Author's Note: Hey everyone! Ito na po yung TAKE TWO: LET'S START AGAIN.

Yan po yung buong title niya. But anyway, this story's the sequel to A Place in Time: We'll end we're we started. Pwede niyo pong simulan dito yung pagbabasa.. pero since this is a sequel... it's better kung nabasa niyo siguro yung A Place in Time for a better understanding. I can assure you there'll be stuff in here that you won't be able to understand unless you've read the first one. Anyway.. thanks a whole lot!! ***INTRO*** "Terrence naman eh! Nakakainis ka na! Pinapagod mo ako masyado!" naiinis na pagkasabi ko kay Terrence pero mahina lang. Kahit na nakakainis si Terrence, mahal na mahal ko naman yan. Kaya nga siguro nandiyan ako parati sa tabi niya para alagaan siya. Kanina lang, parang sinasadya niya na inisin ako. Pero ngayon tignan mo nga naman at patawa-tawa pa sa mukha ko. "Tapos ngayon tinatawanan mo lang ako? Mapang-asar ka talaga. Pasalamat ka cute ka." sabi ko sa kanya at nakitawa na lang din ako, "Matulog ka na ah! May pasok pa ako bukas pinuyat mo na naman ako. Maawa ka naman kay ate." Si Terrence, ang 3-month old baby brother ko. He was born last March the 2nd. I will never ever forget that day kasi yun yung day na naghalu-halo na yung emotions ko. I'm only 16, a senior in high school, and I've never been afraid to tell everybody na nagmahal na ako. Or should I say nagmamahal pa rin. The thing was, it didn't actually go well. I named my baby brother after the guy I fell in love with. Si Terrence Kelvin Quintero. I've never met anyone like him. Older brother siya ng bestfriend ko na si Tjay. Short for Maria Teresa Jayne. Nung una hindi kami nag-uusap ni Terrence. We probably did know each other sa mukha lang, but other than that wala na talaga. But things change nga sabi nila. Naging close kami at may mga bagaybagay na nagpalapit sa aming dalawa. I fell in love with him. And sa tinagaltagal ko na siyang kilala, he kept a secret from me all the while. He never did tell me. Kahit yung sarili kong bestfriend hindi sinabi sa akin. Kahit ganun naman, naiintindihan ko. Si Terrence daw kasi ang may gusto nun. I was fed up by the idea na he was just an ordinary guy who happened to have an asthma gaya ng iba. Pero nagkamali ako. At magaling din yung ginawa niyang pagtatago sa akin nun. Kaya nga siguro nung malaman ko the first time, hindi ko talaga matanggap. Hindi ko talaga mapaniwalaan. At lalung-lalo na hindi ko talaga maiwasang hindi masaktan. It was the night of our Prom. Tinawagan ako ng Papa ko. Kasi yung Mama ko daw eh nagkakaroon ng pains sa abdomen niya. February kasi due ang Mama ko, so hindi mo talaga alam maya-maya na lang pwede na siyang

manganak. False alarm, pero hindi na siya pinaalis ng doctor sa hospital. Mas maganda na raw na safe na siya. Palabas na sana ako ng hospital. Nasalubong ko nun si Tjay na umiiyak na naman. But that time, kinabahan ako. I knew it would be different that time. Nandun na kasi yung pakiramdam na alam mo, something was up. Nakagown pa siya nun, yung make-up niya eh nag-smudge na sa mukha niya. Hindi ko rin napigilan, niyakap ko na lang siya. Hindi na rin siguro nila kaya pang itago sa akin. Terrence told me the truth. It wasnt a simple asthma. May congenital heart disease si Terrence kung saan may butas ang puso niya. There were times na hindi siya makahinga. All those time akala ko dahil sa asthma niya, yun pala dahil sa sakit niya. Hindi na siya umalis sa hospital after nun. Hindi na siya nirelease ng doctors dahil unfortunately, lumaki na yung butas sa puso niya at marami nang blood ang na-pumped sa lungs niya. Sinubukan kong samahan niya hanggat kaya ko. Kaya lang dumating yung day na nagpumilit din siyang lumabas ng hospital kahit hindi pa pwede, at pinagbigyan na lang siya. He became weaker and weaker. Eight days after nung Prom, nung nakaupo kami parehas sa simbahan, he was leaning his head over my shoulder, he finally gave up and went away. I was having an emotional breakdown when that happened. Hindi ako makapagsalita. Lahat kami umiiyak. A few minutes after losing Terrence, my mom finally gave birth. Delayed na siya nun. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako that time. Nalilito ako sa pakiramdam ko nun. I gained one, but I lost one. All along I wanted a baby sister, and now may baby brother na ako, I thought its the best thing that happened to me so far. So pinangalan ko si Terrence sa kanya. And I know hell be great just like he was. He ultimately became the new part of our family, si Terrence Kelvin Jimenez. Although nalulungkot ako, sinusubukan ko nang mag move on. Besides, alam kong yun din naman ang gusto ni Terrence na gawin ko. Haaay sa wakas nakatulog na rin yung kapatid ko. Puyatin daw ba ako! Past-6 na ng umaga. Hindi na rin naman na ako makakatulog. Naman! Aantukin na naman ako sa school nito eh. Iyak kasi ng iyak si Terrence tuwing madaling araw. Dahil kwarto ko ang katabi ng kwarto niya, ako ang nagigising at ako ang nag-aalaga. Puyat tuloy ako madalas. Pero kapag binubuhat ko naman titigil siya sa pag-iyak tapos tatawa ng tatawa. So kung dapat maiinis ka, matutuwa ka na lang sa kapatid ko eh. Dumeretso na lang ako sa banyo dahil hindi naman na ako makakatulog. Magre-ready na lang ako na pumasok sa school. Saglit lang din nung nasa banyo na ako, narinig ko na nagising na si Mama at si Papa. Maaga kasi ang pasok ni Papa sa work niya. Si Mama naman, ayun typical Mom pa rin. Medyo chubby siya ngayon dahil sa pagbubuntis niya kay Terrence, pero unti-unti na namang pumapayat.

Nakalipat na pala kami ng bahay. Hindi na kami nakatira doon sa lumang bahay na malapit sa bahay nila Tjay. Maliit kasi yun eh. Kailangan kasi namin ng four-bedroom house dahil nga dalawa na kaming anak nila. 4 dahil tig-isa kamin magkapatid, isa sa parents namin, at yung isa kung may bisita. Nakahanap naman kami. Nung una ayaw ko pang umalis, pero usapan naman namin ni Tjay walang magbabago. Isa pa nagkikita rin naman kami sa bahay nila o kaya sa school. We moved here last month. And up until now, hindi ko pa kilala ang neighbors ko dahil nagkukulong lang ako sa kwarto ko for the past 3 months. Dahil na rin siguro sa nalulungkot ako. It feels weird to be back in school. Parang nakakatamad na hindi mo maintindihan. Wala ka na kasing Terrence na makikita na pakalat-kalat sa school. Well kung nabubuhay pa naman siya tiyak freshman na siya sa college. Pero iba pa rin kasi yung alam mong nandiyan lang siya kapag kailangan mo, hindi yung alam mong wala na siya kahit anong paghihintay pa ang gawin mo. Shay! Ang tagal mo naman dumating kanina pa kita hinihintay eh!!! narinig ko na may sumigaw nun kaya lumingon pa ako para hanapin kahit alam ko naman na kung sino. Oh ang aga mo yata? tanong ko naman dahil hindi naman sobrang aga pumapasok si Tjay. Mas mabilis nakarecover sa akin si Tjay. Just like me, iyak din siya ng iyak nun at hindi niya rin matanggap yung nangyari. Pero unlike me, mas mabilis niyang naintindihan ang lahat kaysa sa akin. Siguro dahil mas matapang siya. Kung tutuusin nga dalawa ang load niya. At kinaya niya yun. Aside from losing her brother, I knows shes also missing Ran. Si Ran ang favorite na pinsan ko. Nag-stay siya sa amin for how many months at dito siya nag-aral. Syempre a matter of events na lang nung nagkagusto sila sa isat isa. Alam naman na ng lahat na mahal na mahal nila ang isat isa. Sasagutin na nga sana ni Tjay si Ran nung Prom nun, but you know what happened. Then after grumaduate ni Ran ng high school, kinuha na siya ng Mom niya sa States. He said hell be back, pero hindi namin alam kung kalian. Kaya nga humahanga talaga ako kay Tjay. Shes missing two important guys in her life. Natanggap mo na? pambungad niya sa akin kaya lang hindi ko naman alam kung ano yung sinasabi niya. Ang alin? tumigil kami doon sa gilid. May kinuha siya na envelope na puti sa bag niya na may stamp na bilog na kulay purple. Ito. Tinatanong ko kung nakuha mo na ba ito. Tinaas pa niya yung kamay

niya nun kaya lalo lang akong na-puzzle. Inagaw ko yung envelope sa kanya. Bukas naman na kaya madali ko namang nakuha yung letter sa loob. Ewan ko kung bakit masyadong seryoso si Tjay nun. Congratulations! We would like to inform you that Maria Teresa Jayne Quintero has been qualified to get half the scholarship that was given to Terrence Kelvin Quintero. The other half would be given to another student nominated. It is a very high privilege to get this scholarship wherein you get to go to one of our outstanding High Schools. Well pay half the expenses for your tuition fees on the high school of your choice. Dont miss this chance! It is better to grab this opportunity now. We would like to hear from you. So if you have any questions regarding the matter, please contact us at Hindi ko na tinapos yung letter. Tumingin lang ako kay Tjay. Parang umurong yung dila ko. Hindi ako makapagsalita. Ibubuka ko na sana yung bibig ko kaya lang nag-ring yung cellphone ko. Hello? Ma.. mamaya na lang busy ako eh! sabi ko naman dahil usually kapag tumatawag yan nagpapabili lang ng diapers para kay Terrence paguwi ko. Ano ka ba anak, nakita ko lang na may dumating kang sulat dito. Eh ang sabi eh nakakuha ka daw ng scholarship eh hindi ko naman alam na nagapply ka pala Dumating??? hindi talaga ako makapaniwala nun, Ma, pakitabi yung letter ha. Sige na pala may klase na kami. Usap na tayo mamaya. Binaba ko na yung phone. Humarap ako kay Tjay nun at nagtinginan lang kaming dalawa. Paanong--- hindi ko matuloy yung sinasabi ko. Wala sa aming dalawa ang nag-apply sa scholarship. Ngayon naman meron na kami. He was thinking beforehand. Siguro alam na niya na may possibility na hindi niya matuloy yung sinasabi niya rin, Kaya ayun.. nilagay niya yung pangalan natin as nominations just in case. Terrence has always been like that. Nagpla-plano beforehand. Noon pa lang iniisip niya na darating at darating yung araw na iiwanan niya kami. Ayaw niyang mag-college nun. Akala ko dahil gusto na niyang pumasok sa real world, pero yun pala sinasabi niya na wala ring point sa kanya na pumasok pa sa college dahil sa sakit niya. Takot rin siya magmahal. At takot rin na may magmahal sa kanya. Sinabi

niya ayaw lang niya na masaktan lang sila parehas. Kaya rin wala siyang niligawan. Tapos ngayon eto naman. About a year ago, nag-apply si Tita Jayne, Mama niya, ng scholarship para sa kanya para sa college niya. Kahit ayaw ni Terrence dahil magiging useless lang din naman daw, pinagbigyan na niya yung Mama niya. Kinailangan niya ng certain hours ng Community Service, kaya nag-volunteer siya sa Day Care kasama ko. Parehas naming hindi alam ni Tjay na nilagay niya yung pangalan namin parehas doon sa scholarship na kung makukuha niya at hindi na niya magagamit, eh ibigay na lang sa amin. We both have good grades and standing sa school, and I guess that helped na ma-pass yung nomination. Ano tatanggapin ba natin? Nagsimula na naman kaming maglakad nun. Nagiisip-isip ako. Although maganda yung inooffer nila, senior na ako, at mahirap naman nang magpalit ng school para magsimula uli ngayon pang last year na. Ewan ko. Senior na tayo parehas eh. Pag-isipan muna natin. Tinignan ko siya at seryosong-seryoso na kami parehas, Nakakainis na talaga yun si Terrence! Lagi na lang niyang iniisip yung ibang tao! Bakit hindi naman niya isipin yung sarili niya??? Di ba??? nagsisimula na naman akong umiyak nun dahil naalala ko siya. Niyakap naman ako ni Tjay ng mahigpit. Hey, its been 3 months. Sa tingin ko naman masaya na siya kung nasaan siya ngayon. Pero mas magiging masaya siya kung makikita niya tayo na masaya rin di ba? Sa tingin mo anong mararamdaman niya na pareparehas tayong umiiyak dahil sa kanya? Naiintindihan ko naman yun. Ang dali kasing sabihin na magpakasaya ka na, pero ang hirap gawin. Kaya tayo tumatanda parehas kasi panay tayo problema eh. Say what, bakit hindi tayo magpakasaya naman. Gala tayo sa mall mamaya! Kaimutan natin lahat! That sounds fun. Kaya ayun, tumango na lang ako kay Tjay. Kakayakap niya sa akin, parang may nalukot sa bulsa ko kaya umalis na kaming dalawa sa pagkakayakap. Naramdaman niya rin, kaya tumingin siya nung kinuha ko. Ano yun? Pinakita ko sa kanya yung isa sa sketch ni Terrence nung nandito pa siya. Sketch yun ng isang lalaki na hindi namin alam kung sino. Sinabi niya na kaibigan daw niya yung lalaki sa sketch, pero hindi naman namin alam yung pangalan. At isa sa sinabi niya nun, hes a great guy para maging kaibigan. Nasa iyo pa rin yang si Nathan?

Dahil wala ngang pangalan yung guy sa picture, binigyan na lang namin ni Tjay. Nathan ang napili namin na name. Ewan ko rin kung bakit yun, pero nakasanayan na rin eh. Pumasok na kami sa klase nun. Dahil nga first week pa lang, wala pa kaming masyadong ginagawa. Tama lang yung plano naming na pumunta sa mall. Walang masyadong homeworks, Friday night pa, at tiyak makakatulong sa amin parehas. Ang tagal na rin kasi naming hindi lumabas na kami lang talagang dalawa. Our schools still the same. Kaya lang medyo iba pa rin sila kung kausapin kami ni Tjay. Alam kasi nila na deep down sa puso namin, nasasaktan pa rin kami. So medyo nag-iingat sila na magbanggit sa amin ng kahit ano mang may kinalaman kay Terrence. As soon as tapos na yung school namin, umalis na kami ni Tjay at sumakay na kami papunta ng mall. Tawa pa nga kami ng tawa dahil may katabi siya na natutulog at nakanganga pa. Ang sarap nga sa pakiramdam eh, after 3 long months, natututo na naman akong tumawa. Siguro nga dapat kong i-mark sa calendar yun eh. Tjay and I went to the mall Hey, thats a new start!!! Kakapasok lang namin eh dumeretso kami sa National Book Store. Wala naman kaming bibilihin pero gusto lang naming magtingin-tingin. Besides may mga cute din na kung anu-ano roon. Nung lumabas kami doon, bumili kami ng ice cream doon sa stall sa labas. Then nag-decide kami na pupunta kami sa Watsons dahil may mga Try Me sila na mga cologne doon. Sa taas nga lang yun kaya kailangan magescalator pa kami. Sobrang daming tao sa mall. Kaya nga nung nasa escalator na kami, ang daming tao na sumunod sa amin. Hindi malaking-malaki yung mall sa amin di kagaya sa SM, pero okay lang naman. Pwede na bang pagtiyagaan. Nagtutulakan pa kami ni Tjay nun pero pabiro lang nung nasa escalator kami. Kaya lang nung in the middle na kami, napalingon ako doon sa mga taong pababa naman ng escalator. Feeling ko tumigil yung puso ko sa nakita ko. Tinitigan ko yung isa sa kanila. Hindi pwede Anong problema? tinanong ako ni Tjay dahil napansin niya siguro yung itsura ko. Gusto ko sanang bumaba. Kaya lang maraming tao sa likuran ko na papaakyat din. Malapit na siya sa baba nun. Ako naman eh malapit na sa taas.

Its now or never. Yun na lang ang naisip ko. Tjay saglit lang.. tatawagan kita okay??" pakatapos nun eh tinulak ko yung ibang mga tao na nasa harapan ko para makaakyat ako ng mabilis. Shay! Shay saan ka pupunta? Hindi ko na siya nilingon. Nung nakaakyat na ako, kinuha ko naman uli yung pababang escalator para habulin siya. Yung iba nagalit pa nga sa akin dahil talagang pinagilid ko sila para makadaan ako. Hinihingal na ako sa ginawa ko. Hindi ako pwedeng magkamali.. siya siya yung nakita ko. Nung nakababa na ako, hinanap ko naman siya. Hindi ko makita. Sa dami ng tao hindi ko alam kung saan na siya nagpunta. Nakatayo lang ako doon at hinahanap ko kung saan siya nagpunta. Nasaan na siya??? Uhmm.. no. Huwag niyo pong lagyan ng nuts, allergic ako. Napalingon ako uli doon sa pinagbilihan namin ng ice cream ni Tjay. Doon, nakita ko siyang nakatayo. Yung bag niya eh nakasabit sa kanang balikat niya, may earphone sa tenga, at nakapolo siya dahil galing siguro sa isang school. It couldnt be Tinitigan ko pang mabuti. Mas mahaba lang yung buhok niya. But its him. Nananaginip ba ko? Pinikit-pikit ko yung mata ko pero nandun pa rin siya. Hindi, hindi ako nananaginip. And Im seeing him right now, at this very moment Nathan??

***1*** "Shay!" narinig ko na tinawag ako ni Tjay nun kaya lumingon naman ako. Nakita ko na tumatakbo na siya papunta sa direksiyon ko at hinihingalhingal na siya. Huminto naman siya sa tabi ko at hawak-hawak niya yung dibdib niya sa sobrang pagod na rin sa kakahabol sa akin. Nung nakakahinga na siguro siya ng kaunti, saka lang siya nagsalita uli. "Ano ka ba naman? Bakit tumakbo ka na lang bigla-bigla?!?"

Ako naman eh mabilis yung tibok ng puso ko nun. Hindi dahil sa pagod ko sa kakatakbo, kung hindi dahil sa kaba na nararamdaman ko. Humawak naman ako sa magkabilang balikat niya. "Tjay nakita ko na siya! Nakita ko na siya!" "Sinong nakita mo?" puzzled naman yung itsura ni Tjay. "Si Nathan! Nakita ko na si Nathan!" sobrang excited ko nun kaya shinashake ko si Tjay. Halata kong nagulat din siya. "Saan? Nasaan siya?" Humarap ako doon sa stand kung saan kami bumili ng ice cream. Kaya lang pagtingin ko, wala na si Nathan doon. Yung babae na lang na nagtitinda ang nakatayo doon at inaayos yung toppings na nasa harapan ng stand niya. Tumayo naman ako doon sa harapan nung stand kung saan nakatayo si Nathan kanina. Tinuro ko naman yung sahig. "Dito. Nandito siya nakatayo kanina." sabi ko naman at pinaghinaan ako ng loob dahil nawala siya. "Wala naman eh." halata mong hindi naniniwala si Tjay sa akin. Pero hindi ako pwedeng magkamali, nakita ko siya. "Nakita ko talaga siya! May bag pa siya na itim na nasa isang balikat niya, naka-polo siya saka may earphone sa magkabilang tenga." tumingin ako doon sa nagtitinda, "Hindi po ba ate? May isang lalaki na bumili dito kanina na mga ganito katangkad.." then tinaas ko yung kamay ko, "Tapos sabi niya allergic daw siya sa nuts. 'Di po ba???" "Ahh yung binata kanina?" nag-isip naman yung babae, "Kaalis-alis lang. Doon nagpunta." Tinuro niya yung direksiyon papalabas ng mall. Ako naman eh hindi na ako tumingin kay Tjay, tumakbo na rin ako papalabas. "Shay! Shaylie ano ba?" humahabol din si Tjay sa akin nun. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Siguro nga marami akong nabanggang tao para lang makalabas. Pero hindi ko na napansin. Nag-sorry

na lang ako sa hangin. Si Nathan.. may totoong Nathan. Pagkalabas na pagkalabas ko, nakita ko uli yung figure ni Nathan. Nandun na siya sa kabilang side ng street at hindi naman ako makatawid dahil maraming sasakyan. Gustung-gusto kong tumawid, kaya lang hindi ko magawa. Nahabol naman ako ni Tjay. Hinawakan niya ako sa braso ko para pigilan ako na hindi tumawid. Ewan ko kung bakit, pero parang gusto kong umiyak. Bakit kasi hindi ko pa siya nilapitan??? Nandun pa rin siya. Nakatayo doon sa kabilang side. "Nathan!!!" alam kong hindi makakatulong yun dahil hindi naman siguro Nathan ang pangalan niya, "Nathan!!!" Hindi pa rin ako makatawid. Saglit lang nakita ko na sumakay na siya ng jeep paalis doon sa kinatatayuan niya. Sinundan ko ng tingin yung jeep, saka lang ako humarap kay Tjay. "Tjay maniwala ka, si Nathan yung nakita ko." naluluha na ako nun, "S-sabi ni T-terence.. s-sabi niya..." Isinandal ko yung ulo ko sa balikat niya at nagsimula na naman akong umiyak. Naalala ko na naman si Terrence. "N-nakita ko na s-siya. M-maniwala k-ka. N-nakita k-ko talaga s-siya." Hinimas-himas lang ni Tjay yung likod ko. Hindi ko alam kung sinira ko ba itong lakad naming dalawa. Dapat hindi ko na isipin si Terrence at kahit anong may kinalaman sa kanya, pero anong ginagawa ko? "Naniniwala ako Shay. Huwag ka nang umiyak. Makikita mo pa siya." Napatigil din naman ako ni Tjay sa pag-iyak. Kaya lang nung tumigil ako, parang wala na ako sa mood na mag-mall kaya umupo na lang kami sa isa sa mga benches at kumain na lang kami. Hindi talaga mawala sa isip ko yung nakita ko. Paano kaya kung... paano kung kinausap ko siya? Magugulat kaya siya kapag binanggit ko si Terrence? At gaano ba niya kakilala si Terrence kung magbestfriend sila? "Tjay.." humarap ako sa kanya at hawak-hawak ko lang yung hotdog sandwich ko na wala pang bawas, "Bakit ganun? Sabi ni Terrence bestfriend niya si Nathan, pero bakit hindi mo siya kilala?"

"Yun na nga eh. Kahit kailan talaga wala akong nakilalang bestfriend niya. Kaya nga nung sinabi mo sa akin si Nathan, nagulat din ako. Isa pa hindi ko pa siya nakikita kaya imposible namang bestfriend nga siya ni Kuya. Wala naman siyang dinadala sa bahay." halata mong nag-iisip din si Tjay nung mga oras na iyon, "Ang nagtataka lang ako, bakit naman sasabihing bestfriend siya ni Kuya kung hindi naman? Kuya ko talaga ang daming palaisipan eh." nginitian naman niya ako, "Saka na nga yan! Kumain ka na lang malamig na yang hotdog mo." Umuwi na rin ako nun. Naghiwalay na kami ni Tjay ng sakayan dahil hindi na magkalapit yung bahay namin. Hanggang sa makauwi ako eh iniisip ko pa rin yung nangyari. Kaya lang nung nakarating na ako napagisip-isip ko na tama rin naman si Tjay. May chance pa naman siguro na makita ko pa uli si Nathan. Pagpasok na pagpasok ko pa lang sa bahay at kumatok ako eh ang nanay ko at ang kapatid ko ang bumungad sa akin. Panay kalat yung bibig ni Terrence. "Ma ano ba yan?!?" tinignan ko si Terrence nun at ang dungis-dungis ng mukha, "Anong kinain niyan?" "Yung binili ng Papa mo naka-box." Mukhang chocolate yata na kung ano man yun. Nagulat na lang ako nung may inabot sa akin si Mama na letter. Bubuksan ko na sana kaya lang pinakarga niya sa akin si Terrence. "Linisan mo muna yang kapatid mo at bago ka umakyat sa kwarto mo." tapos tinuro niya yung letter na hawak ko, "At paano ka nakakuha niyang scholarship na yan?" Yumuko naman ako nun. "Kay Terrence po." Hindi na ako tinanong ni Mama nun. Ako naman eh biinaba ko lang yung bag ko at dinala ko na si Terrence doon sa banyo namin. Kumuha ako ng bimpo at binasa ko ng maiinit na tubig. Ayaw ko naman nang paliguan yung kapatid ko, baka magkasakit lang kasi. Isa pa malinis naman yan, malagkit nga lang yung kamay at bibig. Pati yung didbdib pala saka yung braso. Saka may konti na rin sa paa. Naman itong batang 'to oh! Ang kalat kumain!

"Ikaw ha kapag kumain ka sa bibig ang lagay hindi sa paa..." sabi ko habang pinupunasan ko siya, "Ayan ka na naman dadaanin mo na naman ako sa patawa-tawa mo Terrence." Yung kapatid ko minsan maiinis na yata ako sa mga ginagawa, pero kapag nginitian na niya ako nakokonsensya naman na akong magalit sa kanya. Nung nalinisan na siya, binigyan lang siya ng dede niya at yun nakatulog din naman kaagad. Dala-dala ko na yung letter nun at pumasok na ako sa kwarto ko. Nung nakapj's na ako at lahat-lahat, tinitigan ko yung letter na kaparehas na kaparehas nung kay Tjay. Ewan ko ba, senior na ako at hindi siguro practical na umalis pa kami ni Tjay ng school. Isa pa running for valedictorian si Tjay, salutatorian ako, at masasayang lang lahat ng yun kung aalis pa kami. Pero kung tatanggapin naman namin, ano nga kayang mangyayari sa amin sa bagong school? Paano kung magustuhan naman namin? Paano kung mas maganda yung opportunities na dumating? Ano ba naman yan nalilito na ako. Hindi naman siguro ako magwowonder kung anong mangyayari kung susubukan namin 'di ba? Isa pa... pinaghirapan ni Terrence yung scholarship. Ibinigay niya sa amin. Hahayaan ko lang ba na masayang? Sobrang tahimik ko mag-isa doon kakaisip kaya naman napatalon siguro ako sa gulat nung bigla na lang nag-ring yung phone ko. Nabitawan ko pa yung letter. Nung tinignan ko kung sino yung tmatawag, si Rae lang pala. "Hello?!?" "OH MY GOD!!!" nailayo ko kaagad yung phone sa tenga ko sa sobrang lakas ng boses niya, "Sa Trinity na lang! Please Shay sa Trinity na lang!" "Huh?!?" Hindi ko alam kung anong sinasabi niya. At kapag kausap ko itong si Rae, she reminds me of Tjay a lot. Masayahing tao kasi sila parehas. "Nabanggit sa akin ni Tjay yung scholarship and eligible kayo na mag-aral sa isa sa mga finest schools ng city 'di ba? Sa Trinity High na lang kayo para magkakasama tayo nila Carlo! Please!!!" Wala akong maisip na sasabihin. Isa pa, hindi pa talaga maliwanag sa akin yung decision ko. Mahirap kasi yun. Buong high school ko hindi ako lumipat ng school. Kung kailan naman senior na ako.

"Ewan ko Rae ah.. kasi alam mo na senior na rin kami." "Oh, yeah." narinig ko na tumahimik din siya nun, "Oo nga sayang nga pala yun." then huminga siya ng malalim, "Anyway, hindi naman kita kinokonsensya or what, pero ninominate kayo ni Terrence. Sayang naman yung opportunity." Yan din yung iniisip ko kanina. Sayang lang yung ginawa niya para sa amin. "Alam ko mahirap lumipat ng school kung kailan last year niyo na. But then look on the bright side, baka magandang idea yun para makamove-on ka na kay Terrence. At least sa Trinity High walang nakakapagpaalala sa iyo sa kanya." Lalo akong napaisip nun. Nag-bye na lang sa akin si Rae at sinabi niya na pag-isipan ko daw mabuti at sabihin ko na lang kay Tjay yung desisyon ko. The next two days, pinag-isipan ko talagang mabuti. Nung medyo sigurado na ako sa desisyon ko, tinawagan ko si Tjay kaagad at sinabi ko yung plano ko. Tinawagan na rin namin yung sumulat sa amin, at sana maging ok na rin lahat. *** It's been a week. Medyo kinakabahan pa ako sa naisip ko na gawin. Magkasabay kami ni Tjay na pumasok sa loob. Hindi namin alam parehas kung ano ba yung pinapasok namin. Hindi namin maiwasan ni Tjay na magulat sa laki ng Trinity High. Kumpara sa school namin, ang ganda-ganda talaga nung school nila. Pumasok kami doon sa room kung saan kami pinapapasok. Tinulak ko si Tjay dahil nahihiya ako na ako ang mauna. Binuksan naman niya yung pinto at bumungas sa amin yung maraming mga seniors na nakatingin doon sa pintuan nung binuksan namin yung pinto. "Ok class, may bago tayong mga transferees. Mga scholars sila ng school." sabi nung teacher at tumayo lang kami doon sa gilid, "Sana i-treat niyo sila ng maayos. Ito nga pala si Maria Teresa Jayne.." "Tjay na lang." sabay singit naman ni Tjay saglit. "At ito naman si Shaylie.." Tumango na lang ako at wala akong sinabi. Nung natapos na yung

pagpapakilala, sinabihan kami na umupo na kami. Kaibahan lang sa Trinity High at sa school namin, may assigned seats sila. Kaya ayun hindi rin kami magkatabing dalawa. Naiinis nga ako dahil bago pa lang kami, pinaghiwalay pa. Si Tjay eh sa bandang harapan naupo. Ako naman eh tinuro nila sa likuran doon sa may bakanteng upuan doon. Wala akong katabi dahil tatlo yung upuan doon at walang tao. Feeling ko tuloy loner ako. Wala man lang tuloy akong kausap. Nung breaktime na laking pasasalamat ko dahil lumapit sa akin si Tjay at ganun din naman si Rae. Classmate na namin siya. Hinihintay nila ako dahil sabay-sabay kaming tatlo na kakain. "Okay ka lang dito sa likod Shay?" tinanong ako ni Rae dahil napansin niya siguro na ang lungkot ko doon at walang katabi, "Di bale kapag pumasok na si Carlo may kausap ka naman na." "Nasaan pala si Carlo?" inunahan ako magtanong ni Tjay. "May sakit eh. Simula last week pa yun wala sa school. Pero nung tinext ko baka babalik na siya next next day." Mukhang okay naman pala kung si Carlo ang katabi ko. At least kasundo ko naman siya. Baka kasi kung bago lang yung katabi ko, baka mailang lang ako. Kaya lang napansin ko na nasa gitna nga pala yung upuan ko.May isa pang tao na nakaupo doon sa kanan ko. Kaya ako naman eh tumingin dun sa upuan, at tinuro ko. "Eh dito naman.. sinong nakaupo?" Ngumiti lang si Rae tapos parang umarte parang walang pakialam. "Wala siya ngayon eh. Nasa school trip. Bukas pa siya papasok. At huwag mong pansinin yun, sobra-sobra na pansin sa katawan. Mamimeet mo din yung ewan na yun bukas. Si Cappy..." "Captain actually. Si Jian yung nakaupo diyan. Captain ng basketball team ng Trinity High."

***2*** I've heard of the name Jian before. And certainly I've heard of the Captain of Trinity High's basketball team. Magaling nga daw siya magbasketball eh. So they say. Anyway, I remember being so interested on him dahil nga sabi nila ganun na lang siya kagaling sa basketball. But that time, ni-hindi man lang ako naging excited sa pag-mention sa kanya. Siguro dahil may nakapag-paalala na naman sa akin about kay Terrence. Nakalaban kasi siya ni Terrence nung championship game. And that night, sinugod din si Terrence sa hospital. Okay naman sa Trinity High. Para sa first day namin ni Tjay, hindi naman masama. Nakilala na rin namin yung iba naming classmate, yun nga lang hindi ko pa masaulo yung mga pangalan sa dami nila. Yung barkada naman ni Rae ang hindi pa namin nakikilala, sabi niya ipapakilala na lang daw niya sa amin kung kumpleto na sila. Yung iba daw kasi nasa school trip pa, at kasama na nga doon yung Jian. Dumaan din naman ako sa school namin para kumustahin yung mga classmate namin. Siyempre nagulat din sila sa amin dahil bigla-bigla na lang kaming lumipat. Si Arwyn nga nakita pa ako na nandun sa harapan ng gate ng school namin, at nagulat na lang ako nung niyakap niya ako bigla-bigla. "Shay!!!" sabi niya at ang higpit-higpit ng hawak niya, "Miss na kita. Bakit hindi mo sinabi sa akin na lilipat ka pala ng school?" Ang OA naman ni Arwyn. Isang araw pa lang namana ko nawala. "Oh hey Arwyn... kumusta naman sa school?" Saka lang siya umalis nung dumating si Tjay. Nakatayo siya doon at nagpuppy dog look. "Nag-practice ka ba sa salamin?" tinuro ko naman yung mukha niya. "Medyo." tapos ngumiti na siya uli, "Alam mo mamimiss kita. Sana pala lumipat na rin ako ng Trinity High para kasama pa kita uli. Kaya lang naisip ko nandun yung mayabang na Captain nila, eh tatalunin ko pa yun sa susunod na laban." then lumapit si Arwyn na para bang mag ibubulong sa akin, "Teka nga na-meet niyo na ba yung tao na yun?" Umilling naman ako. Hindi pa naman talaga namin siya namimeet. "Hindi pa eh. Nasa school trip daw siya. Baka bukas siguro makikilala

namin." sabi ko naman kay Arwyn tapos nilagay ko yung kamay ko sa balikat niya, "Huwag kang mag-alala Arwyn, mahal pa rin namin yung team natin." Natawa na lang siya nun. Ito naman si Tjay eh sumingit. "Katabi nga pala ni Shay sa upuan yun..." tapos siniko niya ako, "Di ba Shay?" Nakakaloko yung ngiti niya. Ewan ko kung sinasadya ba niya o ano, pero hindi naman nakagaan sa pakiramdam ko yun. Siguro sinusubukan lang ni Tjay na pagaanin yung loob ko, siguro para makamove on pa lalo sa pagkawala ni Terrence. "Ow. Yeah." yun na lang ang nasabi ko. Nagpaalam na rin kami kay Arwyn nun at sinabi ko na uuwi na rin kami. Mas malayo na kasi yung bahay ko ngayon. Si Tjay lalakarin lang niya. Kaya ayun, sinabi ko mauuna na ako at baka gabihin pa ako ng uwi. Matapos ang mahaba-habang pagyakap na naman ni Arwyn sa akin, pinauwi niya rin ako sa wakas. Pagkadating na pagkadating ko sa bahay eh si Mama na naman at ang kapatid ko ang bumungad sa akin. Habit na nga nila yun eh. Sa totoo lang nakakatuwa rin kahit papaano na hinihintay nila ako na umuwi. And thank God talaga at malinis yung kapatid ko ngayon. Naku hindi ko na alam ang gagawin ko kung panay chocolate na naman yung mukha nun. Dumating din naman si Papa nung bandang 7 na. Kumain na rin kami ng dinner at si Terrence na kapatid ko eh buhat-buhat ni Mama at may dinedede na naman. Ang takaw talaga ng batang yun. Nagtataka na nga lang ako bakit hindi siya tumataba eh. "Kumusta naman yung first day mo?" tanong sa akin ni Papa pero hindi siya nakatingin sa akin kung hindi doon sa pinggan niya, "Ayos naman ba yung school?" "Okay naman po. Mabait naman sila." uminom lang ako saglit, "Maganda talaga yung school nila kung ikukumpara sa school ko. Kaya naman pala ganun kamahal yung tuition dun." "Eh malamang mahal, panay anak ng mga may pera yung pumapasok diyan. Kaya ikaw pagbutihin mo para sa college makakuha ka uli ng scholarship." "Papa naman eh!" hindi naman ako naiinis sa kanya, grabe namang

pressure yun, "Sa dinami-dami ng matatalinong tao, swerte ko na lang kung makakuha pa ako ng scholarship para sa college." Wala naman kaming ginawa. Ako kasi wala akong homework kaya nakisali na lang ako doon sa living room namin at nakihiga doon sa kapatid ko. Naglatag kasi ng malaking foam si Mama kung saan madalas silang nakahiga ni Terrence habang nanonood ng tv. Sa totoo lang namiss ko rin makibonding kina-Mama. Simula kasi nung nawala si Terrence, madalas nakakulong na ako sa kwarto ko. Bihira na ako lumabas. Naeenjoy ko na manood ng tv at nasa bandang ulo ko nakahiga yung kapatid ko. Dumedede pa rin kasi siya nun. Saglit lang naramdaman ko na parang basa yung ulo ko. Napahawak naman ako doon sa ulo ko pero hindi ko tinignan. "Ma! Ma! Natapon yata yung dede ni Terrence." sabi ko pero tuloy pa rin ako doon sa panonood at ramdam ko na basa na yung buhok ko. Si Mama naman eh nasa kusina nun at lumapit sa amin. "Naku anak ko!" narinig ko sabi ni Mama at binuhat si Terrence, "Umihi ka na naman!" Napatayo akong bigla sa pagkakahiga ko nun. Tinignan ko si Mama at si Terrence na buhat-buhat niya. Saka ako napagawak uli sa buhok ko. "MA?!? Ano ba naman yan!!!" tumayo ako at lumapit ako kay Terrence, "Paluin kita diyan! Sinong maysabi na ihian mo ko???" Nag-init talaga yung ulo ko nun. Nakita ko na namumula na yung mukha ng kapatid ko at humihikbi na. Saglit lang, umiyak na siya ng tuluyan. Parang natauhan ako nun. Naawa ako na hindi ko maintindihan. Kapag umiiyak kasi si Terrence, usually kapag nandiyan si Mama at kung gutom siya at may kailangan. Umiiyak lang kapag madaling araw. Pero kapag sa akin, madalas siyang nakatawa. Yun yung unang beses na umiyak yung kapatid ko sa harapan ko mismo. Hindi ko alam kung anong ginawa ko, saka ko lang siya niyakap at hinimas ko ng hinimas yung likod niya. Humihikbi pa rin siya. "Sorry na Terrence. Tahan na pala.." tapos tinapat ko yung ulo ko, "Ikaw kasi bakit hindi ka nag-diapers? Kung iihi ka doon sa banyo ha huwag sa ulo ni ate." Ewan ko ba kung naiintindihan ba niya yung sinasabi ko o ano, malamang

hindi, pero tumatawa na naman siya. Yun lang ang nakakatuwa sa kapatid ko kahit baby pa.. akala mo nakakaintindi na. Kahit kailan talaga ang hirap magalit sa kanya. Umakyat na ako mag-isa at naligo na lang ako uli. Pinatuyo ko lang yung buhok ko, saka ako natulog uli. Pagtingin ko doon sa gilid, nakita ko na naman yung mga sketch ni Terrence. Nung pinikit ko yung mata ko, naramdaman ko na tumulo na naman yung luha ko. *** Medyo puyat ako nung nagising ako kinabukasan. Pakiramdam ko nga mala-late na ako nun kaya binilisan ko na lang yung pagbibihis ko. Ni-hindi na nga ako nakakain ng breakfast eh. Ikaw ba naman kasi tanghaliin ka ng gising. Tinawagan ko si Tjay kung magkikita ba kami sa tapat ng dati naming school para sabay kaming pumasok. Kaya lang sinabi niya na kanina pa siya nandun sa Trinity. Akala daw niya kasi sa schoool na lang kami magkikia. Ako naman dahil kung malalate man ako eh wala akong kasama, tumakbo na ako hanggang sa sakayan. Malay ko kung nag-amoy pawis na ako nun eh ang aga-aga. Hindi pa ako sanay sa bago kong routine. Unang-una sumasakay na ako ng jeep. Nagkamali pa ako ng binayad dahil kulang. Makikipag-argue pa sana ako doon sa driver kaya lang naalala ko na sa Trinity na nga pala ako papasok. Mabuti na lang hindi dahil nakakahiya talaga. 10 minutes before 7 nung nasa harapan na ako ng school. May mahabang pila doon kaya ewan ko kung para saan yun. Iniisip ko may kung ano na program or what, kaya nilagpasan ko silang lahat at dumeretso ako doon sa gate. "Hoy pumila ka naman!" sumigaw yung isang babae na nakauniform din ng Trinity kagaya ko. Akala ko may program or kung ano. Kaya ayun napapila ako sa pinakalikuran. Nakakahiya naman na masigawan. Second day ko pa lang eh hindi ko alam ang ginagawa ko. Wala naman akong mapagtanungan sa likuran ko dahil ako nga yung nasa pinakalikod. Sinubukan kong tignan kung ano yung nasa harapan, kaya lang yung nasa harapan ko na lalaki eh sobrang tangkad kaya hindi ko makita kung anong nangyayari. Kakalabitin ko na sana, kaya lang nagbago yung isip ko. Baka sabihin niya ang ewan ko naman at wala akong alam.

Nung malapit na ako sa bandang gate, may mga tao na rin na nasa likuran ko na mas nahuhuli sa akin. Tinanong ko sila kung para saan yun, sabi nila ipapakita mo daw yung i.d. mo sa guard bago ka makapasok. Humaba lang daw yung line nun dahil nag-iisa yung guard nung araw na iyon at yung dalawa pa eh absent daw yata. Nagtaka ako kung bakit 'di namin ginawa ni Tjay kahapon yun, pero naisip ko dahil nga may kasama kaming teacher na nag-guide sa amin kahapon, kaya ayun hindi na kami hinanapan ng i.d. Nakarating naman yung lalaking matangkad doon sa gate. Hindi niya suotsuot yung i.d. niya kung hindi nandun lang sa front pocket ng polo niya. Nilapag niya doon sa table ng guard yung i.d., tapos pinagmasdan siya. Ako naman hindi ko siya makita, pero sinubukan ko na tignan yung nasa i.d. niya. Kaya lang ayun, no such luck eh. Nag tip toe pa ako para makita yung i.d. niya.. pero sa tangkad niya balewala. Nagdire-diretso yung lalaki doon sa loob. Yung guard naman eh tinawag siya kaya napahinto siya. "Psst, naiwan mo yung i.d. mo." Lumingon naman siya nun at bumalik. Para wala pa siya sa mood na naglakad papalapit doon sa guard, at ini-snatch niya yung i.d. sa kamay niya. Kaya lang ako naman pagtingin ko... Teka lang... "Nathan!! Nathan sandali lang!" Nilagay na naman niya yung earphone niya sa tenga niya. Naglakad na siya papasok doon sa school at pinilit ko na naman siyang habulin. Kaya lang yung guard naman eh pinigilan ako, kailangan daw tignan niya muna yung i.d. ko. I went to all that trouble na ipakita yung i.d. ko. Pagpasok ko hindi ko rin naman na naabutan si Nathan. Sa laki ba naman ng Trinity High, swerte ko na lang kung mahanap ko pa siya. Ang liit nga naman ng mundo. Taga Trinity High din pala siya. Yung babae na nasa likod ko kanina eh tinignan ako na parang naweweirduhan sa akin. Tapos napataas yung kilay niya sabay sabing.. 'Sinong tinatawag mo na Nathan?' tapos nag-smirk siya sa akin. Hindi ko na lang pinansin. Wala namang mangyayari sa akin kung papatulan ko pa.

Binilisan ko naman yung pagtakbo ko sa classroom namin. Ayaw ko kasi na ma-late, at syempre excited na naman ako na sabihin kay Tjay yung nangyari. At least kung taga Trinity High si Nathan, maniniwala na siguro si Tjay sa akin kung makikita niya siya. Pagkadating ko doon sa tapat ng classroom at bubuksan ko na yung pinto, narinig ko na may tumawag sa akin. "Shay! Tara dito!" Paglingon ko eh nasa garden si Tjay. Tinuro ko yung pintuan ng room namin. Alam ko na may class kami, so anong ginagawa niya doon? Hindi class skipper si Tjay kaya umikot na lang ako para pumunta sa garden. Nagtatatakbo ako na parang bata at humawak ako kay Tjay at tumalon ng tumalon. "Tjay! Tjay may balita ako sa iyo!" Siya rin eh mukhang excited at hawak niya rin yung kamay ko. "Ako rin may balita. Alam mom ba---" Hindi na natuloy yung sinabi ni Tjay dahil si Rae eh sumingit sa amin. May mga kasama siya na mga tao na hindi ko kilala. "O siya mamaya na iyan. Ito si Tjay, pinsan ko, at ito naman si Shay yung bestfriend niya.. mga scholars sila dito." sabi ni Rae at nakaharap siya doon sa isang guy at isang babae sa likod, "Ito nga pala si Abby.." tinuro niya yung babae, "Si Carlo wala. At ito si.. Billy." tapos lumingon-lingon si Rae sa likuran niya at sa paligid ng garden, "San si Jian? Akala ko dumating na yun?" Hinila-hila ni Tjay yung sleeves ko. Nairita namana ko kaya inalis ko yung kamay niya. Kaya lang nanlaki siguro yung mata ko nung may pumasok na lang bigla at may binatong coke in can doon sa Billy. Naupo siya na nakataas yung isang paa sa bench. "Nandito na ko Rae. Yan ka na naman." "At ito naman si Jian. JIroh ANderson kaya naging Jian." tapos ngumiti siya sa amin, "Siya yung captain ng basketball team. Magbabarkada kami." Hindi ako makapagsalita nun. Si Tjay naman panay ang sabing.. 'Siya yung

balita ko! Siya!' Nakatulala lang ako sa kanya. Tapos tinignan niya kami ni Tjay na parang 'di siya interesado dahil umiinom siya ng coke kahit na sobrang aga pa lang. "Oh." yun lang ang sinabi niya pero tinignan siya ng masama ni Rae, "Jiroh na lang." Napalunok ako nun. Hindi ako makakilos. Nararamdaman ko yung bilis ng tibok ng puso ko nun. "Nathan?!?" yun na lang ang nasabi ko, "It's nice to finally meet you." tapos lumapit ako sa kanya at shinake ko ng shinake yung kamay niya. Napakunot yung noo niya. Tapos inalis niya ng bigla yung kamay ko sa kamay niya. "It's Jiroh. Hindi Nathan." tapos sinimangutan niya ako. "Are you broken or what?" tapos nun, tinalikuran niya ako.

**3*** Nung sinabi sa akin ni Nathan yun eh lumapit naman kaagad sa akin si Tjay at hinila ako sa bandang likod. Ngumiti lang siya ng nag-aalangan nun. "Pasensya na kay Shay. Medyo, uhmmm.. makakalimutin lang siya sa pangalan." Dinala ako ni Tjay doon sa gilid. Bumulong naman siya sa akin at yung itsura niya nun eh seryosong-seryoso na. Pinatong niya yung dalawang kamay niya sa magkabilang balikat ko. Ako naman eh panay ang tiptoe ko para makita ko pa si Nathan lalo, kaya lang hinawakan ako ng mahigpit ni Tjay at dineretso niya ako. "Shay! Ano ba?!?" mukhang naiinis siya sa akin nun, "Tandaan mo, hindi niya tayo kilala. Si Kuya ang kilala niya kaya huwag mo siyang bibiglain. At pwede ba, tigilan mo yung pagtawag sa kanya ng Nathan. Isipin pa nila siraulo ka kung sinu-sino tinatawag mo ng pangalan na yan. Jiroh kung Jiroh, Jian kung Jian. Basta huwag Nathan." Narinig ko naman yung sinabi ni Tjay pero hindi pa rin ako ganun ka-focus sa kanya. Tinititigan ko pa rin si Nathan na umiinom ng coke doon.

"Hoy nakikinig ka ba?!?" "Tignan mo.." sabi ko ng mahina kay Tjay, "Kamukha niya yung nasa sketch! Tignan mo Tjay.. ang galing ni Terrence 'di ba? Kamukhangkamukha niya. Tignan mo..." Inagaw sa akin ni Tjay yung sketch na hawak ko at ayaw na niyang ibalik sa akin. Pinanghinaan ako ng loob ko nung makita ko na nilukot niya yung sketch at tinapon niya doon sa gilid. "Eto na naman tayo eh. Shay, 3 months nang wala si Kuya. Tanggapin mo na." Tinignan ko lang si Tjay nun. Hindi ko aakalain na gagawin niya yun. Ewan ko kung anong pumasok sa isip niya. Lumuhod na lang ako bigla. Kahit na madumi doon at panay lupa, lumuhod pa rin ako para abutin yung papel na may drawing ni Terrence. Saka na naman ako nagsimulang umiyak nun. "Wala akong pakialam. B-basta.. lahat ng may kinalaman sa kanya.. itatago ko. Itatago ko Tjay..." Nadumihan na yung kamay ko nun pati yung palda ko. Kakayuko ko doon sa may lupa, nakita ko na tumulo na lang yung luha ko doon. Itinayo ako ni Tjay nun. Hindi ko na naabot yung drawing. Kaya ako naman niyakap ko na lang siya. Saka naman nagsitayuan yung barkada ni Rae at lumapit sa amin. Pinakahuling tumayo nun eh si Billy at si Nathan. Tapos nung napansin nila yung kinatatayuan ko doon.. nag-puzzled look lang si Nathan. "Bakit siya umiiyak?" Narinig ko na sinabi naman ni Rae sa kanya. Nakita ko na natawa siya. "Ow--kei. Akala ko naman kung ano na." pagkasabi niya nun, bumalik na siya sa pagkakaupo niya. Nung hindi na ako umiiyak, naupo na lang ako doon at nanahimik. Tinitignan ko pa rin si Nathan mula doon sa pagkakaupo ko. Naisip ko lang kung siya yung bestfriend ni Terrence, siguro marami siyang alam tungkol sa kanya. I wonder... I wonder kung anu-ano yung mga alam niya.

Alam ko na napansin niya na kanina pa ako nakatingin sa kanya. Tumingin siya from the corner of his eye. Halata ko na naiilang din siya siguro kaya tinalikuran niya ako. Habang nakaupo kami doon kasama ng barkada nila, wala akong naintindihan sa pinag-usapan maliban na lang nung sinabi kung bakit wala kaming pasok ng 1st period. Nung dumating yung second period, lahat kami eh dumeretso na sa classroom namin. Katabi ko nun si Nathan at kung tinitignan ko siya kanina, tinititigan ko siya ngayon. Nasa tabi ko lang siya. It doesn't feel real... Nangongopya kami ng requirements nun sa board at seryoso lang siya na nagsusulat. Not once na kinausap niya ako. Ni-hindi rin siya tumingin sa gilid niya para tignan ako. Samantalang ako... "Ang ganda no..." sabi ko na lang bigla-bigla. Napatingin siya sa akin na halata kong nagulat dahil biglaan na lang akong nagsalita. Tinignan niya na naman ako nung usual na irritated na look, pero sumagot naman siya. "Ang alin?" tapos yumuko siya uli doon sa ginagawa niya. "Yung araw." saka lang ako sumandal uli, "Hindi mainit na mainit, hindi rin malamig. Tama lang." Narinig ko na huminga siya ng malalim. "Oh? I didn't notice." Pagkatapos nung pag-uusap na iyon, hindi na niya ako kinausap the rest of the morning. Kaya nga nung lunch break, sinusundan ko siya habang naglalakad siya sa hallway at papunta na siya ng cafeteria. Ewan ko ba kung bakit ako sunud-sunod sa kanya, siguro dahil iniisip ko kung anong meron basta may kinalaman kay Terrence. Ewan ko pero siguro nainis siya sa akin kasi bigla na lang siyang huminto at humarap sa akin. Nasa likuran niya ako na sumusunod sa kanya kaya ako rin eh napahinto. Yung mukha niya nun eh medyo namumula na. "May problema ka ba? Kanina mo pa ko sinusundan.. tinitignan... ano?!? Kung may gusto kang sabihin, sabihin mo na hindi yung sinusundan mo ko buong umaga." Napalunok ako nun. Medyo galit siya siguro, pero hindi naman sumama yung loob ko nun.

"K-kilala mo ba si Terrence?" Nagsalubong yung kilay niya. Tumingin siya doon sa gilid tapos sa akin uli. "Sino?!?" "S-si..." hinawakan ko yung strap ng bag ko, "S-si Terrence Kelvin. Naaalala mo ba siya?" "As far as I know wala akong kilalang Terrence. Ngayon kung yun lang yung reason mo para sundan ako, well siguro naman nasagot ko na. Huwag mo na akong susundan uli." Tatalikod na sana siya uli nun para umalis, kaya lang hinawakan ko siya sa braso niya para pigilan ko siya na umalis. Kaya nung humarap siya uli eh inalis ko yung kamay ko, pero nginitian ko lang siya. "Paano mo siyang makakalimutan..." mabagal na yung pagkakasabi ko, "Eh mag-bestfriend kayo 'di ba?" This time, yung mukha niya eh nag-iba na yung expression. Kung kanina gulat lang siya, ngayon yung tingin niya may ibig sabihin na. Tumawa naman siya ng malakas. "Bestfriend? Kailan pa?" tapos tinapik niya ako sa balikat ako, "Are you on crack? Kasi kung may bestfriend ako, mas alam ko yun kaysa sa iyo 'di ba?" Umalis na siya ng tuluyan. Iniwan niya ako na nakatayo doon mag-isa. Now that's very odd.. bakit hindi niya kilala si Terrence? Hindi ba sinabi ni Terrence... No way. There's no way na sasabihin ni Terrence yun kung hindi niya kilala yung tao na iyon. And imposible namang pinulot lang niya yung mukha niya kung saan. Grabeng coincidence na iyon. I won't give up just like that. Nakita ko na malapit na siya doon sa likuan papunta ng cafeteria. "Nathan!" hindi naman siya lumingon nun para tignan ako uli, "Thank you! Thank you talaga!" Huminto siya nun pero hindi pa rin lumilingon. Alam ko narinig niya yung sinabi ko. Siguro nagtataka siya kung bakit ako nagthathank-you sa kanya.

That made me feel good. Terrence, nakapagthank you na ako sa kanya. *** Hindi na ako umuwi ng bahay at naisip ko na sa cafeteria na lang ako kakain ng lunch kagaya ni Nathan. After all sabi ni Terrence kilalanin ko daw siya. So siguro naman dapat kilalanin ko siya sa mga ginagawa niya. Pumasok ako sa cafeteria nun. Sobrang laki nun kumpara doon sa dati naming school. Airconditioned pa sa loob, kaya nalamigan talaga ako. Nagtiptoe na naman ako dahil hinahanap ko kung saan nakaupo si Nathan, pero ang hirap talaga nung una. Kaya lang saglit lang may narinig ako na tumatawang mga lalaki na sobrang lakas doon sa bandang dulo, at pagtingin ko eh nakaupo doon si Nathan kasama yung mga lalaki na hindi ko naman kilala. Nawala yung ngiti niya nung nakita niya ako. Isinandal niya yung braso niya doon sa table na kinakainan nila at yumuko siya ng kaunti. Ako naman eh lumakad ako papalapit sa table nila. Hindi pa ko nakakarating eh narinig ko na sinabi niya... "Yuko lang pare, kunwari hindi mo nakita." sabi ni Nathan doon sa isang kasama niya, "Itaas mo yung paa mo sa upuan baka umupo siya diyan!" then nakita niya ako sa harap ng table nila kaya ngumiti siya nun na halata kong pilit naman, "Hey, sup?" tapos eh uminom na siya uli nung kung ano man yung nasa cup. Tinignan lang ako nung dalawang kasama niya. Hindi ko nga sila kilala. So ayun humarap ako sa kanila. "Hello!" kumaway ako doon sa dalawa. "Hey." sabi nung isa na nasa gilid malapit doon sa salamin. Yung isa naman eh hindi sumagot. Humarap naman ako kay Nathan this time. "Nathan.. ok lang ba yung lunch mo?" Hindi niya ako tinignan. Dumeretso lang siya sa pagkain niya at hindi ako pinansin. Nakatayo lang ako doon na walang sumasagot sa tanong ko. Finally yung lalaki na hindi sumagot kanina at malapit sa akin ang nagsalita.

"Nathan? Bakit mo siya tinatawag na Nathan?" Nginitian ko lang siya. Ewan ko ba, medyo cheerful na ako nun. "Nakasanayan ko lang kasi." Binaba naman nung isa yung kutsara niya at tinaas yung tinidor para panturo sa akin. Parang nag-iisip yung itsura niya na hindi ko maintindihan. "Parang nakita na kita before.." Binagsak ng malakas ni Nathan yung kamay niya. Tinignan niya ng masama yung lalaki. "Malamang gutom na siya at gusto na niyang umalis.." tumingin siya sa akin, "Hindi ba?!?" "Oh." nagulat din ako, "Oo nga pala. Sige pala. Bye sa inyo." sabi ko doon sa dalawang lalaki, "Bye Nathan." Walang sumagot sa akin nung umalis ako. Ewan ko ba, hindi ko makuhang magalit sa kanya. Siguro dahil naaalala ko si Terrence sa kanya. Si Terrence kasi may pagkamasungit din noon, pero 'di nagtagal nalaman ko na mabait naman pala siya. Kaya lang sa kaso ngayon, mas mukhang mas masungit si Nathan. Kumain na lang ako mag-isa. Wala pa kasi akong kakilala maliban kay Tjay at sa barkada ni Rae. Kaya lang wala naman sila parehas doon dahil umuwi sila ng lunch para kumain. Kaya ayun solo flight tuloy ako. Mabuti na lang kita ko pa sa inuupuan ko nun si Nathan. Nung nag-1 na ng hapon, umalis na rin ako doon at pumasok na ako sa classroom namin. Late pa nga si Nathan nun, pero hindi ko alam kung saan siya nanggaling. Ang alam ko lang nauna siyang umalis sa akin sa cafeteria, yet late pa rin siya. "Hey..." sabi ko nung naupo na nama siya, "Late ka ha." "Alam ko." sagot niya tapos nilapag niya yung bag niya doon sa upuan niya. May teacher doon sa harapan pero hindi pa naman nagsisimula yung klase kaya hindi na lang niya pinansin yung late. May binubuklat siya na libro doon at hinahanap niya siguro kung saang part na kami ng libro. Tinitignan ko pa rin si Nathan nun, pero siya talaga eh kung hindi sa board nakatingin, nakayuko lang sa libro niya. Hindi talaga siya tumitingin sa direksiyon ko.

Nung in between na ng classes, umingay na naman at umupo si Billy doon sa upuan sa harapan ni Nathan. Medyo worried yung mukha niya at seryoso siya. "Jiroh.. may problema tayo.." "Ano?!?" kung seryoso si Billy, mas seryoso yung mukha ni Nathan. "Aalis na si Abby eh. Babalik na naman siya sa States. Magbabakasyon yata sila doon as usual. So for the mean time, wala tayong manager." Tumingin si Nathan doon sa bintana dahil nag-iisip yata siya. Saglit lang, binalik niya yung tingin niya kay Billy. "Eh si Rae? Hindi ba pwede naman siya ang pumalit???" Naririnig naman ni Rae yung pinag-uusapan nila. Kasi sumagot siya kahit nandun siya sa bandang harapan. "Ayaw ko nga Jian! Sinong maysabi gusto kong maging manager ng basketball team???" So... kailangan nila ng bagong manager??? "Eh di mag-post na lang tayo sa bulletins. Maghanap na lang tayo ng papalit kay Abby.." suggestion naman ni Billy. "Ano ka ba, alam mong ayaw ko ng hindi ko kilala." Biglaan na lang pumasok sa isip ko yung idea. Kahit wala akong alam sa basketball, hindi naman siguro masama na subukan ko 'di ba? After all, nandun si Nathan. Baka kung saka-sakali magaan na yung loob niya sa akin, makilala ko na siya. Katulad nga ng sinabi ni Terrence. "Ako! Ako na lang!" tinaas ko yung kamay ko as if gusto kong mag-recite, "Ako na lang ang magiging manager!" Sabay tumingin si Billy at si Nathan sa akin. Bumulong naman siya sa gilid kaya lang narinig ko.. "Bakit kasi sinabi mo pa ngayon yan??" sinisi naman niya si Billy. "Pero---" Nagulat na lang ako nung naupo si Rae doon sa bakanteng upuan sa

harapan ko naman. Naka-todo ngiti pa siya nun. "Ano Jian? Ayan na.. solve na problema niyo. May bago na kayong manager.." then tinapik ako ni Rae sa balikat ko. Sumimangot nun si Nathan. Parang hindi niya gusto yung idea. Iniwas niya yung tingin niya sa amin. "Then great!!!" sabi niya sarcastically... "Now we have a weirdo of a manager."

***4*** Ako na nga yung naging bagong manager nila. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin, pero tinanggap ko pa rin yung idea. Halata ko na badtrip talaga si Nathan nun, pero naisip ko na baka lumamig din yung ulo niya. Kaya nga nung the rest nung araw na iyon eh hindi ko na talaga siya kinulit. Alam ko na siguro sumobra ako sa pangungulit sa kanya. Siguro dahil sobrang excited ako, at siguro may namimiss akong tao ng dahil sa kanya. Ewan ko ba, pero parang nakikita ko si Terrence sa kanya kahit papaano. Siguro naiimagine ko lang, pero kahit konti may similarities din sila. Nung uwian na namin nun, sumama ako kay Tjay dahil sabay kaming gagawa ng homework. Medyo naninibago nga ako nun kahit papaano dahil mahigit tatlong buwan na rin akong hindi nakakarating sa street na iyon. Pakiramdam ko tuloy, bumabalik ako sa nakaraan. As usual, si Tita Jayne na naman ang nagbukas ng pinto. Halos parehas pa rin yung bahay nila nung huli kong nakita, except green na yung kurtina nila ngayon at hindi na orange. Pinaupo ako ni Tjay doon at tumakbo siya sa kusina dahil kukuha lang daw siya ng makakain namin. Umikot ako sa bahay nila. Medyo weird yung pakiramdam. Naninibago ako nun. Without Terrence, the house looks empty. Kahit na hindi pala-labas ng kwarto si Terrence nun, iba pa rin yung alam mo na may tao na nakakulong behind nung door. Naglakad ako papalapit doon sa dating kwarto ni Terrence. Nung una nandun lang ako sa harapan at hindi ko mabuksan. Tuwing hahawakan ko yung door knob, saglit lang aalisin ko yung kamay ko.

Finally nag-decide ako na pumasok sa loob. Pagkabukas na pagkabukas ko eh bumungad sa akin yung kwarto ni Terrence na hindi nagbago nung huli kong nakita. Pati yung mga gamit niya eh nandun pa. Yung cd player.. computer.. mga damit.. lahat-lahat. Nakita ko yung damit na huling sinuot niya nung nasa simbahan kami. Hindi ko mapigilan yung sarili ko at umupo ako doon sa kama at hinawakan ko yung damit niya. Naaamoy ko pa rin yung pabango niya, kaya talaga namang pinigilan ko yung sarili ko na huwag umiyak. Matagal din akong nakaupo doon at walang ginagawa. Pinagmamasdan ko lang yung kwarto niya. Ayaw ko kasing kalimutan. Alam ko darating at darating yung araw na hiindi na magiging ganito yung itsura ng kwarto na ito, kaya't hangga't maaga pa eh gusto ko nang tandaan yung itsura. Siguro kakaikot ko ng paningin ko doon sa buong kwarto, may nakakuha ng atensiyon ko. Isang malaking pile ng video tapes na may ribbon at may pangalan ko. Umupo ako doon sa sahig at inabot ko yung isa sa mga tape. Walang nakalagay na kung ano kung hindi date lang. Kukunin ko na sana sa pagkakalagay nun, saka naman biglang pumasok si Tjay. "Hoy!" sabi niya nung nakita niya ako doon sa kwarto ni Terrence, "Tara na ready na yung pagkain." Tinignan ko lang siya. Hawak-hawak ko na yung mga tapes nun at parang ayaw ko nang bitawan. Napansin din naman ni Tjay yung hawak ko, kaya kahit hindi pa ako nagtatanong... sumagot na siya kaagad. "Nakita ko nga rin yan nung naglinis kami dito ni Mama.." ang hina ng pagkakasabi ni Tjay, "Ibibigay ko nga sana sa iyo yan sa school, kaya lang nakakalimutan ko parati dalhin. Siguro... gusto niya naman sigurong mapasa-iyo yan dahil may pangalan mo naman. Kung gusto mo kunin mo na." Tinitigan ko yung pile ng video na hawak-hawak ko. Hindi ko inalis yung ribbon, at mabilis kong nilagay kaagad sa bag ko. Hindi na ako nagsalita nun at sumunod na lang ako kay Tjay. Gumawa na lang kami ng homework nun na para bang walang nangyari. Nung gumabi na nun, nagpaalam na ako sa kanila at sinabi ko na uuwi na ako. Mahirap kapag ginagabi ako sa daan, hindi mo alam kung sinu-sino na ang tao na nasa paligid ngayon. Nung nakalabas na ako ng bahay nila, tinignan ko uli yung kwarto ni

Terrence. Alam ko na hinding-hindi ko makakalimutan yung parte ng bahay nila na iyon. *** Nung sumunod na mga araw eh ganun pa rin kami ni Tjay. Pakiramdam namin bago pa rin kami sa Trinity High kahit ilang araw na kamin pumapasok doon. Hindi pa nagsisimula yung duty ko sa basketball team dahil wala pa naman daw silang practice, kaya hindi pa ako sumasama sa kanila. Hanggang ngayon hindi pa rin ako kinakausap ni Nathan ng matino maliban na lang sa mga one-liner niya. Madalas napipilitan pa siya kapag may lesson kami na kailangan mo ng partner. Bumalik na rin si Carlo. That seemed to cheer me up a little. Kahit na ilang araw na kaming magkaklase, isang beses lang niya binanggit sa akin si Terrence. Siguro dahil na rin sa ayaw niyang may magpaalala sa akin sa kanya. Sa lahat nga siguro ng guys na classmate namin, si Carlo na siguro ang pinaka-close ko. I'm still the same pag may kinalaman si Nathan. Sinusundan ko pa rin siya, pero unlike dati patago naman. Ewan ko ba kung nakakahalata siya, pero paminsan-minsan habang naglalakad siya at nasa likod ako, tumitingin siya kahit nakatago ako. Pero saglit lang nagdidire-diretso na siya ng lakad. Minsan nga kung saan siya dadaan, doon din ako dadaan. Madalas pa nga ginagaya ko siya, kaya ayun galit na galit sa akin si Tjay sa akin. Nung isang araw nga eh nag-stay ako doon sa classroom namin afterschool dahil may tinatapos ako na report. Sa school lang kasi magagawa yun dahil yung system nila na may program nun eh nasa isa sa mga computers nila. Ginabi na namana ko ng uwi nun, kaya medyo natakot na rin ako. Nagdecide na ako umuwi nung napansin ko na medyo wala nang tao doon sa school. Pagkauwing-pagkauwi ko sa bahay, sermon talaga ang abot ko kay Mama. "Bakit ngayon ka lang umuwi??? Hindi ka nagpaalam sa akin! Mag alas-8 na!" "Ma maaga pa!" sagot ko naman sa kanya ng naiinis. "Maaga-maaga ka pa.. ni-hindi ka man lang tumawag! Anong malay ko kung nawawala ka na?" "Hindi nga ako nawawala... tinapos ko lang yung report ko." "Report report.. eh para saan yang cellphone na yan kung hindi mo

gagamitin? Tawag ako ng tawag sa iyo! Si Papa mo kanina pa nagagalit. Kung hindi lang maaga ang alis nun bukas malamang gising pa yun!" Hindi ko na lang pinansin si Mama. Mabunganga kasi yan kapag galit sa akin. Bihira naman magalit yan, kaya kapag natiyempuhan mo na galit nga eh nakakairita talaga. "Magbihis ka na at bumaba ka kaagad. Dalhin mo ito doon sa kapitbahay." tapos tinuro niya yung nakatakip na tupperware doon sa lamesa. Napakunot noo naman ako. "Ma... para saan yan?" tinuro ko yung sinasabi niya. "Ulam doon sa kapitbahay. Sila yung nag-welcome sa atin nung bagong lipat tayo dito. Pinagluto ko lang para makapagthank you." "Welcome? Ni-hindi nga tayo winelcome eh." sagot ko naman sa kanya kaagad. "Hindi mo alam dahil hindi ka lumalabas ng kwarto mo. Bilisan mo na..." "Ayaw kong lumabas..." "Bakit hindi ka na ba pwedeng utusan ngayon Shaylie? Ano ka anakmayaman na wala nang ginagawa dito?!?" Ayaw ko nang makipatalo sa kanya kaya naisip ko na sundin ko na lang siya. Tutal dadalhin lang naman. Nung nakapagbihis na ako eh sinabi ni Mama na yung katabing bahay lang naman. Pare-parehas ang itsura ng bahay dito sa lugar namin. Kaya nga siguro kapag gabi nakakalito talaga. May ilaw pa naman na nanggagaling doon sa bahay kaya alam ko na gising pa sila. Ako naman eh tumawag ako doon sa labas ng gate nila. "Tao po!" Ang tagal-tagal ko doon pero wala pa ring nagbubukas. Sumigaw na ako ng sumigaw doon eh ang tagal pa rin. Saglit lang narinig ko na may tsinelas na paparating, kaya tumayo ako ng diretso. Pagbukas niya eh... "Sino po bang---"

Nanlaki yung mata niya nung nakita niya ako. Kung nagulat din siya, mas lalo akong nagulat. Sumimangot siya kaagad. "Anong kailangan mo?!?" ang rude talaga ng pagkakatanong niya na yun, "Huwag mong sabihin hanggang dito sa bahay ko sinusundan mo ako?" Napa-atras ako nun at umiling ako ng umiling sa kanya. "Ahhh h-hindi. H-hindi talaga." tumingin ako doon sa dala ko at ini-stretch ko para iabot ko sa kanya, "Pinabibigay nga pala ng Mama ko. Sabi niya Thank you daw sa pagwelcome niyo sa amin." "Kayo yung bagong lipat?" tinuro niya yung bahay namin na katabi lang nung kanila. Tumango naman ako. "Just my luck." halata mong inis talaga siya. Kinuha lang ni Nathan sa akin yung dala-dala ako at pagkatapos nun eh sinarahan niya ako ng pinto sa mukha ko. A minute or two na yung nakalipas eh nakatayo pa rin ako doon sa harap ng gate nila at hindi ako kumilos. Nung natauhan siguro ako doon sa nangyari, saka lang ako naglakad pabalik doon. Alam ko naman for the most part kasalanan ko rin naman na he's all weird out sa akin. Pero sa totoo lang, ginagawa ko naman yun dahil I found him quite intriguing. Ewan ko kung anong meron sa kanya at kaibigan siya ni Terrence. Pero dahil ayaw naman niya akong kausapin, parang mahirap naman yata malaman yun. I don't get it. I don't know why Terrence was so fond of him. He's actually quite... rude. Hindi ko na lang pinansin yung nangyari. Pumasok na ako sa bahay at wala nang sinabi si Mama sa akin. Tulog na yung kapatid ko nun kaya hindi na ako nag-ingay at baka magising pa. Umakyat na ako sa kwarto ko nun. Nagpalit na rin ako ng Pj's ko nun para makatulog na ako. Kaya lang, hindi talaga ako makatulog. Naalala ko yung mga tape na binigay sa akin ni Tjay. Hindi ko pa kasi pinapanood yun. Sa totoo lang, natatakot talaga ako na panoorin yun. Alam ko kasi hindi ko

mapipigilang hindi maiyak, kaya ayun madalas tinitignan ko lang yung mga tape, tapos ibabalik ko na doon sa ribbon niya. Dahil hindi nga ako makatulog, lumabas ako doon sa terrace ng kwarto ko. Nasa taas kasi ako, tapos pinakaharap pa ng bahay namin. Naupo ako doon sa terrace, at nagpahangin na lang ako. Ang tahimik doon at ang sarap lang ng hangin. "In these eyes more than words More than, anything that I've spoken As the sky turns to gray my heart Just about to crack open" Naiiyak ako nun. Huminga ako ng malalim at pakiramdam ko hindi ko na maituloy yung kanta. "So the story goes there's something you should know Before I walk away and I blow ending." Isinandal ko nun yung ulo ko sa dalawang tuhod ko. Nakatingin ako paitaas nun. "I never wanna' be without you..." Napahinto na lang ako. Hindi ko na kaya. Madali lang pala sabihin na magmove on. Mahirap palang gawin. "TERRENCE!!! MISS NA MISS NA KITA!" sumigaw ako doon ng malakas sa taas namin, "NARIRINIG MO BA KO?!? SABI KO MISS NA MISS NA KITA!!!" Nagsisimula na naman akong umiyak nun. Nakatingin lang ako sa langit nun pero wala akong nakikita kung hindi yung usual na moon at stars kapag gabi. Umiyak na lang ako mag-isa doon. Kaya lang saglit lang, narinig kong may gumalabog doon sa kabilang terrace kaya nagulat pa ako. Pinunasan ko yung luha ko at tinignan ko kung ano yung nahulog. Kaya lang narinig ko... "Ouch!" Tinitigan kong mabuti kung sino yun. Nakita ko na nakahiga na si Nathan doon sa semento nila at hawak-hawak niya yung ulo niya.

"Nathan?!?" Napahinto siya sa paggalaw niya nun. Siguro ayaw niyang makita ko siya na nandun din sa terrace nila, pero alam ko naman na nandoon siya. "Kanina ka pa ba diyan?" Tumayo na siya nun dahil no choice naman na at nakita ko na siya. Yung itsura niya nun eh parang inis pa rin sa akin. Although he seems irritated, there's this expression on his face that actually looks so... calm. "Nakaupo ako dito ang ingay-ingay mo!" hindi naman niya sinagot yung tanong ko, "Sa susunod nga huwag kang mag-iingay hindi lang naman ikaw ang tao." tapos nun eh tinalikuran niya ako at hawak pa rin niya yung ulo niya na tumama yata doon sa terrace nila, "Papasok na ako sa loob." Tinignan ko lang siya. Kahit na magkalapit lang yung terrace namin at terrace nila hindi ko siya masyadong makita nun. "Nathan! Good night!" Hindi siya lumingon nun pero huminto lang siya. "Night." yun lang ang sinabi niya at pumasok na siya sa loob. Nakaupo pa rin ako doon kahit wala na siya. Nakatitig pa rin ako sa malayo nun nung makita ko na bumalik siya at sumandal doon sa terrace nila at nakaharap pa sa akin. "Nice voice by the way." Kahit na umalis na siya ng tuluyan pagkatapos nun at kahit alam ko na ayaw niya talaga ako as a person.. nakaka-lift talaga ng spirit.

It actually made me smile.

***5*** Nung mga huling araw eh busy kami sa Trinity High. Madalas kapag 9 ang classes namin, 9 din ang may homeworks. Nakakapagod nga lalo pa doon sa Research class namin. May ibibigay sa iyo na topic at may certain areas lang ng dapat mong i-tackle. Kaya ayun gabi-gabi eh nakaharap ako sa

computer at piles ng encyclopedias namin. Hindi naman pwedeng mag slack-off kami ni Tjay. Mahirap na at baka mawala ang scholarship namin. Pero eto.. madalas tuloy kulang sa tulog. Umalis na rin si Abby papuntang States kaya ako naman ang pumalit sa kanya bilang manager ng team. Nung una dahil hindi ko pa alam ang dapat kong gawin eh orientation lang ang ginawa namin. Sinabi lang nila kung ano ang responsibilities ko. Sa totoo lang hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko. Iniisip ko na ang manager yung tagabayad ng kung anu-ano at taga organize ng mga bagay-bagay. It turned out ako pala yung parang alalay nilang lahat. Tagadala ng mga gears nila, tagabili ng pagkain.. you get the idea. Nakakapagod talaga, considering gabi na ako nakakauwi. Tapos kapag gabi pa ginagawa ko yung homeworks namin. Hindi na talaga nakakapagtaka na kulang ako sa tulog. Nung isang araw nga eh napansin yata ni Carlo na antok na antok ako dahil nanliliit na siguro yung mata ko. Hindi pa dumarating yung English teacher namin nun. "Shay okay ka lang ba?" tinanong niya ako nun, "Mukhang antok na antok ka ah." Tinignan ko naman siya. Pakiramdam ko nun ipikit ko lang yung mata ko eh makakatulog na ako. Pero siyempre hindi ko magawa dahil nasa school ako. "Okay lang." tapos nag thumbs up na lang ako kay Carlo nun. Si Nathan eh ganun pa rin sa akin. Hindi naman nagbabago yun kahit na mahigit isang buwan na rin kaming magkaklase. Hindi pa rin niya ako pinapansin maliban na lang siguro kung kailangan na kailangan lang. Pero nitong mga huling araw, sa sobrang pagod at antok ko na rin siguro sa klase eh hindi ko na rin siya makulit. Tingin ko nga naninibago siya kasi tuwing lalabas siya kapag in-between classes, madalas nakikita ko siya na nakatingin sa akin habang nakasandal ako sa desk. Siguro nagtataka siya kung bakit hindi ako nangungulit sa kanya, pero dahil siguro nahihiya siya magtanong, wala siyang sinasabi. Nung breaktime eh sinubukan kong lumabas ng mabilis para masundan ko si Nathan. Si Carlo at si Tjay nun eh sinusundan ako. Wala kasi si Rae at si Billy dahil may meeting sila doon sa former na teacher nila. Siguro dahil nga pagod lang ako nung mga huling araw eh mabagal akong kumilos. Saglit lang nun eh nawala na sa paningin ko si Nathan.

"Shay alam mo dapat magpahinga ka eh." sabi ni Tjay sa akin na nasa likod ko lang, "Halata kong pagod ka na rin eh. Ako nga homeworks lang ginagawa ko puyat na ako at pagod, ikaw pa kayang manager ng basketball team, volunteer sa Day Care, choir sa church at may 4 month-old na kapatid ka na inaalagaan? Mabuti pa siguro patayin mo na lang yang sarili mo." Narinig ko yung sinabi ni Tjay pero hindi ko na lang sinagot. Siguro dahil masyado lang occupied yung utak ko nung mga oras na iyon. Nasaan na ba si Nathan??? Humarap naman ako kay Carlo nun. "Carlo, alam mo ba kung saan kumakain si Nathan lately?" Napakunut-noo si Carlo sa akin nun na parang nagtataka. Lumapit naman siya sa akin at hinawakan ako sa braso ko. "Shay.. no offense ha.." seryoso naman siya nun, "Alam mo ba.. you're acting very very strange." "Oo nga!" sabat naman ni Tjay sa akin, "Ilang beses ko nang sinabihan yung babae na iyan. Sunod ng sunod, Nathan ng Nathan." This time, tumigil ako sa pagtiptoe ko at humarap ako sa kanilang dalawa. Particularly kay Tjay. "Tjay alam mong kaibigan siya ni Terrence.." sabi ko ng mahina, "Hindi mo ba gusto siyang maging kaibigan din?" "Eh sa ginagawa mong yan.. hindi mo siya magiging kaibigan. Lalo ka lang niyang lalayuan." Halata mong naguguluhan si Carlo nun. Confused na kasi yung itsura niya. "Hey hey hey.." tinaas naman niya yung kamay niya para patigilin kami, "Wait. Magkaibigan si Terrence at si Jian?" Naupo kami nun sa gilid at inexplain namin ni Tjay yung situation. Sinabi namin na si Terrence eh mahilig mag-sketch nun ng mukha ng isang lalaki na hindi namin kilala na pinangalanan naming Nathan. Ipinakita din namin yung isang sktech na lagi kong dala-dala sa bulsa ko. Nagulat naman si Carlo. Nanlaki yung mata niya eh. "Whoa.." tinitigan pa niyang mabuti, "Si Jian nga."

Ibinalik din naman niya sa akin yung sketch. Sinabihan namin siya na huwag na huwag niyang sasabihin kahit kanino yung tungkol doon. Nangako naman siya kaya pinagkakatiwalaan naman namin siya. Nung uwian na nun eh dumeretso ako sa gym dahil may practice pa yung team. Ginabi na nga rin kami. Inaantok pa rin ako as usual, kaya ang bagalbagal kong magligpit nung mga bola nun. Hawak-hawak ko yung malaking lalagyan ng mga bola nila. Hindi ko pa nakikita si Nathan nun dahil lumabas siya ng gym. Ako naman eh pinagtanung-tanong ko siya doon sa mga kasamahan niya sa team. "Nathan? Sinong Nathan?" tinanong ako nung nauna kong pinagtanungan. Bumulong sa kanya yung isang kasamahan niya. Bigla na nga lang siyang tumawa tapos tumingin siya sa akin. "Ahh si Jiroh pala." natatawa pa rin siya nun, "Wala eh.. lumabas. Babalik din yun maya-maya." Nakayuko pa rin ako nun at pulot pa rin ako ng pulot nung bola na nakakalat sa gym at ginamit nila. Nung isa na lang yung natitira at aabutin ko na para ilagay ko na doon sa lalagyan, nagulat na lang ako nung may umapak doon sa bola. Tumingala naman ako para tignan kung sino yung umapak. Yun pala eh yung pinagtanungan ko kanina. "Ang bagal mo naman kumilos weirdo." sabi niya sa akin na parang natutuwa pa siya na asarin ako. Nagulat na lang ako nun sinipa niya ng malakas yung bola sa kabilang side ng gym. Wala na lang akong nasabi dahil ayaw ko naman silang patulan. Isa pa, ako yung bago doon. "Pulutin mo doon yung bola. Sundan mo sa kabilang side ng gym. Tutal doon ka naman magaling di ba.. ang sumunod???" Nagtawanan sila nung mga lalaki na kaibigan niya siguro. Pagod na rin ako nun. Papunta na sana ako doon sa kabilang dulo ng gym para pulutin yung bola nung maramdaman ko na may humihila nung bag na pinaglalagyan ng lahat ng bola. Sumunod na lang na alam ko eh ibinaliktad niya yung bag at hinulog niya lahat ng bola. Siguro mga mahigit na 20 na bola yung nandun. Tumalbog

lahat sa gym at kumalat na naman. At hindi pa iyon, isa-isa niyang sinipa ng malakas sa loob ng gym sa iba't ibang direksiyon. Pero this time, hindi na yung lalaki ang may gawa. Si Nathan. "Ikaw kaya ang magpulot nung mga yun.." sabi niya doon sa lalaki na sumipa nung unang bola, "Tignan natin kung magustuhan mo." Hindi nakasagot yung lalaki sa kanya. Siguro dahil iniisip niya na siya pa rin naman yung Captain, kaya dapat siya pa rin ang masusunod. Hindi na ako nakasalita. Hinila na lang ako ni Nathan papalabas ng gym. Ang higpit nga ng pagkakahawak niya doon sa wrist ko, at binitawan lang niya nung nasa labas na kami. "Hindi ka ba marunong ipagtanggol yung sarili mo o tinatanggap mo lang lahat ng insulto sa iyo?" yung sound ng boses niya nun eh may halong inis na, "Umuwi ka na. Mukhang kailangan mo ng pahinga." "Pero---" Hindi ko natuloy yung sasabihin ko. Mangangatwiran pa sana ako na hindi naman ako pagod, pero binato na lang niya bigla sa akin yung bag ko. "Umuwi ka na." Tinalikuran na niya ako pagkatapos nun at pumasok na siya sa gym. Ako naman eh nakatayo pa rin doon at tinitignan ko siya na umalis. Hindi ko alam kung yun ba yung typical Nathan na masungit at walang pakialam.. o yun na ba yung Nathan na kahit papaano eh may concern din naman kahit papaano. Either way, it felt great. Kahit na nauna ako na umalis nung gabi na iyon kaysa sa mga players ng team eh hindi rin naman ako nakatulog ng maaga. Gabi na rin ako nakauwi at past 10 na talaga nung totally na nakapalit na ako ng pantulog ko. Yung kapatid ko nun eh iyak ng iyak sa madaling araw kaya madalas ako pa ang tatayo para patahanin siya. Tapos puyat rin talaga ako dahil kinailangan kong gumisng ng maaga ng sabado dahil may Day Care duty pa ako. Wala ring pinagkaiba ng Sunday. Usually kailangan dumating ako doon ng maaga bago magsimula yung mass dahil nagpa-practice pa kaming kumanta nun. Ang aga ko pang dumating sa simbahan at wala pa yung mga kasamahan ko. Pumasok nga si Kuya na nag-organ sa amin at tinignan niya ako kaagad.

"Oh, mukha ka yatang may sakit." yun kaagad ang bungad niya sa akin. Umiling naman ako sa kanya. Inaantok siguro ako o kaya pagod, pero wala akong sakit. Kasi kung may sakit ako, dapat giniginaw na ako sa ngayon kung may lagnat man ako or what. Dahil dalawa pa nga lang daw kami doon, sinabi niya na kami na lang muna ang mag-practice. Sinimulan namin doon sa kanta na 'Hesus' kaya ako naman eh naupo ako ng maayos at nag-ready ako sa pagtugtog niya. "Kung nag-iisa at nalulumbay Dahil sa hirap mong tinataglay Kung kailangan mo ng karamay Tumawag ka at Siya'y naghihintay." Siguro nga wala na ako sa sarili ko dahil sumunond na lang eh naghalu-halo na yung lyrics sa isip ko. "Siya ang dapat tanggapin At kilanlin---" Hindi ko na tinuloy yung kanta dahil biglang tumigil si Kuya at nakatingin sa akin. "Shay sa second verse yan eh. Doon pa lang tayo sa part na, 'Siya ang iyong kailangan, Sandigan...' doon pa lang.." sabi niya sa akin ng mabilis. Tumugtog siya uli nun, kaya kumanta na naman ako. "Siya ang iyong kailangan Sandigan, kaibigan mo Siya noon bukas ngayo--- " Hindi na naman tumuloy dahil tumigil uli si Kuya. Natatawa na siya nun. "May sakit ka nga siguro dahil nagkakamali ka." tumayo siya sa pagkakaupo niya, "Dito ka lang pala at ikukuha kita ng tubig... baka maging okay yung pakiramdam mo." Hindi ako nag-react nun. Nakaupo ako doon at nakatingin lang ako sa mga paa ko. Nung na-realize ko na aalis si Kuya para kumuha ng tubig, tumayo naman ako nun at tinawag ko siya. Nandun na siya malapit sa pintuan papalabas ng gilid ng simbahan. "Kuya... a-ako na lang po yung kukuha"

Lalakad na sana ako nun kaya lang nakaramdam ako ng hilo. Umikot yung paningin ko nun kaya napaluhod ako at napahawak ako doon sa kahoy na upuan ng simbahan. Pakiramdam ko nun masusuka ako na hindi ko maintindihan. Hindi na ako makatayo. Tuwing iaangat ko yung ulo ko nahihilo ko. "Shay!!" Si Kuya pa rin yung narinig ko. Hindi ko na siya nakita nun. "Joseph! Tara tulungan mo ako kay Shay..." Joseph? Bakit parang pamilyar yung pangalan? Saan ko na ba narinig yun? Hindi ko alam kung anong nangyari. Basta ang alam ko, hindi ko na kayang tumayo sa sarili ko lang. Gusto nang pumikit ng mata ko. Ewan ko kung sa sobrang pagod lang ba o dahil nahihilo ako kaya kung anuano na nakikita ko. Yung Joseph na tinawag ni Kuya at bumuhat sa akin sa sahig, eh parang nakilala ko. Bago pa pumikit ng tuluyan yung mata ko...

Parang si Nathan yung Joseph na nakita ko.

***6*** Medyo masakit pa yung ulo ko nung nagising ako. Pagdilat nga ng mata ko eh puting kisame yung bumungad sa akin. Nasaan ba ko??? "Ayan na gising na siya.." narinig ko na may nagbubulungan nun sa may kwarto. Pagtingin ko doon sa gilid eh may mga 6 na tao ang nakatingin sa akin. Nagulat nga ako kaya napatayo akong bigla. Nakakahiya yun na nakakailang na hindi ko maintindihan. Ikaw ba naman tignan ng mga tao ng

ganun na para bang may spotlight ka. Yung isa naman eh nakita ko na nakaupo doon sa sulok na couch at nakayuko ng kaunti. Napakunut-noo ako dahil hindi ko makita kung sino. Narinig ko naman si Sister na nandun. "Oh Shay, okay na ba ang pakiramdam mo?" Tumango naman ako. Meydo okay naman yung pakiramdam ko kahit na inaantok-antok pa rin ako. Kung matutulog man ako, hindi naman siguro tama na doon na ako sa lugar na nakikita ako ng lahat. "Thank you po ah.." sabi ko na lang sa kanila at sinubukan kong isuot yung sapatos ko, "Sorry po kung naabala ko pa kayo. Uuwi na lang po ako para makapagpahinga." Si Kuya na madalas kong kasama sa choir practice eh tumingin sa akin at nginitian lang ako. Then napansin ko na lumingon siya doon sa lalaki na nakaupo doon sa sulok. "Joseph!" Saka lang inangat nung lalaki yung ulo niya. Nung mamukhaan ko kung sino, saka ko naalala na nakita ko nga si Nathan kanina. Hindi ako nagkamali, siya nga. Usually kapag nakikita ko siya hindi na ako titigil ng kaka-Nathan ko. Pero that time, nanahimik lang ako. Tumingin lang siya sa akin ng mga 2 seconds, pero iniwas din niya yung tingin niya. "Joseph.." sabi ni Kuya sa kanya, "Siya yung gusto kong ipakilala sa iyo before. Isa sa choir members natin. Siya si---" "I know her." pinutol niya yung pagsasalita ni Kuya, "We've met." Humarap naman si Kuya sa akin. "Magkakilala kayo???" Sasagot na sana ako kaya lang pumasok naman si Father doon sa loob. Nag-aalala nga yung mukha niya, pero nung nakita niya na nakatayo na ako, medyo nag-relax naman yung mukha niya. Lumapit naman siya doon sa hinigaan ko kanina. "Okay ka na ba anak?" tinanong niya ako at hinawakan pa niya ako sa likod

ko. "Okay naman po Father." ngumiti ako para hindi na siya mag-alala, "Napagod nga lang po siguro ako." "Ikaw naman kasi dapat nagpapahinga ka." hinimas-himas ni Father yung likod ko, "Bakit hindi ka na lang umuwi at magpahinga ka sa inyo?" "Yun na nga po yung gagawin ko. Hindi na po siguro ako makaka-attend ng mass." "Naku ayos lang yun bata ka. Ipagdadasal namin na gumaling ka na." umupo siya doon sa couch din. "Sino na bang katulong mo sa Day Care ngayon?" tinanong ako ni Kuya uli. Si Sister naman ang sumagot na wala nga akong katulong kung hindi ako lang. Siyempre dati si Terrence ang kasama ko, pero dahil nga... ayun... ako na lang sa ngayon. "Oh anak.." lumapit siya doon kay Nathan, "Bakit hindi mo tulungan si Shay tuwing sabado sa Day Care?" "P-pero h-hindi po..." magdadahilan pa sana siya kaya lang na-realize niya siguro na si Father ang nagtatanong sa kanya, "S-sige po." "O sige na pala Joseph.." sabi ni Kuya, "Bakit hindi mo na ihatid si Shay sa bahay nila? Mahirap na baka sa daan pa siya mahilo." Halata mong naiinis na siya dahil sa kanya na lang ang bagsak ng lahat. Mukhang ayaw niya yung Day Care duty, tapos ngayon siya pa yung maghahatid. Siguro nga no choice na lang din siya kaya tumayo na lang din siya. Wala namang expression yung mukha niya nung paalis na kami. For some reason parang natanggap niya rin na kailangan niya rin akong ihatid. Ang bagal-bagal ko pang maglakad nun dahil feeling ko baka matumba ako. Siya naman eh nauunang maglakad dahil ang bilis niya. Hindi man lang ako hintayin. Huminto naman siya para hintayin ako pero hindi siya lumingon. Nung kasabay ko na siya saka lang siya naglakad uli pero yung tingin niya eh diretso pa rin. "Than--"

"Huwag kang magthank you, dahil wala akong ginawa para sa iyo." ang bilis niyang sinabi as if alam na niya yung sasabihin ko. "Thank you pa rin." Nilakad naman namin simula sa simbahan papunta doon sa sakayan ng jeep. Medyo malayo na kasi yun sa bagong bahay namin. Sumakay kami, pero hindi naman niya ako pinansin nung nandun kami. Bumaba kami doon sa street namin parehas. Wala pa rin siyang sinasabi. Maglalakad pa kami dahil sa kabilang dulo pa ng street yung bahay namin. Tinignan ko naman siya. Mukhang wala siyang balak na pansinin ako. "B-bakit Joseph yung tawag nila sa iyo?" nakatitig ako sa kanya nun pero parang wala lang sa kanya. "Hindi naman yun ang pangalan mo 'di ba?" "Hindi naman Nathan ang pangalan ko pero yun din naman ang tawag mo sa akin 'di ba?" Talagang halata kong ayaw niya akong kausap. Pakiramdam ko nun ayaw ko na ring magsalita. Kung kausapin niya ako madalas, parang galit siya sa akin. Naglakad na lang ako nun at nanahimik. Baka kasi lalo lang siyang mainis sa akin kung mangungulit pa ako. Kaya nga siguro hindi ko inaasahan na magsasalita siya. Kaya nagulat ako. "Joseph Jiroh Anderson ang buong pangalan ko. Jiroh at Jian ang madalas kong ginagamit. Joseph ang pangalan ko sa simbahan." tinignan niya ako nun, "I hate that name. Pero dahil nga nasa Bible yung name na yun, they prefer to call me Joseph. So hindi ko na lang pinapansin." "Kaya pala hindi ko nakikita na ginagamit mo yun. Kahit sa mga papers mo sa school eh." Natuwa naman ako dahil kahit papaano eh kinausap niya ako. At least may nalaman ako tungkol sa kanya na sinabi niya talaga sa akin. Hindi dahil tinanong ko sa kanya. Nung malapit na kami doon sa bahay eh naisip ko naman na magkwento. Baka kasi gumaan yung pakiramdam niya sa akin kung magkukuwento ako ng tungkol sa akin. At least baka maintindihan niya kung bakit ganito ako. "Alam mo ba, nung una hindi ko alam kung magandang idea ba na lumipat

kami dito. Doon kasi sa lumang bahay namin malapit sa bahay nila Tjay. Tapos siyempre nakakalungkot din na---" "Hindi ako interesado." Hindi niya ako pinatapos. Natigilan naman ako sa sinabi niya. Talagang wala siyang pakialam sa bagay na iyon. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Talaga bang ganito siya? Yumuko na lang ako at hindi na ako nagsalita. Saka ko lang naiisip na wala ring magagawa yung pagsunud-sunod ko sa kanya kung hindi naman niya ako binibigyan ng atensiyon. Nasasayang lang lahat ng ginagawa ko. Siguro nga. Nakita ko na tumingin siya sa akin nung hindi na ako nagsasalita. Wala naman siyang sinasabi.. pero hindi niya inalis yung tingin niya sa akin. Nakarating naman kami doon sa bahay namin. "Dito na ko." tinuro ko yung bahay ko. Lumabas naman yung Mama ko nun sa gate namin buhat-buhat yung kapatid ko. Sabay pa kaming lumingon nun. "Shay anak akala ko nasa simbahan ka?" tumingin naman siya kay Nathan, "Oh Jiroh, magkasama kayo ng anak ko?" Hindi naman hinintay ni Mama yung sagot ni Nathan dahil binalik niya yung atensiyon niya sa akin. "Oh, tumawag si Randrei kanina. Hinahanap ka. Eh international call kaya sinabi ko na tumawag na lang siya mamaya para hindi na siya magbayad ng mahal na tawag." ngumiti naman si Mama kay Nathan nun, "O sige na pala papasok na ako at may niluluto pa ako." Tinignan ko si Nathan nun at nakatingin siya sa akin na parang ngayon lang niya ako nakita. Ewan ko ba, nagulat din ako eh. "Yeah... yeah!" tinuro niya ako, "That's why you look so familiar." tinuturo pa rin niya ako nun, "Randrei Yu? Kilala mo si Randrei Yu?" For some reason, hindi ako naging interesado sa kanya nung mga oras na iyon. Hindi ko alam kung napagod ba ako or what, pero nginitian ko lang siya. "Maraming Randrei Yu sa mundo. Kagaya ng maraming Nathan din na nasa paligid. What are the odds na yung kilala mong Randrei at kilala kong

Randrei, at yung kilala kong Nathan at ikaw eh iisa? I don't see the point. Saka..." binuksan ko na yung gate namin...

"Hindi ka naman interesado 'di ba?"

***7*** Hindi ko alam kung dapat ba akong makonsensiya sa sinabi ko sa kanya. Alam kong nagulat siya sa sinagot ko dahil siguro sa hindi siya sanay na ganun na lang ako kung magsalita. Ewan ko ba kung anong pumasok sa isip ko, siguro nagsisimula na akong matauhan uli. Tama si Tjay, wala nga siguro ako sa sarili ko nitong mga huling araw. Kung hindi niya kilala si Terrence, bakit ko ba pinagpipilitan? Isa pa.. baka hindi rin naman magustuhan ni Terrence kung gagawin ko yun. I want my old self back. Yung dating Shay. Baka nga sa sobrang dami na ng nangyari sa akin, hindi ko na rin kilala yung sarili ko. Hindi ako makatulog kinagabihan. For some reason, parang may gumugulo sa isip ko. Hindi maalis-alis sa utak ko yung expression ng mukha niya nung sinagot ko siya ng ganun, pakiramdam ko ang sama-sama kong tao. Shay ano ba?!? Tama na nga ang pag-iisip sa ibang tao! Sarili mo naman ang isipin mo. "Anak..." Narinig ko si Mama na nagsasalita sa labas. Kumakatok din siya pero ayaw kong buksan yung pintuan. Baka mapansin pa niya ako na hindi pa ako tulog, makahalata pa yun. Aarte na lang ako na tulog. Binuksan niya yung pintuan, pero dahil nakatakip ng kumot yung ulo ko, hindi na niya tinuloy kung ano man yung gusto niyang sabihin. Pagkatapos nun, sa wakas, nakatulog din naman ako. ***

"Grabe naman itong tao na ito oh!" nanlalaki na yung mata ni Tjay sa akin dahil sa sobrang laki ng mga subo ko, "Hindi ka ba pinakain ng isang buwan at ganyan ka na lang kung lumamon???" "Ah-kho??" tinuro ko pa yung sarili ko habang punong-puno pa yung bibig ko, "Masaya lang ako." "Aba aba.. bago yata sa pandinig ko yun..." nag-lean siya sa table nun, "Ikaw masaya? Eh ikaw nga itong mukmok ng mukmok ng matagal... tapos kung anu-anong kabaliwan mo.. tapos ngayon bigla na lang..." napahinto siya ng kaunti, "Masaya ka???" "Bakit hindi na ba ako pwedeng maging masaya?" tinuro ko si Tjay, "Ito kamo. Parang hindi kita bestfriend ah! Gusto mo pala umiiyak ako parati?" "Hindi naman sa ganun loka ka! Naninibago lang ako. Nitong mga huling araw kasi parang..." napakunut-noo siya, "Wala ka sa usual Nathan-crazed self mo. Alam mo yun, natatakot lang ako kung may sakit ka na."

Nilagay niya yung kamay niya sa noo ko kaya tinapik ko naman bigla. "Wala akong sakit.. ano ka ba!" yumuko naman ako ng kaunti at nilaro ko yung pagkain sa harap ko, "Naisip ko lang naman... nakakapagod din na ipilit yung bagay-bagay na hindi naman pala. Isa pa kung ako rin naman siguro yung nasa kalagayan niya, baka ganun din ako." nginitian ko naman si Tjay nun, "Hindi ko na siya guguluhin pa. Saka... gusto ko nang makalimot. 'Di ba dapat yun na ang gawin ko?" "Wow Shay... natatakot na talaga ako sa 'yo. Bumabalik ka na ba talaga??" "Ang kulit mo naman eh!" Kumakain ako ng breakfast sa cafeteria nun dahil hindi ako nakakain sa bahay. Naunang umalis si Tjay sa cafeteria dahil nakatanggap siya ng text kay Tita Jayne na nakalimutan pala niya yung gym clothes niya at nasa gate na siya para ihatid. Ako naman eh natapos na rin namang kumain, kaya naisip ko na mauna na ako sa classroom. Isa pa, ayaw ko namang ma-late. Papalakad na ako doon sa hallway kung saan ako madalas dumadaan. Pagkadating na pagkadating ko doon sa pinakadulo eh napalingon ako sa kanan ko... ...nakita ko siyang paparating. Nasa tenga pa rin niya yung earphones niya, bukas ang polo, kamay sa isang bulsa, at nakalingon sa kaliwang direksiyon

niya. Napaatras ako ng mabilis. Kung plano kong iwasan na yung mga ginagawa ko dati, hindi na rin ako dapat dumadaan dito. Kaya lang naman ako dumadaan dito nun dahil dito siya. Wala ng point. Tinignan ko lang siya uli, tapos tumalikod na ako para dumaan sa kabilang side. Kahit na alam kong mas malayo yung bago kong dinadaanan, mas gumaan yung pakiramdam ko. At least sa ganoong paraan, wala siyang masasabi na sinusundan ko na naman siya. Na-late ako ng dating sa room dahil napalayo yung dinaanan ko. Nakakahiya dahil pagkabukas na pagkabukas ko ng pintuan, nagtinginan lahat sa akin. Hindi naman nagalit yung first period teacher ko, pero nagsorry na pa rin ako. As usual nakaupo pa rin siya doon sa upuan sa likuran. Absent na naman si Carlo kaya siya lang ang nasa pinakalikuran. Magkatabi kami ng upuan, kaya hindi ko naman maiiwasan na dumaan sa harapan niya. Pagkadating na pagkadating ko doon sa dulo, napahinto ako nung napatapat ako doon sa upuan niya. Umatras ako ng kaunti, at lumingon ako sa likuran ko. May bakante pang upuan sa kabilang row, kaya umikot naman ako... at doon ako naupo. Napatingin lang siya sa akin. Hindi ko alam kung nagulat ba siya, pero alam kong tinignan niya ako nung maupo ako sa kabilang side na malayo na sa kanya. Nag-seryoso na rin ako sa klase ko. Pinilit kong mag-aral ng mabuti at alisin lahat ng mga naging problema ko. Alam ko namang walang mangyayari sa akin kung mag papatuloy ako ng ganun. Tumabi sa akin si Tjay nung 2nd period. Napansin nung teacher namin na wala kami sa assigned seats namin, kaya lang pinilit namin siya na doon na lang kaming dalawa.. kaya pumayag na rin at pinagtabi kami. Ang saya ko nga dahil at least kahit papaano.. katabi ko na si Tjay. "Oi ano namang drama mo at dito ka na nauupo?" "Wala lang." sagot ko naman ng mabilis sa kanya, "Gusto ko lang na nasa pinakalikod ako." "Eh likuran na rin naman na yung upuan mo doon ah!" tinuro niya yung side na dati kong upuan. "Ayaw mo bang katabi si Jiroh? Ano bang meron? May body odor ba??? Mabaho ang hininga? Ano??"

"Ano ka ba... wala." lilingon sana ako sa side niya, pero hindi ko na ginawa, "Gusto ko lang ng bagong upuan. Isa pa matangkad si Arnie sa harapan ko, hindi ko makita yung board." "Wooosshhooo! Palusot ka pa eh! Sabihin mo umiiwas ka lang!" Wala namang nangyaring maganda nung umaga. Bored nga ako ng nagklase kami, pero parang wala na lang nung malapit na mag-uwian ng lunch break. Lumapit sa akin si Rae nun, tapos naupo na naman sa harapan ko. "Shay.." sabi niya ng mahina, "Nag-away ba kayo ni Jian?" "Huh?" nagtaka naman ako sa tanong niya, "Hindi. Bakit mo naman natanong?" "Wala lang.. naninibago lang kasi ako. Hindi kayo nag-uusap tapos lumipat ka pa ng upuan. Feeling ko kasi nag-away kayo." "Hindi..." hindi ko alam kung matatawa ba ako nun o ano, "Magpinsan nga kayo ni Tjay. Siya rin kanina pa ko sinasabihan na naninibago siya sa akin." ngumiti ako sa kanya, "Hindi kami nag-away. Lumipat lang ako ng upuan pero hindi ibig sabihin nag-away kami. Saka ano namang nakakapanibago na hindi kami nag-uusap? Dati naman nag-uusap kami, pero bihira. So.. parang ganun pa rin naman." tinaas ko yung blue ko na pen, "Teka ano yung nakasulat sa board?" "Tama na nga yan..." hinila niya yung pen ko pababa, "I know what you're doing. Iniiwasan mo siya." "Hindi ko siya iniiwasan." "You are!" "Hindi nga!" "Iniiwasan mo!!" sinigaw talaga ni Rae yun, "Hindi mo lang inaamin pero yun yung ginagawa mo." tinapik niya ako sa balikat ko, "Pero ikaw bahala, kung tutuusin rude din naman talaga siya sa iyo." "Hindi ko siya iniiwasan..." yumuko lang ako, "Naisip ko lang wala namang mangyayari kung susundan ko siya parati. Saka..." tumingin ako sa side niya, "Hindi naman siya si Nathan." Tumayo ako sa pagkakaupo ko nun. May hawak-hawak akong list ng mga

pangalan ng mga basketball team members na may numbers na gusto nila para sa jerseys nila. Ako ang manager, kaya ako ang naka-assign doon. Lumapit ako sa direksiyon ng dati kong upuan. Napatingin lang siya sa paa ko, pero nagulat siya nung makita niyang ako yung nakatayo sa harapan niya. Inalis niya yung earphones niya. "Hey uhh.." Ini-stretch ko yung kamay ko sa harapan ko hawak-hawak yung papel na para bang inaabot ko na sa kanya. Napatingin siya doon sa papel, pero hindi naman niya binasa. "Ano 'to???" "Captain..." sabi ko kaagad at lalo kong inabot yung papel sa kanya, "Yan na yung listahan ng mga pangalan saka yung mga jersey numbers. Kumpleto na.." "Huwag mo akong tawaging Captain. Tatawagin mo lang akong Captain kung may game, nasa practice, o nasa gym tayo. Pero kapag nandito tayo.." inikot niya yung paningin niya sa buong classroom, "Classmates tayo." Tumango lang ako nun. Nakita ko na binabasa na niya yung listahan. Ako naman eh nakatayo pa rin doon sa harapan niya, at nung napansin ko na medyo natapos na niyang basahin, saka lang ako nagtanong uli. "May na-miss ka na isa. Pero okay lang ako na lang magtatanong sa kanya." "Wala ka na bang ipapagawa sa akin... Jiroh?" Nakatingin pa rin siya sa listahan nun at seryosong-seryoso na binabasa niya yun. Panay ang turo niya doon sa mga pangalan, kaya hindi siya masyadong nakikinig sa akin. "Sa ngayon wala pa pero mamayang uwian sa practice sasabihin ko na la---" napahinto siya ng biglaan nun. Tumingin siya sa akin na para bang ngayon lang niya ako nakita. Kakaiba yung tingin na iyon, ewan ko ba pero parang nadisappoint siya sa akin na hindi ko maintindihan. Yumuko rin siya at parang umiwas siya na tumingin sa akin.

"Sasabihin ko na lang mamaya." "Ok." sagot ko naman kaagad sa kanya "Sige pala mauuna na ko. Uuwi pa kasi ako." Kinuha ko yung bag ko nun sa kabilang row. Papalabas na sana ako ng room nun, kaya lang tinawag niya ako uli. "Hey!" Lumingon naman ako sa pagtawag niya. Parang hindi siya mapakali nun na hindi ko maintindihan. Napansin niya siguro na hinihintay ko yung sasabihin niya, kaya napilitan din siya. "Ano eh..." hinawakan niya yung likod ng ulo niya, "Tinawag mo kong Jiroh?" Ngumiti ako nun sabay tumango ako. Parang sa kaloob-looban ko, alam ko na itatanong niya rin yun. "Yeah. Napagisip-isip ko kasi na ayaw mong tinatawag kita ng ibang pangalan. Isa pa, nagkamali nga siguro ako noon pa man nung makita kita. Sorry. Sorry talaga." yumuko ako nun ng matagal bago ako tumayo uli ng maayos, "Huwag kang mag-alala..."

"Hindi na kita tatawaging Nathan kahit kailan."

***8*** Busy pa rin ako. Pero hindi katulad nung mga nakaraang araw na nakakalimutan kong magpahinga madalas, nakakatulog naman na ako ng maayos ngayon. Nakakapagod pa rin naman yung mga ginagawa ko, pero alam ko na habang tumatagal makakasanayan ko rin naman iyon. Nagkaroon sila ng practice ng basketball. Ginawa ko pa rin yung mga pinapagawa nila sa akin. Ako yung bumili ng pagkain nila, nagbigay ng towels, nagpulot ng bola, at yung usual na utus-utusan ng mga guys. I don't

mind at all. Isa pa, kung tinanggap ko itong responsibility na ito, dapat lang siguro na pangatawanan ko 'di ba? "Ano ba?!" sumigaw yung isang lalaki na kasamahan nila sa team, "Ano bang problema?" "Oo nga. Kanina ka pa parang wala sa sarili mo diyan!" dagdag naman nung isa pa. Napalingon na ako nun. Nasa gilid kasi ako nun at nilalagyan ko ng refill yung Gatorade bottles nila. "Huwag mo nga akong pinapansin." binato niya yung bola na pinasa sa kanya, "Lahat na lang pinapakelaman niyo." Yumuko ako nun para hindi niya nanonood ako sa nangyayari. Tinuloy ko na lang yung paglalagay ko ng Gatorade doon sa bottles nila. Dumere-diretso siya ng lakad at alam mong bad mood na siya. Iniwas ko talaga yung tingin ko nung napadaan siya sa gilid ko para hindi niya mapansin na kanina pa ako nakikinig sa kanila. "Jian!" sumigaw naman si Billy na nasa kabilang side ng gym, "Hindi ka na maintindihan! Bakit ba parang wala ka sa sarili mo?" Hindi pinansin ni Jiroh si Billy. Malapit na siya doon sa exit ng gym. For some reason, yung view na papalabas siya ng gym at nasa bad mood eh may pinapaalala sa akin. Pero ano?!? "Sige huwag kang makinig! Kaya tayo natalo sa championship dahil sa ganyan ka eh! Huwag kang makinig. Laking tawa ko lang kung kailan Senior ka na, saka ka pa magloloko!" Parang balewala yung pangongonsensya ni Billy sa kanya. "JIAN!!!" Ewan ko ba kung anong nangyari sa mga iyon. Basta sumunod na lang na alam ko eh parang lahat eh nasa masamang mood na. Sumugod lahat sa side ko, kumuha ng iinumin, hinagis yung mga towels, at saglit lang iniwan nila na nakakalat lahat. Ako lang tuloy yung naiwan sa gym na nagliligpit nung mga kinalat nila. Mga lalaki nga naman tignan mo oh...

Pero bakit ba parang wala sa magandang mood si Jiroh? Anong problema niya? Saka bakit parang... bakit parang yung scene kanina na papalabas siya sa gym eh parang nakita ko na dati? Napanaginipan ko na ba? Kasi parang yung inarte niya parang si.... ---Terrence. "Hoy!" bigla na lang may tumapik sa balikat ko. Sa sobrang gulat ko, napasubsob ako ng kaunti kaya nai-lean ko yung tuhod ko sa sahig. Paglingon ko naman, siya lang naman pala. "San na sila?" Tinaas ko yung dalawang balikat ko. Anong malay ko kung nasaan na yung team mates niya. Umalis-alis siya tapos hahanapin niya sa akin? Siguro naman umuwi na. "Bakit ikaw na lang ang nandito?" Siyempre naman, tinatapos ko pa ito. Manager pa tawag, alalay lang naman pala ang dating. "Nililipgpit ko lang ito." tinuro ko yung mga bola, at yung iba-iba pang kinalat nila sa gym. Inisa-isa kong pulutin lahat. Alam ko gabi na nun. Pagod na pagod na rin ako at ang dilim na sa labas. Kami na lang ni Jiroh yung natitira sa loob. Nakaupo siya doon sa gilid at pinupunasan niya yung ulo niya. "Bakit nandito ka pa? Hindi ka pa ba uuwi?" tinanong ko siya dahil nandun lang siya sa may upuan sa gilid. Parang nagulat siya na tinanong ko siya. Huminto siya saglit na parang nagaalangan na sagutin ako, pero saglit lang eh bumuka naman yung bibig niya para magsalita. "Ikaw na lang yung nandito, anong gusto mong gawin ko?" tinaas niya yung isang kilay niya, "Iwan kita dito?" "Okay lang." sagot ko naman ng mabilis, "Okay lang ako. Mauna ka nang umuwi." Imbis na kumilos siya papaalis doon sa bench, tinaas niya yung dalawang paa niya at nahiga siya. Yung kanang braso niya eh inangat niya papunta doon sa mata niya na parang matutulog na siya.

"Gisingin mo na lang ako pagtapos ka na." Tingnan mo nga ito. Pinapauwi ko na nga tapos ngayon diyan pa matutulog. Tapos kapag ginabi kami ng ginabi, sisisihin pa niya ako na mabagal akong kumilos. Ang gulo nga naman ng mga tao. Siguro inabot pa ng another 20 minutes bago ko na-clear yung gym. Hindi ko naman kasi alam na sobrang hirap palang buksan nung room nila sa mga sports gear nila. Ang bigat-bigat na nga, ang sakit pa sa kamay buksan. Shina-shake ko pa yung kamay ko sa sobang sakit hanggang sa makaabot na ako upuan kung saan natutulog si Jiroh. Umupo lang ako doon sa may gilid niya na halos malapit sa mukha niya. Hindi ko makita yung mata niya dahil natatakpan, pero kitang-kita ko naman yung ilong niya. Ang tangos. Tapos.... Ano ba ko? Gisingin na nga kung gigisingin yung tao. "Hey..." ginamit ko yung isang daliri ko para tusukin yung biceps niya, ang tigas... "Tapos na ako." Nung nakita ko na nag-move na siya, saka ko na kinuha yung bag ko at lumabas na ako. Hindi naman siguro kami magsasabay umuwi 'di ba? "Tara na nga sabay na tayo." nginitian niya ako, "Akin na yung bag mo." Nagtaka naman ako nung kinuha niya yung bag ko. Sasabay siya sa akin? "Uhmmm hindi na lang. Okay lang, uuwi na lang ako mag-isa." kinukuha ko uli yung bag ko sa kanya, "Kaya ko naman na sarili ko." Hindi niya ibinigay yung bag ko sa akin. Instead, nagsimula siyang maglakad na parang hindi niya narinig yung sinabi ko. Ako naman dahil hindi ko naman makuha, nagsimula na lang akong malakad kasabay niya. Tinignan ko siya saglit dahil nakakapanibago naman, pero inalis ko rin naman agad yung tingin ko. Siguro ganyan lang siya dahil magkatabi lang naman yung bahay namin. Wala namang masamang magsabay kami. Hindi ako nagsalita nung naglalakad na kami. Sumakay naman na kami ng jeep at kahit doon, nananahimik din siya na parang naiilang sa akin na hindi ko maintindihan. SIya pa nga ang nagbayad nung pamasahe namin, at nung babayaran ko na sa kanya, ayaw namang tanggapin. Sabi niya sa susunod na lang daw ako bumawi sa kanya. Pagkababang pagkababa namin eh nagsimulang bumilis yung paglakad ko.

Ewan ko ba, nakasanayan ko na siguro dahil sa ang hilig kong sumunod sa kung sinu-sinong mga tao. Nagulat na lang ako nung humawak siya sa kamay ko, kaya lumingon ako sa kanya. "Hey..." mahina na yung boses niya, "Takot ka ba sa akin?" Nagtaka naman ako doon. Bakit naman niya ako tatanungin kung takot ako sa kanya? "Huh? Bakit mo naman natanong?" Bumitaw na rin siya sa kamay ko. Yung itsura nun eh nalilito na hindi ko maintindihan. "Wala lang. Pakiramdam ko kasi takot ka sa akin kaya ang bilis mong maglakad." Natawa ako nun. Ganun lang naman ako. Hindi pa ba niya napansin yun??? "Hindi. Mabilis lang talaga akong maglakad." naglakad naman akong patalikod, "Habit na siguro." Nakarating naman na kami kaagad sa bahay ko. Huminto naman siya at inabot niya yung bag niya sa akin. Sa bintana namin, nakita ko na nakatayo si Mama sa harapan ng TV at karga-karga yung kapatid ko. Napansin ko na nakatingin din siya sa tinitignan ko. Hinawakan niya yung back ng ulo niya at nagsimula siyang umiling habang tumatawa. "Your Mom's cool." tinuro niya si Mama sa bintana, "Sabi niya kailangan mawala daw yung fats niya. Tinanong pa niya kung meron daw ba siyang mahihiram na pang exercise sa room ko." "Nakakahiya talaga si Mama..." napakunut-noo naman ako, "Anyway, sige pala mauuna na ako ah. May homeworks pa kasi tayo 'di ba?" "Oh." sabi niya na parang nakalimutan niya yung bagay na yun, "Right." Papasok na sana ako sa loob ng bahay namin nung makita ko na nakatayo pa rin siya doon sa harapan ng gate namin at hinihintay yata niya na makapasok ako. Hindi naman ako pumasok dire-diretso, Instead, bumalik ako sa direksiyon niya at ini-stretch ko yung kamay ko sa harapan ko. "Hindi pa yata tayo nagkakakilala ng maayos." halata mong nagtataka na siya sa akin nun, "Shaylie Jimenez." Nung una eh hindi pa niya malaman kung makikipag-shake hands ba siya sa

akin o hindi. Nung naisip niya rin siguro, kinuha niya rin yung kamay ko pero wala naman siyang sinabi. "Pasensiya nung mga... yung alam mo na---" iniwas ko saglit yung tingin ko, Ano na bang gagawin ko? Wala naman siyang sinasagot sa akin. Hindi ko tuloy alam kung nagmumukha na ba akong ewan dito at nakatingin lang siya sa akin. Inalis ko naman na yung kamay ko, at tumalikod na ako. Bakit ba ayaw niyang magpakilala??? Hawak-hawak ko na yung doorknob ng pintuan nung tumawag naman siya sa akin. "Shaylie!" Paglingon ko, nakangiti na siya sa akin. Tinaas niya ung kamay niya, at gumawa siya ng peace sign. At least, yun yung alam kong ginawa niya. "Nathan nga pala," nginitian niya ako, "Matagal na tayong magkakilala 'di ba?"

***9*** Hindi ko inaasahan na tatawagin niyang Nathan ang sarili niya. Akala ko ba ayaw niya sa pangalan na iyon? Bakit ba ang labo naman niyang kausap? Tinignan ko lang siya ng may halong pagtataka. Tumalikod na ako, lumingon uli, at dumeretso na akong pumasok sa bahay namin. Ewan ko ba, sumasakit na naman yung ulo ko kakaisip. Minsan nga sa school, madalas ko na ring napapansin na parang wala rin siya sa sarili niya. Nagulat na nga lang ako dahil isang araw ganito yung scene sa room namin: Jiroh, pinapatawag ka sa office. Sabi nung isang lalaki na lagi kong nakakalimutan yung pangalan. Hindi pa rin siya lumingon. Parang wala nga siyang narinig eh. Jiroh. Wui! Wala pa rin.

NATHAN! Parang natauhan siya nun. Kung wala siya sa mundo kanina, parang nagbalik siya nung mga oras na iyon. Huh? Ano sabi mo? Tignan mo to kapag ibang pangalan pala tinapik siya nung lalaki sa braso niya, Pinapatawag ka sa office. Bilisan mo magta-time na. Dumaan siya nun sa harapan ng lahat. Napansin ko pa nga na lumingon siya sa direksiyon ko. Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako, o totoo ba yung nakiita ko. Nung free period namin, umupo sa tabi ko si Rae. Ang cute-cute nga niyang tignan kasi maraming nakalagay na kung anu-ano sa buhok niya. "Shay, nagawa mo na homework natin sa Research? Pakopya naman oh." sabi niya sa akin kaagad nung kauupo pa lang niya. "Gabi na kasi kami nakauwi ni Daddy, kaya ayun hindi ko na nagawa. Antok na antok na kasi ako." "Oh." inabot ko sa kanya yung research ko, "Hindi ko nasagutan yung number 4, mangopya ka na lang sa iba." Nagsimula naman nang mangopya si Rae sa homework ko. Paminsanminsan, hihinto siya at titingin sa akin, then sa labas, tapos sa akin uli. Ang gulo nga niya, nakakailang tuloy. Napahinto akong bigla sa binabasa ko na libro at tinignan ko na lang din siya pabalik. "May... dumi ba ko sa mukha?" Parang hindi niya narinig yung tanong ko. Instead, bigla na lang niyang sinabi eh... "Napansin mo ba na iba ang kinikilos ni Jian lately? Papansin masyado no?" tapos tumingin siya sa kisame, "Tapos nung tinawag siya na Nathan kanina.. lumingon na rin. Ang landi ng tao na yun! Gusto rin naman pala niya." "Hindi naman. Baka kakapilit ko kasi sa pangalan na iyon sa kanya baka nasanay lang siya na naririnig niya." "OA niya naku..." panay pa rin ang sulat niya doon sa notebook niya, "Kung hindi ko pa alam nagkakagusto na sa iyo yun."

"Hey, wala namang ganya---" Hindi ko naman natapos yung sasabihin ko dahil sumingit naman si Tjay. Naupo naman siya doon sa upuan sa harapan ni Rae. "Ang bilis naman!" nginitian niya ako ng nakakaloko, "Pero sabagay okay lang. Cute naman yung Jiroh na yun." Inaasar pa ako nung dalawa na iyon kay Jiroh. Hindi naman ako natutuwa dahil nakakahiya. Baka isipin pa niya na may gusto nga ako sa kanya. Ang dami pa ngang nakakarinig, kaya yung iba tumingin na sa akin. Kasama na tuloy ako doon sa kung ano mang fans club meron siya. Eksakto namang pagpasok na pagpasok ni Jiroh, saka nagsitahimik sa loob ng classroom namin. Halata kong napansin din iya na nanahimik nung pumasok siya, dahil huminto siya at tumingin sa paligid niya. "Anong problema niyong lahat?!?" Wala namang sumagot sa kanya. Lumakad na lang siya uli nung wala siyang nakuhang sagot kahit kanino. Yumuko na lang ako at binasa ko na lang uli yung libro na hawak-hawak ko. Papadaan pa lang siya sa harapan namin nung sumigaw si Rae ng... "JIAN!" Hindi naman huminto si Jiroh. Narinig niya pero nagdire-diretso lang siya. "WOI! Babatukan kita kapag hindi ka lumingon." "ANO???" finally, lumingon din siya. "Huwag kang aanu-ano diyan..." sabi naman ni Rae, "Ikaw... deretsahan..." tinuro niya ako, "May gusto ka ba kay Shay?" Nagulat ako sa tanong niya kaya nahulog yung siko ko sa gilid ng desk ko. Ano ba namang klaseng tanong yan Rae? Kailangan bang ipahiya ako ng ganito??? Lalong nagsi-ingay sa loob ng room namin na parang nag-aasaran na. Gustung-gusto kong itago yung mukha ko. Ayaw ko lang ipahalata na hiyang-hiya na ako doon sa kinauupuan ko.

Lumapit naman si Jiroh doon sa side ko. Sa mismong harapan ko. Magkahaparap yung dalawang mukha namin. "Oo... may gusto ako sa iyo---" Napalunok ako nun. Saka naman nanahimik yung mga tao uli. Hindi ko alam ang sasabihin ko.

"---Rae." sabay binaling niya yung tingin niya, at niyakap niya si Rae.

***10*** Siguro nga hindi na dapat ako nagulat sa ginawa ni Jiroh. Matagal na silang magkaibigan ni Rae, at napakabait at ang ganda naman niya. Isa pa, isa na siya siguro sa mga pinaka-the-best ang personality na babae na makikilala mo sa Trinity High. Not that I know a lot of people, pero so far, Rae's great. Nagulat na lang ako nung sa pagkakayakap niya, sinuntok ni Rae sa tiyan si Jiroh kaya nasikmuraan yata,. Umubo-ubo pa si Jiroh nun na hindi ko alam kung nagloloko ba o ano. Ako naman eh nag-iinit pa rin yung mukha ko dahil medyo napahiya naman ako doon. "Ikaw yung mga biro mo, hindi maganda ah." sabi ni Rae sa kanya sabay tulak ng konti, "Seryoso akong nagtatanong kung may gusto ka dito.." tinuro naman niya ako, "Tapos ganun ka na lang mamahiya? Ang sama ng ugali mo." Tinignan naman ako ni Jiroh. Seryoso naman yung mukha niya pero wala naman siyang sinabi pagkatapos nun. Hindi ko alam kung disappointed ba siya at natutukso siya sa akin, o disappointed siya dahil sa ibang bagay. Naupo naman siya at nanahimik na lang doon sa upuan niya. The rest of the day eh hindi na siya nagsalita at nanahimik na lang siya doon sa upuan niya. Medyo awkward nga eh, pero hindi ko na rin siya pinansin. Isa pa, pinapangatawanan ko na hindi ko na siya masyadong guguluhin. Kapag nagtanong pa ako sa kanya kung may problema siya, baka lalo pang mapasama. Nung dumating yung lunch, naisipan ni Tjay na mag-stay na lang sa school at sumabay sa akin kumain. Sinabi niya na gusto daw niyang tapusin yung isang report namin at kapag umuwi pa daw siya eh mauubusan siya ng oras. Kaya ayun, habang nasa cafeteria kami eh bukas lahat yung notebook

niya at nag-aaral habang kumakain. Pinapanood ko lang si Tjay nun. She seems fine. "Tumawag si Ran recently..." bigla ko na lang sinabi kaya napahinto si Tjay doon sa pagbabasa niya, "Nalimutan ko lang sabihin sa iyo." Tumingin sa akin si Tjay nun pero parang ang tamlay niya. Hindi ko maintindihan kung bakit parang nalungkot siya. "Kumusta naman daw siya?" binalik niya yung tingin niya doon sa notebook niya, "Okay naman ba?" "Hindi ko alam eh." sagot ko naman, "Hindi ko kasi siya nakausap. Na-miss ko yung call." Tumango lang si Tjay pero nanahimik. It was very odd. Usually si Tjay eh madaldal kapag may kinalaman kay Ran. I wonder kung silang dalawa ba eh okay lang. "May problema ba kayo ni Ran?" tinanong ko naman siya dahil nagtataka din naman ako. "Wala." "Eh bakit parang ang tamlay mo yata?" Tumingin si Tjay sa akin. Nginitian naman niya ako na parang napipilitan lang. Sinalaksak niya yung sandwich na kinakain ko sa bibig ko para hindi na ako makapagsalita. Mabuti na lang hindi ako nabulunan nun. "Kumain ka na nga lang. Dami mong tanong eh." I guess she was trying to avoid the topic, kaya hindi ko na pinilit pa. Best friend ko nga si Tjay, pero kung ayaw niya sigurong pag-usapan yun, eh 'di siguro dapat ko na lang respetuhin. Hihintayin ko na lang siguro kung kailan niya gustong ikuwento sa akin yung nangyari. Hay. Sana lang okay silang dalawa. Mabilis naman natapos yung afternoon classes namin. Siguro pre-occupied lang ako kaya piling ko eh mabilis na natapos yung hapon. Kung nandoon pa ako sa lumang school namin, malamang siguro eh papauwi na ako ngayon. Pero dahil manager ako ng team ng basketball nila dito, kailangan kong mag-stay after school.

Minsan hindi ko nga alam kung pinagsisisihan ko ba na sumali or what. It takes so much of my time. May times na ang hirap maghanap ng study time dahil gabi na kami nakakauwi. Ang masaklap pa, kahit na slave ako ng mga basketball players nila, they're not fond of me. To them, I'm just... there. I wonder kung yung lumang manager na si Abby eh ganito din nila tratuhin. Nakaupo lang ako doon sa gilid at umarte ako na mala-Tjay. Nilabas ko yung notebook ko para makapag-aral habang naghihintay ako na matapos yung practice nila. Wala pa naman akong ginagawa, so I guess ayoko namang magsayang ng oras na mukha akong ewan doon. Pagkabukas na pagkabukas ko nung notebook ko, isang sketch na naman ng mukha ni Nathan yung nakita ko na nakaipit doon. Hinawakan ko yung papel at tinaas ko ng konti. Kamukhang-kamukha talaga ni Jiroh yung lalaki sa sketch. Ang hindi ko lang maintindihan, kung bakit hindi niya kilala yung nag-drawing nito. Ang sakit talaga sa ulo mag-isip. "Hoy!" narinig ko na may sumigaw doon sa may gitna ng court, "Manager Weird!" Pagtingin na pagtingin ko eh yun yung lalaki na sumipa ng bola dati sa gym para pahirapan ako na pulutin. He's not very nice. Mukhang dahil laking yaman at sikat din siguro sa school, panay yabang din sa katawan. I'd take Arwyn any time over this guy. At least si Arwyn presko lang, this guy is just plain rude. "Bakit?" "Wala ka namang ginagawa diyan 'di ba?" lumapit siya at pinupunasan niya yung mukha na panay pawis na, "Bilihan mo nga ako ng frapuccino sa Parrot Ice. Ito yung pera oh..." inabot naman niya sa akin yung pera niya. Tumayo naman ako at pupunta na sana ako doon sa pintuan ng gym. Napansin ko na nasa gitna pa si Jiroh at nagsho-shoot ng bola. Seryosongseryoso siya na parang walang tao sa gym. Hindi ko ba alam kung galit siya or what. For a basketball player na magaling, wala siyang ma-shoot nung time na yun. Lahat na-miss niya. "Jian! May gusto ka ba ipabili kay weirdo?" sigaw naman nung lalaki. That guy talks like I wasn't there. Parang wala siyang pakialam kung masaktan man niya yung feelings ko or what.

Hindi natinag si Jiroh doon. Panay pa rin ang shoot niya. Galit kaya siya kung kanino? "Jian!" Wala pa rin. Nandun lang siya at parang walang pakialam sa amin at parang walang naririnig. "Hayaan mo na nga. Mukhang badtrip na naman yata eh." tinignan niya ako uli, "Anyway, gusto ko ng Caramel okay?" May tatlo pang nagpabili sa akin ng kung anu-anong flavors ng snow cones sa Parrot Ice. Sinabi ko na isa-isa lang dahil baka hindi ko naman makayang bitbitin ang lahat. After all, dalawa lang naman ang kamay ko at hindi anim. Unlike sa old school ko na may kalayuan yung Parrot Ice, malapit naman yun sa Trinity. Nilalakad lang kaya hindi naman masama. Habang naglalakad pa nga ako nun eh iniisip ko pa kung paano ko bibitbitin lahat ng orders, then naisip ko na may cup holders nga pala si na maramihan. In the end, na-order ko naman ang lahat at nabitbit ko ng walang kahirap-hirap. Medyo natutunaw na yung snow cones nung pabalik ako. Ang init-init kasi nun. Medyo dumidilim na rin, pero nakabalik din naman ako sa school. Kaya lang pagkadating na pagkadating ko doon sa gym, lahat ng basketball players eh nakapaligid doon sa bench na inuupuan ko kanina at parang may tinitignan. Nagsalita uli yung lalaki na nakakainis. "Creeper alert." sabi niya nung nasa pinto na ako ng gym. Saka nag-open yung circle nila para tignan ako. Nandoon sa gitna si Jiroh at magkasalubong yung kilay niya na parang galit na galit. Hindi ko naman malaman kung ano ang dapat niyang ikagalit sa akin dahil wala naman akong ginagawa. Kaya lang napansin ko na may hawak siya sa kamay niya. Isang papel. "Stalker ka ba or what?!" unang pasabi niya nung makita niya ako sa gym, "Ano???" Kinabahan ako nun. Hawak-hawak niya yung sketch ni Terrence. Sa sobrang higpit ng pagkakahawak niya, nalulukot na yung papel. "J-jiroh..." nagulat na lang ako nung nanginginig na yung boses ko, "J-jiroh,

ingatan mo yung sketch please." Lumunok ako ng lumunok nun. Parang gusto ko namang umiyak doon pero pinipigilan ko lang. "Saan mo nakuha 'to?!?" tinaas niya yung sketch na hawak niya. Ang bilis ng tibok ng puso ko nun. Sinubukan kong maglakad papalapit, pero hindi ko makuhang lumapit ng tuluyan sa kanya. "P-please... ingatan mo yung sketch. Nakikiusap ako, ibalik mo naman sa akin oh." Galit pa rin siya nun. Hindi ko malaman kung bakit nag-uumapaw na lang yung galit niya. Wala naman akong ginagawang masama. At least, I don't think I did anything wrong. "Ang weird mo talaga no?! Akala ko pa naman okay ka na!" lumapit siya sa akin at napatingala ako para tignan ko yung mukha niya, "Ano sinusundan mo na naman ako para i-drawing mo naman ako ngayon?! Ano bang gusto mo ha?!?" Hindi ako makasagot nun. Yumuko ako at napaluha na lang ako doon. "P-pakibalik naman yung sketch sa akin..." tinignan ko siya kahit na blurry na yung paningin ko sa pag-iyak ko, "Nakikiusap ako, akin na yung sketch." Umatras siyang bigla at tinaas niya yung sketch sa kamay niya. Dahil basketball player siya at matangkad siya than most, malabong maabot ko pa yun sa kamay niya. Nung napansin niya siguro na umiiyak ako doon, medyo nag-iba yung mukha niya. Hindi na siya mukhang galit, pero halata mong naiinis pa rin siya sa akin. "You're fired." mahinang sabi niya habang nakatayo siya sa harapan ko. Nanahimik pati yung mga basketball players. Hindi siguro nila inaasahan na mauuwi sa ganun yung practice. "Take your stuff and then leave." inabot niya yung bag ko sa akin, kasama nung sketch na hawak-hawak niya. Aabutin ko na sana, kaya lang inagaw nung lalaki na inutusan akong bumili sa Parrot Ice at winagayway niya yung papel. Inaasar-asar pa niya ako nun.

"May crush ka pala kay Jian kaya pala sunod ka ng sunod ah!" Si Jiroh naman nun, parang asar na asar na. "Ibalik mo na." from the sound of his voice, I know he meant it, "Sabi ko... ibalik mo na." Tinignan lang niya si Jiroh. Siguro out of respect na rin sa Captain, lumapit siya sa akin at ini-stretch niya yung kamay niya para isoli sa akin yung sketch. Nung aabutin ko na, bigla na lang niyang nilukot at pinunit yung papel. "Ano ka ba!" sumigaw si Jiroh nun at hinawakan niya yung kasama niya. "Huwag!! Please! Ano ba!" Lumuhod ako doon sa sahig para kunin ko yung napunit na sketch. Wala akong ginawa kung hindi umiyak ng umiyak doon. That was the last sketch of Nathan na meron ako. Kinukuha ko pa nung bigla na lang may tumayo sa gilid ko, at inalalayan ako tumayo. "You guys are such assholes!" narinig ko na sinigaw niya doon sa gym. Paglingon ko, nakatayo doon si Carlo sa may gilid. I've never seen him so mad. Lumapit siya doon sa lalaki na ngingisi-ngisi pa na nagpunit ng sketch ni Terrence. Tumayo si Carlo doon, at nagulat na lang ako nung sinuntok niyang bigla. Nagkagulo doon sa gym. Hinawakan nun si Carlo at yung lalaki dahil magaaway na sila. In the end, binitawan din naman nila si Carlo. This time, kay Jiroh naman siya lumapit. Hinawakan niya sa jersey si Jiroh at parang mag-aaway na talaga sila. Ang sama ng tingin ni Carlo sa kanya, kaya ako eh nanginginig doon sa kinatatayuan ko. "C-carlo..." Narinig yata ako ni Carlo dahil lumingon siya ng konti sa direksiyon ko. Binitawan niya yung pagkakahawak niya sa jersey ni Jiroh.

"You know what, hindi na dapat akong mag-bother." tinaas ni Carlo yung chin niya para mapantayan niya yung mukha ni Jiroh, "Even if you knew what that picture meant...you will not be half as great as the guy who drew that..." Hinawakan naman ako ni Carlo at dinala niya yung bag ko. "Tara na Shay. You're better off without them." Bago pa ako umalis doon kasama ni Carlo, nakita ko yung mukha ni Jiroh na nakatayo doon na parang na-shock na hindi ko maintindihan. But mostly... He looked puzzled and hurt more than anything.

***11*** Inalalayan naman ako ni Carlo papalabas ng gym nun. Wala akong ginawa kung hindi umiyak na lang ng umiyak dahil tumulo na lang ng tumulo yung luha ko. Pakiramdam ko nun eh nakatingin ang lahat sa amin ni Carlo dahil nanahimik lahat ng nasa basketball team ng Trinity. Pero kahit ganun pa man, hindi na ako lumingon uli. Hawak-hawak ni Carlo yung balikat ako at halata mong concerned naman na siya sa akin. Medyo hinapit niya yung pagkakahawak sa akin dahil siguro sa umiiyak ako, kaya sumandal na lang ako ng konti sa kanya. Buti pa ito eh, ang bait sa akin. Matagal-tagal din akong sumandal sa kanya, pagkatapos eh naabutan na lang kami ni Tjay na nakatayo doon. Akala ko eh umuwi na siya dahil gabi na rin, hindi ko alam na nag-stay pa pala siya ng after hours. Medyo nagaalala naman yung mukha niya, kaya bigla na lang siyang tumingin kay Carlo. "Hoy anong ginawa mo kay Shay ha! Bakit mo pinapaiyak yung bestfriend ko?" "Hindi ako Tjay ah..." umiling-iling naman siya, "Si... Jian." Nanlaki naman yung mata ni Tjay. Hindi ko alam kung hindi ba siya makapaniwala na si Jiroh yung may gawa nun. Ako naman eh tumingin lang ako kay Tjay, at hindi ako nagsalita. Finally, tumayo ako sa harapan niya at tinaas ko yung kanang kamay ko na may hawak na papel.

"Pi--" hindi ko matuloy yung sinasabi ko, "W-wala na Tjay. W-wala na. Ppinunit na n-nila." Umiyak na ako ng umiyak nun. NIyakap na lang ako ni Tjay, at hindi ko alam kung gaano kami katagal na nakatayo doon bago ako tumahan sa kakaiyak. *** I spent the whole night crying. Minsan hindi ko alam kung talagang wala na ako sa sarili ko dahil wala na akong ginagawa kung hindi ang umiyak. Miss na miss ko na si Terrence. Parang pakiramdam ko, umiikot na yung mundo ko sa kanya. Parang huminto talaga yung mundo ko nung nawala siya. As bad as that sounds, I have to admit na yun yung totoo. Yung inipon kong lakas na magpakasaya nitong mga huling araw eh nawala dahil lang sa pagpunit nila ng sketch ni Nathan. Pumunta naman ako sa Day Care nung Sunday. Para akong nanghihina na hindi ko maintindihan dahil ito yung ginagawa namin noon nung nagCommunity service si Terrence. Parang naiimagine ko pa rin siya na naglalakad na parang hindi interesado sa gagawin niya, at pangiti-ngiti lang kung minsan. Ngiti na hindi ko na makikita kailan man. Kasama ko naman si Tjay nun. Bored daw siya kaya medyo nag-volunteer na ihahatid daw niya ako doon sa simbahan. Mahirap na daw na mag-isa lang ako doon na mag-aalaga sa mga bata lalo pa't wala ako sa sarili ko. Tingin ko kaya ko naman na yun mag-isa. Si Tjay naman, tutol na ako lang yung nandoon. "Naku, 'wag ka nga diyan. Kanina lang nakatulala ka diyan mag-isa. Eh kung may nawala diyan sa mga bata na yan?" tinapik-tapik niya ako sa pisngi ko para magising ako, "Oh ngayon pa lang wala ka na sa sarili mo eh." Naglalaro naman yung mga bata doon sa damuhan kaya hinayaan namin sila. Mukhang may sarili naman silang mundo doon at walang pakialam kung may ginagawa man kami ni Tjay o wala. Kitang-kita ko pa si Betty sa kinauupuan ko na may hawak-hawak na stick na galing pa yata doon sa lupa. "Nasaan na ba yung si Jian?" hininaan naman ni Tjay yung pagkakabanggit niya ng pangalan ni Jiroh just in case na ma-offend ako or something, "Hindi ba dapat kasama mo siya dito?" Yumuko naman ako doon. Kahit na nagalit sa akin yung tao na iyon, hindi ko

makuhang magalit sa kanya in return. Sinigawan man niya ako, hindi naman siya yung may gawa ng pagpunit nung sketch. "Hindi ko alam eh. Baka hindi na yun pupunta." sagot ko naman kay Tjay. "Hay naku. Hayaan mo nga siya. Kahit huwag na siyang pumunta. Baka mas makabuti pa iyon sa iyo." Narinig ko na lang na may bumukas na gate sa bandang likuran ko. Sabay pa kaming tumingin ni Tjay nun. Parang may natamaan pa yung pumasok na kung anu-ano dahil maraming nahulog at nag-cause pa ng commotion. Dahil sa ingay, pati yung mga bata na naglalaro eh nagtinginan din naman. And to my surprise... "Speaking of the devil...." "Tjay ano ka ba!" pinagbawalan ko naman siya. After all, nasa simbahan pa rin naman kami. "Totoo naman 'di ba?" tumayo naman siya at humarap kay Jiroh, "So... ano namang ginagawa mo dito? Aawayin mo na naman ba si Shay?" Nailang naman si Jiroh nun. Parang nahiya siya na hindi ko maintindihan. "Uhmm actually..." tumingin siya sa akin, and then kay Tjay, "I'm just here for the service. Kailangan daw nila ng helper so... I'm here." Ang sama pa rin ng tingin ni Tjay sa kanya. 'If looks can kill' nga daw ikanila, nakapatay na siguro si Tjay. Hindi siya talaga natinag dahil galit talaga siya kay Jiroh. Dati-rati lang medyo kumakampi pa siya doon sa tao. Pero dahil siguro bestfriend niya ako, ayun... "Sa susunod na malalaman ko na papaiyakin mo uli yung bestfriend ko.. tatamaan ka sa akin!" binantaan naman niya si Jiroh na umatras ng kaunti, "Kapag ako hindi nakapagtimpi, ako mismo ang susuntok sa iyo. Wala kang alam, kaya huwag kang nag-iinarte! Akala mo kung sino kang gwapo!" This time talaga, hinawakan ko na si Tjay nun. Mukhang makakasakit pa siya ng tao kung hindi ko pa siya aawatin. "Tjay tama na nga yan---" Pero ayun, nagtuluy-tuloy pa rin siya. "Hindi lang ako ang mananakit sa iyo naririnig mo ako? Kung nandito lang si

Ran makaka---" Napatigil si Tjay nun. Napansin ko na nag-iba na yung expression ng mukha niya na parang may sensitive topic siyang nasabi. "Okay ka lang?" Tumango naman siya sa akin at hindi makasagot. Nilayuan naman niya si Jiroh at sinubukan niyang ngitian ako. Kaparehas na naman yun nung pinakita niyang pekeng ngiti sa akin nung nasa cafeteria kami at nabanggit ko na tumawag si Ran. "May nangyari ba sa inyo ni Ran? Para kasing lagi ka na lang namumutla pag nababanggit siya eh." "Ahh.. h-hindi. Ano ka ba..." this time nilayuan naman ako ni Tjay, "Uuwi na ako. Tutal may kasama ka naman na..." tinignan niya uli si Jiroh ng masama, then balik sa akin, "Tawagan mo na lang ako pag tapos ka na okay?" "Hoy! Tjay! Halika nga dito at magkuwento ka! Hoyyy!" Bago ko pa siya mahabol uli eh tumakbo naman si Tjay at hindi ko na nakita. Mukhang may iniiwasan nga siya. Ano kayang nangyari sa kanila ni Ran? Ang huli ko ang alam nun eh bago umalis si Ran eh dapat magiging sila na dahil nanliligaw si Ran, pagkatapos ang pagkakaalam ko eh lagi silang magkausap online o kaya tinatawagan siya ng pinsan ko. Pero bakit ngayon parang wala yata akong alam kung ano nang sitwasyon nila? Am I really that self-absorbed kaya hindi ko na napapansin yung bestfriend ko? Focused na lang ba ako sa mga naging problema ko? Wala na naman yata ako sa sarili ko, kaya nagulat na naman ako nung may narinig ako na boses na nagtatanong sa akin ng, 'Okay ka lang?' Natauhan naman ako nun. Nalimutan ko na nasa harapan ko pala itong si Jiroh. "Nakakatakot naman si Tjay...." sabi niya sa akin na parang sinusubukan niyang maging friendly, "Bantaan daw ba ako ng ganun?" So kinakausap niya ako ng normal? Hindi ba galit siya sa akin? Sasagot na sana ako sa kanya, kaya lang may maliit na boses na sumagot para sa akin. Or at least, nagsimula ng conversation. "Sino ka ba?"

Nakita ko na nakatayo si Noli sa tabi ko. Magkakunut-noo pa siya na parang curious na curious kung sino yung bagong lalaki na kasama ko sa Day Care. "Oli, ito pala si Kuya..." nag-hesitate pa ako na sabihin yung pangalan niya, "Jiroh. Siya yung bago nating kasama dito." Hindi nakatingin si Noli sa akin. Instead, nakatitig pa rin siya kay Jiroh at nakahawak sa legs ko. "Ayaw ko sa iyo." hinigpitan niya yung hawak niya sa legs ko, "Ayaw ko sa iyo. Hindi ikaw si Kuya Terrace ko." Napatingin ako kay Oli bigla-bigla. Hindi ko inaakala na sasabihin niya na lang yun. At hindi lang iyon yung masama, lahat ng bata doon eh lumapit at naki-usyoso kung anong nangyayari. "Ato rin ayaw 'to sa iyo. Mat gusto ko pa rin si Kuya T-cake." sabi naman ni Betty na tumayo sa tabi ni Oli. Hinila ko naman silang lahat. Naaawa naman ako kay Jiroh nun. Kanina lang si Tjay, ngayon naman eh pinagtutulungan naman siya ng mga bata. Nakisali naman si Gaille at tumayo malapit sa akin at nagcross arms na akala mo eh matandang babae. Tinignan ko yung reaksiyon ni Jiroh nun. Nakatayo lang siya doon at nakikinig sa pagsigaw at pagrereklamo ng mga bata na hindi siya kasing gwapo ni Terrence, hindi kasing bait, hindi kasing puti, talino.. at kung anuano pang gustong ikumpara nung mga bata. For some reason, he just looked so calm. Akala ko magagalit na naman siya, kaya lang tinitigan lang niya ako saglit. Pakiramdam ko nun eh pinagaaralan niya ako, kaya iniwas ko ng konti yung tingin ko. Nakakailang talaga. Nakita ko na lumuhod siya at nakipag-level siya ng mukha doon sa maliliit na mga bata. Ang tangkad talaga niya. Mas matangkad pa siya kay Terrence. "Awww hindi niyo pa ako kilala ayaw niyo na sa akin? Malungkot na ako niyan." sabi niya doon sa mga bata na nanahimik na sa kakaaway sa kanya. "Sino ba si Kuya Terrence?" "Kuya ko! Nag-iisang Kuya ko!" mabilis naman na sagot ni Oli pero magkasalubong pa rin yung kilay niya. "Yung mabait na Kuya Terrace ko." "Nasaan ba yung Kuya mo?" tanong naman ni Jiroh.

HIndi ko alam kung dapat ko bang ihinto yung usapan nila. I can't believe pinag-uusapan nila si Terrence sa harap ko. Parang gustong sumabog ng puso ko nung mga oras na iyon sa sobrang kaba ko. "Wala na si Kuya eh... umalis na." Tumango-tango naman si Jiroh nun. Hindi ko alam kung ano bang balak niya at dumating pa siya dito. "I've been hearing he's a great guy...." sabi niya doon sa mga bata na nasa harapan niya, "Gusto niyo kong kuwentuhan tungkol sa Kuya niyo?" Halata mong interesado yung mga bata nun. Lahat sila eh naupo doon sa harapan ni Jiroh na para bang handa na silang makipagkuwentuhan sa kanya. Ako naman, parang gusto ko nang umalis doon sa spot ko. Hindi naman na siguro ako kailangan na nakatayo pa doon na parang tanga. Pagkatalikod na pagkatalikod ko at nung nagsimula na akong maglakad, naramdaman ko namang may humila na lang sa kamay ko. "You too." binitawan naman niya yung kamay ko nung nakita niya na tinitigan ko yung pagkakahawak niya sa akin, "Please stay." Tinignan ko naman siya nun. He seemed very sincere, pero hindi ko inaasahan na interesado siya.. "Tell me who he is. Maybe then if I know him a bit, I can try to be half as great." Pagkatapos niyang sabihin yun, niyakap niya ako at nag-sorry sa akin.

***12*** Nakakagulat nga nung nag-sorry siya sa akin. Minsan nga, nalilito na ako sa kanya kung anong gusto niyang mangyari. Minsan magagalit, tapos ngayon nagpapakabait. Hindi ko na tuloy alam kung ano yung dapat kong paniwalaan eh. Okay naman siya. Kahit na ayaw sa kanya nung mga bata, nandun pa rin siya at sinubukan niyang makilaro. Unti-unti naman, medyo nakikilaro naman na yung iba. Kaya lang kapag naimpluwensiyahan na ni Oli tungkol kay Kuya Terrace niya na hindi na mapapalitan daw sa puso nila,

nagsisilayuan na uli yung mga bata sa kanya. Naglaro na lang ng bola doon sa gilid si Jiroh. Hindi ko naman siya kinakausap, kaya umupo ako sa tabi niya at pinapakain ko siya nung grapes na dala-dala ko kaninang umaga. Tumingin naman siya sa akin, tapos ngumiti lang ng kaunti. "Galit ka pa rin ba sa akin?" tanong niya sa akin ng deretsahan. Huminga naman ako ng malalim. Hindi ko naman kaagad sinagot yung tanong niya. Sa totoo lang, hindi ko rin naman kasi alam kung anong sagot sa tanong niya. Galit nga ba ako sa kanya? "Uhmm..." nag-contemplate pa ako sa isasagot ko, "Sa totoo lang, hindi ko talaga alam." "Fair enough." sagot naman niya sa akin, "Hindi naman ako magtataka kung galit ka sa akin. I've given you a hard time haven't I?" "Medyo." nginitian ko naman siya, "Pero parang karapatan mo naman. Siguro sa sobrang inis mo na lang sa akin." Nakaupo lang kami parehas doon. Para tuloy akong sira doon. Ang dami naming awkward silences, kaya hindi ko alam kung tama bang magsalita na lang ako ng magsalita. Mukhang hindi rin naman siya pala-salita eh. Ewan ko ba.... "Ayaw ko ng magpasikut-sikot pa..." sabi naman niya sa akin ng mahinahon tapos humarap siya sa akin, "To be honest, I don't really get you. Bakit ka may sketch ng mukha ko? Ang gulo kasi. Care to exp---" Hindi pa niya tapos yung sasabihin niya, pinutol ko naman siya kaagad. "May naging kaibigan ako na nag-drawing ng mukha mo." Is that an understatement? May naging, 'kaibigan?' "And do I know this friend of yours?" Nakakalito naman talaga. Sinadya kaya ni Terrence na malito kami pareparehas sa mga palaisipan niya? "The last time I checked, sinabi mo... hindi eh." Napakunut-noo naman si Jiroh. Halata mong litung-lito na talaga siya na parang gustong sumakit ng ulo niya. Nakakasakit din yung mga sinabi niya sa akin paminsan-minsan, pero... hindi ko rin naman maiwasang sisihin siya.

Ikaw ba naman siguro malito ng ganyan? Naglakad naman si Oli sa kinauupuan namin at may inaabot sa akin na papel. Hindi ko pa nga alam kung ano yun, kaya pinilit abutin ni Jiroh. Kaya lang sinimangutan siya ni Oli, tinalikuran, at sa akin naman lumapit. "Ate Shay..." lumapit siya sa akin sabay hawak niya doon sa kung ano man yung inaabot niya, "Nahulog mo yata kanina." Bago pa umalis si Oli nun, isa na namang masamang tingin ang binigay niya kay Jiroh, tapos sumali na uli doon sa mga batang naglalaro. Si Jiroh naman, na-curious doon sa inabot sa akin. Picture lang pala ng baby brother ko yung inabot ni Oli. Ayun, nahulog ko nga yata. "Sino yan?" tinuro ni Jiroh yung picture na hawak ko. "Terrence. My.. baby brother." Nanlaki naman yung mata niya sa akin. This time talaga, parang lalo na siyang naguluhan. "Terrence.. as in yung paborito ng mga bata? A... baby?" "No. I named my baby brother after Terrence." Tumayo naman siya at lumapit naman sa akin. "So where is he?" Yumuko naman ako at pinaglaruan ko yung picture ng baby brother ko. Finally, sinagot ko naman siya. "He's dead." Hindi ko na tinignan kung ano yung naging reaksiyon niya. Basta ang alam ko lang, nanahimik lang siya doon sa kinauupuan niya. Pakiramdam ko naninikip na naman yung dibdib ko. Ito yung kaunaunahang sinabi ko na wala na si Terrence out loud, sa lalaki pa na dapat eh kinakagalitan ko ngayon. "I'm sorry. Hindi ko alam." sabi niya naman nung nakita niya na nakayuko ako, "Sorry talaga."

"You know what, hindi mo naman kailangang mag-sorry eh." tinignan ko na siya this time, "Hindi naman siya maibabalik ng sorry 'di ba?" "Alam ko pero..." mukhang nalulungkot naman talaga siya, "Still... I'm sorry." Tumango na lang ako sa kanya. Siguro nahiya na rin siya sa akin dahil ganun ko sinimulan yung pagkukuwento ko sa kanya kaya hindi na siya nagtanong. Malamang siguro ang gulu-gulo na ng utak niyan. Kung kanina lang gusto niyang liwanagin yung mga tanong niya, ngayon naman hirap na siyang magtanong. Paano ba kinakausap yung mga taong iniwan ng mahal nila 'di ba? Kung ako rin naman siguro, hindi ko rin alam. Gusto mo silang makalimot, pero kapag nagagawi sa ganung usapan... nalulungkot na naman sila. Nung natapos yung duty namin doon sa Day Care, sinundo naman na lahat ng mga bata. Kami na lang ni Jiroh yung nakatayo doon sa harapan, at nagpaalam na rin ako. Ang sama nung tingin ni Oli kay Jiroh, pero wala na akong magagawa doon. Ayaw talaga nung bata sa kanya. Sa lahat-lahat naman kasi ng inalagaan namin, si Oli ang pinakanaging mapalapit kay Terrence. Kumbaga kailangan mo munang pumasa sa kanya bago mo mapalitan yung Kuya Terrace niya. Paglakad na paglakad ko nung nakauwi na lahat, sabay na sabay pa kami kaya nagkatamaan yung braso namin. Napatingin lang ako sa kanya. Ang awkward na naman. Nalimutan ko, kapitbahay ko lang pala siya.

"Sabay na tayo?" tanong niya sa akin. Ang bait nga nito sa akin eh. Ewan ko ba. Bipolar yata ito eh. Mabait, masungit, mabait, tapos masungit. Sumakay naman ako kasabay niya para makauwi na rin ako. Hindi naman kami nag-usap. Nung huli ko siyang tinignan, nakapikit lang yung mata niya na para bang natutulog siya. Ano naman kayang iniisip niya? And surprisingly, bakit naman ako interesado? Naglakad naman na kami doon sa street namin. Kung tutuusin, hindi naman niya ako kailangang ihatid sa bahay ko dahil katabi lang naman ng bahay niya. Pero ayun, huminto naman siya doon sa harap ng gate namin. Si

Mama naman, nakatayo doon sa labas at buhat-buhat yung kapatid ko. "Hello Terrence..." sabi ko naman sabay buhat ko doon sa kapatid ko. Panay na naman ang tawa niya. "Wow, kailangan ko palang sanayin yung sarili ko diyan..." Napalingon ako sa kanya. Ano bang sinasabi nito? Nakita niya siguro yung itsura ng mukha ko, kaya bigla na lang niyang dinagdagan yung sinasabi niya. "I mean... naiisip ko kasi na Terrence eh yung kaibigan mo. Kailangan sanayin ko lang na Terrence din yung kapatid mo..." Si Mama naman, nakisali naman sa usapan. "Naku sabihin mo pa. Sanayan lang yan..." hinimas-himas naman niya ako sa balikat ko, "Itong si Shaylie na lang yata ang hindi masanay-sanay sa pangalan na yan. Naiisip niya kasi yung boyfriend niya kapag naririnig niya yung pangalan na yan..." Ang bilis kong nilingon si Mama nun. "Ma! Ano ba!" Napakunut-noo naman si Jiroh nun. "Boyfriend?" mukhang gulat na gulat talaga siya, "Your boyfriend passed away?" Lumingon siya sa gilid niya, huminga ng malalim at binalik niya yung tingin niya sa akin. "Now I really do feel like a jerk now."

***13*** Nakatayo lang si Jiroh doon at hindi na siya mapakali. Feeling niya siguro, napakainconsiderate niya at ang sama-sama niya sa akin the whole time. Kung ako rin naman at malaman ko na ganun, baka mamaya sumama rin naman yung loob ko.

But it doesn't matter. Bottom line is, Terrence never became my boyfriend. Yun nga lang, hindi niya alam yun.

I could tell na nagtatalo yung isip niya kung magtatanong pa ba siya ulit or what, pero inunahan ko na siya at sinabi ko na papasok pa ako. Wala kasi ako sa mood makipag-usap about Terrence. Terrence. Terrence. Terrence. Hindi kaya naririndi na mga tao sa akin? Hindi naman masama yung pakiramdam ko nung gabi na iyon. I think, isa sa na siguro iyon sa pinakarelaxing na gabi ko. Wala akong ginawa kung hindi gumawa lang ng homework, makinig sa music, at kumain ng kumain. I didn't feel as depressed, surprisingly. Nung gumabi naman na, ang aga-aga kong naligo at nagbihis. Nakapajamas na nga ako nung humiga ako at isinandal ko yung ulo ko sa unan ko. Kakapikit ko pa lang ng mata ko eh... ...nag-ring yung phone ko. Timing is great. Tinignan ko naman kung sino yung tumatawag. Oh, what a surprise. "Hello?" sagot ko naman at hinihintay ko siya na magsalita sa kabilang linya. "Hello Shay? Aba mabuti naman at gising ka pa!" mukhang excited naman yung boses niya, "Namimiss ko na kasi yung boses mo eh. Alam mo---" "Arwyn." sabi ko naman ng mahina, "Arwyn, ang ganda talaga ng timing mo lagi." "Alam mo talaga yung pagkagwapo-gwapo kong boses no? Ikaw talaga... sinasabi ko na nga ba na may konting crush ka rin sa akin." Ang presko talaga nito. Dahil siguro kahit konti eh namimiss ko yung dati kong school, kaya ko namang i-tolerate si Arwyn ngayon. "Well... that too." natawa naman akong bigla. Wow. I laughed sincerely. "'That too?' Eh ano yung isa pa?" "Naka-save yung number mo sa phonebook ko.

I heard he sighed, kaya natawa ako uli. Para talagang bata ito na hindi nagmamature. Nakakamiss din na naging katabi ko siya noon, kahit na bwisit na bwisit ako sa kanya nung mga araw na iyon. I guess I'd take that day over any day right now. "Nangungumusta ka lang ba?" inasar ko naman siya kasi napakarandom na tawag naman yun, "Oh may business ka na kailangan?" "Well, nangungumusta na rin at saka... alam mo na... pupunta kami sa Trinity High sa susunod na linggo. May practice kami doon." "Oh wow. Sa susunod na linggo na pala yun?" I totally missed that. Na-ready na kaya nila Jiroh yung kailangan nila? After kong matanggal as their manager, sino na kayang gumagawa nun? "Oo naman! Kaya dapat nandun kayo ni Tjay para makapagpasikat naman kami." nagyabang na naman ito, "I-cheer niyo kami ah instead doon sa mayabang na Captain ng Trinity. "He's not so bad." Bakit ko ba pinagtatanggol si Jiroh? "Anyway, matutulog na ako. Pagod kasi ako today eh. Nag-volunteer kasi ako sa Day Care kaya na-drain lang ako. Tawagan mo na lang ako uli bukas kung gusto mo okay?" "Ay ganun ba. Kawawa naman si Shay ko..." nag-symphatize pa na boses, "O sige na pala. Matulog ka na. Mwah mwah.. kiss kiss po..." Hay naku Arwyn manahimik ka nga diyan! Itulog mo na yan. Bye." Tawa naman siya ng tawa sa kabilang linya. "Bye Shay. Pagkababang-pagkababa ko nung phone, parang nawala tuloy yung antok ko. Ang tagal-tagal kong nakatitig sa kisame at hinihintay na pumikit na lang yung mata ko sa pagod. May sense of hyperness pa pala ako sa katawan ko after a long day of volunteering. Talking to Arwyn was a bit refreshing. Iba pa rin pala yung may connection ka sa dati mong school. At least I know, that part of me existed before. Pinikit ko yung mata ko at inimagine ko yung dati kong school. Naalala ko si

Johnny na lagi akong hinihintay sa garden, yung napakagulong cafeteria, mabahong gym... Oh God, gym. I knew he didn't like participating sa gym class, pero I never fully asked him kung he'd rather do it if he can. Bakit ba hindi ko siya tinanong? Yung imagination ko eh masyado yatang malawak. Susunod na lang na alam ko, naglalakad ako sa isang lugar na hindi ko malaman kung saan. Basta maliwanag, pero walang tao. Parang namumukhaan ko yung lugar... pero hindi ko maisip kung saan. Hindi ko tuloy alam kung saan ako pupunta. Bakit ba wala akong maalala? Nawawala nga siguro ako sa sarili kong pag-iimagine. Pwede pa lang mangyari yun? Sino bang pwedeng matanong dito at hindi ko na alam kung saan ako pupunta? Meron ba? 'BIBLE GIRL!' Bumilis yung tibok ng puso ko. Alam ko yung boses na iyon. Kilala ko kung sino ang tumatawag sa akin ng ganun... Pero saan? Nasaan ka? 'Psstt! Hoy! Bingi ka talaga...' naramdaman kong humawak siya sa kamay ko. Napatulala na lang ako sa kanya. Nandito siya... nakaputing t-shirt at nakapantalon. Hawak-hawak niya yung kamay ko at hindi niya ako tinitignan. 'Tara na! Kanina pa kita tinatawag eh. Hindi ka na naman nakikinig sa akin.' Hila-hila niya yung kamay ko. Wala akong magawa kung hindi tumitig lang sa kanya. "S-saan tayo pupunta?" mahina namang tanong ko sa kanya, "S-saan m-mo ako dadalhin?" Huminto naman siya ng hindi nakatingin sa akin. Binitawan niya ng mabilis yung kamay ko at hinila niya ako ng malapit sa kanya. Hawak-hawak niya yung magkabilang balikat ko. 'You trust me right?'

Wala akong magawa kung hindi ang titigan siya. I can stare at him all day. Dahil naghihintay siya sa sagot ko, tumango ako sa kanya. 'Good. Tara na.' Hinila naman niya ako ng hinila. Nagulat na lang ako nung bigla siyang tumakbo ng mabilis, pero hawak pa rin niya yung kamay ko. Saka lang ako nakaramdam ng kaba nung napansin ko na tumatakbo siya. "Teka... hindi ka ba mapapagod? Maglakad na lang tayo pwede?" ninenerbiyos na talaga ako nun, "Baka makasama sa iyo eh. Lumakad na lang tayo."

Tinignan niya ako at tumawa siya ng kaunti. Iniling-iling lang niya yung ulo niya sa akin na para bang naa-amuse siya sa akin. I don't understand. Tumakbo kami ng tumakbo ng malayo. Habang lumalayo yung pagtakbo namin, lalo lang akong kinakabahan. Ayaw kong may mangyari sa kanya kaya hinihila ko yung kamay niya, para huminto kami. Pagkahintong-pagkahinto ko, it all stopped. I was breathing hard, at pawis na pawis din ako na para akong tumakbo ng malayo. Pinilit kong umupo na lang sa kama ko at tinakpan ko yung mukha ko ng dalawang palad ko. That was the first time I dreamt of Terrence since he left. ***14*** Dapat ba akong matakot? Siguro. Pero wala akong naramdaman kung hindi magtaka. Magulat. O kaya naman... simpleng ma-miss lang siya. Ano ba ang ibig sabihin ng panaginip? Sa pagkakaalam ko, sabi nila kapag nanaginip ka... bunga daw yun ng subconscious mind mo. Dahil ba sa namimiss ko siya kaya napapanaginipan ko siya? Sabi naman ng iba, kapag nanaginip ka tungkol sa isang tao na wala naman na sa dito sa mundo, minsan eh talagang dinalaw ka niya. Talaga bang dapat akong matakot? Pero bakit hindi ko maramdaman yun? Ano ba yung gusto niyang sabihin sa akin? Ginusto kong matulog ng maaga, pero dahil na rin siguro doon, hindi na yun

mangyayari. Sino ba naman ang makakatulog pagkatapos ng isang panaginip na iyon? Balak ko pa man din sanang magpahinga, pero eto ako ngayon... bukas na bukas ang mga mata at wala nang balak matulog. Naupo na lang ako doon sa computer ko at nag-check na lang ako ng kung anu-ano. Sa ganitong oras naman na, wala naman akong maisip na gawin. Wala naman akong classmates na gising pa. Baka yung mga yun, ang sarap na ng tulog. Nilaro-laro ko na lang yung ballpen na nasa desk ko. Naka-lean na lang ako doon at wala talaga akong maisip na gawin. ...until it finally caught my eye. Dali-dali kong hinila yun sa bulletin na nakasabit sa harapan ko. Ngayon ko lang uli nakita iyon, at hindi ko natandaan na nasa akin pala. Mabilis akong pumunta doon sa website. Wala talaga akong alam dito. Basta ang instruction lang, mag-log in ako. AND BOOM. Kung anu-anong lumabas sa harapan ko. May pop ups, non stop messages, at kung anu-anong tabs. I was overwhelmed. On top of that, I thought it was a bit... unorganized. It was my fault. Ang tagal ko kasing hinintay bago ko tinignan ito. Lahat ng nandun mga taong nagva-violate na ng rules. Rules na... matagal pinangalagaan ni Terrence. Hindi ko alam kung saan ko sisimulan. May 'To do list' siya sa gilid, unfinished codes, at kung anu-ano na nagpass lang sa head ko. How? How does he do it? Napansin ko doon sa gilid na may sinulat siya. Mabuti na lang, hindi computer jargon. 'Clean database. Finish Tags. Johnny Lange?' Teka... Johnny Lange? As in Johnny? What about him? As in Johnny... my friend Johnny? Sinubukan kong buksan yung messages niya. Hindi naman siguro masama na tignan ko 'di ba? Isa pa, binigay naman niya sa akin yung log-in. I don't think I should feel guilty if I read it. Inisa-isa ko yung messages. Karamihan panay mga galit na members at kung anuanong request. Yung iba pa nga nagtatanong kung sino siya, at karamihan ng mga

babae eh gusto daw siyang makaeyeball kung lalaki man siya. It was very... entertaining in a sense. Just like your typical Terrence, it was ignored. Wala naman na siyang 'Sent' messages. Siguro nalinis na niya. But I saw he had a bunch of 'Drafts.' Mga saved, unsent messages. I don't know kung dapat pa ba akong masorpresa nung makita ko kung kanino siya dapat nagsusulat: daisies_23. I felt excited, pero kinabahan ako at the same time. To: daisies_23 Subject: Hoy! Bible girl, baki And that was it. Hindi na niya natapos kung ano man yung pinakalumang message na sinusulat niya sa akin. I clicked on the second one. Kagaya nung isa, maikli lang siya. To: daisies_23 Subject: Hoy! Bible gi I guess he was trying to type Bible girl. Ang nakakapagtaka lang, bakit hindi niya masend sa akin? I remember talking to him sa chat, but never on private messages. How I missed that voice. Of him calling me 'Bible girl.' The subsequent messages weren't any different. Lahat sila maiikli. It went up to 'Bible' tapos naging 'Sha' all the way up to 'Shay.' The last drafted message, ni-walang body. All it had was this simple subject: To: daisies_23 Subject: I love you. And that was it. I couldn't go around looking anymore. That was my first glimpse of Terrence's life as an administrator. Wala akong naintindihan, at wala rin akong kayang gawin. Hindi ko alam kung bakit sa akin niya iniwan ito. My heart hurts. *** Mabilis na pumasok yung linggo. I feel a little better, but for some reason... si Tjay eh wala sa sarili niya.

I feel bad na ako na lang lagi yung pinoproblema niya, kaya tinanong ko na. Hindi naman kasi siya normal. Tjay is usually energetic. Lately, napaka-weird niya at laging parang malungkot. "Okay ka lang?" Parang nataranta pa siya nun. Kung anu-ano yung pinagsususulat niya sa notebook niya which ultimately didn't make sense. Parang sinusubukan lang niyang magsulat para i-avoid na makausap ako. Sinara ko ngang bigla yung notebook niya. "Tanong ko, okay ka lang?" tinitigan ko talaga siya para malaman ko yung totoo. Tumango lang siya at iniwas niya yung tingin niya sa akin. Para nga siyang naiiyak nung nakita ko. Pinipigilan niya lang. Ano bang nangyayari? "Sa akin ka pa nagsinungaling? Sa akin mo pa ayaw sabihin? Ano bang problema?" Ang tagal niya bago sumagot. Hindi niya talaga ako makuhang tignan. For some reason, lalong bumigat yung dibdib ko. Kapag si Tjay ang nalungkot, it has to be something big. Nagulat na lang ako nung bigla na lang siyang humarap sa akin, at humagulgol na siya ng pag-iyak. "Hindi na babalik si Ran. S-shay h-hindi na babalik si R-ran." "HA??? San mo naman nakuha yan?" Niyakap ko siya ng mabilis at umiyak siya doon sa uniform ko. Wala na akong pakialam kung mabasa man yung blouse ko. Saka ko lang nakita na umiyak si Tjay ng ganun. Kahit nung funeral ni Terrence, hindi siya masyadong nagpakita ng emosyon niya. "Halos dalawang linggo na nung huli niya akong tinawagan. S-sabi n-niya, h-hindi na daw siya babalik. W-wala na daw akong.... wala na daw akong dapat hintayin." Hinawakan ko si Tjay sa ulo niya at hinimas-himas ko yung buhok niya. Anong nangyari sa pinsan ko? Lumabas na naman ba yung pagka-player niya? I hate him right now. "ANO? Sinabi ba niya kung bakit? Ang sabi niya sa akin..."

Umiiling lang si Tjay nun at hindi na niya ako pinatapos sa sasabihin ko na parang alam na niya. I don't understand. I like them both. I love them together. "Sabi niya yun na daw yung desisyon niya. Ayaw na niyang bumalik dito." lumalim ng lumalim yung paghinga ni Tjay, "Nung una si Kuya na ang hindi babalik.. ngayon si Ran naman." humikbi siya ng humikbi doon. I couldn't help but feel so bad. Hindi ko alam yung gagawin ko. I just felt so sorry. "I-ikaw b-ba... iiwan mo na rin ako?" Niyakap ko siya ng mahigpit. Mahigpit na mahigpit. "Never." pagkatapos kong sinabi yun ay nginitian ko siya at pinisil-pisil ko yung pisngi niya, "Kaya ikaw huwag kang mag-drama diyan okay? Iwan ka na ng lahat, ako hindi. I promise." Sinubukan naman niyang tumawa. She was still crying, pero at least tumawa na rin siya. I didn't know she was holding all this in her. "Bakit tinago mo sa akin? Kung tutuusin, pwedeng-pwede mo namang sabihin sa akin yun 'di ba?" "Malungkot ka na nga, dadagdagan ko pa?" I swear, she's a strong young lady. Hindi ko alam kung paano niya ginagawa. Siya nga nga itong maraming dinadala rin, ako pa rin yung iniisip. On the other hand, I need to talk to Ran. Tumigil naman siya sa pag-iyak niya, which was good. Hindi kasi ako magaling magpatahan ng mga tao. Most of the time, hindi ko alam ang sasabihin ko. I guess siguro medyo alam ko, kasi at least tumahan naman si Tjay. Sumandal naman siya doon sa upuan niya. Sinubukan niyang i-regain yung composure niya dahil magsisimula na yung next period namin. Nginitian niya ako uli, and this time, alam kong totoo na. Nag thumbs up na lang ako sa kanya at tumayo na ako to let her know na babalik na rin ako sa upuan ko. Kahit na nasa bandang likuran ako, may perks din naman kung ayaw kong makinig. Pumasok na yung teacher namin. Ito yung period na pinakaayaw ko eh. Pinapasulat kasi kami ng pinapasulat. Kulang na lang, ipakopya na yung buong libro. Nakatingin pa ako doon sa kanya nung sinubukan kong hilahin yung notebook ko sa

bag ko. It was then nung makita ko yung nasa harap ng desk ko: wrinkly na punit-punit na sketch ni Nathan. It was that one sketch na pinunit nung isang basketball player. It was just.. there. Inikot ko yung panginin ko pero wala namang malapit na tao doon. Tumingin ako sa kabilang side kung saan nakaupo sina Carlo. Hindi naman siya nakatingin sa akin kaya... ewan ko ba. Hawak-hawak ko yung sketch. It looked really poor and ugly, pero sumaya ako na makita siya na buo kahit hindi naman in great condition. Ang bait talaga ni Carlo. "Hindi siya natulog kagabi just to tape it back together." narinig ko na lang na sinabi sa akin sa harapan ko. Si Rae lang pala. "He kept the pieces and taped it back. Medyo tumagal dahil maliliit daw yung mga papel. Pero at least, nabuo naman niya." "Sino? Carlo?" I can't help it. Para akong tanga doon na pangiti-ngiti sa sobrang saya ko. It supposed to be an ugly sketch in a really poor condition. Pero sa opinyon ko, I've never seen it so... perfect. Tumingin siya sa kabilang side ng row kaya napatingin din naman ako. And to my surprise, I didn't find Carlo. I found Jiroh, soundly sleeping sa desk niya sa kabilang row.