"Are you interested in me?" Mitsui suddenly said.

I stared back at him. "I am doing this, not because I like you, but because your
mom asked me to marry you."
"Alright. Then, let me just warn you. Don't ever dare fall for me." he arrogantl
y told me.
"Don't worry, I never give permanent feelings to a temporary person." I sarcasti
cally said to him, knowing that eventually our marriage will end in divorce.
-FeiFrozenFireCAST
Kwon Yuri
Kim Myungsoo
Lee Joon
Kim Hyoyeon

as
as
as
as

Andrea Vianca Hernaez

Lee Mitsui Peterson
Dwayne Del Fierro
Ashley Buenavista

Chapter 1 - BOOK 1
[Vianca's POV]

Aish! Traffic na naman.

Late na ako nito!

Hindi ko maiwasang mainis habang sakay ng taxi. Paano ba naman, late na rin kasi
akong natulog kagabi kakagawa ng paperworks na kailangan sa school ngayon. Yan
tuloy, tinanghali na ako ng gising. Nagtaxi na nga ako para mapabilis ang byahe
at makahabol sa aking 8 am class.

By the way, ako si Andrea Vianca Hernaez, 20 years old, at papunta ako ngayon sa
Yale University para umattend sa klase ko.

Ang Yale ay ang school kung saan nag-aaral ang mga anak ng prominenteng tao sa b
ansa, mga elite, mga nasa upper class kumbaga.

Eh ako? Paano nga ba ako napadpad sa school na yun samantalang di naman ako maya
man?

Nevermind na. Baka lalo lang akong mabadtrip.

***

After few more minutes, malapit na ako at natatanaw ko na ang gate ng Academy. "
Manong, diyan na lang po ako sa may gate." sabi ko sa driver.

"Ok po, MAM."

Pagkahinto ng taxi at pagkatapos kong magbayad ay nagmamadali na akong bumaba at

nagtungo sa may entrance.

"Good morning po Manong guard!" bati ko agad sa gwardiya. Nakasanayan ko na kasi

ng maging magalang sa lahat ng nandito. Siyempre, maski sa guard dapat magpakita
ng kahit kaunting courtesy man lang.

"Good morning din sayo, Ms. Hernaez!" masayang bati rin nito sa akin.

Matapos kong i-swipe ang aking ID sa electronic machine na nasa harap ko ay tinu
ngo ko na ang Business Administration department.

Habang ako ay naglalakad...

Tsk! Malas naman oh!

Naputol kasi ang isang strap ng suot kong sandals kaya hindi tuloy ako makapagla
kad ng maayos. Minabuti ko munang umupo sa bench na nasa gilid ng daan at inayos
ito.

Ilang saglit pa ay mayroong nagkasalubong na dalawang girls malapit sa aking kin

auupuan. Pagkatapos nilang magbeso-beso ay nagchikahan muna sila.

Naririnig ko ang usapan nila, ngunit pinili kong wag na lang yung pansinin. Hind
i rin naman nila ako nakikita dahil natatakpan ng bulletin board ang puwesto ko.

Balak kong deadmahin na lang ang usapan nila. I'm pretty sure na payabangan lang
naman ang topic ng mga yan.

Tss! Ganda ng LAHI. Pangit ng UGALI.

"Hi Lexa! Its been a while since last tayong magkita." sabi nung isang babae na
ang pangalan ay Hillary. "Mukhang may nagbago yata sa looks mo? Ah.. it must be
the new hairstyle. Bagay sayo!"

Ganyan ang strategy ni Hillary kasi gusto niyang may mapansin din sa kanya ang k
ausap niya. Tss! Kabisado ko na ang style ng mga girls dito.

"Hillary, last week pa kaya 'tong hair ko. Bihira lang tayong magkita kaya ngayo
n mo lang napansin." sagot naman ni Lexa. "Galing kasi kami ng parents ko sa Ita
ly. Here oh, I bought a new signature bag!" Sabay model pa nito ng dalang bag.

"Speaking of may nagbago sa looks, ikaw nga mukhang may nagbago rin sayo!" dagda
g ni Lexa. Inilapit nito ang mukha kay Hillary at pinagmasdan itong maigi. "OMG!
Nagpa-nose lift ka! Kanino ka nagpasurgery?" tila naaamused na reaksyon pa nito
.

"Yup! Sa Europe ko pa 'to pinagawa.. one of the best surgeons in Paris." proud n
a sagot naman ni Hillary.

Habang ako naman, lihim na lang na natatawa dun sa dalawang girls. Para sa akin,
hindi lang yung ugali nila ang plastic sa isa't isa. Aba't nagpaplastic surgery
pa talaga para lang gumanda.

Mayamaya pa... bigla na lang may sumundot sa tagiliran ko, dahilan para magulat
ako.

"Ayy!! palakang nagpanoselift!!.. A-ano ba bakit basta ka na lang sumusulpot diy

an?!" Napahawak ako sa tapat ng dibdib ko.

Dumating kasi si Ashley, ang makulit kong bestfriend. "Noselift pala, huh? Sigur
o may balak kang magpanoselift noh? Ayieeee.. magpapaganda siya." panunukso niya
sa akin.

"Sshhh! Tumugil ka nga diyan. Ang ingay mo!" saway ko sa kanya. Buti na lang hin
di napansin nung dalawang girls ang presence namin dito.

"Bakit anong meron?" curious na sabi ni Ash. Sumilip siya sa gilid ng nakaharang
na bulletin board kaya nakita na rin niya yung mga maarteng girl students. "Oop

s, di ba si Hillary yan? Yung anak ni Senator Rodriguez?" usiserang tanong pa ni

ya.

Tumango lang ako sa kanya. Kasunod noon ay narinig ulit namin ang pinag-uusapan
ng mga ito.

"I need to always look beautiful.Specially now that Mitsui and I are dating." k
inikilig na kwento ni Hillary. "In fact, he asked me to go out with him tonight!
"

"Really?!.. So totoo pala yung rumors na nalilink kayo sa isa't isa? I thought y
ung model na si Cassandra ang dinedate niya." hindi makapaniwalang tugon dito ni
Lexa.

"Ang model na yun? Well, wala na sila. She's not even that beautiful compared to
me. Aside from that, alam mo ba na may anak na pala yun? Itinago niya lang sa s
tates nung nanganak siya."

"Is that true?!"

"Yes! No wonder, kaya nagsawa agad sa kanya si Mitsui and then, heto pa...asfhsj
kaljlgh...."

Hindi na namin napakinggan ang sumunod pang usapan ng mga babaeng estudyante dah
il naglakad na papalayo ang dalawa.

Si Ashley naman na tapos nang makinig sa usapan ay humarap na sa akin. "Grabe ta

laga ang mga insecure na tao. Kung makagawa ng kwento, daig pa ang nag-imbento n
g libro." umiiling-iling na sabi pa niya.

"Hayaan mo na... Halika na nga, late na ako sa klase ko. Ikaw? Anong oras ba ang
klase mo?" tanong ko kay Ashley.

Inayos niya muna ang pagkakapuyos ng buhok niya bago muling nagsalita. "Mamaya p
a akong 10am.. Pero infairness ah.. Siya pala ang new fling ni Mitsui."

Speaking of Mitsui, ganyan talaga ang mga girls kung magkandarapa kay Lee Mitsui
Peterson. Gwapo kasi, kaya head over heals sa kanya ang mga kababaihan dito.

Pero para sa akin, pagdating sa ugali ni Mitsui...

...isang napakalaking X !

Suplado, arogante, mayabang, bipolar, may temper at kung anu-ano pang negative a
ttitudes na yata ang sinalo ng lalaking yun sa mundo.

Paano ko nalaman? Saka na lang nagmamadali ako eh..

"Halika na nga. Malalate ka na. Oh, ayos na ba yan?" sabi ni Ashley nang makita
niyang sinusuot ko na yung sandals.

"Ok na." Naayos ko na ito kaya sabay na kaming nagtungo sa department namin.

***
Kasalukuyang naglalakad na kami ni Ashley sa may hallway ng biglang makarinig ka
mi ng commotion ng mga babaeng mag-aaral.

"Kyaaahhh! Si Mitsui paparating!" nagtilian ang mga estudyante sa paligid namin.

"My ghad! Girl, ayos lang ba 'tong make up ko?" malanding tanong pa ng isa.

Samu't saring reaksyon pa ang aming narinig kaya tuloy kinalabit na ako ni Ashle
y sa braso. "Vian, wagas maka-react mga students dito. Eh si Mitsui lang naman y
an."

"Hayaan mo na yang mga fangirls niya. Kita mo, mamaya disappointed na naman ang
mga yan. Sa sobrang pagkasuplado ni Mitsui, as if namang pansinin sila nun." sag
ot ko na lang sa kanya.

"Well, may point ka dun. Tara na nga!" yaya ni Ash kaya binilisan na namin ang p
aglalakad.

Nakaka-ilang hakbang pa lamang kami ng makasalubong nga namin ang lalaking tinut
ukoy nila na si Lee Mitsui Peterson. May dala itong guitar case sa likod at kasa
ma na naman ang mga kabarkada nito.

As expected, nagtitilian ang mga babaeng estudyante na kanilang nadadaanan nguni

t hindi man lang niya pinapansin.

(Ang supladong si Mitsui------>)

"Akala mo naman kung sinong good looking..." bulong ni Ashley sa akin ng malampa
san na namin si Mitsui.

*CLASSROOM*

Pagdating ko sa room ay sadyang napakaingay ng mga mag-aaral. As usual, busy sil

ang lahat.

Haist.. Wala man lang nakapansin sa pagdating ko. Sabagay, ano pa nga ba ang dap
at kong iexpect sa mga spoiled rich brats na tulad nila.

Nakita kong nakaupo malapit sa may bintana ang isang grupo ng mga babae na puro
busy sa pagmamake-up. Isa na dun si Faye, 22 years old na yan, 2 years older sa'
kin at ang pinakamatanda sa klase.

Paano ba naman hindi nakaka-graduate kasi mahilig magshift. First, nag-enrol sa

Nursing, then shift to Tourism, lipat ulit sa HRM, tapos ngayon nagshift naman s
a Business Ad.

Haayy! Ako tuloy ang nanghihinayang sa nasasayang na time at tuition ni Faye. Hi

ndi bale mayaman naman eh!

Nasa dulo naman ng mga seats si Karl kasama ang tropa niya. Si Karl ang ultimate
casanova ng buong campus. Gaya ni Mitsui marami ring girls na nagkakagusto diya
n.

Makaraan ang limang minuto ay dumating na ang class president na si Vaness.

"Classmates, please be quiet andito na pala si Mam." pahayag niya. Pero hindi ma
n lang siya pinansin ng mga estudyante.

"Ano ba kayo? Keep quiet na, start na ng class natin!" ulit ni Vaness.

Aba! Wala pa rin.. Maingay pa rin! Nag-uumpisa na naman tuloy akong mainis sa ka
nila.

Ilang sandali pa, biglang tumayo si Vaness. "Quiet na nga kasi kayo! Baka magali
t na si Ma'am."

Grrr! Nakakaubos pasensiya na!

"That's enough, Vaness. You may take your seat." Tumayo na rin ako at hinarap an
g buong klase, sabay sabing...

"All of you choose! You will keep your mouth shut! Or I will give a 100 item exa
m now!" Hinampas ko pa ng malakas ang professor's table.

Dahil sa ginawa kong iyon ay bigla silang natigilan.

"I guess, ayaw niyong mag-exam diba? So tatahimik na ba kayo?" puno ng authority
na sabi ko sa kanila.

"Yes... Mam Hernaez!" The class said in unison bago sila tuluyang tumahimik.

**********
A/N:
What? Si Vianca pala ay hindi student kundi isang professor at her young age.

Abangan ang iba pang revelation sa buhay ni Andrea Vianca Hernaez. :)

P.S. - The name Mitsui is pronounced as "Mit-su-wi"..

Chapter 2 >>
Chapter 2

[Vianca's POV]

Oh diba! Tumahimik ang lahat nang magwarning ako na bibigyan ko sila ng exam pag
di sila tumigil.

Ganito talaga ang mga students ko. Pinaka hate nila ang mag-exam. Paano ba naman
ay maiistretch ang mga utak sa kakaisip ng isasagot. Tamad kasi mag aral, puro
lakwatsa.

-____-

Pero kapag nainis talaga ako sa kanila, plano kong magbigay ng 100 item test nga
yon mismo.

Item #:
01 - 25 Enumeration
26 - 50 Definition
51 - 75 Case Analysis
76 - 100 Essay Writing

Ang time ay one hour lang at ang coverage ng exam ay cover to cover ng libro.. A
nd above all, correct minus wrong!

Hehe.. Terror ako noh? Sabi nga ng professor ko dati WAIT UNTIL YOU BECOME daw.
At ngayong professor na rin ako, chance ko na rin 'to kaya itotodo ko na! >:-D

Actually, bago pa lang naman talaga ako sa profession na 'to. Halos two months p
a lang ako nagtuturo dito sa school. Kaya nga siguro pasaway pa yung mga estudya
nte ko kasi baguhan pa lang ako.

Kung sabagay, respect is being earned not imposed. Alangan namang parati ko sila
ng iterrorized para lang sumunod sa gusto ko. Siguro pag tumagal ay masasanay ri
n ako sa work na 'to, maybe after 5 years in service. *sigh*

Anyway, professor nga pala ako dito or should I say college instructor na lang p
ara di naman masyadong tunog ang tanda ko na diba!? Eh, 20 years old pa lang nam
an ako. Kasing edad ko nga lang mga students dito.

Ganito kasi yun, 11 years old ako ng magtapos ng elementary sa Baguio. After nun
ay huminto muna ako sa pag-aaral dahil naulila ako sa mga magulang ko.

Naaksidente kasi ang bus na sinasakyan nina mama at papa noon nang magpunta ang
mga ito sa Maynila. At dahil sa nag-iisang anak lang ako at walang kamag-anak na
gustong kumupkop sa akin ay napilitan akong tumira sa tahanan ng mga madre sa p
robinsiya namin.

13 years old na ako at halos dalawang taon ring nahinto sa pag-aaral nang makila
la ko si Mam Angela. I'm very thankful na nakilala ko siya, at maging sa tulong
na rin ng mga madre na nag-alaga sa akin.

Mam Angela convinced me na muling mag-aral at mag-take ng Placement Exam na bini

bigay ng DepEd para sa mga out of school youths.

Nang makapasa ako sa pagsusulit ay na-accelarate agad ako sa 4th year high schoo
l. Kaya naman 14 lang ang edad ko ng mag first year college at 18 years old ng m
akagraduate sa University of Baguio.

Sinagot ni Mam Angela ang lahat ng gastos sa apat na taon ko sa college. Habang
nag-aaral ay pumasok ako bilang part-time employee sa Law Firm niya, kaya mas la
lo kaming napalapit sa isa't isa. Sabi nga niya, parang anak na rin daw ang turi
ng niya sa akin.

Napakalaki talaga ng utang na loob ko kay Mam Angela kaya naman kahit ano man an
g hilingin niya sa akin ay hindi ko magagawang tanggihan.

***
Samantala, ilang saglit pa ay minabuti kong magroll call na muna. "Ok, class I a
m going to check first your attendance."

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Alvord"

"Present"

"Benitez"

"I'm here, Ma'am."

"Smiths"

"Present"

"Chen"

"Present, Mam"
.

.
.
.
.
.
.
"Rodriguez"

Si Hillary yan. Isa rin kasi siya sa mga students ko.

"Rodriguez?"

"Wala pa po mam."

"Ok next, Peterson."

"Peterson?"

"Lee Mitsui Peterson?"

"Wala rin po mam."

Psh! Saan naman kaya yun nagpunta? Eh nakasalubong ko na yun sa hallway kanina.

Ilang minuto pa ang nakalipas nang magkasamang dumating sa klase ko sina Mitsui
at Hillary.

Huminto pa si Hillary sa harap at binati ang buong klase.

"Hi classmates! Good morning!" tapos ay maarteng rumampa na siya papunta sa kan
yang upuan.

Habang si Mitsui naman ay dirediretso lang na naglakad patungo sa likod at pasal

ampak na umupo sa bakanteng silya na katabi ni Hillary.

Agad namang nagreact ang mga students ko.

"Bro, nice catch!" sabi ng isa sa mga kabarkada ni Mitsui.

"Omg... he's sitting beside her!" kinikilig na sabi naman ng isang estudyante.

"Sila na ba!? God yung crush ko! But don't worry kasi ako nang next gf niya afte
r her!" - girl 3

"Anong ikaw! Ako kaya!" - girl 4

-_____-

Nag-iingay na naman kayo, ah!

"Quiet!" saway ko sa iba't ibang reaksyon ng klase. Hinampas ko ang ibabaw ng me

sa ko.

"Both of you! Bakit late na naman kayong pumasok sa klase ko?" tanong ko sa dala
wa. Ikatlong beses na kasi silang late at magkasama pa kung dumating.

"Mam, sorry I'm late.. Sobrang traffic po kasi sa EDSA." pagdadahilan si Hillary
.

Tumaas tuloy ang kilay ko.

Oh really!? Eh kanina pa kita nakitang nakikipagkwentuhan sa labas. Liar!

Sige ka, baka matulad ka kay Pinocchio, biglang humaba yang kakaretoke pa lang n
a ilong mo.

Tumingin naman ako kay Mitsui na ayaw man lang kahit kaunting mag-effort na magp
aliwanag ng side niya.

"Mr. Peterson! Go back to your seat." utos ko dahil sa hindi naman talaga doon a
ng assigned seat para kay Mitsui.

Gumawa kasi ako ng special seating arrangement para sa klase na kung saan altern
ate ang upuan ng boys at girls.

Kaya ko tinawag na 'special' ay dahil sa inilagay ko si Mitsui sa puwestong pina

pagitnaan ng dalawang medyo unattractive girls. Nakaupo sa right side ni Mitsui
ang isang girl student na may pagkaboyish, habang ang nasa left side naman niya
ay isang nerd na estudyante.

Iniiwasan ko kasi na umupo si Mitsui malapit sa mga girls dahil madalas na nawaw
ala ang concentration ng mga ito sa klase at sa halip ay panay na lang ang titig
kay Mitsui.

"I said, go back to your assigned seat! Late ka na ngang pumasok, tapos susuwayi
n mo pa ang class regulations ko."

"But Mam Hernaez..." sumimangot bigla si Hillary. Si Mitsui naman ay nananatili

pa rin na prenteng nakaupo sa tabi niya.

"Mr. Peterson, you will go back to your seat or I'll mark you absent!?"

Maawtoridad ang mga binitawan kong salita kaya naman padabog na tumayo si Mitsui
at badtrip na lumipat na lang ng upuan.

Napangiti ako sa sign of defeat na ipinakita sa akin ni Mitsui.

^___^

You can always try, but you'll never win against me, Mitsui!

"Okay, class we will now continue our lesson."

Sa kabuuan ng aking lectures, naging maayos naman ang flow ng discussion sa loob
ng klase. Yun nga lang ay hindi ko maiwasang mapatingin kay Mitsui na walang ga
nang nakikinig sa itinuturo ko.

(Si Mitsui habang nasa klase ni Vianca------->)

Aish! Kahit kailan konsumisyon ka talaga Lee Mitsui! Inirapan ko siya ng tumingi
n ulit ako sa kanya.

Kung di lang dahil kay Mama Angela, hinding hindi kita pagtitiyagaan.

Humanda ka sa akin mamaya pag-uwi sa bahay!

************
A/N:

Wait! Ano bang ibig sabihin ni Vianca sa pag-uwi sa bahay? Ano niya ba si Mitsui
maliban sa pagiging professor nito?

IMPORTANT NOTE:
Sa mga wattpad app users, kapag blank, putol-putol or repeated ang sentences ng
story na 'to pag binasa nyo. Kindly LOG OUT-LOG IN lang po kayo sa apps.

Kung hindi pa rin, remove nyo muna sa library then add nyo ulit. Para maayos na
mareload ang bawat chapters. Thank you.

Pls vote and support my story po.

-FeiFrozenFire <3
---VIDEO--- >>
Chapter 3

[Vianca's POV]

Hindi ko maiwasang mainis habang nakatingin kay Mitsui. Humanda ka sa akin mamay
a pag-uwi sa bahay.

Yup! Bahay as in house! Kasama kong nakatira sa iisang bahay si Lee Mitsui Peter
son.

At yun ay dahil...

...ASAWA ko siya!

Actually, kaunti lang ang tao na nakakaalam ng aming kasal. Isinekreto lang nami
n dahil sa arranged marriage lang naman talaga iyon.

Si Mitsui kasi ay anak ni Mam Angela. Ang pagpapakasal sa kanya ang hiniling sa
akin ni Mam, na kahit gaano ko man gustong tanggihan ay di ko kayang gawin dahil
na rin sa malaking utang na loob ko sa pamilya nila.

Ipinangako ko sa sarili ko noon na kahit anong mangyari, l am going to repay the

kindness that Mam Angela had given me.

**FLASHBACK**
-8 Months Ago-

"Mam, mukhang problemado po kayo ah? Si Mitsui na naman po ba?" nag-aalalang tan
ong ko kay Mam Angela.

Nandito kami ngayon sa Peterson Law Firm sa Baguio City. Dito na rin ako nagtatr
abaho after kong gumraduate sa college. Kung dati ay part-timer lang ako dito, n
gayon ay personal secretary na ako ni Mam Angela.

"Oo Vianca. Si Mitsui kasi napapadalas ang pag-uwi sa bahay kasama ang iba't iba
ng babae." Ang tinutukoy ni Mam Angela ay ang bahay nila na matatagpuan sa isang
exclusive subdivision sa Makati.

"Natural lang naman po siguro yun sa mga lalaki sa panahon ngayon." sagot ko na
lang.

Ang totoo niyan wala naman kasi talaga akong alam sa takbo ng isip ng mga lalaki
. Hindi pa ako nagkakaroon ng boyfriend. Yung mga guy classmates ko nung college
ay parang nakababatang kapatid lang ang turing sa akin, dahil na rin sa 4 years
younger ako kaysa sa kanila. Aside from that, yung ibang guys naman tila intimi
dated sa'kin. Hindi sa pagyayabang pero matalino kasi ako, consistent dean's lis
ter pa nga ako sa university namin.

Anyway, hindi ko pa naman talaga nakikita sa personal si Mitsui. Sa Manila kasi

yun nakatira samantalang kami ay nandito sa Baguio. Never nitong binisita ang Mo
mmy nito, kaya madalas na si Mrs. Peterson ang pumupuntang Manila para lang dala
win ito.

Kaya na rin marahil parang anak na ang turing sa akin ni Mam Angela ay dahil kas
ing-edad ko si Mitsui at ako ang kasa-kasama niya habang nasa malayo ang anak.

Noon pa man ay madalas nang maikwento ni Mam Angela si Mitsui. Ang sabi niya ay
lumayo daw ang loob ng anak niya dahil na rin sa tila sinisisi siya nito sa pagi
ging broken family nila. Bata pa lang daw kasi noon si Mitsui nang maghiwalay si
lang mag-asawa. Sa katunayan ay mas close pa daw ito sa lola nito na si Madam So
fia Peterson, ina ng daddy ni Mitsui.

"Sa tingin ko Vianca sinasadya ng anak ko na maging babaero para lang saktan sil
a sa bandang huli. Iyon ay dahil iniisip niyang mga babae ang dahilan ng paghihi
walay namin ng Daddy niya." malungkot na sabi ni Mam Angela.

"Maliban pa doon, masama ang loob niya sa akin dahil hindi ko man lang nagawang
ipaglaban ang karapatan naming mag-ina. Hinayaan ko na lang na agawin ang Daddy
niya ng ibang babae." dagdag pa nito.

"Time will come po Mam at magbabago rin si Mitsui. Marerealize rin niya kung paa
no pahalagahan ang mga babae. .Maiintindihan niya kung bakit niyo nagawa ang mga
bagay na iyon.." lahad ko. Kahit paano ay gusto ko sanang pagaanin ang bigat ng
kalooban ni Mam Angela.

"Ang ikinakabahala ko lang, paano kung bago dumating ang oras na yun ay magkamal
i na siya sa pagpili ng babae? Paano kapag natali siya sa responsibilidad sa bab
aeng di naman karapatdapat sa kanya?" Bakas sa mga binitawang salita ni Mam Ange
la ang pag-aalala.

"Madaming maaring mangyari sa panahon ngayon. Paano kung halimbawa nabuntis niya
yung babae at magdemand na pakasalan niya? Minsan tuloy naiisip ko na ipakasal
na siya sa anak ng mga kaibigan ko tutal 19 na rin naman siya." saad pa niya.

"Baka naman po lalong magrebelde siya niyan pag pinilit niyo siya sa ayaw niya?"
pagbibigay opinyon ko naman.

(Si Vianca nasa right side------>)

"Ewan ko Vianca. Di ko na rin alam kung anong dapat gawin kay Mitsui." naguguluh
ang tugon ni Mam Angela sa akin.

**********
Author's Note:

Ang FLASHBACK PART ng story na ito ay tatagal ng maraming Chapters.

Hangga't wala pa po akong sinasabing back to present scenes (Chapter 1-2) ay nas
a flashback pa rin tayo.

Gusto ko lang i-narrate kung paano nagkakilala sina Mitsui at Vianca, at kung pa
ano siya naging Professor sa mas detalyadong paraan. :)
Chapter 4 >>
Chapter 4
[Vianca's POV]

Tila naman nagkatotoo ang bagay na pinangangambahan ni Mam Angela..

Makalipas kasi ng isang buwan, ay pumunta si Mitsui sa bahay ng mama niya sa Bag
uio. Ang sabi umano niya ay buntis ang kasalukuyang girlfriend niya na si Lorrai
ne Chua at pinipilit silang ipakasal ng tatay nito..

"Good evening po, Manang!" bati ko kay manang Flor na kasambahay ni Mam Angela h
abang may dala itong trash bag palabas ng gate.

"Andiyan po ba si Mam? Pinapunta niya po kasi ako dito."

"Lumabas lang siya hija sandali. Ipinagbilin niya na hintayin mo lang daw siya a
t babalik din siya agad. Sige na Vianca, dun mo na lang siya antayin sa sala.. T
atapusin ko muna 'tong ginagawa ko."

"Ok po."

7 pm na at nandito ako ngayon sa bahay ng mga Peterson. Tinawagan kasi ako ni Ma

m Angela kanina at pinapapunta rito. Sabi niya ay dito na lang daw ako mag dinne
r at may sasabihin rin siyang importante sa akin.

Tumuloy na ako sa loob.

Ang gara talaga ng bahay ng mga Peterson.. Nakailang balik na ako rito pero hang
gang ngayon naamused pa rin ako sa yaman ng pamilyang 'to.

Ilang sandali pa, habang iginagala ko ang paningin sa kabuuan ng bahay, may napa
nsin akong anino ng tao na dumaan sa may kitchen.

O__O

Teka.. Sina manang at Mam Angela lang ang nakatira rito! Eh pareho silang nasa l
abas ng bahay ngayon..

O___O

Di kaya may magnanakaw nang nakapasok sa mansion.

Nagtungo ako sa may kitchen at sinundan ang aninong aking nakita. Nakapatay ang
ilaw rito at tanging liwanag mula sa ilaw sa labas ng bintana ang naroon kaya me
dyo madilim.

Marahan kong dinampot ang vase na aking nadaanan sa may mesa. Ang plano ko kasi
ay ihampas ito sa ulo ng magnanakaw..

Dahan dahan kong binuksan ang pinto ng kitchen at nang makapasok na ako sa loob.
.

"MMmm!!!"

..biglang may yumakap sa akin na isang lalaki, at tinakpan ang bibig ko. Pilit a
kong nagpupumiglas kaya naman isinandal niya ako sa pader..

Hindi tuloy ako makasigaw!

Naagaw na rin niya ang vase na hawak ko kanina.

Teka!

Bakit tila naman ata ang gwapo ng nilalang na 'to?! Eh malayo ang itsura nito sa
isang nakakatakot na magnanakaw.

Naaaninag ko kasi ang mukha nung lalaki sa kaunting liwanag na naroon. Tapos ram
dam ko pa yung well toned body niya dahil nakayakap siya sa akin.

Napakalapit rin ng mukha niya kaya naman naaamoy ko ang kanyang mabangong hining
a..

Nacurious tuloy ako kung masarap ba 'tong humalik...

Wait! Tama bang pagpantasyahan ang magnanakaw?! Ang landi ko naman talaga oh! -_
_-

"Hey! Sshh don't scream.." sabi ng lalaki. "I will remove my hands off you pero
wag kang sisigaw.. Hindi ako masamang tao, ok?"

Tumango ako.

Ilang saglit pa ay bibitawan na sana niya ako. Pero ng aalisin na niya ang kamay
sa bibig ko ay akmang sisigaw na sana ako.

"Saklolo may magna--Mmm..."

O__O

>////<

Natigilan ako..

Aba't hinalikan akong bigla..

Nataranta kasi yung lalaki sa pagsigaw ko kaya para pigilan ako ay hinalikan niy
a ako sa lips.

Teka!!!!
Hinalikan ako? First kiss ko yun!

Bahagya nang lumayo sa akin ang di kilalang lalaki, tumingin siya sa akin at nag
smirk.

(Ayun siya-------->)

"Edi napatahimik kita.. Tss! Hindi kasi marunong paki-usapan!" nakakalokong sabi
pa ng estranghero sabay alis palabas ng kusina.

Ako naman, hanggang ngayon nasa state of shock pa rin.. Natulala kasi ako sa gin
awang paghalik ng bastos na lalaking yun.

Ilang sandali pa ay dumating si manang Flor.

"Vianca hija, andiyan ka lang pala. Puntahan mo na si Mam Angela sa sala, karara
ting lang niya. Sige na at ihahanda ko muna yung hapunan niyo." saad nito.

"Siyanga pala, nagkita na ba kayo ni Sir Mitsui? Nakita ko kasi siyang lumabas g
aling dito sa kusina.."

"Opo.." lutang na sagot ko naman.

Ano!? Si Mitsui!? Takte, kung ganun siya pala si Lee Mitsui Peterson..

Kaya pala basta basta na lang nanghahalik eh, siya pala ang anak ni Mam Angela n
a saksakan ng pagkaplayboy. Ngayon ay alam ko na kung bakit ganoon na lang kung
problemahin siya ni Mam.

Bago ako nagtungo sa sala, kahit papaano ay kinalma ko muna ang aking sarili..

Huminga ako ng malalim at pilit umarte na para bang wala namang epekto yung nang
yari sa kusina kanina.

Nang nasa sala na ako ay nakita ko si Mitsui na prenteng nakaupo sa sofa katabi
ang Mommy niya.

"Good evening po, Mam.." bati ko kay Mam Angela.

Pero hindi ako tumitingin kay Mitsui. Pakiramdam ko kasi ay namumula pa rin ako
hanggang ngayon dahil sa nangyari.

"Oh Vianca, halika maupo ka rito." magiliw na bati rin sa akin ni Mam, sabay tur
o sa upuang kaharap nila.

"Siyanga pala, Mitsui this is Vianca, my secretary.. Vianca siya naman si Mitsui
, ang pasaway kong anak." pagbibiro ni Mam Angela habang pinapakilala kami sa is
a't isa.

Pinilit ko na maging kaswal lalo pa at kaharap ko si Mrs. Peterson. "Mam gusto k

o na po sana malaman kung ano yung importanteng sasabihin niyo sa akin? May pupu
ntahan pa po kasi ako after nito, dumaan lang po ako saglit."

Sobrang awkward na kasi ng feeling ko ngayon na magkakaharap kami kaya gusto ko

nang makaalis agad..

"Ok hija.. Ganito kasi yun.. Vianca may problema kasi si Mitsui at kung maari sa
na ay tulungan mo siya sa tanging solusyon na naiisip ko."

"Ano pong ibig niyong sabihin?" naguguluhang tanong ko.

Nang tingnan ko si Mitsui ay tila nagulat rin siya.

"May nabuntis kasi si Mitsui sa Manila.. Galit na galit yung tatay ng babae, and
he was insisting na pakasalan ni Mitsui ang anak niya.. Ito yung matagal ko na
nang pinapangambahang mangyari dati." paliwanag ni Mrs. Peterson.

"But Ma, I'm very sure na hindi naman talaga ako yung ama ng bata.. Two months p
regnant na si Loraine samantalang one month pa lang naman kami magkakilala!" ang
al naman ni Mitsui.

"Ok sige, kung sigurado ka talagang hindi ikaw ang ama.. Mas lalong dapat na man
gyari ang mga pinaplano ko para na rin maresolve ang problema."

"Bakit? Ano bang plano niyo Ma?"

Tumingin sa akin si Mam Angela.

"Magpakasal kayo ni Vianca."

O__O ---> ako

O__O ---> Mitsui

ANO?

Magpapakasal kaming dalawa ni Mitsui?!!

What the heck! Etong walang modo na 'to?!! Teka bakit di man lang tinatanong ni
Mam Angela opinyon ko.. Sila lang ba magdedecide dito.. Aba involved ata ako sa
plano nila!

Gustuhin ko man na sabihin ang mga katagang ito, pero di ko magawa dahil na rin
sa respeto ko kay Mam Angela.

"Pero Ma, bakit kailangan ko pang pakasalan yan!" sabay turo ni Mitsui sa akin.

Leche 'to! Akala mo siya lang yung ayaw. Puwes kahit ako ayaw ko rin. Hindi pa n
ga ako nagkakaroon ng boyfriend, asawa na agad!

"Ganito kasi yun Mitsui at Vianca.. Naisip ko na kung magpapakasal kayong dalawa
.. Loraine's father cannot force Mitsui to marry her daughter because it will be
against the law." paliwanag ni Mam Angela.

"Anyway, temporary lang naman 'to.. Until hindi pa nakakahanap si Mitsui ng tala
gang magiging asawa niya, hindi muna natin ididivorce yung kasal niyo."

So plano ng mga ito na gawin akong part ng defense mechanism, na sa tuwing maiin
volve sa gulong katulad nito si Mitsui ay gagamiting dahilan yung kasal namin.

Ang unfair naman ata nito! Nakaramdam tuloy ako ng injustice sa planong kasal.

Nang tingnan ko si Mitsui, nakita ko base sa naging reaksyon niya na tila nakumb
insi siya sa plano ng mommy niya.
"Well Ma, if you think its for the best.. I can give it a try.." sabi ni Mitsui.

Sh*t! Ganun na lang ba yun.. Basta pumayag siya.. yun na yun?.

T___T

"Pero Mam Angela..."

"Please Vianca, ngayon lang ako hihingi ng pabor sayo.. Please.. nakiki-usap ako
na pumayag ka na. Like I said, pansamantala lang 'to." paki-usap ni Mam Angela
sa akin.

Sa ganitong sitwasyon bumabalik sa alaala ko kung gaano kalaki ang utang na loob
ko kay Mam Angela. To the point na nangako ako sa sarili ko na kahit anong hili
ngin niya sa akin ay pagbibigyan ko siya.. Pag ganitong nakiki-usap na si Mam, k
ahit di ko man gustuhin ay hindi ko naman siya maaring tanggihan.

Haayy! Bahala na nga!!...

Tanggap ko na wala na akong magagawa pa.

"Ok pumapayag na po ako Mam. Pero ipangako niyo po sanang pansamantala lang tala
ga ito." pagsang-ayon ko sa plano ng mag-ina.

"Yes I assure you.. thank you so much hija." masayang sagot ni Mam Angela.

"Of course, temporary lang 'to. Hindi ako interesadong makasama ka habangbuhay."
pasinghal na sabi ni Mitsui sa akin.

Grr! Aba't humirit pa itong lokong 'to.. Kainis ka na talaga Mitsui Peterson! Ma
buti nga at pumayag na ako.. Tapos hihirit ka pa. Naku!! Kung di lang talaga dah
il kay Mam Angela.

TT__TT

**********
A/N:
May multimedias po noong inupdate ko ang bawat Chapter nito. Kaya lang just rece
ntly, I don't know bakit biglang inalis ng wattpad.
Kaya yung ibang Chaps po wala na kayong makikitang pics.

-FeiFrozenFire06/12/2014
Chapter 5 >>
Chapter 5

[Vianca's POV]

After the agreement na naganap sa bahay ng mga Peterson ay nagpaalam na akong uu

wi.

"Anak, ihatid mo na si Vianca sa bahay nila. Mas mabuti na kahit papaano ay magl
aan kayo ng time na mas makilala ang isa't isa." sabi ni Mam Angela kay Mitsui.
Tumayo siya at tumabi sa akin sa sofa kung saan ako nakaupo, pagkatapos ay niyak
ap niya ako ng mahigpit.

"Thank you much hija." taos-pusong saad ni Mam Angela. "From now on you can call
me Mama... I'm glad na magiging real daughter na rin kita." nakangiting sabi pa
niya nang humiwalay siya ng yakap sa akin.

"Opo.. Mam... I mean Mama.." nag-aalangang sagot ko naman pero siyempre aaminin
ko na kahit papaano masaya rin ako. Noon pa man kasi ay parang totoong ina na ri
n ang turing ko sa kanya.

Habang nag-uusap kami ay lumapit sa amin si manang Flor. "Mam, may tawag po kayo
galing kay Atty. Vergara, importante daw po."

"Ah okay, sandali lang.. Mitsui, sige na ihatid mo na si Vianca...Bye hija.. Mag
-iingat kayo sa daan." Tumayo na ulit si Mama Angela at sumunod na kay manang Fl
or.

Si Mitsui naman na kanina pa prenteng nakaupo at nakikinig sa amin ay nag-nod la

ng sa mommy niya.

Pagkaalis nito ay saka lang siya tumayo, tapos nun ay lumingon siya sa akin. "Gu
ess you're happy of what my mom told you, but keep in mind that this marriage wo
n't last long."

"I might flirt, but I know exactly who I want, and that is definitely not you. S
o Vianca never dare fall for me 'coz I'm not interested in you, okay?" aroganten
g sabi pa ni Mitsui.

(Si Mitsui--------->)

-____-

Psh! Well, the feeling is mutual. Hindi rin ako interesado sayo!

"Don't worry Mitsui, I never give permanent feelings to a temporary person." sar
castic na sagot ko sa kanya.

Tumayo na ako mula sa sofa na kinauupuan ko at inunahan ko na siyang maglakad pa

punta sa labas ng kanilang bahay. Napansin ko na nakasunod na rin siya sa akin n
ang magtungo na ako sa parking area nila.

Hmmp! Nkakaimbyerna talaga ang ugali ng lalaking 'to!

Pagdating naming dalawa sa parking lot, agad na sumakay sa kotse si Mitsui at di

man lang ako pinagbuksan ng pintuan.

Napaka-ungentleman talaga nito!

Kaya naman lumapit ako sa pinto ng backseat. Akmang bubuksan ko na iyon nang dum
ungaw siya bigla sa may bintana.

"So you're going to make me look like your driver!? Dito ka umupo! Bilis!" tumat
aas na ang boses ni Mitsui.

Hmmp! Sama talaga ng ugali!

Sumakay na ako ng kotse, katabi siya, at padabog na isinarado ang pinto.

"Pwede ba wag ka masyadong mag-expect. I'm not going to treat you like a princes
s, just because I need to marry you. Besides, you're already doing yourself a fa
vor. Once we got married, you'll be enjoying the privileges of being Mrs. Lee Mi
tsui Peterson." malamig na sabi sa akin ni Mitsui.

Calm yourself Vianca.. Hindi mo na dapat pang patulan ang mga sinasabi niya... I
sipin mo na lang na ginagawa mo lang ito para makabayad sa kabutihang ipinagkalo
ob sayo ni Mam Angela.

Sa tuwing naaalala ko ang mga struggles na dinanas ko dati at kung gaano kalaki
ang naging tulong sa akin ni Mam Angela para malampasan lahat nang iyon, nawawal
a sa isip ko ang idea na mag back-out sa usapan.

Wala na kaming imikan sa loob ng kotse habang nasa biyahe. Ramdam ko kasi ang co
ldness ng pagtrato niya sa akin.

Tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana nang biglang magsalita si Mits
ui. Bahagya pa nga akong nagulat dahil sa sobrang quiet ng atmosphere sa pagitan
namin ng mga sandaling iyon.

"Naka-ilang boyfriends ka na ba? Actually, I'm more attracted to girls who have
all the qualities every man wants. Alam mo na.. yung mayaman, sexy, good kisser-"

"Hindi ako interesadong malaman kung anong gusto mo sa babae." sabat ko sa kanya
.

Tss! Palibhasa playboy ka kaya yan ang mga hinahanap mo. Sexy? Eh lahat naman ng
guys yan ang gusto.. Good-kisser, ewwww.. manyak ka talaga!

Palibhasa yung mga girls na nakukuha mo parang mga ukay-ukay. Kahit mukhang bran
d new, second hand pa rin! Kumbaga, kahit gaano mo pa kadisenteng tingnan hindi
mo maipagkakailang gamit na gamit na!

"Well, just sayin'... In case you like to know.. and also, in order for you to c
heck yourself if you possess such qualities that I want." mayabang na sabi pa ni
Mitsui at hininto niya ang kotse sa gilid ng daan.

Napansin ko na andito na pala kami sa tapat ng apartment ko.

Habang tinatanggal ko ang aking suot na seatbelt ay binigyan ko muna ng mga pata
mang salita si Mitsui.

Mataray at proud na ipinamukha ko sa kanyang di ako katulad ng mga babae niya. "
I may not be the girl that everyone wants. But at least, I'm not the girl that e
veryone's had."

Binuksan ko na ang pinto at agad akong bumaba ng kotse at tuloy-tuloy na pumasok

sa loob ng gate.

[3rd Person's POV]

Pagkababa ni Vianca sa kotse ay agad inistart ni Mitsui ang engine at nagdrive n

a pauwi ng bahay.

Habang nagmamaneho, tumatakbo sa isip niya ang marriage arrangement na naganap k

anina lang.

Tss! Napaka fake naman ng babaeng yun, kunyari ayaw niya sa idea na magpakasal k
ami. But I knew deep inside her, she was rejoicing. I knew she was just like tho
se other women. Once they have seen an opportunity, they'll instantly grab and t
ake advantage of it.

Mom always tells stories about Vianca whenever she visits me in Manila. She says
that she found this girl in Baguio, sends her to school and offer her a job in
our Law Firm.

She was very fond of her, she often tells me that once I get married, it must be
to a woman who resembles the characteristics of Vianca.

Napapadiin ang hawak ni Mitsui sa manibela habang iniisip ang mga ito. Ngayon ka
sing nagkita na sila, he doubts kung ano bang nagustahan rito ng mommy niya. For
him, she's very plain and simple.

He believed na nagpapakita lang si Vianca ng kabaitan dahil mayaman ang family n

ila at malaki ang maitutulong sa success nito. She's just a stereotype poor girl
na gustong yumaman. A typical gold digger.

She was just like Lorraine Chua. Alam niyang hindi naman talaga siya ang ama ng
ipinagbubuntis ni Lorraine. One month pa lang kasi silang magkakilala, but then
he found out that Lorraine's already two months pregrant.. He knows its from one
of her Exs.

Lorraine's dad warned Mitsui to take responsibility for Lorraine's pregnancy or

else something bad might happen to him.

Sa totoo lang, nagwoworry rin siya sa safety niya lalo pa't nalaman niyang leade
r pala ng mafia si Mr. Chua.

Kung hindi lang dahil sa pag-insist at mga threats ng father ni Lorraine, Mitsui
will never agree to be tied in a serious relationship with a woman, especially
being married.

Nakakainis talaga ang mga babae. Parepareho lang sila..

They were just the same as the woman who destroyed the marriage of my parents. S
he knew from the start that my dad was already committed, but then she still con
tinued her affair with him.

Damn all of them!

**********
Vote and be a fan kung nagustuhan niyo po ang chapter na ito. Thanks a lot!
Chapter 6 >>
Chapter 6
[Vianca's POV]

Isang linggo pa ang lumipas at bumiyahe kami patungong Canada. Napagdesisyunan n

i Mam Angela na doon na lang kami magpakasal ni Mitsui upang sa bandang huli ay
magiging madali para sa amin ang magdivorce.

Legal kasi ang diborsyo sa Canada, kaya sa oras na kailangan na naming maghiwala
y ay madali lang ang aming pagdadaanang proseso.

Pagbalik ng Pilipinas ay Mrs. Vianca Hernaez - Peterson na ako.

Ipinagpatuloy naman ni Mitsui ang pag-aaral niya bilang 3rd year college student
sa Yale University.

Naresolve na rin ang problema niya kay Lorraine. Idinahilan ni Mitsui kay Mr. Ch
ua na hindi siya maaaring magpakasal dahil sa may asawa na siya. Noong una ay na
bigla pa si Lorraine sa nalaman, ngunit sa bandang huli ay tila naguilty at inam
in na rin sa tatay na hindi naman talaga si Mitsui ang ama ng kanyang ipinagbubu
ntis.

Dahil na rin sa ginawang pagsisinungaling ni Lorraine ay nagalit si Mr. Chua kay

a naman pinauwi ito sa Hongkong. Mabuti na lang at umalis na si Lorraine. Maliba
n sa mag-ama, bale kami-kami na lang talaga ang nakakaalam ng marriage namin ni
Mitsui.

Samantalang ako naman, plano ko sanang patuloy na magtrabaho sa Peterson Law Fir
m sa Baguio. Subalit, nakiusap si Mama Angela na samahan ko na lang daw si Mitsu
i sa Manila para na rin daw magbantay sa mga kalokohan nito.

Sa huli ay wala rin akong nagawa kaya pumayag na lamang ako. -__-

****
"Hello, Mitsui? Nasa terminal na ako ng Victory Liner bus. Akala ko ba susunduin
mo ako rito?"

Tinawagan ko si Mitsui sa cellphone. Tumawag kasi siya kay Mama kahapon na sa te

rminal na lang daw niya ako susunduin dahil busy raw siya sa school kaya hindi m
akakapunta ng Baguio.

Nag-offer sana si Mama Angela na ipahatid na lang ako sa driver nila kaya lang a
yaw ko nang abalahin pa ang mga ito.

"Ah, yun ba? We have a practice game now, so I'm busy. Magtaxi ka na lang.. Just
tell the driver my address." Aba't binabaan ako ng phone.

Naku! Mitsui talaga!

Mas inuna mo pa yung basketball game kaysa sa pagsundo sa akin. Buti sana kung k
inausap mo ako ng maayos at nagsorry man lang.. pero hindi, binabaan mo pa ako n
g phone!

8 pm na kaya nagmadali akong sumakay ng taxi. Sinabi ko sa driver ang address ng

pupuntahan ko at nagpahatid sa bahay ng mga Peterson sa isang exclusive subdivi
sion sa Makati City.

Habang nasa daan, napansin kong panay ang tingin ng taxi driver sa akin sa rear
view mirror niya. Bigla tuloy akong kinabahan.

Mayamaya pa, dinala niya ako sa isang madilim na kalsadang bihira lang ang dumad
aang sasakyan. Bumaba siya at binuksan ang pinto ng passenger's seat.

Ano to? Pag minamalas nga naman oh.. Malas na nga yung pupuntahan ko, malas pa m
angyayari sa akin sa daan.

"Miss, holdap 'to. Wag ka nang pumalag, ibigay mo ang pera at lahat nang gamit m
o!" sabay tutok ng kutsilyo sa tagiliran ko.

"Kuya! Maawa po kayo sa akin! Wag niyo po akong sasaktan."

Pinababa niya ako sa taxi at kinuha ang lahat ng bag na dala ko, kasama ang akin
g wallet at cellphone.

"Kaya nga bilisan mo! Akin na yang cellphone mo!" sigaw nito.

"Manong parang awa niyo na. Wag na pati itong cellphone.. Marami rami na naman p
ong laman na pera yang wallet ko."

Nakikiusap ako na wag na pati ang cellphone ko kasi paano ko pa makokontak si Mi

tsui. Hindi ko pa man din kabisado ang Manila.

"Aba't sasagot ka pa!!" nakakatakot na asik nito.

Bigla na lang nagalit ang holdaper at sinaksak ako ng hawak niyang patalim sa ma
y kanang braso.

"Aaahh!..." napahiyaw ako sa sakit.

Mabuti na lang kahit papaano ay daplis lang ang pagtama nito sa may braso ko.

"Akin na nga yan!" sabay agaw niya sa cellphone ko.

Pagkatapos ay sumakay na siya at agad na pinaharurot ang taxi papalayo.

Huhuhu!! Naiiyak na ko sa aking sinapit..

Paano ba naman iniwan niya ako sa kalagitnaan ng madilim na kalsadang wala man l
amang dumaraang sasakyan.

Hindi ko pa man din kabisado rito kasi first time kong makarating ng Manila. At
higit sa lahat, wala na akong pera dahil kinuha ng hinayupak na taxi driver na s
uma-sideline na holdaper na yun.

Naglakad ako nang naglakad sa madilim na kalsadang iyon.

Ano ba?! Wala bang katapusan 'to, kanina pa ako naglalakad ah!..

Unti-unti na akong pinanghihinaan ng loob.

Giniginaw na rin ako, nanginginig na ako sa lamig. Oo, sanay ako sa malamig na k
lima sa Baguio. Pero yung panginginig ko ngayon ay dahil na rin sa pinaghalong g
inaw, gutom, pagod, takot, frustration at helplessness na nadarama ko.

Nararamdaman ko rin na medyo humahapdi yung sugat na aking tinamo kanina. Bahagy
a na palang umaagos ang dugo sa may braso ko. Kinuha ko ang panyo sa bulsa ng su
ot kong jeans at ibinenda ito para kahit paano ay mapigilan ang pagdurugo.

Kung sinundo lang kasi ako ni Mitsui ay di sana nangyari sa kin 'to.. Hindi ko m
apigilang sumama ang loob kay Mitsui

Halos dalawang oras na akong naglalakad ng makarating ako sa isang medyo mataong
lugar. May mga nakabukas pang establishments at may mga dumaraang sasakyan na r
in dito.

Naghanap-hanap ako ng taong maaari kong pagtanungan. Tamang tama naman at may na
kita akong ale sa may kabilang kalsada.

Tatawid na sana ako nang...

"BEEEP! BEEEEEP!"

..magkakasunod na busina ng sasakyan ang aking narinig at pagkatapos ay bigla na

lamang nagdilim ang paligid...

***********
Chapter 7 >>
Chapter 7
[3rd Person's POV]

Its already past 10 in the evening nang makauwi si Mitsui galing sa practice gam
e nila. Pagbukas niya ng main door ay nakita niya si manang Flor na naghihintay
sa may sala.

Galing ng Baguio, pinapunta na ito ng Mommy niya dito sa Manila after ng wedding
nila ni Vianca para raw may mag-accompany sa kanila kahit papaano.

"Manang, gising pa kayo? Si Vianca po ba tulog na?" tanong ni Mitsui nang makita
ng mag-isa lang si manang. "Tss! Napagod siguro sa byahe ang babaeng yun." asar
na dagdag pa niya.

He was annoyed by the fact na kailangan pa nilang magsama ni Vianca sa iisang ba

hay, samantalang pwede namang sa Baguio na lang ito magstay.

"Ano hijo? Kung gayon hindi mo siya kasama?! Akala ko susunduin mo siya sa termi
nal?" sunod-sunod na tanong ni manang sa kanya.

"Hindi ko siya nasundo dahil busy ako sa game kanina.. But I told her na magtaxi
na lang siya." pagdadahilan naman ni Mitsui.

Nagsisimula na tuloy magpanic si manang Flor. "Naku! diyos ko! Saan naman kaya n
apunta ang batang iyon.. Hindi pa man din yun sanay dito sa Maynila."

Hindi naman maipagkakailang bahagya na ring kinabahan si Mitsui.

Kaninang 8 pm pa sila huling nag-usap ni Vianca sa phone, 2 hours na ang nakalip

as pero wala pa rin ito. Eh halos kalahating oras lang ang byahe mula sa bus sta
tion papunta sa kanilang bahay.

Hindi na niya nagawang tawagan pa si Vianca para iconfirm kung nakarating na ba

ito sa bahay dahil nalowbat ang cellphone niya. Ang kaniyang buong akala ay naga
wa nga nitong mahanap ang address nila.

Agad niyang kinuha ang kaka-charged pa lang na cellphone at dinial ang number ni
Vianca.

"SH*T, her phone was turned off... Manang, I'll just go and look for her outside
.."

Nagmadali siyang lumabas at nagdrive patungong bus terminal. Magbabakasakali kas

i siya na baka andun pa si Vianca.

Pagdating ng terminal, matapos sandaling magpark ng kotse ay agad na bumaba si M

itsui at naglakad-lakad sa paligid ng station para hanapin ang asawa.

After few minutes, habang nag-iikot sa mataong lugar ay bigla na lang nagring an
g hawak niyang cellphone.

Calling...

+639012349876

Number ni Vianca ang nagflash sa screen ng phone niya kaya dali-dali niya itong
sinagot.

"Hello, Vianca?! Where are you?!" agad na tanong ni Mitsui.

"Hello sir, sa pulis station po eto." agad namang sagot ng lalaking nasa kabilan
g linya. "Kilala niyo po ba si Miss Vianca Hernaez?"

"Pulis station?! Yes, kilala ko siya. Ano po bang nangyari sa kanya?" Bahagya si
yang kinabahan na baka may nangyari nang masama kay Vianca.

"Base po kasi sa contact list nitong cellphone niya ay kayo yung huli niyang tin
awagan. Kayo na lang po iinform namin na nahuli na yung taxi driver na nangholda
p sa kanya. Paki sabi na lang kay Ms. Hernaez na pumunta siya dito sa presinto p
ara magfile ng formal complaint laban sa suspek." paliwanag ng pulis.

SH*T! Naholdap si Vianca.

Lalo tuloy siyang nag-alala ngayon kung nasaan na ba ito.

"Saan po ba yang pulis station?" Mabilis na sumakay ulit ng kotse si Mitsui at n

agdrive patungong presinto.

Pagdating doon ay iniharap sa kanya ang holdaper. Nabanggit ng mga pulis na pagk
atapos daw mahold-up ng taxi driver si Vianca ay nangbiktima ulit ito ng ibang p
asahero, ngunit may nakakitang pulis kaya agad na nahuli.

Tinanong nila ang driver kung saan dinala ang pasahero nitong sumakay sa may bus
terminal. Ibinigay naman nito ang exact location kaya agad itong pinuntahan ni
Mitsui. Umamin din ang holdaper na nasaksak nito si Vianca dahil sa nagtangka it
ong pumalag habang hinohold-up.

"Vianca, nasaan ka na ba?... I'm sorry..." bulong ni Mitsui habang hawak ng mahi
gpit ang manibela ng kaniyang kotse.

Andito kasi siya ngayon sa eksaktong lugar kung saan umano iniwan si Vianca. Mak
ailang ulit nang nagpabalik-balik ang sasakyan niya dito sa paligid ngunit di ni
ya pa rin ito matagpuan. Batid niyang marahil ay takot na takot na ito, lalo pa'
t napakadilim ng lugar na iyon.

************
This chapter has 3rd person's POV instead of Mitsui's POV.

Di kasi ako sanay gumawa ng POV ng lalaki. At saka gusto ko kasi may pagkamyster
ious yung guy. Yung tipong palaisipan yung ibang iinisip nya.
Chapter 8.1 >>
Chapter 8.1

[Vianca's POV]

Naalimpungatan ako dahil sa bahagyang naramdaman kong sumasakit ang aking kanang
braso.

Nang iminulat ko ang mga mata ko ay nagising ako sa isang kulay puting kwarto.

Marahan akong umupo mula sa kinahihigaang kama. Saka ko napansin ang isang lalak
ing nakaupo malapit sa kama ko. Nakatulog siya habang nakasandal ang ulo sa kaha
rap niyang mesa.

Mayamaya pa ay nagising na siya at nakitang gising na rin ako.

"Oh, gising ka na pala.. Kamusta na ang pakiramdam mo?" bakas sa boses niya ang
pag-aalala.

"Ok na ako... n-nasaan ako?.. P-paano ako nakarating rito?"

Hindi ko kasi agad maalala ang insidenteng naganap kagabi.

"Nasa hospital ka.. Muntik na kasi kitang mabangga.. Nahimatay ka, so I brought
you here. Nakita ko rin kasi na may sugat ka sa braso."

Unti-unting bumalik na sa aking memorya ang mga nangyari.

"Ah oo, naaalala ko na.. Tatawid sana ako ng kalsada... kaya lang di ko napansin
na paparating ang kotse mo."

"Mabuti na lang at nakapag preno ako agad.. don't worry, sabi ng doctor nawalan
ka lang daw ng malay due to over-fatigue.. They have already examined your wound
, luckily di naman daw masyadong malala.. May I know what happened?" Inuusisa ni
ya ako kung paano ko natamo ang saksak sa braso ko

Ikinuwento ko naman sa kanya ang lahat ng nangyari mula sa pagdating ko sa termi

nal hanggang sa maholdap ako. Ewan, pero feeling ko kasi panatag ang loob ko sa
guy na ito.

"By the way, my name is Dwayne Del Fierro." pagpapakilala niya ng sarili sa akin
. Ngayon ko lang napansin na kanina pa pala kami nag-uusap pero di pa namin alam
ang pangalan ng isa't isa.

"Can I just call you Avi?" tanong pa niya na ikinakunot ng noo ko.

"Avi?... Bakit Avi?... Vianca kasi ang pangalan ko." Nagtataka naman ako sa gust
ong itawag sa akin ni Dwayne.

(Si Dwayne nga pala yung nasa right side--->)

"Ah ganun ba? Nakita ko kasi itong handkerchief mo na may naka stitch na letters
AV. Hindi ko alam ang real name mo kaya nagbased na lang ako sa letters na andi
to.... AV... AV... so Avi na lang." Nakangiting iniabot niya sa akin ang hawak n
a panyo.

Malinis na ang panyong ginamit kong pangbenda para matigil ang pandurugo ng suga
t ko sa braso kagabi. Marahil ay pinalabhan na ito ng mga nurse. May nakaburda n
ga ditong letters A at V na initials ng pangalan kong Andrea Vianca. Ito kasi an
g birthday gift sa akin ng bestfriend ko.

"Andrea Vianca kasi ang name ko kaya AV ang nakaburda diyan. Vianca na lang itaw
ag mo sa akin."

"Pero gusto ko sana Avi na lang. So that I'm the only one who will call you Avi.
. Please.." sabay pout pa niya.

Awww! Ang cute!

Para siyang bata na nagrerequest sa akin.

Sige na nga. Pumayag na lang ako tutal hindi rin naman sigurado na magkikita pa
ulit kami ni Dwayne sa future.

"Saan nga pala ang bahay niyo? Ihahatid na lang kita pauwi sa inyo mamaya. Anywa
y sabi ni doc pwede ka na raw lumabas ng hospital."

Bahay? Speaking of bahay, ngayon ko lang naalala na papunta nga pala ako sa baha
y ni Mitsui bago mahold-up.

Habang nag-uusap kasi kami ni Dwayne, nawala na sa isip ko ang tungkol kay Mitsu
i.

Paano ba naman, habang kaharap ko si Dwayne ay di ko mapigilang kiligin. Napakag

uwapo kasi niya. Idagdag pa roon na napakabait at sobrang maasikaso siya sa akin
. Mga pag-uugaling malabo yatang matagpuan ko kay Mitsui.

"Okay lang ako.. Wag mo na akong ihatid mamaya.. Kaya ko na rin namang umuwi mag
-isa. Maraming salamat na lang talaga sa tulong mo sa akin." Ayaw ko na rin kasi
ng madagdagan ang pang-aabala ko. At saka baka makita pa niya si Mitsui. Hindi k
o na kasi sinabi pa kay Dwayne na may-asawa na ako.

Makalipas ang isang oras, naayos na ang bill ko at nakalabas na ako ng hospital.
Siyempre, si Dwayne ang nagbayad ng bill. Maliban doon ay binilhan pa niya ako
ng bagong damit dahil na rin sa yung suot kong damit kagabi ay sobrang dumi na.
May nakalagay na rin na arm sling sa braso ko para na rin maprotektahan ang akin
g sugat.

Pinahatid na lang ako ni Dwayne sa taxi dahil ayaw ko na rin na ito pa mismo ang
maghatid sa akin sa bahay. Pero, bago umalis ang taxi ay mariing nagbilin siya
sa driver na wag gumawa ng masama sa akin kundi malilintikan ito.

Ilang sandali pa at nakarating na rin ako sa bahay ng mga Peterson.

**********
Chapter 8.2 >>
Chapter 8.2
[Vianca's POV]

Alas sais na ng umaga ng dumating ako sa bahay ni Mitsui.

Matapos kong magdoorbell sa gate, ilang saglit pa ay bumukas na ito. Bumungad sa

akin si manang Flor, mababakas sa kanya ang labis na pag-aalala.

"Vianca hija! Mabuti at nakauwi ka na.. Naku po!.. Sobra kaming nag-alala sayo."
Niyakap ako ni manang.

Sunod na lumabas sa loob ng bahay si Mitsui. Napansin niya ang sling ng kanang b
raso ko. Agad siyang lumapit sa akin, ngunit hindi ko siya pinansin.

"Manang, samahan niyo na po ako sa kwarto ko. Gusto ko na pong magpahinga." Blan
ko ang ekspresyon ng aking mukha.

Naglakad na si manang Flor papasok ng bahay kaya sumunod na rin ako. Nakatayo si
Mitsui sa aking daraanan, subalit nilagpasan ko lang siya.

Itinuro sa akin ni manang kung saan ang room ko.. Naglalakad na ako papunta sa k
warto nang biglang pigilan at hawakan ako ni Mitsui sa kaliwang braso kaya napah
into ako.

"Vianca--"

"Pagod ako.. Gusto ko nang magpahinga." malamig na sabi ko nang hindi man lang t
umitingin sa kanya.

Pinutol ko na ang kung anumang sasabihin ni Mitsui dahil di ako interesado sa sa

sabihin niya. Alam kong gagawa lang siya ng excuse sa hindi pagsundo sa akin sa
bus station.

Binitawan na niya ako...

Nang pumasok na ako sa loob ng kwarto ay sumunod rin pala sa akin si Mitsui. Nag
salita siya habang nakatalikod ako sa kanya. "The policemen informed us na hinol
d-up ka ng taxi driver... Nahuli na nila and he was now in jail."

Eh ano ngayon!? As if namang may pakialam ka sa akin.

Naiinis na humarap ako kay Mitsui. "So?.. does it concern you? Or do you even ca
re?!" sarcastic na tanong ko sa kanya.

(Si Vianca nasa right side----->)

"Of course.. because my mom will be mad at me pag nalaman niya ang nangyari sayo
."

"So that's it! Mas concerned ka sa sasabihin ni Mama, not for my sake at all."

"Hindi sa ganun!" Lumalakas na ang boses ni Mitsui.

"Pareho lang 'yon!... In the first place, kung sinundo mo ako at hindi ka lang p
uro pangako... eh di sana sakin nangyari 'to!" Nag-uumpisa nang magtubig ang mga
mata ko. Di ko maiwasang maluha ngayong naaalala ko ang nangyari sa akin.

Hindi ko mapigilang ilabas ang aking hinanakit sa pagiging irresponsable ni Mits

ui.

[3rd Person's POV]

For some reasons, hindi maamin ni Mitsui na hinanap talaga niya si Vianca sa lab
as buong magdamag. Sa katunayan ay mag-uumaga na nga siya ng makauwi sa pagbabak
asakali na makikita niya ito.

Tila naman may kung anong kumukurot sa puso ni Mitsui ngayong nakikita niyang um
iiyak si Vianca sa harap niya. Lumapit siya sa asawa at yinakap ito.

Aminado siya sa sarili na isa rin siya sa may kasalanan sa mga nangyari. Hinaplo
s niya ng marahan ang buhok ni Vianca. Nais niyang kahit papaano ay mabawasan an
g nararamdamang sama ng loob nito.

Ilang saglit pa ay tumahan na ito sa pag-iyak.

Inalalayan ni Mitsui si Vianca patungo sa kama nito. Matapos nitong mahiga ay na

katulog agad ito dahil na rin marahil sa sobrang pagod.

Lumabas na si Mitsui ng kwarto at inihanda ang mga gamit na dadalhin sa Yale Uni
versity. Kahit medyo sumasakit ang ulo dahil sa wala siyang tulog, pinilit pa ri
n niyang pumasok dahil may exam sila ngayon.

**********
Chapter 9 >>
Chapter 9
[Vianca's POV]

Matapos sandaling makatulog ay bumangon na ako para asikasuhin ang aking mga gam
it. Nalaman ko mula kay manang Flor na nabawi lahat ng gamit ko mula sa holdaper
nang mahuli ito ng mga pulis.

Nang bandang hapon na ay naisipan kong magmeryenda muna. Pinaghanda ako ni manan
g Flor ng sandwich at mango shake sa mesa na matatagpuan malapit sa sala.

Umupo ako sa silyang nasa tapat ng mesa at nagsimula nang kumain. Habang kumakai
n ay bigla na lang nagring ang teleponong nasa sala.

Tatayo na sana ako upang sagutin ang tawag. Subalit, di sinasadyang natabig ng a
rm sling ko ang baso ng shake kaya natapon ang laman nito sa akin.

Nabasa tuloy ang suot kong blouse at pakiramdam ko ay nanglalagkit na ako.

Tsk! Naku naman oh..

Nagriring pa rin ang telepono kaya lumapit na ako rito at sinagot ang tumatawag.

Ilang sandali pa, matapos makipag-usap sa telepono ay umakyat ako sa kwarto para
magbihis ng damit.

Kaya nga lang, hindi ko mahubad ang suot kong blouse dahil sa bendang nakapulupo
t sa may parteng baba ng balikat ko. Maliban pa dun, ay isang kamay lang ang gam
it ko kaya nahihirapan akong hubarin ito.

Lumabas ako ng kwarto at hinanap si manang upang magpatulong. Nakita ko siyang a

bala sa kusina. "Manang, pakitulungan naman po akong magbihis, hindi ko kasi mah
ubad itong damit ko."

"Anong nangyari diyan sa suot mo?" nagtatakang tanong niya sa akin.

"Natapunan po ng mango shake." -__-

"Ganun ba? Sige hija puntahan na lang kita sa kwarto mo. Tatapusin ko lang muna
ito." sabi ni manang kaya bumalik na ulit ako sa room ko at doon ko na lang siya
hihintayin para magpatulong.

[3rd Person's POV]

Maagang umuwi si Mitsui galing sa Yale University. Habang papasok ng gate ay nak
asalubong niya si manang at mukhang mamalengke ito.

"Oh Mitsui! Ang aga mo atang umuwi ngayon... Kung sabagay, andito na kasi ang as
awa mo." puna ni manang kasabay ang isang makahulugang ngiti.

"Si manang talaga.. Masakit kasi ang ulo ko kaya umuwi ako agad." pagdadahilan n
aman ni Mitsui.

"O sya sige, maiwan ko na muna kayo. Pupunta muna akong palengke."

Bilang sagot ay tumango lang si Mitsui kay manang Flor.Tumalikod na siya rito at
naglakad na, ngunit habang papasok ng bahay ay napangiti naman siya sa sinabi n
g matanda.

Tama kasi ito, ngayon lang talaga siya umuwi ng maaga sa bahay. Kadalasan kasi a
y sumasama pa siya sa kung saan-saang lakad ng barkada.

Nang nasa loob na siya ng kanyang kwarto ay nakita niya sa ibabaw ng study table
ang cellphone ni Vianca. Hindi pa nga pala niya ito naibabalik sa asawa mula ng
ibigay ito sa kanya ng mga pulis.

Kaya naman kinuha niya ang phone sa kinalalagyan nito at pinuntahan niya si Vian
ca sa room nito.

Matapos siyang kumatok ng ilang beses sa pinto ay narinig niya itong nagsalita m
ula sa loob ng kwarto.

"Pasok.. bukas yan.." sabi ni Vianca kaya tumuloy na siya.Nakita niya itong naka
talikod at papasok sa bathroom..

Napakunot ang noo ni Mitsui. Hindi man lang kasi siya nito tiningnan, pero basta
lang siya nito pinapasok. Gayon pa man, umupo na lang siya sa kama nito.

Ilang saglit pa at nagsalita ito mula sa loob ng bathroom..

"Manang, pasok na po kayo rito!... Tulungan niyo po akong hubarin 'tong blouse k
o.."

Teka?! hubad?! blouse?!

*evil grin*

[Vianca's POV]

Kanina ko pa tinatawag si manang ngunit di pa rin siya pumapasok sa loob. Kaya n

aman minabuti ko tuloy na lumabas muna ng bathroom.

"Manang, kanina ko---"

Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko dahil nakita kong nasa loob ng aking kwa
rto si Mitsui.

Dali-dali kong inayos ang suot ko na blouse. Bahagya na kasi itong naka-unbutton
dahil nga sa magbibihis sana ako.

"T-teka?! A-asan si manang?! Ikaw ba yung kumatok sa pinto kanina?!" natataranta

ng tanong ko.

"Yeah." Cool na cool lang na sagot ni Mitsui sa akin.

"Nasaan si manang? Sabi.. sabi niya susunod siya dito.."

"Ah yun ba? Nakalimutan niya siguro. Nakasalubong ko siya kanina sa labas. Pupun
ta daw siyang palengke."

Hindi pa naman talaga ganun katanda si manang Flor kaya nga lamang ay may pagkam
alimutin na ito.

"A-Anong kailangan mo sakin? Bakit ka nandito?"

"Here, I was just returning this to you." sabay abot sa akin ng hawak niyang cel
lphone.

Lumapit ako kay Mitsui at agad na kinuha ang phone ko.

"Ok na.. Makakaalis ka na!" Gusto ko nang palabasin si Mitsui dahil na-aawkward
na ako sa kanya.

"Paano yang blouse mo?" Kaswal at parang wala lang kung magtanong siya.

>////<

"Ok lang...aantayin ko na lang... si manang..."

"Matatagalan pa yun bago umuwi. Ako na lang tutulong sayo... di ako titingin...
PROMISE!" Itinaas pa ni Mitsui ang kanang kamay na mistulang nanunumpa. Tapos ay
ngumiti siya ng makahulugan.

"Ayoko nga! Get out!" sabay turo ko sa pinto.

"Bahala ka. Ikaw din, maghihintay ka kay manang hanggang mamayang gabi."

-____-

Wala na akong choice, its either hintaying makauwi si manang or magpatulong kay
Mitsui..

Hindi ko na mahihintay pa si manang Flor dahil matatagalan pa ito, at ngayon pa

nga lang ay nanglalagkit na ako kaya kailangan ko nang magbihis.

T___T

Sa bandang huli, napilitan rin akong magpatulong na lang kay Mitsui. Tutal ay ma
y pang-ilalim pa akong suot maliban sa blouse ko. So bale, hindi naman masyadong
maeexpose ang katawan ko sa harap niya.

At saka, pipikit daw siya eh.

"Tsk! Sige na nga! Pero wag kang titingin!.. Kundi tatamaan ka sakin!.." tapos i
minuwestra ko ang aking kamao kay Mitsui.

"Ok! Ok! Eto naman tutulungan na nga mananakit pa."

Pumikit na si Mitsui at tinakpan ang mga mata ng kaliwang kamay niya. Nagwave pa
ako sa harap niya para icheck kung nakapikit nga siya.

Inabot ko ang kanang kamay ni Mitsui para i-guide siya sa kung saang parte ng da
mit ko ang hahawakan. Pinahawakan ko sa kanya ang laylayan ng blouse ko.

"Pull this off... hindi ko kasi matanggal mag-isa. Nakaharang kasi itong benda k
o."

Sinunod naman ni Mitsui ang pinapagawa ko.

Ngunit lingid sa kaalaman ko ay sumisilip pala si Mitsui sa pagitan ng mga dalir

i niya.

(Si Vianca nagbibihis.. ang sexy----->)

"Hoy! Baka sumisilip ka diyan.." sabi ko habang abalang hinuhubad ang aking blou
se. Bahagya pa akong tumalikod kay Mitsui.

"Tss! Bilisan mo na nga! Ang sabihin mo, sinasadya mo lang na patagalin ang pagb
ibihis sa harap ko."

"Ang kapal nito!" Sa wakas ay natapos ko na rin ang pagbibihis kaya humarap na a
ko sa kanya.

Nakita kong inalis na pala niya ang kamay na nakatakip sa kanyang mga mata.

"Alam mo... we're already married.. so mas pa diyan ang makikita ko in the near
future... or kahit ngayon na mismo." pagkatapos ay ngumiti si Mitsui ng nakakalo
ko. Unti-unti siyang lumalapit sa akin kaya napapaatras naman ako.

"Don't you even dare na ituloy yang binabalak mo LEE MITSUI PETERSON.. Kundi mak
akatikim ka sakin---"

"---ng kiss?" sabi ni Mitsui. Tinapos niya ang dapat sana'y iba talagang sasabih
in ko.

Bigla ko tuloy naalala nung hinalikan niya ako dati.

>////<

"Kiss, kiss ka diyan! Sampal ang aabutin mo sakin!"

"Tss! Eto naman napaka bayolente. By the way, alam mo kasi......

.....hindi ako mahilig manood sa flatscreen tv."

Pagkasabi ni Mitsui ng flatscreen ay tumingin muna siya sa television na nasa gi

lid ko, tapos ay nilipat naman niya ang tingin sa dibdib ko.

Then naglakad na siya papunta sa may pintuan.Habang ako naman, iniisip ang inakt
o at sinabi niya.

Flatscreen,
Tumingin sa tv,
Tumingin sa akin.

Flatscreen,
Tumingin sa tv,
Tumingin sa akin.

FLATscreen,

Tumingin sa tv,
Tumingin sa AKIN?!!!

Nang makuha ko na kung ano ang gustong ipakahulugan ni Mitsui sa flatscreen.

Asfghjfasfgfhjgklhjhgfjl!!

"Bastos ka talaga!!"

Binato ko si Mitsui ng unan na naabot ko sa may kama. Subalit nakailag siya at d

umiretso na sa labas ng kwarto habang tawa siya ng tawa.

************
Chapter 10 >>
Chapter 10
[Vianca's POV]

Kinabukasan, gaya ng nakasanayan ay maaga akong gumising. Matapos gawin ang akin
g mga morning rituals ay lumabas na ako ng kwarto. Paglabas ko ng room ay nakita
ko si Manang Flor na pababa na ng staircase at may dalang laundrybag. Agad ko s
iyang tinawag at kinausap.

"Good morning, Manang." nakangiting bati ko. "Si Mitsui po ba nasa school na?" H
indi ko kasi alam kung anong oras ba umaalis ng bahay si Mitsui.

"Oo, Hija. Kakaalis niya pa lang. May activity daw kasi sila kaya kailangan niya
ng pumunta ng maaga." sagot ni Manang sa akin.

"Ganun po ba? Sige, pakihanda na lang po ako ng breakfast." sabi ko na lang.

Napansin ko na galing siya kanina sa bedroom ni Mitsui. Nacurious tuloy ako kung
anong klase ba ang loob ng kwarto ni Mitsui.

"Manang, pwede ko po ba makita ang loob ng room niya?"

Noong una ay tila nag-aalangan pa si Manang sa request ko. Pero napilitan na rin
siyang pagbigyan ang hiling ko.

"Sige, hija pero wag mo na lang sanang banggitin kay Mitsui na nagtungo ka sa kw
arto niya. Yun kasi ang isa sa mga pinakaayaw niya.. yun bang pumapasok sa kwart
o niya ng walang permiso. "

"Ok po, akong bahala. Halata naman po kasi sa personality ni Mitsui na ayaw niya
ng pinapakialaman ang mga gamit niya eh."

I knew the fact na si Mitsui ang tipo ng tao na ayaw mainvade ang privacy. Kahit
na nga mag-asawa na kami alam kong mahihirapan akong mapalapit sa kanya dahil n
a rin sa madalas ay stubborn at aloof siya sa akin. Pero curious lang kasi talag
a ako at gusto kong makita ang loob ng kwarto niya.

Matapos naming sandaling mag-usap ay umalis na si Manang at ako naman ay pumasok

na sa kwarto ni Mitsui.

"Wow... ang laki naman ng room niya." tanging nasambit ko na lang dahil pagbunga
d pa lang ay naamazed na ako sa ganda at pagiging well organized ng kwarto niya.

Maganda ang black and white interior designs nito at makaagaw pansin ang malakin
g kama na nasa may center part ng room. Mayroon rin ditong malaking shelf kung s
aan nakadisplay ang mga action figure collections niya.

Tsk! Parang bata... Free collectible items lang yan sa Mcdo.. Hehe..

Pero kidding aside, mahal yata ang bawat isa niyan..

Hmmp! Hayaan na nga, trip niya yan eh.

Iginala ko pa ang paningin sa palibot ng kwarto ng mapansin ko ang isang photo a

lbum na nakalagay sa ibabaw ng isang muwebles. Kinuha ko iyon at umupo sa katabi
ng couch saka ito pinagbubuklat.

Bahagya pa akong natawa ng makita ang picture ni Mitsui nung siguro ay 5 years o
ld pa lang siya. Ang cute kasi niya dahil sa chubby pala siya nung bata pa. Kahi
t may katabaan kasi ang cheeks niya sa picture ay kita pa rin ang cute dimples n
iya.

Maliban sa mga larawan ni Mitsui ay mayroon rin itong kasama ang mga kaibigan ni
ya, ang Mommy at maging ang Daddy niya. Mayroon din siyang picture kasama ang is
ang ginang na marahil ay nasa late-50's na ang edad. Kahit medyo may edad na ay
bakas pa rin ang pagka-elegante at sopistikada sa hitsura nito. Halata na may ha
wig ito sa daddy ni Mitsui kaya naconclude ko agad na ito ang lola ni Mitsui.

So siya pala ang lola ni Mitsui.. mukhang masungit ata.. siguro sa kanya nagmana
ang kasungitan ng lalaking yun.

Naikwento sa akin ni Mama Angela na nasa 1 month vacation daw ito sa Korea ngayo
n at nakatakdang umuwi na next week para sa mga naiwang trabaho dito.

Actually, si Madam Sofia ang kasalukuyang president ng Board of Directors ng Yal

e University kung saan nag-aaral si Mitsui. Ang mga Peterson kasi ang may second
largest share sa stocks ng Yale.

Sa ngayon ay hindi pa nito alam ang kasal na naganap sa pagitan naming dalawa ni
Mitsui. Pero ayun na rin kay Mama Angela ay sasabihin nila ito pagkauwi nito ga
ling sa bakasyon.

Hayyy... kinakabahan tuloy ako sa magiging reaction ng lola niya.

Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga na lang sa katotohanan na kailangan ko ri

ng pakisamahan si Madam Sofia. Mahirap mag-assume, pero base kasi sa mga naikwen
to sa akin ay may katarayan daw ito.
****
Matapos maglibot at maamused sa kwarto ni Mitsui ay lumabas na ako para magbreak
fast.

Sinigurado ko na walang anuman na gamit ang nagalaw mula sa pagkakaayos nito kan
ina bago ako pumasok sa loob ng bedroom. Mahirap na, baka mahalata ni Mitsui at
mapagalitan pa ako.

Nang bandang 8 am na ay may natanggap akong tawag mula sa aking bestfriend na si

Ashley at ang sabi niya ay magkita daw kaming dalawa sa isang restaurant.

Naibalita ko kasi sa kanya na dito na rin ako titira sa Manila. Napakasaya pa ng

a niya dahil sa sobrang namiss niya raw ako. Excited na rin ako dahil palagi na
naman kaming magkakasama.

Si Ashley Buenavista nga pala ay classmate ko sa college. Isang taon lang ang ta
nda niya sa akin. Dahil na rin sa halos magkasing edad lang kami kumpara sa kara
mihan ng mga kaklase namin ay naging super close kami at eventually ay naging ma
talik na magkaibigan.

One year na ang nakakalipas ng magpunta siya ng Manila para dito magtrabaho. Per
o kahit malayo sa isa't isa ay tuloy pa rin ang aming komunikasyon. Kaya naman u
pdated kami sa mga nangyayari sa bawat isa.

At dahil nga sa magbestfriend kami ay alam na rin niya ang ginawa kong pagpapaka
sal sa nag-iisang anak ni Mrs. Peterson. Naikwento ko kasi sa kanya ang nangyari
ng marriage agreement.

Noong una ay nagwarning pa siya sa akin na hindi basta-basta ang papasukin kong
sitwasyon. Pero sa huli ay sinuportahan pa rin niya ang decision ko, lalo pa't k
ilala rin niya si Mrs. Angela Peterson at alam niya kung gaano kalaki ang utang
na loob ko sa aking dating boss.
****
Makaraan ang ilang minutong chikahan sa telepono ay naghanda na ako para sa pupu
ntahang lakad.

Nagpaalam muna ako kay Manang Flor at nagbilin na siya na lang ang magsabi kay M
itsui kung sakaling hanapin ako nito pag-uwi. Sumakay na lang ako ng taxi at nag
pahatid sa lugar kung nasaan si Ashley.

Pagkapasok pa lang ng resto ay tanaw ko na agad ang kaibigan ko. Nang lumingon s
iya sa direksyon ko ay nakita niya ako kaya agad siyang kumaway at ngumiti sa ak
in.

"Vianca! Namiss kita girl!" Agad niya akong niyakap ng mahigpit paglapit ko.

Umupo ako sa silyang kaharap ng kinauupuan ni Ashley. Matapos umorder ng pagkain

ay nagsimula na kaming magkuwentuhan.

"Ang laki na nang pinagbago mo.. Nagpunta ka lang ng Manila nag-iba na hitsura m
o ah." natutuwang puna ko sa kanya.

Halata kasi ang mga nabago sa looks at pananamit ni Ashley. Kung dati ay may pag
kaconservative siya, ngayon mas gumanda at sumexy siya compared nung nasa Baguio
pa kami. Idagdag pa dito ang may kulay nang buhok niya.

"Pati yang hair mo naiba na.. Yan bang nagagawa ng climate change dito?" biro ko
kay bestfriend.

"Ano ka ba!? Ito kaya ang uso ngayon. Lahat ng students ko sa Wellington Univers
ity puro fashionista kaya dapat lang na di ako magpahuli, noh." sagot ni Ashley,
sabay ayos ng hair niya na parang nasa shampoo commercial.

Until now I still can't believe na magiging professor 'to.. Sa taglay ba naman n
iyang kabaliwan, paano kaya siyang nagawang irespeto ng mga students niya?

"Tss! Isa lang ang di nagbago sayo. Hanggang ngayon baliw ka pa rin! Hahaha!" na
tatawang kantiyaw ko tuloy sa kanya.

"Hmmp.. ang tagal nating di nagkita tapos gaganituhin mo lang ako." nakapout ang
labi na sabi niya at nagkunwari pa siyang nagtatampo sa akin.

"Alam mo, ang cute cute mo pag nagtatampo!" Nanggigigil na inabot at kinurot ko
ang pisngi niya. Sobra kong namiss ang ganitong kulitan naming dalawa kaya ibina
ling ko na lang yun sa pagkurot sa cheeks ni Ashley.

Kaya nga lang ay mabilis namang inilayo ni Ashley ang mukha niya sa akin tapos a
y hinimas-himas pa ang pisngi niya.

"Ouch! Naku po, ang rosy cheeks ko.. nadeformed ata.."

"Sus OA mo teh! Parang kurot lang eh.." reklamo ko naman.

"Mashaket eh... Hep! Wait lang. Kung makapanggigil ka sakin daig mo pa ang bunti
s.. Ohemgeee!! Don't tell me na may nangyari na sa inyo ng asawa mo at ngayon ay

buntis ka na, tapos ako yung pinaglilihian mo?" nanlalaki ang mata na pang-uusi
sa niya akin.

Ako naman na umiinom sana ng juice ay kamuntik pang masamid sa kanyang sinabi. A
gad kong inabot ang tissue at ipinunas sa bibig ko.

"Gaga! Pwede ba wag ka ngang exaggerated mag-isip. Nanggigil lang sayo, naglilih
i na agad." depensa ko. "At saka 3 weeks pa lang kaming kasal ni Mitsui, buntis
na agad! Ni hindi nga kami nagtatabi matulog."

"So disappointed ka? Nanghihinayang ka na hindi kayo magkatabi?" Lumitaw na nama

n ang malisyosong ngiti ni Ashley.

"Ikaw babae ka tigil-tigilan mo nga ako dyan!" saway ko sa kung anumang ideya na
iniisip na naman niya.

"Malay ko ba!? Eh sa newly wed couple kayo. Alam mo girl, base na rin sa kwento
mo.. napaka playboy niyang asawa mo. Kaya hindi malayo na kahit sa panget mong y
an ay pagtitiyagaan ka na nun lalo pa kung ikaw ang parati niyang nakakasalamuha
. Hahaha!"

Tsk! Alam kong natatawa si Ashley sa nakasimangot kong mukha. Kahit kailan talag
a ay naaaliw siya dahil sa ang dali kong mapikon.

"Hmmp! Ewan ko sayo." inis na sabi ko na lang.

"Pero teka nga muna. Kailan ko ba mamemeet yang si Mitsui ah? Atat na kasi akong
makita kung ano bang meron yan at pinagkakaguluhan ng mga girls."

Hindi pa kasi niya nakikilala sa personal si Mitsui. Ang tanging kilala lang niy
a ay si Mam Angela dahil madalas siya noong magpunta sa Peterson Law Firm.

"But based na rin sa hitsura ni Mam Angela, I'm sure na gwapo yang si Mitsui. Eh
sa ganda ba naman ni Mam, siguradong sa kanya yun nagmana." dagdag pa ni Ashley
.

Halos isang oras rin kaming nagkwentuhan habang kumakain sa resto. Pagkatapos ay
napagkasunduan naming magbonding muna. Ipapasyal niya raw kasi ako sa mga lugar

na madalas niyang puntahan.

**********
Chapter 11 >>
Chapter 11
[Vianca's POV]

Halos buong araw na magkasama kaming magbestfriend sa pamamasyal. Isinama ako ni

Ashley sa mga lugar na paborito niyang puntahan. Enjoy na enjoy kami pareho lal
o pa't first bonding moment namin ito dito sa Manila.

Ang huling napagpasyahan naming gawin ay ang manood ng sine sa mall.

"Grabe Ash..Super nag-enjoy ako sa mga pinuntahan natin!" masayang sabi ko. Naka
sakay ako ngayon sa kotse ni Ashley.

"Siyempre ako pa.. Dun kaya ang madalas na hang-out places namin ng mga kasamaha
n ko sa trabaho." sagot naman niya while driving.

"Ganun ba? Kumusta ba maging professor sa isang international school? Nakakastre

ss ba magturo sa mga rich kids?" curious na tanong ko.

Ang impression ko kasi sa mga anak mayaman ay mga spoiled rich brats na puro kas
osyalan at luho lang sa katawan ang alam. Iyong mga klase ng tao na bihira lang
magsersosyo sa buhay, mga happy-go-lucky type kumbaga.

"Mmm.. okay lang.. medyo mahirap, pero carry naman. Depende naman kasi yun sa ku
ng paano sila iapproach. Pag ipinakita ko sa mga students ko na kaya nila akong
idominate porke't anak mayaman sila, eh talagang ako ang magiging submissive sa
kanila. So I always see to it na lagi silang under my authority, na never akong
titiklop sa kanila."

"Naks! Bilib na talaga ako sa self confidence mo Ash!" Hanga naman kasi talaga a
ko kay Ashley kahit noong nasa college pa kami. Madalas kasi siyang mag-excel sa
class namin, be it on academics or extra curricular activities.

Samantalang ako naman sa acads lang talaga magaling, hindi kasi ako kagaya niya
na mahilig sumali sa mga leadership summits at kung anu-anong kaechosan ng schoo
l.

"Hehe.. paraparaan lang yan! By the way, hindi ko pa nga pala nababanggit sayo n
a may plano akong lumipat ng school." sabi ni Ashley sa akin.

Nagtaka tuloy ako sa ibinalita niya, considering na ang ganda kaya ng work niya
sa university na yun. "Ano? Bakit ka naman lilipat?"

Ipinaliwanag naman sa akin ni Ashley ang rason niya. "May nag-offer kasi sa'kin
na magturo sa Yale University, double ang salary compared sa Wellington. Kaya ng
a gusto ko igrab yung opportunity, sayang rin kasi nun."

YALE!?

"Talaga? Dun sa Yale University nag-aaral si Mitsui."

"Oo nga noh? Edi mabuti pala kung ganun kasi mas mababantayan ko siya alang-alan
g na rin sayo." Babantayan niya alang-alang sa akin? Anong klaseng suggestion na
man yun?

"Bakit babantayan mo pa? Wala namang ginagawang masama yung tao." reklamo ko kay
Ashley.

"Aba malay natin.. At saka imomonitor ko lang naman kung sinu-sinong mga girls a
ng kinalolokahan ni Mitsui. Kung anong tipo ba? Kung mahilig siya sa matatangkad
, sa mapuputi, sa makikinis, o sa sexy?" mahabang litanya niya habang nagmamaneh
o at nakatuon ang atensyon sa dinaraanan namin.

"Aalamin natin kung ano ang meron ang mga babae niya na wala ka. For example, ku
ng most of his girls ay may malalaking boobs....."

Takte naman! Bahagyang lumingon si Ashley at tumingin sa dibdib ko.

"....Edi padagdagan natin yang hinaharap mo.. Hahaha.." natatawang dugtong pa ni

ya.

Teka lang... May bigla tuloy akong naalala..

Shet! Naalala ko naman ang ginawang pang-aasar sa akin ni Mitsui nang sabihin ni
tong flat daw ang dibdib ko.

"Isa ka pa! Pareho lang kayo ni Mitsui." Nagtatampo na ako, bakit ba parepareho
sila ng sinasabi.

"Si Mitsui? Bakit namumula ka!? Don't tell me na naechos niya pati yang dibdib m
o. Aba! Ibang klaseng lalaki yun ah!" Ngayon naman ay parang naaamused pa siya s
a klase ng pagkatao ni Mitsui.

Ikinuwento ko sa kanya ang nangyaring eksena sa bahay namin. Pero pagkatapos nam
an niyang marinig ang buong pangyayari ay humagalpak siya sa kakatawa.

"Hmmpf.... Teka lang Vianca, time out muna nawawala ang focus ko sa pagdadrive."
pagpipigil ni Ashley sa pagtawa.

Napansin kong sandali niya munang hininto ang kotse sa gilid ng daan. "Sige lang
tawa ka lang dyan."

"Sorry ah.. pero shunga ka talaga friend! Sa tingin mo ba sinong normal na lalak
i ang pipikit lang kahit na sa harap niya ay may nakahubad at nagbibihis na baba
e. What more kung ang pagkatao niya ay kagaya ni Mitsui na saksakan ng pagka-bab
aero."

"Eh sa hindi ka naman nakikinig sakin. Diba nga sabi ko na may suot pa naman ako
ng pang-itaas maliban dun sa mismong hinubad ko kaya wala siyang masyadong nakit
a." paglilinaw ko naman sa naikuwento ko.

"Hay... ewan ko sa inyong dalawa. Kesyo meron o walang nakita, eh dun pa rin nam
an ang punta niyo. Kasal na kayo, kaya makikita pa rin niya ang dapat makita." P
agkasabi niya nun ay agad niyang inistart ang sasakyan at nagdrive na ulit.

Habang ako naman, pakiramdam ko ay namumula pa rin ang mukha ko dahil sa kung an
umang ideya ang pumapasok sa isip ng kaibigan kong 'to.

[Ashley's POV]

Past 3pm na nang makarating kami ni Vianca sa mall at agad na dumiretso kaming d
alawa sa loob ng cinema.

"Vian, dun tayo umupo sa may part dun." Itinuro ko sa kanya ang mga vacant seats
na malapit sa kinatatayuan namin.

"Sige." Narinig ko na nag-agree siya so naglakad na ako papunta sa seats namin a

t sumunod na rin siya sa akin.

Its been almost an hour at kapwa kami nag-eenjoy habang nanonood ng pelikula. Ro
mantic foreign film kasi iyon na parehong favorite pa namin ang mga lead stars.

We're watching it nang mayroong umupong couple sa may bandang likuran namin. At
first ay tahimik pa sila, but then ng tumagal ay nagsimula na silang umingay.

Actually, their noise were just enough na ako lang yung makapansin at hindi si V
ianca. Nakaupo kasi sila sa may upper left side na mas malapit sa akin.

Gosh! This girl is starting to irritate me!

-____-

Kasi naman, nariyang maarteng tatawa at magsasalita yung girl.Well, I noticed na

yung guy ay bihira lang naman magsalita, halos most of the time kasi yung girl
lang ang panay sa kakadaldal.

Bahagyang lumingon ako and I had a glimpsed nung dalawang tao na pinanggagalinga
n ng ingay. Isang pretty at sexying babae pala ang nasa likod namin at may kasam
a siyang isang super hot at gwapong guy.

Drools! Hehe... Di naman, sanay na kaya akong makakita ng hot guys sa school nam
in.

Anyways, yung girl ay nakasuot ng hapit na hapit na dress kung saan kitang kita
na ang cleavage niya. Yung guy naman ay may hand knitted scarf. Obvious na may p
agkasuplado siya dahil panay ang pakikipag-usap sa kanya ni girl pero bihira lan
g siya kung sumagot.

Halata rin na bored na ito, parang wala na nga ang attention nito sa kasama o ka
hit sa movie na pinapanood namin.

Panay lang talaga ang salita ni girl tapos ay malanding hahagikgik pa.

Kainis!

Hindi na ko nakatiis pa kaya umusog ako palapit sa katabi kong si Vianca na busy
ing nanood saka ako bumulong sa kanya.

"Ano ba naman 'to? Ang ingay ng nasa likod ko friend. Kung maglandian daig pang
nasa park." reklamo ko.

"Hayaan mo na yan Ash... Manood ka na lang kasi.. oh tingnan mo, magpopropose na

yung guy.." kinikilig na sagot lang ni Vianca habang ngumunguya ng popcorn at a
ng buong atensyon ay nakatuon lang sa movie.

Tsk!... Kahit kailan talaga napakahopeless romantic ng isang 'to.

"Heto, pang-alis ng inis mo diyan." inalok niya sa akin ang hawak niyang popcorn
.

Inabot ko yun at nakasimangot na kumain na lang.

Pagbabatuhin ko ng popcorn 'tong nasa likod ko eh..

-____-

Ilang sandali pa ang lumipas at nawalan na talaga ako ng ganang manood.

Nakakainis! Bakit ba ang dali ko madistract? Eh sa school naman kahit anong pasa
way ng mga students ko, never nila naapektuhan ang concentration ko.

Pinabayaan ko na lang na mag-enjoy sa panonood si Vianca dahil sa ang KJ ko nama

n kung iistorbohin ko pa si bestfriend.

Minsan ay nanonood pa rin ako, pero madalas ay naaagaw ang pansin ko ng maarteng
girl na nasa aking likuran.
Makalipas ang ilang minuto, I've noticed na suddenly ay tumahimik ang couple na
nasa likod ko. Inisip ko tuloy na siguro ay umalis na ang mga ito. Maybe nainip
na talaga yung guy kaya nagyaya ng umuwi.

Well, para iconfirm ang hula ko ay bahagya akong lumingon sa likod.

Wtf! Kaya pala kayo tumahimik kasi gumagawa kayo ng milagro diyan!

Paglingon ko kasi ay nakita kong naghahalikan pala yung dalawa sa seats nila.

Agad kong binawi ang tingin ko sa kanila. Baka mapansin ako eh, sabihin pa nilan
g nakikiusiyoso ako.

-____-

Itinuon ko na lang ulit ang atensyon ko sa pinapanood namin ni Vianca tutal ilan
g sandali na rin lang naman ay matatapos na yung movie. Hindi na lang ulit ako l
umingon sa likuran at baka kung ano pa sunod na makita ko.

[Vianca's POV]

After namin manood ni Ashley ay lumabas na kami ng sinehan.

"Ash, daan muna tayo sa ladies room." naglalakad na kasi kami ngayon patungong p
arking lot.

"Okay, mabuti at nang makapagretouch man lang ako. Nasira beauty ko kanina, nast
ress aketch.." parang baklang sabi ni Ashley sa akin.

"Yung couple sa likod kanina? Alam mo Ash, ang ampalaya inuulam hindi inuugali!"
kantiyaw ko sa kanya.

"At sinong may sabing bitter ako, aber!?"

"Hahaha... bitter ka lang kasi zero ang lovelife mo ngayon." natatawang biro ko
pa sa kanya.

"Excuse me! FYI, I'm currently in a long distance relationship." pagyayabang sa

akin ni Ashley.

Omo! Kakabreak pa lang ng babaeng 'to sa bf niya last week. Tapos may bagong bf
naman siya.

"Talaga!? Akala ko ba single ka ngayon kasi kakabreak mo pa lang? May bago ka na

agad!?" nakakaintrigang tanong ko sa kanya. Pero isang sweet smile lang ang isi
nagot niya sa akin.

"Dali na kasi, sabihin mo na! Asan ba siya? Nasa US or sa Europe? Dun ba siya na
gwowork!?"

"Secret."

"Bilis na! Ang daya naman eh!" nakapout na reklamo ko naman.

"Sige na nga.. sasabihin ko na."

"Yaaayy!" naeexcite na napangiti na ako.

"I'm not single. I'm just in a long distance relationship.....

.....because my boyfriend lives in the future! Bleh!" sabi niya sabay talikod at
mabilis na naglakad papalayo.

"Waley! Kahit kailan talaga ang corny mo!" Natatawang hinabol ko na siya papasok
ng ladies room.

Matapos magbanyo ay magkasabay na nagretouch muna kaming dalawa sa harap ng mala

king salamin sa loob ng ladies room.

Tiyempo namang lumabas ang isang babae mula sa isang cubicle at dumiretso rin sa
harap ng salamin para magmake-up. Pumuwesto ito sa tabi ko habang maarteng sinu
suklay ang long curled hair nito.

Napansin ko na si Ashley na nasa gilid ko ay panay ang sulyap sa babae habang na

g-aayos kami. Iyong babae naman ay mabilis lang nag-ayos ng sarili, naglagay lan
g ito ng lipstick, tapos ay lumabas na. Naiwan na lang ulit kaming dalawa sa loo
b.

"Kilala mo ba yun?" Napansin ko kasi siyang nakatitig sa babae.

"Ah oo.. siya yung maarteng girl sa likuran natin kanina." sagot niya sa tanong
ko.

"Sure ka?"

"Yup. Natatandaan ko yung mukha nila. Nakita ko pa nga silang naghahalikan sa lo

ob eh."

"As in sa loob ng sinehan? Grabe naman, di na pumili ng tamang lugar. Anyway, it

s none of our business kung gusto nilang maghalikan sa loob ng sinehan kaya haya
an na natin yun. Tara na. Umuwi na tayo." yaya ko na lang sa kanya.

"Okay, halika na." Lumabas na kaming dalawa at nagtungo sa may parking area.

Nasa may ground floor pa lang kami ng may makita akong familiar na lalaki na nak
atayo sa di kalayuan sa amin. Tila may hinihintay ito habang nakatayo sa isang d
i masyadong mataong bahagi ng mall.

Mitsui!?

"Ashley, ayun si Mitsui oh.." Itinuro ko sa kanya ang lugar kung nasaan si Mitsu
i.

"Hmmm? Asan?" tanong niya sa akin dahil sa hindi niya agad makita ang tinuturo k
o.

"Ayun oh.. Yung guy na may woolen scarf. Halika lapitan natin. Ipapakilala kita
sa kanya." nakangiti at masayang sabi ko. Hinawakan ko siya sa kamay at marahang
hinila ito at naglakad na kami papalapit kay Mitsui.

Samantala ay nakita na rin pala ni Ashley ang taong tinutukoy ko. "Teka friend..
. sandali lang..." pigil niya sa akin.

Napahinto siya sa paglalakad at pinigilan niya ako, dahilan para huminto rin ako
sa paglalakad.

"Bakit? May problema ba?" nagtatakang tanong ko sa kanya.

Humarap ako kay Ashley at napansin kong natigilan siya habang nakatingin sa dire
ksyon kung nasaan si Mitsui.

Paglingon ko ulit kay Mitsui ay sakto namang may lumapit ditong isang sexying ba
bae. Malanding yumakap pa ito sa braso nito.

Base na rin sa natatandaan ko ay mukhang ang babaeng iyon din ang babaeng nakasa
bay namin sa ladies room kanina. At ayon na rin kay Ashley ay ito raw yung may k
asamang lalaki na kahalikan pa nito sa loob ng sinehan.

"Okay ka lang?" may bahid ng pag-aalala na tanong sa akin ng kaibigan ko.

"Ash, don't tell me na si Mitsui yung lalaking nasa loob kanina." Nawala na ang
ngiting kanina ay nasa labi ko.

"Friend, oo eh.. sila nga yun.." pagkumpirma naman ni Ashley sa akin.

**********

Chapter 12 >>
Chapter 12

[Vianca's POV]

Napalitan ng lungkot ang kanina'y ngiti sa aking mga labi. Sa di malamang dahila
n ay nakadama ako nang sama ng loob, kahit pa sabihing pansamantala lang naman t
alaga ang kasal namin ni Mitsui at hindi totoong asawa ang tingin niya sa akin.

"Ash, halika na umuwi na tayo." Hinila ko na si Ashley papalayo bago pa kami mak
ita ni Mitsui.

Pinilit ko ang sarili kong iwasto ang aking nararamdaman dahil maaaring hindi la
ng ito ang unang beses na makikita ko si Mitsui na may kasamang ibang babae. Dap
at nga siguro ay sanayin ko na ang sarili ko na nasa ganitong sitwasyon lalo pa'
t wala naman talaga kaming totoong commitment sa isa't isa.

"Wait lang... bakit ba kailangan nating umalis? Hayaan mong makita nila tayo." g
iit ni Ashley sa akin. Pinipigilan niya ang paghatak ko papalayo kaya naman lumi
pat muna kami ng puwesto sa isang gilid kung saan hindi kami makikita ni Mitsui.

"Dapat nga ay magpakilala ka pa sa kanila. Or kung gusto mo ako na ang mag-intro

duce sayo dun sa girl eh! Sasabihin ko na ikaw lang naman ang ASAWA ng guy na fi
niflirt niya!"

Marahil ay napansin na rin ni Ashley ang pagbabago ng mood ko kaya nag-iba na ri

n ang timpla ng ugali niya. Kahit kailan talaga ay ayaw niya akong nasasaktan. N
apakaprotective kasi niyang kaibigan sa akin.

"Wag na.. Halika na! Baka magalit pa siya sa akin kapag nakita niya ako dito. Ba
ka sabihin pa niya na sinusundan ko siya, na pinapakialaman ko ang personal na b
uhay niya."

"Aba dapat lang kasi asawa ka niya.." katuwiran pa ni Ashley sa akin.

"Pero secret marriage lang naman yun."

"Kahit secret marriage lang ang lahat.... ay kasal pa rin ang tawag dun. Kaya ng
a kasal eh, ibig sabihin mag-asawa kayo. At sa kasal kailangan ng dalawang tao.
Hindi yung isa ay faithful, tapos yung isa umaarteng single." sermon pa niya.

Buti na lang at lumipat kaming dalawa sa isang side kung saan bihira lang ang du
maraang tao. Kung nagkataon kasi ay baka mapagkamalan pa kaming nag-aaway dahil
sa mataas na boses ni Ashley.

Nilingon ko ang lugar na kanina'y kinatatayuan nina Mitsui at nakita kong nakaal
is na pala sila.

"Vian, andun na sila.. Tara sundan natin." sabi ni Ashley at bigla niya akong hi
natak. Wala na akong nagawa, kaya sumunod na lang ako sa kagustuhan ng kaibigan
ko.

Para kaming ewan habang sinusundan sina Mitsui na naglalakad patungong parking a
rea. "Ashley naman eh... para tayong stalker nito." reklamo ko.

"Hindi stalker ang tawag dun... kundi isang misis na nanghuhuli ng naglolokong a
sawa." pagtatama naman ni Ashley.

"Hayaan na lang kasi natin sila."

"Sshhh... tumahimik ka lang kasi diyan." saway ni Ashley sa akin. "Sige ka! Mama
ya mapansin nila na may sumusunod sa kanila!" dagdag pa niya kaya tuloy tumahimi
k na lang ako.

Habang nakasunod kami sa dalawa ay hindi ko maiwasang inis na pagmasdan yung gir
l na malanding nakaangkla pa sa braso ni Mitsui habang sila'y naglalakad.

Pagkarating ng dalawa sa may parking area ay pansamantala munang huminto sina Mi

tsui. Nakita kong kinuha niya mula sa bulsa ang hawak na cellphone at may kinaus
ap rito. Bahagya pa siyang lumayo muna sa kasamang girl.

"I'm sure ibang babae ang kausap niyan sa cellphone. Umiiwas lang na mabuko ng k
asama niya." bulong ko kay Ashley.

"Well, tingnan natin kung uubra siya sa gagawin ko."

"Hoy Ashley! Anong binabalak mo!? Mukhang di ko gusto ang iniisip mo!" kinakabah
ang tanong ko. Kilala ko kasi si Ashley at alam kong mahilig siyang gumawa ng ka
lokohan.

"Relax ka lang.. For sure magugustuhan mo 'to.. Remember, ako yata ang president
ng Drama Club nung college...." pagyayabang niya pa.

"Ashley!" saway ko.

"Just leave it up to me, girl." sabi ni Ashley sabay kindat pa sa akin tapos ay
naglakad na siya palapit kina Mitsui.

"Hoy! Bumalik ka dito!" mahinang tawag ko sa kanya. Hindi ko magawang lakasan an

g boses ko dahil baka mapansin ako ni Mitsui.
Hindi na niya ako pinakinggan kaya naman dali-dali na lang akong nagtago sa side
ng isang sasakyang nakapark malapit sa lugar kung saan kami kasalukuyang naroon
.

Mula sa lugar na pinagtataguan ko ay nakita kong tapos na makipag-usap si Mitsui

sa phone at muli na itong lumapit sa kasama.

"Honey, shall we go to my place now?" Dinig ko ang malanding tanong ni girl at m

uling kumapit pa ito sa braso ng ASAWA ko.

"Mitsui!!!"

Walang anu-ano'y bigla na lang may sumigaw na isang babae kaya napalingon ang da
lawa.

"How dare you! Paano mo nagawa sa akin 'to!?" gumagaralgal ang tinig ng babae na
ng makalapit kina Mitsui.

"Matapos ng lahat ng nangyari sa atin.. Matapos mo akong mabuntis, tatakasan mo

lang ako!" umiiyak na sumbat nito.

At ang babaeng iyon ay walang iba kundi....

.....si Ashley.

Ashley!
Sira ka talaga!
Isa pa 'tong konsumisyon na babaeng 'to.

Nakita ko sa hitsura ni Mitsui na halatang nabigla siya sa pagdating ni Ashley.

Maging ang girl na kasama nito ay nagulat din.

"What the heck! Miss, teka lang. Nagkakamali ka.. I don't even know you! "

"Anong nagkakamali? Hoy Mitsui! Pagkatapos ng lahat... pinalayas na nga ako nina
Mommy at Daddy... tapos idedeny mo pa ako." Luhaan na dinuro-duro ni Ashley si
Mitsui.

Aba't umiiyak pa talaga si Ashley para maging mas convincing ang acting niya.

"At ikaw babae ka!" baling naman nito sa kasamang girl ni Mitsui, "Don't tell me
na nagpapaloko ka diyan sa lalaking yan."

"Are her allegations really true?" naimbyernang tanong ni maarteng girl.

"Of course not! It's even the first time I saw that disgusting face." Mariing it
inuro pa ni Mitsui si Ashley. Tsk! Madalas talagang lumabas ang pagkaarogante ni
ya kahit na babae pa ang kaharap.

"I can't believe myself that I'm being fooled by you Mitsui! Ngayon ko lang nala
man ang tunay mong ugali... huhuhu... Napakasama mo! Napakasama mo sa amin ni ba
by!" Umiiyak pa rin si Ashley habang kunwaring hinimas-himas pa ang kanyang tiya
n.

"Hey! Miss you better shut up or else baka kung ano pang magawa ko sayo." Namumu
la na si Mitsui sa galit.

Samantala, nagpalinga-linga ako sa paligid ng mapansin ko ang isang maroon color

ed van na kakapark lang malapit sa kinaroroonan namin.

Naku po! Naloko na!

Based kasi sa nakaprint na official seal sa side ng van at sa pangalang nakasula

t dito na Wellington University ay walang duda na isa yung school service ng mga
faculty members nito.

After bumukas ng pinto ay may bumaba roon na tatlong babae na halatang nagtatrab
aho rin sa Wellington.

So meaning, maaaring kilala ng mga ito si Ashley at once na makita ng mga ito an
g eksenang ginagawa niya, tiyak na magkakaroon ng malaking problema.

Lord! Ano na pong gagawin ko?

Kinakabahan at nalilito ako kung ano bang dapat kong gawin nang makita kong nagl
alakad na ang tatlo patungo sa direksyon namin.

Kung patuloy lang kasi akong magtatago at papabayaan ko lang si Ashley, tiyak na
lagot siya kapag nakita ng mga katrabaho ang kabaliwang pinaggagagawa niya.

Kapag lumabas naman ako at pipigilan ko si Ashley sa harap mismo ni Mitsui, for
sure ako naman ang lagot nito.

Buti na lang at makalipas ang ilang saglit ay biglang nagwalk out ang babae ni M
itsui.

Woooh! Thanks God!

Nakahinga ako ng maluwag dun!

"Gwen! Sandali lang!" Hinabol ito ni Mitsui matapos itong maglakad papalayo.

Agad na sinamantala ko ang pagkakataon nang makitang wala na si Mitsui at mabili

s kong pinuntahan si Ashley.

"Ash! Dali ayusin mo ang sarili mo! May mga taga Wellington na papunta na dito."
bulong ko sa kanya paglapit ko.

"Ha? Teka..." agad na pinunasan ni Ashley ang mga matang luhaan pa.

Mayamaya..

"Miss Ashley?" biglang sabi ng isang boses sa likuran namin. Tuluyan na palang n
akalapit sa amin ang mga co-employees ni Ashley.

Lumingon si Ashley at agad na umarteng animo'y walang nangyari.

"Oh! Ms. Gonzales kamusta po!" todo ngiting bati niya rito.

"Well, okay naman." masayang sagot nito. Napatingin sa akin si Ms. Gonzales kaya
nagsmile rin ako.

Ipinakilala niya sa amin ni Ashley ang dalawa pang kasamahan. "Sila nga pala ang
mga new faculty members natin."

"Hello! I'm Ashley nga pala and this is my friend Vianca. Nice to meet you. " Ip
inakilala rin ako ni Ash, tapos ay nakipag shakehands pa siya sa mga bagong katr
abaho niya.

Ako naman ay hanggang smile lang sa kanila. Di ko type makipagkamay eh..

"Feel free to approach me anytime kung may mga concerns kayo regarding school ma
tters." magiliw na saad pa ni Ashley.

Napangiti naman si Ms. Gonzales, tapos ay sinulyapan nito ang suot na wristwatch
. "By the way, maiwan na namin kayo. May appointment pa kasi kaming pupuntahan."

"Sige po.. Ingat kayo." Paalam naman namin Ashley sa kanila.

"Vianca!" Nagulat ako ng marinig ang sigaw ng familiar na boses na iyon.

Takte naman! Hindi ko kasi namalayan na nasa likod lang pala namin Mitsui!

[Mitsui's POV]

"Gwen! We need to talk!"

I ran after her until I finally grabbed her arm. "I said, we need to talk.. That
woman's accusations were all lies.."

"Mitsui, saka na lang tayo mag-usap." she said annoyingly so I already let her l
eave.

But there is still one thing I need to do..

I will go back to that parking lot and look for that insane damn woman!

[Vianca's POV]

"Ano tatayo na lang ba kayo diyan buong araw!" singhal ni Mitsui habang nakasand
al sa gilid ng isang kotse.

Tila kasi nabato na ako sa kinatatayuan ko at kung maaari lang ay hindi na ako m
uling humarap pa kay Mitsui dahil sa kalokohang pinaggagagawa namin.

Pero wala akong ibang choice kundi ang magpaliwanag, kaya nakayuko akong humarap
sa kanya.

"You know that mad woman!? Tell me what the hell are the two of you doing!" maaw
toridad na utos ni Mitsui sa akin.

"Ah.. Mitsui.... kasi... ganito..." nauutal na ako sa kaiisip kung paano magpapa
liwanag.

"Who among you will going to explain about that damn scene!?" Nakatingin sa amin
g dalawa si Mitsui habang galit na tinutukoy niya ang eskandalong ginawa ni Ashl
ey.

Humakbang naman si Ashley sa harap ko at ipinresinta niya ang sarili. "Ako na! T
utal ako naman ang may gawa eh... For your information Mr. Peterson, nasa loob r
in kami ng sinehan kanina at kitang kita ko kung paano ka makipaglandian sa iban
g babae at paano mo niloloko ang bestfriend ko!"

Napakamot naman sa ulo si Mitsui ng marinig ang mga binitawang salita ni Ashley.

"Ash.... tama na." Pinakiusapan ko siyang tumigil na dahil magmumukha lang akong
asawang nagseselos nito.

Eh sa wala naman akong karapatang bawalan siyang makipagdate.

"Pero Vianca dapat pinagsasabihan mo yang si Mitsui!" apela naman sa akin ni Ash
ley.

Eh kahit naman pagsabihan ko yan ngayon mismo, hindi naman yan makikinig.

Ayan nga oh!

Habang nagsasalita kasi si Ashley ay sakto namang nagring ang cellphone na nasa
bulsa ni Mitsui.

Kinuha nito ang phone at binasa ang SMS na nareceive. Sa tingin ko pa nga tila m
as lalo itong nabadtrip matapos basahin ang text message.

"I'm not yet done with the both of you!" turo ni Mitsui sa amin ni Ashley. "Ikaw
Vianca, umuwi ka na sa bahay!" parang haring utos pa niya.

Pagkatapos ay basta na lang niya kami tinalikuran at nagmamadali na siyang sumak

ay sa bagong-bagong sportscar niya.

Umuwi daw? Hindi mo man lang ba ako ihahatid sa bahay!? =(

"Hala! Lagot ako nito pag-uwi." Nagwoworry ako habang tinatanaw papalayo ang hum
aharurot na sasakyan ni Mitsui.

"Kasi naman ang hilig hilig mong gumawa ng eksena." Sinisisi ko ang pagiging eks
enadora ni Ashley. Kahit kailan talaga baliw rin 'tong isang 'to.

"Hehe... friend, peace!" ngingiti-ngiting sagot naman niya sa akin at nag-peace

sign pa.

Pasalampak na napaupo na lang ako sa sahig. "Waaaahhhh... bakit ba kasi ako nagk
aroon ng asawang bipolar at kaibigang baliw!?" parang batang pagmamaktol ko.

*****
Chapter 13 >>
Chapter 13

"Tsk! Paano kaya ako pag-uwi nito?"

Problemadong napasandal na lang ako sa upuan ng kotseng kasalukuyang minamaneho

ni Ashley.

"Sis, sorry na! Promise di na mauulit." apologetic na sabi niya.

"Aba, dapat lang. Kasi pag naulit pa 'to, for sure papalayasin ako ni Mitsui sa
bahay niya at sa kalye ako pupulutin."

"Edi dun ka na lang sa condo ko tumira. Tapos, hati tayo sa rent ah." suggest ni
Ashley sa akin.
-____-

"Psh! Kahit kailan oportunista ka talaga. Ginagawa mong opportunity ang problema
ng ibang tao." reklamo ko agad sa kanya.

Itinama naman ni Ashley yung sinabi ko. "Excuse me... I'm just an optimist who s
ee things in a positive way."

"Oo na, optimist na kung optimist... Ihinto mo na lang 'tong kotse mo dun sa tap
at ng gate na blue." utos ko kay Ashley ng matanaw ko na ang bahay ng mga Peters
on. Sinunod nga niya ako at inihinto na niya ang sasakyan sa gilid ng daan.

"Daebak! Ang ganda pala ng bahay ni Mitsui." humahangang sabi ni Ashley habang n
akasilip sa wind shield. "Buti di ka napapagkamalang maid diyan?"

"Eh kung sapakin kaya kita diyan sa pinagsasasabi mo!"

"Chill! Ito naman, di na mabiro... Joke, joke din pag may time."

"Joke ba yun? Sorry ah.... naiwan ko kasi yung sense of humor ko sa loob ng baha
y na yan."

"Ah ganun ba!? Sige kunin mo muna, antayin kita pagbalik mo." nakangiting pang-a
asar ni Ashley.

"Ewan ko sayo! Ang laki din ng topak mo eh. Kaya ako napapahamak sayo." Binuksan
ko na pinto at bumaba na ako ng sasakyan niya.

Isasara ko na sana ang pinto ng sumenyas si Ashley sa akin. "Vian, hwaiting!"

"Tss! Ang hilig mo talagang mag Korean. Sige na... Umalis ka na baka mamaya maki
ta ka pa dito ni Mitsui, edi lalong di ako pinapasok nun sa loob ng bahay. Sige
na. Tsupi!" pagtataboy ko kay Ashley.

"Heto naman! Ipagtabuyan ba ako!? Lambingin mo lang kasi hubby mo pag nagsungit
na naman." sabi ni Ashley sabay kindat sa akin.

Pagkatapos ay isinara na niya ang pinto, inistart niya ang makina at nagdrive na
siya papalayo.

Psh! Ang kulit niya talagang kaibigan.

Naglakad na ako papunta sa harap ng gate. Matapos kong magdoor bell ay lumabas s
i manang Flor upang ako'y pagbuksan.

"Si Mitsui po ba andiyan na?" tanong ko agad kay manang habang magkasabay kaming
naglalakad papasok ng bahay.

"Wala pa hija. Pero maya-maya paparating na rin yun."

Baka maabutan ako dito ni Mitsui. Mabuti na ang umiiwas sa gulo.

Umisip agad ako ng maaari kong idahilan kay manang Flor. "Ahmmm... Pupunta na po
ako sa kwarto ko. Magpapahinga na po ako masama kasi ang pakiramdam ko."

"Ganun ba, hija? Gusto ma dalhan kita ng gamot?" nag-alala naman agad si manang,
naguilty tuloy ako.

"Ah, wag na po! Wag na, matutulog na lang po ako. Baka mamaya mawala na rin 'to.
"

"Oh sige, magpahinga ka na."

Tumango naman ako. "Basta manang pag hinanap ako ni Mitsui, sabihin niyo na masa
ma ang pakiramdam ko, na natutulog na ako at ayaw ko ng istorbo ha!?"

"Oo...sige." naguguluhang sumunod na lang si manang Flor sa utos ko. Iniwan ko n

a siya at umakyat na ako sa kwarto ko.

Kakapasok ko pa lang sa room ko at isasara ko pa lang sana ang pinto ng marinig

ko ang galit na boses ni Mitsui sa ibaba.

"Manang, umuwi na ba si Vianca!?"

"Oo hijo, andun na siya sa kwarto niya. Masama daw kasi ang pakiramdam niya."

Tsk! Lagot na!

After kong marinig ang mga footsteps niya na paakyat na ng stairs ay mabilis kon
g isinara ang pinto. Dali-dali akong humiga sa kama ko at nagtalukbong ng kumot.

"Aish!" napatapik ako ng malakas sa noo ko. Dahil kasi sa aking pagkataranta ay
nakalimutan kong i-lock ang pinto.
Pinipilit ko pa sanang tumayo kaya lang nang tumingin ako sa pintuan ay nakita k
ong pinihit na pabukas ni Mitsui ang doorknob nito.

(Si Vianca---->)

Dahil doon ay dali-dali kong inayos ang pagkakahiga ko. Pagkabukas niya ay naabu
tan niya akong nakahiga na at nasa ilalim ng kumot.

"Vianca, get up!" maawtoridad na utos niya.

Hindi ko siya sinunod kaya lumapit siya sa akin at inis na yinugyog ang mga paa
ko.

"I SAID GET UP!"

Hinatak niya bigla yung kumot na nakatakip sa akin. Dahilan upang mapabalikwas n
a ako mula sa pagkakahiga.

"Bakit ba!? Nakikita mong nagpapahinga yung tao!" singhal ko kay Mitsui. Siyempr
e dapat hindi ako magpahalatang kinakabahan sa kanya.

"Do you think you can hide from me using that damn blanket!?"

"Anong hide-hide ka diyan? Bakit naman kita pagtataguan aber?" pagmamaang-maanga

n ko. Inabot ko yung kumot, humiga ako at itinalukbong ko ito na animo'y matutul
og na ulit. "I'm not feeling well, kaya puwede ba Mitsui lumabas ka na!?"

Narinig ko siyang napabuntong-hininga. "Fine! Anyway, what's the use of arguing

it with you" Halatang nagpipigil lang siya ng inis sa akin.

"I just want to tell you that I don't want to see you hanging around with your i
nsane friend. Understand!?" naaasar na dagdag pa ni Mitsui.

Hindi na niya hinintay pa ang sagot ko, sa halip ay naglakad na siya papunta sa
pintuan ng room ko. Lalabas na sana si Mitsui nang pagbukas niya ng pinto ay nar
inig ko siyang biglang nagsalita.

"Grandma!? Ka-kailan ka pa dumating?"

[3rd Person's POV]

Naguguluhang pinagmasdan na lang ni manang Flor si Mitsui habang mainit ang ulo
na pinuntahan nito si Vianca sa kwarto.

Nagbilin kasi si Vianca na ayaw nitong magpaistorbo ngunit ayun at mukhang mag-a
away na naman ang dalawa.

"Haaay! Ang mga kabataan talaga ngayon." Umiiling-iling na bulong ni manang.

Magtutungo na sana siya sa garahe para linisin ang mga naiwang kalat doon nang m
arinig ang sunod-sunod na busina ng sasakyan sa labas ng gate.

Sino kaya 'to? Nagtatakang agad na pinuntahan ito ni manang Flor upang alamin ku
ng sino kaya ang dumating ng mga oras na iyon.

Pagsilip niya sa labas ay kanyang nakita ang pamilyar na kotseng madalas gamitin
ng lola ni Mitsui. Kaya naman, agad na pinagbuksan ni manang ng gate ang kakara
ting pa lang na sasakyan.

Pagkatapos magpark ng mamahaling kotse ay naunang bumaba mula rito ang driver ni
to. Nagtungo ang driver sa may passengers seat at pinakbuksan nito ang isang med
yo may-edad ngunit napakasopistikada pa ring ginang.

"Magandang gabi po, Madam Sofia." agad na bati rito ni manang Flor.

"Oh, Flor andito ka pala. Ikaw ba ang pinapunta dito ni Angela para mag-asikaso
kay Mitsui."

"Opo, Madam." pangsang-ayon naman ni manang. "Pasok na po kayo. Tatawagin ko lan

g sandali si sir Mitsui." Iginiya ni manang si Madam Sofia papasok sa kabahayan
ng mga Peterson.

Naunang naglakad si Madam Sofia habang nakasunod sa likuran niya si manang Flor.

"Where is he? Is he upstairs?"

"Opo, nasa kwarto po siya."

"With whom? With his WIFE?"

Nagulat si manang, hindi niya inaasahang alam na pala ni Madam Sofia ang pagpapa
kasal ng apo nito. "Ahh.... Opo."

Nagtuloy-tuloy nang naglakad ang lola ni Mitsui paakyat ng hagdan. Pagdating sa

taas ay nilingon nito si manang dahilan upang igiya at ituro niya ang kinaroroon
an ni Mitsui.

"Dito po, Madam." sabi ni manang Flor pagtapat niya sa kwarto ni Vianca.

"Okay. Makakaalis ka na. Ako na ang bahala rito." sabi ni Madam sa kasambahay ka
ya iniwan na niya ito.

Kakatok na sana si Madam Sofia sa pinto ng biglang bumukas ito at bumungad sa ha

rap niya si Mitsui na halatang nagulat sa pagdating nito.

[Vianca's POV]

"Grandma!? Ka-kailan ka pa dumating?" gulat na tanong ni Mitsui.

GRANDMA!?
Naku po! Andito yung lola ni Mitsui!?

O__O

Nanglaki ang mga mata ko nang aking marinig ang sinabi ni Mitsui. Tatayo sana ak
o bigla nang makita kung nakatingin na pala sa akin ang lola ni Mitsui mula sa k
inatatayuan nito.

Nakayukong dahan-dahan na lang akong bumangon at lumapit sa mga ito. "Good eveni
ng po." kinakabahang bati ko kay Madam Sofia.

Di ako makatingin ng diretso rito dahil hindi ko kayang makita ang naging reacti
on nito ng madatnan ako sa ganitong sitwasyon.

"Is she your wife?"

"Ye-yes, Grandma. Paano nyo po nalaman!?" Halatang nagulat si Mitsui na alam na

pala ng lola niya ang tungkol sa amin.

"Your mom told me yesterday when she found out that I'll be arriving today." sag
ot ni Madam Sofia.

"Until now, I still can't believed that your already married without even inform
ing me." masama ang loob na sabi pa nito.

"Sandali lang.. A while ago, pagbukas mo ng pinto, nakita kong nakahiga siya sa
kama. What time is it?" tumingin ito sa suot na wristwatch. "It's still very ear
ly to sleep. Don't tell me that she's lying there because she passed out. Is she
.... is she pregnant already?

"NO!" sabay na sagot namin ni Mitsui.

"Naku! Hindi po! Hindi po ako buntis!" pagdedeny ko.

"Grandma! She's not feeling well kaya nagpapahinga lang siya!" paliwanag naman n
i Mitsui.

"Are you sure of that?" nakataas ang kilay na tanong ni Madam Sofia. "Then, why
did you married her if that was not the reason?"

Hindi ko inaasahan ang sunod na ginawa ni Mitsui. Lumapit siya sa akin, at bigla
akong inakbayan.

"Grandma, the reason is simply because.....

....I've fallen in love with this woman."

*****
Vote naman po.. pls....
Chapter 14 >>
Chapter 14

[Vianca's POV]

Hindi ko inaasahan ang sumunod na ginawa ni Mitsui. Lumapit siya sa akin at bigl
a akong inakbayan.

"Grandma, the reason is simply because.....

....I've fallen in love with this woman." sweet na sabi niya.

Geez! Mitsui, ano ba 'tong pinaggagawa mo? Ako ang kinikilabutan sayo eh.

Umiwas ng tingin ang lola ni Mitsui. "Alright, enough of that! Doon na tayo magusap sa baba. I'm uncomfortable talking with both of you here." naasiwang pahaya
g ni Madam Sofia.

Nauna na itong lumabas ng kwarto ko kaya kaming dalawa na lang ni Mitsui ang nai
wan sa loob.

"Alisin mo nga yan!" Agad kong tinanggal ang braso niya na naka-akbay pa rin sa
akin.

"Tss!" Bahagya naman siyang lumayo.

Nakacross-arms na hinarap ko siya. "Anong kasinungalingan yung pinagsasabi mo, a

ber?"

"Sshh! Ang ingay mo, baka marinig ka ni Grandma!" saway niya sa akin. "Wag kang
magkakamali sa harapan niya, kundi malilintikan ka. Baka nakakalimutan mong may
atraso ka pa sa'kin."

Aba! May gana ka pang takutin ako. Samantalang halata namang natakot ka ng dumat
ing ang lola mo.

Sasagot pa sana ako kay Mitsui kaya lang may biglang kumatok sa pinto. Pagbukas
noon ay sumilip si Manang.

"Mitsui, pinapatawag na kayo ni Madam." sabi ni Manang, tapos ay isinara na ulit

nito ang pintuan.

"Halika ka na nga!" yaya ni Mitsui sa akin. Aakbayan niya pa sana ulit ako pero
tinabig ko na ang braso niya.

"Sinabi nang alisin mo yan! Inaalibadbaran ako sa'yo."

"Vianca! Wag mo akong gagalitin!" Nakita ko na naman ang mariing tingin na iyon
ni Mitsui. Sapat na yun upang umayos ako at sundin na lang ang kagustuhan niya.

"Let's go." Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko saka ako hinila palabas ng k
warto.
****
Pagdating naming dalawa sa sala ay naroon at nakaupo sa sofa si Madam Sofia. "Ha
ve a seat." utos nito sa amin habang umiinom ito ng kape.

Magkatabi kaming umupo ni Mitsui sa kaharap nitong sofa.

"Even though I'm disappointed by Mitsui's decision. I admit that I can not do an
ything but to accept it." masama ang loob na sabi nito.

"Please understand us. I just loved Vianca so much that I want her to always sta
y by my side." apela rito ni Mitsui. "Besides, marrying her is much better than
being live-in partners, right?" pilyong tanong pa niya.

Napabuntong-hininga na lang si Madam. "I just hope that both of you knew what mi
ght be the consequences of your actions. By the way, ano nga pala ang pinagkakaa
balahan mo dito Vianca? I heard that you're Angela's former secretary in her law
firm."

"Ah... opo... dati po akong nagtatrabaho sa kanya." nag-aalangang sagot ko.

"Yeah. In fact, we met each other when I visited Mom in Baguio." sabat ni Mitsui
.

Nabigla ako ng marahan niyang hinawakan ang kamay kong nakapatong sa may lap ko.
Pagkatapos ay ngumiti pa siya ng napaka-sweet sa akin.

Leche!

Napakaplastic talaga ng lalaking 'to. Sipain ko kaya 'to sa harap ni Madam Sofia
.

Ang mabuti pa inumin ko muna itong juice na inihanda ni Manang. Baka sakaling lu
mamig ang ulo ko sa kasinungalingan ng lokong 'to.

Binawi ko agad ang kamay kong hawak ni Mitsui at inabot ko ang baso ng juice.

"Ahem.." agaw-atensiyon ng lola ni Mitsui. "So hija, what keeps you busy now tha
t you and Mitsui were already married. You must know that I prefer productive in
dividuals."

Hindi agad ako makasagot dahil kasalukuyan pa akong umiinom ng juice kaya bigla
ulit sumingit si Mitsui sa usapan. "Come on Grandma.. Stop asking my wife about
that. Of course, we were doing what newly wed couples should do."

Shet!

Muntik pa akong masamid habang umiinom ng juice. Anong newly wed couples should
do ang pinagsasabi nito?

Agad kong inilapag ang baso sa ibabaw ng center table.

"See? My wife is blushing because of that question." pang-aasar pa ni Mitsui.

Ano ba!? Hindi ako nagbablush! Namumula ako sa inis sayo! Ang bastos mo!

"Teka la--" Sasagot na sana ako ng bigla na namang sumabat si Mitsui.

"Grandma, I'm always aware that you like productive people. That's why, Vianca a
nd I were both trying hard to be productive...

...So, how many great grandsons do you want?" sabi niya na muntik ko nang ikalag
lag sa kinauupuan ko.

What!?

Vianca kalma lang..

..inhale..
..exhale..

"Te-teka lang.. Excuse po muna, lalabas lang po ako sandali." paalam ko kay Mada
m Sofia. Hindi ko na yata kakayanin ang pinagsasasabi nitong si Mitsui.

Tumango naman si Madam Sofia sa akin kaya tumayo na ako at naglakad papunta sa l
abas ng sala.

Bago ako tuluyang makalayo ay narinig ko pa ang ibang pinag-usapan ng maglola.

"Mitsui, are you sure that she's not pregnant? She seems to be very sensitive an
d moody."

"Hmmm... I guess, not yet... But if you really want us to have a baby, we can ru
sh things up."

Leche talaga!

Binilisan ko na ang paglalakad upang di ko na marinig pa ang mga susunod na sasa

bihin ni Mitsui. Baka di na ako makapagpigil at mabato ko pa siya ng suot kong t
sinelas.

Agad akong nagtungo sa kitchen. Kumuha ako ng baso, binuksan ko ang ref at kumuh
a ako ng malamig na tubig mula roon. Pagkatapos ay naiinis na uminom ng uminom n

a lang ako.

Aish! Bakit ba pati ako dinadamay ni Mitsui sa mga kalokohan niya.

"Baka malunod ka na sa kakainom diyan?" may biglang nagsalita sa likuran ko.

"Manang, andiyan pala kayo?" nagulat na tanong ko. "Pinapalamig ko lang po ang s
arili ko."

"Hija, unawain mo na lang sana ang asawa mo. Alam kong hindi maganda ang relasyo
n niyo ngayon ni Mitsui." paki-usap ni Manang Flor sa akin.

"Yun na nga po eh. Hindi naman talaga kami magkasundo, pero kung maka-acting siy
a sa harap ni Madam Sofia ay daig pa yung perpekto ang pagsasama namin." reklamo
ko.

"Kaya nga Hija sana sundin mo na lang ang kung anumang pinaplano niya. Alam mo k
asi, kahit gaano pa kayabang at kaarogante niyan si Mitsui, pagdating kay Madam
Sofia ay di yun lahat umuobra. Tanging si Madam lang ang nakakapagpatino at naka
kadisiplina sa kanya. Mga bagay na hindi kayang gawin kahit ni Mam Angela."

"Talaga po? Kaya pala napansin kong mukhang natakot siya kanina ng biglang dumat
ing ang lola niya."

"Oo. Batid kasi niya na matinding magalit ang lola niya. Alam mo, dati sa sobran
g galit ni Madam Sofia ay binalak nitong ipadala siya sa Amerika para doon na la
ng siya mag-aral."

"Bakit naman po?" curious na sabi ko.

"Noong nasa high school pa lang kasi si Mitsui ay ginulpi niya yung solong anak
ng mga business partners ni Madam. Dahil doon ay umatras ang mga ito sa pakikipa
sosyoso sa mga Peterson na kamuntik pang ikalugi ng negosyo nila. Sa sobrang gal
it ni Madam ay plano niyang ipadala na lang sa Amerika si Mitsui. Ang sabi kasi
ng lola niya ay wala na nga raw siyang naitutulong sa paglago ng kompanya nila a
y sakit ng ulo pa raw ang hatid nya rito. Kaya mas mabuti pa umanong sa malayo n
a lang tumira si Mitsui, yung tipong hindi makakaapekto sa magiging takbo ng neg
osyo nila."

"Tapos? Ano pong nangyari?" interesadong tanong ko.

"Nagmakawa sila ni Mam Angela na wag na nitong ituloy ang binabalak. Nangako rin
siya na magbabago na siya..."

"Pero hindi naman po siya nagbago." putol ko sa kwento ni Manang.

"Oo, tama ka. Mula noon, gumawa ng paraan ang mag-ina na kung anumang kalokohan
ang gawin ni Mitsui, di na nila hinahayaan na makarating pa ito sa lola niya. Ha
ngga't maari, kung may nagawa na namang problema si Mitsui ay nireresolba at pin
agtatakpan na agad ito ng Mama niya."

"Kung ganun, kaya siya umaarte ng ganito sa harap ng lola niya ay dahil sa ayaw
niyang ipaalam dito ang totoo kung bakit talaga kami nagpakasal." Ngayon alam ko
na ang rason sa pagpapanggap namin ni Mitsui.

"Maaring ganoon na nga. Dahil sa oras na malaman ni Madam na isang kasunduan lan
g ang kasal niyo, tiyak na magagalit na naman ito sa kanya. Kaya sana Vianca int
indihin at sabayan mo na lang ang kung anumang palabas ni Mitsui." advice ni Man
ang sa akin.

"Haaaaay." Humugot na lang ako ng malalim na buntong hininga.

"Mukhang wala naman po talaga akong choice kundi makisakay na lang sa palabas ni
Mitsui. Sige po, babalik na ako sa loob." paalam ko at iniwan ko na si Manang s
a kusina.
****
Pagbalik ko sa kinaroroonan ng dalawa ay kasalukuyan pa rin silang nag-uusap.

"I have enjoyed a lot from my vacation in Korea." natutuwang kwento ng matanda.

Umupo ulit ako sa sofa kung saan kami magkatabing nakaupo ni Mitsui.

"Are you okay?" nag-aalalang tanong ni Madam sa akin.

"Ahh... opo." tipid na sagot ko.

Muling
a yung
agawa.
talaga

ipinatong ni Mitsui ang braso niya sa balikat ko, tapos ay marahan pa niy
hinahaplos-haplos. This time, kahit gustuhin ko mang umalma ay hindi ko m
Hindi kasi maaaring makahalata si Madam Sofia na not in good terms naman
kaming mag-asawa.

Nang magring ang cellphone ni Madam at masiguro kong wala sa amin ang attention
nito ay kumuha ako ng tiyempo upang tanggalin ang kamay ni Mitsui sa balikat ko.

Inirapan ko siya ngunit isang smirk lang ang isinagot niya sa akin.

Si Madam Sofia naman ay busying nakikipag-usap sa phone. "Yes, I'm informed abou
t that. Don't worry, I think I already found someone to temporarily replace you
so don't bother to do that anymore." sabi ni Madam sa kausap nito.

"Alright. Then, just forward your papers in my office tomorrow. Bye." dagdag pa
nito. Pagkatapos makipag-usap sa phone ay muli nitong itinuon ang atensiyon sa a
ming dalawa.

Si Mitsui naman ay hinawakan ulit ang aking kamay na nasa ibabaw ng lap ko.

Tsk! Holding hands na may halong tyansing.

"By the way, back to my question a while ago, what keeps you busy here, Vianca?"
wika ni Madam Sofia.

"Po?" naguguluhang tanong ko.

"I mean, ano ba ang pinagkakaabalan mo ngayon? Actually, my secretary just filed
her maternity leave effective next week. I still haven't found any replacement
to her. Are you willing to fill up the said position?" diretsahang sabi sa akin
ng lola ni Mitsui.

What the heck! Magiging secretary ako ni Madam Sofia?

"Magtatrabaho po ako sa inyo?... Pero.... Mitsui...." Tumingin ako kay Mitsui, h

oping na tutulungan niya akong lumusot sa sitwasyon na iyon.

Hiningi na rin ni Madam ang opinyon ng apo nito. "What can you say about that Mi
tsui?"

"What should I say?" tumingin sa akin si Mitsui kaya naman tiningnan ko siya ng
isang nagmamakaawang tingin.

Ipinatong ko ang aking kaliwang kamay sa ibabaw ng kamay niyang nakikipagholding

hands sa isang kamay ko at hinawakan ko iyon ng mahigpit.

Please... Mitsui....
Please... wag kang papayag!

"Well, Grandma kung yan ang gusto niyo. Of course, we can't say no to you. Di ba
, Hon?" sabi ni Mitsui, niyugyog pa niya ang kamay ko.

Dahil doon ay mas hinigpitan ko pa ang pagkakahawak ko sa kamay ni Mitsui. Mas n

ilakasan ko ang pagkakadiin dito hanggang sa bumaon ang aking mga mahahabang kuk
o sa palad niya.

Walanghiya ka talaga Mitsui! Napakahilig mong ilagay ako sa alanganin.

Nang palihim ko siyang sinulyapan ay napansin kong nagtiim ang mga bagang niya,
senyales na nasaktan nga siya sa ginawa ko. Pagkatapos ay agad niya ring binawi
ang kamay niya.

"Vianca, it's better to work in my office than spending your time here at home.
It's nonsense wasting your time here. Like I've said, be more productive. Look a
t Mitsui, aside from being an outstanding student, he's a varsity player in Yale
. He is such a very good player." Si Mitsui ba talaga ang tinutukoy nitong si Ma
dam Sofia? Parang ibang tao kasi ang dinedescribe niya.

Naparolled eyes na lang ako.

Tss! Natural good player yan! He plays with girl's feelings a lot.Playboy eh!

"So? Vianca, what is your decision?" naghihintay ng kasagutan na tanong ni Madam

.

Inilapit naman ni Mitsui ang bibig niya sa tenga ko saka siya bumulong. "Pumayag
ka na! Kundi lagot ka sa akin mamaya!" banta niya sa akin.

Aba't may gana ka na namang magthreat, huh!

"Hija?"

Aish! Bahala na nga!

"O-okay po... sige po." pagpayag ko.

"Good! Then, I have to go. I still need to go somewhere, I just dropped by here
to see both of you. Vianca, I will just inform you regarding that matter. Okay?"

"Opo." napipilitang sagot ko.

Di nagtagal, tumayo na si Madam Sofia at magkasamang inihatid na namin ito ni Mi

tsui sa may garahe. Pagkasakay nito ay agad na pinaandar na ng driver ang sasaky
an papalabas ng gate.

Paglingon ko naman ay wala na si Mitsui sa kanina'y kinatatayuan niya.

Psh! Umiiwas ang walanghiya!

Pagpasok ko sa loob ay nadatnan kong nanonood ng TV si Mitsui. Prente itong naka

upo habang ang isang braso ay nasa side ng sofa at nakatukod pa sa ulo niya.

Alam kong umiiwas lang siyang i-confront kaya ako na mismo ang lumapit sa kanya.
"Mag-usap nga tayo." Inagaw ko yung remote ng TV at in-off ko iyon. "Bakit ka p
umayag?"

"So what? Eh temporary lang naman. After her secretary's leave, everything will
be back to normal." hindi siya makatingin ng diretso sa akin dahil halatang guil
ty siya.

"Alam mo ba? Iniintindi ko yung pagkukunwari mo sa harap ng lola mo. Sinasakyan

ko yung palabas mo na inlove ka sa'kin kaya mo ako pinakasalan. Pero pati ba nam
an yung pagtrabahuhin mo ako sa office ng lola mo? Aba, Mitsui sumusobra ka na!"
bulyaw ko sa kanya.

"What's wrong with that? You will just be doing your job before when you were my
Mom's secretary. There's nothing difficult about that." pagdadahilan naman niya
.

"Nasasabi mo yan kasi hindi ikaw ang nasa posisyon ko. Mitsui, hindi ibig sabihi
n na pumayag akong magpakasal sayo, na magiging sunod-sunuran ako sa gusto niyo.
Hindi porke't tumatanaw ako ng utang na loob sa Mommy mo ay maaari mo ng gawin
sa akin 'to. Don't push me to the limit. Just because I'm nice, doesn't mean you
can take advantage of me!"

Sa inis ay dinampot ko ulit yung remote at binato ko iyon kay Mitsui.

"Sh*t!" usal ni Mitsui ng tumama iyon sa tiyan niya.

Pagkatapos nun ay nagwalk out na ako at umakyat sa kwarto ko.

*************
Chapter 15 >>
Chapter 15
Maaga akong nagising ngayong umaga. Matapos mag-ayos ng aking sarili ay lumabas
na ako ng room ko. Dumiretso agad ako sa dining area kung saan nadatnan ko na ab
alang naghahanda ng breakfast si manang Flor.

"Good morning po, Manang!" bati ko rito.

Ngumiti naman si Manang. "Hija, halika na. Maupo ka na dito at nang makapag-almu
sal ka na." yaya nito sa akin.

"Sige po." Sinunod ko nga si manang at umupo na ako sa dining seat.

"Sandali lang at kukunin ko yung iba pang ulam sa kusina." sabi ni Manang at pum
asok ito sa kitchen.

Bilang sagot ay nag-nod na lang ako kay manang. Subalit, wala ang atensyon ko sa
mga pagkaing inihahanda nito sa mesa.

Malamang, gaya ng nakasanayan, tanging pang-isang tao lang ang ihahanda nito. Pa
ra sa almusal ko lang dahil si Mitsui ay hindi na naman sasabay sa akin sa pagka
in. Mas pinipili pa kasi niyang kumain sa labas kaysa makipagsalo sa akin. As us
ual, wala pa ring improvement ang relasyon namin.

Lagpas isang linggo pa lang, ten days to be exact, mula nang lumipat ako dito sa
bahay ni Mitsui. Pero pakiramdam ko ay halos ilang buwan na akong nakatira rito
. Nakakabored na rin talaga ang walang ginagawa. Buti sana kung may iba akong pi
nagkakaabalahan dito.

Si Mitsui nga lang yata ang nag-eenjoy sa ganitong setup. Kung makaasta siya ay
gaya pa rin ng dati, feeling single pa rin at panay lang ang pakikipagflirt sa i
bang babae. Maaga siya kung umalis ng bahay at inaabot naman ng hatinggabi sa la
bas. Di ko alam kung sadyang busy lang siyang tao o sinasadya niyang palaging wa
la dito para bihira lang kaming magkita.

Haayyyy..

Ginagamit ba talaga ni Mitsui ang utak niya? Kung umiiwas siya na parati kaming
magkita dito sa bahay, eh bakit siya nag-agree sa idea ng lola niya na magtrabah
o ako sa school nila.

Tsk! Bahala siya sa buhay niya.

Magsawa siya at pagtiyagaan niyang araw-araw makakasalubong niya ang pagmumukha
ko sa hallway ng Yale University.

"Ang aga-aga, nakasimangot ka na agad diyan, hija." biro ni manang. Lumapit ito
sa akin galing sa kitchen at inilapag ang dalang tray sa ibabaw ng hapagkainan.

Ngayon ko lang napansin na para sa dalawang tao pala ang nakahanda sa mesa. "Man
ang, salamat naman at sasabayan niyo akong magbreakfast ngayon. Nakakasawa na ri
n kasi ang kumain ng mag-isa lang."

"Ah, hindi para sa akin yan Vianca, kay Mitsui yan. Sasabay daw siya sayong magagahan ngayon."

"Ha? Diba maaga siyang umaalis ng bahay? Tsaka hindi naman yun sumasabay sa'kin.
" hindi naniniwalang sabi ko.

"Nasa kwarto pa siya. Bumaba siya kanina at nag-utos na ipaghanda ko rin daw siy
a ng makakain." paliwanag ni Manang. "Sandali lang ulit, kukunin ko muna yung as
ukal at ipagtitimpla ko kayo ng kape." sabi pa nito saka muling nagtungo sa kusi
na.

Kasalukuyan pa rin akong napapaisip at nagtataka nang walang anu-ano ay may bigl
ang humalik sa pisngi ko.

Paglingon ko ay nakita kong nakatayo si Mitsui sa likuran ko. Hindi ko namalayan

g nakalapit na pala siya. "What the heck, Mitsui! Ano sa tingin mong ginagawa mo
?" pasinghal na tanong ko.

"I'm giving my wife a good morning kiss." kaswal lang na sagot ni Mitsui sa akin
. Umupo na rin siya sa katapat kong upuan. "Manang, where's my coffee?" dagdag p
a niya ng dumating si Manang galing sa kusina.

"Heto na.." iniabot nito kay Mitsui ang kape. "Mabuti naman at naisipan mong dit
o mag-almusal. Magmula kasi ng tumira na dito si Vianca ay di mo man lang siya n
asamahang kumain---"

"But now's different. Right, hon?" sabat agad ni Mitsui, tapos ay ngumiti pa siy
a sa akin na lalong ikinagulat ko.

Hmmm? Mukhang may kaduda-duda sa ikinikilos nitong si Mitsui.

Tinaasan ko siya ng kilay. "At ano namang palabas 'to?"

Nagkibit-balikat lang siya.

"Ano nga sabi?" pangungulit ko sa kanya. "Umamin ka na."

"Nothing... I'm just practicing myself on pretending in love with you." explain
ni Mitsui.

"Tss.. Sinasabi ko na nga ba. Obvious na may kinalaman na naman 'to dun sa pagpa
panggap mo sa harap ni Madam Sofia." Tatlong araw na ang nakakalipas nang mangya
ri ang insidente kung saan nagpunta dito sa bahay ang lola niya.

"Alam mo na pala. Nagtatanong ka pa." bumulong-bulong sa sariling sabi ni Mitsui

pero halata namang pinaparinggan niya ako.

Nase-sense ko tuloy na may mangyayari na naman. "Bakit ano na naman bang meron?"

"Grandma want us to have a dinner with her tonight at her house." simpleng sagot
lang ni Mitsui.

I almost rolled my eyes. Ano pa ba ang dapat kong i-expect. Eh di isang mahaba-h
abang acting session na naman ang pupuntahan namin.

"So you better not make any mistake in front of her." warning pa niya sa akin ka
sabay ang isang matalim na tingin.

"Wag kang mag-alala, papakitaan kita ng isang flawless acting mamaya." paninigur
ado ko na lang sa kanya.

Aish! Wala naman akong magagawa kundi makisakay na lang sa gusto nila. Sabi nga,
if you cannot beat them, join them.

Mabilis niyang binawi ang stare na iyon. "That's my girl. It's good that you are
already cooperating with me." Nag-iba na naman ang mood ni Mitsui. "Come on, le
t's eat."

Psh! Bipolar talaga!

Wala na kaming imikang dalawa habang kumakain. Nang matapos kami magbreakfast ay
umakyat muli si Mitsui sa kanyang kwarto. Marahil ay kukunin niya yung susi ng
kotse.

Ako naman ay nakatayo lang sa isang tabi at inabangan ko si Mitsui. Lumitaw ang
isang devilish smile sa aking labi. Kailangan kong makabawi sa ginawa niyang pag
halik sa akin kanina.

Makalipas ang ilang minuto ay lumabas na siya sa kwarto at magtutungo na sana sa

garahe.

"Mitsui! Sandali lang!" habol ko sa kanya at mabilis ko siyang nilapitan.

Huminto si Mitsui bago pa man siya tuluyang makalabas sa may main door. "Why? Di
d a forgot something?" nagtatakang tanong niya.

"Ahhhh.... wala naman. Yung necktie mo kasi..." sabi ko, sabay turo sa tie ng su
ot niyang school uniform. "Hindi maayos ang pagkakasuot mo." Mas lumapit pa ako
sa kanya, hinawakan ko 'yung tie at inayos ko iyon.

"Ikaw talaga.... Sa kakamadali mo, hindi mo na napapansin ang suot mo." malambin
g na sabi ko habang inaayos ko iyon.

Napansin kong kumunot ang noo ni Mitsui dahil sa ginagawa ko.

Di ba ito naman talaga ang gusto mo? Yung magpractice tayo kung paano maging swe
et.

Hmmmp! Humanda ka dahil aasarin kita ng todo ngayon.

"Teka, Vianca.... wag na, okay na." Kitang-kita ang awkward facial expression ni
Mitsui.

"Yan, okay na. Kaya lang, hindi pa ako tapos............." pagkasabi ko nun ay b
igla kung hinila ng malakas yung necktie niya, dahilan upang masakal siya sa sob

rang higpit nito.

"Aaaah!" sigaw ni Mitsui matapos siyang hindi makahinga. Dahil na rin sa mas mal
akas siya kumpara sa akin ay nagawa niyang makapumiglas. Sa huli ay nabitawan ko
rin ito.

"F*ck! Are you gonna kill me!?" namumula sa galit na sabi ni Mitsui nang mabitaw
an ko na yung dulo ng neck tie niya.

"Bakit? Anong mali sa ginawa ko?" nagmamaang-maangang tanong ko.

"Di ba sabi mo kailangan ko ring magpractice para sa acting natin? Ayan ginawa k
o nga..." Nagkunwari pa akong nagtatampo sa kanya. "Ang akala ko kasi..... ang a
kala ko serial killer ang role na gagampanan ko sa acting portion mamayang gabi.
"

"Vianca!" mas lalong namula si Mitsui sa galit.

Isang malaking pagkakamali yata ang ginawa kong pang-aasar kay Mitsui. Marahil a
y masyado akong naging kampante. Nakalimutan kong isa siyang tao na may complex
personality.

[3rd Person's POV]

Tila naging isang malaking pagkakamali ang ginawang pang-aasar ni Vianca kay Mit
sui.

Dahil doon ay marahas nitong hinawakan ang kaniyang magkabilang braso. "You're g
etting into my nerves. I already told you to stop messing around with me!" madil
im ang mukha na sabi pa nito.

"Mitsui, ano ba? Nasasaktan ako." pumapalag na sabi rito ni Vianca. "Mitsui! Ple
ase... N-nagbibiro lang ako. Gusto lang naman kitang asarin."

Hindi nito pinakinggan ang kanyang pakiusap. Bagkus ay kinaladkad siya nito paak
yat ng hagdan.

Pagkaakyat nila sa taas ay hindi inaasahan ang sumunod na ginawa ni Mitsui. Hini
la nito si Vianca papasok sa kwarto nito. Pagdating nilang dalawa sa loob ay aga
d siyang pwersahang hiniga ni Mitsui sa kama.

Pagkatapos nitong pumaibabaw, ay inilapit nito ang mukha sa kanya hanggang sa ma

ging ilang pulgada na lang ang pagitan nilang dalawa.

Hinawakan nito si Vianca sa baba at iniangat ang kanyang mukha. Nanlaki ang mga
mata niya nang walang babalang hinalikan siya nito. Gusto ni Vianca na itulak si
Mitsui ngunit parang nanigas ang buong katawan niya.

He deepens the kiss. She felt his tongue trying to enter her lips.

Eww! Gross!

Nag-ipon si Vianca ng lakas para itulak ang asawa. Dahil doon ay huminto ito sa
paghalik sa kanya.

Bahagyang lumayo si Mitsui at tumingin ito ng diretso sa mga mata niya. "In orde
r for other people to believe that our marriage is really true, we need to provi
de them an evidence. What do you think, Vianca? Should we have a baby to make it
more convincing that we are deeply inlove with each other?" He grinned.

Dahil sa sinabing iyon ni Mitsui ay hindi na nakapagpigil pa si Vianca at nasamp

al niya ito.

"How dare you para bastusin ako ng ganito!? Sumusobra ka na! Oo, kaya kong magku
nwari na mahal nga kita. Pero isa lang ang sinisigurado ko... kahit kailan, hind
i 'yon magiging totohanan at hinding hindi ako tuluyang mapapasayo!"

Nang marinig ni Mitsui ang mga sinabing iyon ni Vianca ay biglang may nagflash n
a mga imahe sa memorya nito. Isang pangyayaring naganap sa nakaraan na noon pa m
an ay pilit na nitong kinakalimutan.

Yes, I pretended that I'm in love with you! Tama ka, may nangyari nga sa atin. P
ero katawan ko lang ang nakuha mo... hindi ang puso ko!

Dahil doon ay kinabig ni Mitsui ang ulo ni Vianca at muli siya nitong hinalikan.
Isang agresibo at nagpaparusang halik ang ibinibigay nito sa kanya.

She tried pushing him pero mas malakas ito. Hindi magawang makapanlaban ni Vianc
a dahil sa nakadagan si Mitsui sa ibabaw niya at ngayon ay hawak na rin nito ang
kanyang mga kamay.

Nagawa ni Mitsui na mailagay sa itaas ng kanyang ulo ang mga kamay niya at ngayo
n ay hawak na rin nito ang mga kamay niya gamit lang ang isang kamay nito.

Kaya naman, ang kaliwang kamay nito ay malaya na ngayong naglalakbay sa katawan
niya. Naglandas ang palad nito pababa sa kanyang tiyan. Pagkatapos ay pumailalim
ang kamay nito sa suot niyang blouse.

Mitsui... Please wag mong gawin 'to.... takot na bulong ni Vianca sa sarili.

Napasinghap siya ng naramdamang hawak na nito ang kanyang dibdib habang pilit na
tinatanggal nito ang bra na suot niya.

"NO!" tanging sigaw na lamang ni Vianca. Hindi niya magawang tuluyang makasigaw
dahil na rin sa patuloy pa rin siyang hinahalikan ni Mitsui sa labi.

Bagama't hawak na ni Mitsui ang mga kamay niya ay di pa rin siya tumitigil sa pa
gpupumiglas sa pananamantalang ginagawa ng kanyang asawa.

Because of her too much desperation ay nagsimula ng magtubig ang mga mata ni Via
nca. Ilang sandali pa at nag-uunahan nang umagos ang mga luha sa kanyang pisngi.

Nang mga sandaling iyon ay abala na si Mitsui sa paghalik sa leeg ni Vianca. Tul
uyan na nga itong nawala sa sarili, nang biglang maramdaman ang nanginginig na k
atawan ng asawa. Matapos nitong tumigil sandali upang siya'y pagmasdan ay nakita
nitong hilam na siya sa luha.

Tila naman binuhusan ng malamig na tubig si Mitsui, agad na bumalik ito sa saril
ing katinuan.

Niyakap nito ng mahigpit ang nanginginig sa takot at umiiyak pa ring asawa.

"Sshhh! I'm sorry..... I didn't mean to do that." pag-aalo ni Mitsui kay Vianca.

Pero nagpupumiglas si Vianca at pinagsusuntok niya sa dibdid si Mitsui. "Bitiwan

mo ko! Sinabi nang bitawan mo ko!" garalgal ang boses na sigaw niya rito.

"Vianca, I'm sorry... It's just that...." hindi naman alam ni Mitsui kung paano
magpapaliwanag sa kanya.

"Get out!" sigaw ulit ni Vianca habang patuloy pa ring umiiyak.

Walang ibang option si Mitsui kundi ang umalis na lang. Tumayo na ito mula sa ka
ma at humakbang palabas ng pinto.

***
Paglabas ni Mitsui sa kwarto ay agad siyang dumiretso sa may staircase. Doon ay
nanghihinang napaupo siya at napasubsob na lamang sa sariling mga palad niya.

Noong una ay balak lang naman talaga niyang takutin ang asawa lalo pa't sadyang
matigas ang ulo nito. Naisip lang kasi niya na kapag tinakot niya si Vianca ay b
aka maging submissive na nga ito sa kanya. Kailangan niya lang talaga ang kooper
asyon ng asawa para hindi makahalata ang lola niya.

Ngunit nung mga sandaling binitawan ni Vianca ang mga salitang iyon, bigla na la
ng nagbalik sa alaala niya ang mga nangyari sa nakalipas.

Yes, I pretended that I'm in love with you! Tama ka, may nangyari nga sa atin. P
ero katawan ko lang ang nakuha mo... hindi ang puso ko!

Naikuyom ni Mitsui ang kanyang palad ng muling maalala ang nakaraan.

********
a/n:
Thanks for reading my story..
Kindly vote and comment na lang po if you like ^__^

Chapter 16 >>
Dedicated to her. Di pa sana ako mag-UD ngayon. Kaya lang, binasa niya kanina yu
ng story ko from Ch.1-16 at vinote niya yun lahat. Super touched po ako sa effor
t niya..*cries*.. Bigla tuloy akong ginanahan gumawa ng maikling UD. Thanks guys
! ^__^
________________
Chapter 16

[3rd Person's POV]

Matapos ang nangyaring incident sa kanilang bahay ay minabuti na lang ni Mitsui

na pumasok pa rin ng paaralan. Mas okay na iyon at nang makaiwas muna siya kay V
ianca.

Kararating pa lang sa loob ng Yale University ay nakasabay na agad niyang maglak

ad sa hallway ang isa sa mga kabarkada niyang si Adrian.

"Hey! Bro, what's up?" hinabol siya nito. Nasa mukha nito ang isang malapad na n
giti.

"Look's like your happy nowadays. Good for you." puna niya rito.

"Tss. Ikaw lang naman 'tong palaging galit sa mundo. Hahaha." Sinabayan pa nito
ng mapang-asar na tawa.

Hindi na lang niya ito pinansin. Ayaw na niyang patulan pa ang pang-iinis nito s
a kanya. Masyado nang maraming nangyari ngayong umaga para idagdag pa ang kaloko
han ng kaibigan.

Pagtapat nilang dalawa sa isang silid ay agad na silang pumasok sa loob. Late na
sila pero balewala lang ito sa kanila.

"Whoa! Walang pasok?" nagulat na tanong ni Adrian ng madatnang wala ang ibang cl
assmates nila, sa halip ay naroon lang ang dalawa pa nilang kabarkada na sina Ka
rl at Zeke. "Tara, inuman na tayo. My treat!" dagdag pa nito.

"G*go! Andun lang sila sa computer lab. Dun daw maglelecture si Prof. Trias." tu
koy ni Karl sa kanilang mga kaklase.

Nagtungo na si Mitsui sa likurang bahagi ng room at pasalampak na umupo na lang

roon.

"Bakit di kayo nagpunta dun?" tanong ni Adrian.

"Eh, kayo anong ginagawa niyo rito? Tss.. Pare-pareho lang tayo." walang ganang
sagot naman ni Karl.

Hindi na lang pinansin ni Mitsui ang alaskahang ginagawa ng mga kabarkada. Sanay
na kasi siyang araw-araw silang ganito.

He took a deep sigh. Pagkatapos ay yumuko na lang siya sa arm chair para matulog
.

Nakalipas ang ilang sandali nang mayroong pumasok na isang babaeng estudyante sa
classroom. Maganda ito at mukha ring matalino.

"Hi, Miss Beautiful!" bati agad rito ni Karl. "Ako ba ang hinahanap mo?" Umandar
na naman ang kayabangan at pagka-casanova nito.

"Ah... si...ano..." nauutal na sagot naman ng babae. Nakatingin ito kay Mitsui k
aya halatang siya talaga ang sadya nito.

"Mitsui! Gumising ka nga diyan! May naghahanap sayo." bulyaw ni Adrian sa kanya.

Dahil sa ingay na narinig ay inangat na niya ang ulo at lumingon sa babaeng naro
on.

Tila naman mas lalong naging shy pa ang babae. "Ahhmm.. Mitsui, heto na yung res
earch paper na pinapagawa mo." Hindi ito makatingin ng diretso sa kanya.

"And then, nagtake notes na rin ako ng lectures ni Prof. Reyes." Inilapag nito s
a ibabaw ng kanyang arm chair ang mga dala nitong folders.

"Alright." Sinenyasan niya ang babae na maaari na itong umalis. "As you can see,
you're disturbing my sleep."

"S-sorry. Sige maiwan ko na kayo." napahiyang sabi nito at nagmamadali na itong

naglakad papunta sa labas ng classroom nila.

"You're so rude. You should have, at least, thanked her for wasting her effort o
n you." ngayon lang nagsalita si Zeke.

"Yeah, and stop staring like that to girls. That's the reason why they are stutt
ering in front of you." sabat ni Karl.

"You can't do anything about that." saway naman ni Adrian. "That was Mitsui's ch
arm. His legendary icy stare that once froze a man to death."

Tsk!

Heto naman ang mga kaibigan niya at pinagkakaisahan siya.

"By the way, ano nga pala ang nangyari sa date niyo nung anak ni Prof. Reyes?" B
iglang lumapad ang ngiti ni Adrian.

"What's her name? Celine? Jen? Gwen?" curious na tanong naman ni Karl.

Ang tinutukoy ng mga ito ay ang babaeng kadate niya nang minsang makita siya nin
a Vianca at Ashley.

Ang totoo niyan, ay niyaya ni Mitsui na makipag-date ang babaeng iyon, na anak n
g Calculus professor nila, dahil sa nagdedelikado ang kanilang mga grades sa sub
ject na 'yon.

Naka-schedule na magbigay ng midterm exam ang prof nila next week. Kaya naman na
gkaroon sila ng pustahan, ang consequence, kung sino ang matalo ang siyang gagaw
a ng paraan upang makakuha ng copy ng key to correction sa test. Unfortunately,
si Mitsui ang dapat gumawa noon.

"Anong result ng date niyo? Ano na-convince mo ba yung anak ni Prof. na kunin yu
ng isang kopya?" tanong ulit ni Adrian.

Asar na napakamot na lang ng ulo si Mitsui. Paano ba niya ipapaliwanag sa mga it

o na kaunti na lang ay tagumpay na sana ang plano niya. Kung hindi lang sana dum
ating sa eksena ang baliw na kaibigan ni Vianca.

Dahil doon ay muli na naman niyang naalala ang kanyang asawa.

Damn!

Biglang tumayo si Mitsui at dire-diretsong naglakad palabas ng pintuan, na siyan

g ikinagulat ng mga kasamahan niya.

"Hey! Where are you going?" nagtatakang tanong ni Karl.

"Tatakas ka na naman!" sigaw ni Adrian.

Habang si Zeke ay nanatili lang na seryosong nakamasid sa kaibigan.

"Dude! You are such a loser!" sigaw pa ni Karl.

Narinig ni Mitsui ang pahabol na tawag ng mga ito sa kanya.

I know. I am a loser. Wala sa loob na bulong niya sa sarili.

**********
Chapter 17 >>
Chapter 17
[Vianca's POV]

Andito pa rin ako sa kwarto ni Mitsui, nakahiga sa kama niya. Ilang minuto na ba

ang nakalipas mula ng mangyari iyon?

Hindi ko na namalayan ang paglipas ng sandali. Kusa nang huminto ang sarili ko s
a pag-iyak. Narito ako at nakatingala lang sa kawalan.

Ngayon lang nag-sink in sa akin na hindi ko pala talaga kilala ang lalaking pina
kasalan ko. Ngayon ko lang din narealized na kailangan kong maging mas aware sa
mga posibleng mangyari sa bahay na ito.

Bumangon na ako at iniayos ko ang nagusot kong blouse. Nagpalinga-linga ako sa p

aligid ng kwarto ni Mitsui. Ngayon lang ulit ako nakapasok dito mula ng palihim
akong nagpunta rito noong nakaraang araw.

"Alas otso na pala." bulong ko nang dumako ang aking paningin sa alarm clock na
nasa ibabaw ng kanyang study table.

Dahil doon ay nagpasya ako na lumabas na ng kwarto niya at agad akong nagtungo s
a kusina. Nakaramdam kasi ako ng uhaw, dala na rin siguro ng kakaiyak ko kanina.

"Vianca!" Nagulat si manang Flor ng makita niya akong naroon.

Nababakas ko sa mukha niya na nag-aalala siya para sa akin. Marahil ay nakita ni

ya ang pag-aaway namin ni Mitsui kanina.

Tipid akong ngumiti kay manang. Nais kong ipaalam sa kanya na okay lang ako.

"Sige po. Maiwan ko na muna kayo." sabi ko.

"Hija---" May sasabihin pa sana siya sa akin ngunit mas pinili ko na lang na umi
was.

Umalis na ako at nagtuloy-tuloy sa garden sa labas ng bahay. Gusto kong mapag-is

a at nang makapag-isip ako ng mabuti.

**

Alas sais na ng gabi. Nandito ako ngayon sa kwarto ko at nasa harap ng salamin.

Sinuklay ko ang aking mahabang buhok. Pinagmasdan kong mabuti ang sarili ko.

Hmmp! Okay na 'to. Hindi ko kailangan magpaganda para sa kanila.

Nagsuot lang ako ng simpleng dress at naglagay ng kaunting make-up. Ayaw kong ma
g-aksaya ng effort para kay Mitsui at sa lola niya.

Oo. May lakad kami. Tuloy pa rin kasi yung binanggit ni Mitsui kaninang umaga na
dinner daw sa bahay ni Madam Sofia.

Nagtext siya sa akin kani-kanina lang. Mag-prepare daw ako at susunduin niya ako
mamayang 7pm.

Sumunod na lang ako sa gusto niya. Ayaw ko na kasi ng gulo.

Actually, nagawa kong makapag-isip-isip ngayong buong araw. Sa huli, I've come u
p with the decision na makikipag-cooperate na lang ako sa kanya.

Nagpakasal ako ng hindi gaanong inaanticipate ang mga consequences na maaring ma

ngyari, katulad ng naganap kanina lang. Pero wala na akong choice. Hindi naman a
ko puwedeng magback-out. Kailangan ko na lang talagang hintayin na matapos ng ma
ayos ang lahat hanggang sa divorce namin.

Sana lang buo pa akong makakaalis sa bahay na 'to pag dumating ang time na 'yon.
*cross fingers

Makalipas ang ilang saglit, narinig ko na kumakatok na si manang sa labas ng pin

to.Tumayo na ako at pinagbuksan ito.

"Vianca, nariyan na si Mitsui. Bumaba ka na raw at nang makaalis na kayo."

Tumango lang ako at nagpunta na sa kinaroroonan ni Mitsui.

Nang matanaw ako ni Mitsui na papalapit na sa kanya ay tumalikod siya at nauna n

a siyang naglakad patungo sa garahe.

Tss. Ikaw pa ang may ganang mang-snob matapos ang lahat ng nangyari.

Hindi ko na lang din siya pinansin. Nang sumakay na siya sa driver seat ay sumak
ay rin ako sa harap katabi niya.

The hell I care kung magkatabi kami! Subukan niya lang na ulitin yung ginawa niy
a sa akin, itutulak ko talaga siya sa highway at nang masagasaan na siya dun.

Habang sinusuot ko ang seatbelt ay nakita ko sa sulok ng aking mga mata na nagsm
irk siya. Kaya naman, tumingin ako sa kanya saka ko siya inirapan.

Pagkatapos noon ay wala na kaming imikan sa loob ng sasakyan. Mas mabuti na yun
para di na masira pa ng tuluyan ang mood naming dalawa.

Halos kalahating oras rin ang lumipas nang marating namin ang bahay ng lola ni M
itsui. After niyang magpark ay pumasok na kami sa loob ng malaking bahay ni Mada
m Sofia.

Ang kasambahay nito ang sumalubong sa amin. Nasa study room daw ito at may kausa
p lang saglit sa telepono.

Pinatuloy kami nito sa sala at doon na lang namin hinintay si Madam Sofia. Mayam
aya pa, lumabas rin ito at agad kaming pinuntahan.

Nang makalapit na ito sa amin ay tumayo si Mitsui at hinalikan ang matanda sa pi

sngi nito.

"Mitsui, mabuti naman at pinaunlakan niyo ang invitation ko." tuwang-tuwang sabi
nito.

Bilang sagot ay ngumiti lang si Mitsui. Nang bumaling naman sa akin ang lola niy
a, of course ay ngumiti rin ako.

After few more minutes ay nagyaya na si Madam Sofia na magdinner na daw.

Well, kuwentuhan lang naman talaga ang naganap sa buong gabing 'yon. Madalas na
silang dalawa lang ang nag-uusap at ako naman ay sumasagot lang pag kinakailanga
n.

Feeling ko kasi ang akward ng atmosphere habang kaharap ko sila. Halos naulit la
ng yung mga nangyari ng bumisita ang lola niya sa bahay namin ni Mitsui. Acting
doon, acting dito. Pretend doon, pretend dito.

Haaaayyy... Sumakit tuloy ang ulo ko.

"We're here." Narinig kong biglang sabi ni Mitsui.

"Ha?" Hindi ko namalayang nakauwi na pala kami dito sa bahay. Nasapo ko ang akin
g ulo nang muli itong kumirot.

"Are you okay?" tanong niya sa akin. Napansin niya siguro na sumama ang pakiramd
am ko.

"I'm okay. Simpleng migrain lang 'to." pagdadahilan ko.

Hindi na siya kumibo pa, at sa halip ay nauna na siyang bumaba ng kotse. Dahil d
oon ay sumunod na rin akong bumaba ng sasakyan.

Ang buong akala ko ay nagtuloy-tuloy na siyang pumasok sa loob ng bahay, nang ma

kita ko siyang huminto sandali. Mukhang hinihintay niya ako.

Nang makalapit na ako sa kinatatayuan niya ay bigla siyang nagsalita, "By the wa
y, I was the one who requested her to not let anyone know the matters regarding
our marriage specially now that you'll be working in Yale."

Ang tinutukoy ni Mitsui ay ang sinabi ng lola niya kanina na walang puwedeng iba
ng makaalam ng kasal namin habang nagtatrabaho ako sa school nila.

So, siya pala ang nakiusap nun kay Madam Sofia. Akaka ko kasi si Mama Angela ang
nagrequest ng ganoon.

Actually, mas mabuti na rin 'yon at baka kuyugin lang ako ng mga babae niya pag
nalaman nila ang koneksyon ko kay Mitsui. At least ay makakapagtrabaho naman sig
uro ako ng matiwasay roon.

Nalaman ko rin kanina lang na mag-uumpisa na akong magtrabaho sa office nito thr
ee days from now.

Aish... Bakit parang ang bilis naman yata!?

Dahil sa inis ay padabog na sana akong magmamartsa papasok ng bahay.

Kaya lang, nakaka-isang hakbang pa lang ako ng bigla akong natalisod dahil sa su
ot kong high heels.

Dahil doon ay na-out of balance ako. Buti na lang at naging maagap si Mitsui at
nahawakan niya ako ng mahigpit sa magkabilang braso ko kaya hindi ako tuluyang n
atumba.

Pero hindi ko alam kung dapat ko ba yung ipagpasalamat. Dahil nang mga sandaling
iyon, na kung saan ay hawak niya ang mga braso ko, bigla na lang nagflashback s
a isip ko ang mga nangyari kaninang umaga.

Muli kong naalala ang sakit ng pagkaladkad niya sa akin papunta sa kwarto niya a
t ang kamuntik na pananamantalang ginawa niya.

Para akong napaso sa pagkakahawak niya kaya agad kong tinabig ang kanyang mga ka
may. Pakiramdam ko ay nagkaroon na ako ng phobia na kahit anong oras ay mauulit
na naman ang incident na yun.

Binitawan niya na ako. Napansin niya marahil ang takot sa mga mata ko kaya nakit
a kong nag-iba ang expression sa mukha niya. Pero hindi ko mabasa kung ano ba iy
on.

Umiwas ako ng tingin. "I'll go ahead." tanging nasabi ko na lamang. Pagkatapos a

y iniwan ko na siyang mag-isa sa labas ng bahay.

*****
Chapter 18 >>
Chapter 18
[Vianca's POV]

*kriiing*kriiing*kriiing*

Naiinis na inabot ko ang istorbong alarm clock na nasa ibabaw ng mesa.

Kasi naman, inaantok pa ako. Tinatamad pa akong bumangon. Isinubsob ko ulit ang
ulo ko sa unan, parang ang bigat ng pakiramdam ko. Gusto ko pang matulog.

Pero nang maalala ko kung anong petsa ngayon, agad akong napabalikwas.

Ngayon lang naman ang unang araw ko sa trabaho!

Nagmamadali na akong naligo at nagprepare ng mga gamit na dadalhin ko. Nang buma
ba na ako ay nakasalubong ko si Manang Flor sa may sala.

"Vianca, mag-almusal ka na muna." sabi nito.

"Wag na po manang, malalate na ako. Sa school na lang ako kakain mamaya."

"Sige, ikaw ang bahala. Baka nga naman mahuli ka niyan." pagsang-ayon naman nito
sa sinabi ko. "Ayan na pala si Mitsui. Tamang-tama, baka puwede kang makisabay
sa kanya. Parehas lang naman ang pupuntahan niyo." pabulong na sabi sa akin ni m
anang. Itinuro nito si Mitsui na kasalukuyang pababa na ng hagdanan.

Nagkataong nakatayo lang ako sa may pintuan nang madaanan niya ako.

"I don't want others to see something suspicious about us." sabi lang niya sabay

walk out sa harap ko.

Tss..
Bakit may sinabi ba ako na gusto kong makisakay sa kotse niya? Magtataxi na lang
ako.

Buti na lang at kaskasero si manong driver kaya nakarating agad ako sa Yale Univ
ersity. Sakto lang ang dating ko. Hindi pa naman ako late.

Wooh! Kinabahan ako dun. Akala ko first day of work, malalate agad ako. For sure
, sabon ang aabutin ko pag nagkataon.

"Miss, bawal ang nakacivilian dito." Hinarang ako ng lady guard sa may entrance
ng building. "Bakit hindi ka nakasuot ng uniform? At saka wala ka pang dalang ID
. Kayo talagang mga estudyante, ang titigas ng ulo niyo." mainit ang ulong sabi
niya sa akin.

Naku! Napagkamalan pa akong estudyante.

Magpapaliwanag na sana ako kay lady guard nang bumaling naman siya sa dalawang g
irl students na kadarating lang at papasok na rin sana.

Yung isang girl nakasuot ng sleeveless shirt at jeans. Samantalang naka mini ski
rt naman yung isa.

"Kayong dalawa! Bakit hindi rin kayo naka-school uniform?" sita niya sa mga ito.

"Are you referring to us?" mataray na sabi ni mini skirt girl sabay turo sa kani
lang mga sarili.

"Oo, kayo nga."

"Don't you know us?" Tinaasan nito ng kilay si lady guard. "Well, just to inform
you, her father is Sen. Enrile while I am Cong. Estrada's daughter." proud na s
abi pa nito.

I almost rolled my eyes. Ang yabang naman ng mga 'to. Malamang, kung hindi lang
dahil sa pork barrel ay di kayo makakapag-aral sa ganitong school.

"Wala akong pakialam kung kaninong anak ng pulitiko kayo. Ang sa akin lang sumun
od kayo ng maayos sa regulasyon ng paaralan na 'to." mariing sagot naman ni guar
d.

Go lady guard!
That's the spirit. Isa kang huwarang strict disciplinarian.

Tuluyan nang naimbyerna yung dalawang babae sa sobrang higpit ng guard. Si mini
skirt girl nga namumula na sa galit yung mukha.

Ang buong akala ko ay aalma pa sila, pero bigla na lang silang umalis. Walk out
ang peg nila.

Kaya nga lang, nang makaalis na yung dalawang girl students, muli na namang buma
ling sa akin si lady guard.

"Ikaw! Kaninong anak ka naman at ayaw mong sumunod sa patakaran dito?" Mukhang s
a akin pa nito balak ibunton ang init ng ulo.

"A-ako po?" Naubusan yata ako ng sasabihin. Ngayon ko lang kasi napansin na mada
mi na palang students sa paligid ang nakatingin sa amin. Tapos nahagip pa ng mga
mata ko na isa rin pala si Mitsui sa mga nakatayo at nanood.

"Siyempre, ikaw ang kausap ko! Alangan namang siya." Itinuro ng guard yung estud
yanteng nakatayo sa gilid ko. "Eh, sayo ako nakatingin!" sabi pa niya sa akin.

Kaya naman nagtawanan tuloy yung mga usiserang nanood sa amin.

Aba't tine-terrorized ako nitong gwardiyang 'to. Porke ba obvious sa hitsura ko
na hindi ako kasing sosyal gaya ng dalawang yun na anak mayaman.

"Ano! Sino ngayon ang ipagmamalaki mong magulang?" Ang kulit rin nitong lady gua
rd na 'to.

At dahil nga sa hindi ako maka-imik kasi wala naman talaga akong maiba-brag na p
angalan, naconclude agad ng mga students sa paligid ko na hindi ako katulad nila
ng rich spoiled brats.

"Gosh! So, it only means that she doesn't belong here." maarteng sabi nung isang
girl na nakatayo sa tabi ni Mitsui. Pero hindi naman ito nakatingin sa akin at
sa halip ay kay Mitsui ito nakatitig, with matching kilig at drools pa.

Miss, FYI hindi man ako anak ng kung sinong rich and powerful na tao, eh asawa k
o naman yang pinaglalawayan mo.

Gusto ko sanang sabihin yun, kaya lang baka lalo lang akong pagtawanan dito. Iis
ipin pa nila na isa akong napaka-ilusyunadang babae.

Kaya mas pinili ko na lang na magpaliwanag ng mahusay kay lady guard. "Hindi nam
an po ako student dito. Ako yung new secretary ni Madam Sofia Peterson. Actually
, first day of work ko ngayon."

"Tsk! Kayo talaga, ang hihilig niyong mag-imbento ng rason." ayaw maniwalang sag
ot niya sa akin.

"Aish... Eh, hindi naman imbento lang ang sinasabi ko. Totoo yun!" tumaas na tul
oy ang boses ko.

God! Kalma lang Vianca. Ang temper mo!

Lumingon ulit ako kay Mitsui. Tiningnan ko siya ng isang help-me-out-of-here loo
k.

Pero walang pag-asa. Wala talaga siyang pakialam sa akin. Tinalikuran niya lang
ako at umalis na siya kasama nung isang guy na nanonood rin kanina.

Wala na akong choice kundi ang harapin ito ng mag-isa, kahit na pinagtitinginan
na ako ng mga estudyante.

Nakakahiya! Hindi pa man din ako sanay na nagiging center of attraction. Karamih

an pa naman sa kanila kung makatingin at makapagsalita, parang sinusukat ang pag

katao ko.

Kesyo.. Why the hell is she doing a scene here.... She's not supposed to be here
... Look, she doesn't belong here.

Anong I don't belong here?

Hello!? Tao rin ako katulad niyo kaya pwede ako dito.

Mayamaya pa, bigla na lang may lumapit na isang lalaki kay lady guard. Mukhang i
sa rin itong empleyado ng University.

May ibinulong yung lalaki sa guard at pagkatapos napansin kong nag-iba ang expre
ssion niya.

"Aahhhh... Miss, sorry. Sige na. Pumasok ka na. Sorry ulit, ha." tila maamong tu
pa na humihingi na siya ng paumanhin sa akin.

Hindi ko na lang siya pinansin.

Anong silbi ng sorry mo kung napahiya na ako. Alangan namang magpaka-meanie bitc
h ako dito tapos paluhurin kita at pahalikin sa paa ko.

Nagdire-diretso na lang ako ng lakad papasok ng Admin. building. Yung mga estudy
ante naman nagsi-alisan na.

"Miss Vianca, dito ang daan!" narinig kong biglang sabi nung lalaki. Hinabol niy
a pala ako ng makitang mali ang direksyon na pupuntahan ko.

Nagtatakang napatingin tuloy ako sa kanya.

"Sasamahan na kita papunta sa office ni Madam Sofia." alok niya sa akin.

Noon ko narealized na baka intusan siya ni Madam para sunduin ako. "Ah. Sige, ku
ya." nakangiti ko nang sagot sa kanya. (kuya, as in feeling close agad)

Pagdating sa office ay nadatnan namin sa loob ang isang babae, siguro mga nasa m
id-twenties na ang edad nito.

"Hi! Nice to meet you." nakangiting lumapit sa akin ang babae at nakipag-shake h
ands.

"Ako nga pala si Diane, isa ako sa mga assistants ni Madam." pakilala nito sa sa
rili.

Pagkatapos ay itinuro naman nito yung lalaking sumundo sa akin. "Siya naman si M
ark, messenger siya ni Madam Sofia."

"Hi Diane and Mark! I'm pleased to meet both of you." kapwa bati ko sa kanilang
dalawa. "Ako naman si Vianca."

"Oo. Nasabi na sa amin ni Madam ang tungkol sayo. Ikaw daw ang pansamantalang pa
palit muna kay Suzette." Ang tinutukoy ni Diane ay ang naka-maternity leave na s
ecretary.

"Si Madam Sofia ba andito na?" nagtatakang tanong ko.

"Wala pa. Mamayang 10 am pa siya darating. May outdoor meeting kasi siya." paliw
anag naman ni Diane sa akin.

"Siyanga pala, Vianca pagpasensiyahan mo na lang yung lady guard sa labas. Mahig
pit lang kasi talaga yun." sabi ni Mark na busy na ngayon na nag-aayos ng mga pa
pel sa ibabaw ng mesa niya.

"Okay lang. Naiintindihan ko naman na ginagawa niya lang ang trabaho niya." comm
ent ko na lang. Pero deep inside, medyo inis pa rin ako.

"Ay, oo.. Buti na lang dumaan dito yung apo ni Madam na si Mitsui. Sabi niya aya
w ka raw papasukin ng guard. Kaya pinapunta ko agad doon si Mark." pahayag naman
ni Diane.

Si Mitsui?
Tss.. Naguilty siguro ang mokong na yun. Tinalaban ng konsensiya.

"Vianca, magmula ngayon dito na ang table mo." Itinuro sa akin ni Diane ang mesa
na gagamitin ko. "Doon naman ang puwesto ko. Si Madam Sofia naman dun sa loob n
g room na yun." In-orient niya rin ako sa mga bagay na dapat kung malaman tungko
l sa aking magiging bagong trabaho.
****
Chapter 19 >>
Chapter 19
[3rd Person's POV]

Alas nuwebe na ng umaga at kakalabas lang ng first subject professor nina Mitsui
. Mula sa isang stressful graded recitation, nag-umpisa na namang mag-ingay ang
buong klase.

Ang mga girls ay kanya-kanyang kuha ng make-up kits para mag-retouch, samantalan
g ang mga guys naman ay ginawang tambayan ang loob ng classroom. Di nila alintan
ang nagpasabi ang kanilang next professor na magbibigay ito ng unit exam ngayong
araw.

"Karl, nagreview ka na? Diba mag-eexam daw si Prof. Diaz?" worried na tanong ni
Adrian.

"No need. I have plenty of resources." kampanteng sagot lang ni Karl sabay lingo
n at kindat sa magandang seatmate nito. As usual, mangongopya ulit ito sa katabi
.

"Eh, ikaw Mitsui?" tanong naman nito sa kanya.

Nagkibit balikat lang siya. "Si Zeke na ang bahala." Mula sa pagkakayuko sa kani
yang arm chair ay umayos na siya ng upo. Kagigising lang niya. Inantok kasi siya
sa first subject nila.

"Oo nga pala." lumapad bigla ang ngiti ni Adrian. "Ezekiel alam mo na, dating ga
wi." sabi nito nang makitang bumalik na si Zeke sa upuan nito.

Tumango lang si Zeke. Sanay na ito sa pangongopya ng mga kabarkada.

Actually, si Zeke Madrigal lang ang grade concious sa kanilang apat. Isa itong t
otal package --- gwapo na, dean's lister pa.

Makalipas ang ilang minuto, humahangos na dumating sa loob ng classroom ang isa
nilang kaklaseng lalaki.

Masayang ibinalita nito ang nasagap na impormasyon sa labas. "Guys, good news! M
ay urgent meeting si Mam Diaz. Ibig sabihin wala tayong pasok sa kanya."

"Is that true?" nagdududang tanong nung girl na nasa unahan.

"Yup! Napadaan ako sa conference room at nakita kong nagpunta dun si Prof. kasam
a ang ibang faculty members."

"Woohoo!" Tuwang tuwa ang mga students kasi vacant na naman sila for the next 3
hours. Higit sa lahat, nakaligtas na naman sila sa nerve-wrecking exam ni Prof.
Diaz.

Dahil nga sa walang professor, muli silang nagkanya-kanya ng mapagkakaabalahan.

Balik chikahan at pagpapaganda ang mga girls, habang tumambay muna sa loob ang m
ga guys. Bawal kasi ang magpagala-gala sa labas ng hallway kapag supposed to be
ay may klase.

Sina Adrian at Karl busy nang magcellphone. Si Zeke naman naka-iPod, habang si M
itsui ay bumalik ulit sa pagtulog.

Ilang sandali pa ang lumipas nang may pumasok na isang di-kilalang babae sa clas
sroom.

Nagbulung-bulungan ang entire class. Noong una ay napagkamalan itong estudyante

ng mga naroon. Baka raw bagong classmate nila na irregular student.

Sa college kasi minsan ay may mga irregular students na pumapasok sa isang klase
para umattend sa isang particular na subject.

"Classmate ba natin siya?" nagtatakang tanong ni Adrian kay Karl ng mapansin ng

mga ito ang babae.

"Maybe." tipid na sagot lang ni Karl.

Hindi pinansin ni Mitsui ang mga usap-usapan. Nasanay na siyang minsan ay may bi
glang pumapasok na bagong mag-aaral sa klase nila. Kaya naman, ipinagpatuloy lan
g niya ang planong matulog.

Si Zeke naman, hindi napansin ang mga nangyayari dahil may gamit itong iPod.

Patuloy lang sa pag-iingay ang buong klase. Mayamaya pa, bigla na lang nagsalita
ng malakas ang babae.

"Quiet! Class, paki-ayos ng seats niyo dahil magbibigay ako ng exam!" sabi nito.

Sa isang iglap ay nawala ang antok ni Mitsui.

Damn. That's a very familiar voice!

Agad na inangat niya ang kanyang ulo at nagulat siya nang makitang nakatayo sa
harap ng klase ang babaeng iyon.

Vianca? What the hell are you doing here!?

[Vianca's POV]

"Sabi ni Madam ito daw ang mga files na dapat mong i-consolidate." Inilapag ni D
iane sa table ko yung mga papeles.

"Sige. Salamat." Nagthank you na ako sa kanya. Alam ko na rin naman ang dapat ga
win sa mga ito dahil na-orient niya na ako tungkol dito. Halos wala namang ipina
gkaiba ang magiging trabaho ko dito sa dating work ko kay Mama Angela.

"Kung may iba ka pang di masyadong naintindihan, just feel free to inquire me."
nakangiting sabi niya akin at bumalik na rin siya sa table niya.

After few seconds, bumukas ang pinto at bumungad sa harap namin si Madam Sofia.
Agad kaming tumayo ni Diane para magbigay-galang.

"Good morning po, Madam." halos magkasabay naming bati rito.

Nag-nod lang si Madam Sofia sa amin at pagkatapos ay dumiretso na ito sa main of

fice. Mukhang in bad mood ito, mainit ang ulo.

Sinenyasan ako ni Diane na sumunod daw ako sa loob. Binilin niya sa akin kanina
na kapag bagong dating si Madam, sundan ko raw ito agad kasi paniguradong may iu
utos ito.

Nagdadalawang isip at kinakabahan tuloy akong lumapit dito. Para pa naman itong
female version ng apo nitong si Mitsui. Mahirap matimpla ang ugali.

Nang muling sumenyas si Diane ay napilitan na akong pumasok sa loob. Wala akong
choice dahil sa ako naman talaga ang personal secretary ni Madam.

Pagbukas ko ng pinto ay naabutan ko itong katatapos lang makipag-usap sa telepon

o.

"Vianca, I want you to print this out into 10 copies." utos nito sa akin.

"Yes, Mam." Kinuha ko yung iniabot nitong USB at nagtungo na ako sa gilid kung s
aan naroon ang printer.

Habang ginagawa ko ang ipinag-uutos niya ay bumukas ang pinto at saka pumasok si
Diane kasama ang isang medyo may-edad na babae. Mukhang isa itong professor ng
Yale.

"Have a seat." alok rito ni Madam.

Umupo naman ito sa chair na nasa tapat nito.

"There will be an urgent meeting this morning but I cannot make it there since I
still have some commitments to attend outside. I called you a while ago, becaus
e I would like you to represent me on my behalf." paliwanag ni Madam Sofia.

"It was just that... Dr. Peterson, I scheduled an examination on my next class."
Tila nag-isip muna sandali ang propesora at pagkatapos ay tumingin ito sa aming
dalawa ni Diane. "Anyway, can I just ask somebody to go to my students and give
my test papers to them?" dagdag nito.

"Diane, are you available?" tanong ni Madam kay Diane na nakatayo sa tabi ko.

"Tinatapos ko pa po kasi Mam yung report na kailangan niyo mamaya." sagot nito.

"Alright. Vianca will do." Kaya naman, ako na lang ang inutusan ni Madam Sofia n
a magbigay ng exam sa klase ni Prof. Diaz.

Bilang isang hamak na empleyado ay wala akong nagawa kundi ang sumunod na lang.

****
Saan ba dito ang daan? Ang laki naman kasi ng campus na 'to. Baka nag-uwian na,
hindi ko pa nahahanap ang room na 'yon.

Saan kayang part ang room ni Mitsui? Ang mabuti pa bilisan ko na lang ang paglal
akad ko at baka bigla pa kaming magkita dito.

Nagtatanong-tanong ako sa mga students na nakakasalubong ko. Salamat naman at ma

y mga iilang approachable pa ring kausapin.

"Room 102... Asan ka na ba?" bulong ko. Nandito na ako sa tapat ng Room 99.

Sa wakas, nakita ko rin. Nandoon pala sa dulo.

Mabilis akong humakbang papalapit habang dala-dala ko ang mga test papers ng mga
mag-aaral ni Prof. Diaz.

Nang nasa may tapat na ako ng pinto ng Room 102, sumilip muna ako sandali para i
-check kung may tao pa ba sa loob. Medyo late na kasi ang pagdating ko dahil sa
tagal ng kakahanap ko nito. Mabuti na lang at nasa loob pa rin sila.

Naglakad na ako patungo sa loob ng classroom. Pagkapasok ko pa lang ng pintuan a

y agad na lumingon sa akin ang mga estudyante. Nagtataka siguro sila kung anong
ginagawa ko dito.

Ngumiti ako sa kanila. Baka mamaya sabihin pa nilang suplada ako. Pagkatapos ay
lumapit ako sa isang grupo ng mga babaeng mag-aaral na nakaupo sa unahan at nagk
ukuwentuhan.

"Excuse me. Kayo ba ang next class ni Prof. Diaz?" Gusto ko lang makasiguro, bak
a hindi naman pala sila yun. Kaya lang, hindi ako pinansin ng mga kinausap ko.

Kaya muli kong inulit yung tanong ko. "Mga miss, dito ba yung klase ni Mam Diaz?
"

"Yeah." sagot lang nung isang girl, tapos tinalikuran na niya ako.

Buti na lang at may lumapit sa akin na isang babae. Sa tingin ko siya lang yata
ang friendly sa kanilang lahat. "Why, Miss? Student ka rin ba ni Prof? May urgen
t meeting daw kasi siya kaya wala tayong pasok ngayon." sabi niya sa akin.

Sa ikalawang pagkakataon ay napagkamalan na naman akong estudyante.

"Ah.. Hindi ako estudyante. Inutusan ako ni Prof. Diaz na ibigay itong test pape
rs sa inyo. Kailangan niyo raw kasing mag-exam ngayon kahit wala siya." saad ko.

Nagulat tuloy yung mga nakarinig sa sinabi ko.

"What!? There will be an exam? NO! Tell that professor that her students already
went home!" mataray na reaction ng isang girl student.

"Yeah! Tell her that you didn't found us." segunda naman nung isang babae. Obvio
us na ayaw na ayaw nilang mag-exam.

"I cannot do that." simpleng sagot ko lang sa kanila at dumiretso na ako sa tabl
e na nasa harap ng klase.

Mula sa aking kinatatayuan ay pinagmasdan ko ang kabuuan ng klase. Mga nasa almo
st 30 students pala silang lahat. Ang iba sa kanila ay umayos na ng pagkakaupo,
samantalang yung iba ay patuloy pa rin sa pag-iingay.

"Class, please keep quiet." sabi ko habang inaayos ang dala kong mga folders sa
ibabaw ng mesa.

Hindi ako pinansin ng ibang mga estudyante, lalong lalo na yung mga lalaking nak
aupo sa likuran.

Ang isa sa kanila ay may nakalagay na headset sa tenga kaya siguro hindi narinig
ang sinabi ko. Habang ang isa naman ay natutulog sa arm chair nito. Hindi ko it
o gaanong makita dahil nahaharangan ito ng kaklaseng nakaupo sa unahan.

Kaya naman nilakasan ko pa ang boses ko para makuha ko ang kanilang atensiyon. "
Quiet! Class, paki-ayos ng seats niyo dahil magbibigay ako ng exam!"

Mukhang nakuha ko naman ang pansin nung isa dahil tinangggal agad nito ang suot

na headset.

Samantala, nag-angat na rin ng ulo yung lalaking natutulog.

Teka? Mitsui? Kapag minamalas nga naman, oh!

Halatang nagulat si Mitsui nang makita niya ako. Pero kung nagulat siya, aba mas
lalo na ako. Hindi ko inaasahang sa dinami-dami ng papasukan kong klase ay nand
ito pa siya.

Kapag minamalas nga naman talaga. First day ko sa trabaho, tapos siya agad ang n
a-encounter ko.

Tiningnan niya ako ng isang what-the-hell-are-you-doing-here look, pero umiwas n

a lang ako ng tingin.

Hindi ko ipinahalata sa ibang naroon na bigla akong natigilan ng makita ko si Mi

tsui. "As I've said, ako ang magbibigay ng exam sa inyo ngayon dahil nasa emerge
ncy meeting si Prof. Diaz."

"But, Miss---" may aapela pa sana pero pinutol ko na ang sasabihin niya.

"No more buts! Hurry up! Arranged your seats properly!" Ang susutil kasi nila ka
ya sinigawan ko na.

Agad naman silang umayos ng pagkakaupo. Kailangan pa palang bulyawan para lang s
umunod.

Naglakad na ako sa papunta sa front rows at dinessiminate ang mga test papers. "
Get one and pass." utos ko sa bawat isa sa kanila.

Sinunod naman nila ako at kumuha na sila ng tig-iisang copy kaya bumalik na ako
sa professor's table at inayos yung mga natirang papel.

Tumingin ulit ako sa direksyon ni Mitsui at nakita kong madilim na naman ang muk
ha niya. I'm sure, naaasar na naman siya na nandoon ako.

Napansin ko rin na iyon palang guy na nakaupo sa likod niya ang siya ring kasama
niyang nanood sa amin ni lady guard kanina sa gate.

(Sina Vianca, Zeke at Mitsui------>)

"Mam, heto yung sobra." Lumapit sa akin ang isang estudyante at iniabot ang ilan
g piraso ng test papers.

"Thank you." sabi ko at pinabalik ko na ito sa upuan.

"Class, can I have your attention first?" tawag ko sa mga ito. Busy na kasi sila
ng lahat.

"According to Professor Diaz, you will only be given one and a half hours to ans
wer. After that, finished or unfinished, you'll pass those test papers to me."

Sinulyapan ko ang wall clock na nakasabit sa harap. "The exact time now is 9:20,
so you need to finish that by 10:50 am. Understood?"

"YES." tila napipililitang sagot naman ng buong klase.

"Alright. You may start." sabi ko at saka ako umupo sa silyang nasa tabi ko.

Nag-umpisa nang sumagot ang mga students sa kani-kanilang mga answer sheets. Kay
a nga lang, di nagtagal ay napansin kong panay ang kopyahan ni Mitsui at ng mga
kaibigan niya.

Mariing ipinagbilin pa naman sa akin ni Prof. Diaz na kapag may nahuli raw akong
nandaraya, kunin ko ang pangalan at bibigyan nito ng deduction sa grades.

Kahit kailan, pasaway talaga 'tong si Mitsui!

I know na mas in favor sa kanyang ako ang nagbabantay kasi malaya siyang nakakap
ag-cheat. Pero ganun pa man, pinabayaan ko na lang ang pinaggagawa niya.

After one hour, nagvibrate ang cellphone ko kaya kinuha ko ito mula sa aking bul
sa.

Si Ashley pala ang nagtext, nangungumusta lang.

Magrereply na sana ako, kaso may biglang lumapit sa akin na estudyante. Nang tum
ingala ako ay nakita kong si Mitsui pala 'yon.

Siyempre, umarte ako na hindi kami magkakilala. "Yes? What can I do for you?"

Hindi siya nagsalita at sa halip ay inilagay lang niya sa ibabaw ng mesa ko ang
test papers niya.

Nang makita ko iyon ay nalaman ko agad ang kailangan niya. May part kasi nung pa
pel ang malabo ang pagkaka-print ng letters kaya di gaanong mabasa ang mga quest
ions.

"Sandali, ikukuha kita ng bago." Dinampot ko yung folder na nalalagyan ng mga te

st papers at ibinigay ko sa kanya ang panibagong kopya.

Kinuha niya agad iyon mula sa akin, sabay smirk at pagkatapos ay tumalikod na si
ya.

Ang laki talaga ng attitude problem nitong si Mitsui, may kukunin lang, may smir
k pang kasama.

Hahayaan ko na lang sana siya. Subalit, biglang naningkit ang mga mata ko nang m
akita kong may nakasulat na salitang GET LOST! sa likod ng test paper na isinaul
i niya.

Agad kong binawi ang naging reaction ko. Pagkatapos ay tinawag ko si Mitsui na n
gayon ay patungo na sana sa kanyang upuan.

"Wait! Mr. Peterson, right? Please, come back here. I forgot to sign your answer
sheet." Nagkunwari ako na may kailangan lang akong gawin sa papers niya.

Noong una ay nagtataka siya kung bakit ko siya pinababalik. Pero nang nagsitingi
nan na ang mga kaklase niya sa amin ay napilitan din siya na muling lumapit.

"Can I have your answer sheet?" nakangiti kong sabi. Mukhang lalo tuloy siyang n
agtaka, ngunit labag man sa kalooban niya ay iniabot niya iyon sa akin.

GET LOST pala, huh?

Hetong bagay sayo!

Kinuha ko yung answer sheet niya at agad kong sinulatan sa taas ng -----

NOTE: 10 Points Deduction for Cheating!

Ang tamis ng ngiti ko nang muli kong ibalik sa kanya ang mga papers niya.

Habang siya naman ay naaasar na bumalik sa kanyang upuan.

Well, Mitsui pasensiyahan na lang tayo, pero nasa akin pa rin ang huling halakha
k.

^_____^

****
Chapter 20 >>
Chapter 20
"Diane, pupunta muna akong canteen. Di kasi ako nakapagbreakfast sa bahay kanina
kaya gutom na ako." Nagpaalam ako kay Diane na kakain lang ako sandali sa schoo
l canteen.

"Sige. Ako na muna ang bahala rito. But be sure na nakabalik ka na bago dumating
si Madam Sofia. Alam mo naman yun." paalala niya sa akin.

"Don't worry, babalik din ako agad." sabi ko at iniwan ko na siyang mag-isa sa o
ffice. Kahit papaano ay nakabisado ko na ang ugali ni Madam sa loob ng 2 weeks k
ong pagtatrabaho rito.

Pagdating ko sa canteen ay agad akong umorder ng makakain at saka ako nagtungo s

a nakita kong bakanteng mesa.

Kakasimula ko pa lang kumain nang may babaeng biglang nagsalita sa likod ko. "Mi
ss, pwede maki-share sa table mo."

Napalingon agad ako dahil sa sobrang familiar ang boses na iyon.

"Surprise!" masayang sabi nito.

"Ashley! Anong ginagawa mo dito?" Nagulat akong nandito siya.

"Siyempre, kasi magmula ngayon dito na rin ako magtatrabaho." sabi niya. Umupo n
a siya sa kaharap kong silya at inilapag sa mesa ang dala niyang tray ng pagkain
.

"Talaga? Dito ka na rin magtatrabaho?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"Oo nga sabi. Ang kulit. Ano ka unlimited? Paulit-ulit." namimilosopong sagot na
man niya.

"Ewan ko sayo. Baka bumaba lang ang kalidad ng edukasyon ng

Yale kapag isa ka sa nagturo rito." Ako naman ang mang-aasar ngayon.

"That's what you think. But I will be teaching them using the first hand knowled
ge and expertise I have. I will make them the cream of the crop of this Universi
ty." pagyayabang niya sa akin. Kahit kailan hindi talaga siya magpapatalo.

"Hmmp! Eh, bakit di mo man lang nabanggit sa'kin na dito ka na pala magtuturo? S
amantalang, ang dalas nga nating mag-usap sa phone." nagtatampong lumabi ko.

"Heto naman ang bilis magtampo. Kaya nga surprise di ba, kasi gusto kitang sorpr
esahin. Tsaka, naikwento ko na rin naman sayo dati na may balak talaga akong lum
ipat dito." paliwanag niya.

"Pero, di ko lang expected na ngayon na agad. Akala ko kasi matatagalan pa ang p

agtransfer mo. Ang buong akala ko nga wala na talaga akong magiging kakampi rito
." tugon ko sa kanya.

"At kakampi pa talaga ang ginamit mong term. Eh, wala naman yatang nang-aaway sa
yo rito." puna ni Ashley.

"As of now, wala pa naman." sagot ko.

"Well, tama ka diyan. Ngayon wala pa, pero in the near future, kapag nalaman ng
mga girls dito ang tungkol sa inyo ni Mitsui. Humanda ka na." pananakot niya sa
akin.

"Hoy! Baka may makarinig sayo!" pabulong na saway ko sa kanya.

Loka-loka talagang babaeng 'to buti na lang at medyo mahina lang ang pagkakasabi
niya.

"Pakialam ko, hindi naman ako ang kukuyugin nila kundi ikaw." Nang-iinis pa lalo
ng saad niya kaya pinandilatan ko na lang siya ng mata.

Siya naman, tawa lang ng tawa. Baliw talaga!

Mayamaya pa, tiyempong patapos na kaming kumain nang may biglang nangyaring comm
otion ang mga babaeng estudyante na nasa loob rin ng canteen.

"Kyaaaaaaah" sigaw ng isang girl.

"Anong meron? May ipis ba? Bakit sila nagtitilian?" sunod-sunod na tanong ni Ash
ley sa akin.

"Ewan." sabi ko habang nakatingin sa mga ito. Hindi ko kasi alam kung bakit sila
nagkakagulo.

"Emeerghed! Nandito si Mitsui! si papa Andrian! Sina papa Zeke at Karl!" sigaw n
aman ng isang bading na estudyante.

Kaya pala sila nagkakaganun dahil dumating sa canteen ang grupo ni Mitsui.

"Ang OA naman. Akala ko kung anong meron, si Mitsui lang pala." reklamo ni Ashle
y nang matanaw na papasok sa entrance sina Mitsui.

"Psh! Kulang na lang may lumabas na nakakasilaw na liwanag sa likod nila tapos m
ay iihip na signal no. 4 na lakas ng hangin." dagdag ko sa sinabi niya.

"Ano yun? Pang-F4 ang peg. Ang lakas maka-Koreanovela." sagot agad ni Ashley kay
a di tuloy naming dalawa napigilang tumawa.

"Hey, Miss!" Sabay kaming napalingon nang may biglang kumausap sa aming babae. "
As you can see, those guys are already coming towards here." nakataas ang kilay
na sabi nito.

"So?" Mas tinaasan ni Ashley ang kilay niya.

"So? Don't you even know that you're occupying this table which is specially res
erved for them." mataray na sabi ng babae pero hindi rin basta magpapatalo rito
si Ashley.

[3rd Person's POV]

Naglalakad sina Mitsui papasok sa school canteen ng biglang magkagulo ang mga gi
rls na naroon.

"Hi, Mitsui!" malanding bati ng isang girl student.

"Tss." tanging naging reaksyon lang ni Mitsui.

"Kyaaaaah!" kinikilig na biglang nagtitili yung babae.

"Kita niyo yun? 'Tss' pa lang ni Mitsui, kinilig na sila. Ano pa kaya kung marin
ig na nilang magsalita, edi nahimatay na sila." biro ni Adrian sa mga kasama.

"G*go!" Binatukan tuloy ito ni Karl.

Mas pinili na lang ni Mitsui na huwag nang pansinin ang mga kabarkada. Subalit,
habang patungo na sila sa puwestong paborito nilang tambayan, nakita niyang naka
upo roon si Vianca kasama ang isang pamilyar na babae.

Damn it!

Nainis bigla si Mitsui nang maalala ang baliw na babaeng iyon. Nag-warning na si
ya kay Vianca na huwag makikipagkita rito dahil baka mahawaan lang siya ng topak
nito.

Nakita rin niya ang pagsulpot ng isang babae sa kinaroroonan ng dalawa.

Nang tuluyan na silang makalapit dito ay nagtama ang mga mata nila ni Vianca, pe
ro agad din naman itong umiwas ng tingin.

"Don't you even know that you're occupying this table which is specially reserve
d for them." mataray na sabi ng babae pero hindi rin basta nagpatalo ang kaibiga
n ni Vianca.

Napansin niyang may 'di pagkakaunawaan ang mga ito nang dahil lang sa agawan ng
puwesto.

Pero mukhang hindi naman kasali sa away ang asawa niya dahil kampante lang itong
nakaupo habang ang dalawa naman ay nakatayo at nagkakainitan na.

Hindi na lang din pinansin ni Mitsui ang iringan ng mga ito. Simpleng lamesa lan
g pag-aawayan pa. Kaya naghanap na lang siya ng ibang bakante.

Lumipat na siya papunta sa kabilang table. Sumunod sa kanya si Zeke, habang sina
Adrian at Karl ay patuloy lang na nakiki-usyoso.

Subalit, mula sa kinauupuan ay palihim niyang pinagmamasdan ang iringan ng mga i

to.

[Vianca's POV]

Napansin kong nagtungo sa aming kinaroroonan sina Mitsui. Nang tumingala ako ay
nagtama ang mga mata naming dalawa, pero agad din akong umiwas ng tingin.

Nakita ko na lang sa sulok ng aking mga mata na lumipat siya sa ibang table na n
asa 'di kalayuan. Sumunod sa kanya ang isang guy na kasama niya, ngunit nagpaiwa
n naman yung dalawa na mukhang naaaliw pa habang nanonood.

"Don't you even know that you're occupying this table which is specially reserve
d for them." Bumalik ang atensiyon ko sa mataray na pananalita ng babae. Base sa
name plate nito sa suot na school uniform ay Samaniego ang apelyido nito.

Tumayo na si Ashley. "Sorry Miss, but I don't know. At saka, kailan pa naging pa
gmamay-ari ng isang partikular na tao ang mga gamit dito. Sa pagkakaalam ko, sch
ool property ang table na 'to." palabang sagot niya.

Go Ash! Turuan mo nang leksiyon ang epal na babaeng yan. Ni hindi nga nagreact s
ina Mitsui, tapos siya yung sobrang affected.

"You, bitch!" Hindi makapag-pigil sa galit ang babae.

Tsk!

Alam kong ganito lang makaasta ang babaeng ito dahil wala siyang idea na profess
or pala ang kaharap nito.

Ang akala siguro, isa lang ordinaryong empleyado ng school si Ashley na katulad
ko. Palibhasa, hindi nila nirerespeto ang mga staff dito nang dahil sa ang ibina
bayad nilang tuition fees ang ipinangsusuweldo sa amin.

"My name is Ashley. I'm not a bitch. It's Ashley Buenavista." pagtatama niya rit
o.

Lalo tuloy naningkit ang mata ng babae. "You, bitch!" sigaw ulit nito, sabay akm
ang sasampalin si Ashley.

Buti na lang at naging maagap siya at nahawakan niya ang kamay nito. "I repeat,
my name is Ashley. I'm not a bitch."

Mariing nakikipagtitigan si Ashley nang marahas na bawiin ng babae ang kamay nit
ong hawak niya.

"I'm Professor Ashley Buenavista. From now on, call me by my name, student Saman
iego." Binigyan diin talaga niya ang pagkakasabi ng mga salitang PROFESSOR at ST
UDENT.

Yun oh!

Walang panama ang malditang ito kay Ashley.

Halatang nagulat ang mga nakarinig sa sinabi niya. Hindi nila inaasahang propeso
r pala si Ashley. Sa unang tingin kasi ay aakalaing estudyante pa lang siya.

"Naku! Sorry po, Mam. Tara babe, dun na lang tayo." biglang sumingit yung isang
kabarkada ni Mitsui at niyaya nito ang babae na lumipat na lang sa ibang table.
"Bilis dun na tayo, Karl." baling naman nito sa isa pang kasamahan. "Mam, pasens
iya na po ulit."

Sumunod naman ang dalawa rito at nagtungo na sila sa puwesto nina Mitsui.

Umupo na rin ulit si Ashley sa harap ko. "See that? Walang binatbat sa akin ang
mga spoiled brats na yan." proud na sabi niya sa akin kaya napangiti ako.

Ilang saglit lang ang lumipas nang biglang magring ang cellphone ko. Kinuha ako
agad ito mula sa aking bulsa.

"Hello. Diane, oh bakit?" tanong ko sa nasa kabilang linya.

(Vianca, matagal ka pa ba? Tumawag kasi si Madam, on the way na raw siya, tapos
may pinapa-email siyang file kaya lang di ko mahanap kung saan mo na-save.)

"Okay. Papunta na ako diyan" sabi ko at in-end ko na yung tawag.Lumingon ako kay
Ashley at nagpaalam na sa kanya. "Ash, mauna na ako sayo. May gagawin pa kasi a
ko."

"Ganun ba? Sabay na lang tayo papuntang office niyo. Dun rin namang parte ang pu
puntahan ko." Nagmamadali na rin niyang inayos ang dala niyang bag at envelope.

Tumango ako. "Okay. Halika na." Pagkatapos ay magkasabay na kaming umalis ng can
teen.

*After 1 Month*

Busy akong nag-aayos ng mga files sa table ko nang dumating si Mark, ang messeng
er ni Madam Sofia.

"Hi, Mark!" masayang bati ko agad sa kanya. "Ano bang atin?"

"As usual, isang tambak ng mga papeles na dagdag diyan sa mga dapat mong gawin."
nagbibirong sagot niya habang inilalagay ang mga ito sa ibabaw ng mesa ko.

Napasimangot tuloy ako sa karagdagan na namang trabaho.

"Oh, Mark! Kamusta?" sabat ni Diane na kagagaling lang sa loob ng opisina ni Mad
am.

"Heto. May idineliver lang akong mga papapirmahan kay Madam. Nandiyan ba siya sa
loob?" tanong ni Mark.

"Wala, eh. Nasa conference room. May meeting kasi ang board ngayon. Hintayin mo
na lang sandali." sagot ni Diane.

"Siyanga pala, ito yung mga application form na pinapahatid ng Graduate School."
Kinuha ni Mark sa ilalim ng mga papel ang isang folder. "Pinapa-distribute yan
sa mga interesadong mag-enrol."

"Ano 'to?" inagaw ko mula sa kanya ang folder at pinagbubuklat iyon.

"Application form yan sa mga gustong makakuha ng CCT." saad ni Diane.

"CCT? Ano yun?" curious na tanong ko rito.

"CCT as in Certificate in College Teaching. Kapag nag-enrol ka sa program na yan

, within 6 months ay makakakuha ka ng certificate para makapagturo sa college, p
articularly dito sa Yale." paliwanag nito.

"Talaga?" Weird, pero bigla akong nagka-interes. "Qualified ba akong mag-apply d

ito?" tanong ko habang hawak ko ang isang piraso ng enrolment form.

"Aba, siyempre. Eh, tapos ka ng 4 years sa college. Teka... Gusto mong mag-enrol
? Sige na!" pangungumbinsi sa akin ni Diane.

"Tamang-tama Vianca, kasi sa opening ng susunod na pasukan, maaring isa ka na ri

n sa magtuturo rito." singit naman ni Mark sa usapan. "Magiging kagaya ka na ni
miss sexy, pareho na kayong instructor dito." Ang tinutukoy niya ay si Ashley. M
adalas kasi silang magkasalubong sa labas at type niya raw ito.

"Oo nga. Pwede na rin akong magturo dito." Ewan, pero bigla akong napangiti ng m
aisip kong maari rin akong maging professor ng Yale University. Baka ito na ang
'calling' para sa akin.

Ikinuwento ko kay Ashley ang tungkol sa plano ko. Katulad nina Mark at Diane, tu
wang tuwa siya nang malamang bigla akong nagkainteres sa ganoong bagay. Ipinaala
m ko rin kay Madam Sofia ang desisyon ko at tulad nila ay nasiyahan rin ito.

Ang huli kong sinabihan ay si Mitsui. As expected, ang sagot niya lang sa akin a
y bahala raw ako sa buhay ko. Basta daw wag akong magbibigay ng sakit ng ulo.

Kaya naman, nag-enrol na ako sa programang 'yon. Sa loob ng anim na buwan ay pum
apasok ako sa klase ko and at the same time ay nagpart-timer rin ako sa office n
i Madam Sofia.

Kahit bumalik na ang naka-leave na secretary nito ay patuloy lang akong nagtraba
ho rito. Ginamit ko kasing pangbayad sa tuition fees ang suweldong natatanggap k
o mula rito.

************
A/N:
Actually, hindi pa naman talaga Professor ang tawag sa katulad ni Ashley, kundi
Instructor pa lang. Kaya kapag nakakuha si Vianca ng certificate gaya ng kay Ash
ley, considered as Instructor pa lang siya.
Pero sa future habang nagtuturo si Vianca sa Yale ay mag-aaral pa siya for Maste
ral or even Doctoral Degree sa Graduate School. Sa panahon na makuha na niya ang
degree na yun saka lang siya tatawaging professor.
Siguro, mangyayari lang ang lahat ng yun by the time na may anak na sila ni Mits
ui. Yun ay kung silang dalawa ang magkakatuluyan sa huli!
Lalo pa't ang next chapter ay BACK TO PRESENT TIME na at dadating na ang kariba
l ni Mitsui. *Spoiler alert*

Thanks everyone for reading!

Chapter 21 >>
Chapter 21
--After 6 Months--

"Hon, ipinagluto kita ng favorite mo." Pinaglagyan ko si Mitsui ng paborito niya

ng ulam sa plato.

"Thanks, Hon." sagot niya. Ngumiti pa siya bilang sukli sa pagiging sobrang maas
ikaso ko.

"Masarap ba?" curious na tanong ko nang sumubo siya ng isang kutsara.

"Hmmm." nagthumps up siya habang ngumunguya pa. Sa sarap ng luto ko hindi siya m
akapagsalita.

"Heto pa. Ubusin mo yan." Sinalinan ko pa siya sa plato niya.

"EHEM." May tumikhim sa harapan namin kaya sabay kaming napatingin dito ni Mitsu
i.

"My grandson is truly lucky to have someone like you, Vianca." puri sa akin ni M
adam Sofia. Narito ito sa bahay at kasalo namin sa pagkain.

"Ah.. Eh.. Masuwerte din naman po ako sa kanya." nakatungo at nahihiyang sagot k
o.

"By the way, when are you planning to have a baby? I'm already getting old and I
still want to see my great grandson." narinig kong tanong ni Madam kay Mitsui.

Sa halip na sumagot agad ay bigla siyang tumawa kaya inangat ko na ang ulo ko.

"Grandma, you should ask Vianca about that. Whenever I ask her, she keeps on ins
isting that she doesn't want to lose her sexy figure." sabi niya.

Tumingin tuloy sa akin si Madam at pinangaralan ako. "Vianca, the real essence o
f a woman is to bear a child. How can you fulfill that if you don't want to get
pregnant only because you're afraid of gaining weight?" striktong saad nito.

Sumimangot ako. Kung makaimbento naman kasi itong si Mitsui ng rason. Basta lang
may maisip na idahilan.

Sa inis ko ay pasekreto kong inapakan ang paa niyang nasa ilalim ng mesa. Narini
g kong napasinghap siya pero hindi siya nagpahalata sa kaharap naming si Madam S
ofia.

Hmmp! Buti nga sayo! Kahit kailan hindi ka na nagtanda.

Anim na buwan na ang nakakalipas, ganito pa rin kami. Sweet kami pag kaharap si
Madam, pero mahilig mag-away pag wala ito. Paniwalang- paniwala ang lola niya sa
amin. Mastered na nga yata namin ni Mitsui ang art of deception.

Pero, actually may improvement naman ang relasyon naming dalawa. Medyo close na
rin kami.

Siyempre, wala siyang choice dahil ako ang palagi niyang kasama dito sa bahay at
parati kaming nagkikita sa eskuwelahan. Nagtuturo na kasi ako sa Yale Universit
y.

Almost a month pa lang akong instructor doon. And guess what? Isa si Mitsui sa m
ga estudyante ko. 4th year college na siya ngayon at graduating student na.

Noong una, nagalit siya nang malaman na magiging professor niya ako. Pero wala r
in siyang magagawa kasi desisyon ng higher authority na ako ang mag-handle sa is
ang subject nila.

Ang advice ko pa nga sa kanya, pagtiisan niya na lang muna. Kung gusto niya, mat
ulog lang siya sa buong oras ng klase ko tapos gumising na lang siya pag next su
bject na.

At mukhang tototohanin niya naman yung payo ko dahil madalas siyang tulog sa kla
se ko.

"Gusto niyo bang sumama sa pagbalik ko ng Korea? You can spend your vacation the
re." tanong ni Madam sa amin. Magreretire na ito next week at pagkatapos ay baba
lik na ito ng Korea. Dahil may-edad na ay doon daw nito balak gugulin sa homelan
d nito ang natitirang panahon sa mundo.

Sa totoo lang, nakahinga ako ng maluwag nang malaman ko yun. At least, hindi na
namin kailangan na parating magkunwari ni Mitsui.

Gayun pa man, nalungkot rin ako kasi medyo napapalapit na ako kay Madam. Taliwas
sa description ng ibang tao na sobrang mahigpit daw ito, pagdating sa akin ay m
abait naman ito.

Ngayong magreretire na si Madam, ang magte-take over sa position niya ay si Mama

Angela.

Simula sa susunod na linggo ay dito na rin sa Manila titira si Mama. Ngunit hind
i dito sa bahay namin ni Mitsui kundi sa isa rin nitong pagmamay-aring bahay.

Ang Dad ni Mitsui ang may-ari nitong tinitirhan namin at dahil sa hiwalay na ang
mag-asawa ay ayaw naman ni Mama na dito tumira.

"Vianca, what do you think?" Napukaw ang atensyon ko ng hawakan ni Mitsui ang ka
may kong nasa ibabaw ng mesa.
"H-ha?" nakakunot-noong tanong ko. Ano na nga ba ulit ang pinag-uusapan namin?

"Ikaw talaga. Lumilipad na naman ang isip mo." sabi niya sa akin at marahan niya
ng pinisil ang tungki ng ilong ko.

Lalo tuloy akong nawala sa sarili ko.

Joke lang. Hindi naman ako affected sa sweet gestures ni Mitsui. Sanay na ako sa
kanya. Minsan nga ay hinalikan niya ako sa harap ng lola niya. Basta siya ang k
umilos paniguradong may halong pagte-take advantage.

"She's asking kung gusto mo raw magbakasyon tayo sa Korea." tukoy ni Mitsui sa t
anong ni Madam Sofia.

"Aba opo.. Sa sem break po bibisitahin namin kayo." pangako ko rito. Promises ar
e made to be broken, kaya for sure hindi magkakatotoo na makapunta kaming dalawa
ni Mitsui doon. Asa pa ako.

Nagkuwentuhan lang kami ng buong gabing iyon. Nang magpaalam na si Madam ay inih
atid na namin siya sa garahe.

"Bye po. Ingat po kayo." sabi ko kay Madam pagkasakay nito sa backseat ng kotse.

Si Mitsui naman ay tahimik lang na nakatingin sa lola niya. Nakaakbay siya sa ak

in habang magkatabi kaming nakatayo sa isang gilid.

Pagka-alis ng kotse ay magkasabay na rin kaming pumasok sa loob. Dumiretso siya

sa may bintana ng living room. Napansin kong parang may sumilay na ngiti sa labi
niya kaya sinundan ko siya roon.

"Napapadalas yata ang smile mo ngayon." puna ko sa kanya nang dumungaw siya sa g
lass window. "Parang in good mood ka lagi."

"There's nothing wrong with that." tipid na sagot lang niya habang nakatingin sa
labas.

"Don't tell me na dahil yan kay Hillary. Balitang balita kanina sa school na kay
o na raw." nakatayong sumandal ako sa pader na malapit sa kanya.

(Back to scenes in Chapter 1 - 2 po tayo. End of FLASHBACK NA 'TO.)

"What if its because of her?"

"Wala lang. Mas gusto ko kasi si Cassandra compared sa kanya." tapat na sagot ko
. Mas gusto ko kasi ang personality nito kumpara kay Hillary.

Gaya ng nasabi ko, may improvement na talaga kami ni Mitsui. Kung dati puro smir
k at stare lang ang ginagawa niya sa akin, ngayon ay nakakapag-usap na kami ng m
aayos.

Open na rin naming pag-usapan ang humahaba pang listahan ng kaniyang mga naging
nobya.

"Halos karamihan na yata sa school naging girlfriend mo. Sino naman kaya ang sus
unod?" naisipan ko lang itanong yun out of the blue.

"IKAW."

Natigilan ako bigla dahil sa sinabi niya. Ano daw? Ako?!

Hindi ko inaasahan nang lumipat siya bigla sa harap ko.

"Te-teka lang, Mitsui." nauutal na sabi ko ng ikulong niya ako sa pagitan ng kan
yang dalawang braso. Nakasandal pa rin ako sa pader kaya madali para sa kanyang
gawin iyon.

"Uhh..." di ko alam ang susunod na gagawin at sasabihin ko. Hindi ko rin maikilo
s ang katawan ko nang unti-unti niyang inilalapit ang mukha niya sa akin.

Hahalikan niya ba ako? Pero bakit? Ano bang nangyayari, wala naman sa harap nami
n si Madam Sofia.

Nang halos isang pulgada na lang ang layo ng mga labi namin sa isa't isa ay bigl
a niyang ipinaling ang ulo niya sa bandang tenga ko.

"If you could only see your face." bulong niya sa akin. Napansin kong tumataas b
aba ang balikat niya at naririnig ko ang mga pigil na tawa.

Pinagtitripan niya na naman ako. Nag-eenjoy talaga siya kapag inaasar ako.

Sa inis ko ay bigla ko siyang sinikmuraan.

"Sh*t!" napa-aray sa sakit na lumayo agad si Mitsui.

Pinukol ko siya ng matalim na tingin. "Buti nga sayo. Hindi ka na nagtanda." ang
il ko sa kanya sabay walk out ko.

****
Kinabukasan, maaga akong pumasok ng University dahil madami akong mga aasikasuhi
n.

Naglalakad ako sa may corridor nang mula sa likuran ko ay may lumapit sa aking l
alaki. "Excuse me, Miss. Pwede magtanong?"
Dahil doon ay napalingon ako.

Kaya nga lang, naging speechless ako nang makilala ko kung sino iyon. Naaalala k
o pa rin nang minsan niya akong tinulungan dati.

"Oh! Its you, right?" hindi makapaniwalang sabi niya. "You're Avi, right?" natat
andaan rin pala niya ako.

Siya yung tumulong sa akin nang hinoldap ako ng taxi driver na sinakyan ko nung
kararating ko pa lang ng Manila at papunta ako sa bahay ni Mitsui.

Ngumiti at tumango ako. "Anong ginagawa mo dito?" tanong ko. Matagal-tagal na ri

n ako rito pero ngayon lang kami nagkita.

"Bagong college instructor ako dito. Kakatransfer ko pa lang last week." sagot n
iya. Hindi nawawala sa mukha niya ang isang gwapong ngiti. "Ikaw, nag-aaral ka b
a rito? Sana ako ang mag-handle sa isang subject niyo."

(Si Dwayne-------->)

"Ah.. Hindi ako estudyante rito. Instructor din akong katulad mo." pagtatama ko
sa maling inaakala niya.

"Hindi nga?" Hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. "Ang bata mo pa para magturo
rito sa Yale." dagdag pa niya.

"Oo nga sabi!" Napataas yata ang tono ng boses ko. Err.. Bahala siya kung ayaw n
iyang maniwala. Parang 2 years lang naman ang tanda niya sa akin.

"Okay na. Naniniwala na ako. Wag ka nang magalit." tumatawang sabi niya sa akin.

"Eh, hindi naman ako galit." lumabi ako.

Nag-usap pa kaming dalawa ng halos ilang minuto. Nakalimutan ko na nga na nagmam

adali pala ako. Di nagtagal ay nagpaalam na rin kami sa isa't isa. For sure, nex
t time ay magkikita pa rin naman kami dito sa Yale University.

*******
A/N:
Hi guys! Hanggang dito na lang muna UD ko. Hirap mag type... cellphone lang kasi
gamit ko sa pag update. Hope you'll understand po..

Bukas na lang yung next update ko.. ^___^

Thanks!
Chapter 22 >>
Wala akong naging dedications from Chapters 1-10 kasi di ako maka-dedics using m
y cp nung time na inupdate ko yun. So, ngayon po gusto ko sanang balikan yun at
idedicate sa mga avid readers ng story na 'to..
________________
Chapter 22

[Vianca's POV]

Nang sumunod na araw ay maaga ulit akong pumasok dahil may scheduled exam ako sa
klase nina Mitsui.

Habang naglalakad na ako sa may school grounds ay biglang umihip ang malakas na
hangin, dahilan upang liparin ang ilang pirasong papel na nakaipit sa dala kong
libro.

Inisa-isa kong pinulot ang mga iyon. Ilalagay ko na lang sana ito sa envelope na
bitbit ko, ngunit nahirapan akong maipasok sa loob kaya umupo muna ako saglit s
a bench na nasa gilid ng daan.

Nang maiayos ko na ang mga ito ay tumayo na ako. Subalit, laking inis ko nang ma
pansin kong may bubble gum na dumikit sa laylayan ng skirt ko.

"Aish. Ano ba naman 'to? Pang-mayamang eskuwelahan, pero mga dugyot ang nag-aara
l." pagmamaktol ko habang sinusubukan kong tanggalin ang gum na kung saan-saan l
ang nila tinatapon.

"Girl, anong ginagawa mo diyan?" Si Ashley pala, nadaanan akong nagkukuskos.

Ipinakita ko sa kanya ang puting skirt kong nadumihan na ng bubble gum. "Kasi na
man. Tingnan mo oh!"

Natawa pa siya ng makita ang kalagayan ko. "Wala ka bang dalang extrang damit?"
tanong niya sa akin.

"Wala, eh" Hindi ko naman kasi inaasahan na mangyayari ang ganito.

"Kaya dapat sa susunod magdala ka na." paalala niya. "Halika, sumama ka na lang
sa'kin sa faculty room namin. May extra akong skirt doon. Papahiramin kita." alo
k ni Ashley sa akin kaya magkasabay na kaming nagtungo roon. Malapit lang naman
iyon kaya wala kaming nadaanang nakapansin sa suot ko.

Pagdating sa faculty room, hindi ako mapalagay habang sinisipat-sipat ang sarili
ko sa salamin.

"Wala kang iba nito? Parang ang iksi naman." Pilit kong hinihila pababa ang tela
.

"Vianca, ano ba! Baka mapunit na yan sa kakahila mo. Ang mahal pa man din ng bil
i ko niyan. Manghihiram ka na nga lang, maninira ka pa!" singhal sa akin ni Ashl
ey. "Saka, hindi naman maiksi yan. Madalas nga ganyan ang sinusuot ko, wala nama
ng nagrereprimand sa akin."

Palibhasa, ganito ang mga paborito niyang isuot at ordinaryo lang sa department
na tinuturuan niya ang magsuot ng tulad nito. Instructor kasi siya ng crash cour
se sa Fashion Design.

"Okay na yan, bagay nga sayo. Sige na, pumasok ka na. Magbibigay ka pa naman ng
exam ngayon." dagdag pa niya.

Sige na nga, wala naman akong choice kundi ang pagtiisan ito. Kaya naman, nagpaa
lam na ako sa kanya at nagpunta na ako sa unang klase ko ngayong araw.

[3rd Person's POV]

"Hoy! Karl anong gagawin natin mamaya sa exam ni Ma'am Vianca?" pangungulit ni A
drian kay Karl. Gaya ng nakasanayan, hindi na naman nagreview ang mga ito.

"Ikaw, Mitsui? Anong plano mo?" siya naman ang binalingan nito.

"Bahala na." sagot niya lang sa paraang magmumukha siyang hindi nakapaghanda par
a rito. Pero, nang tumalikod siya ay umangat ang isang sulok ng labi niya. Ibahi
n nila ngayon dahil well-prepared siya.

Hatinggabi na kagabi nang makita niyang nakatulog sa sala ang kaniyang asawa hab
ang gumagawa ng exam nila. Sinamantala niya ang pagkakataon at sinalisi niya ito
. Kumuha siya ng isang kopya at kinabisado ang contents nito.

Hindi siya maguguilty, dahil ito ang kabayaran ni Vianca ng minsang patawan siya
nito ng 10 points grade deduction. Kailangan nitong makabawi sa atraso sa kanya
. *evil grin*

Selfish na kung selfish, pero wala rin siyang planong mag-share ng biyaya ngayon
. Kanya-kanyang diskarte lang yan, nagkataon na mas pabor sa kanya ang sitwasyon
.

At isa pa, baka maghinala lang ang mga kaibigan niya kung paano siya nakakuha ng
kopyang 'yon. Wala pa man din alam ang mga ito tungkol sa kanila ni Vianca.

"Classmates, andito na si Mam. Back to your seats na!" sigaw ng class president
na si Vaness.

Nagsibalikan naman sa kani-kanilang upuan ang mga estudyante.

Si Mitsui naman, deadma lang. Nakayuko siya habang panay ang pindot ng cellphone
.

Mayamaya pa, "Woot! woot!" mahinang napasipol ang katabi niyang si Adrian. "Ang
sexy ni Mam Vianca ngayon, ah." bulong nito sa kanya kaya bigla siyang napatinga
la.

Matapos makita ang hitsura nito ay biglang dumilim

can remember, ngayon pa lang niya nakitang nagsuot
Madalas kasi itong naka-slacks or jeans sa school.
ang bago ito umalis ng bahay kung ganito na ba ang

ang mukha niya. As far as he

ng maikling skirt si Vianca.
Hindi niya rin napansin kanin
suot nito.

Gayun pa man, pinabayaan na lang niya ito.

****
Ilang oras pa ang lumipas at abala na ang lahat ng estudyanteng nag-eexam.

Si Vianca naman ay naglilibot sa klase upang magmasid kung mayroong nandaraya. N

asa may kinauupuan na ito ni Mitsui nang may itanong ang isang kamag-aral nila r
ito.

"Mam, excuse lang po." tawag nito kay Vianca. "Hindi ko po kasi maintindihan ang
instruction sa test VI." sabi ng babaeng nakaupo sa unahan ni Mitsui.

Lumapit si Vianca rito at ipinaliwanag kung anong dapat gawin. "Let me see.. Gan
ito lang yan, blah blah blah." mahinang sabi nito upang hindi makaistorbo sa iba
ng kumukuha rin ng pagsusulit.

Lingid sa kaalaman ni Vianca na ang dalawang lalaking estudyante na nasa likuran

nito ay nagkakanda-duling na sa pagsilip sa nakalantad nitong makinis na legs.

Nakaupo ang mga ito malapit kay Mitsui kaya kitang-kita niya kung paanong pinagp
ipiyestahan ng mga mata nito ang magandang tanawing nasa harap.

Sa inis ni Mitsui sa pinaggagawa ng mga ito ay kinuha niya ang test paper na nas

a ibabaw ng arm chair nito saka itinapal at nilamukos ito sa pagmumukha ng isa s
a mga lalaking yun.

"F*ck!" sigaw nung lalaki.

Bigla tuloy napalingon si Vianca at ang mga estudyante rito.

Gaganti na sana si guy #1 kung di lang ito napigilan ni guy#2. Kaya hanggang mat
alim na tingin na lang ito kay Mitsui.

"Class, proceed with your exam. You only have 30 minutes left to finish that." s
triktong sabi ni Vianca sa mga mag-aaral niyang naagaw ang atensiyon ng gulo nin
a Mitsui.

"And you Mr. LEE MITSUI PETERSON, we need to talk outside." mariing saad nito ka
y Mitsui kaya napilitan siyang sumunod sa labas.

Pagdating sa isang gilid na may kalayuan na sa classroom nila, ay nakapamaywang

itong humarap sa kanya. "Mitsui, ano sa tingin mo ang ginawa mo, huh? Sa susunod
ayokong nanggugulo ka sa loob ng klase ko!" mataray na sabi nito.

Ito pa ang may ganang magtaray, samantalang ipinagtanggol lang naman niya ito sa
bastos na mga classmate niya. "Edi sa susunod wag kang magsuot ng ganyan." buly
aw niya rito.

Halatang natigilan si Vianca. "Anong ibig mong sabihin?" naguguluhang tanong ni

Vianca sa kanya. Hindi agad nito naintindihan ang binitawang mga salita ni Mitsu
i.

"Kita mo na? Wala kang kaalam-alam na pinagpipiyestahan ka na ng mga g*gong yun.

" mariing pahayag niya.

"Ahh..." Nakatungo at wala namang maisagot si Vianca dahil bigla itong na-concio
us sa sarili. Wala sa loob na hinatak nito pababa ang suot na skirt.

"Kasi... ano... kasi... nadumihan yung suot ko kanina kaya pinahiram sa akin 'to
ni Ashley--" magpapaliwanag pa sana ito nang biglang may nagsalita mula sa liko
d nito.

"Avi?" boses iyon ng isang lalaki.

[Vianca's POV]

Napalingon ako. Isa lang naman ang tumatawag sa akin ng pangalang Avi.

"Dwayne." Nakangiti akong humarap rito. Hindi ako nagpahalata na may hindi kami
pagkakaintindihan ng kasama kong estudyante.

Nang sumulyap naman ako kay Mitsui ay tiningnan niya ako ng who-is-he look, pero
dineadma ko na lang siya.

"Diyan ba ang klase mo ngayon?" turo nito sa classroom nina Mitsui.

"Ah.. oo.."

"Who is he?" hindi ko inaasahang itatanong nito ang gusto ring itanong sa akin n
i Mitsui.

"Ahmm.. Wag mo nang alamin. Isa lang siyang pasaway na student sa klase ko." tat
awa-tawang sagot ko. Hindi ko kasi alam ang sasabihin ko. "Alam mo na, sa loob n
g klase hindi maiiwasang magkaroon ng katulad niya." tukoy ko kay Mitsui.

Humarap ulit ako sa kanya. "Sige na, Mr. Peterson, you can go inside." Pinanlaki
han ko siya ng mata habang tinutulak kong patalikod. "Sige na, go back to your r
oom." mahinang utos ko.

Pero dahil nga sa matigas ang ulo ni Mitsui ay bumaling pa rin siya paharap sa a
min.

"Prof. Hernaez keep in mind that you're being paid by your students here so you
must perform your duties properly. The class isn't over yet. Thus, you should no
t be entertaining your guest outside." sabi ni Mitsui with gritted teeth.

"Tsk! Tsk! Hey, student! Your attitude was very rude. Stop treating your profess
or like that." sita ni Dwayne sa kagaspangan ng ugali ni Mitsui.

"Why? What I have said was right. She's being compensated here so she must do he
r job well." sagot naman ni Mitsui.

"Sandali lang" pumagitna na ako sa kanilang dalawa bago pa mauwi sa mainitang di

skusyon ang lahat. Mukhang pareho pa man din silang walang planong magpatalo sa
isa't isa. "Tama na yan. Sige na Mr. Peterson, pumasok ka na sa loob." utos ko.

(Si Mitsui-------->)

Hindi natitinag si Mitsui kaya naman tinaasan ko na ang boses ko. "I said, get i
nside!"

Mabuti na lang at walang nakapansin sa aming tatlo dahil bihira lang ang naglala
kad sa may hallway. "Pasok na sabi!" sinagawan ko ulit siya.

"I will. No need to shout at me!" singhal niya sa akin. Padabog na naglakad na s
i Mitsui pabalik sa clasroom nila kaya bumaling naman ako kay Dwayne.

"Pagpasensiyahan mo na ang inasal nun. Alam mo na, maraming katulad niya sa esku
welahang 'to."

Ngumiti naman ito bilang sagot sa sinabi ko. Grabe lang. Mas lalo itong gumuwapo
sa ngiting 'yon.

"Sige. Maiwan na kita. Baka kasi magalit na sa akin yung lahat ng mga estudyante
ko sa loob." nagpaalam na ako sa kanya at saka naglakad na ulit ako papasok ng
silid.

Pagdating ko sa loob ay hindi pa sila tapos mag-exam. Nang tumingin ako sa direk
siyon ni Mitsui ay nakita ko ito na halos hindi maipinta ang mukha. I'm sure gal
it na naman ito dahil sa nangyari kanina.

[3rd Person's POV]

Hapon na at nagtuloy-tuloy na buong araw ang pagkabadtrip ni Mitsui. Magmula pa

ito kaninang umagang pagpasok ni Vianca.

Nasa loob pa rin siya ng klase at hinihintay ang susunod nilang professor.

Ilang sandali pa, tumayo sa gitna ang class president nila.

"Classmates, alam niyo na bang may bago tayong prof? Nagresign na kasi si Prof.
Ibarra kaya may bagong papalit sa kanya." announced nito.

"Talaga? Bakit daw? Eh, sino yung papalit?"

"Due to personal reasons daw. Ang sabi sa department, Mr. Del Fierro daw ang pan
galan."

"My gosh! Si Sir Del Fierro ba! Graveeee, gurl ang gwapo nun." kinikilig na sabi
ng isang babaeng nasa unahan ni Mitsui.

"Sure ka? Kilala mo?"

"Yup! Nakasalubong namin siya ng friend ko from other section. Sabi niya yun daw
ang new prof nila. Sobrang gwapo niya talaga gurl."

Tsk. Hindi pinansin ni Mitsui ang pinagsasabi ng mga babaeng iyon. He's very sur
e na mas good looking siya kumpara sa Del Fierrong yun.

"Guys! Sir Del Fierro is coming!" nagmamadaling pumasok sa loob ang isang kaklas
e nila.

Umayos naman sa kani-kanilang seats ang mga estudyante.

"Good afternoon, everyone!" pagbungad pa lang ay kitang kita na ang napaka pogin
g ngiti nito.

"Hi, Sir Del Fierro!" kinilig bigla ang lahat ng girls.

Si Mitsui naman na ngayon pa lang tumingin sa bagong dating na guro ay lalo pang
nabadtrip nang makilalang ito yung lalaking kausap ni Vianca sa labas kanina.

*******
Chapter 23.1 >>
Chapter 23.1

[3rd Person's POV]

Hindi inaasahan ni Mitsui na ang lalaking kausap ni Vianca kaninang umaga sa lab
as ng classroom ang siyang magiging bagong professor nila.

"Class, you can just call me Sir Dwayne. From now on I will
barra, thus I'll be handling your Accounting subject. I'm a
I hope that nobody will doubt my ability to teach you this
kumpiyansa sa sariling saad nito sabay tingin sa direksyon
si Mitsui.

be replacing Prof. I
CPA by profession so
subject." malaki ang
kung nasaan nakaupo

Siyempre, hindi naman nagpapatalo si Mitsui. Batid niyang siya ang pinapatamaan
ng bagong prof kaya bilang kapalit ay binigyan niya ito ng masamang tingin.

He simply didn't like that guy for unknown reasons.

"Sir, hindi lang pala kayo gwapo, ang talino niyo rin. Alam niyo po pangarap ko
ring maging CPA na katulad niyo." nagpapantasyang sabi ng isang girl student.

"Thanks for the compliment." Ngumiti ito na animo'y model ng toothpaste commerci
al dahilan upang kiligin lalo ang mga kababaihang naroon.

"Tsk. Ang presko naman ng professor na yan." Nakarating sa pandinig ni Mitsui an

g sinabing iyon ng katabi niyang si Adrian kay Karl. Halata sa boses nito ang pa
gka-inggit sa bagong kinahuhumalingan ng mga kaklase nila.

Kanya-kanyang tanong ang bawat babae kay Dwayne na malugod naman nitong sinasago
t.

"Sir, may girlfriend ka na?"

Ang tanong na iyon lang ang iniwasan ng binata. "Okay, guys! Enough of my person
al matters. We are going to begin our class discussion now."

Nag-pout naman yung mga girls dahil hindi nila nakuha ang inaabangang kasagutan
mula rito.

"But before I start our lesson, let me first ask somebody to provide me a recap
of the last topic you have tackled with Prof. Ibarra." Naglakad ito sa harap ng
klase na parang naghahanap ng sasagot.

"Any volunteer?" tanong nito kinalaunan pero walang gustong magtaas ng kamay. "A
lright. Since no one wants to volunteer, then I'm just going to choose someone t
o do it for us." dagdag nito.

Mayamaya pa ay napako ang tingin nito kay Mitsui. "You." tinuro siya nito. "Stud
ent, what's your name?"

Ayaw sumagot ni Mitsui kaya ang kaklase niyang nakaupo sa unahan na ang nagsabi
kay Dwayne. "Mitsui Peterson po, Sir."

"Okay... Mr. Peterson, please recapitulate to us the last topic that your Profes
sor have discussed." utos nito sa kanya.

"Bro, tawag ka ni sir." siniko siya ni Adrian.

Ayaw pa rin ni Mitsuing magsalita at sa halip ay nakikipagsukatan lang siya ng t

ingin rito. Hindi niya pinapansin ang pinapagawa ng kanyang guro.

Nainis tuloy si Dwayne sa inaasal niya.

(Reaction ni Dwayne ---------->)

"Mr. Peterson, you should learn how to pay respect to someone who is higher than
you. Inside this class, I am your professor and you are just my student. You ar
e under my authority so act in accordance to that. Hence, if I am asking you, st
and up and answer me properly." Mabigat ang mga binitawang salita ni Dwayne. Kit
ang-kita ang kagustuhan nitong madisiplina ang katigasan ng ulo ni Mitsui.

Dahil sa ramdam na ang tensiyon sa pagitan ng dalawa ay to the rescue na ang kai
bigan niyang si Zeke. Nagtaas ito ng kamay at nagvolunteer ng sarili para rito.

"Prof, let me do the recap instead of him. Mitsui was not around during our last
meeting so he didn't know our past lesson." pagsisinungaling ni Zeke. Alam nito
ng sa oras na ayaw ni Mitsui na gawin ang isang bagay ay hindi ito mapipilit kah
it anong mangyari.

Tinigilan na ni Dwayne si Mitsui. Mukhang wala rin namang patutunguhan ang lahat
at masasayang lang oras ng buong klase.

Sadyang nais lang sana nitong disiplinahin si Mitsui dahil sa ugaling ipinakita
nito kay Vianca. Para sa binata, she doesn't deserve to be treated like that.

"Alright." pumayag na si Dwayne na si Zeke na lang ang magrecite.

Kahit papaano ay natapos naman nang matiwasay ang klase nina Mitsui. Hindi na ri
n siya muling pinagdiskitahan pa ni Dwayne.

[Vianca's POV]

Makalipas ang isang linggo. Magkasabay kaming kumakain ng breakfast ni Mitsui ng

ayong umaga.

"Siyanga pala, alam mo ba kung bakit hindi na pumapasok sa klase si Hillary? Ila
ng araw na siyang absent." tanong ko kay Mitsui.

Sa halip na magsalita ay nagkibit-balikat lang siya.

"Diba girlfriend mo siya? Bakit hindi mo alam." nagtatakang tanong ko ulit. Mari
ing nakatuon ang atensyon ko sa kanya habang sinusubo ko yung kinuha kong bread
with butter.

Siya naman ay hindi tumitingin sa akin at abala lang siya sa pagkain. Pero di na
gtagal ay pinansin niya rin ako. "Hillary and I already broke up." kaswal na sag
ot lang niya sa akin.

Hindi na ako nagulat nang sinabi niya iyon. Ordinaryo na para sa kanya ang magpa
lit-palit ng nobya sa loob lang ng ilang araw.

"Haaayyy.. Mitsui ang babae ginagalang, hindi binibilang." sabi ko saka ako humi
gop ng mainit na kape.

"Zeke already told me that. What you've said was a cliche." depensa niya naman.

"Gasgas na kung gasgas. Ba't di ka gumaya kay Zeke. Buti pa yun matino. Kapag ak
o nagkaboyfriend, gusto ko yung katulad niya." saad ko. Kinumpara ko siya kay Ze
ke dahil napakalayo ng character nilang dalawang magkaibigan.

"So, you liked him." napaka-plain lang ng statement niyang iyon. Wala akong maki
tang emosyon sa paraan ng pagkakasabi niya.

"Hindi naman sa ganun." pagde-deny ko. "Eh, Mitsui kapag ako ba nagka-boyfriend,
susuportahan mo rin ako tulad ng ginagawa ko sa mga nagiging karelasyon mo?" Ew
an, pero out of the blue ay naisipan ko lang na itanong yun sa kanya.

Okay lang sa akin na magka-girlfriend siya kahit kasal kami, kaya sana kapag nak
ahanap na rin ako ng lalaking para sa'kin ayos lang din sa kanya.

"That won't happen." tipid na sagot lang niya sa akin.

"Bakit naman?" Nakakabitin siya kung magbitiw ng salita kaya tinanong ko tuloy.

"How will you have a boyfriend when you are already married." dagdag niya.

"Kaya nga after graduation, bilisan mo na ang pag settle down at nang makapag-di
vorce na tayo." Basta na lang iyon lumabas sa bibig ko. Huli na nang marealize k
ong hindi dapat yun sinabi ng matabil kong dila.

I glanced Mitsui at nakita kong bahagyang dumilim ang kaniyang mukha. Di ako sig
urado kung ano nang tumatakbo sa isip niya ngayon.

Haaay. Bahala siya. Kung tutuusin may point naman yung sinabi ko. Sa oras na mak
ahanap na siya ng babaeng papakasalan niya, willing akong agad na nakipag-divorc
e sa kanya, katulad na rin ng naging agreement naming tatlo nina Mama Angela.

At dahil doon ay natapos kaming mag-almusal ng wala nang imikan sa isa't isa.

*****

Chapter 23.2 >>

IMPORTANT NOTE:
Sa mga wattpad app users, kapag blank, putol-putol or repeated ang sentences ng
story na 'to pag binasa nyo. Kindly LOG OUT-LOG IN lang po kayo sa apps.

Kung hindi pa rin, remove nyo muna sa library then add nyo ulit. Para maayos na
mareload ang bawat chapters. Thank you.

Pls vote and support my story po.

-FeiFrozenFire <3
Chapter 23.2

[Vianca's POV]

Medyo malalim na ang gabi ng makauwi ako sa bahay. Galing kasi ako sa isang semi
nar na ginanap sa labas ng Yale University.

Matapos kong saglit na magdoorbell sa gate ay pinagbuksan na ako ni manang Flor.

"Hija, kumain ka na ba? Gusto mo bang ipaghanda kita ng hapunan?" tanong nito sa
akin habang magkasabay na kaming naglalakad papasok.

"Huwag na manang. Kumain na kami ng mga katrabaho ko sa restaurant kanina." pagt

anggi ko. "Si Mitsui po ba umuwi na? Nagpa-check up daw po ba siya sa doctor?" s
unog-sunod na tanong ko. Nagkaroon kasi si Mitsui ng injury sa basketball game n
ila kahapon pero hindi naman gaanong malala iyon, sprained ankle lang.

"Oo raw. Tinanong ko siya kaninang pag-uwi niya." sagot ni Manang. "Andoon na si
ya sa kwarto niya. Nakakapanibago nga at mukhang tutok na tutok siya habang nagaaral."

Kumunot ang noo ko. Si Mitsui nag-aaral? Malayo yatang mangyari ang bagay na 'yo
n. Ang mabuti pa ay i-confirm ko na lang ito mismo ng sariling mga mata ko.

Iniwan ko na si Manang at umakyat na ako sa taas. Pagdating ko sa tapat ng room

ni Mitsui ay napansin kong bahagyang nakabukas at nakaawang ang pinto kaya sumil
ip ako rito sa loob.

Totoo nga ang ikinuwento ni manang dahil nakita ko si Mitsui na matamang nakatuo
n ang atensiyon sa librong binabasa.

Sumilay ang ngiti sa labi ko. Mula sa aking kinatatayuan ay masaya ko siyang pin
agmasdan.

Nang mga sumunod na sandali ay panay lang ang pagbabasa niya. At pagkatapos ay m
ay kung ano siyang isusulat sa papel. Aalis na sana ako nang bigla niyang nilamu
kos ang hawak na papel saka basta na lang iyon itinapon sa sahig.

Sa ginawa niyang yun ay di sinasadyang nahagip ako kanyang mga mata. "Kanina ka
pa ba diyan?" tanong niya sa akin.

Dali dali niyang inayos ang mga librong nasa ibabaw ng study table niya. Sa ting
in ko ay tila balak niya pa nga sanang itago ito kaya lang narealized niya sigur
ong nakita ko na rin naman ang lahat kaya useless na ang paglilihim niya.

"May problema ba? Mukhang nahihirapan ka yata diyan sa pinag-aaralan mo." saad k

o.

Umiwas siya ng tingin. "I'm fine. Just go to your room and take a rest. I know t
hat you just came from a whole day seminar." sabi niya. Hindi ako sigurado kung
imahinasyon ko lang ba na may hint of concern ang paraan ng pagkakasabi niya nun
.

"Okay lang ako. Hindi pa naman ako inaantok. Gusto mo tulungan kita sa diyan sa
part kung saan nahihirapan ka." offer ko sa kanya habang kasalukuyan pa rin akon
g nakatayo sa may pintuan.

Noong una ay parang nag-aalangan pa si Mitsui pero sa huli ay sumang-ayon rin si

ya sa alok ko. "Come in." sabi niya.

Kaya naman, tuluyan na akong pumasok at lumapit sa kanya.

"Anong subject yan at seryosong seryoso ka yata?" tanong ko pero hindi siya agad
sumagot kaya binuklat ko na lang yung cover ng libro.

Tumayo siya at ibinigay sa akin ang silyang inuupuan niya. Kinuha ko iyon at umu
po ako.

"Accounting 12." Binasa ko ng malakas ang nakasulat na title. "Sinong prof niyo
dito?" karagdagang tanong ko nang bumalik na siya bitbit ang isa pang silya at s
aka tumabi sa akin.

"Si De-Del Fierro." sagot ni Mitsui sa akin. Halos hindi niya mabigkas ang panga
lan ni Dwayne.

Lihim tuloy akong napangiti. Knowing him, malamang na ang pinapahalagahan niyang
ego na naman ang dahilan kung bakit siya nagkakaganito.

Anyway, at some point ay mas mabuti na 'to kasi napupuwersa siyang pagbutihin an
g grades niya para lang may maipamukha siya kay Dwayne.

Last time ay napag-alaman ko mula sa ilang classmate niya na madalas daw siyang
sinisita ni Dwayne sa loob ng klase. Siguro Mitsui took that as a challenge to p
rove himself.

"Akin na yan." Inabot ko yung mga nagkalat na papel. "Don't worry, ipapakita nat
in sa Del Fierrong yan na mali siya ng pinag-iinitan." sabi ko na para bang isa
akong nanay na inaalo at kinakampihan ang inaaway na anak.

Binasa kong mabuti at inintindi ang mga nakasulat doon. Saka ko siya masinsinang
tinuruan kung paano niya dapat gawin ang mga iyon.

Kahit ako ay naninibago sa ikinikilos niya. Habang tinututor ko kasi siya ay ser
yoso nga talaga siyang nakikinig sa akin.

Actually, hindi naman talaga bobo si Mitsui ---wala naman kasing taong bobo, may
kanya kanyang field of intelligence lang---- tapos tamad lang talaga siyang mag
-aral. Kaya wish ko nga sana na magtuloy tuloy na ang ipinapakita niyang interes
ngayon.

[3rd Person's POV]

"How 'bout this one? How should I compute this?" muling napukaw ang atensiyon ni
Vianca ng magtanong ulit si Mitsui.

"Patingin nga." Kinuha nito ang libro at muling inunawa ang nakasulat doon nang
di nito mapigilang mapahikab.

Napansin ito ni Mitsui kaya agad din siyang nagsalita. "I can do this on my own.
You're already sleepy so just go to your room." utos rito ni Mitsui.

"Hindi, okay lang. Tapusin na lang natin 'to." sabi ni Vianca kahit sa totoo ay
bumibigat na ang talukap ng mga mata nito. Sobrang pagod na rin ito dahil sa buo
ng araw na seminar na dinaluhan nito.

Halos kalahating oras pa ang nagtagal at inaantok na talaga si Vianca kaya inutu
san nito si Mitsui na magpatimpla ng kape kay manang Flor. Sumunod naman si Mits
ui at kahit bahagyang may pilay ay lumabas pa rin siya ng kwarto.

Pagbalik niya sa loob ay may dala na siyang isang tasa ng kape ngunit nadatnan n
iyang nakatulog na si Vianca habang ang ulo ay nakayuko sa mesa.

"Vianca." Marahan niyang tinapik ang likod nito. Gigisingin niya sana ito subali
t mahimbing na itong natutulog.

Nakonsensiya naman siyang pabayaan na lang ito na matulog sa ganoong kalagayan.

Kaya nahihirapan man dahil sa sprained ankle ay binuhat na lang niya ito papunta
sa kanyang kama.

Kung wala sana siyang injury ngayon ay kaya niya itong kargahin hanggang sa kwar
to nito. Kaya lang sa ngayon ay iyon lang ang makakaya niyang gawin.

Matapos maayos na maihiga si Vianca ay nilagyan niya ito ng kumot.

Tatalikod na sana si Mitsui upang magtungo sa isa nilang guest room para doon na
lang matulog nang marinig niya itong mahinang nagsasalita.

Wala siyang ideya na kung minsan pag sobrang pagod si Vianca ay may tendency ito
na mag-sleep talk.

Lumuhod siya upang maging mas malapit dito at marinig ang kung anumang sinasabi
nito.

"Mitsui diba asdfgj maglaro aadfghjk basketball sdfghhjjkl.... Kelan yung aafggh
hjk first victory mo aasdffgh?" murmurred nito sa kanya.

Hindi aware si Mitsui sa sarili na napangiti siya nang marealize na tila siya an
g napapanaginipan nito. Base sa kanyang naintindihan ay tinatanong siya nito kun
g kailan nangyari ang unang victory sa buhay niya.

Kailan nga ba?

Pinagmasdan niyang maigi si Vianca nang tumagilid itong paharap sa kanya.

Napakaamo ng mukha nito, taliwas sa palabang personality kapag gising.

When was really my first victory?

Tinitigan niyang muli ang asawang nahihimbing para rin sa pagtulog. Pagkatapos a
y unti-unti niyang inalapit ang mukha kay Vianca at hinalikan ang mga labi nito.

"I guess, it only happened now that I scored a kiss from you." bulong niya rito
kasunod nang paglitaw ng isang pilyong ngiti.

********
Chapter 24 >>
Important Note:
I am currently editing the name of the school from Stanford to Yale Univ.
-posted July 11, 2014__________________
Chapter 24
[Vianca's POV]

"Class, may good news ako para sa inyo." masayang sabi ko. Gusto kong lang i-ann
ounced sa kanila ang magandang balitang natanggap ko sa department kanina.

"Ano yun, Mam?" excited na tanong agad nila.

"According to Dean Sanchez ay magkakaroon daw ng leadership summit na gaganapin

sa Cebu. At dahil doon ay kailangan niyo raw sumama at magparticipate sa nasabin
g event." saad ko.

Biglang nawala ang excitement sa mga mukha nila nang marinig ang sinabi ko.

"Errr... Leadership summit? So boring." maarteng pintas ng isa sa kanila.

"Yeah, Mam. Aside from that, of all places, why in Cebu? Why not out of the coun
try? In States or in Europe perhaps." dagdag ng isa pang estudyante ko.

"Wala tayong choice for that, okay? It's an annual national event na this time a
y doon gagawin. I repeat, it's a local event not international, kaya hindi puwed
e ang suggestion niyo." saway ko sa kaartehan nila.

"Whether you like it or not, you are all required to attend that summit. Otherwi
se, yung hindi sasama shall prepare a 100 pages research paper." panakot ko sa k
anila.

"Research paper?" halos in chorus na sabi nilang lahat.

"Yes, a research paper." tumatangong ulit ko. "And I do not want a copy-pasted w
ork from the internet." striktong dagdag ko pa.

Wala na silang nagawa kundi ang sumang-ayon na lang. Actually, nasesensed ko na

yung summit lang ang ayaw nila kasi boring daw at nakakaantok. Pero the fact na
makakapaglakwatsa sila ng ilang araw sa Cebu, yun ang favorite part nila dun.

[3rd Person's POV]

Matapos ang 3 hours lecture ni Vianca sa klase nina Mitsui ay aalis na sana ito
ng classroom.

Nagkataon namang kadarating lang ni Dwayne at nagkasalubong sila sa mismong tapa

t ng silid.

"Oh, Dwayne. May klase ka dito ngayon?" nagulat na tanong nito.

"Oo. Supposed to be mamayang hapon pa ako papasok kaya lang may scheduled meetin
g daw si Prof. Chen kaya nakipag-swap muna siya ng time sa akin ngayong araw." m
ahabang paliwanag ni Dwayne. Obvious na ayaw pa niyang tapusin ang pag-uusap nil
a ni Vianca.

"Pero buti nga na nakipagpalit ako, kasi alam mo na... nagkita tayo dito ngayong
umaga." sabi niya habang nagkakamot ng ulo.

Hindi manhid si Vianca para di malaman kung ano ang pinapahaging dito ng binata.
Di tuloy nito maiwasang mag-blush sa harap ni Dwayne.

Sakto naman na out-of-nowhere ay bigla na lang sumulpot si Mitsui. Dumaan ito sa

pagitan nilang dalawa habang sila'y nag-uusap.

Galing ito sa labas ng silid at papasok na sana sa loob ngunit nakaharang sa dad
aanan nito ang dalawang tila nagliligawang teacher. Dahil sa inis nito ay walang
galang itong naglakad sa gitna nila.

"Tsk! Walang manners." sabi ni Dwayne habang sinusundan ng matalim na tingin ang
nakatalikod at nasa loob na ng classroom na si Mitsui.

"Hayaan mo na siya. Pagpasensiyahan mo na lang." pakiusap sa kanya ni Vianca.

Biglang kambiyo naman si Dwayne. Siyempre, kapag ipinakita niyang pikon siya sa
harap ni Vianca, eh minus pogi points yun. "Ano ka ba? I can handle that. Patien
ce is my virtue." confident na sagot niya rito.

Nagpaalam na si Vianca kaya pumasok na rin si Dwayne sa loob. Ang lapad ng ngiti
niya nang humarap siya sa klase. Napaghahalata tuloy na sobrang saya niya.

"Good morning, guys!" parang katropa lang kung bumati siya sa kaniyang mga estud
yante.

"Hi, Sir!" kinikilig na sagot naman ng mga girls.

"Sir, mukhang in good mood kayo ngayon, ah!" puna ng isang mag-aaral.

"Siyempre" tipid na sabi lang niya sabay kindat dito. Halos malusaw sa kilig nam
an yung babae.
"Class, atin-atin lang 'to, ha? Alam niyo ba kung may boyfriend na si Ms. Vianc
a?" tanong niya.

"Uuuuyyy! Si Sir may gusto kay Mam!" panunukso sa kanya ng mga estudyante.

**

Samantala, pinapanood lang ni Mitsui si Dwayne habang nag-eenjoy itong tinutukso

ng mga kaklase niya. Para sa kanya ay isa itong malanding guro. At si Vianca pa
talaga ang type nito.

"Urrgggh.." padabog na sabi ng isang babaeng nasa gilid ni Mitsui. "Si Mam Vianc
a? Oh, not her, hindi sila bagay." kontra nito. Mahina lang ang pagkakasabi nito
kaya hindi naririnig ni Dwayne.

"Sobrang bagay kaya sila ni Sir. Ang ganda nga ni Mam Vianca. At saka pareho nam
an silang single kaya walang masama dun." pagtatanggol naman ng katabi nito.

Dahil sa narinig ay hindi maiwasan ni Mitsui na pukulin na lang ng masamang ting

in si Dwayne.

[Vianca's POV]

Linggo ng umaga ngayon at mayamaya lang ay flight na namin papuntang Cebu.

Bitbit ko ang aking luggage habang pababa ng hagdanan. Medyo mabigat ito dahil m
ay lamang mga damit na good for 5 days na pag-stay namin doon.

Maliban sa executive summit ay may iilan pang activities na dadaluhan ang mga es
tudyante ko kaya aabutin kami ng ilang araw.

Nakatuon ang aking atensiyon sa nilalakaran ko palabas ng living room nang may b
iglang umagaw sa bitbit kong luggage.

"Te-teka." tinawag ko si Mitsui dahil walang salitang basta na lang niya yun kin
uha mula sa akin.

Sinundan ko siya nang hindi man lang siya lumingon at nag dirediretso lang siya
sa garahe.

Pagdating doon ay ipinasok niya ang gamit ko sa compartment ng sasakyan niya. Pa

gkatapos ay nagtungo naman siya sa driver seat at saka sumakay.

Ako naman ay nanatili lang na nakatanga sa kinatatayuan ko. Naguguluhan kasi ako
sa ikinikilos niya ngayong araw.

"Are you just going to stand there for the rest of the day." sinigawan niya ako
matapos niyang buksan ang passenger's seat at makitang nakatayo lang ako.

So, ganun pala yun? Ihahatid niya pala ako. Napangiti tuloy ako habang naglalaka
d papalapit sa kotse niya.

Pagkasakay ko ay di ko pa rin mapigilang mapangiti. "Anong nakain mo at ang bait

mo ngayon, huh?" biro ko sa kanya.

"Nothing. Kung hahayaan lang kita dito, siguradong sa bagal mong kumilos maiiwan
ka lang ng flight. Baka ikaw pa ang maging dahilan para di matuloy ang lakad na
min." sagot niya sa akin.

"Okay." tumatango-tangong sagot ko. Pero ang totoo ay hindi naman ako naniniwala
sa rason niya.

Iginala ko ang aking paningin sa kabuuan ng loob ng kaniyang kotse. Sa walong bu

wan na naming kasal ay ngayon lang niya ako pinasakay at inihatid sa pupuntahan
ko. Ganito pala ang feeling ng may maghahatid-sundo sa trabaho.

"Eh, baka mamaya may makakita sa ating dalawa dun sa airport." Sinabi ko lang yu
n para may mapag-usapan kami. Para sa akin, wala yung halo ng pag-aalala na baka
nga may makakita sa amin na magkasama.

Siya lang naman itong nagrequest sa'kin dati na kapag nagkasalubong kaming dalaw
a sa Yale ay huwag raw akong magpahalata na mas malalim pa sa student-teacher re
lationship ang meron kami.

Palagi lang akong nagtataxi dahil ayaw niya akong isabay sa kotse niya pag pumap
asok siya. Ano nga naman siyempre ang iisipin ng ibang tao kapag nakita ako na p
arating bumababa sa sasakyan niya?

"I'm just going to tell them that I saw you wandering around like a lost puppy s
o I offered you a ride." sabi niya habang naka-focus ang atensyon sa kalsada.

"Grabe ka naman, Mitsui. Sisiraan mo pa ako sa kanila. Ganun na ba ako katanga p

ara hindi malaman ang daan patungong airport." disappointed na lumabi ako. Akala
ko pa naman may maayos siyang maisasagot sa oras na may magtanong nga sa kanya
kung bakit kami magkasama.

Nakasimangot na nakatingin ako sa labas ng bintana nang marinig ko siyang nag-ch

uckled.

Tss! Nang-aasar na naman siya.

***CEBU***

Kalalapag lang ng eroplano nang maghiwa-hiwalay na kami. Hinati kasi sa tatlong

grupo ang mga estudyanteng kasama ko.

Tatlo kaming professors na kasama, samantalang 60 students naman silang lahat. K

aya naman bawat isa sa aming mga Profs ay may dalawampung estudyante na under re
sponsibility.

Kani-kaniya nang sakay sa coaster ang mga students namin. Kaming tatlo naman ay
nahuling sumakay dahil may pinag-usapan pa kami sa labas.

Pagka-akyat ko sa loob ng coaster ay huminto muna ako sa unahan habang naghahana

p ako ng bakanteng mauupuan. Subalit, wala akong mahanap dahil mukhang in-occupy
na nilang lahat.

Pambihira! Ako 'tong professor nila tapos ako pa yung inubusan ng upuan.

Bababa sana ulit ako para icheck kung may bakante sa ibang coaster nang biglang
may tumawag sa akin s dulong bahagi ng bus. "Mam Vianca! Dito po may vacant seat
pa!" sigaw nito.

Tinanaw ko kung sino yung malakas na nagsalita at namukhaan ko si Adrian. Kaya n

agtungo na ako sa sinasabi nitong upuan.

Nang makalapit na ako dito ay napahinto ako. Nakita ko kasi na ang tinutukoy pal
a ni Adrian ay ang upuan na kung saan sa dinami-dami ng maari kong maging katabi

ay si Mitsui pa ang naroon.

Napatigil ako nang dumako ang tingin ko kay Mitsui. Hindi ko inaasahang siya pal
a ang magiging katabi ko. Agad na bumaling ako sa kabilang side kung saan naroon
ang mga kabarkada niya.

"Hey, Karl tumayo ka nga diyan, dun ka umupo sa tabi ni Mitsui." utos ko kay Kar
l na kasalukuyang kalampungan ang katabing girlfriend nito.

"Si Mam Vianca... Kita niyong busy kami rito. Kayo na lang umupo sa tabi ni Mits
ui. Hindi naman yan nangangagat. Harmless yan." naiinis na sabi nito sa akin mat
apos kong maistorbo ang landian moment ng mga ito.

"Eh, kung hampasin kaya kita nitong folder na dala ko. Wala na kayong piniling t
amang lugar. Dito pa kayo naggaganyanan." saway ko.

"Ma'am, ang sabihin mo inggit ka lang kasi wala kang lovelife!" sabat naman ni A
drian. Isa pa 'tong walang modo.

Bagay nga sa mga ito ang kasabihang birds with the same feathers flock together.
Pareparehong masasama ang mga ugali.

Tiningnan ko ulit si Karl at wala talaga itong balak na lumipat ng upuan. Kaya s
a pagkakataong yun ay ang magkatabing sina Zeke at Adrian naman ang kinausap ko.

"Ikaw na lang Adrian ang lumipat, tabi kami ni Zeke." sabi ko sa kanila. Mabuti
pang si Zeke na lang ang maging katabi ko, mas komportable pa ako rito.

[3rd Person's POV]

Lingid sa kaalaman ni Vianca na pagkasabi niya nun ay sumulyap si Adrian kay Mit
sui at nakatanggap ito ng isang threatening stare.

Dahil doon ay biglang humarap si Adrian kay Zeke at umarteng nakikipaglampungan

din dito.

Napaatras si Vianca. Ano 'to? Part 2 ng My Husband's Lover. Eewww.

Sa bandang huli ay wala rin siyang nagawa kundi ako umupo na lang sa tabi ni Mit
sui.

Hindi napansin ni Vianca nang umangat ang isang sulok ng labi ni Mitsui.

Kanina, habang nagsisi-sakayan pa lang ang mga estudyante ay pumuwesto na roon s

i Mitsui. Sa tuwing may magbabalak na umupo sa tabi nito ay tinatapunan nito ng
masamang tingin kaya walang sinuman ang nangahas at naglakas-loob na tumabi rito
.

*****
Chapter 25 >>
Chapter 25

[Vianca's POV]

"Opo, andito na kami sa Cebu. Papunta pa lang kami sa hotel na tutuluyan namin.
Si Mitsui po? Ah. Nandito po siya katabi ko. Sandali lang po." Lumingon ako kay
Mitsui na nasa gilid ko. "Kakausapin ka daw ng lola mo..." mahinang sabi ko sa k
anya.

Iaabot ko na sana sa kanya yung cellphone dahil gusto raw siyang makausap ni Mad
am Sofia pero tumanggi siya.

"Tell her I'm sleeping." hindi interesadong utos niya sa akin.

Inirapan ko siya. Gusto pa niya akong gawing sinungaling.

Muli ko na lang kinausap si Madam sa kabilang linya. "Sabi po ni Mitsui natutulo

g daw po siya." pagsasabi ko ng totoo rito. Eh sa yun naman talaga ang pinapasab
i niya.

[Alright. Tell him then that I won't bother you again. It's obvious that he does
n't want to talk to me.]

Mukhang nagtampo pa yata si Madam, nakahalatang iniiwasan ni Mitsui.

Wala tuloy akong ibang magagawa kundi ang pagtakpan na naman siya. "Hindi naman
po sa ganun. Nagpapahinga lang po talaga siya."

[How many days are you going to stay there?]

"Five days po. Tatlong araw po kasi yung actual convention tapos may 2 days na c
hance para i-tour yung buong city." paliwanag ko.

[Do you want to extend your trip there in Cebu? I can reserve a three day vacati
on package for you and Mitsui.]

"Po? Bakit naman po?" naguguluhang tanong ko kay Madam. Para saan naman ang baka
syon na yun?

[I'll give that as a birthday gift to Mitsui next week. Knowing that both of you
cannot go overseas, I think it is best for the two of you to just spend it in C
ebu since you were already there.]

Hala! Wala man lang akong kaalam-alam na birthday na pala ni Mitsui next week. M
abuti na lang at mukhang di naman nakahalata si Madam Sofia na wala akong ideya
kung kailan ba ang kaarawan ng sarili kong asawa.

"Ah... opo... sasabihin ko po sa kanya mamaya. Natutulog pa kasi siya." pagsisin

ungaling ko ulit.

[Okay. But since you will be spending this moment with your husband, I hope that
you will work hard for it. I'm really longing to have a great grandson, Vianca.
Please, don't disappoint me this time.]

Lintek...Feeling ko biglang nag-init ang pisngi ko.

Naging awkward ang pakiramdam ko kaya bahagya akong tumalikod kay Mitsui at huma
rap ako sa labas ng bintana.

Ano ba naman kasi 'tong si Madam Sofia. Napaka-obsessed sa pagkakaroon namin ni

Mitsui ng anak.

Hindi ba niya naisip kung ano na lang ang sasabihin ng ibang tao kapag bigla ako
ng nagbuntis. Hello? As in, ang alam po nila ay dalaga pa ako. -___-

Tumikhim ako para alisin ang tila nagbara sa lalamunan ko. "Don't worry po. Hind
i naman magtatagal at mabibigyan namin kayo nun." Hindi ko mabigkas yung salitan
g 'baby' dahil baka may makarinig sa akin at katabi ko pa man din si Mitsui.

Nagpaalam na ako kay Madam Sofia na ibaba ko na yung phone dahil sinabi ko sa ka
nyang malapit na kami sa hotel. Pero ang totoo, halos 30 minutes pa raw ang byah
e papunta doon.Gusto ko lang umiwas sa pangungulit nito.

Bakit ba hindi na lang siya makontento sa buhay niya sa Korea? May mga pinsan pa
naman si Mitsui, edi dun na lng siya magrequest.

Leche! Tama na ang isang Mitsui sa buhay ko, wag na silang humingi ng Mitsui Jr.
Paniguradong magmamana lang siya sa ugali ng daddy niya.

At saka magdidivorce lang din naman kami, tapos hihingi pa sila ng sovenier na b
aby mula sa akin. NO WAY!

Itinuon ko na lang ang atensiyon ko sa magagandang view na nadaraanan namin. Aba

la akong nagsa-sight seeing ng maramdaman kong dahan dahan yatang umuusog ang ul
o ni Mitsui papalapit sa akin.

Bago pa ako makalingon sa kanya ay tuluyan na niyang isinandal ang ulo niya sa b
alikat ko.

"Hoy! Mitsui." Kinalabit ko siya dahil mukhang nakatulog na siya at humilig pa t

alaga sa balikat ko. "Mitsui, umayos ka nga, baka may makakita sa'tin." bulong k
o sa kanya, pero ayaw niyang magpatinag.

Nagmasid-masid ako sa paligid at tila wala namang nakapansin sa amin.

"Ayaw mong umayos, huh?" piningot ko ang tenga niya kaya agad siyang napa-direts
o ng upo.

"Aish!.." nagpipigil sa sakit na sambit niya.

Pinukol ko siya ng masamang tingin. "Gusto mo ng isa pa?" nagbabantang saad ko.

"Tama na. Napaka-nagger mo talaga." sagot niya sa akin habang ngumingiwi.

Tinalikuran ko na lang ulit siya at hindi ko na pinansin ang pinaggagawa niya sa

tabi ko.

Nakarating kami ng pasado alas tres na ng hapon sa hotel. Pagdating doon ay nagt
ipon tipon ang lahat ng aming mga estudyante sa may lobby. Matapos ang ilang sag
lit ay pumila na kami para makapag-check in.

Nakapunta na ang halos kalahati ng bilang naming lahat sa kani-kanilang room.

Nang ako na ang susunod sa pila ay lumapit na ako sa receptionist.

"Can I please have your name, Ma'am?" tanong nito sa akin kaya ibinigay ko rito
ang pangalan ko.

"I'm sorry Mam but you are not included in our reservation list." sabi nito na s
iyang ikinagulat ko.

"Teka lang. Miss, paki-double check naman, please." pakiusap ko. Aba't saan kaya
ako patutuluyin nito.

Vinerify ulit ng receptionist at ang resulta ay wala talaga. "I'm sorry Mam but
I've already done it. You are really not booked here in our hotel."

Sasagot pa sana ako nang marinig ko ang isa kong estudyante na nakikipag-diskusy
on sa kabilang receptionist.

"I do apologize Sir, but your name doesn't appear in our list." Humihingi rin it
o ng paumanhin dahil sa kaparehong problema.

Sa bansang huli ay napag-alaman naming walo pala kaming lahat na hindi ka reserv
ed sa hotel na iyon at kabilang na roon sina Adrian at Mitsui. Hindi naman kami
maaaring idagdag sa listahan kasi fully-booked na ito at hindi na kami puwedeng
i-accomodate.

Wala kaming ibang option kundi ang humanap na lang ng malilipatang hotel.

**
"Class, pagtiyagaan niyo na lang itong tutuluyan natin, okay?" sabi ko. Pinaliwa
nag ko na rin naman sa kanila ang sitwasyon na punuan na ang ibang hotel bunsod
ng convention na dadaluhan namin.

"Its okay, Mam Vianca. Even though this ain't luxurious compared to that five st
ar hotel. It already looks comfortable here." sagot sa akin ni Trisha.

Naglalakad na kami ngayon patungo sa kaniya-kaniya naming kwarto.

Inilapag ko muna sa sahig ang bitbit kong luggage nang nasa tapat na ako ng pint
uan ng Room 56.

Lumapit naman sa akin ang magiging kasama ko sa kwarto na si Mylene at ito na an

g nagbukas ng pinto.

Huminto ako saglit para i-check kung papasok na rin ba ang iba kong estudyante s
a mga kwarto nila.

Napansin ko na ang kwarto pala ni Mitsui ay ang mismong katabi rin ng sa akin. N
akita ko kasi siya habang papasok sa kabilang pintuan. Wala siyang imik at seryo
so lang nang lumingon sa akin. Pagkatapos ay nagtuloy-tuloy na siya sa loob.

Ano naman kaya ang ibig niyang sabihin sa ikinikilos niyang yun? Puwes, wag niya
akong sisihin kasi hindi ako ang may kasalanan kung bakit ganito ang nangyari.

Hinayaan ko na lang din siya at pumasok na rin ako sa kwarto ko.

Nang nasa loob na ako at nakita ko ang malaking kama ay patakbo akong lumapit at
saka humiga rito. "Haaayyy! nakakapagod ang byahe!" isinubsob ko ang mukha ko s
a malambot na unan. "Gusto ko nang matulog!"

Nai-engganyo akong matulog dahil sa komportableng ambience ng lugar.

"Para ka palang bata, Mam Vianca." tukso sa akin ni Mylene. Isa siya sa mga pina
kamalalapit kong mag-aaral.

Inangat ko ang ulo ko mula sa unan at hinarap ko siya. "Hey! Ms. Bermudez, dahil
sa napaka-pakialamera mo, you're failed in my class!" birong saway ko sa kanya.

Tawa lang siya ng tawa habang inaayos ang mga gamit niya sa mesa.

Kung tutuusin, kasing edad ko lang ang mga students ko kaya minsan ay nagiging k
abiruan ko lang sila.
Inaantok na ako kaya ipinikit ko ang aking mga mata, hanggang sa hindi ko na nam
alayang nakatulog na pala ako.

**
Nagising ako ng bandang alas siyete na ng gabi. Pagbangon ko sa higaan ay nakita
kong wala si Mylene sa loob ng kwarto namin. Namasyal lang muna siguro siya sa
paligid ng hotel o baka nagdinner na kasama ang mga kaklase niya.

Napagpasyahan kong magshower na lang para marefresh ang pakiramdam ko.

Kinuha ko ang pamalit kong damit saka ako nagtungo sa loob ng bathroom.

Inabot ako ng halos kalahating oras sa pagsa-shower. Pagkatapos kong maligo ay k

inuha ko ang nakasabit na towel at pinunasan ko na ang katawan ko. Sumunod kong
kinuha sa lalagyan ang undies ko saka ko iyon isinuot.

Kukunin ko pa lang sana ang blouse ko nang mapansin kong parang gumagalaw yata y

ung dingding sa isang side ng bathroom.

.
.
.
.
Ilang saglit pa.....
.
.
.
.
.
Sheeet! Hindi yun isang pader, kundi isa pang pintuan!

At mula doon ay pumasok sa kasalukuyang kinaroroonan ko ang isang lalaki.

Natigilan ako at hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan. Pero di nagtagal ay

bumalik din ang senses ko.

"Kyaaaaah! Walanghiya ka, Mitsui! Anong ginagawa mo dito!" naghi-hysterical na s

igaw ko. Pinulot ko yung sabon at shampoo saka ko pinaghahagis sa kanya. Pinagba
bato ko siya ng kung anong madampot kong gamit.

[3rd Person POV]

Hindi alam ni Vianca na may shared bathroom sa hotel na iyon. Ibig sabihin ang b
awat dalawang bedroom ay mayroon lamang iisang bathroom.

Ang dapat sanang ginawa niya noong maliligo pa lang siya ay ni-lock niya yung is
ang pinto na daanan mula sa kabilang kwarto. Kaya lang, hindi niya iyon ginawa d
ahil hindi niya alam na ganoon dapat yun. May reminder sign na nakasulat sa pint
o pero hindi niya iyon napansin. -___-

Nagsisigaw si Vianca nang biglang pumasok sa loob ng bathroom si Mitsui. Halos m

atunaw siya sa hiya ng madatnan siya nitong nakahubad. Kung maaari lang sana ay
kainin na siya ng lupa sa sobrang kahihiyan.

Pinagbabato niya ito ng mga gamit na madadampot niya nang makita niyang sa halip
na lumabas agad si Mitsui ng banyo ay tila nagawa pa nitong mag-enjoy habang pi
nagmasmasdan ang kabuuan ng katawan niya.

"Walanghiya ka talaga! Napakabastos mo!" sigaw ni Vianca habang pinipilit takpan

ang sariling kahubaran. Sadyang OA lang siya, may suot pa naman siyang underwea
r ng time na yun.

**
Todo ilag na napaatras si Mitsui, at nang makita niyang naghi-hysterical na si V
ianca ay lumabas na lang siya ng bathroom.

"Tsk!" Napapalatak na sinarado na niya ulit ang pinto. "Sayang ang view." sabi n
iya sabay ngisi ng nakakaloko.

Maglalakad na sana siya pabalik sa kwarto nang makita niyang paparating si Adria
n. Mukhang nagmamadali ito habang papunta sa banyo.

Agad siyang humarang sa harap ng pintuan. "Hoy! Adrian saan ka pupunta?" nataran
tang tanong niya.

"Ano ba, Mitsui? Natural diyan sa CR. Umalis ka nga diyan sa tapat ng pinto. Nak
aharang ka!" bulyaw nito sa kanya. Pinipilit nitong hawiin siya mula sa pintuan.

Nakikipagtulakan naman si Mitsui rito. Paano na lang kung nasa loob pa si Vianca
? Knowing her wife, malamang na nakalupasay pa rin yun sa sahig.

"Umalis ka sabi diyan!" mapilit talaga ito at ayaw magpapigil.

Walang ibang magawa si Mitsui kundi ang sabihin dito ang totoo. "Can you read th
is?" hinampas niya nang malakas ang pinto habang ipinapakita kay Adrian ang post
ed sign.

Tumango-tango ito. Di nagtagal at sumilay ang pilyong ngiti sa labi nito. "Tol,
wag mong sabihin na may chicks diyan sa loob? Anong ginagawa mo dito sa tapat ng
pinto, huh?" makahulugang tanong nito.

Umiwas si Mitsui ng tingin. "Wala. Napadaan lang ako."

"Owws? Napadaan o dinaan sa santong paspasan?" Nais hulihin ni Adrian ang kaloko
han ng kaibigan.

Hindi na nakatiis si Mitsui. Sinikmuraan niya ang usiserong si Adrian sabay takb
o palayo. Si Adrian naman, naiwang namimilipit sa sakit.

******
Chapter 26 >>
Chapter 26

Dali-dali akong nagbihis matapos lumabas ng bathroom ni Mitsui. Nanginginig pa a

ng aking mga kamay habang ginagawa ko iyon.

*BLAG*

Narinig ko ang malakas na paghampas ni Mitsui sa pinto.

[a/n: Ito yung time na ipinakita ni Mitsui kay Adrian ang warning sign sa pintu
an. Hindi alam ni Vianca na sinadyang gawin iyon ni Mitsui para takutin siya at
nang bilisan na niya ang pagbibihis.]

Walanghiya ka talaga Mitsui! Ang manyak mo! Ikaw pa ang may ganang magwala diyan
sa labas.

Kinuha ko agad yung mga gamit ko at mabilis akong lumabas ng banyo.

"Waaaaahh!" Itinapon ko ang mga dala-dala ko sa sahig at patakbo akong nagtungo

sa kama. Agad akong humiga at saka nagtalukbong ng kumot. "Waaaahh! Nakakahiya!"
sigaw ko habang parang sira na isiniksik ko ang sarili ko sa headboard.

Ilang minuto akong nasa ganoong posisyon ng sakto namang dumating si Mylene sa l

oob ng kwarto namin. "Ms. Vianca... ano pong ginagawa niyo?"

Napabaliwas ako at humarap agad sa kanya. Nakita ko sa mukha niya ang labis na p
agtataka sa ikinikilos ko.

"Ahh... wala.... Bigla kasi akong ginanaw pagkatapos kong maligo... ang lamig ka
si ng tubig." pagsisinungaling ko.

"Ah, okay po." mukhang naniwala naman siya sa dahilan ko. "Ayy, oo nga pala..."
sabi niya na tila may biglang naalala.

Nakita ko siyang naglakad papunta sa may cabinet. Pagbalik niya ay may bitbit na
siyang tila maliit na signage.

"Natanggal ito kanina kaya lang hindi ko agad naibalik kasi biglang tumawag si T
risha." sabi pa niya habang isinasabit ulit sa harap ng pinto yung reminder sign
sa tamang paggamit ng bathroom.

Naku! Ikaw palang bruha ka ang may malaking kasalanan kung bakit nangyari 'to.

"Teka, Ms. Vianca, kakaligo niyo pa lang diba? Anyway, alam niyo naman po siguro
yung tungkol dito." Kung magsalita siya ay parang hindi big deal ang bagay na '
yon.

"Ha? Oo naman. May napuntahan na akong hotel dati na may ganyan din." Ngumiti ak
o ng pilit kay Mylene, pero deep inside ay nanggagalaiti ako sa kanyang kapabaya
an.

Di nagtagal ay lumapit siya sa akin at umupo rin sa gilid ng kama. Kitang kita k
o nang biglang nagningning ang mga mata niya. "Pero alam niyo po ba kung sino an
g ka-share natin dito?"

Umiwas ako ng tingin. "Hindi." tipid na sagot ko.

"Ang ka-share natin ay walang iba kundi ang napakagwapong si Mitsui." kinikilig
na sabi niya sa akin. Nahalata kong punong puno ng pagka-interes rito ang boses
niya.

"Sinong Mitsui?" pagmamaangmaangan ko.

"Si Lee Mitsui Peterson po. Yung oh-so-hot guy na classmate ko. Yung supladong n
akaupo sa likod." Dinescribe pa talaga niya sa akin si Mitsui.

"Pasensiya na. Hindi ko kasi maaala sa dami ng estudyanteng hinahandle ko. At sa

ka, wala naman akong matandaan na gwapo sa kanilang lahat." pag-dedeny ko pa.

"Haayyy... Ms. Vianca, dapat marunong ka ring mag-appreciate kung sino ang mga g
uys na goodlooking. Kapag ganyan ka lagi, eh baka tumanda kang dalaga pag nagkat
aon." Animo'y sobrang close na kaming dalawa kung magbigay siya ng payo sa akin.

>___<

Leche. Hinihingi ko ba ang advice mo.

"Alam mo Mylene pag dating sa mga lalaki, having a good-looking face is just an
extra point. But having a good personality is the best attraction." turo ko sa k
anya.

"Kapag ako nagkagusto man sa isang gwapong guy it's because I fell for his perso
nality, his looks are just a bonus." dagdag ko pa.

"Kahit na, Ms Vianca. Basta ako forever Mitsui pa rin." Ayaw niya talagang magba
go ng isip. Gustong gusto niya pa rin si Mitsui. "Athough medyo masama ang perso
nality niya, I find him more interesting. Yung tipong kapag tinitigan ka niya ay
matutunaw ka bigla dahil sa mga titig niya."

Titig? Waaaaaahhh.. Ayoko nang pag-usapan pa si Mitsui. Sa tuwing naaalala ko ku

ng paanong nagawang pagpiyestahan ng mga mata niya yung hitsura ko kanina....

Waaaaaahhh!

TT____TT

Pakiramdam ko ay namumula na ang mukha ko kaya itinaboy ko na si Mylene at nagta

lukbong ulit ako ng kumot.

Buti na lng at kahit naweweirdohan siya sa mga kilos ko ay sumunod naman siya.

Kinabukasan, umattend lahat ng mga estudyante sa leadership summit na ginanap sa

isang malaking convention centre.

May mga pagkakataong nakakasalubong ko si Mitsui pero dinedeadma ko na lng siya.

Alangan namang magpahalata ako sa kanya na sobrang affected ako sa mga nakita n
iya.

**
"Mam Vianca, heto na po yung pinafill-upan niyo sa amin na form. Kaya lang paran
g may kulang po, eh." pinuntahan ako ni Vaness sa waiting area para ihatid ang m
ga personal data sheets na pinapa-submit ko sa aking mga estudyante. Requirement
s kasi nila ito para dito sa executive summit.

"Teka lang, paki-recheck mo nga... bilangin mo ulit. Dapat 60 yan lahat." utos k
o sa kanya.

"Sige po." sinunod naman niya ang pinapagawa ko.

Makalipas ang ilang sandali. "Mam, inayos ko na po bawat isa tapos tiningnan ko
po based sa aming attendance sheet." Mabuti na lang at maaasahan at pro-active t
alagang class president si Vaness. Hindi ko na siya kinakailangan pang pagsabiha
n ng mga dapat niyang gawin. "Base po doon ay nakita ko na may isang hindi pa na
gsusubmit."

"Tsk! Sino naman ang pasaway na yan?" Lagot sa akin kung sino man siya. Kay simp
le ng instruction na binigay ko, hindi pa niya magawa ng maayos.

"Si Mitsui po."

Oo nga pala, sino pa ba ang dapat kong i-expect. Walang iba kundi siya.

"Nasaan na yang si Mitsui?" tanong ko.

"Lumabas po siya while we were in the middle of a speaker's talk and until now d
i pa siya bumabalik." sumbong ni Vaness sa akin.

"Alright. Sige na, pumasok ka na ulit dun sa loob. Ako na ang bahalang maghanap
sa kanya." Paniguradong naglalakwatsa na naman yun sa labas.

Sumunod si Vaness sa sinabi ko at bumalik na siya sa convention.

Tumayo na rin ako at hinanap ko si Mitsui. Nakakailang hakbang pa lang ako nang
matanaw ko siya habang may kausap na isang magandang babae sa di kalayuan.

Agad akong nagtungo sa kinaroronan niya. Nang makita niya akong paparating ay al
am niya marahil na siya talaga ang sadya ko kaya lumapit siya sa akin at iniwan
na lang niya basta yung babae. Naiwan tuloy itong mag-isa at halata ang malaking
disappointment sa mukha nito.

"Ikaw talaga, Mitsui! Bakit tumakas ka sa kalagitnaan ng summit, ha?" pagtataray

ko sa kanya nang magkaharap na kami.

Hindi ko alam kung ang pagtakas lang ba niya ang dahilan ng pagka-inis ko o yung
pagtakas niya para makipagflirt sa ibang babae ang mismong ikinaiinis ko.

"Sshhh! Ang aga-aga mainit na naman ang ulo mo." saway niya sa akin.

"Sino ba ang hindi iinit ang ulo sa pinaggagawa mo? Nakuha mo pang maglakwatsa d
ito sa labas. Nasaan na yung pinapasagutan kong form sa inyo. Bakit hindi mo pa
pinapasa?" sunod-sunod na tanong ko sa kanya.

"This?" Kinuha niya mula sa likurang bulsa ng pantalon ang nakatiklop at gusot n
a papel.

Tsk! Kahit kailan napaka-pabaya talaga ng lalaki na 'to.

"Oo, yan nga. Na-filled up mo na? Akin na at isusubmit ko." Hinihingi ko na sa k

anya dahil tanging siya na lang ang wala nun.

"I haven't done it yet." sagot ni Mitsui sabay pakita niya ng mga blanko pang sa
sagutan sa akin.

"Sagutan mo na. Bilis!" utos ko sa kanya. Niyaya ko siya na maupo muna kami sa i
sang bakanteng kiosk para maging mas maayos ang pagsusulat niya.

Ilang minuto pa ang nakalipas at isinauli na niya sa akin ang form at pati ang b
allpen na ipinahiram ko sa kanya.

Chineck ko namang maigi yung papel kung nasagutan niya ba ng tama.

Tsk! Napaka-careless niya talaga. Kung alin pa yung Item no.1 na nagtatanong ng
participant's name ang siya pang nakalimutan niyang sagutan.
"Ano ba, Mitsui? Blanko pa yung name mo. Oh.. Isulat mo na diyan." Muli kong ibi
nalik sa kanya yung form.

Kukunin ko sana ulit yung ballpen sa aking bulsa, ngunit sumabit ito sa damit ko
kaya di sinasadyang nabitawan ko ito.

Pupulutin ko na sana yung pen sa lupa. Pero, bilang isang conservative at mahinh
in na dalagang Filipina, hinawakan ko ang dibdib ko noong yumuko ako para damput
in ang ballpen.

Nakasanayan ko na ang ganitong gestures para makaiwas na masilipan lalo pa't sa

panahon ngayon ay nagkalat lang sa tabi tabi ang mga lalaking bastos at walang m
odo.

Matapos kong pulutin yung ballpen ay iaabot ko na sana ulit ito kay Mitsui.

Subalit, agad na tumaas ang kilay ko nang makita ko siya na ngumisi ng nakakalok
o dahil sa ginawa kong iyon.

Parang alam ko na kung ano na naman ang tumatakbo sa isip nitong bastos na 'to.
Kailangan ko nang makaalis bago pa tuluyang maubos ang pasensiya ko kay Mitsui.

"Hurry up! Tapusin mo na yan." Ibinigay ko na sa kanya yung ballpen ko. "Isulat
mo na ang pangalan mo diyan. And, don't forget to spell your name properly: P E - R - V - E - R - T. Pervert!" singhal ko sa kanya.

At talagang ayaw pa ring maalis nang malisyosong ngiti sa mukha niya habang nags
usulat sa form na hinihingi ko.

Pagkatapos niyang sagutan iyon ay padabog na inagaw ko sa kanya yung papel at ba

llpen at saka nilayasan ko na agad siya.

*****
Chapter 27 >>
Chapter 27

Ikalawang araw na ngayon ng executive summit ng aking mga estudyante. Naglalakad

na ako papunta sa convention centre nang may makasalubong akong isang pamilyar
na lalaki.

Nang magtama ang mga mata naming dalawa ay hindi maiwasan na biglang bumilis ang
pintig ng puso ko.

Jusko! Siya yung ultimate crush ko noong nasa 1st year college pa lang kami. Si
Lance Buenconsejo. <3

Natatandaan niya pa kaya ako?

Malamang hindi na, kaya mas mabuti pang umiwas na lang ako. Nagbaba agad ako ng
tingin at ibinaling sa ibang direksyon ang mga mata ko.

Pero hindi ko inaasahan na noong magkalapit na kami sa isa't isa ay narinig ko s

iyang biglang nagsalita.

"Miss Vianca Hernaez? Ikaw si Vianca, right?" Nagtatanong siya sa akin kaya hind
i maaaring di ako ulit tumingin sa kanya.

Tumango ako bilang pagkumpirma na ako nga iyon.

Naaalala pa rin pala niya ako. ^__^

"Sinasabi ko na nga ba, ikaw yan. Nakita na kita sa loob ng convention kahapon,
kaya lang nagdadalawang-isip ako na i-aproached ka." masayang sabi niya.

"Talaga? Umaattend ka din ng executive summit?" hindi makapaniwalang tanong ko n

aman. Bakit hindi ko man lang napansin na nandito rin pala siya?

"Yeah. Actually, ako ang magiging resource speaker nila mamaya." ngumiti siya sa
akin.

My God! Ang ngiting 'yon...

Natatandaan ko pa noong nasa college pa lang kami. Kung paanong nauutal ako tuwi
ng recitation kasi nakikita ko siyang nakatingin sa akin. Kung paanong madalas n
iya akong nahuhuli na sumusulyap sa kanya, pero sa halip na magalit ay ngingitia
n niya pa ako ng ganito.

At, kung gaano ako labis na nalungkot noong nalaman ko na biglaan na lang siyang
nagtransfer sa Maynila.

Tapos ngayon, makalipas ng ilang taon, by coincidence ay nagkita kami ulit dito
sa Cebu.

Lord, ito na ba ang tinatawag nilang destiny?

"Halika, doon muna tayo." napukaw ang atensyon ko nang muli siyang nagsalita. It
inuro niya sa akin ang isang bakanteng upuan na nasa malapit sa kinatatayuan nam
in.

"Ha?.. S-sige.." Nakakahiya nauubusan ako ng sasabihin. Nahalata kaya niyang nat
utulala ako ngayong kaharap ko siya?

Nauna na siyang naglakad patungo sa tinutukoy niyang lugar kaya sumunod na rin a
ko.

May katagalan din ang naging pag-uusap naming dalawa. Nagkwentuhan lang kami tun
gkol sa mga nangyari sa kani-kaniyang buhay namin noong nasa college at after gr
aduation. Kinukumusta niya yung mga dating classmate namin, kung ano na ba ang b
alita sa kanila.

Nalaman ko rin na kaya pala siya lumipat ng Manila ay dahil sa doon na na-assign
ed sa trabaho ang mga magulang niya. Nabanggit pa niya na isa na siyang civil en
gineer at dito na siya kasalukuyang naka-based sa Cebu. Kaya naman, ibinalita ko
rin sa kanya na isa na akong college instructor ngayon.

**
"Kung wala lang sana akong ibang lakad ngayon, gusto pa sana kitang makasama ng
mas matagal. Anyway, magkikita pa naman siguro ulit tayong dalawa diba?" sabi ni
Lance makalipas ang halos kalahating oras ng masaya naming pag-uusap.

"Oo naman. Ilang araw pa naman ang event na 'to kaya malaki ang chance na muli t
ayong magkita." sagot ko habang pilit kong itinatago ang lungkot na bigla kong n
aramdaman.

Nakakapanghinayang, parang ang bilis ng oras. =(

Tumayo na si Lance kaya tumayo na rin ako.

"So, until next time na lang ulit and its nice to see again." saad niya. Pagkata
pos ay inalahad niya ang kaniyang kamay sa harap ko.

Hindi ko inaasahang ilalahad niya ang kamay sa akin. Di ba pa parang huli na ang
makipagshake hands sa kanya? Kanina pa kami nagkukuwentuhan tapos ngayon pa lan
g siya makikipagkamay.

Kung sabagay, ito na ang pagkakataon ko na mahawakan ang kamay niya. ^__^

Nahihiya man ako noong una na abutin iyon ay nakipagkamay pa rin ako. "Y-yes, se
e you around next time."

God! Feeling ko nagbublush ako.

Noon pangarap ko lang na mahawakan ang kamay nitong crush ko. Pero, ngayon nagka
totoo na..

Ilang segundo niya nang hawak ang kamay ko ngunit parang wala yata siyang balak
na bitawan ito. Nahihiya naman akong bawiin, at maliban doon ay gusto ko pang na
mnamin yung moment, eh.

[3rd Person's POV]

Sa kabilang dako, kung si Vianca ay nag-eenjoy sa precious moment nito kasama an

g crush na si Lance, si Mitsui naman ay hindi na maipinta ang mukha.

Mula sa loob ng isang cafeteria ay tanaw na tanaw sa kaniyang kinaroroonan ang m

asayang pakikipag-kuwentuhan ni Vianca sa isang di kilalang lalaki.

Kinuha nya ang bottled mineral water sa ibabaw ng mesa at agad itong ininom. Per
o hindi niya namalayan na last drop na pala ang laman nito.

"Damn it." Badtrip na ibinagsak niya ang lalagyan sa mesa.

"Relax dude... Wag mong gawing beer ang tubig. Kanina ka pa lagok ng lagok diyan
, hindi yan alak. Not unless, gusto mong umorder na tayo ng totoong beer." Lumap
ad ang ngiti ni Adrian nang maisip ang para rito'y isang magandang ideya.

Binatukan tuloy ito ni Karl. "G*go. Nasa cafeteria tayo hindi 'to bar. Paanong m
agkakaroon ng beer dito? At isa pa, gusto mong mag-amoy alak mamaya sa conventio
n?"

Hindi na pinansin ni Mitsui ang pikunan ng mga kabarkada dahil may sarili rin si
yang kinaasaran.

Mariin niyang pinagmasdan si Vianca habang tuwang tuwa itong nakikipag-usap sa l

alaking iyon.

Bakit ba kapag siya ang kaharap nito ay hindi nito magawang maging kasing saya n
a katulad ng nakikita niya ngayon.

Sino ba ang lalaking 'yon sa buhay ng kanyang asawa?

(Sina Vianca at Lance------->)

"Mitsui, ano ba? Bakit nakaupo ka pa rin diyan? Hindi ka ba sasama?" magkakasuno
d na pasigaw na tanong ng naiinip nang si Adrian.

Hindi niya namalayan na nakatayo na pala ang mga kaibigan niya sa may pintuan at
papaalis na sana ang mga ito.

Hindi siya interesadong sumama sa kung saan mang lakad ngayon kaya sinenyasan na
lang niya na magsi-layas na ang mga ito.

Hindi na rin siya pinansin pa nina Adrian, Karl at Zeke kaya agad na ring umalis
ang tatlo.

Pero di tagal ay nagbago pa rin ang isip ni Mitsui at minabuti niyang sundan na
lang ang kanyang mga kabarkada. Mas maigi na iyon kaysa patuloy niya lang na pap
anoorin si Vianca. Sa huli ay napagpasyahan niyang lumabas na ng cafeteria.

Subalit, nakaka-ilang hakbang pa lamang siya nang hindi niya mapigilan ang saril
ing mga paa na humakbang patungo sa kinaroroonan nina Vianca.

Pagdating niya sa isang tabi, mga ilang metro ang layo mula kay Vianca ay pansam
antala muna siyang huminto.

Hindi niya naririnig ang kung anumang pinag-uusapan ng mga ito. Pero, nakita niy
a nang magkasunod na tumayo ang dalawa, nang ilahad ng lalaki ang kamay nito kay
Vianca at nang tanggapin naman ito ng kaniyang asawa.

Hanggang doon na lang sana siya at wala na siyang planong na makialam pa. Ngunit
, ilang sandali na ang nakakalipas ay hindi pa rin bumibitaw ang mga ito sa isa'
t isa.

Wala yatang balak na maghiwalay ang dalawang 'yon? Puwes, kung ayaw nila, edi si
Mitsui mismo ang gagawa.

Nag-init bigla ang ulo niya dahil sa nasaksihan kaya walang babala na basta na l
ang siya lumapit sa mga ito at saka pinaghiwalay ang magkahawak nitong mga kamay
.

[Vianca's POV]

Sinasamantala ko pa ang minsan lang mangyaring pagkakataon na ito, ang mahawakan

ang kamay ng aking crush noong nasa college pa lang kami.

Nang walang anu-ano ay may bigla na lang humawi sa mga kamay namin ni Lance dahi
lan upang bumitaw na kami sa isa't isa.

Lintek! Sinong panira ng moment naman 'to?

Tumingin ako sa kaliwa ko at nagulat ako nang makita kong si Mitsui pala iyon. H
indi ko namalayan na nakalapit na pala siya sa amin.

Madilim ang mukha niya habang mariing nakatitig sa akin.

"M-mitsui,anong ginagawa mo dito?" kinakabahang tanong ko. Hindi ko gusto ang ib

ig sabihin ng titig niyang iyon.
Pero sa halip na sumagot ay basta na lang niya hinawakan ang kamay ko at saka ni
ya ako hinilang papalayo.

Wala akong ibang nagawa kundi ang lumingon na lang kay Lance, sa paraang pinapah
iwatig ko sa kanyang wag siyang maalala dahil okay lang ako.

Nagugulahan man sa nangyayari ay wala na rin itong nagawa kundi ang panoorin na
lang kaming papalayo.

"Mitsui, ano bang problema mo?" tanong ko sa kanya habang mahigpit niyang hawak
ang isang kamay ko at patuloy lang kami sa paglalakad ng walang direksyon.

Nang makarating na kami sa isang lugar kung saan bihira lang ang dumaraang tao a
y saka lang siya huminto.

"Ano ba, Mitsui? Anong problema mo, ha?" tanong ko ulit. Nakatalikod siya sa aki
n kaya hindi ko mabasa ang ekspresyon ng mukha niya.

"Mitsui!" bulyaw ko sa kanya.

Nakita ko siyang huminga muna ng malalim at pagkatapos ay saka lang siya humarap
sa akin.

"Ano ang problema ko? IKAW! Ikaw Vianca ang problema ko!" sabi niya habang nagpi
pigil ng galit.

"Bakit ano bang ginawa ko? Ikaw 'tong may problema kasi bigla bigla ka na lang p
umapasok sa eksena." Kung galit siya, aba mas lalo na ako. Ano na lang ang iisip
in ni Lance tungkol sa akin?

Hinarap ko siya at sinalubong ko ang nag-aapoy niyang titig.

"Hindi ka ba marunong ng salitang respeto? Huh, Mitsui? Nakikipagkamay lang yung

tao tapos bigla ka na lng nakikialam. Kung galit ka sa ibang bagay, wag mo nama
n ibunton sa akin. Bawas-bawasan mo ang pagiging makasarili mo. Isipin mo naman
kung ano yung sasabihin ng ibang tao at yung mararamdaman ko. Huwag kang selfish
!" Unti-unti na akong nadadala ng emosyon ko.

Ngunit, sa halip na sumagot agad ay mas lumapit pa siya sa akin at hinawakan niy
a ng mahigpit ang magkabilang braso ko.

"Call me greedy, call me selfish.. but you are MY WIFE and I don't want to see a
nyone else holding your hand." May bakas ng pagbabanta ang boses niya at kitang
kita ko iyon sa kanyang mga mata.

"Keep this in mind. You are MY WIFE. If you're mine, you're only mine. I don't s
hare. Understood?" Matapos magbitaw ng ganoong mga salita ay basta na lang niya

ako tinalikuran at iniwan akong mag-isa sa aking kinatatayuan.

You are My WIFE and I don't want to see anyone else holding your hand. Paulit-ul
it na nagpa-play iyon sa aking utak.

Nagseselos ba si Mitsui? Kaya ba ganoon ang mga kilos niya ay dahil pinagseselos
an niya si Lance?

Napahawak ako sa tapat ng aking dibdib. Bakit ba ganito kalakas ang kabog ng dib
dib ko?

Bumilis ang tibok ng puso ko kanina nang makita kong muli si Lance na siyang lal
aking dating nagugustuhan ko.

Pero ngayon na nalaman kong nagseselos si Mitsui, hindi ko maipaliwanag ang kaka
ibang nararamdaman ko.

Bakit tila yata mas lumakas pa ang tibok ng puso ko?

*****
Vote and comment na lang po para ganahan naman akong mag-update agad. <3
Chapter 28 >>
Maraming salamat po sa aking mga new readers at sa patuloy na tumatangkilik ng i
storyang ito. Kahit bihira na lng akong magreply sa comments niyo, lahat po yun
ay nababasa ko at yun po ang nagsisilbing motivation ko sa pag-uupdate.... Thank
s everyone! ^^

_______________
Chapter 28

[Vianca's POV]

Huling araw na ngayon ng pag-stay namin dito sa Cebu. Naiayos ko na lahat ng mga
dala kong gamit dahil mamayang hapon ay flight na namin pabalik ng Manila.

Kasalukuyan akong nakatayo sa tapat ng bintana ng aking kwarto, tinatanaw ang ma

gandang landscape sa labas ng hotel. Mula rito sa 3rd floor ay pinagmamasdan ko
ang malaking fountain sa ibaba.

Namamanghang nakatingin lang ako rito nang may biglang umagaw ng aking pansin. N
akita ko kasi si Mitsui na naglalakad sa may gilid ng daan. Mayroon itong kaakba
y na isang sexying babae habang patungo sa may parking lot. Patuloy ko lang sila
ng pinagmasdan hanggang sa lumiko sila at mawala na sa paningin ko.

Haaaayyy. Napabuntong-hininga na lang ako.

Bakit ba ganoon si Mitsui? Napakahirap pakisamahan ang ugali niya.

Noong isang araw lang ay nagalit na lang siya basta sa akin ng walang dahilan. O
o, inaamin ko na inisip ko nga na nagseselos siya. Pero, base sa ipinapakita niy
ang mga kilos ngayon, hindi ko na alam kong ano na ba talaga.

Ilang araw na niya akong iniiwasan. Sa tuwing magkikita kami ay hindi niya ako p
inapansin. Hindi na namin nagawang mag-usap para maliwanagan ang lahat, consider
ing na magkatabi lang ang kwartong aming tinutuluyan.

Kanina lang ay tinawagan ko sa telepono si Ashley at ikinuwento ko rito ang nang

yari sa amin ni Mitsui. Ang sabi nito sa akin, base daw sa pagkakaintindi nito m
ukhang hindi naman nagseselos si Mitsui. Sadyang self-centered lang daw talaga s
iya, to the point gusto niyang i-manipulate lahat ng nakapaligid sa kanya. Napag
-isip isip ko rin yung sinabi ni Ashley, marahil ay tama nga ito.

Matagal na kaming magkasama ni Mitsui at dahil umiiral ang pagiging self centere
d niya, gusto niya na pati ako ay umikot lang ang mundo ko sa kanya. Ayaw niya n
a pinagtutuunan ko ng atensyon ang ibang tao.

Pero, bakit ganun? Matapos kong marealized ang bagay na 'yon, may kaunting lungk
ot at panghihinayang akong naramdaman.

Siguro nga ay tama ang paalalang ibinigay sa akin ng kaibigan ko.

Tinanong ako ni Ashley kung sa totoo lang ay umaasa daw ba akong nagseselos nga
si Mitsui? Nang mga oras na iyon ay hindi ako agad makasagot. May bahagi kasi ng
sarili ko na umaamin na umaasa nga ako.

Ayon dito ay iwasan ko daw ang maging malapit kay Mitsui dahil kapag nangyari yu
n ay aasa lang ako. Katulad ngayon, umaasa akong nagseselos nga siya, pero hindi
naman ganoon ang tunay na nararamdaman ni Mitsui. Wag daw akong masyadong magin
g attached sa kanya, dahil mag-eexpect lang ako at kapag nagkataon ay maaaring m
a-disappoint lang ako sa huli.

Haaaay. Nasapo ko ang aking sentido. Sumasakit lang ang ulo ko kaka-isip kay Mit
sui.

Isinara ko na ang bintana at pinuntahan ko ang mga gamit na dadalhin ko.

Ipinapasok ko sa maleta ang mga natitira ko pang damit na nakatupi sa ibabaw ng

kama nang biglang nagring ang cellphone ko. Kinuha ko ito agad sa aking bulsa.

"Hello? Diane, oh bakit napatawag ka." bungad ko sa kabilang linya. Nakita ko ka

sing number ni Diane ang tumatawag. Secretary na siya ngayon ni Mama Angela.

[Vianca, iko-confirm ko lang kung tuloy ba yung byahe niyo pauwi mamaya.]

"Oo, naman. Heto nga, nakaempake na yung mga damit ko. Bakit may problema ba?" t
anong ko. Napansin kong may kakaiba sa kanya, tila may bakas ng pag-aalala sa bo
ses niya.

[Meron. Si Mam Angela kasi isinugod sa ospital kagabi.]

"Ano? Bakit? Napano si Mama... I mean si Mam Angela?" sunod na sunod na kinakaba
hang tanong ko. "Alam na ba ito ni Mitsui?"

[Over fatigue at stress daw sabi ng doctor. Tinawagan ko na si Mitsui kagabi. An

g sabi niya may flight daw siya ngayon papuntang Macau kaya hindi siya makakauwi
.]
"Ha? Bakit ano daw ba ang gagawin niya sa Macau?" naiinis na tanong ko.

[Doon daw siya magbabakasyon para sa birthday niya. Walang nag-aasikaso kay Mam
maliban sa mga nurse nito kaya tinatawagan ko sana ulit si Mitsui para muling pa

kiusapan pero di niya sinasagot yung tawag ko.]

Aish! Nagawa pa ni Mitsui na unahin ang pagcelebrate ng birthday niya kaysa sa k

apakanan ng sarili niyang ina.

"Sige, ako nang bahala kay Mitsui, kakausapin ko siya mamaya. Dediretso rin ako
agad sa ospital pagdating ko diyan sa Manila." pagbibigay kasiguruhan ko dito.

[Okay. Hihintayin ko na lang kayo rito.]

Pagkatapos na maibaba ni Diane ang telepono ay nanghihinang napaupo naman ako sa

gilid ng kama.

Naku! Si Mitsui talaga. Bakit di niya man lang ipimaalam sa akin ang nangyari ka
y Mama? Kung siya walang pakialam sa nanay niya, puwes may pagmamalasakit ako pa
ra rito.

Muli kong kinuha ang aking cellphone at saka ko tinawagan si Mitsui. Nakakailang
dial na ako, ngunit hindi niya rin sinasagot ang mga tawag ko.

**
Ala una na ng hapon ngayon at nasa airport na kami. Kanina ko pa sinusubukang ma
kausap ng sarilinan si Mitsui pero hindi ako makakuha ng tiyempo. Palaging nakap
aligid sa kanya ang mga kabarkada niya o kung hindi naman ay may kasama siyang b
abae. Pilit ko rin siyang tinatawagan, subalit kinakansel lang niya ang tawag ko
.

Nasa departure area kami at panay ang sulyap ko sa kinaroroonan niya.

Tsk. May kausap na naman siyang ibang babae.

(Si Mitsui-------------->)

Narinig naming tinatawagan na ang lahat ng pasahero ng flight 5J-123 kaya pumila
na kami upang makapag-check in.

Nang turn ko na para mag-check in ay ibinigay ko na ang aking itinerary receipt

sa staff ng airline.

Makalipas ang ilang sandali, humarap ulit sa akin ang naturang staff. "I'm sorry
Ma'am but you're not allowed to board this flight right now. According to our r
ecords, you have re-booked your ticket to another date."

"What? Excuse me Miss, pero baka nagkakamali ka lng." Ano daw? Nagpa-rebook ako?
Kailan? Wala akong matandaan na ginawa ko nga iyon.

"I've already checked it thrice at pareho po ang result. Supposed to be ay ngayo

ng Oct. 18 ang flight niyo pero pina-rescheduled niyo po ito sa Oct. 22." insist
ng staff sa akin. Pinaliwanag nito sa akin ang sitwasyon at nagpresenta pa ng m
ga katibayan na ginawa ko daw iyon.

Aish... Naguguluhan na ako sa mga nangyayari. Bakit ngayon pa, kung kailan nagma
madali akong makauwi ng Manila?

Pinagtitinginan na kami ng ibang naaabalang pasahero at naiinip na rin yung mga

nasa pila kaya minabuti kong tapusin na lang ito agad. "Eh, Miss may iba pa bang
available na byahe kayo ngayon?"

"I'm sorry, pero fully booked na po kami until the next three days kaya wala na
pong makakapag-accomodate sa inyo. Anyway, tingnan niyo na lang po sa ibang airl
ines kung mayroon pa sila." suggest nito kaya nag-try nga ako sa iba.

Subalit, maging sa ibang airlines ay punuan na rin bunsod daw ng peak season at
ng kabi-kabilang conventions na ginanap sa lungsod.

Lalo tuloy akong nawalan ng pag-asa na makakapagbyahe ngayong araw. Umalis na ak

o sa pila at muling bumalik na lang sa departure area.

Habang nakatayo ako ay nakita ko si Mitsui na naglalakad na patungo sa loob. Hin

di ako sigurado kung alam na ba niya ang nangyari sa akin, pero malaki ang posib
ilidad na alam na nga niya. Malamang na narinig na niya iyon sa usap usapan ng m
ga estudyante ko.

Bakit paulit-ulit yata ang kamalasan ko? Noong isang araw lang ay wala kami sa r
eservations list ng hotel, tapos ngayon dito naman sa airport.

Nagring bigla ang hawak kong cellphone kaya tiningnan ko ito. Si Mitsui ang tuma
tawag kaya agad ko itong sinagot.

[Vianca, what kind of stupidity have you done this time?]

Nailayo ko ang phone sa tenga ko dahil sa lakas ng bulyaw niya. Hmmp! At siya pa
talaga ang may ganang pagtaasan ako ng boses.

"Pwede ba Mitsui, wala akong panahon na magpaliwanag at makipagtalo sayo. Pero i

to lang ang sasabihin ko sayo, hindi ako ang may gawa nun at lalong hindi ako ta
nga!" ganting sigaw ko rin sa kanya.

[I also don't have time to argue with you. I called just to inform you that I ha
ve a connecting flight to Macau this afternoon. Thus, I want you to go home as s
oon as possible.]

"At magagawa mo pang maglakwatsa habang nasa ospital si Mama. Anong klase kang a
nak?" naghihinanakit na sabi ko.

[That is why I am telling you to go back to Manila and assist her at the hospita
l. You're her daughter-in-law, so you must do your obligation.]

"God! Mitsui, hindi ka ba marunong umintindi ng sitwasyon ko ngayon? Anong gusto

mong gawin ko, ha? Lumangoy ko mula Cebu papuntang Maynila?" angil ko sa kanya.
Napipika na talaga ako sa makitid na utak ni Mitsui.

[I don't care what the hell you'd do just to reach there. It's your responsibili
ty, so do it properly!]

Pagkasabi niya noon ay binabaan na niya ako ng phone.

Naikuyom ko ng mahigpit ang palad ko. Kung may responsibilidad ako kay Mama Ange
la, mas higit na siya dahil siya ang anak. Pero bakit nagagawa niyang balewalain
ang kalagayan nito.

Kinalma ko muna ang aking sarili saka ako lumapit sa mga co-professors ko at kin
ausap ko sila saglit. Baka sakaling may makatulong man lang sa akin.

Sa huli ay may nag-advice na sumakay na lang daw ako ng barko.

Napag-isip isip ko na maigi nga sigurong magbarko na lang ako. Bagama't aabutin
ng isa't kalahating araw ang byahe sa dagat, mas mabuti na iyon kaysa maghintay
pa ako ng tatlong araw para lang makapag-booked ulit sa eroplano.

******
Ansaveh ng bipolar behavior ni Mitsui?
Ang sarap niyang itulak palabas ng lumilipad na eroplano, at nang malaman niya a
ng ibig sabihin ng salitang DOWN TO EARTH... ^^
Vote naman po diyan... Maya maya lang may 2nd update ulit ako... tinatapos ko ln
g po.. ^______^
Chapter 29 >>
Dahil maraming nagreact sa ugali ni Mitsui... abangan ang susunod na kabanata...
_______________

Chapter 29

[Vianca's POV]

Makalipas ang dalawang oras, nandito na ako ngayon sa pier at hinihintay ang pag
-alis ng superferry. Nakabili na ako ng tiket at maya maya lang ay lalayag na an
g barko.

Medyo may kamahalan nga lang yung ticket dahil sa pang first class cabin yung na
bili ko. Naubos na raw kasi ang pang ordinary at yun na lang ang available nila.
Napilitan akong gumastos ng mahal basta ang mahalaga ay makauwi lang ako agad.

Ilang sandali pa ay nakaramdam na ako ng gutom. Hapon na at hindi pa nga pala ak

o nakakapagmeryenda, hindi din ako nakakain ng maayos na lunch kanina. Hindi ko
na matiis ang aking kumakalam na sikmura kaya nagtungo muna ako sa isang karinde
ria na nasa malapit.

Sakto naman na kakapasok ko pa lang sa loob ng kainan ng marinig kong inanunsiyo

na ng mga empleyado ng barko na maaari nang sumakay ang mga pasahero nito.

Sa takot kong maiwan na naman ng byahe ay binilisan ko na ang pag-order ng makak

ain. "Manang, isa nga po nitong pansit at saka softdrink." Ito na lang ang inord
er ko dahil ito yung agad na nakita ko sa estante ng mga nakadisplay na pagkain.

Umupo na ako sa isang silya at isinerve na ng ale ang pagkain sa harap ko. Dali
dali kong inubos yung pansit kesehodang hindi ko na malasahan ito, basta magkaro
on lang ng laman ang tiyan ko.

Mayamaya pa, bigla akong may kakaibang naramdaman. "Teka lang po, Manang." tawag
ko sa matabang ale.

Lumapit naman ito sa akin.

"Ano po ba ang sahog ng pansit na niluto niyo? May nilagay po ba kayong hipon?"
nininerbiyos na tanong ko rito.

"Oo, Miss. Sinahugan ko yan ng sariwang hipon." nakangiting sagot nito sa akin.

"Sige na po. Okay na po. Maaari na kayong bumalik doon." Pinipilit kong ngumiti
habang pasimple ko itong itinataboy paalis.

Sumunod naman yung ale at tumalikod na sa akin.

Jusko! Napatampal ako sa noo ko. Ang tanga ko talaga. Bakit ba napaka-careless k
o?

Basta ko na lang kinain yung pansit na may hipon, samantalang allergic ako sa pr
awns at shrimps.

Inabot ko ang aking shoulder bag at hinalungkat ko ang laman nito. Buti na lang
at palagi kong dala ang gamot kong pangontra sa allergies.

Tumayo na ako at binitbit na ang travelling bag na dala ko. Dumaan muna ako sa i
sang tindahan at bumili ng mineral water doon.

Iinomin ko na lang itong gamot pag nakasakay na ako sa barko. May side effect ka
si ito na sa oras na ininom ko na ay makakaramdam ako ng antok at pagkahilo.

Makalipas pa ang ilang minuto ay nasa loob na ako ng ferry at naglalakad na ako
ngayon patungo sa aking cabin.

Napansin ko na lumalabas na ang rashes sa mga braso ko. Sa tantiya ko ay maaari

ko nang inumin yung gamot, tutal ay papunta na rin naman ako sa room ko. Sigurad
ong sa oras na umepekto na ang bisa ng gamot ay nasa loob na rin naman ako at pu
wede na akong matulog.

Huminto muna ako sandali

umupo muna ako. Inilapag
king bulsa. Matapos kong
loy ko na ang paglalakad

sa nilalakaran ko. May nakita akong silya sa tabi kaya

ko ang luggage ko sa sahig at kinuha ko yung gamot sa a
inumin ang isang tableta ay tumayo na ako at ipinagpatu
ko papunta sa cabin.

Mukhang medyo mabilis yata ang epekto ng gamot di tulad ng aking iinaasahan. Bah
agya na kasi akong nakakaramdam ng pagka-antok. Mabuti na lang at nasa tapat na
ako ngayon ng tutuluyan kong kwarto.

Pagkapasok ko sa loob ay iniwan ko muna ang maleta ko sa tabi ng pintuan. Nagdir

ediretso naman ako sa kama at agad na humiga na ako.

Ilang saglit pa at tuluyan na nga akong nakatulog. Ngunit, sa kalagitnaan ng ina

antok ko nang diwa ay tila may naanigan akong malaking backpack sa ilalim ng mes
a.

**
Makalipas ang ilang oras, naalimpungatan ako nang marinig ko ang maingay na tuno
g ng aking cellphone.

Walang tigil itong nagriring kaya sinagot ko na agad. "Hello?" tinatamad na sabi
ko habang nakahiga pa rin.
[Hello, Vianca? Si Diane 'to.]

"Oh, Diane. Kamusta na si Mam Angela?" Nawala bigla yung antok ko.

[Okay na siya. Nadischarge na si Mam kanina lang. Inihatid ko na rin siya sa bah
ay niya. Kaya ako tumawag para sabihin sayo na doon ka na lang dumiretso sa baha
y ni Mam pagdating mo.]

"Ah, mabuti naman kung ganoon. Sige, dun na lang ako tutuloy agad pagdating ko n
g Maynila. Kaya lang medyo malalate ako ng dating, hindi kasi ako nakasabay sa f
light kaya nagbarko na lang ako." Ipinaliwanag ko sa kanya yung naging sitwasyon
ko kaya ipinagbilin ko na rin na siya muna ang tumingin-tingin kay Mama habang
wala pa ako.

Nagpapasalamat ako at pumayag naman siya kahit pa nga sabihing labas na iyon sa
trabaho niya bilang secretary ni Mama Angela.

Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Diane ay in-off ko na ang aking cellphone.

Bahagya na akong nakahinga ng maluwag dahil okay na daw si Mama. Ang hihintayin
ko na lang ay ang makabalik na ulit ako ng Manila na lulan ng barkong 'to.

Tsk. Halos isang araw pa ang byahe ko rito. Samantalang yung mga estudyante ko,
paniguradong nagsipag-uwian na yun sa mga bahay nila.

Si Mitsui naman, ewan ko sa kanya. Malamang na nasa Macau na siya sa mga oras na
'to.

Teka lang, speaking of Mitsui....

.
.
.
.
.
.
.

Tama ba ang nakikita ng mga mata ko?

"MITSUI? Leche! Anong ginagawa mo dito sa kwarto ko."

Nagulat ako ng sobra nang makita ko sa loob ng aking kwarto si Mitsui. Kagagalin
g lang niya sa CR, halatang bagong shower siya dahil sa tumutulo pa ang basa niy
ang buhok sa suot niyang kulay puting t-shirt.

"Sumagot ka! Anong ginagawa mo dito sa kwarto ko?" Nilakasan ko pa ang aking bos
es upang maitago ang kabang nararamdaman ko. "Diba sabi mo pupunta ka ng Macau?"

"I've changed my mind." tipid na sagot lang niya sa akin. Pagkatapos ay lumapit
siya sa may mesa at kinuha ang malaking bag na nakalagay sa ilalim.

So ibig sabihin mas naunang dumating si Mitsui dito sa kwarto dahil naroon na an
g bag niya sa ilalim bago pa man ako makatulog kanina.

Umurong bigla ang dila ko at wala na akong masabing salita.

Ano na ang gagawin ko ngayon? Magrereklamo ba ako sa management ng barko at maki

kipag-agawan ng cabin kay Mitsui. For sure, hinding hindi magpapatalo si Mitsui
sa akin.

Siyempre dahil mas marami siyang pera malamang na siya ang papaboran ng mga ito.
Baka nga ako pa ang paalisin ng may-ari ng barko pag nagkataon.

Palakasan ng loob na lang ang dapat kong gawin. Sigurado akong may pinaplano na
naman si Mitsui kaya niya ako sinundan dito sa barko.

"Wala ako sa mood para makipag-away pa sayo kaya magshare na lang tayo dito sa r
oom. Isang gabi lang naman 'to." malamig na sabi ko. Sinadya ko na magkaroon ng
ganoong emosyon para ipakita kay Mitsui na hindi ako naaapektuhan ng kung anuman
g binabalak niya.

Tila tumalab naman iyon dahil nabakas ko sa mukha niya ang pagtataka na hindi na
ako nakipagdiskusyon pa.

Alam kong may pinaplano ka naman, at hinding hindi ako sasakay sa gusto mong man
gyari.

Tumayo na ako at binuhat ko ang dala kong travelling bag na pansamantala kong in
iwan sa tabi ng pintuan.

Inayos ko ang mga gamit ko at nagkunwari akong inaabala ko ang sarili ko. Mula s
a sulok ng aking mga mata ay nakita kong naglakad si Mitsui patungo sa pinto at
saka lumabas ng cabin nang walang kaimik-imik.

**
Alas siyete na ng gabi. Tapos na akong magdinner ngunit hindi pa rin bumabalik s
i Mitsui sa kwarto namin. Inisip ko na lang na marahil ay nagpapahangin lang siy
a sa labas.

Pagpatak ng alas nuwebe ay wala pa rin siya. Ano pa ba ang ginagawa niya sa gani
tong oras ng gabi?

Lalabas pa sana ako para hanapin si Mitsui pero inuhan na ako ng pagdadalawang-i
sip na baka may kasama na naman siyang babae kaya hindi na naalala ang bumalik d
ito.

Sumagi pa sa isip kong baka nga makikitulog at gumagawa na siya ng milagro sa ib

ang cabin kasama ang babaeng iyon.

Minabuti ko na lang tuloy na matulog na. Sumasama lang ang loob ko sa kakaisip n
g ganoong scenario.

In-off ko na ang main switch ng ilaw at saka ko in-onn yung lampshade sa gilid k
o.

Humiga na ako sa kama para matulog. Di nagtagal ay dinalaw na rin ako ng antok.

**
Makalipas ang halos isang oras, nagising ulit ako bunsod ng mahinang ingay nang
pagbukas ng pinto. Kahit bahagyang madilim ang paligid ay batid kong si Mitsui n

a iyon.

Ilang saglit pa at naramdaman kong lumundo ang gilid ng kama na ang ibig sabihin
ay umupo siya sa may tabi ko.

Nakatalikod ako sa kanya kaya hindi ko siya nakikita, pero napangiwi ako nang ma
amoy kong amoy alak siya.

Di nagtagal ay naramdaman ko na humiga na rin si Mitsui sa tabi ko. Hindi na ako

umalma pa sapagkat inaasahan ko nang magiging magkatabi kami sa pagtulog dahil
sa iisa lang ang kama at alangan namang sa sahig siya matutulog.

Lumipas pa ang ilang minuto at ang buong akala ko ay nakatulog na nga si Mitsui.

Nang walang anu-ano'y bigla siyang umusog ng mas malapit sa akin. Mas lalo kong
ikinagulat nang gumalaw ang isang kamay niya papunta sa beywang ko at hinapit ni
ya ako.

"Mitsui!" saway ko sa kanya. Labis akong nagulat sa ginawang iyon ni Mitsui.

Nakatalikod ako kaya agad akong humarap kay Mitsui. Subalit, eksaktong pagharap
ko sa kanya ay niyakap at siniil niya ako ng halik sa labi.

Pilit akong kumakawala kay Mitsui. Nag-ipon ako ng sapat na lakas upang maitulak
siya papalayo. "Mitsui, ano ba? Rape 'to!" sigaw ko sa pagitan ng mga halik niy
a.

Dahil doon ay pansamantalang huminto si Mitsui. Bagama't medyo madilim ay kitang

kita ko nang bigla siyang ngumisi.

"You want to file a marital rape against me?" May kakaibang determinasyon sa mga
mata niya. "Then, sue me tomorrow." sabi niya at pagkatapos ay muli niyang inan
gkin ang aking mga labi.

**********
Chapter 30 >>

Kung ganito makatingin si Mitsui, magkalakas ng loob ka pa kayang lumapit sa kan

ya? -------------->

Just be open-minded while reading this. I don't mean to corrupt innocent minds..
. :)

________________________

Chapter 30

[3rd Person's POV]

Ang buong akala ni Vianca ay nakatulog na si Mitsui. Subalit, walang anu-ano ay

bigla itong umusog ng mas malapit sa kanya. Mas lalo niyang ikinagulat nang guma
law ang isang kamay nito papunta sa waist niya at hinapit siya nito.

"Mitsui!" saway ni Vianca rito. Labis siyang nagulat sa ginawang iyon ni Mitsui.

Nakatalikod siya kaya agad niya itong hinarap. Ngunit, eksaktong pagharap niya r
ito ay niyakap at siniil siya nito ng halik sa labi.

Pilit siyang kumawala kay Mitsui. Nag-ipon siya ng sapat na lakas upang maitulak
itong papalayo.

"Mitsui, ano ba? Rape 'to!" Yun lang ang tanging naisigaw niya sa pagitan ng mga
halik nito. Para kay Vianca ay rape ang tawag doon dahil isa iyong uri ng panan
amantala sa pagkababae niya.

Dahil sa narinig ay sandaling huminto si Mitsui. Bagama't medyo madilim ay kitan

g kita ni Vianca nang bigla itong ngumisi.

"You want to file a marital rape against me?" Nakita niya na may kakaibang deter
minasyon sa mga mata nito. "Then, sue me tomorrow."

Pagkatapos magbitaw ng ganoong mga salita ay muli nitong inangkin ang kanyang mg
a labi.

Pinilit ni Vianca na magprotesta. Nagpupumiglas siya subalit sadyang mas malakas

si Mitsui sa kanya. He pinned her in the bed. Nagawa na nitong pumaibabaw haban
g marahas na hinahalikan ang kanyang mga labi. Pero pansamantala lamang iyon, da
hil di nagtagal ay napalitan ito ng isang passionate kiss.

Hindi inaasahan ni Vianca na dahil doon ay kusang magrerespond ang katawan niya.
Unti-unting mabubuwag ang kanyang depensa. Tinatraydor na siya ng kanya mismong
sarili. Umaayaw ang utak niya ngunit taliwas ito sa ikinikilos ng kanyang kataw
an. Nagawa niyang suklian ang bawat mainit na halik ni Mitsui.

Nang maramdaman naman ni Mitsui ang pagpapaubaya niya ay lihim itong napangiti.

Hindi naman talaga ito lasing, nakainom lang nang kaunti. Mataas ang alcohol tol
erance nito kaya alam na alam nito ang kasalukuyang nangyayari sa pagitan nilang
dalawa ng asawa. Umarte lang itong lasing upang takutin si Vianca at nang magin
g submissive na siya dito.

Hindi nagtagal at naglakbay na ang mga kamay ni Mitsui. Naglandas pababa sa kany
ang tiyan ang isang kamay nito.

Napasinghap siya ng maramdaman ang mainit nitong palad. Mula roon ay ipinasok ni
to ang kamay sa suot niyang blouse at in-unhooked ang kanyang bra.

Eksperto nga marahil sa ganoong bagay si Mitsui dahil nagawa nitong matanggal iy
on sa isang iglap lang. Itinaas na nito ang damit niya hanggang sa siya na mismo
ang kusang maghubad noon.

Nang lumantad kay Mitsui ang walang saplot na bahaging iyon ni Vianca ay biglang
nagningning ang mga mata nito.

"Hmmmm." impit na ungol ni Vianca ng pisilin ni Mitsui ang isang dibdib niya. Da
hil sa naging reaksyon niya ay lalo pa nitong pinaghusayan ang ginagawa.

Vianca moaned Mitsui's name as his lips touches her breast, kissing and nibbling
her nipples. Wala siyang ibang nagawa, but to just pull him closer to her.

Mariin siyang napapikit dulot na rin masarap at nakaliliyong kakaibang sensasyon

g na iyon.

Subalit, muli siyang napamulat ng maramdaman ang isa pang mainit na palad nito s
a pagitan ng kanyang hita. Hindi niya namalayang nahubad na pala ni Mitsui ang k
aniyang palda dahil nakatuon ang atensiyon niya sa ginagawa nito sa kanyang dibd
ib.

Mitsui had started caressing what's inside her. Nanghihina na si Vianca kaya nap
ahawak na lang siya sa batok ng asawa.

She's already wet. Senyales iyon na kailangan nang gumalaw Mitsui . He started m
oving to the rythm that they were both doing. And in return, Vianca's moans and
groans filled up the air as they continue to drive their way to ecstacy.

***
Madaling araw na nang muling magising si Mitsui. Pagmulat niya ay agad niyang na
silayan ang magandang mukha ni Vianca. Mahimbing itong natutulog habang ang ulo
ay naka-unan sa kanyang braso at nakayap sa kanya.

Nangingiting hinalikan niya ang forehead nito. "Tss. Kunwari pang aayaw ayaw kan
ina, pero kung makayakap naman ngayon." pabulong na panunukso niya rito bagama't
alam niyang hindi naman siya nito naririnig.

Hindi maalis ang ngiting iyon sa kanyang mga labi nang maalala niya ang naging p
ag-uusap nila ng Mommy niya.

*FLASHBACK*

Tawa ng tawa si Mitsui habang nakaupo sa kiosk. Nag-eenjoy na tinatanaw niya si

Vianca habang ito ay padabog na nagmamartsa papalayo sa kanyang kinaroroonan.

Paano ba naman pinagtatawanan niya ang naging gesture nito na paghawak sa dibdib
noong yumuko ito. Batid niyang ginawa iyon ni Vianca para makaiwas ito na masil
ipan.

Bakit kailangan pa nitong gawin iyon samantalang higit pa dun ang nakita niya nu
ng isang gabi sa bathroom ng kanilang hotel.

Natigilan siya nang maalala ang insidenteng iyon. Hindi niya inaasahan na nasa l
oob rin ng banyo si Vianca ng mga sandaling iyon. Sadyang tanga lang kasi talaga
ang asawa niya at hindi nito alam na dapat i-lock ang kabilang pintuan kapag ma
liligo doon.

Buti na lang at hindi si Adrian ang pumasok doon kundi paniguradong ito ang naka
kita sa nakahubad na si Vianca.

"Sh*t!" usal niya. Ang aga-aga pa pero biglang uminit yata ang pakiramdam niya.
Hindi maalis sa isipan niya ang napaka-sexying katawan ng asawa.

Itinuon niya sa ibang bagay ang atensyon. Tiyempo naman tumunog ang cellphone na
nasa kanyang bulsa. Kinuha niya ito at sinagot ang tawag ni Mam Angela.

[Hi, anak! Kamusta ang stay niyo diyan sa Cebu. How's Vianca?]

"We're okay." tipid na sagot lang niya. Wala siyang interes para sa isang mahaba
ng pakikipag-kamustahan.

Tila nahalata naman ng Mommy niya na wala siyang ganang makipag-usap kaya binang
git na nito ang totoong sadya.

[Alright. I won't disturb you any longer. Gusto ko lang malaman kung anong gusto
mong regalo para sa nalalapit mong birthday?]

Tss! Time and again, ganito na naman ang parents niya. Tatanungin siya ng mga it
o kung anong gusto niyang birthday gift. Hindi ba nila magawang magbigay ng baga
y na sila mismo ang nakaisip at kailangan pa talagang siya mismo ang magsabi.

[Anong gusto mo, Mitsui? Latest gadget? Brand new sportscar? Bagong condo unit?
Anong makakapagpasaya sayo? Just name it, ibibigay ko.]

Kahit anong magustuhan niya? Basta makakapagpasaya sa kanya?

"I WANT MY WIFE." walang kagatol-gatol na sagot ni Mitsui sa ina.

Sa simula ay hindi kaagad nakuha ni Mrs. Peterson ang ibig ipakahulugan ng anak.
Pero nang marealized na nito ang kanyang sinabi ay umapela ito na iba na lang a
ng irequest niya, huwag na si Vianca.

[Mitsui, hindi laruan si Vianca. You can't just drop her when you get bored.]

Dahil sa paalalang iyon ni Mam Angela ay napikon tuloy si Mitsui. "Then, don't b
other asking kung hindi mo naman kayang ibigay!"

Parang siyang isang bata sa mall na nagmamaktol at ayaw umuwi hanggat hindi bini
bilhan ng nagustuhang laruan sa toy store.

Sa huli ay wala ring nagawa si Mam Angela kundi ang pagbigyan ang anak. Masyadon
g pursigido si Mitsui. Mula pagkabata ay wala pa siyang hiniling na hindi niya n
akuha.

*End of Flashback*

Gusto lang sana ni Mitsui na masolo ang asawa. Subalit, hindi niya iyon magawa h
abang nandito sila sa Cebu dahil may mga sagabal at haharang-harang sa daan. Kat
ulad na lang ng lalaking nakita niyang kaholding hands ni Vianca.

Nais niya rin sanang yayain ang asawa na magbakasyon kahit ilang araw lang. Ngun
it dahil nga sa ang pride ng mga lalaki ay kasing laki ng universe pero kasing r
upok ng eggshell, hindi niya magawang magyaya. Kapag nagkataon kasi na tanggihan
lang siya ni Vianca, tiyak na wasak ang pride niya.

-______-

Si Mam Angela ang nag-set up ng lahat. Inutusan nito si Diane na magsinungaling

at sabihing may sakit ang boss at kailangan ng mag-aasikaso.
Knowing Vianca, sa oras na malaman nito ang nangyari sa Mommy niya, mabilis pa s
a alas kwartong uuwi ito kaagad.

Sila rin ang may kinalaman sa rebooking ng plane ticket nito. Inaasahan na nilan
g kapag hindi nito magawang sumakay ng eroplano ay paniguradong magbabarko naman
ito.

Kaya narito siya ngayon at inabangan niya si Vianca. Using their family's connec
tions ay nagawa niyang makuha ang mismong cabin na binayaran na nito.

Mas nauna siyang dumating sa kwarto kaysa sa kanyang asawa. Pagkadating niya ay
agad niyang itinago ang dalang bag sa ilalim ng mesa.

Balak niya lang sana itong sorpresahin. Ngunit, medyo natagalan na at wala pa ri
n si Vianca kaya lumabas muna siya para hanapin ito. Pagbalik niya naman sa room
ay nadatnan niya itong tulog na tulog sa kama.

Hinayaan na lang niya ito at hindi na inistorbo pa. Marahil ay masyado lang iton
g napagod. Hanggang sa magising nga si Vianca habang naliligo siya sa bathroom n
g cabin.

**
Gumalaw si Vianca at ang buong akala ni Mitsui ay nagising na nga ito. Pero hind
i pala at sa halip ay niyakap pa siya nito ng mas mahigpit.

Sa ginawang iyon ni Vianca ay lalong nagkalapat ang kanilang mga katawan, dahila
n upang ma-aroused na naman si Mitsui.

Huminga siya ng malalim. Todo ang ginawa nitong pagpipigil lalo pa't ayaw niyang
pagsamantalahan ang natutulog na asawa.

****
Alas sais na ng umaga ng magising si Vianca dahil sa mabigat na nakadagan sa kat
awan niya. Nang magmulat siya ng mga mata ay nakita niya ang braso ni Mitsui na
nakayakap sa kanya.

Napaigtad siya ng maalala ang namagitan sa kanila sa buong magdamag.

Gaga! Bakit ba agad niyang isinuko ang bandera? Sabay hampas sa noo.

Dahan dahan siyang bumangon upang maiwasang magising ang katabi. Dinampot niya a
ng nakakalat na tshirt ni Mitsui at agad itong isinuot. Hindi na kasi niya mahan
ap kung saan na napunta yung suot niyang damit kagabi.

Pagkatapos ay mabilis siyang nagtungo sa loob ng bathroom. Nang nasa loob na siy
a ay saka lang niya naalalang wala nga pala siyang dalang damit na pangbihis. Ka
ya muli na naman siyang lumabas ng banyo para kumuha ng damit na maisusuot. Munt
ik na nga siyang madapa dahil sa kakamadali.

Samantala, si Mitsui naman ay kanina pa gising. Nagkukunwari lang itong tulog ha

bang pasimpleng sinisilip at pinagmamasdan ang asawa na parang sira na nagkukuma
hog sa pagbihis at labas-pasok sa CR.

**
Naligo si Vianca at nagkulong lang sa loob ng banyo ng halos isang oras. Wala na
sana siyang balak na lumabas pa mula rito.

Ngunit, naisip niya na kung patuloy lang siyang magtatago ay mas lalong aasarin
lang siya ni Mitsui. Sasabihin pa nitong masyado siyang affected sa nangyari.

Pero totoo naman talagang sobra siyang naapektuhan kasi first time niya iyon. An
g mas masaklap pa, ang walang hiyang hinayupak na si Mitsui pa ang nakakuha ng v
irginity niya.

Napagdesisyunan niya tuloy na lumabas na. Inis na binuksan at pabalibag na isina

ra niya ang pinto.

Subalit natigilan siya ng makita niya si Mitsui na nagpupush up sa sahig. Nakasu

ot lang ito ng tshirt at boxer shorts.

>______<

Ilang saglit pa, nang mamalayan nito na lumabas na siya ng bathroom ay hininto n
a nito ang pagpupush up at tumayo na.

Nakayukong naglakad naman si Vianca patungo sa isang silya at umupo siya rito. A
yaw niyang pansinin ang kung anumang pinaggagawa nito

Kaya nga lamang, si Mitsui na sadyang papansin lang ay may naisip na naman na ka
lokohan.

Lumapit ito sa kama at biglang nagsalita. "Sh*t! What the hell is this!?" turo n
ito sa bloodstains na nasa kobre kama.

Animo'y napaka-inosente at ngayon lang ito nakakita ng ganoong bagay pagkatapos

magsex.

>////////<

Namumula na muling napayuko na lang si Vianca. Nagawa pa talaga ni Mitsui na gaw

ing malaking biro at kalokohan ang bagay na 'yon. Pakiramdam niya ay iniinsulto
ni Mitsui ang pagbibigay niya ng kanyang virginity dito.

Sa kabila ng sobrang pagkainis ay mas pinili niyang huwag nang umimik pa.

Nanatili lang siyang tahimik na nakaupo habang tumatakbo ang oras.

Nakaligo na si Mitsui at lumabas na ito ng banyo pero nasa ganoong posisyon pa r

in siya.

Mayamaya pa ay may biglang kumatok sa pinto kaya pinagbuksan ito ni Mitsui.

Noon lang siya nag-angat ng mukha at nakita niyang isang babaeng staff ng barko
ang dumating. May hinatid itong breakfast para sa kanilang dalawa.

Tahimik na pinapanood lang ni Vianca ang empleyado habang inaayos nito ang pagka
in sa mesa.

Matapos nito ay aalis na sana ang naturang staff nang bigla itong tawagin ni Mit
sui.

"Miss, paki-palitan niyo na lang yung bed cover niyo." utos ni Mitsui sa babae k
aya napatingin ito sa kama at napansin din nito ang mantsa ng dugo. "My wife did
n't anticipated her red days last night." kaswal na sabi pa ni Mitsui.

Bastos!

Nagawa pa nitong idahilan na dinatnan ng monthly period si Vianca.

Ngumiti naman ang staff. "Okay lang po yun Sir at Mam, kami na lang po ang bahal
a mamaya." sagot nito habang nakatingin sa kanilang dalawa.

Matapos noon ay tuluyan nang lumabas ang babaeng staff. Kaya muli na naman silan
g naiwan ni Mitsui sa loob.

Umiwas ulit ng tingin si Vianca habang nanatili pa ring tahimik.

Nagtungo naman si Mitsui sa maliit na bintana at saka itinaas ang window binds.
Natatanaw na nito ang isang malawak na isla. Alam nitong malapit na sila ng Mani
la.

Lumingon ito sa kinaroroonan niya at nakita nitong wala pa rin siyang kibo at hi
ndi mabasa ang emosyon sa kanyang mukha.

Unti unti nang nauubos ang pasensiya ni Mitsui. Ilang oras na silang ganoon ni V
ianca.

Hindi ba nila magagawang samantalahin ang pagkakataon para makapag-usap habang w

ala pa sila sa Manila?

Napagpasyahan ni Mitsui na lumapit na sa kanya at kausapin siya.

Nakayukong nakaupo si Vianca kaya lumuhod si Mitsui upang magkaharap sila. Hinaw
akan nito ang magkabilang balikat niya.

"Vianca, please say something. I'm not used to this." tukoy nito sa katahimikang
bumabalot sa kanila. Sanay itong palagi silang nag-aasaran at nag-aaway.

"Vianca..." bahagya nitong niyuyugyog ang balikat niya.

Hindi pa din umiimik si Vianca, blankong nakatingin lang siya kay Mitsui.

Nagiging desperate na si Mitsui na baka nga tuluyan nang nagalit sa kanya ang as
awa. "Didn't I told you last night that you can sue me if you want? You can file
a criminal charge against me. We are already near in Manila.... You can contact
our family lawyer if you want. You can let me go to jail, but please don't be l
ike this. Tell me what is running in your mind."

Mas lalong hindi na magawang makapagsalita ni Vianca dahil sa mga hindi niya ina
asahang maririnig mula sa kanyang asawa.

"Kahit anong gustong mong gawin sa'kin, murahin mo ko, sampalin mo ko. Pero plea
se lang wag ka namang ganito." tila nahihirapan nang pakiusap ni Mitsui.

Nang mga sandaling iyon na tuluyang bumigay si Vianca. Tinabig niya ang mga bras
o nitong nakahawak sa kanyang magkabilang balikat. Gusto niyang pagsasampalin si
Mitsui pero muli siyang sinusuway ng sarili niyang katawan at higit na ng kanya
ng puso.

Sa huli ay mas pinili niyang yakapin ng mahigpit si Mitsui. "Gago ka talaga! Nap
aka-walanghiya mo!" sabi niya habang humihikbi.

"Kapag sinampal kita, hindi ka naman masasaktan. Una, dahil makapal ang mukha mo
. Pangalawa, kasi manhid ka!" singhal niya habang hinahampas ng nakakuyom na mga
palad ang likod ni Mitsui.

"Paano mo nagagawang isang malaking biro yung nangyari sa atin!" maluha-luhang s

ambit pa ni Vianca.

Dahil doon ay sinapo ni Mitsui ang magkabila niyang pisngi. "I never treated tha
t as a joke. I am dead serious." sabi nito at muli siya nitong hinagkan sa labi.

*********
Chapter 31 >>
Maraming salamat po sa mga bagong readers at sa mga nag-vote!
_____________________________

Chapter 31

*After 1 Week*

Nag-aayos na ako ng mga dadalhin kong gamit para sa pagpasok ko sa Yale Universi
ty.

Kinuha ko mula sa aking book shelf ang class record ng klase nina Mitsui nang di
ko mapigilang mapangiti.

Ayyyieee.. Kinikilig ako..

Di ko maitago ang sayang nararamdaman ko ngayon. Kasi naman, ang dami ng magagan
dang pagbabago sa relasyon namin ni Mitsui magmula ng may mangyari sa amin noong
nasa barko kami.

Feeling ko ay nag-iinit ang pisngi ko sa tuwing naalala ko yun.

Kaagad akong humarap sa salamin at nakita kong pulang pula na nga ang mukha ko.

Eksakto namang may kumatok sa pintuan kaya dali-dali kong kinompose ang sarili k
o.

*inhale... exhale...*

Lumapit agad ako at binuksan ko ang pinto. Bumungad sa harap ko ang nakangiting
mukha ni Mitsui. Magandang panimula ng araw kapag ganitong kagwapo ang sasalubon
g sayo sa umaga.

"Shall we go now?" tanong niya sa akin. Magkasabay kasi kaming papasok sa school
ngayon. Actually, ilang araw na niya akong isinasabay sa kotse niya tuwing umag
a at kapag uwian.

Tumango ako sa kanya at binalikan ko ang mga gamit ko sa mesa. Binitbit ko na an

g mga ito at lumabas na rin ng kwarto.

Magkasunod kaming naglalakad papunta sa garahe ng madaanan namin sa Manang Flor

sa may main door. Nakatayo ito at parang inaabangan kami.

Dumiretso na si Mitsui patungo sa kotse niya habang ako ay huminto muna sandali.

"Bakit po, manang?" Ako na ang unang nagtanong kung may kailangan ba ito.

"Ah, hija. Kaarawan kasi ng panganay kong anak bukas. Gusto sanang dalawin sila
at magkaroon ng kaunting salu-salo sa bahay. Magpapaalam lang sana ako sainyo ku
ng pwedeng umuwi ako mamayang hapon at sa makalawa na lang ako ulit bumalik." la
had nito sa akin.

"Okay lang po yun. Walang problema." pagpayag ko. Naiintindihan ko naman na gust
o lang niya na makasama ang pamilya. Medyo mahaba rin ang byahe pauwi ng Baguio
kaya kailangan nitong umabsent ng dalawang araw.

"Naku! Vianca, salamat." masayang tugon nito. "Ikaw na lang sana ang bahalang ma
gsabi kay Mitsui."

"Sige po, ako nang bahala." sagot ko naman.

Pagkatapos nun ay iniwan ko na sa loob si manang at naglakad na ako papunta sa k

otse ni Mitsui.

"What took you so long?" pagkasakay ko pa lng ay sumalubong agad sa akin ang nai
inip na boses ni Mitsui.

As usual, ganito pa rin siya. Relasyon lang namin sa isa't isa ang nag-improve,
hindi ang personality niya.

"Si Manang kasi nagpaalam na uuwi muna sa kanila." sabi ko habang ikinakabit ko
ang aking seat belt. "Birthday kasi ng anak niya, siyempre dapat nandun siya par
a magcelebrate."

Inistart na ni Mitsui ang makina at nagmaneho na siya palabas ng subdivision.

"Good for her. Unlike somebody there who doesn't even know how to exert an extra
effort." pabulong-bulong na sabi niya pero halatang pinaparinggan niya ako.

Aish. Paki-alam ko kung magparinig siya.

Nangongonsensiya lang si Mitsui dahil sa walang nangyaring special sa birthday n

iya nung nakaraang araw.

Paano ba naman, may plano sana akong i-surprise siya noon. Kaya lang, nang araw
din yun ay nagtungo ako sa office ni Mama para sa balak kong birthday gift kay M
itsui tapos nadatnan ko silang mag-ina na nag-uusap.

At ang ikinairita ko dun ay nang marinig ko ang kanilang usapan kaugnay sa ginaw
a nilang pagsisinungaling na may sakit si Mama at maging yung tungkol sa plane t
icket ko. Nalaman ko na lahat pala ng iyon ay base sa plano nilang mag-ina.

Sa inis ko ay hindi ko pinansin si Mitsui ng buong araw na 'yon. Magdusa siya!

"Pwede ba, Mitsui wag mo akong konsensyahin sa birthday mo. Kung hindi ka sana g
umawa ng kalokohan, edi niregaluhan pa kita. Kinasabwat mo pa si Mama." singhal
ko sa kanya. Pagkatapos ay inirapan ko siya.
"I've already got my gift in advance." kaswal na sagot lang sa akin ni Mitsui.

Tinaasan ko siya ng kilay nang makita kong umangat ang isang sulok ng labi niya.
"Hindi ko gusto ang ibig sabihin ng pa-smirk smirk mong yan." saway ko sa kanya
.

Subalit, sa halip na umayos ay nagulat ako nang mula sa paghahawak sa manibela a

y ibinaba niya ang kaniyang isang kamay papunta sa nakalantad kong legs. Nakasuo
t pa man din ako ngayon ng skirt.

Nakatuon ang mga mata niya sa daan habang kung saan saan naglalakbay ang kamay n
iya.

Napasinghap ako ng lumapat ang mainit niyang palad sa hita ko. Hindi ko magawang
alisin ang kamay niya. Tila may kung anong kuryenteng biglang dumaloy sa katawa
n ko habang hinihimas-himas niya ang legs ko.

Noon ko lang naalala na nagmamaneho nga pala siya.

Mabilis kong tinapik ang kamay niya. "Ano ba! Magconcentrate ka nga sa pagdadriv
e. Baka maaksidente tayo." Tinaasan ko ang aking boses para maitago ang pagkabit
in ko sa kakaibang sensayon na iyon.

Inalis naman kaagad ni Mitsui ang kamay niya. Ngunit mas lumapad ang ngiti sa ka
nyang mukha.

Dahil sa nangyari ay hindi tuloy ako mapakali sa buong oras ng byahe namin. Paki
ramdam ko ay humina yata yung aircon. Ang init kasi....

Mayamaya pa, hininto na niya ang sasakyan sa harap ng isang bookstore, ilang met
ro ang layo mula sa gate ng Academy.

Napagkasunduan namin ni Mitsui na dito niya na lang ako laging ibababa para wala
ng makakita sa amin na magkasabay sa kotse kung pumapasok sa eskwelahan.

*CLASSROOM*

Nagdidiscuss na ako ng lesson sa loob ng classroom nina Mitsui. Kakatapos pa lan

g ng graded recitation kaya time ko naman para sa lectures ko. Buti na lang at m
aganda ang ipinakitang performance ng buong klase.

Organizational Behavior ang tinuturuan kong subject sa kanila.

"Class, remember that there are different errors in perception. The first one is
the Primacy Effect, wherein we quickly form an opinion of people based on the f
irst info we received about them." explain ko. Tumingin ako sa right side ng kla
se, tapos ay sa likod naman.

Siyempre, dapat pag nagdidiscuss sa front, kailangan kong libutin ng tingin ang
kabuuan ng klase.

"The second one was called Recency Effect. This is a perceptual error in which t
he most recent info dominates one's perception of others." Sa bandang kaliwang d
ireksyon naman ako tumingin.

Nauna akong tumingin sa mga estudyanteng nakaupo sa harap. After doon ay sa liko
d ko naman itinuon ang atensyon ko.

"The third perceptual error was called .........." napatingin ako kay Mitsui at
bigla siyang nag-wink sa akin.

"...was called...."

Nalintikan na! Ano na nga yung pangatlo? Na-mental blocked na ako. Ano na nga yu
ng next na perceptual error?

ISIP-ISIP... Ano na nga ulit yung kasunod?

Aish. Bakit ba ganito kalakas ang epekto ni Mitsui sa akin, eh kindat lang naman
yun?

||||||||____20% - loading
||||||||||____25% - loading
||||||||||||||___32% - loading

Isip ulit... wala talaga...

Ang bagal mag-load ng utak ko. Hindi ko maalala. -____-

*tapik sa noo*

Napansin yata ng mga estudyante ko na bigla akong na-mental blocked. Nakita ko s

a mga mukha nila ang labis na pagtataka.

Okay lang sana eh, pinipilit kong makabawi. Kaya lang, biglang sumigaw ang epal
na si Adrian. "Mam Vianca mag-MemoPlus ka kaya? Ang bata mo pa may memory gap ka
na agad."

Nagtawanan tuloy yung mga kaklase niya.

Lecheng Adrian 'to. Napakawalang galang sa prof. Walang modo!

Pinukol ko ito ng masamang tingin. Pero sakto namang nagahip ng mga mata ko ang
katabi nitong si Mitsui at nakita ko siyang nagpipigil ng tawa.

Lintek talaga! Ang lakas niyang mang-asar. Eh, samantalang sya 'tong may kagagaw
an kung bakit nakalimutan ko yung sasabihin ko.

"Quiet!" Hinampas ko ng malakas ang ibabaw ng mesa. "Pinagtatawanan niyo ako, po

rke namental blocked lang ako saglit. Wala na ba akong karapatang magkamali, ha!
?" pagtataray ko sa kanila.

Kailangan ko silang idaan sa sigaw para magsi-ayos na sila.

"Ikaw Adrian! Stand up!" mariing utos ko kay Adrian kaya sumunod naman ito.

Ang dapat sa kanya ay parusahan para magtino. "Tumayo ka lang dyan at wag na wag
kang uupo hangga't hindi ko sinasabi!"

Nahalata ng klase ko na galit na talaga ako kaya tumahimik na silang lahat.

Ganoon din si Adrian na walang nagawa kundi ang pagtiisan ang punishment na ipin
ataw ko. Hmmp! Buti nga sa kanya, tatayo siya hanggang sa class dismissal ko na
dalawang oras pa mula ngayon.

Hindi ko na muling sinulyapan pa si Mitsui. Baka mamaya niyan kung ano na namang
kalokohan ang maisip niyang gawin para madistract lang ako.

**

Lunchbreak na, tinext ako ni Mitsui na pumunta daw ako sa rooftop ng Admin Build
ing. Mabuti naman at kukumprontahin ko siya sa ginawa niyang pang-aasar sa akin
kanina.

Andito ako ngayon at paakyat na sa hagdanan patungo doon sa itaas.

Ilang araw na rin akong nagpapabalik-balik dito. Gusto kasi ni Mitsui na tuwing
lunch ay magkasabay daw kaming kakain. Hindi naman kami pwedeng magpakita in pub
lic kaya dito na lang. Tutal ay teritoryo naman daw niya ang rooftop.

Hindi nga? Ngayon ko lang din nalaman na teritoryo niya ito.

Kung sabagay, dito kasi sa Admin building matatagpuan ang office ni Mama Angela.
Natural, awtomatikong ang pag-aari ng presidente ng school ay pag-aari na rin n
g anak nito.

Well, wala namang problema sa akin na sa rooftop na lang kami magkita. Mas mabut
i nga para walang mapanghusgang mga tao ang makakita sa amin kapag magkasama kam
ing dalawa.

Wala namang magdududa kay Mitsui kung parati siyang pagala-gala sa loob ng build
ing dahil nandito ang mommy niya.

Ako naman, ano bang malay nila kung may iba lang akong sadya dito.

**
Nagring bigla ang cellphone ko kaya tiningnan ko ito. Si Mitsui lang pala ang tu
matawag.

"Where are you? Hurry up!" sabi kaagad nito sa kabilang linya.

Aish. Hindi pa nga ako nakakapag-hello bumungad na agad sa akin ang impatient na
boses niya.

"Opo. Andiyan na. Papunta na po ako, kamahalan. Heto na oh naglalakad na ako sa

hagdan." sarcastic na sagot ko sa kanya. "Ang hirap kayang umakyat ng naka-high

heels."

Imbes na magsalita ulit ay in-end na niya kaagad yung tawag. Kahit kailan talaga
ang ikli ng pasensiya ng taong 'to.

After 15 minutes ay nakarating na din ako sa wakas. Sa susunod magsusuot na lang

ako ng flat shoes para hindi na ako magsakripisyo kakaakyat dito.

Pagdating ko sa rooftop ay naaabutan ko siyang nakatayo sa dulong bahagi at naka

dungaw sa ibaba.

"Mitsui!" tawag ko sa kanya. Delikado, baka ma-out of balance pa siya dun.

Nang marinig niyang tinatawag ko siya ay lumingon na siya sa akin at saka lang s
iya bumaba.

Naglakad na ako palapit sa kinatatayuan niya. "Nakakainis ka talaga Mitsui. Baki

t panay ang pang-aasar mo kanina?"

"Malay ko bang ganun kalakas ang epekto ko sayo." mayabang na sagot niya sa akin
.

Tsk! Ang lakas din ng self confidence ng lalaking 'to.

Hinawakan niya ang kamay ko at saka niya ako iginiya papunta sa isang sementadon
g gilid na maaaring magsilbing upuan.

May nakalapag sa ibabaw nitong mga bagong delivered na pagkain.

Umupo na si Mitsui kaya umupo na rin akong kaharap siya. Iniabot niya sa akin an
g isang pack. Sumimangot tuloy ako.

"Parati na lang bang ganito ang lunch natin." tukoy ko sa pinadeliver niya. Masa
rap naman ang mga yun, kaya lang mas gusto ko kasi yung lutong bahay.

"Bukas gigising ako ng mas maaga, tapos ako ang magluluto para baunin dito sa sc
hool." bigla ko lang naisip ang ganoong idea.

"Don't bother doing that. Hindi ka naman masarap magluto." Nakita kong napangiti
siya sa sinabi ko, pero taliwas naman yung lumabas sa bibig niya.

Weh? Kung hindi ako magaling magluto, bakit nauubos niya ang niluluto ko sa baha
y? Kunwari pa 'to.

"Kung ayaw mo, di wag." sabi ko kaya napansin kong bigla siyang nalungkot. Ang a
kala niya siguro makikipagpilitan pa ako.

Pero ang totoo nun, magluluto talaga ako bukas para pangbaon namin.

Magkasalo na kaming kumain ng tanghalian. Sinamantala namin yung oras upang magk
asama habang lunchbreak pa.

Pagkatapos noon ay niligpit na namin ni Mitsui yung mga kalat at nag-usap muna k
ami sandali.

Hinawakan niya ang kamay ko saka niya ako hinila patungo sa dulong bahagi ng roo
ftop.Tinulungan niya akong makaakyat doon. Hinubad ko muna ang suot kong high he
els at nag-paa na lang ako.

"Wow!" bulalas ko nang sa unang pagkakataon ay makita ko ang napakagandang view

sa taas. Mula rito ay natatanaw ko ang kabuuan ng malawak na campus.

Napakapresko ng hangin dito. Kaya siguro siya madalas na andito dahil sa nakakaw
ala ng problema ang lugar na ito.

"Kamusta yung klase niyo mamayang hapon? Ano daw ba ang naka-sked na activities
niyo?" pagbubukas ko ng topic kay Mitsui. Napansin ko kasi siyang tahimik at nak
atingin lang sa malayo.

"There will be an exam this afternoon." tila walang paki-alam na sagot lang niya
. Kung makapagsalita siya ay parang balewala lang ang magtake ng examination.

Nakakastress kaya tuwing may test. Naranasan ko nga noong nag-aaral pa ako na du
mating sa moment na Name, Yr. and Section at Date lang ang kaya kong sagutan sa
exam.

"Eh, nagreview ka na?" tanong ko kay Mitsui.

Nagkibit balikat lang siya sa akin. "Stock knowledge."

"Haaay.. Stock knowledge? Ang sabihin mo baka ma-stuck ka sa college pag nagkata
on." kontra ko sa kanya.

**
Kinabukasan, maaga akong gumising dahil sa ipinaghanda ko si Mitsui ng breakfast
at gayundin ang para sa packed lunch namin mamaya. Wala si Manang Flor kaya ako
lahat ang gumawa ng gawaing bahay.

Pagkatapos naming mag-almusal ay nauna na si Mitsui na nagtungo sa sasakyan niya

. Sumunod na rin ako sa kanya, dala ko ang mga gamit ko sa eskwelahan at pati na
rin yung lunchbox namin.

"What's that?" tanong niya kaagad sa akin pagkasakay ko sa kotse at napansin niy
a yung bitbit ko.

"Obvious ba? Edi lunchbox. Nakakasawa na kasi yung pinapakain mo sa akin." matar
ay na sabi ko.

Pero ang totoo ay gusto ko lang itago ang pagkailang ko sa kanya. Baka isipin pa
niyang nag-todo effort pa talaga ako para sa lunchtime namin mamaya.

Lumapad ang ngiti niya at pansin ko na hindi na yun maalis sa mukha niya hanggan
g sa makarating kami sa tapat ng bookstore na bababaan ko.

Pagkahinto ng kotse niya ay tinanggal ko na ang suot kong seatbelt.

Kinukuha ko yung mga gamit ko mula sa dash board nang mapansin kong nakatingin s

iya sa dala kong libro.

"Hindi mo na naman dala yung libro mo sa subject ko?" hula ko.

Umiling siya.

Tsk. Ang tamad talaga niyang magbitbit ng libro. May graded recitation pa naman
ako sa klase nila ngayong umaga. Paano naman makakasagot ang lokong 'to kung wal
a siyang dalang aklat.

"Can I borrow that book?" tanong niya sa akin kaya ipinahiram ko na lang sa kany
a. May extra pa naman ako nito sa faculty room.

Ang akala ko ay okay na, pero muli na naman siyang nagsalita. "I forgot my pen,
can I borrow one from you."

Tsk! Ballpen na lang tinatamad pa siyang magdala .

"Oh, heto!" Kinuha ko ang ballpen ko sa bag at padabog na iniabot sa kanya.

Pagkatapos nun ay baba na sana ako. Dinampot ko na ulit ang mga gamit ko at akma
ng bubuksan ko na ang pinto.

"Wait!" Muli na naman niya akong pinigilan.

Jusko! Ano na naman? Ang aga-aga pinag-iinit na naman ni Mitsui ang ulo ko.

"Ano na naman, ha? Wala kang dalang papel? Wala kang notebook? Heto, oh!" Iritab
leng ibinigay ko sa kanya yung isang notebook at sinabayan ko na ng papel.

"Ano pa? Wala kang pambili ng gas sa kotse mo? Sorry ka kasi wala ako maipapahir
am sayo!"

"Can you let me finish first?" sabat niya sa sunod-sunod na sinasabi ko.

"Kaya nga bilisan mo na! Ang tamad mo kasi, palagi ka na lang walang dalang gami
t. Ano pang hihiramin mo?"

"Can I borrow a kiss? I promise I'll give it back." Pagkasabi niya nun ay di ko
inaasahan nang bigla siyang umusog palapit sa akin at hinalikan niya ako sa labi
.

Ilang segundo rin akong natigilan sa ginawa niyang iyon. Nang humiwalay siya ay
saka lang ako muling nakabawi.

Ayiieee.. Hindi ko mapigilang kiligin. Nawala sa isang iglap ang init ng ulo ko.

Ewan ko ba at nawala yata ang mga inhibitions ko. Hindi ko mapigilan nang kumilo
s ang sariling katawan ko.

"Mitsui, hindi mo na kailangang manghiram dahil kusa ko namang ibibigay sayo." P

agkasabi ko nun ay kinabig ko ang batok niya at ako na mismo ang nag-initiate ng
halik sa kanya.

At dahil sa ginawa ko, si Mitsui naman ang natulala. :")

*******
Chapter 32 >>
Chapter 32
Malapit nang maglunchbreak, nandito si Ashley sa faculty room namin at gusto niy
a sana akong yayain na magkasama kaming magtanghalian.

"Dali na, Vianca. Minsan lang naman akong magyaya sayo. Tsaka, ililibre naman ki
ta." pangungulit niya sa akin.

"Hindi nga pwede. Magkasabay kaming maglunch ngayon ni Mitsui. Baka magalit pa y
un kapag hindi ko pinuntahan." pagdadahilan ko naman.

"Tss. Ganyan ka naman. Naging kayo lang ni Mitsui, nakalimutan mo na ang kaibiga
n mo." nagtatampong lumabi pa siya.

Buti na lang at kaming dalawa lang ang narito sa faculty room, kundi lagot sa ak
in ang babaeng 'to pag may nakarinig sa pinagsasabi niya.

"Next time na lang, promise. Di lang talaga pwede ngayon kasi hihintayin ako ni
Mitsui sa rooftop." pangako ko kay Ashley.

"Whoa. Sa rooftop? At may nahanap na kayong lovenest. Sikretong tagpuan pala ang
peg niyo, ang lakas maka-forbidden affair." kantiyaw niya sa akin.

"Forbidden ka diyan!" saway ko naman sa kanya. "Anong akala mo sa'min may ipinag
babawal na relasyon? Ano ako kabit ni Mitsui?" Inirapan ko si Ashley.

"Well, hindi naman sa ganun." depensa niya sa sarili.

Binitawan ko na ang mga nirerecord kong homeworks sa mesa ko at hinarap ko siya.

"Umiiwas lang kami sa mga judgmental na tao. Kasi nga diba teacher ako, student
siya. Kaya may pagka-immoral ang dating noon. Buti sana kung katulad ng iba na y
ung lalaki ang prof. Pero sa kaso namin, siya yung student. Iisipin ng iba na ma
sama akong babae dahil pumatol ako sa estudyante ko."

Tumango si Ashley sa katwiran ko. "Haay.. Ang hirap naman kasi ng sitwasyon niyo
. Kahit pa sabihing magka-edad lang kayo ay parang daig niyo pa yung sikat na si
nger sa TV na mayroong May-December love affair. Yung 60 years old na may gf na
16 yrs old."

Baliw talaga 'tong si Ashley, nasan naman ang logic niya dun. "Anong kinalaman n
g affair ng matandang yun sa usapan?"

"Ang ibig kong sabihin, kasi mas nauna kang naging professional at humawak ng ma
s malaking responsibilidad kaysa kay Mitsui. So ibig sabihin dahil sa teacher ka
niya ay lumalabas na mas may responsibility ka over him. Baka isipin ng iba na
sinamantala mo yung opportunity at pinikot mo lang si Mitsui."

Napabuntong-hininga na lang ako sa sinabi niya. May point din kasi siya dun.

"Teka nga muna... Ano na bang real score sa inyong dalawa, huh?" usisa niya sa n
amamagitan sa amin ni Mitsui. "May special feelings ka na ba talaga sa kanya?"

Ano ba talaga ang feelings ko para sa kay Mitsui?

Ilang segundo rin akong hindi nakapagsalita. Nagpalinga-linga ako sa paligid, ti

la naghahanap ng kasagutan, nang dumako ang paningin ko sa tambak ng homeworks n
a nasa ibabaw ng table ko.

"Ang nararamdaman ko kay Mitsui ay parang kinopyang assignment, na kapag tinanon

g ng iba, ang hirap i-explain." Geez, ewan at yun ang lumabas sa bibig ko.

"Langya! Vianca magko-compare ka na lang, sa kinopyang assignment mo pa naisipan

g ikumpara!" batikos niya sa sagot ko.

"Eh, sa 'yun naman talaga ang totoo. Ang hirap i-explain ng feelings ko. Masaya
ako kapag kasama ko si Mitsui. Halos lamunin ako ng selos sa tuwing may kasama s
iyang ibang babae. Naiinis ako pag inaaar niya ako. Pero, at the and of the day,
hinahanap-hanap ko pa din ang pang-aasar niya."

"Wala na. Goodluck na lang talaga sayo, girl. In love ka nga." matamlay na sagot
niya sa paliwanag ko.

Kung inlove ako diba dapat siya yung pinaka-unang mag-cheer up sa akin. "Eh baki
t di ka masaya para sa akin?"

"Tsk. Kasi mas nauna ka pang magka-lovelife kaysa sa'kin. Kidding aside, ito pay
ong kaibigan lang, ha. Wag na wag kang lubusang magpapadala sa sweetness na pina
pakita ni Mitsui. Baka mamaya niyan, ang inaakala mong lovestory, eh mauwi lang
sa toy story." Tulad ng dati ay winawarningan na naman ako ni Ashley.

"Heto naman, ang negative mong mag-isip. Kahit ganun ang ugali ni Mitsui kahit p
aano ay naniniwala ako sa kanya."

"Hindi sa nega ako. Yun ay advice ko lang sayo. Oh sya, tama na ang usapang love
life na yan. Kung ayaw mo ring sumabay sa akin maglunch, bahala ka. May iba pa n
ga pala akong sadya sayo kaya ako nandito."

"Ano yun?" tanong ko.

"Heto." Kinuha niya mula sa bag ang isang piraso ng maliit na papel at iniabot s
a akin. "Gate pass yan para dun sa nabanggit ko sayo dati na Teaching Forum na g
agawin next month. Kailangan mong umattend doon para sa future credentials mo. H
uwag mo yang iwawala at paubos na yan."

"Ah.. Ito na ba 'yon? Sige, salamat." Kinuha ko na ang ibinigay niya at itinago
ko ito sa aking drawer.

Nagpaalam na si Ashley na aalis na siya kaya nagprepare na rin ako para sa lunch
namin ni Mitsui.

**
Kinagabihan, mag-isa lang akong kumain ng dinner dahil ginabi sa basketball prac
tice si Mitsui.

Tumawag siya kanina na magdinner na daw ako dahil sa labas na lang daw siya magh
ahapunan kasama ng mga teammates niya. Ngunit, may pahabol pa siya na maghanda r
aw ako dahil pag-uwi niya ay turuan ko naman daw siya sa mga lessons niya.

Psh! Gagawin na naman niya akong private tutor. Dapat sa susunod ay bayaran na n
iya ako para sa effort ko.

Mayamaya ay dumating na si Mitsui at ilang saglit pa ay niyaya na niya ako sa st

udy room para doon ako magturo sa kanya.

Ilang oras ko ring diniscuss yung mga subjects ---take note SUBJECTS, kasi maram
i yun--- na hindi niya naiintindihan.

Paano niya ba maiintindihan, eh samantalang palagi siyang tulog o di kaya'y nagk

a-cutting classes?

Buti sana kung parati akong nandito at matuturuan ko siya.

"Nakuha mo na?" tanong ko habang pinapanood ko siyang mag-compute ng ilang probl

em solvings.

Tumango siya. Sinolve niya ang ibang item at pinatunayan niyang alam na nga niya
ang sagot.

Buti naman, makakapagpahinga na rin ako sa wakas.

Tumayo na ako at inayos ko na ang mga aklat na ginamit namin. Sa dami ng subject
s ay halos umabot iyon ng isang dosenang libro.

"Mitsui, matanong ko lang, ano bang favorite subject mo." naisip ko lang yun out
of the blue. Wala kasi siyang kainteres-interes sa pag-aaral. May subject man l
ang ba siya na naapreciate sa tanangbuhay niya.

Nagsi-scribble siya sa hawak niyang papel ng mga sandaling iyon.

"You." tipid na sagot lang niya sa akin, tapos ay bigla siyang huminto sa ginaga
wa niya.

"Ha?" naguguluhang tanong ko. "Anong you?" Sorry, medyo naging slow ako kaya hin
di ko kaagad makuha yung ibig niyang sabihin.

"YOU are my favorite subject because when it comes to you, I never run out of th
ings to say." seryosong saad niya.

Shemay.. Pwede na ba akong kiligin?

Bakit kahit parang ang corny pakinggan ay tumatalab sakin ang mga pambobola niya
?

Siguro pagkakataon ko na 'to para mas maliwanagan sa real score sa pagitan namin
g dalawa.

Sandali akong natigilan. Kahit na nga grabe ang kabang nararamdaman ko ay nag-ip
on ako ng lakas ng loob para magtanong sa kanya. "Mitsui, gusto ko sanang malama
n yung totoo. Mahal mo na ba ako?"

Agad siyang napatayo nang mapakinggan niya yung tanong ko. Dahil doon ay nagawa
kong matitigan siya sa kanyang mga mata.

"Sa kabila kasi nung mga nangyari sa atin, hindi pa kita narinig na nagsabi na y
ou loved me." Kinailangan ko ng sapat na lakas ng loob upang masambit ko ang baw
at katagang iyon.

Subalit, hindi ko inaasahan nang bigla siyang lumapit sa akin at hinapit niya ak
o sa beywang.

"Vianca, it is not about how much I say I love you, but how much I can prove tha
t it's true."

Ilang saglit pa ay yumuko siya at hinalikan niya ang mga labi ko. Isa iyong very
passionate kiss, damang dama ko yung bawat salitang binitawan niya.

Dahil sa halik na iyon ni Mitsui ay tila nanghina ang tuhod ko kaya napahawak ak
o sa batok niya upang kumuha ng suporta. Ilang sandali pa ay namalayan kong isin
asandal na niya akong pahiga sa study table.
Pansamantala muna siyang huminto at bumulong sa tenga ko. "Since we were already
finished with our lesson, I now want a private intimate session."

Ang pagdampi ng mainit na hininga niya sa tenga ko at ang paraan ng pagkakasabi

niya nun ang naghatid sa akin ng samu't saring kakaibang kuryente na biglang dum
aloy sa aking katawan.

Hindi ko na magawang makapagsalita pa at naging senyales ito para kay Mitsui na

ituloy ang kung anumang binabalak niya.

Muli niyang inangkin ang aking mga labi at nagawa niyang tuluyan na akong maihig
a sa ibabaw ng study table. Tila nagsilbing unan ang mga aklat na nakalagay din
sa itaas ng mesa.

Kung saan-saan na naglalakbay ang mainit na palad ni Mitsui. Unti-unti na ring n

awawala ang inhibitions ko sa sarili.

Pilit na itinataas ni Mitsui ang suot kong blouse ng mapansin ko na nakabukas pa

la yung pahina ng libro na nasa ulo ko. Nag-alala ako na baka mapunit ang mga iy
on dahil sa kakagalaw namin ni Mitsui.

Nang huminto siya sa paghalik sa akin ay saka ko lang nagawang magsalita. "Mitsu
i, ba-baka mapunit."

"Sshhh.. Don't worry, I won't rip your shirt. I will be gentle." Inakala niya na
ang aking suot na damit ang tinutukoy ko.

Lalo akong namula sa sinabi niya. "Hindi yan... Yung pages ng libro... baka mapu
nit... naiipit ko.."

Nakuha na niya ang nais kong sabihin. Tinulungan niya akong bumangon nang kaunti
. Niyakap niya ako upang maiangat ko ang katawan ko at saka niya itinulak yung m
ga libro. Mula sa ibabaw ng mesa ay nahulog ang mga ito sa sahig.

Napangiwi ako ng marinig ko ang kalabog ng mga ito. "Baka masira yung mga aklat.
"

"Its better than ruining this night with you." sagot niyang namamaos at tila nah
ihirapan na.

Wala na akong ibang nagawa kundi ang magpaubaya na lang kay Mitsui.

Kung sabagay, ang isang private tutorial lesson turned to a more private intimat
e session ay hindi naman masamang idea, diba?

*******

Chapter 33 >>
Dahil nag-away sila ng bf niya ng dahil kay Mitsui, ang chapter na 'to ay dedica
ted sa kanya... lols.. Tsinismis ko pa talaga ang lovelife nya... ^____^

Pwede magrequest... wag nyo na po akong tawaging miss author... Fei or Ate Fei n
a lang.. Ewan, pero naaawkward kasi ako pag tinatawag nyo akong Ms. A ... Amateu
r writer lang po ako na may malawak na imagination... Isang hamak na tambay sa w

atty land. ^_____^

May mga nagsabing #MakalaglagPanty ang kagwapuhan ni Mitsui! Hetong UD ang para
sainyo.. :)))

___________________
Chapter 33

Kinabukasan, nagising akong mag-isa sa kwarto ni Mitsui. Napangiti ako nang maal
ala ko ang nangyari sa amin kagabi sa study room.

>///_///<

Sa huli ay dito rin kami nakatulog sa kwarto niya. Pinagala-gala ko muna ang aki
ng mga mata sa kabuuan ng bedroom. Magmula ng naging mag-asawa kami ay ngayon la
ng ako nagising dito.

Di nagtagal ay napagpasyahan ko nang bumangon. Nasabi na sa akin kagabi ni Mitsu

i na maaga raw siyang aalis ngayon dahil sa may class activities daw sila. Ako n
aman ay half day lang tuwing martes kaya mamayang hapon pa ang pasok ko.

Pagkakain ko ng almusal ay nagtungo ulit ako sa study room upang ligpitin ang mg
a kalat doon. Pinulot ko isa-isa 'yong mga nahulog na libro sa sahig. Buti na la
ng at hindi nasira ang mga yun.

Matapos kong maglinis ay muli na akong lumabas doon. Nasa living room na ako nan
g marinig ko ang sunod-sunod na tunog ng doorbell kaya agad akong lumabas ng bah
ay at nagpunta sa gate.

Sino naman kaya 'to?

Pagkabukas ko ng gate ay bumungad sa harap ko ang isang ginang. Halos kasing-eda

d ito ni Mama Angela. Sopistikada at elegante rin itong manamit.

"Good morning po." pagbibigay galang ko rito. "Sino po sila?"

Ngunit sa halip na sumagot agad ay pinagmasdan ako nito mula ulo hanggang paa.

Teka! Sino ba 'to? Nakaka-offend naman ang babaeng ito kung makatingin.

Sa kabila ng inis na bigla kong naramdaman ay mas pinili ko pa ring huwag magpah
alata. "Ano po ang kailangan nila?"

Noon lang ito nagsalita. "I am Mitsui's step mother. Are you his wife?" nanunuka
t na tanong nito.

Nagulat ako ng sabihin nitong step mom ito ni Mitsui. Anong ginagawa niya rito?
Bakit may mga dala siyang gamit? Dito din ba siya titira sa bahay?

"O-opo, asawa po ako ni Mitsui." Nagawa ko pa ring sumagot bagama't kinakabahan

ako habang kaharap ko ito.

"Good. Then you should know that from now on, I will be staying here in this hou
se." striktong dagdag nito.

"Ano po? Alam na po ba ito ni Mitsui?"

"Not yet, but whether he liked it or not, I'll be living here." Walang sabi-sabi
ng basta na lang ako nito nilagpasan at tuloy-tuloy na itong pumasok sa kabahaya
n.

Pagkadating nito sa loob ay mukhang kabisado na nito ang pasikot-sikot ng buong

bahay at dumiretso na ito sa guest room. Sumunod naman dito ang driver bitbit an
g mga maleta nito.

Samantala, wala akong ibang naisip kundi ang tawagan si Mitsui at ipaalam sa kan
ya ang mga nangyayari.

Ilang beses ko rin siyang tinawagan pero hindi niya ako sinasagot. Siguro ay nas
a klase pa siya. Matapos ang ika-ilang subok ko ay saka lang siya sumagot sa taw
ag ko.

"Hello, Mitsui? May dumating kasing babae dito sa bahay. Hindi ko alam ang gagaw
in ko. Ang sabi niya, step mother mo daw siya." sabi ko sa kanya.

[What? Sh*t that damn bitch!]

Nailayo ko ang tenga ko sa tapat ng telepono. Halos mabingi ako sa lakas ng pagm
umura niya sa kabilang linya.

"Mitsui, please calm down. Okay?" Pinapakalma ko siya dahil halata sa boses niya
ang labis na galit nang malaman niyang nandito ang babaeng yun.

[Wait for me there. I'm coming.]

"Pero Mitsui, may pasok ka pa. Hindi pwedeng magcutting class ka na nam--" Hindi
ko pa nga natatapos ang sasabihin ko ay narinig ko na ang end-tone.
Itinago ko na ang cellphone ko sa aking bulsa at nagtungo ulit ako sa may gate
at doon ko na lang inabangan si Mitsui.

Makalipas ang ilang minuto ay dumating na ang kanyang sasakyan. Pagkababa niya s
a kotse ay nilapitan ko siya kaagad.

Bahagya akong napaatras nang makita ko ang tila nag-aapoy sa galit na mga mata n
i Mitsui.

"Vianca, get all your things. We will be leaving this house." mariing utos niya
sa akin.

"Ano? Saan naman tayo pupunta?" tanong ko.

"I said get all your things!" bulyaw niya sa akin. Hinila niya ako sa braso at s
aka kami nagtungo sa itaas.

Binitawan na niya ako ng nasa tapat na kami ng kwarto ko at itinulak niya akong
papasok sa pinto. "Hurry up!"

Si Mitsui naman ay umalis na at pumasok na sa room niya. Sa tingin ko ay mag-eem

pake na rin siya ng mga gamit niya.

Wala akong ibang nagawa kundi ang sundin na lang ang iniuutos niya. Kahit na nag
uguluhan ako sa ikinikilos niya ay mas pinili kong intindihin na lang ang pinagd
adaanan niya. Marahil ay sobra lang talaga ang galit niya sa kanyang step mother
.

Siyempre, dahil sa ang babaeng yun ang ipinagpalit ng dad niya kay Mama Angela.

Niligpit ko na ang mga damit ko at inilagay ko iyon sa isang malaking travelling

bag. Napagdesisyonan kong iwan na lang muna ang iba ko pang gamit. Babalikan ko
na lang ito sa susunod.

Bumukas na ang pinto at nakita kong nakatayo na roon si Mitsui. Dala na niya ang
mga maleta ng damit niya.

Lumapit siya sa akin at siya na mismo ang nagbuhat ng bag ko. Madilim ang mukha
niya at wala siyang imik habang ginagawa niya iyon. Naglakad na siya palabas ng
kwarto ko kaya sumunod na rin ako sa kanya.

Nagkataon namang pagbaba namin ng hagdan ay sumalubong sa amin ang step mother n
iya.

"Hi, my dear step son! It's nice to see you again." bati nito kay Mitsui. Nakang
iti ito pero ang pakiramdam ko ay nagbabait-baitan lamang ito.

Hindi na ito pinansin ni Mitsui at sa halip ay basta na lang niya nilagpasan na

animo'y hindi ito nag-eexist sa harap niya. Ipinagpatuloy ko na lang ang paglala
kad ko at dinaanan ko rin ito.

Pagkasakay namin ni Mitsui sa kotse niya ay agad niyang pinaharurot papalayo ang
sasakyan.

Wala akong anumang idea kung saan kami papunta. Ayaw ko namang magtanong pa dahi
l sa ramdam ko ang labis na galit niya. Kitang kita ko iyon sa madiing pagkakaha
wak niya sa manibela.

Makaraan ang kalahating oras ay huminto kami sa harap ng isang napakataas na bui
lding.

"Mitsui, nasaan na tayo?" Ngayon lang ako muling nagsalita.

"We'll be staying at my condo." sagot niya. Blanko lang ang ekspresyon ng kanyan
g mukha.

Tumingin ulit ako sa labas at nakita kong isa pala yung high rise condominium.

Bumaba na siya ng sasakyan kaya bumaba na rin ako. Pagkatapos niyang kunin ang m
ga gamit namin sa compartment ng kotse niya ay nagtungo na kami sa tinutukoy niy
ang condo unit.

Pagkapasok namin sa condo ay nakita kong fully furnished na ito. Hindi ko alam n
a may pagmamay-ari pala si Mitsui na ganito.

Dumiretso na siya sa isang silid na sa tingin ko ay ang master's bedroom. Dala-d

ala niya pati ang mga gamit ko kaya nabatid ko na iisang kwarto lang ang gagamit
in namin.

Nanatili lang akong nakatayo at nakamasid sa kanya. Hindi na ako umalma pa dahil
alangan namang sa couch ako matulog. At saka ngayon pa ba ako mag-iinarte, eh s
amantalang ilang beses nang may nangyari sa amin.

Nang muli siyang lumabas ng kwarto ay madilim pa rin ang mukha niya. Maging ang
mga palad niya ay mahigpit pa ring nakakuyom.

Lumapit ako sa kanya at hindi ko mapigilang yakapin siya. "Hindi na ako magtatan
ong kung bakit ka nagkakaganyan. Basta gusto ko lang na malaman mo na kung saan
ka pupunta, nandito lang ako. Sasamahan kita."

Ilang saglit pa ay naramdaman ko na gumanti na din siya ng yakap sa akin.

-After One Week-

Magkasama pa rin kami ni Mitsui na nakatira sa condo niya. Hindi na ako nagtanon
g pa sa kanya tungkol sa step mother niya.
Pero minabuti kong kay Mama Angela na lang magtanong. Nalaman ko mula rito na ga
ling pala sa US ang step mom niya. Doon ito nakatira kasama ang Dad niya at ang
nag-iisang step sister ni Mitsui.

Ayon umano sa nasagap na impormasyon ni Mama ay dito na titira sa Pilipinas ang

mag-ina at ang Dad ni Mitsui.

Kaya pala ganun na lang ang kagustuhan ni Mitsui na umalis ay dahil ite-take ove
r ng pamilyang yun ang bahay na tinitirhan namin. Mas maigi ngang lumipat kami d
ahil nakaka-awkward kaya na makisama sa kanila sa iisang bubong.

"We're here."

Napukaw ang atensyon ko ng biglang magsalita si Mitsui. Kapwa kami sakay ng kots
e niya.

Galing ako sa engagement party ng isa sa mga co-teachers ko at sinundo niya ako
mula roon. Siya naman ay kagagaling lang sa basketball game nila. Buti na lang,
mukhang bagong ligo na siya at hindi na amoy pawis.

Pagkababa niya ay gumilid siya patungo sa passenger's seat at pinagbuksan niya a

ko ng pinto.

Magkasabay na kaming naglakad papunta sa elevator ng condominium. Huminto kami s

aglit sa tapat ng elevator at hinihintay ang pagbukas nito nang may matanaw akon
g couple na naghahalikan sa harap ng pinto ng isang unit.

Nang mapansin ng mga ito ang presence namin ni Mitsui ay agad ang mga itong puma
sok sa loob.

>_______<

Aish!... Hindi na ba nila magawang makapagpigil hanggang sa loob ng kwarto?

Namula tuloy ang mukha ko dahil sa nakita kong yun. Hindi ko magawang mag-angat
ng tingin kay Mitsui. Sigurado akong nakita niya rin ang mga ito.

Bumukas na ang elevator kaya pumasok na kami. Nakayukong nagtuloy-tuloy lang ako
sa paglalakad hanggang sa hindi ko namalayan at nabunggo ako sa pader.

"Be careful."

Ayyy. Nagulat ako na hindi pader iyon, kundi si Mitsui lang pala. Napayakap siya
sa akin para huwag akong matumba.

Napahawak din ako sa magkabilang braso niya upang kumuha ng suporta at nang hind
i nga ako ma-out of balance.

Ngunit ang mas ikinagulat ko ay nang alisin niya ang kanyang isang kamay na naka
yakap sa katawan ko at hinawakan niya ang aking baba. Iniangat niya ang mukha ko
at saka niya ako hinalikan.

Ang init ng halik niya. Naghahatid ito ng di maipaliwanag na kuryente at inaamin

kong nagustuhan ko rin yun. Napakapit ako sa batok niya dahil sa naliliyo ako n
g sensasyong iyon.

Unti-unti na namang gumagala ang mga kamay ni Mitsui. Naglandas ito papunta sa l
ikod ko, pababa sa aking hita. Pagdating dito ay pilit niyang itinataas ang layl
ayan ng suot kong above the knee dress.

Nang magtagumpay siyang maitaas ang damit ko ay walang babala na basta na lang n
iya hinila ang panloob ko. Dahilan upang mapigtas ang waistband nito.

Dahil doon ay bigla akong natauhan at naitulak ko siyang papalayo.

Sheeet! Ang panty ko! Sinira ni Mitsui!

Tila naman binuhusan ng malamig na tubig si Mitsui at natauhan din siya na nasa
elevator nga pala kami.

Naghiwalay na kami sa isa't isa. Ngunit pareho pa rin kaming naghahabol ng hinin
ga.

"That was hot!" mayamaya'y tukso niya sa akin. Ngumisi siya kaya pinukol ko siya
ng matalim na tingin.

Tiyempo namang bumukas ang elevator kaya kaagad kaming umayos ni Mitsui.

Mula dun ay pumasok sa kinaroroonan namin ang isang matandang babae. Mukhang may
aman din ito base sa suot nitong mga alahas.

Pagkasakay pa lang ay agad din itong nagsalita. "Hijo, pakilagay mo nga sa 16th
floor. Malabo na kasi ang mata ko kaya di ko maaninag ang numero." utos nito kay
Mitsui na agad naman niyang sinunod.

Ilang sandali pa, habang nasa loob kaming tatlo ay naramdaman kong unti-unting b
umababa ang suot kong undergarment.

Dahan-dahan akong lumapit kay Mitsui at napahawak ako sa braso nya. Lumingon nam
an siya sa akin.

"Mitsui, ma-malalaglag...." kinakabahang usal ko. Hininaan ko lang ang boses ko

para hindi ako marinig ng matanda.

Kumunot ang noo niya. Hindi niya makuha ang ibig kong sabihin.
"Malalaglag yung ano..." hindi mapakaling ulit ko na naman.

Nakakunot noo pa rin si Mitsui kaya bahagya ko nang nilakasan ang boses ko. "Mal
alaglag..."

Di ko akalain na sa ginawa kong iyon ay maririnig na pala ako ng matandang babae

.

Lumingon ito sa akin at ngumiti. "Hija, relax ka lang. Ligtas ang sumakay dito s
a elevator. Hindi ito malalaglag."

Ano daw? Naku, buti na lang at iba ang pagkakaintindi ni lola.

Ngumiti rin ako ng pilit dito. "Ah.. o-opo lola. Hindi na po ako takot." sagot k
o. "Oh, nasa 16th floor na po tayo." Nakita kong nasa 16th floor na kaya itinuro
ko agad ito sa may pintuan.

Na-divert naman ang atensyon ng matanda sa papabukas na pinto. Ilang saglit pa a

y lumabas na ang matanda sa elevator at naiwan na naman kaming dalawa ni Mitsui.

Sakto naman na paglabas ng matanda ay saka tuluyang nalaglag ang aking panloob.
Dali dali akong yumuko at pinulot ko yun sa sahig.

At tiyempo rin na nang tumayo na ako ay bumukas ulit ang pinto sa 17th floor at
doon ay may sumakay na mag-asawang may edad na rin.

Mabilis kong itinago muna sa aking likuran ang hawak ko upang hindi makita ng ma
g-asawa. Wala akong dalang bag at wala ding bulsa ang damit ko kaya isip ako ng
isip kung saan ko ba ito maaaring itago.

Noon ko napansin na nakasuot nga pala si Mitsui ng varsity jacket. Mas lumapit p
a ako sa kanya. Tila natunogan naman niya na may kailangan ulit ako kaya inakbay
an na niya ako.

Sinamantala ko ang pagkakataon habang nakatalikod ang mag-asawa at isinuksok ko

sa bulsa ng jacket ni Mitsui ang nalaglag kong panty. Nang oras na iyon na kami
napansin ng mag-asawa.

Naaaliw na humarap ang mga ito sa amin ni Mitsui. "Mahal tingnan mo silang dalaw
a. Diba ang sweet nilang pagmasdan." turo ng ginang sa amin. "Naaalala ko tuloy
noong kasing edad pa lang natin sila." Matanda na pero kinikilig pa rin ito.

"Oo nga mahal. Naalala ko noong nililigawan pa lang kita... blah blah blah..." d
ugtong naman ng matandang lalaki.

Ngingiti ngiti lang ako habang inuumpisahan na ng mag-asawa ang reminiscing nila
sa nakaraan.

Si Mitsui naman ay parang walang paki-alam sa storytelling ng dalawa. Pero alam

kong deep inside ay napipikon na siya sa umeeksenang mag-asawang ito.

Mayamaya pa, lahat kami ay natigilan nang tumunog ang cellphone ni Mitsui. Sabay
sabay kaming napatingin sa kanya nang dukutin niya sa bulsa ng varsity jacket a
ng cellphone niya.

Sheeeeet! Wag po! Walang kamalay-malay si Mitsui na may isinuksok ako sa bulsa n
iya.

>_____<

Obvious na ang sumunod na nangyari....

"Ehem." Pasimpleng napatikhim na lang si Mitsui.

Napaiwas ng tingin ang mag-asawa.

At, napayuko na lamang ako.

Bumukas na ang elevator at cool na cool na nauna nang naglakad si Mitsui, hawak
niya pa rin yung undies ko.

Habang ako naman ay hiyang hiya at nakayukong naglakad na rin palabas ng pinto.

Lord! Lamunin na lang po sana ako ng lupa..

>//////<
*******
Chapter 34 >>
Hi everyone! Mula sa aking bakasyon ay muli akong nagbabalik upang bigyan kayo n
g panibagong UD... ^_____^

_______________
Chapter 34

Alas onse na ng umaga, 30 minutes pa bago matapos ang klase. Balak ko sanang mag
-early dismissal kaya lang baka makatanggap na naman ako ng reprimand galing kay
Dean Narvaez. Noong nakaraang araw ay may nakakita na maaga kong pinauwi ang mg
a estudyante ko. Kaya ayun, pinatawag ako ni Dean.

Inaayos ko ang aking mga files sa professor's table nang may biglang kumatok sa
pinto.

"Excuse lang, class. Tingnan ko lang kung sino yung nasa labas." Saglit akong na
gpaalam sa kanila upang alamin kung sino yun.

Mula sa aking kinaroroonan ay tinungo ko ang pinto at binuksan ito. Bumungad sa

harap ko ang palaging in good mood na si Dwayne.

"Hi! Avi!" Ang lawak ng ngiti nito habang nakatayo sa tapat ng pintuan.

Bahagya pa itong humakbang at saka sumilip sa loob ng silid. "Good morning, clas
s!" Cool na kumaway pa ito sa mga students ko.

Narinig ko tuloy na biglang nagtilian yung mga babae sa klase.

"Hi, Sir Dwayne!"

"Ang gwapo ni Sir ngayon!"

"Sir, you look stunning!"

Samu't saring papuri ang ibinigay sa kanya, lalong lalo na ng mga girls.

"Yeah! Sir, your so H. O. T. in your outfit."

Pansin ko nga na sobrang gwapo ni Dwayne ngayon sa suot na long sleeved polo shi
rt.

>//////<

Ano ba naman yan? Nagagawa ko pang tumingin sa iba samantalang may asawa na ako.

>_____<

Well, walang masama dun. Inaapreciate ko lang naman ang goodlooks ni Dwayne. At
isa pa, kontento na ako kay Mitsui.

Speaking of Mitsui, palihim akong sumulyap sa direksyon niya. Tulad ng inaasahan

, siya sampu ng mga lalaking kaklase niya ay asar na naman kay Dwayne.

Nakita kong madilim ang mukha niya habang nakatingin sa akin.

Tss. Badtrip na naman siya.

Pero kahit ganun, hinayaan ko na lang muna si Mitsui. Hindi ngayon ang tamang or
as para amuin siya.

"Can I, Avi?"

"Ha?" Bumalik ang atensyon ko kay Dwayne nang muli siyang magsalita. "Sorry, pwe
de paki-ulit." Pasensiya na, hindi ko narinig yung sinabi niya. Abala ang utak k
o kay Mitsui kanina, eh.

Nginitian ako ni Dwayne. Napansin niya sigurong wala sa kanya ang konsentrasyon
ko. "I said, if I can borrow some of your lecture time. Just 20 minutes will do.
"

Ipinaliwanag nito sa akin na may forum itong dadaluhan mamayang hapon kaya di it
o makakapasok para sa scheduled class nito. Nakikiusap ito na kung maaring makis
ingit sa subject ko dahil may importante lang itong announcement na hindi na maa

ring ipagpabukas pa.

Dahil sa tapos na rin naman talaga ang lessons ko ay pumayag na ako sa kahilinga
n ni Dwayne. "Alright, pagbibigyan kita. Pero ngayon lang 'to. Sa susunod hindi
ka na pwedeng mang-istorbo sa klase ko." pagbibiro ko sa kanya. Hindi naman kasi
talaga pang-iistorbo ang tawag dun.

"Yes, Ma'am!" sabi niya habang sumasaludo pa sa akin. Puro talaga siya kalokohan
.

Nauna na siyang pumasok sa loob kaya sumunod na rin ako sa kanya. Dumiretso siya
sa may teacher's table, pero saktong doon rin sana ang punta ko dahil kukunin k
o yung class records ko sa mesa.

Nagkatabi tuloy kami sa tapat ng table.

"Uuuyyyyy!"

Nakafocus ako sa mga papel na inaayos ko nang marinig ko ang panunukso ng aking
mga estudyante.

"Sshhhh!"

Kasunod noon ay narinig ko naman ang pananaway ni Dwayne sa mga ito.

Lumingon ako sa kanya at nakita ko na mas lumapad pa ang ngiti sa mukha niya.

Ano naman kayang kalokohan ang pinaggagawa nito habang nakatalikod ako?

"Sir Dwayne, bagay na bagay talaga kayo ni Mam Vianca." biglang kantiyaw ng isan
g student namin.

"Oo nga, Sir!" sang-ayon naman ng isa pa.

"Sir, diba may gusto kayo kay Mam? Panay pa nga ang tanong niyo kung may bf na s
i Ms. Vianca." pangbubuko naman nung babaeng nakaupo sa unahan.

Dahil sa sinabi nito, pakiramdam ko ay uminit ang magkabilang pisngi ko. Namula
ang aking mukha ng wala sa oras. Hindi ko akalain na pinag-uusapan at ginagawa a
kong topic sa klase ng mga ito.

>//////<

"Guys, stop that okay. Ms. Vianca's already blushing." Isa pa 'tong si Dwayne. I
-tease daw ba akong lalo.

"Ayyiiee si Mam.. kinikilig.. go Mam Vianca.. push mo yan.. Kayo na ang bagong f
avorite loveteam ko, next to Kathniel siyempre!"

"AYYIIEEE... ang lakas maka-pbb teens!!"

Kanya-kanya sila ng tukso sa amin. Ito namang si Dwayne nakuha pang mag-enjoy ha
bang inuuto siya ng mga estudyanteng kaharap namin.

Aish. Kung alam ko lang, deep inside ay nanggagalaiti na ang mga ito sa inis. Sa
laki ba naman ng pagkahumaling nila kay Dwayne.

"Class, enough of that. Sige na Mr. Del Fierro, sabihin mo na yung sadya mo dito
." saad ko.

Nahalata niya marahil na seryoso na ako kaya umayos na rin siya. Humarap siya sa
klase at sinimulan na ang mga gusto niyang i-announce.

"Okay. Class I came here to inform you that.. blah..blah..blah.." in-explain ni

Dwayne sa kanila ang concerns niya.

Nakikinig na ang buong klase kaya minabuti kong umalis sa unahan upang hindi na
ako maka-distract at makaagaw atensiyon pa.

Nagtungo ako sa likod at doon muna ako pansamantalang nanatili. Nakatayo lang ak
o nang bigla kong naalala na may nakalimutan nga pala ako kaninang isulat sa cla
ss record na hawak ko.

Tumingin ako sa paligid upang maghanap ng upuan. Tamang tama naman dahil absent
ngayon si Adrian kaya bakante ang seat na katabi ni Mitsui.

Wala namang masama na umupo sa tabi niya kaya agad akong lumapit sa kanya. Pagka
upo ko ay pasimple ko siyang nginitian pero ini-snob niya lang ako.

Tss. Pinanindigan niya talaga ang pagiging ice prince. Hayaan na lang nga. Trip
niya yan, eh. Buti na lang at nakaupo kami sa pinakalikod na parte ng classroom
kaya walang nakapansin sa ginawa ko.

Di nagtagal ay lumingon sa akin si Yvette na isa ko ring estudyante. Nakaupo ito

sa harapan ko at may nais sana itong sabihin sa akin kaya medyo lumapit ako dit
o ng kaunti.

"Mam, alam mo nagtatanong si Sir kung may boyfriend ka na daw. Ang sabi namin wa
la pa kasi wala naman kaming nakikitang kasama mo. Ang gwapo ni Sir Dwayne, baga
y kayo." Kahit dito sa likod ay hindi ako nakaligtas sa mga panunukso.

Gaya ng nasabi ko na dati, dahil sa ka-edad ko lang ang mga students ko ay nagag
awa nilang minsan ay makipagbiruan sa akin.

"Ah... haha.. haha..." tatawa-tawang reaksyon ko na lang. Wala akong ibang maisa
got. Nasa alanganing sitwasyon kaya ako ngayon. Heto oh! Katabi ko ang asawa ko.

Hindi ko magawang tumingin ulit kay Mitsui dahil paniguradong pikon na naman siy
a. Bakit ba kasi dito pa ako sa tapat niya nakikipagbulungan tungkol sa lovelife
ko?

Mabuti na lang at humarap na ulit sa unahan si Yvette kaya natapos agad ang amin
g pag-uusap. Muli na rin akong yumuko sa class records na ginagawa ko.

Pero habang nagsusulat ako ay di ko mapigilang mapangiti. Ganito pala ang pakira
mdam na katabi si Mitsui sa loob ng klase. Yung feeling na seatmate mo ang crush
or special someone mo. <3

Ayyiieee.. kinikilig ako.

Hindi ko man lang 'to na-experienced nung nasa kolehiyo pa ako. Sana pala nagbol
akbol ako noon sa college para hindi ako kaagad gumraduate, edi sana baka magkak
lase pa kami ngayon.

^______^

Napapangiti ako ng di ko namamalayan.

"Tss. You're even unconsiously smiling because of that assh*le." Narinig kong bi
glang sinabi ni Mitsui. Mahina lang ang boses niya. Sapat upang ako lang ang mak
arinig.

"Ano?" Bigla akong napalingon sa kanya at nakita ko siyang mariing nakatitig sa

akin.

Heto na nga ba ang sinasabi ko. Na-misinterpret na naman niya ang kilos ko. Akal
a niya siguro kay Dwayne ako kinikilig.

Kaya nga lang, hindi ito ang tamang panahon para magpaliwanag sa kanya. Baka may
makahalata sa amin at magtaka kung anong di pinagkakaintindihan namin ni Mitsui
.

Sa huli ay mas pinili ko na wag na lang siyang pansinin para di na lumala ang si
twasyon. Pero tila nakikisakay pa ang pagkakataon sa aming misunderstanding dahi
l bigla pa akong tinawag ni Dwayne.

"Avi." tawag nito sa akin.

Iniangat ko ang aking mukha at tumingin ako sa harap kung saan ito kasalukuyang
nakatayo.

Nakita ni Dwayne na nakuha na nito ang atensyon ko kaya ipinagpatuloy na nito an

g nais sabihin. "Sorry to disturb you again. Nakalimutan ko kasi yung exact time
ng exhibit sa Manila Hotel. Alam mo ba kung kailan yun?"

"Ah.. oo.. 9 am yun." tugon ko.

"Thanks, Avi!" sagot naman ni Dwayne.

"So he even has a term of endearment for you." sarcastic na bulong na naman ni M
itsui.

Ano daw? Term of endearment?

Alin dun? Yung Avi ba?

Hindi ko na talaga kaya ang pagpaparinig ni Mitsui. Tumayo na ako at umalis na s

a tabi niya. Mas maigi pang umiwas na lang muna sa kanya. Bago pa siya tuluyang
lamunin ng selos ay lumapit na ako kay Dwayne at kinausap ko ito kung pwedeng bi
lisan na nito ang ginagawa.

"Alright. Just give me 5 minutes." hirit nito.

Pagkatapos nga ng limang minuto ay nagpaalam na ito sa buong klase. Ngunit tila
naman lalo pang nanunudyo si Dwayne dahil aalis na nga lang ay may pahabol pa it
o.

"Bye, Ms. Vianca. Babawi na lang ako next time. Or better yet I'll just ask you
on a date this weekend." sabi nito. As usual kasabay ulit ang isang dashing smil
e. Wagas ding makangiti ang isang 'to.

Naghiyawan tuloy yung mga estudyante ko.

"Uuuyyy. Si Sir humihirit pa ng date!"

"Pumayag ka na Mam. Once in a lifetime lang yan!"

>______<

Wala na. Lagot na talaga. Tiningnan ko si Mitsui at nakita kong hindi na talaga
maipinta ang mukha niya.

"Class, tama na yan." saway ko sa mga kaklase ni Mitsui. "At ikaw naman Prof. De
l Fierro, makakaalis ka na. Ino-occupy mo nang masyado ang time ko." striktong d
agdag ko para umalis na talaga ito.

"Okay. Bye again." Ngunit bago tuluyang lumakad ay nag-wink pa si Dwayne.

Tss. Loko-loko talaga. Ang landing teacher.

"Kyaaah... kita niyo yun. Ang cute ng wink ni Sir!" Ayaw pa ring magpaawat ng mg
a estudyante ko kahit nakaalis na ito.

"I said tama na yan. Class dismissed na. Magsi-uwi na kayo." Dinismissed ko na a
ng klase para lang tumigil na sila. Dahil siguradong mas lagot ako nito pag tuma
gal pa ang pagpa-pair up ng mga students namin ni Dwayne.

Excited na nagsipagtayuan na sa kanila kanilang upuan ang lahat. Ang saya nila d
ahil uwian na naman. Nang muli kong sulyapan ang kinaroroonan ni Mitsui ay nakum
pirma kong wala na siya dun.

Aish. Nagtampo na naman ang lalaking yun. Mahabang paliwanagan na naman ang kaka
harapin ko mamaya.

**
Alas singko na ng hapon. Narito ako ngayon sa tapat ng bookstore at hinihintay s
i Mitsui.

Sana lang hindi pumuti ang mata ko dito kakahintay sa wala. Kaninang lunchbreak
ay nalipasan na ako ng gutom sa paghihintay sa kanya sa rooftop pero hindi niya
ako sinipot. For sure, nag-iinarte na naman yun, nagseselos kay Dwayne.

Leche! Bahala siya sa buhay niya. Basta alam ko sarili ko na wala akong ginagawa
ng masama.

Ilang minuto pa, dumako ang paningin ko sa kalsada at natanaw kong paparating na
ang sasakyan niya.

Buti naman at sinundo niya ako. Dahil pag di niya yun ginawa, wala akong balak n
a magpunta sa bahay ng lola niya ng mag-isa.

Oo. Nandito ulit sa bansa si Madam Sofia. Actually, last week pa ito dumating at
pinapapunta kaming dalawa ni Mitsui sa bahay nito para doon daw magdinner.

Ewan ko ba sa matandang yun at ginagawa yatang libangan ang pagbyahe mula Korea
pauwi ng Pilipinas. Siguradong kukulitin na naman ako nito tungkol sa pagkakaroo
n namin ng anak ni Mitsui.

Huminto na sa harap ko ang kotse niya kaya sumakay ako kaagad bago pa may makaki
ta sa amin.

Habang isinusuot ko ang aking sealbelt ay pinakiramdaman ko kung galit pa rin si

ya. Napansin kong tahimik pa rin siya at mariing nakatingin lang sa daan. Ibig s
abihin, galit pa nga siya.

Haaayy. Malalim na napabuntong-hininga na lang ako.

Mayamaya ay sinubukan kong kausapin pa rin siya. "Mitsui, galit ka pa rin ba?" t
anong ko.

Walang sagot mula sa kanya.

Tsk. Obvious naman kasi na galit, tinatanong ko pa. *tapik sa noo*

"Ganito na lang. Kahit wag ka nang sumagot basta pakinggan mo lang ako. Anyway,
wala naman talaga akong dapat ipaliwanag sayo.... Aish. Paano ko ba sisimulan?"
Parang tangang kinakausap ko siya bagama't alam kong sa tigas ng ulo niya ay hin
di naman talaga siya makikinig sa akin.

"Huwag mo na lang pansinin ang panunukso ng mga kaklase mo sa amin ni Dwayne. Su

misipsip lang ang mga yun para makakuha ng high grades." Ewan, kung tama ba yung
explanation ko. -____-

"Wag mo na lang din pansinin si Dwayne. Ang lakas lang kasing mang-inis ng lalak
ing yun. Wala ka namang dapat pagselosan sa kanya. At saka, wala ka bang tiwala

sa'kin?"

"Its not like that." Nagsalita rin siya sa wakas. "Its not that I don't trust yo
u. It's just that I don't trust the people around you." Mabigat ang mga binitawa
n niyang salita.

"Mitsui, kahit kailan hindi ako magpapadala sa mga taong nakapaligid sa akin. Pr
omise! Kapag nakakita ako ng much better sayo, pipikit na lang ako kasi tama ng
ikaw lang ang makita ko."

Shet! Saan ko ba napulot ang pinagsasabi ko.

Nahalata kong umangat ang isang sulok ng labi ni Mitsui, pero kaagad rin naman n
iyang binawi nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya.

Tsk. Kunwari pang nagtatampo, papalambing lang pala.

"Then, why did I caught you secretly smiling? Isn't that because of him?" Naroon
na naman ang tampo effect sa boses niya.

"Yun ba? Eh, hindi naman siya ang dahilan kung bakit ako napa-smile kanina. Ikaw
yun!" pag-amin ko sa kanya ng totoo.

Nakita kong kumunot ang noo niya habang nakatingin pa rin sa daan.

Kahit nahihiya ako ay kailangan kong sabihin sa kanya yung totoo. "Napapangiti a
ko kanina kasi masaya ako. Ganun pala ang feeling pag katabi ka sa loob ng klase
. Ngayon lang kasi tayo nagkalapit sa isa't isa. Ngayon ko lang din naranasan na
maging seatmate ang taong mahal ko. Hindi ko man lang kasi na-experience dati s
a college na kiligin habang nasa tabi ko lang yung special someone ko. Kasi noon
, hanggang sulyap lang ako sa crush ko."

(A/N: ang tinutukoy niyang 'crush' ay si Lance ng Cebu City.)

"Tapos, kanina naimagine ko na classmate rin kita. Iniisip ko pa nga na sana nag
drop out na lang ako noon. Baka ngayon sana magkaklase pa tayo. Minsan nga pinag
sisihan ko na gumraduate ako agad. Kasi kung hindi ako naging professor mo at pa
reho lang tayong naging estudyante siguro mas magiging masaya tayo. Hindi na nat

in kailangang magtago ng relasyon natin sa ibang tao."

Hindi ko mapigilang mapaluha dala na rin ng halu-halong emosyon at frustration n

a nararamdaman ko. Nakayuko lang ako habang pinupunasan ko ang luhang naglandas
sa aking pisngi.

Nag-angat lang ako ng ulo nang hawakan ni Mitsui ang kaliwang kamay ko. Patuloy
pa rin siyang nagdadrive habang ang isang kamay ay nasa manibela at ang isa ay n
akahawak sa akin.

"Vianca, please just bear with me." pakiusap niya.

Tumango ako. Alam kong pansamantala lang ang ganitong set up. Di rin magtatagal
at magiging ayos din ang lahat.

**
Ilang saglit pa ay nakarating na kami sa bahay ni Madam Sofia. Dito ay agad kami
nitong magiliw na sinalubong.

Katulad ng nakasanayan, panay lang ang kwentuhan naming tatlo. Pero ang ipinag-i
ba lang ngayon ay totoo na talaga ang namamagitan sa amin ni Mitsui. Hindi na na
min kailangang magkunwaring sweet sa harap ni Madam. Hindi ko nga akalain na dad
ating ang pagkakataong 'to, na mauuwi sa totohanan ang pagpapanggap namin noon.

"By the way, why didn't you availed the vacation trip that I had reserved for th
e two of you?"

Ito na nga bang sinasabi ko. Siguradong tatanungin niya ako tungkol dun. Dapat u
misip ako ng paraan para makalusot. Baka sumama pa ang loob nito kapag nagkataon
.
"Ah... may importante po kasi kaming inasikaso ni Mitsui dito sa Manila kaya bum
alik kami agad." pagsisinungaling ko.

Hindi ako makapag-isip ng maayos dahil magkatabi kami ni Mitsui sa sofa. Nakaakb
ay siya sa akin habang naglalaro ang mga daliri niya sa batok ko. Hindi ako maka
pag-concentrate dahil nakikiliti ako sa pinaggagawa niya.

"Sa susunod na lang po kami magbabakasyon." Magsasalita pa sana ako nang napansi

n kong papalapit ang kasambahay ni Madam kaya huminto muna ako. Mukhang may kail
angan kasi itong sabihin sa amo.

Tama nga ang hula ko dahil pagkalapit nito ay kaagad rin nitong kinausap si Mada
m Sofia.

"Madam, kadarating lang po nina Sir." balita nito.

Napakunot-noo ako. Sinong kayang Sir ang tinutukoy nito?

Nang lumingon ako sa pinanggalingan ng katulong ay nakita kong naglalakad mula r

oon ang isang lalaki at isang babae.

Base sa natatandaan ko ay namukhaan ko na ang babaeng yun ay ang step mother ni

Mitsui. Ang lalaking kasama nito ay malaki ang pagkakahawig kay Mitsui kaya naco
nclude ko agad na ito ang Daddy niya.

Halos magkasabay kaming napatayo ni Mitsui nang makilala namin ang mga bagong da
ting na bisita.

Nakatuon lang ang atensiyon ko sa Dad ni Mitsui nang biglang nagpakita mula sa l
ikuran ng dalawa ang isa pang babae. Hindi ko namalayan na may kasama pala ang m
ga itong isang magandang dalaga na sa tantiya ko ay kasing edad lang namin ni Mi
tsui.

Nanatili lang na nakatayo sa harap namin ang tatlo. Pakiramdam ko ay huminto yat
a ang oras ngayong magkakaharap kami. Ilang sandali rin kaming binalot ng katahi
mikan. Subalit, ramdam ko ang tensiyon sa pagitan ng mag-ama.

"Mabuti naman at nakarating kayo." Si Madam Sofia na ang bumasag sa nakabibingin

g katahimikan.

"By the way, Javier." Bumaling si Madam sa Daddy ni Mitsui. "I would like you to
meet Vianca. Pagkatapos ay itinuro ako nito. "She is Mitsui's wife."

Ipinakilala ako ni Madam kaya kailangan kong batiin ang tatay ni Mitsui.

"Good evening po." yun lang ang lumabas sa bibig ko. Na-caught off guard ako. Hi
ndi ko inaasahang mamemeet ko ang mga ito ngayon mismo.

Bahagyang ngumiti ang Daddy ni Mitsui. Pero sapat na iyon upang kahit papaano ay
mapanatag ako. Salamat naman at mukhang hindi dito nagmana ang ugali ng asawa k
o.

Matapos akong ipakilala sa tatay ni Mitsui ay sa akin naman bumaling si Madam So

fia. "Vianca, I also would like you to meet Czarina. She is Mitsui's step mother
." pakilala nito sa ginang na katabi ni Sir Javier.

"And she is Mikhaela, Mitsui's step sister." tukoy naman nito sa magandang babae
na aming kaharap.

*********
Chapter 35 >>
Chapter 35
Nagsasalita pa si Madam Sofia sa aming harapan nang biglang hinawakan ni Mitsui
ang braso ko at balak niya sana akong hilahin papaalis. "Vianca, let's go. We we
re not supposed to be here."

"Teka lang." protesta ko. Tinanggal ko ang kamay niya at tumingin ako kay Madam
at sa mga bagong dating na bisita. Nakita kong kapwa ang mga ito nagulat sa inak
to ni Mitsui.

"I said we need to get out of here. Hindi na sana tayo nagpunta rito kung alam k
ong nandito rin sila." Ako ang kausap niya, ngunit sa mag-asawa siya nakatingin.

Kitang kita ang bakas ng pagkamuhi sa mga mata niya. Maging ang isang palad niya
ay mahigpit na nakuyom at nanginginig sa galit.

Nang mga sandaling iyon na nagsalita ang babaeng umano'y step sister niya. "Kuya
Mitsui, kung may kailangan mang umalis sa atin, kami yun at hindi ikaw. Kayo an
g tunay na pamilya. Let's go Ma, umuwi na po tayo." sabi nito sa ina. Hinawakan
nito sa braso ang ina at akmang yayain na pauwi.

"Walang sinumang aalis, unless I told so. This is my house so I will be the one
who will decide who among you needs to leave." Pumagitna na si Madam Sofia sa ma

init na sitwasyon na aming kinalalagyan.

"Mitsui, follow me. We need to talk." mariing utos nito sa kanya.

Labag man sa kalooban ni Mitsui ay wala siyang nagawa kundi ang sumunod na lang
sa lola niya.

Tinungo ng dalawa ang isang silid na kung saan naunang pumasok doon si Madam Sof
ia habang kasunod nito si Mitsui. Pagpasok niya roon ay malakas niyang isinara a
ng pinto na siyang lumikha ng malakas na ingay sa buong kabahayan.

"Tsk. Until now your son still doesn't know how to control his temper." Bumalik
ang atensyon ko sa sarcastic na pananalita ng step mother ni Mitsui.

"Ma, tama na yan. Kakausapin na nga ni Madam si Kuya." saway naman dito ng anak.

Kaming apat na lang ang naiwan sa living room ng mga sandaling yun kaya nakaramd
am tuloy ako ng pagkailang sa mga ito.

"Ang mabuti pa siguro samahan niyo na muna si Tito sa garden. I think he needs t
o breathe some fresh air." Hinawakan nito sa balikat ang ina at iginiya sa direk
syon kung saan matatagpuan ang malawak na garden ng mansion.

Hindi na kumibo pa ang ginang at inalalayan na lang nito ang asawa sa paglalakad
.

Napansin ko lang na parating walang imik ang Daddy ni Mitsui. Mukhang matamlay i
to, para bang may iniindang karamdaman.

Pareho naming pinagmamasdan habang naglalakad ang mag- asawa papunta sa labas na
ng muling humarap sa akin ang anak na babae ng mga ito.

"Pagpasensyahan mo na lang sana yung nangyari. Alam na kasi naming magkakaganito

tapos sumama pa rin kami." Paghingi niya ng paumanhin sa naganap na di pagkakau
nawaan ng pamilya.

"By the way, even though na naipakilala na ako sayo kanina, I still want to form
ally introduce myself. Ako nga pala si Mikhaela." nakangiting pagpapakilala niya
ng sarili sa akin. Napaka-finesse niyang kumilos. Halatang may pinag-aralan per
o walang halong arte.

Inilahad niya ang kamay sa akin kaya malugod ko rin namang iyong tinanggap.

"Nice to meet you, Mikhaela." nakangiting sagot ko. Sa hindi malamang dahilan a
y tila magaan agad ang loob ko sa kanya. Marahil ay dahil sa parang kapatid na r
in siya ni Mitsui.

Niyaya niya muna akong umupo sa sofa bago namin ipinagpatuloy ang aming pag-uusa
p.

"I wonder kung ano na ang pinag-uusapan ng maglola sa loob. Sana naman ma-convin
ce na ni Madam Sofia na magkasundo na sina Tito at Kuya Mitsui." malungkot na pa
hayag niya kasabay ang isang deep sigh.

Katulad ng nabanggit niya, hangad ko rin na sana nga ay magka-ayos na ang mag-am
a.

"Siyanga pala, gusto ko ulit mag apologize. Nalaman ko kasi from Manang Flor na
umalis kayong mag-asawa sa bahay because of us. Where are you staying now?" aniy
a

"Ah, okay lang yun. Nakatira kami ni Mitsui sa condo niya. Maayos naman ang laga
y namin dun." sagot ko.

"Ganun ba? Don't worry babawi na lang ako sa inyo some other time. Mabawasan man
lang ang atraso ko kay Kuya." desididong saad niya at kasunod nun ay nilakipan
pa niya ng tawa ang sinabi.
"Hahaha. Ang lakas kong maka-Kuya, noh? Feeling close kay Mitsui. Yun kasi ang
mahigpit na bilin ng parents namin. Tawagin ko raw siyang Kuya to signify us as
one family. But can I just not addressed you as Ate Vianca. I don't know but it
feels awkward. Its too formal. Anyway, it seems that we are of the same age nama
n."

Oo nga. Nakakaasiwa kung Ate ang itatawag niya sa'kin. Halos months nga lang yat
a ang agwat ng edad namin. "Sure. Just call me by my first name." pagpayag ko sa
suggestion niya.

Mag-uusap pa sana kaming dalawa nang marinig namin na bumukas ang pinto ng silid
na kinaroroonan ng maglola. Halos sabay kaming napalingon doon ni Mikhaela nang
lumabas mula roon si Mitsui.

Kaagad na naglakad papalapit sa amin si Mitsui nang makita nitong nakaupo ako sa
sofa at kakuwentuhan ko ang step sister nito.

Tumayo ako nang tuluyan na siyang makalapit sa akin.

"Halika na, Vianca. Let's go home." Kumpara kanina ay hindi na gaanong mataas an
g kanyang boses. Bahagyang kumalma na rin ang temper niya.

"Kuya, please let your Dad and my Mom make it up to you. Sana this time, sa paguwi namin dito sa Pilipinas, ay magawa na nating mamuhay bilang isang pamilya."
Narinig kong paki-usap ni Mikhaela sa kanya.

Nakatingin ako kay Mitsui kaya nasaksihan ko na nang binitawan ng step sister ni
ya ang mga katagang 'isang buong pamilya', ay rumehistro ang kakaibang lungkot o
sakit sa mga mata niya.

Ganito ba siya sobrang nasaktan sa naging affair ng kanyang ama. Kaya ba may nak
ikita akong hurt sa mga mata niya?

Nahihirapan akong basahin ang kung anong emosyon ang mayroon si Mitsui. Sa buong
panahon ng pagsasama namin ay ngayon ko pa lang siya nakitaan ng ganoon.

Hindi magawang sagutin ni Mitsui ang pakiusap ni Mikhaela. Nakatingin lang sila
sa isa't isa, habang ako naman ay nakamasid lang sa mga susunod na mangyayari.

Sa bandang huli ay sa akin pa rin siya bumaling. Walang anumang salita na hinigi
t niya ang braso ko kaya wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang sa gu
sto niya.

Hindi ko na nagawang lingunin pa si Mikhaela upang alamin kung anong naging reak
syon nito. Pero nakaramdam ako ng awa para rito. I felt sorry for her. Nakikita
ko kasi na ito mismo ang nagre-reach out para kay Mitsui ngunit siya mismo ang u
maayaw.

***
Pagkalabas namin sa parking lot ay agad kaming sumakay sa kotse niya na mabilis
naman niyang minaneho papalayo.

Nang mga sumunod na sandali ay katahimikan lang ang namagitan sa aming dalawa.

Paminsan minsan ay naririnig ko ang malalim niyang pagbuntong hininga. Senyales

na patuloy pa rin niyang iniisip yung mga nangyari.

Ngayong nakita ko ang naidulot na hirap kay Mitsui ng pagkakaroon ng ibang pamil
ya ng tatay niya, nabuo sa isip ko ang isang desisyon.

Kahit kailan hinding hindi ako papayag na mauwi lang sa divorce ang kasal namin
ni Mitsui.

Sa oras na magka-anak kami, hindi ko hahayaan na maranasan nito ang sakit na pin
agdaanan niya. Hindi kami magiging broken family. Magkakaroon ang anak ko ng ama
at ina, ng isang kompletong pamilya.

***
Lunes ng umaga ngayon at kasama ko sa faculty room ang aking dalawang student fa
cilitators. Tinutulungan kasi nila akong mag-consolidate ng mga records ng mga k
apwa nila estudyante.

Magkatabi silang nakaupo sa sarili nilang table na nasa right side ko. Samantala
ng ako naman ay busy din sa mga paperworks na nakatambak sa aking mesa. Maliban
sa pagiging simpleng professor dito sa Yale, ako rin kasi ang inassign na maging
University Student Council adviser ngayong school year.

Swerte ko diba? Dagdag pa sa trabahong aasikasuhin ko. -_____-

"Lian, tapos mo na bang i-sort out yung mga files ng College of Engineering?" ta
nong ko sa isa sa kanila.

"Tapos na po, Mam. Isunod ko na 'tong sa Department natin?" sagot niya.

"Okay. Hatiin niyo na yan ni Marj para mapadali yang ginagawa mo." utos ko sa ka

nya dahil mukhang patapos na rin naman ang katabi niyang si Marj.

Tumayo si Lian at tinungo niya yung sulok kung saan maraming nakasalansan na kah
on. Pagbalik niya ay buhat na niya ang isang box na lalagyan ng student papers.
Mukhang magaan lang naman yun, kayang kaya na niyang dalhin.

Inilapag niya sa ibabaw ng table nila yung box at isa-isang inilabas mula rito a
ng laman nitong mga documents. Hinayaan ko na sila at itinuon ko na ulit ang foc
us ko sa ginagawa kong lesson plan.
***
Mayamaya pa, naagaw ang pansin ko ng mahinang hagikgikan ng dalawa.

Lumingon ako sa kanila at nakita ko na may hawak silang papel habang parang kini
kilig na pinagmamasdan ang picture na nakalagay rito.

"Anong meron? Mukhang ang saya niyo yata?" puna ko kina Lian at Marj.

Kaagad namang napaayos ng upo ang dalawa. Marahil ay hindi nila namalayan na nas
a kanila na pala ang atensyon ko.

"Hehe.. Si Lian kasi Mam, kinikilig dito, oh." Iniabot ni Marj sa akin ang papel
na hawak niya.

Kinuha ko ito mula sa kanya at tiningnan ko kung ano bang meron. "Ano naman dito
?" nakakunot-noong tanong ko. 2x2 ID picture lang naman ni Mitsui yung nakalagay
sa papel.

Actually, personal data sheet yung ipinakita nila sa'kin. May personal informati
ons na nakasulat sa dalawang pahinang papel tapos may picture nito sa upper left
side.

Ibinalik ko na sa kanila yung papel. "Ano naman ang meron diyan at tuwang tuwa k
ayo?"

"Siyempre Mam Vianca, ang saya namin kasi may nalaman kaming mga bagong impormas
yon tungkol kay Mitsui." walang kagatol-gatol na sagot ni Lian.

Hala! Mukhang mga stalkers ni Mitsui ang dalawang 'to.

"Hep! Wag na wag niyong pag-iinteresan na kumuha ng any information mula diyan.
Hindi niyo ba alam na confidential ang mga nakasulat diyan."

"Mam.... pleeeaaassse... Kahit ano pong ipagawa niyo sa amin, susundin po namin.
" Nakita kong palihim niyang siniko ang katabi. "Di ba, Marj?"

Mabilis namang tumango si Marj. "Opo, Mam Vianca. Yung phone number lang po ni M
itsui ang gusto namin."

Aba't may plano pala silang kunin ang number ni Mitsui. Napakaprivate pa naman n
un na tao. Walang basta basta nakakaalam ng contact number nito.

"Hindi nga sabi pwede. Mahigpit ang patakaran na bawal makialam sa mga yan. Lalo
ng lalo na yung tungkol sa cellphone number." saway ko sa kanila.

Baka mamaya niyan mag-send sila kay Mitsui ng walang patid na GM at love quotes.
Baka sa ikli ng pasensya nun, eh sa akin pa ibato yung cellphone pag nagkataon.

"If you want, hingin niyo na lang mismo sa kanya ang number niya." suggest ko sa
dalawa. Yun ay kung gugustuhin din ni Mitsui na ibigay sa kanila.

"Haist. Wag na lang nga." disappointed na sabi ni Lian. Naka-pout ito habang pat
uloy pa ring tinitingnan ang litrato ni Mitsui.

"Sayang, Mitsui my labs... hanggang tanaw na lang talaga kita." nakangalumbaba

siya sa mesa habang tila kinakausap ang picture sa kanyang harapan.

Inagaw naman ni Marj ang papel na hawak niya. "Oo nga. Kamukha pa naman niya si
L." nanghihinayang na sambit nito.

"Anong L? As in letter L?" nagtatakang tanong ko.

"Ayyy. Oo nga, noh? Kaya pala isip ako ng isip dati kasi parang may kamukha siya

. So, siya pala yun. Kahawig niya si L ng Infinite." dugtong naman ni Lian.

Pasensya na..
OP ako sa kanilang usapan..
Wala akong idea sa pinagsasabi nila eh.

Nakita siguro ng dalawa na hindi ko makuha yung pinagkukuwentuhan nila, kaya sil
a na mismo ang nag-explain sa akin. Buti naman!

"Ganito yun, Mam Vianca. Kamukha kasi ni Mitsui si L na member ng Kpop group na
Infinite. Yung isa sa mga sikat na idol group ngayon." pahayag ni Lian sa akin.

"Kpop? As in Korean? Eh, bakit L yung tawag sa kanya?" Sensiya na.. Shunga lang
ako pagdating sa ganyan.
Nagkatinginan ulit yung dalawa. Iniisip siguro nila kung paano sasagutin ang ta
nong ko.

"Ewan ko rin sa kanila kung bakit L yung ipinangalan sa kanya. Basta ang real na
me niya ay Kim Myungsoo." Si Marj na ang nagsalita.

Napa rolled eyes na lang ako.

Tsk. Yun naman pala, eh. Myungsoo naman pala ang pangalan. May L pang nalalaman.
Nanglilito lang.

Pasensiya na ulit. Hindi ko masakyan ang topic nila tungkol sa Kpop na yan. I-go
ogle ko na lang mamaya pag-uwi sa bahay kung kamukha nga ni Mitsui yang si L.

*******
A/N:

Hi po sa inyong lahat!
Tinapos ko lang yung meeting the new family sa chapter na 'to.
Pagtyagaan nyo na lang din yung tungkol kay L.. hehe.. Related po siya sa story.
.. pramis! ^___^

Chapter 36 >>
Hello everyone!
Thank you sa aking mga ever supportive na readers. Salamat sa inyong comments an
d votes... Kung may gusto po kayong sabihin sa akin na kahit anong feedbacks, ra
nts o violent reactions man yan, pwede niyo po akong i-PM.. Promise, magrereply
po ako.. di po ako suplada.... loveyah! <3<3

______________________
Chapter 36

*kriiiing* *kriiiing*

Naalimpungatan ako ng maingay na tunog ng alarm clock kaya pupungas-pungas na in

abot ko ito mula sa ibabaw ng bedside table. Nang tingnan ko kung anong oras na
ay eksakto alas sais na pala ng umaga.

Maaga akong gumising ngayong mga nakalipas na araw dahil ako ang naghahanda ng a
lmusal namin ni Mitsui. Dagdag pa rito ang sangkaterbang gawaing bahay na kailan
gan kong asikasuhin.

Paano ba naman, wala si Manang Flor na dating gumagawa nito para sa amin. Buti n
a lang talaga at lumaki akong sanay sa mga ganitong gawain.

Bahagya akong umupo at tiningnan ko si Mitsui na tulog na tulog pa rin sa tabi k

o.

"Mitsui, gising na... Maaga ang pasok niyo." nakatagilid siya sa akin kaya mahin
a kong niyugyog ang likod niya.

Maaga ang class schedule niya samantalang half day naman ako. Yun nga lang ay ka
ilangan kong magprepare ngayong umaga dahil magkasama kaming pupunta ni Ashley s
a bahay nina Diane. Invited kasi kaming dalawa sa binyag ng baby nito.

"Hon... gumising ka na. Baka mamaya niyan late ka na naman." pukaw ko ulit kay M
itsui. Ang hirap niya talagang gisingin tuwing umaga. Ang dapat siguro ay buhusa
n ko na lang siya ng malamig na tubig.

Ayaw pa rin niyang gumising kaya bumangon na ako. Madami pa akong dapat asikasuh
in maliban sa kanya.

Makalipas ang isa't kalahating oras ay pumasok ulit ako sa room namin. Natapos k
o na ang mga kailangan kong gawin. Nakapaghanda na ako ng breakfast pero nauna n
a akong kumain sa kanya dahil sa hanggang ngayon ay tulog pa rin siya.

"Mitsui, bumangon ka na diyan." Nilakasan ko na ang boses ko para magising siya.

Kasalukuyan akong nag-aayos ng aking sarili sa harap ng malaking salamin sa kwa
rto.

"Bahala ka, kapag nalate ka naman kay Prof. Matias, sermon ang aabutin mo dun."
panakot ko kahit alam kong wala namang epekto yun sa kanya. Nakatingin ako sa re
flection niya mula sa salamin.

Ayaw pa ring gumising ni Mitsui kaya humakbang na ako papalapit sa kama. Kagaya
kanina ay nakatalikod pa rin siya sa direksyon ko, kaya naman yumuko ako para ma
kita ko ang mukha niya.

Marahan kong tinapik ang pisngi niya. "Mayamaya bumangon ka na, ha. Naghanda na
ako ng breakfast. Maaga ang lakad ko ngayon kaya nauna na akong kumain sayo." sa
bi ko sa kanya bagama't hindi ako sigurado kung naririnig niya nga ako.

Tatayo na sana ako ngunit nagulat ako nang gumalaw ang katawan ni Mitsui at bigl
a niya akong niyakap. Dahil dito ay napahiga ako sa tabi niya.

"Ayyy! Mitsui, ano ba?" Napasigaw ako sa labis na pagkabigla.

Pero sa halip na magsalita ay mas humigpit pa ang pagkakayakap niya sa akin. Isi
nubsob pa niya ang mukha niya sa leeg ko.

"Umayos ka nga! Magugusot ang damit ko sa pinaggagawa mo." saway ko sa kanya. Na

gpakahirap pa naman akong magplantsa nitong suot ko.

"Bilis na... bitawan mo na ako. Andyan na yun si Ashley. Baka malate kami sa bin
yag ng baby ni Diane." Tinapik ko ang balikat niya.

"Don't mind them... asdfgj.. sdfhk.. kmkjgfd.."

Ano daw?

Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya dahil nakasubsob ang ulo niya sa pagitan
ng unan at ng leeg ko.

"Anong sabi mo? Di ko marinig." Kinalabit ko ang tagiliran niya dahil ayaw pa ri
n niyang umalis sa ibabaw ko.

"I said don't mind them, let's just make our own baby." bulong niya sa tenga ko.

Ano? Gagawa na lang kami ng baby?

Shet! Ang aga-aga kung anu-ano na namang pumapasok sa utak nitong si Mitsui.

Kinurot ko siya ng pino sa kanyang tagiliran dahilan upang bumitaw na siya at lu

mayo ng kaunti sa akin.
"Fvck!" Nakangiwing napamura na lang si Mitsui.

Inirapan ko siya. Hindi ngayon ang tamang oras para sa ganung idea. Kahit kailan
talaga basta nakaisip ng kapilyuhan 'tong si Mitsui.

Hindi naman sa nagpapakipot o tumatanggi ako. Hindi lang talaga pwede ngayon kas
i may lakad ako. At saka, anong oras na? Ang taas na kaya ng sikat ng araw.

"Bumangon ka na diyan." Pinandilatan ko siya ng mata.

"Vian, dali na... Just this time.." Aba't humihirit pa rin ang loko.

Sa ganitong mga sitwasyon dapat laging gumagana ang presence of mind ko. Kailang
ang makaisip ako ng effective na rason, baka kasi mamaya niyan makahalata siya a
t magtampo na naman.

Umayos ako ng pagkakaupo sa kama sabay pout sa harap niya. "Hon, kasi ano... mer
on ako ngayon.. yung alam mo na.. Oo, meron ako... one week pa bago matapos." pa
gsisinungaling ko.

"Damn. One week? Ganun katagal?" tila mauubusan ng pasensiyang reaksyon naman ni
ya.

Tumango ako. Tiningnan kong maigi kung kumbinsido nga siya sa sinabi ko at nakit
a ko na lalong nagsalubong ang kilay niya. Pagkatapos ay tumalikod ulit siya at
itinakip sa ulo yung nahablot niyang unan.

Naguilty tuloy ako. Hindi ko alam na totohanan pala yung gusto niyang mangyari.
Akala ko nang-aasar lang siya.

Masama na naman ang loob ni Mitsui. Alam kong papalambing lang ulit siya, pero g
ustuhin ko mang lambingin siya ngayon ay hindi ko magagawa dahil nagmamadali ako
.

Tumayo na lang ako.

Habang inaayos ko ang nagusot kong damit ay nagring ang aking cellphone na nasa
ibabaw ng side table. Kaagad ko itong kinuha para tiyakin kung si Ashley na yun.
Tama nga ang hula ko dahil nagtext ito na hinihintay na ako nito sa labas.

Matapos kong basahin ang message nito ay inilagay ko na sa bag ang phone ko at d
ali dali na akong nagtungo sa may pintuan.

Pero bago ko tuluyang isara ang pinto ay muli kong nilingon si Mitsui na kasaluk
uyan pa ring nakahiga sa kama. "Bumangon ka na riyan! Baka mag-cutting classes k
a na naman. Wag kang pasaway!" pahabol na bilin ko sa kanya.

**
Ala una na ng hapon nang magkasama kaming nagreport sa Yale ni Ashley.

"I'm sure very happy yung mga students ko dahil hindi ako pumasok kanina." natat
awang saad niya. Magkasabay kaming naglalakad patungo sa aming faculty room.

"Akala ko ba may pinagawa kang activities sa kanila kahit wala ka?" tanong ko.

"Yun ba? Psh. Magkokopyahan lang naman silang lahat. Dalawa o tatlo lang sa kani
la ang nag-effort na gumawa nun tapos kokopyahin na ng majority." dismayadong wi
ka niya. Kabisado na talaga niya ang style ng mga students sa panahon ngayon.

Patuloy lang kami sa paglalakad nang madaanan namin sina Mitsui habang nakatamba
y ang mga ito sa may gilid ng daan.

Magkatabing nakaupo sa bench sina Adrian at Mitsui, samantalang si Karl naman ay

may katabing magandang kolehiyala.

Lalagpasan lang sana namin ang mga ito, subalit biglang tumayo yung babaeng estu
dyante at tinawag si Ashley.

"Mam Ashley, heto na po yung pinapa-submit niyo." Kinuha nito mula sa likuran an
g isang folder ng mga papel.

Dahil dito ay kinailangan tuloy naming huminto ni Ashley sa tapat ng mga ito.

"Hi, Ms. Vianca and Ms. Ashley!" nakangiting bati sa amin ni Karl.

Nagulat ako na kilala rin pala nito ang kaibigan ko. "Ash, naging student mo ba
'tong si Karl at kilala ka nito?"

Nasa harap lang namin si Mitsui pero nagpanggap ako na deadma lang sa kanya. Kat
abi pa man din niya si Adrian na mas matalas pa sa aso ang pang-amoy. Mahirap ku
milos ng basta basta at baka makahalata pa ang mokong na 'to.

"Ah, hindi. Neighbor ko kasi si Karl kaya magkakilala kami." sagot ni Ashley.

Tumango na lang ako. Ganun naman pala.

"Mam Ashley, mauna na po ako sa inyo. May klase pa kasi ako. Inabangan ko lang t
alaga kayo para ihatid ito." Iniabot ng babae kay Ash ang hawak na folder at di

nagtagal ay agad rin itong nagpaalam sa amin.

"Mukhang si Jen yata ang gf mo ngayon?" Kung di ko lang kilala si Ashley ay iisi
pin kong magbarkada rin 'tong dalawa. Parang close rin kasi sila.

"Ah.. oo.. wag mo nang sabihin kay Ate. Baka takutin na naman nun." napapakamot
sa ulo na pakiusap naman ni Karl.

May pinag-uusapan ang dalawa na sila lang ang nagkakaintindihan kaya hindi na ak
o nag-abalang makialam pa sa kanila.

Akmang magpapaalam na rin sana ako nang marinig ko ulit na nagsalita si Ashley.
"Karl, pakilala mo naman kami diyan sa hot guy na nasa tabi mo."

Nanlaki ang mga mata ko nang makita kong nginuso niya si Mitsui.

Leche ka talaga Ashley! Anong kalokohan naman ang naiisip mo!?

"Siya ba? He's name is Adrian." turo ni Karl kay Adrian na busying nagtetext sa
cellphone.

"Hindi siya, yang katabi niya. Yan na mukhang suplado." Kung makapagsalita si As
hley ay parang hindi siya naririnig ni Mitsui.

Hoy Ashley! May atraso ka pa nga kay Mitsui tapos balak mo pang dagdagan.

"Hahaha.. yan si Mitsui." natatawang sagot nito sa description ni Ashley.

"May gf na yan?" tanong ni Ash.

"Madami." si Karl

"Ows? Madami? As in plenty sila?" si Ashley na naman.

Dahil nga sa naririnig rin kami ni Mitsui ay tiningnan ako nito ng masama. Tila
nagpapahiwatig ito na patahimikin ko ang bibig ni Ashley, kundi ako ang malilint
ikan.

Pasimple kong siniko sa tagiliran si Ashley ngunit ayaw pa rin niyang magpapigil
. "Sayang, ito kasing bestfriend ko walang bf. Baka pwede sanang i-recommend sa
kanya."

Lintek ka talagang babae ka! Parati mo akong nilalagay sa alanganin.

Sa halip na si Karl ang sumagot ay si Adrian naman ang sumabat sa eksena. "Pasen
siya ka na Mam Vianca. Hindi katulad mo ang type nitong si Mitsui."

Aba't walanghiyang 'to. Laitin daw ba ako.

Naningkit ang mga mata ko sa sinabing iyon ni Adrian pero di ko magawang umalma
dahil baka isipin pa nila ni Karl na over reacting ako.

"Bakit ba ikaw ang sumasagot? Eh, hindi naman ikaw ang tinatanong ko." paasik na
komento naman ni Ashley sa pakialamero ring si Adrian. "Di ba, Mitsui?" dagdag
pa niya.

Ayaw niyang magpa-awat. Si Mitsui talaga ang puntirya niya.

Hinawakan ko siya sa braso at plano ko sana siyang hilahin papaalis. Subalit, sa

dyang makulit talaga si Ashley at ayaw magpatinag.

Sa kabilang banda ay palihim ko ulit na sinulyapan si Mitsui at nakita ko ang em

otionless expression nito. Hindi na ito nakatingin sa amin at bagkus ay sa ibang
direksyon na ito nakatitig.

Lagot na! Iniwan ko pa man din siyang badtrip sa bahay kanina. Baka until now ay
wala pa rin siya sa mood, tapos dumagdag pa ang kalokohan ni Ashley.

Bago pa kami tuluyang malintikan ay pinigilan ko na ang kabaliwan niya. "Huwag n

iyo nang pansinin si Ashley. Palabiro lang kasi 'to. Pasensiya ka na talaga, Mr.

Peterson." Hinigpitan ko pa ang pagkakahawak ko sa braso ni Ash.

Kapwa napadako ang tingin namin kay Mitsui kaya kitang kita naming dalawa nang p
ukulin kami nito ng isang threatening stare.

Napalunok na lang ako. Bakit ba sa dinami-dami ng pwedeng pagtripan ay si Mitsui

pa ang napili niya?

"Hahaha... oo nga... hahaha... nagbibiro lang ako.." Nagpipilit ng tawa na dugto

ng ni Ashley. "Sige, aalis na kami."

Matapos nun ay nagmamadali na kaming naglakad papalayo. Nang medyo nasa may dist
ansiya na kami sa mga ito ay saka lamang kami huminto.

Nabubuwisit na hinarap ko siya. "Letse ka talaga Ashley! Bakit mo yun ginawa, ha

!" bulyaw ko sa kanya. Ang sarap niyang batukan.

"Hehe.. Sorry na. Nakakatuwa kasi ang relasyon niyong dalawa. Para kayong ewan.
Nagkukunwari pa kayong hindi magkakilala." Aba't nakuha pa niyang maaliw sa amin
ni Mitsui.

"Eh, bakit ba kailangan niyo pang itago sa mga kaibigan niya yung tungkol sa iny
o?" karagdagang tanong pa niya.

"Pwede ba Ashley, ipinaliwanag ko na yan sayo dati. Kailangang ko pa bang ulitin

?"

"Okay. Sige na, I understand you." pahayag niya. Mabuti at sumuko rin siya sa ka
kulitan niya.

"Naku! Kung hindi lang kita kaibigan, nilayasan na kita. Lagi mo na lang akong i
pinapahamak kay Mitsui. Alam mo namang maiinitin ang ulo nun tapos inaasar mo pa
." nagtatampong lumabi ako.

"Yun na nga eh.. Vian, hindi ko rin lubos maisip kung paano mo napagtitiyagaan s
i Mitsui. Palaging nagsusuplado, parang hindi marunong ngumiti. Kahit minsan ba
nakita mo man lang na tumawa yung asawa mo?"

Natigilan ako sa tanong na yun ni Ashley. Kailan ko ba huling nakitang tumawa si

Mitsui?

Mariing napapikit na lang ako.

Aish! Ayoko nang alalahanin pa ang kahiya-hiyang incident na iyon. Yung pangyaya
ring halos mamatay siya sa kakatawa sa akin.

"Basta, ganito na lang. Advice ko lang sayo, kung gusto mong mas ma-inlove sayo
si Mitsui ay kailangang matutunan mo kung paano siya pasayahin." Bumalik ang pan
sin ko kay Ashley nang magseryoso na siya.

"Para kasing may katumbas na halaga ang ngiti para sa hubby mo. Parang scarce re
sources na ang smile para sa kanya."

Naiitindihan ko siya nang sabihin niya iyon dahil hindi niya pa lubusang kilala
si Mitsui. Pero pagdating naman sa aming mag-asawa ay naniniwala akong masaya na
man kami.

***
Alas siyete na ng gabi nang magkasama kaming umuwi ng condo ni Mitsui.

Buti na lang at nagkaayos na rin kami kanina matapos kong humingi sa kanya ng ap
ology tungkol sa ginawa ni Ashley. Kaya nga lamang ay medyo tahimik pa rin siya.

Diretso na kaming naglakad patungo sa elevator. Pagbukas nito ay magkasabay na k

aming pumasok. Ngunit kung kailan naman nasa loob na kami ay saka nagreplay sa u
tak ko yung tanong sa akin ni Ashley.

Shet! Dito yun...

Pinagtawanan ako ng sobra ni Mitsui ng mangyari yung most embarassing moment ko

dito sa elevator.

Jusko! Katakot-takot na pang-aasar at panunukso ang inabot ko mula sa kanya. Ang

nakakainis pa, siya na nga ang dahilan kung bakit nalaglag yung panty ko, tapos
siya pang may ganang pagtawanan ako.

Pakiramdam ko ay biglang nag-init ang pisngi ko kaya yumuko na lang ako. Baka ma
maya niyan mahalata pa ako ni Mitsui.

Ilang segundo pa lang akong nakayuko nang bumukas ang pinto ng elevator sa 5th f
loor. At mula roon ay sumakay ang isang matanda, na kung maari lang ay hindi ko
na ulit iangat ang ulo ko para hindi ako nito mamukhaan.

"Oh, mga hijo at hija. Kamusta?" Ito lang naman ay walang iba kundi ang matandan
g babaeng nakasabay rin namin ni Mitsui noong nakaraang linggo.

Ikinagulat ko na natatandaan pa pala kami nito. Gustuhin ko mang huwag itong pan
sinin ay wala akong choice kundi ang batiin ito. "Good evening po, lola." nakang
iting sabi ko.

Bakit ba may edad na ito pero ang talas pa rin ng memorya?

"Okay ka na ba, hija? Ilang sakay pa rito sa elevator at masasanay ka rin. Wag k
ang mag-alala dahil hindi ito malaglag."

Sinulyapan ko si Mitsui at nakita kong napa-smirk siya sa sinabi ng matanda.

Kung may pinaka-wrong timing sa lahat, ay si lola na yata yun. Bakit ba muli pa
naming nakasabay 'to rito?

"Ahh.. Of course po.. sanay na ako. Ilang ulit na akong pabalik-balik dito." Nil
akasan ko ang boses ko dahil mukhang mahina na ang pandinig nito.

Mabuti na lang at sa pagkakataong yun ay mas mauuna kaming lumabas ng elevator n

i Mitsui. "Sige po. Maiwan na po namin kayo. Ingat po, lola." paalam ko rito bag
o muling sumara ang pinto.

***
Kanina pa kami nasa loob ng condo unit ni Mitsui pero hindi pa rin maalis ang ma
lisyosong ngiti sa mga labi niya.

Sinundan ko siya nang pumasok siya sa bedroom at dito ay hindi na talaga ako nak
atiis kaya sinaway ko na siya.

"Anong nginingiti-ngiti mo diyan?" Nakita ko kasi siyang humiga sa kama habang a

ng lapad ng ngiti sa mukha.
Nagkibit-balikat siya. Pero sa halip na tumigil ay napalitan ng nakokolokong taw
a ang ngiting iyon.

Tss. Ayan na naman siya. Pinagtatawanan na naman niya ang insidenteng iyon, katu
lad ng kanyang ginawa matapos mangyari yun.

"Nakakainis ka talaga! Akin na nga yan!" Lumapit ako sa kanya at inagaw ko yung
isang unan.

Doon ulit ako sa couch matutulog ngayon kagaya ng ginawa ko ng gabing yun. "Masu
ffocate ka sana sa kakatawa! Bangungutin ka sana para di ka na magising!" singha
l ko kay Mitsui.

Bitbit ang unan ay dumiretso na ako sa couch at kaagad akong humiga rito. Habang
nakahiga ako ay di maiwasang magngitngit ng kalooban ko. Alam kong tulad ng dat
i ay papabayaan na naman niya akong matulog rito gaya ng ginawa niya noon.

Makalipas ang ilang minuto ay unti-unti na akong dinadalaw ng antok kaya ipiniki
t ko na ang aking mga mata. Pero muli akong napamulat nang maramdaman kong may b
iglang bumuhat sa akin.

Si Mitsui pala.

Pinagmasdan ko lang siya hanggang sa maingat niya akong ihiga sa kama. Nakatitig
lang ako sa gwapo niyang mukha. Napansin niya sigurong kanina pa ako nakatingin
sa kanya kaya nag-smile siya.

Lalong bumilis ang tibok ng puso ko nang mga sandaling iyon. Hindi ko mapigilan
ang sarili ko na haplusin ang kanyang mukha.

"Why?" mahinang tanong niya.

"Wala." Umiling ako. "Ang sabi kasi ni Ashley, para magkagusto ka sa'kin ay kail
angan daw kitang pangitiin. Pero sa tuwing nakikita kong nakangiti ka ng ganito.
... ako ang mas naiinlove sayo." pag-amin ko sa kanya ng totoo.

Mas napangiti si Mitsui dahil sa tinuran ko. Hinuli niya ang aking kamay saka ni
ya ito hinagkan.

Kasunod noon ay dahan-dahan siyang yumuko at hinalikan niya ang mga labi ko.

********
Chapter 37 >>
Chapter 37
Kagagaling ko pa lang sa office ni Mama Angela matapos kong maghatid ng ilang pa
peles at naglalakad na ako ngayon pabalik sa aming Department.

Katulad ng nakasanayan ay muli itong nangumusta sa lagay namin ni Mitsui. Actual

ly, three to four times a week kaming nagkikita sa office nito at palagi akong '
nagrereport' dito ng kung anumang latest happenings sa buhay naming mag-asawa.

Oo, animo'y nagsusupervise ito sa pagsasama namin. Pero hindi naman sa paraang n
akikialam ito sa aming relasyon. Concerned lang talaga ito, lalo pa't minsan ay
mahirap pakibagayan ang ugali ng anak nito.

**
Papasok na sana ako sa building namin nang may matanaw akong familiar na babaeng
naglalakad. Pansamantala akong huminto nang makita kong mukhang sa akin ito pap
alapit.

Tama nga ang iniisip ko dahil ako talaga ang sadya nito.

"Hi, Vianca!" masayang bati nito sa akin.

"Oh, Mikhaela! Kamusta? Anong ginagawa mo rito?" hindi makapaniwalang sabi ko.

Di ko inaasahang makikita ko rito sa Yale ang step sister ni Mitsui. Paano kaya
siya nakalusot sa mahigpit na security? Halata kasing outsider siya dahil wala s
iyang ID.

"Nothing. I'm just touring around. Galing ako ng St. Claire Academy to arrange m
y transfer papers there and since katabi lang naman itong Yale ay dumaan ako sag
lit. Alam mo kasi, madalas rin ako rito dati. In fact sa Yale High ako nagraduat
e bago kami nagpuntang America."

"Talaga dito ka rin pala nag-high school? Eh, bakit di ka na lang dito sa univer
sity lumipat?" tanong ko.

"Ah.. eh.. hindi kasi sila rito nag-ooffer ng course na kinuha ko while I'm in t
he States. Meron sa St. Claire, so dun na lang ako." paliwanag niya.

Tumango ako.

"Ikaw? Wala ka bang Prof ngayon?" tanong niya naman sa akin.

"Ahmm.. Sa totoo lang, hindi na ako estudyante rito. College instructor ako." sa
got ko sa kanya.

"Really? Hindi nga?" tila hindi naniniwalang sabi niya. "Hahaha.. Just kidding..
naniniwala ako sayo. Dun kasi sa US, some of the educators there were even youn
ger than me."

Hayyy. Salamat naman at naniwala siya sa sinabi ko. Akala ko kung kailangan ko p
a ng mahabang paliwanagan sa kanya.

"How about Kuya Mitsui? The entire school? Alam na ba nila yung tungkol sa inyo?
" Curious siya kung lantad ba sa school na kasal kami ng step brother niya.

Haayyy. Mukhang mahabang paliwanagan nga ito.

**
Nagyaya si Mikhaela na magkape muna kami sa isang malapit na resto sa labas ng c

ampus kaya pumayag ako. Tutal ay may vacant pa naman akong one hour.

Sa loob ng isang oras na yun ay wala kaming ibang ginawa kundi ang magkuwentuhan
tungkol sa kanya-kanya naming buhay.

Sinamantala ko ang pagkakataon para mas maipaliwanag sa kanya ang sitwasyon nami
n ni Mitsui bilang mag-asawa. Noong una ay nalito pa siya sa magulong set up nam
in ni Mitsui pero dala ng masusing explaination, sa bandang huli ay nalinawan ri
n siya.

Pasado alas nuwebe na nang mapatingin ako sa suot kong relos. "Pasensiya ka na,
Mikhaela. Malapit na palang magtime, kailangan ko nang umalis." nanghihinayang n
a saad ko. Hindi ko namalayan ang oras, napasarap kasi ang kuwentuhan naming dal
awa.

"Ganun ba? Sige, mukhang sumobra yata ang pang-aabala ko sayo." sabi niya.

"Naku. Hindi, ah. Nag-enjoy nga rin akong kasama ka."

"Talaga? So sana hindi pa 'to ang huli. I hope we can bond with each other next
time."

"Sure. Promise sa susunod isasama ko yung bestfriend kong si Ashley. Paniguragon

g magkakasundo rin kayo nun." pangako ko sa kanya.

"Wow. Thanks! Matagal rin kasi akong nawala rito sa Pilipinas kaya wala na akong
communication sa mga old friends ko. I'm glad, I'm having new ones."

"Sige. Promise ko next time at magba-bonding tayong tatlo ng mas matagal. Oh, pa
ano maiwan na talaga kita." paalam ko kay Mikhaela.
"Okay. Bye." Nakangiting kumaway pa siya.

Tumayo na ako at naglakad patungo sa exit door ng resto. Papalabas na sana ako r
ito ng makaramdam ako ng kakaiba sa aking sikmura. Para bang naduduwal ako na ew
an? Dahil dito ay kaagad akong lumiko patungo sa comfort room.

Pagdating ko sa loob ay sumuka ako ng sumuka. Hindi ko alam kong resulta ba ito

ng inorder naming pagkain.

Makalipas ang ilang minuto, medyo nahimasmasan na ako kaya pinilit ko na ulit na
tumayo. Nang matantiya ko na kaya na rin naman ng katawan ko ay napagpasyahan k
o nang lumabas.

Pagkalabas ko ng comfort room ay muli akong lumingon sa puwesto ni Mikhaela upan

g kumpirmahin kung naroon pa rin siya.

Nakita kong nandoon pa rin siya pero sa pagkakataong yun ay may kausap na siyang
isang lalaki. Nang kilalanin kong maigi kung sino ang lalaking naroon ay namukh
aan kong si Zeke pala iyon.

Kadarating lang nito at parang may seryosong pinag-uusapan ang dalawa. Minabuti
kong huwag na silang istorbohin pa kaya umalis na ako ng tuluyan sa resto.

***
Malalim na ang gabi pero busy pa rin akong gumagawa ng mga powerpoint presentati
ons na gagamitin ko para sa eskuwelahan bukas. Maliban dito ay ilang gabi ko na
ring pinagpupuyatan ang paggawa ng iba't ibang files dahil kailangan kong humabo
l sa papalapit ng deadline nito.

Kaya siguro parang ang bigat parati ng pakiramdam ko ay dahil sa kulang ako lagi
sa tulog. Maliban sa pagsusuka ko kaninang umaga ay wala na akong naramdamang k
akaiba kaya hindi na ako nagpa-check up sa aming college nurse at isinawalang ba
hala ko na lang iyon.

Di bale, malapit na rin naman ang semestral break. Babawi na lang ako ng pahinga
.

Natapos ko ng gawin ang mga paperworks ko kaya pumasok na ako sa kwarto namin ni
Mitsui. Pagdating ko sa loob ay nadatnan ko siyang nanood ng TV habang nakasand
al sa headboard ng kama.

"Oh, bakit di ka pa natutulog? Bukas magpapakahirap na naman akong gisingin ka."

puna ko sa kanya.

Nakabukas ang TV pero halatang wala dito ang atensyon niya. Parang nag-aalis lan
g ng boredom ang lagay niya.

Pumasok ako sa banyo upang maghilamos lang sandali. Pagbalik ko ay nakabihis na

ako ng pantulog habang siya naman ay nanonood pa rin.

Dumiretso ako sa kama at humiga na ako sa tabi niya. Di nagtagal ay in-off na ri

n niya iyon at humiga na rin siya.

Naalala ko bigla yung naging pagkikita namin ng step sister niya kaya minabuti k
ong ipaalam yun sa kanya.

"Siyanga pala, Hon nagkita kami ni Mikhaela kanina sa school. Galing daw siya ng
St. Claire, inaasikaso yung pagtransfer niya doon tapos dumaan siya saglit sa Y
ale." balita ko kay Mitsui. Nakatingin lang ako sa kisame kaya hindi ko nakikita
kung ano ang ekpresyon ng mukha niya habang nagsasalita ako.

"Niyaya niya akong magcoffee raw kami. Eh, nakakahiya namang tumanggi sa kanya.
Baka isipin pa niyang masama ang ugali ko. Kaya ayun, pumayag ako. Pero alam mo
bang hindi ko inaasahan na ang saya pala niyang kasama. Napaka-friendly niyang t
ao." Napangiti ako habang nagkukuwento kay Mitsui.

Hindi siya agad sumagot kaya sinulyapan ko na siya sa tabi ko. Noon ko nakitang
tahimik lang siya at mukhang malalim ang kanyang iniisip.

Sa tingin ko ay parang hindi siya sang-ayon na nakikipagkita ako sa step sister

niya. Kaya naman, niyakap ko siya at isinandal ko ang ulo ko sa dibdib niya. "Mi
tsui, di ba ayos lang naman sayo na makipag-kaibigan ako kay Mikhaela?" malambin
g na sabi ko.

Naramdaman ko na huminga siya ng malalim sa tanong kong iyon. Senyales na hindi

siya papayag.

Bakit ba ayaw niya kay Mikhaela? Wala namang itong ginagawang masama. Nagkataon
lang na ina nito ang naging bagong asawa ng Dad ni Mitsui.

[A/N: Legally married ang Mommy ni Mikhaela at ang Dad ni Mitsui. Nagpakasal ang
mga ito four years ago after magdivorce nina Mam Angela at Sir Javier.]

"Hon, okay lang diba?" tanong ko ulit. Mas isiniksik ko pa ang aking ulo sa dibd

ib niya.

"Alright." mahinang usal niya niyo pero sapat na iyon para marinig ko.
"Thank you.. Halika na, matulog na tayo." saad ko at niyakap ko siya ng mas mahi
gpit. Dahil sa ginawa ko ay gumanti na rin ng yakap sa akin si Mitsui. Napakasar
ap ng ganitong feeling, napaka-secure ng pakiramdam ko sa tabi niya.

Ilang saglit pa ay unti-unti na akong dinadalaw ng antok. Ang huli kong namalaya
n bago ako tuluyang makatulog ay nang bahagyang gumalaw si Mitsui at marahan niy
ang hinagkan ang aking noo.

-After One Week-

Lunchbreak na naman at patungo ako ngayon sa rooftop para puntahan si Mitsui.

Pagdating ko sa itaas ay nagpalinga-linga ako sa paligid upang hanapin siya. Sub

alit, di sinasadyang may narinig akong boses ng babae at lalaki na nag-uusap. Da
hil doon ay agad akong nagtago sa isang gilid para hindi ako mapansin ng mga ito
.

Naintriga ako kung sino ang mga iyon kaya gumawa ako ng paraan na kahit paano ay
makalapit nang hindi nila namamalayan.

Nang medyo malapit na ako sa kinaroroonan ng mga ito ay nakita kong yun pala ay
sina Zeke at Mikhaela.

Paano kaya nila natuklasan ang lugar na 'to? Hmmn? Mukhang tama nga ang hinala k
o na may something silang dalawa.

Nakaupo ang mga ito sa isang corner ng rooftop. Mukhang may seryoso ulit na pina
g-uusapan.

Ayy. Oo nga pala. Nasaan na ba si Mitsui? Baka mamaya makita pa niya yung dalawa
. Pinaka-ayaw pa man din niya ang magkaroon ng intruders sa teritoryo niya. Idag
dag pa na si Mikhaela ang narito.

Kaagad akong umalis ng rooftop para abangan si Mitsui bago pa siya makaakyat doo

n. Pero pababa pa lang ako ng hagdan ay nakasalubong ko na siya.

"Where are you going?" nakakunot-noong tanong niya sa akin. May dala siyang lunc
h para sa aming dalawa.

"Ha? Ano.. galing ako sa taas.. kaso may tao. Oo, andun si manong janitor." nata
tarantang sagot ko.

"Where is he? I will fire him immediately. I don't want any trespasser in my pla
ce." angil niya.

"Tumigil ka nga! Fire fire ka diyan." saway ko sa kanya. Heto naman, grabe makareact. Janitor na nga lang papatalsikin pa.

"At saka, nandun din si Prof. De Vega. Nagbibilad sila ng isang sako ng basang l
ibro sa taas." pagsisinungaling ko ulit. Ginamit ko na ang pangalan ng pinaka-te
rror na professor sa buong university. Baka sakaling matinag siya rito.

"I don't care on what they are doing." asik pa niya.

Hinawakan ko ang braso niya at pilit ko siyang hinila. "Wag ka ngang ganyan. Mas
yado kang hot. Halika na sa baba, dun na lang tayo."

Ayaw niya pa ring kumilos kaya binitawan ko na siya. Nagtungo naman ako sa likur
an niya, saka ko siya pilit na itinutulak. "Bilis na. Baka makita nila tayo."

Sa huli ay wala rin siyang nagawa sa pagpupumilit ko kaya napapayag ko siya na u

malis na lang kami.
***
Pagdating namin sa baba ng building, tulad ng dati ay kailangan ulit naming magh
iwalay na maglakad pabalik sa main campus.

Ibinigay na niya sa akin yung pinadeliver niyang lunch. I-share ko na lang daw k
ay Ashley dahil nawalan na siya ng ganang kumain.

Tss. Napaka-short tempered talaga ni Mitsui. Ang dali niyang mapikon.

Magkasunod na kaming naglalakad nang biglang may lumapit sa kanya na isang sexyi
ng babae.

"Hi, Mitsui!" malanding sabi nito sabay angkla sa braso niya.

Ang walanghiyang asawa ko naman, hindi man lang umalma. Aba't mukhang nagawa pan
g mag-enjoy habang magkasabay silang naglalakad ng babaeng yun.

Hindi maalis ang matalim kong tingin sa kalandian nito. Kung nakakamatay lang an
g titig ay kanina pa tumumba ang maarteng babaeng yun. Ang sarap nitong batuhin
ng bitbit ko.

Hmmp! Bahala nga kayo sa buhay niyo. Hindi mawawala ang composure ko nang dahil
lang sa babaeng linta na yun.

Pagtapat ko sa daan patungo sa faculty room namin ay naglakad na ako sa kabilang

direksyon.

***
"Ang sarap nito, ah." komento ni Ashley habang ngumunguya ng pagkaing ibinigay k
o sa kanya.

Nandito kami ngayon sa loob ng faculty room at magkaharap na kumakain sa table k

o. Nasa labas yung ibang faculty members kaya kaming dalawa lang ang naiwan dito
.

"Oh, bakit hindi mo yata ginagalaw yan na kinakain mo?" tanong niya sa akin nang
mapansin niyang halos hindi ko pa nababawasan ang pagkain ko.

"Tsk. Wala akong gana." sambit ko. Ewan ko ba at ilang araw ng ganito ang appeti
te ko. Tapos, dumagdag pa yung malanding babaeng lumapit kay Mitsui kanina.

"Ano ka ba? Kumain ka kahit konti lang. Maghapon pa ang trabaho mo. Paano na mag
kaka-energy niyan?" insist ni Ashley sa akin.

Napangiwi ako. "Wala talaga akong gana. Biglang sumama ang pakiramdam ko."

Actually, nitong mga nakalipas na araw ganito rin ang nararanasan ko. Minsan wal
a akong gana. Minsan naman madali akong magutom pero nagiging mapili ako sa pagk
ain.

Naramdaman kong tila babaliktad ang aking sikmura kaya bigla akong napatayo. Pag
katapos ay nagmamadali akong napatakbo sa loob ng CR at dito ay muli akong nagsu
ka.

Bakit ba ganito ang pakiramdam ko? Ikalawang beses na 'tong nangyayari sa akin.

"Vian, okay ka lang?" Sumunod rin pala sa akin si Ashley sa loob. Hinahaplos niy
a ang likod ko habang nakaguhit sa kanyang mukha ang labis na pag-aalala.

Tumango ako. "Okay lang ako. Stress lang siguro 'to."

Pero napalitan ng inis ang concerned na hitsura niya. "Gaga! Symptoms ba ng stre
ss ang pagsusuka?" bulyaw niya sa akin.

Nagsalubong tuloy ang kilay ko. "Kita mo 'to, masama na nga ang pakiramdam ko, s
inisigawan mo pa ako." reklamo ko sa pagtataray niya.

Mayamaya ay tumahimik siya. "Ikaw, Vianca tapatin mo nga ako. May nangyari na ba
sa inyo ni Mitsui?" seryosong tanong niya.

"Oh, ngayon naman nakiki-usyoso ka sa relasyon namin ng asawa ko." Lalo akong su
mimangot.

"Naku! Pektusan kita riyan, eh. May pagka-slow ka rin minsan." nagpipigil ng ini
s na reaksyon naman niya. "Ang ibig kong sabihin, kung may nangyari na sa inyo.
Aba baka yang pagsusuka mo ay sign na buntis ka!"

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Ako? Buntis?

Unconciously ay napahawak ako sa aking tiyan. Totoo nga kaya ang hinala ni Ashle
y?

Hinawakan niya ang aking magkabilang balikat. "Dito ka lang, ha! Wag na wag kang
aalis. Hintayin mo ko rito!" striktong utos niya at pagkatapos ay dali dali siy
ang lumabas ng CR.

Makalipas ang halos sampung minuto ay muli siyang bumalik sa loob at may dala na
siyang isang maliit na karton. "Ayan, bilis subukan mo na para malaman na natin
."

"Ano to?" nagtatakang tanong ko nang iabot niya ito sa akin.

Pagbukas ko nito ay nakita ko na may laman itong pregnancy test kit. "Saan mo 't
o nakuha?" tanong ko ulit.

"Basta. Hindi na importante kung saan ko yan nakuha. Bilisan mo na!" naiiritang
saway niya sa kakulitan ko. Pasensiya na, lutang ako eh.

Kinuha ko na yung kit at saka ako muling pumasok sa cubicle.

Ilang minuto pa...

Makapigil-hiningang inabangan namin ni Ashley yung resulta ng pregnancy test.

"Sheeeet! Vian magkaka-baby ka na!" bulalas niya nang magkasabay naming tingnan
ang resulta nito.

"Akin na nga yan!" Inagaw ko sa kanya yung kit at masusi ko itong pinagmasdan. "
Baka hindi ka naman marunong tumingin tapos false alarm lang pala." hindi nanini
walang sabi ko.

At dahil doon ay binatukan ako ni Ashley.

"Aray!" Pinukol ko siya ng masamang tingin. "Bakit ka ba nanakit! Baka maalog si

baby!" angal ko sa kanya.

"Vianca, binatukan lang kita. Hindi maaano ang baby mo. Ang layo ng ulo sa tiyan
!"

Dahil sa sinabi niya ay muli akong napahawak sa aking sinapupunan. "Ash... bunti
s ako.."

"Oo, sis. Congrats." Niyakap niya ako.

"Magiging mommy na ako... magkakaanak na kami ni Mitsui..." naluluhang saad ko.

Hindi ko mapigilang maiyak dahil sa labis na kasiyahang nadarama ko ng mga oras
na iyon.

*******

Chapter 38 >>
Chapter 38

"Ash, magkakaroon na kami ng baby ni Mitsui." humihikbing saad ko. Hindi ko mapi
gilang maiyak dahil sa sobrang kasiyahang nararamdaman ko ng mga sandaling yun.

Matapos ng ilang minutong pag-alo sa akin ni Ashley ay humiwalay siya sa akin. "
Eh, Vian alam kong very early pa para itanong 'to sayo. Pero anong plano mo? Few
months from now, mahahalata na yang tiyan mo. Siyempre, magtataka ang lahat kun
g sino ang father niyan. Ang alam pa naman nila dalaga ka pa. Baka sabihin nilan
g disgrasyada ka."

Napaisip ako sa sinabi niyang iyon. Tama siya. Malaki ang posibilidad na husguha
n nila ako bilang ganoong klase ng babae.

Sa totoo lang, ilang beses na ring sumagi sa isip ko ang ganitong mga alalahanin
. Nang magsimulang mahulog ang loob ko kay Mitsui ay nag-umpisa ko na ring isipi
n ang mga maaaring maging consequences ng relasyon namin.

Kahit anong mangyari ay hindi namin pwedeng i-announced sa buong school na kasal
kami. Lalo pa't parang finalsified ko yung records ko rito. Hindi ko kasi dinec
lare na married na ako.

Huminga ako ng malalim at direkta ko siyang tiningnan sa kanyang mga mata.

"Ash, nakahanda akong i-sacrifice ang career ko para sa magiging anak namin. Kun
g kinakailangang magresign ako, gagawin ko." determinadong sagot ko. Kahit na na
pamahal na rin sa akin ang profession na 'to, ready akong mag-give up para sa pa
milya ko.

"Bilib na talaga ako sayo." nakangiting sabi niya at saka niya ginulo ang aking
buhok. "Iba na talaga ang nagagawa ng pag-ibig."

Napangiti rin ako sa ginawa niya. Maaasahan ko talaga siyang kaibigan. Nakasupor
ta siya lagi sa tabi ko.

Matapos ang lunchbreak namin ay pumasok pa ako sa afternoon classes ko. Nag-aala
la pa rin si Ashley sa akin pero inassured ko naman sa kanya na maayos na ang la
gay ko. Pero nagbilin siya na tawagan ko na lang agad siya kung sakaling sumama
ulit ang pakiramdam ko.

Napagdesisyunan ko rin na mamayang gabi ko na lang sasabihin kay Mitsui ang tung
kol sa aking pagbubuntis. Isusurprise ko na lang siya pag-uwi sa bahay.

^_____^

Alam kong kahit kailan ay hindi pa namin napag-usapan ang possibility ng pagkaka
roon ng baby. Pero sigurado akong matutuwa siya sa ibabalita ko.

Tapos, sunod namin 'tong ipapaalam kay Mama Angela, then kay Madam Sofia. Naku!
Pihadong matutuwa ang mga yun.

^________^

***
Alas siyete ng gabi at andito na ako ngayon sa condo. Nanonood ako ng TV habang
naglilibang at inaantay kong umuwi si Mitsui. Usually kasi ay mga ganitong oras
siyang umuwi tuwing lunes.

Makalipas ang dalawang oras ay hindi pa rin siya dumarating kaya nag-alala na ak
o. Tsk. Nasaan na naman kaya yun? Aba alas nuwebe na.

Malamang na niyaya naman siya nina Adrian na gumimik. Madalas kasi na pag umuuwi
siya ng late ay dahil sa nagkayayaan ang barkada nila.

Aish. Kahit kailan talaga bad influence ang mga kaibigan niya. Ang mabuti pa sig
uro ay tawagan ko na lang siya.

Kinuha ko ang cellphone ko sa ibabaw ng kama at kaagad ko siyang tinawagan. "Hel

lo... Mitsui, asan ka na? Bakit di ka pa umuuwi? Sinong kasama mo?"

Hindi siya kaagad sumagot sa sunod-sunod na tanong ko.

"Ba't ayaw mo sumagot? Siguro kasama mo na naman diyan sina Adrian."

[Yeah.] Tipid na sagot lang niya.

"Umuwi ka agad, ha! May surprise ako sayo." masiglang sabi ko.

[Matulog ka na. Don't bother waiting for me.]

"Ayoko.. hihintayin kita." pagpupumilit ko.

[Alright. Do what you want.]

Nahalata kong nagsisimula na namang maasar ang boses niya kaya bago pa siya tulu
yang mapikon sa pangungulit ko ay ako na mismo ang nagpaubaya sa kanya.

"Okay. Sige, matutulog na ako." --Susundin ko na ang gusto mo at saka makakasama

rin kasi sa baby natin ang magpuyat, eh. Nais ko sanang idagdag yun pero sinari
li ko na lang. Balak kong personal siyang surpresahin kaya hindi ko yun maaaring
sabihin sa phone.

"Hon, uwi ka agad ha! Love you!" Ang mga ito na lang ang nasabi ko.

Hindi na siya sumagot pagkatapos noon at sa halip ay in-end na niya yung tawag.

Pagpatak ng alas onse ay wala pa rin siya kaya minabuti kong matulog na. Makakas
ama lang kasi sa pagbubuntis ko ang magpuyat.

***
Halos isang oras na marahil akong nakatulog ng muli akong magising dahil sa kalu
skos na dala ng pagpasok ni Mitsui sa aming kwarto.

Kaagad akong napabangon nang makita kong susuray-suray siyang naglalakad galing
sa pinto.

Mabilis akong humakbang palapit sa kanya upang maalalayan ko siya. "Ano bang nan
gyari sayo at nagpakalasing ka?" Iniakbay ko ang braso niya sa balikat ko para h
uwag siyang matumba sa paglalakad.

Nagtataka ako kung paano niya nagawang makauwi sa ganitong kalagayan. O baka hin
atid siya nina Adrian papunta dito?

Nang maihiga ko na siya sa kama ay nagmamadali naman akong nagtungo sa banyo upa
ng kumuha ng basang towel at palanggana.

Pagbalik ko ay inasikaso at pinunasan ko kaagad siya para kahit papaano ay maali

s ang amoy alak sa katawan niya.

Ngunit habang ginagawa ko iyon ay panay ang kagagalaw niya. Nariyang tatabigin n
iya ang kamay ko o di kaya'y itutulak akong papalayo.

Naku! Pasalamat ka maganda ang mood ko ngayon kaya mahaba ang pasensya ko. Kung
hindi, ibubuhos ko talaga itong malamig na tubig sayo.

-________-

Hinubad ko yung suot niyang pang-itaas at kasunod noon ay kumuha ako ng bagong t
shirt na pangpalit sa kanya.

Hayaan ko na lang kaya siyang half naked buong gabi? Drools!

Wag na nga lang.. Baka hindi ako makapagpigil at kung ano pang magawa ko sa kany
a... Baka maging twins ang anak namin pag nagkataon.. :")

"Mitsui, isuot mo na 'tong tshirt." utos ko sa kanya. Gising pa naman siya. Lasi
ng nga lang kaya matigas ang ulo. Tinulungan ko siyang bahagyang maiangat ang ka
tawan niya at inalalayan ko siyang magbihis.

Inaayos ko ang unan sa ilalim ng ulo niya nang marinig ko siyang biglang nagsali
ta.

"L.... L ..." Paulit-ulit niya yung binabanggit.

L? As in capital letter L?

Bigla kong naalala yung kinuwento sa akin dati ng dalawang student facilitators
ko na may similarities daw sina Mitsui at L.

Napangiti ako dahil dun. "Bakit alam mo yung tungkol kay L? Siguro pinagtripan k
a naman nina Adrian, ha?"

Yumuko ako at pinagmasdan kong maigi ang kanyang mukha. "Wag kang mag-alala kasi
mas gwapo ka kay L." Actually, sinearch ko kung kamukha nga niya si L at nakita
kong medyo hawig nga sila.

Nagtaka ako kung bakit L ang tawag dito kaya ginu-google ko ulit. Nalaman kong i
to lang ang nag-iisang member ng Infinite na gumagamit ng stage name. Ang real n
ame nito ay Myungsoo pero gusto nitong tawaging "L" dahil sa ang image nito ay m
aihahalintulad sa character ni L sa "Death Note".

[A/N: Sensiya na, wagas makapag fangirling si Author. May hang over pa kasi ako
ng #MAMA2013.. Shet! Ang hot ni Myungsoo habang katabi si GDragon na nanood ng E
XO performance... Daebak! Snsd and Infinite wins Best Female and Male group... Y
uri and Myungsoo, coincidence lang ba yun!? ]

^____^

Siguro kinantiyawan si Mitsui ng mga kabarkada niya. Pinaka-ayaw pa naman niyang

ikino-compare siya sa ibang tao. Para sa kanya, siya lang ang pinaka-gwapo sa b
uong mundo.

"Wag ka nang magselos kay L kasi para sa'kin ikaw pa din ang no. 1 bias ko." hin
di ko mapigilan ang sarili ko na yakapin siya. Matapos noon ay nanggigigil na hi
nalikan ko naman ang leeg niya.

Adik lang! Epekto ba ng pagbubuntis ko na kahit amoy alak siya, parang ang bango
pa rin niya? Akala ko kasi magiging maselan ang pang-amoy ko pero kabaligtaran
yata ang nangyayari.

Bahagya akong lumayo at muli ko siyang pinagmasdan. Tinrace ng daliri ko ang baw
at angulo ng kanyang mukha. Bakit ba napaba-perpekto ng facial features niya? Ma
gmula sa kanyang eyebrows, sa mga mata niya, papunta sa matangos niyang ilong at
sa kanyang mga labi.

Namula ako ng maalala ko kung paano niya akong hinalikan nang mismong una naming
pagkikita.

"Noong unang beses tayong magkita, wala akong anumang idea na magiging ganito ka
kaimportante sa buhay ko." Kinakausap ko siya bagama't alam kong hindi niya nam
an ako naririnig.

"Hindi mo lang alam kung gaano ko na gustong sabihin sayo na buntis ako at magka
ka-baby na tayo." Muli kong hinaplos ang mukha niya.

Pero tila naramdaman niya yung ginawa ko kaya bigla ulit siyang nagsalita. "L ..
. L ..."

"Tsk. Nakakainis ka na! Panira ka talaga ng sweet moments. Kita mong nagcoconfes
s na ako sayo ng mga bagay na hindi ko masabi sayo ng harapan kapag gising ka ka
si nahihiya ako baka sabihin mong ang baduy ko!" Nanggigil na kinurot ko ang pis
ngi niya dahilan upang mapangiwi siya.

"Oops... sorry na..." Hinaplos ko ang pisngi niya saka ko ito hinalikan. "Hahaha
... Kiss na lang kita, ha?... mwaah!"

Para akong ewan, kanina pa ako nanggigigil kay Mitsui. Mukhang siya yata ang pin
aglilihian ko.

Inayos ko na ang pagkakahiga ko sa kanyang tabi at niyakap ko siya ng mahigpit.

"Mahal na mahal kita... Sobra... Alam kong madalas tayong di nagkakaintindihan a
t may mga times na parang wala akong pakialam. Pero trust me, ikaw lang ang mund
o ko... kayo ng magiging anak natin." sincere na sabi ko.

Pagkatapos noon ay nakatulog na ako ng mahimbing sa kanyang tabi.

**
Kinabukasan, hindi namin nagawang makapag-usap ni Mitsui dahil kailangan kong um
alis ng mas maaga sa condo. Sa katunayan ay tulog na tulog pa nga siya ng umalis
ako.

Di bale, mamayang uwian ko na lang ibabalita sa kanya yung good news ko. Hindi k
o kasi masasabi sa kanya ngayong tanghali dahil tumawag siya sa akin kanina na a
absent daw siya ngayong araw.

Yan na nga bang sinasabi ko. Iinom-inom tapos magkaka-hang over sa sobrang kalas
ingan. Apektado tuloy ang pag-aaral niya. Hmmp! Makakatanggap na naman siya ng s
ermon sa akin pag-uwi.

-_____-

***
Alas singko na ng hapon at nakasakay ako ngayon sa isang taxi. Dadaan lang ako s
aglit sa bahay ng mga Peterson.

Sa makalawa na kasi yung Mentoring Workshop na kailangan kong daluhan, kaya lang
namisplaced ko yung binigay sa akin na gate pass ni Ashley.

Naalala ko na ilang linggo na ang nakakalipas nang ibigay niya yun sa akin, tapo
s nilagay ko lang yun sa drawer ko sa office.

Hinanap ko kanina roon at hindi ko makita kaya magbabakasakali ako baka naitago
ko dun sa mga naiwan kong gamit sa bahay nina Mitsui. Nagmamadali kasi kaming na
g-alsa balutan noon kaya mga damit ko lang ang nadala ko.

***
Pagbaba ko pa lang ng taxi ay natanaw ko na si Manang Flor na naglalakad sa kals
ada at papunta na sa gate ng bahay.

"Manang!" tawag ko at agad akong lumapit sa kanya. Nasa labas siya habang may bi
tbit na mga pinamalengke.

"Oh, Vianca! Kamusta ka na, hija!" Inilapag niya sa lupa ang dalang mga pinamili
at hinawakan niya ang mga palad ko.

"Okay lang po ako. Kayo po? Namiss ko po kayo." Matagal ko ring hindi nakita si
manang. Magmula ng lumipat kami ng tirahan ay hindi ko na siya nagawang dalawin
dahil naging sobrang busy din ako.

"Ayos lang din ako dito. Tara, doon na tayo sa loob." Niyaya na ako ni manang ka
ya magkasabay na kaming pumasok sa gate.

Pagtapat pa lang sa harap ng main door ay napahinto ako. "Manang, teka lang. And
ito po ba sina Sir Javier ar yung asawa niya?" kinakabahang tanong ko.

Kung hindi lang talaga napaka-importante ng naiwan kong gamit dito, hindi ako ba
balik ng mag-isa sa bahay na 'to.

"Apat na araw na silang wala rito. Nagbakasyon silang mag-asawa sa Palawan. Si M

ikhaela lang ang nandito."

Ah, okay. Mabuti naman at wala sila. Baka kasi tarayan ako ng step mother ni Mit
sui.

"Nasaan po si Mikhaela?" tanong ko ulit.

"Kanina bago ako umalis ay nakita ko siyang umalis rin sakay ng kotse niya. Baka
may pinuntahan lang sandali." tugon ni Manang Flor.

Pumasok na kami ng tuluyan sa loob ng bahay. Nagtungo si Manang sa kusina upang

ihatid ang mga bitbit niya habang ako naman ay dumiretso na sa kwarto ko.

Pagdating ko sa bedroom ay nilapitan ko agad ang bookshelf at dito ay natagpuan

ko agad ang envelope kung saan ko inilagay yung ticket na hinahanap ko. Nakita k
o rin yung dalawang books na sa tingin ko ay magagamit ko pa sa eskuwelahan kaya
kinuha ko rin ang mga ito.

Ilang minuto pa ay lumabas na ulit ako ng kwarto dahil sa kailangan ko nang umuw
i.

Naglalakad na ako papunta sa may hagdan nang madaanan ko ang kwarto ni Mitsui. L
alagpasan ko lang sana ito nang mapansin kong bahagyang nakaawang ang pinto. Dah
il dun ay lumapit ako upang maisara ko ito.

Subalit, noong hawak ko na ang doorknob ay di sinasadyang nakarinig ako ng impit

na ungol na nanggagaling sa loob.

Dahil doon ay minabuti kong buksan ang pinto at humakbang papasok upang alamin a
ng pinagmumulan ng ingay na iyon.

Ang ginawa kong ito na marahil ang bagay na pinagsisihan ko sa buong buhay ko.

Pakiramdam ko ay huminto ang pag ikot ng mundo ko ng mga oras na iyon. Tila ako
napako sa aking kinatatayuan. Gusto kong humakbang paatras pero hindi ko magawan
g maikilos ang aking mga paa.

Hindi ko inaasahan ang mainit na tagpong tumambad sa aking harapan.

Magulong mga gamit.

Nagkalat na damit sa sahig.

Isang babae at isang lalaki, kapwa nakahubad habang nasa kama.

Naghahalikan.

Magkayakap.

Nagtatalik.

Unti-unti akong nanghihina sa eksenang aking nasasaksihan. Para akong nauupos na

kandila.

Nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

Bakit ganito? Bakit ngayon pa? Kung kailan inakala kong maayos na ang lahat. Kun
g kailan napakasaya ko dahil magkaka-baby na kami.

Ngayon ko lang na-realized na minsan nakakatakot palang maging masaya. Dahil sa

tuwing sumasaya ako, may nagiging mali.... at sa bandang huli ay nasasaktan lang
ako.

*****
A/N:
Waaah! Patawarin niyo po ako... Tig-iisang sapak lang po ang kaya kong tanggapin
. T___T

Wag po kayong magalit kay author.. pero dito na magsisimula ang tunay na conflic
t sa story nila...

Papanindigan ko na yung ginawa kong tanong sa aking movie trailer na HOW WILL SH
E OVERCOME THE TRIALS IN THEIR MARRIAGE? Panoorin niyo po yung trailer nito sa y
outube para mas feel niyo ang istorya. Search niyo lang yung title na "Marrying
Mr. Arrogant" dun.

Anyways, share ko lang na naiyak ako habang ginagawa ko yung part na lasing si M
itsui. Actually, pag una mong binasa yun ay kikiligin ka, pero kapag nalaman mo
yung totoo, eh mahuhurt ka talaga.

I really felt bad for Vianca. Kasi the whole time na magcoconfess siya ng feelin
gs niya kay Mitsui, eh ibang pangalan ng babae ang paulit ulit nitong binabanggi
t. Actually, it was not L but "Elle"... special na tawag nito kay Mikaela.

Tama, first love niya po si Mikaela. And first love never dies.. huhu..

Chapter 39 >>
Chapter 39

Pakiramdam ko ay unti-unti akong nanghihina sa mainit na tagpong aking nasasaksi

han.

Para akong nauupos na kandila at hindi ko maigalaw ang katawan ko mula sa aking
kinatatayuan. Nagsimula na ring pumatak ang luha sa aking mga mata.

Dala ng labis na pagkabigla ay nabitawan ko ang hawak kong mga gamit na siyang n
agdulot ng ingay sa kabuuan ng kwarto.

Dahil doon ay gulat na napahinto ang dalawa sa kanilang kataksilan at napalingon

sila sa aking kinaroroonan.

Kasabay ng paglagapak sa sahig ng mga dala kong aklat ang siyang pag-atras ng ak
ing mga paa.

Nasusuklam ako sa kanila pero mas nagagalit ako sa aking sarili. Napakaduwag ko!
Gusto ko silang sugurin. Gusto kong saktan at pagsasampalin ang Mikhaelang yun
pero hindi ko magawa.

Hilam sa luha ang aking mga mata habang pilit kong tinatahak ang daan patungo sa
hagdan. Lakad takbo akong nakarating sa ibaba nang may biglang pumigil sa kaliw
ang braso ko.

"Vianca..." boses iyon ni Mitsui. Hindi ko namalayan na hinabol niya pala ako mu
la sa kanyang kwarto.

Nang pumihit akong paharap sa kanya ay nanlaki ang mata ko nang makita kong naka
-boxers lang siya at walang suot na pang-itaas.

Ang tanga ko! Bakit ba nagulat pa akong ganoon ang hitsura niya, samantalang nak
ita ko na silang nakahubad ilang sandali pa lang ang nakakalipas.

"Walanghiya ka, Mitsui! Mga hayop kayo! Magkapatid kayo ni Mikhaela! Nakakadiri
kayo! Nandidiri ako sa inyo!"

Mahigpit kong naikuyom ang mga palad ko at pinaghahampas ko siya sa dibdib. Suba
lit hinuli niya ang magkabilang kamay ko.

"Elle is not my sister and she will never be." matigas na pahayag niya.

Elle? Ang babaeng yun si Elle? Ang pangalang paulit-ulit niyang binabanggit noon
g lasing siya ay si Mikhaela!

"Anong hindi mo siya kapatid? Kasal ang mga magulang niyo kaya step sister mo si
ya! Napaka-immoral niyong dalawa!" Kahit nanlalabo ang mga mata ko sa luha ay pi
lit kong sinalubong ang titig niya para ipaintindi iyon sa kanya.

"At ako? Ano ba ako sayo, ha? Parausan mo lang! Damn you! Binigay kong lahat say
o pati buong pagkatao ko! Minahal kita ng higit pa sarili ko, tapos ito lang iga
ganti mo sa'kin!" sumbat ko sa kanya.

Bunsod ng labis na panghihina ay napasalampak na lamang ako sa sahig. "Kaya pala

... kaya pala kahit kailan hindi mo magawang sabihin na mahal mo ako..." Umiiyak
na naisubsob ko ang mukha ko sa aking mga palad.

"Vianca, hindi sa ganun... I'm sorry.." Pilit niya akong itinatayo. "Look at me.
. please look straight at me." utos niya.

Kahit labag sa loob ko ay nagawa ko pa ring sundin ang gusto niya. Tumingin ako
ng direkta sa kanyang mga mata.

"I love you... but not in the way that I loved her..." mahinang saad niya.

Lalong nadagdagan ang sakit na nararamdaman ko ng mga sandaling iyon. Para akong
sinampal sa paraan ng pagkakasabi niya.

Bakit kailangan niyang ipamukha sa akin na mas minahal niya ang babaeng yun?

"Hindi... hindi totoo yan!" Dahan dahan akong umatras palayo sa kanya. Napakasak
it ng nangyayari sa akin. Gusto kong maglaho na lang bigla sa harapan niya. Nais
kong makalayo agad sa lugar na yun.

Bagama't nanginginig ang mga tuhod ko ay nakayanan ko pa ring maglakad palabas n

g bahay. Pagdating ko sa labas ng gate ay saktong may dumaan na taxi kaya kaagad
akong sumakay rito.

[3rd Person's POV]

Pagkatapos matanaw ni Mikhaela na nakaalis na nang tuluyan si Vianca ay saka lan

g ito lumabas upang lapitan si Mitsui.

Hindi nito magawang makalapit kanina dahil natatakot ito sa maaaring gawin ni Vi
anca. Lalo pa't nadatnan mismo sila nito habang nasa ganoong akto.

"Mitsui, patawarin mo ako." tanging nasambit ni Mikhaela.

Wala itong intensiyong manggulo. Hindi ito masamang tao. All this years ay pinil
it nitong kalimutan ang nakaraan nila ni Mitsui pero hindi nito kaya.

She grabbed Mitsui's arms para pigilan sana siya sa paghakbang papalayo ngunit t
inabig niya ang kamay nito.

Tiyempo naman dito ang humahangos na pagdating ni Manang Flor mula sa kusina.

"Diyos ko po! Mitsui? Mikhaela? Nasaan si Vianca?" magkakasunod na tanong nito.

Nagulantang ito sa nadatnang itsura ng dalawa. Si Mitsui ay walang damit pang-it

aas habang si Mikhaela naman ay nakasuot lang ng robe.

Hindi makasagot si Mitsui kay manang. Maging siya ay lubhang nagulat na bigla na
lang pumunta si Vianca sa kanilang bahay at makikita nito ang kataksilang ginaw
a nila.

Ngayon pa lang ay pinagsisisihan na niya ang kaniyang nagawa. Ayaw niyang makita
ng nasasaktan ang asawa. Sa halos isang taon ng kasal nila ay itinuon niya ang l
ahat ng atensyon rito. Sinubukan niyang mahalin ito at paunti-unti na niya iyong
naisasakatuparan.

With Vianca's help he was able to temporarily forgot Mikhaela. Ngunit, iba pala
talaga kapag muli mong nakaharap ang taong matagal mo ng nais alisin sa iyong bu
hay.

Nawalan ng silbi ang lahat ng pinaghirapan niya sa loob ng mahabang panahong iyo
n.

The truth was that, di sinasadyang nagkita sila ni Mikhaela sa bar kagabi at ipi
nagtapat nito ang lahat sa kanya.

Nagpakalasing siya dahil sa kanyang nalaman at hindi iyon mawaglit sa isip niya
hanggang ngayong araw. Kaya naman, minabuti niyang puntahan ang kanyang ama upan
g kumpirmahin kung tama ba ang sinabi nito.

Subalit nagkataong wala roon ang mag-asawa at naiwang mag-isa lamang si Mikhaela
.

Ipinaalam nito sa kanya na hanggang ngayon ay mahal pa rin siya nito. Inaamin ni
yang naging mahina siya at nadala siya ng mga pangyayari.

Nagsimula sa isang simpleng halik. Hanggang sa lumalim iyon at tuluyang nauwi sa

pareho nilang pagkalimot.

God! How he missed those kisses!

Ilang taon niya ring pilit na kinalimutan si Mikhaela pero sa isang halik lang n
ito ay biglang bumalik ang lahat ng past memories nilang dalawa.

[Vianca's POV]

"Manong, diyan na lang po ako sa tabi." wala sa loob na utos ko sa driver ng tax
i.

Pagkahinto ng sasakyan sa gilid ay kaagad akong bumaba at naglakad ng walang dir

eksyon. Hindi ko alam kung saan ako papunta. Kahit saan na lang siguro ako dalhi
n ng aking mga paa. Basta, gusto ko lang mapag-isa.

Huminto ako sa isang malawak na park. Bibihira lang ang tao ng mga oras na iyon
kaya pinili kong maupo sa swing na ilang metro lang ang layo sa kinaroroonan ko.

Habang idinuduyan ko ang aking sarili ay napatingala ako sa langit. Mag-aalas sa

is na kaya malapit nang dumilim ang paligid.

Ilang ulit kong inaalis sa isipan ko ang eksenang yun na kahit minsan ay hindi k
o inasahang mangyayari pero pilit iyong bumabalik.

Matatanggap ko pa siguro kung ibang babae ang katalik ni Mitsui. Lalo pa't sanay
naman ako noon na babaero talaga siya. Pero hindi yung ganito na mismong si Mik
haela ang kasama niya. Pinagkatiwalaan ko ang babaeng yun. Ni minsan, hindi suma
gi sa isip ko na pagtataksilan nila ako.

Paano nangyari ang bagay na 'to? Halos magkapatid na silang dalawa dahil legally
married ang mga magulang nila.

Sumisikip ang dibdib ko tuwing naaalala ko kung papaano nila akong niloko pero p
ilit kong nilalakasan ang loob ko.

"Anak, kaya ko 'to.. Wag kang mag-alala kasi kaya 'to ni Mommy." Hinawakan ko an
g aking tiyan habang pilit nagpapakatatag.

Hindi pa ako handang sabihin kay Mitsui ang tungkol sa pagbubuntis ko. Masyado n
a akong nasaktan ngayon. Hindi ko na kakayanin pa kung sakaling tanggihan niya a
ng responsibility niya sa akin.

Ilang saglit pa ay napagdesisyunan ko nang umalis. Kailangan kong maliwanagan tu

ngkol dito at isa lang ang naiisip kong makakapagbigay linaw sa lahat.

***
"Vianca? Anong nangyari sayo? Bakit ganyan ang itsura mo?" Nagulat si Mama Angel
a nang pagbukas niya ng pinto ay mabungaran niya ako sa ganitong kalagayan.

Walang salita na gustong lumabas sa aking bibig. Hindi ko magawang sumagot kaya
sa halip ay niyakap ko na lang siya ng mahigpit.

Naguguluhan man sa ikinikilos ko ay mas pinili niya marahil na pakalmahin na lan

g ako sa pamamagitan ng paghaplos sa aking likod.

"Halika, doon tayo sa loob." Kumalas na si Mama sa akin at inakay niya akong pap
asok sa bahay.

Sumunod naman ako sa kanya hanggang sa dinala niya ako sa living room at doon ay
pinaupo niya ako sa sofa.

"Now, tell me. Ano ba talagang nangyari?" Bakas ang pag-aalala sa mukha niya nan
g tanungin niya ako.

Dahil dito ay muling nangilid ang luha sa aking mga mata kaya napayuko na lamang
ako.

"S-si Mitsui... at si Mikhaela.. mga walanghiya sila.." Habang tumatagal ay humi

hina at gumagaralgal na ang boses ko.

"Kailan mo pa nalaman ang tungkol sa kanila?" nagitlang sabi niya sa akin.

Dahil sa binitiwan niyang salita ay agad kong iniangat ang aking mukha. "Ma, wag
niyong sabihing alam niyo rin na may relasyon sila?" naghihinanakit na turan ko
sa kanya.

"Paano niyo nagawang ilihim sa akin 'to! Mga wala kayong puso!" sumbat ko sa kan
ya.

"Hija, patawarin mo ako.. kami ng anak ko. Pero please, wag mong kamuhian si Mit
sui. Don't blame him. Its my fault kung bakit ka nasasaktan ng ganito. Alam ko n
g mangyayari ito but I still took your feelings for granted. Inisip ko lang ang
kapakanan ng anak ko."

"Anong ibig niyong sabihin?" naguguluhang tanong ko.

Napansin kong huminga ng malalim si Mama Angela bago niya inumpisahang sabihin s
a akin ang katotohanan.

"One year ago, Mikhaela and I incidentally met each other in US. There, she told
me that she still loves Mitsui. I begged her na wag na niyang guluhin pa ang an
ak ko. But she's determined that in the end ay silang dalawa pa rin ang magkakat
uluyan."

"I argued with her, stressing out na hindi yun maaring mangyari dahil kasal na a
ng ina niya at ang ama ni Mitsui.. they were already considered as siblings."

"But she revealed to me that Javier was diagnosed with stage 4 colon cancer. Ang
sabi niya, hindi rin magtatagal at mawawala rin ang ama ni Mitsui and they can
start their new life all over again."

"Dahil sa sinabi ni Mikhaela ay umisip ako ng paraan para mailayo ng tuluyan si

Mitsui. After few days, it so happened that Mitsui faced his problem regarding L
orraine Chua."

Si Lorraine.. Oo, naalala ko pa ang tungkol sa kanya. Siya yung babaeng nabuntis
umano ni Mitsui.

"My son, talked to me about her and asked for my help. Ginamit ko iyon bilang op
ortunidad na maisakatuparan ang plano ko. I've used that as a chance na ipakasal
kayo para hindi na makipagbalikan pa si Mikhaela kay Mitsui."

Tumingin si Mama ng diretso sa mga mata ko. "Sayo lang ako may tiwala na magagaw
a mo ng maayos ang lahat ng naaayon sa plano ko. Admitting the fact na naniniwal
a akong sa huli ay matututunan ka ring mahalin ng anak ko. Mabuti kang babae Via
nca, hindi ka mahirap mahalin."

Kung ganun, yun pala ang totoo. Sinabi noon ni Mikhaela na kapag namatay si Sir
Javier ay babalikan niya ulit si Mitsui. At kaya kami ipinakasal ni Mama ay upan
g mahadlangan ang mga balak ni Mikhaela.

"Mikhaela was his first love. I'm sure of that. Siya lang ang tanging sineryoso
ni Mitsui to the point na ipinakilala siya nito sa akin. They were classmates wa
y back in high school. But then, kapwa sila nasaktan nang bigla nilang nalaman n
a may affairs na pala ang mga magulang nila and worst was that plano ng mga ito
na magpakasal."

"My son opposed the marriage. Ayaw niyang mangyari yun dahil hindi niya kayang i
sacrifice ang relasyon nila. But in the end, sumuko rin si Mikhaela and she let
her mother marry Mitsui's father."

Naikuyom ko ang aking mga palad habang isa-isang isiniwalat sa akin ni Mama ang
totoo. Pakiramdam ko ay lalo akong nanghihina sa bawat natutuklasan ko.

"Ibig sabihin hanggang ngayon mahal niya pa rin si Mikhaela. At ako? Ano lang ba
ang papel ko sa buhay niya? Kahit minsan hindi niya ako minahal!" Pilit kong pi
napahid ang luhang lumalandas sa aking pisngi.
"Hindi totoo yan, Vianca. Mitsui loves you. Kung ano man ang namagitan sa inyong
dalawa. Totoo lahat ng iyon. Kilala ko ang anak ko. Maaaring sa ngayon mas maha
l niya pa si Mikhaela. But please huwag kang sumuko. Hintayin mo lang at mamahal
in ka rin ni Mitsui ng higit pa kay Mikhaela." pagmamakaawa niya sa akin.

"Unti-unti nang nahuhulog ang loob ng anak ko sayo. Papunta na siya sa point na
mahal ka na niya. Ngunit hindi lang siya makarating dahil paulit-ulit niyang bin
abalikan ang nakaraan nila ni Mikhaela."

Napailing ako sa sinabing iyon ni Mama Angela. Maghintay? Makakaya ko bang hinta
yin si Mitsui?

Wala nang mas sasakit pa sa paghihintay lalo na't hindi ko naman alam kung may h
ihintayin ba talaga ako. Hindi ko alam kung sa huli ay magagawa ba talaga akong
mahalin ni Mitsui.

**
Makalipas ang kalahating oras ay dumating na ang kotse ni Ashley para sunduin ak
o. Tinawagan siya ni Mama matapos kong sabihin sa kanya na hindi pa ako handang
umuwi. Napagpasyahan ko kasing doon muna ako mananatili kina Ashley dahil ayaw k

o pang makipagkita kay Mitsui.

**********
A/N:
Woooh! Hanggang dito lang muna ako. Ang hirap gumawa ng tuloy tuloy na heavy dra
ma..

By the way, instead of using Mitsui's POV, I'm more comfortable in using a 3rd P
erson's POV when it comes to explaining the lead male's point of view. Yun ay pa
ra maging safe at hindi mabreak ang flow ng story.

Keep commenting guys dahil susundin ko kung anong gustong mangyari ng majority s
a inyo. Pero siyempre hindi naman agad agad 'yon magaganap.. Lagyan natin ng kau
nting twist.. okay?
Ciao!
-FeiFrozenFire <3
Chapter 40 >>
May nagtanong sa akin kung ano ang sekreto ko kapag gumagawa ng UD.. Lately, eto
pong fancam video ni Mitsui.. Ghad! His stare is <3 ---------------->
Sa tuwing magsisimula na akong magtype, papanoorin ko muna yan tapos parang suma
sanib na sa akin ang character ni Vianca. Hahaha.... XD

_________________
Chapter 40

"Vian, heto na yung pinabili mo sa'kin." Inilapag ni Ashley ang bitbit niyang pl
astic bag sa ibabaw ng mesa.

Kadarating lang niya galing sa trabaho at nagbilin ako sa kanya na bumili siya n
g manggang hilaw pag-uwi niya. Yun kasi ang pinaglilihian ko.

"Asan na? Bilis, kanina pa kita hinihintay." reklamo ko. Ang tagal ko kayang nag
hintay sa kanya.

"Aba! Demanding kang babae ka! Ikaw na nga 'tong wagas kung makapag-utos, nagrer
eklamo ka pa!" saway niya sa akin. "Kung hindi ko lang kayo labs ng baby mo, isi

nauli ko na kayo dun sa hinayupak mong asawa."

"Bakit nagsasawa ka na ba sa pagpapatira mo sa akin?" nakasimangot na tanong ko.

Tatlong linggo pa lang naman akong nakatira dito sa condo niya. Wala naman akon
g ibang malilipatan.

Simula nang hindi na ako umuwi kay Mitsui, hindi na rin ako pumasok sa trabaho k
aya wala akong income ngayon.

"At saka wag mo nga munang mabanggit-banggit yang pangalan ni Mitsui. Sumasama l
ang tuloy ang loob ko." angal ko sa kanya.

"Yan kasi... Hindi ka nakikinig sa warning ko sayo dati, kaya yan ang napala mo.
Ang problema kasi sayo ibinigay mong lahat kay Mitsui. Eh, samantalang ang lala
king yun hindi man lang nga willing na ibigay sayo ang kahit kalahati ng meron s
iya."

Ayan na naman siya. Inuumpisahan na naman niya ang walang katapusang sermon niya
para sa akin.

"Bakit ka ba ganyan? Imbes na damayan mo ako, sinisisi mo pa ako!" bulyaw ko sa

kanya.

Nagtatampong tinalikuran ko na siya at tinungo ko na lang ang kwarto ko. Alam ko

na nga na nagkamali ako, tapos kailangan pang paulit-ulit na ipaalala.

Pagpasok ko sa loob ay namalayan ko na sumunod din sa akin si Ashley kaya humint

o ako sa paglalakad.

"Eto naman. Tampo agad." Niyakap niya ako mula sa likod. "Siyempre, sino pa bang
mas concerned sayo, walang iba kundi ako na bestfriend mo."

Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko dahil sa sinabi niya. Hinarap ko siya
at ngumiti ako sa kanya. "Pasensiya ka na, Ash. Nagiging sobrang sensitive ako n
gayon. Dahil na rin siguro dito.. " sagot ko sabay hawak sa aking tiyan.

Ngumiti rin siya. "Ok lang yun, I understand. Normal lang naman daw sa buntis an
g maging moody." sabi niya. Salamat at napaka-maunawain niyang kaibigan.

"By the way, ano nga pala talagang plano mo? Three weeks ka ng hindi pumapasok s
a school. Two weeks lang yung leave mo kaya isang linggo ka nang absent. Tinatan
ong ka nga ng mga co-teachers natin, sabi ko may sakit ka pa. Nagtataka na nga r
in yung mga students mo kasi antagal mo na daw na wala."

Ano bang magagawa ko? Nagpunta ako sa Yale last week para mag-file sana ng resig
nation letter kaso hindi ako pinayagan ni Dean.

Dalawang buwan na lang at magtatapos na kasi ang semester. Mabibitin daw yung mg
a maiiwan kong klase dahil walang papalit sa akin para magturo ng babakantehin k
ong subjects.

Aish. Ang hirap ng sitwasyon ko. Ayaw ko nang pumasok ulit doon dahil panigurado
ng magku-krus lang ang landas namin ni Mitsui. Pinipilit ko pa naman siyang iwas
an ngayon.

Magmula ng umalis ako sa poder niya ay ilang beses niya rin akong pilit tinatawa
gan sa cellphone ko pero hindi ko sinasagot ang tawag niya.

"Vian, ano kaya kung pumasok ka muna sa trabaho? Pagtiisan mo muna ang pagmumukh
a ni Mitsui. Wag mo na lang pansinin ang existence niya sa classroom." suggest n
i Ashley sa akin.

"Two months from now, hindi pa naman malaki yang tummy mo. Hindi pa mahahalatang
buntis ka. Tapusin mo na lang muna yung responsibilities mo sa school." dagdag
pa niya.

Sa totoo lang, naiisip ko nga rin yung tungkol sa mga students ko. Kahit papaano
ay importante rin sa akin ang profession ko. Naaawa ako sa mga estudyante ko da
hil magiging unfair ako sa kanila kung maaapektuhan sila ng personal matters ko.
Siguro naman magagawa kong ilihim ang pagbubuntis ko sa loob ng natitirang panah
on na 'yon.

After that, makakapag-resign na ako ng maayos at pwede na akong lumipat ng ibang

trabaho. May makukuhanan pa ako ng panggastos, lalo na't dapat ko ring isipin a
ng tungkol sa baby ko.

**

Araw ng lunes ngayon at napagpasyahan kong pumasok na ulit sa trabaho. Sana lang
maging maayos ang pagbabalik ko. *cross fingers*

Nasa tapat na ako ng classroom nina Mitsui ngunit parang ayaw kong dumiretso sa
loob. Kanina pa urong-sulong ang mga paa ko.

"Avi!" Bigla na lang may nagsalita sa likod ko.

Ayyy! Anak ng **! Muntik na akong mapatalon sa gulat.

Paglingon ko ay nakita ko si Dwayne na nakatayo sa likuran ko. Hindi ko napansin

g nandito pala siya dahil busy ako sa pagdadalawang-isip kung papasok ba ako o h
indi.

"Bakit ba basta ka na lang sumusulpot!" Napahawak ako sa dibdib ko sa sobrang pa

gkabigla.

Nagsmile siya. "Sorry. Malay ko bang magugulatin ka pala. Kumusta ka na? Magalin
g ka na ba?"

"Ah.. oo.. trangkaso lang naman yung sakit ko." pagsisinungaling ko. Kahit nakak
a-guilty na magsinungaling ay wala akong choice dahil hindi ko naman pwedeng sab
ihin sa kanya yung totoo.

Pero nakakakonsensiya talaga lalo pa't napaka-thoughtful na tao ni Dwayne. Parat

i niya akong kinukumusta tuwing nagkikita kami.

"Ano nga palang ginagawa mo rito?" tanong ko sa kanya. Mamayang hapon pa kasi an
g klase niya rito.

"Sorry ulit. Noong absent ka kasi kinuha ko muna yung time mo at naglecture ako
sa kanila. Its because we need to double time for the coming finals. I thought y
ou will still not be around today so I came here." paghingi niya ulit ng paumanh
in.

"Ano ka ba? Okay lang yun. Buti nga at hindi nabakante yung oras nila. Ang akala
ko nga pakalat-kalat lang sila sa labas noong wala ako." nakangiting sabi ko.

Subalit napawi ang ngiti sa mga labi ko nang dumako ang paningin ko sa di kalayu
an sa aming kinatatayuan. Nahagip kasi ng mga mata ko si Mitsui habang naglalaka
d itong papalapit sa kinaroroonan namin ni Dwayne.

Pakiramdam ko ay bigla akong namutla nang mag-sink in sa utak ko na dito talaga

siya papunta dahil andito ang classroom niya.

"Avi, are you alright? You look so pale?" Bumalik ang pansin ko kay Dwayne nang
bigla niyang hinawakan ang noo ko.

Gumuhit sa mukha niya ang pag-aalala nang makita niyang namumutla ako.

"Ha? Oo, okay lang ako." Hindi ko magawang tanggalin ang palad niyang nakahawak
sa aking noo.

Nang mga sandaling iyon, habang nasa ganoon kaming akto, ang siyang pagdaan ni M
itsui sa tapat mismo namin ni Dwayne.

Kasabay ng pag-alis ni Dwayne ng kamay niya ay di sinasadyang nagtama ang mga ma

ta naming dalawa ni Mitsui, pero kaagad rin akong umiwas ng tingin.

Ilang saglit pa, nakita ko mula sa sulok ng aking mga mata na tuluyan na itong p
umasok sa loob ng silid nito.

"Are you sure you're really okay? Do you want me to take you to the clinic?" wor
ried na tanong ni Dwayne sa akin.

Tumango ako. "Oo, ayos na ako. No need na magpunta pa doon." pagbibigay assuranc
e ko naman sa kanya.

Sa huli ay huminto na rin si Dwayne sa pagpupumilit niyang magpa-check up ako.

"Its up to you kung ayaw mo talaga. Tara, dun sa loob. Sasamahan na kita." Hinaw
akan niya bigla ang kanang braso ko.

"Teka, anong gagawin mo sa klase ko?" nagtatakang pinigilan ko siya.

"Last meeting, I forgot to tell them something so I need to announce it now. Jus
t give me 5 minutes to do that. Okay?"

Bahagya niya akong hinala papunta sa loob ng classroom kaya napilitan na akong s
umunod.

Bahala na..

*CLASSROOM*
Pagpasok pa lang namin ni Dwayne ay kaniya-kaniya nang bati sa amin ang mga estu
dyante.

"Good morning, Ma'am Vianca!"

"Hi, Sir Del Fierro!"

Ang iba sa kanila ay nagulat nang makitang magkasabay kaming dumating ni Dwayne.

"Good morning, class!" bati ko rin sa kanila. Pinilit kong ngumiti sa kabila ng
hindi ko pagiging komportable ng mga oras na 'yon.

Iniiwasan kong tumingin sa direksyon kung saan naroon si Mitsui. Pero malakas an
g kutob ko na nakatingin siya sa amin ni Dwayne.

"Sige na, i-announce mo na yung sadya mo sa kanila." sabi ko kay Dwayne.

"Alright." Tumango siya at sinimulan na ang importante niyang sasabihin.

Ako naman ay nagtungo na sa teacher's table at inilagay ko rito ang aking mga ga
mit.

Makalipas ang ilang minuto ay napansin kong tapos na si Dwayne sa pagsasalita ni

ya sa unahan. Nakatayo ako ng mga sandaling iyon sa tabi ng mesa at nakatuon ang
atensiyon ko sa pag-aayos ng mga files na idi-discuss ko sa klase.

Abala ako sa aking ginagawa nang walang anu-ano ay bigla na lang akong nakaramda
m ng pagkahilo. Tila umiikot ang paningin ko kaya napahawak ako sa gilid ng tabl
e.

"Avi! Are you okay?" Narinig ko ang nag-aalalang boses na yun ni Dwayne. Mabilis
na pala siyang nakalapit sa akin.

Ngunit bago pa man ako makasagot ay bigla na lang nagdilim ang aking paligid.

[3rd Person's POV]

"Ayyy, Ms. Vianca!" Napasigaw at nagkagulo ang buong klase matapos himatayin si
Vianca sa loob ng classroom.

Mabuti na lang at naging maagap si Dwayne kaya nasalo niya bago pa man ito tuluy
ang bumagsak. Bahagyang napaupo si Vianca sa sahig habang yakap niya ang katawan
nito.

"Avi!" gising dito ni Dwayne. Mahina niyang tinapik ang pisngi ni Vianca baka sa
kaling ma-regain ang conciousness nito.

Dali-dali namang nagsipagtayuan mula sa mga upuan ang kanilang mga students at l
umapit sa dalawang professors ng mga ito.

"Sir! What happened to Ms. Vianca?" shocked na reaksyon ng ilan sa kanila.

"Avi, wake up!" kinakabahang usal niya. Marahan niya itong niyuyugyog pero wala
pa rin itong malay.

Akma niya na sana itong bubuhatin upang dalhin sa university clinic nang lumapit
si Mitsui at bigla siyang itinulak. Walang sabi-sabi na kaagad nitong binuhat s

i Vianca at mabilis na nagtungo sa labas ng classroom.

Naiwan naman si Dwayne na nagulat at naguguluhan sa mga pangyayari, ganoon din m

aging ang mga students niya. Pero kung ang mga ito ay nagtaka sa pag-passed out
ng teacher, eh mas higit sa ginawang pagkarga rito ni Mitsui.

*CLINIC*

Nakatayo si Mitsui sa labas ng clinic nang humahangos na dumating si Ashley.

Pagkakita nito sa kanya ay kaagad siya nitong pinukol ng matalim na titig.

"G*go ka talaga, Mitsui!" mura nito sa kanya. "Kapag may nangyaring masama sa ka
ibigan ko. I swear, mapapatay kita!" dinuro-duro siya nito.

Halata sa mukha nito ang sobrang concern kay Vianca at galit naman para kay Mits
ui.

"Tumabi ka nga diyan! Alis!" malakas siya nitong hinawi dahil nakaharang siya sa
dadaanan nito.

Dumiretso si Ashley sa clinic at ilang minutong nanatili sa loob. Hindi rin nagt
agal at lumabas ulit ito dahil ipinagbawal ng nurse na magstay siya roon.

Wala pa ring malay si Vianca, pero sinigurado naman ng doctor na maayos na ang l
agay nito.

**
Pagkalabas ni Ashley ay muli na naman niyang nabungaran si Mitsui. Dahil dito ay
muli na namang uminit ang ulo niya.

"Ang lakas din naman ng loob mo na magpakita pa rito, huh? Pagkatapos ng ginawa
mo kay Vianca, may gana ka pang makibalita!" bulyaw niya kay Mitsui. Pagkakataon
na niyang i-confront ito sa mga kawalanghiyaang pinaggagagawa nito.

Pero sa halip na sumagot ay nanatili lang itong tahimik na nakatingin sa kanya k

asabay ang infamous poker face nito.

"Letse! Wala ka man lang ba talagang emosyon? Wala kang awa?" Napipikon na siya
dahil wala siyang mabasa na anumang feelings mula rito.

"Ewan ko ba kasi diyan kay Vianca at nagustuhan ka pa niya! Kung iba na lang kas
i ang minahal niya, edi hindi siya nahihirapan ng ganito... di sana siya nasasak
tan ng ganito... Ilang beses ko na siyang binalaan na wag magkagusto sayo dahil
wala kang magandang maidudulot sa kanya."

Walang preno ang pagsasalita ni Ashley. Natural na kasi para sa kanya ang maging
mabunganga sa tuwing nagagalit.

"Kung nakinig lang sana siya sa akin, hindi sana 'to nangyari sa kanya. At isa k
a pang t*rant*dong lalaki ka, niloko mo na nga siya, binuntis mo pa------!" Nanl
aki ang mga mata ni Ashley pagkatapos niyang marealized kung ano ang naging resu
lta ng sarili niyang kadaldalan.

Nalintikan na!

Dala na rin ng bugso ng damdamin ay naibulalas niya ang tungkol sa sekretong pag
bubuntis ni Vianca.

Pwede bang bawiin at i-delete yung sinabi niya? *erase erase*

Pero huli na ang lahat dahil narinig na siya ni Mitsui.

Humakbang itong palapit sa kanya at marahas na hinawakan ang magkabilang braso n

iya. "Repeat to me what you have just said!" mariing utos nito sa kanya.

"Ha? Alin dun? Wala na akong maalala, eh." pagmamaang-maangan niya kahit alam ni
yang useless na rin naman iyon.

"Say it again!" paasik na utos ulit nito.

Nakakatakot ang titig na iyon ni Mitsui. Parang lalamunin siya ng buhay kong hin
di niya aaminin ang totoo.

Mariing napapikit na lang si Ashley. 'Vian, I'm sorry. Sooner or later malalaman
din naman 'to ng asawa mo,' bulong niya sa sarili.

"Oo na! Sasabihin ko na!" Malakas niyang tinabig ang mga kamay ni Mitsui kaya bi
nitawan na siya nito.

"Buntis si Vianca at ang ama ay walang iba kundi ikaw! Ngayong alam mo na, anong
plano mo, ha!" Nakikipagsukatan siya ng tingin kay Mitsui.

"Iiwan mo ba yung babae mo at papanindigan mo ang responsibility mo sa kanya?" g

alit na tanong niya rito.

Nagbaba ng tingin si Mitsui. Wala itong maisagot sa kanya.

Sa pagkakataong yun ay pinilit ni Ashley na maging mahinahon habang nakikipag-us

ap rito. "Tapatin mo nga ako, mahal mo ba si Vianca?"

Muling nag-angat ng mukha si Mitsui at tumingin sa kanya.

"I love her." may bahid ng sincerity ang paraan ng pagkakasabi nito.

"How about Mikhaela, mahal mo pa ba siya?" karagdagang tanong ni Ashley.

Muling umiwas ng tingin si Mitsui. Hindi ulit nito magawang makapagsalita.

"Tss. So, ibig sabihin ng silence mong yan ay mahal mo pa nga siya." Na-conclude
niya iyon base na rin sa mga kilos nito.

Bahagyang tumango si Mitsui.

"Eh, g*go ka palang talaga!" Nakakagulat ang bigla na namang pagtaas ng boses ni

Ashley.

"Mahal mo si Vianca! Mahal mo rin si Mikhaela! Aba, multi-tasking yan, Mitsui! B

igwasan kaya kita?!"

Animo'y siga na inambahan niya ng suntok si Mitsui. Kapag ganitong inaagrabyado

ang kaibigan niya ay nawawala ang poise niya sa katawan.

Awtomatiko namang napaatras ng isang hakbang si Mitsui. Kabisado na nito ang top
ak ng babaeng kaharap. Kung ano ang maisipang gawin ni Ashley ay gagawin talaga
nito.

"Haist.. Ang sakit sa ulo ng relasyon niyong dalawa.." Sa huli ay tila siya pa r
in ang susuko sa sobrang konsumisyon.

"Don't bother meddling with our problem because I'm going to fix it by myself."
seryosong sagot naman ni Mitsui.

"Anong gagawin mo, aber?" tinaasan niya ng kilay ang kausap.

"Vianca bears my child. Iuwi ko na siya sa bahay." matigas na pahayag nito sa ka

nya.

"So tanga-tangahan kayo ngayon. Sayo ang asawa mo. Ikaw sa kabit mo." pagtataray
niya rito.

Hindi na pinansin pa ni Mitsui ang mga pinagsasabi ni Ashley. Tinalikuran na siy

a nito at naglakad na itong papalayo.

Naiwan naman siyang mag-isa habang kumukulo pa rin ang dugo sa ipinakitang ugali
ni Mitsui.

**********
Chapter 41 >>
Chapter 41

"Sorry na.. Please patawarin mo na ako.. nagsisisi na talaga ako." nakayukong pa

ulit-ulit na sabi sa akin ni Ashley.

Pagkagising ko pa lang dito sa clinic ay ganyan na ang drama niya. Paano ba nama
n, nadulas daw siya at nasabi niya kay Mitsui na buntis ako.

Tsk. Kahit kailan wala talaga akong maaasahang maganda sa madaldal na bibig nito
ng si Ashley.

"Tumahimik ka na nga! Kanina ka pa sorry ng sorry diyan. Wala na 'yang magagawa

kasi tapos na, nangyari na ang nangyari." naiinis na saway ko sa kanya.

Wala nang silbi ang paghingi niya ng tawad dahil huli na ang lahat. Alam na ni M
itsui ang totoo.

At maliban pa roon, hindi ko naman magawang magalit sa kanya dahil nakikitira ak

o ngayon sa condo niya.

"Haayy, ewan. Bumalik na tayo dun at may klase pa tayo." Bumangon na ako sa hini
higaan kong hospital bed.

"Hoy, teka!" Napatayo si Ashley sa kinauupuan niya. "Papasok ka pa sa lagay mong

yan? Umuwi ka na lang kaya muna sa bahay?"

"Ash, okay na ako. Dala lang ng pagbubuntis ko yung pagkahilo ko. Di ba sabi pa
nga ng doctor maayos na ang lagay ko."

Alam nung doctor ang tunay na condition ko. Siyempre, kinailangan kong aminin ri
to na buntis ako. Pero ayos lang naman iyon dahil confidential ang records dito.

"Sige na nga, ikaw ang bahala." Sa wakas ay tumigil din si Ashley sa pagpupumili
t na umuwi na ako.

Nang makita kong sumang-ayon na siya sa akin ay nauna na akong naglakad palabas
ng kwarto. Ilang saglit pa ay nagpaalam na kami sa doctor at magkasama na kaming
umalis ng clinic.

**
Alas kwatro na ng hapon at oras na ng uwian. Naglalakad na ako papunta sa may ga
te nang matanaw ko si Mitsui na nakatayo sa lugar na mismong dadaanan ko.

Dahil doon ay umisip ako ng paraan para maka-iwas sa kanya. Nagmamadali akong lu
miko papunta sa kabilang building at naglakad ako sa ibang direksyon.

"Bye, Ms. Vianca!" paalam sa akin ng iba sa mga nakakasalubong kong mga estudyan
te.

"Bye! Ingat kayo sa pag-uwi." nakangiting sagot ko rin sa kanila.

Huminto ako pagdating ko sa hallway. Dito na lang muna ako magpapalipas hanggang
mayamaya ng kaunti. Siguro naman makaraan ng ilang minuto ay wala na doon si Mi
tsui.

"Who do you think you're hiding from?"

Nagulat ako nang bigla kong marinig ang pamilyar na boses na iyon.

"Mitsui..." pangalan lang niya ang tanging nasambit ko. Paglingon ko kasi ay nak
ita kong nakatayo na pala siya sa likuran ko.

Sinubukan kong humakbang papalayo. Ngunit, bago pa ako tuluyang makaalis ay naha
wakan na niya ang braso ko.

"Mitsui! Ano ba? Bitawan mo nga ako. Baka may makakita sa'tin dito!" sita ko hab
ang pilit kong tinatanggal ang kamay niya. Buti na lang at kami lang dalawa ang
naroon ng mga sandaling iyon.

"I won't let you go. Uuwi na tayo." maawtoridad na sagot niya.

Nagpumiglas ako sa pagkakahawak niya, pero hindi ko kaya dahil mas malakas siya
sa akin.

"Sa palagay mo ba sasama ako sayo ng ganun na lang? Matapos ng panglolokong gina
wa niyo sakin ni Mikaela!" sumbat ko sa kanya.

Napansin kong dumilim ang mukha niya pagkasabi ko noon.

Ngunit sa halip na bitawan ako ay bigla na lang niya akong hinila papalayo. Nagl
akad kaming dalawa hanggang sa makarating kami malapit sa parking area.

Mula sa kasalukuyang kinaroroonan namin ni Mitsui ay nakita ko ang dami ng mga e

studyanteng kailangan naming daanan bago makapunta sa naka-park niyang kotse.

"Please hayaan mo na ako. Masyado nang maraming tao, baka makita nila tayo. Baka
kung anong isipin nila." kinakabahang sabi ko.

Nakiki-usap ako sa kanya habang naglalakad kami ngunit hindi niya ako pinakiking
gan.

Ipinagpatuloy lang niya ang paglalakad habang hawak niya ako sa kanang braso ko.
Wala siyang pakialam kahit pa pinagtitinginan na kami ng mga taong nasa paligid
.

Hindi ko na nagawang umalma laban kay Mitsui dahil alam kong mas magiging agaw-e
ksena kung makikipag-away pa ako sa kanya. Sa huli ay pinabayaan ko na lang siya
hanggang sa sapilitan niya akong isinakay sa kanyang kotse.

**
Matapos ang halos kalahating oras na byahe ay papasok na kami sa basement ng con
dominium na tinutuluyan niya.

Sa buong sandaling iyon ay pareho kaming walang imikan sa loob ng kanyang sasaky
an. Walang sinuman sa amin ang gustong magsalita.

Una, dahil wala namang patutunguhan ang pag-uusapan namin. Ikalawa, kasi lalo la
ng kaming magkakasamaan ng loob.

Paghinto ng kotse niya ay agad akong bumaba. Gusto ko sanang samantalahin yung p
agkakataon na nasa driver's seat pa siya para tumakas.

Mabilis akong naglakad papunta sa kalsada upang mag-abang ng daraang taxi. Kaya
nga lang ay hinabol ako ni Mitsui at muli niya akong hinigit sa siko.

"Uuwi na ako. Parang awa mo na. Doon na lang ako kina Ashley." pakiusap ko sa ka
nya.

"You're not going anywhere, Vianca. This is my place kaya dito ka uuwi!" may dii
n ang pagkakasabi niya ng bawat salitang iyon.

Napa-iling ako. Ayaw ko nang makisama pa sa kanya dahil bumibigat lang ang pakir
amdam ko kapag nakikita ko siya.

Kahit kailan siguro hindi ko na makakalimutan yung ginawa nilang pagtataksil sa

akin ni Mikhaela.

"Mitsui, nakikiusap ako sayo. Para na rin 'to sa magiging anak ko!" giit ko sa k
anya.

"That's not only yours, that's also my child." pagtatama niya sa sinabi ko. "Lik
e what I have said before, what's mine is only mine!"

Naningkit ang mga mata ko sa tinuran niyang iyon.

"Sa tingin mo basta ganun na lang yun, ha? Pagkatapos mo kong lokohin, aariin mo
'tong anak ko. At anong gagawin mo? Magpapaka-ama ka na para bang napakatino mo
ng tao at wala kang ginawang kasalanan sakin!" nangingilid ang luhang sabi ko.

"Ngayon feeling concerned ka kasi nalaman mong buntis ako. Pero kung hindi dahil
dito, baka andun ka na naman sa malandi mong kabit!"

Dala ng mga binitawan kong salita ay nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon ng mu

kha ni Mitsui.

"Look, Vianca... I'm... I'm sorry that I lied to you. I didn't tell you my past
relationship with Mikaela. I know it upsets you, but----"

"I'm not upset na niloko mo ako." Pinutol ko na ang mga nais niya pa sanang sabi
hin. "Masama ang loob ko dahil magmula ngayon, hindi na kita ulit maaaring pagka
tiwalaan."

Tinitigan ko siya sa paraang gusto kong iparating sa kanya kung gaano kasakit an
g nararamdaman ko.

"Dapat pala talaga, nakinig na ako kay Ashley noon. Ilang beses niya akong binal
aan pero masyado akong naniwala sa mga ipinakita mo sakin. Hindi ko akalain na m
asyado ka lang pa-fall, pero wala ka naman palang intensyong saluhin ako." sumba
t ko sa kanya.

"Vianca.. listen to me.. I will do everything to have you back. I will entirely
forget about Mikhaela and solely focus my attention on you. I'm going to strive
hard just to earn your trust again." tila nahihirapang sagot niya.

Nagbingi-bingihan ako sa mga sinabing iyon ni Mitsui. Ayokong bumigay ng basta-b

asta sa pakiusap niya.

"Tama na.. Kailangan ko nang umuwi." malamig na sabi ko.

Tatalikuran ko na sana siya subalit bigla na naman niyang hinawakan ng mahigpit

ang kamay ko.

"I said your not going anywhere. Kanino mo gustong umuwi? Kay Ashley? Subukan mo
lang at bukas na bukas din wala na siyang babalikang trabaho sa Yale!" nagbaban
tang pahayag niya sa akin.

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. "Bina-blackmail mo ba ako?"

"I'm not threatening you. I'm stating the consequences that she might face by si
mply messing in our problem."

"How dare you! Wag na wag kang magkakamali na gawin ang kung anumang binabalak m

o! Wag mong idamay si Ashley dahil wala siyang kinalaman dito!" Pinilit kong pal
akasin ang loob ko. Ayaw kong ipakita sa kanya na mahina akong tao.

Napansin kong umangat ang isang sulok ng labi ni Mitsui.

"So, what do you think? Are you going to call Ashley and inform her that she was
already fired from her work? Or tell her that you will no longer be staying in
her place because you've already made up your mind and you choose to live with m
e again?" dagdag pa niya.

Madiin kong naikuyom ang mga palad ko. Hindi ko gusto ang ipinapakitang ugali sa
kin ni Mitsui ngayon.

Kilala ko siya, wala pa siyang planong hindi niya naisakatuparan. Gamit ang conn
ection niya sa university, alam kong kayang kaya niyang ipatanggal agad si Ashle
y sa trabaho.

Nahalata niya marahil na bahagya akong natigilan kaya sinamantala niya ang pagka
kataon. Muli niyang hinawakan ang kaliwang kamay ko at nagawa niya akong hilahin
papasok ng condo.

Pagdating naming dalawa sa loob ng unit ay saka niya lang ako binitawan.

Huminga ako ng malalim. Delikado para sa baby ko na nai-stress ako ng ganito.

Pinipilit kong pakalmahin ang sarili ko nang maramdaman kong para akong maduduwa
l. Dahil dito ay iniwan ko kaagad siya at mabilis akong nagtungo sa CR.

Tila bumabaliktad na naman ang sikmura ko. Hindi ko alam kong hanggang kailan ko
ba mararanasan ang ganito pero sinabi sa akin ng OB-gyne ko na normal lang daw
ito.

Sumusuka pa rin ako sa banyo nang namalayan kong sumunod rin si Mitsui sa loob.

Pagkalapit niya sa akin ay hindi ko inaasahan ng ipatong niya isang kamay niya s
a balikat ko at pagkatapos ay hinimas niya ako sa likod. Patuloy lang niya iyong
ginawa hanggang sa matapos na akong magsuka.

Makalipas ang ilang minuto ay lumabas na ulit ako ng CR. Pinupunasan ko ang buti
l butil ng pawis sa noo ko nang makita ko siyang naglakad na papunta sa kwarto n
iya.

Nanghihinang napaupo na lang ako sa sofa. Tila wala talaga akong magagawa para m
akaalis dito. Mapipilitan akong makisama sa kanya pansamantala habang umiisip pa
ako ng paraan para makalayo na ng tuluyan sa kanya.

**
Alas diyes na ng gabi at kailangan ko nang matulog. Kumukuha ako ng damit pantul
og mula sa cabinet nang makita kong maayos pa ring nakalagay ang mga gamit ko ri
to.

Nang lumayas kasi ako dito sa condo ay wala akong dalang anumang gamit. Naiwan d
ito lahat ng mga gamit ko dahil hindi na ako naglakas-loob na umuwi pa rito para
kunin yung mga damit ko.

Matapos kong magbihis ay lumabas ako saglit sa kwarto at hinanap ko kung nasaan
na si Mitsui. Nakita ko siyang nasa kusina habang may kaharap na ilang bote ng a
lak.

Tsk. Ngayon iinom-inom ka diyan. Bahala ka sa buhay mo. Itong gusto mong mangyar
i, e'di panindigan mo.

Bumalik na ako sa kwarto at isinara ko ang pinto. Naalala kong bigla kung saan n
akatago yung spare keys kaya lumabas ulit ako at kinuha ko iyon.

Pagpasok kong muli sa kwarto ay sinigurado kong naka-lock ang pintuan. Bahala si
ya kung saan siya matutulog.

Humiga na ako sa kama at nagtalukbong ng kumot. Ilang sandali pa ay unti unti na

akong dinadalaw ng antok kaya ipinikit ko na ang aking mga mata.

Subalit muli akong nagising ng magkakasunod na malakas na katok sa pintuan. Napa

tingin ako sa alarm clock sa bedside table at nakita kong alas dose na pala.

"Sh*t! Vianca, open the door!" narinig kong sigaw ni Mitsui mula sa labas ng pin

to.

Malakas niya iyong kinakalabog para siguro matakot ako at pagbuksan ko siya.

"Humanda ka sakin kapag nakapasok ako diyan!" asik pa niya.

Humanda pala, huh? E'di mas lalong hindi ko siya papasukin dito. Ang kapal naman
ng pagmumukha niya kung tatabi pa siya sakin sa pagtulog.

Hindi ko na lang pinansin ang pagwawala niya. Kinuha ko ang aking iPod at nagsuo
t ako ng headset. Tinodo ko yung volume hanggang sa hindi ko na marinig ang inga
y na ginagawa niya sa labas.

Makaraan ang ilang minuto ay kusa rin siyang tumigil. Napagod na siguro kaya sum
uko na lang.

Itinago ko na yung iPod ko at bumalik na ulit ako sa pagtulog.

**
Kinabukasan, mas maaga akong gumising dahil sinadya ko talagang umalis habang tu
log pa si Mitsui. Paglabas ko ng kwarto ay nakabihis pang-opisina na ako.

Dahan-dahan akong naglakad sa sala nang makita ko siyang natutulog sa sofa. Nagi
ng maingat ako sa paghakbang dahil iiniwasan kong magising siya. Mahirap na baka
singilin niya ako ngayon sa ginawa kong pag-lock ng room niya kagabi.

Nagtagumpay naman ako na tuluyang makalabas ng condo unit niya. Mamaya ay kakaus
apin ko si Ashley at hihingi ako sa rito ng tulong kung paano ba ako makakalayo
kay Mitsui na hindi maaapektuhan ang trabaho nito.

**
Pagdating ng alas nuwebe ng umaga, may bakante pa akong isang oras bago ang susu
nod kong klase kaya minabuti kong puntahan si Mama Angela upang kausapin ito.

Bago ako magpunta sa office nito ay dumaan muna ako saglit sa rest room.

Matapos gumamit ng CR, papalabas na sana ako rito nang tiyempong dumating din sa
loob ang babaeng pinaka-ayaw ko nang makita sa buong buhay ko.

"Napapadalas yatang pagpunta-punta mo rito? Don't tell me hanggang dito sinusund

an mo si Mitsui?" sarcastic na tanong ko kay Mikhaela.

Halatang nagulat siya sa sinabi ko at hindi niya rin inaasahan na magkikita kami
.

Well, kung inaakala niyang maglulupasay ako sa sahig sa sobrang desperation, nag
kakamali siya dahil hindi yun mangyayari.

"Honestly, si Mitsui talaga ang sadya ko. I just have something to tell him." sa
got niya naman sa akin.

Naiinis ako sa pa-demure effect ni Mikhaela. Sinong mag-aakalang nasa loob pala
ang kulo ng babaeng ito?

"Oh, really? Bakit hindi mo na lang siya iinvite dun sa bahay niyo kagaya ng gin
awa mo dati. Dun walang masyadong disturbance, hindi tulad dito." Nakikipagtuusa
n ako ng titig sa kanya.

"I can no longer do that. Mitsui already talked to me and he wanted for us to to
tally part our ways and forget our past." sabi niya kasunod ang isang bitter smi
le.

Bagama't gusto ko nang layasan si Mitsui ay gusto ko ring makaganti dito sa baba
e niya. Kahit man lang sa matalas na pananalita eh makabawi ako sa kanila.

"Buti naman at naisipan niyang gawin yun. Kaya ikaw Mikhaela, kalimutan mo na yu
ng nakaraan niyo. Kasi magkapatid na kayo ngayon at may ASAWA na siyang tao." bi
nigyang diin ko talaga sa kanya ang katagang 'asawa'.

"Ipapaalala ko lang sayo na step sister ka niya. Kung lalagpas man dun ang posis
yon mo, yun ay hanggang mistress ka lang. Kahit kailan hindi mo ako mapapalitan
bilang legal wife." palabang dagdag ko pa.

Matindi ang kagustuhan kong ipamukha sa kanya kung saan lang siya dapat lumugar
sa buhay ni Mitsui.

"At isa pa, hinding hindi na talaga pwedeng maging kayo ng ASAWA ko dahil magkak
a-baby na kami." sabi ko sa kanya.

Hinaplos ko ang aking tiyan upang i-emphasize sa kanya ang ibig sabihin ng salit
ang baby.

Napansin kong nagulat siya sa isiniwalat ko.

"Magkakaroon na kami ng isang buong pamilya ni Mitsui, nang one happy family. Ka
ya ang mabuti pa, maghanap ka na lang ng ibang magpapaligaya sayo. Hindi 'yong g
anyan na nang-aagaw ka ng asawa ng may asawa. Don't ruin other people's happines
s just because you can't find your own!" mataray na sabi ko sabay walk out ko sa
harapan niya.

**********
Chapter 42 >>
Chapter 42

Aish. Nakakairita talaga ang babaeng 'yon. The nerve! Nagpunta pa siya dito sa s
chool para lang makipagkita kay Mitsui.

Nawala na ako sa mood para makipag-usap pa kay Mama Angela, kaya sa halip na pum
unta sa office nito ay bumalik na lang ako sa faculty room namin.

Doon na lang ako magpapalipas ng galit baka kasi madala ko pa ito hanggang mamay
a sa susunod kong klase. Tsk. Naroon pa man din si Mitsui sa next subject ko.

**
Makalipas ang isang oras ay pumasok na ako sa klase ko para magturo.

Pagdating ko pa lang sa loob ay nagsi-ayos na ang mga estudyante sa mga upuan ni

la.

"Good morning, Mam Vianca!" halos sabay-sabay na bati nila sa akin.

Tumango lang ako at pinasadahan ko ng tingin ang kabuuan ng classroom. Siyempre,

isa lang naman ang hinanap ko sa kanila. Walang iba kundi si Mitsui.

Katulad ng dati, nakita ko siyang nakaupo sa likod katabi sina Adrian at Karl. M
ukhang busy siyang nagpipindot ng cellphone at wala sa akin ang atensyon niya.

Kung alam ko lang, si Mikaela na naman ang pinagkakaabalahan niya.

Nag-uumpisa na namang uminit ang ulo ko kaya minabuti ko na lang na magsimula na

ng discussion.

"Class! Listen to me!" hinampas ko ng malakas yung professor's table kaya nagula
t ang mga students ko.

"Once I'm standing here in front of you, I don't want to see anyone who is not p
aying attention to me! Concentrate on your lessons instead of doing such nonsenc
e things on your seats!" striktong pahayag ko sa kanila.

"Hala! Bad mood si Ma'am. Umayos na tayo." mahinang sabi ng isa sa kanila pero n
akarating pa rin iyon sa pandinig ko.

Sinulyapan ko si Mitsui at nakita kong itinago na niya ang kanyang hawak na cell
phone. Dahil doon ay hindi ko na ulit siya pinag-aksayahan ng oras at nagsimula
na akong maglecture.

**
"Class, who among you can enumerate to me the different errors of perception tha
t I have mentioned during our past meetings?" tanong ko sa kanila habang naglala
kad ako sa unahan para maghanap ng gustong sumagot.

Karamihan naman sa kanila ay nagtaas ng kamay.

"Yes, Trisha?" tawag ko sa babaeng nakaupo sa gitnang bahagi ng klase.

Tumayo ito at confident na nagrecite. "Mam, the different errors of perception w

ere as follows -- the primacy, recency, halo effect and the projection bias."

"Good." Nginitian ko ito. "Now, can you cite to me an example of halo effect?" k
aragdagang tanong ko rito.

Pansamantalang itong nag-isip ng maisasagot. "Ahh.. An example is the perception

that beautiful girls are usually dumb and stupid."

"Oh.. nice example. Can you further explain it to us." utos ko.

Kinuha nito ang notebook at binasa ang nakasulat doon. "According to the halo ef
fect, the general impression of a person based on one prominent characteristic,
colors the perception of the other characteristic of that person."

Ibinaba na nito ang hawak na notebook at muling nagsalita. "Ibig sabihin, usuall
y kapag nakakakita tayo ng magandang babae, we have this connotation na hindi si
ya matalino. In the same way that nerds are believed to be intelligent people."

"Very good! It seems that you prepared well for today's lesson." puri ko kay Tri
sha.

"Mam Vianca." Nagtaas rin ng kamay yung isang classmate nila na si Cess kaya tin
awag ko ito.

"Aside from her given sample meron din po ako." sabi nito sa buong klase. "Ang b
inigay ni Trisha ay para sa babae lang. How about sa mga guys? Unfair naman di b
a? So heto rin example ko... Goodlooking men are usually jerks!"

Nice one! Mukhang may kakilala rin akong ganyan?

"Goodlooking men are usually jerks." Inulit ko yung sinabi niya at ini-stressed
out ko talaga yung salitang JERK.

Pasimple akong tumingin kay Mitsui at nang makumpirma kong nakatingin rin siya s

a akin ay inirapan ko siya.

"Why do you think so?" tanong ko kay Cess.

"Kasi Mam Vianca, mabibilang na lang talaga sa daliri ang mga lalaking matitino.
No offense guys, sorry di ko kayo nilalahat." sabi niya at lumingon pa sa mga l
alaking kaklase niya.

Kani-kaniya namang react ang mga estudyante ko.

"Oops!"
"Wooah!"
"Mam, tama po yan!"

Napangiti ako. Hindi lang pala ako ang bitter sa mundo.

"Ouch!" Dumako ang atensyon ng lahat kay Adrian ng umarte itong nasasaktan at ti
namaan sa sinabi ni Cess. Hawak pa nito ang dibdib para maging mas convincing an
g acting nito.

Nagtawanan tuloy ang mga kaklase nila.

-_______-

#KulangSaPansin

"Wag ka nang magreact diyan, Adrian." supalpal naman dito ni Cess. "Nakatatak na
kasi sa isip naming mga girls na jerk kayo. Iilan na lang talga ang loyal ngayo
n tapos mga pangit pa, pero at least tunay kung magmahal. Siguro kung lahat ng g
uys eh pangit, naku! magpapabulag na lang ako!"

"Be careful for what you wish for cause you might just get it." ganting kantiyaw
naman dito ni Adrian.

"Kung lang nman, noh! Kaya lang nagiging clingy ang girls sa boys eh dahil iilan
na lang ang mga gwapong straight guy, lahat kasi gumanda na. Hahaha." natatawan
g depensa niya.

Dahil doon ay humagalpak rin ng tawa ang buong klase.

Honestly, gusto ko ang point of view nitong si Cess.

"Okay. Enough of that. Class, let's go on with our topic. Sino ang sunod na gust
ong sumagot?" Tumatakbo ang oras kaya kailangan ko nang magproceed sa discussion
namin.

Mayroong mga nagtaas ulit ng kamay kaya pumili ako ng isa sa kanila.

"Steph, what's the next answer?" sabi ko.

"Mam, ang susunod po ay ang primacy effect na katulad ng kasabihang first impres
sion lasts. Dito po kasi, bumubuo tayo ng opinion based sa first impression na n
akita natin sa isang tao."

Magaling rin 'tong si Steph, sa katunayan ay isa siya sa mga top students ko.

"Halimbawa po, may isang girl tapos unang kita mo pa lang sa kanya ay napaka-dem
ure niya, yung tipong sobrang finesse gumalaw. Iisipin mong si ......."

Huminto si Steph na parang nag-iisip ng pangalan na pwedeng gamitin sa example n

iya.

"Ahhhm si......"

"Let's say si Mikaela." sabat ko. Pumasok kasi sa isip ko si Mikaela nang banggi
tin nito ang word na demure. As in, pa-demure talaga ang babaeng 'yon.

"Yup. Thanks Mam... Halimbawa, the first time na makita mo si Mikaela eh napakademure niyang kumilos, so iisipin mo agad na mabait siyang tao."

Tss. Tamang tama ang binigay na example nitong si Steph. Katulad talaga ng unang
impression ko kay Mikhaela. Akala ko mabait siya, yun pala backstabber.

Napailing na lang ako. Baka kasi kung saan pa humantong ang inis ko.

"Alright. Proceed na tayo sa next which is the recency effect. This one was very
simple. Say for example...." huminga ako ng malalim.

"Si Mikaela na kilala ng marami bilang isang mabait at mabuting uri ng babae ay
pumatol sa isang married man na kunwari sabihin nating si....." Hinawakan ko ang
aking baba at umarte ako na animo'y nag-iisip ng pangalan ng lalaki.

Muling dumako ang paningin ko kay Mitsui at nakita kong madilim na ang mukha niy
a. Dahil doon ay lihim akong napangiti.

"Let's say.... Si Mitsui ay isa nang married man, tapos nakipagrelasyon sa kanya
si Mikaela na isang very kind and righteous woman. Now, class what do you think
would be the perception of other people towards her?" tanong ko sa buong klase.

"Mam Vianca!"

Himala at participative silang lahat ngayon. Siguro dahil napaka-interesting ng

topic ko.

"Yes. Yvette what do think?"

"Mam, iisipin ko na B*TCH si Mikhaela dahil pumatol siya kay Mitsui na may-asawa
na. Isasantabi ko na yung first impression ko na mabait siya because the thing
that would instill in my mind is that she eloped with a married man."

Perfect! Kuhang kuha ni Yvette ang gusto kong iparating kay Mitsui. Hindi na kai
langang sa bibig ko mismo manggaling dahil ibang tao na ang humusga sa kabit niy
a.

May nagtaas pa ng kamay kaya tinawag ko rin ito.

"Yeah.. Definitely, Mikaela is a bitch. She's a whore, a slut." Si Jana ang suma
got. Isa ito sa mga fangirl ni Mitsui kaya ganyan magsalita.

Umangat ang isang sulok ng labi ko. Mitsui, pakinggan mong maigi ang samu't sari
ng pang-iinsulto sa babae mo.

Example pa lang yan pero ganyan na sila makapag-react. What more kung malaman ni
lang nangyari talaga yan sa totoong buhay.

Nasa kalagitnaan pa lang kami ng discussion nang biglang nagulat ang lahat dahil
sa malakas na pagsara ng pinto sa likuran.

Tumayo kasi si Mitsui at dire-diretsong lumabas ng room. Ibinalibag pa niya pasa

ra ang pintuan kaya nagdulot ito ng malakas na ingay.

Natitiyak kong hindi na niya kinaya yung mga pinagsasabi ng mga kaklase niya kay
a lumayas na lang siya.

Tss. Masyadong guilty, palibhasa totoo.

Umalis na si Mitsui kaya wala nang dahilan para daanin ko pa sa personalan yung
paraan ng pagli-lecture ko.

Pasensiya na sa mga students ko, pero ito lang kasi ang naisip kong outlet para
mailabas ko yung pagkainis at sama ng loob na kanina ko pa nararamdaman magmula
ng magkita kami ni Mikaela.

Makalipas ang isang oras ay natapos na ang klase ko kaya lumabas na ako ng class
room.

Maayos naman yung naging lesson ko dahil sa nakapag-concentrate na ulit ako sa p

agtuturo lalo pa't wala na si Mitsui. Hindi na siya bumalik magmula nang nagcutt
ing class siya kanina.

**

Naglalakad na ako sa papunta sa faculty room nang bigla na lang sumulpot si Mits
ui sa daraanan ko.

Napansin kong nagpalinga linga siya sa paligid at nang masigurado niya marahil n
a walang ibang taong naroon ay basta na lang niya akong hinigit sa siko.

Hindi na ako nagpumiglas pa sa kanya dahil alam ko naman na kukumprontahin niya

ako tungkol dun sa ginawa ko kanina.

Ano pa nga bang bago dun? Kailangan ko lang ng sapat na lakas ng loob para hindi
ako magpatalo sa kanya.

Hinila niya ko hanggang sa napunta kami sa boy's locker room. Pagdating namin do
on ay kaagad niya akong isinandal sa locker at itinukod niya ang dalawang braso
niya sa magkabilang gilid ko dahilan upang maikulong niya ako.

"Ano na naman ang binabalak mo?" walang ganang sabi ko. Binigyan ko siya ng isan
g bored look.

"Stop provoking me, Vianca." nagpipigil ng galit na sabi ni Mitsui habang mariin
g nakatitig sa akin.

"Bakit? May nagawa ba akong mali?" pagmamaang-maangan ko.

"Oh, come on. Wag mong sabihing dahil yun sa lessons natin kanina. Examples lang
naman lahat ng yun. Aside from that, hindi lang yung kabit mo ang may pangalang
Mikaela sa buong mundo, coincidence lang yun."

Hindi pa rin naglalaho ang galit sa mukha niya. Bakit siya lang ba ang may karap
atang magalit sa aming dalawa? Ako 'tong inagrabyado niya!

Nakikipagtuusan ako ng titig kay Mitsui nang may bigla akong naisip na magandang
ideya.

Umiwas ako ng tingin sa kanya. "Mitsui, I'm sorry. 'Wag ka nang magalit sa akin.
Hindi ko lang talaga mapigilan ang mood swings ko dahil na rin siguro dito sa b
aby natin." maamong sabi ko.

Nakita ko sa sulok ng aking mga mata na nagulat siya sa biglang pagbabago ng uga
li ko pero napansin ko ring pinipilit niyang hindi magpahalata.

"Huwag ka nang magpa-apekto dun sa class discussions natin. Halimbawa lang naman
yun." Ginamit ko ang aking pinaka-malambing na boses at mapungay na mata para m
aniwala siya sa akin.

"Please, 'wag ka nang magalit." Kinagat ko ang aking lower lips para mas sexy an
g dating.

Hindi nakaligtas sa paningin ko nang makita kong bigla siyang napalunok.

Good! Ibig sabihin effective nga yung ginawa ko.

Pagkatapos noon ay niyakap ko siya at isinubsob ko ang aking mukha sa balikat ni

ya. Suminghot-singhot ako at umarte na parang maiiyak na.

"Patawarin *sniff* mo na *sniff* ako..."

Di nagtagal ay na-guilty yata siya kaya tinanggal niya ang kaniyang mga brasong
nakatukod sa magkabilang side ko.

"Hindi ko lang *sniff* kasi maiwasang maging emotional kaya ganun..." dagdag ko.

Naramdaman ko nang dumako ang isang kamay niya sa likod ko at pilit niya akong i
naalo.

"Ssshh.. Stop crying.. Hindi na ako galit.." Napakaamo ng paraan ng pagkakasabi

noon ni Mitsui.

"Talaga?" tanong ko habang nakayakap pa rin sa kanya.

Naramdaman kong tumango siya.

Well, oras na para sa plano ko. *evil grin*

"Alam mo bang sobrang missed na kita?" mapang-akit na tanong ko.

Mula sa balikat niya ay isiniksik ko naman ang aking mukha sa kaniyang leeg. Dah
il sa ginawa ko ay naging madali para sa akin na halikan siya sa parteng iyon.

Lihim akong napangiti nang maramdaman kong napadiretso siya ng tayo.

Effective! Kabisado ko na talagang ito ang nakaka-turn on kay Mitsui.

Ipinagpatuloy ko lang ang ginagawa ko hanggang sa namalayan kong kusa na ring na

glalakbay ang kamay niya sa ibang bahagi ng katawan ko.

Dahil doon ay humanap ako ng tiyempo para bumitaw na sa kanya.

Nang humiwalay ako kay Mitsui ay kumuha agad ako ng buwelo at BOOM!...

...tinuhod ko siya sa bahaging iyon.

"FVCK!" sigaw ni Mitsui. Napaluhod siya sa sahig habang namimilipit sa sakit. "S
h*t, Vianca! F*cking sh*t!" Kung anu-anong mura na yata ang nasambit niya.

Tumingala siya at ang sama na ng tingin niya sa akin. Hindi na talaga maipinta a
ng mukha niya ng sandaling iyon.

Kaagad naman akong lumayo sa kanya bago niya pa ako tuluyang maabutan.

"Mitsui, wala kang karapatang magalit kasi pinatunayan mo lang na totoo yung sin
abi nilang goodlooking guys are really jerks. Buti nga sayo, you deserved that,
JERK!" sabi ko sabay talikod. *flip hair*

Noong nasa may pinto na ako ay muli ko siyang hinarap nang may nakakalokong ngit
i.

"See you around sa bahay mamaya. Uwi ka agad, ha. Bye!" Nang-iinis pa lalong paa
lam ko noong naglalakad na akong papalayo.

Iniwan ko na si Mitsui sa loob ng locker room habang namimilipit pa rin at panay

ang pagmumura dahil sa ginawa ko.

**
Kinahapunan, naglalakad ako sa may hallway nang makasalubong ko si Zeke.

Huminto siya pagtapat namin sa isa't isa at kinausap niya ako. "Ms. Vianca, ther
e's someone who just wanted to talk to you. Sana mabigyan mo siya ng chance." sa
bi niya.

Kumunot ang noo ko dahil dito. "Ha? Sino ang gustong makipag-usap sa akin?" nagt
atakang tanong ko.

"Pwede bang mamaya ko na lang sabihin. Naghihintay na kasi siya." Iginiya niya a
ko papunta sa lugar kung saan naghihintay daw yung gustong kumausap sa akin.

Sumunod na lang din ako kay Zeke dahil may tiwala naman ako sa kanya. Alam kong
hindi niya naman ako gagawan ng kalokohan.

Subalit, habang naglalakad na kami ay lalong lumalakas ang kutob ko. Tila alam k
o na kung sino ang gustong makipagkita sa akin.

Narito na kasi kami ngayon sa hagdan patungo sa rooftop ng Admin. Building at is

a lang ang taong nakita kong minsang kasama dito noon ni Zeke.

"Mikaela..." pabulong na usal ko.

Na-confirm kong siya nga ang babaeng iyon nang pagdating namin sa taas ay nakita
ko itong nakatayo habang bahagyang nakatalikod at nakatanaw sa malawak na campu
s.

Hahakbang na sana akong paatras ngunit pinigilan ako ni Zeke na nasa tabi ko.

"Miss Vianca, I hope you can let Mikaela explain her side." pakiusap niya sa aki
n.

Tumingin ako sa kanya. "Zeke, matagal mo na bang alam ang tungkol sa amin ni Mit
sui?" Hindi ko inaasahang may ibang tao na palang naka-diskubre sa sekretong kas
al namin.

Tumango siya.

"Pero hindi na importante kung paano ko nalaman. Ang concern ko ngayon ay si Mik
aela. Hiningi niya ang tulong ko para makapag-usap daw kayo bago siya tuluyang u
malis pabalik ng US bukas." malungkot na sagot niya.

**********
A/N:
Happy 1 million reads to Marrying Mr. Arrogant! *sabog confetti*

I owe it a lot sa inyong mga ever supportive readers! I never really expected na
aabot siya ng ganito. Muntik ko na nga siyang idelete dati dahil walang pumapan
sin.

Btw, thanks to @cessescano.. I really like your long comment.. ^_____^

Chapter 43 >>
Hi everyone! Sorry sa late UD.. Nahirapan lang ako na maitawid ang chapter na 't
o.. Haay! Sakit sa bangs... :'(
Anyway, malapit na ang pasko.. baka naman pwedeng gift nyo na lang sakin ang vot
es niyo.. Mas madami, mas masaya!!

Dali na, pag dumami votes ko, edi mas inspired ako gumawa ng nakakawindang na BO
OK 2..

Chapter 43

"Please, Miss Vianca she just wanted to talk to you before she leaves." paki-usa
p sa akin ni Zeke.

Pinagmasdan ko siyang maigi at may naaninag akong bakas ng lungkot sa mga mata n
iya.

Kasunod noon ay nilingon ko si Mikhaela na hanggang ngayon ay hindi pa siguro na

papansin ang pagdating naming dalawa.

Humugot ako ng malalim na hininga. Ano pa bang dapat nitong sabihin sa akin kung
totoo mang aalis na nga ito?

Noong una ay nagdadalawang-isip ako kung makikipag-usap ba ako rito. Pero namala
yan ko na lang ang sarili kong humahakbang papalapit rito.

Habang naglalakad ako ay narinig ko ang pagsara ng pinto sa aking likuran, marah
il ay si Zeke ang may gawa nun. Iniwan niya kami ni Mikhaela para magkaroon ng p
rivacy ang aming pag-uusap.

Pagkalapit ko sa kanya ay tumayo rin ako sa gilid ng kinatatayuan niya. Halos is

ang metro lang ang pagitan naming dalawa.

Nakatayo lang siya habang pinagmamasdan ang kabuuan ng malawak na university cam
pus.

"Four years na ang nakalipas, ngayon ko lang napansin na madami na palang nagbag
o sa lugar na 'to." mayamaya ay sabi ni Mikhaela. Ako ang kausap niya pero nakat
ingin lang siya sa kawalan.

Hindi ako umimik kaya ipinagpatuloy lang niya ang pagsasalita. "This place has t
he most cherished memories of my life."

Sinulyapan ko siya at nakita kong tinatanaw na niya ang direksyon kung saan naro
on ang high school department ng Yale University.

"Noong nasa high school pa lang kami ni Mitsui madalas kaming nandito para magcu

tting classes. Its because, according to him, he found tranquility in this place
." dagdag niya.

Nakaramdam ako ng kakaibang kirot sa narinig ko. Ang buong akala ko, ako lang an
g kauna-unahang babaeng dinala dito ni Mitsui. Yun pala ay naging tagpuan din ni
la ito noon ni Mikhaela. Ngayon mas malinaw na akin kung bakit mas gusto niyang
palaging dito nagpapalipas ng oras.

Pero hindi ko rin maintindihan kung bakit mas pinili ko na lang talagang manahim
ik at pakinggan si Mikhaela ng mga sandaling iyon. Siguro ay dahil dumating ako
sa point na napagod na rin akong makipagdiskusyon.

Magmula kaninang umaga nang di sinasadyang nagkita kami sa CR, hanggang sa mag-a
way na naman kami ni Mitsui sa locker room. Ewan, pero gusto ko namang umiwas na
magtaas ng boses.

"At base na rin sa nakikita ko, hindi lang ang lugar na 'to ang nagbago, it incl
udes the people around me. But I do understand them because it's inevitable. Eve
rybody has gone through something that has changed them in a way that they could
never go back to the person they once were."

Bumalik ang pansin ko sa makahulugang pahayag na iyon ni Mikhaela.

"You were right nang sabihin mong kalimutan ko na ang nakaraan. Kahit kailan hin
di ko na maibabalik yung kilala kong Mitsui noon. Everytime I look in his eyes,
I know that the sparks in his eyes were slowly fading. Hindi na siya gaya ng dat
i."

Nakita kong inayos ni Mikhaela ang ilang hibla ng kanyang buhok na bahagyang nil
ilipad ng malamig na hangin.

"Alam kong ang pag-uwi ko mismo

indi ko na sana dapat ginambala
oing fine with you by his side,
Hoping na may may babalikan pa

dito ay isang pagkakamali. In the first place, h

ang damdamin ni Mitsui. I knew, he was already d
but I still came back and confused his feelings.
nga ako...

...Pero ngayon ko lang tuluyang narealized na masyadong huli na ang lahat at mar
ami nang maaapektuhan kung ipagpipilitan ko pa ang sarili ko sa kanya. Alam kong
I'm such a bitch sa ginawa ko at hindi ako karapat- dapat na humingi ng sorry s
ayo. But I just wanted to do that bago ako bumalik ng Amerika."

Naikuyom ko ng mahigpit ang mga palad ko dahil sa mga sinabi niya. Nangyari na a
ng lahat. Nasaktan na ako sa ginawa nila ni Mitsui. Ano pa bang silbi ng sorry n
iya?

"Mikhaela, dapat una pa lang talaga inisip niyo muna na may masasaktan sa gagawi
n niyo. Hindi mo kailangang humingi ng tawad. Dahil sa pagso-sorry mo, inako mo
lang yung kasalanan pero hindi nun maitatama yung kamalian na ginawa niyo sa aki
n." matigas na sagot ko.

Tumalikod na ako dahil balak ko na sanang umalis, ngunit muli siyang nagsalita k
aya napahinto ako.

"Masakit para sa akin na gawin 'to, but I'm just going to ask you to forgive Mit
sui. I know that in the end you will still be able to forgive him. Because when
you truly care for someone, their mistakes never change your feelings. Its just
your the mind that gets angry but your heart still cares for him."

Matapos kong marinig ang mga binitawan niyang salita ay hindi na ako nag-abalang
lingunin pa siya. Ipinagpatuloy ko na ulit ang paglalakad ko paalis sa lugar na
yun.

Marahil ay tama nga si Mikhaela. Sa kasalanang ginawa sa akin ni Mitsui, hindi n

abago nun ang pagmamahal ko para sa kanya. Dahil ang isip ko lang ang may galit
pero hindi ang puso ko.

****
Alas singko na ng hapon at nag-aabang na ako ng taxi pauwi. Nakatayo ako sa isan
g tabi ng may humintong kotse sa tapat ko.

Nang bumukas ang pinto nito ay si Zeke ang bumungad sa akin. "Ms. Vianca, ihatid
na kita sa inyo." alok niya.

"Ha? Okay, sige." pagpayag ko sa kanya. Tamang tama dahil kailangan ko siyang ma
kausap kung papano niya natuklasan ang kasal namin ni Mitsui.

Ilang minuto na ang nakalipas pero tahimik lang siya habang nagmamaneho. Isang t
ipikal na Zeke na kilala ko. Kaya siguro hindi ko nahalata noon na may alam na s
iya ay dahil magaling siyang magtago ng sekreto, hindi gaya nina Adrian at Karl.

"Zeke, paano mo nalaman yung tungkol sa amin ni Mitsui?" pagbasag ko sa katahimi

kang namamagitan sa aming dalawa.

Sinulyapan ko siya at nakita kong nakatingin lang siya ng diretso sa daan.

"Yun ba? Matagal ko nang alam ang tungkol sa inyo, bago ka pa magtrabaho sa Yale
. Right after nalaman kasi ni Mikhaela na may asawa na raw si Mitsui ay tinawaga
n niya ako. She asked me if it was really true. I said to her that of course it
was not true. Mitsui was such a bastard, how could he got married? But she insis
ted that Tita Angela was the one who told her."

Napansin kong humigpit ang hawak niya sa manibela habang inilalahad ang mga iyon
.

"I secretly went to your house to confirm the truth, and I saw you there." dagda
g ni Zeke.

So ibig sabihin noon pa man ay alam na nga niya ang totoo. Naalala ko pa na siya
yung kasama ni Mitsui nang minsang hinarang ako sa gate ng isang lady guard.

Kung ganoon, nang time na yun ay alam na niya na asawa ako ni Mitsui. Kaya pala
mukhang interesadong interesado siya habang pinapanood kami.

Ibinaling ko ang aking paningin sa labas ng bintana nang sumagi ulit sa isip ko
yung tagpo sa rooftop kanina.

"Tapatin mo nga ako, may gusto ka ba kay Mikhaela?" Babae rin ako kaya alam kong
may kung ano sa mga titig niyang iyon.

Pero sa halip na sumagot ay nagpakawala lang siya ng malalim na buntong hininga.

"Bakit hindi mo na lang siya ligawan para makalimutan na niya si Mitsui?" sugges
t ko sa kanya. Matino siyang lalaki hindi gaya ng kaibigan niyang ubod ng walang
hiya.

"Ilang ulit kong sinubukan pero hindi ako ang gusto niya. Classmate kaming tatlo
sa high school at noon pa lang mahal na talaga niya si Mitsui."

"Kaya nag-give way ka para kay Mitsui." dugtong ko sa pahayag niya.

"Parang ganun na nga." tipid na sagot lang ni Zeke sa akin.

"Hay, ewan.. Bakit ba kasi ang tao kapag mahal mo, iiwan ka. Pag naman iniwan mo
, mamahalin ka. Kapag talagang mahal mo siya, may mahal naman siyang iba. Bakit
ganun? Aish! Parang si Mitsui, sobrang gulo!" nalilitong reklamo ko sa kanya.

Narinig kong tumawa siya ng mahina dahil doon. "Tss. Sige, pagtawanan mo lang an
g magulong utak ng kaibigan mo." asar na lumabi na lang ako.

Ilang minuto pa ang lumipas at huminto na ang sasakyan niya sa harap ng condomin
ium na tinutuluyan namin ni Mitsui. Matapos kong magpasalamat at magpaalam kay Z
eke ay bumaba na ako sa sasakyan niya.

Kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag dahil nangako naman siya sa akin na pa
panatilihin lang niyang isang lihim yung kasal na natuklasan niya.

****
Makalipas ang isang linggo ay nakumpirma ko mula na rin kay Zeke na umalis na ng
a si Mikhaela patungong Amerika.

Pero kung may umaalis, mayroon ding dumarating. Narito na naman kasi ulit sa ban
sa si Madam Sofia.

Naku! Ewan ko ba sa matandang yun at ginagawang libangan ang pagpapabalik-balik

dito sa Pilipinas.

"We're here." Dumako ang atensyon ko kay Mitsui nang ihinto niya ang kotse sa lo
ob ng garahe ng mansion ni Madam Sofia.

Haay. Ano pa nga ba ang mayroon? Natural, narito na naman kami dahil pinapapunta
kami ng lola niya.

Bumaba na si Mitsui ng sasakyan kaya sumunod na rin ako. Di ko na siya hinantay

kung pagbubuksan niya ba ako ng pintuan o hindi.

Pagkatapos noon ay saglit akong huminto at saka ako huminga ng malalim. Lord! He
to na naman po kami. Balik sa dating pagpapanggap.

Naunang naglakad si Mitsui papasok ng bahay. Ako naman ay nakasunod lang sa kany
a. Pagdating pa lang namin sa loob ay sumalubong agad sa amin ang masayang si Ma
dam Sofia.

"Oh, I missed you so much, hijo." sabi nito nang halikan ito sa pisngi ni Mitsui
. Napakaaliwalas ng mukha nito.

Matapos sa apo ay sa akin naman ito bumaling. "Vianca, kamusta ka na? Are you al
right? You look sick." worried na tanong nito sa akin.

Ganoon na ba ka-obvious ang hitsura ko? Nahahalata kaagad na puro konsumisyon at

pasakit sa buhay ang pinagdadaanan ko.

"Okay lang po ako. Stressed lang po kasi sa trabaho." --at stress dala ng walang
hiya niyong apo-- Gusto ko sanang idagdag yun kaya lang hindi pwede.

"Then you need to have some enough rest. Baka kung saan pa mauwi ang sobrang pag
papagod mo." payo nito sa akin.

"Actually, Vianca's pregnant. Kaya ganyan siya."

Nagulat ako ng biglang sumabat si Mitsui sa usapan.

"Really? My goodness! Talaga hija, buntis ka na?" Hindi makapaniwalang tanong ni

to sa akin. Niyakap ako ni Madam Sofia bunsod na rin ng sobrang kaligayahan nito
.

"Ah.. o-opo.." napipilitang pag-amin ko dito.

Habang yakap ako ng matanda ay pinukol ko naman ng masamang tingin si Mitsui. Pe

ro binalewala niya lang ako.

Napagkasunduan na namin kagabi na hindi muna dapat malaman ng lola niya na bunti
s ako. Kahit kailan hindi talaga siya marunong tumupad sa usapan.

****
Di nagtagal ay niyaya na kami ni Madam Sofia sa dining area para kumain na ng ha
punan.

Panay lang ang kuwentuhan ng dalawa habang ako naman ay nanatili lang na tahimik
na nakikinig sa kanila. Wala akong ganang makisali sa usapan nila.

Mabigat ang pakiramdam ko habang kaharap ko sila. Lalo pang dumagdag rito ang pa
giging maasikaso ni Mitsui.

Hindi ko alam kung totoo bang concerned talaga siya o parte lang ng pagkukunwari
ang ipinapakita niyang sweet gestures sa akin.

"Hon, try this. It tastes good." pinaglagyan niya ako ng beef steak sa aking pla
to.

"Oo, hija. Ako mismo ang nagluto niyan kaya talagang masarap yan." pagmamalaki n
aman ni Madam Sofia.

"Okay." tanging sagot ko na lang.

Pinagmasdan ko lang si Mitsui habang siya pa mismo ang naghiwa ng steak sa pingg
an ko. Kung hindi pa kami pumunta dito, hindi ko pa mararanasan ang ganitong esp
esyal na pagtrato mula sa kanya.

Naramdaman kong uminit ang sulok ng mga mata ko at parang nanunuyo ang aking lal
amunan. Tila naninikip rin ang dibdib ko. Dahil dito ay inabot ko yung baso ng t
ubig at uminom na lang ako.

****
Pagkatapos naming magdinner ay lumipat naman kami sa sala at doon ipinagpatuloy

ng dalawa ang kuwentuhan nila.

Hindi ko alam kung bakit ba parang hindi nauubusan ng mapag-uusapan ang maglola.
Siguro ay dahil maraming baon na istorya si Madam Sofia galing ng South Korea.

"Your cousins were always asking kung kailan daw kayo magbabakasyon sa Seoul. Th
ey definitely wanted to meet Vianca." sabi nito.

Nagpapalipat-lipat ang tingin nito sa aming dalawa ni Mitsui habang magkatabi ka

ming nakaupo sa sofa at kaharap namin ito.

Ngumiti ako ng pilit kay Madam. "Next time na lang po. Baka kasi makasama sa pag
bubuntis ko ang magbiyahe." pagsisinungaling ko. Pero ang totoo ay hindi na yata
talaga mangyayari yun.

Pakiramdam ko ay paulit-ulit lang na nangyayari ang ganitong eksena sa amin ni M

itsui.

Tinanong na rin ako noon ni Madam kung kailan kami makakapunta ng Korea at katul
ad ngayon, nagsinungaling rin ako.

"Don't worry, Grandma. Malapit na kaming bumisita sa inyo. Right, Hon?" nakangit
ing sabi ni Mitsui matapos niyang hawakan ang kamay ko.

Sa ginawa niyang iyon ay naramdaman ko naman na nagkaroon ng kakaibang kirot sa

dibdib ko.

Ang buong akala ko noon ay nauwi na talaga sa totohanan ang pagpapanggap namin.
Inakala kong hindi na kami dadating ulit sa puntong kailangan naming magkunwarin
g sweet at may pagtingin kami sa isa't isa.

At 'yon ay dahil umasa akong mahal na nga ako ni Mitsui.

Bakit ganito? Paikot-ikot lang ang takbo ng buhay naming mag-asawa.

Pinipilit ko ang sarili kong ngumiti habang kaharap ko sila. Gusto kong ipakita

kay Mitsui na hindi ako naaapektuhan ng kag*guhan niya.

Subalit, nararanasan ko ng mga sandaling iyon ang worst kind of pain habang pini
pilit kong ngumiti upang pigilan ang unti-unting pagpatak ng mga luha ko.

Sa huli ay hindi ko na talaga kaya at anumang oras yata ay papatak na ang mga lu
hang kanina pa gustong kumawala sa mga mata ko.

Dahil dito ay minabuti ko munang magpaalam saglit sa kanila. "Excuse lang po, ma
gpapahangin lang ako sa labas."

Hindi ko na hinintay ang magiging sagot nila at mabilis akong nagtungo sa labas
ng mansion.

Pagdating ko sa malawak na garden, kaagad na bumuhos ang emosyong kanina ko pa p

inipigilan. Nag-uunahan na sa pag-agos ang mga luha ko.

Nasa ganoon akong kalagayan nang marinig ko ang magkakasunod na footsteps na pap
alapit sa kinaroroonan ko.

"Vianca..." nasambit lang ni Mitsui nang maabutan niya ako habang pilit kong pin
apunasan ang luhaan kong mukha.

Hindi ko siya sinagot at umiwas ako ng tingin. Ayaw kong ipakita sa kanya na mah
ina akong tao.

Ilang sandali pa, lumapit siya sa akin at nagsalita. "Halika na. Umuwi na tayo."

Gusto niya sanang hawakan ang braso ko pero tinabig ko ang kamay niya.

"T-tama na, Mitsui. Ang sakit sakit na... dito..." Itinuro ko ang tapat ng aking
dibdib kung saan naroon ang puso ko. Muli na namang tumulo ang luha sa mga mata
ko.

"P-pagkatapos ng mga nangyari, paano mo nagagawang umarte na parang wala lang sa

yo ang lahat? Sa kabila ng panlolokong ginawa mo sa'kin, bakit balewala lang say

o ang magkunwari na mahal mo nga ako? Hindi ka man lang ba nagu-guilty sa sarili
mo tuwing magkasama tayo? Anong klase kang tao, ha?" sumbat ko sa kanya.

"H-hindi ko na kaya... Nasasaktan na ako... Noong nakita ko kayo ni Mikhaela na

nasa iisang kama... hiniling ko na sana pinatay mo na lang ako!.. Kasi ang sakit
... sobra.." garalgal na sabi ko sa pagitan ng paghikbi ko.

Magsasalita pa sana ako ngunit bigla kong narinig ang boses ni Madam Sofia. Tina
tawag nito ang pangalan namin. Marahil ay hinahanap na kami nito.

"Mitsui, Vianca!" sigaw ulit ng matanda.

Napansin kong papalapit na si Madam sa aming kinatatayuan kaya pilit kong pinuna
san ang mga luha ko. Pero sadyang sutil ang mga ito at patuloy lang sa pagpatak.

Ilang saglit pa, hindi ko inaasahan nang bigla akong niyakap ni Mitsui. Pero ala
m kong ginawa niya lang yun para maitago ang pag-iyak ko. Upang hindi makita ng
lola niya na may problema sa pagsasama naming mag-asawa.
Pagkatapos noon ay hindi ko na muling narinig na tumawag pa si Madam Sofia. Mara
hil ay nakita nitong magkayakap kami ni Mitsui sa garden. Baka inakala nitong na
glalambingan lang kami kaya umalis na ito para huwag na kaming maistorbo.

Nang masiguro kong wala na si Madam Sofia ay pilit ko nang itinutulak papalayo s
i Mitsui, pero mas humihigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"T-tama na.. Maghiwalay na lang tayo... Nakakapagod na. Paikot-ikot lang tayo."
giit ko.

Nanghihina na ang mga tuhod ko at kung hindi marahil sa yakap na iyon ni Mitsui
ay tuluyan na akong napaupo sa lupa.

"NO, Vianca! Ayokong mawala ka sa akin. Bawiin mo ang sinabi mo!" paki-usap niya
sa akin.

Bagama't nahihirapan na ako, minabuti ko pa ring sabihin ang mga gusto kong ipar
ating sa kanya.

"Dapat noon pa lang sana inisip mo nang maaring mangyari ang ganito. Dapat pumil
i ka na sana kung sino sa amin ni Mikhaela, dahil pareho lang kaming nasasaktan.
Dahil sa ginagawa mo pareho lang kaming mawawala sayo."

"Mikhaela already left. I cannot afford to lose you either." Isiniksik ni Mitsui
ang mukha niya sa leeg ko.

"Kayanin mo ang consequences na 'to. Masyado ka kasing naging kampante. Ang akal
a mo kapag iniwan ka ng isa sa amin, may sasalo pa rin sayo." mariing sabi ko sa
kanya.

Naramdaman kong umiling-iling siya at humigpit pang lalo ang pagkakayakap niya s
a akin.

"Please, kahit pansamantala lang. Mitsui, maghiwalay muna tayo. Hanapin mo muna
ang sarili mo. Alamin mo kung sino talaga sa amin ni Mikhaela ang mas matimbang
diyan sa puso mo. Gusto ko lang na hanapin mo ang pagmamahal ko, kasi pag nasa i
yo..... winawala mo.."

Sinikap kong magpakatatag sa pagkakataong iyon. Alam kong magiging mahirap at ma

sakit sa umpisa, pero eventually all the pain will be worth it.
***************
Chapter 44 >>
Hi, my dear readers! Thank you sa pagsupport ng MMA.. Di pa sana ako makakapag-U
D kaya lang may natanggap ako galing sa wattpad, ang sabi... "Your story Marryin
g Mr. Arrogant is one of Wattpad's most-read stories of all time." *clap clap*..
. Bigla akong sinipag kaya heto na po ang UD...
Btw, there's a truth in the saying that when it rains, it pours.. Vianca be stro
ng.. :"(

Chapter 44

Matapos kong maki-usap kay Mitsui ay kusa na siyang kumalas ng pagkakayakap sa a

kin.

Walang anumang salita akong narinig mula sa kanya. Nakayuko lang siya ng mga san
daling iyon kaya hindi ko nakita ang ekpresyon ng mukha niya. Kung galit ba siya
o nagsisisi man lang sa nagyayari sa aming dalawa?

Pero mas mabuti na rin siguro 'yon dahil kung hinintay ko pang pigilan niya ulit
ako ay baka mawalan na naman ako ng lakas ng loob na pansamantalang makipaghiwa
lay sa kanya.

Ilang saglit pa ay namalayan ko na lang ang sarili ko na nasa labas na ng gate n

g mansion ni Madam Sofia. Paghinto ng taxi sa tapat ko ay kaagad akong nagpahati
d sa condo unit ni Mitsui.

Pagdating ko roon ay inempake ko ang lahat ng mga gamit ko at tuluyan ko nang ni

lisan ang lugar na iyon.

-After One Month-

"Vian, wake up! Sige ka 'pag late ka namang pumasok sa trabaho mamaya!" Niyugyog
ni Ashley ang binti ko.

"Ano ba? Kita mong natutulog pa nga yung tao." pasinghal na reklamo ko naman sa
kanya at pagkatapos ay itinakip ko yung unan sa ulo ko. "Ang aga-aga nang iistor
bo, eh inaantok pa ako."

"Tse! Bahala ka nga sa buhay mo." Inis na nagmartsa palabas ng kwarto ko si Ashl
ey.

Inalis ko na yung unan sa aking ulo at niyakap ko na lang ito. Tinatamad pa tala
ga ako.

Pero di nagtagal ay napilitan rin akong bumangon. Maaga kasi ang klase ko ngayon
g araw.

Makalipas ang isang oras ay nagawa ko na ang lahat ng dapat kong asikasuhin. Nal
igo at nakapag-almusal na rin ako.

"Hmmm... relax ka lang diyan ha, baby.. kapit ka lang ng maigi sa tiyan ni Mommy
." sabi ko habang nag-aayos ako ng sarili ko sa harap ng salamin. Nakasanayan ko
na kasing kausapin si baby tuwing umaga. Parang sira lang.. :)

Bahagya akong tumagilid sa salamin at tiningnan ko kung halata na ba ang tiyan k

o. Mukhang hindi pa naman kasi maliit pa ito. Actually, ang pinipili ko talagang
damit na isinusuot sa school ay yung hindi mahahalatang lumalaki ang tummy ko.

**
"Tara, punta tayo ng mall. Shopping tayo." yaya sa akin ni Ashley.

Kakasakay ko pa lang sa kotse niya ay bumungad na agad sa akin ang malapad niyan
g ngiti. Nasa parking lot kami ng Yale at parehong half day lang ang pasok namin
ngayon kaya gusto niyang magliwaliw muna.

"Ikaw na lang, Ash. Tinatamad ako. Idaan mo na lang ako sa condo." walang ganang
sagot ko.

"Tsk. Pwede ba Vianca get a life. Maraming magagandang bagay na makakapagpasaya

sayo. Don't focus too much on things that will make you sad. Move on move on din
'pag may time."

Inirapan ko siya pero ipinagpatuloy lang niya ang walang prenong pagsasalita.

"Wag ka nang umasang magkakabalikan pa kayo ni Mitsui. Ikaw na mismo ang nagsabi
na according to him, Mikaela already left so he cannot afford to lose you eithe
r. Lintek na yun! Tinatrato ka niyang option. Eh, samantalang ikaw dapat ang pri
ority dahil asawa ka niya!"

"Ashley, tama na! Okay? Alam ko na yan! Hindi mo na kailangang ulit-ulitin. Tapo
s, ano na namang susunod na advice mo? Na humanap na lang ako ng ibang lalaking
magmamahal sa akin? Sa tingin mo may tao pa bang willing tumanggap nitong excess
baggage ko?" Hindi ko mapigilang magtaas ng boses sa kanya.

Humalukipkip na lang ako sa upuan at ibinaling ko ang paningin ko sa labas ng bi

ntana.

"Haay.." narinig ko siyang napabuntong hininga.

"Vian, sorry na.. Wag ka nang magalit. Concerned lang kasi talaga ako sayo. Gust
o ko sanang humanap ka rin ng ibang mapagtutuonan mo ng pansin. Hindi yung ganya
ng palagi kang nagmumukmok sa bahay." Hinaplos niya ang likod ko.

"Ah! Alam ko na, tuturuan na lang kitang magdrive. Diba dati lagi mo akong kinuk
ulit na gusto mong matutong magmaneho? Sige, tuturuan kita." masiglang sabi ni A
shley.

Napalingon ako sa kanya. Madalas ko nga siyang kulitin noon na gusto kong matuto
magdrive.

Well, hindi naman masamang idea na magpaturo sa kanya ngayon. Ang sabi nga niya,
importante na kahit papaano ay may mapagtuunan lang ako ng atensiyon.

Pumayag ako sa suggestion ni Ashley at sa loob ng isang linggo ay nakabisado ko

agad ang pagmamaneho ng kotse niya.

Mabuti na iyon para kung sakaling makaipon at magkaroon rin ako ng sariling sasa
kyan ay marunong na akong magdrive.

**
Makalipas ang ilang araw, naglalakad ako papunta sa Admin Office nang makasalubo
ng ko si Mitsui. Katulad ng ilang beses na ganito rin ang nangyari, hindi ulit k
ami nagpansinan na animo'y hindi kami magkakilala.

Sa totoo lang, inaamin kong nasasaktan ako. Ngayon ko lang napatunayan na napaka
lungkot pala kapag ang dalawang tao na noon ay alam ang halos lahat ng bagay sa
isa't isa, ngayon ay nagtuturingan nang estranghero tuwing magkikita.

Aish. Humiling lang naman ako sa kanya ng pansamantalang hiwalayan, hindi yung t
ulad nitong sobrang cold ng pagtrato niya sa akin.

Pakiramdam ko tuloy, kapag nasa loob kami ng klase, kahit nasa apat na sulok lan
g kami ng classroom ay parang ilang milya ang layo namin sa isat isa.

-After 2 Weeks-

November 11 na at dalawang linggo na lang ay magfi-finals na, malapit nang matap

os ang Sem.

Kaunting tiyaga na lang at makakapag-resign na rin ako ng matiwasay sa Yale Univ

ersity. Sa wakas, unti-unti na ring gumagaan ang pakiramdam ko.

Patungo na ako sa naka-scheduled na klase ko nang may madaanan akong grupo ng mg

a estudyante sa may hallway. Mukhang busy ang mga ito habang may kung anong pina
gtsi-chismisan.

Pagtapat ko sa mga ito ay bigla itong nagsi-tahimik. Binalewala ko na lang dahil

sanay naman akong lagi silang ganyan sa tuwing may dumaraang professor.

Pagpasok ko naman sa klase ko, may napansin akong kakaiba sa kanila. Para bang m
ay kung anong mali sa mga tingin nila sa akin.

Hindi rin sila tulad ng dati na attentive sa lectures ko. Samu't sari ang mga pi
nagkaka-abalahan nila. Nariyang nagkukuwentuhan ang iba sa kanila, kahit pa mism
ong nasa harapan ako ng klase.

"Class, may problema ba? Bakit ganyan ang inaasal niyo ngayon?" tanong ko. Hindi
na kasi ako nakatiis sa malamig na pagtrato nila sa akin.

Umiwas ng tingin ang ilan sa kanila. Yung iba naman ay parang walang pakialam.

Tumagal ang ganoong pakikitungo ng mga estudyante ko sa loob ng buong araw na iy

on. Hindi lang sa isang klaseng pinasukan ko, kundi maging dun sa dalawa pang su
bjects na tinuruan ko.

Naging pala-isipan tuloy sa akin kung anong meron sa mga ikinikilos nila.

**
Kinahapunan ay balisang balisa si Ashley nang dumating sa faculty room. Naghahab
ol siya ng hininga at halatang nagmadali pa siya para lang makarating rito.

"Damn it! Vianca, paano na 'to? Anong gagawin natin?" magkakasunod na tanong niy
a.

Kumunot ang noo ko. "Bakit anong meron?" naguguluhang tanong ko rin sa kanya.

"Sh*t! Don't tell me na hindi mo pa alam?" aniya.

"Ang alin? Magtatanong pa ba ako sayo kung alam ko na." sagot ko.

Napansin kong bahagya siyang natigilan. Tila nagdadalawang isip siya kung sasabi
hin ba niya sa akin o hindi. Pero sa huli ay napilitan rin siyang magsalita.

"Vian, keep calm, okay? Ayoko sanang problemahin mo 'to dahil baka makasama kay
baby... Ayy leche! Asan na ba kasi yung asawa mo!?" Nakita kong napakamot pa siy
a sa ulo.

"Bakit di mo pa ako diretsahin? May pa-keep calm keep calm ka pang nalalaman, eh
ikaw 'tong napapraning na riyan!" bulyaw ko sa kanya.

Dahil doon ay huminahon siya ng kaunti. Huminga siya ng malalim bago nagsalita.

"Kasi naman, may mga pictures ka na kumakalat sa buong campus. Kaninang umaga, l
itrato mo noong sumakay ka sa kotse ni Zeke---".

"Oh, ano naman dun? Hinatid lang naman ako nung tao pauwi." putol ko sa sinasabi
niya.

"Mamaya ka na kasi sumabat. Patapusin mo muna ako." angal naman ni Ashley. "Heto
pa... aside from that one na kasama mo si Zeke.. may kumakalat naman ngayong ph
otos niyo ni Mitsui noong nasa locker room kayo. God, Vianca! Nakita ko yung isa
ng picture at nakuhanan dun na niyakap at hinalikan mo si Mitsui!"

ANO?

Nanlaki ang mga mata ko sa isiniwalat ni Ashley. Wala kaming kamalay-malay na ma

y ibang tao palang nagmamasid sa amin ni Mitsui ng mga sandaling iyon sa loob ng
locker room.

[Author's Note:
Tatlong di-kilalang babaeng estudyante na nakatambay sa hallway ang nakakita kay

Mitsui habang pwersahan nitong hinihila si Vianca papunta sa locker room.

At dahil umiral ang kanilang pagiging usisera ay humanap sila ng paraan upang su
ndan ang dalawa sa loob.

Hindi nila naririnig ang pinag-uusapan ng dalawa dahil sumisilip lang sila sa is
ang glass window. Pero ikinagulat na lang ng tatlo nang makitang niyakap ni Vian
ca si Mitsui at hinalikan ito sa leeg na mistulang sine-seduce ito.

Balak pa nga sana nilang i-video ang mga pangyayari kaya lang biglang dumating y
ung roving guard at sinabing off-limits ang lugar na iyon kaya pinaalis sila nit
o. Bale, hindi na nila naabutan yung 'jerk' incident.

After nang tagpong iyon ay mala-staker/paparazzi na sinundan nila si Vianca haba

ng palabas ito ng gate. Doon ay tiyempo namang dumating si Zeke at nag offer ito
ng ihatid siya pauwi.]

"Vian, paano na yan? Lumalakas na yung usap-usapan na isa ka raw social climber
at target mo daw yung mga top bachelors na nag-aaral sa school na 'to." Gumuhit
ang labis na pag-aalala sa mukha ni Ashley.

"Noong una, okay pa sana nung si Zeke lang, pero mas lumala ang issue nang mismo
ng si Mitsui na yung kasama mo sa pictures. Maraming nagreact kasi nga andaming
naghahabol sa lalaking 'yon." dagdag niya.

Pakiramdam ko ay hindi nagsi-sink in ng maayos sa utak ko yung mga sinasabi niya

. Hindi pa nga natatapos yung hirap na pinagdadaanan ko sa relasyon namin ni Mit
sui, may panibagong problema na naman.

"Nasan na ba kasi yan si Mitsui? Aba! Dapat nandito siya para tulungan kang lini
sin ang pangalan mo. Para maipaintindi mo sa kanila na hindi ka social climber a
t malanding teacher dahil asawa mo naman talaga yung kayakap mo!"

"Nasa Korea pa si Mitsui. Sumama siya kay Madam Sofia pabalik ng Seoul. Pero ang
sabi ni Mama Angela sa makalawa raw ang uwi niya." nanghihinang sagot ko. Hindi
ko na talaga alam ang gagawin ko ng mga oras na iyon.

Tila wala talaga akong ibang choice kundi ang ibunyag ang tungkol sa kasal namin
. Kailangan ko nang gawin 'yon dahil reputasyon ko na ang nakasalalay sa pagkaka
taong ito.

Hindi maaaring basta na lang nila ako husgahan na kaya ako nagturo dito sa Yale
ay para makabingwit ako ng mayamang estudyante. Hindi ako gold digger!

**
Nang sumunod na araw, hangga't maaari ay iniwasan ko munang magpagala-gala sa sc
hool. Maliban pa roon ay pinili ko lang yung importanteng subjects na pinasukan
ko.

Pinatawag na rin ako ng Dean tungkol doon sa eskandalo. Siyempre pinagtanggol ko

ang sarili ko. Nangako ako rito na sasagutin at lilinawin ko yung issue sa tama
ng panahon.

Hinihintay ko lang talaga na makauwi si Mitsui kasi hindi pwedeng i-claim ko aga
d na mag-asawa kami, samantalang wala nga yung isang side na nasasangkot din sa
eskandalo.

Kaunting tiis na lang naman dahil bukas ng tanghali na raw ang flight niya pauwi
sabi ni Mama.

**
Alas singko na ng hapon at kakatapos ko lang i-dismissed ang huling klase ko sa
araw na iyon. Nagsi-labasan na ang lahat ng mga estudyante ko, pero nagpaiwan mu
na ako sa loob ng silid dahil alam kong masyado pang maraming tao ang madadaanan
ko papuntang faculty room.

Hindi naman sa nagtatago ako, pero mas mabuti na rin talaga 'yon at nang makaiwa
s ako sa mapanghusgang mata ng mga ito.

Sa katunayan, kanina habang nagdidiscuss ako ay talagang hindi na sila nagpapaki

ta ng respeto sa akin. Para bang hindi nila ako teacher.

Mag-aalas sais na nang muli kong sulyapan ang relos na suot ko. Tamang tama dahi
l sa mga oras na ito ay kakaunti na lang ang estudyante sa labas at malamang na
nagsi-uwian na ang mga ito.

Inaayos ko na ang dala kong mga gamit sa table nang biglang may tumambad na tatl
ong girl students sa tapat ng pinto.

Hindi ko kilala ang mga ito ngunit medyo familiar ang mukha ng isa sa kanila. Ba
ka madalas ko siyang makasalubong dito sa campus kaya ganun.

Halatang ako ang kanilang sadya dahil dumiretso sila sa loob ng classroom habang
napaka-tatalim ng titig sa akin.

Naunang naglakad patungo sa kinauupuan ko yung isang babae habang nakasunod sa l

ikuran niya yung dalawa. Magaganda at magaling manamit ang mga ito, halatang ana
k mayaman.

Huminto sa harap ko yung babae at tiningnan ako na para bang sinusukat ang pagka
tao ko. "I've known from the start that you doesn't belong here. Your such a gol
d digger hiding yourself as a noble professor! You B*TCH!"

Sa paraan ng pananalita at sa kilos niyang iyon ay bigla kong naalala kung saan
ko siya nakita.

Siya yung minsang naka-encounter ni Ashley sa school canteen noong baguhan pa la

ng kami dito sa university. Yung malditang nakipag-away sa amin nang dahil lang
sa simpleng agawan ng puwesto.

"Excuse me, Miss. Pero magdahan dahan ka nga sa pinagsasabi mo. Teacher pa rin a
ko at student ka lang!" sita ko sa matalas na dila ng babaeng iyon. Tumayo na ak
o at hinarap ko sila.

"Yes, your a teacher.. An immoral teacher to be exact. Hindi ka na nakontento sa

isa, pumatol ka pa sa dalawang students mo!" bintang niya sa akin.

"Aren't you satisfied with Zeke Madrigal that you even tried to seduce Mitsui Pe
terson? Your nothing but a low-life whore, teaching in this prestigious high-cla
ss school!"

Naningkit ang mga mata ko sa tinuran niya. Akmang susugurin ko na sana siya suba
lit mabilis akong napigilan ng dalawa niyang alipores.

"Bitawan niyo nga ako!" sigaw ko sa dalawang babaeng estudyante. Hinawakan ng mg

a ito ang aking magkabilang braso kaya hindi ko magawang makapumiglas.

Nang muli akong tumingin sa babaeng kaharap ko ay nakita kong ngumisi siya. Nagl
akad siya papalapit sa akin at saka marahas na hinila ang buhok ko.

"Now, tell me sino ba kina Zeke at Mitsui ang mas magaling pagdating sa kama? Or
did you enjoyed both of them?" nanlilisik ang mga matang tanong niya.

"How dare you!" Tumiim ang bagang ko sa mga pang-iinsulto niya. Gusto kong ipamu
kha sa kanya na hindi ako katulad ng iniisip niya. "Wala kang karapatang pagsali
taan ako ng ganyan dahil wala akong ginagawang masama. At yun ay dahil asawa ko
si Mitsui!"

"Ambisyosa! Hindi pa sapat sayo na inakit mo si Mitsui! Ngayon naman nangangarap

ka na asawa mo siya!" asik niya sa akin.

Hindi ko inaasahan nang bigla niya akong itinulak. Dahil sa lakas ng pagkakatula
k at sa sinadyang pagbitaw sa akin ng dalawang kasamahan niya ay nawalan ako ng
balanse at tumama ako sa gilid ng mesa.

"Aaaaahhhhhh!" napasigaw ako sa sobrang sakit na naramdaman ko. Napaupo ako sa s

ahig at napahawak ako sa aking tiyan. Nabalot ng labis na kaba at takot ang dibd
ib ko ng mga sandaling iyon.

Halos himatayin ako ng makita kong may dugo nang umaagos sa hita ko. Nanginginig
ang aking mga kamay habang pilit akong naghahanap ng makakapitan.

"T-tulong.. please.... tulungan niyo ako... ang baby ko..." Pagmamakaawa ko sa t

atlong babae na kasalukuyang namumutlang nakatayo at nakatulala lang sa aking ha
rapan.

*************
Chapter 45 >>
Chapter 45
[3rd Person's POV]

Kakalapag pa lang sa airport ng eroplanong sinakyan ni Mitsui galing ng South Ko

rea ay dumiretso agad siya ng Yale University para hanapin si Vianca.

Doon na lang siya pupunta at magbabaka-sakali siya kung naroon pa ang asawa. Hin
di niya kasi alam kung saan matatagpuan ang condo na tinutuluyan nito. Basta ang
alam lang niya ay nakikitira muna ito kay Ashley.

Ang totoo niyan, bukas pa talaga ang flight ni Mitsui pauwi ng bansa. Kaya nga l
ang ay tinawagan siya ni Mam Angela. Ipinaalam nito sa kanya na nagkaroon ng mal
aking problema matapos may kumalat na eskandalo sa pagitan nila ni Vianca sa esk
uwelahan. Dahil dito ay napauwi siya ng mas maaga.

Naglagi siya ng dalawang linggo sa Seoul para sana magpalamig muna. Tulad na rin
ng sinabi ni Vianca, para daw hanapin niya ang sarili niya. Masyadong maraming
distractions dito kaya pinili niyang manatili ng ilang araw sa malayong lugar up
ang doon siya makapag-isip ng mabuti.

**
Pagkatapos magpark ng kotse niya ay agad siyang bumaba upang puntahan ang asawa
sa faculty room nito. He knows that by this time ay nasa naroon pa ito at naghah
anda pa lang pauwi.

Kakaunti na lang ang mga students sa paligid dahil nagsi-uwian na ang karamihan
sa kanila.

Naglalakad pa lang siya sa may school grounds ay nakuha na agad ng tatlong babae
ng estudyante na nasa ground floor ng Tourism Department ang pansin niya. Halata
ng balisa ang mga ito at may kung anong di pinagkakaintindihan.

Habang papalapit siya sa mga ito ay unti unti niyang naririnig ang pinag-aawayan
ng mga ito.

"Stupid! Bakit niyo kasi binitawan? Kung hindi niyo yun ginawa eh 'di sana siya
natumba!" mataray na bulyaw nung isang babae sa mga kasamahan niya.

"Jillian, could you just shut up! Don't blame us! In the first place, if you did
n't pushed her too hard, it won't happen to her." depensa naman ng isa.

Hindi namalayan ng tatlo na nasa malapit lang si Mitsui kaya patuloy lang ito sa
pagsisisihan.

Samantala, didiretso lang sana si Mitsui at papabayaan ang mga ito. Wala siyang
interes na pag-aksayahan ng panahon ang mga ito.

Subalit bigla siyang napahinto nang mapakinggan ang sumunod na sinabi ng isang b
abae.

"Hala... paano na 'to?.. Nakakaawa talaga si Ms. Vianca. We doesn't even know th
at she's pregnant. Paano na yung baby? Nakokonsensiya na ako."

Si Vianca?

Oo, ang asawa niya ang pinag-uusapan ng tatlo. At ano daw ang tungkol sa baby? W
ag nilang sabihing may nangyaring masama sa mag-ina niya.

Mabilis na nilapitan ni Mitsui ang mga babae. Nang makita naman ng mga ito na na
roon pala si Mitsui ay shocked na natulala sa takot ang tatlo.

"M-mitsui..." Hindi makakilos sa sobrang pagkabigla yung babaeng nagngangalang J

illian.

Maging ang dalawang mistulang alalay lang nito ay tila napako sa kanilang kinata
tayuan.

Mitsui immediately grabbed Jillian's arms. "Tell me, what the hell are you talki
ng about Vianca?" Halos mabingi ito sa lakas ng boses ni Mitsui.

"Answer me!" nag-aapoy ang titig niya kaya lalong nangatal sa takot ang babae.

Ang dalawang kasamahan naman nito ay nagawa nang makatakbo papalayo.

"I-I'm sorry.. hindi ko naman sinaaadya.. H-hindi ko naman kasi alam na buntis p
ala siya.." nauutal na sagot nito.

Dahil dito ay marahas na hinablot niya sa buhok ang babae at kinaladkad ito papa

sok sa buiding kung saan ang mga ito nanggaling kani-kanina lang.

"Aaaaray...Mitsui... Oo na sasabihin ko na kung saan... B-bitawan mo na ako.. It

hurts.. Aaaaray!"

Hindi pinakinggan ni Mitsui ang pagmamakaawa ng babae at sa halip ay mas hinigpi

tan niya ang pagkakaladkad sa buhok nito. "Kapag may nangyaring masama kay Vianc
a, I swear I'll gonna kill you!"

May ilang tao silang nakakasalubong sa hallway pero kaagad na tumatabi ang mga i
to nang makitang nag-aapoy siya sa galit.

Itinuro ng babae kay Mitsui ang kinaroroonan ni Vianca. Nang makarating sila sa
tinutukoy nitong classroom ay mabilis silang pumasok sa loob.

Nagitla si Mitsui nang madatnan niyang nasa kalunos-lunos na kalagayan ang asawa
. Nakahandusay ito sa sahig, halos wala ng malay at maraming dugo ang umaagos pa
baba sa mga hita nito.

Dahil dito ay mas sinilaban ng galit si Mitsui. Hinatak niya ang babaeng kanina
pa niya hawak-hawak sa buhok at malakas na itinulak sa sahig. Halos mangudngod a
ng mukha nito sa lakas ng pagkakasubsob sa semento.

Hindi pa siya nakontento at inalsa niya ang isang silya at ibinalibag ito sa nat
urang babae. Napasigaw na lang ito matapos tamaan ng upuan.

Hindi na talaga niya makontrol ang sobrang galit, halos magwala na siya sa loob
ng silid. Mabuti na lang at kahit papaano ay natawag ang atensyon niya ng mahina
ng pag-iyak ng asawa.

"P-parang...awa niyo na.. t-tulungan...niyo ako.." Nagsasalita ito sa pagitan ng

impit na pag-ungol dahil sa labis na sakit na nararamdaman nito.

Bumalik si Mitsui sa realidad na nasa panganib nga pala si Vianca kaya ito ang d
apat niyang unang asikasuhin.

Tinigilan na niya ang panggugulpi sa walanghiyang babae na may gawa noon kay Via
nca at kaagad niyang nilapitan ang asawa. Yung babae naman ay halos gumapang na

makalabas lang ng classroom.

"Vianca!" niyakap ni Mitsui ang nanghihina at nanginginig na katawan ng asawa.

Luhaan ang mukha nito at partially unconcious na. Dali-dali niyang hinubad ang s
uot na grey jacket at tinakpan ang duguang binti nito. Pagkatapos ay binuhat niy
a ito at mabilis na tinungo ang parking lot.

Habang lakad takbo siyang papunta roon ay napapatingin ang mga estudyante at gur
ong nadadaanan nila. Pero hindi niya alintana kung ano ang iniisip ng mga ito. A
ng mahalaga para sa kanya ay ang kaligtasan ng mag-ina niya. Ang maalis ito sa p
eligro.

Patungo na si Mitsui sa nakaparada niyang sasakyan nang bigla siyang sinabayan n

i Zeke sa paglalakad. "What happened to her?" nag-aalalang tanong nito.

Hindi siya sumagot. Hindi ngayon ang tamang oras para makipag-usap at magpaliwan
ag sa kung sinu-sino.

"Mitsui, dun na lang kayo sa kotse ko. Ako nang maghahatid sa inyo." alok ni Zek
e sa kanya.

Hindi na siya nag-atubili pa at nagmamadali na nilang tinungo ang sasakyan ni Ze

ke. Pinagbuksan siya ng pinto ng kaibigan kaya agad siyang sumakay sa loob haban
g buhat-buhat pa rin si Vianca.

Ilang saglit pa at mabilis na pinaandar na ni Zeke ang makina.

"Vianca, just hold on. Malapit na tayo sa hospital." Niyakap niya ng mahigpit an
g asawa. Hindi ang tipikal na maangas o walang emosyong Mitsui ang makikita ng m
ga sandaling iyon.

Nangingilid ang luhang hinagkan niya ang likod ng ulo ng asawa na tuluyan nang n
awalan ng malay habang yakap niya.

*HOSPITAL*

Puno ng pag-aalalang naghihintay sa labas ng Emergency Room sina Mitsui at Zeke.

Si Mitsui ay kanina pa hindi mapakaling pabalik-balik na naglalakad sa pasilyo h

abang si Zeke naman ay nakaupo lang sa hilera ng mga upuang naroon.

'Di nagtagal ay nanghihinang napaupo na lang si Mitsui sa tabi ni Zeke.

"This was all you fault, Mitsui. Karma strikes back at you, but unfortunately, n
adamay pati ang mag-ina mo." seryosong saad ni Zeke. Hindi na nito napigilang il
abas ang saloobin sa lahat ng mga nangyayari.

Mitsui clenched his fists upon hearing those words. Awtomatikong napatayo siya a
t hinigit sa kwelyo si Zeke.

"Ulitin mong sinabi mo!" Nagbabaga ang mga titig na utos niya rito.

"I said its all your fault. Vianca's to good to be lied to, played with, and che
ated by you!" ganting sagot ni Zeke. Sinalubong nito ang nagliliyab niyang mga m
ata.

"You don't have any idea on what's really happening between us, so stop acting a
s if you knew everything, Madrigal!" Mitsui said in gritted teeth.

"Bakit? Ang akala mo ba hindi ko alam yung tungkol sa pictures niyo ni Vianca, h
a? Kaibigan kita pero tinatalo mo ako!" galit na dagdag niya rito.

Kahit siya walang anumang ideya na magkakilala pala ang dalawa to the point na s
umasakay ang asawa niya sa kotse ni Zeke.

Sa kabilang banda, nagulat naman si Zeke sa mga binatawang pahayag ni Mitsui. Hi

ndi nito inaasahang tila pagseselosan ito ng kaibigan.

Wala itong pagtingin kay Vianca dahil si Mikaela naman talaga ang mahal nito. Pe
ro gusto ni Zeke na subukan ang totoong damdamin ni Mitsui.

He smiled sarcastically. "Why, Mitsui are you angry? Don't get mad when someone
else starts to appreciate the person you took for granted. Don't abuse Vianca's
love because someone out there will be glad to have it."

Bigla namang natauhan si Mitsui sa mga sinabi ni Zeke. Binitawan na niya ito at
napaatras siya ng isang hakbang mula rito.

"Bro, just a piece of advice. Don't take your wife for granted. One day, you mig
ht turn around and she won't be there---"

"I never took her for granted. She was the one who left me!" pagtatama naman ni
Mitsui kay Zeke.

Nasa kainitan ng diskusyon ang dalawa nang biglang dumating si Ashley. "Wag mong
sisihin si Vian kung mas pinili niyang iwan ka at makipaghiwalay sayo. Blame yo
urself for not doing the right things to keep her." malamig na turan nito.

Pagkasabi noon ay dumiretso ang dalaga sa pinakadulong upuan at tahimik na hinin

tay ang doctor.

Ayaw na ni Ashley na makisawsaw pa sa pangongonsensiyang ginagawa ni Zeke dahil

sa tingin nito kahit kailan mukhang hindi naman tinatalaban ng guilt si Mitsui.

Tiyempong ilang segundo lang pag-upo nito ang siyang paglabas din ng babaeng doc
tor at isang nurse mula sa Emergency Room.

Kaagad nitong tinawag ang kanilang pansin. "Who's the patient's relatives here?"

Mabilis na lumapit rito si Mitsui. "I'm her husband."

Tumaas ang kilay ni Ashley. Tsk. Talagang hindi ka man lang pumiyok sa pagsabi n
g salitang HUSBAND. Nagawa mo pang i-claim na asawa ka nga ni Vianca, bulong nit
o sa sarili.

"Doc, how's my wife? My child?" sunod sunod na tanong ni Mitsui sa doktora.

Ngunit umiling lang ito. "I'm sorry, but we have done our best. Masyado pang mah
ina ang kapit ng bata. The baby was gone." malungkot na sabi nito. "I'm sorry ag
ain. We have to go." Nauna nang naglakad paalis ang doktora habang nakasunod rit
o ang alalay na nurse.

Mitsui was left stoned on his feet. Hindi lubusang rumehistro sa utak niya ang m
ga sinabi nito.

"Damn it! That's not true! That's bullsh*t!" Pinagsisipa niya ang mga upuang nas
a gilid ng daanan.

Si Zeke naman ay naaawang pinagmasdan na lang si Mitsui. Habang si Ashley ay nap

asubsob na lang sa sariling mga palad at tuluyan nang napaiyak sa sinapit ng kai
bigang si Vianca.

[Vianca's POV]

Nagising ako sa kulay puting kwarto. Nabatid ko agad na nasa hospital ako dahil
sa amoy ng gamot at mga aparatong naroon.

Iginala ko ang aking paningin sa paligid at nakita kong natutulog si Ashley sa g

ilid ng kamang kinahihigaan ko.

Pumikit ako upang alalahanin kung anong nangyari at nandito ako sa lugar na ito.
Nang unti-unting bumalik sa memorya ko ang lahat ay nagsimula nang pumatak ang
luha sa aking mga mata.

Napahawak ako sa aking tiyan. at pinakiramdaman ko itong maigi.

"Ang baby ko..." Mahina akong nagsalita kaya napansin kong pupungas pungas na na
gising ko si Ashley.

"Vian!" tila nagulat siya nang makitang gising na pala ako. "Thanks God at ligta
s ka."

Hindi ko pinansin ang mga sinasabi niya. Ang importante sa akin ay kung kamusta
ang magiging anak ko. "Ash, anong nangyari sa baby ko?"

Napansin kong napayuko lang siya sa tanong ko. Hindi siya kaagad makasagot kaya
kinabahan ako sa kilos niya.

"Ano ba? Sagutin mo ako! May masama bang nangyari sa batang nasa sinapupunan ko,
ha!" Nag-uumpisa na akong mag-hysterical ng mga oras na iyon.

"Vian... wala na siya.. nalaglag yung baby.." Halos hindi siya makapagsalita sa
harap ko.

Mariin akong napapikit. Bakit kailangang madamay ng anak ko sa kamalasang pinagd

adaanan ko sa buhay.
"S-si Mitsui? Alam na ba niya?" tanong ko habang nakapikit pa rin.

"Oo, siya ang nagdala sayo rito. Pero nung nalaman niya kagabi mula sa doctor na
nagka-miscarriage ka, bigla siyang umalis ng hospital at hindi na ulit nagpakit
a rito."

"Ashley, iwan mo muna ako. Gusto kong mapag-isa." pakiusap ko sa kanya.

Noong una ay nakita kong mukhang nagdadalawang isip siya kung susundin niya ang
hiling ko. Pero sa huli ay lumabas rin siya ng room at hinayaan akong mag-isa.

Pagkalabas niya ay saka lang bumuhos lahat ng pinipigilan kong emosyon.

-After Four Days-

"Vian, dahan-dahan lang." Inalalayan ako ni Ashley papasok sa condo unit niya.

Kakalabas ko lang galing sa hospital at tumuloy agad kami rito para makapagpahin
ga ako.

Tinulungan ako ni Ashley papunta sa kwarto ko. "Diyan ka muna.. magpe-prepare la

ng ako ng lunch natin." aniya.

Tumango ako at umupo na lang ako sa dulo ng kama. Ilang araw na akong ganito. Ma
sakit para sa akin na tanggapin ang nangyari sa baby namin pero kailangan kong m
agpakatatag.

Sa kanya ako kumukuha ng lakas ng loob pero ngayong wala na siya hindi maaaring
panghinanaan din ako.

Kailangan kong sikaping ipagpatuloy ang takbo ng buhay ko. Wala na akong ibang m
akakapitan ngayon kundi ang sarili ko. Kahit si Mitsui ay hindi ko maaasahan. Sa
katunayan ay hindi niya man lang ako nagawang bisitahin noong nasa ospital ako.

Ang sabi ni Mama, hindi rin daw kasi matanggap ni Mitsui na nawala yung anak nam
in. Kaya daw hindi siya nagtutungo sa hospital ay dahil ayaw niya akong makitang
nasa ganoong kalagayan.

Pero kung nahihirapan siya, mas nahihirapan ako kasi ako ang ina. May mga plano
na akong binuo noon kung anong gusto kong gawin kapag ipinanganak ko na ang bata
.

Nag-uumpisa na namang uminit ang sulok ng mga mata ko nang marinig kong may kuma
tok sa pintuan.

Bumukas iyon at bumungad ulit sa akin si Ashley. "Vian, andito ang asawa mo." na
kasimangot na sabi niya. Kasunod noon ay lumitaw si Mitsui sa likuran niya.

Umalis na si Ashley at naiwan kaming dalawa sa loob ng kwarto.

"Mitsui.." tanging pangalan lang niya ang nasambit ko. Hindi ako makapaniwalang
pinuntahan niya ako rito. Siguro ay nandito siya para damayan ako. Inaamin kong
bahagyang gumaan ang pakiramdam ko dahil doon.

Ilang segundo na ang lumipas pero hindi ko magawang tumayo sa kinauupuan ko, kay
a marahil siya na ang kusang lumapit sa akin.

Nang nasa tapat ko na siya ay pinilit ko nang tumayo. Gusto ko sana siyang yakap
in dahil naghahanap ako ng pagcomfort mula sa kanya. Gustong maibsan pa kahit ka
unti ang bigat na nararamdaman ko.

Akmang iaangat ko pa lang ang mga braso ko nang biglang may inilabas siyang pape
l mula sa kanyang likuran. Kaya pala kanina pa nasa likod ang kaliwang kamay niy
a ay dahil may hawak siyang papel.

Kumunot ang noo ko nang iabot niya iyon sa akin. "Ano 'to?" tanong ko kay Mitsui
. Sa kanya ako nakatingin at hindi sa papel na kasalukuyang hawak-hawak ko na.

"Divorce papers." tipid na sagot niya. Wala akong mabasang anumang emosyon sa mu
kha niya.

"We need to settle things out. I think we already need to divorce our marriage."

"Divorce?..." Ang katagang iyon ang pinakahuli kong gustong marinig mula sa kany
a. Ang salitang tuluyan nang ikaguguho ng mundo ko.

Bakit ngayon pa? Kung kailan nagluluksa pa ako sa pagkawala ng magiging anak nam
in.

Naikuyom ko ng mahigpit ang palad ko at inihagis ko ang naturang papel sa ibabaw

ng kama.

"Hayop ka!" Mabilis akong lumapit kay Mitsui at sinampal ko siya. Inipon ko nang
lahat ng lakas ko sa sampal na iyon.Kitang kita ko kung paanong bumakat at namu
la ang pisngi niya nang dahil doon.

Hindi siya gumalaw sa kinatatayuan niya at nanatili lang siyang nakatitig sa aki
n.

"Ang kapal ng mukha mo! Hindi mo man lang ba mahintay na makapagluksa man lang a
ko sa pagkawala ng anak ko, ha! Ganoon ka na ba kaatat na hiwalayan ako? Ni wala
ka nang piniling tamang oras!" sigaw ko sa kanya. Nanginginig ang kalamnan ko s
a sobrang galit.

"I'm sorry Vianca. Pero para na rin 'to sa kabutihan ng lahat.." Bahagyang lumam
bot ang ekspresyon ng mukha niya habang nakatingin sa akin.

Nanghihinang muli akong napaupo sa gilid ng kama. Nagsimula na namang tumulo ang

luha sa aking mga mata.

"M-mitsui, hindi ko lubos maisip... how could you be so heartless samantalang ma

tagal nang na sayo ang puso ko.. Napakasama mo!" nahihirapang sabi ko habang umi
iyak.

"Nagagalit ako sayo kasi sinasaktan mo ako nang higit pa sa dapat kong maramdama
n....

... Pero mas galit ako sa sarili ko kasi ang tanga ko. Dahil sa kabila ng lahat,
minahal pa rin kita more than what you deserve!"

**********
Sorry po.. di ko balak na sirain ang happy christmas spirit.. pero madaming nagr
erequest ng UD..

Patawad rin po sa nangyari sa baby.. Its just that kailangan ng plot na magkagan
un..

MERRY CHRISTMAS TO ALL!!! <3

-FeiChapter 46 >>
Ang chapter na ito ay dedicated kay @goddessaire na siyang gumawa ng new book co
ver ng MMA... Thank you so much sa effort! ^^

________________________
Chapter 46

Muli kong dinampot sa ibabaw ng kama ang papel na ibinigay sa akin ni Mitsui. Ki
nuha ko yung ballpen sa bedside table at nanginginig ang mga kamay na pinirmahan
ko ang naturang divorce paper.

Pagkatapos ay marahas kong ibinalik iyon sa kanya. "ANO MASAYA KA NA? NAKUHA MO
NA ANG GUSTO MO! NOW, GET OUT!!" Ipinagtulakan ko siya palabas ng kwarto habang
walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko.

Nang makalabas na siya ay kaagad kong isinara ang pintuan. Kasunod noon ay nangh
ihinang napaupo na lang ako sa sahig at umiiyak na isinubsob ko ang mukha ko sa
aking mga palad.

***
"Ano ba, Vianca? Umayos ka nga. Makakasama sayo ang uminom. Ilang araw ka ng gan
yan. Hindi ka naman sanay uminom ng alak!" naiinis na sermon na naman ni Ashley
sa akin. Nadatnan niya kasi akong umiinom dito sa loob ng kwarto ko.

"Tss. Eh, kaunti lang naman 'to." reklamo ko. Gabi na at hindi ako dinadalaw ng
antok kaya gusto ko nito para madali akong makatulog.

"Wag na nga tayong maglokohan. Tama na yan, Vianca!" saway niya sa akin. "Tulung
an mo naman ang sarili mo na muling makabangon. Hindi 'yung ganyan ka! Humanap k
a ng ibang lalaking mas karapat dapat sa bawat luha at tawa mo. Higit sa lahat y
ung worth it sa puso mo. Yung kayang tumbasan ang pagmamahal mo!" sabi niya haba
ng naka-cross arms na nakatayo sa harap ko.

"You need to forget Mitsui now! You've already signed those divorce papers kaya
legally ay hiwalay na kayo. Wala na siyang pakialam sayo ngayon dahil divorced n
a kayo. Pero hindi porke't wala ng pakialam sayo ang taong 'yon ay kakalimutan m
o na kaming mga tunay na nagmamalasakit pa rin sayo." dagdag niya.

Dahil sa mga sinabi ni Ashley ay nangilid na naman ang luha sa mga mata ko.

Nakita niya marahil na nagiging emosyonal na naman ako kaya lumapit siya sa akin
. "Tama na yan. Halika na dito sa kama. Matulog ka na." Inagaw niya mula sa akin
yung wine glass at inalalayan niya akong tumayo.

Pakiramdam ko ay nagi-guilty ako kapag nakikita ko kung gaano sobrang ka-support

ive na kaibigan si Ashley. Parati kasi siyang nag-aalala sa kalagayan ko pero hi
ndi ko man lang siya magawang masuklian ng wasto.

Dahil doon ay niyakap ko na lang siya. "Ash, pagpasensyahan mo na ako. Sana wag
kang magsawa sa'kin. Ikaw na lang talaga ang masasandalan ko." malungkot na sabi
ko.

"Sshhh.. Its okay.. Don't worry, hindi kita papabayaan. Malalagpasan mo rin laha
t ng 'to basta maniwala ka lang sa Diyos. Hindi ka niya bibigyan ng pagsubok na

di mo kakayanin." lahad niya habang hinahaplos ang likod ko.

Niyakap ko siya ng mas mahigpit. "Oo... alam kong hindi ako bibigyan ng Diyos ng
problema na sa tingin niya ay hindi ko kaya... Pero sana naman di siya masyadon
g nagtiwala sa akin na kakayanin ko nga 'tong lagpasan." desperadong sagot ko sa
kanya.

-After One Week-

"Buti naman at pumayag ka ng sumama sa akin magshopping. Ilang araw ka na ring n

agkukulong sa bahay." masiglang sabi ni Ashley habang nagda-drive. Nakasakay kam
i sa kotse niya at papunta ng mall.

"Paanong di ako papayag, eh palagi mo akong kinukulit." angal ko.

"Siyempre, gusto ko ring mamasyal tayo. Matagal na kaya tayong hindi nagbobondin
g." tugon naman niya.

Sinulyapan ko siya at nakita kong hindi pa rin maalis ang ngiti sa mukha niya. H
ow I wish na sana kahit papaano mahawaan man lang ako ng palaging maaliwalas na
mood nitong si Ashley.

Bago kami dumiretso sa mall ay dumaan muna kami saglit sa resto na pagmamay-ari
ng anak ni Professor Vargas. Naiwan daw kasi doon ni Ashley yung cellphone niya
kagabi nang magdinner sila ng mga dating katrabaho ko.

Oo, DATI.. Yun ay dahil tuluyan na nga akong nagresign bilang instructor. Pina-s
ubmit ko kay Ashley yung resignation letter ko last week. Wala na rin naman akon
g pakialam kung pumayag man o hindi si Dean. Basta wala na akong planong magturo
pa ulit sa Stanford.

Unang una, dahil wala na talaga akong babalikang magandang reputasyon sa trabaho
ko dun. Hinayaan ko na lang silang lahat na isipin kung anong gusto nilang isip
in laban sa akin.

**
Pagkahinto ng aming sasakyan sa parking lot ay agad na bumaba si Ashley. Hintayi
n ko na lang daw siya dito sa loob ng kotse.

Abala akong nanonood ng mga taong dumaraan sa mga nakapaligid na establishments

nang makuha ang atensiyon ko ng isang couple na magkasamang lumabas galing sa ka
bilang restaurant.

Naka-park ang kotse ng mga ito malapit sa kinaroroonan ko kaya kitang kita kong
maigi ang masayang mukha ng mga ito.

Mahigpit kong naikuyom ang mga palad ko nang makita kong nakasuot ng maternity m
axi dress yung babae. Halatang buntis ito dahil na rin sa suot nitong mas nagbig
ay emphasis sa bagong hubog ng katawan nito.

Hindi mapigilang pumatak ng mga luha ko nang lumipat ang paningin ko sa kasama n
itong lalaki.

"Mitsui.." pangalan niya ang tanging salitang lumabas sa bibig ko. Kinagat ko an
g aking labi upang pigilan ang paghikbi ko pero wala yung naging epekto.

Tila unti-unting dinudurog ang puso ko nang makita kong inalalayan niya papasok
sa kotse ang babaeng kasama niya....

....at ang babaeng iyon ay walang iba kundi si Mikhaela.

Ito ba ang dahilan kung bakit sinabi siya sa akin na kaya gusto niyang mag-divor
ce kami para na rin sa ikakabuti ng lahat? Napaka-unfair niya. Iniisip lang niya
ang kabutihan ni Mikhaela at hindi ang kapakanan ko.

Mahirap para sa aking tanggapin yun. Porke ba namatay ang magiging anak namin, h
ihiwalayan niya na ako ng dahil lang sa may bagong pananagutan na siya sa babae
niya.

Pinagmasdan ko lang silang dalawa hanggang sa tuluyan na silang makasakay at pin

aandar ni Mitsui ang kotse niya palabas ng parking lot.

Nang makita kong paalis na sila ay wala sa sariling lumipat ako sa driver's seat
. Kinuha ko yung car keys na iniwan ni Ashley at inistart ko ang engine ng sasak
yan.

Tinuruan na ako noon ni Ashley kung paano magdrive kaya naging madali lang para
sa akin na sundan sina Mitsui.

Kahit ako ay hindi ko maintindihan ang sarili ko ng mga oras na yun. Nasasaktan
ako pero mas pinili ko pa ring sundan sila at tingnan kung saan pa sila papunta.

Hindi ko matanggap na habang nahihirapan at nagkukulong ako sa bahay. Si Mikhael

a pala umuwi ulit ng Pilipinas para makipagbalikan kay Mitsui. At ang masaklap d
un, nagbunga pa ang kataksilang ginawa nila.

Sobrang sakit para sa akin ang natuklasan ko. Naging kami noong wala na sila. An
g sabi ni Mitsui minahal niya rin daw ako. Masaya pa nga kami noon. Tapos ngayon
g bumalik si Mikhaela iniwan niya ako. Ngayon pa na hindi ko na kayang mawala si
ya.

***
Huminto ang sasakyan nila sa isang mall na ilang kilometro lang ang layo mula sa
resto na pinanggalingan namin. Nakasunod ako sa kanila pero nag-park ako sa gil
id kung saan hindi nila ako makikita.

Pagbaba ng dalawa sa kotse ay kaagad silang dumiretso sa loob ng mall. Para akon
g ewan habang sinusundan ko sila hanggang sa makarating sila sa isang puwestong
nagtitinda ng mga gamit pang bata.

Nakatayo lang ako sa di kalayuan habang pinagmamasdan ko silang masayang nagshoshopping ng mga gamit ng magiging baby nila. Masayang masaya si Mikhaela habang
pumipili at pinapakita pa nito kay Mitsui ang mga damit na nagustuhan nito.

Sumisikip lalo ang dibdib ko noong pinapanood ko sila. Mukha silang larawan ng i
sang perpektong pamilya. Maging ang mga taong napapadaan lang ay napapalingon ta
laga sa kanila. Bukod kasi sa gwapo si Mitsui at madali siyang makaagaw ng pansi
n, ay maganda rin si Mikhaela. Sa katunayan ay parang mas naging hiyang ito ngay
ong nagdadalang-tao.

Mas bumigat ang pakiramdam ko nang pagmasdan kong maigi si Mikhaela. Kahit hindi
pa naman gaanong kalaki ang tiyan nito ay nagsusuot na ito ng damit na pangbunt
is. Para bang proud na proud na gusto nitong ipakita at ipagsigawan sa lahat na
buntis ito at ang lalaking kasama nito ang siyang ama.

Samantalang noong nagbubuntis ako ay halos hirap na hirap akong pumili ng damit

na maisusuot para lang maitago at huwag mahalata na lumalaki ang tiyan ko.
Lalong sumama tuloy ang loob ko. Sa apat na buwan kasi na buntis ako, ni hindi m
an lang ako sinamahan ni Mitsui na mamili ng mga gamit na tulad ng ginagawa niya
ngayon.

Ganoon niya ba kamahal si Mikhaela na hindi niya magawang i-appreciate ang nagin
g pagbubuntis ko dati. Na para bang napilitan lang siyang akuin 'yung naging res
ponsibility niya sa akin.

Sa huli ay hindi ko na rin kinaya ang panonood sa dalawa kaya minabuti ko nang u
malis. Pagdating ko sa parking area ay kaagad kong pinaharurot ang sasakyan papa
layo. Malamang ay nag-aalala na rin si Ashley kung saan ako nagpunta at dinala k
o pati ang kotse niya.

**
Habang nagda-drive ako ay lalong bumibigat ang pakiramdam ko. Unti-unting bumaba
lik sa memorya ko ang lahat ng paghihirap na pinagdaanan ko sa piling ni Mitsui.

Hindi ko lubos maisip na ito pa ang igaganti niya sa lahat ng pagmamahal na ibin
igay ko sa kanya.

Mitsui, sobrang sakit na ng nararamdaman ko. Iniwan at tinalikuran mo ako kung k

ailan higit na pinaka-kailangan kita. Ayos lang sana kung ibang tao ang gagawa s
a akin nito. Pero hindi, kasi IKAW pa mismo ang nang-iwan...

...Nakipaghiwalay ka sa'kin sa panahong nasaid na ako. Nawala nang lahat sa akin

--- ang pamilya ko, ang career ko, ang magiging anak ko --- pati ikaw iniwan mo
ako.

***
Hindi ko na alam ang sumunod na mga nangyari. Basta namalayan ko na lang ang sar
ili kong umikot pagdating sa isang U-turn slot at binalikan ko yung mall kung sa
an ako nanggaling kani-kanina lang.

Kakaunti lang ang mga sasakyan ng oras na iyon kaya malinaw kong nakikita ang ba
wat sasakyang aking nakakasalubong. May mang-isa isang sasakyan na dumaraan sa k
abilang lane na tinatahak ko.

Hanggang sa sunod kong nakita ang isang paparating na kotse. Napaka-pamilyar nit

o sa akin dahil kilalang kilala ko ang sasakyang ginagamit ni Mitsui.

Ang mga sumunod na pangyayari ang naging pinakamalungkot na sandali ng buhay ko.
Muli na namang umagos ang luha sa aking mga mata.

Diba nahirapan kang magdesisyon noon kung sino sa amin ni Mikhaela ang pipiliin
mo? Puwes, sa gagawin kong 'to... magsama-sama na lang tayong tatlo.

Habang mabilis na umaandar ang kotse na aking minamaneho ay bigla kong kinabig s
a kaliwang direksyon ang manibela. Dahil doon ay napunta ako sa kabilang lane.

Napapikit na lang ako habang hinihintay ang pagdating ng sandaling iyon.

Ilang saglit pa, ang malakas na ingay ng nabasag na salamin at malakas na impact
ng bumanggang sasakyan ang huli kong naramdaman.
________________________________

[Narrator's POV]

-AFTER 5 YEARS-

"Yeobohsehyo?" masayang bati ng isang napaka-cute na little boy na mga nasa edad
apat na taong gulang. Naglalaro siya ng laruang telepono habang kunwari ay mayr
oon siyang kausap sa kabilang linya.

Ang ganda ng sikat ng araw kaya tuwang tuwa siyang nagpunta dito sa playground u
pang maglaro. Binilhan kasi siya ng Mommy niya ng mga bagong toys dahil behaved
daw siya ngayon.

"Yeobohsehyo? Appa, Lei imnida!" ulit niya. [Hello, Dad this is Lei.]

"What are you doing?" Lumapit sa kanya ang isang little girl na halos kasing eda
d rin niya. Naka-ponytail ang batang babae at sobrang cute rin sa suot na pink n
a bestida.

"Hmm? I'm calling my Dad.." malambing na sagot niya rito sabay ipinakita ang haw
ak na laruang telepono.

"Ano yung sinabi mo kanina? I can't understand those words." Umupo rin sa damuha
n si little girl at tumabi sa kanya.

"Ah.. those were Korean.. My ninang and my Mom taught me how to speak those word
s. Ang sabi kasi nila, my Dad was in Korea so I need to learn it." paliwanag nam
an niya. Kahit 4 years old pa lang ay parang ang mature na niyang mag-isip kumpa
ra sa kanyang tamang edad.

"Talaga?" Namilog ang mata ng batang babae. "Bakit nakatira siya dun?"

"Sabi ni ninang, famous star daw kasi siya dun." sagot niya.

"Star? Yung nakikita sa sky during night time?" inosenteng tanong nito sa kanya.

"Nope.. Star.. He works as an artist there. He is famous in Korea. Many people l

oves him because he has plenty of talents. He is very good in singing, dancing,
acting and many, many more!" proud na proud na sabi naman niya habang binibilang
sa daliri ang mga talents ng Daddy niya.

"Yayy! I'm excited to meet your Dad. Kelan daw siya uuwi?" Lumitaw ang sweet smi
le sa mukha ng kalaro.

Subalit, bigla namang lumamlam ang kinang sa mga mata ni little boy. "I don't kn
ow. They said, super busy pa daw si Daddy. But I hope he will make it on my birt
hday." malungkot na sabi niya.

Tumingala siya sa maaliwalas na kalangitan at saka bumulong sa sarili... "Appa,

bogoshipeoyo!"

[Dad, I missed you!]

********
Author's Note >>

Hello po sa inyo!

Wakas na po ang MMA.. Actually, yung dalawang bata ay reincarnation nina Vianca
at Mitsui after the accident.. Tragic-fantasy po kasi ang genre ng story na 'to.
.

Hahaha.. joke lang po! Hulaan niyo na lang kung sino si little boy.. :)))

As I've said a while ago, yung huling UD po ay last chapter ng book 1..

Hindi po ako gagawa ng panibagong libro. Itutuloy ko na lang yung istorya dito m
ismo sa Marrying Mr. Arrogant. Kaya di ko na kailangan ng panibagong Title. Baka
nga 10 chaps na lang at magwawakas na 'to. Baka lang. I'm not so sure.

WALA NA PONG SEPARATE BOOK.... Dito ko na lang mismo sa MMA iko-continue ang upd
ates.

Sorry, kinailangan ko lang sabihin na book 2 dahil masyado kayong nadedepressed

sa nagiging flow ng story. Gusto kong ma-lighten up ang mood niyo at sabihin niy
ong okay lang yan, gaganda pa rin naman ang mga happenings sa buhay ni Vianca.

Maybe hindi na lang, Book 2.. Siguro better call it MOVING ON STAGE ng buhay ni
Vianca.. Back to good vibes story na tayo..

Anyways, hindi ko rin naman kakayaning gumawa ng loooong storyline dahil busy ri
n ako sa work.. Hindi na po ako STUDENT.. Graduate na po ako kaya I need to prio
ritize things..

Kaya kung may palaging nagrereklamo sa inyo na BITIN ang update, pls be consider
ate. Yun ay dahil busy at pagod rin po ako sa work ko.

Share ko lang.. sa kakaisip ko ng next na iuupdate ko habang nasa trabaho, nataw

ag kong Mitsui yung isang client ko! Hahaha! Epic fail! Buti na lang di ako tsin
ugi ni boss.. :)))))

PS:
Parang awa niyo na! Wag niyo pong kasuklaman si Mitsui.. Namomroblema na nga ako

kung paano niyo siya ulit mapapatawad.

Clarifications >>
Hello again!
WALA PONG MAGIGING SEPARATE BOOK.. Dito ulit sa MMA ang next updates.

Maraming nabothered sa nangyari so I will clarify some of it. --Although magigin

g spoiler na ako.--

Dun sa last scene ni Vianca.. It's some kind of a suicide attempt po.. Nakasalub
ong niya sa kalsada yung kotse nina Mitsui, then bigla niyang kinabig papunta sa
kabilang lane yung sasakyan niya. In other words, binangga niya yung car ni Mit
sui.. Huhu.. Nagagawa nga naman ng too much desperation sa buhay.. :"(

Madaming nagreact noon kung bakit kailangang makita pa ni Vian yung BS nina Mika
ela at Mitsui. Yun ay para makadagdag sa agony niya at magtrigger sa suicide sce
ne niya sa last chapter.

About naman sa pagbubuntis ni Mikaela. Hindi po si Mitsui ang ama nun. The story
goes like this.......

Noong nasa Korea si Mitsui, he decided na makikipagbalikan na sya kay Vianca. Ka

si in the first place mahal naman talaga nya ito. Kaya lng nangyari yung tragic
scene at nakunan si Vian.

After ng incident na yun, biglang dumating sa bansa si Mikaela. Nalaman kasi aga
d nito sa US na wala na yung baby. Anyway, kaya nga ito nagback off noon kasi bu
ntis na si Vian so nag give way na ito.

Tapos nagkataon na preggy na rin si Mikaela. Kinausap nito si Mitsui and told hi
m na sya ang ama ng ipinagbubuntis nito. Pero ang totoo niyan kay Zeke yun...

She blackmailed him na kapag di pinanagutan yung baby, isusumbong siya kay Madam
Sofia and for sure eh matatanggalan siya ng mana or better yet eh ipapaabort na
lng nya yung bata.

Tapos may halong brainwash pa na idivorce na niya si Vianca tutal wala na rin na
man yung anak nila. Hayaan na nyang magmove on ito.

Si Mitsui naman na may pagka-G*GO, eh naniwala agad..

Masakit rin kasi para sa kanya na nawala yung baby nila ni Vianca tapos baka maw
ala din yung magiging baby nila ni Mikaela. Kaya yun na nga, pinuntahan niya aga
d si Vianca at pinapirmahan yung divorce papers.

Hanggang sa nakita na nga sila ni Vianca sa mall. Pero ang totoo nun, perception
lang ni Vian na masaya si Mitsui habang kasama si Mikaela. Masyado lng itong na
bubulagan ng sobrang sama ng loob.

******
Yung tungkol naman kay little boy, heto po ang profile niya:

Full Name: Lee Andrei Hernaez

Nickname: "Lei"
Age: 4 years old
Blood type: AB
Status: Its Complicated :)))

Hahaha.. siguro naman alam nyo na kung kaninong anak siya... After 5 years na ta
yo.. Wag na kayong magtaka kung bakit ganun ang mindset ni Lei.

Paano ba naman noong nagtanong sya sa mommy niya kung nasaan ang dad niya, eh na
nonood ng Infinite sa youtube si ninang Ashley. Walang maisagot si Vian, kaya si
Ash ang umepal. Sinabi nito na nasa Korea ang tatay niya at nagcoconcert tour.
Sabihin ba namang si L daw ang ama..

>______<

Basta abangan niyo na lng ang full details kung paano nagkaganun sa mga next upd
ates ko..

Bye, mga mahal kong readers! Sorry kong bihira na ako mkapagreply sa comments ni
yo. Pero rest assured na nababasa ko po yun lahat. Keep commenting lang!

Happy Holidays! Thanks again!

-Fei
Chap. 47 - BOOK 2 >>
Chapter 47 - BOOK 2

--AFTER 5 YEARS--

Tsk. Traffic na naman.

Hindi ko maiwasang mainis habang sakay ng taxi. Kasi naman, ako ang na-assign na
bumili ng mga materials na gagamitin sa paparating na school festival. Yan tulo
y baka malate ako sa klase ko ngayong araw.

Naalala kong bigla si Ashley kaya kinuha ko mula sa aking bulsa ang cellphone ko
at kaagad na tinawagan ko ang number niya.

"Hello, Ash? Oh, malapit na ako sa school. Madami kasi 'tong pinamili ko tapos t
raffic pa kaya medyo mahuhuli ako. Kamusta si Lei? Naihatid mo na ba siya?" tano
ng ko.

[Ah.. Oo. Idinaan ko na siya kanina bago ako pumasok sa shop. Andun naman mga fr
iends niya kaya nag-eenjoy na yun.]

"Sige. Salamat." Nagpaalam na ako sa kanya at ibinaba ko na ang phone ko. Ilang
saglit pa at natanaw ko na yung gate ng eskuwelahan kaya pumara na ako sa driver
. "Manong, diyan na lang po ako sa may gate."

"Okay po, Mam." Huminto na ang taxi kaya bumaba na ako agad.

Pagkatapos ay nagmamadali na akong nagtungo sa faculty room para ihatid yung mga
dala ko at saka ako dumiretso sa tuturuan kong klase.

**Classroom**

Pagtapat ko pa lang sa pinto ng classroom ay dinig ko na ang maingay na mga stud

ents sa loob.

-_____-

Pumasok na ako sa silid at kaagad na bumungad sa akin ang mga magugulo at naghah
abulang mga bata.

Aish. Ang kukulit talaga!

Napansin nila ang pagdating ko kaya mabilis din silang bumati sa akin. "Good mor
ning,Teacher!" masiglang sabi nilang lahat.

"Hi, kids! Behave na kayo. Go back to your own seats now." malambing na utos ko.

Ang totoo niyan, limang taon na ang nakakalipas at isa na ako ngayong pre-school
teacher. Tama nga marahil yung sinabi ko noon na 'calling' ko yata ang pagtutur
o. Kahit saan ako dalhin ng kapalaran ko, sa propesyong ito pa rin ang bagsak ko
. ^___^

**
Nagsibalikan na sa kani-kaniyang upuan ang mga students ko kaya inumpisahan ko n
ang magturo. Mga basic lang naman ang kailangan kong i-discuss sa kanila. Katula
d ng mga correct spelling at kung paanong magbasa. Nakakaaliw rin naman ang magt
uro dahil una sa lahat mahilig ako sa mga bata.

"Okay.. Class, who among you wants to write the word 'cat' in the board?" nakang
iting tanong ko.

Nagsi-taasan ng kamay ang karamihan sa kanila. Gustong gusto nilang magrecite da

hil kapag tinawag ko sila at tama ang sagot nila, lalagyan ko ng stamped na star
ang mga braso nila tapos ay proud na ipapakita naman nila 'to sa mga parents ni
la.

"Yes, Shane." tawag ko sa bibong batang babae na nakaupo sa harap ko.

Tumayo ito at nagsulat sa board.

"Wow, very good!" puri ko rito kasunod ang pagbigay ko ng pinakaaasam nitong sta
r.

Tumawag pa ako ng tatlong bata at lahat sila ay tuwang tuwa nang bumalik sa mga
seats nila.

"Alright. Yung next word natin ay 'mouse'. Who wants to write it?" tanong ko uli
t.

"Mam! Mam!" Muling nag-uunahan sa pagtaas ng kamay ang mga mag-aaral ko.

Nilibot ng paningin ko ang kabuuan ng klase hanggang sa dumako ang pansin ko sa

napaka-cute na batang lalaki na naka-puwesto sa kaliwang bahagi ng classroom.

Nakaupo lang siya sa desk niya habang mistulang nagta-tantrums na naman ang hits
ura. Halatang naiinis na siya kasi kanina pa siya nagtataas ng kamay pero hindi
ko tinatawag.

Dahil doon ay napangiti tuloy ako. Kapag nakikita ko siyang ganyan ay may bigla
akong naaalalang isang tao na halos kasing ugali rin niya. Masyadong mainipin at
madalas inaatake ng temper nito. Siguro nga ay sa kanya nagmana ang batang ito.

Nakatingin lang sa labas ng classroom ang naturang bata at kitang kita ang pagta
tampo sa mukha nito.

**
Makalipas ang dalawang oras ay alas diyes na ng umaga at kailangan ko nang pauwi
in ang mga estudyante ko.

"Kids, be careful on your way home." bilin ko sa mga ito. Lumapit na ang kani-ka
nilang mga Yaya at binitbit ang mga gamit ng mga alaga nito.

Samantala, nagpaiwan sa upuan nito yung nabanggit kong batang lalaki. Malungkot
ito at nagmamaktol pa rin kaya nilapitan ko na ito.

"Halika na, uwi na tayo." Lumuhod ako sa harap niya para maging magkasing-tangka
d lang kami.

Sa halip na sumagot ay nagstammer lang siya.

"Tsk. Bad attitude." saway ko sa kanya. "Ano ba 'yong palaging sinasabi ko sayo?
Haven't I told you that I don't want you to always act that way." Nagkunwari ak
ong nagagalit habang kaharap ko siya.

Napansin kong bahagya siyang natakot kaya napilitan ring tumingin sa akin sa ban
dang huli.

Naging teary eyed pa siya habang nakikipag-usap sa akin. "I'm sorry. Eh, kasi..
you don't want to call me to recite a while ago. You like to call those kids inf
ront. Are they your favorite now?" nagpout pa siya na lalong nakadagdag sa cuten
ess niya.

"Ikaw talaga.." Ginulo ko ang buhok niya. "Siyempre ikaw pa din ang one and only
favorite ni Mommy." pagbibigay assurance ko naman sa kanya.

Dahil dito ay napalitan ng maaliwalas na ngiti ang mukha niya. "Really, Mom?"

Tumango ako. "Yup.. Lei, halika na. Uwi na tayo." Tumayo na ako kaya sumunod na
rin siya. Pagkatapos noon ay humawak siya sa kamay ko hanggang sa makalabas na k
aming dalawa sa classroom.

*****
"Naasikaso mo na ba lahat ng decorations sa upcoming school activities niyo." ta
nong ni Ashley sa akin. Nandito siya sa bahay at nakikigamit ng laptop ko.

"Oo. May mga katulong naman akong gumawa nun. Thank you nga pala ulit sa paghati
d mo kay Lei kanina sa school. Medyo malayo pa kasi yung mall na binilhan ko, eh
alangan namang isama ko pa siya dun." sabi ko pero hindi ako sa kanya nakatingi
n. Pinagmamasdan ko kasing maigi si Lei habang masaya itong naglalaro sa garden
kasama ang alaga naming aso na si Choco.

"Yan ngang inaanak ko super excited na daw para dun sa event. Sabi ko naman sayo
ng mas mag-eenjoy yan kung papapasukin mo sa klase mo, kahit parang nakiki-seat
in at salin pusa lang.. Hahaha.." natatawang sabi niya. Actually, siya naman tal
aga ang nagsuggest na i-enrol ko si Lei sa pre-school kahit na 4 years old pa la
ng siya.

Pero mas mabuti na rin yun kasi wala naman talaga akong mapagkakatiwalaan na pwe
deng pag-iwanan kay Lei dito sa bahay. Bukod pa dun, eh mas mababantayan ko siya
habang nasa loob kami ng classroom and at the same time ay may matututunan pa s
iya sa klase ko.

"Tapos ka na ba diyan sa laptop ko?" tanong ko kay Ashley 'di nagtagal.

"Mamaya na, nagsu-surf pa ko." hirit niya.

"Psh. Kailan daw ba maayos yung ginagamit mo?" Ikatlong beses na kasing naghihir
am siya sa akin dahil navirus daw yung laptop niya.

"Bukas ng hapon pinapabalikan sa akin ng technician." sagot niya habang tutok na

tutok sa screen.

Tiyempo namang papalapit na sa akin si Lei. "Come here." Tinawag ko ito kaya umu
po ito sa lap ko.

Inaayos ko ang towel na nakalagay sa likod nito ng bigla na lang nagtitili sa ki

lig si Ashley.

"Kyaaah! Emergeed! May nag-upload na pala sa Youtube ng performance ng Infinite

sa MBC Gayo! Sheeet, bakit ngayon ko lang 'to napansin.. Waaah! Ang gwapo talaga
ni Woohyun ko!" Animo'y kinikiliti siya na ewan habang patay na patay na pinapa
nood si Woohyun na isa sa pitong members ng nasabing grupo.

"Talaga po, ninang? Then, my Dad is in there too." Biglang nagningning ang mga m
ata ni Lei nang marinig ang salitang infinite. Kumawala ito sa pagkaka-karga ko
at patakbong tumabi kay Ashley.

-______-

"Ha? Ah.. eh.. oo.." natatarantang sagot naman ni Ashley sa bata. Lumapit kasi i
to at pinagmasdang mabuti yung Kpop group na nagpeperform sa video.

Tumingin si Ashley sa akin kaya inirapan ko siya. Binanggit na naman kasi niya y
ung Infinite kaya naalala naman ni Lei yung Daddy niya.

Speaking of Daddy, ang ama kasi ni Lei ay walang iba kundi si Kim Myungsoo/L. Ma
tapos kasi ang aksidenteng kinasangkutan ko noon ay nagpunta akong Korea para do
on magtrabaho bilang OFW. Nang mga panahon din yun ay nagkakilala kami ni L at n
agkaroon kami ng relasyon sa isa't isa, at ang naging bunga ay si Lei.

>_________<

Ay Leche! Bakit ba pati ako nahawa na sa mga inimbentong kwento nitong si Ashley
?

Sa dalas ba naman kasing itanong sa akin ni Lei kung paano kami nagkakilala ng t
atay niya, namemorize ko na yata yung script na yun.

Sumulyap ulit si Ashley sa kinauupuan ko kaya pinukol ko na siya ng masamang tin

gin.

Hala sige, panindigan mo yan! Kung anu-ano kasi ang mga kasinungalingang pinagsa
sabi mo kay Lei. Kaya yan tuloy naniwala na ang anak ko.

Paano ba naman, nanood si Ashley ng Infinite noon nang magtanong si Lei kung nas
aan daw ba ang tatay niya. Wala akong maisagot agad kaya bigla siyang umepal. Sa
ktong nakita niya sa TV screen ang pagmumukha ni L na medyo kahawig ni Mitsui. K
aya ayan!

"Mom, kailan po uuwi si Daddy dito sa Philippines?" Naagaw ulit ang atensiyon ko
nang magtanong si Lei. Katabi pa rin ito ni Ashley ng mga sandaling iyon.

"Don't worry, Lei." To the rescue naman agad si Ashley sa akin. Niyakap niya yun
g bata at nanggigigil na hinalik-halikan sa pisngi.

"Busy pa kasi ang Daddy mo sa World Tour nila. Hayaan mo, after that.. for sure
ay bibisitahin kayo nun ng Mommy mo. Diba, Vian?" dagdag niya.

"Oo.. tama.." napipilitang sagot ko naman.

*face palm*

Lord! Patawarin niyo po kami sa pagbibigay ng false hope dito sa anak ko.

***********
I know na bitin ito.. pero introduction lang po ito ng Book 2.
My next updates will be 2 chapters of flashback kung paano nagkaroon ng isang Le
i sa buhay ni Vianca at anong nangyari kay Mitsui.
Gusto ko lang pong magthank you kina @asurenessalthea @JustFallenInLove @iamreah
_abby18 and @Shalalaleen para sa combined efforts nila sa Facebook matters ng MM
A.. :))
Check 'em out guys!
Chapter 48 >>
Ang chapter na 'to ay dedicated kay @LikeWTH dahil sa kanyang tamang hula kung p
aano nagkaroon ng Lei sa story. ^^

______________________
Chapter 48

**FLASHBACK**
-5 Years Ago-

Nagising ulit ako sa isang kulay puting kwarto. Pamilyar na sa akin ang lugar na
ito dahil halos mag-iisang buwan pa lang ang nakakalipas nang manggaling rin ak
o dito.

Ang kaibahan nga lang ay ramdam ko ngayon ang matinding sakit ng katawan ko. Pin
ilit kong itaas ang kaliwang braso ko at nakita kong puro galos at pasa pala ito
. Napahawak akong bigla sa leeg ko at saka ko lang napansin na may suot pala ako
ng neck support.

Sinubukan kong alalahanin kung bakit nandito na naman ako sa ospital. Ilang sagl
it pa, ay unti-unti nang bumalik sa aking memorya ang lahat.

Mapait akong napangiti. Hindi ko akalaing mabubuhay pa pala ako. Hindi ko alam k
ong dapat ko bang ipagpasalamat na nakaligtas pa ako o ikalungkot na nadugtungan
pa ang buhay kong puro na lang kamalasan.

Tumingin ako sa paligid nang makita kong bumakas ang pinto. Iniluwal mula roon s
i Ashley na bakas na bakas sa hitsura ang labis na pag-aalala.

Nakita niyang nagka-malay na ako kaya patakbo siyang lumapit sa akin.

"Naku! Vian, salamat sa Diyos at gising ka na!" Biglang napalitan ng saya ang mu
kha niya at halatang nakahinga na siya ng maluwag ng makitang gising na ako.

Tumango lang ako ng bahagya sa kanya. Nangilid ang luha sa aking mga mata nang h
inawakan niya ang palad ko.

"Kung alam mo lang, sobra akong nag-alala sayo." aniya.

Tuluyan nang pumatak ang mga luha ko nang makita kong umiiyak na rin siya. Hindi
tulad ko, matibay at palaban ang personality ni Ashley kaya di ako sanay na nak
ikitang umiiyak rin siya.

"Tama na 'to. Makakasama sayo ang maging emosyonal baka mabinat ka." Siya na mis
mo ang nagpunas ng mga luha sa pisngi ko.

Hindi ko magawang makapagsalita ng mga sandaling iyon. Nagui-guilty ako na nasas

aktan rin pala siya ng ganito. Hindi ko man lang inisip kung anong mararamdaman
niya kung sakaling namatay nga ako sa ginawa kong suicide attempt.

Pinairal ko lang ang pagka-makasarili ko. Hinayaan kong talunin ako ng sobrang d
esperasyon sa buhay at kinalimutan kong kahit papaano ay may nagmamalasakit pa r
in sa'kin na kagaya ni Ashley.

Hinayaan ko ang sarili ko na lamunin ng sama ng loob na naging resulta ng natukl

asan kong relasyon nina Mitsui at Mikhaela.

"Ash, gusto kong malaman kung anong nangyari?" Tukoy ko sa lahat ng naganap mata
pos ng aksidenteng iyon.

Napansin kong hindi siya kaagad makasagot. Tila nagdadalawang-isip pa siya kung
sasabihin ba niya sa akin o hindi. Pero sa huli ay inilahad niya rin ang mga ito
.

"Okay, ikukuwento ko... Vian, tatlong araw ka ng nandito sa hospital, kayong dal
awa ni Mikhaela to be precised. I can't fully understand kung bakit sa dinami-da
mi ng pwedeng masangkot sa car accident, eh kayong dalawa pa talaga ang na-invol
ved. Pinaglalaruan ba kayo ng tadhana?" naguguluhang pahayag niya.

Kung ganun, wala pala siyang ideya na sinadya kong banggain ang kotseng sakay si
na Mikhaela at Mitsui. Ang buong akala niya ay aksidente lang 'yon.

Bigla kong narealized ang kakasabi lang niyang nandito rin sa ospital si Mikhael
a. Bakit si Mikhaela lang? Nasaan si Mitsui? Patay na ba siya? Hindi ba sila mag
kasama sa sasakyan?

Hindi ko na kinailangang isatinig pa ang mga katanungan sa isip ko dahil ipinagp

atuloy na ni Ashley ang pagsasalita.

"Under observation pa rin sa ICU si Mikhaela. She's in deep coma right now. Sabi
ng doctor comatose siya at hindi alam kung may tiyansa pa bang magising. Maging
yung baby sa ipinagbubuntis niya, nalaglag dahil na rin dun sa aksidente."

Inaamin kong bahagya akong nakonsensiya nang marinig kong nakunan si Mikaela. Na
ranasan ko rin kung gaano kasakit ang mawalan ng anak. At wala sigurong ina ang
gugustuhing pagdaanan din ng ibang babae ang ganun.
Magsasalita na sana ako nang makita kong muling bumukas ang pinto at pumasok mul
a roon si Mitsui.

"Iwan mo muna kami." utos ko kay Ashley. Alam kong pinuntahan ako ni Mitsui dahi
l may kailangan kaming pag-usapan.

Noong una ay ayaw pa sana niyang umalis. "Sige na, Ash." ulit ko kaya iniwan na
niya kami.

***
Lumabas na si Ashley kaya kaming dalawa na lang ni Mitsui ang naiwan sa loob.

Nakita kong humakbang papalapit sa akin si Mitsui. Huminto siya pagdating niya s
a may paanan ng hinihigaan kong hospital bed at inilapag sa ibabaw nito ang dala
niyang itim na backpack.

"Vianca, I never expected you'd become this cruel. Hindi ko akalaing pagtatangka
an mong patayin si Mikhaela at dinamay mo pa ang magiging anak namin." Lumitaw a
ng galit sa kanyang mukha.

Naningkit ang mga mata ko sa inasal niya. "Tss. Pinagbibintangan mo ba ako? At i

kaw pang may ganang magalit sa'kin ngayon?" Nilakipan ko iyon ng nang-iinsultong
tono ng pananalita ko.

"Vianca, I've seen you at the mall. Alam kong nakita mo kaming magkasama ni Mikh
aela!" giit ni Mitsui sa akin.

______________
Author's Note:

Noong nasa mall ay nakita ni Mitsui si Vianca habang tuliro itong naglalakad pap
alayo sa kanila. Sigurado siyang nakita nitong kasama niya si Mikhaela.

Dahil doon ay iniwan niya si Elle para sundan si Vianca. Bumaba siya hanggang sa
ground floor pero hindi na niya ulit ito natagpuan.

Ilang saglit pa, nagring ang cellphone niya kaya kaagad niya iyong sinagot. Si M
ikhaela pala. Hinahanap na siya nito dahil naiwan daw yung wallet nito sa restau
rant na pinanggalingan nila.

Tiyempo namang si Mikhaela ang may hawak ng susi ng kotse dahil nagbiro ito kani
na na baka daw ma-bored si Mitsui sa pagsho-shopping at bigla niya itong layasan
at iwanan sa mall.

At dahil na kay Mikhaela naman ang car keys ay sinabi niyang ito na lang ang mag
-isang bumalik doon sa resto at kunin ang wallet nito. Nagsinungaling siya na na
gkita sila ng basketball coach niya at nagyaya itong pumunta sa kung saan.

Pero ang totoo ay hahanapin niya talaga si Vianca. Lalo pa't hindi siya mapakali
na nakita niya itong parang wala sa sariling naglalakad papalayo. Halos mabungg
o na nga nito ang mga nakakasalubong na tao kanina. Alam niyang masamang masama
ang loob ni Vianca nang makitang buntis din si Mikhaela.
______________

Tumingin ako ng direkta sa mga mata ni Mitsui. "Ang dapat pa nga ako ang masukla
m sa inyo dahil sa ginawa niyong kababuyan! Naiintindihan mo ba ako? Ang batang
yun ay resulta ng nakakapandiri at maruming relasyon niyo ng step sister mo!"

Pinipilit kong palakasin ang loob ko habang sinasabi ko iyon. Kahit nahihirapan
akong magsalita dahil sa nakakabit sa aking neck braces ay sinisikap kong ilabas
lahat ng hinanakit ko sa kanila.

"Kung ano man ang nangyari sa ipinagbubuntis ni Mikhaela? Nararapat lang yun sa
kanya dahil ang batang yun ay bunga ng isang kasalanan! Nagkataon lang na yun an
g nagbayad sa imoralidad niyong dalawa. Gusto mong malaman ang totoo? Oo, sinady
a kong banggain ang kotse niyo. Para sa gayun ay magsama-sama na lang tayong tat
lo sa impyerno!" mariing sigaw ko sa kanya.

Dahil sa mga binitawan kong salita ay nakita ko ang lalong pagsiklab ng galit sa
mukha ni Mitsui. Inabot niya yung dala niyang itim na bag sa ibabaw ng kama ko
at may kinuha siyang papel mula sa loob nito.

Ang akala ko ay kung anong dokumento lamang iyon. Pero hindi ko inaasahan nang i
harap niya sa akin ang naturang papel.

"Ito bang dahilan? Huh, Vianca?" nagngangalit na tugon niya. "You wanted to kill
us because of this bullsh*t divorce papers?" Pinunit niya iyon at itinapon niya
ang nagkapira-pirasong papel mismo sa mukha ko.

Hindi pa siya nakuntento. Mas lumapit siya sa kinahihigaan ko at marahas niya ak

ong dinaklit sa magkabilang balikat ko. "Gusto mong magsama-sama tayo sa impyern
o? Mikhaela cannot come with us since she was already in coma. Kaya tayong dalaw
a na lang, Vianca! I will make you experience how it feels like to be in hell!"
nagtatagis ang bagang na sabi siya sa akin.

Noon lamang ako nakaramdam ng grabeng takot sa buong buhay ko. Na para bang sa i

sang iglap ay kaya niya akong patayin bunsod ng labis na galit at pagkamuhi niya
sa ginawa ko.

"You attempted my life because I was the one who initiated our divorce. Then, to
tell you the truth, those divorce papers were not yet filed in court so we are
still legally married. Mag-asawa pa rin tayo, Vianca! Let's see kung sino sa at
ing dalawa ang unang susuko!" nagbabantang hamon ni Mitsui bago niya ako binitaw
an at tuluyang tinalikuran.

***
Makalipas ang sampung araw ay na-discharge na ako sa hospital. Medyo gumaling na
rin ang ilang mga fractures at galos na natamo ko.

Subalit napag-alaman ko na hanggang ngayon ay unconcious pa rin si Mikhaela.

Sa tulong ni Ashley ay nakakasagap ako ng balita kung kamusta na ang lagay nito.
Ang sabi ni Ash, stable naman daw ang vital signs nito. Madalas daw na si Mitsu
i ang nakikita niyang nagbabantay rito kasama ang Daddy nito at ang asawang si C
zarina.

Samantala, mula nang puntahan ako ni Mitsui sa room ko ay hindi na siya ulit nag
pakita sa akin. Pero malakas ang kutob ko na hindi pa talaga dun nagtatapos ang
lahat.

Kilala ko si Mitsui. Alam kong sisingilin niya ako sa iniisip niyang naging atra
so ko sa kanila ni Mikhaela.

Tama nga ang hinala ko dahil nang sumunod na araw ay bigla na lang siyang sumulp
ot sa condo unit ni Ashley.

"Mitsui.." Bigla akong kinabahan nang pagbukas ko ng pinto ay siya ang bumungad
sa harapan ko.

Nagtuloy-tuloy siyang pumasok sa loob. Kasunod noon ay nagpagala-gala ang paning

in niya sa paligid na para bang mayroon siyang hinahanap. Bakas pa rin ang gali
t sa mukha niya nang muli siyang lumingon sa kinatatayuan ko.

Nahalata niya marahil na wala si Ashley at mag-isa lang ako kaya naglakad siya p
apalapit sa akin at hinigit niya ako sa siko. "Get all you things! Dun ka ulit s

a condo ko titira!"

"Ano ba, Mitsui? Nasasaktan ako!" nagpupumiglas na sabi ko. Pilit kong tinatangg
al ang kamay niya pero masyadong mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin.

"Talagang masasaktan ka, pag hindi ka sumunod!" asik niya. Mas humigpit pa ang k
amay niya na para bang kaunti na lang at madudurog na ang buto ko.

"You can't do anything against my will. Tandaan mo! Asawa pa rin kita! At dahil
akin ka, dun ka sa bahay ko titira!" Nakakapaso ang nag-aapoy na mga titig ni Mi
tsui habang sinasabi niya ang mga iyon sa akin.

"Don't try to run away from me. As I've said I will make you pay for all the dam
ages that you have done. O kung ayaw mong sumama sa akin pauwi. Samahan mo na la
ng ako sa presinto----"

"B-bakit anong gagawin natin dun?" kinakabahang putol ko sa sasabihin niya.

Hindi ko gusto ang paraan ng pagkakatitig niya ngayon. Para bang may naisip siya
ng kung anong idea na maaari niyang gamitin laban sa akin.

"I am going to report it to the police that you were not involved in a simple ca
r accident. It had a foul play and you intentionally wanted to kill Mikhaela."

Nagulantang ako sa sinabi ni Mitsui. Hindi ko akalaing magagawa niya yun sa akin
, na dahil sa pagmamahal niya sa babaeng yun ay makakaya niya nga akong ipakulon
g.

Hindi pa ba sapat ang mga sakit na pinagdaanan ko at papagbayarin niya pa ako sa

kinasangkutan kong aksidente. Lalo na't, humantong naman ang lahat sa ganun dah
il sa sobrang desperasyon at sama ng loob ko.

***
Hindi ko na talaga alam ang mga sumunod na pangyayari. Wala sa sariling hinayaan
ko na lang si Mitsui na gawin ang gusto niya.

Namalayan ko na lang na andito na naman kami sa tapat ng condo unit niya.

"Ano pang tinatayo-tayo mo diyan? Hurry up! Pumasok ka na dito!" pasinghal na ut

os niya sa akin. Ilang segundo na kasi ang nakakalipas ngunit nanatili pa rin ak
ong nakatayo sa labas ng pintuan.

Naglakad na ako papasok at sumunod ako sa kanya hanggang sa magtungo siya sa loo
b ng master's bedroom. Inilapag niya sa gilid ng closet ang bitbit niyang maleta
ng mga damit ko. Pagkatapos ay humakbang na siya ulit papalabas ng pinto.
"Mitsui.." Humarang ako sa daraanan niya. Hinawakan ko ang kanyang kanang braso
upang pigilan siyang umalis. "Please, ayoko dito sa kwarto mo. Dun na lang ulit
ako sa couch matutulog." pakiusap ko sa kanya.

Sa halip na sumagot agad ay sumilay ang nakakalokong ngiti sa mga labi niya. Ini
lapit niya ang mukha niya sa bandang tenga ko at saka siya bumulong. "You are my
wife and you know what married couples are doing in their bedrooms."

Mariin akong napapikit at nanindig ang balahibo ko sa ibinulong niya. Hindi ko m

agawang maikilos ang katawan ko. Malinaw sa akin kung anong ibig niyang ipakahul
ugan doon.

Kahit sa paanong paraan, paniguradong pagbabayarin niya ako. Be it sexual, emoti

onal, or physical abuse.

Bawat araw na lumilipas ay pinatunayan nga ni Mitsui ang sinabi niyang ipaparamd
am niya sa akin ang impyernong buhay naming mag-asawa.

Hindi lang isa o dalawang beses na pinagbuhatan niya ako ng kamay. Parating main
it ang ulo niya at ibinubunton niya iyon lagi sa akin.

Habang tumatagal na walang nagiging improvement sa comatosed na si Mikhaela, mas

lalo silang nawawalan ng pag-asa na magigising pa nga ito. Mas lalo ring tumiti
ndi ang galit at paninisi ni Mitsui sa ginawa ko.

-After 1 Month-

Nagising ako nang madaling araw na. Dahan-dahan kong iniangat ang mabigat na bra
so ni Mitsui na nakadagan sa bewang ko. Hinila ko ang kumot at itinakip ko ito s
a nakahubad kong katawan.

Bahagya akong sumandal sa headboard at malungkot ko siyang pinagmasdan habang ma

himbing siyang natutulog.

Tuwing ganitong mga sandali ko lang nagagawang tingnan ang maamo niyang mukha. K
apag gising kasi siya ay palagi siyang aburido. Tuluyan nang naglaho ang Mitsui
na nakilala at minahal ko noon.

Hindi maiwasang pumatak na naman ng mga luha ko. Sa totoo lang, pakiramdam ko ay
napaka-tanga ko. Ayokong bitawan ang mga bagay na patuloy lang na nagdudulot sa
'kin ng sobrang sakit at paghihirap.

Subalit ngayon, nakapagdesisyon na ako na finally ay mag-let go. Hindi ko na kay

ang masaktan pa. Panahon na siguro para pumatak ang huling luha ko at matuto ako
ng ngumiti ulit.

Maingat akong bumangon upang hindi magising si Mitsui. Dinampot ko yung polo shi
rt niya na nakakalat sa sahig at isinuot ko ito.

Pagkatapos ay nagtungo ako sa kusina at kinuha ko mula sa likod ng ref ang itina
go kong maleta ng mga damit ko. Kahapon pa lang ay inempake ko na ang ilan sa mg
a damit ko at pansamantala kong inilagay dito.

Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa nito at tinawagan ko si Ashley. "Ash, mamaya

pag-alis ni Mitsui papuntang Stanford, itutuloy ko na yung plano ko." mahinang
sabi ko.

[Buti naman at natauhan ka rin sa wakas.]

Halata ang pagkainis sa tono ng boses niya. Ngunit hindi yun dahil sa naistorbo
ko ang tulog niya kundi dahil ngayon lang ako nakumbinsi sa suggestion niyang ma
gpakalayo-layo na lang ako.

[Vian, naayos ko na last week yung magiging apartment natin dun. Diba, ibinigay
ko na sayo yung address? Basta susunod na lang ako sayo after one week. Inaasika
so ko pa kasi yung transfer papers ko dito.]

Base sa napagkasunduan namin ay sa Davao na kami titira. Doon na rin siya lilipa
t ng tuturuan niyang university.

"Oo. Sige. Wag mo na akong ihatid mamayang tanghali sa airport. Kaya ko namang m
ag-isa."

"Okay, kung yan ang gusto mo." pagpayag ni Ashley. "Basta wala na talaga 'tong a
trasan."

"Oo." desididong sagot ko. In-end ko na yung tawag at bumalik na ulit ako sa kwa
rto.

***
Hindi gaya ng inaasahan ay maagang umalis ng condo si Mitsui. Ang buong akala ko
ay alas nuwebe pa ang klase niya pero 7 am pa lang ay nagmamadali na siyang uma
lis.

Mas mabuti nga siguro yun para makapaghanda ako ng mga dadalhin kong gamit.

Nagtungo ako sa bedroom namin at dumiretso ako sa harap ng drawer. Inilabas ko m

ula sa ilalim nito ang isang importanteng dokumento.

Nagkaroon ako nito matapos akong tulungan ni Ashley na makapagpagawa ng divorce

papers sa kaibigan niyang abogado.

"Mitsui, nagtagumpay ka sa gusto mo... kasi sa huli ako pa rin ang nag-initiate
ng divorce sa ating dalawa.... Ako pa rin ang unang sumuko..." humihikbing bulon
g ko habang pinagmamasdan ko ang hawak kong papel.

"Sana lang hindi dumating sa punto na ngayong araw na pinili ko nang sumuko... a
ng siya ring araw na napagpasyahan mong mamahalin mo na ako."

Sa ikalawang pagkakataon, nanginginig ang mga kamay ko nang pirmahan ko ang natu
rang divorce papers. Iniwan ko ito sa ibabaw ng bedside table bago ako umalis.

***
Noong nasa departure area na ako ng mga domestic flight sa airport ay nakatangga
p ako ng text mula kay Ashley. Ang sabi niya ay concious na daw si Mikhaela.

Gumuhit ang kirot sa aking puso sa nalaman ko. Kung ganun, kaya pala nagmamadali
si Mitsui na umalis kanina ay dahil nagising na ang babaeng yun.

Ngayong nagka-malay na si Mikhaela, mas wala nang rason para pagdusahan at pagba
yaran ko ang kung anumang pagkakamaling nagawa ko noon. Mas kailangan ko nang ma
g-umpisang mamuhay ulit na malayo sa kanila.

Hindi ko mapipigilan ang sarili ko na mahalin si Mitsui. Pero dahil masama na an

g naidudulot niya sa'kin, dapat ko na siyang iwan at mahalin ko na lang siya mul
a sa malayo.

[DAVAO]

Pagdating ko sa Davao City ay kaagad akong dumiretso sa apartment na tinutukoy n

i Ashley.

Nadatnan ko dito ang matandang babaeng caretaker nito at inilibot ako ng nasabin
g ale sa kabuuan ng apartment.

"Sige, hija. Aalis na ako. Maiwan na kita." paalam ni Aling Martha sa akin. Sa k
abilang compound lang naman daw ang bahay niya kaya malapit lang dito.

"Okay po. Salamat po ulit." sagot ko at di rin nagtagal ay umalis na siya.

Mayamaya pa, inaayos ko ang mga dala kong gamit sa maliit pero maaliwalas na sal
a nang makaramdam ako ng kakaiba sa sikmura ko. Para akong maduduwal na hindi ko
maipaliwanag.

Dahil doon ay tumakbo ako papunta sa kusina at sumuka ako ng sumuka sa lababo. N
ang mahimasmasan na ako ay nanghihinang napaupo ako sa silyang nasa gilid ko.

Biglang bumilis ang kabog ng dibdib ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig
nang tuluyang mag-sink in sa utak ko na dalawang linggo na nga pala akong delay
ed.

Bukod pa dito, ay ilang araw na akong nakakaramdam ng kakaiba sa katawan ko na k

atulad noong nagbubuntis ako. Binalewala ko lang ang mga iyon dahil masyadong ma
rami akong iniisip nitong mga nakalipas na araw.

Pakiramdam ko ay napaka-helpless ko ng mga sandaling iyon.

Hindi ko alam kung paano ako magsisimulang muli kung ganitong buntis na naman ak
o. Kakayanin ko bang buhayin ng mag-isa ang batang nasa sinapupunan ko?

Hindi na ako puwedeng bumalik ng Manila lalo pa't ligtas na si Mikhaela. Sigurad
ong sa mga oras na ito ay masaya na sila at nakuha na rin ni Mitsui yung divorce
papers na pinirmahan ko.

Makalipas ang ilang oras ay pilit kong tinatagan ang loob ko. Hindi ko lang dapa
t isipin ang sarili ko. Kung babalikan ko pa si Mitsui, baka maulit lang ang nan
gyari sa unang ipinagbubuntis ko.

Sa bandang huli ay nakabuo na ako ng isang matibay na desisyon. Itataguyod at pa

palakihin ko ng mag-isa ang magiging anak ko.

*END OF FLASHBACK*

**************
A/N:

Promise, pepektusan ko kung sino ang magsabing bitin ang update ko! ^^
- FeiFrozenFire
Chapter 49 >>
Hi Arrogants! Sa mga maka-Myungsoo diyan, may sequel po ang MMA. May side story
din sina Dwayne at Zeke. Tingnan nyo na lang sa library ko. Read them guys!
___________________
Chapter 49

[3rd Person/Narrator's POV]

Kalahating oras pa lang ang nakakalipas nang lumapag sa airport ang eroplanong g
aling ng Amerika.

Mula sa arrival area ay lumabas ang isang pamilyar na lalaki. Kapansin-pansin an

g malaking ipinagbago sa tindig nito. Mas nag-mature ang hitsura nito kumpara no
on.

Halos apat na taon na kasi ang nakakaraan nang umalis ito ng Pilipinas at nagtun
gong United States upang doon ipagpatuloy ang pag-aaral. Marahil ay iyon ang nag
bigay rito ng bagong pananaw sa buhay.

"Maligayang pagbabalik po, Sir Mitsui." Sinalubong siya ng bagong company driver
na si Mang Lino.

Tumango lang siya at ibinigay rito ang dalang luggages. Dumiretso siya sa naka-p
ark na kotse at kaagad na sumakay sa backseat nito.

Pagkatapos namang mailagay ng driver sa compartment ang mga gamit niya ay mabili
s din itong sumakay at minanehong paalis ang sasakyan.

***
"Sir, pagpasensiyahan niyo na. Matindi talaga ang traffic tuwing ganitong rush h
our." Nakatanaw si Mitsui sa labas ng nakahinto nilang kotse nang muling magsali
ta si Mang Lino.

Nakatingin ang matandang lalaki sa rearview mirror nito at kinakausap siya. Ngun
it, ni sulyapan man lang ito ay hindi niya ginawa. Abala kasi niyang pinapanood
ang mga elementary students na nagsisilabasan pa lang sa gate ng isang private c
atholic school.

Ilang saglit pa ay naagaw ang pansin niya ng isang mag-inang naglalakad rin pauw
i mula sa naturang paaralan. Sa tantiya niya ay nasa 4 years old pa lamang ang b
ata. Siguro ay nasa kindergarten pa lang ito.

Kitang kita ang napaka-cute na mukha ng bata habang nakahawak ito sa kamay ng in
a nito.

Mitsui smiled bitterly. Kung nabuhay lang sana ang anak nila ni Vianca. Malamang

ay kasing edad na ito ng batang lalaking iyon. Marahil ay masayang nag-aaral na

rin ito.

Ipinilig niya ang ulo ng muling bumalik sa kanyang alaala ang lahat ng nangyari
sa nakaraan. Kung gaano siya nagpaka-gago at paanong nawala ang lahat sa kanya.

**FLASHBACK**
-5 Years Ago-

Isang buong araw nang nandito sa hospital si Mitsui. Kaninang umaga, nang makata
nggap siya ng tawag mula kay Mam Angela na concious na si Mikhaela ay nagmadali
siyang nagpunta rito.

Nakahinga siya ng maluwag nang mabalitaang nagkamalay na si Elle. Ilang buwan ri

ng dinala ng kanyang konsensiya ang masaklap na sinapit nito.

May ilang beses na parang gusto na niyang sumuko. Nawawalan na siya ng pag-asa n
a magigising pa ito sa pagiging comatosed.

Inaamin niyang labis siyang naapektuhan ng aksidenteng kinasangkutan ng dalawang

babaeng parehong mahalaga sa buhay niya. Dahil dito ay madalas na mainit ang ul
o niya at naguguilty rin siyang parati niyang napagbubuntonan ng galit si Vianca
.

Hindi rin kasi niya maalis na wag magalit dahil ang asawa naman talaga niya ang
may kagagawan ng aksidenteng ikinamatay ng dapat sana'y magiging anak niya at an
g pag-aagaw buhay mismo ni Mikhaela.

Idagdag pa rito ang palagiang pagpo-provoked sa kanya ni Vianca. Short tempered

lang siyang tao at parati nitong isinusumbat ang mga kasalanang nagawa niya.

Dahil doon ay hindi niya mapigilan ang sariling pagbuhatan ito ng kamay. At isa
iyon sa mga madalas na pinagsisihan niya sa bandang huli.

***
"Babe, gabi na. Okay lang sa akin kung gusto mo nang umuwi. Maya-maya andito na
rin naman ulit sina Mommy at si Tito Javier."

Napatingin siya kay Mikhaela nang mahina itong magsalita.

Nakahiga ito sa hospital bed nito. Samantalang siya naman ay nakaupo sa silyang
nasa tabi nito at nakabantay lang rito.

Hindi niya sigurado kung nahalata nitong kanina pa siya 'di mapakali habang hawa
k niya ang kanyang cellphone. Ewan, hindi niya maipaliwanag, pero kaninang umaga
pa talaga siya kinakabahan.
Gusto niya sanang tawagan si Vianca dahil basta na lang siya umalis ng bahay at
hanggang ngayon ay hindi pa siya umuuwi.

Ngunit di niya iyon magawa dahil hindi niya alam kung paano sasabihin dito na na
rito siya sa hospital dahil ligtas na si Elle.

"Sige na, Mitsui. I'll be fine here." Ngumiti si Mikhaela upang iparating sa kan
ya na okay na itong maiwang mag-isa. Tulad ng sinabi nito, mamaya ay darating di
n naman ang Daddy niya kasama ang Mommy nito.

Mabuti na lang at tumigil na ito sa pag-iyak. Kanina kasi nang malaman nitong wa
la na ang baby na dinadala nito ay panay ang iyak nito.

"Thanks, Elle. Don't worry, tomorrow I'll drop by here before I attend my class
early in the morning." Tumayo na si Mitsui. Hinawakan niya ang palad ni Mikhaela
at saka niya marahang hinagkan ang forehead nito.

Nang mga sandaling iyon na pumasok sa loob ng kwarto ang isang babaeng nurse. Ba
go tuluyang umalis ay ipinagbilin niya munang maigi na huwag papabayaan at alala
yan si Mikhaela habang wala pa itong kasama.

***
Alas otso na ng gabi at kasalukuyan ng nagda-drive ng kanyang sasakyan pauwi si
Mitsui.

Nakatuon lang ang atensiyon niya sa daan ng biglang maalala niya kung saan ba ni
ya nailagay ang cellphone niya. Kinapa niya ang suot na varsity jacket at wala i
yon. Maging sa bulsa ng kanyang pantalon ay wala rin.

Tss.

Asar na napabuntong hininga na lang siya nang matandaang inilapag nga pala niya
iyon sa bedside table kaninang nag-uusap sila ni Mikhaela. Dahil doon ay wala si
yang ibang option kundi ang bumalik sa ospital.

*HOSPITAL*

Nasa tapat pa lang si Mitsui ng Room 26 na kwarto ni Mikhaela, nang may narinig
siyang boses ng lalaki na kausap nito sa loob. Subalit, hindi iyon basta ordinar
yong usapan lang. Tila may 'di pinagkaka-unawaan ang mga ito.

Kumunot ang noo niya nang makilala kung sinong lalaki ang may-ari ng nasabing pa
milyar na boses.

Si Zeke.

Ano naman kayang ginagawa nito sa lugar na 'yon sa ganoong oras? Hindi naman nga
yon ang tamang oras para dalawin si Mikhaela.

Hindi maintindihan ni Mitsui ang sarili, pero biglang gumana ang instinct niya n
g mga oras na iyon. Gusto niyang pakinggan ng palihim ang kung anumang pinag-aaw
ayan ng dalawa.

Humakbang siya ng kaunti papalapit sa pinto at hinawakan niya ang doorknob. Baha
gya niya iyong binuksan at pinakinggang mabuti ang pinag-uusapan ng mga ito.

"I said, Zeke just leave me alone. Bakit ba ang hirap mong umintindi!" sabi ni M
ikhaela.
Napansin niyang medyo tumataas at nagiging iritable na ang tono ng pananalita ni
to.

"Alam mong hindi ko yun kayang gawin." Halata rin ang pagtitimpi ng galit ni Zek
e.

Sinilip ni Mitsui sa nakaawang na pintuan ang dalawa. Nakita niyang nakaupo sa g

ilid ng kama si Mikhaela habang nakatayo naman si Zeke sa harap nito.

Naiinis na napahilamos sa sariling mga palad nito si Mikhaela. "Please, hayaan m

o na ako. This is what I want, so I'm going to stand for it."

"At anong gusto mong mangyari? Ang sirain ang pagsasama ng step brother mo at ni
Vianca? Mikhaela, hindi mo ba kayang tanggapin na may asawa na si Mitsui? Kahit
kailan hindi na magiging kayo!" sigaw ni Zeke. Tuluyan nang naubos ang pasensiy
a nito sa katigasan ng ulo ni Elle.

"Put*ng*na, Mikhaela! Nanahimik lang ako kahit alam kong ako at hindi si Mitsui
ang ama ng dinadala mo! Dahil ganun kita kamahal! But now, I can't afford to jus
t watch you ruining yourself! Ngayong pati sarili mo nalagay sa peligro at namat
ay pati ANAK KO!"

Mitsui clenched his jaws upon hearing all those things. Sa isang iglap, pakiramd
am niya ay biglang umakyat ang lahat ng dugo sa ulo niya. So all this time, ang
inakala niyang ipinagbubuntis ni Mikhaela ay hindi pala sa kanya.

Malakas na sinipa niya pabukas ang pintuan at bumungad sa harapan niya ang gulat
na gulat na hitsura ng dalawa.

"ZEKE!" Napatili si Mikhaela matapos niyang sunggaban ng suntok si Zeke. Napasal

ampak ito sa sahig habang hawak ang duguang labi.
"Tar*nta*do ka Ezekiel! I've trusted you dahil kaibigan kita!" Napatayo si Zeke
nang higitin niya ito sa kuwelyo ng polo shirt nito.

Hindi naman magawang lumaban ni Zeke sapagkat aminado rin itong nagkamali. Hinay
aan lamang siya nito hanggang sa kinaladkad niya ito papalabas ng kwarto at mala
kas na isinalya roon.

Pagkatapos itong maitulak sa labas ay isinara at nilock ni Mitsui ang pinto. Mad
ilim ang mukha niya habang unti-unti siyang naglalakad papalapit kay Mikhaela.

"M-mitsui.... bumisita.... lang... siya...." nangangatal sa takot na sambit nito

sa kanya.

Marahas niya itong hinablot sa dalawang balikat nito. "Stop bullsh*tting me, Mik
haela! I hate it when I'm being lied straight to my face when I know every bit o

f the truth!"

Nakakapaso ang nag-aapoy na titig ni Mitsui. Gusto niyang saktan ang babaeng nas
a kanyang harapan pero pilit niyang pinipigilan ang sarili.

"How could you do this to me? Ipinagpalit ko si Vianca para sayo... para sa inak
ala kong magiging anak natin. I've hurted her so badly, thinking that she was to
be blamed for what had happened to you! When in fact, you are the one responsib
le for ruining yourself... not just yourself but also our marriage!"

Bunsod ng labis na galit, nanginginig ang mga kamay ni Mitsui habang mahigpit pa
rin niyang hawak sa balikat si Mikhaela.

"I'm sorry.. h-hindi ko lang talaga kayang mawala ka sa'kin." Humahagulgol na sa

bi naman ni Mikhaela sa kanya. Sinisikap pa rin nitong mag-explain sa kabila ng
lahat.

"Tama na, Elle! Enough of all your lies! Bago ko makalimutang minahal kita at ma
patay pa kita!" nagbabantang sagot naman ni Mitsui. Kasunod noon ay marahas niya
ng binitawan si Mikhaela.

***
Mabilis na nilisan ni Mitsui ang hospital at kaagad niyang minaneho ang kotse pa
uwi ng condo unit nila ni Vianca.

Kailangan niyang makauwi agad at makausap ang asawa. Kailangan niyang humingi ng
tawad sa lahat ng kag*guhang pinaggagawa niya rito.

Pagdating sa condo ay dali-dali niyang hinanap ang asawa. "Vianca!" tawag niya r
ito.

Chineck niya kung nasa kusina, CR, o bedroom ba ito. Subalit, nalibot na niya an
g kabuuan ng unit nila pero wala ito.

Lalo siyang kinabahan nang sulyapan niya ang wall clock na nakasabit sa itaas. A
las nuwebe na. Kapag ganitong oras ng gabi ay madalas na tulog na si Vianca. Imp
osibleng may pinuntahan pa ito sa labas.

Pumasok ulit siya sa kanilang kwarto nang di sinasadyang dumako ang paningin niy
a sa papel na nakalapag sa ibabaw ng mesang katabi ng kama.

Nilapitan niya iyon at tiningnan kung ano.

Divorce papers.

Pakiramdam ni Mitsui ay tuluyan nang gumuho ang kanyang mundo. Tila huminto ang
oras ng mga sandaling iyon.

Hawak-hawak ang naturang papel ay tinungo niya ang closet ng mga damit ng asawa.
Noon niya nakumpirmang wala na ang lamang mga gamit sa loob nito at iniwan na n
ga siya ni Vianca.

"DAMN! SH*T!!! SH*T!!!" Nilamukos niya ang hawak na divorce papers at pinagpupun
it ito.

Dahil sa pinaghalo-halong galit, pagsisisi, lungkot at frustration, hindi niya n

amalayan ang unti unting pagpatak ng luha sa kanyang mga mata.

Bakit hindi siya nagawang hintayin ni Vian? Bakit ngayon pa ito sumuko, kung kai
lan alam na niya ang katotohanan?

Kung kailan napagdesisyunan niyang mamahalin at papahalagahan na niya ito.

****
Dumaan ang mga araw na naging miserable ang buhay ni Mitsui. Hinanap niya si Via
nca sa mga maaari nitong puntahan. Nakarating siya ng Baguio City at nagbaka-sak
aling umuwi ito roon, pero hindi niya ito natagpuan.

Umupa sila ni Mam Angela ng mga taong maghahanap rito, ngunit nabigo sila. Hindi
nila alam kung saan magsisimula lalo pa't maging si Ashley na kaisa-isang kaibi
gan ni Vianca ay bigla na lang naglaho na parang bula. Pero malaki ang hinala ni
lang magkasama ang dalawa.

Makaraan ang apat na buwan ay gumraduate na sa Yale University si Mitsui. Subali

t para sa kanya, iyon ang pinaka-malungkot na parte ng kanyang buhay.

Minsan na ring sumagi sa isip niya noon na pagkatapos ng college graduation niya
ay ipapaalam na niya sa lahat na mag-asawa sila ni Vianca. Plano rin niya na ma
gkakaroon sana sila ng church wedding dito mismo sa Pilipinas.

NOON yun, bago pa bumalik si Mikhaela at bago tuluyang nasira ang kasal nila ni
Vianca.

Samantala, makalipas ang anim na buwan ay pumanaw naman ang Dad ni Mitsui dahil
sa sakit nitong colon cancer.

Matapos ang libing nito ay kaagad namang nagpunta ng ibang bansa sina Mikhaela a
t ang mommy nito. Wala na rin kasing rason para manatili pa ang mag-ina rito. Sa
katunayan ay hindi na muling naging maayos ang pakikitungo ni Mitsui kay Elle m
ula ng matuklasan niya ang panloloko at pagpapaikot na ginawa nito sa kanya.

Sa kabilang banda naman, minabuti ni Mitsui na ipagpatuloy pa rin ang buhay. Nap
agpasyahan niyang magpunta ng Amerika at kumuha ng kanyang Masters Degree sa isa
ng prestigious university doon.

**END OF FLASHBACK**

***********
Chapter 50 >>
Chapter 50

[3rd Person/Narrator's POV]

"Good morning, Manang!" masayang bati ni Mitsui kay Manang Flor nang madatnan ni
ya ito sa dining room.

Andito siya sa bahay ni Mam Angela at dito siya pansamantalang tumitira mula nan
g umuwi siya galing ng Amerika.

"Oh, hijo maupo ka na rito at nang makapag-almusal ka na." sagot naman ni manang

. Kitang-kita na ang mapuputing buhok ng matanda hindi gaya nung limang taon na
ang nakakaraan. Simula noon, dito na rin ito nanilbihan sa mommy niya.

Umupo na si Mitsui sa tapat ng dining table at inilagay ni Manang ang tinimpla n

itong kape sa harap niya. "Si Mommy ba may lakad ngayon?" tanong niya rito.

"Oo. Pinalinis niya yung kotse niya kay Lino kanina." sagot naman nito. Pagkatap
os ay iniwan na siya nito saka tinungo ang kusina.

Humihigop si Mitsui ng mainit na kape nang dumating ang mommy niyang si Mam Ange
la.

"Hi, Ma!" Pagkakita niya rito ay agad siyang tumayo at nilapitan ito sabay halik
sa pisngi ng Mama niyang hanggang ngayon ay napaka-sopistikada pa ring tingnan.

Napangiti si Mam Angela. "You seems to be very well-prepared and ready. That's g
ood." puna nito sa kanya.

He shrugged his shoulders. Hindi naman kasi niya alam ang isasagot rito. Ang tin
utukoy nito ay ang paggising niya ng maaga para maghanda sa unang araw niya sa t
rabaho.

Isang linggo na matapos dumating ni Mitsui galing ng US. Maaga siyang gumising d
ahil ngayon ang kauna-unang pag-report niya sa main office nila sa Makati.

Simula sa araw na 'to, siya na ang magiging bagong CEO ng negosyong ang ama niya
mismo ang nagpundar at nagpalago.

Wala na siyang pagkakataong pumetiks-petiks ngayong nakabalik na siya ng bansa.

Kailangang siya na mismo ang magmana sa pagpapatakbo ng business na pinaglaanan
ng Dad niya ng dugo at pawis nito.

Apat na taon na ang nakakaraan ng mamatay si Mr. Peterson. Hiniling sana noon ng
mga business partners ng daddy niya na siya na agad ang pumalit dito. Ngunit, b
atid niyang kulang pa talaga ang kaalaman niya sa ganitong bagay.

Duda siya sa sarili niyang kakayahan. Idagdag pa ang napakadaming alaalang gusto
na lang sana niyang kalimutan ng mga panahong iyon.

Dahil doon ay minabuti niyang mag-aral ng Masters Degree in Business Management

sa isang sikat na university sa US upang makapag-umpisa na rin ng panibagong buh
ay.

***
Pagpasok pa lang sa entrance ng malaking building na pagmamay-ari nila ay kaaga
d na napalingon kay Mitsui ang mga empleyadong naroon.

Kanya-kanyang bulungan ang mga ito. May ilang hindi makapaniwalang sa edad na 26
yrs old ay siya na ang bagong CEO.

Ang pinalitan niya kasi sa posisyong si Mr. Reids ay nasa mid-50's na. Ito ang p
ansamantalang naghandle sa kompanya habang siya ay nag-aaral pa sa ibang bansa.

"Hi, Sir!.... Good morning po..." kinakabahang bati ng ibang magiging employees
niya.

Kung may ilang hindi makapaniwalang siya na ang new Boss. Karamihan naman ng mga
kakabaihan ay halatang kinikilig na nakatitig sa kanya. Hindi nakaligtas sa pan
ingin niya ang palihim na pagsesenyasan ng mga ito sa isa't isa.

"Ampogi ni Sir!" pasekretong sabi pa nga nung magandang babaeng nakapuwesto sa r

eception area.

Pero ano bang magagawa niya? Eh, sa sadyang gwapo naman talaga siya. Just admit
the fact wholeheartedly. ;)

***
"Boss, dito po ang opisina niyo." Iginiya si Mitsui ng inassign sa kanyang lalak
ing personal assistant na si LuHan.

(Correction, hindi po yung member ng EXO)

"Sige, salamat.... Lu-Luhan." Halos hindi niya mabigkas ang pangalan nito. Paran
g naasiwa siya sa kakaibang nickname nito.

Nagpakilala ito sa kanya kani-kanina lang. Ang totoong pangalan daw nito ay Luci
ano Hanselmo Kanfinklemier. Halata ang foreign blood sa hitsura nito kaya siguro
ganun ang pangalan.

Gusto niya sana itong tawagin sa apelyido nito ngunit mahirap i-pronounce. Ayaw
naman nitong magpatawag sa first name nito at ipinagpilitang LuHan na lang daw.

-____-

Mukhang wala naman siyang magagawa kundi pagbigyan ang trip nito. At isa pa, par
ang mapagkakatiwalaan at responsable naman ito.

Mas maigi na nga rin na lalaki ang magiging assistant niya. Alam niyang delikado
ang charm niya sa mga babae lalo na kung magiging secretary niya ito at kasa-ka
sama sa kung saang out-of-town at business meetings.

Pinagbuksan siya ni Luhan ng pinto kaya agad siyang pumasok at dumiretso sa tabl
e niya.

Papaupo pa lang siya sa swivel chair nang dali-daling inilapag nito sa kanyang m
esa ang lahat ng documents na kailangan niyang pirmahan.

"Boss, ito yung mga transactions na dapat mai-prioritized ngayong buwan." sabi n
ito at ipinaliwanag ang mga concerns kaugnay ng mga naturang papeles.

Ilang oras pa lang ang nakakalipas pero sumasakit na ang ulo ni Mitsui. Hindi ni
ya akalaing ganito pala kakumplikado ang pagpapatakbo ng kanilang negosyo. Malay
ong malayo sa actual application ang mga natutunan at napag-aralan niya abroad.

Hinihilot niya ang kumikirot na sentido nang muling pumasok sa kanyang opisina s
i LuHan.

"Boss, konting tiyaga lang po. Pag office hours lang naman sasakit ulo niyo. Mam
aya pag-uwi at nagkita na kayo ng girlfriend mo. Paniguradong mawawala din yan."
Sabi nito na para bang close at sobrang magkakilala sila. Eh, samantalang unang
araw pa lang silang naging magkatrabaho.

Inalis na ni Mitsui ang mga daliri niyang nasa kanyang sentido. Pagkatapos ay pi
nukol niya ng masamang tingin ang assistant. "Wala akong girlfriend. Asawa meron
." tipid na sabi niya sa pakialamerong empleyado.

"Owws.. talaga, Boss?" Lumapit ito at tumayo sa gilid niya habang bakas sa mukha
ang curiousity nito.

-_____-

Pwede na bang mag-fire ng employee kahit nasa unang araw pa lang ng trabaho? Kun
g oo, gusto sana niyang sesantehin ang isang 'to.

Kinuha niya ang makapal na folder ng mga pinirmahan niyang papeles at malakas na
inihampas iyon sa sikmura ni LuHan. "Tsk! Get this, then GET OUT!"

Napangiwi naman ito sa sakit ng ginawa niya. Napansin marahil nito na napipikon
na siya kaya kaagad din itong sumunod sa utos niya.

"Yes, Boss hehe." Alanganing tumatawa-tawa pa ito habang kumakamot sa ulong luma
bas ng pinto.

"Tss. Annoying people are everywhere." bulong naman ni Mitsui sa sarili.

***
Tatlong linggo na ang nakakalipas subalit nahihirapan pa rin si Mitsui sa pagmam
aniobra ng kompanya nila.

Napansin iyon ng ilang share holders at ang ilan ay nagpakita ng pagkadismaya at

pagkabahala sa nagiging performance niya. Dahil doon ay nagpatawag ng urgent bo
ard meeting upang pag-usapan ang nasabing bagay.

Sa bandang huli ay walang ibang nagawa si Mitsui kundi ang aminin sa mga ito na
hindi pa talaga siya handa sa ganoon kalaking klase ng obligasyon.

Napagkasunduan tuloy ng karamihan na muling ibalik si Mr. Reids bilang CEO. Haba

ng siya naman ay kailangang matuto mula sa ibaba.

**************

"Boss Mitsui.. Ang bigat naman nitong mga bagahe mo." reklamo ni LuHan habang na
gkukumahog sa pagbitbit ng dalawang maletang mga gamit niya. Maliban dito ay may
malaking backpack pa ito na personal na gamit naman nito.

"Umaangal ka ba? Ba't di ka na lang nagpaiwan dun sa Manila?" singhal niya rito.

Kanina pa kasi ito nagrereklamo at naasar na siya. Daig pa nito ang babae. Dapat
talaga ay babaeng secretary na lang ang kinuha niya para at least ay mag-eenjoy
pa siyang kasama.

"One more time na magreklamo ka pa, LuHan! Tatanggalin na talaga kita at magha-h
ire ako ng bagong assistant dito mismo sa DAVAO!" pagbabanta niya rito.

"Naku, boss.... nagbibiro lang ako.. Kayo naman di na kayo mabiro." biglang kamb
yo naman nito. "Tara! Nasan na ba yung sundo natin?" Mabilis na itong naunang na
glakad papunta sa parking lot ng Davao City International Airport.

"Tsk." Napapa-iling na sumunod na lang dito si Mitsui. Wala siyang ibang option
kundi pagtiisan ang kumag na kasama niya.
Ilang buwan din kasi silang mamalagi sa Davao para maghands on sa pagpapatakbo n
g isang sangay nila dito. Yun kasi ang napagkasunduan ng Board. Ipakita daw muna
niya ang kanyang totoong kakayahan at mag-umpisa siya sa mababang posisyon bila
ng Branch Manager.

Dito siya pinadala dahil masusubok daw ang tunay na abilidad niya lalo pa't naha
harap sa pagkalugi ang branch nila rito.

Gusto sana niyang umapela sa desisyon ng mga ito subalit gusto niya ring patunay
an na mali ang pangmamaliit ng mga taong iyon. Ipo-prove niyang karapat-dapat si
yang maging tagapagmana ng Daddy niya at hindi niya kailangan ng shortcut upang
makaupo bilang CEO.

Pagkagaling sa airport ay agad na dumiretso ang dalawa sa tutuluyan nilang magka

hiwalay pero magkatabi lang na condo unit. Doon sila mananatili sa buong panahon
ng pagstay nila ng Davao.

Isa yung bagong tayong condominium sa gitna mismo ng siyudad pero kaunti pa lang
ang occupants nito. Bagama't nasa sentro ang lugar mas maigi ang environment do
on kumpara sa Manila na masyadong magulo at crowded na.

***
After three weeks ay bahagyang nakakabisado na ni Mitsui ang pasikot-sikot sa pa
gpapatakbo ng branch na iyon. Unti-unti na rin niyang nareresolba ang pagkalugi
nito.

"Boss, san punta niyo?" tanong ni LuHan sa kanya. Nakasalubong niya ito sa lobby
ng condominum habang may dala siyang camera.

Tss. Umandar na naman ang pagka-usisero nito.

Linggo ngayon at plano kasi niyang mamasyal. Bagong hobby niya ang photography a
t gusto niyang kumuha ng ilang pictures sa paligid ng lungsod.

Sa halip na sumagot ay tinalikuran na lang ni Mitsui ang kausap. Baka mamaya niy
an ay sumama pa ito sa kanya. Isang malaking ISTORBO lang ito.

***
Nagpunta si Mitsui sa mga kalapit na pasyalan sa lugar. Maganda naman pala talag
a ang mga views sa Davao. Kaya pala madaming dumarayo rito para magbakasyon. Yun
nga lang malas niya dahil hindi siya kabilang sa mga iyon. Andito siya para mag
trabaho.

Ang huli niyang pinuntahan ng hapong yun ay sa isang park. May mga nakakasalubon
g siyang mga turista roon. Mayroon ding mga estudyanteng nagfi-field trip.

Abala siya sa pagkuha ng mga larawan nang maagaw ang atensiyon niya ng batang la
laki na mag-isang nakaupo sa hilera ng mga benches na malapit sa kinaroroonan ni
ya.

Malungkot na nakayuko ito at kapansin-pansin na halos mangiyak-ngiyak na nga ito

.

Tila may kung ano sa bata na kusang nahahatak ang sariling mga paa ni Mitsui na
lumapit dito.

"Is there any problem, little boy?" tanong niya nang tumayo siya sa tabi nito. P
agkatapos ay lumuhod siya upang maging magkapantay lang silang dalawa.

Mula sa pagkakayuko ay iniangat na ng bata ang ulo nito kaya nagawa niyang pagma
sdan itong mabuti. Noon niya nakumpirmang napaka-cute pala talaga ng mukha nito.

Ang mapupungay na mga mata, ang ilong at ang mga labi nito....

...para bang may nakita na siyang tao na may kahawig ng sa batang ito.

Pinunasan ng batang lalaki ang nangingilid na luha sa sulok ng mga mata nito at
saka ito nagsalita. "I-i'm lost and I don't know how to go home." Napakalambing
din ng boses nito.

"Gusto mong ihatid kita sa inyo?" alok niya rito. Nais niyang tulungan ang bata
dahil baka mapahamak pa ito kung sakaling iba ang lapitan nito. "Do you know you
r exact address?"

Umiling ang bata. "Nope.. I didn't memorized it." halos pabulong na sagot nito.

"Do you have any ID with you?" karagdagang tanong niya. Siyempre may personal in
formations sa ID na maari nilang magamit.

Ngunit umiling ulit ang bata. "My teacher got my ID a while ago so I left it wit
h her."

"Alright... Then, what's your name?" tanong niya rito.

"I'm Lee Andrei He---"

Magsasalita pa sana ito nang biglang makita ni Mitsui ang suot nitong PE uniform
.

"Aish." Asar na napasambit tuloy siya. Bakit ngayon niya lang napansin na may sc
hool logo nga palang naka-print sa T-shirt nito?

May nakasulat sa damit nitong St. Gregory Learning School. Ganun din sa jogging
pants nito na may initials na SGLS sa gilid.

Siguro nman madali lang hanapin ang lokasyon ng eskuwelahang 'yon, diba? Mas mad
ali na yun kaysa sa paghahanap ng mismong bahay nitong si little boy.

Tumayo na si Mitsui at inilahad niya ang kanang kamay sa harap ng bata. "Tara, i
hahatid na lang kita sa school niyo."

Sa isang iglap ay umaliwalas ang mukha ng bata, napawi ang lungkot at napangiti
ito. "Thank you so much, Uncle Handsome!" Sa sobrang tuwa ay binola pa siya nito
.

Napangiti rin si Mitsui. Ang mga bata talaga.... laging nagsasabi ng katotohanan
at hindi marunong magsinungaling. ^_____^

Di nagtagal ay tumayo na rin ang bata at hinawakan ang kamay niyang nakalahad di
to.

Ilang saglit na natigilan si Mitsui nang dumampi ang kamay ng bata sa mga palad
niya. May kakaiba siyang naramdaman ng mga sandaling iyon. Parang silakbo ng dam
damin na hindi niya maipaliwanag.

*********
A/N:
Hi Arrogants! Basta may maipush lang na UD kahit wala pang tulog. Hehe..

Babati lang ng happy 3 MILLION reads sa MMA! hart hart sainyong lahat! Join kayo
sa aming FB group. Nasa profile ko yung link. :)))
Vote and comment naman diyan. :)
Chapter 51 >>
Chapter 51

[Vianca's POV]

"Mom, hurry up!" tawag sa akin ni Lei na kasalukuyang naiinip na naghihintay sa

labas ng aming bahay.

Tsk. Masyado talagang maikli ang pasensiya nitong anak ko. Mukhang sa kamalasan
ay sa kanyang ama pa yata namana ang pagiging short-tempered niya.

Dinampot ko sa sahig ang isang eco-bag ng mga school paraphernalia na kailangan

kong dalhin sa eskuwelahan ngayong araw. Bago ako tuluyang lumabas ng pinto ay d
inaanan ko rin yung lunchbox ni Lei na naiwan niya sa ibabaw ng couch sa sobrang
pagmamadali niya.

Paglabas ko ng bahay ay kaagad namang sumalubong sa akin ang nakasimangot na muk

ha ng anak ko. Nakatayo na siya sa harap ko at halatang inip na inip na ang hits
ura.

"Hoy, ikaw bata ka. Tigil-tigilan mo nga ako. Ano? Gusto mong magtantrums na nam
an? Pwes, hindi ngayon ang time para diyan." saway ko sa kanya.

Ang anak ko na yata ang total resemblance ng tatay niya. Isang cloned little Mit
sui.

Sa oras na magmaktol ito, isang mahaba-habang paglalambing ang kailangan.

-_______-

Pero sa ngayon hindi ko planong kunsintihin ang pagiging spoiled niya sa pagmama
hal ko kasi pareho kaming nagmamadali.

"Halika ka nga dito." Marahan kong hinila ang braso niya palapit sa akin. Yumuko
ako at saka ko inayos ng kaunti ang nagusot na PE uniform niya.

"Mamaya magbehave ka dun sa mga pupuntahan niyo. Wag na wag kang malikot at sumu
nod ka lang kung nasaan si Teacher Pamela niyo." bilin ko sa kanya.

Kasama kasi si Lei sa educational trip ng mga classmates niya at si Ms. Pamela n
a kapwa pre-school teacher ko ang inassign ng principal na maging chaperone ng m
ga ito.

Noong una ay ayaw ko pa sanang payagan na sumama siya dahil ano ba naman siyempr
e ang gagawin ng isang 4 years old na bata dun sa pupuntahan nila. Kaya nga lang
ay sadyang mapilit si Lei. Ako naman, bilang isang masunuring ina sa sunod sa l
ayaw na anak. Napa-oo na lang. -____-

***
Ilang minuto pa ay narinig na namin ang magkakasunod na busina ng sasakyan sa la
bas ng gate.

Si Ashley yan. Araw-araw niya kaming dinadaanan dito sa bahay para makisabay sa
kotse niya papasok sa school.

"Oh, andiyan na si ninang Ash." Pagkasabi ni Lei ay dali-dali niyang inagaw ang
lunchbox na hawak ko at mabilis na siyang tumakbo papunta sa labas ng gate.

Habang ako naman ay sumunod na rin sa kanya papunta sa kotse ni Ashley.

"Hi my cute baby boy! Are you excited na sa field trip niyo?" Pagkaupo ko pa lan
g sa passenger's seat ay bumungad agad sa amin ang maaliwalas na atmosphere na d
ala ng masayahing si Ash.

"Yeah.. Ninang.. In fact, I even haven't sleep well last night." sagot naman ni
Lei. Pumuwesto ito sa backseat at tuwang-tuwang nakipagkuwentuhan habang nagda-d
rive na si Ashley.

Minsan tuloy, nakakatampo na kapag naiisip ko na mas close ang dalawang 'to kays
a sa akin.

"No need to worry kasi pag umuwi ang Daddy L mo, for sure isasama kayo nun sa ma
s madami pang beautiful places."

Ang dami pa nilang pinag-usapan pero ang sinabing iyon ni Ashley ang muling naka

agaw ng pansin ko. Napa-rolled eyes na lang ako. Heto na naman po kami sa imagin
ary father ni Lei.

Nakakasawa na ang palagiang pagsita ko sa mga kalokohang pinag-iimbento nitong b

estfriend ko kaya madalas na hinahayaan ko na lang siya.

"I really hope Dad can go home and bring us to Disneyland." mayamaya ay malungko
t na nagsalita si Lei.

At siyempre, kapag ganyang low morale ang inaanak niya. Laging may pang-alo yang
si Ashley. "But if your Daddy L cannot make it because of his hectic schedule,
maybe your Daddy D can bring you to the amusement park. Right, Vian?"

Kung kanina napa-rolled eyes ako. Ngayon ay pinukol ko na siya na matalim na tin
gin.

"Ewan ko sayo." inis na sagot ko sabay halukipkip sa upuan at tumanaw na lang ak

o sa labas ng bintana.

Sino ba naman kasi ang hindi maiinis sa ginagawang pagpapaasa ni Ash na ang dadd
y ni Lei ay si L. Pati yung walang muwang na bata dinadamay niya sa pagka-adik n
iya sa mga Kpop na yan.
Kung ako lang sana, gusto kong sabihin na lang kay Lei na patay na si Mitsui par
a wag na siyang umasang babalikan pa kami ng tatay niya. Dahil kahit kailan hind
i na siguro mangyayari na mabubuo pa ulit ang aming pamilya.

Four years ago, matapos kong isilang si Lei, gusto ko pa sanang magbago ng isip
noon at ipaalam kay Mitsui na nagkaanak kami.

Nang mga sandaling una kong nasilayan si Lei pagkapanganak ko ay pinanghinaan ak

o ng loob. Nais kong makipagbalikan kay Mitsui kasi pakiramdam ko kailangan ni L
ei ng kikilalaning ama.

Gusto kong maranasan niyang magkaroon ng complete family na isang bagay na maaga
ng ipinagkait sa akin ng Diyos. Alam ko kung ano ang pakiramdam ng nangungulila
sa mga magulang dahil bata pa lang ako nang magkasabay na namatay ang Mama at Pa
pa ko.

Ayaw ko sanang ipagdamot kay Lei na makilala ang totoong ama niya lalo pa't buha

y pa naman ito. Dahil doon ay lumuwas kami ng Manila noong two months pa lang an
g anak ko.

Kasama ko si Ash nang magpunta kami sa condo na tinitirahan ni Mitsui. Pero pagd
ating dun, iba na ang may-ari dahil ibinenta na umano iyon.

Dumiretso kami sa Stanford Academy para kausapin si Mama Angela ngunit nasa out
of town meeting ito. Nadatnan lang namin doon si Diane na siyang secretary ni Ma
ma.

Kay Diane namin napag-alaman na ilang buwan pa lang ang nakakalipas ng pumanaw a
ng daddy ni Mitsui. Kahit papaano, may alam din si Diane sa mga personal matters
ng boss nito kaya dito na lang kami nagtanong kung anong balita kay Mitsui.

Ang sabi nito, tatlong linggo pa lang ang nakakaraan nang lumipad patungong Amer
ika si Mitsui upang doon magpatuloy ng pag-aaral. Subalit, may nabanggit pa si D
iane na nasa US na rin daw ang step-sister nitong si Mikhaela kasama ang nanay n
ito.

Panibagong kirot sa dibdib ang naramdaman ko ng mga oras na yun. Batid kong hind
i naman talaga para mag-aral ang sadya ni Mitsui sa States. Doon sila magbabagon
g-buhay ni Mikhaela gaya ng naunang plano ng babaeng 'yon kung sakaling mamatay
na ang step-father nito.

Kaya sa bandang huli, minabuti namin ni Ashley na umuwi na lang ng Davao. Ngunit
bago umalis ay mahigpit naming ipinagbilin kay Diane na wag na niyang sabihin k
ay Mama Angela na hinahanap namin ito.

Pumayag naman si Diane, yun nga lang ay nagtaka pa ito kung sino daw ba yung bab
y na karga ko kaya pinaniwala na lang namin ito na anak ni Ashley si Lei.

Noong nalaman kong nasa Amerika na si Mitsui, mas tinibayan ko ang aking loob na
itaguyod na lang ng mag-isa ang anak ko. Kailangang maipadama ko na lang kay Le
i, na mapapalaki ko siya kahit wala pa siyang kikilalaning ama.

Sa awa ng Diyos, mukhang maayos naman ang nagiging takbo ng buhay namin. Sa tulo
ng na rin ng mga taong nakapaligid sa amin katulad ni Ashley at ng Daddy D niyan
g si Dwayne.

Tama. Si Dwayne Del Fierro nga.

Ewan ko ba sa lalaking yun at mukhang may sa aso yata ang pang-amoy, nasundan ba
naman kami hanggang dito sa Davao.

Puwera biro, taga dito pala kasi ang family nila. Sa katunayan ay dito daw siya
nagtapos ng college sa Ateneo de Davao.

Dalawang taon na ang nakakalipas nang di sinasadyang magtagpo ulit ang landas na
min ni Dwayne sa isang school conference. Mula noon ay napadalas na ang pagkikit
a namin at napalapit na rin siya kay Lei.

Inamin sa akin noon ni Dwayne na nagtuturo pa lang ako sa Stanford ay alam na ni

yang may relasyon kami ni Mitsui. Narinig daw niya mismo sa bibig ni Mitsui na s
inabi nitong mag-asawa kami.

Nangyari daw yun noong hindi sinasadyang narinig niyang nag-aaway sina Ashley at
Mitsui sa labas ng clinic matapos akong himatayin sa klase.

Kaya pala mula ng insidenteng iyon ay bigla na lang nag-iba ang pakikitungo niya
at tila dumistansya na siya sa akin.

Babae din ako at alam ko kung ano ang ibig niyang ipakahulugan dun. Lumayo siya
sa'kin dahil nalaman niyang may asawa na akong tao. Pero ngayong nagkita ulit ka
mi, walang oras na hindi siya nagpaparamdam at nagpapahaging na gusto niya nga a
ko.

Tsk. Lumakas lalo ang loob porke't sinabi ko sa kanyang divorced na kami ni Mits
ui.

********************
[3rd Person's POV]
-After 7 hours-

Nakahawak sa kamay ni Mitsui ang cute na batang lalaki nang tinungo nila ang lug
ar kung saan naka-park ang kanyang kotse.

Pagkasakay nilang dalawa ay kaagad din niya iyong minaneho upang hanapin sa lalo
ng madaling panahon ang paaralang pinagmulan ni little boy.

Ngunit, bago ang lahat ay minabuti muna ni Mitsui na magtungo sa pinakamalapit n

a police station para doon magtatanong-tanong.

Pagdating sa naturang istasyon ay ipinagbigay alam niya sa mga pulis na naroon n

a may natagpuan siyang batang lalaking nawawala sa isang parke. Sinabi niya sa m
ga ito na ayon na rin sa bata ay kasama ito sa isang educational trip pero sa hi
ndi malamang dahilan ay bigla itong nahiwalay sa mga kasamahan.

Sa huli ay inalok niya rin na siya na lang ang maghahatid dito pauwi kaya binigy
an siya ng mga pulis ng address sketch ng St. Gregory Learning School na siyang
eskuwelahan ng bata.

***
"By the way, ano nga pala ulit ang name mo?" tanong ni Mitsui kay cute little bo
y. Huminto sila saglit sa isang restaurant para magmerienda. Baka kasi nagugutom
na yung bata at nahihiya lang magsalita.

"Lei po." Matipid na sagot nito. Hindi ito nakatingin sa kanya at sa halip ay na
sa mga pagkaing nakalatag sa mesa ang atensiyon nito.

Inilalapag pa lang kanina ng waiter sa table nila ang mga inorder niyang sweet p
astries, cakes at kung anu-ano pa ay halatang natatakam na ito.

Well, natural lang naman sa mga bata ang mahilig sa ganoong uri ng pagkain. Hind
i naman ito yung tipong mukhang ginugutom sa bahay, takam lang talaga ito.

"Try this one." Kumuha siya ng isang sliced chocolate cake at iniabot iyon kay L
ei.

"Yayy, thanks po." Nagningning ang mga mata nito. "My mom never allowed me to ea
t too much sweet foods but since she's not here, can I taste all of these?" Itin
uro nito lahat ng nasa ibabaw ng mesa nila.

Mitsui winked at him. "Of course you can. I ordered all of these just for you al
one." sagot niya. Pero ang totoo, nalilito kasi siya kung anong pagkain ang magu
gustuhan nito kaya inorder na lang niya lahat at bahala na lang itong pumili.

Maliban sa feeling galante talaga siya, may kakaiba kasi kay Lei na sadyang maga
an na agad ang loob niya rito.

Siguro nga ay dahil nakikita niya sa katauhan nito ang dapat sana'y naging anak
nila ni Vianca. Kung nabuhay lang ito, marahil ay kaedad at kasing bibo na ng ba
tang nasa harapan niya ngayon.

Ipinilig niya ang kanyang ulo sa ibang direksyon nang muling sumagi sa isipan ni
ya ang tungkol sa kanyang mag-ina.

Subalit, may kakaiba kay Lei na nakaka-engganyong pagmasdan ulit ito. "Alam mo b
a kung anong trabaho ng Mom and Dad mo?" out of curiousity na tanong niya rito.

Pansamantalang huminto si Lei sa pagkain ng brownies. Tinigilan na nito yung ibi

nigay niyang cake at iyon naman ang tinitikman nito.

Tumingin ito sa kanya at saka nagsalita. "My Mom is a teacher and my Dad is a fa
mous star in Korea."

Isinantabi ni Mitsui ang sinabi nitong isang guro ang mama nito. Mas makaagaw pa
nsin naman kasi yung sinabi ni Lei na sikat na artista ang tatay nito.

Weh, di nga? At sa Korea pa talaga?

Anyway, given naman sa mga bata na minsan ay nahahaluan nila ng kathang isip ang
reality. Pero, ewan nga ba at gusto niyang sakyan ang sinasabi nito.

Walang basagan ng trip kumbaga.

"Really? Then, how did your Mom and Dad met?" karagdagang tanong niya rito.

"Mommy worked as an OFW in Korea. She was hired as a staff of Infinite and after
that he met my Daddy L." napaka-interesadong kwento nito. Nawala na ang atensyo
n nito sa kinakain at titig na titig na sa kanya.

________________
Epal na note ng author na si Fei:

Although medyo magkahawig sina Mitsui at L, hindi iyon basta madistinguish ni Le

i.

4 years old pa lang si Lei at sanay ang bata na makitang naka-Kpop outfit si L.
Yung tipong may unique style ang damit at buhok nito. May eyeliner ang mata at m
ay slight makeup.. dejoke.. *fangirl alert*

Parang kagaya pag nakakita tayo ng artista na malayo ang itsura sa TV at sa pers
onal.
________________

"You know what? My Dad is a very good dancer, singer, and actor in Korea. He is
one of a kind. He's also very goodlooking that's why my mom fell in love with hi
m." super proud ito habang iniisa-isa ang katangian ng daddy nito.

Hindi naman maintindihan ni Mitsui ang sarili pero nakaramdam siya ng kaunting p
agkaasar at pagseselos dahil dun.

Masama bang pumatol sa bata? Haha. Konti lang naman.

"And you know what little boy, my personal assistant was once a famous star in K
orea." kontra naman ni Mitsui kay Lei.

Tss. Hindi siya magpapatalo at ipapakita niya sa batang 'to na ginagawa niya lan
g PA ang mga sikat na artista sa Korea.

Ayon kasi sa mga napakinggan niyang usapan sa office nila noong nasa Manila pa s
iya, kinopya umano ni LuHan ang pangalan nito sa isang member ng EXO. Napaka-amb
isyoso talaga ng alalay niyang yun. -______-

"You know LuHan? He's my personal assistant." mayabang na dugtong pa niya.

Namilog ang mga mata ni Lei. "You mean, Luhan of EXO M?" hindi makapaniwalang ta
nong nito. "My Ninang likes him very much. She's fond of watching their performa
nce everyday, especially Hunhan.... Luhan, Sehun, Baekhyun, Kris, Xiumin and the
rest." tukoy ni Lei sa Ninang Ashley nitong papalit-palit ng bias group.

Parang nung isang araw lang ay maka-Infinite ito. Ngayon naman, EXO ang kinababa
liwang idol group nito.

Kumunot ang noo ni Mitsui. Bata ba talaga itong kausap niya? Bakit andami nitong
alam? Kesyo yung mga Hun--Hunghang na yun? Ano daw!?

Wala siyang alam sa mga Kpop na yan. Narinig niya lang minsan na pinagchichismis
an ng mga empleyado niya si LuHan. Yun lang at wala ng iba. At wala rin siyang i
nteres na pakialaman ang weird na nickname nito.

-_______-

***
Pagkatapos ng mahabang merienda bonding time nina Mitsui at Lei ay umalis na ang
dalawa sa restaurant.

Kasalukuyang nagdadrive na si Mitsui ng kanyang sasakyan nang tumunog ang cellph

one niya. Huminto siya saglit sa gilid ng daan at sinagot ang tumatawag.

"Hello? Anong balita?" seryosong tanong niya sa kabilang linya.

[Sir, pasensiya na po.. wala pa rin akong makuhang lead kung saan ko matatagpuan
yun pinapahanap niyo.]

Dumiin ang pagkakahawak ng isang kamay niya sa manibela habang nakatuon ang pani
ngin niya diretso sa kalsada.

"I said, magbabayad ako kahit magkano. How much is the price? Just name it! I on
ly want you to find MY WIFE!" Hindi napigilan ni Mitsui na pagtaasan ito ng bose
s.

Subalit nang naalala niyang may natutulog nga palang bata sa tabi niya ay bahagy

a niyang hininaan ang kanyang pagsasalita.

"Uulitin ko. Nakahanda akong magbayad ng malaki hanapin niyo lang ang asawa ko."
mahina pero maawtoridad na utos niya sa kausap. Pagkasabi niya nun ay kaagad ni
yang inoff ang kanyang cellphone.

Damn it!

Napipikon na siya sa bagal ng development ng mga naghahanap kay Vianca. Simula p

agkauwi niya last month galing ng US ay naghire na siya ng mga taong maghahanap
rito ngunit laging bigo ang mga ito.

Minsan na siyang sumuko noon sa paghahanap kay Vianca nang napagpasyahan niyang
magpunta ng ibang bansa.

At ngayong nakabalik na siya, gagawin niya ang lahat para muli silang magkita ni
to.

Dahil hanggang ngayon ay KASAL pa rin sila at MAHAL PA RIN NIYA ANG ASAWA.

***
Pagkatapos ng halos 40 minutes na byahe ay natunton din sa wakas ni Mitsui ang k
inaroroonan ng eskuwelahan ni Lei. Inihinto na lang niya sa labas ng gate ang ko
tse niya dahil wala siyang gate pass ng campus kaya bawal siyang pumasok sa loob
.

"Lei, wake up... were already here in your school." Marahan niya itong niyugyog
sa balikat nito.

Sa pagkakataong iyon ay muli niyang pinagmasdan ang batang lalaki sa harap niya.
Ang himbing nitong matulog at napasarap yata ang tulog nito.

Labag man sa kalooban niyang istorbohin ang pagpapahinga ni Lei, wala siyang cho
ice kundi ang gisingin ito. Kailangan na niyang isauli ang bata sa tunay na mga
magulang nito.

"Lei, wake up.." Sa sumunod na pagpukaw niya ay pupungas-pungas na nagising na n

ga ito.

"Are we already here?" tanong ni Lei habang kinukusot pa ang mga mata.

Bahagya niyang inayos ang magulong buhok nito. "Yes, come on. Ihahatid na kita s
a teacher mo."

Di nagtagal ay bumaba na nga ng sasakyan ang dalawa at naglakad na sila patungo

sa bukana ng gate.

Nasa tapat pa lang sila ng entrance ay may humahangos na babae na agad na lumapi
t sa kanila. "Naku poooo! Lei, thanks God! Nakabalik ka!"

"Teacher Hanz!" masayang tawag rito ni Lei. Hawak pa rin niya sa kaliwang kamay
ang bata.

"Kanina pa hindi mapakali ang mommy mo sa pag-aalala sayo. Magkasama sila ni Ms.
Pamela na nagpunta sa police station para magreport na nawawala ka." sabi nung
babaeng mga nasa early 20's pa lang ang edad. Guro rin daw ito base na rin sa pa
gkakaintindi ni Mitsui.

Pagkatapos sa bata ay kay Mitsui naman ito bumaling. "Naku, Sir maraming salamat
po talaga at inihatid niyo dito si Lei. Sobrang worried na po yung parent niya.
" pag-thank you nito sa kanyang ginawa.

"Ayy, oo nga pala kailangan na po naming magmadali para matawagan na namin ang m
ommy niya." Bigla nitong naalala na dapat ng kontakin ang magulang ng bata kaya
niyaya na nito si Lei na sumama na sa loob ng school compound. "Lei, halika na."

Ngunit bago tuluyang umalis ay muling lumingon kay Mitsui ang bata. Sumenyas ang
kamay nito na lumuhod daw siya saglit para maging magkasing-taas lang silang da
lawa.

Ginawa naman ni Mitsui ang gusto ni Lei at lumuhod siya sa harap nito. Ang akala
niya ay may kung anong ibubulong lang ito sa kanya. Pero hindi niya inaasahan n
ang bigla siyang yakapin nito ng mahigpit.

"Uncle Handsome, thanks a lot for taking care of me. In just a few hours I exper

ienced how it feels to have a father beside me." malambing na sabi nito.

Ginantihan niya rin ito ng mahigpit na yakap. Hindi niya maipaliwanag ang kasiya
han niya ng mga oras na iyon.

Katulad ng sinabi ni Lei, sa sandaling panahon ay naranasan niya rin kung ano an
g pakiramdam na magkaroon ng isang anak.

Ilang saglit pa ay humiwalay na sila ni Lei sa isa't isa. Sumama na ito sa teach
er nito samantalang siya naman ay umalis na lulan ng kanyang sasakyan.

**************
A/N:
Sa ang lakas maka-demand ng UD dyan pero hindi man lang magvote, nahiya naman ak
o sainyo. Nakikibasa na nga lang, demanding pa.

Heto sasabihin ko, ONCE a week lng ako mg uupdate. Kaya sa magko-comment agad dy
an bukas na "tagal naman ng UD or update fast"...

Hey, I'M NOT BEING PAID HERE. May job ako outside wattpad kaya yun ang priority
ko.

Sorry arrogants, but rants only. Minsan lang naman ako mgreklamo kaya pgbigyan n
yo na. Nakaka-ubos pasensya na din kasi . Ayaw ko lang ng minumura ako dahil di
ako agad mkapag UD. :(
Chapter 52 >>
Dedicated kay asurenessalthea! ^___^

Hi Arrogants! Daming bagay na dapat ipagpasalamat. Isa na dun ay dahil 4M reads

na tayo!

Aside from that, nag #1 ang MMA both sa Humor and Non-teen Fiction What's Hot Li
st.. Daebak! Thank you so much sa votes ninyong lahat. Hart hart!

__________________

Chapter 52

[3rd Person's POV]

"LUHAN!" Naiinis na tinawag ni Mitsui ang PA niyang si LuHan. "Ano ba? Di pa ba

tapos yan!"

Natatarantang lumapit tuloy ang assistant niya. "Teka lang, Boss. Heto na oh. Ku
ng makapag-utos naman kayo. Buti sana kung IT expert ako." Bumulong-bulong na in
ilapag nito sa ibabaw ng kanyang table ang pinapaayos niyang laptop dito.

"Are you saying something?" Binato niya ng masamang tingin si LuHan.

"Ah, wala boss. Gusto ko lang kayong batiin ng HAPPY VALENTINES!" Biglang kambiy
o naman nito. Nagwink pa ito na mas ikinaasar niya.

Sa pagkakataong yun, mas gusto na niyang ibato na lang yung laptop sa pagmumukha
nito. Kaasar! Ano bang dapat niyang i-celebrate pag Valentines? May date ba siy
a ha? Diba wala!

"Hey, LuHan.... could you just... yeah... you... GET OUT!" pagtataboy niya rito.
Sinenyasan niya itong lumabas na ng kanyang office bago pa maubos ang pasensiya
niya.

Kapag ganito namang nag-uumpisa nang uminit ang ulo ni Mitsui ay awtomatikong na
giging alerto na si LuHan. Kaagad itong sumunod sa gusto niyang mangyari. Mahira
p na, baka mabangasan pa ang cute nitong mukha.

Naglakad na si LuHan papunta sa pinto. Akmang bubuksan pa lamang nito ang pintua
n ng kusang bumukas iyon at iniluwal mula roon ang isang sexy at mestisang babae
.

"Hello everyone! I'm here!" masayang pambungad agad ng naturang babae.

"Eh? Zania? Anong ginagawa mo rito? Dito ka na rin ba inassigned?" nakangiwing m

agkakasunod na tanong ni LuHan.

Si Mitsui naman ay naisapo na lang ang mga daliri niya sa kanyang sentido. Panir
a na nga ng araw itong PA niya. May dumating pang dagdag sakit ng ulo.

"Excuse me, Luciano Hanselmo Kanfinklemier pero hindi ikaw ang sadya ko. Hence,
I don't need to answer your bunch of stupid questions." mataray na sabi nito kay
Luhan.

Mabilis itong nagtungo sa kinaroroonan ni Mitsui at umupo sa vacant seat na nasa

tapat ng mesa niya.

"Hi Mitsui! So how's your life going around here?" curious na tanong nito sa kan
ya.

Tiningnan niya lang ito ng isang bored look. Hindi siya interesadong mag-storyte
lling ng kasalukuyang takbo ng kanyang buhay dito sa Davao. Lalo na't napaka-pak
ialamera pa naman ng kaharap niya.

"What brings you here? Diba dapat nasa Manila ka? You should be assisting the Bo
ard of Directors in their tasks." tugon niya.

Ang babaeng ito nga pala ay si Zania Alexandra Madrigal, ang nakababatang kapati
d ni Zeke. Shareholder din ng kompanya nila ang pamilya nina Zeke. At dahil doon
ay nagtatrabaho rin si Zania bilang isa sa mga top executives nila.

"Relax, ito naman high blood agad. I just dropped by to give you this one, okay?
" Iniabot nito sa kanya ang isang maliit na envelope. Mukhang isa yung invitatio
n card.

"Aside from that, may iba akong business ventures na ipinunta rito. Infinity Wor
ld which is one of our sister-companies is having an expansion here and I need t
o personally supervise it for a couple of weeks."

Habang nagsasalita si Zania ay binasa niya ang nakasulat sa loob ng sobre. Birth
day party invitation lang naman. Itinabi niya iyon sa gilid ng table niya.

"What's with that party?" tanong ni Mitsui kay Zania.

"Special occassion yan ng isa sa mga business partners ng Infinity. I heard that
you're still struggling very hard in resolving your branch's financial matters
here in Davao. Believe me, that person could help you a lot."

Nakuha naman agad ni Mitsui ang ibig sabihin nito. Kailangan nilang dumalo sa pa
rty na iyon upang makipagkilala sa naturang business partner. "Alright."

"Haist!" Narinig niyang bumuntong hininga si Zania. "This line of work really do
esn't suits me. I hate being assigned to far places."

"Then, why didn't you refused to do that?" walang ganang tanong niya rito. Ibina
lik na niya ang kanyang atensyon sa mga ginagawa niyang financial statements.

"Mitsui, we all knew na hindi ko pwedeng suwayin ang gusto ng Board. Kung ikaw n
gang soon-to-be CEO, pinatapon dito. Ako pa kaya?"

"Psst! Zania anong pinatapon? Magdahan-dahan ka nga ng pananalita mo kay Boss!"

sita rito ni LuHan. Nakatayo na ito ngayon sa likod ni Mitsui habang may bitbit
na isang compiled documents.

Bumaling dito si Zania. "Bakit ba? Eh, totoo naman. Your boss' incompetence brou
ght him here." pasinghal na sabi nito.

Walang pakialam ang dalawa kahit pa mismong nasa harapan lang ang Boss na pinaguusapan ng mga ito.

-______-

Nanatiling tahimik lang si Mitsui at ipinagpatuloy na niya ang mga ginagawang pa

perworks.

"Ikaw LuHan? Why don't you just go back to Manila? Pabigat ka lang dito sa boss
mo." pang-aasar rito ng dalaga.

-________-

"Alam mo Zania, ikaw ang mas dapat umuwi ng Manila kasi mas konsumisyon ka lang
dito." ganting sagot naman ng binata.

-______________-

"Shut up you freakin' EXO member poser!" naiiritang bwelta naman ni Zania.

Dahil sa ingay ng dalawang nagbabangayang istorbo sa buhay ni Mitsui ay hindi na

siya nakapagpigil at hinampas niya ng malakas ang kanyang mesa.

"COULD YOU JUST SHUT UP! BOTH OF YOU!" Itinuro niya sina Zania at LuHan. "You ar
e always doing catfights in front of me! Today is Feb. 14, why don't you just GE
T MARRIED!"

Pagkasabi ni Mitsui ay kaagad siyang tumayo at mainit ang ulong nagmartsa palaba
s ng kanyang opisina.

Naiwan namang natigilan sina Zania at LuHan. "Anyare dun? Walk out ang peg?" clu
eless at nagtatakang tanong ni Zania. Minsan kasi ay may pagka-insensitive rin a
ng isang 'to.

Nagkibit-balikat lang si LuHan sa kausap. "Ano pa? Edi galit sa petsang Feb. 14
kasi wala siyang date."

"Sabagay, until now yata di pa nya nahahanap yung wife niya. I pity him. Its bee
n years that he's been looking for her but still he wasn't able to find her." ma
lungkot na nagsalita si Zania.

Ngunit bigla namang umandar ang pagka-usisero sa katawan ni LuHan. Umupo ito sa
mismong swivel chair ng amo na siyang ikinataas ng kilay ng kaharap.

"Feel na feel mo yatang pumalit sa pwesto ni Mitsui?" sarcastic na puna nito.

"Eh, ano ngayon? Minsan lang naman 'to. Sinasamantala ko lang habang wala dito s
i Boss. Naks! Bagay ba?" *smirks*

Umakto si LuHan at ginaya kung paano kumilos si Mitsui. "Ehem!" Tumikhim ito. "H
ey! Ms. Zania Madrigal, I want you to provide me all the reports that I need to
assess by tomorrow morning."

"Tse! Tumigil ka nga Luciano! Hindi ka lang EXO poser. Isa ka ring ambisyosong P
A!" basag ni Zania sa trip ni LuHan.

Sumimangot tuloy ito. "Edi wag.. Teka, matanong ko lang. Totoo ba yung nasagap k
ong usap-usapan dati na kaya daw iniwan siya ng asawa niya ay dahil inakala nila
ng nabuntis ni Boss yung step-sister niya... Pero ang totoo, yung kuya Zeke mo t
alaga ang ama nun?" Ngayon naman ay umiral ang pagka-tsismoso nito.

"Yeah, its true.." nagpipigil ng inis na pagkumpirma ni Zania sa sinabi ni LuHan

. "And that's mainly the reason why Mitsui was living his life in great despair
right now."

"Tsk. Kaya pala laging bitter si boss. Kahit ngayong Valentines, nagmumukmok siy
a imbes na makipagdate." tila naliwanagang sabi ni LuHan. "Speaking of Valentine
s. Hoy Zania ilibre mo naman ako ng date oh."

Nagsalubong tuloy ang kilay ng dalaga. "Busy ako."

"Dali na! Minsan lang naman ako magpalibre sayo." giit ni LuHan.

"I said I'm busy." ulit ni Zania. "Pero kung mapilit ka, I'll just give you flow
ers. Is that enough?"

"Bulaklak? Makakain ko ba yun? Chocolates na lang." hirit pa rin nito.

Sa pagkakataong iyon ay pinukol na ni Zania ng matalim na tingin si LuHan. "Nope

. Hindi basta flowers ang ibibigay ko sayo. Bulaklak sa patay. You want?"

_______________________
Author's Note:
Ang susunod na Dwayne's POV was written by @asurenessalthea. Ang author ng side
story na DWAYNE DEL FIERRO: THE SWEET PRINCE.

Guys I'm promoting her dahil bilib ako sa galing niyang gumawa ng lead male's PO
V which is my greatest weakness. :))) Check her story, ok?

________________________________
[Dwayne's POV] by @asurenessalthea

"Usog niyo sa bandang kaliwa! Yan! Hindi, sumobra pa! Sa kanan ng konti, AYAN!"
Pinapausog ko lang ang portrait ng mom ko. Gusto ko kasi pag may dumating na mga
bisita ay ang portrait na kaagad nito ang unang makikita nila.

Naglakad ako papalapit dito at hinawakan ko ito. "Happy birthday, Mom." Ngumiti
ako at hinalikan ang portrait.

Mukha na akong timang na hinahalik-halikan ang larawan ng mama ko. Pero kung kay
o nasa sitwasyon ko, wala kayong mararamdamang hiya. Ang tagal ko na kasi siyang
hindi nahahalikan, sa litrato lang ata.

"Dwayne!" Napalingon ako sa may edad na babaeng may dalang mga table mat.

Napangiti na lang ako. "Bakit Yaya?"

"Kumain ka kaya muna? Hindi ka pa nag-aalmusal mula kaninang umaga!" sabi ni yay
a at nilapag ang hawak niyang mga tela sa isang lamesa.

"Okay lang po ako! Nagkape na naman ako." sabi ko sa kanya at inalis ko ang mga
dumi sa portrait ng mom ko.

"Sigurado ka, ha?" tanong niya habang nagpupunas ng kamay gamit ang bimpong nasa
balikat niya.

"Kamukha mo talaga ang mommy mo." Napatingin ako kay Yaya. Hindi ko namalayang n
asa tabi ko na pala siya.

"Naalala ko pa yung ngiti ng mama mo nung pinanganak ka ang tamis ng ngiti niya
noon." sabi niya habang hinahaplos na rin ito. "Sa akin siya lumaki kasi walang
oras ang mga magulang niya sa kanya."

"Parang ako lang naman yaya." sabat ko.

"Anak intindihin mo na lang ang dad mo." malumanay na sabi naman ni yaya at saka
tinapik ang likod ko.

Ngumiti na lang ako ng peke sa kanya. "Ewan ko po."

***
"Yaya! Pakibuksan po ang gate!" sabi ko habang nag-aayos ng kwelyo at bumababa n
g hagdan.

Nung nakaalis na ako sa hagdan ay naglakad ako papunta sa may front door at yung
manggas ko naman yung inayos ko. Chineck ko pa hininga ko, okay naman.

Hinawakan ko ang door knob at tamang tamang pagkabukas ko ay nakasalubong ko siy

a....

ANG DAD KO.

"Hello Sir." nag-bow ako bilang paggalang.

"Good afternoon." malamig ang tonong sagot niya.

Umatras muna ako para paraanin siya, nung makapasok siya ay ako naman ang lumaba
s.

Naglalakad na ako papalabas kaso bigla niya akong tinawag. "Dwayne."

Dahil doon ay napatigil ako sa paghakbang at nilingon ko siya.

"Goodluck..." sabi niya at saka niya tinawag si yaya para utusan na isara ang ga
te pagkaalis ko.

"He goodlucked me?" Napaturo ako sa sarili ko. "First time?'' Hindi lang kasi ak
o makapaniwala, ginudluck niya ako.

Ewan ko pero parang lumakas ang loob ko bago umalis ng bahay. Muntik ko pa ngang
maiwan ang kotse ko dahil sa medyo lutang ako ng dahil lang sa sinabing iyon ng
ama ko.
***
Makaraan ang kalahating oras ng byahe, bumaba na ako ng kotse at inilagay ko sa
backseat ang Jollibee na binili ko sa drive thru. Mukhang masusurprise si baby L
.

Habang isinasara ko ang pinto nito, mula sa aking kinatatayuan ay nakita ko ang
isang batang may hinahabol na butterfly.

"Baby L!" Dahil sa tawag kong iyon ay napalingon ito sa akin.

Yung ngiti niya kanina ay mas lalong lumapad. "Daddy D!" Masayang tumakbo siyang
payakap sa akin.

Nang makalapit na si Lei ay binuhat ko siya. "Musta ang baby ko?"

"I'm fine! Daddy D! Mooooooooom! Ninang! Daddy D is here!" sigaw niya sa bahay n
ila habang karga ko.

"Oo na! Andiyan na!" sabi ni Vianca habang naglalakad palabas at tinatali ang bu
hok.

Kahit simple lang, ang ganda talaga niya.

"Hoy Dwayne! Tulala ka na naman diyan!" pitpit ni Ashley sa harap ko.

"Huh?" nabalik tuloy ako sa katinuan ng dahil dun.

"Ewan ko sayo! Uy, Jollibee ba 'yon?" turo nito sa loob ng kotse ko.

"Kay Lei yun wag kang epal." saway ko.

"Hmmp! Ang damot! Tara na nga Lei!" Inirapan ako ni Ashley at pagkatapos ay kinu
ha sa akin si Lei. "Nagka-daddy D ka nga, madamot naman! Hmmp!" sabi nito sa bat
a at saka pumasok na sa kotse ko.

Nakangiti lang akong tinitignan si Ashley at Lei na kumakain ng fries sa loob, n

agsusubuan pa nga sila.

"Dwayne, bakit ba kailangan pa naming pumunta sa birthday ng mommy mo? Nakakahiy

a kasi eh, hindi niyo naman kami kamag-anak. Tsaka nakakahiya kaya itong suot ko
. Ito lang kasi ang matino kong damit." Nilingon ko si Avi nang magsalita siya.

"No, you're good enough. You're very beautiful." sagot ko at kasunod nun ay naki
ta ko siyang nagblush. Ang cute niya.

^____^

"Tara na nga! Ang baliw mo talaga!" sabi niya habang mahinang hinahampas ang bal
ikat ko at pinagbubuksan ko siya ng pinto.

Ilang saglit pa, noong nasa byahe na kami ay biglang nagsalita si Lei. "Daddy D,
I got lost when I was on a field trip!"

Gulat akong napatingin sa front mirror at napatingin kay Vian.

"But thank God, UNCLE HANDSOME SAVED ME!"dagdag ni Lei.

"Sinong Uncle Handsome?" tanong ko kay Avi.

Pero imbes na siya ang sumagot, si Lei pa rin ang nagpatuloy ng kwento nito. "He
is the one who saved me. You know what Daddy D, he is so handsome!"

Nung narinig ko yun ay bigla akong sumimangot. "Is he more handsome than me, Lei
?"

Sa tanong kong iyon ay tila nag-isip pa yata yung bata. "Uhmmm not really, konti
lang.. hehehe."

Ewan ko pero parang medyo nabadtrip ako dun. But I just kept it to myself, bata
yan eh tska mahal ko yan.

***
Nang bandang alas otso na ng gabi ay nasa party na kami. Nagsi-speech na si Dad
samantalang kami naman ay nasa isang table lang kasama sina Ashley.

Kinindatan ko si Ashley at nginuso ang mga pagkain. Nagningning naman ang mga ma
ta nito nung nakita nito ang chocolate fountain.

"Lei, halika kain tayo ng chocolates." sabi niya kay Lei.

"Mom can I?" paalam nito kay Avi.

"Alright. But not to much, okay?" pagpayag naman ng mommy nito.

"Yup." Nag-nod ito at di rin nagtagal ay umalis na silang dalawa ni Ashley.

Noon ko na sinenyasan ang lalaki sa likod ng lights at tumango ito.

Biglang nagsara ang mga ilaw kaya dumilim ang buong paligid. Madaming nagulat at
wala kang maririnig kundi ang silent panic ng mga tao.

"Dwayne? Nasan ka? Brown out ba?" Kinapa ako ni Avi sa braso ko kaya hinawakan k
o siya.

"Ikaw ba 'to, Vian?" tanong ko.

"Oo ako." tugon niya.

"Tara, sama ka sa akin." sabi ko at marahan ko siyang hinila papunta sa ibabaw n

g stage. Dahil na rin sa madilim ay walang nakapansin na umakyat kami sa stage.

"Nasan tayo, Dwayne?'' tanong niya sa akin.

Huminga muna ako ng malalim at pumalakpak ng isang beses. Nang mga oras na 'yon
na nagbukas ulit ang mga ilaw.

Alam kong nagulat si Vian na nasa stage kami. Nakatalikod ako ng mga sandaling i
yon kaya humarap na ako sa kanya.Matapos nun ay lumuhod ako na kinasinghap niya
at ng aming mga bisita.

"Dwayne ano bang ginagawa mo? Nakakahiya... tumayo ka nga diyan!" bulong niya sa
akin.

"Avi..." unang lumabas sa bibig ko.

"...Simula nung una kitang makita, may naramdaman na agad akong kakaiba sa iyo.
Talagang hinanap kita nung mga panahong narealized ko na 'the girl in the hospit
al, I NEED TO FIND HER'. Kaya nung nalaman kong nagtuturo ko sa Standford, sinik
ap kong makapasok doon makasama ka lang...

...Maraming estudyanteng nagkakagusto sa akin at nahuhumaling pero ikaw lang tal

aga ang gusto ko, IKAW LANG. Ngunit nung nalaman kong asawa mo si Mitsui, nakara
mdam ako ng panibugho at kahihiyan sa sarili ko kasi sinusungkit ko na pala ang
taong may asawa na...

...Pero nung nalaman ko ring binuntis at pinagtaksilan ka ng lalaking yun... nag

alit ako. Ginawa ko ang lahat para mahanap kita. Hindi nga ako nabigo. Two years
ago nahanap nga ulit kita dito sa Davao...." Kinuha ko ang isang box sa aking b
ulsa at hinarap ito sa bandang dibdib ko.

Napahawak na lang si Avi sa kanyang mukha nang makita ang box na hawak ko.

"Kaya ngayon hinihiling ko na sana marealized mo na hindi ako gaya ng iba na sas
aktan ka lang. Na ang lalaking sinasabi mong mahirap mo ng matagpuan, has actual
ly been standing right in front of you the whole time."

Dahil sa mga sinabi kong iyon ay nakita ko ang isang butil ng luhang bumagsak sa
mga mata niya. Sinundan pa ito ng isa, dalawa, tatlo, hanggang sa nag uunahan n
a ang mga ito.

"Andrea Vianca Hernaez

Will you marry me?"

(Lingid sa kaalaman nina Vianca at Dwayne, na ng mga sandaling iyon.... may pare
s ng mga matang pag-aari ng isang taong labis na nasasaktan na nakamasid sa kani
la.)

*****************
Chapter 53 >>
Dedicated kay Andrea na one and only fan ni LuHan sa aming fb group. ^_____^

___________________
Chapter 53

[3rd Person's POV]

"Wow! Ang gara ng bahay." Namamanghang sabi ni LuHan pagkababa pa lang nila ng s
asakyan sa parking lot ng pinuntahan nilang mansion.

"Hey! Could you keep your mouth shut. You're such an embarassment. Ngayon ka lan
g ba nakakita ng ganyang house?" mataray na saway ni Zania sa kanya.

Nakatayo ito sa tabi niya habang bahagyang inaayos nito ang long curled hair na
bumagay sa suot nitong above the knee haltered dress. Kasama rin kasi nila itong
umattend sa sinasabi nitong special event.

Napakamot na lang ng ulo si LuHan. "Ah, sa totoo lang ngayon lang talaga."

Inirapan siya ni Zania. "Then, you need to check my parents villa. Its way bigge
r and extravagant than this. Even the landscape was more beautiful than that one
." pagmamalaki pa nito.

"Okay. Sinabi mo eh." pagsang-ayon na lang niya. "Teka, nasan na si Boss?" Lumin
gon-lingon siya sa paligid at hinanap si Mitsui.

"There he is." turo ni Zania sa loob ng kotseng pinanggalingan nila.

Muli siyang lumapit sa tapat ng pinto at kinatok niya ang tinted wind shield ng
kotse. "Boss, ano ba? Lumabas ka na diyan. Baka gusto niyo pang ilatag ko yung r
ed carpet dito sa lalakaran niyo?"

Ang lakas ng loob niyang magsalita ng ganoon dahil hindi naman siya naririnig ng
amo na nasa loob ng sasakyan at tanging ang pagkatok lang niya ang napapansin n
ito.

Ilang saglit pa, bumukas na ang pinto sa may pasenger's seat at bumaba mula roon
si Mitsui.

Halatang bored at napipilitan lang ang hitsura nito. Ang tipikal na walang kagan
a-ganang mood ang umiiral na naman sa katawan ng boss niya ngayon.

Nauna na itong naglakad sa kanila papunta sa lugar na pagdadausan ng party kaya

sumunod na rin sila ni Zania rito.

***
Maraming bisita ang inimbitahan sa dinaluhang special occassion ng tatlo. Isa iy
ong engrandeng pagdiriwang at nagkalat ang mga business tycoon sa paligid.

"Tsk.. Ang init-init nitong suot ko. Kaasar naman. Bakit ba isinama niyo pa ako
rito? Hindi pa naman ako sanay magsuot ng ganito."

Mayamaya'y reklamo ni Luhan sa formal suit na ipinagamit sa kanya ni Zania. Kasa

lukuyan na silang magkakasamang nakapuwesto sa isang round table.

"Psh.. Umayos ka nga!" mahinang sita sa kanya ng dalaga. Pinandilatan muna siya
nito bago ito bumaling sa katabi nitong si Mitsui para makipag usap.

Pero hindi na talaga siya mapakali sa kanyang kinauupuan kaya nagpaalam muna siy
a sa mga ito na magpapahangin lang siya sandali.

Tumayo na si LuHan at plano niya sanang magtungo sa may poolside. Subalit, papal
apit pa lamang siya doon nang may makabangga siyang isang babae habang kapwa sil
a naglalakad.

Muntik nang ma-out of balance yung babae. Buti na lang, naging maagap siya at na
alalayan niya ito sa magkabilang braso nito.

"Sorry, Miss. Hindi ko sinasadya." paghingi niya ng paumanhin dito.

"Its alright. My fault. Hindi kasi ako tumitingin sa nilalakaran ko." sagot nama
n nito habang nakayuko. Hindi tuloy niya makita ang mukha nito.

Nang tumingala na ang babae ay tila nagulat pa ito nang makita siya. Ilang segun
do rin itong natigilan at hindi kaagad nakapagsalita.

Speechless? Maybe, dahil sa kagwapuhan niya. Or should we say, cute face niya. ;
)

"Hi!...Haha.." Winave niya ang isang kamay sa tapat ng mukha nito kasabay ang is
ang awkward na tawa. "Miss... haha.. haha.."

"Ah?? Ayy.. Sorry.." Nahihiyang reaksiyon naman nito matapos nitong matauhan at
bumalik sa realidad.

Agad nitong inilahad ang kamay sa harap niya. "Ako nga pala si Ashley." pagpakil
ala nito ng sarili sa kanya.

Alanganin namang hindi niya tanggapin yun kaya inabot niya ang palad nito. "I'm
LuHan." tipid na sagot niya.

Pero kung anong ikli ng introduction niya ang siyang lapad naman ng ngiti ni Ash
ley.

Ang kanina'y tulalang ekpresyon nito ay napalitan ng sobrang tuwa. Nagningning b

igla ang mga mata nito nang marinig ang pangalang LuHan.

"Ang astig naman ng name mo. Kapangalan mo pa yung bias ko sa EXO." In an instan
t ay na-switched on ang fangirl mode nito.

"Hindi lang kayo may same name. Pareho rin kayong cute." dagdag pa ni Ashley.

"Ah..eh.. salamat." Lalong naasiwa tuloy si LuHan sa mga pinagsasabi nito.

"Naku! Wala yun. Totoo naman talagang ang cute---" Magsasalita pa sana si Ashley
ngunit napahinto ito dahil may lumapit na batang lalaki na kaagad yumakap sa be
wang nito.

"Where have you been? Kanina pa kita hinahanap. I've been looking for you all ov
er the place." sabi nito sa bata.

"I just played there." Humiwalay na rito yung little boy at saka itinuro ang kin
aroroonan ng isang malaking fountain.

"Lei, next time I dont want you to do that again. Paano kung nawala ka na naman?
"

Base naman sa pagkakaintindi ni LuHan ay pinapagalitan ni Ashley ang kausap na b

ata.

"Excuse me, Miss. Sige ah.. Maiwan ko na kayo. Wag mong masyadong tinatakot yang
anak mo, baka umiyak yan." Hindi na niya hinintay pa ang magiging sagot ni Ashl
ey at dali-dali na siyang naglakad papaalis doon.

Mabilis siyang lumayo sa mga ito, mahirap na baka sundan pa siya nito. Aba't may
gana pa itong matulala sa kagwapuhan niya. Eh, samantalang may anak na pala ito

***
Sa kabilang banda naman, nag-uusap sina Zania at Mitsui sa may table nila nang m
apansin ng dalaga na papalapit ang tinutukoy nitong business partner na siyang i
pinunta nila sa lugar na iyon.

"He's coming towards us." pasimpleng bulong nito kay Mitsui.

Sinulyapan niya ang paparating na matandang lalaki. Bagamat may edad na ay litaw
pa rin ang pagka-mestizo nito. Bakas rin ang pagka-strikto sa anyo nito.

Pagtapat nito sa table nila ay tumayo ang dalawa upang magbigay galang rito.

"Good evening, Sir." nakangiting bati ni Zania.

"Good evening too, Miss Madrigal. I'm glad that you've made it here despite of y
our busy schedule." baritonong sagot nito.

"Its nothing, Sir. By the way, I would like you to meet Mitsui Peterson. He's th
e one that I'm talking to you last time." pagpapakilala ni Zania sa kanya.

Matapos iintroduce ni Zania ang dalawa sa isa't isa ay nakipagkamay rin si Mitsu
i dito.

Makalipas naman ng kaunting pag-uusap ay iniwan na sila ng matanda dahil kailang

an rin nitong lumipat sa kabilang mesa upang batiin ang iba pang mga bisitang na
roon.

****
"Zan, matagal pa bang mag-uwian?" bored na tanong ni LuHan kay Zania.

"Tumahimik ka nga riyan. We're just in the midst of the party. Bakit ba kasi sum
ama-sama ka pa?" naiinis na sabi na lang nito.

Tiningnan ni Mitsui si LuHan at bakas na ang pagka-bored sa mukha nito. Pero kun
g naiinip na ang PA niya, aba mas lalo na siya.

Kung hindi lang nila kailangang makipag-socialize para makipagkilala sa mga pros
pected business partners ay hindi siya aattend sa ganoong uri ng pagtitipon.

"Hoy! Baka nakakalimutan mo, ikaw kaya nagpumilit na sumama ako. Ikaw pa nga bum
ili nitong nakakaasar na suit ko. Tingnan mo pinagpapawisan na ko sa sobrang ini
t." parang batang pagmamaktol nito.

"Tss. Childlike people are really annoying." bumubulong-bulong na sambit na lang

ni Mitsui. Nakita niyang inabot ni Zania ang wine glass nito at inisahang lagok
lamang iyon.

"Ahhhh.. Isa pa.. Hand me one more glass, please." utos nito kay LuHan.

"Zania, tama na nga yan. Mamaya niyan malasing ka pa. Wag na wag kang magpapabuh
at sa'min ni Boss pauwi." pagkontra naman dito ng assistant niya.

Pinagmamasdan lang ni Mitsui ang walang kuwentang pinaggagawa ng dalawang kasama

han niya nang walang anu-ano'y bigla na lang namatay ang mga ilaw sa kinaroroona
n nila dahilan upang magdilim ang buong paligid.

"What happened?"

Narinig niya ang nagtatakang boses ni Zania.

"Brownout yata." sabi naman ni LuHan. "Ang saklap naman, kung kailan may event s
aka pa naputulan ng kuryente."

-______-

Yung totoo? Ang sarap putulan ng leeg nitong alalay niya.

Buti na lang at wala naman sigurong nakarinig sa sinabi nito. Busy rin kasi ang

ibang mga bisita sa kanya-kanyang reaksyon ng mga ito sa biglaang pagkawala ng m

ga ilaw.

Ang akala ni Mitsui ay matatagalan pa ang magiging response ng mga event coordin
ators sa sitwasyon. Pero ilang minuto lang ang nakalipas ay bumalik na ulit ang
liwanag sa paligid nila.

At kasabay ng muling pagbukas ng mga ilaw....

....ang siya ring paglitaw sa ibabaw ng stage ng babaeng ilang taon na niyang hi
nahanap.

"Vian..." tanging salitang lumabas sa bibig niya nang makumpirma niyang ang asaw
a nga niya ang nandoon.

Subalit ng mga oras na yun, hindi ito nag-iisang naroon dahil may lalaki ring na
sa harap nito.

Napatayo si Mitsui sa kanyang kinauupuan. Kilala niya ang lalaking iyon.

Dwayne Del Fierro.

Kung ganun, kaya pala? Kaya pala parang familiar sa kanya ang apelyidong 'yon.

Ibinigay pa lang sa kanya ni Zania yung invitation card noong isang araw, pagkab
asa niyang isang Del Fierro ang umano'y magiging kasosyo nila ay tila ba pamilya
r na yun sa kanya. Hindi niya lang basta matandaan. Sa dinami-dami ba naman kasi
ng mga nakasalamuha na niyang tao dito sa Pilipinas at pati sa ibang bansa.

***
Biglang natigilan at tumahimik ang mga bisitang ngayon ay nakatuon na ang atensy
on sa dalawang taong nasa entablado sa unahan.

Tila isa yung surprise sa 'ENGAGEMENT PARTY' na pinuntahan nila. Tama, di lang i
yon birthday party kundi engagement party din ng tagapagmana ng mga Del Fierro.

Napalitan ng sweet music ang tugtog na nagpa-play sa background song. Kasunod nu

n ay nagsimula nang magsalita si Dwayne.

Hindi nila naririnig ang mga naunang sinasabi nito. Marahil ay sinadya talaga ni
Dwayne na ang pakikipag-usap nito kay Vianca ay maging ekslusibo lamang para sa
mga ito.

Nanatili lang na nakamasid ang mga tao. Hanggang sa marami ang napasinghap nang
lumuhod ito sa harap ni Vianca at nang ilabas mula sa bulsa nito ang isang malii
t na kahon.

Pakiramdam ni Mitsui ay para siyang natutulos sa kanyang kinatatayuan. Alam niya

kung ano ang ibig sabihin ng mga nangyayari. Unti-unting nagiging klaro sa isip
an niya na isang engagement party ang kanilang totoong pinuntahan.

Damn it! Isa yung marriage proposal para sa mismong asawa niya!

Gusto niyang lapitan si Vianca. Gusto niyang umakyat sa stage at hilahin ito pab
aba, palayo sa mga tao na kasalukuyang nanonood sa mga ito.

At higit sa lahat, papalayo kay Dwayne Del Fierro.

Matapos ang ilang sandaling pagkabigla, sa huli ay nagawa na ni Mitsui na maglak

ad papunta sa unahan.

Subalit, nakaka-ilang hakbang pa lamang siya nang humarang sa harapan niya si As

hley. Hinawakan nito ang kanang braso niya at hinila siya nito papunta sa likura
ng bahagi ng venue.

Dahil na rin sa bahagyang naguguluhan pa rin siya sa mga pangyayari ay hindi na

niya nagawang umalma pa at sumama siya rito.

Huminto sila pagdating nila sa hindi masyadong mataong lugar doon. May kaunting
distansiya lamang yun mula sa stage kaya kitang-kita pa rin niya sina Dwayne at
Vianca.

"Mitsui... Please, hayaan mo na si Vian. Please, don't ruin this special moment

in her life." pagpigil nito sa gusto niya sanang gawin.

Hindi niya alam kung kailan pa nito napansing naroon din pala siya sa party.

Tumingin siya rito. "Ashley, you're asking me to just stand here and quietly wat
ch Vianca having a marriage proposal with another man?" naghihinanakit na tanong
ni Mitsui rito.

"Bakit? Hindi ba pwede? Hindi ba maaring hayaan mo namang maging masaya ang kaib
igan ko? Look, hindi ko alam kung paano ka nakarating dito. But, please... just
this time, bigyang halaga mo naman ang mga bagay na makakapagpasaya na kay Vianc
a." pagmamaka-awa nito sa kanya.
"You're right! You don't know how I got into this bullcrap event! And you don't
have any idea what I went through, only to find MY WIFE again!" asik ni Mitsui k
ay Ashley.

Mabuti na lang talaga at walang nakakapansin sa di-pagkakaintindihan nila dahil

busy ang lahat na nakatutok sa panonood sa nagaganap na engagement.

"Ano? Your wife? Nagpapatawa ka ba?" sarcastic na saad ni Ashley. "Baka nakakali
mutan mong matagal na kayong divorced ni Vian!" ganting sagot nito sa kanya.

Magpapatuloy pa sana ang pag-aaway nila nang maagaw na ang kanilang pansin nang
itinutok na ang ilaw sa dalawang tao na nasa stage.

Kasunod noon ay nagsalita ulit si Dwayne, na sa pagkakataong iyon ay may hawak n

ang microphone sa kaliwang kamay nito.

"Avi, ngayon hinihiling ko na sana marealized mo na hindi ako gaya ng iba na sas
aktan ka lang. Na ang lalaking sinasabi mong mahirap mo nang matagpuan, has actu
ally been standing right in front of you the whole time." Nagsalita ito sa tapat
ng mic kaya lahat ng nakarinig rito ay lalong kinilig sa mga sinabi nito.

Lumipat ang tingin ni Mitsui kay Vianca at nakita niyang pinahid nito ang mga lu
hang naglandas sa pisngi nito. Batid niyang napaiyak ito sa sobrang tuwa dahil s
a sweet gestures na ginawa ni Dwayne.

Subalit hindi lamang ang katotohanang yun ang unti-unting dumudurog ng puso niya
. Alam niyang may kasunod na tanong pang mas dadagdag sa sakit na nararamdaman n

iya ngayon.

Hindi nga siya nagkamali. Dahil ilang saglit pa ay narinig niyang muling nagsali
ta si Dwayne.

"Andrea Vianca Hernaez, will you marry me?"

Lahat ng mga tao ay inaabangan ang matamis na 'OO' mula kay Vianca maliban sa is
ang tao, at yun ay walang iba kundi si Mitsui.
********
A/N:
Sorry poooo... *Chichay tone*

Yan lang kinaya ng lusaw ko nang braincells... Kese nemen, nareformat cp ko last
friday nadamay pati yung naunang ginawa ko nang UD. -_____-

I'll just update ulit sa Saturday.. POV na ni Vianca... PRAMIS!

Chapter 54 >>
Happy 5M reads! Thanks po.. Continue voting lang! ^_____^

By the way, chap54 na tayo pero may iba palang hindi alam ang right pronounciati
on ng name ni Mitsui.

At yun po ay 'MIT-SU-WI'... Ok? Mitsui, as in yung character sa anime na Slam Du

nk. :))))

___________________
Chapter 54

[Vianca's POV]

Hindi ko inaasahan na ganito pala talaga ang plano ni Dwayne. Hindi lang isang b
irthday party ang ipinunta namin sa bahay nila kundi makakatanggap pa ako ng isa
ng malaking surprise mula sa kanya.

Pinahid ko ang mga luhang naglandas sa aking pisngi. Hindi ko mapigilan ang sari
li kong mapaiyak sa mga ipinapakita niya.

Inilabas niya ang isang maliit na kahon mula sa kanyang bulsa at pagkatapos ay m
uli siyang nagsalita sa tapat ng mic.

"Avi, hinihiling ko na sana marealized mo na hindi ako gaya ng iba na sasaktan k

a lang. Na ang lalaking sinasabi mong mahirap mo nang matagpuan, has actually be
en standing right in front of you the whole time."

Tama si Dwayne, sa mga nakalipas na taon, laging nandiyan siya sa tabi ko at di

niya ako iniwan. Maka-ilang beses na pilit niyang ipinararating na may gusto siy
a sa akin. Ngunit, paulit-ulit ko rin siyang pinagsasabihan na humanap na lang s
iya ng iba.

Alam kong hindi ako worth it sa pagmamahal niya. Una sa lahat, dahil may anak na
ako. Ang akala ko hindi ako tatanggapin ng pamilya niya dahil may anak na ako s
a ibang lalaki. Pero heto sila at supportive pa sa planong ginawa ni Dwayne.

Ikalawa, dahil takot akong masaktan ulit. Ganito pala talaga ang babae kapag nas
anay nang nasasaktan. Minsan hindi mo na maapreciate na may iba pang lalaking ka
ya kang mahalin. Kaya ikaw na mismo ang gagawa ng paraan upang maitulak silang p
apalayo.

Sinubukan kong ipaintindi kay Dwayne na hanggang kaibigan lang talaga ang kaya k
ong ibigay sa kanya. Ayokong lumampas kami dun kasi natatakot akong mahulog rin
ang loob ko sa kanya at sa huli ay masasaktan lang din ako ulit.

Pero mabuting tao siya. Lahat ng magagandang qualities ng isang lalaki nasa kany
a. Hindi siya mahirap mahalin.

***
Kanina pa ako nakatingin kay Dwayne. Alam kong sincere siya sa lahat ng mga sina
bi niya.

Walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko kaya muli ko itong pinunasan ng aking m
ga palad. Pakiramdam ko ay kaming dalawa lang ang nandito sa party. Hindi ko ali
ntanang napakaraming bisita ang kasalukuyang nanood sa amin.

Nakita kong napangiti si Dwayne. Kasunod nun ay tinanong niya ako. "Andrea Vianc
a Hernaez, will you marry me?"

Hindi ko maipaliwanag ang sari-saring emosyong nararamdaman ko ng mga sandaling

yun. Hindi ko akalaing dadating kami sa puntong tatanungin ako ni Dwayne ng gani
to.

Hindi ko inisip na may mag-aalok pa sa akin ng kasal. Kahit si Mitsui, ikinasal

kami dati ngunit hindi ko naranasang marinig iyon mula sa kanya.

Panahon na ba para buksan ko ang puso ko na magmahal ulit? Kung may tao mang kar
adapat-dapat na papasukin sa buhay ko, yun ay walang iba kundi si Dwayne.

Marahil ay oras na para tuluyan ko nang iwan ang kung anumang mga nangyari dati.
Sana siya ang ibinigay sa akin ng Diyos na instrumento para lubusang maalis ang
lahat ng mapait kong sinapit noon.

Please, Dwayne...... kung sakaling pumayag man ako sa proposal na 'to, tulungan
mo akong kalimutan ang lahat ng nakaraan ko.

Pinagmasdan ko siyang maigi at nakita ko ang bakas ng anticipation sa hitsura ni

ya. Hinihintay niya ang magiging sagot ko.

Ang pangsang-ayon ko.

Tumango ako sa kanya. "Oo, pumapayag ako." Nagawa kong magsalita bagamat nanging
inig ang aking boses dahil sa pag-iyak ko.

Kitang-kita ko nang napalitan ng labis na tuwa ang mukha ni Dwayne dahil sa sina
bi ko.

Kaagad siyang lumapit sa akin at bigla niya akong niyakap. "Thank you Avi.. Than
k you.. I promised, hinding hindi ka magsisisi sa naging desisyon mo. I won't ev
er hurt you." bulong niya sa bandang tenga ko.

Ilang sandali rin bago humiwalay ng yakap sa akin si Dwayne. Pagkatapos nun ay i
nilahad niya ang kanyang kaliwang kamay sa harap ko.
Bilang response ay nakangiting ibinigay ko sa kanya ang isang palad ko. Marahan
niya akong hinawakan at saka niya isinuot sa daliri ko ang singsing na ibinigay
niya. Kumikinang ito dahil sa maliliit na brilyanteng nakapalamuti dito.

Pagkasuot niya sa akin ng engangement ring ay niyakap niya ako ulit. But this ti
me, sobrang higpit na. Halos wala na nga yata siyang balak na pakawalan ako.

Sobrang saya ni Dwayne. Ganun din ang mga bisitang ngayon ay kinikilig na pinapa
nood lamang kami. Masyado ata silang namesmerized sa mga hindi inaasahang pangya
yari. Tila ba mga tauhan kami sa isang fairytale story na kung saan nagpo-propos
e ang prince charming sa kanyang prinsesa.

****
Ilang minuto na ang nakalipas nang makabalik kami ni Dwayne sa table namin nina
Ashley.

Walang patid na pagbati ang nakuha namin mula sa ibang mga bisita. Congrats dito
, congrats diyan. Buti na lang at natapos rin sila at nakaupo na ulit kami sa da
ti naming puwesto.

"Ash, may problema ba?" tanong ko kay Ashley. Napansin ko kasing kanina pa siya
parang di mapakali.

"Ha?? Ah... wala!.." umiiling-iling na sagot niya. "Nasurprise lang kasi ako sa
ginawa niya." Inginuso niya ang katabi kong si Dwayne.

Sinulyapan ko si Dwayne at nakita kong sumilay na naman ang ngiti sa mga labi ni
ya.

"Siyempre, kahit ano gagawin ko para masorpresa at mapasaya ko lang si Avi." Tum
ingin ito sa akin at hinawakan ang kamay kong nasa ibabaw ng mesa.

"Hey! Engaged pa lang kayo. Bawal ang tyansing." saway naman agad ni Ashley. Nak
ita kasi niyang pinipisil-pisil pa ni Dwayne ang palad ko.

"Tsk. Tyansing agad? Diba pwedeng holding hands lang." reklamo naman ni Dwayne s

a pakialamerang bestfriend ko.

"Tse! Ewan ko sayo.." Inarapan tuloy ito ni Ashley. "Ay Vian, puntahan ko lang s
aglit si Lei. Baka gising na 'yon." Nagpaalam siya sa akin at nagmamadaling nagt
ungo sa loob ng mansion.

Nasa guest room kasi si Lei at natutulog doon. Inaantok na kasi kanina yung bata
. Paano ba naman niyaya niyang sumama sa kanya tapos hinayaan niyang kumain ng m
arami. Eh, antukin pa naman yung anak ko kapag busog.

Sana naman sa naging desisyon kong 'to ay maging masayang buong pamilya na kami
nina Lei at Dwayne. Mahal na mahal naman ng dalawa ang isa't isa. Sa katunayan a
y halos mag-ama na rin ang turingan nila.

Si L ang kinikilalang imaginary father ni Lei. Pero bata pa siya. Kapag nasanay
na siyang si Dwayne ang laging nasa tabi namin. Makakalimutan na niya ang Korean
star na yun.

****
Makaraan ang isang oras, patapos na ang pagtitipon at nagsisiuwian na ang ibang
mga panauhin. Kaya naman nag-excuse ako kay Dwayne na pupuntahan ko lang sina As
hley at Lei sa loob para sabihan silang mayamaya'y uuwi na rin kami.

Pagdating ko sa guest room ay naabutan ko silang dalawa na mahimbing na natutulo

g.

"Hoy, Ash. Gumising ka na diyan. Uuwi na tayo." Tinapik ko ang binti niya.

Pupungas-pungas na nagising naman siya. "Anong oras na?" humihikab na sabi niya.
"Sensiya na, nakatulog rin ako. Nainggit ako kay Lei, eh." pagdadahilan pa niya
.

Pero alam ko namang kanina pa siya bored sa party kaya mas pinili niyang matulog
at samahan na lang ang anak ko dito sa kwarto.

"Mag-ayos ka na. Ihahatid na tayo ni Dwayne." sabi ko kay Ash. Dahil sa pagsasal
ita ko ay di sinasadyang nagising ko si Lei.

"How's my baby?" Hinaplos ko ang mukha niya. "Tara, bangon ka na rin para makapa
gprepare na tayo pauwi." inalalayan ko itong bumangon.

"Ash, ikaw na ang bahala kay Lei. Sumunod na lang kayo sa'kin sa labas, ah. Hint
ayin niyo na lang ako dun sa parking lot. Magpapaalam lang ako sa Daddy ni Dwayn
e."

"Okay. Mga 10 minutes lang andun na kami." sagot niya sa akin.

Iniwan ko na sina Ashley at Lei sa loob ng guest room at muli akong nagtungo sa
garden na kasalukuyang pinagdadausan ng event.

Subalit naglalakad ako papunta roon nang mula sa likuran ko ay may biglang humat
ak sa aking kaliwang braso.

Dahil dito ay napalingon ako...

.

.
.

Isa.... dalawa... tatlo... ilang segundo na ang lumipas ngunit hindi ko maikilos
ang katawan ko. Para akong itinulos sa aking kinatatayuan.

"M-mitsui." gulat na sambit ko sa pangalan niya.

Hindi 'to isang panaginip. Narito siya. Klarong-klaro sa paningin ko na nakatayo

siya ngayon sa mismong harapan ko. Damang-dama ko ang higpit ng pagkakahawak ni
ya sa braso ko.

Madilim ang mukha niya habang nakatitig sa akin. Ang mga matang yun, hindi ko ak
alaing masisilayan ko 'yong muli.

"Anong ginagawa mo dito? Bakit andito ka?" Magkakasunod na tanong ko nang makaba

wi ako mula sa aking pagkabigla.

Nagpalinga-linga ako sa paligid upang tingnan kung may ibang nakapansin sa amin.
Tila wala naman dahil karamihan ay busy sa mga ginagawa nila.

Teka! Si Lei? Hindi siya dapat makita ni Mitsui.

Lumingon ako sa lugar na pinaggalingan ko. Mabuti na lang at wala pa sila ni Ash
ley.

Kailangang umisip ako ng paraan na makaiwas kay Mitsui bago pa kami dito maabuta
n nina Lei o ni Dwayne.

"Mitsui, bitawan mo nga ako." pilit kong tinatanggal ang kamay niya. Ngunit sa h
alip na bitawan ako ay walang sabi-sabing basta na lang niya akong hinilang papa
layo.

Gustuhin ko mang umalma sa kanya ay di ko magawa. Mas magiging malaking eksena a

t makakaagaw ng pansin kung magpupumiglas ako sa gitna ng party. Nakakahiya sa m
araming bisita.

Kilala ko si Mitsui. Wala siyang pakialam kung anong magiging reaksyon ng ibang
tao.

****
Nagtuloy-tuloy kaming naglakad palabas ng gate ng mansion ng mga Del Fierro. Hin
di ko alam kung saan ako balak dalhin ni Mitsui sa paglalakad naming yun. Siguro
ay kung saan na lang kami dalhin ng aming mga paa.

Madilim ang paligid at tanging liwanag na nagmumula sa mga street lights sa gili
d ng kalye ang nagsisilbing ilaw sa dinaraanan namin.

Nasa isang exclusive subdivision kami kaya bihira lang ang mga dumadaang sasakya
n. Idagdag pang medyo malalim na rin ang gabi sa mga oras na ito.

Galit siya. Alam kong galit si Mitsui. Kanina pa siya walang imik. Simula nang m
agpakita siya sa akin ay hindi ko siya narinig na nagsalita.

Naroon din siya sa party kaya sigurado akong nasaksihan niya ang marriage propos
al na ginawa ni Dwayne.

Pero wala siyang karapatang magalit dahil wala kaming ginagawang masama ni Dwayn
e. Hiwalay na kami ni Mitsui kaya hindi na tamang panghimasukan pa niya ang buha
y ko!

Pinilit kong huminto at pinigilan ko siya sa patuloy na paghila niya sa'kin. "An
o ba?! Tama na, Mitsui! Saan mo ba ako dadalhin, ha?!" bulyaw ko sa kanya. Nakat
alikod siya kaya nilakasan ko ang boses ko.

Nang mga sandaling iyon niya lang binitawan ang kamay ko. Humarap siya sa akin b
ago nagsalita. "Ilalayo kita! Away from that bastard Dwayne!" sigaw niya.

"Akin ka lang Vianca! I have told you before that YOU ARE MINE! IF YOU ARE MINE!
YOU'RE MINE! I won't allow that damn Del Fierro getting on our way!"

Halos mabingi ako sa lakas ng nagngangalit na boses niya. Ang ugali niyang yun,
ang paraan ng pagkakasabi at pagkakatitig niya.

Natatakot at kinakabahan ako. Unti-unting bumabalik sa isipan ko lahat ng mga pi

nagdaanan ko sa kanya. Lahat ng paghihirap at sakit na dinanas ko noong mag-asaw
a pa kami.

Bakit ngayon pa siya nagpakita ulit sa'kin? Kung kailan inuumpisahan ko nang kal
imutan ang nakaraan. Kung kailan gusto ko nang magsimula ng panibagong buhay kas
ama si Dwayne.

"Hanggang ngayon di ka pa rin nagbabago, Mitsui. Hindi mo na ako asawa! Divorced

na tayo! Bakit? Nagsawa ka na ba kay Mikhaela kaya iniwan mo na siya at umuwi k
a dito?!" Sinikap kong tatagan ang loob ko habang sinasabi ko ang mga yun sa kan
ya.

Nakita ko ang bahagyang pagbabago ng ekspresyon ng mukha niya. Ngunit hindi ko m

abasa kung anong mas nangingibabaw doon. Kung guilt, lungkot, frustration, o gal
it ba iyon.

Humakbang siya papalapit sa akin kaya napaatras ako. Ang akala ko nung una'y hih
igitin na naman niya ako sa siko. Subalit nagulat ako nang bigla niya akong niya
kap.

"Vian, I'm sorry... for all the pains that I have caused you.. I'm sorry..." saa
d niya. Isiniksik niya ang mukha niya sa leeg ko.

Sorry? Ang daling bigkasin ng salitang yun. Ang akala ko noon napatawad ko na si
ya. Pero iba pala talaga kapag kaharap ko na mismo yung gumawa sa'kin ng kasalan
an... Muling nabubuhay yung sakit na matagal ko nang pilit ibinabaon sa limot.

Nag-uunahang rumagasa sa memorya ko lahat ng pagsubok na kinailangan kong lampas

an sa piling niya. Mula sa bawal na relasyon nila ni Mikhaela, sa pagkamatay ng
unang baby ko, at sa pagpaparusang ginawa niya sa akin dahil sa aksidenteng sina
dya ko.

Dahil sa mga alaalang iyon ay muli na namang pumatak ang aking mga luha.

"A-ayoko na, Mitsui.... N-ngayong nakita kita, naaalala ko ulit ang nakaraan." h
umihikbing sabi ko.

Napansin niya sigurong umiiyak ako kaya kumalas siya ng yakap sa akin. Hinawakan
niya ang mukha ko at pinunasan niya ang luhaang pisngi ko. "Vianca, please wag
kang umiyak. I hate to see you hurt and crying."

Tinabig ko ang mga kamay niya. "Ano? You hate to see me cry? So all those times
na sinaktan at pinaiyak mo ako, nakapikit ba ang mga mata mo ng mga panahong yun
?" masama ang loob na tanong ko sa kanya.

Hindi siya kaagad nakapagsalita sa sinabi ko. Alam kong tinamaan siya sa mga bin
itawan ko.

"Wala nang patutunguhan ang pag-uusap na 'to. Naririnig mo ba ako? Hindi na ako
SAYO! Dahil wala ng TAYO!" Itinaas ko ang kamay kong may suot ng engagement ring
ni Dwayne.

"Magpapakasal na kami ni Dwayne. Ang singsing na 'to simbolo na kaya niya akong
pahalagahan. Kalimutan mo nang minsan ay nagkaroon tayo ng ugnayan sa isa't isa.
Kay Dwayne ko na itutuon lahat ng atensyon ko kasi HINDI NA KITA MAHAL, MITSUI.
"

*****************
Chapter 55 >>
Annyeong!

Happy 6M reads! ^__^ Sa mga mobile readers diyan. May video trailer po ang MMA s
a youtube, baka di niyo pa napapanood.

Btw, ba't may mga nagrereklamong putol daw yung story.. Srsly, natural po kasi O
N-GOING pa. In other words kasi di pa siya complete.

Oh well, yun lng po.. Vote niyo na lng ako if you like.. Hart! Hart! to all arro
gants out there!

- FeiFrozenFire

___________________
Chapter 55

[3rd Person's POV]

"Nakakapikon, huh! Sa ganda kong 'to mapapagkamalan lang akong nanay. Mukha ba a
kong manang! Grrrrr!"

Naiinis na nagmartsa papunta sa isang bakanteng mesa si Ashley habang magkahawak

-kamay sila ng inaanak niyang si Lei.

"Ninang, are you alright?" nagtatakang tanong ng bata sa kanya. Tumingala ito ma
tapos niya itong paupuin sa isang silyang naroon.

"Of course, I'm okay." Ngumiti siya ng pilit upang wag nitong mahalata na pissed
off na naman siya.

"Oh, baby Lei. Kumain ka lang diyan ng kumain. Don't mind your pretty Ninang." I
nilapag niya ang plate na puno ng favorite foods ni Lei. Kasunod nun ay umupo na
rin siya sa katabing silya nito.

"Syete, ang cute pa naman sana ng LuHan na yun. Medyo tanga lang." Badtrip na na
pahalukipkip na lang si Ashley sa kanyang upuan.

Ilang sandali pa, kasalukuyang pinapanood niyang kumakain si Lei nang bigla na l
ang dumilim ang buong paligid bunsod ng biglaang pagkawala ng mga ilaw.

Mga tatlong minuto rin ang lumipas bago muling nagbalik ang kuryente. At saktong
pag-switched on ulit ng mga ilaw ay nakita niyang nasa ibabaw na ng stage sina
Dwayne at Vianca.

Napangiwi siya ng makita ang dalawa. "Ang epal talaga ng Daddy D mo." mahinang s
ambit niya.
Hinawakan niya sa balikat ang katabi niyang si Lei na patuloy lang sa pagkain at
di alintana na ang Mommy nito ay nasa unahan na pala.

Tsk. Tsk. Ang epal talaga ni Dwayne. Ni hindi pa nga nito nagiging girlfriend si
Vianca, pero niyaya na agad nito ng kasal.

Hindi na siya nagulat sa mga nasasaksihan. Last week pa lang ay ipinaalam na sa

kanya ni Dwayne ang mga plano nito. Kabilang na ang balak nitong marriage propos
al.

Pumayag naman siya na makipagkasundo rito. Kahit ngayon lang, ayaw niyang pumape
l na kontrabida sa buhay ng mga ito. Sa mga nagdaang taon nakita niya rin kasi n
a pursigido si Dwayne sa nararamdaman nito para sa bestfriend niya.

Bagamat may pagka-feelingero si Dwayne, di hamak na mas mabuting tao naman ito k
umpara kay Mitsui. At isa yun sa mga dahilan kung bakit nakipag-cooperate siya s
a surprise na gusto nitong mangyari.

Nais niyang tulungan ni Dwayne si Vian na magsimulang muli at tuluyan nang kalim
utan ang nakaraan nito. Matalik niyang kaibigan si Vianca at gusto niyang maging
masaya na ito.

Ganun din si Lei. Lumalaki na ang inaanak niya at kailangan na nito ang pag-aala

ga ng isang tatayong ama para rito. Hindi sapat yung patuloy itong maniniwala sa
imaginary Kpop father nitong si L.

Nakokonsensiya na nga rin siya. Until now, binibigyan niya ng false hope yung ba
ta na Korean star ang tatay nito. Nakakaawang pagmasdan si Lei tuwing sabik na s
abik na umaasa itong dadalawin ni Kim Myungsoo sa oras na lumuwag ang hectic sch
edule nito.

Wala naman silang aasahan kay Mitsui dahil masaya na itong naninirahan ngayon sa
Amerika kasama ang haliparot na step sister nitong si Mikhaela. Malamang nga sa
mga panahong ito ay may mga anak na ang dalawang taksil na yun.

Haist. Bakit ba nagkagulo-gulo lang ang buhay ng bestfriend niya mula ng makilal
a nito ang pesteng Mitsui na yun.

-_________-

Papanoorin niya na sana ulit sina Vianca at Dwayne nang di sinasadyang mahagip n
g paningin niya ang isang tila pamilyar na lalaking nakatayo sa dulong bahagi ng
hilera ng mesa ng mga bisita.

O.O

Anak ng ***! Namilog ang mga mata niya nang makumpirma niya kung sino 'yon.

Hindi siya maaring magkamali. Kilalang-kilala niya ang hilatsa ng pagmukmukha ng

lalaking yun. Gwapo nga pero saksakan naman ng sama ang ugali.
Fish tea! Anong ginagawa niya sa engagement party ni Vianca? Don't tell me na ma
y plano siyang manira ng special occassion?

Agad na naging alerto si Ashley. Hindi na siya nagpatumpik-tumpik pa at napatayo

na rin siya nang makita niyang nagsimula na itong humakbang papunta sa unahan.

"Lei, wait for me here.. I'll be right back." Hindi na niya hinintay ang sagot n
i Lei at mabilis na niyang tinungo ang kinaroroonan ni Mitsui.

Saktong papalapit na si Mitsui sa stage nang sinalubong niya ito. Kitang kita an

g pagkagulat nito sa presence niya nang makita nitong bigla siyang sumulpot sa h
arapan nito. Kaya naman, kaagad niya itong hinigit sa braso.

Buti na lang at hindi na ito nakipagmatigasan pa sa kanya. Hinayaan lang siya ni

to hanggang sa napunta sila sa likurang bahagi ng malawak na garden na pinagdada
usan ng naturang event.

Pagdating roon ay marahas na tinabig ni Mitsui ang kamay niyang nakahawak sa bra
so nito.

Pagkatapos ay maka-ilang ulit rin silang nagkasagutan. May mga bagay itong pilit
na iginigiit sa kanya. Hindi nga lang niya lubos na maintindihan ang mga iyon d
ahil na rin siguro sa sobrang bilis ng mga pangyayari.

Basta ang isa sa mga sinabi nito ay ASAWA pa rin daw nito si Vianca. Hindi nagin
g klaro sa kanya ang nais nitong iparating dahil bigla na lang nahinto ang pag-u
usap nila nang muling naagaw ang pansin nila noong nagsalita si Dwayne sa mic.

Sinulyapan niya sina Vianca sa stage at nakita niyang may hawak ng singsing si D
wayne. Kasunod noon ay tinanong na nito ang naluluhang si Vianca.

"Andrea Vianca Hernaez, will you marry me?"

Nang mga sandaling iyon ay nilingon niya naman si Mitsui. And there, she had a g
limpsed of Mitsui's reaction.

Base na nakikita niya, may unexplainable pain and sadness sa mga mata nito haban
g pinapanood nito ang dating asawa na mayroong marriage proposal sa ibang lalaki
.

Nanatili lang itong nakatayo at tila ba hinintay rin nito ang magiging sagot ni
Vianca.

Bigla tuloy siyang tinalaban ng konsensiya. Kahit hindi tamang maguilty, eh para
ng naging kasalanan pa niyang hinarang niya ang dapat sana'y gagawin nito.

May sasabihin pa sana si Ashley kay Mitsui ngunit natanaw niya mula sa kanilang
kinaroroonan na naglalakad si Lei. Mukhang hinanahanap siya nito dahil panay ang

palinga-linga nito sa paligid.

Lagot na! Mas malaking problema kapag nakita ni Mitsui ang anak nito kay Vianca.

Hindi mapakaling napatapik na lang siya sa kanyang noo. "Aish.. Bahala ka na nga
diyan. Sakit niyo sa bangs." Sinamantala niya ang pagkakataon habang wala sa sa
riling pinapanood lang nito sina Vianca at Dwayne.

Pasekretong lumayo na si Ashley kay Mitsui. Sinikap niyang wag nitong mapansin k
ung saan siya papunta. Mahirap na, baka makahalata ito kay Lei.

****
Sa kabilang banda naman, hindi napansin ni Mitsui ang pasimpleng pag-alis ni Ash
ley. Nakapako kasi ang atensiyon niya kay Vianca.

Sa kanyang asawa na kasalukuyang inaalok na ng kasal ng iba.

Hindi niya lubos akalain na sa ganitong tagpo pa niya ulit makikita si Vianca na
ilang taon niya ring hinanap.

He can't even imagine na magkakatotoo yung sinabi sa kanya dati ni Zeke na pahal
agahan niya si Vian.

Tama ito. Pero sana, hindi pa huli ang lahat. Lalo pa't dumating na sa punto na
may iba ng lalaking nagbibigay importansya sa babaeng binalewala niya noon.

"Please, Vian... please say NO." paulit-ulit na bulong niya sa kanyang sarili. N
aikuyom niya ang kanyang mga palad nang makita niya kung papaanong napaluha si V
ianca sa tanong na iyon ni Dwayne.

Kung siya lang ang masusunod at kung hindi niya lang iniisip ang magiging impres
sion ng iba kay Vianca, kanina pa siya umakyat sa stage at hinatak na niya ito p
apalayo. Malamang ay ginulpi at binugbog na sana niya si Dwayne sa pagiging paki
alamero nito.

Kaya nga lamang ay isinasalang-alang niya ang kalagayan ni Vianca. Ayaw niyang m
apahiya ang asawa niya harap ng maraming bisita.

Pero kung ang dating Mitsui lang ang naroon. Paniguradong kanina pa nasira ang n
agaganap na engagement party. Ngunit hindi na siya yun, nag-iba na siya. Matagal
na niyang pinilit magbago pa na rin sana kay Vianca.

All he can do now was to wait patiently. Hihintayin niya ang magiging sagot nito
. Kahit gaano pa man iyon kasakit sa parte niya. Kailangan niyang harapin ang la
hat ng consequences sa mga kasalanang nagawa niya noon.

That very moment will also serve as a test kung hanggang ngayon ay mahal pa rin
siya ni Vian. O baka all those years, siya na lang talaga ang mag-isang nagmamah
al dito at nagawa na nga siya nitong kalimutan.

Please... say NO...

How he wished that Vianca would reject Dwayne's proposal.

Nakatuon lang ang tingin niya sa asawa kaya kitang-kita niya nang tumango ito ba
go nagsalita.

"Oo, Dwayne pumapayag ako." sagot nito. Kasunod noon ay isinuot na ni Dwayne ang
singsing sa daliri ni Vian.

Napayuko na lang si Mitsui. Naipikit niya ng mariin ang kanyang mga mata.

Ganun pala kasakit ang maging option lang. Yung tipong may pagpipilian si Vian k
ung sasang-ayon ito kay Dwayne o kung aayaw ito dahil hinihintay rin nito ang mu
ling pagkikita nilang dalawa.

Subalit sa huli, mas pinili pa rin ni Vianca si Dwayne.

Kasabay nang narinig niyang palakpakan at masayang pagbati sa newly engaged coup
les ay bagsak ang mga balikat na tumalikod na si Mitsui. Mabigat ang mga paa niy
a habang unti-unti niyang nililisan ang lugar na iyon.

****
Isang oras na ang nakalipas at naroon lang si Mitsui sa loob ng dala nilang sasa

kyan. Dito niya na lang minabuting magkulong kaysa naman bumalik pa ulit siya sa
party na yun.

Hindi niya naman magawang umalis dahil na kay LuHan yung susi ng kotse niya. Ito
kasi ang driver nila ni Zania papunta rito.

Sh*t! Sh*t talaga! Hindi na sana siya sumama-sama sa event na yun!

Oo nga at nakita niya si Vianca. Pero hindi niya gugustuhing sa ganoong sitwasyo
n. Gagong Dwayne yan! Nagpropose agad ng kasal, ni hindi man lang nga muna inala
m kung divorced na yung niyayang pakasalan.

Mitsui clenched his fists. Hindi pa sila legal na hiwalay ni Vianca. Walang sinu
man ang maaaring makisawsaw sa relasyon nila.

"I will win her back. Del Fierro, you're just engaged. But Vianca and I, we are
still married! I swear, I'll get her back from you."

Sa katotohanang mas may laban pa naman talaga siya kay Dwayne dahil kasal pa rin
sila na Vian ay bigla siyang nabuhayan ng loob. Desidido siyang bawiin ang dapa
t na SA KANYA.

****
Lumabas na siya ng kotse at dali-dali niyang tinungo ulit ang pinagdarausan ng p
arty na ng mga oras na iyon ay patapos na rin.

Pagdating niya sa may garden ay nakasalubong niya sina Zania at Luhan.

"Mitsui, where have you been? We've been looking for you all over. I thought you
already left us." Medyo tipsy na si Zania kaya inaalalayan na ito ng ng P.A. ni
ya. Naparami yata ng inom ng wine.

"Boss, halika na. Uwi na tayo. Lasing na 'to oh." tukoy pa rito ni LuHan.

"Go ahead. Susunod na lang ako sa inyo. I just have something to do." utos niya
sa mga ito.

"Pero, Boss.." Mangungulit pa sana si LuHan kaya pinukol na niya ito ng matalim
na tingin.

"L.U.H.A.N!" He said with gritted teeth. Sapat na iyon upang mapasunod niya ang
alalay na sadyang matigas ang ulo.

****
Pagkaalis ng mga ito ay nagmamadali na niyang hinanap kung nasaan na si Vianca.

Tiyempo namang paglingon niya sa kaliwang bahagi ng mansion ay nakita niyang pap
alabas mula roon si Vianca.

Mabilis niya itong nilapitan. Tila hindi nito namalayan na nasa likod na siya ni
to. Kaya naman sinabayan niya ito sa paglalakad at nang makakuha siya ng pagkaka
taon ay pinigilan at hiwakan niya ito sa siko nito.

Laking gulat ni Vianca nang humarap ito sa kanya.

"Mitsui..."

Narinig niyang iniusal nito ang pangalan niya. Halata sa mukha nito na nabigla i
to nang muli silang magkita. Bahagya pa ngang napaawang ang bibig nito.
Pagkatapos nitong makabawi sa pagkatulala ay tumingin ito sa paligid. Parang sin
isigurado nito kung may ibang tao na nakakakita sa kanila.

"Anong ginagawa mo rito? Bitawan mo nga ako!" Pumapalag na sabi nito habang sinu
subukang tanggalin ang kamay niya.

Ngunit sa halip na bumitaw ay mas humigpit pagkakawak at ang hinila niya itong p
apalayo.

Lumabas sila ng gate at naglakad sila ng naglakad. Kung saan sila papunta? Hindi
niya rin alam. Basta ang nasa isip niya lang ay mailayo si Vianca sa lugar na '
yon.

Nasa malayo-layong distansya na rin sila mula sa bahay ng mga Del Fierro nang mu
ling nagpumilit si Vianca na pigilan siya sa pagkaladkad niya rito.

"Ano ba?! Tama na, Mitsui! Saan mo ba ako dadalhin ha?!" bulyaw nito sa kanya. N
akatalikod siya kaya nilakasan ni Vianca ang boses nito.

Nang mga sandaling 'yon niya lang binitawan ang kamay nito. Humarap siya sa rito
bago nagsalita.

"Ilalayo kita! Away from that bastard Dwayne! Akin ka lang Vianca! I have told y
ou before that YOU ARE MINE! IF YOU ARE MINE! YOU'RE MINE! I won't allow that da
mn Del Fierro getting on our way!" sigaw niya.

Huli na para marealized na hindi siya dapat ginawa yun. Nakita niya kasi ang pag
litaw ng takot sa mga mata ni Vianca. Hindi niya dapat ito binigla.

"Hanggang ngayon di ka pa rin nagbabago, Mitsui. Hindi mo na ako asawa! Divorced

na tayo! Bakit? Nagsawa ka na ba kay Mikhaela kaya iniwan mo na siya at umuwi k
a dito?!"

Natigilan si Mitsui sa sinabi ni Vianca. Isinusumbat ulit nito sa kanya ang gina
wa niyang pakipagrelasyon kay Mikhaela noon. God knows kung gaan niyang pinagsis
ihan lahat ng iyon at paano siyang nagdusa nang iniwan siya ng asawa niya.

Para bang nagsilbing karma na ng araw na nalaman niya ang ginawang panloloko sa
kanya ni Mikhaela ay ang siya ring araw na tuluyan nang sumuko si Vianca sa pags
asama nila.

Humakbang siya papalapit dito ngunit napaatras ito. Sa pangambang muling umalis
at iwanan siya ni Vianca ay bigla niya itong niyakap.

"Vian, I'm sorry... for all the pains that I have caused you.. I'm sorry..." saa
d niya. Isiniksik niya ang mukha niya sa leeg nito.

Gusto niyang humihingi ng tawad sa lahat ng nagawa niya. Sa pagtataksil, pagbaba

lewala, at sa mga kagaguhang pinaggagawa niya.

Nakayakap siya kay Vianca ngunit nanatili lang itong nakatayo. "A-ayoko na, Mits
ui.... N-ngayong nakita ulit kita, naalala ko ulit ang nakaraan." Napansin niya
ang paghikbi sa pagitan ng bawat mga salita nito.

Dahil dun ay kumalas na siya ng yakap dito. Hinawakan niya ang mukha nito at pin
ahid niya ang mga luha sa pisngi nito. "Vianca, please wag kang umiyak. I hate t
o see you hurt and crying."

Subalit tinabig lang nito ang mga kamay niya. "Ano? You hate to see me cry? So a
ll those times na sinaktan at pinaiyak mo ako, nakapikit ba ang mga mata mo ng m
ga panahong yun?" naghihinanakit na tanong nito sa kanya.

Hindi siya kaagad nakapagsalita sa sinabi nito. Aminado siyang tinamaan siya sa
mga binitawang pahayag nito.

"Mitsui, wala nang patutunguhan ang pag-uusap na 'to. Naririnig mo ba ako? Hindi
na ako sayo! Dahil wala ng tayo!" dagdag ni Vianca. Itinaas nito ang kamay na m
ay suot ng engagement ring ni Dwayne at ipinakita iyon sa kanya.

"Magpapakasal na kami ni Dwayne. Ang singsing na 'to simbolo na kaya niya akong
pahalagahan. Kalimutan mo nang minsan nagkaroon tayo ng ugnayan sa isa't isa. Ka
y Dwayne ko na itutuon lahat ng atensyon ko kasi HINDI NA KITA MAHAL, MITSUI."

Hindi siya makapaniwala sa lahat ng sinabi nito. Ano? Hindi na siya mahal ni Via
nca? It can't be! And it will never be!

"THAT'S NOT TRUE!! Stop denying it to yourself! Up until now, you still love me!
" Niyakap niya ulit si Vianca. Sobrang higpit at kung maaari lang sana hindi na
ulit sila maghiwalay.

"Alam ko... Vian, mahal mo pa rin ako... please... mahalin mo ulit ako." nagmama
kaawang pakiusap ni Mitsui.

Subalit katulad kanina ay hindi niya maramdamang yumakap ito pabalik sa kanya. A
ng tanging nadarama niya lang ay ang panginginig ng katawan ni Vianca. Senyales
na mas tumindi ang pag-iyak nito.

Its all his fault. Pinaiyak niya ito noon at hanggang ngayon ay umiiyak pa rin i
to ng dahil sa kanya. Marahil nga, it's because of the built up anger and emotio
ns that Vianca's been holding in for too long.

"Ba't ka pa bumalik? P-para guluhin na naman ako?... M-maayos na ang buhay ko. A
yoko na. H-hindi na kita mahal.. Nakakatakot kang mahalin." Bagamat nahihirapan
itong magsalita bunsod ng walang tigil na pag-iyak ay nagawa nitong sabihin ang
mga katagang iyon.

Tumingala si Vianca sa madilim na kalangitan. Bakit pati langit tila nakikiramay

sa pinagdadaanan nito?

"Vian, I promised. I won't hurt you. Let's start this all over again. Just trust
me." giit pa rin ni Mitsui.

Wala talaga siyang balak pakawalan si Vianca kaya naman nag-ipon na ito ng lakas
upang maitulak siyang papalayo.

"Hindi na kita mahal! Mahirap bang intindihin yun?!" sigaw nito sa harap niya. "
Ang pagkatiwalaan ka ang pinakahuling gagawin ko sa buhay ko. Minsan mo na akong
niloko at pinaikot diyan sa mga palad mo. Hindi na ulit mangyayari yun." mapait
na saad nito.

Ngayon, alam na niyang kinamumuhian siya ni Vianca. Hanggang sa mga oras na ito
ay hindi pa rin pala siya nito napapatawad. Siguro nga ay hindi pa ito ang taman
g panahon na sabihin na hindi pa sila divorced.

Mas lalayo lang ang loob sa kanya ni Vian dahil iisipin na naman nitong sinasaka
l niya ito sa leeg gamit ang realidad na mag-asawa pa rin sila.

Kailangang pagsikapan niyang paunti-unting kunin ulit ang tiwala nito. Sa tamang
panahon na lang niya sasabihin dito ang tungkol sa pinirmahan nitong divorced p
apers na itinapon lang niya.

Tumingin si Mitsui ng diretso sa mga mata ni Vian. "Babawiin kita. Keep that in
mind. I will win back what is MINE."

Pagkasabi niya ng mga ito ay tinalikuran na niya si Vianca. Kusa na siyang umali
s at lumayo mula rito, but deep inside alam niyang may pinanghahawakan pa rin si
ya.

At yun ay ang KASAL nila.

_______________________
[Vianca's POV]

-After One Week-

Nag-aayos ako ng mga gamit ko sa faculty room namin nang dumating ang co-teacher
kong si Karlene.

"Vianca, pinapapunta ka ni Madame Benedicto sa Principal's office." sabi nito. S

aglit lang itong dumungaw sa may pinto at kaagad rin itong umalis.

"Sige. Salamat." Pahabol na thank you ko pa rin dito.

Pagdating ko naman sa office ng Principal ay kaagad akong kina-usap ng aming Sch

ool Administrator. Akala ko naman kung ano ang kailangan nito sa akin, may ipaguutos lang pala.

****

"Miss, good afternoon!" Nakangiting bati ko sa magandang babaeng nasa informatio

n desk.

Nag-angat siya ng tingin sa akin. "Good afternoon. What can I do for you, Mam."
Ngumiti rin ito kaya lalo itong gumanda.

Iniabot ko sa kanya ang isang maliit na brown envelope. "Here. Pinapunta kasi ak
o ng school namin para dito." Ewan ko kung ano ang laman nun. May nakasulat lang
sa labas ng pangalan at address ng eskuwelahang tinuturuan ko.

Basta ang alam ko lang ay andito ako kasi ako ang inutusang kumuha nung check do
nation ng may-ari nitong building na pinuntahan ko. Magpapatayo kasi kami ng mga
additional classrooms at magdo-donate daw ng pera ang mayamang negosyanteng iyo
n.

Matapos tingnan ng receptionist sa monitor nito ang tungkol sa sadya ko ay kaaga

d rin naman nitong itinuro ang opisina ng Boss nito.

"Mam, nasa 11th floor po ang office ni Sir. Yung fourth door po sa may right sid
e." magalang na sabi nito.

"Thank you." Matapos magpasalamat rito ay agad na akong dumiretso at sumakay ng

elevator upang makarating sa 11th floor.

****
Samantala, tahimik lang akong mag-isa sa loob ng elevator ng huminto ito sa 3rd
floor.
Kulang na lang ay lumubog ako sa kinatatayuan ko nang pagbukas ng pinto ay bumu
ngad sa harap ko si Mitsui.

Pero kung halatang nagulat ako sa pagku-krus na naman ng landas namin. Siya nama
n, eh napaka-normal lang ng dating sa kanya. Parang hindi na nga siya nabigla na
makita ulit ako.

Pumasok na siya sa loob at pumuwesto siya sa may tabi ko.

"What are you doing here?" kaswal na tanong niya. Animo'y ordinaryong magkakilal
a lang kaming dalawa.

"May kukunin lang ako." tipid na sagot ko na naman.

Nasa may bandang unahan ko siya kaya nagawa kong palihim siyang sulyapan. Yun ng
a lang ay likod niya lang ang nakikita ko. Hindi ako sigurado pero mukhang mas t
umangkad siya kumpara noon. Medyo lumapad na rin ang katawan niya. Napapadalas s
iguro siya sa gym.

Ilang segundo lang ang lumipas, at pakiramdam ko nanunuyo ang lalamunan ko. *gul
p* Napalunok ako.

>_____<

Malas naman talaga! Sinasadya ba ng pagkakataon na magkita na naman kami?

Bakit ba sa dinami-rami ng lugar na pwede ko siyang makasabay ay dito pa talaga.

Sana naman hindi mahalata ni Mitsui na hindi ako komportableng katabi ko siya r
ito.

*inhale*

*exhale*

Ba't parang kinakapos kami ng hangin dito sa loob? Biglang uminit yata? Pinagpap
awisan tuloy ako ng di oras.

>///////<

Leche! Nakakahiya mang aminin, mukhang may phobia na yata ako sa ELEVATOR.

******************
Chapter 56 >>
Chapter 56

[Vianca's POV]

Nag-aayos ako ng mga gamit sa aming faculty room nang dumating ang co-teacher ko
ng si Karlene.

"Vianca, pinapapunta ka ni Madame Benedicto sa Principal's office." sabi nito. S

andali lang itong dumungaw sa may pinto at kaagad rin itong umalis.

"Sige. Salamat." pahabol na thank you ko pa rin dito.

Ano naman kaya ang kailangan sa'kin ng Principal? Nasubmit ko na sa kanya yung i
mportant files na hinihingi niya kahapon.

Oh well, ano pa nga bang magagawa ko? Wala akong choice. Paano ba naman, two mon
ths ago nang malipat ako sa Elementary Department. Ako tuloy ang ginawang Studen
t Affairs Coordinator ng buong school.

Tiningnan ko ang suot kong relos. Alas nuwebe na. Mayamaya recess na nina Lei. D
adaanan ko na lang siya saglit pagkatapos ko pumunta sa Principal's Office.

Sana naman behaved siya sa klase ngayong hindi na ako ang teacher nila. Kung sab
agay, mukha namang mabait at mahaba ang pasensiya nung pumalit sa akin.

****
Pagdating ko sa opisina ay kaagad akong kinausap ng aming School Administrator.
Akala ko naman kung ano ang kailangan niya sa akin, may ipag-uutos lang pala.

"Good morning, Miss Hernaez." nakangiting bati ni Madame Benedicto sa akin.

"Good morning din po." ganting bati ko rin sa kanya.

Natutuwa ako dito kay Mam kasi kahit mukhang strikto siya sa iba, pero pagdating
naman sa akin ay laging magiliw siya kung makipag-usap.

"Have a seat." Inalok ako ni Mam na maupo sa silyang katapat ng table niya.
"I have called you Ms. Hernaez because I just want to ask some favor from you. I
know that you're fully aware of the extension project that we're finalizing rig
ht?"

"Yes, Mam." Tumango ako.

Ang tinutukoy niya ay ang pagpapatayo ng campus' extension sa Davao del Norte. T
ila isa yung parte ng corporate social responsibility nitong Private School na t
inuturuan ko.

"We are currently facing the lack of budget to continue that. But thanks to this
kindhearted individual who wants to give some financial support." pahayag niya.

Lalong umaliwalas ang hitsura ni Madame nang mabanggit ang umano'y magbibigay ng
tulong sa pagpapagawa ng mga school buildings sa nasabing probinsya.

Napangiti rin ako.

Salamat naman at may mga mabubuting loob rin palang magdodonate ng pera nila par
a maipagpatuloy ng St. Gregory Learning School ang ipinangako nitong libreng paa
ralan sa medyo malayong lugar na yun.

"As much as I want to personally meet that person and thanked him. I won't be ab
le to do it because I have two separate conferences to attend today." paliwanag
niya. Kinuha niya mula sa ilalim ng drawer ang isang maliit na brown envelope at
iniabot ito sa akin.

Pagkakuha ko nito mula sa kanya ay ipinagpatuloy na niya ang pagsasalita.

"Hence, I will just ask you to meet him at his office to receive the check that
he'll be giving to our school." karagdagang sabi pa niya.

********
-After 3 Hours-

Matapos ang aking pang-umagang klase ay naexcused na ako sa panghapong schedule

ko. Kailangan ko kasing magtungo sa opisina ng naturang mayamang businessman.

Ayon kay Madame, hanapin ko lang daw ang may-ari ng PGC na siyang pangalan ng ko
mpanya nito. Hindi ko lang alam kung anong ibig sabihin ng acronym na yun.

Ibinigay sa akin ng Principal ang exact address nang pupuntahan ko kaya naging m
adali lang naman sa akin na makarating doon. Nagtaxi na lang ako para mapabilis
ang byahe.

"Miss, good afternoon!" bati ko sa magandang babaeng nasa information desk. Pagd
ating ko sa building na siyang main office ng PGC ay nadatnan ko itong abalang n
agtatrabaho sa puwesto nito.

Nang mapansin ako nito ay kaagad din itong nag-angat ng tingin sa akin. "Good af
ternoon. What can I do for you, Mam?" Ngumiti ito kaya lalo itong gumanda.

Iniabot ko rito ang dala kong brown envelope. "Here. Pinapunta kasi ako ng schoo
l namin para diyan."

Ewan ko lang kung ano ang laman nun. May nakasulat lang sa labas na pangalan at
address ng eskuwelahang tinuturuan ko. Siguro yung memorandum of aggreement na p
ipirmahan nila.

Matapos tingnan ng receptionist sa monitor nito ang tungkol sa sadya ko ay kaaga

d rin naman nitong itinuro ang opisina ng Boss nito.

"Mam, nasa 11th floor po ang office ni Sir. Yung fourth door po sa may right sid
e." magalang na sabi nito.

"Thank you." Matapos kong magpasalamat dito ay agad na akong dumiretso at sumaka
y ng elevator upang makarating sa 11th floor.

********
Makaraan ang limang minuto, tahimik lang akong mag-isa sa loob ng elevator nang
huminto ito sa 3rd floor.

Kulang na lang ay lumubog ako sa kinatatayuan ko nang pagbukas ng pinto ay bumun

gad sa harap ko si Mitsui.

Pero kung halatang nagulat ako sa pagku-krus na naman ng aming landas. Siya nama
n, eh napaka-normal lang ng dating sa kanya. Parang hindi na nga siya nabigla na
makita ulit ako.

"What are you doing here?" kaswal na tanong niya. Pumasok na siya sa loob at pum
uwesto siya sa tabi ko.

Kung ituring niya ako ay para bang ordinaryong magkakilala lang kaming dalawa.

"May kukunin lang ako." tipid na sagot ko naman.

Nasa may bandang unahan ko siya kaya nagawa kong sulyapan siya ng palihim. Yun n
ga lang ay likod niya lang ang nakikita ko. Hindi ako sigurado pero mukhang mas
tumangkad siya kumpara noon. Medyo lumapad na rin ang katawan niya. Marahil ay n
apapadalas siya sa gym.

Hey! Vianca! Tama na yan. Ano bang silbi nang panakaw na tingin sa kanya? Diba W
ALA.

Aish.

Sana naman bumukas na ang pinto sa destinasyon niya. Napansin ko kanina nang pin
dutin niya ang 9th floor. Ibig sabihin mas mauuna siyang lumabas kaysa sa akin.
Kaunting tiis na lang.

-________-

Subalit, ilang segundo pa lang ang nakakalipas at pakiramdam ko nanunuyo na ang

lalamunan ko. Napalunok ako. *gulp*

Malas naman talaga! Sinasadya ba ng pagkakataon na magkita na naman kami?

Bakit ba sa dinami-dami ng lugar na pwede ko siyang makasabay, dito pa talaga? S

ana naman hindi mahalata ni Mitsui na hindi ako komportableng katabi ko siya rit
o.

*inhale*

*exhale*

Ba't parang kinakapos ako ng hininga dito sa loob? Parang numinipis at kinukulan
g ang supply ng hangin namin dito?
Biglang uminit yata? Pinagpapawisan tuloy ako ng di oras.

>________<

Napayuko na lang ako at mariin kong naipikit ang mga mata ko. Buti na lang, kahi
t papaano nasa likuran ako ni Mitsui. Kung hindi, malamang ay napansin na niya a
ng uneasiness sa mukha ko.

Kasi naman, kahit sino hindi mapapakali kapag naalala ang most embarassing momen
t ng buong buhay niya.

Yung eksena na hiniling kong sana'y lamunin na lang ako ng lupa sa sobrang kahih
iyan.

Aish! Ayoko mang aminin pero mukhang may phobia na yata ako sa ELEVATOR.

>/////////<

"Are you alright?"

"Ha??" Bigla kong naidilat ang mga mata ko sabay tingin agad kay Mitsui nang mar
inig ko ang boses niya.

"O-okay lang ako." Leche talaga. Ba't parang nalulon ko pa yata ang dila ko kaya
hindi ako makapagsalita ng maayos.

Nakakautal naman kasi ang pagkakatitig niya sa akin habang bakas pa sa mukha niy
a ang pagka-amused.

Hindi ko alam kung gaano na katagal na wala akong kamalay-malay na pinagmamasdan

na pala niya ako na nasa ganitong kalagayan.

"Are you sure you're okay?" Akmang hahawakan niya sana ako sa balikat pero tinab
ig ko ang kamay niya. Napaatras ako ng isang hakbang.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagguhit ng pilyong ngiti sa mga labi niya.

Yung totoo? Parang nahuhulaan ko na kung anong tumatakbo sa utak ni Mitsui. Kahi
t kailan, lumipas man ang limang taon, mukhang wala pa ring pinagbago ang lalaki
ng 'to.

-________-

"I'm fine." Inirapan ko muna siya bago ako umiwas ng tingin. "May migraine lang
ako. Wag mo na akong pansinin." pagdadahilan ko sa kanya. Sana naman wag na siya
ng mangulit pa.

Nakita ko sa sulok ng aking mga mata ang paghakbang niya ng kaunti papalayo mula
sa kinatatayuan ko. Dahil dun ay bahagya akong nakahinga ng maluwag sa ginawa n
iya.

Nakakainis. Bakit hanggang ngayon may epekto pa rin siya sa akin? Naiinis ako sa
rili kasi hindi dapat ganito ang nararamdaman ko.

Mali na 'to. Hindi ako dapat nagpapaapekto sa presence ni Mitsui. Matagal na kam
ing hiwalay kaya di na ako dapat basta-basta kinakabahan sa mga ginagawa niya sa
akin.

At higit sa lahat, engaged na kami ni Dwayne. Hindi wastong pagtaksilan ang fian
ce ko.

Mabuti na lang at pagkaraan ng ilang minuto ay narating na namin ang ika-siyam n

a palapag. Dahil doon ay kinailangan na niyang lumabas ng elevator.

Pagbukas ng pinto ay kapwa lang kaming tahimik na dalawa ni Mitsui. Naglakad siy
a palabas ng pintuan ng hindi man lang lumilingon sa akin.

Ilang sandali lang pagkaalis niya ay bumukas ulit ito sa 11th floor kung saan na
man ako papunta.

**********
Pagtapat ko sa pang-apat na kwarto na itinuro sa akin ng nakasalubong kong staff
ay kaagad akong kumatok sa pinto.

Matapos nun ay bumukas naman ito agad at iniluwal mula roon ang isang lalaking h
alos kasing edad ko lang din.

"Come in." Halata sa simpleng katagang iyon ang maawtoridad na tono ng pananalit
a niya.

Blanko lang ang ekspresyon ng mukha niya na parang nagpapaalala sa akin nung lal
aki na laging naka-pokerface na kakasabay ko pa lang kani-kanilang sa elevator.

"I said, come in." ulit niya nang hindi ako agad kumilos. Napalitan ng iritasyon
ang boses niya. Tumalikod na siya at naglakad papunta sa table niya.

"Ah, yes." Bagamat nagulat ako sa masungit niyang ugali ay mabilis akong sumunod
sa kanya sa loob.

"Maupo ka." maikling sabi niya sa akin.

Ang tipid naman nitong magsalita. Bilang na bilang lang talaga. Kaya siguro 'to
yumaman kasi sobrang kuripot. Kahit words na lang tinitipid pa.

Tsk. Sayang ang cute pa naman sana niya. Mukhang suplado nga lang.

Napakibit balikat na lang ako.Kung sabagay, walang perpektong tao sa mundo. You
just can't have it all.

"So you're a teacher from St. Gregory Learning School?" tanong niya matapos maup
o sa kanyang swivel chair.

"Yes, Sir. Pinapunta ako dito ni Madame Benedicto para daw po sa cash donation n
iyo." Pinaliwanag ko ang sadya ko na kunin ang donasyon niya sa aming paaralan.

Ngunit may parte ng isip ko na hindi makapaniwalang ang taong ito ang magbibigay
ng ganun kalaking halaga.

Weh? Di nga. Ang ganyang uri ng cold personality tutulong sa nangangailangan?

Anyway, nasa kanya na yan kung talagang may busilak siyang kalooban. Tss. Hindi
akong dapat nagiging judgmental.

"By the way, let me first introduce myself to you. I am the CEO of this company.
...." Sumandal siya sa kanyang swivel chair. "......My name is LuHan Kanfinklemi
er."

LuHan??

Pfffft!

Wait lang... Gusto ko sanang takpan ang bibig ko para pigilan ang sarili kong ma
pahagalpak ng tawa. Kaya lang baka mahalata niyang natatawa ako sa pangalan niya
.

Akalain mong kung anong sineryoso ng lalaking 'to, ang siya ring katawa-tawa ng
first name nito.

LuHan? As in yung member ng EXO na laging bukambibig ni Ashley. Yung bias na sob
rang kinahuhumalingan ng besfriend ko.
Alright. Tama na. Baka makahalata na talaga siya at mapalayas pa ako. Madamay pa
pati yung perang ipapamahagi niya sa ibang tao.

Umayos ako ng upo. "Nice to meet you, Sir." Idinaan ko na lang sa matamis na ngi
ti ang pagpapakilala sa kanya.

Ngunit hindi yata tumalab dahil hindi man lang nabawasan ang serious looking fac
e niya.

"Its good that you... came into... my.. my office." paputol-putol na sabi niya.
Sa totoo lang, kanina ko pa napapansing tila hirap siya sa pagsasalita ng Englis
h.

Errr. Awkward. Mayaman nga pero hindi yata sanay sa paggamit ng ganoong uri ng l
enggwahe.

"Its good because I can be able to... ahmm..." Huminto siya saglit na para bang
iniisip pa niya ang karugtong ng sasabihin niya kaya naman sumingit na ako. Kese
hodang maging pakialamera ako sa paningin niya.

"Sir LuHan, okay lang po kung mag-Tagalog na lang kayo." --Mukha kasing nahihira
pan kayo sa English eh..--- Gusto ko sanang idagdag yun kaya lang paniguradong m
aiinsulto siya.

Nakita kong napangiwi siya sa suggestion ko. Pero sinunod naman niya yung sinabi
ko.

"Ahem!" Tumikhim pa muna siya. "Mas mabuti pa nga siguro... Anyway, didiretsahin
na kita Ms. Hernaez. Magdodonate ako ng 5 million sa eskwelahan niyo. Pero hind
i ko yun basta ibibigay sa inyo. Kailangan kong mamonitor kung saan mapupunta an
g pera ko. I don't easily trust other people. Specially, when it comes to my mon
ey." mahabang lahad niya.

Tumango-tango na lang ako. Mga negosyante nga naman, masyadong segurista. Kahit
pinakahuling sentimo, ang gusto ay well accounted at naka-breakdown pa.

-______-

"So ano pong gusto niyong gawin namin, Sir?" tanong ko na lang sa kanya.

"Ang gusto ko lang mangyari ay magpadala ng tauhan kong magmomonitor ng takbo ng

construction ninyo. In that way, maiiwasan ang unnecessary use of my money. I'm
fully aware of those schools na bumibili ng substandard materials para lang mak
atipid. And I certainly don't want that to happen." metikulosong sabi niya.

Grabe naman. Masyadong mapagduda itong si Mr. LuHan. Anong akala niya sa eskuwel
ahan namin, mandaraya at naghahabol ng kickback?

"Okay, Sir. If that's what you want. Ipapaalam ko po sa school Administrator nam
in ang gusto niyong mangyari." Yun lang naman pala. Edi magpadala siya ng staff
niya dun sa site na pagtatayuan ng classrooms.

"Another one Ms. Vianca...."

Ang akala ko tapos na ang kondisyon niya, pero may isa pa palang request.

"Since ikaw na rin lang naman ang pinapunta ng SGLS dito. Sayo ko na ipagkakatiw
ala ang proper handling ng pera. Gusto kong makipagtulungan ka sa tauhan ko sa b
agay na yan." pahayag niya.

Ha?? Bakit ako? Labas na yun sa duties ko bilang Student Affairs Coordinator.

"Sir, hindi ko po yata magagawa yun. Masyado rin kasi akong busy sa pagtuturo sa
mga klase ko." pagtanggi ko sa panibagong responsibilidad na ibinibigay niya sa
akin.

"I won't take NO as an answer." Dumilim ang mukha niya. "Kung di ka papayag, the
n better yet.. ika-cancelled ko na lang ang donation ko."

Hala! Ang unfair naman. Dahil lang sa umayaw ako, hindi na niya itutuloy yung ka
sunduan.

"Pero Sir, puno talaga ang schedule ko." giit ko pa rin sa kanya.

"Ako nang bahala regarding that matters. I will just talk to your Principal. I k
now na hindi niya ako matatanggihan. Sa laki ba naman ng ibibigay kong pera."

-______-

Psh.. Ikaw na mayaman. Ikaw na biniyayaan ng magandang buhay at may maraming sal
api.

Kanina ko pa napapansin na paulit-ulit niyang sinasabing PERA KO. Kailangan ba t

alagang istressed out na sa bulsa niya galing yung pera? May pagkamatapobre rin
yata ang isang 'to.

*sigh*

Napabuntong-hininga na lang ako ng malalim.

Haaay. Bahala na.

"Sige po. Susundin ko na lang kung anong magiging desisyon ni Madame Benedicto."
pagpapaubaya ko na lang ng sitwasyon sa kanila.

"Well, then its nice to hear that from you." Hindi pa rin nagbabago ang seryoson
g mood nito. "All you need to do now is to meet my---"

Nagsasalita pa sana si Sir LuHan nang may biglang kumatok sa pinto. Kasunod noon
ay bumukas iyon at may narinig akong mga yabag papasok sa loob ng opisina.

Nagulat na lang ako nang paglingon ko ay nakita kong si Mitsui pala ang lalaking
bagong dating.

What the **! Ano naman kayang ginagawa nito dito?

Diretso lang itong naglakad hanggang sa huminto ito sa tapat ng mesa ni Mr. Kanf
inklemier.

"Mitsui, buti naman at dumating ka na." sabi ni Sir kay Mitsui. Pagkatapos ay bu
maling naman siya sa akin. "Ms. Hernaez, he's the one I'm talking about a while
ago. He is Mr. Peterson, my personal assistant."

Ano? Si Mitsui P.A. ni Sir LuHan?

Mabilis lang akong pinasadahan ng tingin ni Mitsui at kaagad na nitong itinuon a

ng pansin kay Sir LuHan. "B-boss, pinatawag niyo raw ako."

Hindi ako sigurado kung may mali lang sa pandinig ko. Pero mukhang hirap itong b
igkasin ang salitang 'Boss'.

Sabagay nga naman. Si Mitsui yan eh. Hindi siya sanay ng may mas nakakataas sa k
anya.

"Yeah. Si Ms. Hernaez ang teacher ng St. Gregory. Napag-usapan na natin 'to last
week kaya alam mo nang ikaw ang ipapadala ko sa Davao Del Norte." mahigpit na s
aad niya.

Kung ganun si Mitsui yung tinutukoy na tauhan na magsu-supervise sa aming extens

ion project? Pwede bang umatras?

Kaya lang kapag umayaw ako baka magback out ulit si Sir LuHan. Tapos baka isipin
ni Mitsui na umiiwas ako sa kanya at hindi ko kayang makasama siya.

>______<

Aish.. Ewan... Bahala na si Batman.

"Alright, that's enough. I'm very busy kaya dun na lang kayo sa labas mag-usap.
Ayoko ng istorbo dito sa office ko." Naagaw ang atensyon ko nang masungit na pag
tataboy sa amin ni Sir LuHan.

Seriously, para siyang Mitsui Version 2.0. Parang pinagbiyak na bunga ang pagkak
atulad ng attitude nilang dalawa.

-________-

Dahil sa sinabi ni Sir LuHan ay tumayo na ako at nagpaalam na rito. "Sige po aal
is na ako."

Hindi ko na hinintay ang magiging sagot niya at tinalikuran ko na sila. Dali-dal

i ko nang tinungo ang pintuan at naglakad na palabas ng opisina.

Urrgh! Nakakabanas ang ugali ng mag-among 'to.

*********

"Vian! Wait!" Nasa tapat na ako ng elevator nang tawagin ako ni Mitsui.

Hinabol niya ako at pareho na kaming magkatabing nakatayo rito habang nag-aabang
sa pagbukas ng pinto.

Naparolled eyes na lang ako. Heto na naman kami. Makakasabay ko ulit siya pababa
ng building. Sa hagdan na lang kaya ako dumaan? Kaya lang baka makahalata siyan
g umiiwas ako.

Saan naman kaya siya papunta? Aba oras pa ng trabaho, pumipetiks na si Mitsui. L
agot yan sa Boss niya. Ang higpit pa man din nun.

Pagkabukas ng elevator ay agad akong sumakay sa loob. Sumunod na rin siya at pum
uwesto ulit sa tabi ko.

Humugot ako ng malalim na hininga.

'Keep calm, Vianca. Wala yan. Si Mitsui lang yan. Nagawa mo ngang makasabay siya
kanina, ngayon pa kaya.' Paulit-ulit na convinced ko sa sarili ko.

Ah, alam ko na. Kakausapin ko na lang siya, isang friendly talk kumbaga. Kapag t
ahimik kasi, mas lalong nagiging awkward ang atmosphere sa pagitan naming dalawa
.

"Hmm.. Mitsui, mabait bang amo si Sir LuHan?" pag-uumpisa ko ng topic sa kanya.
Wala lang, basta may mapag-usapan lang talaga kami.

Sinulyapan ko siya at nakita kong tumango siya.

"Buti napagtitiyagaan mo yun. May kasungitan eh.. Although masungit ka rin. Halo
s magkaparehas nga ang ugali niyo." Sorry naman kung tamaan siya sa sinabi ko. P
ero honest lang talaga ako.

" I don't have any choice. I am hugely indebted to his company and as a result I
need to work as his assistant." mahinang sagot niya.

Kahit hindi ko alam ang buong istorya kung papaanong nauwi siya sa pagiging P.A.
, nakaramdam ako ng awa para kay Mitsui.

Siguradong ang hirap para sa kanya na gawin yun lalo pa't siya ang taong may mat
aas na pride at ayaw nang basta inuutusan lang.

"Hayaan mo na. Mas mukha ka namang boss kaysa dun kay Sir LuHan." Ewan ko ba at
yun ang lumabas sa bibig ko. Pampalubag loob na lang siguro para sa kanya.

Ang akala ko ay hindi niya napansin ang sinabi ko. Pero nagulat ako ng masaya s
iyang humarap sa akin.

"Really? Thanks, Vianca." Itinuring niyang compliment yung pahayag ko. Akala niy
a siguro pinupuri ko siya.

Naka-smile si Mitsui habang titig na titig sa akin.

Ngayon ko lang ulit siya nakitang ngumiti. Ang tagal na nang huli kong makita an
g smile niyang yun.

Naramdaman ko ang biglang pagbilis ng kabog ng aking dibdib. Dahil doon ay ibina
ling ko sa ibang direksyon ang paningin ko.

"Ka-kamusta na nga pala si Mama--- I mean si Mam Angela?"

Haist. Nagkamali pa ako sa pagtawag sa mommy niya. Nasanay na kasi ako dati na M
ama ang tawag ko kay Mam Angela.

"She's doing fine in Korea. She's with my Grandma right now." sagot niya.

"Ah. Okay..." sabi ko na lang. Ibinalik ko na ang tingin ko kay Mitsui. "Alam ba
nila yung tungkol sa problema mo?"

"No." Umiling siya. "What's the use of letting them know my situation? I only ne
ed to pay the amount I owed from LuHan by rendering him my service. It won't tak
e too long."

"Ganoon ba? Pasensiya ka na. Wala akong maitutulong sayo. Kapos rin kasi ako sa
pera. Wala akong maipapahiram sayo." Sincere yung pagkakasabi ko sa kanya.

Naaawa ako sa kalagayan niya. Kaya pala siya nagtatrabaho sa CEO na yun para mak
abayad sa kanyang pagkaka-utang.

"Vianca, thank you for being concerned." Ngumiti ulit si Mitsui.

"Ahhh.. w-wala yun." Napaatras ako nang humakbang siya palapit sa akin.

Subalit huli na nang marealized kong wala na nga pala akong aatrasan. Napasandal
na lang tuloy ako sa pader.

Noong napansin niya siguro na na-cornered na niya ako ay bigla niya akong hinapi
t sa bewang.

Yumuko siya hanggang sa maging ilang pulgada na lang ang pagitan ng aming mga mu
kha.

Nakakatunaw ang paraan ng pagkakatitig niya. Tila may hipnotismo na gustuhin ko

mang itulak siyang papalayo pero hindi ko magawa.

"Vian, just lend me a kiss." Pagkasabi niya ng mga salitang yun ay walang babala
ng hinalikan niya ako sa labi.

Hindi ko alam kung ilang segundo ang lumipas. Basta namalayan ko na lang nang ku
sang bumitaw si Mitsui. Ngunit bago tuluyang lumayo ay bumulong pa siya sa akin.

"Thanks, babe.. I promise I'll pay it back later." sabi niya in a seductive tone
.

Bago pa ako makabawi sa aking pagkabigla ay bumukas na ang pinto ng elevator. Ma

bilis na siyang naglakad papalabas habang naiwan naman akong mag-isang nakatulal
a pa rin dahil sa mga nangyari. *exhale*

>////////<

Shet! Naisahan na naman ako ni Mitsui.

********************
A/N:
Oh diba! Nauutang na pala ngayon ang kiss? :))))))

At dahil may utang rin akong isang chap last week. Medyo pinahaba ko ngayon. ^__
_^

Thanks nga pala sa mga nagvovote. Lalo na yung mga matiyagang nagvote from Chap1
-55 kahit new readers pa lng.... I love you more guys!

Yung mga silent readers naman diyan.. nevermind.. -___-

Chapter 57 >>
Congrats sa mga new graduates!!

PS: sorry for the typo errors..

________________
Chapter 57

[Vianca's POV]

"Mommy!"

Napalingon ako nang tawagin ako ni Lei. Nasa kusina ako at kasalukuyang naghahan
da ng aming tanghalian. Habang ito naman ay galing sa kwarto nito.

"Oh, bakit?" tanong ko. Kinuha ko sa lalagyan ang kitchen knife at chopping boar
d. Inilapag ko ang mga iyon sa lamesa bago ko ito muling hinarap.

"Mom, today is March 27..." Pagkalapit sa akin ni Lei ay niyakap ako nito sa bew
ang.

Isinubsob muna nito ang mukha sa suot kong apron bago muling tumingala sa akin a
t ipinagpatuloy ang pagsasalita. "... Few days from now, Dad will gonna have the
ir group comeback." masayang balita nito.

Sa halip na matuwa ay napangiwi ako nang makita ko ang bakas ng matinding antici
pation sa mukha ng anak ko.

Ang tinutukoy kasi ni Lei ay ang comeback ng Infinite sa first week ng April. Hi
ndi sa fangirl ako ng grupong yun. Pero sa dalas ng paulit-ulit na 'yon ang buka
mbibig ni Lei. Halos kabisado ko na ang impormasyong may ilalaunched na bagong m
usic album ang group na kinabibilangan ng kunwaring ama nitong si L.

Tsk. Isa lang ang gusto kong sisihin dahil sa bagay na yan. Walang iba kundi ang
baliw kong kaibigan na si Ashley.

"Helloooooo! Everyone! I'm here!" Speaking of Ash, heto at kadarating lang niya.

"Ninang Ash!" Bumitaw na sa pagkakayakap sa'kin si Lei at patakbong sinalubong s

a sala ang Ninang nito.

Pagbalik nito ay magkahawak-kamay na ang dalawa. "Mom, I'm really excited to see
Dad again. I bet their live performance in MCountdown will be a blast!"

Ang lawak ng ngiti ng anak ko. Akala ko pa naman tapos na ito sa ikinukuwento ni
to. Yun pala, may karugtong pa.

Dahil doon ay hindi ko maiiwasang pukulin ng masamang tingin si Ashley.

Bilang tugon naman ay napakamot na lang si Ash sa kilay niya. Kasunod nun ay lum
uhod siya sa harap ni Lei para maging magkapantay lang sila ng bata.

"Lei... baby.... ahhmm.. listen to me... Si L... I mean si Myungsoo..." Tila hir
ap si Ashley sa kung ano ang sasabihin sa inaanak niya.

Napag-usapan na namin noong isang araw na ipagtapat na lang kay Lei na hindi si
L ang totoong ama nito. Yun nga lang ay namomroblema rin kami dahil paniguradong
magtatanong si Lei kung sino ba talaga ang tunay na ama nito.

Hindi pa malinaw kung ipapaalam ko ba kay Mitsui ang tungkol dito. Pero lumiliit
na naman ang mundo naming dalawa. Sooner or later, tiyak kong malalaman din niy
a ang tungkol kay Lei, lalo pa't hindi sekreto sa aming eskwelahan na single par
ent ako.

"Ash, tama na muna yan." pigil ko sa dapat sanay ipagtatapat niya. Tinapik ko si
ya sa balikat at iginiyang tumayo.

Pagkatapos ay kinausap ko naman si Lei. "Doon ka na muna sa room mo. Maglaro ka

muna dun. Tatawagin na lang kita pag kakain na tayo. Okay?"

Dahil sa sadyang masunuring bata si Lei, hindi ko na kinailangang magdalawang sa

lita pa rito at kaagad na itong nagtungo sa kwarto nito.

Nang makaalis na ito ay muli kong ibinalik ang pansin ko kay Ashley.
"Wag na muna nating sabihin kay Lei. Hindi pa tamang panahon, baka mas maguluhan
lang siya." malungkot na sabi ko.

"Sige. If that's what you want." pagsang-ayon niya. Tumayo siya sa tabi ng mesa
at tinulungan akong maghanda ng mga sangkap ng lulutuin ko.

"Vian, ano nga palang plano mo ngayong magkakatrabaho kayo ni Mitsui. Tapos gany
an pang may balak yata siyang makipagreconcile ulit sayo?" worried na tanong niy
a sa akin.

Nabanggit ko kasi sa kanyang nagkita na ulit kami ni Mitsui noong engagement par
ty. Pati na rin ang pagkikita namin sa pinuntahan kong opisina ni Sir LuHan.

Napansin ko lang na parang hindi na siya nagulat nang ibinalita kong nagtagpo na
ulit ang landas namin ng dati kong asawa. Mas nabigla pa nga siya nang ikuwento
kong PA na lang si Mitsui ngayon.

*sigh*

Humugot ako ng malalim na buntong-hininga.

"Bahala na... Tatlong linggo lang naman akong makikipag-cooperate sa kanya dun s
a school project. After that, back to normal na. Hindi na ulit namin kailangang
magkita." sagot ko.

Inabot ko ang basket ng mga ingredients ng paella na paborito ni Lei.

"Ash, wag kang mag-alala. Sa pagkakataong 'to mas paiiralin ko ang utak ko kaysa
puso." matatag na sabi ko.

Hindi ko man maikuwento sa kanya ang nangyari noong nakasabay ko si Mitsui sa el

evator ng PGC Building, sinisigurado ko naman sa sarili ko na hindi na yun mauul
it.

Sisikapin kong huwag magpaapekto sa presence ni Mitsui. Magaling siyang magpaiko

t ng tao pero hindi na ako mahuhulog ulit sa kanya.

Kumpiyansa ako dahil una sa lahat matagal na kaming hiwalay. Pilitin man niyang
makipagbalikan sa akin, wala na siyang panghahawakan kasi divorced na kami.

"Vian, how about his son?"

Tumingin ako kay Ashley at nakita kong kumunot ang noo niya.

"Oo, nandiyan si Lei na natitirang koneksyon namin sa isa't isa. Pero hanggang d
oon na lang yun. Kung sakaling malaman niya ang sekreto ko. Hindi ko naman ipagk
akait sa kanya yung bata. Pwede naman siyang kilalaning ama ni Lei kahit kasal n
akami ni Dwayne." desididong pahayag ko.

Ngayong bumalik na si Mitsui, higit kailanman, hindi dapat maapektuhan nun ang r
elasyon namin ni Dwayne. Um-oo na ako na magpakasal at wala nang atrasan yun.

"Hindi ko gagawin kay Dwayne ang bagay na pinagdaanan ko noon. Ipinagpalit ni Mi

tsui ang kasal namin nang dahil lang sa past nila ni Mikhaela... Ayokong mangyar

i din yun sa amin ni Dwayne. Hindi ko siya iiwan ng dahil lang sa nakaraan namin
ni Mitsui." seryosong sabi ko kay Ashley.

"Eh ano daw bang nangyari sa kanila ni Mikhaela?" nagtatakang tanong niya. "Hima
la, naglaho na ata yun na parang bula."

Nagkibit-balikat lang ako. "Ewan ko alangan namang usisain ko pa 'yon kay Mitsui
. Baka pinagsawaaan na niya."

"O baka si Mikhaela mismo ang nagsawa kay Mitsui. Nakahanap na ng ibang lalaki k
aya iniwan siya. May sa higad din ang babaeng yun. Ang kati!" Umarte pa si Ashle
y na kinakamot ang mga braso.

Natawa na lang ako. "Hahaha.. Ang OA mo, Ash."

Sumimangot tuloy siya sa sinabi ko.

"Hep! Bawal magpout. Hindi bagay." saway ko.

"Eeehh! Ang cute ko kaya." puri naman ni Ashley sa sarili niya.

"Psh. Hindi ka cute. Sarap ngang tapyasin nitong kutsilyo yang nguso mo." biro k
o sa kanya sabay taas ng hawak kong kitchen knife.

"Tse! Ang sama-sama mo! Bagay talaga kayo ni Dwayne! Lagi niya rin akong binabad
trip! Buti sana kung kasing hot siya ni Woohyun ng Infinite o kasing cute ni Luh
an ng EXO!!" singhal niya at saka nagwalk out sa harap ko. Dire-diretso siyang n
agmartsa at pumasok sa kwarto ni Lei.

Napailing-iling na lang ako. Kunyari pang nagtatampo, eh hindi naman magawang um

alis at umuwi sa kanila. Palibhasa dito na naman sa bahay makikikain.

Pero kahit ganyan si Ashley, mahal ko yan. ^_____^

Sobrang concerned lang talaga siya sa amin ni Lei. To the point na pinagdududaha
n niya pati ang malinis na intensyon ni Dwayne sa aming mag-ina.

Nagkausap na kami ni Dwayne kahapon. Hindi ko binanggit sa kanya ang tungkol kay
Mitsui pero inassured ko sa kanyang hindi magbabago ang desisyon ko. Ayon na ri
n sa kanya, hindi naman daw niya ako minamadali. Kaya nga wala pa ring petsa ang
araw ng kasal naming dalawa.

Sadya lang daw na ginawa niya ang marriage proposal na yun dahil pinangako niya
noon sa Mommy niya na sa selebrasyon ng supposed to be 50th birthday nito ay sak
a niya rin ipapakilala sa lahat ang gusto niyang mapangasawa. Kaya ayun, naging
magfiance agad kami kahit hindi pa dumadaan sa bf-gf stage.

Ayos lang naman sa'kin yun. Anyway, sinabi naman niyang kahit engaged na kami ay
liligawan niya pa rin ako. Hihintayin niyang mahalin ko siya gaya ng pagmamahal
niya sa akin.

Medyo nakakalito mang intindihin pero payag ako sa idea na 'yon. May tiwala ako
kay Dwayne. Hindi siya gagawa ng ikakasama ko na katulad ng mga ginawa ni Mitsui
noon.

*************
[3rd Person's POV]

"Boss, ang bigat naman nitong bag mo. Tinalo mo pang pupuntang camping sa Mount
Apo ng isang buwan." Hirap na hirap sa pagbitbit ng isang bag si LuHan. Kinuha n
ito mula sa compartment ng sasakyan ni Mitsui ang isang travelling bag pero kani
na pa ito umaangal sa ganoon kagaan na dadalhin.

Tinalikuran na lang ni Mitsui si LuHan. Hindi na siya umimik at mas pinili niyan
g pabayaan na lang ang reklamador na alalay. Para sa kanya, isang malaking aksay
a lang ng oras ang patulan ang mga childish acts nito.

Kaagad na niyang tinungo ang main entrance ng lodging inn na kanilang pansamanta
lang tutuluyan sa three weeks nilang pananatili sa Monteclaro, Davao del Norte.

Bagamat simple lang ang inn na iyon. May maaliwalas at nice ambience naman sa lo
ob.

Pagdating sa maliit na reception area ay kaagad na sinabi niya sa empleyadong na

roon ang kanilang reservations na mabilis din naman nitong naibigay.

"Enjoy your stay here, Sir." nakangiting turan nito pagkatapos iabot sa kanya an
g susi ng kwarto.

Tumango lang siya dito. "Let's go, LuHan." tawag niya sa nakasunod na PA na nagk
ukumahog pa rin sa pagbitbit ng mga gamit niya.

"Boss, sigurado ka bang dito mo gustong tumira? Dun ka na lng kaya sa five star
hotel sa kabilang bayan?" Sinabayan siya nito sa paglalakad. Ngunit, sa muli ay
hindi niya ito pinansin.

"Mukhang masikip dito, Boss. Hindi ka sanay sa ganito, pustahan pa tayo." dagdag
pa nito.

Nagsawalang-kibo pa rin si Mitsui at dineadma ang makulit na PA, kaya naman nagp
atiuna itong maglakad sa kanya.

Subalit hindi pa rin nakatiiis ang matabil nitong dila. Muli siya nitong hininta
y at saka siya sinabayan sa paglalakad.

"Kung sabagay, kung ang kapalit naman ay ang pagkakakalapit niyo ng misis niyong
si Ms. Vianca, worth it naman diba? Mas masikip na space, mas mabuti -- para cl
ose. The closer, the better. The hotter, the merrier." makahulugang sabi nito sa
bay wink pa.

Huminto si Mitsui at pinukol ng matalim na tingin si LuHan. "Mind

your f*cking business! Stop annoying me or I'll kick your ass out!" Minsan na ng
a lang siyang sumagot kay LuHan, may halong mura pa.

"Hala! Boss wag ka namang ganyan." kinakabahang sabi ni LuHan. Alam na agad nito
ng nagsisimula nang magalit ang amo. "Tatahimik na po ako. Wag nga kayong pikon
at maiinitin ang ulo. Lalo kayong lalayuan ni Ms. Vianca, eh."

Dahil naman sa narinig ay biglang nag-iba ang timpla ng ugali ni Mitsui. "Paanon
g di iinit ang ulo ko, pinag-iinit mo." kalmado nang sabi niya sa diretsong Taga
log na salita.

"Ganyan dapat, Boss! Nasa Pilipinas tayo kaya wag kang inglesero. Kaya ka mas na

gmumukhang masungit, suplado at hindi bagay maging PA." puna nito sa kanya.

Aba't ito pa talaga ang may ganang turuan siya ng mga dapat niyang gawin.

"Oo na! Tss! Ayusin mo muna ang English grammar mo. Kaya ka mas mukhang PA sa'ki
n!" bulyaw ni Mitsui kay LuHan.

Akmang sisipain niya sana ito ng bigla niyang matanaw ang paparating na si Vianc
a.

Naglalakad ito papunta sa kinatatayuan nila ngunit may kausap ito sa cellphone k
aya hindi agad nito napansin na naroon na rin sila.

Dahil doon ay dali-daling inagaw ni Mitsui ang mga bag na bitbit ni LuHan. "Vian
's already here. Akin na yan!" mabilis na utos niya.

Natatarantang agad naman ang mga iyong ibinigay ni LuHan.

Sa isang iglap, in character na agad ang dalawa. Humakbang paatras si Mitsui pap
unta sa likod ni LuHan habang buhat ang mga gamit niya. Isang tipikal na eksena
ng PA at Boss. Yun nga lang si Mitsui ang alalay.

Noong nasa malapit na si Vianca ay saka lamang nito napansin ang presensiya nila
. Itinago na nito sa bulsa ng suot na jeans ang hawak na phone.

"Good afternoon." bati nito sa harap nila.

Sinulyapan lang siya nito. Nang makita nitong mistula na siyang alipin ni LuHan
ay umiwas ito ng tingin at ibinaling na lang sa 'Boss' niya ang atensyon nito.

"Sir, di ko po inaasahang pupunta rin kayo dito. Ang akala ko kasi si Mr. Peters
on na lang ang hahayaan niyong mag-asikaso ng lahat." sabi ni Vianca. Kaya pala
halatang nagulat ito kanina nang makitang magkasama sila ni LuHan.

"Dumaan lang ako saglit, Ms. Hernaez. It just so happened that I also have some
important matters to attend here in Monteclaro." praktisadong sagot ni LuHan. Pe

ro ang totoo, kahapon pa ito nagmemorized ng mga linyang sasabihin nito sa mga p
osibleng itatanong ni Vianca.

"I'm such a busy person so I will let Mitsui be the in-charge of this project."
malamig na sabi pa nito.

Tumingin si LuHan sa relos nito bago ulit nagsalita. "Anyway, I have to go. My b
usiness partners were already waiting for me. Nice to see you again, Ms. Hernaez
."

Umarte si LuHan na animo'y isang busy-busyhang nilalang at nagmamadaling iniwan

sina Mitsui at Vianca para sa business meeting kuno nito.

Pero ang totoo, pupunta lang ito sa kabilang munisipyo at dun pansamantalang mag
lalagi. Isinama lang talaga ito ni Mitsui doon para magdrive ng kotse niya sa by
ahe nila mula Davao City.

Maliban pa dun, kapag wala si Vian ipapatawag niya si LuHan para gawin ang mga d
apat sana'y trabaho nito bilang PA.

Ano siya tanga? Siyempre, hindi.

Gagawin lang niya ang pagiging personal assistant kapag kaharap si Vianca. Wala
siyang balak maging full-time PA sa buong tatlong linggong 'yon.

Sa pagkakaalam kasi ni Mitsui ay kada dalawang araw lang mananatili si Vian sa l

ugar na yun. Nagrequest daw ito kay LuHan kung pwedeng madalas itong umuwi sa Da
vao.

Nagtataka tuloy siya. Daig pa ni Vianca ang pamilyadong babae, eh samantalang ma

g-isa lang naman ito sa buhay.

Ba't kailangan pa ni Vian na umuwi para asikasuhin ang kung anumang naiwan nito
sa bahay?

Napakaimportante ba ng bagay na yun na talagang magtitiyaga pa ang asawa niya sa

hassle ng pabalik-balik na byahe?

Tss. Hindi niya tuloy ito makakasama at masosolo ng matagal.

Dahil sa nakakaasar na katotohanang iyon ay hindi maiwasang lumukot na naman ang

mukha ni Mitsui.

-_____-

Napansin naman ito na Vianca at agad siyang pinagsabihan nito. "Tigilan mo na ng

a yang pagkainis sa Boss mo. Tanggapin mo nang maluwag sa dibdib yang trabaho mo
para hindi ka basta nababadtrip." advise nito sa kanya.

Kung ganun, ang akala nito kaya siya nakabusangot ay dahil labag sa loob ang pag
sisilbi niya kay LuHan.

Although, it was partially true na ayaw niya talagang maging PA, nakahanda siyan
g gawin ang lahat mapalapit lang ulit kay Vianca. Kahit pa lunukin niya ang kany
ang walang kasing-taas na pride at magmukha siyang kaawa-awang utusan lang ng fe
elingerong si LuHan. Basta ba magiging sa kanya ulit si Vianca. Sulit na ang lah
at ng sakripisyo niya.

^______^

Sa isang iglap, nag-iba ang ihip ng hangin at biglang umaliwalas ang mood ni Mit
sui. "Tara na babe. Samahan na kita sa kwarto mo." alok niya rito habang nasa ma
gkabilang braso niya pa rin ang dalawang bag na bitbit niya.

Inirapan siya ni Vian. "Kwarto ko? Anong gagawin mo sa room ko aber?" pagtataray
nito sa kanya.

"Nothing. Ihahatid lang kita. Is there anything wrong with that?" ganting tanong
niya rito. Pero hindi naman mapigilang umangat ng isang sulok ng labi niya. *sm
irks*

"Hmmp! Diyan ka na nga!" Hindi nakaligtas sa paningin ni Vianca ang pagsilay ng

pilyong ngiti sa mukha niya kaya tuloy mabilis siya nitong tinalikuran at iniwan
siyang mag-isa.

"Vian, wait!" tawag niya rito. Hinabol niya ito hanggang sa makarating siya sa t
apat ng room ni Vianca. Nasa 3rd floor iyon habang nasa 4th floor naman ang sa k
anya.

Nakapasok na sa loob si Vianca at isasara na sana nito ang pinto. Subalit naging
maagap si Mitsui at naiharang niya ang hawak na bag sa bukana ng pintuan bago p
a man iyon tuluyang maisara.

"Maawa ka naman sa'kin. Ang sakit ng katawan ko. Boss LuHan let me drive him for
long straight hours. I even hadn't enough sleep since last night." sabi niya wi
th matching paawa effect pa.

"Puwes, wala akong maitutulong sayo! Itulog mo na lang yan dun sa kwarto mo!" Pi
lit na tinatanggal ni Vian ang bagahe niya ngunit nakikipagtulakan naman siya di
to.

Dahil na rin sa mas malakas si Mitsui kumpara rito, sa huli ay nagtagumpay pa ri

n siya. Nagawa pa rin niyang mabuksan ang pinto at makapasok sa loob ng room nit
o.

Nagtuloy-tuloy siyang naglakad at kaagad na hinanap ang kama nito. Pagkatapos na

makita ay dumiretso siya doon, inihagis sa sahig ang mga dalang bag at pasalamp
ak na naupo sa gilid ng higaan.

"I'm really feeling sick. My head hurts like sh*t!" reklamo niya. Walang halong
arte, pakiramdam niya ay magkakasakit talaga siya.

Paano ba naman, may Run for Cause na inorganisa ang kompanya nila kahapon at bil
ang Head ay naobliga siyang umattend. Siyempre, ano pa bang sasabihin ng mga tao
, sumali nga ang mga empleyado niya tapos siya hindi sumama.

Ang kaso, minsan na nga lang siya magparticipate sa ganun klaseng event, hindi p
a nakiayon ang magandang panahon. Kaya ayun naulanan tuloy siya. Ang resulta, ma
sama ang pakiramdam niya ngayon.

Gwapo at arogante lang siya pero hindi ibig sabihin nun na immune siya sa sakit.

"Babe, can you give me a head massage. I know it will be an effective one. It wi
ll lessen the pain." pakiusap ni Mitsui. Tumingin siya kay Vianca na kasalukuyan

g nakatayo na sa kanyang harapan.

Pero sa halip na pumayag sa hiling niya ay hinawakan nito ang kaliwang braso niy
a. "Hindi ka sabi pwede dito. Dun ka na lang magpahinga sa room mo."giit ni Vian
sa kanya. Pinipilit siya nitong tumayo upang paalisin sa loob ng kwarto nito.

"NO! I want here!" parang batang nakikipagmatigasan siya rito.

"Aish! Kahit kailan talaga! Wala ka lang magawa sa buhay kaya pinagtitripan mo n
aman ako." Kaunti na lang, paubos na rin ang pasensiya ni Vianca. Iniisip nito n
a pakana lang ni Mitsui na magsakit-sakitan para makapagkulong siya sa kwarto ni
to.

"Sige na babe, please... isang masahe lang sa ulo tapos aalis na ako agad.. Plea
se... babe." Ngayon naman ay para siyang batang nakikiusap rito.

Bahagyang naantig tuloy ang puso ni Vian dahil naalala niyang bigla si Lei. Magk
aparehong magkapareho ang ugali ng dalawa kapag naglalambing. Hindi maipagkakail
ang mag-ama talaga sila.

Umiwas ng tingin si Vianca. "Umalis ka na nga. Nakakaistorbo ka lang sa'kin pupu

nta pa ako mamaya dun sa site." Nilakipan nito ng iritasyon ang boses para magmu
khang naiinis na ito.

"At isa pa, bakit ba babe ka ng babe? Ang panget pakinggan. Hindi ako baboy." Na
ghahanap si Vian ng karagdagang sasabihin pero wala itong maisip kaya yun na lan
g ang lumabas sa bibig nito.

Hindi alintana ang magiging implikasyon ng sinabi nito. Nagtunog tuloy itong cho
osy sa term of endearment na ginamit ni Mitsui.

*grin*

Aktong hihilahin na naman siya ni Vianca sa braso niya. Pero imbes na magmatigas
ulit, sa pagkakataong ito, kinabig niya sa beywang ang asawa at mabilis na inih
iga ito sa malambot na kama.

Pumaibabaw siya dito kaya hindi nito basta maikilos ang katawan nito.

"U-uy.... anong ga-gawin... mo... sa... akin?" nauutal na kinakabahang tanong ni

Vianca.

Sa halip na sumagot agad ay niyakap niya na lang ito ng mahigpit.

"You don't want me to call you babe? Alright, then I'll call you HON. Just like
what you used to call me back when we were still together." saad niya. Naipikit
niya ang kanyang mga mata nang maalala niya ang mga masasayang araw ng buhay mag
-asawa nila noon.
Sumagi ulit sa isipan niya na kung hindi sana siya nagkamali noon, hanggang ngay
on sana'y mahal na mahal pa rin nila ang isa't isa.

"Hon, I miss you so much. I missed those days when we were madly in love with ea
ch other. You're the one who taught me how to love, but you didn't teach me how
to stop. Each passing days that we're apart, I'm afraid that my sanity will hell
break out of me." nahihirapang sabi niya.

Mas hinigpitan niya ang yakap dito. Wala na siyang pakilam kung magalit man si V
ianca sa kanya dahil sa ginagawa niya.

Kanina pa ito tahimik at hindi nagrerespond sa kanya. Nanatili lang itong nakahi
ga habang nakayapos siya sa katawan nito.

Ilang sandali ang lumipas at namalayan niya ang kusang paggalaw ng mga braso ni
Vianca. Naglakbay ang mga iyon patungo sa likuran niya.

Ilang saglit pa, naramdaman niya ang pagganti nito ng yakap sa kanya.

***************
Chapter 58 >>
Dedicated kay @tintinabels ^_^

Hi po! Yung di pa nabasa ang chap 57 dahil sa pagloloko ni watty, naayos ko na p

o siya. Check nyo na lang ulit. :)

________________
Chapter 58

[Vianca's POV]

Hindi ko mapigilang mapataas ng kilay habang kaharap ko si Mitsui. Kanina pa siy

a nangungulit sa akin. Ano bang problema ng lalaking 'to?

Mula doon sa ibaba ay sinundan niya ako rito sa kwarto ko para lang sabihing may
sakit siya at kailangan niya ng head massage.

Puwes, hindi ako nurse o therapist na makakagamot sa kanya.

"Mitsui, umalis ka na nga kasi rito" pagtataboy ko sa kanya.

"Sige na babe, please.. isang masahe lang sa ulo tapos aalis na ako agad.. Pleas
e... babe." parang isang batang pakiusap niya sa'kin.

Bigla akong natigilan. Ang paraan ng kanyang pagkakasabi at ang mukha niyang nak
atitig sa akin. Aminado ako na may kakaiba akong naramdaman.

Oo, matagal ng gwapo si Mitsui, pero parang may nag iba sa kanya ngayon. At yun
ang hindi ko basta maipaliwanag.

Maliban pa dun, dahil sa ikinilos niya ay bigla kong naalala si Lei.Magkaparehon

g magkapareho ang ugali nilang dalawa kapag naglalambing. Kahit di ako sigurado
kung anong intensyon ni Mitsui, kung naglalambing ba siya o nang-aasar lang.

Pero isa lang ang tiyak ko. Hindi maipagkakailang mag-ama talaga sila.

Umiwas ako ng tingin kay Mitsui. Hindi ako komportable na magkasama kami dito sa
loob ng silid ko.

"Umalis ka na nga. Nakakaistorbo ka lang sa'kin pupunta pa ako mamaya dun sa sit

e." Nilakipan ko ng iritasyon ang aking boses para maitago ang damdaming yun at
magmukhang naiinis ako sa kanya.

"At isa pa, bakit ba babe ka ng babe? Ang panget pakinggan. Hindi ako baboy." Na
ghahanap pa sana ako ng karagdagang sasabihin pero wala akong maisip kaya yun na
lang ang lumabas sa bibig ko.

At isa pa totoo naman. Aside from hindi maganda sa pandinig ko ang babe na yan.
Hindi niya ako dapat basta tinatawag ng babe, dahil as far as I know, wala kamin
g relasyon. Walang lugar ang pasweet na tawagang yan sa buhay naming dalawa.

Ibinalik ko ulit ang tingin ko kay Mitsui na kasalukuyan pa ring nakaupo sa gili
d ng higaan ko. Gaya ng kanyang sinabi, masakit daw ang ulo niya. Kaya siguro me
dyo hindi na maipinta ang mukha niya.

Ah basta! May sariling kwarto naman siya kaya hindi siya dapat nagpipilit na dit
o magpahinga.

Akmang hihilahin ko na sana ulit si Mitsui sa braso niya. Inasahan kong makikipa
gmatigasan ulit siya sa akin. Baka nga tabigin pa niya ulit ang kamay ko.

Pero laking gulat ko ng sa pagkakataong iyon ay bigla na lang niya akong kinabig
sa aking bewang.

"Ayyy! Ano ba!" Napatili ako nang mabilis niya akong ihiga sa malambot na kama.

Dumagan at pumaibabaw siya sa akin kaya hindi ko basta maikilos ang katawan ko.
Para akong nabato sa aming kinahihigaan at ang lakas din ng kabog ng dibdib ko.

"U-uy.... anong.. ga-gawin... mo... sa... akin?" nauutal na kinakabahang tanong

ko. Ngayon naman hindi lang katawan ko ang hindi makagalaw kundi pati ang boses
ko hirap na ring kumawala sa aking bibig.

Ngunit sa halip na makuha ang kasagutan sa tanong ko, napasinghap ako ng bigla n
iya akong niyakap ng mahigpit.

"You don't want me to call you babe? Alright, then I'll call you HON. Just like
what you used to call me back when we were still together." bulong ni Mitsui sa

aking tenga.

Naipako ko na lang ang paningin ko sa taas ng kisame nang marinig ko iyon mula s
a kanya.

Hindi ko akalaing naaalala pa rin pala niya ang mga panahong yun. Ang mga masasa
yang araw ng buhay mag-asawa namin noon.

"Hon, I miss you so much. I missed those days when we were madly in love with ea
ch other. You're the one who taught me how to love, but you didn't teach me how
to stop. Each passing days that we're apart, I'm afraid that my sanity will hell
break out of me."

Nagsasalita si Mitsui habang nakasubsob ang mukha sa pagitan ng leeg at balikat

ko.Ramdam ko ang bawat malalim na paghinga niya.
Nanatili lang akong tahimik habang isa-isa niyang sinasambit ang mga katagang iy
on.

Subalit, kada salitang binibitawan niya. Ayokong tanggapin yun ng sistema ko. La
lo na ng puso ko.

Kanina pa siya nakayakap sa akin pero pinipigilan ko ang sarili kong magrespond
sa kanya.

Kaya nga lang may bahagi ng pagkatao ko ang unti-unti nang gustong sumuko.

Totoo nga ba talaga na ang tao na siyang mas nagpalakas ng loob mo ay siya ring
matinding kahinaan mo?

Kasi sa sitwasyon namin ni Mitsui, inaamin kong siya ang nagpatatag sa'kin bilan
g isang babae, pero parang siya rin ang greatest weakness ko.

****
Wala sa loob na kusang gumalaw ang mga braso ko. Hanggang sa namalayan ko na lan
g ang aking sarili na gumanti ng yakap kay Mitsui.

Alam kong hindi niya inaasahan ang ginawa ko. Kaya marahil mas hinigpitan pa niy
a ang pagkakayakap sa akin. Baka nga umabot pa sa puntong kapwa hindi na kami ma
kahinga sa sobrang higpit.

Subalit ng mga sandaling yun, naglalaban pa rin ang puso at isip ko kung tama ba
ang mga nangyayari.

Ano ba Vianca? Tigilan mo na yan! Hindi ikaw 'to!

5 years. Limang taon ko siyang pilit kinalimutan. Ang lahat ng pinagdaanan ko no

on ang nagsilbing motivation ko para magsimula ulit.

Naging mas matatag akong tao ngayon dahil naging mahina ako noon. Nawala ang tak
ot ko sa maraming bagay dahil namuhay ako sa kaba noong mag-asawa pa kami.

At higit sa lahat, mas matalino na ako kasi nagpakatanga ako noon.

Kung bibigay ako ngayon, mauulit lang ang nakaraan. Magiging mahina at magpapaka
tanga ulit ako. Natatakot akong mauulit lang ang lahat sa amin ni Mitsui.

Sa pagragasa ng mga katotohanang yun ay muli akong nagising at bumalik sa realid

ad.

Bigla akong natauhan. Nag-ipon ako ng sapat na lakas upang kumawala kay Mitsui.

"Bitawan mo nga ako!" sigaw ko sabay tulak ng malakas sa kanya.Hindi ako makapan
iwalang bigla akong nag-zoned out habang kasama ko siya.

Nang bumitaw siya sa akin ay kaagad akong bumangon mula sa kama at umupo sa gili
d nito.

"V-vianca, I'm sorry." Humihingi ng paumanhing sabi niya sa akin.

Tumingin ako kay Mitsui at nakita kong napabalikwas siya at napaupo na rin malap
it sa tabi ko. Bakas sa mukha niya ang pagkagulat sa ginawa ko.

Inirapan ko siya at pagkatapos ay sinuklay ko ng aking mga daliri ang nagulo kon
g buhok.

Psh! Ang akala niya siguro basta na lang ako magi-give in sa kanya.

"Kung ayaw mong umalis dito. Edi ako ang aalis." sabi ko habang inaayos ang nagu
sot kong damit.

Sinikap ko ulit na ibalik sa pagiging kaswal ang pakikitungo sa kanya. Na para b

ang walang anumang nangyari.

Kasunod nun ay tumayo ako at naglakad na ako palabas ng pinto. Hindi na ako nag
abala pang lingunin siya para tingnan kung anong naging reaksyon niya.

*************
Pagkaalis ko ng lodging inn na aming tinutuluyan ni Mitsui ay dumiretso agad ako
sa lugar na siyang magiging lokasyon ng pagtatayuan ng bagong school building.

Pagdating ko sa site ay nadatnan ko ang ilang trabahador na nag-uumpisa pa lang

sa paggawa ng naturang proyekto.

Saglit akong napatunganga at nilibot ng tingin ang kabuuan ng halos dalawang hek
taryang bakanteng lote.

Okay.. Una sa lahat, ano nga ba talagang gagawin ko rito? Ako na isang teacher,
pupunta sa ganitong lugar sa halip na nasa loob ng klase at nagtuturo sa mga est
udyante ko.

Buti kung class opening na. Kung ganun sana, papayag ako kahit pa ipadala nila a
ko rito para maging temporary teacher-in-charge.

Ewan ko ba kay Sir LuHan at kailangang ako pa ang humawak ng pondong gagamiting
pambili ng construction materials. Eh, andiyan naman si Mitsui o kaya maghire na
lang sila ng accountant.

Aish. Sige na nga. Kung hindi lang dahil sa pagbabanta ni Sir na aatras siya sa
pinirmahang memorandum of agreement, hindi ko 'to gagawin.

****
Matapos kong sandaling dumaan sa lupaing 'yon na sakop pa rin ng local governmen
t ng Monteclaro ay nagtungo naman ako sa Municipal Hall nito.

Halos ilang metro lang ang distansiya nito mula sa site kaya naglaan ang LGU ng
maliit na room na magiging pansamantalang opisina ko.

Pagpasok ko sa loob ay kaagad kong inilapag sa mesa ang mga papeles na dala ko.
Compiled documents yun ng mga resibo, vouchers at kung anu-ano pa.

Anong oras na ba?

Tumingin ako sa relos na suot ko. Sampung minuto pa pala bago mag-aalas tres ng
hapon. Naka-schedule akong makipagkita sa isa sa mga engineers na gumagawa ng p
lano ng bagong school campus.

Base sa napag-usapan namin ng aming Administrator kanina sa telepono, hintayin

ko na lang daw dito sa opisina yung enhinyero. Kukunin ko lang naman daw ang blu
eprint at ilan pang mga importanteng dokumento mula rito.

****
Makalipas ang isang oras, pasado alas kwatro na pero hindi pa rin dumarating ang
nasabing engineer. Kanina pa ako naghihintay sa loob ng office at tapos ko na r
in ang lahat ng mga dapat kong asikasuhin.

Nasan na ba yun? Anong petsa na?

Makikipag-meeting tapos hindi naman marunong tumupad sa usapan. Nakakainis kayan

g maghintay nang di sigurado kung darating pa o hindi yung tao. Idagdag pa na ma
g-isa lang akong nagtatrabaho sa loob ng opisina. Wala man lang akong ibang maka
usap.

Para matanggal ang aking pagkainip ay napagpasyahan ko na lang na lumabas saglit

at tumingin-tingin muna sa paligid.

Kaunting hintay pa. Baka nalate lang siya sa byahe papunta dito. Lilibangin ko n
a lang ang sarili ko sa pagmasid sa mga katabi naming establishments.

Second class municipality ang Monteclaro kaya samu't saring negosyo ang nag-oope
rate sa lugar. Madami ring residential areas ang matatagpuan dito.

****
Mayamaya pa, tiyempong pagkalabas ko ng pinto nang may matanaw akong isang lalak
ing paparating. Naglalakad ito patungo sa direksyon na kinaroroonan ko kaya medy
o naconclude ko na baka ito na nga yung engineer na kanina ko pa hinihintay.

'Teka lang. Bakit mukhang familiar yata sa akin ang lalaking 'to?' Nasa isip ko
nang ilang metro na lang ang layo niya mula sa akin.

Oo, siya nga! Nabigla ako ng tuluyan ko na siyang mamukhaan.

"Adrian Carl Lewis!?" Hindi makapaniwalang tanong ko nang makalapit na siya sa k

inatatayuan ko.

"Ms. Vianca?" Gulat na bulalas din niya nang makilala niya ako. "Ikaw ba yung da
pat sanang pupuntahan ko diyan?" Itinuro niya ang office na nasa bandang likuran
ko.

Kung ganoon, kumpirmadong siya nga yung engineer na hinihintay ko. Tingnan mo ng
a naman. Ang pinakapasaway na student ko dati. Isa ng engineer ngayon.

Napangiti ako. "Oo, ako nga. Ba't ba ang tagal mo, huh? Pero sige, ayos lang yun
." pagbabalewala ko sa pagiging late niya sa usapan.

Hindi ko magawang magalit kahit isang oras siyang nalate. Basta, masaya lang tal
aga ako. Corny mang pakinggan, para kasing fulfillment na rin sa'kin na minsan n
iya akong naging professor at naging parte ako kung paano niya na-achieve ang ku
ng ano siya ngayon.

^__^

"Pasensiya na talaga, Ms. Vianca. Nagkaproblema lang kasi dun sa isang project n
amin sa Sta. Maria kaya nahuli ako ng dating." pagpapaliwanag niya.

"Okay lang yun. Naiintindihan ko." pagtanggap ko naman ng sorry niya.

Pansin ko lang na medyo nagmature ang attitude niya. Hindi tulad ng dati na magk
akapareho sila ng ugali ng mga kabarkada niyang sina Mitsui at Zeke.

"Ah, alam ko na!" sabi niya na parang may naisip na magandang idea. "Bilang pamb
awi sa naging atraso ko, yayain na lang kitang magmerienda sa resto namin. Diyan
lang naman yun sa kabilang kalye. Sobrang lapit lang dito."

Aba, tingnan mo nga naman. Businessman na rin pala ang isang 'to.

"Sure, why not." pagpayag ko. Merienda daw eh. Sa totoo lang, gutom na rin talag
a ako.

"By the way, Ms. Vian kamusta na kayo ni --- ahhh...nevermind." May sasabihin pa
sana siya pero hindi na niya tinuloy.

"Sino?" Nakakunot-noong tanong ko.

"Ah.. wala.. Wag mo na akong pansinin." tugon niya habang umiiling-iling pa. "It
o na nga pala yung mga hinihingi ng school niyo." Iniabot niya isang makapal na
folder.

Pagkakuha ko nito sa kanya ay iniwan ko muna siya sandali. Inihatid ko ito sa lo

ob ng opisina at saka ko itinago sa isang drawer. Kinuha ko ang aking shoulder
bag, lumabas ulit ako at nilock ko na pasara ang pintuan.

****
Nang binalikan ko na si Adrian ay magkasama na kaming nagtungo sa nabanggit nito
ng resto bar.

Kaya nga lamang, nasa may daanan pa lang kami paluwas ng Municipal building nang
makasalubong namin si Mitsui.

"Whoa! Tol ikaw ba yan?" gulat na sigaw ni Adrian ng makita si Mitsui. Napahinto
siya sa paglalakad kaya huminto rin ako.

Buti na lang at bihira lang ang mga taong naroon. Kundi nadistract na sa ingay n
iya. Ang akala ko pa naman nagbago na siya. Maingay pa rin pala.

Si Mitsui naman na ngayon ay nakalapit na sa amin ay tuwang tuwang binati agad s

i Adrian. "Hey bro! What's up? Its been years since we last saw each other." sab
i niya sabay tapik sa balikat ng dating kaklase.

Hmmm? Si Mitsui tumawa? Parang ngayon ko lang siya ulit nakitang masaya.

Well, baka natutuwa lang siya na muli silang nagkita ng kaibigan niya. Hindi ko
lang alam kung gaanong eksakto katagal na ng huli silang nagkita.

Pagkatapos kay Adrian ay bumaling naman sa akin si Mitsui. Ngunit, laking gulat
ko na lang ng bigla niya akong inakbayan at hinila ako palapit sa kanya.

"Do you still remember Vianca?" Nakatingin siya kay Adrian pero ako ang tinutuko
y niya.

"Te-teka lang, Mitsui." Naguguluhan ako. Ano bang pinaggagawa niya?

"Of course. So ano? Nagkabalikan na ba kayo?"

Nanlaki ang mga mata ko sa tanong na 'yon ni Adrian. Ibig sabihin may alam ito s
a past namin ni Mitsui?

"Not yet, bro. But we are already getting there." kampanteng sagot ni Mitsui. "R
ight, Hon?" Nilingon niya ako at pinisil pa ang balikat ko na parang hinihingi a
ng pagsang-ayon ko.

Anak ng ****. Ano ba yang mga pinagsasabi niya? Tapos kanina pa wagas kung makat
awag ng Hon. Akala ko pa naman tumigil na siya. Pero, heto nag-uumpisa na naman.
**

Ang mabuti pa umalis na lang ako bago pa maubos ang pasensiya ko.

"Tanggalin mo nga yan!" Marahas kong inalis ang braso ni Mitsui na nakaakbay pa
rin sa akin at saka ko ulit hinarap si Adrian "Next time na tayo kumain. Sige, m
auna na ako sa inyo."

Pagkatapos kong magpaalam ay dali-dali na akong naglakad papalayo sa dalawa.

"Ms. Vian!"

Hinabol ako ni Adrian kaya napahinto ako.

"Tinawagan ko na kasi yung wife ko. Sinabi ko na magprepare siya kasi may bisita
kami. Sa katunayan papunta na nga daw siya dito para sunduin tayo." pahayag niy
a.

Lumapit na rin sa akin si Mitsui at nakikinig na sa pinag-uusapin namin.

"Pwedeng sa susunod na lang? May gagawin pa kasi ako." pagsisinungaling ko.

"Pero gusto ka rin daw kasi makikilala ni Pia." giit ni Adrian sa akin. "Oh, ayu
n na pala siya." Itinuro nito ang isang matangkad na babaeng paparating.

*******
Makaraan ang halos isang oras ng pagkakamustahan nina Adrian at Mitsui. Ganun di
n ang pagpapakilala sa amin kay Pia na asawa ni Adrian. Narito pa rin kami ngayo
n sa loob ng resto na pagmamay-ari ng mag-asawa.

Magkakaharap kami sa isang table. Magkatabi ang upuan nina Adrian at Pia habang
magkatabi rin kami ni Mitsui.

Kahit sa huli ay napilitan lang akong sumama sa kanila. Gustuhin ko mang umuwi a
gad ay hindi ko naman basta magawa. Sobrang bait kasi ng mga ito, lalo na si Pia
. Nakakahiya naman, baka isipin pa nitong napaka-unfriendly ko kung aalis ako ka
agad.

Ok lang. Kaunting kwentuhan pa, mamaya magpapaalam na talaga ako.

"Pia, its nice to know, napagtiyagaan mo yang si Adrian. Several women have alre
ady dumped him before." Nasa kalagitnaan ng asaran ang magkaibigan ng sabihin it
o ni Mitsui.

Hindi ko tuloy mapigilang tingnan ng masama si Mitsui.

Pinandilatan ko siya. Madalas talaga siyang sumobra sa pagiging mapang-asar. Pas

alamat na lang na hindi pikon yung dalawa.

"Siyempre naman, Mitsui. Mahal na mahal kaya namin ni Pia babes ang isa't isa."
sabi ni Adrian. Hinawakan nito ang kamay ni Pia na nasa ibabaw ng mesa.

"Thanks AC babes." ganting tugon naman ni Pia. Ngumiti muna ito ng pagkatamis-ta
mis bago ulit nagsalita. "Ikaw talaga, ang hilig mong mangbola." nahihiyang sabi
nito with matching hampas pa sa braso ng asawa.

"Hindi yun bola. I love you so much, Pia." sagot naman agad ni Adrian.

Sinasabi ko na nga ba. Hindi man nila tahasang papatulan si Mitsui. Dadaanin nam
an sa nakakamatay na kasweetan.

Yung totoo? Parang pakiramdam ko sinasadya nilang mag-inggit porke't sobra silan
g inlove. Tss.

Umiwas na lang ako ng tingin sa mag-asawa. Bahagya kasi akong naasiwa.

Gusto ko rin sanang palihim na sulyapan si Mitsui para makita ko kung anong nagi
ng reaksyon niya. Kaya lang, baka makahalata siya. Sabihin pa niyang kung anu-an
ong nasa isip ko.

"Ehem!" *cough*

Narinig ko na lang ang pagtikhim na iyon ni Mitsui. Alam kong sinadya niya yun p

ara maagaw ang atensyon ng mag-asawa. Para mapansin nina Pia ang presence namin
ni Mitsui sa harap nila.

As in, hello andito rin po kami nanonood sa inyo!

Tumigil na sa paglalambingan ang dalawa. Nakahalata marahil na awkward na talaga

ang atmosphere sa pagitan naming lahat.

"Aww, sorry Mitsui. We forgot. Andiyan ka pala." Lumawak ang ngiti ni Adrian. Ab
a't parang nang-iinis pa.

"We're really sorry. Nadala lang talaga kami. Hahaha." tumatawang dugtong naman
ni Pia. Napaka-jolly ng personality nito. Kaya sadyang bagay sila ng mapagbirong
si Adrian.

Hindi gaya nitong katabi ko na wala man lang sense of humor at positive vibes sa
katawan. Parang laging aburido sa buhay. -__-

"Okay lang. Nakakatuwa nga kayong panoorin." nakangiting sabi ko kahit medyo naa
siwa akong magmasid sa kanila kanina.

Hindi maipagkakailang compatible ang dalawa. Kaya nga siguro nagwork out ang tat
long taon na pagsasama ng mga ito.

Mukhang supportive rin sila sa tinahak na career ng bawat isa. Si Adrian bilang
engineer at si Pia bilang negosyante.

Naikwento sa'kin ni Adrian na matapos ng college graduation nila ni Mitsui sa St

anford Academy ay nag-enroll ulit ito sa kursong Engineering. Ipinagpatuloy nito
ang totoong pangarap na maging isang enhinyero.

Bilib rin ako sa naging dedikasyon ni Adrian. Sa kabila ng pagkakaroon ng carefr

ee at pasaway na ugali noon, nagtagumpay pa rin itong maabot ang inaasam nito.

"Eh kayo ba, Mitsui? Kamusta na kayo ni Ms. Vianca?" mayamaya'y tanong ni Adrian
.

Muntik nang mawala ang paghanga ko sa naging acomplishment ni Adrian ng umandar

na naman ang pagiging pakialamero nito.

Nagtataka lang ako kung paano niya nalaman ang tungkol sa amin ni Mitsui. Pero m
alaki ang posibilidad na kay Mitsui mismo nanggaling. Magkaibigan sila eh.
Pasimple kong nilingon si Mitsui at nakita ko mula sa sulok ng aking mga mata na
nagkibit balikat lang siya.

Hindi na natuloy ang pang-uusiyoso sa amin ni Adrian dahil biglang dumating ang
isang babaeng may kargang cute na bata.

Pagkalapit nito sa aming mesa ay tumayo si Pia at agad na kinuha ang bata mula r
ito. Malamang ay ito na yung baby na nabanggit sa akin ni Pia kanina.

Naikwento kasi ng mag-asawa na may anak na silang mag-iisang taon na next month.

"Sige po. Thanks, Yaya." wika ni Pia sa babae bago ito umalis. Maingat itong ina
lalayan ni Adrian sa pagbalik sa upuan habang karga nito ang baby.

Nang mga sandaling yun, habang pinagmamasdan ko sila, parang may bahagi ng pagka
tao ko ang biglang nasagi.

Hindi ko maiwasang mapayuko na lang. Muli ko na naman kasing naalala si Lei.

Ganyan ang edad niya nung halos hindi ko siya maiwan sa bahay. Pero kinailangan
ko yung gawin upang makapagtrabaho bilang isang private tutor. Nagsasalit-salita
n lang kami ni Ashley sa pag-aalaga dahil hindi ko naman kayang kumuha ng Yaya.

Ang tindi ng pinagdaanan kong hirap para sa kanya. Ngunit lahat ng yun, napapawi
kapag umuwi ako ng bahay at nakatanggap ako ng kahit isang simpleng yakap lang.

Masyado na akong maraming isinakripisyo para kay Lei. Nakakatakot nang sumugal u
lit.

Ang eksena ng isang masayang buong pamilya na nasa aking harapan. Hanggang panga
rap na nga lang yata yun. Imposible ng mangyari.

********************
A/N:
Sorry sa ilang weeks na hiatus. Busy lang. Anyway, babawi ako. I'll do my best n
a bumalik sa dating 2x a week UD para tapusin na agad ang story. Gusto ko na rin
kasing matapos ang MMA for the sake of the readers.

Expect my next UD on tuesday. :)

-FeiFrozenFire <3
P.S. You can also add me on FB. :)
Chapter 59 >>
Chapter 59
[3rd Person's POV]

"EHEM!" Tumikhim na lang si Mitsui para maagaw ang pansin ng mag-asawa na lantar
ang naglalambingan sa harap nila ni Vianca.

Kahit kailan talaga hindi na nagbago ang kabarkada niyang si Adrian. Gagawin nit
o ang maski ano hangga't pwedeng maipagyabang sa kanya. Palibhasa kasi nasa grad
e school pa lang sila laging talo na niya 'to sa diskarte.

Nagtataka nga rin siya kung papaanong nagustuhan ito ng childhood friend nilang
si Pia. Basta nabalitaan na lang niya noong nasa Amerika siya na nagpakasal na p
ala ang mga ito.

Bunsod ng ginawa ni Mitsui ay huminto na ang mag-asawa sa pagiging sweet sa isa'

t isa at umayos na ng pagkakaupo sa harap nila.

"Aww, sorry. We forgot. Andiyan ka pala." Nang-aasar na sabi ni Adrian kalakip a

ng isang malapad na ngiti sa mukha nito.

Pero mas pinili na lang ni Mitsui na huwag na itong patulan.

Sige, okay lang. Mang-inggit lang sila. Once mabawi na niya si Vianca, kumpleto
na ang buhay niya. Hindi na niya kailangang magsayang ng oras sa panonood ng mas
ayang relasyon ng ibang tao dahil masosolo na niya mismo ang asawa niya.

-____-

Kaya lang sadyang ang sarap lang talagang sikmuraan si Adrian. Ang lakas ng loob
nitong inggitin siya. Porke natuklasan nito na ikinasal at iniwan siya dati ni
Vianca.

Aish. Kung hindi lang kasi nagmamatigas si Vian!

Kanina habang nasa loob sila ng kwarto, naramdaman na niyang nagrepond ito ng ya
kap sa kanya. Andun na sana eh.. Malapit na siyang magtagumpay! Nakakainis lang
na binawi pa nito tapos ay itinulak pa siya.

"Siyanga pala, kayo ba Mitsui? Kamusta na kayo ni Ms. Vianca?" mayamaya'y tanong
ni Adrian sa kanya.

Hindi tuloy mapigilang mas maasar ni Mitsui. Sobrang frustrated na nga siya kay
Vian, dumagdag pa ang pagiging pakialamero ni Adrian.

Nagkibit balikat na lang siya. Alangan namang ikuwento niyang heto siya nagpapan
ggap na PA para lang magkaroon ng oportunidad na mas mapalapit kay Vianca. Na wa
la siyang ibang maisip na ibang paraan na pwede silang maging magkatrabaho.

Buti na lang matagal na silang walang komunikasyon nitong sina Pia at Adrian kay
a wala na itong ideya kung ano na ang naging takbo ng buhay niya. Kaya kung saka
li mang mabanggit ni Vian ang tungkol sa pagiging PA niya. Madali na lang mag-im
bento ng rason kung bakit siya nauwi sa ganun.

Ilang saglit pa ang nakalipas, naudlot ang mga itatatanong pa sana ni Adrian kay
Mitsui nang may dumating na isang babaeng may kargang baby.

"Sige po. Thanks, Yaya." wika ni Pia sa babae na di nagtagal ay nagpaalam at uma
lis din agad.

Pinagmasdan lang ni Mitsui ang mag-asawa nang kunin ng mga ito ang bata mula sa
umano'y Yaya nito.

"Guys, ito nga pala ang anak naming si Bhoomi." pagpapakilala ni Pia sa baby na
karga-karga na nito. Maingat itong inassist ni Adrian na makaupo ulit sa dating
puwesto.

Hindi man gustuhin ni Mitsui, pero nakaramdam siya ng kakulangan sa pagkatao niy
a ng mga sandaling iyon. Di hamak na mas may maipagmamalaki naman talaga si Adri
an kumpara sa kanya.

"Tss.. He's luckier than me. I admit, I'm nothing compared to him." bulong niya
sa sarili.

Ang kaibigan niya, may asawa at anak na. Biniyayaan na ito ng masayang buong pam
ilya.

Samantalang siya, muntik na rin sanang magkaroon kung hindi lang siya nagloko at
sinayang ang chance na ibinigay sa kanya.

Bumaling siya sa direksiyon ni Vian at malungkot niya itong pinagmasdan. Nawala

na nga ang dapat sana'y magiging anak niya, nawala pa ang asawa niya.

Oo nga at natagpuan na niya ulit si Vianca, pero pakiramdam niya napakalayo pa r

in ng loob nito sa kanya.

Ngunit kahit ganun, nakahanda siyang maghintay na muling mapalapit at makuha ang
tiwala nito. Haharapin niya ang lahat ng consequences ng mga ginawa niyang pagk
akamali sa nakaraan.

***
Matapos ang inabot ng isa't kalahating oras na kamustahan at kuwentuhan sa resta
urant ni Pia ay napagpasyahan na nilang umuwi.
Kasalukuyang magkasama na sila ni Vianca na sakay ng kotse niya. Wala kasi itong
nagawa kundi ang pumayag na lang na sumabay sa kanya. Hindi naman ito makakata
nggi dahil pareho lang naman ang destinasyon nila.

Ilang minuto na silang nasa biyahe ngunit wala man lang ni isa sa kanila ang gus
tong maunang magsalita.

Pagkakataon na ba para kausapin si Vian tungkol sa kasal nila? Sabihin na kaya n

iya ngayon mismo na hindi pa talaga sila divorced?

Magmula kasi ng magkita ulit sila nito, hindi man lang siya nabigyan ng tiyansa
na maipaliwanag ang side niya. Nagawa na niyang makapag-sorry dito, pero mukhang
ayaw naman nitong tanggapin. Sa katunayan, base na rin sa mga ikinikilos nito a
y halatang labag talaga sa loob nito na makatrabaho siya.

Habang nagmamaneho ay bahagya niyang nilingon sa kanyang tabi si Vianca. Sa sulo

k ng mga mata niya ay nakita niya itong nakahalukipkip sa upuan at tila ba may m
alalim na iniisip. Nakatuon lang ang atensyon nito sa labas ng bintana.

"Vian, are you still mad at me?" basag ni Mitsui sa katahimikang namamagitan sa
kanila.

Ibinalik na niya ang paningin sa kalsada kaya hindi na niya nakita ang pagsilay
ng mapait na ngiti sa mga labi ng asawa.

Sa kabilang banda naman, hindi tanga si Vianca upang hindi nito agad makuha ang
nais niyang ipakahulugan sa tanong na yun.

"Isa yata yun sa malaking problema sa'kin. Hindi ko magawang magalit ng matagal
sa ibang tao. Sa huli, pinapatawad ko pa rin sila. Even when they don't deserved
it." pag-amin nito ng totoo kay Mitsui.

Bagama't hindi diretsahan, klaro naman ang naging sagot nito. Yun nga lang, mist
ulang may bahid pa rin ng galit ang paraan ng pagkakasabi ni Vianca.

"But based from what you have just said. You still do." giit niya. Humigpit ang
hawak niya sa manibela dahil doon.

"Hindi ako galit sayo. Nasasaktan lang ako. May pinagkaiba yun." tugon naman ni
Vianca sa kanya.

Totoo naman talagang matagal na siyang napatawad nito. Kasi kung galit si Vianca
, edi hindi sana mabuti ang pakikitungo nito sa kanya, o hindi siya nito kakausa
pin man lang.

Sa ngayon, hurt lang talaga ang mas nangingibabaw dito. Sadyang may mga tao tala
gang nasasaktan pero hindi pa rin magawang magalit sa nanakit sa kanila. Isa na
dun si Vianca.

Hindi na nagpumilit pa Mitsui na ungkatin ang tungkol sa kanila. Umiiwas rin siy
a na baka mauwi pa sa di kanais-nais na sitwasyon ang lahat at tuluyan na talaga
ng magalit sa kanya si Vian.

***
Kinabukasan, bagama't medyo masama pa rin ang pakiramdam ay maaga pa ring nagisi
ng si Mitsui. Maigi na lang at naging effective yung ininom niya kagabing gamot
kaya nabawasan kahit papaano ang nararanasan niyang sakit ng ulo.

Nang bandang alas siyete na ng umaga, balak niya sanang isabay ulit si Vianca pa
pasok sa office nito.

Patungo na sana si Mitsui sa parking area upang doon na lang hintayin si Vianca.
Subalit tiyempong nadaanan niya ito sa labas habang may kausap sa cellphone nit
o.

Naglakad siya palapit dito para yayain na sana itong umalis.

"Dwayne, bakit di mo man lang sinabi sa'kin na pupunta ka pala dito? Wag ka ng d
umiretso, ako na lang pupunta dyan sa hotel." hindi mapakaling sagot ni Vianca s
a kausap sa kabilang linya.

Nakatalikod ito sa kanya kaya hindi nito napansin ang paglapit niya.

Pagkatapos ng maikling phone call ay inend na nito ang tawag at nagmamadali na i

tong nagpunta sa labas ng gate para mag-abang ng taxi.

Samantala ay naiwan namang mag-isa si Mitsui. Naikuyom niya ang mga palad nang m
arinig ang sinabi ni Vianca.

That bastard Dwayne again.

Ang kapal ng mukha nitong sumunod sa kanila ni Vian. Aba't parang binabakuran pa
yata nito ang asawa niya.

Ginagawa niya ang lahat para lang magkasarilinan sila ni Vian tapos bibiglang su
sulpot si Dwayne, makikiaagaw ng atensyon.

At ano daw? Magkikita sa hotel?

Puwes, sa pagkakataong 'to hindi na siya makakapayag na pumapel ulit ang Dwayne
na yun sa buhay nila. Magkaalaman na kung magkaalaman. Walang dapat nakikihati k
ay Vianca.

Determinadong mabawi ang dapat na sa kanya, mabilis na sumakay ng kotse si Mitsu

i at sinundan si Vianca sa lugar na pupuntahan nito.

**********************
IMPORTANT NOTE:

Sa mga wattpad app users, kapag blank, putol-putol or repeated ang sentences ng
story na 'to pag binasa nyo. Kindly LOG OUT-LOG IN lang po kayo sa apps.

Kung hindi pa rin, remove nyo muna sa library then add nyo ulit. Para maayos na
mareload ang bawat chapters.
Gusto ko lang magthank you sa lahat ng readers ng MMA. May another milestone uli
t ang story na 'to.. TEN MILLION reads na tayo. :)

Thanks sa pagsuporta nyo sa first and only story ko sa wattpad. <3

-FeiFrozenFire
Chapter 60 >>
Chapter 60

[Vianca's POV]

*kriiing* *kriiing*

Nagising ako ng maingay na tunog ng alarm clock kaya inabot ko agad ito sa may b
edside table ko.

Tsk! Panira ka ng tulog.

Pagkatapos kong ibalik ang orasan sa mesa ay humiga ulit ako sa kama at nagtaluk
bong ng kumot.

Tinatamad pa akong bumangon. Ewan, pero wala talaga akong ganang pumasok ngayon
sa opisina. Ganun kasi talaga ako kapag napilitan lang sa inassign sa aking trab
aho.

Nakakatamad. Hindi kagaya pag gusto ko ang ginagawa ko. Wala akong dedikasyon na
tulad kapag nagtuturo ako sa klase.

Idagdag pa na palagi kong nakikita si Mitsui. Sinisira niya ang concentration ko

. Kung anu-ano na kasing pinaggagawa niya pag kasama ako. Bigla na lang nang-aak
bay at nangyayakap. Kung makatawag pa ng Hon akala mo naman kung kami na ulit.

"Aish! Lintek naman kasing tatay mo yan!" Inalis ko ang kumot na nakatalukbong s
a akin.

Kinuha ko ang isa pang unan sa tabi ko sabay yakap dito ng mahigpit. "Lei, miss
na kita baby." Inimagine ko na lang na imbes na unan ay ang anak ko talaga ang k
ayakap ko.

Ilang araw pa lang ako dito sa Monteclaro pero sobrang namimiss ko na agad si Le
i. Tumawag ako kagabi sa bahay at nakausap ko siya. Ikinuwento agad niya sa akin
na nag enjoy daw siya sa mga activities lalo't may school festival ngayong ling
go.

Mabuti na lang dahil nagkataong mag-iisang taon na mula ng magresign si Ashley s

a pagiging university instructor sa Davao City at nagtayo na lang siya ng sarili
niyang flower shop.

Kahit
wala
k ko.
op ng

papaano natutulungan niya ako na pansamantalang alagaan muna si Lei habang

ako. Napakiusapan ko siyang dun muna tumira sa bahay para bantayan ang ana
Kapag wala namang pasok si Lei sa eskwela ay doon muna ito naglalagi sa sh
Ninang Ash nito.

Kaya naman kahit andito ako sa malayo, panatag ang loob ko kasi nasa tabi naman
niya si Ashley.

***
Nang bandang alas otso na ng umaga ay naghanda na ako papunta sa office. Kapag n
agtaxi ako, aabutin lang naman ng 15 minutes ang byahe mula rito sa tinutuluyan
ko patungo roon kaya hindi ko na kailangang magmadali.

Pagkalabas ko ng kwarto ko ay nagtuloy-tuloy na ako papunta sa labas ng gusaling

tinitirhan ko.

Papalapit pa lang ako sa gate para dun mag-abang ng sasakyan ng biglang nagring
ang aking cellphone na nasa loob ng dala kong shoulder bag.

Huminto ako saglit at tumabi muna ako sa isang gilid. Kinuha ko ito sa aking bag
at tiningnan ko kung sino ang tumatawag.

Calling....
Dwayne
(+639123498765)

Nagflash sa screen ang name ni Dwayne kaya sinagot ko ito kaagad.

[Hello. Good morning, Avi!]

Pambungad pa lang ay halata na ang masayang mood sa boses ni Dwayne.

"Oh.. Hi.. Napatawag ka?" sabi ko. Nagtataka lang ako kasi madalas na tanghali n
a siya kung tumawag. Nangangamusta kung naglunch na daw ba ako. Nagpapaalala na
wag akong magpapalipas sa pagkain.

[Wala naman. Namimiss na kasi kita. Gusto kitang makita. Tara, date tayo.]

"Seriously, Dwayne. Ang layo ko kaya riyan." tugon ko sa kanya. Alam ko namang j
oke lang yung tungkol sa date.

[Kung malayo ka dito. Edi pupuntahan kita diyan.]

Narinig ko siyang bahagyang tumawa pagkasabi nun kaya naparolled eyes ako. Ang h
ilig talaga niyang magbiro.

"Tigil-tigilan mo nga ako, Dwayne. Ang aga pa pero nang-iistorbo ka naman. Heto
nga, papasok na sana ako sa trabaho." ginantihan ko siya ng mapang-asar na sagot
ko.

[So istorbo na pala ako ngayon sayo? Bumiyahe pa naman ako ng tatlong oras pa la
ng makita ka.]

Napalitan ng lungkot ang kanina'y masiglang boses ni Dwayne.

Seryoso talaga siya?

"Sandali lang, Dwayne. Totoo ba yang sinasabi mo? Nandito ka talaga sa Monteclar
o?" hindi naniniwalang tanong ko.

[Yes, actually dumaan muna ako dito sa hotel na pag-aari ng pinsan ko. Dito sa m
ay likod ng MMA Building.]

Naloko na. Andito talaga siya!

Naitakip ko ang aking kaliwang kamay sa bibig ko para mapigilan ang gulat kong r
eakyon. Baka kung ano pang masambit ko at marinig pa niya.

[Hello, Avi.. Are you still there?]

Sabi ulit ni Dwayne ng hindi agad ako magsalita. Akala niya siguro hindi na ako
nakikinig sa kanya.

"Ah.. oo."

[Well, then good. Just wait for me there at your office. Diba sabi mo nasa may M
unicipal Hall lang naman kayo?]

Teka lang. Wag dun sa opisina. Baka bigla silang magkita ni Mitsui. Wala pa nama
n siyang kaalam-alam na kasama ko dito si Mitsui.

"Dwayne, bakit di mo naman sinabi sa'kin na pupunta ka pala dito. Wag ka ng dumi
retso, ako na lang ang pupunta diyan sa hotel." hindi mapakaling pahayag ko. Mas
mabuti pang ako na lang mismo ang pumunta sa kanya. Maigi na ang nag-iingat at
umiiwas sa gulo.

[Pero Avi, okay lang naman na ako na.]

Nagpupumilit pa rin siya kaya mabilis ko ng tinapos ang aming pag-uusap. "No, Dw
ayne ako na."

Hindi ko na siya hinintay na sumagot pa. Inend ko na yung tawag at nagmamadali n

a akong naglakad patungo sa labas ng gate. Sakto namang may huminto na taxi sa h
arap ko kaya sumakay na ako dito.

****
Makaraan ang dalawampung minutong byahe ay nakarating na ako sa hotel na nabangg
it ni Dwayne.

Pagkababa ko pa lang ng taxi ay natanaw ko na agad ang pamilyar na kulay itim na

SUV ni Dwayne. Naka-park iyon sa dulong bahagi ng parking lot kaya naglakad na
ako papalapit sa kinaroroonan nito.

Ilang saglit pa, nakahinga ako ng maluwag nang makita ko si Dwayne na nakatayo s
a tabi ng sasakyan niya.

Haay. Salamat at inabutan ko pa siya rito.

"Dwayne!" Tinawag ko siya kaya napalingon siya sa direksyon ko.

Noong una ay gumuhit ang isang sweet smile sa mga labi niya. Subalit habang papa
lapit ako sa kanya ay napansin ko ang unti-unting pagkawala ng ngiting iyon.

"May problema ba?" tanong ko. Ilang hakbang na lang ang layo ko mula sa kanya ka
ya naging klaro na sa paningin ko ang pagbabago ng reaksyon ng mukha niya.

"Magkasama pala kayo?" mapait na saad niya.

"Sinong kayo?" naguguluhang tanong ko. "Dwayne, sinong magka--"

Naputol ang dapat sana'y sasabihin ko ng mula sa aking likuran ay may biglang pu
migil sa kanang braso ko.

Kasabay ng paglingon ko sa taong biglang humawak sa akin ay ang mistulang paghin

to ng tibok ng puso ko.

"M-mitsui.." kinakabahang usal ko sa pangalan niya.

Paano nangyaring nandito rin siya? Diba dapat nasa trabaho na siya? Sinundan niy
a ba ako rito?

Napaatras ako nang makita ko ang nag-aapoy na galit sa kanyang mga mata. Pero wa
lang anumang salita akong narinig mula sa kanya.

Lumipat ang tingin ko sa aking braso nang humigpit ang pagkakahawak niya sa akin
. "N-nasasaktan ako."

Naramdaman ko ang hapdi na dulot ng kamay niya pero mas matinding kaba ang nadam
a ko ng makita ko ang mariing pagkakatitig niya sa akin.

"Bitiwan mo siya." Kasunod ng apela ko kay Mitsui ay namalayan ko na lang ang pa

glapit sa amin ni Dwayne.

Sapilitan nitong tinanggal ang kamay ni Mitsui sa braso ko kaya tuluyan na akong
kumawala sa kanya.

Ngunit kasabay ng pagbitaw sa akin ni Mitsui ay ang pagbaling naman niya kay Dwa
yne.

"Back-off, Del Fierro!" Marahas niyang itinulak si Dwayne. "Ang lakas ng loob mo
ng makipagkita dito kay Vianca!"

Nang makabawi si Dwayne ay ito naman ang sumugod kay Mitsui at kinuwelyuhan siya
nito. "Oo, talagang malakas ang loob ko. Hindi ako gaya mong duwag at g*go! Ano
naman sayo kung magkita kami ni Avi? Huh! Wala ka ng pakialam dahil fiance ko n
a siya! Ikakasal na kami!"

Wala akong ibang nagawa kundi ang panoorin na lang ang tensiyonadong sitwasyon s
a pagitan nilang dalawa. Gustuhin ko mang umawat, hindi ko maikilos ang katawan
ko sa aking kinatatayuan.

Kitang kita ko nang agresibo niyang tinabig ang mga kamay ni Dwayne at nang sinu
ntok niya ito.

"Then go on with your bullcrapped wedding plan! Stop talking nonsense! Vianca is
just your fiance! BUT SHE IS STILL MY WIFE! WE AREN'T DIVORCED YET!"

Halos mabingi ako sa sinabing iyon ni Mitsui. Hindi dahil sa pagsigaw niya sa ha
rap ni Dwayne kundi dahil sa isiniwalat niyang mag-asawa pa rin kami.

Ilang segundo rin ang lumipas bago nagsink in sa utak ko ang mga sinabi niya.

"Hindi totoo yan!" Nagawa kong magsalita bagama't nahihirapan akong unawain ang
nagiging takbo ng mga pangyayari. "May iniwan ako sayong pinirmahan ko ng divorc
e papers noon!"

Kapwa sila napatingin sa akin. May bakas ng sama ng loob sa mukha ni Dwayne, sam
antalang blangko lang ang kay Mitsui.

"Yes, you signed it. But Vian how sure are you that I filed that in court?" May

sasabihin pa sana siya ngunit bigla siyang sinuntok ni Dwayne.

"Pagkatapos mong magtagal ng ilang taon sa Amerika ngayon babalikan mo si Avi at

aakuin mong asawa mo pa rin siya! Isa kang malaking G*GO, Lee Mitsui Peterson.
Alam mo ba yun!"

Nagsisimula nang uminit ang sulok ng aking mga mata.

Napasandal ako sa gilid ng sasakyan ni Dwayne bilang suporta. Para akong nahihil
o kaya naghanap ako ng makakapitan.

Tila lalo pa akong nanghihina ng maalala ko kung paano kong iniwan sa ibabaw ng
mesa sa master's bedroom ang pinirmahan kong divorce papers bago ako umalis sa p
oder niya.

Napaka-imposible namang hindi niya yun nakuha. Pero kung totoo man ang ibinunyag
niya ngayon, ibig bang sabihin hindi nga siya nagfile ng divorce sa korte sa ib
ang bansa. Kaya hindi natuloy ang pagproseso ng diborsyo naming dalawa.

Ang tanga ko. Pakiramdam ko ang tanga tanga ko. Hindi man lang ako gumawa ng par
aan upang malaman kung nagkaroon nga yun ng epekto. So all this time, mali ang i
nakala kong napawalang bisa na ang kasal namin ni Mitsui.

Napapakinggan ko ang patuloy na palitan ng maanghang na salita nina Dwayne at Mi

tsui. Pero wala na sa kanila ang atensyon ko. Hindi ko na namamalayan kung nagbu
gbugan pa ba sila o nagpapatayan na.

Abala ang isipan ko sa maraming katanungang kaugnay ng natuklasan ko.

Paano si Dwayne? Yung marriage proposal niya? Siguradong masasaktan siya.

Higit sa lahat, paano si Lei?

Bunsod na rin ng samu't saring emosyon ay naramdaman ko ang pagpatak ng mga luha
na kanina ko pa pinipigilan.

Please kahit ngayon lang... ayokong umiyak.

Ipinangako ko na noon sa sarili ko na hindi na ako iiyak sa kaparehong dahilan p

ero bakit heto at nauulit na naman.

Hindi ko maiwasang mangamba sa nalaman ko. Kung kasal pa rin kami ni Mitsui, ibi
g sabihin may rason na naman para makulong kami sa isang relasyon. Baka muling m
aulit ang nakaraan.

Naduduwag na naman ako. Gusto kong magtago at takasan ang lahat. Pero hindi ko a
lam kung paano at saan mag-uumpisa.

Lalong nanlabo ang aking paningin dahil sa tumindi na ang pag-iyak ko. Pilit ko
itong pinupunasan ng mga palad ko habang hinahanap
ko kung nasaan na ang pinto ng kotse.

Nang makarating ako sa may backseat ay nagbaka-sakali ako na naka-unlock iyon.

"Avi! Wag mong buksan yan!"

Subalit huli na ng marinig ko ang pagpigil sa akin ni Dwayne.

*************

Kindly vote and comment if u like. :)

Chapter 61 >>
Chapter 61
[3rd Person's POV]

Pilit na pinupunasan ni Vianca ang kanyang mga luha habang hinahanap kung nasaan
ang pinto ng kotse. Nang makarating siya sa may backseat ay nagbaka-sakali siya
na hindi yun naka-lock.

"Avi! Wag mong buksan yan!" sigaw ni Dwayne.

Subalit huli na nang marinig niya ang pagpigil nito sa kanya. Tuluyan na niyang
nabuksan ang pinto ng sasakyan.

Kasabay nang pagbukas ng pinto ay ang mistula ring paglantad sa sekretong mataga
l na niyang itinatago.

"Surprise! Mommy, I miss you!" Humahangos na lumabas mula sa backseat si Lei at

patakbong yumakap sa kanya.

Namutla siya sa sobrang pagkabigla. Tila namanhid pang lalo ang katawan niya kay
a hindi na siya makagalaw sa kanyang kinatatayuan.

Si Lei... Ang anak niya kay Mitsui.

Sa ginawa niyang yun ay parang siya na rin mismo ang gumawa ng paraan na mabunya
g dito ang kanyang lihim.

***
Samantala, nahinto ang mainit na pakikipagtuos ni Mitsui kay Dwayne ng bigla ito
ng sumigaw.

"Avi! Wag mong buksan yan!"

Napalingon siya sa direksyon kung saan nakatingin si Dwayne. Nakita niyang si Vi

anca ang naroon at akmang bubuksan na nito ang backseat.

Ano bang mayroon sa loob ng kotse nito? Bakit pinipigilan nito si Vian?

"Surprise! Mommy, I miss you!" Tuluyan nang nabuksan ang pinto at bumaba mula sa
loob ng sasakyan ang isang batang lalaki.

Kitang-kita niya nang lumapit ito kay Vianca at saka yumakap sa bewang nito.

MOMMY

Ilang segundo rin ang lumipas bago lubusang rumehistro at nagsink-in sa utak niy
a ang salitang yun.

Mommy ang tawag ng bata kay Vianca! Iisa lang ang naiisip niyang maaaring dahila
n para tawagin ni Lei na Mommy ang asawa niya.

Pero paano nangyari yun? Sa pagkakaalam niya, wala pa naman itong anak.

Kasama ni Lei si Dwayne papunta ng Monteclaro ngunit malabo namang maging anak i
to ng karibal niya.

Isa lang ang hinala niya at kailangan niya yung makumpirma mula mismo sa kanyang
asawa.

Humakbang siya patungo kay Vianca kaya mas nakita niya ito ng malapitan. Ang isa
pang di niya inaasahan ay nang mamukhaan niya ang naturang batang lalaki. Ito y
ung nawawalang bata na tinulungan niya noon. Base sa natatandaan niya ay Lei ang
pangalan nito.

Huminto siya ng halos ilang ang metro na lang ang distansya niya sa mga ito at p
inakinggan niya ang iba pang sinasabi ni Lei.

"Happy mother's day, Mom! We came all the way here just to surprise you." masay
ang sabi nito habang nakayakap pa rin kay Vian.

"Vianca.." Tinawag niya ito kaya namumutla itong lumingon sa kanya.

"Tell me, what is this all about?" Tukoy niya kay Lei na ngayon ay humiwalay na
ng yakap dito.

***
Sa kabilang banda, minabuti ni Dwayne na lumapit na sa kanila. "Avi, I'm sorry.
Hindi ko na dapat isinama si Lei." nanlulumong sabi nito.

Para itong pinagsakluban ng langit nang matuklasan din nitong hindi pa divorced
sina Mitsui ay Vianca. Bakit ganun? Nagmahal lang naman ito. Pero bakit sa malin
g tao pa? Sa may asawa pa pala.

"Dwayne, ako... ako dapat humingi ng tawad sayo." Muli na namang tumulo ang mga
luhang kanina pa niya pinipigilan.

"No, It's alright. I'll be fine." Gumuhit ang isang fake smile sa mga labi ni Dw
ayne. Umaasang matatakpan nun ang matinding lungkot na mababakas sa mga mata nit
o.

Mahirap mang sumuko at magparaya, ngunit pinanghihinaan na talaga ito ng loob. S

a simula pa lang halatang dehado na ito sa laban.

Hindi lingid sa kaalaman ni Dwayne na kaibigan lang ang turing ng babaeng mahal
nito pero nagpumilit pa rin itong magpropose ng kasal. Gusto lang sana nitong tu
lungan ang mag-ina para magkaroon sila ng buong pamilya. May kakayahan naman ka
si itong gampanan ang role bilang isang ama.

Ngunit ibang usapan na ngayon. Mas hindi na umaayon dito ang sitwasyon dahil nag
balik na ang tunay na ama ni Lei. Pinanghahawakan din ni Mitsui ang katotohanang
kasal pa ito kay Vianca.

"Dwayne." ulit ni Vian sa pangalan nito. "I'm sorry. Hindi ko intensyong saktan
ka." Puno ng pag-aalala ang boses niya.

"Don't worry, magiging okay din ako. Iinom ko lang 'to, mamaya ayos na ulit ako.
" Nagawa pa rin nitong magbiro sa kabila ng sakit na nararamdaman.

Hindi na nito hinintay ang tugon niya at sa halip ay tinalikuran na sila nito. M
abigat ang mga paang naglakad na ito pabalik sa sasakyan.

"Daddy D!" tawag ni Lei kay Dwayne ngunit di na ito nag-abalang lumingon pa. Pag
kasakay ng kotse ay kaagad nitong pinaandar ang makina at minaneho papaalis ang
sasakyan.

"Mom, what happened? And why are you crying?" mayamaya'y inosenteng tanong sa ka
nya ni Lei. Masyado pa itong bata para maintindihan ang lahat ng nangyayari.

***
Makaraan ang ilang sandali ng pananahimik at pagmamasid lang ay oras naman para
malaman na ni Mitsui ang totoo.

Silang tatlo na lang ang naiwan sa parking lot kaya wala ng istorbong hahadlang
para makuha niya ang sagot sa tanong na kanina pa gumugulo sa isipan niya.

Humarap siya kay Vianca. "Now tell me. Kaninong anak ang batang yan?" maawtorida
d na utos niya. Lumipat ang tingin niya kay Lei na ngayon ay titig na titig na r
in sa kanya.

"Oh! Its you!" Namilog ang mga mata ni Lei matapos siya nitong makilala. "Nice t
o see you again, Uncle handsome!"

Tumingala ito kay Vianca at biglang nagkwento. "Mom, remember when I got lost in
our field trip? He was the one who helped me."

Dahil naman sa narinig ay mas lalong tinakasan ng kulay ang mukha ni Vian. Hindi
nito akalain na si Mitsui ang lalaking tumulong kay Lei ng minsang mawala ito s
a isang educational tour. Ang tinutukoy nitong Uncle Handsome.

Wala itong kaalam-alam na nagtagpo na pala dati ang landas ng mag-ama.

"Vianca.. please tell me..." pakiusap niya rito.

Kung tama ang kutob niya ay anak nga nila si Lei. Sa tantiya niya ay nasa 4 year
s old ito. Limang taon na ang nakakalipas nang iniwan siya ng asawa niya. Kung g
anun, malaki ang posibilidad na sa kanya nga iyon.

Ayaw pa ring sumagot ng asawa niya kaya hinawakan na niya ito sa magkabilang bal
ikat at nagsusumamong tumingin dito.

"Lei is my son, right? He is my son! Answer me!" Niyugyog na niya si Vianca dahi
l ayaw talaga nitong magsalita. Pero nagawa niya lang yun dahil desperado na siy
ang marinig ang hinihinging kasagutan mula rito.

Nakita niya ng mariin itong napapikit. "Oo... anak mo si Lei...Anak natin siya."
napipilitang pag-amin nito habang patuloy na umiiyak.

"Hey! Let go of my Mom! You are hurting her!" Bigla namang pumagitna sa kanila s
i Lei. Sa kabila ng maliit nitong katawan ay sinubukan siya nitong itulak papala
yo.

"Bitawan mo ang Mommy ko! I'm here to protect her." matapang na sabi pa nito. An
g buong akala ni Lei ay sinasaktan ni Mitsui si Vian kaya ito umiiyak.

Inalis niya ang kanyang mga kamay sa balikat ni Vianca at kasunod nun ay bumalin
g na siya kay Lei. Lumuhod siya sa harap nito para maging magkapantay lang silan
g dalawa.

"You're such a brave young man." Ginulo niya ang buhok nito. "You can punch my f
ace if you want. I'm a bad guy who hurt your Mom in many different ways."

Kinakausap ni Mitsui si Lei pero ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay k
ay Vianca niya gustong iparating. Alam kasi niyang nakikinig din ito sa tabi niy
a.

"I've caused her so much pain... and before I realized all my mistakes, she was
already gone. It's already too late. She left me without any single word." Hindi
namalayan ni Mitsui ng may pumatak na luha sa kanyang mga mata.

Ang laki ng atraso niya sa mga ito. Ang akala niya, si Vianca lang ang dapat niy
ang bawiin mula kay Dwayne. Yun pala, may anak din siya na kailangan niyang buma
wi sa lahat ng kanyang pagkukulang.

Maliban pala sa magiging panganay sana nilang anak noon. Nasundan ito ng isa pa.
Hindi man lang dati sumagi sa isip niya na maaaring mangyari yun.

***
Itinaas ni Lei ang isang kamay at hinaplos nito ang mukha ni Mitsui. Pinahid ng
munti nitong palad ang luha sa kanyang pisngi.

"Wag po kayong umiyak.. I am not going to punch you, Uncle Handsome." malambing
na sabi nito.

Dahil dito ay hindi niya napigilan ang sarili na sabik na yakapin si Lei. Mahigp
it niyang ikinulong ang bata sa kanyang mga bisig. "Don't call me Uncle... becau
se I'm your Dad... I'm your real father..."

**************
A/N:
Yun lang po muna. :)
Just to clarify some things. First of all, hindi po ako PABITIN. Once na huminto
ako sa isang Chap, yun ay dahil hanggang dun lang talaga ang kaya ko. Alam ko k
asi sa sarili ko na pag ipinilit ko pa, magiging lame na ang mga susunod na ekse
na..
Ang writing style ko po ay mas concise. I avoid unimportant scenes, conversation
s and POVs na hindi related sa plot.
Sabi nga nila, "Less is more." Ayokong bigyan kayo ng pagkahaba-habang UD pero k
ung susumahin ay halos wala namang laman. :)
Mahal ko kayo eh! <3
Chapter 62 >>
13.5 million reads and still counting.. thank you sa inyong lahat. ^^
_____________________
Chapter 62

[Vianca's POV]

"Oo, anak mo si Lei. Anak natin siya!" Mariin akong napapikit habang inaamin kay
Mitsui na siya ang tunay na ama ni Lei.

Naiipit na ako sa sitwasyon kaya kailangan ko nang aminin sa kanya ang katotohan
an. Wala na rin namang silbi na itago ko pa sa kanya ang lihim ko dahil nakita n
iya na mismo ang anak ko.

"Hey! Let go of my Mom! You are hurting her!"

Muli akong napamulat nang marinig ko ang matapang na sigaw ni Lei. Namalayan ko
na lang na pilit na nitong itinutulak papalayo si Mitsui.

Binitawan na ni Mitsui ang magkabilang balikat ko at kasunod noon ay bumaling si

ya kay Lei.

Pinagmasdan ko lang siya nang lumuhod siya sa harap nito upang maging magkapanta
y silang dalawa.

"You're such a brave young man." Ginulo niya ang buhok nito. "You can punch my f
ace if you want. I'm a bad guy who hurts your Mom in many different ways."

Nangilid na naman ang luha sa mata ko nang mapakinggan ko ang mga iyon. May paki
ramdam ako na sa akin niya gustong iparating ang lahat ng sinasabi niya. Alam ni
ya kasi na nakikinig lang ako sa likod niya.

'The guy who hurts your Mom in many different ways.'

Hindi ko na napigilan ang muling pagpatak ng mga luha ko. Naalala ko ang lahat n
g pinagdaanan ko noon. Kung paano niya ako sinaktan sa maraming paraan -- sa sek
sual, emosyonal at pisikal na aspeto.

"I've caused her so much pain..."

Tama si Mitsui. Nagawa niya akong saktan ng sobra-sobra na higit pa sa dapat kon
g maramdaman. Nabawasan ang respeto ko sa sarili ko dahil sa mga pang-aabusong d
inanas ko mula sa kanya.

"And before I realized all my mistakes, she was already gone. It's already too l
ate. She left me without any single word."

Hindi ko inaasahan ang sumunod na sinabi niyang iyon. Kung ganun, dumating pala
sa point na pinagsisihan niya ang mga ginawa niya laban sa akin. At huli na nang
matauhan siya sa mga kasalanan niya dahil iniwan ko na siya.

Pero hindi niya rin ako masisisi kung iniwan ko man siya kasi hindi ko na talaga
kaya. Kailangan ko ng sumuko ng mga panahong yun!

"Halika na--" Kumilos na ako at akmang babawiin ko na sana si Lei kay Mitsui nan

g matigilan ako sa dapat sana'y gagawin ko.

Muli kasing nagsalita si Lei. "Wag po kayong umiyak. I am not going to punch you
, Uncle Handsome."

Agad akong tumingin kay Mitsui at nakumpirma kong totoo nga ang sinabi nito.

Itinaas ni Lei ang isang kamay at hinaplos nito ang mukha ni Mitsui. Pinahid ng
daliri nito ang luha sa kanyang pisngi. Patunay na sadyang isa itong sweet at ma
bait na bata.

Nanatili lang akong nakamasid sa kanila hanggang sa mahigpit na niyakap ni Mitsu

i si Lei. "Don't call me Uncle, because I'm your Dad... I'm your real father" pa
gtatama niya sa tawag nito sa kanya.

Nang mga sandaling iyon, habang magkayakap ang mag-ama, inaamin kong may bahagi
ng damdamin ko ang naantig sa eksenang nasasaksihan ko.

Bilang isang ina, gusto ko rin na may makilalang tatay si Lei. Nasabi ko na noon
pa man, na hindi ko ipagkakait kay Mitsui na kilalanin siyang ama ng anak ko ka
pag nalaman niya ang totoo.

Ipinilig ko ang aking ulo sa ibang direksyon nang maalala ko na ipinangako ko sa

sarili ko noon na hindi ako papayag na mauwi lang sa divorce ang kasal namin ni
Mitsui. Sinabi ko pa nga na hindi ko hahayaang maranasan ni Lei ang hirap ng pa
gkakaroon ng isang broken family na kagaya ng pinagdaanan ni Mitsui.

Sinabi ko sa sarili ko dati na kapag dumating na si Lei sa buhay naming mag-asaw

a, magkakaroon ito ng ama at ina -- ng isang buong pamilya.

Ngayon lang ulit sumagi sa isipan ko ang mga bagay na yun. Bunsod ng matinding s
ama ng loob kay Mitsui ay kinain ko lahat ng sinabi ko. Nawala sa isip ko na kai
langan kong panindigan ang mga naging desisyon ko noon.

Pero sana nga hindi pa talaga huli ang lahat. Kung bibigyan ko siya ng second ch
ance, baka sakaling sa pagkakataong 'to... magiging maayos na ang takbo ng lahat
. Isa na lang.Kahit huling tiyansa na lang para sa kanya. Alang-alang sa kapakan
an ni Lei.

"Mommy! Help me! I can't breathe!" Naagaw ang pansin ko ng bigla akong tawagin n
i Lei. Tumingin ulit ako sa kanila at nakita kong yakap pa rin siya ni Mitsui.

"Bakit? What happened?" nagpapanic na tanong ko.

Maging si Mitsui ay bumitaw na sa pagkakayap dito at worried na chineck kung ano

ng nangyari sa bata. Kung may masakit ba ito?

"Mom, he is hugging me so tightly... I can't breathe." nakapout na reklamo nito

sa akin.

Nakahinga ng maluwag ang nagpapanic na kalooban ko. Naku talaga 'tong si Lei. Ki
nabahan pa man din ako. Akala ko kung ano ng nangyari.

"Bakit po sabi ni Uncle, he is my Dad? Di ba po Daddy is in Korea now? He's very

busy because of their music comeback." nagtatakang sabi pa nito.

Sinulyapan ko si Mitsui at nakita kong kumunot ang noo niya. Kinarga muna niya s
i Lei bago humarap sa akin at saka ako kinausap.

"Vianca, what kind of weird things is my son talking about?" Tumingin siya sa ak
in na para bang pinapagalitan niya ako sa kakaibang mindset nung bata.

"Aish! Wag mo na nga lang kasing pansinin. Um-oo ka n lang." saway ko naman sa t
ila paninisi niya.

Sa palagay ko, hindi magandang ideya na biglain si Lei. Paunti-unti dapat ang pa
gpapaunawa rito na si Mitsui at hindi si L ang tatay nito.

"Mommy, if he is my father, then does it mean that he travelled all the way here
just to be with us?" Gumuhit ang curiousity sa mukha nito bago muling tumingin
kay Mitsui.

Pinagmasdan nitong maigi ang lalaking kaharap. Para bang sinusuri nitong mabuti
ang bawat anggulo ng mukha ni Mitsui. Tila kinikilala ni Lei kung si L nga ang k
asalukuyang kumakarga rito.

Keen-observer at mas mature si Lei mag-isip kumpara sa mga kaedad nito. Yun ang
mga katangian ng anak ko na proud ako, pero minsan ay may disadvantage din. Pasa
lamat na lang na medyo hawig talaga si Mitsui kay L kaya malaki ang posibilidad
na maniwala nga ito.

Mayamaya pa, nag-uumapaw sa tuwa na bigla nitong niyakap sa leeg si Mitsui. "Yay
!! Dad I miss you! I'm so happy that you are here with us!" Sabik na sabik ito a
t halata ang sobrang pangungulila sa ama.

Kahit papaano, masaya rin ako para kay Lei. Natupad na rin sa wakas ang matagal
na nitong pangarap na makasama ang Daddy nito.

Nakatingin pa rin sa akin si Mitsui ng mga oras na yun kaya nakita kong bakas ri
n sa mukha niya ang sobrang kasiyahan.

"But Dad, is there really a need for you to do that?" Di nagtagal ay tanong ni L
ei sa kanya.

"Do what?" ganting tanong niya rin dito.

"Do you have to pretend that you are Uncle Handsome and you're just an ordinary
person? So that sasaeng fans won't keep bothering you during your stay here in t
he Philippines." Ang paniwala nito ay si L talaga ang kasama namin.

Napagkamalan ni Lei na nagpapanggap lang si L na isang simpleng tao na gaya ni M

itsui para huwag itong dumugin ng mga tagahanga.

Napalitan ng kalituhan ang reaksyon ni Mitsui kaya naman tumatangong sinenyasan

ko na siya. Nagpapahiwatig na basta "Oo" na lang isagot niya.

"Ah... yeah.." napipilitang pagsang-ayon niya.

"Then do you also happen to meet 2ne1? They will be having their concert in Mani
la tomorrow." Naku po! Ayan na naman ang madaldal na ugali ni Lei.

"Mom! Dad! I want to see Park Bom!" Naloko na..Sasabayan pa yata ng nag-uumpisan

g pagmamaktol nito. "I want to see her!"

Lalo tuloy kumunot ang noo ni Mitsui. Hindi na talaga niya masakyan ang mga pina
gsasabi nito.

Ang tinutukoy kasi ni Lei ay ang crush daw nitong member ng 2ne1. Take note, hin
di si Dara ang gusto nito kundi si Bom. Obvious na may pinagmanahan talaga ito.
Ang bata pa pero may crush na agad na nalalaman. *face palm*

Bago pa mauwi sa kung saan ang ang aming usapan ay minabuti kong yayain na paali
s si Mitsui. "Tara na nga, umuwi na tayo." Kinuha ko mula sa kanya si Lei at ako
na ang kumarga rito.

Nagtungo na kami sa kotse niya at magkakasama na kaming bumiyahe pabalik sa amin

g tinutuluyan.

***
Pagdating namin sa lodging inn, sinabi ko kay Mitsui kung pwedeng magpaalam kay
Sir LuHan na aabsent muna ako ng isang araw sa trabaho. Kailangan ko kasing ihat
id si Lei pauwi ng Davao City.

Walang mag-aasikaso sa anak namin dito dahil pareho kaming busy. Ayon naman kay
Mitsui ay tatawagan niya raw si Mr. CEO.

Nagtaka pa nga ako ng pagkatapos niyang ma-contact si Sir, ay ibinalita niyang p

umayag na ito. Kahit nga raw one week akong absent with pay pwede. Ano kayang na
kain ni Sir LuHan, bakit ang bait nun ngayon?

Pero ang request naman ni Mitsui wag ko munang iuwi si Lei. Gusto daw kasi niyan
g makasama ng matagal yung bata.

***
Nang bandang hapon na ay tinawagan ko si Ashley. Kailangan kong malaman mula sa
kanya kung paanong isinama ni Dwayne si Lei ng hindi man lang niya ipinagbibiga
y-alam sa'kin.

"Hello, Ash? Ano bang nangyayari sayo?" kinakabahang tanong ko. Sa halip kasi na
sumagot agad ay narinig ko siyang panay ang singhot at tila umiiyak sa kabilang

linya.

[Viaaan... huhuhu.. asdfgjlyj... huhuhu... galaxy...]

Mayamaya'y nagsalita na siya ngunit hindi ko naman halos maintindihan, maliban l

ang dun sa galaxy.

"Ano bang problema mo? Ba't umiiyak ka? Anong tungkol sa galaxy? Don't tell me n
inakaw na naman yung bagong bili mong Galaxy S5?" nag-aalalang sabi ko. Last wee
k kasi ay nabiktima rin siya ng snatcher. Natangay ang cellphone at pati wallet
niya.

[Hindi! Huhuhu.. I mean si Kris aalis na siya.. huhuhu..]

"Sinong Kris? Si Kris Aquino?" nalilitong hula ko naman. Masyado siyang pabitin
kung sumagot.

[Hindi yun! Bakit naman ako maaapektuhan nun, aber? Si galaxy Kris ng EXO ang t
inutukoy ko.]

Napa-rolled eyes na lang ako nang marinig ko ang salitang EXO. Lagi nga palang n
asa fangirl mode itong si Ashley.

"Ano ka bang babae ka? Tigilan mo nga muna yan! Ang intindihin mo ay yung ginawa
mong atraso sa akin! Diba sayo ko ibinilin si Lei? Ang sabi ko bantayan mo siya
ng maigi!" singhal ko sa kanya. Nakakainis lang na habang namomroblema ako rito.
Siya pala, iba naman ang inaatupag.

[Hindi ko naman pinapabayaan ang inaanak ko, ah! Inaalagaan ko naman siyang mabu
ti. Kaya nga lang, andun siya kasama ngayon ni Dwayne!]

"Yun na nga. Alam mo ba kung anong nangyari? Pumunta dito sa Monteclaro sina Dwa
yne at Lei! At ang masama dun nakita sila ni Mitsui. Alam na Mitsui na may anak
kami." Ibinalita ko sa kanya ang mga pangyayari kaninang umaga.

[What!? Leche! Ang sabi ni Dwayne sa'kin may pupuntahan lang silang surprise par
ty kaya maaga niyang sinundo dito sa bahay si baby Lei. Siyempre, pumayag na lan
g ako. Fiance mo yun eh.]

"Ako ang balak nilang sorpresahin kaya sila nagpunta rito. Nagpang-abot sila ni
Mitsui. Tapos ibinunyag ni Mitsui na mag-asawa pa raw kaming dalawa. Hindi pa di
vorced ang kasal namin."

[Ano ulit? Kasal pa kayo? So totoo pala yung sinabi niya... ah... no...wala.. wa
la.. nevermind... nagkamali lang ako.]

Nagtaka ako nang hindi niya itinuloy ang dapat sana'y sasabihin niya. "Sinabing
ano? Hay, ewan ko sayo. Bakit ba kasi pinabayaan mong isama ni Dwayne yung anak
ko."

[Psh! Ewan ko rin diyan sa Dwayne mo. Yan ang napala niya. May pa-surprise surpr
ise pang nalalaman.Yan tuloy, siya ang nagulat. Ang sarap niyang itulak sa tukto
k ng SMent building kasabay ni Youngmin. Parehas silang pakialamero.]

"Wag ka ngang ganyan. Nasaktan na nga yung tao, kung anu-ano pang sinasabi mo. N
akakaawa na nga." malungkot na saad ko. Nakokonsensiya ako sa sinapit ni Dwayne.
Hindi ko talaga intensyong saktan ito. Napakabuti nitong tao.

[Kung naaawa ka, edi ipush mo yang relasyon niyo. Nang sa ganun, magmukhang kabi
t mo lang si Dwayne. Hindi pa ba klaro sayo na kasal ka pa kay Mitsui? Pagbali-b
aliktarin mo man ang mundo, mas may karapatan pa rin sayo ang asawa mo. Idagdag
pa dun ang anak niyo. Teka lang, nasaan ba si Lei?]

"Andun, kasama ni Mitsui sa kwarto niya."

[Ah, may bonding moment na agad yung dalawa. Good for them. Baka sakaling this t
ime tumino na si Mitsui dahil alam na niyang may anak na pala siya.]

"Ash, bakit parang nasa side ka na yata ni Mitsui ngayon?" nagdududang tanong ko
.

[Wala akong kinakampihan sa inyo. Ang akin lang kung sino may legal basis. At is
a pa, kahit kailan hindi ko makakasundo yang walanghiya mong asawa. Itaga mo yan
sa chocolate abs ni Kai!]

"Ano ba kasing gagawin ko? Sa totoo lang, pagod na ako. Ayokong umasang nagbago

na nga si Mitsui. Baka sa bandang huli ay madi-disappoint lang din naman ako." N
aihilamos ko na sa mukha ang isang palad ko. Naguguluhan na talaga ako.

[Vian, you're not tired, you are just afraid. Listen to me, ganito lang ang dapa
t mong gawin. Don't let your heart be troubled. Remove those fears in you.]

Sumeryoso na ang tono ng boses ni Ashley. Hindi na tulad kaninang puro kalokohan
ang pinagsasabi niya.

[Alisin mo diyan sa puso mo ang takot. Wag kang matakot na sumubok ulit. I hate
to say this, but the more you're afraid, mas nagiging selfish ka. Nangangamba ka
sa mga consequences kapag nalaman ni Mitsui ang totoo, kaya ipinagdadamot mo an
g karapatan niyang makasama ang anak niya. You're depriving, not just Mitsui's p
rivillege but also Lei's happiness. Selfishness ang tawag dun.]

Natauhan ako sa sinabi niya. Tama si Ashley. Naging makasarili ako. Inalisan ko
ng pagkakataon si Mitsui na magampanan ang role nito bilang ama. Isang bagay na
makakapagsaya rin sana kay Lei.

[Aside from that, ngayong natuklasan mong kasal pa rin kayo ni Mitsui, natatakot
kang masaktan na naman. Pero Vian, don't keep denying to yourself that even tho
ugh 5 long years have passed, until now mahal mo pa rin siya. Because of what yo
u are doing, you're also being deprived of your own happiness.]

"Gusto ko lang maging mas maingat. Ang akala ko kasi sa paglipas ng limang taon,
mawawala ng kusang ang sakit na naramdaman ko. Pero nung nakita ko ulit siya, a
ndito pa rin eh.. " Unconciously ay nailagay ko ang isang kamay sa aking dibdib.
Sa tapat ng puso ko.

[Vian, malalim ang sugat ng mga ginawa sayo ni Mitsui. Hindi yun basta mahihilom
kahit lumipas man ang lima o sampung taon pa yan. Time doesn't heal anything. I
t only teaches you how to live with the pain. Ang akala mo lang, nakalimutan mo
ng sinaktan ka niya. Yun pala, nasanay ka lang na andun pa rin ang sakit. Kaya h
abang tumatagal, hindi mo namamalayan na naging parte na yun ng sistema mo.]

Pinakinggan kong mabuti ang mga pahayag ni Ashley. Sadyang maasahan ko siya sa g
anitong mga sitwasyon. Sa tuwing magseseryoso na siya, nakakakuha talaga ako ng
useful advise mula sa kanya.

[Tutal mukhang nagsisi na rin naman si Mitsui, ang mabuti mong gawin, is to give
him another chance. Hayaan mo siyang bumawi sa iyo at lalo na sa anak niyo. Let
the person who inflicted you the pain, be the one who will help you heal those

wounds.]

Tumatak sa isipan ko ang mga huling sinabi niya. Second chance. Natatakot akong
magbigay ng pangalawang pagkakataon kay Mitsui. Pero alang-alang kay Lei... susu
bukan kong muli.

************
Chapter 63 >>
Chapter 63

[3rd Person's POV]

"Hi, Boss!" Sinalubong ni LuHan si Mitsui sa may parking area.

Kadarating lang ni Mitsui mula sa site dahil may kinailangan siyang sandaling as
ikasuhin doon. Habang si LuHan naman ay galing pa ng Davao City.

Tumango lang siya rito.Pagkatapos ay nauna na siyang naglakad papasok ng gusalin

g tinutulayan niya.

"Kamusta ang mga pinapaayos ko sayo? Have you already settled the accounts with
our new business partners?" mayamaya'y tanong niya sa nakasunod na assistant.

"Okay naman, Boss. Magkasama kami ni Zania na nakipagkita sa kanila nung isang a
raw kasi nga hindi ka pwede. Sinabi ko na lang na busy ka kaya di ka available m
akipag-meeting." sagot ni LuHan.

"Good. Expect an incentive from me then." sabi ni Mitsui na lubhang ikinagulat n

aman nito.

"Totoo, Boss?" Sa sobrang galak ay mabilis itong humakbang patungo sa unahan niy
a.

Humarang si LuHan sa harap niya kaya napahinto siya sa paglalakad.

"Naku! Thank you! Kaya pala nangangati ang kamay ko papunta rito kanina. May per
a palang nag-aabang sakin dito." Tuwang tuwa ito sa ipinangako niya at abot teng
a ang ngiti nito.

"I'm doing this not only because of that business deal. Its also a way of compen
sating you for a job well done and for cooperating with my plans." Napaka-maaliw
alas ng mood ngayon ni Mitsui. Malayo sa madalas na short tempered at masungit n
a pagtrato niya sa kanyang P.A.

Nahalata ni LuHan ang pagbabago ng ugali niya kaya hindi nito maiwasang magtanon
g. "Bakit ang bait at generous niyo? May nangyari ba? Ah, siguro may magandang d
evelopment na sa inyo ng misis niyo?" Sa muli ay umandar na naman ang pagiging u
sisero nito.

Hindi na lang pinansin ni Mitsui ang pagiging pakialamero ni Luciano. Masaya si

ya at sa tingin niya ay walang kahit anong makakasira sa mood niya.

Magmula nang nalaman niyang may anak na pala sila ni Vianca, hindi na naalis ang
sobrang kasiyahang nararamdaman niya. Naniniwala siya na si Lei ang magsisilbin
g susi para magkabalikan na ulit sila ng asawa niya.

"Uy, si Boss napapa-smile. Anong meron, ha?" nang-iintrigang tanong na naman ni

LuHan.

Hindi kasi namalayan ni Mitsui na kusa siyang napangiti dahil sa mga posibilidad
na tumatakbo sa isipan niya. Gayundin sa mga positive outcomes na nagaganap mat
apos ang mahabang taon ng kanyang paghahanap kay Vianca.

"I already have a son." Hinawakan niya sa balikat si LuHan at ibinahagi niya rin
dito ang natuklasan niya. "Tatay na ako. May anak na kami ni Vianca." Sa sobran
g saya ay kaunti na lang at mangingilid na naman ang luha sa mga mata ni Mitsui.

"Talaga, Boss? Wow, I'm so proud of you! Ang galing mo! Mantakin mong isang ling
go lang akong nawala rito, nakabuo na agad kayo ni Ms. Vianca! Naka-score ka na
agad!" bulalas naman sa kanya ni LuHan.

"Tss!" Itinulak niya ito sa balikat sabay hawi nito sa daraanan niya. Slow nga p
ala ang utak ng kausap niya. Walang kwentang magshare dito ng magandang balita.

Tinalikuran na niya ito at dumiretso na lang siya sa room niya. Si LuHan naman a
y naiwang umiiling-iling at naguguluhan pa rin sa sinabi ng boss nito.

***
"Boss, naman. Magkukuwento ka na lang, di mo pa kumpletohin." pangungulit ni LuH
an kay Mitsui.

Sumunod ito sa loob ng kwarto niya at hanggang ngayon ay nalilito pa rin sa naba
nggit niyang may anak na siya.

Sa ikalawang pagkakataon ay hindi na naman niya ito pinansin at sa halip ay pren

teng naupo na lang siya sa couch.

"By the way, LuHan where is Zania?" Di nagtagal ay tanong niya rito.

"Bumalik po muna siya ng Manila kahapon. Pinapauwi na kasi siya ng Daddy at ng K

uya niya." Kinuha nito sa dalang bag ang ilang piraso ng dokumento na pipirmahan
niya at inilapag ang mga yun sa center table na nasa harapan ni Mitsui.

"I see." Hindi interesadong tugon lang niya habang isa-isang pinagmamasdang maig
i ang hawak na papeles.

"Kailangan daw kasi niyang tumulong kay Sir Zeke sa nalalapit nitong kasal." Tuk
oy nito kay Zania na umuwi ng Manila para mag-assist sa wedding preparations ng
kapatid nito.

"Ah, yeah Zeke is getting married." nag-angat siya ng tingin dito. Nakalimutan n
iyang ikakasal na nga pala ang kaibigan niya. "Well, good for him. What's the na
me of the bride again?"

Napangiwi si LuHan. "Althea po ang pangalan. A-L-T-H-E-A."

Pinukol niya ito ng masamang tingin. "Nice to know, marunong ka pala sa spelling
." panunuya dito ni Mitsui. Ang lakas ng loob ng alalay niyang i-spell out pa iy
on. Samantalang pangalan lang naman ang hinihingi niya.

"Just to tell you, LuHan. I'm not good at remembering other girl's name. Special
ly when she hasn't had to do with my life." dagdag niya. Iniabot na niya rito an

g mga signed documents.

"Oo na lang, Boss." Lumabi si LuHan at kinuha iyon mula sa kanya.

Akmang aalis na sana ang kanyang personal assistant nang tinawag niya ulit ito.
"Sandali lang.. Kung umuwi na si Zania, whose in charge of the new ventures of t
he company now?" nagtatakang sabi niya.

"May bago pong pinadala ang Board na temporary ay papalit sa kanya. After one mo
nth daw babalik naman dito si Zania." pahayag nito sa kanya.

"If she's really willing to go back here." matipid na komento naman ni Mitsui.

Kilala niya si Zania. Alam niyang naghahanap lang ito ng rason na matakasan ang
inassign ditong responsibility. Lagi itong nagrereklamo na masyado daw mahirap a
ng magtrabaho sa probinsiya. Palibhasa, laking Manila kaya hinahanap ang comfort
sa siyudad.

"Wala naman pong choice si Zan, eh. Dapat niyang sundin ang gusto ng nasa taas.
Ang strikto pa man din ng acting CEO. Kaya nga, Boss galingan mo na ang perform
ance mo dito sa Davao Extension natin para makabalik ka na sa Main Office. Para
mapalitan mo na si Sir Reid bilang CEO." malungkot na lahad nito.

"Do you think I am not giving my best? Ginagawa ko ang lahat para masolve ang pr
oblema ng branch natin dito." paliwanag niya kay LuHan. "It just so happened tha
t my wife is also here in Davao and she is my priority."

Binibigay naman ni Mitsui ang lahat ng makakaya niya para patunayan sa Board of
Directors na karapat-dapat siyang maging CEO. Yun nga lang, sadyang mas importan
te para sa kanya si Vianca kaya medyo naaantala ang mga initial plans niya sa ko
mpanya.

Buti na lang at dumating si Zania. Humalili ito sa kanya pansamantala habang may
iba naman siyang inaasikaso. Bagama't hindi na ang ama ni Dwayne Del Fierro ang
nakumbinsi nilang makipag-deal sa kanila. Nakakuha naman sila ng mga bagong kas
osyo na malaking tulong kaya unti-unting nakakabawi na ang branch nila sa Davao.

"Boss, sige po. Aalis na ako. Isusubmit ko na 'tong mga napirmahan niyo sa opisi
na. Tawagan niyo na lang ulit ako pag may kailangan kayo. Andun lang naman ako s
a kabilang bayan." Nagpaalam na si LuHan dahil kailangan pa nitong humabol sa bi

yahe ng bus.

"Alright, but be careful on your way out there. Baka makita ka ni Vian. Ang tang
a mo pa naman. Baka magkamali ka ng sasabihin mo." Winarningan niya ito na mag-i
ngat sa kilos nito kung sakaling makasalubong ito ni Vian sa labas.

Baka mabuko ng wala sa oras ang pag-swap nila ng position ng PA niya at umpisaha
n na naman ng di nila pagkakaunawaan ni Vianca.

Sumimangot tuloy ang cute na si LuHan. "Oo, mag-iingat ako. Grabe naman kayong m
akapanglait. Daig niyo pa--"

Nabitin sa ere ang mga sasabihin pa sana ni LuHan nang may biglang kumalabog.

*BLAG!*

Magkasabay na napalingon ang dalawa sa direksyon na pinagmulan ng tunog at nakit

a nila ang bumukas na pintuan ng banyo.

Ilang saglit pa ay lumabas mula roon si Vianca na madilim ang mukha at galit na
tumingin sa kanila.

****************
A/N:
Sorry kung nalate yung sinabi kong 2 times a week update. May urgent personal ma
tters lang ako.

But since, ok na rin naman. Babawi na ako sa inyong lahat.. THREE times a week n
a ang update ko. Sa wednesday ang next... Para naman mapabilis na ang ending ng
MMA. :)
I'm afraid na kapag di ko pa agad tapusin 'to, baka ma-On Hold ko na ang story..
Kasi magiging mas busy pa ako sa coming months. :)
Chapter 64 >>
Chapter 64

[Vianca's POV]

"Magbehave ka mamaya, ha?" Kinakausap ko si Lei habang binibihisan. Iniharap ko

siya sa akin at pinasadahan ko siya ng tingin.

Napangiti ako. Bagay na bagay ang isinuot ko sa kanyang bagong biling t-shirt. P
inamili ko siya ng ilang pares ng damit kahapon dahil napunta siya dito sa Monte
claro ng walang dalang ibang gamit.

"Opo, Mommy." Nag-nod siya saka muling nagsalita. "But do you really have to go
to your work now? Wag ka na pong pumasok. Dito ka na lang, kasama namin ni Dad."
Nagpout pa siya na lalong nakadagdag sa pagiging adorable niya.

"Anak, kailangan ni Mommy pumasok sa office. Baka mapagalitan ako ng boss ko. Pe
ro meantime na wala ako, doon ka muna kay Daddy." Halos hindi ko mabigkas yung s
alitang 'Daddy'. Hindi pa talaga ako sanay na i-addressed si Mitsui bilang Daddy
ni Lei.

"Basta wag kang magulo dun sa kwarto niya, ah." bilin ko kay Lei.

Mahirap na.. Hindi ko pa kabisado ang ugali ni Mitsui pagdating sa mga bata. Bak
a mapikon ito sa kakulitan ni Lei kahit pa sabihing siya nito.

Kung hindi ko lang kailangan ngayong magtrabaho, di ko siya iiwan kay Mitsui. Ka
so nga lang, tatlong araw na akong absent. Nag-aalala ako baka magalit na sa aki
n si Sir Luhan.

Although tinawagan ko siya sa telepono nung nakaraang araw para personal na magp
aalam na aabsent ako. Iba pa rin ang nag-iingat. Para kasing may pagka-bipolar d
in yun si Sir, ngayon OK, bukas hindi. Parang yung kilala kong tatay nitong anak
ko.

Psh!

Oo na. Tanggap ko na talagang kailangan ko na siyang kilalaning ama ni Lei. Kaya

nga, sinusubukan kong bigyan siya ng isa pang pagkakataon. Nang sa ganun ay ma
punan niya ang pagkukulang niya kay Lei. Para na rin sa kaligayahan ng aming ana
k.

"Tara na po!" Umalis na si Lei sa harap ko at nagmamadaling tinungo ang pintuan

. "Hurry up, Mom! Gusto ko na po makita si Dad!"

"Oo, andiyan na." Lumapit na ako sa kanya. Pagkabukas ko ng pinto ay nauna pa si

yang lumabas kaysa sa akin. Halatang sobrang excited na makasama ang tatay niya
sa buong maghapon.

"Lei, wag masyadong malikot." Hinawakan ko ang kamay niya at magkasabay na namin
g pinuntahan si Mitsui sa kwartong inuupahan nito.

***
Samantala, pagdating namin sa room ni Mitsui ay nakaka-ilang katok na ako pero h
indi niya pa rin kami pinagbubuksan ng pinto. Wala yatang tao sa loob.

"Halika na, bumalik na lang tayo maya-maya. Baka may inaasikaso lang saglit ang
Daddy mo sa labas." sabi ko kay Lei na nakatayo rin sa tabi ko.

Niyaya ko na sana siyang umalis subalit bigla niyang hinawakan ang door knob. Pi
nihit niya iyon pabukas kaya nakita kong hindi naman pala yun naka-lock.

"Uy, bata ka! Huwag ka diyan!" saway ko sa kanya. Ngunit huli na dahil pumasok n
a siya sa kwarto. Wala tuloy akong ibang nagawa kundi ang sundan siya.

Nang nasa loob na ako ay bumungad sa akin ang organized na kwarto ni Mitsui. Ma
ayos na nakalagay sa cabinet at sa mesa ang mga gamit niya.

May malaking kama sa gitna. May couch at table sa gilid. Bintana sa right side n
ito at may CR sa dulong bahagi. Kapareho lang naman ng room ko ang interior desi
gn at kabuuang istruktura rito. Siyempre, kasi nasa iisang lodging inn lang nama
n kaming dalawa.

Saan kaya yun nagpunta si Mitsui?

Napagkasunduan na namin kagabi na siya muna ang bahalang magbantay kay Lei. Kaka
-umpisa pa nga lang niyang maging ama, aba't tumatakas na agad sa responsibilida
d niya. Wag ganun.

-__-

"Wag mong gagalawin yan!" sita ko kay Lei nang makita kong binubuksan niya yung
laptop ni Mitsui. Nasa ibabaw lang iyon ng kama kaya madali niyang nakuha.

Nalingat lang ako sandali, kung anu-ano nang kinakalikot niya sa kwarto nito.

"Akin na nga yan. Mamaya niyan mapagalitan ka pa ng Dad mo kasi pinapakialaman m

o ang mga gamit niya." Inagaw ko sa kanya yung laptop.

"But Mom! I just want to watch his Last Romeo MV in youtube." pagpupumilit ni Le
i. Kung ano ang tinutukoy niyang MV? Hindi ko rin alam.

"Hindi pwede!" Nagtungo ako sa center table at inilagay ko roon ang hawak kong l
aptop, katabi ng isang baso na may laman pang tubig.

Tatalikod na sana ako nang bigla na namang sumulpot si Lei. Lumuhod siya sa sahi
g at pumuwesto sa tapat ng mababang mesa.

Aktong kukunin na naman niya ito ngunit di sinasadyang natabig ng kamay niya ang
baso ng tubig na nasa harapan lang niya. Ang resulta, natapon ang laman nito sa
katawan niya kaya basang basa tuloy siya.

"Tsk! Ayan na nga bang sinasabi ko! Ang kulit mo kasi!" puna ko sa kanya. Pinaga
litan ko na siya sa katigasan ng ulo niya.

"Diyan ka lang." Iginiya ko siyang tumayo at pinaghintay ko muna sa isang gilid

. Saka ako naghanap ng pwedeng pamunas dun sa kaunting tubig sa table.

Baka madatnan kasi yun ni Mitsui, maasar pa sa kagaslawan namin ni Lei. Buti na
lang talaga hindi nabuhusan ang laptop nito, kundi mas malaking problema yun pag
nagkataon.

Pagkatapos kong mabilis na ayusin at ibalik sa dati ang mga gamit nito ay si Lei
naman ang inasikaso ko.

Dinala ko siya sa loob ng banyo at hinubad ko ang shirt niya. Kasunod nun ay kum
uha ako ng malinis na towel na ipinangpunas ko sa nabasang itaas na parte ng kat
awan niya.

****
Makaraan ang ilang minuto, habang nasa loob pa kami ng CR ay may narinig na akon
g ingay sa kwarto ni Mitsui. Ibig sabihin, nakauwi na siya mula sa kung saang pi
nuntahan niya.

Lalabas na sana ako para ipaalam sa kanyang nandito rin kami ngunit napansin kon
g may kausap pala siya.

"Boss, naman. Magkukuwento ka na lang, di mo pa kumpletohin." sabi ng isang pami

lyar na boses.

Napahinto ako. Kilala ko yun. Oo, tama si Sir LuHan yun. Pero teka! Bakit may si
nabi siyang Boss?

Lumapit ako sa nakaawang na pinto at bahagya kong sinilip ang mga tao sa labas.
Nakita kong dalawa lang naman silang nandoon. Si Mitsui na kampanteng naka-dekwa
tro sa couch at si Sir na nakatayo sa harap niya.

Kung sila lang naman ang naroon at wala silang ibang kasama, ba't may tinawag na
Boss si Sir LuHan?

Ang mas nakakapagtaka pa sa mga kilos nila ay yung si Mitsui ang prenteng nakaup
o habang si Sir ang nasa harapan niya na may bitbit pang itim na bag. Mas nagmuk
hang PA pa tuloy si CEO LuHan kaysa sa kanya.

"Mom..." Napalingon ako kay Lei nang tawagin ako nito.

"Ssshhh!" Sinenyasan ko siyang tumahimik. "Quiet ka lang." mahinang sabi ko.

Dahil na rin sa may nagawa itong pagkakamali kani-kanina lang ay agad naman nito
ng sinunod ang ipinapagawa ko.

Bumalik na ako sa tapat ng pinto at saka palihim na nagmasid ulit. Mas pinili ko
ng makinig maigi sa pag-uusap nina Sir LuHan at Mitsui. Ewan, pero may kakaiba a

kong kutob sa dalawang 'to.

Mula sa kinatatayuan ko ay nakita kong tinawag ni Mitsui ang papaalis na sanang

amo niya.

"Sandali lang.. Kung umuwi na si Zania, whose in charge of the new ventures of t
he company now?" May nabanggit siyang pangalang Zania. Sino kaya yun?

"May bago pong pinadala ang Board na temporary ay papalit sa kanya. After one mo
nth daw babalik naman dito si Zania." tugon sa kanya ni Sir LuHan. Masyado itong
magalang sumagot. Hindi gaya ng masungit na ugali nito noong nagpunta ako sa of
fice nito.

"If she's really willing to go back here." wika naman ni Mitsui.

Nakakaduda na talaga ang kilos nila. Una, may tinawag na Boss si Sir LuHan. Ngay
on naman, may mali sa turingan nila sa isa't isa.Baliktad ang dapat na pagtrato
ni Mitsui sa isang CEO.

Nakumpirma ang lahat ng hinala ko sa mga sumunod na sinabi ni Sir LuHan. "Wala n
aman pong choice si Zan, eh. Dapat niyang sundin ang gusto ng nasa taas. Ang str
ikto pa man din ng acting CEO. Kaya nga, Boss galingan mo na ang performance mo
dito sa Davao Extension natin para makabalik ka na sa Main Office. Para mapalit
an mo na si Sir Reid bilang CEO."

Naningkit ang aking mga mata sa natuklasan ko. Kaya pala ganun ang pakikitungo n
ila sa isa't isa! Dahil si Mitsui ang boss at hindi ang bwisit na Sir LuHan na y
un!
"Do you think I am not giving my best? Ginagawa ko ang lahat para masolve ang pr
oblema ng branch natin dito. It just so happened that my wife is also here in Da
vao and she is my priority." Si Mitsui naman ang nagsalita.

Hindi ko alam ang buong detalye kung paanong ganito ang nangyari pero maliwanag
na may kinalaman ako dun. Base na rin sa pahayag niyang andito rin pala ako sa D
avao.

"Boss, sige po. Aalis na ako. Isusubmit ko na 'tong mga napirmahan niyo sa opis
ina. Tawagan niyo na lang ulit ako pag may kailangan kayo. Andun lang naman ako
sa kabilang bayan."

Nagpaalam na si LuHan ngunit aalis na nga lang ito ay may pahabol pa si Mitsui.
"Alright, but be careful on your way out there. Baka makita ka ni Vian. Ang tang
a mo pa naman. Baka magkamali ka ng sasabihin mo."

G*go ka talaga, Mitsui! Napaikot mo na naman ako sa mga kasinungalingan mo! Ang
akala ko tumino ka na, yun pala planado mong lahat ng 'to! Ako yung pinagmukha n
iyong tanga!

*BLAG!*

Malakas kong pabukas na itinulak ang pinto dahil sa sobrang inis ko sa pinaggaga
gawa nila. Pakiramdam ko ay umakyat na lahat ng dugo sa ulo ko.

Nang makalabas na ako ay hinarap ko sila at nakita ko ang gulat na gulat na hits
ura ng dalawa.

"Vianca, let.. let me explain." Napatayo si Mitsui mula sa couch na kinauupuan n

iya.

Galit na naglakad ako palapit sa kanila. Naiinis ako sa panglolokong ginawa niya
sa akin pero walang salitang gustong kumawala sa bibig ko.

"Mommy." Dumako ang pansin ko kay Lei nang kalabitin niya ako sa siko.

"Sorry na po. Please don't be mad at me." malungkot na apology nito sa nangyari
kanina. Isinuot na uli nito ang basa pa ring damit.

Hinawakan ko si Lei sa balikat at giniya ko itong papalapit kay LuHan.

"Ikaw! Diba hindi naman ikaw ang totoong CEO. Ikaw talaga ang assistant sa inyo
nitong walanghiyang 'to!" Itinuro ko si Mitsui.

Tumango si LuHan. "Pasensiya na po talaga, Ms. Vianca. Napag-utusan lang po ako

." Nagmamakaaawa ito at panay ang hingi ng tawad sa akin.

"Tsss!" Inirapan ko ito. "Dalhin mo muna sa Room 26 itong anak ko. Palitan mo ya

ng basang t-shirt niya. Dun lang kayo. May pag-uusapan pa kami ng boss mo!" pasi
nghal na utos ko. Kinuha ko ang susi sa aking bulsa at iniabot ko rito.

Kaagad naman itong tumalima sa pinapagawa ko at dali-dali nitong niyaya si Lei p

alabas ng kwarto.

***
Umalis na si LuHan kasama si Lei kaya kami na lang ni Mitsui ang naiwan sa loob.

"Vian, hayaan mo naman akong magpaliwanag. I only did this because I'm desperate
to have you back." sabi niya.

Hindi ako agad sumagot. Matiim lang akong nakatitig sa kanya. Kahit kailan naman
talaga. Nakakasawa na!

"I thought that by doing this, I will be able to spent more time with you. Dahil
alam kong kahit anong gawin ko, iiwasan mo ako." Iginigiit niya na may katuwira
n siya kung bakit niya nagawa yun.

"Ba't ganyan ka, Mitsui? Napaka-manipulating mo." Nagawa ko nang magsalita ng m

ga sandaling iyon.

"Bakit ang dali lang sayong magmanipula ng tao? Parang laro lang sayo ang ganito
ng bagay? Masaya ka ba sa tuwing nakakapagpaikot ka ng buhay ng iba diyan sa pal
ad mo?" naghihinanakit na sumbat ko sa kanya.

"Yung papaniwalain mo sa isang kasinungalingan. Yung tipong papaasahin mong maha

l mo tapos sa bandang huli sasaktan mo lang, kasi may iba palang nandiyan sa pus
o mo." makahulugang saad ko. Hindi ko talaga maiwasang balikan ang nakaraan.

"Ganyan ka rin naman talaga, Vianca! You always see the bad side of me. Kasi yun
lang din ang gusto mong makita sa pagkatao ko. You never gave me the opportunit
y to explain my side, to tell you how much I suffered after you left me. You don
't want to give me the chance to prove myself that I have already changed!" gant
ing sumbat niya sa akin.

"Mitsui, nakahanda na sana ako. Ready na akong bigyan ka ng second chance. Kahit
kung tutuusin hindi na second chance ang tawag dun. Kasi noon pa man binigyan n
a kita ng ikalawa, ikatlo, ikaapat at marami pang pagkakataon para makabawi ka s
a akin. Pero ano? Paulit-ulit! Ilang beses mo lang sinayang!" galit na sigaw ko

sa kanya. Hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko na wag siyang pagtaasan ng bo

ses.

"I admit! Mali ang ginawa ko!" Naisabunot niya sa buhok ang kanyang isang kamay
bunsod na rin siguro ng sobrang frustration. "You left me due to the wrong decis
ions I made 5 years ago. And now I am also winning you back in a wrong way."

"Alam mo na ngang mali ipinagpatuloy mo pa rin! Niloko mo pa rin ako!" Hindi na

lang basta ang tungkol sa ginawa nila ni LuHan na pinagmukha nila akong tanga an
g issue para sa'kin dito.

Trust. Yun na ang punto rito. Hindi ako galit na nagsinungaling na naman siya, m
asama ang loob ko kasi pinatunayan niyang hindi ko talaga siya dapat na pagkatiw
alaan ulit.

Mariin akong napapikit. "Ewan ko, Mitsui... nakaka-disappoint ka lang. Nakakapag

od na." Huminga ako ng malalim upang pakalmahin ang sarili ko.

"Vianca...." napadilat ako nang humakbang siya palapit sa akin at marahan niyang
hinawakan ang braso ko.

Tumingin ako ng direkta sa nangungusap niyang mga mata at may nakita akong bahid
ng kalungkutan doon.

"Isa pang chance. My last and only chance. Let me make it up to you and to our c
hild." mahinahon na ring sabi ni Mitsui.

Umiling ako bago ko dahan-dahang pinalis ang kamay niyang nakahawak sa akin. "Hi
ndi ko alam kung kaya ko pang ibigay yun sayo."

Tinakuran ko na siya pagkatapos nun at tinungo ko na ang pintuan. Hindi na niya

ako ulit pinigilan kaya tuluyan na akong lumabas ng kwarto niya.

Dumiretso na ako sa room ko at nadatnan kong nagkukuwentuhan sina Lei at LuHan.

Bagong bihis na si Lei. Napalitan na ang suot nitong basang shirt.

Di nagtagal ay umalis na rin si LuHan matapos nitong humingi na naman ng paumanh

in sa nagawa nito.

Makalipas ang ilang saglit ay minabuti ko nang mag-empake ng mga gamit ko. Uuwi
na kami ni Lei sa Davao City. Isang malaking scripted na palabas lang naman ang
lahat kung bakit ako nandito sa Monteclaro. Kailangan ko na ulit bumalik sa rea
lidad.

**************
Vote and comment na lang if you like. Next UD sa weekend. :)
Chapter 65 >>
At dahil ng icheck ko sa watty ay 15M na pala agad ang story na 'to. Naglaan ako
ng time na mag UD. :)) Pasasalamat ko sa inyong lahat! <3
____________________
Chapter 65

[Vianca's POV]

Makaraan ang tatlong oras na byahe sa bus ay nakabalik na kami ni Lei sa Davao.

Pagdating sa bahay ay naabutan namin si Ashley na halatang nagulat sa aming bigl

aang pag-uwi.

"Vian? Bakit umuwi kayo agad? Akala ko ba sa isang araw mo pa siya ihahatid dito
." magkakasunod na tanong niya. Kinarga niya si Lei at saka ako sinabayan papunt
a sa kwarto ko.

Pagdating ko sa loob ay inilapag ko sa tabi ng closet ang dala kong travelling b

ag. Nang muli akong lumingon sa kanila ay nakita kong humihikab na si Lei, dahil
an upang pakiusapan ko siyang patulugin na muna yung bata.

"Ash, kanina pa yan si Lei inaantok sa byahe. Dalhin mo na muna siya sa kwarto n
iya. Mamaya na tayo mag-usap. Ililigpit ko lang 'tong mga kalat dito."

Sinunod naman ni Ashley ang sinabi ko. Nagtungo na siya sa sariling bedroom ni L
ei at doon sinamahan niya muna ang inaanak niya hanggang sa makatulog ito.

Pagkatapos kung ayusin ang mga gamit ko ay nakaramdam na ako ng gutom kaya dumir
etso na ako sa kusina. Alas tres na pala ng hapon, oras na ng merienda.

"Vian, tamang tama heto nagbake ako ng cookies para sa inyo ni baby Lei. Favorit
e niya 'to. Tara kain tayo." niyaya ako ni Ashley na saluhan ko daw siya. Nadatn
an ko siya habang masayang ina-arranged sa isang tray ang mga nagawa niya.

"At home na at home ka dito sa bahay, ah. Gamit na gamit ang lahat ng appliances
ko." biro ko sa kanya. Umupo ako sa silyang kaharap niya at kumuha ako ng isan
g piraso ng baked cookie.

Ipinagtimpla niya ako ng juice at ibinigay iyon sa akin. "Salamat." ngumunguyang

sabi ko. "Ang sarap mo talagang gumawa na nito." puri ko sa kanya.

Tumawa naman siya. "Hahaha! Siyempre, ako pa! Expert yata ako sa kusina." pagmam
ayabang niya sa akin.

Tsk. Pinuri ko lang lumaki agad ang ulo.

"Kaya nga pinapauwi na ako ni Ate Bernice sa bahay kasi walang nagluluto ng masa
rap sa kanila." Ang tinutukoy ni Ashley ay ang nag-iisa niyang kapatid na nakati
ra dun lang sa kabilang village.

Actually, si Ate Bernice ang dahilan kung bakit sa Davao namin piniling maniraha
n ni Ash limang taon na ang nakakalipas. Siya kasi ang tumulong sa amin noong ba
guhan pa lang kami dito at hindi pa namin kabisado ang buhay sa lugar na 'to.

"Ikamusta mo na lang ako kay Ate Bern. Thank you din nga pala sa pansamantalang
pagtira rito. Kung di dahil sayo, walang magbabantay dito nung wala ako." Nagpas
alamat ako kay Ash sa pagpayag niyang tumira muna dito sa bahay at mag-alaga kay
Lei habang nasa malayo ako.

"No problem! Basta para sa cute na anak mo, always willing ako. Ano na nga pala
yung nangyari sa inyo ng asawa mo?" pang-uusisa niya sa mga kaganapan sa pagitan
namin ni Mitsui.

Imbes na sumagot agad ay inabot ko na lang ang baso ng juice. Halos maubos ko an
g laman nito nang inumin ko.

"Hindi naman halatang uhaw ka noh? Heto pa.." Sinalinan niya ulit ako ng juice m
ula sa pitsel. "Ano na ba kasi ang latest happenings sa inyo?"

Nagpakawala ako ng malalim na buntong-hininga. "Ayun... Nag-away na naman kami.

Ano pa bang bago dun?" walang ganang sabi ko.

"For what reason?" karagdagang tanong ni Ashley.

Ikinuwento ko sa kanya ang eksaktong detalye ng pinag-awayan namin ni Mitsui. Ka

sama na ang mga inamin sa akin ni LuHan. Mula sa school building donation nito h
anggang sa pagswap ng posisyon ng mga ito.

"My ghad! Vianca, nagalit ka kay Mitsui because of that reason?" bulalas niya ma
tapos kong ilahad sa kanya ang lahat ng nalaman ko. "Ano ka ba? Ang gaga mo rin
minsan. Ang dense mo! Ang dapat nga natouched ka pa sa effort niya."

Nagsalubong tuloy ang mga kilay ko. Kita mong babaeng 'to, wagas makatawag sa'ki
n ng gaga.

"Ikaw na--" aalma na sana ako.

"Hep! Wag ka munang magreact diyan! Patapusin mo muna ako." Pinigilan niya akong
magsalita. "Hindi sa kinakampihan ko si Mitsui, pero parang ganun na rin. But,
Vian can't you analyze all those things? What he did were all white lies. May ma
linis siyang intensiyon sa likod ng pagsisinungaling niyang yun. Kailangan niya
lang gawin yun para magkabalikan kayo ulit."

Tahimik ko na lang siyang pinakinggan habang inilalahad niya sa akin ang opinyon
niya.

"Grabeng effort ang ginawa niya para sayo. Gaya ng sabi mo, nagdonate siya ng ma
laking halaga para sa pagpapatayo ng school buildings. Sayo na rin mismo nanggal
ing na inamin sayo ng PA niya na may financial problems na kinakaharap ang Davao
Branch ng kompanya ni Mitsui kaya sila pinadala dito."

Nabanggit sa akin ni LuHan na magiging CEO na sana si Mitsui kapalit ng namatay

na Dad nito. Kaya nga lang ay medyo incompetent pa itong humawak ng kompanya. Da
pat daw muna nitong patunayan ang sariling kakayahan.

"Vian, kung tutuusin nga pwede namang gamitin na lang niya yung pera as addition
al funds that can help resolve the problem. Pero hindi, kasi pinili niyang idona
te na lang yun sa school niyo. So that eventually he will use that as an opportu
nity to work with you. To spend more time with you."

Hindi na ako nakatiis kaya inilabas ko na rin ang saloobin

pat ba yung dahilan para lokohin nila ako. Pinagmukha nila
ng paniwala ako na ang LuHan na yun ang Boss at siya naman
lang." Ngunit napansin ko na habang tumatagal ay humihina

ko. "Kahit na! Eh, sa

akong tanga. Paniwala
hamak na assistant na
na ang boses ko.

"Yun lang ba ang ikinakagalit mo? Gosh! Ikaw ba talaga yan, Vianca? Ba't ang bab
aw mo na? Pinapairal mo lang yang pride mo. Kasi nga ang sabi mo nagmukha kang t
anga. Porke nasagasaan ang ego mo, ayan nagpadalus-dalos ka na naman ng desisyon
mo. Hindi ka man lang nakinig sa explanation niya."

Humalukipkip na lang ako sa upuan habang patuloy sa pagsasalita si Ashley.

"Kung sa akin yan gagawin ni Suho babes, aba susunggaban ko na yun agad ng kiss
para ipakitang sobrang grateful ako sa effort niya! Isang naglalakad at buhay na
bangko na may million dollar bank accounts, makikipagpalit ng trabaho sa PA niy
a para lang makasama ako ng mas matagal. #AbaMatinde!"

Tss!

Pinukol ko siya ng masamang tingin. Ayan na naman siya. Kahit kailan talaga wala
kaming pinag-usapang topic na hindi naisingit ang Kpop obsession niya.

"Okay, wag mo na akong awayin. Balik na tayo kay Mitsui... Di mo ba makita na sa

pagpapanggap niyang PA/utusan/alalay/assistant o kung ano pang tawag dun, kung
papaano niyang ibinaba ang pride niya na kasing tayog ng skyscraper? Swear, ang
hirap nun para sa isang lalaki. And he did that just to be near you."

"Hindi ka kampi sa kanya pero maliwanag namang nasa side ka na ngayon ni Mitsui.
Nakalimutan mo na ba kung gaano mo siya kinamumuhian dahil sa mga ginawa niya s
a akin noon?" nagtatampong lumabi ako. Bumaling na lang ako ng tingin sa ibang
direksyon.

"Ah eh.. hindi sa ganun.. Viancy naman eh.."

Mabilis kong ibinalik sa kanya ang paningin ko. Viancy? Tinatawag niya lang ako
sa ganyang pangalan kapag may kung anong hindi siya mapakali.

"Umamin ka nga. May itinatago ka ba sa'kin?" nagdududang sabi ko.

"Kasi naman.. Haist! Sige na nga! Aaminin ko na." Nacorner din siya kaya wala si
yang choice kundi sabihin ang inililihim niya.

"Noong gabi ng engagement party mo. Nagkita kami ni Mitsui. Plano niya sanang pi
gilan ang proposal sayo ni Dwayne kaya lang hinarang ko siya. And to be honest,
naguilty ako dun sa ginawa ko. Viaaan! Feeling ko, kargo ng konsensiya ko nung n
akita ko kung paano siya sobrang nasaktan habang pinapanood kayo ni Dwayne. Naka
kaawa talaga si Mitsui. Kung di dahil sa akin, naitakas ka na sana niya sa party
na yun. Hindi ka sana naengaged at di na naging complicated ang buhay mo." Napa
yuko si Ashley habang binabanggit ang mga iyon.

Kaya pala mukhang hindi na siya nagulat nang ibinalita ko sa kanya ang mga nangy
ari ng gabing iyon. Kasi yun pala, mas nauna na niyang nakita si Mitsui kaysa sa
akin.

Di nagtagal ay nag-angat na siya ng mukha sa akin. "Vian, alam kong for now you
don't wanna listen to him. Kaya ako na lang ang pakinggan mo. Magbestfriend tayo
, no scratch that, parang kapatid na kita. Believe me, hindi ako mag-aadvise say
o ng ikakapahamak mo." Hinawakan niya ang kamay kong nasa ibabaw ng mesa.

"I hope you'll understand kung bakit nagawa ni Mitsui na makipagpalit ng positio
n sa PA niya. Kasi ako, naiintindihan ko yun. Klarong klaro na gusto lang niyang
makahanap ng pagkakataon na mapalapit sayo."

Bakit ganun? Halos pareho lang naman ang sinabi nilang dalawa ni Mitsui. Pero ng
ayong si Ashley ang kausap ko, magaan sa loob na nakikinig ako. Unti-unti akong
nakukumbinsing maniwala.

Siguro dahil naranasan ko nang pagtaksilan ng mga pinagkatiwalaan ko noon. Nagd

adalawang-isip ako kay Mitsui. Hindi ko na ito agad magawang paniwalaan. Naroon
lagi ang pagdududa kung totoo ba talaga ang mga ipinapakita nito. Natatakpan ka
si ng mga nakaraang pagkakamali nito ang aking perception para rito.

Kaya nga isinumbat sa akin ni Mitsui na palaging ang bad side lang nito ang napa
pansin ko. Hindi ko basta makita ang mabuting katangian nito.

Si Ashley na nga lang yata ang pinaniniwalaan ko sa panahon ngayon. Siya na lang
kasi ang natitirang loyal sa'kin. Alam kong tunay siyang nagmamalasakit sa kapa
kanan ko. Walang halong pagkukunwari.

"Like what I've said, don't be selfish. Sana wag mong ipagdamot na magkaayos na
kayo. Ibigay mo na yung napag-usapan nating second chance mo sana para sa kanya.
Give him the chance, he badly needs it. And for you Vian, wag mong pigilan yang
nararamdaman mo. Don't hold back." Pinisil niya ang palad ko na nagpapahiwatig
na lakasan ko ang loob ko.

"Pero Ash, tama ba kung sakali ang magiging desisyon ko?" Binawi ko na ang kamay
ko mula sa kanya. "Ang hirap sumugal."

"Vian, take the risk. Para naman yan sa happiness niyo ni Lei. Paano mo malalama
n kung di mo susubukan. Tingnan mo kung nagbago na nga si Mitsui. Give him the c
hance to prove himself that he had really changed. Step by step, hayaan mong ump
isahan niya muna sa pagiging ama kay Lei. Then, saka niyo na sunod na ayusin ang
pagsasama niyo bilang mag-asawa."

"Hindi naman ganun kadali yun." mahinang usal ko.

"Aish!" Iritableng napasandal tuloy si Ashley sa upuan. Naiinis na talaga siya s

a pagmamatigas ko. "Vianca, maawa ka naman kay Lei. Wag mo siyang igaya sa inyo
ni Mitsui."

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko sa kanya.

"Both of you were two lost souls when you met. Ikaw, maaga kang naulila sa magul
ang. Si Mitsui galing sa broken family. Pareho kayong may kulang. Tapos napilita
n kayong ikasal sa isa't isa. May nakisawsaw pang third party. Ang resulta? Fail
ed marriage. Biktima na nga kayo ni Mitsui ng circumstances ng buhay niyo, itutu
lad mo pa si Lei. Please lang, hayaan mo siyang lumaki sa kumpletong pamilya."

Tama si Ashley. Para na lang sa kapakanan ng anak namin ni Mitsui. Hindi na dapa
t maulit kay Lei ang mga pinagdaanan namin ng Daddy niya.

"Tsk! Ewan ko na lang sa inyong mag-asawa kung saan kayo pupulutin niyang mga de
sisyon niyo." Umiiling-iling na ipinagpatuloy niya ang pagsasalita.

"Kung dati, si Mitsui ang gusto kong bigwasan dahil gustong magmulti-tasking ng
puso niya -- gusto niyang sabay na magmahal ng dalawa. Ngayon, ikaw ang gusto ko
ng pektusan kasi nagmalfunction na yang puso mo --ayaw nang gumana ng maayos!"

"Oo na. Wag ka nang magalit." sagot ko kay Ashley. Tila mauubos na kasi ang pase
nsya niya.
"Nakinig ako sa lahat ng sinabi mo. At sa totoo lang, naconvinced mo ako." Sumil
ay ang isang tipid na ngiti sa mga labi ko.

This time, ito na talaga...

Another chance para kay Mitsui? Nakahanda na akong ibigay yun sa kanya. :)

*************
Chapter 66 >>
Chapter 66

[Vianca's POV]

Lumipas ang mga araw na wala akong narinig na anumang balita mula kay Mitsui.

Ang iniisip ko noong una ay baka busy lang siya kaya hindi na nagpapakita sa ami
n ni Lei. Pero lagpas dalawang linggo na, wala pa rin kaming komunikasyon sa kan
ya.

"Vianca, nagpapalamig lang yun. Baka nagbabakasyon sa isang isla." sabi sa akin
ni Ashley. Nandito siya ngayon sa bahay para kunin yung mga naiwan niya pang mga
gamit.

Nasa sala kami pareho. Siya nakatambay at nakikipagkwentuhan lang, habang ako na
man ay inaasikaso ang mga school materials na gagamitin ko.

Napunta ang usapan namin kay Mitsui kaya nabanggit ko sa kanyang 2 weeks na nga
ang nakakaraan pero hindi pa ulit ito nagpaparamdam sa amin ni Lei.

"Baka nagrerefresh sa Boracay. Para makaiwas muna sa mainit na panahon at sa ini

t ng ulo mo." Binigyang-diin niya talaga ang mga katagang 'init ng ulo'.

Oo na. Alam ko kung anong ipinapakahulugan niya dun. Na kaya hindi nagpapakita s
a amin si Mitsui ay dahil inaway ko raw ito.

"Nagbabakasyon grande lang yun. Sa lugar kung saan maraming nakapalibot na sexy
at magagandang babae. Yung mga tipong sweet at mabait ang ugali, hindi yung hin
ahard siya." Halata sa tono ng pananalita ni Ashley na
pinaparinggan niya ako.

"Edi maghanap siya ng easy to get. Ang dami namang naglipana dyan sa kalye." hin
di interesadong sagot ko. Nakayuko lang ako habang patuloy na nagsusulat sa clas
s records na ginagawa ko.

"Kaya nga magpa-hard to get ka lang, Vianca. Mainam yan. Kaunti na lang kayong n
atitirang ganyan. For sure ikauunlad yan ng Pilipinas." sarcastic na tugon naman
niya sa akin.

Minsan matalas talaga ang tabas ng dila ni Ashley. Pinagpapasensiyahan ko na lan

g. Sanay na rin naman ako.

-____-

"Pero, talaga? Okay lang sayo?" pangungulit pa rin niya di kalaunan.

Mula sa sulok ng aking mga mata ay nakita kong bahagyang lumapit ang mukha niya.
Parang binabasa niya kung totoo ba ang naging reaksyon ko.

"Naku! Vian ang duda ko sumuko na yun sayo. Ang hirap mo kasing suyuin. Nag-effo
rt na nga yung tao, hindi mo man lang naappreciate. Imbes na maging masaya, naga
lit ka pa." Hindi pa rin siya humihinto sa pangongonsensiya niya.

"YAH! Hindi ka pa ba titigil!" singhal ko kay Ashley. Inis na hinampas ko sa ib

abaw ng mesa ang hawak kong ballpen.

"Tama na! Oo, kasalanan ko na. Nadala lang talaga ako ng galit ko sa ginawa ni M
itsui at ng assistant niya. Tapos idagdag mo pang nag-PMS ako ng araw na yun." I
naamin ko na may mali rin ako sa mga pangyayari.

"Hahaha.. Sabi ko na nga ba, meron ka ng time na yun! Kilala kita!" Humagalpak n
aman siya ng tawa. Baliw talaga.

-____-

"Malas lang ng asawa mo. Siya napagbuntonan mo sa mga panahong nagiging immature
yang ugali mo. Hahaha.. Buti nga sa kanya!"

-_____-"

Tss! Nagawa pa niyang ienjoy ang mga nangyari.

"Hmm? But on the second note, mas malas nga pala ako kay Mitsui." Napahawak siya
sa baba niya na animo'y may malalim na iniisip.

"Viaaan! Wala pa sa kalahati ang moodswings mo pag meron ka compared noong bunti
s ka! Ahuhuhu.. Naalala ko pa kung gaano mo ako pinahirapan nung naglilihi ka!"
lugmok na sabi niya. Ngayon naman ay parang umaarte siyang naiiyak. Bipolar tala
ga.

"Fish tea ka! Hindi ko makakalimutan sa tuwing pinapabili mo ako ng mga pagkain
na tinatakam ka. Kahit hatinggabi na inuutusan mo pa akong lumabas ng bahay para
lang masatisfy ang cravings mo. Tapos madalas mo pa akong tarayan kapag di ko s
inunod ang gusto mo. Shemay! Muntik pa akong maholdap dati kasi pakalat-kalat ak
o sa kalsada kahit dis-oras na ng gabi."

Bagama't nakakainis ang pagiging OA ni Ashley. Naawa naman daw ako sa ikinuwento
niya. Totoo kasi lahat ng yun. Siya ang nagsakripisyo noong ipinagbubuntis ko s
i Lei. Lalo na noong nasa first trimester pa lang ako. Pasalamat talaga ako sa p
agiging maunawain niya. Hindi naubos ang pasensiya niya sa akin.

"Ash, wag ka namang ganyan. Nagui-guilty tuloy ako sayo." pag-aalo ko sa kanya.
Hindi na kasi maipinta ang mukha niya.

"Ah basta! Ngayon pa lang Vianca, inuunahan na kita. Pag naging preggy ka ulit,
magpapakalayo-layo muna ako. Aakyat ako ng bundok para di mo ako makontak. Para
kapag hindi natiis ni Mitsui yang moodswings mo at nag-away na naman kayo, hindi
ka makakatakbo sa'kin. Hindi niyo ako madadamay!"

"Tumahimik ka nga. Ang advance mo mag-isip. Hindi pa nga kami nagkakaayos, bunti
s na agad ang nandiyan sa utak mo!" saway ko kay Ashley.

Talagang ang lakas ng tama nitong bestfriend ko. May silbi ang advices niya once
na nagseseryoso siya. Ngunit ang tindi naman ng kabaliwan pag tinotopak.

"Pareho lang yun, matapos mong makatanggap ng enlightenment galing sa'kin, back
in each other arms na kayong dalawa. Magkakaroon na rin ng kapatid si Lei. Ayiee
e! Me is so kenekeleg! Love is in the air, i can feel it!" Ngayon naman ay para
siyang teenager na napapa-smile sa kilig.

Naparolled eyes ako sa harap niya. "Pwede ba Ash, tumigil ka na? Five years kam
ing naghiwalay tapos ganun-ganun na lang? Sa isang iglap magkakabalikan kami at
gagawa na agad ng pangatlong baby?" Kinilabutan tuloy ako sa sinabi ko. Aish!

"No matter how much you deny it, doon din naman ang punta niyo. Tandaan mo, once
you loved a person, kahit ilang taon pa man ang dumaan, there will still be som
e of that love left. At ang pagmamahal na yun ang maaring mong gamitin to start
all over again." giit naman niya.

Napahilot ako sa noo ko. "Oo nga andun na ako. Mahal na kung mahal. Pero Ashley
wag mo naman akong pinangungunahan. Hindi 'yon ganun kadali. Kung talagang pursi
gido si Mitsui, hindi niya ba magawang maghintay? Kung tutuusin, ako nga hininta
y ko rin siya noon ng maraming beses."

"But Vian, just because you know he would wait for you doesn't mean you can let
him wait that long. Sige ka. Baka sumuko na talaga ng tuluyan sayo si Mitsui."

Huminga ako ng malalim. "Okay.. Ganito, makikipagbalikan ako at magsisimula ulit

kami. Pero isa lang ang sigurado ko, after he broke me hindi na ako yung babaen
g katulad ng dati na sinaktan at niloko niya. Bibigyan ko siya ng chance na muli
ng papasukin sa buhay ko. Ngunit kailangan niyang ipakita sa'kin na nagbago na n
ga siya."

Sumang-ayon si Ashley sa sinabi ko."Well, ok na rin naman. Part of yourself is s

till guarded, but at least you're willing to give him that chance. Mas mabuti na
yun kesa wala."

"Kaya nga wag niyang uulitin ang mga kasalanang ginawa niya noon. Kasi sa oras n
a muli niya akong lokohin, ilalayo ko na talaga sa kanya si Lei." nagbabantang s
aad ko.

"Ayan ka naman eh. Ang pessimist mo. At this point, it's not the pain that makes
you suffer, it's your own negative thought that makes things seem worst. Hindi
ka marunong tumingin sa brighter side ng asawa mo. Akala mo lagi ka na lang niya
ng sasaktan kaya iwas ka ng iwas."

"Oo na. Makikipag-ayos na nga ako kay Mitsui, diba? Nasa kanya na yun kung mapap
atunayan niya ang sarili niya. Ang mas mabuting atupagin mo, yang lovelife mo. K
aya ka hindi nagkaka-nobyo kasi puro ka kalokohan." paglilipat ko ng topic sa ka
nya.

Nagiging seryoso na kasi ang usapan naming dalawa. Gusto ko ng light mood lang.
Masyado na akong naiistressed nitong mga nakaraang araw.

Pinagmasdan kong maigi si Ashley at nakita kong matamis siyang napangiti.

"Excuse me, Vianca. I'm not single. I'm just in a long distance relationship." p
roud na sabi niya.

Tinaasan ko muna siya ng kilay bago ako muling nagsalita. "Weh? Luma at gasgas n
a yang linya mo. Hindi na yan bebenta sa'kin. Alam ko na kasunod niyan, kasi yun
g bf mo nasa future pa." pambabara ko sa kanya.

One year ago pa ng huling nagka-boyfriend si Ashley. Mula noon, wala na akong na
balitaang nanligaw sa kanya. Kaya papaanong magkakaroon siya ng karelasyon.
"Nope. You're definitely wrong my dear bestie. Nasa long distance relationship t
alaga ako...... Simply because my imaginary boyfriends live in Korea. Take note,
boyfriend with -s, as in plural form. Marami silang bfs ko." taas-noong pahayag
niya.

Muntik ko nang ibato kay Ashley ang ballpen na nasa kamay ko dahil sa isinagot n
iya. "Seriously, kailan ka ba titigil diyan sa pagiging obsessed mo sa Kpop na y
an. Puwes, marami kayong nangangarap ng ganyan. Madami kang kaagaw." pagbabasag
ko sa trip ni Ashley sa buhay.

"Tsee!! Panira ka talaga Vianca! Kita mong nagde-daydream ako. Di mo man lang sa
kyan!" Asar talong sabi niya sa akin. "Teka, nasaan na ba si Lei?"

Hinananap niya bigla si Lei na tiyempo namang kalalabas lang mula sa room nito.

"Baby, halika dito. May itatanong si Ninang sayo." Tinawag niya si Lei na patakb
o namang lumapit sa amin.

Pinaupo niya muna yung bata sa lap niya bago ipinagpatuloy ang sasabihin. "Lei,
diba may bago kang crush na Korean. Sino nga yun?"

Tsk! Pati si Lei naimpluwensyahan na. Pinapaniwala niya kasing si L ang ama nito
.

"Si Park Bom po." mabilis na sagot ni Lei.

Napangiwi si Ashley. "Hindi naman yan yung pinag-usapan natin kahapon, ah? May i
sa pa. Hindi si Bom!" Napaismid siya dahil mali ang naisagot ni Lei. Mukhang may
magaganap pa yatang fanwar dito sa bahay.

"Di ba I told you, its either Hyoyeon or Yuri

oung, but not Jessica, medyo ice princess yun
yun, Yoona, Taeyeon at Sunny. Magaganda naman
ll prefer Hyo!" mahabang litanya ni Ashley sa
ng anak ko.

lang? Pwede rin si Tiffany or Sooy

eh. Ok na rin kahit sino kina Seoh
silang lahat. But, of course I sti
tahimik lang na nakatitig sa kanya

"Now, sino nang crush mo?" muling tanong niya rito.

"Si Hyo na po." masunuring sagot naman ni Lei sa kanya.

"Wow! Very good!" Nanggigil na kiniss niya sa pisngi si Lei. Tuwang tuwa si Ashl
ey na nabrainwash na naman niya yung bata. -_-

Although ang pagkakarinig ko nga sa sinabi nito ay 'Si Yoona po.'

****
Makalipas ang one week ay hindi pa rin nakikipagkita sa amin si Mitsui. Hindi ko
tuloy maiwasang mag-alala sa kanya.

Ano na kayang nangyari dun? Kahit simpleng tawag para kay Lei, wala man lang kam
ing natatanggap mula sa kanya. Baka nga siguro nagtatampo at masama pa rin ang
loob niya hanggang ngayon. O baka nga sumuko na gaya ng sinabi sa akin ni Ashley
.

Haist! Bahala siya sa buhay niya. Kung di siya interesadong mapalapit kay Lei, h
indi ko siya pipilitin. Hindi ko ipagsisiksikan na magka-lugar sa kanya ang anak
ko. Noong una akala mo kung sinong desididong makuha ulit kaming mag-ina, tapos
hindi naman pala kayang panindigan ang mga sinabi niya.

Nakaka-ewan siya! Iyon ba yung sinabi niyang nagbago na siya. Parang hindi naman
. Katulad pa rin siya ng dati. Hindi niya pa rin kayang pagsikapan ang gusto niy
a. Akala niya mabibili pa rin ng pera ang lahat ng bagay sa mundo. Naroon pa rin
ang arrogant side ng pagkatao niya.

"Aish!" Sa inis ay ibinagsak ko sa mesa ang dala kong mga libro.

"Mommy, are you alright?" Naagaw ang pansin ko ng nag-aalalang tinig ni Lei.

Nasa faculty room nga pala kaming dalawa. Nakaupo siya sa tabi ko habang hinihin
tay niya akong matapos sa mga ginagawa ko.

"Ha? Ah, oo. Okay lang ako."

Bakit ba ako nagpapaapekto kay Mitsui? Pati tuloy si Lei nakakahalata na.

"Uwi na tayo, anak." Dinampot ko ulit sa ibabaw ng table yung libro. Inayos ko i
to at saka inilagay sa loob ng aking bag.

Matapos saglit na magpaalam sa apat na naiwang co-teachers ko sa faculty ay magk

asama na kaming umuwi ni Lei.

***
Samantala, naglalakad na kami sa may school grounds patungo sa gate nang huminto
si Lei at itinuro nito sa akin ang suot nitong rubbershoes.

Napansin kong natanggal sa pagkakatali ang sintas nito."Sandali lang. Doon muna
tayo sa gilid. Ayusin natin yang shoe lace mo." Niyaya ko itong tumabi muna kami
sa daan.

Noong nasa gilid na kami ay akmang luluhod na sana ako sa harap ni Lei nang may
biglang pumigil sa akin. Hinawakan ako nito sa kaliwang braso.

"Let me..." sabi ng isang napaka- pamilyar na boses. Boses na huli kong narinig
tatlong linggo na rin ang nakakaraan.

Naramdaman ko ang biglaang pagbilis ng tibok ng puso ko ng mga oras na 'yon.

Ah.. Wala 'to.. Pinilit kong wag na lang pansinin iyon.

Wala talaga 'to. Nakahinga lang ako ng maluwag kasi okay naman pala siya. Hindi
ko na kailangang mag-alala kung ano ng kalagayan niya.

"Daddy!" masayang tawag ni Lei kay Mitsui. Lumitaw ang sobrang pananabik sa mukh
a nito. Halatang miss na miss na siya nito.

Binitawan na ako ni Mitsui at si Lei naman ang pinagtuonan niya ng pansin.

"How's my son? Do you miss me?" Ginulo niya ang buhok nito. "Sadly, your Mom doe
sn't seem to miss me that much."

"I'm fine, Dad! Siyempre po namiss kayo ni Mommy. She loves you so much, eh."

Hindi naman ako mapakali dahil sa sinabi ni Lei. Parang naawkward ako na hindi k
o maipaliwanag. Hindi ko alam kung paano ako magrereact.

Palihim kong sinulyapan si Mitsui at nakita kong umangat ang isang sulok ng mga
labi niya. Tsk! Naniwala naman agad sa bata.

Kasunod nun ay lumuhod na siya sa harap ni Lei. Habang inaayos niya ang pagkakab
uhol ng sintas nito ay muli siyang nagsalita.

"The only time that I will be doing this again, and that I'll get down on my kne
es in front of another girl is when I will tie the shoelace of our future daught
er." seryoso at mahinang sabi niya. Pero sapat pa rin yun upang makarating sa pa

ndinig ko.

Bigla akong natigilan. Pareho sila ni Ashley na masyadong assuming at advance ma

g-isip. Pero sa halip na mainis, hindi ko inaasahan ang lalong paglakas ng kabog
ng dibdib ko. Kumpara kanina ay mas bumilis ang pagpintig nito.

Hindi na ako nakaimik dahil doon. Wala na akong ibang nagawa kundi ang panoorin
na lang siya sa ginagawa niya.

Di nagtagal ay natapos na si Mitsui kaya tumayo na siya. Kinarga niya si Lei na

agad namang niyakap ang mga braso nito sa batok niya. Nauna na siyang naglakad p
apunta sa sasakyan niya kaya sumunod na rin ako sa kanila.

Pagkasakay sa kotse niya ay nagyaya siya na kumain daw kaming tatlo sa labas.

"Wag na tayong kumain sa restaurant." sabi ko habang nasa byahe kami. Nasa passe
nger's side ako samantalang si Lei naman ay nakaupo sa backseat.

Narinig kong malalim na bumuntong-hininga si Mitsui. Ang akala niya siguro hindi
ako pumayag sa idea niya. Na ayokong makasama niya si Lei.

"Umuwi na lang tayo sa bahay. Ipagluluto ko na lang kayo ni Lei. Maaga pa naman.
" dugtong ko.

Di ba nga sinabi kong makikipag-ayos na ako sa kanya? Yun ang naisip kong paraan
na makabawi kahit papaano.

Nilingon ko si Mitsui at kitang-kita ko nang sumilay ang ngiti sa mukha niya. Hi

nayaan ko na lang siya pagkatapos noon. Masaya siya sa ganoong bagay kaya wala a
kong karapatang ipagkait yun sa kanya.

********
A/N:
Buti nakabalik pa ang MMA matapos akong ni-Restricted ng Wattpad. Nakakalungkot
na nga ang dami ng silent readers, pati si Watty ganito pa. T__T

I don't know if its true, pero sabi nila nire-Restrict daw ng wattpad kapag mara

ming offensive words sa comments. As simple as wtf, nadedetect daw yun?

Now ko lang napansin na inuulan nga pala ng mura si Mitsui sa last chaps ng Book
1... Huhu.. pero kung nakapag-OA kayo ngayon kay Vianca, parang di nyo minura s
i Mitsui noon. :P
Guys, kung pwede i-Follow niyo na lang ako. Para kapag na Restrict ulit ang chap
s ng MMA, mababasa nyo pa kahit naka-private na.

Sa weekend next update ko. :)

Chapter 67 >>
Chapter 67

[Vianca's POV]

Makaraan ang 20 minutes na byahe ay nakarating na kami sa bahay.

"Tara, tuloy ka sa loob." alok ko kay Mitsui pagkababa namin ni Lei ng sasakyan
niya.

Pagkatapos niyang isara ang pinto ng kotse sa may driver's seat ay pansamantala
muna siyang huminto. Parang pinagmamasdan niya ang kabuuan ng labas ng bahay nam
in.

"Is this your house?" tanong niya.

"Obvious ba? Hindi naman kita yayain na pumasok diyan kung hindi akin yan." nami
milosopong sagot ko.

Tsk. Kung makatingin naman kasi siya ay para bang naliliitan siya sa tinitirahan
namin ni Lei.

Kahit na mas maliit 'to kumpara sa bahay nila sa Manila, di hamak na maayos at m
aaliwalas naman sa loob. Tahimik pa ang neighborhood namin dito. Hinuhulugan ko
pa kaya 'to, 15 years na kaltas sa housing loan ko.

"Tutuloy ka ba o hindi? Kung ayaw mo edi umuwi ka na lang." Inirapan ko siya. Ps

h! Daming arte.

"Ah, yeah." Napansin niya sigurong kaunti na lang at masisira na naman ang mood
ko kaya kumilos na siya. Naglakad na siya papalapit sa amin ni Lei.

Ako naman ay nagtungo na sa tapat ng doorknob. Kinuha ko sa aking bulsa ang susi
at binuksan ko na ito.

Pagkabukas ko ng pintuan ay nauna na akong pumasok sa loob. Sumunod na rin sa ak

in si Mitsui na hawak hawak pa sa kamay si Lei.

Nang muli akong lumingon sa kanya ay nakita kong sa pagkakataong ito ay gumagala
naman ang paningin niya sa buong kabahayan.

Ngayon naman ay parang namamangha na siya. Marahil kasi napatunayan ko sa kanya

na kahit napaka-simple lang ang pagkakaayos, maaliwalas naman ang ambience. Hind
i gaanong masikip at well-ventilated pa.

"Sakto lang naman itong bahay para sa amin ni Lei. Kaya nga dito ko na lang pini
ling tumira." saad ko. Baka kung sakaling iniisip man niyang masyado kong tiniti
pid ang anak namin dahil wala kaming masyadong luho. O baka hanapan niya ako ng
playground or kiddie pool sa labas.

"Baby, sige na iligpit mo na muna yang backpack mo dun sa room mo." utos ko kay
Lei na agad namang nitong sinunod.

"Meron kami ditong dalawang kwarto. Doon kay Lei, at sa akin yung katabi." laha
d ko kay Mitsui. Nakatingin kasi siyang maigi dun sa kwartong pinuntahan ni Lei.

"Why do you have to sleep in separate bedrooms?" nagtatakang tanong niya sa akin
.

"Noong una, siyempre magkatabi kami matulog. Kaya lang, nitong huli nagrequest s
iya na sana may sariling room na rin daw siya. Pinagbigyan ko na lang." paliwana
g ko.

"Good thing sa akin nagmana ang anak natin. He was as brave as me when I was sti

ll a kid." pagmamalaki ni Mitsui.

Tsk! Wagas naman maka-claim na sa kanya nagmana si Lei. Kung 'yong ugaling sumpu
ngin ng tantrums pwede pa siguro.

"Ang yabang ah." puna ko sa kanya.

Bigla siyang ngumisi sa harap ko. "Mahal mo naman." diretsahang sagot niya sa ak
in.

Hindi ko inaasahan ang sinabi niyang iyon. Umiwas ako ng tingin. "Self-conceited
. Sinong namang sabi sayo, aber?" Yun na lang ang naitanong ko. Naubusan na kas
i ako ng sasabihin. Wala na akong maisip.

"Lei was the one who told me. He said a while ago that you love his Dad so much.
" nanunudyong sabi niya. Akala ko pa naman nakalimutan na niya yung kanina.

Napalunok ako. "Puwes, wag ka masyadong nagpapaniwala. Kathang isip lang yun ng
bata. Imagination lang yun ni Lei." pag-dedeny ko. Alam ko namang hinuhuli lang
ako ni Mitsui. Di pa rin siya nagbabago. Katulad pa rin siya ng dati na ang laka
s makapang-asar.

Dumako ang paningin ko sa may bintana at nakita kong dumidilim na sa labas. Kaya
bigla kong naalalang kailangan ko pa nga palang magluto ng hapunan.

"Oo nga pala. Magluluto pa ako." Bago pa mauwi sa kung saan ang usapan naming d
alawa ay iniwan ko na siya at minabuti kong dumiretso na sa kusina.

Papunta pa lang ako sa kusina nang marinig kong tinawag ni Lei si Mitsui mula sa
room nito. Nang lingunin ko siya ulit ay wala na siya sa kinatatayuan niya. Sin
amahan na yata si Lei sa kwarto nito.

***
-After 1 Hour-

"Yah! Hindi ganyan!" Hindi ko na mapigilang bulyawan sina Mitsui at Lei.

Bigla namang napahinto ang dalawa sa ginagawa nila.

"Haist! Ang sabi niyo tutulong kayo. Pero imbes na matapos agad, lalo tayong nat
atagalan dito." Iniwan ko muna yung niluluto ko sa electric stove at lumapit ako
sa mag-ama.

Sumunod kasi silang dalawa sa akin sa dito sa kusina. Nagpresentang tutulungan d

aw nila ako. Pero ayan nga, sa gulo nilang pareho, sa halip na mapabilis ay lalo
lang kaming natatagalan.

Mga pasaway talaga. Pasado alas siyete na ng gabi, anong oras pa kaya kami matat
apos nito?

"Akin na nga yan. Mali yang pag-slice mo. Hindi ka naman marunong." Inagaw ko ka
y Mitsui ang hawak niyang kitchen knife at ako na mismo ang naghiwa ng mga sangk
ap sa lulutuin ko.

Nagkibit-balikat lang siya. "Hon, I'm not an expert chef. Cooking is my greatest
weakness..... well, aside from you."

Hindi na nga ako mapakali dahil tinawag na naman niya akong 'Hon', dumagdag pa y
ang weakness-weakness daw niya.

Aba! Bigla pa niyang inilagay ang isang kamay niya sa beywang ko.

"Mitsui, tanggalin mo nga yan." naiilang na utos ko. Itinaas ko sa ere ang hawak
kong kutsilyo bilang panakot ko sa kanya.

"Tss!" Walang ibang nagawa si Mitsui kundi ang alisin ang kamay niya. Tumabi na
lang siya isang gilid habang napapakamot pa sa ulo niya.

"Isa ka pa. Bakit kumakain ka niyan?" Hindi pa ako nakaka-move on sa pasimpleng

pagte-take advantage ni Mitsui kaya napagbalingan ko rin tuloy si Lei.

Kumuha kasi ito ng isang piraso ng hiniwa kong carrots sa chopping board. "Hilaw
pa nga yan. Kinakain mo na. Rabbit ka ba?"

Umiling naman kaagad si Lei. Bahagya din itong natigilan. Medyo napataas yata an
g tono ng boses ko kaya inakala siguro nito na galit na ako.

Huminga ako ng malalim. Relax lang, Vianca... Kinumbinsi ko ang sarili kong wag
magpapaapekto sa mga kagagawan ni Mitsui.

Kasunod nun ay yumuko ako para magkatapat ang mukha namin ni Lei. "Baby, sige na
.. Dun na muna kayo ng Daddy mo sa labas." mahinahon nang saad ko.

"Mitsui, samahan mo na muna si Lei. Hintayin niyo na lang ako tapos magdi-dinner
na tayo."

Mas mabuti pang ako na lang ang maiwang mag-isa dito. Kanina pa ako naaantala da
hil sa kung anu-anong distractions nilang mag-ama.

****
Mayamaya pa, matapos kong magluto ay kumain na kaming tatlo ng hapunan.

"Masarap? Heto pa.. ubusin mo yan ah." Pinaglagyan ko ulit ng ulam ang plato ni
Lei.

"Opo." sagot naman nito. Magkatabi kaming nakaupo ni Lei habang nasa harap namin
ang Daddy niya.

Nang tumingin ako kay Mitsui ay nakita kong kanina niya pa pala kami pinapanood.
Hindi siya nagsasalita pero bakas ang saya sa mga mata niya.

Napangiti na lang ako. "Buti na lang hindi mapili sa pagkain si Lei. Paborito ni
yang kumain ng veggies, hindi gaya ng ibang bata."

Hinaplos ko muna sa likod si Lei at saka ko ipinagpatuloy ang ikinukuwento ko ka

y Mitsui. "Ahmm.. pero hindi nga pala siya kumakain ng shrimps, allergic din kas
i siya dun."

Ipinagbigay-alam ko na kay Mitsui ang mga bawal kainin ni Lei. Mahirap na, baka
kumain sila sa restaurant ng di ako kasama at umorder siya ng menu na may hipon.

Katulad ko, may allergy din kasi si Lei sa prawns at lobsters.

"Alright, I will keep that in mind." tumatangong sabi naman ni Mitsui.

"Siyanga pala, pwede ko bang malaman kung anong nangyari? Ba't three weeks kang
hindi nagpakita sa amin? Saan ka ba nagpunta? I mean, busy ka ba sa trabaho?" Na
gtataka lang ako kung anong pinagkakaabalahan niya nitong mga nakalipas na lingg
o.

Huli na nang marealize kong magkakasunod na nga pala yung mga naging tanong ko.

Aish! Sana naman hindi ako magtunog asawa na nang-uusisa kung saan nagpupunta yu
ng asawang lalaki.

"I had an urgent meeting with the board of Directors in Manila. Then, our Acting
CEO required me to stay there for a couple of weeks due to certain business mat
ters." paliwanag naman niya.

"Ganun ba, okay." Tama nga yung hula ko na negosyo ang rason kung bakit bumalik
siya ng Maynila.

Hindi na ulit ako nagtanong sa kanya pagkatapos nun. Wala naman kasi akong alam
sa kalakaran ng kompanya nila.

At saka, naalala ko yung narinig kong pinag-usapan nila ng assistant niya tungko
l sa company problem niya. Pakiramdam ko isa nga talaga ako sa nakaantala sa mga
plano niya. Sa halip kasi na masolusyonan niya agad iyon, inuna niya pa ako. Ba
se na rin sa sinabi niyang mas priority niyang magkakaayos muna kami.

****
Pagkatapos naming magdinner ay ayaw pa yatang maghiwalay nina Mitsui at Lei sa i
sa't isa kaya kahit 8pm na ay hindi pa rin umuuwi si Mitsui. Ayoko namang maging
madamot kaya hinayaan ko na lang munang magkasama ang mag-ama.

Kasalukuyang nasa sala kaming tatlo. Nalilibang sa pagkukuwentuhan yung dalawa.

Habang ako naman ay nakikinig lang at abalang gumagamit ng laptop. Paminsan-mins
an ay nakikisali rin ako sa usapan nila.

"Mommy, sa Recognition Day ko po ba pwedeng umattend din si Daddy?" tanong sa ak

in ni Lei.

"Oo naman." tipid na sagot ko nang hindi tumitingin sa kanila.

Busy kasi ako sa pag-scroll ng mga emails ko. May hinihintay akong files na ises
end dapat sa akin ngayong gabi ng co-teacher ko.

"How about this coming summer, can we spend our vacation with Dad?" biglang sumu
lpot sa harap ko si Lei.

Hindi ko namalayang nakalapit na pala ito sa akin. "Ha? Depende... kung papayag
siya."

Katabi ko si Mitsui sa sofa at nakangiti siya nang tumingin ako sa kanya. So ibi
g sabihin, pabor din siya sa ganoong ideya. "Okay, sige." pagsang-ayon ko. Para
naman 'to sa ikaliligaya ng anak namin.

"GOOD EVENING! I'M HERE!!"

Halos magkakasabay kaming napalingon sa may pintuan nang biglang dumating si Ash
ley.

"Anong nangyayari--" naudlot ang sasabihin ni Ashley nang makita nitong nandito
at kasama namin ngayon si Mitsui. "Omo! You're here!" Napatakip pa ito ng bibig.

"Ninang Ash!" Masayang sinalubong ito ni Lei sabay halik sa pisngi nito. Hinila
nito sa kamay si Ashley at magkasamang umupo ang mag-ninang sa kaharap naming so
fa.

Kung si Ashley nagulat sa nadatnan nito, kapansin-pansin naman ang pagbabago ng

mood ni Mitsui.

Umusog siya ng kaunti sa akin at saka siya bumulong. "What is she doing here?"

"Ewan ko.. palagi naman siyang nandito. May spare key pa nga siya eh." mahinang
sagot ko rin. Na kay Ashley kasi ang duplicate key nitong bahay. Kaya nga kahit
anong oras malaya itong nakakalabas-pasok dito sa amin.

"Ahem! *cough*" Napaubo si Ashley kaya naagaw nito ang attensyon namin ni Mitsui
. "Magbulungan lang kayo diyan. Ang sweet niyong tingnan. Promise!" sabi nito ka
lakip ang isang malisyosong ngiti.

Pinandilatan ko tuloy ito. Intrigerang babaeng 'to.

Sa halip naman na tumino ay lalo pang lumapad ang ngiti ni Ashley.

"Sabi ko na nga ba. Ang lakas ng radar ko. Akala ko nung una sa kapitbahay yung
kotseng naka-park diyan sa may kalsada. Kay Mitsui pala. Wushu! So kamusta ang f
amily bonding moment niyo." Tumataas-baba pa ang kilay nito habang nagtatanong s
a amin.

Inirapan ko lang ito at ipinagpatuloy ko na ang paggamit ng laptop ko. Once kas
ing pinatulan ang kalokohan ni Ashley, mas lalo lang itong mag-eenjoy.

Narinig ko namang marahas na bumuntong-hininga si Mitsui sa tabi ko.

Ilang sandali pa, kapwa lang kami nanatiling tahimik ni Mitsui kaya si Lei na la
ng ang kinausap nito. "Baby, tayo na lang mag usap..Hmmp! Dinedeadma ako ng pare
nts mo. Nagkita lang sila ulit, etsapwera na naman ako."

Nagkukunwari pa itong nagtatampo sa amin pero hindi ko na lang ulit pinansin. Fe

eling ko umaarte lang naman ito.

"But even though snob ang mga magulang mo. Ang saya saya naman kasi magkasama na
ulit ang Mommy at Daddy mo. Love love love!" nagpaparinig na pahayag pa nito.

Dahil sa kadaldalan ni Ashley ay bahagya akong siniko ni Mitsui sa aking tagilir

an.

"Vianca, get rid of her." Mahina ngunit madiin ang pagkakasabi niya.

"Wag mo na lang siyang pansinin." saway ko naman kay Mitsui. Bahagya ko siyang n
ilingon. "Calm down. Aalis din naman yan mamaya."

Aba't pinapaligpit pa sa akin si Ashley. Dapat nga magpasalamat pa siya rito. Ku

ng hindi dahil sa kaibigan ko, hindi siya magkakaroon ng chance na makatuntong s
a loob ng bahay namin. Ito kaya ang nagconvinced sa akin na makipagbati na sa ka
nya.

"Hoy! Mitsui, narinig ko yung sinabi mo! Eh kung ikaw kaya iligpit ko diyan!" si
nghal naman ni Ashley.

"Ninang, bakit nagagalit po kayo kay Daddy?" Inosenteng nagtanong si Lei at bigl
a itong sumingit sa usapan nang makitang nagdadrama ang Ninang nito.

"Don't worry, baby. I'm not angry. Sanay na ako diyan sa tatay mong Monster... a
y mali pala, pang Bigbang yun. Wolf na lang.. pero di rin, pang EXO yun." tinapi
k nito sa balikat si Lei.

"Ay! Alam ko na!" bulalas ni Ashley na tila may naisip na kung anong idea.

Gumuhit ang isang nakakalokong ngiti sa mukha nito. "Lei, di ba very talented ya
ng Daddy L mo, gusto mo hingi tayo ngayon ng sample ng sayaw nila."

"Yay! Oo nga po!" Humarap sa amin si Lei at excited na tumingin kay Mitsui.

"Hahaha!" Nang-aasar na tumawa muna si Ashley. "Go L! Sample! Sample! Sample!"

Naku po! Lagi talagang sakit ng ulo ang hatid sa akin ng babaeng 'to. Buhayin ba
naman si L sa katauhan ni Mitsui.

"What the hell are they talking about?" naguguluhan at aburidong sabi naman sa a
kin ni Mitsui.

"Ssshhh.. yang temper mo, baka makita ka ni Lei. Kalma ka lang, wag kang magmura
. Nasa harap tayo ng bata." Hinawakan ko siya sa braso.

"Hurry up, L! Show us you've got!" Hindi pa rin tumitigil si Ashley sa pang-iini
s nito kay Mitsui. "Bilis na L! Ipakita mo na sa amin ang dance moves mo! Scorpi
on dance na daliiiii! ~Before the dawn~..." Sa sobrang pagkaaliw ni Ash ay kina
nta pa talaga nito ang kanta ng Infinite.

"Kung ayaw mo ng BTD, yung Destiny or The Last Romeo na lang. Dali na! Nag-aaban
g kami ni Lei dito oh! Dapat pala nagbaon ako ng popcorn!" Napapa-palakpak pa it
o sa tuwa.

"Sige na Dad! Pleaseeeee!" segunda naman ni Lei.

Kung pwede lang batukan si Ashley ay kanina ko pa talaga ginawa. Sa dinami- dami
ng oras na maaari siyang bumisita dito sa bahay at dalhin ang kabaliwan niya, b
akit ngayon pa.

"Vianca, your insane bestfriend is getting on my nerve." Unti-unti na talagang n

apipikon si Mitsui.

"Ikaw kasi, kung hindi mo inumpisahan, di naman yan magiging ganyan. Cool ka lan
g. Wag mo na kasing patulan." bulong ko sa kanya.

Narinig ko namang humagikgik si Ashley sa puwesto nito. "Aww! sige na nga.. Aali
s na ako. Maiwan ko na kayo dito. Wala naman talaga akong sadya eh. Napadaan lan
g ako. I know naman na isa akong malaking istorbo sa moment niyo. Hahaha!" Kumin
dat muna ito bago tumayo at naglakad patungo sa pintuan.

"Wait! Ninang Ash!" Ngunit hinabol ito ni Lei.

"Why, baby?" Nakakunot-noong sabi naman dito ni Ashley.

"Di ba po you said that you will ask a fansign kapag nakakita kayo ng any Kpop g
roup. Tamang tama po, you can ask one from my Dad." suggest dito ni Lei. Hanggan
g ngayon ay naniwawala pa rin itong si L at Mitsui ay iisa lang.

Nasapo ko tuloy ang sentido ko. Jusko po! Naloko na.

"Sinabi ko ba yun, Lei?" nagmamaang-maangang tugon naman ni Ash. "Kaya lang, wag

na. Hindi naman marunong ng fansign yang Daddy mo...... Kasi sa signing of divo
rce papers yan magaling!"

Pagkasabi nun ni Ashley ay mabilis din itong naglakad papalayo. Tsk! Umiiwas na
maabutan at masapak ni Mitsui.

"Bye, everyone! See you around next time!" pahabol na sigaw nito bago tuluyang l
umabas ng bahay.

****
"Lei, mag-aalas nuwebe na pala kailangan mo nang matulog. May klase ka pa bukas.
" mayamaya'y sabi ko. Kagagaling ko lang sa kwarto ni Lei at inayos ang higaan n
ito.

Oras na para matulog pero mukhang masyadong nalibang ang dalawa sa paglalaro ng
PSP.

Napatingin naman si Mitsui sa suot niyang relos. "Oo nga pala. You need to sleep
now." Inalalayan niyang tumayo si Lei.

"Goodnight po." Bago lumapit sa akin ay niyakap muna siya nito.

"Pumasok ka na sa room mo. Susunod na lang ako. Ihahatid ko lang sa labas ang ta
tay mo." Hindi ko na kinailangang magdalawang-salita pa kay Lei dahil kaagad nam
an itong dumiretso sa bedroom nito.

"Mitsui." Tinawag ko siya. Paglingon ko kasi sa kanya ay nakita kong tinitingnan

niya ang mga naka-display na pictures ni Lei sa isang estante. Ngayon niya pa l
ang siguro napansin ang mga iyon.

Humakbang ako papalapit sa kanya.

"Mitsui.." tawag ko ulit. Hindi niya yata narinig na tinawag ko siya kanina. Nak
atutok lang ang lahat ng atensyon niya sa pinagmamasdang mga larawan.

Bagama't tahimik lang si Mitsui, may kung anong nagtulak sa akin upang sabihin s
a kanya ang mga kwento sa likod ng bawat pictures na iyon.

"Yan ba? Kuha yan nung first birthday ni Lei." tukoy ko sa picture naming tatlo
nina Ashley at noong baby pa lang si Lei.

"Ito naman, birthday ni Ashley kaya nagyaya siyang mamasyal sa amusement park."
Itinuro ko sa kanya yung picture na may mga rides sa background.

Lumipat naman ang tingin niya sa isang picture frame na may larawan ni Lei haban
g nakabihis ito ng school uniform at may dalang bag. "Last year lang yan. First
day of classes tapos unang beses din na papasok sa paaralan si Lei."

"How I wish I was also here with you. Seeing this pictures in front of me. I can
't help myself but just regret.... Vian, for 5 years... ang dami ko pala talagan
g na-missed habang lumalaki si Lei." malungkot na saad niya.

Umiwas ako ng tingin. Hindi ako sanay na nakikita siya ng ganito.

Naiintindihan ko ang ibig niyang sabihin. Kasi kung magpapalit kami ng sitwasyon
, ganoon din ang mararamdaman ko. Yung panghihinayang sa mga nasayang na panahon
na dapat sana'y nakasama ko ang anak ko. Masakit yun para sa isang magulang. So
bra.

Kaya nga gusto ko siyang bigyan ng pagkakataon na mapunan ang mga iyon. Hindi la
ng para sa akin o para sa pagkukulang niya kay Lei, kundi para na rin sa sarili
niya.

"Wag ka ng malungkot diyan." Tumingin ako ng direkta sa mga mata niya. "Pwede ka
pa namang bumawi. Kung ano man ang nangyari sa pagitan natin noon. Kalimutan na
lang natin lahat ng yun. Magsimula tayo ulit. Bumuo tayo ng panibagong alaalang
ipapalit natin sa mga sandaling nasayang noong wala ka dito."

Kinailangan ko ng sapat na lakas ng loob para mailahad ang mga iyon kay Mitsui.

"Papalitan na lang natin ng bago ang mga pictures na yan. Madami pang darating n
a masasayang okasyon sa pamilya natin. Next month, 5th birthday na ni Lei, saman
talahin mo yun para makabawi sa kanya. O kaya naman yayain mo kami sa DisneyLand
. Pangarap yun ng anak mo... Nasa iyo ang lahat ng chance, Mitsui." ngumiti ako
sa kanya.

"Sana this time wag mo nang sasayangin." Pagkasabi ko nito ay hindi ko inaasahan
nang bigla akong kinabig papalapit ni Mitsui at niyakap niya ako ng mahigpit.

"Thank you, Vianca... Thank you for giving me the chance." paulit-ulit na usal n
iya sa bandang tenga ko.

Napapikit na lang ako. Ilang beses man akong umasa kay Mitsui, ilang ulit man ak
ong nadisappoint at nabigo sa kanya. Ngayon, bibigyan ko pa rin siya ng pagkakat
aon para na rin maayos at makabawi siya sa mga pagkakamaling nagawa niya noon.
***************
IMPORTANT NOTE:

Sa mga wattpad app users, kapag blank, putol-putol or repeated ang sentences ng
story na 'to pag binasa nyo. Kindly LOG OUT-LOG IN lang po kayo sa apps.
Kung hindi pa rin, remove nyo muna sa library then add nyo ulit. Para maayos na
mareload ang bawat chapters. Thank you.
-FeiFrozenFire <3
Chapter 68 >>
Sa mga readers na gumagamit po ng wattpad apps, may mga nakaka-encounter kasi ng
problem na putol-putol or repeated daw ang sentences ng story ko. Minsan naman
blank daw.

Apps din po gamit ko. At sa ganyang cases ginagawa ko, ni-LOG OUT ko muna, tapos
LOG IN ulit. Para narereload ulit yung pages. :)

Chapter 68

[Vianca's POV]

Sa pagsisimula ulit namin ni Mitsui hindi nangangahulugan na makakalimutan ko na

ang lahat ng sakit na pinagdaanan ko noon. Kundi 'yon ay ang pagpapatawad, pagm
ove on, pagpapatuloy ng buhay at pagsubok na muling magmahal.

Nitong huli lang naging klaro sa akin na kapag patuloy akong makukulong sa pait
na dulot ng nakaraan ko, lalo ko lang pinagkakaitan ang sarili ko at si Mitsui n
g isang kasal na maaaring maging masaya na sa pagkakataong 'to.

Sa naging desisyon kong ito, hindi ibig sabihin na binibigyan ko siya ng ikalawa
ng pagkakataon para saktan na naman ako. Sa halip ay binibigyan ko siya ng chanc
e na maitama ang mga nakaraang pagkakamali niya.

Subalit kasabay ng pakikipag-ayos ko kay Mitsui, may mga tao na kailangan ring m
aisakripisyo. Isa na roon si Dwayne.

****
Kanina pa ako hindi mapakali habang nakasakay ng taxi papunta sa isang resto. Ma
kikipagkita ako ngayon kay Dwayne para maayos na makipag-usap sa kanya.

Simula kasi ng pangyayaring isinama niya si Lei sa Monteclaro, na kung saan nat
uklasan ni Mitsui na may anak na kami at ibinunyag din nito na legally married p
a kami, pahirapan ko ng makontak si Dwayne.

Tinatawagan ko siya sa cellphone niya pero isang beses lang ako sinagot. Sobrang
bilis lang ng naging pag-uusap namin. Halos hindi niya na nga ako pinagsalita.
Ang sabi niya, OK lang daw siya at wala akong dapat ipag-alala.

Gusto ko sanang magsorry sa kanya, kaya lang busy raw siya at kailangan na niyan
g i-end yung tawag. Pumayag na lang ako. Balak ko kasing personal na lang siyang
kausapin pagbalik ko dito sa Davao.

Kaya nga pagkauwi ko noon galing ng Monteclaro pinuntahan ko agad siya sa bahay
nila. Ngunit katulong lang ang inabutan ko roon. Ang sabi nasa one week out-oftown meeting daw siya. Pagkalipas ng isang linggo, bumalik ulit ako sa mansion n
ila. Ang sabi naman ng kasambajay niya nasa 3 weeks official trip daw siya sa Ma
nila.

May kutob tuloy akong iniiwasan niya ako. Sana naman this time, sumipot nga siya
. Nakausap ko na siya kahapon sa telepono at napagkasunduan nga naming magkita n
gayon.

Alam kong masakit para kay Dwayne ang mga nangyari, at yun ang ikinalulungkot ko
. Napakabuti ng naging pakikitungo niya sa amin ni Lei. Hindi siya nawala sa tab
i ko sa mga panahong kailangan ko ng masasandalan. Isa na siya sa mga pinakaimpo
rtanteng tao sa buhay ko.

Pero kailangan lang talagang magkakaroon ng maayos na closure sa amin ni Dwayne

para sa pagsasaayos ng relasyon namin ni Mitsui.

Magiging sinungaling ulit ako kung sasabihin kong hindi ko na mahal si Mitsui. K
asi kahit kailan hindi naman nawala ang nararamdaman ko para rito.

Noong araw na umalis ako ng Manila, tinanggap ko sa aking sarilina iiwan ko si M

itsui dahil masyado na akong nasasaktan. Ngunit wala akong kasiguraduhan kung ma
gagawa pa bang mawala ng pag-ibig ko para rito.

****
Kinuha ko mula sa loob ng aking shoulder bag ang isang maliit na kahon. Binuksan
ko ito at pinagmasdan ko ang laman nito. Ang engagement ring na binigay sa akin
ni Dwayne.

I'm sorry, Dwayne.

May bahagi ng aking utak na nagsasabing tama lang ang gagawin ko pero inaamin ko
ng nagui-guilty rin ako sa kanya.

Nang um-oo ako sa proposal niya, aminado akong biglaang desisyon lang yun. Bukod
sa ayaw kong mapahiya siya sa harap ng maraming bisita, sumagi rin kasi sa isip
ko na gamitin siya para tuluyang makalimutan si Mitsui.

Naisip ko ng mga sandaling yun na sapat na ang dumaang 5 years para patuloy akon
g magmahal kay Mitsui. Dapat na akong magmove on at ibaling na lang sa iba ang p
agtingin ko.

Naniniwala akong si Dwayne lang ang taong karapat-dapat kong mahalin. Maliban sa
kanya, wala ng ibang lalaking napalapit, hindi lang sa akin, kundi pati kay Lei
.

Sa tapatang usapan, kaya kong aminin na may espesyal na nararamdaman rin ako kay
Dwayne. Sa ilang taon na siya ang laging nasa tabi ko, paunti-unti ay may nabub
uo na rin akong pagtingin rin para sa kanya-- Isang bagay na hindi imposibleng m
angyari.

Kahit sinong babae, kapag nakilala ng lubusan ang mga katangian niya, hindi mala
yong mainlove din kay Dwayne.

Kaya lang hindi madevelop ang feelings ko ay dahil pinipigilan ko ang aking sari
li na tuluyang magkagusto sa kanya.

Masyado na akong nasaktan sa mga pinagdaanan ng kasal namin ni Mitsui. Natatakot

ako na hindi ko na yata kakayaning pumasok pa sa isang relasyon.

Pero nang magpropose sa akin si Dwayne, naisip ko na ang panibagong relasyon na

takot kong pasukin ang maaari kong gamitin upang lubusang makalaya sa nakaraan k
o. Kapag hinayaan ko na ang sarili kong mahulog kay Dwayne, makakalimutan ko na
si Mitsui.

Ngunit di ko rin inaasahan na nang mismong oras na 'yon, muli pala akong babalik
an ng nakaraang gusto ko nang takasan. Na kung kailan, naka-oo na ako kay Dwayne
, saka naman magpapakita sa akin si Mitsui at gagambalain niya ulit ang damdamin
ko.

Kaya nga isang beses ko pa lang naisuot ang singsing na 'to. Dahil gulong-gulo n
a naman ako pag-uwi ko galing sa engagement party sa mansion ng mga Del Fierro,
hinubad ko ito kaagad pagdating sa bahay at itinago sa loob ng drawer ko.

"Mam, andito na po tayo." Napukaw ang atensiyon ko nang magsalita si Manong driv
er. Inihinto na pala nito ang taxi sa ibinigay kong address.

Isinara ko na ang kahon ng singsing at ibinalik ito sa loob ng aking bag. Kaila
ngan ko na itong isauli kay Dwayne.

****
Pagkatapos kong magbayad sa taxi driver ay bumababa na ako at dumiretso na patun
go sa lugar na napagkasunduan namin ni Dwayne. Alas otso pa lang ng umaga, hindi
pa gaanong mataas ang sikat ng araw.

Ilang saglit pa, habang naglalakad na ako sa daan ay napahinto ako nang magring
ang phone ko.

Kaagad ko itong kinuha sa bag ko upang tingnan kung sino ang tumatawag. Isa lang
pala sa mga katrabaho ko, may ibinilin lang sa akin bago ako umuwi mamayang hap
on. Matapos ko itong kausapin ay in-off ko na ang cellphone ko.

Subalit tiyempong ibinabalik ko pa lang ito sa aking bag nang may babaeng biglan
g bumunggo sa akin. Nabitawan ko tuloy yung shoulder bag ko at nahulog ito sa lu

pa. Natapon pati ibang laman nito.

"Sorry Miss. Sorry talaga." humihingi ng paumanhin na sabi nito habang tinutulun
gan akong damputin ang mga gamit ko.

Inuna kong namang pinulot yung cellphone ko, kasama kasi ito sa nalaglag. Pinuna
san ko ng aking daliri ang screen nito. Naku, buti na lang di nagasgasan.

Abala ako sa pagcheck kung may nasira sa phone ko nang dumako ang paningin ko sa
maliit na box na nasa paanan ko.

Ay! Oo nga pala, yung singsing. Mabilis akong kumilos upang pulutin sa sementado
ng daan ang naturang kahon.

"Hala! Nasan na yung laman nito?" mahinang usal ko. Nabuksan kasi ito at nawala
na sa loob yung singsing.

Lagot na! Nasaan na ba kasi yun?

Nagpalinga-linga ako sa paligid ng lugar kung saan nahulog ang mga gamit ko. Hin
ahanap ko ang nawawalang alahas nang lumapit sa akin yung babae.

"Miss, heto..." may iniabot siya sa aking isang maliit na bagay. "I'm really sor
ry, muntik mo pa 'tong mawala because of my carelessness."

Nag-angat ako ng tingin sa kanya at nakita kung hawak hawak na niya yung engagem
ent ring.

Nakahinga ako ng maluwag. Kinuha ko iyon sa kanya at saka ko muling ibinalik sa

lalagyan. "Naku! Ayos lang yun. Thank you din kasi nahanap mo." Salamat na lang
at napulot niya pala.

Matipid siyang ngumiti sa akin. "Sorry ulit. Hindi ko talaga sinasadya." nag-aap
ology pa ring sabi niya.

Sa kabila ng maganda niyang mukha ay mababakas ang pagkabalisa. Kaya siguro naka
bungguan niya ako dahil parang medyo wala siya sa sarili habang naglalakad.

"Ok lang. May kasalanan rin ako. Nakaharang kasi ako dito sa gitna ng daan." Gus
to ko lang na wag siyang mag-alala. Ok lang sa akin ang nangyari.

Bigla kong naalala na hinihintay nga pala ako ni Dwayne kaya nagpaalam na ako du
n sa babae.

"Sige, maiwan na kita. Nagmamadali rin kasi ako." sabi ko habang unti-unting hum
ahakbang papalayo. Hindi na ito kumibo at tumango lang ito sa akin kaya naman tu
malikod na ako.

****
Pagdating ko sa restaurant ay nahanap ko agad kung nasaan si Dwayne. Naglalakad
na ako patungo sa puwesto niya nang lumingon siya sa direksyon ko.

Dahil doon ay nagtagpo ang mga mata naming dalawa. Bahagya lang akong nagtaka k
asi nung una ay kumunot pa ang noo niya. Para bang kinikilala niya ako na ewan.

"Dwayne." tawag ko nang

makalapit na ako sa kinauupuan niya.

"Ah, yeah... Avi." Nagbago na ang reaksiyon niya. Ngayon lang din siya ngumiti.
Tumayo siya upang alalayan akong makaupo sa silya. Napakagentleman niya. Very ty
pical na Dwayne na kilala ko.

Pagkaupo ko ay umorder na siya ng makakain sa waiter. Ngunit nang maihatid na ni

to ang inorder niya ay wala ng gustong maunang magsalita sa aming dalawa.

Ilang minuto ring ang lumipas na katahimikan ang namagitan sa amin ni Dwayne. Sa
totoo lang, ayoko ng ganito. Hindi ako sanay na hindi siya maingay. Madalas kas
i na makuwento siya kapag magkasama kami. Kaya nga kapag malungkot ako at nasa t
abi ko siya, nahahawaan niya ang mood ko.

"Dwayne..." Sa bandang huli ay pinili kong basagin na ang katahimikang iyon. Wal
ang patutunguhan kung hindi kami mag-uusap ng maayos.

"Patawarin mo ako." Inilagay ko sa ibabaw ng mesa ang singsing na ibinigay niya.

Masakit maging straightforward ngunit kapwa mas mahirap sa amin pareho kung magp
apaligoy-ligoy pa ako. "I'm sorry na hindi ako karapat-dapat para rito." Isinaul
i ko ito sa harapan niya.

Napayuko na lang ako. "Hindi ko sinasadyang saktan at paasahin ka. Hindi ko lan
g talaga alam na kasal pa kami ni Mitsui. At di ko rin alam na babalikan niya pa
ako... kami ni Lei."

Ipinaliwanag ko sa kanya ang naging sitwasyon ko. Hindi magiging madali ang laha
t pero sana maintindihan niya ako.

"Nakapagdecide na ako Dwayne, para sa kapakanan ng anak namin makikipagbalikan n

a ako kay Mitsui. Walang assurance kung sa pagkakataong ito magwowork out na ang
relasyon namin. Pero sa desisyon kong 'to, isa lang ang sigurado ako, na may mg
a tao na kailangan kong isakripisyo. Patawarin mo ako."

"Avi, hindi ka dapat magsorry. I never blamed you." putol niya sa sasabihin ko.
"Kung may dapat mang sisihin dito, ako yun."

Napaangat ako ng mukha nang pansamantala siyang huminto. Huminga muna siya ng ma
lalim bago muling nagsalita.

"I offer you a marriage proposal kahit hindi ako alam kung ikaw ba talaga ang ba
baeng minahal ko." dugtong niya.

"Anong ibig mong sabihin?" naguguluhang tanong ko. Hindi ko maintindihan, anong
hindi siya sure na ako ang minahal niya? Maliban sa akin, umibig pa ba siya sa i
bang babae?

Sa halip na sumagot agad ay humawak siya sa kaliwang bahagi ng ulo niya, sa band
ang itaas ng kanyang tenga. Hinawi ni Dwayne ang buhok niya kaya lumantad sa aki
n ang isang peklat na naroon.

"Di ba yan yung scar na naiwan noong naaksidente ka sa motor bike mo. Ang sabi m
o, apat na taon na ang nakakaraan nang masangkot ka sa vehicular accident." saad
ko. Yun kasi ang ikinuwento niya sa akin dati nang mapansin ko ang peklat na iy
on.

"It was just a lie. This scar was not caused by that kind of accident. This was
a gunshot wound." lahad niya.

"P-papaano?" tanging nasambit ko. Hindi na ako makapagsalita sa labis na pagkabi

gla.

"Four years ago, nasa bus ako nang may mangholdap sa sinasakyan ko. I struggled
with those holduppers. That incident took so fast, and before I knew it... every
thing went blank."

"Dwayne." Hindi ko alam kung paano siya dadamayan. Masyado kasi akong nagulat sa
mga sekretong ibinubunyag niya.

"Avi, I'm sick. Pagkatapos ng pangyayaring yun, pagkagising ko sa ospital after

the operation, I was diagnosed with Associative Prosopagnosia. "

Natulala ako sa karagdagang isiniwalat niya. "Prosopagnosia?" Naitakip ko ang ak

ing mga kamay sa bibig ko. Hindi ako makapaniwalang may ganun siyang sakit.

Hindi ako expert pagdating sa medical field pero may kaunti akong nalalaman sa b
ackground ng sakit na yun. Ang alam ko tinatawag din iyong 'face blindness'. Per
o may mga rare scenarios na mas malala pa roon ang nararanasan ng pasyente.

Hindi ko mapigilan ang pagkawala ng luha mula sa mga mata ko. Pinahid ko iyon ka
agad bago niya pa man ako mapansin.
"Bakit di mo man lang 'to ipinaalam sa akin noon. Di sana natulungan man lang ki
ta. Gaano ba kalubha ang naging epekto ng sakit na 'to sayo?" nag-alalang tanong
ko sa kanya.

"The disorder didn't only affected my face recognition ability. Worst is that it
already affected some of my memories." nahihirapang sagot niya. Dahil sa bullet
wound ay nagkaroon siya ng head trauma, naapektuhan nito ang kakahayahan niyang
makakilala sa mukha ng ibang tao.

"Aside from having face blindness. The worst case was that at some instance I wa
sn't able to identify the person or provide any information about them such as t
heir name, occupation, or when we last encountered each other."

Para akong pinanghihinaan sa mga inilalahad niya. "Ako? Paano mo ba ako nakikila
la?" Kinagat ko ang aking labi para mapigilan ang pag-iyak ko.

"I can recognize you by your voice. Noong nagkita tayo sa isang school conventio
n, at first hindi talaga kita matandaan. You were every unfamiliar to me."

Two years na ang nakakaraan nang magkrus ulit ang landas namin ni Dwayne dito sa
Davao. Kapwa kami noon umattend sa isang convention. Representative ako ng esku
welahang tinuturuan ko habang siya naman bilang alumnus ng host school.

"But when you approached me, nabasa ko ang pangalan mo sa suot mong I.D. Naalala
ko ang ilang impormasyon tungkol sayo. Your name is Andrea Vianca Hernaez, the
girl that I used to call 'Avi'. But I wasn't able to remember some of those deta
ils about you. Hindi ko na rin matandaan yung ibang memories ko noong nasa Stand
ford pa tayo. I just tried hard na ng mga panahong magkasama tayo, palihim kong
inaalala at pilit kitang kinikilala nang hindi mo nahahalata na may mali sa'kin.
"

"Paano ang ibang mga tao na nakilala mo bago ka naoperahan?" tanong ko.

"Pag nakita ko ulit sila, they will also be unfamiliar to me. So I learn to use
feature-by-feature recognition strategies. I often use their secondary clues suc
h as clothing, hair color, body shape, and voice." masusing paliwanag niya sa ak
in.

"Sa kaso ni Mitsui, hindi ko siya agad nakilala noong nagkita kami sa Monteclaro
. Pinagbasehan ko lang ang mga mata niya, parehong pareho kasi sila ni Lei. Whil
e, kayo ni Ashley, boses niyo ang basehan ko. Kabisado ko na kasi ang kadaldalan
ni Ashley at ang malambing mong boses." aniya kasabay ang pagguhit ng isang map
ait na ngiti.

"Avi, I wish this won't hinders you to go on with your initial plans. Like what
I've said, I'm okay.
For now, I'm feeling lost. But eventually I will be able to find her."

"Her? Kung ganoon, may iba ka pang babaeng minahal dati?" Kanina pa nabuo ang ku
tob kong posibleng may mahal nga siya pero hindi ako yun. Nakalimutan niya lang
ang mukha ng babaeng iyon.

Tumango si Dwayne. "Oo, recently may kaunti na akong naaalala tungkol sa kanya.
But some were still blurry. Hindi ko maalala ang mukha at ang pangalan niya. But
there are things I am sure of. Halos magkaparehas ang name ninyong dalawa. Sa t
uwing naririnig ko kasi ang pangalan mo may kakaiba akong nararamdaman."

Ano kayang pangalan ng babaeng talagang minahal ni Dwayne? Malapit daw sa Andrea
Vianca Hernaez.

"Moreover, I believe na may kinalaman ang incident nang pagsakay ko sa bus at an

g pagkakaholdap ko sa kung paano kami nagkakilala. Kaya nga noong nagkita ulit t
ayong dalawa, naalala ko na nagkakilala tayo nang minsang tinutulungan kita mata
pos kang maholdap. Because of that, naisip ko na baka ikaw nga yung babaeng maha
l ko. Kasi yung holdap case ang naging basis ko." malungkot na saad niya sa akin
.
"Kaya ako ang humihingi ng sorry sayo. Inalok kita ng kasal kasi ang akala ko ma
hal kita. But the truth is, due to your certain similarities with her, I was int
o this delusion that you are the one I'm inlove with."

Dahil sa mga pahayag ni Dwayne ay unti-unti rin akong nalilinawan sa kalagayan n

iya.

"Again, I want to say sorry, Avi. Please forgive me. Hindi ko intensyong gawing
kumplikado ang mga bagay-bagay. Balang araw, magiging malinaw din sa akin ang la
hat." Kinuha niya sa ibabaw ng mesa ang kahon ng singsing. "Makikilala ko ulit s
iya. Ang babaeng dapat magmay-ari nito."

"Dwayne, hangad ko ring matagpuan mo na siya." sabi ko sa paraang puno ng sincer

ity. "Mabuti kang tao, makilala mo ulit ang babaeng magpapasaya sayo." Pinagdaop
ko ang mga palad naming dalawa.

"Thanks, Avi." Bilang ganti sa ginawa ko ay marahan niyang pinisil ang aking mga
kamay. "Basta pag niloko ka na naman ni Mitsui, tawagan mo lang ako. Aagawin ki
ta sa kanya kung kinakailangan." Nakasmile na siya at nagawa na niyang magbiro u
lit.

"Sige, pag di mo nahanap si mystery girl, tayong dalawa na lang talaga ang magpa
pakasal." Nakangiti ring pagsang-ayon ko.

****
Pagkatapos ng naging pag-uusap namin ni Dwayne ay inihatid na niya ako sa sakaya
n ng taxi. Gusto niya pa sana akong ihatid sa bahay kaya lang tumanggi na ako. A
yoko ng abalahin pa siya.

Sadyang nakakagulat ang mga nalaman ko ngayong araw tungkol sa kanya.

Ipinagtapat niya pa sa akin na kaya pala siya matagal ng huminto sa pagtuturo ay

dahil na rin sa sakit niya.Hindi daw totoo yung kwento niya sa akin noon na nag
resign siya kasi gusto niyang magfocus sa pagpapatakbo ng negosyo ng Daddy niya.

Naaawa ako sa nangyari kay Dwayne, pero alam kong makakayanang niyang lagpasan a
ng pagsubok na 'to. Sa tulong ng mga latest findings sa medisina, unti-unti rin
siyang makakarecover sa sakit niya.

Sa katunayan, kaya pala siya nawala ng ilang linggo ay hindi dahil sa official b
usiness trip, kundi dahil may regular check up siya sa doctor niya sa Manila. Ga
galing din si Dwayne. Tiwala lang.

******************
A/N:
Naguluhan kayo noh? Ako nga rin. :)) Kailangan ko lang talaga ilagay sa update '
to. Wag kayong mainis. Ngayon lang ito. Character ko rin si Dwayne. Need niya ri
n ng exposure. Lol.

Yan ang UD na produkto ng makita ko kanina sa TV si Brad Pitt. Lol. Ganyan ako k
a-random gumawa ng update. Kung anong biglang maisipan ko, yun na agad.

Kidding aside, yung mga isinulat ko po about sa sakit na Prosopagnosia were base
d from my 'limited' research.. If ever may mali man, willing po akong macorrect.
Yung face blindness na sakit lang kasi ni Brad ang alam ko, other than that nir
esearch ko lang po.

Tungkol sa sakit naman ni Dwayne, may first love rin siya. Sa pangalang Abby Bia
nca Hernandez. Kaya nga pag naririnig niya ang Avi Vianca Hernaez parang naiinlo
ve siya.

About naman sa bus incident. Nakilala niya kasi si Abby nang sumakay siya sa bus
noon. Kaya lang naghiwalay sila, nagpunta ng US si Abby. After nun, nameet niya
naman si Vianca. Nagkatrabaho sila sa Standford pero hanggang crush lang talaga
siya. Kasi nga mahal niya si Abby.

Nakasanayan niya ng sumakay ng bus, kasi narereminince niya ang lahat sa kanila
ni Abby pag nasa bus siya. Nagkataon namang naholdap at nanlaban siya. Kaya naba
ril siya.

At ayun na nga, nang magkasakit siya, ang natatandaan niya lang related yung bus

holdap incident sa kung paano sila unang nagkatagpo ng first love niya.

Kaya naman noong nagkita ulit sila ni Avi, naconclude niya na si Vianca yung gir
l kasi nga nakilala niya ito after din nitong maholdap. Hindi niya alam na yung
pagsakay lang sa bus ang related sa 1st love niya. At higit sa lahat, hindi yun
si Avi kundi si Abby.

Kung malabo pa rin, basahin niyo na lang ang completed side story ni Dwayne para
alam niyo ang buong kwento. Clarify ko lang, HINDI po kaanu-ano ni Vianca si Ab
by. Nasa separate side story lang talaga si Abby at kailangan niyang lumabas sa
MMA.

(Sa author ng side story ni Dwayne... Hoy! Althea! Sumakit ang ulo ko sa kakaisi
p kung paano icoconnect ang kwento mo sa MMA! Lalo na ang name ni Abby! :P)

P.S. - Complicated talaga ang story na 'to. Remember nasa General Fiction genre
ako. So bear with me kung nagiging kumplikado ang ilang part ng story na ito. :)
Chapter 69 >>
REMINDER: Sa mga wattpad apps users, kapag blanko, paulit-ulit o putol ang sente
nces sa bawat Chapters.
LOG OUT then LOG IN lang po ang gawin niyo. Kung hindi pa rin naresolve yung pro
blem, iremove niyo muna ang MMA sa reading list niyo, tapos iadd niyo ulit.

Thanks po. - Fei <3

________________
Chapter 69

[Vianca's POV]

Alas kwatro na ng hapon at pauwi pa lang ako galing sa eskuwelahan nang daanan a
ko roon ni Ashley.

Hindi na namin kasama si Lei dahil kaninang tanghali pa ito sinundo ni Mitsui. M
amamasyal daw ang mag-ama. Half day lang naman ang pasok nito sa klase kaya pina
gbigyan ko na.

Kasalukuyan kaming nasa byahe pauwi sa bahay kaya ikinuwento ko na rin kay Ash y
ung ipinagtapat sa akin ni Dwayne kaninang umaga.

"Akalain mo nga naman. May sakit palang ganun." Hindi makapaniwalang sabi ni Ash
ley habang nagda-drive. "Ano nga yun? Pro-proso.. pros--" Hindi niya kaagad mabi
gkas ang tawag sa sakit ni Dwayne.

"Prosopagnosia." Sa ikaapat na beses ay inulit ko na naman iyon sa kanya. Ngayon

pa lang kasi niya yun napakinggan kaya nahihirapan pa siyang i-pronounce.

"Ah, ok. Prosopa.. pro.. Ano nga ulit?" Napakamot na lang siya sa ulo.

"Prosopagnosia nga. Ang kulit nito!" Napaismid ako sa bagal niyang makuha yun ng
tama. Eh samantalang wagas siya kung makakanta ng Korean songs. Akala mo naman,
naintindihan niya yung lyrics.

"Oo na! Sorry kung slow ako pagdating sa ganyan. When it comes to medical terms,
'Overdosed' lang ang alam ko." Humagikgik pa siya pagkatapos noon. Nakakapagtak
a lang. Ano naman kayang ibig sabihin niya dun?

"To be honest, kung meron mang ganyang disorder. How I wish na pag nagpunta ako
ng Korea, magkaroon niyan kahit isa sa mga Kpop boyfies ko. Yung tipong mapapagk
amalan niyang ako yung first love niya. Ayieee! To the highest level ang swerte
ko pag nagkataon!"

Napapailing na lang ako sa landi nitong katabi ko. "Tsk! Puro ka kalokohan."

"Well, Vian it's not impossible to happen. Si Brad Pitt nga na nasa hollywood pa
, nagka-face blindness although di masyadong malala. What more yung magiging bf
ko? Mayroong at least 0.01 percent probability na mangyari ang bagay na yun. At
panghahawakan ko ang pag-asa kong yun." hirit pa rin niya. Ayaw talagang magpata
lo. Gusto niya pa yatang lumevel kay Angelina sa kagandahan.

"Kung anu-anong iniisip mo. Buti sana kung hindi na maka-recover yung boyfriend
mo. Paano kung makaalala siya, aber?" Sinakyan ko na lang ang kabaliwan niya. Ku
ng babarahin ko kasi siya, baka mamaya magtampo na naman.

"Edi magiging The Illegal Wife ang peg ko. Mamahalin ko siya hangga't hindi niya
pa naalala na hindi ako ang tunay na minahal at naging karelasyon niya." Ang la
pad ng pagkakangiti ni Ashley. Ang tindi talaga ng topak ng babaeng 'to.

Napabuntong hiningi na lang ako. "Haist! Kailan ka ba titino?"

"Why? Matino naman akong kausap, huh?" Tinatanong niya pa yata ang opinyon ko. O
bvious naman ang sagot di ba?

Hindi ako kumibo kaya nagsalita ulit siya. "Sige na nga. Back to serious mode na
ako. Lagi mo na lang akong kinokontra." lahad niya na mistulang nagpapaawa.

Masisisi niya ba ako? Eh wala kasi siyang ibang bukambibig kundi ang pagkahumali
ng niya sa mga singkit na yun.

"So ano nang gusto mong topic? About Dwayne again? Ang masasabi ko lang, buti at
di ka tuluyang nagkagusto sa lalaking yun. Kung nagkataon, umasa ka lang ulit.
Kasi hindi naman pala ikaw ang totoong mahal niya. Napagkamalan ka lang. Perhaps
, it could be considered as your second heartbreak? Saklap ng kapalaran mo girl!
"

Kanina ko pa narealized yung sinabi niya. Tama si Ash. Paniguradong masasaktan n

ga ako kung ganun ang nangyari. Kahit papaano, dapat ko pa rin talagang ipagpasa
lamat na hindi ako nainlove sa iba bukod kay Mitsui.

Aish! Ano ba 'tong naiisip ko? Ah basta, yun na yun!

Abala pa ako sa pagsaway sa sarili ko dahil kung anu-ano na naman ang tumatakbo
sa utak ko nang muling magtanong si Ashley. "Ano daw bang paraan para gumaling s
i Dwayne? Or should I say, may chance pa bang gumaling siya?"

"Sabi niya, pang habangbuhay na raw ang sakit niya. Kailangan niya na lang matut
ong gumamit ng iba't-ibang coping mechanisms para maka-adjust siya sa sitwasyon
niya." malungkot na sagot ko.

"Vianca, hayaan mo na. Sa tamang panahon mahahanap rin ni Dwayne ang babaeng tal
agang minahal niya." Inihinto na ni Ashley sa gilid ng daan ang kotse niya.

Masyadong malalim ang mga iniisip ko kaya hindi ko namalayang nasa tapat na pala
kami ng bahay.

"But in the meantime.. Viaaaan! Mukhang nahanap ko na ang aking man of my dreams
. I don't need to go to Korea anymore. Andito na pala siya!" tuwang-tuwang sabi
ni Ashley. Kinikilig na hinampas pa niya ako sa balikat.

Nagulat naman ako sa biglang naging reaksyon ni Ashley. Problema nito?

Napalingon ako sa direksyong tinitingnan niya at nakita kong nasa harap ng bahay
ko si LuHan. Kahit nasa loob pa kami ng kotse ay natatanaw namin ito habang mag
-isang nakaupo sa swing ni Lei.

"Si LuHan yun ah? Assistant ni Mitsui." sambit ko na narinig naman agad ni Ashle
y.

"LuHan? Myghad! Siyanga yung nakita ko sa party. Siya pala yung sinasabi mong PA
?" bulalas niya.

"Oo, siya nga." Ngayon ko pa nga lang pala nabanggit sa kanya ang pangalan ng PA
ni Mitsui.

"What are we waiting for? Tara na! Bilis!" Halata ang sobrang excitement ni Ashl
ey nang bumababa siya ng kanyang sasakyan.

****
Naunang naglakad papasok ng gate si Ashley kaysa sa akin. Pero nang malapit na k
ami sa kinaroroonan ni LuHan ay bigla naman siyang naging urong-sulong.

"Oh? Bakit?" tanong ko nang huminto siya.

Pinigilan niya ako. "Ihhh, nahihiya ako." aniya habang hawak ang isang braso ko.

"May hiya ka rin pala sa katawan?" nang-aasar na sabi ko sa kanya.

Sumimangot tuloy siya. "Kasi naman! Ang bad mo Vianca! Shy-type kaya ako!" umaan
gal na lumabi siya.

"Oo na lang. Teka, diyan ka muna. Ipapakilala kita sa kanya." Iniwan ko siya sag
lit at saka ako lumapit kay LuHan.

"Ahem! Excuse me." Tinawag ko ang pansin ni LuHan na busy sa paggamit ng tablet
nito.

"Ms. Vianca, andito na pala kayo." Bigla itong napatayo mula sa kinauupuan niton
g swing. Nang dumako ang paningin nito sa likuran ko kung saan naroon si Ashley
ay napangiwi ito. "Siya po ba yung kaibigan niyo?"

"Oo. Bakit may problema ba? Ba't biglang lumukot yang mukha mo?" kaswal na tanon
g ko. Hindi gaya ng dati na todo respeto ako kung makipag usap rito. Ang akala k
o kasi noon isa itong kagalang-galang na CEO.

"Sabi kasi ni Boss pag sumulpot daw yang bestfriend mo, yayain ko raw sa labas p
ara di daw makasingit sa eksena ng pamilya niyo. Panira daw kasi ng moment yang
si Ashley." mahinang paliwanag ni LuHan. Halatang nag-iingat na marinig ni Ashle
y.

Sa halip naman na mainis sa panibagong binabalak na plano ng mga ito ay palihim

na lang akong natawa.

Kahit kailan talaga, magkakuntsaba ang mag-among 'to. Ang hilig ni Mitsui na ika
sangkapan si LuHan sa kung anong maisipan niya. Ito namang assistant niya, payag
lang ng payag. Ang duda ko, napangakuan 'to ng salary increase.

"Okay, maiwan ko na kayo kung ganun." tugon ko kay LuHan bago ako ulit lumingon
sa likuran ko. "Ash! Halika na dito. Hinihintay ka na nito." Tinawag ko si Ashle
y na kung umarte na ay daig pa ang isang mahinhing dalagang Filipina.

Psh! Masyadong pa-demure ang kilos ng ate niyo.

Nang makalapit na siya sa amin ni LuHan ay matipid siyang ngumiti. "Hi! Im Ashle
y." bati niya rito. Hindi siya makatingin ng diretso kay LuHan.

"Nice to meet you, beautiful lady." preskong sagot naman nito sa kanya sabay win
k pa. Parang kanina lang, labag sa kalooban nito na kaibiganin si Ashley.

-____-

Sa totoo lang, nakakabilib ang galing sa pag-acting nitong si LuHan. Pang best a
ctor ang acting skills nito. Bigyan ng trophy yan!

"Ahihi! Nice to meet you too." Halos himatayin naman si Ashley sa ginawa nito. "
Pero, actually this is the second time na nagkita tayo. Do you remember noong na
gmeet tayo sa isang party?" dagdag niya

Nakatayo lang ako sa harap nila at sa puntong yun ay hindi ko na alam kung tungk
ol saan na ba ang pinag-uusapan nila.

"Ikaw ba yun? Kaya pala familiar sa'kin ang maganda mong mukha." nambobolang sab
i ni LuHan.

"Thank you. Ikaw din, ang cute mo." ganting sagot naman ni Ashley habang nagba-b
lush pa.

Okay, nagkakalokohan na po sila kaya kailangan ko nang umalis. Abala na silang d

alawa sa pag-uumpisa ng getting-to-know-each-other stage kaya minabuti kong iwan
na lang sila.

****
Nagtungo na ako sa loob ng bahay kung saan naabutan ko na magkasamang nakaupo sa
sofa sina Mitsui at Lei.

"Mommy!" Napansin agad ni Lei ang pagdating ko kaya dali-dali itong tumayo at tu
makbo papalapit sa akin.

Bahagya akong yumuko kaya nagawa ako nitong yakapin."Kamusta ang pamamasyal niyo
?" tanong ko rito.

"Mom, I had so much fun. Sana po kasama ka namin kanina." naka-pout na sabi ni L
ei. Hindi ako nakasama sa kanila dahil hindi ako pwedeng umabsent sa trabaho.

"Next time na lang, baby. May klase pa kasi si Mommy." hinaplos ko ang likod nit
o. Sinulyapan ko si Mitsui at nakita kong nakatingin siya sa amin.

Humiwalay na ito sa akin at nagsimula nang ikinuwento ang mga ginawa nila ng Dad
dy niya sa buong maghapon. "First, we went to his office. Then after an hour we
went to the mall...blah..blah.." Halos hindi maubusan ng ikukuwento si Lei. Ang
dami raw kasi ng pinuntahan nila ni Mitsui.

Habang nagsasalita ito ay niyaya ko na itong maupo rin sa sofa. "Nagbehave ka ba

? Baka pasaway at malikot ka naman." puna ko kay Lei na bumalik na ulit sa tabi
ni Mitsui.

"Of course Mommy behave po ako. Dad even bought me lots of toys because I've bee
n a good boy." Masayang itinuro nito sa isang sulok ang tambak ng mga bagong bil
ing laruan.

Dahil dito ay tumingin ako kay Mitsui at kinausap ko siya. "Baka lumaking spoile
d niyan si Lei." Hindi ko maiwasang mag-alala sa posibilidad na ma-spoiled nga a
ng anak namin kapag nasanay ito na laging nasusunod ang gusto nito.

"Vianca, bumabawi lang ako. I only gave him what he wants." sagot naman ni Mitsu
i sa akin.

"Pero dapat matutunan niya pa rin na magkaroon ng tamang self-discipline." Alam

kong may indifferences kami ni Mitsui pagdating sa pananaw namin sa buhay. Hilin
g ko lang na sa magkaibang parenting style namin kay Lei, sana ay hindi kami ma
gkaroon ng conflict sa isa't isa.

Dahil sa sinabi ko ay parehong biglang tumamlay ang hitsura ng dalawa.

Sige na nga. Pagbigyan na. Kahit ngayon lang papalampasin ko muna.

"Ano yang pinapanood niyo?" paglilipat ko ng topic sa kanila. Nadatnan ko sila k

ani-kanina lang na may kung anong pinagmamasdan sa cellphone ni Mitsui.

"Lei got curioused about Mom, so I showed him some pictures of her." tukoy niya
kay Mama Angela. Namiss ko tuloy bigla si Mama. Ang tagal na naming hindi nagkik
ita.

"By the way, Vianca. Uuwi si Grandma para magsummer vacation sa Manila. I alread

y told them about you and Lei. They were both very excited to meet the two of yo
u." Pati pala si Madam Sofia, alam na ang tungkol sa amin. Namimiss ko na rin an
g strikto pero minsan mabait ring si Madam.

"Ganun ba. Sige doon na lang din kami sa Manila ngayong bakasyon ni Lei." Inunah
an ko na si Mitsui. Alam ko namang irerequest niya sa akin na sumama kami sa kan
ya pabalik ng Manila.

Two weeks na lang, end of classes na. Wala na akong pasok sa trabaho at saka tap
os na rin ang klase ni Lei. Alangan namang mag-isa niyang isama si Lei. Kailanga
n ng mag-aasikaso at mag-aalaga sa anak namin kaya dapat akong sumama sa kanila.

Bigla akong kinabahan sa ideyang yun. Ibig sabihin mas lalong mapapadalas na nas
a tabi lang namin si Mitsui.

Palihim akong tumingin sa kanya. Sinamantala ko ang pagkakataon habang abala siy
a sa ginawa nila ni Lei.

Wala naman sigurong mangyayari, di ba? Feeling ko bakasyon lang talaga yun. Magd
odoble ingat na lang ako. Kahit may nararamdaman pa ako kay Mitsui, dapat niya p
a rin munang patunayan sa'kin na nagbago na siya.

Ilang segundo nang nakapako ang paningin ko kay Mitsui nang bigla rin siyang tum
ingin sa akin. Nagkasalubong tuloy ang mga mata naming dalawa.

Nahuli niya akong nakatingin sa kanya. Gusto ko sanang umiwas pero di ko naman y
un basta magawa. Kakasabi ko pa lang na kailangan kong maging mas maingat, heto
na kaagad ako.

Paano ba ako makakaiwas kung hanggang ngayon, ang lakas pa rin ng epekto sa akin
kahit sa simpleng titig pa lang ni Mitsui?

********
Chapter 70 >>
Hello! Gusto ko lang kamustahin yung mga pinakaunang readers ko, specially to @e
wanzz, @reisparck, @iamlovely24, @ampinkz, and kay Sweet. :)) Napansin ko kasi s
a notifs ko na nariyan pa pala kayo. Thank you at hindi nyo ako iniwan, matiyaga
pa rin kayong nag-aabang sa story na 'to.

________________
Chapter 70

[Vianca's POV]

-After 3 Weeks-

Summer vacation na sa St. Gregory Learning School. Ibig sabihin, tapos na ang kl
ase ni Lei at wala na rin akong pasok sa trabaho.

"So bale, opening of classes na ang balik niyo rito sa Davao?" tanong sa akin ni
Claire, isa sa mga co-teachers ko.

Nandito kami ngayon sa faculty room. Dumaan lang ako sa office para magsubmit ng
final grades ng mga estudyante ko. Release na kasi ng report cards next week ka
ya kinailangan ko munang asikasuhin yun bago pa man ako umalis papuntang Manila.

"Siguro." matipid na sabi ko. Hindi ko rin alam ang sagot dahil walang kasigurad
uhan kung magtuturo pa ba ako sa SGLS pagkatapos ng bakasyong 'to. Depende yun s
a mga magiging takbo ng sitwasyon.

Two months din kaming mananatili sa Manila. Nakabase na sa resulta ng dalawang b

uwan na yun ang lahat ng mga mangyayari pa sa hinaharap.

"Siyanga pala, Claire sayo ko na lang iiwan yung mga important documents sa draw
er ko. Tutal, ilang araw ka pa naman magpapabalik-balik dito. Pag may naghanap n
g mga yun, ikaw na lang ang bahalang magbigay." bilin ko rito.

"Okay. Have a safe trip na lang sa inyo ni Lei. Wala munang makulit na laging na
ndito sa faculty." natutuwang saad naman ni Claire. Mas bata siya sa akin ng apa
t na taon at halos Ate na ang turing sa kanya ni Lei.

Napansin kong mukhang napapatagal na yata ang aming kwentuhan kaya tumingin ako
sa suot kong relo.

10am na. Kailangan ko ng umuwi ng bahay dahil mamayang hapon na ang flight namin
papuntang Manila. Tinawagan ako kanina ni Mitsui at ang sabi niya susunduin na

lang daw niya ako dito sa school para makauwi ako agad.

"Alas diyes na pala! Hindi ko namalayan ang oras. May susundo nga pala sa'kin di
to." Nagmamadaling inayos ko na ang mga gamit na dala ko. "Paano ba yan? Mauna n
a ako. Magkita na lang ulit tayo pagbalik ko sa June." Matapos kong magpaalam ka
y Claire ay mabilis na akong lumabas ng room.

Dumiretso ako agad sa parking lot kung saan nadatnan kong nandoon at naghihintay
na si Mitsui. Mali, hindi lang pala siya kundi pati na rin si Lei. Bumaba ng ko
tse ang mag-ama nang matanaw nilang papalapit na ako.

"Oh, bakit sumama ka pa sa Daddy mo? Nagpaiwan ka na lang sana sa bahay. Wala ba
dun si Ashley?" tanong ko kay Lei na pagkalapit ko ay humalik agad sa aking pis
ngi.

"Andun po. But Ninang Ashley told me na sumama daw ako kay Dad." sabi nito.

Sa pagkakataong yun ay bumaling naman ako kay Mitsui na tahimik lang na nakating
in sa amin. "Nasa bahay din ba si LuHan?"

"Yeah. He's with Ashley." sagot niya sa akin.

Alam na. Pinagtabuyan ni Ashley si Lei para walang istorbo at masolo niya si LuH
an. Mukhang tinaaman talaga dun ng husto ang bestfriend ko. -_-

"Let's go. Umuwi na tayo." Niyaya na kaming umalis ni Mitsui.

"Sige." Hawak-hawak ko na sa kamay si Lei para sana alalayan ito pasakay ng kots
e nang may dumating na isang itim na SUV at nagpark iyon sa tabi mismo ng sasaky
an niya.

"Mitsui, sandali lang.." Nakilala ko kasi kung kaninong kotse iyon. Kay Mam Buen
dia, ang Head teacher ng SGLS. Nakakahiya naman kung basta na lang kami aalis ng
hindi nagbibigay courtesy rito.

Di nagtagal ay bumababa na ang driver nito at pinagbuksan ng pinto si Mrs. Buend

ia.

"Good morning po, Ma'am." magalang na pagbati ko rito nang dumaan ito sa harap n
aming tatlo.

Huminto ito sa paglalakad. "Good morning too, Miss Hernaez at sa iyong adorable
son." magiliw na tugon nito. Kahit kasi si Mam Buendia, close rin kay Lei.

"Hi po, Mam Grace." sagot naman agad rito ng anak ko.
Napangiti naman si Mam. "Hello, Lei. Enjoy this summer vacation together with yo
ur Mom and...." Dumako ang pansin nito kay Mitsui na kanina pa tahimik sa tabi k
o. "Ms. Hernaez, maaari ko bang malaman, siya ba ang nobyo mo?" tanong nito sa a
kin.

Ang alam kasi ng mga katrabaho ko, single parent ako at anak ko si Lei sa pagka
dalaga. Hindi nila alam na kinasal at muntik lang akong makipagdivorce dati.

Paano ba 'to? Mahabang paliwanagan ang kakaharapin ko nito. Nakakalito pa naman

ang mga nangyari sa married life ko. Hindi kakayanin ng isang maikling explanati
on para maintindihan ang side ko.

Kung um-oo na lang kaya ako? Sabihin ko na lang na boyfriend ko si Mitsui?

"I'm her husband." Nag-iisip pa nga ako ng isasagot nang bigla na lang nagsalita
si Mitsui.

Ayun na nga. Sa kaniya na mismo nanggaling. Idedeny ko pa ba?

"Opo, Mam... H-husband ko po siya." Halos hindi lumabas sa bibig ko ang salitan
g 'husband'. Hindi ako sanay na ipinapakilala siya sa iba bilang asawa ko.

"I'm sorry po, sa tamang oras magpapaliwanag rin ako. Naging komplikado lang po
kasi talaga yung sitwasyon ko." Gusto kong humingi ng despensa kung nagsinungali
ng man ako.

Nakuha naman kaagad ni Mam Buendia ang tinutukoy ko. "That's alright. Minsan hin
di natin maiiwasang maging complicated ang mga bagay-bagay. I won't ask any furt
her explanation from you."

Nakahinga ako ng maluwag dahil doon. Salamat na lang at napaka-maunawain talaga

nito. "Thank you po." sincere na sabi ko.

"Walang anuman. Sige, I'll go ahead." tugon nito.

****
Pagkaalis ni Mam Buendia ay sumakay na rin kami sa kotse. Mayamaya pa, habang na
sa byahe ay napag-usapan ulit namin ni Mitsui ang tungkol sa nangyari.

"Other people should stop calling you as Miss Hernaez. You are my wife. Hence, y
ou must be addressed as Mrs. Peterson." seryosong pahayag niya.

Hindi na ako umimik. Alam ko na kung saan patungo ang issue na 'to. Nung nakaraa
ng araw lang ay napagkasunduan na naming ayusin ang magulong set up ng aming pam
ilya. Unang-una na roon ang may kinalaman sa birth certificate ni Lei. Masama an
g loob ni Mitsui na hindi ko man lang daw ginamit ang apelyido niya para ipangal
an kay Lei.

Kaya nga kanina pa siya wala sa mood, lalong lalo na nang makaharap namin si Mam
Buendia. Ayaw niyang tinatawag ako ng ibang tao sa maiden name ko. Ang gusto ni
Mitsui, gamitin ko rin ang surname niya.

"Okay, next time papalitan ko na yung Hernaez." sagot ko na lang sa kanya. Wala
naman akong magagawa kundi sundin siya dahil may legal na basehan ang hinihiling
niya sa akin.

Pero inaamin kong hindi ako naging komportable pagkatapos ng tagpong yun. Naaala
la ko pa nang sinabi ni Mitsui na husband ko raw siya. Unang beses kong naranasa
n na ipakilala bilang asawa niya.

Mula noon, lalo na ng nagtuturo pa ako sa Stanford, wala ni isang pagkakataon na

inamin niya sa iba na kasal kami. Sekreto lang ang naging kaugnayan namin sa is
a't isa ng mga panahong yun.

Ganito pala ang pakiramdam ng hindi kinakailangang magtago ng relasyon sa iba. N

akakapanibago. Nakakailang, ngunit may bahagi ng pagkatao ko ang masaya... sobra
ng saya.

****
Pagkauwi namin ng bahay ay inihanda ko kaagad ang mga maletang dadalhin ko. Kaga
bi pa ako nakapag-empake ng mga damit ni Lei pero may mga naiwan pa akong ilang
gamit na hindi ko pa naasikaso.

Three o'clock ang schedule ng byahe sa eroplano kaya ng pasado ala-una ng hapon
ay napagpasyahan na naming umalis.

"Bye, Viaaaan!" Niyakap ako ni Ashley sa tapat ng gate ng aming bahay. "Huhuhu.
Sasama na lang ako sa inyo. Mamimiss ko kayo ni Lei." naiiyak na sabi niya.

"Ito naman. Wag ka ngang OA. Magkikita pa naman tayo." saway ko sa kanya. "Ikaw
na muna ang bahala rito. Mag-iingat ka lagi.." Hinaplos ko ang likod niya.

"Vian, ikaw ang mag-iingat dun. Lalo na't kasama mo si Mitsui. Baka pagbalik mo
ng Davao, magiging dalawa na ang anak mo.... Ouch!" Napa-aray siya nang kurutin
ko siya sa kanyang tagiliran. Kahit kailan talaga, sobrang malisyosong mag-isip
itong si Ashley.

"Huhu. Bakit ka ba nanakit!?" sambit niya habang hawak ang tagiliran niya.

"Kasi kung anu-anong iniisip mo." sagot ko.

"Anong mali dun? Magaling lang ako magforesight kaya nahuhulaan ko na ang mga ma
ngyayari. Mag-asawa kayo, natural hindi malayong magkaganun." Nag-rolled eyes pa
siya. "Oh come on! Si Baekhyun nga girlfriend na si Taeyeon! Si Luhan, dinedate
na si Yuri! Tapos, kayo ni Mitsui, imposibleng magka-second baby? Ikuwento mo y
an sa pagong!"
"Haay, ewan ko sayo Ash. Aalis na nga lang ako, ganyan ka pa rin. Speaking of Lu
han, wag mong masyadong pinapasakit ang ulo ng assistant ni Mitsui. Tambak pa na
man ang dami ng trabaho nun dito." Ipinagkatiwala na kasi ni Mitsui kay LuHan an
g pansamantalang pamamalakad ng kanilang Davao branch. Habang siya naman ay bali
k main office na.

"Vianca, matagal pa ba yan? Hurry up!" Naiinip na sumigaw si Mitsui sa loob ng k

otse. Kanina pa nga pala nila ako hinihintay.

"Alis ka na, girl. Baka malate pa kayo sa flight niyo. Magalit pa sa'kin ang mah
al na hari. Basta take care of yourself, ha? Kayo ni Lei. Sana this time wala ng

problema. Think positively. Everything will be fine." Hinimas-himas pa ni Ashle

y ang braso ko. Ipinaparating niyang maniwala lang akong magiging maayos na ang
lahat.

__________________
-MANILA-

Alas singko na ng hapon nang makarating kami sa dating bahay namin ni Mitsui. It
o yung bahay na matatagpuan sa isang exclusive subdivision sa Makati na pagmamay
-ari ng tatay niya.

"Mommy, wala po ba akong sariling bedroom?" tanong sa akin ni Lei. Nasa loob na
kami ng ginamit ko ring kwarto noon.

Limang taon na ang nakakalipas pero kaunti lang ang pinagbago nito. Marahil kasi
matagal ng bakante at walang nakatira sa bahay na 'to.

"Baby, wala eh. Tabi na lang tayo matulog. Malaki naman yang kama, kasyang-kasya
tayo diyan." Kasalukuyan kung nililigpit ang mga damit namin sa closet.

Maliban sa master's bedroom ni Mitsui, may tatlo pang guestroom dito. Pero ang s
abi sa akin ng maid kani-kanina lang, yung kay Mitsui at itong kwarto ko lang da
w ang nilinis at inayos nila. Kaya hindi pa maaaring gamitin yung ibang guestroo
m.

Ilang sandali pa, malapit na akong matapos sa ginagawa ko nang may kumatok sa pi
nto. Kasunod nun ay bumukas iyon at pumasok sa kwarto namin si Mitsui.

"Dad!" Mabilis na bumangon mula sa pagkakahiga sa kama si Lei. "Dapat po may sep
arate bedroom din ako. Just like what I used to have in Davao." Tsk! Pati kay Mi
tsui ay humihirit ito ng sariling tulugan.

"Anak, hindi nga sabi pwede!" sita ko sa pangungulit at katigasan ng ulo nito.

"Vianca, wag mo namang pagalitan yung bata." saway naman sa akin ni Mitsui. Umup
o silang mag-ama sa gilid ng kama.

"Kasi naman, kanina pa yan. Sinabi nang dalawang kwarto lang ang maaari nating g
amitin." pagdadahilan ko.

"But Dad, diba po kapag mag-asawa sa isang room lang natutulog? Then, I'm the on
ly one who should occupy this room. Mommy should sleep in your bedroom too." ino
senteng sabi ni Lei kay Mitsui.

Pakiramdam ko tuloy biglang nanuyo ang lalamunan ko. "Lei... minsan, no... madal
as na mag-ina ang magkatabing matulog." singit ko kaagad sa usapan nila.

Lintek! Saan naman kaya nito natutunan ang ganung ideya? Itinuturo na ba yun sa
klase?

Tumingin ako sa Daddy nito at huling-huli ng mga mata ko nang magsmirk si Mitsui
.

-____-

"Pero Mommy, according to Ninang Ash dapat daw si Dad ang katabi mo everynight."
giit pa rin ni Lei.

Naku! Napayuko na lang ako.

ASHLEY! Kung anu-anong pinagpapaniwala mo sa anak ko! Kung nandito ka lang, bina
tukan na kita!

Nang muli akong nag-angat ng tingin sa dalawa ay nakita kong mistulang ineenjoy
na ni Mitsui ang mga nangyayari.

"So? Do you want that, Hon?" Nagkibit-balikat siya. "Well, it's fine with me. I
don't mind at all." Aba't ang lawak nang pagkakangiti ng loko.Parang alam ko na
kung anong tumatakbo sa utak ni Mitsui.
-____-

Ang akala mo siguro makaka-score ka na agad sa akin, huh? Puwes, subukan natin d
ito sa gagawin ko.

Tumayo ako sa harap ng closet. Inilagay ko sa loob nito ang mga natitirang damit
na tinupi ko at saka ko ito muling isinara.

Nagsmile muna ako ng pagkatamis-tamis bago ako nagsalita. "Mitsui, andito pa rin
pala 'to?" Itinuro ko yung closet. "You know what? Kapag nakakakita ako ng gani
tong kulay, naaalala ko yung locker room natin dati sa Standford."

Tumingin ako sa kanya ng makahulugan. "Ikaw natatandaan mo pa yun?... Ay teka...

biglang sumakit ang tuhod ko." Umarte akong hinihilot-hilot ang kunyari ay masa
kit kong tuhod.

Sa puntong yun, kitang kita ko nang mawala ang pagkakangisi ni Mitsui. "Tss!" A
sar na tumayo siya at badtrip na lumabas ng silid namin ni Lei.

****
Alas nuwebe na ng gabi at oras na para matulog kaya hinanap ko na si Lei. Nagpaa
lam siya sa akin kanina na manonood daw muna siya ng TV sa kwarto ni Mitsui.

Ngunit bago ko sunduin si Lei ay nagpunta muna ako sa kitchen. Nauuhaw na kasi a
ko.

Pagdating ko sa kusina ay naabutan ko ang katulong na si Aling Teresa na abala p

a ring naglilinis. "Gabi na po. Bukas niyo na lang po gawin yan."

"Ayos lang, Hija. Malapit ko na namang matapos ito." tugon nito.

"Sige po. Magpahinga na kayo pagkatapos niyan." Dumiretso na ako sa refrigerator

at kumuha ng malamig na tubig. Pagkainom ko ay bumalik na ulit ako sa taas para
puntahan si Lei.

Habang patungo ako sa kwarto ni Mitsui ay nagawa kong pagmasdang maigi ang buong
kabahayan. Tulad pa rin iyon ng dati. Halos walang pinagbago.

Saglit akong tumigil nang mapadaan ako sa sala. Tandang-tanda ko pa, dito ako no
on madalas gumawa ng mga paperworks ko sa school. Tapos biglang lalapit si Mitsu
i, mang-iinis siya at mag-aaway kami.

Mula sa kinatatayuan ko ay natatanaw ko ang dining area. Sa lugar na yun, ipinag

hahanda ko siya ng makakain. Parati niyang nilalait ang luto ko. Kesyo hindi raw
masarap, pero lagi naman niyang nauubos.

Ilang minuto ko ring pinagala-gala ang paningin ko sa ibang parte ng bahay. Ang
dami pala naming nabuong alaala sa tahanang 'to. Mga pangyayari kung saan unti-u
nting nahulog ang loob ko kay Mitsui.

Noong nasa Davao pa kami, naitanong ko sa kanya kung bakit dito kami titira, ba'
t hindi na lang kina Mam Angela, malaki naman ang tinitirhan ng Mommy niya. At s
ang-ayon nga ako sa sinabi niya.

Tama siya, mas maganda dito kasi marami kaming memories na naganap sa bahay na i
to. Masaya rin ang magbalik-tanaw sa nakaraan. :)

Ay, oo nga pala. Masyado akong naaaliw sa ginagawa ko kaya nawala sa isip ko si
Lei. Oras na nga pala para patulugin siya.

Pagka-akyat ko sa hagdan ay nagtungo na ako sa kwarto ni Mitsui. Wala na akong p

lanong kumatok dahil alam kong nasa loob lang sila. Hinawakan ko na ang doorknob
at akmang bubuksan ko na sana ito.

Subalit kaagad rin akong bumitaw. May kung anong pumipigil sa akin na gawin iyon
. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.

Mariin akong napapikit. Kasabay nang paghinto ko sa tapat ng pintuan, ang pagbal
ik sa memorya ko ng isang masama at mapait na alaala na sumira di lang sa aming
kasal kundi sa mismong pagkatao ko. Sa kwartong ito nasaksihan ko ang tagpong na
ging sanhi ng pagguho ng mundo ko.

Ngayon ko napatunayan na hindi lang puro masasayang alaala ang mayroon sa bahay
na 'to.

Dahil doon ay kusang humakbang paatras ang mga paa ko.

"Vianca..." Kasunod ng pag-atras ko ay narinig ko ang boses ni Mitsui. "Hinatid

ko na si Lei. He was already in your room." Nasa gilid ko siya at kagagaling lan
g pala niya sa kwarto ko.

Mabigat ang dibdib ko nang pumihit ako paharap sa kanya.

"What's wrong?" tanong niya sa akin. Napansin niya marahil ang sakit na mababaka
s sa mga mata ko.
Hindi ako kaagad sumagot sa kanya. Bakit ganun? Gusto ko nang kalimutan ang mga
nangyari limang taon na ang nakakalipas. Pero hindi yun basta maalis sa isipan k
o.

Hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako.

**************
Chapter 71 >>
At dahil 18 Million na ang MMA, ginawan ko na ng first and only POV si Mitsui! :
)))
_____________________
Chapter 71

[Mitsui's POV]

"Vianca.." I called her name. I was about to go back to my room when I saw her s
tanding in front of the door. "Hinatid ko na si Lei. He was already in your room
." I added.

Ilang sandali rin siyang natigilan bago humarap sa akin.

"What's wrong?" I asked in a worried tone.

I knew something was wrong. I could tell it by merely looking at her. Nakikita k
o yun sa mga mata niya. Pain was very visible in her eyes.

"Mitsui, lumipat na lang tayo. Ayoko dito sa bahay niyo." umiiwas na sagot niya.
Naglakad siya at balak niya sanang lagpasan lang ako.

"I'm asking you, what's wrong?" I grabbed her right elbow. I may sound so dumb,
but I really don't have any idea on why she's acting that way.

"Ano ba, Mitsui? Ganyan ka ba talaga kamanhid? Na hindi mo alam kung ba't ako na
gkakaganito." She snapped.

Tinabig niya ang kamay ko at saka siya muling humarap sa akin. "Sa kwartong yan.
.." She pointed at my room. "Nahuli ko ang kataksilan niyo ni Mikhaela..." she s
aid in a nearly breaking voice.

I was taken a back. I hated myself for being so dumb and careless. Sa sobrang sa
ya ko nitong mga nakalipas na araw, hindi na ako masyadong naging maingat sa mga
plano ko. Nawala sa isip ko na dito sa bahay na 'to kami gumawa noon ng isang m
alaking kasalanan ni Mikhaela.

"Ang buong akala ko, mabubura ng pagmamahal ko sayo ang sakit na nararamdaman ko
. Pero mali ako, kasi hindi ko pa rin yun magawang makalimutan. Hanggang ngayon
nasasaktan pa rin ako." she said. Hurt was written all over her face.

Tinalikuran na ako ni Vianca at aktong iiwan na naman niya ako kaya agad ko siya
ng niyakap mula sa kanyang likod para pigilan siyang umalis. I heard her gasped.
She wasn't expecting that I will be doing that to her.

"Vian, please let go of the past. Although it's difficult for you to forget all
those bad memories, you have to move on for the sake of our family. I am now a b
etter husband. I'm a better man." Gusto kong patunayan sa kanyang nagbago na ako
. Na hindi na ako kagaya ng dati.

Pero paano ko yun magagawa kung sa bawat paghakbang ko papalapit sa kanya, siya
'tong umaatras at umiiwas papalayo?

"Hindi ko yun agad makakalimutan, Mitsui. Hindi ganun kadali na alisin sa isip k
o na may nangyari sa inyo ng stepsister mo kahit parehong klaro sa inyo na may a
sawa kang tao. At higit pa dun, hindi lang basta sex ang namagitan sa inyo ni Mi
khaela. Kasi mahal mo pa siya ng mga panahong yun. Mas minahal mo siya kumpara s
a akin."

"No, Vianca. I love you more than her, more than anyone else." She was sobbing s
o I hugged her even tighter.

"Kung mahal mo nga ako, bakit mas pinili mo siya kaysa sa'kin? Noong mga oras na
kailangan kita... pagkatapos akong makunan, imbes na maging karamay kita sa tab

i ko, wala ka kasi nandun ka kay Mikhaela! Dahil nabuntis mo siya! Mas matatangg
ap ko pa nga sana kung may nangyari lang sa inyo, pero yung katotohanang nagbung
a ang kawalanghiyaan niyo, parang paulit-ulit niyo rin akong pinapatay!"

Sa puntong yun, naramdaman ko nang lalong tumindi ang pag-iyak niya. She was alr
eady shaking. And if it wasn't for me, supporting and hugging her, she would hav
e totally sat on the floor.

"Ssshh.. Vianca, please stop crying. I already told you that I hate to see you h
urt and cry. Let me first explain my side. After listening to me, you'll underst
and why I came up into that decision." Hindi niya pa ako nabibigyan ng pagkakata
on na maipaliwanag ang sarili ko kaya siya nagkakaganito.

"I did something knowingly wrong after you suffered from a miscarriage. But exte
nuating circumstances caused me to act irrationally that time." I began to tell
her my side of the story.

"I was grieving for the loss of our first baby when Mikhaela told me that she wa
s also pregnant. She blackmailed me. Pag hindi ko raw siya pinanagutan, ipapa-ab
ort niya yung bata... Vianca, kamamatay pa lang nun ng anak natin. I can't affor
d to lose another child." Dahil sa sobrang frustration ay isinubsob ko na lang a
ng mukha ko sa balikat niya.

"Pero tang*na! Nagpa-g*go lang pala ako! Sinabi ni Mikhaela na ako ang nakabunti
s sa kanya! But I later on discovered that it was not mine. Si Zeke ang ama ng i
pinagbubuntis niya!"

Mariin akong napapikit. "I found out the truth on the same day that you left me.
Pagkauwi ko sa condo na tinitirahan nating dalawa, divorce papers na lang ang n
aabutan ko. You were already gone." I never had any idea that the day when I fin
ally decide to love Vianca will be the same day she has given up on me.

That very moment, I felt that karma strikes back at me. Everytime I remember tha
t scene, I cursed myself for being such a bastard. DAMMIT!

"Sa halip na sisihin ang sariling kag*guhan ko, ikaw pang sinisi ko. I punished
you for that accident which killed Mikhaela's baby because I believed that it wa
s also my child. My grief and anger caused me to act very differently towards yo
u. I treated you so badly and blamed you for what had happened."

Vianca remained quietly sobbing for a couple of minutes so I took the chance to
explain her my side. Sinabi ko na lahat ng gusto kong iparating sa kanya. Umaasa

ako na sana hindi na siya masyadong masasaktan kapag nalaman niya ang totoo.

Makalipas ang ilang sandali, madiin pa rin akong nakapikit at nakasandal sa bali
kat niya nang maramdaman kung gusto niyang kumilos paharap sa akin. I hurriedly
opened my eyes and removed my arms embracing around her body.

Nang humarap siya akin ay wala akong narinig na kahit isang salita mula sa kanya
. She was only looking intently straight at me. Huminto na rin siya sa pag-iyak.
Di tulad kanina nang bumuhos ang emosyon niya, mas kalmado na rin siya ngayon.

"Vianca, I know that it's hard for you to trust me the second time around after
I already gave you onereason not to trust me. But let me prove to you that I am
worthy to earn your trust again. Give me the opportunity to improve on my previo
us mistakes."

Ayaw pa rin niyang sumagot kaya niyakap ko na lang siya. I feel the sudden urge
to hug her again and I don't want to deprive myself for doing that. I love this
woman. This woman who has no idea on how fast my heart races when I see her.

I could still remember when she told me that she never gives permanent feelings
to a temporary person. It was the night when we were first introduced to each ot
her. Back then, I also said to myself that I wont fall in love, but I did. I fell
in love because the moment I said that I wont fall in love, was the same moment
I met her.

Hindi ko gusto noong una ang ideyang pakasalan siya para masolve ang problema ko
kay Loraine. Which turned out na sinamantala lang pala ni Mommy para tuluyan na
akong layuan ni Mikhaela.

"Somehow, I am thankful to Elle. Siya ang dahilan ng paghihiwalay nating dalawa

pero may maganda rin siyang naging resulta sa buhay ko. If it wasn t because of
her, I will not be given the chance to meet you. She s mainly the reason why we
ended up in this marriage." I said to her with so much sincerity.

"Kahit anong sabihin mo, first love mo pa rin si Mikhaela." she murmurred with s
ome hint of jealousy, I guess.

"Yes, you re not my first love, first kiss and first date. I didn t even fall fo
r you at first sight.. But, I just want you to be my last everything."

"Hmmp! Maniwala ako sayo." Nahihiyang yumuko siya. She s hiding her reaction fro
m me but I caught her smiling before saying those words.

"Thanks to Mikhaela and to my Mom, I married the most indenial and stubborn woma
n I ever met."

"Salamat din sa kanila, I married a bipolar, short-tempered, coldhearted Mr. Arr

ogant." she replied mockingly.

"Mahal mo naman." I insisted

"Alam mo, paulit-ulit ka na. Ang conceited mo po." Iba ang sinasabi ni Vianca sa
ikinikilos ng katawan niya. Dahil ilang sandali pagkatapos nun ay naramdaman ko
nang yumakap na siya pabalik sa akin.
"Totoo naman. Until now, you are still in love with me." I teased her. I badly m
issed those days na nag-aasaran kami ng ganito.

Bahagya siyang humiwalay sa akin. "Saan mo naman nakuha yan, aber? Diba ang sabi
mo magmove on na ako sa nakaraan? Ayan! Sa sobrang bilis ko magmove on, pati ik
aw, hindi na kita mahal."

"Talaga? Nakapagmove on ka na?" naniniguradong tanong ko.

"Oo nga sabi. Ang kulit mo! Hindi na ako basta magpapaapekto sayo." she hissed.
Lalo siyang gumaganda sa paningin ko kapag naiinis siya.

"Well, let see." I cupped her face and lean closer to her.

"H-hoy! Ano.. na naman.. ang gagawin mo?" she said while stuttering.

"Hahalikan kita. Then were going to see just how moved on you are." I answered in
a seductive manner.

Napaawang ang mga labi niya sa sinabi ko. So I immediately took the chance and k
issed her lips.

It was passionate one. I wrapped my arms around her waist and pulled her closer.
The feelings were ecstatic. Its been 5 years, ang tagal kong hinintay ang pagka
kataong yun.

After few minutes, Vianca and I were both sharing a deep and passionate kiss, w
hen suddenly....

"Mommy, sleep na tayo." Lei went out of his room and saw us.

Sh*t! Vianca pushed me away. Nataranta siya nang lumapit sa amin si Lei kaya big
la niya akong itinulak.

"Mommy, that s enough. Nag-goodnight kiss ka na kay Dad. Matulog na po tayo." He

said after frowning. I admit, he looks like a possessive little version of me.

Tss! Nakakaselos. May kaagaw na ako sa atensyon ni Vianca.

"Ha? Ah.. Oo.. Goodnight kiss lang yun. Tara, matulog ka na." Hindi pa rin mapak
ali si Vianca sa nakita ni Lei. Para yun lang.

"Go to bed now, sleepyhead." I told my son. His Mom and Dad still have something
to do. *smirks*

"Hon, balik ka dito pag nakatulog na si Lei." I whispered to her ears.

"Ayoko nga. Lokong

to. Ayaw ko dyan sa kwarto mo. I mean.. ano--"

I snorted. "Sa study room na lang."

Mas lalong namula tuloy ang mukha ni Vianca. "Study room ka mag-isa mo! Lei, hal
ika na sa kwarto. Bilis.. May monster dito." She hurriedly held his hand and the
y walked towards their room.

I sighed. Again, I need to sleep alone tonight!

***************
Chapter 72 >>
Dedicated to Kate. :
___________________
Chapter 72

[Vianca s POV]

"Mommy, totoo po bang may monster?" tanong sa akin ni Lei pagpasok namin sa kwar
to.

"Ah..oo.. Nakita mo yung madilim na sulok dun sa may ibaba ng staircase? May nag
tatago dun." Hinatid ko na siya diretso sa higaan.

Pero sa halip na humiga na agad sa kama ay umupo muna siya sa gilid nito. "Then
does it mean, it s not safe to stay here? Buti pa pala yung house natin sa Davao
kasi walang monster dun."

"Safe naman tumira dito." Umupo ako sa tabi niya at inayos ko ang butones ng suo
t niyang pajama. "Kaya nga lang, kailangan nating magdoble ingat."

"Why po?"

"Dahil kahit anong oras pwedeng umatake yung monster. Wala siyang pinipili, araw
man o gabi, naghahanap siya ng mabibiktima." nananakot na sabi ko kay Lei. Masy
ado kasi siyang matanong, baka sakaling matakot at matulog na.

"Eh paano po si Dad? Is he aware of that monster? We also need to warn him." wor
ried na sabi niya.

"Hayaan mo na ang Daddy mo. Malaki na yun. Kaya na nun protektahan ang sarili ni
ya. Sige na, sleep ka na." sagot ko sa kanya.

"Wait lang po. I m thirsty." Itinuro niya yung tumbler na nakalagay sa ibabaw ng
bedside table.

Kinuha ko naman iyon at iniabot sa kanya. Nakasanayan na kasi niyang uminom muna
ng tubig bago matulog.

"Thank you po." Ibinalik na niya sa akin ang lalagyan. "But you know what Mom? K
anina paglabas ko dito sa bedroom, I thought Dad turned into a vampire!"

"Ha? Bakit magiging ganun ang Daddy mo?" Ngayon naman ako ang nagtatakang nagtan
ong sa kanya.

"Kasi po it was little bit dark outside. Nakatalikod po si Daddy and then I saw
him leaning towards you. Akala ko po kasi he was biting your neck, like what vam
pires usually do when they suck the blood of their victims. Yun pala, he was onl
y giving you a goodnight kiss."

Napainom ako sa tumbler na hawak-hawak ko. Bigla akong nauhaw sa sinabi ni Lei k
aya muntik ko ng maubos ang natitirang tubig na laman nito. Naalala ko kasi nang
hinalikan ako kanina ni Mitsui.

Buti na lang dumating si Lei kundi baka kung saan na nauwi ang goodnight kiss
na yun. Kilala ko pa naman si Mitsui, hindi yun basta-basta titigil kapag nakaki
ta ng tiyansang makapag-take advantage.

>____<

"Mom, if monsters really exist then is it possible that Dad can transform into
a vampire?" pagpapatuloy ni Lei sa imahinasyon niya na siyang nagpabalik naman s
a akin sa realidad.

"Baby, imposibleng mangyari yun. Walang supernatural power ang Daddy mo. Althoug
h, nakaka-hypnotize ang mga titig niya--"

"Ano pong hypnotize?" putol niya sa pagpapaliwanag ko.

"Hypnotize. Yung tipong kusa kang sumusunod sa gustong mangyari ng taong naghihi
pnotismo sayo. Parang sa amin ng Daddy mo, kapag nakatitig siya sa kin, hindi ko

maalis ang mga mata ko sa kanya. Parang hinihigop yung kaluluwa ko. Kahit gusto
kong umiwas, hindi ko magawa kasi kusang nagrerespond ang katawan ko sa kanya."
Wala sa sariling naikuwento ko na pala kay Lei ang eksaktong naramdaman ko kani
nang magkasama kami ni Mitsui.

"Mom, you re not hypnotized. You are just so in love with Dad that you can t res
ist him." walang kagatol-gatol na sagot niya sa akin na siya namang ikinagulat k
o.

Ngunit hindi ko mapigilang mapangiti sa sinabi niya. "Ikaw bata ka! Sa edad mong
yan, akala mo may alam ka na pagdating dyan sa love love na yan. Ang mabuti pa,
humiga ka na." Inayos ko na ang mga unan at pinahiga ko na siya sa kama. "Matul
og ka na at ila-lock ko muna ang pinto para hindi makapasok dito yung monster."

Iniwan ko muna siya sandali at nagtungo ako sa pintuan. Nang masiguro kong nakalocked na iyon ay sunod ko namang isinara ang bintana.

"Mukhang uulan pa yata." bulong ko nang umihip ang malakas na hangin sa labas ng
glass window. Kakaumpisa pa lang ng summer pero umuulan na. Dala na rin marahil
ng climate change.

Matapos kong isara ang bintana sa kwarto namin ni Lei ay tumabi na ako sa kanya
sa pagtulog.

****
Hatinggabi na nang muli akong magising bunsod ng malakas na pag-ulan. Pero hindi
lang yun simpleng ulan kasi may kasama pang kidlat.

Napayakap ako kay Lei nang kumulog ng malakas. Ang himbing lang ng tulog niya sa
tabi ko, di tulad ko na heto at takot na takot. May phobia kasi ako sa ganito,
o kung phobia ba talaga ang matatawag dun.

Ilang sandali ko na ring nilalabanan ang takot ko nang marinig kong kumatok si M
itsui sa pinto. Noong una, wala sana akong balak na bumangon upang pagbuksan siy
a ngunit sadyang mapilit siya at ayaw niyang umalis.
"Oh? Bakit?" bungad ko sa kanya pagkabukas ko ng pinto.

"Okay lang ba kayo dito ni Lei?" nag-aalalang tanong niya.

"Okay lang kami. Sige na, bumalik ka na dun sa kwarto mo." sagot ko. Pero biglan
g kumidlat kaya agad kong tinakpan ng mga kamay ko ang aking magkabilang tenga.

"You don t look alright." Tumuloy siya sa loob ng kwarto at marahan niya akong h
inila papunta sa kama. "I m going to stay here. Sasamahan ko kayo ni Lei."

"Wag na. Ayos lang talaga kami dito." apela ko sa kanya. Ang totoo, kung kanina
takot ako sa kulog at kidlat, ngayon naman mas kinakabahan ako sa ideyang matutu
log kami ng magkatabi sa iisang kama.

"No, Vianca. I insist, I m going to sleep here." Mapilit talaga siya na makitulo
g dito sa kwarto ko.

Haist. Bahala na. Nandito naman si Lei. Wala namang pwedeng ibang mangyari kasi
tatlo kaming narito.

Nakatayo pa rin kaming pareho nang kumidlat na naman. Dahil sa takot ko ay dalidali na akong humiga sa tabi ni Lei. "Sige na nga. Diyan ka sa gilid. Dito ako.
Sa gitna natin si Lei." Kung hindi lang masama ang panahon, hindi ko siya papaya
gan sa gusto niya.

"Okay. Let s do this." masayang sagot kaagad ni Mitsui.

Kahit medyo madilim ang paligid ay naaninag ko sa ilaw na nagmumula sa lampshade

ang malapad na ngiti niya.

"Do this, ka diyan!" Inirapan ko siya. "Makikitulog ka lang. Yun lang yun." Inay
os ko na ang unan na gagamitin ko. Habang siya naman ay tumabi na rin kay Lei.

Mayamaya pa, kakahiga pa lang namin ni Mitsui nang tiyempo namang nagising si Le
i.

Kinusot nito ang mga mata at bigla na lang itong sumimangot nang makitang tatlo
na kaming magkakatabi sa kama. "Mom, what is Dad doing here? Ayoko ng may katabi
! I want a separate bedroom but you don t want that. And now, Daddy will be slee
ping here beside me." nagrereklamong sabi nito.

Kaagad naman itong pinagalitan ni Mitsui. "Hey! You better go back to sleep. Or
else, I will throw you out of the window." saway niya habang mahinang pinapalo-p
alo ang binti nung bata. Naglaho ang pagkakangiti niya dahil sa biglaang pagmama
ktol ni Lei.

"Waaah! Mom! Si Daddy po inaaway ako!" Ayan tuloy! Imbes na tumigil, lalong nagalburoto na si Lei.

Bahagya ulit akong bumangon at niyakap ko ito. "Hay naku! Ang baby ko. Tahan na.
Nagbibiro lang si Daddy." Inaamo-amo ko si Lei habang hinahaplos ang likod nito
.

"Ikaw naman kasi! Tama bang takutin ang anak mo?" Binalingan ko si Mitsui na isa
ring dakilang pasaway at konsumisyon. Pumatol daw ba sa bata.

"Are you sure that Lei is really my son? Hindi kaya kina Ashley at LuHan yan?" i
nis na sabi niya.

"Ano ka ba? Natural anak mo to." singhal ko sa kanya. Pagdudahan ba naman kung
kadugo niya si Lei.

"I m just asking. Para siyang si LuHan kung magreklamo at si Ashley kung mag-wro
ng timing." bumubulong-bulong na tumagilid siya patalikod sa amin. Aba, nagtampo
din ang loko.

"Tsk! Tsk! Grabe ka. Napuna mo yung ugali ng ibang tao, yang ugali mo hindi mo n
apansin. Kanino pa ba magmamana ang tantrums nitong anak mo kundi sayo." sita ko
rin kay Mitsui.

Pagkatapos noon ay si Lei naman ang pinagtuonan ko ng pansin. "Baby, dito ka na

lang sa gilid ni Mommy." Inutusan ko itong lumipat sa kabilang side ko na agad n
aman nitong sinunod.

Huli na nang marealize ko na sa ginawa kong yun, ako na ang napapagitnaan nilang
dalawa. Dahil na rin sa lumipat na si Lei, kaming dalawa na ngayon ni Mitsui an
g magkatabi sa higaan.

Gusto ko sana ulit pabalikin si Lei sa gitna naming dalawa. Kaya lang, tumigil n
a ito sa pagmamaktol at mukhang nagustuhan na nito ang bagong puwesto.

Alangan namang, istorbohin ko pa si Lei? Baka mamaya niyan, mas lalo pa itong um
iyak. Ang hirap pa naman nitong patahanin.

"Mom, sleep na po ako." malambing nang sabi nito.

"Okay, goodnight ulit." Hinaplos ko ang noo ni Lei at saka ko ito hinalikan.

****
Makaraan ang ilang minuto, nang makita kong nakatulog na ito ay umayos na rin ak
o ng higa sa kama. Nang tingnan ko si Mitsui ay nakatalikod pa rin siya kaya hin
ayaan ko na lang. Tulog na rin siguro.

Di nagtagal, dinalaw na ulit ako ng antok kaya pumikit na ako. Bagama t malakas
pa rin ang ulan, paminsan-minsan na lang kumukulog kaya hindi ko na yun masyadon
g napapansin.

Ilang sandali pa, nakapikit na ako nang namalayan kong gumalaw si Mitsui sa tabi
ko. Hindi na ako nagmulat ng mga mata ko, pinakiramdaman ko na lang siyang maig
i. Parang nahuhulaan ko na ang susunod na gagawin niya.

At hindi nga ako nagkamali. Mula sa pagkakatagilid sa kama ay kumilos siya pahar
ap sa akin. Kasunod nun ay basta na lang niya akong niyakap.

Alam na! Pabor na pabor sa kanya ang sitwasyon naming tatlo. Tss!

"Para saan naman to?" kaswal na tanong ko. Pero ang totoo, pinipilit kong wag m
agpahalata na abot-abot na ang kaba na nararamdaman ko.

"Its cold. I will give you some body heat." kaswal ring sagot niya.

"Humihingi ba ako?" Nakapikit pa rin ako. Iniiwasan kong tumingin sa kanya. Pero
kung nakikita ko lang ang reaksyon ni Mitsui, paniguradong ang lawak na naman n
g pagkakangisi niya.

"No. But I want to share it with you." tugon niya na parang nag-aalok lang ng ma
kakain sa school canteen.

"Salamat na lang sa pagiging generous mo. Pero hindi ako giniginaw. At saka, may
comforter naman tayo dito." Hindi sa pagiging masungit, kaya lang ang pilyo kas
i niya. Pahirapan naman natin kahit konti.

Ang buong akala ko, eepekto na sa kanya ang pagtataray ko. Pero mali, dahil ilan
g saglit lang may panibagong hirit na naman siya.

"Hon, let s make another baby. This time, babae naman para sayo na magmana." mah
inang usal niya sa bandang tenga ko.

"Mitsui!" Napadilat na ako sa sobrang pagkabigla. Lecheng to! Parang nag-aaya l

ang na gumawa ng school project sa kaklase.

Hindi ko sinasadyang medyo tumaas ang boses ko. Nagising na naman tuloy si Lei.
"Mommy! You re so noisy!" iritableng sigaw nito.

Dahil doon ay mabilis kong itinulak si Mitsui na kaagad ring bumitaw at lumayo s
a akin.

"Ah.. ano.. Sorry, baby. Sige na, sleep ka na." Bumaling ako kay Lei at inayos k
o ang kumot nito.

Nang makatulog na ulit si Lei ay balik sa dating puwesto na naman ako. "Umayos k
a na, Mitsui. Kung ayaw mong palabasin kita dito sa kwarto." nagbabantang saad k
o.

Psh! Kung di pa siya madala sa warning ko. Ewan ko na lang.

"Oo na. Matutulog na." May bakas na rin ng kaunting pagkapikon sa paraan ng pagk
akasabi niya.

Haist! Ang hirap ng sitwasyon ko. Napapagitnaan ako ng dalawang lalaking parehon
g napaka-short tempered. Ang sakit sa ulo.

Ngayon ko gustong ipagdasal na, Lord pag nagka-anak ako, sana nga babae naman.
Para may kakampi man lang ako dito sa bahay.
-- Okay, tama na. Pati ako, naawk
ward na sa tumatakbo sa isip ko.

****
Tumigil na si Mitsui sa mga pinaggagawa niya at tahimik na siya ngayong nakahig
a sa tabi ko. Sinulyapan ko siya at nakita kong mukhang tulog na nga siya. Dahil
doon ay minabuti kong matulog na rin.

Ngunit kung kailan naman, matutulog na ako, saka muling dumalas ang kidlat. Aish
! Akala ko pa naman, huminto na yun. Wala na nga akong naririnig kanina, halos m
alakas na ulan na lang.

Nang may tumama na namang kidlat ay kaagad akong nagtalukbong ng kumot. Mariin a
kong napapikit.

Nakakainis. Gusto kong maiyak. Hindi kasi ordinaryo ang takot ko sa ganitong uri
ng panahon.

Sa tuwing umuulan ng malakas at kumikidlat gaya nito, naaalala ko yung araw na i

niwan ako ng tiyahin ko sa bahay ampunan. Sobrang sama rin ng panahon sa Baguio
nang mangyari yun.

Hindi man lang ipinagpabukas ng tiyahin ko ang plano niya. Sumakay kami ng bus k
ahit halos bumabagyo. Ang sabi niya, may pupuntahan lang daw kami. Yun pala, ipa
paampon na niya ako. Wala raw kasi siyang ipapakain sa akin.

Magmula ng mamatay ang mga magulang ko, nagpalipat-lipat na ako sa mga kamag-ana
k na maaring mag-alaga sa kin. At dahil sa kulang rin sila sa panggastos sa mis
mong pamilya nila, sa huli ay napipilitan akong umalis sa bahay nila.

Nagmakaawa ako sa Tita ko na wag niya akong iiwan doon sa bahay ampunan. Iyak ak
o ng iyak. Pero hindi niya ako pinakinggan. Pakiramdam ko, napakahelpless ko ng
mga oras na yun. Takot na takot ako habang kumikidlat, pero wala akong matakbuha
n.

May mga madreng umaalo sa akin pero hindi nila ako mapatahan. Hanggang sa may lu
mapit sa amin na isang babae. Niyakap ako nito at bigla na akong huminto sa pagiyak. Noon ko naramdaman ang hinahanap kong pagmamahal na kagaya ng sa tunay kon
g ina.

Ang ginang na iyon ay walang iba kundi si Mama Angela. Nang mga sandaling yun, h
indi ko pa alam ang pangalan niya. Ang mabait at maamong mukha lang niya ang nat
atandaan ko. Bisita lang kasi siya sa ampunan at pagkatapos nun ay hindi na siya
ulit bumalik pa roon.

Inabot pa ng dalawang taon bago ko siya muling nakitang bumisita. Nang magkakila
la kami ni Mama, naging magaan na agad ang loob namin sa isa t isa. Kaya mula no
on, itinuring ko na siyang parang totoong magulang.

****
Hindi pa rin tumitigil ang malakas na kulog at kidlat kaya halos ibaon ko na ang
sarili ko sa higaan. Nanginginig na ako, hindi dahil sa lamig kundi sa takot na
bunsod ng mga pinagdaanan ko. Kung andito lang sana ulit si Mama baka sakaling
gumaan at mabawasan ang nararamdaman ko.

"Vianca, I m here. Don t be afraid." boses iyon ni Mitsui. Napasinghap ako nang
kabigin niya ako papalapit sa kanya at nang yakapin niya ako ng mahigpit.

Sa halip na magmatigas na naman na kagaya ng ginawa ko kanina, ay mas sumiksik n

a lang ako sa dibdib niya.

Wala rito si Mama Angela pero nandito si Mitsui. Sa pagkakataong to, ang anak n
aman niya ang mag-aalis ng mga pinangangambahan ko.

Hindi ko maiwasang maluha. Sa kabila ng mga hirap na naranasan ko sa buhay. Kahi

t kailan, hindi ko dapat pagsisihan na pumayag ako sa kagustuhan ni Mama na paka
salan ko si Mitsui. Ang pagdating nilang mag-ina sa buhay ko ang pinakamagandang
blessing sa akin ng Diyos. Sa kanila ako nakadama ng tunay na pagmamahal na hin
di sa akin kayang ibigay ng ibang tao.

****
Habang tumatagal na magkayakap kami ni Mitsui ay nawawala na rin ang takot ko.

Nakasiksik ako sa kanyang dibdib kaya mas naririnig ko ng malapitan ang malakas
na heartbeat niya. Sa tingin ko nga, mas malakas pa ang tibok ng puso niya kumpa
ra sa mga ingay sa paligid at sa ulan sa labas. Nagsisilbi na itong musika sa pa
ndinig ko.

"Thank you, Mitsui." Unti-unti na akong inaantok kaya nagpasalamat na ako sa kan
ya na kahit paano nandito siya sa tabi ko. "I love you." Unconciously ay nasabi
ko pa yata ang mga katagang yun bago ako tuluyang nakatulog.

************
Chapter 73 >>
A/N:
Papalitan ko na ng Yale University ang Stanford Academy. Para yan sa mga readers
na ginagawang big deal na may kapangalan sa ibang story ang pinili kong school.

Inexplain ko na nga na kinuha ko ang name na yan sa Stanford University sa US. A

nyway, mas nakakapagod mag explain ng paulit-ulit kaysa mag major editing ng lib
ro. Kaya ayan, pinalitan ko na ng Yale. Tinatamad na ako mag-isip kaya yan na la
ng.

Sa magrereact na naman dyan na kesyo may kapareho na naman. Pinangalan ko lang y

an sa Yale University na isa ring school abroad.

_________________
Chapter 73

[Vianca s POV]

Kinabukasan, nagising ako dahil sa mabigat na bagay na nakadagan sa may beywang

ko. Nang magmulat na ako ng mga mata ko ay nakita kong braso pala yun ni Mitsui
.

Dahan-dahan kong inalis ang kamay niya. Nag-iingat na baka magising ko siya. Tin
ingnan ko rin si Lei sa tabi ko at nakita kong mahimbing pa ang tulog nito.

"7 am na pala." bulong ko matapos kong sulyapan ang wall clock sa taas. Kaya pal
a maliwanag na kasi alas siyete na ng umaga.

Nang ibalik ko ang aking paningin kay Mitsui ay ang lalim pa rin ng tulog niya.
Late na akong nakatulog kagabi pero hindi ko na namalayan kung anong oras siya
natulog.

Hmmm? Napaisip akong bigla. Paano nga ba ako dinalaw ng antok kagabi?

Base sa natatandaan ko, umulan ng malakas na may kasama pang kidlat. Ayaw mawala
ng takot ko pero nang yakapin na ako ni Mitsui, napanatag na ang loob ko at sak
a lang ako nakatulog.

Kahit pa nga panay ang hirit niya ng kung anu-anong mga kapilyuhan kagabi, nagpa
pasalamat pa rin ako na lumipat siya dito sa kwarto ko.

Humiga ako paharap kay Mitsui. Bigla kasi akong na-tempt na tumingin sa kanya ha
bang tulog siya. Gusto kong samantalahin ang pagkakataon na wala siyang kaalam-a
lam na pinagmamasdan ko siya.

Ilang minuto ko ring pinagsawa ang mga mata ko sa kanya. Sa halos perpekto niyan
g mukha na kahit limang taon na ang lumipas ay hindi man lang nabawasan ang kagw
apuhan.

"Tsk! Nakakainis. After 5 years, kahit nag-matured na yang hitsura mo, ba t para
ng mas hot ka ngayon?" mahinang sabi ko. Tulog naman siya kaya okay lang yun. Hi
ndi niya naman ako maririnig.

Hindi ko namalayan na hinahaplos ko na pala ang mukha niya. Naglandas ang mga da
liri ko mula sa kilay niya, patungo sa matangos niyang ilong at pababa sa kanyan
g mga labi.

Umusog pa ako palapit sa kanya at naa-amused ko siyang pinagmasdan.

"Bakit ang unfair ni Lord? Kung sino pa yung gwapo na masama ang ugali, siya pa
ang nagustuhan--" Nabitin sa ere ang pagsasalita ko nang bigla siyang dumilat.

Nagtama ang mga mata naming dalawa at mabilis niyang hinuli ang kamay ko. Lingid
sa kaalaman ko na habang ginagawa ko yun ay gising na pala si Mitsui at nagkuku
nwari lang siyang tulog.

"Good morning, Hon." sabi niya bago masuyong hinalikan ang likod ng palad ko.

Dahil sa sweet gestures niyang iyon ay agad kong naramdaman ang abnormal na pagb
ilis ng tibok ng puso ko.

"Ah..eh.. g-good morning." nalulon ko na rin yata ang dila ko kaya hindi ako mak
apagsalita ng maayos.

"It seems that you enjoy watching me while I m asleep." Umangat ang isang sulok
ng labi niya.

Uminit ang magkabilang pisngi ko sa pangbubuko ni Mitsui. Sigurado akong namumul

a na naman ang mukha ko. Nahuli niya na nga ako. Ba t kailangan pa akong paulitulit na i-teased sa ginawa ko?

"Ewan ko sayo, Mitsui." umiiwas na tugon ko. Babangon na sana ako sa higaan ngun
it pinigilan niya ako.

"Vian, dito ka lang. We re not done yet." Mabilis siyang kumilos at pumaibabaw s
a akin. "Ano nga yung sinabi mo? Ang gwapo at hot ko? Na may gusto ka pa rin sa
akin?" magkakasunod na tanong niya.

"Aish! Ang sabi ko ang dami mong satsat!" angil ko kay Mitsui. Umaasa na maitata
go nun ang hindi ko pagiging komportable sa ginagawa niya. "Bukod pa dun, ang bi
ngi mo. Narinig mo na yung sinabi ko, pero pinapaulit mo pa!"
Sumilay na naman ang ngiti sa mukha niya. "Come on, Vianca. Repeat to me what yo
u have just said." Patuloy pa rin siya sa panunukso sa akin.

"Oo na. Sasabihin ko na. Gwapo at hot ka nga.. Na kahit ubod ng sama ng attitude
mo, nagustuhan pa rin kita." napipilitang pag-amin ko. "Okay na ba? Please, bit
awan mo na ako."

Ang akala ko pakikinggan na niya ang paki-usap ko. Pero hindi, kasi may panibago
ng request na naman siya. "May isa pa pala, Hon... I want you to repeat those th
ree words that you have said last night."

"Ha? Anong 3 words?" naguguluhang tanong ko.

"Vianca, bago ka makatulog kagabi, I heard you utter those words. And this time,
I want to you to say it again." utos niya sa akin.

"Ang alin nga?" nalilitong ulit ko na naman. Kagabi? Bago matulog? Three words?

Nag-iisip ako ng malalim at inaalala kong mabuti ang nangyari kagabi nang biglan
g nanlaki ang mga mata ko.

"A-ano? Sinabi ko ba yun?" hindi makapaniwalang reaksyon ko. Ang akala ko panagi
nip lang yun.

Tumango-tango siya. "Yes, and I heard it clearly."

Sumimangot tuloy ako. "Ayan ka na naman eh! Narinig mo na, ipapaulit mo pa." sin
ghal ko kay Mitsui. Ang totoo niyan, naalala ko na kung ano ang tinutukoy niya a
t nahihiya akong sabihin yun sa harap niya mismo.

"Alright, you can choose between two options. You will say it again or I ll kiss
you."

"Shemay ka naman, Mitsui! May pagpipilian ba ako diyan? Puro naman yan pabor say
o!" Pag sinabi kong I love you, edi laking tuwa niya. Pag hinalikan niya ako, ed
i mas lalong sinuwerte siya.

"Umalis ka na nga. Alis na kundi tatadyakan kita." pagbabanta ko sa kanya.

Ayaw pa rin niyang umalis sa pagkakadagan sa akin kaya itinulak ko siya. Subalit
, sadyang mas malakas si Mitsui kaysa sa kin kaya hindi man lang siya natinag sa
puwesto niya.

"Vianca, pumili ka na ng isa. Those 3 words, or I ll kiss you at the count of 3.

" mariing utos niya.

"One!"

"T-teka lang!" natatarantang pigil ko sa kanya. Pero ayaw naman lumabas sa bibig
ko ng salitang I love you na hinihingi niya.

"Two!"

Wala na. Three na ang kasunod niyan. Pumikit na lang ako. Tutal hindi rin naman
ako lugi sa gusto niyang mangyari.

"Thr--"

"Dad, bakit may countdown kayo ni Mommy? Matagal pa po ang new year."

Naudlot ang pagbibilang ni Mitsui at mabilis kong naimulat ang mga mata ko nang
biglang magsalita si Lei.

"Urgh! Wrong timing na naman... asgdjhdjdk." Lugmok na isinubsob ni Mitsui ang m

ukha niya sa unan sa gilid ko kaya hindi ko na naintindihan ang ibang sinabi niy
a.

"Mitsui..." Kinalabit ko ang tagiliran niya. Ayaw pa rin niyang umalis sa ibabaw
ko kahit gising na si Lei.

"Mom, I m thirsty. Nasaan na po yung tumbler ko?" tanong naman sa akin ni Lei. B
alewala lang dito ang hitsura namin ng Daddy nito.

"Baby, wala nang laman yun. Ininom ko na kagabi, naubos ko yata." tugon ko. Pini
lit ko nang itulak si Mitsui kaya sa bandang huli ay nakawala rin ako sa kanya.

"Mommy, may dumating po bang monster kagabi? Di ba po may heavy rains and lightn
ing strucks last night? The same as kung paano po umaatake yung monster creature
s sa pinapanood kong cartoons." curious na tanong nito.

"Ahmm. Wala naman." -- itong tatay mo lang na mahilig mangyakap at manghalik ang
dumating.

"Andito kasi si Daddy sa bedroom kaya natakot pumasok yung monster." humahagikgi
k na sabi ni Lei. "Dad! I have something to tell you." tinawag nito si Mitsui na
nakadapa pa rin sa tabi ko.

"Ano yun?" Iniangat at ipinilig na niya ang ulo paharap sa amin.

"Mom says you have hypnotizing stares that she can t resist, no matter how hard
she tries." dire-diretsong lahad naman ni Lei.

Juice colored! Ang daldal ng anak ko. Isumbong daw ba sa Daddy niya ang pinag-us
apan namin kagabi.

"Lei, nauuhaw ka pa? Bumangon ka na, tapos punta ka sa kitchen, humingi ka ng tu

big sa maid." pagtataboy ko kay Lei. Baka mamaya kung ano pang sabihin nito. Ang
dali pa namang maniwala ni Mitsui.

"Sige po." masunuring sagot naman nito sa akin. Tumayo na si Lei at bumaba sa ka
ma. Pagkaraan ay lumabas na ito sa kwarto namin.

Sandali lang... Napatapik ako sa aking noo. Ang tanga ko talaga! Ngayon ko lang
naisip na sa ginawa kong yun, mas binigyan ko ng chance si Mitsui na masolo ako.

Nang unti-unti akong lumingon sa kanya ay napangiwi ako. "Mitsui naman... eehhh.
. tama na.. Ayoko na." sumusukong sabi ko.

Ang lapad na naman kasi ng pagkakangisi niya. Sigurado akong may bagong kalokoha
n na namang tumatakbo sa utak niya.

At hindi nga ako nagkamali dahil sa isang iglap ay bumalik na naman siya sa dati
ng puwesto niya kanina.

"Is it true that you really can t resist my stares?" nang-aakit ang tono ng bose
s niya habang nakadagan na naman siya sa katawan ko.

"H-hindi.. imahinasyon lang yun ni Lei." nauutal na sagot ko.

"Okay. Let s see." aniya. Pagkatapos ay tahimik lang siyang tumitig sa akin.

Gusto ko sanang umiwas nang magtagpo ang mga mata naming dalawa. Pero may kakaib
ang enerhiya na humahatak sa akin pabalik.

Sobrang init na ng pisngi ko at paniguradong pulang-pula na naman ang mukha ko.

Ano ba naman yan, oh! Hanggang kailan niya ba ako papahirapan ng ganito?

Makaraan ang ilang saglit, hindi ko pa rin maalis ang mga mata ko sa kanya, nang
siya na mismo ang kusang umiwas ng tingin sa akin.

"That s enough, ayokong titigan ka ng sobra." Umalis na siya sa ibabaw ko. "Baka
matunaw ka, dahilan para di na kita makita." dugtong niya matapos umupo sa kama
at sumandal sa headboard.

Napabalikwas naman ako sa higaan at hinarap ko siya. "Nakakainis ka talaga Mitsu

i! Ang corny ng mga banat mo!" pinaghahampas ko siya sa dibdib.

Pero ang totoo, noon pa man basta nambola na si Mitsui laging tumatalab sa akin
ang mga banat niya.

"Hey, Vianca. Ano ba? Nagiging nagger ka na." Panay naman ang salo at ilag niya
sa mga kamay ko.

"Leche ka! Namiss ko yang wagas na ka-cornyhan mo! Ang tagal kong hinintay na ma
rinig ulit ang mga yan mula sayo! May limang taon na dapat sana magkasama tayo,
pero lahat ng yun nasayang kasi nagpaloko ka lang kay Mikhaela!"

Hindi ko na napigilan ang paghahalo-halo ng emosyon ko. Naalala ko na naman ang

ipinagtapat ni Mitsui na nalaman niya ang katotohanan nang mismong araw na iniwa
n ko siya.

"Walanghiya ka kasi! Naniwala ka sa mga kasinungalingan ng babaeng yun! Tapos ku

ng kailan iniwan na kita saka ka naman magsisisi! Ang tanga mo! Noong na sayo an
g pagmamahal ko, winawala mo! Tapos nung umalis na ako, saka mo ako hahanapin! S
aka mo ako mamahalin! Ang g*go mo!" naiiyak na pinagmumura ko siya.

Siguro nga napagkamalan niya na akong baliw. Simpleng I love you lang ang hini
ngi niya sa akin, pero madaming mura ang ibinigay ko sa kanya. Three words daw,
hindi bad words!

"For 5 years! Dahil diyan sa masama mong ugali, lumipas ang mahabang panahon na
wala ka sa tabi namin ng anak mo!" Nakadama ako ng panghihinayang sa mahabang pa
nahon na hindi naging buo ang pamilya namin.

Tumigil na ako sa kahahampas sa kanya at niyakap ko na lang siya ng mahigpit. "A

lam mo ba kung gaano kahirap noong ipinagbubuntis ko si Lei at wala akong asawa
na aalalay sa kin? Mas lalo na nang isilang ko si Lei. Sobrang lungkot ng pinagd
aanan ko. Ang hirap magpalaki ng anak ng mag-isa!"

Hindi na ako galit sa kanya, kasi una sa lahat pareho lang naman kaming biktima
sa mga nangyari. Gusto ko lang talagang ibuhos ang lahat ng natitira pang sama n
g loob ko at magkaroon ng maayos na closure ang nakaraan. May ilan pa kasi akong
hindi na naikukuwento kay Mitsui.

"Nagpunta kami ni Ashley sa condo na tinitirahan natin dati pero wala ka na dun.
Kaya nagpunta na lang kami sa Yale para hanapin ka kay Mama Angela. Pero nasa o
ut of town daw si Mama, tapos ang sabi ng secretary niya nasa America ka na. Ala
m mo ba kung gaano ako pinanghinaan ng loob ng mga oras na yun? Kasama ko si Lei
at nakahanda na sana akong balikan at patawarin ka, pero ikaw naman tong nawal
a." nagtatampong saad ko.
"You should have waited for my Mom. Kung sinabi mo sana sa kanya, ipapaalam nama
n niya sa akin. Umuwi sana ako kaagad ng US." sabi ni Mitsui habang marahang hin
ahaplos ang likod ko.

"Hindi ko na yun nagawa kasi ang sabi ni Diane nasa States na rin daw si Mikhae
la. Inisip ko na magkasama na kayong nagbagong-buhay sa Amerika."

Naiinis rin ako sa sarili ko dahil hindi ko man inalam at pinakinggan ang buong
pangyayari. Naging maliwanag sana ang lahat kung kinausap ko lang sana si Mama.
Nagpadalos-dalos agad ako ng desisyon ko na umuwi ng Davao.

"Mitsui, sana ipangako mo sa kin na kung ano man ang problemang pagdadaanan pa n
atin, papakinggan muna natin ang side ng bawat isa. Sana magsilbing aral na sa a
tin yung mga naranasan nating dalawa noon." mahinahon nang pahayag ko.

Naramdaman kong tumango siya. "Yes, I promise." Kumalas na siya ng yakap sa akin
at iniharap niya ako sa kanya. "Mamaya, samahan mo ako. Titingnan natin yung ba
gong bahay na binili ko para sa inyo ni Lei."

"Talaga? Thank you, Mitsui." masayang sagot ko. Mas mainam nga na lumipat na lan
g kami ng ibang tirahan para doon magsimula ulit at bumuo ng mga bago at masasay
ang alaala.

"But Hon.. thank you isn t enough for me." reklamo niya. Hindi pa raw sapat yung
pagpapasalamat ko.

Kumunot ang noo ko. "Bakit? Ano pa bang gusto mo?

"I want you to say those words I ve been longing to hear." giit ni Mitsui. Hindi
pa rin pala niya nakakalimutan yung pinag-uusapan namin kanina.

Ipinagpipilitan talaga niyang ulitin ko yung pag-I love you ko sa kanya.

Okay, sige na nga. Sasabihin ko na sana sa kanya ang mga katagang iyon nang mayr
oon akong maalala.

Vianca, it is not how much I say I love you, but how much I can prove that its true
.

Napangiti ako. Natatandaan ko pa nang minsan kong narinig ang mga salitang yun m
ula kay Mitsui.

Hon, it is not how much I say I love you, but how much I can prove that its true. mal
ambing na inulit ko iyon sa kanya. Kasunod noon ay kinabig ko ang batok niya at
hinalikan ko siya sa labi.

*************
Chapter 74 >>
Chapter 74
[Vianca s POV]

-After 1 Week-

Nakatira na kami ngayon sa two-storey house and lot na bagong bili ni Mitsui. Ap
at na araw na ang nakakalipas ng lumipat kami rito at masaya ako sa nagiging tak
bo ng lahat ng mga pangyayari.

"Lei, come here. May sasabihin ako sayo." Tinawag ko si Lei na kasalukuyang nagl
alaro ng kanyang toy airplane dito sa loob ng kwarto namin ni Mitsui.

May sariling bedroom na siya dito sa bahay. Habang kami namang mag-asawa ay magk
asama na rin sa isang kwarto. Paano ba naman, makulit si Lei na magkaroon na siy
a ng hiwalay na silid, at si Mitsui mapilit na doon ako sa kwarto niya. Kaya ito
ang naging resulta.

At yun na nga. Dahil nasa iisang kwarto lang kami ni Mitsui, ibig sabihin magkat
abi na kaming matulog.

Lilinawin ko lang, magkatabi lang kaming matulog sa higaan at hindi pa kami luma
lagpas dun.

Kahit na ganyan ang personality ni Mitsui, hindi pa naman umaabot sa puntong kin
ulit at pinuwersa niya ako sa gusto niyang mangyari. Kapag ayaw ko at tumanggi a
ko, nirerespeto na niya ang desisyon ko. At isa yun sa mas lalong hinangaan ko n
a sa kanya ngayon.
Bagama t madalas kong mahalata na nagpipigil lang siya sa sarili. Nakokontento n
aman siya sa kaunting lambing-lambing ko lang sa kanya. Tama na muna yun. At lea
st matutunan niya kung paano magkaroon ng self control at mahabang pasensiya.

"Ano po yun, Mommy?" Iniwan ni Lei sa sahig ang hawak na laruan at kaagad na lum
apit sa akin.

"Later, pagpunta natin kay Mama Angela, wag kang magsasabi ng kahit ano about L.
Okay?"

Bibisitahin namin mamayang gabi si Mama at doon kami magdidinner. Kaya kailangan
ko nang turuan si Lei ng mga dapat at di niya dapat gawin.

"Bakit po?" inosenteng tanong nito sa akin.

"Ganito kasi... baka maguluhan siya pag sinabi mo yun." Si Lei nga naguguluhan p
a rin hanggang ngayon kung may kinalaman ba sa buhay namin si L. Tapos nandiyan
pa si Mama.

May isa pa nga pala. Ang grandma ni Mitsui na si Madam Sofia. Balita ko, next mo
nth pa ito dadating mula Korea. Pero ngayon pa lang dapat masanay na si Lei na w
ag banggitin ang tungkol sa L na yun. Mas mainam na ang nag-iingat baka mapagali
tan pa kami ni Madam. Ang strikto pa naman nun.

"Bakit nga po." tanong ulit sa akin ni Lei.

Haist! Pati tuloy ako nalilito na kung paano ko ipapaliwanag sa kanya.

"Lei, listen carefully." Sinapo ko ang magkabilang pisngi niya at pinagmasdan ko

siyang maigi. "Ang pangalan ng Daddy mo ay Mitsui. From now on, dapat masanay k
a na sa name ng Dad mo. Understood?"

"Opo." Tumango siya. "Eh Mom, why does Dad changed his name? At saka hindi na po
ba siya babalik ng Korea to continue his work there?"

"Anak, hindi si L ang tunay mong Daddy. Hindi Kpop star ang tatay mo kaya hindi
siya babalik ng Korea para magtrabaho dun. Ang pangalan ng Dad mo ay Mitsui. Mat
agal lang natin siyang hindi nakasama kasi galing siya ng US."

Masusi kong ipinaliwanag kay Lei ang totoo. Sana lang, sa kabila ng kanyang mura
ng edad, ay maintindihan niya ang naging sitwasyon ng aming pamilya.

"Okay po." malungkot na sagot sa akin ni Lei.

"Baby, wag ka ng sad. Ang importante andito na ang Daddy mo. It doesn t matter k
ung ano ang name at trabaho niya. Sige nga, try natin. Ang pangalan ni Daddy ay.
..?

"Myungsoo." sabi ni Lei.

"Anak, hindi. Its Mitsui." Pagtatama ko sa maling isinagot niya. "Repeat, Mit-su
-wi."

"Myung-soo.." sabi na naman ni Lei.

"Mitsui.."

"Myungsoo.."

"Lei naman, pinapahirapan mo si Mommy. Sige ka, magtatampo kami sayo ng Daddy mo
."

Hindi na sumagot si Lei at sa halip ay naging teary-eyed na ito. Bigla na tuloy

akong naguilty rito. Kami namin kasi talaga ni Ashley ang dapat sisihin kung bak
it nalilito ang isip ng bata.

"Baby, its okay... wag kang umiyak." Hinaplos ko ang mukha niya. "Don t worry. H
indi naman ako galit sayo."

Tiyempong inaalo ko si Lei nang lumabas mula sa bathroom si Mitsui. Agad na kumu
not ang noo niya nang makita kaming dalawa.

"What happened?" takang tanong niya sa amin. Kakatapos lang niyang maligo at pi
nupunasan pa ng towel ang basang buhok.

"Ah wala, may itinuturo lang ako kay Lei." paglilihim ko kay Mitsui. Panigurado
kasing maaasar lang siya pag naungkat na naman ang issue kay L. Minsan na namin
g pinagtalunan ang tungkol dito at ayoko ng maulit pa yun.

"Baby, continue mo na lang yang paglalaro mo dun sa room mo. Dun ka na lang magp
lay." saad ko kay Lei.

Umalis na ito sa harap ko at muling binalikan ang laruang eroplano. Pagkaraan ay

lumabas na ito ng aming kwarto.

****
"Anong oras daw ba ang flight ni Mama pauwi?" Bumaling ako kay Mitsui na abala n
a sa pagbibihis ng isusuot para sa pagpasok niya sa opisina.

"Two in the afternoon." seryosong sagot lang niya. Kanina pa siya paikot-ikot ng
suot na necktie kaya tumayo na ako at nilapitan ko na siya.

"Ako na." Inagaw ko sa kamay niya yung tie at inayos ko iyon sa leeg niya. "Hang
gang ngayon hirap ka pa ring magsuot ng tie mo."

Nagkibit balikat lang siya. "Kaya siguro hindi ko makabisado dahil hinihintay ko
ng ikaw ang gagawa nito para sa kin. I am expecting that my wife will always be
there to assist and take good care of me."

"Gaano ka naman kasigurado na magtatagal ako sa tabi mo para asikasuhin ka, aber
?" Tinaasan ko siya ng kilay.

"Hindi pa nga sure kung tayo pa rin hanggang sa huli. Malay mo, makahanap ka uli
t ng ibang babaeng ipapalit mo sa akin." dagdag ko. Aish! Panira talaga ako ng m
oment.

Bakit ba kasi ganyan ka, Vianca? Yun bang magiging sweet si Mitsui tapos kikilig
in ako. Pero imbes na gantihan ko rin siya ng ka-sweetan ko sa katawan, ang tend
ency ay sekreto ko pang itatago sa sarili ko na nagustuhan ko yung ginawa niya.

Kabaliktaran naman sa inaasahan ko na masisira ang mood ni Mitsui dahil sa sinab

i ko ay bigla na lang niya akong mabilis na hinalikan sa labi.

"If a girl is stupid enough to

love me after I broke her
heart, I can guarantee that she is the one." sabi niya pagkatapos bahagyang luma
yo.

Hindi ko na tuloy mapigilang mapangiti. Oo na! Inaamin kong kinikilig ako, at sa

pagkakataong to hindi ko basta maitago ang nararamdaman ko.

"Seeing you smile makes me

smile too." Hinapit niya ako sa beywang at nakangiti siyang tumitig sa akin.

Dahil doon ay naramdaman kong namumula na naman ang mukha ko.

"I like it when you re turning red, it s cute." nanunuksong sabi niya.

Shemay naman! Nagawa pa niyang maaliw sa pagba-blush ko. Umagang umaga, ginugulo
na naman ni Mitsui ang buong sistema ko.

Napayuko ako. Parang awa mo na, nakakapanghina ka ng depensa.

Nais ko na sanang isigaw yun sa harap niya. Buti na lang at nagring ang cellphon
e niya na nakalagay sa ibabaw ng side table.

Nakahinga ako ng maluwag nang bumitaw na siya sa akin at naglakad na siya patung
o sa mesa upang kunin ang phone niya.

"Ah.. Ano.. sundan ko muna si Lei sa room niya. Titingnan ko lang siya sandali."
Sinamantala ko ang pagkakaaon para matakasan si Mitsui at nagmamadali na akong
lumabas ng kwarto namin.

****
Kinagabihan, magkakasama kaming tatlo na nagpunta sa bahay ni Mama Angela.

Halos hindi na ako makapaghintay na makita si Mama, sobra ko na talaga itong nam
imiss. Gayun din si Lei na excited sa unang beses pa lang nilang pagkikita sa pe
rsonal ng lola niya.

Nang malaman ni Mitsui na may anak na kami, ipinagbigay alam niya agad sa Mommy
niya ang tungkol kay Lei. Simula noon, madalas na naming nakaka-usap si Mama Ang
ela sa telepono.

Panay nga ang request nito na makilala ang apo, kaya lang pare-pareho namang bus
y ang schedule naming lahat. Hindi makapunta ng Davao si Mama dahil abala ito bi
lang president ng Yale University. Hindi rin kami pwedeng bumiyahe papunta dito
sa Manila dahil may pasok pa sa eskwelahan si Lei at may trabaho pa ako.
Nang dumating naman kami dito sa Manila, nagkataon namang kakaalis lang ni Mama
para umattend sa ten days educational tour ng mga taga-University sa Singapore.

"Vianca, hija kamusta ka na?" Masaya kaming sinalubong ni Mama sa living room. L
umapit ito sa akin at niyakap ako ng mahigpit.
"Ma, miss na miss ko na po kayo." naiiyak na sambit ko.

Hindi ko akalain na mabibigyan pa ako ng pagkakataon na maituring pa rin itong p

arang isang tunay na ina. Nang iniwan ko si Mitsui, inisip ko na katapusan na ri
n iyon ng kaugnayan ko kay Mama. Na hanggang doon na lang talaga ang chance ko p
ara ituring siyang pangalawang magulang ko.

"Ako rin, hija. I missed you so much." Kumalas na siya ng pagkakayakap sa akin.
"By the way, where is my grandson?" tanong niya sa amin ni Mitsui.

Napalingon ako sa aking likuran at nakita kong nagtatago sa likod ko si Lei. Na

kawahak pa ito sa laylayan ng dress na suot ko.

"Pasensiya ka na, Ma. Ewan ko ba sa batang to kung bakit biglang naging mahiyai
n." natatawa nang sabi ko. " Naninibago lang po siguro sa inyo." Kumilos na ako
at iniharap ko si Lei kay Mama Angela.

"Oh! You look exactly like your Dad when he was at your age." namamanghang tumin
gin si Mama sa apo niya.

"Di ba, Mitsui?" Tinanong niya ang opinyon ng asawa ko na tahimik lang na nanono
od sa amin. "Look at his eyes and lips, manang-mana sayo."

Inakbayan ako ni Mitsui pero hinayaan ko na lang siya. "Naku! Ma, hindi lang po
mukha ang namana ni Lei, pati ugali manang-mana." reklamo ko.

"Then does it mean, madalas ring sumakit ang ulo mo because of this adorable chi
ld?" Hinalikan niya sa cheeks si Lei.

"Palagi nga po. Pero mas matinding konsumisyon pa rin tong anak niyo. Walang ta
talo dito, eh." tugon ko.

"Like father, like son.. Lei you re really a total resemblance of your father."
Magiliw nitong kinausap si Lei na ngayon ay medyo nagiging komportable na rin.

"Talaga po? Makulit din po ba si Daddy nung bata pa siya? Mommy often gets mad a
t me kasi pasaway daw po ako. Si Dad po ba ganun din?"

"Sobra. Ikukuwento ko sayo lahat ng kalokohan ng Daddy mo. But before that, let

s have our dinner first." Tumingin na sa amin si Mama at nagyaya nang kumain ng
hapunan.

Ilang saglit pa, nauna nang nagtungo sa dining area ang maglola at naiwan na kam
ing mag-asawa.

"Ba t ang tahimik mo?" tanong ko kay Mitsui. Kanina ko pa napapansin na wala siy
ang imik.

"Because I don t have anything to say." pabalang na sagot niya.

"Tsk!" Napaismid ako.

Oo nga pala. Nakalimutan kong mas close siya kay Madam Sofia kaysa kay Mama Ange
la. Akala ko pa naman, naayos na ang relasyon nilang mag-ina.

"Hon, sana magkasundo na kayo ni Mama. Sana maging maayos na ang pakikitungo mo
sa kanya, katulad ng kung gaano ka kalapit kay Madam Sofia." pakiusap ko kay Mi
tsui. Sana umepekto yung kaunting paglalambing ko at pagbigyan nga niya ang hili
ng ko.

"In one condition." Inilapit niya ang kanyang mukha sa tenga ko at bumulong siya
. "I want you tonight."

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang hinihingi niyang kapalit. Lintek! Na
gsitayuan lahat ng balahibo ko dahil dun.

"Umayos ka nga, Mitsui!" saway ko sa kanya. "Hindi pwede yang gusto mong mangyar
i dahil magsi-sleep over kami dito sa bahay ni Mama." Pagkasabi ko sa kanya ay m
abilis na akong sumunod kina Lei sa dining room.

****
"Anong grade na ba si Lei sa pasukan?" wika ni Mama habang magkakasalo kaming ap
at sa hapunan.

"Sa Prep school pa rin po siya. Hindi pa kasi siya pwedeng magproceed sa next le
vel. Actually, inenrol ko lang naman siya dati para kasa-kasama ko siya sa paara

lan habang nagtuturo ako. Wala kasi akong mapag-iiwanan sa kanya sa bahay."

"I would like to apologize, Hija. It seems na sobra kang nahirapan sa pag-aalaga
kay Lei ng mag-isa noong wala kami." Bakas ang sincere na paghingi ng paumanhin
ni Mama sa bawat salita nito.

"Okay lang po yun, may mga tumulong naman sa kin. Yung dalawang co-professors ko
po dati sa Yale. Sina Ashley at Dwayne." matapat na saad ko. Pero napansin kong
naging sanhi iyon upang huminto sa pagkain si Mitsui.

Sorry. Hindi ko naman sinasadyang banggitin si Dwayne. Mukhang nawalan na tuloy

siya ng ganang kumain.

"How about the legal matters regarding Lei s surname? Naayos niyo na ba?" Muling
nagsalita si Mama sa harap namin kaya itinuon ko na lang dito ang atensyon ko.

"Nasa proseso na po kami." tipid na sagot ko.

"That s good to hear. Soon, madadala na rin ng apo ko ang apelyido ng Daddy niya
. Right, Lee Andrei?"

Natuwa ako nang tawagin ni Mama sa ganung pangalan si Lei.

Wala lang. Pag naririnig ko kasi yun naalala ko kung gaano ako nakipag-diskusyon
kay Ashley na gusto kong gamitin ang combination ng name na Lee Mitsui at Andre
a Vianca.

Ipinagpipilitan ba naman ni Ash na Gian Darren na lang daw. Para GD ang magiging
nickname nito. Hindi na lang niya sinubukang gawing TOP.

"Vianca, what do you think? What if, balikan mo ulit ang teaching profession mo
sa Yale?" pahayag ni Mama di kalaunan.

Napaisip ako ng ilang minuto dahil doon. Ano nga kaya kung magturo ulit ako sa u
niversity?

Base sa mga nagiging improvement ng relasyon namin ni Mitsui, tila malabo nang b
umalik pa kami ng Davao. Nakaka-bored namang magkulong lang sa bahay at walang g
inagawa.

"Pag-iisipan ko po muna." Saka na lang ako magpapasya. Isang buwan pa naman bago
mag-opening of classes. Pero malaki ang posibilidad na mangyayari nga iyon.

*************
A/N:
Rushed UD lang to. I just need to post this bago mag-landfall yung bagyo dito s
a lugar namin mamayang gabi.. And the possibility is magbabrownout kami ng matag
al. And it sucks! Tipid tipid muna sa charge.

Aside from that, sa nature ng work ko, eh naka-heightened alert kami pag ganito.
Busy-busyhan ulit ako sa next few days. Haist! Hirap ng nasa gov t service. Any
way, kakaiba naman ang self fulfillment pag nakatulong ka sa kapwa. Worth it ang
pagod.

Keep safe everyone. Sa mga maapektuhan ng typhoon. Ingat kayo lagi. Let s just p
ray na hindi gaanong malala ang magiging devastation. Bye for now!
Chapter 75 >>
Chapter 75

[Vianca s POV]

-After One Month-

Kagagaling ko lang ng Yale matapos kong magsumbit ng application papers para mak
apagturo ulit sa naturang university. Papauwi na sana ako sa bahay pero naisipan
kong daanan si Mitsui sa office niya. Lunch break na kaya gusto ko sana siyang
yayain na maglunch kami ng sabay.

Bago kasi siya pumasok sa trabaho ay nagkaroon kami ng medyo hindi pagkakaunawaa
n kaya gusto ko sanang bumawi sa kanya maski papaano.

Nag-away kami kaninang umaga dahil ayaw niya akong payagan na bumalik sa teachin
g profession ko. Kesyo mahahati pa raw ang oras ko sa school at sa kanila ni Lei

Ang sabi ko naman, proper time management lang ang kailangan pagdating sa bagay
na yun. Hindi naman ako kukuha ng full load kaya maluwag ang magiging schedule k
o sa pagtuturo.

"Manong, diyan na lang po ako sa PGC Building." Itinuro ko sa driver ng taxi ang
lugar na destinasyon ko.

"Okay, Mam." tugon nito.

Paghinto ng sasakyan sa sinabi kong gusali ay kaagad na akong bumaba. Huminga mu

na ako ng malalim bago tuluyang naglakad papasok sa main entrance ng malaking bu
ilding.

Unang beses kong magpunta rito kaya hindi ko pa kabisado ang pasikot-sikot sa lo
ob. Paniguradong magugulat si Mitsui kapag nakita ako. Hindi naman kasi niya ina
asahang mapapadpad ako sa opisina niya.

"Good morning, Miss." bati ko sa babaeng nasa may reception area.

May malaking design ng logo ng PGC na nakalagay sa may puwesto nito. Initials iy
on ng kompanya na ang ibig sabihin pala ay Peterson Group of Companies.

Okay, ang careless ko talaga minsan. Hindi ko man lang napansin noong nagdonate
si Mitsui ng school buildings sa Davao na yun pala ang meaning ng PGC.

"Good morning, Mam. What can I do for you?" sagot din nito.

"Miss, saan ba dito yung office ni Mitsui Peterson?" tanong ko. Hindi ko naman k
asi alam kung anong floor yun. Alangan namang tawagan ko si Mitsui para siya mis
mo ang tanungin ko. Magtataka lang yun kung bakit at tiyak na hindi na yun masus
urprise sa gagawin ko.

"Mam, may appointment meeting po ba kayo kay Sir? Hindi po kasi tumatanggap ng b
isita si EVP kung walang appointment sa kanya." kaagad na rason nito.

Oo nga naman. Wala akong official meeting na sadya para sa Executive Vice Presid
ent nila. Natural, hihingian ako nito kung may appointment ba ako.

"Miss, wala--" Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko. Sasagot na kasi sana ako na
ng tiyempo namang may dumating na isang magandang babae dahilan upang lumipat di
to ang atensyon ng kausap ko.

"Good morning, Mam Zania." bati nito sa babae kalakip ang isang maaliwalas na ng
iti.

Medyo familiar sa akin ang pangalang binanggit nito pero hindi ko na basta maala
la kung saan ko ba yun narinig dati.

"Mr. Romualdez called me and he said that his secretary was in a hurry so she ju
st left some important documents here." striktong lahad nito.

Ang sopistikada nitong tingnan. May class at mayroong pinag-aralan kung kumilos.
Halatang galing sa mayamang pamilya. Sa tantiya ko, mas matanda lang ako rito n
g mga dalawang taon.

"Yes, Mam. Heto na po." Inilabas ng empleyada mula sa ilalim ng desk ang isang w
hite folder at iniabot iyon sa babae.

Pagkakuha naman nito ng files ay umalis rin ito agad sa lobby at dumiretso na sa
direksyon ng natanaw kong elevator.

Base sa obserbasyon ko sa ipinapakitang courtesy rito ng mga empleyadong nakakas

alubong nito ay may mataas itong position sa kompanya ni Mitsui.

"Excuse me again, Mam." Bumalik na sa akin ang atensyon ng kaharap ko. "Pero may
naka-set po ba kayong meeting with Sir?"

"Ah.. Wala eh." Yun na lang ang tanging nasagot ko rito.

Gusto ko sanang sabihin na asawa ako ni Mitsui. Kaya lang, pinapangunahan na nam
an ako ng pagdadalawang-isip na baka hindi naman ako paniwalaan ng kaharap ko. B
uti siguro kung kagaya ako ng Ms. Zania na yun. Baka maniwala sila agad sa sasab

ihin ko.
Oo na, ganun talaga ako. Madalas akong magkaroon ng inferiorities. Pag bumaba an
g self esteem ko, pinagdududahan ko agad ang sarili ko.

"Sige. Di bale na lang. Aalis na ako." Mas mabuti pang umuwi na lang sa bahay.

Pero nagkataong umatras at tumalikod na ako nang biglang bumungad sa harap ko an

g assistant ni Mitsui na si LuHan.

"Hey! Ikaw Jane! Hindi mo ba kilala ang asawa ni Boss Mitsui? Ba t di mo pinapap
asok si Ms. Vianca sa office ni Boss!" sita niya sa babaeng receptionist.

"Ay! Naku, Mam! Sorry po.." Nakayuko at mabilis na humingi ito sa kin ng paumanh
in.

"Okay lang. Wala yun." Gusto kong palabasin na hindi big deal sa akin yung nangy
ari. Naiintindihan ko naman na ginagawa lang nito ang trabaho.

"Pasensiya na po talaga. Hindi ko po kasi alam. Di niyo rin po agad sinabi." dag
dag pa nito.

"Hala! Sesante ka niyan kay Boss." pananakot naman dito ni LuHan.

"Hoy, tama na nga yan, LuHan. Halika na samahan mo ako kay Mitsui." Niyaya ko na
siyang umalis bago pa umiyak ang katrabaho niya.

"Ah, sige Ms. Vian." Tumango siya sa akin pero muli na naman niyang kinausap ang
nasabing staff. "Jane, hindi kita isusumbong kapag pumayag ka na magdate tayo m
amayang gabi. Ikaw ang taya at ililibre mo ako. Ano? Pwede ba?"

"Ha? O-oo. Agree ako. Basta ikaw ang bahala sa kin kay Sir." napipilitang pagsan
g-ayon na lang sa kanya ng dalaga.

"Siyempre naman. Akong bahala sayo. Malakas kaya ako kay Boss. Oh, paano ba yan?
Aasahan kita mamayang uwian, ah?"

Tsk! Tsk! Napapailing na lang ako habang pinakikinggan ko ang deal ng dalawa. Ka
hit kailan, may pagka-oportunista at mahilig manamantala rin talaga tong PA ni
Mitsui. Nagmana sa amo.

****
Pagkatapos magtagal ng ilang minuto sa lobby ng building ay inihatid na ako ni L
uHan patungo sa kinaroroonan ng elevator.

"Ms. Vianca, hindi ko na kayo masasamahan sa office ni Boss. May pinapaasikaso k

asi siya sa kin dito sa baba. Pihadong mapapagalitan ako nun pag di ko agad naay
os. Basta dumiretso na lang kayo dun sa 26th Floor, nasa ikatlong room sa right
side yung opisina niya." mahabang paliwanag sa akin ni LuHan habang naghihintay
kami na bumukas ang pinto.

"Go ahead. Asikasuhin mo na yung pinapagawa sayo. Kaya ko nang sarili ko." nakan
giting tugon ko sa kanya. "Siyanga pala, kailan ka pa bumalik dito sa Manila? Ok
ay na ba yung problema sa Davao Extension niyo?"

"Nung isang araw pa lang ako dumating. May pinadala na silang new branch manager
dun kaya pinabalik na ako dito." nakapamulsang sagot niya.

Naalala ko yung pag-aaya niya ng date kanina dun sa magandang receptionist kaya
biglang sumagi sa isip ko yung bestfriend kong malaki ang pagkahumaling sa kanya
.

"Eh, pano si Ashley? Alam--" Hindi ko na natapos ang tanong ko nang bumukas ang
elevator. "Ah, sige. Mauna na ako sayo, LuHan."

Tumango lang ito bilang tugon. Di nagtagal ay naglakad na ako papasok at iniwan
ko na siyang mag-isa.

Pagkasakay ko sa elevator ay pinindot ko na ang button sa 26th floor. Noong una

ay nag-iisa lang akong sakay nito pero habang humihinto sa bawat palapag, nadara
gdagan naman ang mga taong kasabay ko.

Nang nasa 10th Floor na kami ay bumukas ulit ang pintuan at sumakay mula dito yu
ng babaeng nagngangalang Zania. Dahil dun ay biglang nagsitabi ang mga tao papun
ta sa gilid at nagkaroon ng maluwang na space sa gitna.

Tumayo si Zania sa ibinigay sa kanyang espasyo, samantalang yung mga ordinaryong

empleyado ay nagsisiksikan na sa gilid. Lalong lalo na ako na napunta na sa lik
od.

Ilang sandali pa, huminto ulit ang elevator sa 15th floor. Kung kanina, nagtung
o sa kanya-kanyang sulok ang mga sakay nito. Ngayon naman ay mas sumikip pa kami
sa likuran makaraan nilang magbigay ng mas malaking puwang sa unahan.

Tss! Sino naman kayang big boss to? Ba t ba di na lang sila gumamit ng elevator
na nakalaan talaga para sa kanila? Hindi yung ganitong nakikipagsabayan pa sila
sa amin dito sa loob.

Naiinis na sumilip ako sa hanay ng mga tao na nakatayo sa harap ko. Pero kaagad
namang nagbago ang reaksyon ko nang makita kong si Mitsui pala ang nakatalikod s
a unahan namin at magkatabi sila ni Zania.

Malamang na hindi niya napansin na andito rin ako. Eh kasi nga, suplado siya. Hi
ndi niya ugali ang tingnan isa-isa sa mukha at kilalanin ang mga tao sa paligid
niya.

Pero ayos lang kahit ganoon. Hihintayin ko na lang na sabay kaming makarating sa
ika-26 na palapag. Hindi naman ako makakilos sa masikip na kinatatayuan ko at h
indi ko rin siya maaaring tawagin mula rito sa likuran. Kaya dun na lang ako mag
papakita sa kanya.

****
Makalipas ang tatlong minuto, kapwa pa rin kaming lahat nasa elevator nang bahag
yang magkagulo ang iba sa kanila.

"Ayy! Mam Zania!" pigil na reaksyon ng ilan.

Tumingin ako sa unahan at nakita ko si Zania na maagap na inaalalayan ni Mitsui.

"I m fine. I m just suffering from vertigo since yesterday." Umayos ito ng pagka
katayo matapos itong kamuntik nang ma-out balanced.

Nakahawak ang kanang kamay nito sa sentido pero hindi nakaligtas sa paningin ko
ang kaliwang kamay nito na mahigpit na nakahawak sa braso ni Mitsui.

Alam ko namang nahihilo at kumukuha lang ito ng suporta sa pamamagitan ng pagkap

it sa braso ni Mitsui, ngunit hindi ko maiwasang mainis sa nasasaksihan ko.

Mas lalo pang nagsalubong ang kilay ko nang mapagmasdan kong mabuti ang maputi a
t mala-porselanang kutis ni Zania. Kitang-kita yun sa suot nitong maikling skirt
na naglalantad sa makikinis nitong legs. Lagi siguro tong nagbababad sa mga sp
a at derma clinics.

Walang wala ang kutis ko kumpara rito. Hindi naman ako masyadong maitim. Fair sk
in lang. Ang sabi nga ni Ashley, blackpearl daw. Ewan ko lang kung saan niya n
apulot yun.

Psh! Palibhasa, anak mayaman si Zania kaya maalaga sa katawan. Bata pa lang ako,
yun na ang connotation ko sa mga galing sa mayamang pamilya. Mahilig lang silan
g gumastos para magpaganda.

****
Hindi na nawala ang pagkakalukot ng mukha ko hanggang makarating ako sa 26th Flo
or ng PGC building. Paano ba naman, lumabas si Zania sa 20th floor tapos sinamah
an pa siya ng asawa ko. Ihahatid niya pa siguro si Zania sa pupuntahan nito.

"Uuwi na nga lang ako. Sayang lang ng effort ko pagpunta dito." iritableng bulon
g ko sa sarili ko.

Sampung minuto na akong nakatayo sa harap ng pinto ng opisina niya pero wala pa
rin si Mitsui. Ang akala ko pa naman, susunod siya agad dito sa taas. Pero hindi
, kasi naandun pa rin siya kasama ni Zania.

"Ms. Vianca, ba t di ka pa pumapasok sa loob? Wala ba si Boss?" takang tanong ni

LuHan nang maabutan ako nito.

"Wala siya. Andun kasama nung babae na Zania ang pangalan." matamlay na sagot ko
sa kanya.

Buti pa tong assistant ni Mitsui kahit busy sa trabaho ikalawang beses na namin
g magkita. Samantalang yung lalaking sinadya ko dito, ayun hindi man lang alam a
ng presensiya ko sa paligid niya.

"Edi hintayin niyo na lang sa loob. Tara po, tuloy na kayo." Iginiya ako ni LuHa
n papasok sa opisina ng amo niya.

Pagdating sa loob ng kwarto ay nagpaalam agad siya na may aayusin pa raw sa conf
erence room. Pero bago siya tuluyang makaalis ay tinawag ko ulit siya.

"Teka lang, LuHan.. May itatanong lang ako." Hindi rin lang ako mapapanatag sa k
akahintay kay Mitsui kaya sa kanya ko na lang aalamin ang sagot na kanina ko pa
gustong malaman.

"Ano po yun?" Bagama t nagmamadali sa dami ng mga gagawin ay muli naman siyang h
umarap sa akin.

"Si Zania.. Ano ba siya ni Mitsui? I mean, bukod sa pagiging magkatrabaho, close
rin ba sila sa isa t isa?" Pinipilit kong itago ang pagseselos sa paraan ng pan
analita ko. Pero, wala eh. Nahahalata talaga sa tono ko na nagdududa ako.

Nagseselos ako sa mga taong nagiging malapit sa asawa ko. Hindi naman sa selfish
ako o possessive. Takot lang akong maulit ang nakaraan.

"Naku! Wala po kayong dapat ikaselos dun kay Zania, magkaibigan lang sila ni Bos
s." Pati si LuHan, napansin na rin iyon.

Hindi na ako kumibo. Ayoko nang magtunog defensive. Tutal, napaghahalata na rin
namang nagseselos talaga ako.

"Si Zania Alexandra Madrigal ay nakababatang kapatid po ni Sir Zeke." pagpapatul

oy ni LuHan.

Nang mabanggit niya si Zeke ay saka ko lang naalala na narinig ko nga pala ang p
angalan ni Zania ng minsang pinag-usapan nila ito ni Mitsui dun sa inuupahan nit
ong room sa Davao. Noong nahuli ko yung sekretong pag-swap nila ng position bila
ng CEO at PA.

"Kaya nga, Ms. Vianca wag kang mag-alala kasi parang magkapatid lang ang turinga
n ng dalawa. Parang kuya lang ni Zania si Boss Mitsui."

"Ganun ba? Sige salamat, makakaalis ka na." Pinayagan ko ng umalis si LuHan. Di

rin nagtagal, pagkalabas niya sa opisina ay naiwan na naman akong mag-isa.

****
Aish! Parang nakababatang kapatid lang? Parang kuya lang ang turing niya kay Mit
sui?

Hindi ako mapakali habang nagpapabalik-balik sa nilalakaran kong carpeted na sah

ig.

Inaamin kong kinakabahan na naman ako. Sino ba naman ang hindi magiging paranoid
kung minsang nangyari na sayo ang bagay na pinangangambahan mo ngayon?

Nadala na ako dati kay Mikhaela. At ayaw kong maulit pa yun. Kunwari magkapatid
lang daw sila. Kuya pa ang tawag niya kay Mitsui. Yun pala, gagawa lang din sila
ng milagro sa huli

"Aish! Makauwi na nga lang!" Padabog kong tinungo ang pintuan at lumabas na ako
ng office. Nagdire-diretso akong naglakad papunta sa kinaroroonan ng elevator at
nag-abang sa pagbukas nito.

Nang bumukas ang pinto ay sumakay ako kaagad. Pinagtitinginan na nga ako ng iban
g mga nakasabay ko. Marahil ay nagtataka sila kung ano bang problema ko dahil hi
ndi na maipinta ang mukha ko.

Nakakaasar. Minsan na nga lang ako sumpungin ng ganito, hindi ko pa mailagay sa

tamang lugar ang ugali kong to. Dito pa talaga sa workplace ni Mitsui.

Napayuko na lang tuloy ako. Mas pinili kong pumuwesto na lang ulit sa likod para
makaiwas sa kanila.

"Move! I need to see my wife."

Subalit, mabilis rin akong nag-angat ng tingin nang marinig ko ang boses na iyon
ni Mitsui. Sinundan niya pala ako at nakapasok na rin siya sa loob.

Nahawi ang mga empleyadong nakaharang sa unahan ko at nagbigay sila ng daan para
makita ako ni Mitsui.

Lalo pang nagkaroon ng bulong-bulungan nang hawakan niya ang palad ko at marahan
niya akong hinila papunta sa labas ng magsasara na sanang elevator.

"Kung di pa nagreport sa kin ni LuHan na andito ka. I wouldn t know that you re
here. You should have at least called me." sabi niya habang naglalakad kami ng n
aka-holding hands pabalik sa opisina niya.

"Yayain sana kitang maglunch, kaso ang tagal mo. Nainip na ako kaya uuwi na sana
ako." Nagsinungaling na lang ako para iwas diskusyon. Mukhang wala rin naman si
yang napansing mali sa ikinikilos ko.

At isa pa, medyo gumaan na ang pakiramdam ko kanina nang sundan niya ako sa elev
ator at tinawag niya akong wife sa harap ng mga naroon. Kahit pinagseselosan ko
ang isa sa mga katrabaho niya, the fact na inihayag niya sa iba na mag-asawa kam
i. Sapat na muna sa kin yun.

****
Kinagabihan, nasa loob na ako ng kwarto namin ni Mitsui at panay ang kakahalungk
at ko sa laman ng closet ko.

Tsk! Wala na ba akong iba nito? Itinapon ko sa ibabaw ng kama ang ilan mga damit
kong naka-hanger.

Kasi naman, ibinalita sa akin ni Mitsui kani-kanina lang na invited daw kami buk
as ng gabi sa birthday party ng mapapangasawa ni Zeke na si Althea.

Ibig sabihin, kailangan kong maghanda ng maisusuot ko. Kaya heto, abala ako sa p
aghahanap ng damit ko para bukas.

Yun ay kung may mapili nga ako. Malamang wala eh. Hindi ako maluho at masyado ko
ng tinipid ang sarili ko sa pagbili ng mga ganitong bagay. Lahat ng suweldo ko,
puro nakalaan kay Lei.

Kainis naman tong si Mitsui. Hindi man lang agad ipinagbigay-alam sa kin na may
dadaluhan pala kaming ganung pagtitipon. Di sana nakapaghanda man lang ako. Kes
yo nakalimutan niya raw at pinaalala lang sa kanya ni Zania.

Speaking of Zania, paniguradong pupunta rin yun. Kaya nga mas lalo akong naiistr
ess!

Mayamaya pa, busy pa rin ako sa ginagawa ko nang pumasok si Mitsui sa kwarto nam
in. Galing siya sa room ni Lei at inihatid yung bata sa higaan.

"Kamusta? Nakatulog na ba si Lei?" Dinampot ko ang lahat ng damit na nagkalat at

nagmamadaling isinalansan iyon pabalik sa closet. Pero wala na rin naman ako sa
kanyang maitatago kasi nahuli na niya kung ano ang pinagkakaabalahan ko.

"What are you doing?" Lumapit siya sa akin at niyakap ako mula sa likod. Ang hil
ig talaga niyang mag-backhug.

"Wala. Naghahanap lang ng damit na isusuot ko sa party." Nakita na niya kaya wal
a ng rason para ilihim ko pa yun. "Siguradong may pupuntang mga kakilala mo. Ayo
kong mapahiya. Madami pa namang magagandang babae ang aattend dun."

"Hon, don t mind them. Insecurities will only make you less attractive." tutol n
iya sa sentimento ko.

"Masisisi mo ba ako? Eh, sa inaatake na naman ako ng inferiority complex ko. Fee
ling ko, anumang oras hahanap ka ng ipapalit mo sa kin. Kasi may anak na ako. Ka
si hindi na ako sexy." -- Hindi gaya ni Zania na ang perpekto pa ng kurba ng kat
awan.

"But for me, you are the most gorgeous woman I have ever seen." bulong niya sa t
enga ko.

Isa to sa mga naapreciate ko kay Mitsui. Kahit sa mga simpleng bagay, lagi niya
ng ipinaparamdam sa akin na espesyal ako para sa kanya. Yun bang kahit siguro ma
gsuot ako ng basahan, ako pa rin ang pinakamaganda sa paningin niya. Nakakataas
kasi yun sa tiwala ko sa sarili.

Kunwari y napaismid ako. "Hmmp! Binobola mo lang ako kasi may kailangan ka sa ki
n. Hihirit ka na naman na gawan na natin ng playmate si Lei. Tapos pag nangyari
yun, mabubuntis na naman ako. Tataba ulit ako tapos malolosyang ang hitsura ko.T
apos mawawalan ka ng gana sa kin." mahabang litanya ko sa kanya.

Ang weird talaga naming maglambingan pero ayos lang. Pagdating lang naman sa kan
ya nagiging immature at childish ang pananaw ko sa buhay.

"Matulog ka na nga, maghahanda pa ako ng isusuot ko para bukas." Tatanggalin ko

na sana ang mga braso niyang nakayakap sa akin pero ayaw niya naman akong bitawa
n.

"Vianca, you don t have to wear such clothes just to impress me." Isinandal pa n
iya ang kanyang ulo sa balikat ko.

"Alam mo, hindi ako magbibihis ng maganda para magpa-impress sayo. Gagawin ko yu
n para ma-outdress ang ibang babaeng naroon. Dahil kung intensyon kong ma-impres
s ka, aba maghuhubad na lang ako sa harap mo." prankang sabi ko sa kanya.

"Then, if that s the case. I am now asking you to prove yourself that you can re
ally impress me." Sinimulan na niyang halikan ang balikat ko. "Hon, I dare you t
o arouse me tonight."

Napasinghap ako nang dumampi ang mainit niyang mga halik sa balat ko. Normal at
pangkaraniwan na lang sa aming dalawa ngayon ang ganito. Lagpas isang buwan na
kaming magkasama dito sa kwarto kaya ilang beses ng may namagitan sa aming mag-a
sawa.

Sino ba naman ang babaeng hindi bibigay ang depensa kung kasing gwapo at hot ni
Mitsui ang katabi sa pagtulog. Bukod pa dun, sobrang mapilit at pursigido kasi s
iyang makuha ang hinihingi niya. Kaya ayun, pinagbigyan ko na.

Ganun talaga pag mahal mo ang isang tao. Magpapaubaya ka na lang sa gusto niyang
mangyari. Hindi mo ipagdadamot ang bagay na kapwa magpapasaya rin sa inyong par
eho.

Pumihit na ako paharap kay Mitsui. "Hon, wag mo akong susubukan. Akala mo ba hin
di ko papatulan yang dare mo? Ikaw din, baka magustuhan mo ang gagawin ko." dire
tsahang sagot ko sa kanya. Kasunod noon ay lumitaw ang pilyang ngiti sa mga labi
ko.

**************
A/N:
#Boombitin! Ayokong mapressure na gumawa ng BS. Nakakastress magsulat nun. Ibala

to niyo na sa akin

to. Tutal, bday ko naman bukas!

At ang wish ko, sana magkakuryente na kami! Asdfghjkl! Kahit nasa may town prope
r lang kami pero sa September pa babalik ang power supply dito sa amin! Ganun ka
mi ka-devasted.

Deymmm! I swear, naiiyak ako habang tinatype ko to. Sana may magregalo sakin bu
kas ng generator set!
T___T

Mag vote and comment na lang kayo para mainspired man lang ako. Bigyan niyo ako
ng motivation na gawin agad ang last 3 chapters ng MMA. Ciao!
Chapter 76 >>
I m back! Sorry, almost 40 days din kasi kaming walang power supply. Ang daming
inconveniences. Kakarestored pa lang nung isang araw. But rest assured, hindi na
aabutin ng one month ang next update ko. May kasunod agad.
Salamat po sa pag-unawa. <3

_________________
Chapter 76

[Vianca s POV]

Kinabukasan, ang bigat pa ng talukap ng mga mata ko pero pinilit ko ng dumilat n

ang maramdaman kong tila may yumuyugyog sa mga paa ko.

"Mommy! Wake up!"

Pagmulat ko ay nakita ko si Lei na nakatayo sa may paanan ko. Kasunod nun ay uma
kyat pa ito sa ibabaw ng kama at tumalon-talon.

Naalala ko kung ano ang kasalukuyang hitsura naming dalawa ni Mitsui kaya bigla
kong hinila pataas yung kumot. Bahagya akong umupo at sumandal sa headboard pagk
atapos kong maayos na matakpan ang katawan ko.

"Mom, get up! Gisingin mo na po si Daddy!" pangungulit nito habang patuloy na in

aalog ang kama.

"Ikaw bata ka! Tigilan mo nga yan!" saway ko rito sa mahinang boses. Baka kasi m
agising si Mitsui at mapagalitan pa kami.

"Good morning, Dad!" Ngunit bumaling na si Lei sa Daddy nitong nagising na rin p
ala sa tabi ko.

"Mitsui! Akala ko ba nilock mo yung pinto kagabi?" Niyugyog ko ang balikat niya.

"I forgot." maikling sagot lang niya sa akin.

Inirapan ko siya. Kalimutan ba namang i-lock yung pintuan. Kaya kung anu-ano ang
nakikita ng bata.

"Mommy, why are you and Dad both naked? Mainit po ba kagabi? Sira po ba yung air
con?" inosenteng sabi nito dahilan para lumipat dito ang pansin naming mag-asawa
.

"Ha? Ah.. Eh.. Ano.." Ramdam ko ang mabilis na pamumula ng aking mukha.

Hindi ako kaagad makasagot kaya tumingin ako sa lalaking katabi ko. Pero imbes n
a makatulong, lalo akong nadistract nang magsmirk pa si Mitsui.

Kahit parang nakakaloko ang ngiti niya, hindi naman maalis ang paningin ko sa mg
a labi niya. Napalunok na lang ako nang maalala ko yung nangyari sa buong magdam
ag.

Mainit ba kagabi? Oo, sobra. Actually, sobrang hot.

Ano ba!? Umagang-umaga pinagpapawisan ako.

Pinahid ko ang kaunting pawis sa noo ko habang pinagmamasdan kong mabuti si Mits
ui. Bagama t bagong gising at magulo pa ang buhok niya, para bang mas nakadagdag

pa yun sa taglay niyang kagwapuhan.

"Hon, don t be so speechless. You don t have to say anything." Napansin niyang n
atulala ako at napako na sa kanya ang mga mata ko. "Last night was the hottest."
Bahagya rin siyang bumangon at natatawang humalik sa pisngi ko.

Itinulak ko tuloy siya sa dibdib. Tss! Sige lang, pagtawanan mong hindi ako bast
a makapagsalita. Eh, sa ganun kalakas ang epekto mo sa kin.

"Dad, diba po dapat maaga tayong pupunta kay Lola?" Bumalik ulit kay Lei ang ate
nsyon naming dalawa matapos nitong magtanong tungkol sa nakatakdang plano namin
ngayong araw.

"Yes, we will." Kinurot niya ang pisngi ni Lei na nakasimangot na sa sobrang pag
kainip. Nagmana talaga ang ugali nito kay Mitsui pagdating sa pagiging bossy at
impatient.

"Ang Mommy mo kasi masyado akong pinagod kagabi." makahulugang sabi niya. Muli s
iyang humarap sa akin bago tuluyang bumangon at umalis sa kama. "Right, my wife?
" aniya sabay wink pa.

Hindi na naman ako nakasagot. Napaawang na lang ang bibig ko. Wala na akong iban
g nagawa kundi ang panoorin siyang maglakad patungo sa banyo habang nakasuot lan
g ng boxers.

"Mom, bakit po napagod si Daddy? Di ba po he was supposed to have a rest during

night time. Ba t di po siya nagpapahinga?" Dala ng labis na curiousity ay kung a
nu-ano na tuloy ang tinatanong ni Lei.

"Naku! Wag mo ng pansinin yung tatay mo. Puro lang yun kalokohan." Kung pwede la
ng magtalukbong ng kumot at umarteng tulog, kanina ko pa ginawa. Kaming dalawa n
a lang ni Lei ang naiwan sa higaan kaya ako naman ang kinukulit nito.

Ang sakit sa ulo nitong mag-ama ko. Ang asawa ko, masyadong mapang-asar. Ang ana
k ko naman, masyadong maraming tanong..

***
"Ito na nga lang. Tama na
a nahanap ko.

to." Inilabas ko sa closet ang isang simpleng dress n

Inabot na ako ng tanghali pero panay pa rin ang kakahalunghat ko ng damit na pwe
de kong isuot mamaya sa party. Kung anong pinoproblema ko kagabi, hanggang ngayo
n yun pa rin ang problema ko.

Sinamantala ko ang pagkakataon na wala si Mitsui at magkasama sila ni Lei. Kapag

nakita na naman nun ang pinagkakaabalahan ko, malamang sasabihin ulit nun na wa
g ko na lang pairalin ang mga inferiorities ko sa buhay.

~Coz all of me loves all of you.

Love all your curves and all your edges.
All your perfect imperfections. ~

Isasara ko pa lang ang closet nang tumunog ang cellphone kong nasa side table.

Hindi ko maiwasang mapangiti sa ringtone nito. Saktong-sakto sa sinabi ni Mitsui

na nagustuhan niya raw ako sa lahat ng kung anong meron ako. Siya rin naman, mi
nahal ko siya sa kabila ng mga imperfections niya noon.

"Hello, Ash." Sinagot ko agad ang phone nang makita kong si Ashley ang tumatawag
.

[Vian, tama ba yung address niyo na binigay mo sa kin?]

"Oo, siyempre.. Yun ang exact address ng bahay namin dito." Hiningi niya kahapon
yung address ng bagong bahay na nilipatan namin ni Mitsui kaya binigay ko naman
.

[So what are you waiting for? Puntahan mo na ako dito sa harap ng house niyo at
pagbuksan mo ako ng gate!]

"Ano!? Andito ka sa Manila?" hindi makapaniwalang usal ko. Ni wala man lang nga
siyang nabanggit na aalis siya ng Davao.

[Oo. Bilisan mo na. Nangangalay na ako rito kakatayo. Ang init pa ng sikat ng ar
aw. Mangingitim na ako kakabilad dito.]

"Wait lang! Pababa na ako." Dali-dali ko nang tinungo ang labas ng bahay at sina

lubong ko siya sa may gate.

"Hi Vianca! I miss you so much!!" Pagkabukas ko pa lang ng gate ay nagyakapan ag

ad kami. May dala siyang maleta na inilapag niya muna sa gilid ng aming garahe.

"Ikaw talaga! Wala ka man lang pasabi na pupunta ka pala dito. Akala ko kung aan
hin mo lang yung address ko." Humiwalay ako ng yakap kay Ashley at mahina kong p
initik ang noo niya.

"Aray naman! Nananakit ka na, ah! Yan bang pa-welcome mo sa kin. Ang sadista mo
talagang bestfriend!" nagrereklamong lahad niya.

"Hindi lang yan ang aabutin mo. Tara na dun sa loob. Babatukan at gugulpuhin pa
kita." pananakot ko sa kanya. Pero halata namang masayang-masaya akong dumating
siya.

"Halika na. Tulungan na kita, mukhang mabigat yang luggage mo." Niyaya ko na si
Ashley na pumasok sa bahay namin.

***
"Ang ganda nitong bagong bahay niyo. Maganda ang interior designs. Very relaxing
." puri niya matapos libutin ng paningin niya ang kabuuan ng bahay. Nasa sala ka
mi at magkatabing nagkukuwentuhan sa couch.

"By the way, asan si Lei? Tsaka si Mitsui? Nasa office ba?" Tumayo ulit siya at
tinanaw ang mga kwartong nasa second floor.

"Wala dito yung inaanak mo. Hinatid ng daddy niya kina Mama Angela. May lakad ka
si kami mamayang gabi ni Mitsui, so bale doon na rin mag-oovernight si Lei." pal
iwanag ko sa kanya.

"Aww! Sayang. Namiss ko pa naman yung baby mo." malungkot na turan niya. "Pero o
kay lang. Magkikita pa naman kami pagbalik ko dito bukas. Tutuloy muna ako dun s
a bahay ni Ate Bernice sa QC."

"Ano bang balak mo? Ba t biglaan ang byahe mo galing Davao? Or matagal mo ng pla
no yan, may pasurprise-surprise ka lang na nalalaman." nang-uusisang tanong ko.

"Well, honestly... biglaan lang yung naging decision ko. Kasi nga, bumalik na di
to sa Manila si LuHan. Kaya ayun, sinundan ko siya rito." nakayukong ipinagtapat
niya ang totoo.

"Tsk! Tsk!" Napailing-iling na lang ako. "Pwede ba, Ash.. Anong akala mo kay LuH
an, kagaya ng mga kinababaliwan mong Korean artists? At anong tingin mo sa saril
i mo, obsessed fan na sunod ng sunod sa idol kahit saan magpunta? Bigyan mo nama
n si LuHan ng peace of mind."
"Vianca, ang sakit mo namang magsalita." nagtatampong humarap na siya sa akin.

Bigla tuloy akong na-guilty. Hindi ko naman intensyong masamain niya yung sinabi
ko. Pero base kasi sa nakikita ko, si Ashley lang ang may gusto kay LuHan. Naaa
lala ko pa nga yung nangyari kahapon sa office ni Mitsui, kung paano makipag-fli
rt si LuHan dun sa maganda nilang receptionist.

"Ano bang magagawa ko? Eh, naniniwala ako sa kasabihang follow your dreams. Eh,
si LuHan ang pangarap ko. Kaya ayan, sumunod ako kung nasaan siya." dugtong ni A
shley na kamuntik ko ng ikalaglag sa upuan ko.

Hindi ko alam kung ituturing ko bang joke yun. Ang corny kasi sa pandinig ko. An
g nagagawa nga naman ng pag-ibig. One-sided love to be exact.

"I m sorry, Ash. Pero di talaga ako sanay na nagkakaganyan ka." Napapailing pa r
in ako.

"Tse! Ganyan ka rin naman, Vianca. Porke naayos na yung lovelife mo. Kung hindi
nga ako nagpaka-love guru sa inyo ni Mitsui, hindi kayo magkakabalikan. Tapos ng
ayong ako naman ang may lovelife, hindi mo man lang ako mabigyan ng konting mora
l support." Napaismid muna siya bago pasalampak na umupo ulit sa tabi ko.

"Ash, hindi sa ganun. Nag-aalala lang ako sayo. Ayokong masaktan ka lang sa huli
." mahinahong saad ko.

"Kung makapagsalita ka naman Vian parang di mo pinagdaanan ang sitwasyon ko ngay

on. Nakinig ka ba sa kin dati when I warned you that Mitsui was up to no good? H
indi, diba?" nangongonsensiya pa lalong buwelta niya.

"Si Mitsui nga na masama ang ugali, pinagtiyagaan mo. Si LuHan pa na sobrang bai
t, susukuan ko?" giit ni Ashley. "And speaking of the devil." pabulong na sambit
niya nang pumasok sa pinto si Mitsui.

"Hoy, umayos ka." Tinampal ko muna ang binti niya bago ako tumayo at sinalubong
ko si Mitsui.

"Kamusta si Mama?" tanong ko pagkatapos ng isang mabilis na kiss sa lips.

Pero iba ang isinagot sa akin ni Mitsui. "Anong ginagawa dito ni Ashley? She s s
upposed to be in Davao." Medyo may bakas ng pagkainis sa boses nito.

"Ano.. dito na ulit siya titira sa Manila. Dumiretso lang agad dito para bisitah
in sana kami ni Lei." Niyakap at hinimas-himas ko ang braso nito. Kailangan ko i
tong medyo lambingin para wag uminit ang ulo. Pag nasa iisang lugar pa naman ang
dalawang to parang malapit lagi ako sa war-zone.

"Sige na, Hon. Akyat ka na dun sa taas. Susunod na lang ako maya-maya." Nilakipa
n ko ng isang sweet smile ang ginawa kong pasimpleng pagtataboy kay Mitsui.

Sasamahan ko na sana siya hanggang sa may hagdan ngunit bago pa man kami makarat
ing doon ay biglang lumapit sa amin si Ashley.

"Ahmmm.. Excuse me. Mitsui, pwedeng mag-inquire?" Napaka-malumanay at magalang n

a ng paraan ng pagkakasabi niya.

Tumango naman si Mitsui. "Go ahead."

"Ahmmm. Ano.. mag-iinquire lang ako. May vacant position pa ba sa company mo? Ma
y open for hiring pa ba? Yung dun lang sa department niyo ni LuHan? Pwede ba ako
ng apply?" ratsada at walang prenong mga katanungan ni Ashley.

Napafacepalm na lang ako nang makuha ko ang rason sa likod ng mga tanong na yun
. Alang-alang sa pag-ibig, kapal ng mukha na ang ipinuhunan ng desperada kong ka
ibigan.

"There is." matipid na sagot naman ni Mitsui.

"Talaga? Gusto ko sanang mag-apply. Promise, bukas na bukas din isusumbit ko yun

g resume and application letter ko." Napalitan ng tuwa ang mukha ni Ashley. Nabu
hayan siya ng loob dahil na rin sa posibilidad na makakatrabaho niya na si LuHan
.

"Ano ba yung vacancy niyo?" Abot tenga na ang pagkakangiti niya.

"Janitress." walang ganang sagot naman sa kanya ni Mitsui.

"Asdfghjkl***!" Napamura na lang si Ashley sa sobrang pagkairita. Pinukol niya n

g masamang tingin si Mitsui at akmang susugurin.

"Awat na!" Pumagitna na ako at pinigilan ko siya. "Ikaw naman kasi. Alam mo nama
ng wala kang makukuhang matinong sagot sa asawa ko." sabi ko habang hinahawakan
ko siya sa braso.

"Yun na nga eh. Ewan ko ba at nagtanong pa ako." Nag-iba na ang tono ni Ash. "Oh
, by the way Mitsui. Ang sabi nga pala ni LuHan, pag katabi ka raw niya nagmumuk
ha siyang janitor."

Grabe naman. Wag ganun. Oo, para sa kin mas mayaman at gwapo ang Boss nito pero
di naman yun sapat na dahilan para hamakin at bumaba ang tingin ni LuHan sa sari
li nito.

Isa pa tong si Mitsui. Hindi nakaligtas sa mga mata ko nang makita kong napa-ev
il grin siya sa sinabi ni Ashley. Haay! Ang arogante nga naman talaga. Ang taas
ng tingin sa sarili.

"You know why, Mitsui? Alam mo kung bakit nagmimistula siyang janitor pag katabi
ka?... Dahil mukha ka raw dustpan! Pero wag kang magalit sa kanya! Kasi mas bet
ter pa nga yung alternative sa ugali mong parang basurahan!" sarkastikong pahaya
g ni Ashley.

"Tama na! Tumigil na nga kayo. Awat na!" Humarang na naman ako nang aktong papat
ulan na ni Mitsui si Ashley. "Sige na, umakyat ka na dun sa kwarto.. ako nang ba
hala." Jusko! Akong nahihirapan sa dalawang to. Para akong nasa pagitan ng mga
nauumpugang bato.

***
Bandang 1pm na nang umalis ng bahay si Ashley. Pagkaalis niya ay saka ko pa lang

naisipang puntahan si Mitsui.

"Hindi ka man lang lumabas para sabayan kaming maglunch." Naabutan ko siyang nak
ahilata sa kama. "Wala na si Ash. Bumaba ka na dun. Ipapahanda ko sa maid yung p
agkain." Umupo ako sa dulo ng kama.

"No need." Sumenyas siya na huwag na raw.

"Okay." Nagkibit-balikat na lang ako. "Hon, inaantok ako.. iidlip lang ako sagli
t. Tabi tayo."

Umusog naman siya at inayos ang unan sa tabi niya.

Humiga na ako at niyakap ko siya. "Sana pakisamahan mo naman maski papaano si As

h. Siya na nga lang yung nag-iisang bestfriend ko. Away pa kayo ng away." pakius
ap ko sa kanya.

Tiningala ko ang mukha ni Mitsui kaya nakita kong pinapakinggan naman niya ang m
ga sinasabi ko. "Hindi mo lang alam, pero kahit kontra ng kontra sayo ang babaen
g yun, siya yung nagconvinced sa kin na makipag-reconcile pa rin sayo. Nang mga
panahong ayaw na kitang paniwalaan, malaking tulong yung mga naging payo niya sa
kin."

Nanatili lang siyang tahimik pero naramdaman kong hinaplos niya ang buhok ko. Is
iniksik ko pang lalo ang sarili ko sa katawan niya. Ang bango lang ni Mitsui. An
g sarap sa pakiramdam ng ganitong may kayakap.

Unti-unti na akong inaantok kaya ipinikit ko na ang mga mata ko. Kailangan ko la
ng munang umidlip sandali.

***
Makalipas ang halos isang oras ay nagising na ako. Pagmulat ko ay wala na si Mit
sui sa tabi ko at sa halip ay isang jewelry box na ang naroon.

"Ano kaya to?" Napabalikwas ako sa higaan.

Noon ko nakitang di lang pala box ang nasa kama, mayroon ring damit. Akala ko nu

ng una ay kung anong tela lang yun.

Itinaas ko ito at saka ko napagmasdan na isa itong black halter knee-length chif
fon cocktail dress. Kinuha ko agad yung jewelry box at binuksan iyon. Napangiti
ako nang makita kong pair of earrings at necklace pala ang laman nito.

Masaya ako hindi dahil sa mga materyal na bagay na nasa harapan ko, kundi sa eff
ort na ginawa ni Mitsui para ipag-shopping ako ng mga gagamitin ko mamaya. Sigur
o binili niya ang mga to kanina pagkahatid niya kay Lei kina Mama Angela.

Ang akala ko kasi balewala lang sa kanya yung pinoproblema ko kagabi na wala ako
ng maisusuot sa party. Yun pala, deadma lang siya kunwari. May plano lang mangsu
rprise.-- At inaamin kong na-touched at kinilig ako sa ginawa niya.

Napapangiti pa ako sa kilig nang pumasok ulit si Mitsui sa aming kwarto. Nadatna
n niya pa akong inaayos at hawak yung dress na binigay niya.

Mabilis ko siyang nilapitan at tumigil ako sa tapat niya. Hindi muna ako nagsali
ta at sa halip ay nakasmile lang akong tumitig sa kanya.

"That s my present for you. Nagustuhan mo ba?" Tipong nahihiya at naasiwa pa siy
a habang nagtatanong.

Muntik na tuloy akong matawa. Hindi ako sanay na parang naiilang siya. Marahil a
y iniisip niyang baka ayawan ko lang yung regalo niya. Kakatapos ko pa lang iton
g isukat sa harap ng salamin at sa totoo lang humanga ako sa galing ng taste niy
ang pumili.

"Oo, gustong-gusto ko. Ang ganda ng gift mo sa kin. Thank you." Nag-tip toe ako
at sinuklian ko siya ng halik sa labi, isang smack lang. Nais kong ipakita kay M
itsui na naappreciate ko ang effort na ginawa niya.

***
Pasado alas siyete na ng makarating kami sa lugar na pagdadausan ng birthday cel
ebration ng fiance ni Zeke na si Althea.

"Sinong may-ari ng bahay na yan?" tanong ko kay Mitsui pagkababa namin sa kotse
niya. Ang gara pala talaga ng venue. Di maipagkakailang pang mayamang pagtitipon
.

"Althea s parents owned that house." Hinawakan niya ang isang palad ko kaya napa
nsin niyang nanlalamig ang kamay ko. "Don t feel nervous." pagpapalakas niya ng
loob ko.

Ewan ko ba, kinakabahan kasi talaga ako. Kung susumahin, almost six years na kam
ing kasal pero first time pa lang naming magpunta sa isang event na magkasama bi
lang mag-asawa. Siguro nga dapat masanay na ako na maraming beses pa kaming dada
lo sa ganito.

"Vianca, di ko pa nga pala nasasabi sayo." Huminto siya saglit at tumitig sa aki
n. "You really look beautiful tonight."

"Ah.. T-thank you.." Ngayon naman, nag-iinit na ang pisngi ko. Nakakatunaw naman
kasi ang mga titig ng asawa ko. Tila nagpapahiwatig na umuwi na lang kami at ma
gkulong na lang buong gabi sa kwarto.

Vianca! Ang pilya na naman ng iniisip mo!

sigaw ng isang bahagi ng utak ko.

Umiwas na lang ako ng tingin kay Mitsui. Ang landi nga naman ng imahinasyon ko.
At isa pa, sayang kaya ng suot ko kung huhubarin ko kaagad. :P

***
Makaraan ang ilang minutong pananatili sa parking lot ay dumiretso na kami sa lo
ob. Pagkakita sa amin ni Zeke ay kaagad niya naman kaming nilapitan.

"Buti nakarating kayo." natutuwang bungad nito sa amin ni Mitsui. "Ang tagal rin
nating di nagkita, Vian."

"Oo nga eh. Congrats nga pala. Ikakasal ka na." bati ko rito. Nakatayo si Mitsui
sa tabi ko at nakikinig lang sa usapan.

"Yeah. And here she is. My fiance, Althea." Inilahad nito ang kamay sa isang mag
andang babaeng lumapit na rin sa amin.

"Thea, I would like you to meet Vianca. She is Mitsui s wife." pagpapakilala nit
o sa akin kay Althea.

"Hi! Its nice to finally meet you. Ikaw pala si Vian. Ang babaeng nagpatino dito
kay Mitsui." Masayahin ang aura nito. Napaka-cheerful ng personality.

"Hey, mga tol!" Napalingon kaming apat nang may sumigaw sa di kalayuan. Hindi k
o na tuloy nagawang batiin si Althea.

"Adrian!" tawag dito ni Zeke. Si Adrian nga, kasama ang asawa nitong si Pia.

"Late na ba kami? Sorry, heavy traffic." dispensa nito.

"Hello, guys. Happy birthday, Thea! " sabi naman ni Pia.

Parang magkakakilala na silang lima. Kami nga lang yata ni Althea ang ngayon pa
lang naintroduced sa isa t isa.

***
-After 1 Hour-

"Looks like nag-eenjoy na yung tatlong mag-inuman." sabi sa akin ni Pia. Kaming
dalawa na lang ang naiwan sa table. Nagkayayaan kasi sina Adrian, Zeke at Mitsui
. Exclusive for boys lang daw. Si Althea naman, nagpapabalik-balik din sa puwest
o namin, pero madalas na umaalis siya para makihalubilo sa mga bisita.

Wala naman akong reklamo. Komportable akong makipagkuwentuhan kay Pia. Ganun din
si Althea na ang bait at masayahing kausap.

"Okay lang. Hayaan na muna natin sila." Naintindihan ko naman ang tatlong magkak
aibigan na yun.Ngayon lang kasi ulit sila nagkasama-sama.

Apat na araw lang na andito sa Manila sina Pia at Adrian. May inasikaso lang daw
sila ditong business matters tapos uuwi na sila bukas sa Davao. Kaya nga sinasa
mantala na nina Mitsui at Zeke ang pagkakataon na narito si Adrian. May kanya-ka
nya na silang buhay at bihira na lang kung magkita.

"Di ba siya ang younger sister ni Zeke?" mayamaya y tanong ni Pia. "I haven t me
t her yet so I m not so sure."

Lumingon ako sa direksyong tinitingnan niya at nakita ko si Zania na nakikipag-u

sap sa ibang guests. Mukhang kadarating pa lang nito dahil kanina pa ito palihim
na hinahanap ng mga mata ko pero ngayon ko pa lang nakita.

Nakasuot ito ng isang purple above-the-knee dress. Sa opinion ko, masyadong reve
aling at showy ang damit nito. Okay, nasabi ko lang yun dahil may pagka-conserva
tive ako.

"Oh, babes asan sina Mitsui?" Namalayan ko na lang na nakabalik na sa table nami
n si Adrian. Nakatuon na kasi kay Zania ang lahat ng atensyon ko.

"Susunod na yun dito. Kausap lang ng Daddy ni Zeke." tugon ni Adrian.

"How about Zeke?" karagdagang tanong ni Pia.

"Siyempre, ayun kasama na ni Thea." Itinuro nito ang magfiance na patuloy na nak
ikisalamuha sa mga bisita.

***
Ilang minuto na ang nakakaraan pero wala pa rin si Mitsui. "Ano na kayang nangya
ri dun? Ba t di pa yun bumabalik dito." nag-aalalang sabi ko kay Adrian.

"Sandali, Vian. Titingnan ko." Akmang tatayo na sana siya.

"Wag na, ako na lang. Samahan mo na lang dito yung wife mo." pigil ko sa kanya.
Pumunta lang sandali si Pia sa rest room. Hahanapin siya nun pagbalik.

"Vian, saan ka pupunta?" nagtatakang sabi ni Pia nang maabutan niya akong papaal
is sa mesa namin.

"Titignan ko kung nasaan na si Mitsui." sagot ko rito.

"Natanaw ko kanina yung husband mo dun sa may gazebo. He s talking to a girl wea
ring a purple dress." Itinuro nito ang direksyon kung saan nakita si Mitsui.

"Ganun ba? Sige. Salamat." Nagmamadali na akong umalis at tinungo ko ang garden
kung saan matatagpuan ang gazebo.

Girl in a purple dress? Isa lang naman ang natatandaan kong nakasuot ng kulay pu
rple dito sa party. Si Zania.

Aish! Bakit ba kailangan pa nilang mag-usap sa hindi mataong lugar?

May tiwala na ako kay Mitsui. Pero hindi sa babaeng yun. Kanina pa masama ang ku
tob ko. Sa palagay ko, gusto niya lang masolo ang asawa ko. At hindi ako makakap
ayag dun.

Mabilis kong tinahak ang daan patungo sa kinaroroonan ni Mitsui. Di ko alintana

kahit matapilok pa ako sa suot kong high heels.

Ngunit hindi ko na pala kailangang pumunta sa garden. Dahil ilang metro pa lang
ang layo mula sa pinagdadausan ng pagtitipon ay nakita ko na si Mitsui. Nakatayo
siya sa isang sulok at may kausap nga siyang babae na naka-purple dress.

Pero ang mas ikinagulat at hindi ko inaasahan ay nang mamukhaan kong hindi iyon
si Zania.

Nang mga oras na yun hiniling ko na sana pala si Zania na lang ang kasama niya.
Marahil ay gugustuhin ko pa nga ang ideya na sinosolo siya nito.

Dahil sa buong buhay ko, ang babaeng kasalukuyang kaharap ni Mitsui ang pinakahu
ling taong gusto kong makitang kasama ng asawa ko.

....At yun ay walang iba kundi si Mikhaela.

**************
Chapter 77 >>
Chapter 77

[Mitsui s POV]

"Ang tagal naman ni Zeke. Sino naman kayang tumawag sa cellphone nun? Bigla na l
ang nang-iwan." nagrereklamong sabi ni Adrian.

Nandito kami ngayon sa gazebo at nag-iinuman. Nagyaya si Zeke dito kaya pinagbig
yan ko na lang.

"Mik?" Nakatingin si Adrian sa likuran ko kaya lumingon din ako. Only to find ou
t that Zeke was with a woman whom I haven t seen for almost four years. He s wit
h Mikhaela.

"Kamusta ka na, Mik? Tagal nating di nagkita. Kailan ka pa dumating galing State
s?" Adrian approached her smiling.

"Last Monday lang. May inaasikaso kasi ako dito sa bansa kaya umuwi ako sandali.
" she also smiled in return.

"Mitsui, may sasabihin lang sayo si Mik." Lumapit sa kinauupuan ko si Zeke. Pagk
atapos ay umalis na ito sa tabi ko at saka niyaya si Adrian. "Tara na pare, buma
lik na tayo kina Pia."

"Sige, tol. Mauna na kami sa inyo. Mukhang may importante nga kayong pag-uusapan
ni Mik." paalam sa amin ni Adrian.

***
"Hi.." nag-aalangang sabi ni Mikhaela. I can see it on her face that she s a lit
tle bit nervous.

"Have a seat." Itinuro ko ang upuan sa tapat niya. I stared at her and saw that
nothing much had changed in her physical appearance.

"Ah, yeah.." She said before sitting in front of me.

Nakatingin lang kami sa isa t isa ng ilang minuto pero di nagtagal ay siya na an

g unang nagsalita. "Kamusta ka na? Its been four years since huli tayong magkita
sa LA."

Ang tinutukoy niya ay nang minsang pinuntahan niya ako sa California. Nasa kalag
itnaan ako ng Master s Degree ko sa Los Angeles nang bigla siyang magpakita sa h
arap ng inuupahan kong bahay. She travelled all the way from Vermont just to mee
t me.

"I m doing great. Nagkabalikan na kami ni Vianca at may anak na kami." I emphasi
zed.

Binigyang diin ko na ang bawat salitang binitawan ko para kung sakaling ipagpipi
litan ulit ni Elle ang sarili niya sa akin, alam niya na kaagad ang sagot.

"I m glad na nagkaayos na pala kayo. At least ngayon nahanap mo na ang mga mahal
agang tao sa buhay mo." She suddenly sounds so serious.

"I have realized what s important in my life, and I am afraid of losing her and
my son. Vianca is willing to give me a second chance and I would never be so stu
pid as to betray her again." I answered in the same manner.

Mikhaela took the bottle of wine and poured some of it in an empty glass. And up
on doing this, I saw that she now wears a wedding ring on her finger.

"Well, there is no need for you to worry. As you can see, I am now happily marri
ed. There won t be any reason that I will still push myself on you." Sinadya niy
a talagang ipakita sa akin na may suot na siyang singsing.

Nakahinga ako ng maluwag sa ibinalita niyang kasal na siya.

"Noong pinuntahan kita sa LA, like I ve said I was not there para magmakaawa na
mahalin mo ulit ako. Gusto ko lang humingi ng tawad sayo. Ipinangako kong yun na
ang huling beses na magpapakita ako sayo. Pero heto ako at nandito na naman sa
harap mo. And again, I m sorry. Kinailangan ko lang talagang umuwi para kausapin
ka." She looked straight at me.

"My mom passed away few months ago while undergoing a coronary bypass operation.
Bago siya mamatay ibinilin niya na i-settle ko ng maayos ang mga iiwan niyang p
roperties lalo na ang tungkol sa laman ng last will and testament ni Tito Javier
. Hiniling sa akin ni Mommy na isauli ko raw sa pamilya niyo ang share of wealth

na ipinamana ng Daddy mo sa amin." Sadness and grief were very visible in her e
yes.

"Nagpunta ako kahapon sa office niyo para sana ipaalam sa iyo ang bagay na to.
Kaya lang, nakita kong nandun din si Vianca. I don t want to create a scene in f
ront of your employees kaya umalis na lang ako. Alam kong hanggang ngayon galit
pa rin sa akin ang asawa mo. At kahit ikaw, hindi ko sigurado kung napatawad mo
na ba ako."

"I have already forgiven you, Elle." I said in a sincere tone. Matagal ko na siy
ang pinatawad sa mga atraso niya sa akin, sa amin ni Vianca.
"When my wife left me, I realized the mistake that I have made. That time, I tho
ught I have lost something I can never have again. Pero nang matagpuan ko ulit s
iya sa Davao, nagkaroon ako ng malaking pag-asa na maibabalik ko pa sa ayos ang
lahat."

"I tried to figure out how to gain my wife s trust back after having an affair w
ith you. I knew it would certainly require more effort and hard work. It require
s an adjustment in my attitude and in my course of action. Which apparently, als
o includes your forgiveness."

Gusto kong umpisahan sa sarili ko ang proseso ng pagpapatawad. Nakita ko na rin

naman na pinagsisihan na ni Elle ang kasalanan niya. Inisip ko na kung hindi ko
nga siya magawang patawarin, paano pa kaya si Vianca. How will my wife be able t
o forgive me, if I can t even gave it to others.

"Thank you, Mitsui.. For how many years, dinala ko sa konsensiya ko na ako ang d
ahilan ng pagkakasira ng pagsasama niyo ni Vianca. Nakita ko kung gaano naging k
alungkot at miserable ang buhay mo nang iniwan ka niya. Yes, you have all the lu
xuries in life, but in the end of the day, may kulang pa rin. Wala ang asawa mo
sa tabi mo. I know I m totally to blame for your unhappiness, and I hate myself
for it."

She took a deep sigh before continuing her story. "There isn t a single moment I
haven t been haunted by guilt since that night when you found out in the hospit
al that I had deceived you. Nang mga panahon ding yun napagdesisyunan ko ng magb
ago."

Tiningnan ko lang siya at hinintay na makapagsalita ulit.

"Ang sabi nga, may tatlong rason daw kung ba t nagbabago ang isang tao. Its eith
er they ve been hurt too much, they ve learned a lot or they met new people. And
in my case, pinagdaanan ko ang tatlong yun. Sobra akong nasaktan sa naging kina

hinatnan ng relasyon natin noon, to the extent na niloko kita at gumawa ako ng p
araan para magkabalikan tayo. Pero pinagsisihan ko na lahat ng ginawa ko. Marami
ng bagay akong natutunan pagkatapos nun. Ang akala ko nga, huli na para sa akin
ang lahat. Buti na lang at may bagong lalaking dumating sa buhay ko. Siya ang tu
mulong sa kin na bumangon ulit mula sa pagkakadapa ko."

Mikhaela paused for a while and there was another moment of silence between us.

"I thought that aside from you hindi ko na magagawang magmahal pa ng iba. But I
was wrong." She managed to broke that silence. "When I met my husband, all my pe
rspective in life have also changed. I am now happy and fully contented with my
family. In fact, we already have a child."

"Yes, you are my first love, Mitsui. But with him, I came to find my true love."
She then giggled like a teenage girl.

I can t help but smile on what she s doing. For the very first time, after sever
al years, I saw this different side of her. Ang huling beses na naalala kong gan
ito siya kasaya ay noong nasa high school pa kami. When I told her that I want t
o court her and asked her to be my girlfriend.

"By the way, ilang taon na nga pala ang anak niyo ni Vianca?" She casually asked
.

"He s turning five years old next month. His name is Lei." I replied.

"Hindi naman pala magkalayo ang edad ng mga anak natin. My child just turned fou
r, a couple of weeks ago. Her name is Jhean. But I used to call her Sweet becaus
e she s a very sweet and loving daughter."

"Sana magkakilala sina Lei at Sweet in the near future. It seems ridiculous, but
I really hope silang dalawa na lang ang magtuloy ng naudlot nating lovestory. S
ana when that time comes hindi na maging hadlang ang issue ng mga magulang nila
kung magmamahalan man sila." natatawang sabi niya.

"Oh, ba t nagsalubong na yang mga kilay mo? Heto naman, di na mabiro. Joke lang
yun." Tumayo na siya at saka muling nagsalita. "As much as I want to stay and dr
ink here with you, I really have to go. Maaga pa ang flight ko bukas.. Ipapaayos
ko na lang sa lawyers ko yung tungkol sa legal matters ng estate ni Mommy."
"Okay. I will just wait for him at the office." sagot ko ng hindi gumagalaw sa u
puan ko. Wala rin naman akong planong ihatid siya sa labas.

"Sige. Ikamusta mo na lang ako kay Vianca kung di niya mamasamain. Bye!" And for
the last time, she smiled and waved goodbye.

***
Ilang minuto nang nakaalis si Mikhaela at naiwan na akong mag-isa. Hindi na buma
lik sina Zeke at Adrian kaya tumayo na ako at naglakad pabalik sa kinaroroonan n
ila.

I bet na hindi na naman yun mapakali si Vianca na kanina pa ako wala sa tabi niy
a.

Siguro nga sinadya talaga ni Zeke na magyaya ng inuman dito sa malayo para magka
roon ng pagkakataon na makapag-usap kami ni Elle.

"Andiyan na pala si Mitsui." I was walking when I heard someone mentioned my nam
e. I immediately turned around to see who it was and then I saw Althea.

"Mitsui! Have you already talked to her?" She pointed at Elle who is also standi
ng beside her.

I nodded then walked towards them. "Akala ko ba uuwi ka na?" I asked Mikhaela.

"Ah, oo. Ito kasi si Althea pinipigilan pa akong umuwi."

"Dito ka kasi muna. Di pa nga tapos ang party." Althea insisted. "Wait first. Ha
hanapin ko lang saglit yung bestfriend ko. May ibibigay lang ako sa kanya. I ll
be right back. Mitsui, ikaw munang bahala kay Mikhaela." Althea then hurriedly l
eft the two of us standing in a corner outside their house.

"Zeke is just so lucky to have someone like her." Elle pertains to Althea.

"Alam ba ni Thea ang tungkol sa inyo ni Zeke?" I straightforwardly said.

"Hey! Don t look at me as if you re accusing me na wala akong delicadeza ng dahi

l lang sa nakikipagkaibigan ako sa fiance ni Zeke. Althea was the one who invite
d me here. She s aware about my past. Alam niya ang tungkol sa nakaraan namin ni
Zeke at nagawa niya yung tanggapin." Mikhaela defended herself.

"Mikhaela?" Parehas kaming napalingon sa likod nang may tumawag sa pangalan niya
.

"Mik, ikaw nga! Akala ko nagkamali lang ako." Its Jasmine, a former classmate in
Yale High. "Oh! Hi, Mitsui! Are you two still together? Wow, its been years na
simula ng maging kayo noong nasa high school pa tayo."

This is one of the reasons why I hate attending special events. Masyadong marami
ng pakialamero.

Tumingin ako sa bandang likuran ni Jasmine nang di sinasadyang nahagip ng mga ma

ta ko na naroon din pala si Vianca. She is quietly watching the three of us.

Damn! Agad nag-panic ang sistema ko. Kahit pa nga sabihing wala akong dapat ikaa
larma dahil wala naman kaming ginagawang masama ni Elle.

Pero iba na kasi ang usapan pagdating kay Vian. I hope she won t easily jump int
o conclusions. I promised her that I wouldn t see or contact Mikhaela again and
I swear I ve kept to my word.

My wife and my son are what matter now. The last thing that I will do is to hurt
them.

________________________
[Vianca s POV]

Kusang naglakad ang mga paa ko papunta sa lugar kung saan naroon si Mitsui. Luma
lakas ang kabog ng dibdib ko habang papalapit ako ng papalapit.

Tinitigan kong mabuti ang babaeng kasama niya. Walang iba kundi si Mikhaela.

Tumigil ako ng ilang metro na lang ang layo ko mula sa kanila. Hindi ko maipaliw
anag kung bakit bigla akong nawalan ng sapat na lakas ng loob na harapin sila.

Relax ka lang, Vianca! Wag ka munang mag-assume. Nag-uusap lang sila.

isang bahagi ng isip ko.

saway ng

Pero hindi eh. Hindi ganun kasimple yun. Nangako siya sa akin na hindi na siya m
akikipagkita kay Mikhaela kahit anong mangyari.

Hindi ko alam kung gaano katagal na silang magkasama. Kanina pa siya umalis sa t
able namin at ang buong akala ko nag-iinuman lang sila ng mga kaibigan niya. Yun
pala, ang babaeng yun na naman ang kasama niya.
Lumapit pa ako ng kaunti para marinig ang pinag-uusapan nila. Ayoko na sanang ga
win yun, pero may bahagi rin ng utak ko ang gustong malaman kung may namamagitan
pa ba sa kanilang dalawa.

"Mikhaela?" Magkasabay silang napalingon nang may dumating na babae. Sa palagay

ko ay nasa mid-twenties rin ito.

"Are you two still together? Wow, its been years na simula ng maging kayo noong
high school pa tayo." Aba t napagkamalan pa ng babae na hanggang ngayon magkarel
asyon pa rin sina Mitsui at Mikhaela. O totoo nga ba?

Nanatili lang akong tahimik na nakatitig sa kanila nang biglang dumako ang panin
gin ni Mitsui sa direksyon ng kinatatayuan ko. At ang resulta, nagtagpo ang mga
mata naming dalawa.

"Going steady pa rin pala kayo? The last news I heard was that nag-migrate ka na
US, Mik. I didn t expect na makikita ko kayong dalawang magkasama dito sa party
." Ako rin, hindi ko inexpect na magkasama sila. Akala ko rin nasa ibang bansa n
a si Mikhaela.

Nainis ako sa karagdagang sinabi ng babae at sigurado akong nakita ni Mitsui kun
g anong naging reaksyon ko.

"NO, I M WITH MY WIFE." Mabilis niyang itinama ang maling akala ng babae na siya
ng ikinatahimik nito.

Gaya na rin ng inaasahan ko, naglakad siya papunta sa akin at kasunod nun ay hin
ila niya ako palapit sa kanya.

"Let me explain." bulong niya. Ramdam na ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming
tatlo.

"Hindi na kailangan. Halika na. Bumalik na lang tayo dun sa loob." Pero sa huli
ay mas pinili ko na lang umiwas.

Hindi ko ugali ang gumawa ng eksena. Kung sakaling hinihingi ni Mikhaela na magk
aroon kami ng face off, please lang hindi ko gusto sa ganitong lugar. Ayoko ng e
skandalo.

Sinunod naman ni Mitsui ang hiling ko at umalis na kaming mag-asawa. Hindi na ri

n ako nag-abalang tingnan pa sina Mikhaela at ang babaeng kasama nito.

***
Pagbalik naming dalawa ni Mitsui sa loob ay wala na roon sina Pia at Adrian.

"Umuwi na tayo. Bigla kasing sumama ang pakiramdam ko." pagdadahilan ko rito. Pe
ro ang totoo, nawalan na ako ng ganang manatili pa sa lugar na yun. Nasira ang m
ood ko magmula ng makita ko si Mikhaela.

Iniwan ko muna si Mitsui sa table namin at minabuti ko nang hanapin si Althea pa

ra magpaalam sa kanya. Tiyempo namang nakakailang hakbang pa lang ako nang makas
alubong ko siya.

"Thea, kailangan na kasi naming umuwi ni Mitsui." sabi ko agad sa kanya.

"Mamaya na, dito muna kayo. Vian, enjoy this night with your hubby. Tingnan mo s
ila, ang sweet nila."

Ngayon ko lang napansin na may tumutugtog na palang instrumental music. May mga
couples na sumasayaw at kabilang sa mga ito ang mag-asawang sina Pia at Adrian.
Oo nga, ang sweet nilang panoorin. Nakakainggit.

"Have a dance with your husband. Sige na, yayain mo rin si Mitsui na isayaw ka."
Siniko pa ako ni Althea.

"Naku! Wag na." Umiling-iling pa ako. "Asa pa akong papayag yun. Eh, wala yung t
inatagong ka-sweetan sa katawan."

"Hahaha! Grabe ka naman. Ganun ba talaga ang tingin mo sa asawa mo?" naaliw na t
anong niya sa akin. Pero bigla ring bumaling ang pansin niya sa babaeng dumaan s
a harap namin.

"Abby!" Tinawag ito ni Althea.

Huminto naman ito at saka lumapit sa amin.

"Kanina pa kita hinahanap, Abby. Saan ka ba galing?"

"Kadarating ko lang. May emergency kasi sa bahay."

Nakatingin lang ako sa dalawa habang nag-uusap sila. Pinagmamasdan kong mabuti y
ung Abby. Ewan, pero familiar sa akin ang mukha niya. Parang nakita ko na siya d
ati. Hindi ko lang matandaan.

"Ayy teka.. I ll introduce you to Vian.." Saka lang sila ulit humarap sa akin.

"Abby, I would like you to meet Vianca. Kaibigan namin siya ni Zeke." Masayang i
pinakilala kami ni Althea sa isa t isa. "Vianca, meet my bestfriend Abby."
"Hi, nice to meet you." bati ko rito.

"Same here." magiliw rin na sagot nito.

"You know what Abby? Tamang-tama kasi magiging professor daw ulit si Vianca sa Y
ale University. Diba dun ka rin mag-eenrol sa Med School nila?" tanong dito ni A
lthea.

"Really? So baka madalas tayong magkita niyan sa school. I m happy na may bago n
a agad akong kakilala." sabi sa akin ni Abby.

Nakakabilib, mag-aaral pala siya sa Yale. Pangarap ko rin dati na maging doktor.
Yun nga lang, hindi ko kaya ang financial expenses. Maraming taon rin ang aabut
in para makagraduate sa Medical School.

"Sa Yale ka rin ba kumuha pre-med preparations mo, Abby?" tanong ko.

"Ah, hindi.. Nagtapos ako ng undergrad degree ko sa Davao. Dun ako nag-aral ng b
achelor s in psychology." Davao? Yun oh!

Ngayon malinaw na kung saan ko siya nakita. Dun nga sa Davao. Siya yung babaeng
nakabungguan ko dati sa tapat ng isang restaurant.

Gusto ko pa sanang sabihin kay Abby na nagkita na kami ng di sinasadya sa Davao

noon. Kaya lang naalala kong hinihintay na nga pala ako ni Mitsui. Mas hahaba la
ng ang usapan kung ikukuwento ko pa yun.

"Althea, Abby, pasensiya na talaga. Kailangan na kasi naming umuwi ng asawa ko."
paghingi ko ng paumanhin sa kanila.

"You re already married?" Hindi makapaniwalang sabi sa akin ni Abby.

"At may baby na sila." dugtong naman ni Althea. "Hindi halata, noh? Ang ganda at
sexy pa rin ni Vian, eh."

"Ha?.. Thank you.." Naramdaman kong nagblush ako sa sinabi nila. Hindi kasi ako
sanay na may natatanggap na compliments mula sa ibang tao.

"Ang sarap siguro ng buhay may asawa? And then, may cute baby pang inaalagaan? L
alo tuloy akong naeexcite na ikasal." Tila nagde-dreaming na lahad ni Althea.

"But fortunately, mas mauuna akong ikasal sayo. Hahaha.. I will be the first to
march down the aisle." pahayag naman ni Abby na siyang ikinamangha ko.

"Ikakasal ka na rin? Wow, congrats! Pareho na pala kayong soon-to-be brides." Na

uuso ang kasalan ngayon, ah.

"Na-move kasi ng ilang buwan yung wedding date namin ni Zeke kaya ganun. If it w
asn t because of some personal reasons, mas mauuna talaga kaming ikasal kesa sa
kanila. Ito namang kaibigan ko, biglaan kung magpakasal dun sa boyfriend niya. H
mmp!" Inirapan pa ni Althea si Abby.

Ang kulit nilang magbestfriend. Parang kaming dalawa lang ni Ashley. Pansamantal
a kong nakakalimutan ang dahilan ng pagkasira ng gabi ko at bahagya na ring guma
an ang pakiramdam ko.

***
Pagkauwi namin sa bahay, dumiretso agad si Mitsui sa kwarto habang ako naman ay
nagpaiwan sa living room. Kanina pa kami walang imikan. Nagkunwari na lang akong
tulog sa byahe para makaiwas sa kanya.

Napapansin kong gusto niyang buksan ang topic tungkol kay Mikhaela. Nais niya si
gurong magpaliwanag. Pero ayoko talaga munang pag-usapan ang babaeng yun.

Anong oras na ba? Tulog na kaya si Mitsui? Kinuha ko ang cellphone ko sa bag at
tiningnan kung anong oras na.

1:15 am.. Thirty minutes pa lang ang nakakaraan mula ng dumating kami dito sa ba
hay.

Gising pa kaya siya? Susunod na lang ako sa kanya sa kwarto pag nakatulog na siy
a. Para hindi na ulit namin kailangang mag-usap.

Mga sampung minuto pa. Magpapalipas oras muna ako, tapos mayamaya aakyat na rin
ako sa taas. Lilibangin ko na lang muna ang sarili ko rito.

Dinampot ko ulit yung cellphone sa couch at pinagpipindot ito. Madaling araw na,
wala naman akong pwedeng itext. Di bale na nga, magpapatugtog na lang ako ng mu
sic.

Now playing - ALL OF ME by John Legend...

Paulit-ulit ko itong pine-play sa phone. Na-LLS kasi ako ng kantang to. Ang gan
dang pakinggan.

"Matulog na tayo." Nagulat ako nang may biglang humawak sa balikat ko. Si Mitsui
pala.

Masyadong nakatutok ang atensyon ko sa lyrics ng kanta kaya hindi ko namalayang

nasa tabi ko na pala siya.

"Ba t bumaba ka pa? Sige na, dun ka na. Hindi pa ako inaantok." Sinulyapan ko si
ya at nakita kong nakapagbihis na siya ng plain white T-shirt. Sayang, nagpalit
na siya. Ang gwapo pa naman niya kaninang naka-black suit.

"Ano naman yan?" nagtatakang sabi ko nang ilahad niya sa harap ko ang isang pala
d niya.

"Shall we dance?" Medyo nahihiya pang tanong niya. Lokong to! Kaninang nasa par
ty, hindi nagyayang sumayaw. Eh, marunong naman palang magpaka-sweet.

In-off ko muna yung cellphone ko bago ako muling nagsalita. "Wala namang music.
Paano tayo sasayaw?" pagmamaang-maangan ko.

"Paanong di mawawalan, pinatay mo." asar na reklamo niya.

Babawiin na sana ni Mitsui ang kamay niya pero mabilis ko naman yung inabot. Tum
ayo ako sa harap niya at lihim akong napangiti.

"Kumanta ka na lang para magkaroon. Gusto ko yung All Of Me." malambing na reque
st ko sa kanya.

"I don t know that song." apela niya.

"Wag na nga lang." nagtatampong lumabi ako. "Hindi naman maganda ang boses mo."

Umarte akong tatalikod pero pinigilan niya ako sa braso. "Vianca, iba na lang. A
no bang gusto mong gawin ko?"

Matagal rin kaming nagkatitigan pagkatapos noon. Tila binabasa ang tinatagong da

mdamin ng bawat isa.

"Gusto kong yakapin mo ako ng mahigpit at sabihin mong mahal mo ako. Gusto ko ng
assurance. Sabihin mong masaya ka na ako ang nasa tabi mo at hindi si Mikhaela.
" lakas loob na hiling ko sa kanya.

Hindi naman ipinagkait ni Mitsui ang gusto ko. Niyakap niya ako ng sobrang higpi
t. "I love you, Vianca. You walked into my life and you make me see why it never
worked out with Mikhaela. I m glad to be here with you."

Marahan niyang hinaplos ang likod ko. "I really want to hug you really tight. I
want to assure you that everything s going to be alright." dagdag niya. Sana nga
.. Sana maging maayos lang ang lahat.

"Mitsui, hindi ko na itatanong kung bakit nandito na naman si Mikhaela. Pero ito
lang ang ipinapangako ko sayo, kahit sino pang babaeng dumating sa buhay mo, ma
mahalin kita ng higit pa sa kanila.." Pinipilit kong pigilan ang luhang gustong
kumawala sa mata ko.

"Pinatawad kita sa kabila ng mga ginawa mo noon dahil gusto kong maging parte ka
pa rin ng buhay namin ni Lei. At gagawin ko ulit yun, alang-alang sa pamilya na
tin."

Di nagtagal ay ipinaliwanag sa akin ni Mitsui ang rason kung ba t nagpakita na n

aman ang step-sister niya. Hindi na ako nagmatigas pa at sa pagkakataong yun ay
pinakinggan ko na siya.

Matapos kong makinig ay parang naalis ang mabigat na nakadagan sa dibdib ko. Mad
ami akong masasakit na pinagdaanan ng dahil kay Mikhaela. Pero naniniwala akong
darating din ang panahon na mapapatawad ko na ito ng tuluyan.

***
Hiniling ulit ni Mitsui na sumayaw kami at hindi na ako tumanggi. Minsan lang si
ya maging sweet kaya hindi ko na yun dapat pinapalampas.

"Pinagbigyan na kitang isayaw ako. Ano may iba ka pa bang gusto?" tanong ko sa k
anya habang tumutugtog sa ere ang kantang All Of Me.

"Marami.." sagot niya.

"Aba, demanding ka, ah.." Kunwari ay tinaasan ko siya ng kilay.

Nakapulupot ang mga kamay ko sa batok niya. Samantalang nakayakap naman ang mga
braso niya sa bewang ko.

"Kanina mo pa ako iniiwasan simula ng makita mo si Mikhaela, I want our relation

ship to return to normal and be happy again. I want to heal the wounds from the
past that damaged our marriage."

Mas hinapit pa ako ni Mitsui papalapit sa kanya. "Vianca, I want to bring back t
he intimacy we once shared. I want to make love to you again."

Naramdaman kong mula sa bewang ko ay gumagala na pababa ang kamay ni Mitsui kaya
naman hinampas ko ang braso niya.

"Tss! Nakarinig ka lang ng love your curves sa kanta, kung saan-saan na naman
naglalakbay yang kamay mo." sita ko sa kanya.

Sa halip naman na tumino ay ngumisi pa siya tapos ay nang-aakit na ginaya niya a

ng isang bahagi ng lyrics nito. "You re crazy and I m out of my mind.".

"Baliw ka talaga! Umayos ka nga." Hinuli ko ang kamay niya at ibinalik sa bewang
ko.

Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges.
All your perfect imperfections.

Kasabay ng naririnig naming musika ay tinitigan kong maigi si Mitsui. Ang lalaki
ng minahal ko sa kabila ng mga pagkakamaling ginawa niya noon. Tanggap ko na kun
g sino at ano siya. Kahit pa nga madalas na napaka-unpredictable ng ugali niya.
Sala sa init, sala sa lamig kumbaga. Minahal ko ang buong pagkatao niya ng buong
puso ko.

Give your all to me

I ll give my all to you
You re my end and my beginning.
Even when I lose I m winning.
Cause I give you all of me.
And you give me all of you, oh.

Basta ba ibigay namin sa isa t isa ang lahat ng mayroon kami, wala ng hahadlang
sa amin. Lalong lalo na kapag ego na ang pinag-uusapan.

Naapreciate ko yung kapag nagkakatampuhan kami tapos ibinaba ni Mitsui ang pride
niya. Sinasadya niyang magparaya at magpatalo para sa akin. Kasi alam niyang ma
giging maligaya ako pag pinagbigyan niya ang gusto ko. At sa bandang huli, kung
saan ako masaya ay doon din siya sasaya.

The world is beating you down,

I m around through every mood.
You re my downfall, you re my muse.
My worst distraction, my rhythm and blues.

Kay Mitsui ko naranasan kung gaano kasarap ang pakiramdam ng magmahal. Pero siya
rin ang dahilan kung bakit dumating ako sa puntong binalak kong magsuicide dala
ng sobrang desperasyon ko sa buhay.

Ayaw ko siyang bitawan kahit pa nga nasasaktan na ako ng sobra kasi alam kong si
ya lang ang tanging magpapasaya sa akin.

Nagalit pa nga sa akin dati si Ashley dahil binigay ko daw kay Mitsui ang lahatlahat ng meron ako. Pero hindi ko yun pinagsisihan. Dahil ngayong nagbago na siy
a, nakahanda rin siyang suklian ang pagmamahal ko sa kanya. Oo, marami siyang pa
gkukulang pero sinisikap naman niyang punan ang mga iyon. At basta kapiling nami
n ang isa t isa kakayanin naming lagpasan ang lahat ng pagsubok ng aming pagsasa
ma.

************
A/N:

Thank you dahil hindi niyo ako iniwan at nakarating po kayo sa part ng story na
to. :)

Ang susunod na update nito ay ang most-awaited final chapter.

Ch. 78 - Ending Part 1 >>
Chapter 78 - Ending Part 1
[Vianca s POV]

Lunes ng hapon ngayon at kakatapos pa lang ng final job interview ko sa Yale Uni
versity.

Buti na lang hindi gaanong strikto ang kasalukuyang Dean ng College of Business
and Management. Kaya kaunting question and answer lang, tanggap na agad ako sa t
rabaho.

Pero minsan naiisip ko na kahit pa nga qualified naman talaga akong magturo sa e
skwelahang to, may bahid pa rin yun ng impluwensya ni Mama Angela. Siyempre, a
lam kasi nilang daughter-in-law ako ng university President.

Hayy.. Sige lang. Papatunayan ko na lang sa kanila ang totoong kakayahan ko.

Nasaan na kaya si Mitsui? Ang tagal naman.

Nandito ako sa parking lot ng malawak na school campus at hinihintay ko siya. T

umawag kasi siya kanina na susunduin niya raw ako. Balak ko nga sanang magtaxi n
a lang pauwi.

"Dwayne?" Pinagmasdan kong mabuti ang lalaking nakatayo sa tabi ng isang itim na
kotse.

Oo, siya nga! Hindi ako pwedeng magkamali.

Mabilis akong humakbang papalapit sa kanya at tinawag ko siya. "Dwayne!"

Lumingon naman siya kaagad. Kumunot ang noo niya kaya ako na ulit ang unang nags
alita.

"Ako to.. Si Vianca." Mayroon siyang face blindness kaya ibinigay ko na sa kany
a ang pangalan ko para madali niyang maalala kung sino ako.

"Avi!" Saka niya lang ako tuluyang nakilala. "Kamusta ka na? Si Lei? Anong ginag
awa mo dito? Are you working here again?" sunod-sunod na tanong niya.

"Isa-isa lang. Hindi ko naman kayang sagutin yan ng sabay-sabay." agap ko sa mga
idagdag niya pa sana.

"Alright. Just answer me kung professor ka na ulit dito sa Yale."

"Magsisimula pa lang ako next month. Kaka-approve pa lang ng aplikasyon ko kanin

a." masayang tugon ko.

"Congrats! Alam ko namang dati mo pa gustong bumalik dito sa university." nakang

iting sabi niya. Nakakamiss ang matamis niyang ngiti. Trademark na nga yata ni
Dwayne ang ganitong smile.

"Ikaw, ba t napasyal ka sa Manila? Dito sa Yale?" nagtatakang tanong ko.

Dahil sa tanong kong yun ay lalong umaliwalas ang mukha ni Dwayne. Bakas sa kany
ang mga mata ang sayang nararamdaman niya.

"Avi, she s back." umpisa niya. "Bumalik na ang babaeng totoong minahal ko. Umuw
i siya galing Australia at pinuntahan niya ako sa Davao. And this time, its for
real. We re getting married." nangingilid ang luhang paglalahad niya.

"Talaga!? Dwayne, I m so happy for you!" Hindi ko na napigilan ang sarili kong y
akapin siya. Parang gusto ko ring maiyak sa tuwa.

Masaya ako para kay Dwayne. Sa wakas nahanap niya na rin ang misteryosong babaen
g nagpatibok ng puso niya. "Tama nga ang sinabi kong darating din ang time na t
o. Mabuti kang tao, Dwayne. Hindi ka papabayaan ng Diyos. Ibabalik niya sayo ang
babaeng kukumpleto rin sa buhay mo."

"Salamat, Avi. Thank you for being such a good friend." Hinaplos niya ang likod
ko. "I didn t expect that this would happen again. But to be honest, if it wasn
t because of Mitsui, you re the one I want to marry."

"Loko-loko ka talaga!" Bigla akong kumalas ng yakap sa kanya at hinampas ko ang

balikat niya. "Ikakasal ka na kung anu-ano pang hinihirit mo."

"Hahaha! Biro lang. May mahal na rin akong iba so just treat that as a joke." na
tatawang pahayag niya.

"Psh! Di ka na nagbago. Mahilig ka pa rin talaga mang-alaska." Pinukol ko siya n

g matalim na tingin kaya huminto siya.

"Okay, sorry na. Ang bilis mong mapikon. Pareho kayo ni Abby."

"Sinong Abby?"

"Abby ang pangalan ng fiance ko. In fact, nandito ako sa Yale dahil susunduin ko
sana siya." May sinilip siya saglit sa bandang likuran ko kaya lumingon din ako
.

"Heto na pala siya. Wait, I want you to meet her." dugtong niya at pagkatapos ay
sinalubong ang isang papalapit na babae.

"Abby!?" Nanlaki ang mga mata ko. Ang fiance na tinutukoy pala ni Dwayne ay ang
bestfriend ni Althea.

"Oh! Hi, Vianca!" Nagulat rin na reaksyon nito.

"You both know each other?" hindi makapaniwalang sabi naman ni Dwayne.

"Oo, nagkita kami sa birthday celebration ng kaibigan niya." sagot ko.

"Wow. Small world." Inakbayan niya si Abby. "And not only that. It s a coinciden
ce that your names sounds alike. This is Abby Bianca Hernandez and you are Vianc
a Hernaez."

"Really?" Namamanghang nagkatinginan kaming dalawa ni Abby.

Tumango ako. "Ang galing, noh? Ang pagkakataon nga naman."

Naalala ko yung kwento ni Dwayne na bahagyang may pagkakaparehas ang pangalan na

min ni Abby. Kaya nga noong una y napagkamalan niyang ako yung first love niya.

"Uhmm.. Abby alam mo ba ang tungkol sa medical condition ni Dwayne?" concerned n

a sabi ko. Hindi naman siguro masamang magtanong. Magpapakasal na sila, kaya mal
abong hindi pa nito alam.

"Yes, I m aware of it. He already told me about it. That s why I want to pursue
my career in medicine.. Walang gamot at lifetime na ang illness niya kaya gusto
kong ako mismo ang doctor na mag-aalaga at titingin sa kanya."

Ramdam na ramdam ko ang pagmamahalan nilang dalawa. Ang pag-ibig na nakahandang

damayan ang pinagdadaanan ng bawat isa. "Kailan nga pala ang kasal niyo?"

"Two months from now. We re anticipating na magiging sobrang busy na ako once ma
gsimula na ang classes sa Med School. That s why we need to move our wedding dat
e closer." Si Abby na ang sumagot.

"Tamang-tama. Pwede ba namin gawing ringbearer si Lei?" Humingi pa sa akin ng p

ermiso si Dwayne. Eh makakatanggi ba ako sa request niya?

"Sure. Siguradong matutuwa yun sa ibabalita ko." Parang anak na rin ang turing n
iya kay Lei kaya hindi maaaring wala kami sa special occassion na yon.

"Thanks, Avi. By the way, may hinihintay ka pa ba? Kung gusto mo ihatid ka na la
ng namin pauwi sa inyo." Nag-offer si Dwayne na sumabay na lang ako sa kanila.

"Ah, wag na. Susunduin ako ni Mitsui. Mayamaya andito na yun." Iginala ko ulit a
ng paningin ko sa paligid ng parking area nang makita kong may kadarating lang n

a kotse sa di kalayuan. "Andyan na pala siya." Itinuro ko sa kanila yung sasakya

n.

"Paano ba yan? Mukhang mainipin pa naman yung husband mo. See you next time na l
ang, Vian." sabi ni Abby. Nakilala na nito si Mitsui sa party ni Althea kaya med
yo may ideya na ito sa personality ng asawa ko.

"I ll just contact you regarding Lei." Sumenyas pa si Dwayne na tatawagan niya n
a lang ako.

"Sige, sa susunod na lang ulit. Kailangan ko nang umalis. Bye!"

***
Makaraan kong magpaalam kina Abby at Dwayne ay dumiretso na ako sa kotse ni Mits
ui.

"What took you so long?" Kakasakay ko pa lang yun na agad ang bungad niya sa aki
n. Ang bilis niya talagang mainip.

"Ikaw nga tong ang tagal dumating." Bumubulong-bulong ako habang kinakabit ang
seatbelt ko.

"Rush hour. Traffic papunta dito." rason niya. Kasunod noon ay nagdrive na siya
palabas ng gate ng university.

"Oo na lang po." sambit ko ng hindi tumitingin sa driver s seat.

"Ba t kasama mo naman si Dwayne?" Halatang may bahid ng selos ang paraan ng pagt
atanong niya. Ang akala ko pa naman hindi niya napansing magkasama kami ni Dwayn
e. Nakita niya palang kausap ko ito.

Unti-unti akong lumingon kay Mitsui at nakumpirma kong seryosong-seryoso na nama

n ang mukha niya.

Lihim akong napangiti. "Ay! Sus! Alam kong tawag diyan. Nagseselos na naman po a
ng asawa ko." pagpaparinig ko sa kanya.

"You call it jealousy. I call it fear of losing you." Hindi pa rin nagbabago ang
tono ng boses niya.

"You call it fear of losing me. I call it the possessive side of you." pangongop
ya ko sa sinabi niya. Sanay na akong ganyan siya. Kaya nga imbes na mainis ay ki
nikilig pa ako.

Ibig sabihin kasi ng pagseselos niya ay may pakialam siya sa akin, na takot siya
ng mawala ako sa buhay niya.

Hinintay kong muling magsalita si Mitsui pero hindi na siya ulit kumibo. Sa huli
ay hindi rin ako nakatiis kaya minabuti ko nang ipaalam sa kanya ang totoo. "Hi
ndi lang naman si Dwayne ang kasama ko, ah? Nakita mo naman sigurong may katabi
siyang isa pang babae?"

"Oo, si Abby." maikling sagot niya habang patuloy sa pagmamaneho at nakatuon ang
paningin sa kalsada.

"Eh bakit kaming dalawa lang ni Dwayne ang nakita mo? Ang hirap kasi sayo, madal
as kang magfocus sa gusto mo lang makita. Hindi mo ba napansin na nakaakbay si D
wayne kay Abby? Kung gaano sila kasweet sa isa t isa--"

"Which simply means?" putol niya sa pagsasalita ko.

Nahuli kong umangat ang isang sulok ng labi niya. Mukhang may idea na siya sa mg
a nangyayari. Ayaw niya lang ipahalatang masaya siya dahil wala na siyang maitut
uring na karibal sa puso ko.

"Which means, may relasyong namamagitan sa kanila. Kaya wag mo ng pinagseselosan

yung tao. At mas lalong wala kang dapat ipag-alala dahil ikakasal na silang dal
awa ni Abby."

Matapos ko yung sabihin kay Mitsui ay ipinagtapat ko na rin sa kanya ang tungkol
sa sakit ni Dwayne. Hindi ko na yun dati nagawang ikuwento. Kapag binubuksan ko
kasi ang topic kay Dwayne, biglang nasisira ang mood niya.

***

Makalipas ang kalahating oras na byahe ay nakauwi na kami ni Mitsui. Pagdating n

amin sa bahay ay nadatnan pa namin si Ashley habang nakikipaglaro sa inaanak nit
o.

"Mommy! Daddy!" Sinalubong agad kami ng yakap at halik ni Lei.

Kinarga naman ito ni Mitsui. "Mom, hinahanap ka po ni Ninang." wika nito sabay t
uro kay Ash na prenteng nakaupo sa sofa.

"Ah, okay. Nagbehave ka ba habang wala kami?" Pinisil ko ang cute na pisngi nito
.

"Opo. Good boy po ako. You can ask Yaya Mila if you want." May kinuha na kaming
Yaya na magbabantay kay Lei kaya may mag-aasikaso naman dito kahit umalis kaming
mag-asawa.

"Dad, can I play in your room?" Kay Mitsui naman ito bumaling.

Tumango lang siya sa anak namin. Pagkatapos ay naglakad na siya papunta sa kwart
o habang buhat-buhat si Lei nang hindi man lang pinapansin si Ashley.

***
"Ang snob ng asawa mo." puna ni Ash pagkaalis ng mag-ama ko.

"Hayaan mo na." Tumabi ako sa kanya sa sofa. "Kamusta naman. Ba t ngayon ka lang
napadpad ulit dito sa bahay?"

"Busy-busyhan kasi ako these past few days." pagdadahilan niya sa akin.

Pansamantalang natigil ang pag-uusap namin ng dumating si Manang Mila na may dal
ang kape.

"Thank you, Manang." sabi ko pagkalagay nito ng tasa sa ibabaw ng center table.
"Pakitimpla niyo na rin po ng kape si Mitsui. Ihatid niyo na lang sa taas."

"Sige po, Mam." Umalis na ito at saka bumalik sa kusina.

"At ano namang pinagkakaabalahan mo, aber?" karugtong na tanong ko kay Ashley.

"Busy ako magfangirl mode. You know, nasa Pilipinas ang B1A4. Nanood ako ng conc
ert last night."

"Buti naman. Ang akala ko busy ka kakahabol kay LuHan." Mas okay na yun. At leas
t, nada-divert ang atensyon niya sa ibang bagay. Hindi yung puro na lang LuHan a
ng bukambibig niya.

"Ewan ko dun. Ayoko na nga sa kanya. Kung ayaw niya sa akin, edi wag." Nakasiman
got na naman siya.

"Weh? Sigurado ka bang susuko ka na talaga? Ang akala ko kasi ipaglalaban mo pa

ang pagmamahal mo kay Luhan." Duda akong kaya nga niyang panindigan ang mga bini
tawan niya.

"Vianca, sa buhay lahat pwede kong ipaglaban. Pero hindi lahat pwede kong ipagpi
litan. As I ve said, kung ayaw niya sa akin, edi wag. And let me correct you fir
st, crush ko lang si LuHan. Hindi ko pa siya mahal."

"Sigurado ka ba talaga diyan?" Inilapit ko pa ang mukha ko sa kanya na mistulang

binabasa kung totoo ba ang pinagsasabi niya.
"I m one hundred percent sure of that." Mahina niya akong itinulak papalayo. "Hi
ndi ako makikipagrelasyon sa taong gusto ko lang pero hindi ko naman mahal. Spel
ling nga magkaiba, kahulugan pa kaya."

Ano kayang nangyari? Bakit biglang nawalan ng interes si Ashley kay LuHan?

Haist! Bahala na nga sila sa lovelife nila. May mga tao talagang sadyang hindi n
akalaan sa isa t isa. Minsan mas maiging sumuko habang maaga pa para hindi masya
dong masaktan sa bandang huli.

"Siyanga pala, maiba tayo ng topic. Alam mo bang nagkita kami kanina ni Dwayne."
Ikinuwento ko sa kanya ang tagpo sa parking lot ng Yale.

"Oh, I thought nasa Davao siya." Awtomatikong tumaas ang kilay niya. "Bakit daw
siya nandito sa Manila?"

"Sinasamahan niya dito yung fiance niya. Mag-aaral kasi ulit sa Med School."

"Si Abby?" hula niya.

"Nameet mo na rin si Abby?" takang tanong ko bago ulit humigop ng mainit na kape
.

"Hindi pa. Nabanggit niya lang noong nagkita kami sa Davao. If I m not mistaken,
last month pa ata yun. That time, girlfriend pa lang niya si Abby. Wala pa nama
ng talks about their marriage so hindi pa niya fiance."

"Binanggit din ba niya kung paano sila nagbalikan? I mean, diba nga may prosopag
nosia siya. Paano niya ulit nakilala si Abby?" Hindi ko na natanong kay Dwayne a
ng bagay na to. Baka sakaling may nasagap na impormasyon si Ashley.

"Hindi ko masyadong nakuha yung ibang details. " Nagkibit-balikat siya. "Pero ba
sed sa kwento niya, bigla na lang daw itong nagpunta sa bahay nila. Kakauwi lang
daw from Australia. Tapos yung Dad niya mismo ang nagconfirm na si Abby nga an
g dating gf niya."

"Salamat naman at si Abby na ang gumawa ng hakbang para mahanap siya ni Dwayne."
Ngayon panatag na ang kalooban ko na magiging masaya na nga sila.
.
"To be honest, Vian. At some point, medyo nalilito pa rin ako sa istorya ng buha
y niya. Kailangan ko pa ng kaunting clarifications."

"Ganito kasi yun. Makinig kang maigi sa kin. Magnobyo sina Abby at Dwayne dati p
ero nagkahiwalay sila nang magpunta sa abroad si Abby. After that, saka naman ka
mi nagkakilala ni Dwayne sa Yale University. Noong nagresign naman ako bilang pr
ofessor at nagpakalayo-layo na sa Davao, sumunod namang nangyari yung insidente
kung saan nagkasakit na nga si Dwayne." paglilinaw ko naman sa kanya.

"Gets ko na. Nakakabilib. Sila ang perfect example ng what the mind forgets, the
heart remembers. Ang swerte nila. Even though, ang dami nilang pinagdaanan, sil
a pa rin until the end... Just like you and Mitsui. Ang kaibahan nga lang, sila
ikakasal talaga sa simbahan. Kayo, arranged marriage lang. Spoiler pa si Mitsui.

" Humahagikgik na kinumpara pa ni Ashley ang kasal ko kina Abby.

"Tumigil ka nga diyan." Tinitigan ko siya ng masama. Ipinaalala na naman niya an

g mga pangyayari noong nagpakasal ako kay Mitsui sa Canada.

Sa totoo lang, kapag sumasagi yun sa isip ko, hindi ko maiwasang maghinanakit sa
asawa ko. Paano ba naman, kitang-kita sa kilos niya na napilitan lang siyang pa
kasalan ako.

Natatandaan ko pa ng magkasama kaming pumili ni Mama Angela ng wedding ring sa i

sang sikat na jewelry shop sa Ontario. Ang sabi ko nga civil marriage lang naman
yun, hindi na kailangan ng singsing.

Ang kaso mapilit si Mama. Kunin ko raw yung magugustuhan ko dun sa mga naka-disp
lay na alahas. Sakto namang mayroon akong nahanap na pares ng wedding ring na ma
y naka-engraved na infinity sign. Sobra akong naakit dito na hindi basta maalis
ang paningin ko. Nakita ni Mama habang sinusukat ko yun sa daliri ko. Nagandahan
rin siya kaya yun na ang binili namin.

Nang nasa civil wedding ceremony na kami, maliban sa judge, umattend pati dalawa
ng kapatid ni Mama Angela na nakatira na rin sa Canada. Kasama ang tatlong pinsa
n ni Mitsui.

Kaya pala kami bumili ng singsing para magmukhang totohanan ang kasal namin sa h
arap ng mga kamag-anak nila. Kunyari raw nagmamahalan talaga kaming dalawa kaya
dapat may exhange of vows at wedding ring. Hay naku! Ginawa lang props yung sing
sing.

Pagkatapos,
ng singsing
agsuot nun.
gusto ko na

noong nakauwi na kami sa bahay, binawi ba naman sa akin ni Mitsui yu

na suot ko. Hindi raw bagay sa akin. Feel na feel ko daw masyadong m
Ang taas daw ng pangarap ko. Edi hinubad ko. Aish! Kung pwede lang,
nga sanang isaksak sa baga niya.

"Urgh! Buwisit na Mitsui yan! Hindi man lang ako pinakasalan ng maayos." Hindi k
o sinasadyang isatinig ang inis na nararamdaman ko.

"HAHAHA!" Humagalpak tuloy ng tawa si Ashley. "Same as what you re thinking, eve
rytime I remember that story kumukulo rin ang dugo ko. Kasumpa-sumpa talaga ang
ugali ng napangasawa mo. HAHAHA!"

"Oo nga eh. Tingnan mo!" Itinaas ko ang dalawang kamay ko at iniharap ko sa kany
a ang mga daliri ko. "Sinong maniniwala na kasal na ako? Ni wala nga akong suot
na wedding ring." nagtatampong sabi ko.

"Problema ba yan? Ngayong in good terms na kayo, edi hingin mo ulit kay Mitsui y
ung singsing niyo."
"How I wish ganun lang sana kadali yun. Pagkauwi namin dito sa Pinas, tinanong k
o siya kung nasaan na yung singsing. Ang sabi niya, nawala raw. Naiwan daw dun s
a Canada." Mukhang wala namang plano si Mitsui na palitan yun kaya sinarili ko n
a lang ang sama ng loob ko. Deadma na lang.

Pero ang totoo niyan, medyo naiingit ako sa mga couples na naranasan ang stages
ng ligawan, pamamanhikan, at kasalan. Ako kasi kasal agad. Kamuntik pang magdivo
rce!

***
-After 2 Months-

"Ang gwapo talaga ng anak ko. Manang-mana sa Daddy." Natutuwang inayos ko ang ka
unting gusot sa damit ni Lei. Ngayon na ang espesyal na araw kung kailan magigin
g ring bearer ito sa kasal ni Dwayne.

"Lola also told me na kamukha ko nga si Daddy when he was still young." Masaya n
itong ikinuwento ang mga pinag-usapan ng dumalaw kay Mama Angela.

"Pero sana hitsura lang ang manahin mo kay Daddy.. wag pati ugali." Pinaringgan
ko si Mitsui na tanghali na pero nakahiga pa rin sa kama.

Supposedly, may pasok talaga siya sa office ngayong araw. Kaya lang, tinatamad d
aw siyang magtrabaho. Ayaw niya namang sumama dun sa kasal. Aksaya lang daw ng o
ras niya. Matutulog na lang daw siya buong maghapon.

Oh diba? Anong mabuting ehemplo ang gagayahin sa kanya ng anak namin?

"Mommy, I m just going to wait for Ninang downstairs." excited na nagpaalam si L

ei na mauuna na ito sa baba.

"Sige. Susunod din ako kaagad. On the way na daw si Ashley." Inihatid ko ito sa
labas ng pintuan at pagkatapos ay binalikan ko naman si Mitsui.

Umupo ako sa gilid ng kama at pinagmasdan ko siya. Nakapikit ang mga mata niya h
abang bahagyang nakasubsob ang mukha sa unan.

Yumuko ako at mahina kong inalog ang balikat niya. "Mamaya bumangon ka na. Ibibi
lin ko na lang kay Manang yung breakfast mo. Aalis na muna kami ni Lei... I love
you, Hon." bulong ko sa kanya.

"Hmmm.." Tumango lang siya bilang sagot. Hindi man lang siya nag-abalang dumilat
.

Tumayo na ako at hindi ko na ulit inistorbo si Mitsui. Siguro nga inaantok pa ta

laga siya. Sinulyapan kong muli ang sarili ko sa salamin bago tuluyang lumabas n
g kwarto.

Nang makababa na ako sa may hagdan ay nagvibrate naman ang hawak kong cellphone.

Tiningnan ko agad kung sino ang tumatawag. Si Althea.

[Hello, Vianca. Andyan ka pa ba sa inyo?]

"Oo, pero paalis na rin kami ni Lei papuntang simbahan." sagot ko rito sa kabila
ng linya.

[Vian... pwede ka bang pumunta dito sa bahay ni Abby?... M-may problema kasi si
Abby, we need your help.]

May kakaiba sa boses ni Althea na hindi ko basta maipaliwanag. Para siyang takot
, na nag-aalala, na ninenerbiyos.

"Bakit? Anong nangyari kay Abby?" kinakabahang tanong ko.

[I can t tell you those further details. But please.. pumunta ka na lang dito..S
aka ko na lang sasabihin sayo.]

"Okay. Hintayin niyo ako diyan." Napalapit na rin sa amin sina Althea at Abby ka
ya di na ako nagdalawang-isip na pumayag na puntahan sila.

Pagkatapos ng maikling pakikipag-usap sa phone kay Althea ay nagtungo na ako sa

sala. Tiyempo namang naglilinis doon si Manang Mila.

"Manang, si Lei?" tanong ko sa aming kasambahay.

"Nasa kusina po, Mam. Umiinom ng tubig." magalang na sagot nito.

"Pag dumating po si Ashley sabihin niyo sa kanyang mauna na sila ni Lei sa cathe
dral. Tumawag kasi yung bride, pinapapunta ako sa kanila." bilin ko rito.

Makaraan ang ilang segundo ay nagmamadali na akong dumiretso sa labas at nag-aba

ng ng taxi. Marunong din sana akong magdrive, kaso magmula ng maaksidente ako no
on, ipinangako ko na sa sarili kong hindi na ako ulit hahawak ng manibela.

***
"Thea!" Pagdating ko sa malaking mansyon ng pamilya Hernandez ay tinawag ko agad
si Althea na kasalukuyang nakatayo sa tapat ng gate.

"Ssshhh!" Sumenyas siya na tumahimik daw ako. Nagmatiyag-matiyag muna siya sa pa

ligid bago ako nilapitan.

Ano ba talagang problema? Ba t masyado silang masekreto?

"Kanina pa kita hinihintay. Tara dun sa loob." pabulong na sabi niya sa akin.

Hihilahin niya sana ang braso ko pero pinigilan ko siya. "Ano bang nangyari?"

Muli siyang tumingin sa paligid at nang masiguro niyang walang ibang tao ay saka
siya ulit nagsalita.

"Alright. I ll explain it here." Huminga siya ng malalim. "Si Abby, gusto niyang
magback out sa kasal."

"A-ano?" Matagal bago nag-sink in sa isip ko ang sinabi niya. "Pa-paano si Dwayn
e? Nasaan si Abby? Kakausapin ko siya."

Sinamahan nga ako ni Althea sa kinaroroonan ni Abby. Ngunit habang naglalakad ka

mi patungo sa kwarto ng kaibigan nito ay hindi ko mapigilang lalong kabahan. Nag
kalat ang mga bodyguards sa buong kabahayan.

Ganito pala kina Abby. Ang akala ko normal lang ang buhay niya. Yun pala daig pa
ang mga pulitiko sa higpit ng seguridad.

***
Huminto si Althea pagdating namin sa harap ng isang silid. Kumatok ito ng ilang
beses sa pinto at di kalaunan ay pinagbuksan na kami ni Abby.

"Vianca... come in." Bakas sa boses niya na may mabigat siyang pinagdaraanan.

Humakbang ako papasok sa kwarto niya. Umalis naman si Althea at iniwan muna kami
ng dalawa.

Nang nasa loob na ako ay naagaw ang pansin ko ng napakagandang white wedding dre
ss na nakalatag sa queen sized bed. Katabi nito ang iba pang accessories, sapato
s at ang veil na dapat sana y gagamitin niya.

"Abby, naman.. Nakahanda na ang lahat, aatras ka pa. Wag mo naman tong gawin ka
y Dwayne. Masasaktan siya." nakikiusap na sabi ko.

Umiwas siya ng tingin. "Pero mas masasaktan siya pag itinuloy ko ang kasal na
o."

"Ang akala ko ba mahal mo siya?" Sa kaunting panahon na naging malapit ako sa ka

nya. Ako mismo, nasaksihan ko kung gaano niya ito kamahal.

"Oo, pero noon yun. Everything in this world changes, nothing is constant. Kasam

a na dun ang feelings ko para kay Dwayne. May mahal na akong iba." malungkot na
inilahad niya ang katotohanan.

"While I was in Australia, I met this man whom I fell in love. His name is Steve
n... Pero kinailangan kong makipaghiwalay at umuwi ng Pilipinas dahil kay Mommy.
.. Our company is facing bankruptcy.. At ang tanging solusyon para maisalba ang
pagkalugi namin ay ang makipag-merge sa kompanya ng tatay ni Dwayne. But in one
condition, I have to marry his son."

Napaupo na lang ako sa isang bakanteng silya. Nanlulumo ako habang pinapakinggan
ko ang mga ipinagtatapat ni Abby.

"I agreed to that condition without thinking about the possible outcomes. Pero h
indi ko na talaga kayang ituloy to."

"Eh yung consequence na iiwan mo siya sa ere, na hahayaan mo siyang umasa at mag
hintay na darating ka. Naisip mo ba yun?" sumbat ko sa kanya.

Nanatili lang siyang nakatayo sa harapan ko. "I already informed him about my pl
ans. Matatanggap niya raw kahit anong maging decision ko. He will be thankful if
I ll walk down the aisle. And he s willing to accept kung sakaling magback out
man ako."

Si Dwayne nga talaga ang tinutukoy niya. Ang lalaking kilala ko na hindi marunon
g maging makasarili. Maraming beses nang nagparaya si Dwayne alang-alang sa mga
taong mahalaga para rito.

"Please, Vian... tulungan mo ako. I need your cooperation. Althea was the one wh
o made this plan. And I think this would be the best option."

"Kooperasyon ko? Kasali ako sa plano niyo? Ano bang binabalak niyo?" sunod-sunod
na tanong ko sa kanya.

"I m really sorry. But you have to pretend and wear that wedding gown. Kailangan
mong magpanggap na bride."

"WHAT!?" nabiglang sigaw ko. Anong klaseng kalokohan naman ang gusto nilang ipag
awa sa akin?

"Pasensiya na talaga. Yun na lang ang naiisip naming paraan para makatakas ako d
ito sa bahay. May plane ticket na ako pabalik ng Sydney at mamayang hapon na san
a ang flight ko. However, my Mom anticipated the situation. She confiscated my p
assport yesterday and hired those bodyguards para bantayan ako. Kung nasa akin l
ang sana yung passport ko, makakabyahe na ako paalis ng bansa" Naihilamos niya a
ng sariling mga palad sa mukha dahil sa sobrang panghihinayang.

"It s precisely the reason why you have to be involved. Kailangan kong makuha an
g passport na nakatago sa bedroom ni Mommy. But in order for me to do that, dapa
t may makita silang bride na umalis dito sa bahay. Once the bride left this hous
e, all eyes will be on her. In effect, magiging maluwag na rin ang security. The
n, I ll use that as a chance to recover my passport."

"Paano kung matuklasan nilang hindi ako ang bride? Pag nakita ako ng Mommy mo?"
sabat ko sa mahabang pagpapaliwanag niya.

"Kanina pa umalis si Mommy. Mga bodyguards at maids na lang ang naiwan dito. Wag
kang matakot kasi malabong mangyari yun. Hindi ka nila makikilala dahil sa veil
na gagamitin mo. Althea is my bridesmaid. She will going to assist you so don t
worry. Hanggang doon lang naman sa pagsakay sa bridal car ang participation mo.
Kinausap na namin yung driver, after that pwede ka nang magpahatid sa inyo."

Sa pakikinig ko kay Abby ay napagtagpi-tagpi ko ang mga pinaplano nila ni Althea

.

Magpapanggap ako bilang bride tapos ihahatid kunwari ng kotse sa simbahan. Saman
talang siya naman ay babawiin muna yung passport niya at saka mabilis na tatakas
palabas ng bansa.

"Please....I badly need your help. Kung kailangang magmakaawa at lumuhod ako, ga
gawin ko." Desperadang luluhod na sana siya sa harap ko ngunit tumayo ako at pin
igilan ko siya.

"Abby! Tama na nga yan." saway ko kanya.

"Vian, kung ikaw ba ang nasa position ko. Ikakasal ka sa iba pero si Mitsui ang
mahal mo at alam mong hinihintay ka niyang bumalik ng Australia. Anong gagawin m
o? Diba pipiliin mo ring umatras para sa kanya? Because for me, I don t give a
damn sa iisipin ng ibang tao. Ang importante sa akin ay ang makasama ang lalakin
g mahal ko." matigas na pahayag niya. Mukhang hindi na talaga magbabago ang desi
syon niya.

Oo, tama si Abby. Kung ako ang nasa katayuan niya, doon pa rin ako sa kung saan
ako magiging masaya. Si Mitsui pa rin ang pipiliin ko.

Naranasan ko na ring magmahal at kadalasan kahit alam mong may masasaktang iba,
kailangan talagang gumawa ng isang mahirap na desisyon.

"Okay. Pumapayag na ako." pagsang-ayon ko sa kanya makaraan ang ilang minutong k

atahimikan sa pagitan namin.

"T-thank you, Vian." naiiyak na saad niya nang makumbinsi na ako sa gusto nilang
mangyari.

***********
"Tada! Ang ganda ng masterpiece ko!" proud na sabi ng baklang make-up artist at
stylist na pinatawag ni Abby. Bruhang to! Ano ako artwork?

"Wait! Let me see!" tumili naman si Althea. Inihagis nito sa sahig ang binabasan
g magazine at excited na lumapit sa amin. Ito naman, kung makaarte daig pa yung
titingin talaga sa tunay na bride.

"OMG! Beautiful!" napapalakpak pa si Thea sa sobrang tuwa.

"Yeah, Vianca. Ang ganda mo." Nasa likuran ko na rin pala si Abby.

Dahil doon ay pinagmasdan kong mabuti ang sarili kong reflection sa salamin.

"Ako ba talaga

to?" namamanghang bulong ko sa sarili.

Mabilis na lumipas ang dalawang oras at nakasuot na ako ngayon ng wedding dress.
May make up at nakaayos na rin ang buhok ko. Ni sa panaginip hindi ko inakala n
a makakapagsuot pa ako ng ganito.

Kahit pa nga isang malaking pagpapanggap lang ang lahat, parang gusto kong namna
min ang pambihirang pagkakataon na ito.

"Thea, bakit kailangan niyo pa akong ayusan ng husto? Sayang lang yung make up.
Hindi naman masyadong makikita ang mukha ko kasi naka-veil ako." mayamaya y sabi
ko nang bumalik na ako sa realidad.

"Okay lang yan. Dapat maganda ang bride sa very special event of her life." Abot
tenga pa rin ang ngiti ni Althea.

Napansin kong siniko siya ng katabi niyang si Abby pero binalewala ko na lang iy
on nang sumingit sa usapan ang maharot na baklang nag-aayos sa akin.

"Correct siya dun, sis! May nakaprepared namang make up. Mas sayang kung hindi n
atin gagamitin. Look, oh..You re very pretty." Inalalayan ako nitong tumayo.

Nang nakatayo na ako ay kinapa ko ang suot kong designer gown. Hindi
. Saktong-sakto na parang isinukat talaga sa katawan ko.

to masikip

Sinulyapan ko si Abby. Magkasing-tangkad at halos parehas lang pala ang measurem

ent naming dalawa. Kaya siguro ako ang napili niyang magkunwaring bride para hin
di kami agad mabisto.

"Vianca, are you ready? Tara na. Its time to execute our plans." Inabot sa akin
ni Althea ang bouquet of flowers.

Huminga ako ng malalim. "Ready na."

"How about you, Abby?" Bumaling naman siya sa bestfriend niya.

"Yes, I am." desididong sagot nito.

"Don t forget to contact me immediately when you reached the airport." si Althea
ulit.

"Thank you, Vian.. Tatanawin ko tong isang malaking utang na loob." Ngumiti sa
akin si Abby at niyakap ako nito.

"Tama na muna yan. We don t have enough time." Tinapik ni Althea ang balikat ni

Abby kaya kumalas na ito ng pagkakayakap sa akin.

Humarap naman ako kay Althea at inayos nitong maigi ang bridal veil sa harap ng
mukha ko.

"Halika na." Niyaya ko na siya at ilang saglit pa ay magkasama na kaming lumabas

ng kwarto.

***
Nang makarating kami sa receiving area ng mansion ay pansamantala kaming tumigil
ni Althea.

"Vian, last obstacle na to.." Ang tinutukoy niya ay ang mga nagkalat na tauhan
sa paligid na dapat naming daanan. Nagawa na naming lagpasan ang mga nakakasalub
ong namin dun sa taas ng hindi kami nahahalata.

Ito na lang talaga. Last na to. Pinagpapawisan na ang mga palad ko. Please nama
n, sana makauwi na ako sa bahay.

Bumulong ulit si Althea. "We can do this.. Inhale.. exhale.." Mistulang mas kaba
do pa nga siya kaysa sa akin.

Ginaya ko naman siya. Humugot ako ng malalim na hininga.

"Mam, congratulations po." Biglang may babaeng sumulpot sa likuran namin.

Asdfghjkl**!

Sa sobrang gulat ko ay dumulas sa kamay ko ang bouquet na hawak ko at nabitawan

ko ito.

"Ay! Sorry po kung nagulat ko kayo." Pupulutin na sana nito ang nahulog na bulak
lak pero mabilis na yung dinampot ni Althea.

Yumuko ako para maitago ng mabuti ang aking mukha. Nanginginig na ang mga tuhod

ko. Deep inside ay natataranta na talaga ako. Sinisikap ko lang kumalma.

"Sorry po talaga. Di ko po sinasadya." humingi na naman ito ng paumanhin.

Tumango lang ako ng paulit-ulit. Hindi ako pwedeng magsalita.

Oo na. Mawalang galang na. Lumayas ka na! Gustong-gusto ko na yung isigaw dun sa
babae.

"Its alright. You may go. As you can see, we re in a hurry." Si Althea na ang ma
taray na nagtaboy rito.

"Sige po." Lumayo na ito sa amin.

Ibinalik na sa akin ni Althea ang dala kong flowers. Kumapit muna ako ng mahigpi
t sa braso niya at kasunod noon ay ipinagpatuloy na namin ang paglalakad papunta
sa labas ng mansyon.
Nang makarating kami sa parking lot ay nagmamadali kaming sumakay sa bridal car.
Ganun na lamang ang relief na naramdaman ko ng makasakay na kami sa kotse. Munt
ikan na ako dun!

"Woooh! Nice job! We did it, Vian!" Kapwa kami nakahinga ng maluwag ni Althea na
ng makaalis na ang sinasakyan namin sa loob ng Hernandez residence.

Tinanggal ko na ang veil sa ulo ko. "Itetext ko lang saglit si Ash na sunduin ni
ya na ako."

Tumawag na ako kanina kay Ashley. Ipinaalam ko rito ang sitwasyong napasukan ko.
Ibinalita ko rin na wag na silang tumuloy ni Lei sa simbahan dahil wala namang
kasalang magaganap.

Doon na lang ako kina Ash magbibihis. Hindi kasi ako pwedeng umuwi sa bahay ng g
anito ang hitsura ko. Baka magalit lang yun si Mitsui. Sasabihin na naman nun, a
ng hilig kong makialam at makisawsaw sa problema ng iba.

***

Makaraan ang labinlimang minuto ay tumigil na ang aming sasakyan sa isang gasoli
ne station.

"Mam, andito na tayo." sabi ng kasabwat naming driver.

"Thanks, Manong.. Bumaba na tayo, Vian." Tinulungan ako ni Althea na makababa ng

bridal car. Masyado kaming agaw-eksena. Pinagtitinginan na nga kami ng mga gaso
line boys at ilang motoristang naroon.

"Vianca!" Kumakaway na sumigaw si Ashley kaya nakita namin siya kaagad. Nakatayo
siya sa tapat ng kotse niyang naka-park sa di kalayuan.

Lakad-takbo tuloy kami ni Althea habang patungo rito.

Pinagbuksan niya kami ng pinto sa backseat. Nauna akong sumakay. Tumabi naman sa
akin si Althea.

Sumunod na ring pumuwesto sa driver s seat si Ashley. "Naks! Ang ganda natin ah?
" Biniro niya ako nang lumingon siya mula sa unahan. "Blooming ang runaway bride
." aniya sabay kindat pa.

"Tss! Anong blooming ang pinagsasabi mo diyan? Stressed kamo. At isa pa hindi ak
o runaway bride." Humalukipkip na lang ako sa upuan.

Muli na siyang humarap sa unahan at kalaunan ay inistart na ang makina ng kotse.

"Althea, buti naconvinced niyo yang friend ko na magsuot niyan." wika niya haban
g nagmamaneho at panay ang sulyap sa rearview mirror.

"Siyempre, ang bait kaya ni Vianca. At saka hindi siya makakatanggi kay Abby." k
ampanteng sagot naman ni Thea.

Hmmm? Kailan pa naging close ang dalawang to? Minsan lang naman silang magkita
sa bahay.

"Sh*t!" Bigla na lang nagmura si Ashley.

"May problema ba?" Bumalik ang kaba sa dibdib ko.

"Vian, kanina pa nila tayo sinusundan. Tingnan niyo yang red SUV."

Napalingon kami ni Althea sa likod ng kotse. Totoo ngang may sumusunod sa amin.

"Ash, bilis! Iligaw mo sila." nagpapanic na sabi ko.

Binilisan niya nga ang pagdadrive. Subalit naabutan pa rin kami ng mga ito.

"Girls, kumapit kayong mabuti." babala niya ng makipag-gitgitan sa amin ang pula
ng kotse. Mahigpit na lang kaming napahawak ni Althea sa sandalan.

Ilang sandali pa, halos maubusan ako ng hangin nang biglang magpreno si Ashley.
Mas lalo akong nahirapang huminga nang makita kong hinarang na kami ng SUV.

Bumaba ang dalawang di-kilalang lalaki at lumapit sa amin. Kinatok nito ang wind
shield sa gilid ni Althea.

"Wag mong--" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil binuksan na ni Althea an

g pinto.

Gaga! Ba t mo binuksan? Kung maari lang batukan si Althea, ginawa ko na.

Sumakay sa backseat yung isang lalaki habang ang isa naman ay tumabi kay Ashley.

"Pinapapunta na kayo ni Madam sa simbahan." hayag ng kalbong lalaki na nasa pass

enger s side. Mga bodyguards sila ni Abby.

"P-paano niyo kami nasundan dito?" nauutal na tanong ni Althea.

"Nilagyan namin ng tracking device ang bag mo Ms. Althea at napansin naming sa i
bang direksyon na kayo bumibyahe." sagot naman ng katabi nito.

"ANO!" Kinuha ni Thea ang shoulder bag at hinalungkat iyon. "Waaaahh! Mga peste
kayo!" Padabog na itinapon nito sa sulok ang mga gamit.

"Hoy, pabalikin mo na tong sasakyan." maangas na utos ng katabi ni Ashley sa ka

nya.

"Hindi pwede!" Umalma ako.

"Wag ka ng pumalag!" asik naman nito sa akin.

"Hindi nga pwede kasi hindi naman ako yung bride na ikakasal!" matapang na sagot
ko.

Lumakas tuloy ang tawa ng dalawang lalaki. "Ayos

ide. Pero kitang-kita naman sa damit niya."

to pre! Hindi daw siya yung br

"Eh sa hindi naman talaga ako! Pinasuot lang sa akin

nila.

to ni Abby!" giit ko sa ka

"Juice colored! Ano ba naman kasi yang gulong pinasukan mo, Vianca!" Isinubsob n
i Ashley ang ulo niya sa manibela.

"Tang*na pre! Wag kang maniniwala diyan. Pinagloloko tayo niyan. Narinig mo yung
tawag nito? Bianca daw! Abby Bianca ang pangalan ng anak ni Madam."

"Bingi ka ba? Vianca ang sinabi ko! Hindi Bianca! Hindi ka ba marunong ng alphab
et? Magkaiba ang V sa B!" Iritableng sininghalan ni Ash ang katabi niya.

"Tumahimik ka! Tatamaan ka sa kin." pagbabanta nito sa kanya. Inilabas pa nito a

ng dalang baril.

Dahil sa takot ay umurong ang dila ng kaibigan ko. Wala na rin siyang ibang naga
wa kundi ang sundin ang gusto ng mga ito na dumiretso raw kami sa simbahan.

***
"Please... ayoko talaga... Hindi naman ako yung bride..." Humihikbi na ako nang
tumigil sa tapat ng simbahan ang sinasakyan naming kotse.

"Gago ka pare. Wag mong paiiyakin yan. Baka pumangit yan." sabi nung kalbong nas
a unahan.

"Heto, may make up kit ako dito." Biglang may iniabot si Ashley kay Althea. "Pak
i-retouch mo na lang." Kita mong babaeng to! Hindi na nga ako nakakapag-isip ng
matino, may gana pang mag-offer ng make up.

Inayos nga ulit ni Althea ang hitsura ko. Inilagay ulit nito ang wedding veil ko
pero di tulad kanina, nasa likod na lang iyon ng buhok ko. Naging sunod-sunuran
na lang talaga sila dun sa mga bodyguards.

"Sige na. Bumaba ka na." utos sa akin nung isa.

"Hindi nga pwede. Pinagpanggap lang ako ni Abby. Nasa airport na siya. May fligh
t siyang papunta ng Sydney. Hindi ako yung ikakasal." Para akong sirang plaka na
ilang beses ng paulit-paulit pero ayaw pa rin nilang maniwala.

"Tol, namumuro na sa kin yan." Galit na itinuro ako ng katabi ni Ashley. "Ngayon
pumili ka. Papasok ka sa loob ng simbahan o unang ihahatid sa libingan ang kaib
igan mo?" Itinutok nito kay Ash ang hawak na baril.

"WAAAG! HUHUHU!" Nagsimula nang maging hysterical ang bestfriend ko. "Ayoko pang
mamatay! Marami pa akong pangarap. Manonood pa ako ng CNblue concert next week!
Magkikita pa kami nina Yong Hwa at Min Hyuk! Magko-concert pa ang BTS sa Disyem
bre! Waaaah! Para niyo ng awa!"

"Sinabi nang tumahimik ka! Ang daldal mong babae ka!" Binulyawan si Ashley ng ta
uhang napikon na sa ingay niya.

"Ms. Abby, bumaba ka na! Wag mo na kaming pahirapan. Ginagawa mo lang kumplikado
ang mga bagay-bagay." nagsalita ang katabi ni Althea. Medyo mahinahon naman ito
, hindi kagaya nung nasa harapan ko.

"Bakit ba ayaw niyong maniwala? Hindi niyo pa ba nakikita sa personal ang tunay
na Abby? O kahit sa pictures lang?" apela ko.

Nakikipagmatigasan pa rin ako dahil matinding kahihiyan ang haharapin ko sa oras

na bumaba ako ng sasakyan. Ano na lang ang sasabihin ng mga tao sa kin? Hindi n
aman ako yung bride tapos ako ang sisipot sa kasal.

"Hindi ka namin kilala, Ms. Abby. Napag-utusan lang kami ng Mama mo na pigilan k
a. Nalaman niyang plano mong tumakas--"

"Pare wag mo na nga yang idaan sa diplomasya." Marahas na bumaba ng kotse yung k
albo at binuksan ang pintuan sa side ko.

"Labas!" Binilangan pa ako nito. "Isa! Dalawa!"

Hindi pa rin ako natitinag sa kinuupuan ko kaya hinawakan nito ang kamay ko at h
inila ako pababa ng kotse.

"Hoy pre! Dahan-dahan naman! Madadapa yung tao! Lagot tayo niyan kay Boss." Nari
nig ko pang sita ng kasamahan nito nang muntik na akong masubsob. Nagkamali kasi
ang tapak ko sa lupa. Naka-three inches heels pa naman ako.

"Sige na, pumasok ka na." Mahina ako nitong itinulak.

Umiling-iling ako. "Ayoko.. Dito lang ako."

"Ang tigas talaga ng ulo mo!" Dumilim ang mukha ni kalbo. Ang buong akala ko nga
ay makakatikim na ako ng sampal mula rito, ngunit hindi. Bagkus ay pumasok ito
sa loob ng sasakyan at umupo sa dating puwesto ko.

"V-vianca..." ninenerbiyos na usal ni Althea. Napapagitnaan na ito ngayon ng dal

awang lalaki.

Iniangat ng isa sa kanila ang hawak na baril at itinutok iyon sa ulo ni Althea.

"Ituloy mo na ang kasal niyo kung ayaw mong mapahamak ang babaeng to." mala-kon
trabida sa pelikulang sabi nito. Tila isa itong halang ang kaluluwa na kaya tala
gang pumatay ng tao kung gugustuhin nito.

Mariin akong napapikit. "Oo na! Wag niyo na silang idamay!" Life and death situa
tion na ang kinalalagyan ko. Isang maling galaw lang, buhay na nina Althea at As
hley ang nakasalalay sa gagawin ko.

Pumihit ako paharap sa simbahan at nagsimula na akong humakbang papasok dito. Li

him akong nagdarasal habang naglalakad.

Lord, kayo ng bahala sa kin. Ito na siguro ang karma ng pagiging pakialamera ko.
Dapat kasi nung una pa lang hindi ko na kinunsinti si Abby. Klarong-klaro naman
na may masasaktan siya pero pumayag pa rin ako sa plano niya.

Sana hindi magalit si Mitsui sa gagawin ko. Malaking gulo pa naman ang kinasangk
utan ko. Matinding kahihiyan ang kakaharapin ko pag nakita ako ng mga bisita. Sa
na walang nakakakilala sa akin sa loob.

Aish! Kung kailan naman kailangan ko ang tulong ni Mitsui! Hindi man lang ba siy
a darating para iligtas ako. Pakiramdam ko tuloy para akong damsel in distress n
a naghihintay ng prince charming. Pero sa kamalasan, yung hinihintay ko, ayun tu
log na tulog pa sa bahay.

Lalong lumalakas ang kabog ng dibdib ko habang papalapit ako sa main entrance ng
cathedral. Natatanaw ko na ang maraming taong nag-aabang sa loob kaya mas tumin
di ang kabang nararamdaman ko.

Ilang sandali pa ay nakarating na ako sa tapat ng malaking pintuan. Wala ng atra

san to. Pag umurong ako, mapapahamak sina Ashley at Althea.

Hihingi na lang ako ng tulong kay Dwayne. Maiintindihan niya namang napilitan la
ng ako. Saka ko na iisipin ang magiging perception sa akin ng mga bisita.

***
Nang makapasok na ako sa simbahan ay napayuko na lang ako. Alam kong nakatutok a
ng mga mata nilang lahat sa akin.

Ang ironic.. Para akong pinaglalaruan ng tadhana. Hindi nga natuloy noon ang mar

riage proposal ni Dwayne, pero nandito ako ngayon nagpanggap bilang bride at siy
a pa ang groom.

I m sorry talaga, Mitsui...

Hindi mawala sa isipan ko ang asawa ko. Hindi nga namin naranasang ikasal ng gan
ito sa simbahan. Pagkatapos heto ako naglalakad ng mag-isa papunta sa altar. Ano
ba namang buhay to!

"Mitsui.." Hindi ko namalayang paulit-ulit ko na palang binubulong ang pangalan

niya.

Ang bigat ng mga paa ko habang nagmamartsa. Nang makailang hakbang na ako ay nag
-angat na ako ng tingin. Gusto ko sanang makita ang lalaking naghihintay sa akin
sa harap ng altar. Subalit wala roon si Dwayne.

Huminto ako sa paglalakad.

Nasaan si Dwayne? Bakit nawawala yung groom? Hindi rin ba siya sumipot sa kasal?

"Viancy!" Pusang gala! Halos malaglag ang puso ko ng bigla akong yakapin ni Ashl
ey mula sa likod.

Humarap ako sa kanya. "A-ash... A-anong nangyayari? Asan si Dwayne? Diba kasal n
ila ngayon? Nagback-out pa nga si Abby." Tuliro at naguguluhan na talaga ako.

"Hehe.. Vian.. Sorry talaga. Peace tayo.." Nag-peace sign pa siya.

"Set up lang yung pag-atras ni Abby. Gawa-gawa lang yung about sa passport chuch
u niya.. Tuloy na tuloy pa rin ang kasal nila ni Dwayne. Yun nga lang sa 24 pa a
ng kasal nila. September 14 pa lang ngayon."
"ANO!?" Mga *** kayo!

Pinigilan ko ang sarili kong makapagbitiw ng masama. But I swear, kung pwede lan
g mag-cussed sa loob simbahan, ginawa ko na. Halos atakehin ako sa puso sa malaroller coaster ride na pinagdaanan namin. Yun pala, palabas lang lahat ng yun.

OA man ang reaksyon ko, pero gusto ko talagang magpapadyak at maglupasay sa sahi
g. Leche! Ang galing nilang artista! Paniwalang paniwala ako sa acting nila.

"Patawarin mo na kami, Vian. Ang asawa mo ang pasimuno nito, eh. Kinasabwat lang
ako."

"A-anong ibig mong sabihin? May kinalaman dito si Mitsui? Siya ang may pakana ni
to? Bumagal na pati takbo ng utak ko. Hindi ko agad maproseso ng maayos ang mga
sinasabi ni Ashley.

Sa halip namang sumagot ay tumingin lang siya sa may harap ng altar. Lumingon di
n ako.

MITSUI??

Epekto ba ng kakaisip ko kay Mitsui kaya siya ang nakikita ko ngayong nakatayo d
un sa harap bilang groom? Teka, nagha-halucinate na ba ako? Bakit bigla siyang l
umitaw dun? Nakatitig pa nga siya sa akin.

Kumurap-kurap pa ako. Baka kasi pagmulat ko, bigla na lang siyang maglaho sa pan
ingin ko. Baka namamalik-mata lang ako.

"Idea ni Mitsui lahat ng to. He wants to surprise you. He wants to marry you fo
r the second time around." masayang nagsalita ulit si Ashley. "Best wishes, Vian
ca! Today is your wedding day!"

Unti-unting uminit ang sulok ng mga mata ko. "Pwede namang yayain akong magpakas
al sa simpleng paraan lang..." sabi ko ng hindi inaalis ang tingin kay Mitsui na
nakasuot ng royal blue suit.

"Ibang klase kasi ang gusto niya. Yung may thrill.. Pfft!" nagpipigil ng tawang
sagot sa akin ni Ash.

Hinarap ko ulit siya. Naluluha na ako. Mixed emotions na ang nararamdaman ko. Na
iinis ako dahil nagkasundo silang lokohin ako. Pero sa kabilang banda, na-overwh
elmed ako sa effort nilang lahat. Pinagkaisahan nga nila ako, ngunit yun ay para
mabigyan ako ng isang malaking sorpresa.

"Hey! Cheer up!" Hinaplos ni Ashley ang pisngi ko. "Wag kang iiyak. Sayang ang m
ake up. Sayang ng eyeliner at mascara.. Sige na, you may now continue walking do
wn the aisle."

Tumango-tango na lang ako. Speechless na ako sa lahat ng mga nasasaksihan ko.

"Kalimutan mo muna yung mga eksena kaninang panira ng perfect wedding moment niy
o ni Mitsui. Now that you re here inside the church.. together with him, take th
is moment and make it perfect."

**************
A/N:

Tinatapos ko pa po yung Part 2. Wala ng Epilogue kaya last na talaga yun. :)

Ch. 79 - Ending Part 2 >>

Chapter 79 - Ending Part 2
[Vianca s POV]

"Sige na. You may now continue walk down the aisle." Hinaplos ni Ashley ang pisn
gi ko.

"Kalimutan mo muna yung mga eksena kaninang panira ng perfect wedding moment niy
o ni Mitsui. Now that you re here inside the church, together with him take this
moment and make it perfect."

Tumango-tango na lang ako. Speechless na ako sa lahat ng mga nasasaksihan ko.

"Best wishes, Vianca!" Sa huling pagkakataon ay niyakap ako nito at pagkatapos a

y lumayo na ulit ito sa akin.

Huminga muna ako ng malalim bago pumihit paharap at naglakad patungo sa kinaroro
onan ng altar. Isang engrandeng surprise wedding ang nagaganap at hanggang ngayo
n ay hindi pa rin tuluyang nagsi-sink sa isip ko ang mga nangyayari.

Kasabay ng aking paglalakad ay naririnig ko pagtugtog ng aming wedding song. Nap

atingin ako sa gilid ng altar kung saan naroon ang mga lalaking naka-tuxedo haba
ng tumutugtog ng piano at violin.

Maganda ang pagkakaayos ng mga floral decorations sa paligid. Pumares ang kulay
ng mga mapupulang roses sa red carpet na nakalatag sa gitna na siyang nilalakara
n ko.

Hindi napansin ang mga iyon kanina dahil na rin sa sobrang kinakabahan ako. Ang
akala ko kasi sina Dwayne at Abby talaga ang ikakasal. Wala akong ideya na kami
pala ni Mitsui.

Makaraan ang ilang sandali ay nagawa ko nang makita ang lahat ng mga bisita. Mas
ayang-masaya sila para sa akin. Magkasama sina Abby at Dwayne. Si Zeke naman ay
katabi na ngayon si Althea. Dumalo rin pati sina Pia at Adrian.

Ipinagpatuloy ko lang ang paglalakad ko habang nakangiti sa bawat panauhing mada

daanan ko. Naroon ang mga malalapit kong kaibigan. At higit sa lahat, naroon ang
mga importanteng tao sa buhay ko-- sina Lei at Mama Angela.

Ilang hakbang na lang ang layo ko mula sa altar nang dumako ang paningin ko sa l
alaking naghihintay sa akin. Ang lalaking pinakamamahal ko. Si Mitsui.

Nakangiti siya at sa akin lang siya nakatitig. Halatang hindi niya maitago sa ka
nyang mukha ang sayang nararamdaman niya habang papalapit ako. At ganoon din ang
nadarama ko.

Nang makarating na ako sa kinatatayuan niya ay bumilis ang tibok ng puso ko nang
hawakan niya ang isang palad ko.

"You look stunning in your bridal dress." sabi niya na mas lalong nagpalakas ng
kabog ng dibdib ko. Ang gwapo ng asawa ko sa suot niyang royal blue tailored fit
suit.

Hindi ko na nagawang sumagot kay Mitsui at sa halip ay nanatili lang akong nakat
ulalang nakatitig sa kanya. Dahil doon ay siya ulit ang nagsalita. "Did I scare
you? Sorry if I added some thrills on our wedding."

Tiningnan ko siya ng masama. "Muntik na akong himatayin sa set up na ginawa niyo

kanina." Kahit pa nga ganyan kagwapo ang groom na naghihintay sa akin sa loob n
g simbahan, ang sarap pa ring kutusan eh!

"Hahaha! I m sorry again. Okay?" Natatawang niyakap niya ako at hinalikan sa noo
.

"Mommy!" Biglang sumulpot sa gilid namin si Lei. "Mom, you re very pretty. But w
hy are you wearing that white dress?" inosenteng tanong nito.

"Ikakasal kami ng Daddy mo." Inayos ko ang damit ni Lei na nagusot na naman dahi
l sa labis na paglilikot nito. Nakabihis pang-ringbearer pa rin ito. Kung gayon,
sa amin pala ito magiging ringbearer.

"Hindi po ba married na kayo ni Dad? Bakit--" May karagdagang itatanong pa sana

ang anak namin pero kinausap na ito ni Mitsui.

"Son, we ll explain it you later. Sumama ka na muna kay Ashley." Iginiya niya it
o papunta sa likod namin kung saan nandun at nakatayo na pala ang Ninang nito.

"Baby, come here. Wag mo na munang istorbohin ang Mommy at Daddy mo." Isinama na
ni Ash si Lei pabalik sa upuan ni Mama Angela. Katabi nila roon sina Zania at L
uHan.

Muli akong tumingin sa paligid at kitang-kita ko ang saya sa bawat isang dumalo
sa natatanging kasalang iyon. Kasunod noon ay magkahawak-kamay na kami ni Mitsui
na nagtungo sa harapan.

Nakinig kaming maigi nang mag-umpisa nang magsalita ang pari sa aming Nuptial Ma
ss. Hindi ko na napigilang maluha habang nagaganap ang seremonya. Mula sa pagsin
di ng kandila, hanggang sa pagsuot namin ng singsing.

Ang akala ko, wala na akong ikakamangha pa ng mga oras na yun. Ngunit napasingha
p ako nang ihatid sa amin ni Lei ang wedding ring namin ni Mitsui. Tuluyan na ak
ong napahikbi nang mapagmasdan kong mabuti ang singsing. Kahawig ito ng wedding
ring na ginamit sa civil marriage namin sa Canada.

Pakiramdam ko ay panaginip lang ang lahat. Halos naging perpekto ang bawat detal
ye ng aming kasal.

Nagsilbi yung patunay na minsan sa gitna ng napakasimple kong buhay, naranasan k

o kung paano mapunta sa isang fairytale. At nangyari lahat ng yun dahil naniwala
ako sa katotohanan na sa ikalawang pagkakataon ay may pag-ibig pa ring naghihin
tay para sa akin.

***
"Ang akala ko talaga nawala na tong singsing." Itinaas ko sa ere ang mga daliri
ko at pinagmasdan ko ang suot kong white gold wedding ring na may naka-engraved
na gold infinity sign.

Sa wakas, nakauwi na rin kami sa bahay matapos ang ilang oras na pananatili sa l
ugar na naging reception ng kasal namin.

"Itinago lang yan ni Mommy." tugon niya habang buhat-buhat ako, bridal style.

"Ibaba mo na nga ako, Hon. Mamaya, magrereklamo ka naman na ang bigat ko." sabi
ko sa kanya. Pero hindi ko na naman mapigilang mapangiti sa sweet gestures ng as
awa ko.

"Not until we reached our bedroom." pilyong sagot niya.

"Uh-oh.. Mukhang alam ko na ang susunod nito." bulong ko sa sarili nang makapaso
k na kami sa kwarto. Imbes kasi na ibaba ako kaagad ay dire-diretso niya akong i
nihiga sa kama.

"Sandali lang!" Mabilis akong bumangon.

Leche tong si Mitsui! Pagod na pagod pa nga ako sa dami ng mga nangyari ngayong
araw, tapos magha-honeymoon na kaagad. May balak pang lalo akong pagurin.

Tumayo na ako at saka umisip ng pwedeng gawing dahilan. "Ahmm.. Magbibihis lang
ako.. Nagugutom kasi ako. Hindi ako nakapag-dinner ng maayos kanina dun sa recep
tion." pagsisinungaling ko.

"Uhh.. Ikaw? Gusto mo ring kumain?.. Ipagluluto kita.. Ano bang gusto mong dinne
r?" Tinanong ko sana siya baka sakaling gusto niya rin talagang magluto ako. Per
o hinila niya ang braso ko kaya napaupo ulit ako sa tabi niya.

"I want to have you as my dinner." nakangising sagot niya. Ano daw? Ako ang gust
o niya? Jusko po! Nagiging pervert na naman si Mitsui. >_<

Bigla siyang nagsimulang maghubad ng damit. Inumpisahan niya sa suot niyang pang
-itaas.

Shemay! Umiwas ako ng tingin. Nakaka-tempt ang abs ng asawa ko.

"Can we have 5 rounds tonight?" mapanuksong tanong pa niya.

Uhh? Ilan nga ulit? Fi-five rounds? Kakayanin ko ba yun? Medyo matagal ko ring i
nisip kung anong isasagot ko.

Hindi ako nakapagsalita kaagad kaya bigla niya akong siniil ng halik sa labi.

Naramdaman kong ibinababa na niya ang zipper sa likod ng bridal gown ko kaya iti
nulak ko siya. "Wait lang! Um-oo na ba ako? Di pa nga ako pumapayag." Tsk! Si Mi
tsui talaga, halatang masyadong sabik na sabik sa akin.

"Drop that arguments. I presume that your silence means YES." pursigidong sagot
niya.

"Ay! Bakit?! Di ba pwedeng silence means loading muna?" kontra ko naman sa kan
ya. Atat lang eh. Nag-iisip pa nga ako kung kaya ko ang limang rounds. Porque tu
mahimik ako saglit, oo na agad ang presumption niya dun.

Akmang yayakapin niya na naman ako kaya umatras ako hanggang sa sumandal na ako
sa headboard ng kama. Ngunit huli na ng ma-realize ko na sa ginawa kong yun ay m
as binigyan ko siya ng tiyansa na maikulong niya ako.

Lumapit siya sa akin hanggang sa maging ilang pulgada na lang ang pagitan ng ami
ng mga mukha.

"So shall we start?" naka-smirk na sabi niya ng sobrang lapit na ng distansiya n

amin sa isa t isa.

Wala na. Na-corner na ako. Kaunti na lang, bibigay na rin ang depensa ko. Ramdam
ko nang unti-unting uminit ang buong paligid. Kapag ganitong sinimulan na niya.
. I swear, ang hirap niyang tanggihan.
"Hon, hindi na kailangan ng five rounds. Two rounds lang, masa-satisfy na kita."
Kinabig ko siya papalapit at ako na mismo ang nag-initiate ng halik sa kanya.

Wala nang silbi ang pumalag pa lalo na t mag-asawa naman kami. Ibibigay ko ng bu
o ang sarili ko ngayong gabi kay Mitsui dahil yun ang nararapat. Obligasyon kong
ibigay kung anong gusto niya, bagama t wag naman sanang susobra.

Ipinaramdam ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal sa pamamagitan ng halik na iy

on. Matagal na naglapat ang aming mga labi. Ipinulupot ko ang kamay ko sa leeg n
iya.

Ilang saglit pa, namalayan ko na lang na tuluyan na pala niyang nahubad ang wedd
ing dress na suot ko. Kung papaano at kailan nangyari yun? Hindi ko na napansin.
Masyado akong abala sa pagtugon sa bawat haplos at halik niya.

Hindi ko na alam ang mga nangyayari basta sinasabayan ko na lang din siya.

"MOMMY! DADDY!" Naitulak ko siya ng malakas nang marinig ko ang boses ni Lei sa
labas ng pinto.

Napabalikwas kami pareho at nagmistula kaming binuhusan ng malamig na tubig.

"Fvckng sh*t!" Naaasar na ginulo ni Mitsui ang buhok niya. Napahawak tuloy ako s
a sentido. Gaya ng dati, naistorbo ulit kami ng anak namin. Kaya ayan, nabitin n
a naman siya.

***
"Mommy!" Wala pa ring tigil sa pagkatok sa pintuan si Lei.

"Anak, teka lang!" sigaw ko sabay bangon sa kama. Natatarantang dinampot ko ang
white long sleeve polo ni Mitsui na nakakalat sa sahig at isinuot ko ito.

Naghahabol pa ako ng hininga nang pagbuksan ko ng pinto si Lei. Paglabas ko ay m

uli ko yung isinara para hindi nito makita si Mitsui sa loob ng kwarto.

"Mom, why do I have to sleep at Ninang Ashley s house?" nakasimangot na bungad n

ito sa akin.

"Nasaan si Ash?" tanong ko rito.

Itinuro ni Lei ang direksyon ng bedroom nito at saktong paglingon ko ay lumabas

mula roon si Ashley.

Nanlaki ang mga mata niya ng makitang kausap ko si Lei. "Naku! Baby, bakit mo pi
nuntahan ang parents mo?" Patakbo siyang lumapit sa amin.

"Vian, I really want to apologize. It s my fault. Naiwan kasi dito yung mga dami
t ni Lei kakamadali ko kaninang umaga. Wala siyang gagamitin pang-overnight sa b
ahay."

Nagsalubong ang mga kilay ko sa ginawa nitong paghingi ng paumanhin. Tinamaan ng

magaling! Kung ganun, pati uuwian ng anak ko planado na.

Kaya pala kanina pa ako tanong ng tanong kay Mitsui kung saan matutulog si Lei d
ahil hindi namin ito kasamang umuwi pero hindi niya ako sinasagot.

"Hindi ko naman sinasadyang i-disturb kayo ni Lei. Iniwan ko siya dun sa kotse.
I told him to just stay there and keep quiet. Alam ko namang honeymoon ng newly
wed couples--"

"Ninang, what s honeymoon?" Biglang sumingit sa usapan si Lei. "Masarap po ba yu

n?" takang tanong pa nito. Nabanggit lang ang salitang honey, inakala na nitong
pagkain.

Ang bruha naman, sa halip na sumagot agad ay pinagmasdan muna ang hitsura ko mul
a ulo hanggang paa. Bahagyang magulo ang buhok ko at gusot pa ang polo shirt na
isinuot ko. Manipis ang tela ng damit ko kaya kitang-kita na naka-undies na lang
ako sa ilalim nito.

Wala sa sariling inayos ko ang pagkaka-butones ng suot ko. May nakabukas pa pala

sa bandang ibaba ng dibdib ko.

"Masarap yun sa mga bagong kasal. Right, Vian? Nasarapan ka ba?" pahayag nito ka
lakip ang isang nakakalokong ngiti. Lintek na babaeng to! May laman ang mga sin
asabi.

"Tumigil ka nga! Ang sarap mong iuntog sa pader." mahinang saway ko kay Ashley.
Pinandilatan ko siya pero ayaw pa ring mawala ng mapang-asar na ekspresyon sa ka
nyang mukha.

"Ito naman, grabe maka-react. Don t worry. After this, aalis din kami agad. Ipag
patuloy niyo na ng husband mo ang inyong pagla-lovemaking. For the sake of havin
g a baby girl, wag na wag kang susuko. Go lang ng go! Hwaiting!" Sumenyas pa siy
a na lakasan ko daw ang loob ko. Puwes, hindi ko kailangan ng moral support.

"Halika na, Lei. Hindi ko mahanap yung toy airplane na pinapakuha mo sa kin. Ika
w naman kasing bata ka. Matutulog na lang sa bahay, magdadala pa ng laruan." Hin
awakan niya ang kamay ni Lei at hinila na ito papunta sa silid nito.

***
Pagkatapos umalis nina Lei at Ashley ay napagpasyahan ko nang pumasok ulit sa kw
arto. Tiyempong hahawak pa lang ako sa doorknob nang kusang bumukas ang pinto a
t iniluwal mula roon ang isang gwapong nilalang na naka-poker face.

Ewan ko kung badtrip pa ba siya o hindi na. Pero isa lang ang sigurado ko, bukod
sa nakakapanghina ng tuhod at nakakatakam ang katawan niya na tanging boxers la
ng ang suot, hindi siya dapat magalit sa akin kung nabitin siya. Malay ko bang i
istorbohin kami nung dalawa. Kung ni-lock niya sana yung main door, edi hindi sa
na nakapasok sa bahay sina Ashley.

Humakbang na ako papasok at ako na mismo ang nagsara ng pintuan. Habang siya nam
an ay tahimik lang na nakamasid sa akin.

"Mmm.. Sa-sandali.. Ano ba.. Mmm.." Kumawala ako kay Mitsui nang bigla niya na l
ang akong niyakap at hinalikan.

"A-awat na muna.. A-andito pa sina Lei." Nagpumiglas ako nang kunin niya ang muk
ha ko gamit ang kamay niya at sinubukan niya ulit akong halikan.

"You now owed me 10 rounds." seryosong sabi niya bago ako binitawan.

Ano daw?? Naudlot lang ng ilang minuto ang ginagawa namin, naging sampung rounds
na. Ano yun may penalty? Na-delay lang ng konti, may surcharge? Dumoble agad an
g interes.

Aba! Napaka-demanding at bossy ng asawa kong to! Hindi ko pa nga nakakalimutan

yung atraso niya sa akin dun sa simbahan. Ang mga pakulo niya na halos atakehin
na ako sa nerbiyos.

Sumusobra na siya ah. Mukhang umaabuso na. Dapat siguro makabawi man lang ako sa
mga pinaggagawa niya. Kailangang makaisip ako ng paraan kung papaano.

Napaatras ako nang magtangka na naman siyang halikan ako.

"Ano.. si Ashley.. may ibibilin pala ako sa kanya. Baka kasi magkamali siya dun
sa vitamins ni Lei. Iniinom lang yun ng anak natin tuwing umaga." Naisip kong id
ahilan si Lei. Basta tungkol sa kalusugan ng anak namin, alam kong makakalusot s
a kanya ang rason ko.

Marahas na napabuntong-hininga na lang si Mitsui. "Alright. But you better make

it fast. Be back after 2 minutes." Oh, diba? Siya na talaga! Wagas kung makapagdemand.

"Oo, babalik din ako kaagad." Nagmamadali na akong lumabas ng kwarto at pinuntah
an ko si Ashley na kasalukuyang naroon pa rin sa room ni Lei. Buti na lang hindi
pa nakakaalis yung mag-Ninang.

***
Makaraan ang limang minuto ay saka lang ako nakabalik sa kwarto namin ni Mitsui.

Hala! Lagot ako nito. Lumagpas ako ng 3 minutes. Kung mamalasin, siguradong may
penalty na naman. Baka mula sampu, magiging 13 rounds na. -_-

"Hon, ready ka na?" Matamis akong napangiti. Gaya ng inaasahan, nakaabang na siy
a pagkabukas ko pa lang ng pintuan.

"Tara, dun tayo sa couch." Hinawakan ko ang braso niya at niyaya siya patungo sa
kabilang side ng kwarto. Kasabay nito ay palihim kong kinuha ang necktie na nak
alagay sa ibabaw ng mesang nadaanan naming dalawa.

Nang naroon na kami ay agad ko siyang itinulak paupo sa couch.

Nakaupo rin akong pumatong sa kanya. "Ten HARD rounds, Hon." mapang-akit na bulo
ng ko kay Mitsui.

Umangat ang isang sulok ng labi niya. Patuloy lang siyang nakatitig sa akin na p
ara bang unti-unti niya akong hinuhubaran kahit may saplot pa ako. Nag-iinit ako
sa titig niya. Tila may kuryenteng dumadaloy sa katawan ko.

Dahan-dahan kong inilapit ang mukha ko sa kanya. Pero bago tuluyang lumapat ang
labi ko sa labi niya ay tumigil ako sandali.

Inilabas ko ang necktie na nasa kamay ko kaya napatingin siya dito.

"Para saan yan?" Kumunot ang noo niya dahil sa tie na hawak ko.

Napakagat-labi ako. "Para mas exciting."

Hindi ko na hinintay ang magiging tugon niya. Mabilis kong tinakpan ang mga mata
niya gamit ang nasabing necktie. Ginawa ko yung blindfolds upang hindi siya mak
akita.

"Such a tease. I like that. My wife s being naughty again." nakangiting sabi niy
a. Ayan na! Mamaya, turn on na yan. Ako ang lalong na-eexcite eh.

Muli kong itinuon ang mga labi ko sa labi ni Mitsui. Walang alinlangan niya nama
n akong tinanggap.

Segundo lang ang lumipas nang maramdaman kong naglalakbay na ang kamay niya sa k
atawan ko. Sinubukan niyang hubarin ang polo shirt na suot ko. Pinipilit niyang
tanggalin ang pagkaka-butones nito pero agad ko namang hinuli ang kamay niya at
inilagay iyon sa likod niya.

Ilang sandali pa ay ibinaba ko na ang halik ko sa leeg niya. Mula roon ay bumaba
pa papunta sa dibdib niya ang mga labi ko hanggang mapaungol siya.

"Hon..." Huminto ako sa ginagawa kong paghalik sa kanya. "... Saglit lang, may k
ukunin lang ako sa banyo." sabi ko na siyang ikinagalit niya.

"What? Damn it, Vian." Pinipigilan niya sana akong umalis dahil mabibitin na nam
an siya.

"Hon, mas magugustuhan mo ang gagawin ko. Kukunin ko lang yun para mas ma-enjoy
natin ang isa t isa." Sinadya kong magtunog malisyoso ang sinabi ko.

Tumango na lang siya. "Don t keep me waiting." nahihirapang pakiusap niya.

Kahit natatakpan ng blindfold ang mga mata ni Mitsui, bakas naman sa paos niyan
g boses na sobrang pagpipigil na ang ginagawa niya.

"Oo. Mabilis lang to." Tumayo na ako at nagmamadaling naglakad papalayo. Pero s
a halip na sa bathroom, dumiretso ako sa labas ng kwarto.

Maingat kong isinara ang pinto para hindi niya mapansin na lumabas ako. Kasunod
nun ay nagtatakbo na ako pababa sa hagdan, papunta sa sala kung saan naroon at n
aghihintay si Ashley.

"Ash! Akin na yan." Hinablot ko ang jacket na bitbit nito.

Nagkukumahog na tinutulungan ako nitong makapagbihis. Pagkatapos ay dali-dali n

a kaming nagtungo sa garahe at mabilis na sumakay sa kotse.

***
"HAHAHAHA!" Humagalpak ng tawa si Ashley samantalang nagmamaneho. "Hahahaha! Via
nca, ang HARD mo kay Mitsui! Are you even aware of what you did? Myghad! You lef
t him hanging! Hahaha!"

"Tumahimik ka nga diyan. Bagay lang yun sa kanya. Makabawi man lang ako sa mga p
akana niya kanina dun sa simbahan. Kaunti na lang aatakehin na ako sa sobrang ka

ba. Muntik na akong mamatay sa sakit sa puso." Niyakap ko si Lei na humihikab at

inaantok na habang katabi kong nakaupo sa backseat.

"So gantihan pala kung ganun? Buti ka nga, muntik lang mamatay sa sakit sa puso.
Eh si Mitsui, baka mamatay yun sa sakit sa puson. Wahaha!" Naaliw talaga siya s
a nangyari sa aming mag-asawa.

"Bahala na muna siyang mag-isa dun. Bukas na lang ako uuwi sa bahay. Magpapahing
a muna ako sa inyo. Nanghihina na ako sa pagod sa dami ng pinagdaanan ko ngayong
araw." Kung di ako tumakas, paniguradong wala yung planong patulugin ako buong
magdamag. Magdemand ba naman ng ten rounds.

"But you better be prepared. I m sure, tomorrow sisingilin ka rin ni Mitsui. Pag
babayarin ka nun. Big time!" nananakot na dagdag pa niya. Kung kanina, nagmistu
la akong runaway bride na ikakasal sa simbahan, ngayon naman nagmukha akong brid
e na tinakasan ang groom sa gabi ng kanilang honeymoon.

--AFTER ONE YEAR--

Kumakain ako sa school canteen nang may dalawang lalaking lumapit sa puwesto ko.

"Good morning, Ms. Vian." Nagsalita sa tapat ng table ko yung isa kaya tumingala
ako rito.

"Good morning. Anong kailangan nila?" nakangiting tanong ko.

"Ah.. ano .." nag-aalangang sabi ng isa sa mga ito.

"Dali na, pare. Sabihin mo na." mahinang utos naman ng kasama nito sabay tulak p
a dito. Nagmukha tuloy itong back up sa natotorpeng kaibigan.

"Have a seat." Inalok ko ang mga bakanteng silya sa harap ko.

Kinuha naman ng mga ito ang tig-isang upuan at pagkatapos ay magkatabi nang umup
o.

"Ms. Vianca, hindi ko kasi naintindihan yung sagot sa exam niyo kanina sa Transf
er and Business Taxation. Pwede po bang paki-explain uli?" May inilapag itong te
st paper sa lamesa.
"Sure. Let me see. Alin ba dito?" Kinuha ko ang naturang papel.

"Item number 8 po." Itinuro naman nito kung saang parte. Estudyante ko sila sa i
sang subject ko na Taxation 12.

"Alright.. In item #8, to compute for the net taxable estate and estate tax, the
gross estate should be lessened by ordinary and special deductions.. Here, take
a look at this." Gumawa ako ng sample computations at ipinakita ko sa kanila.

Pero habang dini-discuss ko yun ay napansin kong imbes na sa answer sheet ay sa

akin panay ang titig ng dalawa. Na-concious tuloy ako. Wala naman sigurong dumi
sa mukha ko.

Sinulyapan ko sila at nahuli kong nakatitig nga sila sa akin.

"Ahem!" Tumikhim ako kaya kaagad silang umiwas ng tingin.

"Let s proceed. This amount which is the total deductions.. ibabawas mo

ross estate." masusing ipinaliwanag ko pa rin ang sagot.

to sa g

"Ah.. ano.. okay na po Ma am." Nagpapaliwanag pa nga ako ngunit binawi na ng isa
sa kanila yung papel na hawak ko. Aish! Walang manners.

Nag-angat ako ng tingin upang sitahin sana yung magkaklase pero nagulat ako nang
makita kong bigla na lang sumulpot sa may table namin si Mitsui.

"Tss! Instead of stalking your professor, mabuti pang mag-aral na lang kayong da
lawa." Sermon ang inabot sa kanya ng mga students ko. "Don t use your exam resul
t as an excuse to talk to her. Stop wasting her time."

"Ah..opo.. sige po, Ms. Vianca. Thank you po sa oras niyo." Mabilis na tumayo na
ang mga ito at nagmamadaling umalis.

"Grabe ka naman, Mitsui. Tinakot mo pa yung mga estudyante ko." nagrereklamong s

abi ko sa kanya pagkaupo niya sa tabi ko.

"Binabantayan lang kita." Nagkibit-balikat siya.

"Wushu! Selos mode ka na naman. Pati mga college students, tinatawag mo pang sta
lkers ko." Madalas na basta-basta na lang siyang nagpapakita dito sa Yale Univer
sity. Ayon nga kay Ashley, parang binabakuran na raw ako.

"Tingnan mo nga to." Humarap ako sa kanya para makita niya ang tiyan ko. "Ilang
buwan pa, malaki na ang tummy ko. Sa ganitong lagay, aba may magkakagusto pa ka
ya sa kin? Maski nga sayo, baka hindi na ako attractive sa paningin mo."

Four months na ang ipinagbubuntis ko. Nasa first trimester pa lang kaya medyo hi
rap pa ako sa morning sickness at paglilihi. Idagdag pa ang pasaway na mag-ama k
o.

"Of course I still found you attractive. You are still the same person I fell in
love with. In fact, you look more beautiful when you re pregnant." sagot sa aki
n ni Mitsui. Kasi naman! May ganun talaga?

Hindi ako nagpahalata, bagama t kinilig ako sa pambobola niya. Nasa pampublikong
lugar pa naman kami. Maraming tao sa paligid na maaaring makakita sa amin.

"Eerrr! Ang lakas niyo pong maka-pbb teens." Tama nga ang sinabi ko. Heto, may d
umating agad na inggitera. Walang iba kundi si Ashley.

"Bakit ba ang bitter mo sa amin ng asawa ko?" puna ko rito.

Umupo ito sa silyang kaharap namin ni Mitsui. Pagkatapos ay inilagay nito sa lam
esa ang tray ng in-order na pagkain at ang bitbit nitong libro. "Eh kasi nakakai
nggit kayo." walang kagatol-gatol na sagot pa nito.

"Halika na nga, Hon. Iwan na nating mag-isa si Ashley. Darating din naman yun si
LuHan. Dun na lang tayo sa office ko maglunch. Mayamaya, susunduin mo pa si Lei
. " Niligpit ko na ang mga gamit ko sa loob ng aking bag at niyaya ko nang umali
s si Mitsui.

Magkalapit lang ang opisina ko at ni Mama Angela. Kaya madalas na doon sila nagl
alagi ni Lei pag binibisita nila ako. Grade 1 na ang anak namin sa Yale Grade Sc
hool department. Nasa kabilang eskwelahan lang naman yun kaya madali lang puntah
an mula rito sa campus. Sinusundo na lang namin ito tuwing uwian.

"Hoy, Mitsui. Kailan mo ba balak dagdagan ang sahod ni LuHan? Mag-salary increas
e ka naman sa mga empleyado mo. Itaas mo naman yung incentives na binibigay mo k
ay LuHan at nang makapagpakasal na kami. Paano kami makakabuo ng sariling pamily
a kung hindi sapat ang sweldo ng mapapangasawa ko. Kulang nga pambili ng gatas n
g magiging anak namin." mahabang litanya pa nito kay Mitsui na bored na tinignan
lang ito.

Napapailing na lang ako sa tabas ng dila ng bestfriend ko. Kahit sino wala sigur
ong makakaisip na sa palengkera nitong ugali, na professor din pala ito sa Yale.
Halos magkasunod lang kaming bumalik ng pagtuturo dito sa university. At ngayon
nga ay sa iisang department lang kami in-assign ng Dean.

"Ash, wag mong sisihin si Mitsui. Hindi siya mababa magpasahod kay LuHan." Siyem
pre ipinagtanggol ko ang mister ko laban sa mga reklamo nito.

"Sadyang kuripot lang talaga ang boyfriend mo. Kaya siya mahilig magpalibre. Yun
ang dahilan kung ba t ka niya tinitipid. Diba, Hon?" Hiningi ko rin ang opinyon
ni Mitsui na walang kagana-ganang nakikinig lang sa usapan namin ni Ashley.

"I guess it would be better if I m just going to fire him. Para wala na siyang a
asahang sweldo kahit kailan." pagbabanta niya sa bagong posisyon ni LuHan bilang
Human Resources Head sa kompanya namin. Pero mukhang wala naman siyang planong
seryosohin ang sinabi. Panakot lang niya kay Ash.

"Boss! Maawa ka naman sa kin." Biglang may boses na nagsalita sa likuran ko kaya
napalingon ako rito. Andito na pala ang lalaking pinag-uusapan naming tatlo.

"Wag niyong pansinin itong gf ko. Ayokong mawalan ng trabaho. Buti sana kung bub
uhayin ako ni Ashley kapag naging tambay ako." umaangal na sabi pa nito pagkatap
os tumabi kay Ash sa upuan.

Akalain mong magnobyo na ang mga to. Lagpas anim na buwan na rin ang nakakalipa
s nang sagutin ni LuHan si Ashley. Oo, yung babae pa talaga ang nanligaw sa lala
ki. Uso na raw kasi yun sa panahon ngayon.

"LuHan, nagbibiro lang ang Boss mo. Wag mo nang intindihin ang sinabi niya." sab
i ko na lang rito. Bagama t alam kong hindi naman joke yun. At isa pa, sa amin l
ang ni Lei nakikipagbiruan si Mitsui. Hindi siya marunong magbiro sa ibang tao.

"Pero Ms. Vianca, may balak yata si Boss na totohanin. Kinakabahan tuloy ako. Na
pakadali lang sa kanya na magpatalsik ng tauhan. Kaya nga ingat na ingat ang mga
katrabaho ko sa opisina." Kung makapagsumbong naman ng mga hinanakit itong si L
uHan, parang hindi namin kaharap ang tinutukoy nitong amo.

"Kaunting pagkakamali lang sesante agad. Nakakatakot siyang maging CEO." lugmok
na dagdag pa nito.

"C-E-O!!" Hinampas ni Ashley ng dala nitong libro ang ibabaw ng mesa. "Buwisit a
ng mga CEO na yan! Pare-pareho kayong lahat!" naiinis na singhal pa nito. Hindi
sinasadyang napalakas ang boses nito kaya napatingin sa direksyon namin ang mga
kumakain din sa canteen ng mga oras na yun.

"Ano na naman bang problema mo?" takang tanong ko rito nang bumalik na sa kanyakanyang mesa ang atensyon ng mga estudyante na kanina y nakatingin sa amin.

"Vian, galit ako sa mga CEO! Kapag nakakarinig ako ng salitang yan gusto kong ma
nggulpi ng kahit sinong CEO." Animo y siga na itinaas pa nito ang manggas ng suo
t na damit.

"Napipikon na talaga ako sa CEO ng SMent. Una ang SuJu, sunod ang Exo, tapos ang
f(x), ngayon naman ang SNSD! Huhuhu! Pwede bang pasapak kay Mitsui? Tutal CEO d
in naman siya. Para gumaan man lang kahit konti ang bigat ng kalooban ko."

"Gusto mong ikaw ang saktan ko dyan? Idadamay mo pa si Mitsui sa nangyari kay Je
ssica ng Girl s Generation. Wala namang kinalaman dun ang asawa ko." Nilingon ko
si Mitsui at nakita kong kampante lang siyang nakaupo sa tabi ko. Sanay na siya
kay Ashley kaya hindi na siya naaapektuhan nito.

"Hon, don t mind her. Nababaliw na naman kasi yan." Umusog ako papalapit sa kany
a at niyakap ko siya sa braso. "Basta wag mong kakalimutan yung promise mong bib
ilhan mo kami ni Ashley ng SVIP ticket sa Mnet Asian Music Awards sa Hongkong."
Malambing na hinimas-himas ko pa ang braso niya.

"Yeah.. Oo.." tila napipilitang tumango naman siya sa akin. Ba t ganun? Hongkong
lang naman yun. Ayaw niya na ba akong payagan? Ayaw niya ba akong maging masaya
? Hindi niya na ba ako mahal?

"Ikaw talaga, Ashley. Tingnan mong ginawa mo kay Ms. Vian. Pati siya inimpluwens
yahan mo na diyan sa pagiging fangirl mo. Makikipag-siksikan pa kayo sa Hongkong
. Paano kung mapahamak kayo dun? Alam mo namang buntis ang asawa ni Boss." pinag
alitan naman ni LuHan ang girlfriend.

Siguro kung hindi lang ako pinagpapasensiyahan ni Mitsui dahil buntis ako, baka
yun din sana ang gusto niyang sabihin sa akin. Nagpipigil lang siya.

"I changed my mind, LuHan. Ayoko nang pumunta dun sa December. Hindi rin naman a
attend yung mga bias ko. Wala na sina Kris, Sulli, at Jessica." Mahinahon na ang
tono ng pananalita ni Ashley pero ako naman ang biglang nadepressed sa sinabi n
ito.

"Ash, naman. Wala na pala akong kasama? Gusto ko sanang manood nun, baka magperf
orm ang GOT7." Naiiyak at nagiging emosyonal na naman ako.

"Hey, Vian.. Wag ka nang umiyak.. Kasi naman.." Napakamot pa siya sa ulo.

"Mitsui, patahanin mo na nga si Vianca. Juice colored! Ako ang laging nahihirapa
n kapag preggy yang wife mo. This is precisely the reason why I try to avoid hav
ing a conflict with a hormonally charged woman. Naloloka ako. Ikaw ba? How do yo
u handle her situation without losing your own sanity?"

Hindi niya sinagot ang tanong na yun ni Ashley. Naramdaman ko na lang nang hinag
od niya ang likod ko. Marahil kaya hindi niya masagot kasi ang dami niya ring gu
stong ireklamo pero hindi niya lang masabi kasi nakikinig ako.

***
Kinagabihan, gaya ng nakasanayan bago matulog ay nagkwentuhan muna kami ni Mitsu
i. Pangkaraniwan naming pinag-uusapan ang tungkol sa mga nangyari sa nakalipas n
a buong araw na iyon.

"How was your day? Your doctor told me, that you shouldn t be spending too much
time doing stressful works." sabi ni Mitsui habang nakasandal ako sa balikat niy
a. Parehas sila ng OB-gyne ko na masyadong strikto.

"Okay lang. Di naman ako napapagod sa trabaho." Saka na lang ako magma-maternity
leave. Matagal pa bago ako manganak.

Pero naiintindihan ko naman si Mitsui kung bakit siya nag-aalala ng ganito. Ngay
on pa lang kasi ako nagbuntis na nasa tabi ko talaga siya. Yung unang beses na
nagdalang-tao ako, madalas kami noong mag-away. Naglayas pa nga ako sa condo nam
in. Nang si Lei naman ang ipinagbubuntis ko, naghiwalay na kami ng mga panahong
yun.

"Hindi naman sakit sa ulo ang mga classes na hinahawakan ko. Yun nga lang, di ko
talaga maiwasang maging moody. Medyo nainis nga ako kanina kasi umabsent yung c
rush kong Koreano dun sa afternoon class ko. Kaya nga wala akong ganang magturo
sa klase eh." Tila normal lang kung makapagkwento ako sa kanya ng crush ko ng
ayon.

Ang tinutukoy ko ay si MinHo, ang exchange student ng Yale na galing pa ng Seoul

University. Gustong gusto ko na parati ko itong nakikita. Pag umuupo nga ito sa
likuran, pinapalipat ko talaga sa front rows para lang masilayan ko ng malapita
n. Hindi ko tuloy maiwasang ma-guilty sa asawa ko. Sa iba pa talaga ako nagka-cr
ush! >_<

"Hon, alam mo bang trainee siya dati sa JYP tapos nagtransfer siya sa YG Enterta
inment." Ayan na po! Nagiging madaldal na naman ako. Ilang linggo niya nang napa
pakinggan na paulit-ulit ko yung ikinukuwento.

Sana pagpasensyahan muna ako ni Mitsui. Weird at kakaiba kasi ako maglihi. Karam
ihan ng pinaglilihian ko, related sa Korea. Siguro nga dahil sa made in South Ko
rea itong baby namin.

Isang buwan kasi kaming nagbakasyon nina Lei at Mitsui sa Incheon noong nakaraan
g summer. Binisita namin si Madam Sofia na doon na nakatira at hindi na nagawang
makabalik ulit ng Pilipinas simula ng magretire ito six years ago.

May edad na si Madam at mayroon na itong iniindang karamdaman kaya hindi na pwe
deng bumiyahe. Hindi rin ito sanay sa mainit na klima dito sa bansa. Kaya nga hi
ndi man lang ito nakauwi kahit nung church wedding namin ni Mitsui.

***
Napansin ko nang malalim na bumuntong hininga si Mitsui. Tahimik at hindi na siy
a sumasagot sa mga sinasabi ko kaya alam kong hinahabaan na lang talaga niya ang
pasensiya sa kakulitan ko.

Si Ashley ang dapat sisihin nito eh! Pinapanood niya kasi ako ng mga Korean dram
as at kpop video clips. Ang resulta, pati ako katulad na niyang addict sa kapapa

nood ng mga yun. Kung dati, napipikon ako sa pagiging fangirl ng bestfriend ko,
ngayon mukhang doon na rin ako patungo. Naku! Wag naman sana.

Pero sa palagay ko ngayon lang naman to mangyayari dahil naglilihi pa ako. Mala
mang yung anak ko ang magiging fangirl. Hiling nga namin ni Ashley na sana babae
ang ipinagbubuntis ko. Nagkasundo pa kami na pag nagkataong baby girl, papangal
anan naming Steffi Ashey. Kinuha sa bida ng kdrama na My Love From the Stars yun
g Steffi. Base naman sa pangalan niya yung Ashey.

Sana nga babae talaga ang maging second baby namin ni Mitsui. Si Lei kasi masyad
ong spoiled sa Daddy nito. Para may kakampi naman ako dito sa bahay.

"Ano bang nagustuhan mo sa Koreanong yun?" mayamaya ay tinanong ulit ako ni Mits
ui. Halatang pinipilit niya lang na wag magselos. Inuunawa niya ang kalagayan ko
.

Bahagya akong lumayo at saka ako umupo paharap sa kanya.

"First time kong nakita si MinHo noong may competition ng search for Campus Crus
h. Tapos nung nag-gitara at kumanta siya, ang ganda ng boses niya. Good looks pl
us talent. Total package!" nangingiting sagot ko kay Mitsui.

"Tss! Crush mo siya?" Bigla niyang hinawakan ang magkabilang balikat ko at pagka
tapos ay inutusan niya ako. "Vianca, tumingin ka sa kin."

Sumunod naman ako sa kanya at tinitigan ko nga siya. Nang magtama ang mga mata n
aming dalawa ay hindi ko agad nagawang alisin ang tingin ko kay Mitsui. Hanggang
ngayon, ganito pa rin kalakas ang epekto niya sa akin.

"Ano? Siya pa rin ba?" puno ng kumpiyansa sa sariling tanong ulit niya.

Dahil doon ay mas lalong lumawak ang ngiti ko. "Oo na! Crush ko lang siya. MAHAL
kita!" Inaamin kong kahit kailan walang tatalo sa mister ko. Naglilihi man ako
o hindi, siya pa rin ang pinaka-gwapo sa paningin ko.

"Ikaw lang naman tong ayaw man lang akong pagbigyan sa request ko. Buti pa si M
inHo narinig ko nang kumanta. Eh, ikaw? Lagi mo na lang akong tinatanggihan kapa
g hinihingi ko na sana kantahan mo rin ako." nagtatampong lumabi naman ako ngayo
n. Ang tindi rin ng mood swings ko. Kaunti na lang, baka layasan na talaga ako n
i Mitsui.

"Parati kang nangangako na magpapractice ka tumugtog ng gitara. Next week ka ng

next week, wala namang nangyayari." malungkot na lahad ko pa sa kanya. Simpleng
bagay lang, gusto ko pang iyakan. Nagiging mababaw na ang luha ko.

"Sshh.. Alam mo namang ayokong umiiyak ka." Inaalo niya na naman ako. Hindi ko
na mabilang kung ilang beses akong naging maramdamin nitong mga nakaraang araw.

Pinunasan ni Mitsui ng palad niya ang luha sa pisngi ko. Ang swerte ko sa kanya.
Sobrang maunawain ng asawa. Naalala ko ang sinabi ni Ashley na sila raw ang nah
ihirapan kapag buntis ako.

"Hon, thank you kasi pinagtitiyagaan mo ang mga moodswings ko." sincere na nagpa
salamat ako sa kanya.

"Anything for you, Hon. I understand that your pregnancy is just affecting you e
motionally. I am willing to let you have your way all the time. When you re upse
t because of what I have done, I will do constant apologies, whether I m right o
r wrong. I will be more attentive. If you crave for something to eat at midnight
, I will go out and find them. If you need space, I ll give it. If you want a hu
g, then I ll give you." Niyakap niya ako ng mahigpit. Ang sarap ng ganitong paki
ramdam.

Hindi na siya kagaya ng dati na isang lalaking napaka-self centered. Nakahanda n

a siyang ibigay kung anong makakapagpasaya sa mga nakapaligid sa kanya. Lalong l
alo na kung anong makakabuti sa kapakanan ko, ni Lei, at ng magiging anak pa nam
in.

Sa totoo lang, hindi ko naman kailangan ng perpektong asawa. Gusto ko lang yung
taong nagmamalasakit, nirerespeto, iniintindi at mahal ako.

"Talaga? Anything for me? Gusto ko nga kasing kantahan mo ako." sabi ko sa kanya
habang magkayakap kaming dalawa. Yun lang naman ang request ko kay Mitsui.

"Okay. Hintayin mo ako dito." Kumalas na siya ng yakap sa akin at saka tumayo.

"Saan ka pupunta?" tanong ko sa kanya.

"Sa kwarto ni Lei. I ll just get my guitar." sagot niya nang nakatalikod na siya
sa akin at patungo na siya sa may pintuan.

Sa isang iglap ay umaliwalas ang mukha ko dahil sa sinabi niya. "Hihintayin kita
. Bilisan mo, ah." pahabol ko bago siya tuluyang lumabas.

Kung ganun, nagpa-practice pala talaga siya? Ang akala ko kasi may father and so
n bonding moment lang sila ni Lei kaya napapadalas siyang tumambay sa room nito.

***
Pagbalik ni Mitsui sa kwarto namin ay kasama na niya si Lei.

"Oh? Baby, bakit gising ka pa?" tanong ko matapos nitong tumabi sa akin sa higaa
n. Si Mitsui naman ay umupo sa dulo ng kama at abala sa pag-aayos ng dala niyang
gitara kaya ang anak muna namin ang kinausap ko.

"Mom, don t call me baby. I m not a child anymore." maktol ni Lei pero may halon
g tawa sa mukha nito.

"Oo, alam kong big boy ka na. Ilang taon pa, baka may nililigawan ka na." biro k
o.

Ang bilis ng panahon, parang kailan lang nang ipanganak ko si Lee Andrei. Ngayon
magiging Kuya na ito. Si Lei ang nagpuno sa mga pagkukulang ng Daddy nito noong
mga panahong wala si Mitsui sa tabi naming mag-ina. Ang nagbigay sa akin ng pag
-asa para ipagpatuloy ko ulit ang buhay.

"Mom, I brought you this. Hindi ka po kumain ng dinner. Baka po magutom ang baby
sa tummy niyo." Iniabot nito sa akin ang isang box ng chocolate chip cookies.

Na-touched naman ako sa ginawa nito. Sobrang maalalahanin talaga ng anak ko. "Pe
ro paano yan? Diba pasalubong to sayo ni Zania? Wala ka ng baon sa school bukas
.

Magkasundong-magkasundo na kami ngayon ni Zania. Kadalasan ay ito pa nga mismo a

ng dumadalaw at nagluluto dito sa bahay. Magaling rin itong chef kaya palagi ako
ritong nagpapaturo ng mga bagong recipes.

"Its okay, Mom.. Tita Zania gave me three boxes. Kainin mo na po yan. Para mabus
og na rin ang kapatid ko." Dumapa si Lei sa kama at masayang niyakap ang hindi p
a gaanong malaking baby bumps ko. "Bakit po hindi kayo sumabay sa aming magdinne
r?"

Nalungkot na naman ako bigla. "Ayaw ko kasi ng ulam natin kanina. Gusto kong kum
ain ng paksiw na kimchi o kaya ng sinigang na kimchi. Wala namang mahanap ang Da
ddy mo." Okay, nangangasim na naman ang sikmura ko.

"Mommy, hindi po pwedeng gawing paksiw at sinigang ang kimchi." tutol naman nito
pagkatapos ay inilayo ang sarili sa akin.

"Eh sa yun ang gusto ng panlasa ko. Di bale na nga. Payakap na lang ulit si Momm
y para bumuti na ang pakiramdam ko." Hindi naman ipinagdamot ng panganay namin n
i Mitsui ang yakap na hinihingi ko.

"Mom, can I sleep here tonight?" Tiningala ako ni Lei kaya nagawa kong pagmasdan
ang malamlam nitong mga mata.

"Sure." Hinaplos ko ang buhok nito. Ilang saglit pa ay pumikit na ito at mahimbi
ng na nakatulog habang kayakap ako.

***
"Hon, matagal pa ba yan?" naiinip na bumaling ako kay Mitsui. Kung ayaw niya, ed
i wag na ngang pilitin. Matutulog na lang ako.

Inayos ko ang pagkakahiga ni Lei sa kama. Akmang hihiga na rin ako sa tabi nito
nang magsimulang tumugtog ang gitara

"What would I do without your smart mouth? Drawing me in, and you kicking me out
.~"

Unang linya pa lang ng kanta ay bigla na akong napahinto sa dapat sana y gagawin
ko. Ngayon ko pa lang siya napakinggang kumanta. Ang ganda pala ng boses ni Mit
sui.

[A/N:

Now Playing - All Of Me / Acoustic Version by Boyce Avenue.. Imagine na lang na

boses yun ni Mitsui.]

"You ve got my head spinning, no kidding, I can t pin you down.

What s going on in that beautiful mind, I m on your magical mystery ride.
And I m so dizzy, don t know what hit me, but I ll be alright.
My head s under water but I m breathing fine. You re crazy and I m out of my min
d."

Pasimple kong tinakpan ang bibig ko dahil ayokong makita niyang napapangiti ako.
Kahit pa nga deep inside ay para akong teenager na tumitili at kinikilig sa kan
ya.

"Cause all of me, loves all of you.

Love your curves and all your edges, all your perfect imperfections.
Give your all to me, I ll give my all to you.
You re my end and my beginning, even when I lose I m winning.
Cause I give you all of me, and you give me all of you."

Sandaling tumigil si Mitsui sa pagkanta. Ramdam kong naiiyak siya. Pero di nagta
gal ay ipinagpatuloy pa rin niya ang pagtugtog ng gitara sa harapan ko.

"Give me all of you.

Cards on the table, we re both showing hearts.
Risking it all, though it s hard."

Tinitigan niya akong mabuti sa mata na para bang kinakausap niya ako sa pamamagi
tan ng pag-awit sa bawat lyrics ng kantang iyon.

"Cause I give you all of me.."

Unti-unting pumatak ang luha sa mga mata ko. Tagos sa puso ko ang pagkanta niya.
Naiiyak ako dahil para bang ako talaga ang sinasabihan niya ng mga salitang yun
.

Bumalik sa isipan ko ang sinabi niya kani-kanina lang na nakahanda siyang ibigay
ang lahat ng gusto ko -- ang lahat ng mayroon siya.

Sinong mag-aakala na magbabago ng ganito ang isang arogante, mapagmataas at maka

sariling katulad niya. May dahilan kung bakit nakilala ko ang isang tao. At sa k
aso ni Mitsui, yun ay para ako ang maging dahilan ng kanyang pagbabago.

"And you give me all of you."

Hindi ko pinagsisihan na ibinigay ko rin sa kanya ang lahat ng mayroon ako. Sinu
bukan ko pa ring magpatawad sa kabila ng lahat ng mga nangyari. Dahil sa huli ay
hindi nga ako nagkamali.

Dumadating ang tunay na pag-ibig sa mga taong umasa pa rin sa gitna ng mga kabig
uan, naniwala pa rin makaraang lokohin at nagmahal pa rin matapos masaktan.

"I give you all of me..

And you give me all of you, ohoh.." Pagkatapos ng kantang yun ay lumapit siya sa
akin at binigyan niya ako ng matamis na halik sa labi.

"Its already getting late. You better sleep now. Bawal kang mapuyat." Inilapag n
iya sa ibaba ng kama ang gitarang ginamit niya.

"Hindi pa ako inaantok. Kanta ka pa, pleeease.." humirit ako sa kanya ng isa pa.
Lalong nahuhulog ang loob ko sa ganda ng boses niya.

Hindi rin naman ako kaagad makakatulog kapag ganitong kinikilig at mas naiinlove
ako kay Mitsui. Ayokong matulog dahil alam kong mas maganda pa ang mga nangyaya
ri sa akin ngayon sa realidad kaysa panaginip.

"Hon, please.. Last na talaga to.. Paulit naman yung All Of Me.. Sige ka, malul
ungkot kami ni baby." Kunwari y nagtatampong hinaplos ko ang aking tiyan.

"Alright, you win." Sumusukong muli niyang kinuha ang gitara. Hindi niya rin nam
an ako matitiis.

"Yehey!" Parang batang pumalakpak naman ako sa tuwa.. Wala eh.. Mukhang siya na
ang pinaglilihian ko. Tuluyan na akong naadik sa kanya.

Game na pinagbigyan nga ni Mitsui ang hiling ko. Kumanta ulit siya, at naulit iy
on nang naulit nang naulit.... Hanggang sa magsawa na ako sa boses niya.

-----THE END-----

*****************
Author s Note:

Thank you po sa lahat ng readers na sumuporta sa MMA. Lalo na yung mga matiyagan
g nag-abang ng UD.. Thank you for patiently waiting.. Because of you this story
ends at almost 28M reads. Words are not enough to express my sincerest gratitude
to all of you guys!

Thank you rin sa mga Admins, Operators and members ng MMA group sa fb. Salamat s
a mga nakilala kong bagong kaibigan.

Thanks again! Lovelots <3

-FeiFrozenFire