Shorey, de Platonis Idearum Doctrina Atque Mentis Humanae Notionibus Commentatio (1884)

Generated on 2014-12-29 19:41 GMT / http://hdl.handle.net/2027/pst.
000009144514
Public Domain, Google-digitized / http://www.hathitrust.org/access_use#pd-google
DE
PLATONIS IDEARUM DOCTRINA
ATQUE
MEXTIS HUMANAE NOTIONIBUS
COMMENTATIO
scatrsrr
PAULUSSHOREY
MUN CHEN.
THEODOR ACKERMANN
KOxicucnmt lluF-BL'HUIXNDLER.
HM.
De Platonis idearum doctrina atque mantis
humanae notionibua.
ri|< Bl coping 1i. out {6 urpdlctov; mi. Bier
nut :6. him vaw napnhiqpum . . . . :06
8t iota'totv; oblapob - Ii. 1&9 zoo tltv, olnt
6v tin, (Luciauua Vit. auct- p. 667.)
uaestiones do Platonis idenrum doctrina plerumquo ita
instituerunt \iri docti ut problematis philosophi uulla vol
exigua rationo hubth e loeis Platouis do vocibus si80q et tau
diligenter conquisitis subtiliterquo excussis idoarum naturatn
eruere connti sint. Nimirum qua via et ratione in rebus
grammaticis vel historicis investigundis felici cum successu uti
solent, ea in quatostionibus philosophis abutuutur. Quod cum
faciunt, SIIIIIIIIBI', ut. mihi quidem videtur, poccant ac 8i quis
Ptolomaei doctrinam nstronomicam investiguturus cyclos illos
et epicyclos multa cum diligentia inter so cornparet, do vera
inotuum caelestium theoria 608k 191) (licat. )
Et illa quidelu fortasso suinore posset, lecbores stellarum
motus jam observusse et Copernici (loctrinmn cognitam habero.
At qui de ideis disputat, ignorare non debot et. de re ipsa
vol do quaestioue philosopha tulhuc certare philosophes, at
vocabula iu'tis quibus quaestionem exponant omnia ambigua
ct. ancipitia esso. Nam ut do cetoris vocibus taceam, quis
uescit ipsum ideae vocabulum jam apuil Plutonem aouaxin
Lqpsvov fuisse neque idem in omnibus linguis recentioribua
l) Egregium talin epicyclorum inter no comparationia exomplum
prlobet liber doctissimun Peiperaii, ()ntologia Platonic. Lipaino 1888,
p. 1281.
Generated on 2014-12-29 19:42 GMT / http://hdl.handle.net/2027/pst.000009144514

255
a... 2
sonare, post Hegelium vero Protea factum esse vix ullo nodo
tenendum.')
Qune cum itn sint, oportet eum. qui, ut cum Lucretio
loquar. e tenehris tnntis lumen clarum extollere velit, voca-
bulorum, quibus disputationes do his rcbus plerumque con-
tinentur, signicationes varins lmrspectns hubcre, eorumquc
ambiguilute neque ipsum nd fullemlum nbuti nec ut alii abu-
tantur sine-re; quaestioncm nutcm, dc qua ngitur, per res
notus et omnibus probntns itu explicnrc eum opor'tet, ut
lectures, quantumvis in problematis solutione ub e0 diacedant.
ipsum problemu eodem ntquo ipse mmlo intellegere cogantnr.
Res igitur tnlis est: notionum) qune mentibus humanis
insunt duo aunt genera, imagines 3) quaiam vel, ut ita
dicnm, efgies earum rcrum qnne. sensibus subjeetae sunt, et
notiones ) striotiore sensu dictnc quac proprie notiones abstractae
alquc generalcs nppellnnlur. Atquc inessc quidem mentibus
nostris notionea genernles ncmo jam negat, quales sint umleve
lmbeamus vuldc dissentiunt pllilosophi. Sunt enim qui exi-
stiment ens nihil ease nisi imagines quasdam obscuras rerum
mlspevlabilium multis et miris modis inter so et cum verbis
per vim memoriue conjunctns. Aliis magis placet notiones
omneln illns quidem veritntem ntque signicatum imnginibus
rerum sonsilium in mcnte silis acceptum referre, sed separate
mentis pnrte innnsei atquc peculinri mentis nnimique vi et
fneullnte crcuri. Alii (lenique pro certo ct exploruto habent
notiones, vel omnes vcl nliquas, prorsus aliud genus esse,
ncque ullo modo e rerum sensilium imaginibus suspensas esse.
lit has quidem qunestiones do notionum indole atque ortu
psyclmlogicas voco; nlterum est genus qunest-ionum quns graeca
cl. ipsas voce ontologicas ) appellare licei.
I) anprnpu-r Sehopenlmuerua, petulantins ille quidem, Bed nescio
an jnre auo Vucem illmn uppellal: "ein wornelnnes Wort zum mysti-
zieren geocha'en.
2) Voratellung. "idea" qnae Iaxiore senlu in lingua anglicaipost
Lorkium usurpatur.
3) Annr'lmuliehe \'uratcllungen, "images"

4) liegri'e, mneeptun, Concept, abalth general idea.
5) Ulmervamlum out 1a va 0t apml I'latonem et apnd Aristotelem
primarie, ul rum lml'lmrin h-qnar, nihil nignilirarc nisi omnia lingule
256
Nam cum quaeri possit de eo, quod extra mentes nostras
per se constare et mentis notiouibus respondere putsudum lit,
multi arbitrantur res adspectabiles quales nobis esse videantur
tales extra mentes nostras revera esse. Contra alii res intelli-
gibiles statuunt. vel species atque formas rerum extra mentes
nostras vel per se vel in rebus individuis existere. notionibus
menti humanae impressis prorsus similes Alii denique unam
aliquam rem vel notionem tamquam ens absolutum ponunta
veluti aquaiuy iguem, materiamy vim physicam, voluntatem
menbem, atque de necessitudine et conjunctione illius rei cum
mentis notionibus varia proponunt l)
'lauta cum sit de nationum natura atque origine dissensio
philosophorum omnes tamen in eo consentiunt. quod notiones
aliquid esse confitentun Nmu nisi verba '), quibus in sermo-
nibus nostris utimur, aliquo saltem modo aliquid certi signi-
cant, nihil omnino disputare et concludere possumus Illud,
quidquid est, notio est Logicu igitur notionibus sumptis ver-
borum vel notionum tiva colmkox'q'v docet, notionum ortum
atque indolem onwlogine et psychologiae investigandam re-
graerae vocabula, unde fit ut commentationes de Aristotelis vel Platonis
ontologis quae femntur plerumque meram logic-aln pro ontologia ven-
ditenL Duns omnino habet et :lvw. signiiicationesl oopulae quam dicunt
atque existendi, quibus respondent binae vocabulorum vmq, Evnuv sig-
nicationea, entis relativi atque entis absoluti. quae contradictio in sd-
jecto est. Qui haec justo discrimine tenere, et suh verbis diversis lsti-
tantis deprehendere non potesty is non ad Peipersii de his vocabulis
investigationeln (op. l. p. 1237) operosam illain quidem atque doctam
sed prorsus supervacaneum relegandus est, sed potius sd scholam logioam.
ceterum quod recentiores in universum in hac quaestione tantum negotii
sibi facessunt, id propterea tieri censeo quod in lingua gennanica partl-
cipium seiend' cum innitivo -sein' arctissime cohaeret, et, sicut in
lingua graeca t, paene adjectivi partes agit
l) cohaerentism quaestionis ontologicae eum quaestione psycho-
logic: ita exprimit Schopenhauerusz Das Denken bat zunchst. bloss
sum Anscbauen ein verhlltniss1 das Anschauen aber hat eines lum Soyn
an sich des Angeschauten, und dieses letztere ist das grouse Problem,
welches uns hier beschligt. W. als. w. und V. 4. Au. 2. Bd. p. am

2) vix est quod moneam rd! ppmwi, certo quidem sensu, bvbpam
me, quod ab Aristotele observatum mbra plv obv und)" aera lqepzva ui
Mumm ovbynrd si im sal oqpcim :1. De interpret. lll 6) tenendum est
in interpretatione loci llntuniri, Sophist 20! D ses A.
I.
257
_4_
linquit; quam distinctionem logicao et psychologiao atquo
ontologiao oportot somper unto oculos habeamus cum do no-
tionibus quaostio est. lloc nutom philologi ot philosophi no-
stmtos saoponumcro neglegunt. Nam plormnquo qui verbum
aliquod profort non solum rem verbo illo denotatani osso
sumit, sod totam plane talom osso qualom ipso credit. ltaque
qui do notionibus npud Platonom vol do Platonicis ideis dis-
putant. aut suam ipsorum do notionibus doctrinam vocabulo
ideae ubique subiciunt, aut unmn aliquam doctrinam ex
paucis dinlogis arroptam veluti normam accipiunt, ad qunm
umnia conformanda sint. Nee spero futurum case at discrimen
quod constituo inter id quod quis notionos aliquid esso ponat,
ot id quod tales vol tales osse credat multis probem; nam
probe scio omnes quibus sint corta placita ontologica et psy-
chologica do notionibus contendoro solere oos qui hnec plucita
negont notionos omnino tollero. Si autom unqunm concedunt
posse quidem (v. c. in logica) do notionibus. disputari omni
opiniono dc notionum indolo atque ortu romota, non Lumen
dant quod promittunt, sod semper ad ipsorum do notionibus
doctrinam taciti rolabuntur. Nihilominus cum inihi videatur
onmis qunestio non solum do ideis Platonicis, verum otiam
do Platonica ot Aristotelica philosophia, no dicam do omni
pliilosopliia, ex 1100 discrimino pendoro, hac oommentatione
milii propositum est, primum, ut discrimen illud paucis illu~
strom, doinde ut illustrntum nd quaestionom do ideis Platonicis
oxplicandam adhiboam.
Et veteros quidem pliilosoplios discrimen illud non prorsus
latuisso testes milii sunt Porphyrius ot Aristotolos. Atquo Por-
phyrius quidom quaostioncs logicns do ideis vel notionibus
a quaostionibus ontologicis distinguit, do qunestione psycho-
logica silot. Nnm dicit: nepl 7avw re ital. siotiiv to psv ei'rs
boorrptsv size ml v pdvaue ttkaie mvoiatc astral . . . . . . . .
napattn'oonm )tystv Badman]: 050er ff): tombrqq (11:110st
(sioa'prj cap.
Scilicet do logica 1100 est do arto notionum inter so rite
oonjungondaruln disputnturns, numquid notionilms in mento

sitis in return natura respondent, qunlovo id sit se quaosi-
turum negat; prolilomn nntom psychologicmn, hoc est necessi-
258
_5_
tudinem inter notiones et ceteros mentis affectus omnino non
respicit
Aristoteles vero hoc quoque problema egregie distinxit
mm in libro de anima (11,12) tres opiniones proponit ncpl
1:06 vosiv: primam pavtaoiav twd esse. alteram pph am pav-
mciac esse posse, tertiam ram n esse Quam tamen opinionem
ipse amplectatur neque hoc loco nequb alibi plane declarat
ipse enim anceps animi haerebat neque unquam plene sibi
satisfecisse videtur. I)
Quo factum est ut ejus metaphysics: et oommentatio de
anima nihil sint nisi infinita series dnopnndmv de notionum ')
natura tum ontologica tum psychologica. Quod qui nesciat
necesse est saepe in illorum librorum interpretatione haerent
Sed hoc nihil ad nos. Illud quidem bene tenendum est:
Aristotelem totam fere logicam suam ita abaolvisse, ut has
quaestiones vel prorsus neglegeret vel praesens in tempus
omitteret Quod ut tieret necesse erat principia quaedam vel
ut cum ipso loquar dpxdc ponere. quorum duplex est genus:
alterum notiones efficiunt vel potius logica notionum positio.
qua sumitur notiones existere hoc est verba aliquid certi signi-
care; id quod Arismteles ita exprimit. ut dicat te ti onpaivst
l) qui hoc negat, eum tum demum audiam cum hos locos inter se
composueritz de an. I I, IS: ti lit feu xal mero (ac. te vociv) pan/mein nc
'7] ph aveo prancing, nim Evaxou tiv obit reino dno cu'qwtoc rival, de
an. III 8: va RE hupii iva'pvq a, zpdvracpu Mmpciv, de memoria l . . . .
Zn vosiv 06x iariv Even zpmvtziupmog. cf. An. post 11 in ne, de an. III 4:
b se venc xwpzotec et passimy de an. "I 4. 11: ml ante ipu duc lwpwm'
rd npa'qpam vi]; elt-qm 051w nmi rd mpi t'ov velim de an. III e 3: ind et
066i xpa-ma obaiv Eon xmpd rd pq'rl rd aiahrd stlmptoptvow Quid
igitur? Nonne est locus dicendiz naupov alpti ubv termi quid quod sex-
centi ejusmodi loci apud Aristotelem inveniri possuntl quos omnes luu-l
dare superaedeo.
2) Unam ease quaeationem de cogitandi vi (vosiv) et de notionibus
atque definitionibus satis liquet ex ipsius verbis supra laudatia, de an.
m 4. 11; cf. etiam ihid. III 7. lo in fine Hanc difcultatem nun-
quam expedivit Aristoteles Nam doctrinam illmn. quae in Analyt. post

[I in ne exponi videturl constanter defendere non potuit quodsi licet
cum cnrolo Prantl hoc capitulo (quod unus omnium recte intellexitj pro
norma atque obrussa uti, atque in psychologia rbv vobv lmpw'rv, in onto-
logia m npdorov xwobv dximtov neglegere, concedo quae hoc commen-
tstione Aristoteli obicinntur omni carere fundnmento
259
__
vel me epi-meiis ipxic tav americam-1 eivaL Alterum autem
logieorum principiorum genus in nxionmtibus logicis oonsistit.
quae Aristoteles ipxdc te div caminum imam: appellat t)
Et de principiis (eipxaiq) illis, ipse Aristoteles in meta-
physicis. in commentatione de anima. in_ analyticis posterio-
ribus fusius quam felicius disceptut Qui tamen principia illa
(rd: pxic) vel omnino negant, vel in disputationibus de aliis
rebus (logicis ethicis politicis) eorum mtionem reposcunt, eos
lnazasbrouc) vocut. Ac recte ille quidemg nam qui principia
negat omnem rationem atque veritatem e sermonibus nostris
tollitfj Qui autem inopportune principiorum rationem reposcit,
omnes quaestiones ad quaestiones ontologicas et psychologicas
redigit. quas melius est seorsum tractare
quocirca nostra memoria quaestiones illae impeditiores
separatim explorantum neque omnia de rebus physicis ethicis
politicis colloquia turbant. Adversario enim petitionem prin-
cipii quam dicunt admittenti vel quid sit definitio ignoranti
non ita respondemusy ut ei principia demonstrare et explicare
I) Neglego discrimen illud Aristotelicum inter res illas, de quibus
in demonstrando tb tim sumitur et illas res de quibus nonnisi tb ri
ammier ponitur (An. post. l 1. 4, l lo. 4.). Nam Iogicam et ontologiam
misere confundit Scilicet quamquam ideas Platonicas rejecitl sumpsit
tamen Aristoteles rt ve-H quod hoc loco sensu absint (Wesensbegri')
usurpat, aliquid esse praeter cuncta rd miram mail-quona me Tvouc vel
H]: audiam Quo factum eat, ut in definitionis natura ontologica et
psychologica explicanda frustra labora-et carolus Prantl cliesclL dor
Logik l p. 126127) logicam respiciens has difficultates jure suo neglegit;
cf. tamen quae habet de Aristotelig quem dixit. objectivismo p. lati
et 286.
ceterum moneo me formula rd: implac exinde ad meram logicum
omnium nationum petitionem denotandarn usnrum ease. Nam rd titub-
pata nisi Maw amummm; in quaestionem non vocant ipse autem
Aristoteles rd catilinam ex hac smnptione ile-famam demonstrat in met.
r 4; cf. etiam met. r 8: Imam hi . . . . obx iivai t'. i prq eivai me crq-
puivuv n. quare hanc sumptionem jure dixeris rhv apl'hv me iioftr-
cn Plat. Euthydemua est C: ri cor. ille voci tento te Hum. Sophlst

248 C et ea A: si non oblmh 6n6mv bv pbil-meos ;.
1) Met. 1006", 1006", locet et passim.
2) Met. 1 lc pi] anpmvvrwv uin evopdtmv ivipque t'o aidi-polus
:pk anima
260
__.7
cnnomur. sed satis lunhcmus illud Goethianum ..primnm om-
nium collegium logicumu vocifemri. Sed eo quo dialogi Plu-
tonici conscripti sunt tempore hoc facere non licebat Nullum-
dum enim erat receptae doctrinae corpus, ad quod in sermo-
nibus provocari posset itaque Platoni definitionem alicujus
rei requirenti Sophistae I) obiciebant nullum esse denitionem,
neque eri posse ut quod nunc prorsus ignoramus id postea
agnoscere possimusg eidem artem veritatis dialecticam con-
stituenti Protagorae vel Heracliti discipuli vsavmdmpm respon-
debant omnia aeque vera et falsa esse, res enim sensiles per-
petuo ferri umine neque unquam in eodem manere.
Quae cavillationes non aliter plane tlissolvi potuerunt nisi
natura atque indole tum rei cognitae tum ipsius cognitionis
penitus perspecta et expositm Nam quomodo fieri possit, ut
vocabula, quibus in rutiocinando utimur, certi quid signicant,
cum res adspectabiles. ad quns vocabula illa quodammodo
roihi-untur necesse est, omnes fluxae atque incertae esse vide-
antun is demum intellegere potest qui omnes quaestiones tum
psychologicas tum ontologicas de natura notionum atque cog-
nitionis perspectus et expeditas habeat Alioquin aut de omni
veritate logica et dialectica desperemus necesse est. aut talem
veritatem sermonibus nostris inesse usu quodam at, ut ita
dimm, ex necessitate credarnus. Hoc plerique nosti-ates faciunty
illud haud pauci Platonis aequales faciebant Ad quorum du-
bitatioues atque cavillationes explanaudas vel saltem Eli-numb:
refutandas tota, ut ita dicam. Platonica philosophia spectat ')
Unde manifestum est neque illam idearum doctrinam
neque ullam doctrinam particularem apud Platonem praecipuum
locum obtinuisse et quasi fontem et originem omnium placi-
torum Platonicorum fuisse. sed potius et illam doctrinam et
omnia placita singula a necessitate dubitationes illas mv proo-
l) rhv roa Ipwu'ou Smiptszv nbv avopamv napunobpm. vocem So-
phistae ad signiticandum quoddam genus argumentsndi apud Plstonem
frequentatum usurpo. quaestionem historicum aliud agens non euro.
2) Hoe potius sentiendum est ex familiaritate cum Platone contract},
quam disertis verbis demonstrandum Monere licet Platonem saepe de

aliis rebus omnibus dubitaviase1 nunquam tamen dic xp'h Qtlouoyllv xal
69:10]; impulsith Enthyd. sua A. of. Phaedon. cap. xxx1x. XL et
infra p. se n. l.
261
._.3_
161cm refellendi viamque veritatis dialecticam inveniendi ori-
ginem traxisse quapropter quaestionem de ideis Platonicis
non ita instituere debemus, ut quaeremus o'mhbq quid sit idea
Plamnica, tamquam una aliqua bestia sit in dialogorum fruti-
cetis indaganda, sed potius auquirendum est, quae problemata
Platoni solvenda proposita fuerint et quatenus ab illo soluta sint
Et summum quidem problema in cavillationibus raw proo-
M-(wv vel explanandis vel refutandis praecipue versari jam
supra diximus Ad quas certo quodam tempore ita respondit
Plato, ut diceret notiones. hoc est res certas verbis insignitas.
ideas ease, ideas autem entia absoluta esse temporis atque
spatii expertia, quae nobis visione quadam intelligibili in vita
priore, in hac vita arte dialectica innotescerent. Aliis tamen
locis ipse hanc doctrinam in dubium vocasse videtur. Nam in
Parmenide non solum illam Platonicam idearum doctrinam
sub examen revocavit. sed omnino omnes quae proponi pos-
sunt de ideis doctrinas ontologicas redarguisse videtur. In
Theaetebo autem explicationem psychologicam cognitionis atque
erroris fmstra quaesivit quapropter cum dubitationes illas de
principiis canam nullo modq dissolvere posset, saltem ne ser-
monibus de aliis rebus amplius obessent efficere conatus est ')
Qua in re non aliter versatus est quam Aristoteles qui dpxdc
ponebat atque eos qui illas negabant dnazisbrouc vocabat
Plato enim notiones logicas sumsit ) et 688w nvd mum em rbv
Mqu inivit Qui autem has sumptiones negabant vel de eis
in contrarias partes subtiliter disputabantl arvum-limine vel opdapa
venae vel denique tamem appellavit.
lnterdum tamen via apagogica eos aggressus est Aut
enim ipse de principiis in utramque partem tam argute dis-
putat a), ut hanc viam et rationem in ratiocinando prorsus
1) Sopisi. 261A: rbv 1obv Xfov anv up av oloi u dzptv sbxpmiotatu
btaMaoptSa . . . . .
Phil. 16 A: si nc tpbnoc Eon xai inueni div akv tolaumv rapmxhv
piv {Em me X6100 slap-:ch iuic dinhhiv. ml.
2) Nam agitur de mic dsi kz-{opvuq 'dvm Phil. l6 C. Sumitur
autem btiv . . .. . dsi plow {Baw asp). navtbg iuda-ron Sspivouc (qtsiv, nam

auv 1&9 ivai-mam
3) In Parmenide.
262
._.9_
futilem ') esse demonstret, aut ex placitis 16v Mowqu sub-
tiliter concludit ipsos omnino loqui et disserere non debere.')
quae argumenta appellare licet argumenta ex necessitate Its
enim sunt comparatal ut eontradictiones, quarum explicetionem
psychologicam nullam habet. ks'pwmisq et ex necessitate diluat. ')
ltuque voces eiboc et leia apud Platonem modo signicant
notiones esse revera comparari-mata xmpmtd rerum sensilium
recordatione (awapvosl) nobis cognita, modo notiones tantum
ponunty quae qualesve sint in medio relinquunt verum cum
semper eisdem vocabulis philosophus usus sitl viri docti ubi
de ideis agitur aut eam doctrinam ontologicam, quae proprie
Plntonica ) esse videtur, semper intellexerunt, aut aliam quan-
dem doctrinam ex uno aliquo dialogo depromptam einxerunt
et pro genuina Platonis philosophia venditaverunt Quod dua-
bus de causis mirum videri non debet Primum quia Plato
ipse cum se notiones logicas ex sola necessitate posuisse neque
earum indolem originemve psycliologicam explicasse oblitus
asset, saepe in illam doctrinam ontologicam tecto relsbitur.
Deindo nullum nostrae linguae suppeditant vocabulum, quo
simul notionum positionem et nox-hv de notionum natum ex-
primere possimus Nam qui adseverat notiones vel ideas metas
mentis humanae notiones esse vel tale quid, jam sumere vi-
detur notiones M Ewen (pavmoiac esse posse, vel saltem nullam
habere veritatem externam.
Inde orta est illa de Platonis ideis controversia. Nam cum
in Parmenide suam ipsius de ideis doctrinam mirice impugnet,
et tamen in ceteris dialogis de ideis loquatur, discrepantiae
illius tollendae causa viri docti multa et ammon in medium
attulerunt
Sunt enim qui praefracte uegent rationes Platonicas argu-
l) c66pu nic xe1otc ipnebuz Phileb. 14 D.
2) Theaetst. 18$ B: dic vov p npdg div mouiri exestow ob! flebat
pinum-m si yuq Epa tb 068 anum 01'. 179 E - 180 Al Sophist. 262 C
Euthyd. 286 C. 288 A. sos E.
8) Nam quod eas appellat (Phil. le D) uin Li;va mimiw diuinum
xal ampm ndem iv piv, id quidem verissimum est sed brevius dictum

quam ut pro explicatione plene hlbeatur.
4) cf. infn p. se n. 8.
263
_|0_
mentis in Purmenide orpmmptis onmino convolli.') Alii con-
tondunt Platonem ad on quae in Parmenide ideis objecta suut
tuspoudero ot potuisse et rovora fecisso. Aliis denique placet
Platonom idoarum doctrinam postoa ita refinxisso, ut his
scrupulis atque dubitationibus amplius obnoxia non esset.')
Sunt etiam qui nogent contradictiones illas ullo modo dissolvi
posse, quorum ducos sunt Groteus ) et Zellorus, omnium qui
dc Platono bone meriti sunt facile principes. Et Groteus uni-
dom facili nogotio rem expedit. Arbitratur onim Platonom
utpoto minimo owparmbv aliter aliis temporibus sonsisse, et
prout quoque temporo sontiret disputavisse.) Undo conso-
quitur Platonom potius Dionysodoro suo similem fuisse, qui
do eis quae xpootv dixissot se rationom reddere debero negarot
(Euthyd. 287 B), quam Socrati, qui do eisdom oudom sempor
diceret. Verum quomvis librum jure tuo dixeris niliil nisi
opinionos, quus ejus scriptor tum tomporis concopisset cum
conscriptus est, reddoro et dopingore. Sed magnorum virorum
I) Hi (v. c. Stallbaumins Proleg. in Parmen. et Apelt, Untersuchungen
ber den Parmen. des llaton, Weimar 1879) Schleiermacliori conjecturam
(ad Sophist. p. 429) prubantes multi sunt do Megariuis, immemores illi
Platonis dicti: na'vtw: ('(dip) of) room sunrov 331:; with zinev. Charm. MIC.
of. do Repuh. p. 50013: and iii. nap". civil'pdmuiv 1:0"): 16100: nowupvoue,
ipttcm pzloaotpiq nprrov notot'ivraz. cf. Zeller, Phil. der Griech. 1874 II,
p. 214 sqq.
Doctorum virorum do larmenide sententias collegerunt et in ordinem
tripartitum distrihuerunt Zellerus (Plat. Stud. p. [39 sqq.) et Susemililius
(Plat. Phil. Leipzig 1855 vol. I p. 353) quos cumpilare non liliet. cf. quae
infra disputavimus, et Stalll). Proleg. in Human. p. 286 sqq., et Ribbing,
Genet. Darstellung d. Plat. ldeenlehre I 234247.
2) Strumpell, Gesch. d. Gr. Phil. 96, 8.
3) II p. 293.
4) cf. vol. II p. 297. He had tied a knot so complicated that he
could not himself untie it. I speak of the State of Plato's mind
when he wrote the Parmenides.
Non tamen debebant reeentiores (icrmani Grotenm cum supercilio
neglegere. Nam quamquam dialogornni inter so conjunctiunem atquo

nocessitudinem parum rospexit, ipsos quaestiones metaphysicas in eis
tractatas admirabili mentis acumino enodavit. Quod autem ad quaestio
nem historicam do dialogorum ordino seriequo atquo do attinot, inter
schleierlllacheros, Socheros Munkios - aloe nirvomt, mi 8% outed dicooootv.
264
._11_
dicta et doctrinae vol nulximo (SUFQIIRII'GS nliqua lumen :10
cesaitudine et ratioue vel historica vel logica inter se cohaerent.
Quas rationes exquirere critici ofcium est.
Zellerus autem ipee in crimen inconstantiae incidit. Nam
quulnquam Platonis idearum doctrinam contmdictiones ineno-
dabiles in se habere conmtur, in Parmenide tamen vult illam
doctrinam non labefactari, sed potius contra errorea maligne
emu accipientium atqu cavillntiones sophistarum defendi. ')
Contradictionem autem, quam Platonis doctrinue inesse non
uegut, ita exprimit, ut nullnm rerum sensilium ex idoia do-
ductionem apud Platonem inveniri posse dicat. Cujus dicti
intimam et. penitiorem signicationem eognoscere aolis Hege-
lianis ooncessum est: 06 pip Mv'momz'm 7:.')
Jam igitur, cum in tanta doctorum virorum diasonsiouo
opiniones atun urgumenta omnium percensere ingontis operis
asset, sententiam meum, qualem supra adulnbmvi, ex ipso
Platone copiosius illustraro visum est.
Do idoarul orlglno.
Consilio fundamenta artis logicae jaciendi et cavillationes
sophisturum (levitandi ad ideas vel ad idearum doctrinaa
particulates per tres potissimum vius Plato deductus est: per
denitionum indagationem, per quaestionem (le veris cauais,
deuique per quuestiouem psychologicum de cognitiouis atquo
scienEiae ortu et indole. His non addam quaestionem d0
animus iuunorwlitat/e, siquidem rectius Plawnem ideas ad illam
doctrinam demonstraudam udllibuisse dixeris quam eas ax illa
hausisse.
Nec me fallit tales divisiones sive tripartitas sive quadri-
partitas omnes articiosas esse et ad scriptoris arbitrinm ctas.
I) Plat. Stud. pp. 180482.
2) Non nego repugnantiaa Platonicse philosophiae insitu ban for-
mula quodam nmdo exprimi posse :Z n; luips'. oi'm; bvopdlmv. Sed 0i
rcn m-nsilea ex notionihus vel ex ideis vel ex ides aingulari numero
usurputa deduci vel extrahi vel adeo ipaae aponte prouere pouunt
aiumo'; icmv Zellerua nobis ista arcane aperire. Si autem ill. loquendi
formula contradictio in adjocto eat at porwntoaum Bunpov npnpav, p0:-
265

spicaciua in to per se satin impodita loquendum out.
___12__
Una enim quaestio agitur de uctionum natura, nec si ipsam
rem spectamus. est cur eam potius in tres quam in quattuor
vel quinque partes dispescamus Aliqua tamen partitione ad
perspicue scribendum opus est; revera autem quaestionem de
notionibus his potissimum tribus modis Platonis menti se obe
tulisse paullo post perspicuum fore spero
Ac de ortu quidem idearum doctrinae e definitionum in-
dagatione non est cur multa dissemmus. Res enim valde est
elementaria et jam a multis ubertim illustrata. Qui veritatem
dialecticam requirit definitiones vel qnaerat vel sumat necesse
est. Nam ipx-i] 1:qu (Wow: rb ri o-qpaivsL Qui autem
multum in denitionibus. inyds'tjigandis versatur facile sumit
omnem definitionem Ev n 16w bvtmv esse (Phaedr. 263 E). l)
Inde licet necessario exoriatur quaestio quid qualeve sit
et quomodo nobis cognitum fiat. non tamen potest plane
dijudicari cum de definitionibus apud Platonem agitur, utrum
voces siaoc et lata ad aliquam doctrinam psychologicam de
notionibus referri debeant an nihil nisi notiones logicas vel
species et genera rerum signicant, quaestione de nationum
indole vel nondum orta, vel neglecta vel denique pro desperata
relicta Nam exempli gratia in liuthyphrone ') valde probabile
est quaestionom illam nondum exortam ease; in Philebo Plato
quaestionem utpote inenodabilem deliberato consilio mic vou:
relinquit; 3) aliis denique locis in logicum vel in alias res in-
mums eam non respicit )
l) Aristot. Met. l 6: unilaasv (sc. nldtwv) ilac mpl hipmv rob; 69w-
pobq sobtooc Twopivooq xai ob mpi nbv aloe-quin uvoq. (cf. Plat. Parmen.
lai A; De Repub. ses A: slboc Ta'p non n Sv ixaamv clamale docebat
lupi hasta id sonti of; mbtbv avoue quapopsv; Parmen. 147 E: Exiniv'g
vi 96c nino (ac. vox inpov) dsi lhopcv cmp iv tobvopm
z) s D.
ay 8k h wk uh Map-i]. [tel-um atque itemm monendum est quae-
stionem si uan oti totabtag tiym povdaaq bnokappdvsw (16 B) dl-qbdc
olioac inter eas referri difcultates, quas Socrates fius tou iam sbpsvdng
iuic dsskhiv facit Qui hanc Philebi partem neglegit vel in ejus inter-
pretatione novas idearum doctrinas bariolatur semper in Platonis dialogis

plane hospes erit
4) Phudr. ass B, ses B, 266 A, m D, Symp. eos 1), Pom. nos B.
Quo ultimo loco abutitnr zellerus ad demonstrandum in philosophiae
Platonicae enu-ratione liegelioe loqui licere (0p. 1. um n l. p. esu
266
_13_
Transeo ad quaestionem de causis Secundum et Platonem
et Aristotelem tum demum proprie scire videmur cum per
causas scimus ) causa autem vocabulum nonaxdxc qpsvov
est. Cujus vocis significationes varias post Aristotelem multi
bene descripserunt, omnium tamen perspicacissime, qua erat
admirabili mentis sagacitate, Arthurius Schopenhauerus. *)
Nobis hoc loco auimadvertisse satis erit causam sciendi
quam dicit Schopenhauerus omnia causarum genera quodam-
modo complecti. Nam causas physicae sine verborum et notio-
num ope ipsis oculis et mente perceptiva, ) ut ita dicamr cog-
noscere possumus, sed ut de eis disputare atque libros philo-
sophos componere possimus, verba et notiones generales ad-
liibeamus necesse est. Quo facto notiones latissime patentes
nationum minus generalium causae esse videntur, hae deinceps
rerum individuarum atque eis cognominum (ouvuwiwv). Idem
t in causis teleologicis et in omnibus causarum generibus
quae distinxerunt philosophi Quo t ut etiam nostra aetate
permulti causas sciendi cum aliis causis permutent; qua in re
minime falluntur. modo semper in notionibus versantur nec
unquam ad ses sensibiles descendant. ) Plato vero. cum causae
physicae temporibus illis nondum accurate pervestigatae weentf)
ipse autem causas teleologicas vel nales ad omnia explicanda
l) Plato. Meno 98 A. Gorg. 466 A. Aristot. An. poet. II 10, l.
Metaphye. passim
2) Ueber die vierfache Wurzel des Satzes von zureichendem Grunde.
Frankfurt 1847.
3) Verstand sensu Sehnpenhaueriano, non Kantiano, id quod carolus
Prantl verbis non re a Schopenhauero dissentiens appellatz Die Mit-
wirkung einer Auffassungsweiee, welche den Thieren gleichsam in em-
bryonaler Form innewohnt, beim Menschen aher sich zum menschlichen
Denken gesteigert entwickelt. Sitzungsb. d. k. b. Akad. nasa p. l18.
4) Quam facile ipsa sermonis humani consuetudine ducente in hunc
errorem dilabamur verba Ariswtelis ostendunt enunciationes uinu zo
qopmpdoparoc appellantie. cf. etiam Met. A 18: toi 1dp vpu'moo um
eine, 16 (va, r'o inouv. et An. post. 188 "z riprov rb iubebo 81: B-qhi
div akiav. Scilicet illa n'iua. me eopncpapmo; notiones generales sunt

quae in Menone opiniones veras midae 101mm}, valuti catonis vinciunt.
6) Phaedo. p. 96 A. B. C. cf. alsoer 051:1; ipaurqi 550E0- prq luckily
div othlm pu'lq slvm dic uam xpilpa .
267
__14_.
adhibere non sntis posse aibi visus sit, ) botum se ad causas
sciendi contnlit) et notiones (ideas) omnium rerum, h. a.
tavern omnium praedicatorum) causns) esse adrmavitl). Id
quod logice si interpreteris quodammodo verum esse jam
supra monui; aliter si intelligis nihil est nisi doctrina on-
tolngica qua notiones pro ento absolute ponuntur. Utrolibet
autem sensu acceptn enunciatio illa pmeter notiones alias causas
omnes excludit. Sive onim notionos ut meras rerum notas
pro veris causis in sermonibus nostris ponimus, non licet in
eisdem sermonibus per alium verhnrum conjunctionem de rebus
sensilihns ipsis at de cunsis loqui; sive notiones revera entia
xmpwc sunt 0t omnium rerum causne, non debemus aliam eis
causam moventem praecere. Nam hoe facto notiones, ut. cum
Plntone loquar, Euvmctuw tantum partes agent.
Quapropter Ariswlolcs Demiurgum illum Platonicum cum
supercilio repudians), Platonem duos tantum cuusas, materialem
ut formalem, cognovisse pi'onuntiat, ideas autain utpote meras
causas for-males, endi causas existere posse praefrncw negntT)
Pinto vero nonnisi in pnrte logica et dialectica philosophiae
ideas solas rernm causas praedicnt. In Timan ant/am ad res
sensibiles explicandas et causam movean at causum nalem
adhibuit').
I) Quod fugit An'urthium (Plat. Moon 78) qui novam IIatonin me-
thodnln in l'lmedone expositam "cine \lurch Zwecknraachen die Welt er-
kliiremle appellat. cf. lhaedo p. 99 l). Plato vero in 'limnoo demum hoe
negotium suscepit.
2) 99 e. 5305: 341 pm xpva: ii: tab; 16100: uazmyu'fvru Ev
Eucivol; cuonsiv niw Zvnuv rqv ill-'qhwv. cf. Parnwn. 130 D: Eusic: Boiw
agar-6p:on sk a vbv 5+] Elfopmv 2'57"] Exszv its?! Exsiwz RPIITPJI-TEDPJVOQ
Blutpim .
8) Da jedca Prihlicnt selbst wiedcr als Wort eine Idee ist. Prantelius,
Ueberaicht d. griech.-r6m. Phil. p. 90.
4) altiow uni. (lpxv rob Euua-rov 21ml. tomb-row oiu Estw ab'r'q. Ariun
Didymua apud Diels Doxographi graeci p. 447.
6) Phaedo. 100 D.
6) Met. A 7: ti. 1&9 ion 10 inuCpzvov 1:96; 10k 13h: imoglhrov; cui

Plato jure auo reponere potuisset: :i 1019 int: 16 tov npin'ov obpuvbv uvobv
cdqm va map 061 o'v; 'lheophraatns vero duas causaa quaa Platoni tri-
buit materinlcm atqne move ntem appellat.
7) cf. De gen. et corr. II 9, 385 W; Met. A 9% ".
8) Cuusa mavens est ille Demiur'gua qui Aristoteliu 290319 xgvoiim
268
_15_
Quod ut eret, coactus est niiquam certam vim ontologicam
ideis tribuere. Quamdiu enim in meris notionibus oonsistimua,
xapoocia rdw iedw omnium rol'um cansa iogoakdiq') dici potest.
Qnodsi logicae nes egredientes rvrmn individum'lnn explica'
tionem quaerimns, necesse est nt diserte explanemus quae sit
idearum natura aiqne indolvs at quomndo ideae rebus sensili-
bus scso insinuent. Qnod Plato ita fecit, ut ideas riiceret
napaei-(pata mew'r. esse, ad quorum similitndinem Deminrgus
ilie mundum et omnia quae in e0 essent ofnxerit. Cum (amen
probe sciret opinionem hanc multis obnoxiam ease dubitationi-
bns. ii-erum atqne iterum leclorem munnit- totum Timaenm fu-
beliam pmbabilem (eixo'ta p.600v 28 D) esse.
Tel'tius veluti fons idenrum apud Piaionem qnnestio do
cognitionis vel scientiae naturn atque origine est. Qnam quae-
stionem cum problemabe sophistm'um dubitationes redargnendi
at per se et a.me Platonem arctissime cnlmerere jam supra
demonstratum est. Quaestio autem Imcc per dialogue Plutonis
hnnc fere in modum distributa est:
In Menone doctrina proprie Platonica de idem-um recor-
datione introduoitur veluti Deus ex mat-him! ad cavillationes
istas diluendas. In Theaeteto easdom difcultaies plena cogni-
tionis explicatione umoliri philosophus frustrn laborat. In So
phism (leniqne fallacias iilns, omni doctrina p=ychologica
remota, via ei ratione mere logica nggressus est. et arguinentis
ex necessitate ductis plene proigavit. A Menone igitur nos
initium facere oporiat.
Socrati denitionem virtutis requirenti obicit Meno talis
rei indagationem prorsus futilem esse: qnod enim quis jam
sciat, id quaererc supererogationis esse; quod vero omnino
nesciat, inventnm non agnitnrnm.) Quod argumentum duplex
est. Comploctitnr eniin failuciam logicam et problema psycho-
plane reapondet. Quml ad cananm nalem attinet verba: A-yuqnv 84]
Bi'vuva airiuv Tivnzv am! 16 Riv 1:63: 6 Eukuig Euvior-qnv. aquabq y,
idem signicant qnud Aristotelivlnn (livtnm uvsi 8 6;: ipu'nnvov.
l) Phaedo. 100 D. x0610 16.9 no: Bani aqmlhmtov IZWI-l an! Eiuum',
inoxpivuciim xci. Ellip- cl. 105 C, Tim. 49 D.
269

2\ Mann 80 3-1. sqq.
._16_
logicum, quod cum Platonem minimo fugissot, ojus vitupera-
toros latuisse videtur. Fallacia logica in divorsis vocabuli rob eivau
signicationibus latet; problems voro psychologicum hoc est:
quid est primum cognitum et quanam necessitudine cum ceteris
ooguitionibus nostris conjungitur. Et ambiguitatom vocis rob ei6e'vau
ogregio illustravit Plato iu Euthydemo (p. 276 D); oodem per-
tinot etiam illud discrimen inter smut-ung Ew ot Emerita-11
airow in Theaetoto. Minimo igitur putandurn est Platonem,
modo voluissot, non potuisso eandem hanc explicationem ad
illum pwrtxbv 161w convellendum adhibere. Vorum onim voro
perspicuo intolloxit sophisma logicum vorborum discrimino dis-
solvi posse, quaestionem autom philosopham subtiliorom ex-
plicationem requirere. Quod Aristotelem fefellit, qui (An. post.
1 1, 7) ch Ev up Mvuwt durprjpa eadom verbovum discriminationo
diluit, qua Plato in Euthydemo usus est.
Noe alitor Themistius (Paraphras. ad loc.), qui postquam
difcultatem distinctions inter 1vmpCetv ot navl-dvew facta solvit
haec addit: 1:pr a: toe-rev rbv kyov pillov as rb odptolm route
Hldrmv nv Eontev v8166vau. Quod quam iniquo in Platonom
dictum sit nemo non 'videt. Sophisma onim Plato oodem atque
Aristotoles modo solvit. Quaestio antem subtilior, cujus gratia
doctrine Mauijosmc profei'tur, eadem est, quam Aristoteles por
totam Metaphysicen se ipsum et lectores misore torquons num-
quam ad liquidum porducere potuit. Verum paucorum est
oadom problemata sub verbis diversis latitantia deprehendero.
Recontiorum Groteus, quo erat mentis acumino, quaestionem
philosopham in Menonis sophismato latens intellexit, sophisma
ipsum alio loco a Platono oxplicatum osse non animadvortit.
Nam paullo iniquior Plutonis censor erat, cetoroquin intorpres
praoolarissimus. ltaquo Sopliistis more suo patrocinatus, bone
moritos eos do philosopliia praedicat qui talem quaestionem
primi moverintl Quod contrii' Stallbaumius, ad fallaciam logi-
cam magis respicions, argumeutum Menonis ,,quaostiunculam
haud dubie ex Sophistarum disciplina arroptam nuncupat.
Verum utrum Sopliistao do philosophia bone meriti sint necne,
nihil ad nos. lllud vero probe tenendum est, Platonem in

Menono doctrinam recordationis in medium attulisso ad eXpli-
caudam vel potius ad ovitandam difcultatem illam do cogni-
tionis origins. Doctrinnm illum tamon nihil nisi macliinam
270
' quandam esse ad cavillationem Menonis refellendam neque ipsi
plane satisfacere haud obscure significavit philosophusz lal t
pv 7: illa o'x. av m'wu v'mp me mon amme nx 86 B. ')
quapropter in 'lheaeteto eandem quaestionelu tractavit nulla
recordationis mentione facta. Nam difficultatem primariam in
rllheaeteto eandem esse atque cavillationem Menonis nemo nega-
bit. qui rem paullo accuratius consideraverit Plena cognitionis
definitio quueritnn Qumn non inventum esse non est cur mi-
remur. Cum enim omnis definitio per verba at. quae ad res
quasdam cognitns referantur, definitio cognitionis in circulum
incidet necesse est.) Vera quaestio igitur non est de cogni-
tionis denitione. sed de primo cognito, vel de variis cognitionis
generibus eorumque inter se necessitudine.
Haec quaestio in Theaeteto quidem disputatione de psy-
chologica a) erroris explicatione praecipue coutinetur. hlxplicatio
autem haeret in difficultate quae Menonis pmwup lem prorsus
respondet Quae enim nescimus (aiunt Sopbstae) de eis 0m.
nino opinari non possumus; quae autem scimus, de eis recte
l) Idearum in Menone nulla t diserta mento, nisi ubi de deni
tione agiturl 72 C. Recordatonem illam tamen ad ideas pertinene e loco
Phaedonis (72 E sqq.) satis liquet. Alia. vapvacw: explicatio in Philebo
(84 B) invenitur ubi Plato de ideis non cogitat cnutius loquitur philo-
sophus in Politico (278 C D): si tatov mino innixa il davl-h poett up! id
mv na'vww etotxeia mnovoiu nsk Cum voce etiam huius loci cf. Ar. An.
post. II in ne. brivava obpputov upmu-lv, et ibidem 4) N quum endplu
romnq oboe: o'z'u oti-meon 10610 nn'cxnv . ototxria illa ideas esse nequa-
quam constat. lmmo ex mpaasawm ototxtimv et solidiva pneceden
contrarium magls tit verisimile cf. Theaetet. sos E.
2) cf. 'lrendelenburg, Logische Untersuchungen pp. los-loca Mm
wurde es (das Denken) nur durch einen Bezug zu den Dingen erlautern
knnen, welche in dem' Denken Grund und Mass nden.
3) Hoc verbum totiea repetitum lectori fastidium offal-re suspicor-g
sed accurate loquendum est in disputatione philosopha. Problema The-
aeteti esta tinsiv ti xotliori 1:on sb ao; unppiv ral tiva 'tpbtov t-
1v6|nvov (187 D), Sophistae vero: tobra (esse errorem) Qe-(idptvov immo-
ko-fq psi] malum (236 E). Alterum psychologicum est, logicum alterum.
Talia si accuratius respexisset Groteua, Platonem inconstantia non fuisset

insimulaturus quod cavillationem de non - ente in Theaeteto Sophista
cratylo diverse tractavit. (GI-ole Plato Il 649 qu.)
271
._13_
opinemur necesse est. Quod genus nrgumentnndi illi bpwrmp
161? prorsus simile esse nemo non videt. Etenim per fallacias
logicaa ex amlguitate vocis sciendi repetitas quaestio de
cognitionis inceptione proponitur. Nam ila demum fallaciam illam
plene explicate poterimus, si cognitionem aliquo modo incipere
sumpserimus, ut discrimen constituere possimus inter duas sig-
nicationes vocabuli suSvau: videlicet cognitionem acquirendi et
cognitionem habendi.
El, primum quidem Plato pro concesso pouit cognitionem
incipere posse 1) atque tecte sumit) rerum sensibilinm per-
ceptionem cognitionem (non dico cognitionis denitionem) ease.
Qua snmptione difcultatem facile tollit et errorem explicat.
Duns enim ponit cognitionis species: perceptioneln rerum sen-
silium et azdvmaw; en'orem dicit v q; ouva'ulmz alohjoamq 1rpr
alo'woww sedem suam habere. Postea vero subit quaestio de
errore v when: mic 8zavo'r1pamv, qnam illa exPlicatione non
dilui perspicuum est. Itaque distinctionem Quam Ep'fq: con-
stituerat inter nwrpqc EEw et morqpnq x'rilow nunc 16149 con-
stituere conatur. Frustra; nam cum antea duo cognitionis ge-
nera habuisset Sw'womw atque rerum sensilium perceptionem,
nunc unum tantum 8mvo'qpm'lwv habet. Sumit ellim omnia
Slavov'lpam menti jam inesse neque ullam doctrinam psycho-
logicam xspl 6Lavo-qpa'zmv 11110st pmponit. Nam ea notionum
acquisitio, qunm per aviarii imnginem describit, nonnisi in
mente 8) t, dnde efcitnr, ut res ad innitam in mente seriem
rodent. Quodsi doctrinam aliqunm certam de 6mvo~quwv in-
dole atque ortu ad lmnc quaestionem adhibuisset, man
facile dissolvisset. Sed doctriuam dvapchsmc utpote minus
rmnm ad hanc difcultatem explanandam adhibere noluit;
alteram doctrinam de origine notionum EE achcemc; prorsus
l) Theaetet. 19! C: 11; ion wq :liw n :pnpov Butcpov pmhiv. lam
pivtol. It)
2) Haec sumptio latet in Equq'llql illo, praesertim in verbis: pvmmv-
time Jw 6v Rwy. duoomptv .
8) Cum vulgo lnquor. Philosophice loquens dixerim: nIndagatio vel
aoquinitio notionum jam existentium ct perfectarum eat. Nam certo
272

quidem sonsu et vo-pmm et ulsllpam in meme Hunt.
_19__
rejecit.) ltaque in Theuetetn rem explanare non potuit. cum
tamen in Sophista investigatione me rb siaem xal pan iidiva
(Theaetet. 188 C) relic-la alterum viam ura te eivai xal at in-
gressus cavillatiouem illam de errore elis-annone redurguisset.
in 'Iimaeo et in Phaedone ad doctrinam Gimp-ow: rediit. ')
Etenim quamquam illa recordatio. quaenam necessitudo inter
duo cognitionis genera intercedens putanda sit, nullo modo de-
claret, tamen cognitionem notionum ponit. Quod genus cog-
uitionis adeo praecipuum locum apud Platonem obtinebatv ut
saepissime solnm eo nomine dignum praedicareL
Jam igitur tria quaestionum genera, e quibus orta est
idearum doctrina1 breviter perstrinximus Nec me praeterit
aliter de hac re exponi solere in liistoriis philosophiae quae
feruntur. Nam Aristotelem") secuti ideas Platonicas ex priorum
philosophorum placitis veluti compouunt. commiscentes lieracliti
{zobv cum definitioue Socratica et Parmenidis uuo. His addunt
numeros Pythagoricos. Megaricorum ideas deoplrooc, Anaxa-
gorae voov et alia id genus. Sed ejusmodi explicationibus
uti1 ut liistnrico concessum est, ita philosopho minime licet
Primum enim de systematibus illis mirum est quantum
inter se dissentiunt viri docti, nec debemus rem ignotam
ignotiore vel obscuram magis etiam obscura explanare. Deiude
placita philosopha non sunt entia simplicia, quae veluti elamenta
ad varias mixtures conficiendus commiscere licet ), sed ipsa in
elementa sua prius dissolvnutur necesse est 5). Suut autem
I) Phaedo 96 B. Prior Theaeteti pars, de qua multi sunt commenta-
torea, huc non pertinet. lbi enim demonstratur et mia-tum non esse
cognitioneml vel ipsam uius-quw non esse cognitionis denitionem; quod
nemo negat. ~51 oavmoia 'ob rabtbv ti uigil-ipsu Ar. Met.1116. cf.Gr0teum.
II p. su sqq., qui tamen in quaestione historch errat. Protagorae nimium
patrocinatus.
2) De temporum ordine nihil a'lrmo. cl. infra p. 2L6.
8) Metaphya. I 6, xm 4. cf. Diog. Laert. lll 10: liew 1: ita-
au'ro 16w n capellanum 161m! imi "030.109;va uui Daupnnuinv.
4) Cf. notum illud llerbartiiz ndivide Heracliti jlvtmv oiniq Parmenidis
et habebis ideas Plnlonicasgu atque mirum illud tepidum balneum quo

Plato apud beussenium (De Platonis Sophista) ni-igidam atque paene
emortuam Megaricorum obeiav refovett
6) lnanitatem ejusmodi disputationum sine tali ivaldou ex Taich-
mulieri exemplo discus, qui (Stud. 1. Geacb. der Begri'e, Vorrede \') lo-
go
273
_.20_
elements illa verae quaestiones. de quibus sive sciente sive
nesciente philosopho agitur.
His accedit quod Plabonis philosophia doctrinas priorum
philosophorum ipsas minus respicit. quam cavillationes dialecti-
cas, quas Sophistae jnctabant. vel, si Groteum audimus, ipse
Plato maligne eas intcrpretando ex eis traxit. Cum enim logica
neglectn poem um . . . . aul-gemini . . . . .1]in (242 C) videantur,
in omnes quodammodo cadit quod Pluto de Heracliti sodalibus
dicit: itan uv ov totwv . . . . . 0'31. v nore dorq 61ov alite
xvruw alite dmvrmv, w'noc de 6st zapahvmc ('Bsnep npkqpa
m'mousiom. ) Proinde xsivouq uv m: vuv cbpsv sitendi mi nawrv
(cf. Menon. 71 D.) ipsos dialogos potius adeamus qui 0mnia
quae ad plenam Platonic-ac philosophiae intelligendum requirun-
tur, abundanter suppeditant.
De idearum natura.
At jam dudum lector ex me quaesiveritz quae tandem est
natura atque indoles idem-um, ad quas Platonem per tres
illas vias deductum esse dicis? Et nihil quidem facilius esset
quam ex locis illis decantatis Phaedri, 2) Phuedonis) Symposii,)
quitur Von dem PIatonisch-Aristotelischem Idealismus, et (Neue Studien
l p. ess sqq.) Platonem Pantheistarn et Monistam sensu Heraclitico facit,
Asbotelem vero dualismi (ib. p. 236) reum l'acit. cf. tarnen infra p. 23.
Avalz'mswc quam in omni quaestione philosopha necessariam duco prae-
clarum exemplum dedit Schopenhauerus in judicio philosophiae Kantianae.
cf. W. als W. und V. 8. Ausg. I p. 611: Diese Formen der Urtheile sind
ja Worte und Wortverbindungen. Es sollte doch zuerst gefragt werden,
was diese unmittelbar bezeichnen: es htte sich gefunden, dass dies Be-
grie sind. Die nchste Frage wre dann gewesen nach dem Wesen der
Begri'e etc. etc.
1) Haec revera etiam in Parmenidem cadere apparet ex Theaeteto.
180 E, 181 B, 183 E; Sophist. 242 D. Quod autem d'e Parmenide reve-
rentius loquitur id quidem nihil ad quaestionern philosopham, facilem
tamen habet explicationem. Scilicet arbitratus est Plato robq pennae
ethicam pessumdare adseverantes a v 3411a! nam 3650M 161i, mino
xal eivai Mum ti essem (177 D). cf. De Legibus pp. 889890 sqq.
2) p. an C, 260 B D.

8) p. 78, 79, BO.
4) p. 210 E. 211 AD.
274
-g1...
'limaei) Reipublicae') enarrationem idearum grandiloquam
altisonam componere, utque de earum pulchritudine. pox-factions,
unitate rhetorica et copiose ut iit dissererefj verum ex talibus
declamationibus nihil prorsus discimus nisi quod jam scimus.
scilicet Platonem sicuti etiam Aristotelem). cognitiones illas
atque scientias quae in meris notionibus praecipue versentur
eis quae in rerum sensilium perceptione consistant mirum
quantum. praetulisse easque omnibus laudibus poeticis rbe
toricis etliicis extulisse Quodsi quaeritur qunmnam de no-
tiouibus doctrinam ideae Platonicae exhibeant. tum simpliciter
respondere non licet Nam doctrina illa mutari videtur. nec.
ut plerique credunt. secundum tempora Platouis vitae, sed secum
dum quaestiones quas tractat philosophus.)
l) p. 28 AB, NC.
2) p. su B sqq. cf. etiam Thka ne n-m A.
8) Carolus Prantl (Gesch. d. Logik l p. 60 sqq.) de re recte judimt,
de ipso Platone fortasse paullo iuiquius. Id quod evenisse puto propter
abusum talium locorum a Proclis nostris fsctum. Et. quidem sunt ista
multis ut bono illi Theodore (Thesetet. 177 C) 06: vqieupa. houv,
sed Platonem eo nomine vituperare durum est.
4) Met. 1 2: ra Tp ale'dvaew. naivth muva 626 mam xal obh novem
6) Prsecipui dislogi Platonici post ejus reditum Athena vel certe
post mortem Socratis (cf. Groteum vol. l p. 194211) conscripti sunt ean-
demque, ut in quaestionibus impeditisl omnes doctrinam exhibent. ut rem
uno exemplo absolvam, prorsus nihil interest, quod quidem ad quaestionem
philosopbam attinetv utrum loci Pliaedri (26l D) et Sophistae (217 C) ad
Parmenidem jam litteris consignatum an consignandum spectenL verba
caroli Prantl in quaestione consimili npponere libetc Denn wenn in der
Metaphysik und der Ethik auf die Analytik vermittelst :ipwqmr. hingewiesen
ist, so folgt fr die wissenschaftliche Reihenfolge hieraus ebensowenig nis
wenn in gleicher Weise d. interpr. l. l6" (quem tamen locum glossatori
alicui deberi suspicatus est Christina) die Bcher ber die Seele und And.
post II 12, sana das sechste Buch der Physik citirt wird.
Dislogorum ordinem a zellero propositum utpote maxime probabilem
sequor. ita tamen ut potius ad Grotei in hac re imxv inclinem. (Grete I
172194). Quae si conrmations egetl conferl quaesol Peipersium (Ont.

Platonis) nuper statuentem eodem fere tempore Thesetetum et nem Rei-
publicee scriptum esse (p. 486). Quod facit propter acerbam Socratis dia-
tribam (172 Dl77 C) de prava rerumpublicarum gerendarum ratione tune
temporis usitata. Quasi vero idem argumentum non etiam in Gorgiun
cadat quem multo ante scriptum esse censet. Hoc modo demonstraveris
Phaedrum post utrumque in lucem editum esse; nam in Phaedro Plato se
275
_.22__
El. primarie quidem doctrina idearum nihil aliud evincere
vult quum notiones existere, hoc est verba quibus reddunda in
ratione utamur aliquid certi significare. quod per definitiones
aliquatenus exprimere possimus et ad perspicue disputandum
adhibere debeamus H00 praecipuum esse, rationes psycho
logicas et ontologicas secundarius esse atque incertas. cum ex
universa philosophiae Platonicae ratione tum ex disertis pliilo-
sophi verbis satis appuretlj nihilominus cum notioues per
rerum sensibilium perceptionem explicare nec posset nec vellet,
idealismum autem quem dicimus omnino non intelligeret (cf.
infra p. 27. 5)), coactus est sumere notiones quales in mente essent
tales per se in rerum natura constarefb
Quantis tamen difficultatibus laboraret doctrina illa. Pla-
tonem minime fugit, ut ex priore Parmenidis parte liquet. ubi
omnes omnino idearum explicationes refelluntun Quod accu-
ratius jam considerandum est. In illo igitur dialogo Socrates
idearum doctrinam ad contradictiones zenonianas elevnndas
proponit Dicit enim non mirmn esse tales contradictiones rebus
inesse sensilibusg id demum sibi admirabile visum iri, si quis
ipsum quasi reprehendit atque corrigit quis acerbius in homines politicos
atque rhetores invectus erat. Idem censet Sophiatam post Parmenidem
usoo sqq.l. Permenidem Sophistam Politicum Philebum post Rempublictm
litteris esse consignatos Eqnidem audaciter assevero me argumentisl qualia
nostris philulogis in hoc genere prohentur, quemlibet ordinem dialopzorum
nlemonstrare posse. Sed me operae pretium facturum esse vix crediderim.
(cf. (lrotenm l ma ibique Bonita, Strumpell, Wolf.)
1) Phaedr. 2650: ipsi ptv gaivatm ea piv illa (ac. tota illa idearum
in vita priore visiol nis 5w: miqu muuiehu . ink. quae sequuntur pura
puts logica sunt. De loco Menonis se B jam supra dictum est. De loco
Philebi (pp. l517) et supra dictum est et infra disputabitun cf. p. 40.
De republica sse D sua D: @516 :o ill-41M; a 1: si pat paivsmt . cl asamg
i pl], nimi-ri EEzov coii-ro auaxopicmhn ibidz obxobv ml. an tob suum-mm
Blimp-u: pom iv vi]qu Epmiplp 5v xiov vuv Bi] atqnion . . . . . lai win
Few; detov buaxupiczallan Soilicet de ipsa dialectices atque idearum naturei
dubitatj de logica npozmzbzonxi qua ad ideas pervenimus minime. cf. etiam
de repub. bll C: pav3dvm . . . Etuvdl: plv ob . . . an pivtot Souln Stopicuv

oayicttpov :lva'. xa {mb vile tori arati-gesde Ems-Hm].le ttk cf. sn 13: he:
se non dan ti tiitqu eioa rufxzivu. cf. supra p. 7 n. 2.)
2) opinio cudworthii (Treatise of Immutable Morality pp. nis-us
Grote II 282), Tennemanni, (ontii, ideas Platonicss mersa mentis humanse
notiones fuisse jamdudum explosa eat.
276
_23_.
demonstraverit easdem repiignuntius rerum ideis per se seorsum
constantibus inhaerorely Rogat cum igitur Pnrmenidesl qua-
rumuam rerum ideas ponntz earumne solum rerum, quae oculis
cerni non possint veluti virtutis justitiae pulchritudinis, an etiam
rerum ndspectabiliumy veluti hominis, ignis, aquae, adeoque
rerum turpium veluti luti crinis Quod discrimen in quaestione
de .ideis quantum momenti habeat perspicuum est Ad psycho-
logicus tamen potius quaestiones quam ad ontologicas et logicas
spectat Qui enim notiones nihil esse dicunt nisi miras quasdam
quasi perplexioues imaginum obscurarum verbis et vi memoriae
inter se conjunctasl in invisibilium notiouibus explicandis plu-
rimum laborant Qui autem nationes plane aliud genus esse
contendunt et notiones quasdam ante omnem rerum sensilium
perceptionem mentibus nostris quasi innatas esse, argumentis e
talibus notionibus ductis praecipue nituntur. quapropter Plato
in Phaedone edw dopwrdv solorum notiones ad immortalitatem
animae demonstrandum adhibuit, nec per totum hunc dialogum
ulla rerum adspectabilium idea inveniri potestfj Neque tamen
inde recte concluseris Platonem tempore illo nullae rerum ad-
spectabilium ideas posuissey sed potius idearum doctrinam rati-
onibus argumenti in Phaedone expositi quodammodo, ut ita dicam
se ipsam accommodasse.
1) 129 D. sqq. quaestionibus logicis atque psychologicis neglect-is
Teichmllerus qui ex lleruclito atque Timan Platonico adlnirabili mentis
acumine Pantheistam quendam Platonein composuit, negat ideas xmpnerotk
fuisse (Neue Stud. I 150). Revers tamen hanc viri docti sententiam esse
non credo. Sed tantum dicit Aristotelis vov lmpmrdv qui omnes notion!!!
in se comprehendit, dualismi crimini aeque obnoxium esse atque ideas Pl.
tonicas. cf. Stud. 2. Gesch. d. B. I 246247. 250: Allein bei Aristoteles ist die
ldee (ante Hegelium vir doctus Ideen dicturus fuissetl eben sotransscendent
wie bei Plato. Cf. Hermanni Lotze verba (logica 317819) apud Peipersium
(op. l p. 520). Scilicet ideas Platonis nulla veri problematis dvakoeu facta (cf.
supra p. 19 n. 6) adgredientes semper erunt qui aut negant Platonem talem
doctrinam revera probare potuisse aut eo nomine eum reprehendant At.
contra ideas nemo audiendus est nisi qui difficultates infra (p. se n. l)
expositas plene explicaveritg id quod neque Aristoteles fecit nec noetretee

paucis exceptis possunt. ipse autem Plato concedit sua de ideis placitm
xahn ptv amaqmam :Zvou, ov 'o" a7: rpnov xuhm ph noixwm (582 D)
2) Nam voces elboc et ibia his locis ideas non signicare nemo non
videtz ios D iiow dic Ti, 109 B navtoam xal ac 1651:: xal id pereo-m
73 l) uibes teo maei 77 c Ev a'wpdmou an, 73 A Ev upon u]; vpmxivq In.
277
_24_
Ewnim rerum visibilium ideae in Phaedonis argumentatione
per fuissent incommodae atque molestae Quae enim rapi bdrm-'0:
disputat Socratea) mpi impendentes disputata scrupulum inje-
cissent. Nam an rdvta rd v raic alcuinusva ixsivoo ts operum
roi 6 leser ioev xai aerae Msicmpi 'mv speciem veritatis prae
se fert;') at 5n ndv/tac oi immutat tor) a g!!th iv8pmro ope-rentur
difficilius est ad demonstrandumay Quare prudenter hoc loco
Plato rerum adspectabilium ideas non posuit Eadem est ratio
argumentationis ejus quae in capite LIV legitur Etenim si Plato
substantiarum ideas ad illud argumentum adhibuisset, coactus
esset nep 166s et ro doze-mp, cujus napoooiq nep mas t op, inter so
distinguere etiam deinde analogiam secutus, rip 1:0") Eumpa'zrouq
in)ij et niv ooze-11;!)an vel aoro tb rq imm ei8oc.) itaque quali-
tatem abstractani aspudrrlm ut ideam posuitl nep edas et m)pr iam
inter se non distinxitbi
Quoniam causas exposuimus cur rerum individuarum ideae
in Phaedone non inveniantur, ad Parmenidem, unde huc
aberravimus, redeundum est. Parmenidi igitur respondit Socrates
se, cum de rerum corporearnm praesertim rerum vilium ideis
saepe et multum dubitasset. ad extremum totuni se ad rerum
invisibilium ideas contulisse. ne rerum conteuinendarum ideas
ponens in uv' iiiqu @koapiaw incideret Sed Parmenides hos
timores atque dubitationes juventuti Socratis ita tribuit, ut eum
auguretur cum se philosophia magis exercuerit nihil contemp-
turum esse. llanc potissimum Platonis opinionem fuisse tum
res ipsa tum multi dialogorum loci perspicue demonstrant').
l) Phsedo pp. 7475.
2) lioc argumentum inter usitatissima etiam nunc est.
3) Scilioet: obit av imiilmt obsia t6 pdlkov uui to ttov. Ar. Cit. 111.21
4) Teichmllerus qui Platonem pantheistam facit (op. l. I llo sqq.)
negat cum Pansetio illo atque l-legeliol philosophum animse immortalitatem
revera docuisse. A! nemo qui Platonem attente legerit ignorare potest
immortalitatem ei verisimilem tantum (cf. Tim. n D et notum Apologiae
locum) visam use, sed ad ethicsm quasi necessariamz xpil rd romam isaiam
luu'uil.
6) In Timuo tamen ubi de rerum sensilium explicatione agitur nep

am ip tamen ponitur (51 B).
6) nullam rem in philosophia propter vilitatem dialectioo negligen-
dam esse nota est Platonis opiniog cf. Soph. 227 B, Polit. nos D,
278
+25
Ebenim manifestum est argumenta, quibus Plato ad idearum
doctrinam deductus est, in omnia pariter verba generalia cadere
Quare eos, qui Plawuem aliquarum rerum ideas posuisse
negent. eodem modo falli contendo ac si quis Phaedone lecto
ideas rerum sensilium in universum neget Scilicet in omni
quaestione ideas materiae congruentes posuit philosophns').
itaque in Timaeo. ubi de mundi origine agitur. rerum
manu factarum et edw xpc n ideae rarius occurrunt lnde
orta est opinio Platonem talium rerum ideas non cognovisse').
Etenim si rem poetice magis quam logice spectamus ideae
rerum naturalium minus offensionis habere videntur quam ideae
niw npc u . Efngimus enim animo omnium rerum naturaliuin
perfectissimas et pulclierrimas imagines ev up warm} sua
Quod in ideis mv irpdc u difficilius tit.. verum si ideas om-
nino Ev tmp non esse reputaveris), statim apparebit nihil in-
teressex Sed quid opus est verbis? Nam sicuti doctrina idearum
E {moo-:a'memc verborum generalium originem duxit. ita liullarum
rerum non possumus ideas apud Platonem invenire), et ita
Theaetet. m D, Ilipp. msj. ess D. quod ad ideas nup; mi aamc ato
tinety nullam dubitationem relinquit locus nobilissimus Timaei (61 e-oa A).
Comparanda sunt verba i mbra amp alixousv asa ts illa tui m6
au'quno: aiebavbptba prava iuri tomziqu s'xwm il'nav, cum Psrmenido
(130 D) dlkd nam pv T: imp 696p." mu xal sivan cf. de Repuh. 516 B:
xtp pqiiv.
I) Quml ipse aperte protetur. cl'. de Repub. 596 A. B: in H]; clu-
uia; praebeo . . . . . 361p. sil xai vv n olu uinu nolldw. cf. Pnrmen.
147 D. ldem facit in rerum divisionibus cf. Phileb. ea B: Bsiv Ell-q:
p-rlluvilq. cf. na D, et Tim. 48 E.
2) Loci Aristotelici huc non pertinent; nam formula ob cpapiv pace
commentatorum ipsum Platonem non denotatz oiov oixia xal humihoc u'w
ob paptv nibil :lvm.
3) Tim. 52 B. C; Parmen. 168 D. E; Aristot. Phys. Ill 4: Mm-v a
{Em ptv olv vivat odium ol tin; Bin; Bu'z xa anti non rivum atg.
4) Locos probantes post kitterum atque zellerum coacervaro non
est operae pretium (Zell. op. I. ll 1, 586 11.4.) cf. quae infra de po-
steriore Parmenidis parte disputavimus. Unus omnium rem sine amba-

gibus enuntiavit carolus Prantl (Uehersicht d. griech.-r|n. Philoe. p. 89):
Kurz alle und jede Allgomeinhoit, mag sie hher oder niederer stehen.
ist eine Idee, und die Bildung eines Wortes fur mehrere unter diese Bo-
zeicbnung fallende Gegenstnde gengt zur Entstehung einer Idee. Quod
vero hoc Platoni vitio vertit non ssssntior.
279
_98._
quidem per dialogoa diapertitoe, ut.nullo bempore ejua vitae
dicere liceat eum aliquarulu rerun] ideas repudiaase.
His explicatis progrediamur ad Parmenidis contra ideas
diaputationem, quae ita institnitur ut primuln contra 511 xupwcd
in universum disputet, deinde contra. duas illius doctrinae ex-
plicationee, quaa Socrates in medium a'ert; deuique rurana
contra doctrinam illum in nniversum. Et. primuln quidem
contra doctrinam illam in univeraum dcmonstrat res individuaa
ideurum participes Iieri aalva idearum uuitate absoluta nullo
modo posee.') Deinde argumentum quod rpirov vdpmmv ap-
pellant. ideis opponit: scilicet ex ideae cum rebus aensilibus
comparatione alberum nasci idcam et rem in innitaln abire).
Alimn igitur explicationem proponit Socrates, Parmenidem jubens
videre, pd] ubv ei8iw Exas'rov roomy v'rua xai. obdapoo a.er
npomjwq Eniwscdm {Moi}! v duxaiq (132 B).
Hoc vero alnbigunm est; nam quaestionem ontologicam
de eo, quod extra inentes nostras notiouibus respondere putan~
dum sit, movel. priusquam ad quaestionem psychologicum de
l) Pravaln conauetudinem talia plene enarrandi non eequar. iii-(a;
BLBHov PjTG xaxv- Lecwrem Platoneln jam lectitaase sumo.
2) Quod Brandisiua (de perd. Ar. libria p. 18) hoc argumentum ,,a va-
riie varie expositum" ease memorat, id nihil ad rem nostram. Argumen-
lnm a l'latone inventum el. dilucide exposituln, ab Ariatotele saepiua re-
petitnm anaple natnra simplex et unum est; Sclioliaatarum vero nugae
innitac aunt. Qnem talia (lclectant, is adeat Schaarachlnidtium propter
hoc argumentunl larnienidem llatuni abjudicantem. Mihi Hermanni do
Soc-hero in quaestionc conainiili judicinm apposuiase sufciat: "So wenig
man hohere Aufschlliase ber Platos (icintesgewhichte von einem Mann
erwarten wlnl, der ilnn den Sopliisten und Parmenidee abspricht. {Plat
PM]. 1889 l p. 367.) Quod autem Sueemihlius (in censura libri Peiperaii
Wochcnachrift f. kl. Phil. X 17) Baemkcrnm (Ueber den Sophiaten Poly-
xenoe, Rh. Mus. XXXIV 6479) secutna jam constare dicit hoc argu-
mentuln a Sophista Polyxono inventlnn ease, condential loquitur vir
doctua. locus enim l'haniae quo nititur haec opinio ita est vel obscurua
vel depravatne ut intellegi vix poeait. lpae autem Baemkerua ad locum do
Repub. X 597 C. pruvocann largitur l'latonie acumen ad hoc argument-um

excogilandum satin autleciase. Ego vero monatravi idcm argumentuln
eriam in 'limaeo invoniri. cf. infra p. 30 n. 4. Terlninum quidem tech-
nicum m tpifov an)pr qui apud Platonem nuaquam legitur, Polyxeni
vel alicujua Snphistac connnentnm fnieae haud negaverim. Nam Sophi-
sticen plane redolet neque ego is sum qui talia Platoni vindicem.
280
_27_
notionum natura responsum sit. Permultum enim interest
utrum verunta illa eawdapatall quodammodo sint. an eutin
prorsus alius generis Sed quidquid hujus rei est, hanc de
idearum cum rebus communione difficultatis solutionem ita
tantum amplecti licet, si probaverimus doctrinam illam quem
nostrat idealismum vocant Ad quum doctrinam prope ac~
cedere videntur Aristoteles dicens 31:: eum rd am tube ian
ndvta (de an lll S. l) et Plato declarans (Tim 61 C) qualitates
secundarias (r tallpata) et perceptionem disjungi non posse
(npcbrov pv ov'w ozdpxsw aiaanew ai ark.) Revera tamen neuter
verum idealismum) intellexit Plato enim (I. l.) qualitates pri-
marias sensu Lockiano per se constare arbitraturg Aristoteles
vero vario et more suo inconstanter mpi teo dicentes et m6
mcrqm disputans) semper tamen aliquid extra mentem per
se constare ponit tamquam causam) niw ev q; quum vwv.
Verus autem idealismus ens absolutuni aut prorsus respuit aut
omnino causam esse negat. sed quasi aversum et ignotum
partem mentis utfoctionum esse submystice dicit).
Plain vero in loco Pnrmenidis mentis atfectiones in alothgtd
et eum-qu non dispescit, sed rd venusta menti inesse sumit.
1) cf. Ar. de An. In 8: xi R derm minuta (iv: Bzoiau 10" pi] eav-
{depart Iivm.
2) ld quod Carolus Prantl. (op. l. l p. 139, 236) Subjactivislnul
appellant. cf. p. nam die Alternative ntim-heu Suhjectivismus und Ob-
jectivismull. Utnmwin ample-Maria doctrinam per me licetl modo ne um-
hau sicut vulgus philosophorum . lie idi-alizuno bene Autfarthius (Die
Platonische Ideenlohre. Berlin 1883, p. 2327). lii-rat tamen quod Pl.-
toni'idc-alinmum recentiorum tribuitl dualismum abjudicat. Quod ut efflcilt
demonstrate laborat (ibid pg. 2781) nam et autem haud ita multum
inter se dill'erre. satius fuisset Bw'womv atque wv'w inter se distinguerej
quae interdum proreus cunl'undit, cf. p. 21. Die my - und durch dle
soli doch dio Idee erhut werden.
8) 11'. Cat. v. 17 nqq. cum de An. lll 4, l4, l5; Ill 6. 3; III. 8, 8.
4) Melaphya. r 6 in line: te piv 05v pt: ui alas-qm tiym priiis ei
aiebant-nm (so. pi avum edw elit-fopo Isar. igitth (sed. cf. Cat. V. m d
Bi ti konipna pfq simi a noni Pqv miseriam xal vw cleo-haun

vum.
6) \lllgua semper putabit idealismum esse negationem rerum sensi-
biliuui, eia ti iv tii-q xoxlqutnpnv; sed paleaopov nichboc vctov dvcn
Idenliunuu est negotio substantiae pro rerum sensibilium causa posit.
281
_23_
t& aiaSqr/i (quaa 1mm appellat) simpliciter extra mentem ponit.
Indo coiismliiitiir ut ant notio inentis oMsv: notio sit ant unius
alicnjns rei (v: rum) in rerun: naturu revera existentis, quae
res ipsa notio erit. At si notiones revera rebus extra mentem
positis insunt. ant res oogitandi fucnltate instrnendae aunt aut
notiones privandae. Utrumque absurdnm.)
Rejecta igitnr hac idoarum explicatione ad alinrn doctrinam
transit Socrates, quaiu proptor ejus venustatem et quia in Ti-
mneo') pruecipuum locum obtinere videtnr semper pro doctrina
proprie Platonica accepta est), qnumvis hoc Parmenidis 1000
1) llunc iocum renpicit, id quod nmnes niai fallor interpretea fugit,
Aristotelon (de An. Ill 4. 16. 16): ml min; at VO'IrH'lC Eanv (t) 5mm? :6.
vo'qta'i. ini piv 1&9 16w in Bit-q; rb ainb Eun 1:6 voobv I-Gl. tb vooprvov . . . .
iv 3% mi: Flown: 611p buva'pu. pv'zvov innarv ism niv voquiw, Giotiuivotg
ptv 061 bruipiu v06: . _ . inin it t6 vo-qtbv 61cc'pisz.
lloc tamen mode difcult non removetur. Nam secundnm Aristo-
tclem menu pnram notionem 10") Killer: v. c. cogitat. (16 :mpu: :ivm apivu).
Mona (livina bavdpr. nun eat sud ivtp'ig. Men! autem humana a buvdpu
ad ivgq'nmv transit tum rnm actu cogitat. (7mm voi iariva). Sed hoe nihil
ad 16v m. . 07) 1&9 6 H00; iv 1i Quyj. Itaqne notio lapidia ant omnino
ad lapidem nihil pertinebit, ant aemper ivrniiq non Bova'pu ei inerit.
Sed mens divine (vm'i; not-quak) nihil eat praeter notionea qnaa cogitat.
ltaqne airnt menu humana napousiqn 10') Romano-3 v06 actu cogitat, its
lapie quippe cui notio lapidia insit, cogitare pntandnn eat.
Qnod vero Groteus (II 272) (lit-it: "The word riw'rqtm here is used in
its ordinary sense, in which it in the negative not of wild: but of
vun'nx; hoe problem! non aolvit sod tantum aliter exprimit. Nempe
sine idealisnio vel potiua sine dinerta \lualialni negatione difcultaa ills
tolli non potent. ltaque nostra quoqne. memoria exstitit qni rebus cogi-
tandi facultatem non illani quidem eibi consciam tribuendam ease cen-
aeret. (Hartmann, lhiloeophie dea Unbewuaaten)
(T) locum hunc in exercitationihna Seminarii Philologici Monaceneis
ememlavit Gnlielmns Christ 061 ante (Bump inaerto. Qua emendatione veram
Ariatotolie sententiam pernpicaciorem reddi facile intellegitnr. \nlt enim
philosoplmn 16v win its. vo'qrbv cane nt simnl intellectue et intellegibilil sit,
u: vovlu: antem ita intellcgihilia esae nt v06: eia non insit. Quare v06:

aliter (051 Jump) vo-qr: est atquo ti: vowqm'. In tanta tamcn Aristotelis
dirondi incnria emendationem hanc prorsns necessariam non dueo. ltaque
philosophi potiue qnamphilologi panes agena textuin receptnm mutate non
anaus mm.
2) Timaeum Aristoteli, Theophrasto, Doxographia Diogcni praecipnnm
Platonicorum plaritornm fontem fuisse mihi quidem persuasiaaimnm est.
8) cf. Alcinoua de Plat. dog: aupaackpmm :ch and 960:: aldmc.
Lucllh- Bill" Rpidic p. 667. Schopenhauerua W. I]! W. and \'., Bnch Ill,
Plat. Theaetet. 176 C. nupmbsqutuw iv a} 5v iotditov.
282
_29_
aeque atque aliae idearum explicatioues redarguitun Sic autem
a Socrate exponiturz rd pfav sian eain {Lamp tamesi-mata
iordvai Ev ti cyanen rd se illa tootezc omvar. ml sivat eaouhgun
Sed Parmenides facile ostendit hanc idearum explicationem
rursus illi tertio homini obnoxiam esseg deinde transit ad doe-
trinam in universum iterum refollendanL Demonstrat enim si
quis ideas per se seorsum constantes ponut, ens, cum apud nos
esse non possint, nullo modo a nobis nesci posse. Deum autem
qui ideas cogitet un imp piv ignorare nihilominus in ne
hujus disputationis Socrati lurgitur sine ideis vel saltem sine
rerum certis denitionibus) artem dialectical]: omnino constare
non posse
Atque hae Parmenidis dubitationes difficultatibus rfbeaetetl
quodammodo dvrierpoyol sunt. In utroque enim dialogo Plato
alohruiw et ventum communionem explicare frustra studet Et.
in Theaetebo quidem de eis veluti de mentisaffectibus (adhcn,
disputans haeret in refutatioue sophismatis de ermre, quod
tamen aliquo modo redargui necesse est ad artem dialecticam
coustituendam ln Parmenide autem rci sichi-d et ea vo'qtd ve-
luti entia extra mentem posim') contemplans in eandem incidit
difficultatem Nexum enim rerum tam dissociabilium nullum
invenire potest. Nibilominus rd sian ad dialecticam necessaria
esse afrmat. Realm. igitur ut videamus, quomodo Plato has
dubitationes dissolvere conatus sit, vel cum plenam rei expli-
cationem non haberet. quibus sumptionibus atque argumentis
usus sit ad sophistarum cavillationes umovendas viamque ad
artem logicum muniendam. Et primum quidem animadverten-
dum est ad hanc difficultatem expediendam necesse esse ut vel
cd vo-qtai per rai existima explicemus vel invicem rd micante per
rd vomd, vel denique alterum genus omnino tollannua).
l) l85 B. H tt bpttirai sieoc hoc hde-rom
2) In universum dico, nam certis locis ea vopmta menti inesse sumlL
cf. supra p.27. Scilicet non dico Parmenidem Platonl disputationem onto-
logicum fuiaae, Theaetetuln psychologicmn. Nam tales distinctiones illo
tempore nullae fuerunt
l) Medism qusndem viam invenisse sibi videtur Peipereius dicens nos
283

nPlatonis doctrinam panlogil mi (nae est illud quidem portentum vol-bl,
Primum ut supra monui t perdoctrinam idealismi et reducti-
onem notionnm ad :pavuspmv complexiones verbis conjunctns
atque insignitus; secundum qunmodo at eis explicundum re~
linquo qui (leductionem rerum scnsibilium ponunt; tertiqu verbis
aliquntenus adseveruri potest, re constanter praesture nemo powst ).
Plato igitur cum primam explicatinuem prorsus rejecisset,
ad duas ultimas redactus est. ltuque nonnunqnam rebus sen-
sibilibus omnem veritnwm. quam nostrates realitatem dixeriut,
eripit'); nonmmqunm eas idearum participes orindrmat modo
quodam inexplicabilo'). Interdum duas explicationes confnndit.
Ejusmodi est argumentum illud permirnm quml contra illum
tpirov livttpmnov promit. Dicit enim unam tantum cujusque rei
ideam a Deo factum ease; nnm si (luae assent, ex earum com-
pnratione tertium exoritnrmn esso). Hm: vem difcultates
aed de verhia nnn agitnr) moderati nomine appellare debere (op. l sub
nem). Ego vero moderatum l'anlogiamnm non magip intellego quam
bonus ille Cicero nqmmi corpus (cl'. dc Nat. deomm l. 26 sqq.) Panlogiamul
ai aibi constare vult abaulutun ease debut qualia fuit episvopi Berkleii val
potins Firhtei. Problema hoc ut furnmlam nb llvgeliania diluulam in usum
Ineum mnvertaln eat: ein ,,Ahanluteu Entwmler oder. \erum Pei-
pvraiun nt in ningulis dootianimna at angavinnimun est, ita in summa phi-
loanphiae ratiune Immitann 0t parum nubtilia; ali0quin non fuisaet scrip-
turuu searentau dc l'latonis ontulngia paginls.
I) 0'): Fan 1&9 ivu'pmiov a n; 1:: mina :al backapu'vnv (Ar. Met.
l 8 in ne.)
2) lhamlo 66 B; 66 R up; Ike llepnb. 586 A. of; Stallb. lroleg. ad
Parmun. pp. 278279. l'vipc-rninm up. I. p. 518: han hm. in magna
operum parto-l exiutentimn \0I8III aetc-rnamque uni illi essentiae ideurum
mneedit.
8) Lorna rongonait Zollernn (op. I. II I. p. 641). Eodem pertinent
verbs 'limaei 35 A: rrv QMpou 1.61: iapzx'rov obsav xi; mint uvuppt-
'nnv Fig.
4) De Repub. 696 C: 6 pkv l-q are}: t: 0"): imilno :it: u: va'jrq
Eu-iv p.91 Illiov h piuv iv ti yz'mu imp-{dusttm at}. .ldem argunwntnm
logitur de 159 nuvnhi (Gap (Tim. 8| A), nmle mnclmlit Pluto unum cane
mundum 't'vu . . . mzh rqv p.6vumv Bpowv i up mvnlzi Cdnp. Arintptelem
\ero hoc argunmntum in usnm auum - (nntursisun' eis permirum accidere

deln-t qui neaciant ideas l'llltnnican fun'a logica expulm nnque revursnras
cane \lnm-c qum-ntio pnyclmlogica dc notionihus ml liquidmn perduuta fuerit.
Pf. Met. XI 8. sub nem: ti 1&9 ulsioo; oi 0139mm! . . . ism: 67m pin mpl ixatou ("cpl-Pl 1.11 . ibid: 16 N u'. iv rim: or): Flu. BMW 16 RPGROV .
ivnliluu Tip, l'lvph pu 10.1 161? uni apnapip (!) 16 npdnw lwov 'lfA.
284
_31_
Parmenidis ita tantum diluit, si rebn! sensilibus omnem rea-
litatem qnam dicnnt abjudicamus. Proclns autem quod dicit:
'p mwo'rq: (allow-{61v pa'v rmv 0'31 Mama-(11 6k roiq 1' an
nowdmc (Ed. Stallb. p. 684), verbum quidem novmn in medium
a'ert, argumentum nequaquum'). Si enim res et ideae omnino
non sunt pormsic, qui pot/est eri ut res idearum participes
ant?
Praeter haec non responsum esso a Platone Pannenidis contra
ideas disputationi fortiter n'irmo. Nam posterior Parmenidia
pars ot Sophista ant moram logicam spcotant, ant sumpta idea-
rum hypothesi investigant :2 rd dut inivql; opp-11Mth . .. d1-
quozc oopymvat.
De ideis atqno numeric.
Sod priusquam ad hanc quaestionem nos convertamus, locus
injncundissimus de ideis et numeris breviter nttingondus esso
videtnr. Nam qui urbitruntur Platonem post lamnemdem
litteris mandutum idenrnm doctrinam itn rcnxisse, nt du-
bitationibus in illo dialogo expositis mnplius obnoxia non
l) Argumentis prorsus simililms Stallhaumius in Prolegomenia in
Parmenidem ideas defondons multua est de ,,ideis absolutn natura pri-
vatin et in inferiorem detmain locum p. 284. Aliin locis ideia cam tribuit
"vim et efcaciam quae mnnea dubitationca mnoveat p. 258. Sod tamen
ad incitaa redactus apertc conwtur v,,0mnino do rebun tam uublimibua
proprio dicere non liccre. lpse cvrte proprie non loquitnr, nam vult
unum per se aeorsum npertatum Plahmi anhtiliu disserenti lv ilpwtov
3066': (mi Dis placet) appellatum fuisse. Quod ut. condcint, locum Por-
menidis (158 D) its interpretatur, ut zlxupiuv, quam Plato 10k 0.on tri-
buit, etinm rd. vl adsignet ibid. p. 82 nqq., p. 108, p. 109. [Poatqulm
haec scripsi non sine nnimi quadam voluptate vidi perversam huqu loci
interpretatinnem jam q Peipcrsin, Ont. Plat. p. 354, Stalllmumio objectlm
esse.] Idem obaimv ah Aristotele Mel. I 6 pro forma usurpatam oinidv
1:1:wqpiwlv intellegit p. 8'1.
Nee me latot locus 137 D, ad quem tamen non provocat Stallbaumiuo:
'Amlpov ez'pu :6 'xv r7. pip: izpij n zshurw'qv Flu. Soilicet interest inter
non linitum atqne innitum. lllud eat sane unmn absolutum, aiquidem
nullaa admittit attributinnca (142 A), nnnm vcro rclativum aecundum Pla-

tonem tum demum inlinitum existit, ('nm Rollin factum est. Verum Stall-
baumius neacio quam comnmnem idem-um nhluo rerum whim harlolltul
in univerao hoc dialogo explicando quod miseranduln sit. labor.
285
_3g_
asset, ii plerumque numeros in locum idearum substituunt
Quibus fortasse respondendum erat numerorum cum rebus
sensilibus conjundionem difliciliorem habere explicationem quam
idem-um, revel-a autem deliram illam opinionem apud Platonem
nunquam inveniri Ne tamen inertia mea hunc laborem de-
clinasse videam breviter enarrabo non Platonicam de ideis et
numeris doctrinam quae nulla unquam fnit, sed locos Platonicos
qui Aristotelem ejusque asseclas in errorem induxerunt. Ac
primum qnidem hoc in universum monere licetz numeros ipsos
ideas ease. siquidem omne 'ev eiti mum (cf. supra p. 25. 4) Platoni
idea sit. beinde rerum seusilium qualitates secundariae quae
post Lockium vocantur in Timacn ad quulitates primarias vel
mathematicas ura rbv sixdu podov referuntun Deniun sae-
penumero more Pythagorico numeris lusit Plato vel eos utpote
napaxkqnmbc mc Szavoiaq laudibus mysticis uifeciL
Hnec praefati singulos locos inspiciamus, qui vel maxime
posterioribus fraudi fuerunt in loco Pliilebi (l6 D) Socrates
de metliodo dialectica exponens jubet 'rqv voi cursipou iBav npbc
m ulioc pi; xpo'sypiw zpiv iv nc rbv dpdipbv min-06 natvra nation l);
quod non significare ideas numeros essel sed in omni investiw
gatione certum aliquem notionum numerum dialectico reperien-
dun) esse loco per-lecto quivis intellegetfi
Quod ad 'linmeum attinet. verba 8:6: . . . . amquam-ticum
irasci ts mi dptbpoic (:33 B) periphrasis sunt pro in ordinem
redegit. et prelni non debentg nec signicant ideas numeros ease,
sed hujus mundi ordinem et dispositionem numeris et ideis
constare quod vel e loco Philebi supra laudato liquet. Deinde
quod (54 D sq.) de quattuor corporibus elementariis exponit oiov
hamov aorciw 1s1ovav cibos aut ea Saow ouprcsodvruv amatum voce
apelles numerus triangulorum denomtur, ut ex proxime sequen-
tibus pamt, as autem illud paulo post (55 D) "(s-{ovo's' nii
10m) 1a'voc appellat et nonnisi otspsbv 1s10v6c m)pr drozxsiov
fieri dicit (56 B). ldea autem non idem est atque utor-leia sed
novum aliquid praeter illa existens ('lheaetet eos E).
Sequitur locus Parmenidis, qui veluti fons et origo hujus
1) cf. Politicus seo A. B.

2) Aristoteles aliud agens rem acu tetigiL 5 n 1019 69mph: dpszk
mg. Biclpn; n 1&9 uni. Ii; Hmipsm. Met. vn s sub nem.
286
_33__
mali haberi potest Pluto notionum in mentibus ) nostri inter
se conjunctionem persequens demonstrat ipsam unitatis (mi M)
notionem non posse ita poni ut non simul cum ea implicetnr
ipsa 1-71: ua'loc notio, deinde omnium numcrorum notiones.
Sodales autem discipulique Platonis atque Aristoteles hunc locum
ita intellexerunt. ut cb iv et ruv audiam revera omnium mune-
rorum causas praedicari putarent.
Restat denique excutiendus locus ille libri septimi de repu-
blica (523 D526 E), unde originem duxit futilissima illa hario-
latio de numeris mathematicis inter numeros sensiles et numeros
ideales positis. Quem locum etiam Zellerum ) in errorem induxisse
satis mirari non possum. Arithmeticen philosopho commendat
Plato. quia de ipsis numeris nos dispntare cogit: uspl anum niw
alpva dva-mater animam (525 D); sunt autem aunol oi
plpni nihil aliud quam ideae numerorum 3) sicut sine te aha est
ipsius magnitudinis idea. quemadmodum autem inter im te lis-ga
et vlpwnv um p.7aw prorsus niliil interjectum est, ita nullus est
tertius numerus inter numeros ideales et res quasdam numerabis
positus Cum igitur nemo ausus sit affirmare Platonem rb lis-xa
inter res individuas ipsius magnitudinis participes et eine tb iui-la
posuisse, qui tale discrimen in numeris Platonem constituisse
adseverat docere debet quomodo ea, quae (p. 523 3524 D)
de ideis qualitatum atque rw npc n exposita sunt, ab eis dif-
fcrant quae pagina sequente de numeris disserunturfj
ldem valet de loco Pbilebi (66 C sqq.) Distinguitnr enim
ibi inter duas artes arithmeticas rllv tav nollem et rv ru'w 90.0-
eoeovmv. Tertiae illius pz'p'qnnilc nullum-epparet vestigium
l) us A. ante rb 3v . . . . iv abtb ti Sunni; [Bruveiq dicit non wir].
yevov mar n'rb wptv . . . . ipd T: sv am vuv-hostui 11).. cf. de
repub. ne A (de ideie) navmxob qmvae'prvu um yuivrahu innerem
2) op. l. lsu ll 1. p. 668. Sie (die Zahlen) fallen nicht mit den
Ideen zusammen, sondern stehen zwischen ihnen und den sinnlichen
Dingen in der Mitte.
3) cf. Cretyl 482 A. mini ra am. unde fortasse conclusemnt Neopla-
tonici ultra decem ideas numerorum non dari.
4) Scilieet ideae mathematicae et ideae qualitatum atque mv 1:96; u

sunt napaulcqnlal rilc humming, quia non habent sicut substantiae (eensu
Aristotelieo) simov . _ apbc 1:on denouc iuupvov inning. cf. P0-
liticua 286 15286 A.
287
-34_
Nempe dpzdpal apud orbitam flows: sunt res individuae nu-
meratae Quod autem (511 D) mathematicis advocat tribuitur
abjudicatur wk, hoc non tertium quoddam numerorum genus
constituitl in quo mathematici versari putandi sint, sed tantum
ad methodum qua mnthematici utuntur spectat lpsam notionum
cognitionem vmke'lcit, 6Ldvoza in notionibus inter se conjun-
gendis disjungendisque versatur l). Mathematici autem qua mathe
matici notionum cognitionem sumunt (510 C), unde eorum gere
appellatur aldvoza (511 D). Ipsa tamen cognitio idearuml in quibus
versantur mathematici. vanch vocatur (526 B)').
At dixerit aliquisl habere nos Aristntelem testem locupletem
de magistri sui doctrina diserte adfirmantem Platoni ideas nu-
meros fuisse, et numeros mathematicos medium lquendam
locum obtinuisse inter numeros ideales et sensiles. Ac de
..Aristotelis quidem in judicandis aliorum philosophorum placitis
levitateu a) non est hic locus disputandi Qui ex Aristotelis
tot annorum cum Platone familiaritate concludunt eum ma-
gistri doctrinam non potuisse non cognitam habere), ei neg-
legere mihi videntur discrimen quod inter facta historica
et placita philosopha intercedit. comparandum illud cum dis-
crimine inter pahnirmv et ozrimv emptionem a Plawne facto).
Cum igitur doctrinae metaphysicae ut posteris refemntur
prius in mentis veluti sucum et sanguinem recipiendae sintl
napsppawdusvov nonlbn tb dudrpzov (Ar. de An. III 4). Aristoteli
autem Platonis intcrprcti multa sunt rd mam Et primum
quidem ipsa de qua agitur uctionum quaestio ei semper ineno-
1) l-Iodem discrimine vozk et Szdvom ab Aristotele usurpsntun
cf. Zaller. op. I. ed. 11, ll a p. 441 n. 4., p. us n. 4. lit Platonem et
Aristotelem vocem hdvomv sensu latiore saepe usurpare non est quod
moneam.
2) Cf. bll n. brd Bk te pell ix'pyfqv vtkvn; ouoniv nr ii (monuw,
vobv obit ialuv mp). mbra buxobai col miror vonrciw am." put ipli-kg
8) Verbs sunt llonitzii ad Met. A 6. 986' n
4) Trendelenburg de ideis etc. pp. 8, 4, 6. et contra Teichmller.
op. l. p. ne sqq.. cui tamen quod cum Abbate contio atque Martinio
Aristoteli malam ndem irrogat nemo mentietuh

6) Protagoraa su A. Si in quaestione siniplicissima de terrae rotatione
iidem Aristoteli abrogare licet, quid dicendum est de qnaestionihns meh-
physicia? cf. Zeller. op. l. 1876 ll l p. oss n. 2.
288
__g5_
dabilis &1:opa fnit). Unde t at saepissime cum Platonem car-
pere videatnr, suas ipsins dnbitationes exponat. Deinde Aristo-
teles, sicut omnes post enm peripatetici, aliorum opiniones nisi
per suos terminos technicos enarrare non potuit') Deniqne
Plato in diulogis saepe jocatus est, snepe opiniones suns mythorum
involucris involvit. Aristoteles antem, qui a talibns elegantiis
plane abhorrebat, locos illos ant' omnino neglexit, ant ad ver-
bnm accepit.
Loci) igitnr Aristotelici, qui ad hanc quaestionem pertinent,
ant Platonis poeticos de numeris lndos respicinnt, aut quaestionem
de rernm causis atqne principiis, ant denique numeros mathe-
maticos inter numeros ideales at sensiles positos. Atque locum
de An. 12.8 nihil nisi meras civalo-{iac et ludos Platonicos con~
tinere vel imle patet, qnod a'zvalo-{im illae mysticne duobns
modis explicantur: 6p.oio<: S mi v mic mpi qnloaozpiac knopvozc
6wpichl arb pv tb Cdmv x r73: :06 vbc 16M; 1.1).. . . . . Kn 8%
ac! illmq vobv pv t6 Ev waif).
1) cf. Schweglerum ad Metaphys. p. 1089'.
2) lahnarium hujus rei oxemplum praebet Alcinous. Non vero omnes
aliqnatenns peripatetico verborum nan imbuti anmns ideoque Platonin hand
aequi censorea. cf. 'lrendelenburg op. l. p._ 51: nut corta aeriorum for-
mula ad Platonia sententiam designandam accomodaretnr. Hoe Inodo
etiam Theophraatum magistri sui termini! technicis nbusum ease me monet
Christina. cf. Diels Doxographi (irueci p. 486. Theophrnst Physic. Upin.
fr. 9 . . . 660 164 vipde 3061"! (ac. llktuw) _1:ouiv t6 pkv honipcvov
(in; 511p . . . _ . 1b 6% dag aiuov ml ulvobv.
3) ln ordinem tripartitum digeati legantnr npnd Trendelenbnrg op. I.
pp. 9 sqq., noa alind agimna. lllud moneo mihi quidem in quaeationem
philosopham unice intenm hunc libruln hand lnlgnae utilitntis fuiaae.
Quod ai cui iniquius atque audnciua dinlum videbitur, confer quaeao
quae pp. 8738 de simplicisaima formnln i p.41 and? (manly.on H1110
monatruae disputantnr. Palmam vero meret diaputatio ,,snbt.ilia (p. 67 sq.)
de loco Metaphys. XML}; mpl 8} tin iBuiw updnov abrilv rhv and nqv
iiimv 86Eav imaumiov, pqsv nova'mtovm: upb; lv niw apmv pinw, (211
g Bailuov ii apxi}: 0! update! an {Mug 74pqu alvm. De quo of. Snac-
mihl II. p. 508. n. 889.

4) Cetorum verb: iv wk up! pkoaoyiu: "Aqopvolg nd llntoniu hpdyoog
cuvooaim; necessarie referri minimeconltat. Nam verisilnile eat Aristote-
Iem in libril up! pilouoyimc plarjtn Platonica, aomnia Pythagoricornm,
comment: Spensippi, deniun an" ipaina inopicz non aliter pormiscuiue
into: In at confudiue qnun in Mohphylioornm librll Met N eum fociue
a.
289
_36_
quare ista quidem ei explananda relinquo qui illud wea-
mzslmzmmmuomozkamduq serio tractandum sibi sumpserit
Exorietur aliquis
De ideis et numeris rerum causis atque principiis locus
praecipuus Aristotelis legitur Metaphys. l 6. De quo in uni-
versum monere licet Aristotelem per totam hanc operis partem
nihil agere nisi ut suam ipsius de causis doctrinam priorum
placitis confirmat Quare in ne hujus capitis non sine aliqua
jactatione additz 3n piv oiw opacae euiipidem atepi ttiw airiwv xai
irdua xai mia uapropsiv ioixaow 'ipiv xai oii-toi ndvrsc eo dowipsvoi
amiv illuc airiag. Unde apparet quantum fidei huic nprimae
historiae philosophiaeu debeatur. Quae vero de Platone habet
ad hunc fere modum composita suntz ideas ceteris rebus
causas esse e Phaedone potissimum hausisse videtur Platoni-
cam hujus rei explicationem ut metaphoram poeticam sprevit 1),
explanationem logicam plane neglexit. ipse enim causam
sciandi) ab aliis causis nunquam perspicue distinxit Ideas
autem Platonicas omnino v 'cdmp non esse novit ille quidem.
sed nunquam plene intellexit (cf. Phys. auscult. IV 2. 8). ltaque
tecta sumpsit eas esse ooiac quales ipse statuitsy consequens
fuit ut ex materia et forma eas consistere putaret Formam
idearum esse unitatem partim ex Parmenide collegit partim ex
ipsius de definitionis unitate doctrina Cum autem Plato ideis
in se (mp) spectatis nullam omnino materiam adsignasset, ma-
teriam idearum quaesivit ex eis locis, in quibus Plato disputat
non sine fastidio percipimus 'lhemiatiua certe ad xenocratis libros de
natura provocat. quae autem Johannes Philoponus habet pura puta Py-
thagorica sunt Cf. grandia de perd. Ar. libris p. cs sqq.
1) notum est illud usvolqtiv xai pttapopdc Li-rnv novqtnuiq.
2) Sensu Schopenhaueriano cf. vierfache W.
3) Ex quibusdam locis fere concluseris Aristotelem eum errorem in
hac re admisisse qui apud Lucianum (Vitarum Auctio p. 567) ita festive
describiturz i161 at Im'wuuv bpdi siuavac sui et apud scind ilkov xal nam
bmli mivw. Cf. Ar. Met. I. 7. oi Bk tac istuc airing Mpsvm, npuinov ph
(11106qu mm ran vaw lasiv tac airing irapu mbmc iua rbv ipcbpbv
iupwav u}. quodsi haec res ita se habet commentatores Aristotelici

Platonem abunde ulti sunt. qui consimili discrimine inter tb aibat (notin-
nem) et res individuas notioni cognomines neglecto, in multis locis absur-
dissima quaeque Aristoteli adiinxemnt.
290
_37_
aut de rebus sensilibus ideas participantibus, aut de idearum
inter se nexu mente ratiocinativa tamen intellectu In promptu
erat illud dnezpov Philebi, quod fere nii p1] am respondere vi-
detur, vel up 0arpq>, vel Aristotelicae materiae vel denique
eqi aovdaei 5m. Hoe autem secundum Platouem 1:6 adnuit xai
iiz-rov in se continet quae satis respondent ra {nepoin ml mata
(Phys. I 4) et ab asitovi mi kdmovz, de quibus in Phaedone
disputatun Deinde recordatus rerum sensibilium cum ideis
eonjunctionem in Timan per numeros (vel per figuras geome-
tricas numeratasj efci, omnes ) autem numeros in Parmenide
ex dyade veluti progigni, putavit ') haec omnia bene inter se
couciliari posse et ad unum certum doctrinae quasi corpus
redigil si quis sumeret ideas numeros esse atque dyadem illam
numerorum fontem nihil esse nisi rb ma xai ampbv sub alieno
nomine latitans.
Denique quod ad ca peneia pertinet origo hujus erroris e
loco Platonico perperam intellecto supra repetita est Num
etiam somnia Pytliagorica Speusippi et xenocratis Aristoteli
in causa fuerint. ut tales nugus Platoni adscriptas fastidiosa
operositate redargueret 3), quae est zellerilyopinim equidem scire
non laboro. lioc tantum monere libet ab omnibus quod sciam
adhuc neglectumz ipsum Aristotelem de suis ipsius placitis
exponentem notionibus mathematicis vel potius geometricis
medium quendam [locum adsignasse inter notiones generales
1) verba 55w nim nptbtwv de quorum significatione minime constat
. non respicio. Plato certe in loco Parmenidis omnes onmino numeros ex
unitate et dyade progignit. Nam non solum multiplicatione, verum etiam
additione usus est. Quae res Bonitzii et Alexandri interpretationem re-
futare videtur.
2) Nee me fugit locus Phys. 1v. 2. 209 ".
8) De portentosa voce dominatu-mc nusquam a Platone quidem usur-
pata, atque Aristotelis argumentis inde deductis (cf. Met. XIII. 68) satis
habeo monere omnes ideas Platonicas aeque ac numeros ideales "6100p.-
Bl-xooq esse in se spectatam nobis vero inter se consociatas videri. cf.
infra p. 44. itaque ninterna illa repugnantia quae inest in notione nu~
merorum daupBA-wv (Bonita. op. I. II. p. 568) in omnes aeque ideas

cadit nisi Platonicam idearum inter se conjunctionis expiicationem accipis.
cr. infra p. 44. 4.
4) Op. 1. ed. II. II. 2. p. 22! et Bonitz op. I. II. mo Idem (p. nos n).
recte dicit rem ab Aristotele magis obscuratam esse quam illustratam.
291
_33_
sive abstractas in universum et res sensiles. Hoc imprimis
imle liquet, quod formula rd v 'i?azpou 1:16pm npud_Aristo-
tclcm ut terminus tecllnicus ad res mathematicas signicandas
usurputur. ) Quasi veto non omnis notio generalis eadem ab-
stracts, omnis uotio abstracta eadem generalis sit.
Quam vero obscure utque perplexe do universa hac re
cogitarit Aristoteles, patet ex loco metaphys. VI 10. Distingnit
enim ibl trcs circulos: :a w'mhp :Zvau seu clrculi notionem, et
w'mlov rov. . . . . niw 1.1%?me two; i alcilnro '7; vo'q-rm'),
ubi paullo post Erramawq 1&va uddit: ls'ym 6t VO'tO'k pv
oiov rob: pallqp'mxo"): al.13qu 8e oiov 10"): 111mm mi Eokivooc.
Scilicet tacite snmlt philosophns circulum in charta delinea-
tum ) non sensilem esse, sod intellegibilem. Aliter enim eri
non potest, ut :6 ninthp aivau. et w'mloc vo'q-rc vel pahuumc
inter se distinguantur. Cujus confusionis causa est haec: co-
gitat Aristoteles revera de mathematica sputii notione omnibus
formis (oxp'z'n) subjecta, qualn licet in physicis' alitar explica-
verit, hoc loco ut per so constantem pouit. Nam quid sit illa
i311] vo'qr practer ipsam spatii notionem nemo dicero poterit.)
1) Non (lien Aristotelem r pahlparud ut ltupwtd poauisae; dico
emu distimtlnnmn insnem constituinne inter notiones mathematicla, m. c.
a. 1. ct veteran notionea. Cf. De An. I. l. 7; III. 7. 9 at Themist ad loc.;
Metaphyn. X. 3 ct pnsuim. Locos pruhantcs non est quod cumulem. Loci
aaramm non deerunt quacrenti, veluti Met. XII. 2 sub n., ubi RE impul-
piano: acnau primarlo opponitur formulae in npmlosmc. Itaquc err-at
Zellcrua, quod in loco de Anima 1H 8. 8 rd; iv qazpazr lmfvau. simpli-
citcr vcrtit "die abstrakten Begrie (up. 1. ed. 2. II. 2 p. 138 11.); nam
50a. $th uis3~qnbv iezg ual aria-r] (ouk'qpvqg azppr'q; 11:1. cf. Met. X. 3)
pariter "abstmkte Bogriffe aunt. Quud vel ex grammatica enunciationia
structura perspicuum est: Ev toi; 23:0; mi; aiall-qroiq r& vo~r|t ion 21': 1:
iv ipulpicu 1:16p.er uuz 5cm. uiw $.08th ii; xul. 12018-1]. Qui dualiamul
notionum mathematicarum ct ccteraruln notionum pasaim spud Aristote-
lem invenitur.
2) Vel Ti puvtauiq informatum', nam nihil interest.
8) Zellerus more Hegeliano occasionem arripit Blqu omnlum notionum
Aristoteli adngendi. At nullum hujus rei exemplqu aerri poteat nisi

in notionibus geometricia. Nam in loco Met. 4. 28 am ivulwiuv loqui-
tur philosophus dicena certo quideln aensu genus apecierum Bk-qv (ac. :6
bnottipavov mi: Empopuig) ease. Quod veriasimum est, aed promus nulliua
momenti. Etenim aut mera owalm-[ia est aut aignicat genera. per so con-
stare, qumn Aristotelia non fuiue aententiam satin constat. Ubi mtcm
292
_39__
Ex simili errore originem duxit vana illa distinctio inter apxdc
geometricas et arithmeticus (Anal. post L l. 4 et paseim).
itaque cum ipse huic errori obnoxius esset. non est mirum
eum similem doctrinam Platoui tribuisse de rebus mathema-
ticis et notionibus v imoardun spectetis.
De Parmenide atque Sophista
Nobis vero his explicatis acquiescendum est in ea Platonicae
doctrinae sxplications quae supra exposita est: videlicet Platonem
ut logicum saltem salvam praestaret omnium omnino notionum
ideas posuisse et omnes dnopiac metaphysicus ad hanc unam
sumptionem rolegasse, ne sermonibus de aliis rebus institutis
plus ofcerent. Quod quomodo fecerit in Sophista et in posts-
riors Parmenidis parte jum considerandum est
Quam autem necessitudinem inter duas partes Parmenidis in-
tercedere crodam, jam supra signicavi. Totus enim dialogus quaes-
exempla proponit philosophus apparet eum revera de spatio cogitare e. g.
in loco Metaphys vu 6 exemplum circuli recurrit. ceterum cum omnes
quod sciam interpretes in hoc loco miseras turbas cierint. monere visum
est Aristotelem tria notionum genera distinguerez quae habent Bluqv
uiuhrv, quae vo-qrv, quae nullam omnino, h. e. rerum individuamm
(mbwv ouuv) species atque generav notiones geometricaa, ceteras
notionss generales et abstractas veluti qualitates et affectiones et
ea 1:96; u. lnenodabilis vero inde orta est confusio quod Aristoteles
saepissime substantiarum species substantias appellavitl eisque
tamquam merum ri v eivai essentl ifidp omnino abjudicavitl multis autem
qualitatum notionibus veluti eqi azpup mlv aieS-qrilv ndsignavit, quia ma-
teriae notio earum deiinitionibus inest. Sed de his non est hic locus dis-
putandi. itaque de notionum l-g venti minime cogitandum est sed potius
dicendum Aristotelem in eis notionibus explicandis quae spatii notioni
subjectas sunt haesisssl ideoque talium notionum peculiarem constitutus
classem
nostra quoque aetate philosophi prasclarissimi Kantiua et Schopen-
hausrus in similem inciderunt errorem l-Stenim de spatio et tempore
disputantss tria distinguere videnturz primum nationes mathematical ut
nationes abstractas spectatam perceptionem rerum sensilimn in tempore
atque apatio, meram temporis atque spatii perceptionem (quae nulla eat),

unde axiomata mathematica deducunt Qui negat hanc xantii fuisse sen-
tentiam, dicat quid sibi velit enunciatum hoc: Die Zeit und der Ream
sind nicht Begrie sondern Anschauungen. Nun ad perceptionem rerum
sensilium in tempore atque spatio hoc dictum referre desipientis esset
293
_40_
tionem in Philebo propositam ibique relictam copioso tractaL)
ltaque in priore dialogi parte an sint ideae necne inquirit (el' tivac
m remind: eivai pai/daac oxolappdvsw diagorae oiioaq), in altera
ideis ex necessitate suinptis quaestionem de uno et multis (Ev
mi MAM) vel de repugnantiis') in ipsis ideis existentibus exa-
1) cf. Phileb. 15 B in ne cum Parmen. ne E et 144 E. De tem-
porum ordine cf. supra p. 21. Ne tamen Philebum prorsus neglexisse
videsr, haec addamz Qui ipse credit ideam Platonicam Ev u uin Svtuw
esse. necesse est eam deprehendat in illa omnium rerum quadripartita
divisione in Philebo a Platone instituta. Si igitur de ideis ut de omnium
rerum causis mgitas, eas iv rip (int n]; aitiuc invenies; si autem ideas
definitiones esse numis, eas ad tb nipac referee; si denique poeta es
atque ideae ut rerum exemplaria pulchra tibi obversentur-1 perfectissimos
Mpoq ivblooc eas esse dices et ad te pum'v relegabis. haec est Jack-
sonii sententia (Journal of Philology X, XI) qui notum Aristotelis de ideis
atque numeris locum (metaph. l 6) cum dialogis Platonicis ita conciliare
studety ut Platonem dicat in lhilebo, quem post Rempublicam scriptum
esse censetl novam excogitasse idearum explicationem ad difficultates in
Parmenide expositas evitandas. ln Republic. enim atque Phaedone ideas
esse quem omnibus omnino nominibus generalibus respondentes, in Phi-
lebo et in posterioribus dialogis ideas esse: uin naui quiow aluihquiav
nam (on ihpwpvu nvd separari-mum ut Arii Didymi (Diels Doxog. graec.
p. 447) verba ad Jacksonii sententiam illustrandam adhibeamg secundum
priorem doctrinam res idearum participes iieri tati ptseem secundum
posteriorem iuud pipwlawg exemplaria autem illa quodammodo numeros
essey scilicet dpibpobc vel M100; annona quapropter ea ad 1b punv per-
tinere aftlrmat. llubitationes Parmenidis hoc modo minime dissolvi posse
non est quod moneam Mihi vero totum lioc displicet novam idearum
explicationem in Philebo quaerere neque credo philosophiam Platonicam
in bina ndi secando posse. Formula te Eu tou nripoo xal npwroq lata
cpow i'pnlmxov 1c1ovbc siboc (32 B), unde opinionem Jacksonii, Arii,
Alcinoi, originem duxisse suspioor, ideam ipsam non denotat sed unum
aliquod animal (v. c. hominem, canenti ideae particeps. Plato autem ipse
diserte afiirmat se quaestiones illas impeditas de idearum natura lem toi
nam ablegare. Sumit enim ideas, non defendit neque explicat. cf. supra
p.12.8. Partitionem illam quadripartitam machinam appellat ad litem inter

w'qv atque inwurqv componendam 23 B; cf. supra p. m l. Partitiones
autem illae metae notiones (rein begrilich) aunt, ut ex toto dialogo patet,
nec licet Platonicum innpov cum Aristotelica materia iam confundere.
Denique si quis quocunque modo ideas in Philebi partitione deprehendere
voluerit perspicuum est eas potius nis npum quam nip punit adsignari
debere, id quod Susemiblius quoque qui ceteroquin Jacksonio assentitur
monet in censura Peipersii l. l.
2) Formula iv ml nam quasi terminus technical est pro repugnan-
294
_41__
minat. lpsa igitur idearum hypothesis in hoc dialogo neque
defenditur neque satis explicatur, ut supra abunde demonstra-
vimus. Sumpta vero hypothesi illa fortasse demonstratur quae
inde consequantur inter se concinere. Cur autem fortasse dixerim
infra apparebit Qui igitur neglecto hoc discrimine ipsam ide-
arum doctrinam in Parmenide defendi contendunt-idem faciunt
quod illi divide-(moi quos Plato in Phhedone reprehenditfj
His praemissis inquirendum est num revera in posteriora
Parmenidis parte Plato demonstrare potuerit ca x rip: lin-codioem
dmoatvovm (cf. Parm. p. 136) sibi consture, hoc est omnes
repugnantias. quas ei dmlwgmol in ipsis notionibus deprehendisse
sibi visi assent, hac hypothesi dissolvi posse De quo me dubium
haerere ingenue fateor Nam omnes difficultates logicas in ipso
dialogo bene dilui pro certo habeo, utrum Plato clare per-
spexerit rem ita se habere necne valde dubito Quod accuratius
explicandum est.
Ac primum quidem perspicuum est hanc dialogi partem in
novem quasi sectiones distribuin quarum octo repugnantias toi
Ev xal noxkd subtiliter persequuntur. nona, quae ordine tortia)
est, difficultates illas aliquatenus diluere videtur. De hac parte
infra disputabitur, illae primum considerandae aunt. Duao igitur
ponuntur hypothesesz ei Ev Eon et si Ev prq em lnde oriuntur
quattuor quaestiones dum quaeritur, quid ea hde-mc eumque
et uni et ceteris evenire putandum sit. Cum autem et uni et
multis contraria evenire videantur, binae ex quaque quaestione
nascuntur disputationesl quae contraria illa subtiliter exponunt.
Demonstrantur autem repugnantiae illae per ambiguitatem vocis
Eon (vel pai cu), quae in argumentis II, IV, VI, VIII ) nihil
tiis et contradictionibus in universumz Ar. Mot. 1112. iplal et ut rui-v
ivavtimv tb Sv xal ib umam
l) 101 E; eum et obit (iv suipmo Jump ol dvulwmol lupi u ti]; dpxilc
Btulqptvog xal tdsv ie ixtivnc dsppvuxivmv ML
2)187C - me - 156E 167B 159B --1eo1s -1esn -
164B 165E - me
8) usa E: In si us rpitov M1mpev. quare non debebat Suaemihliua
hanc disputationem appellarez einen zusatz zur onlth Antinomio.
295

4) Sed cf. infra p. ao n. 8.
.._42.__
est nisi eopula') quam nostrates dixerint, in argumentis I, V,
VII, IX existentiam vel realitatem signicat. itaque cum idem
vocabulum duabus significationibus usurpatum sit, non est cur
miremur in tab-mc me xpaiac uini mm (238 D) contraria eve
nisse.') Nec me talia magis delectant cum ea latine,) vel
germanice,) vel adeo (si fas est dicere) Hegelicep") vel denique
per tabulas distributa) lego. Nam quisquis logicam primisl ut
aiunt, labi-is attigerit intellegat necesse est, quomodo hae repug-
nantiae ortae sint. Id solum operae pretium est investigare
quomodo tertia illa disputatione omnes reliquarum disputationum
contradictiones ita inter se conciliare studuerit Plato ut simul
respondisse videretur et Philebi mpi roe Ev mi 1:0le dubita-
tionibus et difficultatibus de ente atque non-ente absoluto iu
Sophistu inchoatis. Quod ut explicemus, probe tenendum est
sumptionem idearum omnibus notionibus respondentium huic
Parmenidis parti veluti substratum esse. Eadem sumptio alio
modo in Sophistn tecte ponitur. Quod enim to v definit
vaquv cit if; te nozsiv elits sic tb mthiv, hac denitione re vera
sumit omne graecae linguae nomen vel vocabulum ut nomen
usui-patum 6v u denotare. Nam omne nomen. verbi quod gram-
matici dicunt, subjectum esse potest, verbum autem omne aut
uozsiv aut xdqva exprimat necesse est.
Itaque hac sumptione facta facili negotio eos redarguit
l) Cf. arg. VI p. 162 A; 8st pn. auro bsapbv Flew 1:06 pi] :lvzn tb tlvat
nil 5v. cf. supra p. 2. 6.
2) Plstonem in hue srgumentntione scienter et sibi conscium hoc
modo vemtum esse vel ex loco ua c liquet. cf. etiam quae 1s1 B de
Aristotele responsore dicta aunt, et locum Pbaedri 261 D, ubi ejusmodi
disputationes p-qtopmi quodsmmodo tribuuntur, scilicet quia versmtur Ev
inivqn nis sian iv in dva'q'wq rb nlo: nlavam (268 B). cf. 137 A: 1rme-
pumub'q umam naiCnv. cf. 166 U: dic Fotxtv, et formulas dubitantee per
totum dialogum saepius sdhibitas quam in ceteris dinlogis t.
3) Stallbsumius Proleg. in Pannen. pp. 66 sqq.
4) zellerus Platonische Studien pp. 169 sqq.
5) Kuno Fiecberua de Platonic Parmenide (Stuttgart 1851). cujus
disputationis hoc specimen estoz Die: WederNoch ist du absoluto

EntwederOder, die Mitte des Begriffs. die ewige Grenze. et ea min
dpis-lug willde xhiv i paivopm.
6) Peipersius op. l. p. 404.
296
_4,3_
philosophos, qui existentiam nonuisi de una aliqua voce. vel
de duabus aut tribus vocibus) (xivnozc, te Ev, rb Ecmxvm. 11)..)
praedicant. Nam quemadmodum in Purmenide quaestionem
de repugnantiis Ev aetate mt: Z8Emc tractat, ita in Sophista pro-
blema persequitur cuvillatoris Ev aiu-oic roic 161m: refellendi').
In Parmenide ponit omnium notionum ideas, in Sopbista
sumit omnia verba 6v u signicare, quod prorsus idem est
quamdiu in meris uotionibus vel in meris verbis versamur). In
Sopliista tamen alteram quaudem sumptiouem facit quam in Par-
menide disertis verbis non pom't, re tamen ponit Ebenim non
solum sumit omnia verba am denotare. sed etiam haec 8v,
quae deinde sian appellatj certas quasdum inter se conjunctiones
atque nexus admittere. alias repudiate. Quae sumptio sicut
prior idearum sumptio nonnisi argumentis apagogicis et ex necessi-
tate ductis fulcitur).
His igitur duabus sumptionibus factis fallaciam :06 pi; line;
in Sophista facile diluit. Sed quaestiouem illam nunc non re-
spicimus. Alteram illam sumptiouem revera etiam in Parmenide
tecte pro concesso poni vel iude patetl quod tota haec dialogi
pars iu notionibus inter se subtiliter nectendis versatura Quod
omnino fieri non potest, nisi conceditur toi 7Ev1; xotvmvsiv etiam
dlkjlotq (Soph. 254 B). Rutiouem autem illius xowmviac obscure
persequitur in tertia illu disputatione. ubi priorum disputationum
repugnantias inter se conciliare studet Nempe contraria illa
diversis temporibus existunt, Ev (HM) 5pm xpvqa pat-exer an! iv
me on uatsxsz (155 E) . . . . Srav p.Ev xqm-rat Ev ce iton eivai
l) Loco Sophistac 242D abutitur Teichmllerus (op. l. p. ian ad
dualismum llatoni prorsus abjudieandum. Scilicet totum Sophistam bne-
lcqmcic non ko-rudnc interpretatun
2) Soph. eae E. tutu-{:ldasmi ooo 113v 1611M, auv duc lixovtl. hinc
aloth . . . . . . . . ea 8 Eu ubv libitum Epumilun at p.6vov.
3) Cf. Parluen. m D. Sophiat. 244 C. ea te 860 bvp'na. opolqdv Elm
palatia digna-iov nl'ilv Ev zatayilaarov 1:00. Cf. supra p. 2. 5.
4) Soph. ess A. wz ei morg 1: Pp covopolqiq tdrra avdomm 1i-
1ovsv ; E'omrv apum n nilv to ndv uvobvtuw ml enim doc Ev isto'nvtmv X.
Cf. 262 C. et lrheaetet. 183 B. Stallbaumio hoc problema philosophiam

de notionum cnmmunione Mqapzu tic pium-il ut cum Aristophane loquar
esse videtur. sit per me licetg cf. supra lon.
297
._44_
brdlhcm (156 B). Restat dubitatio do temporo illo in quo
haec mutatio ori pntanda sit. ntov'n patadklm; . . . . . . of:
1&p h. 1e :06 ou'vm aubtoc 511') petaklu, 066' a rigc mv~
oaoq ntvoopv~qc Eu pama'rnu. Huic di'icnltnti, quae prorsus
eadom ost ulqne illa Diodori et Zenonis contra motum cavil-
latio') (Zeller 0p. I. ll 1, p. 228), its occurrit Plato ut unum
dicat non in aliquo tcmporo multn eri, sod iu momento;
in momento autem noque unum neqoo multa esse (156 DE):
M aipv'qc al'rrq p60; romlc m: ndhlrm pane?) rip; uw-
ow: rs and ariaemq v Xpdvcp 0138va 065a) . . . .ps'raa'rncov 8-
alqw'qc papilla ml. 61:: parapillen v 066M. xpvcp iv in 066%
mvoirv rm 0136 iv only.
Estne sana lmec ratiocinatio? Ego aio, modo no pro ex-
plicationo idearum cum rebus sonsilibus conjunctionis accipintur
sod tantum ideurum inter so noxuum ). Nam omuos difcultates
1) Cf. Symp. p.187 AB: 06 Tip 6-7; :00 is. Impspopivmv 1; Eu to!)
6&0; Isl. Bupio; dppovim iv 51]. ano verbu tam proprio Plntonica Stall-
banlnius (cui assentitur Snsemihlius) solita qnaostionum philwophioarum intel-
ligentin Eryxilnaoho per lndihriuln tribui ecnsct. Scilicet physici origins rei
nlicujus ox quibusdnm elementis probabiliter explicntu. semper udrmabunt
rem illnm esse elements illu, logici somper negahunt. cl. Thenctet 203 E sq.
ct Ar. Met. 1| 3 05 Quinta: B'h (7)106ch 1| 20110134] in row Stllilulv :lvut utl.
2) Has cavlllntiones Aristoteles ulqne multi post cum praeclare explica-
vorunt; nulls talueu explicatio pleue sufcil nisi psychologica qua notiones
ad pawuspa'twv complexioucs redignutnr. Nam in pavrdsnaan (in der An-
scllnuung) has repugnnntim- omnino non existunt. cf. Verbs Schopenhaueri
supra 11. 8. 1 ct op. 1. Band II p. 842, et Band I 8.
3) Quod Zellorus (Plat. stud. pug. 181) ct Snsemihlins (op. l. p. 348) ex
hoc loco eliciunt: ,,Nicht die Ideo ist den Dingen, sondern die Dingo sind dcr
Idea immanent, miror msgis quam pmbo.
4) Non nego Platonom in hsc Parmenidis parte obscure etiam do
rohus sensibilibus cogitssse. Nam cum Aristotelo dico: 05am vosi Even
7W1QP-MOC '71 4/014] (de An. III. 7). Sed cum ex loco de Repub. p. 576 A
discamus de ideis: ubtb ptv 3v Exaszov :lvuz, r; 5% tin npdiswv uni cwpnkmv
Mll- ltlvluov uowmvig xuvraxob pavao'usm Rollo} puivrsllm Euastov, ad-

rmo Plstonom in posteriore larmenidis parte lv anal. umvmviuv per-
secutum case, at quoad ejus eri posset, ipsas ideas rebns sensilibus ne-
glectis spoctasso. Cf. supra p. 88. l. Parmen. 143 A. club 16 Ev I. Parmen.
129 E. 180 A. Concedo hsoc omnia secundum Platonis sententiam ideis
iv 10k TVOpVOlQ . . an}. insipozc (Phileb, 15 B) evenire. Sod hnnc senten-
tinm plane explicate et defenders non potuit. In Psrmonide autom, at
298
._4,5_..
eadem hypothesi expodiuntnr, undo originem duxerunt. thesis enim est omninm, non modo aliquarnm, notionum ideas
per so constanbes dari. Quod si Platoni das, non est cur rocusos
quominus accipias rhv aiqaqu, wimp itouov 960w oboav. Et-
enim si mihi obicis div aiov'qc :pz'nw nihil osse nisi mantis
humanae gmentum use per se omnino constare noc ad quic-
quam explicandum adhiberi posse, respondeo ita mihi quidem
persuasum esse, nec non rb Ev, rd mild to Spmov, :6 &vo'p.ozov,
1b 6v, :6 pi] 5v, to Yoov, 1:6 )iwoov at omnia illa contraria, in
qnibus hue repugnantiae existunt. Vornm qui sicut Plato
omnia verba generalia v inaction ponunt, psychologiam for~
tasse pessumdant, logicam eel-to solvam praestant; qui vero
pauca tantum verba ad ontinm dignitatem promovent, udwra
ve) mi xa'ru) arpe'zpooaw. ltaqne idois semel sumptis haoc argu-
mentatio omnes dubitationes tollit. Idoae enim 'm Xpvou per
se separatim existentes nobis v xpo'vcp atque inter so perplexae
et impeditae cognitae unt. Ipsa tamen idearum conjunctio
vel alius in aliam transitio non t v Xpvq sod iv 11] iiaipvrqc.
Hoc modo omnes in lpsis ideis contradictionos explicatae snnt:
hypothesi sumpta, tal x rilc imolowc daoBaivovm sibi constant.
Atque tanta quidem est verae logicae vis, at [1an ratio
quodammodo comprobetur vel eis, qui Platonioam idoarnm
doctrinam prorsus repudiant atque notiones arbitrantur nihil
Peipersii verbis utar ,,in meris - ideia Parmenidea ansm meditationem
versaturam esae' protetur. 'lotam hanc quaestionem praoclm tractavit
Peipersius (op. l. p. 851 sqq.). Haec imprimis probo: ,,qnaooumqne igitur
profert si consilium ejns et voluntatern respiciaa ideas aive
notiones spectat ib. p. 857.
Dicere vero llatonem nem quem sihi proposuerit dodita open ce-
lavisse dignum est auctore epistolarum non Zellero: (Plat. Stud.) nPlatona
Weise den Zweck seiner Werke zu verstecken. Scilicet ypuddov 8-61 am B"
uivqyuiw 'Zv Ev 'n. 4| 85110: w'q nvtoo Tilq iv ntuxak ndG-g 6 oxaqvolk p
1min epist. B' 312 D. Quasi ipae Plato non praeclaro dixiaaet irgubiv Bl
053d; mp. mm: obSinor: ET-(irvstm #56on (Km. 29E). cf. Phledr.
247 B: 796mg 1&9 FE) \lsiou 10906 Zuzumz. Verum vulgus alium lapinnl'om
non intellegit niai Tireaiam quendam aenigmatum inventomm ltqne solu-
torem. Nugacianimam bone at Platoon indigniasimam opinionem, Neoplato-

nici ex loco Purmenidia perverse inwllecw procudemnt. (136 D) inptwi] 1&9
"3| tombm nolkdw ivavtiov 151ml . . . . . hvoouv. 1&9 oi "Moi 8n Evco
tabvqc {g 61.6 Rv'nnv altboo 1: 1m: (Adv-lg ioovumv Evrolv'm 1? bqhi
vobv i'luv. cf. Euthydemum nub nom.
299
_..43_
esse nisi certas quasdam mentis affectiones ex imaginibus in
mente sitis compositas Namque notiones (ideas) tum, mutari
videntur, cum in mentibus nostris notio alia aliam subsequitur.
Hoc autem fit per tempus brevius quam quod sentiri possit
Nam transitio illa ita tantum tarde procedere potest, si obscure
fit im, ut sensum nostrum lateat Si enim animum intendimus,
statim alteram e duabus notionibus contrariis amplectamur
necesse est. Hoe auwm, ut supra dictum est. lit per tempus
quolibet temporis spatio brevius, quod infinitesimale vocant
mathematici et in ratiocinando pro nihilo habent atque neglegunt.
Sed illuc redeundum est. Quid est igitur causae, cur cum
adsevcrem omnes difficultates illas hoc argumenta proigari,
dubitent tamen, num Plato ipse sibi hoc explicatione plene
satisfeceriw cur ita dubitaverim multa suntv quae ut accuratius
explicem ad Sophistam revertendum est. Etenim quaestiones
in Sophista tractatae disputationibus Parmenidis miris modis
respondent. Nam quae p.p. 244246 contra ens Parmenideum
disputanturl re nihil di'erunt a prima Parmenidisi disputatione.
beiinitionem autem toti Svtoc (p. 247 E) nihil esse nisi omnium
idearum quasi positionem logicum jam supra monitum est. Porro
quae postea contra 1:6 ndv iar-quoq atque contra rationem tdw nav-
ita-m tb 6v uwoovtmv (249 D) disputantur doctrinam secundas Par-
menidis disputationis referunt conclusio denique (p. seo C) nata
riv aerae qcbow ape: rb 6v obre Eoc'qxev ante mvatrat '), et inopia illa
(p. seo D) ei 1aip tt an awaken mi: obx genlst brevi quadam
formula omnes eomplectuntur duarum priorum Parmenidis dis
putationum repugnantias, quae in tertia illa disputatione
momento (rg Eaigcwc posco adhibito dissolvuntur. Et qui-
dem in Sophista de hac difficultate dicit (250 E) tobra pv
roivov ivrawa xsiotm alnnopnpsvom igitur in promptu est. ut
hanc quaestionem in Parmenidem reservatam esse) putemus;
nam in Parmenido certe explicatur. Quue tamen subsequuntur
verba potius desperantis de plena rei solutione esse videntur
1) cf. Parmen. ms B: rd 'sv (ens absolutum) dpa duc Fomcv mins iot-qucv
051: rt awaken. mss tb 'sv (ens vel non ens relativum) a? dic Fol-u. oin- av
ian-qui rs xal amini (scilioet diversis temporibus).

2) Cum zellero credo Psrmenidem post Sophistsm conscriptum (nine.
Sed ad rem nihil interest cf. supra p. 21. 6.
300
_41_
quam confidenter quaestionem impedit/nm ad locum magis op-
portunum releguntis . . . xal ow ab pbqarspov ibaiv Suwbpsh. rbv
106v lei-{av Zmnsp iv oiof te by. simpsnesmta aLaMedpsSa 07m:
dppoiv am Quibus verbis aperte confiteri videtur philosophus
rationem suam utpote mere logicum altiores quasdam difficul-
tates inexplicatas relinquere itaque argumentum ex necessitate
ductum contra annua . .. rob; winter: mp1 obstac xal enesz
Szakexaevmc ita instituit. ut illos interi-eget quomodo dind iv
toic mnp' va 16101: 13159. (251 D, cf. eae C).
Eandem dubitationem deprehendere mihi videor in loco
eas E259B, ubi diicultas rob yxh Svtoc per rbv Mcpou gobc'w
amota, Sub nomine vavrloo up dvcn vel. ut est in Parmenide,
toi :mvtshbc pd; b'wmq recurrit: funk nip rapi auv-rion nvc affuit
zaipew adam kTopsv eiti Ecmv site yxh ttk Cur autem ad non-
ens potissimum pertinere videatur haec dubitatioy quamquam
supra dictum est ens neque ac non-ens dnopiaq parta-ixat Par-
menidis disputationibus denuo sub examen revocatis apparebit
Et disputatio quidem secunda et quarta de ente relative atque
disputatio sexta et octava ) de non-ente relativo nihil sunt nisi
illa tou antepoo doctrina) quae in Sophistu legitur, et aut se ipsae
satis explanant aut certe disputatione tertia plene explicantun
Idem tertium illud argumentum diiiicultates entis absoluti in
prima et quinta disputatione propositas quodammodo diluere
1) Sed cf. infra p. 49 n. 8.
2) Sophiat. ess-sse itaque Steiuhart (Einleit. l. Sophiat rio-rm
ad quattuor disputationes de ente atque non ente relativo respiciens censet
Parmeuidis dimcultntes in Sophista bene dilui. Eidem errori aliqustenus
obnoxius et Sophistnm sicut Teichmi'lllerus tcti supra-da l) ontologice interpre-
tatus Peipenius censet Sophismm post Purmenidem conscriptum eme. cl.
supra p. 21. 6, op. l. p. 219 220 hin Sophista qui omnium maxime est ontolo
ginus. Quanta rectius vetus iuterpresz Socpzevhc i mp". reo an, Kojak.
nunc 106 autpou doctrinam frustra impugunt Grotcus II ua sqq. concedo
nostrum de copula usum loquendi perspicaciorem esse atque errori minus
obnoxiam. Sed quod ad qumtionem philosoplmm attinet explanatio Platonic:
prorsus eadem est. Nos vero adeo magni Peripntetici termiuorum usui ad-
suefncti sumus ut Platouem idem dicentem non intelligamus Revers omnis,

ut ita dicam, haec difficultus originem duxit e grammatico vocum eivai ay
seinl seiend ul in lingua graeca et Germanicn, usul qui in lingua Prauoogallien
et Auglioa prorsus alius est cf. supra p. 2. m
301
_48_.
videtur. Nam licet illud ens alisolutum') omnibus rebus in se
receptis ([60 B) ipsum per se omnino -pmorov esse videatur
(142 A), hoc tamen nonnisi proer imbecillitatem nostram accidit.
qua, ut verbis Timaei utar (52 B), byezpoxoloopsv . . . ml qaan
(iva-(miov eivai non et 6v Eurav fv rm romp. Revera tamen ens
absolutam nullis omnino temporis ') aut spatii ) finibus continetur.
His igitur explicatis restant difficultates non-entis absoluti,
quas in disputatione septima et nona ) persequitur philosophus,
quas difficultatis prorsus easdem esse atque repugnantias entis
absoluti 5) quivis perspiciet comparans locum 1668 cum loco
160 B atque locum 164 B cum loco 142 A. Sed speciosam illam
explanationem, qua enti absoluto aliquam saltem significationem )
vindicnvit, ad non-ens ubsolutum explicandum adhibere non
potuit Plato. Etenim cum ens absolutum extra temporis atque
spatii fines relegasset. si idem in non-ente absoluto facere in-
stituisset. nullum omnino discrimen habuisset. quo inter se
distinguerentun Dicero vero ens atque non-ens idem esse nostrae
aetatis sapientiae reservatum fuit 7) ltaque cum non-entis ab-
I) Tim. 37E: ti et se Eon pineta unde apparet ens abeolutum potius
quam nnnm ideas, in se quidem spectatu, in Psrmenide denature. cf. infra
p. eo n. 1.
2) Pnrmen. m A; me C, D. mm 87 E.
8) Tim. ss s sqq.
4) Aliquatenus etiam in octavsz cf. infra p. dil n. 8.
6) Pudet de hac re tot verba facere. Ens absolutum sicut non ens
sbsolutum contradictio in adjecto est vel sideroxylon quod dicunt logici.
ltaque secundum Platonis rationem difficultas dissolvi potestj si dicimuez
te aavnhir; vel ripa nuvnhig cpiiva et 'rqv dat-ipso 960w vel rhv sob iuli
istos obsiav (Polit. eson vile toi pi] avtoc ma) pal] i004 notvwvsiv cf.
Sophiat. 264 G, 261 D, et supra p. 25.1. Idem illud ens abeolutuml cui nuper
nomen The Unknowable tre amndine ivauwv) inditum estl in recentiore
philosophia anglics grassatur. lii patrocinntur vir ingentia acuminia, nul-
lius eruditionis historicae Herbertus Spencer, qui argumenta Parmenidis
antinomiis prorsus similis suo excudit marte et pro novis vendlhviL
cf. Herbert Spencer First Principles Part I The Unknownblo.
6) Tim. si E: ti bt ra ian yevov nara rbv isl-qh 161w spacium

Quo in loco spero neminem pbvov sd si mhtnrnm one.
7) Probe scio huic formqu logicum vim inesse si callide explicetur. Sod
equidem non minor moque ninversis quae sub verbis latitana eorum
302
__49_
soluti perspicnmn rationem reddere non posset, satin habuit
ofcere ne sermonibns nostris amplius ofceret, delnonstrando
omnino do e0 verba fncero non licore. (164 A B) ti a; 1b xsivoo
i] rb nivqi, i} 12> ti 16 room . . . . nor ii Exam, '7; vv
monip'q 8661, "r" ai'c'rmq, I] 1670: '71 Swap: 1.1).. Qnibns verbis
si in re seria iocari licet, difcultati illi, cui in Sophisia Xaipew
sin: philosophns, nnnc xkaiuv naprv sursiv videtur.
In hac igitnr coo mvrekdic p'h eroq expiicntione nonnihil
lmesisse mihi videtnr philosophns. Q,qu a Zellero obscurius
intellectnm viro egregio frnudi fnit. Censet enim vir doctissimus
doctrinam idearum in posterior-o Parmenidis parte ita exponi aique
defendi, nt demonstretnr nno qno nbique ideam signicari sumit
(cf. supra p. 48. l) posito contradictiones rolntivas inde consequi.
negntoabsolutas'). At. res non ita so liabet. Nam contradictiones)
ah unins positione dednctae qnao in locis 142 A, 160B leguntur
non snnt minus absoluth ntqno, nt ita dicam, omnibus numeris
perfectae quam qnne in locis 16413 et 166B ex ejnsdem ne-
gatione collignntnr. Reliquarnm) vero disputationum contra-
dictiones ad ens relativum pert-inere jam docui. Universa antem
1) Op. cit. 1874 II, 546547, 665, Plat. Stud. In hac re otinm mihi
fecit Peipersina op. cit. p. 356 sqq. nNam prilnnm illnd 'sv ideam Platonic:
in nniversnru signicnre conjectnrn ct etc. of. p. 368. nUniuxlis igitnr ideae
cetrras ideas opponit. Sod confcrondn est iota disputatio. cf. etiam supra p. 41.
2) Ila loqni consnevilnus Observnndnm oat Lumen diapntatinnes l, V,
dc ente ahsolnio, niqne VII, 1X, de non-ante absolnto contradictionea noun
proprio non proponero sod plonam negationem omnis cognitionis at omninm
praedicalornm. Dispnmtionca II, IV, V], VIII de ante alqne non-ante rohtivo
routrmlictiones exponunt qnae otinm in Sophista traciantm'.
3) Octavo lumen qnodnnimodo ad non-ens absolntnm pertinet medium
qnendnm locum ohtinens. Cum enim com-Indi expectaveris cotera ct nunm
et mnIta ease, com-ludit Pluto contrarin illa vidcri. Sequenti deinde dispu-
tatione com-Inditnr ceu'ra ne videri quidem. Undo Zellerns (Plat. Stud. 178)
has diaputationm ,,den koamologischcn Bows-is appellat. Cetornm noli credero
me pron-nus :\ chlt-ri miione abhorrere. Explirationem mngin exacmm requiro.
Concodo nnitatis negationem IIutoni diiciliorem visam ease qnam ejna po-
sitioneln. Sod hoe inde itn eveninne jndico qnod ens abolntnm extra tem~

poris atque spatii nes reiegnvit, non-ens ubsolutnm hoc modo explicam non
potuit. Idem concede idenrnm doctriunm in poateriore Parmenidia pario
defendi, nod its tnntnm ut repugnantine in ipsis ideis existentes explioentnr,
non at diicnltutes de idearum oi rernm communione in prion: dialogi part0
motae diluantur. cf. supra p. 44 n. 4.
303
_5o_
rntiocinatio non ab unitatis notione pendet. sed a notionibus toi
eivai et m eivai aut absoluto aut relative positis. Quod cum
ex universa ipsius disputationis ratione tum ex illo quasi pro-
oemio (135 E m C) perspicuum est. Ibi enim propositum est,
nulla etiamtunc teo vdc mentione injectn, yxh p.de si 'mv 's'mmv
{morwpevov sxomiv toi eupadvta . .. ma xai si nil Ectw. Ubi
vero amicorum precibus adductus Parmenides hoc negotium
suscipit. tum demum hunc hypothesin perquam negligenter de-
ligit ita ut cuivis appareat haud multum referre, quae
hypothesis ejusmodi disputationi subjecta sit (137 B). Uni-
tatis quidem notionem ad tales conclusiunculas per ambigui-
tatem vocis eivai nectendas imprimis aptum esse non nego 1).
quamlibet tamen notionem generaliorem ad hanc exercita-
tionem sufficere haud obscure a Platone innuitur1 et inde putet
quod in loco 'lheaeteti (181183 om similes entis absoluti re-
pugnantiae e notione amissum repetuntur). Nam sicut in
prima Parmenidis disputatione unitatis notio ita ponitur, ut
ceteras notiones omnes excludat1 eodem prorsus modo notio
motus absoluti in loco illheaeteti ita sumitur, ut nullam cum
aliis notionibus conjunctionem admittat In utroque loco col-
ligitur ex tuli hypothesi omnino verba proferre non licere (183 B,
cf. Parmen 142 0138' dvopdcemz esse legeram un
Utut. haec se lmbent. sive in Purmenide rem plane absol-
visse sibi visus est Pluto, sive illustri aliquo exemplo docuisse
ejusmodi disputationes perquam esse futiles atque nugaces, sive
denique censuit repugnantius quae formula me ev ut 1ron con-
tinentur nihil esse nisi logicum nam edw ld1mv v fjsz sive
ut metaphoram ) a Zellero mutuer, multiplicem quandam quasi
refructionem idearum in mundo adspeetabili rudiorum, has con-
tradictiones non ultra I') persecutus est, sed crassis et manifestis
sopbistarum ) cavillntionibus in Euthydemo admirabili vi comica
delusis in ceteris dialogis satis habuit tales controversias 'm
l) Scilicet: khuu 6: louxlio: tb 6v ml tb iv. Ar. Met. IX 2.
2) negotio contra ilagitiosos illos {,ovm; declamandi super-sedem
3) Scilicet: xiv-aw: . . . . mini? sian 55a tob thoc Ar. Met. x 9.
4) Eat quidem illudl fateor, "lm. napauuvauvavov.

5) Cave vocem ultm.de temporum ordine dictam putes lector benevolc.
ay cr. supra p. I n. l.
304
_..51_
:06 16100 alilegare, uut per cavillatorum acorbuln notationem )
nut per mlkiovoc 6605 sumptionern') out donique per hypo
thesin univorsuo disputationi substratum) Munobut Lumen semper
illu de orrore quuostio, quam per totnm lIUDC libellum saopius
docui cum quuestione do cognitionis ortu artissinle cohaorore
nec via ct. rutione more logica plene dissolvi posse. Nam argu-
mentu, quibus nititur cavillatio illa, sicuti alia. arguments. fallacia
mtione more logicu (kewuxdvc) redarguas, rem ipsam non ex~
planes nisi certam aliquam sententiam do cognitionis indole
sumpseris.
Ac supra quidem vidimus doctrinuln ivapvoemq in Menone
quasi machinam quundmn (unxavv) fuisse ud hanc difcultulom
devitaudam. Vidimus etimn quaostionem psychologicam in The-
aetoto frustra ngitari. Restut ut explicationom in Sopllista pro-
positam penitius inspiciamus. Duo erant arguments quibus
errorem esse omnino negabant Sophistue: urgumentum :05 pi]
5v:oc,) et urgumentuln quod duubus vocis eiavau signicatio-
nibus nititur. Huec urgumonm diserbe distinguit Plato in The
aeteto 188 C. Post duas huncn paginus (188 0191 A) inves-
1) Sophist. 2591), Theaetot. 164 l), 164 D, 165 B; Politicus 806 A in
quaestione ethica; lllaedo. 90 C. lllilcb. 15 D E nbi non agitur do talc
$261|psupvmg qunc in loco 14 E absolvuntur; Lysis 216 A, De repub.
499 A, 638--9.
2) lliilcl). 16 C. Cum formula de 86:2; cf. Phaedr. 266 B.
3) Crutyl. 430 D sqq. llnwdo 100 B, 103 O. lraecipuus tamen de
hac re locus lcgilnr Dc repuli. 436437 B. Eodoln modo ad repugnantiu
Parmcnidis rcspicit locus pcrlnirus Timaci 88 B. (of. Parlnen. 162 A: 3:!
ipm uirr'o asopbv Exam 1013 p.41 :ivm a. SZWI-l pal] 71v.) Qucln Timaei locum
nimium prcmit. Peipcrsins (op. cit. p. 7) censcns Ilatonem copulae vim
voci :ivm. prorsus ahjudivnrc. Contrurium verum case rectius dlxeris.
Nam verba Jw 05a (ii-118%; 1510p. potius signicant nos vel vulgus
varias too :ivou. signicationcs confundcrc. Quus signicationes in So-
phista et Panncnide persecutus crat atque oxcmplis illustraverat, quare
hoc loco addit: Krp: pkv oz'w tm'nwv r'ixav 0'01. it" ampk xpmnv iv up
nupvn Bzuupiolrrsia3m. llaec sane omnia Peipcrsio ut ex ejus libro
colligo bone nota erunt, sod perversa ratio, qua. larmcnideln Sophistam

Politic-um post Rcrnpublicnm at 'limacurn ponit at in universurn onto
logiuln llatonicain in duas difndit partcs, viro egregio fraudi fuit. Hue
accedit quod liber nun uno scriptus imch clchrsas do dialogorum ordine
opinioncs refort. of. Praefut. \111 n. 1; p. 196, p. 466 sqq.
4) Cf. etiam Cratyl. sub n., et Eut-hydem. p. 284 sqq.
305
_52_
tigatione urar. rb sivau ml p.11 relictu, viam lard r6 siava: xal
pd] init. Sed argumentum mud rb siSvm mi pd], ut saepius
diximus, quaestionem psychologicnm de cognitione non movere
non potest. Quare in Theaeteto problemu non est resolutum.
In Sophista igitur investigat'ionem erroris anti 1%: sival xai
p.11 rursus aggreditur. Et primum quidem onmia prospere pro-
cedunt. Etenim difcultatem cui in Theaeteto succubuit) in
Sophista facile dopellit, Bupsvoc rb pfq 6v sivm 1:6); Quo facto
rutiones eorum, qui errorem omnino tollunt, facili opera con-
vellit. Sed aliud est unum aliquod sophisma de errore refuture,
aliud sineiv 11 301 011 rob-co 1:6 xioq nap piv xal riva 'cpxov
E17qvo'psvov (Theaetet 187 D). lllud nibil nisi logicam requirit,
hoc certum aliquum de cognitione doctriuam et de veritatis
quasi obrussa "undo omnia credita pendent. lllud doctriua
cob Mrpou plene nbsolvit Plato; hoc ut praestaret couctus est
tecte sumere rerum sensilium perceptionem cognitionem esse
veram. Nam ut crroris indolem exponat, primum demonstrat,
sicut idem-um, ita verborum alias conjunctiones eri posse alias
non posse. \ll'amS-hc 1670c igitur verborum pravn conjunctio est
qua rd pi; 6w 6: 6mm ponuntur. Recte illo quidem. Sed quod
est veritatis indicium atque uota? Concessimus rd: pfq b'vra in:
line 120511. posse; cavillutiones logicae omnes amotae suut;
libcnter contomui' 1ron pv 5vu nspi Exacrov :Ivau. 1:00, 1:01de
6% aim 6v. At quo tandem modo haec b'wa et pi] 6m: inter
se diguoscore possumus? Ad hauc quaestionom Plato diserte
non respondet. Exempluln Lumen, quod proponit, sumit veri-
tutis iudicium a rerun] sonsilium perceptions pendere.) Exem-
plum enim erroris est: Oaairqroc (i) vbv E16) nk-{0pm ntsrm,
Hoc falsum esse pronuntiat, quia rd p.91 6vra. l'fez. Eodem
prorsus modo in loco Theaebeti (201 B C) tecte sumit rerum
seusilium perceptionem nwrp'qv esse; opiuiones autem quae
cum on concinunt veras esso. Neque lmec obiter dicta, sed ejus
loci ratiocinatio hac sulnptiono veluti in cardine vertitur. Quibus
l) Noli credere, lector benevole, me ita desipere, ut inde concludam
Platonenl interea meliora didicisse. cf. Susemihl. p. 297: ,,Es ist dies ein
bemerkonawcrther Fortschritt gegen den Kratylos und Theiltetos cf.

quae supra de Menonia aophismate disputavimus p. 16.
2) Idem ped parum perspirm'iter dicit Bonitziua (Plat. Stud. 2. Au.
p. 197 sqq.) in quo refutnndo nimius est Peipersius (op. cit. p. 187 aqq.).
306
_53_
cum locis comparandus est locus nobilis Sophistue (p. au D),
ubi cognitiones quas in vita ara nahadtmv adipiscimury ut
verae opponuntur falsis istis opinionibns, quibus juvenes a so-
phistis imbuti sumus.1) Haec non ideo a'ero, ut inde concludam
Platonem rerum sensilium perceptionem pro vera cognitione
habuissey sed ut demonstrem difiicultati ontologicae de idearum
cum rebus (roiq mp iam communione, quae philosophum non
fefellit1 alteram magis absconditam difiicultatem psychologicam
respondere, quae in eo cernitur quod veritate sensibus omnino
abjudicata in multis tamen locis judicium veritatis ad sensus
lecto defertur Scilicet nulla erat temporibus illis psychologia
scientica. Itaque quemadmodum Protagorae atque Heracliti
asseclae rerum sensilium perceptione caicMoso posita notiones
explanare non potuerunt ideoque omnino negabant,*) ita Plato
cum notionibus sumptis nullam aioMoemv rationem idoneam
reddere posset, saepe eo reductus est ut eas omnino tollere
conaretun Hoc vero interest, quod notiones aliquatenus negari
possunth alodioch verbis tollere licety re neutiquanL Etenim qui
rebus sensilibus veritatem ubjudicaverit. de omnibus tamen rebus
eodem fere modo disputabit ac si fidem sensibus) non abro-
gasset. At qui notiones tollit. raro definitiones ponit nec metho-
dum logicum quaerit itaque e Platonis philosophia orta est ea
qua adhuc utimur ars logica; commenta Heracliti sterilia atque
infructuosa et fuerunt et semper munebunt).
Jam vero in ne hujus disputationis pauca disserere visum est
primum de idearum principatus atque dignitatis ordine serieqne,
deinde de idearum cognitione atque de methodo illa, quam ut vere
dialecticam et philosopham Pluto laudibus etfert mysticis Et pri-
mum quidem, si doctrinam idearum e quaestionibus logicis ori-
ginem duxisse reputuveris, apparet idearum inter se ordinem et
l) Huc pertinent etiam Sophist. 267AB, Theaewtjw C, Manon. 97 B.
2) quod liroteus (ll aas sqq.) ipsum Protagoram censet scientiiicam
relativismi (sit venia verbo) vel adeo idealismi doctrinam elaboraaae, hoc
nullo modo demonstrari potent, neque omnino verisimile est. cf. carolum
Prantl op. cit. p. 12 sqq. quem Gruteus (ll aiel n.) non intellexit.
3) Hand ignoro hanc loquendi formulam minime philosopham ease,

sed in tanta linguae latinae egestate talia nimis premere iniqui lec-
toris erit.
4) Cf. festivum Themteti locum pp. rio-lu
307
_54_
oonjunctionem eandem ease nlque notionuln vel verborum ge-
neralium. Ideas extra temporis atque spatii nes per se spectatue
omnes pari jure utque dignith erunt. In hue nutem vita omnis
idea causa erit rerum cognonlinuln) 0t quodumnlodo videbitur
causa esse adeo earum idem-um, quue in rebus illis arbe dialecticu
deprehonduntur. Vorbu igitur vol notiones latissime putontes
(tzz pinata 1e'w] Soph. 254 U), utpobe qune plurimarum rerun)
cuusae sint, causue m-c Eo-pjv esse videbuutur. Gum tumen ti
p-nom 1e'v1; ojusdem fare ambitus siut,') nulla erit causa unica
et prima.
Verum Lumen ex 90, quod idearum napouoia omnium rerum
(-ausa pruedicutur, duae proveniunt doctrinae diver-sue prout
ant ideas out zapouoiav praccipue spectamus. Eteniln si ideas
sponte ntque vi innum se ipsue rebus imprimunt 3), aliu causa.
nihil opus erit. Sin minus, causu rip; napooaiaq veru atque
unica cuusu erit, idene accuratius loquentibus causue non erunt.
Hunc potissimum Pluwnis seuwutiunl fuisse satis consult. Oausae
autem illius pal-hes in Timueo suscipit Domiurgns ille, qui ad
ideas respiciens mundum utque uninnun mundi creat. In Phi-
lebo :6 ti]: airing 1voc respondet Timaei Demiurgo, animus
mundi vofm aozlebc ). Cewruln Plutonis in [me re inconstan-
tium satis declarat locus reipublicae (X. 596597), ubi Demiur-
gum illum atque animum mundi confundit. dicons'eum so ipsum
creusse (rd rs (HM and amv). Postea vero euudem appellut
Deum abque creanbem fucit ideas, quae in Timan aliisque
in dialogis aeternue sunt. Utut haec so habont, causa illa
prima atque praecipua, quidquid est, bona eat, at. quoad per
necessitatis leges licuit, omniu bene ordinavit. Hoc negate
impietatis asset. (6 p.118 shrew mi 6%.an Timaeus 29 A).
Iudo efcitur ut, cum do causis agatur, idea boni princi-
1) Cf. supra p. 18.
2) Cf. supra p. 60 n. l. 8.
8) Loci Timaei 50 C, 52 D58 A nliqualn Platonic inoonstantiam in
hlc re declmnt.
4) Pnrum accurate vomntur qui t'ov vobv uclku Deminrgo illi res-
ponders consent. cf. 30 D: obmav iv p. q} 106 Min ipxig 96m Buszlubv

My +0141 Buothnbv 8} Win! iniquth Md t'hv ti uniting 86vcpcv.
Undo lll liquet illun Qolv ookmv animno mundi responders.
308
__55._
patum obtinere videntur. Etenim si rem subtilius consideramna,
ipse Demiurgns napooslq ideas boni bonus t. Quod si con-
cesserimus, Dcminrgnm et idenm boni intor so distingere hand
mediocris operis erit). Etenim si non sunt idem, eorum 00n-
junctio alium causam desiderat. Jmn vero ipsa ideas boni vis,
quond quidem deniri potest, in rerum cum ideis communione
prnecipue cemitur. Nuin idea boui pulchritudine, symmetria,
veritute_ ndumbrntur (om-rumour?) At ea demum pulchra sunt,
quae ad idearum siniilitudinem creentur), ea demum bone or-
dinnta quibus ideae imprimantur), ea demum vera quae ad
idearum cognitionem pertineant"). Hoc modo omnis idearum
vis causalis ad unam boni ideam defertur, qnae Demiurgo
omnia bona fucturo cansa agendi fuit, rebus antem quibus
ideue snnt impressue causa idearum mpouoiaq. Porno cum res
soln idearum napoooiq. esse et existere dicantur (Gwrxomv. 11
onciac dznmwnmq) et sola ideurum mpouoiq veram cognitionem
admittunt, idea boni rebus non solum bonitatis, sed etiam exi-
stentine atque cognitionis causa sse videtur. Hinc mysticae
illae lnudes, in quibus explicandis tantum sudant commentato-
res (De Repub. 508E509 B). Quid igitnr? his explicatis estne
quod nmplius anquirumus quid sit idea boni, ecquid eadem
Deus sit necne? An demonstravimus ejusmodi disputationes
prorsus vanas ntque supervacanens esso? Qni idealn boni Denm
esse non vult, locum reipuhlicue (p. 508 B) ubi philosophus so-
lem tbv 1'0") 6111306 Er;on 6v 6&1an -ywncsv dvdXo-(ov ao'nii
appellut tmnquam mytliicum repudiet et 'limaei Domiurgum
potius amplcctntur. Qui secus sentit, Domiurgum cum Aristo-
tele neglegnt vel cum Boeckliio 6) pro scribendi articio habeat.
l) Justo condentius in quaentione mythica loquitur Peipersins.
Dcum llatonis ah idea lioni non divorsam ease, post as quse Bonlts
Bran-lie Susemihl, Ribhing, Strumpf, Zeller disputavorunt sslis oonstus
arbitror (op. I. p. 292).
2) Phileb. 64 E.
8) 'limaeus 28 A.
4) 'limseus 58.8.
6) De lmc re decantats omnis.

4) Ros. Syst. v. Plat. 1852, p. I6: ,,dieser Anthropomorpliismns dient
meiner Ansicht narh . . . . der Plasticth der Darstellung.
309
_56_
Utramvia inieris rationem. copia argumentorum subtilium quibus
eam defendas non deerit Nos vero aliud agimus ).
quamvis enim jam ad metam properemus. pauca tamen
de idearum cognitione disputare placet atque de illa methodo
dialectica. cujus causa Plato tot et tam impeditas quaestiones
metaphysicus investigandas suscepit
cognitionis plenam explanationeni a Platone non inventum
esse jam saepius diximus cognitionem et scientiam per notio-
nes cognitioni rerum sensilium eum anteposuisse satis constat
ceteras cognitiones modo necessarias 2) quidem sed tamen se-
cundarias esse dicit, modo cognitiones onmino esse negat Jam
considerandum estl quomodo ad idearum cognitionem pervenia-
mus. Et quidem in dialectica philosophiae parte saepe, ut
supra vidimus. Plato coactus est sumere rerum sensilium cog-
nitionem veram efficere scientiam Quam tamen doctrinam di-
sertis verbis numquam probavitl sed semper omnem veritatem
cognitione idearum contineri adrmavit. ideas autem dixit aut
a prima mundi origine animis nostris impressas esse a) aut per
visionem intellegibilem iu priore vita nobis innotuisse. Sed
haec omnia ad psychologicam de cognitionis inceptione difficul-
tatem luendam exprompta sunt Nam quod ad hanc vitam
attinet. ideae cognoscuntur non per visionem quandam intelle-
gibilem mysticamque. sed per dialecticam exercitationem quae
a rebus sensilibus profecta per omnes gradus ad notiones ma-
xime generales sensim progreditun quapropter philosophos ita
instituendos esse docet. ut eos ab ideis et a disputationibus
dialecticis incipere non sinat. sed primum rerum sensilium at-
que communis hominum vitae experientia notitiam copiosam
sibi comparare cogat, deinde ad disciplinas mathematicas ducat,
denique post multos demum annos ad dialecticam admittat.
quae ad idearum cognitionem et ipsius boni quasi fores (xi
mic; roa amens npobpozq) eos perducit quae in extrema parte
hujus loci de ipsa idearum cognitione adumbrantur sunty fateorl
submystica et multos in errorem induxerunt Revera tamen
l) ob irpoc-iwt a ei vov 1rqv nbaiuv curabitur rob 116;. Scholiust. ad
Anti Phaenom. l.

2) Phileb. ea B, Meno 97 A, de Repub. 619 1), Tim. ea A.
s) Thu. si A, u D.
310
._57__
visionem mysticam non significari apparebit ei qui haec secum
reputaverit
quidquid de notionibus ipsis semis, notionum cognitio dia-
lectica paucis verbis plene describi non potest Nam cognitionem
unius alicujus notionis nonnisi per definitionem exprimasg
definitione autem ambitum notionis ita tantum perspicue des-
cribas, si omnia e quibus constat verba rursus accurate definiveris
Res igitur in infinitum abibit'); unde uctionum generaliorum
definitio merito semper periculosa habita est. Quare quamcunque
de notionibus doctrinam amplectaris, virum philosophum vel
dialecticum, sive virum qui omnes uotiones perspectas atque
cognitas habeat vix aliter depingas quam si eum dicas omnium
rerum rationem reddere posse sive bene amquam posse.
Nempe habet ille eam mentis Ew, qua in omni re ad in-
vestigandum proposita iam Evobom') depreheudautur; is demum
poterit sic Ev xai m zron plinam dividere xar ppa. i M901",
varias vocum signicationes inbernoscere, definitiones si non
plenas at saltem idoneas ad hypothesin argumentationi subster-
nendam expromere Qui vero notiones vere rd ana esse cum
Platone dixerit, addet dialecticum virum rci am videre, ceteros
nonnisi 1:6: silentia videre At tamen Plato ipse fatetur hoc nihil
esse nisi imaginem quandam censum qua eum demum, qui haec
possitp verum philosophum esse atque artem dialecticam plene
possidere signicetur.
Quae igitur est illa Platonis methodus dialecticai Estue de-
iinitionis indagatio per divisionem nata Slxocoplav, vel per Socra-
ticam inductionem? Esme ratio illa disputandi te 620M060: me
eivai ml pd] sivauP Estne deductio omnium rerum ex idea per
visionem intellegibilem roa Svroc cognita? Minima. Nam haec
omnia atque adeo totam illam Aristotelis artem syllogisticam
Plato quidem, nescio an jure suo, ea nepoti r11: dxv-nc )
1) Cf. Carolum Prantl. de logicos definitiones op. cit p. 2.
2) Tim. 89 E imp obv vooc ivozieac Mia; 11" a feu fiiov ttk cn Pbileb.
leo sqq. cpcnv 1&9 ivobaav.
8) De ropub. ses-sse A.
4) Pbaedo 266 D. haud ignarus eum ipsi Aristotoii organum quod

dicunt imo-durqu hue'quuv fuisse (cf. Carolum Prantl op. 1.). Bed non
prorsus sine Aristotelis culps evenisse puto, ut ubicunque studia Aristo-
telioa lioruerint rd- roma mota principatum obtinuerinL
311
__53__
appelleturus fuiseet. Nam legea illae syllogisticae et omnea
verborum aocuratae denitiones memoriee veluti armorum
dialecticorum receptaculo mandatee nibil sunt nisi disputandi
instrumente etque adjutamenta. Is demum errorem diulecticum
evitere potest, qui notionibus inter so oonjungendis dis~
iungendisque ita so exercuerit, ut nunquam inter disputanduln
eut ipse insciens eut edversarius ipsum letens eidem vocebulo
diversaa signicationes assignet. Licet eniin omnia linguee graecae
verbe inter so deniveris et denitiones edidiceris, eri tamen
potest ut in adverserium incides qui elio modo idem fecerit
Inde nisi e denitionibus ejus profectus cum e0 disputere poteris
(nam de verbis quidem quibus veluti tesseris notionum ambitus
insigniuntur non est disputandum)) Plato te vobv {xew negebit.
Itaque hoc veluti pmprium Platonis ponere licet, quod Ari-
stoteli dissimilis denitiones plenes omuiuo fugit, definitiones
eutem minus exactas nonnisi ad certem eliquam quaestionem
proigandem proponit. Probe enim scit omnem vdefinitionem
plenum necesserie ambiguem atque periculosam ease, denitionem
autem minus exactem semper hypothesin dare, qua disputetio
niti possit. Quepropter ideam boni, cujus cognitionem mic 961d!
tribuit, non denit, sed satis habet dicere eos telem 58w habere,
vel tantem omnium ideerum cognitionem, ut doctrines ethices
ques ad civitatem bene regendem necessaries ducit, contra omnee
Thrasymechos defendere possint '). Verum is demum illem de-
nitionem hypotheticam, que in queque disputetione opus erit,
semper in promptu habebit, qui denitiouem plenem cognitem
habeet. Henc plenem notionis cognitionem 61 :ixdvoc describit
temquem :06 ne: Mupiav, revere dicit 'e'zv illem dielecticem.
Hujus Eismq perfectissimum exemplum pmebet ipse Plato,
cui soli omnium qui unquem fuerunt philosophorum oontigit
nunquam errata) Nam quemedmodum Socratem deemonium
illud a uocituris atque evitendis oohibuisse fertur, ite Pietonem
ingenium preesegum quasi divinatione alique edmonuisse vi-
detur, quibus in rebus per eetatis illius rationes eliquid pro
1) Chermides 168 D.
2) De repub. 606 A.

3) Heec nimio fortesse erga Pletonem studio atque emore dixi, ut
lectori qui praecedentie neglexerit hpv dem.
312
._59_
certo adrmari posset. quibus in rebus nonnisi per mytbos et
simulacra opiniones suas adumbrare liceret ltaque cum Ari-
stoteles absurda et adeo monstrosa l) saepe pro certis atque
exploratis serio expromat. Plato quasi ludens subtillisimas re-
centiorum philologorum doctrinas pmeseusit'), per mythos et
fabulas a) occultissima nostrorum physicorum placita aperuiL)
Ejus libri non continent inania verborum discrimina atque
definitiones Prodiceass quae quamvis non intellectae vanam
scientiae speciem praebere possint. sed lectorem sicuti viva
praeceptoris vox mentem cogitaudo intendere cogunt. Qua-
propter kapdwsc uxv npomjmuoav ursbooaw ml cxslpoom
pergemus-quc ou: sunt enim Ema vdvm covstoim.
Praeclarus ille Stagirita semper eorum qui sciunt) magnus
atque venerandus magister habebitur; Plato poeta ') et dialec-
ticus idem philosophorum philosophus 7) manebit, perfectissimum
atque nunquam assequendum exemplar eis qui cogitant pro-
positum.
!) Cf. Teichmollerus op. cit. p. 800 sqq-
2) cr. Cratyl 397 A B. 409 E, 414 c, 4100, 422 AC, 420 c, tum
3) Teichmullerus cui in aliis non assentior multa habet de mytbls
Platonicis quae probo, op. cit. p. 207 sq. Cf. Renan: Bien de plus bimre
que de voir prise au srieux et analyse comme un trait technique cette
curieuse fantaisie de lesprit grecque. (libri de republica).
4) Quod spatium atque materiam non distinguit cr Tim. ea A Iqq.
6) Veniam mihi dent Ciceronisni verba nantis minus latine expri-
mentiz il maestro di color che mm).
6) Aristoteles Poetic. 1451" tu! tloeoupw aai exooctupev
mi.an ictopiac ativ. De Platone poeta atque dialectico bene AME]
l. l. p. 46.
1) Cf. Emerson Representative Men. I.
mii MOW-Wed un..ch son-BITE...

313

Shorey, de Platonis Idearum Doctrina Atque Mentis Humanae Notionibus Commentatio (1884)

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Shorey, de Platonis Idearum Doctrina Atque Mentis Humanae Notionibus Commentatio (1884)

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Generated on 2014-12-29 19:41 GMT / http://hdl.handle.net/2027/pst.

PLATONIS IDEARUM DOCTRINA

MEXTIS HUMANAE NOTIONIBUS

De Platonis idearum doctrina atque mantis

ri|< Bl coping 1i. out {6 urpdlctov; mi. Bier

nut :6. him vaw napnhiqpum . . . . :06

8t iota'totv; oblapob - Ii. 1&9 zoo tltv, olnt

6v tin, (Luciauua Vit. auct- p. 667.)

uaestiones do Platonis idenrum doctrina plerumquo ita

instituerunt \iri docti ut problematis philosophi uulla vol

exigua rationo hubth e loeis Platouis do vocibus si80q et tau

diligenter conquisitis subtiliterquo excussis idoarum naturatn

eruere connti sint. Nimirum qua via et ratione in rebus

grammaticis vel historicis investigundis felici cum successu uti

solent, ea in quatostionibus philosophis abutuutur. Quod cum

faciunt, SIIIIIIIIBI', ut. mihi quidem videtur, poccant ac 8i quis

Ptolomaei doctrinam nstronomicam investiguturus cyclos illos

et epicyclos multa cum diligentia inter so cornparet, do vera

inotuum caelestium theoria 608k 191) (licat. )

Et illa quidelu fortasso suinore posset, lecbores stellarum

motus jam observusse et Copernici (loctrinmn cognitam habero.

At qui de ideis disputat, ignorare non debot et. de re ipsa

vol do quaestioue philosopha tulhuc certare philosophes, at

vocabula iu'tis quibus quaestionem exponant omnia ambigua

ct. ancipitia esso. Nam ut do cetoris vocibus taceam, quis

uescit ipsum ideae vocabulum jam apuil Plutonem aouaxin

Lqpsvov fuisse neque idem in omnibus linguis recentioribua

l) Egregium talin epicyclorum inter no comparationia exomplum

prlobet liber doctissimun Peiperaii, ()ntologia Platonic. Lipaino 1888,

Generated on 2014-12-29 19:42 GMT / http://hdl.handle.net/2027/pst.000009144514

Qune cum itn sint, oportet eum. qui, ut cum Lucretio

loquar. e tenehris tnntis lumen clarum extollere velit, voca-

bulorum, quibus disputationes do his rcbus plerumque con-

tinentur, signicationes varins lmrspectns hubcre, eorumquc

ambiguilute neque ipsum nd fullemlum nbuti nec ut alii abu-

tantur sine-re; quaestioncm nutcm, dc qua ngitur, per res

notus et omnibus probntns itu explicnrc eum opor'tet, ut

lectures, quantumvis in problematis solutione ub e0 diacedant.

ipsum problemu eodem ntquo ipse mmlo intellegere cogantnr.

Res igitur tnlis est: notionum) qune mentibus humanis

insunt duo aunt genera, imagines 3) quaiam vel, ut ita

dicnm, efgies earum rcrum qnne. sensibus subjeetae sunt, et

notiones ) striotiore sensu dictnc quac proprie notiones abstractae

alquc generalcs nppellnnlur. Atquc inessc quidem mentibus

nostris notionea genernles ncmo jam negat, quales sint umleve

lmbeamus vuldc dissentiunt pllilosophi. Sunt enim qui exi-

stiment ens nihil ease nisi imagines quasdam obscuras rerum

mlspevlabilium multis et miris modis inter so et cum verbis

per vim memoriue conjunctns. Aliis magis placet notiones

omneln illns quidem veritntem ntque signicatum imnginibus

rerum sonsilium in mcnte silis acceptum referre, sed separate

mentis pnrte innnsei atquc peculinri mentis nnimique vi et

fneullnte crcuri. Alii (lenique pro certo ct exploruto habent

notiones, vel omnes vcl nliquas, prorsus aliud genus esse,

ncque ullo modo e rerum sensilium imaginibus suspensas esse.

lit has quidem qunestiones do notionum indole atque ortu

psyclmlogicas voco; nlterum est genus qunest-ionum quns graeca

cl. ipsas voce ontologicas ) appellare licei.

I) anprnpu-r Sehopenlmuerua, petulantins ille quidem, Bed nescio

2) Voratellung. "idea" qnae Iaxiore senlu in lingua anglicaipost

3) Annr'lmuliehe \'uratcllungen, "images"

Generated on 2014-12-29 19:43 GMT / http://hdl.handle.net/2027/pst.000009144514

4) liegri'e, mneeptun, Concept, abalth general idea.