«Μας τα πήραν όλα, µας κλέβουν τη

ζωή»
Πρόκειται για την επονοµαζόµενη γενιά των 700 ευρώ, που
πρόσφατα γνώρισε µια καθοριστική υποβάθµιση, µετατρεπόµενη
σε γενιά των 500 ευρώ. Βρίσκεται στην ηλικία των 22 µε 30.
Έλιωσε πολλά τζιν στα θρανία, προσπαθώντας να αποκτήσει
πτυχία, µεταπτυχιακά, διδακτορικά και µια σειρά άλλα «προσόντα»
που θα την κάνουν θελκτική στην αγορά εργασίας. Όταν είδε τις
προσδοκίες της να µαταιώνονται οικτρά, αδυνατώντας βρει
δουλειά, ξαναµπήκε στο κυνήγι των δεξιοτήτων, µαζεύοντας εκ
νέου πτυχία - πιστοποιητικά γνώσης ενός ή δύο ξένων γλωσσών,
υπολογιστών, κ.ά. Για όλα αυτά δαπάνησε χιλιάδες ευρώ από τον
οικογενειακό προϋπολογισµό, µα καλύτερο µέλλον δεν είδε.
ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ

Μια µεγάλη µερίδα της βέβαια δεν ακολούθησε τον ίδιο

δρόµο. Πετάχτηκε έξω από το σχολείο νωρίς και
αναγκάστηκε να κλείσει τους λογαριασµούς της µε τη
γνώση και να βγει στη δουλειά στα 16-18: ως
ανειδίκευτος εργάτης, ως πωλήτρια ή σερβιτόρα κ.ά.
Αυτή η γενιά παρά τη µόρφωση και τις ικανότητές της
βρίσκεται υπό διαρκή εργασιακό διωγµό. Το 30% των
νέων, σύµφωνα µε τις στατιστικές, διαβαίνει κάθε µήνα
τις πόρτες κάποιου τοπικού ΟΑΕ∆. ∆υσοίωνες
προγνώσεις αναφέρουν ότι σε λίγο καιρό: Ένας στους
δύο νέους δεν θα µπορεί να βρει δουλειά. Αλλά, ακόµη
και αν εργάζεται: Αµείβεται µε ψίχουλα. Κάνει δύο και
τρεις περιστασιακές δουλειές ταυτόχρονα.
Προσλαµβάνεται µε ελαστικές σχέσεις εργασίας στα
χαρτιά – υπερωριακές στην πράξη. ∆εν γνωρίζει τι
σηµαίνει ένσηµο και ασφάλιση. Ενώ βρίσκεται διαρκώς
υπό την απειλή της απόλυσης.
Η γενιά των 500 ευρώ αποτελείται από πρόωρα
γερασµένα παιδιά, που: Αναγκάζονται να ζουν ακόµη
στην οικογενειακή στέγη αν και έχουν κλείσει τα 30.
Αδυνατούν να κάνουν δική τους οικογένεια. Σπαταλούν
όλη την ικµάδα, τη δηµιουργικότητα, τον ενθουσιασµό
τους σε δουλειές του ποδαριού, χωρίς καµία προοπτική.
∆ανείζονται από τις τράπεζες αν χρειαστούν γιατρό,
γιατί χωρίς ασφάλιση το κόστος είναι υπέρογκο.
∆ουλεύουν 12ωρα και δεν έχουν χρόνο να δουν φίλους
και συντρόφους. Επενδύουν τον ελάχιστο ελεύθερο
χρόνο τους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και την
ψηφιακή επικοινωνία. Πάσχουν συχνά από καταθλίψεις
και η οικονοµική πίεση τους φέρνει κρίσεις πανικού. Για
όλους αυτούς, για όλους εµάς προνόησε η κυβέρνηση
ΠΑΣΟΚ και η τρόικα (∆ΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) κάνοντας το
µέλλον µας ακόµη πιο σκοτεινό και αβέβαιο: Μαθητεία
και παιδική εργασία που δεν υπόκεινται σε καµία
εργατική νοµοθεσία, µείωση του βασικού µισθού για
τους νέους κατά 15% ή 20%, ολοκληρωτική εξάπλωση
της ελαστικής εργασίας, απάλειψη των ασφαλιστικών
εισφορών, όταν παράλληλα αποφασίζει επιµήκυνση του
εργασιακού βίου, άρα δουλειά µέχρι τον... τάφο,
συντάξεις - επιδόµατα απορίας και άλλα ...ευχάριστα.
Ας δώσουµε όµως το µικρόφωνο στα µέλη αυτής της
γενιάς, ακούγοντας της µικρο-ιστορίες τους, που
φτιάχνουν µια ενιαία αφήγηση αγωνίας, απόγνωσης
αλλά και αντίστασης. Τη λένε Μαρία είναι στα 28 της
και µόλις πήρε το πτυχίο της αρχιτεκτονικής. Η
Μαριέττα Γιαννάκου και οι όµοιοι της θα µπορούσαν
ανερυθρίαστα να την κατατάξουν στους «αιώνιους
φοιτητές», απαξιώνοντας την υπερπροσπάθεια της να
βγάλει τη σχολή, δουλεύοντας παράλληλα από τα 18.
Μέλος µιας εξαµελής οικογένειας, έχοντας χάσει τον
πατέρα της, θυσίασε τη χαλαρότητα των φοιτητικών
χρόνων για να στηρίξει τους δικούς της, όσο µπορούσε,
και να µπορεί να βγάζει τα έξοδα της. Έκανε ιδιαίτερα
Αγγλικών, δούλεψε ως πωλήτρια στο Άττικα,
προσλήφθηκε από µια κατασκευαστική. «Εκεί δούλεψα
για δύο χρόνια, υποτίθεται µε ηµιαπασχόληση, αλλά
πολλές φορές έφευγα στις 11 το βράδυ. Αυτό είναι το
καθεστώς» µου λέει. Όταν την απέλυσαν, για ένα χρόνο
προσπάθησε να τα βγάλει πέρα µε το πενιχρό επίδοµα
ανεργίας και τα έξοδα να τρέχουν. Οι οικογενειακές
ανάγκες και τα έξοδα της σχολής, που τα «επωµίζονται
αποκλειστικά οι φοιτητές (σχέδια, χαρτόνια,
εκτυπώσεις)» όπως σηµειώνει, την ανάγκασαν να πάρει
δάνειο λίγων χιλιάδων ευρώ. Όταν τα πράγµατα έφτασαν
στο απροχώρητο βρήκε δουλειά ως σερβιτόρα,
ακλουθώντας µια διαδροµή που έχει συνηθίσει αυτή η
γενιά: ελαστική εργασία - ανεργία - ηµιαπασχόληση κι
όλο πάλι απ’ την αρχή.
Τον τελευταίο καιρό δούλεψε ως υπάλληλος σε
αρχιτεκτονικό γραφείο. Λίγους µήνες µετά αναγκάστηκε
να παραιτηθεί, όταν η επιβλέπουσα καθηγήτριά της, της
δήλωσε ορθά κοφτά ότι δεν θα πάρει ποτέ πτυχίο αν δεν
αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη διπλωµατική της. Γνώρισε
έτσι εκ του σύνεγγυς τι σηµαίνουν ταξικοί φραγµοί στην
εκπαίδευση, κατανοώντας γιατί ορισµένοι παιδιά
εργατικών οικογενειών δεν µπόρεσαν ποτέ να
τελειώσουν τη σχολή τους. Τελικά τα κατάφερε. Και αν
και χαίρεται που ολοκλήρωσε τις σπουδές, αυταπάτες
δεν έχει. «Στις αγγελίες για εργασία στον κλάδο µας η
αναλογία της ζήτησης µε την προσφορά είναι 100 προς
1. Οι περισσότεροι εργοδότες προσφέρουν δουλειές µε
800 ευρώ, χωρίς ασφάλιση και ζητούν δελτίο παροχής
υπηρεσιών. Σε αυτή την περίπτωση εκ των πραγµάτων
δεν γίνται να µπορώ να µπω στο ΤΕΕ, γιατί χωρίς
ικανοποιητικό µισθό δεν θα µπορώ να πληρώνω την
εισφορά στο ασφαλιστικό ταµείο κ.λπ.». Εδώ και
τέσσερεις µήνες, αν και πτυχιούχος, είναι άνεργη.
Αδυνατώντας να πληρώσει το δάνειο σκέφτεται να
δουλέψει ξανά ως σερβιτόρα ή σε καµία εταιρεία που
ζητά αρχιτέκτονα για τους καφέδες και τις εξωτερικές
δουλειές. Όµως δεν το βάζει κάτω.
Στα 23 της η Αλεξία είναι τελειόφοιτη του ΤΕΙ
διοίκησης επιχειρήσεων και εξοργισµένη που τελειώνει
µια σχολή χωρίς κανέναν εργασιακό δικαίωµα. Για έξι
µήνες έκανε την πρακτική της, όπως είναι υποχρεωµένη
από τη σχολή, στην Εθνική Τράπεζα. «Εκεί ήµουν
ασφαλισµένη, έπαιρνα 630-680 ευρώ και έκανε ότι
δουλειά προέκυπτε» αναφέρει. Από τότε που τελείωσε
την πρακτική της είναι άνεργη, εδώ και τέσσερεις µήνες.
«Έχω δώσει άπειρα βιογραφικά και άλλα τόσα έχω
αναρτήσει σε ιστοσελίδες για εξεύρεση εργασίας. Το πιο
αδιανόητο είναι ότι πολλές αγγελίες είναι
παραπλανητικές. Υποτίθεται ότι ζητούν υπάλληλο
γραφείου ενώ στην πραγµατικότητα θέλουν ντίλερ,
τηλεφωνικές πωλήσεις ή άτοµα για προβολή προϊόντων.
Από τις 100 αγγελίες που βλέπεις ζήτηµα είναι οι 10 να
λένε αλήθεια για τη θέση εργασίας, που προσφέρουν.
Έτσι δεν φτάνει που δεν βρίσκεις δουλειά έχει και τους
επιτήδειους να παίζουν µε την αγωνία και την ανέχεια
των ανέργων». Γραµµένη στις λίστες των ανέργων του
ΟΑΕ∆ δεν θρέφει προσδοκίες ότι µπορεί να βγάλει κάτι
από εκεί: «Το σύστηµα είναι τελείως αναξιόπιστο. Οι
ανακοινώσεις για τα σεµινάρια και οι προκηρύξεις για
εργασία βγαίνουν το βράδυ και το επόµενο πρωί λήγει η
προθεσµία υποβολής των δικαιολογητικών. Πολλές
φορές νοµίζω ότι µας κοροϊδεύουν». Όσο για το µέλλον
το ατενίζει µάλλον µε απαισιοδοξία; «Σκεφτούµε να
φύγω από την Ελλάδα. Τι να κάνεις όταν βλέπεις ότι για
200 θέσεις στην Εθνικής δίνουν ΑΣΕΠ 12.000 άτοµα;
∆εν βρίσκω άλλες λύσεις βλέποντας αυτή την
κατάσταση, την οποία δεν βιώνω µόνο εγώ αλλά και
όλος ο φιλικός µου περίγυρος. Ενδεικτικά µόνο αναφέρω
ότι συµφοιτήτρια µου έχει τελειώσει τη σχολή εδώ και
τρία χρόνια και δουλεύει αδιάλειπτα ως σερβιτόρα».
Η Κατερίνα είναι στα 30 της και δουλεύει ως ωροµίσθια
µουσικός στην πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια
εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια δεν ανήκει στους
τυπικά άνεργους, αλλά βιώνει µια άλλη ιδιότυπη
«οµηρία». «Ως ωροµίσθιοι προσλαµβανόµαστε τον
Οκτώβρη - Νοέµβρη και απολυόµαστε κάθε Ιούλη.
Μέχρι να επαναπροσληφθούµε το επόµενο σχολικό έτος,
αν επαναπροσληφθούµε, είµαστε άνεργοι. Πολλοί
ωροµίσθιοι µάλιστα δεν καταφέρνουν να συµπληρώσουν
τα ένσηµα κάθε καλοκαίρι και µπαίνουν στο ταµείο ανά
διετία».
Το καθεστώς της ωροµίσθιας είναι απ’ τα πλέον
απαράδεκτα εργασιακά καθεστώτα, όπως επισηµαίνει η
Κατερίνα: Το µηνιάτικο (330 ευρώ το περισσότερο)
είναι λιγότερο από το γλίσχρο ταµείο ανεργίας (453
ευρώ). Για να το αποκοµίσεις αναγκάζεσαι να πηγαίνεις
από σχολείο σε σχολείο, διανύοντας τεράστιες
χιλιοµετρικές αποστάσεις. Στην περίπτωση που
απουσιάσεις ή αρρωστήσεις δεν παίρνεις ένσηµο. Οι
περισσότεροι ωροµίσθιοι αναγκάζονται να κάνουν 2-3
«µαύρες» δουλειές παράλληλα για να επιβιώσουν.
Μάλιστα οι µισθοί καταβάλλονται µε καθυστέρηση
µηνών: «Φέτος µας χρωστάνε τους µισθούς Μάη - Ιούνη,
το επίδοµα αδείας, την αποζηµίωση». Όλη αυτή η
εργασιακή ανασφάλεια αλλά και η αστάθεια του
εισοδήµατος έχει πολλαπλές επιπτώσεις: «Αναγκάζοµαι
να κάνω και δεύτερη δουλειά, ενώ µε στηρίζουν
οικονοµικά και οι γονείς µου. Μάλιστα είναι τέτοια η
πίεση για τα προς το ζην και τόσο απειλητική η ανεργία,
που πολλές φορές αναγκάζοµαι να κάνω υποχωρήσεις σε
εργασιακά κεκτηµένα: ένσηµα, µη πληρωµή υπερωριών
κ.ά. Εκτός των άλλων δεν µπορείς να κάνεις κανέναν
προγραµµατισµό: Σκέφτοµαι να µην πάω ούτε λίγες
µέρες διακοπές, ώστε να κρατήσω τα χρήµατα για τις
δύσκολες µέρες που έρχονται». Η κατάσταση αυτή
µάλιστα επηρεάζει διάφορους τοµείς της ζωής της, αφού
δεν έχει ελεύθερο χρόνο, γεγονός που έχει αντίκτυπο
στην προσωπική της ζωή, στη δράση της στο σωµατείο
κ.ά.
Απολυµένη συµβασιούχος του υπουργείου Πολιτισµού η
Παναγιώτα, είναι άνεργη εδώ και ενάµιση χρόνο, στη
διάρκεια του οποίου έκανε παιδί. Το επίδοµα ανεργίας το
έπαιρνε για εννιά µήνες, καθώς η διάρκεια της
καταβολής του αλλάζει ανάλογα µε τη σύµβαση που έχει
υπογράψει ο εργαζόµενος. «Όταν έµεινα έγκυος άρχιζα
να ψάχνω τι βοηθήµατα δίνονταν στις άνεργες µητέρες.
Πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι ήµουν απ’ τιςŸ τυχερές,
καθώς είχα συµπληρώσει 200 ένσηµα τα δύο
προηγούµενα χρόνια, οπότε µπορούσα να λάβω το
επίδοµα λοχείας και τοκετού, ύψους περίπου 3.500 ευρώ.
Βέβαια µε αυτά τα χρήµατα καλύπτεις µόλις τα µισά
έξοδα που έχεις για τον τοκετό. Επιπλέον µου
εξασφαλιζόταν και ασφάλιση του παιδιού για ένα
χρόνο». Το παράδειγµα της Παναγιώτας αποδεικνύει ότι
στην περίπτωση που µια γυναίκα είναι µακροχρόνια
άνεργη (και δεν έχει συµπληρώσει τα απαιτούµενα
ένσηµα) –δεν συζητάµε καν την περίπτωση της
µονογονεϊκής οικογένειας– η µητρότητα είναι
απαγορευτική, αφού το κράτος δεν λαµβάνει καµία
πρόνοια για την ίδια και το παιδί της. «Είναι τόσο
δύσκολη η κατάσταση που πολλές µητέρες επιλέγουν να
µείνουν άνεργες δύο χρόνια µέχρι το παιδί να µπει στο
παιδικό σταθµό, γιατί διαφορετικά δουλεύεις για να
πληρώνεις άνθρωπο να στο φυλάει. Τα έξοδα του
παιδιού είναι τεράστια και το κράτος δεν µεριµνά για
τίποτα». Η ίδια δεν θέλει να µείνει άλλο άνεργη και
προσπαθεί να βρει δουλειά: «Είναι πολύ δύσκολο να µε
προσλάβουν. Στον ιδιωτικό τοµέα δεν προτιµούν µια νέα
µητέρα γιατί πρέπει να πληρώνουν επιδόµατα, να δίνουν
κάποιες υποχρεωτικές άδειες κ.λπ. Απ’ την άλλη και στο
∆ηµόσιο είναι εποχή που δεν γίνονται προσλήψεις».
Έτσι όπως διαµορφώνεται το σκηνικό η γενιά των 500
ευρώ θα ζήσει χειρότερα από τη γενιά των γονιών της.
Ίσως όµως δεν υπολόγισαν καλά, ίσως αυτή η γενιά
φέρει ένα κόσµο ανάποδα, ξανατραγουδώντας
συλλογικά τους στίχους του ποιητή πως αυτό το
«πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο δεν έχει άλλο αγαθό
παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως
του ήλιου»...

Στις ουρές του ΟΑΕ∆ µε την απόγνωση

στο βλέµµα
∆ραµατικά είναι τα στοιχεία που ήρθαν στο φως της
δηµοσιότητας για το ύψος της ανεργίας στη χώρα, τα
οποία ανακοίνωσε την Πέµπτη η Ελληνική Στατιστική
Αρχή. Το ποσοστό της ανεργίας για το µήνα Απρίλιο
ανήλθε στο 11,9% από 9,4% που ήταν ένα χρόνο πριν.
Ενώ ο αριθµός των ανέργων εκτινάχθηκε στους 596.979,
αυξανόµενος κατά 130.101 από πέρσι. Ρεκόρ ανεργία
κατέγραψαν διάφορες περιοχές στην επαρχία,
ξεπερνώντας κατά πολύ το µέσο πανελλαδικό ποσοστό.
Αυτές είναι: το Νότιο Αιγαίο (22,7%), οι Ιόνιοι Νήσοι
(19,8%), η ∆υτική Μακεδονία (16,1%). Η ανεργία,
σύµφωνα µε τα στοιχεία, χτυπά περισσότερο τις γυναίκες
εργαζόµενες (15%) από ότι τους άντρες (9,3%). Το
30,8% των νέων ηλικίας 15-24 είναι άνεργοι, το 15%
όσων είναι µεταξύ 25-34, 10,4% όσων είναι στην
ηλικιακή κατηγορία των 35-44.
Μια βόλτα στο παράρτηµα του ΟΑΕ∆ στην οδό
Πειραιώς, Πέµπτη πρωί επιβεβαιώνει τους παραπάνω
αριθµούς. Ο κόσµος εδώ είναι πάντα πολύς. Ειδικά τον
τελευταίο καιρό, κάθε µήνας που µπαίνει οι απολύσεις
πολλαπλασιάζονται, µαζί και οι άνεργοι. Άνθρωποι όλων
των ηλικιών, κυρίως νέοι. Αρκετοί µετανάστες.
Περισσότερες γυναίκες, καθώς η µακροχρόνια ανεργία
πλήττει κυρίως εκείνες. Άλλοι έρχονται να ανανεώσουν
τις κάρτες τους, λιγότεροι να πάρουν το επίδοµα, ακόµη
πιο λίγοι προσδοκώντας ότι µέσω του ΟΑΕ∆ θα βρουν
δουλειά.
Σε σπαστά ελληνικά ο Α.Χ. απ’ το Πακιστάν λέει τη
δική του ιστορία. Έχει τρία χρόνια στην Ελλάδα, ήρθε
µετά από παρότρυνση µελών της οικογένειας του, που
βρίσκονταν εδώ. Σκοπός του να δουλέψει στην Ελλάδα ή
σε κάποια άλλη χώρα της ΕΕ, να βγάλει χρήµατα για να
συντηρεί την πολυµελή οικογένεια του, που είναι «πίσω
στην πατρίδα», όπως λέει. ∆ουλειά στην οικοδοµή 10 µε
12 ώρες. Με µεροκάµατο που ήξερε πως είναι µικρότερο
από αυτό που έπρεπε να παίρνει. Μετά στοιβαγµένος σε
ένα σπίτι µε δέκα άτοµα στο Μεταξουργείο. Όλοι για τον
ίδιο σκοπό. Το τελευταίο εξάµηνο δεν µπορεί να βρει
δουλειά, η κίνηση στον κλάδο έχει πέσει κατακόρυφα.
Άντε κάνα µεροκάµατο αραιά και που. Ευτυχώς
τουλάχιστον µε τα ένσηµα που είχε συγκεντρώσει µπήκε
στο ταµείο.
Ο Γ.Χ. είναι µόλις 20 χρονών αλλά δούλευε 4 χρόνια σε
συνεργείο. Στην αρχή µε όρους µαθητείας, που πάει
τώρα να νοµοθετήσει και καθολικοποιήσει η κυβέρνηση
ΠΑΣΟΚ, µετά έπαιρνε το βασικό και κουτσουρεµένο
ένσηµο . «Τους τελευταίους µήνες η δουλειά είχε πέσει
και το αφεντικό έδιωξε εµένα και άλλον ένα µικρότερο.
Κράτησε τους µεγαλύτερους που ήταν µάστορες και
ήξεραν καλύτερα τη δουλεία. Άλλωστε είχαν οικογένειες
και παιδιά. Ζω µε τους γονείς µου αλλά δεν µπορώ να
συνεισφέρω τίποτα. Με το επίδοµα ίσα - ίσα βγάζω τα
προσωπικά µου έξοδα».
Ανάλογες ιστορίες πρόσφατα απολυµένων πολλές: η
Γεωργία που ήταν πωλήτρια, ο Κώστας
βιβλιοϋπάλληλος σε µεγάλη αλυσίδα βιβλιοπωλείων, ο
Σωτήρης γραφίστας σε διαφηµιστική κ.λπ. κ.λπ. ∆εν
έχει τελειωµό ο κατάλογος. «Η κατάσταση δυσκολεύει
ακόµη περισσότερο γιατί πλέον και οι γονείς µας δεν
µπορούν να µας στηρίξουν όπως πριν. Οι δουλειές δεν
πάνε καλά, κλείνουν τα µαγαζιά τους. Μετατρέπονται
και εκείνοι σε ανέργους. Ποιος να στηρίξει ποιον;»
αναφέρει η Γεωργία. «Σκέφτοµαι να ξαναφύγω στο
εξωτερικό» µου λέει ο Βασίλης «βαρέθηκα να ακούω ότι
έχω παραπάνω προσόντα από αυτά που χρειάζεται η
θέση».
Εκεί κοντά και ένα ζευγάρι: εκείνη χωρίς δουλεία εδώ
και καιρό λόγω εγκυµοσύνης, εκείνος σταζιέρ που
πετάχτηκε στο δρόµο. ∆εν χάνουν όµως το κουράγιο
τους. «Από τον Οκτώβρη και µετά ήµουν σε όλες τις
πορείες - απεργίες. Και θα συνεχίζω να κατεβαίνω.
Νοµίζω ότι αν δεν ανατραπεί αυτή η κατάσταση, για την
οποία φταίνε οι πλούσιοι και οι πολιτικοί, δεν θα έχω να
κληροδοτήσω τίποτα ουσιαστικό στο παιδί µου. Μας τα
πήραν όλα. Μας κλέβουν τη ζωή. Αυτό τον κόσµο
πρέπει να το γκρεµίσουµε µε τα ίδια µας τα χέρια».
Σε αυτή τη συγκυρία κρίνεται περισσότερο από ποτέ
αναγκαίο ένα µέτωπο πάλης κατά των απολύσεων και
της ανεργίας, που θα αποτελεί αναπόσπαστο τµήµα του
συνολικού αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης της
κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και της τρόικας ΕΕ, ΕΚΤ, ∆ΝΤ. Σε
αυτό το µέτωπο η εργαζοµένη νεολαία µπορεί να είναι
πρωτοπόρα. Είναι αναγκαία, ταυτόχρονα, η προβολή
ενός συνόλου πολιτικών και συνδικαλιστικών στόχων
για την ανεργία και τις απολύσεις, απέναντι στην
εργοδοσία, στην κυβέρνηση και το κράτος.

ΠΡΙΝ 18 ΙΟΥΛΗ 2010