arndrf;

jroDwm tvGrf;ajy
ျမသီလာAလြမ္းေျပ

တခါတေလက်ေတာ့လည္း Aနာတရေတြ ေဘးဒုကၡေတြ Aလြမ္းေတြ Aမွတ္တရေတြဟာ ငါ့က်မွပဲ

ၾကံဳရလြန္းေလသလား.. လို႔ ေတြးမိတတ္သလို စာေရးဆရာမို႔ပဲ Aခံစားလြန္ေနတာလား.. လို႔လည္း
ေတြးမိေနတတ္ပါတယ္။
"ေၾကကြဲခ်ိန္"

ပန္းေတြေၾကြ
ေလေၿပမတိုက္
ေမွာင္မိုက္တ့ည
ဲ
႐ွတတAခ်စ္... လြင့္ေန။
ေၿခာက္ေသြ ့ၿမက္ခင္း
ပူၿပင္းတလင္းၿပင္
ေတးသီၿခင္းကင္းလို႔
ၿငိမ္ဆိတ္ၿခင္းနဲ႔Aနားသတ္
ၿမတ္ေသာႏွလံုးလည္းမဲ့
ၿပာလဲ့တ့ေ
ဲ ကာင္းကင္
ရင္ခြင္ေပၚပိသလို
ပီဘိ Aက်ည္းတန္....။
စိုး႐ြံ ့ဆA
ဲ ေသြးသား
ၿမားသြားနဲ႔ၿငိ
ၾကမ္း႐ွတ့A
ဲ ေတြ ့Aထိမွာ
ငါ...Aနာတရနဲ႔ ..။ ။

Aဲဒီကဗ်ာေလးကို က်မေရးတာ ၁၉၈၆ေလာက္ကတည္းကပါ။ Aဲဒ ီ Aသက္ ၂၁ႏွစ္မွာ

Aသည္းက ကြဲဖူးျပီးသား။ Aရာရာဟာ က်မAတြက္ Aဓိပၸါယ္မ့တ
ဲ ယ္လို႔ခ်ည္းထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့
ေနာက္ေတာ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ေၾကေၾကကြဲကြဲခံစားရတဲံAခါေတြမွာေတာ့ လူတိုင္း
Aဲလိုရွိမွာပါပဲဆိုျပီးး ဒီကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ။ ခု 'မေနာ္ဟရီ'က 'ရာစုသစ္ျမစ္က်U္း'ကဗ်ာေတြ
တင္ေပးရင္း ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္တင္ေပးမွပဲ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနတဲ့ Aဲဒီကဗ်ာေလးကို
ျပန္ေတြ႔ရတာ။ ('မေနာ္'ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ)။

ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္ေတြ႔ရေတာ့ ေက်ာင္း(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ)တုန္းက ဘ၀ေတြကို

မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေတြးမိတယ္...။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းလြမ္းခ်င္းေတြ ေရးခ်င္လာတယ္။ က်မက
ဆယ္စုႏွစ္ ၂စုစာေက်ာ္ေက်ာ္ကို သူ႔၀န္းက်င္မွာ တကယ္ တန္ေAာင္ ေနခဲ့ရတာမို႔ေရာ.. ျပီးေတာ့
Aဲဒီကာလေလးေတြကို မွတ္တမ္းေလးလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တာမို႔ေရာ၊ ေနာက္ က်မက
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ နာမည္ေက်ာ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ရွိခ့ဖ
ဲ ူးတာေၾကာင့္
မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တာေရာ ဆိုပါေတာ့။ (ဟဲဟ.ဲ . က်မနဲ႔Aတူ မဟုတ္တာလုပ္ခ့တ
ဲ ့ဲ
ေဘာ္ေဘာ္ေတြေတာ့ မ်က္ခမ္းလႈပ္ေနေရာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူး၊ ေရးမွာပဲ)။

Aဲဒီ၀န္းက်င္မွာ က်မ က်င္လည္ခ့တ

ဲ ာ ႏွစ္ကာလ Aရွည္Aၾကာ (၁၉၈၀-၈၁ ကေန ၂၀၀၅
ေဖာ္၀ါရီလAထိ)။ ေက်ာင္းသူဘ၀ ျပီးေတာ့ ဆရာမဘ၀.. သူ႔ရင္ခြင္န႔ဲ တခါမွ ၃လထက္ပို
မေ၀းခဲ့ဖူး..။ တခါက ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး post တခုတင္ေတာ့ 'ပန္ဒိုရာ' မွတ္ခ်က္ေပးတာေလး
သတိရတယ္။ ကိုယ့္Aိမ္လို ေနခဲ့တ့ေ
ဲ နရာေလး.. တဲ့။ တကယ့္ကိုပါပဲ.. က်မAတြက္ေတာ့
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က တကယ့္ကို က်မရဲ႕ Aိမ္တလံုး။ (တကယ္ေတာ့ ေဖေဖ့ေက်းဇူးလည္း
ပါပါတယ္။ ေဖေဖက သူကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို AစြA
ဲ လန္းၾကီးခဲ့ေလေတာ့ က်မ
တကၠသိုလ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ေပးေနခဲ့တာ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ထိ က်မ
ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာေနခဲ့သမွ် ေဖေဖ တခါမွ မဆူဖူးတဲ့Aျပင္ ညမိုးသိပ္ခ်ဳပ္ရင္ လာေတာင္
ၾကိဳေပးတာပါ)။

က်မ တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ RC-3 (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ)မွာ။

လူေနရပ္ကြက္ေတြ ၾကားထဲက ေက်ာင္း၀င္းက်U္းက်U္းေလး။ ျပီးေတာ့ ျမိဳ႔လယ္ေခါင္က
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းမို႔ ကိုယ့္မ်က္ႏွာသိေတြခ်ည္း..
တကၠသိုလ္န႔ေ
ဲ တာင္ မတူ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္Aဖြ႔ေ
ဲ လးနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ။
Aထူးသျဖင့္ေပ်ာ္တာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ ေက်ာင္းကေန Main ထဲကို လမ္း
ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ျပီး တကူးတက သြားသြားလည္တာ။ ျပီးေတာ့ လူေျပာမ်ားလွတ့ဲ RC-2 ထဲက
'ဗကပ ကင္တီး' လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဆိုင္တန္းရွည္ကေလးမွာ သြားသြားထိုင္ရတာ Aေမာ။
မိန္းထဲကိုေတာ့ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြ.. တိုင္းရင္းသားရိုးရာAစားAစာေရာင္းပြဲေတြ
Aေဆာင္ဒင္နာေတြကို Aေရာက္ သြားရတာေပါ့။
တကယ္ေတာ့ တတိယႏွစ္ေရာက္လို႔ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ တက္ရေတာ့မွ ေဖေဖ
ေျပာေျပာျပတတ္တ့ဲ ျမကၽြန္းသာရဲ႕ Aရသာကို တကယ္ခံစားရတာပါ။ Aဲဒ ီမွာ ' ၾကည္ေAး'ရဲ႕
'ေမာင္ ကိုကို နဲ႔ ျမနႏၵာ'ကို ပို ခံစားရတာ။ 'ေကဖြ႔ဆ
ဲ ိုသီ'ကို ေတြ႔တာ။ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႕ 'တခါတုန္းက
တကၠသိုလ္မွာ' နဲ႔ 'ျငိမ္းေက်ာ္' ရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြ.. 'ေမာင္၀ဏၰ'နဲ႔ 'မင္းလူ'တို႔ရဲ႕
ဇာတ္လိုက္ေတြကို ပိုသိသြားရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ 7 July Aရိပ္ေတြေAာက္မွာပဲ က်မတို႔
တကၠသိုလ္ရင္ခြင္ထဲ ေပ်ာ္၀င္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ။ Aဲဒီတုန္းက က်မ ေပါင္းတဲ့ Aေပါင္းAသင္းေတြက
က်မလိုပဲ ကဗ်ာဆရာရူး စာေရးဆရာရူး Aႏုပညာသမားရူးေတြေပါ့... (ထံုးစံAတိုင္း
ေယာက်္ားေလး မ်ားတာေပါ့)။ က်မတို႔မွာ ခ်မ္းသာသမွ် (ပိုက္ဆံ နာရီ (တခါတေလ)
ေရႊလက္စြပ္ပါပါေသး) ေတြကို Uီးခ်စ္ဆိုင္ရဲ႕ ငွက္ေပ်ာေတာAုပ္ေလးထဲက
လက္ဘက္ရည္စားပြဲေပၚ ပံုခ်ၾကျပီး (ကိုမင္းလူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ကဗ်ာစာAုပ္
ထုတ္တုန္းကလိုပ)ဲ လက္ေရးကဗ်ာ စာAုပ္ေလးေတြ ထုတ္ခ့ၾဲ ကတာ။ ညၾကီး မိုးခ်ဳပ္ Aထိ။

Aဲဒီ ငွက္ေပ်ာေတာAုပ္ေလးထဲမွာ.... ေယာက်ာ္းေလးေတြၾကားထဲ ကဗ်ာAေၾကာင္း

စာAေၾကာင္း ရည္းစားAေၾကာင္းေတြ ျငင္းရင္းခုန္ရင္း..၊ တခါတေလ သူတို႔ ေယာက်ာ္းေလး
တေတြက ဘာဘာညာညာ ေကာင္းရင္း ျငိမ္ေနၾက၊ က်မက ဂစ္တာတလက္န႔ဲ 'စစ္ကိုင္းလမ္း' တို႔
'သို႔... တရံတခါဆီ' တို႔ 'ေနာက္ဆံုးAိပ္မက္'တို႔ Aဲဒီ က်မသိပ္ၾကိဳက္တ့ဲ ခိုင္ထူးရဲ႕သီခ်င္းေတြကို
ညည္းတီးေလး တီးေနရတာ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ Aခ်ိန္ေတြေပါ့။ Aဲသလို က်မက
ကိုယ့္ဘာသာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ Aခ်ိန္။ က်မကို ၾကည့္မရတဲ့သူေတြကေတာ့ Aပံုေပါ့။

က်မကေတာ့ မသိပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွသိလဲဆိုေတာ့ က်မ စတုတၳႏွစ္(ေနာက္ဆံုးႏွစ္)မွာ Qualify

ျဖစ္ေတာ့မွ ေAာင္စာရင္းက က်မနာမည္ေဘးမွာ 'ရစရာလား လမ္းသူရဲမ' ဆိုတာေတြ၊
'မဟာ၀ိဇာတန္းေတာ့ ပ်က္ပါျပီ' ဆိုတာေတြ၊ 'Aေကာင္သားသမီးဆိုေတာ့ ရမွာေပါ့..' ဆိုတာေတြ
ေရးထားတာေတြ႔မွပဲ ကိုယ္ လူခ်စ္လူခင္ မ်ားမွန္းသိေတာ့တာ။ (ေတာ္ေသးတာက ခုေခတ္လို
ခိုးခ်တဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ ခိုးခ်ျပီး ရတာလို႔ေတာ့ မေျပာၾက)။ က်မကေတာ့ ေပ်ာ္တာ Aလြန္ေပါ့။
က်မ သိပ္ႏွစ္ျခိဳက္တ့ဲ ဘာသာရပ္ေတြကို ဆက္သင္ခြင့္ရမွာရယ္.. က်မ စြဲလန္းလွတ့ဲ ေက်ာင္းထဲ
ၾကာၾကာေနရUီးမွာAတြက္ရယ္ေပါ့။
က်မAေပ်ာ္ဆံုးကလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္န႔ဲ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္တ့ႏ
ဲ ွစ္ေတြမွာပါပဲ။ ၁၉၈၄ ကေန
၁၉၈၈ ထိေပါ့။ AဲဒီAခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း နည္းနည္း လူၾကီးျဖစ္လာေတာ့ Aရာရာက
မွတ္မွတ္သားသား ရွိလာ တယ္။ ၁၉၈၄ တုန္းကေတာ့ ေမျငိမ္းမျဖစ္ေသး။

စတုတၳႏွစ္မတိုင္ခင္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ တရုန္းရုန္း.. ကန္ေပါင္ေပၚ Aာပူလွ်ာပူ

တကူးတက သြားစား..။ Aင္း၀လမ္းထိပ္က 'ေခမရဌ္ရွမ္းစားေသာက္ဆိုင္'မွာ တို႔ဟူးေႏြးေတြ
ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတြ ထမင္းခ်U္သုတ္ေတြ သြား သြား စား.. ဘုတ္ကလပ္က ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္မွာ
သီခ်င္းေတြေAာ္ဆို.. စံုတြဲေတြကို စၾက ေနာက္ၾက။

"တေန႔လံုးပဲကြယ္.. ဒီေနရာေလးမွာ .. ေပ်ာ္ရႊင္စြာေက်ာင္းတက္ရတာ Aေကာင္းဆံုးဘ၀ပဲ..

ခ်စ္သူခ ်င္းေတြ.. တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီလိုသာAျမဲတမ္း ေနခ်င္တယ္.. ေAးျမတဲ့ ေက်ာင္းAရိပ္ကို
ခြဲရမယ့္Aခ်ိန္.. တကၠသိုလ္ေျမေန၀င္မွာကို စိုးတယ္.."
ဘာ.. ညာ.. နဲ႔ေပါ့။

ေနာက္ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႔ေရာက္ရင္ေတာင္ 'လိုင္ဘရီသာ စကားေျပာတတ္ခ့ရ

ဲ င္ ကိုယ္ ဘယ္လို
မင္းကို ခ်စ္တာ သူAသိဆံုး ေမာင့္Aခ်စ္ဆံုးေရ႕' ဆိုတာေတြ ေAာ္ဆိုတ့ဲ Aရြယ္ေပါ့။
AပူAပင္ဆိုတာလည္း ၾကီးၾကီးမားမား မရွိခ့ပ
ဲ ါ။
စတုတၳႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခ်င္စိတ္က ျပင္းပ်လာျပီ။ ျပီးေတာ့ တကယ္ပဲ
ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ (မွန္တာေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ Aထိနာျပီး Aသည္းကြဲထားတဲ့Aရွိန္လည္း
ပါတာေပါ့ :P )။ Aဲဒီ စတုတၱႏွစ္ မွာပဲ ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ။

+++++

ေAးျမထိရွ...
ေဟမႏၱတ့။ဲ

ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္ေတြ
လွပ္လွပ္ေျပးေဆာ့
ေလAေနာ့မွာ
ကလူမူႏ႔ြဲ
 ဟန္ပန္ဖ႔လ
ြဲ ို႔
ကိုယ့္ထံလာ..။

ကံ့ေကာ္ပြင့္Uီး
ႏွင္းလူးမနက္
ၾကင္ဖက္န႔ဆ
ဲ ို
ခ်ိဳတဲ့ရသ
ဘ၀မွာေ၀........။

ခုထိ Aဲဒီကဗ်ာေလး မွတ္မိေနေသးတယ္။ စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀... ေက်ာင္းေတြ

ဖြင့္ရက္Aစ.. ႏို၀င္ဘာ ဒီဇင္ဘာ..။ ေတာင္ငူေဆာင္ Aရွည္ၾကီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕
ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြေAာက္က စားပြဲေတြမွာ ထိုင္မယ့္သူ နည္းေနတတ္တယ္။ ႏွင္းေတြ
စိုေနတာကိုး။ က်မကေတာ့ ထိုင္တာပဲ... Aဲဒီစားပြဲမွာ ေရးခဲ့တ့ဲ ကဗ်ာေလးေပါ့။ ႏွင္းစက္ေတြ
ေတာင္ပိႏၷဲရြက္ေတြေပၚ တေဖာက္ေဖာက္က်ေနတုန္း လဘက္ရည္ပူပူ နဲ႔ Aီၾကာေကြးစားရင္း
ကဗ်ာေရးဖို႔ စိတ္ကူးယU္ေနရတာ Aရသာသိပ္ရွိ္တာေလ။

(နာဂစ္Aျပီး ေတာင္ငူေဆာင္ကင္တီးျမင္ကြင္း၊ Aရွည္ၾကီးဆိုင္က ေခါင္မိုးျပာျပာေလးေနရာပဲ)

Aရွည္ၾကီးဆိုင္က Aဲဒီတုန္းက သီခ်င္းဖြင့္လို႔ ရေသးတယ္။ Aဲဒီတုန္းက ေဆာင္းမနက္ခင္းနဲ႔

Aလိုက္ဆံုးနဲ႔ ပြA
ဲ ေတာင္းခံရဆံုးက ခင္ေမာင္တိုး ခိုင္ထူး မြန္းေAာင္န႔ဲ ခင္၀မ္းသီခ်င္းေတြေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ ေဂ်ေမာင္ေမာင္ ရဲ႕ Aခ်စ္ေရ႕ စီးရီးေပါ့။ Aခ်စ္ေရ႕.. သနပ္ခါးေလး
လွေAာင္လူးျပီးရင္ ကိုယ့္Aေၾကာင္းေတြးေနေပါ့ကြယ္.. ဆိုတ့ဲ သီခ်င္းတစ လြင့္လာရင္
သနပ္ခါးေတြေဖြးေနတဲ့ က်မက ရင္ခုန္ခ်င္ေသးတာ။
Aဲဒီ ေဆာင္းမနက္ေတြမွာပဲ ေတာင္ငူေဆာင္တ၀ိုက္မွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတဲ့(ခုေတာ့
လူၾကီးဖားဖား ျဖစ္ျပီ) ကုလားေလး စမ္းေမာင္က က်မဆီေျပးလာျပီး သူခူးထားတာလို႔ေျပာတဲ့
ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ လာ လာ ေရာင္းတာ (ဟီဟိ.. ရည္းစားက လာေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္ခ့တ
ဲ ာ
စိတ္နာတယ္ :D)။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီေဆာင္းမနက္ ေက်ာင္းထဲမွာ ကံေကာ္ပြင့္တခ်ိဳ႕ ငံုတခ်ိဳ႕ကို
ေခါင္းမွာပန္ရတာေလာက္ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတာ မရွိ။ Aဲသည္တုန္းက ေက်ာင္းထဲမွာ
မိန္းကေလးAမ်ားစုန႔ဲ ဆရာမAမ်ားစုေခါင္းမွာ ကံေကာ္ေတြ ေ၀လို႔.. တေက်ာင္းလံုး
ကံေ့ကာ္ပန္းနံ႔က ေမႊးေနေရာ..။ က်မလည္း ပါတာေပါ့.. ခါးလယ္ေက်ာ္တ့ဲ ဆံပင္ရွည္ရွည္ရဲ႕
နားသယ္စပ္မွာ ကံေကာ္ေတြပန္ျပီး.. Aိုက္တင္မ်ား ေနတတ္တာေပါ့။ (ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျငိမ္းေက်ာ္ဇာတ္ေကာင္လိုလို ဘာလိုလိုေပါ့.. Aဟဲ)။

Aဲ့ဒီကာလမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တAားညီေတာ့ က်မက ကဗ်ာေတြေရးဖို႔...

ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ ထုတ္ဖို႔... သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ ေပ်ာ္ဖို႔.. ေနာက္.. ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ႏိုင္ေAာင္
ၾကိဳးစားဖို႔ပဲ ပိုျပီး Aားသန္ေနခဲ့တယ္။ ညေန ေနခ်ိဳျပီဆိုရင္.. Aင္းလ်ားကန္ နေဘးက
သစ္ပင္ေAာက္မွာ ဘူးသီးေၾကာ္စားရင္း သီခ်င္းတဆိုဆိုန႔ဲ စာက်က္ၾကတယ္။ Aဲ့ဒီAခ်ိန္...

'စိန္ပန္းနဲ႔ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြ ခင္းသည့္လမ္းမွာ ေလွ်ာက္ခ့ဲဖူးပါသည္.. Aခ်စ္ဆံုးရဲ႔ AျပံဳးAရယ္ေလးေတြ

စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသည္.. မႈန္ရီရီ မ်က္၀န္းေ၀သီ Aတိတ္ရဲ႕ပန္းခ်ီ Aိမ္မျပန္ခ်င္ျပီ..
ရင္နာစြာ ျပန္လည္ေတြးတိုင္းသတိရမိ ႏွစ္ကိုယ္တူညီ တခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ဆီ...'

ဆိုတ့ဲ ကိုင္ဇာေရးျပီး ေမခလာဆိုတ့ဲ သီခ်င္းေလးကို Aင္းလ်ားကန္နေဘးမွာ ညည္းရတာ

သိပ္Aဓိပၸါယ္ရွိတာေပါ့။

ျပီးေတာ့

'ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္.. စိန္ပန္းေတြလည္း ေျမမွာ က်ဲျပန္႔ေန.. ကံေကာ္ပန္းေတြန႔A

ဲ တူ သူန႔ဲ ေတြ႔ရာေျမ..
တကၠသိုလ္ သို႔မဟုတ္ ျမကၽြန္းသာ Aင္းလ်ားကန္နယ္ေျမ..'

ဆိုတ့သ
ဲ ီခ်င္း...

'ခ်စ္တ့သ
ဲ ူရယ္.. ဒီလိုရႈခင္း ျမင္ရျခင္းကိုက ရႊင္ပ်Aားရလွပါတယ္.. တကၠသိုလ္မွာ ေ၀တဲ့ႏွင္းရယ္..
ႏွင္းေလးေတြမွ ဟုတ္ရ႔လ
ဲ ား.. ႏွင္းေလးေတြမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားကြယ္..' ။

ဆိုတ့ဲ သီခ်င္းေတြ.. ဆိုလို႔ Aလြန္ေကာင္းေပါ့။

ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းလိ႔ု လမ္းမီးေတြ လင္းလာရင္ေတာ့ Aိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ AဲဒီAခါ

Aင္းလ်ားကန္နေဘးကေန ျပည္လမ္းေပၚက မာလာမွတ္တိုင္ဆီကို ေနာ္လီဇာရဲ႕ 'မာလာေဆာင္
ေမာင္မလာဘူး' သီခ်င္းကို ဆိုရင္း လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းျပီး မာလာေဆာင္ေရွ႔ ကားမွတ္တိုင္ကေန
ျမိဳ႔ထဲကို ဘတ္စ္ကားစီး ျပန္ေပါ့..။ (Aဲဒီလမ္းတေလွ်ာက္မွာပဲ ၁၉၈၈ မတ္လ ၁၆ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔
(တံတားနီေန႔) မွာ က်မ Aသည္းAသန္ ေျပးခဲ့ရတာေပါ့..)။

တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားAရြယ္ဆိုတာ သိပ္ၾကီးမတရားသျဖင့္ စိတ္ဒုကၡေတြ

မေရာက္ရရင္.. ႏိုင့္ထက္စီးနင္းေတြ မၾကံဳရရင္.. တင္းတင္းမာမာဖိႏွိပ္Aုပ္ခ်ဳပ္တာေတြ
မလုပ္ခ့ရ
ဲ င္.. ေက်ာင္းသားဘာ၀ Aခ်စ္ေတြ Aေပ်ာ္ေတြ Aလြမ္းေတြ ေက်ာင္းစာေတြန႔ဲ
နပမ္းလံုးျပီး ေAးရာေAးေၾကာင္းေနခ်င္တ့ဲ Aရြယ္ေတြပါ။

Aဲသည္ စတုတၳႏွစ္တုန္းက ေတာင္ငူေဆာင္Aေပၚဆံုးထပ္က Aခန္းAမွတ္ ၂၁၂ မွာ က်မ

Aတန္းတက္ ရပါတယ္။ က်မထိုင္တတ္တ့ဲ ေနရာက ဒဂံုေဆာင္ေရွ႕က လမ္းသြယ္ေလးကို ဆီးျမင္ရတဲ့
ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေနာက္ဆံုးခံုတန္းမွာ ..။ (ဒဂံုေဆာင္ကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ Geology ေက်ာင္းသားမ်ား
ရဲ႕Aေဆာင္ေပါ့..။ တခါတုန္းက က်မ ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔ Aေဆာင္ေရွ႕က ျဖတ္Aသြားမွာ
ဆရာမမွန္းသိသိန႔ဲ "တရားခံ ဘသူလဲေဟ့.. ေျပာ.. တရားခံဘယ္သူလဲေဟ့" လို႔ လွမ္းေAာ္စတာကို
သတိရေသး) lecture ေတြနားေထာင္ရင္း သစ္ပင္ထိပ္ပိုင္းေတြကို ျဖတ္ၾကည့္ရတာ သိပ္
စိမ္းလန္းေAးခ်မ္းတာ။ သစ္ပင္ေတြကို ျဖတ္ျပီး က်မတို႔ဆီေရာက္ေရာက္လာတတ္တ့ေ
ဲ လကေလးက
ေAးလို႔။ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ ဂ်ပ္စင္ထိပ္ပိုင္းကိုေတာင္ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒဂံုေဆာင္ေနာက္က
မိုးပိေတာက္ပင္ေတြကိုေရာေပါ့။

ေႏြUီးမ်ားေပါက္ရင္ ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ႕ ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလားထဲက "သစ္ရြက္ေရာ္ရီ

Iႏၶနီ၀ယ္ သိဂႌတ၀က္ ဖက္၍ ေဆးစံုျခယ္ေသာပံုသို႔" ဆိုတ့A
ဲ တိုင္း တကယ္ကို ေရႊ၀ါေရာင္
နီညိဳေရာင္ေတြ ေဆးေရာင္ျခယ္သလို လွခ်င္တိုင္း လွေနတာ ခုထိ ေမ့မရ။

ျပီးေတာ့ ေတာင္ငူေဆာင္A၀င္လမ္းနေဘးက က်မ Aင္မတန္စြဲလန္းတဲ့ ရွားရွားပါးပါး

စိန္ပန္းျပာပင္ပုပုေလးကို ေငးရင္း က်မစိတ္ေတြ လန္းဆန္းေနက်..။ AဲဒီAခါ စာသင္ခန္းမွာ
Aိပ္မငိုက္ဘဲ သင္သမွ်စာ Aကုန္လိုလိုကို လိုက္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာ။
 (ခ်စ္တ့ဲ စိန္ပန္းျပာ)

(တကယ္ေတာ့ Aဲဒါလည္း ေဖေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ.. Aမ်ားတကာမိဘေတြက သားသမီးကို

ေဆး ရမွ.. စက္မႈရမွ.. Aီကိုရမွ.. Law ရမွ.. လို႔ တြန္းေနတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ က်မက ျမန္မာစာပဲ
သင္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာကို ေဖေဖက တခ်က္ကေလးမွ မတြန္႔ဆုတ္ဘဲ Aားေပးခဲ့တာ..။
က်မ၀ါသနာပါတာကို သင္ခြင့္ရလို႔ပဲ ထူးခၽြန္ခြင့္ရခဲ့တာ ထင္ပါတယ္.. ဒါေၾကာင့္ ခု
ကိုယ့္သားသမီးကိုလည္း သူတို႔ ၀ါသနာပါတာပဲ လုပ္ဖို႔ Aားေပးထားပါတယ္)။

စတုတၳႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ Aမွတ္တရျဖစ္စရာကေတာ့ Farewell Dinner ေဖ်ာ္ေျဖပြဲပါပဲ။

က်မတို႔စိတ္ထဲ ႏွေမ်ာတသျဖစ္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြန႔ဲ က်င္းပရတဲ့ ပြဲေပါ့။ ( က်မျဖင့္
Aဲဒီတုန္းကဆိုရင္ ဒီႏွစ္ Final year လို႔ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာ.. Forth year လို႔ပဲ ေျပာတယ္.. Final
ဆို နိမိတ္မေကာင္းဘဲ ေက်ာင္းဆက္မတက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ေလ :D) ။ Aဲလိုႏွစ္မွာမွ Farewell
ကလည္း စည္လိုက္တာ။ Aဲဒ ီAခ်ိန္မွာ နာမည္ၾကီး Aဆိုေတာ္ေတြျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာစာ
ေက်ာင္းသူေဟာင္း 'ေမခလာ' ရယ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း 'ကိုင္ဇာ' ရယ္၊
ေနာက္ 'ခင္ေမာင္ထူး' နဲ႔ 'လႊမ္းမိုး' လာတယ္။ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့...။ စတုတၳႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ
ေနာက္ထပ္Aမွတ္ရစရာကေတာ့ တေက်ာင္းလံုးပတ္ျပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတာပဲ။ ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ကို
မ၀..။ ဓာတ္ပံုဖိုးနဲ႔ကို မြဲမတတ္။ (ခုေတာ့ ေဆးသားေတြပ်က္လို႔ တပံုမက်န္ လႊင့္ပစ္လိုက္ ရျပီ)။

က်မတို႔စိတ္ထဲ ေက်ာင္းကို ခ်စ္တာ တကယ့္ကို နင့္နင့္ သီးသီး။

ျမသီလာေရ..
ခ်စ္သူကိုေတာင္ မင္းရင္ခြင္မွာမွ
ပိုခ်စ္တယ္ထင္ရဲ႕..။
မင္းသာမရွိရင္
'ခ်စ္တယ္'ဆိုတာေတြလည္း မျပည့္စံု။
မင္းရင္ခြင္မွာမွ သူ႔Aနမ္းေတြကေတာင္
ယU္ေက်းခ်ိဳျမိန္ရဲ႕..။

မခြဲႏိုင္လို႔ မခြာရက္တာပါ ျမသီလာ..။

ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကေတာင္
ျမသီလာဆီကခြာရင္
မေမႊးပ်ံ႕တတ္ေတာ့ဘူးဆိုတ့ေ
ဲ နာက္
ေကာက္ေကာက္ပါေAာင္သာ
လိုက္ပရေစေတာ့.. တသက္စာ။

Aဲလို ကဗ်ာလိုလို စာလိုလိုန႔ဲ ဘာမွန္းမသိတ့ဲ စာေတြကို lecture လိုက္ေနရင္းကေန

စာAုပ္ေနာက္ဆံုးက စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ပြေနေAာင္ မ်က္ရည္တလည္လည္န႔ဲ ေရးခဲ့ဖူးတာလည္း
စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းတက္ကာလရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာပါပဲ။

တကယ္ပဲ တကၠသီလာ ျမကၽြန္းသာကို ခ်စ္သူထက္ စံုမက္ခ့ဖ

ဲ ူးပါတယ္။

+++++

Aဲသည္တုန္းက ေတာင္ငူေဆာင္မွာ ျမန္မာစာနဲ႔ Aဂၤလိပ္စာAတန္းေတြ..။ Aမရေဆာင္မွာက

သမိုင္းတန္း ေတြ။ ရာမညေဆာင္မွာက Uပေဒနဲ႔ စိတ္ပညာတန္းေတြ။ မႏၱေလးေဆာင္မွာက
ဘူမိေဗဒတန္းေတြ။ Aဲသည္ ပတ္ပတ္လည္Aတန္းေတြAခ်င္းခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾက။
စံုတြဲေတြ ျဖစ္ၾကေပါ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲမွာ Aီကိုျပီးရင္ ေတာင္ငူေဆာင္ကေတာ့
Aေခ်ာAလွေပါတာ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ တကယ္ေျပာတာပါ..။ (က်မေတာ့ မပါပါဘူး :P)

မႏၱေလးေဆာင္န႔ဲ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ က်မAျမဲသတိရတာ ဆရာမ ေဒၚစ၀္ယU္ႏြယ္ ပဲ။

ဆရာမကိုေတြ႔တိုင္း က်မ Aျမဲေငးမိတာ။ (ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလို႔ ဆရာမစာေမးပြဲခန္းေစာင့္တာနဲ႔
ကိုယ္ေျဖရတာၾကံဳရင္ မၾကာမၾကာၾကည့္မိတာနဲ႔ စာေျဖရတာေတာင္ မေျဖာင့္)။ ဆရာမရဲ႕
AသားAရည္က ၾကည္ျပီး စင္ေနတာ.. သလင္းေက်ာက္လိုပဲ။ Aထူးျခားဆံုးက ေတာက္ေနတဲ့
မ်က္လံုးေတြပဲ။ ျပီးေတာ့ A၀တ္Aစား၀တ္တာမွာ Aက်ႌက ဘယ္ေတာ့မွ ပါးပါးမ၀တ္။ ျပီးေတာ့
ေတာ္ရံုလူ မ၀တ္ရဲတ့ဲ Aပြင့္Aခက္မပါတဲ့ ေျပာင္ Aေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြကို ထက္ေAာက္ဆင္တူ
၀တ္ေသးတာ။ ထူးျခားတာ ေနာက္တခုက ဆရာမရဲ႕ Aက်ႌလက္ ေတြက Aဖ်ားမွာ ပြတ့ဲ
ေခါင္းေလာင္းလက္ပံုစံေတြ။ ဆရာမက Aရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လံုး သြယ္သြယ္ ေတာင့္ေတာင့္န႔ဲ
ဘိနပ္Aျမင့္(Pencil heel)ေတြ စီးတာမို႔ သိပ္လိုက္တာပဲ။
(က်မကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာမလည္း မဟုတ္ပါဘဲန႔ဲ ဆရာမကို ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်ခဲ့လဲဆိုရင္
ဆရာမလိုပဲ ကိုယ့္ဘာသာရပ္မွာ ေတာ္ခ်င္ခ့တ
ဲ ယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ဆရာမလည္းျဖစ္ေရာ
Aက်ႌေတြကို ဆရာမလိုပဲ Aသား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ နဲ႔ မပါးတာေတြ ၀တ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ လက္ကို
ေခါင္းေလာင္းလက္၀တ္တယ္၊ ဟီးး ဒါမဲ့ ကိုယ္က Aရပ္မျမင့္ဘဲ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း ျပားျပား..
ဒီၾကားထဲ ခံုျမင့္ဘိနပ္လည္း မစီးတတ္ဆိုေတာ့ ကားတား ကားတား ပုတက္ပုတက္န႔.ဲ .
လွလည္းမလွတ့A
ဲ ျပင္ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းေနခဲ့မလားပဲ :) )။

ဆရာမကလည္း Aရွည္ၾကီးဆိုင္Aဖ်ား ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြေAာက္က စားပြဲပဲ ထိုင္ေလ့ရွိပါတယ္။

ဘူမိေဗဒဌာနကမို႔ ဆရာမ ကင္တီးလာရင္ Aျမဲတမ္း မိတ္ေဆြဆရာေတြ ပတ္ပတ္လည္န႔။ဲ
ဆရာမကို ၾကည့္တာနဲ႔ ေတာ္တာ ထက္ျမက္တာေပၚလြင္ေနသလို တကယ္လည္း
စာသင္ေကာင္းတယ္ ေတာ္တယ္လို႔ သတင္းေမႊးတယ္။

ေနာက္တခု သတိထားမိတာက ဆရာမက AဲဒီAခ်ိန္တုန္းက Uီးျဖိဳးေ၀၀င္းရဲ႕ ဇနီးပါ။

ျဖိဳးေ၀၀င္းဆိုတာက ဗမာျပည္မွာ နံပါတ္၀မ္းၾကီးလို႔ Aမ်ားေခၚတဲ့ Uီးေန၀င္းရဲ႕ သားတေယာက္ေပါ့။
Aဲဒီ နံပါတ္၀မ္းၾကီးရဲ႕သားက ေက်ာင္း ကင္တီးစုတ္စုတ္ေလးမွာထိုင္ရင္း
လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ဇနီးသည္ဆရာမ ေက်ာင္း Aဆင္းကို Aျမဲ လာေစာင့္ၾကိဳပါတယ္။
သူတို႔စီးတဲ့ကားေလးက Aဲဒ ီတုန္းက 323 လို႔ေခၚတဲ့ Aမ်ိဳးAစားပါ။ နံပါတ္ေတာင္ မွတ္မိေသး က-
၄၄၄၄ ။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ဆရာမက နံပါတ္၀မ္းရဲ႕ ေခၽြးမနဲ႔ မတူသလို
Uီးျဖိဳးေ၀၀င္းကလည္း နံပါတ္၀မ္းရဲ႕သားနဲ႔ မတူလွတာပါပဲ။ Aခါမ်ားစြာမွာ
ဆရာမတို႔ရဲ႕သားကေလး (၅ႏွစ္သားေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕) ပါလာရင္လည္း ကင္တီးက
မုန္႔ေတြပဲ မွာစားတာပါပဲ။ သူကေလးကလည္း ခုကာလေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့
စစ္ဗိုလ္သားသမီးေျမးျမစ္ေတြန႔ဲ မတူပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေတာ့ က်မတို႔န႔ဲ တန္းတူ
လိုပါပဲ။ Aဲဒါကိုကပဲ ဆရာမရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းမႈလို႔ ထင္ပါတယ္။
 (နာဂစ္မတိုင္ခင္
ေခတ္သစ္ေတာင္ငူေဆာင္ကင္တီး- pti ဆီက ယူပါတယ္)

Aဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ျမန္မာစာမွာ ၀န္ၾကီးသားေတြရွိပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၃ေယာက္ေတာင္။

(နာမည္ေတြေတာ့ ေျပာေတာ့ပါဘူး)။ သူတို႔ကေတာ့ ဆရာမတို႔န႔ဲ ကြာပါ့။ ေက်ာင္းကင္တီးေတာင္
လွည့္မၾကည့္တ့A
ဲ ျပင္ Aတန္းထဲမွာေတာင္ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားမို႔ မျပည့္တ့A
ဲ ိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္..
ဆိုျပီးေတာ့ က်မတို႔ ၾကည့္မရ ျဖစ္ခ့ၾဲ ကတာလည္း သတိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းကာလ...
စစ္တပ္က တန္ခိုးထြားလာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တူသားရင္းျမစ္ေတြ တကၠသိုလ္ ပညာေရး၀န္းက်င္လို
ေနရာေလးမွာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ၾက.. ရမ္းကားၾကတယ္ဆိုတာ
ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရတာေလးေတြ ေျပာUီးမွပါ။

+++++

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၈၈ မတိုင္ခင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ Aနည္းဆံုး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့

ရိုးသားမႈ ေလးေတြေတာ့ ရွိခ့တ
ဲ ယ္ဆိုတာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္တာပါပဲ။

(Aခ်ိန္ရတုန္းေလးေတာ့ ဆက္တိုက္တင္ပါ့မယ္.. မAားရင္လည္း နားမွာေပါ့... ေနာ..။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆက္ပါUီးမည္...)

မွတ္ခ်က္.. ဆရာမ ေဒါက္တာေဒၚစ၀္ယU္ႏြယ္ကို က်မက တေလွ်ာက္လံုး Aဲလိုပဲ မွတ္လာခဲ့တာ ခု

ဘူမိသမားေတြက ေဒါက္တာေဒၚယU္ယU္ႏြယ္လို႔ Aမွားျပင္ေပးၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လြမ္းလို႔ေကာင္းတာေလးေတြကိုပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။ Aထူးသျဖင့္
ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္တ့ဲ Aာဃာတေတြ... ေဒါသသင့္စရာေတြကိုေတာ့ တမင္တကာကို ထားခဲ့ခ်င္ ပါတယ္။
Uပမာ.. က်မနဲ႔ ပတ္သက္တ့ဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြဆို သိတ့သ
ဲ ူေတြ Aမ်ားၾကီး ရွိမွာေပါ့..။ ဒါေပမဲ့
Aက်ိဳးမရွိဘဲ တစံုတေယာက္ ထိခိုက္နစ္နာသြားမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးေတြ မေရးခ်င္ပါဘူး။ က်မက
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ လြမ္းျခင္းမ်ိဳးကိုသာ ျပန္ျပီး တူးဆြခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့ ေယဘုယ်ဆန္ဆန္
Aက်ိဳးရွိေစမယ့္ Aေပ်ာ္ေလးေတြ Aေကာင္းေလးေတြ ခ်စ္စရာေလးေတြကိုသာ လွလွပပေလး
မွ်ေ၀ခ်င္တာပါ။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မေရးရင္ က်မရဲ႕ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ဖတ္ဖူးထားတဲ့

သူေတြAတြက္ေတာ့ သိပီးသားေတြလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်မ ၀တၳဳေတြထဲ
ေက်ာင္းAရိပ္ေတြန႔ဲ က်မၾကံဳခဲ့ဖူးသမွ် ထည့္ထည့္ေရးေနက်ေလ..။ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ
Aမွတ္မထင္လို႔ ၾကံဳခဲ့ဖူးတာေလးေတြက စာေရးဆရာဘ၀မွာ စာေတြေရးေတာ့ Aမွတ္ထင္ထင္
ထည့္မိတာ။ တခါတေလ ျပံဳးစရာေလးေတြေပါ့။ Aဲဒီထဲမွာ Aရိုးသားဆံုး ေရးခဲ့တာေတာ့
'သီခ်င္းႏွင္းဆီ' ပါပဲ..။ Aဲဒီ၀တၳဳေရးတုန္းက Aသက္ကလည္း ငယ္ေသး.. ျပီးေတာ့
ပထမဆံုးလံုးခ်င္းလည္းျဖစ္ေတာ့ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့
Aားနည္းခ်က္ေတြ Aပံုလိုက္ ေတြ႔ရပါတယ္။ )

၈၈Aျပီး ေက်ာင္းရက္ရွည္ Aပိတ္ထဲ ေက်ာင္းနဲ႔ ကြဲေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းလြမ္းနဲ႔

ေရးခဲ့တာေပါ့။ တကယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္သူးဘ၀Aေတြ႔Aၾကံဳေလးေတြ ပါတဲ့
၀တၳဳလည္းျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ Aဲဒီ ၀တၳဳေလး ျမစ္ဖ်ားခံတာကိုက ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက တကယ့္
ခံစားခ်က္ေတြကိုး။ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ က်မ တမင္ ေမ့ထားခဲ့တ့ဲ Aျဖစ္ဆိုးေတြ
Aေတြ႔Aၾကံဳဆိုးေတြကေတာ့ ၀တၳဳေတြမွာ မပါခဲ့ဘူးေပါ့ေလ။

+++++

က်မတို႔ေခတ္က ျမန္မာစာေမဂ်ာမွာ ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္ဖို႔ဆိုတာ တကယ့္ကို ဘုရားတခဲ့ရတဲ့

AေျခAေနပါ။ ဘယ္ေလာက္ကိုယ္က ေျဖႏိုင္တယ္ထင္ေပမဲ့ ကိုယ့္AေရးAသားကို ဆရာေတြက
တကယ္ၾကိဳက္Uီးမွေလ။ ပံုေသကားက် က်က္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ
စာျပင္ျပီးေျဖရတာမို႔ Aမွတ္ကိုလည္း ခန္႔မွန္းမရ။ က်မတသက္မွာေတာ့ Aဲဒီ စတုတၳႏွစ္
စာေမးပြA
ဲ တြက္ ၾကိဳးစားရတာ နဲ႔ စိတ္ေမာရတာက Aပင္ပန္းဆံုးပါပဲ။ ဆယ္တန္းတုန္း ကေတာင္
Aဲေလာက္မပင္ပန္းခဲ့။ ဒါေပမဲ့ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္တ့A
ဲ ခါက်ေတာ့လည္း AရူးAမူး ေပ်ာ္ရတာေပါ့။

ေAာင္စာရင္းထြက္တ့ေ
ဲ န႔က .. Aဲဒီ ေAာင္စာရင္းကပ္တ့ဲ ဘြ႔ႏ
ဲ ွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႔မွာ ..
သူငယ္ခ်င္းေတြ က်မနဲ႔Aတူ ဂုဏ္တူးတန္တက္ခြင့္ မရၾကတာကို စိတ္မေကာင္းတဲ့ၾကားကပဲ က်မ
ေက်ာင္းဆက္တက္ရမွာကို ၀မ္းသာလြန္းလို႔ က်မ ျပံဳးေနရင္းကေန တကယ္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ပါတယ္။
က်မကို ဂုဏ္ထူးတန္းAတြက္ ေရြးခ်ယ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ဆရာဆရာမေတြကိုလည္း
လွမ္းျပီးေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကန္ေပါင္ေပၚသြားျပီး Aင္းလ်ားကို
ေနပူပူေAာက္မွာပဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလး Aၾကာၾကီး ထိုင္ၾကည့္ေနမိခ့ပ
ဲ ါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ
'စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ... စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ' လို႔ ေျပာေနမိတယ္။ (တကယ္ပါ..
ဖတ္ေကာင္းေAာင္ ေရးေနတာမဟုတ္ပါ.. က်မကိုက စိတ္ခံစားခ်က္ေနာက္ လိုက္တတ္တာပါ)။

(Aင္းလ်ား - Aင္တာနက္ထဲက ယူတာပါ)

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းထဲ ျပန္၀င္ျပီးေတာ့ သစ္ပုပ္ပင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးေနခဲ့ပါတယ္။ ငါ ဒီမွာ

ဆက္ေနရျပီ လို႔လည္း တဖြဖြ ေတြးေနမိပါတယ္။
 (သစ္ပုပ္ပင္ၾကီး - pti ဆီက ယူပါတယ္)

ညေန Aိမ္ျပန္ေရာက္တ့A
ဲ ခါမွာေတာ့ က်မ Aင္မတန္ၾကိဳက္တ့ဲ ဆရာေAာင္ျပည့္ရဲ႕
"ေနရစ္ေတာ့ျမသီလာ" ကဗ်ာစာAုပ္ကို ျပန္ထုတ္ဖတ္တယ္။ က်မ ခ်စ္တ့ျဲ မသီလာမွာ
ဆက္ေနခြင့္ရျပီ ဆိုတ့ဲ Aသိက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ AဲဒီAေပ်ာ္န႔ပ
ဲ ဲ
ဂုဏ္ထူးတန္းဆက္တက္ဖို႔ ေစာင့္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထဲမွာ က်မ ၀တၳဳတိုေတြ
စေရးၾကည့္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာပါ။ ေရးျဖစ္ေAာင္ႏႈိးဆြတ့ဲ Aေၾကာင္းရင္းေတြ ထဲမွာ စာေရးဆရာမ
'ၾကည္ေAး' 'ဂ်ဴး'နဲ႔ ကဗ်ာဆရာမ 'မAိ'တို႔ရဲ႕ စာေတြ ပါတာေပါ့။

+++++

၁၉၈၄မွာ 'ဂ်ဴး' က ရႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳတိုေတြ စေရးေနျပီ။ ေနာက္ မAိ

(AသံAက္သြားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေလးကဗ်ာနဲ႔ လူသိမ်ား) ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြက က်မကို
လႊမ္းမိုးတယ္။ ၾကည္ေAး ကေတာ့ Aထူးသျဖင့္ေပါ့။ ကဗ်ာနဲ႔ ၀တၳဳက ဆက္စပ္ေနျမဲမို႔ က်မ
Aလြယ္တကူပဲ ၀တၳဳေရးျဖစ္သြားတယ္။ Aဲဒ ီပထမဆံုး၀တၳဳ.. က်မ ဘယ္ကိုမွမပို႔ဘူး.. ဘာလို႔ဆို ..
'ၾကည္ေAး'လိုလို.. 'ဂ်ဴးး'လိုလို.. 'မAိ'လိုလို ျဖစ္ေနလို႔ ။ ဟုတ္ေသးပါဘူးဆိုျပီး ျပန္ေရးတယ္..
မၾကိဳက္ေသးဘူး။ Aဲလိုန႔ဲ တပုဒ္မွ ေသခ်ာမျပီးဘဲ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြ ျပန္ေရာက္လာ ပါတယ္။

မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တ့ဲ မနက္ကိုက ၁၉၈၄ရဲ႕ ႏွင္းေတြေ၀တဲ့ ေဆာင္းUီး

ႏို၀င္ဘာမွာပါ။ ထံုးစံAတိုင္း Aရွည္ၾကီးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ တေယာက္တည္း ထိုင္ေနတုန္း
ျမကၽြန္းသာကံ့ေကာ္ေတာဆီကို ေစာေစာလာေနက် Uၾသတြန္သံ ၾကားေနရျပီဆိုတာ မွတ္မိတယ္။
ကံေကာ္ေတြေတာ့ မေတြ႔ေသး။
 (ဟိုးတုန္းက ျမကၽြန္းသာ ကံ့ေကာ္ေတာAုပ္)

AဲဒီAခ်ိန္ က်မနဲ႔Aတူ ရွိမေနႏိုင္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘ၀မွာ

ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်စ္ခ့မ
ဲ ိဖူးျပီး ဘယ္လိုမွ သက္ဆိုင္ခြင့္ မရခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္ရသူတေယာက္ (Aခ်စ္ႏွင့္
ေနထိုင္ျခင္းထဲက ဇာတ္လိုက္ေပါ့ :) )ကို လြမ္းေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူလည္း
ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ရမွာမို႔ ျပန္ေတြ႔ၾကရUီးမွာ ကိုလည္း ေတြးျပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းသလိုလို
ျဖစ္ေနေသး။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီတခါ Aလြမ္းမွာေတာ့ ခါတိုင္းလို ၀မ္းနည္း သိမ္ငယ္မႈေတြ ပါမေနခဲ့ဘူး။
က်မစိတ္ေတြ လန္းဆန္း Aားရွိေနခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။ (တကယ္တမ္းမွာလည္း Aဲဒီ
ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ၁၉၈၄-၈၅-၈၆ ႏွစ္မ်ားက က်မဘ၀Aတြက္ Aထင္ကရ
Aမွတ္တရေတြ Aမ်ားၾကီး ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ စိတ္Aားရွိစရာကာလေတြ ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္)။

Aမွန္Aတိုင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ Aဲဒီမနက္မွာ က်မ စိတ္ၾကီး၀င္ ေက်နပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ Aသက္

၂၁ႏွစ္Aရြယ္မို႔ ေသြးကလည္း ၾကြေနတယ္ထင္ပါ့။ Aဲဒီတုန္းက ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားက
၅၂ေယာက္။ စတုတၳႏွစ္တုန္းက စာAတူတူ က်က္တ့A
ဲ ုပ္စုထဲက က်မတေယာက္ပဲ
ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ မီတာေၾကာင့္ က်မတေယာက္တည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသးဘဲ
သင္ရေတာ့မယ့္ ဘာသာရပ္ေတြကိုပဲ ေလာဘတၾကီး စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။ န၀ေဒးရတု
ေပါင္းခ်ဳပ္.. တဲ့။ (ေသခ်ာတယ္ .. ဒီဘာသာရပ္ ငါAမွတ္ေကာင္းမယ္ေပါ့။) က်မက
နတ္သွ်င္ေနာင္ထက္ န၀ေဒးကို ၾကိဳက္တယ္။ Uီးယာ၏Aဲခ်င္းမ်ား..တဲ့။ (Aမေလး..
သင္ခ်င္လွျပီေပါ့)။ Uီးယာကေတာ့ ေခတ္ေဟာင္း 'ၾကည္ေAး' ပဲ။ သိပ္သစ္တာ သူ႔Aေတြးေတြက။
သူ႔ရဲ႕ မင္းနန္ပ်ိဳ႕မွာဆို 'ညီေတာ္မင္းနန္'က 'ဇနပဒကလ်ာဏီ'ကို ခ်စ္တ့A
ဲ ခန္းေရးတာ လွမွလွ။
ေခတ္သစ္စာေပ..တဲ့။ စာေပေ၀ဖန္ေရးတဲ့။ ရာမရကန္တ့။ဲ Aာသံႏိုင္ေမာ္ကြန္း.. (ဒါေတာ့
သိပ္မၾကိဳက္)။ ေခတ္၀တၳဳမ်ား..တဲ့။ ေခတ္ကဗ်ာမ်ား..တဲ့။ ဒီလိုန႔ဲ က်မက ျမန္မာစာကို
ေက်ာင္းစာလို႔မထင္ဘဲ စိတ္၀င္စားခဲ့တာ။ စာေတြကို က်က္လိုက္ရတာလို႔ကို မထင္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ
စာေမးပြဲရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔မႈကို မခံခ့ရ
ဲ တာထင္ပါရဲ႕။
(ေနာင္ ဆရာမ ျဖစ္လို႔ ကိုယ့္Aတန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို Aဲဒီခံစားခ်က္ကို ျပန္ ျပန္ ေျပာျပရင္
သူတို႔ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ပံုမရ။ သူတို႔Aတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းစာက ခက္တာပါပဲ..တဲ့။ ဒါျဖင့္
ျမန္မာစာကို ဘာလို႔ယူတာလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ဒါပဲရတာကိုးတဲ့။ က်မ ငိုခ်င္သလို
ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ ဒီလို ေက်ာင္းသားေတြ Aေတြ႔မ်ားလာေတာ့ က်မ Aဲလို
မေမးေတာ့ပါဘူး)

သင္မယ့္ဆရာေတြ နာမည္စာရင္းၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တ့ဆ

ဲ ရာေတြ။
Aထူးသျဖင့္ေတာ့ စာေရးဆရာ ေဇာ္ေဇာ္ေAာင္တို႔ တကၠသိုလ္မင္းေမာ္တို႔ တကၠသိုလ္၀င္းမြန္တို႔
ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ) တို႔ေပါ့။ Aတန္းတက္ရမယ့္ Aခန္းနံပါတ္ၾကည့္ေတာ့ T- 212 တဲ့။
က်မရင္ေတြ ခုန္လာတာမွ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး။ က်မ စတုတၳႏွစ္တုန္းက တက္ခ့ရ
ဲ တဲ့Aခန္းပဲေလ...။
ဒါျဖင့္ က်မထိုင္ေနက် ေနာက္ဆံုးခံုတန္းေလးရဲ႕ ေဘးနံရံမွာ မႏွစ္က ေက်ာင္းပိတ္ကာနီး က်မ
ေရးထားခဲ့တ့ဲ "ျမကၽြန္းသာေရ... လြမ္းလို႔ က်န္ခ့မ
ဲ ွာကိုလည္း Aားနာပါတယ္ေလ" ဆိုတ့ဲ
စာတန္းေလးမွ ရွိေသးရဲ႕လား...။

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

က်မဘ၀မွာ ေနရတာ Aတန္ဆံုးကာလက Aဲဒီ ၁၉၈၅-၈၆ တ၀ိုက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀ပဲ

ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္ Aတန္းေတြက ၉နာရီမွာစပါတယ္။ Aမွန္Aတိုင္း၀န္ခံရရင္
က်မ Aတန္းမတက္တာ မ်ားပါတယ္။ က်မ စိတ္၀င္စားတဲ့ Aတန္းခ်ိန္ေတြကိုပဲ ေရြးတက္တာမို႔
က်မAမ်ားဆံုးရွိတာက Aရွည္ၾကီးလဘက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြေAာက္မွာေပါ့။ မနက္
၈နာရီဆိုရင္ က်မ ေက်ာင္းေရာက္ျပီ။ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေ Aာက္ စားပြတ
ဲ ခုမွာထိုင္ရင္း ရာမညေဆာင္ဘက္
လမ္းသြယ္ေလးကေန ေနေရာင္ေAာက္မွာ ေလွ်ာက္လာတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ
ပ်င္းစရာ မေကာင္းဘူး။ ေက်ာင္းသူေတြက AလွAပ ေသခ်ာျပင္လို႔။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း
တက္ၾကြလန္းဆန္းလို႔။ Aမ်ားစုကေတာ့ Aတန္းမတက္ခင္ ကင္တီးလာတာပဲေပါ့။

ေနာက္ထပ္ စိတ္ေက်နပ္စရာတခုက ေတာင္ငူကင္တီးကိုမွ လာလာထိုင္တတ္တ့ဲ

ကဗ်ာဆရာတင္မိုး.. ေမာင္စြမ္းရည္.. ေဒါက္တာသန္းထြန္း... စာေရးဆရာျငိမ္းေက်ာ္..
ေဇာ္ေဇာ္ေAာင္.. တကၠသိုလ္မင္းေမာ္.. တကၠသိုလ္၀င္းမြန္တို႔Aနားမွာ ထိုင္ျပီးေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့
စကားေတြကို တေမ့တေမာနားေထာင္ရတာက က်မAတြက္ သိပ္ၾကီးမားတဲ့ တန္ဖိုးေပါ့။
ဆရာၾကီးေတြ... သူငယ္ခ်င္းAခ်င္းခ်င္း ျငင္းၾက ခုန္ၾက စၾကေနာက္ၾက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ
ေျပာၾက..။ Aဲဒီ၀ိုင္းေတြမွာ ေငးေမာရင္းကေန က်မ စာေတြပို ဖတ္ခ်င္လာတာ
ပိုဖတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ AဲဒီAခ်ိန္ေတြဟာလည္း တန္ဖိုးျဖတ္မရတဲ့ Aခ်ိန္ေတြေပါ့။

ေနာက္ထပ္ က်မမွာ ကံေကာင္းတာက တူတူကဗ်ာေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကင္တီးထိုင္ဖက္

ရွိေနတာပဲ။ သူ႕Aၾကိဳက္ ကိုယ့္Aၾကိဳက္ AယူAဆေတြ ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာ..။
Aဲဒီတုန္းက က်မသိပ္ၾကိဳက္တ့ဲ ကဗ်ာဆရာက ေမာင္လင္းရိပ္ (ညႊတ္ေကြးစU္ က်ေနာ္
ဆယ့္ႏွစ္စိတ္)။ (ေနာက္ ၁၀ႏွစ္ေလာက္Aၾကာက်မွ ဆရာေမာင္လင္းရိပ္ကို ေလထန္ကုန္းမွာ
ဆံုခြင့္ရေတာ့ က်မက ဆရာ့ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း "Aမေလးဆရာရယ္.. ခုမွေတြ႔ရတယ္.. ဆရာ့ကို
က်မသိပ္ၾကိဳက္တာ"လို႔ ေျပာေတာ့ Aင္မတန္ရိုးတဲ့ဆရာက ရွက္Aမ္းAမ္းၾကီး ျဖစ္သြားတယ္..
က်မဆိုတ့ေ
ဲ ကာင္က Aဲလို)။ ေနာက္ က်မ ၾကိဳက္တာ ေဇယ်ာလင္း(Aခု နာမည္ၾကီး
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာ)..။ Aဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေလာကမွာ ထုတ္တ့ဲ ကဗ်ာစာAုပ္ေတြထဲမွာ
တကယ့္Aဆင့္မီ ကဗ်ာေတြ.. ကဗ်ာဆရာေတြ Aမ်ားၾကီး ရွိခ့တ
ဲ ာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ခင္ျမဇင္...
ခင္ေAာင္ေAး... ၾသဂက္စ္လင္း... စန္းUီး.. တို႔ေတြလည္း လက္ေရးကဗ်ာ
စာAုပ္ေရစီးေၾကာင္းထဲ ပါခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္.. ျမန္မာစာAုပ္စုေတြ.. ေမာင္သာခ်ိဳ.. ေဇာင္းထက္..
ယမံု... ေနစိမ့္ .. ခင္လြန္းတို႔Aဖြ႔က
ဲ "ငါ့ကို ဇန္န၀ါရီျပန္ေပး..." လို႔ ကဗ်ာစာAုပ္ကေလး ထုတ္ျပီး
ေတာင္းေနခ်ိန္ေပါ့။

AဲဒီAခါ ကဗ်ာေတြမေတာက္တေခါက္ေရးေနတဲ့ က်မရဲ႔ Aိပ္မက္ကလည္း Aဲလို

ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ ထုတ္ဖို႔ေပါ့။ Aမွန္Aတိုင္း၀န္ခံရရင္ ပထမဆံုးကဗ်ာစာAုပ္ေလး(Aာရံုရိပ္)
ထုတ္တုန္းက တသသနဲ႔ ေပ်ာ္ခ့ရ
ဲ တာ။ တူတူေရးဖက္ေတြက တေယာက္က မင္းသခင္..
တေယာက္က ကိုတင္ေAး... ေနာက္တေယာက္က ေမာင္သံေခ်ာင္း။ က်မ ကဗ်ာကေတာ့
၃ပုဒ္ပါခဲ့တာ မွတ္မိတယ္။ Aဲ့ဒီမွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္မွာ က်မက

ျဖန္႔ထားတဲ့ လက္ဖ၀ါး
ကမ္းထား ကိုကို..
ျပီးရင္
ဘ၀ဆိုတ့တ
ဲ လင္းကိုျဖတ္ဖို႔
Aခ်စ္ဆိုတ့ဲ ဘိနပ္ကို စီးလို႔
ေလွ်ာက္စို႔..။

လို႔ ေရးခဲ့တ့A
ဲ တြက္ မွတ္မွတ္ရရ (Aဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ကဗ်ာေလာကရဲ႕ Uေသွ်ာင္ၾကီး)
ေဇယ်ာလင္းက "Aခ်စ္ကို ဘိနပ္န႔ဲ တင္စားတာ မေက်နပ္ဘူးကြာ"လို႔ လာေျပာခဲ့ပါတယ္။
(Aဲလိုေျပာျပီးေနာက္မွာေတာ့ က်မတို႔ သိပ္ခ်စ္တ့ဲ ကဗ်ာေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။)

Aဲဒီတုန္းက ေဇယ်ာလင္း တခုတ္တရ လာေျပာတာဟာ က်မAတြက္ေတာ့ သိပ္ေက်နပ္စရာ

ေ၀ဖန္ခံရမႈ ေပါ့..။

ေနာက္ ကဗ်ာတပုဒ္က "ျပည္စ

့ ံုျခင္း"... (ေနာက္ပိုင္း ေပဖူးလႊာမွာ ပါခဲ့တ့ဲ ပထမဆံုး မဂၢဇင္း ကဗ်ာ)

ျပည့္စံုျခင္း

သည္ေဒသ
ျမႏွင္းေ၀ေ၀
ေနျခည္တေျပာက္
ႏွင္းေသာက္တ့ပ
ဲ န္းေတြ
လန္းစြင့္ေန။

သည္ေျမ
စိုေျပျမက္ခင္း
ထင္းရွဴးနံ႔သင္းလို႔
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ခင္းတဲ့
တို႔မ်ားရဲ႕ဘ၀Aိမ္။

သည္Aိမ္တြင္း
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔သပ္လွ်ိဳ
Aပိုဂုဏ္မရွိစြာ …
AာလူးတAိတ္
ဆန္တAိတ္န႔ဲ
သိပ္သည္းတဲ့ေရ..
ခ်ိဳျမိန္သစ္သီး
မီးလင္းတဖိုန႔ဲ
လိုခ်င္ျခင္းေတြကင္းတယ္။
ျပီး…
ခ်စ္ဇနီးAလွ ၀မ္း၀ဖို႔
ၾကိဳးပမ္းရတဲ့ ခ်စ္သူ
သူန႔A
ဲ တူ ကူညီရုန္းကန္
Aားမာန္ျဖည့္တင္း
ျပိဳင္ဘက္ကင္းစြာ
လိမၼာတဲ့ Aိမ္သူက်မ
သည္ဘ၀ထဲမွာ ရွိတယ္။

သည္ဘ၀.... လွပသာယာတယ္…။

Aားလပ္တ့A
ဲ ခါ...
ကဗ်ာေတြစပ္ စာေတြဖတ္န႔ဲ
သဘာ၀မွာ မ်က္ႏွာAပ္
စိတ္ဓါတ္ဟာ လတ္ဆတ္ေနမယ္။

ညေနခင္း....
ေလညင္းAလာ
ျပတင္းမွာ လက္တင္
ခ်စ္သူရဲ႕ရင္ခြင္ ခို၀င္လို႔
ခ်ိဳျမိန္တ့ဲ ကဗ်ာ
သာယာစြာဆိုညည္းမယ္။

ခ်စ္သူ႔ပခံုးဖ်ား
ခိုနားရင္းလည္း
Aင္Aားမ်ားစြာရလာမယ္။

AဲဒီAခါ
ကမၻာဟာ ...
တို႔မ်ားရဲ႕
ရိုးသားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းကို
ႏွစ္လိုျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
ေကာင္းခ်ီး ၾသဘာေပးလိမ့္မယ္…
ကဲကြယ္..။

ေနာက္ ကဗ်ာတပုဒ္က "ငွက္ကေလးေရ"....။

ငွက္ကေလးေရ..
လြမ္းေတးဖြ႔ဆ
ဲ ို
Aေဖာ္လိုလား
ေျပာျပပါကြယ္
ငွက္ကေလးရယ္...
လို႔ စတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္Aပိုဒ္ေတြက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ျပီ။ (Aဲဒီကဗ်ာလည္း ေပဖူးလႊာမွာ
ပါခဲ့တယ္)။

Aဲဒီ ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ ထုတ္ခ်ိန္မွာပဲ ေမျငိမ္းဆိုတ့ဲ နာမည္ကို ယူျဖစ္ခ့တ

ဲ ာ။ ကိုယ့္နာမည္ရင္းက
မာဆတ္ဆတ္ ႏိုင္တာမို႔ ကေလာင္နာမည္မဆန္ဘူးလို႔ ထင္ေနခ်ိန္.. က်မရဲ႕ ဆရာလိုျဖစ္ေနတဲ့
Aကို တေယာက္က ေမျငိမ္းဆိုတာေလး ေရြးေပးေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး Aလြယ္တကူပဲ
ေကာင္းသားလို႔ ေရြးခဲ့တာ.. ခုေလာက္တြင္သြားမယ္ေတာင္ မထင္ခ့။ဲ ေနာက္ေတာ့
ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္းရင္း.. တခါတေလ.. ကဗ်ာစာAုပ္ေတြလွယ
ဲ ္ယူၾကရင္း
ကဗ်ာသူငယ္ခ်င္းေတြAမ်ားၾကီး တိုးတိုးလာ..။ ဒီလိုန႔ဲ တကၠသိုလ္ထဲ ထြက္သမွ်
ကဗ်ာစာAုပ္ေတြထဲ က်မ ၀င္၀င္ပါျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ Aမ်ားၾကီး။ မနက္ေစာေစာ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေAာက္မွာ
ထိုင္ရင္း ေရးျဖစ္သမွ် ကဗ်ာေတြဟာ စာAုပ္ေတြထဲ ပါသြားတာခ်ည္း..။

AဲဒီAခါ ကဗ်ာAဖြ႔ေ
ဲ တြ.. Aရွည္ၾကီးတလွည့္.. ဂ်ပ္စင္ကင္တီးက
ယင္းမာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာတလွည့္.. မာလာကင္တီးတ၀ိုက္မွာ တလွည့္.. Aီကိုကင္တီးက
ယမ္းဘီလူးမွာတလွည့္ ထိုင္ၾက။ ေမဂ်ာစြဲမရွိ.. Aေဆာင္စြဲမရွိ.. နယ္စည္းမျခား ကဗ်ာသမားေတြ
စုမိလာ..။ Aဲဒီမွာပဲ ကိုသူရ(ဇာဂနာ)တို႔ ကိုေAာင္ေက်ာ္Uီး (ပိန္ပိန္)တို႔ တက္တူ (ဆံုးရွာျပီ)တို႔
စာေရးဆရာ ေဇာ္ဇင္တို႔ေတြကလည္း ဂ်ပ္စင္ကင္တီးက ယင္းမာ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လာ လာ
ထိုင္။ က်မတို႔ကဗ်ာAုပ္ေတြန႔ဲ ေပါင္းမိျပီး တ၀ါး၀ါး တဟားဟား..။ ဇာဂနာ့ရဲ႕ လက္တမ္း
ျပက္လံုးေတြေAာက္မွာ ဂ်ပ္စင္ေAာက္က ညေနေတြ ဘယ္လို ေစာင္းကုန္မွန္း မသိခ့ၾဲ က။

(Aဲဒီ ဂ်ပ္စင္ဘုရားေက်ာင္းေနာက္ဘက္စၾကံၤေလးရဲ႕
ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ရင္ ယင္းမာလဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကို တန္းကနဲ ေရာက္ပါတယ္)

ခက္တာက မိန္းကေလးက ရွားရွားပါးပါး က်မတေယာက္ပဲ ပါတာ။ ကံ့ေကာ္ရြာပန္းခ်ီခန္းမွာ

၀င္းေမာ္ဟန္တို႔ ေကျမိဳးတို႔ ကိုစန္းUီးတို႔ မေမႊးတို႔ ပန္းခ်ီေရးေနၾကတာကို သြားသြားေငးလည္း
Aဲဒီေယာက်္ားေတြၾကားထဲမွာ က်မ တေယာက္တည္း ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ေပါ့..။ ဂ်ပ္စင္ခန္းမမွာ
ကံ့ေကာ္ရြာပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္လည္း က်မက ထိပ္ဆံုးက။ Aဲဒီက်မက မိန္းထဲ.. RIT ထဲ..
လိႈင္နယ္ေျမထဲ.. ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္း..။ ဆံပင္ရွည္ရွည္န႔.ဲ . ဗမာAက်ႌ ေသေသခ်ာခ်ာ
သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၀တ္ထားတတ္တ့ဲ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးတေယာက္က
လြယ္Aိတ္ၾကီးလြယ္ျပီး ေယာက်္ားေလးေတြန႔ဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားေနတာဟာ
မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ က်မ တခါမွ မေတြးမိခ့ဖ
ဲ ူးပါ။ က်မမိဘကလည္း Aဲဒါ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔
တခါမွမေျပာဖူးပါ။ (Aေဖကဆို သေဘာေတာင္ က်ေနတာ.. သူ႔တုန္းကလည္း Aဲလို
ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ ထုတ္ခ့တ
ဲ ာ.. ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ ေနာက္ပိုင္းမွာေပါ့လို႔ တသသေျပာေသးတာ..
AဲဒီAခ်ိန္ထိေတာင္ သူ႔ကဗ်ာ စာAုပ္ေလးေတြ သိမ္းထားတုန္း)။ (ဒါေပမဲ့ Aဲလို
AေနAထိုင္မ်ိဳးက ျမန္မာစာဌာနAေနနဲ႔ေတာ့ ျပႆနာရွိခ့ပ
ဲ ါတယ္.. ေနာက္ပိုင္းမွ
ေျပာျပပါUီးမယ္)။
Aဲလိုန႔ဲ ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ လည္ေရာင္းရင္း.. ကဗ်ာAေၾကာင္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္းကပဲ
ကဗ်ာသမားေတြရဲ႕ Aခ်ိတ္Aဆက္နယ္ပယ္ေလးက က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ (ခု ဘေလာ့ဂါ
၀န္းက်င္ေလးလိုေပါ့)။ က်မAတြက္ ကေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္ဟာ ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ Aဓိပၸါယ္ရွိတ့ဲ
Aခ်ိန္ကာလတခု ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာပါ။ Aဲဒီ ကာလေတြထဲ မွာပဲ ေနာက္ထပ္ဘ၀ေလးတခုစဖို႔
Aေၾကာင္းပါခဲ့တာေလ..။

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

Aဲဒီ ၁၉၈၅ပညာသင္ႏွစ္Aစမွာပဲ က်မတို႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနခဲ့တ့ဲ Aနာေဟာင္း ကေလးက

တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀န္းက်င္ကို နည္းနည္း ျပန္လႈပ္ခတ္သြားေစခဲ့တာလည္း ဒီေနရာမွာေတာ့
ထည့္မေျပာလို႔ မရ။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ၁၉၈၃-၈၄Aတြက္
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းေတြ ထြက္လာပါတယ္။ Aဲဒီမဂၢဇင္းက က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြ
ၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ Aလုပ္မ်ား သြားေစခဲ့ပါတယ္။

ေဟာဒီမွာ လက္သီးဆုပ္ေတြ႔လား.. ေသြးေတြ စီးက်ေနသလိုပ.ဲ .တဲ့။ ဒီမွာက ဗိုလ္ေAာင္ေက်ာ့္

ဂူ..။ ေက်ာင္းသားေတြ ၀မ္းနည္းျခင္းAထိမ္းAမွတ္န႔ဲ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီမွာ
ေက်ာင္းသားAေလာင္းကို ထမ္းလာတာ။ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ေပါ့...။ ေကာင္မေလးပံုကလည္း
Aမိန္႔ျပန္တမ္း ဖတ္ေနသလိုပ.ဲ .။ ဘြ႔၀
ဲ တ္စံု ကလည္း ေသြးေတြ စြန္းေနသလို...။ ဒါ... ငါတို႔
Aျပစ္မ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္က Aေၾကာင္းမဲ့ ပစ္သတ္ခ့တ
ဲ ့ဲ သမိုင္းပဲ..။ ပန္းခ်ီဆရာက
ေမာင္ျမင့္ေဌး.. တဲ့။ လိႈင္က ေက်ာင္းသားပဲ.. တဲ့။ ရုတ္တရက္.. က်မ ၀န္းက်င္ တ၀ိုက္မွာ
ေသြးေႏြးတဲ့ ကဗ်ာသမားေတြမို႔ထင္ရဲ႕.. Aဲဒီ ကိစၥက ေလးနက္သြားတယ္။

က်မက Aခ်စ္ေတြ Aလြမ္းေတြ Aေပ်ာ္ေတြန႔သ

ဲ ာ တကၠသိုလ္ကို ခံစားေနခဲ့ခ်ိန္...
တကၠသိုလ္ဆိုတာ Aမွန္တရားAတြက္ ေသြးစြန္းခဲ့တ့ေ
ဲ နရာတခု၊ ေက်ာင္းသားAခြင့္Aေရး
Aတြက္ ေတာင္းဆိုခ့ရ
ဲ တဲ့ ေနရာတခု.. ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တာ၀န္ဆိုတာထဲမွာ ႏိုင္ငံမွာ
တရားမွ်တမႈထြန္းကားေရးလည္းပါတယ္... ဆိုတာေတြကို ျပန္သတိရလာေစခဲ့တယ္။ ေနာက္
Aေဖေျပာတဲ့ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္..။ Aဲ့ဒီAခါက်ေတာ့ ငါ့ကို ဇန္န၀ါရီျပန္ေပး.. ဆိုတ့ဲ
ကဗ်ာစာAုပ္ေခါင္းစU္ကေတာင္ တကယ့္ လြတ္လပ္ေရးAစစ္ကို ျပန္ေတာင္းေလ သလားလို႔
စU္းစားမိလာေစခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ Aဲဒီ မ်က္ႏွာဖံုးေရးတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေလး Aဖမ္းခံရတယ္တ့.ဲ .။ က်မစိတ္ထဲ

ေတာ္ေတာ္ မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ Aဲဒီ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုးသရုပ္ေဖာ္ပံုက ဖမ္းရ ဆီးရ
ေလာက္ေAာင္ သက္ေသ Aေထာက္Aထားလည္း မခိုင္လံု..။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ Aႏုပညာ
လြတ္လပ္ခြင့္လည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ Aဲဒ ီAခ်ိန္မွာ က်မ နည္းနည္း ေလးနက္လာတယ္။ (ဒါေပမဲ့
ေနာက္ ၁၀ႏွစ္Aၾကာမွာေတာ့ ေထာင္က လြတ္လာတဲ့ Aဲဒ ီ ေမာင္ျမင့္ေဌးနဲ႔ ခင္သြားျပီး သူ႔ကို
က်မရဲ႕ "Aိပ္မက္တခုန႔ဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္" ဆိုတ့ဲ RITေနာက္ခံ လံုးခ်င္း၀တၳဳAတြက္
မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ Aပ္ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ Aဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးကို က်မ သိပ္ၾကိဳက္ပါ တယ္.. Scan ဖတ္ျပီး
တင္ေပးခ်င္ေပမဲ့ Aဲဒ ီစာAုပ္ ေလာေလာဆယ္ လက္ထဲမွာ မရွိျဖစ္ေနလို႔)။ ဒါေပမဲ့
ေနာက္ေတာ့လည္း လူငယ္သဘာ၀Aတိုင္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ပါပဲ..။

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ဆို.. Aဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ရဲ႕ Aခ်ိန္ေတြကလည္း ေက်ာင္းသူ

ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေတြကို ဖမ္းစားႏိုင္ေနေသးတာကိုး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ကဗ်ာစာAုပ္ေလးေတြ
ထုတ္ခြင့္ရတယ္.. ပန္းခ်ီျပပြဲေလး ေတြ လုပ္ခြင့္ရတယ္... ေက်ာင္းထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
သြားခြင့္ရတယ္။ Aေဆာင္ေရွ႔မွာ ညည "Aေဆာင္သူ... Aေဆာင္သူ.. Aလြမ္းေျပ..
ေရာက္လာတယ္..." လို႔ သြား သြားေAာ္လို႔ရေသးတယ္။ မိုးခ်ဳပ္မွ Aင္းလ်ားကန္ ေပါင္ေပၚကေန
လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းျပီး ရိုးမရိပ္သာေရွ႔မွာ ကိုတရုတ္ၾကီးရဲ႕ ၀က္သား တုတ္ထိုးကို ဇိမ္ဆြဲျပီး
စားႏိုင္ခ့ေ
ဲ သးတယ္။ (AဲဒီAခ်ိန္က ၀က္သားတုတ္ထိုး တေခ်ာင္း တမတ္)။ ေျပာခ်င္တာက..
ေက်ာင္းAရိပ္မွာ ေAးခ်မ္းေနခဲ့ပါေသးတယ္..ဆိုတာပါ..။

++++++++

၁၉၈၆ဆန္းစ.. ဇန္န၀ါရီလထဲလို႔ ထင္တာပဲ.. မာလာမွတ္တိုင္ေနာက္က ယုဒ သန္ခန္းမမွာ

ကံ့ေကာ္ရြာAဖြ႔ရ
ဲ ဲ႕ ပန္းခ်ီျပပြဲရွိတယ္။ ထံုးစံAတိုင္း ေန႔လယ္ Aတန္းAားခ်ိန္... ပန္းခ်ီျပပြဲ
AေျပးAလႊား သြားၾကည့္ရတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါတဲ့ ပြဲပဲ။ ပန္းခ်ီကားေတြ
လိုက္ၾကည့္ေနတုန္း .. မွတ္မွတ္ရရ က်မ Aဲဒီပြဲမွာ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက် တာက
ညိဳ၀င္းေမာင္ရဲ႕ "ခင္ခ်ိဳေAး၏Aိပ္မက္" ဆိုျပီး ၁..၂..၃.. တပ္ထားတဲ့ ဆာရီယယ္ (Surrealism)
ကားေတြ။ ေနာက္ ေကျမိဳးနဲ႔ ဆရာၾကီးျမင့္ေစာ..။ ေနာက္ ထံုးစံAတိုင္း ကိုမ်ိဳးျမင့္.. မေမႊး..
ခင္ျမဇင္... ခင္ေဆြ၀င္း.. ၀င္းသိန္း.. တီးတို.. က်မသိတ့ဲ ပန္းခ်ီဆရာေတြမ်ားပါတယ္။ (တခ်ိဳ ႔
က်န္ေနခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ)။ ပန္းခ်ီကားေတြ ရပ္ၾကည့္ေနတုန္း "Aမ.. ကဗ်ာစာAုပ္ ၀ယ္ပါလား
ဟင္" လို႔ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလး ေလးငါးေယာက္ တAုပ္စု..။
လက္ထဲမွာ ကဗ်ာစာAုပ္ေလးေတြန႔။ဲ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ၁က်ပ္တ့ဲ (Aဲဒီတုန္းက
လက္ဘက္ရည္တခြက္လည္း တစ္က်ပ္)။ က်မက ရယ္လိုက္ျပီး "Aေတာ္ပ.ဲ .. တို႔မွာလည္း
ကဗ်ာစာAုပ္ ေရာင္းစရာရွိတယ္"လို႔ ျပန္ေျပာျပီး က်မရဲ႕ လြယ္Aိတ္ၾကီးထဲက ကဗ်ာစာAုပ္ေတြကို
ထုတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ စိတ္ညစ္သြားတာေပါ့။ က်မကို ေရာင္းရင္ တAုပ္တည္း ေရာင္းရျပီး
သူတို႔က Aနည္းဆံုးငါးAုပ္ေလာက္ ျပန္၀ယ္ရမွာကိုး။

Aဲဒီေန႔က က်မတို႔ ကဗ်ာစာAုပ္တAုပ္စီ Aျပန္Aလွန္ လက္ေဆာင္ေပးျပီး က်မဆီက

ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာစာAုပ္၃Aုပ္ သူတို႔ ၀ယ္ပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ဖိတ္တာနဲ႔
သူတို႔Aဖြ႔ထ
ဲ ိုင္ေနက်ဆိုတ့ဲ ယင္းမာမွာ လဘက္ရည္လိုက္ေသာက္ေတာ့ က်မပဲ
ပိုက္ဆံရွင္းလို္က္ရတာ ပိုေတာင္ကုန္သြားေသး)။ သူတို႔က လိႈင္နယ္ေျမက ေAာင္လာတဲ့
တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြ... တဲ့။ သူတို႔ ကဗ်ာAုပ္က Aေတာင့္သား။ ၁၀ေယာက္ေလာက္
ရွိတယ္တ့။ဲ (Aဲဒီေန႔ကစျပီး AဲဒီAုပ္န႔ဲ က်မ Aဖြ႔က
ဲ ်သြားလိုက္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔န႔ဲ
ကဗ်ာစာAုပ္ေတြAမ်ားၾကီး ထုတ္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ့ဲ Aထိပါပဲ။) သူတို႔ ကဗ်ာစာAုပ္က ဒီဇိုင္းလွလွကေလး။

ေကာင္ေလး၅ေယာက္ Aသီးသီး လက္မွတ္ထိုးၾကတယ္။ Aာကာ... သုထက္ေက်ာ္..

ရြက္ႏုသစ္... ကိုခ်ိဳ.. ကိုဂ်က္... ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း.. တဲ့။ ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း.. ဆိုတ့ေ
ဲ ကာင္ေလး
လက္မွတ္ထိုးေတာ့ က်မက "မင္းနာမည္က ေခၚရ မွတ္ရ ခက္ပါ့.." လို႔ ေျပာေတာ့ သူက
ကဗ်ာစာAုပ္ကို ျပင္ဆင္တ့ဲ ဒီဇိုင္းနဲ႔ ဖေယာင္းလက္ေရး ေရးတာ သူပါဆိုျပီး လက္မွတ္ကို ျပတယ္။
(တကယ္ေတာ့ သူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီေတြ
ဆြဲေနတဲ့သူပါ)။ Aဲဒီေတာ့မွ ပိုဆိုးတာပဲ.. ဗမာစာလို ပီပီသသ စာလံုးေတြေပမဲ့ ဖတ္မရ..။ က်မက
"ဟာ... ဘာၾကီးလဲ..." လို႔ တမင္ ေျပာေတာ့မွ.. "Aမကလည္း မွန္ေထာင္ဖတ္ေပါ့" ဆိုျပီး
ရယ္ေနတယ္။ လက္မွတ္ထိုးတာကိုက ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထိုး။ (Aဲဒီ သူ႔ရဲ႕ လက္မွတ္ကို Aဲဒီေခတ္
တကၠသိုလ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္)။ (Aဲဒီလို Aေတြးကိုက ခြက်က်ႏိုင္တ့လ
ဲ ူမ်ိဳးကို
ရည္းစားလုပ္ရမယ္.. Aိမ္ေထာင္ဖက္Aျဖစ္ ေရြးရမယ္လို႔မ်ား AဲဒီAခ်ိန္ေလးမွာ
တေယာက္ေယာက္က နိမိတ္ဖတ္သလို လာေျပာခဲ့ရင္ က်မ ရယ္မိခ့မ
ဲ ွာ ထင္ပါရဲ႕)။

Aဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူတေယာက္Aေနနဲ႔ဆိုရင္ က်မ Aတန္းလစ္တာက

နည္းနည္း မ်ားလာပါတယ္။ လိႈင္နယ္ေျမထဲက ဗကပကင္တီးမွာ သြား သြား ထိုင္ ရတာကို
သေဘာက်လာတာလည္း ပါပါတယ္။ ေနာက္တေၾကာင္းက က်မရဲ႕ ေက်ာင္းစာေတြကို
သိပ္မေၾကာက္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ Aေရးပါတဲ့ တေၾကာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ
စာAုပ္စာတမ္း ၀ယ္ရတာေတြ မ်ားလာေတာ့ Aေမက ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ "သမီးရယ္...
ဂုဏ္ထူးတန္းျပီးရင္ Aေမ့ေက်ာင္းမွာပဲ SAT (A ထက္တန္းျပ) ၀င္လုပ္ေတာ့ ေနာ္.. A ေမ
မဟာ၀ိဇာတန္းထိ ဆက္ထားမႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ျပီးရင္ Thesis ကလည္း ပိုက္ဆံကုန္မွာ" တဲ့။
A ဲဒီတုန္းက B.A(Hons) ဆိုရင္ A ထက္တန္းျပဆရာမ ျဖစ္ျပီေလ။ တကယ္လည္း က်မတို႔
A ေဖက A ရာရွိေပမဲ့ လူမွန္မို႔ က်မတို႔မိသားစုက A င္မတန္ က်ပ္တည္းတာေလ။ ဒါေၾကာင့္
ေသခ်ာေနတာက က်မ ဒီတႏွစ္ပဲ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုတာပါပဲ။ သိပ္၀မ္းနည္းခဲ့ရေပမဲ့
ကိုယ့္A ေျခA ေနကို A သိဆံုးမို႔ ေနလို႔ရတုန္း ေက်ာင္းမွာ တန္ေA ာင္ေနမယ္ဆိုတ့ဲ
ညစ္က်ယ္က်ယ္ စိတ္န႔သ
ဲ ာ ေပ်ာ္ေA ာင္ ေနပစ္လိုက္တာ လည္း ပါခဲ့တာေပါ့ေလ။

A ဲဒီထဲမွာ A ျမတ္ရတာကေတာ့ တကယ့္ ဆရာသမားေတြ.. စာသမားေပသမားဆိုတ့သ

ဲ ူေတြ..
A ႏုပညာ တကယ္ခံုမင္တ့သ
ဲ ူေတြ.. ၀ါသနာတူသူငယ္ခ်င္းေတြကို A ခ်ိန္တိုေလးA တြင္းမွာ
ေတြ႔ခြင့္ရလိုက္တာပါပဲ။ A ဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ ကဗ်ာA သိုင္းA ၀ိုင္းၾကီးက
ၾကီးလာလိုက္တာ.. ေတာင္ငူေဆာင္ ကင္တီးတ၀ိုက္ဟာ ကဗ်ာစာA ုပ္ေတြ ပလူပ်ံထြက္တ့ဲ
ေနရာလို ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ...။

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

တကၠသိုလ္.... တကၠသီလာ...။ နည္းပညာ A တတ္ပ ညာမ်ား ဆည္းပူးက်င့္ၾကံရာ ျမတ္ေသာA ရပ္....

တဲ့။ (A တိA က် ဖြင့္ဆိုခ ်က္မဟုတ္ပါ)

ဒါ့ထက္ပိုတ့A
ဲ နက္ဆိုရင္ေတာ့ က်ယ္ေျပာတဲ့ ဗဟုသုတေတြ ရွာေဖြရာA ရပ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ
တကယ္လည္း တကၠသိုလ္ဆိုတာက တင္းက်ပ္တ့ဲ နယ္ပယ္A ကန္႔A သတ္ေတြ...
စည္းမ်U္းေပါင္ေတြကေန ကင္းလြတ္ျပီး လိုA ပ္တ့ဲ စည္းကမ္းေလးေတြန႔.ဲ .. ေက်ာင္းသားေတြ
ေA းေA းခ်မ္းခ်မ္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္န႔.ဲ . ပညာဆည္းပူးႏိုင္ရမယ့္ေနရာပဲ
ျဖစ္ရမွာေလ..။
+++++

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ "သီရိသူAခ်စ္ဆံုးမိန္းကေလးAတြက္ ကိုယ္ရည္ရြယ္သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုမယ္.."

ဆိုတ့ဲ ျမိတ္သား Aဆိုေတာ္ေAာင္ႏိုင္လည္း ကဗ်ာAုပ္ထဲေရာက္လာ..။ ျပက္လံုးေတြ
ျပက္တ့ေ
ဲ နရာမွာ ကင္တီးမွာတင္ ပြဲခြင္တခြင္ ျဖစ္သြားေစတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ ျဖတ္ထံုး(Law) ကလည္း
ျပက္လံုးတင္ရတာမဟုတ္ ကဗ်ာမွာလည္း နရီ(ျမိတ္)ဆိုျပီး Aပ်ံစား။ ေနာက္ က်မၾကိဳက္တ့ဲ
ကဗ်ာဆရာ ရဲနႏၵာမိုးဆိုတာကလည္း ခုန လိႈင္နယ္ေျမထြက္ ကဗ်ာAုပ္ထဲက တေယာက္ေပါ့။
သူကလည္း သိပၸံေက်ာင္းသားကေန ေတာင္ငူကင္တီး လာ လာ ထိုင္။ ေနာက္ေတာ့
မိုးေမာင္ေမာင္... ႏြယ္သာကီ(မိုးခိုင္).. မင္းထက္ကိုကို.. ေမာင္သူ.. Hယင္းမာ၊ Aက္စ္ခိုင္ျငိမ္း။
မိဆူးပြင့္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမAရင္းလို ခ်စ္သြားရတဲ့ Aံ့ဘြယ္ေက်ာ္ (စာေရးဆရာ
မင္းေက်ာ္ရဲ႕သား.. ျမန္မာစာေက်ာင္းသား..၊ ခုေတာ့ စစ္ဘီလူးေတြရဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ ၃ခါျပန္
၀င္ေနရျပန္ပါျပီ)။ သီခ်င္းေရးတဲ့ ညီညီသြင္..။ Aဲ့ဒီAျပင္ ခုထိ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲ
မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနဆဲျဖစ္တ့ဲ ကဗ်ာဆရာ မင္းထက္ေမာင္(သူက Aဲဒီတုန္းကတည္းက
စာနယ္ဇင္းကဗ်ာဆရာျဖစ္ေနျပီ)..။ ျပီးေတာ့ Aဲဒီတုန္းကတည္းက ဘာသာျပန္ေတြ
ၾကိဳးစားေရးေနျပီျဖစ္တ့ဲ ေဖသက္နီ..။ တခါတေလ.. Aဲဒီတုန္းက ဘဲUလို႔ေခၚတဲ့
ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္(ထူးAိမ္သင္)။ သူတို႔ေတြလည္း Aရွည္ၾကီးဆိုင္မွာ ေပ်ာ္၀င္ခ့ဲ ၾကဖူးပါတယ္။

ဘာရယ္မဟုတ္ ေရာက္တတ္ရာရာ ဖတ္ထားသမွ်ေတြ ေျပာၾက ျငင္းၾက ေဆြးေႏြးၾက..။

AဲဒီAခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ Aင္းလ်ားကန္ေပါင္ေAာက္ တံတားျဖဴမွတ္တိုင္က ခရမ္းျပာ
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးထိ.. ေျခဆန္႔ျဖစ္ခ့ဲ ၾကတာေပါ့။ Aဲဒီ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ
Aကိုႏွစ္ေယာက္ရွိတ့ဲ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေလး ရီရီန႔ဲ သူ႔Aခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မိုးမိုးဆိုတ့ဲ
ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ.. မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြန႔။ဲ က်မတို႔က ရီရီ႕ကို
နာမည္ေပး ထားတယ္.. ခ်ိဳစိမ့္လို႔။ (ေနာက္ေတာ့ က်မနဲ႔ ညီAမေတြလို ခ်စ္သြားခဲ့ၾကတာ...
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္..)။

သူ႔Aကို ႏွစ္ေယာက္မရွိရင္ က်မတို႔က "ရီရီ.. မိုးရဲရင္ ေဆာင္းရဲရမယ္.." လို႔ ဆိုျပီး စၾကတယ္။

Aဲဒီတုန္းက ခရမ္းျပာမွာ မဇၥ်ိမလိႈင္းက ကိုရဲလြင္ကို ေတြ႔ရတတ္တယ္.. ေနာက္ ကိုေန၀င္း
ကိုခင္၀မ္း...။ က်မကေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ သူတို႔ရွိရင္ ေပ်ာ္ေနတာပဲ..။ တခါတုန္းမွာ ကိုခင္၀မ္းက
စားပြA
ဲ စြန္းမွာ ဖန္ခြက္တခြက္ကို က်လုက်ခင္ တင္ျပီး ျငိမ္ၾကည့္ေနေတာ့ က်မက
"Aား...ကိုခင္၀မ္း ဖန္ခြက္က်ေတာ့မယ္.."လို႔ စိတ္ပူျပီးလွမ္းေျပာမိတယ္။ Aဲဒီမွာ ကိုခင္၀မ္းက
"ေဟာ.. ေတြ႔လား... ဖန္ခြက္ကေလးရဲ႕ ေAာ္သံကို ေမျငိမ္းတေယာက္ပဲ ၾကားတယ္.. Aဲဒါ
Sense ပဲ " လို႔ ေျပာဖူးတာကို Aျမဲ သတိရတယ္။

ခရမ္းျပာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးး က်မ ဘေလာ့မွာ တခါ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဆိုင္နံရံက သစ္သားေခ်ာင္းေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲကာထားတာမ်ိဳးမို႔လို႔ Aျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ သလို
ျမင္ေနရတာ..။ ေနာက္ Aင္းလ်ားကန္ေပါင္ရိုးကို လွမ္းျမင္ေနရတာ..။ ခ်ိန္းထားတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြ ကန္ေပါင္ေလွကားထစ္ေတြကေန ဆင္းလာကတည္းက ျမင္ေနရျပီ။ ျပီးေတာ့
Aဲဒီဆိုင္ေလးမွာက သီခ်င္းျငိမ့္ျငိမ့္ေလးေတြပဲ ဖြင့္တာ မ်ားတယ္ ေလ..။ ခရမ္းျပာက
တံတားျဖဴမွတ္တိုင္န႔က
ဲ လည္း နီးနီးေလးမို႔ ျပန္ဖို႔လည္း Aဆင္ေျပတယ္ေလ..။ ခရမ္းျပာ
မွာကေတာ့ ကဗ်ာမေရးျဖစ္။ (ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း က်မ ၀တၳဳေရးေတာ့ ခရမ္းျပာကေန inspiration
ရလာတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္)။

Aဲလိုန႔ဲ ကဗ်ာရပ္၀န္းၾကီးျဖစ္လာေတာ့ က်မလည္း ကဗ်ာေတြေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္လာတာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကဗ်ာစာAုပ္ေလးေတြကို ၀ယ္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေAာင္ လုပ္တာတို႔
RC(Aပန္းေျဖခန္းမ)မွာ တင္တာတို႔ပါ လုပ္လာႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကဗ်ာစာAုပ္မွာ တကယ့္
ပန္းAစိုေလးေတြကို Aရာထင္ေAာင္ ကပ္တာတို႔.. ဒီဇိုင္းလွလွေလး ဆြဲတာတို႔ လုပ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္ထပ္သတိရစရာကေတာ့ Aဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းAျပန္ Aခ်ိန္ရျပီဆိုရင္ က်မက

တကူးတကပဲ.. မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) Aလယ္ဘေလာက္မွာရွိတ့ဲ လမင္းတရာစာAုပ္ဆိုင္ကို
၀င္ျပီး ဖတ္ခ်င္တ့ဲ စာAုပ္ေတြ ငွားရတယ္။ Aဲဒီဆိုင္က ကိုေAး၀င္းက ခပ္ေAးေAး..ျပီးေတာ့
စာဖတ္ခ်င္တ့သ
ဲ ူကို သူစိတ္ခ်ျပီဆိုရင္ သူသိမ္းထားတဲ့ စာAုပ္ေတြ ထုတ္ထုတ္ငွားတာ..။
မွတ္မွတ္ရရ.. ၾကည္ေAး၀တၳဳေတြ.. ဒဂုန္တာရာ့စာေတြ.. စံုေAာင္ဖတ္ရတာ သူ႔ဆီက။
ရႈမ၀မဂၢဇင္းေတြ Aတြဲလိုက္ဖတ္ရတာလည္း သူ႔ဆီက..။ ႏိုင္ငံေရးစာAုပ္ေတြ ဖတ္ရတာလည္း
သူ႔ဆီက..။ သူေျပာတဲ့ စာAုပ္Aေၾကာင္းေတြ နားေထာင္ျပီးမွ ေAာက္ဘေလာက္မွာရွိတ့ဲ က်မရဲ႕
Aိမ္ကို ျပန္ျဖစ္တာ။ က်မက ေက်ာင္းစာထက္ Aျပင္စာAုပ္ေတြပဲ ဖတ္ခ်င္ေနတဲ့Aခ်ိန္ဆိုေတာ့
လမင္းတရာနဲ႔Aကိုက္ေပါ့။

က်မ ကဗ်ာစာAုပ္ေတြထုတ္ျဖစ္ေတာ့ ကိုေAး၀င္းကို ၾကြားတာေပါ့။ မွတ္မိေသးတယ္။

ကိုေAး၀င္းက က်မကို ကဗ်ာေတြ မဂၢဇင္းေတြဆီကို ပို႔ပါလားလို႔ စျပီးေျပာတဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့
က်မစိတ္ထဲေတာ့ မဂၢဇင္းဆိုၾကီးက ကိုယ္န႔ဲ Aလွမ္းေ၀းလွတယ္ပဲ ထင္ပါတယ္။ တခါမွလည္း
စိတ္မကူးဖူးဘူး။ ကိုေAး၀င္းကို "မျဖစ္ပါဘူးAကိုရာ.. ေၾကာက္ပါတယ္.." လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တာ..။
AဲဒီAခ်ိန္ ဂ်ဴးတို႔ မAိတို႔လက္ရာေတြန႔ဲ ကိုယ့္မေတာက္တေခါက္ ကဗ်ာေတြ ယွU္ေတြးရင္ကို
မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ပဲ ေတြးမိတာေလ။ (ဒါေပမဲ့ AဲဒီAခ်ိန္တုန္းက စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့
Aားရွိသြားတာ တကယ္ပါ.. ကိုေAး၀င္းလို စာဂ်ိဳး(စာခ်ိဳး)ၾကီးက ေျပာတာဆိုေတာ့) ။ (ဒါေၾကာင့္
တကယ္ မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ဖို႔ စိတ္ကူးၾကည့္မိေစခဲ့တာ ကေတာ့ ကိုေAး၀င္းက စတယ္ဆိုပါေတာ့၊
ေနာက္Aနားမွာရွိတ့ဲ ကဗ်ာAတူေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ Aားေပးတာလည္း ပါတာေပါ့)။

တခါတေလမွာေတာ့ လူေတြ ကိုယ့္၀န္းက်င္ေလးကို စြဲလန္းတယ္ဆိုတ့ဲ ေနရာမွာ

ကိုယ့္ဘ၀ေၾကာင္းနဲ႔လည္း Aမ်ားၾကီး ဆက္စပ္ေနမယ္ ထင္ပါတယ္။

Aဲလိုန႔ပ
ဲ ဲ ၁၉၈၆ ရဲ႕ေႏြUီးကို ေရာက္လာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္(Mid term)
နီးလာခ်ိန္ မတ္လထဲမွာေပါ့။ ထံုးစံAတိုင္း မနက္ေစာေစာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနတုန္း ...
Aဲဒီရက္ေတြထဲ ကံ့ေကာ္ေတြလည္း ပြင့္ေနၾကတုန္း... က်မ ရည္းစားစကား Aေျပာခံ
ရပါေလေရာ။ ဟို ခြက်က်ေကာင္ေလး... ဆိုတာေပါ့။ ပန္းခ်ီလည္း ဆြ.ဲ . ကဗ်ာလည္းေရး..
လူေလးက ျဖဴျဖဴေပ်ာ့ေပ်ာ့ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔၊ က်မထက္လည္း ၁၁လ ငယ္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့
Aဲဒီေကာင္ေလးက Aဖြ႔ထ
ဲ ဲမွာ က်မနဲ႔ စကားေျပာမတည့္ဆံုး... ။ သူက ေမာ္ဒန္.. ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကမွ
တကယ္ေကာင္းတဲ့ Aႏုပညာလို႔ တရားလြန္ ျငင္းတတ္သူ..။ သူက စာဖတ္ကလည္း နာေတာ့
ျငင္းျပီဆို AကိုးAကားနဲ႔၊ ကပ္တီးကပ္ဖ့။ဲ က်မက စြာကလည္း စြာ.. ျပီးေတာ့
ကိုယ္ၾကိဳက္တ့A
ဲ ႏုပညာဟာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့ Aႏုပညာလို႔ သတ္မွတ္သူ။ ဆိုေတာ့ သူန႔ဲ
ထိပ္တိုက္ေတြ႔ရေနက်..။ (Aဲဒါကလည္း ျမသီလာနဲ႔ က်မရဲ႕ ဘ၀မွာေတာ့ Aေရးပါတဲ့
ဇာတ္ကြက္တကြက္ ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္)။

တကယ္တမ္းမွာ Aဲဒ ီAခ်ိန္တုန္းက က်မက ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေမာင္လင္းရိပ္.. ေဇယ်ာလင္း..

စန္းUီး တို႔ ျပီးရင္ သူ႔ကဗ်ာေတြကိုေတာ့ Aၾကိဳက္ဆံုးေလ..။ သူေရးတာေတြက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘူး..
Aေတြးက သစ္တယ္။ Aမ်ားစုက Aခ်စ္ကို ရိုးရိုးေလးေရးတဲ့Aရြယ္မွာ သူက "မီးလွ်ံျဖဴ" ဆိုျပီး
Aိပ္မက္ထဲကို ေရာက္ ေရာက္ လာတတ္တ့ဲ နတ္သမီးတပါးကို စြဲလန္းမိတ့ဲ Aခ်စ္ကို ေရးတယ္..
Aဲလိုမ်ိဳး။ Aဲဒီတုန္းက Aသက္ ၂၀Aရြယ္ ေကာင္ေလးတေယာက္ Aေနနဲ႔ေတာ့
သူေရးတာေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လို႔ က်မ သတ္မွတ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်မမွာ ရွိေနတဲ့
သူ႕ကဗ်ာေလးႏွစ္ပုဒ္ကို သူ စာစီခ့တ
ဲ ့A
ဲ တိုင္း တင္ေပးလိုက္ပါတယ္္။

မိုးတေန႔ရ႕ဲ မိုးပံုျပင္

မိုးစက္ေတြ သစ္ရြက္ေပၚက်ေတာ့
သစ္ရြက္ေတြ ျမဴးတူးစြာ ကခုန္
ေလေျပက Aဲဒီပံုျပင္ကိုေျပာ
ေန႔တေၾကာလံုး မဆံုးေတာ့ေခ်။

တစက္က်လာလိုက္..
ကၾကိဳးတခု ဖန္ဆင္းလိုက္
ေနာက္ထပ္တစက္က်လာလိုက္
ေနာက္ထပ္ကၾကိဳးတခု ဖန္ဆင္းလိုက္...။

(ေဟ့ ေလေျပေလညင္းေရ...

မင့္ပံုျပင္က မဆံုးေသးဘူး လား...)

Aို... မဆံုးႏိုင္ပါဘူး.....
မိုးစက္ေတြAမ်ားၾကီး

သစ္ရြက္ေတြကလည္း Aမ်ားၾကီး...။ ။
(ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း- ၁၉၈၅ )

ေနာက္တပုဒ္....

တမ္းတမိုး

ေလAျငိမ္
လႈပ္တိမ္းယိမ္းျမက္တို႔
ေခါင္းမတ္ထူေမာ့ခ်ိန္မွာ
ည
မိုးမည္းတို႔ က်လာျပန္ေပါ့။

ကေလးေရ...
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုရဲ႕
ေ၀းခဲ့... ေတေလသာ
ငါ့စိတ္ေတြသာ ေရာက္ျပန္ေပါ့
သူ႔ဆီ။

မိုးမပီတ့ဲ မိုးကိုမုန္းတယ္။
သစ္ရြက္ေတြကို ရင္ခ်င္းကပ္
သိတတ္သူတို႔Aပါးမွာ..။

မင္းဟာ
ငါေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တ့ဲ ကဗ်ာ
မာရ္နတ္ခိုးယူသြားခဲ့
Aရြယ္န႔A
ဲ တူ။
ဘုရားသခင္သိမ္းယူသြားခဲ့
နာက်ည္းမႈန႔A
ဲ တူ။
ငလ်င္တို႔ထူေျပာတဲ့
ဘ၀ထဲ
ခဏေလးပဲ Aျငိမ္။

မင္းဖို႔ Aိမ္ကေလးေဆာက္ခ့ဲ
ျပိဳခဲ့ရွာ
စိမ္းသစ္စြာေသာ ေခါင္မိုးမ်ား
နံရံမ်ား၊ ၾကမ္းခင္းမ်ား
Aေရာင္မ့ဲ သစ္ပင္တို႔ၾကားမွာ။

ျပာလြင္ေသာေကာင္းကင္ကို ရွာခဲ့
ေဟာဒီလို စိမ္းတဲ့ မိုးညမွာ
ခမ်ာ သူဟာ Aေရာင္ဆံ႕ြ ရွာတယ္
တိတ္ဆိတ္ေၾကကြဲစြာ
ထီးတည္း Aခန္းငယ္မွာ တမ္းတ
ႏွစ္လည္ညမို႔ မဟုတ္ပါ။

ေဟာဒီမွာ.. မင္းႏႈတ္ခမ္းက
မ်ိဳးယူပ်ိဳး၊ လွဴတဲ့ပန္း..သစၥာေတြ
မိုးေရထဲ
AေAးမိ၊ နာဖ်ား၊ တဆတ္ဆတ္တုန္
လမ္းAၾကံဳ
ငါျမတ္ႏိုးတဲ့Aၾကည့္တစံု
မဆံုခ်င္လိုက္န႔ဲ ကေလးေရ။

ဆယ္စုႏွစ္တခုရဲ႕
တခုေသာဇူလိုင္ရဲ႕ လြမ္းညမွာ
မိုးခါးမ်ား သြန္းခ်ျပန္ျပီ။ ။

(ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း-၁၉၈၆)

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

Aဓိကေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ က်မတို႔ေခတ္ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္ဟာ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ ေရးသလို..

ေမာင္၀ဏၰတို႔ ကိုမင္းလူတို႔ ေရးသလို.. ႏြြမ္ဂ်ာသိုင္းေရးသလို.. ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကံုး)ေရးသလို..
တကယ္ပဲ ႏူးညံ့ခ့တ
ဲ ယ္ဆိုတာကိုပါပဲ..။ က်မတို႔ေခတ္ေတြမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့သူေတြ...
စာဖတ္တ့သ
ဲ ူေတြ... ေက်ာင္းေပ်ာ္ ေတြကို နားလည္တ့သ
ဲ ူေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္Aဖြ႔ေ
ဲ လးနဲ႔ကိုယ္
ျငိမ္းခ်မ္းလို႔ေပါ့။ ကိုယ့္Aဖြ႔ထ
ဲ ဲမွာ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ ျဖစ္သြားၾကလည္း Aဖြ႔က
ဲ ေတာ့ Aတူ
သြားလာမပ်က္..။ ရည္းစားေတြပါ Aသီးသီး ေခၚလာျပီး ကင္တီးမွာ စားၾက ေသာက္ၾက။

သူငယ္ခ်င္းတစု လကုန္ကာနီး မုန္႔ဖိုးေတြ ကုန္လုျပီဆိုရင္ ေတာင္ငူကင္တီး.. Aန္းက်ိတ္ဆိုင္က

ကန္စြန္းပလိန္းေၾကာ္န႔ဲ ၾကက္Uေမႊေၾကာ္ မွာျပီး.. Aလကားရတဲ့ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ိဳ ခ်U္စပ္န႔ဲ ထမင္း
၀ိုင္း စားလိုက္ၾကတာပဲ။ Aဲဒီတုန္းက ထမင္းေၾကာ္ၾကက္Uေဆာင္း (ရွယ္) တပြဲမွ ၃က်ပ္ေလ..။
က်မက Aဖြ႔ထ
ဲ ဲမွာ ဆင္းရဲတ့A
ဲ ထဲ ပါတယ္။ တလမွ မုန္႔ဖိုး ၁၀၀ ရတာကို စာAုပ္ပါ
၀ယ္ရေသးတာ။ (Aဲဒီတုန္းက Aေဖ့Aရာရွိလစာကမွ ၁၇၀၀..)။ ရည္းစားလုပ္သူကက်ေတာ့
တပတ္ ၁၀၀ ေတာင္ရတာ။ က်မတို႔ထဲမွာ ၄ေယာက္ေလာက္က ပိုက္ဆံရွိျပီးေတာ့
၈ေယာက္ေလာက္က ငမြဲေတြ.. ဒါေပမဲ့ သာတယ္ နာတယ္ မရွိ.. ဒီလိုပဲ ၀ိုင္းျပီး စားၾက
ေသာက္ၾကတာပါပဲ..။

က်မကေတာ့ Aဲဒီရက္ေတြမွာ ကဗ်ာေရး စာေရးလို႔ေတာ့ ပိုေကာင္းလာသလိုလို ရွိသား..။

Aရင္က မျပီးမျပတ္ရွိေနခဲ့တ့ဲ ကဗ်ာေတြေတာင္ Aဆံုးေတြ ဘာေတြ သတ္လို႔။
၀တၳဳေတြဘာေတြေတာင္ ေရးျဖစ္ေသး။ တေန႔... ခါတိုင္းလို မနက္ေစာေစာ.. ေႏြUီးမွာ ႏွင္းေတြ
မကုန္ေသးသလိုလို.. ျမဴေတြပဲ ေ၀ေနသလိုလို..။ Aဲဒီမနက္မွာ ကံေကာ္ေတြလည္း
ပြင့္ေကာင္းတုန္း..။ ကံ့ေကာ္Aရွည္ၾကီး ဆိုင္ရဲ႕ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြ ေAာက္မွာ ထိုင္ရင္း.. စိတ္ထဲ
သာသာယာယာနဲ႔ Aရင္က မျပီးျပတ္တ့ဲ ကဗ်ာေလးေတာင္ Aဆံုးသတ္ ႏိုင္ခ့တ
ဲ ယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
လူငယ္ေတြAတြက္ သံုးတတ္ရင္ Aခ်စ္ဟာ ေမာင္းႏွင္Aားတမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ဆိုသလို ထင္ပါရဲ႕။

တမ္းခ်င္း

ႏွင္းပြင့္ထိရွ
ေဟမႏၱတ့ဲ...
ရင္၀လာရိုက္
စိုက္လိုက္မတ္တပ္
လွပ္လွပ္ေျပးေဆာ့
ေလAေနာ့မွာ...။

ႏွင္းၾကားေလေAး
 ဟိုးAေ၀းက
ဖြဖြေျပးAလာ
ရင္မွာတမ္းျဖစ္
ကံ့ေကာ္သစ္န႔ဲ
ခ်စ္သူ႔ပံုရိပ္
တိတ္တိတ္ေလး ေ၀
ႏွင္းေတြန႔A
ဲ တူ
ကလူမူႏ႔ြဲ
ဟန္ပန္ဖ႔လ
ြဲ ို႔
ကိုယ့္ထံလာ...။

ဆႏၵကိုျမွဴ ေမႊးၾကဴရနံ႔
ကံ့ေကာ္Aကူန႔ဲ
ခ်စ္သူ႔ကိုယ္ပြား
ရင္ၾကားတိုး၀င္
ၾကင္သူေရ လာခဲ့
ျပည့္စံုတ့ဲ ေဆာင္းမနက္
တသက္တာ စြဲမက္စရာ
Aမွတ္သညာခ်န္ထား
ေ၀းသြားတဲ့Aခါ.. လြမ္းရေAာင္..။

ႏွင္းစြက္ကံ့ေကာ္
ေမ့ကို ေမာ္ဖူး
ႏွင္းလူးမနက္
ၾကင္ဖက္န႔ဆ
ဲ ို
ပိုညက္တ့ရ
ဲ သ
ကံ့ေကာ္ရြာဘ၀
တမ္းတမေျပ
လြမ္းျမဲ.. လြမ္းေနရေစမယ္..။ (၁၉၈၆)

တကယ္တမ္းေတာ့ သူန႔ဲ က်မက ၀ါသနာတူခ်စ္သူေတြဆိုျပီး ကိုယ္စာေရးတာ သူဖတ္ေပး

သူေရးတာ ကိုယ္ဖတ္ေပးနဲ႔ ေနမွာလို႔ ေတြးခဲ့ဖူးသမွ်..။ သူက က်မ ကဗ်ာေတြကို မၾကိဳက္ပါ။
က်မေရးတာကို ဖတ္ျပီး ျပံဳးတာပဲ.. ဘာမွမေျပာ..။ သူေရးတာက AႏုAရြေပမဲ့ သူဖတ္တာက
သိပၸံ၀တၳဳေတြန႔ဲ မင္းသိခ.ၤ ..။ ၀တၳဳတိုမွာ ေက်ာ္စြာထက္န႔ဲ ႏိုင္ေဇာ္ကို ၾကိဳက္တာေလးတူလို႔သာ
ေတာ္ေသး။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတာတခုက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က Aရင္လိုပဲ
သူငယ္ခ်င္းေတြ Aတိုင္း စာေတြ ေပေတြ ကဗ်ာေတြ ကိစၥန႔ဲ ပတ္သက္ရင္ ျငင္းၾက ခုန္ၾက
ရန္ျဖစ္ၾကတုန္းပဲ။ ဆိုေတာ့ ေတြးစရာ ေခၚစရာ မွတ္စရာAသစ္ေတြေတာ့ ရတာေပါ့ေလ..။
၀တၳဳတိုေရးခ်င္စရာ Aေၾကာင္းAရာေတြ Aမ်ားၾကီးရခဲ့တ့ဲ Aခ်ိန္ေတြပါပဲ။

Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျမွာက္ေပးလို႔ သူတို႔န႔A

ဲ တူ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ
လိုက္ၾကည့္ရင္း ရႈမ၀ရယ္.. ေပဖူးလႊာရယ္ကို ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳေတြ ပို႔လိုက္ေသးတယ္။
(ရည္းစားလုပ္သူက မလိုက္ပါ.. သူက စိစစ္ေရးကိုျဖတ္ျပီးမွ စာေရးရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို
မၾကိဳက္တာမို႔ မဂၢဇင္းေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မပတ္သက္ဘူးလို႔ ေျပာေနတဲ့သူေလ)။
Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မက ေက်ာင္း၀န္းက်င္ထက္ေက်ာ္ျပီး စာေပေလာကဆိုတာၾကီးကို
ေခါင္းျပဴ ၾကည့္မိသြားေတာ့တာ။ Aဲဒ ီတုန္းက စာေရးဆရာေတြAထိုင္မ်ားတဲ့
မုတ္ဆိတ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာကိုပဲ သေဘာေတြက်လို႔ေပါ့။

Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာကိစၥတခုကို က်မ ထပ္ ၾကံဳရတာပါ။

တကၠသိုလ္Aဆင့္Aတြက္ နည္းျပဆရာမေတြလိုလို႔ Aလုပ္စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေခၚတဲ့သတင္းပါ။
တကယ္ေတာ့ က်မတို႔Aတန္းက သိပ္ငယ္ေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ Aတန္းသားေတြပါ
ေလွ်ာက္လႊာ တင္ႏိုင္တယ္...တဲ့။ က်မAတြက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ Aိပ္မက္တခုေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်
နည္းလွေပမဲ့ တကယ္တမ္းသာ Aလုပ္ရခဲ့ရင္ က်မ မဟာတန္း ဆက္တက္ႏိုင္မွာ.. ဆိုတ့ဲ
Aိပ္မက္ပါ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ က်မတေယာက္ Aလုပ္ရႈပ္ရေတာ့တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေရးေျဖေျဖဖို႔ တလေက်ာ္ေလးပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ ေျဖရမွာ ေမလဆန္း..။

+++++

Aဲဒီတုန္းက ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုတာက တရား၀င္ေပးလိုက္တ့ဲ Aတန္းနားရက္ေတြသာျဖစ္ျပီး

ေက်ာင္းတံခါးၾကီး ပိတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး မရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ ဂုဏ္ထူးတန္း
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ Term Paper ေရးဖို႔ နဲ႔ Aလုပ္၀င္စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေက်ာင္းကို
ခါတိုင္းလိုပဲ လာေနၾကရပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေႏြပိတ္ရက္မွာ ထူးျခားတာကေတာ့
ဆယ္တန္းစာေမးပြA
ဲ မွတ္ေတြ စစ္တာမို႔ ကင္တီးေတြကလည္း ပိတ္တယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ Aဲဒီ
ေႏြတလ.. က်မနဲ႔ Aတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ (၇ေယာက္တဖြဲ႕) Aုပ္စုလိုက္ Term Paper
ေရးရတာ တဖက္.. Aလုပ္၀င္စာေမးပြA
ဲ တြက္ ျပင္ဆင္ရတာ တဖက္န႔ဲ ေတာ္ေတာ္
ၾကိဳးစားလိုက္ၾကရပါတယ္။

က်မAေနနဲ႔ Aတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ခင္သြားတာလည္း Aဲဒီ

ကာလမွာပါပဲ..။ တကယ္တမ္းးက်ေတာ့ က်မက လူဆိုးလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ က်မရဲ႕ Aတန္းေဖာ္ေတြက
က်မကို ခ်စ္ၾကသားပါပဲ။ Aထူးသျဖင့္ ခ်ိဳ .. ေAး နဲ႔ ေလးေလး..။ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့မယ့္
သူငယ္ခ်င္းေတြ.. က်မထက္ Aသက္နည္းနည္းပိုၾကီးၾကေတာ့ က်မကို Aငယ္လိုသေဘာထားျပီး
AျမဲAလိုလိုက္ၾကတဲ့ သူေတြေပါ့။ Aဲလို Aလိုလိုက္ခ့ၾဲ ကတာ.. ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ...။ သူတို႔ကို က်မ
ခြဲခ်န္ထားခဲ့တ့ဲ ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလAထိ ဆိုပါေတာ့။ (ဘ၀မွာ Aဲလို AေပးAယူသေဘာ
လံုး၀မပါဘဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူစိမ္းေတြ ကိုယ့္မွာရွိတာဟာ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာ
ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။)

ဒီလိုန႔ဲ ေမလဆန္းထဲက ရက္တရက္မွာ ေရးေျဖစာေမးပြဲေျဖပါတယ္။ တရက္တည္းကို Aေထြေထြ

ဗဟုသုတ.. Aဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျမန္မာစာ ေျဖတာပါ။ ရည္းစားနဲ႔Aတူ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
Aခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း Hယင္းမာက ကင္တီးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနေပး ပါတယ္။ စာေမးပြဲေျဖAျပီး
Aျပင္ေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က Aိုေကလား..တဲ့။ က်မက "Aင္းး မဆိုးပါဘူး..
ဒါေပမဲ့ ခက္တာက Aားလံုးက ေျဖႏိုင္တ့သ
ဲ ူခ်ည္းပဲ.. ေျဖတဲ့သူက ျမန္မာစာေမဂ်ာတခုထဲေတာင္
ေထာင္ေက်ာ္တာ..။ Aတန္းၾကီးေတြလည္း Aမ်ားၾကီးပဲ.. တို႔ေတြ မရႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္.." လို႔
ေျဖမိတယ္။ ဟုတ္တယ္.. Aားလံုးေျဖႏိုင္ၾကတာပဲ..။ ဒါနဲ႔ပဲ ေျဖျပီးထြက္လာတဲ့
Aတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြန႔A
ဲ တူ ထံုးစံAတိုင္း ကန္ေပါင္ေပၚတက္..
ေက်ာက္ျဖဴရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္မွာ ထိုင္။ ဗူးသီးေၾကာ္စား.. Aာပူလွ်ာပူေသာက္ရင္း Aင္းလ်ားရဲ႔
ညေနကို Aပူပင္ ကင္းကင္း ခံစားလိုက္ေတာ့တယ္။

(ခုေခတ္ Aင္းလ်ားက
ဗူးသီးေၾကာ္ဆိုင္.. က်မတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ သစ္သားခံုပုေလးေတြန႔ပ
ဲ ါ)

(Aဲဒီ ေမလမွာပဲ က်မရဲ႕ ဆြဲငင္သိမ္းရစ္ရင္းႏွင့္ပင္.. ပထမဆံုး၀တၳဳတိုကို ေပဖူးလႊာက

ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္.. က်မ မ်က္ရည္လည္ရေလာက္ေAာင္ ၀မ္းသာခဲ့ရတဲ့ ေမလေပါ့.. Aဲဒီတုန္းက
စာမူခ ၁၀၀ ရတာ.. သူငယ္ခ်င္းေတြကို Aကုန္ေကၽြးပစ္ လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရႈမ၀မဂၢဇင္းကို
ပို႔ခ့တ
ဲ ့ဲ 'Aမရဒ႑ာရီ'ဆိုတ့ဲ ၀တၳဳေလးကေတာ့ Aပယ္ခံရပါတယ္.. )

+++++

ဒီလိုန႔ဲ ေမလဆန္းမွာ ဒုတိယႏွစ္၀က္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြျပန္ေရာက္..။ ဒီႏွစ္၀က္ကေတာ့

ေက်ာင္းစာေတြန႔ဲ နပမ္းလံုးရေတာ့တယ္။ က်မက Literature မွာသာ ခၽြန္ေပမဲ့ Phonetics &
Linguistics က်ေတာ့ ညံ့တယ္။ AဲဒီAခါက်ေတာ့လည္း Aဲဒါကို Aားစိုက္ရတာ တဖက္..
ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ ထုတ္တ့ဲ Aရွိန္က တက္လာတာ တဖက္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းမွာ
စာေမးပြဲက်ရင္ ရိုးရိုးတန္း ျပန္ဆင္းရသလိုပဲမို႔လား..။ ပိုက္ဆံေတြ ကုန္ထားရတာ.. Aေမ့ကို
သနားတာေပါ့။

Aဲဒီလို ေက်ာင္းစာနဲ႔ စိတ္ပင္ပန္းေနတဲ့ၾကားကပဲ ဇူလိုင္လရဲ႕ မိုးေရစက္လက္ ရက္ေတြထဲမွာ

ကိုဂ်က္န႔ဲ က်မ ႏွစ္ေယာက္တြဲျပီး ကဗ်ာစာAုပ္လွလွေလးတAုပ္ လုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။
(စာAုပ္နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားျပီ)။ တမ္းခ်င္းကဗ်ာေလးကို AဲဒီစာAုပ္မွာ ထည့္ျဖစ္တာေပါ့။
AဲဒီစာAုပ္ကေလးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က ေက်ာင္းထဲမွာ တင္ Aုပ္ေရ ၅၀၀ေလာက္ ကုန္သြားတာပဲ။
ခါတိုင္းဆို Aုပ္ေရ ၂၀၀ေလာက္ပဲ ကုန္ေလ့ရွိတာ။ က်မတို႔မွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ..။ Aဲဒီ
ဇူလိုင္လမွာပဲ က်မရဲ႕ ျပည့္စံုျခင္းကဗ်ာကို ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းက ေဖာ္ျပပါတယ္။ Aဲဒီဇူလိုင္လရဲ႕
တမနက္ခင္းမွာပဲ က်မတို႔ ေျဖထားခဲ့တ့ဲ Aလုပ္၀င္ေရးေျဖစာေမးပြဲရဲ႕ ေAာင္စာရင္း
ထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားေရ.. က်မ ေAာင္တယ္..တဲ့။ ေAး နဲ႔ ခ်ိဳေတာ့ မပါဘူး.. တဲ့။ ေျပာလာတဲ့
သူငယ္ခ်င္းကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ျပီး 'ေဟ့... မေနာက္န႔ေ
ဲ နာ္'လို႔ က်မျပန္ေျပာလိုက္ေသးတာ..။

ဒါေပမဲ့ တကယ္ပ.ဲ . က်မ ေရးေျဖေAာင္ခ့ပ

ဲ ါတယ္..။ ေနာက္လာမယ့္ ၂ပတ္မွာ ႏႈတ္ေျဖ
Aင္တာဗ်ဴး...တဲ့။ Aဲဒီေန႔က က်မ သိပ္ေပ်ာ္မယ္ထင္ေပမဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီး
ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မထက္ၾကိဳးစားတဲ့ ခ်ိဳ နဲ႔ ေAး မပါတာကို လက္မခံႏိုင္သလိုျဖစ္ေနျပီး
က်မတို႔ထက္Aတန္းၾကီးတဲ့.. စာၾကိဳးစားတဲ့(က်မAသိ) Aမၾကီးေတြ မေAာင္တာကိုလည္း
နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ ေျဖတဲ့သူ ေထာင္ေက်ာ္မွာ ၂၅၀ နီးပါး
ေAာင္ပါတယ္။ Aဲဒီထဲကမွ Aင္တာဗ်ဴးနဲ႔ ျပန္ေရြးUီးမွာတဲ့..။ ဒီလိုန႔ပ
ဲ ဲ က်မ Aင္တာဗ်ဴး
၀င္ရပါေတာ့တယ္။

+++++

Aင္တာဗ်ဴးAတြက္ က်မတို႔ ဆံထံုးေတြ ထံုးရ..၊ ဗမာAက်ီၤ ရင္ဖံုးလက္ရွည္ ခ်ဳပ္၀တ္ရ..၊။

စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားရ..၊ ျပီးေတာ့ က်မတို႔က ကိုယ့္ ဘာသာရပ္န႔ဲ ပတ္သက္တာေတြ ဖတ္သြား
က်က္သြားလိုက္ရတာ.. တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘာမွလည္း မေမး..။ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက
လူၾကီးေတြန႔ဲ ေတြ႔ရင္ က်မနာမည္န႔ဲ ပတ္သက္ျပီး Aျမဲ ေျဖရ ရွင္းရတတ္ပါတယ္။
ခုနစ္တန္းကစျပီး လူရည္ခၽြန္Aတြက္ ႏႈတ္ေျဖေျဖရတဲ့ Aခါေတြမွာ ဆရာၾကီးေတြက
"သမီးနာမည္က Aဆန္းပဲ.. ဘသူေပးတာလဲ.. ဘာလို႔ Aဲလိုေပးတာလဲ.." ဆိုတ့ဲ ေမးခြန္းေတြ
ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ (ေကာင္းသား.. တျခားေမးခြန္းသိပ္မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့
နာမည္ေပးတဲ့ Aေဖ့ေတာင္ေက်းဇူးတင္ရေသး) ခု ဆရာမ Aလုပ္ ၀င္ရမယ့္ Aင္တာဗ်ဴးလည္း
ဒီနာမည္ကို Aေမးခံရျပန္တာပဲ..။

ဒါေပမဲ့ က်မမွာ ခြက်တာ တခုတည္း။ မင္း လမ္းစU္ပါတီ၀င္ျပီးပလား..ဆိုတ့ဲ ေမးခြန္း..။ ဟင့္Aင္း..

ေပါ့။ ((Aေဖေတာင္မွပဲ ျပန္တမ္း၀င္Aရာရွိျဖစ္ေနျပီး ပါတီ၀င္မဟုတ္ရံုမက ပါတီ့မိတ္ေဆြ
ဆိုတာေတာင္ မဟုတ္ (ဒါေၾကာင့္ ရာထူးဆက္မတက္)))။ ဆရာၾကီးေတြက ဆက္ေမးတယ္..
လမ္းစU္လူငယ္ေရာ.. ဟင့္Aင္း..။ သူတို႔ ျပံဳးၾကတယ္။ ျပီးမွ Aလုပ္ရရင္ ၀င္လိုက္ေနာ္ သမီး.. တဲ့။
ဟုတ္က့.ဲ .ေပါ့။ (ၾကည့္ပါUီး.. တကယ္ေမးရမယ့္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြကိုေတာ့ မေမး..
တကယ္ေတာ့ Aဲဒ ါကိုက တကၠသိုလ္ေတြမွာ စညံ့လာရတဲ့ Aေၾကာင္းရင္းေတြ
ျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္ဆိုတာကို က်မ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ သိခ့ရ
ဲ ပါတယ္)။ ေနာက္ေတာ့.. "ကဲ ..
ညည္းကို Aလုပ္ခန္႔ရင္ ဘယ္ေဒသ သြားခ်င္လ.ဲ ." တဲ့။ က်မက "သမီးကေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ
လုပ္ခ်င္တာေပါ့.. ဒါေပမဲ့ နယ္သြားရမယ္ဆိုလည္း သြားရမွာပါပဲ.. ဒါေပမဲ့ Aညာဘက္ေတာ့
မသြားခ်င္ဘူး.. ပူတယ္"လို႔ ျပန္ေျဖတာ..။ ဟီဟိ..။ သူမ်ားေတြကေတာ့ Aလုပ္လိုခ်င္လြန္းလို႔
ဘယ္ပို႔ပို႔ သြားပါ့မယ္... လို႔ ေျပာတာတဲ့။ ျပီးေတာ့ ပါတီ၀င္မဟုတ္တာလည္း
က်မတေယာက္တည္း။ ဒီေတာ့ က်မခမ်ာ.. ေAာင္စာရင္းကို မေမွ်ာ္ရဲ ေမွ်ာ္ရဲေပါ့..။

ဒါေပမဲ့....... က်မဘ၀မွာ Aမက္ေမာဆံုး Aျမတ္ႏိုးဆံုး တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာဆရာမဘ၀ကို

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္(လိႈင္နယ္ေျမ)ဆိုတ့ဲ ေရႊAိုေရာင္နယ္ေျမမွာ စခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

(တခါက
ေပ်ာ္စရာAင္မတန္ေကာင္းခဲ့တ့ဲ ေက်ာင္းၾကီးပါ - ဓာတ္ပံုက ျမန္မာက်ဴးပစ္ကရတာပါ)

+++++

၁၉၈၆... ဟာ ကံတရားက က်မကို ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလး တထုပ္ပါပဲ။ ၁၉၈၆ မွာ

တကယ့္ဘ၀Aတြက္ လို႔ ရည္ရြယ္မိတ့ဲ သူတေယာက္န႔ဲ ဆံုရတယ္..။ Aိပ္မက္ဆန္ဆန္ပဲ
မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြAေပၚ စာေရးဆရာတေယာက္Aျဖစ္ ေရာက္သြားတယ္..။ တကယ့္ကို
Aိပ္မက္ဆန္ဆန္ပဲ Aသက္ ၂၁ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာပဲ တကၠသိုလ္က ဆရာမဆိုတ့ဲ
မယံုႏိုင္စရာေကာင္းလွတ့ဲ Aေကာင္းဆံုး လက္ေဆာင္ထုပ္ တခုကို ထပ္ျပီး ရခဲ့ျပန္တယ္..။
တကယ့္ကို က်မAတြက္ ကံတရားက ေရႊေရာင္ေန႔ရက္ေတြ ေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ..။
(ျမသီလာAလြမ္းေျပမွာ က်မAေၾကာင္းကို Aေသးစိပ္ေရးသလိုျဖစ္ေနတာက က်မတို႔
က်င္လည္ခ့ရ
ဲ တဲ့ ဘ၀ေတြကို ျမင္ေစခ်င္တာရယ္.. ခုေခတ္န႔ဲ မတူတ့ဲ Aရင္က ေခတ္တေခတ္ကို
ေရးျပခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ.. ေနာက္ပိုင္း ဆရာမဘ၀ကို ဆက္ေရးပါUီးမယ္)

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

လိႈင္တကၠသိုလ္ဟာ ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္းခဲ့တ့ဲ ေနရာ။

Aေဆာင္ကင္တီးက ပန္း၀တ္ရည္စာAုပ္ဆိုင္မွာ ေက်ာက္ခ်ထိုင္ျပီး ေက်ာင္း၀င္းနဲ႔ Aေဆာင္
ကင္တီးၾကား ေနပူပူေAာက္က ေျခာက္ေသြ႕ ေသြ႕ ကြင္းျပင္က်ယ္ကိုေတာင္ ခ်စ္စရာလို႔ ျမင္ခ့ရ
ဲ တဲ့
ေက်ာင္း။ Aဲဒီေက်ာင္းကို ဆရာမAျဖစ္ ေရာက္သြားေတာ့ေရာ...။ က်မAတြက္ေတာ့ ဘာမွ
မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာေတြက ေျပာင္းသြားရသလဲ..။

+++++

ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြက ဆရာမေပါက္စေတြ ငယ္လြန္းလို႔ ဆံထံုးထံုးရမယ္တ့။ဲ ဒါမွ

ေက်ာင္းသားေတြ ဟန္႔မယ္တ့။ဲ ဒီလိုန႔ဲ က်မမွာ ဆံထံုးတခါထံုးရင္ လက္ေျမွာက္ရတာ
ေညာင္းေတာင္ ေညာင္းပါရဲ႕။ ဆံညွပ္ကလစ္ကလည္း တဒါဇင္ေလာက္ ကုန္တယ္။ က်မဆံပင္က
Aထူၾကီး.. ျပီးေတာ့ ခါးလယ္ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္တာမို႔ ဆံပင္ကို ဆံထံုးလို သိမ္းလို႔ ေတာ္ေတာ္န႔ဲ
မရ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့... Aေမေရာ Aဖြားပါ စိတ္ညစ္ျပီး ဆံပင္သာ ျဖတ္ေတာ့ဆိုလို႔ ဆံပင္ေတြ
ျဖတ္လိုက္ရတာ.. ျဖတ္မယ့္ျဖတ္ေတာ့ ပခံုးေလာက္ပဲ က်န္ေရာ။ Aဲဒါကေတာ့ ဆရာမဘ၀မွာ က်မ
ပထမဆံုးေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့Aျဖစ္။ ဆံပင္တိုသြားေတာ့ ျဖတ္ကနဲေခါက္ျပီး ပိုက္ကေလးနဲ႔
ဆြA
ဲ ုပ္လိုက္ေတာ့ ဆံထံုးျဖစ္ေရာ..။ ေAးေတာ့ ေAးသြားတာAမွန္။ (တကယ္တမ္းမွာ
ေက်ာင္းသားေတြ ဟန္႔တာက ဆံပင္ပံုစံန႔ဲ မဆိုင္မွန္းသိေတာ့ ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။) :(

ေနာက္တဆင့္.. က်မ Aင္မတန္ခ်စ္တ့ဲ ေက်ာင္းလြယ္Aိတ္ကို မလြယ္ရေတာ့ဘူး။ ပခံုးသိုင္းAိတ္

ေျပာင္းလြယ္ရေတာ့တယ္။ Aမေလး... တကယ့္ AဖြားၾကီးAို ေပါက္စ ေလးလိုေပါ့..။
ေနာက္ထုတ္တ့ဲ စည္းကမ္းက Aရင္လို ကင္တီးမွာ ၾကာၾကာမထိုင္ရ.. တဲ့။ ဌာနမွဴးက က်မကို
ေစာင္းေျပာေနသလိုပ.ဲ . ဟီး.။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ Aဲဒီဌာနမွဴးက က်မ နည္းျပဆရာမ စျဖစ္တ့ဲ
ကာလUီး လိႈင္တကၠသိုလ္မွာ ၁၉၈၆ ကေန ၁၉၉၅ထိ ၁၀ႏွစ္နီးပါး Aတူ လုပ္ခ့ရ
ဲ ျပီး က်မ
ဆရာမဘ၀ထဲက ထြက္ေတာ့မယ့္ ၂၀၀၅ က်ေတာ့လည္း ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ သူက ပါေမာကၡ..
က်မက ကထိကဘ၀နဲ႔ တြဲလုပ္ခ့ရ
ဲ တာ.. ထူးျခားတဲ့ တို္က္ဆိုင္မႈပါပဲ)။

၁၉၈၆ ဒီဇင္ဘာ(၅ရက္ေန႔ထင္တာပဲ)မွာ ႏွစ္သစ္စာသင္တန္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ

ဆရာမAသစ္ ခ်ပ္ခၽြတ္ေတြAျဖစ္ စာသင္ခန္းေတြထဲ ၀င္ရျပီေပါ့။ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္
ႏို၀င္ဘာဒီဇင္ဘာ ႏွစ္လလံုး သင္ၾကားေရးAတြက္ မြမ္းမံသင္တန္းေတြ တက္ထားေပမဲ့
က်မတို႔ေတြ Aတန္း၀င္ဖို႔ ေၾကာက္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ စသင္ရမွာက
သဒၵါပိုင္း..။ က်မ Aပ်င္းဆံုး Aပိုင္းေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းးသားေတြကို ဆြဲေဆာင္ရခက္တ့ဲ
သင္ခန္းစာေတြ..။ ၀ါက်ဟူသည္Aဘယ္နည္း..တို႔၊ ေနာက္ဆက္တို႔... ပစၥည္း..တို႔.. ။ Aိုးး
စိတ္ညစ္ပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ရွိတာက က်မ တာ၀န္ယူရမယ့္ Aတန္းေတြက ရူပေဗဒ တန္းခြ(ဲ ၁) နဲ႔
သတၱေဗဒ တန္းခြ(ဲ ၁)။ (တခ်ိဳ႔တပည့္ေတြကို ခုထိမွတ္မိေသးတယ္)။ Aဲဒီ Aေစာပိုင္း
စာသင္ရက္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ကို မေသမသပ္န႔ဲ ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ရ
ဲ တဲ့ ရက္ေတြပါပဲ..။ ခုခ်ိန္မွာ
ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ Aဲဒီရက္ေတြAတြက္ မၾကာခဏ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခ့ဖ
ဲ ူးပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့
Aခ်ိန္တိုတို စာသင္သက္ တလေက်ာ္ ေလာက္မွာပဲ က်မက စာသင္ခန္း ေတြန႔ဲ
Aံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္သြား ခဲ့ပါတယ္)။

(ျမန္မာစာဌာနရဲ႕ေနာက္နားမွာ
ရွိျပီး တခ်ိန္က Aင္မတန္စည္ကားခဲ့တ့ဲ ကန္သာယာစားေသာက္ဆိုင္- ျမန္မာက်ဴးပစ္ကရတဲ့ ပံုပ ါ)

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာင္းသူတပိုင္းမို႔ မိန္းထဲက ကိုယ္တက္ရမယ့္ Aတန္းေတြန႔ဲ

လိႈင္က ကိုယ္ျပန္သင္ေပးရမယ့္Aတန္းေတြၾကား ေျပးလႊားေမာပမ္းခဲ့ရတာ။ Aဲဒီၾကားထဲ
ရည္းစားျဖစ္သူကလည္း ဖိုင္နယ္ေက်ာင္းသားမို႔ သူ႔ကိုလည္း Aခ်ိန္ခြဲေပးရ ေသးတာေလ။
ငယ္စU္ဘ၀မွာေတာ့ Aဲဒါကလည္း တာ၀န္တခုလို ျဖစ္တာကိုး.. ေနာ္။ ပိုဆိုးတာက ကိုယ္က
ဆရာမျဖစ္သြားေတာ့ သူန႔ဲ နည္းနည္း ကြာဟသလို ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ နည္းနည္း
ပိုဂရုစိုက္ရတာလည္း ပါျပန္တယ္။ AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ပင္ပန္းရတာကေတာ့ တကယ့္
Aမွတ္တရပါပဲ။

Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာ ကဗ်ာေတြလည္း မေရးျဖစ္..။ သင္ၾကားေရးAတြက္ ျပင္ဆင္ရတာရယ္..

ကိုယ္သင္ယူရတဲ့ စာေတြကို ျပင္ဆင္ရတာရယ္..။ ခုျပန္စU္းစားၾကည့္ေတာ့ Aဲဒီတုန္းက
ေသေသခ်ာခ်ာမွ စာသင္ေပး ႏိုင္ခ့ရ
ဲ ဲ႕လားဆိုတာကိုပဲ မေသခ်ာေတာ့။ (Aင္း Aဲဒီ ၁၉၈၆-၈၇
စာသင္ႏွစ္က တပည့္ေတြ ဖတ္မိရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕)။ ေသခ်ာတာတခု ကေတာ့
က်မ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ သင္ေပးျဖစ္ခ့မ
ဲ ယ္ ဆိုတာပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မက သိပ္
စာသင္ေကာင္းခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားနားမလည္မွာ စိုးရိမ္စိတ္န႔ဲ ေသခ်ာ သင္ေပးခ်င္စိတ္လည္း
ရွိလို႔ပါ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၁၉၈၆-၈၇ စာသင္ႏွစ္ဟာ ၁၀တန္းစနစ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္Aျဖစ္

AေAာင္မ်ားခဲ့ ၾကတာမို႔ ေက်ာင္းသားထဲမွာ Aသက္၂၀ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနတာေတြ
ပါလာပါတယ္။ AဲဒီAခါ က်မတို႔ ဆရာမေပါက္စေတြက ငယ္ငယ္ .. (ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္..
ဆရာမေလးေတြက ငယ္ဂုဏ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕.. ၾကည့္ေကာင္းတာ မ်ားတယ္.. တကယ္ေျပာတာပါ
:))။ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလည္း ဆရာမေတြထက္ Aသက္ပိုၾကီးတာေတြေတာင္ ရွိလာပါတယ္။
လိႈင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေကာ္ရစ္ဒ ါ တေလွ်ာက္မွာ .. "သဒၶါက ပိုသည္... ဆရာမကိုပဲ Aသည္းစြဲေAာင္
ခ်စ္မိျပီ" ဆိုတာေတြ၊ "Aို... ဆရာမရယ္ Aိမ္ကိုျပန္မလႊတ္ နဲ႔ Aရင္ေနရာက
နည္းနည္းနာလာတယ္.." ဆိုတာေတြ..ခဏခဏ ၾကားေနခဲ့ရတဲ့ Aခ်ိန္ေတြေပါ့။

က်မAတြက္ ကဗ်ာပိုးကို ပိုတိုးေစတာကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ(စာေရးဆရာ) (ေရႊျမိဳင္) မင္းသိုက္မြန္

က တဌာနတည္းမွာ ရွိေနလို႔ပါပဲ။ သူကေတာ့ နည္းနည္းပိုျပီး ေမာ္ဒန္ကို လိုက္စားေနခ်ိန္ေပါ့။
ၾကည္ေAးကို Existentialist လို႔ သူက ေျပာေတာ့ က်မက "မဟုတ္ပါဘူး... Realist ပါ" လို႔
ျငင္းခဲ့ၾကရာက က်မက "ၾကည္ေAးရဲ႕ လက္ေတြ႔သရုပ္မွန္ စာေပ" ဆိုတ့ေ
ဲ ခါင္းစU္န႔ဲ ဌာနတြင္း
စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ဖတ္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ သူန႔က
ဲ ်မလည္း
တကယ့္ေျပာမနာဆိုမနာ ေမာင္ႏွမAရင္းလို..၊ သူ႔ဇနီး မတူးမာနဲ႔ က်မနဲ႔လည္း ညီAမAရင္းလို..
ခုေတာ့ Aကို႔ခမ်ာလည္း ဆံုးရွာပါျပီ။ သူဟာ တကယ္ေတာ္တ့ဲ ျမန္မာစာဆရာတေယာက္၊
ျပီးေတာ့ ကဗ်ာသမား..၊ ျပီးေတာ့ ေAးေAးႏုႏုေလး ေနခ်င္တ့သ
ဲ ူ။ မူးရင္ေတာ့ စိတ္က်တတ္တ့သ
ဲ ူ။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကေတာ့ ထံုးစံAတိုင္း ရုန္းကန္ပင္ပန္းရ..။ သူက ေျပာဖူးတယ္.. "ျမန္မာစာဆရာမ်ား
ဘာမွ လုပ္စားမရ.. ကဗ်ာဆရာလည္း ဘာမွ လုပ္စားမရ.. ေမျငိမ္းရာ... ငါတို႔ဘ၀ေတြ Aနည္းဆံုး
လူေလးစားခံရရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနလို႔ ေကာင္းUီးမွာေနာ္ "တဲ့။ သူဆံုးေတာ့ Aသက္ ၄၅..
(ထံုးစံAတိုင္း Aသည္းေရာဂါပဲေပါ့)။ Aဲဒီတုန္းက ဌာနမွာ ေနာက္ထပ္
က်မေလးစားရတဲ့တေယာက္က ဆရာ Uီးတိုးတင့္(ပါဠိပါရဂူUီးေAာင္မိုးရဲ႕သား)။ Aဲလိုပဲ
သိပ္ေAးခ်မ္းႏူးညံ့ျပီး စာဖတ္နာသေလာက္ စာသင္ေကာင္း တဲ့ ဆရာတေယာက္။ သူတို႔က
ရြယ္တူေတြ။ သူတို႔ေတြက က်မထက္ Aသက္ၾကီးၾကေတာ့ ၀ါသနာတူ Aကိုေတြလို။ ခုေတာ့
သူလည္း ဆံုးရွာျပီ။ (Aင္းး Aသည္းေရာဂါပါပဲ)။

+++++

Aဲဒီတုန္းက မနက္ပိုင္းကို က်မတို႔ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ Aတန္းတက္ရပါတယ္။ ေန႔လယ္မွာေတာ့

လိႈင္ကိုလာျပီး ကိုယ့္Aတန္းေတြ ၀င္ရပါတယ္။ က်မက သူမ်ားထက္ ပိုတ့တ
ဲ ာ၀န္က
ညေန၅နာရီေလာက္မွာ Practical ျပီးမယ့္ ရည္းစားကို မိန္းထဲမွာ ၀င္ၾကိဳရတာပါပဲ။ (သူက
ေန႔လယ္ လိႈင္ကို လိုက္ပို႔ရေတာ့ ကိုယ္က ၾကိဳရတာေပါ့)။ ေနာက္တေၾကာင္းက သူ႔ကို ၾကိဳရင္း
က်မတို႔ ကဗ်ာAုပ္ေတြ စုၾက ဆံုၾကတာပါပဲ။ Aဲဒီတုန္းက ကဗ်ာသမားစံုတြဲေတြျဖစ္တ့ဲ
ကိုမိုး(မိုးေမာင္ေမာင္)နဲ႔ မပူစူးတို႔စံုတြဲ.. သက္ေမာင္ခိုင္န႔ဲ ခိုင္တို႔စံုတ.ြဲ . က်မတို႔စံုတြဲ.. Aဲလိုကလည္း
ဆံုခ်င္ၾကေသးတာေလ..။ ဘာရယ္လည္း မဟုတ္.. ေတာင္ငူကင္တီးမွာပဲ စကားေတြ စုေျပာၾက။
စံုတA
ြဲ ခ်င္းခ်င္း စိတ္ေကာက္ၾကရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ ၀င္ကူေခ်ာ့ေပးၾက။ တခါတေလ..
ကန္ေပါင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္.. ေန၀င္ခ်ိန္ကို ထိုင္ၾကည့္ၾက.. Aဲလို။

(Aင္းလ်ား)

Aဲဒီတုန္းကေတာ့ ကဗ်ာAယူAဆေတြ ျငင္းရင္း ရန္ျဖစ္ရတာကလြဲလို႔ တျခားေသာကေတြ

မရွိခ့ၾဲ က။ ဆင္းရဲ က်ပ္တည္းတာေတာင္ AထူးAဆန္း မဟုတ္ခ့ၾဲ က။ လူတန္းစားကြာဟမႈကလည္း
သိပ္မရွိေသး။ က်မတို႔ Aဖြ႔ထ
ဲ ဲမွာ Aမ်ားစုက ညႊန္ၾကားေရးမွဴးသားသမီးေတြ... ပါေမာကၡ
သားသမီးေတြဆိုေပမဲ့ Aားလံုးလိုလိုက ပိုက္ဆံကို တိုင္းတိုင္းတာတာနဲ႔
သံုးေနၾကရသူေတြခ်ည္းပါ။ သူေဌးသားသမီးဆိုသူေတြကေတာင္ သိပ္ ပပ လႊားလႊား
မရွိခ့ၾဲ ကေသး။ (Aဲဒါက ၈၈ ေနာက္ပိုင္းေခတ္န႔ဲ မတူတာေတြပါ..။ ၈၈ေနာက္ပိုင္းကို ေရးတဲ့Aခါမွာ
ေျပာပါUီးမယ္..)။

ဒီေတာ့ ကဗ်ာကိစၥန႔ဲ ျငင္းၾကရင္ကို Aသည္းAသန္ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့တာ။ Aဲဒီ Aျငင္းAခုန္က

က်မAတြက္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း က်မရဲ႕စာသင္ခန္းေတြမွာ စာေပေ၀ဖန္ေရးဘာသာကို
သင္ေပးရေတာ့ ျဖန္႔ထြက္ ေတြးစရာ Aျမင္ေတြAျဖစ္ သံုးႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ Aဲဒ ီရက္ေတြထဲမွာ က်မ
ဆရာမ ျဖစ္သြားတဲ့Aတြက္ ပတ္၀န္းက်င္က ပိုၾကီးလာပါတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္က
ေက်ာင္းသားေတြက လိႈင္ကိုလာျပီး ကဗ်ာေတာင္းလို႔ ကဗ်ာစာAုပ္စုထုတ္တ့A
ဲ ထဲလည္း
က်မပါခဲ့ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေျခေထာက္မွာပဲ ေဗြပါသလား.. ဒါမွမဟုတ္..
ကဗ်ာေရးတယ္လို႔ၾကားလိုက္ရင္ကို ေသြးနီးသလိုျဖစ္ျပီးေတာ့.. ေနာက္ျပီး ေဆး(၂)က
သူငယ္ခ်င္းေတြ Aားကိုးနလည္း ပါပါတယ္။ ကဗ်ာသမားေတြန႔ဲ ေတြ႔ဖို႔ဆိုျပီး... ေဆး(၂)ထိ သြား
သြား လည္ေသးတာ။ Aဲသည္တုန္းက ထိုင္ခ့တ
ဲ ာ မဂၤလာဒံု ေဆး(၂)ေက်ာင္း၀င္းေရွ႕က "Blue
Bird" ဆိုတ့ဲ ဆိုင္ကေလး ထင္ပါ့.. ။ (မွားရင္ ျပင္ေပးၾကပါ) ။
Aဲဒီ စိတ္Aင္Aားေတြန႔ဲ .. ေနာက္ေတာ့ inspiration ရတာေတြန႔ဲ က်မ ၀တၳဳတိုေတြေတာ့
ေတာ္ေတာ္ ေရးႏိုင္ခ့တ
ဲ ာ။ ၁၉၈၆၊၈၇ မွာကို ၁၀ပုဒ္ ေက်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ
လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေရးႏိုင္ခ့တ
ဲ ာလည္း Aဲဒီလို ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ နီးစပ္ခ့တ
ဲ ့ဲ
AေနAထားေၾကာင့္ လို႔ ေျပာရမွာပါ။ (Aထူးသျဖင့္ "သီခ်င္းႏွင္းဆီ"ေပါ့)။

+++++

တကယ္ေတာ့ ဆရာမတေယာက္Aေနနဲ႔ ေျပာရရင္ က်မဟာ ေတာ္ေတာ္ မတည္ျငိမ္တ့ဲ

ဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ ကင္တီးထိုင္.. ကဗ်ာစာAုပ္ကိစၥေတြ
လုပ္..။ ဆရာမျဖစ္တ့A
ဲ ထိ ကဗ်ာစာAုပ္ေတြလည္း လိုက္ေရာင္းေနေသး။ Aင္း...
ဆရာမတာ၀န္ကို ေက်လို႔သာ.. ဘာမွ ျပႆနာမျဖစ္ခ့ေ
ဲ ပမဲ့ လူၾကိဳက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္
နည္းခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္န႔ပ
ဲ ဲ နီးစပ္လို႔လားမသိ..
စာသင္ခန္းေတြမွာေတာ့ က်မရဲ႕ ဆရာမဘ၀က ေAာင္ျမင္ခ့တ
ဲ ယ္လို႔ ရဲရဲ ေျပာရဲပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေက်နပ္စရာေကာင္းတာကေတာ့ Aဲလို ရႈပ္ေထြးတဲ့ ကိစၥ၀ိစၥေတြၾကားကပဲ က်မက
ဂုဏ္ထူးတန္းစာေမးပြဲကို ေAာင္ခ့ေ
ဲ သးတာပါပဲ။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "ျမသီလာ" ဆိုတာဟာ.. ေAးျမတဲ့ Aရိပ္Aာ၀ါသကိုေပးတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္။

ဆိုရင္... က်မAတြက္ေတာ့ လိႈင္တကၠသိုလ္ဟာလည္း က်မရဲ႕ ဒုတိယျမသီလာ..။

(လိႈင္ရဲ႕ Aထိမ္းAမွတ္တခုျဖစ္တ့ဲ
Aင္းလ်ားကန္သာယာ)
ကဗ်ာဆရာသစ္ေကာင္းAိမ္ရဲ႕စကား ငွားေျပာရရင္ေတာ့... က်မဟာ ျမသီလာကို စစ္ေျမျပင္မွာ
စြန္႔ထားခဲ့ျပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးခဲ့တ့.ဲ .. သူရဲေဘာေၾကာင္တ့.ဲ .. ရဲေဘာ္ တေယာက္မ်ား
ျဖစ္ေနသလား... လို႔ ခဏခဏ ေတြးမိခ့ဖ
ဲ ူးပါတယ္။

+++++

ေက်ာင္းတေက်ာင္းAေနနဲ႔ ေက်ာင္းပီပီသသ ေAးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းဖို႔ဆိုတာ Aုပ္ခ်ဳပ္တ့ဲ

AၾကီးAကဲ ေတြေပၚမွာ Aမ်ားၾကီး မူတည္တယ္ ဆိုတာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္
လိႈင္တကၠသိုလ္ Aေၾကာင္းေျပာရင္ ေက်ာင္းAုပ္ဆရာၾကီး Uီးေကာင္းညြန္႔န႔ဲ
ေမာ္ကြန္းထိန္းဆရာမၾကီး ေဒၚသိန္းကို ေမ့ထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာၾကီးနဲ႔ ဆရာမၾကီး
ဟန္ခ်က္ညီညီ ထိန္းသိမ္းမြမ္းမံခ့လ
ဲ ို႔ပဲ လိႈင္ဟာ တကၠသိုလ္ပီပီသသ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္
ပညာသင္ရာAရပ္ ျဖစ္ခ့ဖ
ဲ ူးတာပါ။

ဆရာၾကီးUီးေကာင္းညြန္႔ရဲ႕ လက္ေAာက္မွာ ၁၀ႏွစ္နီးပါး Aလုပ္လုပ္ခ့တ

ဲ ့တ
ဲ ေလွ်ာက္ က်မတခါမွ
ဆရာၾကီးေၾကာင့္ စိတ္Aေႏွာက္Aယွက္ မၾကံဳခဲ့ရဖူး.။ ဆရာၾကီး စိတ္တိုတာ တခါမွ မျမင္ခ့ရ
ဲ ဖူး..။
ဆရာၾကီးဆူတာ တခါမွ မခံခ့ရ
ဲ ဖူးပါ။ ဆရာၾကီးဟာ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြေရာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြေရာAေပၚမွာ Aျမဲ စိတ္ရွည္ရွည္န႔ဲ ေAးေAးခ်မ္းခ်မ္း ဆက္ဆံ
တုံ႔ျပန္တတ္တ့သ
ဲ ူ။ (ဆရာၾကီးက မွတ္မွတ္ရရ.. တခါမွာ Aင္မတန္ရႊတ္ေနာက္တ့ဲ ေဆာ့တ့ဲ
ေက်ာင္းသားတAုပ္စု (ဘယ္သူေတြပါလဲဆိုတာ ခုထိ မွတ္မိေနေသး :))က ေက်ာင္းသားေရးရာ
Aေဆာက္AUီးေရွ႔မွာ ေက်ာင္းAုပ္ ၾကီး ပူေဇာ္ပြဲဆိုျပီး ေက်ာင္းရဲ႕ စU့္Aုတ္တလံုးကို ပန္းေတြ
Aေမႊးတိုင္ေတြထြန္းျပီး ကန္ေတာ့ၾက တာ။ Aဲဒ ါ သူသိသြားေတာ့ သူ႕ရံုးခန္း(Aေဆာင္တစ္)
Aေပၚထပ္ကေန လွမ္းၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေဆာ့တ့ဲ ကေလးေတြ ၾကံၾကံဖန္ဖန္... လို႔ ေျပာျပီီး
ရယ္ေနတဲ့ သူမ်ိဳးပါ)။ (ဆရာၾကီး ေတာ္လို႔ ၈၈ကာလမွာ လိႈင္တကၠသိုလ္ထဲ စစ္ဖိနပ္ေတြ
ေျခခ်ခြင့္မရခဲ့တာလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာျပပါ Uီးမယ္)။

ဆရာမၾကီးေဒၚသိန္းနဲ႔ကေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ မဆံုဖူးလိုက္ရပါဘူး။ ဆရာမၾကီး မိန္းထဲ

ေျပာင္းသြားရလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမၾကီး Aျမဲျပံဳးေနတတ္ျပီး သိမ္ေမြ႔တာ မွတ္မိပါတယ္။
ဆရာမၾကီးရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ေမာ္ကြန္းထိန္းေတြကိုဆို သိပ္ေတာင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ မရွိေတာ့တ့ဲ
Aထိပါပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြ လက္ေAာက္ ငယ္သားေတြက Aထက္Aရာရွိေတြ.. Aုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို
ခ်စ္တယ္.. ေလးစားတယ္.. ရိုေသတယ္ဆိုတာ Aင္မတန္ ရွားပါးတာပါ.. ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပါ။
ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ ေမတၱာကို ဆရာၾကီးနဲ႔ ဆရာမၾကီးတို႔က ရခဲ့ၾကပါတယ္။။

+++++

Aဲဒီတုန္းကလို႔ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္.. က်မAေနနဲ႔ လြမ္းစရာထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕

ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ယU္ေက်းမႈကလည္း ထိပ္ဆံုးက ပါပါတယ္။ သူတို႔Aရြယ္Aရ ဆရာမေတြကို
ခပ္ေ၀းေ၀းကေန မၾကားတၾကား သီခ်င္းေစာင္း ဆိုတာမ်ိဳးေလးေတြ ရွိေပမဲ့ ရိုင္းပ်တဲ့
Aၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ မၾကည့္ခ့ၾဲ ကတဲ့ ေခတ္ပါ။

မွတ္မွတ္ရရ.. တေန႔.. က်မတို႔ ဆရာမတသိုက္ မိန္းထဲမွာ Aတန္းတက္ျပီး ေန႔လယ္ လိႈင္ကို

Aတန္းျပန္၀င္ဖို႔ ၄၅ဒတ္ဆန္းကားနဲ႔ AလုAယက္ျပန္လာၾကရပါတယ္။ (Aဲဒီတုန္းက ဆရာမေတြ
ကားဂိတ္မွာ ရွိလို႔ကေတာ့ ကားထဲက ေယာက်္ားေလးေတြက Aျပင္ထြက္ တြယ္စီးျပီး
ဆရာမေတြကို ေနရာဖယ္ ေပးၾကတာပါ)။ Aဲဒီတေန႔က်ေတာ့ ကားAရပ္မွာ ဆင္းမယ့္Aုပ္န႔ဲ
Aင္းစိန္ဘက္လိုက္ဖို႔ တက္မယ့္ လူAုပ္ကလည္းမ်ားေတာ့ က်မတို႔ ကားထဲက လူေတြ
Aျမန္ဆင္း.. ဒရိုင္ဘာကလည္း ေလာေန။ က်မတို႔ဆရာမေတြ ဆြဲျခင္းေတာင္း တဘက္
Aိတ္ေတြတဘက္န႔ဲ ဆင္းေနတုန္း ရုတ္တရက္ ကားက ထြက္မလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မက
ေျခနင္းခံုမွာတန္းလန္း..။ က်မ ျပဳတ္က်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီး ေAာ္မိတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္လည္း
လန္႔သြားတာ။

(Aဲဒီေနရာေလးမွာေပါ့..
ကားေစာင့္စီးၾကရတာ)

AဲဒီAခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေက်ာင္းသားေတြက စပယ္ယာကို ဆြဲ..၊ ကားကို ၀ိုင္းလိုက္ျပီး ဒရိုင္ဘာကို

Aျပင္ထြက္စမ္း.. ခဗ်ားဘယ္လိုလုပ္တာလဲ.. ဒီမွာ ဆရာမေတြဆင္းတုန္း မျမင္ဘူးလား..
ျပဳတ္က်ရင္ ခဗ်ားAေသပဲ.. လို႔ ေAာ္ၾကေရာ။ က်မတို႔မွာ AေျပးAလႊားနဲ႔ Aဲဒီကေလးေတြကို
တားရတယ္.. သားတို႔ရယ္.. ဘာမွမျဖစ္ဘူး.. ဆရာမတို႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး.. နဲ႔။
(Aဲဒီကေလးေတြက ကိုယ့္ေမဂ်ာ ကိုယ့္Aတန္းက ကေလးေတြလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး)။
ေက်ာင္းကားဂိတ္က တာ၀န္က်လံုျခံဳေရးေတြလည္း ေျပးလာၾကေပါ့။ ကေလးေတြက မရဘူး။
ဒရိုင္ဘာနဲ႔ စပယ္ယာေတြ.. ဆရာမေတြကို ေတာင္းပန္ရမယ္တို႔ ထိုင္ကန္ေတာ့ ရမယ္တို႔.. Aိုးးး။
ေနာက္ဆံုး တကယ္ပဲ ဒရိုင္ဘာေရာ စပယ္ယာေရာ က်မတို႔ကို ကန္ေတာ့ပါမယ္လုပ္လို႔။
က်မတို႔က ျပန္ေျပာရတယ္..။ ရပါတယ္.. ေနာက္ကိုသာ Aဲလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႔ေပါ့။ Aဲဒီေတာ့မွ
ျပီးသြားတာ။ (Aဲဒီတုန္းက က်မတို႔က ဆရာမAေနနဲ႔ သိပ္ငယ္တာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို
ကိုယ့္ထက္ၾကီးတယ္ ထင္ရင္ေတာင္ က်မတို႔က သား...တို႔၊ ကေလး...တို႔လို႔ တမင္
ေခၚၾကပါတယ္)။

(ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့.. က်မ ၂၀၀၃မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ကထိကAျဖစ္န႔ဲ

ေရာက္ေတာ့ ၂၀၇ Aဲကြန္းဘတ္စ္ေပၚမွာ ေနရာမရလို႔ Aေပၚလက္တန္းက လက္ကိုင္ကြင္းကို
မမီမကမ္းလွမ္းဆြဲကိုင္ရင္း ဆြဲျခင္းေတာင္းတဖက္န႔ဲ ကားေပၚမွာ ဒယိမ္းဒယိုင္ ကို႔ရို႕ကားယား
ဟန္ပ်က္ေနတာၾကည့္ျပီး ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ရယ္ၾကပါတယ္။
Aသက္ၾကီးၾကီးဆရာမၾကီးတေယာက္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာဟာ သူတို႔စိတ္ထဲ ရယ္စရာလို႔ ျမင္တယ္
ထင္ပါရဲ႕။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲ တခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို သတိတရနဲ႔
မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိခ့ပ
ဲ ါတယ္..။ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ AဲလိုAျဖစ္Aပ်က္ေတြ Aမ်ားၾကီး
ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ က်မက Aတန္း၀င္ဖို႔ AေျပးAလႊား သြားေနတုန္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ Mobile
phone ေျပာရင္း ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားက ၀င္တိုက္သြားျပီးေတာ့ ေဆာရီးလို႔ေတာင္
လွည့္မေျပာတာ..။ ဖဲ၀ိုင္းလုပ္ေနတာကို ဂ်ဴတီAရ ၀င္ဖမ္းရတဲ့ ဆရာမကို မေက်နပ္လို႔
သူ႔ေက်ာင္းသားက ျပန္ျပီး Rape လုပ္တယ္ဆိုတာေတြဟာ.... တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလား..
Aဲဒါကေရာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ နိမိတ္ပံုလား....။ ေနာက္ပိုင္းမွာ Aမ်ားၾကီး ေျပာပါUီးမယ္..။ ေျပာရရင္
က်မ Aဲဒီဘ၀ထဲက ထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ Aေၾကာင္းေတြ ေပါ့)။

+++++

က်မရဲ႕ မိန္းထဲက ေက်ာင္းသူဘ၀ကေတာ့ နည္းနည္းပိုျပီး စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းလာပါတယ္။

မဟာ၀ိဇၨာတန္း မွာ စာေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ Aဲဒီတုန္းက က်မက ဆရာ ေမာင္ခင္မင္-
ဓႏုျဖဴ သင္တ့ဲ Modern literary Theory ခ်ိန္ေတြ စကားေျပ AေရးAသားခ်ိန္ေတြ
စာေပေ၀ဖန္ေရးေတြပဲ တက္ခ်င္ေနတတ္တယ္။ Assignment ေရးခိုင္းရင္လည္း A ဲဒီ Paper
ေတြကို က်မေရးရတာ လက္A ေတြ႔ဆံုး။ ျပီးေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ A ဖြ႔က
ဲ ်ျပီေဟ့ဆိုလည္း
ဆရာေဇာ္(ေဇာ္ေဇာ္ေA ာင္)တို႔ တကၠသိုလ္ မင္းေမာ္(ဆံုးရွာျပီ) တို႔န႔ေ
ဲ လ။ ဆရာႏွစ္ေယာက္က
စကားႏိုင္လုၾကရင္ သိပ္ရယ္ရတာ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ေခတ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ A ေၾကာင္း...
နာမည္ေျပာင္ေတြA ေၾကာင္း.. ေနာက္.. ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့
A တင္းေတြေရာ.. ေျပာၾကရင္ သိပ္ရယ္ရတာ။ က်မမွာ ဆရာေတြၾကားထဲ A ျမဲ တခိခိန႔ဲ ရယ္ေနရ
တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ က်မက ဆရာတကၠသိုလ္မင္းေမာ္ကို ေၾကာက္ရတာ။ က်မက သူ႔ဘာသာရပ္

(Phonetics & Linguistics)မွာ ညံ့လို႔ ဆရာက နည္းနည္းမွ မေက်နပ္။ ဆရာက
စကားေျပာရင္လည္း သူ႔ကဗ်ာေတြလိုပဲ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ သိပ္ေျပာတတ္တာ။ ေနာက္တႏွစ္မွာ
က်မ A ိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့ ဆရာေျပာတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ "ေမျငိမ္း. နင္ကေတာ့ေလ
Linguistics ေတာ့ မရဘဲ လင္ယူလိုက္ေတာ့ လင္ပဲ ရျပီး ဂြစ္စတစ္ က်န္ေနUီးမွာ
ျမင္ေယာင္ေသးတယ္.." တဲ့။ ဟီဟိ.. Aဲလို ဆရာမ်ိဳး။

ဆရာေဇာ္ကက်ေတာ့ စကားေျပာရင္ ေလသံေAးေAးေလးနဲ႔ ရုပ္ကေလးက မလွသေလာက္

(စိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္ပါဘူး.. ကိုယ့္Aေဖပဲ.. ဟဲဟ)ဲ ႏွလံုးသားကေတာ့ Aင္မတန္ ခံစားတတ္။
Aိမ္မွာ ညAိပ္မေပ်ာ္ရင္ ေမာင့္လျပည့္၀န္းနဲ႔ လိမ္ေမာ္ခ်ိန္ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္တည္းကိုပဲ တျခမ္းဆီ
သြင္းထားတဲ့ Aေခြကို နားေထာင္တယ္ဆိုတ့ဲ ရိုမန္တစ္ (romantic) Aဘိုးၾကီး... သူ႔ရဲ႕
ယုဇနမခင္ပ်ိဳထဲက စာသားေတြကို က်မက သူ႔ေရွ႕မွာ ရြတ္ျပရင္ ေတာ္စမ္းပါဟာ.. ဆိုျပီး
ရွက္ေနတတ္တ့ဲ ေမာ္ဒန္Aဘိုးၾကီးေပါ့။ က်မက တခ်ိဳ႔ ဆရာ ဆရာမေတြကို ေ၀ဖန္ရင္ Aင္းး
Aဲလိုကေတာ့ ၾကံဳရမွာပါပဲဟာ...လို႔ ေရႊျပည္ေAး ေလသံန႔ဲ ေျပာတတ္ေသး။ ဆရာေဇာ္ကေတာ့
ေမျငိမ္း... ဟိုလို မေရးနဲ႔ ဒီလိုေရး.. လို႔ တခါမွ မေျပာဖူးပါ။

ဆရာတို႔ဆီက ရသမွ် ဗဟုသုတေတြကို က်မ ေလာဘတၾကီး စုပ္မ်ိဳယူေနတဲ့ ကာလေတြေပါ့။

ဟဲဟဲ.. AဲဒီAခ်ိန္တုန္းက က်မတို႔၀ိုင္းကို ဌာနကေခၚတာ ဒန္္ဒန္Aုပ္စုတ့။ဲ (ေမာ္ဒန္ကို ေျပာတာ)။

AဲဒီAခ်ိန္မွာ ကိုသာခ်ိဳတို႔ ကိုေဇာင္းထက္တို႔ကို ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေရးလို႔ဆိုျပီး ဌာနက တခ်ိဳ႔ေသာ

ေရွးရိုးစြဲ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးမ်ားက ေခၚဆူတာတို႔ မ်က္ႏွာသာမေပးတာတို႔ လုပ္ေနခ်ိန္။
က်မခမ်ာလည္း ခရီးသြား၀တၳဳလို ျပည့္တန္ဆာAေၾကာင္းေရးလို႔.. ေနာက္ မိန္းကေလးက
ခ်စ္တ့A
ဲ ေၾကာင္းေတြေရးလို႔ ဆရာမတေယာက္Aေနနဲ႔ ျမန္မာစာမဟာ၀ိဇၨာ ေက်ာင္းသူ
တေယာက္Aေနနဲ႔ မေရးသင့္ဘူး.. တို႔၊ Aေရးရဲလြန္းတယ္တို႔ ေခၚ ေခၚေျပာခံရ..
AေနAထိုင္ကလည္း မတတ္ေတာ့ မ်က္ေစ့စပါးေမႊး စူးခံရ။ (တကယ္ေတာ့ Aံ့ၾသစရာပါပဲ..
ျမန္မာစာလို ဌာနၾကီးမွာ Aႏုပညာလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာကို နားမလည္တ့ဲ လူၾကီးေတြ ရွိေနတာ..
Aဲဒါေတြလည္း မေမ့)။

တကယ္ေတာ့ Aဲဒီ မဟာ၀ိဇၨာႏွစ္Aတန္းမွာ က်မ မေပ်ာ္ခ့ပ

ဲ ါဘူး။ ေက်ာင္းမွာသာ ေပ်ာ္တာ။
စာသင္ခ်ိန္ေတြ ကိုလည္း စိတ္တိုင္းမက်။ က်မကလည္း ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ခံစားသလားမသိ။
က်မက ေမာ္ကြန္းဆိုလည္း ေမာ္ကြန္းေတြရဲ႕ AေရးAသားAဖြ႔A
ဲ ႏြဲ႕ကို Aေသးစိပ္
လိုက္ခ်င္တာ..။ ေမာ္ကြန္းေရးရျခင္းAေၾကာင္းတို႔ သမိုင္းေနာက္ခံတို႔ဆိုတာေတြက ျမန္မာစာ
မဆန္ဘူးလို႔ ထင္။ ေနာက္ ေရွးကဗ်ာဆိုလည္း Aဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုေတြးလဲ.. ဘယ္လိုေရးလဲ..
ဘယ္လို ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရွိလ.ဲ . ဆိုတာေတြ Aေသးစိတ္ လိုက္ခ်င္တာ။ န၀ေဒးဆိုလည္း
သူ႔Aဖြ႔A
ဲ ႏဲ႔က
ြ ို Aေသးစိတ္ လိုက္ခ်င္.. နတ္သွ်င္ေနာင္ဆိုလည္း သူ႔စကားလံုးAသံုးေတြ
ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ခ်င္။ စာေပေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ ကေတာ့ စာAုပ္ထဲ
ရွာဖတ္ဖို႔ပဲလို႔ ထင္တာပဲ။ ဒီလိုန႔ဲ Tutorial ေတြမွာ ေျဖတဲ့ က်မရဲ႕Aေျဖေတြက ျပႆနာ စ
ျဖစ္လာတယ္။ (က်မေရွ႕မွာ Aင္မတန္ ခၽြန္တ့ဲ ေက်ာင္းသားၾကီးႏွစ္ေယာက္ Aဲလို ေထာ္ေလာ္
ကန္႔လန္႔ႏိုင္မႈေၾကာင့္ မဟာ၀ိဇၨာကေန Aေ၀းၾကီးကို လြင့္သြားခဲ့ရဖူးတဲ့ သာဓကလည္း ရွိပါတယ္)။
ဒါေပမဲ့ ေဖာက္ထြက္ေတြးတာကို ခြင့္မျပဳတဲ့... တေသြး တသံ တမိန္႔ ဆန္တ့ဲ စနစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ က်မ
ဘယ္လိုမွ မလိုက္နာခ်င္ ခဲ့ပါ။

ေျပာသာ ေျပာရတယ္.. က်မကလည္း သိပ္ေတာ့ Aလုပ္မဟုတ္လွ။ ရကန္ရဲ႕

Aကန္Aေက်ာက္ဖ႔ေ
ြဲ တြကို ေျဖရင္း Aကန္Aေက်ာက္ေတြေကာင္းေပမဲ့ တျခားသူေတြကို
Aသားလြတ္ Aပုပ္ခ်တဲ့ ယU္ေက်းမႈမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားရဲ႕
နိမိတ္ပံုျဖစ္တယ္။ Aဲဒါဟာ ယU္ေက်းမႈတခု စာေပသမိုင္းတခုထိ တာသြားတယ္ေတြဆိုတာေတြပါ
ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္Aျဖစ္ ေရးတာေလ။ ငယ္စိတ္ ငယ္မာန္န႔ေ
ဲ ပါ့။

ဒါနဲ႔ပ.ဲ . ကိုယ္ကလည္း paper တခုေျဖတာမွာ Aားနည္း.. (သူမ်ားေတြလည္း တခုစီမွာေတာ့

Aားနည္းတယ္ ေျပာတာပဲ)။ Aင္းး က်မကေတာ့ ေခါင္းမာတာကိုလည္း ေလွ်ာ့မေပးခ်င္တ့ဲ
Aခိုက္။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးAျဖစ္ စာေမးပြဲက်ပါေတာ့တယ္။ မဟာ၀ိဇၨာတန္းစာေမးပြဲမွာ က်မ
ေသေသခ်ာခ်ာ က်ပါေတာ့တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ၁၉၈၇ ဟာ ျမန္မာစာဆရာမဘ၀
တိုက္ပြဲ၀င္ကာလေတြရဲ႕ Aစပ်ိဳးခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ့္Aားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ က်တာမို႔ က်မ ၀မ္းပမ္းတနည္းေတာ့ မရွိခ့ပ
ဲ ါဘူး။ ျပီးေတာ့ က်မခ်စ္တ့ဲ
တကၠသိုလ္ရင္ခြင္မွာ.. ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနရ ေနရေပါ့ ....။

+++++

ဓာတ္ပံုေတြကို ျမန္မာက်ဴးပစ္က ရတာပါ။

(Aႏွစ္၂၀ေက်ာ္ၾကာခဲ့ျပီမို႔ တခ်ိဳ႔ Aခ်က္လက္မွားေနတာေတြေတြ႔ရင္ ျပင္ေပးၾကပါUီးေနာ္..)

Zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၁၉၈၈ ၾကီးကို ေက်ာ္သြားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ

က်မစိတ္၀င္တစားေတြးေနမိတာတခုက ဗမာျပည္က က်မတို႔Aရြယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြထဲမွာ
၈၈ က ဘယ္ေလာက္ လႊမ္းမိုး Aေရးပါခဲ့သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ ၈၈ ထဲမွာ က်မတို႔ Aရြယ္ေတြထဲမွာ
Aေတာ္မ်ားမ်ား ဘ၀ေတြ တိုက္ရိုက္ ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္ သလို ေျပာင္းလဲသာြ းခဲ့ၾကရတယ္။
တိုက္ရိုက္ မေျပာင္းလဲဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ Aဆိုးဘက္ကို Uီးတည္တ့ဲ Aေျပာင္းAလဲေတြဟာ ၈၈
ကေန စခဲ့တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

+++++

မွတ္မိသေလာက္ ၁၉၈၇ ရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္မွာ က်မတို႔ ႏွစ္ဘက္မိဘေရွ႕မွာ ေစ့စပ္ပါတယ္။

လာမယ့္ ၁၉၈၈ ေမမွာ လက္ထပ္မယ္ေပါ့။ Aေၾကာင္းရင္းးကေတာ့ သူက ဖိုင္နယ္ စာေမးပြဲျပီးျပီ။
ဘြ႔ရ
ဲ ေတာ့မယ္။ က်မက ေက်ာင္းမွာ ဆရာမငယ္ငယ္ေလး။ (သူက စိတ္မခ်ဘူးလို႔ေတာ့
မေျပာပါဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ဘက္မိဘ သိေတာ့ Aိေျႏၵရတယ္ေပါ့။ က်မကလည္း
မဟာ၀ိဇၨာေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲ ေျဖAျပီး.. က်မယ္လည္း မထင္ေသး။ ဒီလိုန႔ဲ ေစ့စပ္ၾက..
ႏွစ္Aိမ့္တAိမ္ ၀င္ထြက္ၾကေပါ့။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ က်မက က်မရဲ႕ ေနာက္ထပ္ျမသီလာျဖစ္တ့ဲ
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ၾကီးနဲ႔ ပတ္သက္ရျပန္တာေလ..။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ကံေကာ္ရိပ္..
ေရတမာရိပ္လို႔ တင္စားသလိ.ု . လိႈင္ကို ကုကၠိဳရိပ္လို႔ တင္စားသလို.. RIT ကိုေတာ့
စြယ္ေတာ္ရိပ္လို႔ တင္စားၾကပါတယ္။

သူက စက္မႈတကၠသိုလ္က ပါေမာကၡတေယာက္ရဲ႕သားမို႔ Aဲဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ

ေနရပါတယ္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆင္၀င္ေရွ႕ကေန

ဗိသုကာဌာနဆီဆင္းတဲ့ စၾကံ ၤ Aမိုးလမ္းေလးAတိုင္း ဆင္း..(ပံုထဲက လမ္းေလးAတိုင္းေပါ့)။
ျပီး.. ဂ်ီေဟာေဆာင္ေရွ႕က ျဖတ္.. တည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္.. ေဘာလံုးကြင္း Aဆံုး
ညာဘက္ျခမ္းက ျခံက်ယ္ၾကီးေတြရဲ႕ တတိယေျမာက္ျခံထဲမွာ က်မ ၁၀ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့တာေပါ့။ Aဲဒီ
ေခတ္Aဆက္ဆက္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတင္ခ့ရ
ဲ ာ Aဲဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သိပ္မၾကာခင္..
ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္လို႔ က်မတို႔ လံုးလံုး မထင္ခ့ၾဲ ကပါဘူး။ Aဲဒီ စြယ္ေတာ္ရိပ္ ျမသီလာကေတာ့
က်မရဲ႕ တတိယAိမ္။ ေႏြးေAး.. ေမတၱာေပါင္းကူး.. ေမာ္လျမိဳင္ဆိုင္..။ ေက်ာင္းေရွ႔က
ေရပန္းစင္ေလးဟာ က်မ ညေန ညေန လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ထိုင္တ့ေ
ဲ နရာ။ ေက်ာင္းေရွ႔က
ကိုထိန္ရဲ႕ ေန၀န္းႏွင္းဆီ စာAုပ္ဆိုင္ေလးဟာ က်မရဲ႕ ဒုတိယ လမင္းတရာ..။

Aဲလိုန႔ဲ စက္တင္ဘာမွာ မဆလAစိုးရက ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ တရားမ၀င္ ေၾကျငာပါတယ္။

ႏွစ္ဘက္မိဘ ရွိသမွ်ေလး မည္းကုန္။ ပိုဆိုးတာ ေယာကၡမေလာင္းေတြခမ်ာ က်မတို႔Aတြက္သံုးဖို႔
ေရႊေရာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ မည္းကုန္။ ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ ေAာင္စာရင္းထြက္တာမွာ က်မ
က်ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ A့ံၾသစရာေကာင္းတာက ေက်ာင္းေပ်ာ္လို႔ ေက်ာင္းေတာင္
မျပီးခ်င္ေသးေပမဲ့ မိန္းမယူခ်င္လို႔ စာေမးပြဲ ေသခ်ာ ေျဖခဲ့တယ္ဆိုတ့ဲ သူလည္း စာေမးပြဲ
က်ပါေလေရာ။ (တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ ၈၈ ပါပဲ)။ ႏွစ္ဘက္မိဘလည္း
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ မဂၤလာေဆာင္ ဖို႔ကလည္း Aားလံုး စီစU္ျပီး။ ဒုကၡ..။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာေမးပြဲပဲ ေရွ႔ႏွစ္ေတာ့ ေAာင္မွာေပါ့ ဆိုျပီး ေရွ႔ဆက္တိုးလို႔သာ
ျပင္ရေတာ့တာေပါ့။

မတ္လ ၁၃ရက္... မွတ္မွတ္ရရကိုပဲ Aဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔။ တနဂၤေႏြဆို က်မက သူတို႔Aိမ္မွာ

တခုခု လုပ္စားတတ္လို႔ တေနကုန္ ရွိေနတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ တနဂၤေႏြဆို စြယ္ေတာ္ရိပ္က
ပိုေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလိုပဲ။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ လူAမ်ားစုက စိတ္ေAး လက္ေAး ပံုစံေလးေတြန႔ဲ
စည္ကားေန တတ္တယ္ေလ။ က်မက မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) ျပန္မွာမို႔ Aျပန္ဆို
Aင္းစိန္ဆူးေလကားေတြက ေခ်ာင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မက ေAးေAးေဆးေဆးမွျပန္ေနက်။
Aဲဒီညမွာလည္း က်မ ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာတာပါ။ ဘာတခုမွ မထူးခဲ့။ ဒါေပမဲ့
က်မAိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ
ျပႆနာျဖစ္တယ္ .. စစ္တပ္က ၀င္ပစ္ကုန္ျပီတ့။ဲ

Aဲဒီည.. သူတို႔ တAိမ္လံုး Aိမ္ေဘးျခံ၀င္းထဲက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြၾကားထဲ ၀င္ပုန္းေနရတဲ့

ေက်ာင္းသားေတြ Aတြက္ ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း.. ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ ကေန
ကိုးမိုင္တရုတ္ သင္းခ်ိဳင္းဘက္ထိ ေျပးထြက္သြားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြAတြက္ ဆုေတာင္းရင္း...
ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ကိုစိုးႏိုင္Aတြက္ ဆုေတာင္းရင္း... Aိမ္ေတြမွာ ေရစင္ေတြထဲပါမက်န္ လွန္ေလွာ
ရွာေဖြေနတဲ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္ ေတြကို တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ၾကည့္ရင္း.... တာ၀န္န႔ဲ
ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ သူတို႔Aေဖကို ေစာင့္ရင္း... တညလံုး ငုတ္တုတ္ မိုးလင္းသြား
ခဲ့ရတယ္... တဲ့။

Aဲဒီညမွာ စစ္တပ္လက္ခ်က္န႔ဲ ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးတာကိုပဲ က်မတို႔ သိလိုက္ရတယ္..။ Aဲဒါဟာ

Aဲဒီေန႔ရက္ကစလို႔ စစ္တပ္လက္ခ်က္န႔ဲ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ က်ဆံုးဖို႔ရဲ႕ Aစျဖစ္တယ္လို႔
က်မတို႔ မသိခ့ၾဲ ကေသးဘူး။ စစ္တပ္လက္ခ်က္န႔ဲ ျမန္မာတျပည္လံုး က်ဆံုးဖို႔ရဲ႕
Aစျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း က်မတို႔ မသိခ့ၾဲ ကေသးဘူး။ ခု ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္မွာ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့
Aဲဒီ ၁၃ရက္မွာပဲ ဗမာျပည္တျပည္လံုး ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ခံရတာေတြ.. Aသတ္ခံရျခင္းေတြ
စခဲ့တယ္ဆိုတာကို သိေနခဲ့ရပါျပီ။

+++++

ေနာက္တေန႔ ၁၄ရက္ေန႔မနက္ Aိမ္ကို ဌာနမွဴးက ဖုန္းဆက္ပါတယ္..။ Aေရးေပၚ

Aစည္းေ၀း..တဲ့။ လိႈင္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတင္းေတြ သိျပီး ျဖစ္ေနပါျပီ။
ေတာက္တေခါက္ေခါက္န႔ေ
ဲ ပါ့။ က်မတို႔ ဆရာဆရာမ Aားလံုး စပယ္ရွယ္ဂ်ဴတီ..တဲ့။

ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ ၁၄ရက္ တနလၤာေန႔မွာ RIT ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ Aနီးစပ္ဆံုးျဖစ္တ့ဲ လိႈ္င္တကၠသိုလ္မွာ

က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို လႈပ္ရွားမႈသိသိသာသာ မျဖစ္ေသးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့
RIT မွာ Aာဏာပိုင္ေတြန႔ဲ AေပးAယူလုပ္ေနၾကတုန္းမို႔ Aေျခေနၾကည့္ေနၾကတဲ့သေဘာဆိုတာ
ေနာက္မွ ရိပ္မိပါတယ္)။ Aဲဒီတေန႔ဟာ တခုခုကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကရင္းနဲ႔ Aခ်ိန္ကုန္သြားပါတယ္။
RIT ေက်ာင္း၀င္းကိုေတာ့ ၀င္ေပါက္ေတြ Aားလံုး ပိတ္လို္က္ျပီး Aေစာင့္ေတြ
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ခ်ထားျပီလို႔ သူက ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ို႕
Aဖမ္းခံရျပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရွိေနၾကတုန္းပဲ.. တဲ့။

ေက်ာင္းကAျပန္ ညေန၃နာရီေလာက္မွာ Aိမ္မျပန္ေသးဘဲ က်မ RIT ဘက္ ထြက္ခ့ပ

ဲ ါတယ္။
ဆင္းရဲသားဂိတ္ကေလးမွာ ေက်ာင္းလံုျခံဳေရးေတြန႔.ဲ .။ ဆရာၾကီးေတြန႔။ဲ က်မကို သိေနတဲ့
သူေတြရွိေနတာမို႔ ၀င္ခြင့္ေပးပါတယ္။ Aဲဒီ ဆင္းရဲသားဂိတ္ကေလးေနာက္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ
ေက်ာင္းသားေတြက Aမွတ္တရ Aုတ္ဂူလုပ္မယ္ဆိုလား..။

ေက်ာင္းဆင္၀င္ေAာက္န႔ဲ ေရပန္းစင္တ၀ိုက္မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ရုံးစု ရံုးစု..။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက တင္းမာ Aံု႔မိႈင္း ေနၾကပါတယ္။ RIT ဟာ စစ္ပြဲျပီးစ
စစ္ေျမျပင္လိုပ.ဲ .။ က်မ သူ႔Aိမ္ရွိရာဆီကိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ က်မကို
ဘာလို႔လာသလဲလို႔ ဆူပါတယ္။ က်မကေတာ့ Aေျခေနသိခ်င္တာပါပဲ။

Aဲဒီေန႔မွာပဲ Aာဏာပိုင္ေတြက ကိုဖုန္းေမာ္ကိစၥကို ရပ္ကြက္ရန္ပြဲကေန ေက်ာင္းသား ေတြဘက္က

လြန္က်ဴးလို႔ ေျဖရွင္းရာကပဲ လက္လြန္သြားသေယာင္ သတင္းလိမ္လိုက္တ့A
ဲ တြက္
စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆြေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ Aေဖကေတာ့
ပြဲမေသးေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေနျပီ။ Aမွန္Aတိုင္းေျပာရရင္ က်မကေတာ့
စစ္တပ္မိုက္ရိုင္းတယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ တိမ္တိမ္ေလး ေတြးေနခဲ့တာပါ။

မတ္လ၁၅ရက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ သိသိသာသာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိလာတယ္။

ေန႔လယ္ေလာက္ က်ေတာ့ စာေတြေ၀တာ ကပ္တာေတြ ရွိလာျပီ။ ဆရာဆရာမေတြက
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ရုံးစုရံုးစုေလးေတြ ရွိလာျပီ။ မြန္းလြဲက်ေတာ့ မိန္းထဲမွာ
ေက်ာင္းသားေတြ တရားေဟာတယ္တ့ဲ..။ ဆရာတခ်ိဳ႕ ဆရာမတခ်ိဳ႕ Aိတ္ေတြျပင္.. လစ္ဖို႔
ေခ်ာင္း။ က်မထိပ္ဆံုးကေပါ့။

+++++

မတ္လ၁၅ရက္ရဲ႕ ေန႔လယ္မွာပဲ ေတာင္ငူကင္တီး Aရွည္ၾကီးဆိုင္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ (Uီးခ်စ္ဆိုင္န႔ဲ

Aရွည္ၾကီးၾကား) ငွက္ေပ်ာပင္Aုပ္ေAာက္မွာ Aံ့ဘြယ္တို႔ ေလးငါးေယာက္ က်ိတ္က်ိတ္
က်ိတ္က်ိတ္..။ ဖေယာင္းစကၠဴမွာ စာေတြလည္း ေရးၾက။ လွည့္ထုတ္ထားတဲ့
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စာရြက္ေတြေရာ..။ ဒီတခါေတာ့ ကဗ်ာေတြမဟုတ္..။ ေက်ာင္းသား
သတင္းကို လိမ္ေၾကျငာ တာ ေက်ာင္းသားထုၾကီးAေနနဲ႔ လက္မခံဖို႔.. ေက်ာင္းသားေတြကို
တမင္သက္သက္ ပစ္သတ္တာျဖစ္တ့ဲ Aေၾကာင္း..။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားAခြင့္Aေရးေတြ..။
မဆလရဲ႕ မတရားမႈေတြ..။ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ကို သတိတရ ထည္႔ေျပာထား တာလည္း ပါတယ္။
Aဲဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြစ စုျပီေပါ့။ ေနရာ ကြက္ကြက္ျပီး တရားေဟာတာေတြ
ရွိတယ္ေျပာေပမဲ့ က်မက ဘြယ္တို႔နားမွာ ရွိေနလို႔ မသိခ့။ဲ Aဲဒီေန႔ Aိမ္Aျပန္မွာ သူတို႔္ေရးခိုင္းတဲ့
စာတခ်ိဳ႕ ေရးဖို႔ ပါလာတယ္ေလ။ က်မဆီမွာက ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ Aထိမ္းAမွတ္ ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ
ရွိေနတာမို႔ Aဲဒီထဲက ကဗ်ာေတြ စာစုေတြ ေရးထားဖို႔။ နက္ဖန္ နံရံေတြမွာ ကပ္မယ္ေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္
ျမိဳ႕ထဲေတြAထိတ့။ဲ

+++++

မတ္လ ၁၆ရက္ေန႔.. ဗုဒၶဟူးေန႔။

Aိမ္က ထြက္ကတည္းက က်မ လိႈင္ကို လံုး၀ မသြားေတာ့ဘဲ မိန္းထဲပဲ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။
RIT ထဲ ပိတ္မိေနတဲ့ သူကေတာ့ နကိုတည္းက ခပ္ေAးေAးသမားမို႔ က်မကိုလည္း Aိမ္မွာပဲ
ေနရမတဲ့။ က်မနဲ႔သူ Aေခ်Aတင္ျဖစ္ရေသးတယ္။ က်မ မိန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ
တရားေဟာတာ RC ေရွ႔မွာတဲ့။ ေနရာတိုင္းမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားးေတြ ရံုးစု.. ရံုးစု..။ က်မ
ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕ေန RC ဘက္ ေလွ်ာက္ထြက္လိုက္တယ္။ RC ရဲ႕ ေရွ႔ဘက္
Aမိုးျပားေလးေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသူေတြ.. တကယ္ပဲ တရားေဟာေနၾကတာ။ ေဒါနဲ႔
ေမာနဲ႔.. ဟန္န႔ဲ မာန္န႔.ဲ .။ AဲဒီAခ်ိန္က်မွ က်မ ၾကက္သီးေတြ ထလာတယ္။ တေယာက္က က်မကို
လက္ေမာင္း လာဆြဲတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္။ နင့္ကို ဘြယ္ေစာင့္ေနတယ္တ့.ဲ .။
သူ႔ေနာက္လိုက္ သြားေတာ့ RC ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းAခန္းေလးထဲမွာ Aံ့ဘြယ္... ေရွ႔မွာ
စာကူးစက္တစ္လံုးနဲ႔ Aလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလည္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ wax
ေရးလက္စ..။ က်မပါလာတဲ့ စာရြက္ေတြ ထိုးေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ ေနာက္ထပ္ပို
Aလုပ္ရႈပ္သြားတယ္။ Aံ့ဘြယ္က ထြက္လိုက္၀င္လိုက္..။

Aဲဒီတုန္းမွာပဲ.. စစ္တပ္လာတယ္..တဲ့။ ဒိုင္းေတြ ဒုတ္ေတြကိုင္တ့သ

ဲ ူေတြလည္း ပါတယ္..တဲ့။
Aဲဒီတုန္းက လံုထိန္းလို႔ မေသခ်ာၾကေသး။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေနရာယူထားၾကျပီတ့။ဲ
ဘာလုပ္ၾကမလဲ.. ဘာလုပ္ၾကမလဲ.. ေခြးေတြ.. ေခြးေတြ.. စစ္ေခြးေတြ.. ၀င္လာျပီ... တဲ့။
နည္းနည္း ေAာ္ၾကဟစ္ၾက ရွိလာတယ္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း မလာေသးပါဘူးတဲ့။
ကန္ေပါင္ဘက္သြားတယ္တ့။ဲ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕ကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာဘသန္းဟက္
ေရာက္လာတယ္တ့။ဲ က်မကေတာ့ AဲဒီAခန္းထဲမွာပဲ စာရြက္ေတြ စီေနတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ
Aံ့ဘြယ္က က်မကို စာကူးစက္Aတြက္ မင္လိုတယ္.. လွည္းတန္းမွာ သြား၀ယ္တ့။ဲ နင္က
ဆရာမဆိုေတာ့ ေAးေဆးပဲ..တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မ ျပန္ထြက္ရတယ္။ ဂ်ပ္စင္ဘက္ကေန.. Aဲဒီမွာေတာ့
လံုထိန္းေတြ မေတြ႔။ ေနာက္ စံရိပ္ျငိမ္ထဲက ဆိုင္တဆိုင္မွာ ရတယ္။ ၀ယ္ျပီးျပန္လာေတာ့လည္း
Aဲဒီလမ္းAတိုင္း..။

က်မ RC ျပန္Aေရာက္... လာကုန္ပီ... လာကုန္ပီ.. ရိုက္တယ္.. ရိုက္တယ္..။ ငိုသံေတြ။

ဘြယ္ေရာက္လာျပီး က်မကို လက္ေမာင္းကိုဆြဲျပီး နင္လစ္ေတာ့ .. နင္ကဆရာမ ..
မိလို႔မျဖစ္ဘူး...တဲ့။ မလစ္ဘူး... ဒီမွာပဲ ေနမယ္.. လို႔ က်မေျပာေနတုန္း.. ေက်ာင္းသား တေယာက္
ေျပး၀င္လာတယ္။ ငွက္ၾကီးေတာင္ဓါးတလက္ ဘယ္က ရလာတယ္ မသိ။ သူက
ငိုလည္းကငိုေနတယ္။ ေခြးေတြ ရိုက္ကုန္ပီဗ်.. ဆရာမ.. က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ... ။ ဆရာမ
ဒီဓါးယူထား.. ဒီေခြးေတြ လာရင္ ခုတ္ပစ္တ့။ဲ ေခြးလိုေကာင္ေတြ..ဆိုျပီး က်မလက္ထဲ ဓါးထိုးေပးျပီး
သူ စကားဆက္မေျပာဘဲ ငိုတယ္။ က်မ ဓါးကိုင္ျပီး ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မလည္း
ငိုတာပဲ။ (Aဲဒီေက်ာင္းသား.. ခု ဘယ္ေရာက္ေနျပီမသိ.. က်မ Aျမဲသတိရတယ္)။

Aျပင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပး လႊား။ Aံ့ဘြယ္က က်မကို ဆြဲျပီး ပထ၀ီဌာနဘက္

တြန္းလႊတ္တယ္။ နင္သြားေတာ့..တဲ့။ ေAာ္လည္းေAာ္ေသး။ ေနာက္ေတာ့
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ က်မလက္ကို ဆြဲျပီး.. ဆရာမ လာ.. ခ်ကုန္ျပီဆိုျပီး ေျပးၾကတာ။
ဘြ႔ႏ
ဲ ွင္းသဘင္ရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းက သံတိုင္ေလးေကြးေနတဲ့ Aေပါက္ထိ.. သူတို႔ က်မကို
တြန္းထည့္။ ဆရာမ ရိုးမရိပ္သာဘက္ေျပး..တဲ့။ (ေနာက္ပိုင္း AဲဒီAေပါက္ေလးကို
ျပန္လာ၀င္ၾကည့္ေတာ့ လြယ္လြယ္န႔ဲ ၀င္မရ)။

(က်မ ေျပးခဲ့တ့ဲ
သံတိုင္AေကြးAေပါက္ကေလးက Aဲဒီနားမွာပါ)

Aဲဒီေန႔က က်မ ငိုရင္းေျပးရင္း ရိုးမရိပ္သာထဲကေန ဘယ္လို စံရိပ္ျငိမ္ေရာက္လာလည္း

မမွတ္မိေတာ့။ လွည္းတန္းလမ္းမၾကီး ပိတ္ထားလို႔.. က်မ ရသေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာ..
သမိုင္းလမ္းဆံု မွတ္တိုင္ထိ။ Aဲဒီက်မွ Aင္းစိန္ဘက္သြားမယ့္ ကားတစီးေတြ႔ရလို႔ ျမိဳ႕ထဲမျပန္ရဲဘဲ
RIT ဘက္ျပန္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ သူ႔Aိမ္ေရာက္မွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မထမီက ေဒါင္လိုက္ၾကီးျပဲလို႔..။

Aဲသလို က်မျပန္ေနခ်ိန္မွာပဲ.. စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေရွ႕မွာ

ျမန္မာစာေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ (ကိုတင္ေAးနဲ႔ ကိုညိဳထြန္း)က ခြပ္ေဒါင္းAလံကို
ေက်ာင္းသားAုပ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေျမမွာ ခြပ္ေဒါင္းAလံကို ပထမဆံုး
ျပန္ထူေစႏိုင္ခ့တ
ဲ ာ။ ျပီးေတာ့ Aင္းလ်ားရဲ႕ တံတားျဖဴက တံတားနီ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ။
Aံ့ဘြယ္Aပါ၀င္ ေက်ာင္းသားေတြ Aဖမ္းခံခ့ရ
ဲ တာ..။ ေက်ာင္းသားေတြ ထပ္ျပီး
Aသက္ေပးခဲ့ၾကရတာ..။ (ေနာက္Aပိုင္း ေတြမွာ Aဲဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္Aေၾကာင္း
ေရးပါUီးမယ္။ ေရွ႔မွာ က်မတမင္ခ်န္ခ့တ
ဲ ့ဲ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ေပါ့)။

+++++

(ဓာတ္ပံုေတြ ကေမာင္ရင္ဆီက ယူထားတာပါ)

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

ေရွ႕Aပိုင္းေတြမွာ က်မ တမင္ခ်န္ထားခဲ့တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္... ကိုတင္ေAးနဲ႔

ကိုညိဳထြန္းဆိုတာ....။ စစ္Aစိုးရက ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လမွာ ကြန္ျမဴနစ္ယူဂ်ီဆိုျပီး
ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ရွည္ခ်ခံခ့ရ
ဲ တဲ့သူေတြေပါ့။ Aဲဒီထဲက ကိုတင္ေAး ဆိုတာက က်မ ေမျငိမ္းဆိုတ့ဲ
နာမည္ကို စသံုးျပီး ထုတ္တ့ဲ ပထမဆံုးကဗ်ာစာAုပ္ထဲက ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္း။ ေနာက္.. ပထမဆံုး
မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကို Aတူတူ သြားခဲ့တ့ဲ သူငယ္ခ်င္း။ ျပီးေတာ့ စာနယ္ဇင္းသမားေတြထိုင္ရာ မုတ္ဆိတ္
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ Aတူတူ ပထမဆံုးထိုင္ခ့တ
ဲ ့ဲ သူငယ္ခ်င္း။ က်မနဲ႔ တကၠသိုလ္ဘ၀မွာ
ရွားရွားပါးပါး Aဖြဲ႕Aက်ဆံုး Aရင္းႏွီးဆံုး ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ ေထာင္ထဲမွာ
၁၆ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့ရျပီး Aျပင္ထြက္လာေတာ့ က်မက ဗမာျပည္မွာ မရွိေတာ့။ မႏွစ္က... သူ ဘယ္လိုမွ
ေနမျဖစ္ေတာ့လို႔ ဗမာျပည္ထဲက ထြက္လာရပါတယ္။

Aဲဒီေနာက္... က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ့ ဘ၀ေတြ Aခ်ိန္ေတြ Aမ်ားၾကီး

ေျပာင္းသြားၾက ေပမဲ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ ်င္းႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘာမွ ကြာဟမသြားခဲ့တာ Aံ့ၾသစရာ..။
က်မ ျမသီလာ... ေရးေနေတာ့ သူ Aားေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕ က်မ ေမ့ေနတာေတြ သူျပန္ေျပာျပတယ္။
သတိေပးတယ္။ က်မက Aျပင္မွာ ဘ၀ေတြAစံု ျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့ တခ်ိဳ႕Aခ်ိန္ေတြကို ေမ့ကုန္ျပီ။
သူကေတာ့ ၁၇ႏွစ္လံုးလံုး နံရံေလးဘက္ၾကားမွာ တေယာက္ထီးတည္းျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ
သတိရAမွတ္ရစရာ Aဲဒီ နာက်င္စရာ Aျဖစ္Aပ်က္ေတြက AျမဲAသစ္ျဖစ္ေနတာေလ..။ ခု
သူေရးထားတဲ့ မတ္လ၁၃ရက္ေန႔၀န္းက်င္ကို Aမွတ္ရေစမယ့္ စာေလးတပုဒ္ တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။
က်မေရးတာထက္ ပိုAေသးစိတ္ သိခြင့္ ျမင္ခြင့္ ရေAာင္ေပါ့။

ေက်ာင္းသုံးဗလာစာရြက္ေပၚက ရွင္သန္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးAဓိပၸါယ္

ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ မ်က္စိက်တတ္တ့လ
ဲ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ယU္ပါးေနတဲ့လ၊ မတ္လ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္
မတ္လ(၁၃)ရက္၊ Aဲဒီေန႕က တနဂၤေႏြေန႕။
“မေန႕ကၾကားလား။ “
“ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ။”
“AာAုိင္တီမွာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ Aစုိးရက ေသနတ္နဲ႕ပစ္သတ္တာ
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပခ
ဲြ ်င္း ၿပီးေသသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဒဏ္ရာAျပင္းAထန္
ရသြားၾကတယ္...တဲ့။”
“ဟင္....စစ္ေ ျမျပင္မွာ မဟုတ္ဘဲ။”

တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တ့A
ဲ ခါ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲမွာ ဒီသတင္းဟာ ဓာတ္ဆီ ေလွာင္ထားတဲ့
ရပ္ကြက္ မီးထေလာင္သလုိ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံႏွံသြားပါေတာ့တယ္။ AာAုိင္တီက ေက်ာင္းသားေတြ၊
Aာစီတူးကေက်ာင္းသားေတြ၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္ကေက်ာင္းသားေတြ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္က
ေက်ာင္းသား ေတြ...ဘယ္ကေက်ာင္းသားျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားဆုိတာ ငါတုိ႕ေသြးသားေတြပဲ။
AဲဒီAခ်ိန္က Aဲဒီလုိခံစားခဲ့ၾကတဲ့Aတုိင္း... ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသားေတြ၊
ေဒသေကာလိပ္လုိ႕ေခၚခဲ့တ့ဲ နယ္ေျမတကၠသုိလ္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတ့ဲ
ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတုိ႕ ညီAစ္ကုိ ေတြရွိရာ AာAုိင္တီလုိ႕ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ဆီ
ကုိယ့္AစီAစU္နဲ႕ကုိယ္ Uီးတည္ခ့ၾဲ ကပါတယ္။

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္၀င္းထဲမွာ ကုိဖုန္းေမာ္က်ဆုံးခဲ့တ့ေ
ဲ နရာတ၀ုိက္ ေသြးကြက္ေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊
ေက်ာင္းစာAုပ္ေတြ... စတဲ့ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေနတဲ့AေျခAေနေတြကုိ ၾကယ္ပုံAုတ္႐ုိးေလး ခတ္ၿပီး
ျပသထားပါတယ္။ Aားလုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ Aားလုံးရဲ႕စကားသံေတြမွာ ကုိယ့္ေဆြမ ်ိဳးသားခ်င္း တစ္ေယာက္
Aေသဆုိးနဲ႕ ေသလုိက္ရ သလုိ နာက်ည္းမႈAေရာင္ေတြ လႊမ္းလုိ႕ေပါ့။

ဒါေပမဲ့... ရန္သူစစ္Aစုိးရဟာ ဒီAေျခAေနကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ မတ္လ(၁၅)ရက္ ေန႕

ညေနေစာင္းမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ထဲက ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြကုိ စစ္ေ ျမျပင္ စခန္းသိမ္း သလုိ
၀ိုင္းထားလုိက္ၿပီး၊ Aေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြကုိ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႕တုိက္စစ္ၿပီး၊ Aခ်ဳပ္ကားေတြေ ပၚ
ဆြဲတင္ သြားပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ မတ္လ(၁၆)ရက္ေန႕၊ ရန္ကုန္၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသုိလ္(ရာဇူး)ထဲမွာ မေန႕က AာAုိင္တီကုိ

စစ္Aစုိးရက ၀င္သိမ္းလုိက္ၿပီဆုိတ့သ
ဲ တင္းက ဟုိးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္။ ရက္စက္ပါေပ့။ မတရားလည္း
ပစ္သတ္ ေသး၊ ဘာတာ၀န္မွလည္း မယူ၊ ျဖစ္ပ်က္ခ့တ
ဲ ့ဲသတင္းေတြကုိလည္းလိမ္ေၾကညာ၊ Aခု ငါတုိ႕
ေက်ာင္းသားေတြ ကုိ ဖမ္းသြားျပန္ၿပီ...
“ေတာက္...ဒါ လုံး၀ မတရားဘူး။”
မတရားမႈကုိ ေက်ာင္းကင္န္တင္းမွာ လက္ဘက္ရည္နဲ႕ ထုိင္မျမည္းတတ္တ့ဲ ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြဟာ...
“Aာစီတူးနဲ႕ သြားေပါင္းမယ္၊ AာAုိင္တီကုိ ခ်ီတက္မယ္ေဟ့...”
Aဲဒီလုိနဲ႕ Aဲဒီေန႕က ခ်ီတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္တပ္ႀကီးေရွ႕ဆုံးကေန ဗမာႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုတ္လွ်ိဳးေနခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢခြပ္ေဒါင္းAလံဟာ Aင္လ်ားကန္ေပါင္႐ုိးမွာ
မုိးယံဆီ တလူလူျပန္လည္ လြင့္ပ်ံ႕လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ခြပ္ေဒါင္းကုိ ျပန္ျမင္လုိက္တ့ဲ AဲဒီAခ်ိန္က ဗုိလ္ေန၀င္း စစ္Aစုိးရဟာ ေသြးထဲက စိမ့္ေၾကာက္

သြားပုံရပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ ၾကာၾကာၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ AာစီတူးAထိ Aေရာက္မခံ၊
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ကAထြက္ Aင္လ်ားကန္ေပါင္ေရွ႕မွာတင္ ခ်ီတက္လာတဲ့
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား သပိတ္တပ္ႀကီးကုိ ကန္ေ ပါင္Aဆုံး ေရွ႕ကစစ္တပ္က သံဆူႀကိဳးေတြန႕ဲ ပိတ္၊
ေနာက္ကေန လုံထိန္းတပ္က Aဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္ႏွင္းေရး Aခ်ဳပ္ကားႀကီးနဲ႕တုိက္သတ္၊ လုံထိန္း
တပ္သားေတြ AလုံးAရင္းနဲ႕ နံပါတ္တုတ္ေတြနဲ႕ ၀င္႐ုိက္ပါ ေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ မတ္လ(၁၆)ေန႕ဟာ ကုိဖုန္းေမာ္တုိက္ပြဲမွာ ဒုတိယAႀကိမ္ ေက်ာင္းသားေတြ

ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ေန႕ပါပဲ။ Aဲဒီေ န႕Aျဖစ္Aပ်က္ေတြေၾကာင့္ Aင္လ်ားကန္ေပါင္က တံတားျဖဴကုိ
Aမည္ေျပာင္းၿပီး တံတားနီလုိ႕ တြင္သြားခဲ့တာပါ။

Aဲသလုိ စစ္ပုလိပ္ရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရၿပီး ေနာက္တေန႕၊

ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ Aမရ ေဆာင္ေရွ႕၊ ေက်ာင္း၀င္းA၀င္Aုတ္တုိင္ေလးႏွစ္ခုမွာ ဗလာစာရြက္ကုိ
ဆုတ္ျဖဲၿပီး လက္ေရးAေသာ့ေလး ေတြနဲ႕ ေရးၿပီးကပ္ထားတဲ့ စာရြက္ေလးႏွစ္ရြက္ကုိ ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြ၀ုိင္းဖတ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ေက်ာက တကၠသုိလ္ဓမၼာ႐ုံထဲမွာေတာ့ စစ္ေရာင္ ေတြ၊
စစ္ကားေတြAျပည့္။

တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ကုိယ့္စာAုပ္ေလးေတြထုတ္ၿပီး၊ ကူးေတာင္ ကူးေနၾက ပါတယ္။

Aဲဒီ ဗလာစာရြက္နဲ႕ေရးထားတဲ့ထဲက ပထမတစ္ရြက္က ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ေရးတဲ့သူက
ဇာနည္ေမာ္ တဲ့။
ကဗ်ာေခါင္းစU္က Aေႀကြေစာတဲ့ၾကယ္တစ္ပြင့္။ ကဗ်ာစာသားေလးေတြကုိ မွတ္မိသေလာက္
ျပန္ေျပာရရင္
ဘုန္းေမာ္ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာေသခဲ့၊
......
......
ေက်ာင္းသားနဲ႕ေက်ာင္းသူ
ေပါင္းကူကာလက္တြဲ
......
......
ရမ္းကားသူ ဒီပုလိပ္ကုိ ႏွိပ္ၾကစုိ႕လား။
....တဲ့။
ေနာက္တစ္ရြက္ရဲ႕ ေခါင္းစU္က သတင္းမွန္ေၾကညာခ်က္။ Aစုိးရက ကုိဖုန္းေမာ္ AေရးAခင္းနဲ႕
ပတ္သက္ၿပီး၊ ေရဒီယုိကေၾကညာခဲ့တာဟာ မမွန္မကန္ လုပ္ၾကံဖန္တီးထားတာသာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္
Aျဖစ္Aပ်က္ သတင္းမွန္က ဒီလုိပါဆုိၿပီး ေရးသားထားတာပါ။

Aခုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဒါေတြဟာ Aႏွစ္(၂၀)ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္... က်ေနာ္တုိ႕ ရင္ထဲမွာ ခုနေလးတင္

ျဖစ္သြားခဲ့သလုိ စစ္Aာဏာရွင္ဆန္႕က်င္ေရးေသြးေတြဟာ ေႏြးေထြးေနဆဲပါ....

ဲဒီAေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္ေတြးရင္း၊ က်ေနာ္ဖတ္ခ့ဲရတဲ့ လက္ေရးကေသာကေမ်ာနဲ႕ ဒီကေန႕Aထိ

ဘယ္သူမွန္း မသိရတဲ့ ေက်ာင္းသူ သုိ႕မဟုတ္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္စီက ေရးထားတဲ့ Aဲဒီဗလာ
စာရြက္ႏွစ္ရြက္မွာ ေဖာ္ျပေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးAဓိပၸါယ္ေတြကုိ ေဖာ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။
သတင္းမွန္ေၾကညာခ်က္လုိ႕ ဗလာစာရြက္ေလး နဲ႕ေရးၿပီး၊ Aမရေဆာင္ေရွ႕Aုတ္တုိင္ေလးမွာ
ဘာေၾကာင့္လာကပ္ထားရတာလဲ.ဲ ..
ဒီမုိကေရစီမ့တ
ဲ ာ၊ သတင္းေတြပိတ္ဆုိ႕ထားခံရတာ၊ Aမွန္တရားကုိ ဖုံးကြယ္ထားခံရတာေတြ ကုိ
ေက်ာင္းသုံးဗလာစာရြက္ေလးတစ္ရြက္၊ ေဘာပင္န္ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဆန္႕က်င္ျပလုိက္တာပဲ
မဟုတ္လား...

ၿပီးေတာ့ ဇာနည္ေ မာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးထဲမွာပါတဲ့ ကဗ်ာစေတြကုိ ၾကည့္ပါUီး...

ဘုန္းေမာ္ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာေသခဲ့...
ဖိႏွိပ္မႈကုိ မေၾကာက္မရြံ႕ရင္ဆုိင္ခ့တ
ဲ ယ္ဆုိတ့ဲ Aဓိပၸါယ္။

ေက်ာင္းသားနဲ႕ ေက်ာင္းသူ ေပါင္းကူကာလက္တြဲ...

ဒါ ညီညတ
ြ ္ေရးကုိ ေဖာ္ေဆာင္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူးလား...
ရမ္းကားသူ ဒီပုလိပ္ကုိ ႏွိပ္ၾကစုိ႕လား....တဲ့
လြန္ခ့တ
ဲ ့A
ဲ ႏွစ္(၂၀)က ဗလာစာရြက္Aၾကမ္းေလးေပၚက လက္ေရးေသာ့ေသာ့ေလးေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့
ကဗ်ာ စာသားထဲက ႏုိင္ငံေရးAဓိပၸါယ္ေတြကုိ ျပန္ေဖၚၾကည့္လုိက္ေတာ့...
ရမ္းကားသူ စစ္Aာဏာရွင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕ဆက္လက္ ႏွိပ္ကြပ္ၾကရUီးမယ္၊ တုိက္ပြဲ၀င္သြားၾကရ
Uီးမယ္... ဆုိတာပဲ ျဖစ္ေနၿပီ။ ။
တင္ေAး
(ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားAဖြဲ႕ခ်ဳပ္)

Zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

တခါက (၁၉၉၆Aေစာပိုင္းေလာက္မွာ) က်မ ဗိုလ္မွဴးတေယာက္န႔ဲ စကားAေခ်Aတင္

ေျပာဖူးတာေလးကို ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ျပီးေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက ျမန္မာစာတတိယႏွစ္
Aေ၀းသင္ေက်ာင္းသားAျဖစ္ ဘားAံေကာလိပ္မွာ လာတက္ခ်ိန္။ က်မက ဘားAံေကာလိပ္ မွာ
ယာယီ တာ၀န္ခံ ဌာနမွဴ းလုပ္ေနခ်ိန္။ သူက က်မကိုေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္Aလုပ္ကို
မလုပ္လို႔ က်ေနာ္တို႔က ထိန္းေနရတာတဲ့။ က်မကသူ႔ကို ဆရာမကလည္းျဖစ္ေ နေတာ့ ခ်က္ခ်င္း
ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါျဖင့္ ရွင္တို႔Aလုပ္ကေရာ လက္နက္မ့ေ
ဲ က်ာင္းသားေတြကို ပစ္သတ္ျပီး
ထိန္းဖို႔ေပါ့.. ဟုတ္လား.. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း သားဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔
ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္တ့ဲ သူေတြခ်ည္းပဲ.. မတရားလြန္းလို႔.. Aႏို္င္က်င့္လြန္း လို႔သာ
Aံုၾကြၾကရတာ... လို႔။
(AဲဒီAခ်ိန္တုန္းက သူက တပည့္ က်မက ဆရာမမို႔သာ က်မ Aဖမ္းမခံရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
Aဲဒီ ဗိုလ္မွဴးနာမည္ ခုထိ မွတ္မိတုန္း... ပိုျပီး မွတ္မိစရာေကာင္းတာက သူ႔မိန္းမက RIT က
ေက်ာင္းျပီးတာတဲ့။ ဂ်ီေဟာမွာ ေနခဲ့တာတဲ့။ ၁၉၉၄မွာ ေက်ာင္းျပီးတာတဲ့။ က်မက
ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ရွင့္မိန္းမက ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ.. ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပစ္သတ္ခ့တ
ဲ ့ဲ
စစ္တပ္က လူကို လက္ထပ္ႏိုင္တာလို႔။ သူ ရွဴးရွဴးရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာမ
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္မို႔လို႔.. တဲ့။ တျခား ဗိုလ္မွဴးေတြကို Aဲလို မေျပာမိပါေစနဲ႔တ့။ဲ Aဲဒီတုန္းက
ဘားAံေကာလိပ္မွာ ဗိုလ္မွဴး ၃ေယာက္ Aေ၀းသင္တက္ေနတာေလ)။

က်မ ဒါေလးကို ျဖတ္ေျပာရတာ Aေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေရးရင္..

ေပ်ာ္စရာေတြ.. လြမ္းေမာစရာေကာင္းတာေတြ.. ခ်စ္စရာေကာင္းတာေတြပဲ ေရးခ်င္တာေပါ့။
Aထူးသျဖင့္ က်မက ၀တၳဳေတာင္ Aခ်စ္Aေၾကာင္းပဲ ေရးခ်င္တ့ဲ စာေရးဆရာ။ ဒါေပမဲ့..
Aခ်စ္Aေၾကာင္းေတြထဲ ဘ၀Aေမာေတြပါသလို... ျမသီလာကို လြမ္းးရင္လည္း သူ႔ရဲ႕
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကိုပါ ထည့္လြမ္းရေပလိမ့္မယ္။ မတရားသျဖင့္ ႏွိပ္စက္ဖ်က္ဆီး
ခံခ့ရ
ဲ တဲ့ဘ၀ေတြကို ထည့္ျပီးသတိရရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွပဲ ျမသီလာAတြက္ တာ၀န္ေက်မယ္
ထင္ပါတယ္။

+++++

တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္က RIT ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခ့တ

ဲ ာဟာ
Uီးေန၀င္းရဲ႕ ေက်ာင္းသား(Aထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား)ဆိုတာAေပၚ မေက်ႏိုင္တ့ဲ
ရန္ျငိဳးေၾကာင့္ျဖစ္သလို ၁၉၈၇ စက္တင္ဘာ၅ရက္ စေနေန႔ၾကီးမွာ ၂၅က်ပ္တန္.. ၃၅က်ပ္တန္..
၇၅က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴေတြ ဒုတိယAၾကိမ္ တရားမ၀င္ေၾကျငာခဲ့စU္တုန္းက
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြက ဆူဆူပူပူ Aလုပ္ခ့ဆ
ဲ ံုးမို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
Aဲဒီစက္တင္ဘာတုန္း ကလည္း Aေဆာင္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဆိုရင္ ထမင္းစားဖို႔ ပိုက္ဆံ
မက်န္ေတာ့တ့ဲ Aထိ ျဖစ္သြားၾကရတာပါ။

Aဲဒီတုန္းက Aင္းစိန္ေစ်းဘက္မွာလည္း လုတာယက္တာေတြျဖစ္ျပီး သမ၀ါယမဆိုင္တဆိုင္

မီးရိႈ႕ခံရပါတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ မဆလAစိုးရရဲ႕ တာ၀န္မ့မ
ဲ ႈကို မေက်နပ္တ့ဲ RIT
ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က Aစိုးရပိုင္ မာဇဒါဂ်စ္တစီးကို ေက်ာင္းေရွ႔မွာ မီးတင္ရႈိ႕ပစ္ခ့ၾဲ ကပါတယ္။
Aဲဒီဂယက္ေၾကာင့္ မႏၱေလးမွာပါ ဆႏၵျပတာေတြ ရွိလာတဲ့Aတြက္ စာေမးပြဲေျဖေနတုန္း တန္းလန္း
ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ရတာေလ။ Aဲဒ ါကိုလည္း Uီးေန၀င္းက ေတးမွတ္ထားခဲ့ပံု ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ
ခု မတ္လ၁၃ရက္ကိစၥမွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ Aလြန္လည္း မဟုတ္ဘ.ဲ . ပါေမာကၡခ်ဳပ္
ေျဖရွင္းရင္ေတာင္ ရႏို္င္တ့ဲ ကိစၥေလးကို Aေၾကာင္းျပျပီး Aျပစ္မ့တ
ဲ ့ဲ ေက်ာင္းသား ေတြကို
ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခ့တ
ဲ ာ..။ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလားးးး။

+++++
မတ္လ၁၆ရက္ျပီးေနာက္ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြက တစျပင္လိုျဖစ္သြားတယ္။
ဆရာဆရာမေတြက ေက်ာင္း၀င္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္ယူရမယ္ တဲ့။ RIT ကိုေတာ့ စစ္တပ္က
၀င္စီးလိုက္ျပီ။ ေက်ာင္းသားေတြကို Aိမ္ေတြျပန္ခိုင္းတယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းပိတ္တယ္လို႔ေတာ့
မေၾကျငာေသး။ ေက်ာင္းေတြကိုေတာ့ စစ္တပ္န႔ဲ လံုထိန္းေတြက ၀ိုင္းထားျပီ။ က်မတို႔ေတြ
စစ္သားေတြၾကားကေန ေက်ာင္းထဲ၀င္ၾကရတယ္။ ဒီေနရာမွာ RIT လိုပဲ စစ္တပ္က
လိႈင္ေက်ာင္းထဲပါ တပ္စြဲဖို႔လုပ္တာ.. တဲ့။ ဆရာၾကီးUီးေကာင္းညြန္႔က "က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ
ဆရာဆရာမေတြကို တာ၀န္ယူတယ္.. ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး.. တကယ္လို႔ စစ္တပ္သာ
ေက်ာင္းထဲေရာက္လာရင္ေတာ့ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ထိန္းႏိုင္မယ္လို႔ Aာမ မခံဘူး" လို႔ တပ္က
တာ၀န္ရွိသူကိုေျပာတယ္လို႔ က်မတို႔ Aစည္းေ၀းကတဆင့္ သိရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ
စစ္တပ္က လက္ခံျပီး ေက်ာင္းေကြ႔လို႔ေခၚတဲ့ ျပည္လမ္းေထာင့္ ေက်ာင္းA၀င္လမ္းမွာပဲ စစ္တပ္က
ေစာင့္ပါတယ္။ Aဲဒီရက္ေတြမွာ မသကၤာတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕
လြယ္Aိတ္ေတြကိုေတာ့ လွန္ေလွာရွာေဖြပါတယ္။

Aဲဒီရက္ေတြမွာပဲ ရန္ကုန္ျမိဳ႔လယ္ေခါင္Aထိ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ နဲ႔

မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတုိ႔ရဲ႕ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္ေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ကုန္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ျပန္ ဖြဲ႕စည္းၾကဖို႔ လႈံ႕ေဆာ္ထားတဲ့ စာေတြေပါ့။ တကယ္ေတာ့
Aဲဒီစာေတြက စက္တင္ဘာ ေငြစကၠဴျပႆနာ ေနာက္ပိုင္းကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ပ်ံ႕ေနခဲ့
တာပါ။ ခုရက္ပိုင္းမွာေတာ့ Aရွိန္ေတာ္ေတာ္ျမင့္လာတာေပါ့။

မတ္လ၁၇ရက္ေန႔မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို စစ္တပ္က ၀ိုင္းျပီး တပ္စြဲထားျပီ။

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထီမထင္တ့ဲ မ်က္ႏွာေပးေတြန႔ဲ စစ္သားေတြေရွ႕မွာပဲ
ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ Aဓိပတိလမ္းမနဲ႔ ဂ်ပ္စင္မွာေတာ့
ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က တရားပြဲေတြလုပ္ေနၾကေသးတယ္။ လိႈင္မွာလည္း က်မတို႔ ဆရာမေတြ
စစ္သားေတြေရွ႔က ျဖတ္ျပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္ရတာေပါ့။ ညေန ၃နာရီေလာက္မွာေတာ့
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးကို ၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္ Aကုန္ပိတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေက်ာင္းထဲမွာ မိသမွ်
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ဖမ္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေထာင္ကားနဲ႔တင္ေခၚသြားပါတယ္။
Aဲဒီညမွာပဲ ေက်ာင္းေတြရက္Aကန္႔Aသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္တယ္လို႔ ေၾကျငာတယ္ထင္တာပဲ။
Aဲဒီေန႔မွာပဲ ပိတ္သြားခဲ့တ့ဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ၀င္းတံခါးေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ ဒီေန႔ထက္ထိ
ျပန္ပြင့္မလာၾကေတာ့တာပါ။
 တံခါးေတြ Aပိတ္ခံထားရတဲ့Aထဲ
နာဂစ္ကပါ ဒုကၡေပးတာ ခံထားရတဲ့ ျမသီလာ

၁၈ရက္ေန႔ ေသာၾကာေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဓာတ္ပုံေတြန႔တ

ဲ ိုက္စစ္ျပီး ဖမ္းေခၚတယ္ ဆိုတ့ဲ
သတင္းေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၁၆ရက္ေန႔တုန္းက ေက်ာင္းထဲကေန
Aလံုပိတ္ကားနဲ႔ Aျပည့္Aသိပ္ ဖမ္းေခၚသြားခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕
Aသက္ရွဴက်ပ္ျပီး ေသဆံုးကုန္တယ္ဆိုတာေတြ ၾကားလာရတယ္။ (Aဲဒီသတင္းဟာလည္း
Aမွန္ပါပဲ)။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသြးပ်က္လာ ၾကတယ္။ ေန႔လယ္ခင္းက်ေတာ့
ျမိဳ႕ထဲ ဆူးေလတ၀ိုက္နဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ဆႏၵျပတယ္.. စာေ၀တယ္..
စာကပ္တယ္.. တရားေဟာတယ္လို႔ Aိမ္က က်မဆီ ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ (ကိုတင္ေAးကေတာ့
ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ တရားေဟာတာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ မိုင္နီနီေAာင္လို႔ ေျပာပါတယ္။)
ေနာက္ေတာ့ ျပည္သူ႔ကုန္တိုက္ကို မီးရႈိ႕တယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ က်မ ညေန Aိမ္ျပန္
ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျမိဳ႕ထဲ ျမင္ျမင္သမွ် လူငယ္ေတြကို ဖမ္းျပီး ေထာင္ကားနဲ႔ ေခၚသြားတယ္ဆိုတာ
ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။

Aဲလိုန႔ဲ တနလၤာေန႔မွာ ဂ်ဴတီAရ က်မေက်ာင္းကိုလာေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ Aိပ္ငိုက္ေနတဲ့

စစ္သားတစုန႔ဲ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးကိုသာ က်မ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။
ကိုဖုန္းေမာ္AေရးAခင္းဟာ Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ Aဲသလိုပဲ
ကိုဖုန္းေမာ္ရဲ႕ စ်ာပနဟာလည္း တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္စြာနဲ႔ပဲ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။
(ျမန္မာႏိုင္ငံေက်ာင္းသားေတြ Aဲလိုန႔ဲ Aမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈ Aတြက္ ေပးဆပ္ခ့ၾဲ ကရတာ..
၆၂၊ ၇၄၊ ၇၆၊ ၈၈၊ ၉၆၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ)

ဒါေပမဲ့ ကိုဖုန္းေမာ္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရ ဲ႕ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတိုက္ပြဲသမိုင္းထဲမွာ

က်ည္က်ည္ေလာင္ေလာင္ ျမည္ဟီး ထင္က်န္ခ့တ
ဲ ယ္ဆိုတာကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ Aထင္Aရွား ပါပဲေလ။

+++++
Aဲလိုန႔ဲ ေက်ာင္းထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြခ်ည္းပဲ က်န္ခ့ျဲ ပီး ပံုမွန္ ရံုးးတက္ရမယ္.. စာတမ္းေတြ
ဖတ္ရမယ္.. သင္ၾကားေရးAတြက္ ဌာနတြင္းမြမ္းမံသင္တန္းေတြ လုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြ
ရွိလာပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ကိုဖုန္းေမာ္ရဲ႕ ျပႆနာေတာင္
မွိန္ေဖ်ာ့သြားခဲ့တာပါပဲ။ RIT ေက်ာင္းၾကီးေတာင္ ရံုးသမားေတြ ဆရာဆရာမေတြန႔ဲ
ပံုမွန္လည္ပတ္ေနသေယာင္။ ဒါေပမဲ့ ပံုမွန္မဟုတ္တာကိုေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔မဆိုင္တ့ဲ စစ္တပ္ကို
ေက်ာင္းနဲ႔ ပူးတြဲေတြ႔ေနရတာက သက္ေသပါပဲ။ ဒါကိုက Aလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္မရဘူးဆိုတ့ဲ
Aမွတ္Aသားပဲ မဟုတ္လား။ Aဲလိုန႔ဲ ဆရာမေတြAတြက္ ေႏြရာသီနားရက္ Vacation ကာလ
ေရာက္လာပါတယ္။ Aသီးသီး ကို္ယ့္Aိမ္ကိုယ္ယာေတြဆီ ျပန္ၾကေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ျပႆနာကေတာ့ က်မပါ။ စီစU္ထားတဲ့Aတိုင္း ေမလမွာ မဂၤလာက

ေဆာင္ရေတာ့မွာ..။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာက ေလးေလးလံလံ.. ဘာလို႔မွန္းလဲ မသိပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျပာထားဆိုထားတဲ့Aတိုင္း မဂၤလာေဆာင္မယ္ေပါ့။ က်မက ေက်ာင္းေတြ
ဇြန္မွာေတာ့ ျပန္ဖြင့္မွာပါ... AဲဒီAခါ သူငယ္ခ်င္းေတြစံုမွာဆိုျပီး ဇြန္လမွာ မဂၤလာပြဲလုပ္ဖို႔
ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မဂၤလာေဆာင္Aတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့.. (ခုျပန္ေတြးရင္ေတာ့ စိတ္ထဲ
မသက္သာ.. Aားတုံ႔Aားနာ)။

+++++

၈၈ရဲ႕ သၾကၤန္ရက္ေတြ ေရာက္လာေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ Aားလံုးကို ေမ့ခ့ျဲ ပီ။ လမ္းေပၚမွာ ဆူဆူညံညံ

ေပ်ာ္ပါးမပ်က္။

Aဲဒီသၾကၤန္တရက္
က်မျမိဳ႕ထဲေရာက္တုန္း က်မAတြက္ သတို႔သမီးAက်ႌခ်ဳပ္ေပးတဲ့ Aန္တီေAး(Aဲဒီတုန္းက
ဆရာမင္းသိခၤရဲ႕ ဇနီးပါ) ဆီ ၀င္ပါတယ္။ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕နားက ေလးထပ္တုိက္ရဲ႕
Aေပၚဆံုးထပ္မွာ ေနပါတယ္။ က်မ Aိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာက ၀ရံတာမွာ ရပ္ေနပါ တယ္။
က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ Aန္တီေAးနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ဆရာက က်မတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း
ဒီႏွစ္သၾကၤန္ထူးတယ္ဆရာမတို႔..တဲ့။ ဟုတ္လားဆရာ.. ဘယ္လိုထူးတာလဲလို႔ က်မတို႔က
ျပန္ေမးေတာ့ ဆရာက.. သၾကၤန္လည္တ့က
ဲ ားေတြမွာ လူငယ္ေတြက နဖူးစီးေတြန႔ဲ ေAာ္ဟစ္ျပီး
Aလံေတြလည္း Aမ်ိဳးမ်ိဳးေထာင္ကိုင္ၾကတယ္... နဖူးစီးေတြကလည္း တိုက္တို္က္ဆိုင္ဆိုင္
Aနီကဲတယ္... က်ေနာ္ Aဲဒါကို သေဘာမက်ဘူး... Aဲဒါ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာနဲ႔ တူေနတယ္...
နိမိတ္တခုလိုျဖစ္ေနတယ္... တိုင္းျပည္Aေရး ကလည္း ေAးေသးတာမဟုတ္ဘူး... တဲ့။
Aမွန္Aတိုင္းေျပာရရင္ က်မက Aဲဒီတုန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ဟုတ္လား ဆရာေပါ့.. ။

ဒါေပမဲ့ ေျပာရရင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ၈၈ ဟာ ျမန္မာတျပည္လံုး ေAာ္ဟစ္ေၾကြးေက်ာ္..

Aလံေတြ စာတန္းေတြကိုင္ဆ.ြဲ . နဖူးစီးတပ္ထားတဲ့ လူငယ္ေတြက Uီးေဆာင္တ့ဲ
ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲ ႏႊဲရတဲ့ သမိုင္း၀င္ ႏွစ္ကာလ ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါေရာလား..။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

၈၈ရဲ႕ သၾကၤန္ကို ၾကည့္ျပီး Aားလံုးျငိမ္းျပီလို႔ ယူဆသလား မသိပါဘူး။ ေမလ ေနာက္ဆံုးပတ္

ေလာက္မွာပဲ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဇြန္လဆန္းမွာေတာ့ က်မလည္း
မဂၤလာေဆာင္ျပီးျပီမို႔လို႔ သူတို႔Aိမ္ကို ေရႊ႔ေနပါျပီ။ ဒီလိုန႔ဲ စြယ္ေတာ္ရိပ္သူ ဘ၀ ေရာက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

စြယ္ေတာ္ရိပ္သူျဖစ္စ ကာလေတြမွာပဲ ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ ျပန္ေျပာစရာေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။

Aဲဒါကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ RIT ေက်ာင္း၀င္းထဲက ညေတြမွာ ေခြးေတြ ဆြဲဆြဲငင္ငင္
Aူတာပါပဲ။ က်မတသက္လံုး တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ Aူသံမ်ိဳး။ Aူသံက ဟိုးေက်ာင္းၾကီးေပၚကေန
လက္ဆင့္ကမ္းAူလာသလိုမ်ိဳး... Aဲသလို တေရြ႕ေရြ႕Aူလာတဲ့ Aသံဟာ
ေက်ာင္း၀င္းေနာက္ဘက္Aဆံုးထိ လြင့္သြားတာ..။ က်မဆို ၾကားတုိင္း ၾကက္သီးထလို႔
AဲဒီAခ်ိန္ဆို ျပတင္းေပါက္ ထ ထ ပိတ္မိတ့A
ဲ ထိပါပဲ။ Aဲဒါကို ေျပာမိေတာ့ ၀င္းထဲမွာ လူတိုင္း
Aဲလို ခံစားၾကရပါတယ္တ့။ဲ Aမ်ားစုကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ မကၽြတ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။
လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းေတြကလည္း ေက်ာင္းၾကီးေပၚမွာ သိပ္ေျခာက္တယ္ေပါ့။ စU္းစားၾကည့္ေတာ့
Aဲဒါဟာ ေၾကကြဲစရာေကာင္းလွတ့ဲ သတိရ စရာပါ...။ ဒါဟာ ကြယ္လြန္သူ၊ က်ဆံုးသူေတြရဲ႕
လြမ္းဆြတ္မႈ.. ဒါမွမဟုတ္.. မေမ့ႏိုင္မႈ... ဒါမွမဟုတ္.. က်န္ရစ္သူေတြ ေမ့မေနရေလေAာင္
သတိေပးမႈေပါ့။ (Aဲဒီလို ေခြးAူသံဟာ ရက္ေတြ Aၾကာၾကီး ျဖစ္ေနလို႔ ေနာက္ေတာ့
ပရိတ္ရြတ္လိုက္ၾကပါတယ္)။
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္လို႔ ထင္ခ့ၾဲ ကေပမဲ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ RIT မွာကေတာ့ Aရင္လို
စည္စည္ကားကား မရွိတ့A
ဲ ျပင္ သိသိသာသာ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔ေနပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ မစံုခ့ပ
ဲ ါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုစိုးႏိုင္န႔ဲ ကို၀င္းျမင့္တို႔ Aသက္ေပး
ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ေျမဟာ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စရာ Aေၾကာင္းလည္း မရွိပါဘူး။ က်မတို႔
လိႈင္မွာလည္း သိပ္မထူးျခားသလိုရွိေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ ေတာ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြက
တAံုေႏြးေႏြး တီးတိုး တီးတိုး။ ျပီးေတာ့ စာေတြေ၀ၾက.. စာေတြ ကပ္ၾက။ Aဓိကကေတာ့
ဖမ္းဆီးခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လႊတ္ေပး...။ ကိုဖုန္းေမာ္တို႔ က်ဆံုးရတဲ့ကိစၥ
သတင္းAမွန္ ထုတ္ျပန္ေပး...။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ျပန္လည္ဖ႔စ
ြဲ ည္းေရးေတြ
ပါလာပါတယ္။ ဗကသ(ဗမာျပည္လံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ)လို႔ နာမည္ခံျပီး ထုတ္ျပန္တ့ဲ
စာေတြလည္း ပါတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ Aသံေတြ ၾကားလာရပါတယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္ ၃လျပည့္ လုပ္မွာတဲ့။ မိန္းထဲ

တရားပြဲေလးေတြ Aသံၾကားလာရ..။ Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ ေက်ာင္းသားေတြ
သိပ္Aင္Aားေကာင္းလာ တယ္။ ရံုးစုရံုးစုေလးေတြ ရွိလာတယ္။ မေပ်ာ္ေတာ့တ့ဲ မ်က္ႏွာေလးေတြ
ေက်ာင္းထဲမွာ Aမ်ားၾကီး ေတြ႔လာရတယ္။ စာသင္ခန္းေတြကလည္း Aဓိပၸါယ္မရွိေတာ့။ ဒီလိုန႔ဲ
ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတAုပ္စု ျပန္လႊတ္တယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ပိုျပီး Aုပ္Aုပ္
Aုပ္Aုပ္ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ထင္ေနခ်ိန္...။ ၀ုန္း၀ုန္း ၀ုန္း၀ုန္း ျဖစ္လာ။ ေနာက္ေတာ့ တရားပြဲေတြ...။
က်မထင္တာေတာ့ Aဲဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ မိုးသီးဇြန္ဆိုတာကို စၾကားလာရတာ။
စာေ၀တာေတြကေတာ့ ျမိဳ႕ထဲထိ ပလူပ်ံ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဇြန္လ၂၀ရက္မွာ ေက်ာင္းေတြ
ျပန္ပိတ္လိုက္ ရျပန္ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရျပီး ေနာက္တရက္ ဇြန္ ၂၁... ေျမနီကုန္းမွာ Aေျခခံေက်ာင္းသားေလးေတြ

Aပစ္ခံရတဲ့ ျပႆနာ... ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ ဘုရားဖူးေတြကို
Aၾကမ္းဖက္ေျဖရွင္းလိုက္တ့ဲ ျပႆနာ... ပဲခူးမွာ လူထုထဲကို ေသနတ္န႔ပ
ဲ စ္ျပီး ေျဖရွင္းတဲ့
ျပႆနာ... ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလး ေမာ္လျမိဳင္ ေတာင္ၾကီးေတြမွာပါ ဆႏၵျပကုန္ျပီဆိုတ့ဲ
သတင္းေတြကေန စလိုက္တာ ရွစ္ေလးလံုးလို႔ ေခၚတဲ့ ၈ရက္ ၈လ ၈၈ ထိ ဆိုပါေတာ့။ လူေတြ
လိႈင္းလံုးေတြလို လိမ့္ျပီး Aံုၾကြခ့ၾဲ ကတဲ့Aထဲ က်မက ေရတစက္ေပါ့။ Aဲဒီေနာက္ပိုင္းရက္ေတြဆီက
Aျဖစ္Aပ်က္ေတြကိုေတာ့ က်မ မေရးေတာ့ပါ။ စိတ္၀င္စား ေလ့လာခ်င္သူေတြ ဒီေနရာမွာသာ
ေလ့လာၾကည့္ပါေတာ့။ Aဲလိုန႔ဲ က်မတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ သံသရာထဲမွာ သူခိုးလက္က သူ၀ွက္လုသလို
စစ္တပ္က ထပ္ Aာဏာသိမ္းတဲ့Aထိေပါ့။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၈၈ဟာ က်မတို႔ ျမသီလာရဲ႕သမိုင္းထဲက ေဖ်ာက္မရႏိုင္တ့ဲ Aိုင္းAနာ..

Aမာရြတ္ၾကီးတခု ျဖစ္သလိုပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းထဲထိေရာက္ေAာင္ ပို႔လိုက္ႏို္င္ တဲ့
ေက်ာင္းသားေတြက စခဲ့တ့ဲ ေတာ္လွန္ေရးၾကီး တခု ျဖစ္ခ့ျဲ ပီ။

+++++

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ကာလေတြထဲမွာ RIT ကင္တီးမွာ ေက်ာင္းမိသားစုျဖစ္တ့ဲ ေႏြးေAး ရယ္..

ေမတၱာေပါင္းကူး ရယ္.. ေမာ္လျမိဳင္ဆိုင္ ရယ္ပဲ ဖြင့္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ Aခ်ိန္ရရင္ရသလို RIT
ျမန္မာစာဌာနနဲ႔ သခ်ၤာဌာနက သူငယ္ခ်င္း(ဆရာဆရာမ)ေတြန႔ဲ ကင္တီးမွာထိုင္။ တခါတေလ
သူတို႔ဆီ Aလည္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ ထိုင္... စိတ္က်ရသမွ်ေတြ Aျပန္Aလွန္ ရင္ဖြင့္ၾက။
လိႈင္မွာဆိုလည္း လူငယ္ကင္တီးတခုတည္းပဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ဖြင့္တယ္။ Aဲဒီမွာပဲ
ေက်ာင္းကို လာခ်င္လို႔ Aေၾကာင္းရွာျပီး က်မဆီ လာ လာ လည္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ...
ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ ထိုင္။ သူတို႔ေတြကလည္း စိတ္ေလသမွ်ေတြ ရင္ဖြင့္ၾက။ ျပီးေတာ့
ေပ်ာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြAေၾကာင္း ေျပာၾက။ ေတာခိုတ့A
ဲ ထဲ ပါသြားသလား..။
ေသဆံုးသြားၾကတဲ့Aထဲမွာလား..။ မေၾကျငာဘဲ Aဖမ္းခံထားရတဲ့ Aထဲမွာပဲလား.....။
တကယ္ကိုပ.ဲ .. "သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိေတာ့ျပီပ.ဲ . (လြမ္းမိတယ္) ဂ်ပ္စင္ထိပ္က
လရိပ္ျပာရယ္.." ဆိုသလို...... က်မတို႔ ခံစားေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေျခာက္ျခား
ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ..။

Aဲဒီကာလတေလွ်ာက္ က်မတို႔ဆီမွာ စိတ္က်ခံစားခ်က္ေတြ ဖိစီးတာမွာ တူေနၾကတာ..

ပိုေတြ႔လာရ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္၀န္းက်င္က စာေပေလာကသားေတြဆီAထိ ေလလြင့္စိတ္က်မႈေတြ
ေလးေလးလံလံ ဖိစီးေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ၾကာလာခဲ့။ (ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
Aာဏာသိမ္းျပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာ က်မAေဖ.. ကုန္တိုက္ၾကီးမ်ားေကာ္ပိုေရးရွင္းရဲ႕
Uီးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴးရာထူးကေန ျပဳတ္သြားပါတယ္.. Aေၾကာင္းက သပိတ္တုန္းက
၀န္ထမ္းသမဂၢမွာ Uကၠ႒လုပ္မႈပါ.. (Aေဖကေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္ လက္ထဲ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိေAာင္
ဆင္းရဲေပမဲ့ စိတ္က်ပံုမရလွပါ...) Aဲလို ရာထူးကေန ျပဳတ္သြားရတဲ့သူေတြ Aမ်ားၾကီး
ရွိခ့ပ
ဲ ါတယ္)။ က်မရင္ထဲ ဘာမွန္းမသိတ့ဲ Aစိုင္Aခဲတခု တျဖည္းျဖည္း တည္လာခဲ့။

+++++

၁၉၈၉ မတ္လ ၁၃ရက္ (တနလၤာေန႔)။

မွတ္မွတ္သားသားတခုေတာ့ RIT ေက်ာင္း၀င္းထဲ ထင္က်န္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ကိုဖုန္းေမာ္တို႔ က်ဆံုးတာ ၁ႏွစ္ျပည့္တ့ဲ Aခမ္းAနား။ Aဲဒီေန႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔Aခြင့္Aေရး
Aထိမ္းAမွတ္ေန႔ သတ္မွတ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ Aဲဒီပြဲကို Aန္တီစုန႔ဲ
ဘဘUီးတင္Uီး၊ ဘဘUီးၾကည္ေမာင္တို႔ လာတယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ လာတယ္။ ေနာက္ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊
ကိုကိုၾကီး ျပီးေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္က ထင္ထင္ရွားရွားရွိတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြ..
(မွတ္မိသေလာက္ ကဗ်ာေရးတဲ့ ဒတၳန႔ဲ ခ်ိဳတူးေဇာ္)။ Aဲဒီေန႔က ေကာ္မီတီေလးတခု ဖြ႔တ
ဲ ာလည္း
မွတ္မိတယ္။ ၁၃Uီးေကာ္မီတီလို႔ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က Aတည္ျပဳ ေျပာျပပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး
ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း တက္ၾကပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ တိတ္ဆိတ္
ေနခဲ့တ့ဲ RIT ေက်ာင္း၀င္းေရွ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ စစ္တပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ၾကားကပဲ လူပင္လယ္ၾကီး
ျဖစ္သြားရတဲ့ေန႔။ ရံုးဖြင့္ရက္မို႔လည္း လူပိုမ်ားသြားခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္
ေက်ာင္းသြားမယ္လို႔ Aိမ္ကထြက္လာျပီး ေက်ာင္းမသြားျဖစ္ ခဲ့တ့ေ
ဲ န႔။ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထျပီး
မ်က္ရည္ျပန္က်ခဲ့ရတဲ့ေန႔ေပါ့။ Aဲဒီေန႔မွာ ေသြးေတြ ျပန္ေႏြး...။ ကမၻာမေၾကဘူးးး သီခ်င္းကို
မ်က္ရည္ေတြန႔ဲ ဆိုခ့ၾဲ ကတဲ့ေန႔။

+++++

က်မစိတ္ထင္ေတာ့ စစ္ေသြးၾကြAာဏာပိုင္ေတြဟာ သူတို႔ ၆၂ကတည္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ Aမွန္တရားျမတ္ႏိုးမႈ၊ ရဲရင့္မႈန႔ဲ စုစည္းညီညတ
ြ ္မႈေတြကို တၾကိမ္ျပီးတိုင္း ပို ပို
တင္းက်ပ္ျပီး ႏွိပ္ကြပ္တယ္..။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္..။ ဖ်က္ဆီးတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၈၈
စက္တင္ဘာ၁၈မွာ Aာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ ၁၉၈၉ရဲ႕ ဇြန္လထဲမွာ တကၠသိုလ္က ဆရာေတြ
ေက်ာင္းသားေတြ Aမ်ားဆံုးပါတဲ့ လူဖမ္းပြဲ လုပ္ပါေရာ။ ဇာတ္လမ္းေတြခင္း။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလို႔
ေၾကျငာ။ ရာဇ၀တ္သားေတြလို ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒ ဏ္ေတြ ခ်လိုက္ပါတယ္။ က်မျဖင့္
သတင္းေတြၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္တလည္လည္ေပါ့။

ၾကည့္ပါUီး.. က်မတို႔ရဲ႕ သိပ္ခ်စ္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္း... Aင္မတန္မွ ေAးခ်မ္းျပီး လူတဘက္သားကို

ခ်စ္ခင္ေလးစား တတ္လွတ့သ
ဲ ူ Hယင္းမာကလည္း တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲ က်ေAာင္
လုပ္တ့A
ဲ ထဲ ပါသတဲ့။ ေနာက္.. ကိုတင္ေAး.. ကိုညိဳထြန္း..၊ ေနာက္ ျမန္မာစာဌာနကဆရာပဲ
ျဖစ္ျပီး က်မ Aင္မတန္ ေလးစားခ်စ္ခင္တ့ဲ Aကိုတေယာက္..၊ ေနာက္ ကဗ်ာေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္း
ေAာင္ေက်ာ္ဆန္း(ျမင္းျခံ)- ခုေတာ့ နာဂစ္ကိစၥမွာ Aေလာင္းေတြေကာက္ျပီး ေျမျမွဳပ္ေပးမိလို႔
ထပ္Aဖမ္းခံရျပန္ျပီ။ ဘာAမႈမွန္းလဲ မသိ။ Aဲလိုပဲ RIT ေရွ႕က ေန၀န္းႏွင္းဆီစာAုပ္ဆိုင္ေရွ႕
ဗာဒံပင္ေလးေAာက္က စကား၀ိုင္းမွာ Aၾကမ္းတAိုးနဲ႔ ထိုင္ရင္း ျငိမ္ေနတတ္တ့ဲ
ေဒါက္တာေဇာ္မင္း၊ RIT ခ်ည္ထည္ဌာနက ဆရာတေယာက္လည္း ပါေသး (ပါပါက
Aံ့ၾသျပီးေတာ့... သူက သိပ္ေAးတဲ့ ဆရာေလး.. လို႔ တဖြဖြ ေျပာတယ္)။ ေနာက္ေတာ့
က်မနဲ႔Aတူတူ စာဖတ္ဖက္ ညီAမလိုခင္တ့ဲ တေယာက္(သူလည္း Aင္မတန္ေAးခ်မ္းတာ..
က်မလိုေတာင္ မစြာ)လည္း ပါေနျပန္တယ္..။ ဘုရားေရ.. တိုင္းျပည္ကို
ေခ်ာက္ထဲခ်မယ့္သူေတြကလည္း ပညာတတ္.. လူေAး.. စာဖတ္သန္ ပညာUာဏ္ရွိသူေတြ
ခ်ည္း..။ ျပီးေတာ့ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ Aမ်ားၾကီးပါတာ..။ ဇူလိုင္လ-
၂၀ရက္မွာက်ေတာ့ Aန္တီစုကို တိုင္းျပည္မျငိမ္မသက္ျဖစ္ေAာင္ လုပ္လို႔ဆိုတ့ဲ
Aေၾကာင္းျပခ်က္န႔ဲ ေနAိမ္Aက်ယ္ခ်ဳပ္ပါသတဲ့။

Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာ က်မ တကယ္ပဲ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ိန္လံုး စိတ္ေတြနာ..

ေဒါသေတြ ျဖစ္..။

+++++

Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ရွစ္ေလးလံုးAေရးေတာ္ပံုမွာ ပါတယ္ မပါဘူး..

ဆိုတ့ဲ ၃၃ခ်က္လို႔ Aလြယ္ေခၚၾကတဲ့ ပံုစံတခု ျဖည့္ၾကရပါတယ္။ က်မတို႔Aဖြ႔A
ဲ ားလံုး
ျဖည့္တာကေတာ့ ပါခဲ့တယ္... ပဲ။ ဘယ္ႏွၾကိမ္လဲဆို မမွတ္မိ.... ပဲ..။ ကိုမင္းသိုက္မြန္.. ဆိုရင္
တရားေဟာတာပါ ထည့္ျဖည့္လိုက္ေသး။ တခ်ိဳ႕ေတြ Aဲဒီ၃၃ခ်က္န႔ဲ Aလုပ္ျပဳတ္ၾကပါတယ္။
Aံ့ၾသစရာေကာင္းတာက က်မတို႔ တေယာက္မွ Aလုပ္မျပဳတ္ခ့ၾဲ ကပါ။

Aဲဒီရက္ပိုင္းေတြ ေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း က်မ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ခံစားရတာေတြပဲ

မ်ားေနပါတယ္။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ရက္ထဲ Aလုပ္က မရွိ။ Aဲဒ ီရက္ပိုင္း ျပန္ဖတ္သမွ်
စာAုပ္ေတြကလည္း Aေရွ႕က ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ..၊ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား..၊
ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္...၊ တို႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ...၊
ေကဖြ႔ဆ
ဲ ိုသီ..၊ ကက္စထရို..၊ ေAာင္သန္းရဲ႕ ေAာင္ဆန္း..၊ ရုပ္ပံုလႊာ..၊ ျပိဳမွာေလလားမိုးရဲ႕..၊
ပန္းေတြန႔ေ
ဲ ၀..၊ ျမိဳင္..၊ မ်ိဳသိပ္စိတ္.. စံုေနေရာ..။ စိမ္ျပီး ဖတ္ျဖစ္တာက ေတာ့ ျပိဳမွာေလလားမိုးရဲ႕
နဲ႔ ေနရစ္ေတာ့ ျမသီလာ.. ေပါ့။

Aဲဒီ ဖတ္သမွ်စာေတြရဲ႕ သြယ္၀ိုက္တ့ဲ တြန္းAားေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ က်မ ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္..

၀တၳဳတိုမျဖစ္တ့ဲ စာAတိုAစေတြ ေရးျဖစ္။ Aနားမွာ ရွိေနတဲ့သူက ဘာေတြေရးလဲလို႔ေမးေတာ့
"သိေတာ့ပါဘူးကြာ.. ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ.. ေက်ာင္းကိုေရာ လြမ္းတာေတြ" လို႔ ေျဖမိတယ္။
သူက ယူဖတ္ျပီး ထူးထူးဆန္းဆန္း.. "မင္း လံုးခ်င္းေရးပါလား.. " တဲ့။ "ျဖစ္ပါဘူး..
မေရးတတ္ဘူးထင္တယ္.." လို႔ ေျဖမိတယ္။ တရက္က်ေတာ့ က်မတို႔Aကိုတေယာက္
ေရာက္လာတယ္။ သူက စာAုပ္ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ေနတာ။ Aကိုက က်မကို ေမးတယ္..
လံုးခ်င္းလုပ္မလား..တဲ့။

ဒီေတာ့မွ က်မ နည္းနည္း စိတ္ကူးမိသြားတယ္။ စမ္္းၾကည့္မယ္..ေပါ့။ Aိမ္ေထာင္ဖက္ကလည္း

ဒီတခါေတာ့ Aားေပးတယ္။ ငါကူပါ့မယ္ကြာ..တဲ့။ သူက က်မေရးထားတာေတြကို ေသခ်ာ
ထပ္ျပီး.. ဒီမွာၾကည့္စမ္း.. မင္း ဇာတ္ေကာင္ထည့္လိုက္ရင္ ဒါ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ျပီတ့။ဲ Aဲဒါနဲ႔
လံုးခ်င္းစေရးေတာ့တာပဲ.. ေန႔ေန႔ ညည...။ စိတ္ထဲ က်ပ္သိပ္ေနတာေတြ
ေဖာက္ခ်လိုက္ရသလိုပ.ဲ .။ က်မAနား၀န္းက်င္က လူငယ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းAလြမ္းေတြ..
စိတ္က်Aနာေတြ... ေရးခ်င္တာေတြAားလံုး ၀ုန္း၀ုန္း ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ေရးပစ္လိုက္တာ။ ေရးေနတုန္း
မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ကိုဟိန္းလတ္က Aင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ Aဲဒ ီလံုးခ်င္းAေၾကာင္း
ထည့္ေျပာလိုက္ေသး။ (Aဲဒီတုန္းက ကိုဟိန္းလတ္က ၾကည္ေAး=ဂ်ဴး=ေမျငိမ္းလို႔
လုပ္ခ်လိုက္တာ.. ေတာ္ေတာ္ Aေျပာခံလိုက္ရ ပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ Aားနာစရာ။ က်မက
ေပါက္စန။ (ေဒၚ)ၾကည္ေAးနဲ႔ (မ)ဂ်ဴးက ကို္ယ့္ထက္ Aမ်ားၾကီး ပညာ သမၻာၾကီးသူေတြ..။ က်မ
Aက်ပ္ရိုက္ခ့ရ
ဲ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မေျဖခ်င္လည္း ျငင္းလို႔ရရက္န႔။ဲ မသိနားမလည္ခ့တ
ဲ ာေပါ့ေလ။
မာယာက Aဲဒီ Aင္တာဗ်ဴး ပထမပိုင္း တင္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္)။

(Aဲဒီတုန္းက က်မ နဲ႔ (မ)ဂ်ဴး

Aမွတ္တရ)

Aဲလို Aင္တာဗ်ဴးထဲ ေၾကာ္ျငာ၀င္သလို ထည့္ေျပာလိုက္မိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပီးဆံုးေAာင္

လုပ္ရေတာ့ တာ..။ ဒါနဲ႔ပ.ဲ ... သီခ်င္းႏွင္းဆီ.. ျဖစ္ခ့။ဲ ၁၉၉၀ Eျပီလမွာ သီခ်င္းႏွင္းဆီ လံုးခ်င္း၀တၳဳ
ထြက္ႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ (သီခ်င္းႏွင္းဆီထဲ မွတ္မွတ္ရရ တခုက ဇာတ္လမ္းထဲမွာ Great Depression
in 1988 ဆိုတာေလး ထည့္ေရးတာကို စိစစ္ေရးက မျဖဳတ္လိုက္တာကို မွတ္မွတ္ရရ)။
သီခ်င္းႏွင္းဆီ၀တၳဳကို မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ေၾကာ္ျငာေတာ့ စာသားက...

ဒါဟာ.. ေမာင္ဖန္ဆင္းတဲ့ သီခ်င္း ..

ႏွင္းဆီ ဆုပ္ကိုင္ပိုင္စိုးလိုတ့ဲ Aရာ...။
 (ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ပါ)

ေျပာရရင္ေတာ့ Aိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ Aားေပးမႈေၾကာင့္ပါပဲ..။ ေမျငိမ္းရယ္လို႔ လံုးခ်င္းေလာကထဲ

ေရာက္လာ တာ။ သီခ်င္းႏွင္းဆီေလးက မသပ္မယပ္န႔ေ
ဲ ပမဲ့ ေမျငိမ္းကို လံုးခ်င္းေလာကထဲ
ဆက္ရပ္တည္လို႔ ရေလာက္တ့ဲ ေAာင္ျမင္မႈေလးေတာ့ ေပးခဲ့ပါတယ္။ Aျမတ္ဆိုလို႔ Aဲဒီကာလထဲ
Aားလပ္ေနတာမို႔ စာေပေလာက ၀န္းက်င္ထဲ ပို၀င္ျဖစ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းAသစ္ေတြ ရလာတာပါပဲ။
ထိုင္စရာ "ေလထန္ကုန္း" တိုးလာတဲ့ Aခ်ိန္ေပါ့။ (တကယ္ေတာ့ က်မက လံုးခ်င္းေရးေနရတာကို
ေပ်ာ္ပိုက္ေပမဲ့ ထုတ္ေ၀တဲ့Aပိုင္းကို စိတ္ညစ္လို႔မို႕ လံုးခ်င္းေလာကကို စိတ္ပ်က္ပါတယ္)။

Zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

၁၉၉၀။

Aဲဒီႏွစ္ကေတာ့ က်မAတြက္ ျပန္ျပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရွိလာတဲ့ ႏွစ္ပါ။ ၉၀ ႏွစ္ဆန္း

ေဆာင္းရက္ေတြထဲမွာပဲ မဟာ၀ိဇၨာတက္ေနဆဲ ဆရာဆရာမေတြAတြက္ မဟာ၀ိဇၨာတန္းေတြ
ျပန္ဖြင့္ေပးပါတယ္။ မိန္းထဲမွာ သြားတက္ ရမယ္။ On Duty ေပးမယ္တ့။ဲ (က်မAၾကိဳက္ေပါ့)။ ဆရာ
ဆရာမ မဟုတ္ရင္ေတာ့ တက္ခြင့္မရပါဘူး။ (Aခြင့္ထူးခံေတြေပါ့.. Aဲလို
Aခြင့္Aေရးယူရတာမ်ိဳးကိုေတာ့ မၾကိဳက္ပါဘူး)။ ေက်ာင္းသားေတြ မရွိဘဲ ဆရာဆရာမေတြ
ခ်ည္းသာရွိတ့ဲ ေက်ာင္းၾကီးကေတာ့ Aတန္းတခ်ိဳ႕ ျပန္ဖြင့္တယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ေျခာက္ေ ျခာက္
ကပ္ကပ္ပါပဲ။
ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္ဆိုေတာ့ မႏွစ္က စာေမးပြဲက်ထားတဲ့ က်မရယ္.. ဂုဏ္ထူးတန္း
ေAာင္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆရာတေယာက္ (က်မတို႔က Aရွည္ၾကီးလို႔ ေခၚတယ္)ရယ္..
မဟာ၀ိဇၨာ နားထားျပီးမွ ျပန္တက္တ့ဲ ဌာနက ဆရာမ(မႏြဲ႕)ရယ္.. သံုးေယာက္... မဟာ၀ိဇၨာ
ျပန္တက္ရပါတယ္။ က်မဘ၀တေလွ်ာက္ စာသင္သား လုပ္ခ့ရ
ဲ သမွ်ထဲမွာ Aဖိုးတန္ဆံုး
သင္ယူရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။ ဆရာဆရာမေတြန႔ဲ နီးနီးကပ္ကပ္.. သံုးေယာက္တည္း။ ၾကိဳးလည္း
သိပ္ၾကိဳးစားရတာေပါ့။ သင္ရိုးေတြက မႏွစ္ကနဲ႔မတူေတာ့ ပိုေကာင္းသြားပါတယ္။ က်မ
မသင္ရေသးတာေတြမို႔ စိတ္၀င္စားစရာေပါ့။ က်မက Paper one ကို Aၾကိဳက္ဆံုး။
ေရွးစကားေျပAေရးAဖြ႔၊ဲ စကားေျပသေဘာတရား စကားေျပAတတ္ပညာ၊ စာေပေ၀ဖန္ေရး နဲ႔
ေခတ္သစ္စာေပ သေဘာတရား(Modern Literary Theory)။ Aဲဒီ Paper One က ဆရာေတြက
Reference ေတြ ေပးျပီး ကိုယ့္ဘာသာ စာျပင္ရတဲ့ ဘာသာတြဲပါ။ စာေမးပြဲမွာေျဖရင္ ေမးခြန္းက
Unseen လာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔ Aင္မတန္ ခဲယU္းပါတယ္။ ထြက္ေလ့လည္း
မရွိပါဘူး။ (ဒီေနရာမွာေတာ့ တကယ္ ၾကြားခ်င္ပါတယ္.. Aဲဒီႏွစ္မွာ က်မ Paper One
ဂုဏ္ထူးထြက္ပါတယ္ :P )။

စိတ္A၀င္စားဆံုးကေတာ့ ဆရာေဇာ္(ေဇာ္ေဇာ္ေAာင္)နဲ႔ သင္ရတာပဲ။ AဲဒီAခ်ိန္ စာ နယ္

ဇင္းေတြမွာ စာေရးရတာကလည္း Aားရပါးရမရွိတ့A
ဲ ခ်ိန္။ ဆရာက Post Modern နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး
စာေတြေရးေနခ်ိန္... က်မတို႔ကို သင္ရတာကလည္း Modern Literary Theory... ဆိုေတာ့
Aကိုက္ေပါ့။ ဆရာ့Aတန္းခ်ိနဆ
္ ိုရင္ ဆရာက က်မတို႔ထိုင္တ့ဲ ခံုတန္းနားမွာ ကုလားထိုင္ခ်။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္သလိုပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တေစာင္းမက်တက်ေလးထိုင္ျပီး
ေျပာေတာ့တာ.. Aမ်ားၾကီးး (ေနာက္ပိုင္း ေဇာ္ေဇာ္ေAာင္ ဖတ္စာ စာAုပ္ထဲမွာပါတဲ့
Aေၾကာင္းAရာေတြေပါ့)။ Lecture ေပးေနတာနဲ႔ မတူဘဲ Aခါတိုင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ
ေျပာသလိုပ.ဲ .. ေလေAးေAးေလးနဲ႔ ေျပာသြားတာ။ Aမ်ားၾကီး..။ က်မတို႔က Aဲဒါကို lecture
လိုက္ရတာေပါ့။ က်မ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ Aတြက္ေတာ့ နည္းနည္းခက္တယ္တ့။ဲ
က်မAတြက္လည္း ခက္ေတာ့ ခက္တာပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ က်မက စိတ္၀င္စားတာကိုးး။ ေနာက္ က်မ
စိတ္ပါလက္ပါAရွိဆံုး Aခ်ိန္က ဆရာေAး(ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ)ရဲ႕ စကားေျပသေဘာတရား
စကားေျပAတတ္ပညာ.. Aခ်ိန္။

က်မသူငယ္ခ်င္း Aရွည္ၾကီးကေတာ့ ေက်ာက္စာနဲ႔ ဘာသာေဗဒမွာ Aားသန္တယ္။ ေနာက္

မႏြဲ႕ကေတာ့ ကဗ်ာAားသန္တယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ သံုးေယာက္ Assignment ေတြေရးတဲ့A ခါ..
စာေတြျပင္ဆင္တ့A
ဲ ခါ သိပ္A ဆင္ေျပတာေပါ့..။ ကိုယ္သန္တ့ဘ
ဲ ာသာရပ္
ကိုယ္တာ၀န္ယူျပီးျပင္ၾကတာ..။ က်မဘ၀မွာ ကံေကာင္းတာ တခုက A နားမွာ
A ေပါင္းA သင္းေကာင္း A ျမဲေတြ႔ရတာပဲ။ စိတ္ပုပ္ျပီး စာလွ်ိဳထားတတ္တယ္ဆိုတ့သ
ဲ ူမ်ိဳး
မေတြ႔ရတတ္ပါ။ A ဲဒ ီတုန္းကလည္း က်မတို႔ သံုးေယာက္မွာ မႏြဲ႕က A သက္A ၾကီးဆံုး.. က်မက
A ငယ္ဆံုး။ တကယ့္ ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ဆိုေတာ့ က်မကို A လိုလုိက္ၾကတယ္။ ညွာၾကတယ္။
သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းခဲ့တ့ဲ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြပါပဲ။ က်မA တြက္ A ဲဒီကာလမွာ
ပိုတန္ဖိုးရွိတာကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ ရင္းနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္ရတာကိုပါ။
ခါတိုင္းလိုပဲ မနက္ခင္း ေက်ာင္းခ်ိန္၉နာရီမထိုးခင္ ေက်ာင္းကို ေစာေစာလာ။ ကင္တီးမွာ ထိုင္။
လက္ဘက္ရည္ေသာက္။ ကိုယ့္လိုပဲ ေက်ာင္းေစာလာတတ္တ့ဲ မိတ္ေဆြေတြကို ေမွ်ာ္။ Aဲဒီတုန္းက
က်မနဲ႔ Aေစာၾကီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖက္က ေက်ာင္းေစာေစာလာတတ္တ့ဲ
ဆရာUီးထြန္းျမင့္ (တကၠသိုလ္မင္းေမာ္)၊ က်မတို႔က 'ဗိုလ္တိုး' လို႔ ေခၚတဲ့ ဆရာ
UီးေAာင္ေက်ာ္တိုး(ႏုႏုရည္-Aင္း၀ ရဲ႕ ခင္ပြန္း)၊ ေနာက္ Aတန္းေဖာ္ Aရွည္ၾကီးရယ္..။ မိန္းထဲက
ဆရာသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ရယ္။ ေန႔တိုင္း စကားေတြက ေျပာမကုန္။ စကားလက္စ မသတ္ခင္
Aတန္းခ်ိန္ေရာက္လို႔ ထ ထ ေျပးရရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံတငင္ငင္ နဲ႔ေပါ့။

Aဲဒီ စကား၀ိုင္းေတြကေနပဲ က်မ ၀တၳဳေရးစရာ Inspiration ေတြ Aမ်ားၾကီးရခဲ့တာ..။

Aထူးသျဖင့္ ဗိုလ္တိုးဆီက။ ဗိုလ္တိုးက စိတ္ပညာဌာနက ဆရာ။ စကားေျပာကလည္း ေကာင္း။
က်မကလည္း စိတ္ပညာပိုင္းကို စိတ္၀င္စားေတာ့ ဗိုလ္တိုးေျပာတဲ့ Aေၾကာင္းAရာေတြက
၀တၳဳေရးခ်င္စရာ ေကာင္းေနတတ္ တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္တိုးဆီက ၾကားရတဲ့ Aထဲကေန
Character ရျပီး ေရးျဖစ္ခ့တ
ဲ ့ဲ လံုးခ်င္း၀တၳဳႏွစ္ပုဒ္ (မီးခိုးေငြ႔ မီးခိုးမွ်င္ နဲ႔
ေကာင္းကင္နိဒ ါန္း)Aေၾကာင္း ေျပာပါUီးမယ္။ Aဲဒီ၀တၳဳႏွစ္Aုပ္က က်မေရးခဲ့သမွ်ထဲမွာ
Aၾကိဳက္ဆံုး ျဖစ္ျပီးေတာ့ ပရိသတ္ကေတာ့ သိပ္မတုံ႔ျပန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ၀တၳဳေတြေပါ့။

ညေနဆိုရင္ေတာ့ Aတန္းျပီးတဲ့ ၃နာရီကေန ၄နာရီခြဲ ရံုးဆင္းခ်ိန္Aထိ ကင္တီးမွာ ထိုင္ၾက။

ရံုးဆင္းခ်ိန္က်မွ ဌာနရံုးခန္းမွာ Aဆင္းလက္မွတ္ သြားထိုးျပီး ျပန္ၾကပါတယ္။ ျပန္ရင္ေတာ့
Aားလံုးက Aိမ္ျပန္တာပါ။ က်မကေတာ့ Aိမ္မွာလည္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိတ့သ
ဲ ူမို႔ Aျပန္လမ္းမွာ
Aင္းစိန္လမ္းမၾကီးေပၚ လွည္းတန္းေစ်း နားက ျပံဳးပန္းတရာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဘက္
၀င္ေခ်ာင္းေသးတာ.. Aဲဒီ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္A၀င္၀ လမ္းနဲ႔ကပ္ေနတဲ့ စားပြဲေလးမွာ
ကိုစိန္၀င္း(ေမာင္စိန္၀င္း-ပုတီးကုန္း) ထိုင္ေနက်ေလ။ ကိုစိန္၀င္းေရာက္ေနျပီီ ဆိုရင္ေတာ့ က်မက
ရံုးဆင္းခ်ိန္ ကားAက်ပ္ကိုေရွာင္ဖို႔ ေစာင့္ရင္း.. စကားလည္းေျပာရင္းေပါ့..
လက္ဘက္ရည္၀င္ေသာက္တာပဲ၊ ကိုစိန္၀င္းကလည္း က်မAတြက္ေတာ့ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္
Aကို တေယာက္ ပါပဲ... ။

ကိုစိန္၀င္းနဲ႔ကလည္း စကားေျပာလို႔ သိပ္ေကာင္းတာ။ သူန႔ဲ က်မက Aေရာင္Aေသြး

Aေတာ္တူတယ္။ ေရးခ်င္တာလည္း Aခ်စ္၀တၳဳ.. ၾကိဳက္လိုက္ရင္လည္း ခံစားခ်က္Aေျခခံတ့ဲ
စာAမ်ိဳးAစားေတြ.. သီခ်င္းေတြ ပန္းခ်ီေတြဆိုလည္း ၾကဳိက္တ့A
ဲ မ်ိဳးAစား ပံုစံေတြ တူတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုစိန္၀င္းက Realism ကို ပိုAားသန္ျပီး က်မက Romanticism ကို ပိုAားသန္တာ ေတာ့
ရွိတာေပါ့ေလ။ AဲဒီAခါ ၀တၳဳတိုေတြမွာ Message ပါသင့္ မပါသင့္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။
ကိုစိန္၀င္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က Aျငင္းမထူဘူး။ သူယံုၾကည္ရာကို ေလေAးေAးနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။
ျပီးေတာ့ သူမ်ားAေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့မွမေျပာဘူး။ ျပီးေတာ့ စကားေျပာရင္
Aင္မတန္ရိုးသားတယ္။ ဟန္မရွိဘူး။ Aထူးသျဖင့္ သမားဂုဏ္ ျပတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
သူန႔စ
ဲ ကားေျပာရင္ က်မကခ်ည္း ေျပာတာမ်ားတယ္။ သူက က်မေမးမွ ေျပာတာမ်ိဳး.. တိုက္ဆိုင္မွ
၀င္ေျပာတာမ်ိဳး။ သူန႔ဲ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လည္း သူေျပာသမွ် သူတို႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔
စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ၾကားရ ေတြ႔ရတယ္။ Aနည္းဆံုးေတာ့ ဒါဟာ ေခတ္တေခတ္ရဲ႕
တကၠသိုလ္သမိုင္းတခုပဲ မဟုတ္လား။

တခါတေလေတာ့ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ Aတန္းေတြ မရွိျဖစ္တတ္တယ္။ တပတ္မွာ ၁ရက္

၂ရက္ေလာက္။ AဲဒီAခါ က်မက BED(ပညာေရးတကၠသိုလ္)ကင္တီးမွာ သြားထိုင္တယ္။
Aဲဒီမွာက ကိုဟိန္းလတ္(Aခု... ေပၚျပဴလာ ဂ်ာနယ္.. ရတီမဂၢဇင္းေတြရဲ႕ Aယ္ဒီတာခ်ဳပ္)
ရွိတယ္ေလ။ မေဟသီAင္တာဗ်ဴးေနာက္ပိုင္းမွာ က်မက ကိုဟိန္းလတ္န႔ဲ ခင္သြားတယ္။
ကိုဟိန္းလတ္က Aဲဒီတုန္းက ပညာေရးသုေတသနဗ်ဴရိုမွာ ရွိ္ေနတဲ့Aခ်ိန္။ ေန႔လယ္
ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ကိုဟိန္းလတ္ရယ္.. ပညာေရးတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းဆရာမ တခ်ိဳ႕ရယ္..
ထိုင္တတ္တယ္။ Aဲဒီ၀ိုင္းေတြမွာေတာ့ ကိုဟိန္းလတ္က Uီးေဆာင္ စကားေျပာ သူ။
ကိုဟိန္းလတ္က စာဖတ္နာ.. Aေပါင္းAသင္းစံု... Aေတြ႔Aၾကံဳ စံုတ့သ
ဲ ူဆိုေတာ့
သူျဖတ္သန္းခဲ့တာေတြကို ေျပာ။ က်န္တ့သ
ဲ ူ ေတြက နားေထာင္သူေတြ။

BED မွာ သြားထိုင္ရင္ က်မ သေဘာက်တာတခုက ကင္တီးေနာက္ေပါက္ကေနထြက္ျပီး TTC

ေက်ာင္းေတြ ေဆး(၁)ေတြ ေနာက္ဘက္က ပိေတာက္လမ္း(သထံုလမ္း)Aတိုင္း
တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္ ေလွ်ာက္ထြက္ ရတာကိုပါ။ (RC-3 မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက
မိန္းထဲကို လာလည္ရင္ ေလွ်ာက္ေန ျဖတ္ေနက် လမ္းAတိုင္းေပါ့)။ ေ၀းေပမဲ့
ေလွ်ာက္လို႔ေကာင္းတယ္။ လမ္းမွာ BOC ေကာလိပ္ေနရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ့.ဲ .. ေဘာလံုးကြင္းကို
ျဖတ္ေက်ာ္ခ့.ဲ .. လိုင္းေပါက္ ၀န္ထမ္း Aိမ္ရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ့.ဲ .။ တကၠသိုလ္ေဆးရံု၀င္းကို ျဖတ္ခ့။ဲ
ေက်ာင္းပိတ္ကာလမို႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လူရွင္း ကားရွင္းရွိေနတတ္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။
ဟိုေငးဒီေငး ဟိုေတြးဒီေတြး... ဘ၀Aေမာေတြေတာင္မွ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ေျပေပ်ာက္သြားသလို
ခံစားရေသး။ ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္းေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ စိတ္ကူးရတာလည္း
Aဲဒီလမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ပါပဲ။ ဒုတိယAုပ္ ပကတိျမားေပါ့။ Aဲလိုန႔ဲ
တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚေရာက္ရင္ ပုဂံလမ္းမွတ္တိုင္ကေန ၄၅ကားေစာင့္စီးျပီး Aိမ္ျပန္။

Aဲဒီတုန္းကေတာ့ Aိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔Aေရးလည္း ေလွ်ာက္ရေသးတာပဲေလ။ ဘီပီAိုင္မွတ္တိုင္

မွာဆင္းေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းေရွ႔က ဆင္းရဲသားဂိတ္ကေလးက ပိတ္လိုက္ျပီမို႔ Aရင္လို Aလြယ္ေလး
ေက်ာင္းထဲ မေရာက္ေတာ့။ ဂိတ္မၾကီး(Uီးလူေပါဂိတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္)ဆီကို တပတ္ၾကီးေလွ်ာက္ျပီး
ေက်ာင္းထဲ၀င္.. Block ေတြကို Aလ်ားလိုက္ျဖတ္.. ေရပန္းစင္ရွိတ့ဲ A၀ိုင္းေလးကိုျဖတ္..
ကင္တီးကေနဆင္း.. ေဘာလံုးကြင္း ေဘးကေန ဂ်ီေဟာေရွ႕ကိုျဖတ္... Aင္းး ေတာ္ေတာ္ေတာ့
ေ၀းတာ။ က်မကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တာ ၾကိဳက္တ့သ
ဲ ူမို႔ ေလွ်ာက္တာပဲ..။
တခါတေလေတာ့လည္း ေမာတာေပါ့ေလ။ AဲဒီAခါ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ရန္ပိုင္(ခုေတာ့ Uီးရန္ပိုင္)
ေရးတဲ့ ကဗ်ာထဲကလို "ႏွလံုးသားသန္သူ ေျခေထာက္သန္သတဲ့".. ဆိုတာ ေလးပဲ ေတြးရေသး..။

+++++
တခါတေလက်ေတာ့ ေန႔လယ္ပိုင္းAားျပီဆို ေျမနီကုန္း မပိုလမ္းမွာ ရုံးခန္းဖြင့္ထားတဲ့
စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းတိုက္ကို သြား သြား ထိုင္တယ္။ Aဲဒီမွာ မမိုး(မိုးမိုး-Aင္းလ်ား)က ရံုးထိုင္တယ္။
ျပီးေတာ့ ေမUီး(ေဒၚခင္ေဆြUီး) ရွိတယ္။ မပုလဲ(ေဒၚခင္ေဆြUီးသမီး) ရွိတယ္။ Aဲဒီမွာ ထိုင္ရင္း
စကားေတြ ေျပာၾက။ က်မက မမိုးကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ စိတ္ထားAင္မတန္လွျပီး ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့..
မမိုးဟာ က်မကိုစာေရးဆရာလုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚေAာင္ တြန္းAားေပး ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာလည္း
ျဖစ္တယ္ေလ။ မမိုးရဲ႕ "နာမက်န္းသည္.. Aိုႏွင္းဆီ" ကို ဖတ္ျပီး က်မ စာေရးဆရာ
လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚခဲ့တာ..။ ျပီးေတာ့ "ညီမေလးက Aခ်စ္ကို ကိုးကြယ္သတဲ့လား..." မွာ
တုန္လႈပ္ခ့တ
ဲ ာ။ "ပြင့္တခ်ိဳ႕ ေၾကြတခ်ိဳ႕"၊ "ေၾကြမလိုန႔ဲ ေ၀.. ေ၀မလိုန႔ေ
ဲ ၾကြ"၊ "ျငိမ္းကိုရွက္ပါ" ေတြမွာ
Aံ့ၾသခ်ီးက်ဴးခဲ့ရတာေလ။ ( ေနာက္ေတာ့ Aဲဒီ၉၀ထဲမွာပဲ မထင္မွတ္ပါဘဲန႔ဲ မမိုးကို က်မတို႔
ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာေပါ့)။ ျမသီလာနဲ႔ မဆိုင္လွေပမဲ့ ဒါဟာ ျမသီလာကိုခ်စ္တ့သ
ဲ ူတေယာက္
လြင့္ေၾကြသြားရတာမို႔ ထည့္ေရးပါရေစေတာ့။

(Aဲသလိုပဲ ျမသီလာနဲ႔ မဆိုင္လွေပမဲ့ ေနာက္တခု မေမ့ႏိုင္စရာ သမိုင္းတခုAျဖစ္

ထည့္ေရးခ်င္တာက ၁၉၉၀ ေမလ ၂၇ရက္မွာ ျပည္သူAားလံုးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တ့ဲ
Aမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီAဖြ႔ခ
ဲ ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ Aႏိုင္ရသြားခဲ့တ့ဲ Aေၾကာင္းပါပဲ)။

+++++

မဟာ၀ိဇၨာျပန္တက္ရတဲ့ Aဲဒီ ၁၉၉၀ဟာ ပင္ပန္းေပမဲ့ က်မAတြက္ေတာ့ Aႏွစ္သာရ

Aမ်ားၾကီးရွိတ့ဲ ကာလတခုပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ Aခ်ိန္ကုန္ရင္း ၀တၳဳေတြ Aမ်ားၾကီး ေရးျဖစ္ခ့တ
ဲ ့ဲ
ႏွစ္လည္း ျဖစ္တယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာေကာင္းတာ တခုကေတာ့ ၀တၳဳေတြ
ေရးျဖစ္လာသေလာက္ ကဗ်ာေရးမထြက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုစိန္၀င္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္.. ဒါေတာင္
Aခ်စ္Uီးက ကဗ်ာ...။ Aဲဒီကာလမွာပဲ သီခ်င္းႏွင္းဆီက ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ရွည္န႔ဲ
တိုက္ဆိုင္လို႔ထင္ပါရဲ႕။ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ခပ္မွန္မွန္ေလး သြားေနသတဲ့။ မဆိုးဘူးဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔
Aကိုက ေနာက္တAုပ္လုပ္မလားတဲ့။

Aမွန္Aတိုင္း၀န္ခံရရင္ Aဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းတက္ေနရေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း လိုေနတဲ့Aခ်ိန္။

ကိုယ္တိုင္က လည္း စာပဲ ေရးခ်င္ေနတဲ့Aခ်ိန္။ ေရးခ်င္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတပုဒ္ကလည္း
ရွိထား..။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းစာ လုပ္ေနတဲ့ ၾကားထဲကပဲ ေနာက္တAုပ္ကို Aလြယ္တကူပဲ
ေရးႏိုင္ခ့တ
ဲ ယ္။ Aဲဒါ ပကတိျမား... ေပါ့။
 (ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ ပါပဲ)

ပကတိျမားထဲက ဇာတ္လိုက္က ကိုယ္ Aင္မတန္ ပိုင္တ့ဲ ဇာတ္ေကာင္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေရးခဲ့ရတဲ့

၀တၳဳေတြ ထဲမွာ လက္Aေတြ႔ဆံုးနဲ႔ ေရးရတာ Aျမန္ဆံုးပါပဲ။ ေစ်းကြက္မွာလည္း စြံသား..
မဆိုးပါဘူး။ (က်မမွာ ေၾကာင္တ့တ
ဲ ခ်က္က လူကသာ ပိုက္ဆံမရွိတာ Aဲဒီ၀တၳဳကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔လို႔
လာ၀ယ္ေတာ့ မင္းသားက ကိ္ုယ္မၾကိဳက္တ့သ
ဲ ူမို႔ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ေနရာမွာ
Aစားမထိုးႏိုင္ပါဘူးဆိုျပီးေတာ့ မေရာင္းခဲ့ဘူး :D )။

၁၉၉၀ႏွစ္ကုန္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက မဟာ၀ိဇၨာတန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ေAာင္ခ့ျဲ ပီ။ Thesis ေရးဖို႔ပဲ

က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳႏွစ္Aုပ္လည္း ထြက္ႏိုင္ခ့ျဲ ပီ။ ၀တၳဳတိုေတြလည္း Aပုဒ္
၃၀ေက်ာ္ခ့ျဲ ပီ။ Aဲဒီ ၁၉၉၀ ထဲမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ Aေကာင္းဆံုးကေတာ့ သားၾကီးကို
ကိုယ္၀န္ရွိလာတာပါပဲ။ သားၾကီးကိုယ္၀န္န႔တ
ဲ ုန္းက ပံုေလးေတြ Aမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဗိုက္ထဲမွာ ေမာင္ထူးျမတ္ေပါ့။
AဲဒီAခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့မလိုလို ၾကားလာရတာ....။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

၁၉၉၁ႏွစ္ဆန္းစ ေန႔ရက္ေတြဟာ က်မAတြက္ေ တာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါပဲ။ ေက်ာင္းကေန

မီးဖြားခြင့္လည္းရျပီ။ သားဖြားမီးယပ္ Aထူးကုဆရာ၀န္မၾကီး ေဒါက္တာေဒၚစမ္းရီက Due Date
ေပးတာ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇။ က်မက Ultra Sound မရိုက္။ Aနားမွာ ရွိတ့ဲ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေလာင္း
ေတြက Aားေပးတယ္။ မရိုက္န႔ဲ ေကာင္းတယ္တ့။ဲ က်မဗိုက္ၾကီးက Aၾကီးၾကီးပဲ..။ ဒါေပမဲ့ က်မ သိပ္
ေနလို႔ ေကာင္းတယ္။ က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းတယ္။ Aဲဒီ မီးဖြားခြင့္ကာလထဲမွာပဲ က်မ
မီးခိုးေငြ႔မီးခိုးမွ်င္ကို Aျပီး ေရးတာပါ။ ညေနဆို ေက်ာင္းတပတ္ လမ္းေလွ်ာက္.. ေက်ာင္းေရွ႕က
ေရပန္းစင္မွာ တေမ့တေမာထိုင္ရင္း ေတြးရင္း မီးခိုးေငြ႔ မီးခိုးမွ်င္ကို Aျပီးသတ္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ။
 (မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇိုင္း - ေမာင္သီဟ ပါ)

ေျပာသာေျပာတာ.. က်မက မီးခိုးေငြ႔မီးခိုးမွ်င္ကို ေရးရတာ စိတ္Aပင္ပန္းဆံုး။ ျပီးေတာ့

ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ျပီး Aၾကိဳက္ဆံုး ျဖစ္တ့ဲ ၀တၳဳ။ Aဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္က Psychosis
Character... က်မသူငယ္ခ်င္း Aက္စ္ ခိုင္ျငိမ္း စိတ္ဆိုးေလာက္တ့ဲ ဇာတ္ရုပ္ေပါ့.. သူကေတာ့
စိတ္မဆိုးရွာပါဘူး။ Aဲဒီထဲက ဇာတ္လိုက္နာမည္က ခိုင္ျငိမ္းေလ.. :P ။ (ေနာက္ပိုင္း Aဲဒ ီ၀တၳဳကို
ဒါရိုက္တာ တေယာက္က ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ စီစU္ဖူးတယ္.. ဒါေပမဲ့ စိစစ္ေရးက တကယ့္ Theme ကိုမွ
ျပင္ခိုင္းတာ.. ျပင္မေပးႏိုင္လို႔ မရိုက္ျဖစ္ခ့ေ
ဲ တာ့ပါဘူး)။ Aဲဒီ ၀တၳဳျပီးေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ လလယ္..။
ဒီလိုန႔ဲ Due date ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇ရက္ေန႔ကို ေရာက္လာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ Due date က
တေပါင္းလျပည့္ည...။ Aဲဒီေန႔မွာ က်မက နည္းနည္းေလးမွေတာင္ သရိုးသရီမျဖစ္။ ျပီးေတာ့
ေရႊတိဂံုဘုရားသြားခ်င္ေနတာလည္း Aလြန္Aမင္း...။

မာမာ(ေယာကၡမ)က မလုပ္ပါနဲ႔ သမီးရယ္လို႔ တား..။ က်မက သြားခ်င္..။ သူကေတာ့ ထံုးစံAတိုင္း

ကိုယ့္ဘာသာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရင္ တာ၀န္ယူႏိုင္ရင္ ၾကိဳက္တာလုပ္ေပါ့..။ Aဲလို..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့
က်မတို႔ ေရႊတိဂံုဘုရား တက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ တက္တာမွ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ မဟုတ္..။
ရိုးရိုးေလွကားနဲ႔။ ကိုယ္၀န္က ေန႔ေစ့လေစ့..။ တခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္သူမွ သနားမွာမဟုတ္တ့ဲ
Aလုပ္ေပါ့။ ဘုရားဖူးျပီး Aေနာက္ဘက္မုခ္ကေန ျပန္ဆင္း.. Aုန္းစိမ္းရည္ေသာက္
(ကိုယ္၀န္ေဆာင္က Aုန္းစိမ္းရည္ ေသာက္ရတယ္ ဆိုလို႔)။ Aိမ္ျပန္...။

ဒီေနရာမွာ က်မနဲ႔ နီးစပ္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မ ေျပာျပဖူးလို႔ သိေနတဲ့ Aျဖစ္Aပ်က္ေလးတခု

ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ Aိ္မ္Aျပန္ ေက်ာင္း၀င္း၀ေရာက္ေတာ့ ည ၁၀နာရီေက်ာ္ျပီ။ ေက်ာင္း၀င္းက
Aျမဲတမ္းကလိုပဲ လူရွင္းေနတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား ထံုးစံAတိုင္း Block ေရွ႔ကေနျဖတ္...
ေရပန္းA၀ိုင္းကို ျဖတ္ထြက္.... ျပီးေတာ့ ဗိသုကာဌာနဘက္ဆင္းတဲ့ စၾကံ ၤေလွကားဆီ Aလာ..။
သီေရတာေတြရွိရာ Aေမွာင္ဘက္ကေန ခေရပင္တန္း လမ္းေလးAတိုင္း ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔
လူငယ္ေလး တေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး
ဘသူမ်ားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ RIT ၀င္းေလးက
၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ရြာေလးတရြာလို ျဖစ္ေနတာမို႔လို႔ ၀င္းထဲမွာ ေနတဲ့သူေတြAခ်င္းခ်င္း တေယာက္န႔ဲ
တေယာက္ သိပ္သိၾကပါတယ္။ ခု လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ လူငယ္ေလးကိုေတာ့ က်မတို႔
ႏွစ္ေယာက္လံုး မသိၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ေက်ာင္းသားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့
ထူးျခားတာက သူက က်မတို႔န႔ဲ ခဲတပစ္သာသာေလာက္ပဲ ေ၀းေပမဲ့ က်မတို႔ကို နည္းနည္းမွ
လွမ္းမၾကည့္ဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း နည္းနည္း ႏြမ္းေနသလိုပဲ။ သူ႔AမူAယာက က်မတို႔ကို
မျမင္ဘဲ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ ေလွ်ာက္သြားေနသလိုမ်ိဳး။

Aဲဒီခဏေလးမွာပဲ ရုတ္တရက္ က်မတကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ထသြားပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲ စိမ့္ကနဲ...။ တမ်ိဳးၾကီးပဲ.. က်မ တခါမွ Aဲလို မခံစားရဖူးပါ။ ေဆာင္းညမို႔
ရုတ္တရက္ ခ်မ္းသြားသလားလို႔ေတာင္ က်မေတြးလိုက္ပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လည္း
AဲဒီAခ်ိန္ေလးAတြင္းမွာ စကားမေျပာျဖစ္ပါဘူး။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ ခုန လူငယ္ေလးက
ခေရလမ္းကေလးကေန မီးေတြလင္းေနတဲ့ ပင္မေဆာင္ၾကီးဆီ ၀င္တ့ဲ တံခါးေပါက္ေလးဘက္ကို
ခ်ိဳး၀င္လိုက္ပါတယ္။ ေAာ.. Aေစာင့္၀န္ထမ္း Aသစ္ ျဖစ္မယ္ လို႔ က်မ ေတြးလိုက္ပါေသးတယ္။
သူကေတာ့ ပင္မေဆာင္ထဲ ၀င္သြားပါျပီ။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လည္း စၾကံ ၤ ေလးေAာက္
ေရာက္ပါျပီ။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ထားသလို ၀င္ေပါက္တံခါး ေလးဆီ
ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲျပီး ေလွကားကေန
Aေျပးတပိုင္း ဆင္းခဲ့ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ၀င္ေပါက္ သံဘာဂ်ာတံခါးက
ေသာ့ခတ္ပိတ္ထား လ်က္ၾကီး ရွိေနျပီး Aထဲမွာ ေလွ်ာက္၀င္သြား တဲ့ သူလည္း တေယာက္မွ
ရွိမေနလို႔ပါပဲ..။

တကယ္ေတာ့ လူတေယာက္၀င္မယ္ဆိုရင္ တံခါး ေသာ့ဖြင့္ရမယ္.. သံတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ရ Uီးမယ္..

ျပီးေတာ့ ၀င္သြားတဲ့သူ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာကို စၾကံ ၤတေလွ်ာက္ ျမင္ရUီးမယ္...။ Aမေလး...
ခုေတာင္ ၾကက္သီးထ လာေသး။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ဘဲ
Aေျပးတပိုင္းလာခဲ့ၾကတာ Aိမ္ေရာက္တ့ဲ Aထိပါပဲ။ က်မတကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲလို႔..။ Aိမ္က
လူေတြက Aံ့ၾသလို႔။ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္လာလဲေပါ့။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာျပေတာ့ Aိမ္က
Aဖြားက Aဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ညမထြက္ပါနဲ႔ ေျပာတာ.. ျငိမ္းက နားမေထာင္ဘူး.. ဘာ..
ညာ.. ေပါ့။ Aိမ္က Aလုပ္လုပ္တ့ဲ ေကာင္မေလး ကေတာ့ လူေတြေျပာေနတာပဲ... ညည
သရဲေျခာက္တယ္ေပါ့..။ က်မကေတာ့ Aံ့ၾသေနတာ ပါပဲ..။ သူက ပိုဆိုးေသး.. ဒါမ်ိဳး
AယံုAၾကည္မရွိ္.. ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္တတ္တ့ဲ သူေတြက ျဖစ္စရာလားေပါ့...။
Aေမာေျပမွ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိမ္ေျပနေျပ ျပန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္ေလးက
ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးေပါ့..။ လည္ကတံုးAက်ႌAျဖဴ ပေလကပ္ ပုဆိုး Aျပာကြက္ေလးနဲ႔ေပါ့။
Aမေလး မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ဘူး.. ေပၚတင္ၾကီး ေပါ့..။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ျမင္တာ Aကုန္တူတူ..။
တကယ္ စင္းစင္းၾကီး။ က်မ စိတ္ထဲ ခုထိ Aဲဒီျမင္ကြင္းမေမ့ပါ။ AဲဒီAျဖစ္Aပ်က္ရဲ႕
ေနာက္ဆက္တြဲကို ေနာက္မွာ ဆက္ေျပာပါ့မယ္။

+++++

ဒီလိုန႔ဲ မတ္လထဲေရာက္လာတဲ့Aထိ Aထဲက ေမာင္ထူးျမတ္က တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္..။

ဗိုက္ၾကီးကလည္း ၾကီးလွျပီ။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ေတာင္ မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ ဒီလိုန႔ဲ Due Date
ေက်ာ္တာ ႏွစ္ပတ္ရွိလာေတာ့ ျပႆနာက က်မ ဗိုက္Aပ္ထားတဲ့ Aိုဂ်ီက ခြင့္ယူသြားပါတယ္။
ကိုယ္၀န္ကလည္း Over Due ျဖစ္လာျပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း(ဆိုေပမဲ့ က်မထက္ေတာ့
Aသက္ၾကီးပါတယ္) စာေရးဆရာ လင္း-ေဆး(၁)(ေဒါက္တာသန္းထြဋ္)ကို တိုင္ပင္ရပါတယ္။
ကိုသန္းထြဋ္က ေဆးရံုတက္လိုက္ေတာ့တ့။ဲ ဒါနဲ႔ ကိုသန္းထြဋ္တာ၀န္က်တဲ့ Aေရွ႕ပိုင္းေဆးရံုမွာ
ေဆးရံုတက္ရပါေတာ့တယ္။ Aဲဒီေန႔က မတ္လ၁၁ရက္ တနလၤာေန႔၊ ၁၀တန္းစာေမးပြဲေတြ စလို႔
ျမန္မာစာေျဖတဲ့ ေန႔ပါ။ ေဆးရံုးေရာက္တ့A
ဲ ထိလည္း ဗိုက္က ဘယ့္ႏွယ္မွမေနေသးတာမို႔
ကိုသန္းထြဋ္က ဓားျပင္ေနျပီ။ (သူက Surgery တက္ေနတာဆိုေတာ့ :P)။ ခြဲမယ္ေပါ့..။ က်မက
ရိုးရိုးပဲ ေမြးခ်င္..။ ဘုရားစာေတြ ဆို.. ဆုေတြ ေတာင္းေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ ဗိုက္ကနာရိပ္ေတာင္မျပေတာ့
ခြဲမယ့္စာရင္းထဲေတာင္ ထည့္ထားျပီ။

ညေန ၄နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဗိုက္က နာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ကိုသန္းထြဋ္ေရ.. နာျပီဗ်..

ဆိုေတာ့ ကိုသန္းထြဋ္က ဟုတ္လို႔လား..တဲ့။ ဒီေလာက္န႔ေ
ဲ တာ့ မရေသးဘူး..တဲ့။ ေနာက္
နည္းနည္းပိုနာလာ..။ တကယ္နာတာလို႔ က်မေျပာေတာ့ ကိ္ုသန္းထြဋ္က Aမေလး
ဒီေလာက္န႔လ
ဲ ည္း မရေသးဘူးတဲ့... ျပံဳးစပ္စပ္န႔စ
ဲ တယ္။ ျပီးေတာ့ ေမာင္ထူးျမတ္Aေဖနဲ႔
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္Uီးမတဲ့။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ ၁၀တန္းစာေမးပြဲ ေစာင့္ျပီးAျပန္
ညေနေစာင္းမွာ က်မဆီ ၀င္လာၾကတဲ့ ေမေမနဲ႔ မာမာ ေရာက္လာတယ္။ Aဲဒီခဏေလးမွာပဲ က်မ
တကယ္ သိသိသာသာ ဗိုက္နာလာတယ္။ ေမေမက Aားေပးတယ္.. ေခၽြးျပိဳက္ျပိဳက္က်ျပီး
ဒူးAခ်င္းခ်င္းရိုက္ေလာက္ေAာင္ နာမွ ေမြးမွာ.. တဲ့.. Aမေလးေလ... Aားရွိစရာပါပဲ....။ Aင္းး
တကယ္ပါပဲ... ႏွစ္နာရီေလာက္ Aခ်ိန္Aတြင္းမွာ ငါေတာ့ ေသေတာ့မွာပါပဲလို႔ ဘယ္ႏွၾကိမ္မွန္းမသိ
ေတြးမိေလာက္ေAာင္ နာျပီး ည ၇နာရီခြဲမွာေတာ့ က်မ သားၾကီးကို
ေမြးထုတ္လိုက္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ က်မ တကယ္ ေမြးခန္းထဲ ေရာက္သြားေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္
သြားေနတဲ့သူေတြေတာင္ ျပန္မလာၾကေသးပါ။ သားကို ေဒါက္တာသီတာUီးခင္ ဆိုတ့ဲ တာ၀န္က်
ဆရာ၀န္မေလးက ညွပ္ဆြဲျပီး ေမြးေပးခဲ့ရပါတယ္။

ျပႆနာကေတာ့ က်မက Aရပ္၅ေပ၂လက္မမွာ သားUီးက ၈ေပါင္ခြဲ ရွိျပီး Aရပ္လည္း

၂၂လက္မျဖစ္ေနေတာ့ ကေလးၾကီးလြန္းတာမို႔ က်မ သိပ္ပင္ပန္းသြားတာေၾကာင့္ Aခ်င္းက်တဲ့
Aခ်ိန္မွာ သတိလစ္သြားတာပါပဲ..။ က်မ သတိလစ္သြားခ်ိန္ ေAာက္စီဂ်င္ ေပးတာ လက္Uီးလို႔
ေတာ္ေသးတာလို႔ သိရပါတယ္။ (Aျပင္မွာေတာ့ ေမေမပါ စိတ္ပူျပီး သတိလစ္မလိုျဖစ္သြားလို႔
ေမေမ့ကို ျပန္ထိန္းရေသးတယ္လို႔ မာမာက ေျပာပါတယ္)။ က်မျပန္သတိရလာေတာ့
ကိုသန္းထြဋ္က ေမြးခန္းထဲ ေရာက္ေနပါျပီ။ ကိုသန္းထြဋ္က ရယ္ျပီး "ေမျငိမ္းတို႔က ေတာ့ကြာ..
ကေလးေမြးတာေတာင္ Aကယ္ဒမီေရွာ့တ့ဲ..။ Aဲဒ ါ သၾကၤန္မိုးထဲက သီတာသိမ့္ေသတဲ့
Aကြက္မ်ိဳး.." တဲ့။ က်မမွာ ရယ္ရေသးတယ္။ Aဲလိုန႔ဲ ေမာင္ထူးျမတ္ၾကီး လူ႕ေလာကထဲ
ေရာက္လာတာပါပဲ..၊။ (ျမသီလာနဲ႔ေတာ့ သိပ္မဆိုင္..ဒါေပမဲ့ သားေမြးတာေၾကာင့္ ျမသီလာဘ၀မွာ
ဘာေတြ ထူးလဲ ဆက္ေျပာမွာမို႔ပါ)။

+++++

ေနာက္တေန႔ ၁၂ရက္ေန႔ ညေန...။ က်မရဲ႕ က်န္းမာေရးAေျခေနက Aလြန္ေကာင္းေနပါ တယ္။

ေဆးရံုမွာ ကေလးတခ်ိဳ႕ Aသား၀ါျဖစ္ေနၾကတယ္.. တဲ့။ သားကေတာ့ ဘာမွမရွိ..
သိပ္ေကာင္းတယ္တ့။ဲ သားကို Nurse ေတြက ဗလၾကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။

(ေမာင္ထူးျမတ္ တစ္လသားျပည့္တ့ေ
ဲ န႔က)

ကိုသန္းထြဋ္က ေဆးရံုဆင္းခ်င္လား.. တဲ့။ ဆင္းလို႔ရရင္ ဆင္းခ်င္တာေပါ့လို႔ က်မေျဖလိုက္ေတာ့

Aိုေက ..ရတယ္..တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မ ေဆးရံုကဆင္းပါတယ္..။ ေနာက္တေန႔က ဗုဒၶဟူးေန႔ မတ္လ
၁၃ရက္ေန႔။ က်မက ပါပါ့ကိုေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္ ၃ႏွစ္ျပည့္ ေက်ာင္းက
ဘာမွမလုပ္ဘူးလား.. လို႔။ ပါပါက လာမယ့္ ရံုးပိတ္ရက္ စေနေန႔မွာ ဘုန္းၾကီးပင့္မယ္...
ဆြမ္းေကၽြးၾကမယ္.. တဲ့။
စေနေန႔မွာေတာ့ တAိမ္လံုး ေက်ာင္းေပၚသြားၾကတယ္..။ ဆင္၀င္ေAာက္မွာ ပရိတ္လည္း
ရြတ္ၾကမွာ...တဲ့။ ခဏၾကာေတာ့ က်မကို သူက လာေခၚတယ္။ ေက်ာင္းေပၚ ခဏ
လိုက္ၾကည့္ပါလား..တဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ .. လိုက္ၾကည့္စမ္းပါ.. တဲ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တခုခုပဲ
ေပါ့...။ တကယ္ဆို ကေလးေမြးထားတာ တပတ္ေတာင္ မျပည့္ေသး..။ က်မကလည္း
Aျပင္ထြက္ခ်င္ခ်င္..။ သားက Aိပ္ေနတုန္း။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခဏထားခဲ့ျပီး ေက်ာင္းေပၚတက္
ခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းေပၚတီကိုေAာက္ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနေဘးမွာ ဓာတ္ပံုေတြ
Aုန္းပြဲငွက္ေပ်ာပြဲ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ စီခ်ထားတယ္။ သူက က်မကို ဓာတ္ပံုေတြေရွ႕ ေရာက္ေAာင္
ဆြဲေခၚသြားတယ္။ Aဲဒီမွာ ေမာင္ေAာင္မြန္(ဇြန္ ၂၁ ေျမနီကုန္းမွာ Aပစ္ခံရလို႔ ဆံုးသြားတဲ့ RIT
ေက်ာင္းသား။ က်မဆရာ တကၠသိုလ္၀င္းမြန္ရဲ႕သား) ပံု၊ ေနာက္ ကိုစိုးႏိုင္၊ ေနာက္ ကို၀င္းျမင့္..
ေနာက္.. ကုိဖုန္းေမာ္..တဲ့။ Aဲဒီ ကိုဖုန္းေမာ္ဆိုတ့ဲ ဓာတ္ပံုထဲမွာ လူငယ္ေလးတေယာက္
မတ္တပ္ကေလး ရပ္လို႔.. လည္ကတံုးAကႌ်Aျဖဴ၊ ပေလကပ္ပုဆိုး Aျပာကြက္ကေလးနဲ႔။
ဘုရားေရ... Aဲဒ ါ.. ျပီးခဲ့တ့ဲ တညသားမွာ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ခ့ရ
ဲ တဲ့ လူငယ္ေလးနဲ႔
တူလွခ်ည္လား...။ ဒါျဖင့္.. သူ ကိုဖုန္းေမာ္..လား ဟင္..။ က်မ ၾကက္သီးျဖန္းကနဲထျပီး
မ်က္ရည္ေတြ လည္လာမိတယ္။ က်မစိတ္ထဲ Aဲ့ဒီခဏခ်င္းမွာ ထိခိုက္သြားလိုက္တာ..။ သူ႔ခမ်ာ
ေက်ာင္းကို စြဲလန္းရွာတယ္..ဆိုျပီး။ Aဲဒီညေနမွာ က်မ ေခါင္းေတြကိုက္ေနခဲ့တ့A
ဲ ထိပါပဲ။
တကယ္ဆို က်မက ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္မယံုတတ္တ့သ
ဲ ူ။ ခုထိလည္း Aဲဒ ီAျဖစ္ကို မၾကာခဏ
သတိရဆဲ..။ ခုေတာ့ Aတူတူ ျမင္ခ့တ
ဲ ့သ
ဲ ူလည္း လူ႔ေလာကထဲမွာ မရွိေတာ့ျပီ။

+++++

သားရွိလာတဲ့ ေနာက္ပိုင္းကာလမွာ က်မရဲ႕Aခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ Aကုန္ျမန္ၾကသလိုပါပဲ..။ Aဲဒီ

ရက္ပိုင္းထဲမွာပဲ မီးခိုးေငြ႔ မီးခိုးမွ်င္.. စိစစ္ေရးက က်ပါတယ္။ Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ ပရုဖ္ဖတ္။
သားေတာင္ ရက္ ၅၀ မျပည့္ခင္မွာပဲ... ၁၉၉၁ ေမလပထမပတ္မွာ... တကၠသိုလ္ေတြ
ျပန္ဖြင့္မယ္လို႔ ေၾကျငာပါတယ္။ ကေလးတဘက္န႔ဲ ပင္ပန္းမွာေပမဲ့ Aမွန္Aတိုင္း ၀န္ခံရရင္ က်မ
ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ.. တပည့္ေတြ... က်မ
ျပန္ရွာရေတာ့မယ္။ ကြဲကြာေနသူေတြ ျပန္ေတြ႔ရေတာ့မယ္။ က်မ တခုခု သိရေတာ့မယ္..။

AဲဒီAခါ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာ က်မ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ပါတယ္။ Aဲဒီေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္တ့ဲ ေန႔မွာမွပဲ

က်မတို႔ ေက်ာင္းသားစာရင္းေတြ ခြဲျပီး Aတန္းေတြ ခြဲၾကပါတယ္။ Aတန္းခြဲတ့A
ဲ စည္းAေ၀းမွာ
ဆရာမၾကီးက တေယာက္ကို ပထမႏွွစ္တခန္း ဒုတိယႏွစ္တခန္း စီ ယူရမယ္တ့။ဲ Aတန္းေတြ
ခြဲၾကေတာ့... ေမျငိမ္းက ဘူမိတန္း(Geology) ကို ယူ.. AဲဒီAခန္းက ေယာက်္ားေလး Aေယာက္
၂၀၀ မိန္းကေလး Aေယာက္၂၀.. ဘယ္ႏွေယာက္ ျပန္တက္မလဲေတာ့ မသိဘူး။
ေယာက်္ားေလးမ်ားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဆိုးတယ္..။ ဒီေတာ့ ေမျငိမ္းက ကေလးAေမလည္း
ျဖစ္ျပီ။ စြာလည္း စြာေတာ့ ထိန္းႏိုင္မွာ..။ က်န္တ့ဲ ဆရာမAပ်ိဳေလးေတြဆို ထိန္းႏိုင္မွာ
မဟုတ္ဘူး... တဲ့။ ဒုတိယႏွစ္Aတြက္ေတာ့ Aီးေမဂ်ာ(English Major)ကို ယူရမယ္တ့။ဲ ျပီးရင္
ကိုယ္ယူရတဲ့ ေမဂ်ာ ဌာနေတြကို သြားျပီး ေက်ာင္းသားစာရင္း ယူၾကရမယ္.. တဲ့။ ညေနမွာ Time
table ေတြ ကပ္မယ္။ နက္ျဖန္က စျပီး Aတန္း၀င္ၾကရမယ္တ့။ဲ

Aဲဒါက က်မနဲ႔ က်မရဲ႕ ေမ်ာက္ကေလးေတြ ေတြ႔ခ့ရ

ဲ တဲ့ Aစပ်ိဳးေပါ့။ တကၠသိုလ္က
ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔န႔ဲ ဘယ္ေလာက္မွ Aသက္မကြာတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကို Aတန္းေတြ
ၾကီးသြားတဲ့Aထိ... Aျပင္ေလာက ေရာက္သြားတဲ့Aထိ... Aသက္ေတြ Aမ်ားၾကီီး ၾကီးသြားတဲ့
Aခ်ိန္ေတြAထိ.. ခ်စ္ခင္ရိုေသသြားတယ္ဆိုတာ ဒီဘက္ေခတ္မွာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔
ေျပာမယ္ဆိုရင္.. Aဲဒ ီ စကားကို က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ ျငင္းႏိုင္ပါတယ္။ Aဲလိုျငင္းဖို႔Aတြက္
Aေကာင္းဆံုးသက္ေသAျဖစ္ က်မဘ၀မွာ ခုထိ တပည့္ေတြ Aမ်ားၾကီး ရွိေနေသးလို႔ ပါပဲ..။
Aဲဒီထဲမွာ ဘူမိေဗဒက ကေလးေတြလည္း ပါတာေပါ့..။ ျမသီလာမွာ သူတို႔ေလးေတြ
Aေၾကာင္းေတြ ေျပာသြားပါUီးမယ္..။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

၁၉၉၁ ေမက ျပန္စတဲ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာတုန္းကေတာ့ စစ္Aစိုးရက ေက်ာင္း ၀န္းက်င္မွာ

နဂိုပံုမွန္Aတိုင္း ျပန္လည္ ေပ်ာ္ရႊင္လည္ပတ္ေနသေယာင္ေယာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့သားပါ။ ဒါေပမဲ့
ေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ေက်ာင္း၀င္း လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီ ထိုင္ေနရတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြန႔ဲ Aင္Aား
တိုးျမွင့္ထားတဲ့ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္း ဆိုသူမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈေတြေAာက္မွာ တကယ္ေတာ့
ေက်ာင္းဟာ မလံုျခံဳေတာ့တာကို ေတြ႔ေ နရပါ တယ္။ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြAတြက္ ကေတာ့
Aပင္ပန္းဆံုးကာလေတြပါပဲ..။ ေက်ာင္း၀င္းလံုျခံဳေရး ဂ်ဴတီဆိုတာလည္း ရွိရဲ႕။ ဆရာမတစ္ေယာက္က
ေက်ာင္းသားAေယာက္၂၀စီကို ဘာမွ ဆူဆူပူပူ မရွိေAာင္ တာ၀န္ယူ Aာမခံ ထိန္းရမယ္ဆိုတ့ဲ
guardianship ဆိုတာလည္း လုပ္ရရဲ႕။ Aတန္းေတြ AေျပးAလႊား၀င္.. က်ဴတိုရီယယ္ေတြ
AေျပးAလႊားစစ္.. Aမွတ္ေတြလည္း AေျပးAလႊား ထည့္ရေသး။ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ
ေျပာမျပတတ္ေAာင္ပါပဲ။

(မွတ္မိေသးတယ္။ Aဲဒီတုန္းက က်မတို႔ က်ဴတာေတြရဲ႕ လစာက ၁၂၀၀..။ သားAတြက္ ႏို႔မႈန္႔က

တဗူး ၃၅၀...။ ေမာင္ထူးျမတ္က တစ္လကို Aနည္းဆံုး ၄ဗူးေလာက္ ပံုမွန္ ေသာက္ေနတဲ့Aခ်ိန္)။
က်မရဲ႕ Aလုပ္တာ၀န္ခ်ိန္ စုစုေပါင္းက မနက္ ၈နာရီကေန စလိုက္တာ ညေန ၅နာရီAထိ..
ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္ ေတာက္ေလွ်ာက္..။ Aဲဒီ လစာေလးနဲ႔ က်မတို႔ Aဆင္းရဲခံျပီး
လုပ္ခ့ၾဲ ကရတာ.. မတန္တဆ။ Aဆိုးဆံုးကေတာ့ က်မက သားကေလး ေတာင္ ၂လသားမရွိခင္
Aဲလို လုပ္ရတာမို႔ ပင္ပန္းၾကီးလွတာပါပဲ။ Aဲဒီ ခံစားခ်က္ေလးကို ၀တၳဳ ေတာင္
ေရးဖူးပါေသးတယ္။

Aဲဒီလို ကာလမွာပဲ ဘူမိေဗဒတန္းကို က်မ တာ၀န္ယူရတာပါ။ Aဲဒီတုန္းက ဘူမိေဗဒတန္း

ဆိုတာက ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္မွာေတာ့ ေတာ္တ့ဲကေလးေတြ ရွိတတ္တ့ဲ ေမဂ်ာတခုထဲမွာ
ပါတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေျပာခဲ့သလိုပဲ မိန္းကေလးကို ေယာက်္ားေလးAေရAတြက္ရဲ႕ ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ
ေခၚတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ မာေက်ာတဲ့ မိန္းကေလးေတြသာ ဘူမိကို ေရာက္တယ္ေပါ့။ က်မက Aဲလို
ေတာ္တ့ဲ Aတန္းကို စာသင္ရတာမ်ိဳး ၾကိဳက္ပါတယ္။ တခုပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက
ဌာနက စီနီယာမ်ားက ဘူမိတန္းက ကေလးေတြေၾကာင့္ ဆရာမတခ်ိဳ႕ ငိုရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး
ေျပာၾကတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ Aဲလို စိန္ေခၚခ်က္ ရွိတာမ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားတတ္ပါတယ္။

(တကယ္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုပိုသာသာေျပာတာလည္း ပါတာပါ.. ဌာနမွာဆို စီနီယာတခ်ိဳ႕က

က်မကို ၾကည့္မရဘူး။ က်မက စြာတယ္ေပါ့.. ဒီေတာ့့ က်မယူရမယ့္Aတန္းကို ဆိုးတယ္လို႔
က်မစိတ္ညစ္သြားေAာင္ သာသာထိုးထိုးေျပာတာမ်ိဳး :P ။ နည္းနည္းပိုဆိုးတာက က်မကို
ျမန္မာစာဆရာမနဲ႔ မတူဘူးလို႔ သူတို႔က Aျမဲ Aျပစ္တင္တယ္။ Aဓိ္ကျပႆနာက က်မက
ဆရာမAလုပ္၀င္ကာစတုန္းက ဆရာမAက်ႌေပၚမွာ ကုတ္Aက်ႌ ေလးတထည္ ထပ္ ထပ္
၀တ္တတ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခါးတို ဗမာAက်ႌ၀တ္ရတာ စိတ္ထဲ မလံုျခံဳလို႔။
ခါးသားၾကီးေပၚေပၚေနတာ က်မ မၾကိဳက္ဘူး။ ေနာက္တခုက က်မက ထမီတိုတို ၀တ္လို႔။
Aဲဒါလည္း Aေၾကာင္းရွိတယ္။ က်မလမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္ နည္းနည္း ကားျပီး
ျမန္ျမန္လည္း ေလွ်ာက္တတ္ေတာ့ ထမီရွည္ရင္ ထမီစတရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔မို႔ ခပ္တိုတို၀တ္တာ။ Aဲဒ ါလည္း
လူၾကီးေတြက သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက က်မက သိပ္ကန္႔လန္႔တိုက္တယ္လို႔
သူတို႔က ထင္ၾကတယ္။ Uပမာ ေက်ာင္းသားေတြကို Roll sheet ယူရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို က်မက
မလိုဘူးလို႔ ထင္တယ္။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ Aဲလို လုပ္စရာမလိုဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက
သူတို႔Aတန္းက တက္မွျဖစ္မယ့္ တန္ဖိုးရွိတ့ဲ Aတန္းလို႔ ထင္ရင္ တက္မွာပဲလို႔ က်မက
ျငင္းတတ္တယ္.. Aဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့)။

ဒီလိုန႔ဲ Aတန္းယူရမယ့္ မနက္မွာ က်မယူရမယ့္ ပထမႏွစ္တန္းခြဲကို Aသြားမွာ Aတန္းနဲ႔

ကပ္လ်က္မွာ ရွိေနတဲ့ ဌာနကို Aရင္၀င္သြားပါတယ္။ ဌာနကို Aသြား
က်မ၀င္ရမယ့္Aတန္းဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တခန္းလံုး ေက်ာင္းသားေတြ Aျပည့္ရွိေနတာ
ေတြ႔ပါတယ္။ ဆူဆူညံညံေတာ့ မရွိပါဘူး။ Aဲဒ ီတုန္းက ဘူမိေဗဒရဲ႕ ဌာနမွဴးက က်မတို႔က
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႔ေခၚတဲ့ ဆရာUီးေက်ာ္ထင္(စာေရးဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕သား)... ပါ။ ဆရာက
ပိန္ပိန္ေသးေသးညွက္ညွက္ေလး။ (ခုေတာ့ ဆံုးရွာျပီ)။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ဴဒိုခါးပတ္နက္ ရထားတာတဲ့ဗ်..
(တကယ္ပဲလား.. ေနာက္တာလားေတာ့ မေသခ်ာ... ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဆရာက
တကၠသိုလ္မ်ား ဂ်ဴဒိုAသင္းရဲ႕ Uကၠဌ)။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို ခ်စ္လည္းခ်စ္
ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ၾကတယ္။

က်မ ဘူမိေဗဒဌာနထဲ၀င္သြားေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က "ေဒၚျငိမ္း ေက်ာင္းသားစာရင္း လာယူတာလား"

တဲ့..။ "ဟုတ္တယ္ဆရာ" ဆိုေတာ့... "ျပီးရင္ က်ေနာ္ ဌာနမွာ လာေပးမယ္..." တဲ့။
"ဆရာကလည္း က်မ ကူးသြားပါ့မယ္.." ဆိုေတာ့ "ေနပါေစ.. က်ေနာ္ တေယာက္ကူးခိုင္းထားျပီ..
လူဆိုးစာရင္းေရာပါတယ္.. ဟဲဟဲ.." တဲ့။ က်မက "ဒါဆိုလည္း လူဆိုးထိန္းလုပ္ရတာေပါ့
ဆရာရယ္"လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ Aဲဒီက်ေတာ့ ဆရာက "က်ေနာ့ ေမ်ာက္ေတြက
Aဲလိုဆိုးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ေယာက်္ားေလးမ်ားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့
ေသာင္းက်န္းတာေပါ့.." တဲ့။ ဆရာ့ေလသံက ကိုယ့္သားသမီးဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္တတ္တ့ဲ
မိဘရဲ႕ Aသံမ်ိဳး။ က်မျပန္ေျပာလိုက္တယ္.. "ဆရာရယ္.. က်မ Aဆင္ေျပမွာပါ.." လို႔။ ဆရာက
"Aမေလး... ယံုပါတယ္ ေဒၚျငိမ္းရယ္.." တဲ့။ တကယ္ပဲ AဲဒီAခ်ိန္ကစလို႔ ဆရာက
ဘူမိေဗဒေဘာလီေဘာပြဲေတြ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲေတြ ရွိျပီဆိုရင္ "ေဒၚျငိမ္း.. ခဗ်ားေမ်ာက္ေတြကို
လာကူထိန္းေပးဗ်ာ .." လို႔ ဌာနမွာ လာ လာ ေခၚတာ။ ကေလးေတြ တျခားေမဂ်ာက ကေလးေတြန႔ဲ
ျပႆနာေပၚလို႔ ရံုးခန္းေရာက္လည္း က်မက ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ ပါေသးတာေလ...။ Aဲလိုန႔ဲ ဆရာ
မကြယ္လြန္ခင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခ့ရ
ဲ တဲ့ ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းAထိ ဆရာက က်မနဲ႔ ေတြ႔ရင္ က်မကို
ဘူမိေဗဒမိသားစု၀င္တေယာက္လိုပဲ သူ႔တပည့္ေဟာင္းေတြ Aေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ ေတြ႔ေသးလား..
ဘယ္သူ႔သတင္းၾကားေသးလား..နဲ႔။ က်မနဲ႔ ေျပာမကုန္.. ေမးမကုန္ ရွိေတာ့တာ။

တကယ္တမ္း ဘူမိေဗဒတန္း၀င္ျပီဆိုတ့A
ဲ ခါက်ေတာ့ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဆူဆူညံညံ
Aသံေတြမၾကားရဘဲ ျငိမ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႔လို႔ေတာင္ Aံ့ၾသသြားရပါေသးတယ္။
ကေလးေတြဆိုလို႔ ေျပာရရင္ Aရပ္ရွည္ရွည္ Aေကာင္ၾကီးၾကီးေတြေတာင္ မ်ားေသးတာ။ သူတို႔
မ်က္လံုးေတြကလည္း က်မကို Aကဲခတ္တ့ဲ မ်က္လံုးေတြ။ တခန္းလံုးျပည့္က
ေယာက်္ားေလးေတြ။ မိန္းကေလးေတြက Aေယာက္ ၂၀တည္း ရွိတာမို႔ ေရွ႕ဆံုးက ၂တန္းမွာ
ထိုင္လိုက္ရင္ ကုန္ျပီ။ Aလယ္တန္းနားက ေနရာလြတ္မွာ ၀င္၀င္ထိုင္တတ္တ့ဲ မိန္းကေလး
၄ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ Aဲဒီ ၄ေယာက္လံုးက သိသိသာသာ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ...။
သူတို႔ေလးေတြကေတာ့ မိုးခ်ိဳသင္းေလး နဲ႔ Aေပါင္းAပါတစုေပါ့.. :) ။ Aံ့ၾသစရာ
ေကာင္းေလာက္ေAာင္ပဲ Aဲဒီ က်မနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပထမေန႔မွာကတည္းက သူတို႔ေလးေတြက
က်မစာသင္တ့A
ဲ ေပၚ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ စိတ္၀င္တစား တုံ႔ျပန္ခ့တ
ဲ ာပါ။

ေနာက္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဌာနကိုလာေတာ့ ေက်ာင္းသားစာရင္း လူဆိုးစာရင္း.. က်မကို ျပတယ္။

က်မက "သူတို႔က ဘယ္လိုဆိုးသလဲဆရာ" လို႔ ေမးေတာ့ ဆရာက ရယ္ျပီး "AေမးAျမန္း ထူတာ
Aတြန္႔တက္တာပါ..." တဲ့။ "Aမေလး... ဒီေလာက္မ်ားေတာ့" လို႔ က်မ ျပန္ေျပာျဖစ္ ခဲ့ေသး။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာေတြကေတာ့ Aဲလို ေက်ာင္းသားမိ်ဳးေတြကို မၾကိဳက္တာ က်မလည္း
ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ဘူမိက ကေလးေတြန႔ဲ ပတ္သက္ရင္ က်မ တခါ ပတ္ခ်ာရိုက္ဖူးတာ

မွတ္မိေနေသးတယ္။ ျမန္မာစာAဖြဲ႕က AကၡရာစU္စံနစ္တခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဗ်ည္းတြဲ
တူေတြ စU္ရာကေန ဗ်ည္းAုပ္စုတူ စU္တ့ဲ စနစ္ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ က်မတို႔ ဆရာAငယ္ေတြ
ပတ္ခ်ာရိုက္ကုန္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာ ေလ့က်င့္ခ်ိန္လည္း မရွိ။ သိပ္လည္း နားမလည္ေသး။
Aဲလိုန႔ဲ ဘူမိတန္းက AေမးAျမန္းထူတ့ဲ ကေလးေတြၾကားထဲ က်မ တခါတေလမွာ ပတ္ခ်ာလည္။
တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက Aေျဖရတာ က်မထက္ေတာင္ ျမန္ေသး။ ေနာက္ဆံုး ကေလးေတြက ရျပီ
ဆရာမ.. ေနာက္မွ ဆက္လုပ္ေတာ့မယ္ ေနာ္... စိတ္မပူန႔.ဲ .. လို႔ ျပန္ေလွ်ာ့ေပးခဲ့တာ
မွတ္မိေသးတယ္။
သူတို႔ဆီက Aတန္းAျပီးမွာ ေနာက္Aတန္းဆက္တိုက္ မရွိတာမို႔ သူတို႔ စာသင္ခ်ိန္ျပီးျပီဆိုရင္
Aတန္းထဲကေန တAုပ္ၾကီး က်မနဲ႔Aတူ လိုက္ထြက္လာျပီး ကင္တီးထိုင္ၾကတာပါပဲ။
တခါတေလ... သင္ခန္းစာထဲက ေဆြးေႏြးစရာေတြ ကင္တီးမွာ ဆက္ေျပာၾက..။ Uပမာ...
သူရဲေကာင္း လဂြန္းAိမ္စကားေျပ သင္ျပီး ထြက္လာတဲ့ေန႔ဆို မြန္ျမန္မာစစ္ပြဲ ကိစၥ
ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတာမ်ိဳး..။ တခါတေလေတာ့ ကဗ်ာAေၾကာင္း စာAေၾကာင္း။ တခါတေလ သူတို႔
ႏွလံုးသားေရးရာေတြAေၾကာင္း။ သူတို႔က ေမာင္ထူးျမတ္Aေဖနဲ႔ကလည္း ခင္ၾကေတာ့
တခါတေလ Aိမ္ထိ လိုက္လည္ၾကေပါ့။ က်မနဲ႔ ကင္တီးAတူထိုင္ေနက် ပံုမွန္တAုပ္စု
ရွိေနတဲ့Aထိေပါ့။ မ်ားေသာAားျဖင့္ နယ္ကေန ေက်ာင္းလာတက္တ့ဲ ကေလးေတြက မိဘနဲ႔
ေ၀းေနတာမို႔ က်မနဲ႔ ပို နီးနီးေနတယ္ထင္ပါတယ္။

Aဲဒီထဲမွာ ထြန္းထြန္းျမင့္(လပြတၱာကပါ.. ခုေတာ့ ဆံုးသြားရွာျပီလို႔ ၾကားတာပဲ)က စိတ္Aေပ်ာ့ဆံုး။

က်မကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ Aားကိုးတယ္။ သူက စေခၚတာ က်မကို Aေမ...လို႔။ (Aဲလိုန႔ဲ
ေနာက္ႏွစ္ ဘူမိေတြထိ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက က်မကို Aေမ... လို႔ လိုက္ေခၚၾကေတာ့တာ့)။ Aဲဒီ
က်မနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ Aသက္သိပ္မကြာပါဘူးဆိုတ့.ဲ . Aင္မတန္ဆိုးတယ္ဆိုတ့ဲ.. က်မနဲ႔
ကင္တီးAတူထိုင္ဖက္ ေယာက်္ားေလး ေတြကပဲ စာေမးပြA
ဲ ျပီး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ Aိမ္ျပန္ေတာ့
ျမန္မာစာဌာန က်U္းက်U္းေလးထဲက ၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ျပီး က်မကို ကန္ေတာ့ခ့ၾဲ ကတာ။ က်မ ခု
ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္လည္မိတုန္းပါ။ Aဲဒီတုန္းကလည္း ကေလးေတြ ကန္ေတာ့တ့A
ဲ ခ်ိန္မွာ
ဆုေပးရင္း ငိုခ့ရ
ဲ တာပဲ။ (Aဲဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြကို Aမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ့ရဖူးလို႔လည္း ၂၀၀၃မွာ
ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ Aဲဒီက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္ျပီး က်မ စိတ္ဆင္းရဲ
ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ခ့ရ
ဲ တာေပါ့ေလ)။

လိႈင္မွာ တခိ်ဳ႕ဆရာမေတြကဆိုရင္ က်မကို ဘူမိေဗဒဌာနကလို႔ ထင္တာေတာင္ ရွိေသးတာ။

က်မက ဘူမိေဗဒက ေဘာလီေဘာပြဲေတြ.. ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲေတြမွာ Aျမဲ Aသည္းAသန္
ေAာ္ဟစ္ Aားေပး ေနတတ္လို႔ေလ။ (စိတ္ထိခိုက္စရာေကာင္းတာက က်မသင္ခ့ရ
ဲ တဲ့
၄ႏွစ္ဆက္တိုက္ ဘူမိေဗဒတန္းေတြထဲက ကေလးေတြခ်ည္းပဲ ၃ေယာက္က လူ႕ေလာကမွာ
မရွိၾကေတာ့ဘူး။ Aဲဒီထဲမွာ ကဗ်ာဆရာUီးတင္မိုးရဲ႕ တUီးတည္းေသာAငယ္ဆံုးသား၊ ခ်ိဳသင္းရဲ႕
ေမာင္ေလး Uာဏ္မိုးေလးလည္း ပါတာေပါ့။ Uာဏ္မိုးက က်မရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ သင္ရတဲ့
ဘူမိတန္းက တပည့္ေပါ့.. က်မ Aင္မတန္ခ်စ္တ့ဲ ကေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္..)။

မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ Aဲဒီ ၉၁ဘူမိတန္းထဲမွာ မိုးသြင္သြင္ကလည္း က်မနဲ႔

Aနီးဆံုးကေလးတေယာက္ေပါ့။ (သူလည္း ဆံုးရွာျပီ)။ သူ႔ကို က်မက မိုးမိုးလို႔ ေခၚတယ္။ မိုးမိုးက
စာေရး သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကဗ်ာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ မိုးမိုးက ေခၚလာျပီးေတြ႔ေပးလို႔ "သုမွဴးျငိမ္း"
ဆိုတ့ဲ နာမည္န႔ဲ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေရးေနတဲ့ သမီးေလးတေယာက္လည္း က်မ
ေကာက္ရဖူးတယ္..။ က်မရဲ႕ တကယ့္ သမီးနဲ႔ Aေမလို သူန႔ဲ ခ်စ္ခ့တ
ဲ ာ၊ က်မ ဒီဘက္ကို
ထြက္မလာခင္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ.. တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္။
Aဲလိုမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းျပင္ပေလာကကေန က်မဆီ လာ လာ လည္တ့ဲ က်မမိတ္ေဆြေတြန႔ပ
ဲ ါ
သူတို႔ေလးေတြန႔ဲ ခင္သြားၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိသလိုပဲ တျခားေက်ာင္းကေန လာလာလည္တ့ဲ သူတို႔
သူငယ္ခ်င္းေတြန႔လ
ဲ ည္း က်မနဲ႔ တသားတည္း ခင္သြားရတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာတာေပါ့။ Aဲဒီမွာ
ျပႆနာက သူတို႔ရဲ႕ RIT က သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း က်မAတန္းထဲ ၀င္ထိုင္..
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္Aတူထိုင္.. ကဗ်ာစာAုပ္ တူတူ ထုတ္ၾက... သူတို႔က တီခ်ယ္ၾကီးလို႔ က်မကို
ေခၚ။ ဆိုေတာ့ Aဲဒီကေလးေတြကို သူမ်ားနဲ႔ က်မ ျပန္မိတ္ဆက္ေပးရရင္ ခြက်ေရာ..
တပည့္လို႔လည္းေျပာမရ.. သူငယ္ခ်င္းလည္း မဟုတ္။ ဟဲဟဲ.. Aဲဒီေတာ့ က်မက Aႏိုင္န႔ဲ ပိုင္းျပီး
က်မရဲ႕ ကေလးေတြလို႔ မိတ္ဆက္ေပးရေတာ့တာပဲ.. (ဟုတ္တယ္မို႔လား.. ငထက္ေရ..)။

Aဲဒီႏွစ္က ဘူမိေဗဒ ကေလးေတြမွာ ထူးျခားတာက စည္းစည္းလံုးလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိတာ။

ေနာက္ က်မလုပ္သက္တေလွ်ာက္ မွတ္မွတ္သားသားရွိရတဲ့ တပည့္ကေလးေတြကို Aဲဒီႏွစ္
ဘူမိတန္းကေန စဆံုရတာ။ ေနလင္း.. တြတ္ပီ.. မိုးဇက္.. ေဇာ္မိုးျမင့္.. မိုးသြင္သြင္..
ထြန္းထြန္းျမင္.့ . ထူးျမတ္.. ေဇာ္မင္းေAး... သီဟေဇာ္... ခ်ိဳသင္း.. ႏိုင္ႏိုင္... မိေခ်ာ... ထားထား...
ေAမီ... သႏၱာ...။ တခ်ိဳ႕လည္း ေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာ ဆရာမေတြ ျပန္ျဖစ္ေနျပီ။ တခ်ိဳ႕ ခုခ်ိန္ထိ
Aဆက္Aသြယ္မျပတ္ေသး။ က်မ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ ဆရာဆရာမျပန္ျဖစ္ေနတဲ့
ကေလးေတြန႔ဲ မိန္းထဲမွာေတြ႔ၾကရင္ သူတို႔က က်မကို ခုထိ ရိုရိုေသေသရွိတုန္း..
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြပါ။ (Aဲဒီႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္Aဖြင့္မွာ ေက်ာင္း
ဆက္မတက္ေတာ့လို႔ တပည့္မျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားက မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ ေပါ့ ..
ေနာက္ပိုင္း သူန႔ဲ က်မ ေတြ႔ျပီး ခင္သြားေတာ့ေတာင္ သူက က်မကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဆရာမ..
ဂ်ီေAာ္ေလာ္ဂ်ီရဲ႕ ဆရာမAေနနဲ႔ ဆက္ဆံတာ)။ Aဲဒီ ၉၁ကေန ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္
ဘူမိတန္းေတြကို Aလ်U္းသင့္သလို ၀င္သင္ရတာ စလိုက္တာ ၉၅ ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ..။
Aဲဒီႏွစ္ေတြမွာလည္း ဘူမိန႔ဲ ပတ္သက္လို႔ Aမွတ္ရစရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရတာ Aပံုေပါ့။

တခု စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက Aဲဒီတုန္းက က်မက Aသက္ ၂၆.. သူတို႔ေလးေတြက

၁၉.. ၂၀..။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေလးေတြန႔ဲ က်မက Aသက္ ၆ႏွစ္ေက်ာ္ ၇ႏွစ္ေလာက္ပဲ ကြာတာမို႔
တခ်ိဳ႕က က်မနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြၾကားက သံေယာဇU္ကို နားမလည္တာပါပဲ။ ဒါကို က်မက
ဂရုမစိုက္တတ္ေပမဲ့ ဆရာနဲ႔ တပည့္ၾကားက မိသားစုဆန္တ့ဲ ေမတၱာတရားဆိုတာကိုေတာ့
နားလည္တတ္ၾကေစခ်င္တာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ေလးေတြAေၾကာင္း ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ေရးဖူးပါေသးတယ္။ (က်မဆိုးတာတခုကေတာ့
ကာယကံရွင္ေတြကို မေျပာဘဲ သူတို႔နာမည္ရင္းေတြန႔ဲ ေရးခဲ့တာ.. သူတို႔ခမ်ာ
ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး)။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းတာကေတာ့ Aဲဒီ ၀တၳဳေလး ဖတ္ျပီးေတာ့
က်မAနားက ဆရာဆရာမေတြက က်မ ရည္ရြယ္တာကို နားလည္ျပီး က်မရဲ႕
ေမ်ာက္ကေလးေတြကို သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ Aခု Aဲဒီ၀တၳဳေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ Aဲဒီ ၁၉၉၁ ေမမွာ ျပန္ဖြင့္တ့ဲ Aတန္းက စာသင္ခ်ိန္ ၂လတည္းရျပီး

ဇူလိုင္လမွာ စာေမးပြဲ စစ္လိုက္တာပါ။ Aဲဒီ ႏွစ္လတာကေလးသာ စာသင္လိုက္ရေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ
တသက္လံုး Aဲဒီ ကေလးေတြန႔ဲ က်မ ဆက္စပ္ေနခဲ့ၾကတာ ၁၇ႏွစ္ရွိျပီ။ ခုေနာက္ပိုင္းေခတ္
ဆရာတပည့္ ယU္ေက်းမႈထဲမွာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး တန္ဖိုးရွိမႈတခုလို႔ က်မကေတာ့ ခံစားရပါတယ္။

၁၉၉၁ ေမမွာ ျပန္ဖြင့္တ့ဲ တကၠသိုလ္ေတြက ဒီဇင္ဘာလထိသာ ခံလိုက္ျပီး ထပ္ျဖစ္လာတဲ့ Aန္တီစု

ႏိုဗယ္ဆုရတဲ့ Aထိမ္းAမွတ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ျပန္ပိတ္လိုက္ရျပန္ေပမဲ့
က်မAတြက္ကေတာ့ ေျပာစရာေတြ Aမ်ားၾကီး ရွိခ့ရ
ဲ တဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။

+++++

Aေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ

Aေမ
က်ြန္ေတာ္ ကႏၱာရ မုိးေရတစ္စက္ ေသာက္မိခ့ျဲ ပီ။
သား - ေနလင္း

ထုိစာကို သားေနလင္း၏လက္ေရးျဖင့္ ဖတ္လုိက္ရေသာAခါမွာ မ်က္ရည္တုိ႔ပင္

လည္လာခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... သားေနလင္း၏ AသိAမွတ္ျပဳမႈကို ခံစားရတာကုိပဲ
က်မက ေက်နပ္သြားခဲ့ျပီ။ ေတြ႔ရင္ ဆူပစ္လုိက္ဖုိ႔ေတြးထားသမွ်တုိ႔ ေပ်ာက္ကာ “ဒါမ်ဳိးေတာ့
Aေတာ္ တတ္တ႔ဲ ေကာင္ေလး” ဟု ေရရြတ္ကာ သားAေပၚ ခြင့္လႊတ္ ျဖစ္ခ့ျဲ ပီ။

ၾကည္႔စမ္း... ဒါဟာ Aေမပဲမဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္... Aဲဒီသားရဲ႕ AေမAရင္းကေရာ

ဘယ္လုိ ခံစားေနမလဲ...။ Aဲသလုိပ.ဲ .. က်မေမြးထားရတဲ့ သားAရင္းနဲ႔
ပတ္သက္လာရင္ေကာ က်မ ဘယ္လုိ ခံစားလိမ္႔မလဲ...။ ဒါေပမဲ့... ေသခ်ာတာကေတာ႔
က်မက ခြင္႔လႊတ္Aားၾကီးတဲ့ Aေမတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းပင္။

+++++

က်မသည္ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ခြတ္မလႊတ္ႏိုင္ျခင္း မ်ားျပားသေလာက္...

လူငယ္မ်ား ကေလးမ်ားႏွင္႔ ပတ္သတ္လွ်င္မူ ခြင္႔လႊတ္လြယ္လြန္းသူ ခြင္႔လြတ္ႏိုင္လြန္းသူသာ
ျဖစ္ပါသည္။

က်မ၏ေမာင္ႏွမAပါAဝင္ က်မ၏ရင္ေသြး သားကေလးႏွင့္တကြ

က်မ၏တပည္႔မ်ားAားလုံးကုိ က်မ Aျမဲတမ္း ခြင္႔လႊတ္လြယ္ခ့သ
ဲ ည္။ က်မ၏
လက္ေAာက္ငယ္သားေလးမ်ား စိတ္Aေႏွာက္Aယွက္ ျဖစ္မည္ကုိ က်မ မၾကည့္ႏိုင္ပါ။
ခင္ပြန္းသည္ကေတာ႔ “ဒါဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရဲ႕ လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး...
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ Aေကာင္းကုိ ညႊန္ျပရသလုိပဲ စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း
တင္းက်ပ္ တိက်ရတယ္”ဟု ေျပာဖူးသည္။

က်မကေတာ့ ကေလးေတြကို ေခ်ာ႔ေျပာရတာပဲ သေဘာက်သည္။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ

ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ က်မကုိ က်မ၏ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားႏွင့္ တပည္႔မ်ားက ခ်စ္ခင္ၾက၏။
တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔Aခ်စ္ခံရဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ့ျဲ ခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ က်မကုိယ္တုိင္ကုိက
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေဖးေဖးမမ Aေျပာခံရတာကို သေဘာ က်ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ႔
က်မ၏ဝမ္းႏွင့္လြယ္ေမြးရသည္႔ သားကုိ ခ်စ္ခ့ရ
ဲ ျပီး ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ့ က်မ
က်မ၏တပည္႔မ်ားကုိ က်မ၏ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ေမြးရေသာ သားသမီးမ်ားလုိ သေဘာထားကာ
ခ်စ္ႏိုင္ခ့ျဲ ခင္းကလည္း က်မ၏ခြင့္လြတ္ႏိုင္စြမ္းAားကုိ ပုိမ်ားေစခဲ့တာျဖစ္သည္ဟု က်မက
ယူဆသည္။

သားကေလးႏွစ္လသားမွာ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်မ ယူရသည့္ Aတန္းက

ဘူမိေဗဒ ပထမႏွစ္ ျဖစ္သည္။ ေယာက်ာ္းေလး Uီးေရ၂ဝဝ၊ မိန္းကေလးUီးေရ ၂၅ ေယာက္။
ေယာက်္ားေလးမ်ားေသာ ေမဂ်ာမုိ႔ ခပ္ဆုိးဆုိးကိုင္တြယ္ရမည္ဟု Aားလုံးက မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ
Aတန္း လည္း ျဖစ္သည္။ က်မကေတာ့ က်မေရွ႕မွာထုိင္ေနၾကေသာ
Aရပ္ရွည္ရွည္ထြားထြားၾကီးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာက်ေတာ႔ ႏုႏုကေလးသာရွိၾကေသာ တပည္႔မ်ားကို
ၾကည္႔ကာ... က်မ၏ သုံးလသား သားကေလးႏွင့္ ထပ္တူပင္ ျမင္ေနမိသည္။ တကယ္လည္း
ကေလးေတြလုိ ေပ်ာ္ရႊင္လြယ္ကာ... တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾကေသာ
Aျပစ္ကင္းသည္႔ လူငယ္ေလးေတြပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတုိ႔ႏွင့္ က်မက
Aဆင္ေျပလြယ္ႏိုင္ခ့သ
ဲ ည္။ သူတုိ႔ကို က်မက သားသမီးလုိ သေဘာထား၏။ သူတုိ႔ကလည္း
က်မကို Aေမလုိ သေဘာထား၏ ။

Aဲသည္႔စာသင္ႏွစ္မွာ Aံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ က်မႏွင္႔ ထုိဘူမိေဗဒ

ကေလးမ်ားႏွင့္ တသားတည္းက်ကာ ထုိစU္က က်မ၏ လုပ္သက္ ခုနစ္ႏွစ္Aတြင္း
Aဆင္ေျပဆုံး... ေပ်ာ္စရာ Aေကာင္းဆုံး စာသင္ႏွစ္ ျဖစ္ခ့သ
ဲ ည္ ။

+++++

က်မ၏ဆရာမ ဘဝတသက္တာ Aမွတ္တရ

တပည္႔သားသမီးမ်ားစြာရွိသည္႔Aထဲမွာေတာ႔ သားေနလင္းက Aထင္ရွားဆုံး စာရင္းထဲမွာ
ပါဝင္ခ့ပ
ဲ ါသည္။ က်မကုိက လိမ္မာေသာ ကေလးထက္ ဆုိးသည္ဆုိေသာကေလးေတြကို
Aမွတ္တရရွိမိတာလည္း ပါပါလိမ္႔မည္။ သားေနလင္းကုိ ဆုိး သည္ဟုေျပာၾကေတာ႔ က်မမွာ
သူ႔ကို ဆက္ဆံဖုိ႔ Aေတာ္Aားတင္းခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးသည္ ။
 တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မရဲ့သားေနလင္းက လူငယ္ပီပီ မဟုတ္မခံ၊ မွန္တာေျပာ၊
လြတ္လပ္ ေပါ႔ပါး၊ ထက္ျမက္ တက္ၾကြ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္ျပီး တဘက္မွာေတာ့
လူၾကီးသူမကုိ ရုိေသရ ေကာင္းမွန္း သိေသာ၊ နာခံတတ္ေသာ၊ သူ႔Aမွားကုိ သူတာဝန္ယူ
တတ္ေသာ Aရည္Aခ်င္းရိွသည္႔ ကေလးသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သိုေပမဲ့ Aမွန္တရားကုိက
ခါးသက္သည္မုိ႔ သားေနလင္းကုိ ဆုိးသည္ဟု Aလြယ္တကူ Aမည္တပ္ခ့ၾဲ ကျခင္း
ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။

က်မကေတာ႔ ေမတၱာေပးျခင္းျဖင္႔ ေမတၱာသာျပန္ရႏိုင္သည္ကုိ ယုံၾကည္လွသူသာ

ျဖစ္ပါသည္ ။

+++++

Aဲသည္႔ႏွစ္မွာေတာ့ျဖင့္ က်မက သားဆုိးေတြ Aမ်ားၾကီးရခဲ့သည္ဟုပင္ ဆုိရပါမည္။

တကယ္စစ္စစ္မွာေတာ႔ Aလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ထက္ျမက္သည္႔ ကေလးေတြသာ
ျဖစ္ပါသည္။ Aဲသည္႔ထဲမွာမွ က်မAေပၚခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ၊ က်မဆုံးမသမွ်ကို ခြန္းတုံ႔မျပန္
နာခံတက္ေသာ က်မဆဲဆုိသမွ် မနာဘဲ ရယ္ေနတတ္ေသာ၊ တခါတရံ က်မ
မဆုံးျဖတ္ႏိုင္သည္႔ AေရးAရာျပႆနာ တုိ႔ကိုပင္ ကူညီစU္းစားေပးတတ္ေသာ၊
က်မသေဘာက် စာဖတ္နာေသာ သားေနလင္းကုိေတာ႔ က်မကုိယ္တုိင္က
ေမြးထုတ္ထားရေသာ သားလုိပဲ ျမင္ခ့သ
ဲ ည္ ။

က်မ ကေလးေတြ မူးလုိ႔... ဖဲရႈံးလုိ႔... Aသည္းကြဲလုိ႔... ဘာျဖစ္လုိ႔

ညာျဖစ္လုိ႔ေတြAေပၚ က်မပူပန္လုိ႔ ။ ကုိယ္တုိင္မျမင္ဖူးေသာ သူ႔Aေမႏွင့္ထပ္တူ ကုိယ္ခ်င္းစာ
ခံစားခဲ့၏ ။

Aဲသည္႔ႏွစ္မွာပဲ... ေက်ာ္သီဟ၊ ေဇာ္မုိးျမင္႔၊ မုိးဇက္၊ ထြန္းထြန္းျမင္႔၊ မုိးသြင္သြင္ တုိ႔လုိ

တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ထူးျခားသည္႔ ကေလးေတြကုိလည္း က်မက က်မသားႏွင့္ထပ္တူ
ျမင္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ ။

ေက်ာ္သီဟက်ေတာ႔ လူၾကီးေလးလုိ စကားေျပာတတ္လုိ႔

ေဇာ္မုိးျမင္႔က်ေတာ႔ ရုိးရွင္းလုိ႔

မုိးဇက္က်ေတာ႔ က်မကုိ Aျမဲတခုတ္တရ ႏႈတ္ဆက္တတ္လုိ႔

ထြန္းထြန္းျမင္႔က်ေတာ့ ခြၽဲတတ္လုိ႔

မုိးသြင္သြင္က်ေတာ႔ Aေနရွင္းသေလာက္... က်မကိုေတာ႔

Aထူးခ်စ္ခင္ေလးစားကာ ရုိေသလုိ႔... Aမ်ားၾကီးပါပဲ... ခ်စ္စရာကေလးေတြ။ AေနေAးျပီး
က်မနဲ႔ေဝးေသာ္လည္း က်မAေပၚ ဂါရဝရွိေသာ ကေလးေတြကိုလည္း က်မ Aျမဲ
Aမွတ္ရပါသည္။

Aဲသည္ကေလးေတြ ပထမႏွစ္ေAာင္ျပီး... ဒုတိယႏွစ္... တတိယႏွစ္...

ေနာက္ဆုံးႏွစ္...။

က်မဘဝတေလွ်ာက္မွာေတာ႔ ပထမႏွစ္ျပီးသြားလွ်င္ ထုိပထမႏွစ္တုန္းကဆရာမကုိ

ေမ႔ပစ္လုိက္ တတ္ေသာ တပည္႔မ်ား၊ ေမ႔မသြားလွ်င္ေသာ္မွ Aလွမ္း ေဝးသြားေသာ
တပည္႔မ်ားသာ ေတြ႔ခ့၏
ဲ ။

ခု ဘူမိေဗဒ(၁၉၈၈-၉၃) ကေလးမ်ားကေတာ႔ သူတုိ႔ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ေရာက္...

က်မထံ Aလည္လာမပ်က္။ မုန္႔Aတူစားဖုိ႔ မေမ႔မေလ်ာ႔ ေခၚမပ်က္။ ျပီးေတာ့
က်မခ်စ္ေသာသားမ်ားက က်မကို Aေမတဲ့ ။

Aသက္သုံးဆယ္ပင္မျပည္႔ခ်င္ေသးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္Aေနျဖင္႔ ကုိယ့္ထက္

ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ထက္ ပို မငယ္ေသာလူငယ္မ်ား၏ Aေမတစ္ေယာက္Aေနျဖင္႔
ကုိယ္႔ထက္ ဘယ္ေလာက္မွ မငယ္လွေသာ လူငယ္မ်ား၏Aေမတစ္ေယာက္
ျဖစ္ခြင္႔ရျခင္းAေပၚ ဘယ္လုိ သေဘာထားမလဲ... က်မ မေတြးတတ္ပါ ။

က်မကေတာ့ Aဲဒီလို Aေမျဖစ္ခြင္႔ရျခင္းAတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာ

မ်က္လုံးမ်ားစြာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ ေAာင္ႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါသည္ ။

+++++

သူတုိ႔ကေလးေတြက က်ီးကန္းေတြလုိပဲ ညီညတ

ြ ္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ထိလုိ႔ကေတာ႔
ဝုိင္း ‘Aာ ’လုိ႔ မဆုံးၾကေတာ့။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ျဖင္႔
ရက္စက္ရုိင္းစုိင္းလြယ္ၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ၾကျပန္။ ျပီးေတာ႔ လုိAပ္လွ်င္ ေျဖရွင္းရဲေသာ
သတၱိေတာ႔လည္း ရွိၾက၏။ သူတုိ႔က ‘က်ေနာ္တုိ႔က ဆုိးတာပါ Aေမရ...
မုိက္ရုိင္းတာမဟုတ္ဘူး’ ဟုလည္း ေျပာတတ္၏ ။ က်မကေတာ႔

သားေယာက်္ားေလးဆုိတာ ထက္ျမက္ရမယ္.. ရဲရင္႔ရမယ္.. Aမွန္တရားကုိပဲ

ေရြးရမယ္.. လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးရမယ္.. ေလာကမွာ Aားလုံးကုိ သိထား ၾကဳံထားဖူးရမယ္ဟု
ခံယူထားသူမုိ႔ သားေတြကို ေထာက္ခံတာပါပဲ။ က်မကေတာ႔ က်မသားကုိပင္... သိပ္
မခ်ဳပ္ခ်ယ္(မထိန္းခ်ဳပ္)ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကီးျပင္းေစသူ ျဖစ္ပါသည္။ ျပီးေတာ႔
“ဆုိးတဲ့ကေလးဟာ တခ်ိန္မွာ လိမ္မာဖုိ႔ပဲရွိေတာ႔တယ္” တေလွ်ာက္လုံး လိမ္မာတဲ့ ကေလးသာ
ဘယ္Aခ်ိန္ဆုိးမလဲ ပူရျပီးေတာ့ မေတြ႔ဘူး မႈးျမစ္ထင္မွာစုိးရတယ္" ဟု က်မက
ယုံၾကည္ျပန္ရာ က်မ၏Aျမင္မွာေတာ႔ သားမ်ားက ဘယ္လုိမွ လူဆုိးမျဖစ္ေတာ႔ေပ။ က်မက
သိပ္စိတ္တုိလာရင္ေတာ့ သူတုိ႔ကို "ေမ်ာက္ေတြ" ဟုသာ ဆဲေရးျဖစ္သည္။ တကယ္ပဲ
ေမ်ာက္ကေလး ေတြလုိ စပ္စပ္စုစု စူးစမ္းျပီး Aျငိမ္မေနႏိုင္ၾကသည္႔သတၱဝါကေလးေတြပဲ
မဟုတ္လား ။

က်မကေတာ့ Aဲသည္႔ ေမ်ာက္ကေလးေတြႏွင္႔ပတ္သက္လွ်င္ ဘိနပ္ေပ်ာက္တာAစ

ရည္းစားကြဲတာAထိ သိရေနက်မုိ႔ သူတုိ႔ကလည္း က်မကုိ
AျမဲAတုိင္Aေတာလုပ္တတ္ၾကသည္ ။

ဆရာမ... ဘယ္သူေတာ႔ဘာျဖစ္ျပန္ျပီ... ဟူေသာ Aတုိင္စကားလုံးေတြကို

Aျမဲၾကားေနရက်။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကီးမားေသာ Aျပစ္မ်ားေတာ႔မဟုတ္။
က်မကလည္း Aျမဲပဲ ကူေျဖရွင္းေပးေနက်။ သူတုိ႔မ်ား ေAာင္စာရင္းထြက္လွ်င္ က်မမွာ
ေျပးၾကည္႔ရတာAေမာ...။ သူတုိ႔ ဂုဏ္ထူးထြက္လွ်င္ က်မ ေစြ႔ေစြ႔ ခုန္ေပ်ာ္ရသလုိ
သူတုိ႔နာမည္မပါေတာ႔လည္း ေၾကြးက်န္သလား... က်သလား ပူရတာ... ။

ဒါေတြ သူတုိ႔ကေတာ႔ Aလုံးစုံ သိမည္မထင္။ သိဖုိ႔လည္း မလုိလွပါ။ လုိAပ္သည္က

က်မ၏ ႏိုင္စြမ္းသေလာက္ေသာ ေမတၱာတရားျဖင္႔ သူတုိ႔ကေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔...
ဘဝမွာေနေပ်ာ္ဖုိ႔... Aရာရာ ေAာင္ျမင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား ။

က်မကုိ Aေမလုိ... မိတ္ေဆြလုိ... ညီAစ္ကုိလုိ... တုိင္ပင္ရင္ဖြင့္တတ္ေသာ

သူတုိ႔ေလးေတြ... ပင္မတကၠသုိလ္ထဲ ေရာက္သြား...။

“Aေမေရ... ဘယ္သူေတာ့ စြံသြားျပီ”

“ဘယ္သူေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ကဲေနတယ္”

“ဘယ္သူ Aတန္းမတက္ဘူး”

“ဘယ္သူရယ္... ဖဲေတြခ်ည္း ရုိက္ေနလုိ႔”

“ဘယ္သူ Aရက္ Aရမ္းေသာက္ေနလုိ႔”

“ဘယ္သူ Aသည္းကြဲလုိ႔” ဆုိေသာစကားမ်ားကေတာ့ ၾကားေနရဆဲ။ က်မကလည္း

AဲလုိAသံေတြ ၾကားေနရျခင္းမွာပဲ သာယာ နာေပ်ာ္သူ ။ ငါ႔သားသမီးေတြ
ငါ႔ကုိမေမ႔ၾကေသးဘူးေပါ႔ ။

ျပီးခဲ့တ့A
ဲ ပတ္ကေတာ႔ သားေနလင္းက

“Aေမ... က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ျပီ... Aခ်ိန္ယူစU္စားခဲ့တ့ဲ

ကိစၥေတြ လုပ္မွထင္တယ္”ဟု ေျပာခဲ့သည္။သူ႔ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ေတာ့ ရွက္စနုိးရိပ္ျဖင္႔
ရယ္ဟဟ။ “Aမယ္.. ဘာေတြတုံးဟဲ့... ” ဟု က်မကေျပာမွ “ရည္းစားထားေတာ႔မလုိ႔...
Aေမေရ႕”ဟု ေျပာသည္။

“ Aမယ္.... ” ဟုေရရြတ္ျပီး က်မက တဟားဟား ရယ္ေတာ႔ သားက မ်က္ႏွာေတြ

နီလုိ႔ ။ Aတူပါလာေသာ သား ေက်ာ္သီဟက “တကယ္... Aေမရဲ႕” ဟု ထပ္ေျပာမွ က်မက
Aရယ္ရပ္ကာ “ေAးပါ... ဟုတ္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ နင္တုိ႔ၾကည္႔ရတာ
ရညး္စားထားမယ့္သူန႔မ
ဲ တူဘဲ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ သူေတြန႔ဲ တူေနလုိ႔” ဟု ရယ္သြမ္းေသြးမိသည္
။

“Aေမမသိလုိ႔... Aေမ့သားေနလင္း... ေကာင္မေလးAေဆာင္ေရွ႕

သြားသြားေၾကြေနတာ... ကံေကာင္းလုိ႔ နမုိးနီးယား မျဖစ္တာ” ဟုလည္း သား ထြန္းထြန္းျမင့္က
ထပ္ခၽြန္သည္ ။

က်မကေတာ႔ ရင္ထဲမွာ... “Aမယ္ ငါ႔သားက ခ်စ္တတ္ေနျပီပ”ဲ ဟု

ေရရြတ္မိေသးသည္။ ကိုယ္႔တုန္းကဆုိ ခု သူတုိ႔Aသက္မွာ Aိမ္ေထာင္သည္ပင္ ျဖစ္ခ့ျဲ ပီ
မဟုတ္လား ။

သားေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လုိ႔... ၾကည္ႏူးလုိ႔၊ က်မကေတာ႔ သားေတြ ငါ႔ကုိေမ႔ေရာေပါ႔၊

ဒါျဖင္႔... သူတုိ႔ရဲ႕ ေမြးAေမေတြကုိေရာ...။ က်မရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္သြားေသး၏။
တကယ္ေတာ႔ သားသမီး ဆုိတာဟာ မိဘရင္ကုိ စုံကန္ထြက္သြားၾကမယ္႔သူေတြပဲဟု
ေျဖေတြးမိေသး၏။ သို႔ေပမဲ့ ေပ်ာ္ေနမည္႔ သားတုိ႔မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္ေတာ႔လည္း
ေက်နပ္သားပင္ ။

သားက သူ႔မိန္းကေလးဘယ္သူဆိုတာကုိ ေျပာျပေတာ႔ က်မမွာ ပုိလုိ႔ပင္

စိတ္ၾကည္ႏႈးရေသး၏။ Aင္မတန္ ေAးခ်မ္းလိမ္မာျခင္းျဖင့္ ျပီးျပည္႔စုံေသာ ျပီးေတာ႔
သူစိမ္းထဲကမဟုတ္ဘဲ သားရဲ႕Aတန္းေဖာ္၊ က်မ၏ သမီးတစ္ေယာက္လည္းပဲ ျဖစ္ျပန္သည္။

“ေကာင္းတယ္... ဒါမွ မင္း လိမ္မာမွာ”

က်မ၏ေကာက္ခ်က္ကုိ သားက သေဘာတက် ျပံဳး၏။ ျပီးေတာ႔“

မေသခ်ာေသးပါဘူး Aေမရ...” ဟု မပြင္႔တပြင္႔ ေျပာ၏။ ေဟာ... က်မက
စိတ္ပူသြားရျပန္သည္။ ဟုတ္ပ... ေတာ္ၾကာျငင္းလုိ္က္မွ ငါ႕သားAသည္းကြဲရUီးမွာ... ဒုကၡ...
ဟု ေတြးျပီး စုိးရိမ္ေနမိျပန္သည္ ။

ေနာက္ေတာ႔သားေတြေပ်ာက္ေနၾကသည္။ က်မမွာကလည္း
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ Aလုပ္ေတြမ်ားလုိ႔... သားေတြႏွင့္ Aဆက္ျပတ္လုိ႔ ။
 ေနာက္ေတာ႔... သားေနလင္းက ေကာင္မေလးကို ပရုိပုိ႔စ္လုပ္တာ... ေနာက္...
မထင္မွတ္ပ.ဲ .. လက္ခံAေျဖကို ျပန္ရတာ...။ သားက သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆုိပ.ဲ ..။
သူ႔မွာရည္းစားကေလးကုိ ဘယ္လုိထားရမွန္းေတာင္ မသိေလာက္ေAာင္ တန္ဖုိးထား
မက္ေမာလုိ႔ ... AရူးAမူးေပ်ာ္လုိ႔... တဲ့ ။

“Aေမ႔သားေနလင္းေတာ႔ ေပ်ာ္လုိ႔ဆုိျပီး ညလုံးေပါက္ ေကာင္မေလးAေဆာင္ေရွ႔

ဂစ္တာတီး... မAိပ္မစားနဲ႔Aေမ... စာလဲမဖတ္ဘူး” တုိင္ေတာသံေတြ ထူလာျပန္သည္။

“ဒီေကာင္ေလးဟာ... ဒါ... Aဲေလာက္ ျဖစ္စရာလား” ဟု က်မ မာန္လုိက္သည္ ။

က်မက သားေတြကို Mature ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ တကယ္ေတာ႔က်မ မတရားတာ... Aတိတ္ကုိ
ေမ႔သြားတာပါ ။

ေနာက္ေတာ႔... က်မဆီ Aၾကာၾကီး မလာဘဲ သားက ေပ်ာက္ေနျပီး Aေပ်ာ္ေတြ

လြန္ကဲေနသည္ဆိုေသာ သတင္းေတြ ၾကားလာသည္။ Aားလုံးေပါင္း ဆယ္ရက္ေလာက္
ထင္ပါရဲ႕... သားေနလင္းႏွင့္ က်မ Aဆက္ျပတ္ သြားတာ ။

တရက္ေတာ႔... သားဆုိးပုံက သူ႔ေကာင္မေလး၏စိတ္ကုိ

ထိခုိက္စရာျဖစ္သြားသည္ဟူေသာ သတင္း က်မဆီ ေရာက္လာသည္။ Aဲဒီသတင္းမွာ
က်မကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္ဆုိးသြားရသည္။ သည္ေတာ႔ လူၾကဳံမ်ားစြာႏွင္႔ Aဲသည့္ေန႔မွာ
“ေနလင္းကုိ ေျပာလုိက္စမ္း... ဆရာမက သိပ္ ဆူခ်င္ေနတယ္လုိ႔” ဟု မွာမိေတာ႔သည္။
Aဲသည္ေန႔ရဲ႕ ညမွာပဲ ျဖစ္သည္ ။ သားေနလင္းရဲ႔ “Aေမ... က်ေနာ္ ကႏၱာရမုိးေရ တစ္စက္
ေသာက္မိခ့ျဲ ပီ” ဟူေသာ စာကေလးကုိ ဖတ္ခ့ရ
ဲ တာ။ က်မသားရဲ႕ က်မAေပၚ
မေမ႔မေလွ်ာ႔မႈAတြက္ ေက်နပ္ပီတိ ရွိသြားရတာ...။ သားရဲ႕ Aေမရင္းကုိ သား
ေမ႔မေနမွာကုိလည္း သေဘာေပါက္ ေက်နပ္သြားရတာ...။ ျပီးေတာ႔ က်မသား
တကယ္႔Aခ်စ္ကုိ ေတြ႔ခ႔ျဲ ပီ။ ထုိAခါမွာေတာ႔ သားေနလင္းAတြက္ ေက်နပ္စြာ... က်မ
စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖစ္သလုိ ေပါ႔ပါးသြားရသည္။ ျပီးေတာ႔.. က်မ ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ကာ
ေမြးထုတ္ခ့ရ
ဲ ေသာ သားႏွင့္က်ရင္လည္း က်မ ခုလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာ ပီတိျဖစ္တတ္လွ်င္
ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိေသးသည္။ သည္႔Aတြက္ေတာ့ျဖင့္ သိပ္
စိတ္ပူစရာလုိမည္မထင္။ က်မက ခြင္႔လႊတ္လြယ္ေသာ Aေမပဲ မဟုတ္လား ။

+++++

က်မ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ က်မ၏သားသမီးမ်ားAားလုံး ဘဝမွာ Aခ်စ္ေရးမွAစ...

Aစစ Aရာရာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားတြင္... ကႏၱာရမုိးေရစက္မ်ားစြာ ေသာက္သုံးၾကရပါေစ...
လုိ႔ေပါ႔ ။
“ခ်စ္ေသာ သားမ်ားႏွင့္ သမီးမ်ားသုုိ႔ Aမွတ္တရ”
(၁၉၉၄-၉၅ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း)

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

ျမသီလာAေၾကာင္း ေတြးသမွ် ေရးရသမွ် လြမ္းစရာ တမ္းတစရာေတြဆိုေပမဲ့

ရင္နာရတာေတြလည္း Aမ်ားသားမို႔ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ခဏခဏပါ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ ဘ၀ရဲ႕Aေကာင္းAဆိုး Aေၾကာင္းAက်ိဳးေတြက ျမသီလာနဲ႔ ခြဲမရ..။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုက ျမသီလာရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ တထပ္တည္း
က်ေနရတာပါ။ ျမသီလာ သာမွ... ျမသီလာ လွမွ... ျမသီလာ ေကာင္းမွ... ျမသီလာ ျငိမ္းခ်မ္းမွ ..
ေက်ာင္းသားလူငယ္Aရြယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ ဘ၀ေတြကလည္း သာမွာ.. လွမွာ.. ေကာင္းမွာ..
ျငိမ္းခ်မ္းမွာ မဟုတ္လား...။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာေAာင္ျပည့္ရဲ႕

ျမကၽြန္း...
သာေနပါ၏။
စိုေနတဲ့ ေခါင္းAံုးေလးနဲ႕
ရႈိက္သံေတြ
ဘယ္မွာ ဖြက္ထားခဲ့သလဲ.. ေျပာ။

ဆိုတ့ဲ ကဗ်ာေလးကို က်မ ျငိခ့တ

ဲ ာ။

+++++

တခါတေလ.. က်မက Aတိတ္န႔ဲ ပတ္သက္ရင္ Aတိတ္ေမ့ေရာဂါ (Amnesia) ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။

Uပမာ.. ၁၉၉၁ ထဲမွာဆိုရင္ ဘ၀A ေမာထဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း လက္ပစ္ကူးခဲ့ရတဲ့ A ခ်ိန္ေတြကို
A တိတ္ေမ့ခ်င္တယ္..။ ေက်ာင္းကင္တီးထဲ ေက်ာက္ေခတ္ဆိုတ့ဲ A ေA းဆိုင္ေလး
ဖြင့္ခ့ဖ
ဲ ူးတာကိုလည္း ေမ့ခ်င္တယ္..။ ကိုယ့္လခက သားေလးရဲ႕ တလစာ ႏို႔မႈန္႔ဗူးဖိုးေတာင္
A ႏိုင္ႏိုင္ရွိခ့တ
ဲ ာကို ေမ့ခ်င္တယ္...။ က်ဴရွင္သင္ရတာကို ကေလးေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြA တြက္
A ားနာျပီး မသင္ခ့တ
ဲ ့A
ဲ တြက္ စား၀တ္ေနေရးA တြက္ A ျမဲ ပူပန္ေနခဲ့ရဖူးတာကို ေမ့ခ်င္တယ္..။
ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဆရာမမို႔ တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက မခန္႔ေလးစား လုပ္တာမ်ိဳး
ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳရဖူးတာေတြကို ေမ့ခ်င္တယ္။ သားကေလး တဘက္.. A လုပ္တာ၀န္ေတြ
တဘက္ၾကားက စိတ္လည္း ခ်မ္းသာ ၀င္ေငြလည္းရတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေရးတဲ့ A လုပ္ကို A ခ်ိန္ယူျပီး
ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ခ့ရ
ဲ လို႔ A ိပ္ယာထဲ တလေလာက္ ပစ္လဲသြားခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေမ့ထားခ်င္
တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ျမသီလာနဲ႔ပဲ ဆက္ႏြယ္ေနခဲ့တ့ဲ A နာတရတခ်ိဳ႕ကလည္း ေမ့ထား ခ်န္ထား
ခဲ့ခ်င္တ့A
ဲ ထဲ ပါခဲ့တာေပါ့ေလ။
ဒီေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ Aခ်ိန္ကာလေတြန႔ဲ ပတ္သက္ရင္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့သလို ကိုယ့္Aေပၚ
ေမတၱာထားတာ သက္သက္န႔ဲ Aနားမွာ ရွိခ့ၾဲ ကတဲ့ တပည့္ေလးေတြAေၾကာင္းပဲ သတိရခ်င္
တယ္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြ ခမ္းနားေAာင္ Aျပိဳင္Aဆိုင္လုပ္ၾကျပီး တကယ့္ကို ရိုရိုေသေသ
ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ Aဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလး ေတြကိုပဲ
သတိရခ်င္တယ္။ (၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို
ဆရာဆရာမေတြက AစU္Aလာ မပ်က္ေစခ်င္လို႔ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းနဲ႔ စီစU္ၾကရတာ တဲ့..။
ကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ဖို႔ Aလွဴေငြကို ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ဆီက ၾကိဳးစားပမ္းစား ေကာက္ရတယ္ တဲ့..
က်မ ရွက္ေနခဲ့မိဖူးပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ တပည့္ေတြန႔ဲ Aတူတူ မရွိAတူရွိAတူ
မုန္႔ဆိုင္ထိုင္ၾကတာေတြ.. စာAေၾကာင္း ေပAေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကတာေတြ..
ကဗ်ာစာAုပ္ထုတ္ၾကတာေတြ... Aဲဒါေတြကိုပဲ ျပန္သတိရခ်င္ပါတယ္။

+++++

၉၁ ရဲ႕ ဇူလိုင္မွာပဲ စာေမးပြဲေတြ စစ္.. ဆက္တိုက္ပဲ Aမွတ္ေတြ ျခစ္ၾကရ .. ။ စက္ရုပ္ေတြလိုပ.ဲ .။

ၾသဂုတ္မွာ ေAာင္စာရင္းAထြက္... တဲ့..။ စက္တင္ဘာမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္မွာ.. တဲ့။ Aဲဒီ
ၾကားပိတ္ရက္ေလးမွာပဲ ၃ႏွစ္တာရက္ရွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထဲမွာ စုပံုသြားတဲ့ ၁၀တန္းေAာင္
ေတြကို ၆လ တသုတ္ႏႈန္းနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္သြားမွာတဲ့။ Academic Year ကို ၆လစီ သတ္မွတ္မတဲ့..။
A ဲဒီတုန္းကလည္း က်မ ဘုရားတမိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ တႏွစ္စာ သင္ရိုးကို
ဘယ္လိုမ်ား ၆လနဲ႔ တတ္ေA ာင္ သင္မလဲေပါ့..။ A ဲဒီကတည္းက တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕
A ဆင့္A တန္းကို က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးရေတာ့မယ္ လို႔ က်မA ပါA ၀င္
ဆရာA မ်ားစုၾကီးက ထင္ခ့ၾဲ ကပါတယ္..။ ဒီလိုန႔ဲ ၉၁-၉၂ မွာပဲ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ပညာေရးစနစ္
စခဲ့တယ္ ဆိုရမွာပါပဲ..။

က်မကေတာ့ ၾသဂုတ္လ ခဏ တျဖဳတ္ေလး A နားရခိုက္မွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳတA ုပ္ ျပီးေA ာင္

ေရးခဲ့ပါတယ္။ "A ဆိပ္ျဖင့္... ျမက္ခင္းမ်ားဆီ" ဆိုတ့ဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀တၳဳေလးပါ..။ ၈ေလးလံုးA ျပီး
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ကာလထဲမွာတုန္းက.. A ေဖ့ရဲ႕ Free Bird Tour Company နဲ႔ ခရီးေတြ
လိုက္ထြက္ရင္းက ရလာဖူးတဲ့ inspiration ကို ေက်ာင္း၀န္းက်င္န႔ဲ ယွက္ႏြယ္ျပီး ျပန္ေရးျဖစ္တ့ဲ
ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ (စာA ုပ္လက္ခံမရွိလို႔ မ်က္ႏွာဖုံုးပုံေလး တင္မေပးႏိုင္ပါ)။

A ဲဒီရက္ေတြထဲမွာပါပဲ... က်မတို႔ မဟာ၀ိဇၨာ ဘြဲ႕A တြက္ က်မ္းျပဳဖို႔ က်မ္းေခါင္းစU္ေတြ

တင္ရမယ္.. တဲ့။ A ဲဒီေခတ္တုန္းက ေရႊေစ်း တက်ပ္သား ၁ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိခ်ိန္မွာ
Thesis ေရးဖို႔A တြက္က စရိ္တ္စက ဘာဘာ ညာညာက A နည္းဆံုး ၅ေသာင္းေလာက္ ကုန္မွာ..။
က်မ ရတဲ့ လံုးခ်င္း တA ုပ္ စာမူခက ၃ေသာင္း..။ A င္မတန္ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းျပီး က်မကို
သမီးရင္းလို သေဘာထားတဲ့ ေယာကၡမေတြကေတာ့ A ားေပးတယ္.. "သမီး စိတ္မပူန႔ဲ ..
ပညာေရးA တြက္ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္သာ လုပ္.. မာမာတို႔ ရွိတယ္.." တဲ့။ က်မA နားက က်မလို
ဘိုင္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း က်မလိုပဲ စိတ္ညစ္ၾကတာပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ဒါက
ၾကိဳသိထားျပီးသား ကိစၥမို႔ ျပင္ဆင္ ရင္ဆိုင္ၾကရတာပါပဲ..။ (Aဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာေပါ့.. "ရင္ကြဲနာ"
ကို ေရးျဖစ္တာ)။

Aဲလိုန႔ပ
ဲ ဲ ၁၉၉၁ ရဲ႕ စက္တင္ဘာမွာ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္Aတြက္ Aတန္းသစ္ေတြ
ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ Aဲဒီႏွစ္မွာေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြကို တာ၀န္ပိုင္း ႏွစ္ခ်ိန္ ခြဲလိုက္ပါတယ္။
က်မက မနက္ပိုင္းဆို သားေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ခ်င္တာမို႔ ေန႔လယ္ပိုင္း ၁၁နာရီကေန ၄ နာရီကို
ယူလိုက္ပါတယ္။ မနက္ပိုင္းသမားေတြက မနက္၇နာရီကေန ေန႔လယ္ ၁နာရီAထိပါ။ AဲဒီAခါ
၉၁-၉၂ ဘူမိတန္းေတြန႔ဲ လြဲသြားရျပီး (ဘေလာ့ဂါ ေကသြယ္တို႔... ခု Myanmar geology Friend
Website လုပ္ေနတဲ့ (ကဗ်ာေရးတဲ့)ေနဆူးသစ္တို႔ ႏွစ္ေပါ့..။ သူတို႔ကေတာ့ Aဲလို က်မနဲ႔
လြဲသြားတာ ကံေကာင္းလို႔လို႔ ေျပာတာပဲ) :) :( ။ ပထမႏွစ္ ဓာတုေဗဒတန္းခြ(ဲ ၁)ရယ္... ဒုတိယႏွစ္
ဒႆနိကAတန္းရယ္ကို Aတန္းပိုင္ ယူရပါတယ္။ Aဲဒီ ဒုတိယႏွစ္ ဒႆနိက Aတန္းမွာေတာ့
စာေရးစာဖတ္ ၀ါသနာပါျပီး က်မနဲ႔Aတူ ကဗ်ာစာAုပ္ထုတ္ျဖစ္ခ့ဖ
ဲ ူးတဲ့ ေမာင္လြမ္းေ၀(ခု
ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္၊ ရတီမဂၢဇင္း)က ေက်ာင္းသား ေပါ့။ ခုေတာ့ သူလည္း ဆရာျပန္ျဖစ္ေနတာမို႔
ခုေလာက္ရွိ လက္ေထာက္ကထိက ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနပလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းလံုျခံဳေရး ဂ်ဴတီေတြကလည္း ယူရမပ်က္ပါပဲ..။ ဂ်ဴတီေစာင့္တ့ဲ

ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ က်မ Aိပ္ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနတာကို Aေဖာ္ဆရာမေတြက ေစာင့္ ေစာင့္ေပး ေနရတဲ့
Aခ်ိန္ေတြေပါ့။ သားက ၇လသား။ လူေကာင္Aၾကီးၾကီးက Aေမႏို႔ေရာ ႏို႔မႈန္႔ေရာ တြယ္တ့ဲ
Aရြယ္။
 က်မ ခမ်ာ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္န႔ဲ တကယ့္ကို ပူပံုပန္း
ျဖစ္ေနရတဲ့Aခ်ိန္...။ ပံုထဲမွာသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ တပည့္မေလးေတြတခ်ိဳ႕နဲ႔ မိန္းထဲမွာ ေတြ႔တုန္း
ရိုက္ထားတဲ့ပံု။ Aဲဒီေန႔က က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိန္းထဲက စာၾကည့္တိုက္ကို Thesis
ကိစၥသြားရင္း ရိုက္ထားတဲ့ပံုမို႔ ဆရာမလို ၀တ္မထားတာပါ..။ :P
Aဲဒီတုန္းကဆို Aလုပ္ေတြက ပိ..။ က်မ္းျပဳဖို႔က တဘက္..။ Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာ က်မ
ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တ့ဲ Aိမ္ေထာင္ေရး Aက္ေၾကာင္းကလည္း ေပၚလာ... ။ Aိုး ရူးမသြားတာေတာင္
ကံေကာင္း..။

+++++

Aဲဒီ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ေတြကေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြAတြက္ ေတာ္ေတာ္

AေျပးAလႊား ႏိုင္ၾကရပါတယ္။ စာသင္ႏွစ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ျပီး သင္ရိုးကိုေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူးတဲ့။ ဒါျဖင့္
ဘယ္လိုသင္ၾကမလဲဆိုေတာ့ ဌာန Aလိုက္ Notes ရိုက္ေရာင္းမယ္.. တဲ့။ Aဲဒ ါကို ကိုင္ျပီးသင္
တခ်ိန္ တပုဒ္ႏႈန္းတဲ့။ Aဲဒီမွာ ျပႆနာက က်မနဲ႔ ေတြ႔ၾကေတာ့တာပဲ..။ က်မက စာတပုဒ္ကို
၂ခ်ိန္ေလာက္ ယူသင္တာ။ Aမတ္ၾကီး သိဃၤသူရ္ ေက်ာက္စာAေၾကာင္း သင္ရင္..
သိဃၤသူ႔သမီးေက်ာက္စာ နဲ႔ ဖြားေစာေက်ာက္စာေလးေတာ့ ထည့္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။
ပုဂံေခတ္သူ ေခတ္သားေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ ပုဂံျမိဳ႕ Aခင္းAက်င္း ေလးေတာ့
ထည့္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ပုဂံေနာက္ခံ ဗမာဆိုတ့ဲ စရိုက္လကၡဏာေလးေတြကို တပည့္ေတြန႔ဲ
Aတူ စိတ္ကူးျပီး မွန္းၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။ စာတေၾကာင္းစီ ဖတ္ျပ
ရွင္းျပရံုန႔ေ
ဲ တာင္ Aခ်ိန္က ေလာက္ဖို႔ မလြယ္..။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ သိသိသာသာ စာမလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ Aဲဒီ

Aက်ိဳးဆက္ ကေတာ့ က်ဴရွင္ေတြ ေခတ္စားလာတာပါ..။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာလည္း
စား၀တ္ေနေရးဒုကၡက ၾကီးလာၾက..။ ဒီလိုန႔ပ
ဲ ဲ က်မAေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံခ်င္တ့ဲ
AဲဒီAလုပ္ကိုပဲ လက္ခံလိုက္ရ။ ေက်ာင္းသားဘက္ကလည္း ေတာင့္ေတာင့္တတ..
ဆရာဆရာမေတြဘက္ ကလည္း ေၾကာင့္ေၾကာင့္က်က်နဲ႔ပဲ က်ဴရွင္ေရစီးေၾကာင္းၾကီး
တြင္က်ယ္လာလိုက္တာ..။ က်မခမ်ာလည္း ေတာင့္မထားႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ေမ်ာပါသြား ခဲ့ရပါတယ္။
AဲဒီAခါ ေက်ာင္းရက္ တခ်ိဳ႕ ညေနပိုင္းေတြမွာ က်ဴရွင္လိုက္သင္တာမ်ိဳး လုပ္လာရပါတယ္။
က်ဴရွင္ယူတာကေတာ့ က်မAတန္းက ကေလးေတြမဟုတ္ပါဘူး။

စေန တနဂၤေႏြေတြမွာေတာ့ သားAတြက္ Aခ်ိန္ေပးရတာရယ္... ျမိဳ႕ထဲက မိဘAိမ္

သြားရတာရယ္.. စာေရးဆရာဘ၀Aတြက္ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္
ထိုင္တာေတြရယ္ကို ေ၀ပံုက် လုပ္။ Aိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားေ၀ယ်ာ၀စၥ.. (ကေလးကိစၥကို
ေယာကၡမေတြန႔ဲ ေယာက္မေလးက Aခ်ိန္ျပည့္ ကူေပးေနၾကလို႔သာ ေတာ္ေသးတာပါ)။ သားက
Aေမကို ေမွ်ာ္တတ္တ့ဲ Aရြယ္လည္း ေရာက္လာ ျပီေလ။ Aဲဒီတုန္းက ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္း
ပင္ပန္း က်မက ၀တၳဳတိုေလးေတြေတာ့လည္း ေရးျဖစ္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။

Aဲဒီ Aခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ က်မ Thesis ေခါင္းစU္တင္လိုက္ရပါတယ္။ ကံၾကမၼာက က်မကို

ဒီတခ်ီေတာ့ Aလွည့္ ေပးသားပါ..။ က်မ တင္တ့ဲ "Aလကၤာေက်ာ္စြာ ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္း၏
သီခ်င္းမ်ားကို ရသစာေပရႈေထာင့္မွ ေလ့လာျခင္း.." ဆိုတ့ဲ ေခါင္းစU္Aတိုင္း AတိAက် မရေပမဲ့
"Aလကၤာေက်ာ္စြာ ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္း၏ ဘ၀ႏွင့္ ဂီတစာေပ" ဆိုတ့ဲ ေခါင္းစU္ေတာ့
က်လာပါတယ္။ (ျမန္မာစာမွာက Thesis ေခါင္းစU္တင္ရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တ့ဲ ေခါင္းစU္က်ဖို႔
မေသခ်ာတတ္လို႔ပါ.. ဘယ္လိုထံုးစံလဲေတာ့ မသိ)။ က်မက ကံေကာင္းခ်င္ ေတာ့ ဆရာေAး
(ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ)က Aျပည့္A၀ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးလိုက္လို႔ပါပဲ။ ပိုျပီး ကံေကာင္းတာက
ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ရွိတ့A
ဲ ျပင္ တပည့္Aေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ သက္ညွာ
တတ္တ့ဲ ဆရာ Uီးညြန္႔ေသာင္းက Supervisor ျဖစ္လာလို႔ပါပဲ..။ AဲဒီAခါ Thesis ေရးခ်ိန္မွာ
ေက်ာင္းသားAမ်ားစု ၾကံဳရတတ္တ့ဲ စိတ္ရႈပ္ေထြးပူပန္ရမႈေတြ Aခက္Aခဲေတြကို က်မ
သိပ္မၾကံဳရေတာ့ ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ ၁၉၉၂ ကေန ၁၉၉၄ Aထိ ၂ႏွစ္Aတြင္း Thesis Aျပီး
ေရးရန္... ေပါ့။

+++++

လိႈင္ျမသီလာရဲ႕ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္Aစ ၉၁ေႏွာင္းပိုင္းရက္ေတြကေတာ့ က်မAတြက္

ပင္ပန္းေပမဲ့ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေနရတဲ့ ရက္ေတြပါပဲ။ Aဲဒီႏွစ္မွာ က်မရဲ႕ ဘူမိက
ေမ်ာက္ကေလး ေတြကလည္း ဒုတိယႏွစ္ကို ညေနပိုင္းတက္ရတာမို႔ က်မ ေကာ္ရစ္ဒါ ဂ်ဴတီ
က်ျပီဆို သူတို႔လည္း Aတန္းAားတာနဲ႔ ၾကံဳျပီဆိုရင္ ကင္တီးသြားဖို႔ လာေခၚေတာ့တာပဲ။
က်မကေတာ့ ဂ်ဴတီေစာင့္ရင္း Aိပ္ေပ်ာ္မေနဘူးဆိုရင္ က်မ တာ၀န္က်တဲ့ ခံုတန္းမွာ
Eည့္သည္ေတြမျပတ္ေပါ့။

Aဲဒီတုန္းက လိႈင္မွာ က်မနဲ႔ ကင္တီး လာ လာ ထိုင္တတ္တ့သ

ဲ ူေတြက RIT ကေန လာၾကတဲ့...
ငထက္ (ကဗ်ာေရးတဲ့ တင္မင္းထက္)... သူရ(ကဗ်ာေရးတဲ့ သားမႊန္း) နဲ႔ ေဇာ္ၾကီး(ခ်ိဳတူးေဇာ္-
စတုတၳႏွစ္ျမိဳ႕ျပ ေက်ာင္းသူရိုက္တ့ဲ ဒါရိုက္တာ)ရယ္... ဗလ(ဗိသုကာ) ရယ္... တခါတေလ
ေမာင္Aံ့ (ကဗ်ာေရးတဲ့ ေမာင္နႏၵ) ပါပါလာတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ကေန လာ လာ
လည္တတ္တာက မင္းခိုက္စိုးစန္၊ လိႈင္မွာ ေက်ာင္းတက္ ေနၾကတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တ့ဲ
Eထက္.. ရွင္ေဒ၀ီန႔ဲ ရာစုသစ္ျမစ္က်U္း ကဗ်ာAုပ္စုေတြ..၊ ျပီးေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္မွာ စာေတြ
စေရးေနျပီျဖစ္တ့ဲ လူပန္႔ငယ္...။ သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြကေတာင္ ေျပာယူရတယ္။ ငါတို႔ကိုလည္း
Aခ်ိန္ေပးပါUီးတဲ့။

ေက်ာင္းမွာလည္း Aားကစားပြဲေတြန႔.ဲ ..။ က်မ မိန္းဘက္ေတာင္ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့တ့ဲ

Aခ်ိန္ေတြေပါ့။ Aဲဒီ ၁၉၉၁ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ရက္ေန႔မွာေတာ့ Aန္တီစုAတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ႏိုဗယ္ဆုကို သားႏွစ္ေယာက္က ေနAိမ္Aက်ယ္ခ်ဳပ္ခံ Aေမရဲ႕ ကိုယ္စားAျဖစ္ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ
ေAာ္စလိုျမိဳ႔မွာ လက္ခံယူေနတဲ့Aခ်ိန္..။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မထဲမွာေတာ့ Aာဏာရွင္ေတြကို
Aျမဲ ျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္တ့ဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ကို လႊတ္ေပးဖို႔
ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုခ့ၾဲ ကပါတယ္။ စစ္Aာဏာရွင္ေတြ ထင္သလို ေက်ာင္းသား ေတြက
တရားမွ်တမႈန႔ဲ လြတ္လပ္မႈေတြAတြက္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနတတ္ၾကသူေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း
သက္ေသျပလိုက္တာပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ရက္ေန႔ကစတဲ့ ဆႏၵျပမႈက ဒီဇင္ဘာ၁၁ရက္မွာ
ေက်ာင္းသားေတြကို ၀င္ဖမ္းမွပဲ ရပ္သြားခဲ့တာပါ။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ Aဲဒီ ဒီဇင္ဘာမွာပဲ
Aန္တီစုေရးတဲ့ Freedom from Fear စာAုပ္ကို Penguin စာAုပ္တိုက္က
ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခ့ပ
ဲ ါတယ္)။

ျပီးေတာ့ Aဲဒီ ဆႏၵျပပြဲမွာ ပါခဲ့တ့ဲ Aမႈန႔ဲ ေက်ာင္းသားေတြကို Aေဆာင္ေတြမွာ ၀င္ဖမ္းတာ

Aေယာက္ ၂၅၀ေက်ာ္ပါသြားျပီး ဒဂံုေဆာင္မွာ ေနတဲ့ Geology က ေက်ာင္းသားေတြကို
၀င္Aဖမ္းမွာေတာ့ Aေယာက္ ၅၀ေက်ာ္Aဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ Aဲဒီထဲမွာ က်မသား
ေနလင္းAပါA၀င္ Geology က ေက်ာင္းသား ၁၀ေယာက္ေလာက္ဟာလည္း ေထာင္ဆယ္ႏွစ္
Aမိန္႔ခ် ခံခ့ရ
ဲ ပါေတာ့တယ္။ Aဲဒီ လႈပ္ရွားမႈန႔ပ
ဲ ဲ စာေရးဆရာမ ခက္မာလည္း Aဖမ္းခံရ..
ေထာင္ဒဏ္ Aႏွစ္၂၀ဆိုျပီး Aမိန္႔ခ်ခံခ့ရ
ဲ တာပါ။ Aဲဒီလႈပ္ရွားမႈကို ႏိုင္ငံေရးAသိုင္းA၀ိုင္းက 10D
လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မျပီးဆံုးႏိုင္တ့ဲ တိုက္ပြဲေတြေပါ့ ........................
ဒီလိုန႔ပ
ဲ ဲ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ပိတ္သြားရျပန္ပါေတာ့တယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
၉၁ ရဲ႕ ေဆာင္းေႏွာင္းမွာလည္း ျမသီလာက တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့
Aာဏာပိုင္ စစ္Aစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြကိုသာမက Aုပ္ခ်ဳပ္သူလို႔ သူတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့
ဆရာဆရာမမ်ားAေပၚကိုပါ မ်က္မာန္ေတာ္ ရွပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လို႔မ်ားေတာ့
ေAးေAးေဆးေဆးေနဖို႔ မစU္းစားေလနဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ၉၂ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီလမွာပဲ
Aသံၾကားလာရပါတယ္။ ဆရာဆရာမေတြကို Aထူးပံုသြင္းဖို႔ လိုတယ္.. ေဖာင္ၾကီးမွာ
Aထူးမြမ္းမံသင္တန္း တစ္လ တက္ရမယ္တ့။ဲ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တ့A
ဲ တိုင္း AတိAက် ပါပဲ.. ဆရာ
ဆရာမေတြ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ တေယာက္မွ မတက္လိုက္ရဆိုတာ
မရွိေစရဘူးတဲ့။ Aသုတ္လိုက္ ခြဲတက္ႏိုင္တယ္တ့။ဲ တကယ္ေတာ့ က်မက ကေလးေတာင္ ႏို႔
ေသေသခ်ာခ်ာ မျဖတ္ရေသး။ သားၾကီး ၁၀လသား မျပည့္တျပည့္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၉၉၂ ဇန္န၀ါရီလ ၂၁ရက္ေန႔စျပီး ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁ရက္ေန႔မွာ ျပီးမယ့္
ပထမAသုတ္ကို က်မတက္ဖို႔ စာရင္းေပး လိုက္ရပါတယ္။ AဲဒီAသုတ္မွာက
က်မသူငယ္ခ်င္းAားလံုး Aတူတူ တက္မွာျဖစ္တ့A
ဲ ျပင္ ေနာက္ပိုင္းဆို Thesis တဘက္န႔ဲ
Aဆင္ေျပဖိ္ု႔ မေသခ်ာလို႔ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စိတ္ပင္ပန္း ကိုယ္ပင္ပန္းၾကားကပဲ
ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကို ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးက တကၠသိုလ္ Aစံုက
ဆရာဆရာမေတြ လာၾကရတာပါ။ က်မကေတာ့ ႏို႔ျဖတ္ျပီးထားခဲ့ရတဲ့ သားဆီတလြမ္းလြမ္းနဲ႔
ငိုရတာ တရႊဲရႊဲေပါ့။ ညေနဆို သားက Aေမကို Aိမ္ေပါက္၀ေလးမွာ ထိုင္ျပီးေမွ်ာ္တတ္ျပီလို႔
ေတြးေတြးျပီး ငို..။

သူတို႔ေတြ ဘာေတြ သင္တယ္လဲ မသိ။ စာေမးပြဲျပန္စစ္မွာဆိုလား..။ စစ္လည္း စစ္..

တတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့..။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဘးဘီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္လိုပဲ Aားလံုးက Aဲဒီသင္တန္း
ဂရုကို မစိုက္ၾကတာ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာတခုကေတာ့ စည္းကမ္းက်န တိက်ေသ၀ပ္တ့ေ
ဲ နရာမွာ
နာမည္ေက်ာ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ေဖာင္ၾကီးက Aဲဒီကာလမွာ သြက္သြက္ခါေAာင္ ပ်က္သြားခဲ့တာပါပဲ။
ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကဆရာေတြ စိတ္ဆင္းရဲခ့ၾဲ ကရ တဲ့ သင္တန္းေပါ့။ ဆရာဆရာမေတြ
တမင္တကာ ညစ္ျပီး စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ျဖစ္ေAာင္ လုပ္ခ့ၾဲ ကတဲ့ကာလ..။ ေတြးၾကည့္ရင္
Aားရစရာ။ နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ဆရာဆရာမမ်ား Aထူးမြမ္းမံသင္တန္း Aမွတ္စU္ (၁) ေပါ့။
ေရွ႕မွာ စစ္တပ္န႔ဲ ဗဟိုႏိုင္ငံေရးတကၠသိုလ္က AၾကီးAကဲမ်ားက ေဟာေျပာ..။ ဆရာမေတြက
ခံုေတြေပၚ Aိပ္ေပ်ာ္။ က်မတို႔ဆို ေရွ႕နားထိုင္ရတာေတာင္ Aိပ္ပစ္လိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္။
မAိပ္လည္း စာAုပ္ေတြ ဖတ္ေနလိုက္တာပဲ။

Aဲဒီသင္တန္းမွာေပါ့.. က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့သြားမွာ မဟုတ္တ့ဲ ေမ့စရာမဟုတ္တ့ဲ ကိစၥတခု

ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက တရက္သားမွာ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္မွာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး
လုပ္ေနတဲ့ ဗိုလ္မွဴးၾကီးရဲထြဋ္ဆိုသူက လာစကားေျပာပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ပို႔ခ်တယ္လို႔
သံုးတယ္။ Aဲဒီမွာ သူက Aာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ မဆလက ျမန္မာ့သမိုင္းAတြက္ မေကာင္းတတ္လို႔
သတ္မွတ္ေပးထားရတာ ျဖစ္တယ္..။ တကယ္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေAာင္ဆန္း ေသတဲ့ကိစၥက
ႏိုင္ငံေတာ္Aတြက္ Aသက္စြန္႔သြားရတာ ဆိုတာထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေAာင္ဆန္းနဲ႔ သူ႔မယားညီAကို
သခင္သန္းထြန္းတို႔ Aာဏာကုလားထိုင္လုရာကေန ျဖစ္တ့ဲ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိစၥ သက္သက္သာ
ျဖစ္တယ္... ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းAမွန္ကို မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ဖို႔Aတြက္ သမိုင္းေကာ္မရွင္က
ၾကိဳးစားျပဳစုေနပါတယ္... လို႔ တရား၀င္ ေျပာသြားတာပါ။ (က်မ ျပန္ေရးျပတာေတြက
သူ႔AသံုးAႏႈန္း Aတိုင္းပါ..။ က်မတို႔ ျပည္သူလူထုေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔န႔ဲ ပတ္သက္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွ ေသတယ္လို႔ သံုးႏႈန္းေလ့ မရွိပါဘူး။ က်ဆံုး တယ္... ဒါမွမဟုတ္
လုပ္ၾကံခံရတယ္ဆိုတာပဲ သံုးၾကတာေလ။ Aဲဒီတုန္းက ေျပာေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပးကို က်မျဖင့္
ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးတယ္။ ရုပ္က ရိသ့သ
ဲ ့န
ဲ ႔.ဲ . သူ႔ကိုယ္သူပဲ ျမန္မာ့သမိုင္းျပဳစုေရးAတြက္
တာ၀န္ရွိေနသူလိုလို။ ေAာက္မွာ နားေထာင္ေနရတဲ့ ဆရာဆရာမ Aမ်ားစုကေတာ့ လူပါး၀လို႔...
ဆိုျပီး က်ိတ္ဆဲၾကတာေပါ့)။ Aဲလို မဟုတ္မဟတ္ AၾကံAစည္ေတြေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ခုထိ
AဲဒီစာAုပ္ ထြက္မလာ ႏိုင္တာ။
ေနာက္ျပီး သူကပဲ ထပ္ေျပာတာ... ေဒါက္တာ(ပါရဂူ)ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားကို Aလည္Aပတ္
သြားသလို သြား.. ပိုက္ဆံစု.. စာေတြ ကူးခ် က်မ္းေရးျပီး ျပန္လာရံုပ.ဲ . တကယ္ေမးေတာ့
ဘာမွလည္း သိၾကတာမဟုတ္ဘူးလို႔ စင္ေပၚကေန ေစာ္ေစာ္ကားကား မခန္႔ေလးစား AမူAယာနဲ႔
ေျပာပါတယ္။ Aဲဒီမွာ သူေျပာAျပီး ျပန္လွန္ ေဆြးေႏြးမယ့္ သူေတြကိုလည္း ဖိတ္ေခၚေရာ
ပါရဂူဘြဲ႕ရ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြ စင္ေပၚကို တန္းစီတက္သြားျပီး ေဒါက္တာျဖစ္ေAာင္
ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားAားထုတ္ရတာ... ပညာေတာ္သင္ရတဲ့ ေငြကို ေလာက္ေAာင္
ဘယ္လိုသံုးရတာ... ျပန္လာတဲ့Aခါမွာလည္း ဘယ္လိုAနစ္နာခံျပီး လုပ္ရတယ္ဆိုတာေတြကို
ကိုယ္ေတြ႔ Aျဖစ္Aပ်က္ေတြန႔ဲ တန္းစီျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ တက္ေျပာၾကတာ.. ေAာက္ကေန
ဆရာဆရာမေတြက လက္ခုပ္ေတြ တီးၾကေပါ့။

ေနာက္ဆံုး သဘာပတိက မ်က္ႏွာAပ်က္ပ်က္န႔ဲ ေတာင္းပန္ယူရေရာ။ မွတ္မွတ္ရရ Aဲဒီထဲမွာ

ေရွ႕ဆံုးကတက္သြားတာက သခ်ၤာဌာနက ဆရာၾကီးေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္းပါ။ (Aဂၤလိပ္စာ
ဆရာၾကီး Uီးခင္ေမာင္လတ္န႔ဲ စာေရးဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ရဲ႕ သား။ မိုးမခ (ကို)ေမာင္ရစ္ရဲ႕
Aေဖေပါ့)။ မွတ္မွတ္ရရ.. Aဲဒီေနာက္တေန႔ ဆက္ေျပာရမယ့္ တခ်ိန္က်န္တာမွာ ဗိုလ္မွဴးၾကီးရဲထြဋ္
ေရာက္မလာေတာ့ ပါဘူး။ ေနမေကာင္းလို႔ပါတဲ့..။ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြ ဆိုတာ
သေဘာက်လြန္းလို႔ ေမတၱာေတြ ပို႔လိုက္ၾကတာ..။ တခါတည္းေသမွာ.. ဘာ.. ညာ.. ေပါ့.. ။
AဲဒီAျဖစ္Aပ်က္က ေဖာင္ၾကီးသမိုင္းမွာ နာမည္ကို ၾကီးက်န္ခ့ေ
ဲ ရာ။

တကယ္ေတာ့ Aဲဒီေဖာင္ၾကီးသင္တန္းဟာ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမေတြကို Aမိန္႔နာခံေAာင္

ရည္ရြယ္ျပီး လုပ္တာပါပဲ။ တနည္းAားျဖင့္ေတာ့ Uီးခ်ိဳးတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြ မေျပာနဲ႔
မင္းတို႔ဆရာဆရာမေတြေတာင္ ငါတို႔ခိုင္းရင္ လုပ္ရတယ္ဆိုတ့ဲ Aေပါက္မ်ိဳး ခ်ိဳးတာ။ ဒါေပမဲ့
Aဲဒီတုန္းက န၀တ (ဗိုခင္ညန
ြ ္႔)က Aေပ်ာ့ဆြဲေလ။ ေစတနာေတြ ပရပြန႔ပ
ဲ ဲ
လုပ္ေပးသေယာင္ေယာင္... ။ ျပီးေတာ့ တစ္လဆိုတ့ဲ Aခ်ိန္ကလည္း မသိမသာ
ကုန္သြားတာမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ၀န္ထမ္းနဲ႔ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းဆိုတာကလည္း သူစိမ္းေတြ
မဟုတ္ၾကေလေတာ့ ဆရာဆရာမေတြလည္း ဘယ္သူကမွ ကန္႔ကြက္တာေတြ ဘာေတြ
မလုပ္ခ့ၾဲ ကပါဘူး။ (ဆရာ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသားေတြေလာက္ သတၱိမရွိတာ...
Aမွန္တရားမ်က္ႏွာကို မၾကည့္တာ... ကိုယ္က်ိဳး မစြန္႔ႏိုင္တာလည္း Aမွန္ပါပဲ... ဒါေၾကာင့္လည္း
က်မတို႔ ႏိုင္ငံAတြက္ Aေရးၾကီးဆံုး လိုAပ္ခ်က္ျဖစ္တ့ဲ ပညာေရးစနစ္ၾကီးကို က်မတို႔
ဆံုးရႈံးေနရတာ... ဘယ္ေလာက္ Aတိုင္းAတာထိ ဆံုးရႈံးခဲ့ျပီလဲဆိုတာကို ၂၀၀၀
ေနာက္ပိုင္းကာလ ျမသီလာAေၾကာင္းေတြ မွာ ထည့္ေျပာမွာပါ )။

ဒါေပမဲ့ ဆရာဆရာမေတြAမ်ားစုကေတာ့ Aမိန္႔Aာဏာေတြကို လက္မခံခ်င္ဘူးဆိုတာ Aဲဒီ

ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းက သက္ေသပါပဲ။ ညေနဆို Aားကစားခ်ိန္လို႔ စည္းကမ္းလုပ္ထားလည္း
မသြားၾကဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး မတူတ့ဲ တပ္ခြဲေတြမွာ ရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ
ေလွ်ာက္လည္ၾကတာပဲ။ ဆရာေတြဆိုလည္း ေဖာင္ၾကီးနားက ရြာရိုးကိုးေပါက္ကို
ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာပဲ။ Aဲဒီမွာမွ ဆရာ ဆရာမ Aပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးေတြ စြံသြားတာလည္း
ရွိေသး။ ညဘက္ Night Study လို႔ေျပာလည္း ဂစ္တာတီးၾက သီခ်င္းဆိုၾက လုပ္ေနတာပဲ။
ဆရာဆရာမAမ်ားစုက Aသက္၃၀ေတာင္ မျပည့္ၾကေသးတာမို႔ လူငယ္ေတြလိုပဲ
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ Aာခံၾကတာေလ။ ရသေလာက္ ဆန္႔က်င္ၾကတာ။ စစ္ေရးျပမွာ
ဘယ္လွည့္ဆိုရင္လည္း ညာေတြ လွည့္ၾက။ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ ရိုက္ခိုင္းေတာ့လည္း... "ပဲ-
ညား... ပဲ- ညား" လို႔ တမင္ေAာ္ၾကတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. ေန႔တိုင္း ပဲဟင္းနဲ႔ ညားရတာကိုး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ စစ္သင္တန္းလည္း ျဖဳတ္လိုက္ရတာပဲ။ ေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး

ေဆးနား.. ခြင့္ေတြ ယူၾက။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာေမးပြဲျပန္ စစ္မယ္ဆိုတာေတာင္ တက္တ့သ
ဲ ူေတြ
ေထာင္ေက်ာ္မွာ သြားေျဖတဲ့သူ ရာဂဏန္းေတာင္ မရွိတ့A
ဲ ထိ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။
သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ လည္း ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေပါ့။ ဗိုလ္ခင္ညန
ြ ္႔က ရယ္စရာလုပ္ေျပာရင္
၀ါးကနဲရယ္တာ ေတာ္ေတာ္န႔ဲ မရပ္ .. Aၾကာၾကီး တမင္ လုပ္ ရယ္ၾကတာ။ ဗိုခင္ညန
ြ ္႔မွာ
စကားဆက္ေျပာဖို႔Aေရး ရယ္သံေတြျငိမ္ေAာင္ Aၾကာၾကီး ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ Aဲလို သူတို႔ကို
မခန္႔ေလးစား လုပ္ရတာမ်ား ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Aဲဒီတုန္းက က်မတို႔
လုပ္တာက ထိေရာက္သားပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္Aသုတ္ေတြလည္း က်ေရာ
စည္းကမ္းေတြ မတရားက်ပ္ျပီး Aမိန္႔ေတြလည္း Aလြန္ေပးေတာ့တာ.. ေလ။ က်မကေတာ့
ေျပာမိေသးတယ္။ ခံႏိုင္တ့သ
ဲ ူေတြ ခံၾကေပါ့လို႔။

+++++

ေဖာင္ၾကီးက ျပန္လာAျပီးမွာ သိသာတာတခုကေတာ့ သားနဲ႔ ခြဲက်င့္ ရွိသြားတာပါပဲ။ ဒီလိုန႔ဲ

မတ္လတစ္လေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမွ မနားရခင္ က်မတို႔ တကၠသိုလ္က ဆရာမေတြမွာ ျပီးခဲ့တ့ဲ
၁၀တန္း စာေမးပြဲရဲ႕ Aေျဖလႊာေတြကို Aမွတ္ျခစ္ရျပန္ပါတယ္။ Aဲသလိုန႔ပ
ဲ ဲ Eျပီ တစ္လက
လြယ္လြယ္ေလး ကုန္သြား။ ဒီလိုန႔ဲ ၉၂ ရဲ႕ ေမလ က စလို႔ က်မက Thesis Aတြက္
ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္။ Aဲဒီေတာ့လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီး ထဲန႔ဲ
ေတာင္ငူေဆာင္စားေသာက္တန္းဆီ ျပန္ျပီး တ၀ဲလည္လည္ ေျခUီးလွည့္ရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့။
ေန႔တိုင္း ရံုးခ်ိန္လိုပဲ လာရတာကေတာ့ ဗိုလ္တိုး(ဆရာUီးေAာင္ေက်ာ္တိုး-စိတ္ပညာ)နဲ႔
Aရွည္ၾကီးဆိုင္မွာ ဆံုဖို႔ေပါ့။ ျမိဳ႕မျငိမ္းAေၾကာင္းနဲ႔ ျမိဳ႕မျငိမ္းသီခ်င္းေတြကို Aမ်ားၾကီး သိထားတဲ့
ဗိုလ္တိုးနဲ႔ စကားေျပာရင္ က်မ Aခ်က္Aလက္ေတြ Aမ်ားၾကီးရတယ္။ တခ်ိဳ႕တိမ္ျမဳပ္္ေနတဲ့
သီခ်င္းေတြဆိုရင္ ဗိုလ္တိုးက ပါးစပ္ဆိုင္းတီးျပီးဆိုျပတာ.. ေနာက္ပိုင္း က်မ သီခ်င္းရလို႔
နားေထာင္ၾကည့္တ့A
ဲ ခါက်ေတာ့ AေတာကAစ ကြက္တိ။ ဗိုလ္တိုးက Aဲလို ပါရမီပါတာပါ။

က်မကို Thesis နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကူတ့ဲ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကိုေAာင္ေက်ာ္ဆန္း

(ဆရာၾကီး ေရႊျပည္Uီးဘတင္ရဲ႕ ေျမးၾကီး၊ စာေရးဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ ဒါရိုက္တာ Uီး၀င္းေဖရဲ႕
သားၾကီး၊ Aဆိုေတာ္ မီမီ၀င္းေဖရဲ႕ Aကိုၾကီး၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း Aႏုပညာသမားျဖစ္တ့ဲ
ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ ေAာင္ေက်ာ္ဆန္း-မႏၱေလး)ေပါ့။ ကိုေAာင္ေက်ာ္ဆန္းနဲ႔ က်မ ဘားလမ္း
မူစလင္ေဆးရံုေဘးက လမ္းေဘး Aုတ္ခံုေလးမွာ ဖြင့္တ့ဲ ကိုထြန္းရီ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ
ညေနညေန ထိုင္ျပီဆိုရင္ ကိုေAာင္ေက်ာ္ဆန္း ေျပာျပတဲ့ Aေၾကာင္းAရာေတြက က်မAတြက္
ျမိဳ႕မျငိမ္းေလ့လာခ်က္ေရးဖို႔ Reference ေတြ Aမ်ားၾကီး ရေစပါတယ္။
ျမိဳ႕မျငိမ္းသီခ်င္းေတြထဲမွာပါတဲ့ စာကိုးေတြကို ဘယ္စာAုပ္က ယူရမယ္ဆိုတာကAစ
ကိုေAာင္ေက်ာ္ဆန္းက ေျပာျပတာ။ သူက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္းသားကေန
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေျပာသြားတာ။ "တနာရီထဲ ခ်စ္" သီခ်င္းထဲက စာသားေတြကိုေရးဖို႔ ျမိဳ႕မျငိမ္းက
Aာဒိကပၸက်မ္းထဲက ယူတာဆိုျပီး Aဲဒီစာသားေတြကို ဒီတိုင္းAလြတ္ တထိုင္းတည္း
ရြတ္ျပေသးတာ။ "မဟာဂီတထဲကေလ.. ေမျငိမ္းရယ္.. ေဟာဒီAပိုဒ္" ဆိုျပီး မဟာဂီတထဲက
မူရင္းသီခ်င္းကို ဆိုျပလိုက္ ျမိဳ႕မျငိမ္း ယူစပ္ထားတဲ့ Aပိုဒ္ကို ဆိုျပလိုက္ေပါ့။ Uပမာ
ျမင္းခင္းေတာ္သီခ်င္းေပါ့။ က်မမွာ ပါးစပ္ Aေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးလိုက္.. မွတ္စုထဲမွာ ခ်မွတ္လိုက္န႔ဲ
ျဖစ္ေနရတယ္။ ကိုေAာင္ေက်ာ္ဆန္းက Aဲလို ေတာ္တာ။ သူ Aဲလို ေျပာျပေနတာေတြကို
စိတ္ပါ၀င္စားျပီး က်မနဲ႔ Aတူတူ တကူးတက ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတာက စာေရးဆရာမ မိုခ်ာ့ရယ္..
ဒါရိုက္တာ ဒီဇိုင္းဆရာ မ်ိဳးေဆြသန္း(ဆရာေက်ာင္း)ရယ္.. ကိုAရိုင္းရယ္.. တခါတေလ
ခ်ိဳတူးေဇာ္လည္း ပါတာေပါ့။

Aဲဒီ ညေန ညေနေတြမွာ ကိုထြန္းရီဆိုင္မေရာက္ခင္ ၃၃လမ္းထဲက ေလထန္ကုန္းမွာ ထိုင္ေနတုန္း

ေရာက္ ေရာက္လာတတ္တာက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ေပါ့။ သူက စာAုပ္ထုတ္ေ၀ေရး
တခု လုပ္ေနခ်ိန္ပါ။ က်မတို႔Aတူထိုင္တတ္တ့ဲ တ၀ိုင္းလံုးကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲေလ။
မင္းထက္ေမာင္ကAစ ၾကြက္နီ(သိမ္းတင္သား)Aဆံုး.. ပုသိမ္သားေတြ ခပ္မ်ားမ်ားေပါ့။
ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က က်မတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲေလးဆီ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္န႔ဲ
၀င္လာတတ္တယ္... ျပီးေတာ့ စကားေတြ AလုAယက္ ေျပာၾကရ...။ AဲဒီAခ်ိန္ေလးေတြဟာ
က်မAတြက္ေတာ့ ဘ၀Aေမာထဲက ခဏထြက္ရာ Aႏွစ္သာရလည္းရွိတ့ဲ ကာလေလးပါပဲ။

Aဲဒီၾကားကာလထဲမွာပဲ ေနာက္လံုးခ်င္းတAုပ္ ေရးပါတယ္။ "ခ်စ္သူ႕မ်က္ႏွာစာ"... ပါ။

 (ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္..ပါ)

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက တာ၀န္ေက်ေက်နဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡခံ Aႏွိပ္စက္ Aညွင္းပမ္းခံျပီး

တရားမွ်တေရးကို လုပ္ခ့ၾဲ က.. ေထာင္က် တန္းက်... ခံၾကရတဲ့ Aခ်ိန္မွာ က်မတို႔ကေတာ့
ဆင္းရဲပင္ပန္းေပမဲ့ ကိုယ့္ Aသိုက္A၀ိုင္းေလးထဲမွာ ေတာ္သလို ေနလို႔ ရေနခဲ့ေသးတာပါ။ က်မဆို
Aဲဒီဘ၀ေလာက္ကိုေတာင္ ဆင္းရဲပင္ပန္းလွခ်ည့္လို႔ ထင္ခ့တ
ဲ ာ။ ဒီလိုန႔ဲ ဇြန္လမွာေတာ့
ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ။ 10 D သမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္လႊတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ခံ၀န္ခ်က္ေတြန႔ပ
ဲ ါ။ Aျပီးလႊတ္တာမဟုတ္ပါ.. တဲ့။ Aေၾကြးက်န္ ပါတယ္.. တဲ့။ ေနာက္တခါ
ထပ္ျဖစ္ရင္ ပို ၾကီးေလးတဲ့Aျပစ္ကို ခံရမယ္ဆိုလား။ Aဲဒီမွာ က်မသူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာမ
ခက္မာနဲ႔ ေမာင္ေနလင္းတို႔လည္း ျပန္လြတ္လာၾကပါတယ္။

Aဲဒီ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ က်မက Thesis Aတြက္ မႏၱေလး တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္။

Thesis က်ံဳးေရးလိုက္။ Aခ်ိန္ရတုန္းေလးမွာ Thesis ကို Aၾကမ္းျပီးေAာင္ တြန္းေရးရ ပါတယ္။
က်မ Thesis ေလး ရုပ္လံုး မေပၚ့တေပၚမွာပဲ စစ္Aစိုးရက ေၾကျငာပါတယ္။ ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ
၂၄ရက္ေန႔မွာ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္မယ္.. တဲ့။ ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ သက္ျပင္းသာ
ခ်ရတာပါပဲ။ တကယ့္ လိုAပ္ခ်က္ေတြကို တကယ့္ေတာင္းဆိုမႈေတြကို ျဖည့္မေပးဘဲန႔ဲ
မိပ္ကပ္လိမ္းျပီးဖြင့္တ့ဲ ေက်ာင္းက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမွာလဲဆိုတာပဲ ေျပာျဖစ္ေနၾက ပါတယ္။
ပိုဆိုးတာကေတာ့ မေယာင္ရာဆီလူး ကိစၥေတြန႔ဲ ဆရာဆရာမေတြ ပို ပိုျပီး စိတ္ညစ္ၾကရမယ္..
ပင္ပန္းၾကUီးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ဒီလိုန႔ဲ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ျမသီလာကို စေရးဖို႔ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမိတာလဲလို႔ တပည့္ေဟာင္းတေယာက္က ေမးပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္

လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ၂လေလာက္တုန္းက က်မမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေသာကတခု Aင္မတန္ ဖိစီးေနတဲ့Aခ်ိန္..။
ျပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာတုန္းကလိုပဲ Aခ်စ္၀တၳဳေလးေတြ ေရးခ်င္ေနမိခ့တ
ဲ ယ္။ (က်မက စိတ္က်ရင္
Aဲလိုပ)ဲ ။ တကယ့္ေတာ့ ျမသီလာကို Aခ်စ္ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ Aလြမ္းေနာက္ခံ Auto-Biography
ဆန္ဆန္ ၀တၳဳလို ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေခတ္က ပါလာေတာ့ ေရွာင္မရျပီ။
က်မ ေသခ်ာေရးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိလာရာကေန.. က်မလိုပဲ ႏိုင္ငံA ျပင္ေရာက္ေနၾကတဲ့
တပည့္ေဟာင္း မိတ္ေဟာင္းေတြ ကို လွမ္းလွမ္းေမးျပီး သမိုင္း၀င္ A ခ်က္A လက္ေတြကို
တိတိက်က်ေလး ျဖစ္ေA ာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္ေတြ
ေလ်ာ့ရေတာ့တာေပါ့။
+++++

၉၂.. ၉၃.. ၉၄.. ၉၅ ႏွစ္မ်ားက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြA တြက္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္

လိႈင္နယ္ေျမမွာ ေရႊေရာင္လႊမ္းသေယာင္ရက္မ်ားလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
တကယ္တမ္းကေတာ့ ေရႊရည္စိမ္ရက္ေတြပါဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ A ားကစားပြဲေတြ..
ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲေတြ.. A ာစရိယပူေဇာ္ပြဲေတြ.. ႏႈတ္ဆက္မိတ္ဆံုစားပြဲေတြ..
မိတ္ဆံုေပ်ာ္ပြဲစားခရီးေတြန႔ဲ ျပန္ျပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိလာပါတယ္။ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ကို
မိတ္ကပ္လိမ္းေတာ့လည္း ၾကည့္ေပ်ာ္ရွိေပ်ာ္ေတာ့ A ရွိသား ဆိုသေလာက္ေပါ့။ ဒါကလည္း
A ဲဒီတုန္းက ပညာေရးေကာင္စီရဲ႕ Uကၠ႒ရာထူး ယူထားတဲ့ ဗိုခင္ညြန္႔ရဲ႕ မ်က္လွည့္ျပကြက္
ေတြေပါ့။ သၾကၤန္ေတြမွာ "A ဆင့္ျမင့္ပညာ၀န္ၾကီးဌာန တကၠသိုလ္မ်ားမ႑ပ္"ဆိုျပီး ေဆာက္ခိုင္း..
ဆရာမေတြက န၀တA ာဏာပိုင္ေတြကို ပန္းကံုးေတြ စြပ္ရ။ တႏွစ္ဆို က်မေတာင္ ပါသြားရေသး။
ဗိုခင္ညန
ြ ္႔က ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရင္ တခ်ိဳ႕ ဆရာမေတြမ်ား ပီတိေတြျဖစ္လို႔။ သူ
နာမ္ႏိွမ္ႏွ္ိပ္စက္ခ့တ
ဲ ့ဲ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကာလကို ေမ့ကုန္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။

A ဲသလိုပဲ တခ်ိဳ႕ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြကလည္း ဒီလိုေတာ့လည္း A တြင္းေရးမွဴး-၁ က

မဆိုးပါဘူးလို႔ သိသိသာသာ A သံထြက္ေနခဲ့ျပီ။ A ဲလိုေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာၾကီးဆရာမၾကီး
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်မ မေမ့ပါ။ နာမည္န႔တ
ဲ ကြ.. မွတ္ထားတယ္။ ခုထိ သူတို႔
သက္ရွိထင္ရွားရွိေနဆဲ..။ ပင္စင္ေတြေတာ့ သြားၾကရွာပါျပီ။ A ဲဒီဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြက
ခင္ညန
ြ ္႔ရဲ႕ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြထဲမွာ ေသရာပါဒဏ္ရာA နာတရေတြ ရသြားၾကတဲ့..
A သက္ေပးသြားရတဲ့... ေက်ာင္းသားေတြ။ ဗိုခင္ညန
ြ ္႔စနက္န႔ဲ ေထာင္ႏွစ္ရွည္ က်ခံေနရတဲ့
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြန႔ဲ ေနA ိမ္A က်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနတဲ့ ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကို
ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနၾကပံုပဲ။ A ဲဒီ ဗိုခင္ညန
ြ ္႔က လာမယ့္ ၁၉၉၅မွာ က်ေရာက္မယ့္
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၇၅ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ စိန္ရတုသဘင္ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကိုလည္း ၾကီးက်ယ္ခမ္းနား
သိုက္ျမိဳက္စြာ ၀ွဲျခီးက်င္းပေပးUီးမွာဆိုပ.ဲ .။
Aဲဒီ ေရႊရည္စိမ္ခန္းစီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ျမသီလာရင္ခြင္ထဲမွာေတာ့ စိတ္ၾကြေဆး၊ စိတ္ျငိမ္ေဆး၊
မူးယစ္ေဆး ဆိုတာေတြက မလိုခ်င့္Aဆံုး လြယ္လြယ္ေလး ၀ယ္လို႔ရလာတာေတြ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ ေရွ႕က ကံ့ေကာ္ပင္Aုပ္ေတြ ေAာက္မွာ ေဆးေရာင္းသူ
ေဆး၀ယ္သူေတြ..။ ေနာက္ေတာ့ Aင္မတန္ လွပပ်ိဳမ်စ္ ခ်စ္ခ်င့္စဖြယ္ ေက်ာင္းသူေလးေတြက
Aခေၾကးေငြေပးျပီး ေခၚလို႔ရသတဲ့။ က်မၾကည့္သမွ်ေတာ့ တကယ့္ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္ေလးေတြ..။
ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ေသာ (စစ္ေထာက္လွမ္းေရး) စစ္ဗိုဆိုသူေတြက
ျမသီလာထဲကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ၀င္လာျပီး ျမသီလာရဲ႕ သမီးပ်ိဳေတြကို ေခၚ ေခၚ
သြားတယ္ဆိုတ့ဲ သတင္းေတြ ၾကားလာရတာပါပဲ။ ျမသီလာဟာ ဗိုခင္ညန
ြ ္႔ရဲ႕ ျပကြက္
ကစားကြက္ေAာက္မွာ တကယ္ပဲ ေမ်ာပါေနခဲ့သလိုလို..။ က်မကေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး
ဆိုသူေတြကို ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မယံု။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ Aခြင့္Aေရးတခုရဖို႔Aတြက္
လိုAပ္ရင္ လိုAပ္သလို ဟန္လုပ္ေသာAတတ္မွာ တဘက္ကမ္းခတ္ေAာင္ ေလ့က်င့္ထား
သူေတြ။

Aမွန္Aတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ၉၂ေနာက္ပိုင္း ျမသီလာဟာ က်မAတြက္ေတာ့ ႏွစ္၀င္

ေပ်ာ္ေမာစရာ ၀န္းက်င္ တခု မဟုတ္ေတာ့သလိုပါပဲ။ က်မရဲ႕ ပံုမွန္ျဖစ္တ့ဲ တပည့္ေလးေတြန႔ဲ ခ်စ္တ့ဲ
သူငယ္ခ်င္းေတြသာ ရွိမေနခဲ့ရင္... ျမသီလာဆိုတာ ဘာမွAဓိပၸါယ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ Aဲဒီ
ကာလေတြထဲမွာပဲေပါ့ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းAတြက္ ေက်ာ္သီဟ(ဟသၤာတ)က က်မကို
၀န္ထမ္းစာေရးဆရာတေယာက္Aေနနဲ႔ Aင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ Aဲဒီမွာ က်မ ေျပာျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ။
က်မကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက လိုAပ္ေနေသးသေရြ႕ေတာ့ က်မ ေက်ာင္းဆရာမ
Aလုပ္ကို ဆက္လုပ္သြားျဖစ္မွာပါ... လို႔။ Aဲဒီကာလေတြထဲမွာ က်မက ကိုယ့္ရဲ႕
ဆရာမAလုပ္Aေပၚ ေတာ္ေတာ္ သံသယျဖစ္လာတာေလ။ ၆လတတန္းနဲ႔ တကၠသိုလ္
ပညာေရးတစ္ႏွစ္ကို Aျပီးလို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာေတြ..။ သင္ရိုးကုန္ သင္ဖို႔ထက္ စာေမးပြဲမွာ ေမးမယ့္
Aပုဒ ္ေရေလာက္ မွန္းျပီးသင္ရတာေတြ.. က်ဴရွင္.. က်ဴရွင္.. က်ဴရွင္.. ေတြ။ တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့
ကုန္ေစ်းႏႈန္း။ Aဖိစီး လြန္ေနတဲ့ မဆီမဆိုင္ Aလုပ္တာ၀န္ေတြ..။

Aဲဒီတေလာေလးမွာပဲ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ ကေလးေတြက Aလုပ္မရၾကတဲ့ ျပႆနာေတြ

Aမ်ားၾကီး ၾကားလာရတယ္။ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ Aနာဂတ္ေတြ စျပီး မွိန္ေဖ်ာ့လာတဲ့
Aခ်ိန္ကာလေပါ့။ Aလုပ္လုပ္ဖို႔Aေရး ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔သာ စU္းစားၾကရေတာ့တ့A
ဲ ေျခေနက
Aဲဒီကာလမွာပဲ သိသိသာသာ စလာတာ။ Aဲဒီတုန္းက Aမ်ားစု သြားဖို႔ ရည္မွန္းၾကတာ ဂ်ပန္ နဲ႔
စကၤာပူ။ ခ်စ္သူခ်င္းေတြ ခြဲၾကရ.. မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြ ခြဲၾကရ။ ဘ၀ေတြက တကယ့္ကို ရုန္းေလ
နစ္ေလဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ လူငယ္ေလးေတြၾကားထဲ စိတ္က်.. ဆိုတ့ဲ စကားလံုးတလံုး
ျဗဳန္းဆို တြင္က်ယ္လာတာလည္း Aဲဒီ ၉၃.. ၉၄.. ကာလေတြထဲမွာပါပဲ။ ပညာေရးကို
ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ Aထင္မၾကီးေတာ့တာေတြ စလာတဲ့ ကာလUီးေပါ့။

+++++
၉၃ထဲက တရက္မွာေတာ့ က်မ သားလို ခ်စ္ရတဲ့ တပည့္ေလးတေယာက္ စကၤာပူသြားျပီး
Aလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္လို႔ က်မကို လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ က်မသမီးေလးလို ခ်စ္ရတဲ့
သူ႕ရည္းစားေလးကလည္း တရႈံ႕ရႈံ႕ ငိုလို႔။ က်မစိတ္ထဲ ထိခိုက္ေနမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က
သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ဘက္မိဘသေဘာတူခြင့္ျပဳျပီးသား စံုတြဲေလး။ သူတို႔ေလးေတြဟာ
ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တ့ၾဲ ကီးထဲက မဟုတ္ေပမဲ့ Aနာဂတ္Aတြက္ ခိုင္မာတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳး
လုပ္နိုင္ေလာက္ေAာင္ေတာ့လည္း မရွိျပန္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕Aနာဂတ္Aတြက္
ပိုက္ဆံစုႏိုင္ဖို႔Aေရး.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြကို ကူႏိုင္ဖို႔Aေရး.. တဲ့။ က်မတပည့္ေလးခမ်ာ
မသြားခ်င္ရွာဘူး...။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္လုပ္ရမွာ ဆရာမရယ္..တဲ့။ က်မမွာ Aားေပးရတာေတာင္
Aဆြံ႔ဆ႔ံပ
ြ ါ။ Aဲဒါနဲ႔ပဲ Aဲဒီ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကို ခံစားျပီး ၉၃ ထဲမွာ "ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ မနက္ျဖန္" ကို
ေရးျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

(Aဖံုးဒီဇိုင္း ေမာင္သီဟ.. ပါ)

+++++

ျမသီလာရဲ႕ ၉၃၊ ၉၄ ေရႊရည္စိမ္ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ က်မကေတာ့ ဆရာမဘ၀တေလွ်ာက္လံုး

က်မရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာရာျဖစ္တ့ဲ ၀ါသနာတူ Aိပ္မက္တူ ဘာသာစကားတူ တပည့္ေတြ
သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနရတာေတြကိုသာ သတိတရ ရွိရတာပါပဲ။ Aဲဒီ ကာလ ၉၄ထဲမွာ
"Aိပ္မက္တခုန႔ဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္"ဆိုတ့ဲ လံုးခ်င္းတAုပ္ကို ထပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။
AဲဒီစာAုပ္ေလးက RIT ေက်ာင္းေနာက္ခံ။ Civil က ေက်ာင္းသား နဲ႔ Architecture က
ေက်ာင္းသူရဲ႕ A ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ A ခ်က္ေတြက ဗိသုကာဘက္ကေန
ဘက္လိုက္မႈပါသြားလို႔ နည္းနည္း ပိုပိုသာသာ ျဖစ္သြားတာေတြလည္း ပါတဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။
(ဘာလို႔ဆို Aဲဒီတုန္းက ဗိသုကာေက်ာင္းသား ခ်ိဳတူးေဇာ္.. ဗလ နဲ႔ လင္းသန္႔ (သူလည္း
စာေရးပါေသးတယ္၊ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ရဲ႕သားပါ)တို႔ေတြက ေမာင္ေလးေတြလို
ျဖစ္ေနတာကိုး။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳ ဆိုတ့ဲ ဗိသုကာဆရာမေလးနဲ႔ ကလည္း
ခင္္ၾကေတာ့ ဗိသုကာဘက္ကေန လိုက္မိသြားတာ :D)။ ျပီးေတာ့ Aဲဒီတုန္းက Popular Guy လို႔
စာတန္းကပ္ထားတတ္တ့ဲ ပစ္ကပ္ကား ေလးနဲ႔ေက်ာင္းတက္တ့ဲ "Uာဏ္သာ"ကို စခ်င္တာနဲ႔
က်မဇာတ္လိုက္ကို Popular Guy စာတန္းကပ္တ့က
ဲ ားေတြ ေပးစီးလိုက္တာ။ ေနာက္ပိုင္း
"Uာဏ္သာ" လိႈိင္ကိုလာလည္ရင္ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက စတယ္ဆိုပဲ။

Aဲဒီတုန္းက စေနပိတ္ရက္ဆိုရင္ ဗိသုကာဌာနမွာ စာAုပ္ေတြလာဖတ္ ပံုေတြလာဆြဲ လုပ္တ့ဲ

ခ်ိဳတူးေဇာ္တို႔ေတြန႔ဲ ေႏြးေAးမွာ ထိုင္ျပီး တညေနခင္းလံုး စကားေျပာၾက။ ကင္တီးမွာ
ထိုင္ရင္းသားကေန ဆင္ဆာက မလြတ္ႏိုင္မယ့္ ဇာတ္ေတြ.. ခဲရာခဲဆစ္ရိုက္ရမယ့္ ဇာတ္ေတြ
ရွာၾက။ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇာတ္ညႊန္းခြဲၾက။ သရုပ္ေဆာင္ေတြ ေရြးၾက..။ ခ်ိဳတူးေဇာ္က ပါးစပ္န႔ဲ ရုပ္ရွင္ေတြ
ရိုက္..။ Uပမာ စာေရးဆရာၾကီး လင္းယုန္သစ္လြင္ရဲ႕ "ဓမၼ၀ိလာသ" ကိုေပါ့..။ ပုလဲ ေနရာမွာ
ဘယ္သူ႔ကို ထည့္မယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဘယ္သူေပါ့။ ေညာင္တုန္းကမ္းပါးေတြ ျပိဳတာနဲ႔
ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျဖစ္ေနတာကို ဘယ္လိုနိမိတ္ပံုေတြန႔ဲ ရိုက္မယ္..။ Eရာ၀တီျမစ္ထဲ ပုလဲ
မုဒိမ္းက်င့္ခံရတာကိုေရာ ဘယ္လိုျပမယ္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့လည္း The little Buddha နဲ႔ Mahatma
Gandhi ကို Aၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္ေနၾကတဲ့သူေတြမို႔ ဗုဒၶကို ျမန္မာမႈျပဳျပီး ရိုက္ရင္ ဘာေတြ
ထပ္ထည့္မယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေAာင္ဆန္းAတၳဳပၸတၱိကို မဟတၱမဂႏၶီလိုမ်ိဳး ရိုက္ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။
Aိုး.. က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစု Aဲလို ရိုက္ခ့ၾဲ ကတာ သံုးေလးကားေလာက္ ျပီးတယ္။ ေဇာ္ၾကီးေရာ..
က်မေရာ ၾကိဳက္တ့ဲ "The thing called LOVE" ဆိုတ့ဲ ရုပ္ရွင္ေလးလို သိမ္ေမြ႔တ့ဲ
Aခ်စ္ကားေလးကေန... လကာၤဒီပခ်စ္သူ... ႏွင္းေကသရာခ်စ္တ့ဲ သူရဲေကာင္း..။ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ နဲ႔
၈ေလးလံုးေနာက္ခံ တကၠသိုလ္ ဇာတ္လမ္းေတြထိ .. စံုေရာ။ Aဲဒါဟာ လက္ရွိေခတ္Aေပၚ
မေက်နပ္ႏိုင္သမွ်ေတြ Aတြက္ ထြက္ေပါက္ေပးတာလည္းျဖစ္တယ္ေလ။

AဲဒီAခ်ိန္မွာေတာ့ ၂ႏွစ္ေက်ာ္၃ႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီျဖစ္တ့ဲ သားက က်မကို ေကာင္းေကာင္း

Aေဖာ္လုပ္ေနျပီ။
က်မ သြားေလရာ သူပါျပီ။ က်မတို႔ စကား၀ိုင္းေတြ ေကာင္းေနခ်ိန္ ေမာင္ထူးျမတ္က လူရွင္းေနတဲ့
ကင္တီးထဲ ေျပးလႊားေဆာ့ေပါ့။ တခါတေလ ေရာင္စံုခဲတံေတြ ပံုဆြဲစကၠဴေတြန႔ဲ သားက သူ႔ဘာသာ
သူ Aလုပ္ေတြမ်ား..။ က်မတို႔က စကားေတြမ်ား..။ ဟန္ကို က်လို႔။ ညေနေစာင္းဆို ေက်ာင္းေရွ႕
လမ္းေလွ်ာက္..။ ဘ၀ဆိုတာထဲ Uစၥာပစၥည္း ဘယ္ေလာက္ငတ္ငတ္.. ထမင္း၀ျပီး
စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရရင္ ေတာ္ျပီလို႔ပဲ ေAာက္ေမ့ခ့ဲ တဲ့ Aခ်ိန္ေတြပါ။
Aဲဒီကာလေတြမွာပဲေပါ့.. တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ကိုငွက္က စိတ္ရႈပ္လို႔ဆိုျပီး ေျပရာေျပေၾကာင္းရယ္လို႔
ညေမွာင္ေမွာင္ ဂ်ီေဟာေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းစပ္မွာ သီခ်င္းလာ ဆိုတာ။ ျပီးရင္
Aင္းလ်ားေဆာင္ဘက္ သြားUီးမွာလို႔ ခ်င္ျခင္းေတြန႔ဲ ဆိုခ့တ
ဲ ့ဲ ညေတြ။ Aဲဒီတုန္းက
ဂ်ီေဟာAေဆာင္ေပၚက ဂ်င္းသုပ္၊ လက္ဘက္သုပ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္သုပ္ နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဓါတ္ဗူး
Aစိမ္းကြက္ေလး ခ်ခ်ေပးတာ ခု ဘေလာ့ဖတ္ေနတဲ့သူေတြထဲက ဘယ္သူေတြပါလဲ သိခ်င္ပါဘိ။

Aဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ RITထဲက ကဗ်ာေရးတဲ့ ေက်ာ္ေဇာခိုင္.. ညလယ္မိုး.. လူေသြး..

ေက်ာ္မိုးထက္တို႔န႔ဲ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ ေမာင္ႏွမေတြလို ခင္သြားခဲ့တာပါ..။ သူတို႔န႔ဆ
ဲ ိုလည္း
ကဗ်ာကိစၥ စာကိစၥေတြေရာ.. ဘ၀Aေမာေတြပါမက်န္ တိုင္ပင္ၾက.. Aၾကံေပးၾက Aားေပးၾက။
(ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၈ထဲမွာ Aရံႈးခံရဖို႔မ်ားတဲ့ ကဗ်ာစာAုပ္ တစ္Aုပ္ (၉၈Aခ်စ္ကဗ်ာ..
Aခ်စ္ကဗ်ာ၉၈) ထုတ္ျပန္ေတာ့လည္း က်မကို ပိုက္ဆံေခ်းၾကရတဲ့ Aထိေပါ့.. ဟဲဟဲ)။
ဒီေတာ့လည္း က်မမွာက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထြက္ ေက်ာင္းသူေဟာင္း.. လိႈင္တကၠသိုလ္ရဲ႕
ဆရာမ.. စက္မႈတကၠသိုလ္ ရဲ႕ Aိမ္သားတေယာက္Aျဖစ္.. ျမသီလာႏြံထဲပဲ တ၀ဲလည္လည္..။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ Aခါခါ လဲက်ခဲ့ေပမဲ့ Aၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ထႏိုင္တ့A
ဲ ားေတြ
ရွိခ့တ
ဲ ာလို႔ ထင္ပါတယ္။

က်မAတြက္ ေနာက္ထြက္ေပါက္တခုကေတာ့ Aခ်စ္၀တၳဳခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြေရးေနရတာပဲ

ျဖစ္ပါတယ္။ Aခ်စ္၀တၳဳ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာျဖစ္ရျခင္းAေပၚမွာလည္း က်မ Aျမဲပဲ ေက်နပ္ခ့ဲ
ပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တ့ဲ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေရး စာေရးဆရာမ
တေယာက္က "မေမျငိမ္းက တေယာက္တည္း Aေပၚ ခ်စ္တာကို Aားသန္တယ္.. ကိုယ္ကေတာ့
လူသားသန္းေပါင္း ၅၀ကို ခ်စ္တ့A
ဲ ခ်စ္ပဲ ေရးတတ္တယ္.." လို႔ က်မကို ေျပာတုန္းကေတာ့
စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့မိဖူးပါတယ္)။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔သာ
တကယ္က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကရင္ ကမၻာၾကီးက တကယ္ေAးခ်မ္းမွာလို႔ ယံုတာပါ။

+++++

ဒီေတာ့ ၉၃ ၉၄ ကာလရဲ႕ ျမသီလာမွာ ေျပာစမွတ္ျဖစ္စရာဆိုရင္ေတာ့ Aဲဒီ ၉၃-၉၄ ကေန ၉၅ထိ

ပညာသင္ႏွစ္ ၃ႏွစ္ဆက္တိုက္လည္း ဘူမိေဗဒတန္းေတြကိုပဲ သင္ရတာ။ Aဲဒီထဲက
တပည့္ေက်ာ္ေတြထဲမွာလည္း သူတို႔န႔ဲ ပတ္သက္ျပီး မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္စရာေလး ေတြပါေပမဲ့
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေလးေတြ ႏြယ္ျပီးပါလာေတာ့ သိပ္ေရးလို႔ မရတာေတြ ရွိလာ။ က်မက
ဆရာမဆိုေပမဲ့ စာေရးဆရာမို႔လို႔လားမသိ နည္းနည္းေတာ့ ဘက္လိုက္တယ္ေလ.. Uပမာ..
ခိုင္သင္းၾကည္ရဲ႕ ခင္ပြန္း ခန္႔ႏိုင္က Geology က တပည့္ေပါ့.. လို႔ ေျပာခ်င္ေပမဲ့
ေမာင္၀ိတ္ကလည္း တပည့္ပဲေလလို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္တာမ်ိဳး :P ။ ဒါေပမဲ့ က်မနဲ႔ တခါ ႏွစ္ခါလားပဲ
ကင္တီးထိုင္ဖူးတဲ့ Geologyက တပည့္ေလးတေယာက္န႔ဲ စကားေျပာရင္းကေန
သီခ်င္းေတြၾကိဳက္တတ္ျပီး Aဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့ Aလွမ္းေ၀းရရွာတဲ့ နယ္ျမိဳ႔က ရြက္ပုန္းသီး
Aဆိုေကာင္းလူငယ္ေလးတေယာက္Aေၾကာင္း ၀တၳဳတိုေလးေရးျဖစ္သြားတာ..၊ Aဲဒီ၀တၳဳေလးကို
သုခမိန္လိႈင္ ေရးျပီး ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုခ့တ
ဲ ့ဲ Aိမ္.. သီခ်င္းေလးနဲ႔ စပ္ေရးထားလို႔
၀တၳဳနာမည္ကိုလည္း "Aိမ္" လို႔ပဲ နာမည္ေပးျပီး ျမန္မာ့ဓနမဂၢဇင္းကို ေပးခဲ့ဖူးတာ။
Aဲဒီ၀တၳဳေလးကို ဆရာေAာင္သင္းက Aၾကိဳက္ဆံုး ၀တၳဳတိုAျဖစ္ ေရြးခဲ့ဖူးတာေလးေတြ က်ေတာ့
ေျပာျပခ်င္ျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခု က်မ ျပည္ပေရာက္မွ Aဲဒီတပည့္ေလး စကၤာပူမွာရွိေနလို႔
Aဆက္Aသြယ္ျပန္ရေတာ့ က်မမွာ Aံ့ၾသ၀မ္းသာရ တာေလးက်ေတာ့ လည္း
ေျပာျပခ်င္ျပန္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ Aဲဒီသားကိုပဲ ခုထိ က်မနဲ႔ Aလွမ္းေ၀းလွတ့ဲ ကြန္ပ်ဴတာာနဲ႔
ပတ္သက္တာေတြ လွမ္းလွမ္းေမးရ.. သီခ်င္းေတြ ရွာရွာခိုင္းရ လုပ္ေနရတာ။

Aဲလိုပဲ Aဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ "ရာစုသစ္ျမစ္က်U္း"ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ခ့တ

ဲ ာ...၊ ၁၉၉၄မွာေတာ့
Aမွတ္ရစရာ "တမိုးတည္းေAာက္မွာ" ဆိုတ့ဲ ကဗ်ာစာAုပ္ေလးတAုပ္ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ YIT,
MASU, နဲ႔ လိႈင္တကၠသိုလ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြ ပါတဲ့
ကဗ်ာစာA ုပ္ေလးေေပါ့။ A ဲဒီ စာA ုပ္ကေလးကို Geology က ေနလင္းေက်ာ္သီဟ နဲ႔ ေနဆူးသစ္..
ျပီးေတာ့ RITက ဒတၳ နဲ႔ တင္မင္းထက္တို႔ ေလာေဆာ္ျပီး A ားလံုး ၀ိုင္းစီစU္ၾကတာ
(က်မကလြဲရင္ေပါ့ :) )။ ေျပာရရင္ေတာ့ A ဲဒီကဗ်ာစာA ုပ္ ထြက္ခ်ိန္ က ေက်ာင္းထဲမွာ
ကဗ်ာစာA ုပ္ထုတ္တာေတြကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတဲ့ A ခ်ိန္ေပါ့။
စာA ုပ္ကေလးျဖစ္ေA ာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ခ့ၾဲ ကရတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကည့္... တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုမွာ ကဗ်ာစာA ုပ္ေတြကေတာ့

ထြက္ေနတာပါပဲ။ က်မေတာင္ ၉၄တႏွစ္တည္းမွာတင္ ေက်ာင္းသားေတြန႔A
ဲ တူ ကဗ်ာစာA ုပ္
၄A ုပ္ေလာက္ ထြက္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ။ A ဲဒီတုန္းက မ်ိဳးမ်ိဳး (A ဆိုေတာ္၊ ႏြ႔ယ
ဲ U္၀င္းသား)လည္း
ကဗ်ာစာA ုပ္ ထုတ္ေသးတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြက လြတ္လပ္တယ္။ ေရာ့ခ္သီခ်င္းဆန္ဆန္
ခုန္ေပါက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ ၉၂၊ ၉၃၊ ၉၄ မွာ ျမသီလာရင္ခြင္ထဲ ထူးျခားခ်က္က Celebrity ေတြျဖစ္လာမယ့္

A ေလာင္းA လ်ာလူငယ္ေလးေတြ A မ်ားၾကီးကို A ဲဒီ ႏွစ္ေတြထဲမွာ ေမြးထုတ္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ။ A ဲဒီလိုပဲ
မူးယစ္ေဆးရဲ႕သားေကာင္ေတြကိုလည္း ၉၃၊ ၉၄ ျမသီလာ၀န္းက်င္ထဲမွာ Aမ်ားၾကီး
ေတြ႔ခ့ရ
ဲ တာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ က်မကေတာ့ မူးယစ္ေဆးရဲ႕ သားေကာင္ဆိုတာဟာ
သံုးစြဲတ့သ
ဲ ူေတြသာ မကဘဲ သုံးစြဲသူေတြရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြပါ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ၾကရတာမို႔
သူတို႔ကိုလည္း သားေကာင္လို႔သာ သတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ Aဲလိုဆိုရင္ေတာ့ Aဲဒီ
သားေကာင္ေတြထဲ က်မတေယာက္လည္း AပါA၀င္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္ ဆိုရမွာေပါ့။

+++++

တကယ္ေတာ့ မဆလ လက္ထက္ကတည္းကပဲ လူငယ္ေတြန႔ဲ မူးယစ္ေဆးက နည္းAမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔

ဆက္စပ္ခ့ၾဲ ကတာပါ၊ Aထူးသျဖင့္ ဘိန္းျဖဴေပါ့။ Aင္မတန္ေငြရလြယ္သေလာက္ လူမ်ိဴးတမ်ိဳး လံုး
ေပ်ာက္သုU္းသြားႏိုင္ေလာက္ေAာင္ Aစြမ္းထက္တ့ဲ ဘိန္းလုပ္ငန္းကို Aစိုးရကိုယ္တိုင္က
AလိုတူAလိုပါ လုပ္ေနမွေတာ့ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္Aမ်ားစု ဘိန္းစြဲ ေဆးစြဲန႔ဲ
မိသားစုလိုက္ ဘ၀ေတြ ပ်က္ကုန္ၾကရတာ Aဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ့္မိသားစု၀င္တေယာက္ ေဆးနဲ႔ေသ.. ဘိန္းနဲ႔ေသ လို႔မွ ထုတ္မေျပာရဲၾက.. ထုတ္
မေျပာႏိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္Aတြင္းမွာ Aဲလို ေသသြားရတဲ့ လူငယ္ေတြ.. နာလန္မထူႏိုင္ ေAာင္
ဘ၀ပ်က္သြားရတဲ့ လူေတာ္ေတြလည္း Aမ်ားၾကီးပါ။ က်မတို႔ ဘယ္သူ႔ကို Aျပစ္တင္ရမလဲ..။

Aဲဒီ မူးယစ္ေဆးဂယက္ ဘိန္းျဖဴဂယက္က ၉၁ေက်ာင္းျပန္Aဖြင့္မွာ မသိမသာ

ေခါင္းေထာင္လာခဲ့တာ..။ ၁၉၉၂ ေနာက္ပိုင္း တခ်ီ ေက်ာင္းျပန္Aဖြင့္မွာေတာ့
ေက်ာင္း၀န္းက်င္ထဲမွာ တကယ္ကိုပဲ သိသိသာသာ ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့တာ။ တကၠသိုလ္ေတြဟာ
မူးယစ္ေဆး၀ါး၀ယ္ဖို႔ Aလြယ္ဆံုးေနရာ... ျဖန္႔ဖို႔Aလြယ္ဆံုးေနရာ ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ။ ေက်ာင္းလံုျခံဳေရး
ဆိုသူေတြAထဲက မ်က္ႏွာစိမ္းေတြဆီမွာ ေဆး၀ယ္ရတာ Aလြန္လြယ္ သတဲ့။ တကယ္ေတာ့
ေက်ာင္း၀င္းေတြထဲမွာလည္း မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ Aမ်ားၾကီး.. ၾကားရသေလာက္ေတာ့ informer
ေတြ.. Aရပ္၀တ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုပ.ဲ .။ ေသခ်ာတာကေတာ့ Aဲဒီ ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုတ့ဲ
သတၱ၀ါေတြက ဒီေလာက္ ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္ေနတဲ့ ဘိန္းAေရာင္းA၀ယ္ကိုေတာ့ မဖမ္းႏိုင္ဘဲ
တကၠသိုလ္သဘာ၀Aေလ်ာက္ ကဗ်ာစာAုပ္ေလးေတြေရးထုတ္တ့ဲ
ေက်ာင္းသားေလးေတြကိုေတာ့ ေခၚေမးရ တာနဲ႔ သတိေပးရတာနဲ႔။ ျမသီလာ၀န္းက်င္ဟာ ပိုပိုျပီး
ညစ္ႏြမ္းလာခဲ့ရျပီ။

+++++

Aနာဂတ္မွာ ဘာမွလုပ္မရႏိုင္ေတာ့... ဘ၀ၾကီးက Aဓိပၸါယ္မရွိဘူး..။ ကိုယ္လုပ္လည္း

ျဖစ္မလာဘူး..။ ျဖစ္ခ်င္ရာေတြျဖစ္လာတာပဲဆိုတ့ဲ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္ဖိစီးတဲ့Aခါ
ထြက္ေပါက္မွားေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ Aထူးသျဖင့္ လူငယ္ေလးေတြမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို
ရုန္းထြက္ၾကမလဲဆိုတာကေတာ့ တUီးခ်င္းရဲ႕ AယူAဆနဲ႔ ခံစားပံုေပၚ မူတည္မွာပါ။ က်မတို႔
မမီလိုက္တ့ဲ Virginia Woolf, Vincent Vangogh, Marilyn Monroe , Elvis Presley,
ဟဲမင္းေ၀း.. ျမိဳ႔မျငိမ္း...။ တကယ္တမ္း သူတို႔ ေရြးတဲ့လမ္းကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေရြး လိုက္ရသလဲ..
သူတို႔ပဲ သိေပလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ Aဲဒ ီ ထြက္ေပါက္မွားသူတို႔ရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံၾကရတဲ့ နံေဘးက
သူေတြကေတာ့ ဓားစာခံေပါ့ေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဓားစာခံျဖစ္ရတာက ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တ့ဲ
ပင္ပန္းဆင္းရဲတ့ဲ ကိစၥေပပဲ။

တကယ္ေတာ့ Aဲဒီ ဂယက္ကလည္း ၉၁ ေက်ာင္းေတြျပန္Aဖြင့္မွာကတည္းက

ျမသီလာ၀န္းက်င္ကေန Aစပ်ိဳးခဲ့တာပါပဲ။ ျမသီလာ၀န္းက်င္မွာ မူးယစ္စရာေတြ Aလြယ္တကူ
ရွိေနတဲ့Aခ်ိန.္ ..။ က်မက ေက်ာင္းတာ၀န္ေတြတဘက္.. သားတဘက္.. Thesis တဘက္..
စာေရးတဲ့Aလုပ္တဘက္ ရွိေနခဲ့တ့ဲ Aခ်ိန္ေတြ...။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၉၄ကို
ေရာက္လာတဲ့Aခါမွာေတာ့ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတဲ့ မီးေတာင္ေလးက Aရွိန္ရ ေနခဲ့ျပီ။ ၁၉၉၄မွာ က်မ
က်မ္းျပဳAျပီး မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႕ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေAာင္ျမင္မႈတခုန႔A
ဲ တူ ျပင္းထန္တ့ဲ ဆံုးရံႈးမႈတခုကို
က်မ လက္ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

"ဘာမွ Aဓိပၸါယ္မရွိတ့ဲ ဘ၀ထဲမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ျပီး ေသသြားရတာသာ Aျမတ္ပ.ဲ ..

မင္းလည္း မင္းယံုၾကည္ရာကို လုပ္လို႔ရျပီပ.ဲ ..။ ေက်းဇူးျပဳျပီး... ငါ တေယာက္တည္းပဲ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါရေစေတာ့" လို႔ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ တသက္တာ လက္တြဲေဖာ္ ဆိုသူက
ကိုယ့္ကို ေျပာလာခဲ့ရင္ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ၾကမလဲ...။ ဒါဟာ... က်မAတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ပူျပင္း
ေလာင္ျမိဳက္စရာ... ရွက္ရံ႕ြ ေၾကကြဲစရာပါပဲ။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ျပီးခဲ့တ့ဲ Aပိုင္း(၂၀)ကို ေသာ့ေရးသလိုျဖစ္သြားတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။

တကယ္လည္း ေသာ့ေရးခဲ့တာ..။ Aဲဒီကာလေတြဟာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာAတြက္ေရာ..
ေခတ္Aတြက္ေရာ.. ျမသီလာ Aတြက္ေရာ... ေမ့လို႔ကလည္း မရ.. ေမ့လည္း ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တ့ဲ
ကာလေတြပဲကိုး။ ဒါေပမဲ့ Aီေမလ္ေတြ ပို႔ၾကတယ္.. comment ေတြမွာလည္း ေျပာၾကတယ္..
ေခတ္ကို မွတ္တမ္းတင္တ့A
ဲ ေနနဲ႔ ေသခ်ာေလး ေရးေပးပါ.. တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္..။ က်မ ေရးသင့္တယ္..
ေရးရမယ္..။ ဒါေၾကာင့္ က်မ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ Aေသးစိတ္ပါUီးမယ္..။

+++++

၉၃၊ ၉၄၊ ၉၅ ခုႏွစ္ေတြရဲ႕ ျမသီလာေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ က်မဘာကို သတိရမိလဲ ဆိုေတာ့

ရတနာပံု မန္းေနျပည္မွာ သီေပါမင္းကို နန္းတင္ျပီးတဲ့ေနာက္ မင္းညီမင္းသားေတြ.. ပုန္ကန္မယ္လို႔
ထင္ရသူေတြကို Aစုလိုက္ Aျပံဳလိုက္ သတ္တ့A
ဲ ခါ Aသတ္ခံရသူေတြရဲ႕
ေAာ္ဟစ္တိုင္တည္သံေတြကို မၾကားရေAာင္ ျမိဳ႕ရဲ႕ ေလးျပင္ေလးရပ္မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ
ျခိမ့္ျခိမ့္သဲေAာင္ က်င္းပေနေစခဲ့တယ္.. ဆိုတ့ဲ Aျဖစ္Aပ်က္ကိုပါပဲ။

တကယ္ပါပဲ.. Aဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ ျမသီလာရဲ႕ ရင္ခြင္Aႏွ႔ံ (လိႈင္.. ၾကည့္ျမင္တိုင္.. ဗိုလ္တေထာင္. ပင္မ

တကၠသိုလ္ၾကီး ) ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ Aားကစားပြဲေတြ က်င္းပေပးတယ္...။ Aႏုပညာခန္းမ ေတြထဲ
တူရိယာသံ ဂီတသံ ေတြ ျပန္ျပီး လြင့္ပ်ံ႕လာတဲ့ ကာလ။ ေက်ာင္းတြင္း Aာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေတြ..
Aေဆာင္ေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ မိတ္ဆံု ညစာစားပြေ
ဲ တြမွာ Aျပင္ေရာက္သြားျပီ ျဖစ္တ့ဲ
ေက်ာင္းသားေဟာင္းAဆိုေတာ္ေတြ ေက်ာင္းမွာ ဘာသာရပ္ Aလိုက္ ဖိတ္ျပီး သီခ်င္းေတြလာဆိုၾက...
ေက်ာင္းသားေတြလည္း သီခ်င္းေတြ Aျပိဳင္ ဆိုၾက နဲ႔..။ ျမသီလာဟာ တကယ္ပဲ
Aသက္၀င္ေနသေယာင္..။ AဲဒီAခ်ိန္ စစ္Aစိုးရက တြက္ပံုရပါတယ္။ ၈၈မ်ိဳးဆက္ေတြ
ကုန္သေလာက္ရွိျပီျဖစ္တ့ဲ ႏွစ္ေတြလို႔။ တကယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို သူတို႔ ေမြးယူမယ္လို႔..
ေတြးပံုရပါတယ္။
Aဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းပညာေရးပိုင္းကို သိသိသာသာ ျဖစ္သလိုလုပ္လာတာေတြလည္း
စခဲ့တာေပါ့။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကေတာ့ သူတို႔Aရြယ္ရဲ႕ သဘာ၀Aတိုင္း စာ နည္းနည္း ပဲ
သင္ရတာကို ၾကိဳက္တယ္.. စာေမးပြဲ လြယ္လြယ္ေAာင္တာကို ၾကိဳက္တယ္.. Aေပ်ာ္Aပါးနဲ႔
ေနရတာကို ၾကိဳက္တယ္... ေနာက္ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္Aဆာျဖစ္တတ္တ့ဲ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔
လိင္ကိစၥေတြ ေဖာေဖာသီသီျဖစ္လာတာကို သေဘာက်ၾကမယ္။ ဒါဟာ AဲဒီAရြယ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္..
ရွိတတ္တ့ဲ သဘာ၀ပဲ။ ဒါေတြကို စစ္Aစိုးရက ေသေသခ်ာခ်ာ Aသံုးခ်ေတာ့တာပါပဲ။
တဘက္မွာကလည္း မိဘေတြ ဆရာေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး Aက်ပ္Aတည္း.. ေနာက္
Aလုပ္Aကိုင္ရွားပါးမႈျပႆနာ... ။ ဒါေတြကို တမင္မေျဖရွင္းဘဲ ထားတာဟာလည္း
Aာဏာရွင္Aုပ္ခ်ဳပ္ေရးAတြက္ ေသာ့ခ်က္ပဲေလ။ ဒါမွပဲ လူေတြက စား၀တ္ေနေရးေနာက္ လိုက္ရင္း
ႏိုင္ငံေရးဘက္ စိတ္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့မွာလို႔ Aာဏာရွင္ေတြက တြက္တာကိုး။
AဲဒီAခါ စာသင္ခ်ိန္ကာလေတြကို ေလွ်ာ့ခ်.. သင္ရိုးေတြကို ေလွ်ာ့ခ်... စာေမးပြဲေတြကို ဗံုးေပါလေAာ
AေAာင္ေပး၊ ဒီလိုန႔ဲ ပညာေရးAဆင့္Aတန္း စက်လာ..။ ဆရာဆရာမေတြ ထမင္းငတ္လာေတာ့
က်ဴရွင္ေတြ Aျပိဳင္Aဆိုင္ေပးၾက..။ Aဲဒီဂယက္ေၾကာင့္ Aဂတိ လိုက္စားတာေတြ မ်ားလာ..။
Aခ်င္းခ်င္း က်ဴရွင္လု ၾကတယ္ဆိုတ့ဲ ဆရာဆရာမ ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ တန္ဖိုးကို ထိခိုက္ေစတဲ့
ျပႆနာေတြ ေပၚလာ..။ ေက်ာင္းသားေတြက ေငြမက္တ့ဲ ဆရာဆရာမAမ်ားစုကို ၾကည့္ျပီး
ဆရာဆိုတာAေပၚ Aထင္ေသးစ ျပဳလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက
ဘယ္ဆရာက ေငြမက္တယ္.. Aဂတိလိုက္တယ္.. ဘယ္ဆရာကေတာ့ မွန္ကန္တယ္ဆိုတာေတြကို
ခြဲသိ ခြဲျမင္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ တပည့္ ဆက္ဆံေရး ေတြကေတာ့ ေသြးကြဲ စိမ္းပ်က္စ
ျပဳလာျပီလို႔ ေျပာႏိုင္တ့ဲ Aခ်ိန္ေတြပါ။

Aဲဒီကာလမွာပဲ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ လူငယ္ေတြ Aလုပ္မရၾက။ Aျပင္ေလာကမွာ ေတာ္ရံု ဘာလုပ္လုပ္

Aဆင္မေျပ..။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ သိသိသာသာ ရွိလာတဲ့ လူတန္းစား Aလႊာ သံုးရပ္ကို စေတြ႔လာရတဲ့
ကာလ။ စစ္ဘက္Aၾကီးပိုင္း မိသားစုေတြက တလႊာ(ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လူပါး၀၀..ေတြ)၊
လူခ်မ္းသာမိသားစုေတြက တလႊာ (ပပလႊားလႊား ေထာင္ေထာင္ၾကြားၾကြား ေတြ)၊ ၀န္ထမ္း
မိသားစုေတြ AပါA၀င္ Aေျခခံလူတန္းစား ေတြက တလႊာ(စိတ္ဓာတ္က်ျပီး သံုးလံုးခ်ဲေတြ..
Aစိုးရထီေတြသာ ေစာင့္ျပီး လွိမ့္ထိုးေနတဲ့ လူၾကီးပိုင္းေတြ.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ့ေ
ဲ နတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြ...
Aေပ်ာ္ရွာခ်င္ရင္ လြယ္သေလာက္ Aနာဂတ္က်ေတာ့ မေရရာ၊ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးရယ္လို႔လည္း
မရွိၾကရရွာတဲ့ လူငယ္ပိုင္းေတြပါတဲ့ Aလႊာေပါ့)။
Aဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ ဘီယာဆိုင္ယU္ေက်းမႈတခု ေခါင္းျပဴစ ျပဳလာ..။ ေနာက္ေတာ့
Aပိုင္း(၂၀)မွာတုန္းက ေျပာခဲ့သလို ဘိန္းျဖဴAပါA၀င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးေပါင္းစံုက ခ်ိဳခ်U္၀ယ္ရသလို
လြယ္လြယ္ေလး ၀ယ္လို႔ရတဲ့ Aခ်ိန္..။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ပညာတတ္လူငယ္တခ်ိဳ႕ကေတာင္
မူးယစ္ေဆးေတြက လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ေမ့ပစ္ဖို႔ Aေကာင္းဆံုးထြက္ေပါက္ပဲလို႔ ေျပာလာတဲ့ Aခ်ိန္...။
Aဲဒီကာလထဲမွာပါပဲ လူလတ္ပိုင္းေတြက ေသရည္ Aရက္ ေရစီးေၾကာင္းထဲ သိသိသာသာ
ေပ်ာ္၀င္လာ..။ တဘက္မွာေတာ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေလာကမွာ AလွAပေတြ ဖက္ရွင္ေတြ
ေခတ္စားလာျပီး ေမာ္ဒယ္(Model) ဆိုတ့ဲ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚလာ။ AဲဒီAျပင္
ျမိဳ႕ထဲလမ္းမေတြေပၚမွာ ည ညဘက္ မိတ္ကပ္ေရာင္စံုျခယ္မိန္းမငယ္ေတြ လမ္းသလားေနတာ ပို
ပိုမ်ားလာ...။ Aဲဒီကာလမွာပဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႏိုက္ကလပ္ဆိုတာေတြ ရွိေနျပီ...တဲ့။
စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ညဘက္ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေ ျဖပြဲေတြက လူငယ္ေတြAတြက္ Aလုပ္တခုလို
ျဖစ္လာ..။

ဒါေတြAားလံုးဟာ Aမွတ္တမဲ့ မေတာ္တဆျဖစ္လာတာေတြ မဟုတ္..။ စစ္Aစိုးရက Aကြက္က်က်

ေဖာ္ေဆာင္ခ့တ
ဲ ာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို AဲဒီကိစၥေတြAားလံုးကို ေနာက္ကေန ၾကိဳးကိုင္
လုပ္ေဆာင္ခ့တ
ဲ ာက ခင္ညန
ြ ္ရ ဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးAုပ္စုေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပ ါပဲ။ ဆိုေတာ့ ၉၂၊
၉၃၊ ၉၄ ကာလေတြဟာ လူငယ္ေတြ လူလတ္ေတြကို.. တနည္းAားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ေျခေတြ
လက္ေတြ Uီးေႏွာက္ေတြကို.. တနည္းAားျဖင့္ ႏို္င္ငံရဲ႕ Aနာဂတ္ကို.. စနစ္တက် စျပီးဖ်က္ဆီးခံခ့ရ
ဲ တဲ့
Aခ်ိန္ေတြလို႔ ေျပာကို ေျပာရမွာ ပါပဲ။
+++++
လူငယ္ဆိုတာကေတာ့ ပေလးဘိဳြ င္သန္းႏိုင္ဆိုတ့ဲ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကလိုပဲ "လူငယ္ဆိုေတာ့ကာ
Aမွားလည္း ရွိၾကမွာေပါ့.. Aခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ မေနပါဘူး ေျပာင္းလဲဖို႔ရွိမွာ" ဆိုသလိုပါပဲ၊ မွားတတ္တ့ဲ
Aရြယ္မွာ မွားဖို႔ Aခြင့္Aေရး မ်ားမ်ားေပးလိုက္ရင္ မွားတဲ့လမ္းကို ပိုေရြးမိသြားၾကတာ.. လူငယ္ေတြရဲ႕
Aျပစ္ခ်ည္း သက္သက္ မဟုတ္ပါ။ Aဲဒီကာလထဲ Aဲဒီဂယက္ေတြထဲမွာ က်မတို႔ ဆံုးရႈံးလုိက္ရတဲ့
လူငယ္လူရြယ္ေတြ Aမ်ားၾကီး ...........

က်မရဲ႕ Aိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ဟာလည္း Aဲဒီလို ဂယက္ထဲ ေမ်ာခဲ့တာပဲေပါ့။ Aႏုပညာထဲမွာ

Aရည္Aခ်င္းရွိတ့ဲ ေတာ္တ့ဲ.. ရပ္တည္မယ္ဆို ရပ္တည္နိုင္ ေAာင္ျမင္ႏိုင္ပါလ်က္န႔။ဲ ေခတ္ရဲ႕
AေျခAေနမေပးမႈေတြ.. ကမၻာနဲ႔ ယွU္ရင္ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့တ့ဲ ထံုးတမ္းစU္လာ ယU္ေက်းမႈေတြ...
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ က်U္းေျမာင္းေနေသးတဲ့ Aျမင္AယူAဆေတြကလည္း ရိုက္ခတ္တ့A
ဲ ခါ....။
က်မတို႔ရဲ႕ Aိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ထဲမွာ 'လိုခ်င္တာမိဖုရား ညားေတာ့ ဘုရင္မ ' ဆိုတာေတြ..၊ 'နံရံကို
လက္သီးနဲ႔ ထိုးမိမယ္..' ဆိုတာေတြ၊ တခါတေလေတာ့လည္း 'ျခေသၤ့လည္ျပန္' ဆိုတာေတြ...၊
'မေက်နပ္ဘူး.. လံုး၀မေက်နပ္ဘူး..' ဆိုတာေတြကိုလည္း ဟစ္ေAာ္လို႔ ေကာင္းလာတတ္တ့ဲ
Aခ်ိန္ေတြ။ က်မကကလည္း "လြတ္လမ္း".. ေတြ၊ "မွန္ၾကည့္သူရဲ႕ည".. ေတြ ေရးျဖစ္။
 Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာ သူက စိတ္က်မူးယစ္.. က်မက ကဗ်ာေတြ ေရး။ ကဗ်ာေတြက
မလွမပ....

ေဟာဒီလမ္းမွာ
ႏွစ္ေယာက္Aတူေပါ့ လွမ္းခဲ့တာ။
ဘာလို႔မ်ား မွားယြင္းခဲ့သလဲေမာင္...
ၾကယ္ေရာင္ျဖိဳးဖ်ညေတြ
Aံု႔ဆိုင္းမိႈင္းေ၀ေန႔ေတြ
လက္တြဲဆင္ႏႊဲခ့ၾဲ ကတာ
ရာသီမ်ားစြာ...
ဘယ္တုန္းကမွ လမ္းမမွားခဲ့ဖူးပါဘဲ။
ခုက်ေတာ့
Aသည္းကြA
ဲ က္ဘ၀မွာ
ေၾကေၾကမြမြက်န္ရစ္
စြန္႔ပစ္မရတဲ့ၾကိဳးေတြ ခိုင္ခိုင္တုပ္
ပုပ္ပြတ့ဲ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔
ဖြင့္ခ်ျပလို႔လည္း မရ
ေနာက္ဆံုးက်
ေဟာ့ဒီလမ္းမွာ ျပာခ်သျဂိ ၤဳဟ္လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စေတးရေတာ့တယ္။

ဆိုတာမ်ိဳးေတြ...။ စိတ္ထိခိုက္သမွ် Aလုပ္ေတြ ဖိလုပ္။ သားဆီပဲ စိတ္ႏွစ္..။ ေကာင္းတာကေတာ့

Aလုပ္ေတြ Aမ်ားၾကီး ေAာင္ေAာင္ျမင္ျမင္ ျပီးကုန္တာ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့
လုပ္သက္ကလည္း ၈ႏွစ္ျပည့္.. မဟာ၀ိိဇၨာဘြဲ႕လည္းရျပီမို႔ promotion ရျပီး
လက္ေထာက္ကထိကAျဖစ္ ရာထူးတက္သြားပါတယ္။ မေကာင္းတာကေတာ့ Aိမ္ေထာင္ဖက္န႔ဲ ပို
ပို Aလွမ္းကြာသြားတာပါ။ မာနေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ငါလို မိန္းမကိုမ်ားေပါ့..။
ဟိုတဘက္ကလည္း ဒီလိုမိန္းမမ်ိဳး.. ေပါ့။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ မွားခဲ့
လြန္ခ့ၾဲ ကတာပါပဲ။ ဒီAထဲ ေခတ္စနစ္ကလည္း လမ္းလြဲစရာေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္..။ ဒီလိုန႔ဲ
က်မတို႔Aရြယ္ေတြဟာ ပံုစံAမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သားေကာင္ဘ၀ ေရာက္ခ့ရ
ဲ ေတာ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့
ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ ဆိုတာၾကီးတခုဟာ စာရြက္တရြက္ေပၚ လက္မွတ္ထိုးျပီး စခဲ့..။ ျပီး...
စာရြက္တရြက္ေပၚ လက္မွတ္ထိုးျပီးေတာ့ပဲ ဆံုးခဲ့။ လြယ္လြယ္ေလး ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာေတာ့
မဟုတ္ပါ။
+++++
က်မဘ၀က ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၉၅ထဲမွာေတာ့ သိသိသာသာ... လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္။
Aဲဒီႏွစ္မွာလည္း က်မက ေရွ႕ႏွစ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံAတိုင္း ဘူမိေဗဒAတန္းကိုပဲ AစU္Aဆက္
တာ၀န္ယူ ရတာေပါ့။ Aဲဒီ ၉၄-၉၅ ပညာသင္ႏွစ္ကေတာ့ ဘူမိေဗဒကို ဆက္တိုက္သင္ခ့ရ
ဲ တဲ့
ကာလေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေပါ့။ Aဲဒီတုန္းကေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ Aဲဒီ ႏွစ္က
သားေတြ သမီးေတြကလည္း ဘူမိေဗဒရဲ႕ AစU္Aလာမပ်က္ က်မကို ခ်စ္ၾကတာ ပဲေပါ့။
AဲဒီAခ်ိန္မွာ ေမာင္ေနလင္းတို႔ ခ်ိဳသင္းေလးတို႔ Batchေတြက မိန္းထဲမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္
စီနီယာၾကီးေတြေပါ့။ ဘူမိေဗဒက စီနီယာ ဂ်ဴနီယာ AစU္Aဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းထိန္းၾကတဲ့
AစU္Aလာက ရွိေလေတာ့ Aဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းေျပာၾကေလေတာ့
ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက က်မကို Aေမေခၚတဲ့ ကေလးေတြ ရွိေနျပီ။ Aဲဒီကေလးေတြထဲက
တခ်ိဳ႕Aေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာစရာ ရွိပါေသးတယ္။

Aဲဒီႏွစ္မွာ က်မက မဟာ၀ိဇၨာလည္းျပီးျပီဆိုေတာ့ ဖိစီးမႈတခု ေလ်ာ့သြားျပီ။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ Today

စာAုပ္တိုက္က Aလုပ္Aပ္လို႔ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ Aတၳဳပၸတၱိဆန္ဆန္ ေရးဖို႔ လက္ခံထားတဲ့Aခ်ိန္။
ေဇာ္၀င္းထြဋ္န႔ဲ ေမခိုင္Aုံး ကလည္း ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ၀န္းက်င္ထဲကပဲမို႔ သူတို႔န႔ဲ ျပန္နီးစပ္ျဖစ္တ့ဲ
Aခ်ိန္ေတြေပါ့။ သူတို႔က ကိုယ့္ကို တကယ့္ ညီမေလးလို Aားေပးတန္ Aားေပး.. ေစာင့္ေရွာက္တန္
ေစာင့္ေရွာက္ေနခဲ့တ့ဲ Aခ်ိန္။ "Aသံသစ္ျပတိုက္" ေရးေနတဲ့ Aခ်ိန္ေတြေ ပါ့။ ေက်ာင္းမွာ
ကေလးေတြလုပ္တ့ဲ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ေပ်ာ္ပ ြဲရႊင္ပြဲေတြမွာ စိတ္ပါလက္ပါ ကူညီ။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္တို႔
မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္တို႔ သီခ်င္းေတြ လာဆိုၾက။ Aဲဒီတုန္းက သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္တို႔ စည္သူလြင္တို႔
မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔က လႈိင္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကာလ။ က်မနဲ႔ တပည့္ေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညတ
ြ ္မႈက ပိုပိုျပီး
သိပ္သည္းလာ။ က်မက လက္ရွိဘ၀ကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္။ Aင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
ငဲ့ညွာတတ္တ့ဲ ေယာကၡမေတြေၾကာင့္ သူတို႔Aရိပ္ေAာက္က စြယ္ေတာ္ရိပ္သူ ဘ၀ထဲမွာပဲ ဆက္ျပီး
လံုလံုျခံဳျခံဳ Aိေျႏၵရရနဲ႔ ျမသီလာ၀န္းက်င္ထဲ ျဖတ္သန္းေနႏိုင္ခ့။ဲ
+++++

AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာပဲေပါ့... ၉၄-၉၅ ပညာသင္ႏွစ္ထဲမွာ က်မနဲ႔ စစ္Aစိုးရရဲ႕ Aာဏာစက္

ထိပ္တိုက္ေတြ႔တ့ဲ ျပႆနာတခု ျဖစ္ခ့ရ
ဲ တာ။ Aဲဒီႏွစ္ေ တြဟာ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ဘတို႔
Aလယ္ပိုင္းတိုင္းမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္တို႔ တန္ခိုးထြားေနခ်ိန္။ က်မရဲ႕ ၉၄-၉၅ ပညာသင္ႏွစ္ရဲ႕
ဘူမိေဗဒတန္းမွာ ေက်ာ္ဘသား ပါလာပါတယ္။ သူက Aတန္းလည္း မတက္.. Tutorial လည္း
တခ်ိန္မွ မေျဖခဲ့လို႔မို႔ စာေမးပြဲစစ္တ့A
ဲ ခါမွာ ေတာ့ က်မက သူ႔ကို ပယ္စာရင္းထဲေတာင္
ထည့္ထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေမးပြဲေျဖAျပီး သူ႔ Answer paper တက္လာေတာ့ Tutorial marks
က zero percent... Attendance ကလည္း zero percent...။ ဆိုေတာ့ သူက စာေမးပြဲ က်ကို
က်ရမွာပါ။ ပိုဆိုးတာက Answer paper မွာလည္း သူက ၁၂မွတ္ဖိုးပဲ ေျဖထားႏိုင္ပ ါတယ္။
ျမန္မာစာA တန္းပိုင္A ေနနဲ႔ က်မ ဘူမိေဗဒတန္းရဲ႕ ျမန္မာစာဘာသာရပ္ A တြက္ ေA ာင္စာရင္းကို
လုပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ A ထက္က ဆိုျပီး A မိန္႔လာပါတယ္။ A ဲဒီ ေက်ာ္ဘသားကို
စာေမးပြA
ဲ ေA ာင္ေပးရမယ္... တဲ့။

ဌာနမွဴးက က်မကို ေခၚေတြ႔ျပီး A ဲဒီကိစၥကိုေ ျပာပါတယ္။ က်မက လုပ္မေပးႏိုင္ပါဘူး.. A ဲဒီကေလးက

စာသင္ႏွစ္တႏွစ္လံုး က်မကို တၾကိမ္မွလာေတြ႔တာမ်ိဳး ခြင့္တိုင္တာမ်ိဳးလည္း မလုပ္ပါဘူး.. ဒါေၾကာင့္
ဒီလိုေက်ာင္းသားမ်ိဳးက ဘယ္သူ႔သားပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ A ေA ာင္ မေပးႏိုင္ပ ါဘူး.. လို႔
ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဌာနမွဴးကေတာ့ နည္းနည္းေၾကာက္ေနပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဌာနမွဴးကို "မမ
က်မက A တန္းပိုင္A ေနနဲ႔ A ေA ာင္မေပးဘူးလို႔သာ ေျပာလိုက္ပါ.." လို႔ပဲ
ေနာက္ဆံုးစကားေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်မေတာ္ေတာ္လည္း ေဒါသထြက္ ခံျပင္းေနမိပ ါတယ္။
ေA ာင္စာရင္းမွာ သူ႔ခံုနံပါတ္ကို ေသခ်ာ မင္နီ၀ိုင္း.. က်မလက္မွတ္ထိုးျပီး တင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ က်မ ဗိုလ္ေက်ာ္(ဘူမိေဗဒဌာနမွဴး ဆရာUီးေက်ာ္ထင္)ဆီ ထြက္လာ လိုက္ပါတယ္။ ဆရာက
ဌာနမွာပဲ ရွိေနလို႔ ဆရာ့ကို က်မ A ဲဒီကိစၥ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ က်မ A ေA ာင္ မေပးႏိုင္ဘူး ဆရာ..
လို႔။

ဆရာက ရယ္ျပီးေတာ့ 'A မေလး...ေဒၚျငိမ္းရာ.. ေသခ်ာတာေပါ့.. ေမဂ်ာဘာသာေတြမွာလည္း

A ဲလိုပဲေလ.. practical မရွိ.. A တန္းမတက္... ျပီးေတာ့ က်ေနာ့ကိုလည္း A ေA ာင္ေပးရမယ္လို႔
လာေျပာတာ.. ဒါမ်ိဳး ေဆာရီးပဲ .. Geology ကို ဒီလို လြယ္လြယ္လုပ္လို႔ ရမလား.. ေက်ာ္ထင့္ကိုလည္း
ဒီလုိလာလုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ' တဲ့။ က်မ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ A ဲဒီ သေကာင့္သား
ပထမႏွစ္ ဘူမိေဗဒမွာ စာေမးပြဲ က်ေလသတည္း .. ေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ Physics Major ကို
ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ A ဲဒီA ျဖစ္A ပ်က္ေတြ ျဖစ္A ျပီးမွာပဲ က်မဆီကို Transfer
form ေရာက္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လိႈင္မွာလည္း ေနလာတာက ၉ႏွစ္ေက်ာ္ျပီမို႔
နယ္ထြက္ဖို႔လည္း A ခ်ိန္တန္ေနပါျပီ။ က်မA ေနနဲ႔လည္း ဒီ၀န္းက်င္ထဲ ေပ်ာ္ေနေပမဲ့ တေနရာရာကို
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေမ့လိုေမ့ျငား... ေရွာင္သြားခ်င္စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတာမို႔ Transfer form ကို
ျဖည့္လိုက္ပါတယ္။
က်မကိုယ္တိုင္ ဘယ္သြားခ်င္လဲ မေသခ်ာေပမဲ့ ခပ္ေ၀းေ၀းေတာ့ သြားခ်င္တာ..။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ပဲ
ကိုညီထြဋ္က ဘားAံ ျမ၀တီ Stage show က ျပန္လာကာစ...။ သူကေျပာတယ္..
"ဘားAံဘက္သြားပါလား.. Aရမ္းသာယာတယ္.. ပန္းခ်ီေရးခ်င္စရာ Aရမ္းေကာင္းတယ္..။ ျပီးေတာ့
Aဲဒီက ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြရ႕ဲ မ်က္လံုးေတြက တကယ္ သဘာ၀ဆန္တယ္.. ရိုးသားတဲ့
သစၥာၾကီးတဲ့ Aရိပ္ေတြ သိပ္ေပၚတာပဲ.. သံလြင္ျမစ္လည္း ရွိတယ္... မိုက္တယ္က.ြ .. Aဲဒီမွာဆို
ေမျငိမ္း ပန္းခ်ီေတြေတာင္ ျပန္ဆြဲျဖစ္လာမွာ.." တဲ့။ ေမခိုင္ကေတာ့ "ဘားAံက
Aညိဳေရာင္နယ္ေျမမို႔လား.." လို႔ စိတ္ပူေသးတယ္။ ကိုညီထြဋ္ကေတာ့ "ျမင္ရတာေတာ့
ေAးေAးခ်မ္းခ်မ္းပါပဲ".. တဲ့။ တကယ္လည္း AဲဒီAခ်ိန္တုန္းက ဘားAံေကာလိပ္မွာ
Aေျမာက္ဆံက်လို႔ ေက်ာင္းAုပ္ဆရာၾကီးUီးမန္းၾကည္ရွိန္ ထိမွန္ကြယ္လြန္ထားတာ ပူပူေႏြးေႏြးေလ။
ဒီေတာ့ ဘားAံေကာလိပ္ဆို ဘယ္သူမွမသြားခ်င္ၾက။ Aဲဒီကို Transfer က်တယ္ဆိုရင္ ဆရာမေတြဆို
ငိုၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ ညစ္တြန္းတြန္း ခ်င္ေနတဲ့ က်မကေတာ့ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္တ့ဲ Aဲဒီေဒသေလးကို
Aညိဳေရာင္ဆိုေတာ့လည္း Aညိဳေပါ့လို႔ ေပါ့ေပါ့ပါ့းပါးပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး Transfer form မွာ တာ၀န္
ထမ္းေဆာင္ရန္ ဆႏၵရွိေသာေနရာ.. ဆိုတာမွာ ဘားAံေကာလိပ္လို႔ ျဖည့္လိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..
Aဲဒီမွာ ဇြဲကပင္ေတာင္.. သံလြင္ျမစ္.. သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔ ခ်စ္စရာတိုင္းရင္းသားေတြ
ရွိတယ္... လို႔ပဲ ေတြးထားလို္က္ပါတယ္။

ဒီက ပံုပါ
(ဘားAံတ၀ိုက္)

+++++
၁၉၉၅ ေမလ၂ရက္ေန႔မွာေတာ့ Transfer ေတြ ထြက္လာပါတယ္။ က်မ ဘားAံေကာလိပ္ကို
ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ က်ပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ Aခ်ိန္မက်ေသးပါဘဲန႔ဲ ဆရာUီးေက်ာ္ထင္ကို ရန္ကုန္န႔ဲ
Aလွမ္းေ၀းလွတ့ဲ ေတာင္ၾကီးတကၠသိုလ္ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျပန္ၾကားတယ္..
က်မကို order ထုတ္ေတာ့ Aထက္ကဆိုသူေတြက Aဲေလာက္ စြာတဲ့မိန္းမ
သူပုန္နယ္ပို႔ပစ္လိုက္.. လို႔ ေျပာတယ္ဆိုပဲ။ က်မကေတာ့ သိပါဘူး.. ကိုယ္ ေလွ်ာက္တ့ေ
ဲ နရာ
ကိုယ္သြားရတယ္လို႔ သေဘာေတာင္ က်ေနေသး။ ဆရာUီးေက်ာ္ထင္ ခမ်ာကေတာ့
ရင္က်ပ္ေရာဂါ ရွိသူမို႔ ေAးတဲ့ေဒသကို သြားရတာ ဒုကၡေရာက္တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ သူသြားရမယ့္
Aခ်ိန္လည္း မက်ေသးဘဲေလ။ ဆရာ့ကိုလည္း တကယ္ေတာ့ Aျပစ္ေပး တာပါပဲ..။ Aဲဒီတုန္းက
လိႈင္မွာ ဟိုးေလးတေက်ာ္ေပါ့.. ေက်ာ္ဘသားကို စာေမးပြဲ AေAာင္ မေပးလို႔ ဆရာUီးေက်ာ္ထင္န႔ဲ
ေမျငိမ္း နယ္စြန္နယ္ဖ်ား လြင့္သြားတယ္ေပါ့။ က်မကေတာ့ Aဲဒီလြင့္ရတာထဲမွာ ေက်နပ္လို႔။
ကဗ်ာတပုဒ္ ေတာင္ ေရးျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။

နာရီေတြ လြင့္ေမ်ာ...
ေလညင္းေတြ လြင့္ေမ်ာ..
သက္တံေတြ လြင့္ေမ်ာ...
Aျပံဳးေတြ လြင့္ေမ်ာ...
ျပကၡဒိန္ေတြ လြင့္ေမ်ာ...
ေျခရာေတြ လြင့္ေမ်ာ...
လြင့္ေမ်ာေနတာကလြဲလို႔
ဘာကမွ ခံစားမရ..။
ဘ၀ဆိုတာ လြင့္ေမ်ာရာ.........
လြင့္ေမ်ာျခင္းေနာက္
ေကာက္ေကာက္ပါေAာင္ လိုက္
ေမာင့္ကို ေမ့ခ်င္လို႔ပါကြယ္...
ေဟာသမွာ ေတာင္ပံတစ္စံု...
ေလဟုန္န႔ေ
ဲ မ်ာလြင့္
လႊင့္လိုက္စမ္း..
ရြက္ေတြကို ဖြင့္..
တံခါးေတြကို ဖြင့္...
လဟာျပင္ကို ဖြင့္...
လြင့္ေမ်ာျခင္းရဲ႕Aဆံုးကိုရွာ..
ဒီမွာ..
Aာကာသေရ...
ေလမဲ့ေပါ့ပါးျခင္းထဲ ပ်ံ၀ဲလို႔
Aျပင္းထန္ဆံုး ေပါက္ကြဲစမ္းပါရေစ..။

ဒီလိုန႔ဲ ဘ၀ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ ခိုလႈံရာကို ရွာေတာ့လည္း ျမသီလာကိုပဲ က်မက Aသံုးခ်ခဲ့တာ..။

ဒီလိုန႔ဲ ၁၉၉၅ ေမမွာေတာ့ က်မက ဘားAံတကၠသိုလ္ဆိုတ့ဲ ေနာက္ထပ္ျမသီလာရဲ႕
Aရိပ္တခုဆီကို ေရာက္သြားရျပန္ပါ ေတာ့တယ္။
 (ဆည္းဆာခ်ိန္ ဘားAံန႔ဲ
ဇြဲကပင္ေတာင္တန္း)
ဒီကပံုပါ

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxz

ဘားAံ.. တဲ့။ က်မ တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ေဒသေလး။ ဒါေပမဲ့ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ဘားAံက

သာမညဆရာေတာ္ၾကီး ေၾကာင့္ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာ စည္ကားစျပဳေနတဲ့ Aခ်ိန္။ Aဲသည္
၁၉၉၅မွာတုန္းက ဘားAံကို သြားမယ္ ဆိုရင္ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း ကားဂိတ္ကေန ျမိဳင္ကေလးထိ
ကားစီး။ ျမိဳင္ကေလးေရာက္ရင္ သံလြင္ျမစ္ကို ဇာက္သေဘၤာတို႔ ပဲ့ေထာင္တို႔န႔ဲ ျဖတ္ကူးမွ
တဘက္ကမ္းက ဘားAံျမိဳ႕ကေလးဆီကို ေရာက္ပါတယ္။ Aဲဒီ ဘားAံျမိဳ႕ကေလးဆီ စလာရတဲ့ ေန႔က
တနဂၤေႏြေန႔ပါ။ နက္ဖ န္ တနလၤာဆို တာ၀န္က်ရာေက်ာင္းမွာ Aလုပ္စ၀င္ပါျပီလို႔ Duty report
လို႔ေခၚတဲ့ သတင္းပို႔စာ တင္ရမွာေလ။ Aဲဒီ တနလၤာေန႔မွာပဲ ၁၉၉၅-၉၆ ပညာသင္ႏွစ္ရဲ႕ Aတန္းေတြ
စဖြင့္မွာလည္း ျဖစ္ပ ါတယ္။

တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသကို လာရတာမို႔ သားကို သူ႔AဖိုးAဖြား(ေယာကၡမေတြ)နဲ႔ ထားခဲ့ရပါတယ္။

သားကို လြမ္းတဲ့ Aလြမ္းေတြကို ေပြ႔ပိုက္ျပီး ထြက္လာရတဲ့ ခရီးက လြမ္းစရာေကာင္းသလို
စိတ္Aားငယ္စရာလည္း ေကာင္းတာေတာ့ Aမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကို တေယာက္တည္းရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔
က်မ က်င့္ယူရေတာ့မယ့္ခရီးလည္း ျဖစ္တာမို႔ Aားေမြးေနရတာကိုလည္း ခုထိ သတိရေနပါေသးတယ္။
လမ္းခရီးမွာ Aားငယ္စိတ္ေပၚလာတိုင္း က်မ ဘားAံကို ေျပာင္းရမယ္ဆိုတာ သိရေတာ့
"Aေမတေယာက္တည္း ျဖစ္ပါ့မလား.. က်ေနာ္တို႔လိုက္ပို႔မယ္" ဆိုတ့ဲ ၉၄-၉၅ ဘူမိေဗဒပထမႏွစ္က
သားေတြကို ေခၚခဲ့ရေကာင္းသားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ Aညိဳေရာင္ နယ္ေ ျမဆိုတ့ဲ ေဒသကို
သူမ်ားသားသမီးေလးေတြ မေခၚသင့္တာနဲ႔ တမင္ ထားခဲ့ရတာေလ။

Aဲဒီေန႔မွာ... က်မစီးလာတာက မနက္ ၈နာရီမွာ စထြက္တ့ဲ Hilux Aျမန္ကားကို ေခါင္းခန္းက။

လမ္းမွာ ျဖတ္ခ့သ
ဲ မွ်ကေတာ့ က်မနဲ႔ မစိမ္းတဲ့ ၀န္းက်င္ေတြ..။ က်မက ႏွစ္တိုင္းလိုလို
က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရား ဖူးေနက်ဆိုေတာ့ က်ိဳက္ထိုထိက က်မသိတ့ဲ ေနရာေတြ..။ Aဲဒီေန႔မွာေတာ့
က်ိဳက္ထိုကို ေက်ာ္ျပီး စသြားဖူးတဲ့ ခရီးေပါ့။ က်ိဳက္ထို.. ဘီးလင္း သထံု...။ သထံုကေန လမ္းခြဲျပီး ခ်ိဳးမွ
ဘားAံလမ္းေပၚ Uီးတည္တာ။ လမ္းတေလွ်ာက္ သစ္ပင္သစ္ရိပ္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုစို.. စပါးခင္းေတြ
၀ါ၀ါ၀င္း၀င္း..။ Aဲလိုန႔ဲ တေနရာေရာက္ေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေတာင္ၾကီး တစ္လံုးကို
လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ သိပ္ထင္ရွားတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ပံုသ႑န္က ထင္းလို႔။ ဘယ္သူမွ
လာေျပာျပစရာမလိုဘဲ သိႏိုင္တ့ဲ ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးေပါ့..။ Aဲလိုန႔ဲ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ
ျမိဳင္ကေလးကိုေရာက္ျပီ.. တဲ့။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၁၁နာရီခြဲ..။ ျမန္လိုက္တာေပါ့။

ျမိဳင္ကေလးကေန ျမစ္ကူးရမယ္လို႔ေတာ့ သိျပီးသားပါ။ က်မAရင္ ဘားAံမွာ တာ၀န္က်တဲ့

ကိုမင္းသိုက္မြန္က ေသခ်ာေျပာျပျပီးသားေလ။ ျမိဳင္ကေလးရဲ႕ ကမ္းနဖူးမွာ ရပ္ရင္း
ဟိုတဘက္ကမ္းဆီမွာရွိတယ္ဆိုတ့ဲ ဘားAံျမိဳ႕ဆီ လွမ္းၾကည့္ကာမွပဲ က်မက Aဲဒီျမင္ကြင္းမွာ
မင္သက္သြားေတာ့တာ။ ေတာတန္း.. ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္း.. ျမစ္ကမ္း .. ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ေတြ
AစီAရီ...။ သံလြင္ျမစ္Aနားသတ္န႔။ဲ ေနာက္မွာ ဇြဲကပင္ ေတာင္ၾကီးက မားမားၾကီး ကာရံAုပ္မိုးလို႔။
ရင္ေသြးကို ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြ႔ပိုက္ရင္း ငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ မိခင္လို..။ Aဲဒီျမင္ကြင္းဟာ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ
ေမ့မရေတာ့တ့ဲ ဘားAံေပါ့။

သံလြင္ျမစ္ကိုကူးဖို႔ ျမစ္ကမ္းနဖူးကေန ဆင္းတဲ့Aခါမွာ ေတာ့ ရန္ကုန္သူ က်မ Aခက္ေတြ႔ေတာ့တယ္။

လက္ဆြဲေသတၱာ တဘက္.. လြယ္တ့ဲ Aိတ္တဘက္န႔။ဲ ဆင္းရမယ့္ ေသာင္ေျခက ရႊံ႕သက္သက္။
ဆင္းတဲ့သူေတြက ဖိနပ္ေတြ ခၽြတ္ျပီးဆင္း ၾကတာ။ က်မက မရြံေပမဲ့ ေခ်ာ္လဲမွာကို ေၾကာက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒါ.. က်မ မျဖစ္မေန ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ကိစၥ။ က်မလည္း ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး ရႊံ႕ထဲ စြပ္ကနဲ စြပ္ကနဲ
နင္းရင္း ေရစပ္ထိ ဆင္းရပါေတာ့တယ္။ ေရစပ္ေရာက္ေတာ့ သံလြင္ျမစ္ေရေAးေAးမွာ ေျခေထာက္မွာ
ကပ္ေနတဲ့ ရႊ႔ံေတြကို ေဆးၾကရပါတယ္။ ေဟာ.. က်မ သံလြင္န႔ဲ မိတ္ဆက္ခ့ျဲ ပီ။

ေဘးဘီကို Aကဲခတ္ေတာ့ ေျပာသံၾကားပါတယ္။ ခုပဲ ဇာက္က ထြက္သြားတာတဲ့..။

နာရီ၀က္ၾကာမယ္တ့။ဲ စက္ေလွန႔ဲ ကူးမလားတဲ့။ က်မက ေရလံုး၀ မကူးတတ္။ ဒါေပမဲ့
ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိ.. တဟဲဟဲစီးေနတဲ့ သံလြင္ကို က်မစိတ္ထဲ နည္းနည္းမွ ေၾကာက္မေနခဲ့ပါ။ Aိုေက..
သြားမယ္ေပါ့.. စက္ေလွန႔ပ
ဲ ဲ..။ စက္ေလွေပၚ လူေတြ တက္တာ Aေယာက္၂၀ မကဘူး ထင္ပါတယ္။
က်မၾကားဖူးတာ ေလွAဆင္း ျမင္းAတက္.။ ခက္တယ္ေပါ့.. Aႏၱရာယ္ရွိတယ္ေပါ့။
က်မAတြက္ကေတာ့ ေလွAတက္လည္း ခက္တာပါပဲ။ ေဘးနားက လူေတြက က်မရဲ႕
Aထုပ္Aပိုးေတြ ကူသယ္ေပးတာေတာင္ က်မက Aယိုင္ယိုင္ Aထိုးထိုးနဲ႔ ေလွေပၚတက္ရပါတယ္။
(ေနာက္ပိုင္းေတာ့ Aရမ္းကၽြမ္းသြားတာ)။ စက္ေလွထြက္ေတာ့ က်မ စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားလိုက္တာ။
ျမင္ျမင္ရသမွ် ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး လွလိုက္တာ.. လွလိုက္တာနဲ႔။ ေသာင္ျပင္ေတြ..
စိုက္ခင္းေတြ.. ငါးဖမ္းေလွေတြ.. ေက်ာက္ေတာင္ေတြ.. ထံုးျဖဴေဖြးေဖြး ေစတီေလး ေတြ..။ က်မျဖင့္
ေရမကူးတတ္ပါဘဲန႔လ
ဲ ည္း ေၾကာက္ဖို႔ သတိမရ။ Aဲသလိ.ု . ခ်စ္တ့ဲ ဘားAံက က်မကို
သာေတာင့္သာယာ ၾကိဳခဲ့တာပါ။
+++++

ေမလရဲ႕ ေန႔လယ္ မြန္းတည့္ေနေAာက္မွာ ဘားAံက သိပ္မပူသလိုပဲလို႔ က်မ ခံစားရပါတယ္။

တဘက္ကမ္း ေရာက္ေတာ့ ဆိုက္ကားနဲ႔ ျမင္းလွည္းေတြ ရပ္ထားပါတယ္။ ျမင္းလွည္းက
ေစ်းၾကီးတယ္လို႔ ဆရာမင္းသိုက္မြန္ က မွာလိုက္ေပမဲ့ Aင္မတန္စိတ္ကူးယU္တ့ဲ ရန္ကုန္သူ က်မက
ဒီတခါေတာ့ ျမင္းလွည္းပဲ စီးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ေဟာ... ေလွAဆင္းျပီး ျမင္းAတက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့
လွည္းဆိုေတာ့ မခက္လွပါဘူး။ ဘားAံေကာလိပ္ကို ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရလဲေတာင္
မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ သတိထားမိတာ ကေတာ့ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း
လမ္းကေလးေတြ.. ျမိဳ႕ျပမဆန္တ့ဲ တိုက္တာAိမ္ေျခကေလးေတြန႔ဲ ျမိဳ႕ရဲ႕ တစင္းတည္းေသာ
ဗဟိုလမ္းေပၚမွာ ကုန္Aျပည့္တင္လာတဲ့ ကားAမ်ိဳးမ်ိဳး သြားလာေနတာ...။ "သာမည" ဆိုတ့ဲ
စာတမ္းပါ ဟိုင္းလတ္ကားေလးေတြ ျဖတ္သြားခ်ိန္ကလြဲရင္ ျမိဳ႕ကေလးက လူေျခ
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ရွိေနတာ။

+++++

ဘားAံေကာလိပ္.. တဲ့။ ျမင္းလွည္းေပၚကAဆင္းမွာ ပဲ Aံု႔Aံု႔ဆိုင္းဆိုင္းရွိတ့ဲ ေက်ာင္း၀င္း ေလးကို

တန္းကနဲ ျမင္ရ ပါတယ္။ ျခံစည္းရိုးက ပုဏၰရိပ္ၾကီး နဲ႔ စကၠဴပန္းေရာင္စံုေတြ..။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔
ေက်ာင္း၀င္းကလည္း တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ Uီးဆံုးသြားရမွာက ေက်ာင္းAုပ္ၾကီး
'Uီးေစာေလာရင့္စ္ေသာ္' ဆီကို..။ Aင္မတန္ ေAးခ်မ္းႏူးညံ့တ့ဲ ဆရာၾကီးေပါ့။ ဆရာၾကီးက ခ်က္ခ ်င္းပဲ
က်မကို ေနဖို႔ Aိမ္ကေလး စီစU္ေပးပါတယ္။ ျမန္မာစာဌာနက ဌာနမွဴးဆရာေတြ AစU္Aဆက္ေနခဲ့တ့ဲ
Aိမ္..တဲ့။ ဒီေတာ့မွပဲ က်မက ဘားAံေကာလိပ္မွာ ျမန္မာစာဌာနမွဴ း Aေနနဲ႔ တာ၀န္ယူရမွာလားလို႔
ေမးရပါတယ္။ ဆရာၾကီးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ Transfer က်လို႔ ေရာက္မယ့္ ၃ေယာက္မွာ က်မက
စီနီယာမို႔ ဌာမွဴးတာ၀န္ ယူရမယ္.. တဲ့။

(တကယ္ေတာ့ က်န္တ့ဲ တာ၀န္က်ေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း Aတန္းတူသူငယ္ခ်င္းေတြပါ..။

လက္ေထာက္ ကထိက ရာထူးတူ ဆရာမတေယာက္န႔ဲ နည္းျပဆရာတေယာက္.. ေနာက္ပိုင္း
ေမာင္ႏွမေတြလို ျဖစ္သြားၾက ရျပီး တက္ညီလက္ညီရွိလွတ့ဲ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ)။

က်မ ဒုကၡပဲ.. လို႔ တ-လိုက္မိပါတယ္။ က်မ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ တခါမွလည္း Aုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို

မကိုင္ဖူးတဲ့Aျပင္ Aသက္ ၃၀ ဆိုတာကလည္း ဌာနမွဴးလုပ္ဖို႔Aတြက္ ငယ္လြန္းပါတယ္။ ဆရာၾကီးက
ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔.. Aဆင္ေျပမွာပါတဲ့။ ဘားAံေကာလိပ္က ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ရဲ႕
လက္ေAာက္ခံမို႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္Aတိုင္း လုပ္ရံုပါပဲ..တဲ့။
ျပီးေတာ့ ဘားAံေကာလိပ္မွာ Aရင္က ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ ရွိခ့ျဲ ပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားAားလံုးေပါင္းမွ
တေသာင္းေက်ာ္ပဲ ရွိပါတယ္.. တဲ့။ ခုႏွစ္မွ တတိယႏွစ္ေတြကို ဒီမွာပဲ ဆက္တက္ရမွာတဲ့။ ဒါေပမဲ့
၃ႏွစ္ေပါင္းေတာင္ ျမန္မာစာေမဂ်ာေက်ာင္းသား Aေယာက္ ၃၀မျပည့္ပါဘူးတဲ့...။ ဆရာၾကီးတို႔လည္း
၀ိုင္းကူမွာေပါ့.. တဲ့။ ဒီလိုန႔ပ
ဲ ဲ ေယာင္တိေယာင္ကမ္း နဲ႔ ျမန္မာစာဌာနမွဴး လုပ္ရပါေလေရာေပါ့။
 (ဌာနမွဴးလို႔ ေျပာတာပဲ)
+++++

Aဲဒီေန႔က က်မေနရမယ့္ ေက်ာင္းေရွ႕ ေAာင္နန္း လမ္းသြယ္ထဲက Aိမ္ကေလးဆီကို လာေတာ့

ေက်ာင္းက စာေရးတေယာက္က လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ဆရာမေတြေနတဲ့ Aိမ္၀င္းေလးက ျခံတံခါးေလး
Aသာေစ့လို႔။ ျခံ၀င္းထဲမွာ ေခါင္နိမ့္နိမ့္ Aုတ္တိုက္၀ါ၀ါေလးေတြ ၅လံုးတြဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၂တန္း
ရွိေနပါတယ္။ တိုက္ကေလးေတြ ေရွ႕မွာ သရက္ထည္ပန္းပင္ေလးေတြ.. ေလးနာရီပန္းပင္ေလးေတြ..
ပန္းAိပင္ပုေလး ေတြ..။ တိုက္ခန္းတြဲ ႏွစ္တန္းၾကားက လမ္းကေလးAတိုင္း၀င္သြားေတာ့
လမ္းAဆံုးမွာ ဂိုေဒါင္ပံုစံ Aုတ္တိုက္ရွည္ၾကီး တစ္လံုး။ Aဲဒီ Aုတ္တိုက္၀မွာေတာ့ ျပဴတစ္ျပဴတစ္န႔ဲ
က်မကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြ.. ေက်ာင္းသူေလးေတြေပါ့။ ေနာင္ေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္
ေမြးထားတဲ့ သမီးေတြလို ခ်စ္ရတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္လာ တာေပါ့။

Aဲဒီ Aုတ္တိုက္ေရွ႕နားေရာက္မွပဲ Aုတ္တိုက္ရဲ႕ညာဘက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေရနံေခ်း၀ေနတဲ့ သစ္သားAိမ္

နိမ့္နိမ့္ စုတ္ခ်ာခ်ာကေလးတစ္လံုးကို သစ္ပင္ေတြၾကားထဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတာ။ နေဘးမွာက
ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ သေဘၤာပင္ေတြ.. Aိမ္၀မွာက ရြက္လွက်ားက်ားနဲ႔ ေဇာ္စိမ္းေတြ..။ Aိမ္ေရွ႕
မ်က္ႏွာစာမွာက ဂမုန္းေတြ..။ Aိမ္ေနာက္ဘက္မွာက ငွက္ေပ်ာပင္န႔ဲ ေပါက္ပန္းျဖဴပင္...
ေပြးမဲဇလီပင္ေတြ..။ က်မေနရမယ့္ Aိမ္ကေလးတဲ့..။ Aဲဒီ ညစ္ပတ္ရႈပ္ပြေနတဲ့ Aိမ္ကေလးကို
ေဘးေက်ာင္းသူေဆာင္(ေနာက္ေတာ့ ျမမUၨဴေဆာင္လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္)ထဲက သမီးေတြကပဲ
Aိမ္ကို ေရေတြေဆးခ်ၾက.. ၀ိုင္းရွင္းလိုက္ၾကတာ ခဏေလး။ Aဲဒီညေနမွာပဲ
တတိယႏွစ္ျမန္မာစာAဓိကတန္းတက္မယ့္ ေက်ာင္းသား ၃ေယာက္က က်မကို လာေတြ႔ပ ါတယ္။
Aင္မတန္ လိမ္မာယU္ေက်းျပီး သိမ္ေမြ႔တ့ဲ ေယာက်္ားေလးေတြပါပဲ။ တတိယႏွစ္ ေမဂ်ာ ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူက ၇ေယာက္တ့။ဲ က်မ ျပံဳးမိသြားခဲ့ပါတယ္။ မိန္းကေလး ၂ေယာက္ ေယာက်္ားေလး
၅ေယာက္တ့။ဲ လာေတြ႔တ့ဲ ေက်ာင္းသား၃ေယာက္က နယ္ခံ ဘားAံဇာတိေတြ..။ Aဲဒီ ကေလးေတြ
ေက်းဇူးနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ ျမန္မာစာဌာန တာ၀န္ခံဌာနမွဴးဆိုတ့ဲ တာ၀န္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေက်ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာလို႔
ေျပာရမယ့္ Aျဖစ္ေလးေတြ ကိုလည္း ေရးUီးမွာပါ။
+++++

Aဲဒီညေနမွာပဲ ကေလးေတြက ေက်ာင္း၀င္းထဲ လိုက္ျပပါတယ္။ လိႈင္ကလာတဲ့ က်မAတြက္ေတာ့

ဘားAံေက်ာင္း၀င္းကို ၾကည့္ျပီး ကေလးေတြကို သနားေနမိပါတယ္။ ဘားAံေကာလိပ္ဆိုတ့ဲ
ေက်ာင္း၀င္းက ရန္ကုန္က Aထက္တန္းေက်ာင္း၀င္း တ၀င္းစာ ေလာက္ေတာင္ မက်ယ္ပါဘူး။
ေလးေထာင့္ စတုရန္းပံုက်က် မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ထားတဲ့ Aေဆာက္AUီးေတြက တန္းလ်ားဆန္ဆန္..။
Aဲဒီ ေလးေထာင့္တန္းလ်ားေတြထဲမွာမွ စာသင္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ပဲ ရွိျပီး စာသင္ခန္းAားလံုးေပါင္း
၇ခန္းပဲ ရွိပါတယ္။ practical ခန္း ၂ခန္းပါမွ ၉ခန္းပါ။ ေနာက္ Aဲဒီ တန္းလ်ားAဖြ႔A
ဲ စည္းထဲမွာ ပဲ
Aေဆာင္ေနကေလးေတြAတြက္ ေက်ာင္းသားေဆာင္ ၃ေဆာင္န႔ဲ ေက်ာင္းသူေဆာင္ တေဆာင္ပဲ
ရွိတ့ဲ ေကာလိပ္ေလးပါ။ က်န္တ့ဲ Aခန္းေလးေတြက ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဌာန Aခန္းေတြ..။ ဒါေတာင္
တခ်ိဳ႕ ဘာသာကေလးေတြဆို ဌာနေပါင္းျပီး ထိုင္ၾကရပါတယ္။ Uပမာ... ပါဠိ (Aေရွ႕တိုင္းပညာ) ဆိုရင္
ျမန္မာစာဌာနမွာ လာျပီး ေပါင္း ထိုင္ရပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ျမန္မာစာဌာနက ေက်ာင္းA၀င္
ညာဘက္ျခမ္းေလးမွာ။ ေက်ာင္းေရွ႕ဘက္ လမ္းမက ၾကည့္ရင္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ Aခန္း ေလးေပါ့။
စားပြေ
ဲ လး ၅လံုးနဲ႔ မတ္ရပ္ဘီဒိုတလံုးပဲ ရွိတ့ဲ ဌာနေလး။ ေက်ာင္း၀င္းျခံစ ည္းရိုးAျပင္ဘက္မွာ
လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ (စိုက္ပ်ိဳးေရးေက်ာင္းပိုင္)နဲ႔ ၾကာAင္းေတာင္သြယ္ေလးကလြလ
ဲ ို႔
တကၠသီလာျမကၽြန္းသာ ဆိုတ့ဲ နာမည္မ်ိဳးနဲ႔ လိုက္ဖက္တ့ဲ မ်က္ေစ့ေAးစရာ မ်က္ေစ့ပသာဒ ျဖစ္စရာ
ဘယ္လို ရႈေမွ်ာ္ခ င္းမ်ိဳးမွ ရွိမေနတဲ့ Aဲဒီ ေက်ာင္း၀င္း ေလးဟာ က်မ ခံစားခ်က္ထဲမွာေတာ့ သနား
ကရုဏာ သက္စရာပါပဲ..။

+++++

ဘားAံေကာလိပ္၀င္းရဲ႕ ညာဘက္ကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးေက်ာင္းပါ။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းကေတာ့

ျမိဳ႕ပတ္လမ္းေပါ့။ ျမိဳ႕ပတ္လမ္းေလးAတိုင္း ၀င္သြားရင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးဌာနပိုင္ စိုက္ခင္းေတြ
လယ္ကြင္းေတြ.. ငါးေမြးကန္ေတြန႔ဲ သဘာ၀Aတိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ၾကာကန္ေတြ ေတြ႔မယ္။ Aဲဒီကေန
ေဆးရံုကုန္းဘက္ကို ထြက္ႏိုင္တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း ညေနေတြမွာ စိတ္တူကိုယ္တူ
သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြန႔ဲ က်မ မၾကာခဏ ထြက္ေလွ်ာက္တ့ဲ လမ္းေလးေပါ့။ Aဲဒီ
လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကရင္လူမ ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ဓေလ့Aတိုင္းေဆာက္ထားတဲ့ ေျခတံရွည္
Aိမ္ျမင့္ေလးေတြကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေAးခ်မ္းတဲ့ လမ္းကေလးေပါ့။ Aင္မတန္ ရိုးစင္းေပမဲ့
ဘားAံဟာ က်မAတြက္ေတာ့ ရိုးသားေရာင့္ရဲျခင္းနဲ႔ ဖမ္းစားႏိုင္တ့ဲ ျမိဳ႕ကေလးေပါ့။
ဆရာမဘ၀တေလွ်ာက္ Aင္မတန္ ခ်စ္စ ရာေကာင္းတဲ့... သစၥာရွိတ့.ဲ . ေနာင္ကာလ AၾကာၾကီးAထိ
က်မကို ခ်စ္ခ့တ
ဲ ့ဲ တပည့္ေလးေတြန႔ဲ ေတြ႔ခ့ဲ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးလည္း ျဖစ္ပ ါတယ္။

+++++

တနလၤာေန႔မွာေတာ့ က်မနဲ႔Aတူ တာ၀န္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာ ၾကပါတယ္။

ဆရာမက က်မထက္ Aသက္ၾကီးတာမို႔ က်မက "Aစ္မ'လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တကယ့္
ညီAမလိုခ်စ္သြားျပီး သူ႔ေမာင္ႏွမေတြေခၚသလို Aမၾကီးလို႔ပဲ ေခၚေတာ့တာ။ ေနာက္တေယာက္
ဆရာကေတာ့ တကယ့္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္း..။ သူကလည္း က်မထက္ Aသက္ နည္းနည္း
ၾကီးတယ္။ သူန႔ဲ က်မကေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတာင္ မေခၚ။ တေယာက္န႔တ
ဲ ေယာက္ နာမည္ပဲ
ေခၚၾကတာ။ က်မတို႔ ၃ေယာက္ ဘားAံေကာလိပ္မွာ ေနခဲ့ၾကရတဲ့ ၃ႏွစ္လံုး တခါမွ စိတ္၀မ္းမကြဘ
ဲ ဲ
ေကာင္းတိုင္ပင္ ဆိုးတိုင္ပင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိခ့ဲၾကတာ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာပါပဲ။ (ခုေတာ့
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး လည္း Aလုပ္ထြက္သြားၾကရပါျပီ။)

Aဲဒီ တနလၤာေန႔မွာပဲ က်မတို႔ဆီကို ေမာ္လျမိဳင္ဌာနခ်ဳပ္က စာေရာက္လာပါတယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ

လုပ္မယ့္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းAစည္းAေ၀းကို တက္ဖို႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကို Aဂၤါေန႔မွာ
Aေရာက္လာပါတဲ့။ ဘုရားေရ.. နက္ဖန္ပဲ Aဂါၤ..။ သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၾက..။
ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ေပါ့..။ တေယာက္မွ ေမာ္လျမိဳင္ကို မေရာက္ဖူး..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မတို႔
ျမန္မာစာဌာနတခုတည္း သင္ရိုးAစည္းေ၀းမဟုတ္ဘဲ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာဌာနမွဴ းတိုင္း သူတို႔
ဌာနခ်ဳပ္ေတြဆီ သြားရတာပါ။ ဒီေတာ့ ပါဠိဌာနက ဆရာမ မေ၀(Aင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
စိတ္ထားျဖဴစင္တ့ဲ ကရင္Aမ်ိဳးသမီး)က သူန႔ဲ တူတူသြားမွာေပါ့.. တဲ့။ ျမန္မာစာဌာနAေရာက္
သူလိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္.. တဲ့။ (ေနာက္ေတာ့မွ Aဲလိုပဲ ေမာ္လျမိဳင္ကို ခဏခဏ သြားရမယ္ဆိုတာကို
သိတာပါ)။ က်မတို႔သာ တဌာနလံုး ၃ေယာက္တည္းရွိလို႔ ၃ေယာက္လံုးကို ေခၚတာေလ။ Aဲဒီ
Aင္မတန္Aားကိုးရတဲ့ ျမန္မာစာ တတိယႏွစ္က ကေလးမ်ားက က်မတို႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ဘားAံ -
ေမာ္လျမိဳင္ ခရီးစU္Aတြက္ သေဘၤာလက္မွတ္ ၀ယ္တာက Aစ သေဘၤာဆိပ္ဆင္းတဲ့Aထိ
စီစU္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ.. ေနာက္တေန႔ Aဂၤါေန႔ရဲ႕ မနက္၇နာရီထြက္မယ့္ Aထူးသေဘၤာနဲ႔
ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကို သြားခဲ့ၾကရပါတယ္။ က်မကို ဖမ္းစားခဲ့တ့ဲ ေနာက္ထပ္
ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕ဆီ..................
 (ေမာ္လျမိဳင္Aသြား ျပည္သာယာ ဇာက္သေဘၤာေပၚမွာ )

+++++

ျပည္သာယာ ႏွစ္ထပ္ ဇက္သေဘၤာက ဘားAံကေန မနက္ ၇နာရီမွာ စထြက္ပါတယ္။ ကေလးေတြက

ဆရာမေတြဖို႔ Aေပၚထပ္က Aထူးခန္းေတြမွာ လက္မွတ္၀ယ္ေပးထားေပမဲ့ က်မကေတာ့ ဘားAံက
စထြက္ကတည္းက ကုန္းပတ္ေပၚမွာပဲ ရပ္ျပီး လိုက္ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ Aဲလို လိုက္ရေလာက္ေAာင္လည္း
သံလြင္က လွလြန္းတာကိုး။ Eရာ၀တီကို သေဘၤာနဲ႔ တနံတလ်ား မသြားဖူးေပမဲ့
ပုဂံေညာင္Uီးကမၻားကေန ေငးဖူးတယ္။ ျပည္ကေန တဘက္ကမ္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ကူးဖူးတယ္။ ခု
သံလြင္မွာေတာ့ လိုက္ပါစီးေမ်ာဖူးျပီ။ ေမလရဲ႕ သံလြင္ေရက ၾကည္စိမ္းေနတယ္။ ေAာက္ဘက္
ေတာ္ေတာ္နက္နက္ထိေတာင္ ျမင္ရသား။ ျပီးေတာ့ မဟာဇြဲကပင္ကို ေဘးတိုက္ျဖတ္ခ်ိန္ေနမွာ
ျမင္ကြင္းက ရင္သပ္ရႈေမာ။ ေဘးတိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဇြဲကပင္က ျမင့္မားရွည္လ်ားတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီး။
ျမိဳင္ကေလးကေန လွမ္းျမင္ရတုန္းကလို ထီးတည္းရွိေနတဲ့ ပံုသ႑န္မ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့။ ဆန္းပါတယ္။
တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ပါဠိဆရာမ မေ၀က လွမ္းျပတယ္.. ဇြဲကပင္ေတာင္ရဲ႕ နံရံမွာ ကရင္Aမ်ိဳးသားနဲ႔
Aမ်ိဳးသမီးပံု.. တဲ့။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပဲ တူလွတာ ေတြ႔ပါတယ္။ မေ၀က ေျပာျပတယ္။ Aဲဒီ
ကရင္မေလးနဲ႔ ကရင္ေကာင္ေလးက ဇြဲကပင္ေ တာင္ေပၚကေန လက္တျဲြ ပီး ခုန္ခ်သြားခဲ့တ့ဲ
ခ်စ္သူႏွစ္Uီးလို႔ ေျပာစမွတ္ရွိတယ္..တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူႏွစ္ေယာက္ ရပ္ေနတာနဲ႔ တူတာေတာ့
Aမွန္ပါ။

သံလြင္၀န္းက်င္တေလွ်ာက္ Aလွဆံုးကေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြပါပဲ။ ေရျပာျပာထဲ တလံုးစီ တမင္

Aလွဆင္ စီခ်ထားသလို။ Aစိမ္းေရာင္.. နီညိဳေရာင္.. Aျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ။
ေက်ာက္ေတာင္ေတြေပၚမွာ ေစတီျဖဴျဖဴေလးေတြက ဟိုတဆူ ဒီတဆူ။ ျပီးေတာ့ မနက္ေစာေစာ
ျမစ္ေရျပင္ေပၚက ျမဴထုတန္းတန္း..။ ေကာင္းကင္ျပာျပာမွာ ငွက္ေတြက Aုပ္လိုက္ဖ႔ြဲ
ပ်ံသန္းေနတာကလည္း.. တိမ္တိုက္ေတြန႔A
ဲ တူ ေမ်ာေနသလို။ ျမစ္ျပင္ေလက
တဟူးဟူးတိုက္ေနေတာ့ ေAးေAးျမျမေပါ့။ က်မရင္ထဲမွာ ဘာAပူေသာကမွ မရွိေတာ့သလို
ေAးျငိမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ ခင္၀မ္းရဲ႕ Eရာ၀တီကိုေတာင္ ညည္းေနျဖစ္ခ့ဲပါေသးတယ္။

မနက္ ၈နာရီေလာက္က်ေတာ့ ရြာတရြာကို သေဘၤာကပ္တယ္။ ကုကၠိဳပင္ေတြ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့

ရြာကေလး။ တကယ္ေတာ့ Aိမ္ေျခ ေလးေထာင္ေက်ာ္ရွိတ့ဲ ရြာၾကီးပါ။ ဆိပ္ခံေဗာတံတားေပၚမွာ လူေတြ
ခဲလို႔။ ေစ်းသည္ေတြေရာ.. ေမာ္လျမိဳင္လိုက္မယ့္ ခရီးသည္ေတြေရာေပါ့။ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတာက
ထံုးAိုင္... တဲ့။ ပါဠိဆရာမက ေျပာျပတယ္။ Aဲဒီတရြာလံုး မြန္လူမ်ိဳးေတြတ့။ဲ Aဲဒီရြာက ကေလးေတြ
ေက်ာင္းမွာ Aမ်ားၾကီးရွိတယ္တ့။ဲ ေနာက္ဆို လာလည္ၾကတာေပါ့..တဲ့။ ဘားAံကေန ကုန္းလမ္းနဲ႔
သြားလည္းရတယ္.. ၁၀မိုင္သာသာပဲ ေ၀းတယ္... တဲ့။ (Aဲဒီရြာေလးက ေနာင္ က်မရြာ
ျဖစ္လာမွာလို႔မ်ား နည္းနည္းမွ မထင္ခ့ပ
ဲ ါဘူး)။ က်မတို႔ေတြ Aဲဒီ ရြာကေန တက္လာျပီး သေဘၤာေပၚ
လိုက္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး ၀ယ္စားၾကတယ္။ ဟင္းရည္က ငါးႏိုင္းခ်င္း ၾကက္သြန္ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔။
ဆန္းတာက မုန္႔ဟင္းခါးထဲမွာ ေဂြးခ်ိဳသီးေတြ ပဲပင္ေပါက္ေတြ ရွမ္းနံနံေတြ ထည့္စားၾကတာပဲ။
က်မလည္း စမ္းစားၾကည့္ေတာ့ စားေကာင္းသား။ ေနာက္ေတာ့ ေျမပဲျပဳတ္ေတြ.. ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေတြ
၀ယ္စားၾက တယ္။ သဘာ၀Aတိုင္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ထူးထူးကဲကဲ ခ်ိဳတဲ့Aရသာကို
သိသိသာသာ ရတဲ့ AစားAစာေတြ။ ထံုးAိုင္ကိုေက်ာ္ေတာ့လည္း သံလြင္ျမစ္ရဲ႕ ဟိိုဘက္ ဒီဘက္မွာ
ရြာကေလးေတြ လယ္ေတြ ကိုင္းေတြ သာသာယာယာ... ျမစ္ရဲ႕ Aလွန႔ဲ ဟာမိုနီျဖစ္လို႔။ လြမ္းေမာစရာ
ေခါင္းေဆးကၽြန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္လာျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ဟိုတယ္ ပုျပားျပားေလးေတြကို
လွမ္းျမင္လိုက္ရျပီး စင္ေရာ္ေတြ က်မတို႔Aနား Uဒဟို ပ်ံ၀ဲ ေရာက္လာ...။ ေနာက္ မၾကာခင္... ၁၁နာရီ
ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ကို ေရာက္ပါျပီ။

+++++

ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ထဲကေတာ့ ဘားAံန႔ယ
ဲ ွU္ရင္ နည္းနည္း ပို ဆူပြက္ လႈပ္ခတ္တ့ဲ ျမိဳ႕ပါ။ ရံုးစိုက္ရာ
ျမိဳ႕ေတာ္တခု လည္း ျဖစ္တာကိုး။ တခ်ိန္က ေမွာင္ခိုပစၥည္းေတြေ ၾကာင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တ့ဲ ျမိဳ႕..
မိုးမိုး(Aင္းလ်ား)ရဲ႕ 'ဂ်ိဳး' ၀တၳဳေလး Aေျခတည္တ့ဲ ျမိဳ႕.. ဂ်ဴးက 'မိန္းမတေယာက္ရဲ႕
ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္'ထဲမွာ ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ ထည့္ေရးခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ႕..။ က်မAတြက္
စိတ္၀င္စားစရာဆိုရင္ေတာ့ စာေရးဆရာၾကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ပါေမာကၡခ ်ဳပ္ Aျဖစ္ Aုပ္ခ်ဳပ္ရာ
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ရွိေနတဲ့ ျမိဳ႕ေပါ့။ က်မတို႔က Aဖြဲ႕ေတာင့္ေတာ့ Taxi ငွားစီးရင္
တန္ပါတယ္ဆိုလို႔ သေဘာတူၾကျပီး ပါဠိဆရာမက Uီးေဆာင္လို႔ ကားငွားပါတယ္။ က်မတို႔ သြားရမွာက
ေတာင္၀ိုင္း ေက်ာင္းထဲ တဲ့...။

ေမာ္လျမိဳင္ကလည္း နေဘးမွာ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းေတြ ရွိတာမို႔ ျမင္ကြင္းက ဘားAံန႔ဲ

ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ လမ္းေတြကလည္း ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြပဲ။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က
Aေဆာက္AUီး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေမျမိဳ႕ဆန္ဆန္ Aေနာက္ဟန္ ပါတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့
ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းက ဘားAံလို ရွင္းလင္း ေျခာက္ေသြ႕မေနပါဘူး... သက္၀င္ ဆူညံပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့.. က်မတို႔ ေငးရင္းေမာရင္းမွာပဲ လမ္းမရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းမွာ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ ဆိုတ့ဲ
ဆိုင္းဘုတ္ၾကီး ေတြ႕လိုက္ရျပီး ကားက ခ်ိဳး၀င္လိုက္ပါတယ္။ ဒါက Aဓိပတိလမ္းမၾကီးေပါ့...။
ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမၾကီးရဲ႕ Aဆံုးမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ လ်က္သား ရွိေနတဲ့ Aျဖဴေရာင္ သံုးထပ္
Aေဆာက္AUီးၾကီး...။
Aဲဒီ Aေဆာက္AUီးၾကီးရဲ႕ Aေပၚဆံုးတတိယထပ္က Aဓိပတိလမ္းမၾကီးကို ဆီးၾကည့္ႏိုင္တ့ဲ
မ်က္ႏွာစာ ဘက္ျခမ္းမွာ ျမန္မာစာဌာန ရွိေနတာပါ။ ဌာနမွာ ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ျပီး က်မတို႔
တည္းဖို႔ ဆရာမမ်ားေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ ေနရာယူၾကပါတယ္။ Aိုးး ဆရာမေဆာင္
တ၀င္းလံုး ရန္ကုန္က ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ...။ ညေနေစာင္း ေက်ာင္း၀င္းထဲ
လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့မွ တကယ့္ သဘာ၀နဲ႔ နီးစပ္လွတ့ဲ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကိုလည္း
သေဘာက်မိေတာ့တာ။ သစ္ပင္Aုပ္Aုပ္ေတြ... ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕ ပင္မ Aဓိပတိလမ္းမ နေဘးက
ေရတေ၀ါေ၀ါစီးေနတဲ့ လွ်ိဳကေလး။ တထပ္ စာသင္ေဆာင္ ေလးေတြ...။ ခန္႔ညားတဲ့ ဓမၼာရံုၾကီး။
တကယ္ေတာ့ ေတာက်က် တကၠသိုလ္တခုပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ပန္းခင္းAလွေလးေတြန႔ဲ
တိတ္ဆိတ္ေAးခ်မ္းမႈကို Aတိေတြ႔ေနရတဲ့ ေဒသေလး။ Uၾသသံေလးေတာင္ ၾကားေနရတာ
မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ နေဘးမွာ ေတာင္၀ိုင္းေတာင္ၾကီးက ကာဆီးလို႔... Aရိပ္ေပးထား သလိုလို။
Aင္းးး ျမသီလာေတာ့ ျမသီလာပါပဲေလ..။

+++++

ဗုဒၶဟူးေန႔ Aစည္းAေ၀းျပီး ေနာက္တေန႔ ၾကာသပေတးေန႔လယ္ ၁၂နာရီထြက္မယ့္

ျပည္သာယာသေဘၤာနဲ႔ ဘားAံျပန္ဖို႔ စီစU္ပါတယ္။ ၾကာသပေတးမနက္ ေက်ာင္းကင္တီးမွာ
လဘက္ရည္ေသာက္ျပီး ျမိဳ႕ထဲဆင္းမယ္.. ေစ်းၾကီး၀င္မယ္..လို႔ စီစU္ေတာ့ ဌာနက မမသင္းက
သူ႔ဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာ ထမင္းစားပါတဲ့။ သူ႔ဆိုင္က ေဒၚပု ထမင္းဆိုင္..တဲ့။ က်မတို႔ ေ၀းကနဲ
ေAာ္ၾကပါတယ္။ ေမာ္လျမိဳင္မွာ နာမည္Aၾကီးဆံုး ထမင္းဆိုင္ေပါ့.. (ဂ်ဴး၀တၳဳထဲလည္း ပါဖူးတဲ့ ဆိုင္)။
နာမည္ၾကီးေလာက္ေAာင္ပဲ Aဲဒီေန႔က စားေကာင္းလိုက္တာ..။ (Aဲဒီ မမသင္းက ေနာက္ပိုင္း က်မ
ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္မွာ တာ၀န္ယူရေတာ့ Aခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတAုပ္စုတည္း ျဖစ္သြားတာ)။

က်မAတြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြန႔တ
ဲ ူတူ.. Aသစ္Aဆန္းေတြန႔မ
ဲ ို႔ သားကို လြမ္းတဲ့Aလြမ္းကေတာင္
သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေနခဲ့သလို။
+++++

ေသာၾကာေန႔မွာေတာ့ က်မ ေက်ာင္းAုပ္ၾကီးလုပ္တ့ဲ ဌာနမွဴးAစည္းေ၀း တက္ရမယ္တ့ဲ..။

က်မကေတာ့ Aစ္မၾကီးကို ရေAာင္ေခၚတာပဲ။ Aစ္မ ၾကီးကလည္း လိုက္ခ့ရ
ဲ ွာပါတယ္။ Aဓိက ကေတာ့
Fresher welcome လုပ္ဖို႔ကိစၥပါ။ ဒီေတာ့မွ လိႈင္တကၠသိုလ္န႔ဲ မတူတာကို သတိထားမိပါတယ္။
ဘားAံေကာလိပ္မွာက ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲကို ေသခ်ာ Aက်Aန လုပ္တာတဲ့။
ေက်ာင္းAေနနဲ႔ေရာ ဌာနAလိုက္ေရာ လုပ္ရတာတဲ့။ Aစည္းေ၀းမွာ AစီAစU္ေတြ Aေသးစိတ္
ေဆြးေႏြးၾက တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ဌာနAလိုက္ ကေတာ့ ကိုယ္Aဆင္ေျပသလို လုပ္ၾကပါ..တဲ့။

ဒီေတာ့ Aစည္းေ၀းလည္းျပီးေရာ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ ဌာနထဲမွာ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္

ၾကရပါေတာ့တယ္။ က်မက ဌာနမွဴး မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ Aစ္မၾကီးက "မရဘူးေလ..
ညီမေလးကလည္း .. လိုရင္ Aစ္မၾကီး ကူမွာေပါ့" တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Aဆင္ေျပသလို ၾကံဳသလို
လုပ္ၾကတာေပါ့လို႔ Aတည္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပူးတြဲ ဌာနမွဴးေတြလို
တတြဲတြဲ လုပ္ခ့ၾဲ ကရတာ..။ ေပ်ာ္စရာပါပဲ..။

Aဲဒီေန႔မွာပဲ ေမဂ်ာတန္း၃တန္းAတြက္ Aခ်ိန္ဇယားဆြဲတာေတြ.. သင္ရမယ့္ ဘာသာရပ္ခြဲတာေတြ..

တတိယႏွစ္ ေမဂ်ာေက်ာင္းသား ၇ေယာက္၊ ဒုတိယႏွစ္ ေမဂ်ာေက်ာင္းသားက ၃ေယာက္
(ေယာက်္ားေလးတေယာက္၊ မိန္းကေလး ၂ေယာက္)နဲ႔ ပထမႏွစ္ ေမဂ်ာကေလး
၂၃ေယာက္တို႔Aတြက္ စာသင္ခန္းသတ္မွတ္ေပးတာေတြ လုပ္ရပါတယ္။ ။ Aဲဒီ Aတန္းၾကီး ကေလး
၁၀ေယာက္ကို Aစည္းေ၀းေလး ေခၚရပါတယ္။ ေမာင္မယ္ သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲကိစၥေပါ့။ Aဲဒီေနရာမွာ
တတိယႏွစ္န႔ဲ ဒုတိယႏွစ္ကေလးေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညတ
ြ ္မႈ၊ ကၽြမ္းက်င္ လိမ္မာမႈန႔ဲ
ေစတနာေတြေၾကာင့္ က်မတို႔ဆရာ၃ေယာက္ ေခါင္းမရႈပ္လိုက္ရဘဲ AစီAစU္ ဆြဲျပီးသား
ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ (လူနည္းေပမဲ့ Aင္မတန္ Aားကိုးရတဲ့ ကေလးေတြပါ)။ ပထမႏွစ္ကေလး ၂၃
ေယာက္ကို ၾကိဳဖို႔ ပိုက္ဆံစုတာက Aစ မုန္႔ေကၽြးဖို႔ စီစU္တာ King & Queen ေရြးတဲ့ AစီAစU္ Aထိ။
လာမယ့္ တနလၤာေန႔ မနက္ ၁၀နာရီမွာ ၾကိဳၾကမယ္ေပါ့။

+++++

စေနေန႔မနက္မွာေတာ့ က်မတို႔ ျခံ၀င္းေလးရဲ႕ ေနာက္ဘက္လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာ ရွိတ့ဲ

ရပ္ကြက္ေစ်းကေလးကို သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ Aဲဒီေစ်းကေလးကေနပဲ က်မAိမ္ကေလး Aတြက္
လိုမယ့္ Aိုးခြက္ပန္းကန္ေလးေတြန႔ဲ ဟင္းလ်ာေတြ ၀ယ္ရပါတယ္။ Aသားငါး ဟင္းသီးဟင္းရြက္
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြကို ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ရလို႔ က်မျဖင့္ ေစ်း၀ယ္ရတာမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ ပါေသးတယ္။
ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မတူတ့ဲ ဘားAံမုန္႔ဟင္းခါးကို စားၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္သြားခဲ့တာ။
ငါးႏိုင္းခ်င္း.. ၾကက္သြန္နီဖတ္ ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔။ ငွက္ေပ်ာAူကို တAိုးသပ္သပ္ ျပဳတ္ထားျပီး လိုခ်င္မွ
ထည့္ေပးတာ။ စားတဲ့Aခါက်ေတာ့ ခရမ္းခ်U္သီးနဲ႔ ရွမ္းနံနံေတြ ဗမာနံနံေတြ.. ပဲတီပင္ေပါက္ေတြ
Aၾကိဳက္ ထည့္စားၾကရတာ။ က်မ ဘားAံမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ၃ႏွစ္လံုး ေန႔တိုင္းနီးပါး စားတာေပါ့။
ေစ်းကAျပန္မွာေတာ့ က်မရယ္.. Aစ္မၾကီးရယ္.. မိခ်ိဳရယ္... သူငယ္ခ်င္းဆရာ(သူ႔ကို က်မက
ကေလးေတြ ကြယ္ရာမွာဆို ေက်ာင္းတုန္းကလိုပဲ Aေသးေလးလို႔ ေခၚပါတယ္)ရယ္.. က်မတို႔
ေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းမၾကီးေပၚက 'စိန္' လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေလးကို
သြားထိုင္ၾကတယ္။ (က်မတုိ႔ Aိမ္ေတြကို ဖုန္းေခၚလည္း Aဲဒီဆိုင္ေလးကေနပဲ ေခၚရတာပါ)။
ေနာက္ေတာ့ Aဲဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဟာ က်မတို႔ မနက္တိုင္းလိုလို ထိုင္ျဖစ္တ့ဲ
ဆိုင္ကေလးျဖစ္သြားတာေပါ့။ Aဲဒီဆိုင္ကေလးကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ မနီးမေ၀းမွာ ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ေတြ..
ထံုးျဖဴေစတီေလးေတြန႔ဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေလးေတြကို ပခံုးေပၚ ထမ္းထားတဲ့ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕
ၾကာAင္းေတာင္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္AေနAထားနဲ႔ လဲေလ်ာင္း ေနတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
Aဲဒီဆိုင္ေလးရဲ႕ Aျပင္ဘက္က စားပြဲကို က်မ ေရြးထိုင္ေလ့ရွိပါတယ္။

Aဲဒီတုန္းက စိန္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးက ေက်ာင္းနဲ႔နီးနီးက Aေကာင္းစားလို႔ ေျပာရမယ့္

တခုတည္းေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေပါ့။ ယိုးဒယားျဖစ္ မုန္႔မ်ိဳးစံုရတယ္.. မနက္စာ
ထမင္းေၾကာ္.. စမူဆာ.. ပဲနံျပား.. ေကာ္ျပန္႔ေ ၾကာ္.. Aီၾကာေကြး ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ က်မတို႔
ဆရာAုပ္စု ဆိုင္ထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ဆရာ.. ဆရာမဆိုျပီး စကားသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြန႔ဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ
ဆူညံဆူညံကို ျဖစ္သြားတာပါပဲ.. တဆိုင္လံုး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ကိုး...။ Aဲဒီေန႔က
က်မတို႔စားတာ ဘယ္သူေတြ ရွင္းလိုက္တယ္ မသိ။ စားေသာက္ျပီးလို႔ ပိုက္ဆံလည္းရွင္းေရာ..
ကေလးေတြ ရွင္းသြားျပီတ့။ဲ ဒါဟာ နယ္ေကာလိပ္ေလးရဲ႕ က်မေတြးမထားဖူးတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့
မိတ္ဆက္မႈတခုပါပဲ။ ဘားAံဟာ ထိုင္းနယ္စပ္န႔ဲ နီးတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးမို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ
ေခတ္မီတ့ဲ Aဆင္Aျပင္.. သပ္ယပ္တ့ဲ Aသြင္Aျပင္ေတြန႔A
ဲ တူ ယU္ေက်းတဲ့ AမူAယာေတြ
ရွိၾကတာေတာ့ သတိထားမိပါတယ္။

Aဲဒီေန႔ကေလးမွာမွပဲ က်မက က်မ Aနည္းဆံုး ၂ႏွစ္ေလာက္ေနရမယ္လို႔ သိထားတဲ့

ပတ္၀န္းက်င္ကေလးကို ေသခ်ာ ေလ့လာရေတာ့တာပါ။ Aဲဒီေန႔မွာပဲေပါ့။ လက္ဘက္ရည္
ဆိုင္ကAျပန္.. က်မ ေန႔လယ္စာAတြက္ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဟင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ေနတုန္း Aိမ္Aျပင္ကေန
Aေမေရ႕ Aေမေရ႕.. ဆိုတ့ဲ ေခၚသံေတြ ၾကားလိုက္တာ..။ Aဲဒီေခၚသံက Aိမ္၀ထိ ေရာက္လာမွပဲ
က်မက ငါ့ကိုမ်ားေခၚေလသလားလို႔ ေတြးမိတာပါ။ ဒါနဲ႔ Aိမ္ေရွ႕ဘက္ထြက္လိုက္ေတာ့မွ
Aိမ္၀မွာရပ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္က က်မရဲ႕ လိႈင္တကၠသိုလ္ Geology(၁၉၉၃-၉၄) က သားေတြကို ျဗဳန္းကနဲ
ေတြ႔လိုက္ရတာ။ က်မ A့ံၾသသြားမိပါတယ္။ Uီးေဆာင္လာတာက သရဲလို႔ က်မတို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့
ကေလး။ သူတို႔က ေက်ာင္းထဲမွာ က်မနာမည္သြားေမးလို႔ ေယာက်္ားေလးေဆာင္က ကေလးေတြက
က်မဆီAေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးတာ။

(ဒီေနရာမွာ သရဲေလးAေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက က်မကို Aေမလို႔ ေခၚတယ္။ ခုသူရွိရင္

Aသက္ ၃၃ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ သူက သီခ်င္းဆိုခ်င္တာ.. Aဆိုေတာ္ျဖစ္ခ ်င္တာ.. Aဆိုေတာ္ေတာင္မွ
Rock Aဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ။ ေဇာ္၀ င္းထြဋ္န႔ဲ ဟယ္ရီလင္းသီခ်င္းေတြကို crazy ျဖစ္တ့ဲ ကေလး။
သူ႕Aသံကလည္း ခပ္ကြဲကြဲမို႔ သူ႔ကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဇာ္၀င္းဖြတ္လို႔လည္း ခ်စ္စႏိုး
ေခၚၾကတယ္။ ေက်ာင္းပြေ
ဲ တြမွာ သီခ ်င္းဆိုရင္ တကယ့္ Rocker လို ဟန္ပန္ေကာင္းတဲ့ ကေလး။
Aဲဒီတုန္းက သူဆိုေနက် သီခ်င္းေတြက 'ဘာေၾကာင့္Aခ်စ္ေရ Aသည္းခြတ
ဲ ာလဲ' နဲ႔
'ေမာဟစားသူမ်ား'...။ ေက်ာလယ္ေလာက္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ၾကီးနဲ႔မို႔ သရဲလို႔ Aသမုတ္ခံရေပမဲ့
Aင္မတန္ယU္ေက်းတဲ့ ကေလးေပါ့။ ေက်ာင္းAားရက္ေတြမွာ Freelance tourist guide လုပ္ျပီး
ေက်ာင္းစရိတ္ရွာတဲ့ ကေလး။ ေနာက္ေတာ့ တကယ္ပဲ က်မနဲ႔ သားAမိေတြလိုျဖစ္သြားျပီး ေက်ာင္းမွာ
က်မနဲ႔ ကင္တီးထိုင္ဖက္လည္း ျဖစ္သြားတဲ့ ကေလးပါ။

ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၀ ေလာက္မွာပဲ က်မ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ရွိေနတုန္း သရဲကေလး သတင္းကို

ၾကားရပါတယ္။ ျမစ္ၾကီးနား ျမစ္ဆံုကို ႏိုင္ငံျခားEည့္သည္လိုက္ပို႔ရင္း Eည့္သည္က ေရဆင္းကူးတာမွာ
ေရနစ္ေတာ့ သူ ဆင္းကယ္ရင္း ေရနစ္ျပီး ကြယ္လြန္သြားတယ္တ့။ဲ က်မ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ကို
ထိခိုက္ရျပန္တ့ဲ သတင္းေပါ့။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ မွတ္မွတ္ရရ က်မ စိတ္ထိခိုက္စရာ က်မကေလးေတြရဲ႕
နာေရးသတင္းေတြ ၾကားခဲ့ရတာ တတိယေျမာက္ သတင္းေပါ့.. ပထမဆံုးက မိုးသြင္သြင္... ေနာက္
Uာဏ္မိုးေလး(ဆရာတင္မိုးသား.. ခ်ိဳသင္းေမာင္ေလး).. ေနာက္ဆံုး AဲဒီAခ်ိန္မွာ
သရဲေလးသတင္းေပါ့။ ၃ေယာက္လံုးဟာ က်မ ခ်စ္တ့ဲ.. Aင္မတန္ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိၾကတဲ့..
ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုး Aသီးသီး ရွိၾကတဲ့... ကေလးေတြပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေခတ္ေနာက္က်မႈေ ၾကာင့္
သတင္းAားလံုးကို ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ျပီးမွပဲ က်မ သိခ့ရ
ဲ တာပါ)။
Aဲဒီ သရဲေလးက Uီးေဆာင္ျပီး Aားလံုး ၈ေယာက္.. တျပံဳၾကီး.. ၾကည့္ပါUီး .. လိုက္လာၾကတာ။
Aေမ့ကို စိတ္ပူလို႔တ့။ဲ သရဲေလးက ေျပာေသးတယ္။ ဘားAံဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ Aမ်ိဳးေတြ ေနတာေလ
Aေမရဲ႕.. ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ Aေမ့ကို Aပ္ရေAာင္ လိုက္လာတာတဲ့။ သူက ကရင္လူမ်ိဳးေလ။
ျပီးေတာ့ တကယ္ပဲ သူတို႔ကို က်မေနတဲ့ Aိမ္ကေလးဆီAေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ကေလးေတြကို
သူက လူၾကီးလုပ္ျပီး က်မကို Aပ္ေနတာ။ က်ေနာ္တို႔Aေမကို ေစာင့္ေရွာက္ပါေနာ္.. တဲ့။ က်မမွာ
ရယ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ မ်က္ရည္တလည္လည္န႔ဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရ ပါတယ္။

သူတို႔ကို ဘယ္မွာ ေနရာခ်ရပါ့မလဲလို႔ က်မ ပူေနတုန္းမွာပဲ သူတို႔က "Aေမကလည္း ပူမေနနဲ႔

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ Aမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္.. Aဲဒီမွာ တည္းမွာ..၊ Aေမ Aဆင္ေျပတာ ေတြ႔ရေတာ့
စိတ္ခ်ျပီ...... တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းတက္ရမွာဆိုေတာ့ နက္ဖန္ျပန္မယ္ေလ" တဲ့။ တေနကုန္ က်မဆီ
သူတို႔ေနေတာ့ သူတို႔ကို လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ကေလးေတြလည္း က်မဆီ တေနကုန္..။ Aဲဒီ ကေလးေတြကပဲ
လိုက္ပို႔ေပးလို႔ ညေနခင္းမွာေတာ့ သရဲေလးတို႔ကိုလည္း ပို႔ရင္း က်မတို႔ရန္ကုန္သူ ဆရာမတစုလည္း
မေရာက္ရေသးတဲ့ ဘားAံရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ကန္သာယာဘက္ သြားလည္ၾကပါတယ္။
ဇြဲကပင္ေတာင္ေနာက္ခံန႔ဲ ကန္သာယာဟာ ဘားAံရဲ႕ လြမ္းစရာ ေကာင္းတဲ့
ဇာတ္၀င္ေနရာေလးတခုေပါ့။ (ေနာ္ရင္ေမႊး ရုပ္ရွင္ကားထဲမွာ ဘားAံရဲ႕ သဘာ၀Aလွကို
တ၀ၾကီးျမင္ရႏိုင္ပါတယ္)။
 (ကန္သာယာထဲက တံတားကေလး)

Aဲဒီညေနမွာမွပဲ ဘားAံေကာလိပ္မွာ က်မနဲ႔ ၃ႏွစ္လံုးလံုးဆံုရမယ့္ သားသမီးလို ျဖစ္သြား ရျပန္တ့ဲ

ကေလးေတြန႔ဲ စရင္းႏွီးသြားရတာ။ မိန္းကေလး၅ေယာက္ နဲ႔ ေယာက်္ားေလး ၃ေယာက္။ ေနာက္ပိုင္း
သရဲကေလးတို႔ ျပန္Aသြားမွာေတာ့ Aဲဒီကေလးတသိုက္ကပဲ က်မကို တကယ္
ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ Aရင္းႏွးွီၤ ဆံုး သားသမီးေတြAျဖစ္ ရွိခ့ဲၾကတာပါပဲ..။ Aားလံုး ေကာ့ကရိတ္က
ကေလးေတြေပါ့..။ (ထူးထူးျခားျခားေျပာရရင္ ဘားAံမွာ ရွိခ့တ
ဲ ့တ
ဲ ေလွ်ာက္ က်မနဲ႔ Aရင္းႏွီး ခဲ့ဆံုး
တပည့္ေတြကလည္း ေကာ့ကရိတ္က ကေလးေတြ ပါပဲ)။ Aဲဒီကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ ဘ၀ေတြဟာ
က်မရဲ႕ ျမသီလာ သက္တမ္းမွာေတာ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ျပဌာန္းထားျပီးသား စာမ်က္ႏွာေတြန ႔ဲ စာAုပ္တAုပ္ပဲလို႔ က်မ ေရးဖူးပါတယ္။ Aဲဒါကို

ကိုေAာ္ပီက်ယ္က ျငင္းတယ္.. ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ကိုယ့္ဘာသာ ျပဌာန္းလို႔ရပါတယ္.. လူက လုပ္တ့ဲ
စာမ်က္ႏွာ ေတြ ပါ.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ျပန္ျငင္းတာပဲ..။ ေနာက္ဆံုးAထိ 'ပီ' နဲ႔ က်မ ဘသူမွ
Aႏိုင္မရၾကတဲ့ Aျငင္းေပါ့..။ စာဖတ္သူေတြေရာ ဘယ္လို ျမင္လဲဟင္..။
+++++

တကယ္တမ္း စာသင္ျပီဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ က်မက

တတိယႏွစ္သမားေတြ Aတြက္ paper ၃ခု ရွိတာမွာ paper(2) ကဗ်ာပိုင္းကို သင္ရပါတယ္။ ရတု..
Aဲခ်င္း.. Aိုင္ခ်င္း.. ပ်ိဳ႕.. ေမာ္ကြန္း.. နဲ႔ ေခတ္ကဗ်ာေတြ..။ ေနာက္ ဒုတိယႏွစ္တန္း မွာလည္း Aဲဒီ
paper(2) ပိုင္းပဲ..။ Aဲသလို ေမဂ်ာတန္းေတြတင္မက ဒုတိယႏွစ္တန္း Compulsory Aတြက္လည္း
ကဗ်ာ၀င္သင္ရUီးမယ္။ က်မမွာ ျပင္ရဆင္ရမယ့္ စာေတြ Aမ်ားသား။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ
လံုးခ်င္း၀တၳဳသစ္တAုပ္('ခ်ိဳတဲ့ေတး') ထြက္ဖို႔ ကိစၥလည္း ရွိေနေသးတယ္။

(မ်က္ႏွာဖံုး-ေမာင္သီဟ)

Aလုပ္ထဲ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ တကယ္ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာက compulsory မို႔ေရာ

ပတ္သက္ ဆက္စပ္တာေတြေၾကာင့္ေရာ.. ျမန္မာစာဌာနဟာ AႏုပညာAသင္းကိုလည္း
Uီးေဆာင္Uီးရြက္ လုပ္ရပါတယ္ တဲ့။ ဒီေတာ့ တေက်ာင္းလံုး Aတိုင္းAတာနဲ႔ လုပ္တ့ဲ
ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိဳဆိုပြဲမွာလည္း က်မတို႔ခမ်ာ.. တေျပးေျပး တလႊားလႊား..။ ေရးလက္စ
"Aသံသစ္ျပတိုက္" ကိုေတာ့ လွည့္ကို မၾကည့္ႏိုင္။

Aဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာပါပဲ..။ က်မ သားဆီ ဖုန္းAဆက္..။ မာမာက.. "မျငိမ္းေရ.. မေျပာမျဖစ္လို႔

ေျပာရမယ္။ စိတ္မညစ္န႔ေ
ဲ နာ္.. ျပန္လာလို႔ မရလည္း ျပန္မလာနဲ႔..။ မာမာကေတာ့
ျပန္လာေစခ်င္တယ္.." တဲ့။ Aေၾကာင္းကေတာ့ သားAေဖ မူးယစ္Aထူးစီမံခ်က္န႔ဲ Aဖမ္းခံ
ထားရပါတယ္တ့။ဲ Aဲဒီခဏေလးမွာ က်မ ဘယ္လို ခံစားရသလဲဆိုတာ ခုထိ မွတ္မိပါတယ္။
တခုတည္းပါ... ရွက္တာ။ က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ေAာင္ Aတတ္ႏိုင္ဆံုး
မြမ္းမံေနခ်ိန္..၊ က်မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ေလးကို ေကာင္းေAာင္ Aတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီ
တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္..၊ သူက ပစၥလကၡတ္ လုပ္ရက္တယ္လို႔ က်မ ေတြးပါတယ္။ AဲဒီAခါ
မာနတရားရဲ႕ Aဆိပ္က က်မကို မာေက်ာခက္ထန္ေစခဲ့တယ္။ (AဲဒီAတြက္ ခုထိ မွားတယ္ မွန္တယ္
မစU္းစားမိေသး)။

ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ က်မ AဲဒီAပတ္ ရန္ကုန္Aျပန္မွာပဲ က်မAခ်စ္ဆံုး တUီးတည္းေသာ

ေမာင္ေလး (သားAေဖနဲ႔ကေတာ့ Aေဖာ္ေကာင္းေပါ့ .. သူလည္း ဆံုးသြားျပီေလ)လည္း စီမံခ်က္ထဲ
ဖမ္းတဲ့Aထဲ ပါသြားတာကို သိရပါတယ္။ Aေမတို႔က က်မ စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ လွမ္း Aေၾကာင္းမၾကား
ခဲ့တာပါ။ ေမာင္ေလးေရာ.. သားAေဖေရာ Aလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၇ႏွစ္.. တဲ့။ တကယ္ေတာ့
Aဲဒီေမာင္ေလးဟာ ၈၈တုန္းက Aန္တီ့ျခံထဲမွာ ေနျပီး Aန္တီစုကို ၀န္းရံခ့တ
ဲ ့ဲ
သံုးေရာင္ျခယ္လူငယ္Aဖြ႕ဲ ကပါ။ ေနာက္ပိုင္း စိတ္ေတြက်ျပီး ... ေတာ္ေတာ္ ေလလြင့္ သြားခဲ့တာ။
သူညံ့တာေပါ့ေလ..။ ျပီးေတာ့ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ ဖ်က္ဆီးမႈေပါ့။

Aဲဒါေတြဟာ က်မရင္ဆိုင္ခ့ရ
ဲ တဲ့ လက္ေတြ႔ဘ၀ျဖစ္သလို ေခတ္တေခတ္ရဲ႕ ျပယုဂ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မူးယစ္Aထူးစီမံခ်က္ဆိုျပီး တခ်ိဳ႕ကို Aဖမ္းျပေနေပမဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္
၀ျပည္နယ္ေတြဘက္ မွာက်ေတာ့ Aဲဒီ ဘိန္းကိုပဲ AၾကီးAက်ယ္ ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကား ေနတာ
မဟုတ္လား။ သူကိုယ္တိုင္ Aဲဒီ ဘိန္းခင္းေတြဘက္မွာ တာ၀န္က်ခဲ့.. သူကိုယ္တိုင္ ဘိန္းစြခ
ဲ ့ရ
ဲ တဲ့
ဗိုလ္မွဴးတေယာက္က က်မကို ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပခဲ့တာပါ။ သူ႔နာမည္ထည့္ေရးရင္ က်မတို႔ ေခတ္က
လူတိုင္းလိုလို သိတာမို႔ က်မေရးျပလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သူလည္း Aဲဒီ ဘိန္းေၾကာင့္ပဲ
ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပီမို႔လို႔ပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ Aဲလို မူးယစ္စီမံခ်က္ ဆိုတာေတြကလည္း
တကယ္ႏွိမ္နင္းတာ မဟုတ္ပါ။

(ဘာလို႔လဲဆိုတာကို ဆက္ႏြယ္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲမွာ

ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို AၾကီးAက်ယ္ ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့Aခ်ိန္။ က်မေမာင္ေလးနဲ႔ သားAေဖ တို႔ကေတာ့
ႏိုင္ငံေရးမႈလည္း မဟုတ္.. ပိုက္ဆံလည္း တတ္ႏိုင္ဆိုေတာ့ Aထဲမွာ Aက်U္းသားတိုင္း
မလုပ္မေနရဆိုတ့ဲ မိလႅာေတာင္ ကိုယ္တိုင္ မခ်ရပါဘူးတဲ့။ ေထာင္ထမင္းဟင္း မစားႏိုင္ဘူး ဆိုလို႔
ထမင္းခ်ိဳင့္ မွာေပးရသတဲ့။ ထမင္းခ်ိဳင့္က တလ ၇၀၀၀ တဲ့။ AဲဒီAခ်ိန္ က်မရဲ႕ လက္ေထာက္ကထိက
ဆရာမလစာကမွ ၁၇၀၀ပါ။ ျပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာပဲ Aိမ္ကပို႔တ့ဲ ေထာင္၀င္စာပစၥည္းေတြန႔ဲ ပိုက္ဆံကို
သံုးျပီး ေထာင္၀ါဒါေတြဆီကေန ဘိန္း၀ယ္စားလို႔ ရသတဲ့။ ရဲဘက္မွာဆို ပိုလြယ္သတဲ့.. သူတို႔ပဲ
ေျပာျပတာပါ။)

သားAေဖ ေထာင္က်တာက က်မရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ေတာ္ေတာ္ ရိုက္ခတ္ခ့တ

ဲ ာေတာ့ Aမွန္ပါ။
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြေAာက္... က်မတို႔ ျမန္မာစာ ပတ္၀န္းက်င္ထဲ..။ က်မ
ရပ္တည္ရေတာ္ေတာ္ ခက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာ့ပတ္၀န္းက်င္ထဲက
Aမ်ိဳးသမီးေတြAေပၚ ခြဲျခားသတ္မွတ္တ့ဲ Aက်င့္ (discrimination)ကို က်မ ေတာ္ေတာ္
မုန္းသြားခဲ့တာပါ။ 'သူ႔ေယာက်္ား ဘိန္းစြေ
ဲ လာက္ေAာင္ သူက ဘာေတြ စိတ္ညစ္ေAာင္ လုပ္လဲမွ
မသိတာ' .. 'တပည့္ေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔...' ဆိုတာမ်ိဳးက စျပီး 'ေယာက်္ားကို ဂရုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခ်င္တာ
လုပ္ေနတာကိုး' ဆိုတ့ဲ Aထိေပါ့။ လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ၾကတာ။ Aဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာတုန္းက
က်မ ခံစားရတာေတြ ဘယ္ေလာက္ ပူေလာင္ခ့သ
ဲ လဲ.. ျပန္ေတြးရင္ ခုထိ လတ္ဆတ္ဆဲ ပါ..။
Aဲဒီကာလေတြထဲ ကဗ်ာေရးမိရင္ေတာင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္လွတ့ဲ ကဗ်ာေတြပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
Aေရာင္ဆံ႔ြ

ရင္ထဲ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ နာက်င္

ေၾကကြဲတမ္းတ ရက္မ်ား ညမ်ား
တရြတ္တိုက္ ေမ်ာပါ ေရြ႔လ်ား
ေျပးလႊားလာၾကသမွ် ဓားသြားလွံခ်က္ေတြ
ငိုေၾကြးတိုင္တည္ရာ ေကာင္းကင္ျပင္ျမင့္မား
Aေ၀းၾကီးက သူ႔ဆီ
ႏွလံုးသားကို ခိုစီးလို႔ လိုက္ပါသြား
ျမင္ရဲ႕လားAခ်စ္ေရ.......
မင္းAနားက Aရိပ္တခုကို
Aဲဒါ.. ရူးသြပ္ေနတဲ့ ၀ိUာU္
မင္း စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တ့ဲ ဆံတပင္..
မင္း လက္ခံမယူရဲတ့ဲ သစ္တပင္..
မင္း ျဖတ္ေတာက္ခုတ္ထစ္ရမယ့္ ႏြယ္တပင္..။
+++++

Aဲဒီတေခါက္ ဘားAံျပန္လာေတာ့ က်မ ေနရထိုင္ရတာ နည္းနည္း ပိုခက္လာသလိုပါပဲ။ သားAေဖ

Aဖမ္းခံရ တာက ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္တ့A
ဲ ျပင္ က်မတို႔က လူသိမ်ားေတာ့ သူ႔သတင္းကလည္း
သိတ့သ
ဲ ူမ်ားတာေပါ့။ ဒါဟာ ဖံုးကြယ္ထားစရာ ကိစၥေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
ဘားAံေက်ာင္းေသးေသးေလးထဲ ရန္ကုန္ကလာတဲ့သူAခ်င္းခ်င္း.. ဆရာမတခ်ိဳ႕... က်မကို
ဆက္ဆံပံုေတြက စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ Aင္းး ဘာတဲ့ 'ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုေတာင္ မထိန္းႏိုင္တ့ဲ
မိန္းမ' ဆိုပ.ဲ .။ ေယာက်္ားဆိုတာ မိန္းမက ထိန္းမွ ရမယ့္ သတၱ၀ါလား.. စU္းစားစရာပါ။ ဒီၾကားထဲ
က်မနဲ႔ တခါမွေတာင္ ခင္ခင္မင္မင္ မေပါင္းခဲ့ဖူးပါဘဲန ႔ဲ "ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ေစာင့္ေရွာက္မွ
ေတာ္မယ္ထင္တယ္"လို႔ ေျပာတတ္တ့ဲ ေယာက်္ားသားေတြလည္း ရွိေသး.. Aမယ္မင္းး။

ေသခ်ာတာေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္ေတြထဲ က်မ စိတ္ထဲမွာ ၾကီးစိုးသမွ်က ခါးခါးသီးသီး Aံဖတ္ေတြ။ Aသက္

၃၀Aရြယ္ မိန္းမတေယာက္.. ဘယ္ေလာက္Aတိုင္းAတာထိ ရင့္က်က္ႏိုင္သလဲ.. က်မ မသိ..။
ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ျဖစ္ျပီးေတာ့... တဲ့။ ဘာျဖစ္လဲဟင္.. ေက်ာင္းဆရာမဆိုရင္ ဘ၀ကို
နာနာက်င္က်င္ မခံစားရ ဘူးလား.. Aသည္းမကြရ
ဲ ဘူးလား..။ AလဲလA
ဲ ျပိဳျပိဳ မရွိရဘူးလား..။ က်မ
မသိ။ (မွားတယ္လို႔ ေျပာလည္း ရတယ္ထင္ပါရဲ႕.. မွန္တယ္လို႔ ေသခ်ာ က်ိဳးေၾကာင္းျပျငင္းရင္လည္း
Aရသား.. ဒါေပမဲ့ က်မက ျပန္ရွင္းျပဖို႔ ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ပ်င္းတတ္သူ)။

စိတ္ညစ္သမွ်.. သားကို လြမ္းသမွ်.. ပိုက္ဆံ မရွိတာေတြAတြက္ စိတ္ညစ္သမွ်.. ည ည ..

Aေဆာင္ေရွ႕ ဆရာမေတြ ေက်ာင္းသူေတြAလယ္မွာ ဂစ္တာ ထိုင္တီး..။
ငါ ထာ၀စU္ မတည္ျငိမ္ မိုးတိမ္လို
ဂ်စ္ပစီလို မရပ္မနား ခရီးနွင္ေန
ဂငယ္ေကြ႔ေတြ Aျပည့္နဲ႕ လမ္းေပၚမွာ
ငါေလွ်ာက္ခ့မ
ဲ ိျပီေလ..

ဘ၀က Aေျပာင္းႀကီး ေျပာင္းလဲခ့ဲ

မရည္ရြယ္တာ Aကုန္လံုး ျဖစ္လာတယ္
ႀကိဳတင္ကာ ဇာတ္ညႊန္း ဖတ္မလာသူ
ဘ၀ဟာ မင္းသားတစ္ေယာက္လိုပ.ဲ .

Aရာရာဟာ Aခ်စ္ေရ.. မတည္ျငိ္မ္ဘူး

ငါေနထိုင္လာတဲ႕ နွစ္က သံုးဆယ္
မယံုနိုင္ဘူး... ရုပ္ရွင္ ႀကည္႕ရသလို
ဘ၀က ဆန္းႀကယ္တယ္.... .....
လို႔ ဆိုေကာင္းခဲ့တ့ဲ ညေတြေပါ့။ သူမ်ားေ၀ဖန္စရာ တခုက တခါတခါ စီးကရက္ေသာက္ (သိပ္ေတာ့
နည္းပါတယ္)။ ျပတင္းေပါက္ေတြကေန ခပ္မ့မ
ဲ ့ဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကရင္ ဟားတိုက္ရယ္ျပမိ။ ဒီရက္ေတြထဲ
တပည့္ေတြ.. သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မ Aားငယ္မွာစိုးလို႔တ့ဲ Aလွည့္က် လာလည္ၾကတာ.. (ခက္မာတို႔
မမိုခ်ာ့တို႔....)။ တကယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ က်မနဲ႔ ထပ္တူ ခံစားၾက..။ ေဇယ်ာလင္းကေတာ့
သူခ်စ္တ့ဲ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္Aတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခံစားျပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးတယ္။ သူေရးတဲ့
ကဗ်ာဖတ္မွပဲ ကိုယ့္ဘ၀ကို Aေမာတေကာႏိုင္လွတ့ဲ သနားစရာလို႔ ျမင္မိတာ။ ဖတ္ၾကည့္ပါUီး။
Aဲဒီကဗ်ာကို ၉၈Aခ်စ္ကဗ်ာ စာAုပ္ထဲ ထည့္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။
ေမၿငိမ္းAတြက္ Aခ်စ္×ရက္စက္တ့ဲ ထိုးဇာတ္
ေဇယ်ာလင္း
ရထားဟာ AၿပီးAပိုင္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္AၿပီးAျပတ္ ရွင္းပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပဲ။ Aေဝးမွာ
ေခြးေဟာင္သံေတြ ဝိုးတဝါး။ သံလမ္းေတြက ဒဏ္ရာစိမ္းတခုရ့ဲ ပုံ ေျပာျပတယ္။ Aဲဒီညက
မီးေခ်ာင္းေတြကလည္း Aထူးရက္စက္ၾကသလို။ ပုံဟာ သူ႔လည္ပင္းကို လာေခြပတ္။
စကားလုံးေတြဟာ Aမႈန္႔ေတြ ေၾကြက်ၿပီးရင္း။ ဝန္ခံလိုက္ ဝန္ခံလိုက္ ဝန္ခံလိုက္။ Aဲဒါ
ၿပီးၿပီးခ်င္းရန႔ံပ ါးပါးေလးဟာ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြလုိ Aလိပ္လုိက္ Aလိပ္လိုက္။ ရဲရင့္တ့ဲ မာလိန္မွဴး၊
သူ႔လက္ထဲက ျမတ္ႏိုးသေဘၤာေလး မျမဳပ္ေAာင္ Aင္တိုက္Aားတိုက္ ျဖည့္စြမ္း။ သေဘၤာေလးဟာ
သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ။ ဒါကုိ စိတ္ကူးၾကည့္ ပါေလ။ Uၾသသံဟာ ညႀကီးထဲ ေAာ္ေAာ္ေခၚေနေလရဲ့။ ခ်စ္သူ
ႏွစ္Uီးခမ်ာ ကံေခ။ သူတို႔ဆီက ၾကယ္လဝန္းရဲ႕ ဘာသာစကား သိမ္းခံလုိက္ရရွာတယ္။ နာက်င္မႈရဲ႕
စူးရွတ့ဲ Aလင္းထဲ နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ သူမရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို သူေငးက်န္။ က်ေနာ့္ေပၚ ပုံေသလုိ
သူလာပိက်။ Aဲဒီ သံလမ္းနံေဘးမွာပဲ သူ႔ကိုထားခဲ့တယ္။ ဇာတ္လမ္းဟာ ေထာင့္ထဲဝင္ေခြလွဲAိပ္။
Aခ်ိန္ကား ေတာင္ပံက်ဳိးတဖက္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဇာတ္မသိမ္းတတ္ရွာစြာ Aရာခပ္သိမ္း ဆိတ္သုU္းလြန္
Uယ်ာU္တခုရ့ဲ ေလေသထဲ Aက္ၿပိဳကြဲ တဝဲလည္လည္။ ဒီမွာ သမိုင္း ဆုံးတယ္။ Aလွ်ံပယ္ Aဓိပၸာယ္မ့ဲ/
လုံးဝUႆုံAေၾကာင္းAရာ ခ်ဳိးေကြ႕။ မမ်ဳိခ ်ႏိုင္တ့ဲ Aမွန္တရားဟာ ပထမဆုံး မနက္စာနဲ႔ သူမေရွ႕မွာ
Aငိုက္မိ။ ေနာက္ဆုံးသတင္း- သူ႔ကိုယ္သူ မိုးခ်ဳပ္ခ်လုိက္သတဲ့။ ထိုးဇာတ္ဟာ
တကယ့္Aျဖစ္Aပ်က္ထက္ ရက္ရက္စက္စက္ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ေၾကကြဲျပ။ တလုံးတလုံးစီမွာ သူမရဲ့ ပုံေတြ
Aတြဲလိုက္ သီးၿပီး မ်က္ဝန္းထဲ ျပြတ္ခဲ။ ဒီAျဖစ္Aပ်က္ေတြရဲ႕ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စU္ သဘာဝမက်မႈကို က်ေနာ္
ေမ့ခ်င္ေယာင္မေဆာင္ႏိုင္ျခင္း သည္လည္း တေၾကာင္းတပါဒ။ ဒီထက္ေAးစက္တ့ဲ ဒီဘက္ ရင္ခြင္ထဲ
ပန္းစၾကာမွန္ေျပာင္း Aပိုင္းပိုင္းAစစေတြကို ေထြးေပြ႕ ထိုးစိုက္ခ်လုိက္တယ္။ ခင္ဗ်ားသိခ်င္တာ သူမ
မဟုတ္လား။ Aလားတူ သူမမ်ားရဲ့ ခ်ဳပ္ရိုးထဲမွာ။ ။
+++++

တကယ္ေတာ့ က်မမွာလည္း Aားနည္းခဲ့တာေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ က်မက Aရြဲ႕တိုက္ခ်င္တ့ဲ

UာU္ရွိတယ္။ မာန္တက္တယ္။ လူပါး၀တယ္ေလ..။ AဲဒီAခါ Aလုပ္ေတြ ဖိလုပ္.. ဆိုးတာက
ျမိဳ႕က်U္းက်U္းေလးထဲက ေက်ာင္းက်U္းက်U္းေလးရဲ႕ ယU္ေက်းမႈဟာ က်U္းက်U္းေလး
ျဖစ္ေနတတ္တာကို ထည့္မတြက္တတ္တာပဲ..။ Uပမာ.. က်မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြေၾကာင့္ေပါ့။ (ဘယ္သူမွ
Tag မလုပ္ေသးလို႔ ညံ့တာေတြ မေရးျဖစ္ေသးတာ ခု Tag Uီးမွလို႔ စိတ္ကူးရတယ္)။ က်မက ဘယ္လိုမွ
ေရကူးသင္လို႔ မရ..၊ စက္ဘီးစီး ကားေမာင္း သင္လို႔မရ..၊ သခ်ၤာ Aဂၤလိပ္စာ ညံ့၊
ကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္AပါA၀င္ သိပ္ပံပ ညာရပ္ေတြမွာ ညံ့၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တ့ဲ သီခ်င္းသံၾကားရင္
လိုက္မဆိုဘဲ မေနႏိုင္တာမ်ိဳး၊ လူေတြကို ေယာက်္ား မိန္းမ ခြမ
ဲ ျမင္တတ္.. ဆရာ တပည့္.. ဆင္းရဲ
ခ်မ္းသာ... ခြမ
ဲ ျမင္တတ္ဘဲ လူလို႔ပဲ ျမင္တ့A
ဲ တြက္ တန္းတူ တေျပးညီဆက္ဆံတတ္တာ..။
ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ျပီးေရာ.. ေခါင္းမာတတ္တ့ဲ Aက်င့္ကဆိုး... ဆိုသလိုပါပဲ။ Aဲဒါေတြက က်မ
ညံ့ခ်က္ေတြ Aျဖစ္.. က်မကို Aျမဲ ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာျပခ်င္တာက က်မက စက္ဘီး မစီးတတ္.. ေနာက္ကေတာင္မွ ေသခ်ာ စနစ္တက်

လိုက္မထိုင္ တတ္တ့A
ဲ တြက္ တပည့္ေတြ ေနာက္ကပဲ လိုက္ရပါတယ္။ (ဘားAံေရာက္မွ
စက္ဘီးေနာက္က ေသခ်ာ လိုက္စီးဖူးတာမို႔ ၄ခါေလာက္ ျပဳတ္က်ပီး တခါမွာေတာ့ ေမးေစ့ပါ
ကြသ
ဲ ာြ းခဲ့ဖူးပါေသးတယ္)။ ဆိုေတာ့ မ်ားေသာAားျဖင့္ ေယာက်္ားေလးေတြ ေနာက္ကေပါ့။ Aဲလို
လိုက္ရင္လည္း က်မက လူေရြးေသးတယ္ (ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းလိုပ)ဲ Aရပ္ရွည္တ့သ
ဲ ူကမွာ ေျခ ေထာက္ဖို႔
လြယ္တာမို႔ က်မAတြက္ Aႏၱရာယ္ နည္းတယ္ဆိုျပီး Aရပ္ရွည္တ့ဲ သူနင္းတဲ့ စက္ဘီးနဲ႔မွ
လိုက္ပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ဆို လံုး၀မလိုက္.. ေၾကာက္လို႔။ ဒီေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးမွာ
ဆရာမတေယာက္ ေက်ာင္းသားေတြ စက္ဘီးေနာက္က လိုက္တယ္ဆိုတာက က်မနဲ႔ က်ေတာ့ 'Aဲဒီ
တခုလပ္ ဆရာမက...' လို႔ နာမ၀ိေသသန ပါလာပါတယ္။ က်မကလည္း လမ္းခပ္မ်ားမ်ားေလ..။
ဘားAံရဲ႕Aနီး၀န္းက်င္ဆို Aကုန္သြားခ်င္ေတာ့တာ။ သာမညေတာင္ ကိုသာ နည္းနည္းေ၀းလို႔ ကားနဲ႕
သြားတာ။

ဘားAံန႔ဲ ၄မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေတာင္ကေလးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုလည္း ဆရာေတာ္ Uီးပညာသာမိ

(ေတာမွီရဟန္း)နဲ႔ စကားေျပာရတာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ခဏခဏ သြားတာပဲ။ ေနာက္
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ေက်ာင္းကေန ၁၀မိုင္ေလာက္သြားရတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာAေၾကာင္းတခု
ရွိတ့.ဲ . Aင္မတန္လွတ့.ဲ . ဇြဲကပင္ ေတာင္ေျခက ေရတံခြန္ဆီလည္း မၾကာခဏ သြားတာပဲ (ေနာက္ပိုင္း
post တခု သပ္သပ္ေရးပါ့မယ္)။
 (ေရတံခြန္Aသြားလမ္းေပၚက ျမင္ရတဲ့ ဇြဲကပင္)

ျပီးေတာ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ကိုပဲ မတူတ့ဲ လမ္းႏွစ္ဘက္ကေန ခဏ ခဏ တက္တာမ်ိဳးလည္း

လုပ္ေသးတာ။ ေနာက္.. ကန္သာယာဘက္.. ကုန္းထိပ္(ရံုးကုန္း)မွာ.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္
သြားထိုင္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ေသးတာ။ Aျမဲတမ္းကေတာ့ မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလး တပည့္ေတြန႔ဲ..
သူငယ္ခ်င္း ဆရာမတေယာက္ ဆရာတေယာက္ေတာ့ Aျမဲပါတာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း
တမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာပဲ။ Aဲဒီတုန္းက က်မAတြက္ေတာ့ Aဲလိုေျပာတဲ့သူေတြကို Aံ့ၾသတာပါပဲ..။

AဲဒီAခါ စိတ္ညစ္သမွ် စိတ္ရႈပ္သမွ် Aလုပ္ေတြခ်ည္း ဖိလုပ္တာပဲ..။ ေက်ာင္းတြင္း activities

ေတြဆိုလည္း က်မေျခ က်မလက္ပဲ။ စာAုုပ္ကိစၥ Aေရးၾကီးလို႔ ရန္ကုန္ဆင္းရတာနဲ႔
ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ Aခ်ိန္ေတာင္ မေလာက္။ AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာ.. ဘယ္သူေတြ စကားတင္းဆိုေနလဲ..
မသိတခ်က္ သိတခ်က္..။ စိတ္ေတြြ ပံုမွန္မဟုတ္ဘဲ ကစU့္ကလ်ား ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရပါမယ္။
တခါတခါ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပါက္ကြဲျပီး ၾကိဳးတုတ္တုတ္တေခ်ာင္းကို
ရေAာင္ရွာျပီး ထုတ္တန္းမွာ Aၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ည္မိတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္ေတြကို
ျပန္ေတြးမိရင္ မ်က္ေစ့မွိတ္ Aသက္ျပင္း ျပင္းရွဴထုတ္ျပီး ေခါင္းကို နာနာခါမိတာ.. ခုထိ။ ျပီးရင္
ကဗ်ာတပုဒ္ကို မက္မက္စက္စက္ သတိရတယ္။
ေသာကခြက္၃၀

Aနာတရလက္မ်ား တုန္ရီေနၾက
Aႏွစ္၃၀ျပည့္ ေသာက္ေရAိုးထဲ
ေရတခြက္ ႏွစ္ယူခပ္လိုက္တ့A
ဲ ခါ
ပ်စ္ခၽြဲခ ၽြဲေသာကေတြ ပါလာတယ္
ခြက္Aျပည့္။

သြန္ခ်ပစ္လိုက္ရင္လည္း
Aႏွစ္၃၀လံုးလံုး ျပဳစု ကုသခဲ့ရတဲ့
ႏွလံုးသား ဆံုးရႈံးမယ္၊
မက္ေလာက္စရာမရွိေပမဲ့
ဒါပဲရလဒ္ျဖစ္ေလတဲ့
Aတိတ္ေတြ ဆံုးရႈံးမယ္၊

Aၾကိမ္ၾကိမ္Aလီလီ
ကြန္ေပါင္းတင္ခ့ရ
ဲ တဲ့
ေဟာဒီမ်က္ႏွာၾကီး Aရွက္ရေပလိမ့္။
ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္ရင္လည္း
မနက္ျဖန္ေတြက
ေရာက္မလာေသးခင္
ေျခာက္ေသြ႔ႏွင့္ၾကျပီး
မကမ္းလွမ္းရေသးတဲ့ ခ်စ္သူက
ရင္ကို ဟက္တက္ခြဲဖို႔ ၾကံစည္Uီးမယ္၊

သူပဲ ကိုယ့္Aမိ
သူပဲ ကိုယ့္Aဖ လုပ္ခ့ရ
ဲ တဲ့
စိတ္ကူးယU္Aနာဂတ္ၾကီး
တြန္႔လိမ္ေခြေပ်ာ့
ေလေလ်ာ့ႏွင့္ေပလိမ့္။

ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ရဲ႕
Aဲဒီ ဆိတ္ျငိမ္သေယာင္ေယာင္
၃၆၅ၾကိမ္ေျမာက္ညေတြေပါ့
ငါ့ကိုညိွဳ႕ျပီး မ်ိဳခဲ့ပံုမ ်ား
စုန္းစုန္းၾကီး ျမဳပ္ခ့တ
ဲ ာ Aၾကိမ္၃၀
ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ
ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့
ေသာကခြက္ျပည့္က ၃၀။ ။

(စန္းUီး)
ၾကည့္ပါUီး.. က်မတို႔ ေခတ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ.. ရင္ခုန္သံေတြ ဘာသာစကားေတြ တူေနၾကတာ။
Aားလံုးရဲ႕ သက္တမ္း ၃၀မွာ ဘာမွ Aႏွစ္သာရ တန္ဖိုး မေတြ႔ရ။ မရေသးတာေတြကိုေတာင္
ၾကိဳဆံုးရႈံးႏွင့္ေနရတဲ့ ေခတ္ထဲက ဘ၀ေတြ။ ၁၉၉၅ ဟာ.. က်မရဲ႕ ေသာကခြက္ ၃၀ျပည့္ႏွစ္ေလ..။

Aဲဒီႏွစ္ ဇြန္ ဇူလိုင္ ၾသဂုတ္ရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြက က်မAတြက္ ခါတိုင္းလို မေAးျမႏိုင္ခ့ပ

ဲ ါ။ AဲဒီAခါ
က်မက ဘ၀ဆိုတာ ျပဌာန္းခံရျပီးသား စာမ်က္ႏွာလို႔ ယူဆေတာ့တာေပါ့။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ၾကယ္သီးမ်ား

သစ္ပင္ေတြရဲ႕ ေၾကကြဲမႈ
သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္က ေစြေစာင္းေစာင္း
ျခံစည္းရိုးကိုသာ ေတြေတြၾကီးေငးစိုက္
Aကုန္လံုး မိုက္မဲခ့ၾဲ ကေလတယ္.... တဲ့။

Aခုေတာ့
AသီးAပြင့္ေတြ ဆြံ႕A
ေကာင္းကင္မွာပဲ ၾကယ္ေတြ တြဲတိတြဲေလာင္းက်
ပိုပိုျပီး လင္းထိန္ခ့ရ
ဲ ျပီ
ရွက္တတ္သူေတြခမ်ာက
Aဲဒါေတြ ခူးျပီး ဆြဲဆြဲေစ့ေနရေတာ့ရ့။ဲ

(စန္းUီး)
+++++

AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာတုန္းကေတာ့ လူငယ္ေတြကို တင္းမျပည့္က်ပ္မျပည့္ ပညာေရးေပးေနတဲ့Aထဲ

ကိုယ္လည္း တရားခံတေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကို က်မ မရိပ္မိခ့ပ
ဲ ါဘူး။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ဟုတ္လွျပီလို႔ တကယ္ ထင္တာ။ ကေလးေတြကို စာျပန္သင္ေ ပးႏိုင္ဖို႔ က်မ Aမ်ားၾကီး
ၾကိဳးစားတယ္လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုတာေလ။ တတန္း ၆လတာ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္Aတြက္
ျပဌာန္းစာနည္းနည္းေလးကို ၀မ္းစာခပ္မ်ားမ်ားသြပ္ျပီး ကေလးေတြဆီ က်မ Aေရာက္
ေပးႏိုင္ခ့တ
ဲ ယ္လို႔လည္း ယံုခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်မကေလးေတြဟာ Aဲဒီ စာသင္ကာလ ေလးထဲ သူတို႔
ရပိုင္ခြင့္ရွိသေလာက္ က်မဆီက ရခဲ့တယ္လို႔လည္း ယံုတယ္။ AဲဒီAတြက္ေတာ့ က်မ တသက္လံုး
စိတ္ခ်မ္းသာ လိပ္ျပာသန္႔ႏိုင္ခ ့ပ
ဲ ါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခုပဲ.. က်မက သူတို႔ေလးေတြကို ကန္႔သတ္ ထားတဲ့
ေဘာင္ေတြထက္ ေက်ာ္လြန္ေAာင္ မေပးႏိုင္ခ့တ
ဲ ာကိုေတာ့ Aားမရပါ။

ဗဟုသုတ၀မ္းစာနည္းပါးတဲ့ ကေလးေတြကို စာမဖတ္လို႔ စိတ္ေတြတို.. ဖတ္စရာစာAုပ္ေတြ ရွာေပး..

ေဆြးေႏြးခိုင္း.. ဒါေပမဲ့ ကေလးတိုင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ Aခ်ိန္က်ေတာ့ မေပးႏိုင္ခ့။ဲ ကိုယ့္ကို
Aမီလိုက္တ့ဲ ၾကိဳးစားတဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ Aထူးတလည္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္
မြမ္းမံေနမိခ့တ
ဲ ာကလည္း မ်က္ႏွာလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ..။ က်မကိုယ္တိုင္ Aဲေလာက္ပဲ
တတ္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာ။ ကေလးAမ်ားစုကေတာ့ ထံုးစံAတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သတ္မွတ္ထား သေလာက္
စာသင္မယ္.. Aခ်ိန္တန္ စာက်က္ စာေမးပြဲေAာင္ ဘြ႔ရ
ဲ ေပါ့။ Aဲဒါမ်ိဳးေတြကို Aားမရလွေပမဲ့ က်မ
မတတ္ႏိုင္ခ့။ဲ AဲဒီAေၾကာင္းကို "ေမာင္ထူးျမတ္ဖ တ္ဖို႔ ေရးတဲ့စာ" ဆိုျပီး ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္
ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ (ဒီမွာ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္)။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီတုန္းက ခိုးခ်တာ ေတြ ဆရာ ဆရာမAေပၚ
မေလးမခန္႔ လုပ္တာမ်ိဳးေတြ မရွိတာကေတာ့ တကၠသိုလ္န႔ဲ တူေနေသးတဲ့ ျပယုဂ္ ေတြပါ။

ဒါေပမဲ့ AဲဒီAခ်ိန္.. တကယ္တမ္းမွာ ဘားAံက ကေလးေတြရဲ႕ သနားစရာေကာင္းတဲ့ Aျဖစ္ေတြ..

ေျပာျပခ်င္ ပါေသးတယ္။ Aဲဒါကေတာ့ ဆရာဆရာမေတြန႔ဲ ပတ္သက္တ့A
ဲ ပိုင္းပါ။ ဘားAံေကာလိပ္မွာ
ေမဂ်ာဘာသာ ၈ခု (ျမန္မာစာ၊ သမိုင္း၊ ပထ၀ီ၊ သခ်ၤာ၊ ရူပ၊ ဓာတု၊ သတၱေဗဒ၊ ရုကၡေ ဗဒ)ေတြAတြက္
ဆရာဆရာမAားလံုးေပါင္းက ၅၀ မျပည့္ပါဘူး။ Aဲဒီထဲမွာ နယ္ခံက ၁၀ေယာက္ မျပည့္ပ ါဘူး။ ဆိုေတာ့
က်န္တ့ဲ ဆရာဆရာမေတြက ရန္ကုန္ကပါ။ ရန္ကုန္မွာ မိသားစုေတြ ထားခဲ့ရျပီး တာ၀န္လာ
ထမ္းေဆာင္ေနရသူ ေတြေပါ့။ ဘားAံန႔ဲ ရန္ကုန္က ၅နာရီစာေလာက္ပဲ လွမ္းေလေတာ့
ဆရာဆရာမAမ်ားစုက Aပတ္တိုင္း ရန္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔လယ္ေလာက္ဆို ျပန္ၾကျပီး
တနလၤာေန႔ ၁၁နာရီေလာက္ Aမီ ျပန္လာၾကပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းကေတာ့ စေန တနဂၤေႏြမွာ
မိသားစုဆီျပန္ရင္း က်ဴရွင္သင္တ့ဲ Aလုပ္တို႔ တျခား တြဲလုပ္ထားရတဲ့ Aျပင္Aလုပ္ကေလးေတြ (က်မ
စာAုပ္ကိစၥ စာေရးတဲ့ ကိစၥ လုပ္သလို) လုပ္ဖို႔ ျပန္ၾကတာပါပဲ။ လစာနဲ႔မွ မေလာက္ေတာ့လည္း Aဲလိုပဲ
လုပ္ၾကရတာပါပဲ။

Aဲဒီေနရာမွာ ျပႆနာက တခ်ိဳ႕ ဆရာဆရာမေတြကေတာ့ ဘားAံမွာ ႏွစ္ပတ္ဆက္တိုက္ ေန..

ကေလးေတြကို စေနတနဂၤေႏြေတြမွာပါ Aခ်ိန္ပိုေခၚ သင္ျပီးေတာ့ ေနာက္ ၂ပတ္လံုး
ရန္ကုန္ျပန္ေနၾကတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕မ်ား ဘယ္ေလာက္ လြန္သလဲဆို တလ ႏွစ္လထိ ဘားAံကို
ျပန္မလာေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္မွာ ေနလိုက္ၾက တာပါပဲ။ ကေလးေတြခမ်ာ ၃လစာသင္ရိုးကို
၂ပတ္ေလာက္န႔ဲ မႏိုင္ရင္ကာ သင္ၾကရ။ နားမလည္လို႔ စာေမးမယ္ လုပ္ေတာ့ Aဲဒီ ဆရာ ဆရာမက
မရွိ။ ကေလးေတြခမ်ာ ေခတ္စနစ္ရဲ႕သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ၾကရတာ.. ဓားစာခံေတြလို။ AဲဒီAခါမွာေတာ့
Aဲဒီလို ဆရာ ဆရာမေတြန႔ဲ ေဒၚေမျငိမ္းက ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ က်မက Aဲဒီ
ဆရာဆရာမေတြကို သြားေတြ႔ျပီး ကေလးေတြရဲ႕ Aေျခေနကို ေျပာျပေတာ့ က်မကို ကိုယ္န႔ဲ မဆိုင္တ့ဲ
Aလုပ္ လုပ္တယ္တ့။ဲ (က်မကေတာ့ Aဲဒါဟာ က်မAပါA၀င္ ဆရာဆရာမတိုင္းရဲ႕ Aလုပ္လို႔
ထင္တာပါပဲ)။ "က်မက ျပန္စရာAိမ္မရွိတိုင္း.. Aိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မရွိတိုင္း..." ဆိုတာလည္း
ပါပါေသးတယ္။ က်မမွာ လူကလည္း ငယ္ေသး.. မာနကလည္း တံခြန္ထူတတ္တ့ဲ Aရြယ္ဆိုေတာ့
စိတ္ေတြတ.ို . ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေပါ့။ ဘားAံေကာလိပ္ရဲ႕ ငပြၾကီးေပါ့။

တခ်ိဳ႕မ်ား ဘယ္ေလာက္ဆိုးသလဲဆို က်မကိုက်ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ရင္ဆိုင္မေျဖရွင္းဘဲန႔ဲ က်မကပဲ

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္လို႔ ေယာက်္ားကို ရဲလက္Aပ္ခ့တ
ဲ ာဆိုတာမ်ိဳး မဆိုင္တာေတြ
ေနာက္ကြယ္မွာ ေလွ်ာက္ေျပာေသး။ က်မ ဒါေတြေျပာျပေနတာဟာ သူမ်ားကို Aျပစ္တင္
Aပုပ္ခ်ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကံဳရတတ္တ့ဲ Aျဖစ္ေတြမို႔ပါ.. ျပီးေတာ့
Aဲလို ရင္ဆိုင္ရတဲ့သူေတြ Aခ်င္းခ်င္း ေျဖသိမ့္ႏိုင္ေAာင္ပါ..။ ဒါေတြဟာ က်မ
တေယာက္တည္းၾကံဳရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဇယ်ာလင္းေျပာသလိုဆို.... Aလားတူ သူမမ်ားရဲ့
ခ်ဳပ္ရိုးထဲမွာ။ က်မတို႔ရဲ႕ Aဲလို ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ နဂို စိတ္Aခံမခိုင္မာလို႔ စိတ္က် ေလလြင့္သြားရတဲ့
လူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ (ပတ္၀န္းက်င္ဂယက္တခုတည္းသက္သက္ေၾကာင့္လို႔ မဆိုလိုပါ)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ တာ၀န္မေက်သူေတြသာ ရွက္စရာလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ကို္ယ္လုပ္ႏိုင္တာ

Aားလံုးလုပ္မယ္ ဆိုတ့ဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္န႔ဲ Aခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ။ AဲဒီAခါ
ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ႕
ခုေတာ့
မဂၤလာတရားနဲ႔Aညီေလ
ငါးAပုပ္စားရေပမဲ့
ျဗဟၼစိုရ္တရားလက္ကိုင္ထားလို႔
ဘယ္သူေတြမ်ား ငါးAပုပ္စားရလို႔
ျဗဟၼစိုရ္တရားလက္ကိုင္ထားႏိုင္ခ့လ
ဲ ို႔လဲ..
ဆိုတာေလးပဲ ေတြးေတြးျပီး မာန္တက္ရ..။ ဒါမွပဲ ဘ၀ထဲ ေနေပ်ာ္ ေတာ့တာ။

+++++

ဒီလိုန႔ဲ ၁၉၉၅ ဒီဇင္ဘာထဲမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုပြဲလုပ္မယ္တ့။ဲ Aဲဒီစိန္ရတုပြဲဟာ နည္းနည္း

Aျငင္းAခုန္မ ်ားရတဲ့ ပြဲေပါ့။ စစ္Aစိုးရလုပ္ေပးတဲ့ စိန္ရတုကို AသိAမွတ္ ျပဳမလား.. မျပဳဘူးလား
ဆိုတာေတြေပါ့။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကလည္း ဂုဏ္ေတြလုပ္ျပီး စိန္ရတုပြဲၾကီး လုပ္ေပးမယ္..
စိန္ရတုခန္းမၾကီး ဖြင့္ေပးမယ္ရယ္လို႔ ဟန္တျပင္ျပင္ေပါ့။ စိန္ရတု Aေဆာက္AAံုၾကီးAတြက္
လိုင္းေပါက္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀န္ထမ္းAိမ္ယာေတြကို ဖ်က္ထားတဲ့ Aခ်ိန္။ ရန္ကုန္တိုင္းထဲက
တခ်ိဳ႕ျမိဳ႕နယ္ေတြ (ေျမာက္Uကၠလာတို႔ ေျမာက္ဒဂုံ ေတာင္ဒဂုံတို႔) က ကေလးေတြကို လယ္ကြင္းထဲမွာ
ဒဂံုတကၠသိုလ္ဆိုတာၾကီး စဖြင့္ျပီး တက္ခိုင္းထားျပီျဖစ္တ့ဲ Aခ်ိန္။ ေဆးတကၠသိုလ္ေတြေတာင္
လိပ္ခံုးမွာ မတက္ရေတာ့တ့ဲ Aခ်ိန္။ RIT ေတာင္ ဟိုေျပာင္းမယ္ ဒီေျပာင္းမယ္ဆိုတာေတြ
သတင္းၾကားလာရတဲ့Aခ်ိန္..။ Aေၾကာင္းျပခ်က္ မည္မည္ရရ မေပးဘဲ RIT ကို YIT လို႔ နာမည္
ေျပာင္း ျပီးစAခ်ိန္။ ေက်ာင္းသားေတြ ခပ္ေ၀းေ၀း.. ကြဲကြဲျပားျပား စျဖစ္လာတဲ့ Aခ်ိန္...။ စိန္ရတုပြဲကို
ဘယ္သူေတြက တကယ္ ေပ်ာ္ၾကမွာလဲ..။

က်မကေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္မွာ စိန္ရတုပၾဲြ ကီး ျဖစ္ေျမာက္ေAာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတ့ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ င္ညြန္႔

ကို သေဘာမက်ေပမဲ့ က်မခ်စ္တ့ဲ ျမကၽြန္းသာရဲ႕ ေမြးေန႔မို႔.. ျပီးေတာ့ ဘားAံက ကေလးတခ်ိဳ႕က
Aဲဒီပြဲကုိ ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္ဆိုလို႔... က်မကပဲ Uီးေဆာင္ျပီး သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ မိဘေတြကို
လိုက္ေျပာေပး.. တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္တ့ဲ ကေလးေတြကို က်မပဲ ပိုက္ဆံစိုက္ျပီး ေခၚခဲ့ေသးတာ။
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ၁၈ေယာက္ ေယာက်္ားေလး ၁၁ေယာက္ မိန္းကေလး ၇ေယာက္။ က်မရဲ႕
RIT ထဲက ေယာကၡမAိမ္မွာပဲ ျဖစ္သလို တည္းၾကတာ။ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေ နၾကတာေပါ့။

(တကယ္ေတာ့ စာဖတ္သူAမ်ား Aေၾကာင္းAမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေစာင့္ေနေလာက္တ့ဲ ကိုရာေက်ာ္က

AဲဒီAခ်ိန္ထိကို က်မရဲ႕ ဇာတ္လမ္းထဲ မပါေသးပါဘူး..:) ..။ သူက ဓာတုေဗဒက ျဖစ္ျပီးေတာ့ သူက
Aဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းတက္ရင္း သူ႔Aိမ္က လယ္ေတြကို လုပ္ေနတာမို႔ ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔ ရြာက
လယ္ေတြဆီ ေျပးျပန္တာမို႔ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ သိပ္မရွိပါဘူး။ ျပီးေတာ့လည္း ဆရာဆရာမေတြAနား
သိပ္မကပ္လွဘဲ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တ့ဲ ေက်ာင္းသားပါ..။ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ေက်ာင္းသားထဲလည္း
မပါပါဘူး။ ဒါကို ထည့္ေျပာျပရ တာကေတာ့ က်မနဲ႔ သူန႔ဲ ပတ္သက္ျပီး ေျပာၾက ေ၀ဖန္ၾကတဲ့Aခါ
ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ နီးနီးစပ္စပ္ေနတာကိုး ျဖစ္မွာေပါ့.. လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်သူေတြက မ်ားတာမို႔
Aဲဒီေကာက္ခ်က္ကလည္း မမွန္လွေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ လို႔ပါ)။

ဒါေပမဲ့ Aဲဒီကာလေလး ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုAထိမ္းAမွတ္

ကဗ်ာစာAုပ္ေတြ Aမ်ားၾကီး ထြက္လာၾကပါတယ္။ က်မတို႔ မိန္းထဲက ကဗ်ာAဖြ႔ေ
ဲ တာင္
"Aိပ္မက္ေတြကို ခ်ည္တ့ဲၾကိဳး" ဆိုတ့ဲ ကဗ်ာစာAုပ္ေလး လုပ္ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

Aဲဒီမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာက ၈၈ မွာ ေတာခိုသြားခဲ့တ့ဲ သူငယ္ခ်င္း မိဆူးပြင့္ (ABSDF) ရဲ႕

ကဗ်ာေဟာင္း ေလး ကို ထည့္သံုးလိုက္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဘာျပႆနာမွ မေပၚခဲ့။
က်မတို႔ျဖင့္ A ရသာရွိ လိုက္တာ.. A ဲဒီတုန္းက။ A ဲဒီA ခါ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ျမသီလာရဲ႕
စိန္ရတုေမြးေန႔က ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး က်မ လုပ္ခ်င္တာ.. လုပ္စရာရွိတာ... လုပ္သင့္တယ္

ထင္တာေတြကိုပဲ လုပ္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၾကံဳလာရသမွ် ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ ခံတိုက္ ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာလို႔
ထင္ပါတယ္။

+++++
စိန္ရတုကAျပန္မွာေတာ့ ေမာင္ထူးျမတ္ရဲ႕ မူၾကိဳက ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ သားကိုပါ ဘားAံ
ေခၚျပန္ ခဲ့ပါတယ္။ သားက ခရီးရွည္ မထြက္ဖူးေသးေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။ က်မလည္း သားနဲ႔Aတူ ေပ်ာ္လို႔..
Aဲဒီကစလို႔ သားAမိႏွစ္ေယာက္ ခရီးေတြAတူတူ ထြက္က်င့္.. ဘယ္ေနရာကိုမဆို Aတူတူ သြားက်င့္
ရွိခ့တ
ဲ ာပါ။ ဘားAံရဲ႕ေဆာင္းခ်မ္းခ်မ္းကို သားက သေဘာက်ေနတယ္။ သားက သူ႔ဘာသာသူ
ကစားရင္း "ၾကယ္ေတြ စံုျပီလား.. ဗင္းဆင့္သီခ်င္းကို ဆိုၾကတယ္" လို႔ သီခ်င္းညည္းရင္ က်မရဲ႕
တပည့္ေလးေတြက Aံ့ၾသေနတတ္တယ္။ ကေလးက Aဲလို သီခ်င္းမ်ိဳးဆိုသလား..တဲ့။ ေနာက္
ဇြဲကပင္ေတာင္ကို ခေလာက္ႏို႕ ဘက္ျခမ္းက တက္ေတာ့လည္း ခပ္ေ၀းေ၀းကေတာင္ေတြကို
လွမ္းၾကည့္ျပီး Aဲဒီေလးႏွစ္သားက "ေမေမေရ.. ဟိုးမွာ ၾကည့္စမ္း ေတာင္ေတြက
တိမ္ဟန္ေဆာင္ေနၾကတယ္"လို႕ ေျပာလို႔ က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာ (Aေသးေလး)က 'Aမေလး...
ေမာင္ထူးျမတ္ရာ.. ေလးစားပါတယ္' လို႔ salute ရိုက္လို႔ က်မတို႔ ရယ္လိုက္ရတာ။ သားနဲ႕
သာမညေတာင္ သြားလိုက္.. ေတာင္ကေလး သြားလိုက္.. ၾကာAင္းေတာင္ တက္လိုက္..။

Aဲဒီမွာပဲ တရက္သား ေရတံခြန္ဘက္ ေလွ်ာက္လည္ျပီးAျပန္ ညဘက္ၾကီး ေမာင္ထူးျမတ္တေယာက္

Aျပင္းဖ်ားပါေတာ့တယ္။ ညလယ္ေလာက္က်ေတာ့ ရုတ္တရက္ ညည္းသံလိုလို ၾကားလို႔
ထၾကည့္ေတာ့ သားက ကို္ယ္ေတြျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူလို႔္။ က်မ ေရဖတ္တိုက္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာ ပဲ
သားက ရုတ္တရက္ ေပ်ာ့ေခြက်သြားျပီး သတိလစ္သြားပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ငယ္ေလးထဲက တခါမွ
Aဲလို မျဖစ္ဖူးေတာ့ က်မျဖင့္ ပ်ာသြားျပီး ငိုခ်လိုက္မိပါတယ္။ မိန္းကေလးေဆာင္ဘက္က သမီးေတြကို
ေAာ္ေခၚေတာ့ မိန္းကေလးေတြ Aကုန္နီးပါး က်မAိမ္ေလးေပၚ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာၾကပါတယ္။..။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ပဲ Aေဆာင္၀င္းေစာင့္ ဒရ၀မ္ Aဖိုးၾကီးကို ႏိႈးျပီး ေက်ာင္းထဲက
ေယာက်္ားေလးေတြကို ေဆးရံုသြားဖို႔Aတြက္ သြားေခၚခိုင္းၾကပါတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးငါးေယာက္ Aိပ္ယာက ထလာတဲ့ပံုန႔ဲ ကမန္းကတမ္း

ေရာက္လာၾကပါတယ္။ Aဲဒီထဲမွာ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သားတေယာက္ျဖစ္တ့ဲ ဖိုးတူးက သူ႔Uီးေလး
ဆရာ၀န္ဆီ သြားမယ္တ့။ဲ ျပီးေတာ့ ကေလးကို ေကာက္ခ်ီပါတယ္။ Aေဆာင္၀မွာ
ေက်ာင္းသား၂ေယာက္က ဆိုက္ကား၂စီးကို ကိုယ္တိုင္ေတြ နင္းလို႔ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ 'ဆရာမ
လာလာ ဒီဆိုက္ကားေပၚတက္' လို႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္က လွမ္းေခၚ ပါတယ္။ Aဲဒါက ရာေက်ာ္ပါ။
ေနာက္က ဆိုက္ကားကိုေတာ့ ေဇာ္မိုး (ေကာ့ကရိတ္က) က နင္းျပီး မိန္းကေလး ၃ေယာက္က
Aေဖာ္လိုက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်မကေတာ့ တလမ္းလံုး ငိုလာမိတာပဲ။

ဆရာ၀န္ဆီ ေရာက္တ့A
ဲ ထိ ေမာင္ထူးျမတ္က သတိ မရတခ်က္ ရတခ်က္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က
စကားေမး သိပ္မရခ်င္တ့ဲ (ပံုမွန္မဟုတ္တ့ဲ) က်မကိုပါ ေဆးထိုးေပးရပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့
ကေလးေတြပဲ က်မတို႔ သားAမိႏွစ္ေယာက္ ေနေကာင္းတဲ့Aထိ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခ့ၾဲ ကရတာ။
မွတ္မွတ္ရရ Aဲဒီေနာက္ပိုင္းက်မွပဲ ရာေက်ာ္န႔ဲ က်မက ေျပာေျပာဆိုဆုိ ရွိလာတာ။ ျပီးေတာ့
Aဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာမွ သူက က်မတို႔ရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္လည္တာေတြမွာ
ပါပါလာတတ္တာ။ ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာမွ လယ္Aလုပ္ေတြလည္း ျပီးခ်ိန္မို႔ပါ..
တဲ့။ သူက ေက်ာင္းဆရာမ Aေမနဲ႔ စာဖတ္တ့ဲ Aေဖနဲ႔ ၾကီးရတာမို႔ စာေတာ့ ဖတ္တ့သ
ဲ ူပါ။ ျပီးေတာ့
စကားနည္းတယ္။ က်မက လယ္လုပ္ငန္းAေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ ေမးရင္လည္း ေမးတခြန္း ေျဖတခြန္းပါ။
ဗမာလိုကလည္း လည္လည္ပတ္ပတ္ မေျပာတတ္။ တခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြဆို ဗမာလို မေျပာတတ္လို႔
မြန္လိုပဲ ေျပာေတာ့တာ။ ရာေက်ာ္က ဘာသိဘာသာေနတတ္လို႔ က်မက သူန႔ဲ သိပ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္း
မရွိခ့ပ
ဲ ါဘူး။ ျပီးေတာ့ သူက က်မသူငယ္ခ်င္း(Aေသးေလး)ရဲ႕ တပည့္ေလ။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သားနဲ႔ က်မရဲ႕ ဗာဟီရကိစၥေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္န႔ဲ ကူညီညာ လုပ္ေပးရင္း

သူက ျဗဳန္းစားၾကီး က်မနဲ႔ Aေနနီးလာ။ ဒါေၾကာင့္ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္ရဲ႕ ပတ္သက္သြားရမႈက
ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကီးကို တည့္တည့္တိုးရတဲ့ ကံၾကမၼာ တခုလို႔သာ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့
AဲဒီAပိုင္းဟာလည္း က်မ ျပန္မေတြးခ်င္တ့ဲ မေရးခ်င္တ့ဲ Aပိုင္းတပိုင္းပါ။ ဒါကို
၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ေတာ့ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီမွာ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပ ါတယ္။

+++++

ရာေက်ာ္ဆိုတ့ဲ က႑တခု မပါဘူးဆိုရင္ေတာ့ ၁၉၉၆ ဟာ က်မAေနနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမ ဘ၀ထဲမွာ

ျဖဴျဖဴစင္စင္န႔ဲ ေAာင္ျမင္ခ့တ
ဲ ့ဲ Aခ်ိန္ေတြပါပဲ။ က်မလက္ထက္မွာ ေမဂ်ာတန္းက တပည့္ ၃ေယာက္
ဂုဏ္ထူးတန္း ၀င္တယ္။ Aဲဒီ ကာလ Aပိုင္းAျခားထဲ Aေ၀းသင္ ေက်ာင္းသားေတြAမ်ားၾကီးကို က်မ
ေသေသခ်ာခ်ာ ေမြးထုတ္ ႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်မက ကေလးေတြရဲ႕ ဆရာမဘ၀မွာ 'ငါးAပုပ္စားရေပမဲ့...
ျဗဟၼစိုရ္တရား လက္ကိုင္ထားလို႔' ရွိ္ေနႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၆ ရဲ႕ ဇြန္မွာေတာ့ သားေလးက
သူငယ္တန္း တက္ရေတာ့မွာမို႔ က်မနဲ႔ ဘားAံမွာ လိုက္မေနႏိုင္ေတာ့ပ ါဘူး။ ျပီးေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ပဲ
က်မတို႔သံုးေယာက္ Aလုပ္ပင္ပန္းတဲ့Aတြက္ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ Aဆညကို စာတင္ျပီး
လွမ္းေတာင္းလိုက္လို႔ က်မတို႔ထက္ ရာထူးမၾကီးေပမဲ့ Aတန္းၾကီးတဲ့ ဆရာမတေယာက္
ေရာက္လာတဲ့Aတြက္ သူ႔ကို ဌာနမွဴး လႊဲေပးလိုက္တာမို႔ က်မတို႔ သံုးေယာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိသြားတဲ့
Aခ်ိန္ေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဌာနမွာ ေနာက္ထပ္ နည္းျပဆရာ ၂ေယာက္ပါ ထပ္ေရာက္ လာတာမို႔
လူAင္Aားေတာင့္ျပီး က်မတို႔ Aေဟာင္း ၃ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိသြားတဲ့
Aခ်ိန္ေတြ။ ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရျပန္တ့A
ဲ ထိေပါ့။

၁၉၉၆ရဲ႕ ေမလက ျပန္စတဲ့ စာသင္ႏွစ္ထဲမွာေတာ့ က်မရဲ႕ ထံုးစံAတိုင္း ေက်ာင္းAားရက္ေတြမွာ

စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြရယ္.. တပည့္ေတြရယ္န႔ဲ Aတူ Aနီး၀န္းက်င္ကို ေဒသႏၱရ
ဗဟုသုတ ခရီးေတြ ထြက္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ယ္။ က်ိဳက္ထီးရိုး.. ေမာ္လျမိဳင္.. က်ိဳကၡမီ စက္စဲ.. AပါA၀င္
ဘားAံAနီးAပါးက ျမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ.. (က်ံဳဒိုး.. ေကာ့ကရိတ္.. ျမ၀တီ... မဲေဆာက္ထိ၊ ဇာသျပင္..
ေကာ့ဘိန္း ေကာ့ေပါက္ထိ) ေနာက္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းAေမြAႏွစ္ ဂူဘုရားေတြ (ေကာ့ဂြန္း..
ေကာ့ကေသာင္.. ဆဒၵန္ဂူ..) Aစံု ေလွ်ာက္သြား..။ ကေလးေတြ သိသင့္တာေတြကို မွ်ေ၀လို႔။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူဘ၀ ပီပီသသ Aေပ်ာ္ေတြ ဗဟုသုတေတြ ရေAာင္
ဖန္တီးေပးႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။
(ကေလးေတြန႔ဲ ခရီးသြား)

(က်ိဳကၡမီမွာ)
 (ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ေရွ႕မွာ)
+++++

((ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုခ်ိန္ထိ AဲဒီAခ်ိန္ဆီကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲက Aမွန္Aတိုင္း ရွိတာကို

ေျပာပါဆိုရင္.. ဆရာမတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ထက္ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာနီးနီး ငယ္တ့ဲ
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို Aိမ္ေထာင္ဖက္Aျဖစ္ ေရြးလိုက္တာမ်ိဳးကို သေဘာမက်ပါဘူး (ဒါက
ဆရာဆရာမကို ခ်စ္တ့ဲ တပည့္ေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာတို႔.. AရိုAေသတန္တာတို႔ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ)။
ျပီးေတာ့ မိဘေတြရ ဲ႕ တUီးတည္းေသာ သားေလးကို တခုလပ္လို႔ လူေတြ ကဲ့ရဲ႕ သမုတ္ေလ့ရွိတ့ဲ
Aသက္ၾကီးၾကီးမိန္းမတေယာက္န႔ဲ Aိမ္ေထာင္ဖက္ မျဖစ္ေစခ်င္တာကိုလည္း သေဘာတူ
လက္ခံပါတယ္ (ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ထံုးစံ သေဘာထားAရ)။ AဲဒီAျပင္ ပိုစိတ္ရႈပ္စရာ ေကာင္းတာက Aဲဒီ
တခုလပ္ဆိုတ့ဲ မိန္းမက သားတစ္ေယာက္လည္း ရွိေနေသးတာေလ (Aဲဒါကလည္း
ျပႆနာၾကီးတတ္တ့ဲ သဘာ၀Aရ)။ ဟိုဘက္က ေယာက်္ားေလးရွင္ေတြခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား
စိတ္ထိခိုက္လိုက္မလဲ..။ Aထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္နယ္ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က်U္းက်U္း ျမင္ကြင္း
က်U္းက်U္းေလး ထဲမွာေလ။ ဘားAံမွာ ေနခဲ့သမွ်တေလွ်ာက္လံုး က်မ တေယာက္တည္း
Aားငယ္မွာစိုးလို႔ က်မနဲ႔Aတူ Aိမ္ကေလးမွာ လိုက္ေနေပးတဲ့ က်မ သိပ္ခ်စ္တ့ဲ သမီးေလးတေယာက္
ေျပာသလိုဆို္ "Aေမက ဆရာမတေယာက္Aေနနဲ႔ ဘာAျပစ္မွ မရွိတာ.. ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔
သူမ်ားAေျပာခံရမယ့္ ကဲ့ရဲ႕မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္တာ.."တဲ့။ Aဲဒီ Aခ်ိန္မွာ က်မက
ေခါင္းမာမာနဲ႔ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးျပခဲ့တာ..။ (ဒါေပမဲ့ AဲဒီAခ်ိန္ထိ တေယာက္ေယာက္က က်မကို
Aဲဒီေက်ာင္းသားေလးကို ေနာက္၂ႏွစ္Aၾကာမွာ လက္ထပ္ယူရလိမ့္မယ္လုိ႔ နိမိတ္ဖတ္လာခဲ့ရင္ က်မ
ခါးခါးသီးသီး ျငင္း ျဖစ္ေနUီးမွာပါ... AဲဒီAခ်ိန္ထိ.. က်မက သူန႔ဲ ဘယ္လိုမွ Aဲေလာက္ထိ
ပတ္သက္သြားႏိုင္စရာ မရွိဘူးလို႔ ယံုဆ)ဲ ))။

တကယ္ေတာ့ Aေၾကာင္းAေပါင္းတို႔ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားဆံုရာထဲမွာ Aလြယ္တကူ သမုတ္တတ္တ့ဲ

ပတ္၀န္းက်င္လည္း ပါတယ္။ မိသားစုဆိုတ့ဲ ဘ၀နဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ တေယာက္တည္း စိတ္ပင္ပန္း
ေလလြင့္နာက်င္ေနရတဲ့ Aျဖစ္ေတြ ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာညံ့မႈန႔ဲ စိတ္ကူးယU္ ခံစားခ်က္ ေနာက္
ေကာက္ေကာက္ပါေAာင္ လိုက္တတ္တ့ဲ UာU္ ပါတယ္။ မာနေတြ Aလြန္ၾကီး ျပီး Aရြဲ႕တိုက္တတ္တ့ဲ
မေကာင္းဆိုး၀ါးစိတ္လည္း ပါတယ္။ ျပင္းပ်တဲ့ ခံယူခ်က္ ဆိုတာမ်ိဳး မရွိတာလည္း ပါတယ္။ ၾကည့္ပါUီး..
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မကြပ္ကဲႏိုင္ပံုမ်ား။ ပတ္၀န္းက်င္ကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္းၾကည့္လို႔ က်မ
ဒရြတ္တိုက္ေမ်ာလိုက္ခ့တ
ဲ ာ...။ ကိုယ္တိုင္ မႏွစ္ျခိဳက္ႏိုင္တ့ဲ AေျခAေနတခု ထဲမွာ ..။ ဒီေနရာမွာ က်မ
မတရားတာ တခုက ဟိုတဘက္က လူငယ္ေလးရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ သေဘာထားဆိုတာေတြကို
နည္းနည္းမွ ထည့္မစU္းစားခဲ့... မငဲ့ညွာခဲ့တာပါပဲ။ 'ဆြဲေစ့စရာ ၾကယ္သီး' ကိုမွ မစU္းစားမိခ့တ
ဲ ့ဲ
Aခ်ိန္ေတြ။ ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲ ညံ့ဖ်င္းခဲ့သလဲလို႔။ တကယ္ဆို ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာက
ေျပာလာျပီဆိုရင္ က်မက ကိုယ့္မာနထက္ ဂုဏ္သိကၡာ ဆိုတာကို.. ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ရဲ႕
စိတ္AေျခAေနဆိုတာကို ထည့္ကို စU္းစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို ရြဲ႕လို႔ေတာ့
ေလာကၾကီးက ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ကိုယ္သာ နာက်င္ပြန္းပဲ့ေလတယ္... ဆိုတာကိုလည္း သိသိန႔.ဲ ..။
တကယ့္ကို ဆင္ျခင္စရာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ က်မဘ၀ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္Aပ်က္ရဆံုး Aခ်ိန္တခုကို ေျပာပါဆိုရင္... Aဲဒီ

ကာလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ Aဲဒါကိုလည္း ဒီလို ၀တၳဳေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာေတြကို လႊဲလႊဲခ ်။
ခံုးထ ကမၻာေျမၾကီး
Aခိုး Aေငြ႔ သစ္ကိုင္းနဲ႔
Aဲသည္ သစ္ကိုင္းေပၚက ေရာင္ကိုင္းျပီတည္နာ
ျမစ္န႔ဲ ကမၻာUီးကို တူးဆြလာတဲ့လက္
Aမွန္တရားကေတာ့ လူေတြလိုပါပဲ
ေAာင္စ နည္းနည္းရယ္ပါ
သာမန္လူန႔ဲ မတူတ့A
ဲ ရာဆိုလို႔
ဒါေတြပဲ သူ႔မွာရွိရဲ႕။

........
.......
........

တကယ္ေတာ့
ဒါ သူ႔မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းပါ
သူ႔ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈပါ
သူ႔ ယU္ေက်းတဲ့ ေသြးေၾကာပါ
နတ္ဆိုးတို႔ ပါးစပ္မွာ
ပလပ္ခံရတဲ့
သူ႔ကိုယ္ပိုင္Aတြင္းသားပါ။ ။
(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ - လူၾကိဳက္နည္းတဲ့ေကာင္)
+++++
Zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aိမ္ၾကီးက ေမွာင္လိုက္တာ
သက္စြန္႔ဆံဖ်ားစိတ္န႔ဲ
Aနက္ေရာင္ေတြကို တြန္းတြန္းထုတ္ရင္း
ႏွလံုးသားထဲက မီးျခစ္ဆံေတြ တရွဲရွဲ
(Aေရးထဲ ႏွလံုးသားကလည္း Aစိုေတြပ်ံလို႔)
ရႈပ္ပြေနတဲ့ Aတၱေတြကိုလည္း
မျဖစ္ညစ္က်ယ္ လွဲထုတ္လိုက္ျပန္တယ္

ျပီးေတာ့မွ
ကုလားထိုင္တလံုးေပၚ
ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကိဳးျဖဳတ္ခ်လိုက္ရင္း
မ်က္လံုးတံခါးကို ျပန္ဖြင့္လို႔
ေလွ်ာခနဲ ေလွ်ာခနဲ ထြက္က်လာတဲ့
နကၠတစ္ေတြထဲ
သူကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ေနပံုကို
မူးစုပဲစုAလင္းေလးနဲ႔
ေAးေAးေဆးေဆးၾကီး ၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား
တစ္ဘ၀စာပစ္ျပီးသြားတဲ့
ေသနတ္သမားလိုမ်ိဳး။ ။
(စန္းUီး)
+++++

က်မနဲ႔ ျမသီလာရဲ႕ ပတ္သက္ ဆက္စပ္ေနရတဲ့ဘ၀ရဲ႕ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ၁၉၈၈ကာလျပီးရင္

၁၉၉၆ ဟာ Aမွတ္ရစရာ Aျဖစ္Aပ်က္ေတြ Aမ်ားၾကီးကို ၾကံဳရဆံုရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။ ျပန္ေရးရမွာေတာင္
ေမာပါရဲ႕...။ ဘယ္လို ပိုင္းျပီး ေရးရမယ္ေတာင္ မသိ.. Aေၾကာင္းAရာေတြက Aေရာင္စံုလြန္းလို႔။
ဒါေပမဲ့ ေရးဖို႔ လိုတာမို႔ Aေသးစိတ္ ေရးရပါUီးမယ္..။ မပ်င္းၾကပါနဲ႔ေနာ...။

(ေရးစရာေတြမ ်ားလြန္းလို႔ Aန္တီစု ေနAိမ္ Aက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္း ၆ႏွစ္Aျပီး ၁၉၉၅ ဇူလိုင္လ

၁၀ရက္ေန႔မွာ ျပန္လြတ္လြတ္ခ်င္း ပထမဆံုး ခရီးAျဖစ္ ဘားAံကို လာျပီး သာမညဆရာေတာ္ၾကီးကို
လာဖူးတာကို က်မ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳခြင့္ရခဲ့တာကိုေတာင္ ေျပာဖို႔ ေမ့ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက
Aန္တီစုရဲ႕ ဘားAံေရာက္ ခရီးစU္လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ကားကို
AကူAညီေတာင္းျပီးေတာ့ က်မ ေလွ်ာက္လိုက္ ခဲ့တာေလ.. သာမညထိ..။ Aဲဒီတုန္းကမ်ား
ေပ်ာ္လိုက္တာ .. တကယ္ေတာ့ က်မက ႏိုင္ငံေရး ဘာ ညာ သိတာမဟုတ္.. Aန္တီစုကို
ၾကည္ညိဳတာရယ္.. န၀တ မတရားလို႔ ဒုကၡေပးလို႔ မုန္းတာရယ္္... Aမွန္တရားကို လိုခ်င္တာရယ္.. ဒါပဲ
သိတာပါ)။
၁၉၉၆ ကို စစ္Aစိုးရက Visit Myanmar Year ... တဲ့။ 'န၀တ'က သူ႔ဘာသာ သတ္မွတ္..။
က်မမွာလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. က်မ တပည့္ေလးေတြ Aမည္ေပးသလို Aဲဒီႏွစ္ဟာ Visit May
Nyane Year ျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္ ဆိုရမွာပဲ..။ ခရီးေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ထြက္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ..။ ၁၉၉၆ရဲ႕ဇန္န၀ါရီ
၁ရက္ ႏွစ္သစ္ကူးကို က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ ၾကိဳခဲ့တာက စလို႔ေပါ့..။ ကရင္ျပည္နယ္
မြန္ျပည္နယ္တ၀ိုက္.. က်မ ေျခဆန္႔ခ့တ
ဲ ာ..။ နယ္ေျမလံုျခံဳေရး သိပ္မေကာင္းပါဘူးဆိုတ့ဲ
ေနရာေတြAထိ။ ဘားAံနားက ခရီးလမ္းပမ္း ခက္ခဲတယ္ဆိုတ့ဲ ေရွးေဟာင္းဘုရားေတြ ရွိတယ္ဆိုတ့ဲ
ေကာ့ဂြန္းဂူတို႔ ရေသ့ပ်ံဂူတို႔ ရွိတ့ဲ ရြာကေလးေတြထိ။ (AဲဒီေနရာေလးေတြAေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ
ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္)။

(ေရွးေဟာင္းAေမြAႏွစ္ေတြရွိတ့ဲ
ေကာ့ဂြန္းဂူမွာ)
 (ေကာ့ဂြန္းဂူ ေခါင္မိုးက နံရံကပ္ Aုတ္ခြက္
ရုပ္ပြားေတာ္ေလးေတြ)

က်မက သတၱိေကာင္းေကာင္းနဲ႔သာ ေလွ်ာက္သြားေနတာ.. တကယ္ေတာ့ လူငယ္Aရြယ္ ေတြကို

တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ျပီး ခရီးသြားရတာက AဲဒီAခ်ိန္ကာလက ဆရာမတေယာက္ Aေနနဲ႔
ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာမ်ားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ Aစ္မၾကီးတို႔ မိခ်ိဳတို႔က က်မနဲ႔ တြဲဖက္ညီညီ ရွိေလေတာ့...
က်မရဲ႕ သြားခ်င္သမွ် ခရီးေတြက Aဆင္ေျပခဲ့တာ..။

Aဲဒီတုန္းက ထစ္ကနဲဆို က်မ ေရာက္သြားျပီ။ က်မတို႔ သြားေနက် ဇြဲကပင္ေတာင္ေျခက

ေရတံခြန္ေလးမွာ ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ဆိုတ့ဲ လူငယ္ေလးက သစ္သီးေတြပဲ မီးလြတ္စားျပီး
ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ တစုန ႔ဲ ဘုရားေတြတည္.. တရားက်င့္ရင္း သာသနာျပဳေနတယ္ဆိုတာ
ၾကားေတာ့လည္း AေျပးAလႊား သြားေခ်ာင္း ၾကည့္။
 (Aဲဒီ ေစတီေတြေပါ့..
ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္တို႔ တည္ၾကတာ.. AဲဒီAဖြဲ႕ထဲက ကရင္မေလးေတြပါ။ သူတို႔က
ဗမာစကားမတတ္ပါ)

၁၉၉၆ ဇြန္လ မတုိင္ခင္Aထိကေတာ့ သားေလးနဲ႔ တတြဲတြဲေပါ့။ ရန္ကုန္န႔ဲ ဘားAံ Uဒဟို သြားလိုက္

ျပန္လိုက္။ ပင္ပန္းေပမဲ့ သားနဲ႔ Aတူတူ ေနရတာမို႔ Aင္မတန္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းခဲ့တ့ဲ
Aခ်ိန္ေတြပါ..။

+++++

က်မရဲ႕ ၁၉၉၆ ဒဏ္ရာေတြထဲမွာ က်မ ခ်စ္တ့၊ဲ Aေဖ့ရဲ႕ Thorn Bird Tour Company ေလးရဲ႕
Aသည္းနာ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လည္း ပါပါတယ္။ (Aေဖက Free Bird ရဲ႕ Share holder Aျဖစ္ကေန
ခြဲထြက္ျပီး Thorn Bird ဆိုတ့ဲ နာမည္န႔ဲ ကိုယ္ပိုင္ခရီးသြားလုပ္ငန္းေလး လုပ္ေနခဲ့တာပါ)။ ျမသီလာနဲ႔
မဆိုင္လွေပမဲ့ ဆိုင္သလိုလိုလည္း ရွိတာမို႔ ေျပာျပခ်င္ပ ါတယ္။

၁၉၉၆ကို ျမန္မာခရီးသြားႏွစ္လို႔ ေၾကျငာျပီး န၀တက ခရီးသြား ကုမၸဏီAားလံုး ဟိုတယ္ႏွင္

ခရီးသြားလာေရး ၀န္ၾကီးဌာနနဲ႔ ပူးေပါင္းရမယ္။ မပူးေပါင္းရင္ ကုမၸဏီကို ဖ်က္သိမ္းမယ္တ့။ဲ
က်မAေဖရဲ႕ ခရီးသြားလုပ္ငန္းေလး က Aဂၤလန္ ျပင္သစ္န႔ဲ စပိန္ႏိုင္ငံက ခရီးသြားေတြကို
Aဓိကထားတဲ့ ကုမၸဏီပ ါ။ ေတာ္ေတာ္ Aဆင္ေျပေနတဲ့ လုပ္ငန္းေလးဆိုပါေတာ့။ Aေဖ့စကားနဲ႔
ေျပာရရင္ ၀န္ထမ္းလုပ္လာတဲ့ ၂၃ႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုး ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္တ့ဲ Aထိေတာင္မွပဲ
ဆင္းဆင္းရဲရပ
ဲ ဲ ေနခဲ့ရတာ။ ၀န္ထမ္းဘ၀က ျပဳတ္မွပဲ ထမင္း၀.. ကိုယ့္ပိုက္ဆံန႔က
ဲ ိုယ္
ကား၀ယ္စီးႏိုင္တ့ဘ
ဲ ၀ ေရာက္ရေတာ့တယ္ ဆိုတာလို.. AေျခAေနေလး ေကာင္းေနတာ ပါ။ ဒါေပမဲ့
Aေဖ Aင္မတန္ ခါးသီးတဲ့ Aဲဒီ စစ္Aစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းဖို႔ ဆိုတာ.. Aေဖ့Aတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ
မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ပဲ Aန္တီစုကလည္း ဒီလို လူထုမ်က္ႏွာမငဲ့တ့ဲ တရားမ၀င္ Aစိုးရကို
Aားေကာင္းေစမယ့္ စီးပြားေရး ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ မလုပ္သင့္ပါဘူး
လို႔ေျပာေတာ့ Aန္တီစုကို Aင္မတန္ ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ Aေဖနဲ႔Aေမက Aစိုးရနဲ႔
ပူးေပါင္းမလုပ္ဘူးလို႔ လံုး၀ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပ ါတယ္။

ဒီေတာ့ Aေဖ့ကုမၸဏီေလး လိုင္စင္ျပဳတ္သြားရပါေတာ့တယ္။ Aဲဒီကာလမွာပဲ တရက္မွာ က်မ

ဘားAံကေန ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တုန္း Aေဖက မ်က္ေစ့ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္န႔ဲ ေျပာပါတယ္။ ပုဂံမွာ
ဘုရားေတြ ျပင္ေဆာက္တယ္တ့ဲ... (ရြာေတြကို ျမိဳ႕သစ္ထိ ေရႊ႕ပစ္ခ့တ
ဲ ာကေတာ့ ၉၅ကတည္းကပါ)။
က်မတို႔ သားAဖက ေမေမ့ နာမည္ေပးခ်က္Aရ ပုဂံခေရဇီေတြေလ။ (က်မတို႔ သားAဖက
ပုဂံေရာက္ျပီဆိုရင္ ဓမၼာရံၾကီး တစ္ခုတည္းမွာ တမနက္ကုန္နီးပါး.. စူဠာမဏိမွာ တနာရီေလာက္..
Aပါယ္ရတနာမွာ တေန႔ခင္းေလာက္.. စိမ္းညက္ညီAမ တ၀ိုက္မွာ တေနကုန္ေလာက္ေနျပီး Aေဖက
ပန္းခ်ီဆြဲ.. က်မက ေက်ာက္စာဖတ္တာတို႔ တခါတေလ Aေဖပန္းခ်ီဆြဲတ့ဲနား ရႈပ္ေပါ့။ Aဲလို
တေမ့တေမာေနလြန္းလို႔ Aိမ္မွာဆိုရင္ က်မတို႔ သားAဖနဲ႔ ဘယ္သူမွ ပုဂံမသြားခ်င္..။ က်မက ပုဂံန႔ဲ
ပတ္သက္ရင္ ပုဂံေျမေပၚက နတ္သမီးကြမ္းေသြးလို႔ ေခၚတဲ့ ပိုးေကာင္နီနီေလးေတြ က Aစ..
ဗူးဘုရားေျခရင္းက မUၨဴသကပန္းေတြAထိ ခ်စ္တာပါ)။ ဆိုေတာ့ Aေဖကေျပာတယ္...
ပုဂံသိပ္မပ်က္ခင္ တေခါက္ေလာက္ သြားျပီး ဓာတ္ပံုေတြ ဗြီဒီယိုေတြ ရိုက္ထားၾကစို႔တ့။ဲ ဒါနဲ႔ ၉၆ရဲ႕ ေႏြ
မတ္လကုန္ပိုင္းမွာ က်မတို႔မိသားစုေတြ ပုဂံကို တေခါက္ ေရာက္သြားၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေနာက္ပိုင္း
စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ တပည့္ေတြကို ျပန္ေျပာျပလို႔ေကာင္းတဲ့ ေရွးပုဂံရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ေတြကို
ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာေပါ့။

AဲဒီAခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ပုဂံ စပ်က္ေနပါျပီ။ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြေပၚ ထံုးေတြ သုတ္။

ေစတီေတြ Aထြတ္တင္..။ Aုတ္ခြက္ဘုရားေတြ Aေပ်ာက္ေပ်ာက္ Aရွရွ..။ က်မ
မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ က်မ စူဠာမဏိလိႈဏ္ထဲကို ၀င္လိုက္တ့A
ဲ ခ်ိန္ ေဘးနံရံကို ထံုးျဖဴေတြ
သုတ္ေနတာေတြ႔ျပီး က်မ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်ေတာ့ ထံုးသုတ္ေနတဲ့ Aလုပ္သမားေတြက
က်မကို Aံ့ၾသတၾကီးပံုန႔ဲ ၾကည့္ေနတာ။ Aေဖကေတာ့ Aျပင္ထြက္ျပီး ေဘးစၾကံ ၤက
ထေနာင္းပင္ေလးေAာက္မွာ သြားထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မ စိတ္ထင္.. က်မတို႔ရဲ႕ Aစိုးရ ဆိုသူမ်ားကို
Aူလိႈက္Aသည္းလိႈက္ စိတ္နာမိတာ Aဲဒီတခါ Aခါးသီးဆံုးပဲလို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။

Aဲဒီကာလမွာပဲေပါ့ .. ဆရာၾကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းက ျပည္ပ လိႈင္းတို ေရဒီယိုတခုရဲ႕ Aင္တာဗ်ဴးမွာ

"က်ေနာ္တို႔ ပုဂံကို ေသလU္ေ ၾကာင္ တည္သလား.. ပ်U္းျပားမင္း တည္သလား.. ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ
မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ပုဂံကို ဘယ္သူဖ်က္သလဲဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာျပီေပါ့ဗ်ာ.. ဒီေခတ္္မွာ
ပုဂံယU္ေက်းမႈေတြ ပ်က္တယ္ဆိုတာ.. သမိုင္းေပါ့..."
လို႔ ေျပာခဲ့တာ။ (ဆရာၾကီး ေျပာခဲ့တ့ဲ စကားလံုးAတိAက် မဟုတ္ေပမဲ့.. Aဓိပါၸယ္က AတိAက်ပါ)။
Aဲဒီစကားကို က်မရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ျပန္ျပန္ေျပာလြန္းလို႔ က်မ တပည့္ေတြဆို သိေနျပီ။ Aဲဒီႏွစ္မွာ
ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရတာလည္း သိပ္ေကာင္းတာပါပဲ..။ ဘားAံေကာလိပ္မွာ Aင္မတန္ လိမ္မာျပီး
စာေပဗဟုသုတ လိုလားတဲ့ ကေလးေတြ မ်ားလာတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပ ါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ Aဲဒီႏွစ္မွာပဲေပါ့.. န၀တက Aေမရိကန္ဆန္႔က်င္ရႈတ္ခ်ပြဲန႔ဲ လူထုစည္းေ၀းပြဲ

ဆိုတာၾကီးေတြ ျမိဳ႕တိုင္းမွာ AၾကီးAက်ယ္လုပ္ျပီး တကၠသိုလ္ေတြက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို
Aမိန္႔Aာဏာနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚ ဆြဲတင္ခ့တ
ဲ ာ..။ Aဲဒီပြဲေတြမွာပဲ က်မတို႔ ခ်စ္တ့ဲ ဆရာၾကီးေတြ စိတ္မပါဘဲ
စင္ျမင့္ေပၚတက္ေ ျပာခဲ့ၾကရရွာတာကို က်မ တစစ္စစ္ ရင္နာခဲ့ရတာ။ Aဲဒီကာလမွာပါပဲ... က်မကို
ဘားAံေကာလိပ္က စာေရးဆရာမလည္းျဖစ္.. လက္ေထာက္ ကထိကဆရာမ လည္း ျဖစ္တယ္ဆိုျပီး
Aေမရိကန္ကို ဆန္႔က်င္ရႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေျပာရမယ္လို႔ ေက်ာင္းAုပ္ၾကီးက တဆင့္ by name နဲ႔
ေခၚခဲ့ပ ါတယ္။ က်မက "က်မတို႔ ၀န္ထမ္းေတြ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရဘူးဆို..။ ဒါ ႏိုင္ငံေရးAလုပ္ပဲ.. ျပီးေတာ့
က်မက ပစၥည္းဆို Aေမရိကန္ ပစၥည္းပဲ ၾကိဳက္တာ.. ခုတပ္ေနတာေတာင္ ေရဘင္မ်က္မွန္
ဆရာၾကီးရဲ႕.. ဒါေၾကာင့္ က်မမေျပာခ်င္ပါဘူး" လို႔ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ပံုစံန႔ဲ ျပန္ေ ျပာေတာ့ ဆရာၾကီး
စိတ္ညစ္သြားတာ ခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ ဌာနက ေက်းဇူးရွင္ ဆရာတေယာက္ (ေနာက္မွ ေရာက္လာတယ္ဆိုတ့ဲ ဆရာ..

နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး :P)က သူေျပာခ်င္တယ္.. ေျပာပါရေစလို႔ တာ၀န္ယူ လိုက္လို႔..
ဆရာၾကီးခမ်ာ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ Aဲဒီဆရာကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ နာမည္ၾကီးတဲ့သူဆိုေတာ့
Aဆင္ေျပသြားတာေပါ့။ က်မကေတာ့ Aဲဒီပြဲလုပ္တ့ဲ ေန႔မွာ ေပ်ာ္ေ ပ်ာ္ၾကီးပဲ
ရန္ကုန္ဆင္းလာလိုက္တာေပါ့။ (ထုေခ်လႊာေလာက္ေတာ့ တင္ရမွာပဲ ထင္ခ့ေ
ဲ ပမဲ့ ဘာမွ မျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါဘူး)။
ဟိုဆရာကေတာ့ ေၾကးမံုေတြ ျမန္မာ့Aလင္းေတြထဲ Aျပဴးသားေပါ့..။ ေရဘင္မ်က္မွန္ၾကီးနဲ႔
တိုက္ပံုၾကီးနဲ႔..။ က်မကလည္း ဘယ္ေလာက္ ဆိုးသလဲဆို.. ဟိုဆရာကို ရိေျပာ ေျပာလိုက္ေသးတယ္..
"ခဗ်ားကဗ်ာ ေရသဘင္ မ်က္မွန္ၾကီးတပ္ျပီး Aေမရိကန္ ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ တက္ေျပာေတာ့
ရယ္စရာၾကီး" လို႔..။ က်မက Aဲဒီဆရာကို ေက်ာင္းဆရာတေယာက္Aေနနဲ႔မွာ ေတာ္ေတာ္
သေဘာမက်တာမ်ိဳး ရွိထားလို႔လည္း ပါပါတယ္။ (သူကလည္း က်မကို သေဘာမက်တာ
AေသAခ်ာေပါ့ :D )။

ေနာက္မွ သိရတာ သူက တပ္္ခ ်ဳပ္ၾကီး Aမ်ိဳး ဆိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္ခ ်ဳပ္ၾကီး တန္ခိုးထြားလာေတာ့
သူ႔ရဲ႕ ပါရဂူဘြဲ႕နဲ႔ ပတ္သက္တာတို႔ တယ္လီဖုန္းေလွ်ာက္လႊာတို႔ ၀န္ထမ္းAိမ္ေလွ်ာက္လႊာတို႔ဆိုရင္
ေAာက္ေျခမွာ မွတ္ခ ်က္န႔ဲ သူက ခ်ဳပ္ၾကီးရဲ႕ တူေတာ္ေၾကာင္း ေရးထည့္လို႔ သူေလွ်ာက္သမွ်
Aကုန္ရတာ ျမန္မာစာဌာန မွာေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ ခုလည္း သူေကာင္းျပဳခံထားရတဲ့ Aထဲမွာ
ထိပ္ဆံုးကေပါ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်မ သူ႔ကို Aဲလိုေရးလို႔ဆိုျပီး စိတ္တိုမယ့္သူ တေယာက္မွ
ျမန္မာစာဌာနမွာ မရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ ခုေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ရျပီး ျပည္ပႏိုင္ငံၾကီးရဲ႕ တကၠသိုလ္ၾကီးတခုမွာ
ျမန္မာစာဆိုင္ရာ Eည့္ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ သူက စာေတာ့ တကယ္ေတာ္ပ ါတယ္။

ျပီးေတာ့ က်မ ခုလိုေရးတာ လူတေယာက္ကို Aပုပ္ခ်တာပဲလို႔ ေျပာရင္.. Aင္း ဟုတ္ပါတယ္။ Aဲဒီ

Aပုပ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ခ်ဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ က်မ ခံယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားကို Aပုပ္ခ်ျပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ္ရည္ေသြးတာပဲလို႔ ေျပာရင္လည္း လက္ခံပါတယ္။ က်မ Aဲဒီတုန္းက
ျငင္းခဲ့တာေတြAတြက္.. မတရားAစိုးရရဲ႕ မတရားတဲ့ Aမိန္႔Aာဏာကို လက္မခံခ့တ
ဲ ာAတြက္
တကယ္ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ခ့တ
ဲ ာ ေၾကာင့္ပါပဲ...။ (ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တကယ္လို႔
ကံမေကာင္းရင္ က်မ Aနည္းဆံုး Aလုပ္ျပဳတ္ျပီး Aမ်ားဆံုးက ေထာင္က် ႏိုင္တာေလ)။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဘက္ကၾကည့္ရင္ က်မကလည္း တကယ္ Aျမင္ကပ္စရာ ေကာင္းတာေလ..။

Aဲလိုပြဲမ်ိဳး က်ေတာ့ ေရွာင္ျပီး ေက်ာင္းပြဲေတြက်ေတာ့ တပည့္ေတြ ပြဲေတာင္းရင္ သီခ်င္းတက္ဆိုတာ..။
က်မက နာမည္ေက်ာ္ မိုက္ခဲေလ..။ (Micကို ေတြ႔ရင္ ခဲလြန္းလို႔..)။ ၀ါသနာက Aဲလိုမေသးတာပါ။
က်မရဲ႕ တပည့္ကေလး ေတြထဲမွာကလည္း တကယ့္ ရြက္ပုန္းသီးေလးေတြ ပါတယ္.. ဂစ္တာ
Aတီးေကာင္း Aဆိုေကာင္းေလးေတြ။ Aဲဒီမွာ က်မနဲ႔ သီခ်င္းတြဆ
ဲ ိုေနက် တပည့္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့
Aဲဒီတပည့္ေလးေတာင္ လ၀က Aရာရွိ ျဖစ္ေနျပီတ့။ဲ

+++++

Aဲဒီ ၁၉၉၆ ဟာ ႏိုင္ငံေရးAရလည္း စိတ္၀င္စားစရာAေျပာင္းAလဲ Aခ်ိဳးAေကြ႔ေတြ ရွိခ့တ

ဲ ့A
ဲ ခ်ိန္ပါ။
န၀တက လက္နက္န႔ဲ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လဲမယ္ဆိုတ့ဲAတြက္ လက္နက္ကိုင္ Aဖြ႔A
ဲ စည္းတခ်ိဳ႕
ျပန္၀င္လာခ်ိန္...။ တကယ္ပဲ န၀တက Aေကာင္းဘက္ကို ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရး လုပ္လာမလားလို႔
Aားလံုးက ေစာင့္ၾကည့္လာတဲ့Aခ်ိန္။ ဒီေနရာမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ Aေျခေနေလးေတြ ရွိလာပါတယ္။
AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲေပါ့.. က်မသူငယ္ခ်င္း ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က ၁၉၈၈ကတည္းက
စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန ေတာခိုသြားခဲ့တ့ဲ သူရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ကို္မင္းေဇာ္န ႔ဲ
လက္ထပ္ဖို႔ စီစU္လိုက္တာ။ ၁၉၉၆ Eျပီ.. ၂၇ရက္ေန႔... ေဗာဓိကုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာတဲ့။ Aဲဒီတုန္းက
Aလြန္ တန္ခိုးထြား ေနတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးAဖြ႔မ
ဲ ်ားက ျငိမ္းခ်မ္းေရးAဖြ႔ေ
ဲ တြန႔ဲ NLD Aခ်င္းခ်င္း
Aဆက္Aသြယ္မလုပ္ရဘူးလို႔ ႏွစ္ဖက္စလံုးကို တားျမစ္ထားတဲ့Aခ်ိန္။ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲက
တကယ့္ကို Aမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့တာေလး ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

သိတ့A
ဲ တိုင္း ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ကေတာ့ ထံုးစံAတိုင္း ခပ္တည္တည္ပ.ဲ . စစ္မိသားစု Aသိုင္းA၀ိုင္းနဲ႔
Aင္မတန္နီးတဲ့ Aင္းလ်ားလမ္းတို႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတို႔ ေရႊေတာင္ၾကားတို႔ရဲ႕ ဗဟိုခ ်က္လို
ျဖစ္ေနတဲ့ ေဗာဓိကုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာကို မဂၤလာေဆာင္ လိုက္Uီးမွာတဲ့..။ Aန္တီစုကိုလည္း
ဖိတ္ထားလိုက္ေသး။ ကိုမင္းေဇာ္က ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ ေနာက္ခံန႔ဲ ဆိုေတာ့ ျငိမ္းAဖြ႔ဲေတြလည္း
လာၾကမွာ။ ျပီးေတာ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေတြမို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း လာၾကUီးမွာ။ ခင္မင္းေဇာ္ေရာ
သူ႔ခ်စ္ခ ်စ္ေရာက က်မတို႔ စာေပေလာကေနာက္ခံ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေတြမို႔
စာေပ၀န္းက်င္ကလည္း လာၾကUီးမွာ ..။ ပြဲကေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္း။ AဲဒီAထဲမွာ က်မကသာ
ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔န႔ဲ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေန..။ ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ Aဲဒီ သြားရင္ Aဖမ္းမ်ား ခံရမလားလဲ မသိ။
မသြားဘဲလည္း မေနႏိုင္ေပါင္.. က်မတို႔မွာက ရွားရွားပါးပါး ဒီလူေတြပဲ Aရင္းAခ်ာရွိတာ။ ဒါနဲ႔
ထံုးစံAတိုင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုျပီး Aေဖာ္ေကာင္းျဖစ္တ့ဲ သားလက္ကိုဆျဲြ ပီး မဂၤလာပြဲ
တက္ရေတာ့တာေပါ့။

ကိုယ့္ တဖြဲ႕တည္းသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ပြဲဆိုေတာ့ က်မတို႔တြဲေနက်Aဖြဲ႕ (မမိုခ်ာ့၊ ခက္မာ၊ ကိုသန္းေဌးေမာင္၊

ေကသီ...) Aေစာၾကီး လူစုျပီး Aေရာက္လာၾကတာေပါ့။ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသလိုပဲ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တ့ဲ မဂၤလာေဆာင္က ပကာသနနည္းနည္းနဲ႔ ကိုယ့္လူေတြန႔က
ဲ ိုယ္
ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနခဲ့တယ္။ Eည့္သည္ေတြ တသုတ္ျပီးတသုတ္ ေရာက္လာလိုက္တာ..
ကိုယ့္လူေတြခ်ည္း..။ ပုသိမ္က Aႏုပညာသမား နာမည္ေက်ာ္ေတြ :P (ၾကြက္(သိမ္းတင္သား)၊
ကိုျမင့္မိုးေAာင္၊ ကိုေAာင္ပြင့္AပါA၀င္ ကဗ်ာဆရာေတြ)၊ ေနာက္ ကိုေရႊ(ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္)၊
ကိုေစာေ၀(ခု ဖမ္းခံထားရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ)၊ ဆူဒိုနင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ တAုံးAံုးေပါ့။

ေနာက္ Aုပ္စုလိုက္ေတြကေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဘက္က Aဖြ႔ေ

ဲ တြ.. NLD
လူငယ္ေတြထဲကလည္း ခု Aဖမ္းခံထားရတဲ့ ကိုသိန္းေဆြတို႔.. ဟိုမွာက ကိုတိုးလြင္...။ က်မက
ႏိုင္ငံေရးAသိုင္းA၀ိုင္းကို သိပ္မသိေတာ့ ဟိုလူ႔ေမး ဒီလူ႔ေမးေပါ့။ ဟိုဟာက
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း Uီးဗေဆြေလးသားေလ. သားၾကီးတဲ့။ ေဟာဟို ေကာင္မေလးက
နီလာသိန္း(ခု Aဖမ္းခံထားရတဲ့ နီလာသိန္းေလ)ေပါ့.. Aဲဒီ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးထဲ
ေျခစံုပစ္၀င္ေနခဲ့သူေတြ..။ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတာက ဗိုလ္ၾကီး ၀င္းထိန္ (တေလာက ေထာင္ကေန
ထုတ္ျပီးမွ ခ်က္ခ်င္း ျပန္Aဖမ္းခံသြားခဲ့ရသူ)၊ ဟိုမွာ ဗိသုကာ Uီးေက်ာ္မင္း (ခုေတာ့ ဆံုးသြားရွာျပီ)၊
ဟိုမွာက သခင္Aုန္းျမင့္ေလ။

ဟိုတဘက္ျခမ္းမွာ ထိုင္ေနၾကတာက ကယန္းျပည္သစ္ပါတီက Aဖြဲ႕ေတြတ့ဲ..။

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က လည္း လာတယ္.. ဟိုမွာ.. Aဲဒါ ကို၀င္းႏိုင္Uီး..တဲ့ (ခုေတာ့ BBC
ေရဒီယိုက ကိုရင္ေမာင္ေပါ့)။ က်မမွာ ပါးစပ္Aေဟာင္းသားနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေနရတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ
က်မတို႔ သတို႔သမီးကလည္း က်မတို႔ဆီ ေျပးေျပးလာျပီး ဟိုလူ.. ဒီလူ.. ဆိုျပီး
မိတ္ဆက္ေပးေသးတာ..။ က်မတို႔ Aၾကာၾကီး ေနၾကလို႔ ေမာင္ထူးျမတ္ၾကီး ေတာင္
တေရးAိပ္ေပ်ာ္သြားေသး။

(စကား၀ိုင္းAလယ္မွာ
ေမာင္ထူးျမတ္Aိပ္ေပ်ာ္ေန)

Aဲဒီတုန္းမွာပဲ Aန္တီစု ေရာက္လာတာ။ Aန္တီစုက Aစည္းAေ၀းေတြ ရွိတ့ၾဲ ကားက

လာရတာဆိုေပမဲ့ Aဲဒီေန႔က ၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေAာင္ ေနသြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့
ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ Uကၠ႒AပါA၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ေတြ႔.. စကားေတြေျပာ..။ က်မတို႔ကေတာ့
Aန္တီ့စကား၀ိုင္းနား နီးနီးထိုင္ျပီး နားတစြင့္စြင့္ ေပါ့။ Aန္တီတို႔ တေလွ်ာက္လံုး ေျပာေနတာေတာ့
ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္လာဖို႔ ဆိုတာပါပဲ။ ကယန္းျပည္သစ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြန ႔ဲ
Aန္တီတို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနၾကတာ.. စိတ္၀င္စားစရာ ပါပဲ။

(Aန္တီစုန႔ဲ
ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးေတြ)

ျပီးေတာ့ Aန္တီက သူ႔Aနားရွိသမွ် Eည့္သည္ေတြကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာပါတယ္။ က်မကို

ေက်ာင္းဆရာမလို႔ ခင္မင္းေဇာ္က မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ Aန္တီစုက ေက်ာင္းသားေတြရ႕ဲ AေနAထားနဲ႔
ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ AေနAထားေတြကို ေမးပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကလည္း
သိပ္မဆိုးေသးေတာ့ က်မက ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ မတရားမႈေတြကို သိပါတယ္.. ႏိုင္ငံေရး
စိတ္၀င္စားမႈ ေတြလည္း ရွိပါတယ္.. လို႔ပဲ ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ နယ္ေက်ာင္းေလးေတြ ဆင္းရဲတာကိုလည္း
ေျပာျပျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ေနာက္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ Aက်ပ္Aတည္းေတြကို Aၾကမ္းဖ်U္း
ေျပာျဖစ္ပါတယ္။

(ဒီေနရာမွာ က်မ တခု ထည့္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ Aန္တီန႔ဲ က်မ စကားေျပာတဲ့ Aဲဒီ

၁၀မိနစ္ေလာက္ကေလးမွာ Aန္တီက ဘာမဟုတ္တ့ဲ ဆရာမေလးတေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို
ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စား နားေထာင္ေနတာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ က်မဘာလို႔မွန္းမသိဘဲ
ၾကက္သီးေတြ ထျပီး မ်က္ရည္လည္ေနမိခ့တ
ဲ ာ ခုထိ သတိရေနမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ
Aန္တီ့ကို arrogant ျဖစ္တယ္.. stubborn ျဖစ္တယ္.. ဆိုတာေတြ ေ၀ဖန္တာ ၾကားရင္ Aဲဒီတုန္းက
ျမင္ကြင္းကို က်မ ျပန္ျပန္ ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္)။

ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မAတြက္ေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကလည္း ၉၆ရဲ႕ Aမွတ္တရထဲ ပါခဲ့တယ္လို႔

ေျပာရတာပါပဲ။

+++++

AဲဒီAခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲေပါ့... သားနဲ႔ က်မနေဘးမွာ Aခ်ိန္Aေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတတ္တ့ဲ ကိုရာေက်ာ္န႔ဲ

က်မကို ကိုယ္တိုင္ေတြေတာင္ ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က နိမိတ္ဖတ္ေနခဲ့တာ။ Aဲဒီ
ကာလေလးမွာပဲ က်မကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ထဲမွာလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတြ ရွိလာတာပါ..။ ဒါဟာ
Aျပစ္ဆိုရင္လည္း.... ကိုေခ်ာႏြယ္ေ ျပာသလို
Aခ်စ္ေရ... တို႔ေတြ
နာတာရွည္ေရာဂါမွာ
သာယာလိုက္ၾကပါစို႔
ကမၻာၾကီးခဗ်ား...
သင္ေကာင္းခဲ့ေသာ္လည္း
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ဆိုးခဲ့ပါတယ္။
ရိုးသားခြင့္ မရွိေတာ့ပါ....
လို႔ ညည္းညဴခဲ့ရတဲ့ Aခ်ိန္ေတြဆိုပ ါေတာ့။

Aဲဒီတုန္းက "မျပတ္ေသးဘူး.. ေရစီးေၾကာင္းေလးAား ဓားနဲ႔ျဖတ္ ျပတ္ပါ့မလား.. ဒီလို

သံေယာဇU္ေတြ.." ... "တစံုတရာဟာ ၾကယ္ေတြေၾကြေAာင္ ျပဳလုပ္ေပးေနတယ္.. တိမ္ေတြ
ေရာင္စံုစီစU္ ေရးဆြဲခ ့ေ
ဲ လတယ္.. တန္ခိုးရွိတ့ဲ တစံုတရာAလယ္မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကတယ္..
ၾကင္နာသူရယ္ ေက်းဇူးတင္တယ္.. တစံုတရာကိုေလ.. လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့မယ္.." ဘာ..ညာ နဲ႔။
Aဲလို သီခ်င္းေတြ ဆိုလို႔ ေကာင္းခဲ့။ Uီးလိႈင္(သုခမိန္လိႈင္)ကေတာ့ "ေခြးေကာင္မေလး..
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ျပီး ငါ့ကို ဆြဲဆြဲမထည့္န႔ဲ" တဲ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုေခ်ာကိုပါ ဆြဲထည့္ ရေတာ့မွာ။
ပလပ္စတစ္Aၾကည္သားေပၚ
တိမ္ေတြေရးဆြဲခ်လိုက္ပီး
တိမ္Aိမ္ကေလးေဆာက္ကာ ၀င္လိုက္မိ
ဘယ္လိုမွ ျပန္ထြက္မရေတာ့ဘူး။ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)
က်မကေတာ့.. AဲဒီAခ်ိန္မွာ.. သားလက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ရင္း ခိုႏိုင္မယ့္ ေAးရိပ္ကို
ေမွ်ာ္သလို... သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္မိခ့တ
ဲ ယ္.. ထင္ပါရဲ႕။ တကယ္တမ္း Aသက္ ၃၀ Aရြယ္..
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြန႔ဲ မာေက်ာေက်ာ ေပေတေတ မိန္းမတေယာက္Aေနနဲ႔ Aဲဒီ လူငယ္ေလးဆီမွာ
ရွာေတြ႔တာက ေမတၱာတရားတခုတည္းပါ။ တကယ္ပဲ ဆန္းတဲ့ ပုစ ာၦ တပုဒ္ ပါပဲ။ ဘယ္သူ႔မွာ
Aျပစ္ရွိခ့ဲပါသလဲ..။
ပုစာၦ မဟုတ္ဘဲ
Aေျဖေဖာ္လို႔ ငါ မရခဲ့
မုဆိုးေမာင္းတ၀က္ ေမာင္းတင္ထားျပီး
သားေကာင္ကို ငါရွာ
ငါေတြ႔
ငါပစ္ခ်လိုက္တယ္
ငါ့တကိုယ္လံုး ဒဏ္ရာေတြခ်ည္း ႏိုင္းခ်င္း
နာနာက်င္က်င္Aလွ ငါေတြ႔
AၾကီးAက်ယ္ ငါ စိုးရိမ္မိ
ငါ့ေသနတ္မွာ က်ည္ဆန္မရွိမွာကိုပဲ။
(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

၉၆ ဟာ က်မဆီကို တကယ္ပဲ ကဆုန္ေပါက္ ဒုန္းစိုင္းေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။

၉၆Eျပီမွာ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ မဂၤလာပြဲျပီးေတာ့ ေႏြပိတ္ရက္မို႔ ၁၀တန္းစာစစ္ကလည္း မျပီးေသးတာမို႔့
က်မ ဘားAံ မျပန္ျဖစ္..။ Aဲဒီေႏြမွာပဲ ပါပါ ပင္စင္ယူလို႔ က်မAင္မတန္ခ်စ္တ့ဲ စြယ္ေတာ္ရိပ္ကို
စြန္႔ရျပန္ပါတယ္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္ထဲက ခမ္းနားလွတ့ဲ လံုးခ်င္းAိမ္ၾကီးကေန ေရႊ႔ရျပီးတဲ့ေနာက္
AဲဒီAခ်ိန္မွာ ပင္စင္စား ပါေမာကၡၾကီးခမ်ာ Aိမ္ပိုင္မရွိ.. Aိမ္၀ယ္စရာေငြေၾကးလည္း
မရွိေတာ့တ့A
ဲ တြက္ ေျပာင္းေနဖို႔ ေရြးလိုက္တ့ဲ Aိမ္ကေလးကေတာ့ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚက
ပုဂံျခံ၀င္းလို႔ေခၚတဲ့ ၀န္ထမ္းAိမ္ရာ၀င္းေလးထဲက သစ္သားAိမ္ေလးပါ။ ပုဂံလမ္းမွတ္တိုင္ေနာက္
ျခံ၀င္းထဲက တန္းလ်ားAိမ္ေလးေတြေပါ့။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ဆီ ကေနေတာ့ ေ၀းမသြားေသးပါဘူး။
ျပီးေတာ့ သားကို TTC မွာ ေက်ာင္းထားဖို႔ ဆိုရင္လည္း သြားေရးလာေရး Aဆင္ေျပတယ္။
က်မကေတာ့ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္တ့ဲ Aခိုက္ဆို ပါပါတို႔ မာမာတို႔န႔ဲ တည ႏွစ္ည Aိပ္လိုက္.. ျမိဳ႕ထဲက
AေဖAေမAိမ္မွာ Aိပ္လိုက္ေပါ့။ က်မဘ၀ ဘာမွန္းကို မေသခ်ာတဲ့Aခ်ိန္။ ဘ၀ထဲ တကယ့္
Aနာဂတ္ေသနဲ႔။ Aဲဒီကာလမွာတုန္းက က်မရဲ႕ ဘ၀ဆိုတာက သားAတြက္န႔ဲ တပည့္ေတြAတြက္..
ျပီးေတာ့ က်မရဲ႕ ရွိစုမ့စ
ဲ ု စာဖတ္ပရိသတ္ Aနည္းAက်U္းေလးAတြက္.. ဒါပါပဲလို႔ ေရစုန္
ေမွ်ာထားတဲ့Aခ်ိန္..။

Aဲဒီ ေမလဆန္းမွာပဲ "Aသံသစ္ျပတိုက္" ထြက္ခ့ပ

ဲ ါတယ္။ က်မ ထြက္ခ့သ
ဲ မွ် စာAုပ္ေတြAကုန္.. best
seller မျဖစ္ခ့ေ
ဲ ပမဲ့ က်မ ခ်စ္တာခ်ည္း .. ေက်နပ္တာခ်ည္းပါ..။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီထဲမွာ Aသံသစ္ျပတိုက္
မပါပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မကို Aသံသစ္ျပတိုက္က်မွ သိတယ္လို႔ ေျပာလာရင္ က်မ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Aသံသစ္ျပတိုက္ကို ထုတ္ဖို႔ Today စာAုပ္တိုက္န႔ဲ
က်မနဲ႔ ေဇာ္၀င္းထြဋ္န႔ဲ ညွိခ့ၾဲ ကတာ ဒီပံုစံ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓာတ္ပံုေတြဆို Four color နဲ႔ Dual tone နဲ႔
တကယ့္ ကဗ်ာဆန္ဆန္.. Aႏုပညာဆန္ဆန္..။ သံုးမယ့္ စကၠဴ ကလည္း Aေကာင္းစား..
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ Art Paper ေတြ သံုးမယ္ေပါ့။ က်မနဲ႔ ကိုညီထြဋ္ရယ္ မေမခိုင္ရယ္.. ေသခ်ာကို
A ခ်ိန္ေပး.. ဓာတ္ပံုေတြ ေရြး စိတ္ကူးၾက..။ က်မကလည္း စာကို A တၳဳပၸတၱိ မဆန္ေA ာင္
ေလးေလးလံလံၾကီး ျဖစ္မေနေA ာင္.. ပံုစံ သြက္သြက္ေလးနဲ႔ ေရးဖို႔ ၾကိဳးစား။ ျပီးေတာ့
ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတာက ကိုယ္A င္မတန္ၾကိဳက္တ့ဲ A ဆိုေတာ္ဆိုေတာ့ သူန႔ဲ ပတ္သက္တာကို ေသခ်ာ
လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါဟာ တကယ့္မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုလည္း ျဖစ္မယ္ေပါ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဟာ ျမန္မာျပည္ Rock ဂီတေရစီးေၾကာင္းရဲ႕ ျမစ္လက္တက္ တခုေတာ့

ျဖစ္တယ္။ လမ္းျဖစ္ေA ာင္ေဖာက္ခ့ရ
ဲ သူေတြထဲက တေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။
ေခတ္A ေျခေနေၾကာင့္ Copy သီခ်င္းေတြသာ ဆိုခ့ရ
ဲ ေပမဲ့ A ဲဒီ Copy သီခ်င္းထဲ Mood
A ျပည့္ထည့္ျပီး ၾကိဳးစားဆိုတ့သ
ဲ ူ..။ ေနာက္တခ်က္က ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတာက စာဖတ္တ့ဲ ပန္းခ်ီဆြဲတ့ဲ
A သစ္ဖန္တီးခ်င္တ့ဲ ပရိသတ္A တြက္ A ေကာင္းဆံုးကို ေပးခ်င္တ့ဲ A ႏုပညာသမား...။ ေနာက္
၈၈ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ေမေမ.. မ်ိဳးဆက္သစ္သီခ်င္း.. A သစ္ကျပန္စ... ဂႏၶ၀င္္စိမ္းေတြန႔ဲ
လူငယ္ေတြကို ေသြးေႏြးေစခဲ့တ့သ
ဲ ူေလ။ ျပီးေတာ့ က်မက Rod Steward ကို ၾကိဳက္တ့သ
ဲ ူပီပီ..
ကိုညီထြဋ္ကိုလည္း ၾကိဳက္တ့သ
ဲ ူမို႔ သူ႔A ေၾကာင္း ေရးခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့
သူ႔ေခတ္တေခတ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ့ဲ A ႏုပညာသမားတေယာက္A ေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ
ေရးခ်င္တာပါပဲ။

ဒီေတာ့ စာA ုပ္ေလးကိုလည္း လွလွေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္..။ A ဲဒီစာA ုပ္ေလးေရးဖို႔ က်မ

သူတို႔မိသားစုန႔ဲ A တူသြား A တူစား A တူA ိပ္ ခရီးထြက္သမွ် လိုက္.. Show ေတြ လိုက္... A ဲလို
A ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ျပီးမွ ေရးရတာ။ က်မတို႔ေတြက ေခတ္A တူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့
သူေတြျဖစ္တ့A
ဲ ျပင္ ျဖတ္သန္းေနထိုင္ခ့ဲၾကရတဲ့ ၀န္းက်င္ကလည္း A တူတ.ူ . ျပီးေတာ့
သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ ပိုျပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိတာေပါ့။ ညနက္ Stage show
က ျပန္ရင္လည္း က်မတို႔ သားA မိကို ၾကံဳတဲ့သူက လိုက္ပို႔ေပးရတာေလ..။ (ပတ္၀န္းက်င္က
က်မကိုေျပာတဲ့A ထဲ A ဲဒါကလည္း ပါပါတယ္။ က်မက လမ္းသူရဲေတြန႔ဲ တရုန္းရုန္းတဲ့ေလ..)။ A ဲဒီ
စာA ုပ္A တြက္ က်မ A ခ်ိန္ေတြ A မ်ားၾကီး ေပးခဲ့ရတာပါ။
 (Aဲဒီတုန္းက ေမျငိမ္း၊ေဇာ္၀င္းထြဋ္+ေမခိုင္)

တကယ္ေတာ့ ရတဲ့ စာမူခက နည္းနည္းေလးပါ။ က်မကသာ ေသခ်ာလုပ္ခ ်င္လုိ႔ ေရးခ်င္လို႔

ေရးခဲ့တာ..။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း စာAုပ္ထြက္လာေတာ့ တကယ့္ တလြ.ဲ . ။ စကၠဴ Aမ်ိဳးAစားက
Aစ.. စာAုပ္Aျပင္Aဆင္ Aထိ...။ Aဆိုးဆံုးကေတာ့ စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တ့ဲ စာပိုဒ္ေတြကို က်မကို
Aသိမေပးခဲ့တာပါပဲ။ Uပမာ ေဇာ္၀င္းထြဋ္တို႔ Emperors က Aဲဒီတုန္းက ဆံပင္ရွည္ၾကီးေတြန႔ဲ..
ဆိုေတာ့ ဘာလို႔ ဆံပင္ရွည္ ထားၾကတယ္ဆိုတာေတြကို တေယာက္ခ်င္း ေမးထားတဲ့
AေမးAေျဖေတြေပါ့။ သူတို႔ေျဖၾကတာေတြ သိပ္ေကာင္းတာပဲ..။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒါေတြ Aျဖဳတ္ခံရတယ္။
ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ Aေၾကာင္းAရာေတြက ဟကုန္..။ စာAုပ္ထြက္ျပီးမွပဲ က်မ Aဲဒါကို
သိရတယ္။ တကယ္ဆို ျဖဳတ္ခံရတဲ့ စာပိုဒ္ေတြကို ၾကိဳသိရင္ ေရွ႔န႔ေ
ဲ နာက္ လွလွပပျဖစ္ေAာင္ ျပန္ျပီး
ခ်ိတ္ဆက္လို႔ ရတာေပါ့။ Aဲဒီ စာAုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာေတာင္ Aဲဒီ စိတ္ပ်က္ရမႈကို
ေျပာျဖစ္ခ့ဲပါေသးတယ္။
 (ေရွ႔ဖံုး- Aီတိုးေလး)

(ေနာက္ဖံုး)

ဒါေၾကာင့္ က်မ ျပန္မေတြးခ်င္တ့ဲ ေမ့ပစ္ခ ်င္တ့ဲ စိတ္ေ၀ဒနာတခုထဲမွာ Aသံသစ္ျပတိုက္လည္း

ပါပါတယ္။ Aင္း ဒါေပမဲ့ 'Aသံသစ္ျပတိုက္'ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ခံမႈကို
ပိုရလာျပီး လူငယ္ေတြန႔ဲ ပိုနီးစပ္သြားခဲ့ရတာကေတာ့ က်မရဲ႕ တကၠသိုလ္ဆရာမဘ၀မွာ တန္ဖိုးတခု
ရွိခ့တ
ဲ ယ္လို႔ေတာ့ ေျပာရမွာပါေလ။

+++++

၉၆ ရဲ႕ ေမလေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္း ျပန္ဖြင့္ရက္ေတြကေတာ့ က်မ ေရွ႕၂၄.. ၂၅ မွာ ေရးခဲ့သလိုပါပဲ..။

ခရီးေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ထြက္တာ..။ ဘားAံက တပည့္ေတြန႔က
ဲ ေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္..
မြန္ျပည္နယ္ တ၀ိုက္..။ ေနာက္ ၉၆ ေAာက္တိုဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ က်ေတာ့ ရန္ကုန္က
တပည့္ေဟာင္းေတြန႔ဲ ျမန္မာျပည္Aထက္ပိုင္း တေလွ်ာက္..။ Aေဖ့ကုမၸဏီက လိုင္စင္
ရုပ္သိမ္းလိုက္ရေတာ့ ခရီးသြားတဲ့ ကားက တစီးေလာက္ Aျမဲ ရွိေနတတ္တာမို႔ Aေဖ့ကားကို
ယူသြားျပီး ေလွ်ာက္သြားတာပါ။ ဒီၾကားထဲ Emperors ေတြန႔လ
ဲ ည္း သူတို႔ Stage Show ေတြ
ေလွ်ာက္လုိက္ေသးတာ..။ တန္ေဆာင္တိုင္ ေတာင္ၾကီးမီးပံုပ်ံပြဲကေန... Aင္းေလး ေညာင္ေရႊ ပင္းဒယ
ပုဂံ ေညာင္Uီး ပုပၸား မႏၱေလး ေမျမိဳ႕ထိကို တကယ့္ကို စံုတကာေစ့..။ ကားေတြ သံုးေလးစီး တန္းစီျပီး
သြားၾကတာ။ AဲဒီAခ်ိန္က ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မ်က္ႏွာ ထြက္ျပီးစ။ Aဲဒီတုန္းက Emperors
မိသားစုေတြန႔A
ဲ တူ ကိုရင္ဂိုတို႔ မိသားစု..ပါေလ့ရွိတယ္။ သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္တို႔ သားAမိပါတယ္..။
ဟယ္ရီလင္းလည္း ပါတတ္တယ္။ ေနာက္ ဒက္ဒီန႔ဲ မာမီ (မင္းမင္းလတ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ)။ စည္သူလြင္..၊
ပီးေပၚတို႔ လင္မယား.. တခါတေလ.. က်မရဲ႕ ရန္ကုန္က တပည့္ေတြေတာင္ ပါတတ္တယ္။

က်မတို႔က လမ္းခရီးမွာ နားရင္ေတာင္ ထန္းေတာေတြ႔ရင္ ထန္းေတာထဲ ကားေတြထိုးရပ္ျပီး

ထန္းရည္ခ်ိဳေတြ ေသာက္ၾက..။ ထန္းတက္သမားေတြန႔ဲ စကားေတြေျပာၾက။ ပြဲေတာင္းရင္ Aဲဒီမွာတင္
ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက။ မိတၳီလာဆိုရင္လည္း ကန္ေဘးမွာ ကားရပ္နားၾက.. ျပည္ဆိုလည္း
ျပည္A၀င္ မင္းၾကီးေတာင္ေဘးနား Eရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းေဘး မွာ နားၾက။ Aဲလို နားၾကတာ။
Aေတြ႔Aၾကံဳေတြလည္း Aမ်ားၾကီးရ..။ ကိုညီထြဋ္န႔ဲ ပန္းခ်ီေရးမယ္လို႔ တိုင္ပင္ျပီး sketch ေတြေတာင္
ေကာက္ခ့ေ
ဲ သးတာ။ (သူကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း တကယ္ ပန္းခ်ီေတြ ျပန္ေရးျဖစ္တယ္။ က်မသာ...
ေဆးမ၀ယ္ႏိုင္လို႔ :P ) စာေတြ ေရးခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ေရးစရာေတြလည္း ရျပီး
စာေတြလည္း တကယ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက Aေတြ႔Aၾကံဳေတြန႔ဲ ပတ္သက္ျပီး ခုထိ
မေရးျဖစ္ေသး တာေတြလည္း Aမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးတာ..။ Aဲဒါေတြကို Aသက္ၾကီးလို႔
ဆရာမဘ၀က ပင္စင္ယူျပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စာေတြပဲ တစိုက္မတ္မတ္ ေရးေတာ့မယ္ ေပါ့...။
ခုေတာ့လည္း... ဘ၀က ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္Uီးမယ္ မသိျပန္..။

(Aဲလို ျမန္မာျပည္ထဲ ခရီးေတြ တင္းက်မ္းသြားခဲ့ရတာမို႔ ခု ထိုင္းမွာေနေနရခ်ိန္ ထိုင္းက

ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ခ်မ္းသာေနတာကို ေတြ႔တ့A
ဲ ခါမွာ ကိုယ္တိုင္းျပည္န႔ဲ ယွU္ၾကည့္ျပီး
ရင္နာရတာပါ။ ထိုင္းမွာက လွေAာင္ မနည္းလုပ္ထားရတာေလ.. ျပီးေတာ့ တကယ္ Tour Area
လုပ္ႏိုင္တ့ဲ ေနရာက နည္းနည္းေလး.. ။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာက ဘယ္ေနရာ
ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္... ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တ့ဲ ေနရာခ်ည္း...... - စကားခ်ပ္)

က်မကေတာ့ ေရာက္ေလရာမွာ မွတ္စရာရွိတာေတြ သယ္ပိုးခဲ့တာပါပဲ။ A နည္းဆံုးေတာ့

စာသင္ခန္းထဲက တဆင့္ မွ်ေ၀ႏိုင္မယ္.. Aမ်ားဆံုးဆို စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကေနေပါ့။ Uပမာေျပာျပရရင္
၀န္ၾကီး ပေဒသရာဇာရဲ႕ ထန္းတက္သမားဘြ႔ဲ တ်ာခ်င္းကို သင္တ့A
ဲ ခါ က်မေတြ႔ခ့ရ
ဲ တဲ့
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနားတ၀ိုက္က ထန္းတက္သမားေတြAေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္မယ္..။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ထန္းသမားဘ၀နဲ႔ ခု ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ေက်ာ္ထိတိုင္ေAာင္ေတာင္မွ
သိပ္မကြာေသးတဲ့ ထန္းသမားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ေျပာျပမယ္။ Aဲဒါဟာ ေကာင္းတာလား
ဆိုးတာလား..။ ေရာင့္ရဲတတ္တာလား... ပညာUာဏ္မၾကီးရင့္တာလား.. ေဆြးေႏြးမယ္။ ေရာင့္ရဲတာက
ေကာင္းလား.. တိုးတက္ဖို႔ၾကိဳးစားတာ ေကာင္းလား.. ေတာရြာAလွAတုိင္း ထားမလား.. ေခတ္မီ
တိုးတက္တ့ဲ ျမိဳ႕ျပAျဖစ္ ျပဳျပင္မလား..။ Economy ကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္မလဲ.. ဆိုတာေတြ
ျငင္းၾက ေဆြးေႏြးၾကမယ္ေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြက တိုေတာင္းလြန္းတာမို႔
ဒါေတြြ ေျပာျပ ခ်ျပဖို႔ Aခ်ိန္မရပါဘူး။

AဲဒီAခါ က်မရဲ႕ စကား၀ိုင္း ေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြက Aေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိတ့ဲ

ဘားAံေကာလိပ္ေဘးက လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးဆီကိုပဲ ေရာက္ ေရာက္ သြားေတာ့တယ္။
ည ည.. လေရာင္ေAာက္.. လမ္းမီးတိုင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေAာက္က က်မတို႔ရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ စားပြဲ၀ိုင္းက
သံုးေလး၀ိုင္းစာေလာက္ Aၾကီးၾကီး.. ေဆြးေႏြးၾက ျငင္းခုန္ၾက..။ Aဲဒီမွာပဲ တကယ္စာဖတ္တ့ဲ
တကယ္ေတြးႏိုင္ ေဆြးေႏြးႏိုင္တ့ဲ ကေလးေတြ ရွိေနတာကို က်မ ပို ပို သိခ့ရ
ဲ တာ။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ
ရြက္ပုန္းသီးေလးေတြက ဖူးပြင့္ခြင့္ မရ..။ တခ်ိန္မွာ ကုန္ကားေမာင္းမွာတဲ့.. ကုန္ကူးမွာတဲ့..
လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ဖြင့္မွာတဲ့.. ယိုးဒယားပစၥည္းဆိုင္ တည္မွာတဲ့။ ကုန္ကားေထာင္စားမွာတဲ့..
လယ္ေတြ ကိုင္းေတြပဲ ျပန္လုပ္မွာတဲ့။ က်မစိတ္ထဲ ငါဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ Aၾကိမ္ၾကိမ္ စU္းစားျပီး
သက္ျပင္းခ်မိတ့ဲ Aခ်ိန္ေတြေပါ့..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ Aိပ္မက္ရွိသေလာက္
စိတ္တိုင္းက် ဖူးပြင့္ခြင့္ မရတာ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့.. လို႔ေတာ့ ေတးထား ျငိဳးထား
ခဲ့လိုက္ပါေသးတယ္။

+++++

Aဲဒီ ၉၆ ႏို၀င္ဘာ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း က်မကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ ေက်ာင္းတြင္း

လႈပ္ရွားမႈကိစၥေတြထဲ စိတ္ေရာက္လို႔ေပါ့။ ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳတAုပ္လည္း ေရးလက္စ ..။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တုန္းက ခရီးေတြ ဆက္တိုက္ထြက္ထားတာမို႔ လူက နည္းနည္းလည္း
လက္ပမ္းက်ေနျပီ။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပလို႔ဆိုတ့ဲ သတင္း
ေရာက္လာတာပါပဲ။ ၉၆ ဒီဇင္ဘာ ၃ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ ညမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ႏို၀င္ဘာကတည္းက
စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ ရဲေတြ ျပႆနာ ျဖစ္ရာက တAံုေႏြးေႏြး စေနခဲ့တာပါ..။
စည္ပင္ရဲန႔ဲ စက္မႈေက်ာင္းသား၂ေယာက္ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း Aေ၀းေျပးဂိတ္မွာ ျပႆနာျဖစ္ရာက
ေက်ာင္းသားေတြ Aဖမ္းခံရ.. တကယ္ လြန္တာက ရဲက လြန္တာ..။ Aဲဒီကိစၥ ေျဖရွင္းရာမွ
Aာဏာပိုင္ဘက္က ေက်ာင္းသားေတြကို မတရားသျဖင့္ ရိုက္ႏွက္တာမ်ိဳးရွိလို႔ ျပႆနာၾကီးသြားတာပါ။
ေနာက္ေတာ့ ထံုးစံAတိုင္း ေက်ာင္းသားဆိုတာမ်ိဳးကလည္း မတရားသျဖင့္ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ
သည္းမခံႏိုင္ တဲ့Aျပင္ ၈၈ရဲ႕ ေသြးကလည္း ေAးေသးတာမဟုတ္ေလေတာ့ ျဖစ္ျပီေပါ့။
ရန္ကုန္မွာကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ၂ရက္ ၃ရက္ကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြက လွည္းတန္းမွာ
စုေ၀းတာတို႔ ထိုင္သပိတ္ေမွာက္တာတို႔ စေနပါျပီ။ စစ္တပ္ကလည္း သူတို႔ ထံုးစံAတိုင္း
Aင္Aားသံုးျဖိဳခြဲျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးတာေတြ ဆက္တိုက္ လုပ္ေနပါ ျပီ။
က်မကသာ နယ္ေက်ာင္းေရာက္ေနလို႔ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးတာပါ။ ဒီဇင္ဘာ
၄ရက္ေန႔မွာေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ဘက္မွာ Aသံထြက္လာပါျပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ စာေတြ
ေ၀.. စာေတြကပ္..။ Aဲဒီ ဒီဇင္ဘာ ၄ရက္ေန႔မွာပဲ က်မတို႔ ေက်ာင္းAုပ္ၾကီးက ဆရာဆရာမေတြကို
Aစည္းေ၀းေခၚျပီးး ဂ်ဴတီခ်ဖို႔ေတြ ေက်ာင္းသား ထိန္းဖို႔ေတြ စီစU္ပါတယ္။ ဒီတပတ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ
ရန္ကုန္ မျပန္ရ.. ခရီးလည္း မထြက္ရ.. ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာပဲ ရွိေနၾကရမယ္တ့။ဲ
ဆရာဆရာမေတြကေတာ့ သိပ္မပူတတ္ၾကေတာ့ပ ါဘူး။ ဘာလုပ္မယ္လည္း ေတြးမထား ၾကပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ Aဲဒီေန႔မွာပဲ ရန္ကုန္န႔ဲ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က လႈပ္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ က်မတို႔

ေက်ာင္းေသးေသးေလးဆီ ေရာက္လာပါျပီ။ ဒီဇင္ဘာ ၅ရက္ေန႔ညမွာေတာ့ ေမွာင္Aံု႔Aံု႔ႏိုင္လွတ့ဲ
ဘားAံ ေကာလိပ္ကေလးဘက္ဆီက ေၾကြးေက်ာ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရပါျပီ။ ေက်ာင္းသား
Aခြင့္Aေရး.. ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး.. ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လႊတ္ေပးေရး.. 'ဒို႔Aေရး' ေတြေပါ့..။
က်မ ၾကက္သီးေတြထျပီး မ်က္ရည္လည္လာရျပန္ျပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ.. ေက်ာင္းသားဆိုတာ
Aခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားစိတ္ ရွိတာပါပဲလို႔ ေတြးမိလို႔ေပါ့။ ဘာမွ မသိဘူး..
ဘာခံစားမႈမွမရွိဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့တ့ဲ က်မရဲ႕ ဘားAံက ကေလးေတြဟာလည္း ေခတ္ရဲ႕
လိုAပ္ခ်က္ဆိုတာကို.. ေက်ာင္းသားAခြင့္Aေရး ဆိုတာကို.. ခံစားတတ္တာ ပါပဲလား..။
ေက်ာင္းဘက္က ဆရာတခ်ိဳ႕ ဆရာမေဆာင္ဆီ လိုက္လာပါတယ္..။ က်မနဲ႔ Aမၾကီးကို
နာမည္တပ္ေခၚျပီး ဆရာၾကီးက ကေလးေတြ ထိန္းဖို႔ ေခၚခိုင္းလို႔တ့ဲ..။ AဲဒီAခ်ိန္ က်မတို႔က
ေက်ာင္းထိပ္ေတာင္ ေရာက္ေနပါျပီ။ ေက်ာင္းထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေဆာင္ဘက္ဆီက
မီးေမွာင္ခ်ထားျပီး Aခ်ီAခ်ညီညီ ေAာ္သံေတြ..။

ခဏၾကာေတာ့ စစ္ကား ၂စီးနဲ႔ 'ပ၀တ' က Aရာရွိဆိုသူေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔က ေက်ာင္းထဲ

ခ်က္ခ်င္း မ၀င္ဘဲ ဆရာၾကီး .. Aေဆာင္မွဴးေတြန႔ဲ ရွိေနတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကို ေခၚပါတယ္။
ကေလးေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ထိန္းရင္ သူတို႔ မ၀င္ပါဘူးလို႔ ညွိပါတယ္။ ဆရာၾကီးက က်မတို႔
မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ပါတယ္။ က်မတို႔ေရာ.. Aေဆာင္မွႈးေတြေရာ ျပိဳင္တူ ကတိေပးပါတယ္။
ထိန္းပါ့မယ္.. ဗိုလ္မွဴးတို႔သာ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔..ေပါ့။ တကယ္လည္း သူတို႔ ေက်ာင္း၀င္း
Aျပင္နားရွိေနတုန္း.. Aေဆာင္မွဴးေတြက ကိုယ့္Aေဆာင္ေတြေပၚ ကိုယ္တက္ျပီး ကေလးေတြကို
၀င္ထိန္းရပါတယ္။ မင္းတို႔ ေျပာခ်င္တာေျပာလိုက္ရျပီ.. သူတို႔လည္း သိသြားျပီပ.ဲ . ေတာ္ၾကေတာ့..
ေတာ္ၾကာ ဘာမွ မလုပ္လိုက္ရေသးဘဲန႔ဲ Aဖမ္းခံၾကရရင္ မတန္ဘူးေပါ့..။ ကေလးေတြကလည္း
ထိန္းတာက သူတို႔ ဆရာဆရာမေတြဆိုေတာ့ စကား နားေထာင္ၾကပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့
ျငိမ္သြားၾကပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ စေန တနဂၤေႏြေတြမွာေတာ့ က်မAပါA၀င္ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမ

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို 'ပ၀တ'က ေခၚေမးတာေတြ.. လာေတြ႔ျပီး စကားစျမည္ေျပာတာေတြ..
လုပ္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာက က်မကို စကားေျပာခ်ိန္မွာ က်မAိမ္မွာ
ဘုရားစင္မရွိတာကိုပဲ Aၾကာၾကီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးေနတာပါ။ ေနာက္မွ သိတာက က်မကို
ကြန္ျမဴနစ္လို႔ စြပ္စြဲလို႔ရေAာင္ ေမးတာဆိုပဲ။ က်မကေတာ့ သူ ဘာရည္ရြယ္တာလဲဆိုတာ ရိပ္မိသလို
ရွိတာနဲ႔ က်မက ခရီးခဏခဏထြက္တာေၾကာင့္ေရာ.. ဘုရားစင္ထားရင္ တာ၀န္ၾကီးသလို ခံစားရလို႔
မထားတာလို႔ပဲ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူက ဗုဒၶဘာသာကို ယံုသလား ဆိုတာမ်ိဳး ေမးလာတာမို႔
က်မက စိတ္ေပါက္ေပါက္န႔ဲ သူ႔ကို သစၥာေလးပါးနဲ႔ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို တမင္ စကားထဲ
ထည့္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ျပီးသြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မက Aျမင္ကပ္ကပ္န႔ဲ သမားဂုဏ္ျပျပီး
ေျပာတာပါ။ Aဲလိုန႔ဲ စေန တနဂၤေႏြမွာ ဘားAံေကာလိပ္က ျငိမ္သြားေပမဲ့ ရန္ကုန္န႔ဲ ေမာ္လျမိဳင္..
မႏၱေလး တကၠသိုလ္ ေတြမွာေတာ့ မျငိမ္ၾကေသးပါဘူးတဲ့။

ဒီလိုန႔ဲ ဒီဇင္ဘာ ၉ရက္ တနလၤာေန႔မွာေတာ့ 'ပ၀တ'က ျပည္နယ္မွဴး(ကရင္လူမ်ိဳးပါပဲ)က ေက်ာင္းကို

လာျပီး ေက်ာင္းသားေတြကို စကားေျပာပါတယ္။ သူေျပာေတာ့လည္း Aျဖဴးသား ေပါ့..။ ပညာေရးကို
ဘယ္လို ေကာင္းေAာင္ လုပ္ေပးေနပါတယ္ေပါ့..။ လိုတာေတြ ေျပာပါေပါ့..။ ကေလးေတြက
ေလွာင္ေတာင္ေတာင္န႔ဲ ေAာ္လား ဟစ္လားလည္း ျပန္လုပ္ၾကပါေသးတယ္။ သူ
ျပန္သြားတဲ့Aထိလည္း ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ရ ျပန္Uီးမယ္ လို႔ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္ကကို
မထင္ၾကေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီေန႔ ေန႔လယ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဆူပူမႈေ ၾကာင့္
တကၠသိုလ္ေတြ ရက္Aကန္႔Aသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္တယ္.. ဆိုတ့ဲ ေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္ရက္Aတြင္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားAားလံုး ကိုယ့္ရပ္ရြာဆီ Aေရာက္ ျပန္ရမယ္တ့။ဲ

Aာဏာရွင္ စစ္Aစိုးရကေတာ့ သူတို႔ ထံုးစံAတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြရ႕ဲ ေတာင္းဆိုခ်က္ မွန္သမွ်ကို

ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္တုန္းကမွ မလိုက္ေလ်ာဘဲ ေက်ာင္းသားေတြကို Aဓိက Aထိနာေစမယ့္
ေက်ာင္းေတြ ရက္ရွည္ ပိတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြန႔ပ
ဲ ဲ တု႔ံျပန္လိုက္တာပါပဲ။ Aဲဒီေန႔က
ေယာက်္ားေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္ထိခိုက္ၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြက ငိုၾကပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာေAာင္ ေက်ာင္းပိတ္ထားUီးမလဲ.. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ျပီးေတာ့မွ
ဘယ္သူေတြကို လိုက္ရွာ ဖမ္းဆီးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္Uီးမလဲဆိုတာကို Aားလံုး ေတြးမိေနၾကတဲ့
Aခ်ိန္ေတြေပါ့..။ လူငယ္ေတြAတြက္ Aနာဂတ္ကို ျမင္ရဖို႔Aေရး ေ၀းရျပန္Uီးေပါ့။ ဒါဟာ မွန္ကန္တ့ဲ
ေျဖရွင္းမႈလား..။ က်မကေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာ ခါးခါးသီးသီး မုန္းတီးတာကိုပဲ နာနာက်င္က်င္
ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ Aစမွာတုန္းက က်မကို Aေပ်ာ္န႔ဲ ၾကိဳခဲ့တ့ဲ ၉၆က ႏွစ္Aဆံုးမွာေတာ့
က်မရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္ေစခဲ့ပ ါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဒီလိုန႔ဲ ၉၆ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာက က်မAတြက္ေတာ့ ေAးစက္ေျခာက္ကပ္တ့ၾဲ ကားကပဲ ပူေလာင္

ျပင္းပ်ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ရွိမေနေတာ့တ့ဲ ေက်ာင္းၾကီးက Aဓိပၸာယ္မ့တ
ဲ ့A
ဲ ျပင္
က်မစိတ္ေတြကိုလည္း ေျခာက္ခ်ားေစပါတယ္။ Aဲဒီရက္ေတြထဲ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ကိုေတာင္ စိတ္ထဲ
ဆို႔ဆို႔နစ္နစ္ ခံစားရပါတယ္။ ရန္ကုန္Aျပန္ ျမိဳင္ကေလး ဘက္ကမ္းကို Aကူး သံလြင္ျမစ္ေပၚကေန
ဘားAံဘက္ဆီ လွမ္းၾကည့္မိရင္ေတာင္ ငိုခ်င္ေနမိခ့တ
ဲ ့ဲ Aခ်ိန္ေတြေပါ့..။ ဒီျမိဳ႕ေလးAတြက္
က်မမွာလည္း တာ၀န္ရွိသလို ခံစားေနမိခ့ပ
ဲ ါတယ္။ AဲဒီAခါ စိတ္သက္သာရာ ရရာရေၾကာင္း က်မ
၀တၳဳတပုဒ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳေရးေနခ်ိန္တေလွ်ာက္ တကယ့္ကို ေၾကေၾကကြက
ဲ ဲြ.. ေရးေနခဲ့တာပါ။
ေရးလိုက္ မ်က္ရည္က်လိုက္ ပစ္ထားလိုက္န႔ဲ.. မ်ားေသာAားျဖင့္ ခုလို ၀တၳဳရွည္စဆံုးမ်ိဳးကို
တထိုင္တည္းေရးေလ့ရွိတ့ဲ က်မ ခု၀တၳဳေလးကို ထံု႔ပိုင္းထံု႔ပိုင္းနဲ႔ ေရးယူရပါတယ္။ ၁၉၉၈ ေမလမွာေတာ့
က်မတို႔ ဆရာဆရာမAားလံုး ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းရမယ္လို႔ ေျပာင္းေရႊ႔မိန္႔ ထြက္လာပါတယ္။
ဒီေတာ့မွပဲ စိတ္ထဲ တကယ္ကို ထိခိုက္ျပီး ဒီ၀တၳဳကို Aျပီးသတ္ႏိုင္ပါတယ္။့ "ေၾကေၾကကြက
ဲ ဲြ ခံ၀န္"...
လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။

Aဲဒီ၀တၳဳကို မေဟသီပို႔ေတာ့ စိစစ္ေရးက ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္.. တျခား မဂၢဇင္းကေန

ေခါင္းစU္တမ်ိဳး ေျပာင္းျပီး တင္ၾကည့္ေတာ့လည္း မလႊတ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေခါက္သိမ္းထားလိုက္တာ ၂၀၀၅
က်မွပဲ စိစစ္ေရးက က်ပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ေနာက္က 'ခံ၀န္'ဆိုတာကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။
(Aဲဒီ ၉၆နဲ႔ ၂၀၀၅ ၾကားထဲ စိစစ္ေရးကို စိတ္နာနာနဲ႔ ဒီ၀တၳဳထဲက တခ်ိဳ႕Aစိတ္Aပိုင္းေတြကို
တျခား၀တၳဳေတြထဲ ထည့္ထည့္ေရးေနတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ Aခ်က္Aလက္ေတြဆို ထပ္ေတာင္ေနတယ္
ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ၀တၳဳေလး ကို စြဲလန္းတာနဲ႔ပဲ ရသ၀တၳဳစU္စာAုပ္တစ္Aုပ္Aတြက္
ပင္နီစာAုပ္တိုက္ကို ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပင္နီစာAုပ္တိုက္က စာAုပ္Aျပင္Aဆင္ကို
ေသခ်ာလုပ္တ့A
ဲ တြက္ ဒီ၀တၳဳေလးရဲ႕ Aခင္းAက်င္း Aတင္Aျပက က်မ စိတ္ၾကိဳက္ ရခဲ့တာလည္း
တကယ့္ သေဘာက်စရာပါ....။

Aဲဒီ၀တၳဳေလးကို ၉၆ ေက်ာင္းပိတ္တ့ဲ Aမွတ္တရAျဖစ္ တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၉၇ နဲ႔

ပတ္သက္ လို႔လည္း ေရးစရာေတြ ရွိေနေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္.. ေၾကေၾကကြဲကြဲကို
ေပးဖတ္ခ်င္ တာနဲ႔.................
 ေၾကေၾကကြဲကြဲ

(တစ္)

ေတာင္ထိပ္မွာ တိုက္ခတ္ၿမဲေလက Aခါမ်ားစြာကလိုပင္ ေAးျမၿမဲ... လန္းဆတ္ၿမဲ။

Aဲဒီေတာင္ထိပ္မွာ Aၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ရင္ေမာေနက် မိန္း မတေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ခုခ်ိန္မွာ ရႈိက္ႀကီးတငင္
ငိုေႂကြးလုိ႔။
ဒီေနရာကေန မတ္မတ္ရပ္လုိ႔ ေAာက္ဘက္ ခတ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဆီးျမင္ရေသာ ၿမိဳ႕ကေလးကို
သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ႏိုင္ၿပီ။ ၿမိဳ႕ကေလးကို Aေပၚစီးမွ Aျပည့္Aဝ ျမင္ႏိုင္ေသာ ဒီေတာင္ထိပ္
Aစြန္းကေလးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရပ္ရင္း ေလAဟုန္ျဖင့္ Aဝတ္တို႔ တျဖတ္ျဖတ္ လြင့္လွ်င္ သူမ
ေပ်ာ္ရႊင္ေပ့ါပါးစြာ ရယ္ေမာေနက်။ AဲဒီAခါ... စိတ္ထဲမွာ ေလဟုန္စီးေနရသည္ဟုပင္ ထင္ေသးတာ။
AဲဒီAခ်ိန္ဆို သူမက ေလဟုန္စီး ငွက္ကေလး တေကာင္ ျဖစ္သြားကာ Aလြတ္ရေနေသာ
ၿမိဳ့ကေလး၏ ေနရာAႏွံ႔ကို ပ်ံဝဲၾကည့္ ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏိုင္သည့္ သတိတရေတြပဲ
ျဖစ္ပါသည္။

ေဟာ... ဟိုးမွာ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္း။ (သူမႏွင့္ေမာင္ AပါAဝင္ ခ်စ္သူမ ်ားကို

ဖမ္းစားေနက် ကုန္းတက္ ကုန္းဆင္းမ်ားႏွင့္......)

ဟိုေနရာကေလးက စိုက္ပ်ဳိးေရးေက်ာင္းပိုင္ လယ္ကြင္းေတြေပါ့။ မညီမညာေျမသားေတြေ ၾကာင့္

စက္ဘီး ျဖတ္နင္းသြားတဲ့Aခါ ဒုတ္ဒုတ္ခုန္လို႔။ စက္ဘီးမစီးတတ္ေသာ သူမက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္
ေမာင့္ပုခုံးကို Aားကုန္ဆုပ္ဆုပ္ထားရတဲ့ ရင္ခုန္သံကိုပင္ ျပန္ၾကား ရေသးသည္။

ၾကည့္စမ္း..... ဟိုမွာ ၿမိဳ႕ထဲကို ျပည္ေထာင္စု ရပ္ကြက္ကေန သြယ္လာတဲ့ လမ္းကေလး....

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ထုံးစံAတိုင္း ကုန္းတက္ေတြဆို လူကို စက္ဘီးကစီး၊ ကုန္းဆင္းဆို စက္ဘီးရဲ့ Aရွိန္န႔ဲ
ေျပးဆင္းလုိ႔ တေမာေမာႏွင့္ပင္ ေပ်ာ္ခ့ၾဲ ကရဖူးသည္။

ကန္သာယာႏွင့္ ေဆးရုံတဝိုက္မွာရွိေသာ လမ္းဆြယ္ေလးေတြကေတာ့ သူမကို Aဖမ္းစားခဲ့ဆုံးပင္။

သူမကို မိန္းေမာရူးသြပ္သြားေစခဲ့ေသာ တရားခံေတြထဲမွာ ထိုေနရာေလးေတြကလည္း က်ိန္းေသ ပါ၏။

ေတြ႔လား.... ေျမနီလမ္းကေလးေတြ။ ေရကန္က်ယ္က်ယ္ေတြကို ဘယ္ညာၿခံရံလို႔... ၾကာေတြလည္း

ပြင့္ၾကသည္။ ဒါ့ထက္ပို၍ သက္ဝင္ျပည့္စုံမည့္ ရႈခ င္းပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ဘယ္မွာမွ မရႏိုင္ေတာ့။

ထန္းပင္ေတြ၊ Aုန္းပင္ေတြ၊ ကုကၠဳိပင္Aုပ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ စိမ္းရိပ္ေနေသာ ေဟာသည္

ကမ္းနားကေလး ကလည္း ေဆာက္တည္ရာမရခဲ့ဖူးသည့္ မိန္းမတေယာက္၏စိတ္တို႔ကို ၿငိမ္ဝပ္
သြားေစခဲ့ဖူးသည္။ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလညႇီညႇီစိမ္းစိမ္းကို ရွဴရွိဳက္ရင္း
ေAးရိပ္ခိုခ့ဖ
ဲ ူးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုေသာ စိတ္ေဝဒနာျဖင့္ ကမ္းနဖူးမွာ ရပ္ရင္း ျမစ္ေရညဳိညဳိထဲ
ငုံ႔ၾကည့္မိစU္မွာ ျမစ္ေရစီးေၾကာင္းသန္သန္ထဲ ထင္းတုံးေတြ ခက္ခဲတႀကီး လုိက္ဆယ္ေနသည့္
ကေလးတစုကို Aျမင္မွာ.... “Aသက္တာ” ရဲ့ တန္ဖိုးကို သတိဝင္သြားခဲ့ရဖူးသည္။

Aဲဒီေန႔ရက္ေတြတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို ေရာက္စ... ဒဏ္ရာAနာတရ ပလပြႏွင့္ မိန္းမ သည္ သူမရဲ့

ေန႔ရက္ေတြကို ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲကေန တေမ့တေလ်ာ့.... ျဖတ္ခ့ဲ... လြယ္လြယ္ငိုခ့.ဲ ... ၿပီးေတာ့
လြယ္လြယ္ ေပ်ာ္ခ့တ
ဲ ာ... ရက္မ်ားစြာ......။

တကယ္ေတာ့ သူမကိုက.... ၿမိဳ့ကေလးကို .... Aသုံးခ်ခဲ့တာေလ။

တခါတေလမ်ား သူ႔ရင္ခြင္ဆီကေန သူႏွင့္ Aလြန္နီးသည့္ နယ္ျခားေဒသၿမိဳ႕ကေလးမ်ားဆီAထိပင္

ေျခဆန္႔လုိ႔ သူမက ပ်ံဝဲခ့ေ
ဲ သးတာ....။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ရ့ေ
ဲ ျဖရာတဲ့ေလ။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ လိုသလုိ
ပ်ံဝဲခြင့္ရခဲ့တာ.... သုံးႏွစ္..... တဲ့။ သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ နာရီပိုင္းေလာက္သာ ၾကာခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။

ခုေတာ့ျဖင့္ သူ႔ကို ထားခဲ့ရေတာ့မည္။

သူန႔ဲ ေဝးရာ.... ဇာတိေျမဆီကို သူမ ျပန္ရေတာ့မည္။
“ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခြင့္” တဲ့။
Aဲဒီ Aမိန္႔စာေလးက သူမကို မီးလွ်ံလုိပဲ ပူေလာင္ေစလွသည္။

+++++
ခုခ်ိန္က်မွေတာ့ သူ႔ေ ျခရင္းမွာ ဒူးေထာက္ငိုေႂကြးရုံကလြဲ၍ သူမAတြက္ Aခြင့္Aေရး တစုံတရာ
မရွိေတာ့ပါ။ “က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ” ဆိုရုံမွ်ႏွင့္ေတာ့ မလုံေလာက္ေတာ့ၿပီ။ သို႔ေပမဲ့ သူမ
ေတာင္းပန္ခ်င္လွပါသည္။

+++++

ထိုမိန္းမက ေတာင္ထိပ္ရ့ဲ Aဖ်ားေလးမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လုိက္သည္။ ၿမိဳ့ကေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့

မႈန္းဝါးလုိ႔ေန၏။ ေလတိုးသံမွAပ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဝန္းက်င္မွာ သူမ ရႈိက္ငင္သံကသာ
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရွိေနသည္ထင္၏။ သူမက ကိုယ္ကို ေလ်ာ့ခ်ပ်ပ္ဝပ္ကာ ေျမျပင္ကို နဖူးႏွင့္
ထိကပ္လုိက္သည္။ ၿပီးမွ သူရူးတေယာက္ လုိ ထိပ္လန္႔တၾကားႏိုင္စြာ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ေမွ်ာ္
တုိင္တည္သလုိ.......
“က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ က်မရဲ့ Aသည္းႏွလုံးေတြ ဒီAရပ္မွာပဲ က်န္ရစ္ခ့ၿဲ ပီ ဆိုတာကို က်မ သစၥာ
ဆိုပါတယ္။ Aဲဒီ မွန္တ့သ
ဲ စၥာေၾကာင့္ ၿမိဳ့ကေလးက က်မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစ”
ဟု တုန္တုန္ယင္ယင္ ေရရြတ္လုိက္ေလသည္။

+++++

Aတၱႀကီးသည့္ ထိုမိန္းမက ဘဝထဲမွာပင္ မခံစားခ်င္ေသာ ကာလေတြ၊ Aျဖစ္Aပ်က္ေတြ ဆိုလွ်င္

မည္မွ်ပင္ Aေရးႀကီးပါေစ တမင္ေမ့ခ်န္ထားပစ္ခ့တ
ဲ တ္သူပဲ ျဖစ္သည္။ ခုလည္း ၿမိဳ႕ကေလးကို
ခြခ
ဲ ်န္ထားခဲ့ရေတာ့မည့္ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ ညေနေလးမွာ ထိုမိန္းမက မိမိ ႏွလုံးသည္းပြတ္
တည္ေနရာကေလးကိုပင္ ေက်ာခိုင္း ေမ့ေလ်ာ့ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ။ သူမ၏ ဒယိမ္းဒယိိုင္ေျခလွမ္းတို႔က
Aိမ္Aျပန္ Aေဆာင္ဝင္းဆီ Uီးတည္.........။

သို႔ေပမဲ့ ေတာင္ထိပ္ဆီမွာ က်န္ခ့ၿဲ ပီဟု သူမ မွတ္ထင္ခ့ဲမိသည့္ .....

‘က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ.... က်မရဲ့ Aသည္းႏွလုံးေတြ ဒီAရပ္မွာပဲ က်န္ခ့ၿဲ ပီဆိုတာကို က်မ သစၥာ
ဆိုပါတယ္...... Aဲဒီ မွန္တ့ဲ သစၥာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကေလးက က်မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစ..’
ဟူေသာ သူမ၏ ငိုေႂကြးတိုင္တည္သံက ညေနေလေျပႏွင့္Aတူ ေမ်ာလြင့္ကာ ေတာင္ နံရံေေတြကို
ရိုက္ခတ္၊ တဖန္ ပဲ့တင္ျပန္ကာ သူမထံကို လိပ္ျပာေတြAျဖစ္ Aုပ္ဖ႔ပ
ြဲ ်ံလာၾက၏။ ၿပီးေတာ့ သူမ
မ်က္ႏွာဆီ.... Aဓမၼ တိုးဝင္.... ေရွာင္တိမ္း ဖယ္ရွားမရ....။

Aို.... လိပ္ျပာမဲမဲေတြ.... Aျဖဴလြလြေလးတေကာင္တေလမ်ား ပါလုိပါျငားျဖင့္ သူမ ရိႈက္ငင္

ေမာပန္းရွာဆဲ.... ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္လိပ္ျပာေလးတေကာင္က လွစ္ကနဲ ပ်ံေ ျပးေလသည္။ တကယ္မွာ
လိပ္ျပာေလးက သူမကို ဖမ္းေခၚသြားခဲ့တာ။ လိပ္ျပာေလး ပ်ံသန္းရာ ေနာက္ကိုပင္ ပယ္ျငင္းမရဘဲ သူမ
လုိက္ပါသြားခဲ့ရတာ.... လိပ္ျပာကေလးက သူမကို ေမ့ထား မရႏိုင္သည့္ ဘဝကေလးတခုထဲကို
တြန္းပို႔ခ့ေ
ဲ လသည္။

ေဟာ... ဟိုေရွ႕မွာ စကၠဴပန္းရုံ ေရာင္စုံခင္းေတြ၊ တရုတ္စကားပင္ပ်ဳိေတြ၊ ကံ့ေကာ္ေတြ ေဝေနတဲ့ ၿခံဝိုင္း

ကေလးေလ.....။ (ထိုဝင္းကေလးသည္ သူမ ေမ့ေလ်ာ့Aထားခ်င္ဆုံး ေနရာ၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူမ
Aစြဲလန္းဆုံး ေနရာ။ သူမ ထြက္Aေျပးခ်င္ဆုံးဘ၀၊ တခ်ိန္ တည္းမွာ ဘယ္လုိမွ ခ်န္ထား
ေမ့ေလ်ာ့ထြက္ေျပးမရေသာ ဘဝ။ ထိုေနရာကေလးသည္ သူမ၏ Aျဖစ္Aားလုံးတို႔ သိုေလွာင္ရာ
ႏွလုံးသည္းပြတ္ျဖစ္သလုိ ၿမိဳ႕ကေလး၏ Aသည္းႏွလုံးကဲ့သို႔လည္း Aေရးပါေလသည္။)
တရုတ္စကားပြင့္ေတြက တဖြဖ
ဲ ေ
ဲြ ႂကြလုိ႔။ ကံ့ေကာ္ေတြကလည္း သူမေရာက္ခါစကလုိ ပင္ညြန္႔ေတြနီလို႔။
စကၠဴ ပန္းေတြကလည္း သိပ္သိပ္ေဝလုိ႔။ ခုေတာ့ တံခါးပိတ္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စာသင္ခန္းေတြ.....။

ဟင့္Aင္း....။
သူမ မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ ျငင္းဆန္ေတာ့ သူမ ပါးျပင္မွာ လိပ္ျပာကေလး လာနား၏။ ၿပီးေတာ့ “ဒီလုိ
ထြက္ေျပးလို႔ မလြတ္ပ ါဘူး” ဟု တိုးတိုးဆိုသည္။

ဟင့္Aင္း..... ဟင့္Aင္း......။
ႏွလုံးတို႔ နာက်င္လာကာ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ေျဖလႊတ္လိုက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က သူမရဲ့ ရုံးခန္းေလးေရွ႕
ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ပုံက်သြားခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ထပ္မံ ဒူးေထာက္ရျပန္တာပါပဲ။ ဒီေ နရာေလးမွာ
ဆိုရင္ေတာ့ သူမသည္ Aသနားခံစာ တင္သြင္း၍ပင္ မရႏိုင္ေလာက္ေAာင္ Aျပစ္ႀကီးေလးသည့္
တရားခံ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပ ါသည္။

ေလေျပေလးတေဝွ႔မွာ ကံ့ေကာ္ရြက္ႏုရနံ႔ စိမ္းစိမ္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလးကို ရႈရႈိက္လုိက္ရသည္။ ဟင့္Aင္း....

Aဲဒါကိုလည္း ေမ့ပါရေစ။ ႏွလုံးသားတို႔ ခုန္ထြက္မတတ္ ဆတ္ဆတ္ခါသည္ ထင္၏။ မ်က္ေစ့တို႔ကို
မဖြင့္ရဲစြာ တင္းတင္းပိတ္ထားဆဲ.... ကံ့ေကာ္ပန္းရနံ႕၊ သရက္ရြက္ႏုနံ႕၊ တရုတ္စကားရနံ႕
Aဲဒါေတြကိုေတာ့ စုံမွိတ္ ျငင္းဆန္မရဘဲ ရွိေလသည္။

ေဟာ.....
ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ.... မုန္႔ေတြ လုစားၾက....
စကၠဴ ျမားေတြန႔ဲ ..... စကားသံဝဲဝဲေလးေတြ....
ေဟာ.....
စက္ဘီးAစီးေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ဘဲလ္သံခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြ.....
တစီးနဲ႔ တစီး တြန္းတိုက္ၾကေတာ့မလို.... စီရီလုိ႔....
ေဟာ....
ေယာက္်ားေလး Aေဆာင္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ဆီက
ေဘာပြဲ Aားေပးသံေတြ...
ေဟာ.....
ခန္းမ “ႏွစ္” ဆီက ဂစ္တာ ႀကိဳးညႇိသံေတြ.... မိုက္ခရိုဖုန္းစမ္းသံေတြ.....
ေဟာ.....
မိန္းကေလးေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာ သီခ်င္းသံသ့သ
ဲ ့ဲ....
မင္းပန္ဖုိ႔ရည္စူး ပန္းခူးခဲ့ၿပီ တဲ့။
ရွက္ၿပဳံးေလးေတြန႔ဲ ေကာင္မေလးတခ်ဳိ႕ရဲ့ ေခါင္းမွာ ကံ့ေကာ္ေတြ ေဝလုိ႔။
‘လဂြန္းAိမ္’ ဆိုတ့ဲ ေခါင္းစU္ကိုသာ သင္ရေပမဲ့ “မင္းတို႔ လဂြန္းAိမ္န႔A
ဲ တူ ရာဇာဓိရာဇ္ကို သိရမယ္....
ဘုရင္မင္းေခါင္ကို သိရမယ္... သူရဲေကာင္းဆိုတာကို သိရမယ္.... စစ္ရ့ဲ Aက်ဳိးAျပစ္ေတြကို
သိရမယ္” တဲ့။ ဒါက ခန္းမ ‘တစ္’ဆီက... သူမရဲ့ (တခ်ိန္က) စာသင္သံ။

ခုေတာ့ျဖင့္... Aားလုံးကို ခ်န္ထားခဲ့ရၿပီ။ ဘာတခုမွ ေပးေခ်ခြင့္ မရွိေတာ့ၿပီ။ လိပ္ျပာ ကေလးက

လူးလူးလွိမ့္လွိမ့္။ က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။

+++++

(ႏွစ္)

လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ သုံးႏွစ္မွာ.....
Aသည္းကြေ
ဲ န႔ရက္ေတြထဲ လူးလွမ့္ေနရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ သူမရဲ့ ထြက္ေပါက္ (ဒါမွမဟုတ္)
ေခတၱ ိုနားခိုရာAျဖစ္ (ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေက်ာခုိင္းဖို႔) ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကို ေရြးခ်ယ္ ခဲ့ပါတယ္။ Aဲဒါ...
ေဟာဒီ ၿမိဳ႕ကေလးေပါ့။ Aဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘဲန႔ဲ Aဲဒီမိန္းမက
ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေက်ေက်နပ္နပ္ နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခ့တ
ဲ ာ။

သူမဘဝကို ေဆးကုရင္း Aဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုပါ ရွင္သန္ဖ႔ံၿြ ဖိဳးေAာင္ စိုက္ပ်ဳိးမယ္တ့ေ

ဲ လ။
Aဲဒီတုန္းက Aညိဳေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၿမိဳ႕ကေလးကို သူမက ေျမၾသဇာေကၽြးခ်င္ခ့ဲ... ေပါင္းတင္
ေပးခ်င္ခ့ဲ.... ေရေလာင္း၊ ပိုးသတ္၊ ပ်ဳိးေထာင္ေပးခ်င္ခ့.ဲ ....။ သူမရဲ့ ပန္း မ်ားစြာကို ပြင့္ဖူးေစ ခဲ့တ့ဲ
လက္ေတြAားကိုး နဲ႔ေပါ့။ Aဲဒီၿမိဳ႕ကေလး စိမ္းလန္းေဝဆာဖို႔၊ ေနသာဖို႔၊ မိုးေကာင္းဖို႔၊
ေလေျပေလညႇင္းေတြ ေမႊးပ်ံ႕ဖို႔Aတြက္ဆိုရင္ ကိုယ့္ႏွလုံးသားကိုပါ ခ်ေကၽြးခ်င္ခ့တ
ဲ ့ဲ မိန္းမေပါ့။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကသာ သူမကို ေထြးေပြ႕ႏွစ္သိမ့္ ခဲ့ရေလသည္။
+++++

နံနက္ခင္းဆိုတာနဲ႔ ထင္းကနဲ လင္းျပက္ဆူညံသြားတတ္တ့ဲ Aဲဒီၿမိဳ႕ပူပူကေလးမွာ သူမရဲ့

ေAးခဲခ့ေ
ဲ သြးေတြက ျပန္ေႏြးခဲ့သည္။ Aဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကေလးေတြကို စာသင္ရင္း ... ၿမိဳ႕ျပယႏၱရား၊
လူမႈယႏၱရား၊ စနစ္ယႏၱရားဆိုတာေတြကို ပို႔ခ်ရင္း ၿမိဳ႕ေလးရဲ့ တိမ္းမူးဖြယ္ ညႇင္းည့ံေသာ
ေလေျပေသြးထဲမွာ သူမ လူးလိမ့္ေမ်ာပါေနခဲ့သည္။ “ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ရ့ဲ တာဝန္ဟာ
စာသင္ရုံမဟုတ္၊ ဘဝေတြကုိပါ သင္ေပးရမယ္” ဟု ေႂကြးေၾကာ္ ရင္းႏွင့္ပင္ သင္ေပးလုိ႔မရေသာ
ဘ၀ေတြကို ႀကံဳႀကိဳက္ခ့ရ
ဲ တာ။ သူမ ျငင္းဆန္ဖို႔.... တိုက္တြန္းဖို႔ မတတ္သာခဲ့။ စပါးစိုက္ရင္း
ေက်ာင္းတက္၊ Aေဝးေျပးကားေမာင္းရင္း ေက်ာင္း တက္၊ Aထည္ဆိုင္ထြက္ရင္း ေက်ာင္းတက္။
Aဲဒီနယ္စပ္ မက်တက် ၿမိဳ႕ကေလး က သူမထက္ပင္ ဘဝဆိုတာ ဘာလဲဟု သူမရဲ့ ကေလးေတြက
ျပန္သင္ေပးႏိုင္ခ့တ
ဲ ာ....။ သူမကိုယ္တိုင္ ဒါကိုပဲ လက္ခံေနရၿပီ။

+++++
Aဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ မနက္ခင္း Aလင္းေရာင္လာသည္ႏွင့္ Aလုပ္ခြင္စဝင္ၾက၊ Aလုပ္ကလည္း
ပုံသ႑ာန္မ်ဳိးစုံ၊ Aမ်ဳိးAစားေပါင္းစုံ။ ညေနခင္းးက်ေတာ့ Aပန္းေျဖၾက၊ ညက်ေတာ့
ရုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္.... ဒါမွမဟုတ္ ဗြီဒီယိုရုံပေ
ဲြ တြၾကည့္။ ေဟာ.... Aလုပ္နားရက္ က်ေတာ့
Aသက္ႀကီးသူ တခ်ဳိ႕က ဘုရားပုထိုး၊ ေက်ာင္းသခၤန္းသြား..... လူငယ္တခ်ဳိ႕က
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ Aလည္Aပတ္ထြက္ၾက၊ တခ်ဳိ႕ေသာ လူႀကီးလူငယ္ေတြက တစုံတရာကုိ
သုံးလုိ႔ မူးယစ္ရီေဝၾက။ ရင္နာစရာေကာင္းတာတခုက ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ညေနခင္းတိုင္းဟာ ထန္းရည္နံ႔၊
Aရက္ျဖဴနံ႔ေတြ စိုရႊဲေနတတ္တာပဲျဖစ္သည္။

စာသင္ခန္းထဲမွာ သူမက ‘တေယာက္ကAစ တရာ’ ဆိုသည့္ Aင္Aားသေဘာကို ယုံၾကည္စြာ

စာသင္ခန္းထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္Aေၾကာင္းေျပာ၊ ရာဇာဓိရာဇ္ Aေၾကာင္းေျပာ၊ Aေနာ္ရထာနဲ႔ က်န္စစ္သား
Aေၾကာင္းေျပာ၊ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္ Aေၾကာင္းေျပာ၊ ျပင္သစ္ သူရဲေကာင္းမေလး ဂ်ဳံးAေၾကာင္းေျပာ၊
ဘိုးရာဇာAေၾကာင္းေျပာ၊ မဟတၱမဂႏၶီ Aေၾကာင္း ေျပာ.....ေျပာ....ေျပာ....။
သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ ပ်ဳိးခင္းေတြကို ေပါင္းလုိက္၊ ေျမၾသဇာေကၽြး ေပးေနရသလို ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးလုိ႔။

သို႔ေပမဲ့ သူမရဲ့ ေျမၾသဇာေတြကပဲ Aဆမတန္ျဖစ္ေလသလား၊ Aခ်ိန္ပဲ မတန္ေလသလား၊ သူမရဲ့

ပ်ဳိးပင္ေလး ေတြက ေခါင္းေတာင္ လန္းစြင့္မလာၾကပါ။ ထိုစU္က စိတ္ဓါတ္က်ခဲ့တာ ခုထိ
သတိရေနမိေသးသည္။ ထိုAခါ စိတ္က်က်ထဲမွာ ဗိုက္ဆာတာကပင္ ပိုဆိုးလာသည္ ထင္၏။
ကိုယ္တိုင္လက္ပန္းက်၊ စားဝတ္ေနေရးထဲ Aလဲလဲ Aၿပိဳၿပိဳ။ သည္လုိႏွင့္ ကိုယ္တုိင္ပင္ ေငြသာပဓါနဟု
ထင္ေယာင္လာသည္။ ရင္ထဲမွာ Aဆမတန္ ေမာဟိုက္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္......။

AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာပဲေပါ့။ Aင္မတန္ စိတ္ကူးယU္ေသာ သူမက ခုိလႈံခ်င္စဖြယ္ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့

ရင္ခြင္ကို Aသုံးခ်ခဲ့တာ။

သူ႔ရ့ဲ ရင္ခြင္ထဲမွာ.......
ညေနေတြမွာ ကမ္းနားစပ္ ကုကၠဳိပင္ေတြ ေAာက္မွာ ဟိုးေဝးေဝးဆီက ေတာင္ညဳိတန္း ေတြဆီ
ေငးေမာရင္း Aလြမ္းေတြကို ေဆးေၾကာ.......။
ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ဘဝကို ျမစ္ေရေAးေAးေလးနဲ႔ စိမ္ေဆး။
ၿမိဳ႕ကေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားတဲ့ ေတာင္ေတြရ့ဲ Aရိပ္မွာ နာက်င္ေၾကမြတ့ဲ ႏွလုံးသားကုိ ျမႇဳပ္ႏွံ....။
တကယ္ကို Aနာေတြ သက္သာရာရသည္ ထင္၏။
AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာ ၿမိဳ႕ကေလးက တကယ့္ကိုပဲ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္န႔ဲ သူမကို ေထြးပိုက္ခ့တ
ဲ ာ
ေသခ်ာလွပါသည္။

Aဲဒီၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေမွာ္ေAာင္တ့ဲ ၿမိဳ႕ကေလးဟုလည္း သူမက ယုံသည္။ ၾကည့္ေလ....

ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း လမ္းကေလးေတြကို ေျခဖဝါးနဲ႔ နင္းရင္း Aဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ေသြးသား
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြန႔ဲ သူမ ေသြးနီးခဲ့တာ..... တသားတည္းက်လုိ႔။ Aဲဒီၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ ထပ္တူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ခ့ၿဲ ပီ။
ဘဝဆိုတာ
တိုတိုေလးမုိ႔
ငွက္ကေလးေတြလုိ
ေပ်ာ္ၾကစို႔
ဆိုေသာ ကဗ်ာေလးပါသည့္ ပို႔စ္ကဒ္တခု သူမထံမွာ ငယ္ငယ္က ရွိခ့ဖ
ဲ ူးသည္။ ခုေတာ့ Aဲဒီ ကဗ်ာကို
ေကာင္းေကာင္း ေထာက္ခံေသာ လူေတြရွိရာ ၿမိဳ႕ကေလးကို သူမ လက္ေတြ႔ ေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီ။ သူမက
Aင္မတန္ ထိလြယ္ရွလြယ္ ငိုလြယ္ ရယ္လြယ္သူ......။

ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ျဖင့္ နာခဲ၊ ငိုခဲလွသည္။ ၿမိဳ႕ျပမွာ ၾကားရေလ့ရွိေသာ ညည္းညဴသံ၊

ညည္းတြားသံေတြကို ၿမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ ၾကားရခဲမည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒဏ္ရာရ ၾကပုံခ်င္း
Aတူတူ။
“ဘာမွ မထူးဘူး ဆရာမ... နာလွခ်ည္ရ့လ
ဲ ို႔ ေAာ္ေနေတာ့လည္း ဆြဲထူမယ့္လူမွ မရွိဘဲ။ ဒီေတာ့
ေAာ္ေနမယ့္Aစား ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုန္းထရမွာပဲ။ ထ မရေတာ့လည္း
လွဲAိပ္ေနလုိက္ရုံေပါ့”
ဟူေသာ ကေလးတေယာက္ရ့ဲ တုံ႔ျပန္စကားAၾကားမွာ သူမ မ်က္ရည္က်ခ်င္ခ့ဖ
ဲ ူးသည္။ ဒါျဖင့္ သူမက
ဆြဲထူမည့္ သူလား၊ လဲက်ေနသူေတြက Aမ်ားႀကီး။ ၿပီးေတာ့.... ဆြဲကူ ထူမည့္ သူမကိုယ္တုိင္က
Aင္Aားခ်ိန႔ေ
ဲ နသူ။ ယိုင္လဲက်လုမွ် တဲတဲေလး....။
“စာဖတ္ၾကစမ္းပါကြယ္... မင္းတို႔Aရြယ္ေလာက္မွာ ဘယ္ေလာက္မွ မဖတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ လက္လွမ္းမီ
သေလာက္ ဗဟုသုတ ရမယ့္စာAုပ္ေတြ ရွာဖတ္ၾကပါ.....”
ထိုမွ် Aားေပးရုံေလာက္ေတာ့ သူမ တတ္ႏိုင္ပါသည္။ ကေလးေတြရ့ဲ မ်က္လုံးတို႔ ေတာက္ေျပာင္လာ၏။
“လြမ္းေမာဖြယ္ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား”၊ “ဓါးေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္”၊
“ေယာနသံစင္ေရာ္” တို႔.....။ သူမပင္ စကားမဆုံးေသး ကေလးေတြ ဆူညံဆူညံျဖစ္လာသည္။
“ဘယ္ဆိုင္မွာ ရွာရမလဲ ဆရာမ”
ဟုတ္ပါရဲ့။ ထိုၿမဳိ႕ေလးမွာ စာAုပ္ဆိုင္ ေကာင္းေကာင္း မရွိေပ။ ဒါျဖင့္ သူမက ရွာေပးရင္ေကာ....။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေထာင္ေက်ာ္Aတြက္ သူမက စာAုပ္ ဘယ္ႏွAုပ္ ေပးႏိုင္မွာလဲ။
“မင္းတို႕Aသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကၿပီ။ တကၠသိုလ္ ပညာသင္ေနၾကတာ။ တကၠသိုလ္ ပညာေရး
စနစ္ဟာ ဆရာဆရာမ သင္ေပးသမွ်ကိုပဲ လက္ခံယူဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ပိုက်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔
ရွာေဖြေလ့လာ ၾကရတာ”
ကေလးေတြက မ်က္လံုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြႏွင့္။ သူတို႔က မွတ္စုေပးလ်င္ေတာ့ တက္တက္ ႂကြႂကြ
ကူးခ်င္ၾက၏။ Lecture (လက္ခ်ာ) သေဘာကိုမွ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ ၿပီးေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ သင္တိုင္း
တက္ညီလက္ညီျဖင့္.... “ဒီAပုဒ္က စာေမးပြA
ဲ တြက္ Aေရးႀကီးလားဆရာမ” ဟု ေမးတတ္ၾကသည္။
ဒါပဲေလ... သူတို႔ရဲ႕ ရပ္တည္မႈ။

Aဲဒီလိႈင္းေတြကို သူမ ခက္ခက္ခဲခဲ ကူးခတ္ေက်ာ္ျဖတ္ရ၏။ ကူေဖာ္ Aားေပးေေဖာ္္ မရိွ။

ၾကာေတာ့လည္း လက္ပန္းက်ခ်င္ၿပီ။

ညေန ညေနေတြမွာေတာ့ သူမရဲ႕ တင္းAားေတြ ေလ်ာ့ေ ျပႏိုင္၏။ ေကာင္ေလးေတြက

ဂစ္တာကိုယ္စီႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းစပ္ ကံ့ေကာ္ပင္ရိပ္မွာ ....။ ေကာင္မေလးေတြက မလွမ္းမကမ္းေတြမွာ
၀ိုင္းဖြ႕ဲ ထိုင္လို႔.... Aေဆာင္မပိတ္ခင္ ေျခာက္နာရီထိ.... ေနA၀င္ကို ေစာင့္ႀကဳိေနၾကသလို...။
“ပန္းခရမ္းျပာ ေဗဒါေလး ကမ္းစပ္နားမွာ ၿငိတြယ္
လမ္းတံတားျဖဴ ေနရာေလး ေတးသံလႊမ္းေစကြယ္
ၿငိမ္းေAးရာ ေဖြရွာရင္း မိန္းေမာေငးကာၾကည့္ေန
ပိန္းပိတ္ေAာင္ မေမွာင္ခင္ေလး ဆည္းဆာAလွျဖာေ၀”
ေကာင္ေလးေတြ ၿပဳိင္တူေAာ္ဆို.... ေကာင္းမေလးေတြက တီးတိုးလိုက္ညည္း။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့
Aဲဒီ တံတားျဖဴ Aင္းလ်ားကမ္းပါးစပ္ကို သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕တေလသာ ေရာက္ဖူးၾကမည္ထင္၏။
တကၠသိုလ္ ပရိ၀ုဏ္ဆိုတာက ဒီၿမဳိ႕ကေလးဆီမွာေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္ ေလးငါးေဆာင္ႏွင့္
သံုးEကခန္႔သာ က်ယ္၀န္းေသာ ‘၀င္း’ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေကာလိပ္ကေလးကို ေရာက္စက သူမ
စိတ္ကူးယU္ခ့ေ
ဲ သးသည္။
ဒါထက္ ပိုက်ယ္၀န္းဖို႔ပဲလိုမည္။ Aေဆာက္AUီး ေကာင္းေကာင္းေတြ မရိွလွ်င္ေနပါေစ.... သစ္ရိပ္
၀ါးရိပ္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ဆို.... ထိုေက်ာင္းကေလးက သူမ ၾကားဖူးသည့္ တဂိုးရဲ႕ ရွႏၱိနိေကတန္လို
ျဖစ္လာႏိုင္တယ္.....
သူမရဲ႕ တပည့္ေလးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ေနရာေလးမွာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဘာကိုမွလည္း
ပိုမမက္ေမာၾက။ Aေဆာင္ထမင္းဟင္း မေကာင္းလည္း ရယ္စရာလုပ္ပစ္္ၾကသူေလးေတြပါ။
ေန႔လယ္ဗိုက္ဆာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ စိမ္ၾက၏။
“ဗိုက္ဆာတဲ့Aခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္ Aေတာ္ပဲဆရာမရဲ႕ ရင္ခံၿပီး ဗိုက္ျပည့္သြားေရာ”
သူတို႔နည္းႏွင့္သူတို႔ ေလာကဓံကိုလည္း ရင္ဆိုင္တက္ၾကေလသည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ရေသာ
Aရည္Aခ်င္း မ်ားလဲ....။ သိုႏွင့္ပင္ သူမပါ ကေလးေတြႏွင့္ တသားတည္း က်စျပဳလာကာ Aရာရာကို
ေရာင့္ရဲ ရင္ဆိုင္ တတ္လာတာ။

ဒါဟာ.... Aညံ့ပ.ဲ ... A႐ႈံးတစ္မ်ဳိးပဲဟု ေတြးမိသည့္ၾကားကပင္ သူမက Aဲဒီေရစီးေၾကာင္းထဲ

ေမႇ်ာလိုက္ခ်င္ လာခဲ့တာ။

+++++

စာသင္ခန္းထဲမွာ မွတ္စုကိုသာ လုိခ်င္ေသာ ကေလးေတြမ်ားေသာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾက

လွ်င္ေတာ့ျဖင့္ သူမရဲ့ ကေလးေတြက သူမေျပာသမွ် ၿမိဳ႕ျပAနာဂတ္ေတြ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ၊
ဖြ႔ံၿဖိဳးျခင္းႏွင့္ တိုးတက္ျခင္းဆိုတာေတြကို စိတ္ဝင္စားၾကသားပင္။ ဒါေပမဲ့.... Aဲဒါကလည္း
လူနည္းစုကေလးေလ။

ေနာက္ေတာ့ ဝမ္းေရးဆိုတာလည္း ေဆြးေႏြးဖူး သည္။ လြမ္းေရးလည္း ပါ၏။ ၿပီးေတာ့

သူတို႔ေလးေတြဆီက “Aိမ္မိုးဖက္” ေလွာင္တာ၊ မီးေသြးေလွာင္တာ၊ ေျမပဲေလွာင္တာ ေတြပင္ သူက
ျပန္လည္ သင္ယူျဖစ္ေသး။ စာသင္ရင္း ဆာလာေသာ ဝမ္းကိုျဖည့္ဖုိ႔ သူမလည္း ‘ဖက္’ ေတြ၊ ‘ေျမပဲ’
ေတြ ေလွာင္တတ္လာၿပီ။ ေငြစကၠဴ ေတြ တြက္ခ်က္ရင္း စာဖတ္ခ်ိန္နည္း နည္း ေလ်ာ့လာသည္။ ေဟာ....
ေငြစကၠဴေတြ ေတြ႔ေတြ႔လာေတာ့လည္း Aရင္က ေငြစကၠဴေၾကာင့္ပဲ ေက်ာခိုင္းခ်င္ခ့သ
ဲ ည့္ ၿမိဳ႕ျပဆီကို
ျပန္ျပန္ေျပးခ်င္ လာျပန္သည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမကိုယ္တုိင္ပင္ Aဆိပ္သင့္လာၿပီ။ သည္လုိႏွင့္ပင္... သူမက ၿမိဳ႕ေလး ကို

သိသိသာသာ Aသုံးခ်ေနခဲ့ၿပီ။ ၿမဳိ႕ကလးကို စိုက္ပ်ဳိးမည့္မိန္းမက ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ ရသေလာက္ကို
ရိတ္သိမ္းလ်က္ ေျမၾသဇာေတြကိုပင္ ခ်က္ခ်င္းAသုံးမခ်ဘဲ သိုေလွာင္လို႔သာ ထားေနခဲ့ၿပီ။ Aဲဒီ
ေျမၾသဇာေတြ တခ်ိန္ေတာ့ Aသုံးခ်မွာေပါ့....... တဲ့။

ခုေတာ့ျဖင့္......
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ပန္းခ်ီေတြေရး၊ ကဗ်ာ.... ဝတၳဳေတြေရး၊ သီခ်င္းေတြဆို၊ ေတာင္တန္းမ်ားဆီ
ပ်ံသန္းရင္း ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈကို စုပ္ၿမိဳ.... ၿမိဳ႕ကေလးကို Aသုံးခ်ခဲ့တာ။

ဘ၀တစ္ခုထဲမွာ Aဆိပ္သင့္ခ့ဖ
ဲ ူးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ၿမဳိ႕ကေလးက Aဆိပ္ေျပေစခဲ့ဖူးတာ
ျငင္းဆန္မရ။

စိတ္ကူးAိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဖ်က္ခနဲ လန္႔ႏိုးလွ်င္ေတာ့ သူမက ႐ုပ္ပုိင္းမွာ တျဖည္း ျဖည္း ဖြံ႕ၿဖဳိးလာေသာ

ၿမဳိ႕ကေလးကို စိတ္ပိုင္းAရပါ တိုးတက္လာေAာင္ ျပဳစုဖို႔ဆိုတာကို သတိရေနဆဲ...။
ခုေတာ့ျဖင့္....။

+++++

(သံုး)
သူ႔ရဲ႕ ေပြ႕ပိုက္လက္ေတြၾကားမွာ
Aခ်စ္ေတးသြား က်ဳိးAပဲ့ေတြကေတာင္
ၿမဳိင္ဆိုင္သာယာၾကရဲ႕....
သူဘယ္လို ဖမ္းစားသလဲဟင္ !
ဒုကၡေတြကိုေတာင္ ခ်ဳိၿမိန္ေစတဲ့Aားနဲ႔
သူ႔ရ့ပ
ဲ ါးျပင္ လမ္းသြယ္ေတြထဲ
တိုးဝင္ရဲေစခဲ့တာ.....
Aဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးAတြက္ သူမ ကဗ်ာေရးျဖစ္ေတာ့လည္း ထိုကဗ်ာက ကိုယ္တိုင္ ေရးတာ မဟုတ္....
‘ေမွာ္’ တမ်ဳိးက ေရးလုိက္သလို.... သူမရဲ့ လက္ဖ်ားေတြဆီမွ စာေၾကာင္းေတြ Aလြယ္တကူ
ေမ်ာက်သြားခဲ့ၾက၏။

တကယ္ပါ..... စိတ္ၿငိမ္းေAးတရား တို႔ႏွင့္ ဝင္းပေနေသာ ထိုၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒုကၡတို႔ကပင္ ခ်ဳိၿမိန္ၾက၏။

သိပ္စနစ္မက်လွသည့္ ဘာသာေရးနည္းလမ္းေတြကပင္ ထိုၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာင့္ရဲေAးခ်မ္းေAာင္
ထိန္းကြပ္ေပးႏုိင္တာဟာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“ဘာမွ မ်ားမ်ား မေတြးခ်င္ပါဘူး ဆရာမရယ္... ဂုဏ္သိကၡာAတြက္ ဘြဲ႕တခုရဖို႔ က်ေနာ္တို႔
ေက်ာင္းလာတက္ တာ၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္... လယ္ပဲ လုပ္မွာ.....၊ ကုန္ကားပဲ ေမာင္းမွာ....၊ ဆိုင္ပဲ
ဆက္ထြက္ရမွာ....။”
Aရင္းAႏွီးမရွိသူေတြ၊ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း မရွိၾကသူေတြကေတာ့ “ေတာင္ေပၚပဲ သြားရမွာပဲ”
တဲ့။(သူတို႔က နယ္ျခားေဒသကို ေတာင္ေပၚဟု ေခၚၾကသည္)

ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွာ တခါတခါေတာ့ ထိုသို႔ သူမ Aသက္ရႈရ က်ပ္တတ္သည္။ AဲဒီAခါ မွာေတာ့

Aရွိန္ျပင္းျပင္း စီးဆင္းတတ္သည့္ သံလြင္ျမစ္ေရေတြကို သြားေငးေနလုိက္ ရတာပါပဲ။ သူမကိုယ္စား
စီးဆင္းေသာ ျမစ္ေရေတြ Aလ်U္မျပတ္ Aင္တိုက္ Aားတုိက္။ Aဲဒီ ျမစ္ေရတေလွ်ာက္မွာ ရင္ထဲက
ဆဲေရးသံေတြ ပါပါသြားရတာ မၾကာခဏ။

ေနာက္ေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ စကား နည္းနည္းလာသည္ (ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြလုိပဲ)။ သံလြင္ျမစ္၏

ေရစီးသံ ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ပိုပို က်ယ္ေလာင္လာသလိုပင္။

.........................
ျမကၽြန္းညိဳညိဳ ကြန္းခိုရာ တကၠသိုလ္မွာဆို
စာေပဂီတနဲ႔သာ Aႏုပညာ Aစစမွာလည္းစုံ.......
ေဟာ..... စာရွင္းျပလွ်င္ Aိပ္ငိုက္တတ္ေ သာ ကေလးေတြက ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ၊
Aားကစားပြဲေတြမွာေတာ့ လႈပ္ရွားတက္ႂကြၾကေလသည္။ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္သည့္ ၾကားမွပင္
ဒါဟာလည္း စည္းရုံးေရး လက္နက္တမ်ဳိးပဲဟု ေတြးကာ..... သူမက ကေလးေတြထဲ ကၽြမ္းကၽြမ္းဝင္ဝင္
တိုးဝင္သြားရေတာ့သည္။ ကေလးေတြႏွင့္ Aတူ လုိက္ပါရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္။ သံေယာဇU္ေတြ
စိုက္ပ်ဳိးျဖစ္၊ Aဲဒီ သံေယာဇU္ေတြကို ရင္းလို႔ သူတို႔ကေလးေတြကို သင္ၾကားမည္ေပါ့။ ထိုရက္ေတြမွာ
ငယ္ငယ္က ၾကည့္ဖူးေသာ “ဖက္ဖူးေရာင္” ရုပ္ရွင္ကားထဲက သရုပ္ေဆာင္ ေဇာ္လင္းရဲ့ ေနရာကို ခဏ
ခဏ သတိရသည္။ ကေလးေတြႏွင့္Aတူ Aရာရာလုိက္ပါ ခံစား....။ ထမင္းငတ္တာ၊ Aခ်စ္ငတ္ တာ၊
ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္း ငတ္တာ၊ ဘဝငတ္တာ...။ ကိုယ္တုိင္ ငတ္ခ့ဖ
ဲ ူးသမွ်ကိုပင္ ကေလးေတြ Aားကိုးႏွင့္
ကုစားမိေသး၏။

Aဲဒီမွာ “ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ရမည္” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို Aိပ္မက္ဆဲ။ ၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာ တစ

တစ နစ္ဝင္....။ Aဲဒီ Aခိုက္Aတန္႔ေလးမွာပဲ ဘဝထဲကေန Aသာခိုးၾကည့္မိတုန္း ေတြ႕လုိက္ရေသာ
“Aခ်စ္” ဆိုတာကို ၿမိဳ႕ကေလး ရင္ခြင္ထဲမွာ .... လက္ခံလိုက္မိတာ... ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်မွာ
သူမရဲ့ Aႀကီးဆုံးေသာ Aျပစ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ Aဲဒီရ့ဲ ေနာက္မွာေတာ့ သူမက ၿမိဳ႕ကေလးကို
ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ဖို႔ ေမ့၊ ေျမၾသဇာေကၽြးဖို႔ ေမ့၊ တပည့္ကေလးေတြန႔ဲ Aၿပဳိင္ပင္ မိုက္မဲေ နခဲ့ၿပီ။

တပည့္မေလးေတြက....
“မိုးရြာမယ္ဆိုရင္ေလ သည္းလုိက္စမ္းေပါ့ကြယ္
ၿခိမ္းၿပီးေတာ့မွ မရြာရင္
မ်ဳိးပင္ပ်ဳိငယ္ေတြကို ပ်ဳိးမယ့္ ရာသီမို႔
ေမွ်ာ္ေနစU္ သြန္းၿဖဳိးလုိက္Uီး"
ဟု ဆိုညည္းေတာ့ သူမသည္ ကေလးတို႔ႏွင့္ Aတူ ရြာမယ့္မိုးကို ေမွ်ာ္ခ့တ
ဲ ာ....။
ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြက......
“ပန္းခ်စ္သူ တို႔လက္န႔က
ဲ ြယ္.... ခူးဆြတ္ဖို႔ စိုးရြံ႕လို႔ေနတယ္”
လုိ႔ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ သူကေလးတို႔Aၾကားမွာ မိုးရြာေစခ်င္....
ပန္းေႂကြေစခ်င္ခ့တ
ဲ ာ။ သူမကိုယ္တိုင္ကပင္ မရင့္က်က္ႏုိင္ခ့တ
ဲ ာလား။ တကယ္ဆို ဘဝက Aသက္ႏွင့္
မမွ်.. နာခဲ့ဖူးသူျဖစ္လ်က္ႏွင့္။

ည ည... ေက်ာင္းေရွ႕လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ တပည့္ေတြႏွင့္Aတူ ခင္ဝမ္းေတြ၊

ခင္ေမာင္တိုးေတြ၊ ခ်စ္ေကာင္းေတြ၊ မာရဇၨေတြ၊ ထူးAိမ္သင္ေတြ၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္တို႔ႏွင့္ စီးေမ်ာ.....။

ၿပီးေတာ့ Aဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးရိွရာ Aေဝးေျပးလမ္းမရဲ့ ၾကယ္စုံည ေကာင္းကင္ကုိ

ေမာ့ၾကည့္လြမ္းဆြတ္ရင္း ဗုဒၶဒိုင္ယာရီေတြ၊ ဓမၼပဒေတြ၊ The Lord Comes ေတြလည္း ေျပာခဲ့
ျငင္းခဲ့ၾက.....။ ဒါေတြ ၿမိဳ႕ေလး သိလိမ့္မည္။ သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွာ ေသာေသာညံ ခဲ့ေသာ
စကားဝိုင္းေတြေလ။ တရက္ရက္မွာေတာ့ သူမရဲ့ စာသင္ခန္းထဲက ကေလးမ်ားစြာကိုလည္း
ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ တေန႔ေန႔ေတာ့ Aခြင့္ႀကဳံရမည္ဟု သူမ ေမွ်ာ္ေစာင့္ခ့တ
ဲ ာ....။
ေရာင္စုံAိပ္မက္ေတြလည္း မက္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

+++++

(ေလး)

ခုလို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူတို႔ေလးေတြႏွင့္ Aခ်ိန္မတိုင္မီ ခြဲရလိမ့္မည္ဟု သိလွ်င္ သူမ

Aခ်ိန္ဆြဲျဖစ္ခ့လ
ဲ ိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ခုေတာ့....
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ Aလွထဲ နစ္ေမ်ာခဲ့ဖူးသမွ်....
ခ်စ္သူႏွင့္Aတူ ၿမိဳ႕ကေလးကို Aသုံးခ် ရႊင္ပ်ခဲ့သမွ်.....
ေငြစကၠဴေတြ ေရတြက္ Aခ်ိန္ကုန္ခ့ဖ
ဲ ူးသမွ်......
ကေလးေတြAတြက္ နိဒါန္းပ်ဳိးေနခဲ့သမွ်.....
Aခ်ိန္ေတြ.... Aခ်ိန္ေတြ.....

ခုေတာ့.....
ျပန္ယူလို႔ မရေတာ့ၿပီ။
ခုေတာ့.... တကယ့္ကို ျဗဳန္းခနဲ သူတို႔ကို ခြဲလုိက္ရၿပီ။
တြဲလက္ေတြ.... ေျပေလ်ာ့
မီးေတြ မွိတ္......
တံခါးရြက္ေတြ ပိတ္....
ေတးသံေတြ တိတ္.....
ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တိတ္.....
.......ျပန္းႏႈိးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား......။

“ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခြင့္”ဆိုတာကို ရုပ္သိမ္းဖို႔ဆိုတာလည္း စိတ္ကူးယU္ဆန္လွဘိသည္။

ခုေတာ့... သူမ၏ လက္Aစုံတို႔က တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္... Aားေပ်ာ့။
တခါကေတာ့ ဒီလက္ေတြန႔ဲ ပန္းေတြ ပြင့္ေစခဲ့ဖူးပါတယ္။
တံခါးရြက္ေတြ ဖြင့္ခ့ဖ
ဲ ူးပါတယ္။
ခုေတာ့..... Aားလုံး ၿငိမ္ေသ။
“Aခ်ိန္န႔ဲ ဒီေရသည္ လူကို မေစာင့္”.. တဲ့။ သိပ္ကို ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္တ့ဲ ဆိုရိုးကို ခုက်ေတာ့သူမက
တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနမိၿပီ။

ခုေတာ့ .... သူမကို ဘယ္လုိ Aရာကမွ မေစာင့္ေတာ့ၿပီ။

ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ ေလာဘတႀကီး ရိတ္သိမ္းခဲ့သမွ် သူမ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ျပန္လည္ စိုက္ပ ်ဳိး

မေပးလုိက္ရ ေသးခင္ ဘာတခုမွ Aသစ္ေမြးဖြား၊ တည္ေထာင္ မေပးရေသးခင္..... ၿမိဳ႕ကေလးကိုပါ....
သူမ ထားခဲ့ရေတာ့ မည္။

ၿမိဳ႕ကေလးကို ကုပ္တြယ္ဖက္ေႏွာင္ခ့တ
ဲ ့ဲ လက္ေခ်ာင္းေတြကို တကယ္ေတာ့ ကံၾကမၼာ ဆိုတ့ဲ Aရာက
ဆြဲဖယ္ ေျဖေလွ်ာ့ပစ္ခ့တ
ဲ ာပါ။

ၾကည့္ပါUီး.....
Aဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို က်မ တကယ္ခ်စ္ခ့ဲ... ေစတနာထားခဲ့ပါတယ္... ဟု ေရရြတ္ရင္း သက္ေသျပခြင့္မွ
မရေသး ခင္.....ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ Aသည္းႏွလုံးဆီမွာ ပ်ဳိးပင္ေပါက္ေလးေတြကို Aခ်ိန္မတန္ခင္မွာ ပဲ
ပစ္ထားခဲ့ရၿပီ။ ထိုAတြက္ သူမ စိတ္မလုံပါ။
သူမ ေျမၾသဇာေကၽြး ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့တာ.......
ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ေနာက္က်ခဲ့တာ....
ၿပီးေတာ့....
ၿမိဳ႕ကေလးကို Aသုံးခ်လုိ႔.... ခ်စ္သူႏွင့္ သာယာခဲ့၊ ေၾကမြဘဝထဲကေန လြင့္ေမ်ာလြတ္လပ္ခ့ဲ.......
Aဲဒီ ျမင္ကြင္းေတြက ခုခ်ိန္မွာ သူမရဲ့ ညညေတြကို ေျခာက္လွန္႔ၾက၏။ သူမ ႏွစ္သက္ခ့ဖ
ဲ ူးေသာ
Aေမရိကန္ရုပ္ရွင္ေတြထဲက ဗီယက္နမ္ စစ္ျပန္ေတြရ့ဲ ေျခာက္Aိပ္မက္ ေတြလိုပဲ.....။
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ကေလးေတြ.....
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ့ေ
ဲ သာ သူမ....
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ့ေ
ဲ သာ ေန႔ရက္မ်ား.....
Aဆိပ္ေတြ မဟုတ္ခ့ေ
ဲ သာ္လည္း Aားေဆးေတြလည္း မဟုတ္ခ့။ဲ
ေသခ်ာသည္က သူမ ခ်ဳိ႕ယြင္းခဲ့သည္၊ Aားေပ်ာ့ခ့သ
ဲ ည္၊ ည့ံခ့သ
ဲ ည္၊ Aျပစ္ရွိခ့သ
ဲ ည္။
ထိုAခါ သူမ၏ ေျခာက္Aိပ္မက္ေတြရ့ဲ ေနာက္ခံသီခ်င္းမွာ “ေဝးခဲ့ၿပီ ပန္း ခရမ္း ျပာ” ျဖစ္သည္။
ကေလးေတြက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ဆိုလုိ႔။
ေဝးခဲ့ၿပီ ပန္းခရမ္းျပာေရ.... တခါတရံမွာ Aိပ္မက္လုိ
တိမ္ညိဳညိဳရိပ္ေတြ ျမျမက္စိမ္းစိမ္းေတြ.....
ဘယ္ဆီမွာလဲ မသိေတာ့ပါ....
ေဝးခဲ့ၿပီ...... ေဝးခဲ့ၿပီ.... ေဝးခဲ့ၿပီ.... ေဝးခဲ့ၿပီ.....ေဝး.......

သီခ်င္းသံက သူမ ထံပါးမွာ မဆုံးႏိုင္ေAာင္ဘဲ ပဲ့တင္ျပန္လ်က္။

+++++

ေၾကေၾကကြဲကြဲ

ေနာက္ဆုံးေတာ့.....
Aဲဒီ မိန္းမသည္ မ်က္ရည္ပင္ မက်ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေAာင္ ပင္ပန္းဆို႔နင့္စြာ ေက်ာင္းေရွ႕ေျမျပင္မွာ
သူရူးတေယာက္လုိ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လုိက္သည္။ သဲေျမမြမြကေလးက ႏူးည့ံလို႔။ ပူေႏြးလုိ႔။ ေျမေတြကို
လက္ဖဝါးႏွင့္ ဖြဖြက်ဳံးယူေတာ့ Aဲဒီ ေျမမႈန္႔ေတြႏွင့္Aတူ တခ်ိန္တုန္းက တပည့္ေလးေတြရ့ဲ
ေျခလွမ္းေတြပါ ပါလာသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ ဒီေျမမႈန္႔ေတြဟာ ၿမိဳ႕ကေလးကို
ကိုယ္စားျပဳၾကတဲ့သူေလးေတြရ့ဲ ေျခဖဝါးေAာက္က ေျမေတြပါ....။

သူမသည္ ေျမေတြကို တယုတယေထြးေပြ႕လုိက္၏။

“တတ္ႏိုင္သေလာက္ တာဝန္ေက်ခဲ့ေပမဲ့ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ မေပးႏိုင္ခ့တ
ဲ ့ဲ မျဖဴစင္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ့ဲ
မိန္းမတေယာက္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ”
(မ်က္လုံးတို႕ကို စုံမွိတ္လုိက္ေတာ့ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္တို႕Aၾကားမွာ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသာ
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ Aတိတ္ထဲက မူးမူးရီရီ ငိုေႂကြးေနသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႕ရသည္)။
ထိုAခိုက္မွာပင္ လိပ္ျပာေလးတေကာင္ သူမ ပခုံးကို တြန္းတုိက္လ်က္ ပ်ံထြက္သြား၏။
ထိုလိပ္ျပာေလးကေတာ့ျဖင့္ ျဖဴလြလက
ြ ေလး ျဖစ္ေလသည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

သူ၀တ္ထားတဲ့ Aေရခြံကို
သူစြန္႔ခြာရတဲ့Aခါ
ျမစ္တျမစ္ဆိုတာကေတာ့
ေျမြတေကာင္လို မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
(ပိုင္စိုးေ၀)

+++++
၉၆ ရဲ႕ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းရက္ေတြက က်မကို Aလြမ္း ေတြ Aေဆြးေတြ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ရျခင္းေတြန႔ဲ
စီရင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ တိတ္ဆိတ္ေAးစက္ေျခာက္ကပ္တ့ဲ ၉၇ ေဆာင္းကို စိတ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ပဲ
ျဖတ္ခ့ရ
ဲ ။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီေဆာင္းရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မရဲ႕ ညစ္ညဴးနာက်င္တ့ဲ ခံစားခ်က္ေတြကို
ေဖာက္ခ်သလိုျဖစ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ၀တၳဳႏွစ္Aုပ္ေတာ့ ထြက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ တAုပ္က "ေကာင္းကင္နိဒါန္း".. ၉၇
ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ ထြက္ပါတယ္။ ေနာက္တAုပ္ကေတာ့ က်မရဲ႕ "ေျမနဲ႔Aတူ"ဆိုတ့ဲ ၀တၳဳေလးပါတဲ့
"ေရာင္စU္မ်ားနဲ႔ ကစားျခင္း " ၀တၳဳစU္။ Aဲဒီ၀တၳဳေလးက Aဲဒီ ၁၉၉၇ မတ္လရဲ႕ စာAုပ္ေလာကမွာ
ေတာ္ေတာ္ Aေရာင္းသြက္သြားတဲ့ စာAုပ္ပါ။ ေကာင္းကင္နိဒါန္းကေတာ့ ထံုးစံAတိုင္း
ကိုယ့္ပရိသတ္နည္းနည္းေလးကပဲ သိျပီး ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိခ့တ
ဲ ့ဲ ၀တၳဳေပါ့။ က်မAတြက္ကေတာ့
Aဲဒီ၀တၳဳေလးက ၾကိဳက္တ့ဲ ၀တၳဳေလးပါပဲ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေကာင္မေလး သတ္ေသတာ စိစစ္ေရးက
လြတ္သြားလို႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။ ျပီးေတာ့ က်မ တခါက ေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုတိုး
(UီးေAာင္ေက်ာ္တိုး-စိတ္ပညာ)ဆီက inspiration ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေလ။

(မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ- ေမာင္သီဟ)

၉၇ထဲမွာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေန႔သင္တန္း Day class ေတြ ပိတ္ထားေပမဲ့ Aေ၀းသင္ေတြကိုေတာ့

ပံုမွန္ဖြင့္မယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ Aဲဒါဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲမွာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားAခ်င္းခ်င္းကို ခြဲျခားဆက္ဆံလိုက္တာရဲ႕ Aစျဖစ္ျပီးေတာ့
တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ Aခန္းက႑ကို နိမ့္က်ေAာင္ လုပ္တ့ဲ စီမံကိန္းရဲ႕ Aစလည္း ျဖစ္ပ ါတယ္။
ဒီေနရာမွာ က်မ ဒီလိုေျပာလိုက္တ့A
ဲ တြက္ Aေ၀းသင္တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရ ေက်ာင္းျပီးၾကရသူေတြ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Aခါမ်ားစြာမွာ Aမွန္တရားက ခါးသီးလွပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက
စစ္Aစိုးရက Day ေက်ာင္းသားေတြ ခဏခဏျပႆနာရွာလို႔ ဒီေကာင္ေတြကို ဒုကၡေပးရေAာင္
ေက်ာင္းပိတ္ထားလိုက္.. Aေ၀းသင္ေလာက္န႔ပ
ဲ ဲ ေက်ာင္းျပီးၾကပေစလို႔ ဗိုခင္ညန
ြ ္႔က
Aမိန္႔ခ်တဲ့Aခ်ိန္ေပါ့။ Aဲဒါေၾကာင့္ ေန႔ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္Aကန္႔Aသတ္မရွိ္လို႔
ေက်ာင္းပိတ္ထားျပီး Aေ၀းသင္ေတြကိုပဲ ဆက္တိုက္ဖြင့္ပါတယ္။ AဲဒီAခါ ၉၇ရဲ႕ ဒုတိယ semester
မွာေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ေတြထဲ Aဆိပ္သင့္ ေနျပီျဖစ္တ့ဲ ေန႔ေက်ာင္းက ကေလး
Aေတာ္မ်ားမ်ားက Aေ၀းသင္တကၠသိုလ္ စနစ္ထဲ ေျပာင္း၀င္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုန႔ဲ
Aေ၀းသင္ပညာေရးထဲ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာပါတယ္။

Aဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲေပါ့..။ ျပည္သူလူထုမွာ စီးပြားေရးက က်ပ္သထက္ က်ပ္လာပါတယ္။ က်မတို႔

တိုင္းျပည္မွာ Aလုပ္တဘက္န႔ဲ ေက်ာင္းတက္တ့ဲ လူငယ္ေတြ မ်ားလာပါတယ္။ Aေ၀းသင္စနစ္Aရ
ေက်ာင္းAပ္ထားျပီး တႏွစ္လံုးဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ စာေမးပြဲနီးမွ Aနီးကပ္သင္တန္းလို႔ေခၚတဲ့ ၁၀ရက္
သင္တန္းကို ေက်ာင္းတက္ျပီး စာေမးပြေ
ဲ ျဖၾကရံုပါ။ Aဲဒီမွာ က်မAတြက္ ျပႆနာတက္လာတာပါပဲ။
ျပႆနာကေတာ့ Aေ၀းသင္ေက်ာင္းသား ေတြAတြက္ ႏွစ္စကတည္းက ထုတ္ေပးထားတဲ့ Text
book , Guide line ေတြမွာ ပါတဲ့ ဘာသာရပ္တခုAတြက္ သတ္မွတ္Aပုဒ္ေရ ၁၅ပုဒ္ေလာက္ထဲကေန
၇ပုဒ္ေလာက္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ျပီး ၈ပုဒ္ေလာက္ကို Aနီးကပ္က်ကာမွ ထပ္ထည့္တာပါပဲ။ Aဲဒါ
ဘာသာရပ္တိုင္းမွာပါ။ AဲဒီAခါ ႏွစ္စကတည္းက စာၾကိဳဖတ္ထားတဲ့ ကေလးေတြခမ်ာ
AလြဲလA
ြဲ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြျဖစ္ျပီး စာေမးပြဲကလည္း နီးလာ.. စာက်က္ခ်ိန္ကလည္း မ်ားမ်ား မရ..။
ပိုဆိုးတာက Aထူးျပဳေမဂ်ာဘာသာတခုAတြက္ ဘာသာရပ္ paper ေပါင္း ၆ခုေလာက္ေျဖရမွာမို႔
Aသစ္စက္စက္ထဲက Aပုဒ္ေရ ၅၀ေလာက္ကို ႏွစ္ပတ္န႔ဲ Aရ က်က္ရမွာျဖစ္ျပီး Aေဟာင္းကလည္း
Aပုဒ္ေရ ၅၀ေလာက္ကို ေသခ်ာ ျပန္က်က္ရUီးမွာေလ။

Aေ၀းသင္ကေလးေတြခမ်ာ Aဲဒီစနစ္ၾကီးထဲ Aေတာ္ပင္ပန္းၾကရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Aေျဖက

တခုပဲရွိပါေတာ့တယ္။ က်ဴရွင္ယူ.. တစ္ၾကိဳေမးခြန္း (spot)လိုက္..။ ဒီလိုန႔ဲ Aေ၀းသင္ပညာေရးထဲမွာ
က်ဴရွင္စနစ္ၾကီးက AၾကီးAက်ယ္ ထြန္းကားလာပါေတာ့တယ္။ Aဲဒီေတာ့မွပဲ တကၠသိုလ္က
ဆရာမေတြ က်ဴရွင္န႔ဲ Aေ၀းသင္န႔ဲ ကားစီး တိုက္ေဆာက္ တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ
ၾကားဖူးလာရေတာ့တာပါ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြခမ်ာေတာ့ တႏွစ္လံုး ပိုက္ဆံ က်ဳံးရွာ ..
စာေမးပြန
ဲ ီးေတာ့ Aနီးကပ္သင္တန္း တက္ရင္း က်ဴရွင္ ယူၾက(တကယ္ေတာ့
က်ဴရွင္Aယူျပၾကရတာပါ.. က်ဴရွင္ယူထားရင္ Aဲဒီဆရာမက စာေမးပြဲေAာင္တ့A
ဲ ထိ
တာ၀န္ယူတယ္လို႔ သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္.. တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာစာလို ဘာသာရပ္ကိုေတာင္
on paper ၃၀ နဲ႔ AေAာင္ေပးေနတာမို႔ ဘယ္ ဆရာဆရာမမွ Aထူးတလည္ လုပ္ေပးစရာမလိုဘဲ
လူတိုင္းနီးပါး ေAာင္ေနၾကတာပါ)။ Aဲဒီ ၉၇ မွာတုန္းကေတာ့ Aေ၀းသင္ ေက်ာင္းသားေတြAတြက္
က်ဴရွင္န႔ဲ သူတို႔ က်က္တ့စ
ဲ ာနဲ႔ စာေမးပြက
ဲ Aဆင္ေျပေနေသးတာမို႔ ခိုးခ်တဲ့ ျပႆနာ ေတြ သိပ္
မရွိေသးပါဘူး။

၉၇ဟာ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ေငြေနာက္ Aသည္းAသန္လိုက္တတ္လာတဲ့

ႏွစ္ျဖစ္သလိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ထဲမွာလည္း ပညာေရးဆိုတာက ေငြေပး၀ယ္လို႔ရတဲ့ Aရာတခု
ျဖစ္လာတာပါပဲ။ Aဲဒီ ျဖစ္စU္ထဲ က်မကိုယ္တိုင္ ေမ်ာပါ.. ေရစီးAားက ေကာင္းသကိုး။
AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာပဲေပါ့ ပညာေရးစနစ္Aေပၚ က်မ ထဲထဲ၀င္၀ င္ AယံုAၾကည္ ပ်က္လာတာ။ ကိုယ့္
ဆရာဆရာမAခ်င္းခ်င္းAေပၚလည္း AရိုAေသ တန္လာမိတာ။ က်မက ခ်မ္းသာတဲ့ကေလးေတြက
ေငြန႔လ
ဲ ိုက္လို႔ Aမွတ္၂၀နဲ႔ စာေမးပြဲေAာင္ရင္ ဆင္းရဲတ့က
ဲ ေလး ပိုက္ဆံ မေပးႏိုင္လည္း
Aမွတ္၂၀ရရင္ AေAာင္ေပးရမယ္လို႔ complain တက္တ့A
ဲ ခါ ျပႆနာ..။ တဘာသာ ၅၀၀ (Aဲဒီ
၁၉၉၇တုန္းက) ေပးႏိုင္တ့ဲ ေက်ာင္းသားကို က်ဴရွင္သင္ရင္ မေပးႏိုင္တ့ေ
ဲ က်ာင္းသားကိုလည္း
Aခမဲ့ေခၚသင္ေပးသင့္တယ္လို႔ က်မက သေဘာထားပါတယ္။

Aဲဒီတုန္းကလည္း က်မAိမ္မွာ Aေဆာင္မ ငွားႏိုင္တ့ဲ ေက်ာင္းသူေတြ ေပးေနထား။ Aထူးသျဖင့္

ရြာဘက္ေတြက ကေလးေတြ..။ တခ်ိဳ႕က Aခေၾကးေငြန႔ဲ ထားတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာေသး။
ေနာက္ေတာ့လည္း တကယ့္Aမွန္ကို သိသြားၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက က်မ ခ်ဳိတ့တ
ဲ ့ဲ
ကေလးတခ်ိဳ႕ကို Aခမဲ့ စာသင္ေပးတဲ့ Aေပၚမွာ က်မကို လူကိုယ္တိုင္လာျပီး ‘သူရဲေကာင္း မလုပ္န႔…
ဲ
သူေတာ္ေကာင္းမလုပ္န႔…
ဲ ေစ်းမဖ်က္န႔ဲ’ လို႔ ဆရာဆရာမတခ်ိဳ႕က လာေျပာတာ ပါပဲ။
AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာ က်မ သူတို႔Aစား ေတာ္ေတာ္ ရွက္သြားမိပါတယ္။ ဆရာဆရာမ ဆိုတာ
ေစ်းေရာင္းသူလား..။ Aဲဒါကလည္း က်မနဲ႔ တခ်ိဳ႕ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ျပႆနာပါပဲ။ က်မကေတာ့
ဒါမ်ိဳးေတြကို သိပ္ဂရုမစိုက္တတ္တာမို႔ ျပႆနာရယ္လို႔ေတာ့ ေမြးမထားခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ
Aဲဒီ၀န္းက်င္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္တာမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္လာပါျပီ္။

AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာ သားၾကီးက ေက်ာင္းတက္တာ ပထမတန္းေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြဆို Aေမနဲ႔ ဘားAံမွာ လိုက္ေန။ သားက မသိမသာနဲ႔
ေက်ာင္း၀န္းက်င္ေတြမွာသာ ေပ်ာ္ပိုက္တ့က
ဲ ေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနေတာ့လည္း
တကၠသိုလ္ရိပ္ထဲမွာပဲ ေနရတာကိုး။ Aဲဒီ ၉၇ ထဲမွာပဲ ရာေက်ာ္ကလည္း ဘားAံန႔ဲ
၁၀မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ သူ႔ရြာေလးမွာ လယ္စိုက္.. ေျမပဲစိုက္.. ဆီက်ိတ္..။ Aားတဲ့Aခါနဲ႔
Aလုပ္ကိစၥေပၚတဲ့Aခါ ဘားAံကို လာရင္း က်မဆီ ေရာက္ေAာင္ ၀င္ ၀င္လာလိုက္။
တျခားတပည့္ေတြလည္း Aိမ္ကို Uဒဟို လာေနတာျဖစ္ေပမဲ့ ရာေက်ာ္ ေရာက္ ေရာက္ လာရင္ေတာ့
ဒါက သတင္းျဖစ္တာပါပဲ။ AဲဒီAခါ ရာေက်ာ္န႔ဲ က်မၾကားမွာ တံတိုင္းတခု ျခားသလိုလိုန႔ဲ
Aဲဒီတံတိုင္းကပဲ ေပါင္းကူးတံတားလို ျဖစ္လာခဲ့။ Aတိုက္Aခိုက္ေတြၾကားထဲ Aသက္
၂၄ႏွစ္Aရြယ္လူငယ္ေလးတေယာက္က စိတ္လႈပ္ရွားလာသလိုပဲ Aသက္ ၃၂ႏွစ္Aရြယ္
ေက်ာင္းဆရာမကလည္း စိတ္ေတြ ကတိမ္းကပါး ျဖစ္တတ္လာတယ္။ လူငယ္ေလးက ေက်ာင္းေတြ
ရက္ရွည္ပိတ္လို႔ စိတ္ေတြAားလပ္ေနတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ဆရာမဆိုသူကလည္း ခံစားခ်က္ေနာက္
လိုက္တတ္သူ..။ ရမယ္ရွာ လြမ္းတတ္သူ..။ စိတ္Aခ်U္ေပါက္တ့A
ဲ ခါ ေလာကထဲ ဒရြတ္ဆြဲတတ္သူ။
AဲဒီAခါ ႏွစ္ေယာက္က မသိမသာ.. ျပီးေတာ့ သိသိသာသာ.. နီးကပ္လာ ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၉၇ဟာ ျမသီလာရဲ႕ဘ၀ထဲ ပ်င္းရိစရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါ..။

Aေ၀းသင္ကာလေတြထဲ ေငြစကၠဴေတြ လြင့္ပ်ံ… က်မAပါA၀င္ ဆရာဆရာမေတြက
ေငြစကၠဴေတြေနာက္ လိုက္..။ ဘ၀ဆိုတာက ေငြစကၠဴေတြသာ Aဓိကလို ျဖစ္လာ။ က်မAတြက္ေတာ့
Aဲဒါက Aဓိပါယ္မ့ဲ.။ က်မစိတ္ထဲ ၁၉၉၇ရဲ႕ ျမသီလာေန႔ရက္ေတြဟာ တစ္ဘာသာသင္ရိုးAျဖစ္
သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာေလး ၆ပုဒ္ ၇ပုဒ္ေလာက္ကို တကၠသိုလ္ တစ္တန္းစာAတြက္ သင္ေပးရတာ..။
ေျဖထားသမွ် ႏႈတ္တိုက္စာေတြကို Aျမန္ျပီးေAာင္ စစ္ေပး.. ေAာင္စာရင္းေတြ လြယ္လြယ္
ထုတ္ေပး..။ Aေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း စိတ္တိုင္းက် စိတ္ရွိလက္ရွိ စာသင္ခ်င္တယ္လို႔
Aားခဲခ့ေ
ဲ ပမဲ့ Aနီးကပ္၁၀ရက္တာက စာဖတ္ရံု ဖတ္ျပသြားရင္ေတာင္ Aခ်ိန္ မလံုေလာက္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ စာAုပ္ထုတ္ ေရာင္းတဲ့သူ.. က်ဴရွင္မွာသာ
ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ခြင့္ရတဲ့သူ..။ ဒါေတာင္မွပဲ စာေမးပြA
ဲ တြက္ Aေရးၾကီးတယ္လို႔
တစ္ၾကိဳခန္႔မွန္းတဲ့ ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ကိုသာ သင္ေပးႏိုင္တ့သ
ဲ ူေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုန႔ဲပဲ ၉၇ကေန
၉၈ ေမလထိဟာ က်မ ႏွစ္ျခိဳက္တ့ဲ တက္ၾကြတ့ဲ ဆရာမဘ၀ဆိုတာကို ေမ့ထားရျပီးေတာ့ Aဲဒီ
ျငီးေငြ႔စရာ ေရစီးေၾကာင္းထဲ က်မ တလိမ့္လိမ့္ေမ်ာပါေနခဲ့တ့ဲ ကာလသာ ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ က်မ
ဘားAံေကာလိပ္ရဲ႕ ျမသီလာဘ၀မွာ မေပ်ာ္ပိုက္ဘဲ ရွိရွိလာတဲ့Aခ်ိန္.. ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ေတြ တင္ၾကဖို႔
စာထြက္လာပါတယ္။

AဲဒီAခ်ိန္ က်မစိတ္ထဲ Aခ်ိန္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ Aဓိပါယ္မ့လ

ဲ ာတယ္လို႔ ထင္တာရယ္..
ေနာက္တေၾကာင္းက ကိုရာေက်ာ္န႔ဲ နီးကပ္လာေနမႈကို ေရွာင္ဖို႔ရယ္.. ေျပာင္းေရႊ႔မိန္႔က
လြယ္လြယ္န႔ေ
ဲ တာ့ က်မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာေၾကာင့္ရယ္.. က်မ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ တင္လိုက္ပ ါတယ္။
ဒါေပမဲ့ Aံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေAာင္ပဲ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က ၁၉၉၈ ရဲ႕ ေမလကုန္မွာ
ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ Aဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေၾကေၾကကြဲကက
ဲြ ို ေရးျဖစ္ခ့တ
ဲ ာပါ..။ က်မေျပာင္းရမွာက
ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကိုပါ..။
ခ်ဳပ္တည္းမႈမ့ဲ
လြင့္ေမ်ာခဲ့ေသာ Aတၱမ်ား
ေမြးဖြားၾက ေသဆံုးၾက
တရားေတာ္Aတိုင္း ရိုးသားၾက
တရားေတာ္Aတိုင္း ေဖာက္ျပန္ၾက..

ငါကိုယ္တိုင္ေရးသားခဲ့ေသာ
ငါ့Aတၳဳပၸတၱိက်မ္းမွာ
ငါ မာရ္နတ္Aျဖစ္
ျငင္းဆိုခြင့္ရွိရဲ႕လား..။

(ပိုင္စိုးေ၀)

+++++

စာၾကြင္း..
တကယ္ေတာ့ က်မဒီရက္ပိုင္းေတြထဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မAားလပ္တာပါ..။ ဒါေပမဲ့
(၂၉)ေမွ်ာ္သူေတြကို Aားနာတာနဲ႔ Aခ်ိန္ရေAာင္ လုယူျပီး တင္ေပးလိုက္ပ ါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့
တပတ္ကိုမွ post တပုဒ္ပဲ တင္ႏိုင္ေတာ့မယ္ထင္ပ ါရဲ႕..။

xzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzx

၉၈ထဲမွာေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ သက္တမ္းမွာေရာ က်မရဲ႕ သက္တမ္းမွာပါ Aမွတ္တရ ျဖစ္စရာေတြ

Aမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ၉၈ထဲမွာ Aင္မတန္ Aားတင္းတတ္ပါတယ္ဆိုတ့ဲ က်မAတြက္
စိတ္က်စရာေတြလည္း Aၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကံဳခဲ့ရတာေပါ့။ Aပိုင္း(၃၀)မွာ ၁၉၉၈ကို ေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့
ေက်ာ္သြားခ်င္လိုက္တာ.. မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး.. လို႔ Aၾကိမ္ၾကိမ္ ျဖစ္မိေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေရးရမယ္လို႔
ကိုယ့္ဘာသာ ယူထားတဲ့ တာ၀န္က ျပ႒ာန္းတာမို႔ ေရးရေတာ့တာပါပဲ။

၉၈ထဲမွာ က်မရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ Aမွတ္တရဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္န႔ဲ

လံုးခ်င္းတAုပ္ေရးျပီး ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ့္ဘာသာ ထုတ္မယ္လို႔ စီစU္တယ္။ AဲဒီစာAုပ္ကေနစလို႔
ထုတ္ေ၀ေရးေလာကထဲ ၀င္မယ္ေပါ့…။ ဒီလိုန႔ဲ Aေဖက ပိုက္ဆံထုတ္ေပးလို႔ ‘သြန္း’ဆိုတ့ဲ
စာAုပ္တိုက္ေလး လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ကူးနဲ႔ စီစ U္ထားတဲ့ စာAုပ္ကေလးေတြ
တသီတတန္းနဲ႔ေပါ့။

AဲဒီAခ်ိန္ ‘တာရာမင္းေ၀’က စာAုပ္ေလာကထဲ ၀င္လာကာစ.. တာရာမင္းေ၀စာAုပ္ေတြ

ထုတ္ခ်င္တယ္လို႔ ေဇာ္၀င္းထြဋ္တို႔လင္မယားက ေျပာေတာ့ က်မစာAုပ္တိုက္ကေနထုတ္ဖို႔
တာရာမင္းေ၀ဆီက စာAုပ္ႏွစ္Aုပ္ ၀ယ္ျဖစ္ခ့ေ
ဲ သးတယ္။ က်မကေတာ့ လံုးခ်င္းတAုပ္
စိတ္ၾကိဳက္ေရးျပီး သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမဲ့ ေမာင္ေလးAရြယ္ ျဖစ္တ့ဲ သီခ်င္းေရးတဲ့ ညီရိုင္းရဲ႕
“Aခ်စ္Aေၾကာင္းေျပာရေAာင္”ဆိုတ့ဲ သီခ်င္းေခါင္းစU္ေလးကို ၾကိဳက္လို႔ ေတာင္းျပီး
၀တၳဳေခါင္းစU္Aျဖစ္ နာမည္ေပးျဖစ္တယ္။ Aဲဒီ၀တၳဳမွာလည္း လယ္သမားေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္
ဆိုတာေတြ.. လယ္သမားေတြ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ျပႆနာေတြ ပါလို႔ဆိုျပီး စိစစ္ေရးမွာ
ၾကာေနေသးတာပါ။
Aဲဒီကာလထဲမွာပဲ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က်လာျပီး ရန္ကုန္ကို ေရႊ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ မွတ္မွတ္ရရ..
Aေသးစိတ္ေျပာရမယ့္ Aေတြ႔Aၾကံဳေလး ရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရႊ႕ရေတာ့မယ့္
ေမလေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ပဲခူးတိုင္းေရၾကီးေနတာ သထံု ဘီးလင္းထိေတာင္ ေရာက္တယ္ဆိုတ့ဲ သတင္း
၀င္လာပါတယ္။ ထံုးစံAတိုင္း ေရဒီယို ရုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ သတင္းစာ စတဲ့ Aစိုးရသတင္းဌာန တခုမွာမွ
မပါတဲ့ သတင္းေပါ့။ Aဲဒီခ ရီးကို ျဖတ္လာရတဲ့ ကားသမားေတြ ခရီးသြားေတြ
မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတာကို ေျပာျပလို႔သာ ၾကားရတာေလ။
ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားဆိုတာၾကီးမွာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ၾကီး ေနရာတိုင္းမွာ သာယာစည္ကား
ေနပါတယ္ေပါ့။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ပဲခူးတိုင္းကေန မြန္ျပည္နယ္Aစပ္ထိေAာင္ ၾကီးစြာေသာ
ေရေဘးဒုကၡၾကီးနဲ႔ ၾကံဳေနၾကရတာပါ။

ဘားAံမွာေတာ့ က်မတို႔ကလည္း ေျပာင္းဖို႔ ေရႊ႔ဖို႔ Aထုပ္သိမ္းျပီးျပီ။ AဲဒီAခ်ိန္ ဘီးလင္းမွာ လူေတြ

AေသAေပ်ာက္ရွိတယ္လို႔လည္း ၾကားရ။ ပဲခူးနဲ႔ ေ၀ါၾကားက ဘုရားၾကီး ဆိုတ့ဲ ျမိဳ႔ကေလးကေန
ေ၀ါAထိ ေတာက္ေလွ်ာက္… ေရေတြက ပင္လယ္ျပင္လို ေဖြးလို႔တ့ဲ…။ ေ၀ါနားက ရြာ ၂ရြာ
ေရထဲေမ်ာျပီး ေပ်ာက္သြားျပီတ့။ဲ လမ္းမွာ တေနရာကေန တေနရာကို ကူးဖို႔ ကူးတို႔ေလွကို Aၾကာၾကီး
ေစာင့္ရတတ္တာတို႔.. ေလွန႔ဲ ကူးတာမွာလည္း ပစၥည္း လုလို႔ ဆိုတာေတြ… ၾကက္Uေမႊေၾကာ္
တျခမ္းစာေလာက္ပဲပ ါတဲ့ ထမင္းတထုပ္ကို က်ပ္တေထာင္ ဆိုတာေတြ ၾကားရပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက
က်မတို႔ လက္ေထာက္ကထိက လစာကမွ ၁၂၀၀က်ပ္။

AဲဒီAျပင္ ရန္ကုန္ကေန ဘားAံေကာလိပ္ကို ညကားနဲ႔ ျပန္လာရင္း ရုတ္တရက္ ေရၾကီးတာနဲ႔ ၾကံဳရျပီး

စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္လာတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကလည္း Aေဆာင္ကို
ျပန္ေရာက္လာေလေတာ့ က်မတို႔မွာ လမ္းခရီး ရင္ဆိုင္ရမွာေတြAေပၚ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔။ ဒါေပမဲ့
က်မတို႔မွာကလည္း တေနရာက တေနရာ Aေျပာင္းAေရႊ႔မွာ joining time က ၅ရက္ပဲ ရတာမို႔
ရန္ကုန္ကို Aခ်ိန္မီ ျပန္ေရာက္ရမွာနဲ႔၊ လက္ထဲ ပိုက္ဆံလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိတာနဲ႔။
ဆရာဆရာမတသိုက္ သတင္းေစာင့္ရင္းကေန ျပန္ဖို႔ ျပင္ေနၾကရပါတယ္။

ဒီလိုန႔ဲ ေရေတာ္ေတာ္က်သြားျပီလို႔ သတင္းရတဲ့ ေန႔မွာပဲ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမ ၅ေယာက္

မနက္ခင္း ထြက္မယ့္ ျမိဳင္ကေလး-ရန္ကုန္ Aျမန္ယာU္(ဒတ္ဆန္း)နဲ႔ လိုက္ခ့ၾဲ ကရ ပါတယ္။
လမ္းတေလွ်ာက္ သထံု ဘီးလင္း က်ိဳက္ထိုျမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ Aေခါက္ေခါက္ Aခါခါ
ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးေတြက က်မတို႔ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ေAးစက္စက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္
ႏိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကလည္း နာနာက်င္က်င္ Aရိပ္ေတြန႔ဲ..။
လူAေသAေပ်ာက္န႔ဲ ဆံုးရႈံးရတာမ်ိဳး မၾကံဳခဲ့ရရင္ေတာင္ လယ္ယာ ေခ်ာင္းေျမာင္း
လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ ဆံုးရႈံး နစ္နာခဲ့ၾကရသူေတြ ျဖစ္မွာေပါ့။ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ထံုးစံAတိုင္း
Aစိုးရဆိုသူေတြက ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေဘးဒုကၡေတြAေပၚ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာတာ၀န္မွ မယူခ့ၾဲ ကတာမို႔
ခုလည္း သူတို႔ဘ၀ကို သူတို႔ဘာသာ ျပန္ထူေထာင္ဖို႔ Aားသစ္ေမြးေနၾကရတဲ့ မ်က္ႏွာေတြေပါ့ေလ။
က်မစိတ္ထဲ
သံသရာေၾကြးေတြ ဆပ္ေနတဲ့
ေရာ္ဘာပင္ကျဖင့္
သူ႔ေသြးေတြကို
တသြင္သြင္ခါထုတ္ေပးေနမွာပါပဲ…
ဆိုတ့ဲ ေမာင္သိန္းေဇာ္ရဲ႕ ကဗ်ာတစကိုေတာင္ သတိရမိေသး..။ (၂၀၀၈ ေမရဲ႕ နာဂစ္မွာလည္း
ဒီAတိုင္း… က်မတို႔ ျပည္သူေတြခမ်ာ ရာဘာပင္မ်ားလို သံသရာေၾကြးေတြ ဆပ္လို႔ မကုန္
ေလသလား…)။

ဒီလိုန႔ဲ ေ၀ါကိုေရာက္လာျပီ။ ေ၀ါကေတာ့ တကယ့္ကို သူစိမ္းျပင္ျပင္ .. တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့

Aသြင္Aျပင္န႔ဲ ေရေတြေဖြးလို႔။ တကယ္ပဲ ပင္လယ္ျပင္Aတိ။ က်မေငးေနက်.. ေရႊ၀ါေရာင္
လယ္ကြင္းေတြ.. စိမ္းေနတတ္တ့ဲ ဖရဲခင္းေတြ… ေဗဒါေတြ ၾကာျဖဴၾကာနီေတြ ေ၀ဆာေနတတ္တ့ဲ
ေရကန္ေတြ… လယ္ကြင္းျပင္ထဲ ဟိုတစု ဒီတစု ရွိေနတတ္တ့ဲ ႏြားAုပ္ ကၽြA
ဲ ုပ္ေတြ… တသြင္သြင္
စီးေနတတ္တ့ဲ ေခ်ာင္းရိုးေလးေတြန႔ဲ ဟသၤာေတြ မရွိေတာ့…။ ျပီးေတာ့ Aိမ္ေရွ႔ေနပူပူမွာ
ငါးရံ႕Aေကာင္ၾကီးေတြကို စင္ထိုးျပီး လွမ္းထားတတ္တ့ဲ ရြာကေလးေတြ… မရွိေတာ့။ ကားေတြကေတာ့
ေ၀ါကေန လွည့္ျပန္မွာတဲ့။ ဟိုဘက္ ဘုရားၾကီးAေက်ာ္မွာ ေနာက္ကားတစီးကို လက္မွတ္ျပျပီး
စီးပါ..တဲ့။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ Aဲဒီေ ၀ါကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဘုရားၾကီးAလြန္ထိကို ေလွန႔ဲ ကူးရမတဲ့။

ေလွခက တေယာက္ ၂၀၀.. တဲ့။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု မဆိုးပါဘူးလို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္း
ေလွေပၚတက္ေတာ့ လုျပီးတက္ရတာ.. ျပီးေတာ့ ေလွေပၚတင္တ့ဲ လူUီးေရက ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းေလာက္ေAာင္ မႏိုင္ရင္ကာ..။ က်မတို႔ Aဖြ႔က
ဲ ေရမကူးတတ္တ့ဲ ရန္ကုန္သူေတြခ်ည္း။
ျပီးေတာ့ ပစၥည္းပစၥယေတြကလည္း ပါေသး။ က်မစိတ္ထဲ ေရလယ္ေလာက္မွာ ေလွကို
ယမ္းေAာင္လုပ္ျပီး လူျပဳတ္က်ရင္ ဆယ္ဖို႔ ေစ်းညွိျပီး ေက်နပ္မွ ျပန္ဆယ္ေပးတယ္ဆိုတ့ဲ
ဇာတ္လမ္းကို သတိရျပီး ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ေလွသမားနဲ႔ ေစ်းေခၚမယ့္သူေတြကို
Aရိပ္Aကဲၾကည့္ေတာ့လည္း တကယ္ စိတ္ပူေလာက္ စရာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပံုေတြ.. ထံုးစံAတိုင္း
ဆဲလို႔ ဆိုလို႔ေတြေပါ့။ က်မတို႔ထဲမွာ လူက ဆရာမ ထြားထြားၾကီးေပမဲ့ စိတ္ႏုတ့ဲ ဘုတ္ဘုတ္က
မ်က္ရည္လည္ေနျပီ။

ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပါပဲ ေလွေပၚလုတက္တ့သ

ဲ ူေတြန႔ဲ AေျပာAဆို ၾကမ္းတမ္းတဲ့
လူတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ စိတ္Aေႏွာက္Aယွက္ Aနည္းAက်U္း ၾကံဳခဲ့ရတာကလြဲလို႔ ေဘးမသီ ရန္မခဘဲ
ဘုရားၾကီးကားဂိတ္ထိ ေရာက္ႏိုင္ခ့ဲၾကပါတယ္။ ဘုရားၾကီးေရာက္ေတာ့လည္း
ရန္ကုန္ထိဆက္သြားမယ့္ ကားကို ေစာင့္ရပါေသးတယ္။ ထံုးစံAတိုင္းေပါ့ Aဲဒီခရီးမွာ က်မ ခံစားရတဲ့
Aမ်ိဳးစံုကို က်မ “ေျခာက္Aိပ္မက္” ဆိုတ့ဲ နာမည္န႔ဲ ၀တၳဳေရးျဖစ္ပါေသးတယ္။ ၀တၳဳက Aေတာ္ေလး
ရွည္သြားလို႔မို႔ မဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္Aျဖစ္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို ေပးျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ၀တၳဳကို
စိစစ္ေရးက ျဖဲဆုတ္လိုက္ျပီး Aဲဒီလမွာ ျမားနတ္ေမာင္က ၃ပုဒ္ေလာက္ဆင္ဆာထိတာေၾကာင့္
warning ျပင္း ျပင္းထန္ထန္ ထိသြားတယ္လို႔ ျမားနတ္ေမာင္ရဲ႕ Aယ္ဒီတာ
ကိုလြဏ္းေဆြ(ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ)က ေျပာျပပါတယ္။ Aဲဒီ ၀တၳဳေလးကို တင္ေပးခ်င္ေပမဲ့
ငွားသြားတဲ့ လူတေယာက္က ျပန္မေပးတာမို႔ က်မ လက္ထဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ Aဲဒီ၀တၳဳေလးကို
နာဂစ္ကာလမွာတုန္းကလည္း က်မ သတိရေနမိခ့ပ
ဲ ါေသး တယ္။

+++++

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၾကံဳရတဲ့ ျပႆနာက က်မမွာ ကေလးတေယာက္န႔ဲ ေနစရာ Aိမ္ မရွိတာပါပဲ။

ကိုယ္န႔ဲ မပတ္သက္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုရမယ့္ ေယာကၡမAိမ္မွာလည္း ဆက္ မေနခ်င္ေတာ့။
မိဘAိမ္မွာလည္း ေနစရာ Aခန္းပိုမရွိ။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြAိမ္က ျမိဳ႕ထဲမွာမို႔ သား ေက်ာင္းတက္ဖို႔
Aဆင္မေျပ။ က်မနဲ႔ သားက ေက်ာင္းနဲ႔ နီး နီးနားနားေနမွ ျဖစ္မွာေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ
တကၠသိုလ္ဆရာမ်ား၀န္ထမ္းAိမ္ရာမွာ Aိမ္ခန္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ လုပ္သက္ ၁၂ႏွစ္ရယ္..
ကေလးတေယာက္န႔ဲ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ ေနတာရတာရယ္ ေၾကာင့္ ရေလမလား
ေမွ်ာ္လင့္တာ။ ဒါေပမဲ့ မရခဲ့ပါဘူး။ Aဓိကျပႆနာက Aိမ္ေထာင္Uီးစီး ခင္ပြန္းမရွိတ့A
ဲ တြက္
Aမွတ္ေလ်ာ့လို႔ပါတဲ့..။ Aလြန္ထူးဆန္းတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ စည္းမ်U္းပဲေနာ္..။ Aဲဒါ Aဆည
၀န္ထမ္းAိမ္ရာရဖို႔ တကယ္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ မူပါ.. ။

AဲဒီAခ်ိန္ေလးမွာပဲ စီးပြားေရးလုပ္ခ ်င္တယ္ဆိုတ့ဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ မဟာတန္းတက္ေနၾကတဲ့

ေက်ာင္းသူမေလး ႏွစ္ေယာက္က စားေသာက္ဆိုင္တခုလုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလိုတယ္ဆိုတာနဲ႔ (ေယာကၡမေတြ
တားေနတဲ့ၾကားကပဲ) ကိုယ့္ရွိတ့ဲ ပိုက္ဆံေလးေတြ Aစုစပ္ ဆိုျပီး ၀င္ရင္း သူတို႔န႔A
ဲ တူ တိုက္ခန္းတခန္း
ငွားျပီး ေAာက္ထပ္မွာ ဆိုင္ခန္းဖြင့္.. Aေပၚထပ္ မွာ Aခန္းေလးတခန္းစီ စပ္တူေနျဖစ္လိုက္ပါတယ္။
ကိုယ္က ေက်ာင္းတဘက္ စာAုပ္ကိစၥ တဘက္ လုပ္ေနတုန္း ဆိုင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး
Aေျခေန ေကာင္းလာတယ္လို႔ က်မက ထင္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ ပတ္သက္တ့ဆ
ဲ ိုင္ေလးမို႔
က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ.. မိတ္ေဆြ Aဆိုေတာ္ေတြ.. တပည့္ေတြလည္းလာ Aားေပးၾကသား။ ဒါေပမဲ့
ဘယ္လို ျဖစ္တယ္မသိ.. ကေလးမေလးေတြက ဆိုင္က Aရႈံးေပၚေနလို႔ ဘာ ညာနဲ႔ က်မကို ဟိုလိုလို
ဒီလိုလိုေတြ စိတ္ဆင္းရဲေAာင္ ျပႆနာလုပ္လာၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္
တာပါပဲ။ Aဲဒီတုန္းကေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲ Aားငယ္မိတာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနမိ ျပန္ပ ါတယ္။
ကိုယ့္တပည့္Aရြယ္.. ညီမAရြယ္ေလးေတြက ကိုယ့္ကို မခန္႔ေလးစား ဆက္ဆံတာ ပထမဆံုး
ခံရဖူးတာေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္တာမ်ား။

Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ “Aခ်စ္Aေၾကာင္းေျပာရေAာင္” ထြက္သြားျပီး စာAုပ္ကေလးက ေစ်းကြက္ထဲ

Aေတာ္ Aဆင္ေျပတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖန္႔ခ်ိေရးကို တာ၀န္ယူေပးတဲ့ မိတ္ေဆြဆီကေတာ့
ေငြေရးေၾကးေရး ျဖတ္ပိုင္းျပန္မလာ ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်မ ရင္းထားသမွ် ကုန္ေရာဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့
ထုတ္ေ၀ေရးထံုးစံAတိုင္း ပထမAုပ္ထြက္ထားျပီးရင္ ေနာက္တAုပ္ ထြက္ကို ထြက္ရမွာမို႔
ဒုတိယAုပ္ကို က်မ ပရိသတ္ေတြ ေတာင္းဆိုလို႔ ပထမဆံုးလံုးခ်င္း “သီခ်င္းႏွင္းဆီ”ကို ျပန္ထုတ္ဖို႔
ျပင္ပါတယ္။ AဲဒီAုပ္ကို သူငယ္ခ်င္း ဆရာေက်ာင္း(စာေရးဆရာ မ်ိဳးျငိမ္းေဆြ၊
တင္ဇာေမာ့္သီခ်င္းမ်ားရဲ႕ ထုတ္လုပ္သူ ပန္းခ်ီဒီဇိုင္း-မ်ိဳးေဆြသန္း)က မ်က္ႏွာဖံုးေရးေပးတာ သိပ္ကို
ေကာင္းတာပါပဲ။ သူက က်မရဲ႕ Aဲဒီ၀တၳဳကို Aဖံုးေရးေပးခ်င္လို႔ဆိုျပီး ပိုက္ဆံလည္း မယူပါဘူး။

AဲဒီစာAုပ္ကိုလည္း ေမာင္ေလးတေယာက္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ထုတ္ေ၀သူတေယာက္ကို စာAုပ္

လုပ္တာကေနစလို႔ ျဖန္႔ခ်ိေရးAထိ ပုတ္ျပတ္Aပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ ဇာတ္နာတဲ့
၀တၳဳတပုဒ္လိုပ ါပဲ…။ က်မ သူ႔ကို ထုတ္ေ၀ေရးAတြက္ က်သင့္တ့ဲ ပိုက္ဆံေတြ ေပးလိုက္ျပီး
ေနာက္မွာပဲ သူ ရန္ကုန္ကေန ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ စံုစမ္းလို႔ မရေတာ့ပ ါဘူး။ က်မမွာ
ရွိသမွ်လည္း တကယ့္ကို Aကုန္ ကုန္ေတာ့တာ။ စာAုပ္လည္း မျဖန္႔ႏိုင္ေတာ့ဘဲ က်မ
သတိလက္လြတ္ေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ဟို ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဆိုင္မွာ
ေငြေၾကးဇယားေတြကို Aရႈံးျပေနၾကပါတယ္။ က်မမွာ ေနာက္ထပ္ Aရင္း ထပ္ထုတ္ေပးရေတာ့မလို
ျဖစ္ေနတာ။ ထပ္ထုတ္စရာမရွိလို႔ ရွယ္ယာကို ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း မရဘူးတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
Aဲဒီတုန္းက စိစစ္ေရးက ‘ေျခာက္Aိပ္မက္’ ၀တၳဳကို ျဖဲျပီးေနာက္ပိုင္း က်မကို Black list မွာ
ထည့္ထားလို႔ ၀တၳဳတို ေတြေတာင္ ေရးမရ ျဖစ္ေနတဲ့Aခ်ိန္။

လက္ထဲ ပိုက္ဆံတျပားမွ မက်န္ေတာ့လို႔ ရင္ေတြပူျပီး တညလံုး Aိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ

မိုးစင္စင္လင္းသြားတယ္ဆိုတ့ဲ AေျခAေနမ်ိဳးဟာ လက္ေတြ႔ဘ၀ေတြထဲ တကယ္ ရွိပါလားလို႔
ကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ခ့ရ
ဲ တဲ့ Aခ်ိန္ေတြေပါ့။ Aဲဒီတုန္းက ကားလမ္းျဖတ္ကူးတဲ့Aခါ မီးစိမ္းမီးနီမၾကည့္ဘဲ
ျဖတ္ျဖတ္ကူးမိတာလည္း ခုထိ သတိရတုန္း..။ မီးစိမ္းၾကီးကို ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ျဖတ္ကူးေနတုန္း
ကားေပၚက ကားသမားေတြက ‘ေသခ်င္လို႔လား’လို႔ ေAာ္သြားတာကို ‘Aင္း.. ေသခ်င္လို႔..’ လို႔
ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးတာလည္း မွတ္မိေသးတယ္။ ေဘးကုတင္မွာ Aိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း
မ်က္ရည္ေတြက်ျပီး ငုတ္တုတ္ မိုးလင္းသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ညေတြကိုလည္း သတိရတယ္။
သားAမိႏွစ္ေယာက္ ေသတၱာႏွစ္လံုး Aိပ္ယာႏွစ္ခု.. စာAုပ္ေတြ.. ထမင္းစားပန္းကန္ ႏွစ္ခ်ပ္..
ဟင္းပန္းကန္ ႏွစ္လံုး.. ထမင္းေပါင္းAိုးေလးတစ္လံုး.. ဒယ္Aိုးေလးတစ္လံုး..
လွ်ပ္စစ္မီးဖိုေလးတစ္လံုး.. ဒန္ေရေႏြးAိုးေလး တစ္လံုးတည္းနဲ႔ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ သားကေလးက TV
ၾကည့္ခ်င္လို႔ ပူဆာျပီး တဘက္Aိမ္က TV ကို လမ္းမဘက္က ရပ္ျပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး
မ်က္ရည္က် ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ (တကယ္ေတာ့ AဖိုးAဖြားေတြက တတ္ႏိုင္သူေတြျဖစ္ပါလ်က္န႔ဲ သား
Aဲလိုၾကံဳရတာက က်မ ေခါင္းမာ မာနၾကီးလို႔ေလ.. )။

Aဲဒီ Aျဖစ္Aပ်က္ဆိုးေတြက က်မဆီမွာ ျပိဳင္တူလို ျဖစ္ခ့တ

ဲ ာပါ။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေျပာျပတာေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာတုန္းက က်မ စကားေျပာတာေတြက ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်မ
ရူးသြားျပီလို႔ေတာင္ ေျပာေနၾကျပီလို႔ ဆိုပါတယ္။)

AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာပဲ Aေဖက က်မကို မင္းေတာ္ေ တာ္ ညံ့တာပဲလို႔ Aျပစ္တင္ပါတယ္။ က်မ

စိတ္ထိခိုက္လိုက္တာ.. ဟုတ္တာေပါ့..။ မိတ္ေဆြဆိုသူေတြက လိမ္တာကို ခံရတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္
ညီမAရြယ္ တပည့္Aရြယ္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က လွည့္ေနတာကို ခံေနရတယ္။ ဒီၾကားထဲ
ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသား သားၾကီးရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥ.. ေက်ာင္းကိစၥေတြန႔ဲ..။ က်မ ဘယ္ေလာက္
က်ိတ္ခံစားေနခဲ့သလဲ က်မ မသိပါ… ။ က်မ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစား ေနခဲ့ရပါလားလို႔ ေတြးမိိလိုက္တ့ဲ
Aခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက သွ်င္ပါကူေဆးတိုက္ရဲ႕ Aေရးေပၚခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနပါျပီ။

Aဲဒီညမွာ က်မ ေနာက္ဆံုး သတိရလိုက္တာက ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ရဲ႕ Aထဲထဲက ထိုးေAာင့္လာလို႔

က်မရဲ႕ တဘက္ေဘးက ကုတင္မွာ Aိပ္ေနတဲ့ သားကို လွမ္းႏႈိး လိုက္တာပါပဲ။ သားက
ျပန္ေျပာျပတာေတာ့ က်မ သူ႔ကုတင္ေဘးမွာ ၀ုန္းကနဲ လဲက်သြားလို႔ သူလန္႔ႏိုးသြားတာပါတဲ့။ က်မကို
ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္ကပဲ သွ်င္ပါကူေဆးတိုက္ Aေရာက္ ပို႔ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
က်မသတိရလာေတာ့ က်မလက္မွာ Aပ္ေတြ Aစင္းစင္း ထိုးထားျပီး တကိုယ္လံုး ပူေႏြးလို႔။
ေကာင္းေကာင္းသတိရလာေပမဲ့ က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက စိတ္ပူလို႔ က်မ မိဘေတြဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တာမို႔ က်မ Aိမ္က
လိုက္လာၾကပါတယ္။ Aေမက ငိုလို႔..။ က်မ ေခါင္းမာလို႔ ခုလို ျဖစ္ရတယ္ေပါ့။ Aံ့ၾသစရာ
ေကာင္းေလာက္ေAာင္ပါပဲ.. က်မ ေAာက္ပိုင္းေသသလို ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ သားကိုေတာ့ ပုဂံလမ္းက
သူ႔AဖိုးAဖြားေတြဆီပဲ ပို႔ရျပန္တာေပါ့။ က်မကကေတာ့ မိဘAိမ္ကို လိုက္သြားခဲ့ရပါတယ္။
က်မစိတ္ထဲ တသက္တာေတာ့ သြားျပီလို႔ ထင္ခ့တ
ဲ ာ။ AဲဒီAခ်ိန္……….. ဘ၀မွာ ဘာမွ
Aေရးမၾကီးေတာ့ဘူးလို႔ ႏွလံုးသြင္းျပီး ေနေတာ့တ့ဲ Aခ်ိန္ေပါ့။

+++++

AဲဒီAခ်ိန္မွာလည္း က်မကို ေဆးကုဖို႔ ၾကိဳးစားရတာက သားၾကီးကို ေမြးကတည္းက ကူခ့ရ

ဲ တဲ့
ေဒါက္တာသန္းထြဋ္(လင္း(ေဆး-၁)) ပါပဲ။ ကိုသန္းထြဋ္ရဲ႕ AကူAညီန႔ဲ ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ Physio Therapy
Department မွာ က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ေAာက္ပိုင္းကို Electric shock သြား သြား ေပးရပါတယ္။
တစ္ပတ္Aတြင္းမွာပဲ က်မေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ လႈပ္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရင္ဘတ္ရဲ႕
ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေAာင့္ေAာင့္ေနတာက မသက္သာဘဲ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြမွာ
ေသြးေၾကာေတြ ေပါက္သလို Aနီကြက္ေတြက မ်ား မ်ား လာပါတယ္။ ႏွလံုး Aထူးကု
ေဒါက္တာမ်ိဳး၀င္းကေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါ မဟုတ္ပါတဲ့။့ Rheumatic arthritis လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေလးဘက္နာဆိုပါေတာ့။ Aဲလိုန႔ဲ Aင္မတန္မွကို နာတဲ့ ပင္နင္စလင္ေဆးကို
၃ႏွစ္ေလာက္ထိုးရမယ္..တဲ့။ ေလာေလာဆယ္ ဆရာ၀န္ AကူAညီန႔ဲ Aိပ္ယာထဲ
လံုးလံုးနားရမယ္..တဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဆးရံုတက္ပါတဲ့။

က်မခမ်ာ.. ရွိသမွ် ပိုက္ဆံကလည္း ၃ခါဆက္တိုက္ Aလိမ္ခံရသလိုျဖစ္လို႔ ေဆးဖိုး မတတ္ႏိုင္ေတာ့။

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းကလည္း ေဆးရံုတက္မွ ‘ေဆးခြင့္’ရမယ္တ့။ဲ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ
ဂရုစိုက္မႈေကာင္းေကာင္းမရႏို္င္တာ ေသခ်ာေပမဲ့ ေစ်းAသက္သာဆံုးျဖစ္တ့ဲ တကၠသိုလ္ ေဆးရံုကိုပဲ
တက္ရပါေတာ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေဆးရံုမွာက ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ကလည္း ျဖစ္ျပီး မ်ားေသာAားျဖင့္က
သာမန္ ရံုး၀န္ထမ္းေတြပဲ Aမ်ားဆံုးတက္တာမို႔ က်မကိုလည္း Special room စီစU္ေပးျပီး
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပစ္ထားလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့
တကၠသိုလ္က လက္ေထာက္ကထိကဆရာမ.. Aတန္သင့္ေတာ့ လူသိမ်ားတဲ့
စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ဟာလည္း ပိုက္ဆံမရွိရင္ Aႏွိမ္ခံရ.. ပစၥလကၡတ္ Aထားခံရတာပါပဲ။
Aေဖနဲ႔Aေမတလွည့္.. ေယာကၡမေတြတလွည့္.. ထမင္းပို႔ၾကျပီး က်မကို ညီမ Aငယ္ဆံုးေလးကပဲ
AစAဆံုး ျပဳစုရတာေပါ့..။ သူ႔ခမ်ာလည္း ပင္ပန္းလို႔၊ Aဲဒီ Aခ်ိန္ထိလည္း က်မ
ေျခေထာက္ေAာက္ပိုင္းက ေကာင္းေကာင္း လႈပ္မရ ေသးဘဲ ဒရြတ္ဆြဲေနတုန္းပါ။ ဒီၾကားထဲ
စာေပေလာကထဲမွာလည္း ေမျငိမ္းတေယာက္ AIDS ျဖစ္လို႔ဆိုပဲ..။

A ဲဒီ A ခ်ိန္ေလးမွာပဲ ရာေက်ာ္က က်မ ေနမေကာင္းတဲ့ သတင္းၾကားျပီး ရြာကေန လိုက္လာပါတယ္။

သူ က်မဆီေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားပံုရပါတယ္။ က်မက ေျခေတြ လက္ေတြ
ေယာင္A မ္းျပီး… ေဆးရံုေပၚမွာ ပက္လက္..။ သူသိခ့တ
ဲ ့ဲ သြက္သြက္လက္လက္ စြာတာတာ
မာေက်ာေက်ာ ဆရာမတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့။ က်မကေတာ့ “A ခ်စ္A ေၾကာင္းေျပာရေA ာင္”၀တၳဳ
ထြက္ထားတာမို႔ မ်က္ႏွာက ခပ္ပူပူ။ သူက တုန္လႈပ္ေ ပမဲ့ A ရင္ကလိုပဲ က်မကို စကားသိပ္မေျပာဘဲ
ညီေလးနဲ႔ပဲ စကားေတြ ေျပာေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔A က်င့္A တိုင္း
စာA ုပ္တA ုပ္ထိုင္ဖတ္ေနတာပါပဲ။ က်မက မင္းဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲေမးေတာ့
ေA းေA းေဆးေဆးေပါ့.. တဲ့။ A ငယ္မေလး ပင္ပန္းေနျပီ.. က်ေနာ္ တလွည့္ေစာင့္မယ္တ့ဲ..။ ဟဲ့ A ဲလို
ေစာင့္လို႔ မရဘူး.. ေျပာေတာ့ Nurse ေတြကို သြားေျပာျပီး ကပ္လ်က္ရွိေနတဲ့
A မ်ိဳးသားလူနာေဆာင္မွာ A ိပ္ျပီး ေစာင့္ပါတယ္။ ေဆးရံုမွာ က်မ တစ္လေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ သူက
ရြာတခ်က္ျပန္လိုက္.. ျပန္လာလိုက္ေပါ့။ A မွန္A တိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ A ဲဒီတုန္းက သူရွိေနတာက
စိတ္ထဲ A ားေတာ္ေတာ္ရွိတာပါ..။ (ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပတာ သူ႔A ေမက သူ ရန္ကုန္လာမွာစိုးလို႔
သူ႔ပိုက္ဆံေတြ ဖြက္ထားတာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္တာတဲ့..။ သူက သူစီးေနက် ျပိဳင္ဘီးေလးရယ္..
လက္ပတ္နာရီရယ္ လက္စြပ္ကေလးရယ္ကို ေရာင္းပစ္လိုက္ျပီး ရေA ာင္လာတာ တဲ့ေလ..)။

+++++

ေဆးရံုေပၚ တလေက်ာ္ေက်ာ္ ေနျပီးေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေနေကာင္းသြားပါတယ္။

ေျခေထာက္ေတြလည္း ပံုမွန္ ျပန္လႈပ္ႏိုင္ပါျပီ။ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း ေဆးရံုက ဆင္းလို႔ရျပီတ့။ဲ
လူတိုင္းလူတိုင္း ေဆးရံုက ဆင္းရင္ ေပ်ာ္ၾကတာ.. က်မကေတာ့ ေဆးရံုက ဆင္းရင္ ဘယ္သြားရပါ့လို႔
ပူေနမိပ ါတယ္။ မိဘA ိမ္သြားဖို႔ဆိုရင္လည္း သားနဲ႔ A တူ မေနရပါဘူး။ သားနဲ႔ A တူေနဖို႔ဆိုရင္လည္း
ကိုယ့္ဘာသာ A ိမ္ငွားရေတာ့မွာ…။ တကၠသိုလ္က ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ဘ၀ A ဲေလာက္
ဘ၀Aာမခံခ်က္နည္းျပီး ေAာက္တန္း ေနာက္တန္းက်ရသလားလို႔ ေတြးျပီး ကိုယ့္ ဘ၀ကို
စိတ္နာေနမိတ့ဲ Aခ်ိန္ေတြ ေပါ့..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရာေက်ာ့္AကူAညီ နည္းနည္းယူ..
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကေန ပိုက္ဆံ နည္းနည္းေခ်းျပီး Aိမ္ငွားရပါ ေတာ့တယ္… သားနဲ႔
ေနခ်င္တာကိုး …။

လိႈင္တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားAိမ္ရာ၀င္းက ေစ်းတန္ျပီး သားAမိႏွစ္ေယာက္တည္းေနဖို႔လည္း

လံုျခံဳတယ္.. ေနာက္ ဆရာဆရာမေတြပဲ ျပန္ငွားစားတာမို႔ ကိုယ့္ ဆရာဆရာမ၀န္းက်င္ပဲဆိုျပီး တစ္လ
၃၀၀၀ နဲ႔ ၆လစာခ်ဳပ္န႔ဲ Aိမ္ငွားလိုက္ပါတယ္။ (က်မလစာကမွ ၁၇၀၀ပါ)။ ျပီးေတာ့ သားAတြက္ TTC
ေက်ာင္းကားကလည္း ဒီ၀င္းထဲ ၀င္တယ္ေလ။ Aိမ္ခန္းေလးက ေပ၂၀ ေပ၅၀ ႏွစ္ခန္းစာမို႔ က်မတို႔
သားAမိႏွစ္ေယာက္ ပစၥည္း နည္းနည္းေလးနဲ႔ ေခ်ာင္ခ်ိလို႔ေပါ့..။ AနီးAပါးမွာ က်မနဲ႔ သိပ္ခင္တ့ဲ
သူငယ္ခ်င္း လင္မယားလည္း ေနတာမို႔ စိတ္ထဲ Aေဖာ္ရတာလည္း ပါပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းလင္မယားက ကေလး မရွိေသးေတာ့ သားေလး TV ၾကည့္ဖို႔လည္း စိတ္မပူရေတာ့ဘူးေပါ့။
Aဲဒီတုန္းက က်န္ေက်ာင္း ေပါင္ခ်ိန္ကားနဲ႔ စြန္၀ူခုန္းကားေတြကို သားက
မလြတ္တမ္းၾကည့္ခ်င္တာေလ..။

၉၈ရဲ႕ မိုးရက္ေတြမွာေတာ့ က်မက ပူေလာင္ျပင္းပ်ရတာေတြန႔…

ဲ .။ တေန႔တေန႔ ဘာ၀င္ေငြမွ မရွိဘဲ..
လစာ ၁၇၀၀ကို ဘလိုမွ ေလာက္ငွေAာင္ မသံုးႏိုင္.. သားစရိတ္န႔.ဲ .။ မိဘဆီလည္း
လက္ျဖန္႔မေတာင္းခ်င္..။ ဒါေတာင္ Aေမက ဆန္ နဲ႔ ဆီ တစ္လစာ ပို႔ေပးေနတာ။ စိစစ္ေရးကလည္း
က်မ စာေတြကို pass မလုပ္ေသး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမို႔ က်ဴရွင္ ကလည္း မရွိ။
စား၀တ္ေနေရးAတြက္ က်ဴရွင္ လိုက္ရွာသင္ရတာမ်ိဳးလည္း မလုပ္ႏိုင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔မိဘရဲ႕
လယ္ထဲန႔ဲ ဆီစက္မွာ Aလုပ္သမားျပန္လုပ္ျပီး ရတဲ့ လုပ္ခကို က်စ္က်စ္ပါေAာင္စုျပီး
က်မဆီလာလာပို႔တ့ဲ ရာေက်ာ့္AကူAညီကိုပဲ… Aားနာနာနဲ႔ ယူေနရ..။ သားကေတာင္
ရာေက်ာ္ေရာက္လာရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္ျပီ။ ေဘး၀န္းက်င္က မ်က္လံုးေတြေAာက္မွာေတာ့
က်မတကယ္ပဲ ရွက္ရံ႕ြ ေၾကကြဲေနမိခ့။ဲ ဒီလိုန႔ဲ…………..
AဆံုးမရွိေAာင္ က်ယ္၀ န္းတဲ့
Aမွားထဲ…
တိမ္ေတြက လွလိုက္တာ
ကိုယ့္မွာ တရားးနဲ႔ ေျဖရတယ္။

(ေမာင္သိန္းေဇာ္)

IXIXIXIXIXIXIXIXIXXIXIXIXIXIXIXIXIXIXIXIXIXIXIXIIXIXIXIXIXIXIIXIXIXIXIXIXIXIXIXIXI

မိသားစုAေျပာင္းAေရႊ႔ကာလမွာ Aင္တာနက္သံုးဖို႔ Aဆင္မေျပတဲ့Aခိုက္Aတန္႔… post

Aတင္က်ဲတာ စိတ္ထဲမေကာင္း။ Aင္တာနက္ေလွ်ာက္ထားတာ ရေတာ့မွာပါတဲ့…။ ဒီၾကားထဲ ၾကံဳရာ
ကြန္ပ်ဴတာမွာ ကိုယ့္ ဘေလာ့ေလး ၀င္၀င္စစ္..။ က်မရဲ႕ Aရင္းAခ်ာတခ်ိဳ႕ကေတာင္ ဒီ post ေတြကို
ဖတ္မွ က်မရဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားခဲ့တ့ဲ တခ်ိဳ႕Aျဖစ္Aပ်က္ေတြကို သိၾကတယ္ဆိုတာ comment
ေတြထဲ ဖတ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. မ်ားေသာAားျဖင့္ က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ Aဲလိုပါပဲ..။ က်မက
လူေတြကို သိပ္Aျပစ္မတင္ခ်င္တတ္ သလို ကိုယ့္Aနာကိုလည္း မလိုဘဲ ထုတ္ ထုတ္
မျပခ်င္တတ္ဘူးေလ..။ AဲဒီAခါ ကိုေခ်ာရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ ထဲကလိုပါပဲ….
နာက်င္တ့A
ဲ ခါ မေAာ္ဘဲ
ေပ်ာ္ရႊင္တ့A
ဲ ခါ ရယ္ေမာဖို႔ ေနာက္မက်ဘူး။
သူ႔Aတိဒုကၡကို တဘက္လူက
သိရွိလက္ခံေပမဲ့
သူက သူ႔ဒုကၡAေပၚ ကိုယ္ေဖာ့ေနတတ္လြန္းလို႔
တ၀က္ကူညီစာနာမႈသာ ရခဲ့သူေပါ့။
……………………………………………. ဆိုသလို။

+++++

တကယ္ေတာ့ ၉၇-၉၈ကို ေရးဖို႔က ေတာ္ေတာ္ Aခ်ိန္ယူရမွာပါ။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ထားခ်ိန္မို႔

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပဲ ေရးရမလိုလည္း ျဖစ္ေနတာမို႔ သိပ္လည္း မေရးခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
ျပီးေတာ့ Aဲဒီ ၉၇-၉၈ထဲ Aျဖစ္Aပ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေရးေနရင္းနဲ႔ တခါတေလမွာ က်မရဲ႔
မွတ္Uာဏ္ထဲ Aခ်က္Aလက္ေတြ Aခ်ိန္ကာလေတြ ေရာေထြးကုန္တယ္။ Aနားမွာ ရွိတ့ဲ
ကိုရာေက်ာ္က ကူစU္းစားေပးေပမဲ့ Aပိုင္း၂၉ နဲ႔ ၃၀ကို ေရးခ်ိန္မွာ က်မတို႔ မိသားစု
Aေျပာင္းAေရႊ႕ကိစၥန႔ဲ Aလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာမို႔ သူလည္း ကူစU္းစားေပးဖို႔ Aခ်ိန္မရ..။ က်မမွာလည္း
Aခ်ိန္လုျပီး post တင္ရတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ Aခ်ိန္ကာလေတြ မွားကုန္ပါတယ္။ Aခ်က္Aလက္ေတြကေတာ့
မမွားပါဘူး။ Uပမာ ကိုရာေက်ာ္က ေျပာတယ္.. ‘ပဲခူးတိုင္း ေရၾကီးတာ ၁၉၉၈ ေမလ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
၁၉၉၇ ၀ါေခါင္တ့။ဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္က ၾကာUီး မယ္.. ျပီးေတာ့ Transfer order ေတြလည္း
ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုလို႔ ဆရာဆရာမေတြက ဘားAံက ကိုယ့္ပစၥည္းေတြ ရန္ကုန္ကို
ျပန္သယ္ၾကတဲ့Aခ်ိန္’ တဲ့။ Aဲဒါ ျပန္စU္းစားေတာ့ ဟုတ္တယ္။ AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ က်မ
ဟိုကေလးမေလးေတြန႔ဲ ေနဖို႔ ျဖစ္လာတာ။ ဆိုေတာ့ Aခ်ိန္ လြဲေနတာ။ တကယ္က Aဲဒီ
Aျဖစ္Aပ်က္ေတြက ၁၉၉၇ရဲ႕ စက္တင္ဘာေနာက္ပိုင္းမွွာ ဆက္တိုက္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ။ က်မ သတိလစ္ျပီး
သွ်င္ပါဂူ ေဆးရံုေရာက္သြားတာကေတာင္ ၁၉၉၈ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီလ ေလာက္မွာ …တဲ့။ ဒါေပမဲ့
Aခ်ိန္ေတြလြဲျပီလို႔ ေသခ်ာသြားတဲ့Aခ်ိန္မွာ က်မက Aဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး post ေတြ ၂ခုေတာင္
တင္ျပီးသြားျပီ။

ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္ဆိုေပမဲ့ စကားစပ္ျပီးေျပာရရင္.. က်မရဲ႕သား ေမာင္ေနလင္းက ပါရUီးေတာ့မယ္။

က်မနဲ႔ ေမာင္ေနလင္းက ျမန္မာေတြရဲ႕ AစU္Aလာ AယူAဆနဲ႔ ေျပာရရင္ ပ႒ာန္းဆက္ပါတယ္လို႔
ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူန႔A
ဲ ေၾကာင္းက က်မရဲ႕ Aဲဒီ Aခ်ိန္ကာလေလးကိုေျပာရင္ ခ်န္ခ့လ
ဲ ို႔
မရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မေနမေကာင္းတဲ့ သတင္းနဲ႔ က်မရဲ႕ ေနမေကာင္းတဲ့Aေပၚ
ခံစားရတာကို ေရးျဖစ္တ့ဲ ၀တၳဳေလးတပုဒ္က Aဲဒီ ၁၉၉၈ရဲ႕ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္မွာ
မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ပါသြားပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ က်မက မိဘAိမ္မွာ Aနားယူေနရတဲ့Aခ်ိန္…
သားေနလင္းက စကၤာပူမွာ ေရာက္ေနတဲ့ Aခ်ိန္…။ က်မတို႔ခ်င္းက Aဆက္Aသြယ္ျပတ္ေနၾကတာ
ၾကာျပီ။ Aဲဒီတုန္း ေမာင္ေနလင္းက က်မ သတင္းကို မေဟသီမွာ ေတြ႔ျပီး မေဟသီတိုက္က
Aယ္ဒီတာခ်ဳပ္ Uီးခင္ေမာင္ျမင့္ (ဆံုးရွာျပီ)ကို က်မနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ဖုန္းနံပါတ္လွမ္းေမးျပီး Aေမ့Aိမ္ကို
ဖုန္း လွမ္းဆက္ ပါတယ္။ က်မမွာ Aားရွိလိုက္တာ။ သားက ဖုန္းထဲကေန Aားေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့
Aိမ္လိပ္စာ ေတာင္းျပီး နက္ဖန္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ေမာင္ေနလင္းရဲ႕ စကၤာပူကေန ျမန္မာျပည္ကို ခဏ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့

သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မကို သတင္းေမးရင္း ေမာင္ေ နလင္းက
ေပးခိုင္းလို႔ဆိုျပီး ပိုက္ဆံ ၃ေသာင္း ေပးပါတယ္။ Aင္မတန္ မာနၾကီးခ်င္တ့ဲ ဘယ္သူ႔AကူAညီမွ
ေတာ္ရံုန႔ဲ မလိုခ်င္တတ္တ့ဲ က်မက AဲဒီAခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မမွာ ပိုက္ဆံ တကယ္ကို လိုေနတဲ့ Aခ်ိန္မို႔လို႔ပါပဲ။ Aဲဒီတုန္းက ေရႊေစ်းက
၁ေသာင္း၂ေထာင္မို႔ ေမာင္ေနလင္းေပးတဲ့ ၃ေသာင္းဟာ က်မAတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခုမိခံမိေစတဲ့
ေဆးဖိုးပါပဲ..။ Aဲဒီေနာက္မွာပဲ က်မ electric shock ေပးတဲ့ ကုထံုးနဲ႔ ကုျဖစ္တာပါ။ (ခု က်မရဲ႕ post
ထဲမွာ လြဲေနတဲ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့Aခ်ိန္ကို Aဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံလာပို႔တ့ဲ
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က Aတည္ျပဳေပးပါတယ္။ သူကေလးက ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာင္ေနလင္းနဲ႔
Aိမ္ေထာင္က်ျပီး က်မနဲ႔ သားေနလင္းရဲ႕ ပ႒ာန္းဆက္ထဲ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ )ϑပါေနခဲ့တာ… ခု
လတ္တေလာ Aေျပာင္းAေရႊ႕ကိစၥေတြAထိပါပဲ..

ဒါေတြကို က်မေျပာျပေနတာက ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ Aျမင့္ဆံုးပညာေရးဌာနျဖစ္တ့ဲ တကၠသိုလ္မွာ

လက္ေထာက္ကထိကဆိုတ့ဲ ျပန္တမ္း၀င္Aရာရွိျဖစ္ေနတာေတာင္မွ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆိုရင္
ေဆးမကုႏိုင္လို႔ ေသရမယ့္ ၀န္ထမ္းဘ၀ကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ က်မတို႔ရတဲ့ လစာ ၁၇၀၀ ဟာ
Aိမ္ငွားခလည္းမရ… စားဖို႔လည္း ၀မ္းမ၀… ဒီလိုန႔ဲ ဆရာဆရာမေတြဟာ တရားမ၀င္ က်ဴရွင္ျပျပီး
စားၾကရတာပါ။ ဒါျဖင့္ ဆရာဆရာမ မဟုတ္တ့ဲ ၀န္ထမ္းေတြကေရာ.. ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ.. ဒီလိုန႔ပ
ဲ ဲ
ခိုးၾက လိမ္ၾက.. လာဘ္စားၾက.. Aခ်င္းခ်င္းေတြ ျဖတ္ခုတ္ၾက ရ… Aဂတိလိုက္စားၾကရနဲ႔
တကယ္ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြကို သူခိုးဇာတ္ သြင္းပစ္တာပါပဲ။

+++++

ဒီလိုန႔ဲ ေဆးရံုေပၚမွာ တစ္လေက်ာ္ ေနရျပီးေနာက္ မတ္လထဲမွာမွ က်မ လိႈင္ဆရာမ်ား Aိမ္ရာကို

ေျပာင္းေနပါတယ္။ Aဲဒီေတာ့မွပဲ Transfer orderကလည္း တကယ္ ထြက္လာပါ ေတာ့တယ္။
သားခမ်ာေတာ့ က်မနဲ႔ ပုဂံျခံ၀င္းက AဖိုးAဖြားေတြဆီ တလွည့္စီ ေနေန ရတာေပါ့။ Aဲဒီ ၉၈ရဲ႕
ဇြန္လထဲမွာပဲ သားAေဖျဖစ္သူ သူ႔မိဘေတြဆီကို ျပန္ေရာက္လာ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းကြက္တခုက
က်မကို ဘယ္လို Aေႏွာက္Aယွက္မ်ိဳးမွ မေပးတာပါပဲ။ AဲဒီAခါ သူကလည္း သူ႔မိဘေတြAိမ္မွာ
ေန… က်မကလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ရုန္းကန္ ရပ္တည္။ Aဲဒီတုန္းကေတာ့
ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က မိန္းထဲက နဂိုဌာနေနရာမွာပဲ ရွိေနေသးတာမို႔ က်မAတြက္ ေတာ့
ျမသီလာရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ Aနာေတြ Aေမာေတြ ေျဖသိမ့္စရာတမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနေသးတာေပါ့ေလ..။
ေနတဲ့Aိမ္၀င္းေလးကေန Aင္းစိန္လမ္း ေပၚက ဘုရားလမ္းမွတ္တိုင္ထိ လမ္းေလွ်ာက္… Aဲဒီကေန
လွည္းတန္းကို ကားစီး။ ရာမည ၀င္ေပါက္ကေန ေက်ာင္းထဲ၀င္… ဒဂံုေဆာင္ေရွ႕ကေန
ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတဲ့ လမ္းကေလး Aတိုင္း ေရႊဘိုေဆာင္ကိုျဖတ္.. ဂ်ပ္စင္ကို ျဖတ္.. ၀ိဇာခန္းမကို ျဖတ္..
Aီကိုကင္တင္းကို ျဖတ္ျပီး ဌာနAေရာက္သြားရတဲ့ ေန႔တိုင္းခရီးကို က်မ ေမာရေကာင္းမွန္း
မသိခ့ပ
ဲ ါဘူး။ ျပီးေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္ က်မရဲ႕ ထံုးစံAတိုင္း ဌာနက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြန႔က
ဲ လည္း
ညီAမေတြလိုပဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ပိုျပီး ေက်နပ္စရာေကာင္းတာက ဌာနမွဴးကလည္း
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပါပဲ။

Aီကိုမွာ ေပ်ာ္ေပမဲ့ ျပႆနာက က်မရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲ က်ပ္တည္းတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။

Aဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ ေမာင္ေနလင္းက ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္လာလို႔ဆိုျပီး က်မဆီ ဆက္သြယ္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ Aိမ္ကို လာေတြ႔ပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက သားေနလင္းက က်မကို စာAုပ္ထုတ္ေ၀ေရးကိစၥေတြ
က်န္းမာေရးAေျခAေနေတြ Aေသးစိတ္ေမးေနပါတယ္။ သူမ်က္ႏွာ သိပ္ မေကာင္းလွပါဘူး။
Eည့္ခန္းထဲ ဘုရားစင္ေလး တခုပဲ ရွိျပီး သံမံတလင္းမွာ ယိုးဒယားဖ်ာေလး ခင္းျပီး Eည့္သည္ကို
Eည့္ခံရတဲ့ AေျခAေန။ ေနာက္ မီးဖိုထဲမွာလည္း ဟာလာဟင္းလင္း…။ ေရွ႔ပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့သလို
Aိပ္ယာ၂ခု ေသတၱာ၂လံုး AေနAထားကို သူေတြ႔ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုပါ။ ေနာက္ေတာ့
က်မလက္ရွိ ရပ္တည္ေနရတဲ့ AေနAထား.. ၀င္ေငြေတြကို ေမးျပီး စာAုပ္လုပ္ငန္းေလး
ျပန္လုပ္ပါလား..လို႔ တိုက္တြန္း ပါတယ္။ က်မကေတာ့ မခ်ိျပံဳးပဲ ျပံဳးေနႏိုင္ပ ါတယ္။

ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ေမာင္ေနလင္းက လူၾကံဳနဲ႔ က်မဆီကို ေငြတစ္သိန္း ပို႔လိုက္ပါတယ္။

က်မ စာAုပ္လုပ္ငန္းျပန္လုပ္ဖို႔တ့။ဲ Aဲဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ က်မ မ်က္ရည္က် မိပါတယ္။ က်မ
ဒီကေလးAေပၚ ေက်းဇူးေၾကြးေတြ တင္လွျပီ။ ေလာေလာဆယ္ က်မ မျငင္းႏိုင္ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔Aေပၚ
ကို္ယ့္ေက်းဇူး လံုးလံုးမရွိပါဘဲ ကိုယ့္ကို သက္သက္ကူညီတ့ဲ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ေခၽြးႏွဲစာကို က်မ
Aလဟႆ Aျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူျဖစ္ေစခ်င္တ့ဲ Aလုပ္ကေလး ျဖစ္ေAာင္
ၾကိဳးစားလုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ က်မ လုပ္ျဖစ္တ့ဲ စာAုပ္ေလးက “၉၈Aခ်စ္ကဗ်ာ
Aခ်စ္ကဗ်ာ၉၈” ပါ။ ကဗ်ာဆရာ ၉၈ေယာက္ေရးတဲ့.. ကဗ်ာ ၉၈ပုဒ္ပါတဲ့ စာAုပ္ေလးပါ။
စာAုပ္လုပ္ေနရင္း စရိတ္ေတြ ေထာင္းတာေရာ စားတဲ့Aထဲပါတာေရာနဲ႔ ေငြထပ္လိုလာျပီး
စာAုပ္ျဖစ္ဖို႔Aေရး ေႏွာင့္ေႏွးေနျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေဇာခိုင္က တစ္သိန္း ထုတ္ေပးပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာAုပ္ကေလး လွလွပပျဖစ္လာပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးကိုေတာ့ ဒ႑ာရီ
(သုခမိန္လိႈင္သမီး)ေလးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို ဒီဇိုင္း လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ AဲဒီစာAုပ္ေလးက
Aျမတ္Aစြန္းသိပ္မရွိေပမဲ့ ေခတ္ျပိဳင္မွတ္တိုင္ေလးတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ Aဲဒါကပဲ
Aျမတ္ဆိုပါေတာ့။

၉၈ရဲ႕ ဇူလိုင္လထဲမွာပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာကိုေတာ့ ျပန္မဖြင့္ဘဲ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔

Aနီးဆံုးမွာရွိတ့ဲ Aထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲေျဖရမယ္လို႔ ျဗဳန္းစားၾကီး ေၾကျငာပါတယ္။
တကယ္တမ္း ပညာလိုလား စာၾကိဳစားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြခမ်ာ မ်က္ႏွာ
Aပ်က္ပ်က္န႔ေ
ဲ ပါ့။ သင္ရိုးေတြက တကယ္လည္း မကုန္ေသးဘဲ ရွိတာေလးကို ေမးခြန္းထုတ္..
ကေလးေတြလည္း ရွိတာကိုသာ ေျဖဖို႔။ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာဆို စာေမးပြဲ လာေျဖရင္ကို
ေAာင္ျပီလို႔ေတာင္ ၾကိဳေျပာထားတာတဲ့။ တကယ္ပဲ Aဲဒီစာေမးပြဲမွာ Aကုန္ေAာင္.. တခ်ိဳ႕
Aထက္တန္းေက်ာင္းေတြက ဆရာဆရာမေတြကို လာဘ္ထိုးျပီး ကူးခ်ေျဖတဲ့Aတြက္
ဂုဏ္ထူးေတြထြက္. ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ေတြ ရၾကပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္ က စျပီး ခိုးခ်တဲ့
ဇာတ္လမ္းေတြ တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲမွာ စလာတာပါပဲ။ ကံမေကာင္း တာက
AဲဒီAခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းက စျပီးေတာ့ပဲ ပညာေရးေလာကထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ဆင္းရဲေလေတာ့
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြ သိပ္ ထြန္းကားလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုန႔ဲ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ
ဂုဏ္ထူးတန္းတက္.. ဆရာဆရာမျဖစ္.. ပါရဂူဘြ႔ရ
ဲ ေတြAထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတ့ဲ AစU္Aလာ တခု
တကၠသိုလ္ေလာကမွာ သေႏၶတည္လာတာပါ။

Aဲဒီေနာက္ မၾကာမတင္မွာပဲ စက္မႈတကၠသိုလ္လို သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ၆ႏွစ္တာ

သင္ယူရတဲ့ နည္းပညာေတြကို ညေနပိုင္းသင္တန္းေတြ ဖြင့္ျပီး ဒီပလိုမာေတြ ေပးပစ္တာမ်ိဳးေတြ
စလုပ္လာတာပါပဲ။ ဘာသာရပ္ေတြကို Aဆင့္Aတန္း နိမ့္က်သြားေAာင္ လုပ္တ့ဲ
ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပါ့။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆိုတာက Aာဏာရွင္စစ္Aစိုးရရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲက
စပါးေမႊးေလ..။ ၁၉၉၈ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ညမွာေတာ့ ကမာရြတ္လွည္းတန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ
လမ္းမေပၚ စီတန္းထိုင္ျပီး ဆႏၵျပတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ Aမွန္Aတိုင္း ေျပာရရင္ Aဲဒီညက
Aျဖစ္Aပ်က္ကို က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ပါဘူး။ က်မတို႔ Aိမ္၀င္းနဲ႔ နီးတဲ့ ခေပါင္းေဆာင္တို႔
Aင္းေလးေဆာင္တိ္ု႔ဘက္ျခမ္းကို ရဲေတြ လံုထိန္းေတြ ေရာက္လာျပီး လမ္းေတြ ပိတ္လိုက္တာပဲ
သိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Aဲဒီဆႏၵျပတဲ့ကေလးေတြကို လံုထိန္းကားေတြန႔ဲ ၀ိုင္းထားျပီးေတာ့
မီးသတ္ကားေတြက ေရေတြန႔ဲ ၀ိုင္းထိုးပက္တယ္ျပီး ဖမ္းေခၚသြားတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။
က်မAပါA၀င္ လူထုကေတာ့ သတင္းAၾကားမွာ စုတ္တသပ္သပ္…။ ျပီးေတာ့လည္း
Aဲဒီသတင္းေလးက ေပ်ာက္သြားရ ျပန္တာပါပဲ။ က်မတို႔ ကိုယ္စီေတြမွာ ဖိစီးေနတဲ့ Aပူမီးကလည္း
ၾကီးလြန္းေနၾကတာေလ။

+++++

ဖတ္ေနတဲ့သူေတြ ေမာကာမွ ေမာေရာ.. ၾသဂုတ္လကုန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ မျပီးစီးႏိုင္ေသာ

ျပႆနာတခုက ျပန္ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ Aဲဒါကေတာ့ Aိမ္ခန္းေလး ငွားထားတာ ၆လျပည့္လို႔မို႔
ေနာက္ထပ္ ၆လစာ ၁ေသာင္း၈ေထာင္ ထပ္ေပးရမွာေလ။ ေသခ်ာတာက က်မလက္ထဲ
Aဲေလာက္ပိုက္ဆံ ဘယ္လိုမွ မရွိေတာ့။ ရွာလည္း မရွာႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာင္းက
ဆရာတေယာက္က လွည္းတန္းေစ်းနားမွာ Aမ်ိဳးသမီးေဆာင္ ဖြင့္ထားတယ္တ့။ဲ AဲဒီေAာက္ထပ္မွာ
သားAမိငွားေနရင္ Aေဆာင္သူေတြလိုပဲ တေယာက္ တေထာင္.. သားAမိႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့
ႏွစ္ေထာင္တ့။ဲ လခ်င္းေပးသြားျပီး ေနလို႔ ရမယ္တ့။ဲ ရာေက်ာ္ေရာက္ေနတုန္း Aဲဒီ Aေဆာင္ေလးကို
သြားၾကည့္ေတာ့ ေAာက္ထပ္ Eည့္ခန္းေလးရဲ႕ Aတြင္းဘက္မွာ က်မတို႔ ေနရမယ့္ Aခန္းတဲ့။
Aခန္းေလးက ၁၂ေပပတ္လည္ Aခန္းေလး။ Aခန္းမွာ တံခါးမပါ။ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ဆိုပါေတာ့။
ခန္းစီးေလးတစ္ခုက Aကာေပါ့။ ေသတၱာေတြေတာ့ ေသာ့ေသခ်ာခပ္ပါတဲ့။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ Aေတာ္
မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဒီလိုေနရာမွာ က်မ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနမလဲ..။ သားေက်ာင္းကားခက ၁၀၀၀
တဲ့။ Aိမ္လခနဲ႔ ေပါင္းရင္ ၃၀၀၀..။ သားAမိႏွစ္ေယာက္ စားစရိတ္မပါေသး။ က်မလစာက ၁၇၀၀…။
က်မ ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ…။ တခုခု ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္တ့A

ဲ ျပင္ ရာေက်ာ္လည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ရမယ့္
ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကိုပဲ ေျပာင္းဖို႔ ေရြးျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္တာက တႏွစ္ေတာင္
မျပည့္ေသးေလေတာ့ နယ္ျပန္ထြက္ဖို႔ လြယ္ပါ့မလားတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒီလိုန႔ဲ က်မ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္
တင္ပါတယ္။ နယ္တခုခုကို ေတာင္းေျပာင္းရင္ Aေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေပးရမယ္ဆိုေတာ့ က်မက
မိသားစုကိစၥလို႔ ျဖည့္လိုက္ပါတယ္။ Aဲဒီ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ Aဆင့္ျမင့္ပညာUီးစီးဌာနကို ေရာက္သြားေတာ့
က်မကို လွမ္းေမးပါတယ္။ မိသားစုကိစၥဆိုတာ ဘာလဲတ့။ဲ က်မလည္း Aက်ပ္ရိုက္သြားျပီး
ခင္ပြန္းရွိတ့A
ဲ တြက္ ေျပာင္းခ်င္ပါတယ္လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေAးျပီလို႔ ထင္တာ မေAးပါဘူး။
ေနာက္ရက္မွာ “Aဆည”က က်မကို ေခၚေတြ႔ပ ါေတာ့တယ္။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ျဖည့္ရာမွာ
ခင္ပြန္းဆိုတ့ေ
ဲ နရာမွာ ကြာရွင္းလို႔ ျဖည့္ခ့တ
ဲ ာက ၃ႏွစ္ေတာင္ရွိျပီဆိုေတာ့ ခု ခင္ပြန္းက ဘာလဲ..
ျပန္ေပါင္းတာလားေပါ့။ က်မမွာ ဒုကၡ။ ဘာလုပ္ရပါ့ေပါ့။

ျပႆနာကေတာ့ ေျပာရရင္ သိပ္မ ်ားတယ္ေတာင္ ထင္ၾကမယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ တကၠသိုလ္က

လက္ေထာက္ကထိကဆရာမတေယာက္ ေနစရာမရွိ.. စားစရာမရွိ္တာကို ေျဖရွင္းလို႔ကို မရေတာ့တာ။
နယ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ေနစရာေလးရမယ္.. AစားAေသာက္ ကလည္း ေပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုန္က်စရိတ္
နည္းတယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ နယ္ေကာလိပ္ ေလးေတြကို က်မ ခ်စ္တယ္ေလ..။ ကဲ.. ဘာလုပ္မလဲ..
ဆံုးျဖတ္ေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ ေျပာင္းဖို႔ Aေရးကေတာ့ ခင္ပြန္းေယာက်္ားရွိမွ ရေတာ့မွာ ..
AေသAခ်ာပဲ..။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ခပ္ေAးေAးပဲ ေျပာတယ္..။ လက္ထပ္ၾကရေAာင္… တဲ့။

က်မနဲ႔ သားAေပၚ Aင္မတန္ စိတ္ရွည္ AႏြံAတာခံ..။ လူေျပာသူေျပာခံျပီး Aနားမွာ ေနေပးေနတဲ့

လူငယ္ေလးကို က်မ Aသံုးခ်သလိုေတာ့ မျဖစ္ခ ်င္ပ ါ။ ေနာက္.. က်မရဲ႕ Aခ်စ္Aေၾကာင္းေျပာရေAာင္
၀တၳဳထဲကလိုပါပဲ..။ က်မ သူ႔ကို Aားနာလွပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ မိဘေတြရဲ႕ တUီးတည္းေသာ
သားကေလး.. သူ႔ခမ်ာ Aဲဒီတုန္းကဆို Aသက္ကလည္း ၂၄ပဲ ရွိေသး…။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ
မိတာက က်မကိုယ္တိုင္ သားတေယာက္Aေမ။ Aေမတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြန ႔ဲ ရင္းရမယ့္
ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု.. Aဲသလိုပဲ ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္န႔ဲ ရင္းရမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု..
ခက္ခဲ ပင္ပန္းလိုက္တာ…။ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ.. ကိုယ့္ဘ၀ ရပ္တည္ေရးAတြက္
ကိုယ္သံေယာဇU္ရွိတ့သ
ဲ ူကို Aသံုးခ်တာမ်ိဳးျဖစ္မွာလည္း စိုးလွပါတယ္။ ဒါျဖင့္ က်မနဲ႔သူ႔Aၾကား ဘာမွ
မရွိဘူးတဲ့လား.. ။ မဟုတ္ဘူးေလ… သူန႔ဲ က်မၾကားမွာ ခိုင္က်ည္ေနတဲ့ ၾကိဳးမွ်င္ေတြက မနည္းမေနာ..။

ကိုပိုင္စိုးေ၀စကား ငွားေျပာရရင္ေတာ့
ေရက်ခ်ိန္တြင္
ေမ်ာပါသြားသည့္ Aမိႈက္တစ္စပမာ
နာက်င္စြာ
ေပ်ာ္ရႊင္နာက်င္စြာ
ရာဇ၀င္ကားခ်ပ္ေပၚမွာ မဆုတ္မနစ္
ေသြးသစ္မ်ားျဖင့္ လန္း ဆန္း လတ္ဆတ္
Aဆက္မျပတ္ Aခ်စ္စိတ္ယိုစီးမႈမ်ားနဲ႔
ေမြးဖြားခဲ့တ့ဲ ငါပါ။
ပန္းရိုင္းေတြက ေျမၾကီး ေပၚမွာ ဖူးပြင့္လို႔
ငွက္ကေလးေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းလို႔
Aေ၀းၾကီး
ဟိုး………… Aေ၀းၾကီးက ရယ္ေမာသံေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေဆြးျမည့္ေသဆံုးေနၾက
ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာ့ မလဲႏိုင္ခ့ဖ
ဲ ူးကြယ္။
ရက္စက္လွတ့ဲ ထိုးဇာတ္လိုပါပဲ။ က်မ လိုAပ္ခ ်က္Aတြက္ သူ႔ကို လက္ထပ္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ခ့ရ
ဲ တာ..။
သူကေတာ့ စိတ္ေAးလက္ေAးနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ..။

+++++

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၉၉၈ ရဲ႕ ေဆာင္းရက္တရက္မွာပဲ ႏွစ္ဘက္မိဘ မပါဘဲ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုး…

မိတ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းAနည္းAက်U္းနဲ႔ လွည္းတန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းမွာ
ဆြမ္းေကၽြး …။ (ႏွစ္ဘက္မိဘေတြက ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး )။ Aဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ဆင္းရဲေပမဲ့ ပင္ပန္းေပမဲ့
စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ Aားလံုး တစ္ကျပန္စရတဲ့ ဘ၀တစ္ခုေပါ့။ က်မ
တကယ္လိုလားတဲ့ မိသားစု ဘ၀ေလးပါ။ က်မဘမွာ AဆံုးAရႈံးေတြ AလဲAျပိဳေတြမ်ားခဲ့ေပမဲ့…
ဘ၀တခုလံုးနဲ႔ လဲပစ္လိုက္တ့A
ဲ ထိ က်မ မရႈံုးနိမ့္ခ့တ
ဲ ာကိုပဲ ခုခ်ိန္မွာ ေတြးမိတိုင္း
စိတ္ခ်မ္းသာေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခုAိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္တ့ဲ Aထိလည္း က်မကို
စိတ္ဆင္းရဲေAာင္ တခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့Aျပင္ မိသားစုAေပၚ မေျပာင္းမလဲ ဂရုစိုက္တ့ဲ .. က်မနဲ႔
ပတ္သက္ရင္ AစစAရာရာ ပံ့ပိုးကူညီတ့ဲ ရာေက်ာ့္ကို ခုထိလည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိတုန္းပါ..။ သူ႔
ေမတၱာတရားက က်မရဲ႕ AနာေတြAေမာေတြကို Aမ်ားၾကီး ကုစားေပးႏိုင္ခ့တ
ဲ ာေလ..။
ေန႔မရွိ ညမရွိ
Aေၾကကြဲဆံုးကာလမွာမွ သေႏၶတည္ခ့တ
ဲ ့ဲ
ရင္ထဲက Aစိုင္Aခဲ
ခြဲထုတ္ပစ္လို႔ မရဘူးေလ။
(ပိုင္စိုးေ၀)

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

၁၉၉၈ ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွာပဲ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္Aမိန္႔စာ

ထြက္လာပါတယ္။ က်မခမ်ာ Aီကိုမွာေပ်ာ္တ့ၾဲ ကားက ေနာက္တေနရာကို ေျပာင္းရUီးေတာ့ မွာေလ..။
ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာလည္း က်မ ခ်စ္တ့ဲ ေနရာေလးတစ္ခုပဲမို႔ စိတ္ထဲ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ…။ ေသခ်ာတာက ရန္ကုန္မွာလိုေတာ့ က်မ စိတ္ညစ္ပင္ပန္းရမွာ မဟုတ္တာပါပဲ..။
နယ္တကၠသိုလ္ေလးမွာ ေနစရာ Aိမ္ခန္းကေလး ရျပီဆိုရင္ က်န္တာကို မပူေတာ့။ က်မ ရာေက်ာ့္ကို
ယံုတယ္..။ သူ က်မကို ေသခ်ာေပါက္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးႏိုင္မွာေလ။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀Aစမွာ
ေျခဖ၀ါး လက္ဖ၀ါးခ်ည္းပဲ… ဆိုသလို၊ ဒါ့Aျပင္ Aပိုပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလို႔ သားတေယာက္သာ ရွိရံုန႔ဲ
ျပည့္စံုေ နခဲ့ၾကတာ…။

ဇန္န၀ါရီလဆိုေတာ့ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား သားက စာေမးပြဲနီးေနျပီမို႔ ပုဂံျခံ၀င္းထဲက AဖြားAိမ္မွာ

သူ႔Aေဖနဲ႔ တူတူ တလွည့္ခဏေနခဲ့ဖို႔ စီစU္ရပါတယ္။ သားစာေမးပြဲျပီးရင္ ေမေမလာေခၚမယ္ေပါ့..။
သားက AေမစီစU္တာ ကို မ်က္လံုးA၀ိုင္းသားနဲ႔ လက္ခံရွာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာက TTC
မွာပဲ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ရွာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ Aေမနဲ႔သား တူတူေနရဖို႔။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕
ပညာေရးစနစ္ ထဲမွာက တခါတေလေတာ့ နယ္ကေက်ာင္းေတြကေတာင္ ကေလးေတြAတြက္
ပိုေကာင္းေနတတ္တာပါ..။ က်မတို႔လို ေငြေ ၾကးမတတ္ႏိုင္တ့ဲ မိဘေတြရဲ႕ သားကေလးAဖို႔ေတာ့
နာမည္ေက်ာ္ေက်ာင္းေတြကေတာင္ ကေလးကို ပိုစိတ္ဆင္းရဲေစႏိုင္မယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ
၁၉၉၉ ဇန္န၀ါရီလမွာေတာ့ က်မတို႔ ေမာ္လျမိဳင္ဆီကို ထြက္ခ့ၾဲ ကရျပန္ပါျပီ္။ ဒီတၾကိမ္မွာလည္း စိတ္ထဲ
တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ေနတဲ့ Aားသစ္ Aင္သစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္Aသစ္ေတြန႔ေ
ဲ ပါ့…။
AဆံုးAထိ သူတို႔ရဲရင့္ၾက
AဆံုးAထိ သူတို႔ယံုၾကည္စိတ္ျပင္း ပ်ၾက
AဆံုးAထိ သူတို႔ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ၾက
မ်က္ႏွာရဲ႕ Aစြန္းတေနရာမွာ တြယ္ကပ္သြားၾကတဲ့
မ်က္ရည္ႏွစ္စက္လိုပဲ။
Zbigniew Herbert (ေမာင္သစ္မင္း ဘာသာျပန္)
+++++

က်မက ျမိဳ႕ကေလးေတြကို ခ်စ္တ့ေ

ဲ နရာမွာ ေလ ေျမ ရနံ႔ေတြကAစ ခ်စ္တာပါ..။
မုတၱမဘက္ကမ္းကေန ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ကမ္းဆီကူးဖို႔ သေဘၤာစီးကတည္းက စျပီး
စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တာ…။ Aဲဒီ ညွီAဲ့Aဲ့ ျမစ္ေရနံ႔ရယ္… ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့
ေလေႏြးေႏြးရယ္… သေဘၤာေနာက္ကို လိုက္လာတတ္တ့ဲ စင္ေရာ္ေတြရယ္.. ၾကည္ႏူးစရာ
ေခါင္းေဆးကၽြန္းရယ္…
 (ဒီေနရာက ပံုပါ)

ေနာက္ေတာ့ လွမ္းျမင္ေ နရတဲ့ က်ိဳက္သလႅာန္ဘုရားရယ္….. ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရမယ့္ ျမင္ကြင္းေတြန ႔ဲ

က်မခ်စ္လက္စရွိတ့ဲ ေမာ္လျမိဳင္မွာ .. က်မ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနျဖစ္Uီးမလဲ..။
တသက္လံုးဆိုလည္း ေနႏိုင္မယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။

တကယ္တမ္းေမာ္လျမိဳင္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းပစၥယေတြကို Aိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲမွာ

ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆရာတေယာက္Aိမ္မွာ ခဏထားျပီး က်မက ဌာနဘက္ သတင္းပို႔ဖို႔
သြားရပါတယ္။ က်မ သိထားသေလာက္က Aိမ္ခန္းေနရာ တန္းေပးမွာေလ။ Aိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲ
Aိမ္ခန္းလြတ္ေတြ ရွိေနတာလည္း ေတြ႔ထားေတာ့ က်မမွာ စိတ္ေတြခ်မ္းသာလို႔ေပါ့။ ဌာနေရာက္ေတာ့
သတင္းပို႔ျပီး ရံုးကိစၥေတြ လုပ္။ Aိမ္ေလွ်ာက္တ့ဲ ကိစၥေတြလုပ္ျပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ကို ၀င္ေတြ႔ရပါတယ္။
Aိမ္ခန္းကိစၥ တပါတည္းေမးေတာ့ ရမွာ ပါ.. ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္ရမယ္တ့။ဲ က်မက ဒါဆို က်မ ခု
ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုေတာ့ တေယာက္ေယာက္ Aိမ္မွာတည္းေပါ့လို႔ ခပ္ေAးေAး ျပန္ေျပာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ Aိမ္ခန္းဆိုတာေတြက ေပ၂၀ပတ္လည္ စာသင္ခန္းေတြကို Aိမ္ခန္းလုပ္ျပီး
ေနၾကရတာမို႔ တည္းဖို႔ Aဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ Aဆင္ေျပေAာင္ လုပ္ျပီး တပတ္ေလာက္ေတာ့
ေစာင့္ရမွာေပါ့ေလလို႔ ေတြးျပီး ပါခ်ဳပ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ရမလဲ ဆိုတာေတာင္
မေမးမိေတာ့ပါဘူး...။

ေနာက္ေတာ့ ဘားAံမွာတုန္းက Aတူလုပ္ခ့ဖ

ဲ ူးတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကလည္း ေမာ္လျမိဳင္ကို ေရာက္ေ နျပီး
Aိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲမွာပဲ ေနေနတယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကို သြားေတြ႔ျပီး AကူAညီ ေတာင္းရပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဆရာက က်မကို သူ႔Aိမ္မွာ တည္းပါ.. တဲ့။ Aခန္းပိုတခု ရွိပါတယ္တ့။ဲ သြားၾကည့္ေတာ့
Aခန္းပိုဆိုတာက ၁၀ေပပတ္လည္ စတိုခန္းကေလးပါ။ သံမံတလင္း Aခင္းမွာ ဘာမွမ ရွိ။ စားပြတ
ဲ လံုး
ကုလားထိုင္တလံုးေတာ့ ရမယ္တ့။ဲ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္ Aခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္… ဟိုAခန္းကေပး
ဒီAခန္းကေပးနဲ႔ ဖ်ာေတြခင္း.. ပါလာတဲ့ ကိုယ့္Aိပ္ယာေတြ Aထုပ္ေတြခ်တဲ့ျပီး ဘာလုပ္ၾကမလဲ
စU္းစားေနၾကတုန္း ျမန္မာစာဌာနက သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ တျပံဳၾကီး ေရာက္လာၾကပါတယ္။
Aဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ က်မ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိစU္တေလွ်ာက္လံုး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ သိပ္ကို
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္သူေတြေပါ့။
သူတို႔ဟာ က်မရဲ႕ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မွာ Aင္မတန္ကို Aေရးပါခဲ့တ့ဲ သူငယ္ခ ်င္းေတြေပါ့။
ညီAမေတြလို သိပ္ခ်စ္ရ ျပီး ခုခ ်ိန္ထိ သူတို႔Aေၾကာင္း စU္္းစားမိရင္ တသသနဲ႔
မ်က္ရည္လည္လာရတဲ့Aထိ လြမ္းဆြတ္လာရတဲ့ သူေတြေပါ့။ သူတို႔ေၾကာင့္ Aားေတြရွိခ့တ
ဲ ာ…
ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။ လူ႔ဘ၀မွာ Aဲလို ခ်စ္စရာေကာင္းလွတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိရတာ ဘယ္ေလာက္
ေက်နပ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ..။ သူတို႔သာ မရွိခ့ဲရင္ က်မရဲ႕ ေမာ္လျမိဳင္ကဘ၀ဟာ ဒီေလာက္
ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့မယ္ မဟုတ္ပါ..။ က်မတို႔ရဲ႕ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲ Aိမ္ေထာင္ဘ၀Uီးကေလးက
သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေၾကာင့္လည္း သာေတာင့္သာယာ ရွိခ့တ
ဲ ာပါ…။

Aဲဒီ ၁၀ေပပတ္လည္Aခန္းေလးမွာ ယာယီေနရာခ်ျပီး ေရာက္ေလရာမွာ စိတ္ခ်မ္းသာေAာင္

ေနတတ္တ့ဲ က်မကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ..။ က်မကို စာေရးဆရာမမို႔ဆိုျပီး (ဘာAဓိပၸါယ္န႔ဲမွန္း မသိ..)
ပါ/ခ်ဳပ္က ၾကည့္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတြ…၊ က်မက ဆင္းတိဆင္းရဲပံုစံမို႔ တံစိုးလက္ေဆာင္
ေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္လို႔ နယ္ေျမဌာနAၾကီးAကဲက Aိမ္ခန္းေပးရမယ့္ ကိစၥမွာ
ညစ္ခ်င္တာေတြ…၊ က်မက ခပ္စြာစြာလို႔ သတင္းေမႊးတာမို႔ ဌာနမွဴးပါေမာကၡက က်မ
ေရာက္လာတာကို စိတ္ညစ္ေနတာေတြ.. က်မ မသိပါဘူး။ တေန႔ျပီး တေန႔သာကုန္ေရာ Aိမ္ခန္းက
မရေသးပါဘူး။ Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ ရာေက်ာ္က Aလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ ရြာကို ျပန္ဆင္းရမွာ ..။
ရာေက်ာ့္ခမ်ာ က်မကို တေယာက္တည္းထားခဲ့ရမွာကို ေနာက္ဆံတငင္ငင္..။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ကေန
ေမာ္လျမိဳင္ကို က်မထက္Aရင္ Transfer က်ျပီး ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမက သူတို႔
ဆရာမမ်ားAေဆာင္မွာ လိုက္ေနဆိုတာနဲ႔.. ရာေက်ာ္ရြာျပန္တ့ဲ Aခိုက္ စတိုခန္းေလးကို ပိတ္ျပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ သူတို႔Aပ်ိဳေဆာင္မွာ လိုက္ေန..။ Aဲဒီေတာ့လည္း က်မက သူငယ္ခ်င္းေတြ
တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ေပ်ာ္တာပါပဲ။

ဒီၾကားထဲ ေနာက္ထပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတခုက ၉၆Aျပီးမွာကတည္းက ပိတ္ထားလိုက္တ့ဲ

မဟာတန္းေတြန႔ဲ Aေ၀းသင္တန္းေတြကို ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ျပန္ဖြင့္လိုက္တာပါပဲ..။ ဒီလိုန႔ဲ
စာျပန္သင္ရတဲ့ Aခ်ိန္ေတြထဲ က်မဘ၀ေလး ေနသားတက်…။ ေဆာင္းAကုန္ ေႏြUီးမွာေတာ့ က်မရဲ႕
စတိုခန္းေလးက ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေAးလို႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်မကို
Aခန္းမေပးဘဲ တမင္ထားတာ သိကုန္တ့A
ဲ ျပင္ Aမ်ားစုက က်မတို႔ကိုလည္း ခ်စ္ၾကခင္ၾကေတာ့
ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေနရတာ ပိုေကာင္းလာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘားAံ ေကာ့ကရိတ္တေက်ာက
တပည့္ေတြကလည္း က်မဆီ ခဏခဏ လာၾကပါတယ္…။ ရာေက်ာ္ကလည္း လူခ်စ္လူခင္
ေပါတဲ့သူဆိုေတာ့ က်မရဲ႕ စတိုခန္းေလးမွာ Eည့္သည္မျပတ္..။ က်မျဖင့္ ေပ်ာ္ေနေရာ..။

ဒီလိုန႔ဲ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကိုေရာက္လာတာမို႔ သားကို ရန္ကုန္မွာ ျပန္သြားေခၚပါတယ္။

သားေရာက္လာ ရင္ေတာ့ သူတို႔ Aိမ္ခန္းက မေပးမျဖစ္ ေပးရေတာ့မွာ..။ က်မလည္း
ထပ္သြားေတာင္းဖို႔ ပိုAားေကာင္း လာျပီေပါ့.. Aဲလိုေတြးထားတာ။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ျပန္ေရာက္ျပီး
ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ပါ/ခ်ဳပ္ကို ၀င္ေတြ႔ျပီး Aက်ိဳးAေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ Aိမ္ခန္းေပးတဲ့ရာသီ
မဟုတ္ဘူးတဲ့..။ က်မက ပိတ္ထားတဲ့ Aခန္းလြတ္ေတြ ဘာလုပ္ဖို႔ထားတာလဲ ဆိုေတာ့လည္း ဒါ မူပဲ..
တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္သြားပါတယ္..။ ပါ/ခ်ဳပ္ကို စက္ဆုပ္သြားမိပ ါတယ္။
ေနာက္မွျပန္သိတာက မူAရဆိုရင္ ေမာ္လျမိဳင္နယ္ခံ ဆရာဆရာမ ဆိုရင္ေတာင္
Aိမ္ခန္းမေပးဘူးဆိုျပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တံစိုးလက္ေဆာင္ ယူျပီး ေပးထားတာပါပဲ.. တဲ့။
ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကိုေတာ့ Aဲလို ပညာျပေနက်… တဲ့။ Aဲဒါမ်ိဳးကို စိတ္ဆိုးလြန္းလို႔
Aလုပ္ထြက္သြားတဲ့ ဆရာမေတာင္ ရွိခ့ဖ
ဲ ူးတယ္တ့။ဲ က်မကိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ.. က်မ
ပါ/ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ထပ္တခါ ထပ္၀င္ေတြ႔ျပီး ေျပာရျပန္တာေပါ့။

Aဲဒီ Aက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မကို ေနရာေပးထားတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကို Aေဆာင္ ေျပာင္းေနခိုင္းျပီး

က်မေနေနတဲ့ စတိုခန္းကို ပိတ္ေတာ့မယ္လို႔ လာေျပာတာပါပဲ..။ AဲဒီAခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက
မရေတာ့ဘူး..။ က်မAဆိပ္က ထိပ္တက္ေနျပီ။ က်မ နယ္ေျမဌာနရံုးခန္းမွာ သြား
ေသာင္းက်န္းပစ္လိုက္တာ…။ Aဆင့္ျမင့္ပညာ Uီးစီးဌာနကို တိုင္မယ္.. မူန႔မ
ဲ ညီဘဲ
Aိမ္ခန္းခ်ေပးထားတာေတြ တိုင္မယ္.. က်မေနေနတဲ့ စတိုခန္းေလးကို လာပိတ္လိုက္ရင္
Aဓိပတိလမ္းမေပၚမွာ Aထုပ္ေတြခ်ျပီး ေနမယ္.. သတၱိရွိရင္လာလုပ္..လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ Aဲဒါ
ေမလ..။ က်မကိုယ္၀န္၅လကေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပၚေနျပီ။ ေမာ္လျမိဳင္ေရာက္တာပဲ ၆လရွိျပီေလ။
က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက က်မဘက္က Aခိုင္Aမာ..။ ေက်ာင္းထဲမွာ ရွိသမွ် Aလုပ္သမား
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း က်မဘက္ကေန တီးတိုး တီးတိုးေပါ့။

ဒီေတာ့မွပဲ Aုပ္ခ်ဳပ္သူလူၾကီးမင္းေတြ ျငိမ္သြားတယ္။ Aိမ္ခန္းမေပးေသးေပမဲ့ စတိုခန္းကို

လာမပိတ္ေတာ့ဘူး။ Aဲဒီရက္ေတြမွာ ရာေက်ာ္က မရွိ.. ရြာမွာသြားျပီး Aလုပ္ျပန္လုပ္ေနတဲ့ Aခ်ိန္..။
ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ Aရိုးထိေပါက္တ့ဲ မိုးေAးေAးထဲမွာ သားAမိႏွစ္ေယာက္ သံမံတလင္းေပၚ
ဂြမ္းကပ္ကေလးခင္းျပီး ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ Aိပ္ခ့ရ
ဲ တာ မိုးတြင္း တတြင္းလံုးလိုလိုပါပဲ။ သားက
ကိုယ္ခံAားေကာင္းျပီး က်မကလည္း ကံေကာင္း ေထာက္မ စြာ
က်န္းမာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနလို႔သာ ဖ်ားတာနာတာ ကိုက္တာခဲတာေတြ ျပန္မ ျဖစ္ တာပါ။
မိုးရက္ေတြထဲ ရာေက်ာ္ေရာက္လာရင္ေတာ့ သားက Aေဖနဲ႔Aေမၾကားမွာဆို နည္းနည္း
ပိုေႏြးတယ္တ့။ဲ (သားခမ်ာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက Aေမနဲ႔ တန္းတူ Aဲသလို ဘ၀ဒဏ္ကို
ခံခ့ရ
ဲ တာပါ.. Aဲဒီတုန္းက တခါတေလ.. က်မက ဘ၀Aေမာေတြထဲ စိတ္တိုေနတုန္း ကေလးပီပီ
သူဆိုးရင္ Aဲဒီ ၃တန္းAရြယ္ ကေလးေလးကို တAားဆူျပီး ႏွင္ခ်တာတို႔ ရိုက္တာတို႔ လုပ္မိေသးတာ..
ခုထိ ျပန္စ U္းစားမိရင္ သနားတုန္း)။

ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာက Aိမ္ခန္းမရေသးတာကလြရ

ဲ င္ စားေရးေသာက္ေရး ေငြေရးေၾကးေရးAတြက္
သိပ္မပူရပါဘူး..။ မ်ားမ်ားမျမင္ရ ေတာ့ မ်ားမ်ားမငတ္ရတဲ့ သေဘာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။
ရာေက်ာ္ကလည္း ရြာကေန တေခါက္ျပန္လာရင္ ဆန္ေတြ ဆီေတြ AသီးAႏွံAေျခာက္Aျခမ္းေတြ
သယ္ သယ္ လာတာဆိုေတာ့… Aဆင္ကို ေျပလို႔။ က်မကေတာ့ စတိုခန္းေလးထဲ Aသားက်ျပီး
Aခန္းကိစၥေတာင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခ်င္ေနျပီ။ က်မရဲ႕ ကိုယ္၀န္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း
ျမင္မေကာင္းေလာက္ေAာင္ ၾကီးၾကီးလာျပီ။ ေက်ာင္း၀င္းပတ္၀န္းက်င္က်U္းက်U္းေလးထဲ
ကိုယ္၀န္ၾကီးတကားကားနဲ႔ မိုးရြာထဲ.. သားၾကီးကို ေက်ာင္းၾကိဳ လိုက္.. ျမန္မာစာဌာနရွိတ့ဲ
Aေပၚဆံုးထပ္ၾကီးကို ဆင္းလိုက္ တက္လိုက္။ ျပီးေတာ့ Aိမ္ေထာင္သည္၀င္းရဲ႕ Aေရွ႔ဘက္ဆံုးမွာ
ရွိတ့ဲ စတိုခန္းေလးထဲ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့က်မက ေတာ္ေတာ္ပဲ Aျမင္မေတာ္ေလ သလား..
ဒါမွမဟုတ္ သနားသြားသလား. ဒါမွမဟုတ္..သူတို႔ Aိမ္ခန္းေပးခ်င္တ့သ
ဲ ူ ေပၚလာလို႔ပဲလား မသိ..။
ၾသဂုတ္လထဲမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၀န္ထမ္းေတြကို Aိမ္ခန္းေတြ ခ်ေပးရင္းကေန က်မAတြက္
Aိမ္ခန္းတခန္း ရလာပါတယ္။ သူတို႔ပိုက္ဆံန႔ဲ ၀ယ္ထားရတာမဟုတ္တ့ဲ ေပ
၂၀ပတ္လည္Aခန္းေလးကို သက္ဆိုင္ရာ လူၾကီးမင္းမ်ားက က်မကို တကယ္ေပးရမယ့္ Aခ်ိန္ထက္
၈လေနာက္က်ျပီးမွ ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

(ဒီေနရာမွာ က်မေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ Aာဏာရျပီဆိုတာနဲ႔

Aာဏာျပခ်င္တ့လ
ဲ ူတန္းစားဟာ ပညာတတ္ေလာကမွာပါ ရွိေနတာကို ေထာက္ျပခ်င္တာပါ..
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီမိုးဒီေရဒီလူေတြန႔ဲ ျမဲျမံ ၾကန္႔ၾကာေနတာလည္း တေၾကာင္းေပါ့..။ ခု
ပညာေရး၀န္ၾကီးေဒါက္တာခ်မ္းျငိမ္းကိုပဲ ၾကည့္ေလ... ၈၈တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို
ကိုယ္ခ်င္းစာရပ္တည္ခ့ဲ..။ ပညာရွင္ပီပီသသ ေAးေAးခ်မ္းခ်မ္းရွိခ့ဲ...။ ခုေတာ့....
Aာဏာရွင္ေတြAလိုက် Aသံုးေတာ္ခံေနရတဲ့ စက္ရုပ္တရုပ္လို။ စက္ရုပ္ေတာင္မွပဲ
Aာဏာရွင္စက္ရုပ္ ျဖစ္ေနတာက.. စိတ္ထိခိုက္စရာပါပဲ)။

ဒီလိုန႔ဲ ရာေက်ာ္ရြာကေန စေနတနဂၤေႏြ ျပန္လာတဲ့Aခါမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု သူမ်ားနဲ႔

တန္းတူေနခြင့္ရတဲ့ Aခန္းေလးတခန္းဆီ ေျပာင္းရပါေတာ့တယ္။ Aခန္းေလးကို ေသခ်ာ ေနရာခ်ျပီးး
မြမ္းမံလိုက္ေတာ့လည္း ေနခ်င္စဖြယ္ေလးပါ။ Aိမ္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္ က်U္းက်U္းေလးမွာ
စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားၾကီး ကိုရာေက်ာ္ရဲ႕ ပဲေတာင့္ရွည္.. ရံုးပတီ.. ခ်U္ေပါင္ခင္းနဲ႔ ငရုတ္စိမ္းေတြက
စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ေAာင္ တကယ္ပဲ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္…။ ေနာက္ေတာ့ ေျမကြက္ေလးရဲ႕
Aနားသတ္မွာ နာမည္မသိေပမဲ့ က်မၾကိဳက္တ့ဲ ေျမေလွ်ာက္ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြ..။ ေနာက္..
ေက်ာက္ႏွင္းဆီခင္း.. သူ႔Aကန္႔န႔သ
ဲ ူ…။ Aခန္းေလးကို လာလည္တ့ဲ သူတိုင္းက ေပ်ာ္ၾကတယ္။
Aဲဒီတုန္းက ဘာတခုမွ မပိုင္ဆိုင္ေပမဲ့ AပူAပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေနရတဲ့ မိသားစုဘ၀ထဲမွာ က်မ
စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ…။

+++++

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာ.. တကယ့္ကို ေတာAုပ္ၾကီးတခုလို.. စိမ့္စမ္းေတြ လွ်ိဳေပါက္ေတြန႔ဲ။ ေနာက္

ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ..။ ၁၉၉၉မွာ တကၠသိုလ္ရဲ႕
Aေငြ႕Aသက္ကို ထိေတြ႔ခံစားရေသးတဲ့ ေနရာ.. ဆရာဆရာမဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကို
ခံစားျမင္သိေနရေသးတဲ့ Aခ်ိန္ကာလ တခုဟာ.. AဲဒီAရပ္မွာ ရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ရတာလည္း သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့ Aခ်ိန္ေတြေပါ့။ Aဲဒီ၀န္းက်င္ေလးဟာ
တကယ့္ Aျဖဴထည္၀န္းက်င္.. ေကာက္က်စ္ရင္လည္း သိသိသာသာ.. ရိုးသားရင္လည္း
သိသိသာသာ..။ ပရိယာယ္နည္းပါးလွတ့ဲ ရပ္၀န္းေလး။ Aနားက ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းက
ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ ေတာင္၀ိုင္းAရပ္…။ Aဲဒီ တိတ္ဆိတ္ ေAးခ်မ္းတဲ့ Aရပ္ထဲ ေပ်ာ္၀င္ရင္းနဲ႔ပဲ
က်မ ‘ေတာသူ’ ဆိုတ့ဲ ၀တၳဳတိုေလး ေရးျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ…။ ေရႊAျမဳေတကို ေပးၾကည့္ေတာ့
ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ စိစစ္ေရးက pass လုပ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့Aခါ ရုပ္၀တၳဳ
ဆင္းရဲတာကိုေတာင္ ေမ့ေပ်ာက္ ေနနိုင္တယ္လို႔ Aျမဲယံုတ့A
ဲ တိုင္း AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာ ေသာကဆိုတာ
မရွိသေလာက္ပါပဲ။ AဲဒီAခ်ိန္ ရာေက်ာ္န႔က
ဲ ်မ ပိုက္ဆံ နည္းနည္း Aဆင္ေျပလာလို႔ လယ္ေတာင္
ကိုယ္ပိုင္ လုပ္လိုက္ၾကေသးတာ..။ စိတ္ခ်မ္းသာေနခ်ိန္… ကံကလည္း လွည့္ေျပာင္းေလသလား မသိ…
လယ္လုပ္တာ Aျမတ္Aစြန္းေလးေတာင္ ရျပီး ဟန္ေတြ ဘာေတြ က်လို႔ေပါ့..။

Due date က စက္တင္ဘာလဆန္းတဲ့..။ Ultra sound ရိုက္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးတဲ့..။ သားၾကီးက

သေဘာေတြက်လို႔.. ညီေလးဆိုေတာ့ ကစားေဖာ္ရျပီ…. တဲ့။ ရာေက်ာ္လည္း တျပံဳးျပံဳးေပါ့.. သူက
တUီးတည္းသားမို႔ သိပ္Aေဖာ္မင္တာေလ… ဒါေၾကာင့္ သားၾကီး Aေဖာ္ရမွာကို ေတြးျပီး
သေဘာက်ေနတာတဲ့။ က်မကေတာ့ ဘ၀မွာ ေသာကကုန္ျပီလို႔ တကယ္ယံုခ့ျဲ ပီ။ ဒီလိုန႔ဲ
စက္တင္ဘာလက ဆန္း… Due date ေရာက္… ျပီးေတာ့ လယ္… Due date ေက်ာ္စျပဳျပီ။ ဒါေပမဲ့
က်မကိုယ္၀န္က Aျပင္ထြက္ခ်င္တ့ဲ Aရိပ္Aေယာင္ နည္းနည္းမွ မျပေသး.. Aထဲမွာ
သေကာင့္သားေလးက ေဆာ့ေကာင္းတုန္း..။ ဒီလိုန႔ဲ လကုန္ကာနီး ေနာက္ဆံုးပတ္၀င္ျပီ။ OG က
ရက္ေက်ာ္တာကို မၾကိဳက္ခ်င္..။ က်မကေတာ့ သားၾကီးတုန္းကလည္း ၁၀လ တင္းတင္းျပည့္မွ
ေမြးရေလေတာ့ သိပ္မပူမိ..။ ဒါေပမဲ့ OG မမက ေဆးရံုတက္ေတာ့တ့.ဲ .။

Aဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ဆရာမကို ဆရာ၀န္မၾကီးကလည္း

ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ‘ေတာ္သလင္း ေန ပုစြန္ေသ’ ဆိုတ့ဲ
စက္တင္ဘာလရဲ႕ ၂၂ရက္ေန႔.. ေန႔လယ္.. ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့Aခိုက္… မိုးေတြ
တျဗဳန္းျဗဳန္းရြာက်လာတုန္းAခ်ိန္ေလးမွာ Aလြန္ကိုမွ လြယ္ကူစြာ သမီးေလးကို
ေမြးထုတ္ႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ Ultra Sound ရိုက္တုန္းက ေယာက်္ားေလးလို႔ ျပျပီး ေမြးလာေတာ့
မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာAတြက္ က်မက ဘယ္လိုမွ မခံစားေပမဲ့ ရာေက်ာ္န႔ဲ သားၾကီးကေတာ့
နည္းနည္းAီလည္လည္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီေန႔ AဲဒီAခ်ိ္န္မွာ က်မတေယာက္တည္း
ေမြးလူနာရွိတာမို႔ မွားစရာAေၾကာင္းကလည္း မရွိ..။ ဒီလိုန႔ဲ က်မတို႔ မိသားစု ၃ေယာက္ ဘ၀ထဲ
သမီးကေလးတေယာက္ ထပ္တိုးလာခဲ့တာပါပဲ။

(လင္းျမAိမ္(၃)လသမီး)
Aဲဒီေမာ္လျမိဳင္ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ သားဖြားေဆာင္ေလးမွာ ျမန္မာျပည္က ေဆးရံုတရံုAေနနဲ႔ ထံုးစံAတိုင္း
မျပည့္မ စံု ဆင္းရဲေပမဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ သူနာျပဳေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈကို Aျပည့္A၀ ရခဲ့တာက
ေက်နပ္စရာပါပဲ။ ေဆးရံုကဆင္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေမြးခAျဖစ္ Aလွဴသာ ထည့္ခ့ပ
ဲ ါတဲ့။
မွတ္မွတ္ရရ… သမီးကို ေမြးတာ ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ပဲ Aလွဴထည့္လို႔ ကုန္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ သမီးကိုေမြးစU္
ေဆးရံုေပၚက ၃ရက္တာမွာလည္း က်မ တခါက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ေဒၚပုထမင္းဆိုင္က Aမလို
ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမ မိသားစုက ေတာက္ေလွ်ာက္ ထမင္းပို႔ေပးတဲ့Aတြက္ Aင္မတန္
သက္ေသာင့္သက္သာ ႏိုင္စြာပဲ သမီးေလးရဲ႕ ဘ၀Uီးကို စႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်မရဲ႕နာမည္န႔ဲ ပတ္သက္ျပီး
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ‘ျငိမ္းခက္ခက္’ဆိုလို႔မ်ား ဘ၀မွာ ျငိမ္းဖို႔ခက္ေနတာလားလို႔
ေျပာတတ္ၾကတာေၾကာင့္ သမီးေလးကိုေတာ့ “လင္းျမAိမ္”လို႔ နာမည္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ Aလင္းေရာင္န႔ဲ
ေAးျမျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ဘ၀Aိမ္ကေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရပါေစရယ္လို႔ေပါ့…။

(Aခု... လင္းျမAိမ္)
ZXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXZ

၁၉၉၉ရဲ႕ ျမသီလာေဆာင္းရက္ေတြကေတာ့ မဟာတန္းေတြန႔ဲ Aေ၀းသင္ေတြကို စာသင္ရံုကလြဲလို႔

ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိတ့A
ဲ ျပင္ က်မမွတ္မိသေလာက္ ရန္ကုန္မွာ က်န္ရစ္ခ့တ
ဲ ့ဲ
ျမသီလာၾကီးမွာလည္း ထူးထူးျခားျခား Aျဖစ္ိAပ်က္ ဘာမွမရွိခ့ပ
ဲ ါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၀ႏွစ္ဆန္းမွာေတာ့
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္မယ္။ စာသင္ႏွစ္ေတြကို ၆လတတန္းသတ္မွတ္ျပီး Semester ပံုစံန႔ဲ သြားမယ္..
ပညာရည္ျမင့္မားမႈစီမံကိန္းဆိုတာေတြ လုပ္မယ္ ဆိုတာေတြ Aသံၾကားလာရပါျပီ။ AဲဒီAတြက္
ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ Aၾကံျပဳစာတန္းေတြ တကၠသိုလ္Aလိုက္ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာေတြ
ညႊန္ၾကားလာပါျပီ။ ျမန္မာစာဌာနက သင္ၾကားေရး Aေထာက္Aကူျပဳ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ဖတ္ပါတဲ့။
AဲဒီAခါ ဌာနမွဴးက က်မကို တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ျငိမ္းခက္ခက္က စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေတာ့
literature ပိုင္း တခုခု တာ၀န္ယူပါတဲ့..။ Aဲလိုပဲ Language ပိုင္းကိုလည္း တေယာက္ကို
တ၀န္ေပးပါတယ္။ Aဲဒီဆရာမကလည္း Language ပိုင္းမွာ တကယ္ေတာ္တ့သ
ဲ ူပါ (သူကလည္း
မဟုတ္မခံမို႔ လူၾကီးမၾကိဳက္သူပါပဲ)။ က်မတို႔ စာတမ္းေရးဖို႔ ႏွစ္ပတ္ပဲ Aခ်ိန္ရပါတယ္။ Aဲဒီမွာ
ဖတ္ထားတဲ့ စာတမ္းေတြထဲကေန ေရြးျပီး ရန္ကုန္ စိန္ရတုခန္းမမွာ တႏိုင္ငံလံုးက တကၠသိုလ္ေပါင္းစံု
စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာ ထပ္ဖတ္မွာတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ တာ၀န္ၾကီးတဲ့ ကိစၥပါ။

(တကယ္က ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္တ့ဲ ေခါင္းမခံခ်င္တ့A

ဲ လုပ္ကို စြာတာတာမို႔ Aျမင္ကပ္လက္စရွိေနတဲ့
ႏွစ္ေယာက္ကို ေခ်ာက္ခ်လိုက္တာပါပဲ)။ က်မတို႔ကေတာ့ ဒါမ်ိဳး မမႈတ့သ
ဲ ူျဖစ္တ့A
ဲ ျပင္ နဂိုတည္းက
သင္ၾကားေရးပိုင္းကို ေ၀ဖန္ေနၾကသူေတြမို႔ Aလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္တာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ
Teacher- centered နဲ႔ သင္ေနတဲ့စနစ္ကို AူထA
ဲ သည္းထဲကကို က်မက မၾကိဳက္တာေလ။ က်မက
မဟာ၀ိဇာတန္းမွာ ၀တၳဳနဲ႔ စာေပေ၀ဖန္ေရးသင္ရတာမို႔ က်မျဖစ္ေစခ်င္သလို Student centered
classroom ျဖစ္ေAာင္ လုပ္ယူပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက Uီးေဆာင္ေဆြးေႏြးျပီး စာသင္ခန္းထဲ
Aေျဖရွာရတဲ့ သင္နည္းကို ျမန္မာနိုင္ငံမွာေတာ့ ဆရာက Aသက္သာခိုတယ္ လို႔ေတာင္ ထင္ၾကတဲ့
AေနAထားပါ။ တကယ္တမ္း ေက်ာင္းသားေတြ ရွာေတြ႔လာတဲ့ ျပႆနာေတြ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကို
စနစ္တက် လက္ခံေဆြးေႏြးဖို႔ ေထာက္ျပAၾကံျပဳဖို႔Aတြက္ ဆရာလုပ္တ့ဲ သူမွာ ၀မ္းစာ ဘယ္ေလာက္
လိုAပ္တယ္.. ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားထားရတယ္ဆိုတာကို ခုထိေတာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာAမ်ားစု
က မသိၾက နားမလည္ၾကေသးပါဘူး။

Aဲဒီတုန္းက က်မေရးတဲ့ စာတမ္္းက “ဆင္ျခင္ေတြးေတာျခင္းႏွင့္ ျမန္မာစာသင္ၾကားေရး နယ္ပယ္”

ဆိ္ုတ့ဲ ေခါင္းစU္ပ ါ။ ေက်ာင္းသားေတြဆီမွာ ရွိေနတဲ့ Critical Thinking, Lateral Thinking နဲ႔ Creative
Thinking ေတြကို ျမန္မာစာသင္ခန္းစာေတြ သင္ၾကားရင္းကေန ေဖာ္ထုတ္ေလ့က်င့္ေပးသြားဖို႔Aတြက္
Student-Centered Approach နဲ႔ ဘယ္လို လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို A ေထာက္A ထားေတြန႔ဲ
ေရးတာပါ။ A ဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္မွာေရာ ျမန္မာစာဌာနရဲ႕
စာၾကည့္တိုက္မွာေရာ Reference လုပ္စရာ ဘာစာA ုပ္စာတမ္းမွ မရွိလို႔… လိုတ့စ
ဲ ာA ုပ္ေတြ
ရန္ကုန္ကို လွမ္းမွာျပီး ၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးရပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာမရွိတ့ဲ ေခတ္မို႔ လက္ေရးနဲ႔
ေရးလိုက္ဖ်က္လိုက္.. ကေလးငယ္ေလးတဘက္န႔ဲ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတာပါ။ စာတမ္း
A ခ်ိန္ကိုက္ျပီးသြားေတာ့ က်မမွာ သေဘာေတြက်လို႔။ ဌာနမွဴးကို သြားေပးေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘာသာ
ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြေပါ့။ A ဲဒီေန႔က်လို႔ ေမးခြန္းေတြတက္လာရင္ ဘယ္လိုေတြေျဖမယ္..
ဘယ္လိုေတြ ေျပာမယ္ေပါ့။

တကယ္တမ္း စာတမ္းဖတ္ဖို႔ ႏွစ္ရက္A လိုမွာေတာ့ ဆရာမၾကီးက က်မကို A ခန္းထဲေခၚျပီး

က်မစာတမ္းကို မဖတ္ျဖစ္တ့A
ဲ ေၾကာင္း၊ ဌာနမွဴးပါေမာကၡေတြလည္း တေစာင္ မျဖစ္မေန ဖတ္ရမယ္လို႔
ထပ္ေျပာတဲ့A တြက္ သူလည္းတစ္ေစာင္ဖတ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ စာတမ္းတေစာင္က
“ပုဂံေခတ္မင္စာမ်ားမွ ျမန္မာစာA ေရးA သားA ဆင့္A တန္း”ဆိုတ့ဲ ေခါင္းစU္မို႔ ပါ/ခ်ဳပ္က
စိတ္၀င္စားလို႔ ေရြးလိုက္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ က်မစာတမ္းကို ျဖဳတ္လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
က်မက တကယ္ပဲလို႔ ယံုပါတယ္။ ဒါနဲ႔.. “ကိစၥမရွိဘူးမမ.. က်မစာတမ္းေလးသာ ျပန္ေပးပါ။ က်မ
တကၠသိုလ္သုေတသနဂ်ာနယ္ကို ေပးလိုက္မယ္..” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဌာနမွဴးက က်မစာတမ္း
သူ႔A ိမ္မွာ ရွိေၾကာင္း၊ ေနာက္ေန႔မွယူပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ A ဲဒီ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ သူ ျပန္မေပးလို႔ က်မ
ေတာင္းတာ ၃ခါေျမာက္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ သူ႔A ိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ သူက က်မစာတမ္းကို
ဘယ္မွာ ထားမိမွန္းမသိလို႔ A ားနာလိုက္တာတဲ့။ တကယ္ ဟုတ္ မဟုတ္.. သူပဲ သိမွာပါ။ (ခုေတာ့
A ဲဒီဌာနမွဴးလည္း ပင္စင္ယူသြားပါျပီ)။ က်မဆီမွာေတာ့ ဖ်က္ရာျခစ္ရာေတြ ေပပြေနတဲ့
Aၾကမ္းထည္သာ က်န္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ကိုမွလည္း မေပးျဖစ္ခ့ေ
ဲ တာ့ ပါဘူး။

(Aဲဒီ စာတမ္းေရးခဲ့တ့ဲ Aက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မ ျပည္ပထြက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္း Radio Free Asia

မွာ ပညာေရးက႑ A သံလႊင့္ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတဲ့A ခါမွာ A ဲဒီစာတမ္းထဲက A ခ်က္A လက္ ေတြ
ျပန္ထည့္ႏိုင္တာပါပဲ)။ ဒါေတြကို က်မေျပာျပေနတာက က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ‘A ခ်ိန္ကိုက္ A ျဖစ္လုပ္’
တဲ့ကိစၥေတြသာ တြင္က်ယ္ေနတာကိုေျပာခ်င္တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၀ ေမလ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြ စာစစ္တ့ဲ ကိစၥေတြA ျပီးမွာပဲ ေက်ာင္းေတြ

ျပန္ဖြင့္မယ္.. ပညာရည္ျမင့္မားမႈA ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းေတြ A ေကာင္A ထည္ေဖာ္မယ္ဆိုတာေတြ
တရား၀င္ေျပာလာပါတယ္။ က်မတို႔ နိုင္ငံရဲ႕ ထံုးစံA တိုင္း စကားလံုးေတြကေတာ့ ေကာင္းေပ့ေပါ့။
စီမံကိန္းေတြကလည္း စာရြက္ေပၚမွာ ရွယ္ေပါ့..။ Our Vision ဆိုတ့ဲ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္
ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြန႔။ဲ A ဲဒီဆိုင္းဘုတ္ေပၚက ဘယ္သူေရးမွန္းမသိတ့ဲ ျမန္မာစာက
ျမန္မာစာဆရာမေတြေတာင္ နေ၀တိမ္ေတာင္ျဖစ္ကုန္တာ.. ဘာကို ဆိုလိုမွန္း မသိ..။ ဆရာဆရာမေတြ
ကြန္ပ်ဴတာတတ္ရမယ္တ့.ဲ .။ သင္ထားပါ.. မသင္လို႔ မတတ္ရင္ ေနာက္မွာ ခ်န္ခ့ဲရမွာပဲ.. တဲ့။ က်မတို႔က
သင္ဖို႔ ဘယ္သူစီစU္ေပးမွာလဲဆိုေတာ့ ကို္ယ့္A စီA စU္န႔က
ဲ ိုယ္.. တဲ့။ ဘုရားေရ..
ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းက A တတ္ကို ၁ေသာင္းခြဲ.. က်မတို႔ တရား၀င္လစာက A ဲဒီတုန္းကထိ ၁၇၀၀ပဲ
ရေသးတာ။

ျပီးေတာ့ A စည္းေ၀းခန္းထဲမွာ ဆရာမၾကီးက ေျပာေသးတယ္။ ဘာတဲ့.. ေရဗူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး..

ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္တ့။ဲ က်မက ခ်က္ခ ်င္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္.. “မမ… A ဲဒါ စစ္တပ္က
ေရသယ္တ့က
ဲ ိစၥမွာ ေျပာတဲ့ စကားျဖစ္မယ္... ပညာေရးထဲမွာေတာ့ A ဲလို မရဘူးထင္တယ္..” လို႔။
သူက “မရဘူး.. ဒါ ျဖစ္ေA ာင္လုပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြပ.ဲ . မလုပ္နိုင္တ့သ
ဲ ူ က်န္ခ့ဲ” တဲ့။ ၾကည့္ပါUီး..
ပညာတတ္ ဆရာမၾကီးတေယာက္က သူ႔လက္ေA ာက္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ေျပာတာ။
လက္ေ၀ွ႔ၾကိဳး၀ိုင္းထဲ စိန္ေခၚတာက်ေနေရာေနာ္..။ ပညာမတတ္တ့သ
ဲ ူေတြက A ဲလိုေျပာတယ္ဆို
ထားပါေတာ့။ (တကယ္ေတာ့ ဒါ့ထက္A မ်ားၾကီးဆိုးတဲ့ ဆရာဆရာမၾကီးေတြလည္း ရွိတာကို
ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မေျပာျပပါ့မယ္.. ဒါမွပဲ က်မ ဘာလို႔ ျမသီလာကို စြန္႔ခ့ရ
ဲ တယ္ဆိုတာက
ေပၚလြင္ေတာ့မွာေလ)။

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ထူးျခားတာက ဆရာဆရာမA မ်ားစုက ေတာ္ၾကတာ.. ျပီးေတာ့

ဆရာဆရာမစိတ္ ရွိၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း A မ်ားစု ေတာ္ၾက
လိမ္မာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြမ
ဲ ွာ စာခိုးခ်တဲ့ ျပႆနာေတြ..
A ခန္းေစာင့္ဆရာမေတြက ေငြယူျပီး စာခိုးခ်တဲ့ေက်ာင္းသားကို လႊတ္ေပးတယ္ဆိုတာေတြ
ၾကားေနရခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က စံျပလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရေလာက္ေA ာင္
စာခိုးခ်တဲ့သူေတြ နည္းတယ္။ ရွိရင္လည္း A ေရးယူတယ္။ ကေလးေတြကလည္း A တတ္ႏိုင္ဆံုး
ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ဆရာဆရာမေတြကလည္း ညီၾကတယ္။ စုန္းျပဴး A နည္းA က်U္း ရွိေပမဲ့ A မ်ားစုက
ေကာင္းေလေတာ့ A ဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာ နာမည္ေကာင္း ထြက္တ့ဲ ေက်ာင္းတခုေပါ့။
ဒီလိုန႔ဲ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ရဲ႕ဇူလိုင္လမွာေတာ့ ၁၉၉၆ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈAျပီးကတည္းက ပိတ္ထားခဲ့တ့ဲ
စာသင္ခန္းတံခါးေတြ ျပန္ဖြင့္လိုက္ျပန္ပါေတာ့တယ္။ Aဲဒီ ၂၀၀၀ ေက်ာင္းတံခ ါးေတြ ျပန္ဖြင့္တာရဲ႕
ေနာက္ကြယ္ မွာ ေက်ာင္းသားေတြ စာမတတ္ေရး.. ပညာေရးAဆင့္Aတန္း နိမ့္က်ေရးနဲ႔
ပညာတတ္တန္ဖိုးေတြ နိမ့္က် သြားေစေရးAတြက္ ေနာက္ကြယ္ AစီAစU္ (Hidden Agenda)ေတြ
ရွိေနခဲ့တာကို ဘယ္သူမွ မရိပ္မိၾကေသးပါဘူး။ က်မလို စစ္A စိုးရနဲ႔ပတ္သက္ရင္ မသကၤာစိတ္န႔ဲ A ျမဲ
ေစာင့္ၾကည့္တတ္တ့သ
ဲ ူေတာင္မွပဲ သံသယ မရွိမိခ့ေ
ဲ သးပါဘူး။ က်မ ရိပ္မိတ့ဲ A ခ်ိန္က ၂ႏွစ္ေလာက္
ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ‘တိုင္းျပည္ဖ်က္ စီမံကိန္း’ ဆိုတာကလည္း စနစ္တက်
စိမ့္၀င္ထိုးေဖာက္ျပီးမွ လုပ္တာပဲ မဟုတ္လားေလ။

+++++

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကတာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြတင္မဟုတ္.. က်မတို႔

ဆရာဆရာမေတြပါ.. စိတ္လက္ၾကည္ႏူးၾကရပါတယ္။ ပင္ပန္းတာကတပိုင္း.. ကိုယ့္
ပလက္ေဖာင္းေလးေပၚ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ရတာက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ..။ က်မဆို ဘ၀မွာ စာသင္ခံုေပၚ
ရပ္ျပီး စာသင္ေနရမွ A ဓိပၸါယ္ရွိတယ္လို႔ကို ထင္တာေလ။ စာသင္ခန္းဟာ
ကို္ယ္ျဖန္႔ေ၀ခ်င္သမွ်ေျပာခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး..။ ကိုယ္ေမြးခ်င္တ့ဲ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ
ေမြးထုတ္ခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး.. ကိုယ္ေဟာခ်င္တ့ဲ တရားေတြ ေဟာခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး… က်မ ဒါကို
မက္ေမာတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာဘာသာရပ္.. A ထူးသျဖင့္ ကဗ်ာ စကားေျပစတဲ့
စာေပဘာသာရပ္ဟာ က်မ ႏွလံုးသားထဲကကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ဘာသာရပ္မို႔ က်မဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး
ေျပာေနဆိုေနရတာကို သိပ္ေမြ႔ေလ်ာ္တာပါ။ ဆရာမျဖစ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြထဲ က်မဘ၀ရဲ႕
A ေပ်ာ္ဆံုးA ခ်ိန္ေတြဟာ A ဲဒီ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ကာလမွာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။
 (ေမာ္လျမိဳင္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာ)

Aဲဒီေက်ာင္းျပန္Aဖြင့္မွာမွ ရာေက်ာ္လည္း Chemistry Major ကို Final Year တက္ရတာေပါ့။

ကေလးတဘက္ Aလုပ္တဘက္န႔ေ
ဲ ပါ့။ က်မက ရာေက်ာ္ရွက္ေနမွာ စိုးေနမိေသးတယ္။ မိန္းမက
ဒီတကၠသိုလ္မွာပဲ ဆရာမ.. သူက ေက်ာင္းတက္ေနရတုန္း.. ပိုဆိုးတာက ေနတာကလည္း
ေက်ာင္း၀င္းထဲေလ.. ။ ေျပာသာေျပာရတယ္.. AဲဒီAခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း Aိမ္ေထာင္ေတြ က်ကုန္ျပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း ကေလးတဘက္န႔ေ
ဲ ပါ့။ က်မရဲ႕
ဘားAံတုန္းက တပည့္ေတြထဲမွာလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ေမာ္လျမိဳင္မွာ လာတက္သူေတြက
တက္ၾကရတာေပါ့။ AဲဒီAခါ က်မစိတ္ထဲ က်မတပည့္တခ်ိဳ႕ က်မAေပၚ ရာေက်ာ္န႔ဲ
Aိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တ့A
ဲ ေပၚ စိတ္ကသိကေAာက္ျဖစ္မွာ AရိုAေသတန္မွာေတြကိုလည္း
ေတြးပူေနမိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနမိပါ ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတပည့္ေလးေတြကေရာ သူတို႔ရဲ႕ မိဘေတြကပါ
က်မနဲ႔ ရာေက်ာ့္Aေပၚ Aခ်စ္မပ်က္.. Aရိုေသမပ်က္.. Aရင္ကAတိုင္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရွိဆဲမို႔
က်မမွာ ေတာ္ေတာ္ Aားတက္ရတာပါ။ ဒီေတာ့လည္း က်မAိမ္ကေလးက ဘားAံေကာလိပ္
မွာတုန္းကလိုပဲ တပည့္ေတြရဲ႕ စားAိမ္ေသာက္Aိမ္ Aပန္းေျဖစရာ Aိမ္ကေလး ျဖစ္ေနျမဲေပါ့။

+++++

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က Aခ်ိန္ေတြဟာ က်မAတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေက်နပ္စရာေကာင္းခဲ့တ့ဲ

ဘ၀ေလးပါပဲ။ ဌာနမွာဆိုရင္လည္း က်မနဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ဆရာဆရာမေတြက Aမ်ားစုေလ..။
က်မျဖင့္ Aဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို သိပ္ခ်စ္တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ေAးခ်မ္းတဲ့
ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႔ေလးနဲ႔ Aနီး၀န္းက်င္ တ၀ိုက္ကလည္း က်မAတြက္ေတာ့ ခ်စ္စရာေတြခ်ည္း။ Aခါၾကီး
ရက္ၾကီးေတြ ဘာသာေရးAထိမ္းAမွတ္ေန႔ ေတြဆို ေတာင္၀ိုင္း ေတာင္ေပၚက
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ Aလွဴလုပ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းေရွ႕က ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ Aလွဴလုပ္။
က်မစိတ္ထဲ ေမာ္လျမိဳင္မွာပဲ ေနေတာ့မွာလို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တ့A
ဲ ထိ… Aဲဒီေျမမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ခ့တ
ဲ ာပါ။

AဲဒီAခ်ိန္ေတြမွာပဲ ရာေက်ာ္လည္း ေက်ာင္းျပီး.. ဘြ႔ရ

ဲ ..။ သမီးေလးလည္း ေတာက္ေတာက္ ေျပးျပီ။
တကယ့္ကို Aပူပင္နည္းနည္း ေလာဘနည္းနည္း ေသာကနည္းနည္းAခ်ိန္ေတြ..။
သမီးေလးဓာတ္ပံုျမင္ျပီး ႏွစ္ဖက္AဖိုးAဖြားနဲ႔လည္း Aဆင္ေတြေျပ။ က်မAေဖက ပိုက္ဆံ
၃သိန္းထုတ္ေပးလို႔ လယ္ကို AၾကီးAက်ယ္စိုက္မယ္လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ျပီး ရာေက်ာ္က
ရြာျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ က်မက သားၾကီးကို Aေဖာ္လုပ္ျပီး သမီးေလးရယ္.. က်မကို ကူလုပ္တ့ဲ
Aေဖာ္ေကာင္မေလးေတြရယ္န႔ဲ ေနခဲ့ေပါ့။ Aဲဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္လည္း
သားၾကီးကိုAေဖာ္လုပ္ရတာ။
 (Aဲဒီတုန္းက ကိုကိုၾကီးနဲ႔
ညီမေလး)

သားၾကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာမွမေၾကာက္တတ္။ တျခားကေလးေတြ ညဘက္ Aိမ္ျပင္ေတာင္

မထြက္ရဲတ့ဲ Aရြယ္မွာ သားက က်မကို Aျပင္ထြက္လည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္ျပီး
Aေဖာ္လိုက္ေပးတာ။ ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာ က်ဴရွင္က ျပန္ရင္လည္း ေတာAုပ္လို ေက်ာင္း၀င္းထဲ
တေယာက္တည္း ျပန္လာရရွာတာ။ ခုထိလည္း Aားေတာ့ ကိုးရသားပါ။ (ဆင္ေျခမ်ားတာက လြဲလို႔)။
 (Aေမနဲ႔ Aေဖာ္လိုက္ေပးတဲ့ သားၾကီး)

တကယ္ေတာ့ ရာေက်ာ္က သူ႔AေသြးAသားထဲကကို လယ္လုပ္ရတာကို ေပ်ာ္တာ..

လယ္ကိုခ်စ္တာမို႔ ဒါပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔သာပါ။ ျပီးေတာ့ ရာေက်ာ္က လယ္လုပ္ျပီဆိုရင္
Aလုပ္သမားေတြ ငွားထားေပမဲ့ စိတ္တိုင္းမက်တာနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ ဆင္းဆင္းလုပ္တာေၾကာင့္
ပင္ပန္းလြန္း လို႔ က်မက သိပ္မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ သူက ကန္သင္းေပါက္လည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွ..
စက္ေမာင္းလည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွဆိုေတာ့.. လိုAပ္တာထက္ ပင္ပန္းတယ္လို႔ က်မက
ထင္တာေလ။ က်မကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ Aေဖက ခရီးသြားကားေတြ ေထာင္ထားတာမို႔ Aေဖ့ကားေတြ
ေမာင္းေပးတာမ်ိဳး.. Eည့္သည္ေတြန႔ဲ ေလွ်ာက္လိုက္ေပးတာမ်ိဳးကို လုပ္ေစခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့
AဲဒီAခ်ိန္မွာ Aေဖကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ေ နျပီေလ။ ဒါေပမဲ့ သူက ရန္ကုန္မွာ မေပ်ာ္ဘူး။ လယ္ပဲ
ျပန္လုပ္ခ်င္ေနတာ..။ ေနာက္ေတာ့ က်မAေဖကလည္း သူလယ္လုပ္ခ်င္တာကို Aားေပးပါတယ္။
ရာေက်ာ့္Aေဖဆိုရင္လည္း ေရဆင္းက ေက်ာင္းျပီးထားတာကို ကိုယ့္လယ္ပဲ ေခတ္မီနည္းစနစ္ေတြန႔ဲ
ျပန္လုပ္မယ္လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ျပီး တကယ္ ၾကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနတာ။ ဒါကိုပဲ ရာေက်ာ့္Aေမ
ေက်ာင္းဆရာမၾကီးက သေဘာက် ေက်နပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်မလည္း ရာေက်ာ့္ကို Aားေပးရ
ေတာ့တာပါပဲ။

AဲဒီAခ်ိန္မွာ စစ္Aစိုးရကလည္း စပါးျပီးစပါးေတြ.. တႏွစ္သံုးသီးစီမံကိန္းဆိုတာေတြ လုပ္ေနျပီ။

က်မတို႔ လယ္ကလည္း ေႏြစပါးဆို Aထြက္ေကာင္းေလေတာ့ ရာေက်ာ္က ပံုေAာျပီး
လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ Aစိုးရက ေရသြင္းတဲ့Aခါ စက္ေမာင္းဖို႔ ဆီလည္း AလံုAေလာက္
ေပးမယ္ဆိုတာကိုး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီAစိုးရဆိုသူမ်ားရဲ႕ ထံုးစံAတိုင္း Aစပိုင္းမွာသာ
စက္ဆီလည္းေပး.. ေထာက္ပံ့စရာရွိတာေထာက္ပံ့.. ေျမၾသဇာ ပိုးသတ္ေဆးကAစ ေပးပါမယ္
ဆိုတာေတြ ေၾကျငာျပီး တကယ္လိုျပီဆိုတ့ဲ Aခ်ိန္လည္း က်ေရာ ဘာမွမရေတာ့ပါဘူး။
လယ္သမားေတြကေတာ့ Aလုပ္က စေနျပီ.. ခရီးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့့ ျဖစ္ေAာင္ပဲ
ဆက္လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ လိုသမွ် Aျပင္ကေန ၀ယ္ျဖည့္ေ ပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္မွာ
ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္မွာ လယ္လုပ္မယ့္သူ Aင္မတန္ရွားေနခ်ိန္ပါ။ လူငယ္ လူလတ္
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နီးစပ္ရာ ထိုင္းႏို္င္ငံမွာ Aလုပ္သြားလုပ္ျပီး Aဆင္ေ ျပၾကတာမို႔ ရြာမွာ
လယ္လုပ္မယ့္သူ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ Aလုပ္သမားေတြ ေစ်းေကာင္းပါတယ္။
ဆိုေတာ့ လယ္လုပ္ရတာ Aရင္းAႏွီး Aမ်ားၾကီး ပိုစိုက္လာရပါတယ္။

ဒီၾကားထဲ ကရင္ျပည္နယ္ဘက္ဆီမွာ လြန္ခ့တ

ဲ ့ဲ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက
Aလြန္Aကၽြံသစ္ခုတ္မႈေတြ ရွိတာရဲ႕ Aက်ိဳးဆက္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. Aဲဒီ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာ
Aခ်ိန္မတန္ဘဲ မိုးၾကီးတာ.. ေရတက္တာေတြ ျဖစ္လာတာမို႔ စပါးေတြ သီးႏွံေတြ ပ်က္တ့ဲ
Aေလ့Aက်င့္ ျဖစ္လာေနပါတယ္။ က်မတို႔လည္း Aရင္းေတာင္ Aျပည့္ျပန္မရ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒါေတာင္ ကိုယ္ပိုင္လယ္မို႔ပါ။ Aငွားလုပ္ရတဲ့ လယ္သာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡၾကီးမယ့္ကိန္း။
တကယ္လို႔ Aစိုးရကသာ သူတို႔ေျပာတဲ့Aတိုင္း လယ္လုပ္သူေတြAတြက္ လိုAပ္တ့ဲ
ေထာက္ပံ့တာေတြ.. ပံ့ပိုးတာေတြ ရွိခ့ဲရင္ေတာ့လည္း က်မတို႔ Aရႈံးကလည္း Aဲေလာက္မ်ားဖို႔
မရွိပါဘူး။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ထြက္တ့စ
ဲ ပါး Aစိုးရကို သြင္းရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့
ေစ်းေကာင္း မရတာေရာ.. Aရင္းAႏွီးမ်ားတာေၾကာင့္ေရာ.. Aဲဒီႏွစ္မွာ မြန္ျပည္နယ္.. ကရင္ျပည္နယ္
တေက်ာက လယ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္ Aထိနာၾကပါတယ္။ က်မတို႔လည္း AပါA၀င္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့
က်မတို႔ Aလြယ္တကူန႔ေ
ဲ တာ့ လက္မေလွ်ာ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္ တႏွစ္မွာ မိုးစပါးေရာ ေႏြစပါးေရာ
ထပ္လုပ္ၾကေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း Aဲဒီေနာက္မွာလည္း ေရၾကီးတယ္.. မိုးေစာတယ္။ Aစိုးရက
Aတင္းAဓမၼ စပါး၀ယ္တယ္.. ေစ်းႏွိမ္တယ္။ ဆိုေတာ့့ မထူးဇာတ္ေတြပဲဆိုပါေတာ့။

Aဓိက စိတ္ပ်က္လာတာကေတာ့ ကိုယ့္လယ္ကိုယ္စိုက္လုပ္ရျပီး Aစိုးရက Aဓမၼ ေစ်းႏွိမ္ ၀ယ္တာ တဲ့

ကိစၥကိုပါပဲ။ သိပ္ကို မတရားလြန္းတာမို႔ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တ့A
ဲ တြက္
လယ္လုပ္ဖို႔ကို စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ Aဲဒီေနာက္ပိုင္း က်မကို “လယ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလား” လို႔
ေမးၾကရင္ က်မေျဖေနက် စကားရွိပါတယ္။ “မလုပ္ေတာ့ဘူး.. က်မတို႔လယ္က ေရႊထြက္လို႔”..
ဆိုတာပါ။ တကယ္လည္း က်မမွာရွိသမွ် စုေဆာင္းထားသမွ် ေရႊတိုေရႊစပါမက်န္
Aကုန္ထြက္သြားတာေလ။ ရာေက်ာ္လည္း Aဲဒီေတာ့မွပဲ သူ႔လယ္ကို စိတ္ျပတ္ သြားေတာ့တာ။
မျပတ္လည္း မရေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုန႔ပ
ဲ ဲ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္ဘက္မွာ တစတစနဲ႔
လယ္ပိုင္ရွင္ေတြက သူတို႔လယ္ေတြကို ပစ္ထားလိုက္ၾက ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း
Aစိုးရမင္းမ်ားက လယ္ရွိလ်က္န႔ဲ မလုပ္ရင္ သိမ္းမယ္လို႔ Aမိန္႔ထုတ္ပါတယ္။ လယ္သမားေတြမွာေတာ့
ဆုပ္လည္းစူး စားလည္းရူးေပါ့။ ရာေက်ာ့္မိဘေတြကေတာ့ သိမ္းလည္း သိမ္းေပါ့..
လုပ္မယ့္သူမွမရွိတာလို႔ ခပ္ေAးေAးပဲ ေျပာပါတယ္။ Aခ်ိန္ျပည့္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရမွာကိုေတာ့
မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး… တသက္လံုး ပိုင္ခ့တ
ဲ ့ဲ လယ္ေတြကိုပဲ Aဆံုးရႈံးခံလိုက္ေတာ့မယ္… တဲ့။ ခုေတာ့
ဘယ္လို ေနတယ္ မသိပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ လယ္ကို ကၽြမ္းက်င္ျပီး လယ္ပိုင္ေတြလည္း ရွိၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ လယ္ပဲ

လုပ္ခ်င္တာပါ။ သူ႔လယ္မွာ သူပဲ Aရွင္သခင္ေလ..။ ဘယ္ေလာက္ Aရသာရွိလိုက္လ.ဲ .။ ကိုယ့္လက္န႔ဲ
ကိုယ့္ေခၽြးနဲ႔ စိုက္ထားတဲ့ လယ္ေတြက စပါးပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာတာ..
၀င္းမွည့္လာတာ.. ရိတ္သိမ္းခ်ိန္တန္လာတာေတြကို တေန႔တေန႔ ၾကည့္ေနရတာ သိပ္
စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတာပါ။ ျပီးေတာ့ Aဲဒီကရတဲ့ စပါးကို ဆန္ျဖစ္တ့A
ဲ ထိ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရ..
ထမင္းျဖစ္တ့A
ဲ ထိ ခ်က္ရတာ..။ သိပ္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းတာပါ။ ပင္ပန္းေပမဲ့
စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္..။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္လယ္က ထြက္တ့စ
ဲ ပါးမွ ကိုယ္မစားရ..
၀မ္းစာစပါးေတာင္မခ်န္ရဘဲ Aစိုးရကို သတ္မွတ္တင္းေရ ျပည့္မီေAာင္ ျဖည့္ေရာင္းေနၾကရေတာ့
လယ္သမားေတြ လယ္လုပ္ရတာမွာ ဘာ Aက်ိဳးAျမတ္မွ မရွိတ့A
ဲ ျပင္ စိုက္ထုတ္ရတဲ့ စိတ္Aင္Aား
လူAင္Aားေတြပါ ျပဳန္းတီးကုန္တာပါ။

+++++

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာAရ Aဲလို စိတ္ပ်က္စရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရေပမဲ့

ေက်ာင္းေတြဖြင့္ခ်ိန္မို႔ စာသင္ေနရတဲ့ က်မက Aဲဒီ ျပႆနာေတြ Aခက္Aခဲေတြန႔ဲ ပတ္သက္လို႔
Aရင္ကေလာက္ ေသာက မဖိစီးေတာ့ပါဘူး။ က်မရဲ႕ ဆရာမသက္တမ္း တေလွ်ာက္မွာ ေမာ္လျမိဳင္မွာ
ဆရာမျဖစ္ရတဲ့Aခ်ိန္ကို ေက်နပ္ရတာ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ Aင္မတန္ စာသင္လို႔ေကာင္းတာပါ။
ကိုယ္တိုင္ကလည္း Aသက္Aရြယ္ ရလာခ်ိန္…။ စာသင္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္၀မ္းစာကလည္း Aေတာ္Aတန္
Aားေကာင္းလာတာမို႔ေရာ.. ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕
လိမၼာာနာယူမႈေၾကာင့္ေရာ... ပါပါလိမ့္မယ္။ Aဲဒီ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာပဲ က်မ ကထိကAျဖစ္
ရာထူးတက္သြားတာမို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္န႔ဲ လုပ္ႏိုင္ေျခလည္း ပိုမ်ားလာပါတယ္။ Aထူးသျဖင့္
မဟာ၀ိဇာတန္းကို က်မ သင္ခ်င္တ့ဲ စာAုပ္ေတြ သင္ရိုးေတြ ေရြးခ်ယ္လို႔ ရတာပါပဲ။ ေနာက္
သင္ၾကားနည္းကိုလည္း ေက်ာင္းသားေတြ Uီးေဆာင္ ေဆြးေႏြးေစတာမ်ိဳး ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္လာပါတယ္။
ပါေမာကၡ ဆရာမၾကီးလည္း က်မရဲ႕ တကယ့္သေဘာထားနဲ႔ စရိုက္သဘာ၀ကို Aေတာ္Aတန္
သိသြားတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ့ ဘာျပႆနာမွ
ထူးထူးေထြေထြ မျဖစ္ေတာ့ပ ါဘူး။ ေနာက္ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း ညီေပတာကိုး။
(Aဲဒီတုန္းကတည္းက က်မမွာ ယံုၾကည္စိတ္တခု စြဲခ့ပ
ဲ ါတယ္။ Aမွန္တရားကAားေကာင္းရင္
Aမွားက Aလိုလို Aားနည္းျငိမ္၀ပ္သြားတယ္…ဆိုတ့ဲ AယူAဆပါ)။

AဲဒီAခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ ေAးေAးေဆးေဆး စာေလးသင္ျပီး ေနေပ်ာ္ေနတဲ့ က်မကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္တာက

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ “Aမ်ိဳးသားပညာရည္ျမင့္မားမႈ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္း” ဆိုတာၾကီးေပါ့။ Aဲဒီစီမံကိန္းရဲ႕
ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြကို ေသခ်ာေျပာျပမွပဲ ျမသီလာရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်မ
တာ၀န္ေက်တယ္ရယ္လို႔ လိပ္ျပာသန္႔ႏိုင္မွာပါ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(ေနရာသစ္တခုမွာ ဘ၀ကို တစ္ကေန ျပန္ျပန္စခဲ့ဖူးတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေတာ့။ ခုလည္း
Aသစ္ကေန ျပန္စေနရတာေလ။ ပင္ပန္းလိုက္တာ..။ ေရသစ္ေျမသစ္ ၀န္းက်င္သစ္
Aေတြ႔Aၾကံဳသစ္ေတြထဲမွာ တကယ္ပဲ စိတ္ေမာလူေမာ..။ Aခ်ိန္ဆင္းရဲတယ္ဆိုတ့စ
ဲ ကားက
Aပိုတင္စားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ရထားစီးေနခ်ိန္ပါမခ်န္ စာဖတ္တ့ဲ Aလုပ္လုပ္ေနတာပါ။
ဒါမွပဲ တပတ္တရက္ေလာက္ Aခ်ိန္ေပးျပီး Blog မွန္မွန္ ေရးႏိုင္ေAာင္။ ေစာင့္ဖတ္သူေတြကို
Aားနာတာေရာ.. ကိုယ့္ရဲ႕ေရးခ်င္စိတ္က ခၽြန္းAုပ္မရတာေၾကာင့္ေရာ.. တပတ္တပုဒ္ပံုမွန္တင္ဖို႔
ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ..။ Aဲဒီၾကားထဲက ခုလို ေနာက္က် က် သြားရတာေတြ )။ΛAတြက္ေတာ့

+++++

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မွာ စျပီးAကာင္Aထည္ေဖာ္မယ္ဆိုတ့ဲ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းရဲ႕ Aဓိက Uီးတည္ခ်က္က

ပညာေရးစနစ္ဟာ Information Technology ကို Aေျခခံျပီး ေက်ာင္းသားေတြ
ပညာရည္ျမင့္မားဖို႔ပါတဲ့။ AဲဒီAတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာ Aေဟာင္းေတြေရာက္လာပါတယ္။
Model နိမ့္တာကို မေျပာေတာ့ပ ါဘူး.. Aျမင္ကိုက ေတာ္ေတာ္ မလွေတာ့တ့ဲ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္
ကြန္ပ်ဴတာေတြAတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ Aခန္းေကာင္းေကာင္းတခု Aဆင္သင့္ ျပင္ထားရပါတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာAတြက္ လိုAပ္ခ်က္Aျဖစ္ ေလေAးေပးစက္ေတြ တပ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့
AဲဒီAခန္းေတြကို Multimedia Classroom လို႔ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ရပါတယ္။ ျပီးရင္ ပညာေရးေကာင္စီ
Uကၠ႒AပါA၀င္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ Uကၠ႒ျဖစ္ထေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညြန္႔ကို
ရက္ခ်ိန္းေတာင္းျပီး ဖြင့္ပြဲ ဖိတ္ရပါတယ္။ Aဲဒီေနာက္ ဗိုခင္ညန
ြ ္႔ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့န႔ဲ
လာဖြင့္မယ့္ေန႔Aတြက္ ျပင္ဆင္ေစာင့္ၾကိဳျပီးသကာလ ဖြင့္ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး Aဆင့္က
Aဲဒီသတင္း ဓာတ္ပံုန႔တ
ဲ ကြ… သတင္းစာထဲမွာ ျပစရာပါသြားဖို႔ပ ါပဲ။ Aဲဒီ Aဲဒီရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့
Multimedia Classroom ဆိုတာဟာ Aခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တံခါးပိတ္ေသာ့ခတ္ထားတဲ့၊
Aခြင့္ထူးခံ ဆရာမတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕သာ ၀င္ေရာက္ကိုင္တြယ္ သံုးစြခ
ဲ င
ြ ့္ရွိတ့ဲ
Aခန္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ေ နတာပါပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားတာကေတာ့ မီးမွန္မွန္
မလာတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ေလ။

(Aဲဒီစီမံကိန္းမွာ ကြန္ပ ်ဴတာAေရာင္းဆိုင္ေတြ၊ ေလေAးေပးစက္ဆိုင္ေတြ၊ UPS ေရာင္းတဲ့

ဆိုင္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ Aလုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ Aဓိကကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို ျမန္မာျပည္ထဲ
Aေရာက္သြင္းခြင့္ရတဲ့ ရဲႏိုင္၀င္း(ဗိုခင္ညန
ြ ္႔သား) ေက်းဇူးေပါ့ေလ… တခါတေလေတာ့ ဒါကပဲ
ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းထဲက Hidden Agenda တခုလားလို႔ က်မ ေတြးမိတတ္ပ ါတယ္)

ေက်ာင္းသားေတြရ႕ဲ Time-table ထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာခ်ိန္လို႔ တပတ္တခ်ိန္ပါေပမဲ့ တလမွ တၾကိမ္ေတာင္

မ၀င္ရတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေက်ာင္းက Multimedia Class ကေန ကြန္ပ်ဴတာ
သံုးတတ္သြားတဲ့သူ တေယာက္မွ(တေယာက္မွ) မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ ရွိတယ္လို႔ ထုတ္ျပရင္လည္း
A ဲဒီေက်ာင္းသားဟာ A ခြင့္ထူးခံတေယာက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ A ဲဒီ ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ပဲ
A ေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြA တြက္လည္း စေန တနဂၤေႏြေတြမွာ နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းေတြ
ျမိဳ႕နယ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးရံုးေတြမွာ ျမန္မာ့ရုပ္သံကေန ဘာသာရပ္A လိုက္ သင္ၾကားခ်က္ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြ
လႊင့္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပမဲ့ Aင္မတန္ပ ်င္းစရာေကာင္းလွျပီး ဘယ္လို Aာမခံခ်က္မ်ိဳးမွ မရွိတ့ဲ
AဲဒီAစီAစU္ကို ၂ပတ္ထက္ပိုျပီး ဘယ္သူမွမလာၾကပါဘူး။ က်မAပါA၀င္
ဆရာဆရာမေတြခမ်ာမွာေတာ့ ျမိဳ႔နယ္ေတြထိ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ကိုယ္စရိတ္ကိုယ္ခံျပီး
သြားၾကရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စရိတ္ျပန္ေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမဲ့လည္း ေပၚမလာပါပဲ။ က်မဆို
ကေလးငယ္ငယ္ေလးကို ထားခဲ့ျပီး ေမာ္လျမိဳင္ကေန သံျဖဴဇရပ္ထိ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက
၄ပတ္လည္းေျမာက္ေရာ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ မလာလုိ႔ဆိ္ုျပီး AစီAစU္ရပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက ေျပာတာေတာ့ Aဲဒီ ရုပ္သံန႔ဲ ပို႔ခ်တဲ့AစီAစU္က ေAာင္ျမင္တယ္ဆိုပဲ.. :D
မြန္ျပည္နယ္မပါဘူးျဖစ္မယ္။

Aဲဒီတုန္းက သူတို႔ေAာင္ျမင္ပါတယ္ဆိုတ့ဲ AစီAစU္ထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ပင္ပန္းၾကရသလို

ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာလည္း နစ္မြန္းၾကရပါတယ္။ Aထူးသျဖင့္ Aဲဒီတုန္းက
Aေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ သင္ရိုးက မ်ားေတာ့ ရုပ္သံက လႊင့္တ့ဲ
Aပုဒ္ေတြကမ်ား Aေရးၾကီးသလားလို႔ ထင္ၾကျပီး AဲဒီAပုဒ္ေတြ ဖိက်က္ၾက..။ ေနာက္ေတာ့
AဲဒီAပုဒ္ေတြက Aနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်ကာမွ ျဖဳတ္တ့A
ဲ ထဲ ပါေနတာမ်ိဳး.. (ဆန္းတယ္ေနာ္..
က်မတို႔ ႏိုင္ငံေလာက္ ပညာေရးကို လုပ္ခ်င္သလို ပစၥလကၡတ္လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကလိမ္ကညစ္လုပ္တာမ်ိဳး
ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိဘူးထင္ပါတယ္.. က်မ ေလ့လာရသေလာက္ေတာ့ မေတြ႔ဖူး ေသးပါဘူး)။

ျပီးေတာ့ တႏွစ္လံုးကို သင္ရိုးAျဖစ္ Aပုဒ္ ၂၀ေလာက္ ထည့္ထားျပီး စာေမးပြဲေျဖဖို႔

၂ပတ္သာလိုေတာ့တ့ဲ Aနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်မွ ၁၀ပုဒ္ေလာက္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ Aမ်ားစုက
က်က္ထားတဲ့ စာေတြ ျပဳတ္တ့A
ဲ ထဲ ပါသြားတာ AဲဒီAျဖစ္Aပ်က္က ဘယ္ေလာက္
စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းလဲ..။ ဒီေတာ့ Aဲဒီ ႏွစ္ပတ္Aလို က်မွ တဘာသာကို Aနည္းဆံုး Aသစ္ ၅ပုဒ္
ထပ္က်က္ၾကရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ Major တခုမွာ Aနည္းဆံုး ၅ဘာသာရွိတာမို႔ ၂ပတ္မွာ ၂၅ ပုဒ္
ထပ္က်က္ရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာေမဂ်ာက လြဲရင္ က်န္တ့ဲ ဘာသာေတြက Aဂၤလိပ္လို
က်က္ရတာ။ ျမန္မာစာဆိုရင္လည္း ေက်ာက္စာေတြ.. ကဗ်ာစာသား.. စကားေျပစာသား Quotation
ေတြ က်က္ရတာ။ ဘယ္လိုမွ မက်က္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ Aေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြ
Aင္မတန္ပင္ပန္းၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြAေနနဲ႔လည္း တႏွစ္လံုး Aလုပ္လုပ္ျပီး ဒီAနီးကပ္ကာလမွပဲ Aလုပ္ေတြကေန

ခြင့္ေတြယူျပီး က်ဴရွင္ေတြယူရ .. စာAုပ္ေတြ ၀ယ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို နယ္ေဒသေတြကေန
တကၠသိုလ္ရွိရာျမိဳ႕ကို လာေနၾကရတာမို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၾကတာေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္
စာေမးပြေ
ဲ Aာင္ဖို႔ကလည္း Aေရးၾကီး ပါတယ္။ AဲဒီAခါ ေတာ္ရံု Aပင္ပန္းလည္း မခံႏိုင္တ့ဲ
ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခိုးခ်ရတဲ့ လမ္းကိုပဲ ေရြးပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာကေတာ့
တျခား Aာရံုမ်ားစရာ ပတ္၀န္းက်င္နည္းပါးတာေၾကာင့္ေရာ.. ဆရာ ဆရာမေတြက
Aနီးကပ္သင္တန္းေတြမွာ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြကို က်က္မွတ္ရလြယ္ေAာင္ သင္ေပးႏိုင္ၾကတာ ေၾကာင့္ေရာ..
က်ဴရွင္ေတြက ပိုက္ဆံယူသင္တယ္ဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ေAာင္ တကယ္
သင္ေပးတာေၾကာင့္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းစာAတြက္ သိပ္Aခက္Aခဲ
မၾကံဳၾကရပါဘူး။ ေAာင္မွတ္ဖိုးေလာက္ကိုေတာ့ ျပင္ဆင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ Aဲဒီတုန္းက
ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ခိုးခ်တဲ့ ဓေလ့ မထြန္းကားခဲ့တာပါ။

Aဲဒီတုန္းကဆိုရင္ Aနီးကပ္က်မွ သင္ရိုးေတြကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္တ့ဲ ကိစၥန႔ဲ ပတ္သက္ျပီး Aေ၀းသင္ဌာနက

ဆရာဆရာမၾကီးေတြကို က်မတို႔ ႏွစ္တိုင္း စိတ္ခုၾက.. စိတ္ဆိုးၾကရပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း သူတို႔
ဘာလို႔ Aဲလို လုပ္တာလဲဆိုတာကို နားမလည္ပါဘူး။ က်မကေတာ့ ႏွစ္စကတည္းက
၁၅ပုဒ္ျပ႒ာန္းရင္လည္း ၁၅ပုဒ္ေပါ့။ စာေမးပြဲမွာလည္း Aဲဒီ ၁၅ပုဒ္ထဲကပဲ ေမးေပါ့။ Aဲဒါကို မေျဖႏိုင္ရင္
ေက်ာင္းသားAျပစ္ေပါ့။ ခုေတာ့ သူတို႔ လုပ္ပံုကိုက ေက်ာင္းသားေတြAေပၚ
တမင္ညစ္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ခိုးခ်ေAာင္ တြန္းပို႔ေန သလိုပဲလို႔ ခံစားရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ က်မ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ Aေ၀းသင္ဌာနက ဆရာမၾကီးတေယာက္ကို ေမးမိပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ Aဲလို Aနီးကပ္က်မွ ပုဒ္ေရေတြျဖဳတ္ပစ္တာမ်ိဳး Aသစ္တိုး တာမ်ိဳး လုပ္တာလဲ.. လို႔။ Aဲဒီ
ဆရာမၾကီးက ေျပာပါတယ္။ ျဖဳတ္ပစ္လည္း Aကုန္က်က္ထားျပီးသားဆိုရင္ ေျဖႏိုင္ရမွာ ေပါ့.. တဲ့။
သူေျပာတာ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြAေနနဲ႔ ထည့္တြက္ေပးရမွာက
ေက်ာင္းသားေတြ ဆီမွာ ရွိေနႏိုင္တ့ဲ Exam Fright ကိုပါ။ ဒီေတာ့ စာေမးပြဲ သိပ္နီးလာခ်ိန္က်မွ
ဘာသာတိုင္းမွာ ကိုယ္က်က္ထားတဲ့စာ ျပဳတ္သြားျပီး ကိုယ္မသိတ့.ဲ . ကိုယ္က်က္မထားတဲ့ စာေတြ
ထပ္တိုးလာတာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္ေစမလဲ..။ ဒါဟာ
ဆရာဆရာမေတြမွာ Aလိုလို ရွိေနသင့္တ့ဲ Hidden ethic ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕
ပညာေရးAတြက္ ေကာင္းတဲ့ Aက်ိဳးဆက္ရေစတဲ့ မူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ ျပႆနာက ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိေနတုန္းမွာေတာ့ က်မAတြက္ သိပ္ သိသိသာသာၾကီး

မထိခိုက္ေစခဲ့ပ ါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက Aတန္Aသင့္
စာလိုက္ႏိုင္တာ ေၾကာင့္ပါပဲ။

+++++

၂၀၀၀ရဲ႕ ေဆာင္းUီး ႏို၀င္ဘာ..။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ျမသီလာမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြန႔ဲ.. ကေလးႏွစ္ေယာက္န႔ဲ

က်မ နပမ္းလံုး ေနရတုန္းမွာပဲ.. Aေမ့ဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ Aေဖေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ AဲဒီAခ်ိန္
Aသက္ ၅၆ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ Aေဖက လူငယ္ေလးလို သြက္လက္ေနတတ္တာ။ က်မနဲ႔ Aေဖ့ကို
ေမာင္ႏွမ က်ေနတာပဲလို႔ လူတိုင္းက ေျပာေနတဲ့Aခ်ိန္။ ျပီးေတာ့ Aရက္မေသာက္ ဘီယာမေသာက္..
ေဆးလိပ္ မေသာက္.. ၀ိုင္နီကိုေတာင္ ေဆးျဖစ္၀ ါးျဖစ္သာ ေသာက္တတ္တ့ဲ Aေဖက
Aသည္းကင္ဆာ.. ျဖစ္ရသတဲ့။ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ႏွစ္Aစိတ္ေလာက္က ၀မ္းကိုက္ပိုး Aသည္းကို
ေရာက္တယ္ဆိုလား.. ျဖစ္ဖူးရာကေန.. ။ ေနာက္ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ Aႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္က်ေတာ့
Aသည္းေရာင္ Aသား၀ါနဲ႔ ေဆးရံုတက္ရရာက Aေဖ Aသည္းနဲ႔ပတ္သက္တ့ဲ ေဆးေတြ
Aမ်ားၾကီးေသာက္ခ့ရ
ဲ ဖူးတာ မွတ္မိတယ္။

ညီမAလတ္က ေျပာတယ္.. AေဖAေျခAေန သိပ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္

တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိသားတစုလံုး ရန္ကုန္ဆင္းရပါတယ္။
Aေဖ့ကို Aဲလို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ တခါမွ မေတြ႔ဖူးတာမို႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္သြားပါတယ္။ Aေဖက သတၱိေတာ့ တကယ္ ေကာင္းတာ.. ကင္ဆာစာAုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး
သူ႔ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာUီးမ်ိဳးသြယ္န႔ဲ ညွိပါတယ္။ ဓာတ္မကင္ဘူး.. AနာAက်င္
Aကိုက္Aခဲေ၀ဒနာ သက္သာေစမယ့္ ေဆးပဲ ေပးပါ.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔AေျခAေနသိေနတဲ့
Aေဖကေရာ က်ိတ္ျပီး ခံစားမေနဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ..။ က်မရင္ထဲမွာ မခ်ိဘူး။ Aေမ့စကားနဲ႔
ေျပာရရင္ က်မက Aေဖ့သမီးေလ..။ Aေဖကို Aထင္ၾကီး.. Aခ်စ္ၾကီး.. ျပီးေတာ့ Aေဖကို
ကိုးကြယ္သူ..။ Aေဖ့ကို က်မ တခါမွ ေက်းဇူးမဆပ္ဖူးေသးပါဘူး။ က်မ တကၠသိုလ္
ပထမႏွစ္တက္ေနတုန္း Aေဖ တေခါက္ Aသည္းAသန္ ျဖစ္တုန္းကလည္း က်မက
ေက်ာင္းစာတဘက္န႔ဲ ေနသာသလို ေနခဲ့တာ။ Aေဖ့ကိုေရာ Aေမ့ကိုပ ါ ခုခ ်ိန္ထိ က်မ ျပဳျပဳစုစု တခါမွ
မရွိဖူးေသး။ ျပဳစုဖို႔လည္း မၾကံဳၾကိဳက္တတ္။ Aေဖနဲ႔ Aေမကသာ က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ Aမ်ိဳးမ်ိဳး
ဒုကၡခံခ့ရ
ဲ ရွာတယ္။ Aဲလိုန႔ပ
ဲ ဲ က်မဘ၀မွာ ေက်းဇူးAေၾကြးေတြ မ်ားလွခ်ည့္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မဘ၀ထဲ
Aျမဲ မေAးမခ်မ္း မတည္မျငိမ္ ရွိေနရတာမ်ားလားလို႔လည္း မၾကာခဏ ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ ခုထိ
က်မမွာ ရွိတ့ဲ ေသရာပါမယ့္ ဒဏ္ရာက Aဲဒါပါ..။

ဒီတေခါက္မွာလည္း Aေဖ့နား ၁၀ရက္ေလာက္ေနျပီး က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ရျပန္ပါတယ္။ Aေဖ့ဆီ ခဏ

ခဏ ဆင္းလာမယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့ေသးတာ။ Aေဖကေတာင္ ‘Aမေလး ပင္ပန္းတယ္.. မလာနဲ႔..
ေႏြက်မွလာ.. ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး’လို႔ ခပ္မာမာျပန္ေျပာခဲ့ေသးတာ…။ က်မစိတ္ထဲ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ Aႏွစ္ ၂၀..
Aေဖ Aသည္းAသန္ျဖစ္စU္က ဆရာ၀န္က 5 years survival လို႔ ေျပာခဲ့ျပီး Aေဖက ခုခ်ိန္ထိ
ေနေနရေသးတာပဲလို႔ ေတြးေနပါတယ္။ က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ေရာက္ျပီး တပတ္တခါ Aိမ္ကို ဖုန္းဆက္..
ၾကားေနရတဲ့ Aေဖ့ Aသံက မာတုန္း..။ AစားAေသာက္လည္း မပ်က္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုန႔ဲ ေဖေဖာ္၀ါရီလ
ေရာက္လာပါတယ္။ Aေမက ဒီလကို စိတ္ပူရွာ ပါတယ္။ Aေဖ့ေမြးေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉ရက္ေလ..။
Aေမကေျပာတယ္.. သမီးေရ.. သက္တမ္းေစ့ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေမြးေန႔ေလး ဂရုစိုက္ရမယ္တ့ဲ..။ က်မမွာ
ရင္ကို ေမာေနတာပါပဲ..။ Aဲဒီတုန္းကဆို က်မAသက္ ၃၆ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ Aေဖလည္း ၅၆ႏွစ္ပဲ
ရွိပါေသးတယ္။ မိစံုဖစံု ေနလို႔ ရေသးတဲ့ Aရြယ္ေတြပါ..လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

(Aေမ.. Aေဖနဲ႔ က်မ ၁၉၉၅

တုန္းက)
Aေဖ့ေမြးေန႔ ေက်ာ္သြားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္.. စိတ္ထဲ Aေဖေတာ့ ဒီေတာင္ေက်ာ္ျပီလို႔
ယံုေတာ့တာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါတိုင္းဖုန္းဆက္ေနက်.. တနဂၤေႏြမွာ က်မ Aိမ္ကို ဖုန္းမေခၚျဖစ္။
ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ရက္မနက္.. (က်မတို႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနတာတခုက Aဲဒီေန႔က
Aေဖ့ ဗမာလိုေမြးေန႔ပ ါ)။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတုန္း ဗိုခ်ဳပ္တင္Uီးတို႔ ဘားAံနားမွာ
ဟယ္လီေကာ္ပတာ ပ်က္က်လိ.ု႔ . ဆိုတ့ဲ သတင္း ၀င္လာပါတယ္။ မနက္ ၉နာရီေလာက္တ့။ဲ
Aမွန္Aတိုင္းေျပာရရင္ က်မ စိတ္၀င္စားရံူပါပဲ.. သိပ္စိတ္မေကာင္း မျဖစ္မိလိုက္ပါဘူး။ ဗိုခ်ဳပ္တင္Uီးက
က်မသိသေလာက္ တပ္ထဲမွာ Hard liner ေလ။ ျပီးေတာ့ ေဒၚေAာင္ဆန္းစုၾကည္န႔ဲ ပတ္သက္ရင္
ေတာ္ေတာ္ တင္းမာျပီး ရိုင္းရိုင္းပ်ပ် ေျပာတတ္သူ။ ဒီေတာ့ သူ႔သတင္းAၾကားမွာ က်မက
ေျပာလိုက္ေသး.. Aဲဒါ ဘုရားရိုက္တာ.. လို႔။ Aဲဒီည ၈နာရီ… က်မAိမ္ခန္းေလးထဲမွာ Aေဆာင္ေန
သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ ၆ေယာက္ေလာက္က ဗိုခ်ဳပ္တင္Uီးတို႔ သတင္းကို နားေထာင္ဖို႔
ေရာက္ေနၾကတာ…။ က်မသမီးငယ္ေလးက ေပါင္ေပၚမွာ Aိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးက သူ႔ကုတင္ေပၚ
စာဖတ္ေန တာေပါ့။ AဲဒီAခ်ိန္………..

ညၾကီးမင္းၾကီးကို လိပ္ျပာAနက္ေလးတေကာင္ က်မတို႔ Aိမ္ခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူAုပ္စုထဲ

၀င္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ Aဲဒါက လိပ္ျပာရဲ႕ သဘာ၀မဟုတ္ဘူးမို႔လား။ လိပ္ျပာဆိုတာ
လူေၾကာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့.. Aဲဒီလိပ္ျပာေလးက က်မပခံုးမွာ နား… ျပီးေတာ့
ေရွ႕နားေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရာေက်ာ့္ပခံုးမွာ နား..။ ျပီးေတာ့ က်မေပါင္ေပၚAိပ္ေနတဲ့ သမီးေလးဆီ
ပ်ံလာျပီး သမီးေလးပါးမွာ ေတာင္ပံေလး တျငိမ့္ျငိမ့္န႔ဲ နားပါတယ္..။ မထူးဆန္းဘူးလား။
တျခားဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ မသြားပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သားၾကီး ကုတင္ေဘးက နံရံမွာ
သြားနားေနလိုက္တာ.. Aဲဒီည ၁၁နာရီေလာက္မွ က်မတို႔ Aိပ္ယာ၀င္တ့A
ဲ ထိ နားေနဆဲ..။ ျငိမ္လို႔။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ လိပ္ျပာေလး မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္(ရွိရင္ က်မတို႔ သတိထားမိ မွာေလ..)။
ေနာက္ထပ္ တခါမွလည္း Aဲလို Aိမ္ထဲ ၀င္မလာေတာ့ပါဘူး။ Aဲဒါတခုကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္…

ဒီလိုန႔ဲ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀ရက္ေန႔မနက္ က်မေက်ာင္းကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ Aေဖ ၁၉ရက္ေန႔ည

၉နာရီမတ္တင္းမွာ ဆံုးတယ္ဆိုတ့ဲ ဖံုးသတင္းက ဌာနကို ေရာက္ေနပါျပီ။ မေန႔က ည
၉နာရီမတ္တင္းတဲ့။ လိပ္ျပာေလး က်မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ့ Aခ်ိန္နားပဲေပါ့။ လိပ္ျပာကို ၀ိUာU္ေတြရဲ႕
ကိုယ္စားလွယ္လို႔လည္း AယူAဆရွိတာမို႔.. Aေဖ က်မတို႔ဆီ လာခဲ့ေလသလား။ Aေဖ့AနီးAနားမွာ
ရွိမေနတာကလည္း က်မတို႔ မိသားစုပဲေလ။ Aေဖ က်မတို႔ကို လာႏႈတ္ဆက္ခ့တ
ဲ ာလား……..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေသခ်ာတာကေတာ့ Aေဖ မရွိေတာ့တာဟာ က်မAတြက္ကေတာ့ ရပ္တည္ရာေျမၾကီး
ကြA
ဲ က္သြားတာပါ..။ ျပီးေတာ့ က်မဘ၀ရဲ႕ တ၀က္တိတိၾကီး Aဓိပၸါယ္မ ့သ
ဲ ြားတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ကံဆိုးတာတခုကေတာ့ Aေဖဆံုးခ်ိန္မွာ ဗိုခ်ဳပ္တင္Uီးတို႔ ကိစၥက ျဖစ္ျပီး ေကာဠာဟဠေတြ

ပ်ံ႕ေနတာမို႔ AေAးတိုက္ေတြAကုန္ ပိတ္ထားပါတယ္တ့။ဲ ဒါေၾကာင့္ Aေဖ့ကို
ေဆးရံုၾကီးAေAးတိုက္မွာပဲ ထားရမယ္တ့။ဲ ေဆးရံုၾကီးAေAးတို္က္က
AေAးမလံုေလာက္တာေၾကာင့္ေရာ.. Aေဖ့ရဲ႕ ဆႏၵAရပါ Aေမက Aေဖ့ကို ေန႔ခ်င္းေျမခ်ဖို႔
ဆံုးျဖတ္ပါတယ္တ့။ဲ (Aေဖတို႔ မာလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ သူ႔နာေရးသတင္းကို သူကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့တာပါ။
သူဆံုးေတာ့ Aေမက Aဲဒီစာရြက္ေလးကိုင္ျပီး ငိုရွာပါတယ္။ ျပီး Aေဖေရးခဲ့တ့A
ဲ တိုင္းေလးပဲ
သတင္းစာထဲ ထည့္ခ့တ
ဲ ာပါ.. Aေဖက ပကာသနဆန္တာကို လံုးလံုး မၾကိဳက္ေလေတာ့
သူ႔နာေရးမွာေတာင္ Uီးသိန္းေရႊ(ပုသိမ္)တဲ့.. ဒါပဲ။ သူ႔ေ နာက္ဆက္တြဲ ပညာ ရာထူးေတြ ဘာမွမထည့္၊
သားသမီးေတြဆိုလည္း နာမည္ေတြပဲ ပါတာ။ မိတ္ေဆြေတြက က်မတို႔ နာမည္ေတြန႔ဲ တြဲၾကည့္မွ
Aေဖပဲဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ သိၾကရတာေလ.. ေတာ္ေသးတာက Aေဖ့သားသမီး က်မတို႔
ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကလည္း က်မနာမည္ လိုပဲ တူတ့န
ဲ ာမည္ရွိဖို႔ ခဲယU္းလို႔သာ
ေတာ္ေတာ့တာေပါ့)။ ခုဆို ၈ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခ့ပ
ဲ ါျပီ။

က်မတို႔မိသားစု ေမာ္လျမိဳင္ကထြက္တ့ဲ ညေနမွာပဲ Aေဖက ရန္ကုန္မွာ ေျမက်ခဲ့ျပီေလ။ ဆိုေတာ့

က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ .. Aေဖလို႔ သတိရလိုက္ရင္.. ႏို၀င္ဘာလ က်မတို႔ မိသားစုသြားတုန္းက
Aျပန္မွာ ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္းက်န္ခ့တ
ဲ ့ဲ မာမာခ်ာခ်ာပံုရိပ္န႔ဲ Aေဖ့ကိုပ ဲ
ျမင္ေယာင္တာပါ။ AဲဒီAခါ က်မစိတ္ထဲမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ Aေဖမရွိ။
AေAးတိုက္ထဲက ဆြဲထုတ္လာတဲ့ Aေဖနဲ႔တူတ့ဲ ရုပ္Aေလာင္းတခုမရွိ။ က်မAေဖဟာ
က်မAေတြးထဲမွာေတာ့ Aျမဲတမ္း သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ေနတဲ.့ . Aေဖ.. ပါပဲ။ ဒီေန႔ထက္ထိ
ဘယ္ေလာက္ Aလုပ္ရႈပ္ရႈပ္.. တခုခုန႔ဲ ဆက္ႏြယ္ျပီး Aေဖ့ကို သတိမရလိုက္တ့ဲ ေန႔ဆိုတာ က်မမွာ
တေန႔မွ မရွိေသးပါ။

တကယ္ေတာ့ Aဲလို Aေဖမရွိေတာ့ကလည္း က်မဘ၀ရဲ႕ ေAးရိပ္တခုျဖစ္ေနတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္

၀န္းက်င္ကေန ခြာလာရတဲ့Aေၾကာင္းတေၾကာင္း ျဖစ္လာတာပါ။ က်မကိုက ေAးျငိမ္း ျခင္းကို ၾကာၾကာ
မခံစားရဖို႔ ျပ႒ာန္း ခံထားရသူ ထင္ပါရဲ႕။

+++++

၂၀၀၁ နဲ႔ ၂၀၀၂ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးAရကေတာ့ န၀တက Aဲဒီကာလေတြထဲမွာ Aန္တီစုကို ေနAိမ္

Aက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ျပန္လႊတ္ေပးတာေတြ…၊ Aန္တီစု မႏၱေလးဘက္Aသြားမွာ ရထားစီးေတာ့ Aန္တီ့
မွတ္ပံုတင္န႔ဲ လက္မွတ္ေပၚက နာမည္မတူလို႔ Aန္တီကို ရထားေပၚက ဆြဲခ်တယ္ဆိုတာေတြ.. Aန္တီ့
စကားေျပာပြဲေတြ.. ခရီးသြားတာေတြကို ပိတ္တာ တားတာေတြ လုပ္လာတယ္ဆိုတာေတြလည္း
ၾကားေနရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တခါ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ.. Aန္တီစုကို စစ္Aစိုးရက သူတို႔
ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းေတြ ျပမယ္ဆိုျပီး Aန္တီစု ေမာ္လျမိဳင္ Aတၱရံတံတားကိုေတာင္
လာၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒီတပြဲမွာေတာ့ က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ရပါဘူး။ သတင္းပဲ
ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်မတို႔ တကၠသိုလ္ရွိတ့ဲ ေတာင္၀ိုင္းနဲ႔ တံတားက ေတာင္ဖ်ားနဲ႔ ေျမာက္ဖ်ားကိုး။
ဒီလိုန႔ဲ က်မက ေမာ္လျမိဳင္မွာ တကယ့္ေတာသူမၾကီးလို ဘာမွ သိပ္မသိ..။ သတင္းေတြဆိုလည္း သဲ့သ့ဲ
ၾကားရံုသာ။ ဘယ္ေလာက္ ညံ့ေနလိုက္သလဲဆို ဘ၀မွာ စာသင္ဖို႔ရယ္.. မိသားစုကို ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ရယ္..
စိတ္ပါရင္ ပါသလို ၀တၳဳတိုေလးဘာေလး ေရးဖို႔ရယ္ပဲ သိေတာ့တာ။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း Aဲလို
AပူAပင္ ကင္းကင္း ေနရတာက Aရသာရွိပါတယ္။
က်မ စU္းစားမိတယ္..။ မတရားသျဖင့္ႏိုင္လွတ့ဲ ဒီစစ္Aစိုးရသာ မရွိရင္ က်မတို႔Aားလံုး
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာပဲ ေAးေAးခ်မ္းခ်မ္း ေရာင့္ရဲျပီး ေနေနၾကမွာဆိုတာကို။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး။
က်မကေတာ့ Aဲလို စာေလးသင္.. ၀တၳဳေလးေရး။ ရာေက်ာ္က လယ္လုပ္ ဆီၾကိတ္..။
ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ရက္ေတြဆို ရြာမွာ သြားေန… ဘယ္ေလာက္ ေAးခ်မ္းလိုက္မလဲ။က်မက
ရာေက်ာ့္ကို ေျပာထားတာ က်မ ပင္စင္ယူျပီးရင္ ရြာမွာပဲ ေနျပီး စာေရးမယ္.. စာဖတ္မယ္လို႔။
တကယ္ေတာ့ ရြာက သူ႔ရြာေပမဲ့ က်မက Aဲဒီရြာကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သူ႔ကို Aျမဲ စတယ္.. ငါက ရြာမွာ
ေနခ်င္လို႔ .. Aဲဒီလယ္ေတြန႔ဲ ေနခ်င္လို႔ မင္းကို ယူတာလို႔။ က်မေျပာဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္…။
သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက က်မတို႔ ရြာေလးAေၾကာင္း ကို..။ ခုထိ က်မလြမ္းျပီဆို က်မဇာတိရန္ကုန္ကို
မလြမ္းျဖစ္ဘဲ Aဲဒီ ထံုးAိုင္ရြာေလးကိုပဲ လြမ္းတာ..။ AဲဒီရြာေလးAေၾကာင္း သိခ်င္သပ ဆိုရင္ေတာ့
ဒီကို သာ သြားဖတ္ပါေတာ့။

++++++

ဒီလိုန႔ဲ ၂၀၀၂ ထဲမွာေတာ့ ရာေက်ာ့္Aတြက္ ရြာမွာ ဘယ္လိုမွ လယ္Aလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

Aဓိကကေတာ့ Aရင္းAႏွီးမ်ားလာတာကို မခံႏိုင္တာပါ။ စိုက္စရိတ္.. Aလုပ္သမားစရိတ္..
ေနာက္ဆက္တြဲ စက္ဆီစရိတ္…။ ခက္တာက Aေဖမရွိေတာ့ကတည္းက Aေမကလည္း Tour
Company ေတြကိုပဲ ကားေတြAပ္ျပီး ငွားစားတာမ်ိဳးပဲ လုပ္ေတာ့တာမို႔ ကိုယ္ လိုက္ေမာင္းစရာ..
လိုက္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့။ ဒီေတာ့ ရာေက်ာ္လည္း Aရင္လို Aလုပ္လိုက္လုပ္စရာ မရွိေတာ့။
က်မကေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေပ်ာ္ေနျပီ..။ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ေတာ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ
တခုေကာင္းတာက စစ္တပ္ရဲ႕ Aေငြ႔Aသက္န႔ဲ လံုးလံုး မပတ္သက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ စိတ္ထဲ
Aကုသိုလ္နည္းနည္းနဲ႔ သိပ္ေAးခ်မ္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္ကေတာ့ တခုခု ျပတ္ျပတ္သားသား
လုပ္ခ်င္ျပီတ့။ဲ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြန္ဆြဲေနတုန္းမွာပဲ က်မကိုယ္တိုင္ ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္လာစရာ
Aေၾကာင္းက ေပၚလာပါတယ္။ နဂိုတည္းက သားသမီး ၃ေယာက္ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့
က်မတို႔ဆီကို သားAငယ္ဆံုးေလးက စာရင္း လာတို႔လိုက္တာပါပဲ။

ရာေက်ာ္က ကေလးေတြေရွ႕ေရးကို စU္းစားပါတယ္။ သူ႔Aလုပ္Aကိုင္ကိုလည္း စU္းစားပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး ေတာ့ မြန္ျပည္နယ္န႔ဲ ကရင္ျပည္နယ္က လူငယ္ေတြ.. ျပီးေတာ့ သူ႔ညီAကို ေတြလိုပဲ
ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္.. ထြက္တာေတာင္မွ မေလးရွားကိုပဲတ့။ဲ သူ႔ညီAကိုေတြ ရွိလို႔မို႔။ က်မလည္း
စU္းစားၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေမေမ့Aနားေနရမယ္။ ျပီးေတာ့ Aတန္း ၾကီးလာျပီျဖစ္တ့ဲ
သားၾကီးပညာေရးကို ၀ိုင္းၾကည့္မယ့္သူ မ်ားမယ္…။ ျပီးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္က က်မဇာတိေလ။
သူ႔ဇာတိမွာ ေနမရရင္ က်မဇာတိမွာ ေနရေပမေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ
က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက Eည့္သည္ပဲေလ။ က်မတို႔ ရန္ကုန္ ျပန္လာမယ္လို႔ ေသခ်ာျပီဆိုေတာ့
Aေမက ေပ်ာ္ရွာပါတယ္။ Aေမက ရာေက်ာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာေလ။ က်မက
ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္တင္တာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္..။ ရာေက်ာ္က passport ေလွ်ာက္တ့ဲ ကိစၥေတြ လိုက္ လုပ္။
ေနာက္ ရြာက လယ္တခ်ိဳ႕ ေရာင္းလိုက္ပါတယ္။ Aဲဒီတုန္းက မေလးရွား သြားAလုပ္လုပ္ဖို႔
ေပါက္ေစ်းက ၆သိန္း။ စကၤာပူက ၁၀သိန္း..။ ဂ်ပန္ ၂၅သိန္း…။
ဒီလိုန႔ဲ က်မသားAငယ္ဆံုးေလးကို မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ
ေခတ္AေျခAေနကို မွတ္တမ္းတင္ ရရင္ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ၃ႏွစ္ခြဲ… သမီးကို ေမြးတုန္းက ပိုက္ဆံ ၇၀၀၀ပဲ
ကုန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ေမာ္လျမိဳင္မွာ သားငယ္ေလးေမြးေတာ့ Aဲဒီ ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႔ပဲ.. ေဆးရံုကေတာ့ ရတနာမြန္
ဆိုတ့ဲ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းမွာ.. ဗိုက္ခေ
ဲြ မြးရတာ… ပိုက္ဆံက တသိန္းခြက
ဲ ုန္ပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္ မွာပဲ
က်မသူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္ ေရႊဂံုတိုင္က SSC မွာ သားUီးေလးကို ခြဲေမြးတာ ၁၂သိန္းကုန္ပါသတဲ့..
AဲဒီAခ်ိန္ ေရႊေစ်းကမွ ၅ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ရွိတာပါ)။

ထံုးစံAတိုင္းဆိုရင္ ေတာ့ Transfer Order ေတြက ေမလမွာ ထြက္တတ္ပါတယ္။ က်မက

ႏွစ္ျပည့္ျပီးသားမို႔ ေျပာင္းရမွာ ေသခ်ာေပါက္ေလ။ သားကေလး ေမြးျပီး သၾကၤန္Aေက်ာ္
Eျပီလေနာက္ဆံုးပတ္ စေနေန႔မွာေတာ့ Aေမက ရန္ကုန္ကေန က်မညီမAငယ္ဆံုးေလးနဲ႔
သူ႔Aမ်ိဳးသားကို Aိမ္ကကားနဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္ကို ေန႔ခ်င္း Aေရာက္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔
ႏွစ္ေယာက္ တလွည့္စီေမာင္းလာၾကတာ.. ေမာ္လျမိဳင္ကို စေနေန႔ ေန႔လယ္ၾကီး ေရာက္လာပါေရာ..။
မေလးကုမၸဏီတခုက ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းဆက္သြယ္လို႔တ့။ဲ ခ်က္ခ်င္း ပဲ ထြက္ရေတာ့မလို…။ တကယ့္ကို
ျဗဳန္းစားၾကီး…။

ပထမေတာ့ က်မတို႔ မလိုက္ေသးဘူးလို႔ပ.ဲ . ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္က passport in hand ဆိုေတာ့

ခ်က္ခ်င္းမ်ား ထြက္ရမလား မသိဘူးဆိုတ့ဲ စိတ္န႔။ဲ သူကလည္း မထားခဲ့ခ်င္.. က်မကလည္း
မေနခဲ့ခ ်င္..။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ Aိမ္ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုးသိမ္း.. ရာေက်ာ္က တခ်ိဳ႕ကို
ႏိုင္သေလာက္ယူျပီး ရန္ကုန္ကို ဆင္းဖို႔ ျပင္ရပါတယ္။ ေနာက္ တကယ္ေျပာင္းတဲ့Aခါက်ေတာ့
သိပ္မသယ္ရေတာ့ဘူးေပါ့..။ ကံေကာင္းတာက သားၾကီး ကို ေႏြေက်ာင္းပိတ္မို႔ သူ႔Aေဖ ဘက္က
AဖိုးAဖြားဆီ ပို႔ေပးထားတာေၾကာင့္ သားၾကီးက ရန္ကုန္ေရာက္ႏွင့္ ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုန႔ဲ ရန္ကုန္ေျမကို
က်မ ျပန္နင္းရျပန္ေပါ့..။ ရန္ကုန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ က်မနဲ႔ Aင္မတန္ စိမ္းတဲ့ ေမြးရပ္ေျမပါပဲ..။

ထံုးစံAတိုင္း ရန္ကုန္ကေတာ့ သူ႕ေျမကို နင္းျပီေဟ့ဆိုကတည္းက ပူပင္ေသာကနဲ႔ က်မကို

ၾကိဳတယ္..။ ဘယ္မွာ ေနမလဲ… ဆိုတာက စလို႔… ရာေက်ာ္မရွိဘဲ Aဆင္ေျပေျပ ဘယ္လို
ရပ္တည္မလဲ… ဆိုတာAဆံုး။ Aားလံုးဟာ ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္မႈေတြန႔သ
ဲ ာ မြမ္းမံတာ ပါပဲ။ က်မဘ၀မွာ
ဘယ္ေတာ့မွ ျငိမ္းရာကို Aလြယ္တကူမရ..။ ခက္ခဲမႈန႔ဲ ရင္းမွပဲ နည္းနည္းေလာက္ ရႏိုင္ေလရဲ႕။
ဒီလိုန႔ပ
ဲ ဲ ရန္ကုန္ရင္ခြင္ထဲ ေနမေပ်ာ္ျမဲ က်မက ဒီ ျမိဳ႕သူ ဆိုတ့ဲ ၀တၳဳေလး ေရးျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ။
Aဲဒီ၀တၳဳေလးက်ေတာ့လည္း စာေပစိစစ္ေရးက လြတ္လာသား။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ရန္ကုန္က ငယ္ေပါင္းေပမဲ့ က်မ သူ႔ကို စြဲစြဲလန္းလန္း မခ်စ္ခင္ခ့ဲပါ…။ Aဲလို

မခ်စ္တ့ဲ ရန္ကုန္ကို ရာေက်ာ္မပါဘဲ ရင္ဆိုင္ရလို႔မ်ား ပိုခါးသက္ခ့သ
ဲ လားမသိ။ က်မရဲ႕ Aမိေျမက
လက္ေတြ႔ဘ၀ၾကီးကို လံုးလံုးေက်ာခိုင္းပစ္ဖို႔ထိေတာင္ စိတ္ကူးေပါက္ခ့တ
ဲ ာ…။ Aဲဒီေလာက္ထိ
ျဖစ္သြားရေစတဲ့ Aေၾကာင္းရင္းေတြကို ဆက္ေရးသြားမွာပါ။ (Aင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့
ျမသီလာAလြမ္းေျပက ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူ ျဖစ္ေနျပီလားမသိ)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

(ေနရာသစ္တခုမွာ ဘ၀ကို တစ္ကေန ျပန္ျပန္စခဲ့ဖူးတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေတာ့။ ခုလည္း

Aသစ္ကေန ျပန္စေနရတာေလ။ ပင္ပန္းလိုက္တာ..။ ေရသစ္ေျမသစ္ ၀န္းက်င္သစ္
Aေတြ႔Aၾကံဳသစ္ေတြထဲမွာ တကယ္ပဲ စိတ္ေမာလူေမာ..။ Aခ်ိန္ဆင္းရဲတယ္ဆိုတ့စ
ဲ ကားက
Aပိုတင္စားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ရထားစီးေနခ်ိန္ပါမခ်န္ စာဖတ္တ့ဲ Aလုပ္လုပ္ေနတာပါ။
ဒါမွပဲ တပတ္တရက္ေလာက္ Aခ်ိန္ေပးျပီး Blog မွန္မွန္ ေရးႏိုင္ေAာင္။ ေစာင့္ဖတ္သူေတြကို
Aားနာတာေရာ.. ကိုယ့္ရဲ႕ေရးခ်င္စိတ္က ခၽြန္းAုပ္မရတာေၾကာင့္ေရာ.. တပတ္တပုဒ္ပံုမွန္တင္ဖို႔
ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ..။ Aဲဒီၾကားထဲက ခုလို ေနာက္က် က် သြားရတာေတြ )။ΛAတြက္ေတာ့

+++++

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မွာ စျပီးAကာင္Aထည္ေဖာ္မယ္ဆိုတ့ဲ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းရဲ႕ Aဓိက Uီးတည္ခ်က္က

ပညာေရးစနစ္ဟာ Information Technology ကို Aေျခခံျပီး ေက်ာင္းသားေတြ
ပညာရည္ျမင့္မားဖို႔ပါတဲ့။ AဲဒီAတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာ Aေဟာင္းေတြေရာက္လာပါတယ္။
Model နိမ့္တာကို မေျပာေတာ့ပ ါဘူး.. Aျမင္ကိုက ေတာ္ေတာ္ မလွေတာ့တ့ဲ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္
ကြန္ပ်ဴတာေတြAတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ Aခန္းေကာင္းေကာင္းတခု Aဆင္သင့္ ျပင္ထားရပါတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာAတြက္ လိုAပ္ခ်က္Aျဖစ္ ေလေAးေပးစက္ေတြ တပ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့
AဲဒီAခန္းေတြကို Multimedia Classroom လို႔ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ရပါတယ္။ ျပီးရင္ ပညာေရးေကာင္စီ
Uကၠ႒AပါA၀င္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ Uကၠ႒ျဖစ္ထေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညြန္႔ကို
ရက္ခ်ိန္းေတာင္းျပီး ဖြင့္ပြဲ ဖိတ္ရပါတယ္။ Aဲဒီေနာက္ ဗိုခင္ညန
ြ ္႔ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့န႔ဲ
လာဖြင့္မယ့္ေန႔Aတြက္ ျပင္ဆင္ေစာင့္ၾကိဳျပီးသကာလ ဖြင့္ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး Aဆင့္က
Aဲဒီသတင္း ဓာတ္ပံုန႔တ
ဲ ကြ… သတင္းစာထဲမွာ ျပစရာပါသြားဖို႔ပ ါပဲ။ Aဲဒီ Aဲဒီရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့
Multimedia Classroom ဆိုတာဟာ Aခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တံခါးပိတ္ေသာ့ခတ္ထားတဲ့၊
Aခြင့္ထူးခံ ဆရာမတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕သာ ၀င္ေရာက္ကိုင္တြယ္ သံုးစြခ
ဲ င
ြ ့္ရွိတ့ဲ
Aခန္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ေ နတာပါပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားတာကေတာ့ မီးမွန္မွန္
မလာတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ေလ။

(Aဲဒီစီမံကိန္းမွာ ကြန္ပ ်ဴတာAေရာင္းဆိုင္ေတြ၊ ေလေAးေပးစက္ဆိုင္ေတြ၊ UPS ေရာင္းတဲ့

ဆိုင္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ Aလုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ Aဓိကကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို ျမန္မာျပည္ထဲ
Aေရာက္သြင္းခြင့္ရတဲ့ ရဲႏိုင္၀င္း(ဗိုခင္ညန
ြ ္႔သား) ေက်းဇူးေပါ့ေလ… တခါတေလေတာ့ ဒါကပဲ
ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းထဲက Hidden Agenda တခုလားလို႔ က်မ ေတြးမိတတ္ပ ါတယ္)

ေက်ာင္းသားေတြရ႕ဲ Time-table ထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာခ်ိန္လို႔ တပတ္တခ်ိန္ပါေပမဲ့ တလမွ တၾကိမ္ေတာင္

မ၀င္ရတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေက်ာင္းက Multimedia Class ကေန ကြန္ပ်ဴတာ
သံုးတတ္သြားတဲ့သူ တေယာက္မွ(တေယာက္မွ) မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ ရွိတယ္လို႔ ထုတ္ျပရင္လည္း
Aဲဒီေက်ာင္းသားဟာ Aခြင့္ထူးခံတေယာက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ Aဲဒီ ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ပဲ
Aေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြAတြက္လည္း စေန တနဂၤေႏြေတြမွာ နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းေတြ
ျမိဳ႕နယ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးရံုးေတြမွာ ျမန္မာ့ရုပ္သံကေန ဘာသာရပ္Aလိုက္ သင္ၾကားခ်က္ ပို႔ခ ်ခ်က္ေတြ
လႊင့္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပမဲ့ Aင္မတန္ပ ်င္းစရာေကာင္းလွျပီး ဘယ္လို Aာမခံခ်က္မ်ိဳးမွ မရွိတ့ဲ
AဲဒီAစီAစU္ကို ၂ပတ္ထက္ပိုျပီး ဘယ္သူမွမလာၾကပါဘူး။ က်မAပါA၀င္
ဆရာဆရာမေတြခမ်ာမွာေတာ့ ျမိဳ႔နယ္ေတြထိ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ကိုယ္စရိတ္ကိုယ္ခံျပီး
သြားၾကရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စရိတ္ျပန္ေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမဲ့လည္း ေပၚမလာပါပဲ။ က်မဆို
ကေလးငယ္ငယ္ေလးကို ထားခဲ့ျပီး ေမာ္လျမိဳင္ကေန သံျဖဴဇရပ္ထိ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက
၄ပတ္လည္းေျမာက္ေရာ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ မလာလုိ႔ဆိ္ုျပီး AစီAစU္ရပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက ေျပာတာေတာ့ Aဲဒီ ရုပ္သံန႔ဲ ပို႔ခ်တဲ့AစီAစU္က ေAာင္ျမင္တယ္ဆိုပဲ.. :D
မြန္ျပည္နယ္မပါဘူးျဖစ္မယ္။

Aဲဒီတုန္းက သူတို႔ေAာင္ျမင္ပါတယ္ဆိုတ့ဲ AစီAစU္ထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ပင္ပန္းၾကရသလို

ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာလည္း နစ္မြန္းၾကရပါတယ္။ Aထူးသျဖင့္ Aဲဒီတုန္းက
Aေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ သင္ရိုးက မ်ားေတာ့ ရုပ္သံက လႊင့္တ့ဲ
Aပုဒ္ေတြကမ်ား Aေရးၾကီးသလားလို႔ ထင္ၾကျပီး AဲဒီAပုဒ္ေတြ ဖိက်က္ၾက..။ ေနာက္ေတာ့
AဲဒီAပုဒ္ေတြက Aနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်ကာမွ ျဖဳတ္တ့A
ဲ ထဲ ပါေနတာမ်ိဳး.. (ဆန္းတယ္ေနာ္..
က်မတို႔ ႏိုင္ငံေလာက္ ပညာေရးကို လုပ္ခ်င္သလို ပစၥလကၡတ္လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကလိမ္ကညစ္လုပ္တာမ်ိဳး
ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိဘူးထင္ပါတယ္.. က်မ ေလ့လာရသေလာက္ေတာ့ မေတြ႔ဖူး ေသးပါဘူး)။

ျပီးေတာ့ တႏွစ္လံုးကို သင္ရိုးAျဖစ္ Aပုဒ္ ၂၀ေလာက္ ထည့္ထားျပီး စာေမးပြဲေျဖဖို႔

၂ပတ္သာလိုေတာ့တ့ဲ Aနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်မွ ၁၀ပုဒ္ေလာက္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ Aမ်ားစုက
က်က္ထားတဲ့ စာေတြ ျပဳတ္တ့A
ဲ ထဲ ပါသြားတာ AဲဒီAျဖစ္Aပ်က္က ဘယ္ေလာက္
စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းလဲ..။ ဒီေတာ့ Aဲဒီ ႏွစ္ပတ္Aလို က်မွ တဘာသာကို Aနည္းဆံုး Aသစ္ ၅ပုဒ္
ထပ္က်က္ၾကရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ Major တခုမွာ Aနည္းဆံုး ၅ဘာသာရွိတာမို႔ ၂ပတ္မွာ ၂၅ ပုဒ္
ထပ္က်က္ရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာေမဂ်ာက လြဲရင္ က်န္တ့ဲ ဘာသာေတြက Aဂၤလိပ္လို
က်က္ရတာ။ ျမန္မာစာဆိုရင္လည္း ေက်ာက္စာေတြ.. ကဗ်ာစာသား.. စကားေျပစာသား Quotation
ေတြ က်က္ရတာ။ ဘယ္လိုမွ မက်က္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ Aေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြ
Aင္မတန္ပင္ပန္းၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြAေနနဲ႔လည္း တႏွစ္လံုး Aလုပ္လုပ္ျပီး ဒီAနီးကပ္ကာလမွပဲ Aလုပ္ေတြကေန

ခြင့္ေတြယူျပီး က်ဴရွင္ေတြယူရ .. စာAုပ္ေတြ ၀ယ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို နယ္ေဒသေတြကေန
တကၠသိုလ္ရွိရာျမိဳ႕ကို လာေနၾကရတာမို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၾကတာေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္
စာေမးပြေ
ဲ Aာင္ဖို႔ကလည္း Aေရးၾကီး ပါတယ္။ AဲဒီAခါ ေတာ္ရံု Aပင္ပန္းလည္း မခံႏိုင္တ့ဲ
ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခိုးခ်ရတဲ့ လမ္းကိုပဲ ေရြးပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာကေတာ့
တျခား Aာရံုမ်ားစရာ ပတ္၀န္းက်င္နည္းပါးတာေၾကာင့္ေရာ.. ဆရာ ဆရာမေတြက
Aနီးကပ္သင္တန္းေတြမွာ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြကို က်က္မွတ္ရလြယ္ေAာင္ သင္ေပးႏိုင္ၾကတာ ေၾကာင့္ေရာ..
က်ဴရွင္ေတြက ပိုက္ဆံယူသင္တယ္ဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ေAာင္ တကယ္
သင္ေပးတာေၾကာင့္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းစာAတြက္ သိပ္Aခက္Aခဲ
မၾကံဳၾကရပါဘူး။ ေAာင္မွတ္ဖိုးေလာက္ကိုေတာ့ ျပင္ဆင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ Aဲဒီတုန္းက
ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ခိုးခ်တဲ့ ဓေလ့ မထြန္းကားခဲ့တာပါ။

Aဲဒီတုန္းကဆိုရင္ Aနီးကပ္က်မွ သင္ရိုးေတြကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္တ့ဲ ကိစၥန႔ဲ ပတ္သက္ျပီး Aေ၀းသင္ဌာနက

ဆရာဆရာမၾကီးေတြကို က်မတို႔ ႏွစ္တိုင္း စိတ္ခုၾက.. စိတ္ဆိုးၾကရပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း သူတို႔
ဘာလို႔ Aဲလို လုပ္တာလဲဆိုတာကို နားမလည္ပါဘူး။ က်မကေတာ့ ႏွစ္စကတည္းက
၁၅ပုဒ္ျပ႒ာန္းရင္လည္း ၁၅ပုဒ္ေပါ့။ စာေမးပြဲမွာလည္း Aဲဒီ ၁၅ပုဒ္ထဲကပဲ ေမးေပါ့။ Aဲဒါကို မေျဖႏိုင္ရင္
ေက်ာင္းသားAျပစ္ေပါ့။ ခုေတာ့ သူတို႔ လုပ္ပံုကိုက ေက်ာင္းသားေတြAေပၚ
တမင္ညစ္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ခိုးခ်ေAာင္ တြန္းပို႔ေန သလိုပဲလို႔ ခံစားရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ က်မ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ Aေ၀းသင္ဌာနက ဆရာမၾကီးတေယာက္ကို ေမးမိပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ Aဲလို Aနီးကပ္က်မွ ပုဒ္ေရေတြျဖဳတ္ပစ္တာမ်ိဳး Aသစ္တိုး တာမ်ိဳး လုပ္တာလဲ.. လို႔။ Aဲဒီ
ဆရာမၾကီးက ေျပာပါတယ္။ ျဖဳတ္ပစ္လည္း Aကုန္က်က္ထားျပီးသားဆိုရင္ ေျဖႏိုင္ရမွာ ေပါ့.. တဲ့။
သူေျပာတာ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြAေနနဲ႔ ထည့္တြက္ေပးရမွာက
ေက်ာင္းသားေတြ ဆီမွာ ရွိေနႏိုင္တ့ဲ Exam Fright ကိုပါ။ ဒီေတာ့ စာေမးပြဲ သိပ္နီးလာခ်ိန္က်မွ
ဘာသာတိုင္းမွာ ကိုယ္က်က္ထားတဲ့စာ ျပဳတ္သြားျပီး ကိုယ္မသိတ့.ဲ . ကိုယ္က်က္မထားတဲ့ စာေတြ
ထပ္တိုးလာတာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္ေစမလဲ..။ ဒါဟာ
ဆရာဆရာမေတြမွာ Aလိုလို ရွိေနသင့္တ့ဲ Hidden ethic ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕
ပညာေရးAတြက္ ေကာင္းတဲ့ Aက်ိဳးဆက္ရေစတဲ့ မူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ ျပႆနာက ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိေနတုန္းမွာေတာ့ က်မAတြက္ သိပ္ သိသိသာသာၾကီး

မထိခိုက္ေစခဲ့ပ ါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက Aတန္Aသင့္
စာလိုက္ႏိုင္တာ ေၾကာင့္ပါပဲ။

+++++

၂၀၀၀ရဲ႕ ေဆာင္းUီး ႏို၀င္ဘာ..။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ျမသီလာမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြန႔ဲ.. ကေလးႏွစ္ေယာက္န႔ဲ

က်မ နပမ္းလံုး ေနရတုန္းမွာပဲ.. Aေမ့ဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ Aေဖေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ AဲဒီAခ်ိန္
Aသက္ ၅၆ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ Aေဖက လူငယ္ေလးလို သြက္လက္ေနတတ္တာ။ က်မနဲ႔ Aေဖ့ကို
ေမာင္ႏွမ က်ေနတာပဲလို႔ လူတိုင္းက ေျပာေနတဲ့Aခ်ိန္။ ျပီးေတာ့ Aရက္မေသာက္ ဘီယာမေသာက္..
ေဆးလိပ္ မေသာက္.. ၀ိုင္နီကိုေတာင္ ေဆးျဖစ္၀ ါးျဖစ္သာ ေသာက္တတ္တ့ဲ Aေဖက
Aသည္းကင္ဆာ.. ျဖစ္ရသတဲ့။ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ႏွစ္Aစိတ္ေလာက္က ၀မ္းကိုက္ပိုး Aသည္းကို
ေရာက္တယ္ဆိုလား.. ျဖစ္ဖူးရာကေန.. ။ ေနာက္ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ Aႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္က်ေတာ့
Aသည္းေရာင္ Aသား၀ါနဲ႔ ေဆးရံုတက္ရရာက Aေဖ Aသည္းနဲ႔ပတ္သက္တ့ဲ ေဆးေတြ
Aမ်ားၾကီးေသာက္ခ့ရ
ဲ ဖူးတာ မွတ္မိတယ္။

ညီမAလတ္က ေျပာတယ္.. AေဖAေျခAေန သိပ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္

တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိသားတစုလံုး ရန္ကုန္ဆင္းရပါတယ္။
Aေဖ့ကို Aဲလို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ တခါမွ မေတြ႔ဖူးတာမို႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္သြားပါတယ္။ Aေဖက သတၱိေတာ့ တကယ္ ေကာင္းတာ.. ကင္ဆာစာAုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး
သူ႔ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာUီးမ်ိဳးသြယ္န႔ဲ ညွိပါတယ္။ ဓာတ္မကင္ဘူး.. AနာAက်င္
Aကိုက္Aခဲေ၀ဒနာ သက္သာေစမယ့္ ေဆးပဲ ေပးပါ.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔AေျခAေနသိေနတဲ့
Aေဖကေရာ က်ိတ္ျပီး ခံစားမေနဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ..။ က်မရင္ထဲမွာ မခ်ိဘူး။ Aေမ့စကားနဲ႔
ေျပာရရင္ က်မက Aေဖ့သမီးေလ..။ Aေဖကို Aထင္ၾကီး.. Aခ်စ္ၾကီး.. ျပီးေတာ့ Aေဖကို
ကိုးကြယ္သူ..။ Aေဖ့ကို က်မ တခါမွ ေက်းဇူးမဆပ္ဖူးေသးပါဘူး။ က်မ တကၠသိုလ္
ပထမႏွစ္တက္ေနတုန္း Aေဖ တေခါက္ Aသည္းAသန္ ျဖစ္တုန္းကလည္း က်မက
ေက်ာင္းစာတဘက္န႔ဲ ေနသာသလို ေနခဲ့တာ။ Aေဖ့ကိုေရာ Aေမ့ကိုပ ါ ခုခ ်ိန္ထိ က်မ ျပဳျပဳစုစု တခါမွ
မရွိဖူးေသး။ ျပဳစုဖို႔လည္း မၾကံဳၾကိဳက္တတ္။ Aေဖနဲ႔ Aေမကသာ က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ Aမ်ိဳးမ်ိဳး
ဒုကၡခံခ့ရ
ဲ ရွာတယ္။ Aဲလိုန႔ပ
ဲ ဲ က်မဘ၀မွာ ေက်းဇူးAေၾကြးေတြ မ်ားလွခ်ည့္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မဘ၀ထဲ
Aျမဲ မေAးမခ်မ္း မတည္မျငိမ္ ရွိေနရတာမ်ားလားလို႔လည္း မၾကာခဏ ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ ခုထိ
က်မမွာ ရွိတ့ဲ ေသရာပါမယ့္ ဒဏ္ရာက Aဲဒါပါ..။

ဒီတေခါက္မွာလည္း Aေဖ့နား ၁၀ရက္ေလာက္ေနျပီး က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ရျပန္ပါတယ္။ Aေဖ့ဆီ ခဏ

ခဏ ဆင္းလာမယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့ေသးတာ။ Aေဖကေတာင္ ‘Aမေလး ပင္ပန္းတယ္.. မလာနဲ႔..
ေႏြက်မွလာ.. ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး’လို႔ ခပ္မာမာျပန္ေျပာခဲ့ေသးတာ…။ က်မစိတ္ထဲ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ Aႏွစ္ ၂၀..
Aေဖ Aသည္းAသန္ျဖစ္စU္က ဆရာ၀န္က 5 years survival လို႔ ေျပာခဲ့ျပီး Aေဖက ခုခ်ိန္ထိ
ေနေနရေသးတာပဲလို႔ ေတြးေနပါတယ္။ က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ေရာက္ျပီး တပတ္တခါ Aိမ္ကို ဖုန္းဆက္..
ၾကားေနရတဲ့ Aေဖ့ Aသံက မာတုန္း..။ AစားAေသာက္လည္း မပ်က္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုန႔ဲ ေဖေဖာ္၀ါရီလ
ေရာက္လာပါတယ္။ Aေမက ဒီလကို စိတ္ပူရွာ ပါတယ္။ Aေဖ့ေမြးေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉ရက္ေလ..။
Aေမကေျပာတယ္.. သမီးေရ.. သက္တမ္းေစ့ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေမြးေန႔ေလး ဂရုစိုက္ရမယ္တ့ဲ..။ က်မမွာ
ရင္ကို ေမာေနတာပါပဲ..။ Aဲဒီတုန္းကဆို က်မAသက္ ၃၆ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ Aေဖလည္း ၅၆ႏွစ္ပဲ
ရွိပါေသးတယ္။ မိစံုဖစံု ေနလို႔ ရေသးတဲ့ Aရြယ္ေတြပါ..လို႔ ေတြးေနမိတယ္။
 (Aေမ.. Aေဖနဲ႔ က်မ ၁၉၉၅
တုန္းက)

Aေဖ့ေမြးေန႔ ေက်ာ္သြားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္.. စိတ္ထဲ Aေဖေတာ့ ဒီေတာင္ေက်ာ္ျပီလို႔

ယံုေတာ့တာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါတိုင္းဖုန္းဆက္ေနက်.. တနဂၤေႏြမွာ က်မ Aိမ္ကို
ဖုန္းမေခၚျဖစ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ရက္မနက္.. (က်မတို႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့
ျဖစ္ေနတာတခုက Aဲဒီေန႔က Aေဖ့ ဗမာလိုေမြးေန႔ပါ)။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ
စာသင္ေနတုန္း ဗိုခ်ဳပ္တင္Uီးတို႔ ဘားAံနားမွာ ဟယ္လီေကာ္ပတာ ပ်က္က်လို႔.. ဆိုတ့ဲ
သတင္း ၀င္လာပါတယ္။ မနက္ ၉နာရီေလာက္တ့။ဲ Aမွန္Aတိုင္းေျပာရရင္ က်မ
စိတ္၀င္စားရံူပါပဲ.. သိပ္စိတ္မေကာင္း မျဖစ္မိလိုက္ပါဘူး။ ဗိုခ်ဳပ္တင္Uီးက
က်မသိသေလာက္ တပ္ထဲမွာ Hard liner ေလ။ ျပီးေတာ့ ေဒၚေAာင္ဆန္းစုၾကည္န႔ဲ
ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ တင္းမာျပီး ရိုင္းရိုင္းပ်ပ် ေျပာတတ္သူ။ ဒီေတာ့
သူ႔သတင္းAၾကားမွာ က်မက ေျပာလိုက္ေသး.. Aဲဒါ ဘုရားရိုက္တာ.. လို႔။ Aဲဒီည
၈နာရီ… က်မAိမ္ခန္းေလးထဲမွာ Aေဆာင္ေန သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ
၆ေယာက္ေလာက္က ဗိုခ်ဳပ္တင္Uီးတို႔ သတင္းကို နားေထာင္ဖို႔ ေရာက္ေနၾကတာ…။
က်မသမီးငယ္ေလးက ေပါင္ေပၚမွာ Aိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးက သူ႔ကုတင္ေပၚ စာဖတ္ေန
တာေပါ့။ AဲဒီAခ်ိန္………..

ညၾကီးမင္းၾကီးကို လိပ္ျပာAနက္ေလးတေကာင္ က်မတို႔ Aိမ္ခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့

လူAုပ္စုထဲ ၀င္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ Aဲဒါက လိပ္ျပာရဲ႕ သဘာ၀မဟုတ္ဘူးမို႔လား။
လိပ္ျပာဆိုတာ လူေၾကာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့.. Aဲဒီလိပ္ျပာေလးက
က်မပခံုးမွာ နား… ျပီးေတာ့ ေရွ႕နားေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရာေက်ာ့္ပခံုးမွာ နား..။ ျပီးေတာ့
က်မေပါင္ေပၚAိပ္ေနတဲ့ သမီးေလးဆီ ပ်ံလာျပီး သမီးေလးပါးမွာ ေတာင္ပံေလး
တျငိမ့္ျငိမ့္န႔ဲ နားပါတယ္..။ မထူးဆန္းဘူးလား။ တျခားဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ မသြားပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ သားၾကီး ကုတင္ေဘးက နံရံမွာ သြားနားေနလိုက္တာ.. Aဲဒီည
၁၁နာရီေလာက္မွ က်မတို႔ Aိပ္ယာ၀င္တ့A
ဲ ထိ နားေနဆဲ..။ ျငိမ္လို႔။ မနက္မိုးလင္းေတာ့
လိပ္ျပာေလး မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္(ရွိရင္ က်မတို႔ သတိထားမိ မွာေလ..)။
ေနာက္ထပ္ တခါမွလည္း Aဲလို Aိမ္ထဲ ၀င္မလာေတာ့ပါဘူး။ Aဲဒါတခုကေတာ့
မွတ္မွတ္ရရ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္…

ဒီလိုန႔ဲ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀ရက္ေန႔မနက္ က်မေက်ာင္းကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ Aေဖ

၁၉ရက္ေန႔ည ၉နာရီမတ္တင္းမွာ ဆံုးတယ္ဆိုတ့ဲ ဖံုးသတင္းက ဌာနကို ေရာက္ေနပါျပီ။
မေန႔က ည ၉နာရီမတ္တင္းတဲ့။ လိပ္ျပာေလး က်မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ့ Aခ်ိန္နားပဲေပါ့။
လိပ္ျပာကို ၀ိUာU္ေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္လို႔လည္း AယူAဆရွိတာမို႔.. Aေဖ က်မတို႔ဆီ
လာခဲ့ေလသလား။ Aေဖ့AနီးAနားမွာ ရွိမေနတာကလည္း က်မတို႔ မိသားစုပဲေလ။
Aေဖ က်မတို႔ကို လာႏႈတ္ဆက္ခ့တ
ဲ ာလား……..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေသခ်ာတာကေတာ့
Aေဖ မရွိေတာ့တာဟာ က်မAတြက္ကေတာ့ ရပ္တည္ရာေျမၾကီး ကြA
ဲ က္သြားတာပါ..။
ျပီးေတာ့ က်မဘ၀ရဲ႕ တ၀က္တိတိၾကီး Aဓိပၸါယ္မ့သ
ဲ ြားတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ကံဆိုးတာတခုကေတာ့ Aေဖဆံုးခ်ိန္မွာ ဗိုခ်ဳပ္တင္Uီးတို႔ ကိစၥက ျဖစ္ျပီး

ေကာဠာဟဠေတြ ပ်ံ႕ေနတာမို႔ AေAးတိုက္ေတြAကုန္ ပိတ္ထားပါတယ္တ့။ဲ ဒါေၾကာင့္
Aေဖ့ကို ေဆးရံုၾကီးAေAးတိုက္မွာပဲ ထားရမယ္တ့။ဲ ေဆးရံုၾကီးAေAးတို္က္က
AေAးမလံုေလာက္တာေၾကာင့္ေရာ.. Aေဖ့ရဲ႕ ဆႏၵAရပါ Aေမက Aေဖ့ကို
ေန႔ခ်င္းေျမခ်ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္တ့။ဲ (Aေဖတို႔ မာလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ သူ႔နာေရးသတင္းကို
သူကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့တာပါ။ သူဆံုးေတာ့ Aေမက Aဲဒီစာရြက္ေလးကိုင္ျပီး ငိုရွာပါတယ္။
ျပီး Aေဖေရးခဲ့တ့A
ဲ တိုင္းေလးပဲ သတင္းစာထဲ ထည့္ခ့တ
ဲ ာပါ.. Aေဖက
ပကာသနဆန္တာကို လံုးလံုး မၾကိဳက္ေလေတာ့ သူ႔နာေရးမွာေတာင္
Uီးသိန္းေရႊ(ပုသိမ္)တဲ့.. ဒါပဲ။ သူ႔ေနာက္ဆက္တြဲ ပညာ ရာထူးေတြ ဘာမွမထည့္၊
သားသမီးေတြဆိုလည္း နာမည္ေတြပဲ ပါတာ။ မိတ္ေဆြေတြက က်မတို႔ နာမည္ေတြန႔ဲ
တြဲၾကည့္မွ Aေဖပဲဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ သိၾကရတာေလ.. ေတာ္ေသးတာက
Aေဖ့သားသမီး က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကလည္း က်မနာမည္ လိုပဲ
တူတ့န
ဲ ာမည္ရွိဖို႔ ခဲယU္းလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တာေပါ့)။ ခုဆို ၈ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခ့ပ
ဲ ါျပီ။
က်မတို႔မိသားစု ေမာ္လျမိဳင္ကထြက္တ့ဲ ညေနမွာပဲ Aေဖက ရန္ကုန္မွာ ေျမက်ခဲ့ျပီေလ။
ဆိုေတာ့ က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ .. Aေဖလို႔ သတိရလိုက္ရင္.. ႏို၀င္ဘာလ က်မတို႔
မိသားစုသြားတုန္းက Aျပန္မွာ ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ
ထိုင္ရင္းက်န္ခ့တ
ဲ ့ဲ မာမာခ်ာခ်ာပံုရိပ္န႔ဲ Aေဖ့ကိုပဲ ျမင္ေယာင္တာပါ။ AဲဒီAခါ
က်မစိတ္ထဲမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ Aေဖမရွိ။ AေAးတိုက္ထဲက
ဆြဲထုတ္လာတဲ့ Aေဖနဲ႔တူတ့ဲ ရုပ္Aေလာင္းတခုမရွိ။ က်မAေဖဟာ
က်မAေတြးထဲမွာေတာ့ Aျမဲတမ္း သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ေနတဲ့.. Aေဖ.. ပါပဲ။
ဒီေန႔ထက္ထိ ဘယ္ေလာက္ Aလုပ္ရႈပ္ရႈပ္.. တခုခုန႔ဲ ဆက္ႏြယ္ျပီး Aေဖ့ကို
သတိမရလိုက္တ့ဲ ေန႔ဆိုတာ က်မမွာ တေန႔မွ မရွိေသးပါ။

တကယ္ေတာ့ Aဲလို Aေဖမရွိေတာ့ကလည္း က်မဘ၀ရဲ႕ ေAးရိပ္တခုျဖစ္ေနတဲ့

ေမာ္လျမိဳင္ ၀န္းက်င္ကေန ခြာလာရတဲ့Aေၾကာင္းတေၾကာင္း ျဖစ္လာတာပါ။ က်မကိုက
ေAးျငိမ္းျခင္းကို ၾကာၾကာ မခံစားရဖို႔ ျပ႒ာန္း ခံထားရသူ ထင္ပါရဲ႕။

+++++

၂၀၀၁ နဲ႔ ၂၀၀၂ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးAရကေတာ့ န၀တက Aဲဒီကာလေတြထဲမွာ Aန္တီစုကို

ေနAိမ္ Aက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ျပန္လႊတ္ေပးတာေတြ…၊ Aန္တီစု မႏၱေလးဘက္Aသြားမွာ
ရထားစီးေတာ့ Aန္တီ့ မွတ္ပံုတင္န႔ဲ လက္မွတ္ေပၚက နာမည္မတူလို႔ Aန္တီကို
ရထားေပၚက ဆြဲခ်တယ္ဆိုတာေတြ.. Aန္တီ့ စကားေျပာပြဲေတြ.. ခရီးသြားတာေတြကို
ပိတ္တာ တားတာေတြ လုပ္လာတယ္ဆိုတာေတြလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တခါ
ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ.. Aန္တီစုကို စစ္Aစိုးရက သူတို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့
ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းေတြ ျပမယ္ဆိုျပီး Aန္တီစု ေမာ္လျမိဳင္ Aတၱရံတံတားကိုေတာင္
လာၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒီတပြဲမွာေတာ့ က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ရပါဘူး။ သတင္းပဲ
ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်မတို႔ တကၠသိုလ္ရွိတ့ဲ ေတာင္၀ိုင္းနဲ႔ တံတားက ေတာင္ဖ်ားနဲ႔
ေျမာက္ဖ်ားကိုး။ ဒီလိုန႔ဲ က်မက ေမာ္လျမိဳင္မွာ တကယ့္ေတာသူမၾကီးလို ဘာမွ
သိပ္မသိ..။ သတင္းေတြဆိုလည္း သဲ့သ့ဲ ၾကားရံုသာ။ ဘယ္ေလာက္ ညံ့ေနလိုက္သလဲဆို
ဘ၀မွာ စာသင္ဖို႔ရယ္.. မိသားစုကို ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ရယ္.. စိတ္ပါရင္ ပါသလို
၀တၳဳတိုေလးဘာေလး ေရးဖို႔ရယ္ပဲ သိေတာ့တာ။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း Aဲလို
AပူAပင္ ကင္းကင္း ေနရတာက Aရသာရွိပါတယ္။
က်မ စU္းစားမိတယ္..။ မတရားသျဖင့္ႏိုင္လွတ့ဲ ဒီစစ္Aစိုးရသာ မရွိရင္ က်မတို႔Aားလံုး
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာပဲ ေAးေAးခ်မ္းခ်မ္း ေရာင့္ရဲျပီး ေနေနၾကမွာဆိုတာကို။
သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး။ က်မကေတာ့ Aဲလို စာေလးသင္.. ၀တၳဳေလးေရး။
ရာေက်ာ္က လယ္လုပ္ ဆီၾကိတ္..။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ရက္ေတြဆို ရြာမွာ သြားေန…
ဘယ္ေလာက္ ေAးခ်မ္းလိုက္မလဲ။က်မက ရာေက်ာ့္ကို ေျပာထားတာ က်မ
ပင္စင္ယူျပီးရင္ ရြာမွာပဲ ေနျပီး စာေရးမယ္.. စာဖတ္မယ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ရြာက
သူ႔ရြာေပမဲ့ က်မက Aဲဒီရြာကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သူ႔ကို Aျမဲ စတယ္.. ငါက ရြာမွာ ေနခ်င္လို႔
.. Aဲဒီလယ္ေတြန႔ဲ ေနခ်င္လို႔ မင္းကို ယူတာလို႔။ က်မေျပာဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္…။
သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက က်မတို႔ ရြာေလးAေၾကာင္းကို..။ ခုထိ က်မလြမ္းျပီဆို
က်မဇာတိရန္ကုန္ကို မလြမ္းျဖစ္ဘဲ Aဲဒီ ထံုးAိုင္ရြာေလးကိုပဲ လြမ္းတာ..။

++++++

ဒီလိုန႔ဲ ၂၀၀၂ ထဲမွာေတာ့ ရာေက်ာ့္Aတြက္ ရြာမွာ ဘယ္လိုမွ လယ္Aလုပ္

မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ Aဓိကကေတာ့ Aရင္းAႏွီးမ်ားလာတာကို မခံႏိုင္တာပါ။ စိုက္စရိတ္..
Aလုပ္သမားစရိတ္.. ေနာက္ဆက္တြဲ စက္ဆီစရိတ္…။ ခက္တာက
Aေဖမရွိေတာ့ကတည္းက Aေမကလည္း Tour Company ေတြကိုပဲ ကားေတြAပ္ျပီး
ငွားစားတာမ်ိဳးပဲ လုပ္ေတာ့တာမို႔ ကိုယ္ လိုက္ေမာင္းစရာ.. လိုက္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့။
ဒီေတာ့ ရာေက်ာ္လည္း Aရင္လို Aလုပ္လိုက္လုပ္စရာ မရွိေတာ့။ က်မကေတာ့
ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေပ်ာ္ေနျပီ..။ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ေတာ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ
တခုေကာင္းတာက စစ္တပ္ရဲ႕ Aေငြ႔Aသက္န႔ဲ လံုးလံုး မပတ္သက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့
စိတ္ထဲ Aကုသိုလ္နည္းနည္းနဲ႔ သိပ္ေAးခ်မ္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္ကေတာ့ တခုခု
ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခ်င္ျပီတ့။ဲ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြန္ဆြဲေနတုန္းမွာပဲ
က်မကိုယ္တိုင္ ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္လာစရာ Aေၾကာင္းက ေပၚလာပါတယ္။ နဂိုတည္းက
သားသမီး ၃ေယာက္ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ က်မတို႔ဆီကို သားAငယ္ဆံုးေလးက
စာရင္း လာတို႔လိုက္တာပါပဲ။

ရာေက်ာ္က ကေလးေတြေရွ႕ေရးကို စU္းစားပါတယ္။ သူ႔Aလုပ္Aကိုင္ကိုလည္း

စU္းစားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ မြန္ျပည္နယ္န႔ဲ ကရင္ျပည္နယ္က လူငယ္ေတြ..
ျပီးေတာ့ သူ႔ညီAကို ေတြလိုပဲ ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္.. ထြက္တာေတာင္မွ
မေလးရွားကိုပဲတ့။ဲ သူ႔ညီAကိုေတြ ရွိလို႔မို႔။ က်မလည္း စU္းစားၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ
ေမေမ့Aနားေနရမယ္။ ျပီးေတာ့ Aတန္း ၾကီးလာျပီျဖစ္တ့ဲ သားၾကီးပညာေရးကို
၀ိုင္းၾကည့္မယ့္သူ မ်ားမယ္…။ ျပီးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္က က်မဇာတိေလ။
သူ႔ဇာတိမွာ ေနမရရင္ က်မဇာတိမွာ ေနရေပမေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ
က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက Eည့္သည္ပဲေလ။ က်မတို႔ ရန္ကုန္ ျပန္လာမယ္လို႔
ေသခ်ာျပီဆိုေတာ့ Aေမက ေပ်ာ္ရွာပါတယ္။ Aေမက ရာေက်ာ့္ကို ေတာ္ေတာ္
ခ်စ္တာေလ။ က်မက ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္တင္တာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္..။ ရာေက်ာ္က passport
ေလွ်ာက္တ့ဲ ကိစၥေတြ လိုက္ လုပ္။ ေနာက္ ရြာက လယ္တခ်ိဳ႕ ေရာင္းလိုက္ပါတယ္။
Aဲဒီတုန္းက မေလးရွား သြားAလုပ္လုပ္ဖို႔ ေပါက္ေစ်းက ၆သိန္း။ စကၤာပူက ၁၀သိန္း..။
ဂ်ပန္ ၂၅သိန္း…။

ဒီလိုန႔ဲ က်မသားAငယ္ဆံုးေလးကို မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ

ေခတ္AေျခAေနကို မွတ္တမ္းတင္ ရရင္ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ၃ႏွစ္ခြ…
ဲ သမီးကို ေမြးတုန္းက
ပိုက္ဆံ ၇၀၀၀ပဲ ကုန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ေမာ္လျမိဳင္မွာ သားငယ္ေလးေမြးေတာ့ Aဲဒီ ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႔ပ.ဲ .
ေဆးရံုကေတာ့ ရတနာမြန္ ဆိုတ့ဲ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းမွာ.. ဗိုက္ခြဲေမြးရတာ… ပိုက္ဆံက
တသိန္းခြဲကုန္ပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္ မွာပဲ က်မသူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္ ေရႊဂံုတိုင္က SSC မွာ
သားUီးေလးကို ခြဲေမြးတာ ၁၂သိန္းကုန္ပါသတဲ့.. AဲဒီAခ်ိန္ ေရႊေစ်းကမွ
၅ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ရွိတာပါ)။

ထံုးစံAတိုင္းဆိုရင္ ေတာ့ Transfer Order ေတြက ေမလမွာ ထြက္တတ္ပါတယ္။

က်မက ႏွစ္ျပည့္ျပီးသားမို႔ ေျပာင္းရမွာ ေသခ်ာေပါက္ေလ။ သားကေလး ေမြးျပီး
သၾကၤန္Aေက်ာ္ Eျပီလေနာက္ဆံုးပတ္ စေနေန႔မွာေတာ့ Aေမက ရန္ကုန္ကေန
က်မညီမAငယ္ဆံုးေလးနဲ႔ သူ႔Aမ်ိဳးသားကို Aိမ္ကကားနဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္ကို ေန႔ခ်င္း
Aေရာက္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တလွည့္စီေမာင္းလာၾကတာ..
ေမာ္လျမိဳင္ကို စေနေန႔ ေန႔လယ္ၾကီး ေရာက္လာပါေရာ..။ မေလးကုမၸဏီတခုက
ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းဆက္သြယ္လို႔တ့။ဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ ထြက္ရေတာ့မလို…။ တကယ့္ကို
ျဗဳန္းစားၾကီး…။

ပထမေတာ့ က်မတို႔ မလိုက္ေသးဘူးလို႔ပ.ဲ . ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္က passport in hand

ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမ်ား ထြက္ရမလား မသိဘူးဆိုတ့ဲ စိတ္န႔။ဲ သူကလည္း မထားခဲ့ခ်င္..
က်မကလည္း မေနခဲ့ခ်င္..။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ Aိမ္ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုးသိမ္း..
ရာေက်ာ္က တခ်ိဳ႕ကို ႏိုင္သေလာက္ယူျပီး ရန္ကုန္ကို ဆင္းဖို႔ ျပင္ရပါတယ္။ ေနာက္
တကယ္ေျပာင္းတဲ့Aခါက်ေတာ့ သိပ္မသယ္ရေတာ့ဘူးေပါ့..။ ကံေကာင္းတာက သားၾကီး
ကို ေႏြေက်ာင္းပိတ္မို႔ သူ႔Aေဖ ဘက္က AဖိုးAဖြားဆီ ပို႔ေပးထားတာေၾကာင့္
သားၾကီးက ရန္ကုန္ေရာက္ႏွင့္ ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုန႔ဲ ရန္ကုန္ေျမကို က်မ
ျပန္နင္းရျပန္ေပါ့..။ ရန္ကုန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ က်မနဲ႔ Aင္မတန္ စိမ္းတဲ့
ေမြးရပ္ေျမပါပဲ..။

ထံုးစံAတိုင္း ရန္ကုန္ကေတာ့ သူ႕ေျမကို နင္းျပီေဟ့ဆိုကတည္းက ပူပင္ေသာကနဲ႔

က်မကို ၾကိဳတယ္..။ ဘယ္မွာ ေနမလဲ… ဆိုတာက စလို႔… ရာေက်ာ္မရွိဘဲ Aဆင္ေျပေျပ
ဘယ္လို ရပ္တည္မလဲ… ဆိုတာAဆံုး။ Aားလံုးဟာ ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္မႈေတြန႔သ
ဲ ာ
မြမ္းမံတာ ပါပဲ။ က်မဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျငိမ္းရာကို Aလြယ္တကူမရ..။ ခက္ခဲမႈန႔ဲ
ရင္းမွပဲ နည္းနည္းေလာက္ ရႏိုင္ေလရဲ႕။ ဒီလိုန႔ပ
ဲ ဲ ရန္ကုန္ရင္ခြင္ထဲ ေနမေပ်ာ္ျမဲ က်မက ဒီ
ျမိဳ႕သူ ဆိုတ့ဲ ၀တၳဳေလး ေရးျဖစ္ခ့တ
ဲ ာ။ Aဲဒီ၀တၳဳေလးက်ေတာ့လည္း စာေပစိစစ္ေရးက
လြတ္လာသား။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ရန္ကုန္က ငယ္ေပါင္းေပမဲ့ က်မ သူ႔ကို စြဲစြဲလန္းလန္း မခ်စ္ခင္ခ့ပ

ဲ ါ…။
Aဲလို မခ်စ္တ့ဲ ရန္ကုန္ကို ရာေက်ာ္မပါဘဲ ရင္ဆိုင္ရလို႔မ်ား ပိုခါးသက္ခ့သ
ဲ လားမသိ။
က်မရဲ႕ Aမိေျမက လက္ေတြ႔ဘ၀ၾကီးကို လံုးလံုးေက်ာခိုင္းပစ္ဖို႔ထိေတာင္
စိတ္ကူးေပါက္ခ့တ
ဲ ာ…။ Aဲဒီေလာက္ထိ ျဖစ္သြားရေစတဲ့ Aေၾကာင္းရင္းေတြကို
ဆက္ေရးသြားမွာပါ။ (Aင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ ျမသီလာAလြမ္းေျပက
ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူ ျဖစ္ေနျပီလားမသိ)

+++++

ရန္ကုန္ကို Transfer တင္ေတာ့ က်မေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက ဒဂံုတကၠသိုလ္ပါ။ Aဲဒီကာလမွာ

Aေမက Aေဖဆံုးပါးျပီးတဲ့ေနာက္ ျမိဳ႕ထဲက တိုက္ခန္းမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး ေျမာက္ဒဂံုA၀င္
သစ္ေတာကြက္ထဲက သင္း၀င္လမ္းမွာ ၀ယ္ထားတဲ့ Aိမ္မွာပဲ ေနေနျပီမို႔ က်မက Aေမနဲ႔ နီးနီးလည္း
ေနရ.. ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းသြားဖို႔လည္း လြယ္မယ့္ေနရာ ရွာရပါတယ္။ Aေမၾကိဳရွာထားေပးတဲ့
က်မေနဖို႔ ေရြးလိုက္တ့ဲ Aိမ္က ကားဂိတ္ကေန Aတြင္းထဲကို မိနစ္ ၂၀ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရတဲ့
ေနရာမွာ ရွိေနပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ Aေမနဲ႔လည္း မနီးလွ..။ ေစ်းလည္း မနီး..။ Aိုးး Aဲဒီေနရာမွာေတာင္

Aိမ္လခက ၁ေသာင္းခြဲ..။ က်မ ရတဲ့ လစာကလည္း တေသာင္းခြဲ.. ကြက္တိ။ Aဲဒီမွာ က်မရယ္..
ကေလး ၃ေယာက္ရယ္.. ကေလးၾကည့္ေပးမယ့္ ကေလးမေလး တေယာက္ရယ္.. ေနရမွာ။
Aဲဒီလမ္းက လူေနက်ဲပါးပါတယ္။ က်မတို႔ ေနမယ့္ Aိမ္ေဘးမွာကို လူ မေန တိုက္မေဆာက္ေသးတဲ့
ေျမကြက္ ၃ကြက္..။ ဆိုးတာခုက ျခံစ ည္းရိုး မေကာင္းတဲ့Aျပင္ Aိမ္သာက
Aိမ္Aျပင္ဘက္ေရာက္ေနတာ..။ ဘုရားေရ.. ေယာက်္ားသား မရွိဘဲ ေနလို႔ျဖစ္ပါ့မလား..။ ရာေက်ာ္က
ေနာက္တပတ္ဆို သြားရျပီတ့။ဲ ျပီးေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာ က်မက ေမာ္လျမိဳင္ကို Transfer ကိစၥ
သြားရUီးမွာ ရွိေသး..။ Aိမ္ကို ဘယ္လို ထားခဲ့မလဲ..။

Aဲဒီ Aိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ ပတ္ခ ်ာလည္ခ်ျပီး က်မ မေ၀ခြဲတတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ စေပၚတ၀က္လည္း

ေပးျပီးျပီ။ ကဲ.. ျဖစ္သမွ်Aေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲ ဒီAိမ္က မလံုျခံဳဘူးလို႔ ခံစားေနရတာက
ဆိုးပါတယ္။ လူကလည္း ေသြးႏုတုန္း.. သားငယ္ေလးမွ ရက္၄၀လားရေသးတာေလ။ ေနာက္တခုက
သားၾကီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ သိပ္ေ ၀းတာ..။ ေက်ာင္းကားေတာင္ ရွိပါ့မလားပဲ။ Aေမကေတာ့
သူ႔AဖိုးAဖြားAိမ္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း မွာ သြားထားလိုက္ေပါ့တ့။ဲ က်မကေတာ့ သက္ျပင္း
တခ်ခ်..။ ေလာေလာဆယ္ က်မေက်ာင္းသြားခ်ိန္ Aိမ္မွာ ကေလး၃ေယာက္န႔ဲ ေကာင္မေလးကို
ဘယ္လို ထားခဲ့ရပါ့ေပါ့။ သမီးေလးက မူၾကိဳတက္ရမွာ.. Aငယ္ဆံုးေလး ကမွ ၂လသား မျပည့္ေသး..
က်မ ရင္ထဲ ပူပူေလာင္ေလာင္ ရွိရျပန္ပါျပီ။ (စာဖတ္ေနသူေတြကေတာ့ ကိုယ္ပဲ Aပူရွာျပီးေတာ့လို႔
ေတြးေနမလားမသိပါ)။ က်မကေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ Aျပစ္တင္ ေနမိပ ါတယ္။

Aဲဒီတည… AဲဒီAိမ္မွာ က်မတို႔ မိသားစု Aိပ္ၾကပါတယ္။ တလမ္းလံုး တိတ္ဆိတ္.. ေမွာင္မဲ..။ Aျပင္

Aိမ္သာ ထြက္ေတာ့လည္း ေမွာင္ေမွာင္မိုက္မိုက္…။ က်မ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ေနမျဖစ္ဘူးလို႔
သိေနသလိုပ.ဲ .။ ရာေက်ာ့္ကို ေျပာေတာ့ ရာေက်ာ္က ဘာလုပ္ခ်င္လ.ဲ .တဲ့။ ေနာက္ဆံုး ပိုက္ဆံဆံုးလည္း
ဆံုးေတာ့.. မေနခ်င္ဘူး.. လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ Aျမဲ က်မAလိုပဲ လိုက္တ့ဲ ရာေက်ာ္က..
ေသခ်ာစU္းစားျပီးျပီလားဆိုတာကလြဲလို႔ ဘာမွမကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့
Aေမ့Aိမ္ေသးေသးေလးဆီပဲ မိသားစု ျပန္ေျပး ရေတာ့တာေပါ့။ ၆လစာ တင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ
၉ေသာင္း ဆံုးသြားပါတယ္။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. ေနာက္ ၆လေလာက္ေနေတာ့ က်မတို႔ မေနျဖစ္တ့ဲ
AဲဒီAိမ္ကေလးနဲ႔ ၃Aိမ္ေက်ာ္မွာ Aပ်ိဳၾကီး တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ပစၥည္းယူျပီး Aသတ္ခံ
လိုက္ရပါတယ္)။

Aေမ့Aိမ္ေလးကေတာ့ လမ္းမၾကီးနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ဆိုေတာ့ က်မေက်ာင္းသြားရတာလည္း

Aဆင္ေျပ..။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္း ဖယ္ရီကားရွိေတာ့ Aဆင္ေျပတာေပါ့။
Aိမ္လခလည္း သက္သာ။ က်U္းက်ပ္ေပမဲ့ Aေမနဲ႔ ေနရေတာ့ လံုျခံဳတယ္ေလ။ ရာေက်ာ္ကေတာ့
သားငယ္ေလး ရက္၅၀ျပည့္တ့ဲ ေန႔မွာပဲ ထြက္သြားရပါတယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က မၾကာခဏ
ခြဲေနရဖူးေပမဲ့ ခုေလာက္ Aနည္းဆံုး ၃ႏွစ္ခြဲရမယ္လို႔ ၾကိဳသိျပီး Aၾကာၾကီး ခြဲေ နရမွာမ်ိဳး မၾကံဳဖူးတာမို႔
က်မစိတ္ထဲ Aားငယ္က်န္ခ့တ
ဲ ာေတာ့ Aမွန္ပ ါပဲ။ Aေမကေတာ့ ခုျပန္ေတြးရင္ကို က်မစိတ္ထဲ
သနားတုန္း..။ Aေမက က်မ သားAငယ္ဆံုးေလးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေတာ့ ေန႔လယ္
ကေလးAိပ္ရင္ကို Aခ်ိန္လံုး ပုခက္လႊဲေနခဲ့တာ..။ Aေမ့Aရိပ္မွာ က်မ လံုျခံဳခဲ့တာေၾကာင့္လည္း
ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ က်မက တာ၀န္ေက်တဲ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာပါ။ က်မ ဒီလိုေျပာရတာAေၾကာင္း
ရွိပါတယ္။

+++++

၂၀၀၃ခုႏွစ္ရဲ႕ ေမလေနာက္ဆံုးပတ္မွာ က်မ ဒဂံုတကၠသိုလ္ စ၀င္ရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဌာနမွဴးက

က်မ ဆရာမစျဖစ္တုန္းက လိႈင္ေကာလိပ္မွာ ၉ႏွစ္ေတာက္ေလွ်ာက္ Aတူတူ လုပ္ခ့ရ
ဲ တဲ့ ဌာနမွဴ းပါပဲ။
ခုေတာ့ ဆရာမၾကီးက ပါေမာကၡေပါ့။ က်မကလည္း ကထိကေပါ့။ (ထြက္ေတာ့လည္း သူ႔လက္ထဲက
ထြက္ခ့ရ
ဲ တာ တိုက္ဆိုင္မႈပါပဲ)။ ဆရာမၾကီးနဲ႔ က်မ စဆံုရတုန္းက က်မက Aသက္ ၂၁ႏွစ္.. ။
ျပန္ဆံုၾကရေတာ့ က်မ Aသက္ ၃၈ႏွစ္။ Aခ်ိန္ေတြ ကြာဟ.. Aေတြ႔Aၾကံဳေတြလည္း မ်ားခဲ့ၾကျပီ။
ပိုဆိုးတာက Aင္မတန္ေခတ္မီတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္တ့ဲ က်မက
ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ခ်ိန္က်မွပဲ က်မက ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနခဲ့တယ္လို႔ သိလိုက္ရေတာ့တာပါ။

ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို က်မေရာက္ေတာ့ Aရင္က လယ္ကြင္းသာသာ ရွိခ့တ

ဲ ယ္ဆိုတ့ဲ ေနရာက ေတာ္ေတာ္
စည္ပင္ျပီး ေက်ာင္းနဲ႔ေတာ့ တူေနခဲ့ပါျပီ။ တကၠသိုလ္န႔သ
ဲ ာ မတူတာဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းAလာ
လမ္းတေလွ်ာက္ မွာ ျဖတ္ခ့ရ
ဲ တဲ့ လယ္ကြင္းေတြ လူေနAိမ္ေျခရပ္ကြက္ေတြကို ထည့္မေတြးဘူး…
ျပီးေတာ့ လကမၻာကို သတိရေစတဲ့ လမ္းခ်ိဳင့္ လမ္းခြက္ေတြAေၾကာင္း ထည့္မေတြးဘူး ဆိုရင္ေတာ့
ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါစို႔။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ရွိမယ္..
ဆရာဆရာမေတြ ရွိမယ္.. စာသင္ခန္းေတြ ရွိမယ္ဆို ေက်ာင္းေပါ့..။ တကၠသိုလ္လို႔ သမုတ္ဖို႔ေတာ့
ထံုးစံAတိုင္း ေတာ္ေတာ္ စU္းစားရပါမယ္။ တကၠသီလ… ျမင့္ျမတ္ေသာ နည္းနာAက်င့္တို႔
ဆည္းပူးရာAရပ္… တကၠသိုလ္ရယ္လို႔ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ….။

+++++

က်မရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္သက္တေလွ်ာက္မွာ မေပ်ာ္ဆံုးေက်ာင္း နဲ႔ မေပ်ာ္ဆံုးAခ်ိန္ကို

ျပပါဆိုရင္ေတာ့ Aဲဒါဟာ ဒဂံုတကၠသိုလ္န႔ဲ Aဲဒီမွာ လုပ္ခ့ရ
ဲ တဲ့ Aခ်ိန္ (၂၀၀၃ ေမလကေန ၂၀၀၅
ေဖေဖာ္၀ါရီလထိ) ပါပဲ။ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္တ့A
ဲ ခ်ိန္မွာ က်မဟာ တကယ့္ ေတာသူမၾကီးလိုကို
ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ က်မက နယ္တကၠသိုလ္ေတြမွာပဲ ၁၀ႏွစ္ေလာက္
ဆက္တုိက္ေနလိုက္သလိုျဖစ္သြားေလေတာ့ ၂၀၀၃ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ျပန္Aေရာက္မွာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားAမ်ားစုန႔ဲ ဆရာဆရာမAမ်ားစုဟာ က်မ စိတ္ထဲေတာ့ Aံ့ဖြယ္သုတ လို
ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား Aမ်ားစုၾကီးက စာသင္ခန္းကို စိတ္မ၀င္စား.. ဆရာဆရာမ
Aမ်ားစုၾကီးကလည္းစာသင္ခန္းကို စိတ္မ၀င္စားၾကတာေလ။ သူတို႔ ဘာေတြကို စိတ္၀င္စား သလဲ…။
တကယ္ေတာ့ Aဲဒါေတြက က်မ ျပန္မေရးခ်င္တ့ဲ ကိစၥေတြပါ..။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ…
တသက္လံုး စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ ကိုယ့္ ေမဂ်ာကို ခ်စ္တယ္.. စီနီယာေတြက ဂ်ဴနီယာေတြကို
Aဆင့္ဆင့္ ထိန္းၾက ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္.. သူတို႔ ဆရာဆရာမေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတ့ဲ
နာမည္တလံုးနဲ႔ ေနလာၾကတဲ့ ဘူမိေဗဒေမဂ်ာက ေက်ာင္းသား၃ေယာက္က သူတို႔ေမဂ်ာက ဆရာမကို
Rape လုပ္တာ.. ျပီးေတာ့ Aဲဒီ Rape case က လက္သိပ္ထိုး ေဖ်ာက္ဖ်က္ ခံလိုက္ရတာ…။

ဒဂံုတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြရ႕ဲ ဖဲ၀ိုင္းေတြမွာ ထိုးေၾကးက သိန္းဆယ္ခ်ီျပီးေတာ့ တခါတေလမွာ

ကားေသာ့ေတြေတာင္ ပါတာ.. က်မ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္..။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ကိုယ္ေပၚမွာ သိန္းရာခ်ီတန္တ့ဲ စိန္ေတြ ၀တ္ထားျပီး

ေဆးတခုခုသံုးထားလို႔ သြက္သြက္ခါေAာင္ မူးေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ကို သက္ဆိုင္ရာဌာနက
ဆရာမေတြက Aိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးရတာေတြ..။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ျမန္မာစာဌာနကေန လွမ္းျမင္ႏိုင္တ့ဲ ေကာ္ရစ္ဒါ ေထာင့္ခ်ိဳးေလးမွာ

စံုတြဲေတြ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနတာကို မၾကည့္ႏိုင္တ့ဲ ဆရာမက သြားျပီးေတာ့ Aဲဒီလို
မေနသင့္ေၾကာင္းေျပာတာကို ဟားလႊတ္တ့ဲ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ရွိေနတာ..။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ပါေမာကၡခ်ဳပ္ၾကီးကို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ျပႆနာေတြ တင္ျပေတာ့

ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကဆိုပ.ဲ .။ ေမာ္ကြန္းထိန္းကလည္း ဒါေတြ
စိတ္ မ၀င္စား..။ ေက်ာင္းဖယ္ရီထဲမွာ သူပိုင္ကားေတြ ထည့္ဖို႔.. ကားခေတြ တိုးေကာက္ဖို႔ေတြပဲ
စိတ္၀င္စား။ က်မကေတာ့ Aဲဒီေမာ္ကြန္းထိန္းရဲ႕ လစာနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္မ်ား ဖယ္ရီဘတ္စ္ ၅စီး
၀ယ္ႏိုင္ပါလိမ့္လို႔ Aံ့ၾသေနမိခ့ေ
ဲ သးတယ္။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ကားဖယ္ရီေတြေပၚမွာလည္း ဖဲ၀ိုင္းAၾကီးAက်ယ္ဆိုပ.ဲ .။

ကားသမားေတြကို Aေကာက္ေပးရ သတဲ့။ ပိုဆိုးတာက ေန႔လယ္ဘက္ နားထားရတဲ့ Aဲဒီ
ဖယ္ရီေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ စံုတြဲေတြကို ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ ေနရာငွားသတဲ့..။
ေနာက္လည္းက်ေရာ Aဲဒီ Aျဖစ္Aပ်က္ေတြက ဗီဒီယိုခိုးရိုက္ထားတဲ့ Aေခြ ထြက္လာပါေလေရာ..။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… AတၳဳပၸတၱိစာေပAေၾကာင္းသင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေAာင္ဆန္း Aေၾကာင္း

ထည့္ေျပာလို႔ဆိုျပီး က်မ သတိေပးခံခ့ရ
ဲ တာ..။ (၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေAာင္ဆန္းAေၾကာင္းေျပာျပီး စာသင္လို႔ ေထာင္၇ႏွစ္ က်သြား တဲ့ ျမန္မာစာဆရာ
Uီးေဌး၀င္းလို ျဖစ္သြားမယ္ေနာ္.. ဆိုတာလည္း ပါပါသးတယ္..)။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ၀န္ထမ္းေရးရာက ဌာနမွဴ းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ဆရာဆရာမေတြက ၾကည့္ျပီး

Aလုပ္လုပ္ေနၾကရတယ္ဆိ္ုတာ..။ ဌာနမွဴးက မၾကည္ရင္ Aမ်ိဳးမ်ိဳးညစ္တယ္ဆိုပဲ.. Uပမာ
စာေမးပြခ
ဲ န္းေစာင့္တ့ဲ ကိစၥေတြမွာ..။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ဆရာဆရာမေတြ ၃လ တၾကိမ္.. ၁၀ရက္ဆက္တိုက္ မနက္ ၇နာရီကေန

ညေန ၅နာရီAထိ စာေမးပြဲခန္းေတြ ေစာင့္ၾကရတာ။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ.. ကိုယ္ေတြလက္ေတြ
ကိုက္ၾကခဲၾက.. ဖ်ားၾက နာၾက..။ ကိုယ့္ဘာသာ ေဆးကုၾက။ ျပီးေတာ့ Aဲဒီလို Aပင္ပန္းခံ
ေစာင့္ၾကရတဲ့ စာေမးပြဲေတြကို Aထက္Aမိန္႔ဆိုတာၾကီးက ေပါေပါေလာေလာ AေAာင္ေပးၾကတာ။
Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာေပါ့.. စာေမးပြဲမွာ စာမရလို႔ ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲ ကူးတင္လိုက္တ့ၾဲ ကားက
စာေမးပြေ
ဲ Aာင္ လာလို႔ ဆိုျပီး ေက်ာင္းကို ေလွာင္ေျပာင္တ့ဲ ေက်ာင္းသားကို က်မ ရွက္ရွက္န ႔ဲ
ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတာ..။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ၂၀၀၄ခုႏွစ္ရဲ႕ Aေ၀းသင္စာေမးပြဲတခုမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ခိုးခ်ေနတဲ့

ေက်ာင္းသားကို ဆရာမက Aဲလို မလုပ္ဖို႔ တားေတာ့ ေက်ာင္းသားက သူ႔ရဲ႕ တပ္ၾကပ္ၾကီးကဒ္ျပားကို
ထုတ္ျပတာ..။ ဆရာမေလးက ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေမးပြဲခန္းထဲ Aဲလို လုပ္ခြင့္ မရွိဘူးလို႔ေျပာျပီး
သူ႔ခံုနားမွာ လာေစာင့္ရပ္ေနတာကို ေမးခြန္းစာရြက္ေပၚမွာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ပံုေတြ ဆြျဲ ပတာ..။ Aဲဒါကို
ဆရာမက ျပႆနာလုပ္ေတာ့ ဆရာမက သူ႔ဆီက ပိုက္ဆံခိုးပါတယ္လို႔ ျပန္စြပ္စြဲတာ..။ AဲဒီAမႈမွာ
ေက်ာင္းသား မွားတယ္လို႔ လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရံုးခန္းထိ ေရာက္ခ့တ
ဲ ့ဲ Aမႈပါ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာမေလးက Aင္မတန္ တိက်တဲ့ မွန္ကန္တ့ဲ ဆရာမ.. သူ႔Aေဖက တိုင္းတခုက
တရားသူၾကီး။ ဒါေပမဲ့ ပါ/ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ ်က္န႔ဲ ဆရာမက ေက်ာင္းသားကို ေတာင္းပန္လိုက္ရပါတယ္။
ဆရာမေလး နယ္ေျပာင္းခံလိုက္ ရပါတယ္။

Aဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. ေသာင္းခ်ီတ့ဲ Answer Paper ေတြကို တပတ္A တြင္းA ျပီး A မွတ္ျခစ္..
ေA ာင္စာရင္းလုပ္…။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားျပီး မနက္ ၈နာရီကေန ည ၈နာရီထိ
A လုပ္ လုပ္ၾကရတာ.. ယံုစရာေကာင္းရဲ႕လား..။

A ဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေန Linguistics နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မဟာ၀ိဇၨာ

လာတက္ ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုသူက လူ ၅၀ပဲ ရွိတ့ဲ က်မရဲ႕ မဟာ၀ိဇၨာ Literature တန္း
စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ လာ လာ ထိုင္ေနတာ..။ A င္း သူက On Duty နဲ႔ဆိုပဲ။ က်မ စာသင္တာမွာ
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မလြတ္မကင္းေတြ ပါလာရင္ေတာ့ ျပႆနာရွိႏိုင္တယ္ဆိုပဲ..။

A ဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. တိက် ေသခ်ာတဲ့.. A ဂတိ မလိုက္စားတဲ့.. စာသင္ခန္းေတြ ထဲမွာ

ၾကိဳးစားA ားထုတ္တ့ဲ ဆရာဆရာမေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက မၾကိဳက္သလို ဆရာဆရာမ
A ခ်င္းခ်င္းကလည္း စိတ္A ေႏွာက္A ယွက္ A မ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကတာ..။ ဒါေပမဲ့ A ဲဒီ မေကာင္းမႈ ကိုပဲ
လူၾကိ္ဳက္မ်ားေနတာ..။

A ဲဒီဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… စစ္တပ္A ရာရွိၾကီး တေယာက္ရဲ႕ တူမ… စာေမးပြဲက်ေနတဲ့

ေက်ာင္းသူတေယာက္ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ရေA ာင္ လာဘ္စားျပီး လုပ္ေပးထားတဲ့ ဌာနမွဴးကို
သက္ေသခံန႔ဲ တကြ တိုင္တ့ဲ A တန္းပိုင္ဆရာကို ပါ/ခ်ဳပ္က ေခၚျပီးေတာ့ A ရပ္ထဲက စကားလံုးနဲ႔
တိုင္းဆဲခ့တ
ဲ ာ..။ ျပီးေတာ့ A ဲဒီဆရာက A လုပ္ျပဳတ္တာ..။ ဌာနမွဴးဆိုသူကေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့
နယ္တနယ္ကို Transfer ဆိုျပီး A ျပစ္ေပးခံရတာ…။

A ဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… A ေ၀းသင္လာတက္တ့ဲ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕

ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈန႔ဲ ေငြေၾကးကုန္က်မႈေတြ… တကယ္ ရိုးသားၾကိဳးစားျပီး လိမၼာၾကေပမဲ့
ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တ့A
ဲ တြက္ ေAာက္တန္း ေနာက္တန္း က်ရရွာတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕
သိမ္ငယ္မႈေတြ..။ ကေမာက္ကမ ပညာေရးစနစ္ထဲ သားေကာင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြန႔ဲ
တပည့္ေတြ..။

မွတ္မိေနတာတခုကေတာ့ Aဲဒါေတြကို မခံစားႏိုင္တ့A

ဲ ဆံုး က်မ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ က်မရဲ႕
ဆရာေတြေရွ႔မွာ ရင္ဖြင့္ရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့တာပါပဲ။

+++++

သင္ၾကားေရးစနစ္န ႔ဲ ပညာေရးစနစ္.. တပည့္န႔ဲ ဆရာဆရာမေတြၾကားက စိတ္ျပႆနာ.. ယU္ေက်းမႈ

ျပႆနာေတြကို စိတ္ညစ္ေနတဲ့ က်မ ေနာက္တခါ လာျပန္ခ်ည္ေသးေဟ့ ဆိုသလို…။ ၾကံ႕ဖြံ႔
မ၀င္မေနရတဲ့…။ မ၀င္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ မ၀င္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူးေလ..တဲ့။ ၀န္ထမ္းမွန္ရင္
Aလိုလို ၾကံ႔ဖံ႕ြ ပဲတ့.ဲ .။ က်မတို႔ ႏွစ္စU္ျဖည့္ေနရတဲ့ ၀န္ထမ္းကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ ၆ေစာင္ ထဲမွာ
တေစာင္က ၾကံ႔ဖံ႔ရ
ြ ံုးAတြက္ပဲေလ..တဲ့။ ကဲ.. က်မ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ..။

လာျပန္ျပီ ေနာက္တခု ဆရာမတိုင္း Aမ်ိဳးသမီးေရးရာAဖြ႔၀

ဲ င္တ့ဲ…။ ကထိကေတြ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ
Aစည္းAေ၀းေတြ Aလွည့္က် တက္ၾကရမယ္တ့.ဲ .။ Aထူးသျဖင့္ စီနီယာ ကထိကေတြတ့။ဲ ကဲ..
က်မေတာင္ တေခါက္ တက္လိုက္ရေသး..။ ခရမ္းေရာင္၀တ္စံုန႔ဲ.. ပု၀ါစံုခ်လို႔..။ လုပ္ရတာပဲ.. က်မ
ျငင္းလို႔ မရ။ ေနာက္ေတာ့ လာUီးမွာ .. မိခင္န႔က
ဲ ေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးAသင္းလည္း ၀င္ရUီးမတဲ့။
ေမျငိမ္းက စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေတာ့ ပိုလုပ္ရမွာေနာ္.. တဲ့။

Aဲဒါထက္ ပိုဆိုးလာတာကေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ကိစၥေတြပါ..။ ကထိကေတြ ပါရဂူဘ႔ြဲ မယူမေနရတဲ့။

ပါရဂူဘြဲ႕Aတြက္ ပထမAဆင့္က ပါရဂူတန္းတက္ခြင့္ရဖို႔ ၀င္ခြင့္ေျဖရမယ္။ ေAာင္ရင္
တႏွစ္တက္ရမယ္..။ တႏွစ္ျပီးရင္ ေနာက္ထပ္ ၃ႏွစ္ က်မ္းေတြျပဳေပါ့..။ AဲဒီAတြက္ စုစုေပါင္း သိန္း
၂၀ေလာက္ေတာ့ Aသာေလး ကုန္မွာတဲ့။ ဒါျဖင့္ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုေတာ့..
ပါရဂူမဟုတ္ရင္ ရာထူးမတက္ပါ…တဲ့။

ဒီေနရာမွာ ထည့္ေျပာရပါေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္.. မဟာတန္းေတြ တက္ေနၾကတဲ့ Aမ်ားစုက

၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ တကၠသိုလ္ေရာက္သူေတြပါ။ သူတို႔ထဲမွာ ၁၉၉၀ေနာက္ပိုင္း ပညာေရးေလာကထဲ
AဂတိAင္မတန္မ်ားလာတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ စာကူးခ်တာတို႔ လာဘ္လာဘ ေပးတာတို႔န႔ဲ
ဂုဏ္ထူးေတြရၾက.. မဟာတန္းေတြတက္ၾကတဲ့ သူေတြ ပါလာပါတယ္။ Aဲဒီလို လူေတြက
ေငြတတ္ႏိုင္ေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမေတြ ျပန္ျဖစ္ၾက။ ၾကိဳးစားAားထုတ္မႈ မရွိခ့ဲၾကေတာ့
ကေသာင္းကနင္း ဒေရာေသာပါးေတြျဖစ္ျပီး မျပည့္တ့ဲ Aိုးေတြပီပီ… ေငြတတ္ႏိုင္သူေတြရဲ႕
ထံုးစံAတိုင္း ပညာရွိသူေတြကို ေလးစားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾက။ Aဲဒီလိုလူေတြကပဲ
ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ေလေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြ ရသြားၾကပါUီးမယ္.. ရာထူးေတြတက္ၾကပါUီးမယ္.. သူတို႔ကို
သူတို႔ Aဟုတ္ထင္ျပီး ေမာက္မာၾကပါUီးမယ္… ။ ပညာလည္း တကယ္ မျပည့္စံုၾကေလေတာ့ လြၾဲ က
မွားၾကပါUီးမယ္..။ AဲဒီAလြA
ဲ မွားကို ေထာက္ျပရင္လည္း လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္တ့A
ဲ တြက္
ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကရပါUီးမယ္။

Aဲ့ဒီAျပင္ တကယ္ ေတာ္ေပ တတ္ေပမဲ့ ပိုက္ဆံ မရွိတ့ဲ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာေတာ့ ပါရဂူဘ႔ြဲ

မယူႏိုင္တာေၾကာင့္ ရာထူးမတက္တ့A
ဲ တြက္ Aဲ့လို ကိုယ့္ထက္Aငယ္.. ကိုယ့္တပည့္ေတြရဲ႕
လက္ေAာက္မွာ AရိုAေသAတန္ခံျပီး Aလုပ္လုပ္ၾကရပါမယ္။ (ကိုယ့္ထက္Aငယ္ဆိုေပမဲ့
တကယ္ေတာ္တ့သ
ဲ ူေတြက ကိုယ့္Aေပၚေရာက္ရင္ေတာ့ က်မတို႔က ေလးစားလို္ကနာဖို႔ ၀န္ေလးမွာ
မဟုတ္ပါဘူး)။ ဒီေတာ့ ရိုင္းရိုင္းUပမာေပးရရင္ တကယ့္ကို ဘုရားကားေAာက္
ေမ်ာက္ကားAထက္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေAာင္ စီစU္ထားတဲ့ မူပါပဲ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ က်မဆီမွာ
ေက်ာင္းဆရာမဘ၀နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး Aဲလို စက္ဆုပ္စရာခံစားမႈေတြက ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ
ေတြ႔ၾကံဳလာရတာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ Aဲဒီ ပါရဂူဘြဲ႕ က်မ မယူႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ Aဲလို
လူမ်ိဳးေတြရ႕ဲ လက္ေAာက္မွာလည္း Aလုပ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ ျမသီလာက ခ်စ္စရာ
လြမ္းစရာ မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႔လည္း ထင္လာတဲ့ Aခ်ိန္ေတြေပါ့...။ က်မ တခုခုကို
ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္..။
+++++

ျမသီလာ (၃၅)နဲ႔ ၂၀၀၄ခုႏွစ္Aပိုင္းAျခားကို ေရးဖို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ကို

စိတ္ေလွ်ာ့ခ့ရ
ဲ ပါတယ္။ က်မ မေရးရက္ လို႔ မေရးထြက္လို႔ ခ်န္ထားခဲ့တာေတြလည္း
Aမ်ားၾကီးပါ..။ က်မေရးခဲ့တာေတြက Aားလံုး ကိုယ္တိုင္ သက္ေသ ခံႏိုင္တ့ဲ
မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ကိစၥေတြ ခ်ည္းပါ..။ မေသခ်ာဘူးထင္တာကို က်မ မေရးခဲ့ပါဘူး။
Uပမာ ဆရာမေလး ကို Rape လုပ္တ့ဲ ေက်ာင္းသား၃ေယာက္ ေမဂ်ာေျပာင္းျပီး
တာ၀တကၠသိုလ္မွာ Aခန္႔သား ေက်ာင္းတက္ေနၾက တယ္ဆိုတာ… က်မကိုယ္တိုင္
မျမင္ရလို႔ ထည့္မေရးေတာ့တာပါ။ (ဆရာမေလးကေတာ့ စိတ္ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့တာကို
က်မကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ေနရတာပါ။ Aဲဒါက်ေတာ့ မေရးရက္လို႔ မေရးေတာ့တာပါ)။ ျပီးေတာ့
ဘယ္ဌာနက ဘယ္ပါေမာကၡက လာဘ္ယူျပီး ဘယ္သူေတြကို AေAာင္ေပးတာ..
ဘယ္သူေတြကို ဂုဏ္ထူးတန္းေပးတက္လိုက္တာေတြ… က်မ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
တခ်ိန္.. Aဲဒီလူေတြက တိုင္းျပည္န႔ဲ လူမ်ိဳး Aေပၚ ရက္ရက္စက္စက္
လုပ္လာတာမ်ိဳးရွိရင္ေတာ့ က်မက ခုႏွစ္န႔ဲ နာမည္န႔က
ဲ ို ဖြင့္ခ်မွာလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားပါ။

Aဲလို မတရားမႈေတြ ရွိသလိုပဲ ထမင္း၀၀စားရဖို႔ထက္ သိကၡာကို ဖက္တြယ္ရင္း

ဒုကၡေရာက္ေန ၾကရတဲ့ သူေတြAေၾကာင္းလည္း က်မ ခ်န္ခ့တ
ဲ ာေတြရွိပါတယ္။
ကာယကံရွင္ေတြက ထုတ္ မေျပာခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ။ ျမသီလာတေလွ်ာက္
ဆရာမAေနနဲ႔ က်မ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာေတြက တကယ္ေတာ့ က်မလို
ဆရာဆရာမမ်ိဳးေတြကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဒုကၡပါပဲ။
က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာမတေယာက္ဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ Aခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္ယူရတာ
တဘက္.. Aပို၀င္ေငြရဖို႔Aေရး က်ဴရွင္ေျပးျပရတာက တဘက္န႔ဲ ေနာက္ဆံုး
Aိမ္ေထာင္ဖက္က နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ေဖာက္ျပန္သြားတဲ့Aတြက္ ကြဲၾကကြာၾက ျဖစ္ရတဲ့
Aထိပါ။ (က်မေတာင္ Aိမ္မွာ Aေမက ဒိုင္ခံ ပံ့ပိုးေပးေနလို႔ ကိုယ့္Aလုပ္ကို ေနာက္ဆံ
မတင္းဘဲ လုပ္ႏိုင္ေန တာေလ)။ က်မ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ကေလးေတြ တို႔လို႔တန္းလန္းနဲ႔..
ေက်ာင္းတာ၀န္ ေတြ တဘက္…. ပိုလို႔သာ ပင္ပန္း ဆင္းရဲျပီး ေနာက္ဆံုး
၁၇ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သားက မိန္းမ ခိုးေျပးသြားတဲ့Aထိ..။ ဘ၀ေတြကို ေပးထားရတာ..။
Aိမ္ငွားခ ေပးဖို႔ေလာက္ပဲ ရတဲ့ လစာAတြက္ တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းမွာ
ေပးရတဲ့Aခ်ိန္ေတြ…။ Aဲဒီလို Aခ်ိန္ေပးျပီး ပညာတတ္ေတြ ေမြးထုတ္ရတာ ဆိုရင္လည္း
က်မတို႔ ဆရာမေတြ ဘ၀Aနာခံ.. Aခ်ိန္ေတြ Aနာခံရက်ိဳး နပ္Uီးမွာပါ။ ခုေတာ့…။

ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ.. စာေမးပြဲေတြ Aခ်ိန္ေပး ခြန္Aားေပးျပီး ေစာင့္ရ.. Aမွတ္ေတြ

စစ္ရ..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ (၃၅)မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြ AေျဖစာAုပ္မွာ
ခံုနံပါတ္ တပ္ရံုန႔က
ဲ ို AေAာင္ ေပးေနတာပါ။ က်မတို႔မွာသာ ခြန္Aားေတြ ျပဳန္းတီး။ (က်မ
တပည့္တေယာက္ဆို ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေနတာ ကေန.. က်ဴတာစာေမးပြဲ
ေျဖရမယ္ဆိုလို႔ က်ဴတာျပန္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုျပီး စာေမးပြဲသြားမေျဖဘဲေနတာ..။
ေAာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ သူ႔ နာမည္ပါလာလို႔.. ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ က်မကို
လာတိုင္ပင္ဖူးပါတယ္။ Aဲဒါလည္း ၂၀၀၄ မွာပဲ။ Aဲဒီကာလေလာက္မွာပဲ
ဘယ္သူစလိုက္မွန္းမသိတ့ဲ စာခ်ိဳးတခု တကၠသိုလ္ေလာကမွာ ေပၚလာတာ..
“လမ္းAထိုထို တကၠသိုလ္.. ေတြ႔သမွ်လူ ပါရဂူ.. ျမင္ျမင္သမွ် ပါေမာကၡ…” တဲ့။
က်မကေတာ့ Aဲဒီ Aျဖစ္Aပ်က္ေတြထဲမွာ တကယ္ပဲ ေသြးပ်က္လာပါတယ္။

ဆရာေတြက က်မကို ေတြ႔တိုင္း ဘယ္ေတာ့ ပါရဂူတန္းတက္မွာလဲဆိုတာ

ေမးၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ တြင္တြင္ ေျဖပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
AဲဒီAတြက္ Aေျဖကလည္း ဆရာေတြဆီမွာ မရွိပါဘူး။ တခ်ိဳ႕(က်မရဲ႕
တပည့္မေတာ္ဖူးတဲ)့ ဂ်ဴနီယာ ဆရာမေလးတခ်ိဳ႕က က်မကို မ်က္ခံုး ပင့္ ပင့္ျပီး ၾကည့္စ
ျပဳလာပါျပီ။ Aဲဒီ ၂၀၀၄ထဲမွာပဲ က်မ ကထိကလုပ္သက္ ၅ႏွစ္ျပည့္လို႔မို႔ ၂၀၀၅ဆိုရင္
တြဲဖက္ ပါေမာကၡ တင္ရေတာ့မယ္တ့။ဲ ပါရဂူေျဖဖို႔ လုပ္မွာလားဆံုးျဖတ္ေတာ့... ဆိုတ့ဲ
Aခ်က္ေပးသံေတြ ျမည္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္..
စာသင္ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း.. Aခ်ိန္တန္ရင္ ကထိက ေတြ ပါေမာကၡေတြ
Aလိုလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ ဒီစံနစ္ကိုလည္း က်မ ဘ၀င္မက်ေတာ့ပါ။ က်မစိတ္ထဲ
ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ခ်စ္စိတ္ေလ်ာ့လာတာလည္း Aမွန္ပါပဲ။

+++++

ဒဂံုတကၠသိုလ္ထဲ ေမာေမာနဲ႔ Aခ်ိန္ရသေလာက္လုျပီး က်မရဲ႕ ခ်စ္ေသာ

ျမသီလာၾကီးရွိရာဆီ က်မ ေျပးေျပးသြားျပီး Aေမာေျဖတဲ့Aခါမွာေရာ…။
ျမသီလာကေတာင္မွ က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကီး ၾကိဳပါျပီ။ စာၾကည့္တိုက္ မွာ စာAုပ္ငွားဖို႔
သြားေတာ့ ပါရဂူတန္း တက္ေနသူေတြကိုသာ ငွားပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က မဟုတ္ရင္ စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ Aျပီးထိုင္ဖတ္ပါ.. Aိမ္ကို
မငွားပါ..တဲ့။ ျပီးေတာ့ ဆံထံုးနဲ႔ ျခင္းေတာင္းနဲ႔ ဆရာမရယ္လို႔ ေသခ်ာတဲ့ Aျပင္Aဆင္န႔ဲ
Aသက္ ၄၀၀န္းက်င္ေတြကိုေတာင္မွ ျမသီလာ Aေစာင့္ေတြ က ကဒ္ျပားေတြ
စစ္ပါတယ္.. ဘယ္သြားမွာလဲ ေမးပါတယ္။ ျမသီလာဟာ တံခါးနဲ႔ ဓားနဲ႔ ျဖစ္ခ့ျဲ ပီ။
ေတာင္ငူကင္တီးမွာ ဟိုးတုန္းကလို သြားထိုင္ျပန္ ေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕(က်မရဲ႕
တပည့္မေတာ္ဖူးတဲ့) ပါရဂူသင္တန္းသူ ဂ်ဴနီယာ ဆရာမေလး တခ်ိဳ႕က က်မကို မ်က္ခံုး
ပင့္ ပင့္ျပီး ၾကည့္စ ျပဳလာပါျပီ။

မိန္းထဲေရာက္လို႔ Aဲဒီပညာေရးေလာကထဲက စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြကို ေျပာတဲ့Aခါ

က်မရဲ႕ ဆရာရင္း တခ်ိဳ႕ကေတာင္ က်မကို တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြမွာ သိပ္မခံစားဘဲ
Aလိုက္သင့္ေနပါတဲ့။ ‘ေယာနိေသာ မနသီကာရ’ ကို ႏွလံုးသြင္းပါလို႔ က်မကို ဆံုးမ
လာျပီ။ က်မကေတာ့ ဒီကိစၥေတြဟာ Aသင့္Aတင့္ ႏွလံုးသြင္းရမယ့္ ကိစၥ
မဟုတ္ဘူးလို႔သာ ခံစားေနရတာပဲ။ AဲဒီAခ်ိန္ေတြထဲမွာပါပဲ….

က်မဘ၀မွာ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စံထားေလာက္ေAာင္ ေတာ္တ့ဲ ဆရာ

၂ေယာက္.. Aလုပ္ကေန ထြက္.. စိတ္က်ျပီး Aရက္ေတြ နင္းေသာက္ေနတာ..
ေတြ႔ခ့တ
ဲ ာ..။ (ခုေတာ့ Aဲဒီဆရာလည္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔
သတင္းၾကားရပါတယ္)။ Aဲသလိုပဲေတာ္တ့ဲ ဆရာတစ္ေယာက္လည္း Aလုပ္ထြက္ျပီး
Aျပင္မွာ ၁၀တန္း က်ဴရွင္ပဲ ျပေနေတာ့တာ..။

ေနာက္ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာဘူး.. Aဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ျဖစ္တ့ဲ က်မရဲ႕

တကယ့္ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာလို႔ ေျပာရမယ့္ Aကိုတေယာက္ကေတာ့ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ…
လူေတြက Aရက္ေသာက္လို႔လို႔ Aျပစ္တင္ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ Aဲဒီ Aကိုဟာ
ဆရာထက္တပည့္ လက္ေစာင္းထက္လို႔ စာေမးပြဲ Aခ်ခံရရာက စိတ္က်ျပီး
ဆံုးပါးရတာလို႔ သိေနပါတယ္။ သူဟာ သိပ္ကို ေတာ္တ့ဲ ဆရာ.. ဒါေပမဲ့ ဆရာျဖစ္ခြင့္
မရခဲ့သူ..။

ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တပည့္ေတြAေပၚ ေစတနာထားတဲ့ မွန္မွန္ပဲ

စကားေျပာျပီး စကားျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္တ့ဲ ဆရာ ဆရာမေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက
ေစာင္းေျမာင္း ေစာ္ကားတာ..။ တပည့္ေတြကို မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ဆက္ဆံျပီး ေAာင္စာရင္း
Aေရာင္းA၀ယ္လုပ္တ့ဲ ဆရာဆရာမေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက လံုးေထြး..
ေစာ္ေစာ္ကားကား ေနာက္ေျပာင္တာလည္း ရွိ။ Aသက္ခပ္ၾကီးၾကီး ဆရာၾကီး
ဆရာမၾကီးေတြ ခမ်ာေတာ့ လူၾကိဳက္နည္း ကုန္ပစၥည္းမ်ားလို.. ေက်ာင္းAလုပ္ေတြ
ဖိလုပ္ျပီး ရတဲ့ လစာနဲ႔ ေလာက္ေAာင္သံုးရတာမို႔ ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္ မွိန္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။

က်မကေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္မွာ သားၾကီးက ၈တန္းေက်ာင္းသား…။ သမီးေလးက Private

Preschool တခုမွာ တက္ေန.. သားငယ္ေလးက ၁နွစ္သား။ သားၾကီး ဖယ္ရီခက တလ
၅ေထာင္၊ က်ဴရွင္ခက ၂ေသာင္း၊ သမီး ဖယ္ရီန႔ဲ ေက်ာင္းလခက ၃ေသာင္း၊ မုန္႔ဖိုးေတြ
မပါေသး။ သားငယ္ေလး ႏို႔မႈန္႔ Dumax ဖိုးက တလ ၂ေသာင္းေလာက္ ရွိတယ္။
Aိမ္Aေဖာ္ ကေလးမေလး က ၁ေသာင္း…။ က်မလစာက ၁ေသာင္းခြ.ဲ . ေယာက်္ားက
မေလးရွားကေန ပင္ပင္ပန္းပန္း Aလုပ္လုပ္ရတာေတာင္မွ တလ ၂သိန္းေလာက္
Aႏိုင္ႏိုင္ ပို႔ရတာ…။ ဒါေပမဲ့ က်မနဲ႔မွ စာသင္ခ်င္ပါတယ္လုိ႔ လိုက္လာတဲ့
Aေ၀းသင္ကေလးေတြကို Aိမ္မွာ ေနရင္းကေန.က်ဴရွင္သင္တာက တလကို
တသိန္းေတာ့ Aသာေလးရတာပဲ..။ ဒါေတာင္ က်မမွာ သားၾကီးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ
တန္းတူေAာင္ ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္မေပးႏိုင္..။ သားၾကီးက TTC မွာ တက္တာမို႔
ပတ္၀န္းက်င္က ပိုၾကီးေလေတာ့ Aမီလိုက္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ လက္ပမ္းက်တာပါ။
ေႏြရာသီမွာ သားကို Aဂၤလိပ္စာ သင္တန္းပို႔ဖို႔…။ ေနာက္ ၉တန္းAတက္မွာ က်ဴရွင္ေတြ
ၾကိဳထားဖို႔က တလ၃ေသာင္းတဲ့။ Aံမယ္မင္းး။

ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မသာ ေသေသခ်ာခ်ာ က်ဴရွင္ျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့

က်မကေလးေတြကို လူတန္းေစ့ ထားႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံလိုခ်င္ေဇာနဲ႔
က်ဴရွင္ျပရတာမ်ိဳး က်မ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ရင္လည္း
မျဖစ္ေတာ့ဘူးေဟ့ဆိုရင္.. က်မ ဘာလုပ္မလဲ…။
+++++

Aဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကေလး ေနာက္တခုက စေနညေနေတြမွာ ျမိဳ႔ထဲထြက္ျပီး

မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ သြားတာ.. သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာေတြန႔ဲ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္
ထိုင္တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၀၀၄ ရက္ေတြထဲ က်မရဲ႕ Aဲဒီ
ေလထန္ကုန္း၀န္းက်င္ေလးမွာလည္း Aသက္ရွဴ က်ပ္စရာေတြ… ေမာစရာေတြခ်ည္း
ျမင္ရ.. ၾကားရ.. ခံစားရ။ မွတ္မွတ္ရရ… Aဲဒီ ၂၀၀၄ ထဲမွာပဲ Aယ္လ္ျဖဴ ဆံုးပါတယ္..။
ေနာက္ တစ္လမွာ သားၾကီးAေဖ ဆံုးပါတယ္… ေနာက္တစ္လ ကိုငွက္ ဆံုးပါတယ္။
ကိုငွက္ဆံုးျပီးေနာက္တရက္မွာပဲ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ ဆံုးပါတယ္..။
ျပန္စU္းစားၾကည့္ေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ.. မရွိေတာ့.. ေဒၚခင္ႏွင္းယု မရွိေတာ့… ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္
မရွိေတာ့… ကိုေခ်ာႏြယ္ မရွိေတာ့.. မင္းမင္းလတ္ မရွိေတာ့…။ ကိုခင္၀မ္း မရွိေတာ့..
ဒိုးလံုး မရွိေတာ့… ဗဒင္ မရွိေတာ့.. ေစာဘြ႔မ
ဲ ွဴး မရွိေတာ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့
ကုန္ျပီဆိုပါေတာ့… ေနာက္ေတာ့ က်မ ခ်စ္တ့ဲ တန္ဖိုးထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀န္းက်င္
(Celebrities ဆိုသူမ်ား) ထဲမွာ က်မခ်စ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈေတြ မိွန္ေဖ်ာ့ခ့ျဲ ပီ။
Aားလံုးရဲ႕ စိတ္ေတြ.. ႏွလံုးသားေတြ.. ယံုၾကည္မႈေတြ.. ခံစားခ်က္ေတြထဲမွာ
ပိုက္ဆံကသာ လႊမ္းမိုးေနခဲ့ျပီ။ ေခတ္ကိုကလည္း Aဲလိုျဖစ္ခ့ျဲ ပီ။ Aဲလို စီးေၾကာင္းထဲ
မပါတဲ့ ကိုငွက္ က်ျပန္ေတာ့လည္း ေလာကထဲက Aလ်င္စလို ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပီ။
Aဲဒီတုန္းကဆိုရင္ “Aရင္ကလို..” ဆိုတ့ဲ စကားစုေလးကိုေတာင္မွ က်မ
လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။

+++++

တကယ္ေတာ့ Aနားမွာ တိုင္ပင္ရင္ဖြင့္စရာ ရာေက်ာ္လည္း မရွိတ့A

ဲ ခိုက္.. ၀န္းက်င္က
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြကလည္း ကိုယ့္ကို ရိုက္ခတ္လာတဲ့ Aခ်ိန္… သားၾကီးရဲ႕
မ်က္လံုးထဲမွာ သူ႔ဘ၀Aေပၚ မေက်နပ္တာေတြ ရွိလာတာေတြကို က်မ ျမင္လာရ…။
က်မ၀န္းက်င္မွာ Aလိုေလာဘေတြက ျမင့္ျမင့္တက္လာ…။ ျမင္ကြင္းေတြ ထဲမွာ ေဒါသနဲ႔
ေမာဟေတြက သိသိသာသာ တိုးထြက္လာၾက..။

တေန႔ က်မ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲသြားတဲ့Aခိုက္ က်မ ေလးစားရတဲ့ ပါေမာကၡဆရာၾကီး

တေယာက္ကို စပယ္ယာက ေAာ္ေငါက္ျပီးေတာ့ ‘ဟိုမ်က္မွန္န႔ဘ
ဲ ၾကီး..
Aထဲတိုးပါဆိုတာ မတိုးဘူးလား’လို႔ ေျပာတာကို က်မ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဆရာၾကီးက
“ငါ့ကို မင္းပဲ ေနာက္ကေန တိုးသြားဆိုလို႔ တိုးလာလို႔ ဒီနား ေရာက္လာတာ ေလကြာ..”
လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ စပယ္ယာက ‘ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနနဲ႔ တိုးႏိုင္ရင္တိုး မတိုးႏိုင္ရင္ ဆင္း..
Taxi စီး’လို႔ ေျပာတာ.. က်မတို႔ တည့္တည့္ေတာင္ မၾကည့္ရဲတ့ဲ ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့
ဆရာၾကီးကိုပါ။ က်မ တိတ္တိတ္ မ်က္ရည္၀ဲခ့ရ
ဲ ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ
မတတ္ႏိုင္တ့ဲ AေျခAေနမွာ.. ဆရာၾကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမွာ စိုးတဲ့Aတြက္သာ
က်မကို မျမင္ေAာင္ ေခါင္းကို တဘက္ လွည့္ထားရပါတယ္။ က်မတို႔
ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ လူ႕တန္ဖိုး.. လူၾကီးတေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔
ဂါရ၀ဆိုတာေတြကိုေတာင္ AသိAမွတ္ မျပဳ ေတာ့တ့ဲ ၀န္းက်င္ျဖစ္ေနပါျပီ။

AဲဒီAေၾကာင္းေျပာရရင္.. ဒီစပယ္ယာက ဆရာၾကီးကို ဆရာမွန္းမသိလို႔ ေျပာတယ္

ဆိုပါေတာ့။ က်မ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ ဆရာမA၀တ္Aစားနဲ႔ ဒဂံုတကၠသိုလ္Aသြား
ေက်ာင္းထဲ ဌာနေရွ႔မွတ္တိုင္မွာ က်မ ဆင္းရမွာကို ကားရပ္မေပးလို႔ “ဒီမွာ ဆင္းမွာေဟ့..”
လို႔ ေAာ္ေျပာတာကို စပယ္ယာက ဒရိုင္ဘာကို “ရပ္ေပး ဆရာေရ႕.. ဒီမွာ Aိျႏၵာေက်ာ္ဇင္
ဆင္းမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ Aဲဒါကိုလည္း ကားေပၚပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက
၀ိုင္းရယ္ ပါတယ္။ က်မက.. ဆင္းရင္းနဲ႔ “ဟဲ့ ငါ ဒီေက်ာင္းက ဆရာမ.. နင့္Aေမေလာက္
ရွိတယ္.. ေနာက္စရာလား..” လို႔ က်မ ေျပာမိပါတယ္။ Aဲဒီေတာ့ စပယ္ယာက ပ်စ္ခၽြခ
ဲ ၽြဲ
Aသံ တမင္ လုပ္ျပီး ျပန္ေျပာတယ္… ေၾကာက္ပါတယ္ ဆရာမ.. တဲ့။ Aဲဒါကိုလည္း
ကားေပၚက ေက်ာင္းသား ေတြက ရယ္ျပန္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေဒါသေတြျဖစ္ျပီး
ေခါင္းေတြေတာင္ မူးလာတဲ့Aထိပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်မက ေမာ္လျမိဳင္က
ေျပာင္းလာကာစဆိုေတာ့ နယ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတြရဲ႕ လိမၼာမႈမ်ိဳးနဲ႔သာ
ရင္းႏွီးခဲ့တ့ဲ ဆရာမ ျဖစ္ေန ခဲ့တာမို႔လည္း ပို ခံစားလိုက္ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့
က်မ ဆရာမေပါက္စဘ၀ လိႈင္မွာတုန္းကေတာ့ ခုလို ေစာ္ကားေမာ္ကားAဆက္ဆံမ်ိဳး
မၾကံဳဖူးေလေတာ့ ဒီလို Aျဖစ္Aပ်က္ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ခါးသီးတာပါ။ ဒါေပမဲ့
Aဲလိုေတြ ၾကံဳရဆံုရတာ မ်ားလာတဲ့Aခါမွာေတာ့ က်မ စိတ္ထဲ ျမသီလာနဲ႔
ပတ္သက္ရင္ကို ဗလာဆန္လာခဲ့တာပါ။

Aဲဒီ တေလာေတြမွာ က်မ ခံစားရတာAားလံုးဟာ တကယ့္ Aနိ႒ာရံုေတြခ်ည္းပါ…။

က်မစိတ္ထဲ က်မAနား ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြဟာ တေန႔ထက္တေန႔ ဗင္ဂိုးရဲ႕
Aာလူးစားသူမ်ား ပန္းခ်ီကားထဲက မ်က္ႏွာေတြန႔ဲ တူတူလာတယ္….။ ပိုဆိုးတာက
က်မAနားက က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြ ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ဆိုတာလို ကိုယ္က
တကၠသိုလ္က ဆရာမျဖစ္လ်က္န႔ဲ ကိုယ့္သားသမီးကို က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းမွ
မထားႏိုင္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနရတာေတြ…၊ တေန႔တေန႔ ကားတိုးစီးျပီးေတာ့
ေ၀းေ၀းလံလံေက်ာင္းလာၾကရ.. ပင္ပင္ပန္းပန္း စာသင္ၾကရျပီး ရတဲ့ လခက လာခပဲ
ရွိတာေတြ…။ Aဲဒီကာလမွာပဲ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၄ေႏွာင္းပိုင္း ႏို၀င္ဘာလ ေလာက္မွာ
ဆရာဆရာမေတြ က်ဴရွင္မျပရ.. က်ဴရွင္ျပရင္ Aလုပ္ထုတ္ခံရတဲ့Aထိ
Aေရးယူမယ္ဆိုတာကို သိရွိေၾကာင္း.. လိုက္နာပါမယ့္ Aေၾကာင္း
လက္မွတ္ထိုးရမယ္တ့။ဲ က်မေလ စိတ္တိုလိုက္တာ.. Aသားေတြ ဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြ က်ဴရွင္ျပတယ္ဆိုတာ ဆရာ၀န္ေတြ ဂ်ီပီ ထိုင္တာနဲ႔
Aတူတူပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဆရာ၀န္ေတြ ေဆးရံုမွာ Aလုပ္ျပီးရင္ Aျပင္ေဆးခန္း ထိုင္တ့ဲ
သေဘာပဲမဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ က်ဴရွင္ျပရတယ္ဆိုတာကလည္း တကယ့္ကို
ပင္ပင္ပန္းပန္း Aားစိုက္ခြန္စိုက္ လုပ္ၾကရတာ။ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ လုပ္စားရတဲ့
Aလုပ္ကိုေတာင္ ခိုးလုပ္ရမယ့္Aေပါက္ျဖစ္ေAာင္ လုပ္တာေလ..။ ဆရာ ဆရာမေတြက
စာျပတဲ့Aလုပ္ မလုပ္ရဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ေပးတဲ့ လစာက ေလာက္လို႔လား..။ ဒါဟာ
တမင္တကာကို ဆရာေတြရဲ႕တန္းကို ခ်ပစ္လိုက္တာလို႔ က်မကေတာ့ ခံစားရပါတယ္။
က်ဴရွင္ျပရင္ ခိုးျပရမယ္.. မျပရင္ ငတ္မယ္.. ခိုးျပလို႔ မိရင္ Aလုပ္ျပဳတ္မယ္.. ကဲ..
ဘာလုပ္မလဲ..။

+++++

Aင္မတန္ကို စိတ္ဆိုးေနတဲ့ က်မ.. ထံုးစံAတိုင္း စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္Aေနနဲ႔ Aဲဒီေန႔

ေန႔ခင္းမွာပဲ မိန္းထဲသြားျပီး ကင္တီး ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံAတိုင္း ဆရာေတြ..
သူငယ္ခ်င္း ေတြန႔ဲ ေတြ႔.. ထံုးစံAတိုင္း ေပါက္က.ြဲ . ထံုးစံAတိုင္း Aေျဖမရ..။ ဒါေပမဲ့
Aဲဒီတုန္းမွာပဲ သမိုင္းဌာနက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ Aဲဒီေန႔မွာ သူတို႔
ပါရဂူတန္းေတြရဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲပါတဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္… သမိုင္းဌာနက
သူငယ္ခ်င္း ဆရာတေယာက္က Aဲဒီပြဲမွာ Aကန္ေတာ့ခံဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း
ေျပာတဲ့စကားကို က်မကို ျပန္ေျပာျပ ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ျပီး ဆုေပးတဲ့Aခ်ိန္မွာ ဆရာက
ေျပာပါတယ္တ့။ဲ

ဆရာေျပာတဲ့ Aဓိပၸါယ္ကေတာ့… “မင္းတို႔ကလည္း Aျပစ္ရွိခ့ရ

ဲ င္
ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ေျပာသလို.. Aဲလိုပဲ ငါကလည္း မင္းတို႔ကို ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔
ျပန္ေျပာရUီးမယ္.. ပါရဂူေခၚေလာက္ေAာင္ မထိုက္တန္တ့သ
ဲ ူေတြကို
AေAာင္ေပးေနတဲ့Aထဲ ငါလည္းပါေနေတာ့ မလုပ္သင့္တာ
လုပ္မိသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ငါ့ကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါ…” ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ (က်မ
စကားလံုး AတိAက် မမွတ္မိေပမဲ့ သေဘာAဓိပၸါယ္က Aဲလို AတိAက်ပါပဲ။
ေနာက္ေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ Aဲဒီ စကားပါတဲ့ ၾသ၀ါဒေဆာင္းပါးကို ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းမွာ
ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္) က်မ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာပဲ ေျပာတာပါ။ ။ က်မရဲ႕
စိတ္ထဲကိုေတာ့ တစံုတရာက ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ ၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။ Aဲဒါကေတာ့
က်မကိုယ္တိုင္လည္း Aဆိပ္ပင္ေတြ ေပါင္းသင္ ေရေလာင္း ပိ်ဳးေထာင္ေနသူေတြထဲ
တေယာက္ AပါA၀င္ ျဖစ္ေနျပီ။ AဲဒီAခါ က်မေတြးမိခံစားမိလာတာက က်မကိုယ္တိုင္
သမိုင္းတရားခံျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနျပီဆိုတာပါပဲ။

၂၀၀၄ခုႏွစ္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာမွာေတာ့ က်မ တခ်ိန္လံုး ေလးေလးနက္နက္ စU္းစားေနမိတာက

ဒီေက်ာင္းဆရာမဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို က်မ ဆက္ေလွ်ာက္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္.. Aလုပ္
ထြက္ရင္ က်မ ဘာလုပ္မလဲ..။ က်မခမ်ာက စာေရးေတာ့လည္း ေရးခ်င္တ့A
ဲ ခ်ိန္မွာ
ကိုယ္ ေရးခ်င္တာကို ေရးခ်င္သလို ေရးတာမို႔ ေစ်းကြက္၀င္ေAာင္လည္း မလုပ္တတ္။
ပိုဆိုးတာက ေစ်းကြက္၀င္ေAာင္ ေရးဆိုရင္လည္း Aဲလို လုပ္မစားခ်င္ဘူးဆိုတ့ဲ စိတ္က
ရွိျပန္။ တကယ္လို႔ ဒီေက်ာင္းဆရာမ လမ္းေၾကာင္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္
ဆိုရင္ေတာ့လည္း ေနာက္ ၆လ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ က်မက တြဲဖက္ပါေမာကၡျဖစ္ျပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ပါရဂူဘ႔ယ
ြဲ ူမယ္ဆိုရင္ ခဏေလးနဲ႔ ပါေမာကၡျဖစ္မွာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေနတာတခုကေတာ့ က်မက ေက်ာင္းသားေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ

Aမ်ားစုက မၾကိဳက္တ့ဲ ပါေမာကၡမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မွာေလ..။ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္
စည္းကမ္းၾကီး.. လာဘ္လာဘမယူ.. ဆင္းရဲ.. Aဲလို ပါေမာကၡက လူၾကိဳက္နည္းမွာ
Aမွန္။ Aဲလိုမွမဟုတ္ဘဲ က်မရဲ႕ မိသားစုလိုAပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ Aမ်ားလို မိုးခါးေရ
ေသာက္စို႔ ဆိုရင္ေရာ..။ ကန္ေတာ့ခံျပီး စား.. တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္..
ဘာမွမတတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ စီးလားနင္းလားဆက္ဆံမယ့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြကို ေခါင္းငံု႔
AရိုAေသေလး ေပး။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ မခက္ခဲ မပင္ပန္း…။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူ႔ေAာက္က်ိဳ႕လို႔ လူပိမေသဘူးတဲ့။ Aမေလးးး က်မကေတာ့
Aဲဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္ဖို႔ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔ေတာင္ မ်က္ႏွာေတြ ျဖန္းကနဲ ပူလာတာ..။ ျပီးေတာ့
မဟုတ္မမွန္ လုပ္တ့သ
ဲ ူတိုင္းကို ခပ္တင္းတင္းၾကည့္ျပီး “ဒီမွာ ျငိမ္းခက္ခက္ရဲ႕
သမိုင္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္လိုက္ Uီး.. မိဘက Aစ.. ဘယ္လိုဆိုတာ” လို႔
ခပ္မာမာ ေျပာခဲ့သမွ်Aတြက္ က်မကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းလဲျပီး မဟုတ္မမွန္ေတြ
လုပ္ခ့ျဲ ပီဆိုရင္…။ ဘုရား.. ဘုရား.. လဲေသပစ္လိုက္တာမွ ေကာင္းပါUီးမယ္..။ Aဲလို
Aေတြးေတြန႔ဲ ဗေလာင္ဆူေနခဲ့တာ ၂၀၀၄ ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာမွာေပါ့။

+++++

AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ သားၾကီးရဲ႕ TTC မွာလည္း ဆရာဆရာမတခ်ိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာလိုက္မႈေတြကို

သားၾကီးဆီကတဆင့္ ရိပ္မိလာရတာက တေမွာင့္ ျဖစ္လာပါေသးတယ္။ သားၾကီးက
သိပ္တိုင္တိုင္ေတာေတာမလုပ္တတ္ေလေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ျပီး ေမးျမန္း
ၾကည့္ရတာပါပဲ။ တၾကိမ္မွာေတာ့ သားရဲ႕ ျမန္မာစာဆရာမနဲ႔ က်မ ထိပ္တိုက္
ေတြ႔ရပါေတာ့ တယ္။ လစU္စာေမးပြဲတခုမွာ ကဗ်ာစကားေျပျပန္တ့ဲ ေမးခြန္းတခုကို
သားေျဖထားတာ ေက်ာင္းသံုးစာAုပ္ ဗလာစာရြက္န႔ဲ ၂မ်က္ႏွာ ရွိျပီး ေျဖထားတာလည္း
Aခ်က္Aလက္က ကြက္တိပါပဲ။ ဒါကို ၁၂မွတ္ေပးတဲ့ AဲဒီAပုဒ္ကို ျမန္မာစာဆရာမက
၂မွတ္ပဲ ေပးလို႔ သားက ေတာ္ေတာ္ မေက်မနပ္န႔ဲ က်မကို လာျပတာပါ။ က်မလည္း
ဖတ္ၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ Aံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေတာ္ရံုန႔ဲ က်မက ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြ
လိုက္သြားတတ္တ့ဲ Aေမမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခုကိစၥကေတာ့ လိုက္မွပဲ ရမွာ။ ဒါနဲ႔
ေနာက္တရက္မွာ က်မ သားေက်ာင္းကို လိုက္သြားပါတယ္။ သားAတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔
ေတြ႔ျပီး Aမွတ္ေပးစည္းမ်U္း ကိစၥကို ဆယ္တန္းAမွတ္ေပးပံုန႔ဲ ယွU္ျပီး
က်မေျပာျပပါတယ္။ ျမန္မာစာဆရာမက သူ ေပးထားတဲ့ မွတ္စုAတိုင္းမေျဖလို႔
Aမွတ္မေပးတာပါ..တဲ့။ က်မေျပာျပတာေတာင္ ျမန္မာစာ ဆရာမက မေလွ်ာ့တ့A
ဲ တြက္
က်မလည္း စိတ္ညစ္ညစ္န႔ပ
ဲ ဲ က်မရဲ႕ ရာထူးေတြ.. ဘာညာေတြ ထည့္ေျပာရပါတယ္။
ဒါေတာင္ Aဲဒီဆရာမက ၀န္မခံပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး Aတန္းပိုင္ ဆရာမကေတာ့
တာ၀န္ယူပါတယ္… သူေျပလည္ေAာင္ ညွိပါ့မယ္တ့။ဲ က်မကေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
“Aခ်က္Aလက္ ကိုက္ညီေAာင္ ေျဖထားေပမဲ့ ‘၏ သည္’ မလြဲ ေျဖမွ
ေAာင္မွတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ Aဲဒါကို စာေရးျပီးေတာ့ ျမန္မာစာဆရာမ လက္မွတ္ထိုးျပီး
က်မကို ေပးပါ.. က်မ Board of study မွာ တင္လိုက္မယ္”လို႔ ေျပာျပီး ျပန္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

Aဲဒီေနာက္မွ က်မပိုစU္းစားမိလာတာက က်မAတန္းက တပည့္ေတြကို က်မက

ဘယ္ေလာက္ပဲ Student centered approach နဲ႔ သြားသြား.. က်န္တ့ဲ သူေတြက
Teacher centered ပဲ သြားေနေလေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဆရာေခၚေပးတဲ့
Notes ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ယူျပီး က်က္ေျဖတာပဲ Aားသန္ၾကေတာ့တာ…။ က်မ
ဘာသာရပ္ ဆိုရင္ေတာ့ Lecture ကို သူတို႔ Notes ျပန္ျပင္ရေတာ့
ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္စာေတြဆို လုပ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္လို႔ ညည္းသံေတြ ၾကားရတာ။
ဒါေတြကို က်မ ၾကိဳးစားလုပ္ယူႏိုင္ေပမဲ့ က်မ သားတို႔ေက်ာင္းေတြ..
သမီးတို႔ေက်ာင္းေတြမွာ.. က်မ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး..။ က်မ သက္ျပင္းေတြ ခ်မိ။
က်မနေဘးက လူေတြကို ရင္ဖြင့္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဒါကို ျပႆနာလုိ႔ မထင္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့
မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ… တဲ့။ တခ်ိဳ႕က က်မေျပာခ်င္တာကို နားလည္ပံု မျပ။
ေသခ်ာတာေတာ့ က်မမွာ ေပ်ာ္ပိုက္စရာေနရာ သိပ္နည္းလာတာပါပဲ။

+++++

ေနာက္ထပ္ ျမသီလာနဲ႔ ဆက္စပ္ေရးဖို႔ မဆိုင္သလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ က်မကို Aခ်ိန္

ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ဖိစီးေနတဲ့ ေနာက္တခုကေတာ့ ဒီစစ္Aစိုးရရဲ႕ ၂၀၀၃ ေမ၃၀..
ဒီပဲယင္းမွာ Aန္တီစုကို လုပ္ၾကံဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတာ.. Aန္တီစုကို Aင္းစိန္ေထာင္ထဲ
ပို႔ရဲတ့A
ဲ ထိ.. ဘဘUီးတင္Uီးကိုပါ Aက်ယ္ခ်ဳပ္ရဲတ့A
ဲ ထိ မို္က္ကန္းၾက ရက္စက္ၾကတာ..
ခံရတဲ့သူေတြကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခ်ဳပ္ထားလိုက္တာ… Aဲဒါေတြကို က်မ မုန္းတီး
စက္ဆုပ္ ရြံရွာတာက ၂၀၀၃ ေမေနာက္ပိုင္းမွာ က်မကို ဖိစီးလာတဲ့ ပူေလာင္မႈတခုပါ။
Aဲဒီ ပူေလာင္မႈေၾကာင့္လည္း က်မက ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ မေနခ်င္တာေတြ..
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုတာေတြ.. မဟုတ္တာ လုပ္သူေတြကို ခါးခါးသီးသီး မုန္းတာေတြ..
စစ္AစိုးရAေပၚ ရြံရွာစက္ဆုပ္တာေတြကလည္း တေန႔ထက္ တေန႔ ပို ပို ဆိုးလာ..။
ဒီလိုန႔…
ဲ …

+++++

Aဲဒီ ၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာမွာပဲ Aေမရိကားမွာ ေနလာတာ ၃၅ႏွစ္ရွိျပီးျဖစ္တ့ဲ

မိတ္ေဆြတေယာက္ ရန္ကုန္ကို လာလည္ပါတယ္။ Aဲဒီမိတ္ေဆြန႔ဲ သြားၾက လာၾက
လည္ၾက ပတ္ၾက ရင္းနဲ႔ က်မတို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာရာက က်မ ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သမွ် Aဲလို
မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို သူက နားေထာင္ရင္းAမွတ္တမဲ့.. 'ေမျငိမ္း ခဗ်ားက ျမန္မာျပည္န႔ဲ
မကိုက္ဘူးျဖစ္ေနတာ.. ခဗ်ားသာ Aေမရိကမွာဆို လုပ္ႏိုင္တာေတြ လုပ္ခ်င္တာေတြ
Aမ်ားၾကီး ေတြ႔မွာ…' တဲ့။ Aဲဒါဟာ က်မ တခါမွ မစU္းစားမိဖူးတဲ့ Aသစ္တခု..။
Aေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုတာ က်မနဲ႔ တကယ္ကိုမွ Aေ၀းၾကီး…။ သူက ေျပာေသးတယ္.. Aဲဒီ
ျပႆနာမ်ိဳးေတြကို public က ထဲထဲ၀င္၀င္ မသိၾက နားမလည္ ၾကတာေၾကာင့္
ပိုဆိုးတာ.. တဲ့။ Aဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ဒီတိုင္းျပည္ကေန ထြက္သြားလိုက္ရင္
ေကာင္းမလားဆိုတ့A
ဲ ေတြး ပထမဆံုး ေပၚလာပါေတာ့တယ္…။ AဲဒီAေတြးနဲ႔Aတူ
ကိုယ့္လက္ရွိဘ၀ကို တကယ္ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္သလားလို႔လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ Aျပန္ျပန္
စစ္ေမးမိပါတယ္။ စာဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ ေတာ့ ျမသီလာကို တကယ္ပဲ
ေက်ာခိုင္းႏိုင္ျပီလားေပါ့…။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

၂၀၀၅ ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီ…။

ကိုယ္ ပတ္သက္ေနရတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ Aက်င့္ပ်က္ ျခစားတာေတြ… ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္တာေတြ…

ပညာေရးစနစ္ ပ်က္စီး ယိုယြင္းေနတာ.. ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက စစ္Aစိုးရက ၀န္ထမ္းေလာက AပါA၀င္
Aႏုပညာေလာက စာေပေလာကေတြထဲကို ေဖာက္၀င္ျပီး သပ္လွ်ိဳ ေသြးခြဲေ နတာေတြAေပၚ က်မ
တစစ ေသြးပ်က္လာရတာ..။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ မိုးခါးေရ ေသာက္ႏိုင္မလား… ဆိုတာက က်မAတြက္
သိပ္ၾကီးတဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ျဖစ္လာပါျပီ။

ဒီလိုန႔ဲ Aလုပ္ထြက္စာတင္ဖို႔ဘက္ကို Aားသာသာလာတယ္။ Aဓိကကေတာ့ က်မရဲ႕ Aေမရိကန္က

မိတ္ေဆြ ေျပာတာကို စိတ္က ေရာက္ေနတာပါ။ ဘန္ေကာက္သာ ေရာက္ေAာင္ လာလိုက္
ခဗ်ားဆိုရင္ ဗီဇာ လြယ္လြယ္ေလးတဲ့။ (ဟဲဟ.ဲ . ကိုယ္ကလည္း ယံုတာ.. ကို္ယ့္ကိုယ္ကို
ဟုတ္လွျပီထင္ေသး.. တကၠသိုလ္က မေတာက္တေခါက္ ကထိက.. မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာေရးဆရာမ
မ်ား.. ေတာ္ေတာ္ ၾကီးက်ယ္တယ္ ထင္တာ။ ျပီးေတာ့ ခုေလာက္ ျမသီလာကို ဖတ္လာမွေတာ့.. က်မ
ညံ့ခ်က္ေတြ သိေလာက္ေရာေပါ့..။ က်မကို ကိုယ့္ကို ေျပာရင္ တကယ္Aမွန္ပဲ ထင္တာ.. ယံုတယ္။
ညီမေလးတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္.. Aမက မထင္ရဘူး..တဲ့။ ၾကည့္ေတာ့ လည္မလိုလိုန႔ဲ ..
ဘသူေျပာေျပာ ယံုေနတာပဲ.. တဲ့။ Aဲဒါ Aမွန္ပဲ။ ဘယ္သူေျပာေျပာ သိပ္မယံုန႔လ
ဲ ို႔ ေတြးထားလည္း
ကိုယ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာေသနဲ႔ လာေျပာ.. ယံုတာပဲ။ Aထူးသျဖင့္ "ေမျငိမ္းကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ.."
ဆိုတာေလးသာ သူ႔စကားမွာ ပါလိုက္ ယံုျပီးသား… ခုထိ။

တကယ္ေတာ့ က်မက သူမ ်ားကို (ဘယ္ေတာ့) ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ညာ။ Aထူးသျဖင့္ လူတဘက္သား

ဘ၀နဲ႔ ခ်ီတ့ဲ Aေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ မညာေသး...။ ဆိုေတာ့ လူတိုင္းကို
ကိုယ့္လိုပဲ မွတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ က်မ ခပ္ေရးေရး သိပါျပီ။ ေလာကၾကီးက က်မ
ထင္သေလာက္ မရိုးစင္း..။ Aဲသလိုပဲ လူေတြကလည္း က်မလိုခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္။ တခ်ို႕ဆို
Aလကားေနရင္းကို လိမ္ေျပာ ညာေျပာ လိုက္ရမွ ေနသာ ထိုင္သာ ရွိတာမ်ိဳးေလ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့
လိမ္တာဟာ Aျပစ္လို႔ေတာင္ မသိေတာ့။ လူတဘက္သား Aတြက္ ဒုကၡဆိုတာလည္း
မေတြးၾကေတာ့။ က်မတို႔ရဲ႕ Aာဏာပိုင္မင္းမ်ားနဲ႔ သိပ္မကြာ ..။

ဒီလိုန႔ဲ က်မ Aလုပ္ထြက္ခ်င္ေၾကာင္း ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းေျပာေတာ့ သူ႔ခမ်ာ စိတ္မေကာင္း

ျဖစ္ရွာပါတယ္။ သူက က်မ ဆရာမ လုပ္တာကို သေဘာက်တာဆိုေတာ့ သူက ေျပာတယ္။
ကေလးေတြကို ဆရာမ သားသမီး ျဖစ္ေစခ်င္တာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း
ဆရာ ဆရာမ သားသမီးေတြ။ ျပီးေတာ့ ဒီဘ၀ကိုပဲ ႏွစ္ျခိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခ့သ
ဲ ူေတြ..။ ဒါေပမဲ့ က်မ
မေပ်ာ္ေတာ့တာကိုပဲ တြင္တြင္ ေျပာေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာက က်မ ပိုက္ဆံ ေပါေနတာမွာေတာင္
မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ရာေက်ာ့္ကို Aလုပ္ထြက္ဖို႔ ေသခ်ာျပီလို႔
ေျပာလုိက္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့
ပူၾကတယ္.. ဘာလုပ္မလဲတ့ဲ..။ က်မက ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းမွာ ေပါ့.. လို႔ ေျဖတာပဲ..။ က်မ
ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္တာ ဒါပဲ ရွိတာကိုး (ၾကံဳၾကြား:P)။ မိတ္ေဆြကာတြန္းဆရာ ေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ)
ကေတာင္ သူ႔ တြတ္ပီကာတြန္းတAုပ္ထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ဇာတ္ကြက္ တကြက္ ပါတာကို ေမျငိမ္း
ပုသိမ္ မုန္႔ဟင္းခါးလို႔ ေရးျပီး ေနာက္ခ့ေ
ဲ သးတာ။ တကယ္ပါ. က်မေလ.. ေမျငိမ္း (မဟာ၀ိဇၨာ)
Aျငိမ္းစားကထိက.. ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး လို႔ကို ဆိုင္းဘုတ္တပ္ျပီး လမ္းဆံုေလးခြမွာ
ေရာင္းပစ္လိုက္ခ်င္တာ .. ရြတ္ရြတ္န႔ေ
ဲ ပါ့။ Aဲဒီတေလာ စိတ္ကလည္း Aခ်U္ေပါက္လိုက္သမွ..။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မေလးရွားကေန ရာေက်ာ္က ဓာတ္ပံုေတြ ပို႔တ့A

ဲ ခါ Aျမင့္တက္ေနတာေတြ ေတြ႔ရေတာ့
ႏွလံုးက ေAာင့္ ေAာင့္ခ်င္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကေတာ့ Agent က ရာေက်ာ္က
A ဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္ျပီး ဘြ႔ရ
ဲ လည္း ျဖစ္လို႔ Supervisor ခဏနဲ႔ ျဖစ္မွာတဲ့။ တကယ္
ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း supervisor လို႔ေတာ့ ေျပာပါရဲ႕။ လုပ္ရတာေတြက တယ္ မေခ်ာင္ဘူး။
ရေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္မွမဟုတ္.. A ိမ္ကို တလ ၂သိန္းမွ A ႏိုင္ႏိုင္…။ ဒါနဲ႔ပဲ ရာေက်ာ့္ကို
ျပန္ခ့ဲေတာ့…။ A ိမ္မွာပဲ A ေမ့ကားတစီးကို ယူေမာင္းတာေတာင္ A ဲေလာက္ပဲ ရျပီး မိသားစုန႔ဲ လည္း
ရက္ရွည္လမ်ား ခြဲေနစရာမလိုဘူးေပါ့။ ျပီးေတာ့ သားၾကီးက ၁၃ႏွစ္ေပမဲ့ ထြားေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္ၾကီး
ျဖစ္လာျပီ။ A ရပ္ကပဲ ၅ေပ ၈လက္မ ရွိပီ။ သားေယာက်္ားေလးက A ေဖရွိမွ ထင္တယ္ေပါ့..။ ဆိုေတာ့
သြားတာမွ ၂ႏွစ္မျပည့္.. ကိုရာေက်ာ္တေယာက္ ျပန္ခ်လာရ ပါေလေရာ..။ သူျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မ
A လုပ္ ထြက္စာတင္တ့ဲ ကိစၥက တန္းလန္း..။ က်မကို ရစ္ေနတာေလ.. A မ်ိဳးမ်ိဳး။ ဟိုဟာေတာင္း
ဒီဟာေတာင္း.. ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ စိတ္ရႈပ္လာတာနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုန႔ဲ.. A ခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ ်င္း မိသားစု A ုပ္စုၾကီးေတြန႔ဲ…

ပုသိမ္ဘက္ သြား ေခ်ာင္းသာ သြား.. သြားပစ္လိုက္တာ..။ A ဲဒီမွာ ပုသိမ္ေရာက္ေတာ့ A မ်ိဳးေတြ
ရွိတ့ဘ
ဲ က္ေတြ ေျခUီးမွ မလွည့္ျဖစ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းမၾကီး ေဒၚခင္မင္းေဇာ္A ိမ္မွာ တည္း ..။
ေလွ်ာက္လည္ေပါ့။ တေပ်ာ္ၾကီး ေနတာ..။ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုက္တာ..။ ဒီလိုန႔ဲ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္…။
သားၾကီးက ၈တန္းစာေမးပြဲ တန္းလန္း..။ က်မရဲ႕ A လုပ္ထြက္စာ A ထက္က လက္မခံ..။
ဘာလုပ္မလဲဆိုတ့ဲ ေမးခြန္းေတြ ဖိသိပ္ေနတဲ့ ေA ာက္မွာ…။

တေန႔ေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က ခြဲေနရတာ ၾကာျပီျဖစ္တ့ဲ သူ႔ေမာင္ေတာ္ ေနာက္လိုက္ခ်င္တယ္တ့ဲ..။

ျမ၀တီလမ္းA တိုင္း သူ႔ေမာင္ေတာ္ဆီA ေရာက္ ဘယ္လိုသြားရမလဲလို႔ ဘားA ံသား ရာေက်ာ့္ကို
တိုင္ပင္တာ…။ က်မစိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိ..။ ငါတို႔လည္း လိုက္မယ္လို႔
ေျပာလိုက္မိေရာ..။ သူက ဟဲ့ တကယ္လား.. ငါ့ကို လိုက္ပို႔မယ္ေပါ့.. ဟုတ္လား..တဲ့။ က်မက စိတ္ထဲ
တကယ့္ကိုပဲ ရုတ္တရက္.. လိုက္မယ္ဟာ.. ငါတို႔ပါ.. A ဲဒီထိ လိုက္မယ္။ ခုတိုင္းဆို ငါ့
A လုပ္ထြက္စာကိစၥေရာ.. Passport ကိစၥေရာ.. လြယ္မွာ မဟုတ္ဘူး..။ ရာေက်ာ္ကေတာ့
ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားပံုရပါတယ္။ မ်က္ႏွာ မေကာင္း ဘူး။ ခင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ေသခ်ာ
စU္းစားပါUီးဟာ .. တဲ့။

+++++

Aဲဒီရက္ေတြထ.ဲ . က်မျမင္ေယာင္ေနတာ က်မ ၀န္းက်င္က သနားစရာ မ်က္ႏွာပိန္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေတြ…။

မုန္းစရာ ရက္စက္မ်က္ႏွာေတြ..။ ရြံစရာ ပေရာ္ပရီမ်က္ႏွာေတြ…။ မေထမဲ့ျမင္ ရယ္သံ ေတြ..။
ႏွလံုးေAာ့စရာ ေဖာ္လံဖားေတြ..။ သာေတာင့္သာယာရွိစရာ… ဘာမွ မေတြ႔မိ..။ က်မ စိတ္ထ.ဲ .
Aေ၀းၾကီးကို ထြက္ေျပး သြားခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ခင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ယံုတယ္.. က်မတို႔
သူရွိေနသေရြ႕ ဒုကၡမေရာက္ရဘူးတဲ့..။ ၾကည့္ပါUီး.. မိသားစု ၅ေယာက္.. သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို
တရားမ၀င္ သြားမယ္လို႔ စU္းစားတာ.. ေၾကာက္စရာ တကယ္ ေကာင္းတာပါ။ ျပီးေတာ့ က်မက
တသက္လံုး ေက်ာင္းဆရာမ စာေရးဆရာမ.. ဆရာခ်ည္း လုပ္လာ တာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ
ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ Aင္မတန္ ခ်စ္မက္ စြဲလန္း ပါတယ္ဆိုတ့ဲ ေျမမွာ
က်မ တရံတဆစ္မွ်ပင္ မေနခ်င္ေတာ့ျပီ။ က်မ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သလားဆိုတာလည္း
မစU္းစားမိပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ တခုပဲ ရွိခ့ပ
ဲ ါတယ္..။ သူမ်ားေျမမွာ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ေရာက္
ခံေတာ့မယ္.. ဒီေလာက ၀န္းက်င္မွာေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး.. ဆိုတာ။ (တကယ္ေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပမႊားလို႔ မထင္တ့ဲ က်မက Aျပင္မွာေတာ့ ငါလိုေကာင္
ဒုကၡေရာက္စရာလား..လို႔လည္း ထင္တလံုးနဲ႔ ရွိေနခဲ့တာလည္း ပါပါတယ္.. ေနာက္တခုက
သတင္းAခ်က္လက္မွား ေတြေပါ့။)။

+++++

တကယ္ေတာ့ က်မ စU္းစားခဲ့တာေပါ့… Aမ်ားၾကီးမွ တကယ့္ Aမ်ားၾကီး..။

က်မ သားၾကီးကို ေငြတမ်က္ႏွာတည္း ၾကည့္ျပီး လူ႔တန္ဖိုးကို ေငြန႔ဲ ဆံုးျဖတ္တ့ဲ ၀န္းက်င္မွာ

မက်င္လည္ ေစခ်င္ဘူး။ Aဲလို ၀န္းက်င္ထဲ မလုိAပ္ဘဲ သား စိတ္က်ခံစားရတာမ်ိဳး Aျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။
(ေသခ်ာတာက က်မသားျဖစ္တ့A
ဲ တြက္ ဒီေခတ္ထဲမွာ ေငြဆင္းရဲမယ္.. ဂုဏ္သိကၡာ ခ်မ္းသာေပမဲ့
တန္ဖိုး မရွိ.. AဲဒီAခါ သား စိတ္ထိခိုက္မယ္.. သားလိုAပ္မယ့္ ရဳပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြ က်မ
ျဖည့္မေပးႏိုင္တ့A
ဲ ခါ ၀န္းက်င္Aလယ္မွာ သား သိမ္ငယ္မယ္ .. ျဖည့္ေပးႏိုင္ေAာင္ က်မ
လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္.. ဂုဏ္သိကၡာ ဆင္းရဲမယ္.. ျပီးေတာ့ က်မ မလုပ္မိဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ Aဲဒီ
လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ AစစAရာရာ ဆင္းရဲေတာ့မယ္)

Aဲသလိုပဲ သမီးေလး ၾကီးလာတဲ့Aခါ ပညာတတ္ေပမဲ့ ဆင္းရဲတ့ဲ မိဘက ေမြးတာမို႔ က်မငယ္ငယ္ကလို

စိတ္မထားႏိုင္ရင္ သမီးမိန္းကေလးမို႔ ပ်က္စီးလြယ္ေလမလား..။ က်မစိတ္ထဲမွာ ေရွ႔ ေလွ်ာက္
လူငယ္ေတြ ပို ပို ပ်က္စီးမွာလို႔ ျမင္ေနတာေလ..။ AဲဒီAခ်ိန္ေပါ့.. Nude Show က်ိတ္၀ိုင္းေတြ
ရွိေနျပီလို႔ က်မ သိေနရတာ..။ က်မေရွ႕မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ လူငယ္ေလးေတြ..။
ကိုယ္က စီးပြားက်ံဳး ရွာေနရတာနဲ႔.. သူတို႔ကို မၾကည့္ႏိုင္တာနဲ႔.. ကိုယ့္ကေလးေတြမွ
ကိုယ္မထိန္းႏိုင္ရင္.. Aဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ ေရစီး ေၾကာင္း ထဲမွာ…………………. က်မ ေၾကာက္တယ္…။
တကယ္ေတာ့ က်မ တကယ္ ေၾကာက္ခ့တ
ဲ ာက Aဲဒီ ၀န္းက်င္ၾကီး တခုလံုးကိုပါ..။ ဖ်က္ဆီးသူေတြန႔ဲ ..
Aဖ်က္ဆီး ခံရသူေတြန႔ဲ.. ပ်က္စီးေနသူေတြန႔ဲ.. ခုခံေနရသူ ေတြန႔ဲ.. ၾကိဳးစားျပီး မတ္မတ္
ရပ္ေနရသူေတြ နဲ႔…. ဒါပဲ ရွိတ့ဲ တိုင္းျပည္.. ေမာလိုက္တာ..။ Aဲဒီ တိုင္းျပည္ရဲ႕ Aနာဂတ္ကို က်မ
ေၾကာက္တယ္..။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ Aနာဂတ္ဟာ က်မ ကေလးေတြရဲ႕ Aနာဂတ္ပဲေလ..။ က်မရဲ႕ ခ်ိန႔တ
ဲ ့ဲ
AားAင္ေလးနဲ႔ ကေလးေတြAမ်ားၾကီး မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာျပီ။ ဒါဆိုရင္ က်မ ေမြးထားလို႔
လူျဖစ္လာရတဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ က်မ ကယ္တင္ရေတာ့မွာပါပဲ..။

ေနာက္တခု ေတြးစရာက Aေမ…

က်မဘ၀မွာ Aေမတေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ..။ Aေမက သားသမီးေတြရဲ႕AပူAားလံုးကို
ေခါင္းေပၚရြက္ထားတဲ့ Aေမၾကီး..။ Aေဖက Aေမကို ေသသည္Aထိ မပူမပင္ ေနရေလာက္တ့ဲ
AေနAထားနဲ႔ ထားသြားတာမို႔ ေတာ္ရံုန႔ေ
ဲ တာ့ Aေမက မယိုင္န႔ႏ
ဲ ိုင္။ ျပီးေတာ့ Aေမက တရားစခန္း
Aလီလီ၀င္ေနတာမို႔.. စိတ္ေျပရာ ရွာေတြ႔မယ့္သူ..။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ နက္ျဖန္ မတ္လ ၂၈ဆို Aေမ
Aသက္ ၆၉ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ျပီ။ က်မ မရွိရင္ Aေမ့နားမွာ သမီး ၃ေယာက္ က်န္Uီးမွာပါ။
(တကယ္ေတာ့ က်မက Aေဖနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနတတ္ျပီး Aေမနဲ႔ဆို စကား ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ
မေျပာတတ္တာမို႔ Aေမနဲ႔ က်မက သမီးUီးနဲ႔ Aေမနဲ႔ ဆိုေပမဲ့ က်န္တ့ဲ သမီးAငယ္ေတြေလာက္
မနီးကပ္သလို ရွိေနခဲ့တာပါ.. Aငယ္ေတြကေတာ့ Aေမနဲ႔ ဘာသာစကားတူ.. လံုးေထြး။ ဒါေပမဲ့
Aေမက က်မနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒုကၡ Aခံရဆံုး ထင္ပါရဲ႕ )

(Aေမ... ဘာလိုလိုန႔ဲ Aသက္ ၇၀ထဲ ၀င္ျပီ.. Aေ၀းဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့

သမီးၾကီးနဲ႔ မိသားစုကို ဘုရားစင္ေရွ႔မွာထိုင္ျပီး ေန႔တိုင္းေမတၱာပို႔ေနမွာ AေသAခ်ာေပါ့)

ေနာက္တခု ေတြးစရာက ရာေက်ာ္…

သူ႔ကိုေတာ့ က်မ မပူမိ။ သူက က်မနဲ႔ ထပ္တူ လိုက္ေလ်ာႏိုင္တ့သ
ဲ ူ.. ျပီးေတာ့ ဘာကိုမဆို ရင္ဆိုင္ျပီး
တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစား လုပ္မယ့္သူ.. သူ႔ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈတို႔ Aလိုေလာဘ တို႔
ဆိုတာကေတာင္ က်မနဲ႔ မိသားစုAေပၚပဲ မူတည္တ့သ
ဲ ူ…။ ျပီးေတာ့ က်မက သူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားဖို႔
နည္းနည္းမွ မစU္းစားသူမို႔.. သူ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ Aက်U္းက်စရာ မရွိ (က်မထင္တာေပါ့ေလ..
တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ သူပဲ သိမွာပဲ :P )
 (Aဲဒါ ထိုင္းကို ေရာက္စက ရာေက်ာ္ ေပါ့.. သနားစရာေလးေနာ္.. :P)

ေနာက္တခု ေတြးစရာက က်မAတြက္..

တကယ္လို႔ Aေမရိကန္ႏိုင္ငံသာ မေရာက္ႏိုင္ခ့ဘ
ဲ ူးဆိုရင္ ထိုင္းမွာ က်မ ေနရေတာ့မယ္။ Aဲဒီ ထိုင္းမွာ
က်မ ဘာ လုပ္ႏိုင္မလဲ..။ က်မ သိသေလာက္.. က်မလုပ္ႏိုင္တာ.. လိႈ္င္းတို ေရဒီယိုေတြ ရွိမယ္။
Aြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြ ရွိမယ္.. ေသခ်ာတာက စာသင္ေက်ာင္း ေတြ ရွိမယ္..။ က်မက
ျမန္မာစာဆရာမမို႔ ျပည္ပက တျခား တိုင္းရင္းသားေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ျမန္မာစာ
သင္ႏိုင္မယ္ေပါ့.. (တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မက Aဂၤလိပ္စာ ညံ့သူ)။ က်မ စU္းစားခဲ့တ့A
ဲ ထဲမွာ
ႏိုင္ငံေရး က႑ မပါခဲ့ပါ။ ျပီးေတာ့ AဲဒီAခ်ိန္မွာ က်မသိခ့တ
ဲ ာက ထိုင္းမွာ ဗမာေတြ ေနရတာ
သိပ္လြယ္တယ္… ဘယ္ႏိုင္ငံသြားသြား သိပ္လြယ္တယ္… ေAးေဆးပဲ.. ေမျငိမ္းဆို ဆရာမ လည္း
ျဖစ္.. စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္.. ဆိုေတာ့.. လြယ္လြယ္ေလး.. ဆိုပဲ။ Aဲလို Information ေတြ
message ေတြန႔ဲ.. ။ ထံုးစံAတိုင္း ေမျငိမ္းက ယံုပါေပ့။

ျမသီလာကို တကယ္ စြန္႔ႏိုင္ျပီလား.. ခြဲခြာႏိုင္ျပီလား… စU္းစားေတာ့လည္း လြမ္းဆြတ္

တမ္းတစရာဆိုလို႔ လူမဟုတ္တ့ဲ သက္ရွိေတြ.. သက္မ့ေ
ဲ တြ.. Uပမာ .. ဂ်ပ္စင္.. သစ္ပုပ္ပင္..
ဘြ႔ႏ
ဲ ွင္းသဘင္.. ေတာင္ငူေဆာင္.. RC.. စာၾကည့္တိုက္.. Aင္းလ်ားေတြေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ။
Aရင္ကလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မလြမ္းေတာ့.. ဆရာဆရာမ ေတြကိုလည္း
မလြမ္းခ်င္ေတာ့..။

Aေမ့ကိုေရာ……………….. AဲဒီAတြက္ပဲ က်မစိတ္ထဲ ဆို႔နစ္ ေၾကကြဲစရာ ရွိတာပါ…။

Aဲဒီရက္ေတြထဲမွာေပါ့.. ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ "တဟီတီသြားရေAာင္"ကို ခဏ ခဏ
ရြတ္ေနမိတာ..။

ဒီလိုန႔ဲ သားၾကီး ရွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖAျပီး Aေဖ့ရြာကို သြားလည္မယ္ဆိုတ့ဲ ခရီးက… ျမ၀တီထိ..

မဲေဆာက္ထိ… ဇင္းမယ္ဆို.. ညိဳတဲ့ျမိဳ႕ေလးဆီAထိ… ေပါက္ခ့တ
ဲ ာ..။ Aဲဒီတေလွ်ာက္မွာလည္း
ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ ၀တၳဳ ေခါင္းစU္တခုကို ယူေျပာရရင္.. “သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြန႔ဲ” ေပါ့…။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္Aရာမဆို ေ၀းသြားမွ.. ေ၀းေနမွ ပိုလြမ္းရတယ္ ပိုတမ္းတရတယ္ဆိုတာကို က်မ ပို
ပို သိလာရတဲ့ ကာလေတြဆီ.. ထြက္ေျပးလာခဲ့တ့ဲ ခရီးAစေပါ့..။ ျပန္ရႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲမွန္း သိေလ… ပို
လြမ္းဆြတ္ ေၾကကြဲရေလ…။ တခါတခါက်ေတာ့ ရွက္ရံ႕ြ သိမ္ငယ္ရတာေတြပါ ပါလာရပါေသးတယ္။
တကယ္တမ္း Aလုပ္ကေန ထြက္ေတာ့မယ္.. ကိုယ့္တိုင္းျပည္န႔ဲ Aေ၀းကိုသြားေတာ့မယ္လို႔
ဆံုးျဖတ္ရ ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ႏွလံုးေတြက ဆုပ္ဖ်စ္ခံထားရသလိုပါပဲ။ က်မ ထားခဲ့ရမယ့္
မဟာ၀ိဇၨာတန္းခြေ
ဲ တြကို ငဲ့ၾကည့္ ေတာ့ Aဲဒီတုန္းက က်မတေယာက္တည္းပဲ သင္မယ့္သူ
ရွိသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာ ျမဇင္ ရဲ႕ ကဗ်ာ နရီန႔ဲ နိမိတ္ပံု စာAုပ္.. ဆရာေဇာ္ဂ်ီရ ဲ႕ ရသစာေပ
Aဖြင့္န႔ဲ နိဒ ါန္း၊ ျပီးေတာ့ ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)ရဲ႕ စကားေျပသေဘာတရား စကားေျပ
Aတတ္ပညာ…။ ေနာက္ ၀တၳဳတို ၀တၳဳရွည္ ေလ့လာခ်က္ေတြ..။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီတုန္းက
မဟာ၀ိဇၨာတန္းမွာ ရွိတ့ဲ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၅၀ထဲမွာေတာ့ က်မက စာဖတ္လာပါလို႔
မွာလို႔မွ တကယ္ ဖတ္လာတာက ၂ေယာက္ မျပည့္တာ..။ ျပီးေတာ့ က်မကို Aံ့Aားသင့္
ေစေလာက္ေAာင္ မဟာ၀ိဇၨာတန္းAထိ Lecture ေကာင္းေကာင္း မလိုက္တတ္သူေတြ..။
၀တၳဳတိုသင္ရိုးAတြက္ မဟာ၀ိဇၨာေက်ာင္းသားေတြAေနနဲ႔ ဘယ္လို ၀တၳဳတိုမ်ိဳးကို ၾကိဳက္လ.ဲ .
လို႔ ေမးလို႔မွ Aေျဖျပန္မရတာ..။ လစU္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြထဲက Aျမဲတမ္းဖတ္တ့ဲ မဂၢဇင္း
တမ်ိဳးစီ ေျပာပါဆိုလည္း မေျဖ..။ ဒါနဲ႔ ကဲ တေယာက္မွ ဘာမွမဖတ္ဖူးလား..ဆိုေတာ့မွ
တေယာက္က လက္ညွိဳးေလးေထာင္တယ္..။ က်မက ၀မ္းသာAားရနဲ႔ Aဲ.. ေျပာပါUီး..
ဘာမဂၢဇင္း ဖတ္လ.ဲ . ဆိုေတာ့ ဂမၻီရ.. တဲ့။ Aဲလိုမ်ိဳးေတြကို ျပန္ ျပန္ေတြးေတာ့မွပဲ က်မ
စိတ္ထဲ နည္းနည္း ျပတ္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ၉၈ေနာက္ပိုင္းမွ Aထက္တန္းေက်ာင္း
ေတြမွာ စာေမးပြဲေျဖလို႔ ဂုဏ္ထူးတန္းေတြ ၀င္.. ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာမႈေၾကာင့္
တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမျဖစ္.. Aဲလိုန႔ပ
ဲ ဲ ပိုက္ဆံ ရွိလို႔ ပါရဂူ တက္ႏိုင္ၾကသူေတြန႔ဲ က်မက
ထိပ္တိုက္ေတြ႔စရာေတြက ၾကံဳ ၾကံဳလာ..။ Aဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာ မၾကာခဏ စU္းစားမိ
တာကေတာ့ Aန္တီစုေျပာျပလို႔ သိေနရတဲ့ ခ်က္ (Czech) ေခါင္းေဆာင္ Vaclav Havel
ေရးခဲ့တ့ဲ The Power of the powerless စာAုပ္ထဲက Aေၾကာင္းေတြေပါ့..။

ဒီေနရာမွာ ၁၉၈၉ဒီဇင္ဘာမွာမွ ဒီမိုကေရစီရခဲ့တ့ဲ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ႏိုင္ငံတုန္းကဆိုရင္လည္း

ကြန္ျမဴနစ္ Aာဏာရွင္ေတြက ဆရာေတြရဲ႕ သင္ၾကားေရးေတြကိုပါ ၀င္စြက္ဖက္
လာတဲ့Aတြက္ ဆရာေတြ Aလုပ္ထြက္ ပစ္ၾကပါတယ္၊ Aဲဒီတုန္းက ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား
(Czechoslovakia) ရဲ႕ Aေျခေနက ဗမာျပည္ေလာက္ ေတာင္္ မဆိုးေသးဘူးလို႔
ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကိုေတာင္ Aာဏာရွင္ေတြရဲ႕ မတရားတဲ့ မေလ်ာ္ကန္တ့ဲ
Aမိန္႔Aာဏာေတြကို မလိုက္နာႏို္င္ဘူးဆိုျပီး တကၠသိုလ္က ဆရာေတြဟာ Aလုပ္ထြက္ျပီး
တံမ်က္စည္း လွည္းတာတို႔ ပန္းရံတို႔ ၀င္လုပ္ၾကပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ Aဲဒီ ဆရာေတြက
ေျပာပါတယ္၊ မမွန္ကန္တ့ဲ AေတြးAေခၚ ေတြကို လူငယ္ေတြ ေခါင္းထဲ
ထည့္ေပးရတဲ့Aလုပ္လို ယုတ္ညံ့တ့ဲ Aလုပ္ေတြကို လုပ္တာထက္ေတာ့ ဒီလို
AေျခခံAလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္ရတာက သာေသးတယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္တ့။ဲ Aဲဒီတုန္းက
စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ျပီး၊ ခ်က္ နဲ႔ စလိုဗက္ကီးယား
ကြျဲ ပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ခ်က္ ရီပတ္ဗလစ္ႏိုင္ငံ (Czech Republic) ရဲ႕ သမၼတျဖစ္လာတဲ့ Vaclav
Havel က The Power of the powerless စာAုပ္ထဲမွာ Aဲဒါေတြကို ေရးခဲ့တာပါ။
Aန္တီစုက AဲဒီစာAုပ္ထဲက Vaclav Havel ရဲ႕ စကားေတြကို ကိုးကားျပီးေတာ့ “ဒီလို
စနစ္Aတြင္းမွာ က်မတို႔ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိန႔ဲ ေနႏိုင္သလား… ဒီစနစ္က ျပည္သူ လူထုကို
Aက်ိဳးျပဳႏိုင္ သလား… ျပည္သူလူထုကို Aသံုးခ်ေနသလား… ဒါပဲ စU္းစားရမွာပဲ ..” လို႔ ေျပာခဲ့
ဖူးပါတယ္။

Aဲဒါေတြကလည္း က်မႏွလံုးထဲကို စိမ့္၀င္ခ့ပ

ဲ ါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း
Aာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ မတရားAမိန္႔ေတြကို မနာခံႏိုင္သူေတြက ျပည္ပထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ Aလုပ ္
ထြက္ကုန္ၾကျပီး မလြန္ဆန္ရဲၾကတဲ့ နာခံႏိုင္သူေတြက်ေတာ့လည္း မ်က္ေစ့စံုမွိတ္
နာခံၾကတာမို႔လို႔ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံAတြက္ Aဓိက Aက်ဆံုး ေထာက္တိုင္တစ္တိုင္ျဖစ္တ့ဲ
ပညာေရးစနစ္ၾကီး တစ္ခုလံုး ထိခိုက္ပ်က္စီး သြားရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ Aလုပ္ ထြက္တာက
မတရားတဲ့ Aမိန္႔ ကို ဖီဆန္တာျဖစ္ေပမဲ့ ျပည္ပထြက္တာကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ
ရွိေနသင့္တ့ဲ Uီးေႏွာက္ Aင္Aားေတြ Aျပင္ကို ယိုစီးထြက္ကုန္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ Aဲဒီ ၂၀၀၅
ေဖေဖာ္၀ါရီ တုန္းကေတာ့ က်မ စU္းစားတာက တကယ္လို႔ Brain Drain မျဖစ္လည္း
Aသံုးခ်ခြင့္မရတဲ့ Uီးေႏွာက္ေတြက Brain Dry ျဖစ္ကုန္မွာပဲ.. ဆိုတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. Aဲလို
Aေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ စစ္Aစိုးရ သက္တမ္း တေလွ်ာက္က မ်ဳိးဆက္ ေတြ ခမ်ာ
ပညာေရးပိုင္းမွာ Aမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံးခဲ့ျပီ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါကို ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔ မရႏိုင္ ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ က်မေတြးခဲ့တာက ျပည္ပမွာ က်မ တခုခု ပိုလုပ္ႏိုင္မယ္..။ Aနည္းဆံုး

ကိုယ့္ပညာရပ္ပိုင္းကို ျဖည့္တင္း ခြင့္ေတာ့ ရမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့တာပါ…။ ျပီးေတာ့
က်မသားသမီးေတြကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ တခုခု ျပန္လုပ္ႏိုင္ ေလာက္ေAာင္ ေသခ်ာတဲ့
ပညာေရးမ်ိဳး ေကာင္းေကာင္း ေပးမယ္လို႔လည္း မွန္းခဲ့တယ္။ က်မစိတ္ထ.ဲ . Aဲဒီ ၀န္းက်င္မွာ
ဆက္ေနရင္ ေတာ့ျဖင့္ ႏြံနစ္သလိုရွိမွာပဲလို႔ ေသခ်ာေနခဲ့တာေလ။

+++++

၂၀၀၅ခုႏွစ္ မတ္လမွာေတာ့ ထိုင္းရဲ႕ ေႏြAပူန႔A

ဲ တူ ေမျငိမ္းAတြက္ မရိုးႏိုင္တ့ဲ Aပူတခ်ိဳ႕က
က်မကို ဆီးၾကိဳ ေနခဲ့ပါတယ္။ ျပန္စU္းစားၾကည့္ရင္ ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ထဲ ရွက္ရံ႔ရ
ြ ံ႔ြ
ခံစားေနရတုန္းပါ။ က်မက က်မလို စာေရးဆရာ... တကၠသိုလ္က ဆရာမတေယာက္
နယ္စပ္ကို ထြက္လာရတာကိုက ဗမာျပည္မွာ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ AေျခAေန ဘယ္ေလာက္
ဆိုးေနပါျပီ ဆိုတာကို မီးေမာင္းထိုးျပသလို ေပၚလိုက္ေလျခင္းလို႔ ေတြးျပီး ဆင္းရဲဒုကၡၾကံဳရမွာ
ကိုေတာင္ ေမ့ေနခဲ့ခ်ိန္မွာ က်မAျပင္ထြက္လာျပီဆိုတ့ဲ သတင္းၾကားၾကသူ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မွတ္ခ်က္ခ်ပါ တယ္.. တဲ့။ ေမျငိမ္းက ဘယ္တုန္းက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔
ပတ္သက္ဖူးလို႔ ဒီလို ထြက္လာရတာလဲ.. တဲ့။ က်မ တခါမွ မစU္းစားမိဖူးတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။
ဒီေတာ့မွ က်မ Aိပ္မက္က လန္႔ႏိုးသူလို ကိုယ့္ ပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ့္Aေျခေနကို
ျပန္ၾကည့္မိတယ္..။ AဲဒီAခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက ေနာက္ဆုတ္လို႔ မရေတာ့တ့ဲ ေနရာမွာ
ေရာက္ေနပါျပီ။ Aဲဒီတုန္းက ထိုင္းေျမကို စနင္းကတည္းက က်မတို႔ မိသားစုၾကီးကို ကူခ့ရ
ဲ တဲ့
ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ တစံုန႔ဲ တကြေသာ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ရဲ႕ Aားေၾကာင့္သာ က်မ
ဆက္ရပ္တည္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ာပါ။

ေနာက္ထပ္ က်မတခု မွားခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ Aဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲက

သူငယ္ခ်င္းတခိ်ဳ႕က က်မကို ကိုယ္လြတ္ရုန္းသြားတယ္.. လို႔ ေျပာၾကတယ္ ဆိုတ့သ
ဲ တင္း
က်မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ Aဲဒ ါၾကားေတာ့ က်မ တကယ္ စိတ္တိုခ့ပ
ဲ ါတယ္။
Aဲလိုေျပာတဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တေမ့တေမာထိုင္.. ညေနတိုင္ဆို
Aရက္ဆိုင္ေရႊ႔ျပီး ေ၀ဖန္ေရး ေလကန္ေရး ထိုင္လုပ္ေနသူေတြ.. တကယ္တမ္း လူထုAက်ိဳး
ဆိုတာAတြက္ ဘယ္ေလာက္မွ Aနစ္နာခံ ေပးဆပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြလည္း မဟုတ္။
(တကယ္တမ္း လူထုAတြက္ Aနစ္နာခံျပီး လုပ္ေနတယ္ဆိုတ့သ
ဲ ူေတြဆိုတာက ဘယ္ေတာ့မွ
သူမ်ားကို Aျပစ္မတင္.. က်မလိုလည္း ေက်ာမခိုင္း.. ငါတို႔ လုပ္ေနတယ္လို႔လည္း
မေၾကြးေၾကာ္ မ၀ါၾကြား..။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုး Aားမကိုးဘဲ သူတို႔ ယံုၾကည္ရာကိုသာ
တကယ္ Aပင္ပန္း Aဆင္းရဲခံ.. ေထာင္က် တန္းက်ခံံျပီး တစိုက္မတ္မတ္
လုပ္ၾကသူေတြဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း သိေနခဲ့ပါျပီ)။

Aဲဒီမွာ စိတ္တိုတိုန႔ဲ က်မ စာတပုဒ္ေရးခဲ့မိတာပါ။ မဲေဆာက္က ထြက္တ့ဲ စာေစာင္ေလးတခုမွာ

ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ Aဲဒီမွာ က်မ ေရးခဲ့တာက “က်မ ခါးသီးမုန္းတီးလွတ့ဲ မင္းဆိုးမင္းညစ္
Aုပ္ခ်ဳပ္မႈေAာက္မွာ မေနႏိုင္လို႔ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခနဲ႔ ထြက္ခ့တ
ဲ ့ဲ လမ္းမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေက်နပ္တယ္” ဆိုတာကိုေျပာရင္း ေဆာ့ခရတၱိ ေျပာခဲ့ တယ္လို႔ က်မ မွတ္ထားခဲ့ဖူးတဲ့
(တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဆာ့ခရတၱိမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္) ‘လူေတြဟာ ကိုယ္န႔ဲ တန္တ့ဲ
Aစိုးရကို ရတယ္’လို႔ ေဆာ့ခရတၱိက ေျပာပါတယ္ .. AဲဒီAခါ က်မက က်မနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔
ထင္တ့ဲ Aစိုးရလက္ကေန ထြက္ခ့တ
ဲ ယ္..” ဆိုတာမ်ိဳးပါ..။ Aဲဒီ စာေစာင္ေလးလည္း
ထြက္ေရာ က်မဆီ ဆဲစာေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါ ျပည္တြင္းက လူေတြကို ေစာ္ကားတာ..
တဲ့။ Aဲဒီေတာ့မွ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ စြပ္စစ
ဲြ ရာျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်မ နာက်ည္း စက္ဆုပ္ေနတာက ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိ လုပ္ေန
ၾကတဲ့ Aလိုေတာ္ရိေတြကိုပဲ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ က်မ စိတ္ပ်က္တ့ဲ A၀န္းA၀ိုင္းေလး
တခုကို..။ ဒါေပမဲ့ က်မေရးတဲ့စာက တာသြားခဲ့ျပီ။

ဒီလိုန႔ဲ Aဲဒီ Aျပင္ေရာက္စကာလမွာ က်မဟာ Aထင္န႔A

ဲ ျမင္ လံုးလံုးလြဲျပီး ဟိုမေရာက္
ဒီမေရာက္န႔ဲ… ပူပန္ တုန္လႈပ္ေနခဲ့ရတာေတာ့ Aမွန္ပါ..။ ဒါကလည္း က်မရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္
ေနာက္ကို လိုက္မႈရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးဆက္ေတြပါ ပဲေလ။

ဆယ္ေက်ာ္သက္Aရြယ္ လူမမည္ကေလးကတည္းက ေတာခိုခ့ျဲ ပီး ဒီဘက္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္

နယ္စပ္ထဲမွာ ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ၾကာေနေနတဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္က က်မကိုေျပာတဲ့
စကားေလး သတိတရ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်မ ဘာလို႔ ထြက္လာလဲဆိုတာကို ေမးၾကတဲ့Aခါ
က်မက ခုAေၾကာင္းAရာေတြကိုပဲ ေျပာေျပာျပတာမို႔.. သူက ေျပာပါတယ္..။ လက္စသတ္
ေတာ့ ငါ့Aမက ေတာခိုလာတာမွမဟုတ္ဘ.ဲ . Aိမ္ေျပာင္းလာတာကိုး.. တဲ့။ တကယ္လည္း
သူေျပာသလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ က်မက ႏိုင္ငံAတြက္ဆိုတာက ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္း..
ဒီAရပ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုတ့ဲ ကိုယ့္AတၱAတြက္ ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ႏိုင္ငံ့Aျပင္ဘက္
ထြက္လာသူကိုး။

တကယ္ဆို က်မထက္ဆိုးတဲ့ ဘ၀ေတြ Aမ်ားၾကီး..။ က်မထက္ Aႏၱရာယ္ရွိသူေတြ

Aမ်ားၾကီး.. သူတို႔ေတြေတာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံေနတာ..။ က်မ စU္းစားခဲ့တာက က်မသာ Aျပင္
ေရာက္လို႔ ေျပာခြင့္ေတြရရင္.. စစ္Aစိုးရ လိမ္ညာေနတဲ့ ပညာေရးကိစၥေတြန႔ဲ စစ္Aစိုးရ
Aလိုေတာ္ရိ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ မသမာမႈေတြကို ေျပာခြင့္ရမယ္..။ ျပီးေတာ့ က်မက
စာေရးဆရာျဖစ္တ့A
ဲ တြက္ေရာ.. ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္တ့A
ဲ တြက္ေရာ.. ေနာက္.. ဘယ္တုန္း
ကမွ စစ္Aစိုးရ သစၥာခံ Aလိုေတာ္ရိ မလုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးတာေၾကာင့္ေရာ.. က်မAတြက္ ဒီဘက္ျခမ္းမွာ
လုပ္စရာေတြ လုပ္ႏိုင္တာေတြ Aမ်ားၾကီး ရွိမယ္.. ေနရာေလးတေနရာေတာ့ ရွိမယ္…လို႔။
Aဲလို ေတြးခဲ့တာေလ..။ ျပီးေတာ့ က်မ ခံစားခဲ့ရတာက စစ္Aစိုးရကို မုန္းတဲ့
ခါးခါးသီးသီးAမုန္းရယ္.. Aဲလို လူေတြကို ေၾကာက္လန္႔ျပီး မလြန္ဆန္ႏိုင္တ့ဲ ပတ္၀န္းက်င္
ထဲမွာ မေနႏိုင္ေလာက္ေAာင္ ပူေလာင္ျပင္းပ်တာရယ္.. ဒါကိုပဲ ခံစားခဲ့တာေလ။
တကယ္မွာလည္း က်မက ဘယ္တုန္းကမွ ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခါင္းစU္တပ္ႏိုင္တ့ဲ ေလာကထဲ
မက်င္လည္ခ့ဖ
ဲ ူး။ တခါတရံမွလည္း လူထုAတြက္ ေထာင္က်တန္းက်နဲ႔
Aနစ္နာမခံခ့ဖ
ဲ ူးေလေတာ့ က်မ ထြက္လာတဲ့ ကိစၥမွာလည္း နိုင္ငံေရးဆိုတ့က
ဲ ႑ကို
မေတြးမိခ့ပ
ဲ ါဘူး။ Aဲသလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးကိုျပျပီး လုပ္စားလို႔ ရတယ္ရယ္လို႔လည္း မသိခ့ပ
ဲ ါဘူး။

ဒါေပမဲ့ တမိသားနဲ႔ တမိသား ေပါင္းသင္းၾကရသူေတြလို ဒီဘက္ေလာက က က်မကို စူးစမ္း..

က်မကလည္း သူတို႔ကို Aကဲခတ္န႔။ဲ Aိမ္ေထာင္Uီးကာလ Aဆင္မေျပၾကတတ္ၾကသလို
Aခက္Aခဲေလးေတြ Aလြဲေလး ေတြေတာ့ ရွိသေပါ့..။ ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ရန္ကုန ္
တကၠသိုလ္မွာ ကဗ်ာစာAုပ္ေတြထုတ္စU္က တူတူ ေရးဖက္ျဖစ္ဖူးျပီး ၈၈ စက္တင္ဘာ
Aာဏာသိမ္းကတည္းက ေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ေျခစံုပစ္၀င္ခ့တ
ဲ ့ဲ မိဆူးပြင့္(Aေစာပိုင္း
ျမသီလာေတြမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္)တို႔ Burmese Women’s Union က လွမ္းေခၚေပးလို႔
ဇင္းမယ္ကို ေျခခ်ခဲ့ရတာ.. မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔ေပါ့။ Aဲဒီ ၂၀၀၅ မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔ကေန
၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ရက္ေန႔ထိ ေနခဲ့ရတဲ့ ဇင္းမယ္ဟာ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. က်မကို
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၾကိဳဆို ေပြ႔ဖက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

+++++

ဇင္းမယ္ရဲ႕ ေႏြမွာ က်မတို႔ မိသားစုဟာ Aရာရာကို Aသစ္က စၾကရပါေတာ့့တယ္။

ပတ္၀န္းက်င္သစ္.. ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ Aသစ္.. ဘာသာစကား Aသစ္.. သင္ယူ ေလ့လာ
စရာ Aသစ္ေတြကလည္း Aမ်ားၾကီးေပါ့..။ ။ Aဲဒီ Aခ်ိန္ေတြမွာလည္း က်မ စိတ္ဓာတ္ေတြ
လဲျပိဳခဲ့တာ မၾကာခဏ..။ ဒီဘက္ A၀န္းA၀ိုင္းထဲ ေရာက္စ… က်မက ႏွစ္ ၂၀နီးပါး
ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ခ့တ
ဲ ့ဲ Aေတြ႔Aၾကံဳနဲ႔ ဒီဘက္က ပညာေရးဆိုင္ရာ ႑လႈပ္ရွားမႈေတြထဲ
ေသေသခ်ာခ်ာ ၀င္လုပ္ေပးခ်င္တာ..။ ဒီဘက္မွာလည္း Aဲလို ပညာေရး Aဖြ႔A
ဲ စည္းၾကီး
ရွိေနတာဆိုေတာ့..။ ဒါေပမဲ့ … က်မမွာ ဘာႏိုင္ငံေရး ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မရွိ.. ေနာက္
Aဂၤလိပ္လို မေျပာႏိုင္လို႔တ့ဲ…။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္တတ္တ့ဲ ပညာေရးလည္း လုပ္ခြင့္ မရခဲ့ပါ။
(Aဂၤလိပ္လို တတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို က်မ AေသAခ်ာ လက္ခံပါတယ္.. ဒါေပမဲ့
ပညာေရးAေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိတ့သ
ဲ ူကို တြဲလုပ္ဖို႔ ေခၚသင့္တယ္လို႔လည္း
ထင္တာပဲ… ဒါေပမဲ့ Aဲဒီမွာက ပညာေရးAေၾကာင္း သိတာထက္ ႏိုင္ငံေရး Aဖြ႔တ
ဲ ခုခုက
ျဖစ္ဖို႔န႔ဲ Aဂၤလိပ္လို ေျပာႏိုင္ဖို႔က ပိုAေရးၾကီးခဲ့ပါတယ္ :P) ။ (ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့
ဆရာ ေဒါက္တာသိန္းလြင္တို႔ ပညာေရးသမား ဆရာ ဆရာမေတြန႔A
ဲ တူ ပညာေရးပိုင္းကို
ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ကူႏိုင္ခ့ဲ တာေလးေတြန႔ဲ ထိုင္းေတာင္ပိုင္း ဆူနာမီေဒသက
ကိုထူးခ်စ္တို႔ GHRE ရဲ႕ ျမန္မာေက်ာင္းေတြကို ကူခြင့္ရခဲ့တာေတြကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ
ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္) ။

ဇင္းမယ္ကို ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ က်မရဲ႕ စာေရးဆရာAျဖစ္ Aလုပ္တခု စလုပ္ရပါတယ္။

AဲဒီAလုပ္က Aိမ္ကေန စာထိုင္ေရးျပီး တပတ္မွာ ၂ရက္ေလာက္ ရံုးသြားရပါတယ္။
ကံေကာင္းသလား ကံဆိုးသလားေတာ့ မသိပါဘူး.. က်မ သြားရတဲ့ ရံုးခန္းက ဇင္းမယ္
တကၠသိုလ္ထဲမွာပါ..။ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ Aဓိပတိ လမ္းမၾကီးကေန ဖဲ့၀င္ရတဲ့
လမ္းသြယ္ေလးမွာ က်မ သြားရတဲ့ ရံုးခန္းေလးရွိပါတယ္။ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြန႔ဲ ဖြ႔စ
ဲ ည္းထားတဲ့
A၀န္းA၀ိုင္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္န႔ဲ တူလွတ့ဲ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္က က်မကို Aျမဲ
လြမ္းေAာင္ လုပ္ႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ကေတာ့ AလွAပ Aမြမ္းAမံန႔ဲ ျပင္ဆင္
ထားလို႔ ပို ၾကည့္ေကာင္းေပမဲ့ က်မကေတာ့ မျပည့္မ စံုန႔ပ
ဲ ဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သာယာတဲ့
က်မရဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုပဲ လြမ္းရတာပါပဲ။ ေနာက္တခု စိတ္ထိခိုက္ရတာကေတာ့
ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရ႕ဲ လြတ္လပ္ ေAးခ်မ္းမႈ.. Aဆင့္ျမင့္
ပညာေရးကို သင္ခြင့္ရမႈ.. ေက်ာင္းသားAခြင့္Aေရးနဲ႔ တကၠသိုလ္ရဲ႕ Aရသာေတြကို
Aျပည့္A၀ ခံစားခြင့္ရေနမႈေတြက ခ်ိဳ႕တဲ့ရရွာတဲ့ ျမန္မာျပည္ တကၠသိုလ္ ပညာေရးထဲက
ဘ၀ေတြကို ႏိႈင္းယွU္သတိရမိတာေၾကာင့္ပါပဲ။ Aဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္ကို လြမ္းတတ္သူဆိုျပီး
က်မ ၀တၳဳေလးတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ဒီမွာ ပါ..။

+++++

ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဇင္းမယ္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ၄ႏွစ္နီးပါးကေတာ့ က်မAတြက္ တကယ္

စိတ္ေAးလက္ေAးနဲ႔ သာေတာင့္သာယာရွိတ့ဲ Aခ်ိန္ေတြပါပဲ..။ က်မ လုပ္ခ်င္တ့ဲ
ပညာေရးAလုပ္န႔ဲ စာေရးတဲ့Aလုပ္ကို ေAးေAးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ခ့ရ
ဲ တာမို႔ က်မစိတ္ထဲ ေက်နပ္
မိပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲ ဇင္းမယ္မွာပဲ တသက္လံုး ေနေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ေတြးထားခဲ့တာပါ။
ဇင္းမယ္ မွာက ေစတီဘုရား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ Aမ်ားၾကီး…။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ
လက္ညိွဳးထိုး မလြ.ဲ .။ ျမန္မာစားစရာကAစ ျမန္မာAေငြ႔Aသက္ေတြ ေနရာAႏွ႔ံ..။ ျပီးေတာ့
တန္ေဆာင္တုိင္ လြိဳင္ကထံုပြဲေတာ္န႔ဲ သၾကၤန္…။
 (နာမည္ေက်ာ္
လြိဳင္ကထံုမွာ )

ဇင္းမယ္မွာ ေနဖူးသူတိုင္း ဇင္းမယ္ကို မျငိတြယ္သူ မရွိႏိုင္ပ ါ..။ ရွမ္းျပည္မွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့

က်မAတြက္ေတာ့ ဇင္းမယ္မွာ ေဆာင္းတြင္း ဆိုရင္… ေတာင္ၾကီးေရာက္ေနသလိုလို… ေမျမိဳ႕
ေရာက္ေနသလိုလို.. ေႏြ ဆိုရင္ေတာ့ မန္းေလးမွာပဲ ေရာက္ေနသလိုလို..။
က်မAနားမွာလည္း ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြ ခ်စ္ရတဲ့ သူေတြန႔.ဲ .။ AဲဒီAခါ ဇင္းမယ္ဟာ..
က်မရဲ႕ ဒုတိယAိမ္ပါပဲ..။

ေသာၾကာေန႔မနက္ဆို တပတ္လံုးမွ Aဲဒီတရက္သာ ရွိတ့ဲ ေသာၾကာေစ်းလို႔ က်မတိ္ု႔

Aလြယ္ေခၚတဲ့ ေစ်းေလး ဆီကို ေရာက္ေAာင္ သြားျမဲ..။

(ေသာၾကာေစ်း)
Aဲဒီမွာ တို႔ဟူးေႏြးစားမယ္.. ေခါပုပ္ကင္ စားမယ္.. ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာင္မွ ရွမ္းျပည္ဘက္မွာပဲ
ရႏိုင္တ့ဲ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ Aဲဒီ ေစ်းမွာ ရမယ္..။ ျမန္မာျပည္က ပစၥည္း တိုလီမိုလီေတြ..
လက္ဖက္… Aေၾကာ္စံု… ပဲေၾကာ္မ်ိဳးစံု…။ ရွမ္းစကားသံ ၀ဲ၀ဲေလးေတြ ၾကားရတဲ့ တကယ့္
ရွမ္းျပည္က ေစ်းကေလးလို..။ စမူဆာ တို႔ဟူးေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ ကုလားၾကီးလက္ဖက္ရည္န ႔ဲ
မနက္စာက Aလြန္ Aဆင္ေျပ..။

စေနဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ နီးစပ္ရာစုျပီး Aဆင္ေျပတဲ့ ေနရာမွာ တခုခု လုပ္စားျမဲ..။ က်မက

Aိုးသူၾကီးေပါ့..။ Aမ်ားဆံုး ဆံုရပ္ကေတာ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြလို ျဖစ္ေနတဲ့
ကေလးေတြရွိရာ ဗကသရံုးေပါ့။

(ဗကသရံုးမွာ
မန္းေလးထမင္းသုပ္ လုပ္စားတဲ့ ေန႔)

တနဂၤေႏြဆိုရင္ေတာ့ မိသားစုAတြက္ စပယ္ရွယ္ ေဒးေပါ့။ Aိမ္န႔န

ဲ ီးတဲ့ ကစားကြင္းဆီ
ျဖစ္ျဖစ္္.. ကန္ေတာ္ၾကီးဆီကိုျဖစ္ျဖစ္ မိသားတစု သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ခဏခဏ သြားျဖစ္..
 (၀စ္သင္းေတာက္ လို႔
ေခၚၾကတဲ့ ကန္ေတာ္ၾကီးမွာ )
တခါတေလ.. ေရတံခြန္..

(သြားေနက် ေရတံခ ြန္)

တခါတေလ ေရပူစမ္း.. တခါတေလ.. ေတာင္ေပၚ ဒိြဳင္ဆူထစ္ ဘုရားဖူး…။

 (ဒြိဳင္ဆူထစ္ေတာင္တက္ေလွကား)

(ဒြိဳင္ဆူထစ္ေတာင္ေပၚကေန ျမင္ေနရတဲ့ ညေနခင္းထဲက ဇင္းမယ္)

ထိုင္းမွာ ေနခဲ့တ့ဲ ၄ႏွစ္Aတြင္း ေလးငါးေခါက္ေရာက္တာက ထိုင္းေတာင္ပိုင္း

ဖူးကက္ကမ္းေျခက ရြာကေလး ေတြဆီ…။ Aဲဒီမွာ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္းသားေတြန ႔ဲ
Aေနာက္ပိုင္းသားေတြ Aစုလိုက္Aျပံဳလိုက္ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ က်မေတာ့ ဖူးကက္ေရာက္ရင္
တနသၤာရီပဲ ေရာက္သြားသလိုလို.. မြန္ျပည္ ရခိုင္ျပည္ေတြပဲ ေရာက္သြားသလိုလို
ခံစားရပါတယ္။ Aဲဒီ ဖူးကက္မွာ က်မကို Aျမဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခံစားရေစတဲ့ GHRE
(Grassroots Human Rights and Development) Aဖြ႔သ
ဲ ားေတြ ရွိတယ္။
ဆူနာမီငလွ်င္ကေန ျပန္ရုန္းထခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ မိသားစုေတြရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြAတြက္
AဲဒီAဖြ႔က
ဲ ဖြင့္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ Aရည္Aခ်င္းျမွင့္ သင္တန္းေတြ ရွိတယ္။ Aဲဒ ီ
စာသင္ေက်ာင္းေတြထဲမွာ ကေလးေတြAေပၚ ေစတနာထားလွျပီး စာသင္တာလည္း
တကယ္ေကာင္းတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ ရွိတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၾကိဳးစားတဲ့
ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ က်မကေတာ့ Aဲဒီ ေက်ာင္းေတြ Aတြက္ ပညာေရးဆိုင္ရာ..
Aထူးသျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လိုတာေလးေတြ ကူဖို႔ ဆိုျပီး သြားရင္း
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္သိတာေလးေတြကို ေ၀မွ်တာက နည္းနည္း။ သူတို႔ဆီက ဘ၀ေတြကို
စာျပန္ေရးဖို႔ ယူခ့ရ
ဲ တာက Aမ်ားသား..။ ခုေနခါမွာ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို က်မ
ေမ့ထားခ်င္ပါတယ္..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မက ဘာတခုမွ ထိထိ ေရာက္ေရာက္
တကူးတက လုပ္ေပးႏိုင္ ခဲ့သူ မဟုတ္..။

တခ်ိဳ႕က က်မကို ေလးစားပါတယ္ေတြ… ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ေတြ… ေျပာလာရင္ေတာ့ က်မက

မ်က္ႏွာပူေနတတ္ ပါတယ္..။ က်မက တိုင္း ျပည္န႔ဲ လူထုAတြက္ ဘာတခုမွ Aနစ္နာခံ
မလုပ္ဖူးသလို တိုင္းျပည္န႔ဲ လူထုကို ဘယ္တုန္းကမွ်
Aလြဲသံုးစားမလုပ္ခ့ဘ
ဲ ူးဆိုတာေလးေၾကာင့္ေတာ့ ဂုဏ္မယူခ်င္ပါ..။ က်မက လူတUီး
တေယာက္မွ Aစ ကမၻာေျမၾကီးAေပၚAထိ က်မရဲ႕ ၀န္ ပိမွာကို စိုးရိမ္ပါတယ္..။
ဒါေလာက္ပါပဲ..။ AဲဒီAခါ ေရာက္ေလရာမွာ ကိုယ္က်င္လည္ရာ ၀န္းက်င္ေလးAေပၚသာ
တတ္ႏိုင္သေလာက္ တာ၀န္ေက်ေAာင္ေတာ့ လုပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္..။ ဒီလိုန႔ဲ ဇင္းမယ္မွာ
က်မဟာ တကယ့္ကို စိတ္ေAးလက္ေAးဆန္ဆန္ေနခဲ့တာ.. ၄ႏွစ္နီးပါး..။ ဇင္းမယ္မွာ က်မ
စိတ္ဆင္းရဲစရာ.. ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြ႕ံစရာ Aိပ္မက္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရမယ္လို႔လည္း နည္းနည္းမွ
မထင္ခ့တ
ဲ ာပါ..။ ဒါေပမဲ့.. Aသစ္တခုဆိုတာက က်မကို ဘယ္ေတာ့မွာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔
မၾကိဳဆိုခ့ပ
ဲ ါ…..။

+++++