Historia Mysli Socjologicznej Skrypt

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ: SKRYPT
Na podstawie: J. Szacki „Historia myśli socjologicznej”. Dawid Zaraziński 2006.
1. Od polis do społeczeństwa obywatelskiego

PLATON
(ok 427-347 p.n.e.) autor Państwa, Polityka i Praw
• stosował swą idealistyczną metodę do analizy życia społecznego, praw jego rozwoju oraz praw i warunków
jego stabilności (jak Comte, Mill, Spencer);
• zajmował się wspólnotą, nie jednostką (jak sofiści);
• państwo to trwała organizacja mająca jako całość określone potrzeby i budowę wewnętrzną – doskonałe
państwo to te, które jest najpodobniejsze do jednego człowieka (jedna z pierwszych metafor społeczeństwa
jako organizmu) i jest to utopia, którą „przykładał” do polis;
• majątkowe zróżnicowanie społeczeństwa – w nierównościach widział jedno ze źródeł rozkładu państwa
(porównywał państwo do szachownicy – wiele jest państw w państwie), był zwolennikiem pewnego
„komunizmu” zakładającego w pewnych granicach likwidację własności prywatnej i rodziny;
• ujednostkowienie społeczeństwa – indywidualizm jest zagrożeniem ładu, przewidywał liczne środki
uniformizacji obywateli (zachowań, myśli, uczuć), drobiazgową kontrolę wszystkich sfer życia jednostek,
pozbawiając ich prawa do jakiejkolwiek ekstrawagancji;
• podział pracy – wyodrębniał pewne stany, czy kasty (przynależność do nich nie miała być dziedziczna):
mędrców, wojowników i ludu, przeciwstawienie się demokracji, nikt nie jest bowiem samowystarczalny w
związku z czym współżycie zakłada specjalizację i wymianę usług;
• rozmiar państwa – nie może być ani za małe, ani za duże, optymalna liczba ludności to 5040, niebezpieczny
szczególnie jest nadmierny rozrost państwa;
• geograficzne położenie państwa – wywiera silny wpływ na jego stan i moralność (np. morze deprawuje).
ARYSTOTELES
(384-322 p.n.e.) autor m.in. Polityki, Ustroju politycznego Aten, Etyki nikomachejskiej
• bliski swemu mistrzowi Platonowi w stanowisku antyindywidualistycznym i polemicznym w stosunku do
sofistów, w centrum uwagi stawiał społeczną całość;
• „najlepszym ustrojem jest z konieczności taki, w którego ramach każdy bez wyjątku najlepiej się czuje i
szczęśliwie żyje”;
• człowiek jest „zwierzęciem politycznym”, czyli „stworzonym do życia w państwie” (politikon – nie ma
odpowiednika we współczesnym języku: polityczny, społeczny, państwowy, grecy nie rozróżniali
społeczeństwa i państwa), człowiek dąży do ustanowienia państwa i jego udoskonalenia, nie jest bowiem
zdolny żyć w pojedynkę, najpierw powstaje rodzina, z kilku rodzin powstaje „gmina wiejska” (dziś
powiedzielibyśmy „społeczność lokalna”), z kilku gmin państwo;
• aspekty państwa (społeczeństwa) to:
– samowystarczalność – nie jako zdolność zaspokajania bez pomocy z zewnątrz materialnych potrzeb
mieszkańców (autarkia gospodarcza), bardziej moralną;
– wspólnota moralna – zbiorowość łączy wspólne dążenie do cnoty (nie sam interes materialny);
– różnorodność i komplementarność części – jedność państwa nie może być posunięta za daleko bo państwo
przestałoby być państwem, części współpracując ze sobą wytwarzają harmonię całości.
• obraz struktury społecznej:
– jest wielowymiarowy, jest to konglomerat rodzin, system klas ekonomicznych (bogaci – biedni – ”stan
średni”), układ grup statusowych (lud – „ludzie znaczni”), lub zespół swego rodzaju „stanów”;
– dzielił społeczeństwo ze względu na funkcje wykonywane przez grupy: rolnicy, rękodzielnicy, kupcy,
wyrobnicy, żołnierze, kapłani, zamożni, wysocy urzędnicy, rządzący, sędziowie;
HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 1/40
– podział społeczeństwa na grupy różniące się stopniem zamożności – dwuczłonowy podział klasowy, jest to
układ najostrzejszy (nie można być i bogatym i biednym) i ma on największy wpływ na stabilność państwa
i jego ustrój, pomiędzy dwiema ekstremami wydzielał „stan średni”.
• wyróżnił trzy właściwe ustroje: królestwo, arystokrację i politeję i trzy ich zwyrodnienia: tyranię, oligarchię i
demokrację, przyczyną mnogości ustrojów jest fakt, że każde państwo obejmuje większą liczbę części
składowych, które występują w różnych kombinacjach i proporcjach, tworząc zależnie od tego różne ustroje.
POLIS
• było to nie państwo, ale zorganizowane politycznie społeczeństwo, jest wspólnotą ludzi, którzy sami sobie
rządzą, nie tworząc struktur państwowych odrębnych od obywatelskiego grona;
• obywatele znali się przynajmniej z widzenia, polis tworzył nie ogół społeczeństwa, ale ta część, która
pochodziła z rodzin obywatelskich, wyłączeni z nich niewolnicy, metojkowie (ludzie przybyli spoza polis);
• była to także wspólnota moralna i religijna;
• dla Greka teoria polis to etyka, ekonomia, socjologia, polityka.
STOICYZM
• stworzenie uniwersalistycznej antropologii – człowiek jest członkiem rodzaju ludzkiego, ma „popęd
społeczny”, ale nie jest „zwierzęciem politycznym”
• pojawiło się pojęcie „społeczności powszechniej” (kosmopolis) – w której uczestniczą wszyscy ludzie,
niezależnie od pochodzenia, aktualnej pozycji w strukturach władzy i bogactwa, nie ma panów i niewolników,
wszyscy są równi;
• wszyscy podlegają prawu naturalnemu (stojącemu niejednokrotnie w opozycji do prawa stanowionego);
• Marek Tulliusz Cyceron
(106-43 p.n.e.)
– idea prawa „rzetelnego rozumu” (naturalnego) – niezmiennego i powszechnego;
– państwo (res publica) jest tworem prawa, aby powstało niezbędne są prawo i władza, państwo jest rzeczą
ludu uznającego prawa.
• Seneka
(ok 4 p.n.e. - 65 n.e.)
– państwo to co najwyżej zło konieczne, wspólnota ludzka to raczej więzy moralne i religijne;
– prawo naturalne to raczej tylko pouczenia;
– naturalną koniecznością jest współdziałanie ludzi, a nie państwo.
CHRZEŚCIJAŃSTWO
• myśl wczesnochrześcijańska nawiązywała do stoicyzmu i żydowskich źródeł, była ideologią rozwijającego się
szybko ruchu masowego, stanowiącego swoistą kontrkulturę, społeczności konstytuowały się wyłącznie na
podstawie wspólnoty wyznawanych wartości;
• fakt przynależności do społeczności nie był zdeterminowany przez urodzenie, pozycję społeczną, bogactwo,
władzę itd., stał się sprawą świadomego wyboru celu i sposobu życia;
• ideał zakładał niekiedy wyrzeczenie się dóbr materialnych;
• chrześcijanin należał do dwóch jakby porządków – niebieskiego i ziemskiego;
ŚW. AUGUSTYN
(354-430)
– każde społeczeństwo jest w istocie wspólnotą wartości;

– wyróżnia dwa państwa: ziemskie i niebieskie, społeczeństwa ciała i ducha, rozdział między nimi ma
charakter wyłącznie moralny, nie fizyczny, o przynależności do wspólnoty decyduje to, w co człowiek
wierzy, nie zaś warunki w jakich się znalazł;
– funkcją państwa ziemskiego jest konflikt, jest ono niedoskonałe (jak morze, w którym ryba pożera rybę),
jest niezbędne aż do końca naszych dni;
– państwo Boże – prawdziwy pokój, nie ma zazdrości, podłożem jego jest konsens.
TOMASZ Z AKWINU
(ok. 1225-12740), autor m.in. O władzy, Summa teologiczna
• istotą średniowiecznego ładu była hierarchia, w ramach której każdy człowiek dawał i otrzymywał to, czego
wymagało od niego funkcjonalne miejsce w społeczeństwie, całość porządku społecznego była pojmowana
jako rodzaj wspólnoty wspólnot i obowiązkiem członka takiej wspólnoty było jej służyć, społeczeństwo to
łańcuch istnień – od najprostszego organizmu do Boga;
• następuje złagodzenie opozycji między państwem Boskim a ludzkim – społeczeństwo okazuje się być bytem
fizycznym: teologia zaczyna się mieszać z polityką;
• doktryna tomistyczna trzech rodzajów prawa – na szczycie prawo wieczyste istniejące per se, niżej prawo
naturalne (odzwierciedlenie prawa wieczystego w świecie i rozumie ludzkim), najniżej prawo ludzkie
(pozytywne);
• ponieważ różne rodzaje stworzeń są mniej lub bardziej oddalone od Boga struktura świata musi być
hierarchiczna – części są nie tylko od siebie zależne, ale „niższe” muszą być podporządkowane „wyższym”,
służba Bogu nie jest ucieczką od świata, ale jego akceptacją.
ODRODZENIE
• na początku termin odnosił się do krytyki średniowiecza;
• jest to czas rozkładu porządku średniowiecznego, nie zaś nowe struktury;
• w gospodarce – ograniczenie produkcji naturalnej na rzecz towarowej i handlu (pęd bogacenia), w dziedzinie
organizacji społecznej – podważenie sztywnego ładu społecznego, w którym każdy miał miejsce od urodzenia,
w dziedzinie politycznej – władza uniezależnia się od zadań religijnych (rodzi się pojęcie racji stanu), w
psychologicznej – indywidualizm.
• Niccolo Machiavelli
(1469-1527)
– często pytał co robić by osiągnąć cel, nie co jest dobre;
– działania ludzkie muszą być dostosowane do okoliczności;
– zachowania ludzkie są przewidywalne, jeśli mamy tylko o nich wiedzę (są powtarzalne), głównie jest nią
historia;
– wizja społeczeństwa ujednostkowionego, jedyną więzią łączącą ludzi jest podleganie tej samej władzy,
państwo zaś nie jest czymś naturalnym, ale jest „dziełem sztuki” władcy, jest to socjologia absolutystyczna.
• Jean Bodin
(1530-1598)
– historia jako najlepsza nauczycielka to nie tylko zbiór faktów, ale również proces, który sam przez się
zasługuje na badanie i wyjaśnienie;
– wprowadził definicję suwerenności – o państwie nie można mówić tak długo jak długo nie istnieje
nieustająca i absolutna władza zwierzchnia, mogąca stanowić prawa i karania;
– poświęcił dużo uwagi rodzinie jako naturalnej wspólnocie będącej podstawą państwa.
• Utopie
– Thomas More (1478-1535, Utopia), Francis Bacon (1561-1626, Nowa Atlantyda), Tommas Campanella
(1568-1639, Państwo Słońca);

– More przenosi punkt ciężkości myśli społecznej z polityki i prawa na organizację społeczno-ekonomiczną,
postuluje zniesienie własności prywatnej, wiedzę o ludzkiej naturze zdobywamy przez odkrycie co jest jej
trwałą substancją, co natomiast stanowi wytwór złego ustroju społecznego.
• Michel Eyquema de Montaigne
(1533-1592), autor Prób
– jest sceptykiem i ojcem nowoczesnego relatywizmu;
– rozum jest wielki ale bezsilny, są tysiące różnych instytucji i nie potrafimy powiedzieć która jest słuszna,
wynikają one z potęgi zwyczaju;
– niezrozumiałe jest uznawanie tego, co własne za najbardziej naturalne czy rozumne (odkrycia geograficzne)
i godne polecenia wszystkim;
– zauważał etnocentryzm i krytykował go.
• reformacja
– Marcin Luter (1483-1546) i Jan Kalwin (1509-1564);
– Kościół jest wspólnotą wiernych nie potrzebującą urzędów i hierarchii;
– Luter mówił, że społeczeństwo może zachować swą tożsamość bez podlegania władzy jakiejkolwiek
widomej „głowy” nim kierującej, a nawet musi jej nie mieć, aby zachować doskonałość;
– społeczeństwo może rozkwitać nie opierając się na zasadach hierarchii;
– odnosił to do sfery wiary, nie był radykałem politycznym;
– kalwinizm (predestynacja) sprzyjał takiej ascezie, która kazała pracować, oszczędzać, dorabianie się to znak
łaski.
PRAWO NATURALNE A SPOŁECZEŃSTWA LUDZKIE (XVII WIEK)

• doktryna prawa naturalnego rozwinięta u: Althusiusa (1557-1638), Hugona Grotiusa (1583-1645), Thomasa
Hobbesa (1588-1679), Barucha Spinozy (1632-1677), Samuela Pufendorfa (1632-1694), Johna Locke’a
(1632-1704);
• nowożytna doktryna prawnonaturalna – wewnętrznie skomplikowana, istnieje porządek niezależny od ludzi
obejmujący świat przyrody i życie moralne, można go odkryć za pomocą rozumu, jego znajomość pozwoli
lepiej zorganizować stosunki międzyludzkie;
• pojęcie prawa naturalnego ulegało stopniowej sekularyzacji i przestawało być łączne z prawem Boskim;
• doktryna ta była w odróżnieniu od średniowiecznej nominalistyczna (indywidualistyczna) – zasady odnosiły
się do jednostek nie do społeczeństwa jako całości;
• koncepcja człowieka – znika pojęcie grzechu pierworodnego i nadprzyrodzonego powołania człowieka, naturę
ludzką należy badać metodami przyrodoznawstwa;
• przyjęcie metod z matematyki i fizyki w opisie doktryny;
• miała dość wyraźny charakter klasowy – usprawiedliwiając aspiracje szybko rozwijającego się mieszczaństwa
(np. posiadanie jako jeden z najważniejszych uprawnień natury ludzkiej).
• stan naturalny – był w oczach teoretyków stale obecną możliwością, wg Hobbesa każde ograniczenie władzy
państwowej oznacza krok ku naturze, Locke widział ochronę przed powrotem do natury w społeczeństwie
obywatelskim;
• Hobbes – stan naturalny to stan bez jakichkolwiek więzi między jednostkami, człowiek jest z natury
aspołeczny, powstaje między ludźmi rywalizacja i walka o przetrwanie, stan naturalny jest więc stanem wojny
wszystkich ze wszystkimi, której kres może położyć silna władza zwierzchnia, którą ludzie wybierają tylko raz
(usprawiedliwienie absolutyzmu);
• Locke – nie wykluczał istnienia dość rozwiniętych stosunków społecznych, granicą jest powstanie
politycznych gwarancji tych stosunków, człowiek jest istotą społeczną a interesy ludzi są w jakiejś mierze
zbieżne, ludzie mogą nawiązać współpracę, o przetrwanie walczy człowiek z przyrodą, stan naturalny może
być więc stanem pokoju, dobrej woli, ale był to jednocześnie stan bezprawia, konieczne staje się stworzenie
civil society, władza zostaje powołana do określonych celów, jeśli jest niefunkcjonalna należy powołać nowy
rząd;

• umowa społeczna – dzięki niej możliwe jest przejście ze stanu naturalnego do stanu społecznego, umowa
między przyszłymi członkami społeczeństwa co do zasad jego organizacji, Hobbes – akt zawiązania
społeczeństwa przez izolowane do tej pory jednostki, Locke – zjednoczenie jednostek i układ między nimi jako
ogółem obywateli i rządem, którego prerogatywy zostają w ten sposób ograniczone.
GIAMBATTISTA VICO
(1668-1744), autor Nauki Nowej
• antyracjonalizm, krytyka modnego wówczas stosowania metod wykształconych przy rozważaniu
abstrakcyjnych kwestii geometrycznych do opisu problemów świata ludzkiego;
• koncentruje się na historii – jako źródle poznania;
• człowiek jest istotą społeczną i historyczną, natura ludzka rozwija się w kategoriach stosunków społecznych
pod okiem Opatrzności, mówi o fazach rozwoju natury ludzkiej, oraz kultury;
• historia każdego narodu ma cechy swoiste i poszczególne narody dążą w jednym kierunku w niejednakowym
tempie i niejednakowymi drogami.
2. Filozofia społeczna Oświecenia

• „Oświecenie nazywamy wyjście człowieka z niepełnoletności, w którą popadł z własnej winy” (Kant), „Sapere
aude!” Miej odwagę (posługiwać się rozumem);
• negowanie tradycyjnych systemów religijnych (kwestionowanie wartości poznawczej świętych pism, wiary
bezrefleksyjnej, instytucji kościelnych itp.) – koncepcja religii naturalnej;
• uderzanie we wszystkie autorytety odmawiające człowiekowi i prawa do samodzielnego sprawdzania
prawdziwości wszelkich poglądów (kwestionowanie tradycji);
• godziła w filozoficzną spekulację, metafizykę (poddanie w wątpliwość dedukcji i matematyki);
• krytykowanie ówczesnych instytucji politycznych i społecznych (despotyzm, samowolę władców) –
desakralizacja owych instytucji.
OŚWIECENIE FRANCUSKIE
• François Marie Arouet vel. Voltaire (1694-1778):
– brak w jego historiografii nowoczesnego pojęcia procesu historycznego: dzieje jawią się jako gra losu i
przypadku, a najważniejsze w nich jest to co niezmienne – natura ludzka;
– człowiek żyje zawsze w społeczeństwie (ośmieszał wyobrażenia stanu natury)’
– dowodził że trzeba „umieć wątpić” (rozwijał krytykę źródeł i kryteria ich prawdziwości);
– przesunął uwagę z czynów wielkich ludzi na „wielkie epoki” rozwoju cywilizacji;
– zajął się krajami pozaeuropejskimi (np. Rosją);
– uczynił dużo dla sekularyzacji wyjaśnienia historycznego;
– największe znaczenie w życiu narodów przypisywał ludzkim instynktom, klimatowi, ustrojowi i stanowi
opinii.
• Louis de Secondat barona de la Brède et de Montesquieu (1689-1755) autor m.in. O duchu praw, Listów
perskich;
– jeżeli obyczaje i stanowione przez ludzi prawa są niezgodne z nakazami natury, nie znaczy to wcale, że nie
mają swego wewnętrznego porządku, a w ich rozwoju nie ma żadnych prawidłowości – świat społeczny nie
jest domeną przypadkowości i chaosu, pomiędzy faktami społecznymi można wykryć stałe związki,
stanowione przez ludzi prawa zaczynają być rozpatrywane z punktu widzenia nie tego jakie powinny być z
uwagi na prawo naturalne, lecz tego jakie są i mogą być w danych warunkach;
– dużo uwagi poświęcił wpływowi środowiska geograficznego choć uważał że maleje on w miarę rozwoju
cywilizacji (na korzyść wielkości kraju, sposobu zdobywania środków do życia, religii, obyczajów itd.;
– oznaczało to faktyczną rezygnację z poszukiwania uniwersalnego ładu społecznego i uznanie, że
społeczeństwa nie są przez ludzi tworzone, lecz co najwyżej poprawiane po zbadaniu konkretnych
warunków;
– jego typologia ustrojów (odwoływał się do Arystotelesa) mówiła przede wszystkim o tym, w jakich
warunkach społecznych pojawiają się różne typy władzy.
• Jean Jacques Rousseau (1712-1778) autor m.in. Umowy społecznej, Rozprawy o pochodzeniu i podstawach
nierówności między ludźmi;
– kluczowe znaczenie miało przeciwstawienie „człowiek natury” a „człowiek człowieka”, „człowiek natury”
jest wolny, dobry, niezależny, szczęśliwy; „człowiek człowieka” utracił to na rzecz pozorów cywilizacji;
– człowiek żyje w społecznym świecie ale nie jest jego cząstką, trzeba w człowieku oddzielić naturę i kulturę,
to czym jest sam w sobie od tego czym się staje na skutek „kolektywnego istnienia”;
– sięga do pojęcia stanu natury i zajmuje się opisem procesu denaturalizacji (formułuje hipotezy o
przyczynach trwania społeczeństwa);
– społeczeństwo nie powstaje w celu zaspokojenia już istniejących potrzeb ale samo przez się wytwarza coraz
to nowe potrzeby, które tylko w nim mogą zostać zaspokojone (potrzeby materialne, psychologiczne),
niemożliwe jest powrócić do stanu naturalnego;
– stawia także w opozycji społeczeństwo oparte na prawie i na samowoli, należy odtworzyć w społeczeństwie
naturalną niezależność i równość jednostek (dzięki Prawu wytworzonemu z woli powszechnej), w
następstwie umowy społecznej powstaje Lewiatan, społeczeństwo-organizm, w którym części są
nieodłączne od całości, wole poszczególnych jednostek roztapiają się w woli powszechnej.
• materialiści
– Claude Adrien Helvétius (1715-1771), Paul Henrie Thiry d’Holbach (1723-1789), Étienne Bonnot de
Condillac (1715-1780);
– społeczeństwo jest całością utworzoną przez połączenie większej liczby rodzin I jednostek, zjednoczonych
w celu łatwiejszego zaspokojenia potrzeb, zapewnienia sobie korzyści i wzajemnej pomocy – człowiek to
biologiczny organizm wyposażony w potrzeby, społeczeństwo ma znaczenie tylko instrumentalne;
– człowiek jest mechanizmem w pełni poznawalnym, szczęście człowiek zależy od właściwego doboru
narzędzi do rozwiązywania zadań wynikających z porządku natury, człowiek jest bezwolnym kółkiem w
mechanizmie przyrody i wytworem ukształtowanych wbrew naturze warunków życia społecznego, ale
zarazem tylko od jego rozumu i doświadczenia zależy to, czy pogodzi się ze swą kondycją, czy też
zasadniczo ją zmieni;
– w praktyce reprezentowali naiwną wiarę w moc prawodawstwa i wychowania (tabula rasa), jedynym
motywem działania są namiętności i interesy.
• teoria postępu
– Jean Antonie Nicolas de Condorcet (1743-1794) i Anne Robert Jacques Turgot (1727-1781);
– postęp jest właściwy wszystkim dziedzinom życia, które wzajemnie na siebie wpływają, uważali, że
mobilność społeczeństwa jest zawsze czymś pożądanym przynosi bowiem nowe doświadczenia, dzieje są
więc walką nowatorstwa z rutyną, składnikiem natury ludzkiej jest swoisty popęd innowacyjny;
– historią rządzi właśnie prawo postępu określające ogólny kierunek zmian i przesądzające o ich kolejności,
źródłem postępu jest niezmienna ludzka natura, kumulacja wiedzy następuje także w obrębie gatunku nie
tylko jednostki;
– Condorcet wysunął myśl o możliwości stworzenia matematyki społecznej polegającej na stosowaniu w
analizie procesów społecznych rachunku prawdopodobieństwa.
OŚWIECENIE BRYTYJSKIE (SZKOCKIE)

• rozwój uniwersytetów w Glasgow i Edynburgu – przedstawiciele tzw. filozofii moralnej takich jak Francis
Hutcheson (1694-1746), David Hume (1711-1776), Adam Smith (1723-1790), Thomas Reid (1710-1796) i
Dugald Stewart (1753-1828);
• wzywali do stosowania w badaniach natury ludzkiej „metody eksperymentalnej” (początek psychologii);
• przesunięcie uwagi z racjonalnych aspektów natury ludzkiej na jej aspekty emocjonalne – rola rozumu polega
na wspomaganiu już podjętych decyzji, nie na decydowaniu;
• fakt zrzeszenia nie może być żadną miarą wyprowadzony z ludzkiej zdolności rozumowania, lecz musi mieć
swe oparcie w bardziej pierwotnych własnościach natury ludzkiej, do których z czasem dołącza się
świadomość korzyści życia zbiorowego (zakwestionowanie teorii umowy społecznej);
• pierwszą i pierwotną zasadą ludzkiej społeczności okazuje się popęd seksualny;
• dużą rolę przypisywał Hume przyzwyczajeniom i nawykom;
• Adam Smith
– teoria oddźwięku uczuciowego (sympatii) – rozwój moralności jest możliwy, ponieważ ludzie są dla siebie
„zwierciadłami”, dzięki czemu zachowania nieegoistyczne są stale pozytywnie wzmacniane;
– koncepcja Bezstronnego Obserwatora – człowiek dorastający w oddaleniu od innych nie może mieć
wyobrażenia o słuszności bądź niesłuszności swego postępowania, tak samo jak bez zwierciadła nie może
obejrzeć swojej twarzy;
– moralna zasada wzajemności przybiera postać ekonomicznej zasady wymiany: jednostka potrzebuje innych
ludzi nie tylko by odróżnić dobro od zła, ale i po to by wiedzieć, co ma robić w celu zaspokojenia swych
potrzeb materialnych (poucza o tym rynek, dzięki któremu jako Bezstronnemu Obserwatorowi sprawdza
jakość swojej pracy).
– ład społeczny wytwarza się samorzutnie w następstwie zabiegów jednostek, których postępowaniem kierują
emocje i egoistyczne interesy;
• Bernard Mandeville (1670-1733):
– prywatne występki mogą w praktyce okazywać się publicznymi cnotami i na odwrót.
• uprawiali historię hipotetyczną – uchwycenie ogólnych tendencji i prawidłowości procesu historycznego;
• rozwój zainteresowania życiem społecznym zwierząt oraz społeczeństwami pierwotnymi;
• najbardziej popularną teorią rozwoju społecznego była teoria wyznaczająca główną rolę przemianom
sposobów zdobywania środków utrzymania;
• Ferguson wyróżnił okresy dzikości (polowanie i zbieractwo), barbarzyństwa (pasterstwo i rolnictwo) i
cywilizacji (handel);
• w podziale pracy widział Ferguson czynnik głębokiego zróżnicowania społeczeństwa (podział społeczeństwa
na klasy).
• Jeremy Bentaham (1748-1832):
• utylitaryzm – pogląd uzależniający ocenę moralną nie od intencji jednostek (egoistycznych) lecz od
faktycznych następstw ich czynów;
• rozwój oświaty doprowadzi do swego rodzaju rewolucji w moralności.
OŚWIECENIE NIEMIECKIE
• Immanuel Kant
(1724-1804)
– humanizacja nauki – podmiot gra w procesie poznania aktywną rolę, bez czego proces ten byłby w ogóle
nie możliwy, obserwator powinien „zadawać pytania naturze”, rozum dzięki apriorycznym kategoriom
wprowadza ład do chaosu wrażeń zmysłowych (korzystali z tego Marks, Hegel, Simmel i inni);
– humanizacja etyki – rewindykacja wolności jako zasadniczego atrybutu człowieczeństwa; człowiek jest
częścią przyrody, jest też wolny i ponosi odpowiedzialność moralną za swe czyny;
– człowiek zostaje rozszczepiony na homo phaenomenon (część przyrody poddana prawu przyczynowości) i
homo noumenon (jest jakby ponad przyrodą) – w zalążku myśl o odróżnieniu nauk przyrodniczych od
humanistycznych;
– etyka woluntarystycznego działania – aby postępować moralnie jednostka nie potrzebuje społecznego
zaplecza, rozum potrafi odróżnić dobro od zła;
– polityka ma urzeczywistniać ideał okiełznania władzy zmysłów nad postępowaniem ludzkim i stworzenie
warunków (społeczeństwo obywatelskie), w których wolność jednostki będzie zagwarantowana, jeżeli tylko
nie zagraża wolności innych jednostek;
– każdy człowiek ma skłonność „aspołecznej towarzyskości”, czyli zdobycia pozycji wśród bliźnich, której
nie możemy znieść, ale bez której nie możemy się obyć.
• Johann Gottfried von Herder

(1744-1803), autor Myśli o filozofii dziejów
– zakwestionował związaną z Newtonowskim modelem nauki wizję świata jako mechanizmu i wprowadził
wizję witalistyczną (organicystyczną), istotą natury jest więc różnorodność przejawów życia;
– poddał rewizji idee postępu ludzkości;
– uwydatniał związki rozumu z innymi władzami człowieka, którego pojmował jako podmiot czujący i
myślący;
– świat jest jak gdyby wielkim organizmem, w której wszystkie części są powiązane na skutek działania
irracjonalnej siły witalnej przenikającej każdą cząstkę przyrody;
– społeczeństwo jest dla jednostki „stanem naturalnym”;
– najważniejszą wspólnotą ludzką jest naród (Volk) – zakorzeniona w historii przedpolityczna wspólnota
jedynej w swoim rodzaju kultury wyrażającej się nade wszystko w języku;
– rozwinął koncepcję państwa narodowego;
– jest wielkim poprzednikiem nauk o kulturze – odróżnienie natury i tego co zostało stworzone przez
człowieka oraz historycznego i przestrzennego zróżnicowania owego sztucznego środowiska.
OŚWIECENIE POLSKIE
• Stanisław Staszic (1755-1826), Hugon Kołłątaj (1750-1812);
• próby godzenia filozofii ponadczasowych praw naturalnych z rozwiniętą koncepcją historycznej zmienności
wszystkich społeczeństw;
• Staszic wprowadza typologię ustrojów (oligarchię, despotyzm, rzeczpospolita) i uważa że z rozwijającej się
przyrody rodzi się człowiek nie jako twór gotowy, ale jako istota bez właściwości, która uzyskuje określone
cechy pod wpływem bodźców środowiska;
• motorem postępu jest nie tyle rozwój wiedzy ile rozwój stosunków społecznych, gospodarczych i
politycznych;
• przemiany tych stosunków są zależne od konfliktów i walk między grupami;
• kategoria stanu naturalnego zatraca wszelkie znamiona idealizacji, starając się po prostu określeniem
najwcześniejszej fazy dziejów ludzkości.
3. Porewolucyjne ideologie jako teorie społeczne
KONSERWATYZM
• Edmund Burke (1729-1797) autor Rozważań o rewolucji we Francji…, Joseph de Maistre (1753-1821),
Louis de Bonald (1754-1840), Adam Müller (1779-1829), Friedrich Carl von Savigny (1779-1861), Karl
Ludwig von Haller (1768-1854), Aleksiej Chomiakow (1804-1860), Iwan Kiriejewski (1806-1856);
• krytycznie odnosili się do rewolucji;
• na naturę ludzką składają się czynniki racjonalne i nade wszystką irracjonalne, których nie można przewidzieć,
okiełznać, opisać, postępowaniem ludzkim rządzą nie tylko kalkulacja refleksja ale sentyment, nawyk,
obyczaj, wiara itp.;
• dużą rolę pełnią przesądy, na których opiera się całe życie społeczne, moralność itp.;
• irracjonalną naturę potraktowali jako zjawisko zależne od miejsca czasu, inne w każdym kraju i epoce;
• korzystali z pojęcia duch narodu (Volksgeist) – ma irracjonalny charakter, trzeba się przed nim ukorzyć,
człowiek jest niezdolny do tworzenie rzeczywistości społecznej, ta bowiem wytwarza się spontaniczne jak
roślina lub jest kierowana przez Opatrzność, człowiek jest jedynie zdolny zniszczyć tą rzeczywistość;
• dążyli do przezwyciężenie indywidualizmu („atomizmu” jak pisano), sprzeciwiali się koncepcjom
społeczeństwa, które pełni wartość instrumentalną w stosunku do jednostek, społeczeństwo to byt pierwotny i
nadrzędny;
• kładli nacisk na krytykę stosunków sformalizowanych i świadomi zawiązywanych w celu osiągnięcia jakichś
określonych celów, społeczeństwem powinny rządzić zwyczaje ukształtowane historycznie, w nich wyraża się
duch narodu;
LIBERALIZM
• Benjamin Constant (1767-1830), Wilhelm von Humboldt (1767-1835), Alexis de Tocqueville (1805-1859),
John Stuart Mill (1806-1837);
• również krytykowali rewolucję ale obca była im idealizacja dawnego ustroju, trwali w wierze w postęp i
potrzebę zasadniczej reformy;
• zagrożeniem dla wolności był nie tylko despotyzm królów ale i despotyzm ludu;
• w centrum uwagi jednostka ludzka – ma ona pewne naturalne uprawnienia, które organizacja społeczna ma
optymalizować;
• podstawą ładu społecznego są stosunki kształtujące się spontanicznie na podobieństwo stosunków rynkowych,
istnieje on samorzutnie, niezależnie w swej genezie i funkcjonowaniu od aktów władzy politycznej;
• zasadnicze uprawnienia jednostki są niezależne od zmiennych historycznych, kulturowych, rasowych,
narodowych itd.;
• państwo (we wczesnym liberalizmie) jest czymś zewnętrznym w stosunku do społeczeństwa, które ma swoją
własną dynamikę;
• paradygmat indywidualizmu metodologicznego – wyjaśnienie zjawisk społecznych wymaga koniecznie
odnalezienia będącego zawsze u ich źródła działania jednostek;
• paradygmat kapitalizmu – społeczeństwo podobne jest rynkowi (aktorzy działają tak by zmaksymalizować
zyski, zminimalizować straty zapewniając zarazem wzrost pomyślności ogólnej);
UTOPIJNY SOCJALIZM I KOMUNIZM

• Claude Henri de Saint-Simon (1760-1825), Robert Owen (1771-1858), Charles Fourier (1772-1837)
Pierre Joseph Proudhon (1809-1865);
• nie poddawali w wątpliwość systemu wartości organizatorów Rewolucji lecz poprzestawali na
kwestionowaniu osiągniętego przez nich rezultatu: rewolucja nie rozwiązała problemów, które miała i
powinna;
• krytykowali porewolucyjne społeczeństwo, istniejące zło to z jednej strony przemoc rządzących i
posiadających w stosunku do rządzonych i nieposiadających, z drugiej zaś – stan wojny wszystkich przeciw
wszystkim, konkurencja zamiast współpracy;
• nieustannie powstawały utopie, wszechobecna była w socjalizmie jedynie idea zrzeszenia jako takiej
organizacji społecznej, która wyeliminuje z niego przemoc i konkurencję – każdy byłby wynagradzany i
ceniony odpowiednio do swoich zasług w pracy dla dobra wspólnego;
• w komunizmie w centrum uwagi była idea wspólnoty – pokrewna idei zrzeszenia, ale zakładająca konieczność
zniesienia własności prywatnej i pełniejsze zrównanie wszystkich członków społeczeństwa;
• co najmniej przez pierwsze trzy dziesiątki lat dominuje przekonanie, że utopia zostanie osiągnięta środkami
pokojowymi (perswazja, propaganda, przykład), dopiero w latach czterdziestych XIX wieku na pierwszy plan
zacznie się wysuwać idea społecznej rewolucji;
TEORIA SPOŁECZNE SAINT-SIMONA
• po raz pierwszy użył określenia społeczeństwo przemysłowe;
• uważał, że Europa znalazła się w stanie głębokiego kryzysu (przejście z systemu feudalno-teologicznego do
industrialno-naukowego);
• stan krytyczny (społeczeństwo jako nagromadzenie odosobnionych i zwalczających się jednostek) następuje
zawsze po wcześniejszym stanie organicznym i poprzedza późniejszy stan organiczny, potrzebna jest
zasadnicza reorganizacja społeczna, która musi się zacząć od reformy świadomości;
• zaczął propagować idee nowej Encyklopedii;
• uzależniał stan społeczeństwa od tego, jakie idee w nim panują: różnym systemom wierzeń odpowiadają różne
systemy społeczne – po epoce teologicznej i metafizycznej przyszła epoka pozytywna – będą w niej panować
idee naukowe (nauka musi być zbiorem praw, którego ośrodkiem będzie prawo podstawowe – prawo ciążenia
Newtona);

• wysunął postulat nauki o społeczeństwie – fizyki czy fizjologii społecznej;
• ujmował społeczeństwo jako organizm, którego budową i rozwojem rządzą niezmienne prawa (poznawalne i
użyteczne);
• główną jego troską było utorowanie drogi dla pełnego rozwoju industrii, czyli wytwórczości, na której opiera
się całe społeczeństwo, klasa industrialistów jest najważniejsza ze wszystkich, niedoskonałość obecnego stanu
społeczeństwa polega na tym, że wytwórczość nie może się rozwijać, a wytwórcy są podporządkowani klasom
nieprodukcyjnym, nie własność jako taka stanowi wyróżnik pozycji klasowej, lecz to, jak własność się
wykorzystuje i jak wielkie usługi oddaje się społeczeństwu;
• sprawą podstawową było usuniecie pozostałości feudalizmu;
• „naprawdę istnieją i istnieć mogą dwa tylko systemy organizacji społeczeństwa naprawdę odrębne, system
feudalny, czyli militarny i system industrialny, a w dziedzinie duchowej system wierzeń i system dowodów
naukowych”;
• system militarny utrzymuje się wskutek przymusu, podczas gdy podstawą systemu industrialnego jest jego
dobrowolne zorganizowane współdziałanie;
• społeczeństwo industrialne nie jest stanem, który raz osiągnięty miał zapewnić szczęście ludzkości – miał być
punktem wyjścia dalszego rozwoju (dynamiczny charakter ideału społecznego);
• koncepcja zrzeszenia była u niego koncepcją na skalę państwową nie jak u większości mu współczesnych,
którzy myśleli o niewielkich zrzeszeniach w ramach istniejącego państwa, władza powinna być oddana w ręce
technokratów (termin dzisiejszy);
• mocno podkreślał, że chodzi o zarządzanie scentralizowane i umożliwiające kontrolę nad całością procesów
wytwórczych oraz ich planowanie.
NACJONALIZM
• ludzkość dzieli się przede wszystkim na narody, z których każdy ma swą własną historię i swoje własne
obecne potrzeby, które można zaspokoić tylko za pomocą środków dostosowanych do jego swoistego
„charakteru”;
• naród nie jest jedną z wielu zbiorowości, do których jednostka należy, lecz wspólnotą bezwzględnie
najważniejszą; w przypadku konfliktu interesów trzeba wybrać zawsze solidarność z narodem, albowiem poza
rodziną jest to wspólnota najbardziej „naturalna” i taka, bez której człowiek nie może się obejść;
• naród jest wspólnotą przyrodzoną, do której wchodzi się przez sam fakt swego przyjścia na świat; obowiązki
jednostki niego nie są i nie powinny być przedmiotem jego wolnego wyboru: są pochodne od samego faktu
przynależności i nie mogą zostać przez nikogo uchylone;
• naród jest wspólnotą „organiczną”, „jedną i niepodzielną”, a pojawiające się niekiedy podziały wewnątrz niej
są naturalne i niepożądane, jeżeli się pojawiają, świadczy to o słabnięciu „ducha narodowego” pod wpływem
intruzji obcych i zabójczych dla wspólnoty wpływów;
• naród jest jedyną w swoi rodzaju indywidualnością i tę cechę powinien pielęgnować we wszystkich sferach
życia, wystrzegając się w miarę możliwości przyjmowania obcych wzorów;
• pojęty w ten sposób naród stanowi jedyne źródło prawowitej władzy politycznej, której głównym zadaniem
jest obrona jego interesów i integralności;
4. Historiografia jako badanie „stanu społecznego”
FRANCUSCY HISTORYCY OKRESU RESTAURACJI

• François Guizot (1787-1874), Augustin Thierry (1795-1856), François Auguste Mignet (1796-1884),
Adolphe Thiers (1797-1877);
• widzieli tylko konflikt między pozostałościami feudalizmu i nowymi stosunkami powstałymi po Rewolucji,
mieli mało zrozumienia dla wewnętrznych problemów nowego ładu, restauracja wydawała się im zagrożeniem
dla trzeciego stanu;
• nie przestając być nauką o działaniach jednostek ludzkich, historiografia miała być nade wszystko nauką o
rozwoju cywilizacji, ma budować wielką syntezę faktów;

• historyk cywilizacji stara się dotrzeć do czegoś, co nie jest dane w bezpośredniej obserwacji faktów,
cywilizacja to taki fakt ogólny, w którym scalają się wszystkie inne fakty;
• nowa historia powinna być historią ludu;
• dostrzegając w przeszłości walkę klas tłumaczyli ich pochodzenie za pomocą hipotezy podboju, gdzie
zdobywcy stali się klasą uprzywilejowaną (szlachtą);
• dzieje tworzą ciąg zdarzeń poddanych wewnętrznej konieczności.
„HISTORIA KULTURY” LELEWELA

(1786-1861)
• właściwym przedmiotem badań historycznych jest kultura (wszystkie aspekty życia narodu rozpatrywane w
ich związkach wzajemnych).
SOCJOLOGIA HISTORYCZNA DE TOCQUEVILLE’A

(1805-1859), autor O demokracji w Ameryce i Dawnego ustroju i rewolucji;
• nie głosił bezsilności człowieka; dowodził, że jest on ograniczony przez warunki i starał się je badać,odróżniał
warunki społeczne od politycznych;
• społeczeństwo tworzy zintegrowaną wewnętrznie całość (niekiedy przyrównywane do organizmu) i jako takie
musi być badane;
• kładł nacisk na badanie konkretnych społeczeństw, ale były to także studia typu społecznego;
• społeczeństwo demokratyczne to dla niego społeczeństwo egalitarne, w którym nie dziedziczy się swojej
pozycji społecznej;
• społeczeństwo wytwarza swoisty ethos – indywidualizm, znika zaufanie do autorytetów, nie ma powag
uświęconych przez tradycję, układem odniesienia dla jednostki jest ludzkość nie klasa, wiara w postęp
ludzkości;
• industrializm stwarza nieuchronnie nowe nierówności;
• wprowadzenie równości nie daje żadnej gwarancji wolności, lecz jest brzemienne w niebezpieczeństwo
nowego despotyzmu;
• indywidualizm – z jednej strony oznacza wyzwolenie spod dawnych przymusów i zobowiązań, z drugiej zaś
zostawia sam na sam z państwem, gdzie szuka się oparcia, jednostki „zatomizowane” łatwo poddają się
władzy centralnej;
• „nowemu despotyzmowi” można zaradzić przez stworzenie w społeczeństwie sieci instytucji stawiających
tamy arbitralności władzy;
„SOCJOLOGIA” HISTORYKÓW KONSERWATYWNYCH

• Friedrich Carl von Savigny (1779-1861), Karl Friedrich von Eichhorn (1781-1854), Georg Friedrich
Puchta (1789-1846);
• prawo rozwija się wraz z narodem, z nim się doskonali, obumiera z utratą przez naród odrębnej osobowości;
5. Filozofia jako teoria społeczeństwa: Hegel

• Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770- 1831), autor Fenomenologii ducha, Nauki logiki, Wykładów z
filozofii dziejów;
• dużo w nim cech bliskich konserwatystom, ale bardzo wiele go różniło.
• oryginalność polegała na przeniesieniu uwagi z antagonizmu świata nowego i starego ustroju na teoretyczny
problem konstytuowania się więzi społecznych w świecie nowoczesnym;
• twierdził, że nie ma powrotu do tradycyjnej wspólnoty, w której jednostka nie posiadała jeszcze
indywidualności;
• mimo że w społeczeństwo jest tak czy inaczej „zatomizowane” nie oznacza to zaniku więzi społecznych –
wytwarza właściwą sobie sieć takich stosunków (nazwana społeczeństwem obywatelskim);
• państwo ma przezwyciężać ową „atomizację”;
• zniósł wcześniejsze zrównanie społeczeństwa obywatelskiego z państwem (a nawet je sobie przeciwstawił),
było ono dla niego sferą stosunków społecznych, która kształtuje się bez żadnego planu i kierownictwa w
rezultacie spontanicznego dążenia jednostek i grup do zaspokajania własnych potrzeb;
• motorem jest egoistyczny interes, lecz interesy jednej grupy nie mogą być jednak zaspokojone bez
zaspokojenia interesów innych grup w ramach wzajemności, egzystencja każdej jednostki zależy od tego, czy
wszystkie inne jednostki, z którymi może mieć do czynienia, zechcą respektować jej uprawnienia w zamian za
respektowanie takich samych uprawnień własnych;
• zadawał pytanie czy i w jakich warunkach możliwe jest wyjście poza właściwe społeczeństwu obywatelskiemu
partykularyzmy (widział w nim domenę konieczności a nie wolności) i ustanowienie „etycznej totalności”
odpowiadającej wymaganiom Rozumu – stąd koncepcja państwa jako wspólnoty, dzięki której dochodzi do
przezwyciężenia ograniczeń społeczeństwa obywatelskiego;
• państwo nie jest tylko systemem instytucji umożliwiających rządzenie zbiorowością, ile wspólnotą ludzi,
których łączy coś więcej niż fakt podlegania temu samemu rządowi, uczestnictwo w państwie to nade
wszystko uczestnictwo we wspólnocie wartości;
• nie wprowadza alternatywy społeczeństwo obywatelskie-państwo, lecz tworzy ostatecznie koncepcję państwa,
które byłoby „własnym państwem społeczeństwa obywatelskiego” tj. Państwem, w którym zostałaby uznana
nieodwracalność ujednostkowienia ale znalazła by się przeciwwaga dla egoizmu;
• powstanie i istnienie klas wiązał z podziałem pracy, wyróżniał trzy klasy podstawowe: klasę rolniczą,
przemysłową, „myślącą” (koordynacja całości), konflikty między nimi są nieuchronne;
• historia nie jest dziełem przypadku, lecz stanowi proces jak najbardziej prawidłowy, którego kierunek i sens
dają się precyzyjnie opisać;
• obserwując działania ludzkie przekonujemy się, że historia jest nade wszytko historią wolności;
• twierdził, że ludzkim postępowaniem rządzą najczęściej niskie pobudki.
6. Materializm historyczny Marksa (1818-1883) i Engelsa (1820-1895)

• czerpał z heglizmu, ale szybko zaczął go krytykować;
• zmiana społeczna nie zaczyna się od zmiany świadomości;
• anatomią społeczną nazwał ekonomię polityczną;
• kapitalizm jest nieludzki, albowiem oddala ludzi od ich powołania, które polega na swobodnej i świadomej
działalności twórczej;
• człowiek jest częścią przyrody, ale sama przyroda jest wytworem przemysłu i stanu społeczeństwa;
• pojęcie formacji społeczno-ekonomicznej – społeczeństwo jest powiązaną wewnętrznie całością, a jej
składnikami są różne sfery działalności ludzkiej (wytwórczość, polityka, świadomość społeczna itp.),
wyróżniał typy społeczeństw różnych epok, wszystkie części dostosowują się do „bazy”, czyli określonego
sposobu produkcji;
• wyróżniał formacje: azjatycką, antyczną, feudalną i burżuazyjną, a także pierwotną oraz komunistyczną;
• stosunki produkcji to stosunki między klasami, czyli zbiorami ludzi, z których jedni mają środki produkcji,
inni nie;
• „historia wszystkich dotychczasowych społeczeństw jest historią walk klasowych” (pierwsze słowa Manifestu
Partii Komunistycznej);
• klasami nazywał „wielkie grupy ludzi, różniących się między sobą miejscem zajmowanym w historycznie
określonym systemie produkcji społecznej, stosunkiem (przeważnie usankcjonowanym i ustalonym przez
prawo) do środków produkcji, rolą w społecznej organizacji pracy i sposobem otrzymywania i rozmiarami tej
części bogactwa społecznego, którą rozporządzają” (Lenin);
• pojęcie to odwoływało się również do świadomości członków klasy;
• miał skłonność do dychotomizowania struktury klasowej – układ klasy posiadającej i nieposiadającej;
• klasowe były wszystkie społeczeństwa oprócz wspólnoty pierwotnej;

• z jednej strony mówi o państwie jako o osobnym organizmie wyodrębnionym ze społeczeństwa w wyniku
podziału pracy, z drugiej jako o zorganizowanej przemocy jednej klasy w celu uciskania drugiej;
• niezależność aparatu państwowego jest względna lub pozorna;
• rewolucja proletariacka jawiła się jako akt zniesienia klasowego panowania burżuazji i biurokracji zarazem, w
wyniku czego powstanie dyktatura proletariatu, której zadaniem będzie stworzenie społeczeństwa bez klas;
• twierdził, że nie świadomość określa życie, tylko życie określa świadomość;
• idee są ekspresjami określonych sytuacji historycznych, w jakich ludzie układają swe stosunki wzajemne;
• zmiana pewnych część społeczeństwa musi pociągać zmianę pozostałych;
• działalność ludzka jest zamknięta w pewnych granicach: nie można wprowadzić pożądanych zmian instytucji,
jeżeli nie odpowiadają one całokształtowi istniejących warunków i społeczeństwo do nich nie dojrzało;
• tezy Marska nie dotyczyły tego co się stać musi, ale ogólnych tendencji;
• przekonanie o określonym kierunku procesu historycznego nie pociągało za sobą przekonania, że jednostki czy
klasy będą zachowywały się w taki, czy inny sposób;
• stosunki między ludźmi zależą w ogromnym stopniu od opanowania przez nich sił przyrody, którego
syntetycznym niejako wyrazem jest osiągnięty w danym momencie poziom techniki;
• człowiek to całokształt stosunków społecznych, odrzucał więc możliwość wyjaśniania czegokolwiek przez
osobliwości natury ludzkiej (niezależne od warunków miejsca i czasu);
• wszelkie zjawiska społeczne są częściami większych całości;
• podmiot poznający jest zakorzeniony w sytuacji społecznej.
7. Wczesny pozytywizm i początki socjologii

• pojęcie pozytywizmu
• jest to pewna szkoła naukowa ale i typ filozofii;
• to co pozytywne przeciwstawione zostało temu co negatywne, urojone, jałowe, chwiejne, mgliste;
• dążył do uzyskania wiedzy użytecznej w organizowaniu społeczeństwa;
• krytykowali „metafizykę” poszukującej jakieś domniemanej istoty rzeczy;
• wszelka zasługująca na zaufanie wiedza stanowi rezultat wolnej od metafizycznych uprzedzeń obserwacji
zjawisk (fenomenalizm);
• metody stosowane w naukach społecznych nie różnią się i nie powinny się zasadniczo różnić od metod nauk
przyrodniczych (naturalizm);
• zakładali ostry przedział między podmiotem i przedmiotem poznania społecznego (obiektywizm), badacz
życia społecznego powinien być obserwatorem nie uczestnikiem, do zadań uczonego nie należy
wartościowanie badanych zjawisk;
• nauka miała za zadanie przewidzieć zjawisk i kontrolę procesów społecznych;
SOCJOLOGIA COMTE’A
(1798-1857), autor Kursów filozofii pozytywnej, rozprawy o duchu filozofii pozytywnej;
• autor obszernego systemu pomyślanego jako synteza całej dostępnej wiedzy;
• oceniał bardzo optymistycznie stan nauki i perspektywy jej rozwoju;
• w wyniku rozpadu dawnego „teologicznego” systemu wierzeń i odpowiadającego mu „militarnego” lub
„feudalnego” ustroju społecznego, społeczeństwo pozostało bez „dyscypliny moralnej”, uległo dezintegracji,
rozpadło się na egoistyczne „atomy”;
• jedynym wyjściem z kryzysu jest przeto stworzenie nowego systemu wierzeń, jego źródłem może być tylko
nauką;
• nauki tworzą określoną hierarchię (wobec porządków historycznego i logicznego), socjologia jest nauką
najbardziej konkretną, złożoną i związaną z praktyką;
• jego socjologia była oparta na założeniu, że porządek i postęp to dwa aspekty każdego społeczeństwa;
• organizm społeczny to pewna całość, a każdy stan społeczny jest nierozerwalnie związany z interesowały go
bardziej zmiany w systemie, a nie zmiany systemu;
• przedmiotem jego badań nie było jakieś określone społeczeństwo, ale społeczeństwo jako takie, Ludzkość.
8. Socjologia ewolucjonistyczna
• Herbert Spencer (1820-1903), Edward Burrnett Tylor (1832-1917), Lewis Henry Morgan (1818-1881),
John Jakob Bachofen (1815-1887), Adolf Bastian (1826-1905), John Ferguson McLennan (1827-1881),
John Lubbock (1834-1913), William Robertson Smith (1846-1894), James George Frazer (1854-1941),
Edvard Alexander Wastermarck (1862-1939);
• ewolucjoniści byli pozytywistami – jedność świata i wiedzy o nim, metoda pozytywna;
• ludzki świat podlega przyrodniczym prawom, nie zaś przypadkom;
• szczególną wagę przykładali do wykrywania zależności genetycznych, mniemając, że wyjaśnić zjawisko to
przede wszystkim wskazać jego genezę;
• mimo nieustannych zmian w świecie są pewne cechy trwałe – niezmienna w pewnych granicach ludzka natura;
• tym co wymaga wyjaśnienie nie jest sam fakt ewolucji, ile to, że w dziejach zdarzają się sporadyczne okresy
bezruchu i zastoju, zmiana jest wszechobecna;
• zmiana w jakiejkolwiek dziedzinie społecznej pociąga za sobą zmiany we wszystkich innych stając się zmianą
globalną;
• zmiana jest zmianą ukierunkowaną i tożsamą z postępem, nie wykluczali możliwości czasowych regresów;
• wszystkie społeczeństwa podlegają tym samych prawom ewolucji i rozwijają się w tym samym kierunku, ale
tempo nie jest równomierne;
• zmiana społeczna nie ma w normalnych warunkach charakteru gwałtowanego i wyższe szczeble ewolucji
oddziela zwykle od niższych wiele szczebli pośrednich;
• zmiana zachodzi głównie na skutek wewnętrznych potrzeb danego społeczeństwa;
• metoda porównawcza – obserwacja pewnych zjawisk współczesnych pozwala formułować wnioski odnośnie
do zjawisk, które zaszły gdzie indziej dawno temu.
SYSTEM SOCJOLOGICZNY SPENCERA

autor m.in. Wstępu do socjologii, A System of Synthetic Philosophy;
• wyróżnił trzy rodzaje ewolucji: nieorganiczną, organiczną i ponadorganiczną (społeczną);
• człowiek powoli stawał się zwierzęciem społecznym, był to jednak proces przyrodniczy, przez nikogo nie
zaplanowany;
• głównym czynnikiem powstania społeczeństw był przyrost ludności;
• instytucje społeczne są tym, dzięki czemu dokonuje się przystosowanie niespołecznego z natury człowieka do
– równie naturalnego – współdziałania z innymi ludźmi, które staje się niezbędne w miarę tego, jak ziemia się
zaludnia;
• żadnej z nich nie można traktować jako czegoś co zostało wymyślone i świadomie wprowadzone w życie,
zrozumienie i wyjaśnienie ich działania jest niemożliwe bez uwzględnienia ich genezy i przemian jakim
uległy, wszystkie są ze sobą powiązane, tworząc jeden system, którego funkcjonowanie zależy od
funkcjonowanie wszystkich podsystemów, każda z nich pełni określone i sobie właściwe funkcje;
• podobieństwa między organizmami biologicznymi a społecznymi:
– cechuje je wzrost masy;
– w czasie dokonuje się różnicowanie części i kompilowanie budowy wewnętrznej;
– w jednych i drugich ma miejsce zróżnicowanie funkcji;
– poszczególne części są od siebie zależne.
• różnice:
– organizmy społeczne nie mają określonego kształtu, określonej formy zewnętrznej;
– są całościami nieciągłymi, rozproszonymi przestrzennie;
– różnicowanie funkcji jest ograniczone, gdyż nie wykształca się w nich i nie może wykształcić żaden organ,
w którym skupiałaby się świadomość.
– dzielił społeczeństwa na militarne i industrialne.
EWOLUCJONISTYCZNA ANTROPOLOGIA SPOŁECZNA

• Edward Tylor, autor Cywilizacji pierwotnej;
• pierwszym krokiem badacza kultury powinno być rozłożenie jej na części i zakwalifikowanie tych elementów
do odpowiednich grup;
• badał ewolucję poszczególnych elementów kultury;
• Lewis Morgan, autor Społeczeństwa pierwotnego;
• wprowadził do teorii ewolucji społecznej problematykę rozwoju techniki i gospodarki jako jednej ze
zmiennych podstawowych;powiązał sprawę genezy organizacji politycznej ze sprawą rozwoju własności
prywatnej;
• podjął próbę ustalenia korelacji między przemianami różnych rodzajów instytucji;
• podzielił rozwój cywilizacji na:
– dzikość (podokres pierwszy – zbieranie owoców i orzechów, drugi – łapanie ryb i ogień, trzeci – łuk i
strzała)
– barbarzyństwo (podokres pierwszy – wyroby z gliny, drugi – oswojenie zwierząt, budownictwo z kamienia,
trzeci – narzędzia żelazne)
– cywilizacja (alfabet fonetyczny i pismo).
9. Psychologizm i psychosocjologia
• taka orientacja w socjologii która za punkt wyjścia bierze psychiczne cechy jednostki, czyni z nich zmienne,
po czym stara się zinterpretować zjawiska społeczne jako ich przejawy lub zjawiska pochodne;
• Lester Frank Ward (1841-1913), Benjamin Kidd (1858-1916), Alfred Fouilée (1838-1912), Piotr Ławrow
(1823-1900), Nikołaj Michajłowski (1842-1904), Zygmunt Balicki (1858-1916), Edward Abramowski
(1868-1918);
• wyjaśnienie procesów społecznych jest możliwe tylko wtedy gdy poznamy trwałą naturę jednostek – ich
skłonności, motywy, reakcje, instynkty;
• sprowadzanie faktów humanistycznych do faktów psychicznych nie oznaczało uznania ich za jakościowo
odmienne od faktów badanych przez nauki przyrodnicze;
• nie był koniecznie antyewolucjonizmem;
• trzymał się zasad nominalizmu, indywidualizmu metodologicznego;
• zakładał istnienie cech psychicznych wcześniejszych od wszelkiej interakcji społecznej.
PSYCHOLOGIA LUDÓW
• Mortiz Lazarus (1824-1903) i Heymann Steinthal (1823-1899);
– ich celem było ustanowienie psychologii społeczeństwa ludzkiego;
– z jednej strony wszyscy należymy do tego samego gatunku, ale każdy ma swój lud (Volk) i jako taki ma
cechy swoiste tylko dla tej jednej części ludzkości;
– poznanie kultury było drogą do poznania ludzkiej psychiki.
PSYCHOLOGIA TŁUMÓW I PUBLICZNOŚCI

• wynaleziona przez Scipiego Sighelego (1868-1913) spopularyzowana przez Gustave'a Le Bona (1841-1931)
w książce Psychologia tłumu;
• zachowanie jednostki ulega zasadniczej mianie wtedy, gdy staje się ona anonimową cząsteczką masy i ulega
jej przemożnemu wpływowi, wymykając się spod kontroli norm moralnych, których kiedy indziej przestrzega;

• była to także ogólna teoria życia społecznego, polityki, władzy, zmiany społecznej, rewolucji itd.;
• Gabriel Tarde (1843-1904), autor Opinii i tłumu:
– psychologia publiczności – rozproszenie przestrzenne połączone z bliskością duchową powstającą dzięki
udoskonalonym środkom wymiany opinii i informacji.
TEORIA NAŚLADOWNICTWA TARDE’A

• teoria naśladownictwa, w którym widział manifestację ogólniejszego zjawiska powtarzalności;
• u podłoża zjawisk naśladownictwa znajdują się wierzenia i pragnienia, które są mierzalne tak samo jak siły
fizyczne, ale mają inną naturę;
• wykluczył wszystko co nie daje się zredukować do indywidualnych zjawisk psychicznych;
• czyny ludzkie są w większości kopiami, których powtarzanie zmienia to, co jednostkowe, w to, co społeczne;
• wprowadził rozróżnienie dwóch typów naśladownictwa – obyczaju i mody;
• jedynym źródłem zmiany może być wynalazek dokonany przez jednostkę, który dzięki naśladownictwu
zostaje przyjęty przez wiele jednostek.
INSTYKTYWIZM McDOUGALLA
William McDougall (1871-1938), autor m.in. Psychologii grupy;
• w psychice człowieka tkwią pewne wrodzone albo odziedziczone tendencje, które są zasadniczymi źródłami
albo pobudkami wszelkiej myśli i wszelkiego działania indywidualnego i zbiorowego i stanowią podstawę, z
której rozwija się stopniowo pod kierunkiem władz intelektualnych wola i charakter ludzi i narodów;
• instynkt to odziedziczona dyspozycja psychofizjologiczna, która sprawia, że obdarzony nią osobnik spostrzega
specjalne przedmioty pewnego określonego rodzaju i zwraca na nie uwagę, doznaje przy spostrzeganiu tych
przedmiotów pewnych swoistych wzruszeń i jest wewnętrznie popychany do pewnych czynności względem
nich;
• zakładał możliwość redukcji faktów społecznych do faktów psychicznych, tych zaś do instynktów (np. religia
wynika z instynktu religijności, kapitalizm – instynktu kolekcjonerskiego).
PSYCHOANALIZA FREUD’A A SOCJOLOGIA

Sigmund Freud (1856-1939), autor taki pism społecznych jak Totem i tabu, Psychologia zbiorowości i analiza
„ja”, Przyszłość pewnego złudzenia;
• procesy duchowe są w swej istocie nieświadome, procesy świadome stanowią tylko poszczególne akty i części
całego życia psychicznego (świadomość nie ma siły sprawczej, motorem działań są więc irracjonalne żywioły
zawarte w gatunkowej naturze człowieka);
• wyróżniał w człowieku id (całokształt popędów), ego (rozjemca między id a rzeczywistością) oraz superego
(wymogi środowiska społecznego, z którymi jednostka musi się liczyć);
• człowiek jest z natury antyspołeczny, społeczeństwo musi go oswoić, musi mu pozwolić w pewnym stopniu na
bezpośrednie zaspokojenie biologicznych – nie dających się wykorzenić –
popędów;
• natura ludzka jest zła, toteż kiedy warunki sprzyjają agresji wówczas przejawia się ona spontanicznie,
demaskuje człowieka;
• instynkty są niezmienne, toteż możliwa jest nie zasadnicza zmiana człowieka, lecz co najwyżej jakaś zmiana
form przejawiania się jego trwałej natury (kultura hamuje niszczycielskie potencjał natury).
PSYCHOLOGISTYCZNA SOCJOLOGIA PARETA

• działania pozalogiczne – wielka rola w życiu społecznym (ich opis to cel socjologii), działania, które mają
początek najczęściej określonych stanach psychicznych: uczuciach, podświadomości itp. (decyduje więc
geneza a nie nielogiczność);

• rezydura – (u Tatarkiewicza to „osady psychiczne”), czasem tłumaczy się to jako „ekstrawagancki synonim
instynktów”, to coś niezmiennego co leży u podłoża działań pozalogicznych;
• derywacje – elementy zmienne działań pozalogicznych, stałą częścią działań ludzkich jest wytwarzanie ich
uzasadnień i usprawiedliwień;
• społeczeństwo to „agregat molekuł”;
• świat społeczny jest zmienny, ale w jego rozumieniu nie istnieje postęp czy rozwój, zmiana ma w nim
charakter falowy i polega w istocie na „oscylacjach” wokół stałego punktu X, który można określić jako punkt
równowagi systemu społecznego;
• równowaga nie polega na istnieniu wewnętrznej harmonii dążeń, opinii, ścieranie się sprzecznych interesów
przyczynia się do ustalania się równowagi społecznej, która jest rezultatem ciągłych akcji i reakcji,
społeczeństwa są nieuchronnie heterogeniczne.
10. Socjologizm: socjologia jako podstawowa nauka społeczna.

• teoria socjologiczna, zawierającą pouczenia jak badać i wyjaśniać zjawiska społeczne;
• był także doktryną filozoficzną roszczącą sobie prawo do wypowiadania się w sprawach, których nie można
zaliczyć do socjologii;
• cechy:
– socjologiczny naturalizm – prawa społeczne nie różnią się od praw przyrody;
– swoistość rzeczywistości społecznej – silna jest granica między zjawiskami życia jednostkowego i
zbiorowego i z wiedzy o pierwszych nie da się wydedukować żadnej wiedzy o drugich;
– autonomia i samowystarczalność socjologii – socjologia korzysta wprawdzie z metodologicznego
przykładu innych nauk, ale nie próbuje rozwiązywać swych problemów za pomocą zapożyczonych z nich
twierdzeń;
– socjologia to podstawowa nauka społeczna – badane przez różne nauki fakty społeczne są ze sobą ściśle
powiązane, socjologia ma dostarczać klucza do zrozumienia wszelkich zjawisk społecznych;
– przezwyciężenie ewolucjonizmu – skupiała się bardziej na związkach między faktami, nie na studiowaniu
praw społecznej ewolucji.
SOCJOLOGIA LUDWIKA GUMPLOWICZA

(1838-1909), autor m.in. Soziologie und Politik, Filozofia Społeczna, System socjologii
• szukał w socjologii formuły stosowalnej do wszystkich faktów historycznych;
• nazywał swe stanowisko monistycznym i twierdził, że zadaniem socjologii jest wykrywanie przyrodniczych
praw życia społecznego;
• wiedza o jednostkach ludzkich jest w socjologii bezużyteczna;
• socjologia ma badać grupy społeczne, a nie jednostki (nie społeczeństwo!);
• hipoteza wieloplemienności – ludzkość nie wywodzi się z jednego pnia i na skutek tego stanowi nie jedną
całość, lecz konglomerat heterogenicznych grup mających odrębną genezę i charakter;
• posługiwał się terminem rasa – nie miał nic wspólnego z ideologią rasistowską, walka między rasami była
porządkiem przyrody, nie historii, jedność krwi jest wtórna w stosunku do jedności kultury, żadna rasa nie
może być rasą w sensie fizycznym (ciągle dochodzi do mieszania się), trwały jest podział na rasy, nie
konkretna rasa;
• solidarności w obrębie jednej grupy, towarzyszy niechęć do grup przeciwstawnych;
• wojna jest prawem natury, zmianie ulegają co najwyżej jej formy;
• powstanie państwa to przełom w dziejach – zamiast zabijać wrogów, zmieniano ich w jeńców lub
niewolników, jest narzędziem panowania silnych nad słabymi;

SOCJOLOGIA EMILA DURKHEIMA
(1858-1917), autor m.in. O podziale pracy społecznej, Zasady metody socjologicznej, Elementarne formy życia
religijnego
• należy traktować fakty społeczne jak rzeczy, o których nie wiemy jeszcze niczego pewnego, należy wyzbyć się
w badaniach uprzedzeń i wyobrażeń zdroworozsądkowych (postulat metodologicznej niewiedzy);
• człowiek odznacza się dwoistością, rozdartą między dusze a ciało, zmysły i rozum, instynkt i świadomość,
istnieje między nimi trwały antagonizm;
• dzięki religii w ludzkim doświadczeniu pojawia się coś przekraczającego granice zmysłowego doświadczenia:
konstytuuje się strefa sacrum, wobec której odczuwamy szacunek i lęk;
• społeczeństwo istnieje ponad jednostką jako system działających sił, ponieważ:
• skoro życia nie da się wyjaśnić przez powoływanie się na właściwości komórek, nie można mówić, że wiedza
o jednostkach tłumaczy tajemnice życia społecznego;
• jednostki zgromadzone razem zachowują się inaczej niż w odosobnieniu (psychologia tłumów);
• rzeczywistość społeczna jest dla jednostki rzeczywistością zastaną (człowiek nie tworzy języka, nie wymyśla
metod pracy, nie wynajduje religii);
• świadomość jednostek jest niemal zawsze świadomością fałszywą (nie znamy nawet najprostszych pobudek
naszych czynów), tym bardziej musi istnieć rozbieżność między zamierzeniami jednostek a skutkami ich
działalności, społeczeństwo rozwija się według własnych praw, w których obliczu jednostki są bezsilne.
• społeczeństwo więc nie jest „sumą” jednostek, jest siłą czyniącą jednostkę człowiekiem w pełnym tego słowa
znaczeniu;
• kultura jest regulatorem postępowania należących do społeczeństwa jednostek;
• więź społeczna (jego językiem „solidarność”) przybiera różnorodne i zmienne formy – wskaźnikiem
pozwalającym na jej „mierzenie” jest prawo – odróżniał prawo karne, przewidujące kary dla kogokolwiek kto
je narusza i kooperacyjne zobowiązujące do naprawienia szkody jaką wyrządził innym członkom
społeczeństwa;
• społeczeństwa o przewadze prawa karnego kontrolują nieomal całe życie jednostki, jednostki nie mają jeszcze
osobowości (są replikami wzoru ogólnospołecznego), zakres świadomości jednostkowej jest tożsamy z
zakresem świadomości grupowej, w społeczeństwie występuje solidarność mechaniczna, społeczeństwo
cechuje wspólnota dóbr, dominacja religii, tradycjonalizm, brak podziału pracy;
• społeczeństwo o przewadze prawa kooperacyjnego posiada solidarność opartą na podziale pracy, ludzi wiąże
nie podobieństwo, ale różnica i to, że są sobie potrzebni, dzięki specjalizacji kształtuje się osobowość,
występuje solidarność organiczna;
• we wszystkich społecznościach występują oba rodzaje solidarności, ma zawsze podwójne źródło;
• morfologia społeczna – poszukiwanie i badanie podłoża świadomości zbiorowej oraz jego związków z
wyobrażeniami i zachowaniami społecznymi;
• socjologia to nauka o instytucjach, ma badać głównie świadomość zbiorową;
• wzorcową instytucją jest przede wszystkim religia:
• przez obrzędy religijne dokonuje się inicjacja jednostki do życia zbiorowego;
• służą zespalaniu zbiorowości, będąc środkami, za których pomocą dokonuje ona okresowo swej reafirmacji;
• ich funkcją jest kultywowanie tradycji grupowych, które stanowią w jakiejś mierze o odrębnej „fizjonomii
moralnej zbiorowości”, odnawia najistotniejsze składniki świadomości zbiorowej;
• służą podtrzymywaniu jednostek w chwilach załamań i kryzysów;
• doniosłość i „wieczność” religii bierze się stąd, że jednostka pozbawiona moralnego oparcia w grupie zatraca
zdolność do normalnego życia, a społeczeństwo niezdolne do sprawowania nad jednostką kontroli i opieki
staje u progu rozkładu (ten stan to anomia);
• istnieje ścisły związek między wszelkimi elementami systemu społecznego (jeśli jest w „normalnym” stanie);
• organizm społeczny ma swe swoiste potrzeby, które są różne od potrzeb poszczególnych jego części i muszą
być zaspokajane.
SZKOŁA DURHEIMOWSKA
• powstanie jej było możliwe dzięki:
– socjologia Durkheima była systemem otwartych pytań, problemów i propozycji;
– Francja znajdowała się ówcześnie w kryzysie, młodzi szukali dróg reformy;
– jego uczniowie uzyskali możliwość kariery w szkolnictwie wyższym i ważny ośrodek informacji jakim był
„L'année sociologique”.
• Antoine Meillet (1866-1936), Célestin Bouglé (1870-1940), Henri Hubert (1872-1827), Marcel Mauss
(1872-1950), François Simiand (1873-1935), Paul Fauconnet (1874-1938), Maurice Halbwachs (1877-
1945), Robert Hertz (1881-1915), Georges Davy (1883-1976), Marcel Granet (1884-1940), Stefan
Czarnowski (1879-1937);
• Działalność Halbwachsa
– szeroko wykorzystywał dane statystyczne, silna orientacja empiryczna;
– pamięć zbiorowa – pamięć nie jest mechaniczną zdolnością rejestrowania zaobserwowanych zjawisk, lecz
polega raczej na nieustannym rekonstruowaniu przeszłości przez pamiętający podmiot, grupa społeczna
dostarcza „ram” do zapamiętywania faktów, zmiana przynależności grupowej pociąga za sobą
„rekonstrukcję” wspomnień”;
– klasy społeczne – kryzys społeczny nie polega tylko na zbyt daleko posuniętym ujednostkowieniu ale i na
wyobcowaniu się ze społeczeństwa wielkich grup, klas upośledzonych, a przede wszystkim klasy
robotniczej, w każdym społeczeństwie istnieje pewien zespół ogólnie uznanych wartości, ale dostęp do nich
nie jest dla wszystkich jednakowo otwarty i bywają wielkie grupy ludzkie zmuszone „okresowo opuszczać
społeczeństwo”, problem zróżnicowania społecznego nie leży w sferze stosunków produkcji, ale potrzeb i
ich zaspokojenia, czyli w sferze konsumpcji;
• Zmodyfikowany durkheimizm Maussa
– postulat badania całościowych (ogólnych) faktów społecznych;
– należy docierać do społecznego konkretu – skierowanie uwagi na takie zjawiska społeczne, w których
wyrażają się równocześnie wszelkie instytucje, badać powinno się nie poszczególne zachowania ludzkie,
ale systemy;
– trzeba zwracać uwagę na społeczną fizjologiczną i emocjonalną stronę człowieka.
11. Historycyzm i formalizm: przesłanki antypozytywistycznego zwrotu w socjologii.
POJĘCIE HISTORYCYZMU
• używano tego pojęcia w celu oznaczenia każdej opcji na rzecz uwzględnienia w rozważaniach o człowieku i
życiu społecznym kontekstu historycznego;
• był to też światopogląd oraz metoda badania zjawisk społecznych (filozoficzny i metodologiczny);
• absolutny historycyzm (J. Topolski):
– żadnego faktu ludzkiego świata nie da się wytłumaczyć tak długo, jak długo będzie się go traktować jak coś
niezmiennego i danego raz na zawsze;
– życie historyczne to całość – pytanie o miejsce badanego faktu w czasie i przestrzeni całości;
– badanie rzeczywistości historycznej, które pozwala na poznanie jedynego w swoim rodzaju oblicza
indywiduum (wyczucie i badanie indywidualizmu);
– zatarcie granicy między podmiotem a przedmiotem badania (humanistyka) – pojęcia światopoglądu,
rozumu historycznego;
– poznanie świata człowieka wymaga swoistych procedur (Verstehen);
– relatywizm historyczny – sensowne wypowiadanie się o czymkolwiek wymaga brania pod uwagę
kontekstu.
FILOZOFIA ROZUMU HISTORYCZNEGO DILTHEYA

• punktem wyjścia jego filozofii było podchodzenie do faktów bez jakichkolwiek metafizycznych założeń na ich
temat;
• najcięższym grzechem czerpiącej z pozytywizmu humanistyki jest przystępowanie do badania faktów z
przyjętymi z góry założeniami;
• humanistyka musi być inna niż przyrodoznawstwo, fakty społeczne nie nadają się do poznawania w sposób
przyrodniczy;
• wyodrębnił dwie grupy nauk: nauki o przyrodzie i „nauki o duchu” (Geistewissenschaften, obejmowały one
historię, ekonomię, prawo, politykę, religioznawstwo, sztukę, filozofię i psychologię, socjologię zaliczył do
historiografii);
• nauki humanistyczne powinny się zwrócić w stronę życia, które wiąże się z pojęciem przeżycia, jednostki są
psychologicznymi całościami, najważniejsza nauką jest więc psychologia;
• życie ulega obiektywizacji wytwarzając względnie trwałe struktury wzajemnego oddziaływania między ludźmi
w postaci systemów kulturowych (religia, sztuka, filozofia, nauka, prawo itd.) oraz zewnętrznych organizacji
społecznych (rodzina, państwo, Kościół itd.).
OD HISTORII DO NAUKI O KULTURZE: RICKERT

• jego nauczycielem był Wilhelm Windelband (1848-1915), który rozróżnił nauki na nomotetyczne
(generalizują) i idiograficzne (indywidualizują rzeczywistość);
• rzeczywistość jest jedna, choć wieloaspektowa: metod jej badania może być wiele (dwoma biegunami mogą
być przyrodoznawstwo i historia);
• wprowadził pojęcie odniesienia do wartości (Wertbeziehung) – ma pomagać odróżnieniu metody nauk
historycznych i metody przyrodoznawstwa i służyć wyróżnianiu zasługujących na uwagę indywidualności z
nieprzebranej masy faktów jednostkowych;
• nauki o kulturze – określenie nauk historycznych, kultura to sfera wartości.
12. Niemieckie projekty socjologii humanistycznej.

POJĘCIE SOCJOLOGII HUMANISTYCZNEJ
• poza Polską nurt ten opisywany jest głównie jako socjologia rozumiejąca;
• antynaturalizm – odrzuca pogląd, że rzeczywistość społeczna jest po prostu częścią przyrody, nie może być
badana tak jak przyroda;
• jest interakcjonistyczna – społeczeństwo nie jest ani zewnętrzną względem jednostek całościom, ani sumą cech
jednostkowych, społeczeństwa stają się w toku interakcji społecznej;
• interesuje się wyłącznie takimi wzajemnymi oddziaływaniami jednostek, którym towarzyszy przynajmniej
zalążkowa świadomość, interakcja zachodzi jedynie wtedy gdy jednostka uwzględnia w swoim działaniu
możliwe reakcje innych ludzi i stara się na nie wpłynąć;
• metody socjologii muszą zapewniać dotarcie do tego, czym ludzie kierują się w swoich działaniach, socjolog
musi te działania rozumieć i umieć je interpretować.
„ELEKTRYCZNA SYNTEZA” TONNIESA

(1855-1936), autor Wspólnoty i stowarzyszenia, Tomasz Hobbes i jego życie;
• są trzy możliwe poglądy na życie społeczne: biologiczny, psychologiczny i socjologiczny (biologia społeczna,
czyli antropologia, psychologia społeczna i socjologia);
• dla socjologii charakterystyczne miało być skupienie się na faktach, które nazwał faktami wzajemnego uznania
(strony stosunku społecznego są świadome, afirmują swój związek), bada społeczne fakty, ich motywy;
• posługiwał się pojęciem wymiany (Tausch) jako prostego stosunku społecznego, każde współżycie jest
wymianą świadczeń i zachęt między jednostkami, żadnych zjawisk nie można opisywać bez odwoływania się
do woli (postaw jednostek);

• jego psychologia sprowadzała się do przekonania, że to co społeczne emanuje z ludzkiego chcenia, z intencji
związania się z innymi, z woli pospólnej – psychologiczne wyjaśnienie miało być więc poszukiwaniem aktów
woli u podłoża faktów społecznych;
• rzeczywistość społeczna istnieje tylko o tyle o ile jest postrzegana i odczuwana – oznacza to, że tylko od
„wewnątrz” możemy rozumieć życie społeczne ludzi (zerwanie z wszelkimi formami organicyzmu);
• człowiek nie jest istotą ani wyłącznie racjonalną, ani też nie zdolną do racjonalnego myślenia i działania,
natura człowieka jest więc dwoista, istnieją dwa rodzaje woli: organiczna (Wesenwille), płynąca ostatecznie z
nietkniętej przez refleksję głębi ludzkiej psychiki, oraz arbitralna (Kürwille), którą poprzedza namysł i
kalkulacja (nazywana także wolą racjonalną), oba rodzaje woli są powodem nawiązywania i podtrzymywania
stosunków społecznych, ale są to różne stosunki;
• przeciwstawił wspólnotę (Gemeinschaft), łączącą ludzi na zasadzie naturalnej i spontanicznej bliskości
emocjonalnej (np. więzy rodzinne, łączy osoby), w której głównym czynnikiem kontroli społecznej są zwyczaj
i tradycja i stowarzyszenie (Gesselschaft), które charakteryzuje się wyrachowaniem, umową, wymianą
wymiernych korzyści (łączy role społeczne), czynnikiem kontroli jest opinia publiczna i sformalizowane
prawo.
„SOCJOLOGICZNY IMPRESJONIZM” SIMMLA

(1858-1918), autor m.in. Socjologia, Podstawowe zagadnienia socjologii. Jednostka a społeczeństwo, Filozofia
pieniądza
• nie uważał socjologii za lepsze i jedyne możliwe podejście do rzeczywistości;
• był radykalny w sprawie ograniczenia przedmiotu socjologii – nie musi i nie może zajmować się
społeczeństwem (w znaczeniu: zespół uspołecznionych jednostek, materiał ludzki ukształtowany przez całość
rzeczywistości historycznej) jako Gesselschaft, ale Vergesellschaftung, czyli nieustający proces wzajemnego
oddziaływania pomiędzy jednostkami (centralnym pojęciem stała się więc interakcja);
• przedmiotem zainteresowań nie fakty społeczne i nie nawet fakty interakcji, ale tylko pewna ich strona (forma)
– socjolog nie pyta o motywy działania jednostek i pozastawia na boku konteksty historyczne badanego
zjawiska;
• uważał jednak, że zjawiska psychiczne są koniecznym, ale niewystarczającym warunkiem zachodzenia
zjawisk społecznych;
• interakcji niezbędna jest wzajemność – większość stosunków między ludźmi jest więc wymianą, wszystkie
inne zjawiska społeczne (język, normy itd.) są wobec interakcji wtórne.
SOCJOLOGIA ROZUMIEJĄCA MAXA WEBERA

(1864-1920), autor m.in. Etyka protestancka a duch kapitalizmu, Gospodarka a społeczeństwo, Dzieła zebrane z
socjologii religii i wiele innych
• świat społeczny jako chaos – historia nie ma immanentnego sensu: jest terenem starć między ludźmi i grupami
w celu osiągnięcia swoich partykularnych celów, nie znikną podziały i antagonizmy, są nie do
przezwyciężenia;
• nauka uznająca ideał obiektywności wiedzy jest jedyną wyspą na oceanie namiętności ludzkich;
• nauka musi się wystrzegać sądów wartościujących, ale musi odnosić się do wartości (za Rickertem), na
poziomie wyboru tematu i formułowania problemu badawczego postulat obiektywności nauk społecznych nie
znajduje zastosowania;
• typ idealny – nie ma charakteru wartościującego, idealny to tylko to co nierealne, a nie co doskonałe, nie
odkrywa się go w empirycznej realności, tworzy się go żeby ją badać i rozumieć, nie będzie on nigdy
rzeczywistością;
• działania jednostek – działanie znaczące, społeczne, był programowym i metodologicznym indywidualistą, nie
potrzebował więc w zasadzie pojecie społeczeństwa (dla niego wszelkie zbiorowości mówiły o faktycznym
społecznym działaniu jednostek;
• są dwa rodzaje rozumienia działań społecznych:

• rozumienie bezpośrednie – chodzi o sytuacje, w których jesteśmy w stanie pojąć znaczenie działań innych
ludzi na mocy swego rodzaju oczywistości, po prostu obserwując czyjeś działanie, wiemy, co ono znaczy, bez
podejmowania skomplikowanych operacji intelektualnych (np. mimika ludzka, operacje matematyczne itp.);
• rozumienie wyjaśniające – wyższy szczebel poznania, odpowiadającym nie tylko na pytanie co?, ale także
dlaczego?, poznanie przyczyn, motywów.
• wyróżnił cztery rodzaje działań społecznych:
– tradycjonalne – podejmowane pod wpływem utrwalonych nawyków, z zalążkową przynajmniej
świadomością, że jest to pożądane;
– afektywne – podstawą są uczucia nakazujące działać bez względu na skutki;
– celoworacjonalne – świadomy wybór celów i środków;
– wartościoworacjonalne – świadomy dobór środków do osiągnięcia celu, który nie podlega deliberacji i nie
zmienia się nawet w trudnych okolicznościach.
• ogólny schemat zmiany społecznej był bezkierunkowy, może pojawić się charyzmatyczny przywódca, który
wytrąci społeczeństwo z ustalonych kolein, charyzma ulega z czasem rutynizacji i oparte na niej panowanie
zmienia się w panowanie tradycjonalne lub racjonalne;
• biurokracja – nie ma zabarwienia negatywnego, jest to racjonalna organizacja działalności ludzkiej,
zastępująca rządy osób rządami bezosobowych zasad;
• pojęcie klasy odnosi się do sytuacji ekonomicznej jednostki, ale chodzi tu bardziej o jej szanse na rynku, nie
stan posiadania, odrzuca marksistowską teorię obiektywnego interesu klasowego, podział na klasy nie jest też
najważniejszym podziałem;
• stan – odnosi się do zróżnicowania ludzi pod względem konsumpcji, stylu życia, prestiżu;
• partia – odnosi się do zróżnicowania pod względem udziału we władzy politycznej i wpływu na polityczne
działania innych obywateli.
SOCJOLOGIA FENOMOLOGICZNA
• Edmund Husserl (1859-1938) – twórca filozofii fenomenologicznej, Alfred Vierkandt (1867-1953), Max
Scheller (1874-1928), Theodor Litt (1880-1962);
• rzeczywistość społeczna ma charakter duchowy, świadomość konstytuuje społeczeństwo;
• Alfred Schütz (1899-1959):
– przesunął ośrodek zainteresowania z kwestii metodologicznej, na kwestię ontologiczną, badacz ma do
czynienia nie z rzeczami ile ze znaczeniami;
– należy badać tylko i wyłącznie świadomość, interesował go świat przed- i pozanaukowo przeżywany;
– postulat adekwatności – terminy jakimi posługuje się badacz powinny być jak najbliżej terminów
używanych przez uczestników świata badanego.
13. Materializm historyczny po Marksie a socjologia
PRZYCZYNY IZOLACJI MARKSIZMU I SOCJOLOGII

• oba kierunki zwalczały woluntaryzm w myśleniu o zjawiskach społecznych, miały być narzędziem
rekonstrukcji społecznej na wielką skalę i tworzyły swoistą kontrkulturę, miały też wspólnych protoplastów;
• współczesna Marksowi socjologia była zdecydowanie „burżuazyjna” (domagali się reformy a nie zniesienia
kapitalizmu);
• socjologia zmierzała do ukonstytuowania się w niezależną naukę „pozytywną” maksymalnie
wyspecjalizowaną, marksiści dążyli do przebudowy całokształtu wiedzy społecznej;
• marksizm był doktryną aktywności i uczestnictwa, „partyjną”, socjologia była zorientowana na zewnętrzną i
obiektywną obserwację procesów społecznych
TAK ZWANY MARKSIZM II MIĘDZYNARODÓWKI

• Eduard Berenstein (1850-1932), Karl Kautsky (1854-1938), Gieorgij W. Plechanow (1856-1918),
Heinrich Cunow (1862-1936), Max Adler (1873-1937), Rudolf Hilferding (1877-1941), Otto Bauer (1881-
1938);
• uważali, że historia ludzkości stanowi tylko szczególny przypadek historii istot żywych, rządzący się własnymi
prawami, które jednak związane są z ogólnymi prawami żywej przyrody (rodzaj pozytywizmu);
POZYTYWNY PRZYKŁAD SOCJOLOGII MARKSISTOWSKIEJ: LUDWIK KRZYWICKI

• uważał, że rozwój przybiera rozmaite drogi i kształty;
• był rzecznikiem Marksa, choć unikał dyletanctwa;
• jego oryginalna koncepcja społeczeństw terytorialnych, jakie w rozwoju dziejowym następują po
społeczeństwach rodowych – społeczeństwa rodowe opierają się na bezpośrednich stosunkach człowieka z
człowiekiem, podczas gdy społeczeństwa terytorialne to „ustrój spoideł przedmiotowych”, społeczeństwo
terytorialne obejmuje wszystkie społeczeństwa klasowe (takie w których istnieje własność prywatna);
• koncepcja podłoża historycznego – każda faza rozwoju społecznego pozostawia po sobie spuściznę, która
zlewa się ze spuścizną okresów wcześniejszych, w rezultacie „istniejący porządek rzeczy tylko w pewnej
mierze odpowiada panującym siłom wytwórczym”.
MARKSIZM REWOLUCYJNY PIERWSZEJ ĆWIERCI XX WIEKU

• György Lukács (1885-1971), Karl Korsch (1886-1961), Antonio Gramsci (1891-1937);
• kluczowego znaczenia nabierały u nich zagadnienia społecznej świadomości i organizacji;
• Lenin (1870-1924) a socjologia:
– położył nacisk na rozpatrywanie społeczeństwa jako żywego organizmu w jego funkcjonowaniu i rozwoju,
na badanie faktów społecznych w ich powiązaniu wzajemnym;
– bronił dialektyki przeciwstawiając ją metafizyce;
– był zainteresowany historycznymi konkretami;
– ośrodkiem koncepcji społeczeństwa uczynił klasy i walkę klas (uznał za możliwe połączenie naukowego
opisu procesów społecznych z formułowaniem „hasła walki”);
– opowiadał się za tym aby traktować marksizm jako „oręż” konkretnej partii politycznej, występującej jako
uosobienie klasy robotniczej;
• Lukácsowska krytyka socjologii:
– autor Historia i świadomość klasowa. Studia o marksistowskiej dialektyce;
– wystąpił przeciw przekonaniu, że możliwe jest istnienie obiektywnej socjologii marksistowskiej, w której
sfera faktów zostałaby oddzielona od sfery wartości;
– w warunkach gospodarki kapitalistycznej, której mechanizmy pozostają ukryte przed działającymi
jednostkami, powstaje szczególny sposób myślenia czyniący z wszelkich ludzkich wytworów niezależne od
człowieka „rzeczy”, izolowane od siebie i niezmienne, świat ulega uprzedmiotowieniu;
– tym co odróżnia marksizm od nauki mieszczańskiej jest punkt widzenia całości, która ma być głównym
przedmiotem wiedzy społecznej, musi być rekonstruowana drogą długiej i skomplikowanej pracy myślowej
(nie obserwacji);
– prawdziwa analiza historyczna zaczyna się dopiero wtedy gdy zaczynamy operować pojęciem całości – gdy
próbujemy zinterpretować zaobserwowane zjawiska w kontekście określonej formacji społeczno-
ekonomicznej.
• Gramsciego krytyka socjologii:
– radykalny krytyk pozytywizmu (zwłaszcza jego odmiany określanej jako „marksizm II
Międzynarodówki”);
– zwrócił się przeciwko filozoficznemu materializmowi, jako relikcie myślenia religijnego;
– wypowiadał się przeciw determinizmowi;
– socjologia była uosobieniem wszystkich grzechów krytykowanego przezeń światopoglądu.

O TAK ZWANYM ZACHODNIM MARKSIZMIE
• byli to przede wszystkim intelektualiści, których radykalizm przejawiał się raczej w słowach nie w czynach;
• odrzucenie milenarystycznej wiary w proletariat i jego misję dziejową;
• to jedynie pewna liczba dość ogólnych przeświadczeń;
• teoria krytyczna szkoły frankfurckiej:
– Max Horkheimer (1895-1973), Theodor Wiesengrund Adorno (1903-1969), Karl Grünberg (1861-
1940), Erich Fromm (1900-1980);
– porzuceni koncepcji walki klas;
– krytyka polegała na zdecydowanie negatywnej ocenie status quo i obsesyjnym wykazywaniu jego
niezgodności z ludzkimi potrzebami, chodziło o gruntowną zmianę świadomości teoretycznej, rozumianą
przy tym jako początek wielkiej zmiany społecznej, której kierunek wyrażało powtarzane nieustannie hasło
emancypacji;
– byli szeroko wykształceni i mieli wszechstronne zainteresowania;
– krytykowali m.in. pozytywizm, współczesność;
– byli zafascynowani psychoanalizą – pokazywali mechanizmy kształtowania się względnie trwałego i
opornego na zmianę charakteru społecznego, szczególną rolę rodziny jako medium pomiędzy strukturą
społeczną a osobowością jednostki, rozziew miedzy deklaracjami badanych jednostek a głębszymi cechami
ich osobowości oraz zależności między stosunkami zniewolenia a cechami psychicznymi podlegających mu
jednostek, które nie tylko poddają się zewnętrznemu przymusowi, ale i zaspokajają w ten sposób swoje
utajone potrzeby psychologiczne wykształcone przez socjalizację w zorganizowanej w sposób autorytarny
rodzinie.
SOCJOLOGIA MANNHEIMA
• zajmował się kryzysem kultury – jego zdanie wstrząsy i rewolucje XX wieku są symptomami nie
przejściowego niepokoju, ale radykalnych zmian strukturalnych we wszystkich dziedzinach życia, u źródeł
kryzysu znajduje się dezintegracja społeczna;
• idea polityki naukowej – powołanie nauk społecznych wykracza poza bramy uniwersytetów;
• koncepcja wiedzy społecznej – wiedza ścisła, ale odmiennej od przyrodoznawstwa, cechą tej socjologii był
holizm;
• próbował wyjaśniać także naturę myślenia – przezwyciężał „nominalizm” sprowadzający rozwój myśli do
izolowanych aktów myślenia pojedynczych jednostek i „realizm” traktujący jego rozwój jako absolutnie
niezależny od historycznego czasu i społecznej przestrzeni;
• prowadził także dialog z marksizmem – nie godził się, że kluczowe znaczenie mają podziały i konflikty
klasowe, uprzywilejowanie proletariatu.
14. Pragmatyzm społeczny
• do spopularyzowania nowej nauki i przystosowania jej do tradycji lokalnej silnie zabarwionej

indywidualizmem i woluntaryzmem przyczynili się m.in. William Graham Sumner (1840-1910), Albion
Woodbury Small (1854-1926);
PRAGMATYZM A MYŚL SPOŁECZNA

• William James (1842-1910) – idea otwartego świata, w którym została naturalizowana niepewność, wybór,
hipoteza, nowość i możliwość – destrukcja spenceryzmu, stworzył koncepcję człowieka jako podmiotu
działającego, nie zaś tylko przedmiotu podlegającego prawom natury i co najwyżej obserwującego niezależnie
od niego procesy;
• człowiek staje się tym, czym jest, w procesie interakcji ze środowiskiem, którego częścią są inne żywe
organizmy;
• pragmatyzm był indywidualizmem (jego rzecznicy odrzucali możliwość pojmowania społeczeństwa inaczej
niż jako zbioru oddziałujących na siebie jednostek).

PSYCHOLOGIA JAMESA
• jego rola jako inicjatora oryginalnego kierunku myśli socjologicznej polega na tym, że uczynił on problemem
jednostkę ludzką uczestniczącą w procesie społecznej interakcji;
• badanie procesów społecznych musi być zarazem badaniem procesu stawania się jednostki ludzkiej, która
dopiero w procesie interakcji zdobywa swe zasadnicze własności;
• dostarczył kategorii kluczowych do takich badań – przede wszystkim pojęcia jaźni społecznej (social self) –
nieprzerwany proces tworzenia się poczucia jednostkowej tożsamości poprzez interakcje z innymi, człowiek
jest zarówno podmiotem poznającym („ja podmiotowe”, I) i przedmiotem poznawczym („ja empiryczne”, me);
• uważał, że instynkty zanikają w miarę kształtowania się nawyków.
DEWAY JAKO TWÓRCA PRAGMATYZMU SPOŁECZNEGO

• wespół z Angellem, Moore'em, Meadem stworzyli tzw. funkcjonalizm psychologiczny:
• rozpatrywanie działalności organizmu jako całościowego procesu, którego rozbiór na pojedyncze elementy
prowadzi nieuchronnie do deformacji opisu zachowania ludzkiego;
• procesy psychiczne nie mogą być zadowalająco wyjaśnione dopóki ujmuje się je niezależnie od
funkcjonowania organizmu jako całości, a także wzajemnego oddziaływania organizmu i środowiska;
• rozpatrywanie ludzkiego doświadczenia i zachowania z punktu widzenia funkcji, jakie poszczególne reakcje
organizmu pełnią w procesie przystosowania się do środowiska i sprawowania kontroli nad nim.
• środowisko – zarówno przyrodnicze (nie jest ludziom po prostu dane, lecz stanowi rezultat ich własnej
działalności, która ma charakter społeczny) i społeczne;
• nawyk – siła konserwatywna, umożliwia istnienie społeczeństwa przez utrzymywaniu się wszystkiego na
swoim miejscu, jest wyuczony, ale zmienny i plastyczny (lepszym pojęciem byłoby „postawa”);
• zachowanie jednostki kształtuje się w toku wzajemnego oddziaływania między nią a innymi jednostkami
będącymi częściami składowymi kolejnych sytuacji, nie można zapomnieć o pojęciu komunikowania się ludzi.
FILOZOFIA SPOŁECZNA COOLEYA

• idea organiczności życia społecznego – wszystko jest „aspektem”, „fazą” szerszej całości, zwrócona była
przeciwko wszelkiemu „partykularyzmowi”;
• odosobniona jednostka to abstrakcja nieznana doświadczeniu, tak samo jak społeczeństwo rozpatrywane w
oderwaniu od jednostek;
• postawił pytanie jak wygląda owo oddziaływanie społeczeństwa i jednostki („interpenetracja”), jedyną drogą
uczenia się jest komunikowanie się z innym ludźmi;
• również rozwój osobowości odbywa się przez komunikowanie (środki są różnorodne, ale najważniejszy jest
język);
• mechanizm kształtowanej ludzkiej jaźni nie jest jednolity – jego podstawowym elementem jest fenomen jaźni
odzwierciedlonej (looking-glass-self) – człowiek nabywa przekonania o swoi ja, wyobrażając sobie, jak widzą
go inni;
• różnice psychiczne między jednostkami są wytłumaczalne nie przez biologiczną dziedziczność, lecz przez
różnice między systemami komunikowania się w jakich żyły i żyją;
• koncepcja grup pierwotnych – rodzina, grupa rówieśnicza, sąsiedztwo, społeczność lokalna, stosunki osobiste,
współpraca, mają zasadniczy wpływ na kształtowanie się społecznej natury oraz ideałów jednostki;
• głównym rysem obserwowalnej przez niego ewolucji jest depersonalizacja stosunków między ludzkich przy
ich jednoczesnym rozszerzaniu się i zwielokrotnianiu;
• w życiu społecznym doniosłe znaczenie mają zjawiska bezosobowe – np. język, mit, tradycja, opinia
publiczna;
• organizacja społeczna – wszelka obiektywizacja (interpersonalizacja) ludzkich wyobrażeń, ideałów i dążności,
prowadząca do ich utrwalenia poza granicami życia osobniczego i powiązania w „bezosobowy” system zdolny
do dalszej ewolucji bez udziału swoich bezpośrednich twórców;

• podstawowe kategorie służące do analizy tego kompleksu zjawisk to opinia publiczna („kooperatywna
działalność wielu umysłów”), instytucja („określona i utrwalona faza” opinii), klasa (grupa o swoistej funkcji
w społeczeństwie) i komunikowanie się;
• państwo to organ opinii publicznej i arbiter w sporach między klasami;
• skoro proces społeczny jest organiczną jednią, nie wolno – nawet w celach badawczych – dzielić go na części,
musimy dążyć przede wszystkim do rozumienia osób (tylko przez wyobraźnię i introspekcję empatyczną.
SOCJOLOGIA THOMASA
• zachowania społeczne należy tłumaczyć historycznie i społecznie, nie biologicznie;
• kontrola – wszystko cokolwiek umożliwia lub ułatwia człowiekowi panowanie nad środowiskiem
przyrodniczym i społecznych (pozwala eliminować zjawiska przeszkadzające w adaptacji);
• kryzys – jakiekolwiek zakłócenie ustalonych nawyków, każde wydarzenie lub szereg wydarzeń wytrącających
człowieka z bezrefleksyjnej rutyny i zmuszający do szukania nowych rozwiązań które z czasem też ulegną
rutynizacji, stając się nowymi nawykam trwającymi aż do pojawienia się nowego kryzysu;
• zagadnieniem najważniejszym jest zmiana społeczna, odbywająca się przez kryzysy zakłócające działanie
nawyków i zmuszające do szukania nowych form adaptacji, jej wyjaśnienie wymaga jednoczesnego
uwzględnienia obiektywnych warunków i świadomej działalności ludzkiej, społecznej i jednostkowej strony
procesu czy też wartości, postaw, kultury i osobowości;
• Chłop polski w Europie i Ameryce ze Znanieckim:
– nauka społeczna powinna opierać się na metodycznie prowadzonych badaniach;
– kierować się określona koncepcją procesu społecznego jako całości;
– rozpatrywać wszelkie fakty w ich powiązaniu z innymi faktami, z kulturą jako całością;
– przyjąć założenie, że wpływ warunków na jednostki i odwrotnie, wymaga dopiero zbadania, można
bowiem być jedynie pewnym, że nie mamy do czynienia z prostą zależnością, ale skomplikowanych
procesem wzajemnego oddziaływania.
• wartości – obiektywne kulturowe elementy życia społecznego;
• postawy – subiektywne cech charakterystyczne członków grupy społecznej;
• osobowość ludzka to czynnik rozwoju społecznego, jest także jego rezultatem;
• socjologia ma być nauką o wartościach społecznych (wyłączanie te aspekty rzeczywistości społecznej, które w
danym momencie w danej grupie uzyskują znaczenie dzięki odnoszącym się do nich postawom ludzkim);
• dezorientacja społeczna – zmniejszenie wpływu istniejących norm postępowania na poszczególnych członków
grupy;
• reorganizacja społeczna – stworzenie nowych schematów zachowania, które zastąpią lub zmodyfikują dawne i
lepiej będą odpowiadały zmienionym postawom.
PSYCHOLOGIA SPOŁECZNA MEADA

(1863-1931), autor m.in. Umysł, osobowość i społeczeństwo
• „behawioryzm społeczny” - odrzucał możliwość przypisywania jednostkom ludzkim jako takim jakichkolwiek
jakości psychicznych (poza komunikowaniem się psychika w ogóle nie istnieje), wypowiadał się przeciwko
wszelkiemu dualizmowi zakładającemu istnienie świadomości jako zjawiska należącego do jakiegoś innego
porządku niż fakty fizyczne, oponował przeciwko mechanistycznemu modelowi interakcji między
jednostkami, nauka ma zawsze do czynienia z procesami, nigdy zaś ze stanami;
• gest – najprostszy i pierwsza droga wzajemnego oddziaływania organizmów i wzajemnego dostosowania
swych czynności, każdy ruch organizmu wywołujący reakcję przystosowawczą ze strony innego organizmu
(instynktowa);
• przejście od gestu do symbolu (np. język) – pojawienie się interakcji symbolicznej to powstanie stosunków
społecznych, cztery zasadnicze wymiary:
– kształtowanie się języka;
– powstawanie myślenia abstrakcyjnego, umysłu;
– stawanie się działającego podmiotu przedmiotem dla samego siebie, powstawanie jaźni;
– kształtowanie się instytucji społecznych.
• trzy rodzaje kontroli:
– jednostki nad sobą;
– społeczeństwa nad własnym rozwojem;
– społeczeństwa nad swoim środowiskiem przyrodniczym.15. Amerykańska socjologia opisowa
• podstawowa rola socjologii polegała nie na budowie nowych systemów teoretycznych, miała być ona
„eksperymentalna”, miała charakter ateoretyczny.
15. Amerykańska socjologia opisowa
• podjęli temat społeczności lokalnej (community) – ma terytorium, interakcje społeczne, trwałe więzi między
członkami, wzorem było kształtujące ducha publicznego i ducha kultury amerykańskiej, miasteczko;
• społeczność lokalna jest jakby mikrokosmosem, a występujące w niej zjawiska i procesy mają charakter mniej
lub bardziej uniwersalny – metodologiczny wzór monografii antropologicznej;
• orientacja typologiczna – ujmowanie badanych społeczności jako reprezentacji szerszych kategorii stosunków
czy też grup ludzkich, połączone zwykle z umieszczaniem ich w określonych punktach skali (wieś-miasto,
grupa pierwotna-wtórna, lokalizm-kosmopolityzm itp.);
• orientacja ekologiczna – uprzywilejowanie badań społeczności lokalnej z punktu widzenia wpływu, jaki na jej
strukturę i rozwój wywiera środowisko przyrodnicze;
• orientacja funkcjonalnostrukturalna – szczególny nacisk na ujęcie społeczności lokalnej jako powiązanego
wewnętrznie systemu.
SZKOŁA CHICAGOWSKA: BADANIA MIASTA I URBANIZACJI

• grupa badaczy skupionych wokół Roberta Ezry Parka (1864-1944);
• głównym przedmiotem badań było miasto (szczególnie Chicago) – socjologia urbanistyczna;
• najlepszą metodą była dla nich metoda monograficzna (case study).
KONCEPCJE TEORETYCZNE PARKA

• celem jego pracy nie było stworzenie jeszcze jednego systemu wiedzy społecznej, ale podsumowanie tego, co
o życiu społecznym wiadomo i co może być najbardziej przydatne przy wzbogacaniu dostępnego zasobu
wiedzy;
• społeczeństwa mają dwa aspekty: community i society;
• community – zbiorowość terytorialna, society – społeczeństwo, istnieje tam, gdzie mamy consensus, działanie
zbiorowe wymaga komunikowania się jednostek i kontroli społecznej;
• konkurencja – proces najbardziej fundamentalny i powszechny jest formą interakcji bez kontaktu społecznego,
właściwy zbiorowościom terytorialnym, obejmuje walkę o byt oraz konkurencję ekonomiczną, konflikt –
najbardziej powszechny proces interakcji społecznej (związany jest z nim proces akomodacji, czyli
przystosowania);
• przejście od zbiorowości ekologicznej do społeczeństwa oznacza m.in. przekształcenie jednostki w osobę;
• reakcja cyrkularna – taki typ interakcji, w którym odpowiedź jednostki odtwarza symulację pochodzącą od
innej jednostki i kierując ją z powrotem do niej wzmacnia jej symulację.
ŚWIAT SPOŁECZNY MAŁEGO MIASTA: MIDDLETOWN LYNDÓW

• zdecydował się rozpatrywać religijność w kontekście całokształtu życia społeczności lokalnej;
• wybrane zostało miasto Munice:
– spełniało założone przez Lynda wymogi reprezentatywności;
– było dostatecznie nieduże i homogeniczne.

• mówił o konieczności reformy nauk społecznych.
YANKEE CITY I FUNKCJONALIZM WARNERA

• interesowało go nade wszystko to, co zespala społeczność – są to wartości, systemy symboli.
SOCJOGRAFIA A ROZWÓJ MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ

• amerykańska socjologia opisowa zakwestionowała dwa dominujące do tej pory modele socjologii: jak
dyscypliny na poły filozoficznej i reformatorskiej, uprawianej bez większej refleksji teoretycznej i
metodologicznej;
• miała odpowiadać standardom nauki akademickiej, nie zatracając wrażliwości na dramaty współczesnego
społeczeństwa;
16. Horyzonty antropologii społecznej

DYFUZJONIZM
• nazwa jest nadawana wielu różnym koncepcjom:
– dyfuzjonizm jako orientacja badawcza – Friedrich Ratzel (1844-1904) – uwydatnienie różnicującego
wpływu środowiska geograficznego na kulturę;
– jego kontynuatorem był Leo Frobenius (1873-1938) – podjął problem nie tylko oddzielnych elementów
kultury, ale całych ich zespołów;
– najbardziej reprezentatywnymi rzecznikami dyfuzjonistycznej metodologii byli Fritz Graebner (1877-
1934) i Bernhard Ankermann (1859-1943) – pojęcie kręgów kulturowych (ograniczonej liczby „kultur
zasadniczych”, których oddziaływania wzajemne pozwalają wyjaśnić rozwój kultury ludzkiej;
– pomysły Graebnera rozwinięte zostały w tzw. szkole wiedeńskiej o. Wilhelma Schmidta (1868-1954) –
rozwinął teorię kręgów kulturowych i nadał jej rangę teorii, której przedmiotem była kultura na całej
powierzchni globu, traktowana w swoich konkretnych przejawach jako rezultat rozszerzania się i
krzyżowania ograniczonej liczby kręgów zasadniczych;
– w Anglii skrajny wyraz miały koncepcje Graftona Elliota Smitha (1871-1937) i Williama Jamesa
Perry’ego (1887-1949) – wyprowadzili całą kulturę ze starożytnego Egiptu.
• ogólne założenia dyfuzjonizmu:
– wynalazki to coś wyjątkowego, rozwój kultury bowiem odbywa się przez powielanie z rzadka tworzonych
wzorów, o dynamice kultury decyduje intensywność kontaktów (kultury izolowane skazane są na
stagnację);
– badacz miał przede wszystkim badać wędrujące elementy kultury;
– kultura była więc zbiorem elementów nie „organiczną” całością, powiązanym wewnętrznie systemem;
– kultura interesowała ich jako własność zbiorowości określonych w czasie o przestrzeni, które właśnie
kultura od siebie różni (problemem nie było to, że każde społeczeństwo ma kulturę, ale to, że każde ma
inną).
HISTORYZCYM: BOAS I JEGO SZKOŁA

• pisał o słabościach metody porównawczej, uważał, że badacz ma obowiązek badań terenowych, musi znać
język badanej kultury;
• był najbardziej konsekwentnym krytykiem ewolucjonizmu;
• zaproponował „metodę historyczną” – badać należy fakty kulturowe nie jako ogniwa hipotetycznego ciągu
ewolucyjnego, ale jako elementy konkretnej kultury określonego ludu, zajmującego określony obszar i
pozostającego w stosunkach oddziaływania wzajemnego z innymi ludami;
• antropologia jest nauką historyczną w tym sensie, że zajmuje się tylko indywidualnościami, czy kulturami;
• relatywizm historyczny – przekonanie o złożoności i różnorodności świata kultury (przeciw nietolerancji i
etnocentryzmowi);
• występował przeciw determinizmom (zwłaszcza rasowym, geograficznym i ekonomicznym);
• za ważny problem badawczy uważał wewnętrzną integrację kultury oraz jak obcy materiał jest przez nią
„przyswajany i przekształcany”;
• był inicjatorem culture and personalisty approach;
• jego „szkoła” obejmowała m.in.: Clark Wissler (1870-1947), Alfred Louis Kroeber (1876-1960), Alexander
A. Goldenweiser (1880-1940), Robert Harry Lowie (1883-1957), Edward Sapir (1884-1939), Ruth Fulton
Benedict (1887-1948), Melville Jean Herskovits (1895-1963);
• ich wspólne cechy
– byli antropologami kulturowymi, nie społecznymi;
– byli najwyższej klasy badaczami terenowymi (szczególnie Indian północnoamerykańskich);
– odrzucili założenia antropologii ewolucjonistycznej;
– cechował ich skrajny relatywizm kulturowy;
– przekonanie o społecznym powołaniu antropologii (miała kształtować postawy zwykłych ludzi,
upowszechniając zrozumienie i tolerancję);
– antropologia powinna być nauką historyczną, a nie ustalać coś co miałoby powszechne zastosowanie;
– każda kultura tworzy określoną konfigurację (ma swoisty wzór, czy styl).
• Kroeber rozwinął pogląd na kulturę, który zawierał odmowę zajmowania się indywiduum oraz propozycję
wyjaśniania zjawisk kulturowych za pomocą innych zjawisk kulturowych;
• Sapir zarysował natomiast ideę antropologii kulturowej jako nauki w istocie psychologicznej, kultura jest
fikcją jeśli rozpatruje się ją w oderwaniu od uczestniczącej w niej jednostki.
FUNKCJONALZIM
• funkcjonalistyczna antropologia społeczna powstała w Anglii za sprawą Alfreda R. Radcliffe-Browna (1881-
1955) i Bronisława Malinowskiego (1884-1942);
• termin ten oznacza:
– teorię społeczeństwa i kultury preferującą pewien sposób wyjaśnień;
– schemat pojęciowy umożliwiający spójny opis rzeczywistości;
– metodę badawczą, która bywała stosowana bez jasno sformułowanej teorii i przy użyciu tradycyjnego
języka.
• uczeni nazywali się antropologami społecznymi, w celu uwydatnienia, że reprezentują wyodrębnioną
dyscyplinę, w której problemy socjologii ogólnej są pojmowane w badaniach nad społeczeństwami
prymitywnymi;
• funkcjonalizm jako „socjologizm”: Radcliffe-Brown:
– reprezentował odmianę „strukturalistyczną”;
– trzy zasadnicze aspekty każdego systemu społecznego to struktura społeczna (najważniejszy), ogół
społecznych praktyk, szczególne sposoby myślenia i odczuwania;
– w późniejszych okresach działalności strukturę określał jako relacje między osobami, grającymi role
społeczne, utrzymywanie jedności, harmonii i zwartości między nimi;
– organizacja – pojęcie odnosiło się do układu czynności – układ dwóch lub więcej osób – czynności, które
są przystosowane do połączonej, złożonej działalności;
– instytucja – ustalony, społecznie uznany system norm i wzorów postępowania odnoszących się do jakiegoś
aspektu życia społecznego.
• funkcjonalizm jako „psychologizm”: Malinowski:
– walory jego monografii to: niezwykła wszechstronność, nastawienie na odkrycie logiki w działaniu dzikich,
krytycyzm wobec źródeł informacji;
– punktem wyjścia jego teorii był organizm biologiczny posiadający zespół trwałych potrzeb (wrodzonych
predyspozycji) – metabolizm, reprodukcja, odpowiednie warunki fizyczne, bezpieczeństwo, ruchliwość,
rozwój i zdrowie;
– kultura jest ogromnym aparatem dla zaspokojenia tych potrzeb;
– proces zaspokajania potrzeb biologicznych wytwarza nową kategorię potrzeb (instrumentalne) – kulturowy
zestaw narzędzi i dóbr musi być wyprodukowany, wykorzystywany, utrzymywany i zastąpiony nowymi
wytworami, zachowanie ludzkie pod względem jego technicznych, zwyczajowych, prawnych, czy morulach
nakazów musi być skodyfikowane, uregulowane w działaniu i zaopatrzone w sankcje, materiał ludzki,
dzięki któremu każda instytucja utrzymuje się musi być odnawiany, kształtowany i ćwiczony, w ramach
każdej instytucji władza musi być określona i musi dysponować środkami zapewniający mu pełne
wykonywanie jej poleceń – zaspokajaniu tych potrzeb służą gospodarka, kontrola społeczna, wykształcenie,
organizacja polityczna;
– są jeszcze potrzeby „pochodne”, potrzeby integratywne – nauka, magia, mit, religia i sztuka;
– instytucje – grupa ludzi połączonych ze sobą w celu zrealizowani prostego lub złożonego działania, posiada
wyposażenie materialne i techniczne, podstawę jej działalności stanowi dokładnie określony status prawny
lub zwyczajowy, przedstawiony w formie językowej w mitach, legendach, regułach, maksymach.
• poza funkcjonalistyczną ortodoksją: Edward Evan Evans-Pritchard (1902-1973):
– podjął problem abstrakcji – dla niego oznacza albo uczynienie przedmiotem badań jedynie szczególnej i
ograniczonej części życia społecznego oraz uwzględnienie reszty tylko o tyle, o ile wiąże się ona ściśle z
wybranym przedmiotem, albo analizę strukturalną kombinowania abstrakcji wyprowadzonych z życia
społecznego;
– krytykował skłonność Malinowskiego do budowania generalizacji na temat życia społecznego na podstawie
faktów wziętych z jednego izolowanego społeczeństwa;
– zorientował swój funkcjonalizm na problematykę tzw. kultury subiektywnej – zjawiskowe cechy kultury i
społeczeństwa są dla niego manifestacjami czynników subiektywnych (interesował a go więc także
świadomość).
PSYCHOKULTURALIZM
• pierwszą wybitną pracą antropologiczną, w której podjęta został próba psychologicznej charakterystyki kultury
była książka Ruth Benedict Wzory kultury;
• Freuda, który byłby do zaakceptowania przez antropologów kultury tworzyli twórcy tzw. neopsychoanalizy:
Karen Horney (1885-1952), Harry Stack Sullivan (1892-1949) i Erich Fromm (1900-1980);
• szczególne znaczenie miały także prace Abrama Kardniera (1891-1981), który dokonał radykalnej rewizji
freudyzmu: odrzucił instynktywizm, uniwersalizm i ewolucjonizm oraz koncepcję kultury jako czynnika
represji:
– położył nacisk na „adaptacyjny” aspekt teorii Freuda: podstawowe cechy psychiki ludzkiej wytwarzają się
w procesie przystosowania się jednostki do warunków i wymogów środowiska społecznego;
– w każdym społeczeństwie istnieje tzw. osobowość podstawowa wspólna wszystkim lub przynajmniej
większości członków i zharmonizowanej z jego instytucjami;
– instytucje pierwotne – obejmują nade wszystko praktyki socjalizacji młodego pokolenia, determinują
zasadnicze cechy psychiczne poddanych ich działaniu jednostek;
– instytucje wtórne – wytwarzane są przez osobowość podstawową na drodze „projekcji” i „racjonalizacji”,
odnosi się do działania jednostek na środowisko społeczne;
• Ralph Linton (1893-1953):
– żadna jednostka nie zna i nie może znać całości kultury, w jakiej uczestniczy;
– każde społeczeństwo dzieli swych członków na różne kategorie – inne są związane z nimi oczekiwania,
inne podejmują działania (uczestnictwo w kulturze jest więc uwarunkowane statusem jednostki),
interesowała go więc osobowość statusowa;
– osobowość modalna – kategoria statystyczna, jej badania wymagało skupienie uwagi na częstotliwości
występowania pewnych cech psychicznych w danej populacji, nie wykluczał istnienia w granicach kultury
wielu typów osobowości.
NEOEWOLUCJONIZM
• koncepcję jako własność gatunku ludzkiego najwcześniej zaproponował Leslie Alvin White (1900-1975):

– na rzeczywistość składają się trzy kategorie zjawisk: fizyczne, biologiczne i kulturowe (związane z homo
sapiens);
– posługiwanie się symbolami sprawia, że ludzie mogą się ze sobą komunikować i przekazywać
doświadczenie – kultura wyposaża ludzi w niespotykaną gdzie indziej zdolność adaptacji do środowiska,
jest narzędziem panowania nad światem zewnętrznym;
– ewolucja jest stopniowym zwiększaniem się ilości energii zagospodarowywanej przez człowieka – od
kultur zbierackich i myśliwskich opartych na wykorzystaniu energii ludzkich organizmów aż do rewolucji
przemysłowej i wykorzystywaniu energii pozaorganicznej;
– wraz ze wzrostem ilości zagospodarowanej energii zachodzą zmiany w całych systemie kulturowym
(wykształcenie podziału pracy, własności, władzy itp.);
– wyróżnia cztery podstawowe składniki kultury: techniczny (najważniejszy), społeczny, ideologiczny i
psychologiczny;
– głosił skrajny antywoluntaryzm i antyidnywidualizm (to kultura kształtuje człowieka).
• Julian Haynes Steward (1902-1972):
– kultura to zespół środków przystosowania się do wymogów środowiska naturalnego;
– wyróżnił rozmaite poziomy kultury, szeregując instytucje według tego, czy są one „ośrodkowe” (core) czy
też „peryferyjne” (peripheral) – są systemy techniczno-ekonomiczny, społeczno-polityczny, ideologiczny;
– im bardziej „peryferyjna” jest instytucja tym więcej odmian, tym mniej konieczna jest taka a nie inna jej
postać (mało systemów ekonomicznych, nieskończenie wiele ideologii).
STRUKTURALIZM
• koncepcja stworzona przez Claude’a Lévi-Straussa (ur. 1908);
• piętnował kryzys w naukach społecznych (zwłaszcza antropologii) – językoznawstwo uważał za jedyną naukę
społeczną zasługującą na miano nauki i wzór do naśladowania;
• ludzkie kultury – podobnie jak języki – podlegają pewnym uniwersalnym prawom i właśnie ich odkrycie jest
głównym zadaniem antropologii;
• należy przejść od opisu niezliczonych faktów składających się na życie ludzkości do rządzących nim prawa;
• kultura jest systemem komunikacji między ludźmi;
• nieskończoną wielość obserwowalnych zjawiska sprowadzić należy do możliwie niewielu struktur
elementarnych;
• należy badać to czego ludzie nie są świadomi, a co kieruje ich życiem;
• na poziomie tego co ogólne i konieczne, nie liczą się różnice indywidualne: ważne są społeczne reguły, którym
wszyscy są poddani;
• ponadindywidualne reguły tworzą system, którego wszystkie elementy są współzależne.
17. Teorie cywilizacji

POJĘCIE CYWILIZACJI
• pojawiło się w drugiej połowie XVIII wieku i od tej pory jest stale obecne w naukach społecznych i myśleniu
potocznym;
• na początku wiązało się z ideą postępu (Morgan, Ferguson), za cywilizowane uważane przede wszystkim
społeczeństwa zachodniej Europy;
• w niemieckim Oświeceniu nacisk położono na moralny i umysłowy stopień doskonalenia się ludzkości,
cywilizacja jak i kultura była stopniowalna – poszczególne społeczeństwa były mniej, lub bardziej
cywilizowane.
MORFOLOGIA KULTURY SPENGLERA

• autor m.in. Zmierzchu Zachodu;
• ludzkość to bogactwo form, kultur, które do swego rozwoju nie potrzebuje żadnych innych;
• wg niego cywilizacja to tylko schyłkowa faza w rozwoju każdej kultury;
• w historii wyróżnił zaledwie osiem kultur: babilońska, egipska, hinduska, meksykańska, chińska, antyczna,
zachodnioeuropejska, i rosyjska;
• kultury są organizmami – są całościami wewnętrznie zintegrowanymi, przechodzą przez analogiczny do
innych organizmów cykl życiowy;
• los człowieka może być rozumiany jedynie gdy rozpatrzy się wszystkie obszary jego działania, porównawczo;
• dzieje każdej kultury są nie kończącą się walką pomiędzy narodami, klasami jednostkami;
• przeciwstawienie kultury i cywilizacji – cywilizacja to kultura, która utraciła „duszę”, podłożem tej zmiany
jest przejście ze wsi do miasta.
ALFRED WEBER: KULTURA VERSUS CYWILIZACJA

• cywilizacja to sprawa poznawania porządku rzeczy wcześniejszego i niezależnego od ludzkiej działalności –
kultura jest domeną tworzenia czegoś nowego, pozbawiona odniesienia do wspólnej dla wszystkich
rzeczywistości, nie ma, jak cywilizacja, charakteru uniwersalnego;
• można mówić o jednym procesie cywilizacyjnym, ale nie o jednej cywilizacji, proces nie odznacza się
doskonałą ciągłością, urzeczywistnia się przez różne „organizmy historyczne”;
• proces cywilizacyjny polega na postępie rozumu (racjonalizacji świata).
TOYNBEE: STUDIUM HISTORII CYWILIZACJI

• autor monumentalnego Studium historii;
• cywilizacja – najmniejsza jednostka badań historycznych, każdy kraj okazuje się częścią większej całości, jest
dynamiczna, zmienna;
• w historii wyróżniał około 20 cywilizacji, świat współczesny to cywilizacje: zachodnia, prawosławna,
muzułmańska, hinduska i dalekowschodnia;
• cywilizacje nie są samotnymi wyspami, dochodzi do „spotkań cywilizacji”;
• podstawowym czynnikiem rozwoju jest działalność ludzi odpowiadających na kolejne wyzwania ze strony
środowiska, cywilizacja-społeczność trwa tak długo jak długo ludzie znajdują adekwatne rozwiązania na
wyzwania;
• cywilizacja wymaga koniecznie przywództwa – elity wskazującej drogę, przede wszystkim ma być duchowe;
• postęp nie byłby możliwy gdyby nie był jednocześnie procesem uduchowienia, nie ma cywilizacja bez
zbliżania się do Boga;
• cywilizacje rozwijają się także tak długo jak długo panuje harmonia w stosunkach pomiędzy masą a elitą.
INTEGRALISTYCZNA SOCJOLOGIA SOROKINA

• wierzył w kumulację wiedzy socjologicznej, stworzył jeden z nielicznych w XX wieku systemów
socjologicznych;
• integralizm – uznanie wielowymiarowości świata ludzkiego, który wymaga badania na różne sposoby:
empiryczny, logiczno-racjonalny, intuicyjny;
• rzeczywistość społecznokulturowa zasadniczo różni się od przyrodniczej (nie można korzystać z metod
badawczych przyrodoznawstwa);
• różnica między faktami społecznymi a przyrodniczymi to różnica znaczeń i wartości;
• rzeczywistość ta jest organiczna – poszczególne części każdej trwałej społecznokulturowej całości (systemu)
są od siebie wielorako zależne, każda społeczność ma swą zasadę naczelną;
• o charakterze i dynamice społeczności decydują przede wszystkim czynniki duchowe, aspekt wewnętrzny;
• interakcjonizm – chodzi o znaczącą, nadawanie bodźcom sensu;
• podmiot działania społecznego (osobowość) jest niewyobrażalny w oderwaniu od społeczeństwa i kultury,
interakcja nie da się opisać bez społecznych i kulturowych ram;
• nierozdzielna trójca:
• osobowość jako podmiot interakcji;
• społeczeństwo jako ogół oddziałujących na siebie osobowości;
• kultura jako ogół znaczeń, norm i wartości posiadanych przez oddziałujące na siebie osobowości wraz za
całokształtem środków obiektywizowania, uspołeczniani i przekazywania tych znaczeń.
• grupa społeczna jest tym bardziej spójna im bardziej charakterystyczne dla niej normy-prawa są spójne i
zdolne motywować ogół należących do niej jednostek;
• koncepcja stratyfikacji społecznej obejmowała: bogactwo, rodzaj wykonywanej pracy, status
politycznoprawny i przybierała trzy formy; kastową, stanową i klasową, odmienne nade wszystko ze względu
na możliwość mobilności społecznej;
• supersystemy społecznokulturowe – wyróżnił trzy: sensatywny, ideacyjny i idealistyczny;
• sensatywny – rzeczywistość jest postrzegana jako z istoty swej materialna i poznawalna bez reszty za pomocą
zmysłów i rozumu, w ideacyjnym uchodzi za duchową z natury i poznawalną jedynie drogą ponadzmysłową i
ponadrozumową, idealistyczny jest eklektyczny – zakłada częściowo materialny, częściowo duchowy
charakter;
• kultura zachodnia zbliżyła się do typu sensatywnego i stąd jej głęboki kryzys;
• wszelka zmiana ma charakter immanentny, zaczyna się wewnątrz systemu, a od czynników zewnętrznych
zależą jej tempo, głębia i przebieg.
HISTORIA A NAUKI SPOŁECZNE: SZKOŁA “ANNALES”

• Lucien Febvre (1878-1956), Marc Bloch (1886-1944), Fernand Braudel (1902-1985);
• nie można uprawiać jakiejkolwiek nauki bez teorii ogólnej (zwalczali fikcję nagich faktów);
• rozumieli, że zachodzą związki pomiędzy wszystkimi badanymi przez nauki społeczne zjawiska;
• nieuprawnione jest przypisywanie jakiejkolwiek jednej kategorii zjawisk roli zmiennej niezależnej;
• „człowiek w czasie”, którego sposoby myślenia i zachowania są ściśle związane z całokształtem zmieniających
się warunków;
• pod powierzchnią wydarzeń historycznych kryć się muszą w miarę trwałe „struktury”, bez których poznania
dzieje będą się jawić jako chaos;
• rozszerzali zakres historii – łączyli jej pracę z ekonomią, socjologią, antropologią, geografią etc.;
• cywilizacja – zobiektywizowany dorobek większej lub mniejszej części ludzkości, którego istnienie przesądza
o tym, że wzory myślenia i działanie należących do tej części jednostek są w znacznym stopniu jednolite;
• historia mentalności – ludzie cywilizacji oddalonych od siebie w czasie i/lub przestrzeni różnią się od siebie
nie tylko sposobem życia lecz również wrażliwością, poczuciem czasu, reakcjami na bodźce zewnętrzne,
uczuciami i sposobami ich okazywania itd.;
„FIGURACYJNA” SOCJOLOGIA ELIASA

• odrzucił ideę prawidłowości historycznej w rozwoju cywilizacji oraz założenie, że historia jest samym li tylko
chaosem;
• proces cywilizacji – na poziomach jednostek, społeczności i ludzkości jako całości:
• oddala człowieka od poziomu zwierzęcej egzystencji, powodując powstanie jego „drugiej natury”, którą
określał mianem habitus;
• cywilizacja nie jest stanem osiąganym przez ludzkość po długim okresie dzikości i barbarzyństwa (nie ma
punktu zerowego);
• wszystkie aspekty tego procesu (psychologiczny, społeczny itd.) są jednakowo ważne.
• koncepcja człowieka – zakwestionowanie opozycji jednostki i społeczeństwa, negował wizję człowieka jako
jednostki egocentrycznej i całkowicie autonomicznej, jednostka nigdy nie jest sama i w całym swym
zachowaniu się pozostaje zależna od innych ludzi;
• społeczny kontekst – odrzucił dwa kluczowe pojęcia „system” oraz „interakcja”, woli on mówić o
współzależności – nie jest to bowiem spotkanie jednostek-monad, nie sprowadza na poziom mikrospołeczny,

jesteśmy wielorako zależni od innych ludzi i to nie tylko tych jedynie, z którymi wchodzimy w kontakt
bezpośredni, widział w stosunkach między ludźmi stosunki władzy;
• często używał terminu „figuracja” dla określenia owych zmiennych układów stosunków między ludźmi.
18. Polska odmiana socjologii humanistycznej: Znaniecki

• Florian Znaniecki (1882-1958) – założyciel Instytutu Socjologicznego (1921) i „Przeglądu Socjologicznego
(1930, pierwsze w Polsce pismo tego typu);
• jego system socjologiczny uważany jest zwykle za jedno z najpełniejszych sformułowań tzw. teorii czynności:
• działania społeczne ludzi wynikają z ich świadomości samych siebie (jako podmiotów) oraz ich świadomości
innych ludzi i sytuacji zewnętrznych (jako przedmiotów);
• jako podmioty ludzie działają, aby urzeczywistnić swe (subiektywne) intencje, cele, zamiary;
• używają oni odpowiednich środków, technik, procedur;
• przebieg ich działalności jest ograniczony przez nie podlegające modyfikacji warunki czy okoliczności;
• korzystając ze swej woli, czy rozumu, dokonują oni wyboru, szacunku i oceny tego, co zrobią, robią i robili;
• podejmując decyzje, odwołują się do wzorców, norm i zasad moralnych;
• wszelkie badanie stosunków społecznych wymaga zastosowania subiektywnych technik badawczych.
• Przez dziesięć pierwszych lat swej pracy naukowej zajmował się filozofią (Zagadnienie wartości w filozofii,
Humanizm i poznanie, Rzeczywistość kulturowa, Upadek cywilizacji zachodniej);
• wartość – bywa oceniana dodatnio lub ujemnie względem czego podmiot zajmuje stanowisko, przyjmuje lub
odrzuca, przyroda dana jest człowiekowi nie inaczej jak pod postacią wartości;
• człowiek jest istotą historyczną – wartości, z którymi ma do czynienia ulegają nieustannej zmianie;
• kultura – sfera, w której znaczenia ulegają swego rodzaju obiektywizacji;
• przedmiot uzyskuje pełną realność dopiero poprzez swe powiązanie z innymi przedmiotami, musi zostać
włączony do takiego lub innego ograniczonego systemu (inaczej nie jest możliwe jego badanie), systemy
kulturowe pozostają w ścisłych związkach ze środowiskiem, także powiększają się o nowe elementy;
• jego prace socjologiczne to: Wstęp do socjologii, Metoda socjologiczna, Nauki o kulturze, Prawa socjologii
społecznej, Socjologia wychowania, Ludzie teraźniejsi a cywilizacja przyszłości, Społeczna rola uczonego,
Współczesne narody, Miasto w świadomości jego obywateli, Chłop polski...;
• zalecał on ujmowanie rzeczywistości społecznej ze współczynnikiem humanistycznym (reinterpretacja zjawisk
socjologii naturalistycznej);
• uważał, że nie można stworzyć jednej nauki o kulturze, rzeczywistość kulturowa nie jest bowiem całością
jednolitą;
• socjologia to nauka o kulturze, która zajmuje się ściśle i wyłącznie wartościami i czynnościami społecznymi w
swoistym znaczeniu tego słowa, wartością społeczną jest człowiek lub zrzeszeniem rozpatrywany jako
przedmiot działania ludzkiego; czynnościami społecznymi są czynności dążące do wywarcia wpływu na ludzi
lub zrzeszenia, jest to także nauka o interacji (nie jest nauką o społeczeństwie), działy socjologii:
– teoria czynności;
– teoria stosunków społecznych;
– teoria osobników społecznych;
– teoria grup społecznych.
• rola społeczna jest systemem normatywnych stosunków między jednostką a częścią jej środowiska
społecznego;
• osobowość społeczna jest dynamiczną, historyczną syntezą jej wszystkich ról społecznych;
• grupa społeczna istnieje głównie przez to, że jej członkowie uważają ją za oddzielną od reszty świata,
jednostka uczestniczy w wielu grupach na raz, wyróżnił pierwotne, terytorialne, genetyczne, religijne,
jednorodne (oparte na podobieństwie potrzeb) i kulturowe;
• w pracach późniejszych zaproponował przedefiniowanie „społeczeństwa” tak aby to pojęcie obejmowało
rozmaite zbiorowości z krzyżującym się częściowo członkostwem, wyróżnił więc: przedpiśmienne
społeczeństwo plemienne, społeczeństwo polityczne (państwo), społeczeństwo kościelne, społeczeństwo o
kulturze narodowej, typem piątym może być kiedyś społeczeństwo światowe;
• uważał socjologię za naukę nomotetyczną i podkreślał jej metodologiczne podobieństwo do
przyrodoznawstwa, zalecał szczególną procedurę badania systemów społecznych, którą nazwał indukcją
analityczną;
• ma szerokie zasługi dla wprowadzenia do socjologii tzw metody dokumentów osobistych (np. pamiętników);
• wyróżnia on pięć źródeł materiału socjologicznego:
– osobiste doświadczenie socjologa;
– obserwacja prowadzona przez socjologa, bezpośrednia lub pośrednia;
– osobiste doświadczenie innych ludzi;
– obserwacja prowadzona przez innych ludzi;
– uogólnienia zrobione przez innych ludzi w celach naukowych lub innych.
19. Neopozytywizm w socjologii

• pozytywizm Comte’a był przede wszystkim próbą powiększania zbioru zagadnień będących przedmiotem
systematycznej refleksji naukowej;
• neopozytywizm to raczej apel o obniżenie ambicji: wyjaśnić mniej, ale lepiej;
• wyszli od abstrakcyjnego ideału nauki, przykład nauk przyrodniczych dowodził jałowości socjologii, jaką
uprawiano;
• odżegnali się od całego dorobku socjologii, dla nich zaczęła się ona w XX wieku wraz z przyjściem Naukowej
Metody;
• domagali się precyzji języka, krytykowali metafizykę i poszukiwanie istoty rzeczy zamiast badania
obserwowalnych zjawisk w celu odkrycia rządzących nimi praw, uznawali przyrodoznawstwo za naukę
wzorcową, fakty są obserwowalnymi z zewnątrz rzeczami, socjologia miała być nauką aksjologicznie
neutralną i znajdować techniczne w istocie zastosowania.
EMPIRYCZNA SOCJOLOGIA NEURATHA

• był pierwszym propagatorem neopozytywizmu w socjologii;
• droga rozwoju myśli ludzkiej prowadzi od magii, teologii, metafizyki do triumfu empirycznej Jednolitej
Nauki;
• jedyną prawdziwą wiedzą (zasób powiązanych ze sobą i logicznie zgodnych praw) jest fizyka, toteż podstawą
nowej Jednolitej Nauki może być tylko fizykalizm – przyjęcie właściwej fizyce strategii poznawania świata
(odrzucenie wszelkiej metafizyki);
• opowiadał się w swoim programie za behawioryzmem twierdząc, że nauka zna tylko takie zachowania się
człowieka, które mogą być obserwowane i fotografowane naukowo (odrzucał pojęcia duszy, ego,
świadomości, osobowości itp.);
• krytykował socjologię humanistyczną (Webera, Sombarta, Rickerta itp.) – pozytywnymi bohaterami byli
Marks i Engels;
• teoria ekstrapolacji i teoria koherencji – ośrodkowym pojęciem całości jest pojęcie zwyczaju (nawyku),
badaniem ich powstawania, rozpowszechniania, zmiany i ginięcia zajmuje się teoria ekstrapolacji, ponieważ z
reguły wszystkie zwyczaje są ze sobą powiązane te zależności bada teoria koherencji zajmująca się relacjami
pomiędzy jednostkami (i grupami) oraz relacjami pomiędzy jednostkami (i grupami) a ich środowiskiem
przyrodniczym.
POCZĄTKI NEOPOZYTYWIZMY W USA: LUNDBERG

• krytykował socjologię, że nie jest nauką w pełnym tego słowa znaczeniu – przyczynę widział w braku teorii,
która mogłaby służyć jako oparcie dla badań empirycznych, język jest nieprecyzyjny;
• w naukowej socjologii wszystko daje się mierzyć, w przeciwnym bowiem razie stanowi byt pozorny, którym
nie warto się zajmować;

• poznanie jest środkiem adaptacji człowieka do środowiska.
DALSZE LOSY NEOPOZYTYWIZMU W SOCJOLOGII

• jedynym liczącym się myślicielem, który z zapamiętaniem głosił filozofię przyrodniczych nauk społecznych
był psycholog-behawiorysta Burrhus Frederic Skinner (1904-1990);
• przedstawicielem nowego etapu w dziejach socjologicznego neopozytywizmu był Paul Felix Lazarsfeld
(1901-1976):
• był powściągliwy, opowiadał się przeciwko dogmatyzmowi, mówił nie o człowieku w społeczeństwie, ile o
socjologu przy pracy, mówił o sobie, że jest metodologiem;
• zawęził jednak pole badań – jego metodologia sprawiała, że socjologowie gotowi są zajmować się byle czym,
jeżeli tylko są w stanie robić to dobrze z czysto technicznego punktu widzenia.
20. Funkcjonalizm i jego krytycy

• najważniejsze (mimo, że jest on bardzo skomplikowany) założenia są takie:
– holizm – przekonanie o wzajemnym związku wszystkich instytucji ludzkich, centralnym pojęciem był
„system”;
– socjologizm metody funkcjonalnej – przedmiotem analizy nie są osoby, jednostki, ale to co się powtarza np.
role społeczne, normy, struktura etc;
– wyjaśnianie funkcjonalne – każde zjawisko pełni w systemie określoną funkcję, wskazanie tej funkcji jest
tożsame z wyjaśnieniem danego zjawiska;
– wymogi funkcjonalne – każde społeczeństwo ma swoje imperatywy funkcjonalne, niezbędne jest
wypełnianie pewnych funkcji (mogą je pełnić różne elementy), funkcjonalna teoria uwarstwienia –
społeczeństwo jako mechanizm funkcjonujący musi w pewien sposób przydzielić swym członkom pozycje
społeczne i skłonić ich do wykonywania związanych z tymi pozycjami obowiązków;
– ład społeczny – społeczeństwa, choć nigdy doskonale nie zintegrowane, są zwykle w stanie dynamicznej
równowagi (minimalizacja zmian wewnątrz systemu), dominuje tendencja stabilności i bezwładu;
– ahistorycyzm – budowane przez funkcjonalistów schematy miały mieć z założenia zastosowanie
uniwersalne.
• za najważniejszych przedstawicieli uważa się m.in. Talcotta Parsonsa (1902-1979) i Roberta Kinga Merona
(1910-2003).
TEORIE SOCJOLOGICZNE PARSONSA

• podjął niemal bezprecedensową w XX wieku próbę zbudowania wszechobejmującego systemu teoretycznego:
– jest to system nie socjologii tylko nauk społecznych w ogólności;
– znajduje się na bardzo wysokim szczeblu abstrakcji;
– był zorientowany na syntezę wszystkiego cokolwiek wartościowego stworzono w naukach społecznych,
zwłaszcza w socjologii.
• teoria działania społecznego – działanie społeczne jest celowe, ma subiektywne znaczenie, mniej lub bardziej
wyraźnie przedstawia motywację, ten kto podejmuje działanie musi mieć wiedzę o warunkach w jakich będzie
działał oraz o przedmiotach z jakimi będzie miał do czynienia, musi odczuwać potrzebę osiągania celu i
reagować nań emocjonalnie, musi mieć kryteria oceny samego celu i środków do jego osiągnięcia;
• mówił o trzech rodzajach orientacji motywacyjnej: poznawczej, katektycznej, oceniającej;
• mówił też o trzech sposobach orientacji na wartości: poznawczej, szacującej i moralnej;
• składową częścią sytuacji (czyli całokształtu istotnych z punktu widzenia aktora składników środowiska) są
przedmioty społeczne (inne podmioty indywidualne bądź zbiorowe, zmierzające do określonych celów);
• akcja każdego aktora staje się nieuchronnie interakcją, działanie ludzi jest istotnym składnikiem warunków, w
jakich człowiek realizuje swoje cele;
• struktura społeczna – system opartych na pewnych wzorach stosunków między aktorami, występującymi we
wzajemnie zależnych rolach, rola stanowi ogniwo łączące aktora ze strukturą;
• system – zróżnicowanie ról i pozycji społecznych, akceptacja wynikających z tego zróżnicowania praw i
obowiązków oraz istnienie wspólnych norm i wartości;
• aby system działania społecznego mógł trwać, musi być zdolnych do adaptacji, osiągania celów, integracji i
utrzymywania wzorów działania (popularny skrót AGIL – adaptation, goal attainment, integration, latent
pattern maintenance);
• problem interpenetracji – najlepszym przykładem tego problemu jest internalizacja przedmiotów społecznych
i norm kulturowych, czy też instytucjonalizacja;
• koncepcja zmiennych strukturalnych – służy analizie wyborów jakich dokonuje każda działająca jednostka,
zmienne muszą być stosowalne do wszystkich społeczeństw, muszą odnosić się do działania, powinny dać
klasyfikację oczekiwań kierowanych pod adresem jednostek pełniących określone role, stosowane natomiast
do systemów kulturowych powinny dotyczyć typologii normatywnych wzorów;
• dylematy zawarte w każdym działaniu:
– czy działania ma być nastawione na uzyskanie w nim samym uczuciowego zaspokojenia, czy też użycie go
jako środka do celu poza nim samym;
– czy działanie ma być zorientowane na drugiego człowieka jako wykonawcę określonej roli, czy też
człowieka jako osobę;
– czy działanie ma być skierowane ku przedmiotowi ze względu na takie jego cechy które mogą przysługiwać
innym przedmiotom, czy też ze względu na takie, które przysługują jemu i tylko jemu;
– czy traktować drugiego człowieka wedle tego kim jest, niezależnie od swoich czynów, czy też jaki są jego
osobiste zasługi.
• ewolucja polega na podnoszeniu się zdolności adaptacyjnej społeczeństwa poprzez dyferencjację
(wyodrębnianie się w społeczeństwie coraz to nowych funkcji i odpowiadających im grup i ról) i integrację
(wytwarzanie adekwatnych środków kontroli);
• wyróżniał trzy fazy ewolucji: społeczeństwa pierwotne (koniec wraz z pojawieniem się pisma), przejściowe i
nowoczesne.
TEORIA KONFLIKTU
• do zainteresowania się problemem konfliktu społecznego w obrębie socjologii amerykańskiej najbardziej
przyczynił się Lewis Alfred Coser (1913-2003):
– zauważył, że konflikty mogą przyczyniać się do wzrostu integracji społecznej;
– od struktury zależy jedynie sposób przejawiania się i rozwiązywania konfliktów, podłoża należy szukać
gdzie indziej;
• Ralph Dahrendorf (ur. 1929):
– pojmował konflikt jako walkę pomiędzy grupami społecznymi;
– w stosunkach społecznych wszechobecne są stosunki zależności, wszelka organizacja społeczna opiera się
na rozróżnieniu pozycji wyższych i niższych;
– interesy tych którzy mają władzę są sprzeczne z interesami tych którzy jej podlegają;
– początkowo te interesy są utajnione – kiedy zostają uświadomione, tzn. przekształcą się w jawne, wybucha
konflikt.
• radykalną wersję przedstawił Charles Wright Mills (1916-1962):
– widział potężne elity – kumulujące bogactwo, władzę i prestiż – oraz masy „szarych ludzi” pozbawionych
wpływu na jakiekolwiek sprawy publiczne, całkowicie zależne;
– akceptował Marksowski pogląd na zadania nauk społecznych (ułatwienie zwykłym ludziom orientacji w
świecie);
– dokonał pewnej rehabilitacji socjologii historycznej;
– interesowali go konkretni ludzie w określonym miejscu i czasie (ucieczka od abstrakcjonizmu),
kwestionował możliwość odkrycia ogólnych praw socjologicznych.
• inną koncepcję przedstawił amerykański socjolog Randall Collins (ur. 1941):

– od Marska wziął nieuchronność konfliktów i przekonania o ich doniosłej roli, a także pogląd, że
zdobywanie środków do życia ma decydujący wpływ na inne sfery życia;
– struktura ma wymiarowy charakter, a najważniejszy podział to podział na rozkazodawców i tych, którzy ich
słuchają;
– o przynależności klasowej decyduje udział we władzy (odwrotnie niż u Marksa);
– połączył makrosocjologiczną analizę „stratyfikacji i organizacji” z analizą mikrosocjologiczną, analizy
struktury społecznej z analizą interakcji.
TEORIA WYMIANY
• George Caspar Romans (1910-1989), Peter Michael Blau (1918-2002);
• cechą wyróżniającą teorię wymiany było to, że nie interesuje ją tylko to, jak dana działalność przyczynia się do
utrwalenia systemu, ale przede wszystkim to, dzięki czemu jest ona podejmowana, ponawiana i utrwalana;
• Homans uważał, że zachowanie społeczne jest wymianą dóbr materialnych i niematerialnych, takich jak
symbole aprobaty i prestiżu, osoby dające wiele innym starają się otrzymać wiele od nich, osoby zaś
otrzymujące zmuszone są dawać;
• Blau mówił, że stowarzyszenia jednostek wykazują tendencję do organizowania się w złożone struktury
społeczne i niejednokrotnie ulegają instytucjonalizacji, dzięki czemu przybierają formę organizacji
działających dłużej niż życie jednostek.
SOCJOLOGIA ŻYCIA CODZIENNEGO

• jest to jedynie kierunek (i to z największymi zastrzeżeniami) w grę wchodzi bowiem niewiele wspólnych
założeń, a najważniejszym spoiwem jest niechęć do socjologii „konwencjonalnej” oraz chęć uczynienia
głównym przedmiotem socjologii nie faktów społecznych rozpatrywanych jako coś gotowego, ale samego
procesy ich tworzenia w toku interakcji;
• była oznaką wysunięcia na pierwszy plan roli podmiotowości ludzkiej i rosnącej nieufności do takich wizji
życia społecznego w których jednostka okazuje się po prostu wytworem bezosobowych struktur.
GOFFMAN: NOWA SOCJOLOGIA?

• autor m.in. Człowiek w teatrze życia codziennego;
• zwrócił się zdecydowanie w stronę mikrosocjologii, ale obserwował głównie to co ludzie robią w swej
codzienności;
• przyjął perspektywę dramaturgiczną – założenie, że obecność innych ludzi nieuchronnie przekształca
zachowanie się ludzkie w występ, mający przede wszystkim wywrzeć na nich odpowiednie waranie;
• rola nie jest zdeterminowana przez pozycję jednostki w społeczeństwie, lecz zależy w znacznej mierze od
okoliczności, w jakich jest wykonywana;
• interakcja podlega społecznym regułom i odbywa się określonych ramach społecznych, a podstawowe
znaczenie ma rytuał, czyli mechanizm, dzięki któremu ci, którzy są usytuowani niżej, uznają wyższość pozycji
tych, którzy są ponad nimi, stopień rytualizmu w społeczeństwie odzwierciedla prawomocność jego struktury
społecznej.
NEOFUNKCJONALIZM
• twórcą nazwy kierunku i jego rzecznikiem jest Jeffrey C. Alexander (ur. 1952);
• opiera się głównie na spuściźnie Parsonsa;
• społeczeństwo jest systemem, którego istotne właściwości są niewyprowadzalne z właściwości jego części
składowych;
• ciągle się tworzy, jest bardziej projektem teorii.
21. Współczesna myśl socjologiczna

• socjologia współczesna przeżywa kryzys – jednym z najgłośniejszych pozycji tego dotyczących była książka
Alvina Warda Gouldnera (1920-1980) The Coming Crisis of Western Sociology:
– kryzys w socjologii;
– zależność jej „twierdzeń naukowych” od założeń przed- czy też pozanaukowych i całego światopoglądu
uczonego;
– stosunek między wiedzą „naukową” socjologa a potoczną wiedzą „zwykłych” członków społeczeństwa;
– źle w panujących teoriach socjologicznych zdefiniowana natura rzeczywistości społecznej i
problematyczność tej natury.
• Thomas Samuel Kuhn (1922-1996) autor Struktury rewolucji naukowych:
– paradygmat – służy do określenia co badać, jakie pytania stawiać, jak to robić oraz jak interpretować,
pozwala odróżnić jedną wspólnotę naukową od drugiej;
– każdy paradygmat pozostaje żywotny tak długo jak długo nie pojawią się „anomalie” czyli zjawiska
niewytłumaczalne bez jego porzucenia i zastąpienia przez inny.
• Peter Winch (1926-1997) autor Idei nauki o społeczeństwie:
– podważył samą rację bytu socjologii wykazując, że cała jej problematyka ma charakter filozoficzny –
rozumienie społeczeństwa nie może mieć charakteru obserwacyjnego i doświadczalnego w obiegowym
znaczeniu tych słów, bowiem stosunki społeczne są wyrazem poglądów dotyczących rzeczywistości i
powinny być badane apriorycznie.
• etnometodologia – jej głównym przedmiotem bada stała się cała wiedza potoczna, odpowiedzią więc na
pytanie „jak możliwy jest porządek społeczny byłaby praktyka samych członków społeczeństwa:
– za jej początek uznaje się praca Harolda Garfinkla (ur. 1917);
– porządek społeczny jest sprawą najzwyklejszej ludzkiej aktywności, w której jest tworzony i odtwarzany.
GIDDENS: AGENCY AND STRUCTURE

• chce się uporać z opozycją agency-structure (podmiotowe sprawstwo-społeczny przymus itp);
• przedefiniował pojęcie społeczeństwa – w nowoczesnym świecie to państwa-narodowe, połączone w jeden
system, podkreślał rolę administracji, państwa, wojny etc., ważne są działania podmiotowe, ale nie można też
unieważnić pojęcia systemu społecznego;
• koncepcja podmiotowości – ludzie na ogół wiedzą co i dlaczego robią, kierują się refleksją i określonym
zasobem wiedzy;
• zwykł mówić o podwójnej hermeneutyce w kontekście relacji między wiedzą naukową a wiedzą jaką w
praktyce kierują się członkowie społeczeństwa;
• teoria strukturacji – struktura świata społecznego istnieje nie inaczej jak tylko w działaniach jego uczestników,
którzy muszą podporządkowywać się pewny niezależnym od nich regułom, ale zarazem to od nich zależy, że
te reguły są nadal stosowane i ulegają stopniowym przekształceniom, zastępuje opozycję podmiotu i
przedmiotu formułą „dualność struktury”, oznaczającą, że struktura powinna być traktowana jednocześnie jako
to, co je ogranicza i to co je umożliwia – rezultat ludzkich działań i środek, dzięki któremu dochodzą one do
skutku;
• w nowoczesności widzi rezultat czterech wielkich procesów: rozwoju kapitalizmu, uprzemysłowienia,
poszerzenia zakresu administracyjnego nadzoru nad ludźmi i kształtowania się państwa narodowego.
BOURDIEU: KONSTRUKTYWIZM STRUKTURALNY

• bronił socjologii jako nauki, przeciwstawiał się łączeniu wiedzy potocznej i naukowej;
• podmiot w jego socjologii to homo sociologicus, którego zasadnicze cechy są pochodne od faktu uczestnictwa
w konkretnych zbiorowościach i podlegania jak najbardziej realnym wpływom i przymusom;
• mamy u niego z przeciwstawianiem nie podmiotu-jednostki przedmiotowi-społeczeństwu, ale dwóch form
istnienia tego co społeczne: w jednostce i poza nią (habitus i pole);
• habitus – łączny rezultat oddziaływań socjalizacyjnych, jakim podlega w ciągu życia jednostka, rezultat
interioryzowania przez nią społecznych norm i utrwalonych dyspozycji do postrzegania, oceniania, reagowania
na świat zgodnie z ustalonymi w danym środowisku schematami, jest zjawiskiem wielowymiarowym;

• środowisko społeczne jest nade wszystko klasowe – zależało to od nierównego dostępu do dóbr symbolicznych
(wykształcenie, reputacja itd.), klasa to zbiór ludzi posiadających wspólny habitus;
• pole – względnie autonomiczny „mikrokosmos” wewnątrz świata społecznego, rządzący się swoją logiką i
wytwarzający swój rodzaj praktyk i układ stosunków między uczestnikami np. polityka, oświata, nauka,
religia, sztuka itd., takim polem jest też socjologia, a szczególną rolę przyznawał polu władzy, każde pole jt
terenem walki o zajęcie jak najlepszych pozycji, przewagi nad innym;
• socjologia socjologii – w jaki sposób socjologia jest polem w świecie współczesnym, rządzą nim takie same
prawa jak innym częściami, trzeba znać ograniczenia własnego punktu widzenia i neutralizować jego skutki.
FAUCAULT: DYSKURS I WŁADZA

• dyskurs – pierwotnie służyło na określenie jednostki językowej większej niż jedno zdanie, w jakiś stopniu
uporządkowanej, oraz takiej, której zrozumienie wymaga uwzględnienia tego kto, gdzie i kiedy mówi, dla
niego obejmowało coś więcej niż zbiory znaków (pewien sposób widzenia świata, odpowiadającą mu
praktykę, badanie dyskursu miało ujawniać strukturę danego systemu wiedzy, ukryte w nim założenia i
przeświadczenia, granice, których nie jest w stanie przekroczyć;
• uczony ma do czynienia nie z jednym Rozumem ale wielością niesprowadzalnych do siebie formacji
dyskursywnych
• archeologia wiedzy miała badać owe dyskursy, interesowałyby ją tylko bezosobowe :praktyki dyskursywne”,
którym jednostki są podporządkowane;
• dzieje są chaosem, rozproszeniem, nieciągłością;
• każdy dyskurs jest zarazem systemem władzy, oznacza narzucenie pewnej liczbie osób jakiejś definicji prawdy
i fałszu;
• każde społeczeństwo ma swoją prawdę, która potrzebuje wsparcia ze strony władzy;
• władza jest podstawowym i uniwersalnym zjawiskiem społecznym, nie ma społeczeństwa bez przymusu, które
nie narzucałoby swym członkom określonych zobowiązań i ograniczeń;
• w społeczeństwach nie ma wyodrębnionego ośrodka władzy, nie ma grupy, która panuje nad wszystkimi
innymi, władza jest w istocie wszędzie i wszyscy jej jakoś podlegają;
• problem ekskluzji to problem wykluczenia, społeczeństwo wyklucza szaleńców i przestępców.
HABERMAS: TEORIA DZIAŁANIA KOMUNIKACYJNEGO

• podzielił nauki na empiryczno-analityczne, historyczno-hermeneutyczne i krytyczne;
• trzy różne wymiary rzeczywistości społecznej to: praca, interakcja i władza;
• praca to ogół działań instrumentalnych czy też celoworacjonalnych, dzięki którym ludzie zwiększają swe
panowanie nad przyrodą i osiągają zaspokojenie potrzeb materialnych;
• interakcja to ogół działań komunikacyjnych, przebiegających, w odróżnieniu od działań instrumentalnych,
zgodnie nie z technicznymi regułami, lecz ze społecznymi normami zobiektywizowanymi w języku i
nastawionych na osiągnięcie nie tyle sukcesu, ile porozumienia;
LUHMANN: TEORIA SYSTEMÓW AUTOPOJETYCZNYCH

• system – jest systemem komunikacji, nie ma systemu bez szczególnego kodu umożliwiającego obieg
informacji, system jest zamknięty;
• autopojetyczność systemu polega na tym, że on sam wytwarza swe elementy składowe, sam wytwarza swe
elementy składowe, sam wyznacza swoje granice i określa swoją strukturę, jest samoreferencyjny, bodźce ze
środowiska docierają do systemu jedynie w tej mierze, w jakiej zostaną „przetłumaczone” na jego wewnętrzny
kod;
• społeczeństwa nowoczesne składają się z funkcjonalnych podsystemów (takich jak gospodarka, nauka,
polityka etc.), które mają swój własny indywidualny kod.

Historia Mysli Socjologicznej Skrypt

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Historia Mysli Socjologicznej Skrypt

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ: SKRYPT

Na podstawie: J. Szacki „Historia myśli socjologicznej”. Dawid Zaraziński 2006.

1. Od polis do społeczeństwa obywatelskiego

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 2/40

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 3/40

PRAWO NATURALNE A SPOŁECZEŃSTWA LUDZKIE (XVII WIEK)

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 4/40

2. Filozofia społeczna Oświecenia

OŚWIECENIE BRYTYJSKIE (SZKOCKIE)

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 7/40

3. Porewolucyjne ideologie jako teorie społeczne

UTOPIJNY SOCJALIZM I KOMUNIZM

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 9/40

4. Historiografia jako badanie „stanu społecznego”

FRANCUSCY HISTORYCY OKRESU RESTAURACJI

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 10/40

„HISTORIA KULTURY” LELEWELA

SOCJOLOGIA HISTORYCZNA DE TOCQUEVILLE’A

„SOCJOLOGIA” HISTORYKÓW KONSERWATYWNYCH

5. Filozofia jako teoria społeczeństwa: Hegel

6. Materializm historyczny Marksa (1818-1883) i Engelsa (1820-1895)

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 12/40

7. Wczesny pozytywizm i początki socjologii

SYSTEM SOCJOLOGICZNY SPENCERA

EWOLUCJONISTYCZNA ANTROPOLOGIA SPOŁECZNA

PSYCHOLOGIA TŁUMÓW I PUBLICZNOŚCI

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 15/40

TEORIA NAŚLADOWNICTWA TARDE’A

PSYCHOANALIZA FREUD’A A SOCJOLOGIA

PSYCHOLOGISTYCZNA SOCJOLOGIA PARETA

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 16/40

10. Socjologizm: socjologia jako podstawowa nauka społeczna.

SOCJOLOGIA LUDWIKA GUMPLOWICZA

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 17/40

11. Historycyzm i formalizm: przesłanki antypozytywistycznego zwrotu w socjologii.

FILOZOFIA ROZUMU HISTORYCZNEGO DILTHEYA

OD HISTORII DO NAUKI O KULTURZE: RICKERT

12. Niemieckie projekty socjologii humanistycznej.

„ELEKTRYCZNA SYNTEZA” TONNIESA

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 20/40

„SOCJOLOGICZNY IMPRESJONIZM” SIMMLA

SOCJOLOGIA ROZUMIEJĄCA MAXA WEBERA

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 21/40

13. Materializm historyczny po Marksie a socjologia

PRZYCZYNY IZOLACJI MARKSIZMU I SOCJOLOGII

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 22/40

POZYTYWNY PRZYKŁAD SOCJOLOGII MARKSISTOWSKIEJ: LUDWIK KRZYWICKI

MARKSIZM REWOLUCYJNY PIERWSZEJ ĆWIERCI XX WIEKU

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 23/40

14. Pragmatyzm społeczny

• do spopularyzowania nowej nauki i przystosowania jej do tradycji lokalnej silnie zabarwionej

PRAGMATYZM A MYŚL SPOŁECZNA

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 24/40

DEWAY JAKO TWÓRCA PRAGMATYZMU SPOŁECZNEGO

FILOZOFIA SPOŁECZNA COOLEYA

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 25/40

PSYCHOLOGIA SPOŁECZNA MEADA

15. Amerykańska socjologia opisowa

SZKOŁA CHICAGOWSKA: BADANIA MIASTA I URBANIZACJI

KONCEPCJE TEORETYCZNE PARKA

ŚWIAT SPOŁECZNY MAŁEGO MIASTA: MIDDLETOWN LYNDÓW

HISTORIA MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ 27/40

YANKEE CITY I FUNKCJONALIZM WARNERA

SOCJOGRAFIA A ROZWÓJ MYŚLI SOCJOLOGICZNEJ