ΕΤΟΣ Θ’

10 Φεβρουαρίου 2013
ΙΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ , Χαραλάμπους ἱερομ., Ζήνωνος ὁσ.

Τεύχος 334

Θα με τιμωρήσεις;

Η

καθημερινότητα μοιάζει καμιά φορά τόσο δύσκολη. Είναι πολλά τα
προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Υπάρχουν στιγμές
που κοιτάμε γύρω μας και, παρότι περιβαλλόμαστε από πλήθος
ανθρώπων, νιώθουμε μόνοι και ανήμποροι. Νιώθουμε λες και δεν
έχουμε τη δύναμη να τα καταφέρουμε. Ποιος όμως μας είπε ή μας
έκανε να νιώσουμε αυτή τη μοναξιά και την αδυναμία; Μήπως
φταίνε οι άλλοι; Μήπως φταίει ο ίδιος ο Θεός που επιτρέπει να βιώσουμε όλα
αυτά ή ακόμη χειρότερα μας στέλνει τις δυσκολίες;
Δυστυχώς, αυτή μας η αγωνία για το αν επιβάλλει ο Θεός τα κακώς
κείμενα στη ζωή μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μία στρεβλή εικόνα που
έχουμε σχηματίσει γύρω από το πρόσωπο του Θεού. Θεωρούμε το Θεό ως
άλλο τιμωρό που περιμένει τη στιγμή που θα διαπράξουμε ένας λάθος για να
επέλθει η αυστηρή κρίση του ως τιμωρία στις ζωές μας. Μία τιμωρία που
μεταφράζεται με τον πόνο και τη θλίψη. Παρόλα αυτά η αντίληψη αυτή περί
Θεού απέχει μακράν από την πραγματικότητα και είναι αποτέλεσμα της δικής
μας απομάκρυνσης από το Θεό και την
Εκκλησία. Είναι αποτέλεσμα τη δικής μας
άρνησης να γνωρίσουμε την πίστη μας
και πολλές φορές αποτελεί κομμάτι του
τείχους των δικαιολογιών που χτίζουμε
για να απομακρυνθούμε από Εκείνον. Το
δυστυχές είναι ότι πολλές φορές
διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας με αυτή
τη στρεβλή αντίληψη.
Ο Θεός είναι αγάπη! Πως μπορεί
λοιπόν η αγάπη να συνιστά τιμωρία; Ο άνθρωπος αποτέλεσε το κορυφαίο
δημιούργημα του Θεού. Πλαστήκαμε κατ΄εικόνα και καθ’ομοίωση Του.
Πλαστήκαμε δηλαδή με τα ίδια «ευγενή» χαρακτηριστικά με Εκείνον και με τη 

δυνατότητα να γίνουμε «μικροί Θεοί». Αυτά τα χαρακτηριστικά του Θεού
μιλούν για την ελευθερία, τη δημιουργικότητα, την κοινωνία των προσώπων και
πάνω από όλα την αγάπη. Μας έπλασε λοιπόν με αυτό τον τρόπο και μας
άφησε απόλυτα ελεύθερους να επίλέξουμε, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις
ζώες μας. Έχουμε απόλυτη ελευθερία επιλογής. Επιλέξαμε, λοιπόν, να φύγουμε
από Εκείνον και την αυλή του Παραδείσου και ήρθαμε αντιμέτωποι για πρώτη
φορά με αυτό που λέγεται πόνος και θλίψη.
Ο Θεός όμως δεν μας εγκατέλειψε. Είναι Έκείνος
που αποδέχεται, όντας Θεός, να λάβει την ανθρώπινη
φύση για να σώσει τον άνθρωπο και να προσφέρει ως
θυσία τον Εαυτό Του. Σταυρώνεται, όντας αναμάρτητος,
για χάρη των ανθρώπων. Αυτή η θυσία επαναλαμβάνεται
μέχρι τη σήμερον στο μυστήριον των μυστηρίων, τη Θεία
Λειτουργία. Ο Θεός προσφέρεται και εμείς έχουμε τη
δυνατότητα να Τον γευτούμε. Μία δυνατότητα που δεν
έχουν ούτε οι άγγελοι! Πως μπορεί λοιπόν, αυτό ο Θεός
που αποκαλύπτεται και θυσιάζεται να είναι τιμωρός;
Εκείνος το μόνο που κάνει είναι να απλώνει το χέρι
του και κάθε μέρα διακριτικά να αναμένει την επιστροφή
μας. Να αναμένει την διαθεσή μας να Τον γνωρίσουμε όπως είναι και όχι όπως
Τον πλάθουμε στο μυαλό μας, σαν την απόλυτη αγάπη και όχι την τιμωρία. Κι
Εκείνος είναι εκεί να μας προικίσει με όσα χρειαζόμαστε για να τον
συναντήσουμε και να σηκώσουμε ό,τι μας βαραίνει στη ζωή. Στο χέρι μας είναι
να αποβάλουμε αυτόν το παράλογο φόβο που πηγάζει από τη δική μας ενοχή
και όχι από την ουσία του Θεού. Ας Τον γνωρίσουμε…

Άγιος Χαράλαμπος
Ο άγιος Χαράλαμπος καταγόταν από την Μαγνησία της Μικράς Ασίας.
Γεννήθηκε στα τέλη του 1ου αιώνα μ. Χ. και μαρτύρησε σε ηλικία 113 ετών.
Όταν ξέσπασε διωγμός εναντίον των Χριστιανών, στα χρόνια του Σεπτιμίου
Σεβήρου, κάποια πνευματικά τέκνα του αγίου
Χαραλάμπους προσπάθησαν να τον πείσουν να φύγη,
για να μη συλληφθή. Εκείνος, φυσικά, αρνήθηκε, γιατί
είναι αδύνατο στον καλό ποιμένα να εγκαταλείψη το
ποίμνιό του την ώρα του κινδύνου και γιατί ήταν έτοιμος
κάθε στιγμή για την ομολογία και το μαρτύριο.
Συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα, αλλά
αντιμετώπισε τα φρικτά βασανιστήρια με θαυμαστή
ανδρεία, αφού προηγουμένως ομολόγησε με παρρησία
την πίστη του. Αρκετοί στρατιώτες, από αυτούς που
διατάχθηκαν να βασανίσουν τον γέροντα Ιερέα, βλέποντάς τον να υπομένη τα
απάνθρωπα βασανιστήρια με τόση γενναιότητα, αλλά και με απίστευτη ηρεμία, 

καθώς και τα θαύματα που έγιναν με την προσευχή του, πίστεψαν στον Χριστό
και τον ομολόγησαν Κύριο και Θεό τους. Ο έπαρχος θορυβήθηκε από την
ομαδική μεταστροφή και διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο. Αργότερα, ο ίδιος
ο Σεβήρος, μη μπορώντας να αντέξη την παρρησία και την ανδρεία του
γέροντα, διέταξε τον αποκεφαλισμό του.
Λαμβάνοντας αφορμή από τον βίο και την πολιτεία του αγίου
Χαραλάμπους, θα θέλαμε να τονίσουμε τα εξής:
Πρώτον. Το όνομα Χαράλαμπος είναι σύνθετο. Αποτελείται από το ουσιαστικό
χαρά και το ρήμα λάμπω. Πραγματικά, ο άγιος Χαράλαμπος ήταν ένα φωτεινό
πρόσωπο, στο οποίο ακτινοβολούσε η τέλεια χαρά. “Η τέλεια χαρά εδράζεται
στην ταπεινοφροσύνη, ενώ η εισαγωγική χαρά δεν είναι απαλλαγμένη από την
φαντασία” (άγιος Διάδοχος Φωτικής). Ήταν ειρηνικός, γαλήνιος και με
χαρούμενη διάθεση, ακόμα και κατά την ώρα των φρικτών βασανιστηρίων.
Η χαρά δεν είναι απλό συναίσθημα, αλλά καρπός του Αγίου Πνεύματος,
που δίδεται ως δωρεά σε εκείνους, οι οποίοι με
την μυστηριακή ζωή και την άσκηση καθάρισαν
τον νού και την καρδιά τους από τα πάθη και
κατεσκήνωσε μέσα τους η χάρη του Αγίου
Πνεύματος. Η χαρά συνδέεται στενά με την
ταπεινοφροσύνη και την μετάνοια. Όταν ένας
άνθρωπος μετανοή και επιστρέφη στον Θεό,
τότε χαίρεται και πανηγυρίζει όλος ο ουρανός, οι
Άγιοι και οι Άγγελοι. “Χαρά γίνεται εν ουρανώ επί
ενί αμαρτωλώ μετανοούντι”. Αλλά και ο ίδιος
όταν μετανοή ειλικρινά λαμβάνει την άφεσιν των
αμαρτιών του και γεύεται την χάρη του Αγίου
Πνεύματος, ανάλογα με την δεκτικότητά του.
Η χαρά συνδέεται και με την ανιδιοτελή
αγάπη, που είναι και αυτή καρπός του Αγίου
Πνεύματος. Στην παραβολή του Ασώτου υιού,
που είπε ο Χριστός, βλέπουμε καθαρά το πόσο
στενά συνδέεται η χαρά με την αληθινή αγάπη.
Όταν ο άσωτος υιός επιστρέφη στην πατρική οικία, την Εκκλησία, ο Πατέρας
του, ο άγιος Τριαδικός Θεός, τρέχει να τον προϋπαντήση με ανοικτές αγκάλες.
Τον ντύνει με την λαμπρή στολή της θεία Χάριτος, του δίδει το δακτυλίδι της
υιοθεσίας, θυσιάζει το σιτευτό μοσχάρι, τον μονογενή Του Υιό, και χαίρουν και
ευφραίνονται.
Όταν ο άνθρωπος κυριαρχείται από τα πάθη και κυρίως από το ολέθριο
πάθος της υπερηφανίας, δεν μπορεί να χαρή πραγματικά την ζωή του. Ο άγιος
Σιλουανός ο Αθωνίτης έλεγε ότι ο άνθρωπος θα υποφέρη στην ζωή του μέχρι
να αποκτήση ταπείνωση. Ο μεγάλος αδελφός της παραβολής, στην οποία
αναφερθήκαμε, δεν μπόρεσε να χαρή μαζί με τον Πατέρα του και τον αδελφό
του, επειδή δεν αγαπούσε αληθινά. Η αγάπη του ήταν ψεύτικη και εμπαθής,
αφού ήταν κυριευμένος από τα πάθη της υπερηφανείας και του φθόνου.
Δεύτερον. Ο άγιος Χαράλαμπος δεν εγκατέλειψε το ποίμνιό του την ώρα του 

κινδύνου. Έτσι συμβαίνει με τους γνήσιους μαθητές του Χριστού. Δεν
θυσιάζουν τους άλλους για να ζήσουν αυτοί, αλλά θυσιάζονται υπέρ του
ποιμνίου τους, για το οποίο, άλλωστε, κοπιούν καθημερινά με μεγάλη
αυταπάρνηση και προθυμία.
Οι Άγιοι αντιμετωπίζουν στην ζωή τους πολλούς και μεγάλους
πειρασμούς, αλλά και πενθούν για τα πάθη και τις αμαρτίες τους. Όμως δεν
λυπούνται άμετρα χωρίς ελπίδα, ούτε και χαίρονται άμετρα, αλλά
εγκρατεύονται και στην χαρά και στην λύπη, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι “η
πολλή λύπη οδηγεί την ψυχή στην απελπισία, όπως και η πολλή χαρά την
οδηγεί στην υπερηφάνεια. Και ότι το ενδιάμεσο μεταξύ της λύπης και της χαράς
είναι η ελπίδα” (Άγιος Διάδοχος Φωτικής). Έπειτα, η Χάρις του Θεού παρηγορεί
και ευφραίνει την ψυχή που ταπεινώνεται και θρηνεί για τις αμαρτίες της.
Πολλές φορές, “σκεπτόμενοι συνεχώς το μέλλον χάνουμε το παρόν και
δεν χαιρόμαστε αληθινά την ζωή μας”. (Άγιος Νεκτάριος). Η εμπιστοσύνη στην
αγάπη του Θεού διώχνει την αγωνιώδη μέριμνα και το άγχος, που μας
μαυρίζουν κυριολεκτικά την ζωή και δεν μας επιτρέπουν να χαιρόμαστε
αληθινά.
Συνήθως παραπονούμαστε ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε, δεν μας
επιτρέπει να χαρούμε αληθινά την ζωή μας, λές και φταίνε οι άλλοι για τα πάθη,
τα λάθη και τις αποτυχίες μας. Εάν η ζωή μας είναι παράδεισος ή κόλαση γι’
αυτό δεν ευθύνονται οι άλλοι, αλλά εμείς οι ίδιοι, γιατί οι συνάνθρωποί μας δεν
είναι η κόλασή μας, όπως υποστηρίζουν οι άθεοι υπαρξιστές, αλλά η χαρά μας.
Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, όταν συναντούσε κάποιον άνθρωπο τον
αποκαλούσε χαρά του. Αντί άλλου χαιρετισμού, του έλεγε: “Χριστός Ανέστη
χαρά μου”.
Τέλεια χαρά δεν είναι δυνατόν να υπάρξη χωρίς την ταπείνωση και την
αγάπη. Άλλωστε, η σωτηρία μας περνάει μέσα από την ταπείνωση, την
μετάνοια και την ανιδιοτελή αγάπη για τους συνανθρώπους μας, τους
ελαχίστους αδελφούς του Χριστού.
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα (http://www.parembasis.gr/2004/04_02_06.htm)

Πνευματική πολιτεία
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: Πρωτ. π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΠΑΣΤΟΥΝΗΣ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ : 2102472946 - 2102486128
ΚΙΝΗΤΟ ΓΙΑ SMS : 6974576656, E-MAIL : inakeal@gmail.com
Αποστολή Άρθρων: pneumatikipoliteia@gmail.com
Αν έχετε κάποια ερώτηση, αν θέλετε να κάνετε κάποια παρατήρηση, αν επιθυμείτε
να εκφράσετε ο,τιδήποτε σχετικό με αυτό το έντυπο που παίρνετε στα χέρια σας,
παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας είτε με e-mail, είτε με SMS, είτε τηλεφωνικά,
είτε ερχόμενοι να μας συναντήσετε προσωπικά.
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ