Professional Documents
Culture Documents
Όσο τραγική κι αν είναι και όσο και να θέλω να την ξεχάσω δεν μπορώ.
Μας είχαν μεταφέρει στον τρίτο λόχο και μας στοιβάξαν τα γυναικόπαιδα πάνω σε
μία ταράτσα για να κοιμηθούμε με τα παιδιά μας στην ταράτσα επάνω για να μας
προστατεύσουν.
Δεν μπορώ να ξεχάσω όταν ήλθε το πρώτο αεροπλάνο το Τούρκικο στην Κερύνεια…
Ήταν η πιο οδυνηρή στιγμή της ζωής μου… Διαλύθηκαν τα πάντα…Τζάμια σπασμένα
,στρατιώτες να φωνάζουν να τα ‘χουνε χαμένα.
Αν σας πω ότι μπήκαμε και τέσσερις γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά μας;Για να μας
πάρει από το στρατόπεδο να φύγουμε.
Μείναμε όλη την ημέρα του Σαββάτου,ζήσαμε την φρικτή πρώτη μέρα του πολέμου…
Δεν γνωρίζαμε,ούτε που βρίσκονται οι άνδρες μας ,ούτε αν βγήκαν και οι Τούρκοι
στην Κερύνεια.Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε δει απολύτως τίποτα.
Δεν βομβαρδίστηκε η Κερύνεια.Την Κερύνεια την ήθελαν άθικτη.Οι βόμβες όλες
πέφταν γύρω στα βουνά.Ούτε άλλα χωρια χτυπηθήανε με βόμβες.Μόνο τα βουνά.Και από
αυτό φάνηκε ότι την Κερύνεια τη θέλαν χωρίς να έχει καταστραφεί τίποτα.
Φρικτές στιγμές…
Αγναντεύαμε στη θάλασσα τα Τουρκικά καράβια που κάνανε σήματα στον Άγιο
Ιλαρίωνα. Γιατί ο άγιος Ιλαρίων κρατείτο από Τούρκους.Ήταν η απαγορευμένη ζώνη που δεν
τολμούσε κανείς Ελληνοκύπριος να πάει εκεί.
Και φοβόμασταν μη βγουν και κάνουν απόβαση και εκεί που είμασταν.
Δε θέλαν την Κερύνεια κατεστραμένη γιατι δε χτυπούσαν,δε χτυπούσαν την πόλη της
Κερύνειας.Καίγαν γύρω γύρω τα βουνά.
Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.Και το πιο τραγικό απ’όλα είναι ότι είπε
ότι πήγε στο 251-κάποιοι άνθρωποι,πιστέψτε με,δεν ντρέπονται γι’ αυτά που λένε,θέλουν να
πιστέψουνε πως είμαστε ζώα,πως δεν καταλαβαίναμε τίποτα.
Πήγε λέει στο στρατόπεδο στο 251 που εκεί γινότανε χαμός.Είχαν μαζευτεί όλοι οι
έφεδροι.Και τόλμησε αυτός ο «κύριος» ο πρώην συνταγματάρχης να πει ότι ήταν όλοι με
σαγιονάρες,με σορτς…
Και να σας πω και κάτι;Αυτός ο «κύριος» που κατηγόρησε ότι είδε τους ανθρώπους
με σορτς και σαγιονάρες δεν ήταν στην πρώτη γραμμή,κι ας βγει να με διαψεύσει.Ήταν στη
σπηλιά μαζί μας.Και του λέει κάποια Ελληνοκύπρια μάνα με τρία παιδιά που ήταν στη σπηλιά
μαζί μας «κύριε,εσείς τι θέλετε μαζί μας;», «βγείτε να πολεμήσετε!».Ήταν μ’ εμάς!
Και βγήκε κα έριξε τόση λάσπη για κάποιους που τρέχανε να πολεμήσουνε έστω και
με σαγιονάρες;Έστω και με σορτς;Τους κάλεσε η πατρίδα τους κι έτρεξαν.Αύτοι ήτανε στο
251.Και είναι ντροπή να συνεχίζει να λέει πράγματα που ούτε καν τα ήξερε.Κι αν πήγε για μία
στιγμή στο 251 και είδε ότι ισχυρίζεται πως είδε,έπρεπε να τρέξει αυτός να πάει πιο μπροστά
και να δείξει ότι ξέρει να πολεμά.Όχι κατόπιν εορτής να βγαίνουν και να ρίχνουν λάσπες.
Γιατί όταν κάποιοι τον ρώτησαν «Γιατί δεν είστε κάπου να πολεμήσετε και είστε
εδώ;».Και έδειξε το δακτυλάκι του το ένα δεμένο,ότι τραυματίστηκε.Έτσι περιμέναμε να
νικήσουμε;
-ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΡΟΥΠΗ(ΜΚ):Μα δεν έχω ρούχα,δεν έχω τίποτα ούτε για μένα,ούτε για το παιδί
Απογοητευμένο,προδωμένο,εγκαταλελειμμένο…
Όλοι είχαν χαθεί…Και όταν λέω «όλοι είχαν χαθεί»…Αυτοί ήταν που ήταν στη
Λευκωσία και δίναν μόνο διαταγές.Το τομάρι τους το προσέχαν…
Όταν έφτασα το βράδυ της Κυριακής 21 Ιουλίου είδα μια νεκρή πόλη-που η
Λευκωσία πάντα είχε ζωή.Ούτε αυτοκίνητο δεν ακουγόταν.
-ΠΚ:Είμαι καλά.
Δευτέρα μεσημέρι,γίνεται μία μάχη στο χωριό Τέμπλος που ήταν Τούρκικο
χωριό.Τους κτυπούσαν από το τζαμί.Μπήκαν σε μία χαράδρα.Μέσα σ’ αυτή τη χαράδρα
βρήκανε και το Νίκο τον Κατούντα τον τότε Λοχαγό.
Γίνεται μία πολύ μεγάλη μάχη στο Τέμπλος.Ένας στρατιώτης κρύφθηκε πάνω σ’
ένα δένδρο,μια ελιά πάρα πολύ πυκνή.Εκεί στην ελιά κάθησε μέχρι το βράδυ.Το βράδυ
κατέβηκε και έφυγε προς Μπέλα-Παΐς.Ευτυχώς,σώθηκε και διηγήθηκε τον πόλεμο,τη μάχη
που έγινε στο Τέμπλος.
«Είδα τον Διοικητή μου τον Παυλό τον Κουρούπη να τραυματίζεται στον
αριστερό του ώμο»,είπε.Και αυτή ήταν η αλήθεια διότι το βράδυ.ο άνδρας
μου,κατέβηκε στην Κερύνεια και κατόρθωσε και πήγε στο σπίτι του αείμνηστου
Τσεριώτη.
Την άλλη μέρα τηλεφώνησε στον κ.Τσεριώτη για να του ζητήσει βοήθεια.
Ο κ.Τσεριώτης εκείνη τη στιγμή δεν ήταν στο γραφείο του και μίλησε ο Παύλος ο
Κουρούπης με την ιδιαιτέρα του,με τη κα.Καίτη και της είπε:
-ΠΚ:Είμαι ο Παύλος ο Κουρούπης,είμαι στο σπίτι του κ.Τσεριώτη σας παρακαλώ βοηθείστε
με.
Οταν γύρισε ο κ.Τσεριώτης πήρε αμέσως τηλέφωνο στο σπίτι του στην Κερύνεια.Ο
άνδρας μου δεν σήκωσε το τηλέφωνο,γιατί φοβήθηκε.Και πήρε πάλι μόνος του το γραφείο
του κ.Τσεδιώτη.Και πράγματι βρήκε τον κ.Τσεδιώτη και του ζήτησε βοήθεια.
Ξέρω ακόμη ότι,υπάρχουν κάποιοι ανθρωποι στην Κύπρο που ευτυχώς μετριούνται-
άντε να μην πω υπερβολές στα δυό μας χέρια-που είναι εναντίον και βρίζουν και κατηγορούν
τους Έλληνες Αξιωματικούς ότι δεν πολέμησαν.
Αμέσως σκέφτηκα τη γυναίκα του που είχε δύο μωρά.Και βγαίνουν έξυπνοι αυτοί που
δεν έχουν ήθος;Γιατί αν είχαν ήθος δε θα τα λέγαν αυτά.Αν σέβονταν τον εαυτο τους δε θα τα
λέγανε.
Όταν κάποτε κάποιος συμμαθητής του Παύλου του Κουρούπη ρώτησε «Πώς και
στέλνετε τον Κουρούπη στην Κύπρο,αφού δεν είναι δικός σας;».Και έλαβε την εξής απάντηση
από τα «ανώτερα κλιμάκια»:«θα μας χρειαστεί».