Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 9 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 27, 28 i 29 lutego 2008 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje i zapytania poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 9. posiedzenia Sejmu
w dniach 27, 28 i 29 lutego 2008 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 363
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 364
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 365
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 367
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 367
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 369
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .371
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .372
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .374
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .376
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .376
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .377
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .378
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .379
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .380
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .381
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 383
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 385
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 386
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 387
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 387
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 388
Sekretarz stanu Zbigniew Pacelt. . . . . . . . . 389
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 390
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .391
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .391
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 392
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 394
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 394
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 395
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 397
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 398
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 399
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .401
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .401
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 402
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 402
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 404
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 406
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 407
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 408
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . .410
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .411
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .412
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .415
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .416
str.
str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .418
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .419
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .419
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 420
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .421
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 422
Podsekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 423
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 424
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 424
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 425
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 426
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .428
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 429
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 430
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .431
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 432
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 433
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .442
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 443
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 445
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 446
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 449
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 450
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .451
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 453
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 454
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 454
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 458
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski 460
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 461
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 462
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 463
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 464
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 464
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 465
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 466
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 467
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 468
Sekretarz stanu, szef Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 469
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .470
 str.
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .470
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .472
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .473
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .473
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .474
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .474
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .475
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .476
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 478
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .479
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 482
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 485
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 487
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 488
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 489
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 490
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .491
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 492
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 492
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 493
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .495
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 496
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 498
Sekretarz stanu, szef Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 499
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 499
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 500
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 502
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 503
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 504
Podsekretarz stanu Adam Pęzioł . . . . . . . . 506
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 507
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 508
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 509
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . .510
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .512
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .513
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .513
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .515
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .515
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .516
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .516
Sekretarz stanu Zbigniew Pacelt. . . . . . . . . . 517
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .519
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 520
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 520
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 523
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 526
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .527
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 528
Podsekretarz stanu Adam Pęzioł . . . . . . . . 529
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 530
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 530
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 532
str.
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .534
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 535
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 536
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .537
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 538
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 539
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 540
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 540
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 541
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .541
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 542
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 543
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .544
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 545
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .546
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .547
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .548
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 548
Podsekretarz stanu, główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 549
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 550
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 550
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .551
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 554
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 554
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 558
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 558
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 559
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 560
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .561
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 564
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 564
Minister Grzegorz Schetyna . . . . . . . . . . . . 565
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 565
Sekretarz stanu,
pełnomocnik prezesa Rady Ministrów
do spraw dialogu międzynarodowego
Władysław Bartoszewski . . . . . . . . . . . . . . . 566
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .567
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 568
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 569
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 569
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . .570
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .571
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 572
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .573
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .574
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .576
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .576
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .577
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .578
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .579
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 580
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 582
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 582
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 583
 str.
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 587
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 588
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 589
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 590
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 593
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 593
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 594
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 595
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 596
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 598
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 599
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 599
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .601
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska . . . . . . . . . . . . . . . . 604
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .605
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 606
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 607
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 608
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 609
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .610
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .611
Podsekretarz stanu Adam Pęzioł . . . . . . . . .612
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .613
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .614
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .615
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .616
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .618
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .621
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 622
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 622
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 624
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 626
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . .627
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 628
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Jacek Cichocki. . . 628
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 630
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .631
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .632
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 633
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 634
Sekretarz stanu,
pełnomocnik prezesa Rady Ministrów
do spraw dialogu międzynarodowego
Władysław Bartoszewski . . . . . . . . . . . . . . . 635
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 637
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 637
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 639
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 639
str.
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 643
Podsekretarz stanu Ryszard Schnepf . . . . . 643
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 644
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 645
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 646
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .647
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 649
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 649
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .651
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 652
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 653
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 654
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 655
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 655
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . . 656
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 656
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 658
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 659
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 660
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 662
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 663
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 664
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 665
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 668
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 669
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 669
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .670
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .671
Podsekretarz stanu Andrzej Panasiuk . . . . .672
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 673
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .674
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .674
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .674
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .675
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .675
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .676
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .677
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . .677
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .679
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .679
Sekretarz stanu, szef Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 680
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .681
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .681
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 683
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 683
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 684
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 686
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 687
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 688
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 689
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .690
 str.
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .691
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 693
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 694
Prezes Polskiego Komitetu Normalizacyjnego
Tomasz Schweitzer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 694
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 696
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 697
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 697
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 698
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 700
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .701
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 704
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 705
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 705
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 705
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk. . . . .706
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 706
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .707
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .708
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 709
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 709
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .711
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .711
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .712
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .713
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .713
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .715
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . .715
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .716
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .718
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 720
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 722
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 722
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 725
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 725
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . .727
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 728
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 729
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 730
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .731
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 733
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 733
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 734
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 735
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 735
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 736
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .737
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 739
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .740
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .740
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .741
Odpowiedzi na zapytania
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .742
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .742
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .743
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .744
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .745
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .746
str.
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .747
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .747
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .751
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 752
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 752
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .753
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .754
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .756
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .757
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .758
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .758
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .759
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .759
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 760
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .761
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 763
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 766
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 766
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .767
Podsekretarz stanu Adam Pęzioł . . . . . . . . .767
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 768
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 769
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .771
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .771
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .772
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .772
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .773
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .774
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .776
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .777
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .778
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .778
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .779
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 784
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 785
Minister Zbigniew Ćwiąkalski . . . . . . . . . . 785
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 786
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .787
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 787
Podsekretarz stanu, główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 788
Prokurator krajowy, zastępca
prokuratora generalnego Marek Staszak . . . 791
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 794
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 795
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 796
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .797
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .797
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 798
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 799
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 799
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 800
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 800
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .801
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 802
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 803
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 804
 str.
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 806
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 808
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .809
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 809
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .813
Prokurator krajowy, zastępca
prokuratora generalnego Marek Staszak . . . 814
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .815
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .815
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .816
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .817
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .817
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .818
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 819
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 820
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 820
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .821
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 822
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 822
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 823
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 824
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 828
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 828
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 829
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .831
Minister Zbigniew Ćwiąkalski . . . . . . . . . . 832
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 833
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 833
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 834
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 835
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 836
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 837
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 838
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 840
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 841
str.
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 841
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 842
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 844
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 845
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 846
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 846
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .847
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 849
Minister Radosław Sikorski. . . . . . . . . . . . . .851
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .851
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 852
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 853
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 854
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 855
Podsekretarz stanu, główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 855
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 858
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .860
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .861
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .861
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .863
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 864
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 865
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .865
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 867
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 868
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 869
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .870
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .872
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .872
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .873
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .874
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .875
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .876
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .876
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .877
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie majątku Stada Ogierów Klikowa
w kontekście działalności spółki z o.o.
Stado Ogierów Białka w woj. lubelskim (57)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Wiesła-
wa Wody w sprawie przyszłości majątku Stada Ogie-
rów Klikowa uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Z informacji uzyskanej od prezesa Agencji Nieru-
chomości Rolnych wynika, iż agencja w pismach
z dnia 19 stycznia 2007 r., 26 lutego 2007 r. i 23 maja
2007 r. skierowanych do Zarządu Województwa Ma-
łopolskiego wykazała wolę nieodpłatnego przekaza-
nia samorządowi województwa małopolskiego obiek-
tów wchodzących w skład stada ogierów Klikowa,
obecnie dzierżawionych przez spółkę Stado Ogierów
Białka. Agencja była gotowa przekazać przedmioto-
we nieruchomości w drodze umowy, podkreślając
jednocześnie, iż nieruchomości te będą musiały być
wykorzystane na cele związane z inwestycjami in-
frastrukturalnymi, służącymi wykonaniu zadań wła-
snych samorządu terytorialnego, a więc pod takie
inwestycje, które jednostka samorządu terytorialne-
go zamierza realizować na nieruchomości w ramach
zadań własnych mających charakter użyteczności
publicznej, tj. prowadzących do zaspokojenia zbioro-
wych potrzeb mieszkańców w drodze świadczenia
usług powszechnie dostępnych.
Zgodnie z treścią art. 24 ust. 5 pkt 1 ustawy
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa (Dz. U. z 2004 r. Nr 208, poz. 2128,
z późn. zm.) nieruchomości wchodzące w skład Zaso-
bu Własności Rolnej Skarbu Państwa agencja może
w drodze umowy nieodpłatnie przekazać na własność
jednostce samorządu terytorialnego, ale jedynie
w ściśle określonych w tym przepisie celach, miano-
wicie związanych z inwestycjami infrastrukturalny-
mi służącymi wykonywaniu zadań własnych tej jed-
nostki. Spełnienie tego warunku jest niezbędne dla
nieodpłatnego przekazania nieruchomości zasobu.
Pismem z dnia 6 lipca 2007 r. skierowanym do
marszałka województwa małopolskiego Agencja Nie-
ruchomości Rolnych zwróciła się z prośbą o osta-
teczne sprecyzowanie celu przejęcia spółki, propo-
nując też inne możliwe rozwiązania problemu takie
jak sprzedaż majątku czy dzierżawa. W dniu 22 sierp-
nia 2007 r. w siedzibie agencji doszło do spotkania
z jednym z członków Zarządu Województwa Mało-
polskiego, na którym agencja podtrzymała swoje
stanowisko dotyczące woli przekazania temu samo-
rządowi nieruchomości oraz zaproponowała, by Za-
rząd Województwa Małopolskiego złożył formalny
wniosek o nieodpłatne przekazanie nieruchomości,
lecz z uzasadnieniem pozwalającym na stwierdze-
nie, iż zostaną one wykorzystane na cele określone
w art. 24 ust. 5 pkt 1 ustawy o gospodarowaniu nie-
ruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Jak wyni-
ka z dalszych wyjaśnień prezesa agencji, wniosek
taki wpłynął z datą 5 września 2007 r. i wraz z pi-
smem przewodnim w dniu 14 września 2007 r. zo-
stał przekazany do realizacji do oddziału terenowe-
go w Warszawie, w którego gestii znajdują się obiek-
ty Klikowej.
Pragnę podkreślić, że dysponowanie mieniem za-
sobu ograniczone jest obowiązującymi przepisami
prawa i to właśnie te przepisy, a nie żadne inne prze-
słanki stanowiły podstawę formułowania przez
agencję warunków, jakie musi spełnić jednostka sa-
morządu, aby mogła nieodpłatnie otrzymać nieru-
chomość zasobu.
Z nadesłanych wyjaśnień prezesa Agencji Nieru-
chomości Rolnych wynika ponadto, iż omawiana
nieruchomość w świetle zaświadczenia Urzędu Mia-
sta Tarnowa z dnia 17 października 2007 r., znak:
WUB.B.B.7359/II-290/2007, nie jest w aktualnym
miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego przeznaczona na cele wojewódzkiej inwestycji
infrastrukturalnej. Ponadto według informacji mar-
szałka województwa małopolskiego podanej w pi-
śmie z dnia 3 grudnia 2007 r., znak: SW.V.IEM.7510-
-4/07, 26 działek gruntowych o pow. 14,8 ha wcho-
dzących w skład przedmiotowej nieruchomości poło-
żonych jest w granicach udokumentowanego złoża
kruszywa naturalnego pn. Tarnów-Klikowa. Za-
uważyć należy także, że np. działka nr 65 i część
działki nr 79 przewidziana jest jako rezerwa pod bu-
dowę autostrady A4, a na działce nr 194/29 znajduje
się budynek, w którym najemcom 6 lokali mieszkal-
nych przysługuje – z mocy prawa – pierwszeństwo
nabycia zajmowanych mieszkań. Wymaga podkre-
ślenia, że zgodnie z art. 3 ustawy z 15 grudnia 2000 r.
o zasadach zbywania mieszkań będących własno-
ścią przedsiębiorstw państwowych, niektórych spół-
ek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, pań-
stwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań
będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r.
Nr 4, poz. 24, z późn. zm.) zbycie nieruchomości za-
budowanej budynkiem mieszkalnym nie może na-
stąpić na rzecz innych osób niż osoby uprawnione,
z pominięciem przysługującego tym osobom pierw-
szeństwa w nabyciu zajmowanych mieszkań, gdyż
umowa taka z mocy prawa byłaby nieważna. W przy-
padku natomiast rezygnacji najemców z ofert ich
nabycia wynajęte lokale mieszkalne mogą być nie-
odpłatnie przekazane, zgodnie z art. 43 ust. 2 usta-
wy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
364
Skarbu Państwa, wyłącznie gminie albo spółdzielni
mieszkaniowej.
Niemniej jednak w opinii agencji nadal istnieje
możliwość ponownego rozpatrzenia sprawy nieod-
płatnego przekazania określonej części tej nierucho-
mości, ale dopiero wówczas gdy nastąpi stosowna
zmiana jej przeznaczenia w miejscowym planie za-
gospodarowania przestrzennego zapewniająca zgod-
ność ww. planu z zamierzoną przez jednostkę samo-
rządu województwa na nieruchomości inwestycją
infrastrukturalną służącą wykonywaniu realizacji
jej zadań własnych.
Należy też zauważyć, iż agencja stoi na stanowi-
sku, że istnieje możliwość rozwiązania przez spółkę
Stado Ogierów Białka umowy dzierżawy na nieru-
chomości wchodzące w skład stada ogierów w Kliko-
wej, bez szkody dla prowadzonej na obsługiwanym
terenie hodowli koni. Zgodnie z opinią prezesa spół-
ki Stado Ogierów Białka, Zakład Klikowa jest dla
spółki poważnym obciążeniem finansowym, które
wobec wygaśnięcia dotacji do utrzymania ogierów
będzie się pogłębiało. Wobec nowej sytuacji ekono-
micznej potrzeby restrukturyzacji spółki SO Białka,
konieczności redukcji ilości reproduktorów na rzecz
ich jakości i szerszego wykorzystania pozyskiwane-
go nasienia, obiekty SO Klikowa zdaniem prezesa
agencji nie są do tego niezbędne. Stado w Białce jest
bowiem w stanie w należyty sposób zabezpieczyć
otaczający go rejon hodowlany bez korzystania z in-
frastruktury SO Klikowa.
Ponadto należy podkreślić, iż, jak wynika z wy-
jaśnień prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych,
przedmiotem przekazania mogą być jedynie nieru-
chomości wchodzące w skład Stada Ogierów Kliko-
wa, nie zaś majątek ruchomy, m.in. ogiery będące
własnością spółki SO Białka.
Z powyższego wynika, iż agencja odnosiła się
i odnosi pozytywnie do projektów samorządu zmie-
rzających do zagospodarowania nieruchomości
w Klikowej, od początku traktowała te inicjatywy
z uznaniem, jako stwarzające szanse rozwoju, pod-
trzymania tradycji znanego ośrodka w regionie
i utrzymania miejsc pracy. Zobowiązana jest ona
jednak do ścisłego przestrzegania zasad obowiązują-
cych przy nieodpłatnym dysponowaniu mieniem rol-
nym Skarbu Państwa.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie naruszających prawo działań
dyrektora Samodzielnego Publicznego Szpitala
Klinicznego nr 1 Śląskiej Akademii Medycznej
w Katowicach zmierzających do likwidacji
Oddziału Chirurgii Małoinwazyjnej w Zabrzu
(58)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację nr 58 złożoną przez Pana Posła Toma-
sza Głogowskiego, dotyczącą sytuacji w Szpitalu
Klinicznym nr 1 Śląskiego Uniwersytetu Medyczne-
go w Katowicach, uprzejmie informuję, że:
Według oświadczenia zawartego w piśmie wyja-
śniającym pani rektor prof.. dr hab. Ewy Małec-
kiej-Tendery zmiany restrukturyzacyjno-reorgani-
zacyjne prowadzone przez dyrektora w Szpitalu
Klinicznym nr 1 były niezbędne zarówno ze wzglę-
dów merytorycznych, jak i ekonomicznych (reduk-
cja zadłużenia).
Jest jednak oczywiste, że wszystkie działania or-
ganizacyjne muszą uwzględniać stosunki interper-
sonalne w środowisku oraz interesy pracownicze.
Wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu – Wydział IV
Pracy, wydany 20 grudnia 2007 r., którym przywró-
cono do pracy pana prof. dr hab. Józefa Dzielickiego,
sprawia, iż zgodnie z normą prawną zawartą w art. 33
ustawy z 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym poczynania dotyczące Szpitala Klinicznego
nr 1 będą monitorowane w ramach nadzoru nad
uczelnią sprawowanego przez ministra zdrowia.
Przedkładając powyższe, pragnę podziękować Panu
Posłowi Tomaszowi Głogowskiemu za zainteresowanie
problemem, zwłaszcza że w trudnym okresie przemian
w obszarze ochrony zdrowia zainteresowanie związa-
nymi z tym procesem problemami ze strony parlamen-
tarzystów jest niezwykle cenne.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie opłat za odholowywanie pojazdów
z dróg publicznych i za parkowanie
tych pojazdów na koszt ich właścicieli (124)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 grudnia 2007 r. (sygn. SPS-023-124/
07) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Andrzeja Walkowiaka w sprawie opłat za od-
holowanie pojazdów z dróg publicznych i za parko-
wanie tych pojazdów na koszt ich właścicieli, w po-
rozumieniu z ministrem infrastruktury, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 130a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) pojazd jest
obowiązkowo usuwany z drogi na koszt właściciela
w przypadku pozostawienia go w miejscu niedozwo-
lonym lub w taki sposób, że utrudnia to ruch lub
w inny sposób zagraża bezpieczeństwu, lub nieoka-
zania przez kierującego pojazdem dokumentu
stwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia OC
lub stwierdzającego opłacenie składki na to ubezpie-
czenie, przekroczenia dopuszczalnych wymiarów,
masy całkowitej lub nacisku osi. Ponadto, w myśl
art. 130a ust. 2 ww. ustawy, pojazd może być usunię-
ty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możli-
wości zabezpieczenia go w inny sposób, gdy kierowa-
ła nim osoba znajdująca się w stanie nietrzeźwości
lub w stanie po użyciu alkoholu lub środka działają-
cego podobnie do alkoholu, osoba nieposiadająca
przy sobie dokumentów uprawniających do kierowa-
nia bądź używania pojazdu albo gdy stan techniczny
pojazdu zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego,
powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymaga-
nia ochrony środowiska. Dodatkowo pojazd może
być przemieszczony lub usunięty z drogi, jeżeli
utrudnia prowadzenie akcji ratowniczej (art. 130a
ust. 3 ww. ustawy). W powyższych przypadkach wła-
ściwym do podjęcia decyzji o usunięciu jest Policja,
o czym przesądza art. 130a ust. 4 pkt 1 ustawy.
W świetle art. 130a ust. 5c cytowanej ustawy pojazd
usunięty z drogi w przypadkach określonych w ust. 1
i 2 tegoż artykułu umieszcza się na wyznaczonym
przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uisz-
czenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie.
Zgodnie z art. 130a ust. 5b ustawy Prawo o ru-
chu drogowym starosta, wyznaczając jednostkę do
usuwania pojazdów, kieruje się przesłankami zacho-
wania rzetelności oraz zapewnienia najwyższej ja-
kości świadczonych usług, a w szczególności bierze
pod uwagę:
365
1) standard wyposażenia i oznakowania pojaz-
du przeznaczonego do usuwania lub przemieszcza-
nia pojazdów;
2) liczbę i rodzaj pojazdów przystosowanych do
usuwania lub przemieszczania pojazdów, stosownie
do wielkości obszaru świadczonych usług;
3) deklarowany czas przybycia na miejsce zda-
rzenia;
4) zobowiązanie jednostki do realizacji każdego
zlecenia usunięcia pojazdu z drogi;
5) opinię właściwego miejscowo komendanta po-
wiatowego Policji w zakresie dotychczasowego prze-
biegu ewentualnej współpracy jednostki z Policją;
6) konieczność zachowania warunków konku-
rencji;
7) proponowaną cenę usługi.
Ponadto, w myśl art. 130a ust. 5d ww. ustawy,
starosta, wyznaczając jednostkę do prowadzenia
parkingu strzeżonego, kieruje się przesłankami rze-
telności oraz zapewnienia najwyższej jakości świad-
czonych usług, a w szczególności bierze pod uwagę:
1) standard wyposażenia parkingu strzeżone-
go, a zwłaszcza rodzaj ogrodzenia, oświetlenie
i monitoring;
2) liczbę miejsc do parkowania pojazdów;
3) proponowany rodzaj zabezpieczenia pojazdów;
4) warunki utrzymywania pojazdów, a zwłasz-
cza pojazdów z uszkodzeniami powypadkowymi;
5) miejsce położenia parkingu;
6) opinię właściwego miejscowo komendanta po-
wiatowego Policji w zakresie dotychczasowego prze-
biegu ewentualnej współpracy jednostki z Policją;
7) zobowiązanie jednostki do realizacji każde-
go zlecenia umieszczenia pojazdu na parkingu
strzeżonym;
8) konieczność zachowania warunków konku-
rencji;
9) proponowaną cenę usługi.
Stosownie natomiast do art. 130a ust. 5e ustawy
wyznaczenie jednostki usuwającej pojazd oraz pro-
wadzącej parking strzeżony, na którym umieszcza
się usunięty pojazd, następuje poprzez wybór najko-
rzystniejszej oferty, z uwzględnieniem warunków
określonych w ust. 5b i 5d. Wyznaczenie następuje
na czas określony, nie dłuższy niż 3 lata. Starosta
może wyznaczyć więcej niż jedną jednostkę.
Powyższe regulacje wyznaczają zatem zasady
wyboru podmiotów mających wykonywać zadania
w zakresie usuwania pojazdów i prowadzenia par-
kingu strzeżonego. Są to zasady określone w sposób
odrębny od zasad przyznawania zamówienia pu-
blicznego, określonych w ustawie z dnia 29 stycznia
2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j.: Dz. U.
z 2007 r. Nr 223, poz. 1655). Niestosowanie przepi-
sów ww. ustawy wynika z istoty przedmiotu jej re-
gulacji. Zgodnie bowiem z art. 1 ustawy określa ona
zasady i tryb udzielania zamówień publicznych,
środki ochrony prawnej, kontrolę udzielania zamó-
wień publicznych oraz organy właściwe w sprawach
uregulowanych w ustawie. Stosownie do art. 2
366
pkt 13 ww. ustawy zamówieniami publicznymi są
umowy odpłatne zawierane między zamawiającym
a wykonawcą, których przedmiotem są usługi, do-
stawy lub roboty budowlane. Definicja ta kładzie na-
cisk na element odpłatności zawieranej umowy jako
formalnoprawnej podstawy udzielenia zamówienia
publicznego. Czynność prawna jest odpłatna, w przy-
padku gdy każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść
majątkową. Działalność jednostek wyznaczonych
przez starostę polegająca na usuwaniu pojazdów
i prowadzeniu parkingów strzeżonych nie jest finan-
sowana ze środków publicznych (usługi te nie są opła-
cane przez powiat). Zgodnie bowiem z art. 130a ust. 1
i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd jest usu-
wany z drogi na koszt właściciela i stosownie do
art. 130a ust. 5c ustawy umieszczany jest na wyzna-
czonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu
uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie.
Niemniej jednak przewidziane przepisami usta-
wy Prawo o ruchu drogowym procedury wydają się
zapewniać rozwiązanie godzące aspekt cenowy
z innymi istotnymi czynnikami wymienionymi
w art. 130a ust. 5b i 5d ustawy.
Należy zatem rozróżnić wyznaczenie jednostki
przez starostę od wydanej na podstawie art. 130a
ust. 6 ww. uchwały rady powiatu o wysokości opłat,
stanowiącej akt prawa miejscowego i określającej wy-
sokość opłat pobieranych przez wyznaczone jednostki.
W związku z powyższym w przedmiotowej regula-
cji prawnej wydaje się nie występować sprzeczność
czy też niespójność przepisów określających kompe-
tencje rady powiatu i starosty. Starosta bowiem doko-
nuje wyboru najkorzystniejszej oferty, natomiast rada
powiatu – jak wskazano powyżej – nadaje ustalonym
opłatom moc wiążącą poprzez uwzględnienie w akcie
prawa miejscowego, przy czym nie istnieją przesłanki
prawne nakazujące uwzględnienie w uchwale rady
powiatu ceny zaproponowanej w wybranej ofercie.
Wskazać można, że nie istnieją normatywne prze-
słanki nakazujące staroście wybór nie jednego, ale
kilku podmiotów do usuwania pojazdów oraz do pro-
wadzenia parkingu strzeżonego. Pomimo iż w ww.
przepisach określona jest przesłanka konieczności
zachowania warunków konkurencji przy wyznacza-
niu przez starostę jednostki do usuwania pojazdów
i do prowadzenia parkingu strzeżonego, to jednak
stosownie do art. 130a ust. 5e zdanie trzecie ustawy
Prawo o ruchu drogowym starosta nie jest zobowią-
zany do wyznaczenia kilku jednostek, ale może wy-
znaczyć więcej niż jedną jednostkę. Wykładnia taka,
zwłaszcza przy skonfrontowaniu z treścią art. 130a
ust. 5b i 5d ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie
budzi wątpliwości co do posiadania przez starostę
jedynie możliwości w ww. zakresie. Wydaje się, że
ewentualne zobowiązanie starosty w sposób gene-
ralny do wyznaczenia przynajmniej kilku podmio-
tów nie byłoby celowe. Nie można wykluczyć, iż
w konkretnych okolicznościach wybór tylko jednego
podmiotu może być nie tylko zasadny, ale też jedynie
możliwy.
Z powyższych względów nie sposób generalnie
stwierdzić naruszenia zasad konkurencji w sprawie
poruszonej w interpelacji. Jak wykazano powyżej,
sam fakt, iż wpłynęła tylko jedna oferta i jedna ofer-
ta została wybrana, nie przekreśla prawidłowości
przeprowadzonych procedur.
W świetle ww. przepisów, a także na tle przyto-
czonych okoliczności wydaje się, że trudno mówić
o konieczności ponownej nowelizacji ustawy z powo-
du niespójności analizowanych przepisów. Oczywi-
ście można rozważać zasadność udoskonalania czy
też zmiany przyjętych procedur wyłaniania podmio-
tów do realizacji omawianych zadań. Warto dodać,
że obecne brzmienie art. 130a ust. 5a–5e zostało
nadane przez ustawę zmieniającą, tj. ustawę z dnia
22 września 2006 r. o zmianie ustawy Prawo o ru-
chu drogowym (Dz. U. Nr 190, poz. 1400), której re-
gulacje uwzględniły wyrok Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 7 czerwca 2005 r. (sygn. akt K 23/04)
dotyczący konstytucyjności omawianego przepisu.
Odnosząc się do trybu podjęcia uchwały z dnia
28 listopada 2007 r. Rady Miasta Bydgoszczy w spra-
wie ustalenia wysokości opłat za usuwanie pojazdów
z dróg publicznych i za parkowanie tych pojazdów
na koszt ich właścicieli, organ nadzoru poinformo-
wał, iż po dokonaniu analizy wyciągu z protokołu
sesji Rady Miasta z dnia 28 listopada 2007 r. oraz
wzajemnej relacji przepisów art. 130a ust. 5e i ust. 6
ustawy Prawo o ruchu drogowym nie stwierdził, aby
doszło do naruszenia procedury podjęcia przedmio-
towej uchwały. Wniosek dotyczący utrzymania na
obecnym poziomie stawek za usuwanie pojazdów
z dróg oraz ich przechowywanie na parkingu strzeżo-
nym został w ocenie organu nadzoru słusznie uznany
za bezprzedmiotowy, ponieważ nie dotyczył projektu
uchwały, nad którą odbywało się głosowanie, a do-
tychczasowe stawki opłat za wymienione usługi okre-
ślone zostały w odmiennym stanie prawnym.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż ustawodawca
nie umocował ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji jako organu nadzoru nad działalnością jed-
nostek samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 76
ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.) nadzór nad działalnością powiatu spra-
wuje prezes Rady Ministrów oraz wojewoda, a w za-
kresie spraw finansowych – regionalna izba obra-
chunkowa. Są to zatem jedyne i wyłącznie upraw-
nione podmioty do dokonywania oceny legalności
działania tych jednostek. Przy czym podkreślić na-
leży, iż rozstrzygnięcia podejmowane przez ww. or-
gany (w ramach kompetencji nadzorczych) podlega-
ją kontroli sądu administracyjnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie budowy i przebiegu
drogi ekspresowej S5 (183)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
5 grudnia 2007 r., przekazanej przy piśmie Kancela-
rii Prezesa Rady Ministrów z 21 grudnia 2007 r.,
znak: DSPA-4401-3962/07, dotyczącej ustalenia
przebiegu drogi ekspresowej S5, uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
W grudniu 2007 r. odbyło się posiedzenia Komisji
Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych działającej
przy Generalnym Dyrektorze Dróg Krajowych i Au-
tostrad, na którym rozpatrywano kwestię ustalenia
przebiegu drogi ekspresowej S5 w okolicach Byd-
goszczy. Podczas posiedzenia komisja rozważała
trzy warianty przebiegu tej drogi. Jednakże kwestia
ostatecznego stanowiska komisji co do wyboru wa-
riantu przebiegu drogi ekspresowej S5 wymaga jesz-
cze dodatkowych uzgodnień.
Wyniki przeprowadzonych badań i analiz wska-
zują, iż optymalnym przebiegiem tej drogi będzie
zbudowanie północno-zachodniej obwodnicy miasta.
W szczególności, biorąc pod uwagę fakt, że po roku
2020 ruch na tej trasie może wzrosnąć do 50 000 po-
jazdów na dobę. Zatem nawet uwzględnienie w chwi-
li obecnej postulatów samorządowych i poprowadze-
nie drogi S5 przez miasto będzie się wiązało z ko-
niecznością zbudowania obwodnicy Bydgoszczy za
kilka lat.
Przewiduje się, że komisja przedstawi swoje sta-
nowisko w ciągu najbliższych trzech tygodni.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmiany systemu finansowania
wyższych uczelni (186)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2007 r.,
nr SPS-023-186/07, interpelacją Pani Poseł Anny
Sobeckiej w sprawie zmian systemu finansowania
367
szkół wyższych przedstawiam uprzejmie następują-
ce wyjaśnienia.
1. Obowiązujący system finansowania uczelni,
wynikający z postanowień ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.), funkcjonuje dopiero
od 2007 r. Z dniem 1 stycznia 2007 r. weszły bowiem
w życie zasadnicze regulacje ustawowe tego systemu
dotyczące zakresu i form dotowania budżetowego
uczelni oraz wynagradzania i innych świadczeń dla
pracowników uczelni (art. 94, 151 i 157 ustawy). Za-
kres dotowania budżetowego uczelni, realizowany
z budżetu państwa w ramach działu 803: Szkolnic-
two wyższe, obejmuje – w myśl art. 94 ustawy – ze-
staw 11 dotacji o charakterze zadaniowym, z któ-
rych 9 dotyczy obszaru działalności dydaktycznej,
zaś 2 dalsze przeznaczone są na:
— zadania związane z bezzwrotną pomocą mate-
rialną dla studentów i doktorantów w zakresie okre-
ślonych ustawowo form pomocy materialnej i są
przyznawane obligatoryjnie, na analogicznych zasa-
dach, zarówno uczelniom publicznym, jak i uczel-
niom niepublicznym;
— dofinansowanie lub finansowanie kosztów re-
alizacji inwestycji, w tym realizowanych z udziałem
środków budżetu państwa, państwowych funduszy
celowych lub ze źródeł zagranicznych, w ramach
kontraktów wojewódzkich.
Dotacje budżetowe ujęte w obszarze działalności
dydaktycznej mają charakter zadaniowy, o zróżnico-
wanym zakresie i szczegółowości. Największy udział
i znaczenie ma w tym obszarze dotacja na zadania
związane z kształceniem studentów studiów stacjo-
narnych, uczestników stacjonarnych studiów dokto-
ranckich i kadr naukowych oraz utrzymaniem uczel-
ni, w tym na remonty (art. 94 ust. 1 pkt 1 ustawy),
zwana dotacją stacjonarną. Dalsze 8 szczegółowych
dotacji dotyczy tylko zadań określonych rodzajów
uczelni bądź kształcenia na wybranych kierunkach
studiów i zawodach oraz studentów niepełnospraw-
nych. Ponadto uczelnie otrzymują w obszarze dzia-
łalności dydaktycznej również dotację na realizację
przysposobienia obronnego studentów i studentek,
na podstawie art. 166a ustawy z dnia 21 listopada
1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczy-
pospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416,
z późn. zm.).
Wspomniane dotacje w obszarze działalności dy-
daktycznej oraz w zakresie dofinansowania lub fi-
nansowania kosztów realizacji inwestycji uczelnie
publiczne otrzymują obligatoryjnie (w przypadku
realizacji określonych zadań), zaś uczelnie niepu-
bliczne mogą otrzymywać je fakultatywnie.
Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym zaleciła
opracowanie zasad podziału omawianych dotacji
(art. 96 pkt 2), co znalazło wyraz w rozporządzeniu
ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 2 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie zasad podziału dotacji z bu-
dżetu państwa dla uczelni publicznych i niepublicz-
nych (Dz. U. Nr 79, poz. 534). W przypadku zasad
368
podziału dotacji stacjonarnej wytyczne ustawowe
dotyczą uwzględnienia w podziale: liczb studentów
i doktorantów na studiach stacjonarnych, liczb na-
uczycieli akademickich oraz tzw. wskaźników kosz-
tochłonności poszczególnych kierunków, makrokie-
runków i studiów międzykierunkowych na studiach
stacjonarnych, a także wskaźników kosztochłonno-
ści w poszczególnych dziedzinach nauki na stacjo-
narnych studiach doktoranckich.
W art. 99 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
zdefiniowano też zakres i zasady pobierania opłat za
świadczone usługi edukacyjne. Ustalono, że w uczel-
niach niepublicznych zasady pobierania i wysokość
opłat określa organ wskazany w ich statutach.
W uczelniach publicznych mogą być pobierane opła-
ty za usługi związane z: kształceniem studentów
i doktorantów na studiach niestacjonarnych; powta-
rzaniem określonych zajęć na studiach stacjonar-
nych oraz stacjonarnych studiach doktoranckich
z powodu niezadawalających wyników w nauce;
prowadzeniem studiów podyplomowych i kursów
dokształcających, studiów w językach obcych oraz
zajęć nieobjętych planem studiów. Regulacje w za-
kresie kształtowania wysokości opłat oraz zasad
pobierania opłat za te usługi edukacyjne ustawa
przekazuje w gestie rektorów oraz senatów uczelni
publicznych.
Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym sprecyzo-
wała katalog przychodów uczelni publicznych (art. 98
ust. 1 ustawy), który ma charakter otwarty i określa
różne źródła przychodów obejmujące zwłaszcza:
przychody budżetowe ze wspomnianych dotacji za-
daniowych oraz dotacji i środków na naukę; środki
z różnych rodzajów i form odpłatności i opłat, w tym
za wymienione usługi edukacyjne, a także za usługi
badawcze i specjalistyczne, diagnostyczne, rehabili-
tacyjne lub lecznicze; przychody z działalności go-
spodarczej, udziałów i odsetek, sprzedaży własnego
mienia; środki pochodzące ze źródeł zagranicznych,
niepodlegające zwrotowi.
2. Jak zaznaczono na wstępie, zaprezentowane
regulacje ustawowe dotyczące systemu finansowa-
nia uczelni są stosowane dopiero od roku. Jest to
okres zbyt krótki, aby wielostronnie ocenić przyjęte
rozwiązania. Wymaga to również opinii i dyskusji ze
środowiskiem akademickim, przede wszystkim w aspek-
cie wypracowania niezbędnych zmian ustawowych
i w przepisach wykonawczych usprawniających funk-
cjonowanie systemu.
Obecna ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym
zawiera wiele szczegółowych regulacji prowadzą-
cych w konsekwencji do niekiedy nadmiernej, moim
zdaniem, ingerencji w system zarządzania i gospo-
darki finansowej autonomicznych uczelni. W obsza-
rze dotowania budżetowego (w ramach działu 803:
Szkolnictwo wyższe), obejmującego zestaw szeregu
dotacji zadaniowych w obszarze działalności dydak-
tycznej, wydaje się zasadne rozważenie kwestii ogra-
niczenia liczby szczegółowych dotacji zadaniowych
i włączenie środków dotacyjnych na te zadania do
dotacji dofinansowującej z budżetu państwa podsta-
wowe funkcje w dziedzinie kształcenia i utrzymania
uczelni.
W związku z tym, że obecne zasady podziału do-
tacji stacjonarnej powiązane są z rozmiarami kształ-
cenia na poszczególnych kierunkach studiów (ma-
krokierunkach, studiach międzykierunkowych), po-
trzebna wydaje się analiza katalogu tych studiów,
w kierunku ich konsolidacji. Obecnie zarysowuje się
tendencja odwrotna, zmierzająca do wyodrębniania
studiów opartych na wyspecjalizowanych progra-
mach kształcenia. W tym kontekście powinna być
prowadzona dyskusja nad określeniem prioryteto-
wych kierunków kształcenia z punktu widzenia pol-
skiej racji stanu, w tym zwłaszcza w dziedzinie nauk
technicznych i nauk ścisłych.
Kwestia odpłatności za studia i jej zakresu
w sektorach uczelni publicznych i uczelni niepu-
blicznych oraz w ramach wynikającego z ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym podziału na formy
studiów stacjonarnych i studiów niestacjonarnych,
jak wiadomo, jest uwarunkowana postanowienia-
mi Konstytucji RP. Jednocześnie odpłatność za stu-
dia jest istotnym w uczelniach publicznych, a za-
sadniczym w uczelniach niepublicznych, źródłem
finansowania całokształtu działalności tych uczel-
ni, a zwłaszcza działalności dydaktycznej. Zmiany
zakresu odpłatności za studia, w kierunku jego
rozszerzenia na studia stacjonarne w uczelniach
publicznych, powinny być więc w najbliższych la-
tach rozpatrywane – w ramach debaty publicznej
– w różnych aspektach, również w aspekcie kondy-
cji ekonomicznej szkół wyższych. Wiąże to się ze
spodziewanym, narastającym spadkiem przycho-
dów uczelni z odpłatności za świadczone usługi
edukacyjne, zwłaszcza w konsekwencji postępują-
cego niżu demograficznego w populacji młodzieży
w wieku szkoły wyższej (19–24 lata).
Rozważane projekcje zmian systemowych w dzie-
dzinie finansowania uczelni powinny zmierzać rów-
nież do rozwiązań wzmacniających działania uczel-
ni na rzecz jakości kształcenia w warunkach rów-
nych szans dla obydwu sektorów uczelni publicznych
i niepublicznych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie pracujących emerytów wojskowych
(236)
Odpowiadając na pismo z dnia 18 grudnia 2007 r.,
znak: SPS-023-236/07, przy którym przesłana zo-
stała interpelacja Pani Poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zwiększenia podstawy naliczania wymia-
ru świadczeń emerytalnych pracujących emerytów
wojskowych, przekazana przy piśmie sekretarza
stanu szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady
Ministrów z dnia 21 grudnia 2007 r., znak: DSPA-
-4401-3948/07, w którym zostałam upoważniona do
udzielenia odpowiedzi na wskazaną interpelację po
uprzednim porozumieniu z ministrem obrony naro-
dowej, uprzejmie informuję, iż interpelację tę prze-
kazałam również na ręce pana Bogdana Klicha, mi-
nistra obrony narodowej, celem przedstawienia sta-
nowiska.
Minister obrony narodowej w piśmie z dnia 14 stycz-
nia br., znak: 603/125/2008/JS, wyjaśnił, iż z dniem
1 października 2003 r., w wyniku nowelizacji usta-
wy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emery-
talnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin
(Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, z późn. zm.), emeryci
wojskowi, którzy przed tą datą nie przeszli na pra-
cowniczy system emerytalny do Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, pozostali już na stałe w wojsko-
wym systemie emerytalnym.
Zgodnie z przepisami art. 12 tej ustawy emerytu-
ra wojskowa przysługuje żołnierzowi zwolnionemu
z zawodowej służby wojskowej, który w dniu zwol-
nienia z tej służby posiada piętnaście lat służby woj-
skowej w Wojsku Polskim, z wyjątkiem żołnierza,
który ma ustalone prawo do emerytury, określonej
w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn zm.), obliczonej
z uwzględnieniem okresów służby wojskowej w Woj-
sku Polskimi i okresów równorzędnych z tą służbą.
Przedstawioną wyżej kwestię regulują również
powszechne przepisy emerytalne. Zgodnie z przepi-
sami art. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych świadczenia na warunkach i w wysokości
określonych w tej ustawie przysługują również by-
łym żołnierzom zawodowym oraz członkom rodzin
pozostałych po tych osobach, jeżeli nie spełniają oni
warunków do nabycia prawa do świadczeń określo-
nych w przepisach ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
i ich rodzin.
Pracujący emeryt wojskowy jest zobowiązany do
opłacania składek emerytalnej i rentowej. Zgodnie
bowiem z przepisami art. 9 ust. 4 i ust. 4a ustawy
369
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.) osoby pozostające m.in. w stosunku
pracy bądź wykonujące pracę na podstawie umowy
agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy
o świadczenie usług podlegają obowiązkowo ubez-
pieczeniom emerytalnemu i rentowemu, także wów-
czas, gdy mają ustalone prawo do emerytury lub
renty, w tym również na podstawie wojskowych
przepisów emerytalnych.
Przepisy ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin przewidują
możliwość doliczania do wysługi emerytalnej okre-
sów pracy po zwolnieniu z zawodowej służby wojsko-
wej. Zgodnie bowiem z przepisami art. 14 tej ustawy
emeryt wojskowy, którego emerytura wynosi mniej
niż 75% podstawy jej wymiaru (stanowiącej uposa-
żenie należne na ostatnio zajmowanym stanowisku
służbowym) i który ukończył pięćdziesiąt pięć lat
lub stał się inwalidą, może wystąpić z wnioskiem
o doliczenie okresów zatrudnienia i opłacania skła-
dek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.
Jednakże zgodnie z przepisami art. 18 ustawy
z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin kwota
emerytury, bez uwzględnienia dodatków, zasiłków
i świadczeń pieniężnych, nie może przekraczać 75%
podstawy jej wymiaru. Z uwagi na to ograniczenie
osiągnięcie tej maksymalnej podstawy wymiaru
emerytury powoduje, iż pracujący emeryt wojskowy
nie ma możliwości skorzystania z uprawnień prze-
widzianych we wspomnianym art. 14 ustawy, a tym
samym opłacanie wymienionej składki nie daje mu
prawa do podwyższenia wysokości pobieranej eme-
rytury.
Resort obrony narodowej w piśmie z dnia 14 stycz-
nia br. wskazał, że „mając na względzie dobro żołnie-
rzy odchodzących na emeryturę, zawsze podejmował
starania o zapewnienie stabilnych rozwiązań praw-
nych w zakresie wojskowego systemu zaopatrzenia
emerytalnego. Już na etapie tworzenia ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych występował z propo-
zycją odstąpienia od obligatoryjnego opłacania skła-
dek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe przez pra-
cujących emerytów wojskowych, mających prawo do
emerytury wojskowej w maksymalnym wymiarze”.
Jednakże propozycja taka nie została uwzględniona
w stosownych aktach prawnych.
Przedstawiając wyjaśnienia ministra obrony naro-
dowej, pragnę uprzejmie dodać, iż propozycja ta nie
może zostać uwzględniona z uwagi na generalne zasa-
dy przyjęte w zreformowanym z dniem 1 stycznia 1999 r.
powszechnym systemie emerytalnym uregulowanym
wskazanymi przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych i systemie ubezpieczeń społecznych
uregulowanym przepisami ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jak
również zasady przyjęte w wojskowym systemie eme-
370
rytalnym, będącym systemem zaopatrzeniowym bez
obowiązku opłacania składek.
W powszechnym systemie emerytalnym przyję-
to, iż podstawę emerytury stanowi przeciętna pod-
stawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytal-
ne lub na ubezpieczenie społeczne w okresie kolej-
nych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zain-
teresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych
poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgło-
szono wniosek o emeryturę.
Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru
emerytury może stanowić przeciętna podstawa wy-
miaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubez-
pieczenie emerytalne w okresie 20 lat kalendarzo-
wych przypadających przed rokiem zgłoszenia
wniosku, wybranych z całego okresu podlegania
ubezpieczeniu.
Podstawę wymiaru emerytury oblicza się jako
sumę kwot podstaw wymiaru składek i określonych
kwot w okresie każdego roku z wybranych przez za-
interesowanego lat kalendarzowych. Oblicza się sto-
sunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty
przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanej za dany rok
kalendarzowy, wyrażając go w procentach. Następ-
nie oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów
stanowiącą wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
emerytury oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwo-
tę bazową, przy czym wskaźnik wysokości podstawy
nie może być wyższy niż 250%.
Przy ustalaniu wysokości emerytury z systemu
powszechnego uwzględniane są okresy składkowe
i nieskładkowe, z tym iż okresy nieskładkowe uwzględ-
niane są w wymiarze nieprzekraczającym jednej trze-
ciej udowodnionych okresów składkowych.
Na wysokość emerytury z powszechnego syste-
mu emerytalnego składają się dwie części:
— pierwsza, jednakowa dla wszystkich ubezpie-
czonych, wynosząca 24% kwoty bazowej (tzw. część
socjalna),
— druga, uzależniona od wysokości indywidual-
nych zarobków oraz od długości okresów składko-
wych (liczonych po 1,3% podstawy wymiaru za każ-
dy rok) i okresów nieskładkowych (liczonych po 0,7%
podstawy wymiaru za każdy rok).
W związku z tym ubezpieczonemu przysługuje
emerytura składająca się z części socjalnej i części
uzależnionej od indywidualnych zarobków oraz dłu-
gości okresów składkowych i nieskładkowych.
Z powyższego wynika generalna zasada obowią-
zująca w powszechnym systemie emerytalno-rento-
wym, zgodnie z którą wysokość indywidualnej eme-
rytury uzależniona jest od indywidualnej długości
stażu pracy i indywidualnej wysokości wynagrodze-
nia uzyskiwanego w czasie aktywności zawodowej,
a także z nim związanej wysokości składki płaconej
na ubezpieczenie społeczne, przy jednoczesnym okre-
śleniu górnej granicy wskaźnika wysokości podstawy
jej wymiaru do 250%.
Ograniczenie górnej granicy wskaźnika wysoko-
ści podstawy wymiaru emerytury dotyczy wszyst-
kich ubezpieczonych uprawnionych do emerytury
z powszechnego systemu emerytalnego, w tym rów-
nież emerytów pozostających w ubezpieczeniu spo-
łecznym z tytułu podjęcia pracy.
Przekroczenie przez ubezpieczonego przy ustale-
niu podstawy emerytury lub jej ponownym ustale-
niu ograniczonego do 250% wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury nie wpływa na wyso-
kość otrzymywanego przez niego świadczenia eme-
rytalno-rentowego.
W odróżnieniu od emerytur z systemu powszech-
nego emerytury wojskowe objęte są systemem za-
opatrzeniowym finansowanym z budżetu państwa,
a ich podstawę wymiaru stanowi uposażenie należ-
ne żołnierzowi zawodowemu w ostatnim miesiącu
pełnienia zawodowej służby wojskowej.
Ponadto należy wskazać, iż emerytura dla żoł-
nierza, który pozostawał w służbie przed dniem
2 stycznia 1999 r., wynosi 40% podstawy jej wymia-
ru za 15 lat służby wojskowej i wzrasta o 2,6% pod-
stawy wymiaru za każdy dalszy rok tej służby, jak
również m.in. o 2,6% podstawy jej wymiaru za każ-
dy rok okresów składkowych poprzedzających służ-
bę, nie więcej niż za trzy lata tych okresów. W związ-
ku z tym trzyletni okres składkowy uwzględniany
jest przy ustalaniu emerytury wojskowej w wymia-
rze korzystniejszym niż w powszechnym systemie
emerytalnym nie tylko z powodu przyjęcia 2,6%
podstawy wymiaru za każdy rok składkowy, a nie
liczonych po 1,3% za okres składkowy jak w po-
wszechnym systemie emerytalnym.
Również ten trzyletni okres składkowy uwzględ-
niany jest w wymiarze korzystniejszym z uwagi na
to, iż podstawę wymiaru stanowi należne żołnierzo-
wi uposażenie w ostatnim miesiącu pełnienia zawo-
dowej służby wojskowej, a nie jak w przypadku eme-
rytur z systemu powszechnego, gdzie podstawę wy-
miaru emerytury stanowi przeciętna podstawa wy-
miaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rento-
we z długoletniego, odpowiednio 10-letniego lub
20-letniego, okresu, w zależności od wyboru osoby
zainteresowanej.
Emerytura wojskowa wzrasta także m.in. o 1,3%
podstawy wymiaru za każdy rok okresów składko-
wych ponad trzyletni okres składkowy poprzedzający
służbę oraz o 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych poprzedzających służbę.
Zatem przy ustalaniu emerytury wojskowej dla
żołnierza, który wstąpił do służby przed 2 stycznia
1999 r., uwzględniane są okresy zawodowej służby
oraz okresy składkowe i nieskładkowe wymienione
w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych.
Jak wskazał minister obrony narodowej, emery-
towi uprawnionemu do emerytury wojskowej dolicza
się na jego wniosek do wysługi emerytalnej przypa-
dające po zwolnieniu ze służby okresy zatrudnienia
przed dniem 1 stycznia 1999 r. w wymiarze czasu
nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pra-
cy oraz okres opłacania składek na ubezpieczenie

emerytalne i rentowe po dniu 31 grudnia 1998 r. lub
okres nieopłacania składek z powodu przekroczenia
w trakcie roku kalendarzowego kwoty rocznej pod-
stawy wymiaru składek na te ubezpieczenia. Okre-
sy te dolicza się do wysługi emerytalnej, jeżeli eme-
rytura wojskowa wynosi mniej niż 75% podstawy jej
wymiaru oraz emeryt ukończył 55 lat życia – męż-
czyzna i 50 lat – kobieta albo stał się inwalidą.
Zarówno powszechny system emerytalny, jak
i wojskowy system emerytalny określa górną grani-
cę podstawy wymiaru świadczeń przysługujących
z tych systemów, a w związku z tym w przypadku
emerytów z systemu powszechnego, jak i emerytów
wojskowych nie wszystkie okresy zatrudnienia
– okresy odprowadzania składek na ubezpieczenie
społeczne – wpływają na wysokość emerytur z tych
systemów.
Ponadto pragnę wskazać, iż zgodnie z przepisa-
mi art. 15a ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o za-
opatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
oraz ich rodzin w przypadku osób, które po raz
pierwszy wstąpiły do zawodowej służby wojskowej
po dniu 1 stycznia 1999 r., emerytura dla żołnierza
będzie wynosiła 40% podstawy wymiaru, która sta-
nowi uposażenie należne żołnierzowi zawodowemu
w ostatnim miesiącu pełnienia zawodowej służby
wojskowej, oraz będzie ona zwiększana tylko za każ-
dy dalszy rok służby o 2,6% podstawy wymiaru oraz
dodatkowo od 0,5% do 2% za każdy rok służby w wa-
runkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu.
W razie gdy osoba taka będzie legitymowała się
okresami pracy, pozostawania w ubezpieczeniu
społecznym, wówczas po osiągnięciu powszechnego
wieku emerytalnego obecnie wynoszącego 60 lat
dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn uzyska prawo tak-
że do emerytury na zasadach określonych przepi-
sami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych. Osobie, która przystąpiła do otwartego fun-
duszu emerytalnego, wypłacana będzie także eme-
rytura z tzw. II filaru.
W związku z tym emerytura wojskowa będzie
ustalana wyłącznie w oparciu jedynie o okresy służ-
by wojskowej, a emerytura z powszechnego systemu
emerytalnego w oparciu o okresy pozostawania
w ubezpieczeniu.
Pragnę równocześnie podkreślić, iż z uwagi na
jedną z generalnych zasad systemu ubezpieczeń spo-
łecznych wszyscy pracownicy gromadzą środki
w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na wypłatę
z tego funduszu. Żaden pracownik nie może być
zwolniony z tego obowiązku, mimo że nie wszyscy
zatrudnieni w jednakowej mierze skorzystają, a są
i tacy, którzy nigdy z nich nie skorzystają. Zasada ta
wynika z przepisów ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.
Obowiązek opłacania składek od wynagrodzeń
obejmuje wszystkie osoby będące pracownikami, nie-
zależnie od faktu nabycia przez te osoby uprawnień
do emerytury wynikającej z powszechnego systemu
371
emerytalno-rentowego realizowanego z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych albo nabycia uprawnień do
emerytury z wojskowego systemu zaopatrzenia eme-
rytalnego realizowanego z budżetu państwa.
Składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe
pokrywane są w częściach równych przez pracodaw-
cę i pracownika. Pracownik pokrywa składki na
ubezpieczenie chorobowe, a pracodawca składki na
ubezpieczenie wypadkowe.
Z uwagi na wprowadzenie zasady opłacania przez
pracownika części składki na ubezpieczenie społecz-
ne nastąpiło podwyższenie wynagrodzeń pracowni-
czych, tak aby potrącenia należnych od pracowni-
ków składek nie spowodowały zmniejszenia wypłat
wynagrodzeń.
Zwolnienie niektórych pracowników, jak przy-
kładowo pracowników uprawnionych do emerytury
wojskowej, z obowiązku ubezpieczeń emerytalnego
i rentowych, jak również chorobowego i wypadkowe-
go, oznaczałoby zwolnienie z obciążenia częścią
składek tych pracowników, a w konsekwencji nie-
uzasadnione zróżnicowanie wynagrodzeń, jak rów-
nież brak możliwości korzystania przez tych pra-
cowników z określonych świadczeń w razie choroby
i macierzyństwa.
Z uwagi na powyższe, jak również uwzględniając
cele reformy systemu emerytalno-rentowego i syste-
mu ubezpieczeń społecznych, jak również rozwiąza-
nia przyjęte w wojskowym zaopatrzeniowym syste-
mie emerytalnym, nie znajduję podstaw do podejmo-
wania działań celem zmian obowiązujących regula-
cji w tym zakresie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie dotacji na kształcenie
osób niepełnosprawnych (259)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2007 r.,
nr SPS-023-259/07, interpelację pani poseł Joanny
Fabisiak w sprawie dotacji na kształcenie osób nie-
pełnosprawnych, przedstawiam uprzejmie następu-
jące wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 94 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia
27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym
(Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) uczelnie pu-
bliczne otrzymują od 2007 r. dotacje na zadania
związane z kształceniem i rehabilitacją leczniczą
studentów niepełnosprawnych. Ustawa zobowiązała
372
ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższe-
go do określenia, w drodze rozporządzenia, zasad
podziału dotacji dla uczelni, w tym również wspo-
mnianej dotacji, co znalazło wyraz w załączniku
nr 12 do rozporządzenia ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego z dnia 2 kwietnia 2007 r. w sprawie
zasad podziału dotacji z budżetu państwa dla uczel-
ni publicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 79,
poz. 534). Zasady określone w tym załączniku uza-
leżniają wysokość otrzymywanej przez poszczególne
uczelnie publiczne dotacji od liczby studentów nie-
pełnosprawnych studiujących na studiach stacjo-
narnych i niestacjonarnych, przeliczonej według wag
dotyczących określonych grup niepełnosprawności.
Wyróżniono 3 grupy niepełnosprawności:
— niesłyszący i słabo słyszący, z wagą 3,6;
— niewidomi, słabo widzący lub z dysfunkcją na-
rządów ruchu, z wagą 2,9;
— pozostałe rodzaje niesprawności, z wagą 1,4.
Wagi przyporządkowane dla poszczególnych grup
niepełnosprawności mają wartość analogiczną jak
wagi dla takich grup niepełnosprawności, ujętych
w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej z dnia
21 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu podziału czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek sa-
morządu terytorialnego w roku 2007 (Dz. U. Nr 246,
poz. 1799) w odniesieniu do dzieci i młodzieży.
W grupie studentów niepełnosprawnych z pozosta-
łymi rodzajami niepełnosprawności uwzględniono
osoby z dysfunkcjami w zakresie zaburzeń psychicz-
nych, niewykluczającymi możliwości studiowania
w szkole wyższej. Przyjęto bowiem, że wśród studen-
tów nie ma osób o upośledzeniu umysłowym w stop-
niu głębokim, uczęszczających do szkół i placówek
oświatowych, dla których w rozporządzeniu mini-
stra edukacji narodowej określono odrębną grupę
z wysoką wagą przeliczeniową.
Zastosowany podział na grupy niepełnosprawno-
ści wiąże się również z dostępnością danych staty-
stycznych w tym zakresie, ujmowanych – w analo-
gicznym podziale – w sporządzanych corocznie przez
szkoły wyższe sprawozdaniach Głównego Urzędu
Statystycznego o symbolu S-10 „Sprawozdanie o stu-
diach wyższych według stanu w dniu 30 listopada”.
Należy również podkreślić, że istniejąca statystyka
publiczna w zakresie niepełnosprawności studentów
nie charakteryzuje stopnia niepełnosprawności.
Brak danych w tym zakresie wyłącza zatem możli-
wość uwzględniania stopnia niesprawności w po-
dziale omawianej dotacji. Bez specjalnych badań
w tym zakresie, o charakterze sprawozdawczości
statystycznej, trudno przesądzić, czy dodatkowe
dane o stopniu niepełnosprawności miałyby wpływ
na istotne zmiany poziomu omawianej dotacji dla
poszczególnych uczelni.
Pragnę również zaznaczyć, że w ustawie Prawo
o szkolnictwie wyższym nie zawarto upoważnień
dla ministra nauki i szkolnictwa wyższego do okre-
ślenia listy wydatków, które mogą być pokrywane ze
środków dotacji na zadania związane z kształceniem
i rehabilitacją leczniczą studentów niepełnospraw-
nych. Dotacja ma charakter dotacji podmiotowej,
a więc uczelnie podejmują autonomiczne decyzje
o realizowanych zadaniach w zakresie kształcenia
i rehabilitacji studentów niepełnosprawnych, finan-
sowanych w ramach wydatków bieżących z tej dota-
cji. Nie wydaje się zasadne, aby należało sporządzić
centralną listę o charakterze instrukcyjnym, doty-
czącą różnych możliwości i form wydatkowania tej
dotacji, które zależeć będą od konkretnych uwarun-
kowań wspomagania rehabilitacji i kształcenia stu-
dentów niepełnosprawnych w danej uczelni. W tym
kontekście minister nauki i Szkolnictwa Wyższego
nie ma również podstaw prawnych do zobowiązywa-
nia uczelni do tworzenia biur lub pełnomocników do
spraw osób niepełnosprawnych.
Ustawa – Prawo o szkolnictwie wyższym prze-
widuje możliwość otrzymania przez uczelnię niepu-
bliczną dotacji na realizację zadań związanych
z kształceniem i rehabilitacją leczniczą studentów
niepełnosprawnych, niezwiązanych z kształceniem
studentów studiów stacjonarnych (art. 94 ust. 5
pkt 2 ustawy). Warunki i tryb występowania uczel-
ni niepublicznych o dotacje zostaną określone
w stosownym rozporządzeniu ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę
równocześnie podkreślić, że propozycje i sugestie
pani poseł Fabisiak stanowią interesujące przesłan-
ki dla rozważania przyszłych zmian w zasadach po-
działu dotacji dotyczących studentów niepełno-
sprawnych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie podjęcia działań mających na celu
usunięcie trudności osobom ze znacznym
i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności
(260)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r.
interpelacji Pana Posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie podjęcia działań mających na celu usu-
nięcie trudności osobom ze znacznym i umiarko-
wanym stopniem niepełnosprawności uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.

Spośród zagadnień poruszonych przez Pana Po-
sła w przedmiotowej interpelacji do kompetencji mi-
nistra finansów należy ustosunkowanie się do kwe-
stii oznaczonej numerem 6.
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), wychodząc naprze-
ciw oczekiwaniom podatników – osób niepełno-
sprawnych, przewiduje możliwość dokonania odli-
czenia od dochodu z tytułu wydatków na cele re-
habilitacyjne oraz wydatków związanych z uła-
twieniem wykonywania czynności życiowych, po-
niesionych w roku podatkowym przez podatnika
będącego osobą niepełnosprawną, lub podatnika,
na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne
(ulga rehabilitacyjna).
Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne upraw-
niających do odliczeń na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
zawiera ust. 7a ww. artykułu, natomiast zasady
i warunki dokonywania tych odliczeń – ust. 7b–7g.
Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 26
ust. 7c ustawy podstawą do odliczenia wydatków na
cele rehabilitacyjne, poniesionych przez podatnika
będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na
którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, jest
posiadanie dowodu poniesienia tych wydatków,
z wyjątkiem wydatków, o których mowa w art. 26
ust. 7a pkt 7, 8 i 14, czyli poniesionych na:
1) opłacenie przewodników osób niewidomych
I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełno-
sprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy
inwalidztwa,
2) utrzymanie przez osoby niewidome I lub
II grupy inwalidztwa psa przewodnika,
3) używanie samochodu osobowego stanowiące-
go własność (współwłasność) osoby niepełnospraw-
nej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub po-
datnika mającego na utrzymaniu osobę niepełno-
sprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa
albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły
16. roku życia, dla potrzeb związanych z koniecz-
nym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-re-
habilitacyjne.
Kwota wydatków podlegających odliczeniu nie
może przekroczyć w roku podatkowym 2 280 zł,
w odniesieniu do każdego rodzaju tych wydatków.
A zatem, jak stanowi literalne brzmienie przy-
toczonego przepisu, do odliczenia wyżej wymienio-
nych wydatków nie jest konieczne posiadanie do-
wodów stwierdzających kwotę faktycznie poniesio-
nych wydatków. Jednakże z uwagi na postanowie-
nia art. 26 ust.7d ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, zgodnie z którym warunkiem
odliczenia wydatków wymienionych w art. 26
ust. 7a tej ustawy jest posiadanie przez osobę, któ-
rej dotyczy wydatek:
1) orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy
orzekające do jednego z trzech stopni niepełnospraw-
ności określonych w odrębnych przepisach lub
373
2) decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej
lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkole-
niową albo rentę socjalną albo
3) orzeczenia o rodzaju i stopniu niepełnospraw-
ności osoby, która nie ukończyła 16. roku życia, wy-
danego na podstawie odrębnych przepisów,
organ podatkowy ma prawo zwrócić się do podat-
ników dokonujących tego rodzaju odliczenia o przed-
stawienie stosownych dokumentów uprawniających
do ww. odliczeń.
Dokumentem takim w przypadku opłacenia
przewodników osób niewidomych I lub II grupy in-
walidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu
ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa będzie
niewątpliwie orzeczenie potwierdzające stopień nie-
pełnosprawności osoby, której wydatek dotyczy.
Jednocześnie należy zauważyć, iż omawiane od-
liczenie, choć limitowane, nie przysługuje każdej
osobie niewidomej zaliczonej do I lub II grupy inwa-
lidztwa, ale jedynie tej osobie, która faktycznie po-
niosła przedmiotowy wydatek.
W konsekwencji, jeżeli osoba niewidoma zaliczo-
na do I lub II grupy inwalidztwa w rzeczywistości
nie poniosła wydatków na opłacenie przewodników,
organ podatkowy ma podstawy do zakwestionowa-
nia prawa podatnika do dokonanych przez niego od-
liczeń.
Pragnę podkreślić, że w świetle art. 26 ust. 7c
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
skorzystanie przez podatnika z ulgi rehabilitacyjnej
z tytułu wydatków poniesionych na opłacenie prze-
wodników osób niewidomych nie wymaga posiada-
nia dowodów stwierdzających kwotę faktycznie po-
niesionych wydatków, tj. rachunków, faktur, umów.
A zatem podatnik nie ma obowiązku posiadania ta-
kich dowodów, musi jednakże co najmniej uprawdo-
podobnić fakt ponoszenia wydatków na opłacenie
przewodnika osoby niewidomej. W przypadku ewen-
tualnego postępowania podatkowego, w celu uwia-
rygodnienia twierdzeń podatnika, organ podatkowy
może przesłuchać świadka lub stronę za jej zgo-
dą, a co za tym idzie – poprosić o podanie nazwisk
osób, które świadczyły usługi przewodników.
W związku z powyższym nie można uznać, iż
działania organów podatkowych polegające na dąże-
niu do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w celu
dokonania właściwej jego oceny, przejawiające się
np. w żądaniu przedstawienia przez podatnika sto-
sownych dokumentów uprawniających do określo-
nego odliczenia, należy ocenić jako nieodpowiednie
traktowanie osób z dysfunkcją wzrokową. Takie
działania nie są bowiem sprzeczne z obowiązujący-
mi w tym zakresie przepisami.
Pragnę przy tym zwrócić uwagę na konieczność
odróżnienia niejednolitej interpretacji przepisów
w takich samych stanach faktycznych od przypad-
ków, kiedy odmienne stanowisko organów podatko-
wych wynika z różnych stanów faktycznych. Ozna-
cza to, że pogląd Pana Posła Sebastiana Karpiniu-
ka, iż organy podatkowe niejednolicie interpretują
374
przepisy podatkowe dotyczące osób niepełnospraw-
nych wzrokowo, w świetle powyższych wyjaśnień
należy uznać za nieuprawniony. Nie można bowiem
mówić o rozbieżnościach w sytuacji, gdy okoliczno-
ści składające się na stan faktyczny są odmienne.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż zgodnie
z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodat-
kowaniu tym podatkiem podlegają wszelkiego ro-
dzaju dochody, z wyjątkiem wymienionych w art. 21,
52, 52a i 52c tej ustawy oraz dochodów, od których
na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej za-
niechano poboru podatku. A zatem w świetle przepi-
sów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych kwota, jaką osoba niewidoma zapłaciła swoje-
mu przewodnikowi, stanowi dla osoby świadczącej
usługę przychód podlegający opodatkowaniu podat-
kiem dochodowym. Kwotę tego przychodu przewod-
nik jest obowiązany wykazać w składanym przez
siebie zeznaniu podatkowym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że pozosta-
łe zagadnienia poruszone w interpelacji Pana Po-
sła Sebastiana Karpiniuka należą do właściwości
ministra pracy i polityki społecznej oraz ministra
zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie podjęcia działań mających na celu
usunięcie trudności osobom ze znacznym
i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności
(260)
W związku z interpelacją Pana Sebastiana Kar-
piniuka, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 7 grudnia 2007 r. w sprawie podjęcia działań
mających na celu usuniecie trudności osobom ze
znacznym i umiarkowanym stopniem niepełno-
sprawności pragnę przekazać Panu Marszałkowi
odpowiedzi na pytania, które dotyczą kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze dotyczące
możliwości wprowadzenia korzystniejszych sposo-
bów uzupełnienia wkładu własnego organizacji po-
zarządowej (w tym wypadku Polskiego Związku
Niewidomych) przy dofinansowaniu zadań powiatu
ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych uprzejmie informuję, że
zgodnie z § 4 rozporządzenia ministra pracy i polity-
ki społecznej z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie
określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być
finansowane ze środków Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96,
poz. 861, z późn. zm.), organizacje pozarządowe
mogą ubiegać się o dofinansowanie ze środków fun-
duszu zadań dotyczących organizacji sportu, kultu-
ry, rekreacji i turystyki dla osób niepełnosprawnych.
Jednocześnie zgodnie z § 4 pkt 3 przedmiotowego
rozporządzenia podmioty wnioskujące o dofinanso-
wanie zobowiązane są do posiadania środków wła-
snych lub pozyskanych z innych źródeł na sfinanso-
wanie przedsięwzięcia w wysokości nieobjętej dofi-
nansowaniem ze środków funduszu. W dokumento-
waniu wkładu istnieje duża elastyczność dająca
możliwość wyliczenia i uwzględnienia wkładu pracy
wolontariuszy, wkładu rzeczowego oraz innego zwią-
zanego z realizacją projektu.
Odnosząc się do drugiego pytania dotyczącego
zrównania uprawnień do korzystania z ulgowych
przejazdów środkami transportu publicznego na
podstawie legitymacji członka zwyczajnego Polskie-
go Związku Niewidomych lub legitymacji podopiecz-
nego PZN, informuję, że zgodnie z rozporządzeniem
z dnia 25 października 2002 r. w sprawie rodzajów
dokumentów poświadczających uprawnienia do ko-
rzystania z ulgowych przejazdów środkami publicz-
nego transportu zbiorowego (Dz. U. Nr 179, poz.1495,
z późn. zm.) każda osoba niewidoma, która legity-
muje się wskazanymi w ww. rozporządzeniu doku-
mentami, takimi jak te, o których mowa w § 7 ust. 1
pkt 1–9 przedmiotowego rozporządzenia (np. doku-
menty stwierdzające całkowitą niezdolność do pracy
albo inwalidztwo II grupy z powodu stanu narządu
wzroku, legitymacja osoby niepełnosprawnej stwier-
dzająca umiarkowany stopień niepełnosprawności
z powodu stanu narządu wzroku, wystawiona przez
uprawniony organ), jest uprawniona do ulgowych
przejazdów środkami publicznego transportu zbio-
rowego (PKP i PKS). Natomiast legitymacja Pol-
skiego Związku Niewidomych dotyczy tylko osób
niewidomych zrzeszonych w tej organizacji.
Zgodnie z art. 1 ustawy dnia 20 czerwca 1992 r.
o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami
publicznego transportu zbiorowego przepisów tej
ustawy nie stosuje się do komunikacji miejskiej. Ulgi
przy przejazdach środkami komunikacji miejskiej
dla osób niewidomych mogą być natomiast wprowa-
dzane na mocy przepisów miejscowych, bowiem
zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr. 142,
poz. 1591, z późn. zm.) do zadań własnych gminy
należą sprawy lokalnego transportu zbiorowego.
Analogicznie, zgodnie z art. 4. ust.1 pkt 4 ustawy
z dnia z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powia-
towym (Dz. U. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.), po-
wiat wykonuje określone ustawami zadania publicz-
ne o charakterze ponadgminnym w zakresie trans-
portu zbiorowego.

Samorządy stosują na mocy przepisów miejsco-
wych różne uprawnienia i sposoby dokumentowania
prawa do ulg dotyczące transportu miejskiego (lo-
kalnego). W wypadku przyznania takiej ulgi osobom
niewidomym może to być np. legitymacja PZN. Kwe-
stie związane z wprowadzeniem uprawnień do ulgo-
wych przejazdów na terenie gminy/powiatu reguluje
w każdym mieście rada gminy/powiatu w drodze
uchwały, stąd zasady korzystania z ulgowych prze-
jazdów w różnych miastach mogą być odmienne.
Odpowiadając na pytanie czwarte dotyczące
zwiększenia pomocy materialnej i rehabilitacyjnej
dla osób z dysfunkcją wzroku, uprzejmie informuję,
że przepisy obowiązujące na gruncie ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.) nie różnicują
wysokości pomocy ze względu na rodzaj niepełno-
sprawności. Pomoc ta ma charakter indywidualny
i jest związana ze specyficznymi trudnościami w funk-
cjonowaniu wynikającymi z rodzaju i stopnia nie-
pełnosprawności. Należy jednakże zwrócić uwagę,
że dodatkowe wsparcie finansowe skierowane do
różnych grup osób niepełnosprawnych zapewnione
jest w programach celowych PFRON. Osoby niewi-
dome i niedowidzące mogą skorzystać z dofinanso-
wania funduszu w zakupie nowoczesnego, podsta-
wowego oraz specjalistycznego sprzętu komputero-
wego i elektronicznego wraz z odpowiednim oprzy-
rządowaniem i oprogramowaniem w ramach pro-
gramu „Komputer dla Homera”.
W odpowiedzi na pytanie siódme w sprawie sys-
temu orzekania o niepełnosprawności informuję, że
zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123,
poz. 776, z późn. zm.) osoby posiadające orzeczenie
o niezdolności do pracy wydane na podstawie prze-
pisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) trak-
towane są na równi z osobami, których niepełno-
sprawność została potwierdzona orzeczeniem o stop-
niu niepełnosprawności – wydanym przez zespół
orzekający o niepełnosprawności.
Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych wpro-
wadza odpowiednie zasady tzw. przekładania orze-
czeń wydanych przez lekarza orzecznika ZUS na
orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Zgodnie
z tymi zasadami:
1) orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy
i samodzielnej egzystencji traktowane jest na rów-
ni z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełno-
sprawności;
2) orzeczenie o niezdolności do samodzielnej eg-
zystencji traktowane jest na równi z orzeczeniem
o znacznym stopniu niepełnosprawności;
375
3) orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy
traktowane jest na równi z orzeczeniem o umiarko-
wanym stopniu niepełnosprawności;
4) orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy
traktowane jest na równi z orzeczeniem o lekkim
stopniu niepełnosprawności.
W związku z powyższym osoby posiadające orze-
czenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych nie muszą być orzekane w powiatowym
zespole do spraw orzekania o niepełnosprawności
w celu uzyskania statusu osoby niepełnosprawnej.
Pragnę zauważyć, że utrzymywanie dwóch sys-
temów orzeczniczych wynika nie tylko z odrębności
celów, dla jakich wydawane są orzeczenia, ale rów-
nież z odrębności przesłanek, które determinują ich
funkcjonowanie. System orzecznictwa rentowego
realizowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych
kieruje się kryteriami pozwalającymi ustalić nie-
zdolność do pracy i na tej podstawie ustala prawo do
świadczenia rentowego – jako rekompensaty za utra-
coną zdolność do zarobkowania – jedynie w stosun-
ku do osób spełniających warunki przepisów o ubez-
pieczeniu społecznym. Stopień naruszenia sprawno-
ści organizmu, będący podstawą diagnozy orzeczni-
czej w systemie rentowym, służy do określenia roz-
miaru i zakresu ograniczeń, jakich doznaje osoba
w pełnieniu aktywności zawodowej, możliwości zarob-
kowania i uzyskania samodzielności ekonomicznej.
Natomiast naruszenie sprawności organizmu
służące diagnozie orzeczniczej ustalającej niepeł-
nosprawność jest podstawą do określenia ograni-
czeń, jakich doznaje osoba w samodzielnej egzy-
stencji lub pełnieniu ról społecznych. Decyzja o za-
liczeniu osoby do odpowiedniego stopnia niepełno-
sprawności nie tylko potwierdza samą niepełno-
sprawność, wskazuje również formy rehabilitacji
zawodowej i społecznej, z jakich osoba orzeczona
może korzystać, oraz warunkuje prawo do korzy-
stania z wielu ulg i uprawnień przyznanych na
podstawie odrębnych przepisów (m. in. z zakresu
pomocy społecznej, świadczeń rodzinnych, dodat-
ków mieszkaniowych) wspierających osoby niepeł-
nosprawne w życiu osobistym lub społecznym.
Pragnę zauważyć, iż doświadczenia zebrane
w trakcie 10-letniego okresu funkcjonowania dwóch
systemów orzeczniczych pozwalają pozytywnie oce-
nić działania powiatowych i wojewódzkich zespo-
łów do spraw orzekania o niepełnosprawności. Jed-
nocześnie pragnę podziękować za przesłane przez
Pana Posła uwagi dotyczące polskiego systemu
orzekania o niepełnosprawności i poinformować, że
będą one przedmiotem analiz prowadzonych przez
Biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepeł-
nosprawnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
376
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację poseł
Anny Zielińskiej-Głębockiej
w sprawie budowy autostrady A1
na odcinku Nowe Marzy–Toruń (261)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Anny Zielińskiej-Głęboc-
kiej (SPS-023-261/08) z dnia 4.01.2008 r. w spra-
wie budowy odcinka autostrady A1 Grudziądz–To-
ruń przekazuję na ręce Pana Marszałka niniejsze
wyjaśnienia.
„Proszę o wskazanie działań, jakie zamierza Pan
podjąć w sprawie budowy autostrady A1 na odcinku
Gdańsk–Toruń, jak również ich terminarza.”
Planowana jest realizacja odcinka autostrady A1
Nowe Marzy–Toruń w latach 2008–2010 w systemie
tradycyjnym. Postępowanie przetargowe na wybór
wykonawców robót budowlanych w trybie przetargu
ograniczonego zostało ogłoszone przez generalnego
dyrektora dróg krajowych i autostrad w połowie
października 2007 r.
Równocześnie w związku z wystąpieniem spółki
Gdańsk Transport Company SA z dnia 18 stycznia
2008 r. deklarującym gotowość realizacji II etapu
autostrady płatnej A1, tj. odcinka Nowe Marzy–To-
ruń (węzeł Czerniewice), w oparciu o dokumentację
przygotowaną przez GDDKiA Rada Ministrów
w dniu 22 stycznia 2008 r. przyjęła do wiadomości
informację ministra infrastruktury o wznowieniu
negocjacji ze spółką Gdańsk Transport Company
SA w sprawie budowy i eksploatacji przedmiotowego
odcinka. W tym wariancie etap II zostałby zrealizo-
wany w terminie do 31 grudnia 2011 r.
„Istotną kwestią związaną z przedstawioną
sprawą jest w mojej ocenie konieczność zbadania
pod względem legalności dotychczasowych kroków
związanych z budową na odcinku Nowe Marzy–To-
ruń. Według posiadanych przeze mnie informacji
w czerwcu 2006 r. poprzedni minister doprowadził
do rozpisania przetargu na projekt budowy A1 na
odcinku Nowe Marzy–Toruń. W sierpniu 2006 r.
podpisano z firmą Transprojekt Gdański sp. z o.o.
umowę obejmującą projekt ww. odcinka. Formalnie
decyzję o wygaszeniu koncesji GTC SA podjęto
w grudniu 2006 r. Tym samym wydatkowano kwo-
tę ok. 38 mln zł sfinansowanych ze środków pu-
blicznych na projekt inwestycji, która w chwili wy-
datku formalnie miała być wykonana przez inny
podmiot. W wypadku potwierdzenia powyższych
informacji proszę Pana Ministra o analizę legalno-
ści przedmiotowych zadań pod względem gospoda-
rowania finansami publicznymi.”
Najwyższa Izba Kontroli rekomendowała pilne
podjęcie przez organy rządowe decyzji co do zasad-
ności kontynuowania realizacji budowy autostrady
za pośrednictwem GTC SA oraz dokonanie kom-
pleksowej analizy koncesji udzielonej firmie GTC, ze
szczególnym uwzględnieniem ochrony interesów
Skarbu Państwa, a także rozważenie podjęcia decy-
zji o cofnięciu koncesji na budowę i eksploatację au-
tostrady A1.
W oparciu o opinie prawne sporządzone dla Mini-
sterstwa Transportu zasadne było wszczęcie i prze-
prowadzenie postępowania administracyjnego usu-
wającego z obrotu prawnego koncesję, która stała
się bezprzedmiotowa.
Ponadto wyjaśniam, iż działanie generalnego dy-
rektora dróg krajowych i autostrad polegające na
zleceniu przygotowania projektu budowlanego na
realizację odcinka Nowe Marzy–Toruń zostało pod-
jęte w formie określonej przepisami prawa.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie zamierzeń wyłączenia
z produkcji cukru Cukrowni Lublin (262)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Gabrieli Masłowskiej z dnia
11.12.2007 r. (SPS-023-262/08), dotyczącą zamie-
rzeń Krajowej Spółki Cukrowej SA z siedzibą w To-
runiu wobec Oddziału Cukrownia Lublin, przedsta-
wiam poniższe informacje.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we
wszystkich krajach zjednoczonej Europy, w tym
w Polsce, kształtuje przede wszystkim reforma ryn-
ku cukru zaakceptowana przez wszystkie kraje
członkowskie.
Konsekwencją reformy rynku cukru w Unii Eu-
ropejskiej jest zmniejszenie limitów produkcyjnych
w krajach członkowskich UE, a więc również w Pol-
sce (we wszystkich cukrowniach, w tym należących
do Krajowej Spółki Cukrowej SA), co powoduje m.in.
konieczność podejmowania bardzo trudnych i niepo-
pularnych decyzji w zakresie redukcji ilości cukrow-
ni i koncentracji produkcji.
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln ton, przebie-
gała znacznie wolniej, niż zaplanowano. W związku
z powyższym na początku bieżącego roku zapadła
decyzja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cu-
kru, co dotyczy krajów, które nie skorzystały z fun-
duszu restrukturyzacji, w tym także Polski.

Z dniem 1 listopada 2007 r. weszła w życie nowe-
lizacja rozporządzeń Unii Europejskiej dotyczących
rynku cukru. Zgodnie z nowymi regulacjami Wspól-
noty Europejskiej do końca listopada 2007 r. decyzja
o rezygnacji z uprawy buraków cukrowych spoczy-
wała w rękach plantatorów, którzy mogli składać
stosowne wnioski do Agencji Rynku Rolnego, po
tym terminie decyzje o rezygnacji z części kwoty
produkcyjnej są w gestii producentów cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym, jeżeli pro-
ducenci w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości około 25%
zostanie im zredukowana przymusowo w 2010 r.,
bez żadnych odszkodowań.
Wobec powyższego Zarząd KSC SA rozważa
podjęcie działań restrukturyzacyjnych prowadzą-
cych do „przybliżenia” plantacji do miejsc przerobu
buraków poprzez wyeliminowanie plantacji najda-
lej położonych oraz rejonów o najmniejszym poten-
cjale produkcyjnym i najmniejszej rentowności
upraw. Jednocześnie Zarząd KSC SA przedstawił
ministrowi skarbu państwa plany i założenia re-
strukturyzacji KSC SA, uwzględniające nowy re-
żim cukrowy. Minister skarbu państwa po dokona-
niu analizy dokumentów zwrócił się do zarządu
spółki z wnioskiem o przedstawienie m.in.: pogłę-
bionej analizy ekonomiczno-finansowej, uzasadnia-
jącej decyzję o wyłączeniu z produkcji cukrowni
wskazanych w projekcie KSC SA, możliwości przy-
jęcia innych rozwiązań alternatywnych, informacji
o planowanych nakładach inwestycyjnych w po-
szczególnych oddziałach/cukrowniach oraz plano-
wanym wykorzystaniu środków pozyskanych z fun-
duszu restrukturyzacyjnego.
Po analizie otrzymanych dodatkowo wyjaśnień
minister skarbu państwa uznał, że przedstawiona
we wniosku Zarządu KSC SA metodyka i argumen-
tacja nie stanowią wystarczającej podstawy uzasad-
niającej słuszność realizacji planowanych przez
spółkę kierunków i założeń restrukturyzacji.
Jednocześnie minister skarbu państwa wystąpił
z wnioskiem do Zarządu KSC SA o zwołanie nad-
zwyczajnego walnego zgromadzenia i umieszczenie
w porządku obrad punktów dotyczących zmian
w składzie Rady Nadzorczej i Zarządu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
377
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Adama Abramowicza
w sprawie eliminacji barier związanych
z podejmowaniem przez cudzoziemców
pracy zarobkowej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej (263)
Odpowiadając na interpelację pana posła Adama
Abramowicza z dnia 17 grudnia 2007 r., znak: SPS-
-023-263/08, dotyczącą barier wizowych utrudniają-
cych cudzoziemcom podejmowanie pracy na teryto-
rium RP, na podstawie informacji otrzymanych
z Ministerstwa Spraw Zagranicznych (właściwego
w kwestiach będących przedmiotem interpelacji),
pragnę przedstawić następujące stanowisko:
Procedury związane z wydawaniem wiz jednoli-
tych (schengeńskich), w tym wysokość opłat konsu-
larnych, reguluje Konwencja Wykonawcza z dnia
19 czerwca 1990 r. do układu z Schengen z dnia
14 czerwca 1985 r. między rządami państw Unii Go-
spodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Nie-
miec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopnio-
wego znoszenia kontroli na wspólnych granicach
oraz Wspólna Instrukcja Konsularna.
Ponadto zawarte zostały w tych sprawach mię-
dzynarodowe umowy dwustronne, w tym m.in.
— Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Rządem Republiki Białorusi o ruchu osobo-
wym, która weszła w życie 21 grudnia 2007 r.,
— Umowa między Wspólnotą Europejską a Fede-
racją Rosyjską o ułatwieniach w wydawaniu wiz,
która weszła w życie 1 czerwca 2007 r.,
— Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasadach
ruchu osobowego, z dnia 30 lipca 2003 r., zmieniona
protokołem z dnia 30 listopada 2007 r.
Postanowienia zawarte w przywołanych wyżej
aktach wskazują, iż czynności konsularne związane
z podjęciem decyzji wizowych nie powinny przekra-
czać 10 dni roboczych. W przypadkach szczególnych
okres ten może ulec skróceniu do 3 dni. Podstawowa
wysokość opłaty za wizę jednolitą, uprawniającą do
pobytu na obszarze państw objętych traktatem z Schen-
gen przez okres do trzech miesięcy, wynosi 60 euro.
Spośród państw trzecich graniczących z RP opłatę
w tej wysokości ponoszą obywatele Białorusi. Na
mocy dwustronnych uzgodnień dla obywateli Ukra-
iny oraz Federacji Rosyjskiej wprowadzono stawki
preferencyjne w wysokości 35 euro.
Polskie placówki konsularne mają także możli-
wość wystawiania cudzoziemcom wiz krajowych.
Zasady i tryb ich przyznawania reguluje polskie pra-
wo. Wizy te mogą być przyznawane na okres powy-
żej trzech miesięcy pobytu i uprawniają one do prze-
bywania tylko na terytorium Polski. Wizy takie już
od 1 lutego br. będą mogły być przyznawane także
pracownikom sezonowym z państw graniczących
378
z RP. Opłata za wizę krajową ustalona została dla
obywateli Białorusi i Ukrainy w wysokości 35 euro,
natomiast dla obywateli Federacji Rosyjskiej – 60 euro.
Okres oczekiwania na wizę krajową jest krótszy niż
w sytuacji ubiegania się o wizę jednolitą. Konsul bo-
wiem, podejmując decyzję wizową, nie musi w tym
przypadku stosować czasochłonnych procedur kon-
sultacyjnych przewidzianych dla państw obszaru
Schengen.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie ma decy-
dującego wpływu na wprowadzanie jakichkolwiek
korekt w procedurach oraz wysokości opłat dotyczą-
cych wiz jednolitych, regulowanych prawem unij-
nym. MSZ ma jednakże możliwości indywidualnego
negocjowania wysokości opłat konsularnych z po-
szczególnymi krajami lub też obniżenia ich decyzją
konsula, w przypadku wiz krajowych. Będę zabiega-
ła o to, by MSZ w ramach swoich kompetencji roz-
ważył możliwość obniżenia kosztu wiz krajowych do
poziomu sprzyjającego legalnej migracji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie określenia terminu ratyfikacji
przez Rzeczpospolitą Polską konwencji
o zakazie użycia, składowania, produkcji
i przekazywania min przeciwpiechotnych
oraz o ich zniszczeniu, sporządzonej w Oslo
dnia 18 września 1997 r. (konwencji ottawskiej)
(264)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Karola Karskiego (pismo
nr SPS-023-264/08 z dnia 4 stycznia 2008 r.) w spra-
wie określenia terminu ratyfikacji przez RP Kon-
wencji o zakazie użycia, składowania, produkcji
i transferu min przeciwpiechotnych oraz o ich
zniszczeniu, sporządzonej w Oslo dnia 18 wrze-
śnia 1997 r. (konwencja ottawska), uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Konwencja o zakazie użycia, składowania, pro-
dukcji i przekazywania min przeciwpiechotnych
oraz o ich zniszczeniu, sporządzona w Oslo dnia
18 września 1997 r., zobowiązuje państwa – strony do:
1) nieużywania min przeciwpiechotnych,
2) nieprowadzenia badań, produkcji, nabywa-
nia, składowania, przechowywania oraz przekazy-
wania komukolwiek min przeciwpiechotnych,
3) zniszczenia przez państwa – strony wszyst-
kich posiadanych zapasów min przeciwpiechot-
nych, tj.:
— wszystkich składowanych min przeciwpie-
chotnych, których państwo – strona jest właścicie-
lem lub które znajdują się w jego dyspozycji albo któ-
re podlegają jego jurysdykcji lub kontroli – najszyb-
ciej jak to możliwe, lecz nie później niż cztery lata po
wejściu w życie konwencji w stosunku do tego pań-
stwa – strony;
— min rozmieszczonych na obszarach zamino-
wanych podlegających jurysdykcji państwa – strony
lub kontroli, najszybciej jak to możliwe, lecz nie póź-
niej niż 10 lat po wejściu w życie konwencji w sto-
sunku do tego państwa – strony.
Dotychczas konwencję ottawską ratyfikowało
156 państw. Tym samym uzyskała ona charakter
konwencji uniwersalnej, zaś jej zasady stały się waż-
nym instrumentem międzynarodowego prawa huma-
nitarnego i jednym ze standardów cywilizacyjnych.
Polska podpisała konwencję ottawską dnia 4 grud-
nia 1997 r. Zgodnie z art. 18 konwencji wiedeńskiej
o prawie traktatów rodzi to określone skutki praw-
nomiędzynarodowe, takie jak np. zobowiązanie do
powstrzymywania się od działań, które mogłyby być
sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji. Należy
podkreślić, że Polska dobrowolnie wypełnia więk-
szość postanowień konwencji, m.in. nie produkuje,
nie eksportuje i nie wykorzystuje min przeciwpie-
chotnych w operacjach wojskowych. Na terytorium
Polski nie występują obszary zaminowane. Jedno-
cześnie Polska popiera rezolucje Zgromadzenia
Ogólnego ONZ w sprawie pomocy w rozminowywa-
niu oraz składa coroczne raporty z działalności
w zakresie problematyki minowej (zgodnie z art. 7
konwencji). Ponadto nasz kraj regularnie udziela
odpowiedzi na coroczny kwestionariusz Organizacji
Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie dotyczący
min przeciwpiechotnych i wybuchowych pozostało-
ści wojennych oraz na kwestionariusz Landmine
Monitor.
Polska w żaden sposób nie przyczyniła się i nie
czuje się odpowiedzialna za kryzys humanitarny
spowodowany nieodpowiedzialnym stosowaniem
min przeciwpiechotnych. Co więcej, ogromny pro-
blem min i wybuchowych pozostałości po II wojnie
światowej Polska rozwiązała własnymi siłami, a od
kilkunastu lat udziela pomocy, uczestnicząc w pro-
cesie łagodzenia skutków kryzysu minowego w świe-
cie, ponosząc związane z tym koszty – ok. 1 mln euro
rocznie. Polscy saperzy w znaczący sposób zaanga-
żowani są w międzynarodowe działania zmierzające
do usuwania i neutralizowania min, niewybuchów
i porzuconej amunicji. Prowadzą oni również szkole-
nia na rzecz lokalnych społeczności, uświadamiają-
ce o istniejących zagrożeniach. Aktualnie w różnego
rodzaju misjach pokojowych poza granicami Polski
bierze udział ok. 100 saperów zaangażowanych bez-
pośrednio w usuwanie min i wybuchowych pozosta-
łości wojennych.

Ratyfikowanie przez Polskę konwencji ottawskiej
należy rozpatrywać w odniesieniu do zdolności
obronnych państwa. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej są zobowiązane, w ramach Sojuszu Północ-
noatlantyckiego, do wdrożenia środków alternatyw-
nych dla min przeciwpiechotnych do końca 2014 r.
W świetle dokonanych przez polskich ekspertów
wojskowych ustaleń polskie siły zbrojne zostaną wy-
posażone w te środki do 2015 r. Umożliwi to ratyfi-
kację konwencji ottawskiej bez uszczerbku dla na-
szych zdolności obronnych.
Ministerstwo Obrony Narodowej w celu całkowi-
tego wyeliminowania min przeciwpiechotnych z po-
siadanych zapasów przyjęło następujący harmono-
gram, opracowany przez Sztab Generalny:
— w 2007 r. opracowano dokumenty i podjęto de-
cyzje w sprawie likwidacji nadwyżek min w stosun-
ku do zapasów wojennych środków minersko-zapo-
rowych oraz sposobu zagospodarowania ich elemen-
tów składowych,
— w latach 2008–2010 przeprowadzony zostanie
proces rozkompletowania i wycofania po ok. 125 tys.
min rocznie,
— w trzecim etapie, w latach 2011–2015, planu-
je się, iż wycofywane będzie po ok. 115 tys. min
rocznie.
Zakres przedmiotowy konwencji ottawskiej wy-
maga, aby podjęcie procesu jej ratyfikacji było kon-
sultowane z ministrem obrony narodowej. Proces
ten będzie mógł być podjęty po zrealizowaniu przed-
stawionego przez MON harmonogramu likwidacji
min przeciwpiechotnych i zastąpienia ich środkami
alternatywnymi, co pozwoli na uniknięcie obniżenia
zdolności obronnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej
w sprawie uznania Epidermolysis bullosa
za schorzenie przewlekłe i udzielenia chorym
na tę chorobę pomocy odpowiedniej
do ich potrzeb (265)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Izabeli Jarugi-Nowackiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 4 stycznia 2008 r. (SPS-023-265/08),
w sprawie uznania Epidermolysis bullosa za scho-
rzenie przewlekłe i udzielenia chorym na tę chorobę
pomocy odpowiedniej do ich potrzeb, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
379
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.). Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2
przedmiotowej ustawy świadczeniobiorcy zapewnia
się i finansuje ze środków publicznych, na zasadach
i w zakresie określonym w ustawie, szereg świad-
czeń, m.in. podstawową opiekę zdrowotną, leczenie
szpitalne, a także zaopatrzenie w produkty leczni-
cze, wyroby medyczne i środki pomocnicze.
Świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala lub in-
nego zakładu opieki zdrowotnej zapewnia się bez-
płatnie leki i wyroby medyczne, jeżeli są one ko-
nieczne do wykonania świadczenia, co reguluje
art. 35 wymienionej ustawy. Natomiast w warun-
kach ambulatoryjnych, zgodnie z przepisami wy-
mienionej ustawy, Narodowy Fundusz Zdrowia re-
funduje leki i wyroby medyczne dopuszczone do ob-
rotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na
zasadach określonych w przepisach ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych.
Produkty lecznicze i wyroby medyczne dopusz-
czone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej są zamieszczane w wykazach leków refundo-
wanych zgodnie z przepisami zawartymi w art. 36–
–37 ww. ustawy. W sytuacji, gdy produkt leczniczy
lub wyrób medyczny nie znajduje się w wykazach le-
ków refundowanych, istnieje możliwość leczenia
w ramach procedur szpitalnych lub w ramach pro-
gramów terapeutycznych.
Dostęp pacjentów z rozpoznaniem Epidermolysis
bullosa (EB) do świadczeń opieki zdrowotnej, w za-
leżności od wskazań klinicznych, finansowany jest
ze środków publicznych realizowanych m.in. w ro-
dzaju leczenia szpitalnego, jak i ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej.
Jednostka chorobowa Epidermolysis bullosa nie
znajduje się w wykazie chorób przewlekłych, w związ-
ku z tym w chwili obecnej pacjentom tym, leczonym
ambulatoryjnie, przysługuje dostęp do refundowa-
nych produktów leczniczych, wymienionych w roz-
porządzeniu ministra zdrowia w sprawie wykazu
leków podstawowych i uzupełniających (odpłatność
ryczałtowa za leki podstawowe i recepturowe oraz
odpłatność ulgowa – 30% lub 50% za leki uzupełnia-
jące), materiały opatrunkowe nie znajdują się w tych
wykazach.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej uznania cho-
roby Epidermolysis bullosa za przewlekłą i refunda-
cji leków i materiałów opatrunkowych niezbędnych
do leczenia tych chorych, uprzejmie informuję, że
problem został rozpatrzony podczas posiedzenia Ze-
społu do Spraw Gospodarki Lekami w dniu 8 maja
2007 r. Przedyskutowano dwa rozwiązania przed-
miotowego problemu, uwzględniając potrzeby nie-
wielkiej grupy pacjentów (800–1000 osób) chorych
na Epidermolysis bullosa:
— rozszerzenie wykazu chorób przewlekłych
o jednostkę chorobową Epidermolysis bullosa oraz
380
utworzenie wykazu leków i materiałów opatrunko-
wych niezbędnych w jej leczeniu, objętych dopłatami
ze środków publicznych,
— utworzenie programu terapeutycznego lecze-
nia Epidermolysis bullosa.
W wyniku dyskusji Zespół do Spraw Gospodarki
Lekami podjął uchwałę rekomendującą utworzenie
programu terapeutycznego leczenia Epidermolysis
bullosa.
W czasie posiedzenia Zespołu do Spraw Gospo-
darki Lekami w dniu 21 sierpnia 2007 r. przedmio-
towa sprawa została ponownie rozpatrzona. Zespół
podtrzymał uprzednio przyjętą uchwałę rekomen-
dującą wystąpienie do Narodowego Funduszu Zdro-
wia o wdrożenie programu terapeutycznego leczenia
Epidermolysis bullosa.
W związku z podjętą uchwałą Zespołu do Spraw
Gospodarki Lekami minister zdrowia pismem z dnia
30 sierpnia 2007 r. wystąpił do prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z prośbą o utworzenie programu
terapeutycznego leczenia choroby Epidermolysis
bullosa i włączenie produktów leczniczych i mate-
riałów opatrunkowych stosowanych w tej chorobie
do katalogu programów terapeutycznych finanso-
wanych ze środków pozostających w dyspozycji Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
W wyniku podjętej uchwały Zespołu do Spraw
Gospodarki Lekami prezes Narodowego Funduszu
Zdrowia zwrócił się pismem z dnia 4 września 2007 r.
do pana prof. dra hab. Waldemara Placka, konsul-
tanta krajowego w dziedzinie dermatologii i wenero-
logii, z prośbą o przygotowanie opisu programu le-
czenia wspomnianej jednostki chorobowej.
Upoważniony przez krajowego konsultanta pan
prof. Cezary Kowalewski z Kliniki Dermatologii
i Wenerologii Akademii Medycznej w Warszawie
przesłał 18 grudnia 2007 r. do Centrali Narodowego
Funduszu Zdrowia propozycję programu terapeu-
tycznego dotyczącego leczenia choroby Epidermoly-
sis bullosa w celu dokonania dalszych uzgodnień.
Po podjęciu ostatecznej decyzji co do kształtu
przygotowywanego programu zdrowotnego zostanie
on opublikowany stosownym zarządzeniem prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia.
W Polsce nie przewiduje się utworzenia centrum
leczenia Epidermolysis bullosa, natomiast rozważa-
na jest możliwość powołania zespołu specjalistów
w poszczególnych regionach kraju, zajmujących się
wszechstronnym leczeniem osób chorych na Epider-
molysis bullosa.
Przekazując powyższe informacje dotyczące pod-
jętych działań w przedmiotowej sprawie, wyrażam
przekonanie, że omawiany problem znajdzie wkrót-
ce pomyślne rozwiązanie dla pacjentów chorych na
Epidermolysis bullosa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie ujednolicenia wykładni
przepisów podatkowych (271)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r. in-
terpelacji pana posła Bogdana Bojki w sprawie ujed-
nolicenia wykładni przepisów podatkowych uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Na podstawie art. 70b ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004, Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) pracodawcom, którzy zawarli
z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu
przygotowania zawodowego w warunkach określo-
nych w tym przepisie, przysługuje dofinansowanie
kosztów kształcenia. Wysokość dofinansowania
kosztów kształcenia jednego młodocianego pracow-
nika zależy od okresu kształcenia wynikającego
z umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego.
Dofinansowanie przyznaje wójt (burmistrz, pre-
zydent miasta) właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania młodocianego pracownika, w drodze de-
cyzji, po stwierdzeniu spełnienia warunków do
otrzymania dofinansowania. Dofinansowanie jest
przyznawane na wniosek pracodawcy złożony w ter-
minie 3 miesięcy od ukończenia przez młodocianego
pracownika nauki zawodu lub przyuczenia do wyko-
nywania określonej pracy.
Dofinansowanie z budżetu państwa kosztów
kształcenia młodocianych pracowników odbywa się
w ramach dotacji celowej na zadania własne. Tym
samym dofinansowanie kosztów kształcenia młodo-
cianych pracowników dokonywane w warunkach
określonych w art. 70b ustawy o systemie oświaty
stanowi dotację w rozumieniu przepisów o finan-
sach publicznych.
Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.) wolne od podatku dochodowego są dotacje w ro-
zumieniu przepisów o finansach publicznych otrzy-
mane z budżetu państwa lub budżetów jednostek
samorządu terytorialnego. Oznacza to, że otrzyma-
na w trybie art. 70b ustawy o systemie oświaty przez
osobę fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność
gospodarczą kwota dofinansowania na pokrycie
kosztów kształcenia młodocianych pracowników,
jest wolna od podatku dochodowego. Jednocześnie
wydatki sfinansowane z tego tytułu nie będą mogły
być uznane za koszty podatkowe na podstawie
art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych.
Z powołanego art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż
koszty kształcenia młodocianych pracowników, któ-
re zostały sfinansowane („pokryte”) otrzymanym
dofinansowaniem, nie mogą być kosztem podatko-

wym. Jeżeli podatnik zaliczył do kosztów uzyskania
przychodów te wydatki, które w świetle przepisów
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
nie są kosztem podatkowym, powinien je z tych
kosztów wyeliminować.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że aktualnie
brak jest sygnałów zarówno ze strony podatników,
jak i organów podatkowych dotyczących wątpliwości
interpretacyjnych w zakresie stosowania art. 21 ust. 1
pkt 129 i art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych w odniesieniu do dofi-
nansowania kosztów kształcenia młodocianych pra-
cowników przyznanych na podstawie przepisów usta-
wy o systemie oświaty. W związku z powyższym, ma-
jąc na uwadze przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) nie ma uzasadnienia do dokona-
nia przez Ministra Finansów interpretacji ogólnej
przepisów prawa podatkowego.
Ponadto pragnę zauważyć, iż w myśl obowiązują-
cych od dnia 1 lipca 2007 r. przepisów ustawy Ordy-
nacja podatkowa pisemne interpretacje przepisów
prawa podatkowego w indywidualnych sprawach
podatników, na podstawie art. 14b tej ustawy, wyda-
je Minister Finansów. Rozwiązanie takie zostało
wprowadzone w celu zapewnienia jednolitości wyda-
wanych interpretacji indywidualnych. Równocze-
śnie, aby usprawnić obsługę wnioskodawców, Mini-
ster Finansów, wykorzystując przysługujące na
mocy ustawy uprawnienie, upoważnił, w drodze roz-
porządzenia z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie
upoważnienia do wydawania interpretacji przepi-
sów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770),
dyrektorów izb skarbowych w Bydgoszczy, Katowi-
cach, Poznaniu i Warszawie do wydawania interpre-
tacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym
zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczo-
wą i miejscową upoważnionych organów.
Oznacza to, że naczelnicy urzędów skarbowych
nie są obecnie upoważnieni do dokonywania inter-
pretacji indywidualnych przepisów prawa podatko-
wego na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej.
Odnosząc się zatem do zarzutu odmiennej wykładni
omawianych przepisów dokonywanej przez poszcze-
gólnych naczelników urzędów skarbowych, stwier-
dzić wypada, iż w przypadku wydawania indywidu-
alnych interpretacji przepisów prawa podatkowego
sytuacja taka nie może mieć miejsca.
Ponadto uprzejmie wskazuję na konieczność odróż-
nienia niejednolitej interpretacji przepisów w takich
samych stanach faktycznych od przypadków, kiedy
odmienne stanowisko organów podatkowych wynika
z różnych stanów faktycznych. Nie można bowiem mó-
wić o rozbieżnościach w sytuacji, gdy okoliczności
składające się na stan faktyczny są odmienne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
381
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala
w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska
(273)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 9 stycznia 2008 r., znak: DSPA-4401-
-107/08, w sprawie interpelacji posłów na Sejm RP
Pana Zbigniewa Chmielowca i Pana Kazimierza
Moskala dotyczącej opłat za korzystanie ze środowi-
ska, przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na
składowiskach odpadów, które zostały wprowadzo-
ne rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerw-
ca 2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz. 723). Należy podkreślić, że opłaty dotyczą wy-
łącznie składowania na składowiskach odpadów.
Jeżeli odpady zostaną poddane recyklingowi, to
ww. opłat nie stosuje się. Przedmiotowe rozporzą-
dzenie jest kluczowym i niezwykle ważnym instru-
mentem w kształtowaniu polityki gospodarki odpa-
dami w Polsce i stanowi w chwili obecnej narzędzie
stosowane także w innych państwach Unii Euro-
pejskiej – dla wypełnienia celów nałożonych pra-
wem wspólnotowym.
Według hierarchii postępowania z odpadami za-
wartej w dyrektywie Parlamentu Europejskiego
i Rady 2006/12/WE z dnia 5 kwietnia 2006 r. o odpa-
dach (Dz.Urz. WE L 114 z 27.04.2006 r., str. 9), sta-
nowiącej nadrzędny instrument w kształtowaniu
polityki gospodarki odpadami w Unii Europejskiej,
składowanie odpadów jest ostatnim i najmniej pożą-
danym sposobem postępowania z odpadami. W celu
umożliwienia podejmowania działań w kierunku
ograniczania ilości powstających odpadów, ich recy-
klingu oraz odzysku państwa członkowskie mają
obowiązek stymulowania rynku gospodarki odpada-
mi przy wykorzystaniu wszelkich dostępnych in-
strumentów. Jak do tej pory, żadne z dotychczas sto-
sowanych w Polsce instrumentów prawnych, m.in.
wprowadzanie zakazów dotyczących umieszczania
określonego typu odpadów na składowiskach, zmian
w zarządzaniu gospodarką odpadami na poszczegól-
nych szczeblach administracji rządowej i samorzą-
dowej, określaniu obowiązków dla władz samorzą-
dowych, wprowadzaniu dodatkowych uprawnień dla
gmin i obowiązków dla przedsiębiorców, nie przy-
niosło wymiernego efektu ekologicznego.
Można stwierdzić, że od ponad dziesięciu lat,
tj. od chwili ustanowienia pierwszych uregulowań
prawnych – ustawy z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.), następnie
382
ustawy o odpadach z roku 1997 uchylonej ustawą
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) – odpady komunalne
były i są składowane w ilościach powyżej 90% w sto-
sunku do ilości wytwarzanych. Jest to sytuacja sta-
wiająca Polskę w bardzo niekorzystnym świetle, bio-
rąc pod uwagę osiągnięcia pozostałych państw.
Przepisy Unii Europejskiej zawarte w dyrekty-
wie Rady 1999/31/WE w sprawie składowania odpa-
dów, transponowane do krajowego prawa ustawą
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, wyznaczają
Polsce następujące cele ilościowe:
a) do dnia 31 grudnia 2010 r. – unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 75% wagowo cał-
kowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji,
b) do dnia 31 grudnia 2013 r. – unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 50% wagowo
całkowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji,
c) do dnia 31 grudnia 2020 r. – unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 35% wagowo
całkowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji
– w stosunku do masy tych odpadów wytworzo-
nych w 1995 r.
Z powyższych danych wynika, iż w 2010 r. Polska
powinna ograniczyć ilości składowanych odpadów
ulegających biodegradacji do poziomu nie więcej niż
3,2 mln Mg, przy zakładanym poziomie wytwarza-
nia tych odpadów w ilości ok. 5,5 mln Mg, natomiast
w 2012 r. nie więcej niż 2,2 mln Mg.
Należy podkreślić, że rady gmin mogą regulować
na danym terenie maksymalne stawki za odbieranie
odpadów komunalnych. Rada gminy może różnico-
wać stawki opłat i przyjąć niższe stawki za odbiera-
nie odpadów gromadzonych selektywnie, a wyższe
stawki za odbieranie odpadów zmieszanych.
Niestety, wciąż zbyt mały jest udział selektywne-
go zbierania odpadów powstających w gospodar-
stwach domowych, który kształtuje się na poziomie
2–3%. Bez zdecydowanego zwiększenia poziomu se-
lektywnego zbierania wszystkich rodzajów odpadów
nie będzie możliwe osiągnięcie zakładanych celów.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że nieproporcjo-
nalnie niskie koszty unieszkodliwiania odpadów ko-
munalnych poprzez ich składowanie na składowi-
skach w porównaniu do ich przerobu w inny sposób,
w tym deponowanie odpadów na obiektach niespeł-
niających wymagań ochrony środowiska, powodują
brak zainteresowania przedsiębiorców organizowa-
niem i prowadzeniem selektywnego zbierania odpa-
dów czy wykorzystywaniem zbieranych materiałów.
Wysokość jednostkowej stawki opłat za składo-
wanie odpadów powinna być w pierwszej kolejności
instrumentem ekonomicznym motywującym do zmia-
ny dotychczasowych zachowań w gospodarowaniu
odpadami w pożądanym kierunku z punktu widze-
nia polityki ekologicznej, wymagań prawa i dobrej
praktyki, realizacji planów gospodarki odpadami,
realizacji zobowiązań międzynarodowych itp. Tak-
że jednym z czynników hamujących rozwój wysoko-
efektywnych rozwiązań gospodarowania odpadami
są niskie opłaty za składowanie odpadów, które
w połączeniu z ogólnie niskimi cenami przyjęcia
odpadów na wiele składowisk powodują, że składo-
wanie jest ciągle znacznie tańsze niż przetwarza-
nie odpadów w procesach mechaniczno-biologicz-
nych i termicznych.
Trudności potęguje również brak podjęcia dzia-
łań przez samorząd w zakresie inwestycyjnym
w kluczowe dla prowadzenia polityki gospodarki
odpadami instalacje i urządzenia o zasięgu ponad-
lokalnym. W ciągu ostatnich 10 lat powstała zaled-
wie jedna instalacja w skali kraju w zakresie odzy-
sku energii z termicznego przekształcania odpa-
dów, która przy obowiązujących stawkach opłat za
składowanie jest nierentowna. Podwyższone staw-
ki opłaty za składowanie odpadów mają za zadanie
m.in. spowodować podwyższenie kosztów zarzą-
dzania składowiskami odpadów, czyli wpłynąć ujem-
nie na ekonomikę przedsiębiorców posiadających
składowiska.
Należy podkreślić, że zgodnie z „Krajowym pla-
nem gospodarki odpadami 2010” przyjętym przez
Radę Ministrów w dniu 29 grudnia 2006 r. (uchwała
Nr 233, M.P. Nr 90, poz. 946) zakłady zagospodaro-
wania odpadów na obszarach zamieszkanych mini-
mum przez 150 tys. mieszkańców powinny zapew-
nić co najmniej następujący zakres usług:
— mechaniczno-biologiczne lub termiczne prze-
kształcanie zmieszanych odpadów komunalnych i po-
zostałości z sortowni,
— składowanie przetworzonych zmieszanych od-
padów komunalnych,
— kompostowanie odpadów zielonych,
— sortowanie poszczególnych frakcji odpadów
komunalnych zbieranych selektywnie (opcjonalnie),
— zakład demontażu odpadów wielkogabaryto-
wych (opcjonalnie),
— zakład przetwarzania zużytego sprzętu elek-
trycznego i elektronicznego (opcjonalnie).
W przypadku aglomeracji lub regionów obejmu-
jących powyżej 300 tys. mieszkańców preferowaną
metodą zagospodarowania zmieszanych odpadów
komunalnych jest ich termiczne przekształcanie.
W związku z tym samorządy, które otrzymały
dotacje z funduszy ochrony środowiska, powinny
przekazywać środki na zakłady obejmujące ww. in-
stalacje.
Podsumowując, nie jest wskazane dofinansowy-
wanie sortowni zmieszanych odpadów komunal-
nych, lecz sortowni poszczególnych frakcji odpadów
komunalnych zbieranych selektywnie ze względu na
to, że wyodrębnione frakcje pochodzące ze strumie-
nia zmieszanych odpadów komunalnych dają nie-
wielkie możliwości ich dalszego zagospodarowania.
Odnosząc się do kwestii prowadzenia działania
edukacji ekologicznej przez gminy, można podzięko-
wać za bardzo dobrą postawę w tym zakresie. Jed-

nocześnie pragnę podkreślić, że jeżeli prowadzone
są takie działania, to wyższe stawki opłat za składo-
wanie odpadów nie powinny dotyczyć mieszkańców
gmin, ponieważ odpady selektywnie zbierane nie po-
winny trafiać na składowiska odpadów. Zatem pod-
wyższone stawki dotyczą wyłącznie umieszczania
odpadów na składowiskach odpadów.
Podsumowując,e uprzejmie informuję, że prowa-
dzone są prace nad projektem zmian do prawa doty-
czącego gospodarki odpadami w celu wprowadzenia
rozwiązań umożliwiających odpowiednie kształto-
wanie polityki gospodarowania odpadami na obsza-
rze kraju.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala
w sprawie nieprzestrzegania praw osób
świadczących pracę lub usługi na rzecz banków
oraz innych instytucji finansowych na zasadzie
umowy agencyjnej (274)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 4 stycznia 2008 r.,
przy którym przedstawiono interpelację poselską
Panów Posłów Zbigniewa Chmielowca i Kazimie-
rza Moskala z dnia 18 grudnia 2007 r., uprzejmie
informuję:
W interpelacji poruszona została problematyka
ochrony osób działających na rzecz banków i innych
instytucji finansowych w Polsce na zasadzie umowy
agencyjnej. Interpelujący wskazują, że ochrona praw-
na tych osób jest niewystarczająca, brak bowiem
kontroli przestrzegania przez banki zasad etycznych
oraz zobowiązań prywatyzacyjnych, zaś system są-
downictwa polskiego jest niewydolny. Autorzy inter-
pelacji podnoszą też, że nie istnieje żadna instytucja
państwowa na wzór Państwowej Inspekcji Pracy,
która nadzorowałaby przestrzeganie praw agentów.
W związku z tym interpelujący zwrócili się z pyta-
niami, czy Ministerstwu Sprawiedliwości znany jest
ten problem, jakie kroki podejmuje Ministerstwo
Sprawiedliwości w tym zakresie, jakie rozwiązania
brane są pod uwagę, a nadto czy Ministerstwo Spra-
wiedliwości planuje powołanie instytucji, która zaj-
mowałaby się tymi sprawami.
383
W odpowiedzi na powyższą interpelację należy
przede wszystkim wskazać, że problematyka wyko-
nywania umów agencyjnych i ochrony przedstawi-
cieli handlowych została w prawie europejskim ure-
gulowana dyrektywą Rady 86/653/EWG z dnia
18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawo-
dawstw Państw Członkowskich odnoszących się do
przedstawicieli handlowych działających na własny
rachunek (Dz. U. UE L z dnia 31 grudnia 1986r.).
Celem tej dyrektywy było zharmonizowanie przepi-
sów ustawowych Państw Członkowskich regulują-
cych stosunki prawne między przedstawicielami
handlowymi a ich zleceniodawcami. Natomiast za-
sady podejmowania i prowadzenia działalności pole-
gającej na pośrednictwie ubezpieczeniowym zostały
uregulowane z dyrektywie 2002/92/WE Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z 9 grudnia 2002 r. w spra-
wie pośrednictwa ubezpieczeniowego (Dz. U. UE L
z dnia 15 stycznia 2003 r.).
Obie dyrektywy zostały implementowane do pol-
skiego ustawodawstwa.
Dyrektywa w sprawie koordynacji ustawodawstw
Państw Członkowskich odnoszących się do przed-
stawicieli handlowych działających na własny ra-
chunek znalazła swój wyraz w ustawie z dnia 26 lip-
ca 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny
(Dz. U. Nr 74, poz. 857). Ustawą tą dokonano zmian
w tytule XXIII księgi III Kodeksu cywilnego regu-
lującym umowę agencyjną. Obecne przepisy w tym
zakresie stanowią przeniesienie do prawa polskiego
regulacji dyrektywy 86/653/EWG w całości, przy
uwzględnieniu specyfiki i pojęć prawa polskiego.
Przykładowo można wskazać, że w art. 760 K.c.
oraz 7601 § 1 K.c. i 7602 K.c. określono obowiązki
agenta oraz zleceniodawcy, co stanowi odpowiednik
artykułu 3 i 4 dyrektywy. Wprowadzono też zasadę,
że postanowienia tych przepisów mają moc bez-
względnie obowiązującą, co pozostaje w zgodzie
z art. 5 dyrektywy. Z kolei kwestie wynagrodzenia
regulowane są przez art. 7581 K.c., a uprawnienia do
prowizji wynikają z art. 761 K.c. i 7611–7617 K.c.
Przepisy te stanowią odpowiednik art. 6–12 wspo-
mnianej dyrektywy. Także kwestie związane z za-
warciem i rozwiązaniem umowy agencyjnej, przewi-
dziane w art. 7582 K.c., 759 K.c., 764 K.c. oraz 7641–
–7643 K.c., zostały uregulowane w sposób zgodny
z art. 13–17 dyrektywy. Podobnie problematyka
świadczenia wyrównawczego czy też odszkodowania
przysługującego agentowi wynikająca z art. 17–19
dyrektywy znajduje swe odzwierciedlenie w art. 7643–
–7645 K.c.
Dyrektywa w sprawie pośrednictwa ubezpiecze-
niowego została implementowana w ustawie z dnia
22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym
(Dz. U. Nr 124, poz. 1154, ze zm.). Wymogi zawodo-
we postawione pośrednikom ubezpieczeniowym
w art. 4 tej dyrektywy znalazły swój wyraz w art. 8
i 9 ustawy, obowiązki rejestracyjne i informacyjne,
określone w art. 3, 5 oraz 12 i 13 dyrektywy, zostały
wprowadzone do art. 16 i 17 ustawy, zaś kwestie od-
384
szkodowawcze określone w art. 11 dyrektywy znala-
zły się w art. 11 ustawy. Pamiętać jednak trzeba, że
implementacja tej dyrektywy została dokonana
w ustawie o pośrednictwie ubezpieczeniowym w za-
kresie przedmiotu regulacji tej ustawy. Natomiast
inne kwestie dotyczące sposobu działania przedsię-
biorców, obowiązków rejestracyjnych i kontrolnych
są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
Nr 155, poz. 1095, ze zm.).
Powyższe wskazuje, iż polskie prawo w zakresie
poruszanej w treści interpelacji problematyki ochro-
ny agenta zawiera przepisy przeniesione z omawia-
nych wyżej dyrektyw. Dotyczy to także podkreśla-
nej w treści interpelacji kwestii wypłacania agen-
tom wynagrodzenia (prowizji), czy też świadczeń
odszkodowawczych lub wyrównawczych. Rozwią-
zania przyjęte w omówionych wyżej aktach praw-
nych gwarantują ochronę agenta przed niewłaści-
wym działaniem zleceniodawcy. Przepisy Kodeksu
cywilnego wprowadzają różnego rodzaju roszcze-
nia, które mogą być realizowane na drodze sądo-
wej. W szczególności przewidziane zostały roszcze-
nia o wypłatę świadczenia wyrównawczego (art. 7643
§ 1 i 2 K.c.), czy też możliwość żądania odszkodo-
wania, niezależnie od tego świadczenia (art. 7643
§ 3 K.c.). Poza tym należy wskazać, iż w związku
z wejściem Polski w dniu 1 maja 2004 r. do Unii
Europejskiej sądy w Polsce dokonują wykładni pra-
wa polskiego w sposób zgodny z prawem unijnym,
a zatem także z wymienionymi dyrektywami. W tej
sytuacji trzeba stwierdzić, iż polskie prawo jest
zgodne z prawem unijnym, a więc obecnie nie ma
potrzeby wprowadzania zmian w tym zakresie. Po-
ruszana w treści interpelacji problematyka związa-
na jest nie tyle z brakiem stosownych uregulowań
prawnych co ze słabym upowszechnieniem tych re-
gulacji, które w wielu przypadkach nie są przez
agentów wykorzystywane.
Odnosząc się natomiast do tej części interpelacji,
która dotyczy problemu długotrwałości postępowań
sądowych w Polsce, pragnę wyjaśnić, że podejmowa-
ne w Ministerstwie Sprawiedliwości działania zmie-
rzają do przyspieszenia i uproszczenia procedur są-
dowych. Jednakże czas trwania konkretnych postę-
powań sądowych jest wynikiem bardzo wielu czyn-
ników. W przypadku roszczeń wyrównawczych,
o których mowa w art. 7643 K.c., wysokość zasądzo-
nego świadczenia uzasadniona jest względami słusz-
ności. Może się więc okazać, że wyliczenie należnej
kwoty wymagać będzie wiadomości specjalnych, co
wiąże się z koniecznością dopuszczenia dowodu
z opinii biegłego, a to niewątpliwie wydłuża czas
trwania tych postępowań.
Celem przybliżenia problematyki stosowania
prawa wspólnotowego w praktyce orzeczniczej są-
dów powszechnych, w tym także implementacji oma-
wianych wyżej dyrektyw do prawa polskiego, Mini-
sterstwo Sprawiedliwości – Krajowe Centrum Szko-
lenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury or-
ganizuje cykliczne szkolenia. W dniach 28–30 maja
2007 r. w Jastrzębiej Górze dla sędziów wydziałów
gospodarczych przeprowadzono specjalistyczne
szkolenie, podczas którego szczegółowo omówiono
regulacje dotyczące umowy agencyjnej, z uwzględ-
nieniem świadczenia wyrównawczego. Zagadnienie
to przeanalizowane zostało również na tle orzecz-
nictwa Sądu Najwyższego zarówno co do charakte-
ru prawnego umowy agencyjnej, zakresu podmioto-
wego, formy i treści umowy, wynagrodzenia agenta
i przesłanek koniecznych do powstania prawa do
świadczenia wyrównawczego, przedawnienia i za-
bezpieczenia roszczeń z umowy agencyjnej. W trak-
cie tej samej sesji szkoleniowej wyłożona została pro-
blematyka umowy ubezpieczeniowej zarówno na tle
prawa krajowego, jak i wspólnotowego z uwypukle-
niem zasad stosowania europejskich regulacji ubez-
pieczeń. W bieżącym roku kalendarzowym będą
kontynuowane szkolenia analizujące zgodność pra-
wa krajowego z prawem wspólnotowym oraz imple-
mentację prawa unijnego i stosowanie w praktyce
prawa wspólnotowego przez sądy krajowe. Wskazać
jednak należy, że omawiane szkolenia mają na celu
podniesienie kwalifikacji zawodowych oraz zdobycie
nowej wiedzy i umiejętności przez sędziów sądów
powszechnych. Nie mieści się natomiast w zada-
niach wymiaru sprawiedliwości, a w szczególności
Krajowego Centrum Szkolenia Kadr Sądów Po-
wszechnych i Prokuratury przeprowadzanie szkoleń
dla osób prowadzących działalność w formie umowy
agencyjnej, przedstawicieli handlowych czy pośred-
ników ubezpieczeniowych.
Odnośnie postulatu utworzenia nowej instytucji,
która zajmowałaby się ochroną agentów i w sposób
administracyjny ingerowałaby w przypadku stwier-
dzenia naruszeń prawa w tym zakresie, należy wska-
zać, że w odróżnieniu od umów o pracę stosunek po-
między zleceniodawcą a agentem ma charakter sto-
sunku cywilnoprawnego. Jego istota, w odróżnieniu
od stosunku pracy czy też stosunku administracyjno-
prawnego, polega na równości stron, które mogą
w sposób dowolny, z zastrzeżeniem przepisów bez-
względnie obowiązujących, regulować wzajemne pra-
wa i obowiązki. Ingerencja podmiotów trzecich we
wzajemne relacje stron umowy cywilnoprawnej naru-
szałaby podstawową zasadę swobody umów.
Reasumując, należy wskazać, że aktualnie obo-
wiązujący stan prawny w dostateczny sposób zabez-
piecza interes agenta, a obecne regulacje w tym za-
kresie zbieżne są z ustawodawstwem pozostałych
Państw Członkowskich Unii Europejskiej.
Z tych względów zajmuję stanowisko jak wyżej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Rębka
w sprawie podjęcia unormowań prawnych
w stosunku do części członków spółdzielni
mieszkaniowych, spłacającej kredyty
zaciągnięte przez spółdzielnie mieszkaniowe
w latach 1989–1992, a więc w okresie
hiperinflacji, której skutki spółdzielcy
odczuwają do dnia dzisiejszego (276)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przed-
stawiam odpowiedź na interpelację pana posła Je-
rzego Rębka w sprawie podjęcia unormowań praw-
nych w stosunku do członków spółdzielni mieszka-
niowych zajmujących lokale obciążone zadłużeniem
z tytułu kredytów zaciągniętych w latach 1989–
–1992 przez spółdzielnie mieszkaniowe na cele bu-
downictwa mieszkaniowego, przekazaną przy pi-
śmie Marszałka Sejmu z dnia 4 stycznia br., znak;
SPS-023-276/08.
Uprzejmie wyjaśniam, iż konsekwencje reform
gospodarczych z przełomu lat 80. i 90. ubiegłego
wieku w zakresie dotyczącym kredytowania budow-
nictwa mieszkaniowego ponoszone są zarówno przez
zadłużonych spółdzielców, jak i budżet państwa,
z którego środków finansowana jest pomoc w spłacie
tzw. starego portfela spółdzielczych kredytów miesz-
kaniowych. Aktualnie poczucie krzywdy i rozgory-
czenia może być przede wszystkim odczuwane
przez spółdzielców zajmujących lokale mieszkalne
o statusie lokatorskim, obciążone zadłużeniem z ty-
tułu ww. kredytów mieszkaniowych. Jest to związa-
ne z obowiązującymi od dnia 31 lipca br. przepisami
w zakresie warunków finansowych uzyskania pra-
wa własności tych mieszkań, określonymi w ustawie
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszka-
niowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 z późn.
zm.). Zgodnie z ww. przepisami nabycie własności
lokalu spółdzielczego następuje za zwrotem nomi-
nalnej kwoty umorzenia kredytu, przy czym warun-
kiem uzyskania własności lokalu jest m. in. spłata
obciążającego lokal zadłużenia z tytułu kredytu
mieszkaniowego.
Uprzejmie wyjaśniam, iż analogiczne przepisy
funkcjonują już od 1998 r. w ustawie z dnia 30 listo-
pada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych
kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwa-
rancyjnej oraz refundacji bankom wypłaconych pre-
mii gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz.
1115 z późn. zm.). Roszczenie wobec spółdzielni
mieszkaniowej o ustanowienie odrębnej własności
lokalu spółdzielczego za zwrotem jedynie nominal-
nej kwoty umorzenia kredytu przysługuje tym
członkom spółdzielni posiadającym spółdzielcze lo-
katorskie prawo do lokalu, którzy dokonali całkowi-
tej spłaty zadłużenia kredytowego na preferencyj-
385
nych warunkach, z umorzeniem znaczącej części
(70%) zadłużenia z tytułu przejściowego wykupienia
odsetek oraz ewentualnie z umorzeniem 70% zadłu-
żenia z tytułu odsetek skapitalizowanych.
Odnosząc się do pytania pana posła, dotyczącego
kontynuacji przez rząd RP prac nad senacką inicja-
tywą zmiany ww. ustawy o pomocy państwa zawar-
tej w ustawie o zmianie niektórych ustaw dotyczą-
cych przekształceń własnościowych nieruchomości
(druk sejmowy nr 602 Sejmu ubiegłej kadencji),
uprzejmie informuję, iż rząd nie planuje podejmować
ww. inicjatywy ustawodawczej. Pragnę jednakże po-
informować Pana Marszałka, iż z propozycją zmia-
ny powyższej ustawy o pomocy państwa wystąpiła
grupa posłów na Sejm RP Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość. Wnioskowana przez posłów
zmiana tejże ustawy zbieżna jest ze zmianami, któ-
re były proponowane w ww. druku nr 602. Uprzej-
mie wyjaśniam, że rząd RP nie przedstawił swej opi-
nii wobec ww. propozycji, należy się jednak spodzie-
wać, iż będzie ona zbieżna ze stanowiskiem rządu
z dnia 25 sierpnia 2006 r. do senackiej propozycji
zawartej, w druku nr 602. Rząd w swoim stanowi-
sku oszacował na ok. 2 mld zł skutki projektowanej
nowelizacji ustawy o pomocy państwa. Ponadto rząd
stwierdził, iż nie kwestionuje merytorycznej treści
i społecznie korzystnej przedmiotowej inicjatywy
Senatu RP, jednak nie dostrzega w budżecie pań-
stwa możliwości finansowania, począwszy już od
2008 r., proponowanych zmian.
Jeżeli chodzi o stosowanie przepisów ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) do czynności
przekształcenia lokatorskiego prawa do lokalu w spół-
dzielni mieszkaniowej, to pragnę zwrócić uwagę, iż
ustawa z dnia 11 marca 2004 r. przewiduje rozwią-
zania, które sprawiają, że opodatkowanie stawką
w wysokości 7% dotyczyć może znikomej grupy osób
posiadających takie prawo. Zgodnie bowiem z art. 153
ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przepisy doty-
czące podatku od towarów i usług nie znajdują za-
stosowania w przypadku, gdy ustanowienie spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkal-
nego oraz zasiedlenie tego lokalu nastąpiło przed
dniem 1 maja 2004 r. Opodatkowanie stawką podat-
ku od towarów i usług w wysokości 7% będzie zatem
miało miejsce tylko w przypadku, gdy zasiedlenie
spółdzielczego lokalu mieszkalnego i ustanowienie
spółdzielczego lokatorskiego prawa do tego lokalu
miało miejsce po dniu 1 maja 2004 r.
Ponadto w przypadku gdy ustanowienie prawa
do lokalu mieszkalnego lub zasiedlenie lokalu na-
stąpiło po dniu 1 maja 2004 r., zastosowanie znaj-
dzie art. 29 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
Przepis ten stanowi, iż jeżeli w okresie 5 lat od usta-
nowienia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lo-
kalu mieszkalnego jest zawierana umowa o prze-
kształcenie przysługującego członkowi prawa na
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu lub usta-
nowienie w miejsce tego prawa odrębnej własności
386
lokalu, podstawą opodatkowania jest różnica mię-
dzy wartością rynkową lokalu a wartością zwalory-
zowanego wkładu mieszkaniowego pomniejszona
o kwotę podatku. Jeżeli zatem przekształcenie doko-
nywane jest po upływie 5 lat od ustanowienia spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu, którego to
ustanowienia dokonano po dniu 1 maja 2004 r.,
wówczas przekształcenie również nie podlega opo-
datkowaniu.
W świetle przedstawionych wyżej przepisów usta-
wy z dnia 11 marca 2004 r. 7% stawka VAT w przy-
padku przekształcenia będzie mogła zostać zastoso-
wana tylko w przypadku, gdy ustanowienie spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkal-
nego i zasiedlenie lokalu miało miejsce po dniu 1 maja
2004 r., a przekształcenie następuje przed upływem
5 lat od ustanowienia lokatorskiego prawa do lokalu
mieszkalnego. Oznacza to zatem, iż stawka 7% nie
znajduje zastosowania do spółdzielców spłacających
kredyty zaciągnięte przez spółdzielnie mieszkanio-
we w okresie, gdy odnotowywano wysokie wskaźni-
ki inflacji w latach 1989–1992, ponieważ spółdzielcy
ci nabyli prawo do lokalu i zasiedlili go przed dniem
1 maja 2004 r. Należy jednocześnie zwrócić uwagę,
iż po dniu 1 maja 2004 r. ustanowionych zostało bar-
dzo niewiele lokatorskich praw do lokali, które pod-
legać będą przekształceniu. Wynika to z faktu, iż
spółdzielnie mieszkaniowe nie dysponowały środka-
mi finansowymi na realizację inwestycji obejmują-
cych lokatorskie prawa do lokalu, ponieważ musia-
łyby sfinansować 70% wartości tych inwestycji
(koszt nabycia lokatorskiego prawa do lokalu, jaki
ponosi nabywca, to 30% jego wartości, resztę kosz-
tów pokrywa spółdzielnia). Wprawdzie są realizowa-
ne jeszcze inwestycje obejmujące lokatorskie prawa
do lokali w ramach programu społecznego budow-
nictwa czynszowego w oparciu o ustawę z dnia 26
października 1995 r. o niektórych formach popiera-
nia budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1070 ze zm.), jednak lokale te budowane
są przy udziale środków z Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego i nie mogą być poddane procedurze
przekształcenia. Z powyższego wynika zatem, iż
w praktyce podwyższenie stawki podatkowej z tytu-
łu przekształcenia lokatorskiego prawa do lokalu
dotyczyć będzie znikomej grupy osób fizycznych,
które posiadają lokatorskie prawa do lokali ustano-
wione przez spółdzielnie mieszkaniowe poza progra-
mem społecznego budownictwa czynszowego, a po-
nadto spełniają przesłankę dotyczącą terminu usta-
nowienia i zasiedlenia lokalu.
Dla tej grupy osób podstawą prawną dla stosowa-
nia stawki 7% podatku od towarów i usług w przy-
padku przekształcenia lokatorskiego prawa do loka-
lu mieszkalnego są od dnia 1 stycznia 2008 r. nastę-
pujące przepisy:
1) ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług, zgodnie z którą przekształcenie
opodatkowane jest stawką 7%, jeżeli lokal spełnia
warunki określone dla obiektów budownictwa spo-
łecznego, czyli jego powierzchnia nie przekracza
150 m2;
2) rozporządzenie ministra finansów z dnia 24
grudnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w spra-
wie wykonania niektórych przepisów ustawy o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 249, poz. 1861),
zgodnie z którym stawka 7% ma zastosowanie do
obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich
części w takim zakresie, w jakim nie są one objęte
definicją budownictwa społecznego. Oznacza to, iż
dostawa lokali o metrażu przekraczającym limit
150 m2, przewidziany w definicji budownictwa spo-
łecznego, będzie objęta stawką 7% na podstawie roz-
porządzenia z dnia 24 grudnia 2007 r.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyra-
żam nadzieję, iż Pan Marszałek uzna je za wyczer-
pujące.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie Instytutu Organizacji i Zarządzania
w Przemyśle „Orgmasz” w Warszawie (277)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przesłanej interpelacji posła na Sejm RP, pana Grze-
gorza Raniewicza, w sprawie Instytutu Organizacji
i Zarządzania w Przemyśle „Orgmasz” uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Decyzją z dnia 27 listopada 2006 r. Centralna
Komisja do Spraw Stopni i Tytułów cofnęła upraw-
nienia do nadawania stopnia naukowego doktora
i doktora habilitowanego nauk ekonomicznych w za-
kresie nauk o zarządzaniu Instytutowi Organizacji
i Zarządzania w Przemyśle „Orgmasz” w Warsza-
wie. W dniu 2 stycznia 2007 r. „Orgmasz” odwołał
się od decyzji centralnej komisji, składając wniosek
o ponowne rozpatrzenie sprawy. Centralna komisja,
działając na podstawie art. 9 ust. 2 pkt 3 ustawy
z dnia s14 marca 2003 r. o stopniach naukowych
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w za-
kresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595 z późn. zm.)
wydała w dniu 24 września 2007 r. decyzję, na mocy
której utrzymała w mocy decyzję z dnia 27 listopada
2006 r. cofającą uprawnienia do nadawania stopnia
naukowego doktora i doktora habilitowanego nauk
ekonomicznych w zakresie nauk o zarządzaniu.
Tym samym, zgodnie z treścią uzasadnienia decyzji
z dnia 24 września 2007 r., podtrzymana została de-

cyzja o wskazaniu Wydziału Zarządzania Uniwer-
sytetu Warszawskiego do przeprowadzenia czynno-
ści związanych z zakończeniem wszczętych prze-
wodów doktorskich i habilitacyjnych. Zdaniem cen-
tralnej komisji, odebranie uprawnień Instytutowi
„Orgmasz” nie stanowi przekroczenia swobody
uznania administracyjnego. Centralna komisja
wskazała, że przeprowadzając postępowanie w oma-
wianej sprawie, miała na uwadze przede wszystkim
przestrzeganie przepisów ustawy oraz słuszny in-
teres społeczny.
Zgodnie z art. 9 ust. 4 ww. ustawy ponowne nada-
nie uprawnienia po jego cofnięciu, przywrócenie za-
wieszonego uprawnienia przed upływem określone-
go czasu lub uchylenie ograniczenia uprawnienia
następuje w trybie i na zasadach obowiązujących
przy nadawaniu uprawnienia. Jednocześnie uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że centralna komi-
sja, zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca
2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym
oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki działa
przy prezesie Rady Ministrów i w zakresie wydawa-
nych przez siebie decyzji pełni funkcje centralnego
organu administracji państwowej. Natomiast mini-
ster nauki i szkolnictwa wyższego nie jest uprawnio-
ny do ingerowania w sprawy związane z działalno-
ścią centralnej komisji.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że Instytut Organizacji i Zarządzania w Przemyśle
„Orgmasz” w Warszawie, zgodnie z obwieszczeniem
ministra gospodarki z dnia 15 listopada 2007 r.
w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych podle-
głych lub nadzorowanych przez ministra gospodar-
ki, jest jednostką badawczo-rozwojową nadzorowa-
ną przez ministra gospodarki.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie wzmożenia nadzoru właścicielskiego
nad Krajową Spółką Cukrową SA (278)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację Pana Posła Grzegorza Raniewicza z dnia
28 listopada 2007 r. (SPS-023-278/08) w sprawie
wzmożenia nadzoru właścicielskiego nad Krajową
Spółką Cukrową SA z siedzibą w Toruniu pozwalam
sobie przedstawić następujące informacje.
387
Zarząd KSC SA poinformował ministra skarbu
państwa, iż nieruchomość (działka nr 910/5) stano-
wiąca część terenu Cukrowni Rejowiec – oddział
KSC SD – uznał za zbędną dla rozwoju i prawidło-
wego funkcjonowania spółki. W związku z tym zle-
cił jej wycenę celem dokonania sprzedaży. W wyniku
wyceny uprawniony rzeczoznawca określił wartość
rynkową nieruchomości wraz z zabudowaniami na
kwotę przekraczającą 5000 euro.
Biorąc pod uwagę fakt, iż do KSC SA stosuje się
przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komer-
cjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1397 ze zm.), zgodnie z § 5 statutu KSC SA,
zbywanie aktywów trwałych KSC SA odbywa się
zgodnie z przepisami zawartymi w tej ustawie.
Szczegółowe kryteria i sposób postępowania przy
zbywaniu aktywów określa art. 19 ww. ustawy oraz
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 lutego
2007 r. w sprawie określenia sposobu i trybu organi-
zowania przetargu na sprzedaż składników akty-
wów trwałych przez spółkę powstałą w wyniku ko-
mercjalizacji (Dz. U. Nr 27, poz. 177 ze zm.).
Z wiedzy, jaką dysponuje minister skarbu pań-
stwa, wynika, że KSC SA, działając na podstawie
wyżej wymienionych przepisów, w dniu 03 grudnia
2007 r. wystosowała do wójta gminy Rejowiec pismo
informujące o braku możliwości nieodpłatnego prze-
kazania działki nr 910/5.
Reasumując, chciałbym podkreślić, że w ocenie
ministra skarbu państwa nadzór właścicielski nad
KSC SA sprawowany jest prawidłowo i bez za-
strzeżeń.
Ponadto minister skarbu państwa, jako większo-
ściowy akcjonariusz KSC SD, popiera działania za-
rządu KSC SA zmierzające do restrukturyzacji ma-
jątkowej spółki w sposób ekonomicznie uzasadniony
i zgodny z zapisami prawa, jednakże z poszanowa-
niem interesu społecznego.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie propozycji zmiany ustawy
o szczególnych zasadach i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (279)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Raniewicza z dnia
5 grudnia 2007 r., przekazanej przy piśmie z dnia
388
4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-279/08, w sprawie
podjęcia działań, których konsekwencją będzie
zmiana ustawy o szczególnych zasadach przygoto-
wania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych polegająca na włączeniu w zakres działania
ustawy inwestycji związanych z lotnictwem, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Kwestia uregulowania procesu inwestycyjnego
i budowlanego w zakresie lotnisk, z zastosowaniem
szczególnych rozwiązań, jest sprawą wymagającą
szybkiej interwencji. Jednocześnie nie można zgubić
z pola widzenia faktu, iż wymaga ona także precy-
zyjnych zapisów gwarantujących uzyskanie spójno-
ści z innymi aktami prawnymi z tego obszaru,
tj. ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym, ustawą Prawo budowlane, ustawą o go-
spodarce nieruchomościami oraz ustawą Prawo lot-
nicze. Ponadto, biorąc pod uwagę szczególny cha-
rakter inwestycji polegających na budowie lotnisk,
który nie musi skupiać się wyłącznie na ich lokaliza-
cji i budowie, ale może również obejmować budowę
terminala czy systemów świetlnych, w ocenie resor-
tu propozycja włączenia spraw związanych z lotnic-
twem do ustawy o szczególnych zasadach przygoto-
wania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych nie znajduje uzasadnienia. Kwestią pozostają-
cą do rozważenia może natomiast pozostać opraco-
wanie nowego projektu ustawy regulującej te kwe-
stię. Jednakże, w celu zagwarantowania spójności
i efektywności systemu prawnego, sprawa wymaga
pogłębionej analizy. Jednocześnie uprzejmie infor-
muję, iż w chwili obecnej trwają zaawansowane pra-
ce nad zmianą ustawy Prawo lotnicze. Projektowa-
na nowelizacja zawiera pewne specjalne rozwiąza-
nia w zakresie lotnisk, np. plan generalny dla lot-
nisk użytku publicznego i powiązany z nim plan
miejscowy, czy sporządzanie wykazu inwestycji celu
publicznego.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie podziału dotacji na praktyczne
szkolenie lotnicze (280)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Grzegorza Raniewicza
(nr SPS-023-280/08) z dnia 4 stycznia 2008 r., prze-
kazuję poniżej stosowne wyjaśnienia w sprawie za-
sad podziału dotacji dla uczelni publicznych na re-
alizację zadań związanych z utrzymaniem powietrz-
nych statków szkolnych i specjalistycznych ośrod-
ków szkoleniowych kadr powietrznych.
Rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa
wyższego z dnia 2 kwietnia 2007 r. w sprawie zasad
podziału dotacji z budżetu państwa dla uczelni pu-
blicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 79, poz. 534)
w związku ze zmianą przepisu upoważniającego do
wydania przedmiotowego aktu zawartego w art. 2
pkt 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym utraciło moc obo-
wiązującą z dniem 1 stycznia 2008 r. Od tego dnia
do czasu wydania przez ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego rozporządzenia na zmienionej podsta-
wie prawnej nie istnieje tytuł prawny do określania
zasad podziału dotacji.
Jednocześnie informuję, że na etapie planowania
budżetu na rok 2008 dotacja została wstępnie po-
dzielona zgodnie z zasadami określonymi w załącz-
niku nr 8 do rozporządzenia ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego z dnia 2 kwietnia 2007 r. w sprawie
zasad podziału dotacji z budżetu państwa dla uczel-
ni publicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 79, poz.
534). Zgodnie z zapisami ww. rozporządzenia kwota
dotacji dzielona jest na poszczególne uczelnie kształ-
cące personel lotniczy dla lotnictwa cywilnego pro-
porcjonalnie do liczby studentów podlegających
przeszkoleniu zgodnie z wymaganiami określonymi
w ww. załączniku nr 8. Biorąc pod uwagę powyższe,
dotacja została podzielona w następujący sposób:
1) łączna liczba studentów (na podstawie zgło-
szonych wniosków przez uczelnie) – 113 osób,
2) uwzględniając wielkość dotacji w kwocie
3211 tys. PLN – koszt kształcenia 1 studenta wyno-
si – 28,416 tys. PLN.
W związku z powyższym zaplanowano wielkość
dotacji dla:
— Politechniki Rzeszowskiej – 2643 tys. PLN
(w roku akademickim 2007/2008 kształcić będzie
93 studentów),
— Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Cheł-
mie – 568 tys. PLN (w roku akademickim 2007/2008
kształcić będzie 20 studentów).
Odnosząc się do możliwości zwiększenia kwoty
dotacji dla Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej
w Chełmie, uprzejmie informuję, że podana wyżej
kwota została przyjęta na etapie planowania budże-
tu. Może ona ulec zmianie z uwagi na trwające
w resorcie infrastruktury wyjaśnienia dotyczące
statusu prawnego specjalistycznego ośrodka szkole-
niowego w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej
w Chełmie, która w 2007 r. wystąpiła po raz pierw-
szy z wnioskiem o dotację budżetową na 2008 r.
wraz z oświadczeniem o prowadzeniu szkolenia lot-
niczego zgodnie z wymaganiami rozporządzenia mi-
nistra infrastruktury z dnia 3 września 2003 r.

w sprawie licencjonowania personelu lotniczego.
Uwzględniając ww. oświadczenie, wniosek PWSZ
w Chełmie został wstępnie zaakceptowany przy po-
dziale dotacji, której dysponentem jest minister wła-
ściwy do spraw transportu, zgodnie z zapisami
art. 94 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca Pra-
wo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.). Nadmieniam, że PWSZ w Chełmie
w zakresie szkolenia praktycznego korzysta z certy-
fikowanych przez prezesa Urzędu Lotnictwa Cywil-
nego ośrodków szkolenia lotniczego w Dęblinie i Miel-
cu. W toku prowadzonego postępowania wyjaśniają-
cego uzyskano stanowisko ULC i Departamentu
Prawnego MI stwierdzające, że warunkiem koniecz-
nym przyznania dotacji z budżetu państwa jest po-
siadanie przez szkołę wyższą statusu ośrodka szko-
lenia lotniczego i certyfikatu wydanego przez preze-
sa ULC lub posiadanie w swojej strukturze ośrodka
szkolenia lotniczego posiadającego certyfikat preze-
sa ULC.
Ostateczny podział dotacji nastąpi po wejściu
w życie rozporządzenia ministra nauki i szkolnictwa
wyższego w sprawie zasad podziału dotacji z budżetu
państwa dla uczelni publicznych i niepublicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie ograniczenia środków
z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
na dofinansowanie wieloletnich programów
rozwoju bazy obiektów sportowych (281)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posłów na Sejm RP Tadeusza Toma-
szewskiego i Bogusława Wontora przekazaną pi-
smem z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-281/
08), w sprawie ograniczenia środków z Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej na dofinansowanie wie-
loletnich programów rozwoju bazy obiektów sporto-
wych, uprzejmie informuję, co następuje.
W projekcie budżetu Ministerstwa Sportu i Tu-
rystyki na rok 2008 założono na dofinansowanie
zadań inwestycyjnych objętych wojewódzkimi pro-
gramami rozwoju bazy sportowej łącznie kwotę
200 mln zł, tj. o 30 mln zł więcej w stosunku do
roku 2007.
389
Podział środków na poszczególne województwa
na rok 2008 planowany jest na dotychczasowych za-
sadach według przyjętego algorytmu z uwzględnie-
niem wyników rozliczenia przebiegu dofinansowa-
nia zadań określonych w programach rozwoju bazy
sportowej uchwalonych przez sejmiki województw
na rok 2007.
Zatwierdzenie limitów środków dla poszczegól-
nych województw na rok 2008 przewiduje się do koń-
ca lutego bieżącego roku.
Budowa ogólnodostępnych, wielofunkcyjnych bo-
isk sportowych dla dzieci i młodzieży jest wyodręb-
nionym wieloletnim programem inwestycyjnym za-
pisanym w przyjętej przez rząd Strategii Rozwoju
Sportu w Polsce do roku 2015 jako zadanie o szcze-
gólnym znaczeniu dla sportu i nie obciąża puli środ-
ków przeznaczanych z Funduszu Rozwoju Kultury
Fizycznej (FRKF) na dofinansowanie zadań okre-
ślonych w wojewódzkich programach rozwoju bazy
sportowej, uchwalanych przez sejmiki województw.
Program „Blisko Boisko” jest wspólnym przed-
sięwzięciem inwestycyjnym podjętym na podstawie
porozumienia zawartego pomiędzy Skarbem Pań-
stwa, w imieniu którego działał minister sportu
oraz Powszechnym Zakładem Ubezpieczeń SA.
Program polega na wspólnym dofinansowaniu bu-
dowy boisk piłkarskich o nawierzchni z trawy syn-
tetycznej przez okres 3 lat i jest realizowany na za-
sadach określonych w tym porozumieniu (dotyczą-
cych m.in. trybu kwalifikowania zadań do progra-
mu przez Radę Patronacką). Zadeklarowane dofi-
nansowanie ze strony ministerstwa objęte jest pulą
środków FRKF w ramach programu inwestycji
o szczególnym znaczeniu dla sportu opracowywa-
nym przez ministra właściwego do spraw kultury
fizycznej i sportu.
Wyżej omówione programy są już w trakcie reali-
zacji, w związku z czym na obecnym etapie nie prze-
widuje się zmian kompetencyjnych związanych z ich
realizacją.
Odpowiadając na kolejne pytanie, informuję, iż
określenie szczegółowych zasad finansowania przed-
sięwzięć Euro 2012 zależeć będzie w dużej mierze od
ostatecznej liczby stadionów, na których rozegrane
zostaną mecze turnieju finałowego Mistrzostw Eu-
ropy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012. Wiążącej de-
cyzji Unii Europejskich Związków Piłkarskich w tej
sprawie należy się spodziewać w marcu 2008 r.
Po konsultacjach z samorządami zapadną klu-
czowe ustalenia co do wysokości dofinansowania ze
środków budżetu państwa inwestycji, modernizacji
lub budowy aren piłkarskich EURO 2012. Podział
środków budżetowych wydatkowanych w ramach
wieloletniego programu zależeć będzie m.in. od ilo-
ści dofinansowywanych przedsięwzięć Euro 2012.
Ponadto zasady dofinansowywania poszczególnych
miast organizatorów Mistrzostw Europy w 2012 r.
zostaną określone przez Radę Ministrów po przed-
stawieniu przez władze tych miast zakresu plano-
wanych inwestycji i przedstawieniu preliminarza
390
kosztów. Rządowe wsparcie dla inwestycji związa-
nych z organizacją Euro 2012 będzie zależeć od
zakresu, wielkości i kosztów poszczególnych pro-
jektów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Zbigniew Pacelt
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie problemów związanych
z wdrażaniem regionalnych programów
operacyjnych (285)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją (SPS-023-285/08) Pani Poseł Elżbiety Stre-
ker-Dembińskiej i Pana Posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie terminu wniesienia do Sejmu RP
projektu nowelizacji ustawy o partnerstwie publicz-
no-prywatnym oraz planowanych kierunków zmian
w tej ustawie, pragnę przedstawić następujące wyja-
śnienia i informację.
Ustawa o partnerstwie publiczno prywatnym,
uchwalona 28 lipca 2005 r., stworzyła podstawy
prawne dla realizacji przez podmioty publiczne za-
dań publicznych we współpracy z partnerami pry-
watnymi. Był to pierwszy w Polsce akt prawny po-
święcony tej tematyce. Ustawa ta miała przede
wszystkim poszerzyć możliwości wykonywania za-
dań publicznych oraz poprawić jakość wykonywania
tych zadań. Ustawa ta miała także spełniać funkcje
informacyjne i edukacyjne.
Po ponad dwóch latach obowiązywania ustawy
nie uzyskano efektów z jej funkcjonowania. Nie pod-
pisano żadnej umowy na realizację przedsięwzięcia
w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego.
Jednocześnie na podstawie innych ustaw (usta-
wa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny,
ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce ko-
munalnej, ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych) umowy między podmiota-
mi publicznymi i partnerami prywatnymi są zawie-
rane i mają cechy umów partnerstwa publiczno-
-prywatnego.
Sytuacja ta skłoniła do poszukiwania przyczyn
tego stanu rzeczy. Okazało się, że ustawa zawiera
uregulowania, które powodują powstawanie barier
formalnych w jej stosowaniu, co zniechęca podmioty
publiczne i podmioty prywatne do angażowania się
w przedsięwzięcia realizowane tą metodą.
Największymi barierami w dotychczasowym sto-
sowaniu ustawy o partnerstwie publiczno-prywat-
nym są:
— obowiązek sporządzania skomplikowanych
analiz przez partnera publicznego przed podjęciem
decyzji o realizacji przedsięwzięcia w ramach part-
nerstwa publiczno-prywatnego (art. 11 ustawy),
— odesłanie do stosowania ustawy – Prawo za-
mówień publicznych, co mogło powodować trudno-
ści w zakresie ustalenia przepisów, które mają być
stosowane do wyboru partnera prywatnego i w kon-
sekwencji zależności przepisów obu ustaw (art. 14
ustawy),
— obecny problem w zakresie możliwości zasto-
sowania art. 13 ustawy, gdyż wzory ogłoszeń za-
mieszczanych w Biuletynie Zamówień Publicznych
nie zawierają wzoru do zamieszczenia informacji
o planowanej realizacji określonego przedsięwzięcia
w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego, a brak
takiej publikacji powoduje nieważność umowy za-
wieranej z partnerem prywatnym (art. 21 pkt 2
ustawy),
— obawy jednostek sektora publicznego doty-
czące zawierania umów wieloletnich w zakresie
możliwości finansowania tych umów (roczność bu-
dżetowa),
— konstruowanie umowy o partnerstwie publicz-
no-prywatnym (postanowienia, które są niezbędne
do uregulowania w tej umowie), jest to o tyle istotne,
że jeżeli umowa ta nie będzie zawierała istotnych
elementów, o których mowa w art. 18 ustawy, to nie
będzie umową o partnerstwie publiczno-prywat-
nym, a zatem do takiego przedsięwzięcia nie będą
miały zastosowania przepisy, które odnoszą się do
tego typu umowy:
a) duże kontrowersje budzi art. 18 pkt 9 w zakre-
sie przekazywania wynagrodzenia, gdzie o ile w przy-
padku formy pieniężnej nie ma problemu, o tyle
w przypadku osiągania korzyści z przedsięwzięcia,
a zwłaszcza uzyskiwania przychodów, określenie
form, wysokości oraz zasad ustalania i przekazywa-
nia wynagrodzenia może budzić wątpliwości.
Nowa ustawa o partnerstwie publiczno-prywat-
nym powinna zatem zawierać tylko te regulacje,
które są niezbędne dla funkcjonowania partnerstwa
publiczno-prywatnego, a nie wynikają w sposób jed-
noznaczny z innych przepisów prawa, przede wszyst-
kim służyć usunięciu przepisów, które stwarzają ba-
riery w jej stosowaniu w praktyce.
Zatem zmiany powinny koncentrować się na:
— wyeliminowaniu przepisów mających charak-
ter instruktażowy i informacyjny,
— uproszczeniu procesu przygotowania partner-
stwa publiczno-prywatnego, m.in. poprzez elimina-
cję przepisów nakładających na podmiot publiczny
obowiązek sporządzania bardzo skomplikowanych
analiz poprzedzających wybór sposobu realizacji
przedsięwzięcia,

— uproszczeniu wyboru partnera prywatnego
poprzez odesłanie do konkretnych trybów Prawa za-
mówień publicznych,
— ograniczeniu obowiązków sprawozdawczych,
— uporządkowaniu definicji,
— ograniczeniu liczby aktów wykonawczych do
niezbędnego minimum.
Obecnie trwają prace o charakterze legislacyj-
nym nad nową ustawą o partnerstwie publiczno-
-prywatnym. Przewiduję, że w II kwartale 2008 r.
projekt ustawy o partnerstwie publiczno-prywat-
nym będzie przekazany do Sejmu RP.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie planów odebrania fundacji
„Lux Veritatis” 15 mln dotacji przyznanej
przez NFOŚiGW w Warszawie na szukanie wód
geotermalnych na terenie Torunia (287)
W związku z interpelacją Pani Poseł Anny So-
beckiej przekazaną przy piśmie z dnia 4 stycznia
2008 r. znak SPS-023-287/08, w sprawie planów
odebrania Fundacji Lux Veritatis 15 mln dotacji
przyznanej przez NFOŚiGW w Warszawie na szuka-
nie wód geotermalnych na terenie Torunia, odpo-
wiadając na pytanie 1., w zakresie posiadanych
kompetencji, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Nie jest prawdą, że minister środowiska szuka
pretekstu, aby odebrać Fundacji Lux Veritatis dota-
cję przyznaną przez Narodowy Fundusz Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej na poszukiwanie
i rozpoznawanie złoża wód termalnych na terenie
miasta Torunia. Prawdą jest natomiast, że w dniach
11–19 grudnia 2007 r. przeprowadzona została kon-
trola w zakresie oceny prawidłowości postępowania
NFOŚiGW, dotyczącego udzielania Fundacji „Lux
Veritatis” dotacji na ww. przedsięwzięcie.
W wyniku kontroli stwierdzono uchybienia w za-
kresie prowadzonych postępowań, w szczególności
niewłaściwe stosowanie obowiązujących procedur.
W chwili obecnej trwa opracowywanie ostatecznej
wersji protokołu z przedmiotowej kontroli, po złoże-
niu zastrzeżeń przez podmiot kontrolowany, który
zostanie podany do publicznej wiadomości.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
391
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie leku iwabradyna (288)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Anny Sobeckiej, Posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
4 stycznia 2008 r. (SPS-023-288/08), w sprawie leku
iwabradyny uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Przebieg procesu dopuszczania do obrotu pro-
duktów leczniczych oraz refundacji produktów lecz-
niczych i wyrobów medycznych reguluje ustawa
z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne
(Dz. U. Nr 53, poz. 533, z późn. zm.), ustawa z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.), ustawa z dnia 5 lipca
2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn.
zm.) oraz akty wykonawcze.
Na podstawie art. 3 ust. 1 wymienionej ustawy
Prawo farmaceutyczne do obrotu dopuszczone są
produkty lecznicze, które uzyskały pozwolenie na
dopuszczenie do obrotu. Organem uprawnionym do
wydania pozwolenia jest zgodnie z art. 3 ust. 3 mini-
ster właściwy do spraw zdrowia. Ponadto ust. 2 wy-
mienionego artykułu stanowi, że do obrotu dopusz-
czone są także produkty lecznicze, które uzyskały
pozwolenie wydane przez Radę Unii Europejskiej
lub Komisję Europejską. Kwestia postępowania
w tzw. procedurze centralnej, która kończy się wy-
daniem pozwolenia przez Komisję Europejską lub
Radę Unii Europejskiej, została uregulowana w roz-
porządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady
Nr 726 z dnia 31 marca 2004 r.
Zgodnie z art. 13 ust. 1 wymienionego rozporzą-
dzenia pozwolenie wydane przez Komisję Europej-
ską lub Radą Unii Europejskiej jest ważne na tere-
nie Wspólnoty Europejskiej. Do Polski, będącej kra-
jem członkowskim, stosuje się przepisy prawa wspól-
notowego, w tym dotyczące rejestru produktów
Wspólnoty.
Uregulowania prawne dotyczące refundacji le-
ków i wyrobów medycznych zawiera ustawa o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, natomiast zasady i tryb kształto-
wania cen produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych, których refundacja finansowana jest cał-
kowicie lub częściowo ze środków publicznych, okre-
śla ustawa o cenach.
Po uzyskaniu pozwolenia na dopuszczenie do ob-
rotu produktu leczniczego, zgodnie z ustawą o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, podmiot odpowiedzialny, przedsta-
wiciel podmiotu odpowiedzialnego oraz importer
równoległy, w rozumieniu przepisów ustawy Prawo
392
farmaceutyczne, a także wytwórca wyrobów me-
dycznych, jego autoryzowany przedstawiciel albo
importer, w rozumieniu ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93,
poz. 896, z późn. zm.), są uprawnieni do złożenia
wniosku o umieszczenie leku lub wyrobu medyczne-
go na wykazach leków podstawowych i uzupełniają-
cych oraz wykazie leków i wyrobów medycznych,
które ze względu na choroby określone w wykazie
przepisywane są bezpłatnie, za opłatą ryczałtową
lub za częściową odpłatnością.
Niezbędne dane, jakie powinien zawierać wnio-
sek, szczegółowo precyzuje art. 39 ust. 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych.
Produkt leczniczy procoralan (substancja czyn-
na –ivabradine), tabl. powlekane 5 mg i 7,5 mg, zo-
stał dopuszczony do obrotu przez Komisję Europej-
ską w ramach tzw. rejestracji centralnej.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
— Refundacja leku procoralan (ivabradine) doty-
czy ściśle określonej jednostki chorobowej. Lek ten
został wpisany do wykazu leków i wyrobów medycz-
nych wydawanych po wniesieniu opłaty w wysokości
30% ceny leku albo wyrobu medycznego ze względu
na chorobę: „stabilna dławica piersiowa u pacjentów
z prawidłowym rytmem zatokowym, udokumento-
wanymi przeciwwskazaniami lub nietolerancją be-
ta-adrenolityków”.
Wskazania do stosowania produktu leczniczego
procoralan ograniczają ordynację tego leku do ściśle
określonej grupy chorych. Jednakże skutki wprowa-
dzenia tego leku do wykazu leków refundowanych
są obecnie trudne do oszacowania, gdyż wszelkie de-
cyzje dotyczące prowadzonego leczenia, zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o za-
wodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. Nr 226,
poz. 1943, ze zm.), pozostają w kompetencjach leka-
rza prowadzącego terapię.
— Produkt leczniczy procoralan został dopusz-
czony do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej w 2005 r. na podstawie pozwolenia na dopusz-
czenie do obrotu wydanego przez Komisję Europej-
ską. Po uzyskaniu pozwolenia na dopuszczenie do
obrotu podmiot odpowiedzialny zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami złożył wniosek o umieszczenie
swego produktu leczniczego na wykazach leków re-
fundowanych określonych w drodze rozporządzeń
ministra zdrowia. Prace nad ostatnio wydanymi
rozporządzeniami ministra zdrowia w sprawie wy-
kazów leków refundowanych przebiegały zgodnie
z obowiązującą procedurą. W wyniku ich zakończe-
nia minister podjął decyzję o wpisaniu wymienione-
go leku do wykazu chorób oraz wykazu leków i wy-
robów medycznych wydawanych po wniesieniu opła-
ty w wysokości 30% ceny leku. Wykazy leków refun-
dowanych zostały opublikowane w dniu 28 listopada
2007 r. w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Pol-
skiej Nr 222, poz. 1651–1654.
— Odnośnie ograniczenia ordynacji lekarskich
na produkty lecznicze stosowane w ograniczonych
wskazaniach do stosowania pragnę wskazać, że za-
sady i warunki wykonywania zawodu lekarza okre-
śla ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Zgodnie z przepisami tej ustawy lekarz, który uzy-
skał prawo wykonywania zawodu lekarza, może or-
dynować te produkty lecznicze i wyroby medyczne,
które są dopuszczone do obrotu na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej. W uzasadnionych przypad-
kach lekarz może ordynować produkty lecznicze
i wyroby medyczne dopuszczone do obrotu w in-
nych krajach, z jednoczesnym uzasadnieniem w do-
kumentacji medycznej. Obowiązujące obecnie prze-
pisy ustawy nie ograniczają uprawnień lekarzy do
wystawiania recept na produkty lecznicze i wyroby
medyczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ograniczania biurokracji (290)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-290/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pani Anny Sobeckiej z dnia 11 grudnia 2007 r.
w sprawie ograniczania biurokracji – w porozumie-
niu z ministrem finansów, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – pragnę poinformować, że Rada
Ministrów w pierwszych dniach swojego urzędowa-
nia podjęła decyzję o zmniejszeniu liczby mini-
sterstw z 19 do 17, co jest pierwszym krokiem do ra-
cjonalizacji zarządzania w administracji rządowej.
Warto przy tym wskazać, że na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r.
w sprawie utworzenia Ministerstwa Infrastruktury
oraz zniesienia Ministerstwa Budownictwa, Mini-
sterstwa Gospodarki Morskiej i Ministerstwa Trans-
portu (Dz. U. Nr 216, poz. 1589) utworzono Mini-
sterstwo Infrastruktury w drodze przekształcenia
dotychczasowego Ministerstwa Transportu obsłu-
gującego sprawy działów łączność oraz transport
i włączeniu doń komórek organizacyjnych obsługu-
jących sprawy działu budownictwo, gospodarka
przestrzenna i mieszkaniowa oraz pracowników ob-
sługujących ten dział (dotychczasowe Ministerstwo

Budownictwa) oraz komórek organizacyjnych obsłu-
gujących sprawy działu gospodarka morska oraz
pracowników obsługujących ten dział (dotychczaso-
we Ministerstwo Gospodarki Morskiej). Powyższych
działań nie można zatem uznać za osłabianie zdol-
ności organizacyjnej państwa polskiego.
Ponadto aktualnie trwają prace analityczne doty-
czące celowości oraz efektywności niektórych agencji
i funduszy celowych. Propozycje legislacyjne będące
efektami tych prac zostaną przedstawione Radzie Mi-
nistrów, a następnie Sejmowi Rzeczypospolitej Pol-
skiej w trakcie obecnej kadencji.
Analizując oszczędności oraz zdolności admini-
stracyjne państwa polskiego, należy brać pod uwagę
metody oraz systemy efektywnego zarządzania
w sektorze publicznym. Między innymi w celu zwięk-
szenia wykorzystania najlepszych wzorców w tej
dziedzinie, w tym przede wszystkim implementowa-
nie systemów zarządzania jakością opartych o mo-
dele ISO (International Organization for Standardi-
zation) oraz CAF (Common Assessment Frame-
work), w latach 2007–2013 będzie wdrażany Priory-
tet V Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” pn.
„Dobre rządzenie”, który – jak cały program – w 85%
będzie finansowany z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, a zaledwie w 15% z budżetu państwa.
W priorytecie „Dobre rządzenie” zaplanowano sze-
reg działań mających na celu m.in. zwiększenie
efektywności w administracji rządowej, samorządo-
wej, sądownictwie oraz w pewnym zakresie w wy-
branych służbach zespolonych.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę na fakt, iż
administracja publiczna musi być w pierwszej ko-
lejności efektywna, co oznacza, że powinna sku-
tecznie, a zarazem w trosce o finanse publiczne re-
alizować swoje obowiązki w zaspokajaniu potrzeb
obywateli. Dlatego na najbliższe lata planowany
jest szereg działań analityczno-badawczych na po-
ziomie centralnym, regionalnym oraz lokalnym,
którego celem będzie zidentyfikowanie nieefektyw-
nych ogniw w administracji oraz znalezienie metod
i środków na ich usprawnienie. Badania, o których
mowa wyżej, również będą finansowane w 85% ze
środków Unii Europejskiej w ramach wspomniane-
go priorytetu „Dobre rządzenie”.
Odniesienie się do kwestii obszarów administra-
cji, w których planowane jest poszukiwanie oszczęd-
ności, wymaga bezpośredniego spojrzenia na insty-
tucje, w których powstają koszty w sektorze pu-
blicznym, oraz pośredniego na systemowe przyczy-
ny, dla których koszty te są wyższe, niż mogłyby
być przy zachowaniu właściwej realizacji funkcji
i zadań państwa.
Głównym obszarem bezpośredniej analizy efek-
tywności i racjonalności wykorzystania środków pu-
blicznych jest administracja rządowa i samorządowa
oraz inne organy administracji publicznej na pozio-
mie krajowym. Kolejną sferą, w której dokonywana
jest powyższa analiza, są szeroko rozumiane fundu-
sze i agencje celowe.
393
W zakresie analizy pośrednich przyczyn nieefek-
tywnej administracji publicznej szczególnie ważny
będzie przegląd prawa pod kątem:
— niespójności prawa,
— prawnych barier w rozwoju przedsiębior-
czości,
— barier w skutecznym egzekwowaniu należno-
ści podatkowych.
Sprawami, o których mowa wyżej, zajmują się od-
powiednie komórki Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów oraz wybranych resortów, w tym Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. W tym
samym celu w Sejmie RP utworzono Komisję Nad-
zwyczajną „Przyjazne Państwo” do spraw związa-
nych z ograniczaniem biurokracji.
Powyższe działania są równoległe i komplemen-
tarne do wdrażania rekomendowanych przez Komi-
sję Europejską zasad lepszego stanowienia prawa
(ang. better regulation) wynikających z realizacji
strategii lizbońskiej. Strategia lepszego stanowienia
prawa obejmuje trzy główne obszary działania:
— promowanie tworzenia i stosowania narzędzi
lepszego otoczenia regulacyjnego na poziomie UE,
zwłaszcza w zakresie upraszczania, ograniczenia
obciążeń administracyjnych i oceny wpływu,
— ściślejsza współpraca z państwami członkow-
skimi w celu zapewnienia jednolitego w całej Unii
Europejskiej stosowania zasad lepszego otoczenia
regulacyjnego przez wszystkie organy nadzorujące,
— rozwijanie konstruktywnego dialogu pomię-
dzy wszystkimi zainteresowanymi stronami i orga-
nami kontrolnymi na poziomie krajowym i Unii Eu-
ropejskiej.
Natomiast kwestia wysokości oszczędności zwią-
zanych z ograniczaniem biurokracji wymaga spoj-
rzenia zarówno krótkoterminowego, jak i długofa-
lowego. Odnosząc się do najbliższej perspektywy,
pragnę poinformować, że w projekcie ustawy bu-
dżetowej na 2008 r. ograniczono szeroko rozumia-
ne wydatki administracyjne w dziale 751: Urzędy
naczelnych organów władzy państwowej, kontroli
i ochrony prawa oraz sądownictwa (m.in. w Kance-
larii Prezydenta RP, Kancelarii Sejmu, Kancelarii
Senatu, Sądzie Najwyższym, Trybunale Konstytu-
cyjnym, Najwyższej Izbie Kontroli, Krajowej Ra-
dzie Radiofonii i Telewizji, GIODO, Krajowym Biu-
rze Wyborczym, Państwowej Inspekcji Pracy, In-
stytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu) oraz w dzia-
le 750: Administracja publiczna (m.in. w Minister-
stwie Finansów, Ministerstwie Rozwoju Regional-
nego, Urzędzie Patentowym RP, Głównym Urzę-
dzie Miar).
Jednocześnie warto zauważyć, iż projekt ustawy
budżetowej na rok 2008 opracowany przez ministra
finansów został przekazany do Sejmu RP przez po-
przednią Radę Ministrów w dniu 28 września 2007 r.
Nowa Rada Ministrów – wobec pojawienia się licz-
nych rozbieżności interpretacyjnych co do stosowa-
nia zasady dyskontynuacji w odniesieniu do projek-
394
tu ustawy budżetowej złożonej w minionej kadencji
Sejmu RP na tle konstytucyjnego terminu uchwale-
nia budżetu państwa – odstąpiła od skierowania au-
topoprawki, ze wszystkimi tego konsekwencjami: do
Sejmu RP VI kadencji trafił ponownie niezmieniony
projekt ustawy budżetowej na rok 2008, bez jakiej-
kolwiek ingerencji w strukturę wydatków, efektem
której mogłoby być finansowe ograniczenie biuro-
kracji. Zmiana w strukturze dochodów i wydatków
w przedmiotowym projekcie ustawy nastąpiła dopie-
ro w wyniku wprowadzonych poprawek parlamen-
tarnych i komisyjnych.
Jeśli chodzi o perspektywę długoterminową, to do-
piero wdrożenie najlepszych europejskich i światowych
wzorców w zakresie zarządzania publicznego, w tym
w szczególności wdrożenie wymienionych wcześniej
modeli zarządzania (CAF i ISO), pokaże w najbliż-
szych latach realne korzyści dla budżetu państwa i bu-
dżetów jednostek samorządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie emerytur dla kobiet (292)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny
Sobeckiej, z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-
-292/08, w sprawie emerytur dla kobiet uprzejmie
informuję.
W chwili obecnej Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych wymierza i wypłaca emerytury na podstawie
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.). Kwota emery-
tur wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych nie zależy od płci ubezpieczonych. Emerytura
ustalona w tym samym momencie dla kobiety lub
mężczyzny, którzy legitymują się jednakowym sta-
żem ubezpieczeniowym i wskazali identyczną pod-
stawę wymiaru świadczenia, będzie jednakowa. Ist-
nieją różne, całkowicie niezależne od systemu eme-
rytalnego powody tego, że kobiety mają niższe eme-
rytury: na ogół kobiety pracują krócej niż mężczyź-
ni, a ich wynagrodzenia są niższe niż wynagrodze-
nia mężczyzn.
Uprzejmie informuję, że przedstawiony w listo-
padzie ubiegłego roku projekt ustawy o wypłacie
świadczeń ze środków gromadzonych w otwartych
funduszach emerytalnych oraz zakładach emerytal-
nych przewidywał możliwość różnicowania świad-
czenia z II filaru systemu emerytalnego ze względu
na płeć ubezpieczonego. Przewidziano w nim możli-
wość wyboru przez ubezpieczonego jednego z trzech
rodzajów świadczeń:
1) emerytury dożywotniej (indywidualnej),
2) emerytury dożywotniej (indywidualnej) z gwa-
rantowanym okresem płatności,
3) emerytury małżeńskiej.
Zgodnie z projektem gwarantowany okres płat-
ności ma wynosić co najwyżej 10 lat, a emerytura
małżeńska będzie wypłacana do końca życia mał-
żonka lub jego współmałżonka (zależnie od tego,
który z nich żyje dłużej) w tej samej wysokości. Roz-
patrując zatem sytuację małżeństwa, które decydo-
wałoby się na zakup emerytur małżeńskich, nie
można uzasadnić twierdzenia, jakoby wymiar świad-
czenia z II filaru zależał od płci ubezpieczonego.
W chwili obecnej resort pracy i polityki społecz-
nej analizuje wszystkie uwagi zgłoszone w trakcie
konsultacji projektu i ulegnie on znacznym zmia-
nom. Nawet najmniejszych wątpliwości ministra
pracy i polityki społecznej nie budzi fakt, że emery-
tury z II filaru wymierzane rówieśnikom: kobietom
i mężczyznom, którzy opłacali jednakowe składki
na ubezpieczenia społeczne, legitymują się jednako-
wym stażem ubezpieczeniowym, a na emeryturę
przejdą w tym samym wieku, będą identyczne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie Narodowego Centrum Sportu (294)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posłanki na Sejm RP Iwony Guzowskiej,
przekazaną pismem z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygn.
SPS-023-294/08), w sprawie Narodowego Centrum
Sportu, uprzejmie informuję, co następuje.
Pomysł wykorzystania Totalizatora Sportowego,
jednoosobowej spółki Skarbu Państwa realizującej
monopol państwa w zakresie gier losowych, do fi-
nansowania przedsięwzięć Euro 2012 jest bardzo in-
teresujący i godny rozważenia.
Totalizator Sportowy, corocznie poprawiając swo-
je wyniki finansowe, osiąga wielomilionowe zyski,
które są przekazywane do budżetu państwa. Tym
samym zwiększa się poziom świadczeń spółki na
rzecz Skarbu Państwa, w tym dopłaty na sport.
W 2008 r. Totalizator Sportowy planuje przekazać

na sport i kulturę łącznie kwotę o 14% większą
w stosunku do kwoty dopłat za 2007 r.
W powyższej sprawie Ministerstwo Sportu i Tu-
rystyki zwróciło się oficjalnie do Prezesa Totalizato-
ra Sportowego celem określenia przez niego możli-
wości zorganizowania zakładów specjalnych, któ-
rych przeznaczeniem mogłoby być finansowanie bu-
dowy Narodowego Centrum Sportu. Po uzyskaniu
odpowiedzi z Totalizatora Sportowego zostanie ona
niezwłocznie przekazana pani poseł.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie ustanowienia programu
wieloletniego w celu przygotowania
i wykonania przedsięwzięć w ramach
Euro 2012 (295)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłanki na Sejm RP Iwony Guzow-
skiej, przekazaną pismem z dnia 4 stycznia 2008 r.
(sygn. SPS-023-295/08), w sprawie ustanowienia
programu wieloletniego w celu przygotowania i wy-
konania przedsięwzięć w ramach Euro 2012, uprzej-
mie informuję, co następuje. Zgodnie z przyjętym
Planem pracy Rady Ministrów w okresie styczeń–
–czerwiec 2008 r. rozpatrzenie projektu programu
wieloletniego dofinansowania przedsięwzięć Euro
2012 zaplanowano na czerwiec br.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż określe-
nie szczegółowych zasad finansowania przedsię-
wzięć Euro 2012 zależeć będzie w dużej mierze od
ostatecznej liczby stadionów, na których rozegrane
zostaną mecze turnieju finałowego Mistrzostw Eu-
ropy w piłce nożnej UEFA Euro 2012. Wiążącej de-
cyzji Europejskiej Unii Piłkarskiej w tej sprawie na-
leży się spodziewać w marcu 2008 r. Po konsulta-
cjach z samorządami zapadną kluczowe ustalenia co
do wysokości dofinansowania ze środków budżetu
państwa inwestycji, modernizacji lub budowy aren
piłkarskich Euro 2012. Zatem podział środków bu-
dżetowych, wydatkowanych w ramach wieloletniego
programu, zależeć będzie m.in. od ilości dofinanso-
wywanych przedsięwzięć Euro 2012.
Ponadto zasady dofinansowywania poszczegól-
nych miast w organizacji piłkarskich mistrzostw
Europy w 2012 r. zostaną określone przez Radę Mi-
nistrów po przedstawieniu przez władze tych miast
395
zakresu planowanych inwestycji i przedstawieniu
preliminarza kosztów. Rządowe wsparcie dla inwe-
stycji związanych z organizacją Euro 2012 będzie
zależeć od zakresu, wielkości i kosztów poszczegól-
nych projektów.
W dniu 23 listopada 2007 r. została zarejestrowa-
na w Krajowym Rejestrze Sądowym spółka celowa
Skarbu Państwa pod nazwą PL.2012 sp. z o.o. Jak
wynika z aktu założycielskiego, przedmiotem jej
działalności będzie prowadzenie, koordynowanie
i nadzorowanie przedsięwzięć Euro 2012, w tym
w szczególności w zakresie budowy, przebudowy lub
remontu stadionów i innych obiektów budowlanych
na terytorium RP niezbędnych do przeprowadzenia
turnieju finałowego Mistrzostw Europy w piłce noż-
nej UEFA Euro 2012. Niemniej jednak należy zwró-
cić uwagę na fakt, iż program wieloletni będzie przy-
jęty w formie dokumentu rządowego, tym samym
decydujące rozstrzygnięcie w tej mierze zapadnie na
forum Rady Ministrów.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące pojemności
gdańskiego stadionu „Baltic Arena” pragnę zapew-
nić, iż według danych przekazywanych do Minister-
stwa Sportu i Turystyki przez Biuro ds. Euro 2012,
działające w ramach struktury Urzędu Miasta
Gdańska, władze miasta posiadają koncepcję urba-
nistyczno- architektoniczną stadionu na 44 tys.
miejsc siedzących brutto, wykonaną przez niemiec-
kie biuro projektowe RKW z Düsseldorfu. Koncepcja
ta była elementem oferty Gdańska przy ubieganiu
się o Euro 2012. Deklarowana pojemność gdańskie-
go obiektu umożliwi, zgodnie z wymogami Europej-
skiej Unii Piłkarskiej, rozegranie turniejowych me-
czy zarówno grupowych, jak i ćwierćfinału.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie wydawania leków dostępnych
w aptekach na podstawie decyzji Rady UE
lub Komisji Europejskiej w trybie art. 46
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (296)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Jarosława Wałęsy, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 4 stycznia 2008 r. (SPS-023-296/08), w spra-
396
wie wydawania leków dostępnych w aptekach na
podstawie decyzji Rady Unii Europejskiej lub Komi-
sji Europejskiej w trybie art. 46 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Zasady i tryb dopuszczania do obrotu produk-
tów leczniczych określa ustawa z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. Nr 53, poz. 533,
ze zm.).
Na podstawie art. 3 ust. 1 do obrotu dopuszczone
są produkty lecznicze, które uzyskały pozwolenie na
dopuszczenie do obrotu. Organem uprawnionym do
wydania pozwolenia, zgodnie z art. 3 ust. 3, jest mi-
nister właściwy do spraw zdrowia. Ponadto ust. 2
wymienionego artykułu stanowi, że do obrotu do-
puszczone są także produkty lecznicze, które uzy-
skały pozwolenie wydane przez Radę Unii Europej-
skiej lub Komisję Europejską. Kwestia postępowa-
nia w tzw. procedurze centralnej, która kończy się
wydaniem pozwolenia przez Komisję Europejską
lub Radę Unii Europejskiej, została uregulowana
w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady
nr 726 z dnia 31 marca 2004 r.
Zgodnie z art. 13 ust. 1 wymienionego rozporzą-
dzenia pozwolenie wydane przez Komisję Europej-
ską lub Radę Unii Europejskiej jest ważne na tere-
nie Wspólnoty Europejskiej. Do Polski, będącej kra-
jem członkowskim, stosuje się przepisy prawa wspól-
notowego, w tym dotyczące rejestru produktów
Wspólnoty.
Zakres uprawnień inwalidów wojennych do bez-
płatnych leków określa art. 46 ust. 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, ze zm.), w brzmieniu: inwalidom
wojennym oraz osobom represjonowanym, ich mał-
żonkom pozostającym na ich wyłącznym utrzyma-
niu oraz wdowom i wdowcom po poległych żołnier-
zach i zmarłych inwalidach wojennych oraz osobach
represjonowanych, uprawnionym do renty rodzin-
nej, przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki ozna-
czone symbolami Rp lub Rpz, dopuszczone do obrotu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Osobom, o których mowa w cytowanym przepi-
sie, receptę może wystawić lekarz ubezpieczenia
zdrowotnego albo felczer ubezpieczenia zdrowotne-
go lub lekarz, albo felczer niebędący lekarzem, albo
felczerem ubezpieczenia zdrowotnego, jeżeli posiada
uprawnienia do wykonywania zawodu oraz zawarł
z funduszem umowę upoważniającą go do wystawia-
nia takich recept.
Osoby, którym przysługuje bezpłatne zaopatrze-
nie w leki, są obowiązane do okazania lekarzowi
albo felczerowi wystawiającemu receptę dokumentu
potwierdzającego przysługujące uprawnienie.
W związku z powyższym produkty oznaczone
symbolami Rp lub Rpz, które uzyskały pozwolenie
na dopuszczenie do obrotu wydane przez ministra
zdrowia oraz przez Radę Unii Europejskiej lub Ko-
misję Europejską, spełniają przesłanki zawarte
w art. 46 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych i mogą być
wydawane bezpłatnie osobom uprawnionym na pod-
stawie art. 46 wymienionej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie dostępności skutecznego leczenia
nowotworu jelita grubego w Polsce (299)
W odpowiedzi na interpelację Pana Jarosława
Wałęsy Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
przesłaną przy piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r. (SPS-
-023-299/08), w sprawie dostępności do skutecznego
leczenia nowotworu jelita grubego w Polsce, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Unormowania prawne regulujące dostęp ludno-
ści do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, a także zasady i tryb finan-
sowania tych świadczeń zostały określone w przepi-
sach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.),
aktach wykonawczych do ww. ustawy oraz zarzą-
dzeniach prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
dotyczących postępowań w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach i zakresach. Zgodnie z przepisami
wymienionej ustawy świadczenia opieki zdrowotnej
są finansowane ze środków pozostających w dyspo-
zycji Narodowego Funduszu Zdrowia. Podstawą
udzielenia świadczeń jest umowa zawarta pomiędzy
świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału Narodo-
wego Funduszu Zdrowia.
W ramach terapii lekowych, w sytuacji gdy pro-
dukt leczniczy wysokospecjalistyczny nie znajduje
się w wykazach leków refundowanych ani w progra-
mach terapeutycznych, istnieje możliwość leczenia
tym lekiem w ośrodkach klinicznych w ramach
świadczenia „chemioterapia niestandardowa”.
Produkt leczniczy avastin zawierający aktywną
substancję bevacizumab, stosowany w leczeniu no-
wotworu jelita grubego, uzyskał pozwolenie na do-
puszczenie do obrotu na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej.

W chwili obecnej możliwość terapii omawianym
lekiem istnieje w ramach świadczenia „chemiotera-
pia niestandardowa” występującego w Katalogu
świadczeń onkologicznych: Chemioterapia, stano-
wiącym załącznik do zarządzenia Nr 80/2006 z dnia
18 września 2006 r. prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia w sprawie przyjęcia szczegółowych mate-
riałów informacyjnych o przedmiocie postępowania
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn. zm.
Warunkiem niezbędnym do rozliczenia świad-
czenia „chemioterapia niestandardowa” jest uzyska-
nie pisemnej akceptacji dyrektora oddziału woje-
wódzkiego funduszu dla wniosku świadczeniodaw-
cy, pozytywnie zaopiniowanego przez konsultanta
wojewódzkiego odpowiednio: w dziedzinie onkologii
klinicznej, hematologii, hematoonkologii dziecięcej
albo ginekologii onkologicznej. Finansowanie świad-
czenia „chemioterapia niestandardowa” odbywa się
w ramach zawartej ze świadczeniodawcą umowy
o udzielanie świadczeń w rodzaju: leczenie szpitalne
– chemioterapia i nie zwiększa kwoty zobowiązania
oddziału funduszu wobec świadczeniodawcy z tytu-
łu realizacji umowy.
Odnośnie do umieszczenia leku avastin w pro-
gramie terapeutycznym uprzejmie informuję, że wy-
mieniony preparat jest lekiem innowacyjnym, które-
go skuteczność oraz efektywność kosztowa są przed-
miotem oceny Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych. Z tego względu leczenie pacjenta powyższym
preparatem wymaga wydania indywidualnej zgody
dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia. Należy wyjaśnić, że terapie nie-
standardowe stosowane są ze szczególną ostrożno-
ścią w indywidualnych przypadkach i na razie nie
mogą stać się powszechnie stosowaną alternatywą
leczenia standardowego.
Prace nad oceną wniosku preparatu avastin nie
zostały zakończone. W przypadku przedłożenia po-
zytywnej rekomendacji przez Agencję Oceny Tech-
nologii Medycznych co do finansowania ze środków
publicznych przedmiotowej terapii, Narodowy Fun-
dusz Zdrowia podejmie działania mające na celu
wprowadzenie leczenia raka jelita grubego produk-
tem leczniczym avastin jako standardowego świad-
czenia w ramach programu terapeutycznego.
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
397
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie mniejszości narodowych w Polsce
(301)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-301/
07) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Jarosława Wałęsy w sprawie mniejszości naro-
dowych w Polsce, uprzejmie informuję, iż kwestia ta
została uregulowana w ustawie z dnia 6 stycznia
2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych
oraz o języku regionalnym (Dz. U. Nr 17, poz. 141,
z późn. zm.). Przedmiotowa ustawa reguluje m.in.
takie kwestie, jak: określenie, jaką grupę obywateli
polskich uznaje się za mniejszość narodową bądź et-
niczną (art. 2 ustawy) oraz określenie zasad używa-
nia i pisowni imion i nazwisk osób należących do
mniejszości, w tym także prawa do rejestracji w ak-
tach stanu cywilnego imion i nazwisk zgodnie z za-
sadami pisowni języka mniejszości (art. 7 ustawy).
W oparciu o art. 7 ww. ustawy minister spraw
wewnętrznych i administracji wydał rozporządzenie
z dnia 30 maja 2005 r. w sprawie sposobu translite-
racji imion i nazwisk osób należących do mniejszości
narodowych i etnicznych zapisanych w alfabecie in-
nym niż alfabet łaciński (Dz. U. Nr 102, poz. 805).
Bezsporna jest kwestia poruszona w interpelacji
dotycząca statusu języka mniejszości. Stąd też usta-
wodawca poświęcił używaniu języka mniejszości od-
rębny rozdział w przedmiotowej ustawie (rozdział
2), który reguluje m.in. kwestie używania języków
mniejszości przed urzędami oraz dodatkowych nazw
w językach mniejszości.
Na podstawie przepisów ww. ustawy wydane zo-
stały trzy rozporządzenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji dotyczące tej problematyki,
tj. rozporządzenie z dnia 30 maja 2005 r. w sprawie
urzędowego rejestru gmin, w których jest używany
język pomocniczy (Dz. U. Nr 102, poz. 856), rozpo-
rządzenie z dnia 30 maja 2005 r. w sprawie rejestru
gmin, na których obszarze są używane nazwy w ję-
zyku mniejszości, wzorów wniosków o wpisanie do
tego rejestru oraz o ustalenie dodatkowej nazwy
miejscowości lub obiektu fizjograficznego w języku
mniejszości narodowej lub etnicznej albo w języku
regionalnym (Dz. U. Nr 102, poz. 857) oraz rozpo-
rządzenie z dnia 16 czerwca 2005 roku w sprawie
dyplomów, zaświadczeń lub certyfikatów potwier-
dzających znajomość języka pomocniczego (Dz. U.
Nr 119, poz. 1013). Ponadto minister infrastruktury
w porozumieniu z ministrem spraw wewnętrznych
i administracji wydał rozporządzenie z dnia 10 sierp-
nia 2005 r. w sprawie umieszczania na znakach i ta-
blicach dodatkowych nazw w językach mniejszości
398
narodowych i etnicznych oraz w języku regionalnym
(Dz. U. Nr 157, poz. 1320).
Podkreślić należy, że kwestie mniejszości naro-
dowych znalazły również odzwierciedlenie w art. 27
i 35 Konstytucji RP (Dz. U. Nr 78, poz. 483,
z późn. zm.).
Ponadto nie można zgodzić się z tezą Pana Posła
dotyczącą obowiązywania dekretu z dnia 30 listopa-
da 1945 r. o języku państwowym i języku urzędowa-
nia rządowych i samorządowych władz administra-
cyjnych (Dz. U. Nr 57, poz. 324), gdyż dekret ten zo-
stał uchylony na mocy art. 18 ustawy z dnia 7 paź-
dziernika 1999 r. o języku polskim (Dz. U. Nr 90,
poz. 999, z późn. zm.). Warto zwrócić uwagę na art. 2
pkt 2 ustawy o języku polskim, który stanowi, że
„ustawa nie narusza praw mniejszości narodowych
i etnicznych oraz społeczności posługującej się języ-
kiem regionalnym”.
Jednocześnie zaznaczyć należy, że przedstawicie-
le MSWiA uczestniczyli w pracach legislacyjnych
nad ustawą o mniejszościach narodowych i etnicz-
nych oraz o języku regionalnym w toku prac parla-
mentarnych, a zmiany postulowane przez MSWiA
zostały uwzględnione. W MSWiA przygotowano tak-
że projekt stanowiska rządu do powyższej ustawy.
Po uchwaleniu ustawy minister spraw wewnętrz-
nych i administracji wydał wszystkie akty wyko-
nawcze, do których przygotowania zobowiązywała
przedmiotowa ustawa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie rybołówstwa dalekomorskiego
w segmencie północnego Atlantyku (303)
Szanowny Panie Marszałku! Na podstawie art. 193
regulaminu Sejmu przedkładam Panu Marszałko-
wi, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, odpo-
wiedź na interpelację Pana Posła Jarosława Wałęsy
w sprawie rybołówstwa dalekomorskiego w segmen-
cie północnego Atlantyku, przekazaną pismem z dnia
4 stycznia 2008 r., znak: SPS-303/08.
Poniżej przedstawiam odpowiedzi na zadane py-
tania.
1. W jaki sposób ministerstwo zamierza zwięk-
szyć rolę Polski jako importera ryb w zaopatrzeniu
rynku wspólnotowego?
Rolą państwa jest stworzenie odpowiednich wa-
runków dla sektora rybołówstwa w celu pełnego wy-
korzystania możliwości połowowych i kwot, które są
dostępne dla Polski.
Dla zrealizowania ww. celu rząd prowadzi inten-
sywne negocjacje z Komisją Europejską, które mają
przyczynić się do odzyskania części utraconego po-
tencjału połowowego po upadłym przedsiębiorstwie
PPDiUR „Gryf” w Szczecinie. Odzyskanie potencja-
łu pozwoli wzmocnić segment floty dalekomorskiej
i w pełni wykorzystać możliwości połowowe, które
daje nam członkostwo w UE.
Ponadto równie istotne jest stworzenie warun-
ków dla rozwoju akwakultury lądowej oraz zwięk-
szenie dostępu na rynek produktów rybnych z niej
pochodzących, m.in. tak cennych jak pstrąg.
W związku z faktem, że blisko 90% surowca po-
chodzi z importu, rząd w ramach wspólnej polityki
celnej UE stara się wynegocjować takie mechani-
zmy regulacji rynku w zakresie import–eksport, aby
surowiec importowany do produkcji był jak najtań-
szy i jak najbardziej dostępny. Ma to szczególne zna-
czenie, ponieważ konsumpcja ryb i przetworów ryb-
nych w Polsce, pomimo ich dietetycznych i zdrowot-
nych zalet, jest wciąż niska w porównaniu z ogól-
nym spożyciem ryb i przetworów rybnych w UE.
2. Czy ministerstwo zamierza wybudować port
floty dalekomorskiej w Porcie Gdańskim, który zda-
niem specjalistów mógłby przechowywać ok. 20 tys.
ton mrożonych ryb?
W ramach rynkowej gospodarki budowa lub roz-
budowa rybackiej infrastruktury portowej nie jest
zadaniem rządu. Inicjatywa w tej kwestii powinna
należeć do partnerów społecznych, którzy działają
w tej branży i dostrzegają taką potrzebę.
Jednakże rząd, działając na rzecz wsparcia roz-
budowy potencjału chłodniczego i zamrażalniczego
w polskich portach, którego to potencjału brakuje,
w ramach obecnego Sektorowego Programu Ope-
racyjnego „Rybołówstwo i przetwórstwo ryb” na
lata 2004–2006 przeznaczył ok. 137 mln zł środków
z funduszu strukturalnego FIFG (Financial Instru-
ment for Fisheries Guidance) na tego typu inwesty-
cje w portach rybackich, a także stworzył korzystne
warunki prawne dla realizacji powyższych inwesty-
cji. Działania rządu w tym zakresie będą również
kontynuowane w Nowej Perspektywie Finansowej
na lata 2007–2013 przy udziale finansowych środ-
ków strukturalnych z Europejskiego Funduszu Ry-
backiego.
Zaoferowane warunki będą dla potencjalnych in-
westorów jeszcze bardziej atrakcyjne i korzystne
z racji znacznego uproszczenia procedur ubiegania
się o wsparcie finansowe w ramach programu opera-
cyjnego na lata 2007–2013.
Z informacji posiadanych przez ministerstwo
wynika, że istnieje zainteresowanie tego typu inwe-
stycjami.
3. W latach 90. Państwowe Przedsiębiorstwo Po-
łowów Dalekomorskich Dalmor przeflagowało swoje

statki pod banderę maltańską. Malta, stając się, tak
jak Polska, członkiem UE, przejęła nasze prawa to-
nażowe. Czy ministerstwo podjęło odpowiednie
działania w celu skorygowania tego błędu?
W latach 90. PPPiH Dalmor SA w Gdyni przefla-
gowało, ze względów ekonomicznych, należące do
przedsiębiorstwa 3 statki połowowe pod banderę
maltańską. Odbyło się to za zgodą ówczesnych władz
państwowych. Po akcesji Polski do UE zarówno
strona rządowa, jak i Dalmor SA czynili wysiłki na
rzecz powrotu ww. statków pod polską banderę. Do
tej pory udało się to w przypadku jednego ze stat-
ków. Wyrażam nadzieję, że w związku z decyzjami
Izby Morskiej w zakresie czasowej zmiany bandery,
to znaczy w jakim okresie statki mogą przebywać
pod obcą banderą, uda się, z korzyścią dla polskiego
rybołówstwa dalekomorskiego, doprowadzić do po-
wrotu tych jednostek pod polską banderę.
Jednakże zgodnie z obowiązującym prawem pol-
skim i UE istotny głos w tej sprawie ma zarówno
strona maltańska, jak również Dalekomorska Kom-
pania Połowowa Dalmor sp. z o.o. w Gdyni (wyod-
rębniona z Dalmor SA), która może swobodnie dys-
ponować swoim potencjałem połowowym w ramach
obowiązującego prawa.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie budownictwa mieszkaniowego (304)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jarosława Wałęsy sprawie budow-
nictwa mieszkaniowego, przekazaną pismem z 4 stycz-
nia br. (znak: SPS-023-304/08), uprzejmie przeka-
zuję poniższe wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie pierwsze, trudno nie
zgodzić się ze stwierdzeniem, iż brak spójnej i konse-
kwentnej polityki rządu w dziedzinie budownictwa
mieszkaniowego może stanowić barierę w skutecz-
nym osiąganiu poprawy stanu zaspokojenia potrzeb
mieszkaniowych. Zdecydowanie negatywna ocena
w tym zakresie, która została zawarta w postawio-
nym pytaniu, nie jest już jednak kwestią oczywistą.
Programowanie polityki mieszkaniowej w III Rze-
czypospolitej ma historię prawie tak długą, jak ona
sama. Opracowany w Ministerstwie Gospodarki
Przestrzennej i Budownictwa, a ogłoszony w 1992 r.
„Nowy Ład Mieszkaniowy” stanowił pierwszy zbiór
zasad polityki mieszkaniowej, który odpowiadał po-
399
trzebom nowoczesnej gospodarki rynkowej, do jakiej
Polska wówczas aspirowała. Stawiał on na mechani-
zmy rynkowe wspomagane jedynie zachętami i wspar-
ciem finansowym państwa. Podstawowe kierunki
w nim wyznaczone, takie jak rozwój rynkowych sys-
temów finansowania mieszkalnictwa oraz budow-
nictwa społecznego, potwierdzane były w kolejnych
dokumentach programowych opracowywanych za-
równo przez lewicowe, jak i prawicowe rządy („Zało-
żenia polityki mieszkaniowej państwa” – 1995 r.,
„Założenia polityki mieszkaniowej państwa na lata
1999–2003”). Realizacja tego ostatniego dokumentu
została w 2001 r. przerwana przez wybory parla-
mentarne i działania sanacyjne w sferze finansów
publicznych. Nowy rząd nie zaniechał jednak obo-
wiązujących w całych latach 90. zasadniczych kie-
runków polityki mieszkaniowej, a jedynie wprowa-
dził istotne korekty do stosowanego w polityce miesz-
kaniowej instrumentarium.
Oczywiście cechą charakterystyczną dotychcza-
sowych działań wielu kolejnych rządów w obszarze
mieszkalnictwa był fakt, iż ich powstawaniu zawsze
towarzyszył jakiś kontekst polityczno-gospodarczy,
co nie sprzyjało zachowaniu ciągłości projektowa-
nych i wprowadzanych działań. W 1999 r. program
mieszkaniowy był elementem programu uzdrowie-
nia finansów publicznych, a w 2002 r. był kluczem
(a raczej jednym z wielu kluczy) do rozwoju w strate-
gii prowzrostowej. Wpływało to na dobór przyjmo-
wanych rozwiązań, które różniły się od siebie i nie-
jednokrotnie powiązane były zbyt ściśle z niezależ-
nymi od polityki mieszkaniowej obszarami (np. zmia-
ny systemowe w prawie podatkowym). Skutkowało
to zbyt częstymi zmianami przyjmowanych instru-
mentów wsparcia, nie do końca uzasadnionymi wzglę-
dami poprawy efektywności systemu działań sprzy-
jających poprawie sytuacji mieszkaniowej. Innym
przejawem zbyt zawężonej optyki dotychczasowych
programów mieszkaniowych kolejnych rządów była
również ich koncentracja na działaniach propopyto-
wych, bez poświęcania należytej uwagi kwestii zdol-
ności potencjału wytwórczego w budownictwie do
sprostania presji popytowej, przy czym zdolność ta
może być uwarunkowana wewnętrznie (wydajność,
skłonność do inwestowania), jak i zewnętrznie (do-
stępność gruntów, wydolność administracji). Jak po-
kazują wyraźnie doświadczenia ostatnich lat barie-
ry po stronie podaży (planistyczne, biurokratyczne,
regulacyjne, wydajnościowe) mogą stanowić poważ-
ną przeszkodę rozwoju sektora mieszkaniowego i prze-
sunięcie akcentów w tym zakresie jest niewątpliwie
konieczne.
Odpowiadając w tym kontekście na pytanie dru-
gie, dotyczące aktualnych zamierzeń rządu w obsza-
rze polityki mieszkaniowej, w tym kwestii opraco-
wania Narodowego Planu Rozwoju Mieszkalnictwa,
na wstępie chciałbym zaznaczyć, iż podejmowane
przez rząd w pierwszej kolejności działania mają na
celu poprawę uwarunkowań realizacji budownictwa
mieszkaniowego w odniesieniu do całego rynku.
400
Jest to realizowane nie poprzez podjęcie przez rząd
realizacji Narodowego Programu Budowy Miesz-
kań, w rozumieniu, jakie wynika z postawionego py-
tania, lecz w drodze likwidacji narosłych na prze-
strzeni lat barier ograniczających możliwość odpo-
wiedniego wykorzystania już istniejącego potencja-
łu. Kierunek ten został wyraźnie wyrażony w expo-
sé prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska.
Obecne prace Ministerstwa Infrastruktury w ob-
szarze budownictwa mieszkaniowego koncentrują
się w pierwszej kolejności na wprowadzeniu kom-
pleksowych zmian prawnych eliminujących podsta-
wowe ograniczenia dla inwestycji na rynku miesz-
kaniowym. Zgodnie z planem pracy Rady Ministrów
na I półrocze br. rząd rozpatrzyć powinien opraco-
wywane aktualnie w resorcie założenia do ustaw:
— zmianie niektórych ustaw w celu usprawnie-
nia procesu inwestycyjnego w budownictwie, istotą
tej inicjatywy będzie usprawnienie procesu inwesty-
cyjnego w budownictwie poprzez zmianę i uzupeł-
nienie ustaw regulujących proces inwestycyjny
w budownictwie, zarówno w zakresie lokalizacji, jak
i przebiegu procesu budowlanego, oraz harmoniza-
cja ustaw innych działów administracji rządowej
(ustawy szczególne) wpływających na sprawność
procesu inwestowania;
— zorganizowanym budownictwie mieszkanio-
wym – ustawa ta określi zasady realizacji budownic-
twa mieszkaniowego w zorganizowanej formie osie-
dli mieszkaniowych, zapewniających odpowiedni
standard zamieszkania, wraz z określeniem sposo-
bu i zasad realizacji infrastruktury technicznej
i społecznej, przy zapewnieniu współdziałania sa-
morządu terytorialnego i inwestorów, z zachowa-
niem kontroli społecznej mieszkańców miast i orga-
nizacji społeczeństwa obywatelskiego;
— rewitalizacji miast – określenie zasad rewita-
lizacji (m.in. zakres inwestycji publicznych związa-
nych z rewitalizacją, zasady gospodarki nierucho-
mościami na obszarach rewitalizowanych, zasady
realizacji infrastruktury komunalnej) zapewnia-
jących poszanowanie interesów lokalnych społecz-
ności oraz uwzględniających możliwość pozyski-
wania środków unijnych i wykorzystania instru-
mentów BGK.
Realizacja powyższych inicjatyw legislacyjnych
ma na celu eliminację kluczowych ograniczeń admi-
nistracyjnych w procesie realizacji inwestycji bu-
dowlanych, likwidację barier dla prawidłowego pro-
cesu planowania i zagospodarowania przestrzenne-
go (niska podaż i niewystarczający standard tere-
nów przeznaczanych pod inwestycje mieszkaniowe),
zapewnienie odpowiedniego stopnia rozwoju infra-
struktury związanej z budownictwem mieszkanio-
wym oraz wprowadzenie rozwiązań zapewniają-
cych zintegrowany i zrównoważony rozwój miast.
Osiągnięcie zakładanych celów będzie więc miało
fundamentalne znaczenie dla zapewnienia prawi-
dłowego rozwoju sektora mieszkaniowego w Polsce,
skutkując poprawą warunków prowadzenia dzia-
łalności inwestycyjnej w sektorze mieszkaniowym,
poprawą dostępności mieszkań (obniżenie kosztów
budowy i cen mieszkań przy jednoczesnym zapew-
nieniu odpowiedniej pod względem infrastruktury
społecznej i technicznej lokalizacji nieruchomości
mieszkaniowych) oraz bardziej efektywnym wyko-
rzystywaniem środków publicznych wspierających
sektor mieszkaniowy.
Równolegle do ww. inicjatyw podejmowane są
oczywiście działania dotyczące instrumentów wspar-
cia sektora mieszkaniowego. W 2008 r. zapewnione
zostały środki na realizację programu budownictwa
socjalnego, realizowanego w oparciu o przepisy usta-
wy z 8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu two-
rzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noc-
legowni i domów dla bezdomnych. Prowadzone są
również prace mające na celu określenie – przy
uwzględnieniu obecnych i prognozowanych uwarun-
kowań rynku mieszkaniowego – zmian poprawiają-
cych efektywność programu budownictwa społecz-
nego realizowanego w oparciu o formułę towarzystw
budownictwa społecznego.
Przekazując powyższe wyjaśnienia, w ostatniej
części niniejszego pisma chciałbym krótko odnieść
się do uwag wskazanych we wstępie interpelacji,
szczególnie opinii, iż sytuacja w polskim mieszkal-
nictwie ulega systematycznemu pogorszeniu. Opinia
ta, pomimo wielu bolączek dotykających nadal sek-
tor mieszkaniowy oraz działań, których wprowa-
dzenie dla utrzymania rozwoju inwestycji mieszka-
niowych jest konieczne, wydaje się być niesprawie-
dliwą. Co więcej, w oparciu o dane można zdecydo-
wanie stwierdzić, że sytuacja mieszkaniowa syste-
matycznie ulega poprawie, choć niestety niewspół-
miernie do potrzeb i oczekiwań w tym zakresie.
W 2007 r. oddano do użytkowania o ok. 15% więcej
mieszkań niż w roku poprzednim i są to mieszkania
o coraz wyższym standardzie. Budujemy mieszka-
nia coraz większe, zużywające coraz mniej energii
i coraz lepiej wykończone, a więc tańsze w eksplo-
atacji, wreszcie, co także ma duże znaczenie – miesz-
kania coraz ładniejsze. Niestety, co niewątpliwie jest
zjawiskiem niepokojącym, w ostatnim okresie roz-
wojowi budownictwa mieszkaniowego towarzyszył
bardzo szybki wzrost cen mieszkań. Rząd ma na-
dzieję, że wspomniane już wcześniej zamierzenia
i działania pozwolą ograniczyć lub wyeliminować
podstawowe bariery obserwowane na rynku i będą
skutkować utrzymaniem pozytywnych tendencji,
zapewniając w długim okresie czasu znaczącą i trwa-
łą poprawę sytuacji mieszkaniowej w Polsce.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie propozycji budowy przez państwo
odcinka autostrady A1 Grudziądz–Toruń (305)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Jarosława Wałęsy (SPS-
-023-305/08) z dnia 4.01.2008 r. w sprawie budowy
przez państwo odcinka autostrady A1 Grudziądz–
–Toruń przekazuję na ręce Pana Marszałka niniej-
sze wyjaśnienia.
„Jakie gwarancje daje ministerstwo, że przejęcie
przez państwo budowy odcinka autostrady A1 Gru-
dziądz–Toruń nie spowoduje opóźnień w oddaniu do
użytku?
W jaki sposób ministerstwo zamierza rozwiązać
problem z firmą Gdańsk Transport Company?”
Planowana jest realizacja odcinka autostrady A1
Nowe Marzy–Toruń w latach 2008–2010 w systemie
tradycyjnym. Postępowanie przetargowe na wybór
wykonawców robót budowlanych w trybie przetargu
ograniczonego zostało ogłoszone przez generalnego
dyrektora dróg krajowych i autostrad w połowie
października 2007 r.
Równocześnie w związku z wystąpieniem spółki
Gdańsk Transport Company SA z dnia 18 stycznia
2008 r. deklarującym gotowość realizacji II etapu
autostrady płatnej A1, tj. odcinka Nowe Marzy–To-
ruń (węzeł Czerniewice), w oparciu o dokumentację
przygotowaną przez GDDKiA Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. przyjęła do wiadomości informa-
cję ministra infrastruktury o wznowieniu negocjacji
ze spółką Gdańsk Transport Company SA w spra-
wie budowy i eksploatacji przedmiotowego odcinka.
W tym wariancie etap II zostałby zrealizowany
w terminie do 31 grudnia 2011 r.
„Jaki będzie całkowity koszt budowy tego od-
cinka?”
Cena zostanie określona w drodze negocjacji lub
ustalona w wyniku przetargu.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
401
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie pośrednictwa przy przewozie rzeczy
(307)
Odpowiadając na interpelację Pana Posła na
Sejm RP Jarosława Wałęsy z dnia 17 grudnia 2007 r.,
przekazaną przy piśmie nr SPS-023-307/08 z dnia
4 stycznia 2008 r., uprzejmie informuję, że obowią-
zek uzyskania licencji na krajowy transport drogo-
wy rzeczy w przypadku wykonywania pośrednictwa
przy przewozie rzeczy wynika z zapisów wprowa-
dzonych do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o trans-
porcie drogowym, w brzmieniu nadanym ustawą
z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transpor-
cie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 180, poz. 1497).
Należy podkreślić, że zmiana ta w zakresie po-
średnictwa przy przewozie rzeczy nie wynika z przed-
łożenia rządowego. Ówczesny minister infrastruk-
tury nie inicjował też powyższych zapisów do usta-
wy o transporcie drogowym. Stosowny wniosek
wraz z projektem zapisów został zgłoszony na posie-
dzeniu podkomisji infrastruktury przez przedstawi-
cieli przewoźników i w wyniku głosowania został
ostatecznie przyjęty przez Sejm RP.
Ustawa o transporcie drogowym wprowadza
jednolite kryteria jakościowe dostępu do zawodu
przewoźnika drogowego. Dotyczy to również przed-
siębiorców zajmujących się pośrednictwem przy
przewozie rzeczy. Jednym z wymogów niezbędnych
do spełnienia przy ubieganiu się o licencję upraw-
niającą do wykonywania pośrednictwa jest potwier-
dzenie posiadania przez przedsiębiorcę stosownej
sytuacji finansowej. To zabezpieczenie finansowe
oznacza posiadanie w dyspozycji firmy wystarcza-
jących zasobów zapewniających właściwe urucho-
mienie przedsiębiorstwa i właściwe administrowa-
nie nim. Warunek ten ma zatem swoje głębokie
ekonomiczne uzasadnienie. Zdaniem Komisji Euro-
pejskiej warunek ten stanowi również zabezpiecze-
nie dla klientów i osób trzecich w przypadku, gdy
dany podmiot gospodarczy nie jest w stanie wywią-
zać się ze swoich zobowiązań finansowych. Należy
również zaznaczyć, że warunki jakościowe dostępu
do zawodu dla firm działających w transporcie dro-
gowym dotyczą wszystkich, bez względu na ich
wielkość, zaś istniejąca struktura rynku, na któ-
rym przeważają małe podmioty gospodarcze, nie
może stanowić argumentu przeciwko wprowadze-
niu ram prawnych dla ich funkcjonowania, a więc
porządkujących dany rynek.
402
Na chwilę obecną resort nie prowadzi prac nad
zmianą ustawy o transporcie drogowym w zakresie
pośrednictwa przy przewozie rzeczy.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie przepisów o żegludze śródlądowej
(308)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jarosława Wałęsy przesłaną przy
piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-308/
08, przedstawiam stanowisko dotyczące zagadnie-
nia ujętego w interpelacji, odnoszącego się do możli-
wości wprowadzenia zmian w ustawie z dnia 21 grud-
nia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r.
Nr 123, poz. 857, ze zm.).
Zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy o żegludze śródlą-
dowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 123, poz. 846) „Statek
polski, używany wyłącznie do uprawiania sportu
lub rekreacji, z wyjątkiem jednostek napędzanych
wyłącznie siłą ludzkich mięśni, o długości kadłuba
powyżej 12 m lub o napędzie mechanicznym o mocy
silników większej niż 15 kW podlega obowiązkowi
wpisu do rejestru statków używanych wyłącznie do
celów sportowych lub rekreacyjnych. Statki zwol-
nione z obowiązku wpisu do rejestru mogą być do
niego wpisane na wniosek właściciela”.
Jednocześnie informuję Pana Posła, że przepisy,
na które się Pan powołuje w interpelacji, zostały
znowelizowane, a jednostki pływające wymienione
w Pana piśmie są obecnie wyłączone z obowiązku
wpisu do rejestru prowadzonego przez urzędy żeglu-
gi śródlądowej.
Dodatkowo zgodnie z art. 19 ust. 2 ww. ustawy
o żegludze śródlądowej rejestr statków używanych
wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji pro-
wadzi właściwy polski związek sportowy, o którym
mowa w art. 7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o spo-
rcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 11298 oraz
z 2006 r. Nr 64, poz. 448).
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a Panu Posłowi dziękuję za
zainteresowanie się tą problematyką.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie trudnej sytuacji
finansowo-zdrowotnej emerytów i rencistów
(309)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Jarosława Wałęsy z dnia
4 stycznia 2008 r., nr SPS-023-309/08, w sprawie
trudnej sytuacji finansowo-zdrowotnej emerytów i ren-
cistów przedkładam następujące wyjaśnienia.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135 ze zm.).
Ustawa ta, realizując wyrażony w art. 68 Konstytu-
cji Rzeczypospolitej Polskiej obowiązek zapewnienia
obywatelom niezależnie od ich sytuacji materialnej
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych, opiera się na
zasadach równego traktowania obywateli oraz soli-
darności społecznej. Zgodnie ze wskazaną zasadą
solidarności społecznej w myśl art. 65 wymienionej
ustawy wszyscy świadczeniobiorcy, to jest osoby
ubezpieczone oraz inne osoby spełniające wskazane
w ustawie wymogi, mają prawo do takich samych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych.
Przepisy wymienionej ustawy przewidują dla
niektórych kategorii świadczeniobiorców (pacjen-
tów) szczególne uprawnienia do świadczeń opieki
zdrowotnej. Takimi kategoriami pacjentów są: za-
służeni honorowi dawcy krwi, żołnierze w służbie
czynnej, inwalidzi wojskowi, inwalidzi wojenni, oso-
by represjonowane, uprawnienia te przysługują tak-
że wdowom i wdowcom po poległych żołnierzach,
zmarłych inwalidach wojennych oraz osobach repre-
sjonowanych, uprawnionym do renty rodzinnej.
Zapis art. 14 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych prze-
widuje finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej
przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Zgodnie z tre-
ścią art. 15 ust. 2 przedmiotowej ustawy świadcze-
niobiorca ma zapewnione finansowanie ze środków
publicznych oraz zaopatrzenie w produkty lecznicze,
wyroby medyczne i środki pomocnicze.
Wykonując postanowienia ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, minister zdrowia, w myśl art. 36 i 37
wyżej wymienionej ustawy, po zasięgnięciu opinii
Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej
Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady Aptekarskiej,
określa w drodze rozporządzeń wykazy leków refun-
dowanych, tj. wykaz leków podstawowych i uzupeł-
niających, wysokość opłaty ryczałtowej za leki pod-

stawowe i recepturowe, wysokość odpłatności za leki
uzupełniające, wykaz chorób oraz wykaz leków i wy-
robów medycznych, które ze względu na choroby
określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za
opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością.
Leki i wyroby medyczne z wykazów, o których
mowa, mogą być nabywane przez świadczeniobior-
ców, w tym emerytów i rencistów, na podstawie re-
cept z odpłatnością określoną w poszczególnych wy-
kazach.
Minister zdrowia realizuje zadania w oparciu o uchwa-
lone przez parlament regulacje ustawowe. Przepisy
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych nie przewidują szczegól-
nych uprawnień dla rencistów i emerytów.
Minister zdrowia dostrzega trudną sytuację tej
grupy ludności, jednakże nie dysponuje środkami
finansowymi na pomoc dla indywidualnych pa-
cjentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie cen leków (310)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Jarosława Wałęsy Posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej przesłaną przy piśmie
z dnia 4 stycznia 2008 r. (SPS-023-310/08), w spra-
wie cen leków, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Dostęp ludności do leków objętych dopłatami ze
środków publicznych zawiera ustawa z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), zasady i tryb kształtowania
cen produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
których refundacja finansowana jest całkowicie lub
częściowo ze środków publicznych, określa ustawa
z dnia 5 lipca 2001 r.o cenach (Dz. U. Nr 97,
poz. 1050, z późn. zm.).
Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych świadczeniobiorcy zapewnia się
i finansuje ze środków publicznych, na zasadach
i w zakresie określonym w ustawie, szereg świad-
czeń, m.in.: podstawową opiekę zdrowotną, leczenie
szpitalne, zaopatrzenie w produkty lecznicze.
403
Zgodnie z art. 36 i 37 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych systemem refundacji są objęte leki z wyka-
zów leków refundowanych. Wymienione wykazy
określa w drodze rozporządzeń minister właściwy
do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady
Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej.
Ceny leków z wykazów leków refundowanych są
regulowane. Zgodnie z uprawnieniami określonymi
w art. 5 ust. 4 ustawy o cenach minister właściwy do
spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw finansów publicznych, po zasięgnię-
ciu opinii prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia,
określa w drodze rozporządzenia ceny urzędowe
hurtowe i detaliczne w odniesieniu do produktów
leczniczych i wyrobów medycznych objętych, na pod-
stawie wymienionej ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej, wykazami leków refundowanych, mając
na względzie równoważenie interesów konsumen-
tów i przedsiębiorców zajmujących się wytwarza-
niem i obrotem tymi produktami leczniczymi i wy-
robami. Wymienione wykazy określa minister zdro-
wia, biorąc pod uwagę możliwości płatnicze Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, poziom cen w krajach
o zbliżonej wysokości dochodu narodowego na jed-
nego mieszkańca, konkurencyjność cenową, wpływ
leku na bezpośrednie koszty leczenia, wielkość re-
alizowanych dostaw, koszty produkcji, udowodnioną
skuteczność leku, znaczenie leku w zwalczaniu cho-
rób o znacznym zagrożeniu epidemiologicznym i cy-
wilizacyjnym.
Ceny urzędowe ustala się również na produkty
lecznicze i wyroby medyczne nabywane bezpośred-
nio od wytwórcy lub bezpośrednio z hurtowni far-
maceutycznej przez zakłady lecznictwa zamknięte-
go w celu realizacji świadczeń opieki zdrowotnej.
W każdej sytuacji negocjowania zakupu leku uwzględ-
niany jest poziom ceny, która obowiązuje w krajach,
w których został on dopuszczony do obrotu.
Pragnę zwrócić uwagę na fakt, że o wielkości
refundacji decyduje limit ceny, który określa mak-
symalną wysokość refundacji dla danego leku. Pod-
stawą ustalenia limitu ceny jest najtańsza dawka
dobowa leku (DDD), w ramach danej nazwy mię-
dzynarodowej lub grupy terapeutycznej. W każdej
grupie leków objętych wspólnym limitem ceny jest
lek, który mieści się w limicie ceny i ten lek pacjent
otrzymuje na podstawie recepty, zgodnie z odpłat-
nością określoną w wykazie, natomiast do leków,
których ceny są wyższe od ustalonego limitu, obo-
wiązuje dopłata (ponad limit). Niezależnie od usta-
lonej ceny urzędowej Narodowy Fundusz Zdrowia
refunduje koszty wydania leku ubezpieczonemu do
wysokości limitu ceny.
Odpowiadając na pytania uprzejmie informuję.
Ceny urzędowe produktów leczniczych podlegają
stałej analizie i ich obniżenie następuje w wyniku
prowadzonych z producentami leków negocjacji oraz
poprzez rewizję cen. Należy podkreślić, że umiesz-
404
czenie nowego leku w wykazach poprzedzone jest
wnikliwą analizą ceny leku oraz opartymi na niej
negocjacjami cenowymi. Powyższe działania skut-
kują zwiększeniem konkurencji na rynku farmaceu-
tycznym, w konsekwencji niższymi cenami leków,
a co za tym idzie, niższym poziomem współpłacenia
przez pacjentów, jak również obniżeniem kosztów
refundacji.
Ministerstwo Zdrowia podjęło wszelkie działa-
nia, aby zapewnić lekarzom dostęp do informacji na-
ukowej o lekach dopuszczonych do obrotu na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej oraz lekach objętych
dopłatami ze środków publicznych, jak również o kosz-
tach terapii alternatywnymi lekami, poprzez po-
wszechną publikację w czasopismach fachowych jak
również w Internecie. Pacjent może również zwrócić
się do lekarza o przepisanie tańszego zamiennika.
Ponadto, zgodnie z art. 38 ust. 4 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, apteka ma obowiązek poinformować
świadczeniobiorcę o możliwości nabycia leku innego
niż lek przepisany na recepcie, o tej samej nazwie
międzynarodowej, dawce, postaci farmaceutycznej
lub postaci farmaceutycznej zbliżonej, która nie po-
woduje powstania różnic terapeutycznych, i o tym
samym wskazaniu terapeutycznym, którego cena
nie przekracza limitu ceny. Apteka ma obowiązek
posiadać ten lek i na żądanie świadczeniobiorcy wy-
dać lek, którego cena jest niższa niż cena leku prze-
pisanego na recepcie. Nie dotyczy to sytuacji, w któ-
rej wystawiający receptę dokonał odpowiedniej ad-
notacji na druku recepty, wskazując na niemożność
dokonania zamiany przepisanego leku. Należy do-
dać, że lekarze podlegają obowiązkowi szkoleń, któ-
re zostały dookreślone w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 6 października 2004 r. w sprawie
sposobów dopełnienia obowiązku doskonalenia za-
wodowego lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 231,
poz. 2326, z późn. zm.). W programach edukacji le-
karzy uwzględniana jest tematyka dotycząca odpo-
wiedniego doboru leku, ze szczególnym uwzględnie-
niem skuteczności terapeutycznej i kosztów terapii
oraz stosowania zasady wyboru leku.
Narodowy Fundusz Zdrowia podjął działania
w sprawie budowy rejestru usług medycznych, tj. in-
formatycznego systemu ewidencyjnego zbierającego
szczegółowe dane o uwierzytelnionych kontaktach
pacjentów z personelem medycznym i faktach zwią-
zanych z tymi kontaktami. Obejmują one nie tylko
informacje o świadczeniu medycznym i jego wyko-
nawcy, ale także o przepisanych lekach, leczeniu
szpitalnym i inne. Zakończenie prac związanych
z wdrożeniem ogólnopolskiego rejestru usług me-
dycznych, zgodnie z informacjami Narodowego
Funduszu Zdrowia, przewidywane jest w latach
2009–2010.
Proces harmonizacji dokumentacji produktów
leczniczych wynika wprost z traktatu akcesyjnego
i jest związany z okresem przejściowym na dostoso-
wanie do wymogów unijnych dokumentacji produk-
tów leczniczych dopuszczonych do obrotu w Polsce
przed dniem akcesji. W wyniku negocjacji rząd pol-
ski uzyskał okres przejściowy do końca grudnia
2008 r. na dostosowanie dokumentacji rejestracyjnej
do wymogów ustawy Prawo farmaceutyczne. Podję-
te zostały kroki mające na celu usprawnienie zarów-
no pracy Urzędu Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych, jak i przebiegu samego procesu harmonizacji.
W szczególności prezes urzędu rejestracji podjął kro-
ki skutkujące zmianą organizacji i funkcjonowania
urzędu rejestracji, które doprowadziły do poprawy
wydolności urzędu w zakresie oceny dokumentacji.
Podjęte zostały również działania mające na celu
polepszenie współpracy urzędu rejestracji z eksper-
tami zewnętrznymi, w szczególności z Narodowym
Instytutem Leków. Wprowadzono rozwiązania orga-
nizacyjne pozwalające podmiotom odpowiedzialnym
na bieżące monitorowanie sposobu załatwienia spra-
wy. Poprawiono komunikację z samymi firmami
oraz ich przedstawicielami poprzez organizowanie
spotkań i konferencji z udziałem stowarzyszeń bę-
dących reprezentantami firm farmaceutycznych, na
których na bieżąco są przedstawiane aktualne po-
stępy w procesie harmonizacji, rozwiązywane są
problemy wynikające z prowadzonych postępowań
administracyjnych oraz zgłaszane dalsze postulaty
usprawnienia pracy zarówno urzędu, jak i pracow-
ników firm odpowiedzialnych za proces harmoniza-
cji. Wszystkie te działania mają na celu usprawnie-
nie przebiegu procesu harmonizacji i umożliwienie
zakończenie tego procesu do dnia 31 grudnia 2008 r.
względem wszystkich podmiotów, które wyrażą chęć
dostosowania dokumentacji swoich produktów do
wymogów określonych w traktacie akcesyjnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości wprowadzenia zmian
w art. 80 ustawy Prawo wodne (312)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Henryka Siedlaczka (pismo znak:
SPS-023-312/08) w sprawie możliwości wprowadze-
nia zmian w art. 80 ustawy Prawo wodne, przedkła-

dam następujące stanowisko uzgodnione z mini-
strem środowiska.
Ustawa z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne (Dz. U.
z 2005r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) definiuje po-
jęcie urządzenia wodnego jako urządzenia służące-
go kształtowaniu zasobów wodnych oraz korzysta-
niu z nich, a w szczególności:
a) budowle: piętrzące, upustowe przeciwpowo-
dziowe i regulacyjne, a także poldery przeciwpowo-
dziowe, kanały i rowy,
b) zbiorniki, obiekty zbiorników i stopni wodnych,
c) stawy rybne oraz stawy przeznaczone do
oczyszczania ścieków, rekreacji lub innych celów,
d) obiekty służące do ujmowania wód powierzch-
niowych oraz podziemnych,
e) obiekty energetyki wodnej,
f) wyloty urządzeń kanalizacyjnych służące do
wprowadzania ścieków do wód lub urządzeń wod-
nych oraz wyloty urządzeń służące do wprowadza-
nia wody do wód lub urządzeń wodnych,
g) stałe urządzenia służące do połowu ryb lub do
pozyskiwania innych organizmów wodnych,
h) mury oporowe, bulwary, nabrzeża, pomosty,
przystanie, kąpieliska,
i) stałe urządzenia służące do dokonywania
przewozów międzybrzegowych.
Rozporządzenie ministra środowiska z dnia
20 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać budowle hydro-
techniczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2007r.
Nr 86, poz. 579) precyzuje definicje budowli hydro-
technicznej jako budowli wraz z urządzeniami i in-
stalacjami technicznymi z nimi związanymi, słu-
żące gospodarce wodnej oraz kształtowaniu zaso-
bów wodnych i korzystaniu z nich, w tym: zapory
ziemne i betonowe, jazy, budowle upustowe z prze-
lewami i spustami, przepusty wałowe i mnichy, ślu-
zy żeglugowe, wały przeciwpowodziowe, siłownie
i elektrownie wodne, ujęcia śródlądowych wód po-
wierzchniowych, wyloty ścieków, czasze zbiorników
wodnych wraz ze zboczami i skarpami, pompow-
nie, kanały, sztolnie, rurociągi hydrotechniczne,
syfony, lewary, akwedukty, budowle regulacyjne na
rzekach i potokach, progi, grodze, nadpoziomowe
zbiorniki gromadzące substancje płynne i półpłyn-
ne, porty, baseny, zimowiska, pirsy, mola, pomosty,
nabrzeża, bulwary, pochylnie i falochrony na wo-
dach śródlądowych, przepławki dla ryb.
W myśl przytoczonych definicji teren międzywa-
la nie może być zakwalifikowany jako budowla hy-
drotechniczna, gdyż jest to grunt położony pomię-
dzy budowlą hydrotechniczną (wałem przeciwpowo-
dziowym) a linią wody. Budowlą służącą ochronie
przeciwpowodziowej jest wał przeciwpowodziowy,
samo międzywale jest jedynie strefą przejścia wód
powodziowych, zatem nie może być zakwalifikowa-
ne jako urządzenie wodne.
Wspomniane przez pana posła Henryka Siedlacz-
ka kryteria dotyczące inwestycji celu publicznego
405
spełniają poldery – urządzenia wodne zapewniające
możliwość sterowania przepływem wód oraz okreso-
we ich retencjonowanie, będące ważnym elementem
ochrony przeciwpowodziowej. Gospodarka rolna na
obszarach polderów podlega ograniczeniom, ale wła-
ściciele gruntów położonych w czaszy polderów mają
prawo do zamiany bądź wykupu gruntów.
Ponadto należy zwrócić uwagę, że struktura wła-
snościowa i sposób użytkowania, a także parametry
projektowe każdego obszaru międzywala są różne
dla rozpatrywanych obszarów. Zasadne wydaje się
więc indywidualne przeanalizowanie i rozpatrzenie
roszczeń właścicieli gruntów położonych na tych ob-
szarach. Natomiast w przypadku modernizacji wa-
łów bądź podczas realizacji nowej inwestycji, gdy
występuje rzeczywista zmiana sposobu użytkowa-
nia gruntów, powodująca znaczne obniżenie ich
wartości, nieodzowne wydaje się przeprowadzenie
przez inwestora analiz ekonomicznych, mających na
celu oszacowanie ewentualnych odszkodowań i za-
miany lub wykupu gruntów oraz zasadności finan-
sowej realizacji planowanej inwestycji.
Zgodnie z zapisami zawartymi w ustawie z dnia
27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717)
właściciele gruntów położonych w pobliżu koryt
rzecznych i zbiorników wodnych mają możliwość
uczestniczenia w inwestycji związanej z planowa-
niem lokalizacji i budową wałów przeciwpowodzio-
wych na etapie opracowania studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmi-
ny, a co za tym idzie, mają prawnie zagwarantowaną
możliwość współuczestniczenia w podejmowaniu de-
cyzji o ograniczeniu działalności rolnej na gruntach
położonych na obszarze międzywala.
Co więcej, należy uwzględnić fakt, iż zakwalifi-
kowanie w skali kraju obszarów międzywala jako
terenów zajętych wyłącznie pod inwestycje celu pu-
blicznego pociągnęłoby za sobą znaczące, niewspół-
mierne do potencjalnych korzyści skutki finansowe
dla budżetu państwa związane z kosztami wykupu
i zamiany gruntów.
W związku z powyższymi wyjaśnieniami zmiana
art. 80 ustawy Prawo wodne, polegająca na kom-
pleksowym zakwalifikowaniu terenów międzywala
jako budowli hydrotechnicznej służącej celowi pu-
blicznemu, nie wydaje się uzasadniona, niemniej
jednak dopuszczam możliwość indywidualnego roz-
poznania zaistniałych problemowych sytuacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
406
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie poprawy stanu technicznego
głównych ciągów komunikacyjnych
woj. śląskiego (313)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Henryka Siedlaczka z dnia
4 grudnia 2007 r., przekazanej przy piśmie z dnia
4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-313/08, w sprawie
poprawy stanu technicznego głównych ciągów ko-
munikacyjnych w województwie śląskim, a w szcze-
gólności drogi krajowej nr 45, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
W związku z faktem, iż potrzeby w zakresie za-
równo budowy, jak i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie planowane bądź
konieczne do przeprowadzenia inwestycje mogą zo-
stać w pełni zrealizowane. Należy także podnieść,
że pomimo iż środki przeznaczane na odnowy dróg
krajowych w ostatnich latach rosną (2004 r. – 608
mln zł, 2005 r. – 770 mln zł, 2006 r. – 1610 mln zł,
2007 r. – 1694 mln zł), potrzeby dotyczące remontów
dróg wciąż znacznie przewyższają możliwości bu-
dżetu państwa.
Zakres remontów dróg krajowych wykonywa-
nych w danym roku zależy od przyznanych Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad środ-
ków na odnowy dróg krajowych. W roku 2008 prze-
widuje się przeznaczenie kwoty 611 mln zł z budże-
tu państwa i 630 mln zł z Krajowego Funduszu
Drogowego.
Niestety, nie jest możliwe, aby w ciągu kilku lat
nadrobić wieloletnie niedofinansowanie infrastruk-
tury drogowej i wykonać wszystkie niezbędne dla
sieci prace, tak więc istniejące potrzeby w zakresie
remontów dróg muszą być uszeregowane według
hierarchii potrzeb.
Podział środków finansowych na zadania reali-
zowane na drogach krajowych zarządzanych przez
GDDKiA dokonywany jest w oparciu o wskaźniki
uzyskane z dwóch systemów: HDM-4 oraz SOSN.
System HDM (Highway Development and Mana-
gement) to system służący do usprawnienia metod
stosowanych do wyznaczania priorytetów i progra-
mowania wydatków na drogownictwo. System dzia-
ła na trzech poziomach: projektu, programu i strate-
gii. Podstawą projektową systemu jest ocena po-
szczególnych odcinków drogi i ich parametrów,
w tym nawierzchni, konstrukcji całego korpusu dro-
gowego, analiza pasa drogowego, a także kosztów
odpowiednich zabiegów i inwestycji. System HDM
jest tworzony i udoskonalany od wielu lat i cechuje
go możliwość zastosowania wbudowanych modeli:
degradacji nawierzchni, kosztów użytkowników, kosz-
tów społecznych i środowiska, poprawy stanu na-
wierzchni po zabiegach.
System oceny stanu nawierzchni (SOSN) jest
podstawowym narzędziem wspomagającym plano-
wanie remontów dla sieci dróg krajowych o na-
wierzchni bitumicznej. Na podstawie corocznych
kompleksowych pomiarów cech eksploatacyjnych
nawierzchni, takich jak wskaźnik spękań, równość,
głębokość kolein, szorstkość i stan powierzchni, oraz
danych z Generalnego Pomiaru Ruchu system
umożliwia opracowanie zestawień na temat aktual-
nego stanu technicznego nawierzchni. Stan tech-
niczny sieci drogowej nie jest jednolity w poszczegól-
nych województwach. Lokalizacja odcinków dróg
w stanie określonym w systemie jako zły rozkłada
się różnie w skali całego kraju.
Do podziału środków finansowych na poszcze-
gólne oddziały GDDKiA stosuje się wskaźniki odno-
szące się do długości sieci wymagającej zabiegów na-
tychmiastowych, skorygowane dodatkowo poprzez
inne składniki, m.in. pomierzony średni ruch pojaz-
dów ciężkich. Celem przyjęcia takich zasad jest do-
prowadzenie do w miarę jednolitego standardu całej
sieci dróg krajowych, co jest nadrzędnym celem re-
sortu infrastruktury.
W ramach dostępnych środków realizowane są
w pierwszej kolejności zadania wymagające pilnej in-
terwencji określanej na podstawie wyników rutyno-
wych badań sieci drogowej przy uwzględnieniu natę-
żenia ruchu panującego na danym odcinku drogi oraz
zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Na terenie województwa śląskiego do końca 2007 r.
prowadzonych było 13 zadań z zakresu odnów na-
wierzchni o łącznej długości ok. 40 km. W chwili
obecnej na drodze krajowej nr 45 trwają prace na
odcinku 4,5 km: Tworków–Bieńkowice, których za-
kończenie planowane jest w bieżącym roku. W 2009 r.
natomiast przy założeniu, że środki na odnowy nie
spadną do tego roku poniżej 2000 mln zł rocznie,
planowany jest remont nawierzchni drogi krajowej
nr 45 na odcinku Zabełków–Racibórz–granica woje-
wództwa opolskiego o łącznej długości 34,79 km.
Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam na-
dzieję, że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-
wania Pana Posła oraz wyeliminują zaistniałe wąt-
pliwości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie budowy zbiornika
przeciwpowodziowego w Raciborzu (315)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie informu-
ję, że zostałem upoważniony przez prezesa Rady Mi-
nistrów do udzielenia odpowiedzi na interpelację
Pana Posła Henryka Siedlaczka, pismo znak: SPS-
-023-315/08 z dnia 4 stycznia 2008 r., w sprawie bu-
dowy zbiornika przeciwpowodziowego w Raciborzu.
Przedsięwzięcie pn. „Budowa zbiornika prze-
ciwpowodziowego Racibórz” jest projektem podsta-
wowym, umieszczonym na liście projektów indywi-
dualnych dla III osi priorytetowej Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–
–2013 (obwieszczenie ministra rozwoju regionalne-
go z dnia 12 października 2007 r., poz. 883). Jed-
nakże należy dodać, iż minister rozwoju regional-
nego wydał oświadczenie informujące o szczegóło-
wym przeanalizowaniu projektów umieszczonych
w wykazie i opublikowaniu zweryfikowanej listy
projektów do końca stycznia 2008 r.
Dofinansowanie projektu „Budowa zbiornika prze-
ciwpowodziowego Racibórz”, zamieszczonego na obo-
wiązującej liście projektów III osi priorytetowej PO
IiŚ, wynosić będzie 109,30 mln euro, z czego 80 mln
euro stanowić będą środki pochodzące z Funduszu
Spójności. Przewidywany okres realizacji projektu
– lata 2008–2015.
W poprzedniej perspektywie finansowej 2004–
–2006 został złożony w Komisji Europejskiej wnio-
sek o dofinansowanie przedsięwzięcia. Do chwili
obecnej strona Polska nie otrzymała decyzji na jego
realizację.
W roku 2006 ww. projekt został zatwierdzony
przez ministra środowiska i zgłoszony do uzyska-
nia pomocy technicznej (przygotowania dokumen-
tacji wnioskowej do Komisji Europejskiej) ze środ-
ków Funduszu Spójności w ramach memorandum
finansowego nr 2002/PL/16/PA/013 pn. „Pomoc
techniczna dla sektora środowiska w Polsce”, któ-
rego dysponentem jest Narodowy Fundusz Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej. Krajowy Za-
rząd Gospodarki Wodnej przeprowadził postępo-
wanie o zamówienie publiczne na przedmiotowe
przedsięwzięcie. Obecnie kończą się negocjacje
związane z podpisaniem umowy na wykonanie do-
kumentacji przygotowawczej do wniosku o dofinan-
sowanie ze środków z FS związanej z wykonaniem
aktualizacji raportu oddziaływania na środowisko
dla przedsięwzięcia „Budowa zbiornika przeciwpo-
wodziowego Racibórz”.
W 2005 r. w trakcie postępowania administracyj-
nego dotyczącego wydania decyzji o warunkach pro-
wadzenia robót dla przedsięwzięcia pn. „Budowa zbior-
407
nika przeciwpowodziowego Racibórz Dolny” nastąpiła
zmiana ustawy –Prawo ochrony środowiska.
Nowe uregulowania prawne wprowadzone usta-
wą z dnia 27 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy
– Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 954) zmieniły dotychcza-
sowe przepisy dotyczące postępowania w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko planowanych
przedsięwzięć i nałożyły obowiązek uzyskania decy-
zji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięcia dla przedsięwzięć mogą-
cych znacząco oddziaływać na środowisko lub od-
działywać na obszar Natura 2000.
Nowe przepisy spowodowały, że opracowany
w 2005 r. przez Hydroprojekt Warszawa raport o od-
działywaniu na środowisko dla zbiornika Racibórz,
w oparciu o zakres podany w postanowieniu wójta
gminy Lubomia z 2003 r., należy ponownie opraco-
wać wg wymagań i zapisów zmienionego w 2005 r.
Prawa ochrony środowiska.
Dla zobrazowania problemu przedstawiamy po-
niżej podjęte przez Regionalny Zarząd Gospodarki
Wodnej w Gliwicach działania:
1. W 2003 r. uzyskano od wójta gminy Lubomia
postanowienie nr 7626/14/03 z dnia 7.04.2003 r.
w sprawie sporządzenia raportu o oddziaływaniu na
środowisko przedsięwzięcia „Budowa zbiornika
przeciwpowodziowego Racibórz Dolny” i jego zakre-
su, który określił wojewoda śląski w postanowieniu
nr 34/2002 z dnia 15.05.2002 r., zgodnie z obowiązu-
jącą wówczas ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Pra-
wo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627,
z poźn. zm.).
2. Raport o oddziaływaniu na środowisko zo-
stał opracowany w 2005 r. przez Hydroprojekt War-
szawa.
3. 31.08.2005 r. wojewoda wydał decyzję znak
ŚR.VII-3-6810/7410/15/05 ustalającą warunki pro-
wadzenia robót dla przedsięwzięcia „Zbiornik prze-
ciwpowodziowy Racibórz Dolny” na rzece Odrze.
4. W wyniku zaskarżenia przez pozarządowe
organizacje ekologiczne decyzji wojewody śląskiego
ustalającej warunki prowadzenia robót dla przed-
sięwzięcia „Zbiornik przeciwpowodziowy Racibórz
Dolny” na rzece Odrze minister środowiska decy-
zją z dnia 28.06.2006 r. znak DLOPiK-op/n/4140-
-13/9161/06/mz uchylił przedmiotową decyzję i prze-
kazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez wo-
jewodę.
5. Z uwagi na zmianę z dniem 28.08.2005 r.
przepisów Prawo ochrony środowiska i wymogów
Unii Europejskiej w sprawie przeprowadzenia po-
stępowania w sprawie oceny oddziaływania na śro-
dowisko i uzyskania decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia
dla uzyskania dofinansowania projektu ze środków
Funduszu Spójności wycofano wniosek o wydanie
decyzji w sprawie ustalenia warunków prowadzenia
robót wg poprzednich uregulowań Prawa ochrony
środowiska.
408
6. Przed wycofaniem wniosku uzyskano od wo-
jewody śląskiego postanowieniem znak SR-III-6613/
RA/191/5/06 z 23.10.2006 r. nowy, wg znowelizowa-
nej ustawy Prawo ochrony środowiska obowiązują-
cej od 28 lipca 2005 r., zakres raportu o oddziaływa-
niu na środowisko dla zbiornika przeciwpowodzio-
wego Racibórz Dolny.
7. Obecnie, jak wspomniano wyżej, kończą się ne-
gocjacje, w wyniku których podpisana zostanie umo-
wa na aktualizację raportu o oddziaływaniu na śro-
dowisko przedsięwzięcia pt. „Budowa zbiornika prze-
ciwpowodziowy Racibórz Dolny – polder”.
8. Po opracowaniu aktualizacji raportu o oddziały-
waniu na środowisko będzie można wystąpić z wnio-
skiem do wojewody śląskiego o wydanie decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia. Decyzja ta możliwa jest do uzyskania
na przełomie I i II kwartału 2009 r. Uzyskanie decyzji
w tym terminie pozwoli na złożenie w II kwartale
2009 r. wniosku o pozwolenie na budowę pierwszego
z trzech obiektów budowlanych zbiornika przeciwpo-
wodziowego Racibórz Dolny, tj. lewostronnego obwało-
wania, i rozpoczęcie przez inwestora, czyli Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej w Gliwicach, robót budow-
lanych w IV kwartale 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie bardzo trudnej sytuacji materialnej
pielęgniarek i położnych (322)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Grzegorza Raniewicza, posła na
Sejm RP, z dnia 4 stycznia 2008 r. Nr SPS-023-322/
08 w sprawie warunków płacowych pielęgniarek
i położnych, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Możliwości wpływania ministra zdrowia na wy-
sokość wynagrodzeń pielęgniarek i położnych jest
zróżnicowana ze względu na status organizacyjno-
-prawny zatrudniających je podmiotów.
Bezpośrednia możliwość oddziaływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń pracowników
sektora ochrony zdrowia ograniczona jest do stosun-
kowo niewielkiej grupy pracowników zatrudnionych
w zakładach opieki zdrowotnej działających w for-
mie zakładów i jednostek budżetowych oraz do osób,
których wynagrodzenia lub ich część finansowane
są z budżetu państwa (np. lekarze stażyści i rezy-
denci). W przypadku większości pracowników me-
dycznych zatrudnionych w innych niż ww. rodzajach
zakładów opieki zdrowotnej decyzję o wysokości wy-
nagrodzeń poszczególnych pracowników oraz ich
grup podejmuje kierownik zakładu. Ustalając wyna-
grodzenia, kierownicy zobowiązani są do przestrze-
gania ogólnych zasad prawa pracy oraz muszą brać
pod uwagę kondycję finansową zarządzanych przez
siebie zakładów, w szczególności wysokość kontrak-
tów z NFZ oraz ewentualne zadłużenie zakładu.
W związku z powyższym podejmowane przez Mi-
nisterstwo Zdrowia działania mające w efekcie skut-
kować podwyższeniem wynagrodzeń pracowników
ochrony zdrowia, w tym pielęgniarek i położnych,
przebiegać muszą dwutorowo. W przypadku pracow-
ników zakładów opieki zdrowotnej działających
w formie zakładów lub jednostek budżetowych
w roku bieżącym zaplanowana jest nowelizacja roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia z dnia 8 czerw-
ca 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania pracow-
ników publicznych zakładów opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 52, poz. 543, z późn. zm.) zawierającego
tabele stawek wynagrodzenia zasadniczego poszcze-
gólnych grup personelu. Przygotowywana zmiana
rozporządzenia pozwoli na podwyższenie stawek
wynagrodzeń zasadniczych ww. pracowników w stop-
niu porównywalnym do wzrostu wynagrodzeń do-
konanego wobec pracowników zakładów opieki
zdrowotnej kontraktujących świadczenia z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia pozwalającym podnieść
płace pracowników objętych zakresem regulacji roz-
porządzenia w stopniu odpowiadającym wzrostom
wynagrodzeń dokonanym na mocy tzw. ustawy pod-
wyżkowej (ustawa z dnia 22 lipca 2006 r. o przeka-
zaniu środków finansowych świadczeniodawcom na
wzrost wynagrodzeń).
W odniesieniu do pielęgniarek i położnych za-
trudnionych w jednostkach organizacyjnych pomo-
cy społecznej ich status określają przepisy szczegól-
ne, tj.: ustawa z 22 marca 1990 r. o pracownikach
samorządowych (Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1593,
z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporzą-
dzenie Rady Ministrów z 2 sierpnia 2005 r. w spra-
wie zasad wynagradzania pracowników samorządo-
wych zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. nr 146,
poz. 1222, z późn. zm.). Finansowanie wydatków na
wynagrodzenia pracowników samorządowych na-
stępuje w ramach środków przewidzianych na ten
cel w budżetach własnych jednostek samorządu te-
rytorialnego, dlatego też przepisy ww. rozporządze-
nia Rady Ministrów umożliwiają dostosowanie wy-
sokości najniższego wynagrodzenia zasadniczego
i wartości jednego punktu w złotych do możliwości
finansowych poszczególnych pracodawców.

Wejście w życie reformy ochrony zdrowia z dniem
1 stycznia 1999 r. zmieniło warunki funkcjonowa-
nia domów pomocy społecznej w zakresie świadcze-
nia usług zdrowotnych. Domy pomocy społecznej nie
posiadają tytułu do świadczenia usług zdrowotnych,
a jedynie mają umożliwić mieszkańcom domów ko-
rzystanie z tych usług. Zapis art. 2 ust. 2 a ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r., nr 17, poz. 89) stworzył
możliwość, aby zakład opieki zdrowotnej w ramach
swojej struktury organizacyjnej wydzielił jednostkę
organizacyjną w celu udzielania świadczeń zdrowot-
nych mieszkańcom domów pomocy społecznej. Po-
wyższe rozwiązanie jest jednym z możliwych sposo-
bów poprawy dostępności świadczeń zdrowotnych
mieszkańcom domów opieki społecznej, jest też prze-
jawem realizacji postulatów pielęgniarek świadczą-
cych usługi o charakterze opiekuńczym, dotyczą-
cych możliwości realizowania świadczeń opieki zdro-
wotnej, a jednocześnie umożliwia finansowanie ze
środków NFZ wynagrodzeń pracowników świadczą-
cych usługi zdrowotne.
W odniesieniu do działań podjętych przez Mini-
sterstwo Zdrowia w celu poprawy sytuacji mate-
rialnej pielęgniarek i położnych w ostatnich dwóch
latach informuję, iż została uchwalona ustawa
o zmianie ustawy o przekazaniu środków finanso-
wych świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń
oraz o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowot-
nej. Przywołana regulacja gwarantuje dalsze utrzy-
manie przekazywania przez Narodowy Fundusz
Zdrowia środków finansowych świadczeniodawcom
na finansowanie wzrostu wynagrodzeń w roku
2008 i latach następnych oraz, zgodnie z postula-
tem strony społecznej, zobowiązuje pracodawców
do włączenia podwyżek do wynagrodzenia zasadni-
czego, pod warunkiem że ogólna kwota przeznaczo-
na na wzrost wynagrodzeń z pochodnymi nie prze-
kroczy kwoty uzyskanej od NFZ, a przeznaczonej
na wynagrodzenia.
Ponadto uchylenie przepisu art. 5 ust. 10 ustawy
z 22 lipca 2006 r. spowodowało zniesienie od 1 paź-
dziernika 2007 r. dotychczas obowiązującego mak-
symalnego pułapu podwyżki na poziomie 40% prze-
ciętnego miesięcznego wynagrodzenia danej osoby
w drugim kwartale 2006 r., a dodany art. 59a usta-
wy o zakładach opieki zdrowotnej gwarantuje od
momentu wejścia w życie ustawy przekazanie 40%
kwoty wzrostu zobowiązania Narodowego Fundu-
szu Zdrowia na podwyższenie wynagrodzeń pracow-
ników samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej, w tym także pielęgniarek i położnych.
W uzgodnieniu z prezesem Narodowego Funduszu
Zdrowia podjęta została również decyzja o urucho-
mieniu większych środków na lecznictwo szpitalne
w roku 2008, co umożliwi zwiększenie wyceny punk-
tu w procedurze medycznej do poziomu 12 zł (śred-
nio w skali kraju). Działanie takie spowoduje wzrost
wartości kontraktów zawieranych przez świadcze-
409
niodawców z Narodowym Funduszem Zdrowia i zgod-
nie z tym artykułem przełoży się na wzrost wyna-
grodzeń zatrudnianych przez nich osób.
Podnoszona przez pielęgniarki i położne kwestia
uregulowania minimalnej płacy dla tej grupy zawo-
dowej na poziomie nie niższym niż 1,5 przeciętnego
wynagrodzenia miesięcznego w sektorze przedsię-
biorstw budzi wiele kontrowersji. Dlatego też wpro-
wadzenie minimalnego wynagrodzenia pracowni-
ków ochrony zdrowia w kwestiach ekonomicznych
muszą uwzględniać możliwości budżetu państwa,
Narodowego Funduszu Zdrowia, pracodawców i nie
powinny odbywać się kosztem dalszego zadłużenia
pracodawców.
Należy nadmienić, iż szczegółowe uregulowania
zasad wynagradzania, m. in. poprzez ustanowienie
płacy minimalnej dla pracowników ochrony zdro-
wia, w tym również minimalnej płacy pielęgniarki,
położnej, nie zostały rozstrzygnięte w ramach prac
Międzyresortowego Zespołu do Spraw Opracowania
Zasad Zatrudniania i Wynagradzania w Ochronie
Zdrowia, który działał w latach 2006–2007. Mając
powyższe na względzie, dalsze działania zmierzają-
ce do opracowania zasad wynagradzania pracowni-
ków ochrony zdrowia kontynuowane będą w ramach
działań rozpoczętych przez premiera publiczną de-
batą o naprawie systemu ochrony zdrowia, tzw. bia-
łym szczytem.
Z możliwością wzrostu wynagrodzeń łączy się
kwestia awansowania pielęgniarek i położnych za-
leżnie od posiadanych kwalifikacji zawodowych.
Uprzejmie informuję, że planowane jest ponowne
rozpoczęcie prac nad dwoma podstawowymi aktami
prawnym regulującymi całość zagadnień z dziedzi-
ny pielęgniarstwa i położnictwa, tj. ustawą o zawo-
dach pielęgniarki i położnej oraz ustawą o samorzą-
dzie pielęgniarek i położnych.
Uchwalenie nowych ustaw ma na celu uporząd-
kowanie dotychczasowych przepisów oraz zapropo-
nowanie nowych, bowiem obowiązujące ustawy były
wielokrotnie nowelizowane, dlatego należy wyelimi-
nować istniejące niejasności oraz doprecyzować roz-
wiązania merytoryczne, zgodne z licznymi postula-
tami przedstawianymi ze strony samorządu pielę-
gniarek i położnych, w celu stworzenia jednoznacz-
nej podstawy normatywnej dla wykonywania dzia-
łalności zawodowej w sferze pielęgniarstwa i położ-
nictwa.
W powyższych ustawach oraz wydanych na ich
podstawie aktach wykonawczych m. in. mają zostać
unormowane zagadnienia dotyczące kształcenia
przed- i podyplomowego w zawodach pielęgniarki
i położnej oraz rodzaj i zakres świadczeń medycz-
nych możliwych do samodzielnej realizacji przez
pielęgniarkę, położną. Naczelnym założeniem usta-
wodawcy jest bowiem powiązanie możliwości awan-
sowania i rozwoju zawodowego pielęgniarki, położ-
nej z nabywaniem kompetencji do realizacji świad-
410
czeń opieki zdrowotnej w trakcie doskonalenia za-
wodowego.
Zgodnie z planem prac legislacyjnych Rady Mini-
strów projekty ustaw o zawodach pielęgniarki i po-
łożnej oraz o samorządzie pielęgniarek i położnych
mają zostać rozpatrzone w II półroczu 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie budowy kanału żeglugowego
przez Mierzeję Wiślaną (323)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Zbigniewa Babalskiego, Posła na Sejm
RP, z dnia 12 grudnia 2007 r., znak: SPS-023-323/
08, dotyczącą planów budowy kanału żeglugowego
przez Mierzeję Wiślaną, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
W dniu 13 listopada 2007 r. Rada Ministrów pod-
jęła uchwałę ustanawiającą Program Wieloletni na
lata 2008–2013 pod nazwą „Budowa drogi wodnej
łączącej Zalew Wiślany z Zatoką Gdańską”.
Budowa drogi wodnej przez Mierzeję Wiślaną
jest szansą na zwiększenie możliwości rozwoju re-
gionów wschodniej i północno-wschodniej części Pol-
ski, które korzystać będą z otwarcia Zalewu Wiśla-
nego na Morze Bałtyckie (możliwość eksportu pło-
dów rolnych oraz rozwój wymiany towarowej). Po-
nadto projekt, a dzięki temu poprawa dostępności do
portu i regionu od strony wody, jest wielką szansą
aktywizacji portu Elbląg i portów zalewu, a również
dla firm zlokalizowanych w jego otoczeniu, w szcze-
gólności przemysłu stoczniowego i jachtowego. Swo-
bodny dostęp do portu niewątpliwie umożliwi roz-
wój jego funkcji transportowej.
Jednakże należy zwrócić uwagę, że budowa drogi
wodnej łączącej Zalew Wiślany z Zatoką Gdańską,
niezależnie od lokalizacji, będzie w sposób znaczący
oddziaływała na środowisko. W skali lokalnej spo-
woduje istotną zmianę konfiguracji terenu. Przewi-
duje się, że nastąpi zniszczenie roślinności na kilku-
nastu, a nawet kilkudziesięciu hektarach, dewasta-
cji ulegną nadmorskie wydmy i nadzalewowe łąki.
Ewentualne poszerzenie mierzei ziemią z wykopów
i refulatem spowodowałoby zniszczenie świata ro-
ślinnego i drobnych zwierząt, a także miejsc groma-
dzenia ptaków. Brak jest natomiast podstaw do jed-
noznacznej oceny wpływu budowy kanału na sto-
sunki wodne w rejonie oraz na faunę w wodach zale-
wu. Przy niezależnym prowadzeniu robót ziemnych
i budowlanych straty przyrodnicze mogą być duże.
Uciążliwości dla ludzi związane będą głównie z bu-
dową kanału w rejonie drogi wojewódzkiej. Do czasu
wybudowania tego obiektu komunikacja z Krynicą
Morską może być bardzo utrudniona. Znacznie
mniejsze uciążliwości dla ludzi i środowiska będą to-
warzyszyły eksploatacji kanału. Nieznacznie wzro-
śnie zanieczyszczenie powietrza spalinami oraz lo-
kalnie hałas. Zwrócić należy również uwagę na fakt,
że budowa drogi wodnej łączącej Zalew Wiślany z Za-
toką Gdańską będzie realizowana na obszarach ob-
jętych programem Natura 2000. Mierzeja Wiślana
została wpisana do programu Natura 2000 jako ob-
szar specjalnej ochrony ptaków „Zalew Wiślany”
i specjalny obszar ochrony siedlisk „Zalew Wiślany
i Mierzeja Wiślana”. W specjalnym obszarze ochro-
ny siedlisk występują siedliska priorytetowe, takie
jak nadmorskie wydmy szare, bory i lasy bagienne,
łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe.
Zgodnie z opinią Ministerstwa Środowiska, zgło-
szoną podczas uzgodnień międzyresortowych pro-
gramu, jeszcze przed rozpoczęciem realizacji inwe-
stycji konieczne będzie przygotowanie strategicznej
oceny oddziaływania na środowisko.
Ponadto na uwagę zasługuje również kwestia
utrzymania i eksploatacji kanału żeglugowego. We-
dług opracowywanego studium wykonalności inwe-
stycji wynika, że łączny roczny koszt utrzymania
i eksploatacji kanału żeglugowego przez Mierzeję
Wiślaną łącznie z kosztami utrzymania torów po-
dejściowych (a szczególnie 25-kilometrowego toru
podejściowego od wylotu kanału żeglugowego do
portu morskiego w Elblągu) wyniesie ok. 4,35 mln
rocznie. Zadanie to będzie musiało być realizowane
przez Urząd Morski w Gdyni, gdyż zgodnie z ustawą
z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich RP
i administracji morskiej do organów administracji
morskiej należą sprawy z zakresu budowy i utrzy-
mywania infrastruktury zapewniającej dostęp do
portów. Będzie się to wiązało z koniecznością zwięk-
szenia środków budżetowych dla urzędu morskiego
w zakresie wydatków bieżących.
Realizacja inwestycji wiązać się również będzie
z możliwością pogorszenia stosunków z Federacją
Rosyjską, a tym samym znacznym utrudnieniem
uregulowania sprawy żeglugi po Zalewie Wiślanym
w drodze dwustronnej umowy. Rosyjską część Zale-
wu Wiślanego tworzą wody wewnętrzne Rosji, nad
którymi zgodnie z prawem międzynarodowym Ro-
sja wykonuje wyłączną jurysdykcję. Żegluga po
akwenie do i z polskich i rosyjskich portów nadzale-
wowych odbywała się do tej pory bez wyraźnych
podstaw prawnomiędzynarodowych lub takich, któ-
re według strony rosyjskiej były niewystarczające.
W związku z powyższym istotnym elementem reali-

zacji polskich interesów w tym rejonie jest uregulo-
wanie kwestii żeglugi po Zalewie Wiślanym w umo-
wie dwustronnej z Federacją Rosyjską. Warto przy-
pomnieć, że strona rosyjska przesłała już w listopa-
dzie 2006 r., podczas posiedzenia polsko-rosyjskiej
grupy roboczej ds. turystyki, projekt porozumienia
między rządem RP a rządem Federacji Rosyjskiej
o tymczasowych zasadach żeglugi po Zalewie Wiśla-
nym, w formie wymiany not.
W związku z powyższym pragnę poinformować,
że projekt budowy kanału żeglugowego przez Mie-
rzeję Wiślaną jest przez obecny rząd poddawany
gruntownej analizie, w szczególności pod względem
aspektów ekonomicznych, społecznych oraz środo-
wiskowych.
Decyzję o ewentualnej realizacji inwestycji Rada
Ministrów będzie mogła podjąć po opracowaniu stu-
dium wykonalności oraz raportu oddziaływania na
środowisko, które w chwili obecnej są w trakcie
przygotowywania.
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Maksa Kraczkowskiego
w sprawie strategii Skarbu Państwa w zakresie
prowadzenia polityki prywatyzacyjnej
i właścicielskiej w woj. łódzkim na przykładzie
Zakładów Sprzętu Precyzyjnego Niewiadów SA
(325)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Maksa Kraczkowskiego w spra-
wie strategii Skarbu Państwa w zakresie prowadze-
nia polityki prywatyzacyjnej i właścicielskiej w wo-
jewództwie łódzkim na przykładzie Zakładów Sprzę-
tu Precyzyjnego,,Niewiadów” SA, skierowaną przy
piśmie Pana Marszałka nr SPS-023-325/08 z dnia
4 stycznia 2008 r., w nawiązaniu do postawionych
problemów uprzejmie informuję, co następuje:
Ad 1. Prace związane z prywatyzacją spółek sek-
tora obronnego, które nie są
przewidziane w przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 31 sierpnia 2007 r. dokumencie pt. „Strate-
gia konsolidacji i wspierania rozwoju polskiego prze-
mysłu obronnego w latach 2007–2012” do wniesie-
nia na podwyższenie kapitału zakładowego Bumar
Sp. z o.o., są na różnych etapach. W stosunku do nie-
których spółek został już wybrany doradca, w in-
nych konieczne jest przeprowadzenie postępowania
związanego z jego wyborem, a w pozostałych wsz-
411
częcie procedur prywatyzacyjnych wymaga zakoń-
czenia programów restrukturyzacyjnych. W roku
2008 planowane jest zakończenie prywatyzacji 1 spół-
ki sektora obronnego: Fabryka Łożysk Tocznych
– Kraśnik SA oraz rozpoczęcie procesów prywatyza-
cyjnych w stosunku do 5 spółek sektora obronnego.
Ad 2. W odniesieniu do Zakładów Sprzętu Precy-
zyjnego „Niewiadów” SA przewidziana jest prywa-
tyzacja spółki, która polegać będzie na zbyciu więk-
szościowego pakietu akcji w publicznym zaproszeniu
do rokowań lub oferty ogłoszonej publicznie.
Aktualnie prowadzone są prace mające na celu
ustalenie optymalnego trybu zbycia akcji Zakładów
Sprzętu Precyzyjnego „Niewiadów” SA.
Ad 3. Przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
31 sierpnia 2007 r. dokument pt. „Strategia konsoli-
dacji i wspierania rozwoju polskiego przemysłu
obronnego w latach 2007–2012” nie przewiduje wy-
dzielenia ze spółki Zakłady Sprzętu Precyzyjnego
„Niewiadów” SA podmiotu zajmującego się produk-
cją specjalną i włączenia go do Grupy Bumar.
Zakłady Sprzętu Precyzyjnego „Niewiadów” SA
przewidziane są do prywatyzacji, bez wyżej wspo-
mnianych przekształceń.
Ad 4. W spółkach, których sytuacja tego będzie
wymagała zarządy przygotują i wdrożą programy
restrukturyzacji, niemniej trudno jest z wyprze-
dzeniem określić, w ilu spółkach zajdzie taka ko-
nieczność, jak również które z tych programów
będą obejmowały restrukturyzację obszaru pro-
dukcji. Do kompetencji zarządu należy ocena bieżą-
cej sytuacji, podjęcie decyzji o potrzebie wprowa-
dzenia działań naprawczych oraz wypracowanie
takich działań, które zmierzać będą do poprawy
funkcjonowania zagrożonych obszarów działalno-
ści spółki. Efektem końcowym realizacji programu
restrukturyzacji jest z reguły poprawa efektywno-
ści działania spółki, natomiast nie zawsze prowa-
dzone w ramach programu działania wymagają
unowocześnienia produkcji. Zadania te realizowa-
ne są pod nadzorem rady nadzorczej.
Jednocześnie stwierdzić należy, iż większość
nadzorowanych spółek, realizując wieloletnie plany
strategiczne oraz roczne plany rzeczowo-finansowe,
ma na celu poprawę efektywności działania oraz
w ramach możliwości finansowych unowocześnienie
produkcji.
Minister skarbu państwa nadzoruje i rozlicza re-
alizację przez spółki indywidualnych programów re-
strukturyzacji w przypadku zaangażowania środ-
ków publicznych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
412
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Maksa Kraczkowskiego
w sprawie notorycznych opóźnień w pracach
legislacyjnych w Ministerstwie Finansów
nad projektami aktów prawnych dotyczących
funkcjonowania rynku finansowego (326)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację Pana Maksa Kraczkowskiego, Posła Klubu
Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości, z dnia
14 grudnia 2007 r., sygn. SPS-023-326/08, dotyczącą
opóźnień w pracach legislacyjnych w Ministerstwie
Finansów nad projektami aktów prawnych dotyczą-
cych funkcjonowania rynku finansowego Minister-
stwo Finansów przedstawia poniżej odpowiedzi na
pytania postawione przez Pana Posła.
1. Dlaczego od stycznia 2006 r., tj. od przekaza-
nia przez Komisję Nadzoru Finansowego do Mini-
sterstwa Finansów stosownego projektu ustawy im-
plementującego dyrektywę MiFID do krajowego po-
rządku prawnego, dopiero w maju br. projekt tej
ustawy został skierowany do Sejmu RP? Co przez
ten okres robiło z projektem ustawy – przygotowa-
nym przez KNF – Ministerstwo Finansów?
Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie
rynków instrumentów finansowych (MiFID) będzie
transponowana do prawa polskiego w przepisach
ustawy o zmianie ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi oraz niektórych innych ustaw oraz
w przepisach ustawy o zmianie ustawy o funduszach
inwestycyjnych.
Ustawą o zmianie ustawy o obrocie instrumenta-
mi finansowymi oraz niektórych innych ustaw będą
również implementowane do prawa polskiego prze-
pisy dyrektywy wykonawczej do dyrektywy MiFID,
tj. dyrektywy Komisji 2006/73/WE z dnia 10 sierp-
nia 2006 r. wprowadzającej środki wykonawcze do
dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady w odniesieniu do wymogów organizacyjnych
i warunków prowadzenia działalności przez przed-
siębiorstwa inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych
na potrzeby tejże dyrektywy, jak również dyrektywy
2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowa-
dzenia działalności przez instytucje kredytowe oraz
dyrektywy 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwat-
ności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji
kredytowych.
Projekty powyższych ustaw zostały przekazane
przez Urząd Komisji Papierów Wartościowych i Giełd
do Ministerstwa Finansów w dniu 25 kwietnia 2006 r.
Niezwłocznie po ich otrzymaniu, tj. w dniach 4 i 5
maja 2006 r., przedmiotowe projekty zostały skiero-
wane do uzgodnień wewnątrzresortowych w Mini-
sterstwie Finansów, z terminem do zgłoszenia uwag
do dnia 15 maja 2006 r. Otrzymane uwagi poddane
zostały analizie w Departamencie Rozwoju Rynku
Finansowego oraz w Urzędzie Komisji Papierów
Wartościowych i Giełd.
W dniu 20 lipca 2006 r. do Ministerstwa Finan-
sów wpłynęły ponownie projekty przedmiotowych
ustaw, uzupełnione przez Urząd Komisji Papierów
Wartościowych i Giełd. Po przeprowadzeniu analizy
projektu, w dniu 4 września 2006 r. projekty zostały
przedstawione kierownictwu Ministerstwa Finan-
sów, które wyraziło zgodę na ich przesłanie do
uzgodnień międzyresortowych, z udziałem instytu-
cji rynkowych. W dniu 5 września 2006 r. projekty
zostały przekazane do uzgodnień międzyresortowych,
z terminem na zgłoszenie ewentualnych uwag do
dnia 25 września 2006 r.
Krajowy Depozyt Papierów Wartosciowych i Izba
Domów Maklerskich zwróciły się z prośbą o umożliwienie
przekazania do dnia 15 października 2006 r.
szczegółowego stanowiska i propozycji zmian do
działu 5 ustawy o obrocie instrumentami finansow-
ymi „Zabezpieczenie interesów inwestorów. System
rekompensat”. Prośbę o przedłużenie terminu obie
instytucje motywowały chęcią wspólnego przed-
stawienia projektu zapisów dotyczących systemu
rekompensat, uwzględniających wymogi wynikające
z upadłości Domu Maklerskiego WGI SA w likwi-
dacji, mając na uwadze konieczność zapewnienia
skuteczności realizacji celu, w jakim fundusz rekom-
pensat został stworzony.
Ponadto w dniu 19 września 2006 r. przed-
miotowe projekty zostały przekazane do Europe-
jskiego Banku Centralnego celem zaopiniowania.
Opinię o projekcie ustawy o zmianie ustawy o obro-
cie instrumentami finansowymi EBC wyraził w dniu
16 listopada 2006 r.
Po przeanalizowaniu uwag nadesłanych w ra-
mach uzgodnień międzyresortowych i konsultacji
społecznych w dniach 3 i 7 listopada 2006 r. odbyła
się konferencja uzgodnieniowa dotycząca projektu
ustawy o zmianie ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi oraz niektórych innych ustaw oraz
projektu ustawy o zmianie ustawy o ofercie publicz-
nej i warunkach wprowadzania instrumentów fi-
nansowych do zorganizowanego systemu obrotu
oraz o spółkach publicznych oraz o zmianie innych
ustaw. W dniach 16 i 20 listopada 2006 r. miała na-
tomiast miejsce konferencja uzgodnieniowa w spra-
wie projektu ustawy o zmianie ustawy o funduszach
inwestycyjnych.
W dniu 1 grudnia 2006 r. została powołana w ra-
mach Rady Rozwoju Rynku Finansowego Grupa
Robocza do spraw pożyczania papierów wartościo-
wych. Jej zadaniem było opracowanie koncepcji
zmian przepisów ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi oraz rozporządzenia ministra finan-
sów z dnia 20 kwietnia 2006 r. w sprawie trybu
i warunków pożyczania maklerskich instrumentów
finansowych z udziałem firm inwestycyjnych oraz

banków powierniczych, w celu stworzenia rozwią-
zań prawnych umożliwiających rozwój mechani-
zmów krótkiej sprzedaży na rynku regulowanym
oraz transakcji pożyczek papierów wartościowych.
Powołanie grupy było m.in. konsekwencją ustaleń
konferencji uzgodnieniowej w sprawie projektu usta-
wy nowelizującej ustawę o obrocie instrumentami
finansowymi. Efektem prac Grupy Roboczej było
przyjęcie propozycji zmian przepisów ustawy o obro-
cie instrumentami finansowymi (art. 3, art. 7, art. 19,
art. 28, art. 50 oraz art. 94), które mają w założeniu
wspierać rozwój mechanizmów krótkiej sprzedaży
na polskim rynku kapitałowym zgodnie ze standar-
dami występującymi na rozwiniętych rynkach fi-
nansowych oraz rozwój transakcji zwrotnej sprze-
daży/zwrotnego zakupu (tzw. transakcje repo, sell
buy back i buy sell back).
Następnie projekty były rozpatrywane przez Ko-
mitet Europejski Rady Ministrów w dniach 19 i 26
stycznia 2007 r. oraz w dniu 15 lutego 2007 r. przez
Komitet Rady Ministrów.
W dniach 23–28 lutego 2007 r. projekt ustawy
o zmianie ustawy o obrocie instrumentami finanso-
wymi oraz niektórych innych ustaw był przedmio-
tem prac Komisji Prawniczej, natomiast w dniach
28–1 marca 2007 r. Komisja Prawnicza pracowała
nad projektem ustawy o zmianie ustawy o fundu-
szach inwestycyjnych.
Po przeanalizowaniu poprawek zgłoszonych w trak-
cie prac Komisji Prawniczej przedmiotowe projekty
zostały w dniu 20 marca 2007 r. przyjęte przez Radę
Ministrów. Następnie w dniu 20 kwietnia 2007 r.
pan premier Jarosław Kaczyński przekazał do prac
parlamentarnych projekt ustawy o zmianie ustawy
o funduszach inwestycyjnych oraz innych ustaw, na-
tomiast w dniu 23 maja 2007 r. projekt ustawy
o zmianie ustawy o obrocie instrumentami finanso-
wymi i niektórych innych ustaw.
Jak wynika z powyższego harmonogramu, od
dnia 26 kwietnia 2006 r., tj. dnia przekazania
przedmiotowych projektów ustaw przez Urząd Ko-
misji Papierów Wartościowych i Giełd, do dnia
20 marca 2007 r., w którym Rada Ministrów przy-
jęła projekty przedstawione przez ministra finan-
sów, stając się ich gospodarzem, w Ministerstwie
Finansów prowadzone były intensywne prace legi-
slacyjne. Należy podkreślić, iż obecna nowelizacja
ustawy o obrocie instrumentami jest jedną z naj-
większych nowelizacji tej ustawy, w znaczny sposób
modyfikującą dotychczasowe rozwiązania. W nowe-
lizacji, obok przepisów implementujących regulacje
prawa unijnego, znalazło się również szereg przepi-
sów mających na celu usprawnienie obrotu instru-
mentami finansowymi.
Należy podkreślić, iż znaczne opóźnienie w im-
plementacji przedmiotowych przepisów nastąpiło
również na etapie prac parlamentarnych.
2. Czy w związku z rażącym opóźnieniem imple-
mentowania tej dyrektywy do krajowego porządku
prawnego Komisja Europejska już skierowała wnio-
413
sek o ukaranie Polski znaczną karą finansową
przez ETS?
Zgodnie z posiadaną przez Ministerstwo Finan-
sów wiedzą Komisja Europejska nie wniosła dotych-
czas skargi przeciwko Polsce przed Europejski Try-
bunał Sprawiedliwości w trybie art. 226 TWE z ty-
tułu opóźnienia w implementacji dyrektyw 2004/39/
WE. Komisja jest na bieżąco informowana o stanie
zaawansowania prac nad implementacją MiFID.
W szczególności w dniu 21 sierpnia 2007 r. Minister-
stwo Finansów przekazało na ręce pana Jana Tom-
bińskiego, ambasadora RP przy Unii Europejskiej,
odpowiedź rządu w związku ze sporządzoną przez
Komisję Europejską uzasadnioną opinią dotyczącą
braku notyfikacji aktów prawa krajowego transpo-
nujących dyrektywę MiFID. Kolejne wyjaśnienia zo-
stały przekazane w dniu 31 grudnia 2007 r. panu
Charlie’mu McCreevy’emu, komisarzowi Unii Euro-
pejskiej ds. rynku wewnętrznego. Ponadto w dniu
16 stycznia 2008 r. miało miejsce spotkanie z przed-
stawicielami Komisji Europejskiej dotyczące m.in.
implementacji dyrektywy MiFID.
3. Dlaczego również ze znacznym opóźnieniem
prowadzone były w Ministerstwie Finansów prace
związane z implementowaniem do ustawy Prawo
bankowe postanowień Nowej Umowy Kapitałowej?
Czy w tej sprawie również Komisja Europejska wsz-
częła przeciwko Polsce postępowanie przed ETS, czy
też pisemnie zażądała wyjaśnień?
W odniesieniu do pytania dotyczącego opóźnie-
nia prac związanych z implementowaniem do usta-
wy Prawo bankowe postanowień Nowej Umowy Ka-
pitałowej uprzejmie wyjaśniamy, że transpozycja
postanowień NUK do prawa polskiego nastąpiła po-
przez implementację dyrektywy 2006/48/WE (zmie-
niającej dyrektywę 2000/12/WE) w sprawie podej-
mowania i prowadzenia działalności przez instytu-
cje kredytowe oraz dyrektywy 2006/49/WE (zmie-
niającej dyrektywę 93/6/EWG) w sprawie adekwat-
ności przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji
kredytowych.
Parlament Europejski i Rada przyjęły ww. dy-
rektywy w dniu 14 czerwca 2006 r., natomiast publi-
kacja dyrektyw, będąca równocześnie terminem, od
którego można przedstawiać oficjalny projekt usta-
wy, nastąpiła w dniu 30 czerwca 2006 r.
Prace nad przygotowywanym już wcześniej pro-
jektem ustawy o zmianie ustawy Prawo bankowe
zostały zakończone po uzupełnieniu go (w sierpniu
2006 r.) o ocenę skutków proponowanej nowelizacji,
na podstawie wyników badań przeprowadzanych
wśród banków przez Generalny Inspektorat Nadzo-
ru Bankowego w ramach tzw. piątego badania ilo-
ściowego – QIS5. Następnie projekt ustawy został
poddany uzgodnieniom resortowym i szerokim, z uwa-
gi na zakres nowelizacji, konsultacjom społecznym.
Uzgodniony projekt ustawy, po jego przyjęciu przez
Radę Ministrów w dniu 29 listopada 2006 r., został
przekazany do parlamentu RP, gdzie był przedmio-
tem prac parlamentarnych Sejmu i Senatu.
414
Sejm ustalił termin wejścia w życie ustawy na
dzień 1 kwietnia 2007 r.
W dniu 5 marca 2007 r. ustawa z dnia 26 stycz-
nia 2007 r. o zmianie ustawy Prawo bankowe zosta-
ła podpisana przez prezydenta RP Pana Lecha Ka-
czyńskiego.
W opinii Ministerstwa Finansów prace nad usta-
wą o zmianie ustawy Prawo bankowe w związku
z implementacją dyrektywy 2006/48/WE oraz dy-
rektywy 2006/49/WE były prowadzone zgodnie z za-
chowaniem obowiązującej procedury wynikającej
z przepisów prawa, z zachowaniem należytej staran-
ności, w szczególności w odniesieniu do zakresu
konsultacji społecznych, oraz z zachowaniem opty-
malnych terminów. Należy stwierdzić, że z uwagi na
specyfikę implementacji znaczna część regulacji ww.
dyrektyw została zaimplementowana w rozporzą-
dzeniu Ministra Finansów z dnia 27 marca 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu przetwarzanych
informacji dotyczących osób fizycznych po wyga-
śnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawar-
tej z bankiem lub inną instytucją ustawowo upoważ-
nioną do udzielania kredytów oraz trybu usuwania
tych informacji oraz w sześciu obszernych aktach
wykonawczych – uchwałach Komisji Nadzoru Ban-
kowego, które również były konsultowane z sekto-
rem bankowym. Uchwały zostały przyjęte przez Ko-
misję Nadzoru Bankowego w dniu 13 marca 2007 r.
Pełny pakiet regulacji wszedł w życie z dniem
1 kwietnia 2007 r.
W związku z zakończeniem procesu legislacyjne-
go w zakresie przyjęcia ustawy o zmianie ustawy
Prawo bankowe przekazano Komisji Europejskiej
stosowane wyjaśnienia, wnosząc jednocześnie o za-
przestanie kontynuowania postępowania na podsta-
wie art. 226 TWE.
4. Dlaczego ze znacznym opóźnieniem Minister-
stwo Finansów skierowało – na początku grudnia
br. – do uzgodnień międzyresortowych projekty roz-
porządzeń ministra finansów: w sprawie szczegól-
nych zasad rachunkowości funduszy inwestycyj-
nych, w sprawie szczególnych zasad rachunkowości
domów maklerskich i jednostek organizacyjnych
banków, w ramach których prowadzona jest działal-
ność maklerska, oraz w sprawie szczególnych zasad
rachunkowości zakładów ubezpieczeń? Zgodnie z de-
legacją ustawową zawartą w ustawie o nadzorze nad
rynkiem finansowym wskazane rozporządzenia po-
winny zostać przyjęte w terminie jednego roku od
dnia jej wejścia w życie.
Na mocy art. 25 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r.
o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 157,
poz. 1119 oraz z 2007 r. Nr 49, poz. 328) dokonana
została zmiana brzmienia przepisów art. 81 ust. 2
pkt 1, 2, 6 i 8, art. 82 pkt 2–4 i art. 83 ust. 2 pkt 1–4
ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości
(Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694, z późn. zm.), zawie-
rających upoważnienie dla ministra właściwego do
spraw finansów publicznych do wydania aktów wy-
konawczych. Dotychczasowe organy, których opinii
zasięgał minister finansów w procesie wydawania
rozporządzeń (tj. Komisja Papierów Wartościowych
i Giełd, Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy
Emerytalnych oraz Komisja Nadzoru Bankowego),
zastąpione zostały przez Komisję Nadzoru Finanso-
wego. Jednocześnie zgodnie z art. 80 ustawy o nad-
zorze nad rynkiem finansowym do czasu wydania
przepisów wykonawczych na podstawie upoważnień
zmienianych niniejszą ustawą przepisy dotychczaso-
we zachowały moc, nie dłużej jednak niż przez 12 mie-
sięcy. Przepis ten jednak nie odniósł się wprost do
dwóch rodzajów aktów wykonawczych wydanych na
podstawie upoważnień zmienianych przedmiotową
ustawę, tj. aktów wykonawczych, które przy zasto-
sowaniu reguł określonych w „Zasadach techniki
prawodawczej” utraciłyby moc z dniem wejścia w ży-
cie ustawy oraz aktów wykonawczych, które przy
zastosowania reguł określonych w tych zasadach za-
chowałyby moc obowiązującą. Przepis art. 80 usta-
wy budził więc wątpliwości, czy stosuje się go wy-
łącznie do rozporządzeń wydanych na podstawie
upoważnień ustawowych zmienianych ustawą o nad-
zorze nad rynkiem finansowym, które utraciłyby
moc obowiązującą w przypadku braku zastrzeżenia
zawartego w art. 80 ww. ustawy, czy też ma zastoso-
wanie do wszystkich rozporządzeń wydanych na pod-
stawie upoważnień ustawowych zmienianych w ja-
kikolwiek sposób niniejszą ustawą.
Duża część konsultowanych podmiotów, podob-
nie jak Ministerstwo Finansów, wskazywała na
brak konieczności wydawania ww. rozporządzeń, jed-
nak przeważyły względy wyeliminowania potencjal-
nego ryzyka prawnego. Po przyjęciu jednoznacznego
stanowiska w przedmiotowej sprawie Ministerstwo
Finansów przystąpiło do prac związanych z przygo-
towaniem projektów rozporządzeń określających
szczególne zasady rachunkowości funduszy inwesty-
cyjnych, zakładów ubezpieczeń oraz domów makler-
skich i jednostek organizacyjnych banków, w któ-
rych prowadzona jest działalność maklerska. Nie-
mniej jednak przedstawione powyżej wątpliwości,
wymagające dodatkowych uzgodnień, wpłynęły na
harmonogram prac nad projektami, dlatego też zo-
stały one przekazane do uzgodnień międzyresorto-
wych i konsultacji społecznych dopiero z dniem 3 grud-
nia 2007 r.
Pomimo powyższego, dzięki staraniom Minister-
stwa Finansów, wszystkie z zastępujących uchylone
z dniem 20 września 2007 r. rozporządzenia z zakre-
su szczególnych zasad rachunkowości instytucji fi-
nansowych zostały opublikowane w Dziennikach
Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej wydanych przed
końcem roku 2007 r., tj.:
— rozporządzenie ministra finansów z dnia 24 grud-
nia 2007 r. w sprawie szczególnych zasad rachunko-
wości zakładów ubezpieczeń zostało opublikowane
w Dz. U. z 2007 r. Nr 248, poz. 1846, natomiast we-
szło w życie 29 grudnia 2007 r., z mocą od dnia
20 września 2007 r.,

— rozporządzenie ministra finansów z dnia
24 grudnia 2007 r. w sprawie szczególnych zasad ra-
chunkowości funduszy inwestycyjnych zostało opu-
blikowane w Dz. U. z 2007 r. Nr 249, poz. 1859, na-
tomiast weszło w życie z dniem 31 grudnia 2007 r.,
z mocą od dnia 20 września 2007 r.,
— rozporządzenie ministra finansów z dnia 27 grud-
nia 2007 r. w sprawie szczególnych zasad rachunko-
wości domów maklerskich i jednostek organizacyj-
nych banków, w ramach których prowadzona jest
działalność maklerska, zostało opublikowane w Dz. U.
z 2007 r. Nr 250, poz. 1871, natomiast weszło w życie
z dniem 31 grudnia 2007 r., z mocą od dnia 20 wrze-
śnia 2007 r.
5. Czy opóźnione wejście w życie ww. rozporzą-
dzeń nie będzie stwarzało niebezpieczeństwa dla
prawidłowego funkcjonowania instytucji sektora
kapitałowego, ubezpieczeniowego i bankowego oraz
dla ich klientów?
Należy zauważyć, że ww. rozporządzenia mini-
stra finansów weszły w życie z dniem ogłoszenia,
z mocą od dnia 20 września 2007 r., tj. z mocą od
dnia uchylenia poprzednio obowiązujących rozpo-
rządzeń. Przyjęte rozwiązanie pozwoliło na zacho-
wanie, wynikającej z nadrzędnych standardów ra-
chunkowości, zasady ciągłości zasad księgowych
w jednostce gospodarczej w ciągu danego roku obro-
towego, a także na zachowanie ciągłości obowiązy-
wania przedmiotowych regulacji. Jednocześnie za-
sada ta pozwoliła na „konwalidowanie” działań fun-
duszy inwestycyjnych, domów maklerskich i zakła-
dów ubezpieczeń, które od dnia wygaśnięcia po-
przednio obowiązujących rozporządzeń pozostawały
w sprzeczności z zasadami określonymi w ustawie
z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.
Wobec powyższego oraz mając na uwadze, iż pro-
jekty w całości powtarzają regulacje zawarte w po-
przednio obowiązujących rozporządzeniach mini-
stra finansów, należy stwierdzić, że opóźnione wej-
ście w życie rozporządzeń nie powinno stwarzać nie-
bezpieczeństwa dla prawidłowego funkcjonowania
instytucji sektora kapitałowego, ubezpieczeniowego
i bankowego oraz dla ich klientów.
6. Czy zamierza pan premier zlecić przeprowa-
dzenie w tej sprawie kontroli w Ministerstwie Fi-
nansów przez pion kontroli i nadzoru w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów lub przez Najwyższa Izbę
Kontroli?
Wydaje się, iż przeprowadzenie kontroli w spra-
wie implementacji przepisów prawa unijnego w za-
kresie rynku finansowego nie jest konieczne. Prace
legislacyjne w Ministerstwie Finansów były i są pro-
wadzone w sposób zapewniający maksymalną trans-
parentność, zgodnie z obowiązującymi przepisami
prawa. Kolejne projekty ustaw publikowane były na
stronach Biuletynu Informacji Publicznej. Ponadto
w prace nad projektami rozporządzeń wykonaw-
czych do ustawy o obrocie instrumentami finanso-
wymi, jak również niektórych zagadnień regulowa-
nych w samej ustawie (krótka sprzedaż) prowadzo-
415
ne były w ramach grup roboczych Rady Rozwoju
Rynku Finansowego, przy udziale przedstawicieli
środowiska rynku finansowego.
Należy również podnieść, iż Ministerstwo Finan-
sów zwracało uwagę na konieczność podjęcia pil-
nych prac parlamentarnych nad przekazanymi do
Sejmu V kadencji projektami ustaw.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Maksa Kraczkowskiego
w sprawie koniecznych ze względów prawnych
zmian w ustawie o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (327)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła Maksa Kraczkowskiego w spra-
wie nowelizacji ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, przekazaną przy
piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-327/
08, pozwalam sobie przedstawić dotychczasowe pra-
ce nad zmianą ustawy, co jednoznacznie uwypukla
stanowisko ministra gospodarki.
1. Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70,
poz. 473, ze zmianami) nadaje radom gmin, na mocy
art. 12, upoważnienie do ograniczania swobody
działalności prowadzonej w zakresie obrotu wyroba-
mi alkoholowymi. Ograniczenia te realizowane są
poprzez określanie (ograniczanie) ilości punktów
sprzedaży napojów alkoholowych oraz zasad ich
usytuowania. Posiadane przez rady gmin uprawnie-
nia ograniczające swobodę działalności gospodar-
czej są niezgodne z art. 22 Konstytucji RP, który
stanowi, że „ograniczenie wolności działalności go-
spodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy
i tylko ze względu na ważny interes publiczny”.
Przyjęte w ustawie z dnia 26 października 1982 r.
rozwiązania powodujące różne na terenie poszcze-
gólnych gmin warunki prowadzenia działalności go-
spodarczej w zakresie obrotu napojami alkoholowy-
mi naruszają także postanowienia art. 32 Konstytu-
cji RP, który stanowi, że „wszyscy są wobec prawa
równi i wszyscy mają prawo do równego traktowa-
nia przez władze publiczne, nikt nie może być dys-
kryminowany w życiu politycznym, społecznym lub
gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny”.
416
Niezależnie od powyższego przedsiębiorcy sygna-
lizują, że obowiązujące rozwiązania mają charakter
korupcjogenny. Zwracają uwagę, że posiadając takie
uprawnienia, rady gmin mogą eliminować poten-
cjalną konkurencję na rynku obrotu napojami alko-
holowymi oraz tak ustalać (czytać należy: manipu-
lować) zasady usytuowania punktów sprzedaży al-
koholu, aby zezwolenia otrzymały tylko preferowane
firmy. Uznając zasadność tych argumentów, mini-
ster spraw wewnętrznych i administracji włączył za-
pis o wykreśleniu art. 12 ustawy z dnia 26 paździer-
nika 1982 r. do „Programu zwalczania korupcji
strategia antykorupcyjna II etap wdrażania”, przy-
jętego przez Radę Ministrów do realizacji w latach
2005–2009.
2. Uwzględniając powyższą sytuację, Minister-
stwo Gospodarki wspólnie z Ministerstwem Zdro-
wia opracowało w 2004 r. projekt ustawy o zmianie
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
niu alkoholizmowi. Ministerstwo Gospodarki zapro-
ponowało m. in. skreślenie art. 12 ustawy. Projekt
ten był powszechnie konsultowany. Został pozytyw-
nie zaopiniowany przez Komisję Wspólną Rządu
i Samorządu Terytorialnego. Był przedmiotem prac
Sejmu RP IV kadencji, który nie zdążył go jednak
uchwalić z uwagi na upływ kadencji (druk 3480).
Prace w Sejmie zakończyły się sprawozdaniem pod-
komisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia rządowego
projektu ustawy o zmianie ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
3. Minister zdrowia opracował w 2006 r. kolejny
projekt zmiany ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Minister gospo-
darki, w trakcie uzgodnień, zgłosił propozycję uzu-
pełnienia projektu o przepisy znoszące uprawnienia
rad gmin do ograniczania swobody prowadzenia
działalności gospodarczej w zakresie obrotu napoja-
mi alkoholowymi, w tym m. in. skreślenie art. 12
ustawy. Minister zdrowia propozycji nie uwzględnił.
Minister gospodarki zgłosił Komitetowi Rady Mini-
strów propozycje wprowadzenia do projektu przepi-
sów eliminujących zapisy niezgodne z Konstytucją
RP oraz uznane w „Programie zwalczania korupcji
strategia antykorupcyjna II etap wdrażania” za ko-
rupcjogenne. Na skutek blokowania przez ministra
zdrowia uwag zgłaszanych przez ministra gospodar-
ki propozycje te nie zostały uwzględnione.
4. Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają
prace nad nowelizacją między innymi ustawy o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi – w części dotyczącej działalności gospodar-
czej w zakresie obrotu napojami alkoholowymi. No-
welizacja ta ma na celu wyeliminowanie przepisów
niezgodnych z Konstytucją RP oraz tych, które zo-
stały uznane za korupcjogenne. W opracowanym
projekcie dąży się do wprowadzenia takich zapisów,
które ułatwią przedsiębiorcom podejmowanie i pro-
wadzenie działalności gospodarczej w zakresie obro-
tu napojami alkoholowymi na równych zasadach
– bez możliwości ograniczania swobody prowadzo-
nej przez nich działalności przez rady gmin lub
wpływające na ich uchwały różnego rodzaju grupy
lobbingu czy nacisku.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Maksa Kraczkowskiego
w sprawie budowy dwóch nowych portów
lotniczych na terenie woj. lubelskiego
i zasad udziału w inwestycji Banku Pekao SA
(Grupa UniCredito Italiano) (328)
Szanowny Panie Marszałku! Niniejszym przeka-
zuję odpowiedzi na pytania posła Maksa Kraczkow-
skiego zawarte w interpelacji dotyczącej budowy
dwóch nowych portów lotniczych na terenie woj. lu-
belskiego i zasad udziału w inwestycji Banku Pekao
SA – Grupa UniCredito Italiano (pismo znak: SPS-
-023-328/08).
1. W jakim zakresie we wskazane inwestycje zo-
stały zaangażowane środki publiczne pochodzące
z budżetu państwa?
Zadania inwestycyjne realizowane przez dwa
podmioty, tj. Port Lotniczy Lublin SA (Świdnik)
oraz Międzynarodowy Port Lotniczy Lublin-Niedź-
wiada SA, były dotowane środkami pochodzącymi
z budżetu państwa w roku 2006 – dotacja dla lotni-
ska w Świdniku w wysokości 14 mln zł (rez. celowe
cz. 83, poz. 79); dotacja dla lotniska w Niedźwiadzie
w wysokości 3 mln zł (rez. celowe cz. 83, poz. 8).
Obydwa zadania były objęte postanowieniami kon-
traktu wojewódzkiego dla województwa lubelskiego
na lata 2005–2006, zawartego na podstawie ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o Narodowym Planie
Rozwoju (Dz. U. Nr 116, poz. 1206, z późn. zm.).
W obu przypadkach beneficjenci zakończyli wykona-
nie finansowe zadań w pierwszym półroczu 2007 r.,
gdyż na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 11 grudnia 2006 r. w sprawie wydatków bu-
dżetu państwa, które nie wygasają z upływem roku
budżetowego (Dz. U. Nr 232, poz. 1689), spółka
w Świdniku nie wykorzystała w roku 2006 1,14 mln zł,
a spółka w Niedźwiadzie – 1,2 mln zł. We wskaza-
nym w rozporządzeniu Rady Ministrów terminie
(30 czerwca 2007 r.) dotacje wykorzystano odpo-
wiednio w 99% (Świdnik) oraz 97,6% (Niedźwiada);
w roku 2007 dotację celową z budżetu państwa (rez.
celowe cz. 83, poz. 8) skierowano do podmiotu Port
Lotniczy Lublin-Świdnik SA. Podmiot ten został

wyłoniony w toku postępowania mającego na celu
realizację zapisu ustawy budżetowej na rok 2007
(Dz. U. Nr 15, poz. 90), zgodnie z którym kwotę „do
100 mln zł” przeznaczono na budowę i modernizację
lotnisk regionalnych. W komunikacie ogłoszonym
25 kwietnia br. na stronie internetowej Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego zawarto m.in. kryteria
i zasady wnioskowania o środki wskazane w usta-
wie budżetowej na rok 2007 na budowę i moderniza-
cję lotnisk regionalnych. Spośród 24 podmiotów,
które zgłosiły łącznie 32 projekty, po ocenie meryto-
rycznej minister transportu wskazał do wsparcia
dotacjami celowymi 11 podmiotów, w tym Port Lot-
niczy Lublin-Świdnik SA, który otrzymał dotację
w wysokości 7 mln zł (w całości przeszła do wykazu
środków, które nie wygasają z końcem roku budże-
towego, z datą realizacji do 30 czerwca 2008 r.*)).
Podstawowa przyczyna takiego stanu rzeczy to
trwająca procedura notyfikacji pomocy publicznej
dla lotniska w Świdniku prowadzona przez Komisję
Europejską.
2. Skąd zostanie wzięta kwota na dokończenie
obu lub jednej z tych inwestycji?
Podmioty realizujące obie inwestycje mają status
spółek prawa handlowego. W przypadku lotniska
Niedźwiada udziałowcami są jednostki samorządu
terytorialnego, w tym Urząd Marszałkowski w Lu-
blinie, trzy starostwa powiatowe (Lubartów, Par-
czew, Radzyń Podl.) oraz pięć urzędów miejskich
i szesnaście urzędów gminnych. W przypadku lotni-
ska w Świdniku udziałowcami są: województwo lu-
belskie, miasta Lublin i Świdnik, powiat świdnicki
oraz 7 podmiotów prawa handlowego (WSK-PZL
Świdnik SA, Daewoo Motor Polska sp. z o.o., Exin
sp. z o.o., PP „FS-Holding” Korporacja Finansowo-
-Przemysłowa; Lubelski Rynek Hurtowy, Lubelska
Fundacja Rozwoju oraz spółka z o.o. E&K). Wspie-
ranie obu inwestycji środkami budżetu państwa
musi być oparte na krajowych i wspólnotowych prze-
pisach regulujących pomoc publiczną oraz ochronę
konkurencji. Wydaje się, że najwłaściwszym adresa-
tem pytania o środki na dokończenie tych inwestycji
są zarządy obu spółek.
3. Czy budowa lotniska w Niedźwiadzie nie wy-
klucza powstania drugiego w Świdniku?
Z zatwierdzonego w maju 2007 r. przez Radę Mi-
nistrów Programu rozwoju sieci lotnisk i lotniczych
urządzeń naziemnych wynika, że celowe byłoby
uzupełnienie sieci lotniczych portów regionalnych
o ok. 5 portów lotniczych, w tym o jeden zlokalizo-
wany w woj. lubelskim. Minister infrastruktury nie
dysponuje dokładnymi danymi dotyczącymi poten-
cjału rozwoju rynku transportu lotniczego dla woje-
wództwa lubelskiego, a także danymi dotyczącymi
obszaru ciążenia ww. lotnisk, jednakże budowa
dwóch lotnisk regionalnych w odległości kilkudzie-
* Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2007 r.
) Tadeusz Jarmuziewicz
w sprawie wydatków budżetu państwa, które w 2007 r. nie wyga-
sają z upływem roku budżetowego (Dz. U. Nr 241, poz. 1760).
417
sięciu kilometrów jedno od drugiego (Świdnik i Niedź-
wiada) w tym regionie nie ma uzasadnienia ekono-
micznego. W Regionalnym Programie Operacyjnym
województwa lubelskiego na lata 2007-2013 zarząd
województwa zawarł tylko jeden projekt lotniskowy
pod nazwą „Rozbudowa regionalnego portu lotni-
czego Port Lotniczy Lublin SA (Świdnik)”.
4. Jakie jest zaangażowanie w obie inwestycje
inwestorów zagranicznych i czy swój udział zgłosili
inwestorzy związani z branżą lotniczego transportu
osobowego i towarowego, np. z Mediolanu we Wło-
szech?
Obecnie w żądną z inwestycji nie są zaangażowa-
ni inwestorzy zagraniczni.
5. Czy istnieje jakiekolwiek niebezpieczeństwo
powstania szkody dla prawnie chronionych intere-
sów ekonomicznych państwa oraz narażenia na
szwank reputacji międzynarodowej Polski, gdyby in-
westycje te miały zakończyć się tak jak w przypadku
budowy portu lotniczego w Białej Podlaskiej?
Zgodnie z przyjętym przez Radę Ministrów
w maju 2007 r. Programem rozwoju sieci lotnisk
i lotniczych urządzeń naziemnych minister właści-
wy ds. transportu odpowiedzialny za podstawową
infrastrukturę transportową w kraju, w tym infra-
strukturę lotniskową, odpowiada za rozwój i funk-
cjonowanie 8 największych (pod względem liczby ob-
sługiwanych pasażerów) portów lotniczych należą-
cych do TEN-T (Transeuropejskiej Sieci Transpor-
towej), podczas gdy odpowiedzialność za rozwój in-
frastruktury pozostałych portów lotniczych spoczy-
wa na właściwych terytorialnych władzach samo-
rządowych jako gospodarzach terenu, któremu służy
dane lotnisko, oraz jako udziałowcach spółek zarzą-
dzających tymi lotniskami.
Lotniska użytku publicznego w Polsce zarządza-
ne są w większości przez spółki prawa handlowego,
których odpowiedzialność określona jest przepisami
prawa (przede wszystkim Kodeks spółek handlo-
wych, ustawa Prawo lotnicze).
6. Jaką rolę w inwestycji budowy Portu Lotni-
czego Lublin-Świdnik SA odgrywają Bank Pekao
SA (Grupa UniCredito Italiano) oraz władze tego
banku z makroregionu południowo-wschodniego
w Lublinie?
Bank Pekao SA nie jest zaangażowany w inwe-
stycję budowy Portu Lotniczego Lublin w Świdniku.
W budżecie państwa jako rezerwa celowa na rok
2006 została przeznaczona wspomniana powyżej
kwota 14 mln zł z przeznaczeniem między innymi
na wykup od Banku Pekao SA gruntów lotniska,
w posiadanie których bank ten wszedł na drodze
przejęcia ich za długi. Obecnie grunty te nie należą
już do banku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
418
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Aleksandra Soplińskiego
w sprawie wyjaśnienia konsekwencji
i następstw prawnych wyroku
Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt
P 10/07, w zakresie przyznania mężczyznom
prawa do wcześniejszej emerytury (329)
W odpowiedzi na pismo z dnia 4 stycznia br.,
znak: SPS-023-329/08, dotyczące interpelacji Pana
Posła Aleksandra Soplińskiego w sprawie wyjaśnie-
nia konsekwencji i następstw prawnych wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 października
2007 r., sygn. akt P 10/07, w zakresie przyznania
mężczyznom prawa do wcześniejszej emerytury,
uprzejmie informuję, co następuje.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23 paź-
dziernika 2007 r. orzekł, że przepis art. 29 ust. 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) w za-
kresie, w jakim nie przyznaje prawa do emerytury
w obniżonym wieku emerytalnym mężczyźnie, któ-
ry – odpowiednio jak kobieta, która nabywa to pra-
wo po osiągnięciu wieku 55 lat i co najmniej 30-let-
niego okresu składkowego i nieskładkowego – osią-
gnął wiek 60 lat i co najmniej 35-letni okres skład-
kowy i nieskładkowy, jest niezgodny z art. 32 i art. 33
Konstytucji RP.
Zgodnie z orzeczeniem trybunału, przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
W uzasadnieniu wyroku trybunał wyjaśnił, że
orzeczenie, o którym mowa, ma charakter zakreso-
wy, co oznacza, że trybunał „nie orzekł o niekonsty-
tucyjności tego, co w art. 29 ust. 1 ustawy o emery-
turach i rentach z FUS zostało przez ustawodawcę
uregulowane”, lecz „stwierdził niezgodność z kon-
stytucją treści normatywnej, której w przepisie bra-
kuje”. Podkreślono także, że „orzeczeniu stwierdza-
jącemu niekonstytucyjność przepisu w zakresie,
w jakim pomija on określoną treść normatywną,
można przypisać tylko i wyłącznie skutek ustalający
niekonstytucyjność pominięcia i zobowiązujący pra-
wodawcę do stosownej zmiany tego przepisu, nie-
zbędnej dla realizacji norm konstytucyjnych. Zda-
niem trybunału, przyjęcie poglądu, że wyrok TK
wywołuje skutek”rozporządzający”(uzupełnia prze-
pis o elementy brakujące), wyraźnie wykracza poza
konstytucyjne kompetencje TK”.
Pragnę zaznaczyć, że zarówno z treści uzasad-
nienia ww. wyroku, jak również przepisu art. 71
ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z dnia
1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z późn.
zm.) wynika, że w obecnym stanie prawnym nie ma
podstaw do tego, aby organy rentowe pozytywnie
rozpatrywały wnioski o emeryturę zgłoszone
przez mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat oraz legi-
tymują się 35-letnim okresem składkowym i nie-
składkowym.
Przepisy art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na-
leży stosować zgodnie z ich obecnym brzmieniem do
czasu wejścia nowej regulacji w życie.
Skutkiem bowiem stwierdzenia niekonstytucyj-
ności art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest zobo-
wiązanie ustawodawcy do zmiany przedmiotowego
przepisu.
Trybunał nie przesądził jednak o kształcie nowej
regulacji, respektując swobodę ustawodawcy w tym
zakresie. Jego orzeczenie stanowi w tym zakresie
„swoistą wskazówkę interpretacyjną”.
Trybunał stwierdził również, że 12-miesięczny
termin odroczenia utraty mocy obowiązującej za-
kwestionowanego przepisu w zakresie, w jakim zo-
stał uznany za niezgodny z konstytucją, „powinien
być wystarczający dla wprowadzenia w życie regula-
cji zgodnej z konstytucją – przed jego upływem”.
Pragnę poinformować, że mając na względzie
orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowało w try-
bie pilnym projekt ustawy o zmianie ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych oraz niektórych innych ustaw, w którym
znalazła się również propozycja zmiany treści
art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych, której celem jest
zrealizowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r.
Zgodnie z propozycją zawartą w projekcie, męż-
czyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowa-
nym kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, które posiadają obecnie kobiety.
O przyjęciu takiego kształtu regulacji przesądzi-
ła konieczność „takiego sposobu wykonania wyro-
ku, który przyniesie najmniejsze szkody społeczne
i gospodarcze”. Należy bowiem w tym miejscu pod-
kreślić, że zmiana art. 29 ust. 1 ustawy dotyczy
mężczyzn urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r.,
a to oznacza, że przyjmowane rozwiązania mają
charakter wygasający i dotyczą jedynie mężczyzn,
którzy w 2008 r. ukończą co najmniej 60. rok życia.
Stąd też nie przyjęto innych rozwiązań, uznając, że
nie spełniałyby wskazań określonych przez Trybu-
nał Konstytucyjny. To ostatnie zaś mogłoby skutko-
wać ponownym wniesieniem sprawy przed Trybu-
nał Konstytucyjny i kolejnym orzeczeniem Trybu-
nału Konstytucyjnego. Ze względu na to, że w ostat-
nim czasie daje się zauważyć dużą liczbę wniosków
o przyznanie emerytury kierowanych do organów
rentowych przez mężczyzn, którzy ukończyli wiek

60 lat, należy wskazać, że niepodejmowanie żadnych
działań legislacyjnych doprowadziłoby do skarżenia
decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do sądu.
Mając bowiem na względzie konstytucyjnie chro-
nioną zasadę państwa prawnego, nie można pozba-
wić takich osób uprawnienia do występowania
z takimi wnioskami oraz prawa do składania odwo-
łań do sądów ubezpieczeń społecznych od decyzji
organów rentowych o odmowie przyznania prawa
do emerytury.
Pragnę również poinformować Pana Posła, że
w dniu 25 stycznia 2008 r. przedmiotowy projekt
ustawy został przyjęty przez Komitet Stały Rady
Ministrów oraz rekomendowany Radzie Ministrów.
Projekt dostępny jest na stronie internetowej Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej – www.mpips.
gov.pl, w biuletynie informacji publicznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie naruszenia zasady
równości pacjentów w dostępie
do świadczeń uzdrowiskowych (330)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 4 stycznia 2008 r. (znak: SPS-023-330/08),
przy którym przesłano interpelację Pana Marcina
Zawiły, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
z dnia 28 listopada 2007 r. w sprawie „naruszenia
zasady równości pacjentów w dostępie do świadczeń
uzdrowiskowych”, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Zadania z zakresu określania, jakości i dostępno-
ści oraz analiza kosztów świadczeń opieki zdrowot-
nej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawie-
rania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) należą do kompeten-
cji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru
sprawowanego nad Narodowym Funduszem Zdro-
wia minister zdrowia wystąpił do funduszu z proś-
bą o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie.
Według informacji Narodowego Funduszu Zdro-
wia warunki zawierania i realizacji umów w rodzaju
419
lecznictwo uzdrowiskowe na 2008 r. zostały określo-
ne zarządzeniem prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia nr 59/2007/DSOZ z dnia 19 września 2007 r.,
na podstawie których świadczeniodawcy przygoto-
wali oferty do postępowania konkursowego o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w tym zakresie
świadczeń na 2008 r. Wyżej wymienione zarządze-
nie określa jednolite zasady zawierania i realizacji
umów w tym zakresie obowiązujące wszystkich
świadczeniodawców, m.in. liczbę zabiegów, jakie po-
winien otrzymać pacjent w ramach osobodnia w za-
kresie lecznictwa uzdrowiskowego oraz inne świad-
czenia, jakie powinny być zrealizowane przez świad-
czeniodawcę w trakcie pobytu pacjenta w uzdrowi-
sku. Określone zostały również wymagania doty-
czące personelu i opieki lekarsko- pielęgniarskiej.
Indywidualne decyzje dotyczące procesu leczenia
podejmuje lekarz, do którego pacjent zgłasza się po
przyjeździe do uzdrowiska.
W związku z tym, że w roku 2008 wprowadzono
nowe zasady kontraktowania świadczeń w zakresie
lecznictwa uzdrowiskowego polegające na tym, że
każdy oddział wojewódzki NFZ kontraktował świad-
czenia zgodnie z potrzebami świadczeniobiorców na
terenie danego województwa, a poziom finansowa-
nia świadczeń w tym zakresie w każdym z oddzia-
łów wojewódzkich NFZ był uzależniony od środków
finansowych przekazanych do tego oddziału zgodnie
z ogólnym planem finansowym funduszu, Centrala
Narodowego Funduszu Zdrowia będzie monitoro-
wać oraz nadzorować proces realizacji umów w wy-
żej wymienionym zakresie w celu zachowania jedno-
litego poziomu świadczeń.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie kontynuacji przejmowania szkół
leśnych przez Ministerstwo Środowiska (334)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Posła Jerzego Gosiewskiego, dotyczącą
przejmowania szkół leśnych przez Ministerstwo
Środowiska, przesłaną pismem z dnia 4 stycznia
2008 r., znak: SPS-023-334/08, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Przejęcie do prowadzenia średnich szkół leśnych
przez ministra środowiska jest wyrazem uzasadnio-
420
nej troski o stan średniego szkolnictwa leśnego,
a przede wszystkim o właściwe przygotowanie ab-
solwentów do wykonywania zawodu leśnika.
W 1999 r. mocą ustawy wprowadzającej reformę
ustroju szkolnego organem prowadzącym dla śred-
nich szkół leśnych zostały starostwa powiatowe.
Wcześniej nadzór nad tymi szkołami prowadziło Mi-
nisterstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Natural-
nych i Leśnictwa. Proces ponownego przejęcia wszyst-
kich 14 szkół leśnych rozpoczął w lipcu 2006 r. po-
przedni minister środowiska Jan Szyszko.
Prowadzone negocjacje z jednostkami samorzą-
dów terytorialnych doprowadziły do podpisania
11 porozumień, a tym samym do przejęcia 10 szkół,
dla których minister środowiska jest organem pro-
wadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Są to następujące szkoły:
1) Zespół Szkół Leśnych im. Leśników Polskich
w Białowieży,
2) Zespół Szkół Leśnych w Biłgoraju,
3) Zespół Szkół Leśnych i Ekologicznych im.
Stanisława Morawskiego w Brynku,
4) Zespół Szkół Leśnych im. inż. Jana Kloski
w Goraju,
5) Zespół Szkół Leśnych w Lesku,
6) Zespół Szkół Leśnych w Miliczu,
7) Technikum Leśne w Rogozińcu,
8) Technikum Leśne im. Prof. Jana Miklaszew-
skiego w Starościnie,
9) Zespół Szkół Leśnych im. prof. Stanisława So-
kołowskiego w Warcinie,
10) Zespół Szkół Leśnych im. Romana Gesinga
w Zagnańsku.
Obecny stan prawny umożliwił przejęcie szkół na
podstawie art. 5 ust. 5e ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r., Nr 256,
poz. 2572, ze zm.) na drodze porozumienia zawarte-
go pomiędzy ministrem środowiska a właściwą jed-
nostką samorządu terytorialnego.
Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie został prze-
jęty z uwagi na niewywiązanie się starostwa po-
wiatowego z zapisów porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r.
Pozostałe trzy starostwa nie podjęły negocjacji
w sprawie przekazania swoich szkół.
Obejmując stanowisko ministra środowiska, za-
mknąłem proces rozpoczęty przez mojego poprzed-
nika poprzez zrealizowanie zapisu § 4 porozumienia
w sprawie podpisania stosownych umów z jednost-
kami samorządów terytorialnych w sprawie przeka-
zania mienia ruchomego szkół leśnych w drodze da-
rowizny na rzecz Skarbu Państwa, użyczenia mie-
nia ruchomego i nieruchomego, a także przeniesie-
nia mienia w drodze darowizny niezbędnego do pro-
wadzenia szkół leśnych przez ministra środowiska
od 1 stycznia br.
Tym samym zostały dopełnione wszystkie wy-
mogi formalnoprawne niezbędne do przejęcia, a na-
stępnie prowadzenia szkół leśnych.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od za-
wsze były i są największymi centrami edukacji le-
śnej w Polsce, a z uwagi na swoje położenie geogra-
ficzne i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie.
Szkoły te, dysponując dużą liczbą miejsc w inter-
natach, umożliwiają naukę młodzieży z każdej czę-
ści kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w któ-
rych prowadzi się kształcenie w zawodzie np. techni-
ka leśnika. Niestety często nie dysponują one wyspe-
cjalizowaną kadrą pedagogiczną, pod okiem której
powinno odbywać się kształcenie w zakresie przed-
miotów, jak i praktycznej nauki zawodu. Położenie
tych placówek często uniemożliwia odbywanie prak-
tyk w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowa-
nia do pracy zawodowej w strukturach Lasów Pań-
stwowych.
Moim zdaniem organy prowadzące te szkoły po-
winny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych, wprowadzając inne zawody i specjalności.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane działania zmie-
rzające do ich przejęcia. Tym samym proces przej-
mowania średnich szkół leśnych uważam za zakoń-
czony.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie kontynuacji przejmowania
szkół rolniczych przez Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi (335)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka, znak: SPS-023-335/08, z dnia
4 stycznia 2008 r., przy którym przesłano interpela-
cję pana posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie kon-
tynuacji przejmowania szkół rolniczych przez mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi, przedstawiam poniżej
moje stanowisko w tej sprawie.
Chcę potwierdzić informację, że minister rolnic-
twa i rozwoju wsi w roku 2008 kontynuuje działania
mające na celu przejęcie, na zasadach porozumienia,
części szkół i placówek rolniczych o zasięgu regio-
nalnym i ponadregionalnym. Wyrazem tego jest
prowadzenie negocjacji i ustaleń z częścią jednostek
samorządu terytorialnego w sprawie możliwości
przekazania szkół rolniczych.

W mojej opinii minister rolnictwa i rozwoju wsi,
jako odpowiedzialny za politykę rolną, powinien
mieć możliwość bezpośredniego oddziaływania na
jakość i efektywność kształcenia rolniczego, a tym
samym na kreowanie polityki kadrowej dla sektora
rolno-spożywczego. Jednym z instrumentów warun-
kujących takie zmiany jest przejęcie części szkół rol-
niczych od samorządów powiatowych. Zmiana pod-
ległości szkoły ma na celu przede wszystkim popra-
wę warunków jej funkcjonowania, a tym samym
podwyższenia standardów kształcenia zawodowego.
Dlatego Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dą-
żyć będzie do tego, aby przejmowane szkoły rolnicze
stały się wzorcowymi placówkach, z dobrym wypo-
sażeniem dydaktycznym, szeroko oddziałującymi na
środowisko, współpracującymi z różnymi instytu-
cjami, które działają na rzecz rozwoju nowoczesnego
rolnictwa. Założeniem resortu jest, aby w tworzeniu
takiego modelu aktywnie mogły uczestniczyć jed-
nostki podległe MRiRW, tj. agencje, główne inspek-
toraty, instytuty badawczo-rozwojowe, a także cen-
tra doradztwa rolniczego. Bezpośrednia współpraca
z tymi instytucjami przyniesie szkołom rolniczym
wymierne korzyści, np. w formie organizacji prak-
tyk zawodowych dla uczniów, wyjazdów studyjnych
do gospodarstw unijnych, bieżących konsultacji
z ekspertami z danej dziedziny, szkoleń i seminariów
dla nauczycieli uczących przedmiotów zawodowych,
a także projektowania fachowego doradztwa oraz ko-
rzystania z wyników prac badawczych. Ponadto wy-
soki poziom kształcenia w szkołach przejętych przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi będzie miał bezpo-
średnie oddziaływanie na sylwetkę absolwentów
szkoły, którzy pozostaną w regionie, jako dobrze wy-
kwalifikowana zawodowo kadra. Ministerstwo ze
swej strony deklaruje także chęć stałej współpracy ze
starostwem, a także poprzez przejętą, a w przyszłości
wzorcową placówkę promowanie regionu.
Zdaję sobie jednocześnie sprawę, że przejmowa-
nie rolniczych szkół i placówek, jakkolwiek jest dzia-
łaniem złożonym, musi odbywać się w sposób płyn-
ny, niezakłócający prawidłowego przebiegu procesu
dydaktycznego. W związku z tym wymaga to zrozu-
mienia i elastycznego działania ze strony organów
prowadzących szkoły, które czują się odpowiedzial-
ne za sprawną realizację tego przedsięwzięcia.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
421
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie stosowania azotynu sodu
do produktów żywnościowych (337)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Jerzego Antoniego Gosiew-
skiego, przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-337/
08, w sprawie stosowania azotynu sodu w produk-
tach spożywczych uprzejmie przedstawiam stanowi-
sko merytoryczne w przedmiotowej sprawie.
Azotyny i azotany są zaliczane do dozwolonych
substancji dodatkowych do żywności. W Unii Euro-
pejskiej są one dopuszczone do stosowania w pro-
dukcji żywności dyrektywą Parlamentu Europej-
skiego i Rady 95/2/EC w sprawie substancji dodat-
kowych innych niż barwniki i substancje słodzące
(Dz. Urz. L 61 z dn. 18.03.1995 r.). Postanowienia
ww. dyrektywy zostały wdrożone w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 23 kwietnia 2004 r. w spra-
wie dozwolonych substancji dodatkowych i substan-
cji pomagających w przetwarzaniu (Dz. U. Nr 94,
poz. 933, z późn. zm.). Zgodnie z ogólną zasadą okre-
śloną w art. 9 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r.
o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171,
poz. 1225) substancje dodatkowe mogą być stosowa-
ne w żywności, jeżeli przy dozwolonym poziomie nie
stanowią zagrożenia dla zdrowia lub życia człowieka
oraz jeżeli ich stosowanie jest uzasadnione technolo-
gicznie, a cel ich stosowania nie może być osiągnięty
w inny sposób praktycznie możliwy z punktu widze-
nia technologicznego i ekonomicznego.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem ministra zdro-
wia, jak również z dyrektywą 95/2/EC substancje
dodatkowe: azotyn sodu E 250, azotyn potasu
E 249, azotan sodu E251 i azotan potasu E252,
mogą być stosowane w określonych dawkach w pro-
dukcji przetworów mięsnych, serów dojrzewają-
cych oraz śledzi i szprotek marynowanych w occie.
Ww. związki znajdują najszersze zastosowanie
w przemyśle mięsnym.
Dodatek azotynów, a w przypadku wędlin dojrze-
wających azotanów, jest niezbędny dla zachowania
bezpieczeństwa mikrobiologicznego produktów mię-
snych. Azotyny zwiększają trwałość produktów po-
przez zahamowanie rozwoju niepożądanych drobno-
ustrojów (w tym pałeczki jadu kiełbasianego – clo-
stridium botulinum); pozwalają również na zacho-
wanie różowej barwy przetworów mięsnych i nadają
im odpowiedni aromat.
Komitet Ekspertów FAO/WHO ds. Dodatków do
Żywności (JECFA) ustalił w 1995 r. oraz w 2002 r.
maksymalne dopuszczalne dzienne spożycie (ADI)
azotanów i azotynów przez dorosłego człowieka.
Maksymalne dopuszczalne spożycie (ADI) jest to
ilość substancji, która spożyta dziennie przez zdro-
422
wą osobę dorosłą nie powoduje ujemnych skutków
dla zdrowia. ADI dla azotanów wynosi 0-3,7 mg
NO3/kg masy ciała/dzień, a dla azotynów 0-0,07 mg
NO2/kg masy ciała/dzień.
Komitet Naukowy ds. Żywności (organ naukowy
działający w ramach Unii Europejskiej, który został
zastąpiony przez działający obecnie Europejski
Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności) w 1990 r. oraz
1995 r. wydał opinie w sprawie stosowania azota-
nów i azotynów w produkcji żywności. W listopadzie
2003 r. również Europejski Urząd ds. Bezpieczeń-
stwa Żywności (EFSA) dokonał oceny bezpieczeń-
stwa azotanów i azotynów stosowanych jako sub-
stancje dodatkowe do żywności. Opinia EFSA jest
opublikowana na stronie internetowej tej instytucji
(www.efsa.eu.int). Ww. organy naukowe w konkluzji
swoich opinii stwierdziły, że celowe jest dążenie do
redukcji narażenia konsumenta na nitrozoaminy
(azotyny i pośrednio azotany mogą być prekursora-
mi nitrozoamin wykazujących działanie rakotwór-
cze). Redukcję narażenia można osiągnąć poprzez
obniżenie zawartości azotynów i azotanów w żyw-
ności do poziomów niezbędnych technologicznie, ko-
niecznych do zachowania trwałości i bezpieczeństwa
mikrobiologicznego produktów.
Powyższe konkluzje były podstawą do opracowa-
nia obowiązujących obecnie przepisów w zakresie
dopuszczalnych poziomów azotanów i azotynów
w żywności, są również brane pod uwagę przy opra-
cowywaniu zmian w tych przepisach.
Należy podkreślić, że wymagania obowiązujące
w Polsce w zakresie substancji dodatkowych są
w pełni zharmonizowane z dyrektywami Unii Euro-
pejskiej. Takie same przepisy w zakresie substancji
dodatkowych obowiązują również w innych pań-
stwach członkowskich Wspólnoty Europejskiej.
Polska jako państwo członkowskie Wspólnoty
Europejskiej jest zobowiązana postanowieniami
traktatu WE do przestrzegania zasady swobodne-
go przepływu towarów oraz do pełnego, prawidło-
wego implementowania dyrektyw organów UE do
krajowego porządku prawnego. W związku z po-
wyższym opisane powyżej działania organów i in-
stytucji UE Polska jako kraj członkowski obowią-
zana jest respektować.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zakwalifikowania drogi krajowej
nr 16 przebiegającej
przez woj. warmińsko-mazurskie
do sieci dróg ekspresowych (338)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jerzego Gosiewskiego prze-
słaną przy piśmie SPS-023-338/08 z dnia 4 stycznia
2008 r. w sprawie zakwalifikowania drogi krajowej
nr 16 przebiegającej przez woj. warmińsko-mazur-
skie do sieci dróg ekspresowych, uprzejmie przedsta-
wiam stanowisko resortu.
Układ krajowej sieci autostrad i dróg ekspreso-
wych wynika z rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad
i dróg ekspresowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 128,
poz. 1334, z późn. zm.). Układ kierunkowy auto-
strad i dróg ekspresowych dotyczy odległego hory-
zontu czasowego i nie wynika z potrzeb lokalnych,
tylko z analizy rozpływu ruchu drogowego na te-
rytorium kraju i państw sąsiednich, prognoz jego
zmian oraz prognoz rozwoju przestrzennego i go-
spodarczego kraju.
Na zlecenie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad wykonywana jest obecnie przez Instytut
Dróg i Mostów Politechniki Warszawskiej praca pt.
„Studium układu dróg szybkiego ruchu w Polsce,
układ kierunkowy horyzont 2025 r., wraz z analizą
podziału funkcjonalnego całej sieci drogowej Pol-
ski”. Należy się spodziewać, że po zakończeniu pracy
nad studium stanie się ono podstawą do ewentual-
nego wprowadzenia korekt i nowelizacji ww. rozpo-
rządzenia Rady Ministrów. Obecnie nie ma podstaw
do trasowania nowej drogi ekspresowej w korytarzu
drogi krajowej nr 16.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Stankego
w sprawie zmian w działalności ZUS (341)
W odpowiedzi na interpelację Posła Piotra Stan-
ke z dnia 14 grudnia 2007 r. w sprawie zmian
w działalności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
pragnę przedstawić następującą informację.
Uprawnienia prezesa Rady Ministrów w odnie-
sieniu do organizacji ZUS określa art. 74 ust. 5 usta-
wy o systemie ubezpieczeń społecznych. Premier na-
daje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych statut,
w którym określa w szczególności strukturę organi-
zacyjną ZUS oraz zakres rzeczowy działania centra-
li i terenowych jednostek organizacyjnych. Zgodnie
z tym uprawnieniem prezes Rady Ministrów ustalił
m.in. ramowy rzeczowy zakres działania tereno-
wych jednostek organizacyjnych, pozostawiając
w statucie, co do zasady, prezesowi zakładu kompe-
tencje do nadawania regulaminu organizacyjnego
ZUS oraz określania szczegółowego zakresu rzeczo-
wego działania jednostek terenowych. Natomiast
kształtowanie sieci jednostek terenowych (a ściślej,
podejmowanie decyzji dotyczących rozmieszczenia
oddziałów, inspektoratów i biur terenowych) jest
ustawowym uprawnieniem prezesa ZUS, do którego
– zgodnie z art. 73 ust. 3 ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych – należy tworzenie, przekształca-
nie i znoszenie terenowych jednostek organizacyj-
nych oraz określanie ich siedziby, właściwości tery-
torialnej i rzeczowej. W swoich decyzjach w tym za-
kresie prezes jest niezależny i kieruje się wyłącznie
względami racjonalności.
Do 1998 r., w okresie poprzedzającym wejście
w życie reformy systemu ubezpieczeń społecznych,
przy kształtowaniu sieci jednostek terenowych ZUS
decydujące znaczenie miały: kryterium terytorialne
(w odniesieniu do oddziałów) oraz wskaźniki obsza-
ru pracy i zakresu realizowanych zadań (w odniesie-
niu do jednostek niższej rangi). Fakt ten leżał u pod-
staw zróżnicowania oddziałów ZUS pod względem
wielkości realizowanych zadań. Kryteria utworze-
nia inspektoratu obejmowały obsługiwanie na da-
nym terenie co najmniej 10 tys. emerytów i renci-
stów oraz ponad 2 tys. płatników składek i realizo-
wanie bezpośredniej obsługi klientów w zakresie
emerytur i rent, zasiłków oraz dochodów i rozliczeń,
w tym opracowywanie spraw w tych zakresach.
O utworzeniu biura terenowego decydował mniejszy
niż w inspektoracie ilościowy i rzeczowy zakres
działań. W ostatnich latach, szczególnie od 1999 r.,
nastąpił znaczny wzrost zadań wykonywanych przez
ZUS, związany z wejściem w życie dwóch reform:
systemu ubezpieczeń społecznych i systemu ubez-
pieczeń zdrowotnych. Zakładowi powierzono do re-
423
alizacji nowe zadania, w tym m.in. pobór składki na
II filar (kapitałowy) ubezpieczenia emerytalnego
i przekazywanie jej do wskazanych funduszy emery-
talnych oraz prowadzenie Centralnego Rejestru
Członków Otwartych Funduszy Emerytalnych, pro-
wadzenie indywidualnych kont ubezpieczonych oraz
Centralnego Rejestru Ubezpieczonych i Centralne-
go Rejestru Płatników Składek, a także pobór skład-
ki na ubezpieczenie zdrowotne. Decyzje dotyczące
sieci jednostek terenowych w Zakładzie Ubezpie-
czeń Społecznych podyktowane są koniecznością za-
pewnienia realizacji stale zwiększających się zadań
ustawowych oraz zadań zleconych do realizacji, jak
również wymogiem stworzenia warunków obsługi
klientów odpowiadających odpowiednim standar-
dom. Należy podkreślić, że lokalizacja i ranga tere-
nowych jednostek ZUS na obszarze kraju jest przede
wszystkim uwarunkowana wielkością zadań. Kry-
terium to wyraźnie różnicuje jednostki w randze od-
działów od jednostek w randze inspektoratów i biur
terenowych, a także znacznie ogranicza możliwości
zmian w tym zakresie.
W trakcie restrukturyzacji przeprowadzonej w za-
kładzie w 2005 r. kierowano się dążeniem do osią-
gnięcia porównywalnych wielkości obszarów pracy
oddziałów ZUS. Zmiany struktury sieci jednostek
terenowych oparto właśnie na kryteriach wielkości
zadań, których wyznacznikiem jest liczba obsługi-
wanych ubezpieczonych, płatników składek oraz
emerytów i rencistów. W wyniku restrukturyzacji
(połączenia jednostek mniejszych, podziału więk-
szych) uzyskano ponadtrzykrotne zmniejszenie roz-
piętości obszarów pracy oddziałów zakładu. Zmiany
te umożliwiły również zmniejszenie zatrudnienia
oraz wprowadzenie w zakładzie jednakowych stan-
dardów pracy i jednolitych normatywów obsługi klien-
tów, co znacznie usprawniło pracę instytucji. Obec-
nie zakład koncentruje się na racjonalizacji sieci ist-
niejących jednostek terenowych, mając na względzie
m.in. utrzymanie odpowiedniego standardu obsługi
klientów, jak najlepsze wykorzystanie potencjału
pracowników i posiadanej infrastruktury technicz-
no-systemowej, oszczędności w obszarze nierucho-
mości (w tym optymalne wykorzystanie własnych
zasobów lokalowych, zmniejszenie ilości wynajmo-
wanych powierzchni itp.).
Stosownie do przedstawionego wyżej stanu praw-
nego każda terenowa jednostka organizacyjna za-
kładu realizuje zadania określone przez prezesa
ZUS. O zróżnicowaniu rzeczowego zakresu działa-
nia jednostek terenowych decydują przede wszyst-
kim względy racjonalności. Wszystkie terenowe jed-
nostki organizacyjne realizują zadania w zakresie
ubezpieczeń społecznych określone dla nich w statu-
cie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, przy czym
oddziały zapewniają warunki funkcjonowania pod-
ległych im jednostek. Dzięki skoncentrowaniu nie-
których zadań na szczeblu oddziału koszty funkcjo-
nowania zakładu są mniejsze. O zakresie działania
jednostek przesądzają także przepisy wyższego rzę-
424
du. Kwestię lokalizacji orzecznictwa lekarskiego re-
guluje rozporządzenie ministra polityki społecznej
z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o nie-
zdolności do pracy (Dz. U. Nr 273, poz. 2711). Zgod-
nie z tym aktem lekarze orzecznicy ZUS działają
w oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nato-
miast komisje lekarskie funkcjonują w co najmniej
jednym oddziale ZUS w województwie. Zakład, dla
ułatwienia zainteresowanym dostępu do korzysta-
nia z orzecznictwa lekarskiego, organizuje sesje wy-
jazdowe lekarzy orzeczników oraz komisji lekar-
skich do jednostek, w których nie działają odpowied-
nio lekarze orzecznicy i komisje lekarskie.
Na zakończenie chciałbym poinformować, że
Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie łamie posta-
nowień ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Ustawa określa jedynie zakresy informacji podle-
gającej udostępnieniu, a nie rodzaje dokumentów.
Na tej podstawie zakład publikuje w Biuletynie In-
formacji Publicznej wymagane ustawą informacje
dotyczące organizacji instytucji. Regulamin orga-
nizacyjny Zakładu Ubezpieczeń Społecznych sta-
nowi akt wewnętrzny prezesa ZUS dotyczący wy-
łącznie pracowników zakładu. Dokument ten pod-
lega udostępnieniu na wniosek, stosownie do
art. 10 ustawy.
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Piotra Stankego
w sprawie zmiany kategorii drogi nr 235
i odcinka drogi nr 214
z wojewódzkiej na krajową (342)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Piotra Stanke, przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-342/08 z dnia 4 stycznia
2008 r. w sprawie zaliczenia do kategorii dróg krajo-
wych drogi wojewódzkiej nr 235 Korne–Chojnice
oraz drogi wojewódzkiej nr 214 na odcinku Łeba–
–Kościerzyna, uprzejmie informuję, że na zlecenie
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
Politechnika Warszawska opracowuje „Studium
układu dróg szybkiego ruchu w Polsce, układ kie-
runkowy horyzont 2025 r., wraz z analizą podziału
funkcjonalnego całej sieci drogowej w Polsce”. Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad przeka-
zała autorom opracowania, w celu dokonania szcze-
gółowej analizy, wnioski dotyczące zaliczenia po-
szczególnych dróg do kategorii dróg krajowych.
Wśród tych wniosków znalazło się również wystą-
pienie wicemarszałka województwa pomorskiego
w sprawie zaliczenia do kategorii dróg krajowych
obecnej drogi wojewódzkiej nr 235 i odcinka drogi
wojewódzkiej nr 214.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że omawiane
drogi wojewódzkie nie spełniają kryteriów kwalifi-
kacji dróg do kategorii dróg krajowych określonych
w przepisach ustawy o drogach publicznych.
Podkreślenia wymaga fakt, że zwiększenie dłu-
gości dróg krajowych nie powoduje proporcjonalne-
go wzrostu środków finansowych na budowę, prze-
budowę, remonty, utrzymanie i ochronę dróg krajo-
wych zarządzanych przez Generalnego Dyrektora
Dróg Krajowych i Autostrad. Niezaspokajająca wszyst-
kich potrzeb ilość środków finansowych na drogi sa-
morządowe nie może być argumentem przemawiają-
cym za zaliczeniem tych dróg do kategorii dróg kra-
jowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie udzielenia pomocy
przez Ministerstwo Obrony Narodowej
Uniwersytetowi Warmińsko-Mazurskiemu
na rzecz poprawy jego bazy (345)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Stanisława Żelichowskiego
w sprawie udzielenia pomocy przez Ministerstwo
Obrony Narodowej Uniwersytetowi Warmińsko-Ma-
zurskiemu na rzecz poprawy jego bazy (SPS-023-
-345/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Nieruchomość po byłym Centrum Szkolenia
Uzbrojenia i Elektroniki w Olsztynie o powierzchni
26,34 ha została uznana za zbędną dla potrzeb woj-
ska i przekazano ją w dniu 10 listopada 2005 r.
w celu zagospodarowania do Agencji Mienia Wojsko-
wego. W związku z wcześniejszymi staraniami
władz Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego o na-
bycie tej nieruchomości Agencja Mienia Wojskowego
już w 2004 r. informowała władze uczelni o możliwo-
ści bezprzetargowej sprzedaży nieruchomości, zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, ze zm.).
W trakcie prowadzonych rozmów dotyczących
ustalenia warunków finansowych proponowanej trans-

akcji Uniwersytet Warmińsko-Mazurski zapropono-
wał Agencji Mienia Wojskowego inną formę zago-
spodarowania wskazanej nieruchomości, a miano-
wicie jej zamianę na nieruchomości będące własno-
ścią lub pozostające w użytkowaniu wieczystym
uniwersytetu. Po przeanalizowaniu przedstawione-
go przez Uniwersytet Warmińsko-Mazurski wyka-
zu nieruchomości do zamiany Agencja Mienia Woj-
skowego uznała, że najkorzystniejszą formą zago-
spodarowania nieruchomości po byłym Centrum
Szkolenia Uzbrojenia i Elektroniki w Olsztynie by-
łaby jednak jej bezprzetargowa sprzedaż na rzecz
uczelni za wynegocjowaną cenę.
W tej sprawie odbyło się w dniu 16 stycznia br.
spotkanie zastępcy prezesa Agencji Mienia Wojsko-
wego ds. zagospodarowania mienia z rektorem Uni-
wersytetu Warmińsko-Mazurskiego. Agencja Mie-
nia Wojskowego podtrzymuje ofertę bezprzetargowej
sprzedaży wskazanej nieruchomości i wyraża goto-
wość negocjacji z uniwersytetem warunków finan-
sowych tej transakcji. Po sporządzeniu ponownej
wyceny nieruchomości – obecny operat szacunkowy
określający wartość nieruchomości traci ważność
14 lutego br. – Agencja Mienia Wojskowego oczekuje
propozycji finansowych, które będą możliwe do za-
akceptowania przy uwzględnieniu obowiązku racjo-
nalnego gospodarowania mieniem jej powierzonym.
Odnosząc się natomiast do połączenia 103. Szpi-
tala Wojskowego z Przychodnią Samodzielnego Pu-
blicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (SPZOZ)
w Olsztynie z tworzonym przez Uniwersytet War-
mińsko-Mazurski samodzielnym publicznym zakła-
dem opieki zdrowotnej przyznaję, że jest to dla Mini-
sterstwa Obrony Narodowej propozycja interesująca
i godna rozważenia. Niemniej jednak przed przystą-
pieniem do konkretnych działań ustawowych w tym
zakresie zasadne byłoby sporządzenie przez każdą
z zainteresowanych stron szczegółowej analizy
wskazanego zamierzenia oraz opracowanie wspól-
nej koncepcji połączenia tych zakładów.
Koncepcja ta powinna zawierać merytoryczną
ocenę przedsięwzięcia, m.in. w zakresie możliwości
wykorzystania kadry medycznej, infrastruktury
szpitalnej i sprzętu medycznego w kierunku dalsze-
go rozwoju i racjonalnego wykorzystania już istnie-
jącego potencjału, a także rozwijania nowego profilu
usług medycznych. Podlegałaby ona – wraz z „pro-
jektem porozumienia o połączeniu SPZOZ” – szcze-
gółowej ocenie przez organ założycielski, tj. przez
ministra obrony narodowej. Na tym etapie należało-
by określić także szczegółowe zadania dla nowo two-
rzonego SPZOZ z zakresu świadczeń na rzecz obron-
ności państwa, szkoleń „wojskowego” personelu me-
dycznego w tym regionie, specjalistycznych badań
naukowych etc. Zasadne byłoby również zawarcie
stosownych zapisów na ten temat w przyszłym poro-
zumieniu łączącym wskazane wyżej samodzielne
publiczne zakłady opieki zdrowotnej.
Pragnę również wskazać, że połączenie samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
425
następuje na podstawie art. 43h ust. 1 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.).
W przepisie tym są przewidziane dwa tryby połą-
czenia, pierwszy – przeniesienia całego mienia jed-
nego zakładu na inny, drugi – utworzenia nowego,
powstałego z co najmniej dwóch łączących się sa-
modzielnych publicznych zakładów opieki zdrowot-
nej. Według art. 43h ust. 2 tej ustawy podmioty,
które utworzyły samodzielne publiczne zakłady
opieki zdrowotnej, w tym przypadku minister obro-
ny narodowej i władze Uniwersytetu Warmińsko-
-Mazurskiego, mogą dokonać ich połączenia w dro-
dze porozumienia. Projekt aktu o połączeniu za-
kładów wymaga opinii wojewody właściwego ze
względu na siedzibę każdego z zakładów podlegają-
cych połączeniu (art. 43h ust. 7).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie możliwości żeglugi
po Zalewie Wiślanym (346)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Naguszewskiego,
przesłaną przy piśmie nr SPS-023-346/08 z dnia
4 stycznia 2008 r. w sprawie możliwości żeglugi po Za-
lewie Wiślanym, uprzejmie informuję, co następuje.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych stoi na sta-
nowisku, iż obowiązujący obecnie reżim prawny re-
gulujący kwestie żeglugi po Zalewie Wiślanym
(Umowa o polsko-radzieckiej granicy państwowej
z 16.08.1945 r. wraz z protokołem oraz Umową mię-
dzy Rządem PRL a Rządem ZSRR o stosunkach
prawnych na polsko-radzieckiej granicy państwowej
z 15.02.1961 r.) nie odpowiada obecnemu stanowi
stosunków gospodarczych oraz potrzebom regionu.
W myśl postanowień powyższej umowy i protokołu
z przejścia przez Cieśninę Pilawską mogą korzystać
jedynie statki handlowe pod polską banderą, które
zdążają do portu Elbląg i z powrotem (dotyczy to je-
dynie czasu pokoju). W innych przypadkach, z uwa-
gi na fakt, iż Cieśnina Pilawska nie jest cieśniną
426
międzynarodową i położona jest całkowicie na wo-
dach wewnętrznych Federacji Rosyjskiej, przejście
polskich i innych obcych statków przez tę cieśninę
zależne jest wyłącznie od zgody państwa nadbrzeż-
nego – Federacji Rosyjskiej.
Należy podkreślić, że od połowy lat 90. Polska
bezskutecznie stara się o zawarcie z Federacją Ro-
syjską takiej umowy, która będzie w sposób pełny
i kompleksowy regulowała żeglugę po Zalewie Wi-
ślanym, w tym umożliwi swobodę żeglugi statków
bander trzecich. Niestety, polskie postulaty otwar-
cia wód zalewu i całościowej regulacji żeglugi na
tym akwenie były jak dotąd odrzucane przez Fede-
rację Rosyjską. Ostatni polski projekt umowy w tej
sprawie został przekazany stronie rosyjskiej w grud-
niu 2004 r. Przekazane przez stronę rosyjską w dru-
giej połowie 2006 r. dwa projekty umów regulują-
cych żeglugę po Zalewie Wiślanym, nie spełniają
istotnych oczekiwań strony polskiej. Strona rosyjska
m.in. po raz kolejny pominęła kwestię otwarcia zale-
wu dla statków bander państw trzecich.
Pomimo istniejących rozbieżności, polska dyplo-
macja konsekwentnie podejmuje działania w celu
uregulowania kwestii żeglugi po Zalewie Wiślanym.
W wyniku podejmowanych starań, w dniu 28 stycz-
nia 2008 r. odbędą się w Moskwie polsko-rosyjskie
konsultacje eksperckie mające na celu wypracowa-
nie satysfakcjonującego obie strony rozwiązania
w odniesieniu do żeglugi po Zalewie Wiślanym. Po-
nadto Ministerstwo Spraw Zagranicznych prowadzi
przygotowania do rozpoczęcia formalnych negocjacji
ze stroną rosyjską w sprawie zawarcia umowy o że-
gludze po tym akwenie. Aktualnie prowadzone są
międzyresortowe uzgodnienia wniosku o zgodę na
rozpoczęcie negocjacji umowy międzynarodowej.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż kwestia
uregulowania żeglugi po Zalewie Wiślanym pozo-
staje jednym z priorytetów naszych obecnych dzia-
łań i będziemy dążyć do jak najszybszego jej uregu-
lowania.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zaostrzenia przepisów dotyczących
agencji finansowych (347)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma Pana Marszałka z dnia 4 stycznia 2008 r., znak
SPS-023-347/08, przekazującego interpelację Pana
Posła Józefa Rojka w sprawie zaostrzenia przepisów
dotyczących agencji finansowych, uprzejmie przed-
stawiam poniższe informacje.
Od 2002 r. funkcjonują w Polsce podmioty, które
można określić mianem pośredników finansowych
(agencji finansowych), przyjmujące w ramach pro-
wadzonej przez siebie działalności środki pieniężne
od osób fizycznych w celu przekazania ich na ra-
chunki bankowe tzw. masowych wierzycieli. Wierzy-
cielami tymi są między innymi firmy telekomunika-
cyjne, zakłady energetyczne, gazownie i telewizje
kablowe, które pobierają opłaty o charakterze perio-
dycznym za świadczone przez siebie usługi. Trady-
cyjnie należności wynikające z faktur i rachunków
wystawianych przez masowych wierzycieli lub inne
płatności o charakterze periodycznym były regulo-
wane przede wszystkim za pośrednictwem banków
(bezgotówkowo albo gotówkowo poprzez wpłatę go-
tówki w kasie oddziału banku), Poczty Polskiej oraz
w kasach wierzycieli.
Należy podkreślić, iż banki prowadzą od wielu
lat politykę w kwestii opłat i prowizji, która ma na
celu zachęcenie klientów do korzystania z bezgotów-
kowych form rozliczeń pieniężnych. Z drugiej strony
wysokość opłat ustalanych przez banki zniechęca do
dokonywania wpłat gotówki w kasach bankowych
na rachunki innych podmiotów. Należy również za-
znaczyć, że relatywnie duża część polskiego społe-
czeństwa nie posiada rachunku bankowego i nie ma
możliwości opłacania swoich zobowiązań w formie
bezgotówkowej.
Istotną przesłanką dla stworzenia instytucji po-
średników finansowych były wysokie prowizje i opła-
ty bankowe za realizację płatności gotówkowych
oraz brak świadczenia takich usług dla klientów
nieposiadających rachunków bankowych przez nie-
które banki. W rezultacie powstała nisza rynkowa
dla pośrednictwa w świadczeniu tego typu usług
płatniczych. Powstanie firm pośredniczących w prze-
kazywaniu wpłat gotówkowych oznaczało dla wielu
konsumentów, a zwłaszcza dla osób, które nie posia-
dają rachunku bankowego, zmniejszenie ponoszo-
nych kosztów oraz oszczędność czasu.
Pośrednicy finansowi działają na podstawie ogól-
nych przepisów o działalności gospodarczej. Pośredni-
czenie w przyjmowaniu wpłat na rachunki bankowe
nie wymaga bowiem uzyskania szczególnego zezwole-
nia lub koncesji. Niektóre z tych podmiotów, współpra-
cujące stale z wybranymi bankami lub wprost przez
nie zorganizowane, mogą być objęte wprowadzonymi
do ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe
(t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, ze zm.) regulacja-
mi dotyczącymi zasad wykonywania przez innych
przedsiębiorców czynności na rzecz banku, na podsta-
wie zawartej z nim umowy (art. 6a–6d).
Jeżeli w ramach wyżej wymienionej działalności
bank korzysta z pośrednictwa w przyjmowaniu
wpłat na rachunki bankowe, to odpowiada za dzia-
łania pośrednika. Działalność banków (wykonywa-
na z udziałem pośredników) podlega nadzorowi

sprawowanemu przez Komisję Nadzoru Finansowe-
go. Nie sprawuje ona jednak nadzoru nad pośredni-
kami. Jeżeli natomiast podmiot prowadzący działal-
ność polegającą na przyjmowaniu wpłat na rachunki
bankowe dokonuje wpłat na rachunek bankowy wy-
łącznie na zlecenie klienta, to taka działalność nie
jest przedmiotem regulacji przepisów ustawy Prawo
bankowe oraz nie podlega nadzorowi Komisji Nad-
zoru Finansowego, ponieważ sprawuje ona nadzór
wyłącznie nad działalnością banków.
Niemniej jednak, dostrzegając rozwój omawianej
działalności, objęto podmioty przyjmujące wpłaty
na rachunki bankowe obowiązkiem przekazywania
określonych danych statystycznych do NBP, na pod-
stawie przepisów rozporządzenia ministra finansów
z dnia 23 kwietnia 2004 r. w sprawie sposobu, za-
kresu i terminów przekazywania przez podmioty
uczestniczące w rozliczeniach pieniężnych i rozra-
chunkach międzybankowych danych niezbędnych
do dokonywania przez Narodowy Bank Polski oceny
funkcjonowania rozliczeń pieniężnych i rozrachun-
ków międzybankowych (Dz. U. Nr 107, poz. 1139).
Począwszy od dnia 1 stycznia 2005 r. podmioty te
przekazują dobrowolnie i na żądanie NBP dane
w okresach półrocznych.
Przechodząc do odpowiedzi na zadanie w inter-
pelacji pytania, pragnę poinformować, że w dniu
13 listopada została przyjęta przez Radę UE i Parla-
ment Europejski dyrektywa 2007/64/WE o usługach
płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, która
obejmuje zakresem regulacji także wspomnianych
pośredników finansowych.
Celem dyrektywy jest ujednolicenie i uporządko-
wanie zasad prawnych w zakresie świadczenia usług
płatniczych we wszystkich krajach członkowskich
oraz wprowadzenie uregulowań mających na celu
ochronę interesów konsumentów, jak również wpro-
wadzenie norm mających na celu zagwarantowanie
bezpieczeństwa świadczenia tych usług. Dyrektywa
ustanawia zamknięty katalog podmiotów, które
uprawnione będą do świadczenia usług płatniczych
po jej wejściu w życie. Będą to instytucje kredytowe,
instytucje pieniądza elektronicznego, pocztowe in-
stytucje giro oraz instytucje płatnicze (oraz w okre-
ślonych przypadkach banki centralne i władze pu-
bliczne państw członkowskich).
Przede wszystkim należy wskazać, że instytucje
płatnicze stanowiące nową kategorię podmiotów
świadczących usługi płatnicze wprowadzoną przez
dyrektywę będą podlegać nadzorowi sprawowane-
mu przez właściwy organ nadzoru. Nadzór ten bę-
dzie polegał m.in. na obowiązkowym posiadaniu ze-
zwolenia na świadczenie usług płatniczych w formie
instytucji płatniczej oraz możliwości zastosowania
przez organ nadzoru środków takich jak nakładanie
kar pieniężnych czy zawieszenie lub nawet cofnięcie
zezwolenia w przypadku niewywiązywania się przez
podmiot nadzorowany z obowiązków nałożonych na
niego w dyrektywie. Ponadto należy dodać, że insty-
tucje płatnicze obowiązane będą posiadać kapitał
427
zakładowy w wielkości uzależnionej od rodzaju
świadczonej usługi płatniczej (np. 50 tys. EUR dla
podmiotu świadczącego usługi mobilne) oraz utrzy-
mywać środki własne na odpowiednim poziomie
w zależności od osiąganych obrotów i metod kalku-
lacyjnych wskazanych przez organ nadzoru. Dyrek-
tywa nakłada także na instytucje płatnicze obowią-
zek rozdziału środków przyjętych z tytułu świadcze-
nia usług płatniczych od klientów od pozostałych
środków finansowych posiadanych przez podmiot.
Alternatywą dla tego rozwiązania jest posiadanie
ubezpieczenia lub gwarancji bankowej/ubezpiecze-
niowej przez instytucję płatniczą. Dyrektywa wpro-
wadza także zakaz udzielania kredytu przez insty-
tucje płatnicze ze środków przyjętych od klientów
z tytułu świadczenia usług płatniczych.
Dyrektywa przewiduje, że państwa członkowskie
Unii Europejskiej powinny wdrożyć jej zapisy do
swoich porządków prawnych nie później niż do 1 li-
stopada 2009 r. W chwili obecnej trwają w Minister-
stwie Finansów prace związane z przygotowaniem
stosownego projektu ustawy. W tym celu powołana
została w Ministerstwie Finansów, na podstawie de-
cyzji ministra finansów z dnia 26 września 2007 r.,
specjalna grupa robocza ds. usług płatniczych przy
Radzie Rozwoju Rynku Finansowego. Członkami
grupy są przedstawiciele administracji publicznej,
właściwych organów nadzoru oraz rynku usług
płatniczych. Grupa spotkała się trzy razy w celu
przedyskutowania zapisów dyrektywy 2007/64/WE
pod kątem ich wdrożenia do polskiego ustawodaw-
stwa. Zidentyfikowano ok. 25 kwestii, które wyma-
gają szczególnej analizy i właściwej implementacji
do krajowego porządku prawnego.
Odnosząc się zaś do pytania dotyczącego propo-
zycji przeprowadzenia akcji społecznych mających
na celu uświadomienie potencjalnych zagrożeń pły-
nących z korzystania z usług agencji płatniczych,
pragnę poinformować, że Ministerstwo Finansów
nie planuje bezpośredniego udziału w ww. akcji, za-
mierza bowiem skupić swoją uwagę na terminowej
i prawidłowej implementacji do polskiego porządku
prawnego zapisów dyrektywy 2007/64/WE, aby sku-
tecznie zabezpieczyć interesy klientów na wypadek
upadłości wspomnianego podmiotu.
W kwestii braku specjalistycznego i kwalifikowa-
nego nadzoru nad agencjami finansowymi i zgodno-
ści z regulacjami europejskimi pragnę poinformo-
wać, że do czasu przyjęcia dyrektywy 2007/64/WE
o usługach płatniczych w ramach rynku wewnętrz-
nego kwestie te nie podlegały jakiejkolwiek regulacji
o charakterze wspólnotowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
428
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie funkcjonowania oddziałów celnych
(350)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka (nr SPS-023-350/08) z dnia
4 stycznia 2008 r., przy którym została przesłana
interpelacja Posła Mariusza Grada w sprawie funk-
cjonowania oddziałów celnych, uprzejmie informuję,
że kwestia ta jest mi znana. Z pełnym zrozumieniem
odnoszę się do troski Pana Marszałka i przedstawi-
cieli Sejmu o sprawne funkcjonowanie oddziałów
celnych działających we wschodniej Polsce, a tym
samym do utrzymania prestiżu i dobrej kondycji go-
spodarczej regionu lubelskiego.
Uprzejmie zauważam, że podlegające ciągłym
zmianom otoczenie, w jakim funkcjonuje admini-
stracja celna, stawia przed nami coraz to nowe wy-
zwania. Stąd też podejmowane przez Służbę Celną
zadania związane ze skutecznym poborem należno-
ści celnych i podatkowych oraz realizowaniem poli-
tyki ochronnej polskiej gospodarki, które mają słu-
żyć lepszemu rozwojowi gospodarczemu kraju i po-
lepszeniu warunków działania firm dokonujących
wymiany handlowej z zagranicą.
Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej oraz
rozszerzenie strefy Schengen spowodowało wzrost
tych zadań i odpowiedzialności Służby Celnej. Z da-
nych statystycznych oddziałów wewnętrznych (leżą-
cych poza obszarem przejść granicznych), np. Od-
dział Celny w Tomaszowie Lubelskim, jak i oddzia-
łów granicznych, np. Oddział Celny w Dorohusku,
wynika, że rośnie liczba dokonywanych odpraw
i przewozów towarowych (w 2007 r. wzrost o ok. 20%
w porównaniu do roku 2006). W kontekście Euro
2012 spodziewany jest wzrost natężenia ruchu i więk-
sza liczba transportów (już dziś obserwowana jest
większa liczba przewozów związanych z organizacją
mistrzostw).
Odnosząc się do wystąpienia Pana Posła Grada,
uprzejmie zauważam, że najdłuższy odcinek ze-
wnętrznej granicy Unii Europejskiej jest obsługiwa-
ny przez komórki organizacyjne Służby Celnej pod-
ległe Izbie Celnej w Białej Podlaskiej, funkcjonującej
na terenie woj. lubelskiego. W skład struktury orga-
nizacyjnej izby wchodzi 18 oddziałów celnych, w tym
aż 11 oddziałów granicznych. Na koniec 2007 r.
w izbie zatrudnionych było 1580 osób, w tym 1471 funk-
cjonariuszy celnych.
Zdaję sobie sprawę, że w Izbie Celnej w Białej
Podlaskiej występują poważne braki kadrowe. Nie-
mniej jednak trudna sytuacja kadrowa dotyczy całej
Służby Celnej. Wiąże się ona z fluktuacją kadr oraz
brakiem osób chętnych do podejmowania służby
w administracji celnej.
W roku 2007 z bialskiej izby celnej odeszło
90 funkcjonariuszy celnych, z czego znaczna część
na własną prośbę – podając jako główny powód kwe-
stie finansowe. Ze służby odchodzą nie tylko nowo
zatrudnieni, ale również funkcjonariusze doświad-
czeni, z wieloletnim stażem.
W celu wyeliminowania tego typu powodów,
w uchwalonym przez Sejm projekcie ustawy budżeto-
wej na 2008 r. zostały przewidziane dodatkowe środ-
ki na podwyższenie wynagrodzeń i uposażeń pracow-
ników i funkcjonariuszy celnych. Niezależnie od pla-
nowanego wzrostu kwoty bazowej o 2,3%, przewidy-
wane jest pozyskanie dodatkowych środków finanso-
wych w kwocie 244,45 zł przypadającej na jeden etat
miesięcznie. Realizacja obydwu podwyżek powinna
zapewnić wzrost wynagrodzeń o ok. 9%.
Problemy kadrowe, zwłaszcza na granicy wschod-
niej, związane są także z tymczasowym zatrzymy-
waniem wielu funkcjonariuszy celnych, często tylko
na podstawie pomówienia. W takiej sytuacji obowią-
zujące przepisy ustawy o Służbie Celnej nakazują
obligatoryjne zwolnienie funkcjonariusza celnego ze
służby. Z uwagi na zbyt restrykcyjną formę tych za-
pisów podjąłem decyzję o nowelizacji ustawy o Służ-
bie Celnej w tym zakresie.
Pomimo wszystkich problemów dotykających Służ-
bę Celną, na bieżąco podejmowane są wszelkie moż-
liwe działania mające na celu usprawnienie pracy
zarówno w granicznych, jak i wewnętrznych oddzia-
łach celnych. W okresie szczególnego natężenia od-
praw do oddziałów celnych, w tym w Tomaszowie
Lubelskim i Dorohusku, delegowani są czasowo
funkcjonariusze z innych komórek organizacyjnych
izby celnej.
Ponadto zostały podjęte kroki w celu zwiększenia
stałej obsady etatowej. W okresie od 30 kwietnia 2004 r.
do 1 stycznia 2008 r. łącznie w czterech izbach cel-
nych, usytuowanych na wschodniej i północnej grani-
cy Polski, tj. w Białej Podlaskiej, Białymstoku, Olsz-
tynie i Przemyślu, obsada etatowa wzrosła o 901 eta-
tów w tym w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej o 214 eta-
tów. Do granicznych izb celnych w pierwszej kolejno-
ści przekazywane są, powstające w Służbie Celnej,
wolne etaty z wewnętrznych izb celnych. Np. Izba
Celna w Białej Podlaskiej otrzyma co najmniej 35 eta-
tów w terminie do 1 lutego 2008 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że w przypadku wspomnianego Oddziału
Celnego w Tomaszowie Lubelskim dodatkowym utrud-
nieniem jest infrastruktura oddziału. Brak odpo-
wiednio dużego placu odpraw niejednokrotnie pro-
wadzi do sytuacji, że w okresach wzmożonego ruchu
pojazdy oczekują na odprawę na drodze publicznej.
Problem ten poruszany był niejednokrotnie w trak-
cie rozmów z władzami miasta. Obecnie czynione są
starania o pozyskanie terenu pod Oddział Celny
w Tomaszowie Lubelskim. W przypadku zapewnie-
nia przez władze miasta właściwych warunków do
dokonywania odpraw celnych Służba Celna podej-
mie ze swojej strony wszelkie działania (m.in. po-

przez wydłużenie czasu pracy placówki w Tomaszo-
wie Lubelskim), mające na celu zminimalizowanie
utrudnień oraz usprawnienie odpraw celnych.
Przedkładając powyższe, zapewniam Pana Mar-
szałka, iż płynna obsługa obrotu towarowego z za-
granicą i polepszenie jej jakości jest troską nie tylko
kół biznesu i środowisk społeczno-politycznych, ale
również organów administracji celnej i w tym kie-
runku obecnie zmierzają podejmowane przez Służbę
Celną działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie przeniesienia ciężkiego transportu
kołowego na tory kolejowe (352)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Mirosławy Nykiel w sprawie prze-
niesienia przewozów z transportu drogowego na
transport kolejowy (nr SPS-023-352/08), uprzejmie
informuję, co następuje.
Podejmowane są liczne inicjatywy koncentrujące
się przede wszystkim na przewozie ładunków w ru-
chu tranzytowym W–Z i Pn–Pd, przy wykorzysta-
niu systemu transportu intermodalnego. Jak do-
tychczas program przewozów intermodalnych, obej-
mujący proponowane zamierzenie przeniesienia
przewozów z transportu drogowego na transport ko-
lejowy, nie znalazł zastosowania w naszym kraju.
Prace przygotowawcze do wspomnianego wyżej pro-
gramu przewidywały uruchomienie przewozów po-
jazdów drogowych platformami kolejowym. Jednak-
że w toku prac organizacyjnych pojawiły się różno-
rakie trudności, a szczególnie brak odpowiedniego
taboru kolejowego. Obecnie ani PKP Cargo, ani inny
operator transportu intermodalnego w Polsce nie
dysponują wagonami, które mogłyby być wykorzy-
stywane do przewozów intermodalnych. Próba wy-
dzierżawienia takich wagonów od innych kolei euro-
pejskich też się nie powiodła. Cena zakupu jednego
wagonu wynosi ok. 170 tys. euro. W początkowym
etapie, dla rozpoczęcia przewozów regularnych, nie-
zbędne jest nabycie ok. 45 wagonów, co oznacza, że
jednorazowe nakłady inwestycyjne wyniosą ok.
28 650 000 zł.
Rozważane są ponadto różne technologie prze-
wozowe, tak aby móc wybrać opcję najkorzystniejszą
w warunkach Polski. Brane są pod uwagę następu-
jące rozwiązania: Ro–La – tj. przewóz kompletnych
429
pojazdów drogowych przy użyciu techniki roll on
– roll off pociągami składającymi się z niskopodwo-
ziowych wagonów, Modalohr – tj. pomysłu opierają-
cego się na koncepcji pociągów wahadłowych. Dzięki
nisko zawieszonej, połączonej przegubowo podłodze,
wagon umożliwia samodzielne załadowanie na jego
pomost tradycyjnych naczep lub pełnowymiarowych
samochodów ciężarowych. System ten jest kompaty-
bilny z gabarytami wagonów używanych na najważ-
niejszych liniach kolejowych. Wprowadzenie syste-
mu może być szybkie i nie wymaga budowy nowych
linii kolejowych, jednak w tym przypadku cena wa-
gonu może stanowić ogromną barierę dla przewoź-
ników. Rozpatrywana jest także metoda „transpor-
tu bimodalnego”, który jest nową polską technolo-
gią. System polega na transportowaniu drogą kole-
jową odpowiednio dostosowanych naczep samocho-
dowych na wózkach kolejowych lub drogą kołową
– na ciągnikach siodłowych. Naczepa bimodalna to
naczepa o specjalnej konstrukcji ze wzmocnioną
ramą zaopatrzoną w elementy sprzęgowe do połą-
czenia naczepy z adapterem posadowionym na wóz-
ku kolejowym.
Pragnę zwrócić uwagę, że porównanie cen trans-
portu intermodalnego z cenami innych rodzajów
transportu, a szczególnie kolejowego, pokazuje, że
jest on z reguły mniej konkurencyjny niż transport
drogowy. Jest to spowodowane dodatkowymi kosz-
tami ponoszonymi przez operatorów transportu in-
termodalnego, m.in. ten rodzaj transportu wymaga
stosowania drogiego sprzętu specjalistycznego, któ-
ry nie jest stosowany w drogowym transporcie towa-
rów. Średnia opłata dla klienta kształtuje się na po-
ziomie 70 zł/tkm, a w przypadku kolei – 135 zł/tkm.
Oprócz tego, w zakresie systemu transportu in-
termodalnego, rozpoczęto działania związane z przy-
gotowaniem uruchomienia przewozów z wykorzysta-
niem innych intermodalnych jednostek ładunkowych,
tj. naczep i nadwozi wymiennych, a także ponowiono
rozmowy z Ukrainą w sprawie przywrócenia połącze-
nia kolejowo-drogowego z wykorzystaniem linii sze-
rokotorowej LHS na trasie Kijów–Sławków–Kijów
i v.v. (pociąg „Jarosław”).
W okresie programowania funduszy UE na lata
2007–2013 Program Operacyjny „Infrastruktura
i środowisko” przewiduje kwotę 111,7 mln euro z prze-
znaczeniem na rozwój przewozów intermodalnych.
Działanie dotyczy: budowy sieci ogólnodostępnych ter-
minali kontenerowych i centrów logistycznych na li-
niach kolejowych i w portach morskich, zwiększenia
dostępności komunikacyjnej do tych terminali i cen-
trów, a także wprowadzenia nowoczesnych technik za-
rządzania w terminalach i centrach.
Przekazuję również informacje o zasadach udzie-
lania pomocy finansowej z przeznaczeniem na wspar-
cie przewozów intermodalnych. Zgodnie z przepisami
Unii Europejskiej i krajowymi rozwój tych przewo-
zów może być wspomagany ze środków publicznych
i wykorzystywanych wyłącznie na: budowę i moder-
nizację terminali transportu intermodalnego i cen-
trów logistycznych, zakup sprzętu ładunkowego,
430
gruntów pod budowę, a także sieci informatycznych.
Z pomocy mogą korzystać operatorzy transportu inter-
modalnego i operatorzy terminali usytuowanych na li-
niach kolejowych i w portach morskich, a do wsparcia
finansowego kwalifikują się duże, małe i średnie przed-
siębiorstwa. Niestety, tych środków nie można wyko-
rzystać na zakup wagonów używanych w przewozach
intermodalnych. Również podstawowa działalność
eksploatacyjna (przewozy) jest wyłączona z możliwo-
ści uzyskania wsparcia finansowego.
Informuję, że Ministerstwo Infrastruktury przy-
wiązuje dużą wagę do rozwoju transportu intermo-
dalnego jako alternatywy dla transportu drogowe-
go, pozwalającej na odciążenie sieci drogowej z czę-
ści przewozów towarowych. Już w latach 90. polskie
przepisy prawne, regulujące tę materię, zostały do-
stosowane do wymagań UE, np. wdrożenie przez
Polskę dyrektywy 106/92EWG w sprawie ustalenia
wspólnych zasad dla wszystkich typów towarowego
transportu kombinowanego pomiędzy krajami człon-
kowskimi. Głównym celem było wdrożenie zachęt
do korzystania przez przewoźników drogowych
z transportu kombinowanego poprzez wprowadze-
nie ulg podatkowych oraz umożliwienie wykonywa-
nia jazd w okresach ograniczeń dla pojazdów drogo-
wych. Ponadto rozporządzenie ministra transportu
z dnia 30 maja 2006 r. w sprawie warunków dostępu
i korzystania z infrastruktury kolejowej (Dz. U.
Nr 107, poz. 737) umożliwia stosowanie niższych
opłat za dostęp do infrastruktury dla pociągów in-
termodalnych.
Zapewniam, że Ministerstwo Infrastruktury bę-
dzie nadal traktować problem przejęcia ładunków
z dróg na transport kolejowy jako jedno z zadań
przyszłych resortu. W tej sprawie podejmowane są
działania związane z przygotowywaniem podstaw
programu rozwoju przewozów intermodalnych
w Polsce, mając z jednej strony na uwadze określe-
nie potrzeb inwestycyjnych w tym zakresie wraz
z możliwościami ich sfinansowania, a z drugiej stro-
ny określenie warunków dla stworzenia dla klien-
tów interesującej oferty transportu intermodalnego.
Celem tych działań jest usprawnienie i zwiększenie
przewozów tranzytowych, w pierwszej kolejności na
osi W–Z, ze szczególnym uwzględnieniem możliwo-
ści zmniejszenia obciążenia dróg, co w praktyce
oznacza, że w pierwszym etapie powinny być podjęte
działania dla podjęcia koleją przewozów całych po-
jazdów (zestawów) drogowych (np. naczep siodło-
wych wraz lub bez ciągnika) w formie transportu
kombinowanego.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a Pani Poseł Mirosławie Ny-
kiel dziękuję za zainteresowanie się kwestią trans-
portu intermodalnego.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie wydawania legitymacji
policyjnym rencistom rodzinnym (355)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-355/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Romualda Ajchlera z dnia 12 grudnia 2007 r.
w sprawie wydawania legitymacji emeryta-rencisty
policyjnego osobom uprawnionym do policyjnej ren-
ty rodzinnej uprzejmie informuję, iż w świetle obec-
nie obowiązującego rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 18 październi-
ka 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właści-
wości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicz-
nej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Po-
żarnej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 239, poz. 2404)
przedmiotowe legitymacje są wydawane wyłącznie
osobom uprawnionym do emerytury lub renty inwa-
lidzkiej (wraz z decyzją o ustaleniu prawa do tych
świadczeń) i stanowią potwierdzenie uprawnień
z tytułu posiadania statusu emeryta lub rencisty po-
licyjnego. Tym samym poza kręgiem osób uprawnio-
nych do posiadania tych dokumentów są osoby po-
bierające policyjną rentę rodzinną.
Jednocześnie należy wyjaśnić, iż wskazywane
powody konieczności wydawania przedmiotowych
legitymacji osobom uprawnionym do policyjnej ren-
ty rodzinnej sprowadzają się w istocie do podnosze-
nia argumentacji, że brak tego dokumentu powo-
duje poważne utrudnienia w korzystaniu z bezpłat-
nych świadczeń opieki zdrowotnej. Pragnę przy
tym zauważyć, że stosownie do art. 240 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) w przypadku
emerytów i rencistów dokumentem potwierdzają-
cym opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne
jest dokument potwierdzający kwotę przekazanej
emerytury lub renty, w tym w szczególności odcinek
przekazu lub wyciąg. Natomiast dokumentem po-
twierdzającym fakt objęcia ubezpieczeniem zdro-
wotnym może być legitymacja emeryta-rencisty wy-
dawana na podstawie odrębnych przepisów.
W aktualnym stanie faktycznym i prawnym oso-
bom pobierającym renty rodzinne Zakład Emerytal-
no-Rentowy MSWiA na wniosek zainteresowanych
wydaje zaświadczenia o pobieraniu tego świadcze-
nia, które stanowią potwierdzenie faktu objęcia ich
ubezpieczeniem zdrowotnym, a tym samym umożli-
wiają korzystanie z bezpłatnych świadczeń opieki
zdrowotnej. Nadmienić należy również, iż przedmio-

towe zaświadczenia wydawane są w trybie przepi-
sów Kodeksu postępowania administracyjnego,
tj. zawsze na żądanie osoby ubiegającej się o za-
świadczenie, i stanowią urzędowe potwierdzenie
określonych faktów lub stanu prawnego. Tym sa-
mym forma tego dokumentu nie może stanowić
utrudnienia przy korzystaniu przez te osoby ze
świadczeń opieki zdrowotnej.
Przedstawiając powyższe, pragnę jednocześnie
poinformować, że z uwagi na zgłaszane przez osoby
pobierające policyjne renty rodzinne uciążliwości
i niedogodności podczas wykonywania czynności,
przy których wymagane jest poświadczenie posiada-
nia prawa do tego świadczenia, w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji podjęte zosta-
ły działania zmierzające do nowelizacji obowiązują-
cych przepisów prawa w przedmiocie możliwości wy-
dawania legitymacji emeryta-rencisty policyjnego
osobom mającym przyznane na stałe uprawnienia
do policyjnej renty rodzinnej. Aktualnie prace w po-
wyższym zakresie znajdują się na etapie wstępnym
(wewnątrzresortowym).
Z uwagi jednak na wczesny etap prac trudno jest
w chwili obecnej wskazać moment wejścia w życie
przedmiotowych regulacji, jak również ocenić osta-
teczny kształt przyjętych rozwiązań prawnych, któ-
re, mam nadzieję, byłyby satysfakcjonujące dla ad-
resatów tych zmian.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Kozaczyńskiego
w sprawie przetłumaczenia tekstu traktatu
reformującego Unię Europejską (356)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Jacka Kozaczyńskiego (pi-
smo nr SPS-023-356/08 z 4 stycznia br.) w sprawie
przetłumaczenia i opublikowania tekstu Traktatu
z Lizbony, uprzejmie informuję, że przetłumaczony
na język polski tekst traktatu został opublikowany
na stronach internetowych Rady Unii Europejskiej
w dniu 5 października 2007 r.*) Przy komunikacie
prasowym MSZ dotyczącym uroczystości podpisa-
nia Traktatu z Lizbony w dniu 13 grudnia 2007 r.
*) www.consilium.europa.eu
431
został umieszczony link do tekstu traktatu na stro-
nie internetowej Rady. Także na stronie interneto-
wej Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej umiesz-
czono zarówno tekst traktatu, jak i Akt końcowy
konferencji przedstawicieli rządów państw człon-
kowskich. Za tłumaczenie traktatu na wszystkie
jego wersje językowe odpowiada Sekretariat Gene-
ralny Rady Unii Europejskiej, który współpracuje
w tej sprawie z państwami członkowskimi. Tekst
Traktatu z Lizbony odzwierciedla jego rewizyjny
charakter. Dlatego też zawiera on jedynie zmiany
dotychczas obowiązujących traktatów – Traktatu
o Unii Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską. Ujednolicone wersje obu
traktatów zostaną opublikowane przez Sekretariat
Generalny Rady Unii Europejskiej po wejściu w ży-
cie Traktatu z Lizbony.
W odpowiedzi na pytanie trzecie interpelacji
Pana Posła J. Kozaczyńskiego pragnę poinformo-
wać, że w bieżącym roku Urząd Komitetu Integracji
Europejskiej planuje działania zmierzające do upo-
wszechnienia wśród społeczeństwa polskiego wie-
dzy na temat Traktatu z Lizbony zmieniającego
Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiają-
cy Wspólnotę Europejską oraz do ukazania traktatu
jako zbioru praw i obowiązków mających konse-
kwencje zarówno dla państw, jak i samych obywate-
li. Prowadzone działania będą miały na celu stymu-
lację debaty społecznej wokół nowych rozwiązań in-
stytucjonalnych, usprawniających działanie Unii
Europejskiej oraz umożliwiających Wspólnocie pod-
jęcie wyzwań XXI wieku. Koncentrować się one
będą wokół następujących zagadnień ogólnych:
— zapoznania społeczeństwa polskiego z rozwią-
zaniami przyjętymi w Traktacie z Lizbony, w tym
z postanowieniami Protokołu w sprawie stosowania
Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej do
Polski i Zjednoczonego Królestwa;
— zainicjowania dyskusji na temat traktatu i jego
znaczenia dla Polski, Polaków i przyszłego rozwoju
Unii Europejskiej.
Planowane działania będą miały charakter głów-
nie edukacyjny i, w zależności od tematyki i grupy
odbiorców, polegać będą na:
— organizacji konferencji poświęconej tematyce
traktatu we współpracy z Kancelarią Sejmu RP;
— udostępnieniu egzemplarzy traktatu w siedzi-
bie Centrum Informacji Europejskiej UKIE;
— przygotowaniu, publikacji i dystrybucji broszury
o charakterze popularnonaukowym na temat Trakta-
tu z Lizbony w nakładzie 20 tys. egzemplarzy;
— przygotowaniu, publikacji i dystrybucji ulotki
informacyjnej na temat Traktatu z Lizbony w na-
kładzie 20 tys. egzemplarzy;
— zorganizowaniu w Centrum Informacji Euro-
pejskiej UKIE serii wykładów otwartych poświęco-
nych tematyce traktatu z udziałem ekspertów UKIE
oraz przedstawicieli środowisk akademickich;
— organizowaniu w Centrum Informacji Euro-
pejskiej UKIE lekcji europejskich poświęconych te-
432
matyce traktatu dla zainteresowanych placówek
edukacyjnych;
— rozbudowaniu serwisu tematycznego dotyczą-
cego traktatu w ramach strony internetowej UKIE;
— organizacji szkolenia dla zespołu trenerów euro-
pejskich Regionalnych Centrów Informacji Europej-
skiej (RCIE) na temat traktatu; RCIE jest punktem
informacji europejskiej dla społeczności regionu;
— udostępnianiu egzemplarzy traktatu w RCIE,
— organizowaniu przez RCIE serii wykładów
otwartych poświęconych tematyce traktatu z udzia-
łem lokalnych ekspertów oraz przedstawicieli środo-
wisk akademickich;
— organizowaniu przez RCIE lekcji europejskich
poświęconych tematyce traktatu dla zainteresowa-
nych placówek edukacyjnych;
— stworzeniu zakładki tematycznej na stronach
internetowych serwisów RCIE poświęconej tematy-
ce traktatu;
— informowaniu o tematyce traktatu w ramach
projektów RCIE realizowanych dla społeczności re-
gionu.
Współpraca z mediami zarówno ogólnokrajowy-
mi, jak i regionalnymi oraz lokalnymi jest ważnym
elementem działań informacyjnych. W ramach
wspólnych przedsięwzięć UKIE planuje udostępnia-
nie środkom masowego przekazu skonkretyzowa-
nych informacji na temat traktatu i wydarzeń z nim
związanych, które posłużyć mogą do napisania tek-
stu, stworzenia programu czy audycji.
Odnośnie do drugiej części pytania trzeciego in-
terpelacji pragnę zaznaczyć, że kwestia tzw. proto-
kołu brytyjskiego była przedmiotem ożywionej de-
baty publicznej w Polsce począwszy od czerwca 2007 r.
Włączył się w nią również obecny prezes Rady Mini-
strów pan Donald Tusk, który podobnie jak pozosta-
li członkowie rządu RP wielokrotnie podkreślał, że
protokół nie zawiera żadnych twierdzeń dotyczących
nieważności Karty Praw Podstawowych (KPP), słu-
ży natomiast wyjaśnieniu pewnych aspektów jej sto-
sowania. Należy podkreślić, że Polska, przystępując
do protokołu, wzięła pod uwagę wszystkie okoliczno-
ści, w tym fakt, że wprawdzie sama KPP zawiera
w większości prawa i wolności ujęte już w Konstytu-
cji RP lub wiążących Polskę umowach międzynaro-
dowych, ale też możliwe jest w przyszłości interpre-
towanie jej w sposób rozszerzający. Nie wyklucza to,
po pewnym okresie obserwacji orzecznictwa i dok-
tryny rozwijającej się w oparciu o tekst KPP, rozwa-
żenia rezygnacji przez Polskę z protokołu. Kwestia
ta będzie zapewne przedmiotem dalszej debaty pu-
blicznej, zwłaszcza w okresie bezpośrednio poprze-
dzającym ratyfikację, co zdaniem rządu powinno
nastąpić w pierwszym półroczu 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie polityki informacyjnej
Ministerstwa Zdrowia w kontekście
kryzysowej sytuacji w służbie zdrowia (357)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Bożeny Kotkowskiej (znak:
SPS-023-357/08) w sprawie polityki informacyjnej
Ministerstwa Zdrowia w kontekście kryzysowej sy-
tuacji w służbie zdrowia, proszę o przyjęcie poniż-
szego stanowiska.
Nawiązując do pytania dotyczącego podwyżek
dla lekarzy odbywających specjalizację w ramach re-
zydentury, informuję, iż wzrost wynagrodzenia ww.
grupy lekarzy zostanie zrealizowany po wejściu
w życie ustawy budżetowej na rok 2008 r. Przedmio-
towa ustawa została podpisana przez prezydenta RP
w dniu 30 stycznia 2008 r.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej zapłaty za
świadczenia opieki zdrowotnej zrealizowane w la-
tach ubiegłych ponad limit określony w umowie,
uprzejmie informuję, że według wyjaśnień Narodo-
wego Funduszu Zdrowia decyzje w sprawie zawarcia
ugód w przedmiotowej sprawie podejmuje dyrektor
oddziału wojewódzkiego NFZ w ramach posiada-
nych środków w planie finansowym oddziału. W ra-
mach procedowania powyższych ugód dyrektorzy
oddziałów wojewódzkich NFZ zostali zobligowani do
uwzględnienia następujących zasad postępowania:
1. Oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia może zawrzeć ugody wyłącznie ze świad-
czeniodawcami, którzy wystąpili z powództwem
o zapłatę za świadczenia opieki zdrowotnej wykona-
ne ponad limit określony w umowach zawartych
z Narodowym Funduszem Zdrowia lub wszczęli po-
stępowania w trybie art. 185 K.p.c.
2. Do zawarcia ugód oddział wojewódzki typuje
świadczeniodawców spełniających następujące wa-
runki:
— roszczenie nie powstało z winy zaniechań po
stronie świadczeniodawcy,
— roszczenie nie jest przedawnione,
— postępowanie nie zostało prawomocnie zakoń-
czone,
— świadczenia zostały udzielone w stanie bezpo-
średniego zagrożenia życia lub zdrowia,
— przewidywany jest niekorzystny dla oddziału
wynik postępowania sądowego.
2. Zawarcie ugody winno mieć na celu zminima-
lizowanie kosztów oddziału związanych z zaspokoje-
niem roszczeń świadczeniodawców.
3. Kwota wynikająca z ugody powinna być ogra-
niczona w możliwie największym stopniu poprzez:
— zmniejszenie należności głównej, w szczegól-
ności poprzez rezygnację przez świadczeniodawcę

z zapłaty za świadczenia inne niż udzielone w stanie
bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia,
— rezygnację przez świadczeniodawcę w całości
lub części z odsetek za opóźnienie,
— rezygnację przez świadczeniodawcę w całości
lub części ze zwrotu kosztów postępowania sądo-
wego.
5. Ugoda powinna zawierać bezwarunkowe zrze-
czenie się przez świadczeniodawcę wszelkich rosz-
czeń z tytułu umowy, której ugoda dotyczy.
Odnosząc się do sprawy „zapłaty za świadczenia
ponadlimitowe wykonane przez świadczeniodawców
w 2007 r.”, uprzejmie informuję, że zgodnie z przepi-
sami rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie ogólnych warunków
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 197, poz. 1643) rozliczenie wykonania
umowy następuje najpóźniej w terminie 45 dni po
upływie okresu rozliczeniowego. Po rozliczeniu za-
wartych umów, potwierdzeniu sald rozliczeń i zbi-
lansowaniu środków, których świadczeniodawcy nie
wykorzystali, realizując kontrakty poniżej planu,
dyrektorzy oddziałów wojewódzkich NFZ podejmą
negocjacje ze świadczeniodawcami, którzy wystąpią
do funduszu z roszczeniami o zapłatę m.in. za świad-
czenia ratujące życie, świadczenia wykonane w try-
bie nagłym, procedury nielimitowane i inne świad-
czenia wykonane w roku 2007, których wartość wy-
kraczała poza wartość umowy.
Ponadto fundusz poinformował, że dostrzegając
potrzebę zapłaty za niektóre świadczenia opieki
zdrowotnej wykonane ponad limit określony w umo-
wie, w drugiej połowie bieżącego roku planuje w ro-
dzaju leczenie szpitalne w kilku zakresach wyodręb-
nienie w kwocie zobowiązania kwot zobowiązań
przeznaczonych wyłącznie na realizację niektórych
grup świadczeń. Dla części z tych grup świadczeń,
w przypadku gdy wartość wykonania przekroczy
kwotę zobowiązania oddziału wojewódzkiego NFZ
wobec świadczeniodawcy określoną w umowie, na
wniosek świadczeniodawcy składany jeden raz na
kwartał, zwiększeniu będą mogły ulec liczby jedno-
stek rozliczeniowych i kwoty zobowiązań z tytułu
realizacji tych świadczeń oraz odpowiednio kwoty
zobowiązań z tytułu realizacji umowy oddziału wo-
jewódzkiego NFZ wobec świadczeniodawcy. Od 2008 r.
w ramach programów zdrowotnych finansowanych
przez fundusz finansowanie bez limitu określonego
w umowie odbywa się w zakresie wykrywania cho-
rób nowotworowych.
Odnośnie do wprowadzenia przez NFZ nowego
systemu kontraktowania świadczeń uprzejmie in-
formuję, że zgodnie z informacją prezesa NFZ od
połowy 2008 r. planowane jest wprowadzenie syste-
mu kontraktacji w oparciu o system jednorodnych
grup pacjentów (JGP), co pozwoli na stworzenie zu-
pełnie nowej jakości zarządzania szpitalem. Propo-
nowany system (JGP) spowoduje oderwanie kon-
traktowanych świadczeń od jednostki organizacyj-
nej (oddziału szpitalnego), a przez to wpłynie na
433
większą elastyczność szpitali w kształtowaniu swo-
ich struktur wewnętrznych i lepsze wykorzystanie
kadr medycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie niewykorzystania środków
budżetowych przeznaczonych
na pomoc społeczną przez urzędy wojewódzkie
(358)
W odpowiedzi na interpelację posła Stanisława
Steca, przesłaną pismem z dnia 4 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-358/08, w sprawie niewykorzystania
środków budżetowych przeznaczonych na pomoc
społeczną przez urzędy wojewódzkie, uprzejmie in-
formuję:
Zgodnie z obowiązującą procedurą budżetową
o corocznym kształcie budżetu na pomoc społeczną
decydują w głównej mierze wojewodowie – w ramach
limitu określonego przez ministra finansów dokonu-
ją samodzielnie podziału środków na poszczególne
działy klasyfikacji budżetowej, w tym również na
pomoc społeczną.
Zakres działań ministra pracy i polityki spo-
łecznej, zarówno na etapie opracowywania projek-
tu budżetu, jak i jego realizacji, sprowadza się do
współudziału w tworzeniu i podziale rezerw celo-
wych przewidzianych na uzupełnienie braków fi-
nansowych powstałych w budżetach wojewodów
w ciągu roku.
W celu właściwego podziału rezerw celowych mi-
nister pracy i polityki społecznej monitoruje realiza-
cję zadań z pomocy społecznej, weryfikując w trak-
cie roku zgłaszane przez wojewodów zapotrzebowa-
nie na środki.
Jak wynika z interpelacji posła Stanisława Ste-
ca, minister finansów, pismem z dnia 3 grudnia
2007 r., poinformował Komisję Finansów Publicz-
nych o zablokowaniu środków – głównie przeznaczo-
nych na pomoc społeczną – przez wojewodów: dolno-
śląskiego, lubuskiego, łódzkiego, opolskiego, pomor-
skiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego, wielko-
polskiego.
W związku z powyższym wystąpiłem, pismem
z dnia 17 stycznia br., do ww. wojewodów z prośbą
o wyjaśnienie, jakie były przyczyny niewykorzysta-
nia w 2007 r. środków na pomoc społeczną – sugeru-
jąc jednocześnie konieczność operowania klasyfika-
cją budżetową (w ramach działu 852: Pomoc spo-
434
łeczna, realizowane są zarówno zadania przewidzia-
ne ustawą o pomocy społecznej, jak i zadania wyni-
kające z ustawy o świadczeniach rodzinnych czy
z ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej) oraz o wskaza-
nie, jakie działania zostaną podjęte, aby w przyszło-
ści środki na pomoc społeczną w pełni wykorzystać.
Wojewodowie udzielili w tej sprawie odpowiedzi
– zgodnie z poniższym:
Wojewoda dolnośląski w piśmie z dnia 21 stycz-
nia 2008 r., znak: PS-III-3050-6/08 poinformował:
„W 2007 r. w dziale 852: Pomoc społeczna, roz-
dział 85212: Świadczenia rodzinne, zaliczka alimen-
tacyjna oraz składki na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe z ubezpieczenia społecznego, § 2010 dota-
cje celowe przeznaczone z budżetu państwa na reali-
zację zadań bieżących z zakresu administracji rzą-
dowej zleconych gminom, zostały zablokowane środ-
ki w kwocie 100 mln zł.
Blokady środków na świadczenia rodzinne, za-
liczki alimentacyjne i składki dokonano po przepro-
wadzeniu analizy wykorzystania dotacji zaplanowa-
nej w tym rozdziale w oparciu o sprawozdanie za
okres styczeń–czerwiec 2007 r. Nadwyżka środków
zaplanowanych na realizację tego zadania w 2007 r.
wynikła z przeszacowania potrzeb przez płatników
świadczeń. Trudności w zaplanowaniu wysokości
środków na realizację zadania w 2007 r. były spowo-
dowane przede wszystkim:
— poprawą sytuacji ekonomicznej gospodarstw
domowych, co spowodowane jest wzrostem wyna-
grodzeń (uzyskiwanie większych dochodów powodu-
je przekroczenie progu dochodowego kwalifikujące-
go do pobierania zasiłków),
— spadkiem liczby osób bezrobotnych otrzymu-
jących świadczenia,
— spadkiem liczby urodzeń, a co się z tym wiąże
zmniejszeniem zapotrzebowania na zasiłki z tytułu
urodzenia dziecka i inne świadczenia.
Nadwyżka środków finansowych wynika także
z powodu wyjazdu obywateli polskich poza granice
kraju i podjęcia pracy w krajach Unii Europejskiej
i Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Wysokość
świadczeń na wsparcie dla rodzin w tych krajach po-
woduje rezygnację z ich pobierania w kraju. Dla
przykładu należy podać, że w 2006 r. do organu wła-
ściwego w sprawie decyzji dotyczących koordynacji
systemów zabezpieczenia społecznego (Urząd Mar-
szałkowski Województwa Dolnośląskiego) wpłynęło
2315 spraw, natomiast w 2007 r. wpłynęło ich pra-
wie czterokrotnie więcej (8658 wniosków).
Szacując potrzeby na 2007 r., uwzględniano za-
powiadaną zmianę przepisów prawnych, tj. wprowa-
dzenie (ponowne) Funduszu Alimentacyjnego od
października 2007 r. Przewidywane zmiany zapo-
wiadały m.in. zwiększenie progu dochodowego upraw-
niającego do pobierania zasiłków (co automatycznie
zwiększyłoby liczę osób uprawnionych), jak też znacz-
ną waloryzację świadczeń, na co należało zabezpie-
czyć środki finansowe. Informacja, iż powyższe zmia-
ny zaczną obowiązywać od października 2008 r., była
między innymi powodem zablokowania środków.
Na przeszacowanie potrzeb – liczbę osób pobiera-
jących świadczenia miała również wpływ sytuacja
rodzinna świadczeniobiorców:
— zmiana miejsca zamieszkania,
— zmiana stanu cywilnego,
— uzyskanie pełnoletniości,
— utrata ważności orzeczenia o niepełnospraw-
ności dziecka lub orzeczenia o stopniu niepełno-
sprawności przez osoby dorosłe,
— zaprzestanie nauki przez dzieci powyżej 18 roku
życia,
— śmierć osób pobierających zasiłek pielęgna-
cyjny,
— uzyskiwanie uprawnień do świadczeń z innych
tytułów.
W celu pełnego wykorzystania środków przezna-
czonych na pomoc społeczną w 2008 r. w Wydziale
Polityki Społecznej Dolnośląskiego Urzędu Woje-
wódzkiego będzie nadal prowadzone stałe monitoro-
wanie stanu realizacji świadczeń rodzinnych po-
przez:
— analizę sprawozdawczości w zakresie świad-
czeń rodzinnych i zaliczek alimentacyjnych,
— kontrole u płatników świadczeń,
— dokonywanie okresowych korekt planów.
Uprzejmie informuję, że uprawnienia do świad-
czeń rodzinnych i zaliczek alimentacyjnych podlega-
ją zmianom, których na etapie tworzenia planów fi-
nansowych nie można przewidzieć.
Nieprzewidywalne okoliczności, przede wszyst-
kim losowe, związane z procesem uzyskiwania
uprawnień do świadczeń lub ich utratą uniemożli-
wiają jednoznaczne określenie kręgu świadczenio-
biorców. Poprawa sytuacji ekonomicznej, większe
możliwości uzyskania zatrudnienia, wzrost wyna-
grodzeń przy niskim progu dochodu uprawniającego
do pobierania zasiłków rodzinnych i przysługują-
cych do nich dodatków, a także stosunkowo niskie
kwoty świadczeń powodują trudności z precyzyjnym
zaplanowaniem środków.
Zgłoszenie wyżej wymienionej kwoty 100 mln zł
do blokady było właśnie spowodowane prowadze-
niem bieżącego monitorowania stanu realizacji wy-
płat świadczeń rodzinnych i zaliczek alimentacyj-
nych, a wynikało z przytoczonych wyżej okoliczności
(w tym z przesunięciem na 2008 r. wprowadzenia
Funduszu Alimentacyjnego), które pozostają poza
gestią Wydziału Polityki Społecznej Dolnośląskiego
Urzędu Wojewódzkiego.
Nadmieniam, że planując środki na zadania z za-
kresu polityki społecznej, w tym w rozdziale 85212:
Świadczenia rodzinne, zaliczka alimentacyjna oraz
składki, kierujemy się przede wszystkim potrzeba-
mi zgłaszanymi przez płatników świadczeń, którzy
mają najlepsze rozeznanie w swoich gminach”.
Wojewoda lubuski w piśmie z dnia 21 stycznia
2008 r., znak: PS.I.JCyg./3010/23/2008 poinfor-
mował:

„W wyniku przeprowadzonej analizy wydatków
budżetowych w październiku 2007 r. zgłoszono do
blokady środki w ramach działu: pomoc społeczna:
— rozdział 85212: Świadczenia rodzinne, zalicz-
ka alimentacyjna oraz składki na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe z ubezpieczenia społecznego,
§ 2010 – kwotę 35 mln zł;
— rozdział 85214: Zasiłki i pomoc w naturze
oraz składki na ubezpieczenia emerytalne i rento-
we, § 2030 (zasiłki okresowe) – kwotę 3,5 mln zł.
Decyzją ministra finansów Nr BP1/4135/59a/
MLV/2007/1507 z dnia 10 grudnia 2007 r. zmniej-
szono wydatki na pomoc społeczną dla województwa
lubuskiego w kwocie ogółem 38,5 mln zł.
Jednocześnie odnosząc się do przyczyn niewy-
korzystania środków budżetowych na pomoc spo-
łeczną w województwie lubuskim, uprzejmie wyja-
śniam:
Kwota wydatków na realizację w 2007 r. zadania
w rozdz. 85212 została określona przez ministra
pracy i polityki społecznej. Wojewoda nie miał wpły-
wu na wysokość przyznanych środków. W przyzna-
nej kwocie zabezpieczono także środki niezbędne do
wypłaty świadczeń z Funduszu Alimentacyjnego.
Zgodnie ze złożonym w Sejmie projektem ustawy
(druk nr 1393) z dniem 1 października 2007 r. Fun-
dusz Alimentacyjny miał zastąpić zaliczkę alimen-
tacyjną. Projekt zakładał m.in. zwiększenie progu
dochodowego uprawniającego do świadczeń, a także
zwiększenie maksymalnej kwoty wypłacanych
świadczeń. Wskutek projektowanych zmian średnia
wysokość świadczenia wynosiłaby ok. 300 zł (tj. 140%
średniej wysokości zaliczki alimentacyjnej). Plano-
wane zmiany miały więc mieć istotny wpływ na wy-
datki budżetu państwa w rozdz. 85212 § 2010 – na-
stąpiłby wzrost wydatków z powodu przekazania
środków na wypłaty świadczeń, pokrycie kosztów
związanych z obsługą administracyjną wypłacanych
świadczeń oraz na rzecz utworzenia rejestru dłużni-
ków funduszu alimentacyjnego.
Ostatecznie w dniu 7 września 2007 r. Sejm
uchwalił ustawę o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów. Przyjęta ustawa wejdzie w życie
z dniem 1 października 2008 r., w związku z po-
wyższym pozostały niewykorzystane środki w roz-
dziale 85212 § 2010.
Ponadto istotny wpływ na niewykorzystanie
środków miało także zwiększenie liczby osób wyjeż-
dżających do pracy za granicę i związany z tym
wzrost dochodów ludności. Wskutek przekroczenia
dochodu rodziny dotychczas pobierające świadcze-
nia obecnie nie kwalifikują się do pomocy z budżetu
państwa.
Znaczący wpływ na wydatki w rozdz. 85212 miał
także spadek bezrobocia (stopa bezrobocia w woje-
wództwie spadła z 20,7% na dzień 31 sierpnia 2006 r.
do 15,0% na koniec sierpnia 2007 r.).
Jeśli chodzi o wykorzystanie środków w rozdzia-
le 85214, informuję, że po przyjęciu budżetu lubu-
skie gminy przewidywały 100-procentowe wykorzy-
435
stanie środków na zasiłki okresowe. Jednocześnie
w trakcie roku budżetowego nastąpiła istotna po-
prawa sytuacji ekonomicznej wskutek widocznego
spadku bezrobocia, co miało bezpośredni wpływ na
liczbę osób uprawnionych do świadczeń w ramach
systemu pomocy społecznej. We wrześniu 2007 r.
w ramach prowadzonych przez tut. urząd działań
monitorujących zabezpieczenie potrzeb finansowych
w zakresie realizacji zadań pomocy społecznej ogó-
łem 65 gmin lubuskich, tj. ponad 78%, zgłosiło, że
nie zostaną wykorzystane środki na zasiłki okreso-
we. Powodem niewykorzystania środków w rozdzia-
le 85214 było głównie zwiększenie liczby miejsc pra-
cy, co umożliwiło podjęcie zatrudnienia przez nie-
które osoby korzystające z pomocy i wzrost docho-
dów ludności skutkujący utratą uprawnień do tej
formy pomocy społecznej. Ponadto w 2007 r. odnoto-
wano również większą liczbę wyjazdów do pracy za
granicę w grupie klientów pomocy społecznej.
Zapewniam pana ministra, że podejmujemy
wszelkie możliwe działania mające na celu pełne
wykorzystanie środków na pomoc społeczną. Naj-
większy wpływ na poziom realizowanych zadań
przez jednostki samorządu terytorialnego mają
działania nadzorczo-kontrolne”.
Wojewoda łódzki w piśmie z dnia 22 stycznia
2008 r., znak: PS-III-0711/MP/ 1 /WK/2008, poin-
formował, że „wydatki na pomoc społeczną określo-
ne w ustawie budżetowej na rok 2007 dla wojewódz-
twa łódzkiego stanowiły 906 660 000 zł, tj. 73,36%
ogólnej kwoty wydatków ustalonych na wszystkie
zadania finansowane z budżetu wojewody.
Najwyższą kwotę w ramach planu wydatków na
2007 r. na pomoc społeczną stanowiła w ustawie bu-
dżetowej dotacja celowa dla gmin na zadania z za-
kresu administracji rządowej przeznaczona na re-
alizację świadczeń rodzinnych oraz zaliczki alimen-
tacyjnej, wynosząca 660 880 000. zł.
Kwota powyższa dla województwa łódzkiego zo-
stała ustalona przez ministra właściwego do spraw
zabezpieczenia społecznego, stosownie do zapisu § 4
ust. 6 rozporządzenia ministra finansów z dnia 19 maja
2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu, trybu
i terminów opracowania materiałów do projektu
ustawy budżetowej na rok 2007 i ujęta w projekcie
ustawy budżetowej przekazanym do Sejmu przez
Radę Ministrów, a następnie w opublikowanej usta-
wie budżetowej na rok 2007.
Przyznaną w ustawie budżetowej na rok 2007 na
finansowanie przedmiotowego zadania dotację roz-
dysponowano na poszczególne gminy województwa
łódzkiego, zabezpieczając w 100% zgłoszone przez
gminy w miesiącu styczniu 2007 r. potrzeby, wyno-
szące łącznie 607 693 562 zł. Pozostałą kwotę dota-
cji, 53 186 438 zł, pozostawiono jako nierozdyspono-
waną do podzielenia w późniejszym terminie na
gminy, w których wystąpią niedobory środków
w związku z realizacją tego zadania.
W trakcie roku budżetowego, ostatni raz w mie-
siącu listopadzie 2007 r., decyzjami wojewody łódz-
436
kiego plany dotacji celowych dla poszczególnych
gmin były dostosowywane do zgłaszanego przez nie
poziomu potrzeb na 2007 r. (stosownie do zapisu
art. 147 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych, zmiany kwot dotacji
celowych na zadania zlecone jednostkom samorządu
terytorialnego mogły następować w terminie do
dnia 15 listopada 2007 r.).
Dokonane zmiany stanowiły wynikowe zmniej-
szenie dotacji o kwotę 34 969 173 zł.
Z nierozdysponowanych na gminy środków w rozdz.
85212, § 2010 przeniesiono na realizację innych zadań
z zakresu pomocy społecznej kwotę 315 586 zł, z tego na
dotacje celowe dla:
1) samorządu województwa łódzkiego – z prze-
znaczeniem na uzupełnienie dotacji celowej na reali-
zację zadań nałożonych na marszałków województw
ustawą z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych, dotyczących postępowania w sprawach
o świadczenia rodzinne z zakresu koordynacji syste-
mów zabezpieczenia społecznego w Unii Europej-
skiej (rozdz. 85212, § 2210) 79 400 zł, w tym jedno-
razowe zwiększenie w kwocie 20 000 zł z przezna-
czeniem na zakup 4 zestawów komputerowych oraz
4 drukarek,
2) gmin – z przeznaczeniem na pokrycie zobo-
wiązań wynikających z decyzji administracyjnych
wydanych przez ośrodki pomocy społecznej tytułem
realizacji zapisów rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 29 sierpnia 2006 r. w sprawie szczegółowych
warunków realizacji programu pomocy dla gospo-
darstw rolnych w celu złagodzenia skutków suszy,
tj. na pomoc pieniężną dla rodzin rolniczych, któ-
rych gospodarstwa rolne zostały dotknięte suszą
w 2006 r. (rozdz. 85278, § 2010) o kwotę 148 186 zł,
3) gmin – z przeznaczeniem na uzupełnienie wy-
datków bieżących związanych z utrzymaniem ośrod-
ków pomocy społecznej (rozdz. 85219, § 2030) o kwo-
tę 88 000 zł.
Ogółem plan dotacji celowej przyznanej gminom
po zmianach na dzień 15 listopada 2007 r., w roz-
dziale 85212, § 2010 ukształtował się na poziomie
572 724 389 zł. Pozostająca nierozdysponowana na
gminy kwota dotacji w dziale 852, rozdz. 85212,
§ 2010, wynosząca 87 840 025 zł, została zabloko-
wana decyzją wojewody łódzkiego z dnia 15 listopa-
da 2007 r., Nr FN.I-30112-236/2007, podjętą na
podstawie art. 154 ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 2 powo-
łanej ustawy o finansach publicznych, w związku
z brakiem możliwości jej wykorzystania po dniu
15 listopada.
W związku z powyższą blokadą minister finan-
sów zmniejszył budżet wojewody łódzkiego na 2007 r.
w rozdz. 85212, § 2010 o kwotę 87 840 025 zł, prze-
znaczając ją na utworzenie nowej rezerwy celowej na
sfinansowanie zobowiązań wymagalnych Skarbu
Państwa.
Na przełomie listopada i grudnia 2007 r. 19 gmin
zgłosiło braki w dotacji przeznaczonej na realizację
powyższego zadania na kwotę 2 913 695 zł, w związ-
ku z czym skierowane zostało w dniu 7 grudnia
2007 r. wystąpienie do sekretarza stanu w Minister-
stwie Finansów o zwiększenie z rezerwy celowej wy-
datków budżetowych na 2007 r. w części 85/10: wo-
jewództwo łódzkie.
Decyzją ministra finansów z dnia 14 grudnia
2007 r., Nr FS10-4135-453-1011/VW/07, zostały
zwiększone wydatki budżetowe na 2007 r. o wnio-
skowaną kwotę, z nowo utworzonej rezerwy celowej
na sfinansowanie zobowiązań wymagalnych Skarbu
Państwa (cz. 83, poz. 82). Przyznane dotacje w wy-
sokości 2 913 695 zł (rozdz. 85212, § 2010) zostały
przeznaczone na wypłaty świadczeń rodzinnych re-
alizowanych na podstawie ustawy z dnia 28 listopa-
da 2003 r. o świadczeniach rodzinnych oraz na wy-
płaty zaliczek alimentacyjnych realizowanych na
podstawie ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o po-
stępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz
zaliczce alimentacyjnej.
Jak z powyższego wynika, zablokowanie przez
wojewodę wydatków umożliwiło utworzenie nowej
rezerwy celowej, z której mogły zostać przyznane,po
15 listopada 2007 r. dodatkowe dotacje dla gmin na
pokrycie zobowiązań dotyczących świadczeń rodzin-
nych i zaliczki alimentacyjnej.
Ostateczny plan dotacji celowej na rok 2007 na
realizację świadczeń rodzinnych i zaliczki alimenta-
cyjnej wyniósł 575 638 084 zł i zabezpieczył wszyst-
kie potrzeby zgłoszone finalnie przez gminy w przed-
miotowym zakresie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę
zapewnić panią minister, iż tak jak dotychczas bę-
dzie prowadzony bieżący monitoring potrzeb zgła-
szanych przez gminy, a także poziomu wykorzysty-
wania przyznanych im dotacji.
Jednakże należy zauważyć, że oszacowanie po-
trzeb na realizację świadczeń rodzinnych i zaliczki
alimentacyjnej jest zadaniem trudnym, ponieważ
nie we wszystkich miesiącach roku wykonywane są
wszystkie rodzaje świadczeń oraz w trakcie roku bu-
dżetowego są realizowane wypłaty jednorazowych
świadczeń (dodatek z tytułu rozpoczęcia roku szkol-
nego, dodatek z tytułu urodzenia dziecka oraz jed-
norazowa zapomoga z tytułu urodzenia), co zawsze
wiąże się z pewnym ryzykiem przy planowaniu bu-
dżetu w tym zakresie. Ponadto dane uzyskiwane
z gmin, dotyczące potrzeb w zakresie niezbędnej dla
nich kwoty dotacji dla pełnego zabezpieczenia reali-
zacji zadania, niejednokrotnie okazują się nietrafnie
wyszacowane, o czym może świadczyć chociażby
przedstawiona wyżej sytuacja, która wystąpiła na
koniec 2007 r.
Dlatego też jednostki samorządu terytorialnego
zostaną zobowiązane do bardziej precyzyjnego wy-
kazywania potrzeb finansowych, na podstawie któ-
rych ustalane są kwoty dotacji”.
Wojewoda opolski w piśmie z dnia 21 stycznia
2008 r., znak: PS.IV.MS-3050-1/2/07 poinformował:
„Decyzją wojewody opolskiego z dnia 8 listopada
2007 r., nr FB-I-JM-3011-2-57/07, postanowiono do-

konać blokady wydatków w dziale 852: Pomoc spo-
łeczna, w kwocie 37 128 182 zł, w tym:
— w rozdziale 85212 § 2010 – kwotę 28 000 000 zł;
— w rozdziale 85213 § 2010 – kwotę 500 000 zł;
— w rozdziale 85214 § 2010 – kwotę 1 208 144 zł;
— w rozdziale 85214 § 2030 – kwotę 7 420 038 zł.
Wyjaśnienie:
Dotacja zaplanowana w ustawie budżetowej
w rozdz. 85214: Zasiłki i pomoc w naturze oraz
składki na ubezpieczenie społeczne, § 2030 (zasiłki
okresowe) wynosiła 22 862 000 zł. Do końca paź-
dziernika 2007 r. przekazano na konta jednostek sa-
morządu terytorialnego kwotę 12 786 839 zł, co sta-
nowiło 56% rocznej dotacji. Na podstawie przepro-
wadzonej analizy wykorzystania dotacji ustalono
nadwyżkę środków w wysokości 7 500 000 zł, którą
zgłoszono do blokady.
Zmniejszenie planu wydatków w rozdziale 85214
§ 2030 nastąpiło wskutek uruchomionych progra-
mów aktywizujących bezrobotnych (prace społecz-
nie użyteczne, interwencyjne i roboty publiczne),
zmniejszyła się liczba osób spełniających kryteria
umożliwiające skorzystanie z tej formy pomocy,
a tym samym zmniejszyła się kwota wydatków na
wypłatę zasiłków okresowych.
Dotacja zaplanowana w ustawie budżetowej
w rozdz. 85214: Zasiłki i pomoc w naturze oraz
składki na ubezpieczenie społeczne, § 2010 (zasiłki
stałe) wynosiła 12 523 000 zł. Do końca październi-
ka 2007 r. przekazano na konta jednostek samorzą-
du terytorialnego kwotę 9 240 098 zł, co stanowiło
74% rocznej dotacji. Na podstawie przeprowadzonej
analizy wykorzystania dotacji ustalono nadwyżkę
środków w wysokości 1 200 000 zł, którą zgłoszono
do blokady.
Zmniejszenie wydatków w rozdziale 85214 § 2010
spowodowane jest spadkiem liczby osób kwalifiku-
jących się do zasiłków stałych ze względu na nie-
uzyskanie ponownego orzeczenia o niepełnospraw-
ności lub nabycia prawa do emerytur; zgon; wzrost
dochodów.
Z tytułu pobierania zasiłku stałego oraz za osoby
pobierające świadczenia pielęgnacyjne oraz dodatku
z tytułu samotnego wychowywania i utraty prawa
do zasiłku dla bezrobotnych opłacane są składki na
ubezpieczenie zdrowotne.
Dotacja zaplanowana w ustawie budżetowej
w rozdz. 85213: Składki na ubezpieczenia zdrowot-
ne opłacane za niektóre osoby pobierające niektóre
świadczenia z pomocy społecznej oraz niektóre
świadczenia rodzinne, § 2010 wynosiła 1 993 000 zł.
Do końca października 2007 r. przekazano na konta
jednostek samorządu terytorialnego 54% rocznej
dotacji. Na podstawie przeprowadzonej analizy wy-
korzystania dotacji, ustalono nadwyżkę środków
w wysokości 500 000 zł, którą zgłoszono do blokady.
Zmniejszenie wydatków na opłacenie składek
zdrowotnych nastąpiło w związku z tym, że duża
grupa osób uprawnionych do świadczenia pielęgna-
cyjnego uzyskała uprawnienia do ubezpieczenia zdro-
437
wotnego jako członkowie rodzin. Nastąpił również
spadek liczby osób uprawnionych do pobierania
świadczenia pielęgnacyjnego oraz zasiłku stałego, za
które ośrodki pomocy społecznej opłacają składki.
Dotacja zaplanowana w ustawie budżetowej
w rozdz. 85212: Świadczenia rodzinne, zaliczka ali-
mentacyjna oraz składki na ubezpieczenie emery-
talne i rentowe z ubezpieczenia społecznego, § 2010
wynosiła 242 881 000 zł. Na podstawie przeprowa-
dzanych analiz w 2007 r. dokonano przesunięć środ-
ków finansowych w ramach budżetu wojewody na
kwotę 9 017 721 zł. Jednak do końca października
2007 r. przekazano na konta jednostek samorządu
terytorialnego kwotę 173 190 508 zł, co stanowiło
74% planu po zmianach. Na podstawie wniosków
jednostek samorządu terytorialnego ustalono nad-
wyżkę środków w wysokości 28 000 000 zł, którą
zgłoszono do blokady.
Zmniejszenie planu wydatków w rozdziale 85212
§ 2010 spowodowane jest głównie zmniejszeniem
liczby osób uprawnionych do pobierania świadczeń
rodzinnych oraz zaliczki alimentacyjnej, spadkiem
bezrobocia na terenie niektórych gmin, jak również
korzystanie ze świadczeń rodzinnych za granicą
w związku z migracją Polaków.
Zmniejszenie zapotrzebowania na środki finan-
sowe w ramach działu 852: Pomoc społeczna, spo-
wodowana jest w głównej mierze wzrostem docho-
dów ludności wskutek spadku bezrobocia, a przede
wszystkim bardzo dużą migracją ludności.
W województwie opolskim podejmowane są na-
stępujące działania, które powodują zmniejszenie
bezrobocia:
— zwiększenie liczby ofert pracy, co w konse-
kwencji powoduje zmniejszenie się liczby osób posia-
dających status osoby bezrobotnej z powodu podję-
cia pracy lub odmowy pracy;
— rozwój gospodarczy;
— realizacja programów z Funduszu Pracy – szko-
lenia, staże, prace interwencyjne, przygotowanie za-
wodowe oraz środki na podjęcie działalności gospo-
darczej przez bezrobotnych;
— refundowanie kosztów nowych stanowisk pra-
cy u pracodawców dla zatrudnionych bezrobotnych;
— realizacja programów w ramach EFS SPO
RZL w ramach działania 1.2 i 1.3.
Według informacji Wojewódzkiego Urzędu Pracy
w Opolu o sytuacji na rynku pracy, wg stanu na
dzień 31 października 2007 r., zapoczątkowany
w grudniu 2006 r. zimowy wzrost stopy bezrobocia
w styczniu 2007 r. był kontynuowany, a od lutego
notuje się spadek stopy bezrobocia. W październiku
dynamika spadku stopy bezrobocia jest większa niż
w miesiącach letnich, a w stosunku do września spa-
dła o 0,6%. W całym okresie pomiędzy styczniem
a październikiem stopa bezrobocia systematycznie
malała, a różnica pomiędzy tymi miesiącami wynosi
aż 4,7%. Liczba bezrobotnych w województwie opol-
skim w październiku 2007 r. wyniosła 42 636 osób,
438
a stopa bezrobocia ukształtowała się na poziomie
11,8%.
Jednocześnie informuję, iż projektując wydatki
na 2008 r. na zadania realizowane w ramach działu
852: Pomoc społeczna, uwzględniono malejącą ten-
dencję osób korzystających z pomocy społecznej. Bu-
dżet w 2007 r. w dziale 852 wynosił 341 404 000 zł,
natomiast budżet zaplanowany na 2008 r. wynosi
310 782 000 zł i jest o 8,98% mniejszy w stosunku do
2007 r.
Ponadto planuje się dokonywać wszelkich zmian
w zakresie braków środków na realizację zadań
z pomocy społecznej w ramach nadwyżek środków
w budżecie wojewody opolskiego, na podstawie pro-
wadzonych analiz wykorzystania dotacji w 2008 r.”.
Wojewoda pomorski w piśmie z dnia 21 stycznia
2008 r., znak: PS.II-3011/2/08, poinformował, że
„na zablokowaną kwotę w wysokości 91 mln zł skła-
dały się:
— w dziale 852: Pomoc społeczna, rozdział 85212
§ 2010: Świadczenia rodzinne, zaliczka alimentacyj-
na oraz składki na ubezpieczenia emerytalne i ren-
towe z ubezpieczenia społecznego – 82 mln zł zablo-
kowane jako nadwyżka do zweryfikowanych planów
gminnych dotyczących potrzeb na świadczenia ro-
dzinne i zaliczkę alimentacyjną,
— w dziale 851: Ochrona zdrowia, rozdział 85156
§ 2110: Składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz
świadczenia dla osób nieobjętych obowiązkiem ubez-
pieczenia zdrowotnego – 8,5 mln zł zablokowane
jako nadwyżka na składki zdrowotne dla osób bez-
robotnych w związku ze znacznym spadkiem bezro-
bocia w 2007 r. (z 15,5% na początku roku do 10,8%
na koniec roku).
Przyczyny powyższych decyzji były następujące:
Plany finansowe na świadczenia rodzinne i za-
liczkę alimentacyjną na 2007 r. konstruowano w opar-
ciu o prognozy uwzględniające od września 2006 r.
poszerzony zakres zadań wynikających z ustawy
o świadczeniach rodzinnych.
Już w 2006 r. limity dotacji ustalone centralnie
okazały się znacznie zawyżone wobec sytuacji spo-
łecznej, która wpłynęła na zmniejszenie się kręgu
rodzin i osób uprawnionych do tych świadczeń. Za-
sadniczy wpływ na tę sytuację miały: poprawa na
rynku pracy, liczne wyjazdy zagraniczne, podwyż-
szenie uposażeń i niezmienne od trzech lat kryteria
uprawniające do świadczeń.
W tej sytuacji po pełnym zabezpieczeniu potrzeb
pomocy społecznej sfinansowanych ze środków rzą-
dowych podjęto decyzję o blokadzie nadwyżek i po-
zostawieniu ich do dyspozycji ministra finansów.
Wysokość dotacji na świadczenia rodzinne na rok
bieżący ustalona została na poziomie wykonania
roku minionego, w związku z czym problem zawyżo-
nego planu nie powinien wystąpić”.
Wojewoda śląski w piśmie z dnia 18 stycznia
2008 r., znak: PS/V/3011/9/08 poinformował:
„Blokada wydatków na kwotę 119 mln zł dotyczy
środków przyznanych ustawą budżetową na 2007 r.
z przeznaczeniem na realizację zadań wynikających
z ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych oraz ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r.
o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych
oraz zaliczce alimentacyjnej.
Nadwyżka środków finansowych spowodowana
była zawyżeniem przez jednostki samorządu teryto-
rialnego planu dotacji celowej na wymienione zada-
nia, z uwagi na trudności z określeniem liczby osób
uprawnionych do świadczeń oraz okres zasiłkowy
rozpoczynający się 1 września 2007 r. Z informacji
nadesłanych przez jednostki wynikało, że zmniej-
szyła się ilość wniosków złożonych przez osoby ubie-
gające się o świadczenia rodzinne i alimentacyjne
w stosunku do planowanej ilości wniosków oraz na-
stąpił wzrost liczby decyzji odmownych w stosunku
do lat ubiegłych, co m.in. związane jest ze zmienia-
jącą się sytuacją finansową osób ubiegających się
o świadczenia, przy jednoczesnym braku zwiększe-
nia kryteriów dochodowych, jak również pobiera-
niem świadczeń w krajach Unii Europejskiej. Przed
podjęciem decyzji o blokadzie ww. wydatków woje-
woda śląski dokonał zmian w budżecie, zwiększając
wydatki na zadaniach, na których brak było pełnego
zabezpieczenia środków. Z rozdz. 85212 przeniesio-
no kwotę 4 191 176 zł, przeznaczając m.in. na: dofi-
nansowanie domów pomocy społecznej – 2 395 432 zł,
realizację programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” – 1 595 970 zł, pomoc pienięż-
ną dla rodzin rolniczych, z tytułu klęski suszy, jaka
wystąpiła w 2006 r. – 33 612 zł, specjalistyczne usługi
opiekuńcze – 156 162 zł oraz zasiłki stałe – 10 000 zł.
Oprócz ww. środków wojewoda śląski zablokował
wydatki w dziale 852: Pomoc społeczna, na kwotę
6 078 082 zł, w tym środki z ustawy budżetowej na
2007 r. w kwocie 1 975 057 zł oraz z rezerw celowych
w kwocie 4 103 025 zł. Wymieniona kwota wydat-
ków dotyczy środków planowanych na następujące
zadania:
— rozdział 85201: Placówki opiekuńczo-wycho-
wawcze, § 2130 – 1 956 zł;
— rozdział 85203: Ośrodki wsparcia – 77 536 zł
(§ 2010 – 49 474 zł, § 2030 – 312 zł, § 2110 – 27 750 zł);
— rozdział 85213: Składki na ubezpieczenie
zdrowotne opłacane za osoby pobierające niektóre
świadczenia z pomocy społecznej oraz niektóre
świadczenia rodzinne, § 2010 – 455 830 zł;
— rozdział 85214: Zasiłki i pomoc w naturze
oraz składki na ubezpieczenia emerytalne i rento-
we – 4 535 778 zł (§ 2010 – 1 122 944 zł, § 2030
– 3 412 834 zł);
— rozdział 85219: Ośrodki pomocy społecznej
– 68 408 zł (§ 2030 – 63 908 zł, § 2130 – 4500 zł);
— rozdział 85220: Jednostki specjalistycznego
poradnictwa, mieszkania chronione i ośrodki inter-
wencji kryzysowej, § 2130 – 48 686 zł;
— rozdział 85228: Usługi opiekuńcze i specjali-
styczne usługi opiekuńcze, § 2010 – 1150 zł;
— rozdział 85278: Usuwanie skutków klęsk ży-
wiołowych, § 2010 – 602 000 zł;

— rozdział 85295: Pozostała działalność, § 2030
– 286 738 zł.
Blokada wydatków na kwotę 84 062 zł:
(rozdz. 85201 § 2130 – 1956 zł, rozdz. 85203
§ 2030 – 312 zł, rozdz. 85219 § 2030 – 63 908 zł,
rozdz. 85219 § 2130 – 4500 zł, rozdz. 85220 § 2130
– 13 386 zł) dot. środków pochodzących z rezerwy
celowej zaplanowanej w ustawie budżetowej na 2007 r.
w części 83, poz. 32, z przeznaczeniem na wypłaty
dodatku do wynagrodzenia w wysokości 250 zł dla
pracowników socjalnych zatrudnionych w samorzą-
dowych jednostkach organizacyjnych pomocy spo-
łecznej, zgodnie z art. 121 ust. 3a ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej. Zgłoszona przez jed-
nostki samorządu terytorialnego nadwyżka w sto-
sunku do kwoty planowanej stanowi środki niewyko-
rzystane z tytułu pobierania zasiłku chorobowego,
macierzyńskiego i czasowej niezdolności do pracy.
Rozdział 85203 § 2010:
Środki w wysokości 49 474 zł pochodzą z ustawy
budżetowej na 2007 r.
Nadwyżka środków wynikała z niepełnego wy-
korzystania miejsc w środowiskowych domach sa-
mopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi
w mieście Katowice.
Rozdział 85203 § 2110:
Dotacja celowa w wysokości 27 750 zł z rezerwy
celowej zaplanowanej w ustawie budżetowej na 2007 r.
w części 83, poz. 37 przeznaczona była dla powiatów
na realizację zadań wynikających z ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w ro-
dzinie, na utrzymanie 3 specjalistycznych ośrodków
wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie. W związku
z brakiem możliwości wykorzystania kwoty 27 750 zł
skierowane zostało wystąpienie do Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej w sprawie przeznaczenia
wolnych środków na realizację programów korek-
cyjno-edukacyjnych dla sprawców przemocy. Z uwa-
gi na brak akceptacji przez ministerstwo wniosko-
wanych zmian, środki nie zostały wykorzystane.
Rozdział 85213 § 2010:
Środki w wysokości 455 830 zł pochodzące z usta-
wy budżetowej na 2007 r. przeznaczone były na opła-
cenie składek na ubezpieczenie zdrowotne za osoby
pobierające niektóre świadczenia z pomocy społecz-
nej oraz niektóre świadczenia rodzinne. Nadwyżka
środków finansowych związana jest ze zmniejsze-
niem planowanej liczby osób, za które opłacana jest
składka.
Rozdział 85214 § 2010, § 2030:
Środki w kwocie 1 122 944 zł w § 2010 pochodzą
z ustawy budżetowej na 2007 r., natomiast w § 2030
środki w wysokości 3 412 834 zł pochodzą z ustawy
budżetowej na 2007 r. – 345 659 zł oraz rezerwy ce-
lowej w części 83, poz. 32 przeznaczonej między in-
nymi na uzupełnienie niedoborów w budżetach wo-
jewodów w trakcie roku budżetowego, z przeznacze-
niem na wypłaty zasiłków z pomocy społecznej – do-
finansowanie wypłat zasiłków okresowych w części
gwarantowanej z budżetu państwa – zgodnie z art. 147
439
ust. 6 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy
społecznej – 3 067 175 zł.
W wyniku dokonanych w listopadzie 2007 r. zmian
w budżecie wojewody śląskiego, mających na celu do-
stosowanie planu dotacji poszczególnych jednostek
samorządu terytorialnego do aktualnych potrzeb wy-
stąpiła nadwyżka środków przeznaczonych na wy-
płatę zasiłków stałych i okresowych w części gwaran-
towanej z budżetu państwa. Nadwyżka środków fi-
nansowych na powyższy cel związana była ze zmie-
niającą się sytuacją finansową osób ubiegających się
o zasiłki, co w konsekwencji spowodowało mniejszą
niż zakładano liczbę osób uprawnionych do otrzyma-
nia pomocy. Ponadto część osób utraciła uprawnienia
do otrzymywania zasiłku stałego, między innymi ze
względu na nieuzyskanie dalszego orzeczenia o stop-
niu niepełnosprawności, uzyskanie prawa do świad-
czeń z ZUS. Nadwyżka dotycząca wypłat zasiłków
okresowych wynika głównie z mniejszej od przewidy-
wanej liczby świadczeniobiorców.
Rozdział 85220 § 2130:
Środki w wysokości 35 300 zł pochodzą z rezer-
wy celowej ustawy budżetowej na 2007 r. (poz. 37
w cz. 83), przeznaczonej na dofinansowanie działal-
ności bieżącej funkcjonujących ośrodków interwen-
cji kryzysowej, związanej m.in. z realizacja zadań
wynikających z „Krajowego programu zwalczania
i zapobiegania handlowi ludźmi na lata 2007–2008”.
Niewykorzystanie środków spowodowane jest bra-
kiem możliwości dofinansowania punktów inter-
wencji kryzysowej funkcjonujących w strukturach
powiatowych centrów pomocy rodzinie.
Rozdział 85228 § 2010:
Środki w kwocie 1150 zł pochodzące z ustawy bu-
dżetowej na 2007 rok nie zostały wykorzystane
z uwagi na pobyt osoby chorej, dla której świadczone
są usługi, na turnusie rehabilitacyjnym.
Rozdział 85278 § 2010:
Środki w wysokości 12 000 zł pochodzące z re-
zerwy celowej (poz. 4 w cz. 83 ustawy budżetowej na
2007 r.) przeznaczonej na wypłatę zasiłków celo-
wych dla osób i rodzin poszkodowanych w wyniku
huraganu, który wystąpił w dniach 18–19 stycznia
2007 r. na terenie województwa śląskiego, nie zosta-
ły wykorzystane z uwagi na brak zgłoszenia się ro-
dzin w celu udzielenia pomocy.
Środki w kwocie 590 000 zł pochodzące z rezer-
wy celowej (poz. 4 w cz. 83 ustawy budżetowej na
2007 r.) przeznaczonej na wypłatę zasiłków celo-
wych dla osób i rodzin poszkodowanych w wyniku
trąby powietrznej i gradobicia, które miały miejsce
w lipcu 2007 r., nie zostały wykorzystane. Przedsta-
wione w lipcu 2007 r. zapotrzebowanie wynikało
z szacunkowych danych, które w trakcie weryfikacji
uległy zmianie.
Rozdział 85295 § 2030:
Środki pochodzą z rezerwy celowej (cz. 83, poz. 35)
i dotyczą realizacji w 2007 r. programu, zgodnie
z ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
440
dożywiania” oraz rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 2006 r. w sprawie realizacji progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania”. Zgłoszona przez gminy nadwyżka środków
w wysokości 286 738 zł związana była głównie
z mniejszą od planowanej liczbą osób objętych pro-
gramem z uwagi na przekroczone kryterium docho-
dowe, rezygnację z tej formy pomocy lub korzystanie
z dożywiania okresowo.
Z zablokowanych wydatków minister finansów
decyzją nr BP1/4135/59a/MLV/2007 z dnia 10 grud-
nia 2007 r. zmniejszył budżet w części 85/24, m. in.
w dziale 852, rozdz. 85212 § 2010 o kwotę 119 717
216 zł, a następnie decyzją nr BP1/4135/62a/MLV/
2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w dziale 852, rozdz.
85214 § 2010 o kwotę 1 122 944 zł.
Ponadto pragnę poinformować, że planowanie
dotacji odbywa się na podstawie danych jednostek
samorządu terytorialnego, przedłożonych zarówno
w roku poprzedzającym rok budżetowy na etapie
prac nad projektem budżetu państwa, jak i w opar-
ciu o informacje bieżące w trakcie realizacji zadań
w danym roku. Pomimo że w trakcie roku budżeto-
wego 2007 kilkakrotnie dokonywana była weryfika-
cja potrzeb, mająca na celu ustalenie właściwego po-
ziomu dotacji dla każdej z gmin, jak również w bu-
dżecie wojewody, w wielu jednostkach wystąpiło
znaczne niewykonanie planowanych wydatków.
W związku z powyższym w grudniu 2007 r. skie-
rowano pismo do wójtów, burmistrzów, prezyden-
tów prośbą o zobowiązanie pracowników odpowie-
dzialnych za realizację zadań do dołożenia wszel-
kiej staranności przy opracowaniu wniosków oraz
informacji stanowiących podstawę do planowania
wydatków, rzetelnego przeprowadzania okreso-
wych analiz wykorzystania środków oraz weryfi-
kacji potrzeb.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, iż wszystkie za-
dania z pomocy społecznej, które finansowane są do-
tacją celową z budżetu państwa, stosownie do przed-
łożonych wniosków przez jednostki samorządu tery-
torialnego w 2007 r. zostały zabezpieczone, gdyż
w przeciwnym wypadku blokada wydatków nie zo-
stałaby dokonana”.
Wojewoda warmińsko-mazurski w piśmie z dnia
22 stycznia 2008 r., znak: PS.I.3050 -0008-003/08,
poinformował:
„Dotację dla województwa na realizację świad-
czeń rodzinnych (rozdz. 85212 § 2010: Świadczenia
rodzinne, zaliczka alimentacyjna oraz składki na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe z ubezpieczenia
społecznego), zgodnie z § 4 ust. 6 rozporządzenia mi-
nistra finansów z dnia 19 maja 2006 r. w sprawie
szczegółowych zasad, trybu i terminów opracowania
materiałów do projektu ustawy budżetowej na 2007 r.,
ustala minister właściwy do spraw zabezpieczenia
społecznego. Dotacja w ramach przedmiotowego za-
dania w roku 2007 została przyznana w wysokości
533 458 000 zł. Wydatki te zostały ustalone przez mi-
nistra pracy i polityki społecznej i wprowadzone do
mojego budżetu w terminie późniejszym, tj. po złoże-
niu projektu budżetu do Ministerstwa Finansów.
Powyższa kwota w znacznym stopniu przewyż-
szała potrzeby gmin na realizację świadczeń rodzin-
nych i zaliczki alimentacyjnej.
Po przeprowadzeniu wielokrotnych analiz i wery-
fikacji potrzeb zgłaszanych przez jednostki samorzą-
du terytorialnego oraz mając pewność, iż potrzeby
gmin związane z realizacją przedmiotowego zadania
zabezpieczone są w pełnej wysokości, podjęto decyzję
o przeniesieniu części nadwyżki środków pozostają-
cych w tym rozdziale na inne zadania z zakresu po-
mocy społecznej. Działanie takie pozwoliło na pełne
zabezpieczenie potrzeb zgłoszonych przez jednostki
samorządu terytorialnego m.in. w zakresie:
— zasiłków stałych i okresowych (zabezpieczone
w 100% z mojego budżetu, bez wykorzystania rezer-
wy celowej zaplanowanej na ten cel; w ustawie bu-
dżetowej na 2007 r. potrzeby gmin zostały zabezpie-
czone: w przypadku zasiłków stałych – w 67%, zasił-
ków okresowych – w 88%),
— dofinansowania standaryzacji domów pomocy
społecznej i placówek opiekuńczo-wychowawczych,
— dofinansowania ośrodków wsparcia dla osób
z zaburzeniami psychicznymi,
— dofinansowania działalności ośrodków po-
mocy społecznej i powiatowych centrów pomocy
rodzinie,
— dofinansowania realizacji rządowego progra-
mu „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”,
— dofinansowania zadań z zakresu pomocy spo-
łecznej, realizowanych przez organizacje pozarządo-
we wyłonione w drodze otwartych konkursów ofert
ogłaszanych przez wojewodę.
Wszystkie zmiany (przeniesienia z rozdz. 85212
§ 2010 na pozostałe zadania z pomocy społecznej)
zgodne były z art. 148 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych.
Pomimo dokonanych zmian i zabezpieczenia
wszystkich potrzeb jednostek samorządu terytorial-
nego, związanych z realizacją zadań z zakresu po-
mocy społecznej, pozostały niewykorzystane środki
w wysokości 30 099 875 zł, które na podstawie
art. 154 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finan-
sach publicznych zostały zablokowane.
Łącznie w roku 2007 zablokowano wydatki w kwo-
cie 38 450 968 zł, w ramach środków budżetowych
przeznaczonych na realizację zadań z zakresu pomocy
społecznej, w tym:
— rozdział 85212 § 2010 – 30 099 875 zł,
— rozdział 85214 § 2030 – 7 745 724 zł,
— rozdział 85278 § 2010 – 554 447 zł,
— rozdział 85201 § 2130 – 958 zł,
— rozdział 85218 § 2130 – 11 212 zł,
— rozdział 85219 § 2030 – 37 502 zł,
— rozdział 85226 § 2130 – 1250 zł.
Poniżej przedstawiam szczegółowe wyjaśnienia
blokady środków w pozostałych rozdziałach.
Rozdział 85278 § 2010 – Usuwanie skutków klęsk
żywiołowych:

Środki w powyższym rozdziale przyznane zosta-
ły z rezerwy celowej budżetu państwa (część 83,
dział 758, rozdz. 75818, poz. 4 – kredyty i środki
krajowe na przeciwdziałanie i usuwanie skutków
klęsk żywiołowych), z przeznaczeniem na wypłatę
zasiłków celowych dla rodzin poszkodowanych w wy-
niku gradobicia, jakie przeszło przez województwo
warmińsko-mazurskie w roku 2007. Z powyższej re-
zerwy na realizację przedmiotowego zadania pozy-
skano środki w łącznej wysokości 1 986 000 zł. Po
przeprowadzeniu ostatecznej weryfikacji potrzeb
zgłoszonych przez jednostki przyznana dotacja oka-
zała się zbyt wysoka, w związku z czym nadwyżka
w wysokości 554 447 zł została zablokowana.
Rozdziały
85201 § 2130 – Placówki opiekuńczo-wycho-
wawcze,
85218 § 2130 – Powiatowe centra pomocy ro-
dzinie,
85219 § 2030 – Ośrodki pomocy społecznej,
85226 § 2130 – Ośrodki adopcyjno-opiekuńcze:
W ramach powyższych rozdziałów zablokowano
wydatki w łącznej wysokości 50 922 zł. Dotacje
w ramach powyższych rozdziałów przyznane były
z rezerwy celowej budżetu państwa (poz. 32) z prze-
znaczeniem na dofinansowanie zadania wynikające-
go z art. 121 ust. 3a ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej, tj. na wypłatę dodatków w wy-
sokości 250 zł miesięcznie na pracownika socjalnego,
zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy, re-
alizującego pracę socjalną w środowisku w 2007 r.
Dotacje na realizację przedmiotowego zadania
przyznane były trzema decyzjami ministra finan-
sów, zgodnie z potrzebami zgłoszonymi przez jed-
nostki samorządu terytorialnego. W listopadzie
2007 r. przeprowadzono ostateczną weryfikację po-
trzeb na realizację przedmiotowego zadania, na
podstawie której dokonano zmian w budżetach jed-
nostek samorządu terytorialnego, zabezpieczając
zgłoszone potrzeby w 100%. Powstałe w wyniku
zmian kadrowych i zwolnień lekarskich oszczędno-
ści na realizację przedmiotowego zadania, w łącznej
kwocie 50 922 zł, zostały zablokowane.
Rozdział 85214 § 2030 – Zasiłki i pomoc w natu-
rze oraz składki na ubezpieczenia emerytalne i ren-
towe:
W ustawie budżetowej na 2007 r., na realizację
zasiłków okresowych zapisano środki w wysokości
30 266 000 zł. Analiza potrzeb zgłoszonych przez
jednostki samorządu terytorialnego, w związku
z realizacją przedmiotowego zadania, wykazała,
iż powyższa dotacja jest dalece niewystarczająca.
W związku z powyższym podjęto decyzję o zwięk-
szeniu planu w powyższym rozdziale o kwotę
13 274 349 zł (środki pochodziły z rozdz. 85212
§ 2010), zabezpieczając tym samym zgłoszone
przez gminy potrzeby w 100%.
W trakcie realizacji budżetu wielokrotnie doko-
nywano analiz potrzeb gmin na realizację zasiłków
okresowych. Ostateczna weryfikacja potrzeb na re-
441
alizację tego zadania, przeprowadzona w listopadzie
2007 r., wykazała nadwyżkę środków budżetowych
na to zadanie. Z powstałych oszczędności zabezpie-
czono dodatkowo potrzeby zgłoszone przez jednostki
samorządu terytorialnego na realizację innych za-
dań w zakresie pomocy społecznej na łączną kwotę
1 362 257 zł, w tym m.in.:
— dofinansowanie działalności i standaryzacji
domów pomocy społecznej oraz placówek opiekuń-
czo-wychowawczych,
— dofinansowanie realizacji rządowego progra-
mu „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”,
— dofinansowanie działalności ośrodków po-
mocy społecznej i powiatowych centrów pomocy
rodzinie.
Po zabezpieczeniu wszystkich zgłoszonych przez
jednostki potrzeb na realizację zadań związanych
z pomocą społeczną w ramach przedmiotowego za-
dania pozostała nadwyżka w kwocie 7 745 724 zł,
którą również zablokowano.
Jednocześnie informuję panią minister, iż w pro-
jekcie budżetu na 2008 rok została już określona do-
tacja na realizację świadczeń rodzinnych i zaliczki
alimentacyjnej, w wysokości faktycznego wykona-
nia wydatków na realizację tego zadania w latach
2006–2007. Jednakże w przypadku stwierdzenia
nadwyżki środków na to zadanie bądź na innych za-
daniach z zakresu pomocy społecznej dokonywane
będą przeniesienia dotacji na inne rozdziały klasyfi-
kacji budżetowej, w ramach działu 852 – Pomoc spo-
łeczna, w celu zabezpieczenia prawidłowej realizacji
wszystkich zadań, zgodnie z art. 148 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych.
Ponadto poprzez miesięczne meldunki z realiza-
cji zadań z zakresu pomocy społecznej oraz kwartal-
ne weryfikacje potrzeb prowadzony będzie stały mo-
nitoring wykorzystania dotacji i potrzeb na realiza-
cję przedmiotowych zadań. Jednocześnie jednostki
samorządu terytorialnego będą upominane o poda-
wanie rzetelnych informacji oraz realne szacowanie
faktycznych potrzeb”.
Wojewoda wielkopolski w piśmie z dnia 22 stycz-
nia 2008 r., znak: FB.I-4.3011-28/08, poinformował:
„Włączone na etapie uchwalania ustawy budże-
towej na 2007 rok na wniosek ministra pracy i poli-
tyki społecznej do budżetu wojewody wielkopolskie-
go środki w dz. 852: Pomoc społeczna, rozdz. 85212:
Świadczenia rodzinne, zaliczka alimentacyjna oraz
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z ubez-
pieczenia społecznego, w kwocie 973 195 tys. zł,
przewyższały zapotrzebowanie zgłoszone przez jed-
nostki samorządu terytorialnego. Nadmiar środków
występował na przestrzeni całego 2007 r., co skut-
kowało licznymi zmianami w harmonogramie wy-
datków.
W tej sytuacji w ramach prawem dozwolonym
wojewoda dokonał przeniesienia części środków na
inne zadania objęte działem pomocy społecznej. Za-
442
gospodarowanie całej kwoty środków z przedmioto-
wej dotacji celowej było niemożliwe.
Ponadto poziom środków w rozdziałach 85202:
Domy pomocy społecznej, i 85214: Zasiłki i pomoc
w naturze oraz składki na ubezpieczenia emerytal-
ne i rentowe, także przewyższał zapotrzebowanie.
W tej sytuacji wojewoda wielkopolski decyzjami
nr 34/2007 z dnia 25 października 2007 r. i 48/2007
z dnia 29 listopada 2007 r. stosownie do uregulowań
art. 154 ust 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 2 ustawy o finansach
publicznych dokonał blokady planowanych wydat-
ków przyznanych w ramach ustawy budżetowej i po-
chodzących z rezerwy celowej budżetu państwa od-
powiednio na kwoty 31 951 850 zł i 49 049 773 zł.
I tak blokadą objęto łącznie wydatki w dziale 852
– 81 001 623 zł, z tego:
— rozdz. 85202 § 2130 – 535 850 zł;
— rozdz. 85212 § 2010 – 73 334 451 zł;
— rozdz. 85214 § 2010 – 1 065 322 zł, § 2030
– 6 066 000 zł.
Pragnę podkreślić, iż nawet te pozostawione do
dyspozycji samorządów środki na pomoc społeczną
nie zostały wykorzystane. Aktualnie tytułem rocz-
nych rozliczeń z budżetem państwa samorządy do-
konały już zwrotu środków w kwocie ponad 18 000
tys. zł, a zważywszy na ostateczny termin ich doko-
nania przypadający na dzień 15 lutego, będzie ich
jeszcze więcej.
Odnosząc poziom środków na świadczenia ro-
dzinne (rozdz. 85212) przewidziany w ustawie bu-
dżetowej na 2008 r. dla Wielkopolski (855 334 tys.
zł) do wielkości udostępnionej w 2007 r. (973 195 tys.
zł), można przyjąć, iż sytuacja z 2007 r. już się nie
powtórzy w takim rozmiarze. Różnica wynosząca
blisko 118 000 tys. zł jest wyższa od wprowadzonej
blokady (81 002 tys. zł).
Pragnę jednocześnie zapewnić pana ministra, iż
wykorzystam prawne możliwości wydatkowania
w 2008 roku przyznanych na pomoc społeczną środ-
ków, przy czym realizacja dotowanych zadań pozo-
staje ostatecznie w gestii samorządów”.
Jak wynika z powyższych wyjaśnień wojewodów,
przyczyny niewykorzystania środków budżetowych
w 2007 r. były różne i dotyczyły nie tylko środków
na pomoc społeczną, ale też m.in. na świadczenia ro-
dzinne.
Wyrażam nadzieję, że wydatki zaplanowane na
pomoc społeczną na rok 2008 – zarówno w budże-
tach wojewodów, jak i w rezerwach celowych, zosta-
ną w pełni wykorzystane i jednocześnie zabezpieczą
potrzeby w zakresie realizacji zadań z obszaru po-
mocy społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie możliwości zaliczenia
wartości niematerialnych i prawnych
do grupy środków trwałych kwalifikowanych
do jednorazowej amortyzacji (359)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Stanisława Steca, przeka-
zaną przez Wicemarszałka Sejmu Pana Krzysztofa
Putrę przy piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r. nr SPS-
-023-359/08, w sprawie „możliwości zaliczania war-
tości niematerialnych i prawnych do grupy środków
trwałych kwalifikowanych do jednorazowej amorty-
zacji”, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) podat-
nicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli pro-
wadzenie działalności gospodarczej, oraz mali po-
datnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów
amortyzacyjnych od wartości początkowej środków
trwałych z grupy 3–8 Klasyfikacji Środków Trwa-
łych, z wyłączeniem samochodów osobowych w roku
podatkowym, w którym środki te zostały wprowa-
dzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych do wysokości nieprze-
kraczającej w roku podatkowym równowartości
kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów
amortyzacyjnych.
Przepis art. 22k ust. 8 ustawy stanowi, iż podat-
nicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amorty-
zacyjnych, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym
środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji
środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h
ust. 4 ustawy, tj. dokonywać odpisów amortyzacyj-
nych w równych ratach co miesiąc albo w równych
ratach co kwartał albo jednorazowo na koniec roku
podatkowego.
Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie
wynika, iż jednorazowych odpisów amortyzacyjnych
podatnicy mogą dokonywać wyłącznie od środków
trwałych zaliczonych do grupy 3–8 Klasyfikacji
Środków Trwałych (Kotły i maszyny energetyczne,
Maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowa-
nia, Specjalistyczne maszyny, urządzenia i aparaty,
Urządzenia techniczne, Środki transportu, Narzę-
dzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie) – z wy-
łączeniem samochodów osobowych. Jednym z wa-
runków uznania odpisów amortyzacyjnych za kosz-
ty uzyskania przychodów jest posiadanie ewidencji
środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych.
Należy podkreślić, iż stosowanie do art. 22h ust. 1
pkt 1 ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się

od wartości początkowej środków trwałych lub
wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeże-
niem art. 22k ustawy, począwszy od pierwszego
miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten
środek lub wartość wprowadzono do ewidencji,
z zastrzeżeniem art. 22e ustawy, do końca tego
miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy od-
pisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową
lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zby-
to lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów
amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których
zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy nie uważa się za
koszty uzyskania przychodów.
Wartości niematerialne i prawne stanowią od-
rębną od środków trwałych grupę aktywów mająt-
ku przedsiębiorstwa określoną w art. 22b ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, do któ-
rych nie ma zastosowania przepis art. 22k ust. 7
ustawy dotyczący jednorazowych odpisów amorty-
zacyjnych.
Aktualnie nie odnotowano sygnałów zarówno ze
strony podatników, jak i organów podatkowych do-
tyczących wątpliwości interpretacyjnych w powyż-
szym zakresie. Wobec powyższego nie ma przesłan-
ki do wydania interpretacji ogólnej przepisów prawa
podatkowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie objęcia nadzorem przez Komisję
Nadzoru Finansowego wszystkich legalnie
działających w naszym kraju instytucji
pożyczkowych oraz pośrednictwa finansowego
(360)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Stanisława Steca, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 4 stycznia 2007 r. (SPS-023-
-360/08), w sprawie objęcia nadzorem Komisji Nad-
zoru Finansowego wszystkich legalnie działających
w naszym kraju instytucji pożyczkowych oraz po-
średnictwa finansowego, uprzejmie przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Instytucjami ustawowo prowadzącymi w Polsce
działalność kredytową w szerokim zakresie, poza
bankami, są spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kre-
dytowe (SKOK) działające na podstawie ustawy
443
z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach
oszczędnościowo-kredytowych. Działalność SKOK-
-ów nie podlega w chwili obecnej nadzorowi sprawo-
wanemu przez urząd państwowy. Nadzór nad dzia-
łalnością SKOK-ów sprawuje Krajowa Spółdzielcza
Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa (Kasa Krajowa),
która w myśl przepisów ustawy z dnia 16 września
1982 r. Prawo spółdzielcze jest podmiotem, w któ-
rym obligatoryjnie zrzeszają się wszystkie SKOK-i.
Celem działalności Kasy Krajowej jest zapewnie-
nie stabilności finansowej SKOK-ów oraz sprawowa-
nie nad nimi nadzoru w celu zapewnienia bezpie-
czeństwa zgromadzonych w nich oszczędności. Za-
kres nadzoru obejmuje zgodność działalności SKOK-
-ów z przepisami prawa oraz prawidłowość prowa-
dzonej przez SKOK-i gospodarki finansowej.
Kasa Krajowa powołana jest również do lustracji
zrzeszonych w niej SKOK-ów, co oznacza, iż pełni
ona wobec nich funkcję związku rewizyjnego. Celem
lustracji jest cykliczne badanie legalności, gospodar-
ności i rzetelności działania SKOK-ów, a także ich
spraw organizacyjnych i członkowskich. W ramach
sprawowanego nadzoru Kasa Krajowa może stoso-
wać sankcje określone w przepisach ustawy o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych,
np. może zawiesić w czynnościach poszczególnych
członków zarządu SKOK-u, zawiesić działalność
SKOK-u, ustanawiając zarządcę komisarycznego,
nakazać SKOK-owi zaprzestanie prowadzenia okre-
ślonej działalności. Kasa Krajowa uprawniona jest
ponadto do określania norm dopuszczalnego ryzyka
w działalności SKOK-ów.
W 2006 r. w Kancelarii Prezydenta RP powołany
został przez szefa Kancelarii Prezydenta RP Zespół
do opracowania projektu ustawy Prawo spółdziel-
cze. Podstawowym celem ww. zespołu było również
wypracowanie kompleksowych rozwiązań dotyczą-
cych funkcjonowania sektora spółdzielczego w Pol-
sce, w tym zasad funkcjonowania SKOK-ów.
Z posiadanych przez Ministerstwo Finansów in-
formacji wynika, iż w II połowie 2007 r. ww. zespół
zakończył pracę nad prezydenckim projektem usta-
wy o spółdzielniach, który zawiera nowelizację usta-
wy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach
oszczędnościowo-kredytowych, m.in. w zakresie ob-
jęcia Kasy Krajowej nadzorem Komisji Nadzoru Fi-
nansowego.
Do chwili obecnej projekt ustawy nie został skie-
rowany przez prezydenta RP do marszałka Sejmu
RP celem prowadzenia nad nim dalszych prac legi-
slacyjnych.
Ministerstwo Finansów w sposób ciągły obser-
wuje zmiany i zjawiska występujące w systemie
SKOK-ów w Polsce, tak aby wynikające z nich wnio-
ski i propozycje mogły zostać w przyszłości wykorzy-
stane podczas ewentualnych prac legislacyjnych nad
nowelizacją ustawy o spółdzielczych kasach oszczęd-
nościowo-kredytowych.
W przedmiocie związanym z podniesioną przez
Pana Posła Stanisława Steca kwestią dotyczącą ob-
444
jęcia nadzorem przez Komisję Nadzoru Finansowe-
go instytucji pośrednictwa finansowego należy za-
uważyć, iż pośrednik finansowy to niejednokrotnie
pierwszy punkt kontaktu dla klienta. Konsekwencją
objęcia pośrednictwa finansowego nadzorem Komi-
sji Nadzoru Finansowego powinno być wyposażenie
tego organu w odpowiednie uprawnienia, np. prowa-
dzenie kontroli u brokerów finansowych czy też na-
kładanie kar finansowych. Za prowadzenie doradz-
twa finansowego bez uprawnień mogłyby również
zostać wprowadzone określone sankcje karne.
Zasadnym wydaje się zatem wskazanie, iż w pro-
cesie ustawodawczym wprowadzającym nadzór Ko-
misji Nadzoru Finansowego nad instytucjami po-
życzkowymi oraz pośrednictwa finansowego istotne
znaczenie powinna mieć kwestia proporcjonalności
nadzoru do kosztów i ryzyka stwarzanego przez te
instytucje.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż
pomimo braku nadzoru nad niektórymi z instytucji
działających na rynku usług finansowych interesy
konsumentów podlegają ochronie. Zgodnie z art. 2
ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie kon-
sumenckim przez umowę o kredyt konsumencki ro-
zumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca,
w zakresie swojej działalności, udziela lub daje przy-
rzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w ja-
kiejkolwiek postaci. Za umowę o kredyt konsumenc-
ki uważa się w szczególności:
— umowę pożyczki,
— umowę kredytu w rozumieniu przepisów Pra-
wa bankowego,
— umowę o odroczeniu konsumentowi terminu
spełnienia świadczenia pieniężnego,
— umowę, na mocy której świadczenie pieniężne
konsumenta ma zostać spełnione później niż świad-
czenie kredytodawcy,
— umowę, na mocy której kredytodawca zobo-
wiązany jest do zaciągnięcia zobowiązania wobec
osoby trzeciej, a konsument – do zwrotu kredyto-
dawcy spełnionego świadczenia.
Powyższą ustawę stosuje się także do umów, na
mocy których spółdzielcza kasa oszczędnościowo-
-kredytowa w zakresie swojej działalności udziela
lub daje przyrzeczenie udzielenia swojemu członko-
wi kredytu w celu bezpośrednio niezwiązanym
z działalnością gospodarczą.
Na podstawie regulacji zawartych w ww. ustawie
łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych
kosztów związanych z zawarciem umowy kredyto-
wej lub umowy pożyczki nie może przekroczyć 5%
kwoty udzielonego kredytu.
Kwestie związane z wysokością maksymalnych
odsetek wynikających z czynności prawnej reguluje
Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 359 § 21 K.c., który
został wprowadzony na mocy ww. nowelizacji, mak-
symalna wysokość odsetek wynikających z czynno-
ści prawnej nie może w stosunku rocznym przekra-
czać czterokrotności wysokości stopy kredytu lom-
bardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki
maksymalne).
Również stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o kre-
dycie konsumenckim obliczenie rzeczywistej rocznej
stopy oprocentowania następuje na podstawie ure-
gulowań zawartych w załączniku do tej ustawy.
Zgodnie z częścią I ust. 4 tego załącznika, w celu
obliczenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowa-
nia uwzględnia się należności w wysokości z dnia
zawarcia umowy, w tym opłaty, prowizje i koszty
związane z udzieleniem kredytu, o których mowa
w art. 4 ust. 2 pkt 5 i 7 ustawy o kredycie konsu-
menckim, koszty ponoszone przez kredytobiorcę na
podstawie odrębnych przepisów, związane z zabez-
pieczeniem ryzyka kredytowego, w tym koszty usta-
nowienia hipoteki, zastawu rejestrowego, ubezpie-
czenia kredytu, ubezpieczenia składników majątko-
wych związane z udzieleniem kredytu, opłaty za
udzielenie pełnomocnictwa do rachunku bankowe-
go, oraz koszty, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 3
ustawy o kredycie konsumenckim. Zatem celem ob-
liczenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania
jest przedstawienie faktycznego kosztu kredytu
z uwzględnieniem nie tylko odsetek, ale także in-
nych kosztów ponoszonych przez kredytobiorcę lub
pożyczkobiorcę.
W celu zapewnienia realizacji ww. uregulowań
ustawa o kredycie konsumenckim w art. 18a prze-
widuje sankcję karną w postaci kary grzywny, kary
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 2 dla osób, które zawierając z konsumentem
umowę o kredyt konsumencki, pobierają korzyści
majątkowe przewyższające wysokość odsetek mak-
symalnych określonych przez ustawę lub zastrzega-
ją sobie pobieranie tych korzyści.
W sprawach indywidualnych konsument pożycz-
kobiorca może uzyskać pomoc prawną u miejskich
lub powiatowych rzeczników konsumentów. Do ich
kompetencji należy:
— zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsu-
menckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony
interesów konsumentów,
— składanie wniosków w sprawie stanowienia
i zmiany przepisów prawa miejscowego w zakresie
ochrony interesów konsumentów,
— występowanie do przedsiębiorców w sprawach
ochrony praw i interesów konsumentów,
— współdziałanie z właściwymi miejscowo dele-
gaturami Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów, organami Inspekcji Handlowej oraz orga-
nizacjami konsumenckimi,
— wytaczanie powództwa na rzecz konsumen-
tów oraz wstępowanie, za ich zgodą, do toczącego się
postępowania w sprawach o ochronę interesów kon-
sumentów.
Rzecznik konsumentów w sprawach o wykrocze-
nia popełnione na szkodę konsumentów posiada sta-
tus oskarżyciela publicznego w rozumieniu przepi-
sów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postę-
powania w sprawach o wykroczenia. Posiada on

również możliwość wystąpienia do prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów z wnioskiem
o wszczęcie postępowania antymonopolowego oraz
przeciwko czynom nieuczciwej konkurencji.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień należy za-
znaczyć, że każda inicjatywa legislacyjna w powyż-
szym zakresie powinna być przeanalizowana pod ką-
tem ewentualnych korzyści dla konsumentów i obcią-
żeń ponoszonych przez instytucje finansowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie pojawienia się przypadków
ptasiej grypy w Polsce (361)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r. znak SPS-
-023-361/08 interpelacją Pana Posła Marka Opioły
w sprawie pojawienia się przypadków grypy ptaków
w Polsce, uprzejmie informuję, co następuje.
Koszty związane ze zwalczaniem grypy ptaków
są pokrywane ze środków zaplanowanych na zwal-
czanie chorób zakaźnych zwierząt.
Na 2008 r. na zwalczanie zakaźnych chorób
zwierząt zostały przewidziane następujące środki
budżetowe:
— w cz. 85: Budżety wojewodów – 60 493 tys. zł,
— w cz. 83: Rezerwy celowe – 229 200 tys. zł.
Posiadaczowi zwierząt w trybie art. 49 ust. 1
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia
zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwie-
rząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625, z późn. zm.) przysługu-
je odszkodowanie z budżetu państwa za zwierzęta,
w tym również drób, które zostały zabite lub podane
ubojowi z nakazu organu Inspekcji Weterynaryjnej
w związku ze zwalczaniem chorób zakaźnych zwie-
rząt objętych obowiązkiem zwalczania.
Odszkodowanie przysługuje w wysokości warto-
ści rynkowej zwierzęcia. Wartość rynkowa zwierzę-
cia ustalana jest na podstawie szacowania przepro-
wadzanego przez dwóch rzeczoznawców wyznaczo-
nych przez powiatowego lekarza weterynarii oraz
przez właściwego miejscowo powiatowego lekarza
weterynarii i nie jest negocjowana z posiadaczem
zwierząt.
445
Ponadto uprzejmie informuję, że wspólnotowa
organizacja rynków rolnych w sektorach mięsa dro-
biowego i jaj przewiduje możliwość zastosowania
tzw. nadzwyczajnych środków wsparcia. Zgodnie
z art. 14 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2777/75
z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej
organizacji rynku mięsa drobiowego instrument ten
może być zastosowany na wniosek zainteresowane-
go państwa członkowskiego lub państw członkow-
skich w dwóch sytuacjach:
1) „ograniczeń swobodnego przepływu, które
mogą wyniknąć z zastosowania środków mających
na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się chorób
zwierząt”;
2) „poważnych zakłóceń na rynku bezpośrednio
związanych z utratą zaufania konsumentów wyni-
kającą z istniejących zagrożeń dla zdrowia publicz-
nego lub zdrowia zwierząt”.
Zastosowanie nadzwyczajnych środków wsparcia
wiąże się z koniecznością przeprowadzenia odpo-
wiedniej procedury i wymaga wydania przez Komi-
sję rozporządzenia w tej sprawie, z udziałem komite-
tu zarządzającego. Wsparcie współfinansowane jest
przez Wspólnotę w wysokości 50% wydatków ponie-
sionych przez państwa członkowskie.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że w dniu 16 stycznia 2008 r. odbyło się w Brukseli
spotkanie bilateralne z Komisją Europejską, które-
go celem było omówienie możliwości zastosowania
w przypadku Polski przewidzianych w ramach
wspólnej organizacji rynku w sektorach mięsa dro-
biowego i jaj tzw. nadzwyczajnych środków wspar-
cia. Na spotkaniu strona polska przedstawiła sytu-
ację w regionach objętych ograniczeniami wetery-
naryjnymi, jak również podstawowe problemy, z ja-
kimi borykają się producenci mięsa drobiowego i jaj.
Rozmawiano o zakresie ewentualnej pomocy, jaka
mogłaby być udzielona, a także zakresie strat, które
mogłyby być objęte rekompensatami.
Obecnie zgodnie ze wskazaniem Komisji Euro-
pejskiej gromadzone są szczegółowe dane na temat
poniesionych przez sektor drobiarski strat. Jest to
niezbędne w kontekście ewentualnego przygotowa-
nia wniosku do Komisji Europejskiej o zastosowanie
nadzwyczajnych środków wsparcia.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że w resorcie rolnictwa trwają prace nad przygoto-
waniem innych form pomocy dla zakładów i gospo-
darstw utrzymujących drób rzeźny i nieśny za utra-
cone dochody w związku z wystąpieniem grypy
ptaków.
W odniesieniu do warunku zawartego w piśmie
nr ∅C-EH-2/12366, w którym strona rosyjska
stwierdza, iż podstawą rozpatrzenia możliwości za-
stosowania zasad tworzenia stref i regionalizacji
w odniesieniu do materiału hodowlanego pochodzą-
cego z Polski będzie bieżące informowanie służb we-
terynaryjnych Federacji Rosyjskiej o rozwoju sytu-
acji epizootycznej w zakresie tej jednostki chorobo-
wej w naszym kraju, uprzejmie informuję, że główny
446
lekarz weterynarii zgodnie z memorandum między
Inspekcją Weterynaryjną Rzeczypospolitej Polskiej
a Federalną Służbą Nadzoru Weterynaryjnego i Fi-
tosanitarnego o warunkach dostaw produktów po-
chodzenia zwierzęcego do Federacji Rosyjskiej z dnia
19 grudnia 2007 r. przekazuje na bieżąco stronie ro-
syjskiej informacje o rozwoju sytuacji epizootycznej
w zakresie grypy ptaków oraz o działaniach podej-
mowanych przez właściwe służby w celu zwalczenia
choroby.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu
2 stycznia 2008 r. główny lekarz weterynarii zwró-
cił się do służb weterynaryjnych Federacji Rosyj-
skiej z prośbą o określenie ewentualnych dodatko-
wych gwarancji, jakich powinna udzielić strona pol-
ska, aby zapobiec trudnościom z eksportem drobiu,
w szczególności materiału hodowlanego, z Polski do
Federacji Rosyjskiej.
W związku z brakiem odpowiedzi ze strony rosyj-
skiej na ww. pismo, główny lekarz weterynarii, po
opublikowaniu w dzienniku urzędowym Unii Euro-
pejskiej aktualnej decyzji Komisji zawierającej wy-
znaczone obszary A i B wraz z terminami, do któ-
rych obowiązywać będą restrykcje w tych obszarach,
planuje przekazać treść powyższego aktu prawnego
służbom weterynaryjnym Federacji Rosyjskiej wraz
z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie możliwości za-
stosowania regionalizacji w stosunku do polskiego
drobiu i produktów drobiarskich.
Ponadto pragnę poinformować Pana Marszałka,
że w dniu 7 grudnia 2007 r. drogą elektroniczną zo-
stała przekazana głównemu lekarzowi weterynarii
przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi infor-
macja z ambasady RP w Mińsku o czasowym zaka-
zie importu polskiego drobiu i jego przetworów oraz
paszy dla bydła z regionów Polski, w których stwier-
dzono występowanie grypy ptaków.
Biorąc pod uwagę zalecenia Międzynarodowej
Organizacji ds. Zdrowia Zwierząt (OIE), w przypad-
ku wystąpienia wysoce zjadliwej grypy ptaków
w państwie lub regionie uznanym uprzednio za wol-
ny od HPAI status może zostać przywrócony po
3 miesiącach od zakończenia wybijania ptaków wraz
z przeprowadzeniem dezynfekcji wszystkich zainfe-
kowanych gospodarstw.
Z uwagi na fakt, iż określony przez stronę biało-
ruską okres obowiązywania zakazu wynosi 6 mie-
sięcy od ostatniego dnia, w którym stwierdzi się wy-
stąpienie grypy ptaków na danym terenie, główny
lekarz weterynarii po opublikowaniu aktualnej de-
cyzji Komisji dotyczącej m.in. terminów obowiązy-
wania restrykcji w wyznaczonych obszarach A i B
zwróci się do strony białoruskiej z wnioskiem o roz-
ważenie możliwości skrócenia okresu obowiązywa-
nia zakazu eksportu drobiu i produktów drobiar-
skich oraz paszy dla bydła z Polski do Białorusi.
Przekazując powyższe wyjaśnienia, pragnę za-
pewnić Pana Marszałka, że polskie służby wetery-
naryjne przyczyniły się do skutecznej eliminacji za-
grożenia związanego z niedawnym wystąpieniem
grypy ptaków, a krajowy drób i produkty pochodze-
nia drobiowego są w pełni bezpieczne i spełniają wy-
sokie standardy Unii Europejskiej.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie pojawienia się przypadków
ptasiej grypy w Polsce (361)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną, przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r. Nr SPS-
-023-361/08, interpelacją Pana Posła Marka Opioły
w sprawie pojawienia się przypadków grypy ptaków
w Polsce uprzejmie informuję, co następuje.
W Polsce problem wpływu grypy ptaków na zdro-
wie ludzi nie jest w żadnym wypadku zaniedbywa-
ny. Stanowi on dla resortu zdrowia jedno z działań
priorytetowych. Przygotowania do pandemii grypy
i walki z grypą ptaków prowadzone są w ramach
Krajowego Komitetu ds. Pandemii Grypy powołane-
go 5 marca 2005 r. przez ministra zdrowia. W jego
skład wchodzą m.in. przedstawiciele instytucji za-
angażowanych w realizację zadań związanych z ochro-
ną ludności przed skutkami pandemii grypy, w tym
m.in. Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Obrony
Narodowej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji, Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Głównego
Inspektoratu Sanitarnego oraz szerokie grono kra-
jowych ekspertów i konsultantów. Do zadań komite-
tu należy m.in.:
1) opracowanie, zgodnie z wymogami Światowej
Organizacji Zdrowia i aktualizacja interdyscypli-
narnego „Polskiego planu pandemicznego”, a także
modyfikowanie tego dokumentu zgodnie z postępem
wiedzy i zmieniającymi się realiami społeczno-eko-
nomicznymi kraju;
2) monitorowanie światowej i krajowej sytu-
acji epidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypy
ptaków;
3) opracowywanie strategii dla podejmowanych
działań profilaktycznych, diagnostycznych, leczni-
czych i organizacyjnych dla poszczególnych faz pan-
demii grypy oraz:
a) dokonywanie oceny zagrożenia,
b) określanie zadań dla poszczególnych jedno-
stek i służb oraz zakresu ich odpowiedzialności,
przy maksymalnym wykorzystaniu istniejących
struktur działających w sytuacjach kryzysowych,

c) podejmowanie decyzji w sprawach z zakresu
kompetencji komitetu,
5) spełnianie roli krajowego centrum konsulta-
cyjnego i decyzyjnego odnośnie wszystkich zagad-
nień związanych z grypą.
W ramach realizacji zadań krajowy komitet za-
twierdził w ostatnim czasie nową wersję „Polskiego
planu pandemicznego”, który jest zgodny ze świato-
wymi rekomendacjami i który określa zadania i od-
powiedzialności poszczególnych resortów w kolej-
nych fazach pandemii.
Odnosząc się do konkretnych pytań Pana Posła
Marka Opioły uprzejmie informuję, iż główny in-
spektor sanitarny, informując polskie społeczeństwo
o zasadach postępowania, których należy przestrze-
gać, aby uniknąć zakażenia wirusem H5N1, opierał
się na wytycznych pochodzących z wiarygodnych
źródeł: materiałów opracowanych przez Światową
Organizację Zdrowia (WHO) oraz Europejskie Cen-
trum Kontroli i Prewencji Chorób (ECDC). Wszyst-
kie informacje opracowane przez GIS uwzględniały
ponadto zapytania kierowane w ciągu ostatnich lat
do Departamentu Przeciwepidemicznego GIS, za-
równo przez polskich obywateli jak i np. przedstawi-
cieli mediów, tak aby były to informacje jasne i zro-
zumiałe dla całego społeczeństwa. W tym celu utwo-
rzono także stronę internetową, na której informa-
cje te są zamieszczane.
Ponadto informacje te przekazywane były rów-
nież w terenie zarówno przez państwowych woje-
wódzkich, jak i powiatowych inspektorów sanitar-
nych, którzy prowadzili akcje edukacyjno-infor-
macyjne. Dodatkowo, w celu dotarcia do jak naj-
szerszych grup społeczeństwa współpracowano
w przekazywaniu stosownych informacji z Epi-
skopatem Polski oraz ministerstwem edukacji.
Dzięki tej współpracy dotarto z odpowiednimi in-
formacjami także do szerokiej społeczności wiej-
skiej oraz uczniów szkół.
Jednocześnie, w związku z koniecznością aktu-
alizacji „Polskiego planu pandemicznego”, w ostat-
nim czasie zespół powołany w ramach Krajowego
Komitetu ds. Pandemii Grypy opracował tzw. Stra-
tegię komunikacyjną, która określa zamierzenia
i najbliższe działania, które będą podejmowane
w celu przeprowadzenia wielosektorowej kampanii
informacyjnej zarówno w zakresie grypy ptaków,
jak i pandemii grypy. W dokumencie tym określono
działania oraz odpowiedzialności poszczególnych
resortów za różne aspekty informowania społe-
czeństwa o zagrożeniu oraz sposobach jego unik-
nięcia. Uwzględniono w nim także bardzo różno-
rodne środki przekazywania informacji, tak aby
dotrzeć do wszystkich grup społeczeństwa. Uwzględ-
niono również współpracę z mediami oraz sekto-
rem prywatnym w celu usprawnienia metod prze-
kazywania informacji.
Odnośnie wątpliwości Pana Posła dotyczących
bezpiecznego spożywania jaj uprzejmie informuję,
że tak jak stwierdzono powyżej, główny inspektorat
447
sanitarny opierał się w swoich informacjach na ofi-
cjalnych dokumentach opracowanych przez eksper-
tów WHO oraz ECDC.
W odpowiedzi na kolejne pytanie dotyczące za-
stosowania leku antywirusowego o nazwie oselta-
mivir u osób narażonych w ostatnich miesiącach na
kontakt z wirusem grypy ptaków H5N1 uprzejmie
informuję, iż decyzję co do profilaktycznego zastoso-
wania tego leku u ww. osób podejmowali bezpośred-
nio lekarze opiekujący się osobami działającymi
w ognisku zakażenia. Część z osób taki lek otrzyma-
ła, jednakże w wielu przypadkach okazywało się to
niezasadne, m.in. ze względu na czas, który minął
od momentu narażenia.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w ramach Kra-
jowego Komitetu ds. Pandemii Grypy opracowywa-
na jest strategia dotycząca zastosowania leków an-
tywirusowych. Będzie ona określała zarówno plany
dotyczące ewentualnego zwiększania zapasów le-
ków, jak również zasady ich wykorzystywania
w różnych fazach pandemii (od 3 do 6).
Co do pytania dotyczącego ilości leku znajdujące-
go się w chwili obecnej na terenie Polski uprzejmie
informuję, iż w latach 2005–2006 w oparciu o reko-
mendację dla Rady Ministrów w sprawie zakupu
leku antywirusowego na wypadek pandemii grypy,
sporządzoną przez Międzyresortowy Zespół Dorad-
czy działający pod przewodnictwem pana Pawła
Sztwiertni, podsekretarza stanu w Ministerstwie
Zdrowia, zgromadzono określoną ilość leku przeciw-
wirusowego w postaci kapsułek (tamiflu) oraz sub-
stancji czynnej (oseltamivir API), zalecanego do
profilaktyki i terapii infekcji wywołanych u człowie-
ka wirusem H5N1 i innymi szczepami wirusa gry-
py. Ilość wyżej wymienionego środka przeciwwiru-
sowego zgromadzonego w rezerwach państwowych
pozwala na zabezpieczenie około 5% populacji w Pol-
sce, co według opinii prezentowanych przez eksper-
tów międzynarodowych stanowi niezbędne mini-
mum przy obecnym poziomie zagrożenia (ze wzglę-
du na regulacje ustawowe dotyczące rezerw pań-
stwowych dokładne dane liczbowe będą mogły zo-
stać udostępnione w trybie określonym w przepisach
o ochronie informacji niejawnych).
Podkreślić należy, że wielkość ta dotyczy „zapa-
su centralnego” zgromadzonego w rezerwach pań-
stwowych i nie obejmuje preparatów: tamiflu (postać
handlowa oseltamiviru) oraz relenzy (postać han-
dlowa zanamiviru – drugiego zarejestrowanego pre-
paratu o wskazaniach do stosowania podobnych jak
tamiflu) pozostających w normalnym obrocie han-
dlowym prowadzonym przez hurtownie i apteki na
terenie Polski.
Odnosząc się do pytania, czy jest to wystarczają-
ca ilość na wypadek rozprzestrzenienia się wirusa
H5N1 na znaczne obszary kraju, stwierdzić należy
jednoznacznie, że niezależnie od wielkości obszaru
objętego przypadkami zachorowań wśród ptaków
istniejące ryzyko szerzenia się zachorowań wśród
ludzi pozostaje niezmienne tak długo, jak długo nie
448
ulegną zmianie własności wirusa oraz warunki hi-
gieniczne życia ludności i nawyki kulinarne wśród
społeczeństwa (spożywanie surowego mięsa drobio-
wego oraz surowej krwi drobiu). Wprawdzie reko-
mendacje Światowej Organizacji Zdrowia (jednolite
dla wszystkich kontynentów, nieuwzględniające róż-
nic w poziomie sanitarno-higienicznym i w „wyjścio-
wym” poziomie zagrożenia wystąpieniem grypy
ptaków wśród ludzi w poszczególnych krajach) wska-
zują na potrzebę zgromadzenia zapasów środka
przeciwwirusowego w ilości umożliwiającej dostar-
czenie jednej dawki terapeutycznej dla 20% popula-
cji, tym niemniej zgromadzona dotychczas ilość ta-
miflu i oseltamiviru API stanowi rozsądny kompro-
mis uwzględniający poziom istniejącego zagrożenia,
polskie uwarunkowania sanitarno-epidemiologicz-
ne i sanitarno-weterynaryjne oraz możliwości fi-
nansowe państwa.
Podkreślić przy tym należy, że zakup kolejnej
partii tamiflu w ilości zapewniającej osiągniecie
wskaźnika 20% pokrycia populacji kraju wiązało-
by się z koniecznością zaplanowania środków fi-
nansowych w budżecie państwa w wysokości oko-
ło 210 mln zł (koszt samego zakupu, nieobejmujący
kosztów transportu i przechowywania). Dodatkowo,
w perspektywie dalszych 5 lub 10 lat – zależnie od
długości terminu ważności produktu leczniczego
– należałoby przewidzieć środki finansowe na utyli-
zację leku z kończącym się terminem ważności oraz
zakup partii leku z nowym terminem ważności
w ramach odtworzenia zapasów.
Jednocześnie informuję Pana Posła, iż w ustawie
budżetowej na 2008 r. nie została utworzona rezer-
wa celowa, pozostająca w dyspozycji ministra zdro-
wia, na wypadek wystąpienia ognisk grypy ptaków
w Polsce. W przypadku wystąpienia zagrożenia oraz
w momencie pojawienia się takiej konieczności ist-
nieje możliwość uruchomienia niezbędnych środków
z rezerwy ogólnej.
Odnosząc się do pytania dotyczącego warunków,
jakie muszą zostać zapewnione osobie, która zarazi
się wirusem H5N1, uprzejmie informuję, iż osoba ta
powinna zostać hospitalizowana w warunkach od-
działu zakaźnego z zapewnieniem, o ile to możliwe,
izolacji oddechowej oraz niezbędnego reżimu sani-
tarnego mającego na celu zapobieżenie ewentualne-
mu przeniesieniu się zakażenia na personel szpitala
i innych pacjentów. W przypadku powstania szcze-
pów wirusa grypy ptaków mających zdolność trans-
misji z człowieka na człowieka chorzy powinni być
hospitalizowani w warunkach możliwie najsku-
teczniejszej izolacji oddechowej. Biorąc pod uwagę
fakt, że uzyskanie przez wirusa grypy ptaków zdol-
ności przenoszenia się z człowieka na człowieka naj-
prawdopodobniej wiązać się będzie z wystąpieniem
w krótkim czasie bardzo dużej liczby zachorowań
wymagających hospitalizacji, ilość pozostających do
dyspozycji sił i środków oraz wolnych łóżek szpital-
nych ulegnie szybkiemu wyczerpaniu. Biorąc po-
wyższe pod uwagę, w oparciu o obowiązujące regu-
lacje prawne planowane są na poziomie wszystkich
instytucji i organów władzy rządowej i samorządo-
wej mających wpływ na funkcjonowanie sektora
ochrony zdrowia w Polsce działania o charakterze
nadzwyczajnym zmierzające do zapewnienia pomo-
cy medycznej w warunkach szpitalnych przy gwał-
townie zwiększonej liczbie chorych. Do działań tych
należą między innymi:
— poszerzanie bazy szpitalnej w oparciu o obiek-
ty własne szpitali, a w dalszej kolejności o dodatko-
we obiekty przydzielone przez władze samorządu
lokalnego,
— wypisywanie pacjentów lżej chorych (niewy-
magających bezwzględnie hospitalizacji) w celu po-
zyskania dodatkowej liczby wolnych łóżek dla pa-
cjentów w poważnym stanie,
— planowanie rozwinięcia zastępczych miejsc
szpitalnych w obiektach zaadaptowanych, z prze-
znaczeniem dla osób, których stan zdrowia wymu-
sza sprawowanie stałego nadzoru lekarsko-pielę-
gniarskiego oraz pobytu w łóżku, lecz jednocześnie
jest na tyle dobry, że nie wymaga hospitalizacji
w pełnych warunkach szpitalnych.
W ramach poprawy przygotowania placówek szpi-
talnych do działania w sytuacjach kryzysowych
(a taką niewątpliwie będzie pandemia grypy) dokona-
no również istotnych zmian w asortymencie pań-
stwowych rezerw medycznych polegających m.in. na:
— zakupie znaczących ilości nowoczesnych anty-
biotyków o szerokim spektrum działania, w tym an-
tybiotyków o szerokim spektrum działania reko-
mendowanych do terapii bakteryjnego zapalenia
dolnych dróg oddechowych jako powikłania w prze-
biegu grypy;
— poszerzeniu asortymentu płynów infuzyj-
nych oraz osprzętu niezbędnego do ich przetacza-
nia niezbędnych w intensywnej terapii stanów cięż-
kich wywołanych m.in. zakażeniami czynnikami
biologicznymi,
— zakupie znaczących ilości sprzętu ochrony oso-
bistej różnych klas bezpieczeństwa przewidzianych
dla personelu służb ratunkowych (w tym medycznych
służb ratunkowych i personelu szpitalnego),
— zakupie – jako nowej pozycji – przenośnych re-
spiratorów transportowych niezbędnych m.in. w ra-
towaniu osób z niewydolnością oddechową (jeden ze
stanów zagrożenia życia występujący jako powikła-
nie w przebiegu infekcji grypowej),
— zakupie dużych ilości środków odkażających
i biobójczych rekomendowanych do niszczenia
m.in. wirusów grypy sezonowej oraz wirusów gry-
py ptaków,
— zakupie unikatowego i niegromadzonego wcze-
śniej w rezerwach sprzętu (decofog oraz turbofoger)
do dekontaminacji i odkażania pomieszczeń o dużej
powierzchni, środków transportu oraz wielkogabary-
towych obiektów.
Zaznaczyć także należy, że aktualnie realizowa-
ne są procedury zakupu urządzeń do prowadzenia
masowej dekontaminacji ludzi, izolatoriów oddecho-

wych umożliwiających bezpieczną dla otoczenia ho-
spitalizację pacjenta chorego zakaźnie z zapewnie-
niem warunków bezpieczeństwa w standardzie
BSL-3 oraz urządzeń umożliwiających bezpieczny
pod względem biologicznym transport chorego za-
kaźnie przy użyciu ambulansu lub śmigłowca sani-
tarnego.
Sądzę, że powyższe informacje stanowią wyczer-
pującą odpowiedź na pytania postawione przez Pana
Posła Marka Opiołę. W razie jakichkolwiek wątpli-
wości służymy kolejnymi wyjaśnieniami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie ustawowego wprowadzenia
tzw. podatku śmieciowego (362)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację z dnia 19 grudnia 2007 r. Pana Stani-
sława Szweda, Posła na Sejm RP, w sprawie tzw. po-
datku śmieciowego, przesłaną przy piśmie pana Sła-
womira Nowaka, szefa Gabinetu Politycznego Pre-
zesa Rady Ministrów, z dnia 15 stycznia 2008 r.
znak: DSPA-4401-115/08 – w porozumieniu z mini-
strem infrastruktury, ministrem środowiska i mini-
strem spraw wewnętrznych i administracji uprzej-
mie wyjaśniam.
W myśl obecnie obowiązującego przepisu art. 6a
ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1, 3b i 4 ustawy
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008, ze zm.) rada gminy może w drodze uchwa-
ły, na podstawie akceptacji mieszkańców wyrażonej
w przeprowadzonym uprzednio referendum gmin-
nym, przejąć od właścicieli nieruchomości wszystkie
lub wskazane obowiązki w zakresie:
1) wyposażenia nieruchomości w urządzenia słu-
żące do zbierania odpadów komunalnych oraz utrzy-
mywania tych urządzeń w odpowiednim stanie sa-
nitarnym, porządkowym i technicznym,
2) pozbywania się zebranych na terenie nieru-
chomości odpadów komunalnych oraz nieczystości
ciekłych w sposób zgodny z przepisami ustawy i prze-
pisami odrębnymi oraz
3) uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych za-
nieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieru-
chomości.
Przejmując obowiązki, rada gminy ustala w spo-
sób zryczałtowany opłatę ponoszoną przez właści-
449
cieli nieruchomości za okresowe pozbywanie się
określonej ilości wskazanego rodzaju odpadów ko-
munalnych lub nieczystości ciekłych. Jej wysokość
jest uzależniona od faktycznych kosztów ponoszo-
nych przez gminę z tytułu zorganizowania i funk-
cjonowania systemu zbierania, transportu, odzysku
i unieszkodliwiania odpadów komunalnych lub nie-
czystości ciekłych (art. 6a ust. 2 i 3 ustawy o utrzy-
maniu czystości i porządku w gminach).
Zastąpienie ww. opłaty formą obligatoryjnego
świadczenia pieniężnego na rzecz gminy w postaci
tzw. podatku śmieciowego poprzez rozszerzenie ka-
talogu obowiązków podatkowych w ustawie z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) może oka-
zać się rozwiązaniem niesprzyjającym osiągnięciu
zamierzonego celu, jakim ma być swobodne i sku-
teczne działanie gmin w zakresie gospodarki odpa-
dami komunalnymi w wyniku wzmocnienia roli
tychże gmin w zarządzaniu gospodarką odpadami.
Należy bowiem mieć na względzie cechy podatku
odróżniające go od innych danin, w tym np. opłat.
Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
ze zm.) podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłat-
ne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pie-
niężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, po-
wiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.
Nieodpłatność podatku wyraża się w braku wzajem-
nego świadczenia ze strony władzy na rzecz podmio-
tów zobowiązanych do jego uiszczenia. W konse-
kwencji jest niemożliwe, aby opłacając podatek,
można było jednocześnie oczekiwać w zamian kon-
kretnego świadczenia ze strony tych podmiotów, na
rzecz których podatek jest uiszczany.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie można zatem
założyć, iż środki z określonych podatków wydatko-
wane będą na realizację konkretnych zadań, tj. że
w tym przypadku wpływy z tzw. podatku śmiecio-
wego przeznaczone będą na finansowanie kosztów
wywozu i utylizacji odpadów komunalnych, zwłasz-
cza że w myśl art. 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.) wpływy z podat-
ków wymienionych w ustawie o podatkach i opła-
tach lokalnych są źródłami dochodów własnych
gminy zasilającymi jej budżet. Analogicznie traktu-
je się wpływy z opłat unormowanych w ustawie
o podatkach i opłatach lokalnych; jakkolwiek na-
zwane są one opłatami, to jednak z uwagi na oko-
liczność, iż uiszczenie tych świadczeń nie zobowią-
zuje podmiotu publicznoprawnego do żadnego wza-
jemnego zachowania się, opłaty te mają w istocie
charakter nieodpłatny i nabierają cech podatku nie-
zależnie od przyjętego nazewnictwa.
Wpływy z ww. podatków i opłat lokalnych są wy-
datkowane na realizację zadań gmin według okre-
ślonych przez poszczególne gminy priorytetów, co
gwarantują zasady: podmiotowości i samodzielności
samorządu terytorialnego w wykonywaniu zadań
450
publicznych, wynikające z art. 16 Konstytucji RP
i art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.),
a także wywodzące się z art. 167 i 168 Konstytucji
RP zasady: samodzielności finansowej i autonomii
podatkowej gmin.
Należy uznać zatem, iż propozycja wprowadze-
nia w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych tzw.
podatku śmieciowego w miejsce rozwiązania istnie-
jącego w aktualnym stanie prawnym w postaci,
określonej przepisami ustawy o utrzymaniu czysto-
ści i porządku w gminach, opłaty za obowiązki prze-
jęte od właścicieli nieruchomości z zakresu gospo-
darki odpadami, nie jest zasadna w sytuacji, gdy nie
można zapewnić, iż uzyskane w ten sposób środki
z opłat przeznaczone byłby wyłącznie na realizację
zadań gmin z zakresu gospodarki odpadami komu-
nalnymi, określonych w art. 16a ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, ze zm.).
Natomiast w odróżnieniu od podatków i opłat wy-
mienionych w ustawie o podatkach i opłatach lokal-
nych opłata, o jakiej mowa w ustawie o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach, może mieć charak-
ter celowościowy, a tym samym środki z niej uzyska-
ne mogą być przeznaczane wyłącznie na pokrycie
kosztów związanych z gospodarką odpadami.
Informuję, że obecnie w Ministerstwie Infrastruk-
tury rozważane są dwie zasadnicze koncepcje zmian
w istniejących przepisach ustawy o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach. Pierwsza utrzymuje
obowiązujący system, w tym referendum, doskonaląc
dotychczasowe instrumenty poprzez m.in.:
— doprecyzowanie przepisów w zakresie warun-
ków udzielenia zezwoleń na odbieranie odpadów ko-
munalnych od właścicieli nieruchomości, w taki spo-
sób aby gmina miała możliwość wskazywania w nich
miejsca odzysku i unieszkodliwiania odpadów,
— zaostrzenie przepisów w zakresie cofania ze-
zwoleń w przypadku wykonywania działalności go-
spodarczej niezgodnie z przepisami,
— zaostrzenie wymogów sprawozdawczości skła-
danej przez przedsiębiorców do gminy.
Druga koncepcja przewiduje wprowadzenie no-
wego systemu gospodarowania odpadami komunal-
nymi, w którym opłaty od właścicieli nieruchomości
wnoszone byłyby na rzecz gmin. Wspomnianym
koncepcjom towarzyszą opracowane wstępnie pro-
jekty rozwiązań prawnych. Z uwagi na szereg wąt-
pliwości podniesionych w trakcie dotychczasowych
prac nad określeniem kierunku zmian w przepisach
ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gmi-
nach na chwilę obecną nie został przesądzony jesz-
cze ostateczny zakres i kierunek ewentualnej inicja-
tywy legislacyjnej resortu budownictwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie ustawy o zagospodarowaniu
wspólnot gruntowych (363)
Szanowny Panie marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Grzegorza Raniewicza z dnia
19 grudnia 2007 r., nr SPS-023-363/08, w sprawie
ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
przesyłam następujące wyjaśnienia.
Problematyka wspólnot gruntowych została ure-
gulowana przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U.
Nr 28, poz. 169, ze zm.).
Ustawa ta ma charakter przepisów szczególnych
w stosunku do przepisów Kodeksu cywilnego doty-
czących współwłasności, które do wspólnot grunto-
wych stosuje się tylko w zakresie nieuregulowanym
w ww. ustawie. Pojęcie wspólnoty gruntowej stano-
wi bowiem szczególny rodzaj współwłasności, nie-
podlegającej podziałowi, rządzącej się własnymi, od-
rębnymi zasadami. Współwłasność ta oparta jest na
uprawnieniu przysługującym osobom fizycznym lub
prawnym, posiadającym gospodarstwa rolne do
udziału we wspólnocie gruntowej, polegającym na
korzystaniu z należących do niej gruntów, zgodnie
z ich przeznaczeniem.
Należy podkreślić, że zaliczenie danych nieru-
chomości do wspólnot gruntowych następowało z mocy
samego prawa z dniem wejścia w życie wspomnianej
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. Decyzje w tych
sprawach należały do wyłącznej kompetencji staro-
sty; podobnie jak wykaz uprawnionych do udziału
we wspólnocie gruntowej oraz wykaz obszarów go-
spodarstw przez nich posiadanych i wielkość przy-
sługujących im udziałów we wspólnocie.
Ustalenie przynależności do wspólnoty grunto-
wej powinno było być dokonane w terminie roku od
dnia wejścia w życie ustawy, ale w praktyce było do-
konywane również po upływie tego terminu. Upraw-
nionymi zaś do udziału we wspólnocie gruntowej są
osoby fizyczne lub prawne posiadające gospodarstwa
rolne, jeżeli w ciągu roku przed dniem wejścia w ży-
cie ustawy faktycznie korzystały z tej wspólnoty.
Osoby uprawnione do udziału we wspólnocie grun-
towej powinny utworzyć spółkę do sprawowania za-
rządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodaro-
wania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty.
Należy oczywiście przyznać, że na skutek wielo-
letnich zaniedbań w tej dziedzinie ze strony tereno-
wych organów administracji publicznej nie ustalono
wszystkich wspólnot gruntowych i obecnie występu-
ją trudności przy ustalaniu nieruchomości oraz wy-
kazów rolników uprawnionych do udziałów w takich

wspólnotach. Nie są to jednak trudności nie do poko-
nania.
Z uwagi na uwarunkowania prawne i gospodar-
cze obowiązujące w okresie powstania przepisów
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowa-
niu wspólnot gruntowych wiele przepisów tej usta-
wy budzi obecnie kontrowersje i wymaga stosow-
nych zmian, co wynika z napływających do Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi informacji ze
strony rolników, wójtów, posłów czy rzecznika praw
obywatelskich. Podstawowe zasady działalności
wspólnot nie przystają do współczesnych realiów go-
spodarczych, a przede wszystkim do zasad państwa
prawa. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji prawnej pod-
miotów, którym przysługują określone uprawnienia
w ramach wspólnot gruntowych. Nie ulega wątpli-
wości, iż prawa przysługujące udziałowcom wspól-
not gruntowych mają określone znaczenie gospo-
darcze; tymczasem nie istnieje żadna forma sądowej
kontroli organów spółek do zagospodarowania wspól-
not gruntowych.
Kolejnym problemem regulacji wspólnot jest oko-
liczność, że wskazanie osób, które uprawnione są do
udziału we wspólnocie, oraz wielkości przypadają-
cych im udziałów, jak również ustalenie nierucho-
mości wchodzących w skład wspólnoty następuje
w drodze administracyjnej. Sprawy te nie podlegają
więc kognicji sądów powszechnych, tymczasem
w polskim systemie prawnym jest zasadą, że sprawy
ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, w tym
rzeczowego, rozpatrywane są przez sądy powszech-
ne. Trudno wskazać przekonujące argumenty za
właściwością tylko organów administracji i sądów
administracyjnych w sprawach wspólnoty, wprost
przeciwnie, prawa majątkowe udziałowców wspólno-
ty gruntowej byłyby bardziej chronione w postępo-
waniu przed sądem powszechnym.
W związku z potrzebą uregulowania kwestii do-
tyczących wspólnot gruntowych, w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi podjęte zostały działania ma-
jące na celu ustalenie kierunków zmian, jakie w sy-
tuacji prawnej tych wspólnot powinny nastąpić.
Przygotowana też została ogólna koncepcja dalsze-
go funkcjonowania wspólnot gruntowych. Stanowi
ona oczywiście jedynie wstępne ustalenia co do dal-
szego funkcjonowania wspólnot i zakłada na wstę-
pie inwentaryzację gruntów stanowiących grunty
gromadzkie i grunty wspólnotowe z podziałem na
te, na których prowadzona jest racjonalna gospodar-
ka wykonywana w formie zespołowej, z imiennym
wykazem rolników posiadających własne gospodar-
stwa i faktycznie korzystających z uprawnień do
gruntów wspólnotowych, oraz na takie, na których
zaniechano gospodarowania w formie zespołowo
zorganizowanej. Proponuje się przekształcić wspól-
noty dobrze gospodarujące we współwłasności w czę-
ściach równych na rzecz rolników prowadzących
własne gospodarstwa i faktycznie korzystających
z gruntów wspólnotowych jednakowo, bez względu
na wielkość udziałów. Natomiast w przypadku
451
wspólnot gruntowych, na których zaniechano pro-
wadzenia gospodarowania w sposób zorganizowany
i w stosunku do których nie można ustalić osób
uprawnionych, proponuje się przekształcenie ich
w mienie komunalne.
Wykazy gruntów gromadzkich i gruntów wspól-
notowych podlegałyby zatwierdzeniu przez starostę
w formie postanowienia. Grunty gromadzkie stały-
by się z mocy prawa własnością gmin w stanie wol-
nym od obciążeń, ale bez naruszania praw majątko-
wych mieszkańców wsi do współgospodarowania
tym mieniem. W wyniku takiej regulacji gmina, na-
bywając na własność „grunty wspólnotowe porzuco-
ne”, mogłaby je wykorzystać na realizację zadań
własnych. Natomiast grunty, które nie są faktycznie
wykorzystywane przez członków wspólnoty, mogły-
by być wykorzystywane na cele nierolnicze, np na
lokalizację wysypiska śmieci, oczyszczalni ścieków,
obiektów infrastruktury społecznej, bądź na inne
cele służące zadaniom własnym gminy.
Są to oczywiście wstępne założenia, które podda-
ne zostaną szerokim konsultacjom społecznym.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie sytuacji płacowej
w wojewódzkich inspektoratach
ochrony roślin i nasiennictwa (370)
Odpowiadając na interpelację Posła na Sejm RP
Pana Mieczysława Kasprzaka dotyczącą sytuacji
płacowej w wojewódzkich inspektoratach ochrony
roślin i nasiennictwa, przekazaną przy piśmie z dnia
4 stycznia br. znak: SPS-023-370/08, przedstawiam
poniżej następujące wyjaśnienia.
W pełni podzielam stanowisko Pana Posła odno-
śnie złej sytuacji płacowej panującej w wojewódzkich
inspektoratach ochrony roślin i nasiennictwa. Śred-
nie wynagrodzenie brutto pracowników meryto-
rycznych wojewódzkich inspektoratów wyniosło
w roku 2007 zaledwie 1803,92 zł, natomiast pozo-
stałych pracowników – 1685,44 zł. Należy przy tym
pamiętać, że wynagrodzenie osób nowo zatrudnio-
nych kształtowało się zdecydowanie poniżej średnie-
go poziomu płac. Zaistniała sytuacja skutkuje coraz
częstszymi odejściami z pracy doświadczonych in-
spektorów oraz problemami w zatrudnieniu nowych
pracowników ze względu na oferowane warunki fi-
nansowe. Należy podkreślić, że od kandydatów wy-
maga się ukończonych studiów wyższych oraz znajo-
452
mości języków obcych. Ogłaszane przez wojewódz-
kie inspektoraty nabory spotykają się na ogół z nie-
wielkim zainteresowaniem.
Płace pracowników wojewódzkich inspektoratów
ochrony roślin i nasiennictwa są regulowane przepi-
sami ogólnymi określającymi zasady wynagradza-
nia członków korpusu służby cywilnej. Do końca
roku 2007 płace te składały się z dwóch obligatoryj-
nych składników, a mianowicie uposażenia zasadni-
czego oraz dodatku stażowego, przy czym uposaże-
nie zasadnicze stanowił iloczyn kwoty bazowej,
ustalonej w 2007 r. w wysokości 1795,80 zł oraz
mnożnika, wynoszącego w zależności od zajmowa-
nego stanowiska:
— 0,522–2,713 dla osób zatrudnionych na stano-
wiskach wspomagających w służbie cywilnej,
— 0,522–4,340 dla osób zatrudnionych na stano-
wiskach specjalistycznych,
— 0,540–7,154 dla osób zatrudnionych na stano-
wiskach samodzielnych i koordynujących,
— 0,604–9,630 dla osób zatrudnionych na stano-
wiskach średniego stopnia zarządzania.
Jak pokazują przedstawione wyżej dane, obowią-
zujące mnożniki pozwalały teoretycznie na elastycz-
ne kształtowanie polityki płacowej przez poszczegól-
nych wojewódzkich inspektorów ochrony roślin i na-
siennictwa, a podstawowym czynnikiem ogranicza-
jącym płace pracowników Państwowej Inspekcji
Ochrony Roślin i Nasiennictwa były środki finanso-
we, jakimi dysponowali wojewódzcy inspektorzy.
Jednocześnie wyjaśniam, że wprowadzenie przepi-
sami art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r.
o ochronie roślin (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 94,
z późn. zm.) statusu państwowego inspektora miało
na celu wyróżnienie pracowników Państwowej In-
spekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa, którzy dzię-
ki posiadanym kwalifikacjom mogą samodzielnie
wykonywać zadania inspekcji w ramach przyznane-
go im przez wojewódzkiego inspektora upoważnie-
nia. Obowiązujące regulacje prawne nie przewidują
jednak dodatkowej gratyfikacji finansowej dla osób,
które status taki uzyskają, i ewentualne podwyżki
wynagrodzenia z tego tytułu zależą jedynie od moż-
liwości finansowych wojewódzkich inspektoratów.
Należy w tym miejscu przypomnieć, że zgodnie
z art. 82 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie roślin woje-
wódzkie inspektoraty ochrony roślin i nasiennictwa
wchodzą w skład zespolonej administracji wojewódz-
kiej i są finansowane ze środków budżetowych przy-
znanych wojewodzie, a co za tym idzie, minister rol-
nictwa i rozwoju wsi oraz główny inspektor ochrony
roślin i nasiennictwa nie mają bezpośredniego wpły-
wu na kształt polityki płacowej realizowanej w tych
jednostkach.
Pragnę jednak podkreślić, że resort rolnictwa na
przestrzeni ostatnich lat podejmował liczne działa-
nia mające na celu poprawę sytuacji płacowej w wo-
jewódzkich inspektoratach ochrony roślin i nasien-
nictwa, które jednak nie przyniosły oczekiwanych
rezultatów. Już w uzasadnieniu do ustawy o ochro-
nie roślin, przygotowującej Państwową Inspekcję
Ochrony Roślin i Nasiennictwa do realizacji zadań
wynikających z akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do
Unii Europejskiej, określone zostały precyzyjnie
skutki finansowe wprowadzanych zmian. Zgodnie
z szacunkami zapotrzebowanie na dodatkowe środ-
ki finansowe tylko w 2004 r. wynosiło 16,799 mln zł,
w tym na wzrost zatrudnienia i wynagrodzenia oko-
ło 8 mln zł. W ustawie budżetowej na 2005 r. utwo-
rzono rezerwę celową z przeznaczeniem na wydatki
bieżące wojewódzkich inspektoratów w wysokości
6,968 mln zł. Rezerwa ta mogła jednak zostać uru-
chomiona jedynie w przypadku uzyskania dodatko-
wej kwoty dochodów z podatku akcyzowego, która
jednak nie została osiągnięta.
Odnosząc się do uwag zawartych w interpelacji,
pragnę zapewnić Pana Posła, że w trosce o prawi-
dłową realizację zadań nałożonych na Państwową
Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa przepisa-
mi prawa krajowego, jak i zobowiązaniami między-
narodowymi resort rolnictwa będzie nadal zabiegał
o poprawę płac pracowników wojewódzkich inspek-
toratów ochrony roślin i nasiennictwa. Jako jeden
z elementów pozwalających na osiągnięcie tego celu
analizowana jest również możliwość ujęcia woje-
wódzkich inspektoratów w wykazie urzędów, któ-
rych pracownicy uprawnieni będą do dodatku spe-
cjalnego wynikającego ze specyfiki i charakteru wy-
konywanych zadań, o którym mowa w art. 55 ust. 1
ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej
(Dz. U. Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.). Należy się
bowiem zgodzić, że zaistniała sytuacja, skutkująca
utrzymywaniem się stanu zatrudnienia w jednost-
kach terenowych Państwowej Inspekcji Ochrony
Roślin i Nasiennictwa na minimalnym poziomie,
może stwarzać zagrożenie dla prawidłowej realizacji
nałożonych na nią zadań.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie statusu, reformy i restrukturyzacji
ośrodków rehabilitacyjnych dla dzieci
na przykładzie Górnośląskiego Ośrodka
Rehabilitacji Dzieci im. dr. A. Szebesty
w Rabce-Zdroju oraz organizacji kształcenia,
warunków i form realizowania
specjalnych działań
opiekuńczo-wychowawczych
w szkołach specjalnych oraz działań
rehabilitacyjno-leczniczych zorganizowanych
w ZOZ i jednostkach pomocy społecznej (373)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jerzego Ziętka (SPS-023-
-373/08) w sprawie statusu, reformy i restruktury-
zacji ośrodków rehabilitacyjnych dla dzieci na przy-
kładzie Górnośląskiego Ośrodka Rehabilitacji Dzie-
ci im. dr. A. Szebesty w Rabce-Zdroju oraz organiza-
cji kształcenia, warunków i form realizowania spe-
cjalnych działań opiekuńczo-wychowawczych w szko-
łach specjalnych oraz działań rehabilitacyjno-lecz-
niczych zorganizowanych w ZOZ i jednostkach po-
mocy społecznej, uprzejmie wyjaśniam.
Podstawę prawną działalności szkół specjalnych
zorganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej,
w tym w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego,
stanowią przepisy rozporządzenia w sprawie orga-
nizacji kształcenia oraz warunków i form realizo-
wania specjalnych działań opiekuńczo-wychowaw-
czych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej (…)*) wydane w po-
rozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdro-
wia oraz ministrem właściwym do spraw zabezpie-
czenia społecznego. Gwarantują one możliwość ści-
słej współpracy lekarzy i nauczycieli, bowiem zada-
niem nauczycieli i wychowawców zatrudnionych
w takich szkołach jest wspomaganie procesu lecze-
nia i rekonwalescencji przebywających w zakładzie
opieki zdrowotnej uczniów-pacjentów(pensjonariu-
szy) przez zapewnienie im możliwości realizowania
obowiązku szkolnego i obowiązku nauki oraz udzia-
łu w zajęciach pozalekcyjnych z uwzględnieniem ich
sytuacji zdrowotnej.
Wejście w życie przepisów rozporządzenia było
poprzedzone uzgodnieniami międzyresortowymi,
ale również pogłębioną analizą zapotrzebowania na
„usługi edukacyjne” w szpitalach i sanatoriach we
*) Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz
warunków i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-
-wychowawczych w szkołach specjalnych zorganizowanych w za-
kładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 51, poz.446).
453
wszystkich województwach, w tym również w woje-
wództwie małopolskim.
W większości przypadków rozwiązania przyjęte
w przepisach rozporządzenia spotkały się z całkowi-
tą aprobatą kadry pedagogicznej i medycznej tam
zatrudnionej. Uznano, że przewidziany „dla szpita-
li” wymiar godzin wychowawczych realizowany z gru-
pą w liczbie 28 godzin tygodniowo, a „dla sanato-
riów” – 35 godzin tygodniowo z możliwością roczne-
go ich rozliczania w pełni odpowiada potrzebom
dzieci i młodzieży tam przebywających.
Należy podkreślić, że łącznie z godzinami zajęć
dydaktycznych wynikających z planu nauczania sta-
nowi to dla grupy uczniów średnio od 9 do 11 godzin
opieki pedagogicznej dziennie. Ponadto przepisy
rozporządzenia określiły wyłącznie dolną granicę
wymiaru godzin wychowawczych i utrzymały kom-
petencje jednostek samorządu terytorialnego pro-
wadzących tego typu szkoły do ich zwiększania
w zależności od potrzeb dzieci i młodzieży przeby-
wających w zakładzie i stosownie do posiadanych
środków finansowych.
Jak wynika z treści interpelacji (str. 5), środki fi-
nansowe na potrzeby szkoły z podziału części oświa-
towej subwencji ogólnej są wyższe niż możliwości ich
wykorzystania, zatem przyjęcie przez władze oświa-
towe rozwiązań optymalnych dla szkoły nie powin-
no nastręczać trudności.
Szanowny Panie Marszałku! Z zainteresowa-
niem zapoznałam się z propozycjami zmian organi-
zacyjnych w Górnośląskim Ośrodku Rehabilitacji
Dzieci im. dr. A Szebesty w Rabce-Zdroju, ale ponie-
waż dotyczą one struktury ośrodka, który nie jest
placówką oświatową, nie mogę odnieść się do możli-
wości wprowadzenia ich w życie.
Zakres zadanych pytań również nie dotyczy kom-
petencji resortu edukacji. W najbliższym czasie nie
są planowane zmiany w przepisach prawa oświato-
wego w sprawie organizowania kształcenia w szko-
łach funkcjonujących w zakładach opieki zdrowot-
nej, jednak pragnę zapewnić, że obecnie obowiązują-
ce przepisy w zadawalającym stopniu gwarantują
dzieciom i młodzieży czasowo przebywającym na le-
czeniu możliwość kontynuowania kształcenia
i udział w zajęciach wychowawczych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
454
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie planów finansowania
lecznictwa szpitalnego w Częstochowie
i regionie częstochowskim przez Śląski Oddział
Wojewódzki NFZ na 2008 r. (374)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 4 stycznia 2008 r. (znak: SPS-023-374/08),
przy którym przesłano interpelację Pana Grzegorza
Sztolcmana, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, z dnia 18 grudnia 2007 r., w sprawie „planów
finansowania lecznictwa szpitalnego w Częstocho-
wie i regionie częstochowskim przez Śląski Oddział
Wojewódzki NFZ”, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analiza kosztów świadczeń opieki zdrowot-
nej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawie-
rania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) należą do kompeten-
cji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru
sprawowanego nad Narodowym Funduszem Zdro-
wia minister zdrowia wystąpił do funduszu z prośbą
o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej spra-
wie. Ze stanowiska dyrektora Śląskiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ wynika, że zostały uzgodnione
i zaakceptowane warunki umów na styczeń 2008 r.
przez następujące jednostki:
— Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. NMP
w Częstochowie,
— Wojewódzki Szpital Zespolony im. prof. dr Wi-
tolda Orłowskiego w Częstochowie,
— Miejski Szpital Zespolony w Częstochowie,
— Zespół Opieki Zdrowotnej w Blachowni,
— Samodzielny Publiczny Zespół Opieki Zdro-
wotnej w Myszkowie.
Śląski OW NFZ w najbliższym czasie przedstawi
ww. szpitalom propozycje aneksów warunków umów
od 1 lutego do 30 kwietnia 2008 r. w celu zabezpiecze-
nia świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych
i innych osób uprawnionych. Propozycje te będą uza-
leżnione od wysokości środków finansowych będą-
cych w dyspozycji Śląskiego OW NFZ przewidzianych
w planie finansowym NFZ na 2008 r.
Aktualnie procedowana jest zmiana planu finan-
sowego NFZ na 2008 r. w związku z wyższymi przy-
chodami, niż założono w planie, oraz uruchomie-
niem rezerwy ogólnej. W wyniku tych zmian koszty
świadczeń opieki zdrowotnej zostaną zwiększone
o kwotę ok. 1327 mln zł (w tym na lecznictwo szpi-
talne 971,7 mln zł), w tym Śląski OW NFZ otrzyma
dodatkowe środki w wysokości ok. 166,7 mln zł
(w tym na lecznictwo szpitalne 118 mln zł). W uza-
sadnieniu do wniosku o zmianę planu finansowego
NFZ prezes wskazał, że zwiększenie środków w tej
pozycji planu pozwoli na zwiększenie finansowania
usług medycznych w ramach lecznictwa szpitalnego
w związku ze zmianą ceny punktu rozliczeniowego.
Dodatkowe środki umożliwią także zakup dodatko-
wych świadczeń, zapewnią ciągłość realizacji zadań
i zmniejszenie czasu oczekiwania na planowane za-
biegi operacyjne.
Ponadto uprzejmie informuję, w trakcie roku
2008 do wykorzystania będą również środki pocho-
dzące z nadwyżki przychodów nad kosztami NFZ
w roku 2007. Ze wstępnych informacji wynika, że po
stronie przychodowej w roku 2007 zrealizowano
przychody wyższe od planowanych o ok. 1167 mln zł.
Wynik po stronie kosztowej będzie znany pod koniec
lutego br., kiedy zostaną rozliczone wszystkie umo-
wy ze świadczeniodawcami za rok 2007. Uruchomie-
nie powyższych środków powinno przyczynić się do
normalizacji sytuacji, jak również do poprawienia
dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie stworzenia podstaw prawnych
do ponownego przeliczenia świadczeń
emerytalno-rentowych służb mundurowych
(378)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia 4 stycz-
nia 2008 r., znak: SPS-023- 378/08, interpelacją
pana posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie stwo-
rzenia podstaw prawnych do ponownego przelicze-
nia świadczeń emerytalno-rentowych służb mundu-
rowych uprzejmie informuję, że nie znajduję uzasad-
nienia do podjęcia działań zmierzających do zwery-
fikowania obecnie obowiązujących uregulowań w za-
kresie uprawnień emerytalnych żołnierzy zawodo-
wych i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych.
Funkcjonujący w Polsce do końca 1998 r. system
ubezpieczenia społecznego nie obejmował żołnierzy
zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb munduro-
wych. Ta kategoria osób była objęta odrębnym sys-
temem zaopatrzeniowym, w którym emerytura przy-

sługuje bez względu na wiek po 15 latach służby
i jest wypłacana ze środków budżetu państwa, bez
obowiązku opłacania składek.
Przeprowadzona w 1999 r. reforma ubezpieczeń
społecznych zakładała wyeliminowanie w przyszło-
ści odrębnych systemów świadczeń dla funkcjona-
riuszy tzw. służb mundurowych. Dlatego od 1999 r.
systemem ubezpieczeń społecznych objęto osoby,
które do zawodowej służby wstąpiły po 1 stycznia
1999 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, ze zm.). Prawo do emerytury lub
renty miało im przysługiwać na tych samych zasa-
dach, jakie określono dla ogółu osób objętych ubez-
pieczeniami społecznymi. Jedynie żołnierze zawodo-
wi i funkcjonariusze służb mundurowych, którzy
wstąpili do służby przed 2 stycznia 1999 r., mieli za-
chować prawo do emerytury lub renty na dotychcza-
sowych zasadach określonych w ustawach o zaopa-
trzeniu emerytalnym.
Ta próba nie powiodła się, ponieważ zwyciężył
pogląd zwolenników utrzymania odrębnego syste-
mu zaopatrzenia emerytalnego, przewidującego pra-
wo do świadczeń z tytułu zawodowej służby na pre-
ferencyjnych zasadach, wypłacanych ze środków bu-
dżetu państwa, bez obowiązku opłacania składek.
Ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1609) przywróco-
no system zaopatrzeniowy dla wszystkich żołnierzy
zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb munduro-
wych. Osoby, które wstąpiły do służby po raz pierw-
szy po dniu 1 stycznia 1999 r., zostały wyłączone
z systemu ubezpieczeń społecznych i objęte zaopa-
trzeniowym systemem emerytalnym, określonym
przepisami ustaw:
— z dnia 10.12.1993 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U.
z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.) oraz
— z dnia 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Woj-
skowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwo-
wej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich ro-
dzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.).
Przywracając w 2003 r. system zaopatrzenia
emerytalnego nie zmieniono przepisów, że zarówno
emerytura wojskowa, jak i policyjna przysługuje po
15 latach służby bez względu na wiek oraz że pod-
stawę jej wymiaru stanowi uposażenie należne na
ostatnio zajmowanym stanowisku. Jednocześnie
wprowadzono zasadę przyznawania jej na wniosek,
a nie, jak wcześniej, z urzędu, oraz zróżnicowano
sposób jej obliczania w zależności od daty wstąpie-
nia do zawodowej służby po raz pierwszy.
Dla osób, które wstąpiły do służby przed 2 stycz-
nia 1999 r., utrzymano przepisy (art. 15 obu ww.
455
ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym), że emeryturę
„mundurową” oblicza się za okresy zawodowej służ-
by oraz za okresy składkowe i nieskładkowe wymie-
nione w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.
Tak więc podstawowa wysokość emerytury, wy-
nosząca za 15 lat służby 40% ostatniego uposażenia,
wzrasta za każdy dalszy rok służby o 2,6% podstawy
wymiaru oraz dodatkowo od 0,5% do 2% za każdy
rok służby w warunkach szczególnie zagrażających
życiu i zdrowiu. „Cywilne” okresy składkowe są
uwzględniane po 1,3% podstawy wymiaru, przy
czym okresy składkowe poprzedzające służbę (nie
więcej niż 3 lata) są zaliczane po 2,6% podstawy wy-
miaru. Emeryturę zwiększa się też po 0,7% podsta-
wy wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych
poprzedzających służbę. Uwzględniane są również
okresy ubezpieczenia z tytułu pracy zarobkowej wy-
konywanej po przejściu na emeryturę. Do emerytu-
ry policyjnej przysługuje dodatkowo 15% wzrost
z tytułu inwalidztwa w związku ze służbą.
Jak z powyższego wynika, w wymiarze emerytu-
ry wojskowej lub policyjnej dla osoby, która wstąpiła
do służby przed 2 stycznia 1999 r., są uwzględniane
nie tylko okresy zawodowej służby, ale także okresy
składkowe i nieskładkowe wymienione w ustawie
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Okresy składkowe poprzedzające okres
służby są liczone po 2,6% podstawy wymiaru, a więc
znacznie korzystniej niż w systemie ubezpieczeń
społecznych. Jest to bardzo preferencyjny sposób
wymierzania wysokości emerytury, ponieważ po-
zwala na uwzględnienie w wymiarze emerytury
przysługującej bez względu na wiek okresów ubez-
pieczenia, które uprawniają do emerytury z systemu
ubezpieczeń społecznych dopiero po osiągnięciu po-
wszechnego wieku emerytalnego.
System świadczeń dla żołnierzy zawodowych
i funkcjonariuszy jest systemem o znacznie korzyst-
niejszych rozwiązaniach w stosunku do powszech-
nego systemu ubezpieczeń. Świadczy o tym fakt, że
przeciętne świadczenie z zaopatrzenia emerytalne-
go służb mundurowych jest znacznie wyższe niż
przeciętne świadczenie z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Dla przykładu podam, że w listopadzie
2007 r. przeciętne świadczenie wypłacane z zaopa-
trzenia emerytalnego wynosiło – w zależności od ro-
dzaju służby – od 2215,66 zł do 2339,90 zł. Nato-
miast przeciętne świadczenie z FUS wynosiło w tym
czasie 1252,16 zł,
Wypłata policyjnych i wojskowych świadczeń
w całości obciąża budżet państwa. Z tego powodu
wprowadzono przepis (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS), że osobie, która ma
przyznaną emeryturę wojskową lub policyjną na
podstawie art. 15 ustawy o zaopatrzeniu emerytal-
nym żołnierzy zawodowych (...) lub art. 15 ustawy
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...),
nie przysługuje prawo do emerytury z systemu ubez-
pieczeń społecznych. Dotyczy to osób, które mają
ustalone prawo do emerytury wojskowej (policyjnej)
456
w maksymalnej wysokości wynoszącej 75% podsta-
wy wymiaru tej emerytury, jak też osób, które mają
emeryturę wojskową (policyjną) ustaloną w wysoko-
ści niższej niż 75% podstawy jej wymiaru. Każdy
system zabezpieczenia emerytalnego określa bo-
wiem maksymalną wysokość świadczenia, która nie
może być przekroczona, chociażby miało to ozna-
czać, że nie wszystkie udowodnione okresy będą
uwzględnione w wymiarze świadczenia. Prawo do
emerytury z FUS mają zatem tylko te osoby, które
nigdy nie pobierały emerytury „mundurowej” finan-
sowanej przez budżet państwa.
Uprzejmie wyjaśniam, że użyte w art. 2 ust. 1
pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z FUS sformułowanie: ustalone pra-
wo do emerytury określonej w przepisach o zaopa-
trzeniu emerytalnym, oznacza, że przepis ten ma
zastosowanie do osób, które prawo do takiej emery-
tury mają ustalone decyzją właściwego organu eme-
rytalnego, a więc nie dotyczy osób, które jedynie
spełniają warunki do policyjnej lub wojskowej eme-
rytury, ale nie mają jej przyznanej. Pragnę poinfor-
mować, że podobnej treści przepisy znajdują się
w ustawie o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych oraz w ustawie o zaopatrzeniu emery-
talnym funkcjonariuszy. Z przepisów art. 12 obu
tych ustaw wynika bowiem, że emerytura wojsko-
wa lub policyjna nie przysługuje osobie, która ma
ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów
zawodowej służby.
Osoba, która wstąpiła do służby przed 2 stycznia
1999 r. i oprócz okresów zawodowej służby ma też
okresy podlegania ubezpieczeniom społecznym,
może uzyskać prawo tylko do jednej emerytury: do
emerytury z systemu zaopatrzenia emerytalnego
tzw. służb mundurowych albo do emerytury z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych. Rozwiązanie takie
przyjęto dlatego, że w obu przypadkach świadczenie
zostanie obliczone z uwzględnieniem wszystkich
udowodnionych okresów.
Osoba, która po zwolnieniu ze służby, do której
wstąpiła przed 2 stycznia 1999 r., spełnia warunki
do emerytury wojskowej lub policyjnej. ma zatem
prawo do zrezygnowania ze zgłoszenia wniosku o jej
przyznanie w celu nabycia prawa do emerytury na
zasadach i w wysokości określonych w ustawie
o emeryturach i rentach z FUS. W takim przypadku
za okres służby pełnionej przez tę osobę po 31 grud-
nia 1998 r. właściwe organy przekazują do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych zwaloryzowane składki
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, wymierzone
od uposażenia przysługującego tej osobie w czasie
służby. Składki te są w całości finansowane przez
budżet państwa.
Budżet państwa nie może jednak ponosić kosz-
tów związanych z wypłatą emerytury „munduro-
wej” obliczonej z uwzględnieniem okresów składko-
wych i nieskładkowych, która może być realizowana
nawet przez okres kilkudziesięciu lat, a następnie
finansować koszt składek na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe w celu umożliwienia zamiany tej
emerytury na emeryturę z FUS. Dlatego ustawo-
dawca wprowadził ograniczenie, że tylko ta osoba,
która nie ma ustalonego prawa do emerytury woj-
skowej lub policyjnej, a więc nigdy nie pobierała
świadczenia emerytalnego finansowanego przez bu-
dżet państwa, ma prawo do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, jeśli osiągnęła wiek eme-
rytalny i spełnia pozostałe wymagane warunki.
Warto nadmienić, że w praktyce nie zdarza się
jednak, aby osoba spełniająca warunki do emerytu-
ry policyjnej lub wojskowej, w której mogą być
uwzględnione „cywilne” okresy składkowe i nie-
składkowe, rezygnowała z możliwości jej pobierania
już od dnia zwolnienia ze służby (np. w wieku 40 lat)
w celu złożenia wniosku o emeryturę z FUS, dopiero
po osiągnięciu wieku emerytalnego (60 lat – kobie-
ta, 65 lat – mężczyzna).
Osoby, które spełniają warunki do emerytury
mundurowej z reguły decydują się na jej pobieranie
nie tylko ze względu na sposób jej obliczania umożli-
wiający wcześniejsze „odbieranie w emeryturze”
składek opłaconych z tytułu podlegania ubezpiecze-
niom społecznym, ale także dlatego, że zasady jej
wypłaty w razie osiągania przychodów z pracy za-
robkowej są znacznie korzystniejsze niż w powszech-
nym systemie ubezpieczeń. Wypłata emerytury
mundurowej nigdy bowiem nie ulega zawieszeniu,
a co najwyżej zmniejszeniu – nie więcej niż o 25%.
Osoba, która ma prawo do emerytury policyjnej lub
wojskowej w maksymalnej wysokość (75% ostatnie-
go uposażenia), może ją pobierać bez względu na
przychody z pracy zarobkowej, choćby nawet nie
osiągnęła jeszcze wieku emerytalnego.
Wprowadzenie przepisu, że emeryturę policyjną
i wojskową przyznaje się na wniosek, a nie z urzędu,
nie zmieniło zachowań osób, które spełniają warun-
ki do takiej emerytury. Tak więc stosowanie przepi-
su art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS również do osób,
którym przyznano emeryturę wojskową lub policyj-
ną z urzędu, przed wprowadzeniem zasady, że przy-
znaje się ją na wniosek, jest w pełni uzasadnione.
Sytuacja osób, które po raz pierwszy wstąpiły do
służby po 1 stycznia 1999 r., jest inna, ponieważ
zgodnie z regulacjami wprowadzonymi ustawą zmie-
niającą z 2003 r. w wymiarze emerytury policyjnej
lub wojskowej przyznawanej takiej osobie (art.15a
obu ustaw zaopatrzeniowych) uwzględniane będą
wyłącznie okresy zawodowej służby. Tak więc eme-
rytura tych osób wynosząca 40% ostatniego uposa-
żenia będzie zwiększana tylko za każdy dalszy rok
służby o 2,6% podstawy wymiaru oraz dodatkowo
od 0,5% do 2% za każdy rok służby w warunkach
szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu. Do eme-
rytury policyjnej będzie przysługiwał dodatkowo
15-procentowy wzrost z tytułu inwalidztwa w związ-
ku ze służbą.

Jeżeli funkcjonariusz lub żołnierz zawodowy bę-
dzie miał także okresy zatrudnienia (ubezpiecze-
nia), to po osiągnięciu wieku emerytalnego (65 lat
– mężczyzna, 60 lat – kobieta) uzyska prawo do dru-
giej emerytury z FUS, która będzie mu przyznana
na zasadach określonych w ustawie o emeryturach
i rentach z FUS. Ta emerytura zostanie obliczona
wyłącznie za okresy zatrudnienia (ubezpieczenia)
i będzie wypłacana niezależnie od emerytury poli-
cyjnej (wojskowej). Wypłacane będą obie emerytury,
ponieważ emerytura z FUS zostanie obliczona tylko
za „cywilne” okresy ubezpieczenia, zaś emerytura
„mundurowa” tylko za okresy służby zawodowej.
W przypadku osoby, która przystąpiła do otwartego
funduszu emerytalnego, wypłacana będzie także
emerytura z tzw. II filaru.
W przypadku tych osób każdy z systemów, tzn.
zaopatrzeniowy i ubezpieczeniowy, będzie więc re-
alizował wyłącznie własne zobowiązania. Obawy
osób wnoszących o zmianę przepisów art. 2 ust. 1
pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, że sy-
gnalizowany przez nie problem nasili się w przyszło-
ści przy wprowadzaniu służby kontraktowej, są więc
nieuzasadnione.
Pozytywnym skutkiem zmiany sposobu oblicza-
nia emerytury wojskowej i policyjnej dla nowo wstę-
pujących do zawodowej służby jest to, że budżet pań-
stwa nie będzie obciążony finansowaniem zwiększe-
nia emerytury „mundurowej” z tytułu okresów
składkowych i nieskładkowych.
Z treści pisma Pana Posła wynika, że wniosek
o zmianę przepisów art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS
zgłosili emerytowani żołnierze, a więc osoby, które
mają przyznaną emeryturę wojskową lub policyjną
na podstawie art. 15 ustawy o zaopatrzeniu emery-
talnym żołnierzy zawodowych, policzoną za okresy
zawodowej służby i „cywilnej” pracy. Osoby te chcia-
łyby mieć możliwość pobierania jej do osiągnięcia
wieku emerytalnego, a następnie możliwość zamia-
ny na emeryturę z FUS, również policzoną za
wszystkie okresy pracy i służby zawodowej. Podno-
szony jest argument, że wcześniej obowiązujące
przepisy takie prawo dawały oraz że po przejściu
na emeryturę mundurową osoby te podejmują pra-
cę i opłacają składki na ubezpieczenie społeczne,
które często są wymierzane od podstawy wymiaru
wyższej niż podstawa wymiaru emerytury mun-
durowej.
Pragnę wyjaśnić, że powoływany przez te osoby
stan prawny sprzed zmiany przepisów w 2003 r. rze-
czywiście przewidywał taką możliwość, z tym że
okresów zawodowej służby, z tytułu której przyzna-
no prawo do emerytury wojskowej lub policyjnej, nie
można było uwzględniać przy ustalaniu prawa do
emerytury z FUS oraz przy obliczaniu jej wysokości.
Tak więc nie było możliwe pobieranie emerytury
przyznanej z tytułu podlegania ubezpieczeniom spo-
łecznym w wysokości obliczonej z uwzględnieniem
okresów zawodowej służby.
457
Uważam, że ze względu na rozwiązania funkcjo-
nujące w systemie zaopatrzenia emerytalnego oraz
w systemie ubezpieczeń społecznych, jak również ze
względu na źródła finansowania przewidzianych
w nich świadczeń, nie ma uzasadnienia do pozytyw-
nego rozpatrzenia tego wniosku.
System zaopatrzenia emerytalnego w całości fi-
nansowany jest przez budżet państwa. W obecnym
systemie finansowania emerytur i rent z FUS dota-
cje budżetu państwa również pełnią istotną rolę.
Ciągle bowiem w I filarze powszechnego systemu
ubezpieczeń mamy do czynienia z zasadą solidar-
ności społecznej, polegającą na wspólnym groma-
dzeniu środków na wypadek zajścia określonych
ryzyk ubezpieczeniowych. Ma to szczególne zna-
czenie w warunkach prowadzących do wzrostu licz-
by świadczeniobiorców przy jednoczesnym spadku
liczby osób płacących składki na ubezpieczenia
społeczne. Dopiero w modelu docelowym, którym
objęto osoby urodzone po 1948 r., wysokość emery-
tury z FUS zależeć będzie od wielkości składek za-
ewidencjonowanych przez ZUS na indywidualnym
koncie ubezpieczonego.
Reforma emerytalna pozwoliła na wprowadzenie
zmian w zakresie obliczania emerytur policyjnych
i wojskowych dla osób, które wstąpiły po raz pierw-
szy do służby po 1998 r., a więc urodziły się po 1948 r.
Wprowadzenie zasady, że wojskową lub policyjną
emeryturę tych osób oblicza się wyłącznie za okresy
służby, pozwoliło na umożliwienie im nabycia prawa
do dwóch emerytur: wojskowej (policyjnej) i z FUS.
Emerytura z FUS będzie obliczona wg nowych reguł
– jej wysokość będzie pochodną składek na ubezpie-
czenie emerytalne zaewidencjonowanych przez ZUS
na indywidualnym koncie ubezpieczonego.
Pragnę zauważyć, że Trybunał Konstytucyjny
w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 grudnia 2000 r.,
sygn. K 9/00, uznał, że nie zawsze istnieją proste za-
leżności między prawem do świadczeń i ich wysoko-
ścią a okresem opłacania i rozmiarem składki. Przy-
pomniał też, że świadczenia funkcjonariuszy służb
mundurowych przysługujące z systemu zaopatrze-
nia społecznego finansowane są wprost z budżetu
państwa. „Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, te
okoliczności usprawiedliwiają nałożenie obowiązku
ubezpieczenia nawet w sytuacji, gdy dalsze opłaca-
nie składek na ubezpieczenie społeczne nie zawsze
znajdzie w pełni odzwierciedlenie w zwiększonej wy-
sokości przysługującego świadczenia.” Należy rów-
nież pamiętać, że ubruttowiono wynagrodzenia
wszystkich zatrudnionych (także emerytów i renci-
stów), toteż objęcie ich ubezpieczeniem nie prowadzi
do pogorszenia możliwości zarobkowych. W wyroku
tym Trybunał powtórzył też opinię wyrażoną we
wcześniejszym orzeczeniu z 11 lutego 1992 r., K 14/
91, OTK w 1992 r., cz. II, s. 131, że należnych ubez-
pieczonemu świadczeń nie można uznać za ekwiwa-
lent własnego świadczenia w postaci składki ubez-
pieczonego na FUS, zwłaszcza gdy się uwzględni, że
w obecnym systemie finansowania emerytur i rent
458
istotną rolę pełnią dotacje budżetu państwa. Pod-
kreślił też, że prawa do świadczeń z ubezpieczenia
społecznego nie można zaliczyć do praw obligacyj-
nych. Stosunek ubezpieczeniowy nie jest według po-
wszechnej opinii nauki prawa pełnym stosunkiem
zobowiązaniowym. Element wzajemności nie wystę-
puje tutaj w postaci ścisłej zależności świadczenia
ubezpieczeniowego od uiszczenia składki. W stosun-
ku ubezpieczeniowym nie ma synalagmatyczności,
charakterystycznej dla zobowiązań wzajemnych
w znaczeniu cywilnoprawnym.
Biorąc powyższe pod uwagę, a zwłaszcza to, że
dla osób, które wstąpiły do służby przed 2 stycznia
1999 r., utrzymano preferencyjny sposób obliczania
emerytury policyjnej i wojskowej, umożliwiający ob-
liczenie jej z uwzględnieniem okresów ubezpiecze-
nia, oraz że świadczenia mundurowe są w całości
finansowane ze środków budżetu państwa, uważam,
że obecnie obowiązujące rozwiązania są prawidłowe
i nie wymagają zmiany. Natomiast wprowadzanie
dalszych regulacji korzystnych dla tej kategorii eme-
rytów oznaczałoby ich uprzywilejowanie w stosun-
ku do osób, które do zawodowej służby wstąpiły po
1 stycznia 1999 r. i będą mieć liczoną emeryturę
z tytułu służby na nowych zasadach.
Zmiany w zakresie sposobu obliczania emerytur
dla nowo wstępujących do zawodowej służby, wpro-
wadzone ustawą z 2003 r., są wynikiem działań
zmierzających do zracjonalizowania wydatków bu-
dżetu państwa. Dlatego uważam, że nie ma uzasad-
nienia podejmowania inicjatywy ustawodawczej,
która spowodowałaby wzrost tych wydatków.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie sytuacji i dalszych losów
Cukrowni Lublin (379)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Zbigniewa Matuszczaka
z dnia 17.12.2007 r. (SPS-023-379/08), dotyczącą za-
mierzeń Krajowej Spółki Cukrowej SA z siedzibą
w Toruniu wobec Oddziału Cukrownia Lublin,
przedstawiam poniższe informacje.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we wszyst-
kich krajach zjednoczonej Europy, w tym w Polsce,
kształtuje przede wszystkim reforma rynku cukru
zaakceptowana przez wszystkie kraje członkowskie.
Konsekwencją reformy rynku cukru w Unii Eu-
ropejskiej jest zmniejszenie limitów produkcyjnych
w krajach członkowskich UE, a więc również w Pol-
sce (we wszystkich cukrowniach, w tym należących
do Krajowej Spółki Cukrowej SA), co powoduje m.in.
konieczność podejmowania bardzo trudnych i niepo-
pularnych decyzji w zakresie redukcji ilości cukrow-
ni i koncentracji produkcji.
W kampanii 2007/2008 produkcję prowadzi 10 od-
działów KSC SA i Cukrownia Leśmierz SA, których
usytuowanie w poszczególnych województwach jest
następujące:
— zachodniopomorskie – Oddział Cukrownia
Kluczewo,
— pomorskie – Oddział Cukrownia Malbork,
— podlaskie – Oddział Cukrownia Łapy,
— łódzkie – Oddział Cukrownia Dobrzelin i Cu-
krownia Leśmierz SA,
— kujawsko-pomorskie – Oddziały Cukrownie:
Nakło, Kruszwica, Brześć Kujawski.
— lubelskie – Oddziały Cukrownie: Lublin, Kra-
snystaw, Werbkowice.
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln ton, przebie-
gała znacznie wolniej, niż zaplanowano. W związku
z powyższym na początku bieżącego roku zapadła
decyzja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cu-
kru, co dotyczy krajów, które nie skorzystały z fun-
duszu restrukturyzacji, w tym także Polski.
Z dniem 1 listopada 2007 r. weszła w życie nowe-
lizacja rozporządzeń Unii Europejskiej dotyczących
rynku cukru. Zgodnie z nowymi regulacjami Wspól-
noty Europejskiej do końca listopada 2007 r. decyzja
o rezygnacji z uprawy buraków cukrowych spoczy-
wała w rękach plantatorów, którzy mogli składać
stosowne wnioski do Agencji Rynku Rolnego, po
tym terminie decyzje o rezygnacji z części kwoty
produkcyjnej są w gestii producentów cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym jeżeli pro-
ducenci w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości około 25%
zostanie im zredukowana przymusowo w 2010 r.,
bez żadnych odszkodowań.
Wobec powyższego Zarząd KSC SA przedstawił
ministrowi skarbu państwa plany i założenia re-
strukturyzacji KSC SA, uwzględniające nowy reżim
cukrowy. Minister skarbu państwa po dokonaniu
analizy dokumentów zwrócił się do zarządu spółki
z wnioskiem o przedstawienie m.in.: analizy ekono-
miczno-finansowej, uzasadniającej decyzję o wyłą-
czeniu z produkcji cukrowni wskazanych w projek-
cie Krajowej Spółki Cukrowej SA, możliwości przy-
jęcia innych rozwiązań alternatywnych, informacji
o planowanych nakładach inwestycyjnych w po-
szczególnych oddziałach/cukrowniach oraz plano-
wanym wykorzystaniu środków pozyskanych z fun-
duszu restrukturyzacyjnego.
Po analizie otrzymanych dodatkowo wyjaśnień
minister skarbu państwa uznał, że przedstawiona
we wniosku Zarządu KSC SA metodyka i argumen-
tacja nie stanowią wystarczającej podstawy uzasad-

niającej słuszność realizacji planowanych przez
spółkę kierunków i założeń restrukturyzacji.
Jednocześnie minister skarbu państwa wystąpił
z wnioskiem do Zarządu KSC SA o zwołanie nad-
zwyczajnego walnego zgromadzenia i umieszczenie
w porządku obrad punktów dotyczących zmian
w składzie Rady Nadzorczej i Zarządu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie rozliczeń z tytułu umorzeń
kredytów mieszkaniowych pomiędzy budżetem
państwa a bankiem PKO BP SA (381)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przed-
stawiam odpowiedź na interpelację Pani Poseł Ga-
brieli Masłowskiej, przekazaną przy piśmie Pana
Marszałka z dnia 4 stycznia 2008 r., znak SPS-023-
-381/08, w sprawie przekazania danych dotyczących
refundacji bankowi PKO BP SA umorzonych kwot
kredytów mieszkaniowych.
Na wstępie uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Infrastruktury nie dysponuje danymi dotyczącymi
środków z budżetu państwa, jakie otrzymał bank
PKO BP SA z tytułu umorzeń kredytów mieszka-
niowych dokonywanych przy ostatecznym rozlicze-
niu inwestycji. W celu uzyskania interesujących Pa-
nią Poseł informacji ministerstwo zwróciło się do
Ministerstwa Finansów oraz PKO BP SA. Z uzyska-
nych informacji wynika, iż posiadają one szczątko-
we dane w tym zakresie, uniemożliwiające udziele-
nie wyczerpującej odpowiedzi.
Pragnę podkreślić, iż omawiane umorzenia czę-
ści kredytu generalnie funkcjonowały w powojen-
nej Polsce, a ostatecznie zlikwidowała je dopiero
ustawa z dnia 28 grudnia 1989 r. o uporządkowa-
niu stosunków kredytowych (Dz. U. Nr 74, poz. 440,
z późn. zm.).
Powyższa ustawa uchyliła z dniem 1 stycznia
1990 r. m.in.:
1) obowiązki banku dotyczące zapewnienia pre-
ferencji w zakresie oprocentowania kredytów i wa-
runki ich spłaty,
2) postanowienia umów kredytowych ustalające
oprocentowanie kredytów wg stawek stałych i prefe-
rencyjnych,
3) akty wykonawcze dotyczące preferencyjnego
oprocentowania oraz umorzeń kredytów w odniesie-
niu do nowo zawieranych umów.
459
Ustawa ta nie naruszała uprawnień do umorze-
nia w ciężar budżetu państwa części kredytów za-
ciągniętych na podstawie umów zawartych przed
dniem 1 stycznia 1990 r. W celu realizacji tych
uprawnień ustawa zobowiązała Radę Ministrów do
zapewnienia pokrycia umorzenia kredytów udzielo-
nych do dnia 31 grudnia 1989 r. (art. 5 ust. 1 ustawy
odnoszący się do art. 121 ust. 3 ustawy z dnia
31 stycznia 1989 r. Prawo bankowe).
Na tej podstawie w ustawach budżetowych w la-
tach 1990–1992 zostały zapewnione środki na umo-
rzenia części kredytów, które wynosiły odpowiednio:
w 1990 r. – 200,6 mln zł, w 1991 r. – 422,3 mln zł,
w 1992 r. – 702,6 mln zł).
Stroną umów kredytowych zawartych na podsta-
wie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 30 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnych zasad
udzielania kredytu bankowego na cele mieszkanio-
we (Dz. U. z 1989 r. Nr 1, poz. 1, z późn. zm.) był
bank i tylko on był uprawniony do podejmowania
decyzji dotyczących umorzeń części kredytu. Nato-
miast budżet państwa zobowiązany był do pokrycia
równowartości umorzeń kredytów. Zgodnie z § 18
powyższego rozporządzenia różnica między koszta-
mi własnymi banku z tytułu obsługi kredytów, wraz
z zyskiem zapewniającym niezbędny rozwój banku,
a należnym bankowi oprocentowaniem oraz równo-
wartość umorzeń były pokrywane z budżetu.
Od 1 stycznia 1990 r. stosownie do art. 121 ust. 3
powyższej ustawy Prawo bankowe w brzmieniu
nadanym przez art. 5 ww. ustawy o uporządkowa-
niu stosunków kredytowych, Rada Ministrów za-
pewniała pokrycie różnic wynikających z ulgowego
oprocentowania i umarzania kredytów udzielonych
do dnia 31 grudnia 1989 r., co przesądziło o tym, że
ze środków budżetu państwa mogły być finansowa-
ne tylko zasądzone kwoty umorzeń, z wyłączeniem
zasądzonych odsetek i kosztów postępowania sądo-
wego. Stosownie do powyższego bank PKO BP SA
ze środków budżetowych uzyskał w latach 1995–
–2002 refundację zasądzonych kwot umorzeń w wy-
sokości 1,3 mln zł.
W kwestii ilości mieszkań, których dotyczą nie-
spłacone jeszcze umorzenia kredytów mieszkanio-
wych, ministerstwo również nie posiada informacji.
Według danych banku PKO BP SA takich lokali jest
jeszcze około 76 000. Natomiast jest jeszcze w kraju
ponad 900 000 mieszkań o statusie lokatorskim.
Przeważająca większość mieszkań lokatorskich, wy-
budowanych ze środków z kredytu bankowego, któ-
re skorzystały z umorzenia przy ostatecznym rozli-
czeniu inwestycji, spłacona została całkowicie w la-
tach 60., 70. i 80.
W odniesieniu do tych ponad 900 000 lokali, któ-
rych w szczególności dotyczy zagadnienie prze-
kształceń własnościowych i związanych z tym zwro-
tów nominalnych kwot umorzeń, informacji mogą
udzielić wyłącznie spółdzielnie
Uprzejmie informuję, że według posiadanych da-
nych w okresie od 1996 r. do 2007 r. bank PKO BP
460
SA przekazał na dochody budżetu państwa kwotę
łączną 462,7 mln zł tytułem zwrotu nominalnych
kwot umorzenia kredytu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, iż Pan Marszałek uzna je za wyczerpujące.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie przedłużenia terminu
składania wniosków o przyznanie z ZUS
ekwiwalentu za deputat węglowy (386)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-386/
08, przekazujące interpelację Pana Posła Stanisła-
wa Szweda w sprawie przywrócenia terminu do
składania wniosków o wypłatę ekwiwalentów pie-
niężnych dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw
robót górniczych za rok 2002, uprzejmie informuję,
co następuje.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031)
osoby uprawnione do ekwiwalentu mogły składać
wnioski w organach rentowych dotyczące wypłaty
ekwiwalentu za rok 2002 w terminie od dnia 29 sierp-
nia 2007 r. do dnia 29 listopada 2007 r.
Termin składania wniosków jest terminem zawi-
tym, z którego upływem ustawa przewiduje określo-
ne skutki prawne. Nie ma możliwości przywrócenia
tego terminu na gruncie obowiązujących przepisów
prawa. Termin zawity jest często stosowany w usta-
wodawstwie polskim na gruncie przepisów mate-
rialnego prawa cywilnego, podatkowego oraz admi-
nistracyjnego. Taka regulacja nie stanowi zatem
wyjątku.
Obecnie nie przewiduje się podjęcia prac legisla-
cyjnych dotyczących przywrócenia terminu składa-
nia wniosków o ekwiwalent za rok 2002, gdyż środki
finansowe przewidziane na wypłatę ekwiwalentów
za rok 2002 określone były w ustawie budżetowej na
rok 2007.
Wejście w życie ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych poprzedzone było szeroką
akcją informacyjną dotyczącą możliwości ubiegania
się przez emerytów i rencistów z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych o ekwiwalent pieniężny w związku
z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt
SK 20/04). Ministerstwo Gospodarki informowało
o powyższym na swych stronach internetowych,
a służby prasowe ministerstwa wysłały stosowną
informację do serwisów prasowych. Zainteresowa-
nym osobom w latach 2006–2007 udzielono kilkuset
odpowiedzi o postępie prac legislacyjnych związa-
nych z pracami nad projektem ustawy o ekwiwalen-
cie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót gór-
niczych. Pracownicy Ministerstwa Gospodarki do-
datkowo udzielali telefonicznie zainteresowanym
osobom informacji oraz wyjaśnień w sprawie ekwi-
walentów pieniężnych dla emerytów i rencistów
z przedsiębiorstw robót górniczych. Dodatkowo, po
wejściu w życie ustawy o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób upraw-
nionych z przedsiębiorstw robót górniczych, udziela-
no pisemnych odpowiedzi na pytania dziennikarzy,
efektem czego był cykl publikacji informacyjnych
w dziennikach o zasięgu ogólnokrajowym, m.in.
w „Dzienniku Zachodnim”, „Gazecie Prawnej”,
„Rzeczpospolitej”. Artykuły te publikowane były
również przez internetowe portale informacyjne.
Ministerstwo Gospodarki dołożyło wszelkich sta-
rań, by zainteresowani mogli dowiedzieć się o swych
uprawnieniach.
Odpowiadając na kolejną kwestię, informuję, iż
zgodnie z informacjami otrzymanymi z Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych wypłatę należnych ekwi-
walentów za rok 2002 rozpoczęto już w październi-
ku 2007 r. Z informacji z Centrali ZUS wynika po-
nadto, iż przeważająca liczba osób, które składają
wnioski o ekwiwalent pieniężny, otrzymuje decyzję
negatywną z powodu utraty prawa do bezpłatnego
węgla, które to uprawnienie było podstawą do wy-
płaty ekwiwalentu pieniężnego. Osoby takie mogą
złożyć odwołanie do sądu powszechnego, którego
wyrok będzie ostatecznym potwierdzeniem posiada-
nia lub też utraty uprawnienia do ekwiwalentu pie-
niężnego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla.
Na zakończenie informuję, iż w chwili obecnej
nie występują żadne przeszkody uniemożliwiające
wypłatę ekwiwalentu pieniężnego emerytom i renci-
stom z przedsiębiorstw robót górniczych, uprawnio-
nym do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla. Osoby, które nie złożyły wnio-
sku o ekwiwalent za rok 2002, nie zostaną pozba-
wione ekwiwalentu pieniężnego za lata 2003–2015,
o ile oczywiście są do ekwiwalentu uprawnione i zło-
żą wniosek w terminie ustawowym, tj. do końca
I kwartału roku, w którym ma nastąpić wypłata
ekwiwalentu pieniężnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie konieczności wprowadzenia
uregulowania prawnego współwłasności,
jaką jest wspólnota gruntowa (391)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Poseł Beaty Mazurek z dnia 18 grudnia
2007 r. (nr SPS-023-391/08) w sprawie konieczności
wprowadzenia uregulowania prawnego współwła-
sności, jaką jest wspólnota gruntowa, przesyłam na-
stępujące wyjaśnienia.
Problematyka wspólnot gruntowych została ure-
gulowana przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U.
Nr 28, poz. 169, ze zm.).
Ustawa ta ma charakter przepisów szczególnych
w stosunku do przepisów Kodeksu cywilnego doty-
czących współwłasności, które do wspólnot grunto-
wych stosuje się tylko w zakresie nieuregulowanym
w ww. ustawie. Pojęcie wspólnoty gruntowej stano-
wi bowiem szczególny rodzaj współwłasności, nie-
podlegającej podziałowi, rządzącej się własnymi, od-
rębnymi zasadami. Współwłasność ta oparta jest na
uprawnieniu przysługującym osobom fizycznym lub
prawnym, posiadającym gospodarstwa rolne, do
udziału we wspólnocie gruntowej, polegającym na
korzystaniu z należących do niej gruntów, zgodnie
z ich przeznaczeniem.
Należy podkreślić, że zaliczenie danych nieru-
chomości do wspólnot gruntowych następowało z mocy
samego prawa z dniem wejścia w życie wspomnianej
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. Decyzje w tych
sprawach należały do wyłącznej kompetencji staro-
sty. Podobnie jak wykaz uprawnionych do udziału
we wspólnocie gruntowej oraz wykaz obszarów go-
spodarstw przez nich posiadanych i wielkość przy-
sługujących im udziałów we wspólnocie.
Ustalenie przynależności do wspólnoty grunto-
wej powinno było być dokonane w terminie roku od
dnia wejścia w życie ustawy, ale w praktyce było do-
konywane również po upływie tego terminu.
Uprawnionymi zaś do udziału we wspólnocie
gruntowej są osoby fizyczne lub prawne posiadające
gospodarstwa rolne, jeżeli w ciągu roku przed dniem
wejścia w życie ustawy faktycznie korzystały z tej
wspólnoty.
Osoby uprawnione do udziału we wspólnocie
gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowa-
nia zarządu nad wspólnotą i do właściwego zago-
spodarowania gruntów wchodzących w skład tej
wspólnoty.
Należy oczywiście przyznać, że na skutek wielo-
letnich zaniedbań w tej dziedzinie ze strony tereno-
wych organów administracji publicznej nie ustalo-
461
no wszystkich wspólnot gruntowych i obecnie wy-
stępują trudności przy ustalaniu nieruchomości
oraz wykazów rolników uprawnionych do udziałów
w takich wspólnotach. Nie są to jednak trudności
nie do pokonania.
Z uwagi na uwarunkowania prawne i gospodar-
cze obowiązujące w okresie powstania przepisów
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowa-
niu wspólnot gruntowych, wiele przepisów tej usta-
wy budzi obecnie kontrowersje i wymaga stosow-
nych zmian, co wynika z napływających do Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi informacji ze
strony rolników, wójtów, posłów czy rzecznika praw
obywatelskich. Podstawowe zasady działalności
wspólnot nie przystają do współczesnych realiów go-
spodarczych, a przede wszystkim do zasad państwa
prawa. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji prawnej pod-
miotów, którym przysługują określone uprawnienia
w ramach wspólnot gruntowych. Nie ulega wątpli-
wości, iż prawa przysługujące udziałowcom wspól-
not gruntowych mają określone znaczenie gospo-
darcze; tymczasem nie istnieje żadna forma sądowej
kontroli organów spółek do zagospodarowania wspól-
not gruntowych.
Kolejnym problemem regulacji wspólnot jest oko-
liczność, że wskazanie osób, które uprawnione są do
udziału we wspólnocie, oraz wielkości przypadają-
cych im udziałów, jak również ustalenie nierucho-
mości wchodzących w skład wspólnoty, następuje
w drodze administracyjnej. Sprawy te nie podlegają
więc kognicji sądów powszechnych, tymczasem
w polskim systemie prawnym jest zasadą, że sprawy
ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, w tym
rzeczowego, rozpatrywane są przez sądy powszech-
ne. Trudno wskazać przekonujące argumenty za
właściwością tylko organów administracji i sądów
administracyjnych w sprawach wspólnoty, wprost
przeciwnie, prawa majątkowe udziałowców wspólno-
ty gruntowej byłyby bardziej chronione w postępo-
waniu przed sądem powszechnym.
W związku z potrzebą uregulowania kwestii do-
tyczących wspólnot gruntowych, w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęte zostały działania
mające na celu ustalenie kierunków zmian, jakie
w sytuacji prawnej tych wspólnot powinny nastąpić.
Przygotowana też została ogólna koncepcja dalsze-
go funkcjonowania wspólnot gruntowych. Stanowi
ona oczywiście jedynie wstępne ustalenia co do dal-
szego funkcjonowania wspólnot i zakłada na wstę-
pie inwentaryzację gruntów stanowiących grunty
gromadzkie i grunty wspólnotowe z podziałem na
te, na których prowadzona jest racjonalna gospodar-
ka wykonywana w formie zespołowej, z imiennym
wykazem rolników posiadających własne gospodar-
stwa i faktycznie korzystających z uprawnień do
gruntów wspólnotowych, oraz na takie, na których
zaniechano gospodarowania w formie zespołowo
zorganizowanej. Proponuje się przekształcić wspól-
noty dobrze gospodarujące we współwłasności
w częściach równych na rzecz rolników prowadzą-
462
cych własne gospodarstwa i faktycznie korzystają-
cych z gruntów wspólnotowych jednakowo, bez
względu na wielkość udziałów. Natomiast w przy-
padku wspólnot gruntowych, na których zaniecha-
no prowadzenia gospodarowania w sposób zorgani-
zowany i w stosunku do których nie można ustalić
osób uprawnionych, proponuje się przekształcenie
ich w mienie komunalne.
Wykazy gruntów gromadzkich i gruntów wspól-
notowych podlegałyby zatwierdzeniu przez starostę
w formie postanowienia. Grunty gromadzkie stały-
by się z mocy prawa własnością gmin w stanie wol-
nym od obciążeń, ale bez naruszania praw majątko-
wych mieszkańców wsi do współgospodarowania
tym mieniem. W wyniku takiej regulacji gmina, na-
bywając na własność „grunty wspólnotowe porzuco-
ne”, mogłaby je wykorzystać na realizację zadań
własnych. Natomiast grunty, które nie są faktycznie
wykorzystywane przez członków wspólnoty, mogły-
by być wykorzystywane na cele nierolnicze, np. na
lokalizację wysypiska śmieci, oczyszczalni ścieków,
obiektów infrastruktury społecznej bądź na inne
cele służące zadaniom własnym gminy.
Są to oczywiście wstępne założenia, które podda-
ne zostaną szerokim konsultacjom społecznym.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie możliwości korzystania
przez studentów z przejazdów ulgowych
na podstawie legitymacji wydawanych zgodnie
z rozporządzeniem ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 2 listopada 2006 r.
i tych wydanych zgodnie z rozporządzeniem
ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 lipca 2005 r. (392)
Odpowiadając na interpelację poseł Leny Dąb-
kowskiej-Cichockiej, otrzymaną przy piśmie Pana
Marszałka z dnia 4 stycznia 2008 r., znak SPS-023-
-392/08, w sprawie możliwości korzystania z prze-
jazdów ulgowych na podstawie legitymacji wydawa-
nych zgodnie z rozporządzeniem MNiSW z dnia
2 listopada 2006 r. jak i tych wydanych zgodnie
z rozporządzeniem MENiS z dnia 18 lipca 2005 r.,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje.
O tym, jakie legitymacje studenckie są właściwy-
mi dokumentami dla potwierdzenia przebiegu stu-
diów, w tym posiadania statusu studenta, decyduje
minister nauki i szkolnictwa wyższego w swoim roz-
porządzeniu. W wydanym rozporządzeniu ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 18 lipca 2005 r.
w sprawie dokumentacji przebiegu studiów (Dz. U.
Nr 149, poz. 1233) oraz rozporządzeniu ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego z dnia 2 listopada 2006 r.
w sprawie dokumentacji przebiegu studiów (Dz. U.
Nr 224, poz. 1634) określone zostały dwa identyczne
wzory legitymacji studenckich – papierowych i elek-
tronicznych.
Rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
25 października 2002 r. w sprawie rodzajów doku-
mentów poświadczających uprawnienia do korzysta-
nia z ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 179, poz.
1495, z późn. zm.) jest aktem prawnym wskazują-
cym rodzaje dokumentów poświadczających upraw-
nienia, w tym także studentów, przyznane ustawą
z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgo-
wych przejazdów środkami publicznego transportu
zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440,
z późn. zm.), bez określania wzoru legitymacji stu-
denckiej, jak też niepowoływania aktu prawnego
określającego wzór i termin ważności legitymacji
studenckich.
Zgodnie z przepisem § 12 ust. 1 tegoż rozporzą-
dzenia do dnia 31 grudnia 2007 r. zachowywały
ważność jako dokumenty poświadczające ustawowe
uprawnienia studentów do ulgowych przejazdów
wyłącznie legitymacje studenckie „stare”, tj. wyda-
ne przed 2002 r., z nieaktualnymi wpisami o przy-
sługującej 50-procentowej uldze przy przejazdach
koleją i transportem autobusowym.
Na stronach internetowych Ministerstwa Infra-
struktury w grudniu 2007 r. umieszczona została
stosowna informacja, że określone w powołanych
rozporządzeniach z dnia 18 lipca 2005 r. i dnia 2 li-
stopada 2006 r. legitymacje studenckie nadal będą
poświadczały uprawnienia studentów do korzysta-
nia z ustawowych ulg przejazdowych po dniu 31 grud-
nia 2007 r. Stosowne zalecenie w tej sprawie zostało
przekazane przewoźnikom. Legitymacje te będą
funkcjonowały do czasu ukończenia studiów przez
ich posiadaczy bądź do wyczerpania rubryk po-
świadczających ich ważność.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sikory
w sprawie uzasadnienia do decyzji
o odstąpieniu rządu Polski od weta dotyczącego
negocjacji OECD–Federacja Rosyjska (393)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Anny Sikory, przesłaną przy
piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r., w sprawie uzasad-
nienia do decyzji rządu RP o odstąpieniu Polski od
weta dotyczącego negocjacji o przystąpieniu Federa-
cji Rosyjskiej do Organizacji Współpracy Gospodar-
czej i Rozwoju (OECD), uprzejmie informuję:
Polska od początku procesu rozszerzenia organi-
zacji popiera wejście Rosji do OECD i WTO, podkre-
ślając, iż powinno się ono odbyć na tych samych wa-
runkach dla wszystkich państw kandydujących.
Perspektywa członkostwa w tych organizacjach spo-
woduje zbliżenie standardów rosyjskich do świato-
wych standardów polityki handlowej i praktyki sto-
sowanej w tym zakresie.
Z punktu widzenia Polski przystąpienie Rosji do
OECD przyniesie wymierne korzyści. Zostanie stwo-
rzona dodatkowa płaszczyzna konsultacji w spra-
wach gospodarczych, która umożliwi państwom
członkowskim wskazywanie na zachowania Rosji
niezgodne ze standardami OECD podczas regular-
nych przeglądów gospodarczych tego państwa na fo-
rum organizacji. Ponadto akcesja FR do organizacji
stworzy możliwość (poprzez mechanizm OECD)
wpływania na kierunki i tempo przemian gospodar-
czych w Rosji oraz umożliwi pozyskiwanie dodatko-
wych informacji na temat sytuacji gospodarczej (a tak-
że uwarunkowań politycznych) w tym kraju.
Złagodzenie stanowiska Polski wobec Rosji, pod-
kreślającego, iż musi ona uzyskać członkostwo
w WTO przed rozpoczęciem negocjacji w sprawie ak-
cesji do OECD, stanowi de facto powrót do stanowi-
ska prezentowanego przez Polskę na wcześniejszym
etapie procesu rozszerzenia. Zostało ono zaostrzone
na specjalnym posiedzeniu Rady OECD w lutym
2007 r., na skutek działań w zakresie polityki gospo-
darczej, podejmowanych w tym czasie przez Rosję.
Wcześniejsze stanowisko Polski było zgodne
z unijnym punktem widzenia co do kwestii rozsze-
rzenia OECD. Komisja Europejska (KE) postulowa-
ła solidarność europejską w kwestii aspiracji państw
UE do członkostwa w OECD, a także podkreślała
status wszystkich kandydatów jako znaczących gra-
czy na rynku światowym. Większość państw człon-
kowskich OECD, a także KE podkreślały koniecz-
ność spełnienia przez państwo kandydujące zasad-
niczego warunku członkostwa w OECD, jakim jest
uprzednie członkostwo tego państwa w WTO (z pię-
463
ciu państw kandydujących jedynie Rosja nie jest
członkiem WTO).
W dniu 27 listopada 2007 r., na skutek zmiany
stanowiska rządu RP, osiągnięto konsens w kwestii
dotyczącej uznania warunku członkostwa w WTO
za istotny element przyszłego członkostwa Rosji
w OECD, a Rada OECD wyraziła zgodę na rozpoczę-
cie rozmów akcesyjnych do organizacji wszystkich
pięciu państw zaproszonych do negocjacji w maju
2007 r., w tym Federacji Rosyjskiej.
Należy podkreślić, iż złagodzenie stanowiska
Polski nie ogranicza możliwości spowolnienia lub
blokowania procesu akcesji Rosji do OECD w przy-
padku niespełnienia przez Rosję standardów WTO.
Obecnie Rosja, angażując się w proces negocjacji ak-
cesyjnych do OECD, ma świadomość, iż efekt końco-
wy, tj. członkostwo w OECD, uzależniony jest od fi-
nalizacji jej starań o członkostwo w WTO.
Zmiana stanowiska polskiego rządu w kwestii
odblokowania rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych
z pięcioma państwami kandydującymi, w tym Rosją,
została z zadowoleniem przyjęta przez pozostałe
państwa członkowskie OECD. Jednocześnie zgodnie
z intencją polskiego rządu została przyjęta przez Ro-
sję, jako gest dobrej woli w kierunku złagodzenia
napiętych stosunków pomiędzy Polską a Federacją
Rosyjską. Poprawa wzajemnych relacji w sferze go-
spodarczej stworzyła warunki dla podpisania w dniu
19 grudnia 2007 r. Memorandum między Polską In-
spekcją Weterynaryjną a Federalną Służbą ds. Nad-
zoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego Federacji
Rosyjskiej o warunkach dostaw produkcji zwierzę-
cej z Rzeczypospolitej Polskiej do Federacji Rosyj-
skiej. Z dniem podpisania memorandum został
wznowiony eksport z Polski do Federacji Rosyjskiej
mięsa surowego – nieprzetworzonego. Ponadto w dniu
18 stycznia 2008 r. w Berlinie zostało podpisane Po-
rozumienie między Rządami RP i FR w sprawie eks-
portu produktów roślinnych z Polski do Federacji
Rosyjskiej. Na mocy tego porozumienia Rosja wzna-
wia uznawanie polskich certyfikatów fitosanitar-
nych w odniesieniu do produktów roślinnych na cele
przemysłowe i paszowe. Porozumienie nie obejmuje
kwestii bezpieczeństwa żywności, w tym zawartości
pestycydów w produktach roślinnych eksportowa-
nych do Rosji. Obie strony uzgodniły, iż kwestie te
zostaną rozwiązane w najbliższej przyszłości w dro-
dze podpisania porozumienia między Unią Europej-
ską a Federacją Rosyjską.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że wszystkie
decyzje podejmowane w obszarze polityki zagranicz-
nej są zgodne z polską racją stanu i uwzględniają,
w możliwie szerokim zakresie, polskie interesy eko-
nomiczne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
464
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Anny Sikory
w sprawie zapowiadanej zmiany finansowania
mediów publicznych, tj. Telewizji Polskiej SA
i Polskiego Radia SA (394)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską Posła na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej Pani Anny Sikory (znak SPS-023-394/
08 z dnia 4.01.2008 r.) w sprawie planów dotyczą-
cych zmiany metody finansowania publicznych me-
diów, m.in. Telewizji Polskiej SA i Polskiego Radia
SA, niniejszym informuję, że minister skarbu pań-
stwa, działając jako walne zgromadzenie spółki, wy-
konuje swoje uprawnienia w oparciu o przepisy
Kodeksu spółek handlowych oraz ustawy z dnia
29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U.
z 2004 r. nr 253, poz. 2531, ze zm.), zwanej dalej
ustawą o rtv. Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 6a ustawy
o rtv ustalanie wysokości opłat abonamentowych
należy do zadań Krajowej Rady Radiofonii i Telewi-
zji. Również do zadań Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji, a nie ministra skarbu państwa, zgodnie
z art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o rtv należy projektowa-
nie w porozumieniu z prezesem Rady Ministrów
kierunków polityki państwa w dziedzinie radiofo-
nii i telewizji.
Kwestie dotyczące istnienia obowiązku pobie-
rania opłat abonamentowych wynikają z regulacji
prawnych zawartych w ustawie z dnia 21 kwietnia
2005 r. o opłatach abonamentowych oraz w usta-
wie o rtv, a wprowadzenie jakichkolwiek zmian
w tym zakresie może nastąpić jedynie poprzez zmia-
ny w ww. ustawach w sposób określony w Konstytu-
cji Rzeczypospolitej Polskiej (zgodnie z art. 118 Kon-
stytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. inicjatywa
ustawodawcza przysługuje: posłom, Senatowi, pre-
zydentowi Rzeczypospolitej, Radzie Ministrów oraz
grupie co najmniej 100 000 obywateli mających pra-
wo wybierania do Sejmu).
Należy w tym miejscu podkreślić, że zgodnie
z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach admi-
nistracji rządowej, w związku z uchwałą nr 49 Rady
Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. przyjmującej re-
gulamin pracy Rady Ministrów, ministrem właści-
wym w zakresie polityki audiowizualnej jest mini-
ster właściwy w sprawach kultury i dziedzictwa na-
rodowego, który w ramach swoich ustawowych kom-
petencji dysponuje inicjatywą ustawodawczą w przed-
miotowym zakresie.
Ponadto informuję, że zgodnie z obecnym sta-
nem prawnym, określonym w art. 26 ust. 1 ustawy
o rtv, jednostki publicznej radiofonii i telewizji
działają wyłącznie w formie jednoosobowych spół-
ek Skarbu Państwa, zatem minister skarbu pań-
stwa, działając w oparciu o istniejące regulacje
prawne, nie może przeprowadzić prywatyzacji spół-
ek mediów publicznych.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące tema-
tykę poruszoną w interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przesyłania dokumentów do ZUS
drogą elektroniczną (395)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 4 stycznia br., znak: SPS-023-
-395/08, interpelacją posła Waldemara Andzela
w sprawie przesyłania dokumentów do ZUS drogą
elektroniczną, pozwolę sobie przedstawić, co nastę-
puje w oparciu o opinię Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych.
Zgodnie z art. 47 i 47a ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) obowią-
zek przekazywania dokumentów ubezpieczeniowych
w formie dokumentu elektronicznego zależy od licz-
by osób, za które rozlicza składki płatnik składek.
Osoby prowadzące pozarolniczą działalność,
opłacające składki wyłącznie za siebie lub osoby
z nimi współpracujące, są zwolnione z obowiązku
comiesięcznego składania dokumentów rozliczenio-
wych. Natomiast płatnicy składek rozliczający skład-
ki za nie więcej niż 5 osób dokumenty ubezpiecze-
niowe mogą przekazywać w formie papierowej także
wówczas, gdy dokumenty te przekazywane są (na
podstawie upoważnienia) przez podmioty świadczą-
ce usługi w tym zakresie, np. biura rachunkowe.
Podmioty upoważnione mogą obsługiwać wielu płat-
ników składek i przekazują wówczas dokumenty za
dużo większą liczbę osób.
Powyższe oznacza, że zainteresowani mogą prze-
kazywać zarówno dokumenty ubezpieczeniowe w for-
mie elektronicznej jak i papierowej. Forma elektro-
niczna to nie tylko teletransmisja danych w formie
dokumentu elektronicznego, ale również – po uprzed-
nim uzyskaniu zgody dyrektora właściwego oddziału
ZUS – na nośnikach elektronicznych (np. płytach
CD). Formę papierową stanowią wypełnione formu-
larze, określone w rozporządzeniu ministra pracy
i polityki społecznej w sprawie określenia wzorów
zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia

zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imien-
nych raportów rozliczeniowych korygujących oraz in-
nych dokumentów, dostępne w każdej jednostce orga-
nizacyjnej ZUS, lub wydruki z aktualnej wersji pro-
gramu „Płatnik”.
Z analizy prawidłowości wypełniania dokumen-
tów ubezpieczeniowych wynika, że dokumenty prze-
kazywane do ZUS w formie papierowej, mimo wstęp-
nej wizualnej weryfikacji, zawierają szereg niepra-
widłowości i niejednokrotnie wymagają przeprowa-
dzenia kosztownego dla zakładu i uciążliwego dla
płatnika składek postępowania wyjaśniającego. Po-
nadto przedstawiciele biur rachunkowych (lub in-
nych podobnych podmiotów), przynosząc do ZUS
dużą liczbę papierowych dokumentów, blokują sta-
nowiska przyjmowania dokumentów w placówkach
ZUS, wydłużając jednocześnie czas oczekiwania na
obsługę pozostałym klientom ZUS.
W związku z powyższym prezes Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych uznał za właściwe przychylenie
się do stanowiska przedstawionego w interpelacji
w sprawie przesyłania dokumentów do ZUS drogą
elektroniczną, szczególnie w odniesieniu do osób fi-
zycznych lub prawnych upoważnionych przez płat-
ników składek do przekazywania w ich imieniu do-
kumentów ubezpieczeniowych.
Według opinii ZUS rozwiązanie to nie pogorszy
sytuacji ww. podmiotów. Oprogramowanie służące
do przekazywania dokumentów opracowane przez
ZUS jest bezpłatne i dostępne zarówno na stronach
internetowych ZUS jak i na płytach CD w placów-
kach ZUS. Oprogramowanie jest przystosowane do
pracy w kontekście wielu płatników składek i umoż-
liwia jednoczesną wysyłkę dokumentów w formie
elektronicznej za wielu płatników.
Dodatkowo użytkownicy programu są wspierani
w prawidłowym wypełnieniu dokumentów poprzez
dostęp do wyciągu z Centralnego Rejestru Ubezpie-
czonych oraz do komunikatów przekazywanych
w potwierdzeniach odbioru dokumentów przez ZUS.
Ponadto, zgodnie z obowiązującymi przepisami,
płatnicy składek mogą korzystać z dowolnego opro-
gramowania interfejsowego do przekazywania da-
nych, którego zgodność z określonymi wymagania-
mi została potwierdzona przez zakład.
W przypadku płatników składek rozliczających
składki za nie więcej niż 5 osób, którzy przekazują
dokumenty bez pośrednictwa upoważnionych pod-
miotów (np. biur rachunkowych), Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych rozważa uruchomienie usługi
umożliwiającej przekazywanie dokumentów ubez-
pieczeniowych z wykorzystaniem formularzy inte-
raktywnych udostępnianych za pośrednictwem
stron internetowych.
Niezależnie od powyższego stanowiska ZUS na-
leży jednak rozważyć, czy nakładanie obecnie obo-
wiązku przekazywania do ZUS dokumentów w for-
mie elektronicznej przez wszystkich bez wyjątku
płatników byłoby trafne. Mogłoby to bowiem stano-
465
wić zbytnie obciążenie dla wielu płatników, szcze-
gólnie na słabo rozwiniętych terenach.
Wprowadzenie takiego rozwiązania będzie moż-
liwe wraz z rozwojem społeczeństwa informatycz-
nego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie reformy prokuratury (396)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 4 stycznia 2008 r., nr SPS-023-396/08,
przy którym przekazana została interpelacja Pana
Posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie reformy pro-
kuratury, uprzejmie informuję:
Na wstępie pragnę zwrócić uwagę, że postawione
przez Pana Posła pytania w zakresie reformy proku-
ratury odnoszą się właściwie jedynie do kwestii po-
wołania w Bydgoszczy Wydziału Zamiejscowego
Biura do Spraw Przestępczości Zorganizowanej Pro-
kuratury Krajowej. W pozostałej części interpelacja
dotyczy utworzenia w tym mieście sądu i prokuratu-
ry apelacyjnej.
Do Ministerstwa Sprawiedliwości od 2001 r.
wpływają wnioski parlamentarzystów oraz władz
administracji rządowej i samorządowej w przedmio-
cie powołania w Bydgoszczy sądu apelacyjnego i pro-
kuratury apelacyjnej. Pierwsze wystąpienia w spra-
wie utworzenia sądu apelacyjnego z siedzibą w To-
runiu datowane są natomiast na 1990 r.
Sprawa powołania sądu i prokuratury apelacyj-
nej obejmujących swą właściwością miejscową ob-
szar województwa kujawsko-pomorskiego była już
wielokrotnie analizowana. Kwestia ta była konsul-
towana zarówno z kierownictwem Sądu i Prokura-
tury Apelacyjnej w Gdańsku, jak też z zaintereso-
wanymi komórkami organizacyjnymi Ministerstwa
Sprawiedliwości. Wynikiem przedmiotowych rozwa-
żań jest negatywne stanowisko w zakresie celowości
utworzenia wnioskowanych jednostek.
Jednym z kryteriów branych pod uwagę przy
tworzeniu nowych struktur sądownictwa powszech-
nego i prokuratury jest prognozowany wpływ spraw
do nowych, wnioskowanych jednostek.
Z informacji przedstawionych przez prezesa Sądu
Apelacyjnego w Gdańsku wynika, że w 2007 r. z te-
renu województwa kujawsko-pomorskiego do Sądu
Apelacyjnego w Gdańsku wpłynęły 3333 sprawy,
466
w tym 1800 spraw z okręgu bydgoskiego. Wpływ
z okręgów: bydgoskiego, toruńskiego i włocławskie-
go stanowi ok. 34% ogólnej liczby spraw wpływają-
cych do Sądu Apelacyjnego w Gdańsku.
W 2007 r. do powszechnych jednostek organiza-
cyjnych prokuratury funkcjonujących na obszarze
województwa kujawsko-pomorskiego wpłynęło na-
tomiast 61 537 spraw (ok. 38% wpływu do wszyst-
kich jednostek prokuratury apelacji gdańskiej),
w tym 31 696 spraw z okręgu bydgoskiego.
Przedstawione powyżej dane wskazują, że wnio-
skowane sąd i prokuratura apelacyjna w Bydgosz-
czy byłyby jednymi z najmniejszych jednostek szcze-
bla apelacyjnego w kraju, większymi jedynie od Sądu
i Prokuratury Apelacyjnej w Rzeszowie.
Podkreślić także należy, że fakt funkcjonowania
w Bydgoszczy określonych instytucji nie stanowi ar-
gumentu przemawiającego za potrzebą powołania
w tym mieście sądu i prokuratury apelacyjnej, a wspo-
mniana w interpelacji współpraca m.in. z Okręgo-
wym Inspektoratem Służby Więziennej czy też z Za-
kładem Medycyny Sądowej dotyczy w głównej mie-
rze sądów okręgowych, a nie apelacyjnych.
Rozważana reorganizacja wiązałaby się rów-
nież ze znacznymi kosztami, jakie musiałby po-
nieść resort na dodatkowe etaty, przystosowanie
i wyposażenie pomieszczeń, a przede wszystkim
bieżące funkcjonowanie nowego sądu i prokuratu-
ry apelacyjnej.
Z uwagi na przytoczone powyżej argumenty po-
wołanie sądu apelacyjnego i prokuratury apelacyj-
nej dla obszaru województwa kujawsko-pomorskie-
go naruszałoby zasadę racjonalnego i efektywnego
wykorzystania kadry orzeczniczej i urzędniczej oraz
środków budżetowych będących w dyspozycji Mini-
stra Sprawiedliwości. Dlatego też nie planuje się po-
wołania omawianych jednostek organizacyjnych.
Odnosząc się do kwestii powołania w Bydgosz-
czy Wydziału Zamiejscowego Biura do Spraw Prze-
stępczości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej,
pragnę poinformować, że Wydział do Spraw Prze-
stępczości Zorganizowanej Prokuratury Okręgo-
wej w Bydgoszczy funkcjonował do dnia 30 wrze-
śnia 2007 r., osiągając znaczące wyniki w zwalcza-
niu tej kategorii przestępczości. W latach 2000–
–2007 przedmiotowy wydział, o obsadzie 6–10 pro-
kuratorów, skierował 212 aktów oskarżenia prze-
ciwko 825 oskarżonym.
Na podstawie § 16 ust. 3 rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości z dnia 27 sierpnia 2007 r. „Re-
gulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury” (Dz. U.
Nr 169, poz. 1189) z dniem 1 października 2007 r.
w skład Biura do Spraw Przestępczości Zorganizo-
wanej Prokuratury Krajowej weszło 11 wydziałów,
w tym 10 wydziałów zamiejscowych (w miastach bę-
dących siedzibami prokuratur apelacyjnych). Tym
samym zakończyły działalność wydziały do spraw
przestępczości zorganizowanej prokuratur apelacyj-
nych i okręgowych.
Niewątpliwie Bydgoszcz posiada niezbędną in-
frastrukturę oraz kadrę prokuratorską przygotowa-
ną do prowadzenia postępowań przygotowawczych
w zakresie przestępczości zorganizowanej. Ponadto
jest to region zagrożony tego typu przestępczością.
Efekty aktualnie działających wydziałów do spraw
przestępczości zorganizowanej w nowej strukturze
organizacyjnej będą przedmiotem oceny dopiero po
co najmniej półrocznym okresie ich funkcjonowania.
Wydaje się, że kwestia możliwości tworzenia dal-
szych wydziałów zamiejscowych powinna być rozpa-
trywana także w kontekście projektowanej zmiany
ustawy o prokuraturze, zmierzającej m.in. w kie-
runku rozdzielenia funkcji ministra sprawiedliwo-
ści i prokuratora generalnego oraz likwidacji proku-
ratur apelacyjnych.
W przygotowywanym projekcie wymienionej no-
welizacji przewiduje się wprowadzenie przepisów re-
gulujących usytuowanie komórek organizacyjnych
do spraw przestępczości zorganizowanej. Ewentual-
ne powołanie takiej struktury w Bydgoszczy uzależ-
nione jest zatem od przyjętych rozwiązań prawnych
w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie obowiązku opłacania podwójnej
składki zdrowotnej przez osoby będące
na emeryturze, a jednocześnie podejmujące
pracę zarobkową (397)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Zbigniewa Kozaka, Posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 18 grudnia 2007 r.,
w sprawie „obowiązku opłacania podwójnej składki
zdrowotnej osób będących na emeryturze, a jedno-
cześnie podejmujących pracę zarobkową”, przekaza-
ną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 4 stycznia
2008 r., znak: SPS-023-397/08, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
W nawiązaniu do zasad, na jakich oparte jest
funkcjonowanie powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego, uprzejmie informuję, iż zgodnie z przepi-
sem art. 65 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz,. 2135,
z późn. zm.) powszechne ubezpieczenie zdrowotne

jest oparte w szczególności na zasadach równego
traktowania i solidarności społecznej oraz zapew-
nienia ubezpieczonemu równego dostępu do świad-
czeń opieki zdrowotnej. Wynika z tego, że składka
jest odprowadzana w wysokości uzależnionej od uzy-
skiwanych dochodów, natomiast świadczenia zdro-
wotne uzyskuje się niezależnie od wysokości płaco-
nej składki. Konsekwencją ww. jest przyjęcie przepi-
su art. 82 ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej, zgodnie z którym w przypadku osiągania przez
ubezpieczonego przychodu z więcej niż jednego tytu-
łu do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowot-
nego składka na powszechne ubezpieczenie zdro-
wotne opłacana jest od każdego tytułu. Zgodnie
z zasadą solidarności społecznej przepis ten odnosi
się do wszystkich ubezpieczonych, nie tylko do eme-
rytów i rencistów prowadzących pozarolniczą dzia-
łalność gospodarczą. Niemniej ustawodawca przewi-
dział sytuacje szczególne. Np. zgodnie z art. 82
ust. 8 ww. ustawy składka na ubezpieczenie zdro-
wotne nie jest opłacana przez osobę, której świad-
czenie emerytalne lub rentowe nie przekracza mie-
sięcznie kwoty minimalnego wynagrodzenia, od ty-
tułu do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowot-
nego, o którym mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c,
w przypadku gdy osoba ta uzyskuje dodatkowe przy-
chody z tego tytułu w wysokości nieprzekraczającej
miesięcznie 50% kwoty najniższej emerytury lub
opłaca podatek dochodowy w formie karty podatko-
wej. Natomiast zgodnie z art. 82 ust. 9 ww. ustawy
składka na ubezpieczenie zdrowotne nie jest opłaca-
na przez osobę zaliczoną do umiarkowanego lub
znacznego stopnia niepełnosprawności od tytułu do
objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego,
o którym mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c, w przy-
padku gdy osoba ta: uzyskuje przychody z tego tytu-
łu w wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 50%
kwoty najniższej emerytury lub opłaca podatek do-
chodowy w formie karty podatkowej.
Jednocześnie mając na uwadze ww. zasady, nale-
ży podkreślić, iż fakt opłacania składki na powszech-
ne ubezpieczenie zdrowotne z więcej niż jednego ty-
tułu nie może gwarantować i nie gwarantuje lepszej
opieki zdrowotnej.
Odnosząc się do kwestii opłacania z budżetu pań-
stwa składki na powszechne ubezpieczenie zdrowot-
ne za rolników, należy stwierdzić, że obecna sytu-
acja w tym zakresie może budzić wątpliwości co do
zgodności z zasadą solidaryzmu społecznego. Nie-
mniej rozwiązanie tego problemu, jak się wydaje, po-
winno być kompleksowe.
Należy zwrócić uwagę na obecną konstrukcję po-
bierania składki na powszechne ubezpieczenie zdro-
wotne, która jest ściśle powiązana z podatkiem do-
chodowym, co wynika z przepisu art. 95 ust. 1 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej, zgodnie z któ-
rym składka na ubezpieczenie zdrowotne podlega
odliczeniu od podatku dochodowego od osób fizycz-
nych – na zasadach określonych w ustawie z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
467
zycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.) oraz od ryczałtu od przychodów ewi-
dencjonowanych, karty podatkowej oraz zryczałto-
wanego podatku dochodowego od przychodów osób
duchownych – na zasadach określonych w ustawie
z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym po-
datku dochodowym od niektórych przychodów
osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144,
poz. 930, z późn. zm.).
Podkreślić należy, iż większość rolników nie pod-
lega opodatkowaniu tymi podatkami, opłacając po-
datek rolny. To ma swoje odzwierciedlenie w możli-
wości korzystania z ulg podatkowych wynikających
z ww. przepisów podatkowych (np. art. 27b ust. 2
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
zgodnie z którym kwota składki na ubezpieczenie
zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może
przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki).
Bez kompleksowego rozwiązania kwestii opodat-
kowania, jak również ubezpieczenia społecznego
rolników wycinkowe uregulowanie kwestii opłaca-
nia przez rolników składki na powszechne ubezpie-
czenie zdrowotne wydaje się trudne. Dlatego ewen-
tualne rozpoczęcie zmian legislacyjnych związane
jest z rozpoczęciem zmian w systemie opodatkowa-
nia i ubezpieczenia społecznego rolników.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie wprowadzenia ulgi podatkowej
dla osób kształcących się (398)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Janusza Krasonia (SPS-
-023-398/08) dotyczącą wprowadzenia ulgi podatko-
wej dla osób kształcących się – w porozumieniu
z ministrem finansów – przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Wprowadzenie do systemu podatkowego kolejnych
preferencji podatkowych w postaci odliczeń jest sprzecz-
ne z realizowanym kierunkiem zmian podatkowych
polegających m.in. na uproszczeniu systemu podatko-
wego. Z uwagi na konieczność zapewnienia stabilno-
ści budżetowej wszelkie zmiany podatkowe musza
zostać poprzedzone dyskusją i szczegółową analizą
związanych z nimi kosztów i spodziewanych korzyści
w zakresie sektora finansów publicznych.
468
Pragnę podkreślić, iż ustawa z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) do
końca 2003 r. przewidywała odliczanie od podatku
części wydatków ponoszonych przez podatników na
odpłatne dokształcanie i doskonalenie zawodowe
oraz na zakup wydawnictw fachowych bezpośred-
nio związanych z wykonywanym zawodem i wyko-
nywaną pracą (art. 27a ust. 1 pkt 2 lit. b i lit. d
przywołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym
do końca 2003 r.). Z dniem 1 stycznia 2004 r. ulgi te
zostały uchylone ustawą z dnia 12 listopada 2003 r.
o zmianie ustawy o podatku od osób fizycznych
oraz niektórych innych ustawa (Dz. U. Nr 202,
poz. 1956, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuje, iż przepisy
podatkowe poprzez zwolnienie przedmiotowe za-
warte w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych uwzględniają fakt
podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Zgodnie z tym
przepisem wolna od podatku dochodowego jest war-
tość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi
przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwa-
lifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pra-
cownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywa-
nych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas
zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pra-
cownikom podejmującym naukę w szkołach lub
podnoszących kwalifikacje zawodowe w formach
pozaszkolnych.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie zapowiedzianych działań rządu
ułatwiających budowanie mieszkań (399)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Janusza Krasonia w sprawie działań
rządu ułatwiających budowanie mieszkań, przekaza-
ną pismem z 9 stycznia br. (znak: DSPA-4401-104/08),
uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze pragnę poin-
formować, iż obecne działania Ministerstwa Infra-
struktury w obszarze budownictwa mieszkaniowe-
go koncentrują się w pierwszej kolejności na wpro-
wadzeniu kompleksowych zmian prawnych eliminu-
jących ograniczenia dla inwestycji na rynku miesz-
kaniowym. Zgodnie z planem pracy Rady Ministrów
na I półrocze br. rząd rozpatrzyć powinien, opraco-
wywane aktualnie w resorcie, założenia do ustaw:
— o zmianie niektórych ustaw w celu usprawnie-
nia procesu inwestycyjnego w budownictwie, istotą
tej inicjatywy będzie usprawnienie procesu inwesty-
cyjnego w budownictwie poprzez zmianę i uzupeł-
nienie ustaw regulujących ten proces zarówno w za-
kresie lokalizacji, jak i przebiegu samego procesu
budowlanego, a także harmonizacja ustaw dotyczą-
cych innych działów administracji rządowej (ustawy
szczególne) wpływających na sprawność procesu in-
westowania;
— o zorganizowanym budownictwie mieszkanio-
wym – ustawa ta określi zasady realizacji budownic-
twa mieszkaniowego w zorganizowanej formie osie-
dli mieszkaniowych, zapewniających odpowiedni
standard zamieszkania, wraz z określeniem sposo-
bu i zasad realizacji infrastruktury technicznej
i społecznej, przy zapewnieniu współdziałania sa-
morządu terytorialnego i inwestorów, z zachowa-
niem kontroli społecznej mieszkańców miast i orga-
nizacji społeczeństwa obywatelskiego;
— o rewitalizacji miast – określenie zasad rewi-
talizacji (m.in. zakres inwestycji publicznych zwią-
zanych z rewitalizacją, zasady gospodarki nieru-
chomościami na obszarach rewitalizowanych, za-
sady realizacji infrastruktury komunalnej) zapew-
niających poszanowanie interesów lokalnych spo-
łeczności oraz uwzględniających możliwość pozy-
skiwania środków unijnych i wykorzystania in-
strumentów BGK.
Realizacja powyższych inicjatyw legislacyjnych
ma na celu eliminację kluczowych ograniczeń admi-
nistracyjnych w procesie realizacji inwestycji bu-
dowlanych, likwidację barier dla prawidłowego pro-
cesu planowania i zagospodarowania przestrzenne-
go (niska podaż i niewystarczający standard tere-
nów przeznaczanych pod inwestycje mieszkaniowe),
zapewnienie odpowiedniego stopnia rozwoju infra-
struktury związanej z budownictwem mieszkanio-
wym oraz wprowadzenie rozwiązań zapewniających
zintegrowany i zrównoważony rozwój miast.
W kontekście powyższych wyjaśnień, udzielając
odpowiedzi na pytanie drugie, pragnę na wstępie
podkreślić, iż wprowadzenie powyższych rozwiązań
prawnych będzie miało istotne znaczenie dla zapew-
nienia prawidłowego rozwoju sektora mieszkanio-
wego w Polsce, skutkując poprawą warunków pro-
wadzenia działalności inwestycyjnej w sektorze
mieszkaniowym oraz poprawą w zakresie dostępno-
ści mieszkań, m.in. poprzez obniżenie kosztów bu-
dowy i cen mieszkań. Odpowiedź na pytanie doty-
czące tego, czy można się spodziewać obniżenia cen
nowych mieszkań, jest więc w mojej ocenie zdecydo-
wanie pozytywna, tym bardziej że zjawisko spadku
cen na rynku mieszkaniowym po kilkuletnim okre-
sie dynamicznego wzrostu jest już obecnie wyraźnie
dostrzegalne, stanowiąc efekt naturalnej dynamiki
rozwoju rynku mieszkaniowego.

W 2007 r. oddano do użytkowania ok. 15% więcej
mieszkań niż w roku poprzednim, a jak wynika
z ilości rozpoczynanych budów (wzrost o blisko 35%)
oraz udzielanych pozwoleń na budowę (wzrost aż
o 47%), tendencja ta utrzyma się w najbliższym okre-
sie. Tak znaczny przyrost wolumenu inwestycji
mieszkaniowych po zakończeniu około dwuletniego
cyklu budowy musi wpływać na przesunięcie środka
ciężkości rynku mieszkaniowego, który w ostatnich
latach był niewątpliwie „rynkiem sprzedającego”,
w kierunku „rynku kupującego”. Oczywiście, ze
względu na postępujący wzrost zamożności i ciągle
duże niezaspokojone potrzeby mieszkaniowe Pola-
ków trudno oczekiwać znaczącego spadku cen miesz-
kań, stąd tak ważne jest rozwijanie programów ta-
niego budownictwa, dostępnego dla rodzin nieza-
możnych, w tym dotkniętych wykluczeniem społecz-
nym ze względu na sytuację mieszkaniową.
Przechodząc w tym miejscu do odpowiedzi na py-
tanie trzecie, dotyczące wprowadzenia propozycji
motywujących gminy do budowy mieszkań socjal-
nych, należy podkreślić, że instrumentem motywu-
jącym gminy do budowy tego rodzaju mieszkań jest
już ustawa z 8 grudnia 2006 r. o finansowym wspar-
ciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronio-
nych, noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz.U.
Nr 251, poz. 1844). Ustawa przewiduje dofinansowa-
nie inwestycji w zakresie budownictwa socjalnego
i mieszkań chronionych na poziomie 20–40% kosz-
tów przedsięwzięcia. Z pomocy korzystają gminy,
związki gmin, powiaty, a także organizacje pożytku
publicznego. Ustawa ta była poprzedzona progra-
mem pilotażowym, który – jak pokazały doświad-
czenia pilotażu – stanowił efektywny instrument
wsparcia gmin w powiększaniu zasobów mieszka-
niowych przeznaczonych dla osób dotkniętych lub
zagrożonych wykluczeniem społecznym z uwagi na
trudną sytuację mieszkaniową.
W efekcie realizacji programu budowy domów
socjalnych powstało ok. 5000 lokali socjalnych i 500
miejsc dla bezdomnych. Pozwoliło to na powiększe-
nie zasobu lokali socjalnych o ponad 13% (wg stanu
na koniec 2003 r. w dyspozycji gmin znajdowało się
ok. 37,6 tys. lokali socjalnych). Wyciągając wnioski
z przeprowadzonego pilotażu, w ustawie z 8 grud-
nia 2006 r., poza powiększaniem zasobu lokali so-
cjalnych w drodze nowych inwestycji mieszkanio-
wych, określone zostały również szerokie możliwo-
ści tworzenia takiego zasobu na bazie już istnieją-
cych mieszkań o niższym standardzie. W tym też
kierunku idą uzgodnienia z Komisją UE, które
umożliwiają przeznaczenie środków z funduszy
strukturalnych na „renowację i adaptację budyn-
ków istniejących stanowiących własność władz pu-
blicznych lub własność podmiotów działających
w celach niezarobkowych”. W tym ostatnim przy-
padku rozwiązania motywujące gminy do pozyski-
wania mieszkań socjalnych przy wykorzystaniu
środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego określane są bezpośrednio przez samorzą-
469
dy województw w regionalnych programach opera-
cyjnych na lata 2007–2013.
Na zakończenie chciałbym zauważyć, że instru-
menty polityki mieszkaniowej będące bodźcem dla
powstawania tak ważnego ze względów społecz-
nych zasobu mieszkań, określanego często mianem
„społecznego zasobu mieszkaniowego”, nie ograni-
czają się wyłącznie do lokali socjalnych. W Mini-
sterstwie Infrastruktury prowadzone są również
prace mające na celu określenie – przy uwzględnie-
niu obecnych i prognozowanych uwarunkowań
rynku mieszkaniowego – zmian poprawiających
efektywność programu budownictwa społecznego
realizowanego w oparciu o formułę towarzystw bu-
downictwa społecznego.
Program ten, stanowiący właśnie inny rodzaj
wspomnianych powyżej instrumentów, funkcjonuje
już od ponad 10 lat i od początku pomyślany był jako
alternatywa dla budownictwa komunalnego. Wspo-
mniany okres realizacji programu to właściwy czas,
aby zdobyć się na analizę obowiązujących rozwiązań
i sformułowanie propozycji zmian poprawiających
ich efektywność. Powinno się to przełożyć z jednej
strony na zapewnienie mieszkań tej grupie, której
nie stać na zaciąganie kredytów, z drugiej strony,
poprzez zwiększenie ilości niedrogich mieszkań, po-
winno to oddziaływać pozytywnie na wolny rynek
mieszkaniowy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie doniesień na temat wykorzystywania
przez pana Zbigniewa Ćwiąkalskiego
stanowiska ministra sprawiedliwości
do paraliżowania postępowań prokuratorskich,
w których występował wcześniej jako adwokat
(402)
Szanowny Panie Pośle! Odpowiadając, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację SPS-
-023-402/08 w sprawie doniesień na temat wykorzy-
stywania przez pana Zbigniewa Ćwiąkalskiego sta-
nowiska ministra sprawiedliwości do paraliżowania
postępowań prokuratorskich, w których występo-
wał wcześniej jako adwokat, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje:
470
Jak wynika z treści interpelacji, podniesione
w niej kwestie opierają się na publikacji w „Naszym
Dzienniku” z dnia 20 grudnia 2007 r. autorstwa red.
Wojciecha Wybranowskiego zatytułowanej „Wekslo-
we przypadki adwokata Ćwiąkalskiego”. Przedmio-
tem wymienionego artykułu jest śledztwo sygn. V
Ds 225/04 przeciwko Piotrowi B. i innym, podejrza-
nym o czyny z art. 310 § 1 K.k.
Postępowanie to od początku prowadził prokura-
tor Maciej Kujawski. Zmiana referenta sprawy na-
stąpiła z dniem 15 listopada 2007 r., w związku
z przeniesieniem służbowym prok. Kujawskiego do
pracy w Departamencie Organizacyjnym Minister-
stwa Sprawiedliwości.
Decyzję o delegowaniu prok. Macieja Kujawskie-
go do wykonywania czynności służbowych w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości podjął były minister spra-
wiedliwości Zbigniew Ziobro, zaś wykonał ją były
zastępca prokuratora generalnego Jerzy Engelking.
Powyższe ustalenia czynią bezprzedmiotowymi
pytania zawarte w interpelacji oznaczone nr 2 i 5.
Odnosząc się do pozostałych pytań, zauważyć
należy, że po transformacji ustrojowej z 1989 r. trzy-
krotnie miało miejsce powoływanie do pełnienia
funkcji ministra sprawiedliwości – prokuratora ge-
neralnego osób wykonujących uprzednio zawód ad-
wokata. Odnosi się to do ministrów: Aleksandra
Bentkowskiego, Zbigniewa Dyki i Jana Piątkow-
skiego. W żadnym z tych wypadków nie posługiwa-
no się argumentami, które obecnie są przywoływa-
ne dla kwestionowania zasadności powołania mini-
stra Zbigniewa Ćwiąkalskiego.
Jest to dobitnym dowodem na to, iż są one jedy-
nie środkiem używanym w kampanii politycznej.
Podkreślić należy, iż prof. Zbigniew Ćwiąkal-
ski po objęciu powierzonych mu funkcji bezzwłocz-
nie powołał zespół, który opracował wstępny pro-
jekt nowelizacji ustawy o prokuraturze. Zasadni-
czym celem tej nowelizacji jest oddzielenie funkcji
prokuratora generalnego od funkcji ministra spra-
wiedliwości.
Tego rodzaju działanie oraz konsekwentnie re-
alizowana przez ministra Zbigniewa Ćwiąkalskiego
zasada nieingerowania w tok postępowań przygoto-
wawczych prowadzonych bądź nadzorowanych przez
organy prokuratury świadczy o tym, iż to nie od
uprzednio wykonywanego zawodu, ale od osobowo-
ści i wyznawanych przez prokuratora generalnego
zasad zależy „uwolnienie” prokuratury od politycz-
nych wpływów i zagwarantowanie niezależności
prokuratora na każdym szczeblu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu,
szef Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dzierżawy gruntów
przez Zgromadzenie Ojców Redemptorystów
(403)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Anny Sobeckiej z dnia 18 grud-
nia 2007 r. uprzejmie informuję, że kontrola doty-
cząca wydzierżawienia terenów Portu Drzewnego
w Toruniu jest w toku.
Dokumenty, o których wspomina Pani Poseł
w swojej interpelacji, otrzymałam w ramach inter-
wencji poselskiej i wiozłam je z zamiarem przekaza-
nia ministrowi środowiska z wnioskiem o przepro-
wadzenie kontroli. Dokumenty te są kopiami decyzji
i korespondencji w postępowaniu o wydzierżawienie
terenu, a więc nie stanowią zbioru chronionego jaki-
mikolwiek przepisami. Na mocy ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o dostępie do informacji publicznej są
jawne dla każdego obywatela.
W powyższej sprawie trudno dopatrzyć się ata-
ków na jakiekolwiek środowiska poza urzędami ad-
ministracji państwowej. Zawsze, gdy zachodzi podej-
rzenie niedołożenia należytej staranności przy wy-
konywaniu swoich obowiązków służbowych, zada-
niem państwa jest wyjaśnienie sprawy i wyciągnię-
cie konsekwencji wobec winnych zaniedbań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie inwestycji drogowej związanej
z rozbudową drogi krajowej nr 47 na odcinku
Poronin–Zakopane (405)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Andrzeja Guta-Mostowego
z dnia 17 grudnia 2007 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-405/08,
w sprawie rozbudowy drogi krajowej nr 47 na odcin-

ku Poronin–Zakopane, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Odpowiadając na pierwsze pytanie Pana Posła
dotyczące parametrów technicznych poszczególnych
klas dróg publicznych, należy wskazać, iż zagadnie-
nie to jest regulowane przepisami rozporządzenia
ministra transportu i gospodarki morskiej z dnia
2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich
usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 43, poz. 430).
W ślad § 1 ust. 2 powołanego rozporządzenia drogi
krajowe powinny mieć parametry techniczne i użyt-
kowe odpowiadające klasom A, S, GP i wyjątkowo G.
Zatem należy stwierdzić, iż obecne przepisy nie
przewidują możliwości, aby droga krajowa mogła
mieć klasę Z.
Jednocześnie należy wskazać, że podstawową
funkcją drogi klasy GP i G jest połączenie głównych
i regionalnych ośrodków gospodarczych, admini-
stracyjnych i turystycznych, obsługa ruchu tranzy-
towego wojewódzkiego, krajowego i międzynarodo-
wego, natomiast funkcją drogi klasy Z jest połącze-
nie regionalnych ośrodków gospodarczych z siedzi-
bami gmin. Główną zaletą natomiast obniżenia kla-
sy drogi z GP na klasę G lub Z jest zmniejszenie
szerokości linii rozgraniczających oraz zwiększenie
dostępności do drogi i możliwości zaprojektowania
skrzyżowań w mniejszych odstępach, co z kolei ob-
niża poziom bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz
zmniejsza przepustowość drogi.
Odnosząc się do kwestii związanej z zastosowa-
niem ekranów akustycznych, należy wskazać, że
zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129,
poz. 902, z późn. zm.) eksploatacja dróg (niezależnie
od klasy drogi) nie może powodować przekroczeń
standardów jakości środowiska. Powyższe standar-
dy są określane w odpowiednich rozporządzeniach.
Zatem zgodnie z tymi przepisami inwestor jest zo-
bligowany do zabezpieczenia przyległych terenów.
Natomiast w sytuacji nieuwzględnienia w projek-
cie rozbudowy drogi rozwiązań chroniących środo-
wisko, np. ekranów akustycznych, organ wydający
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia, w przypadku dróg
krajowych wojewoda, może odmówić wydania przed-
miotowej decyzji.
Dodatkowo należy wskazać, iż Generalna Dyrek-
cja Dróg Krajowych i Autostrad, opracowując kon-
cepcję programową dla drogi krajowej nr 47 na od-
cinku Poronin–Zakopane oraz koncepcję programo-
wą nowego odcinka drogi krajowej nr 47 w Zakopa-
nem o długości 1,6 km od ul. Kasprowicza do
ul. Powstańców Śląskich, z uwagi na ogromne kosz-
ty ekonomiczne, jak i społeczne przystosowania dro-
gi krajowej do parametrów klasy GP oraz liczne pro-
testy mieszkańców, na odcinku Nowy Targ–Zakopa-
ne zmieniła klasę drogi z GP na G w celu ogranicze-
nia do minimum zajętości terenu pod pas drogowy
oraz zmniejszenia ilości budynków do wyburzenia.
471
Zmiana klasy drogi na drogę o klasie niższej
przyczynia się do częściowego spełnienia postulatów
mieszkańców Podtatrza, jednakże nie rozwiązuje
problemów w skali krajowej związanych z poprawie-
niem poziomu swobody ruchu i przepustowości dro-
gi. W tej sytuacji wydaje się, że jedynym rozwiąza-
niem dla poprawienia warunków jazdy, które są za-
równo w interesie mieszkańców Podhala, jak i mi-
lionów turystów odwiedzających ten region, jest
przebudowa drogi krajowej nr 47 do przekroju jedno-
jezdniowej drogi czteropasowej o rozdzieleniu kie-
runków ruchu barierą ochronną lub dwujezdniowej
drogi dwupasowej z pasem dzielącym pomiędzy
jezdniami.
Prognozy ruchu wyliczone na podstawie Gene-
ralnego Pomiaru Ruchu w 2005 r. wykazały, że na
odcinku Poronin–Zakopane tylko przekrój dwu-
jezdniowy zapewni odpowiedni poziom swobody
ruchu.
Ponadto w opinii GDDKiA możliwe jest wykona-
nie dodatkowego pasa (przekrój 2+1), jednak roz-
wiązanie takie wymagałoby również budowania od-
cinków dróg tzw. serwisowych, gdyż pas dodatkowy
stosuje się na drogach o ograniczonej dostępności.
W obrębie pasa wyprzedzania nie można natomiast
lokalizować skrzyżowań, zjazdów, przejść dla pie-
szych oraz zatok autobusowych z uwagi na negatyw-
ny wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego.
Nawiązując do kwestii związanej z realizacją wę-
zła w Poroninie bez konieczności wykonania 900-
-metrowego wiaduktu, należy wskazać, że zgodnie
z definicją węzła drogowego węzeł jest to krzyżowa-
nie się lub połączenie dróg publicznych na różnych
poziomach, zapewniające pełną lub częściową możli-
wość wyboru kierunku jazdy. Zatem krzyżowanie
dróg może być pod lub nad istniejącą Zakopianką.
Ze względu na trudne uwarunkowania terenowe
(kolej, rzeka Biały Dunajec, potok Poroniec i wysoka
skarpa po drugiej stronie Białego Dunajca, od stro-
ny Suchego) zdecydowano się na wariant przewidu-
jący budowę estakady. Realizacja włączenia drogi
wojewódzkiej nr 961 do Bukowiny Tatrzańskiej oraz
drogi powiatowej do Zębu tunelami pod ww. rzeka-
mi byłaby bardzo trudna do realizacji. Rozwiązanie
węzła „Poronin” zostało zaprojektowane w 4 wa-
riantach, z których Komisja Oceny Przedsięwzięć
Inwestycyjnych działająca przy generalnym dyrek-
torze dróg krajowych i autostrad wybrała wariant
optymalny.
Odnosząc się do ostatniego pytania zawartego
w interpelacji Pana Posła, uprzejmie informuję, że
istnieje możliwość przekwalifikowania odcinka dro-
gi Nowy Targ–Zakopane na drogę wojewódzką i prze-
kazania jej marszałkowi województwa. Jednakże
należy zauważyć, iż działanie takie skutkować bę-
dzie koniecznością zapewnienia środków finanso-
wych na rozbudowę tej drogi przez samorząd woje-
wództwa. Zgodnie bowiem z przepisem art. 3 ust. 1
ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu
infrastruktury transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r.
472
Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.) zadania w zakresie
finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzy-
mania i ochrony dróg oraz zarządzania nimi finan-
sowane są przez samorząd województwa w odniesie-
niu do dróg wojewódzkich, natomiast w odniesieniu
do dróg powiatowych przez samorząd powiatowy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie możliwości przekazywania
pomocy finansowej hodowcom drobiu
w związku z wykryciem ognisk ptasiej grypy
w rejonie niektórych powiatów
północnego Mazowsza (408)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r., znak
SPS-023-408/08, interpelacją Pani Poseł Jolanty
Szymanek-Deresz w sprawie możliwości przekazy-
wania pomocy finansowej hodowcom drobiu w związ-
ku z wykryciem ognisk grypy ptaków na obszarze
niektórych powiatów północnego Mazowsza, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Koszty związane ze zwalczaniem grypy ptaków
są pokrywane ze środków zaplanowanych na zwal-
czanie chorób zakaźnych zwierząt.
Na 2008 r. na zwalczanie zakaźnych chorób
zwierząt zostały przewidziane następujące środki
budżetowe:
— w części 85: Budżety wojewodów – 60 493 tys. zł,
— w części 83: Rezerwy celowe – 229 200 tys. zł.
Posiadaczowi zwierząt w trybie art. 49 ust. 1
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia
zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwie-
rząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625, z późn. zm.) przysługu-
je odszkodowanie z budżetu państwa za zwierzęta,
w tym również drób, które zostały zabite lub podane
ubojowi z nakazu organu Inspekcji Weterynaryjnej
w związku ze zwalczaniem chorób zakaźnych zwie-
rząt objętych obowiązkiem zwalczania.
Odszkodowanie przysługuje w wysokości warto-
ści rynkowej zwierzęcia. Wartość rynkowa zwierzę-
cia ustalana jest na podstawie szacowania przepro-
wadzanego przez dwóch rzeczoznawców wyznaczo-
nych przez powiatowego lekarza weterynarii oraz
przez właściwego miejscowo powiatowego lekarza
weterynarii i nie jest negocjowana z posiadaczem
zwierząt.
Ponadto uprzejmie informuję, że wspólnotowa
organizacja rynków rolnych w sektorach mięsa dro-
biowego i jaj przewiduje możliwość zastosowania
tzw. nadzwyczajnych środków wsparcia. Zgodnie
z art. 14 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2777/75
z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej
organizacji rynku mięsa drobiowego instrument ten
może być zastosowany na wniosek zainteresowane-
go państwa członkowskiego lub państw członkow-
skich w dwóch sytuacjach:
1. ograniczeń swobodnego przepływu, które
mogą wyniknąć z zastosowania środków mających
na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się chorób
zwierząt;
2. poważnych zakłóceń na rynku bezpośrednio
związanych z utratą zaufania konsumentów, wyni-
kającą z istniejących zagrożeń dla zdrowia publicz-
nego lub zdrowia zwierząt.
Zastosowanie nadzwyczajnych środków wsparcia
wiąże się z koniecznością przeprowadzenia odpo-
wiedniej procedury i wymaga wydania przez Komi-
sję rozporządzenia w tej sprawie, z udziałem komite-
tu zarządzającego. Wsparcie współfinansowane jest
przez Wspólnotę w wysokości 50% wydatków ponie-
sionych przez państwa członkowskie.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że w dniu 16 stycznia 2008 r. odbyło się w Brukseli
spotkanie bilateralne z Komisją Europejską, które-
go celem było omówienie możliwości zastosowania
w przypadku Polski przewidzianych w ramach
wspólnej organizacji rynku w sektorach mięsa dro-
biowego i jaj tzw. nadzwyczajnych środków wspar-
cia. Na spotkaniu strona polska przedstawiła sytu-
ację w regionach objętych ograniczeniami wetery-
naryjnymi, jak również podstawowe problemy, z ja-
kimi borykają się producenci mięsa drobiowego i jaj.
Rozmawiano o zakresie ewentualnej pomocy, jaka
mogłaby być udzielona, a także zakresie strat, które
mogłyby być objęte rekompensatami.
Obecnie, zgodnie ze wskazaniem Komisji Euro-
pejskiej, gromadzone są szczegółowe dane na temat
poniesionych przez sektor drobiarski strat. Jest to
niezbędne w kontekście ewentualnego przygotowa-
nia wniosku do Komisji Europejskiej o zastosowanie
nadzwyczajnych środków wsparcia.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
w resorcie rolnictwa trwają prace nad przygotowaniem
innych form pomocy dla zakładów i gospodarstw
utrzymujących drób rzeźny i nieśny za utracone do-
chody w związku z wystąpieniem grypy ptaków.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie przedłużenia trasy S5
od Wrocławia do Brna poprzez Kłodzko
i przejście graniczne Boboszów–Dolni Lipka
i wprowadzenia do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 15 maja 2004 r.
w sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych
odcinka drogi S5 Wrocław–Boboszów
oraz wsparcia międzynarodowego projektu
drogi ekspresowej Via Regia (409)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
słanej przy piśmie SPS-023-409/08 z 9 stycznia 2008 r.
interpelacji posłanki pani Moniki Wielichowskiej
w sprawie możliwości przedłużenia trasy S5 od Wro-
cławia przez Kłodzko do Boboszowa na granicy pol-
sko-czeskiej i wprowadzenia do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie
sieci autostrad i dróg ekspresowych odcinka drogi
S5 Wrocław–Boboszów, przekazuję stanowisko do
poruszonych w tej interpelacji tematów.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 maja
2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg ekspreso-
wych (Dz. U. Nr 128, poz. 1334), zmienione rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 13 lutego 2007 r.
(Dz. U. Nr 35, poz. 220), określa docelowy układ au-
tostrad i dróg ekspresowych w Polsce. Układ ten
obejmuje drogi należące do transeuropejskiej sieci
transportowej (TEN) oraz drogi międzynarodowe
nieujęte w decyzji 1692/96/WE w sprawie wytycz-
nych Wspólnoty dotyczących rozwoju transeuropej-
skiej sieci transportowej.
Podstawą do ewentualnych zmian rozporządze-
nia będą wyniki „Studium układu dróg szybkiego
ruchu w Polsce, układ kierunkowy horyzont 2025 r.
wraz z analizą podziału funkcjonalnego całej sieci
drogowej Polski”, opracowywanego na zlecenie Ge-
neralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Wy-
niki tego opracowania dostarczą informacji o pożą-
danym przebiegu autostrad i dróg ekspresowych za
10–15 lat, również dotyczących przyszłej klasy tech-
nicznej drogi krajowej nr 8 na odcinku Wrocław–
–Kłodzko i drogi krajowej nr 33 Kłodzko–Boboszów
(granica państwa).
Wymienione drogi nie należą do sieci TEN i tym
samym nie mogą być finansowane ze środków Fun-
duszu Spójności. Nie należą także do sieci dróg mię-
dzynarodowych określonych w umowie o głównych
drogach ruchu międzynarodowego, dlatego istotne
jest rozważenie zasadności podwyższenia ich klasy
technicznej z punktu widzenia potrzeb krajowej sie-
ci drogowej.
Należy również podkreślić, że na terenie woj.
dolnośląskiego są zlokalizowane dwie drogi między-
narodowe, E65 – S3 i E67 – S8 z Kłodzka do przej-
473
ścia granicznego w Kudowie, i zauważyć, że zarząd-
ca dróg krajowych nie otrzymał dotychczas od stro-
ny czeskiej żadnych sygnałów o nowych planowa-
nych połączeniach drogowych.
Ponadto z interpelacji wynika, że poprawa oma-
wianego połączenia drogowego ma znaczenie regio-
nalne, ma więc szansę realizacji w ramach europej-
skich programów współpracy transgranicznej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie reformy Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego (410)
Szanowny Panie Ministrze! Odpowiadając na in-
terpelację Pana Posła Tomasza Garbowskiego w spra-
wie reformy Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Spo-
łecznego, przekazaną przy piśmie z dnia 9 stycznia
2008 r., znak: SPS-023-410/08, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Obecnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
trwają prace analityczne i przygotowawcze mające na
celu określenie metody liczenia/szacowania docho-
dów rolniczych oraz sposobu różnicowania składki.
W bieżącym roku zostanie przedstawiony i wdrożony
pierwszy etap reformy systemu ubezpieczenia spo-
łecznego rolników. Zakłada się, że prace legislacyjne
będą szły w kierunku umożliwienia rolnikom płace-
nia zróżnicowanych składek, przy jednoczesnym
zróżnicowaniu wypłacanych świadczeń. Założeń tego
etapu należy się spodziewać w połowie roku.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż zgodnie z za-
powiedzią pana premiera reforma systemu ubezpie-
czenia społecznego rolników dokonywana będzie
z pełnym poszanowaniem zasad dialogu społeczne-
go, w tym dialogu z organizacjami społecznymi i za-
wodowymi rolników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
474
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie ewentualnych działań Zarządu
Krajowej Spółki Cukrowej SA,
które dyskryminują cukrownie Lubelszczyzny,
a w efekcie prowadzą do wygaszenia
produkcji cukru w Cukrowni Lublin (411)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Beaty Mazurek z dnia
18.12.2007 r. (SPS-023-411/08), dotyczącą zamie-
rzeń Krajowej Spółki Cukrowej SA z siedzibą w To-
runiu wobec Oddziału Cukrownia Lublin, przedsta-
wiam poniższe informacje.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we wszyst-
kich krajach zjednoczonej Europy, w tym w Polsce,
kształtuje przede wszystkim reforma rynku cukru
zaakceptowana przez wszystkie kraje członkowskie.
Konsekwencją reformy rynku cukru w Unii Eu-
ropejskiej jest zmniejszenie limitów produkcyjnych
w krajach członkowskich UE, a więc również w Pol-
sce (we wszystkich cukrowniach, w tym należących
do Krajowej Spółki Cukrowej SA), co powoduje m.in.
konieczność podejmowania bardzo trudnych i niepo-
pularnych decyzji w zakresie redukcji ilości cukrow-
ni i koncentracji produkcji.
W kampanii 2007/2008 produkcję prowadzi 10 od-
działów KSC SA i Cukrownia Leśmierz SA, których
usytuowanie w poszczególnych województwach jest
następujące:
— zachodniopomorskie – Oddział Cukrownia
Kluczewo,
— pomorskie – Oddział Cukrownia Malbork,
— podlaskie – Oddział Cukrownia Łapy,
— łódzkie – Oddział Cukrownia Dobrzelin i Cu-
krownia Leśmierz SA,
— kujawsko-pomorskie – Oddziały Cukrownie:
Nakło, Kruszwica, Brześć Kujawski,
— lubelskie – Oddziały Cukrownie: Lublin, Kra-
snystaw, Werbkowice.
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln ton, przebie-
gała znacznie wolniej, niż zaplanowano. W związku
z powyższym na początku bieżącego roku zapadła
decyzja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cu-
kru, co dotyczy krajów, które nie skorzystały z fun-
duszu restrukturyzacji, w tym także Polski.
Z dniem 1 listopada 2007 r. weszła w życie nowe-
lizacja rozporządzeń Unii Europejskiej dotyczących
rynku cukru. Zgodnie z nowymi regulacjami Wspól-
noty Europejskiej do końca listopada 2007 r. decyzja
o rezygnacji z uprawy buraków cukrowych spoczy-
wała w rękach plantatorów, którzy mogli składać
stosowne wnioski do Agencji Rynku Rolnego, po
tym terminie decyzje o rezygnacji z części kwoty
produkcyjnej są w gestii producentów cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym jeżeli pro-
ducenci w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości około 25%
zostanie im zredukowana przymusowo w 2010 r. bez
żadnych odszkodowań.
Wobec powyższego Zarząd KSC SA przedstawił
ministrowi skarbu państwa plany i założenia re-
strukturyzacji KSC SA, uwzględniające nowy reżim
cukrowy. Minister skarbu państwa po dokonaniu
analizy dokumentów zwrócił się do zarządu spółki
z wnioskiem o przedstawienie m.in.: analizy ekono-
miczno-finansowej, uzasadniającej decyzję o wyłą-
czeniu z produkcji cukrowni wskazanych w projek-
cie Krajowej Spółki Cukrowej SA, możliwości przy-
jęcia innych rozwiązań alternatywnych, informacji
o planowanych nakładach inwestycyjnych w po-
szczególnych oddziałach/cukrowniach oraz plano-
wanym wykorzystaniu środków pozyskanych z fun-
duszu restrukturyzacyjnego.
Po analizie otrzymanych dodatkowo wyjaśnień
minister skarbu państwa uznał, że przedstawiona
we wniosku zarządu KSC SA metodyka i argumen-
tacja nie stanowią wystarczającej podstawy uzasad-
niającej słuszność realizacji planowanych przez
spółkę kierunków i założeń restrukturyzacji.
Z wiedzy posiadanej przez ministra skarbu pań-
stwa wynika, iż KSC SA złożyła do Agencji Rynku
Rolnego wniosek restrukturyzacyjny uwzględniają-
cy likwidację Cukrowni Lublin wraz z całkowitym
jej demontażem, wyłączenie z produkcji cukru białe-
go Cukrowni Łapy z jednoczesną likwidacją jej rejo-
nów kontraktacyjnych.
Jednocześnie nadmieniam, że minister skarbu
państwa wystąpił z wnioskiem do zarządu KSC SA
o zwołanie nadzwyczajnego walnego zgromadzenia
i umieszczenie w porządku obrad punktów dotyczą-
cych zmian w składzie rady nadzorczej i zarządu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Matuszewskiego
w sprawie funkcjonowania
wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego (412)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-412/08 przekazujące interpelację

Pana Posła Marka Matuszewskiego w sprawie woje-
wódzkich ośrodków ruchu drogowego, przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z przepisem art. 116 ustawy Prawo o ru-
chu drogowym wojewódzki ośrodek ruchu drogowe-
go jest tworzony przez właściwy zarząd wojewódz-
twa, a przepis art. 112 tej ustawy stanowi, że nadzór
nad przeprowadzaniem egzaminów w poszczegól-
nych ośrodkach egzaminowania sprawuje właściwy
marszałek województwa. Przepis § 28 ust. 1 rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury w sprawie szko-
lenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień
przez kierujących pojazdami, instruktorów i egza-
minatorów nakłada na ośrodek egzaminowania obo-
wiązek wyznaczenia terminu egzaminu umożliwia-
jącego jego przeprowadzenie, w okresie nie dłuższym
niż 30 dni od dnia złożenia wymaganych dokumen-
tów. Jeżeli w niektórych wojewódzkich ośrodkach
ruchu drogowego obowiązek ten nie jest dotrzymy-
wany, to właściwy marszałek województwa, w trybie
pilnym, powinien uruchomić mechanizmy nadzoru
i kontroli dla zdefiniowania oraz likwidacji przyczyn
takiej sytuacji.
W przypadku przekazania przez posła Marka
Matuszewskiego ministrowi infrastruktury infor-
macji o konkretnych wojewódzkich ośrodkach ruchu
drogowego niedotrzymujących terminów określo-
nych w rozporządzeniu resort wystąpi do właściwe-
go marszałka województwa o podjęcie odpowiednich
działań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie nowych zasad udzielania dopłat
przedsiębiorcom do udziału
w zagranicznych targach, wystawach
i misjach gospodarczych (413)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację, znak: SPS-023-413/08 z dnia 9 stycz-
nia 2008 r., Pana Wojciecha Szaramy, Posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie nowych zasad
udzielania dopłat przedsiębiorcom do udziału w za-
granicznych targach, wystawach i misjach gospo-
darczych uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W perspektywie finansowej 2007–2013 dofinan-
sowanie udziału przedsiębiorców w zagranicznych
targach, wystawach i misjach gospodarczych prze-
475
widziane jest na poziomie regionalnym oraz pozio-
mie krajowym. Poziom regionalny – regionalne
programy operacyjne oferuje wsparcie podstawo-
we, które w perspektywie finansowej 2004–2006
było udzielane w ramach działania 2.2.2 „Wsparcie
w zakresie internacjonalizacji przedsiębiorstw”
Sektorowego Programu Operacyjnego „Wzrost
konkurencyjności przedsiębiorstw, lata 2004–2006”
(SPO WKP).
Z kolei w przypadku poziomu krajowego w ra-
mach działania 6.1: Paszport do eksportu, Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka 2007–
–2013” (PO IG) zaprojektowano system wsparcia
o charakterze specjalistycznym przeznaczony dla
tych przedsiębiorców, którzy mogą wykazać się okre-
ślonym potencjałem eksportowym. Należy jednocze-
śnie podkreślić, że program: Paszport do eksportu,
stanowi nową jakość w stosunku do minionego okre-
su programowania, ponieważ przewiduje komplek-
sową ofertę dla firm, mającą przyczynić się do zin-
tensyfikowania ich rozwoju w oparciu o działalność
eksportową. Dofinansowanie udziału przedsiębior-
ców w zagranicznych targach, wystawach i misjach
gospodarczych jest tylko jednym z elementów tego
programu. Szczegółowe informacje na temat zasad
wsparcia w ramach działania 6.1 PO IG zostały za-
prezentowane w załączniku do niniejszego pisma*).
Taka konstrukcja systemu wsparcia w okresie
2007–2013 zakłada komplementarność działań wdra-
żanych na poziomie regionalnym oraz krajowym
i stanowi odpowiedź na zróżnicowane potrzeby
przedsiębiorców, którzy prowadzą już działalność
eksportową lub dopiero zamierzają ją rozpocząć.
Jak wspomniano wyżej, system wsparcia udziału
przedsiębiorców w zagranicznych targach, wysta-
wach i misjach gospodarczych na zasadach podob-
nych do obowiązujących w odniesieniu do SPO WKP
został zaprojektowany na poziomie regionalnym,
tj. w regionalnych programach operacyjnych (RPO)
zarządzanych przez urzędy marszałkowskie po-
szczególnych województw. W jedenastu RPO – dla
województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego, dol-
nośląskiego, małopolskiego, świętokrzyskiego, pod-
karpackiego, podlaskiego, warmińsko-mazurskiego,
kujawsko-pomorskiego, łódzkiego, lubelskiego – prze-
widziano bezpośrednie wsparcie udziału przedsię-
biorców w targach i misjach. Z kolei RPO w woje-
wództwach: mazowieckim, pomorskim, wielkopol-
skim, śląskim, opolskim oferują wsparcie pośrednie,
m.in. poprzez dofinansowanie projektów jednostek
samorządu terytorialnego lub ich jednostek organi-
zacyjnych, instytucji otoczenia biznesu, organizacji
pozarządowych, wyższych uczelni, podmiotów dzia-
łających w oparciu o umowę partnerstwa publiczno-
-prywatnego. Wsparcie to będzie miało różną formę
i wartość w zależności od konkretnego RPO.
Odpowiadając na pytanie dotyczące powołania
instytucji doradczych, które będą oceniać potencjal-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
476
nych wnioskodawców, pragnę poinformować, że
obecnie prowadzone są intensywne prace z udziałem
Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości – insty-
tucji wdrażającej dla działania 6.1: Paszport do eks-
portu, PO IG, związane z określeniem ostatecznej
koncepcji wdrażania tego działania. Wybór instytu-
cji, które będą oceniać potencjał wnioskodawców oraz
świadczyć na ich rzecz bezpłatne usługi doradcze
przed przygotowaniem wniosku o dofinansowanie,
nastąpi po zatwierdzeniu wszystkich dokumentów
programowych niezbędnych do realizacji PO IG.
Odnosząc się do ewentualnych uwag krytycz-
nych wobec zaproponowanej koncepcji dofinanso-
wania udziału w targach, wystawach i misjach za-
granicznych zgłaszanych przez przedsiębiorców
i samorząd gospodarczy, pragnę poinformować, że
projekt rozporządzenia ministra gospodarki w spra-
wie udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom
uczestniczącym w programie: Paszport do ekspor-
tu, w ramach działania 6.1 Programu Operacyjne-
go „Innowacyjna gospodarka, 2007–2013”, regulu-
jącego zasady i tryb udzielania wsparcia w ramach
programu: Paszport do eksportu, był już przedmio-
tem konsultacji społecznych prowadzonych przez
Ministerstwo Gospodarki. Wyniki konsultacji zna-
lazły odzwierciedlenie w tekście tego dokumentu,
a żaden z partnerów społeczno-gospodarczych nie
zgłaszał wówczas zastrzeżeń podniesionych w in-
terpelacji poselskiej.
Ponadto Ministerstwo Rozwoju Regionalnego prze-
prowadziło w sierpniu i wrześniu 2007 r. konsulta-
cje społeczne dokumentu stanowiącego rozwinięcie
zapisów PO IG, tj. Szczegółowego opisu priorytetów
PO IG, 2007–2013, w którym zaprezentowane są za-
sady i instrumenty wsparcia oferowanego w ramach
działania 6.1. Zgodnie z informacjami uzyskanymi
z Ministerstwa Rozwoju Regionalnego w ramach
konsultacji nie zgłaszano istotnych zastrzeżeń do
planowanego systemu wsparcia w zakresie umię-
dzynarodowienia przedsiębiorstw.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej
w sprawie warunków pobytu
w domach pomocy społecznej (419)
Nawiązując do interpelacji Pani Izabeli Jarugi-
-Nowackiej, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przekazanej przy piśmie Pana Krzysztofa Putry, Wi-
cemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
9 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-419/08, w sprawie
warunków pobytu w domach pomocy społecznej,
proszę o przyjęcie poniższego wyjaśnienia.
Na wstępie pragnę złożyć podziękowania Pani
Poseł Izabeli Jarudze-Nowackiej, iż na tle doniesień
o nieprawidłowościach w opiece nad ludźmi starszy-
mi dostrzega wiele pozytywnych zmian, jakie nastą-
piły w domach pomocy społecznej, szczególnie w za-
kresie warunków bytowych, przygotowania perso-
nelu i zarządzania tymi jednostkami.
Odpowiadając na poszczególne kwestie poruszo-
ne w piśmie, uprzejmie informuję:
Konstrukcja przepisów ustawy o pomocy społecz-
nej regulujących kwestię odpłatności mieszkańca za
pobyt w domu pomocy społecznej wyklucza sytuację,
w której koszt pobytu członka rodziny w domu po-
mocy społecznej przekracza możliwości finansowe
jego rodziny.
Zgodnie z art. 61 ustawy o pomocy społecznej
(Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) obowiązuje trój-
stopniowy udział w partycypowaniu w koszcie utrzy-
mania według ustalonej kolejności:
1) jako pierwsza opłatę ponosi osoba kierowana
do domu pomocy społecznej w wysokości 70% do-
chodu własnego, nie więcej niż pełny koszt utrzy-
mania;
2) w drugiej kolejności rodzina osoby kierowanej
– małżonek, zstępni (dzieci, wnuki) przed wstępny-
mi (rodzicami, dziadkami), jeżeli jej sytuacja na to
pozwala (tylko wtedy gdy odpłatność wnoszona
przez mieszkańca domu nie pokrywa w pełni śred-
niego miesięcznego kosztu utrzymania w domu po-
mocy społecznej); ustawa określa ustalanie odpłat-
ności w przypadku dochodu wyższego niż 250% kry-
terium dochodowego osoby samotnie gospodarującej
(czyli powyżej 1192,5 zł) i wyższego niż 250% kryte-
rium dochodowego na osobę w rodzinie (czyli powy-
żej 877,5 zł); w sytuacji wniesienia odpłatności przez
członków rodziny kwota dochodu pozostająca po
wniesieniu opłaty w przypadku osoby samotnie go-
spodarującej nie może być niższa niż 250% tego kry-
terium, w przypadku osoby w rodzinie nie może być
niższa niż 250% kryterium dochodowego na osobę
w rodzinie;
3) trzecia w kolejności jest gmina, z której osoba
została skierowana do domu pomocy społecznej
– która wnosi opłatę w wysokości różnicy między
średnim kosztem utrzymania w domu pomocy spo-
łecznej a opłatami wnoszonymi przez osoby, o któ-
rych mowa wyżej.
Ponadto zgodnie z nowelizacją ustawy i zmianą
wprowadzoną w ww. artykule, od dnia 1 kwietnia
2007 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 48, poz. 320) opłatę za
pobyt w domu pomocy społecznej mogą wnosić także
inne osoby (np. rodzeństwo, dalsi krewni czy też
inne osoby niezobowiązane do alimentacji).
Zasady ponoszenia opłat z tytułu pobytu w domu
pomocy społecznej uwzględniają zatem sytuację ma-

terialną osób i rodzin, ale nie zwalniają ich z odpo-
wiedzialności za swoich członków wymagających
opieki. Przy ustalaniu odpłatności brana jest pod
uwagę rzeczywista sytuacja materialna rodziny,
w taki sposób, aby obciążona opłatą sama nie znala-
zła się w sytuacji wymagającej wsparcia pieniężnego
z pomocy społecznej. W przypadku gdy rodzina z ja-
kiegoś powodu nie wpłaci opłaty ustalonej w drodze
porozumienia, gmina wnosi ją zastępczo, a potem
może wszcząć postępowanie w sprawie zwrotu tych
środków.
Ponadto informuję, że w 2004 r., kiedy został
wprowadzony ten przepis, gminy rzeczywiście
ograniczały kierowanie osób do domu pomocy spo-
łecznej. Sytuacja ta jednak uległa znacznej popra-
wie. W roku 2004 r. liczba wolnych miejsc w domach
pomocy społecznej wynosiła 1291, gminy skierowały
do domów 4460 osób. W roku 2005 liczba wolnych
miejsc w domach pomocy społecznej wynosiła 2362,
gminy skierowały do domów już 7884 osoby. W roku
2006 liczba wolnych miejsc w domach pomocy spo-
łecznej wynosiła 1449, gminy skierowały do domów
9256 osób. W roku 2007 (stan na dzień 30 czerwca
2007 r.) liczba wolnych miejsc wynosiła 136. Jak wy-
nika z powyższego gminy coraz częściej kierują oso-
by wymagające opieki do domów pomocy społecznej.
Ponadto, począwszy od roku 2005, wyraźnie zmniej-
sza się liczba niewykorzystanych miejsc w tych jed-
nostakch.
Zgodnie z art. 58 ust. 2 ustawy o pomocy społecz-
nej dom pomocy społecznej umożliwia i organizuje
mieszkańcom pomoc w korzystaniu ze świadczeń
zdrowotnych przysługujących im na podstawie od-
rębnych przepisów. Ust. 3 tegoż artykułu stano-
wi: Dom pomocy społecznej pokrywa opłaty ryczał-
towe i częściową odpłatność do wysokości limitu
ceny, przewidziane w przepisach o powszechnym
ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia,
a ust. 4: Dom pomocy społecznej może pokryć wy-
datki ponoszone na niezbędne usługi pielęgnacyjne
w zakresie wykraczającym poza uprawnienia wyni-
kające z przepisów o powszechnym ubezpieczeniu
w Narodowym Funduszu Zdrowia.
Dom pomocy społecznej może zwrócić się rów-
nież do Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie
o refundację zakupu środków higieny (np. pielucho-
majtki) i materiałów opatrunkowych.
Często też domy pomocy społecznej w celu poczy-
nienia oszczędności wykupują podstawowe leki dla
pensjonariuszy w hurtowniach farmaceutycznych.
Ponadto zgodnie z art. 39 ustawy o pomocy spo-
łecznej w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby by-
towej osoby albo rodziny może być przyznany zasi-
łek celowy. Zasiłek ten ma charakter fakultatywny,
jego przyznawanie i wypłacanie jest zadaniem wła-
snym gminy. Zasiłek, o którym mowa, w szczególno-
ści może być przyznany na pokrycie części lub cało-
ści kosztów, leków i leczenia.
Osobom bezdomnym i innym osobom niemają-
cym dochodu oraz możliwości uzyskania świadczeń
477
na podstawie przepisów o powszechnym ubezpiecze-
niu w Narodowym Funduszu Zdrowia zasiłek ten
może być przyznany na pokrycie części lub całości
wydatków na świadczenia zdrowotne.
Ustawa daje także możliwość zwalniania z odpłat-
ności za pobyt w domu pomocy społecznej na wniosek
osób zobowiązanych. Zwolnienie może być częściowe
lub całkowite. W ustawie wskazane zostały szczegól-
ne okoliczności (np. długotrwała choroba, bezrobocie,
niepełnosprawność, zdarzenia losowe i inne), w któ-
rych można ww. osoby zwolnić z odpłatności, co nie
oznacza, że niemożliwe jest zwolnienie również w in-
nych wypadkach. W stosunku do mieszkańca domu
wydaje się decyzję o zwolnieniu z odpłatności, a w przy-
padku małżonka, wstępnych i zstępnych wniosek
o zwolnienie z odpłatności jest równoznaczny ze
zmianą warunków umowy zawartej wcześniej z gmi-
ną. Ta forma również daje możliwość pozyskania
środków na leczenie i zakup leków.
Kombatanci, jak wynika z ustawy z dnia 24 stycz-
nia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu po-
wojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn.
zm.), posiadają już dodatkowe uprawnienia. Zgodnie
z art. 15 ust. 1 kombatantom i innym osobom upraw-
nionym pobierającym emeryturę lub rentę przysłu-
guje dodatek, zwany dalej „dodatkiem kombatanc-
kim”, w wysokości 10% przeciętnego wynagrodzenia
w kwartale kalendarzowym poprzedzającym termin
waloryzacji. Ponadto zgodnie z art. 18 ww. ustawy
kombatanci i inne osoby uprawnione korzystają
z pierwszeństwa do środowiskowej opieki socjalnej
w miejscu zamieszkania, w uzyskaniu miejsc w do-
mach pomocy społecznej, w szczególności w domach
przeznaczonych dla kombatantów.
Podpisana przez prezydenta RP w dniu 4 paź-
dziernika 2007 r. ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych znowelizowała przepi-
sy dotyczące waloryzacji emerytur i rent.
Ww. ustawą wprowadzono od 2008 r. coroczną
waloryzację świadczeń emerytalno-rentowych oraz
wprowadzono wskaźnik waloryzacji odpowiadający
średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług
konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzo-
wym zwiększonemu co najmniej o 20% realnego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim
roku kalendarzowym. Tutaj należy dodać, że śred-
nioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsump-
cyjnych oraz realny wzrost przeciętnego wynagro-
dzenia w poprzednim roku kalendarzowym, czyli
dane, które mają bezpośredni wpływ na wysokość
wskaźnika waloryzacji, ustala i ogłasza Prezes Głów-
nego Urzędu Statystycznego. W tym roku, zgodnie
z uzyskaną w GUS w trybie roboczym informacją,
nastąpi to 11 lutego.
Po ogłoszeniu przez prezesa GUS ww. danych
w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społecz-
no-Gospodarczych prowadzone są negocjacje doty-
czące zwiększenia co najmniej o 20% realnego wzro-
478
stu przeciętnego wynagrodzenia we wskaźniku wa-
loryzacji. Jeżeli w ciągu 5 dni od 11 lutego br. Trój-
stronna Komisja do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych uzgodni w drodze uchwały wysokość zwięk-
szenia, to minister pracy i polityki społecznej ogła-
sza w drodze komunikatu wskaźnik waloryzacji.
Natomiast jeżeli nie nastąpi uzgodnienie stanowi-
ska Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Go-
spodarczych, Rada Ministrów określi w terminie
2 dni od zakończenia negocjacji, w drodze rozporzą-
dzenia, wskaźnik waloryzacji, biorąc pod uwagę
wskaźniki ogłoszone przez prezesa GUS. Następnie
od dnia 1 marca br. zostanie przeprowadzona walo-
ryzacja świadczeń emerytalno-rentowych.
W związku z powyższym należy uznać, że wyni-
kające z ww. ustawy o emeryturach i rentach z FUS
terminy są wyjątkowo napięte, pozwalające jednak
na waloryzowanie świadczeń od 1 marca. Data 1 mar-
ca jest więc datą pierwszą możliwą w roku kalenda-
rzowym, którą, konstruując ww. ustawę o emerytu-
rach i rentach z FUS, można było przyjąć jako ter-
min waloryzacji. Stąd nie istnieje możliwość propo-
nowania zmian ustawowych, które pozwoliłyby wcze-
śniej waloryzować świadczenia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie działań, jakie zamierza
podjąć ministerstwo, aby umożliwić
młodym lekarzom uzyskiwanie specjalizacji
i zapobiec wzrastającej liczbie wyjazdów
z kraju młodych lekarzy, tuż po studiach (421)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pani Poseł Izabeli Leszczyny w sprawie
działań, jakie zamierza podjąć ministerstwo, aby
umożliwić młodym lekarzom uzyskiwanie specjali-
zacji i zapobiec wzrastającej liczbie wyjazdów z kra-
ju młodych lekarzy, tuż po studiach, przesłane przy
piśmie SPS-023-421/08, pragnę ustosunkować się
do podniesionych kwestii.
Sprawa specjalizacji lekarskich uregulowana
jest rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 20
października 2005 r. w sprawie specjalizacji leka-
rzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779,
z późn. zm.).
Czuwanie nad zabezpieczeniem potrzeb kadro-
wych w poszczególnych dziedzinach medycyny nale-
ży do zadań stawianych zarówno przed właściwymi
konsultantami krajowymi, jak również przed kon-
sultantami wojewódzkimi.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 25 października 2002 r. w sprawie konsultan-
tów krajowych i wojewódzkich (Dz. U. Nr 188,
poz. 1583, z późn. zm.) konsultant wojewódzki pro-
wadzi politykę kadrową w zakresie danej specjal-
ności na terenie województwa, natomiast konsul-
tant krajowy zabezpiecza potrzeby kadrowe w skali
kraju.
Współpraca konsultantów krajowych z wojewódz-
kimi powinna owocować m.in. wykreowaniem na
danym terenie jak największej liczby miejsc szkole-
niowych w jednostkach organizacyjnych uprawnio-
nych do prowadzenia szkolenia w danej dziedzinie
medycyny, bowiem odbywanie specjalizacji lekar-
skich, zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie specjaliza-
cji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213,
poz. 1779), może odbywać się wyłącznie w jednostce
spełniającej określone warunki.
Pragnę zaznaczyć, że uruchamianie nowych
miejsc specjalizacyjnych jest ściśle uzależnione od po-
siadanych wolnych miejsc akredytowanych w danej
specjalności. Brak wolnych miejsc akredytowanych
wyklucza możliwość otwarcia nowych specjalizacji.
Polityka uruchamiania poszczególnych miejsc
specjalizacyjnych i ich limitowania jest oparta na
analizie potrzeb kadrowych województwa i planach
wieloletnich, które stanowią podstawę podjęcia de-
cyzji przez konsultantów wojewódzkich.
Wojewódzkie centra zdrowia publicznego infor-
mują konsultantów wojewódzkich o możliwościach
uruchamiania miejsc specjalizacyjnych przed każdą
sesją, a podejmowane przez nich decyzje są oparte
o analizę potrzeb w zakresie ilości specjalistów
w danej dziedzinie medycyny.
Rezydentury są przyznawane przede wszystkim:
— w specjalnościach priorytetowych wg zgłoszo-
nych zapotrzebowań wojewódzkich centrów zdrowia
publicznego w dziedzinach: epidemiologia, geriatria,
medycyna rodzinna, onkologia kliniczna, patomor-
fologia oraz rehabilitacja medyczna,
— w dziedzinach, w których obserwuje się naj-
większą liczbę zaświadczeń wydanych lekarzom i le-
karzom dentystom ubiegającym się o pracę w innym
kraju UE,
— na podstawie zgłoszonych zapotrzebowań kon-
sultantów krajowych i wojewódzkich,
— biorąc pod uwagę dofinansowanie kursów spe-
cjalizacyjnych z Europejskiego Funduszu Społecz-
nego w dziedzinach: kardiologia, medycyna pracy,
onkologia kliniczna (uwzględniona w dziedzinach
priorytetowych), radioterapia onkologiczna, chirur-
gia onkologiczna, ginekologia onkologiczna oraz on-
kologia i hematologia dziecięca.
Docelowo planuje się „uruchamianie” takiej
liczby rezydentur, ilu lekarzy kończy staż podyplo-
mowy. Problemem jest ograniczona liczba miejsc
szkoleniowych oraz niedobory finansowe. Liczba

etatów rezydenckich uwarunkowana jest sytuacją
finansową.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Zdrowia
w miarę możliwości stara się zwiększać środki fi-
nansowe na rezydentury.
Na rok 2008 na dwa postępowania kwalifikacyj-
ne zaplanowane jest około 2500 miejsc rezydenckich,
natomiast w roku 2007 przyznano 1529 rezydentur.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przygoto-
wywana jest nowelizacja rozporządzenia w sprawie
specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów w celu mak-
symalnego skrócenia okresu od zakończenia stażu
podyplomowego do rozpoczęcia specjalizacji. Planu-
je się, aby lekarz, który zakończy staż podyplomowy
z dniem 30 października, mógł rozpocząć specjaliza-
cję do 15 listopada.
Obecnie przygotowywana jest również noweliza-
cja rozporządzenia w sprawie stażu podyplomowego
lekarza i lekarza dentysty. Wprowadzane zmiany
spowodują uniezależnienie możliwości zdawania
LEP i LDEP od ukończenia stażu podyplomowego
(nie będzie już egzaminu państwowego kończącego
staż podyplomowy), co wydaje się wychodzić naprze-
ciw niektórym postulatom zgłaszanym przez mło-
dych lekarzy. Młodzi lekarze będą mogli przystępo-
wać do LEP i LDEP dodatkowo w dwóch terminach
jeszcze w trakcie stażu podyplomowego, co może
mieć wpływ na skrócenie okresu od zakończenia
stażu do rozpoczęcia specjalizacji.
Ponadto, odnosząc się do poziomu trudności pań-
stwowego egzaminu specjalizacyjnego, pragnę poin-
formować, iż w sesji jesiennej 2007 r. do egzaminu
przystąpiło 2703 osoby. Wynik pozytywny uzyskało
1899 osób, natomiast negatywny 621. Największa
liczba zdających przystąpiła do egzaminów w spe-
cjalnościach podstawowych. Dla 24,7% lekarzy wy-
nik egzaminu był niepomyślny. W grupie specjaliza-
cji szczegółowych 10,3% egzaminowanych nie uzy-
skało pozytywnego wyniku. W specjalizacjach le-
karsko-dentystycznych odsetek niepowodzeń wyno-
sił 23,3%.
W odniesieniu do wszystkich zdających egzamin
odsetek ten wyniósł 22,9%. W porównaniu do sesji
jesiennej 2006 r. odsetek negatywnych wyników był
niższy.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
479
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Domiceli Kopaczewskiej
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie zabezpieczenia rzeki Wisły
przed katastrofą ekologiczną (423)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posłów Domiceli Kopaczewskiej i Mar-
ka Wojtkowskiego, przekazaną przy piśmie znak:
SPS-023-423/08 z dnia 9 stycznia 2008 r., w sprawie
zabezpieczenia rzeki Wisły przed katastrofą ekolo-
giczną, przekazuję następujące informacje w przed-
miotowej sprawie.
Prace związane z trwałym zabezpieczeniem stop-
nia wodnego Włocławek są realizowane w ramach
projektu „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia wod-
nego Włocławek, budowa stopnia wodnego lub pro-
gu stałego, zwiększenie bezpieczeństwa powodzio-
wego i przeciwdziałania erozji na Wiśle od Nieszawy
do Torunia, modernizacja wałów przeciwpowodzio-
wych w Dolinie Ciechocińskiej, modernizacja stop-
nia wodnego we Włocławku”, który został zgłoszony
do Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko” – III oś priorytetowa: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska.
Przedmiotowa inwestycja znajduje się na uzupeł-
niającej liście nowo przyjętych projektów indywidu-
alnych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013, która stanowi
załącznik do obwieszczenia ministra rozwoju regio-
nalnego z dnia 12 października 2007 r. (poz. 883).
Jednocześnie informuję, że indykatywny wykaz
indywidualnych projektów kluczowych, w tym du-
żych, jest jednym z trybów wyboru projektów w ra-
mach osi priorytetowej III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska. Umiesz-
czenie projektu w wykazie nie oznacza automatycz-
nego przyznania dofinansowania. W celu uzyskania
dofinansowania niezbędne będzie przedłożenie wy-
maganych dokumentów oraz spełnienie kryteriów
wyboru projektów (formalnych, merytorycznych I i II
stopnia), które uwzględniają m.in. stopień przyczy-
nienia się do wypełnienia celów danej osi prioryteto-
wej oraz gotowości do realizacji.
Dodatkowo przedsięwzięcie pn. „Ekologiczne
bezpieczeństwo stopnia wodnego Włocławek” znala-
zło się na liście przedsięwzięć zaakceptowanej przez
ministra środowiska profesora Jana Szyszko, dla
których dokumentacja techniczna ma być sfinanso-
wana z memorandum finansowego nr 2002/PL/16/
P/PA/013 „Pomoc techniczna dla sektora środowi-
sko w Polsce”.
W ramach środków z ww. pomocy technicznej od
III kwartału 2006 r. jest realizowany etap przygoto-
wawczy projektu. W dniu 13 sierpnia 2007 r. została
podpisana umowa między instytucją zamawiającą
480
a wykonawcą dokumentacji przygotowawczej. Od
dnia podpisania ww. umowy trwają prace nad przy-
gotowaniem dokumentacji przygotowawczej dla za-
dania „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia wodne-
go Włocławek”.
W zakres dokumentacji przygotowawczej wchodzi:
— aktualizacja koncepcji programowo-prze-
strzennej pt. „Budowa stopnia wodnego w Niesza-
wie-Ciechocinku” – termin opracowania do dnia
15.02.2008 r.,
— analiza i ocena wariantów ze wskazaniem wa-
riantu optymalnego – termin opracowania do dnia
11.04.2008 r.,
— aktualizacja raportu o oddziaływaniu na śro-
dowisko – termin opracowania do dnia 25.04.2008 r.,
— aktualizacja i uzupełnienie studium wykonal-
ności – termin opracowania do dnia 18.07.2008 r.,
— uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia – ter-
min opracowania do dnia 3.10.2008 r.,
— wypełnienie wniosku o dofinansowanie z Fun-
duszu Spójności – termin opracowania do dnia
3.10.2008 r.,
— uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwe-
stycji celu publicznego – termin opracowania do dnia
3.10.2008 r.
Dokumentacja przygotowawcza ma spełniać wa-
runki pozwalające zamawiającemu na skuteczne
ubieganie się o finansowanie zadania inwestycyjne-
go „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia wodnego
Włocławek” ze środków Unii Europejskiej.
W ramach ekologicznego bezpieczeństwa stopnia
wodnego Włocławek mają zostać rozpatrzone nastę-
pujące działania dotyczące:
a) zadań modernizacyjnych na stopniu wodnym
we Włocławku, w skład których wchodzi:
— modernizacja istniejącego progu stabilizujące-
go dolne stanowisko wybudowanego w 2000 r.
(w bezpośredniej bliskości stopnia wodnego we Wło-
cławku – dł. progu 420 m),
— modernizacja zapory ziemnej (wibroflotacja)
na dł. 250 m,
b) budowy nowego stopnia wodnego bądź progu
poniżej stopnia wodnego we Włocławku,
c) prac związanych z robotami regulacyjnymi na
rzece Wiśle na odcinku od stopnia wodnego we Wło-
cławku do km 744,950 rzeki Wisły (dolna granica
miasta Toruń), obejmujące odbudowę ostróg i opa-
sek brzegowych wraz z przetamowaniami,
d) prac związanych z modernizacją wału prze-
ciwpowodziowego (lokalizacja wału w stosunku do
Wisły km 708,0–718,2 – brzeg lewy) w Dolinie Cie-
chocińskiej o długości 12 km.
Projekt został również skierowany przez stronę
polską do tzw. instrumentu JASPERS. Jest to wspól-
ne wsparcie dla projektów w europejskich regionach,
utworzone przez trzech partnerów: Europejski Bank
Inwestycyjny, Europejski Bank Odbudowy i Rozwo-
ju oraz Komisję Europejską. Główne cele inicjatywy
to: wsparcie przygotowania projektów w nowych
państwach członkowskich, przyspieszenie przygoto-
wania i zapewnienie odpowiedniej liczby projektów
oraz polepszenie jakości wniosków o dofinansowanie
zatwierdzanych przez Komisję Europejską. JA-
SPERS nie zapewnia dodatkowych środków na sfi-
nansowanie dokumentacji projektu. Wsparcie naj-
częściej przybiera postać: weryfikacji przygotowanej
dokumentacji, analizy wybranych kwestii problemo-
wych, wsparcia przy określaniu warunków dla kon-
sultantów przygotowujących dokumentację.
Na potrzeby realizacji projektu został ustanowio-
ny zespół konsultantów do bieżącej współpracy z wy-
konawcą dokumentacji przygotowawczej. Ponadto
prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej
w Warszawie powołał w październiku 2007 r. Dorad-
czy Komitet Monitorujący (członkowie tego komite-
tu to przedstawiciele władz wojewódzkich, samorzą-
dowych i organizacji pozarządowych). Celem prac
komitetu jest doradztwo i wspomaganie wykonawcy
dokumentacji przygotowawczej.
Odnosząc się do drugiego zapytania Posłów, do-
tyczącego skontrolowania stanu technicznego ruro-
ciągów przebiegających pod dnem Wisły, uprzejmie
informuję:
1. Stopień wodny we Włocławku został przekaza-
ny do eksploatacji w roku 1970. Natomiast rurociąg,
z którego nastąpił wyciek do rzeki, zainstalowano
w roku 1986, po 16 latach istnienia stopnia. Projek-
tant miał świadomość postępującej erozji dna.
2. Z przepisów Prawa wodnego (rozdział 3, obo-
wiązki właścicieli wody) nie wynika obowiązek ad-
ministratora rzeki do kontrolowania stanu technicz-
nego instalacji w korycie rzeki będących własnością
obcych podmiotów i niezwiązanych z gospodarką
wodną.
3. Właściciel rurociągu – Przedsiębiorstwo Eks-
ploatacji Rurociągów Naftowych „Przyjaźń” – jest
zobowiązany do zapewnienia bezpiecznej pracy obiek-
tu budowlanego, jakim jest rurociąg, oraz do przepro-
wadzania kontroli okresowych. Wynika to z Prawa
budowlanego (art. 61 ust. 1 i 2, art. 62 ust. 1 i 3).
4. Właściwy organ nadzoru budowlanego w razie
stwierdzenia nieodpowiedniego stanu może nakazać
przeprowadzenie kontroli i zażądać przeprowadzenia
ekspertyzy (Prawo budowlane art. 62 ust. 3).
5. PERN podaje w swoim komunikacie, iż w dal-
szym ciągu wykonywane są czynności, w szczegól-
ności badania techniczne „mające na celu ustalenie
przyczyn oraz ocenę skutków wystąpienia awarii
rurociągu produktowego 10.12.2007”. Dotąd nie są
znane wyniki prac komisji, a więc nie są znane przy-
czyny wycieku. Przytoczone w interpelacji stwier-
dzenie naukowców z Instytutu Geografii Uniwersy-
tetu w Bydgoszczy nie jest poparte żadnymi bada-
niami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 15 czerwca 2007 r. w sprawie opłat
za korzystanie ze środowiska (424)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 9 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-424/
08, w sprawie rozporządzenia w sprawie opłat za ko-
rzystanie ze środowiska, przekazuję poniższe wyja-
śnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na skła-
dowiskach odpadów, które zostały wprowadzone
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz. 723). Należy podkreślić, że opłaty te są pobiera-
ne tylko w przypadku składowania odpadów. Jeśli
odpady są zbierane selektywnie i poddawane recy-
klingowi – opłaty nie mają zastosowania. Przedmio-
towe rozporządzenie jest kluczowym i niezwykle
ważnym instrumentem w kształtowaniu polityki
gospodarki odpadami w Polsce i stanowi w chwili
obecnej narzędzie – stosowane także w innych pań-
stwach Unii Europejskiej – do wypełnienia celów
nałożonych prawem wspólnotowym.
Według hierarchii postępowania z odpadami za-
wartej w dyrektywie Parlamentu Europejskiego
i Rady 2006/12/WE z dnia 5 kwietnia 2006 r. o odpa-
dach (Dz.Urz. WE L 114 z 27.04.2006, str. 9), stano-
wiącej nadrzędny instrument w kształtowaniu poli-
tyki gospodarki odpadami w Unii Europejskiej,
składowanie odpadów jest ostatnim i najmniej pożą-
danym sposobem postępowania z odpadami. W celu
umożliwienia podejmowania działań w kierunku
ograniczania ilości powstających odpadów, ich recy-
klingu oraz odzysku państwa członkowskie mają
obowiązek stymulowania rynku gospodarki odpada-
mi przy wykorzystaniu wszelkich dostępnych in-
strumentów. Jak do tej pory żadne z dotychczas sto-
sowanych w Polsce instrumentów prawnych, m.in.
wprowadzanie zakazów dotyczących umieszczania
określonego typu odpadów na składowiskach, zmia-
ny w zarządzaniu gospodarką odpadami na poszcze-
gólnych szczeblach administracji rządowej i samo-
rządowej, określanie obowiązków dla władz samo-
rządowych, wprowadzanie dodatkowych uprawnień
dla gmin i obowiązków dla przedsiębiorców, nie
przyniosły wymiernego efektu ekologicznego. Moż-
na stwierdzić, że od ponad dziesięciu lat, tj. od chwi-
li ustanowienia pierwszych uregulowań prawnych
– ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.), następnie ustawy
o odpadach z roku 1997 uchylonej ustawą z dnia
481
27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) – odpady komunalne
były i są składowane w ilościach powyżej 90% w sto-
sunku do ilości wytwarzanych. Jest to sytuacja sta-
wiająca Polskę w bardzo niekorzystnym świetle, bio-
rąc pod uwagę osiągnięcia pozostałych państw.
Przepisy Unii Europejskiej zawarte w dyrekty-
wie Rady 1999/31/WE w sprawie składowania odpa-
dów, transponowane do krajowego prawa ustawą
z 2001 r. o odpadach, wyznaczają Polsce następujące
cele ilościowe:
a) do dnia 31 grudnia 2010 r. – unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 75% wagowo cał-
kowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji,
b) do dnia 31 grudnia 2013 r. – unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 50% wagowo
całkowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji,
c) do dnia 31 grudnia 2020 r. – unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 35% wagowo
całkowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji
w stosunku do masy tych odpadów wytworzo-
nych w 1995 r.
Z powyższych danych wynika, iż w 2010 r. Polska
powinna ograniczyć ilości składowanych odpadów
ulegających biodegradacji do poziomu nie więcej niż
3,2 mln Mg, przy zakładanym poziomie wytwarza-
nia tych odpadów w ilości ok. 5,5 mln Mg, natomiast
w 2013 r. nie więcej niż 2,2 mln Mg.
Ponadto wciąż zbyt mały jest udział selektywne-
go zbierania odpadów powstających w gospodar-
stwach domowych, który kształtuje się na poziomie
2-3%. Bez zdecydowanego zwiększenia poziomu se-
lektywnego zbierania wszystkich rodzajów odpadów
nie będzie możliwe osiągnięcie zakładach celów.
Dotychczasowe nieproporcjonalnie niskie koszty
unieszkodliwiania odpadów komunalnych poprzez
ich składowanie na składowiskach w porównaniu do
ich przerobu w inny sposób, w tym deponowanie od-
padów w obiektach niespełniających wymagań ochro-
ny środowiska, są powodem braku zainteresowania
przedsiębiorców organizowaniem i prowadzeniem
selektywnego zbierania odpadów czy wykorzysty-
waniem zbieranych materiałów.
Wysokość jednostkowej stawki opłat za składo-
wanie odpadów powinna być w pierwszej kolejności
instrumentem ekonomicznym motywującym do
zmiany dotychczasowych zachowań w gospodarowa-
niu odpadami w pożądanym kierunku z punktu wi-
dzenia polityki ekologicznej, wymagań prawa i do-
brej praktyki, realizacji planów gospodarki odpada-
mi, realizacji zobowiązań międzynarodowych itp. Tak-
że jednym z czynników hamujących rozwój wysoko-
efektywnych rozwiązań gospodarowania odpadami
są niskie opłaty za składowanie odpadów, które
w połączeniu z ogólnie niskimi cenami przyjęcia od-
padów na wiele składowisk powodują, że składowa-
nie jest ciągle znacznie tańsze niż przetwarzanie od-
482
padów w procesach mechaniczno-biologicznych i ter-
micznych.
Należy zwrócić uwagę na fakt, że podejmowane
decyzje w zakresie gospodarki odpadami przez
przedsiębiorców podyktowane są przede wszystkim
względami ekonomicznymi, a nie środowiskowymi.
Obowiązujące, liberalne rozwiązania prawne nie
do końca sprzyjają rozwojowi priorytetowych kie-
runków działalności, jakimi są recykling oraz inne
formy odzysku. Przedsiębiorcy działający bowiem
w branży gospodarki odpadami komunalnymi, ze
względów ekonomicznych, nastawieni są przede
wszystkim na pomnażanie kapitału i na maksy-
malne ograniczanie kosztów działalności, co z kolei
wpływa na wybór rozwiązań niekoniecznie sprzy-
jających realizacji celów wyznaczonych przepisami
Unii Europejskiej.
Trudności potęguje również brak podjęcia dzia-
łań przez samorząd w zakresie inwestycyjnym
w kluczowe dla prowadzenia polityki gospodarki
odpadami instalacje i urządzenia o zasięgu ponad-
lokalnym. W ciągu ostatnich 10 lat powstała zaled-
wie jedna instalacja w skali kraju w zakresie odzy-
sku energii z termicznego przekształcania odpa-
dów, która przy obowiązujących stawkach opłat za
składowanie jest nierentowna. Podwyższone staw-
ki opłaty za składowanie odpadów mają za zadanie
m.in. spowodować podwyższenie kosztów zarzą-
dzania składowiskami odpadów, czyli wpłynąć ujem-
nie na ekonomikę przedsiębiorców posiadających
składowiska.
Podwyżka stawki za umieszczenie odpadów na
składowisku nie musi mieć jednak wpływu na pod-
niesienie stawek za odbieranie odpadów komunal-
nych od właścicieli nieruchomości. Rada gminy ma
obowiązek określić górne stawki opłat ponoszonych
przez mieszkańców za odbieranie odpadów komu-
nalnych przy czym może różnicować te stawki opłat
i przyjąć niższe stawki za odbieranie odpadów gro-
madzonych selektywnie, a wyższe stawki za odbie-
ranie odpadów zmieszanych.
Jednocześnie termin wejścia w życie przedmioto-
wego rozporządzenia przyjęto z ponadpółrocznym
vacatio legis, aby umożliwić podmiotom dostosowa-
nie się do nowych wymagań oraz aby uczestnicy
rynku mogli zaplanować przedsięwzięcia, jak rów-
nież dokonywać zmian w sposobie prowadzenia
działalności.
W związku z poruszoną kwestią segregacji odpa-
dów należy podkreślić, że ww. rozporządzenie ma
służyć m.in. segregacji odpadów, stworzeniu warun-
ków do rozwoju przedsiębiorczości w zakresie gospo-
darczego wykorzystania wskazanych rodzajów od-
padów oraz ograniczenia odpadów kierowanych na
składowiska.
Obowiązek selektywnego zbierania odpadów na-
rzuca także art. 10 ustawy o odpadach. Szczegółowy
sposób jego realizacji, zgodnie z ustawą z dnia 13 wrze-
śnia 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008,
z późn. zm.) określa regulamin utrzymania czystości
i porządku na terenie gminy uchwalony przez radę
gminy, będący aktem prawa miejscowego. Jednocześnie
w „Krajowym planie gospodarki odpadami 2010”
przyjętym w dniu 29 grudnia 2006 r. przez Radę
Ministrów (uchwała Nr 233, M.P. Nr 90, poz. 946)
określono kierunki działań i zadania, wskazując na
konieczność selektywnego zbierania określonych
rodzajów odpadów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prowadzo-
ne są prace nad projektem zmian do prawa dotyczą-
cego gospodarki odpadami w celu wprowadzenia
rozwiązań umożliwiających odpowiednie kształto-
wanie polityki gospodarowania odpadami na obsza-
rze kraju.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
oraz grupy posłów
w sprawie pogarszającej się sytuacji na rynku
żywca wieprzowego i braku opłacalności
hodowli trzody (425)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 9 stycznia 2008 r.,
znak SPS-023-425/08, przekazującym interpelację
Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Pana Sła-
womira Zawiślaka oraz grupy posłów w sprawie po-
garszającej się sytuacji na rynku żywca wieprzowe-
go i braku opłacalności hodowli trzody uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Ad 1.
Ministerstwo na bieżąco monitoruje sytuację ce-
nową na rynkach rolnych, w tym na rynku wieprzo-
winy, na terenie całego kraju, jak również w poszcze-
gólnych makroregionach. Służy temu Zintegrowany
System Rolniczej Informacji Rynkowej (ZSRIR),
który opiera się na danych pierwotnych, tj. groma-
dzonych bezpośrednio od podmiotów działających
na rynku rolnym. W przypadku rynku wieprzowiny
zbierane i przetwarzane są między innymi dane od-
nośnie cen zakupu świń rzeźnych wg klasyfikacji
EUROP i wg wagi żywej. Wymienione informacje
gromadzone są w cyklach tygodniowych, a następ-
nie są weryfikowane, opracowywane i publikowane
w każdy czwartek na stronach internetowych

MRiRW w postaci branżowych biuletynów informa-
cyjnych.
Z uwagi na objęcie rynku wieprzowiny regulacja-
mi wspólnotowymi Polska, podobnie jak i inne kraje
członkowskie UE, nie ma możliwości samodzielnego
podejmowania działań interwencyjnych na rynku
wieprzowiny. W związku powyższym od jesieni 2006 r.,
w sytuacji znacznego spadku cen wieprzowiny, Pol-
ska wielokrotnie wnioskowała do Komisji Europej-
skiej o wprowadzenie dopłat do prywatnego prze-
chowywania oraz refundacji wywozowych do pół-
tusz wieprzowych. KE oceniła wówczas, że stabilna
sytuacja na wspólnotowym rynku wieprzowiny nie
daje podstaw do wprowadzania wsparcia w postaci
ww. instrumentów.
Jesienią 2007 r. pogorszeniu uległa sytuacja na
całym wspólnotowym rynku wieprzowiny – wynika
to ze wzrostu produkcji wieprzowiny w UE oraz ro-
snących kosztów produkcji spowodowanych przede
wszystkim wysokimi cenami zbóż i pasz. Biorąc to
pod uwagę, Polska zintensyfikowała wysiłki zmie-
rzające do podjęcia przez Komisję Europejską prze-
widzianych w prawie UE instrumentów interwencji
na rynku wieprzowiny. Powtarzane przez Polskę po-
stulaty odniosły skutek w postaci decyzji Komisji
Europejskiej o uruchomieniu z dniem 29 paździer-
nika 2007 r. wsparcia tego rynku w postaci dopłat
do prywatnego składowania wieprzowiny. Dopłata-
mi objęto przechowywanie półtusz wieprzowych
oraz ich elementów przez okres od trzech do pięciu
miesięcy, według stawek określonych w rozporzą-
dzeniu Komisji (WE) nr 1267/2007 z dnia 26 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie szczególnych warunków
przyznawania pomocy w odniesieniu do prywatnego
składowania wieprzowiny. Wnioski o dopłaty można
było składać do Agencji Rynku Rolnego do dnia
26 listopada 2007 r.
Ponadto z dniem 30 listopada 2007 r. na pod-
stawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1410/2007
z dnia 29 listopada 2007 r. ustalającego refunda-
cje wywozowe dla wieprzowiny zostały urucho-
mione refundacje do eksportu tusz, półtusz i ele-
mentów. Tym samym starania Polski o urucho-
mienie również tego instrumentu zostały uwień-
czone sukcesem.
Obok działań doraźnych, przedstawionych powy-
żej, podejmowane są działania mające na celu wy-
pracowanie rozwiązań systemowych zmierzających
do trwałej poprawy sytuacji producentów trzody
chlewnej. Do takich działań należy zachęcanie do
zawierania umów kontraktacyjnych z zakładami
ubojowymi w celu zapewnienia stabilności zbytu
żywca wieprzowego, jak również do wzmacniania
pozycji producentów poprzez tworzenie grup produ-
cenckich. Ustawa o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw z dnia
15 września 2000 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn.
zm.), jak również rozporządzenie w sprawie wykazu
produktów i grup produktów, dla których mogą być
tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej
483
rocznej wielkości produkcji towarowej oraz mini-
malnej liczby członków grupy producentów rolnych
były już kilka razy nowelizowane. Każdorazowo
brano pod uwagę postulaty wysuwane przez osoby
zainteresowane działalnością w grupach producen-
tów rolnych. Wszystkie zmiany miały na celu zachę-
cenie oraz ułatwienie potencjalnym członkom orga-
nizowania się w grupy producentów rolnych.
Chciałbym w tym miejscu podkreślić, iż w Mini-
sterstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi w ostatnich dniach
podjęte zostały działania zmierzające do stworzenia
komisji porozumiewawczej ds. wieprzowiny. Do jej
składu, obok przedstawicieli producentów żywca
wieprzowego, zakładów ubojowych oraz przetwór-
ców, zaproszeni zostali także przedstawiciele wiel-
kopowierzchniowych sieci handlowych stanowią-
cych ważne ogniwo łańcucha żywnościowego. Komi-
sja ta ma służyć jako forum bieżącej współpracy
przedstawicieli branży, jak również pracować na
rzecz poszukiwania trwałych rozwiązań istnieją-
cych w sektorze problemów.
Jednym z priorytetów w działaniach resortu jest
również zdobywanie nowych rynków zbytu dla pol-
skiego mięsa wieprzowego. W ostatnim czasie podej-
mowane w tym celu wysiłki przyniosły wymierny
efekt w postaci otwarcia rynku USA na eksport
m.in. świeżego i zamrożonego mięsa wieprzowego.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez stronę
amerykańską w dniu 28 listopada 2007 r. Departa-
ment Rolnictwa USA opublikował w tym zakresie
odpowiednie przepisy.
Podejmowane są również działania na rzecz
promocji wyrobów wysokiej jakości, w tym także
mięsa, podczas wystąpień targowych i narodowych.
W 2007 r. wyroby te były promowane m.in. na tar-
gach: Grüne Woche w Berlinie, Salon Gourmets
w Madrycie, Tutto Food w Mediolanie, Anuga
w Kolonii oraz podczas Polskiej Ekspozycji Narodo-
wej w Azerbejdżanie.
Ad 2.
Według danych GUS produkcja wieprzowiny
w wadze bitej ciepłej w 2006 r. wyniosła 2165 tys.
ton i była wyższa o 9% w porównaniu do 2005 r.
W I półroczu 2007 r. produkcja wieprzowiny osią-
gnęła poziom 1,1 mln ton, co oznacza wzrost o około
4% w porównaniu z analogicznym półroczem 2006 r.
Według prognoz Instytutu Ekonomiki Rolnictwa
i Gospodarki Żywnościowej w II półroczu 2007 r.
produkcja wieprzowiny spadła o około 4% w stosun-
ku do II półrocza 2006 r. i w całym 2007 r. pozosta-
wała na podobnym poziomie co w 2006 r.
Dane o wielkości handlu zagranicznego wskazu-
ją, iż w 2006 r. import żywca, mięsa, podrobów i prze-
tworów wieprzowych, w ekwiwalencie mięsa, wy-
niósł około 178 tys. ton. Eksport w tym samym cza-
sie ukształtował się na poziomie 330 tys. ton. Dodat-
nie saldo osiągnęło więc poziom 151 tys. ton.
Według wstępnych danych za okres I–X 2007 r.
import w ekwiwalencie mięsa wyniósł 176,5 tys. ton,
zaś eksport – 266 tys. ton. Saldo handlu osiągnęło
484
poziom 89,5 tys. ton. W całym 2007 r. należy więc
spodziewać się pogorszenia, w stosunku do 2006 r.,
salda wymiany handlowej.
Według danych GUS spożycie mięsa wieprzowe-
go w 2006 r. na mieszkańca wyniosło 41,4 kg, a więc
wzrosło o około 6% w porównaniu do 2005 r. Według
przewidywań IERiGŻ w 2007 r. nastąpił dalszy
wzrost spożycia wieprzowiny – do 42 kg na miesz-
kańca.
Przytoczone powyżej dane wskazują, iż cyklicz-
ność produkcji wieprzowiny, która pociąga za sobą
zmiany w poziomie cen, powoduje również zmiany
w poziomie salda handlu zagranicznego oraz w po-
ziomie spożycia tego gatunku mięsa.
W 2007 r. na poziom handlu zagranicznego w du-
żym stopniu wpływ miała sytuacja na wspólnoto-
wym rynku wieprzowiny. Wzrost produkcji w kra-
jach będących największymi producentami wieprzo-
winy spowodował obniżenie cen, a tym samym
wzrost konkurencyjności producentów w tych kra-
jach w stosunku do polskich producentów, co sprzy-
jało wzrostowi przywozu wieprzowiny do Polski.
Ad 3.
W wyniku podpisanego przez Polskę i Federację
Rosyjską memorandum z dniem 19 grudnia 2007 r.,
po ponad dwóch latach, zniesione zostało embargo
na import z Polski do Federacji Rosyjskiej m.in. nie-
przetworzonego mięsa.
W memorandum zawarto również uzgodnienia
odnośnie systemu wymiany informacji między pol-
skimi i rosyjskimi służbami weterynaryjnymi o do-
stawach polskiego mięsa do Federacji Rosyjskiej
oraz powołania wspólnej grupy ekspertów składają-
cej się ze specjalistów służb weterynaryjnych Rze-
czypospolitej Polskiej i Federacji Rosyjskiej. W za-
kresie wwozu do Federacji Rosyjskiej żywych świń
uzgodniono kontrole zainteresowanych gospodarstw.
Działania te mają na celu zwiększenie bezpieczeń-
stwa dostaw polskiego mięsa na rynek rosyjski, po-
przez gwarancje dobrej i wysokiej jakości eksporto-
wanych produktów.
Odblokowanie rynku rosyjskiego dla polskiego
mięsa wieprzowego nastąpiło w momencie urucho-
mienia przez Komisję Europejską mechanizmu re-
fundacji w wywozie do krajów trzecich półtusz, tusz
i elementów wieprzowych. Sytuacja ta umożliwia
polskim podmiotom gospodarczym, na równi z pod-
miotami innych państw członkowskich Unii Euro-
pejskiej, konkurowanie na rynku rosyjskim z przed-
siębiorcami z krajów trzecich.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w ramach inten-
syfikacji działań promocyjnych na rynkach wschod-
nich ministerstwo planuje uczestnictwo w 2008 r.
w ośmiu imprezach targowych sektora rolno-spo-
żywczego organizowanych na terenie Federacji Ro-
syjskiej. Najbliższe targi Pro-Expo odbędą się w Mo-
skwie w dniach 11–14 lutego. Udział w tej imprezie
zapowiedziało wiele polskich firm m.in. sektora mię-
snego. Przedstawiciele kierownictwa ministerstwa
będą uczestniczyli w szeregu spotkań z polskimi
i rosyjskimi przedsiębiorcami branży rolno-spożyw-
czej oraz dziennikarzami.
Jeśli chodzi o możliwości zwiększenia popytu na
mięso wieprzowe, należy stwierdzić, iż w sytuacji
silnej konkurencji na światowym i europejskim ryn-
ku wieprzowiny każdy nowy rynek zbytu ma duże
znaczenia dla sytuacji w sektorze. Ponadto bliskość
rynku rosyjskiego, jak również popyt na mięso spra-
wia, iż jest to atrakcyjny partner handlowy dla pol-
skich przedsiębiorców.
Przedstawiając powyższe, należy jednak mieć na
uwadze, iż wraz ze wstąpieniem Polski do UE zma-
lało znaczenie eksportu wieprzowiny do krajów
WNP, zwłaszcza do dwóch dużych odbiorców: Rosji
i Ukrainy. Zmieniły się zasady stosowania dopłat do
eksportu, a zniesienie granic w obrocie z krajami
UE zmieniło kierunek handlu. W ciągu ostatniego
roku przed akcesją do Rosji trafiało prawie 30% eks-
portowanego z Polski mięsa wieprzowego, natomiast
w 2005 r. do momentu wprowadzenia zakazu już tyl-
ko około 9%. Większe znaczenie rynek rosyjski miał
jednak dla sprzedaży podrobów, tłuszczów oraz ta-
nich asortymentów mięsa.
Ad 4.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi prowadzi
aktywną politykę wspierania wszelkich działań pro-
ducentów i organizacji branżowych mających na
celu promowanie i informowanie o zaletach polskich
produktów rolno-spożywczych, w tym mięsnych. Wśród
instrumentów, z których mogą korzystać przedsię-
biorcy, należy wymienić:
— Mechanizm wspólnej polityki rolnej (WPR)
„Wsparcie działań promocyjnych i informacyjnych
na rynkach wybranych produktów rolnych”.
Od momentu przystąpienia Polski do Unii Euro-
pejskiej Agencja Rynku Rolnego (ARR) – jako agen-
cja płatnicza – administruje mechanizmem WPR
„Wsparcie działań promocyjnych i informacyjnych
na rynkach wybranych produktów rolnych”. Istotą
tego mechanizmu jest wsparcie promocji produktów
unijnych wobec rosnącej międzynarodowej konku-
rencji. Służyć temu mają działania promocyjne i in-
formacyjne podkreślające zalety produktów wytwo-
rzonych na terenie UE. Działania te mogą być pro-
wadzone zarówno na rynku wewnętrznym UE, jak
i na rynkach wybranych krajów nienależących do
Wspólnoty. Wsparcie wynosi 70% kosztów poniesio-
nych na realizację kampanii. Zasady funkcjonowa-
nia powyższego mechanizmu określa rozporządze-
nie Rady (WE) nr 2826/2000 z 19 grudnia 2000 r.
w sprawie działań promocyjnych i informacyjnych
dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrz-
nym UE oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 2702/
1999 z 19 czerwca 1999 r. w sprawie działań promo-
cyjnych i informacyjnych dotyczących produktów
rolnych w krajach trzecich (tj. nienależących do UE),
z późniejszymi zmianami.
— „Działania informacyjne i promocyjne” w ra-
mach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013.

W ramach tego działania refundacji podlegają
koszty związane z działalnością informacyjną i pro-
mocyjną dotyczącą produktów uczestniczących w sys-
temach jakości żywności – do wysokości 70% kosz-
tów kwalifikowanych. Działanie może dotyczyć żyw-
ności ekologicznej, produktów rolnych i środków
spożywczych zarejestrowanych w systemie chronio-
nych oznaczeń geograficznych, chronionych nazw
pochodzenia i gwarantowanych tradycyjnych spe-
cjalności oraz produkcji integrowanej. Przedsięwzię-
cia w ramach tego działania mogą obejmować
w szczególności organizację, uczestnictwo w targach
lub wystawach, a także inne działania związane
z public relations. Działania informacyjne i promo-
cyjne mają na celu zwrócenie uwagi konsumentów
na specyficzne właściwości lub zalety produktów,
w szczególności na ich jakość czy szczególne metody
produkcji. Czas trwania działań informacyjnych
i promocyjnych nie może wynieść dłużej niż 2 lata
od momentu udzielenia pomocy.
— Projekt ustawy o funduszach promocji pro-
duktów rolno-spożywczych.
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi przy-
gotowany został projekt ustawy mającej na celu po-
wołanie i stworzenie systemowych oraz instytucjo-
nalnych podstaw do funkcjonowania funduszy pro-
mocji produktów rolno-spożywczych. Rozwiązanie
takie zostało zaproponowane na wniosek przedsię-
biorców.
Projektowana ustawa o funduszach promocji pro-
duktów rolno-spożywczych tworzy fundusze promocji
tych produktów, w tym fundusz promocji mięsa woło-
wego, wieprzowego i owczego, oraz określa ich zadania,
zasady finansowania, organizację i funkcjonowanie.
Głównym celem utworzenia funduszy promocji
jest wzrost spożycia i promocja produktów rolno-
-spożywczych. W ramach realizacji tego celu projek-
towana ustawa wyznacza zakres działań, które będą
finansowane ze środków funduszy.
Wysokość określonych w projekcie ustawy sta-
wek wpłat na poszczególne fundusze promocji wyno-
si około 0,1% średniej ceny rynkowej danego pro-
duktu.
Ustalenie zadań realizowanych ze środków fi-
nansowych funduszy w danym roku należeć będzie
do wyłącznej kompetencji komisji zarządzających
danymi funduszami, których członkami będą przed-
stawiciele poszczególnych branż.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
485
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie perspektyw funkcjonowania
szpitali powiatowych, a szczególnie SPZOZ
w Kutnie (426)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Tadeusza Woźniaka, prze-
kazaną do ministra zdrowia przy piśmie z dnia
20 grudnia 2007 r. (SPS-023-426/08), w sprawie
perspektyw funkcjonowania szpitali powiatowych,
szczególnie Samodzielnego Publicznego Zakładu
Opieki Zdrowotnej w Kutnie, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Do Sejmu trafiły projekty ustaw, które mają na
celu zmianę systemu lecznictwa. Jest to przede
wszystkim ustawa o zakładach opieki zdrowotnej,
która m.in. przewiduje przekształcanie szpitali w spół-
ki prawa handlowego, gdzie większościowym udzia-
łowcem będzie samorząd, co zwiększy w ten sposób
odpowiedzialność dyrektorów szpitali za poziom ich
zadłużenia. Przekształcenie samodzielnego publicz-
nego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę akcyjną
albo spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością bę-
dzie odbywało się w drodze decyzji organu założy-
cielskiego. Wniosek o takim przekształceniu musi
zostać poparty przez ponad 50% pracowników za-
kładu w głosowaniu tajnym, następnie taki wniosek
kierownik samodzielnego publicznego zakładu opie-
ki zdrowotnej przekazuje podmiotowi, który utwo-
rzył zakład. Dopiero wówczas podmiot, który utwo-
rzył zakład, wyraża zgodę na przekształcenie albo
odmawia zgody na to przekształcenie.
Proponowane jest również zwolnienie na okres
trzech lat z podatku dochodowego od osób prawnych
wszystkich zakładów opieki zdrowotnej w części do-
tyczącej dochodów, jakie szpitale uzyskują ze środ-
ków publicznych na cele statutowe.
Uprzejmie informuję, iż powyższe przekształce-
nia, jak również proponowane rozwiązania systemo-
we służyć mają przede wszystkim zagwarantowaniu
pacjentom bezpieczeństwa zdrowotnego oraz popra-
wie dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej,
a tym samym polepszeniu kondycji finansowej i eko-
nomicznej zakładów opieki zdrowotnej.
Rozwiązanie, iż w szpitalach – spółkach publicz-
nych uzyskany zysk ma być przeznaczany na cele
statutowe, związane jest z założeniem, iż działal-
ność tych podmiotów będzie stanowiła przedmiot
zainteresowania rozmaitych podmiotów publicz-
nych oraz innych szczególnych podmiotów niepu-
blicznych, jak fundacje, stowarzyszenia, w tym or-
ganizacji pożytku publicznego. Jako przykład prze-
widywanych rozwiązań można podać inwestycje sa-
morządu powiatowego w szpital, którego organem
założycielskim jest samorząd województwa, czy in-
westycje władz miasta w szpital kliniczny, którego
organem założycielskim jest uczelnia medyczna.
486
Problematyka utworzenia ogólnopolskiej sieci
szpitali nie jest przewidziana w planach prac resor-
tu zdrowia z uwagi na fakt, iż rozważane są inne
rozwiązania systemowe, m.in. wyżej wspomniane
przekształcanie szpitali.
Odnosząc się do ostatniego pytania Pana Posła,
dotyczącego reformy służby zdrowia, jej zasad,
uprzejmie informuję, iż reforma taka zostanie prze-
prowadzona. Jej wprowadzeniu będą towarzyszyły
długofalowe, planowe działania mające na celu sta-
bilizację oraz poprawę sytuacji w systemie ochrony
zdrowia. Przede wszystkim działania te będą ukie-
runkowane na poprawę dostępności pacjentów do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, zwiększenie poziomu ochro-
ny praw pacjenta oraz podejmowanie dialogu i współ-
pracy ze środowiskami zawodowymi działającymi
w ochronie zdrowia w taki sposób, aby podejmowa-
ne rozstrzygnięcia możliwie pełnie łączyły interes
pacjenta z interesem tych środowisk. Ponadto wdro-
żenie reform będzie wiązało się z koniecznością
uszczelnienia przepływu środków finansowych,
a co za tym idzie, racjonalizacją ich wydatkowania
oraz wzmocnienia w tym zakresie działań nadzor-
czych Narodowego Funduszu Zdrowia. Przewiduje
się również przyspieszenie prac nad rejestrem
usług medycznych, podział NFZ na fundusze regio-
nalne oraz stworzenie Urzędu Nadzoru Ubezpie-
czeń Zdrowotnych.
Planowane jest również wzmocnienie roli samo-
rządów terytorialnych w kształtowaniu polityki
zdrowotnej w regionie, synergiczne, w stosunku do
planowanych reform, wykorzystanie środków UE,
jak również dostosowanie wydatkowania środków
publicznych i kierunków kształcenia zgodnie z po-
trzebami zdrowotnymi społeczeństwa oraz poprzez
racjonalizację polityki lekowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zagrożenia opieki zdrowotnej
mieszkańców regionu częstochowskiego
z związku z renegocjacją aneksów
do kontraktów NFZ na leczenie
w I kwartale 2008 r. (427)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Jadwigi Wiśniewskiej, Posła na Sejm RP,
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z 9 stycznia
2008 r. (SPS-023-427/08), dotyczącą zagrożenia opie-
ki zdrowotnej mieszkańców regionu częstochowskie-
go, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia monitoruje proces nego-
cjowania i zawierania umów oraz ustalania warun-
ków finansowych umów wieloletnich między oddzia-
łami Narodowego Funduszu Zdrowia oraz świadcze-
niodawcami. W związku z planowanymi zmianami
zasad finansowania procedur w rodzaju leczenie
szpitalne (tworzeniem jednorodnych grup pacjen-
tów) oraz oczekiwaniami środowiska medycznego
dotyczącymi wzrostu nakładów na leczenie szpital-
ne, w tym na wynagrodzenia personelu medyczne-
go, wspomniany proces na przełomie lat 2007/2008
przebiegał w bardzo napiętej atmosferze, czego przy-
kładem mogą być negocjacje ze szpitalami regionu
częstochowskiego. Z korespondencji posiadanej
przez Ministerstwo Zdrowia wynika, że wspomnia-
ne szpitale nie godziły się na proponowane warunki
finansowe.
W ramach nadzoru Ministerstwo Zdrowia wystę-
powało do Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
z prośbami o przedstawienie stanu prowadzonych ne-
gocjacji. Z informacji przesłanych przez wspomniany
Oddział Wojewódzki NFZ wynika, że pięć placówek
z regionu, a mianowicie Wojewódzki Szpital Specjali-
styczny im. NMP w Częstochowie, Wojewódzki Szpi-
tal Zespolony im. prof. Witolda Orłowskiego w Czę-
stochowie, Miejski Szpital Zespolony w Częstochowie,
Zespół Opieki Zdrowotnej w Blachowni oraz Samo-
dzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Mysz-
kowie uzgodniły warunki umów ze Śląskim OW NFZ
na styczeń 2008 r. W najbliższym czasie wyżej wy-
mienionym placówkom zostaną przedstawione propo-
zycje aneksu do umowy na okres od 1 lutego 2008 r.
do 30 kwietnia 2008 r. Z informacji przekazanych
przez Śląski Oddział Wojewódzki NFZ wynika rów-
nież, że nowe propozycje warunków finansowych
będą dotyczyły wzrostu ilości świadczeń wykonywa-
nych w rodzaju leczenie szpitalne przy zachowaniu
obecnej ceny punktu, która wynosi 12 zł. Środki na
ten cel będą pochodziły między innymi ze wzrostu
wpływów finansowych z tytułu składki odprowadza-
nej na ubezpieczenie zdrowotne.
Odnosząc się do postawionego przez Panią Poseł
pytania dotyczącego wsparcia dla samorządów, któ-
re podejmą trud restrukturyzacji zakładów opieki
zdrowotnej, należy podkreślić, że trwają intensywne
prace nad projektem nowej ustawy o zakładach opie-
ki zdrowotnej. Wprowadzi ona możliwość funkcjono-
wania zakładów opieki zdrowotnej w formie dwóch
rodzajów spółek prawa handlowego: z ograniczoną
odpowiedzialnością oraz akcyjnych. Ustawa określi
procedurę przekształcania samodzielnego publicz-
nego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę prawa
handlowego. Spółka taka będzie mogła wstępować
we wszystkie stosunki prawne, których podmiotem
był samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej,
bez względu na charakter prawny tych stosunków.
Grunty należące do Skarbu Państwa lub jednostki

samorządu terytorialnego będzie można przekazy-
wać spółce na własność. Budynki i inne urządzenia
oraz lokale znajdujące się na tych gruntach, będące
przedmiotem użytkowania w dniu poprzedzającym
dzień przekształcenia, staną się z mocy prawa, nie-
odpłatnie, własnością spółki. Jednocześnie pracow-
nicy samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej staną się pracownikami spółki.
Pragnę dodać, że trwają prace nad zmianą usta-
wy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym
od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654,
z późn. zm.), dzięki której dochody przeznaczone na
cele statutowe zakładu opieki zdrowotnej, prowa-
dzonego w formie spółki z ograniczoną odpowie-
dzialnością lub spółki akcyjnej, w okresie 3 lat od
dnia wpisania takiej spółki do rejestru przedsiębior-
ców, będą zwolnione z podatku dochodowego od osób
prawnych CIT.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie prac nad ustawą metropolitalną
(430)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 09.01.2008 r., znak: SPS-023-430/08
dotyczące interpelacji pana posła Grzegorza Kar-
pińskiego w sprawie prac nad ustawą metropolital-
ną, uprzejmie przekazuję następujące informacje:
Ad 1. Jakie plany ma pani minister odnośnie do
ustawy metropolitalnej?
Intencją rządu jest posiadanie dobrego, oparte-
go na racjonalnych przesłankach zestawu narzędzi
legislacyjnych w zakresie planowania przestrzen-
nego i rozwoju regionalnego. Inicjatywa legislacyj-
na w odniesieniu do ustawy metropolitalnej należy
do ministra właściwego do spraw administracji,
który odpowiada za organizowanie i reformę struk-
tur administracji publicznej. Pracownicy MRR uczest-
niczyli w 2007 r. w opracowywaniu przez Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji założeń
do projektu ustawy metropolitalnej. Dokument po-
wstał w oparciu o wnioski wypracowane przez Ze-
spół do Spraw Uregulowania Funkcjonowania Ob-
szarów Metropolitalnych.
Obecnie w kierowanym przeze mnie minister-
stwie toczą się prace nad Koncepcją Przestrzennego
Zagospodarowania Kraju na lata 2008–2033, której
rozstrzygnięcia dotyczyć będą też problematyki ob-
szarów metropolitalnych, ale nie w sensie bezpo-
487
średniej delimitacji granic obszarów. KPZK będzie
zawierała wskazania pozwalające określić stopień
zaawansowania procesów metropolizacji. Przedmio-
tem rozważań, poza metropoliami w rozumieniu eu-
ropejskim, będą także funkcjonalne obszary miej-
skie o znaczącym potencjale generowania rozwoju
społeczno-gospodarczego. Ramy prawne KPZK
2008–2033 określa ustawa o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym z 2003 r., której postano-
wienia odnoszą się bezpośrednio do problemu wy-
znaczenia obszarów metropolitalnych. Obszary te
stanowią jeden z układów odniesienia dla polityki
regionalnej, kreującej między innymi narzędzia i kie-
runki wspierania rozwoju społeczno-gospodarczego
regionów wskazanych w KPZK. W toku prac nad in-
strumentarium prawnym dla dokumentu zostaną
sformułowane postulaty także w stosunku do ustaw
leżących w gestii innych ministrów działowych. Kie-
rowany przeze mnie urząd współpracuje ściśle z mi-
nisterstwami sektorowymi także przy wypracowy-
waniu założeń do kluczowych z punktu widzenia
sprawnego zarządzania rozwojem regionalnym
ustaw, a do tej kategorii niewątpliwie będzie należa-
ła ustawa o obszarach metropolitalnych.
Ad 2. Kiedy możemy spodziewać się pierwszych
inicjatyw?
Pierwsze postulaty odnoszące się do systemu
ustaw regulujących zarządzanie przestrzenią kraju
zostały sformułowane w dokumencie „Tezy i założe-
nia do Koncepcji Przestrzennego Rozwoju Kraju na
lata 2008–2033”. Dalsze wnioski, także odnoszące
się do poruszanej przez pana posła problematyki ob-
szarów metropolitalnych, będą formułowane i prze-
kazywane właściwym działowo ministrom zgodnie
z postępem prac nad dokumentem.
Nadmieniam, że w ramach prac nad Koncepcją
Przestrzennego Zagospodarowania Kraju zostały
powołane dwa zespoły:
— zespół konsultantów naukowych, kierowany
przez prof. Piotra Korcellego, dyrektora Instytutu
Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Kra-
ju im. Stanisława Leszczyckiego PAN;
— zespół realizacyjny do opracowania Koncepcji
Przestrzennego Zagospodarowania Kraju, którym
kieruje dr Piotr Żuber, dyrektor Departamentu Ko-
ordynacji Programów Strukturalnych MRR. W pra-
cach tego zespołu uczestniczą wskazani przez Zwią-
zek Województw RP reprezentanci samorządów oraz
przedstawiciele ministerstw sektorowych, których
kompetencje bezpośrednio dotyczą zarządzania
przestrzenią fizyczną kraju.
Ponadto na mocy zarządzenia nr 9 prezesa Rady
Ministrów z dnia 29 stycznia 2007 r. ukonstytuowa-
ła się Państwowa Rada Gospodarki Przestrzennej,
będąca organem doradczym premiera RP. Zarówno
w zespole realizacyjnym, jak i państwowej radzie
strona samorządowa jest dobrze reprezentowana.
Tak określony zbiór podmiotów, moim zdaniem, po-
winien zapewnić koordynację toczących się prac
488
i umożliwić wypracowanie wspólnych rozwiązań okre-
ślających przestrzenny kontekst rozwoju Polski.
Prace nad Koncepcją Przestrzennego Zagospo-
darowania Kraju toczą się zgodnie z harmonogra-
mem przyjętym 9 października 2006 r. przez Radę
Ministrów. Dokument wstępny „Tezy i założenia
KPZK 2008–2033”, po uzyskaniu pozytywnych opi-
nii Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej,
Konwentu Marszałków Województw oraz Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, został
26 czerwca 2007 r. przyjęty przez Radę Ministrów.
Harmonogram przewiduje zakończenie całości prac
nad koncepcją, w rozumieniu powstania kompletne-
go dokumentu eksperckiego, w połowie 2008 r.
Ad. 3. Jakie znaczenie Pani Minister będzie przy-
wiązywała do projektu budowy aglomeracji bydgo-
skiej bez udziału w niej miasta Torunia, jako równo-
rzędnego, drugiego rdzenia aglomeracji zawartego
w przedłożonym Prezesowi Rady Ministrów przez
Unię Metropolii Polskich projekcie ustawy?
Pozwolę sobie wyrazić opinię, że koncepcja budo-
wy aglomeracji lansowana przez marszałka woje-
wództwa kujawsko-pomorskiego zakładająca istnie-
nie aglomeracji dwurdzeniowej bydgosko-toruńskiej
jest o wiele bardziej korzystna dla zrównoważonego
rozwoju województwa. Prowadzone prace nad Kon-
cepcją Przestrzennego Zagospodarowania Kraju nie
stoją w konflikcie z pracami projektowymi nad plana-
mi zagospodarowania przestrzennego obszarów me-
tropolitalnych. Koncepcja powstaje w ścisłej współ-
pracy z planistami wojewódzkimi, których przedsta-
wiciele desygnowani przez różne gremia samorządo-
we są aktywnymi członkami Państwowej Rady Go-
spodarki Przestrzennej i Zespołu Realizacyjnego do
opracowania KPZK, powołanego w 2007 r. przez mi-
nistra rozwoju regionalnego. W żadnej z uwzględnia-
nych w pracach nad KPZK ekspertyz nie występuje
problem wskazany przez pana posła – propozycja or-
ganizacji jednordzeniowej aglomeracji bydgoskiej.
Dzieje się tak między innymi dlatego, że zaawanso-
wany proces metropolizacji dotyczy duopolu Byd-
goszcz–Toruń wraz z otoczeniem gmin współpracują-
cych. Żadne z tych miast rozpatrywane samodzielnie
nie ma dostatecznego potencjału rozwojowego do
sprostania wyzwaniom procesów metropolizacji, co
pan poseł słusznie w swojej interpelacji podnosi.
Przedstawiając powyższe, informuję jednocze-
śnie, że postęp prac nad sformułowaniem KPZK na
lata 2008–2033 można śledzić na stronach interne-
towych kierowanego przeze mnie ministerstwa, pod
adresem http://www.mrr.gov.pl/Rozwoj+przestrzen-
ny/Polska+polityka+przestrzenna/Prace+na-
d+KPZK+2008-2033/, do czego serdecznie pana po-
sła zachęcam.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie nierównego traktowania klientów
spółki Telewizja Polska SA (431)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską Posła na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej Pani Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
(znak SPS-023-431/08 z dnia 9.01.2008 r.) w spra-
wie nierównego traktowania klientów spółki Tele-
wizja Polska SA niniejszym informuję Pana Mar-
szałka, że zarówno tworzenie, jak i rozpowszechnia-
nie programów regionalnych, zgodnie z art. 21
ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o ra-
diofonii i telewizji (Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 34,
z późn. zm.), dalej ustawa o rtv, należą do zadań
spółki i pozostają w gestii działań Zarządu Spółki
Telewizja Polska SA.
Do kompetencji ministra skarbu państwa nie na-
leży rozwiązywanie zagadnień dotyczących przesy-
łu i rozpowszechniania programów telewizyjnych.
Minister skarbu państwa, działając jako walne zgro-
madzenie spółki, sprawuje w stosunku do Telewizji
Polskiej SA bieżący nadzór w oparciu o przepisy Ko-
deksu spółek handlowych i ustawy o radiofonii i te-
lewizji. Ponadto pragnę wskazać, że zgodnie z art. 22
ust. 1 ustawy o rtv organy państwowe mogą podej-
mować decyzje w sprawach działalności jednostek
publicznej radiofonii i telewizji tylko w przypadkach
przewidzianych ustawami.
Wszelkie kwestie związane z wykorzystaniem
przyznanych częstotliwości, zgodnie z art. 26 ust. 5
ustawy o rtv, oraz kwestie dotyczące rezerwacji czę-
stotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania
lub rozprowadzania programów w sposób cyfrowy,
drogą rozsiewczą naziemną lub rozsiewczą satelitar-
ną (z zastosowaniem art. 115 ust. 3 ustawy z dnia
16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne), zgodnie
z art. 26 ust. 8 ustawy o rtv, pozostają w zakresie
kompetencji prezesa Urzędu Komunikacji Elektro-
nicznej, który działa w porozumieniu z przewodni-
czącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Dzia-
łania te polegają na rezerwacji częstotliwości nie-
zbędnych do wykonywania ustawowych zadań przez
spółki oraz określeniu warunków wykorzystania
tych częstotliwości. Natomiast inicjowanie i opraco-
wywanie polityki Rady Ministrów w zakresie łącz-
ności (do której to kategorii należy włączyć również
rozpowszechnianie sygnału radiowo-telewizyjnego),
przedkładanie w tym zakresie inicjatyw i projektów
aktów normatywnych oraz wykonywanie i koordy-
nacja polityki Rady Ministrów, zgodnie z ustawą
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej, pozostaje w gestii ministra właściwego do
spraw łączności.

Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowej interpelacji poselskiej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o emeryturach i rentach z FUS (433)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia 10 stycz-
nia 2008 r., znak: SPS-023-433/08, interpelacją
Pani Poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie „możliwości nowelizacji ustawy o emeryturach
i rentach” uprzejmie informuję, że nie znajduję ra-
cjonalnych przesłanek do modyfikacji obecnie obo-
wiązujących zasad ustalania podstawy wymiaru
emerytury dla osoby, która w czasie pobierania
wcześniejszej emerytury osiągnęła powszechny wiek
emerytalny i z tego tytułu zgłosiła wniosek o przy-
znanie kolejnej emerytury.
Zgodnie z przepisami art. 21 ust. 2 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, ze zmian.) podstawę wymiaru eme-
rytury dla osoby, która występując o jej przyznanie,
ma już ustalone prawo do emerytury, stanowi zwa-
loryzowana podstawa wymiaru wcześniej przyzna-
nego świadczenia emerytalnego. Ustawodawca nie
dał tej osobie możliwości ustalenia podstawy wy-
miaru emerytury w myśl art. 15 ww. ustawy, a więc
z zastosowaniem kwoty bazowej obowiązującej w dniu
nabycia prawa do nowej emerytury.
Przychylenie się do propozycji Pani Poseł i wpro-
wadzenie przepisu zezwalającego na ustalenie – dla
osoby już uprawnionej do wcześniejszej emerytury,
a ubiegającej się o kolejną emeryturę – podstawy
wymiaru nowej emerytury w oparciu o art. 15 usta-
wy emerytalnej, niezależne od spełnienia jakichkol-
wiek dodatkowych warunków, naruszałoby zasady
sprawiedliwości społecznej.
Przyjęcie takiej zasady stawiałoby bowiem w znacz-
nie lepszej sytuacji osoby, które skorzystały z upraw-
nień do wcześniejszej emerytury, w stosunku do
tych, które – pomimo spełnienia wymaganych wa-
runków – wniosek o emeryturę zgłosiły dopiero po
osiągnięciu pełnego wieku emerytalnego. Osoby te
korzystają już bowiem ze świadczenia wypłacanego
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a jednocze-
śnie – nie wnosząc składek na ubezpieczenia spo-
489
łeczne – nie pomnażają środków zgromadzonych
w tym funduszu.
Ukończenie powszechnego wieku emerytalnego
czy też spełnienie warunków do emerytury określo-
nych w innym przepisie niż ten, który stanowił pod-
stawę do przyznania emerytury wcześniejszej, nie
wydaje się być wystarczającą przesłanką uzasadnia-
jącą przyznanie emerytury w nowej wysokości.
Wprowadzenie proponowanej przez Panią Poseł
zmiany przepisów jest kontrowersyjne również dla-
tego, że takie osoby – w większości przypadków
– wskazałyby do ustalenia nowej emerytury ten sam
staż ubezpieczeniowy, a do ustalenia podstawy jej
wymiaru – te same zarobki, jakie zostały przyjęte
do obliczenia emerytury wcześniejszej. Natomiast
wysokość nowej emerytury zostałaby obliczona od
kwoty bazowej obowiązującej w dacie przyznania
nowej emerytury, a więc korzystniejszej niż ta, któ-
rą przyjęto do obliczenia wcześniejszej emerytury.
Jak już wyżej wskazałam, wprowadzenie propo-
nowanej zmiany postawiłoby w znacznie gorszej sy-
tuacji te osoby, które – mimo spełnienia warunków
do wcześniejszej emerytury – nie ubiegały się o jej
przyznanie i pozostawały w ubezpieczeniach spo-
łecznych do dnia przejścia na emeryturę w związku
z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego,
a więc nie korzystały ze środków Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, lecz opłacały składki na ubez-
pieczenia emerytalne i rentowe.
Pragnę wyjaśnić, że przepisy ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS umożliwiają osobie, która po
przejściu na wcześniejszą emeryturę podjęła pracę
zarobkową objętą ubezpieczeniem emerytalnym i ren-
towym, obliczenie nowej emerytury w korzystniej-
szy sposób. Przewidują bowiem możliwość przelicze-
nia podstawy wymiaru i wysokości emerytury (za-
równo wcześniejszej, jak i kolejnej) w oparciu o art. 110
ustawy o emeryturach i rentach z FUS, co jest rów-
noznaczne z obliczeniem świadczenia przy zastoso-
waniu kwoty bazowej obowiązującej w dniu zgło-
szenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości
świadczenia.
Organ rentowy może przeliczyć emeryturę od
aktualnie obowiązującej kwoty bazowej pod warun-
kiem, że emeryt do ustalenia nowej podstawy wy-
miaru świadczenia wskazał podstawę wymiaru
składek z okresu przynajmniej częściowo przypada-
jącego po przyznaniu prawa do emerytury, a nowy
wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy
od poprzednio obliczonego. Warunek posiadania
wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru
nie jest wymagany, jeżeli do dnia zgłoszenia wnio-
sku o ponowne ustalenie świadczenia emeryt nie po-
brał go wskutek zawieszenia wypłaty lub gdy okres
wymagany do ustalenia podstawy wymiaru przypa-
da w całości po przyznaniu prawa do świadczenia,
a jej nowy wskaźnik wynosi co najmniej 130%. Usta-
wodawca umożliwił zatem przeliczenie świadczenia
każdej osobie, która po przejściu na emeryturę opła-
cała składki na ubezpieczenia społeczne w wysoko-
490
ści uzasadniającej podwyższenie emerytury, przy
czym łagodniejsze warunki wymagane są od osoby,
która nie pobierała jej do dnia zgłoszenia wniosku.
Nadmieniam, że przepisy przewidują możliwość
podwyższenia wysokości nowej emerytury w sto-
sunku do wcześniej przyznanej, pomimo że osoba
zainteresowana nie spełnia warunków do przelicze-
nia podstawy wymiaru określonych w art. 110 ww.
ustawy. Z przepisów określających sposób obliczenia
nowo przyznawanej emerytury wynika bowiem, że
jeżeli po przejściu na wcześniejszą emeryturę, a przed
zgłoszeniem wniosku o kolejną, emeryt kontynu-
ował pracę zarobkowa objętą ubezpieczeniem spo-
łecznym co najmniej przez 30 miesięcy, to tzw. część
socjalną nowo przyznanej emerytury, wynoszącą
24% kwoty bazowej, oblicza się od aktualnie obowią-
zującej kwoty bazowej.
Ustosunkowując się do stwierdzenia Pani Poseł,
iż możliwość ustalenia podstawy wymiaru emerytu-
ry w myśl art. 15 ustawy emerytalnej mają osoby
uprawnione wcześniej do zasiłków przedemerytal-
nych, pragnę podkreślić, że taka regulacja jest ko-
nieczna, bowiem ustalenie wysokości tych zasiłków
następowało bez obliczenia podstawy wymiaru.
Również w kwocie ryczałtowej ustalana jest wyso-
kość świadczeń przedemerytalnych, przyznawanych
w oparciu o ustawę z 30 kwietnia 2004 r. o świadcze-
niach przedemerytalnych. Tak więc w przypadku
emerytury przyznawanej osobom uprawnionym do
zasiłków przedemerytalnych i wskazanych świad-
czeń przedemerytalnych nie ma możliwości przyję-
cia za podstawę wymiaru emerytury podstawy
wcześniej przyznanego świadczenia.
Należy mieć na uwadze to, że art. 21 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS przewiduje możliwość usta-
lenia podstawy wymiaru świadczeń w myśl art. 15
ustawy emerytalnej w przypadku, gdy osoba już
uprawniona do świadczenia, którego podstawę wymia-
ru ustalono w myśl tego przepisu (lub wcześniej obo-
wiązujących, analogicznych przepisów), zgłasza wnio-
sek o przyznanie świadczenia innego rodzaju. Ma to
miejsce jedynie w przypadku osób, które przed przy-
znaniem im emerytury były uprawnione do renty z ty-
tułu niezdolności do pracy lub świadczenia przedeme-
rytalnego przyznanego na podstawie przepisów o za-
trudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.
Natomiast przyznanie emerytury przewidzianej
w art. 27 ww. ustawy – po emeryturze wcześniejszej
– jest przypadkiem szczególnym, bowiem następuje
ustalenie prawa do świadczenia tego samego rodza-
ju, a jedynie w oparciu o inną podstawę prawną.
Warto podkreślić, iż proponowana przez Panią
Poseł regulacja dotyczyłaby bardzo szerokiego krę-
gu osób. Objęłaby wszystkich emerytów uprawnio-
nych do wcześniejszej emerytury urodzonych przed
1 stycznia 1949 r., którzy po jej przyznaniu nie pozo-
stawali w ubezpieczeniach społecznych (jak wyżej
wskazałam, osoby, które podlegały ubezpieczeniom
po przejściu na wcześniejszą emeryturę, mają możli-
wość obliczenia wysokości świadczeń obliczonej
w całości lub w części od nowej kwoty bazowej). Są
wśród nich osoby, które przeszły na emeryturę bez
względu na wiek, następnie mogły skorzystać z eme-
rytury w obniżonym wieku, a kolejno – po ukończe-
niu wieku powszechnego. Osoby te, pobierając
świadczenie i nie wnosząc od dnia jego przyznania
składek do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
miałyby możliwość dwukrotnego ustalenia wysoko-
ści emerytury od nowej kwoty bazowej (np. po przy-
znaniu emerytury nauczycielskiej czy górniczej).
Z informacji przekazanych mi przez prezesa ZUS
wynika, że oszacowanie skutków finansowych wpro-
wadzenia zmian proponowanych przez Panią Poseł
nie jest możliwe, jednakże wysokość kosztów wzro-
słaby w znaczącym stopniu, trudnym do ustalenia,
z uwagi na konieczność objęcia nimi świadczeń już
przyznanych.
Wprowadzanie dalszych udogodnień w zakresie
przeliczania wysokości emerytury dla osób, które
urodziły się przed 1949 r., nie jest uzasadnione rów-
nież ze względu na zmiany, jakie w wyniku reformy
emerytalnej nastąpiły w zakresie sposobu oblicza-
nia emerytur dla osób urodzonych po 1948 r. W no-
wym systemie emerytalnym raz ustalona wysokość
emerytury nie będzie mogła być na nowo obliczana.
Podjęcie przez emeryta pracy pozwoli jedynie na
podwyższenie już ustalonej kwoty świadczenia z ty-
tułu opłacenia dodatkowych składek na ubezpiecze-
nie emerytalne, co stanowi odpowiednik zwiększa-
nia emerytury z tytułu dodatkowego stażu pracy.
Wobec powyższego uważam, że obecnie obowiązu-
jące regulacje są prawidłowe i nie wymagają zmiany.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie realizacji zadania inwestycyjnego:
Kompleksowe udrożnienie i spięcie korytarza
transportowego zachodniego z północnym Via/
Rail Hanseatica (dostęp portu morskiego
w Ustce i poligonu NATO do szpitala
wojewódzkiego w Słupsku) (436)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Zbigniewa Konwińskiego oraz
grupy posłów w sprawie realizacji zadania inwesty-
cyjnego pn. Kompleksowe udrożnienie i spięcie ko-
rytarza transportowego zachodniego z północnym
Via/Rail Hanseatica (dostęp portu morskiego w Ust-

ce i poligonu NATO do szpitala wojewódzkiego
w Słupsku), pragnę przedstawić, co następuje.
Lista projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” w za-
kresie transportu została opublikowana w dniu 5 paź-
dziernika 2007 r. w Monitorze Polskim. W grudniu
2007 r. i styczniu 2008 r. została przeprowadzona
przez ministerstwa odpowiedzialne za realizację po-
szczególnych priorytetów w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” – tzw. in-
stytucje pośredniczące – ponowna weryfikacja pro-
jektów indywidualnych pod kątem zgodności projek-
tów z kryteriami strategicznymi oraz możliwości
ich terminowej realizacji w okresie 2007–2015.
W przypadku sektora transportu zweryfikowana li-
sta projektów indywidualnych została przedstawio-
na przez Ministerstwo Infrastruktury. Obecnie
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego trwa anali-
za propozycji list projektów indywidualnych w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i Śro-
dowisko”, przekazanych przez poszczególne resorty.
Ostateczna akceptacja listy projektów indywidual-
nych nastąpi w najbliższym czasie, z tego też powo-
du trudno w chwili obecnej ustosunkować się do
konkretnych projektów kluczowych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie polskiej reprezentacji
w tzw. grupie mędrców Unii Europejskiej (439)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Tade-
usza Iwińskiego (pismo nr SPS-023-439/08 z dnia
9 stycznia 2008 r.) w sprawie polskiej reprezentacji
w tzw. grupie mędrców Unii Europejskiej (Grupa
analityczna, perspektywa 2020-2030) uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Zgodnie z konkluzjami1) z posiedzenia Rady Eu-
ropejskiej z dnia 14 grudnia 2007 r. grupa analitycz-
1)
Pkt. 11 konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniu
14 grudnia 2007 r.:
„Przewodniczącym grupy będzie Felipe Gonzalez Marquez,
wspierany przez dwoje wiceprzewodniczących Vairę Vike-Fre-
ibergę i Jormę Ollilę, a w jej skład wejdzie nie więcej niż 9 człon-
ków pochodzących z całej Unii i wybranych na podstawie za-
sług. Przewodniczący i dwoje wiceprzewodniczących jest pro-
szonych o przedłożenie listy nazwisk do rozważenia przez Radę
Europejską podczas prezydencji francuskiej”.
491
na w perspektywie 2020-2030 będzie liczyć nie wię-
cej niż 9 członków pochodzących z całej unii, wlicza-
jąc w to osoby nominowane podczas tego posiedzenia
do prezydium grupy. Prezydium grupy analitycznej
zostało upoważnione do przedstawienia Radzie Eu-
ropejskiej w drugiej połowie 2008 r. propozycji listy
kandydatów na pozostałe sześć miejsc. Powierzeniu
tego zadania grupie nie towarzyszyło określenie
przez Radę Europejską kryteriów naboru i procedur
zgłaszania kandydatów. Należy zakładać, że przy
formułowaniu listy prezydium grupy będzie kiero-
wać się przede wszystkim profilem intelektualnym,
dorobkiem i doświadczeniem kandydatów jak rów-
nież potrzebą zachowania równowagi polityczno-
-geograficznej (przedstawiciele państw dużych i ma-
łych, z południa i północy kontynentu, z nowych
i starych państw członkowskich) oraz prawdopodob-
nie kryteriami płci i wieku. Nie można wykluczyć,
że pewną rolę w tych rozważaniach będzie także od-
grywać wola prezydium, aby określić priorytety prac
grupy, bowiem zarysowany przez Radę Europejską
zakres zadań pozostawia jej znaczną swobodę co do
ostatecznego sprecyzowania pól zainteresowania.
W odniesieniu do pozostałych do obsadzenia
miejsc w składzie grupy analitycznej szereg państw
członkowskich (np. Holandia, Austria) sygnalizował
w ostatnich miesiącach gotowość zgłoszenia swojego
kandydata. Na obecnym etapie z dużych państw
członkowskich jedynie Hiszpania zagwarantowała
udział swojego przedstawiciela (przewodniczący
F. Gonzalez). Deklaracje co do zainteresowania
udziałem swojego przedstawiciela potwierdzają też
Włochy (informacje co do ewentualnych kandydatur
tego kraju są jednak sprzeczne). Niemcy, Wielka
Brytania i Francja nie podjęły dotychczas wiążących
decyzji ani też nie sygnalizowały w żaden sposób de-
terminacji w sprawie udziału swoich przedstawicieli
w pracach grupy.
Podczas szczytu Rady Europejskiej w dniu 14 grud-
nia 2007 r. rząd RP zastrzegł sobie możliwość zgło-
szenia przedstawiciela do grupy analitycznej, co spo-
tkało się ze zrozumieniem partnerów. W ocenie rzą-
du dobrym kandydatem z ramienia Polski byłby pan
prezydent Lech Wałęsa, cieszący się powszechnym
autorytetem. Z uwagi na przesunięcie terminu
uzgodnienia składu grupy na drugą połowę tego
roku nie było konieczności formułowania na obec-
nym etapie wiążącej decyzji w sprawie reprezentan-
ta Polski. Spodziewamy się jednak, że w nawiązaniu
do uzgodnień z grudniowego posiedzenia Rady Eu-
ropejskiej, przewodniczący F. Gonzalez nawiąże
w stosownym czasie kontakt z rządem polskim w tej
sprawie.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
492
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie konieczności przeprowadzenia
abolicji podatkowej dla obywateli polskich
mieszkających i pracujących za granicą (440)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r.,
nr SPS-023-440/08, interpelacji Pana Posła Karola
Karskiego, dotyczącej kwestii uchwalenia i wejścia
w życie ustawy abolicyjnej dla obywateli polskich
mieszkających i pracujących za granicą, uprzejmie
informuję, iż prace nad projektem ustawy abolicyj-
nej prowadzone są w Klubie Parlamentarnym Plat-
formy Obywatelskiej. Dlatego też ewentualny pro-
jekt ustawy zostanie prawdopodobnie przedłożony
Sejmowi RP jako inicjatywa poselska. W związku
z powyższym Ministerstwo Finansów nie posiada
obecnie szczegółowych informacji w zakresie zało-
żeń projektu oraz terminów jego przedłożenia
w Sejmie RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie statusu i działalności
Polskiej Akcji Humanitarnej (441)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Karola Karskiego w sprawie sta-
tusu i działalności Polskiej Akcji Humanitarnej,
przekazaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r.
o znaku SPS-023-441/08, na podstawie upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, w oparciu o informacje
uzyskane z Departamentu Prawno-Traktatowego
Ministerstwa Spraw Zagranicznych, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Polska Akcja Humanitarna jest organizacją po-
zarządową, założoną w 1992 r. przez panią Janinę
Ochojską i działającą w kraju na podstawie ustawy
z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 1991 r.
Nr 46, poz. 203, z późn. zm.). Polska Akcja Humani-
tarna jest fundacją wpisaną do Krajowego Rejestru
Sądowego pod nr 0000136833, dla której właściwym
ze względu na działalność statutową jest minister
właściwy do spraw zdrowia. Ponadto Polska Akcja
Humanitarna posiada status organizacji pożytku
publicznego w oparciu o ustawę z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolon-
tariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.).
Zasadniczymi podmiotami prawa międzynarodo-
wego są państwa, jednak w prawie międzynarodo-
wym przyjęto, że podmiotowość prawną mogą mieć
także narody walczące o niepodległość. Prawo mię-
dzynarodowe publiczne nie reguluje statusu krajo-
wych osób prawnych takich jak fundacje.
Nie dysponujemy informacjami na temat posia-
dania przez Fundację Polska Akcja Humanitarna
statusu obserwatora lub innego statusu afiliowane-
go przy jakiejkolwiek organizacji międzynarodowej
o charakterze rządowym. Od listopada 2003 r. Pol-
ska Akcja Humanitarna jest partnerem Biura Po-
mocy Humanitarnej Komisji Europejskiej (ECHO).
Sponsorami projektów realizowanych przez Funda-
cję Polska Akcja Humanitarna za granicą są m.in.
UNICEF, UNDP, UNHCR, Międzynarodowy Czer-
wony Krzyż. Partnerami w realizacji programów
w Polsce są m.in. UNHCR i Europejski Fundusz
Społeczny (EFS).
Kwestię statusu prawnego Fundacji Polska Ak-
cja Humanitarna w państwach, na terytorium któ-
rych ww. fundacja prowadzi swoją działalność, regu-
lują odpowiednie przepisy krajowe tych państw.
Równocześnie informuję, że w krajach, w których
Polska Akcja Humanitarna prowadzi swoje misje
zagraniczne i realizuje tam projekty pomocowe ze
środków Ministerstwa Spraw Zagranicznych (Afga-
nistan, Autonomia Palestyńska, Sudan), Polska Ak-
cja Humanitarna uzyskuje status zagranicznej or-
ganizacji pozarządowej legalnie działającej na tere-
nie danego kraju dzięki rejestracji w odpowiedniej
komórce rządowej odpowiedzialnej za współpracę
z organizacjami pozarządowymi. Przedmiotowa reje-
stracja następuje zazwyczaj w odpowiednim departa-
mencie ministerstwa odpowiedzialnego za kwestie
dotyczące pracy i spraw socjalnych. Po rejestracji or-
ganizacja ma możliwość legalnego operowania na te-
renie danego państwa, w tym realizowania swoich
zadań, projektów, założenia stałej misji (wynajęcia
biura, założenia rachunku bankowego itp.).
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie współpracy Unii Afrykańskiej
ze stałym Międzynarodowym Trybunałem
Karnym, Międzynarodowym Trybunałem
Karnym ds. Rwandy oraz Sądem Specjalnym
dla Sierra Leone w sprawach zawisłych
przed tymi sądami międzynarodowymi (442)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Karola
Karskiego (pismo nr SPS-023-442/08 z dnia 9 stycz-
nia br.) w sprawie współpracy Unii Afrykańskiej
z Międzynarodowym Trybunałem Karnym z siedzi-
bą w Hadze, Międzynarodowym Trybunałem Kar-
nym ds. Rwandy, Specjalnym Trybunałem dla Sierra
Leone w sprawach zawisłych przed tymi sądami mię-
dzynarodowymi uprzejmie informuję, co następuje.
Akt konstytuujący Unię Afrykańską z 2000 r.
wskazuje w art. 3, iż równe i suwerenne państwa ją
tworzące są wzajemnie zależne, jednakże przestrze-
gają swoich dotychczasowych granic i nie ingerują
w sprawy wewnętrzne innych państw, z wyjątkiem
sytuacji, kiedy unia podejmie pilną decyzję lub zo-
stanie o podjęcie decyzji poproszona. Akt konstytu-
ujący zaleca państwom członkowskim międzynaro-
dową współpracę, zgodnie z Kartą NZ oraz Po-
wszechną Deklaracją Praw Człowieka przyjętą 10 grud-
nia 1948 r., ale nie określa, na czym współpraca ta
miałaby polegać. Mimo iż perspektywicznym celem
państw członkowskich unii jest pełna integracja,
której zwieńczeniem miałoby być utworzenie rządu
unii i powstanie Stanów Zjednoczonych Afryki, to
proces integracyjny znajduje się aktualnie w fazie
politycznej, a nie implementacyjnej.
Wraz z wejściem w życie Afrykańskiej Karty
Praw Człowieka i Ludów w dniu 21 października
1989 r. powstała Afrykańska Komisja Praw Czło-
wieka i Ludów. Art. 45 (1) karty wskazuje, że do za-
dań komisji należy m.in.: współpraca z innymi afry-
kańskimi i międzynarodowymi wyspecjalizowany-
mi instytucjami w promocji i ochronie praw człowie-
ka i ludów. W artykule tym dopuszcza się możliwość
wydawania przez komisję opinii i rekomendacji rzą-
dom. Jednakże niektóre państwa członkowskie nie
zezwalają komisji na przeprowadzanie misji weryfi-
kacyjnych na swych terytoriach. Niektóre państwa
nie stosują się do rekomendacji komisji. Spora grupa
nie przedstawia komisji w ogóle obowiązkowych ra-
portów dotyczących stanu przestrzegania praw czło-
wieka i ludów.
W dniu 25 stycznia 2004 r. wszedł w życie proto-
kół do Afrykańskiej Karty Praw Człowieka i Ludów
ustanawiający Afrykański Trybunał Praw Człowie-
ka i Ludów. Zgodnie z art. 7 protokołu trybunał po-
winien stosować przepisy karty i inne dotyczące
493
praw człowieka instrumenty ratyfikowane przez za-
interesowane państwa. W żadnym z postanowień
protokołu nie ma wzmianki o współpracy z między-
narodowymi trybunałami.
Afrykański Trybunał Praw Człowieka i Ludów
może stać się operacyjny w skali całego kontynentu
tylko przy bezwarunkowym uznaniu jego jurysdyk-
cji przez wszystkie państwa członkowskie Unii Afry-
kańskiej, co do tej pory nie nastąpiło. Decyzje trybu-
nału mogłyby wejść w życie tylko pod warunkiem,
że Zgromadzenie Unii Afrykańskiej i Rada Wyko-
nawcza Unii Afrykańskiej zagwarantują ich wyko-
nalność wobec państw członkowskich.
Unia Afrykańska nie ustanowiła odrębnych prze-
pisów prawnych nakładających obowiązek współpra-
cy państw członkowskich z międzynarodowymi try-
bunałami. Nawet współpraca państw członkowskich
z Afrykańskim Trybunałem Praw Człowieka i Lu-
dów ma charakter w dużym stopniu opcjonalny. Me-
chanizmy prawne Unii Afrykańskiej nie przewidują
bezpośredniej implementacji decyzji trybunałów mię-
dzynarodowych do prawa wewnętrznego oraz nie
precyzują sposobu współpracy tej organizacji z mię-
dzynarodowymi trybunałami.
Problematykę wykonywania orzeczeń w spra-
wach karnych w krajach członkowskich Unii Afry-
kańskiej należy rozpatrywać przez pryzmat warun-
ków przetrzymywania aresztantów. W większości
krajów członkowskich Unii Afrykańskiej więzienia
nie spełniają międzynarodowych standardów. Tak
więc wykonywanie w tych krajach kar orzeczonych
przez międzynarodowe trybunały możliwe byłoby
pod warunkiem otrzymania dodatkowych środków
np. z ONZ lub Unii Europejskiej.
Mając powyższe na względzie i analizując kwe-
stię współpracy państw członkowskich Unii Afry-
kańskiej z Międzynarodowym Trybunałem Karnym
z siedzibą w Hadze, Międzynarodowym Trybuna-
łem Karnym ds. Rwandy oraz Specjalnym Trybuna-
łem dla Sierra Leone, należy rozważać raczej indy-
widualną gotowość państw afrykańskich do koope-
racji, ramy prawne określone przez statuty przed-
miotowych trybunałów oraz założenia polityki orga-
nów trybunałów wobec państw regionu.
W przypadku Międzynarodowego Trybunału
Karnego przykładem może być przyjęty w ramach
Zgromadzenia Państw-Stron Statutu Rzymskiego
Międzynarodowego Trybunału Karnego tzw. plan
działania w zakresie osiągnięcia uniwersalności
i pełnej implementacji Statutu Rzymskiego (rezolu-
cja ICC-ASP/5/Res.3 z dnia 1 grudnia 2006 r.). W ra-
mach wykonania planu działania państwa są zobo-
wiązane do przedkładania informacji, m.in. na te-
mat postępów w implementacji Statutu Rzymskiego
oraz innych porozumień dwustronnych w ramach
współpracy z trybunałem jak również działań podej-
mowanych na rzecz promowania ratyfikacji statutu
w państwach, które tego nie uczyniły. Na 29 państw
afrykańskich będących stronami Statutu Rzym-
skiego jedynie 2 państwa przedstawiły swoje rapor-
494
ty (treść raportów jest dostępna na stronie interne-
towej MTK http://www.icc-cpi.int).
Międzynarodowy Trybunał Karny ds. Rwandy
został zobowiązany przez Radę Bezpieczeństwa NZ
na podstawie rezolucji 1534 (2004) do wdrożenia
tzw. strategii zamknięcia i zakończenia postępowań
do 2008 r. oraz zakończenia działalności trybunału
do 2010 r. W ostatnim raporcie z listopada 2007 r.
dotyczącym strategii zamknięcia trybunału akcen-
towana jest konieczność ściślejszej współpracy
państw w zakresie wydawania osób oskarżonych,
jednakże bez wyraźnego wskazania na państwa
afrykańskie.
Statut trybunału zobowiązuje wszystkie państwa
członkowskie Narodów Zjednoczonych do współpracy
z trybunałem w ramach prowadzonych przez niego
postępowań. Przykładem takiej współpracy są pod-
pisane w 1999 r. porozumienia między ONZ a Re-
publiką Beninu i między ONZ a Republiką Mali
o wykonywaniu orzeczeń trybunału (szczegółowe
informacje są dostępne na stronie http://www.
un.org/law/).
Specjalny Trybunał dla Sierra Leone utworzony
został na mocy porozumienia Rządu Sierra Leone
i ONZ, a jego mandat ograniczony jest do sądzenia
osób odpowiedzialnych za dokonanie na terytorium
tego państwa poważnych naruszeń międzynarodo-
wego prawa humanitarnego oraz prawa Sierra Le-
one w okresie od 30 listopada 1996 r. Pomoc innych
państw, jak dotąd, ogranicza się do przekazywania
dobrowolnego wsparcia finansowego na rzecz try-
bunału.
W ramach Unii Europejskiej prowadzone są dzia-
łania polityczne (démarches) w stosunku do Unii
Afrykańskiej, których celem jest m.in. doprowadze-
nie do podpisania porozumienia o współpracy mię-
dzy Unią Afrykańską a Międzynarodowym Trybu-
nałem Karnym z siedzibą w Hadze. Należy zazna-
czyć, że w czasie drugiego szczytu UE i Unii Afry-
kańskiej, który odbył się w Lizbonie w grudniu 2007 r.,
poruszana była również problematyka współpracy
Unii Afrykańskiej z Międzynarodowym Trybuna-
łem Karnym.
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie współpracy Rady Europy ze stałym
Międzynarodowym Trybunałem Karnym,
Międzynarodowym Trybunałem Karnym
ds. byłej Jugosławii oraz Międzynarodowym
Trybunałem Karnym ds. Rwandy
w sprawach zawisłych przed tymi sądami
międzynarodowymi (443)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Karola Karskiego (pismo
nr SPS-023-443/08 z dnia 9 stycznia br.) w sprawie
współpracy Rady Europy z Międzynarodowym Try-
bunałem Karnym z siedzibą w Hadze, Międzynaro-
dowym Trybunałem Karnym ds. byłej Jugosławii,
Międzynarodowym Trybunałem Karnym ds. Rwan-
dy, w sprawach zawisłych przed tymi sądami mię-
dzynarodowymi, uprzejmie informuję, co następuje.
W ramach Rady Europy nie zostały przyjęte wią-
żące akty prawne zobowiązujące państwa członkow-
skie do współpracy z międzynarodowymi trybuna-
łami karnymi. Nie oznacza to, że taka współpraca
znajduje się całkowicie poza zainteresowaniem Rady
Europy. De facto ogranicza się ona do współpracy
politycznej pomiędzy państwami członkowskimi,
jednak nie przenosi się na grunt współpracy insty-
tucjonalnej i prawnej (poza pewnymi inicjatywami
o charakterze konsultacyjnym). Pewne funkcje ko-
ordynacji polityk państw członkowskich wobec try-
bunałów wykonuje Zgromadzenie Parlamentarne
Rady Europy, które przyjęło kilka rezolucji dotyczą-
cych kwestii współpracy z trybunałami.
I tak w odniesieniu do Międzynarodowego Try-
bunału Karnego przyjęte zostały następujące doku-
menty:
— rekomendacja nr 1408 (1999) „International
Criminal Court” – wzywa państwa członkowskie
RE oraz państwa posiadające status obserwatora
w RE do udzielenia finansowego wsparcia dla usta-
nowienia MTK, do szybkiej ratyfikacji i implementa-
cji Statutu Rzymskiego MTK poprzez przyjęcie we-
wnętrznych regulacji prawnych umożliwiających
współpracę z trybunałem;
— deklaracja „Declaration on the International
Criminal Court” – przyjęta przez Komitet Mini-
strów RE w 2001 r. – wzywa państwa członkowskie
RE oraz państwa posiadające status obserwatora do
związania się Statutem Rzymskim MTK, tak aby
umożliwić jak najszybsze jego ustanowienie, do pod-
jęcia wszelkich możliwych działań umożliwiających
współpracę z trybunałem, włączając w to przyjęcie
stosownych regulacji prawnych;
— deklaracja „Declaration on the International
Criminal Court” przyjęta przez Komitet Ministrów

RE w 2002 r. podtrzymała stanowisko wyrażone
w poprzedniej deklaracji;
— rekomendacja nr 1581 (2002) „Risks for the
integrity of the Statute of the International Crimi-
nal Court”;
— rezolucja nr 1300 (2002) „Risks for the inte-
grity of the Statute of the International Criminal
Court”, przyjęta przez Zgromadzenie Parlamentar-
ne RE w 2002 r. – wzywa do współdziałania i udzie-
lania pomocy w celu wsparcia trybunału oraz do po-
wstrzymania się od działań mogących niekorzystnie
wpłynąć na funkcjonowanie trybunału;
— rezolucja nr 1336 (2003) „Threats to the Inter-
national Criminal Court”– wzywa do jak najszybszej
ratyfikacji oraz implementacji statutu przez pań-
stwa, które jeszcze tego nie uczyniły.
W odniesieniu do pozostałych trybunałów w ra-
mach Rady Europy zostały przyjęte:
— rezolucja nr 1564 (2007), dotycząca trybunału
ds. byłej Jugosławii, w której Zgromadzenie Parla-
mentarne zwraca uwagę na problem braku współ-
pracy z niektórymi państwami w przedmiocie postę-
powań ekstradycyjnych i wzywa te państwa do
zmiany swojej praktyki;
— rekomendacja Zgromadzenia Parlamentarne-
go nr 1803 (2007) „Prosecution of offences falling
within the jurisdiction of the International Crimi-
nal Tribunal for the former Yugoslavia”.
Ponadto problematyka funkcjonowania trybuna-
łów międzynarodowych pojawia się regularnie w agen-
dzie cyklicznych spotkań dwóch komitetów funkcjonu-
jących w ramach RE na polecenie Komitetu Ministrów,
tj. Komitetu Doradców Prawnych ds. Prawa Między-
narodowego Publicznego (Committee of Legal Advi-
sers on Public International Law – CAHDI) oraz Eu-
ropejskiego Komitetu Problematyki Przestępczości
(European Committee on Crime Problems – CDPC).
Począwszy od roku 2000, z inicjatywy ww. komi-
tetów, odbywają się wielostronne spotkania konsul-
tacyjne poświęcone skutkom, jakie dla państw człon-
kowskich Rady Europy wywołuje ratyfikacja Statu-
tu Rzymskiego MTK. Początkowo spotkania te mia-
ły na celu doprowadzenie do szybkiego wejścia w ży-
cie statutu, natomiast obecnie dotyczą doskonalenia
funkcjonowania trybunału. Dotychczas odbyły się
cztery takie spotkania. Podczas spotkań przedsta-
wiciele państw przedstawiają informacje na temat
postępu w ratyfikacji oraz implementacji statutu
MTK. Ponadto dyskutowane są inne zagadnienia
związane z funkcjonowaniem MTK, takie jak rela-
cje pomiędzy jurysdykcją MTK a sądów krajowych,
współpraca państw z MTK, zawieranie dwustron-
nych umów z MTK. Wnioski ze spotkań konsulta-
cyjnych przedstawiane za pośrednictwem Komitetu
Ministrów RE dla CAHDI oraz CDPC.
Regulaminy Komitetu Ministrów oraz Zgroma-
dzenia Parlamentarnego Rady Europy nie przewi-
dują możliwości nałożenia na państwa członkowskie
obowiązku wspierania oraz współpracy z międzyna-
rodowymi trybunałami. Rada Europy może nato-
495
miast zalecać krajom członkowskim, aby rozważyły
np. podpisanie z ONZ porozumienia w sprawie wy-
konywania wyroków Międzynarodowego Trybuna-
łu Karnego ds. byłej Jugosławii, i rekomendować
współpracę z nimi, tak jak to miało miejsce np.
w przypadku Serbii (raport ws. Serbii SG/Inf (2008)3
„Compliance with obligations and committments
and implementation of the post-accession coopera-
tion programme”).
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie konieczności zniesienia podatku
od dochodów kapitałowych
(tzw. podatku Belki) (444)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r.
Nr SPS-023-444/08 interpelację Pana Posła Karola
Karskiego z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie ko-
nieczności zniesienia podatku dochodowego od osób
fizycznych od dochodów kapitałowych (tzw. podatku
Belki), uprzejmie informuję.
Opodatkowanie dochodów z odsetek od oszczęd-
ności i innych form inwestowania kapitału wprowa-
dzane było stopniowo. Na przestrzeni kilku lat,
w wyniku wprowadzonych zmian podatkowych,
ujednolicano przepisy dotyczące opodatkowania
przedmiotowych dochodów, a począwszy od 2004 r.,
objęto nimi wszystkie dochody z tego źródła, m.in.
odsetki od lokat bankowych, przychody z udziału
w funduszach kapitałowych, dochody z odpłatnego
zbycia papierów wartościowych.
Dochody kapitałowe opodatkowane są 19-procen-
tową stawką podatku dochodowego, z tym że w za-
leżności od rodzaju dochodu jest to albo zryczałto-
wany podatek dochodowy (pobierany u źródła przez
płatnika), albo podatek dochodowy opłacany bezpo-
średnio przez podatnika w składanym po zakończe-
niu roku podatkowego zeznaniu podatkowym. Taki
system opodatkowania przedmiotowych dochodów
uzyskiwanych przez osoby fizyczne w tym samym
stopniu obciąża podatkiem wszystkie formy oszczę-
dzania i inwestowania kapitału.
Obserwacja rynku finansowego, zwłaszcza ryn-
ku papierów wartościowych po wygaśnięciu zwol-
nienia, wskazuje, że rola podatku nie jest najistot-
496
niejszym czynnikiem wpływającym na podejmowa-
ne decyzje inwestycyjne.
Obecny system podatkowy zachowujący jednoli-
tość w zakresie opodatkowania dochodów kapitało-
wych powoduje zmniejszenie roli samego podatku
jako czynnika wpływającego na lokowanie kapitału
w różnych sektorach rynku finansowego.
Zmiana zasad opodatkowania polegająca na zwol-
nieniu z opodatkowania tylko niektórych dochodów
kapitałowych poza koniecznością znalezienia środ-
ków na pokrycie powstałych ubytków w budżecie
państwa stworzy nieuzasadnione preferencje dla po-
szczególnych form oszczędzania bądź inwestowania
kapitału. Stanowić to może także zachętę do żądań,
aby wszystkie dochody kapitałowe były traktowane
w ten sam sposób.
Przesądzenie o likwidacji opodatkowania lub
określenie innego modelu opodatkowania tych do-
chodów musi być wszechstronnie przeanalizowane,
z uwzględnieniem także jego wpływu na stan finan-
sów publicznych państwa. Z tych względów na obec-
nym etapie za wcześnie jest na udzielenie jedno-
znacznej odpowiedzi na postawione przez Pana Po-
sła pytania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie sytuacji płacowej i kadrowej
w Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (445)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r. zn. SPS-
-023-445/08 interpelacją posła Michała Szczerby
w sprawie sytuacji płacowej i kadrowej w Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa – w uzgod-
nieniu z ministrem finansów uprzejmie Pana Mar-
szałka informuję, co następuje.
1. Przy piśmie z dnia 16 listopada 2007 r. zn. P-
-2054/DK-0231-5-10/DB/07 prezes Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa przedłożył mini-
strowi rolnictwa i rozwoju wsi projekt nowelizacji
regulaminu wynagradzania pracowników agencji,
w którym m.in. poza dodatkami funkcyjnym i za
wieloletnią pracę oraz nagrodami indywidualnymi
prezesa ARiMR w wysokości czterokrotności wyna-
grodzenia zaproponowano również przyznawanie
miesięcznej premii regulaminowej oraz waloryzo-
wanie płac pracowników agencji o wskaźnik wzro-
stu cen towarów i usług konsumpcyjnych.
Mając na uwadze, że agencja jest w całości utrzy-
mywana z dotacji ze środków z budżetu państwa,
pismem z dnia 6 grudnia 2007 r. Fwe-3113-268c/07/
5928 podsekretarz stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi pan Jan Krzysztof Ardanowski zapro-
ponował, aby zasady wynagradzania pracowników
agencji były zbliżone do zasad wynagradzania pra-
cowników zatrudnionych w urzędach administracji
rządowej, gdzie głównymi składnikami wynagro-
dzenia są wynagrodzenie zasadnicze, dodatek za
wysługę lat, od 1 stycznia 2008 r. – dodatek specjal-
ny wynikający ze specyfiki i charakteru wykonywa-
nych zadań oraz dodatkowo nagrody z funduszu na-
gród, wydzielonego w wysokości 3% ze środków
przeznaczonych na wynagrodzenia oraz nagrody ju-
bileuszowe i dodatkowe wynagrodzenia roczne. Na-
tomiast z uwagi na to, że zasady wynagradzania
członków korpusu służby cywilnej, jak i pozostałych
pracowników zatrudnionych w urzędach admini-
stracji rządowej nie przewidują wypłacania premii,
zaproponowano, aby pracownicy agencji za szczegól-
ne osiągnięcia w pracy mogli być wynagradzani na-
grodami według dotychczasowych zasad.
Ponadto uwzględniając, że corocznie w ustawie
budżetowej określa się m.in. średnioroczny wskaź-
nik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze bu-
dżetowej, zaproponowano zachowanie § 6 ust. 6 re-
gulaminu wynagradzania pracowników Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w dotych-
czasowym brzmieniu: „6. Z dniem 1 stycznia każde-
go roku stawki wynagrodzenia zasadniczego i do-
datków funkcyjnych ulegają zmianie w wysokości
odpowiadającej zakładanemu na dany rok wzrosto-
wi płac dla pracowników sfery budżetowej”. Powyż-
sze stanowisko jest spójne ze stanowiskiem ministra
finansów wyrażonym pismem znak RW6/4471/
205-1/AM/REL/073758 z dnia 6 grudnia 2007 r.
2. W latach ubiegłych przy projektowaniu planu
finansowego Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa prezes agencji w przedstawianych do-
kumentach dotyczących kształtowania wynagro-
dzeń proponował kwoty umożliwiające coroczny
wzrost wynagrodzenia dla pracowników na pozio-
mie wyższym lub co najmniej równym zakładanemu
na dany rok wskaźnikowi wzrostu wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej. I tak przy projek-
towaniu planu finansowego agencji na:
— 2005 r. – przyjęto wzrost średniego miesięcz-
nego wynagrodzenia pracowników stałych o 2,8%
(tj. o średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej, wskazany przez
Ministerstwo Finansów),
— 2006 r. – przyjęto wzrost średniego miesięcz-
nego wynagrodzenia pracowników stałych o 1,5%
w stosunku do przewidywanej realizacji średniego
miesięcznego wynagrodzenia pracowników stałych
za rok ubiegły (przy średniorocznym wskaźniku

wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budże-
towej 1,5%),
— 2007 r. – przyjęto wzrost średniego miesięcz-
nego wynagrodzenia pracowników stałych o 1,5%
w stosunku do przewidywanej realizacji średniego
miesięcznego wynagrodzenia pracowników stałych
za rok ubiegły (przy średniorocznym wskaźniku
wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budże-
towej 0%),
— 2008 r. – przyjęto wzrost średniego miesięcz-
nego wynagrodzenia pracowników stałych o 7,4%
w stosunku do przewidywanej realizacji średniego
miesięcznego wynagrodzenia pracowników stałych
za rok ubiegły (przy zakładanym w przyjętej przez
Sejm RP w dniu 20 grudnia 2007 r. ustawie budże-
towej średniorocznym wskaźniku wzrostu wyna-
grodzeń w państwowej sferze budżetowej 2,3%).
Potwierdzeniem powyższego są wyjaśnienia przed-
stawione przez prezesa Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa w piśmie z dnia 28 stycznia
2008 r., zgodnie z którymi wynagrodzenia pracowni-
ków agencji ustalane są w oparciu o tabele miesięcz-
nych stawek wynagrodzenia zasadniczego i dodatków
funkcyjnych, będące załącznikami do regulaminu
wynagradzania. W latach 2005–2007 w ww. tabelach
dokonano zwiększenia stawek wynagrodzeń zasadni-
czych i dodatków funkcyjnych jak niżej:
— w 2005 r. o 3,0% (zarządzenie nr 30/2005 pre-
zesa agencji z dnia 18 sierpnia 2005 r.),
— w 2006 r. o 1,5% (zarządzenie nr 30/2006 pre-
zesa agencji z dnia 28 czerwca 2006 r.),
— w 2007 r. o 0% (pomimo przewidzianych środ-
ków w planie finansowym agencji na 2007 r. na
wzrost wynagrodzeń pracowników w stosunku do
roku poprzedniego w wysokości 1,5%).
Jak wynika z wyjaśnień zawartych w ww. piśmie,
decyzjami prezesów agencji, w ramach podwyższo-
nych stawek wynagrodzeń wyodrębniano pulę środ-
ków na regulację wynagrodzeń pracowników agen-
cji i przekazywano ją do dyspozycji dyrektorów od-
działów regionalnych i dyrektorów komórek organi-
zacyjnych w centrali, którzy dokonywali podziału
środków finansowych w sposób uznaniowy, biorąc
pod uwagę kompetencje oraz zaangażowanie w pra-
cę podległych pracowników. Przeciętne miesięczne
wynagrodzenie brutto pracowników centrali agencji
od 2005 r. do 2007 r. wzrosło o 2,5%, tj. z 4988 zł
w 2005 r. do 5114 zł w 2007 r. (dla przykładu: śred-
nia płaca w 2007 r. pracowników korpusu służby cy-
wilnej łącznie z wysokimi stanowiskami państwo-
wymi niebędącymi kierowniczymi stanowiskami
państwowymi w MRiRW wyniosła 4835,16 zł).
Należy również zauważyć, iż znaczące środki w pla-
nach finansowych Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa w poszczególnych latach są przeznacza-
ne na szkolenia i podwyższanie kwalifikacji pracowni-
ków, w tym na szkolenia z zakresu języków obcych.
3. Zgodnie z wyjaśnieniami prezesa Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa:
497
1) w § 6 ust. 6 regulaminu wynagradzania pra-
cowników ARiMR nie określono, że wraz ze wzro-
stem ustalonych w tabelach stawek wynagrodzeń
i dodatków funkcyjnych powinny być równocześnie
zwiększane indywidualne wynagrodzenia wszyst-
kich pracowników. Kolejni prezesi ARiMR w ramach
środków przewidzianych w planie finansowym na
podwyższenie wynagrodzeń pracowników agencji
podejmowali decyzje o przeznaczeniu tych środków
na podwyżki wynagrodzeń w sposób uznaniowy,
wskazując jako kryterium podziału środków posia-
dane kompetencje i zaangażowanie w pracę poszcze-
gólnych pracowników;
2) w najbliższym czasie przedłożona zostanie do
akceptacji ministra rolnictwa i rozwoju wsi i mini-
stra finansów propozycja zmian w regulaminie wy-
nagradzania. Nowe przepisy będą dotyczyć przede
wszystkim:
a) wprowadzenia motywacyjnego systemu wyna-
grodzeń pracowników ARiMR,
b) modyfikacji przepisów § 6 ust. 6 regulaminu
wynagradzania w taki sposób, aby jednoznacznie
zapewnić wszystkim pracownikom agencji coroczną
indeksację płac,
c) możliwości zwiększania funduszu nagród w ra-
mach posiadanych środków na wynagrodzenia.
Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, że
w planie finansowym Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa na 2008 r. stanowiącym
załącznik do przyjętej przez Sejm RP w dniu 20 grud-
nia 2007 r. ustawy budżetowej na 2008 r. przewi-
dziane zostały środki na wynagrodzenia pracowni-
ków w wysokości 514 049 tys. zł, tj. o 14% większe
niż przewidywane wykonanie planu za 2007 r. Pre-
zes agencji będzie mógł przeznaczyć część tych
środków na podwyżki wynagrodzeń w 2008 r., sto-
sownie do kwalifikacji i zaangażowania poszczegól-
nych pracowników.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że realizacja
wyroków sądowych z tytułu braku podwyżek wyna-
grodzeń w latach ubiegłych następować będzie ze
środków będących w dyspozycji Agencji Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa, zgodnie z przyjęty-
mi w agencji zasadami rachunkowości.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
498
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie uprawnień Agencji Nieruchomości
Rolnych w zakresie odkupu nieruchomości
(446)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Arkadiusza Litwińskiego
z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie uprawnień
Agencji Nieruchomości Rolnych w zakresie odkupu
nieruchomości rolnych, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z przepisami art. 29 ust. 5 ustawy z dnia
19 października 1991 r. o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2004 r.
Nr 208, poz. 2128, z późn. zm.) Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych przysługuje prawo odkupu nieruchomo-
ści na rzecz Skarbu Państwa w okresie 5 lat od dnia
jej nabycia od agencji, z wyjątkiem nieruchomości
położonych w granicach specjalnych stref ekono-
micznych. Prawo to powinno być ujawnione w księ-
dze wieczystej. Agencja może odkupić sprzedaną
nieruchomość za zwrotem ceny i kosztów sprzedaży
oraz zwrotem nakładów, jeśli zwiększyły one war-
tość nieruchomości.
Prawo odkupu stanowi jeden z instrumentów po-
lityki państwa w zakresie przeciwdziałania spekula-
cji i kształtowania ustroju rolnego. Korzystanie
przez Agencję Nieruchomości Rolnych z prawa od-
kupu motywowane jest najczęściej zamiarem sprze-
daży nieruchomości przez nabywcę, przeważnie
w krótkim czasie od nabycia gruntów państwowych,
za cenę znacznie przekraczającą cenę nabycia. Ma to
miejsce w przypadku, gdy sprzedane przez agencję
grunty (najczęściej na warunkach preferencyjnych,
z rozłożeniem należności na raty), które pierwotnie
miały służyć tworzeniu lub powiększeniu gospo-
darstw rolnych, zostają wkrótce po nabyciu przezna-
czone na inne cele, powodujące znaczny wzrost ich
wartości, wielokrotnie przewyższający cenę zapłaco-
ną agencji z tytułu nabycia gruntów rolnych. Chodzi
w tym przypadku o przeciwdziałanie spekulacji
w obrocie nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa. Z prawa odkupu agencja korzysta niekiedy
również w przypadku nabywania przez różne osoby
prawne gruntów na cele publiczne np. budowa dróg,
szkół, linii kolejowych, jeżeli grunty te w okresie
ostatnich 5 lat były sprzedane przez agencję po
znacznie niższych cenach. Mając możliwość zastoso-
wania odkupu, agencja zabezpiecza więc majątkowy
interes Skarbu Państwa, zwłaszcza w sytuacji gdy
występują obecnie opóźnienia w systemie planowa-
nia przestrzennego w kraju i gdy istnieje względna
łatwość dokonywania zmian w studium uwarunko-
wań i kierunków zagospodarowania przestrzenne-
go gminy lub w uzyskaniu decyzji o warunkach za-
budowy.
Ze swej strony uważam, że Agencja Nieruchomo-
ści Rolnych, będąc zobowiązana do realizacji zadań
wynikających z polityki państwa, w tym do zasila-
nia dochodów państwa, powinna posiadać odpowied-
nie instrumenty pozwalające na ich wykonanie.
Pragnę poinformować Pana Posła, że część od-
kupów wykonywanych przez agencję jest aktualnie
przedmiotem postępowań sądowych, można więc
spodziewać się w niedalekiej przyszłości orzecznic-
twa w tym zakresie. Ponadto jeden z sądów okręgo-
wych postanowił zwrócić się do Trybunału Konsty-
tucyjnego z pytaniem prawnym dotyczącym zgodno-
ści z konstytucją przepisów ustawy z dnia 19 paź-
dziernika 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomo-
ściami rolnymi Skarbu Państwa dotyczących prawa
odkupu.
Agencja Nieruchomości Rolnych w okresie od lip-
ca 2003 do końca 2007 r. skorzystała z prawa odku-
pu jedynie w 69 przypadkach, w których odkupiono
łącznie 1169 ha ziemi. Liczba ta nie jest więc duża,
zwłaszcza gdy się ją porówna z liczbą 60 tys. umów
sprzedaży, jakie zawarła agencja na łączną po-
wierzchnię ponad 450 tys. ha.
Informuję ponadto Pana Posła, że Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi przygotowuje stosowną
zmianę przepisów art. 29 ust. 5 ustawy o gospodaro-
waniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
dotyczących prawa odkupu. Przewiduje się miano-
wicie wyłączenie spod działania prawa odkupu
gruntów przewidzianych na cele inwestycyjne, aby
stworzyć tym samym gwarancję dla inwestorów na-
bywających te grunty. Przy sprzedaży tych gruntów
przez agencję ich cena jest odpowiednio wysoka,
gdyż przy określaniu ich wartości uwzględnia się
przeznaczenie pozarolnicze.
Pragnę ponadto zauważyć, że prawo odkupu nie
zostało stworzone tylko na potrzeby ustawy o gospo-
darowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa. Od wielu lat obowiązuje art. 593 Kodeksu cy-
wilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm),
który normuje instytucję odkupu. Powołany przepis
nie wzbudzał nigdy kontrowersji zarówno w doktry-
nie, jak i w orzecznictwie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu, Szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Mariusza Błaszczaka
w sprawie wypowiedzi ministra w KPRM,
pełnomocnika rządu ds. zwalczania korupcji
poseł Julii Pitery (447)
Szanowny Panie Pośle! Odpowiadając, z upoważ-
nienia Prezesa Rady Ministrów, na interpelację
SPS-023-447/08 w sprawie wypowiedzi ministra
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pełnomocni-
ka rządu ds. zwalczania korupcji poseł Julii Pitery,
uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Ocena wypowiedzi zawartych w wywiadach jest
sprawą subiektywną, dokonywaną przez pryzmat
własnych doświadczeń, poglądów i emocji.
Przyjmując krytykę zawartą w interpelacji Pana
Posła, pragnę jednocześnie zauważyć, że w wymie-
nionych tekstach („Polityka” z dn. 8 grudnia 2008 r.
i „Rzeczpospolita” z dn. 11 grudnia 2008 r.) nie moż-
na dopatrzeć się powoływania na stanowisko rządu
ani zapowiedzi przyszłych decyzji.
Pani Julia Pitera od lat zajmuje się nieprawidło-
wościami w strukturach administracji publicznej
i pytana była o jeden z trzech wariantów, które pre-
zentowała we wcześniejszej swojej publikacji.
Powyższa sprawa, jak Panu Posłowi wiadomo,
była przedmiotem obrad sejmowej Komisji do Spraw
Kontroli Państwowej w dniu 23 stycznia 2008 r. Pod-
czas posiedzenia komisji sekretarz stanu w Kancela-
rii Prezesa Rady Ministrów Pani Julia Pitera przed-
stawiła swoje stanowisko w powyższej sprawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu,
szef Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
499
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Grzegorza Pisalskiego
w sprawie odszkodowań wypłaconych
przez gminy właścicielom lokali
mieszkaniowych na podstawie ustawy
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
(448)
Szanowny Pnie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
Pana Posła Grzegorza Pisalskiego z dnia 9 stycznia
br., znak: SPS-023-448/08, w sprawie odszkodowań
wypłacanych przez gminy właścicielom lokali miesz-
kalnych na podstawie ustawy o ochronie praw lokato-
rów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Ko-
deksu cywilnego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca
2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j.
Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) gmina, na
zasadach i w wypadkach przewidzianych w ustawie,
zapewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także za-
spokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw domo-
wych o niskich dochodach.
Obowiązujący stan prawny ustanowiony został
ponad 5 lat temu wraz z wejściem w życie ustawy
o ochronie praw lokatorów. Podobne regulacje
obowiązywały również wcześniej i nie były kwe-
stionowane.
W związku z opiniami wyrażanymi przez gminy
o niemożliwości realizacji ww. obowiązku z powodu
braku wolnych lokali w mieszkaniowym zasobie
gminy w ramach nowelizacji ustawy z dnia 17 grud-
nia 2004 r. dodano ust. 2a w art. 20, zgodnie z któ-
rym w celu wykonywania zadań, o których mowa
w art. 4, gmina może także wynajmować lokale od
innych właścicieli i podnajmować je osobom, których
gospodarstwa domowe osiągają niski dochód.
Dodać należy, że uchwalona przez Sejm RP w dniu
15 grudnia 2006 r. nowelizacja ustawy z dnia 21 czerw-
ca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkanio-
wym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego,
w tym nowy zapis art. 18 ust. 5 podyktowany był
koniecznością uwzględnienia wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 11 września 2006 r., a za-
tem stanowi prawidłowy mechanizm zabezpieczają-
cy przestrzeganie zasady legalizmu działania wła-
dzy publicznej. W wyroku tym orzeczono, że art. 18
ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów jest nie-
zgodny z art. 77 ust. 1, art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1
i 3 Konstytucji RP.
Istotą problemu konstytucyjnoprawnego było
rozpatrzenie przez Trybunał Konstytucyjny sprawy
dotyczącej prawidłowości mechanizmu ograniczają-
cego zakres odpowiedzialności gminy z tytułu nie-
dostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej
500
do niego z mocy wyroku sądowego orzekającego
eksmisję. Zarzuty skierowane pod adresem art. 18
ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszka-
niowym zasobie gminy (...) to naruszenie gwaranto-
wanego konstytucyjnie prawa do wynagrodzenia
szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem dzia-
łanie władzy publicznej i sprzeczność z konstytucyj-
nymi standardami ochrony własności i innych praw
majątkowych.
W świetle powyższych wyjaśnień na pytania
Pana Posła Grzegorza Pisalskiego należy udzielić
następujących odpowiedzi:
Ad 1. Jakie działanie zamierza podjąć rząd, by
przejąć na siebie część obowiązków zapewnienia
mieszkania każdemu obywatelowi?
Dostrzegając problemy samorządów w zakresie
gospodarki mieszkaniowej, rząd podejmuje działa-
nia ułatwiające im m. in. wywiązywanie się z obo-
wiązku zapewnienia schronienia osobom najuboż-
szym i zagrożonym bezdomnością. Realizująca rzą-
dowy program finansowego wsparcia budownictwa
dla najuboższych ustawa z dnia 8 grudnia 2006 r.
o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bez-
domnych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844) przewiduje
w art. 13 ust. 1 zróżnicowanie wielkości finansowe-
go wsparcia w zależności od rodzaju realizowanego
przedsięwzięcia – inwestor może obecnie ubiegać się
o pomoc w maksymalnej wysokości 20–40% kosz-
tów inwestycji.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że realizo-
wany w latach 2004–2006 pilotażowy program bu-
dowy domów socjalnych przewidywał dla wszystkich
rodzajów przedsięwzięć maksymalne wsparcie w wy-
sokości 35% kosztów przedsięwzięcia. Przy porów-
nywalnej w wielu przypadkach wysokości finanso-
wego wsparcia pilotaż spotkał się z bardzo dużym
zainteresowaniem samorządów. Otrzymane przez
gminy środki w łącznej kwocie 84,5 mln zł pozwoliły
na powstanie w sumie ponad 5 tys. lokali socjalnych
oraz blisko 500 miejsc w noclegowniach i domach
dla bezdomnych. Oznacza to, że już realizacja tylko
tego wstępnego programu (w okresie trzech lat przy
ograniczonej wielkości środków budżetowych) po-
zwoliła na znaczne powiększenie zasobu lokali so-
cjalnych (według danych GUS w końcu 2005 r. w za-
sobach mieszkaniowych gmin znajdowało się ok.
49,8 tys. lokali socjalnych). Przeprowadzone w ub.r.
dwie pierwsze edycje obecnie realizowanego progra-
mu pozwoliły na udzielenie finansowego wsparcia
w kwocie ok. 63,5 mln zł na utworzenie kolejnych
2743 lokali socjalnych i mieszkań chronionych oraz
154 miejsc w noclegowniach i domach dla bezdom-
nych. Ustawa budżetowa na 2008 r. przewiduje zasi-
lenie Funduszu Dopłat kwotą 75 mln zł, która w ca-
łości ma posłużyć realizacji programu budownictwa
dla najuboższych. W przypadku podwyższenia mak-
symalnego poziomu finansowego wsparcia kwoty
środków z budżetu państwa, dla osiągnięcia porów-
nywalnych efektów rzeczowych programu, musiały-
by oczywiście ulec stosownemu zwiększeniu.
Ad 2. Czy rząd przewiduje zwiększenie wsparcia
dla gmin, np. pokrywając do 80% kosztów budowy
budynków socjalnych?
Określona w ustawie z dnia 8 grudnia 2006 r.
o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bez-
domnych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844) wysokość mak-
symalnego finansowego wsparcia dla poszczegól-
nych rodzajów przedsięwzięć (20–40% kosztów in-
westycji) jest oczywiście kwestią kontrowersyjną.
Ponieważ możliwa do uzyskania pomoc z budżetu
państwa jest w stanie tylko częściowo pokryć kosz-
ty inwestycji, zmuszając gminy do poniesienia resz-
ty wydatków, pojawiają się postulaty znaczącego,
nawet kilkukrotnego jej zwiększenia. Należy jed-
nak pamiętać, że w założeniu pomoc państwa ma
mieć w tym przypadku charakter subsydiarny, za-
chęcający i ułatwiający wywiązywanie się samorzą-
dów z obowiązku zapewnienia schronienia osobom
potrzebującym. Jak się wydaje, ustalona obecnie
wysokość maksymalnego finansowego wsparcia, o ja-
kie będą mogli ubiegać się wnioskodawcy, jest wyni-
kiem kompromisu pomiędzy dążeniem z jednej stro-
ny do udzielenia pomocy na realizację jak najwięk-
szej liczby przedsięwzięć, a co za tym idzie, utworze-
nia jak największej liczby lokali socjalnych, a z dru-
giej strony ograniczonymi przecież możliwościami
budżetu państwa. Konsekwencje określenia jej na
wyższym poziomie (np. 80% kosztów przedsięwzię-
cia) są zatem oczywiste – z pomocy państwa będzie
mogło skorzystać znacznie mniej gmin.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie refundacji leków (449)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Mieczysława Marcina Łuczaka,
przekazaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r.
(SPS-023-449/08), w sprawie refundacji leków, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Całokształt działań organizacyjno-prawnych do-
tyczących zagwarantowania obywatelom należyte-
go dostępu do leków jest realizowany przez ministra

zdrowia na podstawie regulacji ustawowych, tj. usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.), ustawy
z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97,
poz. 1050, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. Nr 53,
poz. 533, z późn. zm.).
Wymagania dotyczące procedury dopuszczania
do obrotu produktów leczniczych określa ustawa
Prawo farmaceutyczne, z uwzględnieniem w szcze-
gólności jakości, skuteczności i bezpieczeństwa sto-
sowania. Do obrotu dopuszczone są produkty leczni-
cze, które uzyskały pozwolenie na dopuszczenie do
obrotu. Organem uprawnionym do wydania pozwo-
lenia jest minister właściwy do spraw zdrowia. Do
obrotu dopuszczone są także produkty lecznicze,
które uzyskały pozwolenie wydane przez Radę Unii
Europejskiej lub Komisję Europejską.
Zasady ustalania wykazów leków refundowa-
nych zostały określone w ustawie o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych. Działając na podstawie art. 36 i 37 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej, minister
zdrowia w drodze rozporządzeń określa wykazy le-
ków refundowanych, biorąc pod uwagę stanowiska
wyrażone przez Zespół do Spraw Gospodarki Leka-
mi, a także konieczność zapewnienia ochrony zdro-
wia społeczeństwa, dostępność leków oraz bezpie-
czeństwo ich stosowania, wpływ leku na bezpośred-
nie koszty leczenia, a także możliwości płatnicze
podmiotu zobowiązanego do finansowania świad-
czeń ze środków publicznych.
Jednakową politykę cenową w odniesieniu do le-
ków refundowanych wprowadziła wymieniona
ustawa o cenach, regulująca kwestie ustalania cen
urzędowych na leki, których refundacja jest finan-
sowana całkowicie lub częściowo ze środków pu-
blicznych.
Odnosząc się do zagadnień przedstawionych
w interpelacji, uprzejmie informuję:
— Z dniem 29 września 2007 r. (Dz. U. Nr 166,
poz. 1172) wprowadzone zostały zmiany do ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, które dotyczą m.in. proce-
dury refundacyjnej – polegające na wprowadzaniu
zmian do rozporządzeń ministra zdrowia w sprawie
wykazów leków refundowanych, nie rzadziej niż co
90 dni, co znacznie przyspieszy umieszczanie no-
wych leków na wykazach leków refundowanych.
— Wniosek o umieszczenie produktu leczniczego
w wykazie leków refundowanych, zgodnie z obowią-
zującymi przepisami, w tym art. 39 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, składa do ministra zdrowia pod-
miot odpowiedzialny, a także wytwórca lub impor-
ter. Szczegółowa procedura w tym zakresie określo-
na została przepisami rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu informacji zawartych we wnio-
501
skach o umieszczenie leku lub wyrobu medycznego
w wykazach, sposobu składania wniosków oraz try-
bu i terminów ich rozpatrywania (Dz. U. Nr 276,
poz. 2741). Złożone wnioski rozpatruje Zespół do
Spraw Gospodarki Lekami, który podejmuje stano-
wiska w formie uchwały. Zespół do Spraw Gospodar-
ki Lekami jest organem powołanym na mocy art. 7
wymienionej ustawy o cenach, w szczególności do
przygotowania i przedstawienia ministrowi zdrowia
stanowisk w zakresie ustalania wykazów leków re-
fundowanych oraz cen urzędowych leków, z uwzględ-
nieniem następujących kryteriów określonych w tej
ustawie: poziomu cen w krajach o zbliżonej wysoko-
ści dochodu narodowego na jednego mieszkańca,
konkurencyjności cenowej, wpływu leku na bezpo-
średnie koszty leczenia, wielkości realizowanych do-
staw w okresie poprzedzającym złożenie wniosku
lub informacji i deklarowanych w okresie później-
szym, kosztów produkcji, udowodnionej skuteczno-
ści leku, znaczenia leku w zwalczaniu chorób o znacz-
nym zagrożeniu epidemiologicznym i cywilizacyj-
nym. W skład zespołu wchodzą przedstawiciele mi-
nistra właściwego do spraw zdrowia, ministra wła-
ściwego do spraw finansów publicznych, ministra
właściwego do spraw gospodarki i Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
– Celem wprowadzenia przejrzystych kryteriów
oceny technologii medycznych, na podstawie usta-
leń ministra zdrowia, wnioski o umieszczenie w wy-
kazach leków refundowanych produktów leczni-
czych innowacyjnych (zawierających nowe substan-
cje farmaceutyczne) są kierowane do oceny Agencji
Oceny Technologii Medycznych, natomiast wnioski
o umieszczenie produktów leczniczych posiadają-
cych swoje odpowiedniki w wykazach będą rozpa-
trywane na dotychczasowych zasadach. Należy wy-
jaśnić, że Agencja Oceny Technologii Medycznych
została powołana zarządzeniem ministra zdrowia
z dnia 30 czerwca 2006 r. i do zadań jej należy m.in.
opracowywanie rekomendacji dla ministra właści-
wego do spraw zdrowia, dotyczących technologii me-
dycznych.
— W ustawie o zmianie ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych, która weszła w życie z dniem 29 września
2007 r., w art. 36–39 wprowadzono zmiany wynika-
jące z konieczności dostosowania regulacji dotyczą-
cych systemu refundacji do wymogów określonych
w dyrektywie transparencyjności (dyrektywa Rady
89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.). Uwzględ-
nione regulacje zawarte w dyrektywie transparen-
cyjności obejmują m.in. zapewnienie przestrzegania
terminów na rozpatrzenie wniosków o umieszczenie
leku na wykazie leków refundowanych i ustalenie
ceny dla produktu leczniczego lub wyrobu medycz-
nego refundowanego, wprowadzenie możliwości skar-
gi do sądu administracyjnego od decyzji odmawiają-
cej wpisania produktu leczniczego na wykazy refun-
dacyjne oraz w przypadku niepodjęcia rozstrzygnię-
cia w przewidzianym prawem terminie – w stosunku
502
do wniosku o ustalenie ceny dla produktu lecznicze-
go już znajdującego się na wykazach. W art. 7 usta-
wy o cenach dodano ust. 7a–7c, które precyzują, ja-
kie rozstrzygnięcia może podjąć minister zdrowia,
rozpatrując wnioski o wpisanie leku na wykazy re-
fundacyjne i ustalenie cen urzędowych. Przepisy
wskazują również, od jakich decyzji ministra przy-
sługuje możliwość skargi wnioskodawcy do sądu ad-
ministracyjnego.
Ponadto informuję, że w Ministerstwie Zdrowia
trwają prace nad ustaleniem przejrzystych i obiek-
tywnych kryteriów włączania i wykluczania leków
z wykazów refundacyjnych i doprowadzeniem pol-
skiego prawa do pełnej zgodności z wymienioną dy-
rektywą Rady. Poza harmonizacją prawa, do czego
Polska jest zobowiązana, celem tych prac jest pełna
transparentność procesu podejmowania decyzji re-
fundacyjnych i oparcie go o obiektywne i sprawdzal-
ne kryteria. Odpowiedni projekt nowelizacji ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych zostanie skierowany do
Pana Marszałka w drugiej połowie br.
— Projekty rozporządzeń ministra zdrowia w spra-
wie wykazów leków refundowanych, zgodnie z obo-
wiązującą procedurą, są kierowane w procesie legi-
slacyjnym do uzgodnień wewnętrznych oraz ze-
wnętrznych (międzyresortowych). Ponadto są prze-
syłane do zaopiniowania upoważnionym podmio-
tom, m.in. samorządom zawodowym (Naczelna Rada
Lekarska, Naczelna Rada Aptekarska, izby zrzesza-
jące producentów i hurtowników), oraz są kierowa-
ne do szerokiej konsultacji społecznej i publikowane,
z odpowiednim wyprzedzeniem, w Biuletynie Infor-
macji Publicznej na stronie internetowej ministra
właściwego do spraw zdrowia. Należy podkreślić, że
w sprawach objętych zakresem tych rozporządzeń
wpływa wiele propozycji zmian, zgłaszanych w wy-
niku konsultacji oraz w następstwie zamieszczenia
projektów rozporządzeń w Biuletynie Informacji
Publicznej, jak i z własnej inicjatywy zainteresowa-
nych osób, organizacji i środowisk.
— Na konsultacje społeczne projektów rozporzą-
dzeń jest wyznaczony ogólnie przyjęty dwutygodnio-
wy okres zgłaszania uwag.
— Uwagi specjalistów do wniosków o umieszcze-
nie produktów leczniczych w wykazach leków refun-
dowanych, a także lista konsultantów krajowych
i wojewódzkich z poszczególnych dziedzin medycyny
są zamieszczane na internetowej stronie Minister-
stwa Zdrowia (www.mz.gov.pl).
— Propozycja dotycząca publikowania wniosków
podmiotów odpowiedzialnych o umieszczenie leków
lub wyrobów medycznych w wykazach leków refun-
dowanych nie może być uwzględniona ze względu na
szczegółowy zakres informacji zawartych w tych
materiałach. Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia
6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicz-
nej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.) prawo do infor-
macji publicznej podlega ograniczeniu ze względu
na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przed-
siębiorcy.
— Sprawa ordynacji leków – wszelkie decyzje do-
tyczące prowadzonego procesu leczenia zgodnie z prze-
pisami ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach
lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. Nr 226, poz. 1943,
ze zm.) pozostają w kompetencjach lekarza prowa-
dzącego terapię. Wobec dużej aktywności reklamo-
wej i promocyjnej firm farmaceutycznych dążących
do uzyskania tą drogą wzrostu sprzedaży swoich
produktów nadzwyczaj ważna jest rola obiektywnej,
naukowej informacji o lekach. Ministerstwo Zdro-
wia podjęło wszelkie działania, aby zapewnić leka-
rzom dostęp do informacji naukowej o lekach do-
puszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej oraz lekach objętych dopłatami ze środ-
ków publicznych, jak również o kosztach terapii al-
ternatywnymi lekami. Świadoma decyzja lekarza
powinna uwzględniać zarówno efekty terapii przy
zastosowaniu poszczególnych produktów leczni-
czych, jak również aspekty ekonomiczne wynikające
z podjętych decyzji. W programach edukacji lekarzy
uwzględniana jest tematyka dotycząca odpowied-
niego doboru leku, ze szczególnym uwzględnieniem
skuteczności terapeutycznej i kosztów terapii oraz
stosowania zasady wyboru leku.
— Sprawa dotycząca wprowadzenia przetargu
na leki refundowane nie znajduje uzasadnienia. Mi-
nister zdrowia dysponuje instrumentami prawnymi,
które w sposób szczegółowy określają zasady ustala-
nia wykazów leków refundowanych. Wymagania te
dotyczą produktów leczniczych wytwarzanych w kra-
ju, jak i za granicą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie ratyfikacji przez Polskę
Konwencji Bioetycznej Rady Europy (451)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Tadeusza Iwińskiego, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 9 stycznia
br., znak: SPS-023-451/08, w sprawie ratyfikacji
Konwencji Bioetycznej Rady Europy, uprzejmie in-
formuję, że Ministerstwo Zdrowia uznaje za koniecz-
ne jak najszybsze przyjęcie przez Polskę wymienio-
nej konwencji. Niemniej jednak wyrażamy pogląd,

że ratyfikacja przez polski parlament tej konwencji
będzie mogła nastąpić dopiero po uprzednim uregu-
lowaniu i skonfrontowaniu z prawem unijnym nieja-
sności i luk występujących w naszym prawie w kwe-
stiach bioetycznych. Minimalne regulacje prawne,
zawarte w Konwencji Bioetycznej Rady Europy,
będą stanowiły podstawę szczegółowych uregulo-
wań prawnych dotyczących zastosowania procedur
zapłodnienia pozaustrojowego, w tym także metodą
in vitro. Uregulowania te umożliwią nam zajęcie
jednoznacznego stanowiska odnośnie do ewentual-
nego rozszerzenia zakresu świadczeń objętych fi-
nansowaniem ze środków publicznych.
Odnosząc się do pytania o finansowanie metody
zapłodnienia in vitro do czasu ratyfikacji Konwencji
Bioetycznej Rady Europy, uprzejmie informuję, że
objęcie finansowaniem ze środków publicznych wy-
mienionej procedury wymaga wcześniejszej analizy
epidemiologicznej, na podstawie której zostanie do-
konany szacunek kosztów. Niezbędna jest też ocena
możliwości finansowych Narodowego Funduszu
Zdrowia w aspekcie rozszerzenia zakresu świadczeń
objętych finansowaniem. Dokonane oceny będą de-
terminować zakres możliwego zaangażowania środ-
ków publicznych na finansowanie procedury zapłod-
nienia in vitro.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie jednolitej płatności obszarowej
i płatności uzupełniającej w ramach pomocy
finansowej udzielanej z tytułu wspierania
gospodarowania na obszarach górskich
i innych obszarach o niekorzystnych
warunkach gospodarowania (452)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Romualda Ajchlera w spra-
wie jednolitej płatności obszarowej, płatności uzu-
pełniającej i płatności z tytułu wspierania gospoda-
rowania na obszarach górskich i innych obszarach
o niekorzystnych warunkach gospodarowania, prze-
słaną na ręce prezesa Rady Ministrów pismem z dnia
9 stycznia 2008 r. nr SPS-023-452/08, który to upo-
ważnił ministra rolnictwa i rozwoju wsi do udziele-
nia odpowiedzi na ww. interpelację, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
503
1. Jednolita płatność obszarowa i płatności uzu-
pełniające
Zasady i tryb przyznawania rolnikom płatności
bezpośredniej i płatności uzupełniającej określa
ustawa z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach do
gruntów rolnych i płatności cukrowej (Dz. U. Nr 35,
poz. 217 i Nr 99, poz. 666).
Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy o płatnościach do
gruntów rolnych i płatności cukrowej użyte w usta-
wie określenie „gospodarstwo rolne” oznacza gospo-
darstwo rolne w rozumieniu art. 2 lit. b rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 1782/2003, znajdujące się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W świetle
art. 2 lit. b rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003
gospodarstwo oznacza wszystkie jednostki produk-
cyjne zarządzane przez rolnika, które znajdują się na
terytorium tego samego państwa członkowskiego.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o płatnościach do
gruntów rolnych i płatności cukrowej w przypadku
przekazania gospodarstwa rolnego w rozumieniu
art. 74 ust. 1 lit. a rozporządzenia Komisji (WE)
nr 796/2004 jednolita płatność obszarowa lub płat-
ność uzupełniająca, o które ubiega się przekazujący,
są przyznawane przejmującemu:
1) jeżeli przekazanie zostało dokonane nie póź-
niej niż do dnia wydania decyzji w sprawie przyzna-
nia płatności;
2) na wniosek przejmującego złożony do dnia wy-
dania decyzji w sprawie przyznania płatności.
Czynność przekazania gospodarstwa rolnego na-
leży rozumieć zgodnie z art. 74 ust. 1 lit. a rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 796/2004, który stanowi
o sprzedaży, dzierżawie lub jakimkolwiek innym po-
dobnym rodzaju transakcji, natomiast sam termin
„gospodarstwo rolne” użyty w art. 21 ust. 1 przywo-
łanej ustawy należy rozumieć zgodnie z jego defini-
cją zawartą w art. 2 pkt 2 tej ustawy.
W związku z powyższym zwrot „przekazanie go-
spodarstwa” zawarty w art. 21 ust. 1 ustawy o płat-
nościach do gruntów rolnych i płatności cukrowej
należy rozumieć jako przekazanie wszystkich grun-
tów rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rol-
nego. Zatem aby przejmujący otrzymał jednolitą
płatność obszarową i płatności uzupełniające, powi-
nien we wniosku złożonym do kierownika biura po-
wiatowego ARiMR zawrzeć wszystkie grunty rolne,
na które został złożony wniosek o przyznanie płat-
ności przez przekazującego.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w najbliż-
szym czasie Rada Ministrów złoży do marszałka
Sejmu RP projekt ustawy o zmianie ustawy o płat-
nościach do gruntów rolnych i płatności cukrowej
oraz o zmianie innych ustaw. W projekcie ustawy za-
proponowano, zgodnie z aktualnymi przepisami
wspólnotowymi, aby jednolita płatność obszarowa
przysługiwała tym rolnikom, którzy byli w posiada-
niu gruntu rolnego wchodzącego w skład gospodar-
stwa rolnego kwalifikującego się do objęcia płatno-
ścią na dzień 31 maja danego roku (jest to ostatni
dzień dokonywania zmian we wniosku). Na tych sa-
504
mych zasadach przyznawane będą płatności uzupeł-
niające, ponieważ przysługują one rolnikowi, który
w danym roku spełnia warunki do przyznania jed-
nolitej płatności obszarowej. Proponowana zmiana
wynika z uwzględnienia zmian rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003.
2. Płatność ONW
Warunki i tryb przyznawania pomocy finanso-
wej w ramach działania „Wspieranie gospodarowa-
nia na obszarach górskich i innych obszarach o nie-
korzystnych warunkach gospodarowania (ONW)”,
objętej Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013, zostały określone w rozporządzeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 11 kwietnia
2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Wspieranie gospodarowania na obszarach gór-
skich i innych obszarach o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania (ONW), objętej Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(Dz. U. Nr 68, poz. 448), które zostało wydane na
podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 marca
2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich
z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rol-
nego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U.
Nr 64, poz. 427).
Ustawa z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu roz-
woju obszarów wiejskich z udziałem środków Euro-
pejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich ustanawia ramy przyznawania
pomocy i zawiera delegację do wydania przepisów
szczegółowych koniecznych do stworzenia systemu
wdrażania działań PROW 2007–2013. Na podstawie
art. 25 i 26 ww. ustawy istnieje możliwość przyzna-
nia pomocy finansowej następcy prawnemu lub na-
bywcy części lub całości gospodarstwa, który na
swój wniosek wstępuje do toczącego się postępowa-
nia na miejsce wnioskodawcy. Szczegółowe zasady
w tym zakresie sformułowano w treści rozporządze-
nia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 11 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Wspieranie gospodarowania na obszarach
górskich i innych obszarach o niekorzystnych wa-
runkach gospodarowania (ONW), objętej Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. 68, poz. 448).
Zapis § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia określa, iż
płatność ONW przysługuje nabywcy, „jeżeli nastąpi
przeniesienie posiadania wszystkich położonych na
obszarach ONW działek rolnych lub ich części zade-
klarowanych we wniosku o przyznanie płatności
ONW”. Zapis ten istotnie może wskazywać, iż wa-
runkiem przyznania płatności ONW nabywcy części
gospodarstwa jest przejęcie przez niego wszystkich
gruntów ONW wykazanych we wniosku o pomoc
złożonym przez poprzedniego właściciela.
Biorąc pod uwagę treść uzgodnień poprzednio cy-
towanego art. 25 i 26 ww. ustawy, należy stwierdzić,
iż zastrzeżenie przywołane w treści interpelacji Pana
Posła Romualda Ajchlera należy uznać za zasadne.
Pragnę zapewnić, że podjęte zostaną odpowiednie
działania zmierzające do doprecyzowania zapisu
wspomnianego wyżej rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 11 kwietnia 2007 r. lub
dokonania zmian procedur Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa celem zapewnienia pełnego
wykorzystania instrumentów wsparcia rolnictwa na
obszarach górskich i innych obszarach o niekorzyst-
nych warunkach gospodarowania (ONW).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie wprowadzenia formatu otwartego
do obsługi elektronicznej sprawozdawczości
i rozliczeń z NFZ (453)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Romualda Ajchlera, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 9 stycz-
nia 2008 r. (SPS-023-453/08), w sprawie wprowa-
dzenia formatu otwartego do obsługi elektronicznej
sprawozdawczości i rozliczeń z Narodowym Fundu-
szem Zdrowia, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Odnosząc się do postawionego przez Pana Posła
zarzutu braku niektórych formatów danych oraz
protokołów komunikacyjnych i szyfrujących, zgod-
nie z art. 13 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 17 lutego
2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów re-
alizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o informatyzacji,
uprzejmie informuję, iż niezbędne do rozliczeń opisy
komunikatów zostały przyjęte w formie zarządzeń
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia i opubliko-
wane w dniu 18 grudnia 2007 r. (zarządzenia: 107/
2007/DI; 108/2007/DI; 110/2007/DI; 111/2007/DI).
Natomiast brakujące definicje XSD, które pozwolą
producentom oprogramowania przeprowadzić wstęp-
ną walidację komunikatu przed wysłaniem do od-
działów wojewódzkich NFZ, zgodnie z deklaracją
prezesa NFZ zostaną w najbliższym czasie udostęp-
nione. Proces ten podlega stałemu monitorowaniu
ze strony ministra zdrowia.
Ustosunkowując się do problemów poruszonych
przez Pana Posła dotyczących studium wykonalno-
ści wprowadzenia otwartych formatów, należy zwró-
cić uwagę, iż proces otwarcia systemu zapoczątko-
wany został przez ministra zdrowia już w 2001 r.

Ze względu na jego złożoność i konieczność dostoso-
wania dotychczas obowiązującego systemu informa-
tycznego NFZ do nowych wymagań termin wprowa-
dzenia był wielokrotnie przesuwany, m.in. na wnio-
sek prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia. Otwar-
tość została wprowadzona z dniem 1 stycznia 2007 r.
rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 27 czerw-
ca 2006 r. w sprawie zakresu niezbędnych informa-
cji gromadzonych przez świadczeniodawców, szcze-
gółowego sposobu rejestrowania tych informacji
oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym
do finansowania świadczeń ze środków publicznych
(Dz. U. Nr. 114, poz. 780, z póź. zm.). Jednakże
w celu minimalizacji ryzyka wdrożenia fundusz, na
wniosek ministra zdrowia, do dnia 30 września
2007 r. nadal udostępniał nieodpłatnie świadczenio-
dawcom aplikacje umożliwiające rozliczanie świad-
czeń, do czasu pozyskania przez nich oprogramowa-
nia komercyjnego. Na stronie internetowej Narodo-
wego Funduszu Zdrowia kilkakrotnie umieszczano
komunikaty przypominające o konieczności dokona-
nia wyboru i zakupu oprogramowania komercyjne-
go, umożliwiającego prowadzenie sprawozdawczości
w roku 2008. Z danych przekazywanych przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia do Ministra Zdrowia wy-
nika, iż następuje stały wzrost liczby świadczenio-
dawców, którzy przechodzą na oprogramowanie ko-
mercyjne.
Zgodnie z ustaleniami z Porozumieniem Zielono-
górskim, podjętymi w grudniu 2007 r., dla świad-
czeniodawców z zakresu podstawowej opieki zdro-
wotnej okres bezpłatnego udostępniania aplikacji
został dodatkowo przedłużony do końca kwietnia
2008 r. Dostawcy oprogramowania dla Narodowego
Funduszu Zdrowia, firmy Kamsoft oraz Sygnity, do-
stały zlecenia dostosowania dotychczas udostępnia-
nych aplikacji do sprawozdawczości obejmującej roz-
liczenia w roku 2008. Jednakże ponieważ wsparcie
tych aplikacji przez Narodowy Fundusz Zdrowia zo-
stało zakończone 30 września 2007 r. dostosowanie
tych aplikacji do prowadzenia sprawozdawczości
w roku 2008 wymaga dużej liczby zmian i aplikacje
te fundusz będzie mógł udostępnić dopiero w lutym
2008 r.
W odniesieniu do podniesionego przez Pana Po-
sła problemu, iż obecny system informatyczny fun-
duszu nie spełnia wymogów określonych w § 2 pkt 1
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 paździer-
nika 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań dla
systemów teleinformatycznych (Dz. U. Nr 21,
poz. 1766), prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
poinformował, że na podstawie wiedzy posiadanej
przez fundusz wynika, że na rynku programów roz-
liczeniowych występuje szereg podmiotów zapew-
niających wszystkie niezbędne elementy sprawoz-
dawczo-rozliczeniowe i na bieżąco nadążających za
zmianami określonymi przez Ministerstwo Zdrowia
i Narodowy Fundusz Zdrowia. Prezes zadeklarował
także, iż pracownicy NFZ dołożą wszelkich starań,
by współdziałanie systemów informatycznych NFZ
505
z systemami świadczeniodawców odbywało się w spo-
sób niezakłócony i bardziej efektywny.
Odnośnie do pytania dotyczącego nieskorzystania
przez fundusz z możliwości bezpłatnego oprogramo-
wania interfejsowego, co przewiduje art. 22 ustawy
o informatyzacji, uprzejmie wyjaśniam, że jedynym
zadaniem oprogramowania interfejsowego, zgodnie
z definicją ustawową, jest łączenie i wymiana danych
w komunikacji pomiędzy systemami teleinformatycz-
nymi. Oprogramowanie takie nie umożliwia ewiden-
cjonowania i przetwarzania danych.
Odnosząc się do pytania o podstawę prawną upo-
ważniającą prezesa NFZ do zmiany zakresu danych,
określonych w rozporządzeniu o danych, uprzejmie
wyjaśniam, że § 3 rozporządzenia określa zestaw
danych charakteryzujących udzielone świadczenia,
jakie mają być gromadzone przez świadczeniodaw-
ców. Zakres ten w większości zapewnia dane nie-
zbędne do dokonania ich rozliczeń. Jednakże ze
względu na przyjęte przez poszczególnych płatni-
ków (ministra zdrowia, MON, MSWiA, NFZ) odręb-
ne systemy rozliczania świadczeń rozporządzenie
nie może określać w sposób wyczerpujący pełnego
zakresu gromadzonych informacji. Stąd § 3 ust. 6
dopuszcza poszerzenie zakresu tych danych przez
płatnika, ale tylko w przypadku, gdy dane te są nie-
zbędne do rozliczenia. Dane te określane są bezpo-
średnio przez płatnika w komunikatach szczegóło-
wych. W przypadku Narodowego Funduszu Zdrowia
zakres wyznaczony przez fundusz podlega kontroli
ministra poprzez dokonywanie oceny zarządzeń pre-
zesa NFZ.
Odnosząc się do pytań dotyczących planu awa-
ryjnego przewidzianego dla sytuacji, gdy system in-
formatyczny funduszu nie podołałby rozliczeniom
w formacie otwartym, i skutków finansowych, jeżeli
system nie zadziała od 1 stycznia 2008 r., prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia poinformował, że sys-
tem Narodowego Funduszu Zdrowia od stycznia
2007 r. w pełni obsługuje sprawozdawczość w for-
macie otwartym, a tym samym podołał wymaga-
niom technicznym oraz wydajnościowym, jakie zo-
stały przed nim postawione. W celu eliminacji pro-
blemów, jakie pojawiły się w trakcie prowadzonego
konkursu ofert z dostępem do niektórych usług sie-
ciowych, dokonano zakupu serwerów dla oddziałów
wojewódzkich NFZ obsługiwanych przez Kamsoft
oraz zaplanowano analogiczne zakupy dla oddzia-
łów NFZ obsługiwanych przez firmę Sygnity.
Na koniec pragnę zapewnić Pana Posła, iż mini-
ster zdrowia wiele uwagi poświęca prawidłowemu
funkcjonowaniu Narodowego Funduszu Zdrowia,
by umożliwić świadczeniodawcom sprawne działa-
nie, a pacjentom jak najwyższy możliwy stopień bez-
pieczeństwa zdrowotnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
506
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie opodatkowania grup producentów
rolnych podatkami dochodowymi
i podatkiem od towarów i usług (454)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r. nr SPS-
-023-454/8 interpelacją Pana Posła Romualda Aj-
chlera w sprawie opodatkowania grup producentów
rolnych podatkami dochodowymi i podatkiem od to-
warów i usług uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Osoby fizyczne i prawne prowadzące gospodar-
stwa rolne, będące producentami jednego produktu
rolnego lub grupy produktów, mogą utworzyć grupę
producentów rolnych w celu między innymi popra-
wy efektywności gospodarowania oraz organizowa-
nia sprzedaży produktów rolnych (por. art. 2 ustawy
z dnia 9 stycznia 2000 r. o grupach producentów rol-
nych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw
– Dz. U. Nr 88, poz. 983, z póź. zm.).
Utworzona grupa producentów rolnych oprócz
realizacji wyżej wskazanych podstawowych celów
w akcie założycielskim może również zamieścić po-
stanowienia dotyczące w szczególności zaopatrzenia
członków grupy w środki produkcji, w tym także
przekazywanych nieodpłatnie (art. 4 ust. 2 pkt 1 po-
wołanej ustawy z dnia 9 stycznia 2000r.). Oznacza
to, że grupa producentów rolnych zajmuje się kom-
pleksową organizacją produkcji rolnej w gospodar-
stwach rolnych swoich członków poprzez zaopatrze-
nie w środki produkcji (np. materiał siewny, nawozy,
środki ochrony roślin), przygotowanie do obrotu
handlowego produktów rolnych oraz ich sprzedaż.
Istnieje zatem związek pomiędzy działalnością han-
dlową grupy producentów rolnych a działalnością
rolniczą prowadzoną w gospodarstwach rolnych jej
członków, która ukierunkowana jest na to, aby ich
produkty były konkurencyjne na rynku i sprzedane
na korzystnych warunkach.
Członkowie grupy za dostarczane grupie produ-
centów rolnych produkty rolne uzyskują nie tylko
środki pieniężne pochodzące ze sprzedaży tych pro-
duktów, ale także mogą otrzymać przekazane im
nieodpłatnie przez grupę środki produkcji nabyte
z dochodu pochodzącego ze sprzedaży produktów
rolnych, dla których grupa producentów rolnych zo-
stała utworzona. Oznacza to, że zarówno przychody
członków grupy producentów rolnych pochodzące ze
sprzedaży produktów rolnych oraz z tytułu nieod-
płatnie przekazanych im środków produkcji, służą-
cych do wytworzenia produktów rolnych, dla któ-
rych ta grupa została utworzona, należałoby uznać
za stanowiące przychody z działalności rolniczej
prowadzonej w ich gospodarstwach rolnych.
Do przychodów z działalności rolniczej, z wyjąt-
kiem dochodów z działów specjalnych produkcji rol-
nej, nie stosuje się przepisów ustaw o podatkach do-
chodowych (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych oraz art. 2 ust. 1 pkt 1
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Oznacza to, iż przepisy wskazanych ustaw podatko-
wych nie mają zastosowania do przychodów człon-
ków grup producentów rolnych (osób prawnych i fi-
zycznych), pochodzących z przekazanych im przez
grupę nieodpłatnie środków produkcji, jako uzna-
nych za przychody z działalności rolniczej.
W kwestii dotyczącej opodatkowania podatkiem
dochodowym od osób prawnych przychodów (docho-
dów) uzyskiwanych przez grupy producentów rol-
nych, pochodzących z pomocy realizowanej w ra-
mach działania: Grupy producentów rolnych, kod
działania 142, Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013, finansowanej z Europej-
skiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (EFRROW), podzielam pogląd Pana
Posła, iż przychody te są wolne od podatku dochodo-
wego od osób prawnych na podstawie przepisu art. 17
ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych, bowiem są wypłacane przez Agencję Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, która
otrzymuje środki na ten cel z budżetu państwa
(art. 212 ustawy o finansach publicznych). Jedno-
cześnie pragnę wskazać, iż wydatki grupy produ-
centów rolnych sfinansowane z przychodów uzy-
skanych z tej pomocy, jako wolnych od podatku, nie
zalicza się do kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1
pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych).
Mając na względzie postanowienia art. 35 rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 wrze-
śnia 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów
wiejskich przez EFRROW oraz opis wskazanego
działania zawartego w Programie Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 (publ. BIP), pragnę
wyrazić stanowisko, że beneficjentami tej pomocy są
grupy producentów rolnych, która jest przeznaczona
wyłącznie na sfinansowanie wydatków na utworze-
nie i działalność administracyjną grupy. Przezna-
czenie otrzymanej pomocy przez grupę producentów
rolnych na inne cele, niż wymienione, jest niezgodne
z obowiązującymi przepisami, bowiem zarówno po-
wołany akt prawny Rady (WE) oraz Program Roz-
woju Obszarów Wiejskich 2007–2013 nie zawierają
postanowień, które wskazywałyby na możliwość do-
konania podziału tego wsparcia finansowego i doko-
nania wypłat członkom grupy.
Ponieważ grupa producentów rolnych nie może
przeznaczać z otrzymanej pomocy środków na wy-
płatę dla jej członków, to członkowie grupy nie uzy-
skują z tego tytułu przychodu. W tych okoliczno-
ściach brak jest przesłanek do powstania dochodu,
który ewentualnie podlegałby opodatkowaniu po-
datkiem dochodowym.

Jeżeli chodzi o zapytanie Pana Posła związane
z opodatkowaniem niektórych transakcji wykony-
wanych przez grupy producentów rolnych w zakre-
sie podatku od towarów i usług, to zauważyć należy,
że grupy te powinny być utworzone w formie praw-
no-podmiotowej, która posiada osobowość prawną,
tj. np. w formie spółdzielni, spółki akcyjnej lub spół-
ki z ograniczoną odpowiedzialnością (por. art. 3
ust. 1, art. 3a i art. 4 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy z dnia
9 stycznia 2000 r.).
Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) stanowi natomiast, że podatnikami
tego podatku są również osoby prawne, a tym sa-
mym i grupy producentów rolnych w rozumieniu
ustawy z dnia 9 stycznia 2000 r.
W związku z powyższym, jeżeli grupa producen-
tów rolnych wykonuje działalność i zawiera trans-
akcje, które mieszczą się w ramach definicji działal-
ności gospodarczej określonej w art. 15 ust. 2 usta-
wy o podatku od towarów i usług, podlegają one
ogólnym zasadom opodatkowania tym podatkiem.
Jeżeli grupa producentów rolnych będąca podat-
nikiem dokona we własnym imieniu zakupu towa-
rów, a następnie dokona odpłatnej (w formie pienięż-
nej lub w naturze) dostawy tych towarów, to trans-
akcja taka podlega opodatkowaniu z uwzględnie-
niem przepisów art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 1
i ust. 3 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.
Przez dostawę towarów podlegającą opodatko-
waniu podatkiem od towarów i usług rozumie się
również przekazanie przez podatnika towarów nale-
żących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż
związane z prowadzonym przez niego przedsiębior-
stwem, w szczególności:
1) przekazanie lub zużycie towarów na cele oso-
biste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych
pracowników, wspólników, udziałowców, akcjona-
riuszy, członków spółdzielni i ich domowników, człon-
ków organów stanowiących osób prawnych, człon-
ków stowarzyszenia,
2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wy-
nagrodzenia, w szczególności darowizny
– jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do ob-
niżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku
naliczonego od tych czynności, w całości lub w części
(por. art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług). Przepis ten dotyczy
wszystkich podatników będących osobami prawny-
mi i brak jest podstaw do wykluczenia jego stosowa-
nia wobec grup producentów rolnych.
Zasady wystawiania faktur, w tym dotyczących
nieodpłatnej dostawy towarów lub świadczenia
usług, określa art. 106 oraz rozdział 4 rozporządze-
nia ministra finansów z dnia 25 maja 2005 r. w spra-
wie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zalicz-
kowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposo-
bu ich przechowywania oraz listy towarów i usług,
do których nie mają zastosowania zwolnienia od po-
507
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798,
z późn. zm.).
Jednocześnie informuję, iż powyższe stanowisko
nie jest interpretacją przepisów prawa podatkowego,
o której mowa w art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.), i nie ma wiążącego charakteru
dla organów podatkowych ani dla podatników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Pęzioł
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie budowy czterech dodatkowych
pełnych węzłów autostradowych na lubuskim
odcinku autostrady A2 Trzciel–Świecko (455)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Jerzego Materny z dnia
22 grudnia 2007 r., przekazanej przy piśmie z dnia
9 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-455/08, w sprawie
budowy pełnych węzłów autostradowych: Torzym,
Łagów, Myszęcin oraz Trzciel, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Zakres planowanych węzłów na terenie wojewódz-
twa lubuskiego został określony w załączniku F do
umowy koncesyjnej pomiędzy ministrem transportu
i gospodarki morskiej a Autostradą Wielkopolską SA
z 1997 r. Załącznik F, opisujący projekt wstępny dla
autostrady A2 na odcinku Świecko–Nowy Tomyśl,
zakładał budowę sześciu nowych węzłów: „Rzepin”,
„Torzym”, „Łagów”, „Myszęcin”, „Trzciel” i „Nowy
Tomyśl”. Roboty budowlane zaplanowano etapowo,
przy czym realizacja odcinka Świecko–Nowy Tomyśl
miała się odbyć w tzw. fazie VI (czyli I etap budowy
obecnie negocjowanego projektu). W tej fazie miały
powstać węzły „Rzepin”, „Myszęcin” i „Nowy To-
myśl”. Realizację węzłów „Torzym”, „Łagów” i „Trzciel”
zaplanowano w fazie VII.
W 2004 r. podpisano aneks nr 5 wraz z załączni-
kiem F(a) do umowy koncesyjnej z 1997 r., który
zmieniał postanowienia w zakresie planowanych ro-
bót budowlanych. Planowana ilość węzłów została
rozszerzona o jeden dodatkowy w Jordanowie ze
względu na zmianę przebiegu drogi ekspresowej S3.
Etapowanie budowy węzłów pozostało niezmienione
z wyjątkiem wpisania realizacji węzła „Jordanowo”
do fazy VI i przesunięcia w zamian węzła „Myszę-
cin” do fazy VIII.
508
Podpisane 22 grudnia 2007 r. ustalenie warun-
ków komercyjnych pomiędzy ministrem infrastruk-
tury a Autostradą Wielkopolską SA określa obecny
zakres i terminy robót budowlanych w załączniku
F(a)-II. W stosunku do uzgodnień z 2004 r. przyspie-
szono częściową budowę węzłów „Torzym” i „Trzciel”
(odpowiednio z jednym wjazdem i zjazdem), które
miały zostać zrealizowane już w fazie VI.
Ponadto w chwili obecnej są prowadzone przy
udziale wojewody lubuskiego rozmowy z Autostradą
Wielkopolską SA na temat przyspieszonej budowy
pełnych węzłów „Trzciel” i „Torzym”. W przypadku
osiągnięcia kompromisu w przedmiotowej sprawie
budowa wymienionych węzłów rozpocznie się po za-
kończeniu pierwszego etapu, tak aby były one goto-
we do końca 2013 r.
Przedmiotem negocjacji nie są natomiast węzły
„Łagów” i „Myszęcin”, pozostając wpisane odpo-
wiednio w fazę VII i VIII. Istotnym składnikiem
kosztowym, który ogranicza możliwość budowy
większej ilości węzłów w fazie VI, jest infrastruktu-
ra niezbędna do pobierania opłat. Planowane wpro-
wadzenie elektronicznego systemu poboru opłat
w przeciągu najbliższych kilku lat wpłynie na obni-
żenie kosztów pozabudowlanych i umożliwi budowę
dalszych węzłów autostradowych bez konieczności
budowania powyższej infrastruktury.
Niemniej należy podkreślić, iż warunkiem powo-
dzenia prowadzonych negocjacji w sprawie ilości re-
alizowanych węzłów jest wywiązanie się z ustalenia
warunków komercyjnych, zgodnie z którym należy
osiągnąć zamknięcie finansowe do 30 czerwca 2008 r.,
w celu podpisania umowy o budowę i eksploatację
II odcinka autostrady A2 Świecko–Nowy Tomyśl.
Zbyt duża ingerencja w zakres robót budowlanych,
który został już uzgodniony w załączniku nr 1 do
ww. ustalenia, może zakłócić terminowe pozyskanie
odpowiednich decyzji administracyjnych i w efekcie
przesunąć założony termin realizacji autostrady A2
na odcinku Świecko–Nowy Tomyśl. Kolejne przesu-
nięcie terminu realizacji niesie ze sobą negatywne
skutki dla wszystkich stron uczestniczących w pro-
jekcie, ale w szczególności dla obywateli oczekują-
cych jak najszybszej budowy autostrady.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie reformy Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych oraz przywrócenia
w Tarnowie Oddziału ZUS (456)
W związku z interpelacją posła Wiesława Wody
w sprawie reformy Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz przywrócenia w Tarnowie Oddziału ZUS,
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 9 stycz-
nia 2008 r., znak: SPS-023-456/08, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.) tworzenie, przekształcanie i znoszenie
terenowych jednostek organizacyjnych oraz okre-
ślanie ich siedziby, właściwości terytorialnej i rze-
czowej należy do zakresu działania prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.
Pan prezes poinformował mnie, że zamierza
w najbliższym czasie poddać wnikliwej ocenie aktu-
alną strukturę sieci terenowych jednostek organiza-
cyjnych zakładu. Powołany został zespół do spraw
analizy sieci jednostek terenowych zakładu, którego
głównym zadaniem jest opracowanie rozwiązań do-
celowych w zakresie stworzenia optymalnej sieci od-
działów, inspektoratów i biur terenowych. Zespół
ten w toku swoich prac ustosunkuje się m.in. do
zgłoszonych uwag dotyczących funkcjonowania te-
renowej jednostki organizacyjnej ZUS w Tarnowie.
Odnosząc się do zapytania w sprawie bezpośred-
niego podporządkowania jednostki ZUS w Tarno-
wie, uprzejmie wyjaśniam, że kwestię podległości
organizacyjnej jednostek terenowych zakładu roz-
strzyga statut nadawany Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych przez prezesa Rady Ministrów, zgodnie
z art. 74 ust. 5 ustawy o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych.
Ponadto nawiązując do zastrzeżeń dotyczących
zlokalizowania komisji lekarskich w Oddziale ZUS
w Nowym Sączu, uprzejmie wyjaśniam, że komisje
te zostały utworzone w 23 spośród 42 oddziałów
ZUS, stosownie do kryteriów określonych w § 9
ust. 2 rozporządzenia ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzeka-
nia o niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 273, poz.
2711). Przepisy te stanowią, że siedziba komisji le-
karskiej powinna być zlokalizowana co najmniej
w jednym oddziale zakładu w województwie, a licz-
ba komisji w jednej siedzibie powinna zapewnić
sprawne rozpatrywanie wnoszonych sprzeciwów
i zarzutów wadliwości.
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za-
pewnił, że dołoży wszelkich starań, aby stworzyć
warunki do podwyższenia jakości obsługi wszyst-
kich klientów zakładu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie realizacji sankcji karnej z art. 272
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (457)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 9 stycznia 2008 r., przekazujące inter-
pelację Pana Posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego, przedstawiam następujące stanowisko w spra-
wie stosowania art. 272 ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 z późn. zm.).
Przywołany powyżej przepis stanowi, iż osoba
będąca członkiem zarządu spółdzielni mieszkanio-
wej, pełnomocnikiem, prokurentem, syndykiem albo
likwidatorem, która wbrew obowiązkowi dopuszcza
do tego, że spółdzielnia nie zawiera umowy o prze-
niesienie własności lokalu, podlega karze ogranicze-
nia wolności albo grzywny.
Zgodnie z art. 274 ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych orzekanie w sprawach o czyny, o których
mowa w art. 272, następuje w trybie przepisów Ko-
deksu postępowania w sprawach o wykroczenia
(k.p.s.w.).
1.
Odnosząc się do kwestii stosowania sankcji kar-
nej przewidzianej w art. 272 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych, wskazać należy, iż – zgodnie z art. 31
ust. 3 Konstytucji RP – ograniczenia w zakresie ko-
rzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą
być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy
są konieczne w demokratycznym państwie dla jego
bezpieczeństwa lub porządku publicznego bądź dla
ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicz-
nej albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia
te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Oma-
wiany przepis karny wydaje się spełniać powyższe
wymagania.
W polskim porządku prawnym zdarzają się przy-
padki wprowadzania sankcji karnych w sferze obro-
tu cywilnoprawnego – zwłaszcza w zakresie regula-
cji odnoszących się do funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych występujących w tym obrocie. Dla
przykładu wskazać można przepisy karne w ustawie
z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlo-
wych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.). Wśród
tych przepisów istotną część (np. art. 585 i 587) sta-
nowią regulacje sankcjonujące niewypełnienie przez
osoby wchodzące w skład organów spółek podstawo-
wych obowiązków wobec akcjonariuszy albo udzia-
łowców. Podobny charakter ma również przepis art. 272
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
509
2.
W odniesieniu do zawartego w interpelacji pyta-
nia, czy sankcja przewidziana w art. 272 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych będzie bezwzględ-
nie stosowana wobec zarządów spółdzielni, które
nie zdążyły z podpisaniem aktu notarialnego w ter-
minie trzech miesięcy od dnia złożenia wniosku
w przedmiocie przeniesienia własności lokalu, wska-
zać należy, iż orzekanie sankcji przewidzianej w tym
przepisie nie należy do kompetencji ministra spra-
wiedliwości – prokuratora generalnego, lecz do nie-
zawisłych sądów.
Należy przy tym podkreślić, iż dla ewentualnej
możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w po-
wyższym przepisie podstawowe znaczenie ma prze-
pis art. 1 ust. 1 Kodeksu wykroczeń (K.w.), zgodnie
z którym nie popełnia wykroczenia sprawca czynu
zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy
w czasie czynu. Zatem warunkiem koniecznym od-
powiedzialności za czyn określony w art. 272 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych jest możliwość
przypisania sprawcy winy.
Zgodnie z art. 5 K.w., wykroczenie można popeł-
nić zarówno umyślnie jak i nieumyślnie, chyba że
ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wy-
kroczenie umyślne. Wykroczenie umyślne zachodzi
wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu
zabronionego, tj. chce go popełnić albo, przewidując
możliwość jego popełnienia, godzi się na to (art. 6
§ 1 K.w.) Natomiast wykroczenie nieumyślne zacho-
dzi, gdy sprawca, niemając zamiaru jego popełnie-
nia, popełnia je na skutek niezachowania ostrożno-
ści wymaganej w danych okolicznościach i mimo że
możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo
mógł przewidzieć.
Z kolei podstawy wymiaru kary w sprawach
o wykroczenia określa przepis art. 33 K.w. – formu-
łując zasadę swobodnego uznania sędziowskiego.
Swobodne uznanie sędziowskie nie oznacza przy
tym dowolności przy wymiarze kary i środków kar-
nych, gdyż określając konkretną karę sąd zobowią-
zany jest czynić to w granicach przewidzianych
w ustawie oraz brać pod uwagę wskazane w art. 33
§ 1 K.w. dyrektywy sądowego wymiaru kary, który-
mi są: współmierność kary do społecznej szkodliwo-
ści czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec
ukaranego oraz społeczne oddziaływanie kary. Wy-
mierzając karę sąd uwzględnia także rodzaj i roz-
miar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień
winy, pobudki, sposób działania, stosunek do po-
krzywdzonego, jak również właściwości, warunki
osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzin-
ne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie
się po popełnieniu wykroczenia (art. 33 § 2 K.w.).
Zgodnie z art. 39 § 1 K.w., w wypadkach zasługu-
jących na szczególne uwzględnienie sąd może – bio-
rąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub
właściwości i warunki osobiste sprawy – zastosować
nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od
wymierzenia kary lub środka karnego.
510
Orzekanie w przedmiocie winy i kary objęte jest,
zagwarantowaną przez art. 178 ust. 1 Konstytucji
RP, sferą niezawisłości sędziowskiej. Stosownie zaś
do treści art. 39 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Pra-
wo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98,
poz. 1070 z późn. zm.) czynności z zakresu nadzoru
sprawowanego nad działalnością administracyjną
sądów nie mogą wkraczać w dziedzinę, w której sę-
dziowie są niezawiśli.
3.
W zakresie pytania, czy minister sprawiedliwo-
ści – prokurator generalny zamierza zwrócić się do
podległych prokuratur w sprawie stosowania prze-
pisu art. 272 ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych, wskazać należy, iż dotychczas nie zaistniały
przyczyny, które by uzasadniały podjęcie takich
działań.
4.
Odnosząc się do kwestii ewentualnego przygoto-
wania przez Ministerstwo Sprawiedliwości noweliza-
cji ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, znoszą-
cej powyższy przepis, wskazać należy, iż ustawa o spół-
dzielniach mieszkaniowych reguluje problematykę
zaspokajania potrzeb mieszkaniowych w ramach
spółdzielni mieszkaniowej. Jest ona aktem prawnym
zaliczanym do tzw. prawa mieszkaniowego.
Zgodnie z art. 24 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz.U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437 z późn. zm.) minister sprawiedliwo-
ści kieruje działem sprawiedliwość, który obejmuje
sprawy wymienione w tym przepisie. Sprawy te nie
dotyczą mieszkalnictwa. Z art. 9a ust. 1 ustawy
o działach administracji rządowej wynika, że proble-
matyka mieszkalnictwa wchodzi w skład działu bu-
downictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkanio-
wa. Działem tym kieruje minister infrastruktury.
Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 8 sierpnia
1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. Nr 24, poz. 199
z późn. zm.) minister jest obowiązany do inicjowania
i opracowywania oraz przedkładania inicjatyw
i odpowiednich projektów aktów normatywnych na
posiedzenia Rady Ministrów – wyłącznie w zakresie
swojego działania.
Wobec powyższego uznać należy, iż minister
sprawiedliwości nie jest organem właściwym do pod-
jęcia inicjatywy ustawodawczej zmierzającej do no-
welizacji ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie planowanych akcji protestacyjnych
na kolei (458)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Wiesława Szczepańskiego,
przesłaną przy piśmie SPS-023-458/08 z dnia 9 stycz-
nia 2008 r., w sprawie planowanych akcji protesta-
cyjnych na kolei, uprzejmie informuję, że uznając
powyższą kwestię za ważną z punktu widzenia za-
chowania spokoju społecznego w sektorze trans-
portu kolejowego, zwróciłem się do Zarządu PKP
SA o informacje dotyczące rozmów z partnerami
społecznymi.
Z uzyskanej informacji wynika, iż Zarząd PKP
SA oraz zarządy podmiotów wchodzących w skład
Grupy PKP czynią wszelkie możliwe starania zmie-
rzające do poprawy kondycji ekonomicznej spółek
i w rezultacie, do poprawy sytuacji finansowej za-
trudnionych w nich pracowników. Na przestrzeni
dwóch ostatnich lat, dzięki wzrostowi zaangażowa-
nia samorządów w finansowanie usług publicznych
w zakresie kolejowych przewozów pasażerskich,
udało się zahamować trwający niemal siedemnaście
lat spadek liczby pasażerów i znacznie zmniejszyć
straty w spółce PKP Przewozy Regionalne. Ponadto
przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 17 kwietnia
2007 r. „Strategia dla Transportu Kolejowego do
roku 2013” zakłada oddłużenie tej spółki, co jest wa-
runkiem realizacji szerokiego programu inwestycyj-
nego w pozostałych spółkach Grupy PKP, jako wie-
rzycieli PKP Przewozy Regionalne. Należy również
podkreślić, iż uchwalone przez Sejm V kadencji usta-
wy kolejowe umożliwiły rozpoczęcie tak bardzo po-
trzebnych inwestycji w tabor i infrastrukturę kolejo-
wą. Te ważne działania pozwoliły nie tylko po-
wstrzymać spadek zatrudnienia na kolei, ale rów-
nież rozpocząć szereg zadań wpływających na po-
prawę usług świadczonych przez kolej w Polsce.
Polskie Koleje Państwowe SA – jako spółka będą-
ca własnością Skarbu Państwa – wraz ze spółkami
zależnymi zobowiązane są do przestrzegania usta-
wy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym syste-
mie kształtowania przyrostu przeciętnych wyna-
grodzeń u przedsiębiorców (Dz. U. z 1995r. Nr. 1,
poz. 2, z późn. zm.), zgodnie z którą poziom przyro-
stu wynagrodzeń nie może przekroczyć wysokości
wskaźnika ustalanego przez Trójstronną Komisję
do Spraw Społeczno-Gospodarczych. Tak więc obok
uwarunkowań natury ekonomicznej wskaźnik ten
jest jednym z regulatorów poziomu wynagrodzeń
w spółkach Grupy PKP. Pomimo to w latach 2006/
2007 spółki Grupy PKP wdrożyły akcje awansowe

dla pracowników, dzięki czemu wynagrodzenia
wzrastały średnio o 3,3% rocznie w 2006 r. i o blisko
10,5% w 2007 r. Wzrost wynagrodzeń w roku 2008,
podobnie jak w ostatnich dwóch latach, będzie wa-
runkowany realizacją opracowanych przez spółki
biznesplanów. Rozmowy w sprawach wynagrodzeń
prowadzone są regularnie od października ubiegłe-
go roku i, zgodnie z ustawą, powinny zakończyć się
do końca lutego 2008 r. podpisaniem porozumienia.
W spółkach z Grupy PKP wzrost wynagrodzeń
nie może przekroczyć ustalonego przez Radę Mini-
strów maksymalnego rocznego wskaźnika przyro-
stu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, któ-
ry w myśl rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
8 listopada 2007 r. w sprawie wskaźników przyrostu
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w 2008 r.
(Dz. U. Nr 212, poz. 1559) został ustalony na pozio-
mie 6,0%
Starania pracodawców będą dążyć nie tylko
w kierunku zapewnienia warunków dalszego funk-
cjonowania spółek, ale także w celu zapewnienia
maksymalnego wzrostu płac przy jednoczesnym za-
chowaniu bezpieczeństwa ekonomicznego poszcze-
gólnych spółek, co w konsekwencji oznacza koniecz-
ność wykonania przewidzianego biznesplanem wy-
niku finansowego.
Ze swej strony pragnę dodać, iż już od 2003 r.
działa Zespół Trójstronny ds. Kolejnictwa, na które-
go forum, wraz z partnerami społecznymi, strona
rządowa omawia sprawy ważne z punktu widzenia
zachowania pokoju społecznego oraz rozwiązywania
problemów związanych z restrukturyzacją Grupy
PKP. Do chwili obecnej występujące spory pomiędzy
organizacjami związkowymi działającymi w Grupie
PKP a stronami rządową i pracodawców były na bie-
żąco omawiane przez zespół. Większość spornych
kwestii udawało się rozwiązać bez konieczności ucie-
kania się organizacji związkowych do podejmowa-
nia akcji strajkowych.
Przedstawiając powyższe, pragnę wyrazić głębo-
kie przekonanie, że przygotowane w resorcie trans-
portu projekty aktów prawnych w zakresie kolejnic-
twa oraz kontynuacja prowadzonego dialogu spo-
łecznego zaowocuje w przyszłości wzrostem znacze-
nia transportu kolejowego w gospodarce narodowej,
a tym samym poprawą sytuacji ekonomiczno-finan-
sowej spółek Grupy PKP i systematycznym wzro-
stem wynagrodzeń jej pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
511
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie likwidacji niektórych połączeń
kolejowych w Wielkopolsce (459)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego (SPS-023-459/08 z dnia 9 stycznia 2008 r.)
w sprawie likwidacji niektórych połączeń kolejo-
wych w Wielkopolsce, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Ustosunkowując się do kwestii funkcjonowania
kolejowych połączeń regionalnych w Wielkopolsce,
uprzejmie informuję, że zgodnie z ustawą z dnia
28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U.
z 2007 r. Nr 16, poz. 94) podmiotami odpowiedzial-
nymi za organizowanie i dotowanie regionalnych
kolejowych przewozów osób wykonywanych na pod-
stawie umów o świadczenie usług publicznych są sa-
morządy województw. Władze samorządowe, posia-
dając wiedzę o lokalnych uwarunkowaniach komu-
nikacyjnych i zapotrzebowaniu na usługi kolejowych
przewozów pasażerskich, decydują o kształcie roz-
kładu jazdy, zamawiają pociągi u przewoźnika oraz
pokrywają związane z tym koszty, gdy połączenie
jest deficytowe. Na terenie województwa wielkopol-
skiego usługi w zakresie kolejowych przewozów re-
gionalnych świadczy, na podstawie stosownej umo-
wy, spółka PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o., któ-
ra jest wykonawcą określonego zamówienia zawie-
rającego szczegółowy rozkład jazdy pociągów regio-
nalnych, składanego przez organizatora, tj. samo-
rząd województwa wielkopolskiego. Przewoźnik,
spółka PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o., będąc
podmiotem prawa handlowego, nie może świadczyć
usług przynoszących straty. Spółka wyraża jedno-
cześnie gotowość rozszerzenia obsługi transporto-
wej w zakresie regionalnych kolejowych przewozów
pasażerskich na terenie Wielkopolski po zamówie-
niu i stosownym pokryciu deficytu (różnicy pomię-
dzy faktycznymi kosztami uruchomienia pociągów
a przychodami ze sprzedaży biletów) powstałego
w wyniku kursowania zamówionych pociągów.
Uprzejmie informuję, że z uwagi na niewielkie
potoki podróżnych korzystających z komunikacji
międzynarodowej pociągami osobowymi w relacji
Poznań Główny–Frankfurt nad Odrą oraz wydłużo-
ny czas przejazdu spowodowany postojami na
wszystkich stacjach i przystankach osobowych spół-
ka PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. dokonała
zmian w ofercie przewozowej na rok 2007/2008.
Z obecnych trzech par pociągów kursujących w rela-
512
cji Poznań–Frankfurt/Oder–Poznań pozostawiono
jedną parę. W zamian za to uruchomiono nowe połą-
czenie Gdynia–Frankfurt/Oder–Gdynia. W relacji
Gdynia–Zbąszynek–Gdynia wagony kursują w po-
ciągu „Bachus” realizującym połączenia z Gdyni do
Zielonej Góry i z powrotem, a na pozostałej trasie
jako samodzielny pociąg. Trzecia para pociągów ule-
gła likwidacji ze względu na ujemne wyniki ekono-
miczne. Oferta PKP Przewozy Regionalna sp. z o.o.
stwarza możliwość szybkiego przejazdu z Poznania
do Berlina pociągami tańszymi niż kategoria Euro-
City, a jednocześnie stanowi uzupełnienie oferty po-
ciągów kwalifikowanych.
Natomiast zmiany w ofercie przewozowej spółki
PKP Intercity SA na rok 2007/2008 w Wielkopolsce
są wynikiem prac modernizacyjnych prowadzonych
na terenie poznańskiego węzła kolejowego. Z tego
względu pociąg IC 1803/8102 „Chrobry” relacji War-
szawa Wsch.–Szczecin Główny–Warszawa Wsch.
kursuje z pominięciem stacji Poznań Główny, jed-
nakże wyznaczono dla niego dodatkowy postój na
stacji w Swarzędzu. Nocny pociąg Tanich Linii Ko-
lejowych relacji Warszawa Wsch.–Świnoujście–War-
szawa Wsch. skierowano trasą przez Bydgoszcz, Piłę
i Krzyż. Połączenie ze Świnoujściem obsługuje po-
ciąg Tanich Linii Kolejowych Kraków Główny - Po-
znań Główny - Świnoujście. Natomiast dla podróż-
nych udających się w godzinach wieczornych z War-
szawy do Poznania włączono wagon sypialny do po-
ciągu relacji Białystok/Terespol–Warszawa Wsch.–
–Poznań Główny–Szczecin Główny. Ponadto spółka
PKP Intercity S.A. w rozkładzie jazdy na rok 2007/
2008 uruchomiła dodatkowe połączenia:
— IC Kiliński Warszawa Wsch.–Poznań Gł. (kur-
suje w niedziele),
— IC Kiliński Poznań Gł.–Warszawa Wsch. (kur-
suje w soboty),
— IC Rejtan Warszawa Wsch.–Poznań Gł.–Wro-
cław Gł. (kursuje w niedziele),
— IC Rejtan Wrocław Gł.–Poznań Gł.–Warszawa
Wsch. (kursuje w soboty),
— EC BWE Poznań Gł.–Berlin Hbf. (kursuje
w soboty i poniedziałki),
— EC BWE Berlin Hbf.–Poznań Gł. (kursuje
w piątki i niedziele),
— EN Jan Kiepura Warszawa Wsch.–Poznań
Gł.–Monachium/Amsterdam/Frankfurt nad Me-
nem/Bazylea (dotychczas tylko do Frankfurtu).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że trudno od-
nieść się do zasygnalizowanego problemu związane-
go z udzielaniem nierzetelnych informacji o rozkła-
dzie jazdy pociągów na stacji w Poznaniu z tego
względu, że przedmiotowy zarzut został sformułowa-
ny w sposób bardzo ogólny. W celu wyjaśnienia spra-
wy przeprowadzono stosowne postępowanie wyja-
śniające, z którego wynika, że zgodnie z ustawowym
terminem, tj. na 7 dni przed wprowadzeniem rozkła-
du jazdy na rok 2007/2008, podano do publicznej wia-
domości informacje o wprowadzonych zmianach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie Straży Ochrony Kolei (460)
Odpowiadając na przesłaną przy piśmie, nr SPS-
-023-460/08, z dnia 9 stycznia 2008 r. interpelację
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie
Straży Ochrony Kolei, uprzejmie informuję, że prace
nad poprzednio skierowanym przez grupę posłów
Prawa i Sprawiedliwości poselskim projektem usta-
wy o Straży Kolejowej, były prowadzone przez Sejm
V kadencji od października 2006 r.
Poprzedni poselski projekt ustawy o Straży Kole-
jowej uzyskał pozytywną opinię ministra transpor-
tu. Projekt ten był negatywnie ocieniany przez Mi-
nistra Spraw Wewnętrznych i Administracji i Mini-
stra Finansów. Pomimo kolejnych prób, projektu
pozytywnego stanowiska rządu do ww. projektu
ustawy, przygotowanego przez ministra transportu,
nie udało się uzgodnić z ministrem spraw wewnętrz-
nych i administracji.
W listopadzie 2007 r. również grupa posłów PiS
złożyła na ręce marszałka Sejmu RP projekt ustawy
o Straży Kolejowej. Obecny projekt jest wersją pro-
jektu, przyjętą przez ówczesną Komisję Infrastruk-
tury, który oczekiwał na drugie czytanie. Projekt
ten uzyskał pozytywną opinię ministra infrastruk-
tury i opinia ta została przesłana ministrowi spraw
wewnętrznych i administracji do podpisu w porozu-
mieniu.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie podziału środków
na regionalne programy operacyjne (463)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Tomasza Garbowskiego
z dnia 9 stycznia br. (znak: SPS-023-463/08) w spra-
wie podziału środków na regionalne programy ope-
racyjne, ze szczególnym uwzględnieniem wojewódz-
twa opolskiego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W związku z faktem, iż decyzja o podziale środ-
ków pomiędzy programy operacyjne Narodowych
Strategicznych Ram Odniesienia (NSRO) na lata
2007–2013 została już podjęta, a negocjacje z Komi-
sją Europejską zakończone, Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego nie przewiduje obecnie udzielania do-
datkowego wsparcia województwu opolskiemu.
Jednocześnie pragnę poinformować, że do dnia
30 czerwca 2011 r. przewidywane jest przeprowadze-
nie ewaluacji programów operacyjnych pod kątem
efektywności wykorzystania środków. W następ-
stwie analizy osiągniętych rezultatów zostaną pod-
jęte decyzje o podziale tzw. krajowej rezerwy wyko-
nania dla celu: konwergencja, wynoszącej 3% całko-
witej alokacji na ten cel. Zapisy NSRO określają, iż
środki rezerwy mają posłużyć wzmocnieniu właści-
wych priorytetów programów operacyjnych po doko-
naniu oceny ich wykonania. Rozdzielenie rezerwy
nastąpi do dnia 31 grudnia 2011 r.
Ponadto należy zauważyć, iż na podstawie usta-
wy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju regio-
nalnego minister rozwoju regionalnego ma również
możliwość podjęcia działań prowadzących do realo-
kacji środków pomiędzy programami operacyjnymi.
Mając na uwadze efektywne wykorzystanie środków
w perspektywie 2007–2013, zasady dokonywania tej
realokacji będą przedmiotem dyskusji i akceptacji
komitetu koordynującego NSRO.
W związku z powyższym ewentualne dodatkowe
wsparcie finansowe dla województwa opolskiego po-
zostaje w ścisłej zależności z efektywnym wykorzy-
staniem środków już przyznanych województwu
w ramach regionalnego programu operacyjnego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
513
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie przyszłości CWKS „Legia” Warszawa
oraz terenu użytkowanego przez ten klub (464)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację Pana Posła Michała Szczerby w sprawie przy-
szłości CWKS „Legia” Warszawa oraz terenu użytko-
wanego przez ten klub (SPS-023-464/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 maja 1996 r.
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego
(Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze zm.) Agencja
Mienia Wojskowego jest państwową osobą prawną,
nadzór nad którą sprawuje minister obrony narodo-
wej. W ramach kompetencji ministra obrony naro-
dowej określonych w art. 11, 15 i 16 wspomnianej
ustawy nie mieści się jednak możliwość podejmowa-
nia decyzji czy też wydawania poleceń odnoszących
się do szeroko rozumianej działalności agencji zwią-
zanej z zagospodarowaniem mienia.
Odpowiadając na pytanie Pana Posła Michała
Szczerby dotyczące możliwości przekazania przez
Agencję Mienia Wojskowego nieruchomości przy
ul. Powązkowskiej 59 w Warszawie na rzecz Cen-
tralnego Wojskowego Klubu Sportowego „Legia”
w użytkowanie wieczyste, pragnę wskazać, że z praw-
nego punktu widzenia jest to możliwe. Stosownie
bowiem do art. 23 ust. 1 ustawy o gospodarowaniu
niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa
oraz o Agencji Mienia Wojskowego gospodarowanie
przez Agencję Mienia Wojskowego powierzonym jej
mieniem może polegać m.in. na oddaniu mienia
w użytkowanie. Należy jednak zauważyć, że przepi-
sy regulujące problematykę oddania w użytkowanie
wieczyste nieruchomości zabudowanej nakazują
równoczesną sprzedaż położonych na niej budynków
i innych urządzeń, jak również pobieranie stosow-
nych opłat z tytułu oddania gruntu w użytkowanie
wieczyste.
Uwzględniając dużą wartość nieruchomości okre-
śloną przez rzeczoznawcę majątkowego według sta-
nu na dzień 1 sierpnia 2005 r. w wysokości 69 502 232 zł
(w tym wartość budynków i budowli 9 915 717 zł)
oraz fakt, że opłaty z tytułu użytkowania wieczy-
stego ustala się według określonych stawek procen-
towych od ceny nieruchomości, użytkownik wie-
czysty musiałby udźwignąć ciężar opłat w znacznej
wysokości.
Wobec powyższego oraz poważnego zadłużenia
i ogłoszonej upadłości CWKS „Legia” w ocenie
Agencji Mienia Wojskowego bezzasadne i nieracjo-
nalne byłoby przeznaczenie nieruchomości o tak du-
żej wartości do oddania w użytkowanie wieczyste
klubowi, przy jednoczesnym braku gwarancji co do
radykalnej poprawy jego kondycji finansowej.
514
W związku z poruszoną w interpelacji Pana Po-
sła Michała Szczerby kwestią ewentualnej sprzeda-
ży wskazanej nieruchomości na rzecz miasta sto-
łecznego Warszawy w celu realizacji na tym terenie
funkcji rekreacyjno-sportowych, w tym udostępnie-
nia przez miasto dla CWKS „Legia”, należy zauwa-
żyć, iż zarówno przepisy przywołanej wyżej ustawy
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego,
jak też przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, ze zm.) dopuszczają bezprzetargo-
wą sprzedaż nieruchomości na rzecz jednostek sa-
morządu terytorialnego na określonych warunkach
finansowych. Z dotychczasowych ustaleń Agencji
Mienia Wojskowego nie wynika, aby m.st. Warszawa
było zainteresowane nabyciem przedmiotowej nie-
ruchomości.
Odnosząc się natomiast do kwestii niewykonania
przez Agencję Mienia Wojskowego zobowiązań pole-
gających na oddaniu wskazanej nieruchomości w użyt-
kowanie wieczyste CWKS „Legia”, pragnę wyjaśnić,
że już w okresie poprzedzającym przekazanie nieru-
chomości do zasobu Agencji Mienia Wojskowego
przedstawiciele klubu podjęli działania zmierzające
do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do
przedmiotowej nieruchomości w trybie bezprzetargo-
wym. W ich wyniku, po przejęciu nieruchomości do
zasobu Agencji Mienia Wojskowego i użyczeniu jej dla
klubu do dnia 31 grudnia 2005 r., prezes agencji za-
akceptował koncepcję ustanowienia na rzecz CWKS
„Legia” prawa użytkowania wieczystego nierucho-
mości oraz sprzedaży położonych na gruncie budyn-
ków i urządzeń, z przeznaczeniem na cele statutowe
związane wyłącznie z działalnością sportowo-tury-
styczną – niezwiązaną z prowadzeniem działalności
zarobkowej. Zmierzając do realizacji powyższej kon-
cepcji, prezes Agencji Mienia Wojskowego wydał w dniu
26 września 2005 r. zarządzenie nr 37/05 w sprawie
zwolnienia z obowiązku zbycia w drodze przetargu
nieruchomości zlokalizowanej w Warszawie przy
ul. Powązkowskiej 59.
CWKS „Legia” wystąpił z wnioskiem o umiesz-
czenie w umowie o oddaniu nieruchomości w użyt-
kowanie wieczyste zapisu zezwalającego na prze-
znaczenie części nieruchomości pod budownictwo
mieszkaniowe. Należy jednak podkreślić, że wska-
zane zarządzenie prezesa Agencji Mienia Wojskowe-
go dotyczyło wyłącznie przeznaczenia terenu na cele
statutowe. W związku z tym, że celem statutowym
CWKS „Legia” nie jest prowadzenie działalności
w zakresie realizacji budownictwa mieszkaniowego,
to zarządzenie zostało anulowane. Jednocześnie za-
znaczam, że wspomniane zarządzenie było jedno-
stronnym aktem władczym, który może być cofnięty
przez wydającego zarządzenie, tj. prezesa Agencji
Mienia Wojskowego.
Pragnę ponadto zauważyć, że podjęcie przez Agen-
cję Mienia Wojskowego działań dotyczących wyłącze-
nia nieruchomości użytkowanej przez CWKS „Legia”
z masy upadłości wraz z żądaniem jej wydania podyk-
towane było koniecznością właściwego zabezpieczenia
interesu Skarbu Państwa reprezentowanego przez
agencję oraz wypracowania nowej koncepcji zagospo-
darowania nieruchomości zapewniającej zwiększenie
wpływów na Fundusz Modernizacji Sił Zbrojnych.
Należy pamiętać, iż Agencja Mienia Wojskowego
jest państwową osobą prawną zaliczoną do sektora
finansów publicznych i podlega przepisom ustawy
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.) oraz ustawy z dnia
17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za narusze-
nie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U. z 2005 r.
Nr 14, poz. 114, ze zm.). Zgodnie z ich uregulowania-
mi zobowiązana jest do dochodzenia wszelkich na-
leżności oraz racjonalnej gospodarki powierzonym
jej mieniem Skarbu Państwa.
W zaistniałej sytuacji ewentualne wycofanie zło-
żonych przez Agencję Mienia Wojskowego wniosków
o wyłączenie z masy upadłości nieruchomości wraz
z żądaniem jej wydania mogłoby zostać uznane
przez organy kontrolne jako działanie niegospodar-
ne skutkujące odpowiedzialnością z tytułu narusze-
nia dyscypliny finansów publicznych.
Informuję również, iż aktualnie w resorcie obro-
ny narodowej przygotowywana jest koncepcja utwo-
rzenia Garnizonowego Ośrodka Szkolenia Sporto-
wego na bazie obiektów pozostałych po dawnym
Wojskowym Ośrodku Szkolenia Sportowego War-
szawa. Utworzenie wspomnianego kompleksu spor-
towo-rekreacyjnego stworzyłoby sprzyjający klimat
i odpowiednie warunki do promowania i propagowa-
nia wszelkich form aktywności fizycznej. Obiekt słu-
żyłby żołnierzom, pracownikom wojska oraz ich ro-
dzinom. Zwiększałby efektywność wykorzystania
środków budżetowych. Zapewniłby również warun-
ki do funkcjonowania Grupie Sportowej Warszawa,
jak i sekcjom sportowym stowarzyszeń kultury fi-
zycznej o rodowodzie wojskowym, a w szczególności
CWKS „Legia” Warszawa, w ramach podpisywa-
nych porozumień o współpracy.
Stanowisko resortu obrony narodowej względem
tradycji sportowej CWKS „Legia” jest zgodne ze sta-
nowiskiem Pana Posła Michała Szczerby – nie może
ona przestać istnieć. Nie można się natomiast zgo-
dzić, iż Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej nie
wywiązują się z zobowiązań. Resort wielokrotnie
podejmował działania wspomagające uporządkowa-
nie spraw organizacyjno-finansowych stowarzysze-
nia, jakim jest CWKS „Legia”, m.in. w 2005 r. umo-
rzył zadłużenie CWKS „Legia” w kwocie 5 084 6221 zł,
wydzielił także część etatów dla żołnierzy sportow-
ców w Grupie Sportowej Wojsk Lądowych, którzy są
zawodnikami CWKS „Legia”.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie przyszłości CWKS „Legia” Warszawa
oraz terenu użytkowanego przez ten klub (464)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła na Sejm RP Michała Szczer-
by, przekazaną pismem z dnia 9 stycznia 2008 r.
(sygn. SPS-023-464/08), w sprawie przyszłości
CWKS „Legia” Warszawa oraz terenu użytkowane-
go przez ten klub, uprzejmie informuję, iż właści-
wym do udzielenia odpowiedzi w przedmiotowym
zakresie jest minister obrony narodowej. W kompe-
tencjach ministra sportu i turystyki są jedynie za-
gadnienia dotyczące pytania ujętego w pkt 4 inter-
pelacji. Odpowiadając zatem na przedmiotowe pyta-
nie, należy wskazać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 usta-
wy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675) organy admini-
stracji rządowej i jednostki samorządu terytorialne-
go tworzą warunki prawno-organizacyjne i ekono-
miczne dla rozwoju kultury fizycznej. W tym zakre-
sie możliwe jest udzielanie określonego wsparcia fi-
nansowego w trybie i na warunkach określonych
odrębnymi przepisami.
W pełni doceniając wartość sportową klubu CWKS
„Legia” Warszawa i wkład w rozwój i popularyzację
szeroko pojętej kultury fizycznej i sportu, a także zdo-
bycze medalowe na wielu najwyższej rangi imprezach,
należy podkreślić, że podmiot ten działa w oparciu
o powszechnie obowiązujące przepisy prawa i ma takie
same prawa i obowiązki publiczno-prawne jak inne
kluby sportowe.
Minister sportu i turystyki dysponuje ograniczo-
nymi możliwościami wpływania na ogólną kondycję
finansową klubów sportowych, a wsparcie ich ak-
tywności sportowej opiera się na ogólnych zasadach
przewidzianych w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873), rozporządzeniu ministra
sportu z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie dofinanso-
wania zadań ze środków Funduszu Rozwoju Kultu-
ry Fizycznej (Dz. U. Nr 134, poz. 944), rozporządze-
niu ministra sportu z dnia 31 października 2005 r.
w sprawie dofinansowania zadań ze środków Fun-
duszu Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów
(Dz. U. Nr 226, poz. 1942).
Zgodnie z określonymi procedurami udzielane są
więc dotacje na zadania zlecone z zakresu upo-
wszechniania kultury fizycznej i sportu. Klub CWKS
„Legia” Warszawa ma więc możliwość korzystania
ze środków budżetowych.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
515
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie możliwości zmiany rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 14 czerwca 2004 r.
dotyczącego trybu dokonywania w dowodach
rejestracyjnych pojazdów mechanicznych
adnotacji o ustanowieniu zastawu rejestrowego
(467)
Odpowiadając na pismo nr SPS-023-467/08
z dnia 9 stycznia 2008 r. przesyłające interpelację
Pani Poseł Jolanty Szymanek-Deresz w sprawie
możliwości zmiany rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 14 czerwca 2004 r. w sprawie trybu
dokonywania w dowodach rejestracyjnych pojazdów
mechanicznych adnotacji o ustanowieniu zastawu
rejestrowego, uprzejmie informuję, że stosownie do
ustawowej delegacji wynikającej z art. 12 ust. 2 usta-
wy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym
i rejestrze zastawów (Dz. U. Nr 149, poz. 703, z późn.
zm.) zostało wydane rozporządzenie ministra infra-
struktury z dnia 14 czerwca 2004 r. w sprawie trybu
dokonywania w dowodach rejestracyjnych pojazdów
mechanicznych adnotacji o ustanowieniu zastawu re-
jestrowego (Dz. U. Nr 145, poz. 1542). W rozporządze-
niu tym wskazano właściciela pojazdu jako zobowią-
zanego do złożenia wniosku o wpisanie w dowodzie
rejestracyjnym pojazdu adnotacji o ustanowieniu za-
stawu rejestrowego. Rozwiązanie takie podyktowane
jest zasadami wynikającymi z ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), a w szczególności z art. 78
ust. 2 pkt 2 tej ustawy, w myśl którego właściciel po-
jazdu zarejestrowanego jest obowiązany zawiadomić
w terminie nieprzekraczającym 30 dni starostę o zmia-
nie stanu faktycznego wymagającej zmiany danych
zamieszczonych w dowodzie rejestracyjnym. Mając
na uwadze uregulowania prawne określone w powyż-
szych ustawach, oceniam, że minister właściwy do
spraw transportu nie może zmienić ww. rozporządze-
nia w zakresie rozszerzenia na zastawnika obowiąz-
ku złożenia wniosku o wpisanie w dowodzie rejestra-
cyjnym pojazdu adnotacji o ustanowieniu zastawu
rejestrowego.
W związku z poruszoną przez panią poseł Jolan-
tą Szymanek-Deresz kwestią zapewnienia większej
ochrony osób trzecich w związku z ustanowieniem
na pojeździe zastawu rejestrowego, Ministerstwo
Infrastruktury zwróciło się w tej sprawie do Mini-
sterstwa Sprawiedliwości. Niniejszym pragnę prze-
kazać wyjaśnienia otrzymane z tego resortu, doty-
czące planowanych zmian ustawy o zastawie reje-
strowym i rejestrze zastawów: „Obecny projekt zmian
ustawy między innymi rozszerza możliwości dostę-
pu do danych zawartych w rejestrze zastawów po-
516
przez składanie elektronicznych wniosków do cen-
tralnej informacji rejestru zastawów o wydanie odpi-
sów i zaświadczeń oraz uzyskania tą drogą odpowie-
dzi na złożony wniosek. Ponadto projekt zakłada
zwolnienie Skarbu Państwa oraz innych instytucji
państwowych, których zadanie nie polega na działal-
ności gospodarczej, z pobierania przez centralną in-
formację opłat za wydane odpisy i zaświadczenia”.
Przedstawione założenia zmian ww. ustawy mają
na celu ułatwić dostęp do rejestru zastawów, tym sa-
mym wpływając na poprawę ochrony praw osób
trzecich.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie stanu technicznego czołgów
PT-91 „Twardy” (470)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Wojciecha Szaramy w spra-
wie stanu technicznego czołgów PT-91 „Twardy”
(SPS-023-470/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Aktualnie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
dysponują 232 czołgami typu PT-91 „Twardy”. Rocz-
ny resurs międzyremontowy tego czołgu kształtuje
się na poziomie przejechanych 250–300 km (w cen-
trach i ośrodkach szkolenia 500–600 km). Średni
zapas do pierwszego remontu średniego wynosi
6000–6500 km. Mając na uwadze powyższe wskaź-
niki, Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej ocenia-
ją, że do 2018 r. maksymalnie 10–15 czołgów wyma-
gać będzie remontów średnich. Zostanie to rozłożo-
ne w czasie. Nie będzie natomiast potrzeby wykony-
wania remontów głównych, realizowanych po prze-
biegu 14 000 km.
W latach 2006–2007 Siły Zbrojne Rzeczypospoli-
tej Polskiej realizowały głównie remonty konserwa-
cyjne i remonty bieżące czołgów, wykorzystując do
tego celu własną bazę obsługowo-remontową, dyspo-
nującą znacznym potencjałem produkcyjnym. W tym
okresie wykonano 12 remontów konserwacyjnych
i 151 remontów bieżących czołgów PT-91 „Twardy”,
co zabezpieczyło potrzeby wojska w tym zakresie.
Stąd też w tych latach w Zakładach Mechanicznych
Bumar Łabędy SA wykonywano tylko pojedyncze
remonty czołgów, o których Pan Poseł Wojciech Sza-
rama wspomina w interpelacji.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że w 2008 r. ze względu na brak potrzeb nie planuje
się remontów czołgów PT-91 „Twardy” w Zakładach
Mechanicznych Bumar Łabędy SA. Natomiast na
2009 r. zaplanowano środki finansowe na wykona-
nie remontu średniego jednego czołgu. Należy jed-
nak podkreślić, że już dziś istnieje duże prawdopo-
dobieństwo, iż zadanie to nie będzie realizowane,
gdyż, jak się ocenia, żaden czołg nie wykona resursu
kwalifikującego go do tego rodzaju remontu.
Odnosząc się natomiast do pytania Pana Posła
Wojciecha Szaramy dotyczącego modernizacji czoł-
gów PT-91 „Twardy”, pragnę wskazać, że aktualnie
nie przewiduje się ich modernizacji, a jedynie utrzy-
manie w sprawności technicznej zapewniającej re-
alizację zadań do czasu pozyskania na wyposażenie
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej czołgów no-
wej generacji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie zdrowotności pszczół (472)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Wiesława Wody w sprawie
problemu zdrowotności pszczół, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 9 stycznia 2008 r. znak SPS-023-472/08,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Obowiązek zwalczania zgnilca amerykańskiego
pszczół jest wymagany na podstawie ustawy z dnia
11 marca o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwal-
czaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69,
poz. 625, z późn. zm.) i wynika z przepisów prawa
wspólnotowego.
W odniesieniu do warrozy, która nie jest objęta
regulacjami prawa wspólnotowego, zgodnie z wyżej
wymienioną ustawą przyjęty został wyłącznie obo-
wiązek jej rejestracji. W wykazie chorób zakaźnych
zwierząt podlegających obowiązkowi rejestracji sta-
nowiącym załącznik nr 3 do wyżej wymienionej
ustawy oprócz warrozy zostały ujęte również takie
choroby występujące u pszczół, jak zgnilec europej-
ski i choroba roztoczowa.

Zgodnie z informacją przedstawioną przez Głów-
ny Inspektorat Weterynarii na koniec listopada
2007 r. w Polsce zarejestrowano:
— 41 ognisk zgnilca amerykańskiego pszczół;
— 2216 ognisk warrozy;
— 2 ogniska zgnilca europejskiego;
— 1 ognisko choroby roztoczowej pszczół.
Zdaniem epizootiologów aktualny stan prawny
odnoszący się do chorób pszczół podlegających obo-
wiązkowemu zwalczaniu jest odpowiedni w stosunku
do stwierdzanych ognisk chorobowych i jest zgodny
z ogólnymi tendencjami w Unii Europejskiej.
W odniesieniu do poruszonej sprawy wdrożenia
długofalowego programu rozwoju pszczelarstwa
w Polsce uprzejmie informuję, że opracowano Krajo-
wy Program Wsparcia Pszczelarstwa w Polsce w la-
tach 2007/08–2009/10 (KPWP) zgodnie z rozporzą-
dzeniem Komisji (WE) Nr 797/2004 z dnia 26 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie środków mających na celu po-
prawę warunków produkcji i wprowadzenia do obro-
tu produktów pszczelarskich.
KPWP jest programem interwencyjnym i jest re-
alizowany przez Agencję Rynku Rolnego od
01.09.2007 r. Zgodnie z celem programu pomoc fi-
nansowa jest skierowana do sektora pszczelarskie-
go, gdzie beneficjentami końcowymi są gospodar-
stwa pasieczne i indywidualni pszczelarze, których
pasieki zostały zgłoszone lub zarejestrowane w reje-
strze prowadzonym przez powiatowego lekarza we-
terynarii.
W ramach programu realizowane są projekty
w następujących obszarach:
— pomoc techniczna dla pszczelarzy i organi-
zacji,
— kontrola warrozy,
— racjonalizacja przemieszczania rodzin pszcze-
lich na pożytki,
— działania wspierające laboratoria przepro-
wadzające analizy właściwości fizykochemicznych
miodu,
— działania wspierające odbudowę pogłowia ro-
dzin pszczelich,
— współpraca z wyspecjalizowanymi jednostka-
mi w ramach wdrażania programów badawczych
w sektorze pszczelarskim i produktów pszczelich.
Całkowita kwota wsparcia w okresie 2007/08–
–2009/10, obejmująca 50% współfinansowania z UE,
wyniesie 51,5 mln zł.
Należy zaznaczyć, że projekt programu był konsul-
towany ze środowiskami pszczelarskimi, a w szczegól-
ności z:
— Polskim Związkiem Pszczelarskim,
— Stowarzyszeniem Pszczelarzy Zawodowych,
— Stowarzyszeniem Pszczelarzy Polskich „Po-
lanka”,
— Zrzeszeniem Pszczelarzy „Apipol”.
Program wsparcia rynku produktów pszczelar-
skich w sezonie 2007/2008 obejmuje również sprawy
kontroli i skutków występowania warrozy. Wsparcie
w tym zakresie jest realizowane poprzez zakup ma-
517
tek pszczelich, pakietów, odkładów i weterynaryj-
nych produktów leczniczych.
Informuję jednocześnie, że w planie naukowo-
-badawczym Państwowego Instytutu Weterynaryj-
nego – Państwowego Instytutu Badawczego w Pu-
ławach na lata 2007–2009, zaakceptowanym przez
Radę Naukową instytutu, przewidziane zostały za-
dania badawcze w zakresie oceny oporności Var-
roa destructor na środki stosowane do zwalczania
tego pasożyta. Badania w ramach wspomnianego
planu prowadzone były już w roku 2007, a pierwsze
wyniki przedstawione zostaną w sprawozdaniu za
rok 2007.
Informacje uzyskane w ramach realizacji usta-
wowego obowiązku zwalczania zgnilca amerykań-
skiego pszczół oraz rejestracji pozostałych ww. jed-
nostek chorobowych oraz dane zebrane w trakcie
badań realizowanych przez PIW – PIB w Puławach
stanowić będą podstawę do przeprowadzenia grun-
townej oceny sytuacji epizootycznej w zakresie cho-
rób pszczół i pozwolą na określenie głównych zadań,
które powinny zostać zrealizowane w najbliższych
latach.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie realizacji ustawy o przygotowaniu
finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
oraz stanu przygotowań (473)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
Posła na Sejm RP Tomasza Garbowskiego, przeka-
zaną pismem z dnia 9 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-
-023-473/08), w sprawie realizacji ustawy o przygo-
towaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 oraz stanu przy-
gotowań, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z planem pracy Rady Ministrów w okre-
sie styczeń–czerwiec 2008 r. rozpatrzenie projektu
nowelizacji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
12 października 2007 r. w sprawie wykazu przedsię-
wzięć Euro 2012 (Dz. U. Nr 192, poz. 1385) zostało
wyznaczone na II kwartał 2008 r. Rozpatrzenie pro-
jektu programu wieloletniego planowane jest rów-
518
nież w II kwartale 2008 r. Prowadzenie prac nad
przygotowaniem programu wieloletniego jest w wy-
sokim stopniu zależne od uprzedniej nowelizacji roz-
porządzenia Rady Ministrów w sprawie wykazu
przedsięwzięć Euro 2012.
Ustanowienie programu wieloletniego określi har-
monogram zadań inwestycyjnych, ich okres realizacji
oraz strukturę nakładów finansowych (w tym z bu-
dżetu państwa) przeznaczonych na ich wykonanie.
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Eu-
ropy w Piłce Nożnej EURO UEFA 2012 (Dz. U. Nr 173,
poz. 1219) przewiduje się wsparcie finansowe przedsię-
wzięć Euro 2012 z budżetu państwa, budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego oraz ze środków pocho-
dzących z budżetu Unii Europejskiej.
W Ministerstwie Sportu i Turystyki opracowy-
wany jest wstępny harmonogram wydatków doty-
czących przygotowania stadionów w Warszawie,
Gdańsku, Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie i Cho-
rzowie na lata 2008–2012, w których planowany jest
udział środków finansowych budżetu państwa.
Biorąc pod uwagę trwające prace studialne i pro-
wadzone konsultacje międzyresortowe oraz niespo-
tykaną do tej pory skalę planowanych nakładów fi-
nansowych na przedsięwzięcia związane z Euro
2012, na obecnym etapie nie można dokładnie okre-
ślić środków finansowych, które zostaną przezna-
czone na dofinansowanie konkretnych przedsięwzięć
Euro 2012.
Zasady dofinansowywania poszczególnych miast
– gospodarzy Euro 2012 zostaną określone przez
rząd po przedstawieniu przez władze tych miast za-
kresu planowanych inwestycji i przedstawieniu pre-
liminarza kosztów. Rządowe wsparcie dla inwestycji
związanych z organizacją Euro 2012 będzie zależeć
od zakresu, wielkości i kosztów poszczególnych pro-
jektów.
Zgodnie z art. 7 ustawy o przygotowaniu finało-
wego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012 zostały powołane dwie spółki ce-
lowe: Narodowe Centrum Sportu Sp. z o.o. z siedzi-
bą w Warszawie oraz PL.2012 Sp. z o.o. z siedzibą
w Warszawie. Zadaniem drugiej z nich będzie pro-
wadzenie, koordynowanie i nadzorowanie przedsię-
wzięć Euro 2012.
Spółka PL.2012 Sp. z o.o. została powołana
w dniu 19 października 2007 r.
Kapitał zakładowy wynosi 2 000 000 zł. Został
on pokryty w całości gotówką. Wszystkie udziały zo-
stały objęte przez Skarb Państwa.
Przedmiotem działalności spółki jest prowadze-
nie, koordynowanie i nadzorowanie przedsięwzięć:
a) w zakresie projektowania stadionów i innych
obiektów budowlanych na terytorium RP niezbęd-
nych do przeprowadzenia turnieju finałowego Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012,
b) w zakresie budowy, przebudowy lub remontu
stadionów i innych obiektów budowlanych na tery-
torium RP niezbędnych do przeprowadzenia turnie-
ju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012,
c) innych przedsięwzięć niezbędnych do prze-
prowadzenia turnieju finałowego Mistrzostw Euro-
py w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012.
Polska jako współgospodarz Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012, podejmując 8 drużyn re-
prezentacji narodowych, zobowiązana jest do przed-
stawienia co najmniej 16 propozycji potencjalnych
centrów pobytowych – baz pobytowych i treningo-
wych. Reprezentacje narodowe uczestniczące w tur-
nieju finałowym UEFA EURO 2012 mają swobodę
własnego wyboru zakwaterowania i infrastruktury
treningowej. Nawet jeśli centrum pobytowe zostanie
wyznaczone przez federację gospodarza i zatwier-
dzone przez UEFA – zaproponowane bazy dla zespo-
łów nie muszą zostać wykorzystane podczas UEFA
EURO 2012.
Do tej pory zgłosiło się ponad 80 podmiotów repre-
zentujących miasta, gminy czy spółki prawa handlo-
wego (po kilkadziesiąt z województwa mazowieckiego
i dolnośląskiego, kilkanaście z województwa małopol-
skiego, śląskiego i pomorskiego oraz kilka z wojewódz-
twa wielkopolskiego, lubuskiego, łódzkiego i opolskie-
go), które mogłyby być kandydatami do wyboru cen-
trów pobytowo-treningowych dla reprezentacji naro-
dowych uczestniczących w turnieju Euro 2012. Złożo-
nych zostało ok. 200 wniosków na inwestycje, które
zainteresowane podmioty planują zrealizować celem
spełnienia wymogów UEFA w zakresie baz pobyto-
wych i treningowych. Ostateczny termin składania
wniosków inwestycyjnych w opisanym zakresie wy-
znaczono na dzień 15 lutego 2008 r.
Ministerstwo Sportu i Turystyki po konsulta-
cjach z Polskim Związkiem Piłki Nożnej określi pro-
cedurę weryfikacji wniosków inwestycyjnych dot.
centrów pobytowo-treningowych. Powoła również
specjalną komisję z udziałem przedstawicieli Pol-
skiego Związku Piłki Nożnej, Unii Metropolii Pol-
skich, spółki celowej PL.2012 Sp. z o.o., Minister-
stwa Sportu i Turystyki, koordynatorów krajowych
ds. transportu lotniczego, ds. transportu lądowego
i sieci dróg, ds. stadionów i centrów pobytowych, ds.
infrastruktury hotelowej, która dokona ich weryfi-
kacji do końca marca 2008 r.
Sporządzona przez komisję lista zweryfikowanych
wniosków inwestycyjnych obejmujących centra poby-
towo-treningowe ma być przedłożona do akceptacji
Komitetowi Organizacyjnemu Euro 2012 w kwietniu
2008 r.
Na tej podstawie przygotowana będzie przez Mi-
nisterstwo Sportu i Turystyki nowelizacja rozporzą-
dzenia Rady Ministrów w sprawie wykazu przedsię-
wzięć Euro 2012.
Odnosząc się do kolejnego pytania, informuję, że
podstawą działalności koordynatorów krajowych
związanych z organizacją Euro 2012 były uzgodnie-
nia zawarte w czerwcu 2007 r. w szwajcarskim Ny-
onie między przedstawicielami sztabów organiza-
cyjnych Euro 2012 z Polski i Ukrainy a przedstawi-

cielami Unii Europejskich Związków Piłkarskich
(UEFA).
Współorganizatorzy Euro 2012, tj. Polska i Ukra-
ina, zobowiązali się do wyznaczenia szeregu fachow-
ców, którzy będą partnerami UEFA w wielu kwe-
stiach, tj. w sprawie bezpieczeństwa, własności inte-
lektualnej, marketingu i promocji, budowy lotnisk
i hoteli, rozbudowy sieci dróg, połączeń kolejowych
oraz ośrodków treningowych.
W związku z powyższym w dniu 31 lipca 2007 r.
minister sportu i turystyki powołał krajowych koor-
dynatorów działań służących terminowej organiza-
cji turnieju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej UEFA EURO 2012, w szczególności:
— koordynatora ds. bezpieczeństwa – pana Ry-
szarda Siewierskiego,
— koordynatora ds. komunikacji społecznej, mar-
ketingu i promocji – pana Marcina Roszkowskiego,
— koordynatora ds. budowy stadionów i centrów
pobytowych – pana Michała Borowskiego,
— koordynatora ds. transportu lądowego i sieci
dróg – pana Sławomira Monkiewicza,
— koordynatora ds. transportu lotniczego – pana
Rafała Pasiekę (od dnia 17 września 2007 r. – panią
Izabellę Szymajdę),
— koordynatora ds. bazy noclegowej – panią Ewę
Kossakowską.
Dodatkowo – na podstawie wytycznych UEFA
– w dniu 31 października 2007 r. powołano koordynatora
ds. opieki medycznej – pana Jarosława Pinkasa.
Krajowi koordynatorzy stanowić mają profesjonal-
ne wsparcie dla UEFA z uwzględnieniem lokalnych
doświadczeń i znajomości lokalnych uwarunkowań
oraz doświadczeń współpracy międzynarodowej.
Do dnia dzisiejszego na ręce ministra sportu i tu-
rystyki złożyli dymisje następujący koordynatorzy:
— koordynator ds. bezpieczeństwa – pan Ryszard
Siewierski,
— koordynator ds. komunikacji społecznej, mar-
ketingu i promocji – pan Marcin Roszkowski,
— koordynator ds. budowy stadionów i centrów
pobytowych – pan Michał Borowski.
Mając na względzie konieczność kontynuowania
działań służących terminowej organizacji turnieju fi-
nałowego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
EURO 2012, minister sportu i turystyki podjął – w po-
rozumieniu z szefami odpowiednich resortów – sto-
sowne działania, zmierzające do powołania zastępców
koordynatorów, którzy złożyli rezygnację.
Pozostali krajowi koordynatorzy ds. transportu
lądowego i sieci dróg, ds. transportu lotniczego, ds.
bazy noclegowej, jako osoby nominowane przez mi-
nistra sportu i turystyki, realizują zgodne z harmo-
nogramem i wytycznymi UEFA zadania, których
zakres i kompetencje oraz odpowiedzialność za ich
realizację określają umowy zawarte z Minister-
stwem Sportu i Turystyki. Treść zawartych z krajo-
wymi koordynatorami umów gwarantuje ich płynne
przejście do struktur spółki PL.2012, której przed-
miotem działalności jest prowadzenie, koordynowa-
519
nie i nadzorowanie przedsięwzięć niezbędnych do
przeprowadzenia turnieju finałowego Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012.
Biorąc pod uwagę niespotykaną do tej pory skalę
przedsięwzięć do realizacji i mnogość zadań wyni-
kających z organizacji turnieju finałowego Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012,
Ministerstwo Sportu i Turystyki prowadzi i zamie-
rza kontynuować ścisłą współpracę z Polskim Związ-
kiem Piłki Nożnej (PZPN). Obejmuje ona swoim za-
kresem wiele obszarów związanych z projektem
Euro 2012. W PZPN wydzielona została odrębna
struktura w formie zespołu ds. Euro 2012, na czele
której stanął wiceprezes Polskiego Związku Piłki
Nożnej – pan Adam Olkowicz. Współpraca realizo-
wana jest zarówno na poziomie kierowniczym (kon-
takty kierownictwa resortu i koordynatora ds. Euro
2012 z prezesami PZPN), jak i roboczym (kontakty
przedstawicieli zespołu ds. Euro 2012 w PZPN
z pracownikami Ministerstwa Sportu i Turystyki).
Ponadto planuje się aktywny udział przedstawicieli
PZPN w działalności spółki celowej PL.2012 Sp.
z o.o. Współdziałanie z Polskim Związkiem Piłki
Nożnej jest nieodzowne dla sprawnej realizacji
przedsięwzięć niezbędnych do przeprowadzenia tur-
nieju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012.
Odpowiadając na pytanie dotyczące planowanych
przez rząd działań mających na celu zwiększenie
społecznego entuzjazmu dla Euro 2012, uprzejmie
informuję, iż powołani zostaną koordynatorzy ds.
komunikacji społecznej oraz marketingu i promocji.
Ponadto rozpoczynająca swoją działalność spółka
PL.2012 Sp. z o.o. będzie podejmować działania
związane z promocją Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej UEFA EURO 2012. Warto nadmienić, że
stosowne działania w tym zakresie – szczególnie
wśród społeczności lokalnych – podejmują i będą in-
tensyfikować także jednostki organizacyjne, tj. biu-
ra, sztaby i sekretariaty ds. Euro 2012, które po-
wstały w miastach – organizatorach Euro 2012.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Zbigniew Pacelt
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie przebiegu drogi ekspresowej
Via Baltica (475)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Zbigniewa Babalskiego
z dnia 7 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie
520
z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-475/08,
w sprawie planowanego przebiegu drogi Via Baltica,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Przebieg Via Baltica w I Paneuropejskim Kory-
tarzu Transportowym prowadzącym przez Budzi-
sko, Białystok, Warszawę został ustanowiony w cza-
sie Konferencji Ministrów Transportu Europy
w roku 1994 i zapisany w traktacie akcesyjnym.
Jednakże decyzja w sprawie wyznaczenia ostatecz-
nego przebiegu trasy Via Baltica przez teren pań-
stwa polskiego do chwili obecnej nie została jeszcze
podjęta. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Au-
tostrad zleciła firmie Scott Wilson Kirkpatrick
& Co. Ltd. sp. z o.o. przygotowanie analizy pt. „Stra-
tegia rozwoju I Paneuropejskiego Korytarza Trans-
portowego. Część I: korytarz drogowy” wraz z pro-
gnozą oddziaływania na środowisko. Wyniki przed-
miotowej strategii będą stanowiły podstawę do pod-
jęcia decyzji o ostatecznym przebiegu trasy Via Bal-
tica w województwie podlaskim.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że dokonując wy-
boru wariantu przebiegu drogi Via Baltica w północ-
no-wschodniej Polsce, stanowiska instytucji, obywa-
teli, jak również samorządu województwa warmiń-
sko-mazurskiego oraz samorządów, przez które mia-
łaby przebiegać trasa Via Baltica, zostaną szczegóło-
wo przeanalizowane i w miarę możliwości wzięte
pod uwagę.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i
Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie możliwości zwiększenia
zatrudnienia w zakładach higieny
weterynaryjnej (476)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie o znaku SPS-023-476/08 interpe-
lacją Pana Posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie
możliwości zwiększenia zatrudnienia w Zakładzie
Higieny Weterynaryjnej w Olsztynie uprzejmie in-
formuję, że środki budżetowe przeznaczone na sfi-
nansowanie zwiększenia zatrudnienia etatowych
pracowników służb weterynaryjnych wraz z wyna-
grodzeniami i pochodnymi naliczanymi od tych wy-
nagrodzeń planowane są budżetach wojewodów,
określonych w corocznych ustawach budżetowych.
W ustawie budżetowej na 2008 r. prawidłowa
liczba etatów wraz ze środkami na wynagrodzenia
dla Inspekcji Weterynaryjnej powinna być określo-
na przez wojewodę warmińsko-mazurskiego w poro-
zumieniu z wojewódzkim lekarzem weterynarii,
stosownie do obowiązujących w tym zakresie przepi-
sów wydanych przez ministra pracy i polityki spo-
łecznej oraz ministra finansów.
Jednocześnie informuję, że minister rolnictwa
i rozwoju wsi nie dysponuje dodatkowymi środkami
budżetowymi na zwiększenie zatrudnienia w woje-
wódzkich inspektoratach weterynarii, w tym w za-
kładach higieny weterynaryjnej.
Natomiast wniosek o zwiększenie zatrudnienia
w jednostkach podległych wojewodom może być zło-
żony przez wojewodę warmińsko-mazurskiego do
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Rozpatrzenie wniosku o zwiększenie zatrudnie-
nia w bieżącym roku może być dokonane na podsta-
wie uzasadnionego wniosku wojewody, stosownie do
postanowień art. 10 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r.
o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze
budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 110, poz. 1255, z późn. zm.) oraz art. 15 ustawy
budżetowej na 2008 rok (Dz. U. Nr 19, poz. 117), któ-
ry określa rezerwę celową dla państwowych jedno-
stek budżetowych, z przeznaczeniem na zwiększe-
nia zatrudnienia wynikające ze zmian organizacyj-
nych i nowych zadań w zakresie limitów zatrudnie-
nia i środków na wynagrodzenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie stanu bezpieczeństwa
na strzeżonych i niestrzeżonych przejazdach
kolejowych (477)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego w spra-
wie stanu bezpieczeństwa na przejazdach strzeżo-
nych i niestrzeżonych, informuję, że prezes PKP
Polskich Linii Kolejowych SA (PLK SA) podjął
i kontynuuje działania na rzecz poprawy bezpie-
czeństwa na przejazdach kolejowych.
Przejazdy jako miejsca przecięcia się dwóch poto-
ków ruchu, kolejowego i samochodowego, w jednym
 521

poziomie wywołują kolizje. Celem uniknięcia kolizji
ustawodawca określił, że pierwszeństwo przejazdu
mają pociągi. Zabezpieczenie przejazdu polega na
przekazaniu informacji kierującym pojazdami dro-
gowymi z odpowiednim wyprzedzeniem o zbliżają-
cym się pojeździe kolejowym, tak aby mógł on za-
trzymać pojazd drogowy lub bezpiecznie opuścić
przejazd. Jest to podstawowa zasada na wszystkich
kategoriach przejazdów i jej respektowanie przez
kierowców znacząco poprawiłoby bezpieczeństwo na
przejazdach.
Ilość przejazdów, liczbę wypadków oraz wskaźni-
ki wypadkowe na przejazdach w latach 2003–2007
przedstawia tabela 1.
Jak wynika z powyższej tabeli, poprawiła się
struktura kategorii przejazdów. Wzrosła o 170 szt.
liczba przejazdów z czynnym systemem ostrzegania
kierujących pojazdami drogowymi, czyli przejazdów
kat. B wyposażonych w półrogatki i samoczynną sy-
gnalizację świetlną, sterowane przez pociąg, i zmniej-
szyła się ilość przejazdów w wyniku budowy dróg
równoległych i skrzyżowań dwupoziomowych.
Szczegółowe dane dotyczące ilości oraz sposobu
zabezpieczenia przedstawia tabela 2.
W 2007 r. na obszarze zarządzanym przez PLK
SA zanotowano 274 wypadki na przejazdach kolejo-
wych, w wyniku których zginęło 47, a rannych zo-
stało 98 osób. Z tego 4 wypadki, co stanowi 1,5%
wszystkich wypadków, powstało z winy PLK S.A.
Zginęła w nich jedna osoba (pracownik PLK SA)
i jedna osoba postronna została ranna. Pozostałych
98,5% wypadków powstało z winy użytkowników
dróg. Te proporcje utrzymują się od wielu lat. Szcze-
gółowe dane dotyczące liczby wypadków i ofiar
przedstawiono poniżej:
Największy wskaźnik wypadkowości występuje
na przejazdach kat. C (wyposażonych w sygnalizację
przejazdową) i kat. B (wyposażonych w półrogatki
i sygnalizację przejazdową). Wskaźnik wypadków

Tabela 1

Według stanu na dzień

Wyszczególnienie
31.12.2003 r. 31.12.2004 r. 31.12.2005 r. 31.12.2006 r. 31.12.2007 r.
ogółem:
3138 3068 3014 2962 2890
w tym:
na liniach eksploatowanych 3059 2986 2938 2893 2834
kat. A
ogółem z zawieszoną obsługą 244 245 205 121 58
z zawieszoną obsługą podczas ruchu pociągów 164 115 85 70 55
ogółem:
399 446 474 507 570
Kat. B w tym:
na liniach eksploatowanych 391 439 470 502 561
ogółem:
1384 1340 1321 1329 1324
kat. C w tym:
na liniach eksploatowanych 1352 1304 1295 1305 1303
ogółem:
11954 11163 10532 10347 10165
kat. „D” w tym:
na liniach eksploatowanych 8658 8617 8476 8330 8333
ogółem:
546 538 532 530 522
kat. E w tym:
na liniach eksploatowanych 519 520 511 511 502
ogółem:
929 888 856 837 820
kat. F w tym:
na liniach eksploatowanych 713 697 687 683 682
ogółem:
18350 17443 16729 16512 16291
Razem w tym:
na liniach eksploatowanych 14692 14563 14377 14224 14215

Tabela 2

Kategoria przejazdu Kategoria wypadku Ilość wypadków Ofiary wypadków

zabici ranni
A – strzeżone 18 17* 3 3
B – z sygnalizacją i z półrogatkami 19 13 2 4
C – z sygnalizacją 20 64 15 43
D – niestrzeżone 21 168 27 47
F – użytku prywatnego 22 3 0 0
poza przejazdami i na torach dojazdowych 23 9 0 1
RAZEM 274 47 98
*) tylko 4 wypadki w tej kategorii oraz w całej ilości wypadków obciążają PKP PLK SA – reszta kierowców.
522
na przejazdach kategorii C jest 2,5 razy większy niż
na przejazdach niestrzeżonych kategorii D.
Wskaźnik wypadków (liczba wypadków/100 przejaz-
dów) na przejazdach kolejowych przedstawia tabela 3.
Tabela 3
Kategoria
Lp. 2006 r. 2007 r.
przejazdu
1. A 0,55 0,59
2. B 2,39 2,32
3. C 4,29 4,91
4. D 2,06 2,01
5. F 2,74 0,44
6. Ogółem 1,9 1,74
Z analizy wskaźnika wypadków na przejazdach
wynika, że wskaźnik ten jest 2,4 razy mniejszy na
przejazdach niestrzeżonych (bez rogatek i sygnali-
zacji – kat. D), czyli takich, gdzie kierujący pojazdem
drogowym otrzymuje tylko bierną informację o zbli-
żaniu się do przejazdu, bez informacji, gdzie znajdu-
je się pociąg, w stosunku do przejazdów kat. C z sy-
gnalizacją świetlną, gdzie kierujący pojazdem dro-
gowym jest informowany, że pociąg zbliża się do
przejazdu i że wjazd na przejazd jest zabroniony.
Uwzględniając nawet fakt, że na przejazdach kat.
C iloczyn ruchu jest większy, świadczy to o rażącym
nierespektowaniu przepisów drogowych przez kie-
rujących pojazdami drogowymi.
Potwierdzeniem powyższego jest również liczba
wypadków na drogach publicznych wynikająca z nie-
respektowania przepisów Kodeksu drogowego.
Oznacza to, że ogromne koszty wynikające z in-
stalacji samoczynnej sygnalizacji i półrogatek nie
przekładają się bezpośrednio na wzrost bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego na przejazdach. Potwierdza
jednocześnie tezę, że bezpieczeństwo ruchu na prze-
jazdach kolejowych nie jest zależne jedynie od kolei,
ale przede wszystkim od użytkowników dróg.
Dla poprawy bezpieczeństwa na przejazdach po-
dejmowane są kierunkowe działania zmierzające do
zmniejszenia ilości przejazdów oraz zwiększania ilo-
ści przejazdów wyposażonych w czynne urządzenia
ostrzegawcze dla kierowców.
Na modernizowanych liniach kolejowych, na któ-
rych przewidziana jest prędkość maksymalna po-
ciągów 200 km/h, wszystkie przejazdy zostaną zli-
kwidowane i zastąpione skrzyżowaniami dwupozio-
mowymi. Drogi, na których nie będą budowane
skrzyżowania dwupoziomowe, zostaną włączone
drogami równoległymi do linii kolejowej i do dróg ze
skrzyżowaniem dwupoziomowym z linią kolejową
(np. magistrala kolejowa E 65).
Na liniach kolejowych modernizowanych do pręd-
kości maksymalnej pociągów 160 km/h, po konsul-
tacjach i uzgodnieniach z zarządcami dróg, władza-
mi samorządowymi i Policją, zostaną wyeliminowa-
ne skrzyżowania w jednym poziomie kat. D i prze-
klasyfikowane do kat. A i B lub zastąpione wiaduk-
tami, a niektóre włączone drogami równoległymi do
dróg ze skrzyżowaniami z linią kolejową.
Na pozostałych liniach kolejowych w ramach
programu zadań inwestycyjnych i okołozatrudnie-
niowych będzie prowadzona modernizacja i zabudo-
wa samoczynnej sygnalizacji przejazdowej, telewizji
przemysłowej, sterowania ruchem pociągów, zwięk-
szające bezpieczeństwo na przejazdach i eliminacja
niektórych przejazdów po wybudowaniu dróg rów-
noległych.
Na ten cel PLK SA planuje w roku 2008 przeznaczyć
nakłady finansowe w wysokości około 100 mln zł.
Niezależnie od powyższych działań inwestycyj-
no-modernizacyjnych w ramach działalności eksplo-
atacyjnej sprawdzane są corocznie trójkąty widzial-
ności na każdym przejeździe, stan pomostów drogo-
wych i podjazdów drogowych, instalacji s.s.p., oświe-
tleniowej i wykonywane są odpowiednie roboty wy-
nikające z przeprowadzonych kontroli.
Należy również podkreślić, że PLK SA ma okre-
ślony szczegółowy plan cyklicznych kontroli przejaz-
dów od strony technicznej i obsługi przejazdów, do
szczebla dyrektorów zakładów infrastruktury
włącznie.
Dla poprawy bezpieczeństwa uczestników ruchu
na przejazdach PLK SA prowadzi ogólnopolskie ak-
cje medialne pod wymownymi hasłami:
— „Bezpieczny przejazd zależy od ciebie”;
— „Bezpieczny przejazd – zatrzymaj się i żyj”.
Przedstawione działania dotyczą pionu kolejo-
wego.
Natężenie ruchu pociągów zdecydowanie zmala-
ło, natomiast natężenie ruchu samochodowego wie-
lokrotnie zwiększyło się i nadal się zwiększa. Prze-
jazdy kolejowe składają się z urządzeń systemu za-
bezpieczenia ruchu, ale także z dróg kołowych na
całej długości przejazdu – a zatem 16 291 szt. jedno-
poziomowych skrzyżowań, przekładając na drogę,
oznacza, że PLK SA utrzymuje 330 km dróg. Jest to
droga o niejednorodnej konstrukcji nawierzchni i pod-
łoża, droga o zmiennych warunkach odwodnienia,
co oznacza, że jest w eksploatowana w ekstremal-
nych warunkach i o wciąż zwiększającym się natę-
żeniu ruchu samochodowego.
Wiosną ubiegłego roku po przeglądzie stanu
technicznego nawierzchni drogowej na przejazdach
oszacowano potrzeby środków finansowych na na-
prawę nawierzchni drogowej na ponad 204 mln zł.
PLK SA nie ma możliwości samodzielnego finanso-
wania tych napraw wyłącznie z własnych środków
finansowych, pochodzących z przychodów z udostęp-
niania linii kolejowych. Dlatego od kilku lat PLK SA
wnioskowała zmianę ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych dla wprowadzenia współfi-
nansowania przejazdów kolejowych.
Włączenie zarządców dróg gminnych, powiato-
wych, wojewódzkich oraz krajowych do współfinan-
sowania utrzymania i przebudowy przejazdów kole-
jowych uzasadnione jest wciąż zwiększającym się

natężeniem ruchu drogowego. Z tego powodu PLK
SA jest zmuszona do przeznaczania dużych środków
finansowych na naprawę nawierzchni drogowej na
przejazdach, zmianę sposobu zabezpieczenia przejaz-
dów poprzez zabudowę urządzeń samoczynnej sygna-
lizacji przejazdowej oraz przekwalifikowania przejaz-
dów do coraz to wyższych kategorii, co odbywa się
kosztem utrzymania infrastruktury kolejowej.
W ciągu ostatnich kilkunastu lat notowany jest
bardzo dynamiczny wzrost liczebności samochodów
ciężarowych i ciągników siodłowych, właśnie tych,
których oddziaływanie na nawierzchnię drogową na
przejazdach jest największe i powoduje jej szybką de-
gradację – zgodnie z informacją Głównego Inspektora-
tu Transportu Drogowego prawie 25% poruszających
się po drogach pojazdów narusza obowiązujące przepi-
sy w zakresie masy całkowitej i nacisków na osie.
Podzielenie kosztów modernizacji i utrzymania
pomiędzy użytkowników przejazdów, tj. zarządcę
kolei i zarządcę drogi, wprowadziłoby ścisłą współ-
pracę i współodpowiedzialność za stan techniczny
oraz bezpieczeństwo na przejazdach kolejowych.
Obecnie współpraca najczęściej ogranicza się do
uczestniczenia we wspólnych komisjach terenowych,
które biorąc pod uwagę rosnące natężenie ruchu sa-
mochodowego, wnioskują o przekwalifikowanie prze-
jazdów do kategorii wyższych – tylko na koszt za-
rządcy infrastruktury kolejowej.
Podjęte w tym zakresie regulacje prawne w roku
ubiegłym nie przyniosły pozytywnych rezultatów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie planów ożywienia rozwoju
budownictwa mieszkaniowego w Polsce (479)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jana Kulasa sprawie planów ożywie-
nia rozwoju budownictwa mieszkaniowego, przeka-
zaną pismem z 22 stycznia br. (znak: SPS-023-479/
08), uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie pierwsze, dotyczące
programów i dokumentów przejętych przez obecny
rząd, uprzejmie informuję, że w momencie objęcia
misji przez rząd nie istniały oficjalne i aktualnie re-
alizowane dokumenty programowe, stanowiące pod-
stawę działań podejmowanych w obszarze polityki
mieszkaniowej państwa, formalnie przyjęte do re-
alizacji przez poprzednie władze. W okresie kadencji
523
poprzedniego parlamentu w resorcie budownictwa
opracowano projekt dokumentu pn. „Rządowy pro-
gram działań na rzecz rozwoju budownictwa”, który
nie został jednak przyjęty przez Radę Ministrów do
realizacji i stanowił programowy wyraz realizowa-
nej polityki mieszkaniowej w przypadku kontynu-
acji rządu wyłonionego z partii Prawo i Sprawiedli-
wość. Z uwagi na nieco odmienne, w stosunku do
poprzedniego rządu, koncepcje dotyczące podstawo-
wej roli państwa w stymulowaniu rozwoju sektora
mieszkaniowego dalszych prac nad tym projektem
dokumentu nie podjęto, chociaż istnieje oczywiście
wiele kierunków, które – z uwagi na występującą
w praktyce zasadę kontynuacji wielu działań podej-
mowanych przez kolejne rządy w obszarze polityki
mieszkaniowej – znajduje odzwierciedlenie również
w polityce mieszkaniowej obecnego rządu.
Obecnie kontynuowane są natomiast wszyst-
kie konkretne programy ukierunkowane na roz-
wój zasobu mieszkaniowego, które były wdrażane
w poprzednich latach. Należy tutaj wymienić przede
wszystkim:
— program stymulujący tworzenie zasobu miesz-
kaniowego dla osób dotkniętych wykluczeniem spo-
łecznym, realizowany w oparciu o przepisy ustawy
z 8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu tworzenia
lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni
i domów dla bezdomnych (Dz.U. Nr 251, poz. 1844),
— programy rozwoju społecznego budownictwa
mieszkaniowego oraz infrastruktury towarzyszącej
budownictwu mieszkaniowemu, realizowane w opar-
ciu o przepisy ustawy z 26 października 1995 r. o nie-
których formach popierania budownictwa mieszka-
niowego (Dz. U. Nr 133, poz. 654, ze zm.),
— program dopłat do oprocentowania preferen-
cyjnych kredytów mieszkaniowych, realizowany
w oparciu o przepisy ustawy z 8 września 2006 r.
o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu wła-
snego mieszkania (Dz. U. Nr183, poz. 1354, ze zm),
— program wsparcia przedsięwzięć termomo-
dernizacyjnych, realizowany na podstawie przepi-
sów ustawy z 18 grudnia 1998 r. o wspieraniu
przedsięwzięć termomodernizacyjnych (Dz. U. Nr 162,
poz. 654 ze zm.).
Kontynuacja ww. programów zakłada oczywiście
podjęcie w większości przypadków działań popra-
wiających efektywność obecnych instrumentów po-
lityki mieszkaniowej, czego przykładem są zamie-
rzenia obecnego rządu w zakresie reformy progra-
mu społecznego budownictwa realizowanego przy
udziale wsparcia z Krajowego Funduszu Mieszka-
niowego, rekomendowany już Radzie Ministrów
przez stały komitet projekt ustawy o wsparciu re-
montów i termomodernizacji czy planowana noweli-
zacja ustawy o finansowym wsparciu rodzin w na-
bywaniu własnego mieszkania.
Odpowiadając na pytanie drugie dotyczące fak-
tycznego niedoboru mieszkań w Polsce u progu 2008 r.,
na samym wstępie chciałbym podkreślić, że ade-
kwatna do rzeczywistych potrzeb ocena niedoboru
524
mieszkań w gospodarce rynkowej obiektywnie nie
jest zadaniem łatwym. Podstawowe w tym przypad-
ku analizy przeprowadzane na podstawie dostęp-
nych danych statystycznych (liczebny stan zasobu,
liczba gospodarstw domowych) dawać mogą jedynie
bardzo poglądową ocenę tego zjawiska. Świadczyć
o tym mogą również przykłady innych państw. Przy-
kładowo, borykająca się z niedostatkiem mieszkań
dostępnych dla niezamożnych gospodarstw domo-
wych Hiszpania ma o ok. 6 mln mieszkań więcej niż
jest tam gospodarstw domowych. Również Francja,
mająca statystycznie znacznie więcej mieszkań niż
gospodarstw domowych, określa dziś swe potrzeby
na ok. 1 milion mieszkań. W obu przypadkach o ta-
kim bilansie stanowi duża liczba drugich mieszkań
(najczęściej domów wakacyjnych) oraz pustostanów.
Wedle przeprowadzonego w 2001 r. spisu w Pol-
sce było o ok. 1,5 miliona gospodarstw domowych
więcej niż mieszkań stale zamieszkałych. Po uwzględ-
nieniu jednak faktu, że wielu ludzi w podeszłym
wieku, stanowiących statystycznie odrębne gospo-
darstwa domowe, nie zamieszkuje samodzielnie, to
okazałoby się, że brakuje nam – w zależności od sza-
cunków – od 800 tys. do 1 miliona mieszkań. Dodat-
kowym czynnikiem nieuwzględnianym przy ocenie
potrzeb mieszkaniowych jest stosunkowo nowe zja-
wisko masowej emigracji zarobkowej – niemożliwa
jest przecież obecnie ocena, jaki odsetek gospo-
darstw domowych (niejednokrotnie całych rodzin)
wyjeżdżających za granicę podejmie decyzję o trwa-
łym powrocie do kraju i kiedy takie zjawisko w skali
masowej nastąpi. Procesy te będą zresztą uwarun-
kowane zjawiskami bardzo wykraczającymi poza
zakres samej polityki mieszkaniowej, zależąc od
bardzo wielu czynników (rozwój gospodarczy kraju,
związany z tym poziom wynagrodzeń etc.). W końcu
jakiekolwiek analizy opierające się na danych staty-
stycznych, abstrahować muszą od ważnego czynni-
ka, jakim są zmienne w czasie preferencje samych
gospodarstw domowych dotyczące odpowiadających
im warunków mieszkaniowych. Może się okazać
przecież, że nawet stosunkowo duży liczebnie stan
zasobów mieszkaniowych w coraz mniejszym stop-
niu będzie odpowiadał tym preferencjom, skutkując
nadpodażą mieszkań o charakterze niskiego stan-
dardu i jednocześnie deficytami nowoczesnych bu-
dynków mieszkalnych. Z tymi zastrzeżeniami moż-
na jednak stwierdzić, że po uwzględnieniu charakte-
rystycznego dla całej Europy procesu zmniejszania
się gospodarstw domowych, utrzymania wysokiej
dynamiki rozwoju gospodarczego oraz obserwowa-
nych zjawisk zwiększania się liczby drugich miesz-
kań, a także pustostanów (przemieszczanie się ludzi
w poszukiwaniu pracy), potrzeby mieszkaniowe
w Polsce będą rosły, nawet przy niewielkim przyro-
ście demograficznym.
Odpowiadając na dwa kolejne pytania, dotyczące
aktualnych planów rządu w zakresie rozwoju bu-
downictwa mieszkaniowego i przedłożenia strategii
jego rozwoju, chciałbym podkreślić, iż rząd w pierw-
szej kolejności skupia się na poprawie uwarunkowań
realizacji budownictwa mieszkaniowego w odniesie-
niu do całego rynku. Odbywa się to w pierwszej ko-
lejności poprzez podjęcie szeregu działań mających
na celu likwidację narosłych na przestrzeni lat ba-
rier ograniczających możliwość odpowiedniego wy-
korzystania już istniejącego potencjału (kierunek
ten został wyraźnie wyrażony w exposé prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska). Jest oczywi-
ście możliwe, że po wprowadzeniu wielu planowa-
nych zmian prawnych przygotowywanych z inicjaty-
wy resortu infrastruktury w dalszej perspektywie
czasowej zostanie opracowany dokument wskazują-
cy kierunki rozwoju budownictwa mieszkaniowego
w kolejnych latach – obecnie jednak nie zakłada
się podejmowania równoległych w stosunku do
konkretnych inicjatyw legislacyjnych resortu prac
w tym zakresie.
Prace Ministerstwa Infrastruktury w obszarze
budownictwa mieszkaniowego koncentrują się w przede
wszystkim na wprowadzeniu kompleksowych zmian
prawnych eliminujących podstawowe ograniczenia
dla inwestycji na rynku mieszkaniowym. Zgodnie
z planem pracy Rady Ministrów na I półrocze br.
rząd rozpatrzyć powinien opracowywane aktualnie
w resorcie, założenia do ustaw:
— o zmianie niektórych ustaw w celu usprawnie-
nia procesu inwestycyjnego w budownictwie – istotą
tej inicjatywy będzie usprawnienie procesu inwesty-
cyjnego w budownictwie poprzez zmianę i uzupeł-
nienie ustaw regulujących proces inwestycyjny
w budownictwie, zarówno w zakresie lokalizacji, jak
i przebiegu procesu budowlanego oraz harmonizacja
ustaw innych działów administracji rządowej (usta-
wy szczególne) wpływających na sprawność procesu
inwestowania;
— o zorganizowanym budownictwie mieszkanio-
wym – ustawa ta określi zasady realizacji budownic-
twa mieszkaniowego w zorganizowanej formie osie-
dli mieszkaniowych, zapewniających odpowiedni
standard zamieszkania wraz z określeniem sposobu
i zasad realizacji infrastruktury technicznej i spo-
łecznej, przy zapewnieniu współdziałania samorzą-
du terytorialnego i inwestorów, z zachowaniem kon-
troli społecznej mieszkańców miast i organizacji
społeczeństwa obywatelskiego;
— o rewitalizacji miast – określenie zasad rewita-
lizacji (m.in. zakres inwestycji publicznych związa-
nych z rewitalizacją, zasady gospodarki nieruchomo-
ściami na obszarach rewitalizowanych, zasady reali-
zacji infrastruktury komunalnej) zapewniających po-
szanowanie interesów lokalnych społeczności oraz
uwzględniających możliwość pozyskiwania środków
unijnych i wykorzystania instrumentów BGK.
Realizacja powyższych inicjatyw legislacyjnych
ma na celu eliminację kluczowych ograniczeń admi-
nistracyjnych w procesie realizacji inwestycji bu-
dowlanych, likwidację barier prawidłowego procesu
planowania i zagospodarowania przestrzennego
(niska podaż i niewystarczający standard terenów

przeznaczanych pod inwestycje mieszkaniowe)
oraz zapewnienie odpowiedniego stopnia rozwoju
infrastruktury związanej z budownictwem miesz-
kaniowym. Osiągnięcie zakładanych celów będzie
więc miało fundamentalne znaczenie dla zapew-
nienia prawidłowego rozwoju sektora mieszkanio-
wego w Polsce, skutkując poprawą warunków pro-
wadzenia działalności inwestycyjnej w sektorze
mieszkaniowym, poprawą dostępności mieszkań (ob-
niżenie kosztów budowy i cen mieszkań przy jedno-
czesnym zapewnieniu odpowiedniej pod względem
infrastruktury społecznej i technicznej lokalizacji
nieruchomości mieszkaniowych) oraz bardziej efek-
tywnym wykorzystywaniem środków publicznych
wspierających sektor mieszkaniowy. Równolegle do
ww. inicjatyw podejmowane są oczywiście działania
dotyczące instrumentów wsparcia sektora mieszka-
niowego. Przykładem takich działań są rozpoczęte
już prace mające na celu określenie – przy uwzględ-
nieniu obecnych i prognozowanych uwarunkowań
rynku mieszkaniowego – zmian poprawiających
efektywność programu budownictwa społecznego
realizowanego w oparciu o formułę towarzystw bu-
downictwa społecznego.
Odpowiadając na pytanie odnoszące się do oceny
propozycji finansowych w zakresie wsparcia instru-
mentów polityki mieszkaniowej, uchwalonych przez
Sejm RP na rok 2008, to są to środki zbliżone do
wydatkowanych przez budżet w roku ubiegłym i we-
dle mojej opinii są one w zasadzie adekwatne do
przewidzianych na ten rok działań. Dwie nowe usta-
wy mieszkaniowe z końca 2006 r.:
— ustawa o finansowym wsparciu rodzin w na-
bywaniu własnego mieszkania,
— ustawa o finansowym wsparciu tworzenia lo-
kali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni
i domów dla bezdomnych,
nie osiągną jeszcze w 2008 r. tempa rozwoju wy-
magającego zwiększenia wsparcia budżetowymi
środkami finansowymi ponad kwoty przewidziane
w budżecie. W przypadku pierwszej z tych ustaw re-
alizację zadań w zakresie stosowania dopłat do opro-
centowania kredytów preferencyjnych zabezpieczają
w pełni środki pozabudżetowego zasilenia Fundu-
szu Dopłat w wysokości ok. 66 mln zł. Kwota tego
zasilenia pochodzi z wolnych środków Funduszu Hi-
potecznego i została przeniesiona do Funduszu Do-
płat w związku z całkowitym zakończeniem działal-
ności, dla której Fundusz Hipoteczny został utwo-
rzony (realizacja wprowadzonego w I poł. lat 90.
Programu Finansowania Budownictwa Mieszkanio-
wego wspierającego aktywność sektora bankowego
na rynku finansowania mieszkalnictwa) oraz z do-
konaniem w II kwartale 2007 r. całkowitego rozli-
czenia działalności operacyjnej Funduszu Hipotecz-
nego. Zważywszy na to, ze Bank Gospodarstwa Kra-
jowego oszacował kwotę wydatków przeznaczonych
na dopłaty w 2008 r. na poziomie ok. 27,5 mln zł,
środki pozabudżetowe pochodzące z Funduszu Hi-
potecznego zapewnią bezpieczną realizację progra-
mu w bieżącym roku, niewymagającą dodatkowego
525
zasilania Funduszu Dopłat w tym celu. W przypad-
ku ustawy o wsparciu budownictwa socjalnego na
jej funkcjonowanie przewidziano 75 mln zł, a więc
o blisko 20% więcej niż w roku ubiegłym, co również
powinno zaspokoić potrzeby związane z jej funkcjo-
nowaniem.
Przyszłoroczny budżet państwa jest bardzo na-
pięty i trudno było w nim wygospodarować środki
niezbędne do zaspokojenia całości popytu na środki
kredytowe KFM. Udało się przeznaczyć na dofinan-
sowanie funduszu kwotę 280 mln zł i obecnie nie ma
możliwości zwiększenia tych środków. Jednocześnie
jednak chciałbym poinformować, że decyzją mini-
stra infrastruktury z 17 grudnia 2007 r. KFM został
zasilony dodatkową kwotą w wysokości 128 160 tys.
zł, pochodzącą z oszczędności powstałych w ubie-
głym roku w Funduszu Dopłat oraz w wyniku niż-
szej realizacji refundacji premii gwarancyjnych oraz
premii za systematyczne oszczędzanie. Ta dodatko-
wa kwota, w powiązaniu z przewidywanym na przy-
szły rok zasileniem budżetowym i wolnymi środka-
mi funduszu, pozwoli na ustalenie przyszłorocznego
limitu kwalifikacji wniosków na poziomie ok. 686
mln zł. Limit ten umożliwi zaspokojenie nominalne-
go zapotrzebowania kredytowego ponad połowy
wnioskodawców, chociaż należy pamiętać, że trak-
cie trwania procedury kredytowej część wniosko-
dawców rezygnuje z realizacji inwestycji, inni zaś
nie spełniają wymagań formalnych. W związku
z tym realny stopień zaspokojenia popytu na kredyt
będzie wyższy. Jednocześnie system oceny wnio-
sków pozwoli wyselekcjonować do finansowania
przedsięwzięcia o najwyższej użyteczności społecz-
nej i ekonomicznej.
Ważnym programem generującym nowe inwesty-
cje na rynku mieszkaniowym jest wspieranie działań
związanych z poprawą stanu technicznego zasobów
mieszkaniowych. Zakres funkcjonującej od 1998 r.
ustawy o wspieraniu przedsięwzięć termomoderniza-
cyjnych powinien się w tym roku zwiększyć o możli-
wość wykonywania kompleksowych remontów wielo-
rodzinnych budynków mieszkalnych zbudowanych
przed rokiem 1961. Zważywszy jednak na czasochłon-
ność przygotowania i realizacji tego rodzaju przedsię-
wzięć, w roku bieżącym nie będzie jeszcze potrzeby
zapewnienia znaczących środków budżetowych na
ten rodzaj działalności. Stąd przewidziana w budże-
cie kwota 270 mln zł, która jest o ok. 8% wyższa niż
przewidziana w ustawie budżetowej na rok 2007, po-
zwala nie tylko po raz pierwszy od uruchomienia pro-
gramu termomodernizacji na pełne pokrycie popytu
na premie termomodernizacyjne, ale także na likwi-
dację zaległości w tym zakresie z roku 2006 (w wyso-
kości ok. 90 mln zł).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
526
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie Polaków przebywających
w Wielkiej Brytanii i Irlandii (480)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Jana Kulasa (pismo nr SPS-
-023-480/08 ze stycznia 2008 r.) w sprawie Polaków
przebywających w Wielkiej Brytanii i Irlandii uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że z chwilą akcesji
Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej roz-
począł się tam stały napływ obywateli polskich,
głównie w celu podjęcia pracy oraz w ramach ruchu
turystycznego. Szacuje się, że od 1 maja 2004 r. wy-
jechało z Polski ok. 1,5 mln osób. Największą dyna-
mikę wyjazdów odnotowano do Wielkiej Brytanii
i Irlandii, natomiast pod względem liczebności na
pierwszym miejscu plasuje się Republika Federalna
Niemiec, gdzie tradycyjnie zatrudnionych jest naj-
więcej Polaków. O tendencji zjawiska może świad-
czyć stały i systematyczny wzrost liczby czynności
paszportowych, prawnych oraz z zakresu szeroko
pojętej opieki konsularnej, wykonywanych przez
polskie urzędy konsularne głównie w tych krajach
Unii Europejskiej, które zniosły ograniczenia w do-
stępie do swoich rynków pracy.
Pragnę podkreślić, że ochrona praw i interesów
obywateli polskich jest jednym z najważniejszych
zadań służby konsularnej, wynikającym z art. 36
Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. Ministerstwo
Spraw Zagranicznych, dostrzegając wagę problemu
znacznego zwiększenia liczby obywateli polskich
przebywających za granicą, w trosce o zapewnienie
naszym rodakom właściwej opieki konsularnej opra-
cowało i wdraża w życie program „Bliżej pracy, bli-
żej Polski”. Jego celem jest dostosowanie urzędów
konsularnych do zwiększonego zakresu zadań po-
przez realizację przedsięwzięć organizacyjnych i ka-
drowych. W celu poprawy obsługi obywateli polskich
przebywających w Wielkiej Brytanii w bieżącym
roku resort spraw zagranicznych m.in. otworzy
nowy Konsulat Generalny RP w Manchesterze.
Ponadto w ramach programu podjęto działania
w celu zwiększenia stanu osobowego oraz dostosowa-
nia bazy lokalowej do zwiększonej ilości pracy konsu-
latów. Polegają one m.in. na wynajęciu nowych sie-
dzib dla urzędów konsularnych w Londynie i Dubli-
nie, doposażeniu placówek m.in. w dodatkowy sprzęt
biurowy, telekomunikacyjny, komputerowy oraz w środ-
ki transportu. Dodatkowo, w celu zwiększenia opieki
konsularnej nad obywatelami polskimi w Wielkiej
Brytanii i Irlandii, wydłużono godziny przyjęć inte-
resantów m.in. w KG RP w Londynie i Edynburgu;
znacznie zwiększono liczbę dyżurów wyjazdowych
konsulów w największych miastach – skupiskach oby-
wateli polskich, poza miastami, w których urzędy
konsularne mają swoje siedziby.
Wprowadzane w życie zmiany organizacyjne,
w tym zmiana organizacji pracy i zwiększenie obsady
urzędów konsularnych, zdaniem Ministerstwa Spraw
Zagranicznych nie rozwiążą sytuacji bez odpowied-
nich działań na szczeblu ogólnokrajowym. W opinii
resortu spraw zagranicznych równie istotne jest pod-
jęcie działań przez inne urzędy i instytucje krajowe
w celu dotarcia do rodaków z rzetelną informacją na
temat możliwości, warunków i wymogów zatrudnie-
nia w poszczególnych krajach Unii Europejskiej, tak
aby wypracować i realizować niezbędne programy
przygotowawcze, np. kursy języków obcych, warszta-
ty z zakresu prawa pracy, polskiego oraz obowiązują-
cego w innych krajach UE, regulacji podatkowych,
ubezpieczeń zdrowotnych i inne podobne inicjatywy.
Chciałbym poinformować Pana Marszałka, że
prezes Rady Ministrów zarządzeniem nr 12 z dnia
14 lutego 2007 r. powołał, jako swój organ pomocni-
czy, Zespół do Spraw Migracji, którego celem, zgod-
nie z § 1 wyżej wymienionego zarządzenia, jest „za-
pewnienie koordynacji zadań i uzgodnień działań
realizowanych przez organy administracji rządowej
w zakresie problematyki migracji oraz wymiany in-
formacji i monitorowania prac prowadzonych na po-
ziomie wspólnotowym”. W ramach zespołu powoła-
no grupy robocze. Przedstawiciele MSZ są członka-
mi grup do spraw emigracji zarobkowej, przeciw-
działania nielegalnej imigracji, gromadzenia i wy-
miany statystyk. Dodatkowo utworzono Grupę Ro-
boczą do Spraw Reemigracji zajmującą się proble-
matyką zachęcania Polaków do powrotów do kraju.
W pracach tego gremium uczestniczą również przed-
stawiciele Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Pra-
ce zespołu do spraw reemigracji wymagają szerokiej,
zwięzłej i aktywnej współpracy międzyresortowej,
szczególnie tych instytucji, których zakres kompe-
tencji dotyczy działań na terenie Polski.
W opinii resortu spraw zagranicznych wszystkie
te, znane nam na dzień dzisiejszy, propozycje, łącz-
nie z programem Platformy Obywatelskiej, są nie-
zwykle interesujące i powinny stać się podstawą zin-
tensyfikowanych prac w ramach Międzyresortowe-
go Zespołu do Spraw Migracji oraz powołanej w tym
celu Grupy Roboczej do Spraw Reemigracji. Ze wzglę-
du na wagę problemu kierunki współpracy w tym
zakresie powinny być ustalone mocą uchwały zespo-
łu. Jedynie ta droga zapewni, że program skierowa-
ny do migrantów będzie właściwie przygotowany
i koordynowany, a jego wskazania będą wiążące dla
realizujących go instytucji. Ministerstwo Spraw Za-
granicznych wyraża gotowość aktywnej współpracy
w tym zakresie zarówno w ramach zespołu, jak
i grupy roboczej.
Mając nadzieję, że opisane wyżej zaangażowanie
Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz podległej
mu służby konsularnej w ochronę praw i interesów
obywateli RP przynosi im wymierne korzyści, pra-
gnę zapewnić Pana Marszałka o pełnym zaangażo-

waniu polskiej służby dyplomatyczno-konsularnej
w sprawy z zakresu opieki konsularnej nad naszymi
obywatelami przebywającymi za granicą.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie finansowania działalności
szkół zawodowych prowadzonych
przez organizacje pozarządowe
i izby rzemieślnicze (481)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Witolda Gintowt-Dziewał-
towskiego (nr SPS-023-481/08) w sprawie finanso-
wania działalności szkół zawodowych prowadzonych
przez organizacje pozarządowe i izby rzemieślnicze,
uprzejmie wyjaśniam.
W polskim systemie oświaty odpowiedzialność za
wykonywanie zadań oświatowych ponoszą jednostki
samorządu terytorialnego, które pełnią w tym za-
kresie dwojaką rolę: przede wszystkim prowadzą
szkoły i placówki publiczne, a ponadto są organem
dotującym szkoły i placówki niepubliczne oraz szko-
ły i placówki publiczne prowadzone przez inne osoby
prawne i osoby fizyczne. Zgodnie z art. 5 ust. 2 usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) szkoła i pla-
cówka mogą być szkołą i placówką publiczną albo
niepubliczną i mogą być zakładane i prowadzone
przez jednostkę samorządu terytorialnego, inną
osobę prawną lub osobę fizyczną.
Założenie szkoły publicznej przez osobę prawną
inną niż jednostka samorządu terytorialnego lub
osobę fizyczną, stosownie do art. 58 ust. 3, wymaga
zezwolenia właściwego organu jednostki samorządu
terytorialnego, której zadaniem jest prowadzenie
szkół publicznych danego typu, wydanego po uzy-
skaniu pozytywnej opinii kuratora oświaty. Szkoły
te, na podstawie art. 80 ust. 1 ww. ustawy, prowadzą
gospodarkę finansową według zasad określonych
przez organ lub podmiot prowadzący szkołę. Szko-
łom prowadzonym przez osoby fizyczne lub prawne
niebędące jednostką samorządu terytorialnego przy-
sługuje dotacja z budżetu jednostki samorządu tery-
torialnego obowiązanego do prowadzenia odpowied-
niego typu i rodzaju szkół. Dotacja służy dofinanso-
527
waniu kosztów działalności bieżącej szkoły, a nie
pokryciu całkowitych kosztów prowadzenia szkoły.
Sposób ustalania kwoty dotacji określa art. 80
ust. 3 ustawy o systemie oświaty. Zgodnie z treścią
tego artykułu szkoły te otrzymują na każdego ucznia
dotację z budżetu jednostki samorządu terytorialne-
go obowiązanej do prowadzenia odpowiedniego typu
i rodzaju szkół, w wysokości równej wydatkom bie-
żącym przewidzianym na jednego ucznia w szkołach
tego samego typu i rodzaju prowadzonych przez tę
jednostkę samorządu terytorialnego. W przypadku
nieprowadzenia przez jednostkę samorządu teryto-
rialnego szkoły tego samego typu i rodzaju podsta-
wą ustalenia wysokości dotacji jest kwota przewi-
dziana na jednego ucznia szkoły publicznej danego
typu i rodzaju w części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego. Dotacje są
przekazywane w 12 częściach w terminie do ostat-
niego dnia każdego miesiąca.
Istotną sprawą jest tryb prawidłowego rozlicze-
nia dotacji otrzymanej przez organ prowadzący.
W myśl art. 80 ust. 4 ustawy o systemie oświaty or-
gan stanowiący jednostki samorządu terytorialnego
ustala tryb udzielania i rozliczania dotacji, uwzględ-
niając w szczególności podstawę obliczania dotacji
i zakres danych, które powinny być zawarte we wnio-
sku o udzielenie dotacji oraz w rozliczeniu wykorzy-
stania dotacji. Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 9
ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności
za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U.
z 2005 r. Nr 14, poz. 114, z późn. zm.):
— wydatkowanie dotacji niezgodnie z przezna-
czeniem określonym przez udzielającego dotację,
— nierozliczenie otrzymanej dotacji lub nieter-
minowe rozliczenie tej dotacji,
— niedokonanie zwrotu dotacji w należnej wy-
sokości lub nieterminowe dokonanie zwrotu tej
dotacji
podlega odpowiedzialności za naruszenie dyscy-
pliny finansów publicznych.
Nadzór nad działalnością jednostki samorządu
terytorialnego sprawuje prezes Rady Ministrów i wo-
jewoda, a w zakresie spraw finansowych – regional-
na izba obrachunkowa. Stosownie do art. 1 ustawy
z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach
obrachunkowych (Dz. U. z 2001, Nr 55, poz. 577,
z późn. zm.) regionalne izby obrachunkowe sprawu-
ją nadzór nad działalnością jednostek samorządu te-
rytorialnego w zakresie spraw finansowych określo-
nych w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, m.in. badają
uchwały podejmowane przez organy jednostek sa-
morządu terytorialnego w sprawach zasad i zakresu
przyznawania dotacji z budżetu jednostki samorzą-
du terytorialnego. Natomiast działalność kontrolna
sprawowana przez regionalne izby obrachunkowe
obejmuje gospodarkę finansową jednostek samorzą-
du terytorialnego, a także innych podmiotów w za-
kresie wykorzystywania przez nie dotacji przyzna-
wanych z budżetów jednostek samorządu terytorial-
nego. W myśl art. 2 ust. 1 ustawy izby kontrolują
528
gospodarkę finansową ww. podmiotów na podstawie
kryterium zgodności z prawem i zgodności doku-
mentacji ze stanem faktycznym. Stosownie do art. 7
izby przeprowadzają co najmniej raz na cztery lata
kompleksową kontrolę gospodarki finansowej jedno-
stek samorządu terytorialnego. Mogą również na
wniosek jednostek samorządu terytorialnego lub ich
związków przeprowadzać kontrolę podmiotów, któ-
rym została przyznana dotacja z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego. Kontrola jednostek sa-
morządu terytorialnego może być przeprowadzona
przez regionalne izby obrachunkowe na wniosek or-
ganów administracji rządowej, agencji lub funduszy
celowych w przypadku przekazania środków pu-
blicznych na rzecz tych podmiotów.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż
organizację i zasady działania izb rzemieślniczych
określa ustawa z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle
(Dz. U. z 2002 r. Nr 112, poz. 979, z późn. zm.). Izby
rzemieślnicze są organizacjami samorządu gospo-
darczego rzemiosła, do którego zadań należy w szcze-
gólności nadzór nad organizacją i przebiegiem pro-
cesu przygotowania zawodowego w rzemiośle oraz
uczestniczenie w realizacji zadań z zakresu oświaty
i wychowania w celu zapewnienia wykwalifikowa-
nych kadr dla gospodarki (art. 7 ust. 5 pkt 2 i 5).
Zgodnie z art. 8 i 19 ustawy o rzemiośle z chwilą
wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego uzyskują
one osobowość prawną. Stosownie do art. 13 i 14
ustawy, szczegółowe zadania izb rzemieślniczych,
ich ustrój, stosunki prawne członków ustalane są
w statutach uchwalanych przez zjazdy lub walne
zgromadzenia tych organizacji. Również zasady go-
spodarki finansowej izb rzemieślniczych oraz zasa-
dy wynagradzania zatrudnionych w nich pracowni-
ków określają walne zgromadzenia (zjazdy delega-
tów) tych organizacji. Kwestie wynagrodzeń człon-
ków izb należą zatem do wewnętrznych uregulowań
izb. Ingerencja ministra właściwego do spraw oświa-
ty i wychowania ogranicza się do określenia w dro-
dze rozporządzenia warunków powoływania komisji
egzaminacyjnych izb rzemieślniczych przeprowa-
dzających egzaminy na tytuły czeladnika i mistrza
w zawodzie, warunków dopuszczania do egzaminu
i sposobu jego przeprowadzania, wysokości wyna-
grodzenia członków komisji, warunków wydawania
oraz wzorów świadectw czeladniczych i dyplomów
mistrzowskich. Kwestię tą reguluje wydane na pod-
stawie art. 3 ust. 4 ustawy o rzemiośle rozporządze-
nie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie egzaminów na tytuły
czeladnika i mistrza w zawodzie, przeprowadzanych
przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych
(Dz. U. Nr 215, poz. 1820).
Podsumowując, uprawnienie do dotacji z budżetu
jednostki samorządu terytorialnego dla szkół pu-
blicznych prowadzonych przez osoby fizyczne i praw-
ne inne niż jednostki samorządu terytorialnego wy-
nika wprost z ustawy o systemie oświaty. Dotacja
udzielana podmiotom prowadzącym szkoły publicz-
ne m.in. izbom rzemieślniczym jest jedynie formą
dofinansowania kosztów prowadzenia szkół. Nie
stanowi natomiast jedynego źródła pokrywania wy-
datków związanych z funkcjonowaniem tych szkół.
Integralną kwestią są natomiast zasady zatrudnia-
nia i ustalania wynagrodzeń pracowników zatrud-
nionych w izbach rzemieślniczych. Określają je sta-
tuty uchwalane przez zjazdy lub walne zgromadze-
nia tych organizacji. W systemie oświaty, według
danych Systemu Informacji Oświatowej z 30 wrze-
śnia 2007 r., funkcjonują 202 ponadgimnazjalne
szkoły publiczne prowadzone przez osoby fizyczne
oraz osoby prawne inne niż jednostki samorządu te-
rytorialnego.
Odnosząc się do pytania trzeciego, zawartego
w przedmiotowej interpelacji, chciałbym uprzejmie
zaznaczyć, że przeprowadzenie postępowania wyja-
śniającego w tej kwestii nie znajduje się w kompe-
tencji Ministra Edukacji Narodowej. Z informacji
uzyskanych od śląskiego kuratora oświaty wynika,
że w Zespole Szkół Rzemieślniczych im. Staszica
w Bielsku-Białej rozpoczęła się kontrola doraźna
w zakresie organizacji i przebiegu kształcenia, nato-
miast wojewoda śląski złożył do regionalnej izby ob-
rachunkowej wniosek o przeprowadzenie kontroli
m.in. w zakresie wykorzystywania dotacji przyzna-
wanej organowi prowadzącemu ww. zespół szkół
w latach 2002–2007 z budżetu właściwej jednostki
samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie konsekwencji wyroków sądów
orzekających wypłatę rent, odszkodowań
i zadośćuczynień za zaniedbania
i niezachowanie należytej staranności
przez pracowników szpitali,
w tym Szpitala Wojewódzkiego w Łomży (482)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Wicemarszałka Sejmu Krzysztofa Pu-
try z dnia 21 stycznia 2008 r. (SPS-023-482/08), za-
wierające interpelację Pana Posła Witolda Gintowt-
-Dziewałtowskiego w sprawie konsekwencji wyro-
ków sądów orzekających wypłatę rent, odszkodowań
i zadośćuczynień za zaniedbania i niezachowanie
należytej staranności przez pracowników szpitali,
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zagadnienia związane z wykonywaniem zawodu
lekarza zostały uregulowane w ustawie o zawodach

lekarza i lekarza dentysty z 5 grudnia 1996 r.
(Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152, z późn. zm.), okre-
ślającej podstawowe zasady wykonywania zawodu
lekarza, a także w statuującej samorząd zawodowy
ustawie o izbach lekarskich z 17 maja 1989 r. (Dz. U.
z 1989 r. Nr 30, poz. 158). Zasady etyki i deontologii,
których winni przestrzegać lekarze, podejmując
czynności w ramach wykonywania zawodu, zostały
również zawarte w Kodeksie Etyki Lekarskiej z dnia
14 grudnia 1991 r., który został uchwalony przez sa-
morząd lekarski na podstawie upoważnienia zawar-
tego w ustawie z 1989 r.
Podstawowe zadania samorządu zawodowego,
określone w ustawie o izbach lekarskich, to w szcze-
gólności: sprawowanie pieczy i nadzoru nad należy-
tym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza,
ustanawianie obowiązujących wszystkich lekarzy
zasad etyki i deontologii zawodowej oraz dbałość
o ich przestrzeganie. Ustawodawca w art. 41 ustawy
o izbach lekarskich ustanowił odpowiedzialność le-
karzy przed sądami lekarskimi za postępowanie
sprzeczne z zasadami etyki i deontologii zawodowej,
a w art. 42 powołanej ustawy przewidział sankcje za
naruszenie tychże zasad. Zgodnie z przywołanymi
przepisami sąd lekarski może orzekać kary: upo-
mnienia, nagany, zawieszenia prawa wykonywania
zawodu lekarza na okres od sześciu miesięcy do
trzech lat oraz pozbawienia prawa wykonywania za-
wodu lekarza.
Z uwagi na fakt, że aktualnie obowiązująca
ustawa o izbach lekarskich nie zapewnia stronom
postępowania wystarczającej ochrony ich praw,
planowana jest nowelizacja jej przepisów, w szcze-
gólności zapewniająca rozszerzenie uprawnień osób
pokrzywdzonych, poprzez uznanie pokrzywdzone-
go za stronę postępowania, wprowadzenie jawności
postępowania przed sądami lekarskimi, rozszerze-
nie katalogu kar oraz wprowadzenie możliwości
odwołania od orzeczeń sądów lekarskich do sądu
powszechnego.
Trzeba podkreślić, że odpowiedzialność zawo-
dowa lekarzy jest odpowiedzialnością wynikającą
z przepisów szczególnych, niezależnie od niej le-
karz może być pociągnięty do odpowiedzialności
dyscyplinarnej (na zasadach określonych w przepi-
sach Kodeksu pracy) przez bezpośredniego zwierzch-
nika – pracodawcę, który może zastosować wobec
niego karę dyscyplinarną, włącznie ze zwolnieniem
z pracy.
Ponadto istnieje możliwość dochodzenia roszczeń
cywilnych (odszkodowawczych) na zasadach ogól-
nych określonych przepisami Kodeksu cywilnego.
Należy dodać, iż za czyn zakwalifikowany jako
przestępstwo lekarz może zostać pociągnięty do od-
powiedzialności karnej na zasadach określonych
w Kodeksie postępowania karnego przez prokurato-
ra, który może skierować przeciwko niemu sprawę
do wydziału karnego sądu powszechnego.
Odnosząc się do pytań w sprawie wysokości od-
szkodowań, rent oraz kosztów postępowań sądo-
wych, należy wyjaśnić, że zagadnienia te regulują
529
właściwe przepisy. Natomiast podmiotem właści-
wym do przekazania aktualnych informacji na te-
mat sankcji, jakie ponieśli pracownicy ochrony zdro-
wia z tytułu naruszenia zasad wykonywania zawo-
du, są właściwe organy samorządu zawodowego,
przed którymi toczone jest postępowanie w tym za-
kresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Arndta
w sprawie sprzeczności
przepisów wykonawczych dotyczących
gospodarstw pomocniczych (483)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana Pawła Arndta, Posła na Sejm RP,
z dnia 14 grudnia 2007 r., otrzymanym przy piśmie
znak: SPS-023-483/08 – uprzejmie wyjaśniam, że
minister finansów w dniu 30 stycznia 2008 r. podpi-
sał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w spra-
wie gospodarki finansowej jednostek budżetowych,
zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych
oraz trybu postępowania przy przekształcaniu w inną
formę organizacyjno-prawną, które zostało skierowa-
ne do publikacji w Dzienniku Ustaw Rzeczypospoli-
tej Polskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zmiany
wprowadzone w wyżej wymienionym rozporządze-
niu dostosowują treść przepisów omawianego aktu
wykonawczego do obowiązującej treści przepisów
ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Nowelizacja rozporządzenia objęła budzące wąt-
pliwości Pana Posła przepisy § 46 i § 58 rozporzą-
dzenia w celu dostosowania ich brzmienia do przepi-
sów ustawy o finansach publicznych. Zrezygnowano
z części przepisów, pozostawiając jedynie przepis do-
precyzowujący kwestię rozliczania podatku VAT.
Wyrażam nadzieję, że aktualne brzmienie prze-
pisów omawianego rozporządzenia nie będzie powo-
dowało wątpliwości interpretacyjnych w przedmio-
towym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Pęzioł
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
530
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie przywrócenia ośrodka poznańskiego
jako realizatora konkursu ministra zdrowia
„Tomografia pozytonowa PET
– budowa sieci ośrodków PET” (485)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Stanisława Steca, przesła-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 21 stycznia
2008 r. (znak: SPS-023-485/08), w sprawie przywró-
cenia ośrodka poznańskiego jako realizatora pro-
gramu pn. „Tomografia pozytonowa (PET) – budo-
wa sieci ośrodków PET”, uprzejmie informuję:
Z uwagi na fakt, iż Wielkoposkie Centrum Onko-
logii jest wiodącym ośrodkiem w województwie wiel-
kopolskim w zakresie leczenia chorób nowotworow-
ych oraz pozyskało fundusze strukturalne na
budowę pawilonu dla Zakładu Medycyny Nuklear-
nej podjęto decyzję o przyznaniu w roku 2008
środków finansowych na zakup skanera PET dla
tego ośrodka.
Informacja o powyższej decyzji została przeka-
zana panu prof. Julianowi Malickiemu, dyrektoro-
wi Wielkopolskiego Centrum Onkologii, w dniu
6 lutego br.
Z wyrazami głębokiego szcunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie sposobu ustalania dochodu
z 1 ha przeliczeniowego do celów
świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej
dla rodzin rolniczych (486)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Stani-
sława Steca z dnia 31 grudnia 2007 r. dotyczącą
ustalania dochodu z hektara udzielam następują-
cych wyjaśnień.
Według ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) od
dnia 1 maja 2004 r. dochód z hektara przeliczenio-
wego przyjęty do celów pomocy społecznej do 1 paź-
dziernika 2006r. wynosił 194 zł. Obecnie po zwery-
fikowaniu kwot świadczeń pieniężnych rozporządze-
niem Rady Ministrów z dnia 24 lipca 2006 r. w spra-
wie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz
kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej
(Dz. U. 06.135.950) wysokość dochodu z hektara wy-
nosi 207 zł.
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej dostosowała przyjęty poziom dochodu z hek-
tara przeliczeniowego do opartego na badaniach na-
ukowych poziomu interwencji socjalnej.
Kwota dochodu z ha przeliczeniowego uwzględ-
nia tzw. dopłaty bezpośrednie wypłacane rolnikom
na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r.
o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych
i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r.
Nr 6, poz. 40, z późn. zm.).
Ze względu na fakt, iż w indywidualnych gospo-
darstwach rolnych (poza wyjątkami dla celów ba-
dawczych) nie jest prowadzona księgowość, a docho-
dowość każdego pojedynczego gospodarstwa zależy
od bardzo wielu czynników, tak obiektywnych, jak
i subiektywnych, określenie dochodu z ha przelicze-
niowego musi wynikać i wynika z szacunków i celów
polityki społecznej państwa.
Szacując dochód z ha przeliczeniowego dla celów
pomocy społecznej rząd uwzględnia przede wszyst-
kim tę zasadę, że świadczeniobiorcy systemu powin-
ni móc zaspokajać swoje codzienne, podstawowe po-
trzeby na porównywalnym poziomie, bez względu
na miejsce zamieszkania i źródła własnego dochodu.
Trzeba zatem przy przedmiotowym szacunku brać
pod uwagę koszty utrzymania na co dzień.
W ustawie o pomocy społecznej są przepisy sta-
nowiące, że w szczególnie uzasadnionych przypad-
kach może być przyznana pomoc pomimo przekro-
czenia kryterium dochodowego oraz że w przypadku
stwierdzonych dysproporcji między poziomem życia
a udokumentowanym dochodem można odmówić
pomocy mimo spełniania kryterium dochodowego
(art 12 i 41 nowej ustawy). Przepisy te, jak wszystkie
pozostałe, nie rozróżniają grup społecznych.
Równocześnie informuję, iż minister pracy i poli-
tyki społecznej nie posiada informacji co do prac nad
wprowadzeniem rachunkowości gospodarstw rol-
nych. W związku z powyższym obecnie w minister-
stwie nie są prowadzone prace legislacyjne celem
zmiany przedmiotowego art. 8 ust. 9.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej (487)
W związku z interpelacją Pana Posła Stanisława
Steca z dnia 31 grudnia 2007 r., przesłaną pismem
nr SPS-023-487-08, w sprawie kryteriów dochodo-
wych określonych w ustawie o pomocy społecznej
uprzejmie odpowiadam.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.) kryteria dochodowe podlegają
weryfikacji co 3 lata, z uwzględnieniem wyniku ba-
dań progu interwencji socjalnej.
Badania progu interwencji socjalnej dokonuje In-
stytut Pracy i Spraw Socjalnych w oparciu o rozpo-
rządzenie ministra polityki społecznej z dnia 7 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie progu interwencji so-
cjalnej (Dz. U. 05.211.1762). Zgodnie z powyższym
rozporządzeniem próg interwencji socjalnej jest
ustalany w oparciu o koszyk dóbr i usług opracowa-
ny na podstawie minimalnych norm spożycia, mini-
malnych okresów użytkowania dóbr oraz minimal-
nego zakresu korzystania z usług, wyrażony warto-
ściami cen rynkowych w przyjętym okresie badaw-
czym, a następnie korygowany o rzeczywiste zacho-
wania konsumpcyjne wybranych typów gospodarstw
domowych o niskich dochodach. Natomiast zakres
potrzeb niezbędnych do egzystencji branych pod
uwagę przy ustalaniu progu interwencji socjalnej
obejmuje wydatki na żywność, mieszkanie, odzież
i obuwie, edukację, ochronę zdrowia i higienę, trans-
port i łączność, kulturę, sport i wypoczynek. Mini-
malny zakres wydatków, o których mowa, powinien
zapewnić zaspokojenie potrzeb niezbędnych do eg-
zystencji osoby lub rodziny. Wyniki badań progu in-
terwencji socjalnej są przekazywane ministrowi
właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego
do dnia 15 lutego roku, w którym przeprowadza się
weryfikację.
W roku, w którym przeprowadza się weryfikację
kwot kryteriów dochodowych, Rada Ministrów do
dnia 15 maja przedstawia Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych propozycję kwot
kryteriów dochodowych, informację o realizacji
świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej za okres
od poprzedniej weryfikacji obejmującą liczbę świad-
czeniobiorców, liczbę świadczeń i ogólną kwotę wy-
datków na świadczenia. Trójstronna Komisja do
Spraw Społeczno-Gospodarczych uzgadnia kryteria
dochodowe w terminie do dnia 15 czerwca danego
roku kalendarzowego. W przypadku gdy komisja nie
uzgodni w przewidzianym terminie kryteriów do-
chodowych, Rada Ministrów ustala, nie niższe niż
w przedstawionej propozycji, kryteria dochodowe.
531
Niezależnie od opisanej powyżej procedury wery-
fikacji kryteriów dochodowych minister właściwy
do spraw zabezpieczenia społecznego przedkłada co-
rocznie do dnia 15 kwietnia Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych informację o wy-
sokości minimum egzystencji ustalonego przez In-
stytut Pracy i Spraw Socjalnych. Jeśli w danym roku
kalendarzowym kwota kryterium dochodowego oso-
by samotnie gospodarującej i kwota kryterium do-
chodowego na osobę w rodzinie będzie równa lub
niższa niż minimum egzystencji, Trójstronna Komi-
sja do Spraw Społeczno-Gospodarczych może wystą-
pić do Rady Ministrów z wnioskiem o zweryfikowa-
nie kwot kryteriów dochodowych.
Ostatnia weryfikacja kryteriów dochodowych
nastąpiła w dniu 1 października 2006 r. i została
ogłoszona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
24 lipca 2006 r. w sprawie zweryfikowanych kryte-
riów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej (Dz. U. z 2006 r. Nr 135, poz.
950). Od dnia 1 października 2006 r. zweryfikowane
kwoty kryteriów wynoszą:
1) dla osoby samotnie gospodarującej – 477 zł
(wcześniej 461 zł),
2) dla osoby w rodzinie – 351 zł (wcześniej 316 zł),
3) kwota dochodu z 1 ha przeliczeniowego – 207 zł
(wcześniej 194 zł).
Od 1 października 2006 r. podwyższona została
również maksymalna kwota zasiłku stałego i wyno-
si ona 444 zł (wcześniej wynosiła 418 zł).
Jeżeli w roku bieżącym kwota kryterium docho-
dowego osoby samotnie gospodarującej i kwota kry-
terium dochodowego na osobę w rodzinie będzie
równa lub niższa niż minimum egzystencji, a Trój-
stronna Komisja do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych wystąpi do Rady Ministrów z wnioskiem
o zweryfikowanie kwot kryteriów dochodowych,
podjęte zostaną stosowne działania w celu weryfika-
cji kwot kryterium.
Jednocześnie pragnę poinformować, że od 1 stycz-
nia br. wzrosła minimalna wysokość zasiłku okreso-
wego, który jest przyznawany w szczególności ze
względu na długotrwałą chorobę, niepełnospraw-
ność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia
uprawnień do świadczeń z innych systemów zabez-
pieczenia społecznego. Wypłata zasiłku okresowego
jest zadaniem własnym gminy, dofinansowywanym
z budżetu państwa. Świadczenie to stanowi różnicę
między posiadanym dochodem a przyjętym kryte-
rium uprawniającym do świadczeń z pomocy spo-
łecznej, przy czym ustalona została minimalna gwa-
rantowana wysokość tego świadczenia. Obecnie nie
może być ona niższa niż 50% różnicy między kryte-
rium dochodowym osoby samotnie gospodarującej
a dochodem tej osoby, a w przypadku rodziny kryte-
rium dochodowym rodziny a dochodem tej rodziny.
Dla porównania w roku 2005 minimalna wysokość
zasiłku okresowego wynosiła w przypadku osoby sa-
motnie gospodarującej 30% różnicy między kryte-
rium dochodowym osoby samotnie gospodarującej
532
a dochodem tej osoby, natomiast w przypadku rodzi-
ny 20% różnicy między kryterium dochodowym ro-
dziny a dochodem rodziny, zaś w latach 2006–2007
odpowiednio 35% i 25%.
W związku z podwyższeniem minimalnej gwa-
rantowanej wysokości tego świadczenia zdarza się
(zwłaszcza w przypadku wieloosobowych gospo-
darstw domowych), że zasiłki okresowe są przyzna-
wane w kwotach sięgających nawet 1400 zł miesięcz-
nie. Taka sytuacja w opinii wielu kierowników
ośrodków pomocy społecznej demotywuje rodziny do
podejmowania działań na rzecz przezwyciężenia ich
trudnej sytuacji życiowej i usamodzielnienia, a tym
samym uniemożliwia prowadzenie efektywnej pracy
socjalnej z rodziną. Dlatego też do tutejszego resor-
tu kierowane są wnioski o rozważenie zmniejszenia
gwarantowanej minimalnej wysokości przedmioto-
wego zasiłku, co jednocześnie nie stanowiłoby prze-
szkody w przyznawaniu zasiłków wyższych, w zależ-
ności od sytuacji i indywidualnych potrzeb rodziny.
Ponadto należy zauważyć, że w systemie pomocy
społecznej przewidziane są również świadczenia,
które przyznawane są bez względu na posiadany do-
chód, np. praca socjalna, poradnictwo specjalistycz-
ne, interwencja kryzysowa. Poza tym w przypad-
kach nieprzewidzianych literą ustawy, uzasadniają-
cych przyznanie pomocy społecznej, rodzinie o do-
chodach przekraczających kryteria dochodowe może
być przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości
nieprzekraczającej kryterium dochodowego rodziny,
który nie podlega zwrotowi. Może też być przyznany
zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczo-
wa, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty
zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową. W uza-
sadnionych przypadkach ośrodek pomocy społecznej
może odstąpić od żądania zwrotu udzielonej pomo-
cy. Dodatkowo przy przyznawaniu pomocy z progra-
mu rządowego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” stosuje się podwyższone kryterium, które
stanowi 150% kwot kryterium dochodowego okre-
ślonego w ustawie o pomocy społecznej, czyli 715,50 zł
w przypadku osoby samotnie gospodarującej i 526,50
w przypadku osoby w rodzinie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zwiększenia udziałów samorządów
w podatku dochodowym od osób fizycznych (488)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną, przy piśmie z dnia 23 stycznia 2008 r.,
nr SPS-023-488/08, interpelacją posła Stanisława
Steca w sprawie zwiększenia udziałów samorządów
w podatku dochodowym od osób fizycznych uprzej-
mie wyjaśniam:
Ulga podatkowa dla podatników podatku docho-
dowego od osób fizycznych wychowujących dzieci zo-
stała wprowadzona na podstawie:
— ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588),
— ustawy z dnia 5 września 2007 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. Nr 191, poz. 1361).
Przepisy ww. ustaw dały podatnikowi podatku
dochodowego (rozliczającemu się wg skali podatko-
wej) prawo do odliczenia rocznie początkowo kwoty
stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i kwoty 120 zł (jeżeli podatnik w roku podatkowym
wychowywał własne lub przysposobione dzieci,
tj. dzieci małoletnie, dzieci, bez względu na ich wiek,
które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały
zasiłek pielęgnacyjny, dzieci do ukończenia 25 lat
uczące się w szkołach, o ile w roku podatkowym
dzieci te nie uzyskały dochodów, z wyjątkiem docho-
dów wolnych od podatku dochodowego, renty ro-
dzinnej oraz dochodów w wysokości niepowodującej
obowiązku zapłaty podatku), która ostatecznie zo-
stała zwiększona do wysokości podwójnej kwoty
zmniejszającej podatek w pierwszym przedziale ska-
li podatkowej.
Ulga w tej postaci obowiązywała już w 2007 r.,
ale jej skutki po raz pierwszy wystąpią w 2008 r. ze
względu na odliczenie tej ulgi przez uprawnionych
podatników w rocznym rozliczeniu podatku docho-
dowego od osób fizycznych.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w dniu
5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu Zespołu do Spraw
Systemu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego była podnoszo-
na kwestia możliwości zwiększenia, w związku z ulgą
prorodzinną, udziału jednostek samorządu teryto-
rialnego w podatku PIT.
Strona samorządowa zespołu stwierdziła, że
wprowadzenie ulgi prorodzinnej spowoduje, iż w ka-
sach samorządowych zabraknie 3,4 mld zł, co ozna-
cza zmniejszenie o tę kwotę możliwości absorpcyj-
nych środków unijnych i spowolnienie procesu inwe-
stycyjnego. Co więcej, brak tej kwoty narusza – zda-
niem strony samorządowej – finanse samorządów
tak, iż zagraża to realizacji przez nie zadań. W związ-
ku z tym strona samorządowa proponuje zwiększe-
nie udziału w PIT: gminom – o 4,45%, powiatom
– o 1,25% i województwom – o 0,18%.
Strona rządowa poinformowała, iż zgodnie z sza-
cunkami przeprowadzonymi na potrzeby projektu
ustawy budżetowej na rok 2008 zwiększenie ulgi
prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora finan-
sów publicznych w wysokości 7108 mln zł. Ponieważ
w 2008 r. udział jednostek samorządu terytorialne-
go we wpływach z podatku dochodowego od osób fi-

zycznych wynosić będzie 48,34%, szacuje się, że sku-
tek dla jednostek samorządu terytorialnego wynie-
sie około 3436 mln zł, co – w warunkach roku 2008
– odpowiada udziałowi we wpływach z tego podatku
w wysokości 6,45%, z czego dla: gmin – 4,87%, po-
wiatów – 1,37%; województw – 0,21%.
Strona rządowa zauważyła, iż planowana na
2008 r. kwota wpływów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych (po uwzględnieniu m.in.
ulgi, o której mowa wyżej), stanowiąca podstawę do
naliczenia udziałów we wpływach z tego podatku
dla jednostek samorządu terytorialnego, w porów-
naniu do analogicznej kwoty na rok 2007, jest wyż-
sza o 8,0%.
Należy zwrócić uwagę, iż do prognozy dochodów
z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych
na 2008 r. przyjęto m.in. następujące wielkości ma-
kroekonomiczne determinujące dynamikę podstawy
opodatkowania:
— realną dynamikę wynagrodzeń w gospodarce
narodowej –103,6%,
— dynamikę zatrudnienia w gospodarce narodo-
wej (102,0%), dynamikę liczby emerytów i rencistów
z pozarolniczego systemu ubezpieczeń społecznych
(100,9%), dynamikę liczby emerytów i rencistów z rol-
niczego systemu ubezpieczeń społecznych (96,5%),
— średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów
i usług konsumpcyjnych – 2,3%.
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodowego
od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia skutki pro-
ponowanych na ten rok zmian systemowych, m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszają-
cej podatek w pierwszym przedziale skali podatko-
wej (ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r.,
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie
jej w rozliczeniu rocznym),
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierw-
szym przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
do 1335 zł,
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49%
w 2008 r.,
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku na-
leżnego na rzecz organizacji pożytku publicznego,
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwot-
nymi założeniami ustawy, tj. obniżenia o kolejne
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy),
w stosunku do już obniżonej o 3 punkty procentowe
(tylko po stronie pracownika) w 2007 r., która bę-
dzie skutkować wyższą podstawą opodatkowania
dochodów osób fizycznych,
— podwyższenia diet dla osób przebywających
czasowo za granicą uzyskujących przychody ze sto-
sunku pracy.
Jeśli zaś chodzi o ewentualną rekompensatę
skutków wprowadzenia w podatku dochodowym od
533
osób fizycznych tzw. ulgi prorodzinnej poprzez zwięk-
szenie procentowego udziału w podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, uprzejmie informuję, że
w chwili obecnej kwestia ta nie jest możliwa do zre-
alizowania.
Obecnie Ministerstwo Finansów nie ma możli-
wości podania bardziej szczegółowej informacji o skut-
kach finansowych omawianej ulgi, bowiem nie dys-
ponuje danymi dotyczącymi m.in. liczby dzieci w po-
szczególnych gminach, na które będzie przysługiwa-
ła omawiana ulga podatkowa i których rodzice bądź
opiekunowie dokonają stosowanego odliczenia od
podatku.
Szczegółowe wyliczenie ubytku dochodów z tytułu
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych w poszczególnych jednostkach samo-
rządu terytorialnego w związku ze zwiększoną ulgą
podatkową będzie możliwe we wrześniu 2008 r. po
otrzymaniu wstępnych danych o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, wykazanych w rocznym ze-
znaniu podatkowym za 2007 r., złożonym w 2008 r.
Dopiero na podstawie ww. danych będzie możliwe
przeprowadzenie rzetelnej analizy w tym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopa-
da 2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego ustala się w wysokości łącznej
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej, nie
mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku
bazowym, skorygowanej o kwotę innych wydatków
z tytułu zmiany realizowanych zadań oświatowych.
Planowana pierwotnie na 2008 r. łączna kwota czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorzą-
du terytorialnego, ustalona zgodnie z art. 28 ust. 1 usta-
wy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
oraz z uwzględnieniem założeń do opracowania ustawy
budżetowej, wynosiła 28 788 317 tys. zł. W trakcie prac
budżetowych decyzją ministra finansów powyższa kwo-
ta została zwiększona o 268 300 tys. zł.
Tak więc w przyjętym przez Radę Ministrów
i skierowanym do parlamentu projekcie ustawy bu-
dżetowej na rok 2008 część oświatowa subwencji
ogólnej została ustalona w wysokości 29 056 617 tys. zł,
tj. wyższej o 3,02% w stosunku do kwoty z roku po-
przedniego (część oświatowa subwencji ogólnej na
rok 2007 wynosiła 28 204 949 tys. zł).
W toku prac parlamentarnych nad projektem
ustawy budżetowej na 2008 r. kwota części oświato-
wej subwencji ogólnej na wniosek komisji sejmowych
została zwiększona łącznie o kwotę 1 853 936 tys. zł,
tj. do wysokości 30 910 553 tys. zł, co w stosunku do
kwoty na 2007 r. oznacza wzrost o 9,59%.
Zaplanowana na rok 2008 kwota części oświato-
wej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu tery-
torialnego, w wysokości 30 910 553 tys. zł, powinna
pozwolić na wdrożenie podwyżek wynagrodzeń dla
nauczycieli w szkołach (placówkach) prowadzonych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
534
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że kwe-
stia dotycząca środków na planowane w roku 2008
podwyżki dla nauczycieli była poruszana podczas
posiedzenia Zespołu do Spraw Systemu Finansów
Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego, które odbyło się w dniu 5 grudnia
2007 r.
Ponieważ problematyka dotycząca podwyżek wy-
nagrodzeń dla nauczycieli należy do kompetencji
Ministerstwa Edukacji Narodowej, wniosek strony
samorządowej o zwiększenie części oświatowej sub-
wencji ogólnej na 2008 r. wraz ze stanowiskiem Ze-
społu do Spraw Systemu Finansów Publicznych Ko-
misji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
w sprawie skutków finansowych dla jednostek sa-
morządu terytorialnego związanych z podwyżkami
dla nauczycieli został przekazany do Ministerstwa
Edukacji Narodowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania
interpretacji w praktyce (490)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie nr SPS-023-490/08 interpelacją
złożoną przez pana posła Stanisława Steca w spra-
wie interpretacji przepisów prawa podatkowego, wy-
jaśniam, co następuje.
Wprowadzony z dniem 1 lipca 2007 r. system wy-
dawania interpretacji zakładał przede wszystkim:
— ujednolicenie wydawanych interpretacji,
— rozdzielenie funkcji wymiaru i kontroli od
funkcji interpretacji prawa podatkowego,
— podniesienie efektywności pracy organów ad-
ministracji skarbowej poprzez specjalizację oraz
koncentrację osób o wysokich kwalifikacjach, dzięki
czemu liczba pracowników zaangażowanych w wy-
dawanie interpretacji prawa podatkowego spadła
o połowę (obecnie wydawaniem pisemnych interpre-
tacji zajmuje się 305 osób).
Wprowadzenie obecnego systemu wynikało z trud-
ności oraz niejasności wynikających ze znacznego
rozproszenia kompetencji w zakresie wydawania in-
terpretacji przepisów prawa podatkowego. Kompe-
tencje takie posiadało 401 naczelników urzędów
skarbowych, co w praktyce uniemożliwiało nadzór
nad jednolitością wydawanych interpretacji.
Ponadto poprzedni stan prawny zakładał jedynie
możliwość uzyskania interpretacji przez zarejestro-
wanych w kraju podatników oraz w odniesieniu do
zdarzeń, które miały już miejsce. Wychodząc na-
przeciw oczekiwaniom podatników, niejednokrotnie
zwracającym się w tej sprawie do ministra finansów,
nowe przepisy umożliwiają wystąpienie o interpre-
tację wszystkim zainteresowanym, a dodatkowo in-
terpretacje są wydawane w odniesieniu do przedsta-
wionego przez zainteresowanego stanu przyszłego.
Takie rozwiązanie znacząco wpływa na ułatwienie
prowadzenia działalności przez podmioty mające
siedzibę w Polsce, jak również te, które zamierzają
taką działalność rozpocząć.
Należy również zauważyć, że wprowadzenie obec-
nego systemu zostało poprzedzone dogłębnymi anali-
zami, a przyjęte założenia są w pełni realizowane.
Wydawane interpretacje przepisów prawa podat-
kowego są na bieżąco monitorowane, co niewątpli-
wie przyczynia się do zachowywania jednolitości
wydawanych interpretacji.
Aktualnie, z uwagi na krótki okres obowiązywa-
nia nowych zasad wydawania interpretacji, rozwa-
żanie powrotu do wydawania interpretacji na zasa-
dach obowiązujących przed 1 lipca 2007 r. wydaje się
przedwczesne.
Odnośnie do opłaty w wysokości 75 zł, która zda-
niem pana posła jest dla podatnika wysoka, uprzej-
mie wyjaśniam, iż w aktualnie obowiązującym sta-
nie prawnym zainteresowany otrzymuje gwarancję,
że jeśli zastosuje się do otrzymanej interpretacji, nie
poniesie negatywnych konsekwencji jej zastosowa-
nia, np. obowiązku zapłaty podatku w zakresie zda-
rzenia będącego przedmiotem interpretacji, m.in.
w przypadku jeżeli zobowiązanie nie zostało prawi-
dłowo wykonane w wyniku zastosowania się do in-
terpretacji. Zastosowanie się do interpretacji daje
podatnikowi „gwarancję”, jakiej nie zapewniają mu
kosztowne usługi doradcze świadczone przez wyspe-
cjalizowane podmioty.
Ponadto uprzejmie informuję, że od 3 lipca 2006 r.
funkcjonuje Krajowa Informacja Podatkowa (infoli-
nia), która udziela zainteresowanym jednolitych in-
formacji w zakresie prawa podatkowego. W praktyce
powoduje to, iż podatnicy chcący uzyskać szybką
i wiarygodną odpowiedź na swoje pytanie zwracają
się telefonicznie do Krajowej Informacji Podatkowej,
co powoduje spadek liczby wystąpień o pisemne wy-
jaśnienia. Usługa oferowana przez Krajową Infor-
mację Podatkową stanowi praktyczne i wymierne
wsparcie dla wszystkich osób, które potrzebują szyb-
kiej i wiarygodnej odpowiedzi na pytania związane
z przepisami prawa podatkowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia
emerytalnego, rentowego i wypadkowego osób
prowadzących działalność gospodarczą,
mających uprawnienia do renty z tytułu
niezdolności do pracy (491)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 21 stycznia br., znak: SPS-023-
-491/08, interpelacją posła Stanisława Steca w spra-
wie obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego,
rentowego i wypadkowego osób prowadzących dzia-
łalność gospodarczą mających uprawnienia do renty
z tytułu niezdolności do pracy, pozwolę sobie przed-
stawić, co następuje:
W związku z wejściem w życie w dniu 30 czerwca
2007 r. art. 8 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw zmieniają-
cego ustawę z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych oraz ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych (Dz. U. Nr 169, poz. 1412 oraz z 2006 r.
Nr 90, poz. 626 i Nr 251, poz. 1846) nastąpiło prze-
sunięcie na dzień 1 stycznia 2008 r. wejścia w życie
przepisów nakładających na osoby mające ustalone
prawo do renty prowadzące pozarolniczą działalność
gospodarczą obowiązek opłacania składek na ubez-
pieczenia społeczne. Osoby mające ustalone prawo
do renty z tytułu niezdolności do pracy podlegają
ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej
działalności pozarolniczej na takich samych zasa-
dach, jak inne osoby prowadzące działalność niepo-
siadające ustalonych uprawnień emerytalnych. Ren-
ciści do czasu osiągnięcia powszechnego wieku eme-
rytalnego podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom
emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu oraz
dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu.
Zmiany w zakresie obowiązku ubezpieczeń spo-
łecznych zostały skierowane do osób podejmujących
i prowadzących działalność gospodarczą (zakładają-
cych i prowadzących firmy), a nie do wszystkich osób
prowadzących tzw. pozarolniczą działalność, gdyż to
drugie pojęcie ma znacznie szerszy zakres podmio-
towy i odnosi się także do form samodzielnego za-
robkowania niebędących od strony prawno-organi-
zacyjnej prowadzeniem działalności gospodarczej.
W zakresie podmiotowego kręgu adresatów po-
wyższej regulacji ustawodawca odsyła do treści art.
8 ust. 6 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych w brzmieniu nadanym przepisami ustawy
z dnia 18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 241, poz. 2074). Opisa-
na regulacja została zaadresowana zatem do osób
535
prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą
na podstawie przepisów ustawy o swobodzie działal-
ności gospodarczej lub innych przepisów szczegól-
nych, tj. do osób fizycznych będących przedsiębior-
cami wykonującymi we własnym imieniu działal-
ność gospodarczą. Nie dotyczy ona prowadzących
działalność w ramach jednostek organizacyjnych,
takich jak spółki handlowe określone w ustawie Ko-
deks spółek handlowych.
Wprowadzenie tej zmiany ma na celu zrównanie
pozycji rynkowej rencistów prowadzących działal-
ność gospodarczą z rencistami zatrudnianymi na
podstawie umowy o pracę poprzez objęcie obowiąz-
kiem ubezpieczeń społecznych obydwu grup renci-
stów. Brak jest ponadto merytorycznego uzasadnie-
nia odrębnego traktowania przez system ubezpie-
czeń społecznych przedsiębiorców będących renci-
stami. Należy mieć także na uwadze, że renta z ty-
tułu niezdolności do pracy jest świadczeniem okre-
sowym. Może się zatem zdarzyć, że ubezpieczony,
który w pewnym momencie zostanie uznany za zdol-
nego do pracy, może w ogólne nie nabyć prawa do
emerytury na starość lub nabędzie, ale do niskiego
wymiaru świadczenia, ze względu na długi okres
nieopłacania składek na ubezpieczenia społeczne
Osoby niepełnosprawne, na które od 1 stycznia
2008 r. został nałożony obowiązek opłacania skła-
dek na ubezpieczenia społeczne, mogą wystąpić do
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych (PFRON) o refundację składek na
ubezpieczenie emerytalne i rentowe, zgodnie z art. 25a
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92). Zasa-
dy i procedury dotyczące refundacji składek na
ubezpieczenia społeczne zawarte są w rozporządze-
niu ministra pracy i polityki społecznej z dnia 13 grud-
nia 2007 r. w sprawie refundacji składek na ubezpie-
czenia społeczne osób niepełnosprawnych (Dz. U.
Nr 240, poz. 1754). Osoba niepełnosprawna wykonu-
jąca działalność gospodarczą po opłaceniu składek
na ubezpieczenia społeczne i złożeniu odpowiednich
formularzy otrzyma, w terminie 7 dni od dnia otrzy-
mania wniosku przez PFRON, na rachunek banko-
wy kwotę refundacji.
Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) rencista pozostający w ubezpieczeniu po zakoń-
czeniu kwartału kalendarzowego może wystąpić
z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości renty
z tytułu niezdolności do pracy poprzez doliczenie
nieuwzględnionych dotychczas w wymiarze świad-
czenia okresów składkowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
536
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 61
Kielce Popowskie na odcinku
Żelisławice–Częstochowa Stradom (493)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację nr SPS-023-493/08 Poseł Jadwigi Wi-
śniewskiej w sprawie modernizacji linii kolejowej nr
61 Kielce-Popowskie na odcinku Żelisławice–Czę-
stochowa Stradom, odnosząc się do pytań pani po-
seł, uprzejmie wyjaśniam, iż stan tras kolejowych na
terenie całego kraju odzwierciedla istniejący stan li-
nii kolejowych, które obejmuje dana trasa. Stosow-
nie do przyjętych założeń wysiłek modernizacji linii
kolejowych skoncentrowany został na najważniej-
szych liniach kolejowych w Polsce, należących do
sieci transeuropejskich m.in. AGC (Umowa Euro-
pejska o Głównych Międzynarodowych Liniach Ko-
lejowych), AGTC (Umowa Europejska o Ważniej-
szych Liniach Transportu Kombinowanego), TEN-T
(Trans-European Network For Transport) bądź łą-
czących największe aglomeracje.
Linie kolejowe ujęte w strategicznych planach in-
westycyjnych PKP PLK na lata 2007–2013 i dalsze
ściśle związane są z Programem Operacyjnym „In-
frastruktura i środowisko” oraz wielkością środków
unijnych przeznaczonych na transport kolejowy.
Ograniczona wartość tych środków powoduje, iż nie
jest możliwa modernizacja linii kolejowych położo-
nych poza korytarzami transportowymi. Ewentual-
ne naprawy i inwestycje na tych liniach finansowa-
ne są ze środków własnych zarządcy oraz mogą być
współfinansowane ze środków samorządowych, Fun-
duszu Kolejowego lub z budżetu państwa.
Linia kolejowa nr 61 Kielce-Fosowskie jest linią
znaczenia państwowego, nie jest jednak usytuowa-
na w korytarzach transeuropejskich i objęta umo-
wami AGC i AGTC. Z tego też względu moderniza-
cja tej linii, w tym odcinka Żelisławice–Częstochowa
Stradom, nie mogła być ujęta jako priorytetowy pro-
jekt inwestycyjny w Programie Operacyjnym „In-
frastruktura i środowisko na lata 2007-2013”.
Dla jej udrożnienia, z uwagi na niezadowalający
stan techniczny niektórych odcinków linii, zarządca
infrastruktury opracował koncepcję naprawy. Sza-
cunkowy koszt planowanego remontu odcinków tej
linii to kwota ok. 300 mln zł.
W latach 2006–2007 na linii tej zmodernizowany
został tor nr 2 na odcinku Częstochowa Stradom–
–Blachownia–Jawornica i przewidziana jest również
dalsza modernizacja toru – do km 152,567.
Bieżąca działalność remontowa dla utrzymania
parametrów technicznych zapewniających prowa-
dzenie ruchu w sposób bezpieczny m.in. na przed-
miotowej linii realizowana jest przez PKP Polskie
Linie Kolejowe SA, w miarę posiadanych środków
finansowych. Środki własne zarządcy infrastruktu-
ry, budżetu państwa i Funduszu Kolejowego są nie-
wystarczające w odniesieniu do istniejących potrzeb
w zakresie modernizacji, remontów i utrzymania in-
frastruktury kolejowej, co uniemożliwia likwidację
w krótkim czasie wszystkich istniejących wielolet-
nich zaległości.
Odnosząc się do pozostałych pytań zawartych
w interpelacji pani poseł, uprzejmie informuję, iż
obowiązujące przepisy ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym umożliwiły samorządom
województw podejmowanie decyzji, m.in. w zakresie
rozwoju istniejącego na danym terenie pasażerskie-
go transportu kolejowego, a w tym dostosowania do
rzeczywistych potrzeb mieszkańców oferty pasażer-
skich przewoźników kolejowych (PKP Przewozy Re-
gionalne sp. z o.o.).
Zgodnie z przepisem art. 40 ww. ustawy organi-
zowanie i dotowanie regionalnych kolejowych prze-
wozów pasażerskich wykonywanych na podstawie
umowy o świadczenie usług publicznych, jak rów-
nież nabywanie kolejowych pojazdów szynowych na-
leży do zadań własnych samorządu województwa.
Odpowiedzialnym zatem za organizowanie dostoso-
wanego do rzeczywistych potrzeb mieszkańców
subregionu częstochowskiego pasażerskiego trans-
portu kolejowego jest samorząd województwa ślą-
skiego, który poprzez zawarcie stosownych umów
na wykonywanie kolejowych regionalnych przewo-
zów pasażerskich przez przewoźnika kolejowego,
spółkę PKP Przewozy Regionalne, i przekazanie
określonych środków na sfinansowanie zamówionej
oferty przewozowej decyduje o liczbie, relacjach i czę-
stotliwości dogodnych połączeń. Przygotowana ofer-
ta rozkładu jazdy pociągów 2007/2008 opracowana
została w oparciu o zgłaszane zapotrzebowanie i de-
klarowane środki finansowe zainteresowanego sa-
morządu województwa.
PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. poszerzyły
ofertę połączeń w relacji Warszawa–Częstochowa–
–Warszawa o kolejne codzienne połączenie pośpiesz-
ne, obok już istniejących w tej relacji m.in. pociągów
pośpiesznych „Hutnik”, „Oleńka”, „Kmicic”, „Kor-
moran”, „Karkonosze”, „Mała Panew”. Zbyt duże
zagęszczenie liczby połączeń na trasie Warszawa–
–Częstochowa–Warszawa, a w efekcie zbyt małe za-
interesowanie podróżnych ofertą PKP Intercity, wpły-
nęło na podjęcie przez tego przewoźnika kolejowego
decyzji o zmianie relacji przejazdu pociągu TLK
nr 14417/41416 „Augustyn Kordecki”. W ramach no-
wego rozkładu jazdy 2007/2008 pociąg ten stanowi
jedyne połączenie ze stolicą mieszkańców m.in. Ko-
złowa, Wolbromia, Olkusza, Bukowna, Jaworzna
Szczakowej. PKP Intercity stara się dostosować
swoją ofertę przewozową do potrzeb zgłaszanych
przez podróżnych z terenu całego kraju.
Przekładając powyższe wyjaśnienia, trudno po-
dzielić stanowisko pani poseł co do podejmowanych

działań, których skutkiem Częstochowa jest spycha-
na na margines życia gospodarczego.
Znając istniejącą sytuację transportu kolejowego
w Polsce, jak i problemy związane z brakiem wy-
starczających środków finansowych na rewitalizację
infrastruktury transportu kolejowego w regionach,
uznać należy, iż w tym stanie rzeczy poprawę stanu
infrastruktury kolejowej w krótszym terminie m.in.
na przedmiotowej linii upatrywać należy we współ-
pracy władz samorządu województwa z zarządcą in-
frastruktury kolejowej. Podjęte działania tych pod-
miotów umożliwią rozwiązanie zaistniałego proble-
mu, przyczyniając się do poprawy stanu infrastruk-
tury kolejowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zwiększenia poziomu finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej
w woj. warmińsko-mazurskim do średniego
poziomu finansowania w kraju (494)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Jerzego Gosiewskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 8 stycznia
2008 r. w sprawie zwiększenia poziomu finansowa-
nia świadczeń opieki zdrowotnej w województwie
warmińsko-mazurskim do średniego poziomu fi-
nansowania w kraju, przekazaną przy piśmie mar-
szałka Sejmu z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-
-023-494/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Odpowiadając na pytanie Pana Posła, pragnę za-
uważyć, że problemy dotyczące opieki zdrowotnej
w województwie warmińsko-mazurskim w dużej
mierze są podobne do problemów występujących
w całej opiece zdrowotnej w Polsce. Odnosząc się
np. do wspomnianego przez Pana Posła obowiązują-
cego dotychczas algorytmu podziału środków po-
między OW NFZ, należy zauważyć, że był on wpro-
wadzony w 2005 r. i od tego czasu budził wiele kontro-
wersji i sprzeciwów ze strony różnych podmiotów,
m.in. z terenu województw: mazowieckiego, śląskiego,
warmińsko-mazurskiego, podkarpackiego, opolskie-
go, podlaskiego, pomorskiego, lubuskiego. W związku
z powyższym Ministerstwo Zdrowia we współpracy
z Narodowym Funduszem Zdrowia podjęło się zmia-
537
ny przedmiotowego algorytmu, której celem było za-
pewnienie wszystkim ubezpieczonym równego do-
stępu do świadczeń opieki zdrowotnej, niezależnie
od tego, w którym oddziale wojewódzkim Funduszu
ubezpieczony jest zarejestrowany. Skutkiem powyż-
szego jest m.in. ubiegłoroczna nowelizacja ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej w zakresie kryte-
riów przedmiotowego podziału. W wyniku zmiany
przedmiotowego algorytmu Warmińsko-Mazurski
OW NFZ w roku 2008 uzyskał środki o ok. 30 mln zł
większe w porównaniu do środków, jakie otrzymał-
by według dotychczasowych kryteriów podziału.
Nawiązując do kwestii wysokości środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej w przeliczeniu
na ubezpieczonego, należy podkreślić, iż podstawo-
wą funkcją przedmiotowego algorytmu jest taki po-
dział środków na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie
Funduszu, który zapewni ubezpieczonym równy do-
stęp do tych świadczeń niezależnie od oddziału,
w którym ubezpieczony jest zarejestrowany. Aby
zrealizować ww. cel, podział środków na koszty
świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie funduszu musi uwzględniać najistotniej-
sze czynniki wpływające na takie zróżnicowanie
wysokości tych środków, które umożliwi realizację
przedmiotowego celu. Zgodnie z przepisami ustawy
o świadczeniach za takie czynniki uznano liczbę
ubezpieczonych wraz z przypisanymi im ryzykami
zdrowotnymi, wskaźnik wynikający z liczby świad-
czeń wysokospecjalistycznych oraz wskaźnik wyni-
kający ze zróżnicowania kosztu jednostkowego
świadczenia opieki zdrowotnej, a w roku 2006 i 2007
– dodatkowo migrację ubezpieczonych.
Mając powyższe na uwadze, ocena dostępności do
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych woje-
wództwach nie powinna być dokonywana przez pry-
zmat kwoty środków przypadających na ubezpieczo-
nego zarejestrowanego w danym oddziale wojewódz-
kim funduszu.
Odnosząc się do kwestii wysokości środków bę-
dących w dyspozycji Warmińsko-Mazurskiego OW
NFZ, pragnę poinformować, że w planie finanso-
wym na 2008 r. (stan na 28 stycznia 2008 r.) dla
Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ przewidziano na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej kwotę 1 574 920
tys. zł (w tym 56 268 tys. zł z budżetu państwa na
koszty realizacji zadań zespołów ratownictwa me-
dycznego), co w porównaniu do pierwotnego planu
finansowego na 2007 r. (wynoszącego 1 387 255 tys. zł)
stanowi przyrost środków o 187 665 tys. zł (13,53%).
Na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju
„lecznictwo szpitalne” w roku 2008 dla Warmińsko-
-Mazurskiego OW NFZ przewidziano 637 721 tys.
zł, co w porównaniu do pierwotnego planu finanso-
wego na 2007 r. wynoszącego 577 732 tys. zł daje
przyrost środków o 59 989 tys. zł, tj. 10,38%.
Jednocześnie należy przypomnieć, iż wysokość
środków, jakie Narodowy Fundusz Zdrowia (w tym
Warmińsko-Mazurski OW NFZ) może w tym roku
538
przeznaczyć na koszty świadczeń opieki zdrowotnej,
została w dużym stopniu zdeterminowana nałożo-
nym na fundusz obowiązkiem wynikającym z usta-
wy z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazaniu środków
finansowych świadczeniodawcom na wzrost wyna-
grodzeń (Dz. U. Nr 149, poz. 1076, z późn. zm.)
w związku z jej nowelizacją (ustawa z dnia 5 wrze-
śnia 2007 r. o zmianie ustawy o przekazaniu środ-
ków finansowych świadczeniodawcom na wzrost
wynagrodzeń oraz o zmianie ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, Dz. U. Nr 181, poz. 1290). Zgod-
nie z przepisami tejże ustawy Narodowy Fundusz
Zdrowia w roku 2008 przekaże świadczeniodawcom
(niezależnie od środków na świadczenia zdrowotne)
środki finansowe na wzrost wynagrodzeń w kwocie
ok. 4,9 mld zł.
W nawiązaniu do kwestii dodatkowych środków
dla Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ uprzejmie
informuję, iż zgodnie z informacją otrzymaną od
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, który
ustawowo odpowiada za zarządzanie funduszem,
w tym również w zakresie gospodarki finansowej,
fundusz przewiduje, wzorem lat ubiegłych, że do-
datkowe środki finansowe uzyskiwane w trakcie
roku 2008, pochodzące w szczególności z ponadpla-
nowych przychodów ze składek na ubezpieczenie
zdrowotne, kierowane będą do oddziałów woje-
wódzkich funduszu z przeznaczeniem na zwiększe-
nie planu kosztów świadczeń opieki zdrowotnej,
a ich podział pomiędzy oddziały wojewódzkie na-
stępować będzie zgodnie z obowiązującym obecnie
algorytmem podziału środków.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że prezes Naro-
dowego Funduszu Zdrowia podjął decyzję o urucho-
mieniu rezerwy ogólnej uwzględnionej w planie fi-
nansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na 2008 r.
(zarządzenie nr 7/2008/DEF prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 29 stycznia 2008 r. w spra-
wie uruchomienia rezerwy ogólnej uwzględnionej
w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdro-
wia na 2008 r.). W wyniku jej uruchomienia War-
mińsko-Mazurski OW NFZ otrzymał 16 mln zł. Po-
nadto w najbliższym czasie przewiduje się zmianę
w planie finansowym NFZ, w wyniku której War-
mińsko-Mazurski OW NFZ otrzymałby dodatkowe
środki w wysokości 29,37 mln zł.
Kolejnym ewentualnym źródłem zwiększenia
planowanych środków na koszty świadczeń opieki
zdrowotnej w 2008 r., w tym w Warmińsko-Mazur-
skim OW NFZ, mogą być środki pochodzące z dodat-
niego wyniku finansowego NFZ za 2007 r. Dodatko-
wo oddział może partycypować w środkach określo-
nych w rezerwie w centrali (wynoszącej 685 mln zł),
przeznaczonych w szczególności na leczenie osób po-
szkodowanych w wypadkach komunikacyjnych.
Powyższe środki powinny pozwolić na uspokoje-
nie sytuacji w opiece zdrowotnej. Niemniej należy
stwierdzić, że rzeczywiste uzdrowienie systemu
opieki zdrowotnej w Polsce, w tym również w woje-
wództwie warmińsko-mazurskim, możliwe będzie
po wprowadzeniu zmian o charakterze systemo-
wym. Mając na uwadze zastrzeżenia odnośnie do do-
tychczasowego sposobu funkcjonowania systemu
ochrony zdrowia, w Ministerstwie Zdrowia został
opracowany pakiet naprawczy. W pierwszej kolejno-
ści będą to zmiany o charakterze porządkującym
i uszczelniającym system. Spośród tych zmian można
wymienić np. wprowadzenie tzw. koszyka świadczeń
niegwarantowanych, zmianę formy działania SPZOZ,
wprowadzenie systemu dodatkowych ubezpieczeń
zdrowotnych, decentralizację i demonopolizację płat-
nika publicznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie akceptacji przez Komisję Europejską
wprowadzonych w Polsce zwolnień
podatkowych umożliwiających pełny rozwój
produkcji biopaliw (495)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 21 stycz-
nia 2008 r. znak SPS-023-495/08 interpelacją posła
Jerzego Gosiewskiego w sprawie notyfikacji w Komisji
Europejskiej zwolnień podatkowych umożliwiających
pełny rozwój produkcji biopaliw – uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że prezes Urzędu Ochrony Konku-
rencji i Konsumentów w dniu 31 stycznia 2008 r. prze-
słał do Komisji Europejskiej celem notyfikacji progra-
my pomocowe zawarte w ustawach:
— z dnia 11 maja 2007 r. o zmianie ustawy o po-
datku akcyzowym oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 99, poz. 666),
— z dnia 23 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.
Nr 165, poz. 1169).
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zmian prawnych dotyczących
realizacji zobowiązań akcesyjnych w zakresie
zbiórki, segregacji i recyklingu odpadów
komunalnych, w tym zmiany ustawy
o utrzymaniu porządku i czystości w gminach
(496)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jerzego Gosiewskiego, znak
SPS-023-496/08, w sprawie zmian prawnych w za-
kresie realizacji zobowiązań akcesyjnych w zakresie
zbiórki, segregacji i recyklingu odpadów komunal-
nych, w tym zmiany ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach, uprzejmie przekazuję poniż-
sze wyjaśnienia.
W latach 2006–2007 byłe Ministerstwo Budow-
nictwa zainicjowało prace legislacyjne mające na
celu wzmocnienie roli gmin w zarządzaniu gospo-
darką odpadami komunalnymi.
Przygotowany wówczas projekt nowej ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach za-
kładał uprawnienie gminy do powierzania wykony-
wania działalności w zakresie odbierania odpadów
komunalnych od właścicieli nieruchomości oraz
opróżniania zbiorników bezodpływowych i trans-
portu nieczystości ciekłych przedsiębiorcom wybra-
nym przez gminę w postępowaniu o udzielenie za-
mówienia publicznego. W myśl propozycji zawartych
w projekcie ustawy umowę z przedsiębiorcą zawie-
rać miałaby gmina. Opłaty za ww. usługi wnoszone
byłyby przez właścicieli nieruchomości na konta
gminy utworzone w celu finansowania kosztów po-
noszonych na zorganizowanie i funkcjonowanie go-
spodarki odpadami komunalnymi lub gospodarki
wodno-ściekowej i stanowiłyby jej dochód. Propozy-
cja przewidywała uchwalanie przez radę gminy sta-
wek opłat stanowiących podstawę wyliczenia opłat
ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za
świadczone usługi.
Projekt nowej ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach z uwagi na istotne rozbieżno-
ści związane z proponowaną zmianą systemu nie zo-
stał uwzględniony w porządku obrad Komitetu Sta-
łego Rady Ministrów poprzedniego rządu. W zakre-
sie proponowanej zmiany systemu rozwiązania pro-
ponowane przez byłe Ministerstwo Budownictwa
spotkały się z dużym sprzeciwem ministra gospo-
darki, ministra rozwoju regionalnego, prezesa Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a także
przedsiębiorców i organizacji ich zrzeszających. W za-
sadniczych uwagach podnoszono, że rozwiązania za-
warte w projekcie m.in. ograniczyłyby konkurencję,
wyeliminowałyby „małych” przedsiębiorców, przy-
czyniłyby się do zwiększenia opłat ponoszonych przez
539
mieszkańców i stanowiłyby krok w kierunku nieuza-
sadnionej komunalizacji tej sfery usług – monopol
gmin. W związku ze zgłoszonymi rozbieżnościami na
spotkaniu zorganizowanym w Kancelarii PRM usta-
lono, że prace nad projektem ustawy w wersji propo-
nowanej przez MB nie będą kontynuowane. Jedno-
cześnie, dostrzegając niedoskonałości istniejących
uregulowań, m.in. uniemożliwiających gminie za-
pewnienie dostarczenia odpowiedniego strumienia
odpadów komunalnych do nowoczesnych instalacji do
ich odzysku i unieszkodliwiania oraz zagrożenie ob-
ciążenia Polski sankcjami za niewykonanie obowiąz-
ku ograniczenia masy odpadów ulegających biode-
gradacji, w trakcie spotkania w Kancelarii Prezesa
RM ustalono, że nowelizacja ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach obejmować powinna
jedynie zmiany mające na celu doszczelnienie obo-
wiązujących rozwiązań poprzez m.in.:
— doprecyzowanie przepisów w zakresie warun-
ków udzielenia zezwoleń na odbieranie odpadów ko-
munalnych od właścicieli nieruchomości, w taki
sposób aby gmina miała możliwość wskazywania
w nich miejsca odzysku i unieszkodliwiania odpadów,
— zaostrzenie przepisów w zakresie cofania ze-
zwoleń w przypadku wykonywania działalności go-
spodarczej niezgodnie z przepisami,
— zaostrzenie wymogów sprawozdawczości skła-
danej przez przedsiębiorców do gminy.
Uwzględniając powyższe, pragnę poinformować,
iż obecnie w Ministerstwie Infrastruktury rozwa-
żane są dwie zasadnicze koncepcje zmian w istnie-
jących przepisach ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (pierwsza utrzymuje obo-
wiązujący system, w tym referendum, doskonaląc
dotychczasowe instrumenty; druga przewiduje
wprowadzenie nowego systemu gospodarowania
odpadami komunalnymi, w którym opłaty od wła-
ścicieli nieruchomości wnoszone byłyby na rzecz
gmin). Wspomnianym koncepcjom towarzyszą opra-
cowane wstępnie projekty rozwiązań prawnych.
Z uwagi na szereg wątpliwości podniesionych w trak-
cie dotychczasowych prac nad określeniem kierun-
ku zmian w przepisach ustawy o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach na chwilę obecną nie
podjęto decyzji przesądzającej o zakresie i kierun-
ku inicjatywy legislacyjnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
540
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie telewizyjnej kampanii edukacyjnej
na rzecz segregacji odpadów komunalnych
(497)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Pana Jerzego Antoniego Gosiewskiego (znak SPS-
-023-497/08 z dnia 21.01.2008 r.) w sprawie telewizyj-
nej kampanii edukacyjnej na rzecz segregacji odpa-
dów komunalnych niniejszym informuję, że zgodnie
z art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 34,
z późn. zm.) minister skarbu państwa, działając jako
walne zgromadzenie, nie może podejmować wiążą-
cych decyzji w kwestiach programowych spółek dzia-
łających w oparciu o ustawę o radiofonii i telewizji.
Kwestie dotyczące realizowanej przez Telewizję
Polską SA misji publicznej uregulowane są ustawo-
wo (art. 21 ustawy o radiofonii i telewizji), zaś za
kształtowanie programu odpowiedzialność ponosi
jego nadawca (art. 13 ust. 1 ustawy o radiofonii i te-
lewizji).
Ministerstwo Skarbu Państwa, w ramach posia-
danych uprawnień, zwróciło się z prośbą do Zarządu
Spółki Telewizja Polska SA o rozpatrzenie zawar-
tych w interpelacji Pana Posła Jerzego Antoniego
Gosiewskiego sugestii i propozycji. Uprzejmie infor-
muję, że po otrzymaniu stanowiska TVP SA zosta-
nie ono niezwłocznie przekazane na ręce Pana Mar-
szałka.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące tema-
tykę poruszoną w interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie realizacji wyroku
Trybunału Konstytucyjnego umożliwiającego
60-letnim mężczyznom z 35-letnim stażem
pracy wcześniejsze przejście na emeryturę (498)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jerzego Antoniego Gosiewskiego, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną przy
piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r. (znak: SPS-023-
-498/08), w sprawie „realizacji wyroku Trybunału
Konstytucyjnego umożliwiającego 60 letnim męż-
czyznom z 35-letnim stażem pracy wcześniejsze
przejście na emeryturę”, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Trybunał Konstytucyjny w I części wyroku
z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07,
orzekł, że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie przy-
znaje prawa do emerytury w obniżonym wieku eme-
rytalnym mężczyźnie, który – odpowiednio jak ko-
bieta, która nabywa to prawo po osiągnięciu wieku
55 lat i co najmniej 30-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej
35-letni okres składkowy i nieskładkowy, jest nie-
zgodny z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP. Trybunał
orzekł też (w części II wyroku), że przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP (orzeczenie
to zostało ogłoszone w Dz. U. z dnia 30 października
2007 r. Nr 200, poz. 1446).
W uzasadnieniu wyroku wskazano, że orzecze-
nie ma charakter zakresowy, co oznacza, że trybu-
nał „nie orzekł o niekonstytucyjności tego, co
w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”,
lecz „stwierdził niezgodność z konstytucją treści
normatywnej, której w przepisie brakuje”. Podkre-
ślono również, że „orzeczeniu stwierdzającemu nie-
konstytucyjność przepisu w zakresie, w jakim po-
mija on określoną treść normatywną, można przy-
pisać tylko i wyłącznie skutek ustalający niekon-
stytucyjność pominięcia i zobowiązujący prawo-
dawcę do stosownej zmiany tego przepisu, niezbęd-
nej dla realizacji norm konstytucyjnych. Zdaniem
trybunału przyjęcie poglądu, że wyrok TK wywo-
łuje skutek „rozporządzający” (uzupełnia przepis
o elementy brakujące) wyraźnie wykracza poza
konstytucyjne kompetencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konsty-
tucyjnym z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym sta-
nie prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emery-
turę zgłoszone przez mężczyzn spełniających wa-
runki wskazane w części I ww. wyroku. To z tego
właśnie powodu poszczególne oddziały ZUS zmuszo-
ne są wydawać decyzje o odmowie prawa do emery-
tury. Wiele z nich jest zaskarżanych przez ubezpie-
czonych do sądów ubezpieczeń społecznych, które
z kolei wydają w takich sprawach różne orzecze-
nia – zarówno uwzględniające, jak i oddalające od-
wołania. Powstaniu takiej sytuacji nie można było

zapobiec. Zgodnie bowiem z konstytucyjnie chro-
nioną zasadą państwa prawnego nie wolno pozba-
wiać ubezpieczonych prawa do składania odwołań
do sądów ubezpieczeń społecznych od decyzji or-
ganów rentowych o odmowie przyznania prawa do
emerytury.
Mając na względzie treść ww. orzeczenia TK, Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej postanowiło
możliwie najszybciej zareagować na powstałą sytu-
ację i w trybie pilnym przygotowało projekt ustawy
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych in-
nych ustaw, w którym znalazła się także propozycja
zmiany treści art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, której celem jest zrealizowanie wy-
roku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 paź-
dziernika 2007 r.
Zgodnie z tą propozycją mężczyźni urodzeni
przed 1949 r., którzy ukończyli wiek 60 lat i posiada-
ją co najmniej 35-letni okres składkowy i nieskład-
kowy, uzyskają prawo do wcześniejszej emerytury
(po uchwaleniu ustawy w zaproponowanym kształ-
cie i wejściu jej w życie) odpowiednie do tego, które
mają obecnie kobiety.
Uprzejmie informuję, że w dniu 5 lutego br. pro-
jekt ustawy został przyjęty przez Radę Ministrów,
a w dniu 11 lutego br. został skierowany do Sejmu.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie przedłużenia określonego w art. 13
ustawy o lasach okresu, w ciągu którego
istnieje obowiązek ponownego wprowadzenia
roślinności leśnej (499)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-499/08,
przy którym przekazana została interpelacja Posła
na Sejm RP Pana Jerzego Antoniego Gosiewskiego
w sprawie przedłużenia określonego w art. 13 usta-
wy o lasach okresu, w ciągu którego właściciele la-
sów są obowiązani do ponownego wprowadzenia ro-
ślinności leśnej w lasach po usunięciu drzewostanu,
informuję, że propozycja Pana Posła o wydłużeniu
przewidzianego ustawowo okresu, biorąc pod uwagę
możliwości stosowania naturalnych metod walki
541
z szeliniakiem sosnowym (Hylobius abietis) oraz
pełniejsze wykorzystanie naturalnych odnowień za
zrębach zupełnych, zostanie przedstawiona do dys-
kusji w ramach prac nad nowelizacją ustawy o la-
sach przez zespoły eksperckie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie podwyżki wynagrodzeń
dla pracowników aparatu skarbowego i celnego
(501)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r. znak:
SPS-023-501/08 interpelacją posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej Pana Czesława Hoca w sprawie
podwyżki wynagrodzeń dla pracowników aparatu
skarbowego i służby celnej uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
Wysokość środków finansowych przeznaczonych
na funkcjonowanie służb skarbowych i celnych,
w tym wysokość środków na wynagrodzenia dla
pracowników aparatu skarbowego i służby celnej
jest bezpośrednio związana z możliwościami finan-
sowymi budżetu państwa.
Ustawa z dnia 23 stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 19,
poz. 117) – ustawa budżetowa na rok 2008 ustala
średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń dla
pracowników państwowej sfery budżetowej objętych
mnożnikowymi systemami wynagrodzeń w wysoko-
ści nie niższej niż wzrost kwoty bazowej, tzn. 102,3%.
Kwota bazowa m.in. dla członków korpusu służby
cywilnej oraz funkcjonariuszy Służby Celnej ustalo-
na została w wysokości 1837,10 zł. Oznacza to, że
z dniem 1 stycznia 2008 r. nastąpił wzrost płac
o 2,3% pracowników administracji skarbowej i cel-
nej oraz funkcjonariuszy celnych zatrudnionych
w służbach podległych ministrowi finansów.
Niezależnie od ww. waloryzacji wynagrodzeń
w ustawie budżetowej na rok 2008 zostały przewi-
dziane dodatkowe środki finansowe na wzrost wy-
nagrodzeń dla pracowników zatrudnionych w izbach
i urzędach skarbowych, średnio na etat około 245 zł
brutto. Dla funkcjonariuszy celnych przewidywany
jest wzrost wynagrodzeń o 2,3% oraz miesięcznie
przeciętnie o 500 zł brutto na etat. Natomiast wyna-
grodzenia pracowników urzędów kontroli skarbowej
542
wzrosną o 2,3%. Ponadto ustawa budżetowa na 2008 r.
zakłada również wzrost środków z Unii Europej-
skiej przeznaczonych na sfinansowanie wynagro-
dzeń pracowników wykonujących kontrole funduszy
strukturalnych.
Dodatkowo w świetle przepisów art. 55 ustawy
z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.) z dniem 1 stycznia
2008 r. obligatoryjnym składnikiem wynagrodzenia
przysługującym każdemu członkowi korpusu służby
cywilnej będzie dodatek specjalny wynikający ze
specyfiki i charakteru wykonywanych zadań.
W ustawie budżetowej na rok 2008 przewidziano
rezerwę celową pn. „Środki na zwiększenie wyna-
grodzeń i pochodnych, w tym na modernizację sys-
temu wynagrodzeń w administracji” (część 83: Re-
zerwy celowe, poz. 60) na ten cel.
Ponadto z dniem 1 stycznia 2008 r. nastąpił do-
datkowy wzrost wynagrodzeń w związku z obniże-
niem o 2% składki rentowej finansowanej z wyna-
grodzenia pracowników.
W związku z pytaniem dotyczącym dodatkowych
środków z budżetu państwa na podwyżki płac w apa-
racie skarbowym i służbie celnej w przypadku wej-
ścia w życie Krajowej Administracji Skarbowej
(w związku z koniecznością osiągnięcia najniższego
wynagrodzenia w KAS) uprzejmie informuję Pana
Marszałka, że prace nad projektem ustawy o Krajo-
wej Administracji Skarbowej zostały wstrzymane.
W zakresie dotyczącym wynagrodzeń prowizyj-
nych pragnę poinformować Pana Marszałka, że
w chwili obecnej nie przewiduje się likwidacji tych
wynagrodzeń. Obowiązujące przepisy § 2 rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 25 kwietnia
2007 r. w sprawie uprawnień szczególnych przysłu-
gujących niektórym kategoriom członków korpusu
służby cywilnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 76, poz. 506,
z późn. zm.) przyznają wynagrodzenie prowizyjne
członkom korpusu służby cywilnej zatrudnionym
w komórkach egzekucyjnych urzędu skarbowego.
Dodatkowo należy zaznaczyć, że nie określono ter-
minu obowiązywania ww. rozporządzenia. A zatem
podwyżki wynagrodzeń, o których mowa wyżej,
i wynagrodzenia prowizyjne dla pracowników za-
trudnionych w komórkach egzekucyjnych urzędów
skarbowych będą obowiązywały równocześnie i nie-
zależnie od siebie.
Odnosząc się zaś do kwestii wstrzymania przez
dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie wypłaty na-
gród z 3% funduszu nagród, uprzejmie zauważam,
że z wyjaśnień uzyskanych od dyrektora Izby Skar-
bowej w Szczecinie wynika, że pismo wysłane do na-
czelników urzędów skarbowych w sprawie chwilo-
wego wstrzymania wypłat nagród z 3% funduszu
nagród miało tylko i wyłącznie charakter technicz-
ny. Jego celem było poinformowanie o potencjalnej
możliwości zmiany planu tych środków w poszcze-
gólnych urzędach skarbowych w związku z możli-
wością przeniesienia na inne wynagrodzenia osobo-
we niewykorzystanych środków przyznanych na do-
datki kontrolerskie. Dnia 14 grudnia 2007 r. dyrek-
tor Izby Skarbowej wysłał pismo do urzędów skar-
bowych uruchamiające wypłaty nagród.
Ponadto nadmieniam, że dyrektor Izby Skarbo-
wej w Szczecinie udzielił stosownych wyjaśnień
w tym zakresie panu Tomaszowi Ludwińskiemu,
przewodniczącemu Rady Sekcji Krajowej Pracowni-
ków Skarbowych NSZZ „Solidarność”, oraz poinfor-
mował o tym Ministerstwo Finansów. Jednocześnie
w przedmiotowej sprawie nie można mówić o naru-
szeniu treści art. 27 ustawy z dnia 23 maja 1991 r.
o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 854, z późn. zm.), gdyż przepis w przedmiotowej
sprawie nie ma zastosowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie zapowiedzi zlikwidowania
abonamentu radiowo-telewizyjnego
i prób jego zastąpienia finansowaniem
budżetowym i komercyjnym (502)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie zapowiedzi zlikwidowania abonamentu
radiowo-telewizyjnego i prób jego zastąpienia finan-
sowaniem budżetowym i komercyjnym, z dnia 21 stycz-
nia 2008 r. (sygn. SPS-023-502/08), uprzejmie prze-
syłam następujące informacje.
Uprzejmie informuję, że dotychczas nie zapadła
decyzja dotycząca likwidacji opłaty abonamentowej;
wyrażona została jedynie negatywna ocena obecnie
funkcjonującej daniny publicznej. Abonament jest
nie tylko jednym z „parapodatków”, jest także opła-
tą całkowicie niezrozumiałą dla większości odbior-
ców korzystających z sieci kablowych, platform sate-
litarnych bądź Internetu. Ludzie po prostu nie wie-
dzą, za co i dlaczego płacą, zwłaszcza że nadawcy
publiczni nie mają zwyczaju informować, na co idą
te pieniądze. Skądinąd wiadomo, że zarówno radio,
jak i telewizja to instytucje niebywale rozrzutne.
Mimo wysokiego udziału abonamentu w finanso-
waniu mediów publicznych, szczególnie Polskiego
Radia, programy misyjne stanowią minimalny pro-
cent tzw. ramówki albo są nadawane w późnych go-
dzinach wieczornych.
O tym, czy dany program ma charakter misyjny,
czy też nie, miałyby decydować osoby będące w dzie-
dzinie mediów autorytetami. Zaś o przyznaniu po-
mocy publicznej na realizację misji decydowałby

parlament. Zanim zapadną decyzje o pomocy pu-
blicznej, należy określić, jaki typ programów bądź
gatunków wymaga tej pomocy i o jakich kwotach
można mówić. Takie procedury – najpierw wycena,
potem pieniądze – obowiązują w większości państw
europejskich.
Należy podkreślić, że zarówno radio, jak i telewi-
zja publiczna są dobrami narodowymi i nie można
ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego wyzwania fi-
nansowego, pozbawiając w zupełności dofinansowa-
nia ze strony państwa.
W związku z niedostatecznymi uregulowaniami
kwestii abonamentu radiowo-telewizyjnego koniecz-
nym jest podjęcie prac legislacyjnych w tej materii.
Abonament nie zostanie zlikwidowany, zanim nie
zostanie dopracowany alternatywny sposób dofi-
nansowywania mediów publicznych przez państwo.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego nie po-
dejmie decyzji o likwidacji abonamentu, w momen-
cie, kiedy nie ma alternatywy, czyli nie ma innej lep-
szej daniny albo nie ma innego sposobu finansowa-
nia misyjności w polskim radiu i polskiej telewizji.
Decyzje w tej sferze będą podejmowane komplekso-
wo i równolegle. Nie może być likwidacji abonamen-
tu, jeżeli nie ma wskazania źródła pokrycia luki,
która pojawi się w środkach telewizji publicznej i ra-
dia publicznego. Pomysły na zastąpienie abonamen-
tu nie są jeszcze w pełni dopracowane i potrzeba cza-
su, zanim zostanie wybrany najlepszy z nich.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy za-
pewnić wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie możliwości nowelizacji art. 29
ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (503)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Zbigniewa Chmielowca, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną przy piśmie
z dnia 21 stycznia 2008 r. (znak: SPS-023-503/08)
543
w sprawie możliwości nowelizacji art. 29 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Trybunał Konstytucyjny w I części wyroku z dnia
23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07, orzekł,
że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz.
353, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie przyznaje
prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytal-
nym mężczyźnie, który – odpowiednio jak kobieta,
która nabywa to prawo po osiągnięciu wieku 55 lat
i co najmniej 30-letniego okresu składkowego i nie-
składkowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej 35-
-letni okres składkowy i nieskładkowy, jest niezgod-
ny z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP. Trybunał orzekł
też (w części II wyroku), że przepis art. 29 ust. 1
w zakresie wskazanym w wyroku traci moc obowią-
zującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia
wyroku w Dzienniku Ustaw RP (orzeczenie to zo-
stało ogłoszone w Dz. U. z dnia 30 października
2007 r. Nr 200, poz. 1446).
W uzasadnieniu wyroku wyraźnie zaznaczono,
że orzeczenie ma charakter zakresowy, co oznacza,
że trybunał „nie orzekł o niekonstytucyjności tego,
co w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”,
lecz „stwierdził niezgodność z konstytucją treści
normatywnej, której w przepisie brakuje”. Podkre-
ślono również, że „orzeczeniu stwierdzającemu nie-
konstytucyjność przepisu w zakresie, w jakim pomi-
ja on określoną treść normatywną, można przypisać
tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyj-
ność pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do sto-
sownej zmiany tego przepisu, niezbędnej do realiza-
cji norm konstytucyjnych. Zdaniem trybunału przy-
jęcie poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek „rozpo-
rządzający” (uzupełnia przepis o elementy brakują-
ce) wyraźnie wykracza poza konstytucyjne kompe-
tencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konsty-
tucyjnym z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym sta-
nie prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emery-
turę zgłoszone przez mężczyzn spełniających wa-
runki wskazane w części I ww. wyroku. To z tego
właśnie powodu poszczególne oddziały ZUS zmuszo-
ne są wydawać decyzje o odmowie prawa do emery-
tury. Od wielu z nich ubezpieczeni wnoszą odwoła-
nia do sądów ubezpieczeń społecznych, które z kolei
wydają w takich sprawach różne orzeczenia – za-
równo uwzględniające, jak i oddalające odwołania.
Powstaniu takiej sytuacji nie można było zapobiec.
Stoi bowiem temu na przeszkodzie konstytucyjnie
chroniona zasada państwa prawnego, która wyklu-
cza możliwość pozbawienia ubezpieczonych prawa
do składania odwołań do sądów ubezpieczeń spo-
544
łecznych od decyzji organów rentowych o odmowie
przyznania prawa do emerytury.
Biorąc pod uwagę treść ww. orzeczenia TK oraz
powstałą w jego skutek sytuację, Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej w trybie pilnym przygotowa-
ło projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw, w którym zaproponowano
zmianę treści art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, realizującą wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 23 października 2007 r.
W myśl rozwiązań przyjętych w projekcie męż-
czyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowa-
nym kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, którym obecnie dysponują kobiety.
Pragnę jednocześnie uprzejmie poinformować
Pana Posła, że projekt ustawy w dniu 5 lutego br. zo-
stał przyjęty przez Radę Ministrów, a w dniu 11 lute-
go br. został skierowany do Sejmu.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Wargockiej
w sprawie sposobu przekazywania 1% podatku
dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego (504)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z załą-
czoną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r., nr SPS-
-023-504/08, interpelacją Pani Poseł Teresy War-
gockiej w sprawie sposobu przekazywania 1% podat-
ku dochodowego od osób fizycznych na rzecz organi-
zacji pożytku publicznego uprzejmie informuję, iż
w przedmiotowej sprawie w dniu 21 grudnia 2007 r.
resort finansów wydał komunikat o następującej
treści:
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych składanych przez osoby fi-
zyczne została wprowadzona ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i obowiązuje
od 1 stycznia 2007 r.
Jej celem było uproszczenie mechanizmu alo-
kacji 1% przez darczyńców polegające na tym, aby
to urząd skarbowy, a nie podatnik dokonywał
wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku
publicznego, o co wielokrotnie postulowano w la-
tach ubiegłych.
Powyższa zmiana zasad dokonywania wpłat z ty-
tułu 1% nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawie-
ni prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal
to podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obo-
wiązywała w poprzednim stanie prawnym. Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpo-
wiednio art. 14a w ustawie o zryczałtowanym po-
datku dochodowym od niektórych przychodów osią-
ganych przez osoby fizyczne, zmniejszenie podatku
należnego przysługiwało z tytułu dokonania wpłaty
na rzecz organizacji pożytku publicznego działającej
na podstawie ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie. Zatem wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
Nie ogranicza natomiast prawa podatnika do obda-
rowywania organizacji pożytku publicznego. Nie po-
mniejsza również roli, jaką organizacje pożytku pu-
blicznego odgrywają w życiu społecznym.
W konsekwencji w obecnym stanie prawnym po-
datnik, który chce podzielić się 1% swojego podatku
z organizacją pożytku publicznego, nie musi sam do-
konywać wpłaty na konto tej organizacji, a jedynie
w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym
(PIT-28, PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-38) podać
wysokość wnioskowanej (zadeklarowanej) wpłaty,
która nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej
1% podatku należnego, oraz dane pozwalające na
właściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku pu-
blicznego, tj. jej nazwę oraz numer wpisu do Krajowe-
go Rejestru Sądowego. Podatnik ma prawo wybrać
tylko jedną organizację z zamieszczonych w wykazie
ogłoszonym do końca roku podatkowego w drodze ob-
wieszczenia przez ministra pracy i polityki społecz-
nej w porozumieniu z ministrem sprawiedliwości
(tj. ogłoszonym w obwieszczeniu ministra pracy i po-
lityki społecznej z dnia 28 grudnia 2007 r. w sprawie
wykazu organizacji mających status organizacji po-
żytku publicznego na dzień 30 listopada 2007 r.,
M. P. Nr 99, poz. 1078).
Powyższą zmianę zasad przekazywania 1% na
konto organizacji pożytku publicznego odzwiercie-
dla konstrukcja zeznań podatkowych za 2007 r.
Jednocześnie podatnik w składanym przez sie-
bie zeznaniu podatkowym może również podać do-
datkowe informacje, które w jego ocenie mogą mieć
wpływ na dystrybucję środków gromadzonych
przez organizację pożytku publicznego (np. na kon-
kretny cel).
Informację tę podatnik będzie mógł zamieścić
w rubryce „Inne informacje, w tym ułatwiające kon-
takt z podatnikiem”, znajdującej się bezpośrednio

nad wnioskiem o przekazanie 1% podatku należne-
go, odpowiednio w: poz. 135 – PIT-28, poz. 311 – PIT-
-36, poz. 107 – PIT-36L, poz. 123 – PIT-37, poz. 59 –
PIT-38.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
Należy jednak pamiętać, że rozdysponowanie
środków przekazanych przez organ podatkowy po-
zostaje w wyłącznej gestii organizacji pożytku pu-
blicznego i powinno odbywać się w zgodzie z przed-
miotem działalności organizacji określonym w sta-
tucie oraz z przepisami prawa powszechnie obowią-
zującego.
Obecnie wyżej przytoczona treść komunikatu jest
zamieszczona w portalu internetowym Ministerstwa
Finansów (www.mf.gov.pl/Administracja Podatkowa/
Aktualności/Archiwum/Wybierz miesiąc 2007 – gru-
dzień).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż umożliwienie wskazania przez podatnika celu
szczegółowego 1% w składanym zeznaniu podatko-
wym wydaje się rozsądnym kompromisem godzą-
cym interesy zarówno organizacji pożytku publicz-
nego, osób objętych działalnością statutową organi-
zacji pożytku publicznego, jak i organów podatko-
wych odpowiedzialnych za przekazywanie środ-
ków na rachunki bankowe organizacji pożytku
publicznego. Powyższe stanowisko podziela rów-
nież minister pracy i polityki społecznej. W piśmie
z dnia 17 grudnia 2007 r., nr DPP-I-073-33-TA/07,
wyraził bowiem pogląd, iż przyjęcie powyższego roz-
wiązania pozwoli wypełnić dyspozycję ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontaria-
cie, zgodnie z którą podmiotem uprawnionym do
otrzymywania kwot z 1% jest organizacja pożytku
publicznego, a jednocześnie umożliwi organizacji
pożytku publicznego dokonanie skutecznej redy-
strybucji kwot z 1% na szczegółowe cele, zgodnie
z przedmiotem działalności określonym w statucie,
w tym na rzecz osób objętych tą działalnością.
Odnosząc się natomiast do kwestii ewentual-
nych zmian w ustawach podatkowych w zakresie
alokowania 1%, uprzejmie wyjaśniam, iż z podję-
ciem decyzji w tej sprawie należy zaczekać do czasu
zakończenia pierwszej akcji związanej z przekazy-
waniem 1% za pośrednictwem urzędów skarbo-
wych. Dopiero na jej podstawie będzie można wy-
ciągnąć ostateczne wnioski dotyczące jej przebiegu
i potrzeby zmiany przepisów o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
545
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Ołdakowskiego
w sprawie Komisji Wspólnej
Rządu i Episkopatu (505)
Nawiązując do pisma z dnia 21 stycznia 2008
roku (sygn. SPS-023-505/08) przekazującego inter-
pelację Posła na Sejm RP Pana Jana Ołdakowskiego
w sprawie Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów pragnę
przede wszystkim wyjaśnić, iż zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Pań-
stwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.) – Komi-
sja Wspólna Przedstawicieli Rządu Rzeczypospolitej
Polskiej i Konferencji Episkopatu Polski znajduje się
poza strukturą organizacyjną Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji. MSWiA zapewnia
jedynie obsługę kancelaryjno-biurową ww. Komisji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż przedsta-
wicielami strony rządowej ww. Komisji są:
− Pan Grzegorz Schetyna – Wiceprezes Rady
Ministrów, Minister Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji – jako współprzewodniczący,
− Pan Tomasz Arabski – Szef Kancelarii Preze-
sa Rady Ministrów.
− Pani Katarzyna Hall – Minister Edukacji Na-
rodowej,
− Pan Aleksander Grad – Minister Skarbu Pań-
stwa,
− Pan Bogdan Zdrojewski – Minister Kultury
i Dziedzictwa Narodowego,
− Pan Tomasz Siemoniak – Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji.
W odniesieniu do kwestii regulacji dotyczących
zdawania religii na maturze jako wybranego przed-
miotu dodatkowego uprzejmie informuję, iż właści-
wym do udzielenia odpowiedzi w przedmiotowym
zakresie jest minister edukacji narodowej.
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
546
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sikory
w sprawie przekazywania 1% podatku
dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego (506)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r.
interpelację Pani Poseł Anny Sikory w sprawie
przekazywania 1% podatku dochodowego od osób
fizycznych na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go, uprzejmie informuję, iż w przedmiotowej spra-
wie resort finansów wydał komunikat następującej
treści:
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych składanych przez osoby fi-
zyczne została wprowadzona ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i obowiązuje
od 1 stycznia 2007 r.
Jej celem było uproszczenie mechanizmu alo-
kacji 1% przez darczyńców polegające na tym, aby
to urząd skarbowy, a nie podatnik dokonywał
wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku
publicznego, o co wielokrotnie postulowano w la-
tach ubiegłych.
Powyższa zmiana zasad dokonywania wpłat z ty-
tułu 1% nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawie-
ni prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal
to podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obo-
wiązywała w poprzednim stanie prawnym. Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpo-
wiednio art. 14a w ustawie o zryczałtowanym po-
datku dochodowym od niektórych przychodów osią-
ganych przez osoby fizyczne, zmniejszenie podatku
należnego przysługiwało z tytułu dokonania wpłaty
na rzecz organizacji pożytku publicznego działającej
na podstawie ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie. Zatem wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
Nie ogranicza natomiast prawa podatnika do obda-
rowywania organizacji pożytku publicznego. Nie po-
mniejsza również roli, jaką organizacje pożytku pu-
blicznego odgrywają w życiu społecznym.
W konsekwencji, w obecnym stanie prawnym,
podatnik, który chce podzielić się 1% swojego podat-
ku z organizacją pożytku publicznego, nie musi sam
dokonywać wpłaty na konto tej organizacji, lecz je-
dynie w składanym przez siebie zeznaniu podatko-
wym (PIT-28, PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-38) po-
winien podać wysokość wnioskowanej (zadeklaro-
wanej) wpłaty, która nie może przekroczyć kwoty
odpowiadającej 1% podatku należnego, oraz dane
pozwalające na właściwe zidentyfikowanie organi-
zacji pożytku publicznego, tj. jej nazwę oraz numer
wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. Podatnik
ma prawo wybrać tylko jedną organizację z zamiesz-
czonych w wykazie ogłoszonym do końca roku podat-
kowego w drodze obwieszczenia przez ministra pracy
i polityki społecznej w porozumieniu z ministrem
sprawiedliwości (tj. ogłoszonym w obwieszczeniu mi-
nistra pracy i polityki społecznej z dnia 28 grudnia
2007 r. w sprawie wykazu organizacji mających sta-
tus organizacji pożytku publicznego na dzień 30 listo-
pada 2007 r., M.P. Nr 99, poz. 1078).
Powyższą zmianę zasad przekazywania 1% na
konto organizacji pożytku publicznego odzwiercie-
dla konstrukcja zeznań podatkowych za 2007 r.
Jednocześnie podatnik w składanym przez siebie
zeznaniu podatkowym może również podać dodat-
kowe informacje, które w jego ocenie mogą mieć
wpływ na dystrybucję środków gromadzonych przez
organizację pożytku publicznego (np. na konkretny
cel). Informację tę podatnik będzie mógł zamieścić
w rubryce „Inne informacje, w tym ułatwiające kon-
takt z podatnikiem”, znajdującej się bezpośrednio
nad wnioskiem o przekazanie 1% podatku należne-
go, odpowiednio w: poz. 135 – PIT-28, poz. 311 – PIT-
-36, poz. 107 –PIT-36L, poz. 123 – PIT-37, poz. 59
– PIT-38. Powyższe informacje zostaną przesłane
organizacji pożytku publicznego przez organ podat-
kowy jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
Należy jednak pamiętać, że rozdysponowanie
środków przekazanych przez organ podatkowy po-
zostaje w wyłącznej gestii organizacji pożytku pu-
blicznego i powinno odbywać się w zgodzie z przed-
miotem działalności organizacji określonym w sta-
tucie oraz z przepisami prawa powszechnie obowią-
zującego.
Wyżej przytoczona treść komunikatu została
w dniu 21 grudnia 2007 r. zamieszczona w portalu
internetowym Ministerstwa Finansów (www.
mf.gov.pl).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż umożliwienie wskazania przez podatnika celu
szczegółowego 1% w składanym zeznaniu podatko-
wym wydaje się rozsądnym kompromisem godzą-
cym interesy zarówno organizacji pożytku publicz-
nego, osób objętych działalnością statutową organi-
zacji pożytku publicznego, jak i organów podatko-
wych odpowiedzialnych za przekazywanie środków
na rachunki bankowe organizacji pożytku publicz-
nego. Powyższe stanowisko podziela również mini-
ster pracy i polityki społecznej. W piśmie z dnia
17 grudnia 2007 r., nr DPP-I-073-33-TA/07, wyraził
bowiem pogląd, iż przyjęcie powyższego rozwiąza-
nia pozwoli wypełnić dyspozycję ustawy o działalno-
ści pożytku publicznego i o wolontariacie, zgodnie
z którą podmiotem uprawnionym do otrzymywania
kwot z 1% jest organizacja pożytku publicznego,
a jednocześnie umożliwi organizacji pożytku pu-

blicznego dokonanie skutecznej redystrybucji kwot
z 1% na szczegółowe cele, zgodnie z przedmiotem
działalności określonym w statucie, w tym na rzecz
osób objętych tą działalnością.
Odnosząc się natomiast do kwestii ewentualnych
zmian w ustawach podatkowych w zakresie alokacji
1%, uprzejmie wyjaśniam, iż z podjęciem decyzji
w tej sprawie należy zaczekać do czasu zakończenia
pierwszej akcji związanej z przekazywaniem 1% za
pośrednictwem urzędów skarbowych. Dopiero na jej
podstawie będzie można wyciągnąć ostateczne wnio-
ski dotyczące jej przebiegu.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż nie ma pełnej
zgodności co do kierunku zmian ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych w zakresie unormo-
wań dotyczących 1%, potwierdzeniem czego było po-
siedzenie Podkomisji stałej do spraw współpracy
z organizacjami pozarządowymi, które odbyło się
w dniu 6 lutego 2008 r. i było poświęcone omówieniu
funkcjonowania nowych zasad przekazywania 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych na rzecz
organizacji pożytku publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sikory
w sprawie prowizji agencji
obrotu nieruchomościami (507)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Anny Sikory, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 21 stycznia 2008 r.,
nr SPS-023-507/08, dotyczącą prowizji pobieranych
przez agencje obrotu nieruchomościami, uprzejmie
przedstawiam stanowisko w tej sprawie.
Na wstępie pragnę poinformować, iż zgodnie
z treścią przepisu art. 179 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) pośrednic-
two w obrocie nieruchomościami jest działalnością
zawodową wykonywaną przez pośredników w obro-
cie nieruchomościami. Pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca li-
cencję pośrednika w obrocie nieruchomościami
(art. 179 ust. 2 ww. ustawy), nadaną w trybie przepi-
sów ustawy o gospodarce nieruchomościami.
547
Pośrednik w obrocie nieruchomościami wykonu-
je czynności zawodowe w oparciu o zawartą z klien-
tem umowę pośrednictwa, która wymaga formy pi-
semnej pod rygorem nieważności. Stosownie do
art. 180 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi przez umowę pośrednictwa pośrednik lub przed-
siębiorca zobowiązuje się do dokonania dla zama-
wiającego czynności zmierzających do zawarcia
umów dotyczących obrotu nieruchomościami, a za-
mawiający zobowiązuje się do zapłaty pośrednikowi
lub przedsiębiorcy wynagrodzenia.
Sposób ustalenia lub wysokość wynagrodzenia
za czynności pośrednictwa w obrocie nieruchomo-
ściami określa umowa pośrednictwa. W razie nie-
określenia wynagrodzenia w umowie przysługuje
wynagrodzenie zwyczajowo przyjęte w danych sto-
sunkach (art. 180 ust. 5 ww. ustawy).
Mając na względzie wyżej przytoczone przepisy
ustawy, należy stwierdzić, że kwestia wysokości wy-
nagrodzenia przysługującego pośrednikowi za wy-
konaną na rzecz klienta usługę pośrednictwa wyni-
ka wyłącznie z uzgodnienia pomiędzy stronami
umowy pośrednictwa. Przytoczone powyżej przepi-
sy prawa regulują jedynie konieczność określenia
w umowie pośrednictwa sposobu ustalenia lub wy-
sokości wynagrodzenia. Natomiast kwestia dotyczą-
ca ustalenia wysokości wynagrodzenia w formie
procentowej od ceny nieruchomości czy też kwoto-
wej zależy od stron umowy pośrednictwa.
Reasumując powyższe, chciałbym podkreślić, że
minister infrastruktury, jak również jakikolwiek
inny organ administracji publicznej, nie ma wpływu
na wysokość ustalanych przez agencje pośrednictwa
prowizji, bowiem to strony umowy, w zależności od
zakresu czynności pośrednictwa objętego umową
pośrednictwa, określają wysokość wynagrodzenia
należnego pośrednikowi. W obecnym stanie praw-
nym to rynek usług pośrednictwa reguluje wysokość
wynagrodzenia pośrednika w obrocie nieruchomo-
ściami za wykonaną usługę pośrednictwa.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one wyeli-
minować wątpliwości zasygnalizowane w interpela-
cji Pani Poseł Anny Sikory.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
548
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sikory
w sprawie odliczania tzw. ulgi rodzinnej (508)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Poseł Anny Sikory, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 21 stycznia 2008 r., nr SPS-023-508/08,
w sprawie przepisów ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych dotyczących ulgi rodzinnej
uprzejmie informuję.
Ulga prorodzinna została wprowadzona ustawą
z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217,
poz. 1588), z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2007 r.
Zasady korzystania z omawianego odliczenia regu-
luje art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.).
Przepis ten stanowi, iż od podatku dochodowego,
obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwo-
tę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma
prawo odliczyć rocznie kwotę stanowiącą iloczyn
liczby wychowywanych dzieci i dwukrotności kwoty
zmniejszającej podatek określonej w pierwszym
przedziale skali podatkowej, jeżeli w roku podatko-
wym wychowywał własne lub przysposobione dzieci,
o których mowa w art. 6 ust. 4 ustawy (art. 27f
ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy).
Z dalszych postanowień tego przepisu wynika, iż
odliczenie kwoty, o której wyżej mowa, dotyczy łącz-
nie obojga rodziców. Kwotę tę odlicza się od podatku
jednego z rodziców lub od podatku obojga rodziców
(art. 27f ust. 3 ww. ustawy).
W odniesieniu do rodziców, w stosunku do któ-
rych orzeczone zostały rozwód albo separacja, odli-
czenie przysługuje temu z rodziców, u którego dzieci
faktycznie zamieszkują (art. 27f ust. 4 ww. ustawy).
Jeżeli przez część roku podatkowego dzieci fak-
tycznie zamieszkują u każdego z rodziców, w sto-
sunku do których orzeczone zostały rozwód albo se-
paracja, odliczenie przysługuje każdemu z nich;
w tym przypadku kwota odliczenia stanowi iloczyn
liczby miesięcy pobytu dzieci u rodzica i 1/12 kwoty
stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i dwukrotności kwoty zmniejszającej podatek okre-
ślonej w pierwszym przedziale skali podatkowej
(art. 27f ust. 5 ww. ustawy).
Jak zatem wynika z przytoczonych przepisów,
ustawodawca zdecydował się na przyznanie rodzi-
com jednego łącznego limitu odliczenia. Zatem tak-
że rodzice, w odniesieniu do których zostały orzeczo-
ne rozwód albo separacja, mogą korzystać tylko
z jednego limitu odliczenia. W tym przypadku usta-
wodawca określił przesłankę wskazującą, któremu
z rodziców odliczenie przysługuje. Przyznając prawo
do skorzystania z omawianego uprawnienia temu
podatnikowi, u którego dziecko faktycznie zamiesz-
kuje, zdecydował się na wskazanie łatwej do ustale-
nia, obiektywnej przesłanki.
Należy podkreślić, iż ustawodawca nie wykluczył
z omawianego odliczenia podatników zobowiązanych
do płacenia alimentów. Możliwe jest zatem skorzysta-
nie z odliczenia także przez podatnika płacącego ali-
menty, u którego dziecko faktycznie zamieszkuje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie zmiany kategorii odśnieżania
drogi nr 12 na odcinku
Kurów–Lublin–Piaski–Chełm-Dorohusk (511)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji Pana Posła Grzegorza Raniewicza z dnia
8 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-511/08, w sprawie
zimowego utrzymania drogi nr 12 na odcinku Ku-
rów–Lublin–Piaski–Chełm–Dorohusk, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Standard II i II podwyższony określane są przy
pomocy ośmiu parametrów. Tylko jeden z nich róż-
ni standard II od standardu II podwyższonego,
a mianowicie w standardzie II dopuszcza się wystę-
powanie warstwy śniegu na nawierzchni nieutrud-
niającej ruchu, natomiast w standardzie II pod-
wyższonym śnieg na nawierzchni nie powinien wy-
stępować. Różnica ta jest mało istotna i nie wpływa
w sposób zasadniczy na warunki ruchu i odczucie
użytkownika drogi. Jednak doprowadzenie drogi
do stanu, w którym na nawierzchni nie będzie wy-
stępować śnieg (nawet nieutrudniający ruchu)
w strefie klimatycznej, w jakiej przebiega przed-
miotowy odcinek drogi krajowej nr 12, jest bardzo
kosztowne i ekonomicznie nieuzasadnione. Przed-
miotowy odcinek drogi nr 12 ze względu na małe
natężenie ruchu (z generalnego pomiaru ruchu
w miesiącach zimowych w roku 2005 wynika, że
średniodobowy ruch pojazdów samochodowych wy-
nosił od 3821 do 5531) nie kwalifikuje się do utrzy-
mania w II standardzie podwyższonym zimowego
utrzymania dróg.
Równocześnie należy podnieść, że ze względu na
ograniczone środki finansowe, jakie Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad może przezna-

czyć na zimowe utrzymanie dróg, zarządca drogi nie
może dowolnie przekwalifikować dróg do wyższych
standardów, ponieważ powodowałoby to koniecz-
ność obniżenia standardów innych dróg, których
zaliczenie do danego standardu było zasadne.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie obwodnicy Hrubieszowa (512)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji Pana Posła Grzegorza Raniewicza z dnia
8 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-512/08, w sprawie
budowy obwodnicy Hrubieszowa, uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy Hrubieszowa w ciągu drogi
krajowej nr 74 została ujęta w Programie Budowy
Dróg Krajowych na lata 2008–2012 przyjętym
uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r. oraz na liście indykatywnej Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”. Dofinan-
sowanie tej inwestycji pochodzić będzie ze środków
unijnych – z Europejskiego Funduszu Rozwoju Re-
gionalnego.
W 2007 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad zleciła opracowanie dokumentacji pro-
jektowej dotyczącej przedmiotowej inwestycji z ter-
minem jej wykonania w 2009 r. Po wykonaniu doku-
mentacji GDDKiA złoży do wojewody wniosek o wy-
danie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia, a po jej uzyska-
niu o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi.
Kolejnym krokiem będzie opracowanie projektu bu-
dowlanego i uzyskanie pozwolenia na budowę. Na-
stępnie Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad wyłoni w drodze przetargu wykonawcę robót.
Planuje się, że zakończenie budowy obwodnicy
Hrubieszowa nastąpi w roku 2012.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
549
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego geologa kraju
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie stanu prac nad nowelizacją ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (513)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Włodzimierza Kuli, przekazanej
przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r. znak: SPS-
-023-513/08, dotyczącej nowelizacji ustawy Prawo
geologiczne i górnicze, niniejszym uprzejmie przed-
stawiam stanowisko w sprawie.
Okres prawie trzynastu lat, jaki upłynął od wej-
ścia w życie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – Prawo
geologiczne i górnicze, jest dostatecznie długi, by
podjąć próbę istotnej reformy niektórych zawartych
w niej rozwiązań. Dokonana ocena funkcjonowania
ustawy i stosowania jej przepisów potwierdziła po-
trzebę opracowania nowej ustawy regulującej zasa-
dy i warunki wykonywania działalności w zakresie
geologii i górnictwa. Prace nad projektowaną usta-
wą aktualnie trwają w Ministerstwie Środowiska.
Moim zamiarem jest przygotowanie nowoczesnych
regulacji, wprowadzających liczne uproszczenia dla
przedsiębiorców, odbiurokratyzowanie postępowań
administracyjnych, a także usprawnienie instru-
mentów przeciwdziałania nielegalnej eksploatacji
kopalin. Nadrzędnym celem zamierzonych zmian
jest zatem usunięcie barier utrudniających podejmo-
wanie i wykonywanie działalności w zakresie geolo-
gii i górnictwa, a zwłaszcza uproszczenie istnieją-
cych procedur, likwidacja praktyk biurokratycznych
oraz pobudzenie przedsiębiorczości w sposób służą-
cy racjonalnej gospodarce złożami kopalin w ramach
zrównoważonego rozwoju. Istotnym kierunkiem jest
również uproszczenie prawnego modelu opłat regu-
lowanych prawem geologicznym i górniczym oraz
stworzenie modelu rozwiązań wspomagających ich
skuteczną egzekucję.
Na szczególną uwagę, w mojej ocenie, zasługuje
podjęcie próby dokonania zmian unormowań okre-
ślających prawną sytuację złóż kopalin, przede
wszystkim przez określenie prawa własności Skar-
bu Państwa do niektórych strategicznych z punktu
gospodarczego złóż kopalin. Złoża pozostałych kopa-
lin stanowiłyby wówczas przedmiot prawa własno-
ści gruntowej. W interpelacji wyrażony jest niepokój
o los węgla brunatnego, który wg wiedzy uzyskanej
w trakcie konferencji w Zakopanem nie został objęty
własnością górniczą, co zdaniem posła Włodzimie-
rza Kuli będzie stanowiło przeszkodę w wywłasz-
czaniu nieruchomości pod działalność objętą konce-
sją na wydobywanie węgla brunatnego. Pragnę za-
uważyć, że kwestia zaliczenia tego węgla bądź nie-
zaliczenia do złóż będących własnością Skarbu Pań-
stwa nie ma praktycznie znaczenia w procesie wy-
właszczania, bowiem co jest celem publicznym, okre-
550
śla ustawa o gospodarowaniu nieruchomościami.
W rozumieniu jej przepisów, mimo iż węgiel brunat-
ny nie jest objęty własnością Skarbu Państwa, to
jego wydobywanie w obowiązującym stanie praw-
nym stanowi cel publiczny. Podzielam natomiast po-
gląd, że nieobjęcie węgla brunatnego własnością
górniczą może mieć wpływ na wartość nabywanych
nieruchomości położonych nad złożem.
Chciałbym poinformować, że ostateczny kształt
prawnego modelu złóż kopalin nie został jeszcze
przesądzony, co oznacza, że nie został ostatecznie
określony wykaz rodzajów kopalin, których właści-
cielem jest Skarb Państwa. Uregulowanie praw wła-
sności do złóż kopalin wywoływało zawsze liczne
kontrowersje. Aktualnie w Ministerstwie Środowi-
ska w toku prac nad nową ustawą sporo miejsca zaj-
mują dyskusje poświęcone właśnie tej kwestii. Przy
opracowywaniu zmian systemowych w zakresie
własności złóż kopalin nie można bowiem zapomi-
nać o konsekwencjach związanych z ich wprowadze-
niem w życie. Pragnę zapewnić, że w projekcie usta-
wy zostanie uwzględnione najlepsze z możliwych
rozwiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu,
główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
Prawo o ruchu drogowym (514)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 21 stycznia 2008 r., nr SPS-023-514/
08, przekazujące interpelację posła Włodzimierza
Kuli w sprawie nowelizacji ustawy Prawo o ruchu
drogowym, uprzejmie informuję, że zgodnie z prze-
pisem art. 83 ww. ustawy stacje kontroli pojazdów
zostały podzielone na stacje podstawowe i okręgowe.
Stacjom tym został przypisany określony zakres ba-
dań technicznych, z którego wynika obowiązek po-
siadania specjalistycznego wyposażenia kontrolno-
-pomiarowego oraz spełnienia określonych warun-
ków lokalowych. Przepisy nie pozostawiają przedsię-
biorcy możliwości określania zakresu badań dla
swojej stacji kontroli pojazdów innego niż stanowi
ww. ustawa Prawo o ruchu drogowym.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Infra-
struktury przygotowało projekt nowej ustawy o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu, która ma zastąpić
w omawianym zakresie ustawę Prawo o ruchu dro-
gowym. Projekt zawiera szereg zmian dotyczących
prowadzenia stacji kontroli pojazdów, m.in. możli-
wość przeprowadzania przez stacje podstawowe i okrę-
gowe badań technicznych pojazdów zasilanych ga-
zem. Projekt jest obecnie po konsultacjach społecz-
nych. Projekt rozwiązań prawnych będzie jeszcze
dyskutowany z partnerami społecznymi tak, aby
uzyskać rozwiązania satysfakcjonujące przedsię-
biorców prowadzących stacje kontroli pojazdów oraz
żeby dawał gwarancję właściwego poziomu badań
technicznych, co ma bezpośredni wpływ na bezpie-
czeństwo ruchu drogowego.
Planowany termin skierowania projektu ustawy
o dopuszczeniu pojazdów do ruchu do prac sejmo-
wych to II półrocze 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania ustawy
o ujawnieniu w księgach wieczystych
prawa własności nieruchomości
Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego (516)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-516/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Stanisława Steca w sprawie funkcjonowania
ustawy o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa
własności nieruchomości Skarbu Państwa oraz jed-
nostek samorządu terytorialnego, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności nierucho-
mości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego (Dz. U. Nr 191, poz. 1365) nakłada
na starostów oraz inne organy szereg obowiązków
związanych z realizacją celu ustawy, którym jest
usunięcie zaniedbań w zakresie uporządkowania
stanu prawnego własności nieruchomości Skarbu
Państwa i jednostek samorządu terytorialnego, a tak-
że wsparcie obywateli w działaniach na rzecz regu-
lacji stanu prawnego nieruchomości.
Odnosząc się szczegółowo do uwag Pana Posła
dotyczących realizacji ww. ustawy, w tym m.in.
stwierdzenia, że „Zakreślony w art. 1 ust. 1 ustawo-
wy termin 6 miesięcy na sporządzenie wykazów nie-

ruchomości, które na mocy odrębnych przepisów
przeszły na własność Skarbu Państwa, jest niemoż-
liwy do dotrzymania ze względu na ilość nierucho-
mości, które powinien on zawierać, jak również na
czasochłonność czynności niezbędnych do przepro-
wadzenia ustaleń i badań”, wskazać należy, że
przedwczesne wydaje się formułowanie tezy, iż do-
pełnienie obowiązku, o którym mowa w art. 1 ust. 1
ustawy o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa
własności nieruchomości (…), jest niewykonalne.
Nie można bowiem z góry zakładać, po upływie nie-
całych 3 miesięcy od dnia wejścia w życie powyższej
ustawy (ustawa weszła w życie 19 listopada 2007 r.),
że określone w niej terminy realizacji poszczegól-
nych etapów uporządkowania stanu wieczystoksię-
gowego nieruchomości państwowych i komunalnych
są niewykonalne. Sformułowanie w tym zakresie ja-
kichkolwiek wniosków bez ich oparcia na rzetelnych
podstawach nie jest możliwe z uwagi na fakt, iż do-
bór terminów dla realizacji poszczególnych etapów
ustawy był jedną z zasadniczych kwestii w trakcie
rządowych prac nad projektem ustawy, a wypraco-
wany tą drogą kompromis zyskał akceptację usta-
wodawcy.
Pragnę jednocześnie zauważyć, iż wskazane
w art. 1 terminy (w tym sześciomiesięczny termin
z art. 1 ust. 1) mają charakter instrukcyjny, co ozna-
cza, że w razie ich niedotrzymania na starostach
nadal ciążył będzie obowiązek dokończenia realiza-
cji zadania sporządzenia wykazów nieruchomości.
Przy tym terminy przewidziane w art. 1 dla sporzą-
dzenia wykazów nieruchomości oraz zestawień
zbiorczych nie są objęte żadną sankcją, w tym sank-
cją administracyjną określoną w art. 8 ustawy, któ-
ra dotyczy jedynie przewidzianego w art. 2 oraz art.
3 ust. 1 obowiązku złożenia we właściwych sądach
rejonowych wniosków o ujawnienie w księgach wie-
czystych prawa własności nieruchomości.
Ponadto podkreślić należy, iż przedmiotowa
ustawa nie nakłada na organy właściwe w sprawach
gospodarki nieruchomościami Skarbu Państwa oraz
jednostek samorządu terytorialnego nowych zadań,
które wynikają z zakresu ich obowiązków kształto-
wanych przepisami innych ustaw, ale wprowadza je-
dynie system egzekwowania wykonania tych obo-
wiązków.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż rozporzą-
dzenie ministra SWiA w sprawie wzoru wykazu oraz
wzorów zestawień zbiorczych nieruchomości Skarbu
Państwa i jednostek samorządu terytorialnego pod-
legających ujawnieniu w księgach wieczystych oraz
nieruchomości zabudowanych niepozostających w po-
siadaniu ich właścicieli w dniu 31 stycznia 2008 r.
skierowane zostało do ogłoszenia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.
551
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie ograniczenia uprawnień
dla inwalidów wojennych i wojskowych (517)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
21 stycznia 2008 roku, znak: SPS-023-517/08, doty-
czące interpelacji posła Krzysztofa Lipca, w sprawie
ograniczenia uprawnień dla inwalidów wojennych
i wojskowych, uprzejmie informuję.
Problematyka szczególnych uprawnień grup spo-
łecznych w dostępie do świadczeń opieki zdrowotnej,
uregulowana jest obecnie przepisami ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.). Ustawa ta,
realizując wyrażony w art. 68 Konstytucji Rzeczy-
pospolitej Polskiej obowiązek zapewnienia obywate-
lom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, równe-
go dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, opiera się na zasa-
dach równego traktowania obywateli oraz solidar-
ności społecznej. Zgodnie ze wskazaną zasadą soli-
darności społecznej, wszyscy świadczeniobiorcy,
tj. osoby ubezpieczone oraz inne osoby, które speł-
niają wskazane w ustawie wymogi, mają prawo do
takich samych świadczeń zdrowotnych, finansowa-
nych ze środków publicznych.
Dla niektórych kategorii świadczeniobiorców,
ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, przewiduje szcze-
gólne uprawnienia do świadczeń opieki zdrowotnej.
Takimi kategoriami świadczeniobiorców są zasłuże-
ni honorowi dawcy krwi, inwalidzi wojskowi, inwali-
dzi wojenni, małżonkowie inwalidów wojennych po-
zostający na ich wyłącznym utrzymaniu, wdowy
i wdowcy po poległych żołnierzach i zmarłych inwa-
lidach wojennych oraz osoby represjonowane.
Zakres uprawnień inwalidów wojennych do bez-
płatnych leków, określa art. 46 ust. 1 wymienionej
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, w brzmieniu: „in-
walidom wojennym oraz osobom represjonowanym,
ich małżonkom pozostającym na ich wyłącznym
utrzymaniu oraz wdowom i wdowcom po poległych
żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych oraz
osobach represjonowanych, uprawnionym do renty
rodzinnej, przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki
oznaczone symbolami Rp lub Rpz, dopuszczone do
obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.
Osobom, o których mowa w cytowanym przepi-
sie, receptę może wystawić lekarz ubezpieczenia
zdrowotnego albo felczer ubezpieczenia zdrowotne-
go lub lekarz albo felczer niebędący lekarzem albo
felczerem ubezpieczenia zdrowotnego, jeżeli posiada
uprawnienia do wykonywania zawodu oraz zawarł
552
z Funduszem umowę upoważniającą go do wysta-
wiania takich recept.
Osoby, o których mowa, są obowiązane do okaza-
nia lekarzowi albo felczerowi wystawiającemu re-
ceptę, dokumentu potwierdzającego przysługujące
uprawnienie.
Inwalidzi wojskowi, w obecnym stanie prawnym,
zgodnie z przepisem art. 45 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych, mają prawo do bezpłatnego zaopatrzenia
w leki objęte wykazami leków podstawowych i uzu-
pełniających, do wysokości limitu ceny, o którym
mowa w art. 38 ust. 1 wymienionej ustawy, ustalo-
nego przez Ministra Zdrowia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ustawie
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, rozszerzono
uprawnienia inwalidów wojskowych, poprzez wpro-
wadzenie prawa pierwszeństwa w dostępie do świad-
czeń opieki zdrowotnej dla tej grupy pacjentów oraz
możliwości korzystania przez nich ze specjalistycz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej, bez potrzeby uzy-
skiwania skierowania od lekarza ubezpieczenia
zdrowotnego.
W odniesieniu do akapitu mówiącego, że ustawa
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych „sprawiła, że prawo inwali-
dów wojennych i wojskowych do bezpłatnego prote-
zowania stała się w praktyce fikcją” informuję, iż
przepisy art. 47 ustawy stanowią, że - inwalidom
wojennym i wojskowym, cywilnym niewidomym
ofiarom działań wojennych oraz osobom represjono-
wanym przysługuje prawo do bezpłatnych wyrobów
medycznych będących przedmiotami ortopedyczny-
mi i środków pomocniczych na zlecenie lekarza
ubezpieczenia zdrowotnego albo felczera ubezpie-
czenia zdrowotnego lub lekarza albo felczera niebę-
dącego lekarzem albo felczerem ubezpieczenia zdro-
wotnego, jeżeli posiada uprawnienia do wykonywa-
nia zawodu oraz zawarł z oddziałem wojewódzkim
Funduszu umowę upoważniającą go do wystawiania
takich recept, do wysokości limitu ceny określonego
w przepisach wydanych na podstawie art. 40 ust. 4.
Na podstawie art. 40 ust. 4 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, jest wydane rozporządzenie Ministra
Zdrowia w sprawie limitu cen dla wyrobów medycz-
nych będących przedmiotami ortopedycznymi i środ-
ków pomocniczych o takim samym zastosowaniu,
ale różnych cenach, oraz limit cen dla napraw przed-
miotów ortopedycznych.
Odnosząc się do kwestii zniżek komunikacyj-
nych, uprzejmie informuję, że ustawą z dnia 21 grud-
nia 2001 r. o zmianie ustawy o uprawnieniach do
bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami pu-
blicznego transportu zbiorowego oraz o zmianie in-
nych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 4, poz. 34) od dnia
31 stycznia 2002 r. zostało wprowadzone ogranicze-
nie zakresu oraz wymiaru uprawnień do ulg. Zli-
kwidowano wówczas uprawnienia do bezpłatnych
przejazdów oraz z ulgą 50% koleją i autobusami
PKS, w zamian których wprowadzono ulgi w wyso-
kości: 100%, 78%, 49% i 37%.
Celem tego działania było ograniczenie nadużyć
popełnianych zwłaszcza przez mniejszych przewoź-
ników autobusowych przy realizacji ulg ustawowych
(drukowanie bezpłatnych biletów bez wykonania
usługi oraz składanie biletów 50% - owych na bilet
normalny) oraz zmniejszenie wydatków budżeto-
wych ponoszonych na dofinansowanie przewoźni-
kom kolejowym i autobusowym utraty wpływów
z tytułu obowiązku stosowania ulg ustawowych.
Ograniczenie uprawnień dotknęło wszystkie ka-
tegorie osób uprawnionych, w tym również inwali-
dów wojennych i wojskowych. Inwalidzi wojenni
i wojskowi zaliczeni do I grupy inwalidzkiej oraz ich
opiekunowie lub przewodnicy towarzyszący im
w podróży, w miejsce prawa do bezpłatnych przejaz-
dów wszystkimi rodzajami środków publicznego
transportu kolejowego i autobusowego, otrzymali
prawo do korzystania z ulgi 78% przy przejazdach
pociągami osobowymi i pospiesznymi oraz autobu-
sami komunikacji zwykłej. Pozostali inwalidzi wo-
jenni i wojskowi zaliczeni do II i III grupy inwalidz-
kiej w miejsce prawa do ulgi 50% przy przejazdach
wszystkimi rodzajami środków publicznego trans-
portu kolejowego i autobusowego, uzyskali prawo do
korzystania z ulgi 37% przy przejazdach pociągami
osobowymi i pospiesznymi oraz autobusami komu-
nikacji zwykłej.
Następnie ustawą z dnia 11 października 2002 r.
(Dz. U. Nr 181, poz. 1515) od dnia 15 listopada 2002r.
inwalidom wojennym i wojskowym rozszerzono za-
kres ulg obowiązujący od 31.01.2002 r. Inwalidzi wo-
jenni i wojskowi zaliczeni do I grupy inwalidzkiej
uzyskali prawo do korzystania z ulgi 37% przy prze-
jazdach pociągami ekspresowymi oraz Intercity i Eu-
rocity oraz autobusami komunikacji przyspieszonej
i pospiesznej. Inwalidzi wojenni i wojskowi zaliczeni
do II i III grupy inwalidzkiej uzyskali prawo do ko-
rzystania z ulgi 37% przy przejazdach pociągami
ekspresowymi oraz Intercity i Eurocity oraz autobu-
sami komunikacji przyspieszonej i pospiesznej, a do-
tychczasową ulgę 78% dla opiekunów inwalidów wo-
jennych i wojskowych zaliczonych do I grupy inwa-
lidzkiej zastąpiono ulgą 95%.
Zważywszy, że problem rozszerzenia zakresu ulg
ustawowych obok sfery finansowej obejmuje obszar
kreowanej przez Rząd szeroko pojętej polityki spo-
łecznej, inicjatywa ustawodawcza w tym przedmio-
cie może być podjęta dopiero po uzyskaniu akcepta-
cji do rozszerzenia dotychczasowego zakresu ulg i po
ustaleniu jakich grup uprawnionych i w jakim za-
kresie zwiększenie ulg ma dotyczyć, albowiem otrzy-
mywane wnioski dotyczą nie tylko inwalidów wojen-
nych i wojskowych, ale także innych osób uprawnio-
nych z mocy różnych ustaw. Do ministra właściwego
do spraw transportu w ubiegłym i w tym roku wpły-
nęły od osób fizycznych, różnego typu organizacji
społecznych oraz poprzez interpelacje poselskie

wnioski o przywrócenie bądź rozszerzenia obowią-
zujących ulg m.in. dla: studentów, kombatantów, in-
walidów wojennych i osób represjonowanych, osób
niewidomych i ich przewodników, inwalidów z ogól-
nego stanu zdrowia i dzieci niepełnosprawnych oraz
ich opiekunów, wszystkich nauczycieli objętych Kar-
tą Nauczyciela, emerytów i rencistów oraz ich współ-
małżonków.
Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że inwali-
dzi wojenni i wojskowi, oprócz wskazanych upraw-
nień, posiadają szereg innych przywilejów i świad-
czeń, sytuujących ich w uprzywilejowanej pozycji
i mających na celu otoczenie ich szczególną opieką,
wydaje się, że postulowane przez pana posła Krzysz-
tofa Lipca poszerzenie uprawnień inwalidów wojen-
nych i wojskowych, jest niezasadne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie ograniczeń możliwości
zarobkowania osób niepełnosprawnych
pobierających rentę socjalną (518)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 21 stycznia 2008 r., znak SPS-023-518/08, do-
tyczące interpelacji posła Andrzeja Grzyba w spra-
wie ograniczeń możliwości zarobkowania osób
niepełnosprawnych pobierających rentę socjalną,
wyjaśniam.
Przepisy dotyczące zasad wypłaty renty socjalnej
określa ustawa z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie
socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268). Świadczenie to
przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdol-
nej do pracy z powodu naruszenia sprawności orga-
nizmu, które powstało:
1) przed ukończeniem 18. roku życia;
2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej
– przed ukończeniem 25. roku życia;
3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspiran-
tury naukowej.
Tak określone przesłanki nabycia prawa do ren-
ty socjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest
dla osób, które z powodu wcześnie powstałej niezdol-
ności do pracy nie miały możliwości podjęcia pracy
zawodowej i nabycia własnych uprawnień do renty
z tytułu niezdolności do pracy, a często nawet zdoby-
cia jakichkolwiek kwalifikacji zawodowych. Świad-
czenie to jest wyrazem szczególnej troski państwa
o takie osoby.
553
Warto zauważyć, że osoby takie w większości
nigdy nie osiągają samodzielności życiowej, mimo
ukończenia 18. roku życia nadal zamieszkują z ro-
dzicami lub też przebywają wiele lat w instytucjo-
nalnych formach opieki, najczęściej w domach po-
mocy społecznej. Renta socjalna jest dla wielu osób
jedynym źródłem dochodu, a w przypadku osób za-
mieszkujących wspólnie z rodziną jest postrzegana
jako wkład osoby niepełnosprawnej w budżet domo-
wy. Własna renta daje tym osobom poczucie godno-
ści, a do pewnego stopnia także niezależności. Z po-
wyższych względów renta socjalna jest świadcze-
niem skierowanym do osób całkowicie niezdolnych
do pracy.
Na podstawie art. 10 ustawy o rencie socjalnej
prawo do renty socjalnej zawiesza się w razie osiąga-
nia przychodu z tytułu działalności podlegającej
obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Zawiesze-
nie następuje za miesiąc, w którym zostały osią-
gnięte przychody w łącznej kwocie wyższej niż 30%
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwar-
tał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez preze-
sa Głównego Urzędu Statystycznego do celów eme-
rytalnych.
Zdarza się, że pomimo posiadania orzeczenia
o niezdolności do pracy osoby młode, pobierające ren-
tę socjalną, chcą pracować. Obecna sytuacja na ryn-
ku pracy często stwarza im taką możliwość. Jedno-
cześnie osoby takie, ze względu na groźbę zawiesze-
nia prawa do renty socjalnej, nie podejmują zatrud-
nienia lub podejmują zatrudnienie w szarej strefie.
Zmiana zasad wypłaty renty socjalnej mogłaby dać
tym osobom szansę jednoczesnego uzyskiwania do-
chodu z pracy i renty, które to środki mogłyby
w większym stopniu być przeznaczone na rehabilita-
cję bądź dalszą naukę osoby niepełnosprawnej.
W związku z pracami nad przygotowaniem no-
welizacji ustawy o emeryturach i rentach, która ma
pozwolić na wypłacanie rent z tytułu niezdolności
do pracy w pełnej wysokości, bez względu na wyso-
kość przychodów z pracy zarobkowej, zostanie także
rozważona kwestia wprowadzenia podobnych zasad
dla osób pobierających rentę socjalną.
Mogłoby się to przyczynić do zrównania sytu-
acji wymienionych osób w zakresie możliwości za-
robkowania, a tym samym wyrównania szans na
rynku pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
554
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Eugeniusza Czykwina
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministrów pracy i polityki socjalnej
oraz edukacji narodowej z dnia 11 marca 1999 r.
dotyczącego zwolnień od pracy lub nauki osób
należących do kościołów i innych związków
wyznaniowych w celu obchodzenia
świąt religijnych niebędących
dniami wolnymi od pracy (519)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
skierowaną do prezesa Rady Ministrów pana Do-
nalda Tuska pismem SPS 023-519/08 z dnia 21 stycz-
nia 2008 r. interpelację Pana Posła Eugeniusza
Czykwina (przesłaną przez Gabinet Polityczny Pre-
zesa Rady Ministrów do ministra edukacji narodo-
wej pismem DSPA-4401-239/08 z dnia 24 stycznia
br.), dotyczącą zmiany rozporządzenia ministrów
pracy i polityki socjalnej oraz edukacji narodowej
z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie zwolnień od pra-
cy lub nauki osób należących do kościołów i innych
związków wyznaniowych w celu obchodzenia świąt
religijnych niebędących dniami ustawowo wolnymi
od pracy, uprzejmie przekazuję następujące wyja-
śnienia:
Przywołane wyżej rozporządzenie jest aktem wy-
konawczym do art. 42 ustawy z dnia17 maja 1989 r.
o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (tekst
jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965), który
stanowi, że osoby należące do kościołów i innych
związków wyznaniowych, których święta religijne
nie są dniami ustawowo wolnymi od pracy, mogą na
własną prośbę uzyskać zwolnienie od pracy pod wa-
runkiem odpracowania czasu zwolnienia lub zwol-
nienie od nauki pod warunkiem wyrównania spo-
wodowanych nim zaległości dydaktycznych.
Przepisy rozporządzenia określają szczegółowo,
jak powinien postąpić pracownik, uczeń lub student,
który chce uzyskać dzień wolny od pracy lub nauki,
oraz w jaki sposób pracodawca lub szkoła są obowią-
zani poinformować o udzieleniu dnia wolnego i wa-
runkach jego odpracowania lub wyrównania zale-
głości dydaktycznych spowodowanych zwolnieniem.
Nie ma natomiast w omawianym rozporządzeniu
przepisów przewidujących sytuację, w której dyrek-
tor szkoły miałby się zwracać do kuratora oświaty
o zgodę na zwolnienie uczniów z zajęć w dni, w któ-
rych przysługuje im zwolnienie, ani uzależniających
uzyskanie zwolnienia w dni świąt prawosławnych
od decyzji kuratora oświaty.
Nie mogę zatem zgodzić się z przedstawionym
w interpelacji stanowiskiem, że przepisy powyższe-
go rozporządzenia są krzywdzące dla uczniów wy-
znania prawosławnego z tego powodu, że ustawowo
zagwarantowana możliwość uzyskania dni wolnych
od nauki w dni świąt religijnych niebędących dnia-
mi ustawowo wolnymi od pracy (z zachowaniem
ustawowego warunku wyrównania zaległości dy-
daktycznych spowodowanych zwolnieniem) uzależ-
niona jest od dobrej woli dyrektorów szkół i kurato-
ra oświaty.
Pytanie Pana Posła Eugeniusza Czykwina doty-
czy także innego problemu, mianowicie zmiany roz-
porządzenia wydanego na podstawie art. 42 przywo-
łanej ustawy w taki sposób, aby uczniowie wyznania
prawosławnego tam, gdzie stanowią znaczący odse-
tek ogółu uczniów, mogli obchodzić święta religijne
bez konieczności ich odpracowywania lub wyrówny-
wania zaległości dydaktycznych w inne dni.
Taki kierunek nowelizacji przepisów wykonaw-
czych wymagałby jednak zmiany przepisów ustawo-
wych, czyli art. 42 ustawy z dnia 11 marca 1999 r.
o gwarancjach wolności sumienia i wyznania i skore-
lowanego z nim art. 14 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 4 lipca
1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 66,
poz. 287). Obie ustawy pozostają w kompetencjach
ministra właściwego do spraw wyznań religijnych.
Wyrażając gotowość przeprowadzenia takiej zmia-
ny przepisów wykonawczych, aby zapewnić uczniom
wyznania prawosławnego możliwość godnego obcho-
dzenia świąt religijnych, uprzejmie informuję, że
zmiana ta może nastąpić wyłącznie po przeprowa-
dzeniu nowelizacji wymienionych wyżej ustaw.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Pawła Arndta
w sprawie pogłębiającego się kryzysu
polskiego rolnictwa (520)
W odpowiedzi na interpelację posła Pawła Arnd-
ta przekazaną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r.
(znak SPS-023-520/08), w sprawie pogłębiającego
się kryzysu polskiego rolnictwa, pragnę przekazać
następujące informacje.
Resort rolnictwa na bieżąco analizuje sytuację
w rolnictwie i na obszarach wiejskich, a także podej-
muje stosowne działania mające na celu wsparcie
rolnictwa, a szczególnie poprawę dochodowości w rol-
nictwie. Należy podkreślić, że jest ona przede wszyst-
kim uwarunkowana stabilną sytuacją na rynkach
rolnych oraz wsparciem rolników. Członkostwo Pol-

ski w UE zdecydowanie zwiększyło poziom wsparcia
rolnictwa, rybołówstwa i obszarów wiejskich. Przy
dodatkowym współfinansowaniu z budżetu krajo-
wego zapewnione są podstawy do pełnego wykorzy-
stania środków z UE dla poprawy sytuacji dochodo-
wo-produkcyjnej. Rozwój rolnictwa jest priorytetem
działań rządu, a wspólna polityka rolna jest jedną
z najważniejszych polityk wspólnotowych. Kraje
członkowskie w pełni podlegają zasadom rynku we-
wnętrznego. Zmieniająca się sytuacja na rynkach
rolnych, wymagania konsumentów oraz uwarunko-
wania międzynarodowe prowadzą do stałych ewolu-
cyjnych zmian tej polityki.
Polska aktywnie uczestniczy w dyskusjach doty-
czących problemów regulacji rynkowych WPR na fo-
rum instytucji unijnych, jasno określając swoje prio-
rytetowe postulaty, które podtrzymuje w trakcie ca-
łego procesu dyskusyjnego. W poruszanych kwe-
stiach, dotyczących poszczególnych mechanizmów
rynkowych WPR, zawsze kluczową kwestią jest dąże-
nie do zapewnienia równych warunków konkurencji
dla polskich rolników. W trakcie ostatnich reform
podniesiono szereg kwestii związanych z instrumen-
tami rynkowymi, m. in. w zakresie rynku mleka,
mięsa, owoców i warzyw czy zbóż. Rząd zabiega
o zmniejszenie wahań w dochodach rolników, jak
i zwiększenie stopnia zorganizowania rynku, bar-
dziej efektywne wykorzystanie budżetu Wspólnoty
przeznaczonego na instrumenty wsparcia poszczegól-
nych rynków rolnych oraz uproszczenie przepisów.
Należy podkreślić, że bardzo wiele polskich propozy-
cji znalazło odzwierciedlenie w przyjętych ostatecz-
nie wspólnotowych regulacjach prawnych.
Obecnie realizowane są instrumenty wspólnej
polityki rolnej, zarówno w ramach I filara, bezpo-
średnio wspierającego dochód rolników (m.in. po-
przez płatności bezpośrednie), jak i w ramach II fi-
lara, tj. za pomocą instrumentów Programu Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013, mające
na celu stworzenie warunków do poprawy konku-
rencyjności rolnictwa m.in. poprzez inwestycje w go-
spodarstwach rolnych i sektorze przetwórstwa.
Z instrumentu płatności bezpośrednich w Polsce
co roku korzysta ok. 1,5 mln rolników. Wprowadzo-
ny w Polsce system płatności do ha jest prosty w ob-
słudze i przejrzysty dla rolników. System ten może
być stosowany do końca 2010 r., jednakże Polska
wystąpiła z wnioskiem o przedłużenie okresu stoso-
wania obecnego systemu dopłat bezpośrednich w no-
wych państwach członkowskich do 2013 r.
Kwoty na płatności bezpośrednie pochodzące
z budżetu unijnego zwiększają się co roku o 5–10%.
W 2008 r. koperta finansowa dla Polski wynosi
1,4 mld EUR i w następnym latach będzie wzrastać,
do poziomu 3 mld euro w 2013 r. Ponadto Polska ma
możliwość udzielania dodatkowych płatności dla
wybranych sektorów ze środków z budżetu krajowe-
go w celu poprawy konkurencyjności polskich rolni-
ków na rynku wspólnotowym. Będziemy wspierać
555
takie kierunki produkcji, jak: zboża, rzepak, chmiel,
skrobia, tytoń oraz produkcja zwierzęca.
Od 2006 r. rolnicy otrzymują płatności cukrowe
w formie niepowiązanej z produkcją. W 2007 r.
wprowadzone zostały płatności do upraw roślin na
cele energetyczne. Ponadto od 2008 r. będzie można
uzyskać wsparcie krajowe na zakładanie plantacji
upraw trwałych na cele energetyczne.
Od 2008 r. realizowane będą płatności do pomi-
dorów także w formie niepowiązanej z produkcją.
Również od 2008 r. producenci owoców takich jak
truskawki i maliny otrzymają dopłaty bezpośrednie
w wysokości 400 EUR/ha tych upraw, z czego 230 EUR/
ha pochodzić będzie z budżetu unijnego, natomiast
pozostała część, 170 EUR/ha, pochodzić będzie z bu-
dżetu krajowego.
W kolejnej perspektywie finansowej, przy okazji
przeglądu wspólnej polityki rolnej, Polska będzie
opowiadać się za takim kierunkiem zmian, który
uwzględni stabilność dochodów w rolnictwie przede
wszystkim poprzez płatności bezpośrednie, ale tak-
że zwracając uwagę na inne postulowane przez nie-
które kraje reformy, chociażby w zakresie mechani-
zmów rynkowych, tak aby jakiekolwiek zmiany
w tym zakresie były rekompensowane bezpośred-
nim wsparciem dochodów.
Z kolei Program Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013) określa za-
kres i formę wsparcia obszarów wiejskich w Polsce
poprzez poszczególne działania, które będą realizo-
wane w okresie najbliższych siedmiu lat, służące
zdynamizowaniu procesu modernizacji polskiego
rolnictwa i szybszemu rozwojowi obszarów wiej-
skich w tym również poprzez poprawę dochodowo-
ści rolnictwa.
PROW 2007–2013 jest to największy program
pod względem liczby przewidywanych beneficjen-
tów, jak i budżetu (łącznie środki UE i polskie to
ok. 17,2 mld euro), na rzecz rozwoju obszarów wiej-
skich, jaki będzie wdrażany w Unii Europejskiej.
Program będzie wspierał wiele kluczowych kwe-
stii na obszarach wiejskich, które powinny doprowa-
dzić do poprawy konkurencyjności sektora rolnego
i leśnego, poprawy środowiska naturalnego i obsza-
rów wiejskich oraz podniesienia jakości życia na ob-
szarach wiejskich, a także różnicowania gospodarki
wiejskiej.
W dniu 7 września br. Komisja Europejska wyda-
ła decyzję zatwierdzającą program. Równolegle z ne-
gocjacjami PROW 2007–2013 opracowywano oraz
opublikowano szereg rozporządzeń wdrożeniowych
w oparciu o przyjętą w marcu 2007 r. ustawę o wspie-
raniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków Euro-
pejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich.
W 2007 r. uruchomiono część działań, chociażby
Wspieranie gospodarowania na obszarach górskich
i innych obszarach o niekorzystnych warunkach go-
spodarowania, Renty strukturalne, Grupy produ-
centów rolnych, Zalesianie gruntów rolnych oraz za-
556
lesianie gruntów innych niż rolne oraz Moderni-
zacja gospodarstw rolnych. Przewiduje się, że ko-
lejne działania będą uruchamiane sukcesywnie po
uzyskaniu przez agencję płatniczą akredytacji
procedur.
Należy podkreślić, że wsparcie obszarów wiej-
skich jest także domeną polityki spójności realizo-
wanej poprzez Narodowe Strategiczne Ramy Odnie-
sienia i programy operacyjne.
Najwięcej instrumentów istotnych dla rozwoju
obszarów wiejskich w ramach polityki spójności jest
objętych regionalnymi programami operacyjnymi.
Należy do nich m.in.:
— rozwój i poprawa lokalnej infrastruktury (dro-
gi, wodociągi, kanalizacja i oczyszczalnie, wysypi-
ska śmieci, sieci dystrybucji energii),
— infrastruktura społeczna (przedszkola, szko-
ły, służba zdrowia, kultura),
— zwiększenie dostępności usług internetowych,
— rozwój przedsiębiorczości (wsparcie finanso-
we, inwestycyjne i doradcze dla przedsiębiorstw,
przygotowanie terenów inwestycyjnych).
Ponadto sektor wspierany jest w zakresie możli-
wości zwrotu podatku akcyzowego zawartego w ce-
nie oleju napędowego wykorzystywanego do produk-
cji rolnej, ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich oraz kredytów inwestycyjnych.
Zgodnie z ustawą z dnia 10 marca 2006 r. o zwro-
cie podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju na-
pędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej
(Dz. U. Nr 52, póz. 379) producentom rolnym – oso-
bom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom
organizacyjnym nieposiadającym osobowości praw-
nej, będącym posiadaczami gospodarstw rolnych
przysługuje zwrot podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do
produkcji rolnej.
Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. ustawy z dnia
10 marca 2006 r. kwotę zwrotu podatku ustala się
jako iloczyn ilości oleju napędowego zakupionego
przez producenta rolnego, wynikającej z faktur VAT,
i stawki zwrotu podatku na 1 litr oleju napędowego,
obowiązującej w dniu złożenia wniosku o zwrot po-
datku, w ramach rocznego limitu. Limit ustala się
jako kwotę stanowiącą iloczyn stawki zwrotu podat-
ku na 1 litr oleju napędowego, liczby 86 oraz po-
wierzchni użytków rolnych będących w posiadaniu
lub współposiadaniu producenta rolnego, określonej
w ewidencji gruntów i budynków, według stanu na
dzień 1 kwietnia danego roku.
Wnioski o zwrot podatku akcyzowego producenci
rolni mogą składać w terminach: od 1 marca do
31 marca oraz od l września do 30 września danego
roku wraz z fakturami VAT albo ich kopiami, po-
świadczonymi za zgodność z oryginałem przez upo-
ważnionego przez wójta, burmistrza (prezydenta
miasta) pracownika urzędu gminy lub miasta, sta-
nowiącymi dowód zakupu oleju napędowego za okres
6 miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wnio-
sku o zwrot podatku akcyzowego.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
6 listopada 2007 r. w sprawie stawki zwrotu podat-
ku akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego
wykorzystywanego do produkcji rolnej na l litr oleju
w 2008 r. (Dz. U. Nr 212, poz. 1555) stawka zwrotu
podatku w 2008 r. została ustalona w wysokości
0,85 zł na l litr oleju, tj. 73,10 zł na l ha. Na 2008 r.
na zwrot podatku akcyzowego producentom rolnym
przewidziana jest kwota 650 mln zł.
Na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o ubez-
pieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
(Dz. U. Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) od 2006 r.
wdrażany jest w Polsce system ubezpieczeń upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich z dofinansowa-
niem z budżetu państwa do składek producentów
rolnych z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia od
wystąpienia następujących zdarzeń losowych:
— dla produkcji roślinnej (tj. upraw – zbóż, ku-
kurydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, wa-
rzyw gruntowych, drzew i krzewów owocowych,
truskawek, ziemniaków, buraków cukrowych lub
roślin strączkowych) od: huraganu, powodzi, desz-
czu nawalnego, gradu, pioruna, obsunięcia się zie-
mi, lawiny, suszy, ujemnych skutków przezimowa-
nia lub przymrozków wiosennych,
— dla produkcji zwierzęcej (tj. bydła, koni, owiec,
kóz, drobiu lub świń) od: huraganu, powodzi, desz-
czu nawalnego, gradu, pioruna, obsunięcia się zie-
mi, lawiny, uboju z konieczności.
Intencją wprowadzenia ww. systemu było za-
pewnienie producentom rolnym niezbędnych środ-
ków finansowych na wznowienie produkcji w przy-
padku wystąpienia niekorzystnych zjawisk atmos-
ferycznych powodujących znaczne straty w produk-
cji rolnej, których występowanie w ostatnich latach
nasila się.
Poziom dopłat z budżetu państwa do składek
ubezpieczeń należnych od producentów rolnych z ty-
tułu zawarcia umowy ubezpieczenia upraw rolnych
lub zwierząt gospodarskich ustalany jest corocznie
przez Radę Ministrów.
W przyjętym w dniu 8 listopada 2007 r. przez
Radę Ministrów rozporządzeniu w sprawie wysoko-
ści dopłat do składek z tytułu ubezpieczenia upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich w 2008 r. poziom
dopłat ze środków budżetu państwa do składek
ubezpieczeń płaconych przez producentów rolnych
został ustalony w wysokości: 50% składki do l ha
upraw rolnych i 50% składki do l szt. zwierzęcia go-
spodarskiego.
Zgodnie z wyżej wymienioną ustawą z dnia 7 lip-
ca 2005 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi zawarł
z czterema zakładami ubezpieczeń umowy w spra-
wie dopłat ze środków budżetu państwa do składek
z tytułu zawarcia w 2008 r. umów ubezpieczenia
z producentami rolnymi od ryzyka wystąpienia skut-
ków zdarzeń losowych w rolnictwie, tj. z Powszech-
nym Zakładem Ubezpieczeń SA w Warszawie, Towa-
rzystwem Ubezpieczeń Wzajemnych „TUW” w War-
szawie, Concordia Polska Towarzystwo Ubezpieczeń

Wzajemnych w Poznaniu, MTU Moje Towarzystwo
Ubezpieczeń Wzajemnych w Sopocie.
W celu usprawnienia systemu ubezpieczeń upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich oraz uwzględnia-
jąc przepisy UE dotyczące wysokości pomocy dla
producentów w przypadku szkód poniesionych
wskutek niekorzystnych zjawisk atmosferycznych
w ustawie z dnia 7 lipca 2005 r. zostały wprowadzo-
ne zmiany polegające m.in. na:
— możliwości ubezpieczania upraw roślin i zwie-
rząt od wszystkich określonych w ustawie ryzyk lub
wybranych przez producenta rolnego, np. występu-
jących najczęściej na danym obszarze,
— wprowadzeniu od l lipca 2008 r. obowiązku
ubezpieczenia co najmniej 50% powierzchni upraw
przez rolnika, który uzyskał płatności bezpośrednie
do gruntów rolnych w rozumieniu przepisów o płat-
nościach do gruntów rolnych i oddzielnej płatności
cukrowej. Rolnik będzie miał zatem obowiązek za-
warcia umowy ubezpieczenia z wybranym zakładem
ubezpieczeń, który zawarł z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa umowę w sprawie dopłat, albo
innym wykonującym działalność ubezpieczeniową
w zakresie ubezpieczenia upraw zbóż, kukurydzy,
rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw grunto-
wych, drzew i krzewów owocowych, truskawek,
ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin strącz-
kowych, od zasiewu lub wysadzenia do ich zbioru, od
ryzyka wystąpienia szkód spowodowanych przez po-
wódź, grad, suszę, ujemne skutki przezimowania
oraz przymrozki wiosenne.
Rolnik, który nie spełni obowiązku zawarcia
umowy ubezpieczenia obowiązkowego, tj. ubezpie-
czenia co najmniej 50% powierzchni upraw, obowią-
zany będzie do wniesienia opłaty za niespełnienie
tego obowiązku. Wysokość opłaty obowiązującej
w każdym roku kalendarzowym stanowić będzie
równowartość w złotych 2 euro od l ha, ustaloną
przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego
przez Narodowy Bank Polski według tabeli kursów
nr l w roku kontroli. Opłata za niespełnienie obo-
wiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązko-
wego będzie wnoszona na rzecz gminy właściwej ze
względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę rol-
nika. Powyższe sankcje nie będą jednak stosowane
wobec rolników w przypadku:
1) niezawarcia przez ministra właściwego do
spraw rolnictwa umów w sprawie dopłat do ubezpie-
czeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich;
2) gdy rolnik nie zawrze umowy ubezpieczenia
obowiązkowego z powodu pisemnej odmowy przez
co najmniej dwa zakłady ubezpieczeń, które zawarły
z ministrem właściwym do spraw rolnictwa umowy
w sprawie dopłat, w szczególności z powodu zaofero-
wania ubezpieczenia w stawkach taryfowych prze-
kraczających 6% sumy ubezpieczenia.
Należy podkreślić, iż niezawarcie przez rolników
umów ubezpieczenia upraw rolnych lub zwierząt go-
spodarskich nie będzie miało wpływu na ubieganie
się przez nich o płatności bezpośrednie.
557
Wprowadzenie obowiązku ubezpieczenia upraw
rolnych jest konieczne w związku z unijnym obo-
wiązkiem posiadania polis ubezpieczenia 50% upraw
rolnych przez rolników, którzy od 2010 r. będą ubie-
gać się o inne formy wsparcia z budżetu krajowego
w przypadku wystąpienia klęsk. W budżecie pań-
stwa na 2008 r. na system ubezpieczeń rolników zo-
stała zaplanowana kwota 545 mln zł.
Podmioty zamierzające inwestować w produkcję
rolną lub przetwórstwo produktów rolnych mogą
ubiegać się zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji (Dz. U. Nr 77. poz. 514, z późn.
zm.) o kredyty preferencyjne na:
1) realizację inwestycji w gospodarstwach rol-
nych, działach specjalnych produkcji rolnej i prze-
twórstwie produktów rolnych – Symbol nlP,
2) zakup gruntów rolnych – Symbol nKZ,
3) utworzenie lub urządzenie gospodarstw rol-
nych przez osoby, które nie ukończyły 40 roku życia
– Symbol nMR,
4) utworzenie lub urządzenie gospodarstwa rol-
nego w ramach realizacji, zaakceptowanego przez
ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i mini-
stra właściwego do spraw finansów publicznych pro-
gramu osadnictwa rolniczego na gruntach Skarbu
Państwa – Symbol nOR,
5) realizację inwestycji w rolnictwie i przetwór-
stwie produktów rolnych przez grupy producentów
rolnych utworzone na podstawie ustawy z dnia 15 wrze-
śnia 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich
związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
Nr 88, poz. 983, ze zm.) – Symbol nGP,
6) zakup nieruchomości rolnych przeznaczo-
nych na utworzenie lub powiększenie gospodarstwa
rodzinnego w rozumieniu ustawy z dnia 11 kwiet-
nia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U.
Nr 64, poz. 592) – Symbol nGR,
7) realizację inwestycji w zakresie nowych tech-
nologii produkcji w rolnictwie zapewniających wyso-
ką jakość produktu – Symbol nNT,
8) realizację inwestycji w ramach „Branżowego
programu rozwoju wspólnego użytkowania maszyn
i urządzeń rolnych” – Symbol nBRIO.
Kwota kredytów nie może przekraczać:
— 80% wartości nakładów inwestycyjnych na
gospodarstwo rolne (lub 95% – linia nOR, 90% – li-
nia nGR), nie więcej jednak niż 4 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych
w działach specjalnych produkcji rolnej, nie więcej
niż 8 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych
w przetwórstwie produktów rolnych, nie więcej
niż 16 mln zł.
Oprocentowanie płacone przez kredytobiorcę za-
leży od linii kredytowej i wynosi od 1,97% do 3,94%
w skali roku. Kredyt może zostać udzielony maksy-
malnie na 15 lat, z wyjątkiem linii nlP (8 lat) oraz
linii nGR (20 lat). O kredyt mogą ubiegać się osoby
558

fizyczne posiadające pełną zdolność do czynności zm.), jako: (Grodno) granica państwa–Kuźnica–Bia-
prawnych (z wyłączeniem emerytów). łystok–Lublin–Nisko–Rzeszów–Barwinek–granica
Procedura ubiegania się o kredyt inwestycyjny państwa (Preszow).
z dopłatami ARiMR do oprocentowania obejmuje: Budowa drogi ekspresowej S19 na odcinkach:
a) przygotowanie planu inwestycji (poza infor- Białystok–Międzyrzec Podlaski, Międzyrzec Podla-
macjami wymaganymi przez bank do oceny zdolno- ski–Lubartów, Lubartów–Kraśnik, Kraśnik–Sto-
ści kredytowej plan powinien zawierać cel inwestycji, bierna, Stobierna–Lutoryż oraz Lutoryż–Barwinek
strukturę jej finansowania, planowany okres realiza- została ujęta również w Programie Operacyjnym
cji inwestycji, kierunek produkcji w okresie kredyto- „Infrastruktura i Środowisko”.
wania, okres kredytowania i karencji w spłacie kre- Odcinki planowane do realizacji w ramach ww.
dytu, informacje o posiadaniu odpowiednich kwot inwestycji prezentuje poniższa tabela:
produkcyjnych lub o źródle pozyskania brakujących
kwot produkcyjnych, jeżeli dany rynek objęty jest Wartość
Realizacja
systemem kwotowania produkcji, informację o ryn- Odcinek drogi S-19 projektu
w latach
w tys. PLN
kach zbytu, w szczególności jeżeli inwestycja skut-
Białystok - Międzyrzec
kuje wzrostem produkcji), Podlaski,
1 656 000,00 2012-2014
b) złożenie przez wnioskodawcę w banku wnio- Międzyrzec Podlaski -
1 110 837,00 2009-2013
sku o kredyt wraz z planem inwestycji, oświadcze- Lubartów
niami sporządzonymi według wzorów udostępnio- Lubartów - Kraśnik 1 278 615,00 2009-2013
nych przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Kraśnik - Stobierna 2 160 756,00 2010-2013
Rolnictwa oraz kompletem dokumentów wymaga- Stobierna - Lutoryż 785 226,00 2008-2011
nych przez bank. Lutoryż - Barwinek 991 842,00 2008-2011
Agencja zawarła umowy o współpracy w zakresie
udzielania kredytów preferencyjnych z: Bankiem Planowany całkowity koszt przedstawionych po-
Polskiej Spółdzielczości SA, Bankiem Gospodarki wyżej projektów inwestycyjnych na drodze S19 wy-
Żywnościowej SA, Mazowieckim Bankiem Regio- nosi 7 983 276 tys. zł. Dofinansowanie ze środków
nalnym SA, Gospodarczym Bankiem Wielkopolskim unijnych pochodzić będzie natomiast z Europejskie-
SA, ING Bankiem Śląskim SA., Bankiem BPH SA, go Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz Funduszu
Bankiem Zachodnim WBK SA, Bankiem Polska Spójności.
Kasa Opieki SA. Biorąc pod uwagę powyższe oraz zdając sobie
W budżecie państwa na 2008 r. na dopłaty do opro- sprawę z istoty tej drogi dla rozwoju województw
centowania inwestycyjnych kredytów bankowych udzie- Polski wschodniej, należy zauważyć, iż w chwili
lonych do końca 2007 r. i nowo udzielanych w roku bie- obecnej nie przewiduje się zmian obowiązujących
żącym przewiduje się kwotę ok. 650 mln zł. aktów prawnych i dokumentów dotyczących drogi
ekspresowej S19.
Minister Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam na-
Marek Sawicki dzieję, że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-
wania Pana Posła oraz wyeliminują zaistniałe wąt-
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r. pliwości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Odpowiedź Cezary Grabarczyk

ministra infrastruktury Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.

na interpelację posła Kazimierza Gołojucha

w sprawie budowy drogi ekspresowej S19 Odpowiedź

Suwałki–Białystok–Lublin–Rzeszów–Barwinek
(521)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Kazimierza Gołojucha z dnia
9 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-521/08, dotyczą-
cej budowy drogi ekspresowej S19, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Przebieg drogi ekspresowej S19 ustalony został
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 maja
2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg ekspreso-
wych (Dz. U. z 2004 r. Nr 128, poz. 1334, z późn.
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie decyzji o lokalizacji siedziby
Wspólnego Sekretariatu Technicznego
dla Programu Współpracy Transgranicznej
Polska Republika Słowacka 2007–2013
w ramach Europejskiej Współpracy
Terytorialnej w Krakowie (522)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo (znak SPS-023-522/08) z dnia 21 stycznia

2008 r. dotyczące interpelacji Pana Posła Kazimie-
rza Gołojucha z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie
lokalizacji Wspólnego Sekretariatu Technicznego
(WST) w ramach Programu Współpracy Transgra-
nicznej Polska–Republika Słowacka 2007–2013 pra-
gnę przekazać następujące wyjaśnienia.
Decyzja o lokalizacji WST jest podejmowana
przez instytucję zarządzającą programem (jest nią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) w oparciu
o konsultacje z krajowymi i zagranicznymi partne-
rami uczestniczącymi we wspólnym programie.
Program Współpracy Transgranicznej Polska–
–Republika Słowacka obejmuje swym zasięgiem po-
łudniowe części trzech województw: podkarpackie-
go, małopolskiego, śląskiego oraz północną część
Słowacji (kraje żyliński i preszowski). Do głównych
zadań WST należy doradztwo na rzecz potencjal-
nych beneficjentów, pomoc w przygotowaniu wnio-
sków projektowych, organizacja szkoleń i spotkań
promocyjnych oraz przyjmowanie i rejestracja wnio-
sków projektowych. Lokalizacja WST powinna być
dogodna dla wszystkich beneficjentów z całego ob-
szaru, na którym będzie realizowany program.
Wstępne rozmowy dotyczące lokalizacji WST dla
programu polsko-słowackiego w latach 2007–2013
podjęto po rozpoczęciu prac nad systemem wdraża-
nia programów Europejskiej Współpracy Terytorial-
nej zarządzanych przez stronę polską. W tym czasie
powstała koncepcja lokalizacji sekretariatu w Kra-
kowie – miejscu dogodnym dla wszystkich benefi-
cjentów programu oraz posiadającym odpowiedni
potencjał dla zapewnienia międzynarodowego per-
sonelu i właściwej jakości obsługi programu. Propo-
zycja ta zyskała oficjalne wsparcie ze strony władz
samorządowych woj. małopolskiego, śląskiego oraz
kraju żylińskiego na Słowacji. Sprzeciwu wobec tej
propozycji nie zgłaszali pozostali polscy i słowaccy
partnerzy uczestniczący w realizacji programu.
Odmienna decyzja, wskazująca Rzeszów jako
miejsce lokalizacji WST dla programu polsko-sło-
wackiego, została podjęta we wrześniu 2007 r. bez
przeprowadzenia odpowiednich konsultacji. Decy-
zja ta została zakomunikowana członkom między-
narodowej grupy roboczej odpowiedzialnej za przy-
gotowanie programu podczas spotkania w Sienia-
wie (28–29 września 2007 r.). Obecna decyzja o lo-
kalizacji WST w Krakowie stanowi zatem powrót
do pierwotnie omawianej koncepcji umiejscowienia
sekretariatu.
Za umieszczeniem WST w Krakowie przemawia
przede wszystkim korzystna lokalizacja oraz do-
godne połączenia komunikacyjne z województwem
podkarpackim, śląskim oraz krajem żylińskim
i preszowskim, a tym samym potencjalnymi benefi-
cjentami oraz instytucjami uczestniczącymi we
wdrażaniu programu oraz bardzo duży potencjał
kulturalno-naukowy. Ponadto Kraków stanowi na-
turalne centrum polsko-słowackiego regionu przy-
granicznego.
559
Jednocześnie chciałabym podkreślić, że wzglę-
du na rolę, jaką pełni woj. podkarpackie we wspie-
raniu współpracy transgranicznej ze Słowacją oraz
Ukrainą, Rzeszów oraz powiat rzeszowski zostały
włączone do Programu polsko-słowackiego na lata
2007–2013 (w latach 2004–2006 Rzeszów nie był
objęty programem Interreg III A Polska–Słowacja).
Włączenie to odbyło się zgodnie z art. 21 rozporzą-
dzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europej-
skiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego, który stanowi, że do 20%
alokacji środków EFRR na program mogą być fi-
nansowane wydatki poniesione przy realizacji pro-
jektów na obszarach NUTS 3 przylegających do
głównego obszaru programu. Stolice pozostałych
województw nie zostały włączone do obszaru
wsparcia programu.
Pragnę przypomnieć, że woj. podkarpackie zo-
stało objęte dwoma programami współpracy trans-
granicznej – także programem Polska–Ukraina–
–Białoruś realizowanym w ramach Europejskiego
Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa. Łączny bu-
dżet obydwu programów, w których uczestniczy woj.
podkarpackie to ponad 271,8 mln euro (ze środków
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego).
W związku z powyższym można uznać, że w pełni
przestrzegana jest zasada UE mówiąca o wyrówny-
waniu szans regionów o mniejszym potencjale eko-
nomicznym.
Ponadto należy zaznaczyć, że lokalizacja WST
w Krakowie w żaden sposób nie opóźni uruchomie-
nia programu (rozpoczęcie naborów projektów pla-
nowane jest na 24 kwietnia br.), a jednocześnie może
mieć pozytywny wpływ na jego realizację na całym
obszarze wsparcia.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie bonów edukacyjnych (523)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji Pana Posła Kazimierza Gołojucha z dnia
9 stycznia br. (Nr SPS-023-523/08) w sprawie bo-
nów edukacyjnych, uprzejmie Pana Marszałka in-
formuję.
560
W Polsce dyskusje o bonie edukacyjnym trwają
od początku lat 90. Od 1994 r. bon funkcjonuje na
terenie gminy Kwidzyn, przynosząc bardzo pozy-
tywne skutki. W tym okresie w Kwidzynie podniósł
się poziom pracy szkół i doszło do wyraźnej popra-
wy szans edukacyjnych dzieci ze środowisk o mniej-
szym potencjale kulturowym. W kilku innych jed-
nostkach samorządu terytorialnego również wpro-
wadzono mechanizmy umożliwiające dzielenie po-
między szkoły środków finansowych przeznaczo-
nych na finansowanie oświaty lub też trwają obec-
nie nad nimi prace.
Warto także zauważyć, iż również część oświato-
wa subwencji ogólnej dzielona jest pomiędzy jednost-
ki samorządu terytorialnego w oparciu o mecha-
nizm, w którym stosuje się formę bonu. W algoryt-
mie podziału subwencji oświatowej podstawowym
parametrem jest finansowy standard A podziału
subwencji (zwany „bonem oświatowym”), tj. kwota
części oświatowej subwencji ogólnej przypadająca na
jednego ucznia przeliczeniowego oraz system wag
korygujących tę kwotę w odniesieniu do uczniów
(wychowanków) poszczególnych typów i rodzajów
szkół oraz placówek oświatowych. Liczba uczniów
i wychowanków jest więc głównym parametrem, od
którego zależy wysokość otrzymywanej przez samo-
rządy terytorialne subwencji oświatowej. Natomiast
taki mechanizm nie jest obecnie powszechnie stoso-
wany podczas kształtowania przez władze samorzą-
dowe planów finansowych poszczególnych szkół
(placówek).
W ramach koncepcji bonu edukacyjnego plano-
wane jest więc stworzenie ram prawnych sprzyjają-
cych dzieleniu przez samorządy lokalne środków fi-
nansowych na edukację za pomocą bonu oświatowe-
go – od 2011 r., rozpoczynając w 2008 r. od promocji
dobrych praktyk oraz przygotowania odpowiednich
materiałów informacyjnych dla samorządów teryto-
rialnych.
Niezbędne przy wdrażaniu przez poszczególne
samorządy terytorialne koncepcji bonu wydaje się
rzetelne wyliczenie standardowych kosztów kształ-
cenia pojedynczego ucznia w danym typie i rodzaju
szkoły na określonym terenie. Stąd też przed wpro-
wadzeniem bonu niezbędne będzie określenie przez
daną jednostkę samorządu terytorialnego wysoko-
ści finansowanego – ze środków publicznych – stan-
dardu edukacyjnego oraz kosztów jego realizacji
w szkołach różnych typów. Wydaje się, iż wartość
bonu powinna również uwzględniać lokalne uwa-
runkowania. Wprowadzenie do lokalnej oświaty
koncepcji bonu oświatowego otworzy obszar wolno-
ści i aktywności edukacyjnej obywateli, uruchomi
mechanizmy rynku edukacyjnego i związanej z nim
konkurencyjności pomiędzy szkołami, pozwoli szko-
le na uzyskanie większej autonomii. Szkoły zmuszo-
ne będą do ciągłego doskonalenia swojej pracy, aby
zainteresować swoją ofertą coraz większą grupę
uczniów i ich rodziców. Warto zauważyć, że w takim
systemie poprawa jakości pracy będzie mieć bardzo
rzeczywisty charakter a weryfikacja poziomu pracy
szkoły następować będzie mogła nie tylko poprzez
administracyjne procedury, ale również poprzez
konfrontację oferty szkoły z oczekiwaniami uczniów
i rodziców. Szkoła będzie więc musiała dbać o uzy-
skanie i utrzymanie zaufania środowiska, w którym
działa.
Prace nad koncepcją bonu edukacyjnego rozpo-
czynają się. Pierwsze propozycje proponowanych
rozwiązań będą mogły zostać przedstawione po
przeprowadzeniu zapowiedzianych konsultacji, dys-
kusji i rozmów z przedstawicielami samorządu tery-
torialnego, z partnerami społecznymi reprezentują-
cymi środowiska oświatowe oraz z parlamentarzy-
stami. Pragnę jednocześnie zapewnić Pana Mar-
szałka, że zawarte w interpelacji wątpliwości i za-
grożenia związane z ideą bonu edukacyjnego zosta-
ną wykorzystane w toku dalszych prac nad tą kon-
cepcją.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie przyspieszenia budowy autostrady
A4 na odcinku od Przeworska
do granicy państwa z Ukrainą (524)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji Pana Posła Mieczysława Golby z dnia 8 stycz-
nia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 22 stycznia
2008 r., znak: SPS-023-524/08, dotyczącej budowy au-
tostrady A4 na odcinku Przeworsk–Korczowa, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Na odcinku od Przeworska do Korczowej ogólny
przebieg autostrady został wytyczony udzielonymi
wskazaniami lokalizacyjnymi przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji oraz pozytywnie za-
opiniowany przez ówczesne lokalne władze rządowe
i samorządowe. Trasa przyszłej autostrady A4 we-
dług wydanych wskazań przebiega po południowej
stronie miast Jarosławia i Radymna.
Obecnie oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Kra-
jowych i Autostrad w Rzeszowie przeprowadził pro-
cedurę przetargową na wyłonienie wykonawcy ma-
teriałów do wniosków o wydanie decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia, decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi
oraz projektu wstępnego dla przedmiotowego odcin-
ka autostrady. W wyniku rozstrzygnięcia postępo-

wania podpisana została umowa z firmą Transpro-
jekt Gdańsk sp. z o.o. na wykonanie przedmiotowej
dokumentacji do września 2008 r. Jednocześnie
uprzejmie informuję, że Generalna Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad wystąpi o ustalenie przebie-
gu autostrady według wariantu ujętego w uzyska-
nych w latach ubiegłych wskazaniach lokalizacyj-
nych. Natomiast planowany termin opracowania
dokumentacji technicznej to III kwartał 2009 r.
Odnosząc się do pytania Pana Posła dotyczącego
rozpoczęcia budowy przedmiotowego odcinka, uprzej-
mie informuję, iż ze względu na strategiczny cha-
rakter autostrady A4 w sieci dróg łączących miasta
organizujące rozgrywki mistrzostw w piłce nożnej
Euro 2012 oraz miasta leżące na granicy państwa
zaproponowano przyspieszenie realizacji przedmio-
towej inwestycji. W związku z tym rozpoczęcie budo-
wy planowane jest na 2009 r., a jej zakończenie na
koniec roku 2011.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie nieprawidłowości dotyczących
naliczania subwencji oświatowej
dla samorządów terytorialnych,
które są organami prowadzącymi
szkoły specjalne (525)
Odpowiadając na interpelację Pani Poseł Anny
Zalewskiej z dnia 8 stycznia br. (nr SPS-023-525/08)
w sprawie nieprawidłowości dotyczących naliczania
subwencji oświatowej dla samorządowców teryto-
rialnych, które są organami prowadzącymi szkoły
specjalne, uprzejmie Pana Marszałka informuję.
Zadania związane z prowadzeniem (dotowaniem)
przez jednostki samorządu terytorialnego szkół i pla-
cówek oświatowych, w tym także szkół specjalnych,
finansowane są z dochodów jednostek samorządu te-
rytorialnego. Jednym z dochodów samorządów tery-
torialnych jest część oświatowa subwencji ogólnej.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 r. o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) wielkość części
oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich jedno-
stek samorządu terytorialnego ustala corocznie
ustawa budżetowa (art. 27). Kwotę przeznaczoną na
część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich
561
gmin, powiatów i województw samorządowych usta-
la się w wysokości łącznej kwoty części oświatowej
subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w usta-
wie budżetowej w roku bazowym, skorygowanej
o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizo-
wanych zadań oświatowych (art. 28 ust. 1).
W ustawie budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycz-
nia 2008 r., w części 82: Subwencje ogólne dla jedno-
stek samorządu terytorialnego, w dziale 758: Różne
rozliczenia, w rozdziale 75801: Część oświatowa
subwencji ogólnej dla jednostek samorządu teryto-
rialnego, łączna kwota subwencji oświatowej na rok
2008 określona została w wysokości 30 910 553 tys. zł,
wyższej w stosunku do przewidywanego wykonania
w roku 2007 (28 204 949 tys. zł) o 2 705 604 tys. zł,
tj. nominalnie o 9,6%.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu te-
rytorialnego na 2008 r. naliczone zostaną na pod-
stawie:
— rozporządzenia Ministra Edukacji Narodo-
wej z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie sposobu
podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego w roku 2008
(Dz. U. Nr 247, poz. 1825);
— danych statystycznych ze sprawozdania EN-3
o stanie zatrudnienia w dniu 10 września 2007 r.
(rok szkolny 2007/2008);
— danych dotyczących liczby uczniów (wycho-
wanków) w roku szkolnym 2007/2008 wykazanych
w systemie informacji oświatowej (według stanu na
dzień 30 września 2007 r. i dzień 10 października
2007 r.), zweryfikowanych i potwierdzonych przez
poszczególne jednostki samorządu terytorialnego.
Zgodnie z ww. ustawą o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego algorytm podziału subwen-
cji oświatowej uzależnia wysokość przyznawanych
środków od skali i struktury realizowanych zadań
mierzonych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględ-
nieniem stopni awansu zawodowego nauczycieli. Al-
gorytm, stanowiący załącznik do ww. rozporządze-
nia, określa sposób podziału subwencji oświatowej
pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego. Nie
dzieli on natomiast subwencji bezpośrednio pomię-
dzy poszczególne szkoły czy placówki oświatowe.
O przeznaczeniu środków otrzymanych z tytułu
subwencji ogólnej (w tym części oświatowej) decydu-
je – zgodnie z art. 7 ust. 3 ww. ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego – organ stano-
wiący jednostki samorządu terytorialnego (tj. rada
gminy, rada powiatu lub sejmik wojewódzki).
Uwzględniając specyfikę kształcenia specjalnego,
w formule algorytmicznego podziału subwencji
oświatowej na rok 2008 – w części przeznaczonej na
realizację zadań szkolnych – uwzględniono następu-
jące wagi odnoszące się do dzieci i młodzieży ze spe-
cjalnymi potrzebami edukacyjnymi:
— P2 = 1,40 dla uczniów z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim, niedostosowanych spo-
łecznie, z zaburzeniami zachowania, zagrożonych
uzależnieniem, zagrożonych niedostosowaniem spo-
562
łecznym, z chorobami przewlekłymi – wymagają-
cych stosowania specjalnej organizacji nauki i me-
tod pracy (na podstawie orzeczeń, o których mowa
w art. 71b ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.)),
— P3 = 2,90 dla uczniów niewidomych i słabo wi-
dzących, z niepełnosprawnością ruchową, z zabu-
rzeniami psychicznymi – wymagających stosowania
specjalnej organizacji nauki i metod pracy (na pod-
stawie orzeczeń, o których mowa w art. 71b ust. 3
ww. ustawy o systemie oświaty),
— P4 = 3,60 dla uczniów niesłyszących i słabo
słyszących, z upośledzeniem umysłowym w stopniu
umiarkowanym lub znacznym (na podstawie orze-
czeń, o których mowa w art. 71b ust. 3 ww. ustawy
o systemie oświaty),
— P5 = 9,50 dla dzieci i młodzieży z upośledze-
niem umysłowym w stopniu głębokim realizujących
obowiązek szkolny lub obowiązek nauki poprzez
uczestnictwo w zajęciach rewalidacyjno-wychowaw-
czych organizowanych w szkołach podstawowych
i gimnazjach, dla uczniów z niepełnosprawnościami
sprzężonymi oraz z autyzmem (na podstawie orze-
czeń, o których mowa w art. 71b ust. 3 ww. ustawy
o systemie oświaty),
— P6 = 0,80 dodatkowo dla niepełnosprawnych
uczniów w oddziałach integracyjnych w szkołach
podstawowych, gimnazjach, szkołach ponadgimna-
zjalnych (na podstawie orzeczeń, o których mowa
w art. 71b ust. 3 ww. ustawy o systemie oświaty),
— P22 = 1,00 dla uczniów szkół, niezależnie od
typu szkoły, zorganizowanych w zakładach opieki
zdrowotnej, w tym w zakładach opiekuńczo leczni-
czych i zakładach lecznictwa uzdrowiskowego,
— P23 = 1,84 dla wychowanków zespołów poza-
lekcyjnych zajęć wychowawczych realizowanych
w szkołach podstawowych, gimnazjach i szkołach
ponadgimnazjalnych zorganizowanych w zakła-
dach opieki zdrowotnej, w tym w zakładach opie-
kuńczo-leczniczych i zakładach lecznictwa uzdro-
wiskowego.
Powyższe wagi nie zmieniły się w porównaniu
z wagami uwzględnionymi w algorytmie podziału
subwencji oświatowej na rok 2007. Natomiast zmie-
nione zostało źródło gromadzenia danych o liczbie
uczniów (wychowanków) szkół i placówek oświato-
wych poprzez zastąpienie sprawozdań Głównego
Urzędu Statystycznego danymi systemu informacji
oświatowej dla bazowego roku szkolnego (2007/
2008) według stanu na dzień 30 września 2007 r.
i dzień 10 października 2007 r. Zmiana ta jest kon-
sekwencją zastąpienia w Programie badań staty-
stycznych statystki publicznej na rok 2007, stano-
wiącym załącznik do rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 5 września 2006 r. w sprawie programu
badań statystycznych statystyki publicznej na rok
2007 (Dz. U. Nr 170, poz.1219, z późn. zm.), sprawoz-
dań Głównego Urzędu Statystycznego serii S danymi
systemu informacji oświatowej, o którym mowa
w ustawie z dnia 19 lutego 2004 r. o Systemie Informa-
cji Oświatowej (Dz. U. Nr 49, poz. 463, z późn. zm.).
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w za-
kresie organizowania kształcenia uczniów niepełno-
sprawnych oraz niedostosowanych społecznie i w za-
kresie wydawania orzeczeń o potrzebie kształcenia
specjalnego obowiązują następujące przepisy:
1) Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodo-
wej i Sportu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie
warunków organizowania kształcenia, wychowania
i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych
przedszkolach, szkołach i oddziałach oraz w ośrod-
kach (Dz. U. Nr 19, poz. 166);
2) Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodo-
wej z dnia 12 lutego 2001 r. w sprawie orzekania
o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidual-
nego nauczania dzieci i młodzieży oraz wydawania
opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju
dziecka, a także szczegółowych zasad kierowania do
kształcenia specjalnego lub indywidualnego naucza-
nia (Dz. U. Nr 13, poz. 114, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia w spra-
wie warunków organizowania kształcenia, wychowa-
nia i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych
przedszkolach, szkołach i oddziałach oraz w ośrod-
kach, kształcenie specjalne organizuje się dla:
— uczniów niepełnosprawnych, wymagających
stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pra-
cy, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 1-8 ww. rozpo-
rządzenia, tj.:
– niesłyszących
– słabo słyszących,
– niewidomych,
– słabo widzących,
– z niepełnosprawnością ruchową,
– z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim,
– z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiar-
kowanym lub znacznym,
–z autyzmem,
— uczniów ze sprzężonymi niepełnosprawnościa-
mi (§ 2 ust. 1 pkt 9 ww. rozporządzenia), tj. tych,
u których występuje więcej niż jedna z wyżej wymie-
nionych niepełnosprawności;
— uczniów niedostosowanych społecznie, o których
mowa w § 2 ust. 1 pkt 12-15 ww. rozporządzenia.
Dla tych kategorii dzieci wydaje się orzeczenia
o potrzebie kształcenia specjalnego. Termin sprzę-
żona niepełnosprawność, jak sama nazwa wskazuje,
nie może odnosić się do innej niż niepełnosprawni
kategorii uczniów.
Rozporządzenie stanowi również, że kształcenie
specjalne organizuje się dla dzieci i młodzieży z cho-
robami przewlekłymi i z zaburzeniami psychiczny-
mi (§ 2 ust. 1 pkt 10 i 11), jednak tylko w oddziałach
specjalnych zorganizowanych w zakładach opieki
zdrowotnej. Szkoły w zakładach opieki zdrowotnej
mają status szkół specjalnych, ale w szkołach tych
nie jest wymagane posiadanie przez uczniów orze-
czenia o potrzebie kształcenia specjalnego.

W świetle przytoczonych przepisów choroby prze-
wlekłej nie można zaliczyć do stanów, z powodu któ-
rych wydawane jest orzeczenie o potrzebie kształce-
nia specjalnego. Dziecko przewlekle chore może
uczęszczać do szkoły ogólnodostępnej, jeśli stan jego
zdrowia na to pozwala; do szkoły specjalnej w zakła-
dzie opieki zdrowotnej, jeśli jest hospitalizowane;
w uzasadnionych przypadkach może też uzyskać
orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania.
Sprawą odrębną jest poruszona w interpelacji
kwestia wykazywania liczby uczniów z orzeczeniem
o potrzebie kształcenia specjalnego w sprawozdaw-
czości GUS i w systemie informacji oświatowej.
Tytuł odpowiedniej tabeli w sprawozdaniu GUS
typu S brzmiał: Uczniowie objęci kształceniem spe-
cjalnym, w tabeli wymienione były wszystkie kate-
gorie uczniów obejmowane kształceniem specjal-
nym, zarówno niepełnosprawnych jak i niedostoso-
wanych społecznie1). Opis tabeli w dziale 5, stano-
wiący, że uczniów z więcej niż jedną niepełnospraw-
nością należy wykazać z rubryce z niepełnospraw-
nością sprzężoną, precyzyjnie wskazywał, że odpo-
wiednia rubryka dotyczy wyłącznie uczniów niepeł-
nosprawnych. Nieuprawnione było zatem wykazy-
wanie w tej tabeli jako uczniów ze sprzężoną niepeł-
nosprawnością uczniów niepełnosprawnych i jedno-
cześnie niedostosowanych społecznie lub przewlekle
chorych.
W systemie informacji oświatowej, w celu wyka-
zania uczniów z orzeczeniami o potrzebie kształce-
nia specjalnego, zamiast jednej tabeli wprowadzono
dwie: w jednej wykazywani są uczniowie z orzecze-
niem o potrzebie kształcenia specjalnego z powodu
niepełnosprawności sprzężonej, w drugiej – ucznio-
wie z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalne-
go z powodu występowania u nich jednej niepełno-
sprawności lub niedostosowania społecznego.
Nie ma zatem podstaw do twierdzenia, że MEN
znacznie ograniczył kategorię uczniów z niepełno-
sprawnościami sprzężonymi. Program SIO unie-
możliwił tylko niepoprawne wprowadzanie danych,
które możliwe było w formularzach GUS. Program
do wprowadzania danych w Systemie Informacji
Oświatowej nie umożliwia natomiast wykazania
współwystępowania u danego ucznia niepełnospraw-
ności i niedostosowania społecznego. Dla potrzeb
prawidłowego naliczenia części oświatowej subwen-
cji ogólnej w piśmie MEN z dnia 6 grudnia 2007 r.
nr DE-3-339-93/07, skierowanym do jednostek sa-
morządu terytorialnego, wskazano, że sytuację taką
można wykazać w programie SIO w polu Uwagi,
a stosowną korektę zgłosić w ramach weryfikacji
wykazów szkół i placówek oświatowych. Dzięki temu
1)
Formularze statystyczne dotyczące obszaru edukacji opu-
blikowane zostały jako załączniki do rozporządzenia prezesa Ra-
dy Ministrów z dnia 25 sierpnia 2006 r. zmieniającego rozporzą-
dzenie w sprawie określenia wzorów formularzy sprawozdaw-
czych, objaśnień co do sposobu ich wypełniania oraz wzorów
kwestionariuszy i ankiet statystycznych stosowanych w bada-
niach statystycznych ustalonych w programie badań statystycz-
nych statystyki publicznej na 2006 r. (Dz. U. Nr 166, poz. 1181).
563
uczniowie, którym wydano orzeczenie o potrzebie
kształcenia specjalnego z powodu występowania
u nich jednocześnie niepełnosprawności i niedosto-
sowania społecznego, będą mogli być wykazani dwa
razy i dwukrotnie przeliczeni odpowiednimi waga-
mi w algorytmie podziału subwencji oświatowej.
W kolejnej edycji SIO w marcu 2008 r. ta dysfunkcjo-
nalność programu zostanie usunięta przez wprowa-
dzenie dodatkowej tabeli, w której będą wykazywa-
ni uczniowie o orzeczeniem o potrzebie kształcenia
specjalnego orzeczonej z powodu niedostosowania
społecznego. Uczniowie, którym wydano orzeczenie
o potrzebie kształcenia specjalnego z powodu wystę-
powania u nich jednocześnie niepełnosprawności
i niedostosowania społecznego, będą mogli być wy-
kazani dwa razy.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że osta-
teczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2008
będą mogły być zwiększone ze środków 0,6% rezer-
wy tej części subwencji ogólnej. Podział środków
z 0,6% rezerwy subwencji oświatowej dokonywany
będzie na podstawie kryteriów jej rozdysponowania,
po ich uzgodnieniu ze stroną samorządową Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego. Kry-
teria podziału 0,6% rezerwy części oświatowej sub-
wencji ogólnej na rok 2008 zostaną przesłane wszyst-
kim jednostkom samorządu terytorialnego oraz zo-
staną zamieszczone na stronie internetowej resortu
edukacji narodowej.
Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, że
zgodnie z art. 5a ust. 3 ww. ustawy o systemie oświa-
ty, środki niezbędne na realizację zadań oświato-
wych zagwarantowane są w dochodach jednostek
samorządu terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2
Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu są
dochody własne, subwencje ogólne (w tym część
oświatowa) i dotacje celowe z budżetu państwa.
Oznacza to, iż część oświatowa subwencji ogólnej
jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jednostek
samorządu terytorialnego.
Nieuprawnione jest zatem:
— sytuowanie wydatków na zadania oświatowe
wyłącznie pod kątem wysokości części oświatowej
subwencji ogólnej,
— postrzeganie części oświatowej subwencji ogól-
nej jako źródła finansowania poszczególnych i wy-
branych (lub wszystkich) zadań oświatowych.
W świetle obowiązujących przepisów jedynym
punktem odniesienia w zakresie bilansowania środ-
ków na zadania własne (w tym zadania oświatowe)
mogą być łączne dochody danego samorządu teryto-
rialnego obejmujące również dochody własne
(np. udziały w podatkach PIT i CIT).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
564
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Witolda Namyślaka i Zdzisława Czuchy
w sprawie przyznania statusu
inwalidy wojennego wszystkim osobom
posiadającym uprawnienia kombatanckie,
które doznały represji i były deportowane
na Syberię, bez potrzeby badania
przez komisje ZUS (526)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-526/08, dotyczą-
ce interpelacji posłów Witolda Namyślaka i Zdzisła-
wa Czuchy w sprawie przyznania statusu inwalidy
wojennego wszystkim osobom posiadającym upraw-
nienia kombatanckie, które doznały represji i były
deportowane na Syberię, bez potrzeby badania przez
komisje ZUS, uprzejmie informuję:
W świetle przepisów wynikających z ustawy
z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach i niektó-
rych osobach będących ofiarami represji wojennych
i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42,
poz. 317, z późn. zm.) osobom, które zostały zaliczo-
ne do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa
pozostającego w związku z pobytem na przymuso-
wych zesłaniach i deportacjach w ZSRR, przysługu-
ją uprawnienia przewidziane w ustawie z dnia 29 maja
1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i woj-
skowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9,
poz. 87, z późn. zm), z wyłączeniem uprawienia
określonego w art. 23b tej ustawy. Związek inwa-
lidztwa z pobytem na zesłaniach i deportacjach
ustala lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych.
Uprawnienia wynikające z przepisów prawa ma-
terialnego mogą być przyznane, jeżeli strona udo-
wodni, że wypełnia wszystkie przesłanki konieczne
do uzyskania uprawnień. Wprowadzenie rozwiąza-
nia, które w swej interpelacji proponują posłowie
Witold Namyślak i Zdzisław Czucha, nie znajduje
żadnego uzasadnienia w zasadach prawnych, a po-
nadto w sposób rażący godziłoby w jedną z funda-
mentalnych zasad konstytucyjnych, tj. zasadę rów-
ności podmiotów wobec prawa.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posłów
Witolda Namyślaka i Zdzisława Czuchy
w sprawie zmiany kategorii drogi nr 214
z wojewódzkiej na krajową (527)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Panów Posłów Witolda Namyślaka i Zdzi-
sława Czuchy, przesłaną przy piśmie nr SPS-023-
-527/08 z dnia 21 stycznia 2008 r., w sprawie zalicze-
nia do kategorii dróg krajowych drogi wojewódzkiej
nr 214 na odcinku Łeba–Kościerzyna, uprzejmie in-
formuję, że na zlecenie Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad Politechnika Warszawska
opracowuje „Studium układu dróg szybkiego ruchu
w Polsce, układ kierunkowy horyzont 2025 rok,
wraz z analizą podziału funkcjonalnego całej sieci
drogowej w Polsce”. Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad przekazała autorom opracowa-
nia, w celu dokonania szczegółowej analizy, wnioski
dotyczące zaliczenia poszczególnych dróg do katego-
rii dróg krajowych. Wśród tych wniosków znalazło
się również wystąpienie wicemarszałka wojewódz-
twa pomorskiego w sprawie zaliczenia do kategorii
dróg krajowych odcinka drogi wojewódzkiej nr 214.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że omawiany
odcinek drogi wojewódzkiej nie spełnia kryteriów kwa-
lifikacji dróg do kategorii dróg krajowych, określonych
w przepisach ustawy o drogach publicznych.
Podkreślenia wymaga fakt, że zwiększenie
długości dróg krajowych nie powoduje proporcjo-
nalnego wzrostu środków finansowych na budo-
wę, przebudowę, remonty, utrzymanie i ochronę
dróg krajowych zarządzanych przez generalnego
dyrektora dróg krajowych i autostrad. Niezaspo-
kajająca wszystkich potrzeb ilość środków finan-
sowych na drogi samorządowe nie może być argu-
mentem przemawiającym za zaliczeniem tych dróg
do kategorii dróg krajowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
na interpelację posłów
Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera
w sprawie podpisu elektronicznego (530)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-530/08) przekazującego interpelację Posłów na
Sejm RP Pana Tomasza Piotra Nowaka i Pana Ar-
kadego Fiedlera z dnia 8 stycznia 2008 r. w sprawie
podpisu elektronicznego należy zauważyć, iż sprawy
dotyczące podpisu elektronicznego pozostają nadal
formalnie w zakresie działania Ministerstwa Go-
spodarki, niemniej jednak problematyka ta jest rów-
nież istotna dla Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji. Pragnę również poinformować, iż
z uwagi na niewątpliwie trafną ocenę aktualnej sy-
tuacji e-usług i podpisu elektronicznego pismo doty-
czące poruszonej w interpelacji Panów Posłów pro-
blematyki zostało skierowane do ministra gospodar-
ki z prośbą o uwzględnienie sugestii w niej zawar-
tych podczas prac nad nowelizacją ustawy z dnia
18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U.
Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.).
Jednocześnie należy stwierdzić, iż istotnie ko-
nieczne jest wprowadzenie zmian w zakresie funk-
cjonowania podpisu elektronicznego, w szczególno-
ści umożliwienie korzystania z usług elektronicz-
nych bez potrzeby nabywania stosunkowo drogiego
kwalifikowanego podpisu elektronicznego. W celu
zwiększenia dostępności i powszechności interneto-
wej obsługi ludności niezbędna jest przede wszyst-
kim weryfikacja, czy faktycznie konieczne jest pod-
pisywanie kwalifikowanym podpisem elektronicz-
nym tak wielu rodzajów dokumentów elektronicz-
nych. Wydaje się, że w przypadku co najmniej części
z nich można by rozważyć rezygnację z tego wymo-
gu. Warto również wskazać, iż możliwe jest także
umieszczenie podpisu elektronicznego na dokumen-
cie tożsamości, co będzie rozważane w ramach pro-
jektu pl.ID.
Odnosząc się do kwestii liczby firm uprawnio-
nych do wydawania kwalifikowanych certyfikatów
i bezpiecznych e-podpisów, uprzejmie informuję, że
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
nie prowadziło dotychczas szczegółowych analiz
w zakresie funkcjonowania rynku podpisu elektro-
nicznego. Należy jednak zauważyć, iż stosunkowo
niewielka podaż usług elektronicznych nie spowodo-
wała wzrostu popytu osób i przedsiębiorstw na kwa-
lifikowany podpis elektroniczny.
Pragnę również poinformować, iż rozważane są
alternatywne formy korzystania z autoryzacji w sys-
temie administracji publicznej. Wymaga to jednak
nowelizacji ustawy o podpisie elektronicznym w za-
kresie wprowadzania innych mechanizmów. Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji przy-
565
gotowuje założenia, które o ile przepisy w tym za-
kresie pozostaną w gestii ministra gospodarki, będą
stanowiły propozycję ministerstwa do nowelizacji
przedmiotowej ustawy.
Minister
Grzegorz Schetyna
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera
w sprawie muzeów martyrologii (531)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację Panów Posłów Tomasza Piotra Nowaka
oraz Arkadego Fiedlera, przesłaną przy piśmie z dnia
21 stycznia br. (sygn.: SPS-023-531/08), dotyczącą
muzeów martyrologicznych, uprzejmie proszę Pana
Marszałka o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
popiera postulat, aby wszystkie muzea martyrologicz-
ne, dla których organizatorem są instytucje samorzą-
du lokalnego, były objęte mecenatem państwa.
Jednocześnie pragnę nadmienić, że projekt usta-
wy o miejscach pamięci narodowej, zakładający mię-
dzy innymi przejęcie przez państwo pełnej odpowie-
dzialności za wszystkie muzea znajdujące się na te-
renie byłych hitlerowskich obozów zagłady, znajduje
się obecnie w toku uzgodnień wewnątrzresorto-
wych. Zgodnie z przyjętą ustawą o działalności lob-
bingowej w procesie stanowienia prawa z chwilą
przekazania go do uzgodnień międzyresortowych
projekt zostanie udostępniony w Biuletynie Infor-
macji Publicznej Ministerstwa Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego, gdzie będzie możliwość śledzenia
dokonywanych w nim zmian.
Zgadzam się z opinią, że muzeum w Chełmnie
nad Nerem, upamiętniające nazistowski ośrodek
masowej zagłady, przede wszystkim Żydów z okupo-
wanych terenów Wielkopolski, a także Łodzi i in-
nych gett hitlerowskiego Kraju Warty, jak również
Romów i Polaków, winno zostać wyodrębnione ze
względu na odmienny profil tematyczny w stosunku
do działalności Muzeum Okręgowego w Koninie.
Powinno również funkcjonować, podobnie jak inne
muzea upamiętniające martyrologię, w ramach jed-
nej ustawy zapewniającej podobnym placówkom
większą samodzielność i solidne podstawy finanso-
we. Dlatego w wyżej wspomnianym projekcie usta-
wy przygotowywanym przez Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego przewidziany jest przepis
566
stanowiący, że muzea martyrologiczne znajdujące
się na terenie pomników zagłady staną się muzeami
państwowymi, dla których organizatorem jest mini-
ster kultury i dziedzictwa narodowego.
Muzea martyrologiczne znajdujące się w miej-
scach masowej eksterminacji przedstawicieli wielu
narodowości z terenów okupowanych przez III Rze-
szę, a obecnie położone na terytorium Polski zasłu-
gują na szczególną ochronę państwa polskiego jako
miejsca pamięci narodowej posiadające szczególne
walory edukacyjne i wychowawcze i służące zacho-
waniu pamięci, szczególnie wśród młodego pokole-
nia, o ofiarach II wojny światowej i nieludzkiej ide-
ologii nazistowskiej.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu,
pełnomocnika prezesa Rady Ministrów
do spraw dialogum międzynarodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie stanowiska rządu
w kwestii realizowanego przy wsparciu rządu
Republiki Federalnej Niemiec
projektu „widomego znaku” upamiętniającego
los przesiedlonych Niemców (532)
Szanowny Panie Pośle! Z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska udzielam od-
powiedzi na interpelację poselską Pana Posła w spra-
wie stanowiska rządu w kwestii projektu „Widocz-
nego znaku”.
5 lutego br. spotkałem się z delegacją Urzędu
Kanclerskiego RFN pod przewodnictwem federalne-
go ministra kultury B. Neumanna. Min. Neumann
nawiązał do grudniowej rozmowy kanclerz A. Mer-
kel z panem premierem D. Tuskiem, podczas której
ustalono, że delegacja pod jego przewodnictwem
przyjedzie do Warszawy, aby przedstawić stronie
polskiej projekt „Widocznego znaku”. We wstępie do
rozmów zaznaczył, że delegacji niemieckiej zależy
nie tylko na koncentrowaniu się na kwestii „Widocz-
nego znaku”, ale także na poruszeniu kilku innych
projektów możliwej współpracy. „Widoczny znak”
został przedstawiony w konkretnych punktach: prze-
widziane jest utworzenie „Centrum Dokumentacyj-
nego”, które zajmie się problematyką wysiedleń – nie
tylko ludności niemieckiej – jako bezpośredniego re-
zultatu dyktatury narodowo-socjalistycznej i II woj-
ny światowej. Min. Neumann podkreślił znaczenie
przykładane do rozróżniania pomiędzy przyczyna-
mi i skutkami wojny, pomiędzy sprawcami i ofiara-
mi. Przesłaniem „Widocznego znaku” będzie ukaza-
nie problematyki wypędzeń jako rezultatu wojny.
Formalnie „Widoczny Znak” ma mieć kształt wysta-
wy stałej wraz z ekspozycjami towarzyszącymi,
wkomponowanymi w kontekst ogólnoeuropejski.
Szczególny nacisk położony został na odróżnienie
„Widocznego znaku” od „Centrum Przeciw Wysie-
dleniom”; „Widoczny znak” jest projektem rządo-
wym, organizowanym pod kierownictwem min.
Neumanna. Podmiotem prawnym i patronem jest
natomiast Muzeum Historii Niemiec. Min. Neu-
mann wielokrotnie podkreślał europejski kontekst
projektu i zaprosił stronę polską do udziału w opra-
cowywaniu koncepcji, na przykład poprzez ewentu-
alną możliwość udziału polskich historyków w ra-
dzie naukowej. W odniesieniu do pozostałych projek-
tów min. Neumann wyraził chęć zintensyfikowania
współpracy w ramach „Sieci Pamięć i Solidarność”
(konieczność podpisania umów, ustalenia gremium
i utworzenia sekretariatu w Warszawie). Drugą pro-
pozycją była gotowość strony niemieckiej do wspar-
cia dla miejsca pamięci na Westerplatte jako symbo-
lu napaści Niemiec na Polskę 1 września 1939 r., co
byłoby najlepszym sygnałem konkretnej współpra-
cy. Trzecią sugestię stanowiło zaproszenie Polski do
francusko-niemieckiego dialogu w ramach fundacji
Genshagen.
Przedstawiona przez min. Neumanna koncepcja
„Widocznego Znaku” bardzo odbiega – w sensie po-
zytywnym dla prawdy historycznej – od uprzednich
komentarzy mediów, przede wszystkim niemieckich.
Dotyczy to zwłaszcza gotowości strony niemieckiej
do zaakcentowania związku przyczyn i skutków
w kwestii wysiedleń, na czym Polsce najbardziej za-
leży. Odnośnie konkretnego stanowiska Polski
stwierdzić należy, że obecność polskiego historyka
przy pracy nad „Widocznym Znakiem” nie będzie ni-
czym niewłaściwym. Powinna to być jednak osoba
niezwiązana z rządem, najlepiej członek Polskiej
Akademii Nauk. Jeśli chodzi o inne propozycje, obie
strony uznały za sprawę ważną szybkie nawiązanie
współpracy wystawienniczej: wspomniana została
m. in. polska ekspozycja w Republice Federalnej
Niemiec nt. robotników przymusowych.
W następnej kolejności pan P. Duda, główny do-
radca premiera, przedstawił projekt budowy w Gdań-
sku „Muzeum Wojny i Pokoju”, podkreślając rolę
tego miasta jako areny kluczowych wydarzeń histo-
rycznych: wybuchu II wojny światowej i powstania
„Solidarności”. 1 września 2009 r. byłby doskonałą
okazją do wmurowania kamienia węgielnego pod
przyszłe muzeum. Strona niemiecka wyraziła zgodę
na udział w tej uroczystości. Ambasador M. Prawda
przedstawił koncepcję zorganizowania w Berlinie
„Domu Spotkań Niemiecko-Polskich”.

W ostatnim etapie rozmów poruszono niezwiąza-
ną bezpośrednio z „Widocznym znakiem” kwestię
potrzeby oficjalnego podkreślenia bezpodstawności
roszczeń obywateli niemieckich za mienie pozosta-
wione na terenach polskich – kwestię posiadającą
bardzo delikatny charakter w polskiej polityce we-
wnętrznej.
Min. Neumann poparł koncepcję udziału pol-
skiego naukowca w pracach nad „Widocznym zna-
kiem” jako akceptowalną dla strony niemieckiej
podstawę współpracy. Z zainteresowaniem odniósł
się także do innych ww. projektów i uznał rozmowę
za ważny, pozytywny sygnał. W sprawie roszczeń
stwierdził, że stanowisko obecnego rządu Republiki
Federalnej Niemiec nie odbiega w żaden sposób od
stanowiska poprzednich rządów. Min. Neumann,
konkludując, zgodził się z poglądem strony polskiej,
że wypowiedź kanclerza G. Schrödera z 2004 r. doty-
cząca ewentualnych roszczeń obywateli niemieckich
powinna być cytowana przy najważniejszych rozmo-
wach, szczególnie w świetle ewentualnych postano-
wień Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
w Strasburgu bez zmiany treści prawno-politycznej.
W tej sprawie przewidziane są w wymiernym
czasie dalsze poufne rozmowy, mające na celu wy-
raźne ponowne wyartykułowanie przez rząd nie-
miecki formułowanego poprzednio stanowiska*).
Z poważaniem
Sekretarz stanu,
pełnomocnik prezesa Rady Ministrów
do spraw dialogu międzynarodowego
Władysław Bartoszewski
Warszawa, dnia 9 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie prowadzonej polityki zagranicznej
i zapowiedzi odstąpienia od blokowania
negocjacji w sprawie przystąpienia Rosji
do OECD (533)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Marka Polaka (pismo
nr SPS-023-533/08 z dnia 21 stycznia 2008 r.)
w sprawie prowadzonej polityki zagranicznej i od-
stąpienia od blokowania negocjacji w sprawie przy-
stąpienia Federacji Rosyjskiej do Organizacji Współ-
pracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) uprzejmie
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
567
informuję, że Polska od początku procesu rozszerze-
nia OECD popiera wejście Rosji do tej organizacji,
jak również do Światowej Organizacji Handlu
(WTO), podkreślając, iż powinno się ono odbyć na
tych samych warunkach dla wszystkich państw
kandydujących. Perspektywa członkostwa w tych
organizacjach spowoduje zbliżenie standardów ro-
syjskich do światowych standardów w polityce go-
spodarczej i handlowej.
Z punktu widzenia Polski przystąpienie Rosji do
OECD przyniesie wymierne korzyści, ponieważ:
— stworzy dodatkową płaszczyznę konsultacji
w sprawach gospodarczych;
— umożliwi wskazywanie na zachowania nie-
zgodne ze standardami OECD podczas regular-
nych przeglądów gospodarczych Rosji na forum
organizacji;
— stworzy możliwość (poprzez mechanizm
OECD) wpływania na kierunki i tempo przemian
gospodarczych w Rosji;
— umożliwi pozyskiwanie dodatkowych infor-
macji na temat sytuacji gospodarczej (a także uwa-
runkowań politycznych) w Rosji.
Złagodzenie stanowiska Polski wobec Rosji, któ-
re podkreślało, iż musi ona uzyskać członkostwo
w WTO przed rozpoczęciem negocjacji w sprawie ak-
cesji do OECD, stanowi de facto powrót do stanowi-
ska prezentowanego przez Polskę na wcześniejszym
etapie procesu rozszerzenia. Zostało ono zaostrzone
na specjalnym posiedzeniu Rady OECD w lutym
2007 r., jako element całokształtu dwustronnych
stosunków z Rosją.
Wcześniejsze stanowisko Polski było zgodne
z unijną pozycją wobec rozszerzenia OECD. KE pod-
kreślała konieczność spełnienia przez państwa kan-
dydujące zasadniczego warunku członkostwa w OECD,
jakim jest członkostwo tego państwa w WTO (z pię-
ciu państw kandydujących jedynie Rosja nie jest
członkiem tej organizacji), ale jednocześnie podkre-
ślała rolę Rosji jako znaczącego gracza w międzyna-
rodowych stosunkach gospodarczych, a zatem part-
nera istotnego dla OECD.
Stanowisko Polski przedstawione w maju 2007 r.
na Sesji Ministerialnej Rady OECD uznawało człon-
kostwo w WTO jako warunek wstępny rozpoczęcia
negocjacji akcesyjnych. Stanowisko rządu RP przed-
stawione 27 listopada 2007 r. pozwoliło na rozpoczę-
cie negocjacji, natomiast nie rozstrzyga o wejściu
Rosji do OECD. Polska oraz pozostałe państwa
członkowskie OECD zachowały prawo do spowolnie-
nia lub blokowania procesu przystąpienia Rosji do
OECD w przypadku niespełnienia przez Rosję stan-
dardów WTO i braku jej akcesji do tej organizacji.
Obecnie Rosja, angażując się w proces negocjacji
akcesyjnych do OECD, ma świadomość, iż efekt koń-
cowy, tj. członkostwo w OECD, uzależniony jest od
finalizacji jej starań o członkostwo w WTO, nie zaś
odwrotnie.
Zmiana stanowiska polskiego rządu w kwestii
odblokowania rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych
568
z pięcioma państwami kandydującymi, w tym Rosją,
została z zadowoleniem przyjęta przez pozostałe
państwa członkowskie OECD. Jednocześnie, zgod-
nie z intencją polskiego rządu, została przyjęta przez
Rosję jako gest dobrej woli w kierunku złagodzenia
napiętych stosunków pomiędzy Polską a Federacją
Rosyjską. Poprawa wzajemnych relacji w sferze go-
spodarczej stworzyła warunki dla podpisania w dniu
19 grudnia 2007 r. memorandum „o warunkach do-
staw produkcji zwierzęcej z Rzeczypospolitej Pol-
skiej do Federacji Rosyjskiej” pomiędzy Państwo-
wym Inspektoratem Weterynarii a Federalną Służ-
bą ds. Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego
Federacji Rosyjskiej. Z dniem podpisania memoran-
dum, tj. 19 grudnia 2007 r., został wznowiony eks-
port z Polski do Federacji Rosyjskiej mięsa surowe-
go – nieprzetworzonego. Ponadto w dniu 18 stycznia
br. w Berlinie zostało podpisane porozumienie mię-
dzy rządami RP i FR w sprawie eksportu produk-
tów roślinnych z Polski do Federacji Rosyjskiej. Na
mocy tego porozumienia Rosja wznawia uznawanie
polskich certyfikatów fitosanitarnych w odniesie-
niu do produktów roślinnych na cele przemysłowe
i paszowe. Porozumienie nie obejmuje kwestii bez-
pieczeństwa żywności, w tym zawartości pestycy-
dów w produktach roślinnych eksportowanych do
Rosji. Obie strony uzgodniły, iż kwestie te zostaną
rozwiązane w najbliższej przyszłości w drodze pod-
pisania porozumienia między Unią Europejską
a Federacją Rosyjską.
Odblokowanie negocjacji nie jest jednostronnym
ustępstwem i w żadnym stopniu nie oznacza kre-
owania wizerunku Polski jako „państwa ugodowe-
go”. Wręcz przeciwnie, krok ten miał na celu prze-
ciwdziałanie utrwalającemu się w Europie i na świe-
cie wizerunkowi Polski jako państwa blokującego
współpracę z Rosją oraz uzyskanie pozytywnych
efektów w relacjach polsko-rosyjskich. Dotychczaso-
we reakcje zarówno rosyjskie, jak i międzynarodo-
we potwierdzają, że było to posunięcie służące umoc-
nieniu międzynarodowej pozycji Polski.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że wszystkie
decyzje podejmowane w obszarze polityki zagranicz-
nej są zgodne z polską racją stanu oraz uwzględnia-
ją, w możliwie szerokim zakresie polskie interesy
ekonomiczne, mając na celu utrzymanie wysokiej
pozycji Polski na arenie międzynarodowej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie renowacji zabytkowych dworców
kolejowych na przykładzie dworca PKP
w Myszkowie (534)
Odpowiadając na interpelację Posłanki na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej Pani Jadwigi Wiśniewskiej
przekazaną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r.,
nr SPS-023-534/08, w sprawie renowacji zabytkowych
dworców kolejowych na przykładzie dworca PKP
w Myszkowie, przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedłożonymi przez Za-
rząd PKP SA obecna kondycja finansowa spółki unie-
możliwia wdrożenie stosownych prac związanych
z przeprowadzeniem generalnego remontu budynku
dworca kolejowego w Myszkowie z uwagi na znaczny
zakres robót koniecznych do przeprowadzenia.
PKP SA zleciła wykonanie dokumentacji na re-
mont i modernizację dworca, jednakże jej wykorzy-
stanie z uwagi na niewystarczającą ilość środków
okazało się niemożliwe. Na chwilę obecną założenia
projektowe uległy zmianie w odniesieniu do lokali-
zacji pomieszczeń dworcowych, co spowodowało do-
datkowo dezaktualizację projektu.
PKP SA w 2005 r. przeprowadziła remont dachu
budynku dworca, wraz z przemurowaniem komi-
nów. W 2007 r. przeprowadzono prace remontowe
związane z zabezpieczeniem konstrukcji obiektu,
częściowo wymieniono sieć wodociągową, przyłącza
oraz lampy oświetleniowe w holu głównym, a także
drzwi wejściowe w budynku.
Opracowanie dokumentacji dotyczącej moderni-
zacji obiektu dworca zostało uwzględnione przez
PKP SA w planie remontów na rok 2008. Wybór wy-
konawcy prac nastąpi po przeprowadzeniu procedu-
ry przetargowej.
Przed przystąpieniem do przygotowania założeń
projektowych konieczne będą dodatkowe ustalenia
między przedstawicielami PKP SA oraz urzędu mia-
sta, związane z modernizacją rzeczonego obiektu.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie uzupełnienia wniosków
wyższych uczelni o dotacje unijne (536)
Szanowny Panie Wicemarszałku Sejmu! W związ-
ku z pismem Pani Poseł Anny Sobeckiej, znak SPS-
-023-536/08, z dnia 21 stycznia 2008 r. dotyczącym
uzupełnienia wniosków wyższych uczelni o dotacje
unijne uprzejmie informuję, iż zgodnie z decyzją mi-
nistra rozwoju regionalnego z dnia 13 grudnia 2007 r.
w sprawie weryfikacji list projektów kluczowych do
Programów Operacyjnych: „Infrastruktura i Środo-
wisko”, „Innowacyjna Gospodarka” i „Rozwój Pol-
ski Wschodniej” wszystkie instytucje pośredniczące
zobowiązane zostały do dokonania ponownej weryfi-
kacji projektów indywidualnych umieszczonych na
listach projektów kluczowych w zakresie swojej wła-
ściwości. W związku z tym instytucja pośrednicząca
(Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego) zwró-
ciło się 18 grudnia 2007 r. do wszystkich beneficjen-
tów (w tym do Wyższej Szkoły Kultury Społecznej
i Medialnej w Toruniu) o ponowną weryfikację swo-
ich projektów pod względem zgodności przedsię-
wzięcia z każdym z kryteriów strategicznych, będą-
cych podstawą do oceny projektów indywidualnych.
Pisma do beneficjentów w tej sprawie zostały wy-
słane natychmiast po ustaleniu przez DFE harmo-
nogramu postępowania.
Do dnia 27 grudnia 2007 r. do godz. 16 (ostatecz-
ny termin wyznaczony beneficjentom przez MNiSW
na przesłanie informacji o projektach) wszyscy be-
neficjenci znajdujący się na liście projektów kluczo-
wych PO IiŚ przysłali informacje o swoich projek-
tach. Zgodnie z terminem wyznaczonym przez MRR
(dzień 9 stycznia br.) propozycja ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego w sprawie weryfikacji list projek-
tów kluczowych PO IiŚ i PO IG została przekazana
do ministra rozwoju regionalnego.
Projekt Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Me-
dialnej w Toruniu pn. „Inkubator nowoczesnych
technologii na rzecz rozwoju społeczeństwa obywa-
telskiego WSKSiM w Toruniu” został zweryfikowa-
ny według tych samych zasad co wszystkie pozosta-
łe projekty z tej listy.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
569
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie likwidacji wskaźnika różnicującego
wysokość środków finansowych pochodzących
ze składek na ubezpieczenie zdrowotne
dla poszczególnych województw (537)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Anny Sobeckiej, Posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 2 stycznia 2008 r.,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
21 stycznia 2008 r. (znak: SPS-023-537/08), w spra-
wie „likwidacji wskaźnika różnicującego wysokość
środków finansowych pochodzących ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne dla poszczególnych woje-
wództw” uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Kwestię „algorytmu podziału środków pomiędzy
oddziały wojewódzkie” obecnie reguluje ustawa
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) oraz rozpo-
rządzenie ministra zdrowia z dnia 18 września 2007 r.
w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału
środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla
ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210).
Zmiana algorytmu podziału środków została
przyjęta w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych i nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172).
Podstawowym celem ww. zmiany było zapewnienie
wszystkim ubezpieczonym równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej, niezależnie od tego,
w którym oddziale wojewódzkim NFZ ubezpieczo-
ny jest zarejestrowany.
Zmiana ta była przedmiotem obrad Sejmu RP
V kadencji (w szczególności Komisji Zdrowia Sejmu
RP) i została przyjęta w ustawie z dnia 10 lipca 2007 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych i niektó-
rych innych ustaw. Następnie zmiana ta była roz-
patrywana przez Senat RP VI kadencji, który za-
akceptował ww. podział środków (uchwała Senatu
RP z dnia 26 lipca 2007 r. w sprawie ustawy o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych oraz niektó-
rych innych ustaw).
Zmiany, które zostały wprowadzone w zasadach
podziału środków na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych pomiędzy oddziały
wojewódzkie funduszu, zaczynając od planu finan-
sowego funduszu na 2008 r., wynikały z analizy
funkcjonowania dotychczasowego podziału środków.
570
Należy zwrócić uwagę na to, iż dotychczasowe regu-
lacje w tej sprawie budziły wiele kontrowersji i sprze-
ciwów różnych podmiotów, np. z województwa ma-
zowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego, pod-
karpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskiego
czy lubuskiego. Obecne regulacje w tym zakresie
obowiązują od niedawna, a ich wpływ na system fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest na
bieżąco analizowany. Ewentualne decyzje co do
zmiany obecnych zasad mogą być podjęte po zakoń-
czeniu prac analitycznych.
Pragnę jednocześnie poinformować, że w planie
finansowym Kujawsko-Pomorskiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia na rok
2008 w porównaniu do planu finansowego oddziału
na rok 2007 obowiązującego w analogicznym okre-
sie przewidziano na świadczenia opieki zdrowotnej
więcej środków o 294, 8 mln zł, czyli o 13,88%. Rów-
nież w pozostałych oddziałach wojewódzkich notuje
się w tym okresie wzrost środków na świadczenia
opieki zdrowotnej wynoszący co najmniej 12,74%.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przebudowy drogi krajowej nr 1
we Włocławku (538)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Poseł Anny Sobeckiej w sprawie prze-
budowy drogi krajowej nr 1 we Włocławku pragnę
przedstawić, co następuje.
Zweryfikowana lista projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” została ogłoszona dnia 1 lutego 2008 r.
Projekt pn. Przebudowa drogi krajowej nr 1 w gra-
nicach administracyjnych miasta Włocławka nie zo-
stał umieszczony na przedmiotowej liście. Przepro-
wadzona weryfikacja polegała wyłącznie na analizie
projektów dotychczasowych (tj. z list opublikowa-
nych w październiku i listopadzie 2007 r. w Monito-
rze Polskim), dlatego też niebrane były pod uwagę
żadne inne projekty.
Pragnę podkreślić, że w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” będą budo-
wane bądź modernizowane w zakresie infrastruktu-
ry drogowej przede wszystkim autostrady i drogi
ekspresowe. W mniejszym stopniu dofinansowanie
obejmie inne drogi krajowe – nienależące do ww. ka-
tegorii dróg. Projekty dotyczące dróg krajowych za-
rządzanych przez miasta na prawach powiatu będą
mogły ubiegać się o dofinansowanie w ramach pro-
cedury konkursowej.
W odniesieniu do pytania 2 i 3 pragnę poinformo-
wać, iż udzielenie odpowiedzi na przedmiotowe py-
tania nie leży w kompetencjach Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego, niemniej jednak w przypadku,
gdy przygotowanie projektu do realizacji jest dalece
zaawansowane, może on mieć duże szanse na uzy-
skanie środków w ramach procedury konkursowej,
przez co zostanie zapewniona alternatywa dla budo-
wy autostrady A1.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie trudności finansowych samorządów
w związku z realizacją unijnych inwestycji (539)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Poseł Anny Sobeckiej z dnia 21 stycz-
nia br. (znak: SPS-023-539/08) w sprawie trudności
finansowych samorządów w związku z realizacją
unijnych inwestycji pragnę przedstawić odpowiedzi
na zadane ww. piśmie pytania:
Przekroczenie pierwotnie szacowanych budże-
tów projektów wspieranych środkami Funduszu
Spójności
— Przyczyny i skala problemu – ad pytania
nr 1.
Problem przekroczenia budżetów projektów pla-
nowanych na etapie wnioskowania o wsparcie UE
dotyczy znacznej części, lecz nie wszystkich projek-
tów dofinansowanych środkami Funduszu Spójno-
ści (ok. 60% projektów). Problem ten występuje już
od 3 lat, zarówno w projektach sektora środowisko-
wego, jak i transportowego.
Łączna wartość przekroczeń planowanych kosz-
tów kwalifikowanych projektów szacowana jest
obecnie na kwotę ok. 1,97 mld euro, co stanowi ok.
25% całkowitej wartości kosztów kwalifikowanych
projektów Funduszu Spójności (7,86 mld euro).
W przypadku samego sektora środowiskowego
łączna wartość przekroczeń szacowana jest na
1,14 mld euro, co stanowi ok. 27% całkowitej war-

tości kosztów kwalifikowanych projektów w sekto-
rze (4,3 mld euro).
U źródeł problemu leżą czynniki zależne i nieza-
leżne od beneficjentów Funduszu Spójności. W gru-
pie czynników niezależnych od beneficjentów wy-
mienić należy przede wszystkim znaczny wzrost cen
na rynku materiałów i usług budowlanych oraz nie-
korzystne zmiany kursu euro. Do grupy czynników
zależnych można zaliczyć niedoszacowanie wartości
kosztów projektu na wstępnym jego etapie. Należy
zaznaczyć również, że wzrost wartości kosztów pro-
jektu wynikać może z konieczności dokonania
w trakcie realizacji zmian w zakresie rzeczowym
projektu lub planowanej technologii.
Podkreślić należy fakt, że przedmiotowy problem
nie występuje we wszystkich projektach Funduszu
Spójności, oraz fakt, że skala problemu i wartość po-
wstałych niedoszacowań budżetu jest zróżnicowana
w przypadku poszczególnych projektów.
— Działania zaradcze – ad pytania nr 2.
W zależności od indywidualnej sytuacji oraz struk-
tury i kondycji finansowej beneficjenta w poszczegól-
nych projektach wdrażane są odpowiednie działania
naprawcze lub zaradcze. W przypadku większości pro-
jektów określono już źródła finansowania powstałych
niedoborów. W przypadku pozostałych projektów pro-
wadzone są szczegółowe analizy dotyczące potencjal-
nych źródeł finansowania oraz możliwych do zastoso-
wania działań naprawczych.
Wśród podstawowych działań zapobiegawczych
MRR zaleca m.in. optymalizację kosztów projektów
oraz wielkości planowanych kontraktów, co może
wpłynąć na ograniczenie czynników generujących
koszty oraz zwiększenie wzajemnej konkurencji wy-
konawców.
— Potencjalne źródła finansowania powstałych
niedoborów – ad pytania nr 3.
W zakresie działań naprawczych MRR wskazuje
na wykorzystywanie dostępnych źródeł finansowa-
nia powstałych już niedoborów. Jest to źródło we-
wnętrzne, czyli środki własne pochodzące z budżetu
beneficjenta, ale także źródła zewnętrzne:
– kierowane zwłaszcza do sektora środowiskowe-
go – zewnętrzne źródło pomocy zwrotnej o charakte-
rze preferencyjnym – pożyczki narodowego i woje-
wódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej, udzielane na indywidualnie negocjowa-
nych i preferencyjnych warunkach oraz zewnętrzne
źródło pomocy zwrotnej o charakterze komercyjnym
– pożyczki i kredyty udzielane przez komercyjne in-
stytucje finansowe;
– kierowane zwłaszcza do sektora transportu
– zewnętrzne źródło pomocy bezzwrotnej – dotacje
ze środków rezerwy celowej budżetu centralnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
571
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie terminalu 2 na lotnisku Okęcie (540)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji poseł Anny Sobeckiej w sprawie termina-
lu 2 na lotnisku Okęcie (pismo znak: SPS-023-540/
08) odpowiadam na postawione pytania:
1. Czy prawdą jest, że będziemy jedynym krajem
Unii, którego główne lotnisko nie jest przygotowane
do obsługi ruchu wewnątrzwspólnotowego?
2. Czy prawdą jest, że przedłużająca się budowa
podnosi koszty inwestycji?
3. Kiedy ostatecznie otwarty będzie terminal 2?
28 marca br. mija termin dostosowania lotni-
czych przejść granicznych do warunków porozumie-
nia wykonawczego z Schengen. Wobec sytuacji, któ-
ra zaistniała w Porcie Lotniczym im. F. Chopina
w Warszawie w związku z opóźnieniami realizacji
budowy terminala 2 (T2) przez wykonawcę (konsor-
cjum Ferrovial-Budimex-Estudio Lamela) oraz ze-
rwaniem z nim umowy przez inwestora (PP „Porty
Lotnicze”) i zagrożeniem oddania w terminie hali
odlotów T2, minister infrastruktury w ramach nad-
zoru właścicielskiego podjął działania o charakterze
dyscyplinującym, w tym przeprowadzenie audytu
i doradztwa organizacyjnego.
Na terenie T2 prowadzone są prace wykończe-
niowe i próby funkcjonowania podstawowych syste-
mów. Na podstawie obecnego zaawansowania prac
wobec przyjętego harmonogramu stwierdzam, że
zostanie on otwarty do obsługi ruchu pasażerskiego
w planowanym terminie. Obecnie inwestor szacuje
koszty, które poniesie z tytułu przedłużania się pro-
cesu inwestycyjnego. Do jego całkowitego zakończe-
nia, po oddaniu do użytku T2 z pirsem północnym,
niezbędne jest zakończenie budowy pirsu południo-
wego i rozbudowy terminala 1, lecz inwestycje te nie
są związane z dostosowaniem infrastruktury termi-
nalowej do wymagań porozumienia wykonawczego
z Schengen.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
572
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie informacji o wydatkach na zaliczkę
alimentacyjną w latach 2006–2007 (541)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 21 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-541/08, dotyczące interpelacji poseł
Anny Sobeckiej w sprawie informacji o wydatkach
na zaliczkę alimentacyjną w latach 2006–2007,
uprzejmie wyjaśniam.
1. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej mo-
nitoruje strukturę terytorialną i skalę wydatków na
zaliczki alimentacyjne poprzez sprawozdania rze-
czowo-finansowe o wydatkach na zaliczki alimenta-
cyjne poniesionych z budżetu państwa oraz budże-
tów gmin, sporządzane przez podmioty realizujące
to zadanie na poziomie gminy (urzędy gmin lub
ośrodki pomocy społecznej). Kwestie szczegółowe
dotyczące sprawozdawczości z zaliczek alimentacyj-
nych określone są w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie sposobu sporzą-
dzania sprawozdań rzeczowo-finansowych o wydat-
kach na zaliczki alimentacyjne poniesionych z bu-
dżetu państwa oraz budżetów gmin (Dz. U. Nr 119,
poz. 1007). Sprawozdania, o których mowa powyżej,
przygotowywane są po upływie każdego kwartału,
a następnie przekazywane za pośrednictwem woje-
wodów do ministerstwa, w terminie do 10. dnia dru-
giego miesiąca następującego po upływie kwartału.
Po otrzymaniu sprawozdań resort pracy i polityki
społecznej dokonuje ostatecznej weryfikacji danych
w nich zawartych. W związku z powyższym mini-
sterstwo w chwili obecnej nie dysponuje jeszcze peł-
nymi i oficjalnymi danymi dotyczącymi realizacji
ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej w 2007 r. Nato-
miast ze sprawozdań rzeczowo-finansowych z reali-
zacji zaliczki alimentacyjnej w 2006 r. wynika, że
przeciętnie miesięcznie wypłacano 324 tys. zaliczek.
Wydatki na zaliczki alimentacyjne w 2006 r. wynio-
sły ogółem 822 644 tys. zł. Jednocześnie informuję,
że prowadzona przez Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej sprawozdawczość z zakresu zaliczki ali-
mentacyjnej nie przewiduje wyodrębniania świad-
czeń ze względu na legitymowanie się przez osobę
uprawnioną orzeczeniem o niepełnosprawności albo
o znacznym stopniu niepełnosprawności, a także ze
względu na przesłankę z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia
22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużni-
ków alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej
(Dz. U. Nr 86, poz. 732, z późn. zm.) dotyczącą sytu-
acji, gdy dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie
przekracza 50% kryterium dochodowego, czyli kwo-
ty 291,50 zł.
2. Na podstawie danych zawartych w sprawozda-
niach rzeczowo-finansowych z zakresu zaliczki ali-
mentacyjnej, po upływie roku kalendarzowego,
opracowywana jest informacja z realizacji ustawy
o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych
oraz zaliczce alimentacyjnej, która następnie za-
mieszczana jest na stronie internetowej Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej. Informacja za 2006
rok jest zamieszczona na stronie internetowej mini-
sterstwa w zakładce „System świadczeń rodzin-
nych”. Natomiast informacja dotycząca realizacji
ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej za 2007 rok zo-
stanie opracowana i zamieszczona na stronie inter-
netowej resortu pracy i polityki społecznej po osta-
tecznym zweryfikowaniu danych ze sprawozdań.
Przyznawanie i wypłata zaliczek alimentacyj-
nych jest zadaniem z zakresu administracji rządo-
wej zleconym gminie, finansowanym w formie dota-
cji celowej na świadczenia rodzinne. Zatem zaliczki
alimentacyjne finansowane są z tego samego roz-
działu klasyfikacji budżetowej, co świadczenia ro-
dzinne, tj. rozdziału 85212: Świadczenia rodzinne,
zaliczka alimentacyjna oraz składki na ubezpiecze-
nie emerytalne i rentowe z ubezpieczenia społeczne-
go. W związku z tym wszelkie kwestie dotyczące fi-
nansowania zaliczek alimentacyjnych, w tym te do-
tyczące nadmiaru posiadanych środków na realiza-
cję zadania oraz związanego z tym ich blokowania,
należy rozpatrywać łącznie z finansowaniem świad-
czeń rodzinnych.
3. Zgodnie z art. 154 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) w przypadku stwierdzenia
nadmiaru posiadanych środków na realizację dane-
go zadania istnieje możliwość podjęcia przez mini-
stra finansów lub dysponenta części budżetowych
decyzji o blokowaniu planowanych wydatków bu-
dżetowych. W odniesieniu do finansowania zaliczek
alimentacyjnych i świadczeń rodzinnych właściwym
do podjęcia decyzji o zablokowaniu planowanych wy-
datków budżetowych jest wojewoda, jako dysponent
części budżetowych. Jednocześnie wojewoda zobo-
wiązany jest do niezwłocznego przekazania mini-
strowi finansów informacji o podjętych w tej sprawie
decyzjach. W związku z tym Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie posiada informacji na temat
kwoty zablokowanych przez wojewodów środków
w rozdziale 85212: Świadczenia rodzinne, zaliczka
alimentacyjna oraz składki na ubezpieczenie emery-
talne i rentowe z ubezpieczenia społecznego oraz
informacji o sposobie ich późniejszego wykorzysta-
nia. Gromadzenie i udzielanie informacji na ten te-
mat leży w kompetencji Ministerstwa Finansów.
4. Fakt miliardowej nadwyżki środków budżeto-
wych na świadczenia rodzinne i zaliczki alimenta-
cyjne w budżetach wojewodów na 2007 r. nie wyni-
kał z poczynionych błędów na etapie prac nad bu-
dżetem państwa, lecz z uwarunkowań zewnętrz-
nych. Powstała w budżetach wojewodów nadwyżka

środków przeznaczonych na ten cel wynikała mię-
dzy innymi z faktu, że od 2004 r. nie zostało zwery-
fikowane kryterium dochodowe uprawniające do
świadczeń rodzinnych. Realny wzrost poziomu wy-
nagrodzeń, przy niezmienionym kryterium docho-
dowym, spowodował w konsekwencji utratę u części
dotychczasowych świadczeniobiorców prawa do
świadczeń. Przyczyną nadwyżki środków w budże-
tach wojewodów w rozdziale 85212 klasyfikacji bu-
dżetowej był również fakt rosnącej migracji zarob-
kowej dotychczasowych świadczeniobiorców, bądź
członków ich rodzin, do krajów Unii Europejskiej,
Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo do in-
nych państw, z którymi Polska ma podpisaną wiążą-
cą dwustronną umowę o zabezpieczeniu społecznym.
Spowodowała ona niejednokrotnie utratę prawa do
świadczeń w Polsce i nabycie do nich uprawnień
w państwie obecnego miejsca zamieszkania na pod-
stawie przepisów o koordynacji systemów zabezpie-
czenia społecznego bądź na podstawie ww. umów
dwustronnych. Niezmiernie istotną przyczyną mi-
liardowej nadwyżki środków budżetowych na świad-
czenia rodzinne i zaliczki alimentacyjne w ubiegło-
rocznych budżetach wojewodów była konieczność
zabezpieczenia środków finansowych na realizację
tzw. ustawy o funduszu alimentacyjnym. W toku
prac parlamentarnych nad tą ustawą rozważano
możliwość wejścia jej w życie jeszcze w 2007 r. Po-
nadto rozwiązania w niej zawarte rozszerzały, w sto-
sunku do przepisów ustawy o postępowaniu wobec
dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimenta-
cyjnej, krąg osób uprawnionych do nowego świad-
czenia z funduszu alimentacyjnego, a także określa-
ły wyższe kryterium dochodowe uprawniające do
otrzymania świadczenia oraz wyższą, maksymalną
kwotę przysługującego świadczenia. Ostatecznie
wolą parlamentarzystów ustawa z dnia 7 września
2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378) wejdzie w życie
w dniu 1 października br. Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej nie przewiduje zmiany szacowanych
skutków finansowych spowodowanych wejściem
w życie przepisów ww. ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
573
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wykorzystania środków
z Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na sfinansowanie przedsięwzięć związanych
z Euro 2012 (542)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Anny Sobeckiej przesłaną
pismem z dnia 21 stycznia 2008 r. o sygnaturze SPS-
-023-542/08 uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego dokonało już weryfikacji list
projektów indywidualnych w ramach krajowych
programów operacyjnych, w tym także Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
1. Celem przeprowadzonej weryfikacji list projek-
tów indywidualnych, w tym dla Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” (PO IiŚ),
było zapewnienie spójności z zapisami programów
operacyjnych, które zostały zatwierdzone w paź-
dzierniku czy grudniu 2007 r., czyli po ogłoszeniu
list dla PO IiŚ. Weryfikacja dotyczyła potwierdzenia
strategicznego charakteru poszczególnych projek-
tów oraz możliwości ich realizacji w okresie 2007–
–2015. W związku z zatwierdzoną dopiero w grud-
niu 2007 r. tzw. linią demarkacyjną pomiędzy pro-
gramami operacyjnymi istniała też konieczność
sprawdzenia, czy nie dochodzi do dublowania się
projektów kluczowych zgłaszanych w ramach pro-
gramów operacyjnych. Dodatkowo, nie mniej istot-
ną przesłanką do weryfikacji była kwestia przekro-
czenia alokacji dla niektórych priorytetów i koniecz-
ność dostosowania listy do dostępnych środków. Ce-
lem weryfikacji nie było przeniesienie środków na
inwestycje związane z Euro 2012.
2. Weryfikacja nie spowodowała przeniesienia
środków z jednych inwestycji na inne. Celem weryfi-
kacji nie było też pozbawianie terenów najbiedniej-
szych inwestycji. Ważne dla województw Polski
Wschodniej inwestycje pozostały na liście projektów
indywidualnych bez zmniejszania ich zakresu,
np. budowa drogi ekspresowej S7, S8, S17 czy też
S19. Zasadnicze zmiany nastąpiły w sektorze środo-
wiska, gdzie wiele projektów (nie tylko z Polski
Wschodniej) nie spełniło kryteriów strategicznych
i zostały wycofane na wniosek ministra środowiska
z listy projektów indywidualnych. Uwolnione środki
w tym sektorze zostaną przeznaczone na konkursy,
co nie zamyka drogi najlepiej przygotowanym do re-
alizacji projektom.
3. Województwa wschodnie nie stracą na orga-
nizacji Euro 2012. Plan wydatkowania środków
Unii Europejskiej w Polsce, zapisany w Narodowych
Strategicznych Ramach Odniesienia (NSRO) za-
twierdzonych przez Komisję Europejską w dniu 7 maja
574
2007 r., nie ulegnie zmianie. W dokumencie tym
określono podział funduszy unijnych na poszczegól-
ne programy operacyjne. Programy realizowane we
wschodnich województwach Polski będą realizowa-
ne zgodnie z założeniami finansowanymi NSRO, or-
ganizacja zaś Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
w 2012 r. nie będzie miała wpływu na ten plan.
W ramach Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej”, przygotowanego z myślą o wsparciu
pięciu województw leżących na wschodzie Polski,
przeprowadzona przez Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego weryfikacja list projektów kluczowych
nie zmieniła kształtu tych list. Ponadto pięć woje-
wództw Polski wschodniej wdraża samodzielnie pięć
osobnych regionalnych programów operacyjnych,
w ramach których zarządy województw podejmują
autonomiczne decyzje dotyczące dofinansowania
konkretnych projektów.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dodatkowych środków w NFZ (543)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Anny Sobeckiej, Posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 4 grudnia 2007 r.,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
21 stycznia 2008 r. (znak: SPS-023-543/08), w spra-
wie „dodatkowych środków w NFZ”, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
Według wstępnych danych Narodowy Fundusz
Zdrowia odnotował za 2007 r. nadwyżkę przycho-
dów zrealizowanych nad planowanymi w kwocie
około 1,17 mld zł. Dane dotyczące strony kosztowej
będą znane pod koniec lutego i właśnie wtedy będzie
można mówić o wartości wyniku finansowego za
2007 r. Podkreślić należy, iż uruchomienie tych
środków możliwe będzie dopiero po zatwierdzeniu
sprawozdania finansowego funduszu oraz podjęciu
przez radę funduszu uchwały odnośnie sposobu po-
działu wyniku finansowego. Środki z tego tytułu,
zgodnie z przepisami ustawowymi, mogą być prze-
znaczone na zwiększenie kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w roku 2008. Środki te, jak również
środki pochodzące z większych, niż planowano
w roku 2008, przychodów ze składek na powszechne
ubezpieczenie zdrowotne powinny przyczynić się do
poprawienia dostępu ubezpieczonych do świadczeń
opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie zaniżonego poziomu finansowania
usług szpitalnych i specjalistycznych
w woj. warmińsko-mazurskim (544)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Andrzeja Orzechowskiego, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 9 stycznia
2008 r., w sprawie zaniżonego poziomu finansowa-
nia usług szpitalnych i specjalistycznych w woje-
wództwie warmińsko-mazurskim, przekazaną przy
piśmie marszałka Sejmu z dnia 21 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-544/08, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii nierówności regional-
nych w wycenie usług medycznych w lecznictwie
szpitalnym i specjalistycznym, uprzejmie informuję,
iż zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowot-
nej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawie-
rania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i za-
wieranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, a także monitorowanie ich realizacji i rozli-
czanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.), należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia. Ww.
zadania w imieniu funduszu realizują dyrektorzy
oddziałów wojewódzkich funduszu (art. 107 ust. 5
ustawy o świadczeniach), gdyż właśnie oni posiadają
najpełniejszą wiedzę dotyczącą zapotrzebowania na
liczbę i rodzaj świadczeń zdrowotnych w danym re-
gionie, przy jednoczesnej odpowiedzialności za efek-
tywne i bezpieczne gospodarowanie środkami finan-
sowymi kierowanych przez siebie oddziałów.
Podkreślić należy, iż wycena punktu jest wypad-
kową z jednej strony ilości środków postawionych do
dyspozycji poszczególnych oddziałów wojewódzkich
funduszu (będących pochodną kwoty składek na
ubezpieczenia zdrowotne i tzw. algorytmu ich po-

działu pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu),
z drugiej ilości świadczeń opieki zdrowotnej przewi-
dzianej do zakontraktowania przez dany oddział
w planie rzeczowo-finansowym oddziału.
Z otrzymanego z funduszu „Zestawienia liczby
punktów oraz ich wartości w rodzaju „lecznictwo
szpitalne” za lata 2006–2008 w przeliczeniu na 10 tys.
mieszkańców” wynika, że liczba punktów/wartość
zakontraktowanych świadczeń w ww. okresie w War-
mińsko-Mazurskim OW NFZ wyniosła odpowied-
nio: 336 173/3309,4 tys. zł, 353 038/3582,4 tys. zł
i 344 053/3805,2 tys. zł, przy średniej dla funduszu
wynoszącej odpowiednio: 325 888/3289,8 tys. zł,
343 925/3611,9 tys. zł i 328 172/3885,6 tys. zł. Dane
dla roku 2008 określono w wysokości prognozowa-
nej, w oparciu o dane z czterech miesięcy, na które
zakontraktowano świadczenia na 2008 r.
Autonomiczność dyrektorów oddziałów wojewódz-
kich w tym zakresie oraz zasady kontraktowania
świadczeń opieki zdrowotnej (w formie konkursu
ofert albo rokowań, gdzie jednym z kryteriów oceny
oferty jest cena (art. 148 pkt 2 ustawy o świadcze-
niach), która ponadto może być negocjowana w czę-
ści niejawnej konkursu (art. 142 ust. 6 pkt 2 ustawy
o świadczeniach) może skutkować występowaniem
różnic w wycenie poszczególnych świadczeń opieki
zdrowotnej zarówno pomiędzy oddziałami woje-
wódzkimi funduszu, jak i pomiędzy świadczenio-
dawcami w ramach tego samego oddziału.
Nawiązując do kwestii wysokości środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej w przeliczeniu
na ubezpieczonego, należy podkreślić, iż podstawo-
wą funkcją przedmiotowego algorytmu jest taki po-
dział środków na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie
funduszu, który zapewni ubezpieczonym równy do-
stęp do tych świadczeń niezależnie od oddziału,
w którym ubezpieczony jest zarejestrowany. Aby
zrealizować ww. cel, podział środków na koszty
świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie funduszu musi uwzględniać najistotniej-
sze czynniki wpływające na takie zróżnicowanie
wysokości tych środków, które umożliwi realizację
przedmiotowego celu. Zgodnie z przepisami ustawy
o świadczeniach za takie czynniki uznano: liczbę
ubezpieczonych wraz z przypisanymi im ryzykami
zdrowotnymi, wskaźnik wynikający z liczby świad-
czeń wysokospecjalistycznych oraz wskaźnik wyni-
kający ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej, a w roku 2006 i 2007 do-
datkowo migrację ubezpieczonych.
Mając powyższe na uwadze, ocena dostępności
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych woje-
wództwach nie powinna być dokonywana przez pry-
zmat kwoty środków przypadających na ubezpieczo-
nego zarejestrowanego w danym oddziale wojewódz-
kim funduszu.
Odnosząc się do kwestii „wdrożenia mechanizmu
systemowego wprowadzenia odpowiedniej wagi do
575
wyceny usług szpitalnych poprawiającej finansowe
możliwości funkcjonowania szpitali w obszarach
o niskiej gęstości zaludnienia”, uprzejmie informuję,
iż zgodnie z przepisami Konstytucji RP oraz ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej zadaniem władz
publicznych jest zapewnienie ubezpieczonym równe-
go dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, niezależnie od od-
działu, w którym ubezpieczony jest zarejestrowany,
przy jednoczesnym efektywnym wykorzystaniu przed-
miotowych środków. Zapewnienie dostępu do tych
świadczeń odbywa się poprzez ich zakontraktowa-
nia przez płatnika publicznego (Narodowy Fundusz
Zdrowia). Kontraktowanie świadczeń odbywa się
w formie konkursu ofert albo rokowań, gdzie jed-
nym z kryteriów oceny oferty jest jakość i cena
świadczenia, o czym wspomniano wyżej.
Mając powyższe na uwadze, uzależnienie wyceny
świadczeń opieki zdrowotnej w kontraktach od gę-
stości zaludnienia obszaru, na terenie którego
świadczeniodawca prowadzi działalność, wydaje się
nieuzasadnione.
Odnosząc się wprost do kwestii wysokości środ-
ków, którymi dysponuje Warmińsko-Mazurski OW
NFZ, uprzejmie informuję, że prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia podjął decyzję o uruchomieniu
rezerwy ogólnej uwzględnionej w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2008 r. (zarzą-
dzenie Nr 7/2008/DEF prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie
uruchomienia rezerwy ogólnej uwzględnionej w pla-
nie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na
2008 r.). W wyniku jej uruchomienia Warmińsko-
-Mazurski OW NFZ otrzymał dodatkowo 16,0 mln zł.
Ponadto w najbliższym czasie przewiduje się zmianę
w planie finansowym NFZ, w wyniku której War-
mińsko-Mazurski OW NFZ otrzymałby dodatkowe
środki w wysokości 29,4 mln zł. Kolejnym ewentual-
nym źródłem zwiększenia planowanych środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej w 2008 r., w tym
w Warmińsko-Mazurskim OW NFZ, mogą być środ-
ki pochodzące z dodatniego wyniku finansowego
NFZ za 2007 r. Dodatkowo oddział może partycypo-
wać w środkach określonych w rezerwie w centrali
(wynoszącej 685 mln zł) przeznaczonych w szczegól-
ności na leczenie osób poszkodowanych w wypad-
kach komunikacyjnych. Ponadto Prezes NFZ poin-
formował, iż fundusz przewiduje, wzorem lat ubie-
głych, że dodatkowe środki finansowe uzyskiwane
w trakcie roku 2008, pochodzące w szczególności
z ponadplanowych przychodów ze składek na ubez-
pieczenie zdrowotne, kierowane będą do oddziałów
wojewódzkich funduszu z przeznaczeniem na zwięk-
szenie planu kosztów świadczeń opieki zdrowotnej,
a ich podział pomiędzy oddziały wojewódzkie fundu-
szu następować będzie zgodnie z obowiązującym
obecnie algorytmem podziału środków.
Powyższe środki powinny pozwolić na zwiększe-
nie poziomu finansowania świadczeń opieki zdro-
576
wotnej w województwie warmińsko-mazurskim, a tym
samym na poprawę sytuacji świadczeniodawców,
w tym również z terenu powiatu gołdapskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie przyspieszenia budowy drogi nr 16
Olsztyn–Ełk–Augustów (545)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Andrzeja Orzechowskiego
z dnia 9 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-545/08,
dotyczącej budowy drogi krajowej nr 16, w szczegól-
ności na odcinku Olsztyn–Ełk–Augustów, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Przede wszystkim chciałbym podkreślić, iż rząd
nie kwestionował i nie kwestionuje zasadności i ko-
nieczności wspierania województwa warmińsko-ma-
zurskiego poprzez budowę nowoczesnej sieci dróg na
tym terenie. Znalazło to odzwierciedlenie w przyję-
tym przez Radę Ministrów w dniu 25 września 2007 r.
Programie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–
–2012. Ujęto w nim postulowaną przez Pana Posła
inwestycję polegającą na modernizacji drogi krajo-
wej nr 16:
— rozbudowa drogi na odcinku Gietrzwałd–Na-
glady i Wójtowo–Barczewo (II etap) z planowanym
terminem realizacji w latach 2006–2008,
— przebudowa drogi na odcinku Olsztyn–Augu-
stów wraz z obwodnicą Olsztyna z planowanym ter-
minem realizacji w latach 2008–2015.
Jednakże w związku z faktem, iż potrzeby w za-
kresie budowy i modernizacji infrastruktury trans-
portowej wielokrotnie przewyższają wielkość dostęp-
nych środków, nie wszystkie inwestycje drogowe mo-
gły zostać ujęte w całości w przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 25 września 2007 r. Programie Bu-
dowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012. W tej sytu-
acji w pierwszej kolejności do realizacji zostały prze-
widziane najpilniejsze zadania. Równocześnie należy
podkreślić, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad, w miarę udostępniania jej środków fi-
nansowych, podejmie działania zmierzające do wybu-
dowania sieci dróg o najwyższym standardzie w moż-
liwie najkrótszych terminach. Proces przygotowania
inwestycji jest jednak pracochłonny, długotrwały i po-
chłaniający duże nakłady finansowe.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie Sektorowego Programu
Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności
przedsiębiorstw” (546)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Posła Tomasza Lenza w sprawie pod-
działania 2.2.1: Wsparcie dla przedsiębiorstw doko-
nujących nowych inwestycji Sektorowego Programu
Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności przedsię-
biorstw” (SPO WKP) pragnę poniżej przedstawić
informację dotyczącą ewentualnych możliwości po-
zyskania dodatkowych środków w ramach poddzia-
łania, a tym samym realizacji projektów, które
w ramach ostatniej rundy aplikacyjnej, trwającej od
dnia 16 listopada 2006 r. do dnia 31 stycznia 2007 r.,
osiągnęły wynik powyżej 51 pkt.
W związku z bardzo dużym zainteresowaniem
przedsiębiorców realizacją projektów w ramach pod-
działania 2.2.1 SPO WKP, znacznie przewyższają-
cym zaplanowaną alokację na działanie 2.2.: Wspar-
cie konkurencyjności produktowej i technologicznej
przedsiębiorstw SPO WKP, instytucja zarządzająca
podjęła wszelkie możliwe kroki w celu pozyskania do-
datkowych środków na realizację poddziałania 2.2.1
SPO WKP. Niezwłocznie po uzyskaniu informacji
o dużym zainteresowaniu przedsiębiorców poddzia-
łaniem 2.2.1 SPO WKP oraz o wynikach oceny pro-
jektów złożonych w ramach I rundy aplikacyjnej in-
stytucja zarządzająca rozpoczęła starania o zwięk-
szenie limitu dostępnych środków w ramach ww.
poddziałania poprzez realokację środków z prioryte-
tu I do działania 2.2 SPO WKP w priorytecie II.
W wyniku powyższego w dniu 20 kwietnia 2007 r. we-
szło w życie rozporządzenie ministra rozwoju regional-
nego zmieniające rozporządzenie w sprawie przyjęcia
Uzupełnienia Sektorowego Programu Operacyjnego
„Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw”, lata
2004–2006 (Dz. U. Nr 77, poz. 524), co skutkowało
zwiększeniem alokacji dla poddziałania 2.2.1 SPO
WKP o ok. 13 mln EUR środków publicznych.
Podkreślam również, że wszystkie działania
w ramach priorytetu II cieszyły się bardzo dużym
zainteresowaniem przedsiębiorców, w związku z tym
alokacja przeznaczona na działania priorytetu II zo-
stała w całości zakontraktowana. Tym samym po-
wyższa sytuacja automatycznie wykluczyła możli-
wość realokacji środków z innych działań priorytetu
II do poddziałania 2.2.1 SPO WKP.
Kolejnym krokiem instytucji zarządzającej w po-
zyskaniu dodatkowych środków na kontraktację
projektów w ramach działania 2.2.1 SPO WKP było
uzyskanie pod koniec czerwca br. zgody Minister-
stwa Finansów na zaciągnięcie zobowiązań prze-
wyższających dostępną alokację w ramach działania
2.2 SPO WKP, co skutkowało możliwością nadkon-

traktacji w stosunku do alokacji w wysokości 19%
i tym samym dało dodatkowo ok. 244,21 mln PLN.
Środki te także zostały w całości zakontraktowane
przez beneficjentów z listy rezerwowej poddziałania
2.2.1 SPO WKP.
W związku z powyższym oraz w wyniku nie-
podpisania kilku umów z wnioskodawcami, a tak-
że pojawienia się do końca czerwca 2007 r. oszczęd-
ności, które można było przeznaczyć na zwiększe-
nie limitu środków do wykorzystania w ramach
poddziałania 2.2.1 SPO WKP, możliwe było za-
twierdzenie do wsparcia projektów, które uzyska-
ły ocenę 78,66 pkt.
Instytucja Zarządzająca SPO WKP występowała
także do Ministerstwa Finansów o zgodę na dodat-
kowe powiększenie alokacji, a następnie o zgodę na
wykorzystanie możliwości powiększenia o 2% na po-
ziomie priorytetu wkładu Wspólnoty określonego
w planie finansowym na mocy ostatniej decyzji za-
twierdzonej przez Komisję Europejską w oparciu
o wytyczne dotyczące zamknięcia pomocy finanso-
wanej z funduszy strukturalnych w celu zakontrak-
towania ww. projektów. Instytucja zarządzająca nie
otrzymała zgody od instytucji płatniczej, jednak
z zaznaczeniem, iż w przypadku pojawienia się zna-
czących oszczędności w priorytecie I będzie możli-
wość zastosowania powyższego mechanizmu dla
poddziałania 2.2.1 SPO WKP pozwalającego na po-
większenie alokacji przeznaczonej na priorytet II
zgodnie z ww. wytycznymi.
Biorąc pod uwagę powyższe, w chwili obecnej nie
jest możliwe pozyskanie dodatkowych środków na
realizację projektów w ramach poddziałania 2.2.1
SPO WKP. Pragnę jednak poinformować, że w przy-
padku wystąpienia oszczędności wynikających z wdra-
żania SPO WKP, które pozwoliłyby na kolejną kon-
traktację, będzie istniała ewentualna możliwość
przyznania wsparcia ocenionym pozytywnie projek-
tom złożonym w ramach poddziałania, które do tej
pory nie otrzymały dofinansowania. W miarę poja-
wiania się oszczędności umowy z przedsiębiorcami
będą mogły być podpisywane zgodnie z kolejnością
na liście projektów oczekujących. Zaznaczam jed-
nak, iż umowy będą mogły być podpisywane jedynie
z przedsiębiorcami, którzy zrealizowali lub zrealizu-
ją projekt w terminie do dnia 30 czerwca 2008 r.
zgodnie ze złożonym wnioskiem o dofinansowanie
oraz zasadami właściwymi dla poddziałania 2.2.1
SPO WKP.
W odniesieniu do propozycji zakwalifikowania
pozytywnie ocenionych projektów poddziałania 2.2.1
SPO WKP do dofinansowania w ramach działania
4.4: Nowe inwestycje o wysokim potencjale innowa-
cyjnym Programu Operacyjnego „Innowacyjna go-
spodarka” (PO IG) uprzejmie informuję, że nie ma
możliwości przesunięcia środków pomiędzy ww. pro-
gramami, a tym samym dofinansowania projektów
z PO IG, ocenionych w ramach SPO WKP. Wniosko-
dawcy, którzy zamierzają ubiegać się o wsparcie
w ramach nowej perspektywy finansowej 2007–2013,
577
powinni aplikować o wsparcie na zasadach określo-
nych dla danego działania PO IG. W ramach PO IG
działaniem zbliżonym do poddziałania 2.2.1 SPO
WKP jest działanie 4.4 lub ewentualnie działanie 4.5.
W zakresie działania 4.4 wspierane będą projek-
ty inwestycyjne (w tym niezbędne działania szkole-
niowe i doradcze) w zakresie zastosowania nowych
(stosowanych nie dłużej niż 3 lata na świecie bądź
posiadających stopień rozprzestrzenienia w danej
branży nieprzekraczający 15%) rozwiązań technolo-
gicznych w produkcji i usługach (zakup niezbędnych
środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych związanych bezpośrednio z zakupem
i eksploatacją środków trwałych), w tym prowadzą-
cych do zmniejszenia szkodliwego oddziaływania na
środowisko, m.in.: ograniczenia energo-, materiało-
i wodochłonności procesu produkcyjnego lub świad-
czenia usług lub wyrobów, zastosowania oceny cy-
klu życia na etapie projektowania procesów techno-
logicznych, prowadzących do powstania nowego lub
znacząco ulepszonego wyrobu lub usługi.
W ramach działania 4.5 dofinansowane będą
nowe inwestycje o charakterze innowacyjnym (np. in-
nowacyjne technologie, produkty), obejmujące za-
kup środków trwałych i wartości niematerialnych
i prawnych, spełniające ww. warunki (łącznie): wy-
datki kwalifikowane nie mniejsze niż 160 mln PLN
i wzrost zatrudnienia netto nie mniejszy niż 200
osób. Ponadto wsparciem zostaną objęte nowe inwe-
stycje prowadzące do utworzenia lub rozbudowy
centrów usług wspólnych i centrów IT oraz utworze-
nia centrów badawczo-rozwojowych.
Rozpoczęcie realizacji powyższych działań PO
IG planuje się odpowiednio w maju i kwietniu br.
Podsumowując, wyrażam nadzieję, iż powyższe
stanowisko w wyczerpujący sposób wyjaśnia zaist-
niałą sytuację oraz przedstawia ewentualne możli-
wości pozyskania środków na realizację projektów
w ramach poddziałania 2.2.1 SPO WKP, a tym sa-
mym udziela odpowiedzi na zadane pytania.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zmian legislacyjnych dotyczących
funkcjonowania samorządów
zawodowych lekarzy i lekarzy dentystów (547)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Henryka Siedlaczaka (znak:
578
SPS-023-547/08) w sprawie zmian legislacyjnych
dotyczących funkcjonowania samorządu zawodowe-
go lekarzy i lekarzy dentystów proszę o przyjęcie po-
niższego stanowiska.
Samorząd zawodowy lekarzy został utworzony
na mocy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach le-
karskich (Dz. U. 1989 Nr 30, poz.158). Zgodnie
z przepisem art. 1 ust. 2 przedmiotowej ustawy sa-
morząd zawodowy lekarzy jest niezależny w wyko-
nywaniu swych zadań i podlega tylko przepisom
ustawy. Wszelkie działania podejmowane przez sa-
morząd muszą się więc mieścić w granicach norm
prawnych.
Ww. ustawa określa zakres właściwości samorzą-
du zawodowego lekarzy, jak również zasady finanso-
wania zadań realizowanych przez samorząd. Zgod-
nie z przepisem art. 59 ustawy na fundusz, z którego
finansowana jest działalność samorządu, składają
się: składki członkowskie, zapisy, darowizny, dota-
cje, wpływy z działalności gospodarczej oraz inne
wpływy. Równocześnie z uwagi na fakt, że samo-
rząd zawodowy lekarzy realizuje zadania przejęte
od administracji państwowej, rokrocznie otrzymuje
dotację na wykonywanie ww. zadań. Źródłem finan-
sowania realizacji powyższych celów jest budżet mi-
nistra zdrowia w części 46: Zdrowie. W roku 2007
dotacja budżetowa dla samorządu zawodowego leka-
rzy wyniosła 2 410 000 zł.
Ponadto informuję, iż w chwili obecnej nie są
prowadzone prace nad zmianą zasad finansowania
działalności samorządu zawodowego lekarzy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zwiększenia w rejonie Raciborza
liczby połączeń pasażerskich przez PKP
Przewozy Regionalne sp. z o.o. (548)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację nr SPS-023-548/08 z dnia 21 stycznia
2008 r. Pana Posła Henryka Siedlaczka w sprawie
zwiększenia w rejonie Raciborza liczby połączeń pa-
sażerskich przez spółkę PKP Przewozy Regionalne
poniżej przedstawiam następujące informacje.
Roczny rozkład jazdy pociągów opracowywany
jest przez przewoźników kolejowych m.in. na pod-
stawie wniosków napływających od podróżnych,
a także przedstawicieli jednostek samorządów tery-
torialnych oraz wyników badań marketingowych
i analiz, z uwzględnieniem możliwości techniczno-
-eksploatacyjnych i przepustowości linii, przy jedno-
czesnym dostosowaniu się do wysokości środków
z budżetu państwa przeznaczonych na dofinanso-
wanie kolejowych przewozów międzywojewódzkich
i międzynarodowych. Środki dotacji budżetowej
nie są jednak wystarczające na dofinansowanie
wszystkich pociągów, których uruchomienia ocze-
kują podróżni. W związku z tym dokonywane są
analizy efektywności ekonomicznej poszczególnych
pociągów i jeśli wpływy ze sprzedaży biletów tylko
w niewielkim stopniu pokrywają koszty uruchomie-
nia połączeń, niestety zachodzi konieczność zawie-
szania kursowania pociągów przynoszących naj-
większe straty.
Jedyne uruchomione przez spółkę PKP Prze-
wozy Regionalne połączenie międzywojewódzkie
w regionie realizuje pociąg 45110 „Hutnik” relacji
Racibórz–Warszawa (w okresie letnim Racibórz–
–Olsztyn).
Odnośnie pozostałych połączeń międzyregional-
nych wymienionych w interpelacji Pana Posła Hen-
ryka Siedlaczka informuję, że:
1) relacja pociągu Racibórz–Ełk została zmienio-
na na relację Bielsko-Biała–Ełk, dzięki temu podróż-
ni z Podlasia zyskali bezpośrednie połączenie z Biel-
sko-Białą, zaś liczba podróżnych znacząco wzrosła;
2) relacje pociągów Jelenia Góra–Rybnik–Kra-
ków oraz Jelenia Góra–Rybnik–Bielsko-Biała ze wzglę-
du na małe zainteresowanie podróżami w całych re-
lacjach zostały podzielone na krótsze relacje.
Jednocześnie wyjaśniam, że zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejo-
wym organizowanie i dofinansowywanie regional-
nych kolejowych przewozów pasażerskich na terenie
województwa jest zadaniem własnym samorządu wo-
jewódzkiego, który poprzez zawarcie umowy na wy-
konywanie kolejowych regionalnych przewozów pa-
sażerskich przez spółkę „PKP Przewozy Regionalne”
i przekazanie określonych środków na sfinansowanie
przedmiotowych pociągów decyduje o kształcie oferty
przewozowej na terenie województwa.
W omawianym przypadku zwiększenie liczby po-
łączeń pasażerskich pomiędzy Raciborzem i Kato-
wicami zależy zatem od decyzji i zamówień złożo-
nych przez samorząd województwa śląskiego oraz
jego decyzji o przeznaczeniu na ten cel odpowied-
nich środków finansowych.
Spółka „PKP Przewozy Regionalne” jako prze-
woźnik wyraziła gotowość rozszerzenia obsługi
transportowej w rejonie Raciborza po uprzednim za-
mówieniu pociągów i wyrażeniu zgody na pokrycie
wynikającej z ich uruchomienia ewentualnej straty
finansowej przez organizatora przewozów, tj. samo-
rząd województwa śląskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie poprawy stanu technicznego
i jakości dróg krajowych i wojewódzkich
na terenie woj. śląskiego (549)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Henryka Siedlaczka z dnia
20 grudnia 2007 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-549/08, w spra-
wie poprawy stanu technicznego głównych ciągów
komunikacyjnych w woj. śląskim uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
W związku z faktem, iż potrzeby w zakresie za-
równo budowy, jak i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie planowane
bądź konieczne do przeprowadzenia inwestycje
mogą zostać w pełni zrealizowane. Należy także
zauważyć, że pomimo iż środki przeznaczane na
odnowę dróg krajowych w ostatnich latach rosną
(2004 r. – 608 mln zł, 2005r. – 770 mln zł, 2006 r.
– 1610 mln zł, 2007r. – 1694 mln zł), potrzeby do-
tyczące remontów dróg wciąż znacznie przewyż-
szają możliwości budżetu państwa.
Zakres remontów dróg krajowych wykonywa-
nych w danym roku zależy od przyznanych General-
nej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad środków
na odnowę dróg krajowych. W roku 2008 przewiduje
się przeznaczenie kwoty 611 mln zł z budżetu pań-
stwa i 630 mln zł z Krajowego Funduszu Drogowe-
go. W chwili obecnej nie przewiduje się zwiększenia
środków na ten cel z uwagi na fakt, iż aktualne po-
trzeby przewyższają wielkość dostępnych środków.
Niestety, nie jest możliwe, aby w ciągu kilku lat
nadrobić wieloletnie niedofinansowanie infrastruk-
tury drogowej i wykonać wszystkie niezbędne dla
sieci prace, tak więc istniejące potrzeby w zakresie
remontów dróg muszą być uszeregowane według
hierarchii potrzeb.
Jednocześnie nie można zgodzić się ze stwierdze-
niem, iż remonty dróg wykonywane są „w sytuacjach
ostatecznych, głównie pod presją władz lokalnych”.
Należy bowiem zauważyć, iż podział środków finan-
sowych na zadania realizowane na drogach krajo-
wych zarządzanych przez GDDKiA dokonywany jest
w oparciu o wskaźniki uzyskane z 2 systemów:
HDM-4 oraz SOSN.
System HDM (Highway Development and Mana-
gement) to system służący do usprawnienia metod
stosowanych do wyznaczania priorytetów i progra-
mowania wydatków na drogownictwo. System dzia-
ła na 3 poziomach: projektu, programu i strategii.
Podstawą projektową systemu jest ocena poszczegól-
nych odcinków drogi i ich parametrów, w tym na-
wierzchni, konstrukcji całego korpusu drogowego,
analiza pasa drogowego, a także kosztów odpowied-
579
nich zabiegów i inwestycji. System HDM jest two-
rzony i udoskonalany od wielu lat i cechuje go możli-
wość zastosowania wbudowanych modeli: degrada-
cji nawierzchni, kosztów użytkowników, kosztów
społecznych i środowiska, poprawy stanu nawierzch-
ni po zabiegach.
System oceny stanu nawierzchni (SOSN) jest
podstawowym narzędziem wspomagającym plano-
wanie remontów dla sieci dróg krajowych o nawierzch-
ni bitumicznej. Na podstawie corocznych, komplek-
sowych pomiarów cech eksploatacyjnych nawierzch-
ni, takich jak wskaźnik spękań, równość, głębokość
kolein, szorstkość i stan powierzchni, oraz danych
z Generalnego Pomiaru Ruchu system umożliwia
opracowanie zestawień na temat aktualnego stanu
technicznego nawierzchni. Stan techniczny sieci
drogowej nie jest jednolity w poszczególnych woje-
wództwach. Lokalizacja odcinków dróg w stanie
określonym w systemie jako zły rozkłada się różnie
w skali całego kraju.
Do podziału środków finansowych na poszcze-
gólne oddziały GDDKiA stosuje się wskaźniki odno-
szące się do długości sieci wymagającej zabiegów na-
tychmiastowych, skorygowane dodatkowo poprzez
inne składniki, m.in. pomierzony średni ruch pojaz-
dów ciężkich. Celem przyjęcia takich zasad jest do-
prowadzenie do w miarę jednolitego standardu całej
sieci dróg krajowych, co jest nadrzędnym celem re-
sortu infrastruktury.
W ramach dostępnych środków realizowane są
w pierwszej kolejności zadania wymagające pilnej in-
terwencji określanej na podstawie wyników rutyno-
wych badań sieci drogowej przy uwzględnieniu natę-
żenia ruchu panującego na danym odcinku drogi oraz
zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Odnosząc się do kwestii związanej z remontami
dróg wojewódzkich, uprzejmie informuję, że zgodnie
z przepisem art. 19 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.) zarządcami dróg wojewódz-
kich są zarządy województwa i to do nich należą
sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania i ochrony dróg. Zatem Mini-
sterstwo Infrastruktury jako organ władzy rządo-
wej nie może podejmować decyzji zastrzeżonych
w przepisach do właściwości innych organów. Jedno-
cześnie należy wskazać, że zasady finansowania
dróg publicznych regulowane są przepisami ustawy
z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruk-
tury transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267,
poz. 2251, z późn. zm.). Zgodnie z przepisem art. 3
ust. 1 ww. ustawy zadania w zakresie finansowania
budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochro-
ny dróg oraz zarządzania nimi finansowane są przez
samorząd województwa w odniesieniu do dróg woje-
wódzkich.
Nawiązując do poruszonej kwestii związanej ze
zobligowaniem zarządców dróg do konsultowania
zamierzeń inwestycyjnych z właściwymi miejscowo
samorządami lokalnymi, uprzejmie informuję, iż
580
w obecnie obowiązującym prawie taki obowiązek
już funkcjonuje. Zgodnie bowiem z art. 3 ustawy
z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721, z późn.
zm.) właściwy zarządca drogi przed złożeniem wnio-
sku o ustalenie lokalizacji drogi zobowiązany jest do
uzyskania opinii właściwych miejscowo zarządu wo-
jewództwa, zarządu powiatu oraz wójta (burmistrza,
prezydenta miasta). Zatem należy podkreślić, że za-
rządca drogi nie może złożyć wniosku w sprawie
ustalenia lokalizacji drogi bez uzyskania opinii wła-
ściwych miejscowo organów jednostek samorządu
terytorialnego. Jedynie w wyjątkowej sytuacji, gdy
opinia taka nie zostanie wydana w terminie 14 dni
od dnia zwrócenia się o jej wyrażenie, wniosek może
być złożony. W takim przypadku przyjęto w ustawie
domniemanie, iż organy samorządu terytorialnego
nie mają żadnych zastrzeżeń do składanego wnio-
sku i w pełni akceptują jego założenia.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że wojewoda
oraz starosta, podejmując decyzję, nie mają prawne-
go obowiązku uzależniana decyzji od opinii właści-
wych jednostek samorządu terytorialnego. Jednak-
że wydaje się, że zarówno wojewoda, jak i starosta
powinien przed podjęciem decyzji brać pod uwagę
także ewentualne negatywne konsekwencje takiego
rozstrzygnięcia. Wydaje się zatem, iż opinia właści-
wych organów jednostek samorządu terytorialnego,
mimo że nie jest wiążąca, powinna być brana pod
uwagę, chociażby z tego względu, że lokalizacja dro-
gi ma znaczenie zarówno ogólnopaństwowe, jak i lo-
kalne. Nie można zapominać o tym, że drogi tworzą
sieć dróg w państwie i jednocześnie na obszarze po-
szczególnych jednostek samorządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
Kodeks rodzinny i opiekuńczy w zakresie
prawa mężczyzny do wytoczenia powództwa
o unieważnienie uznania dziecka (550)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację Pana Posła Henryka Siedlaczka z dnia
18 grudnia 2007 r. przesłaną przy piśmie z dnia 21 stycz-
nia 2008 r. nr SPS-023-550/08, uprzejmie przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia i stanowisko.
1. Pismem z dnia 12 sierpnia 2004 r. nr Pc 30/04,
skierowanym do p. M. S., Prokuratura Rejonowa w
Cieszynie odmówiła wytoczenia przez prokuratora
powództwa o unieważnienie uznania przez M. S.
małoletniego J. S. urodzonego przez A. P. dnia 27
maja 1999 r. w Cieszynie.
Na skutek skargi zainteresowanego stanowisko
to – co najmniej przedwczesne – zostało zakwestiono-
wane przez Prokuraturę Okręgową w Bielsku-Białej,
która pismem z dnia 13 lipca 2007 r. nr I Pc 111/07
poleciła Prokuraturze Rejonowej w Cieszynie ponow-
ne przeprowadzenie i uzupełnienie postępowania wy-
jaśniającego w celu ustalenia, czy zachodzą przesłan-
ki do wytoczenia powództwa. W szczególności poleco-
no Prokuraturze Rejonowej uzyskanie opinii z zakła-
du medycyny sądowej uwzględniającej wyniki badań
genetycznych, ponieważ uprzednio przedstawione
przez M. S. wyniki nie posiadały waloru wiarygodno-
ści z uwagi na wadliwy sposób pobrania próbek mate-
riału biologicznego.
Prokuratura Rejonowa w Cieszynie uzupełniła
postępowanie wyjaśniające, dopuszczając m.in. do-
wód z badań polimorfizmu DNA, których termin
wyznaczony został na 25 stycznia 2008 r.
Decyzja w przedmiocie wytoczenia przez proku-
ratora powództwa o unieważnienie uznania dziec-
ka przez M. S. podjęta zostanie po uzyskaniu przez
Prokuraturę Rejonową wyników tych badań i – o
ile będzie dla zainteresowanego niekorzystna –
może w trybie nadzoru podlegać weryfikacji przez
Prokuraturę Okręgową w Bielsku-Białej i ewentu-
alnie przez Prokuraturę Apelacyjną w Katowi-
cach.
2. Odnosząc się do interpelacji w części dotyczą-
cej nowelizacji Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego
w zakresie prawa mężczyzny do wytoczenia powódz-
twa o unieważnienie uznania dziecka, uprzejmie
przedstawiam, że w aktualnym stanie prawnym,
w myśl art. 80 § 1 tego kodeksu, mężczyzna, który
dziecko uznał, może w ciągu roku od daty uznania
żądać jego unieważnienia z powodu wady swego
oświadczenia woli. Niezgodność uznania ze stanem
rzeczywistym w ogóle nie może być podstawą po-
wództwa wytoczonego przez uznającego o unieważ-
nienie dokonanego przez niego uznania. Instytucja
unieważnienia uznania dziecka przez mężczyznę,
który dziecko uznał, jest oderwana od „prawdy ge-
netycznej”, co znalazło potwierdzenie w judykaturze
Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. W orze-
czeniu z dnia 14 lutego 1969 r. I CR 570/69 – OSNCP
1969 r., poz. 186, Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż oko-
liczność, że mężczyzna, który uznał dziecko, nie jest
biologicznym ojcem, nie powoduje z samego prawa
nieważności uznania, może jedynie stanowić pod-
stawę unieważnienia uznania na żądanie osoby
uprawnionej, czyli uznanego dziecka (art. 81 K.r.o.)
lub prokuratora (art. 86 K.r.o.). Nadto Sąd Najwyż-

szy wskazał, że uprawnienie takie nie przysługuje
mężczyźnie, który uznał nie swoje dziecko. W wyro-
ku z dnia 23 maja 1978 r. IV CR 148/78 Sąd Najwyż-
szy wskazał, że mężczyzna, który uznał dziecko, nie
może żądać unieważnienia uznania z powodu błędu
na tej tylko podstawie, że ujawniona później jego
bezpłodność wyłącza możliwość jego ojcostwa. Pod-
stawą unieważnienia uznania dziecka nie jest bo-
wiem okoliczność, że mężczyzna, który dziecko
uznał, nie jest jego biologicznym ojcem (por. wyrok
SN z dnia 22.03.1976 r., I CR 47/76).
Drugi problem, który podnosi Pan Poseł, dotyczy
terminu ustanowionego dla mężczyzny – który dziec-
ko uznał – do dochodzenia unieważnienia uznania,
gdyż wada oświadczenia woli w postaci błędu stano-
wić może podstawę żądania unieważnienia uznania
dziecka tylko w ciągu roku od daty złożenia oświad-
czenia woli o uznaniu, a bez znaczenia jest np. data,
w której powód dowiedział się o swoim błędzie.
Te dwa problemy poruszone w interpelacji zostały
uwzględnione w przygotowanym w Komisji Kodyfi-
kacyjnej Prawa Cywilnego projekcie nowelizacji Ko-
deksu rodzinnego i opiekuńczego i niektórych innych
ustaw, który zostanie w najbliższym czasie poddany
konsultacjom społecznym i skierowany do uzgodnień
międzyresortowych. Projekt obejmuje tematykę sto-
sunków prawnych między rodzicami i dziećmi, w szcze-
gólności pokrewieństwo, ustalenie i zaprzeczenie ma-
cierzyństwa, ustalenie i zaprzeczenie ojcostwa, uzna-
nie oraz unieważnienie uznania dziecka, władzę ro-
dzicielską, obowiązek alimentacyjny, kontakty z dziec-
kiem oraz zastępczą pieczę nad dzieckiem. W wersji,
która zostanie przedstawiona Radzie Ministrów,
uwzględnia się zmiany dokonane w trakcie prac
Sejmu poprzedniej kadencji w Komisji Nadzwyczaj-
nej ds. zmian w kodyfikacjach oraz skutki wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2007 r.,
SK 61/06.
W projekcie proponuje się zastąpienie dotychcza-
sowej czynności prawnej uznania dziecka uznaniem
ojcostwa. Uznanie ojcostwa jest (w projekcie) przy-
znaniem przez ojca przed wskazanym organem pań-
stwowym (kierownikiem urzędu stanu cywilnego,
sądem opiekuńczym) faktu, że określone dziecko od
niego pochodzi. Uznanie ojcostwa zostało potrakto-
wane jako „akt wiedzy” obojga rodziców przeświad-
czonych, że dziecko pochodzi od nich. Przesłanką
konieczną prawnej doniosłości uznania ojcostwa jest
potwierdzenie przez matkę dziecka pochodzenia
dziecka od mężczyzny przyznającego ojcostwo.
Oświadczenie matki potwierdzającej ojcostwo nie
będzie więc (tak jak w obecnym stanie prawnym) jej
zgodą na uznanie.
Kierownik urzędu stanu cywilnego będzie oce-
niał dopuszczalność uznania, wyjaśniał zaintereso-
wanym istotę uznania i różnicę między uznaniem
a przysposobieniem (projektowany art. 73 § 2 K.r.o.).
Powinien też – według projektu – upewnić się, czy
osoby zamierzające złożyć oświadczenia konieczne
do uznania ojcostwa zrozumiały, że ich oświadcze-
581
nia stanowią stwierdzenie faktu ojcostwa, który sta-
nowi przesłankę konieczną dla uznania, a gdy bę-
dzie miał wątpliwości co do pochodzenia dziecka od
mężczyzny, powinien odmówić przyjęcia oświadczeń
(projektowany art. 73 § 3 K.r.o.). Powinno to skłonić
zainteresowanych do przeprowadzenia badania ge-
netycznego lub do odstąpienia od zamiaru uznania,
gdy był on podjęty w złej wierze, a więc w sytuacji,
gdy zainteresowani wiedzieli, że dziecko nie pocho-
dzi od mężczyzny, który zamierzał złożyć oświadcze-
nie, że jest ojcem dziecka.
Konsekwencją traktowania uznania ojcostwa
jako aktu wiedzy o pochodzeniu dziecka od określo-
nych osób współuczestniczących w czynnościach ko-
niecznych do uznania ojcostwa jest bezskuteczność
uznania ojcostwa, jeżeli dziecko nie pochodzi od
mężczyzny, który uznał ojcostwo.
Zgodnie z projektowanym art. 78 § 1 K.r.o., męż-
czyzna, który w nowym stanie prawnym uzna ojco-
stwo, będzie mógł wytoczyć powództwo o ustalenie
bezskuteczności uznania w terminie sześciu miesię-
cy od dnia, w którym dowiedział się, że dziecko od
niego nie pochodzi.
Przesłanką do ustalenia bezskuteczności uzna-
nia ojcostwa będzie zatem jedynie ustalenie, że
dziecko nie pochodzi od uznającego.
Projektowany przepis art. 78 K.r.o., wprowadza-
jąc zasadę zgodności uznania z „prawdą genetycz-
ną”, jednocześnie uwzględnia postulat ochrony do-
bra dziecka przez stabilizację ustalonego stanu cy-
wilnego. Termin sześciomiesięczny na podjęcie przez
mężczyznę, który uznał ojcostwo, decyzji, czy po-
winno zostać zakwestionowane pochodzenie dziec-
ka, jest wystarczający i stosowany w różnych wy-
padkach kwestionowania pochodzenia dziecka od
rodziców. Istotne wydaje się podkreślenie, że bieg
tego terminu rozpoczyna się od powzięcia przez
mężczyznę, który uznał ojcostwo, wiadomości, że oj-
cem nie jest, nie zaś od innego zdarzenia.
Dodatkowo mężczyzna, który uznał ojcostwo, bę-
dzie chroniony, gdy ze względu na stan psychiczny
nie był w stanie należycie zadbać o ochronę wła-
snych interesów (odpowiednie stosowanie art. 64
i 65 K.r.o.).
Projektowane uznanie ojcostwa nie jest instytu-
cją tożsamą z uznaniem dziecka, co w konsekwencji
powoduje, że ustalenie bezskuteczności uznania oj-
costwa nie będzie miało zastosowania do kwestiono-
wania uznania dziecka dokonanego w obecnym sta-
nie prawnym.
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
582
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zmian w systemie
oceny ekonomicznej szpitali i ich kwalifikacji
(551)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską Pana Henryka Siedlaczka
w sprawie zmian w systemie oceny ekonomicznej
szpitali i ich kwalifikacji, przekazaną pismem z dnia
21 stycznia br. znak: SPS-023-551/08, uprzejmie in-
formuję, iż projekt ustawy o sieci szpitali, do którego
odnosi się zapytanie Pana Posła, stanowił przedmiot
prac V kadencji Sejmu RP i zgodnie z zasadą dekon-
tynuacji nie będzie on przedmiotem prac Sejmu RP
obecnej kadencji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(552)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Henry-
ka Siedlaczka z dnia 28 grudnia 2007 r., znak: SPS-
-023-552/08, w sprawie zmiany ustawy z dnia 27
sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecz-
nej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92) uprzejmie wyja-
śniam, że na dzień dzisiejszy nie jest możliwe wpro-
wadzenie zmian do ww. ustawy pozwalających po-
zostać dzieciom upośledzonym umysłowo pod wła-
dzą rodziców po ukończeniu przez nie osiemnaste-
go roku życia, bez konieczności ich ubezwłasnowol-
niania.
Regulacje prawne dotyczące władzy rodziciel-
skiej zawarte są w art. 92 i nast. ustawy z dnia
25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy
(Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.). Pod władzą rodzi-
cielską dziecko pozostaje aż do uzyskania pełnolet-
ności, w świetle prawa nabywa wtedy pełną zdolność
do czynności prawnych, czyli do samodzielnego
kształtowania swojej sytuacji prawnej. Prawo nie
przewiduje wydłużenia okresu trwania władzy ro-
dzicielskiej w stosunku do określonej kategorii osób.
Pomysł dotyczący automatycznego wydłużanie wła-
dzy rodzicielskiej, bez weryfikacji indywidualnego
przypadku, mógłby okazać się krzywdzący dla wielu
z nich (również dla osób upośledzonych umysłowo).
Natomiast badanie zasadności przedłużenia władzy
rodzicielskiej w stosunku do poszczególnych przy-
padków nie różniłby się zasadniczo od badania prze-
słanek zasadności orzeczenia sądu o ubezwłasno-
wolnieniu. Regulacje dotyczące ubezwłasnowolnie-
nia zawarte są w art. 13 i nast. ustawy z dnia 23 kwiet-
nia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,
z późn. zm) oraz w art. 544 i nast. ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilne-
go (Dz. U. Nr 43, poz.296, z późn. zm). Powyższe
przepisy umożliwiają ubezwłasnowolnienie (częścio-
we lub całkowite) osoby pełnoletniej, która na sku-
tek m. in. choroby psychicznej czy też niedorozwoju
umysłowego nie jest w stanie kierować swym postę-
powaniem. Jednak nie każdy przypadek osoby nie-
pełnosprawnej z upośledzeniem umysłowym kwali-
fikuje się do złożenia wniosku do sądu o ubezwła-
snowolnienie. Musi pojawić się uzasadnione podej-
rzenie, że wskazana osoba nie jest w stanie np. po-
dejmować racjonalnych decyzji, dysponować mająt-
kiem, czy też decydować o swoim leczeniu. W trakcie
procedury ubezwłasnowalniania bada się spełnienie
przesłanek ubezwłasnowolnienia pod kątem indywi-
dualnego przypadku.
Należy podkreślić, że ubezwłasnowolnienie jest
ostatecznym rozwiązaniem. Jest ono wyrazem tro-
ski, a nie społecznym piętnem. Służy przede wszyst-
kim dobru osoby, której dotyczy wniosek, w celu za-
pewnienia jej pomocy w prowadzeniu swych spraw
lub uzupełnienia braku możności kierowania swym
postępowaniem (postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 11 sierpnia 1971 r., II CR 295/71). Niedopusz-
czalne jest ubezwłasnowolnianie, jeżeli przesłanką
jego orzekania miałaby być nieumiejętność porozu-
mienia się z daną osobą, wygoda urzędników, czy
też opiekunów. Procedura ubezwłasnowolnienia ma
charakter szczególny, o jej powadze świadczy m. in.
to, że właściwy do jej rozpatrzenia jest sąd okręgo-
wy, który rozpoznaje sprawę w składzie trzech sę-
dziów zawodowych (art. 544 K.p.c.). Ponadto postę-
powanie toczy się z udziałem prokuratora (art. 546
K.p.c.), a osoba, której dotyczy wniosek o ubezwła-
snowolnienie, musi być zbadana przez biegłego leka-
rza psychiatrę lub neurologa, a także psychologa
(art. 553 K.p.c.).
Ustawa o rehabilitacji zawodowej dotyczy osób,
których niepełnosprawność została potwierdzona
odpowiednim orzeczeniem (określonym w ustawie).
Reguluje ona podstawowe prawa i obowiązki osób
niepełnosprawnych oraz zadania i organizacje służb
działających na ich rzecz. Jednak wiele zagadnień
dotyczących osób niepełnosprawnych zostało za-
mieszczonych w odrębnych ustawach regulujących
określone dziedziny życia społecznego: np. w usta-

wie z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe
(Dz. U. z 2000 r., Nr 50, poz. 601, z późn. zm.), usta-
wie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.
z 2006 r., Nr 156, poz.1118, z późn. zm.), ustawie
z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lo-
kalnych Dz. U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844, z późn.
zm.) i innych. Również Kodeks cywilny reguluje
określone procedury związane z prawidłowym doko-
naniem czynności prawnych, przewidując szczegól-
ne regulacje dla osób, które mając zdolność do czyn-
ności prawnych (nie są ubezwłasnowolnione), ze
względu na swą niepełnosprawność, nie są w stanie
złożyć oświadczenia woli w przewidzianej prawem
formie, np. nie są w stanie pisać lub czytać (art. 79
i 80 K.c.). Powyższe procedury mogą stanowić pew-
ne utrudnienie i przedłużać czas na podjęcie działa-
nia, jednak stanowią określoną prawnie metodę
uwiarygodnienia woli osoby dokonującej czynności
prawnej, służąc w swym założeniu zarówno dobru
osoby niepełnosprawnej, jak również interesowi spo-
łecznemu. Dotyczą dokonania czynności prawnej ro-
dzącej określone skutki prawne, dlatego muszą być
w dostateczny sposób uregulowane, aby ograniczyć
związane z tym nadużycia (z pokrzywdzeniem oso-
by niepełnosprawnej). Ponadto zmniejszają prawdo-
podobieństwo złożenia oświadczenia woli w stanie
wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie
decyzji, które skutkowałoby nieważnością czynności
prawnej (art. 82 K.c.). Alternatywą jest możliwość
skorzystania rodziców osoby niepełnosprawnej z udzie-
lonego przez tę osobę pełnomocnictwa (potwierdzo-
nego notarialnie) – art. 86 i nast. K.c.
Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej regula-
cje, wyjaśniam, że na dzień dzisiejszy zagadnienia
związane z władzą rodzicielską, ubezwłasnowolnia-
niem, oraz procedurami dotyczącymi oświadczania
woli przez osoby niepotrafiące pisać lub czytać zosta-
ły wyczerpująco uregulowane w kodeksach: Kodeksie
rodzinnym i opiekuńczym, Kodeksie postępowania
cywilnego, Kodeksie cywilnym. Ustawa o rehabilita-
cji nie może zmieniać procedur zawartych w wymie-
nionych ustawach systemowych. Normy zawarte
w kodeksach są równe innym ustawom, jednak, regu-
lując kompleksowo określoną dziedzinę stosunków
społecznych, mają szczególne znaczenie. W wielu
przypadkach zmiana kodeksów wymagałaby powoła-
nia komisji kodyfikacyjnej, zgodnie z art. 12a ustawy
z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U.
z 2003 r., Nr 24, poz. 199, z późn. zm.).
W związku z powyższym nie jest możliwe wpro-
wadzenie zmian do ustawy o rehabilitacji pozwalają-
cych pozostać dzieciom upośledzonym umysłowo, po
ukończeniu osiemnastego roku życia, pod władzą ro-
dziców bez konieczności ich ubezwłasnowolnienia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
583
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie pomocy finansowej
dla rodzin wychowujących dzieci
z głębokim upośledzeniem (553)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 21 stycznia
2008 r. dotyczące interpelacji posła Henryka Sie-
dlaczka w sprawie pomocy finansowej dla rodzin
wychowujących dzieci z głębokim upośledzeniem,
uprzejmie informuję:
1. Głównym systemem wsparcia materialnego
rodzin wychowujących dzieci, w tym rodzin wycho-
wujących niepełnosprawne dziecko, jest system
świadczeń rodzinnych regulowany przepisami usta-
wy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.).
Ustawa ta, w odniesieniu do rodzin wychowują-
cych dziecko niepełnosprawne, zawiera szereg prefe-
rencyjnych rozwiązań. Rodziny takie, w porówna-
niu do rodzin, w których nie są wychowywane dzieci
legitymujące się orzeczeniem o niepełnosprawności,
mogą liczyć na szereg dodatkowych świadczeń. Są to
(poza zasiłkiem rodzinnym na dziecko):
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu reha-
bilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawnego
– dodatek przysługuje na dziecko legitymujące się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia
5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.
rokiem życia. Jest to dodatek do zasiłku rodzinnego
i przysługuje przy dochodzie nie wyższym niż 583 zł
na osobę w rodzinie,
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu sa-
motnego wychowywania dziecka – dodatek przysłu-
guje osobie samotnie wychowującej dziecko, którego
drugi z rodziców nie żyje lub ojciec jest nieznany, lub
powództwo o zasądzenie świadczeń alimentacyjnych
od drugiego z rodziców zostało oddalone. Na dziecko
legitymujące się orzeczeniem o niepełnosprawności
lub znacznym stopniu niepełnosprawności dodatek
przysługuje w kwocie 250 zł miesięcznie, nie więcej
jednak niż 500 zł na wszystkie dzieci. Jest to doda-
tek do zasiłku rodzinnego i przysługuje przy docho-
dzie nie wyższym niż 583 zł na osobę w rodzinie,
— świadczenie pielęgnacyjne w kwocie 420 zł
miesięcznie – jest to świadczenie dla rodzica lub
opiekuna faktycznego (tj. osoby faktycznie sprawu-
jącej opiekę nad dzieckiem, jeżeli wystąpiła do sądu
z wnioskiem o przysposobienie dziecka) niepełno-
sprawnego dziecka, który nie podejmuje bądź rezy-
gnuje z zatrudnienia w związku z koniecznością
sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dziec-
584
kiem; przysługuje bez względu na wiek niepełno-
sprawnego dziecka. W ramach świadczenia pielę-
gnacyjnego osoba sprawująca opiekę podlega ubez-
pieczeniu emerytalno-rentowemu i zdrowotnemu.
Świadczenie przysługuje, jeżeli dochód w rodzinie
nie przekracza kwoty 583 zł na osobę,
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – niezależne od dochodów i wieku świadcze-
nie dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełno-
sprawności lub umiarkowanym stopniu niepełno-
sprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała w wie-
ku uprawniającym do zasiłku rodzinnego; zasiłek
nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pie-
lęgnacyjnego.
Faktem jest, że, przede wszystkim z uwagi na
możliwości budżetowe państwa, prawo do świadczeń
rodzinnych (z wyjątkiem zasiłku pielęgnacyjnego)
uzależnione jest od spełnienia przez rodzinę kryte-
rium dochodowego. Biorąc pod uwagę kryterium do-
chodowe, rodziny wychowujące dziecko niepełno-
sprawne są jednak uprawnione do świadczeń przy
wyższym kryterium dochodowym niż rodziny wy-
chowujące zdrowe dzieci. Zgodnie z art. 5 ust. 2
ustawy o świadczeniach rodzinnych, jeżeli człon-
kiem rodziny jest dziecko legitymujące się orzecze-
niem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym albo znacznym stopniu niepełnosprawno-
ści, kryterium uprawniające do świadczeń wynosi
583 zł na osobę, natomiast rodzina wychowująca
zdrowe dzieci ma prawo do świadczeń rodzinnych,
jeśli miesięczny dochód w przeliczeniu na osobę nie
przekracza kwoty 504 zł.
Zgodnie z art. 18 ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych kwoty kryteriów dochodowych podlegają
okresowej weryfikacji co 3 lata. Datą kolejnej wery-
fikacji jest 1 września 2009 r. Zgodnie z ww. ustawą
nowe kwoty kryteriów ustalane są z uwzględnie-
niem wyników badań progu wsparcia dochodowego
rodzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy
i Spraw Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia
się między innymi zmiany cen towarów i usług
konsumpcyjnych.
W działaniach z zakresu pomocy społecznej na
rzecz dzieci niepełnosprawnych, niesamodzielnych,
wymagających stałej opieki ze strony osób trzecich
obowiązkiem całego społeczeństwa, a zwłaszcza władz
samorządowych wszystkich szczebli, jest zapewnie-
nie im godnych warunków życia, poszanowania god-
ności i zapewnienia należytej opieki. Polityka pań-
stwa wobec tej grupy osób nastawiona jest przede
wszystkim na wsparcie w ich środowisku natural-
nym. Najważniejszym elementem systemu decydu-
jącym o przyszłości tej grupy społecznej oraz inicju-
jącym wszelkie formy wsparcia jest samorząd gmin-
ny. Do jego zadań należy jak najefektywniejsze
wsparcie osoby niesamodzielnej w środowisku. Gmi-
na w tym celu świadczy usługi opiekuńcze i specjali-
styczne usługi opiekuńcze, tworzy dzienne domy po-
bytu, w których organizowane są zajęcia dla tych
osób, w zależności od potrzeb, możliwości oraz zain-
teresowań uczestników. Placówki takie prowadzone
są również przez organizacje pozarządowe, często
otrzymujące wsparcie finansowe na ten cel ze środ-
ków publicznych.
Zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.) osobie samotnej, która z powodu wieku,
choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy in-
nych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc
w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych
usług opiekuńczych. Usługi te mogą być również
przyznane osobie, która wymaga pomocy innych
osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący
małżonek, wstępni i zstępni nie mogą takiej pomocy
zapewnić. Usługi te są zadaniem własnym gminy.
Usługi opiekuńcze mogą obejmować:
— pomoc w codziennych zajęciach, takich jak ro-
bienie zakupów, sprzątanie, gotowanie, załatwianie
spraw w urzędach itp.,
— mycie, kąpanie, ubieranie, pomoc dla osób
chorych, dozowanie lekarstw, prześcielenie łóżka,
zapobieganie powstawaniu odleżyn i odparzeń, kar-
mienie,
— w miarę możliwości zapewnienie kontaktów
z rodziną i otoczeniem.
Usługi te są bezpłatne lub odpłatne w części lub
w całości. Szczegółowe zasady odpłatności za usługi
opiekuńcze ustalają władze gminy, w drodze uchwa-
ły. Wysokość opłat uzależniona jest przede wszyst-
kim od dochodu osoby korzystającej z usług opie-
kuńczych oraz kosztu i zaawansowania usługi spe-
cjalistycznej. W przypadku szczególnej i trudnej sy-
tuacji życiowej świadczeniobiorcy istnieje możliwość
odstąpienia od opłat za usługi. Osoby, których do-
chód nie przekracza kwoty kryterium dochodowego,
określonego w ustawie o pomocy społecznej (dla oso-
by samotnie gospodarującej – 477 zł, dla osoby w ro-
dzinie – 351 zł), nie ponoszą odpłatności za usługi.
Przez specjalistyczne usługi opiekuńcze należy
rozumieć usługi dostosowane do szczególnych po-
trzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub nie-
pełnosprawności, świadczone przez osoby ze spe-
cjalistycznym przygotowaniem zawodowym, np. pie-
lęgniarki, rehabilitantów, psychologów i pedago-
gów. Rodzaje specjalistycznych usług opiekuńczych,
warunki i tryb ich ustalania, a także kwalifikacje
osób je świadczących określone są w rozporządze-
niu ministra polityki społecznej w sprawie specjali-
stycznych usług opiekuńczych z dnia 22 września
2005 r. (Dz. U. Nr 189, poz. 1598, z późn. zm.). Do
specjalistycznych usług opiekuńczych zaliczono:
pielęgnację wspierającą proces leczenia, rehabilita-
cję fizyczną i usprawnianie zaburzonych funkcji or-
ganizmu zgodnie z zaleceniami lekarskimi lub za-
leceniami specjalisty z zakresu rehabilitacji rucho-
wej lub fizjoterapii.
Usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opie-
kuńcze mogą być świadczone także w ośrodkach
wsparcia. Ośrodek wsparcia jest dzienną formą po-

mocy instytucjonalnej, w ramach której świadczone
są różne usługi dostosowane do specyficznych po-
trzeb osób korzystających z tej formy pomocy, w tym
usługi żywieniowe. Przy ośrodkach wsparcia mogą
być prowadzone miejsca całodobowe okresowego po-
bytu. Ośrodkami wsparcia, kierującymi swoją ofer-
tę także do osób niepełnosprawnych, ale z zaburze-
niami psychicznymi, są m.in. środowiskowe domy
samopomocy. Tworzenie i finansowanie takich jed-
nostek jest zadaniem z zakresu administracji rządo-
wej zleconej do realizacji gminie lub powiatowi.
Jednym z elementów wzmacniania osób niepeł-
nosprawnych i ich rodzin w ich środowisku natural-
nym jest, zgodnie z art. 42 ustawy o pomocy społecz-
nej, opłacanie przez gminę składki na ubezpieczenie
emerytalne i rentowe za osobę, która rezygnuje z za-
trudnienia w związku z koniecznością sprawowania
bezpośredniej, osobistej opieki nad długotrwale lub
ciężko chorym członkiem rodziny oraz wspólnie nie-
zamieszkującymi matką, ojcem lub rodzeństwem.
Naliczana jest ona od kwoty kryterium dochodowe-
go na osobę w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w ro-
dzinie osoby opiekującej się nie przekracza 150%
kwoty kryterium dochodowego na osobę w rodzinie
i osoba opiekująca się nie podlega obowiązkowo
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu z in-
nych tytułów lub nie otrzymuje emerytury albo ren-
ty. Dotyczy to również osób, które w związku z ko-
niecznością sprawowania opieki pozostają na bez-
płatnym urlopie. Składka na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe w wysokości określonej przepisami
o systemie ubezpieczeń społecznych jest opłacana
przez okres sprawowania opieki. Składka ta nie
przysługuje osobie, która w dniu złożenia wniosku
o przyznanie świadczenia: ukończyła 50 lat i nie po-
siada okresu ubezpieczenia (składkowego i nieskład-
kowego) wynoszącego co najmniej 10 lat lub posiada
okres ubezpieczenia (składkowy i nieskładkowy)
wynoszący 20 lat w przypadku kobiet i 25 lat w przy-
padku mężczyzn.
Ponadto osoby wymagające długotrwałej opieki,
znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej mogą
otrzymywać pomoc finansową w formie świadczeń
pieniężnych z pomocy społecznej. Świadczenia pie-
niężne przysługują osobom lub rodzinom, których
dochód nie przekracza kryterium dochodowego
(kryterium dochodowe: a) dla osoby samotnie gospo-
darującej – w wysokości nieprzekraczającej 477 zł,
b) dla osoby w rodzinie – w wysokości nieprzekra-
czającej 351 zł). Zgodnie z art. 39 ww. ustawy w celu
zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej osoby
albo rodziny może być przyznany zasiłek celowy. Za-
siłek ten ma charakter fakultatywny, jego przyzna-
wanie i wypłacanie jest zadaniem własnym gminy.
Zasiłek, o którym mowa, w szczególności może być
przyznany na pokrycie części lub całości kosztów za-
kupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, nie-
zbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych
remontów i napraw w mieszkaniu, ale także na li-
kwidację barier architektonicznych, jeżeli jest to
585
niezbędne ze względu na potrzeby osoby niepełno-
sprawnej. Osoby, których dochód przewyższa kryte-
rium dochodowe w uzasadnionych przypadkach nie-
przewidzianych literą ustawy, uzasadniających przy-
znanie pomocy społecznej, mogą otrzymać specjalny
zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej odpo-
wiednio kryterium dochodowego osoby samotnie go-
spodarującej lub rodziny, który nie podlega zwroto-
wi. Może też być przyznany zasiłek okresowy, zasi-
łek celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem
zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydat-
ków na pomoc rzeczową. Zasiłki celowe finansowane
są z budżetu gmin.
W ramach świadczeń z pomocy społecznej ofero-
wany jest także szereg świadczeń niepieniężnych, do
których zaliczamy między innymi pracę socjalną.
Jest to jedna z najważniejszych, nominalnie najsku-
teczniejszych metod wspierania osób i rodzin wyma-
gających pomocy, rozumiana jako działalność zawo-
dowa mająca na celu pomoc osobom i rodzinom we
wzmacnianiu lub odzyskiwaniu zdolności do funk-
cjonowania w społeczeństwie poprzez pełnienie od-
powiednich ról społecznych oraz tworzenie warun-
ków sprzyjających temu celowi. Praca socjalna
świadczona jest na rzecz poprawy funkcjonowania
osób i rodzin w ich środowisku społecznym. Może
być prowadzona w oparciu o kontrakt socjalny będą-
cy pisemną umową zawartą z osobą ubiegającą się
o pomoc, określającą uprawnienia i zobowiązania
stron umowy, w ramach wspólnie podejmowanych
przez tę osobę i pracownika socjalnego działań zmie-
rzających do przezwyciężenia trudnej sytuacji życio-
wej osoby lub rodziny. Pomocy w tej formie udziela
się bez względu na dochód rodziny. Bez względu na
posiadany dochód prowadzone jest również porad-
nictwo specjalistyczne, w szczególności prawne, psy-
chologiczne i rodzinne, dla osób i rodzin, które mają
trudności w rozwiązywaniu swoich problemów ży-
ciowych lub potrzebują wsparcia.
Ważny element wsparcia rodzin z dziećmi stano-
wi pomoc w formie dożywiania, która realizowana
jest w ramach programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania”, który został wprowa-
dzony ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowie-
niu programu wieloletniego „Pomoc państwa w za-
kresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259). Pro-
gram realizowany będzie w okresie od 2006 r. do
2009 r. W ramach programu pomocą w zakresie do-
żywiania objęte są: dzieci do 7. roku życia, uczniowie
do czasu ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej,
a także osoby i rodziny znajdujące się w trudnej sy-
tuacji z różnych powodów (np. ubóstwa, sieroctwa,
bezdomności, bezrobocia, długotrwałej lub ciężkiej
choroby, przemocy w rodzinie, wielodzietności, bez-
radności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych
i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza
w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, zdarze-
nia losowego, sytuacji kryzysowej), w szczególności
osoby samotne, w podeszłym wieku, chore lub nie-
pełnosprawne – w oparciu o przyjęte w ustawie kry-
586
teria dochodowe – do 150% kryterium dochodowego
określonego w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o pomocy
społecznej, czyli dla osoby samotnie gospodarującej
– 715,50 zł, na osobę w rodzinie – 526,50 zł). Pomoc
może być przyznawana w formie posiłku, zasiłku ce-
lowego lub w postaci produktów żywnościowych.
Źródłem finansowania programu są zarówno środki
własne gmin, jak również środki budżetu państwa.
Art. 13 ust. 2 ustawy o ustanowieniu programu
gwarantuje, że środki planowane corocznie w bu-
dżecie państwa na jego realizację nie będą niższe
niż środki zaplanowane na ten cel w projekcie usta-
wy budżetowej na 2006 r., tj. 500 mln zł. Ogółem
w latach 2006–2009 kwota wydatkowana z budżetu
państwa (bez środków własnych gmin) na realizację
programu wynosić będzie nie mniej niż 2 mld zł.
Kolejną formą pomocy oferowaną osobom niepeł-
nosprawnym wymagającym długoterminowej opieki
jest umieszczenie w domu pomocy społecznej. Prawo
do umieszczenia w domu pomocy społecznej przysłu-
guje osobie wymagającej całodobowej opieki z powo-
du wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemo-
gącej samodzielnie funkcjonować w codziennym ży-
ciu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy
w formie usług opiekuńczych w miejscu zamieszka-
nia. Osoby wymagające wzmożonej opieki medycz-
nej kierowane są do zakładu opiekuńczo-leczniczego
bądź placówki pielęgnacyjno-opiekuńczej. Dom po-
mocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuń-
cze, w tym specjalistyczne, wspomagające i eduka-
cyjne na poziomie obowiązującego standardu, w za-
kresie i formach wynikających z indywidualnych
potrzeb osób w nim przebywających, a także może
świadczyć usługi zdrowotne.
W zależności od typu dom pomocy społecznej
świadczy różne usługi. Rozróżnia się następujące
typy domów pomocy społecznej: dla osób w pode-
szłym wieku, dla osób przewlekle somatycznie cho-
rych, dla osób przewlekle psychicznie chorych, dla
dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie, dla dzie-
ci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie,
dla osób niepełnosprawnych fizycznie. Jednocześnie
wyjaśniam, że konstrukcja przepisów ustawy o po-
mocy społecznej regulujących kwestię odpłatności
mieszkańca za pobyt w domu pomocy społecznej wy-
klucza sytuację, w której koszt pobytu chorego
członka rodziny w domu pomocy społecznej przekra-
cza możliwości finansowe jego rodziny.
Jak wynika z powyższego, w naszym kraju funk-
cjonują systemowe rozwiązania pomagające dzie-
ciom niepełnosprawnym i ich rodzinom w pokony-
waniu ich trudnej sytuacji życiowej.
2. Jeśli chodzi o ustawę pielęgnacyjną, uprzejmie
wyjaśniam, że Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej nie prowadzi prac nad tego typu projektem.
Sprawa ta należy do kompetencji Ministerstwa
Zdrowia i dlatego też w tej kwestii Pan Poseł powi-
nien zwrócić się bezpośrednio do ministra zdrowia.
3. Odnośnie do kryterium dochodowego upraw-
niającego do wsparcia ze strony państwa należy
wskazać, że na gruncie ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych, jak już zostało wyżej przedstawione, wy-
stępuje zróżnicowanie kryterium dochodowego tyl-
ko w zależności od tego, czy rodzice wychowują
dziecko niepełnosprawne, czy zdrowe. Natomiast
nie ma różnic w kryterium dochodowym, które do-
datkowo zależałoby od stopnia niepełnosprawności
dziecka. Wynika to z braku stopni niepełnospraw-
ności w orzecznictwie dotyczącym dziecka.
4. Uprzejmie informuję, że na podstawie ustawy
z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U.
Nr 135, poz. 1268, z późn. zm.) od 1 października
2003 r. organem przyznającym i wypłacającym ren-
ty socjalne jest właściwa jednostka organizacyjna
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W szczególnych
przypadkach renta ta jest wypłacana także przez
inne organy emerytalno-rentowe, np. KRUS.
Renta socjalna przysługuje osobie, która: jest
pełnoletnia oraz jest całkowicie niezdolna do pracy
z powodu naruszenia sprawności organizmu, które
powstało: przed ukończeniem 18. roku życia albo
w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed
ukończeniem 25. roku życia albo w trakcie studiów
doktoranckich lub aspirantury naukowej.
Ustalenia całkowitej niezdolności do pracy i prze-
widywanego okresu jej trwania dokonuje lekarz
orzecznik ZUS na zasadach i w trybie określonym
w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. 2004 Nr 39, poz. 353, z późn. zm.). W myśl
tej ustawy za całkowicie niezdolną do pracy uważa
się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania
jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie prawa do tej renty
nie jest istotne, kiedy powstała całkowita niezdol-
ność do pracy, lecz to, aby niezdolność ta była skut-
kiem naruszenia sprawności organizmu, powstałego
we wskazanych okresach.
Zgodnie z art. 6 ustawy o rencie socjalnej renta
socjalna jest waloryzowana na zasadach i w trybie
określonych dla emerytur i rent z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (od 2008 r. przywrócona zosta-
ła coroczna waloryzacja). Oznacza to, iż aktualna
wysokość renty socjalnej, jak i innych świadczeń
emerytalno-rentowych od 1 marca 2008 r. zostanie
poddana waloryzacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie niewłaściwej polityki państwa
wobec sektora górnictwa węgla kamiennego
(554)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Henryka Siedlaczka z dnia
21 grudnia 2007 r. w sprawie niewłaściwej polityki
rządu wobec sektora górnictwa węgla kamiennego
przedstawiam, co następuje.
Działania kolejnych rządów wobec górnictwa wę-
gla kamiennego na przestrzeni ostatnich kilkuna-
stu lat zdeterminowane były ogólnymi zmianami
zachodzącymi w polskiej gospodarce.
Na początku lat dziewięćdziesiątych polskie gór-
nictwo węgla kamiennego weszło wraz z innymi
sektorami gospodarki w okres głębokich przemian,
których fundamentem stał się wolny rynek. Górnic-
two węgla kamiennego, stanowiące jeden z najważ-
niejszych sektorów gospodarki, charakteryzowało
się niezwykle silnym stopniem centralizacji organi-
zacyjnej oraz zarządzania i prowadziło, obok wydo-
bycia, również inne, całkowicie niezwiązane z wydo-
byciem węgla, rodzaje działalności wymagające do-
towania ze środków budżetu państwa. Istotną cechą
górnictwa węgla kamiennego była również silna
koncentracja geograficzna. Szeroki zakres niezbęd-
nych zmian oraz skumulowanie społecznych skut-
ków reform na małym obszarze spowodowały, że
proces restrukturyzacji górnictwa wymagał uczest-
nictwa i pomocy państwa.
Bez udzielonej pomocy publicznej sektor górnic-
twa węgla kamiennego ze swoją przestarzałą struk-
tura zarządzania i olbrzymim zadłużeniem nie był-
by zdolny do funkcjonowania w gospodarce rynko-
wej oraz do spełnienia wymogów związanych z człon-
kostwem Polski w Unii Europejskiej.
Po 17 latach restrukturyzacji górnictwo węgla
kamiennego uległo zasadniczej zmianie. Od roku
1989 ilość czynnych kopalń węgla kamiennego
zmniejszyła się z 70 do 31. Wydobycie ogółem wynio-
sło w 2006 r. 94,3 mln ton wobec 177,7 mln w roku
1989, tj. mniej o 47%. Jednocześnie zmniejszeniu
o 71% uległo zatrudnienie, co oznacza, że ogólna wy-
dajność pracy w górnictwie węgla kamiennego wzro-
sła w omawianym okresie o 203%.
Poprzedni rząd przyjął w lipcu 2007 r. „Strategię
działalności górnictwa węgla kamiennego w Polsce
w latach 2007–2015”. W dokumencie tym nie wyzna-
czono szczegółowych działań dla spółek górniczych,
lecz określono jedynie kierunki w zakresie działal-
ności górnictwa, które powinny stanowić podstawę
do budowy strategii przez spółki węglowe. W strate-
gii założono, że ciężar decyzji dotyczących funkcjo-
587
nowania spółek przesuwa się w kierunku ich zarzą-
dów. Zasada ta wydaje się być słuszna.
Jeśli chodzi o powstrzymanie występującej obec-
nie tendencji spadkowej wydobycia, rząd w swoich
działaniach będzie zmierzał do przywrócenia długo-
okresowego myślenia o górnictwie. W dotychczaso-
wych działaniach restrukturyzacyjnych zapomnia-
no o tym, że oprócz obniżki kosztów produkcji ko-
nieczne jest odtwarzanie frontów eksploatacyjnych,
co w sposób zdecydowany odbiło się na poziomie na-
kładów inwestycyjnych. Spowodowało to, że polskie
kopalnie są niedoinwestowane, brakuje rezerwo-
wych frontów wydobywczych, a spółki węglowe nie
mogą w pełni wykorzystywać koniunktury. Dlatego
w 2007 r. wydobycie uległo zmniejszeniu w stosun-
ku do roku 2006 o ok. 5 mln ton.
Spółki węglowe opracowały strategie działania
do roku 2015. Zarówno założenia strategii rządowej,
jak i strategie poszczególnych spółek węglowych są
aktualnie przedmiotem analizy prowadzonej przede
wszystkim pod kątem wielkości wydobycia, założo-
nych zadań inwestycyjnych, w tym zadań dotyczą-
cych odtworzenia frontów eksploatacyjnych, odno-
wienia parku maszynowego, optymalnego zatrud-
nienia, bezpieczeństwa pracy, stymulacji kosztów
produkcji itp. Już teraz wiadomo, że założone zada-
nia będą kosztowały.
Potrzeby inwestycyjne górnictwa sięgają 17–20
mld zł do 2015 r. Spółki węglowe nie będą w stanie
samodzielnie zgromadzić tak dużych środków. Dla-
tego też należy przede wszystkim zastanowić się,
skąd wziąć środki finansowe na realizację tych za-
dań, uwzględniając narastające roszczenia płacowe
związków zawodowych.
Przewiduje się, że źródłami finansowania inwe-
stycji będą:
— odpisy amortyzacyjne,
— środki własne spółek węglowych, stanowiące
część wypracowanego zysku,
— upublicznienie części akcji spółek poprzez gieł-
dę, przy założeniu, że napływ kapitałów przeznaczo-
ny będzie na rozwój i modernizację prywatyzowa-
nych przedsiębiorstw,
— pomoc z budżetu państwa przeznaczona na
wsparcie inwestycji początkowych.
Upublicznienie poprzez giełdę byłoby dla spółek
ważnym sposobem na pozyskanie kapitału na inwe-
stycje. Na giełdę trafiłyby akcje nowej emisji, a cały
pozyskany kapitał trafiłby do spółek z przeznacze-
niem na rozwój. Państwo w każdym przypadku za-
chowałoby pakiet kontrolny akcji. Przy tych założe-
niach prywatyzacja służyłaby rozwojowi firm i utrzy-
maniu miejsc pracy.
Obecnie minister gospodarki wykonuje prawa
z akcji Skarbu Państwa na podstawie art. 20 ust. 1
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o funkcjonowaniu
górnictwa węgla kamiennego w latach 2008–2015
(Dz. U. Nr 192, poz. 1379) w następujących jedno-
osobowych spółkach Skarbu Państwa:
— Jastrzębskiej Spółce Węglowej SA,
— Katowickim Holdingu Węglowym SA,
588
— Kompanii Węglowej SA,
— Spółce Restrukturyzacji Kopalń SA,
— Węglokoks SA
oraz w spółce Centrala Zbytu Węgla „Węglozbyt”
SA, w której Skarb Państwa posiada 30% udziałów
w kapitale zakładowym.
Realizacja uprawnień wynikających z praw z ak-
cji należących do Skarbu Państwa, tzw. nadzór wła-
ścicielski, odbywa się w ramach obowiązujących
przepisów prawa, tj. przede wszystkim Kodeksu
spółek handlowych. Walne zgromadzenie i rada nad-
zorcza nie mogą wydawać zarządowi wiążących po-
leceń dotyczących prowadzenia spraw spółki. Spra-
wowanie nadzoru właścicielskiego jest możliwe w ra-
mach kompetencji posiadanych przez kodeksowe
organy spółek prawa handlowego: walne zgroma-
dzenie, radę nadzorczą oraz zarząd.
Ocena zarządzania spółkami odbywa się na bie-
żąco, jak również będzie elementem branym pod
uwagę przez zwyczajne walne zgromadzenie.
W wymienionych powyżej spółkach członkowie
zarządów powoływani są przez rady nadzorcze po
przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego,
z wyłączeniem członków zarządów wybranych przez
pracowników, zgodnie z ustawą z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (tekst jedno-
lity Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.).
Na podstawie delegacji zawartej w art. 19a ust. 4
ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji Rada Mini-
strów wydała rozporządzenie z dnia 18 marca 2003 r.
w sprawie przeprowadzania postępowania kwalifi-
kacyjnego na stanowisko członka zarządu w niektó-
rych spółkach handlowych (Dz. U. Nr 55, poz. 476),
które zostało zmienione w 2007 r.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 paź-
dziernika 2007 r. zmieniające rozporządzenie w spra-
wie przeprowadzania postępowania kwalifikacyjne-
go na stanowisko członka zarządu w niektórych
spółkach handlowych (Dz. U. Nr 197, poz. 1427) we-
szło w życie w dniu 9 listopada 2007 r.
W rozporządzeniu tym doprecyzowano zasady
postępowania kwalifikacyjnego wobec kandydatów
ubiegających się o stanowiska w zarządach spółek.
W trakcie rozmów kwalifikacyjnych rady nadzorcze
sprawdzają wiedzę kandydatów pod kątem funkcji,
jaką mają oni pełnić w zarządzie spółki. Wyszczegól-
niono zagadnienia, które musi znać kandydat na
prezesa zarządu, a także kandydat na członka za-
rządu odpowiedzialny za: finanse, produkcję, sprze-
daż i marketing czy sprawy pracownicze.
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki obowiązu-
jące przepisy w zakresie wyłaniania odpowiednich
osób do składu zarządu w spółkach węglowych są
wystarczające. Należy tylko przestrzegać tych
przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zmiany zasad naboru do służby
w Policji (555)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-555/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Henryka Siedlaczka w sprawie zmiany zasad
naboru do służby w Policji, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Komendant Główny Policji decyzją nr 176 z dnia
13 marca 2007 r. powołał zespół do wypracowania
zmian organizacyjnych w systemie doboru do służby
w Policji. Efektem prac przedmiotowego zespołu
było wejście w życie w dniu 4 października 2007 r.
rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 30 sierpnia 2007 r. w sprawie po-
stępowania kwalifikacyjnego w stosunku do osób
ubiegających się o przyjęcie do służby w Policji
(Dz. U. Nr 170, poz. 1202).
Obecnie zgodnie z ww. rozporządzeniem dobór
do służby w Policji prowadzony jest w sposób ciągły.
Postępowanie kwalifikacyjne rozpoczyna się z chwi-
lą złożenia przez kandydata do służby wymaganych
dokumentów. Ponadto:
— kandydat nie ma obowiązku przedkładania
informacji z Krajowego Rejestru Karnego o nieka-
ralności (Policja realizuje to sprawdzenie w ramach
postępowania sprawdzającego),
— test wiedzy ma charakter rankingowy,
— kandydat do służby, który uzyskał negatyw-
ny wynik z etapu postępowania kwalifikacyjnego
obejmującego ocenę sprawności fizycznej albo z eta-
pu postępowania kwalifikacyjnego obejmującego
wywiad zorganizowany, albo z obu tych etapów
łącznie, może ponownie przystąpić do danego eta-
pu, jeżeli w terminie od 30 do 60 dni od dnia,
w którym uzyskał ten wynik, złoży oświadczenie,
że w dalszym ciągu ubiega się o przyjęcie do służby
w Policji. W przypadku niezłożenia oświadczenia,
ponownego uzyskania negatywnego wyniku z jed-
nego z etapów postępowania kwalifikacyjnego (oce-
ny sprawności fizycznej, wywiadu zorganizowane-
go) albo zrezygnowania z postępowania kwalifika-
cyjnego kandydat do służby może przystąpić do
kolejnego postępowania kwalifikacyjnego nie wcze-
śniej niż po upływie 6 miesięcy od dnia rozpoczęcia
postępowania kwalifikacyjnego,
— dotychczasowa uproszczona procedura doboru
do Policji na członka personelu lotniczego poszerzo-
na została o kandydatów na członków personelu me-
dycznego w oddziałach prewencji Policji,
— kandydaci do służby posiadający wykształce-
nie wyższe drugiego stopnia (magister lub równo-

rzędne) o kierunku przydatnym do służby w Policji
(administracja i prawo, administracja, ekonomia lub
informatyka) otrzymują 18 dodatkowych punktów,
— zmniejszeniu uległa liczba dodatkowych punk-
tów przyznawanych kandydatom posiadającym wy-
kształcenie wyższe drugiego stopnia (magisterskie
lub równorzędne) o innym kierunku niż przydatne
do służby w Policji z 16 na 14 punktów.
Odnosząc się do kwestii testu wiedzy ogólnej,
wskazać należy, iż w aktualnej procedurze doboru
do służby w Policji test ma charakter rankingowy.
Oznacza to, iż kandydat do służby bez względu na
liczbę punktów, jaką uzyska z tego etapu (od 0 do
40 pkt), kierowany jest na kolejny etap, tj. etap oce-
ny sprawności fizycznej. Pytania do testu wiedzy
umieszczone zostały na stronie internetowej www.
policja.pl w zakładce Rekrutacja 2007/2008, Infor-
mator dla kandydatów. Zgodnie z § 11 pkt 4 ww. roz-
porządzenia test wiedzy obejmuje pytania z zakresu
funkcjonowania administracji publicznej (w tym Po-
licji) oraz bezpieczeństwa publicznego.
W odniesieniu do kwestii poruszonej w ostatnim
pytaniu Pana Posła pragnę poinformować, iż kan-
dydat, który uzyskał negatywny wynik z etapu po-
stępowania kwalifikacyjnego, może przystąpić do
kolejnego postępowania kwalifikacyjnego nie wcze-
śniej niż:
— po upływie 6 miesięcy od dnia rozpoczęcia po-
stępowania kwalifikacyjnego – dotyczy to etapów
oceny sprawności fizycznej oraz wywiadu zorganizo-
wanego (§ 21 ust. 2 ww. rozporządzenia),
— po upływie 12 miesięcy od dnia odmowy wy-
dania mu poświadczenia bezpieczeństwa (będące-
go następstwem przeprowadzonego wobec niego
postępowania sprawdzającego, zgodnie z ustawą
z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji nie-
jawnych (t.j.: Dz. U. z 2005 r., Nr 196, poz. 1631,
z późn. zm.),
— po upływie 12 miesięcy od postępowania kwali-
fikacyjnego – przeprowadzenie testu psychologiczne-
go określającego predyspozycje intelektualne i osobo-
wościowe kandydata do służby, jeżeli kandydat uzy-
skał z tego etapu wynik negatywny (§ 22 ww. rozpo-
rządzenia).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
589
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie wprowadzenia całkowitej ulgi
lub stałej zniżki kolejowej i autobusowej
dla emerytów, rencistów i inwalidów (556)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-556/08, przy którym przesłana zo-
stała interpelacja Pana Posła Henryka Siedlaczka
w sprawie wprowadzenia całkowitej ulgi lub stałej
zniżki kolejowej i autobusowej dla emerytów, renci-
stów oraz inwalidów, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Zgodnie z generalną zasadą wynikającą z syste-
mu ubezpieczeń społecznych wprowadzonego z dniem
1 stycznia 1999 r. przepisami ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego
jak przykładowo emerytura czy też renta z tytułu
niezdolności do pracy, które to świadczenia zostały
określone systemem emerytalno-rentowym uregu-
lowanym przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) przysługują ubezpieczonym, a więc osobom
podlegającym obowiązkowemu albo dobrowolnemu
ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu.
W systemie emerytalno-rentowym wprowadzo-
nym równocześnie z systemem ubezpieczeń społecz-
nych przyjęto, iż z tego systemu ubezpieczonym
uprawnionym do emerytury albo renty z tytułu nie-
zdolności do pracy przysługuje tylko prawo do do-
datku pielęgnacyjnego oraz dodatku dla sierot zu-
pełnych.
Z wymienionego systemu nie przysługują żadne
inne dodatki czy też zniżki lub ulgi jak przykładowo
z tytułu przejazdów środkami transportu zbiorowe-
go wykonywanego przez uprawnionych przewoźni-
ków kolejowych i autobusowych.
W związku z tym sprawy związane ze zniżkami
lub ulgami z tytułu przejazdów środkami transpor-
tu zbiorowego dla osób będących obecnie emeryta-
mi, rencistami albo inwalidami nie leżą w gestii re-
sortu pracy i polityki społecznej.
Sprawę zniżek i ulg z tytułu przejazdów środka-
mi transportu zbiorowego m.in. dla osób będących
emerytami lub rencistami regulują przepisy ustawy
z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgo-
wych przejazdów środkami publicznego transportu
zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn.
zm.) leżące w gestii ministra infrastruktury.
Z uwagi na powyższe pozwoliłam sobie interpela-
cję pana Posła Henryka Siedlaczka w sprawie wpro-
wadzenia całkowitej ulgi lub stałej zniżki kolejowej
i autobusowej dla emerytów, rencistów i inwalidów
590
zgodnie z właściwością przekazać na ręce ministra
infrastruktury.
W załączeniu przesyłam kopię pisma kierowane-
go do ministra infrastruktury*).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie uznania polskiego języka migowego
jako równoprawnego języka dla głuchych
i niedosłyszących Polaków (557)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację Pana Posła Henryka Siedlaczka (SPS – 023
– 557/08), w sprawie uznania polskiego języka migo-
wego jako równoprawnego z językiem osób słyszą-
cych, dziękuję Panu Posłowi za zainteresowanie pro-
blemami osób z wadą słuchu i uprzejmie wyjaśniam.
W polskich szkołach w nauczaniu dzieci niesły-
szących i słabosłyszących stosowana jest zarówno
metoda oralna, język migowy, fonogesty, metoda
oralno–migowa. Coraz większą popularność zyskuje
metoda komunikacji totalnej, tj. wykorzystującej
wszystkie metody porozumiewania się z dzieckiem
z uszkodzonym słuchem. Stosownie do możliwości
psychofizycznych uczniów i ich rozwoju intelektual-
nego nauczyciele, w porozumieniu z rodzicami, usta-
lają metody pracy z uczniami.
W obowiązujących ramowych planach nauczania
nie ma wydzielonych godzin na naukę języka migo-
wego, gdyż każda ze szkół ma prawo do swobodnego
wyboru metod komunikacji ze swymi uczniami.
Wydaje się, że trwające od kilku lat ruchy środo-
wisk osób niesłyszących dążących do uznania języka
migowego za ich naturalny język porozumiewania
się nie mogą mieć pełnego odzwierciedlenia w szko-
łach. Należy pamiętać, że ok. 95% dzieci z wadą słu-
chu pochodzi z rodzin, gdzie rodzice są osobami sły-
szącymi i zazwyczaj nie posługują się językiem mi-
gowym. Zatem język migowy w tych rodzinach nie
jest językiem naturalnym (określanym również jako
matczyny).
Natomiast zasadne jest danie rodzicom możliwo-
ści wybierania drogi rozwoju ich dziecka, w tym za-
poznanie ze środowiskiem osób niesłyszących, po-
sługującym się w codziennym życiu językiem migo-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
wym. Jednakże to zadanie powinno być realizowane
przez same środowiska osób niesłyszących.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, wychodząc
naprzeciw oczekiwaniom znacznej grupy nauczycie-
li, wychowawców uczniów z wadą słuchu, a także
biorąc pod uwagę sugestie osób niesłyszących, od
wielu lat stara się współuczestniczyć w poszerzeniu
wiedzy nt. komunikacji osób niesłyszących – poczy-
nając od współfinansowania konferencji i narad po-
święconych temu tematowi, po wydanie podręczni-
ków do nauki języka migowego. Także w ramach
zadań zleconych każdego roku MEN dofinansowuje
kursy języka migowego dla nauczycieli i rodziców.
W rozporządzeniach ministra edukacji narodo-
wej dotyczących funkcjonowania systemu oświaty
znalazły się stosowne zapisy dostosowujące wy-
magania szkolne do potrzeb i możliwości uczniów
z wadą słuchu, z uwzględnieniem rangi języka mi-
gowego.
W pracach Centralnej Komisji Egzaminacyjnej
opracowującej zasady przeprowadzania egzaminów
oraz ich zakres brano pod uwagę możliwości uczniów
z wadą słuchu. W wyniku tych prac opracowano spe-
cjalny informator dla komisji okręgowych, w któ-
rych przedstawiono specyfikę uczniów niesłyszących
oraz przykładowe zadania, które uczniowie ci po-
winni rozwiązywać podczas sprawdzianów i egzami-
nów. Centralna Komisja Egzaminacyjna opracowała
także wewnętrzny dokument dla komisji egzamina-
cyjnych zawierający szczegółowe wskazówki dla na-
uczycieli przeprowadzających egzaminy i sprawdzia-
ny oraz wykaz warunków „technicznych” potrzeb-
nych do rzetelnej oceny umiejętności uczniów z wadą
słuchu.
Język migowy stanowi naturalny element życia
ludzi niesłyszących, który jest pomocny w codzien-
nej komunikacji społecznej i zawodowej. Jednakże
w wyniku, co najmniej 9-letniej nauki w szkole pod-
stawowej i gimnazjum osoba pozbawiona słuchu po-
winna na tyle opanować język polski w formie pi-
semnej, by w sytuacjach, gdzie nie ma możliwości
pomocy tłumacza języka migowego, była w stanie
samodzielnie komunikować się z otoczeniem.
Należy podkreślić, że przeszkodą w upowszech-
nianiu języka migowego nie jest brak możliwości
uczenia się tego języka, gdyż obowiązujące rozwią-
zania stwarzają możliwości jego nauki przez osoby
niesłyszące oraz słyszące. Natomiast znaczną prze-
szkodą są nadal występujące i funkcjonujące bariery
w świadomości społecznej. Przełamywanie tych ba-
rier jest jednym z podstawowych zadań nauczycieli
i innych specjalistów pracujących w szkołach spe-
cjalnych, integracyjnych i ogólnodostępnych.
Wykorzystanie języka migowego w celu nawiąza-
nia codziennej komunikacji uzależnione jest od prze-
słanek zewnętrznych leżących poza Ministerstwem
Edukacji Narodowej, takich jak: kształcenie pra-
cowników biur, różnych instytucji itp. w zakresie
umiejętności posługiwania się tym językiem. Znie-
sienie tej przeszkody należy od pracodawców.

Szanowny Panie Marszałku! W sprawie wprowa-
dzenia polskiego języka migowego i uznania go jako
równoprawnego języka głuchych Polaków powinny
wypowiedzieć się wszystkie środowiska osób niesły-
szących, gremia akademickie, specjaliści praktycy,
lingwiści. Dopiero wielowątkowa, obejmująca wszyst-
kie aspekty życia osób z wadą słuchu dyskusja oraz
dokładne badania naukowe pozwolą na określenie
zasadności podejmowania takich działań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie zbadania prawidłowości
postępowania przygotowawczego
(sygn. akt: AP II Ds. 18/02/S)
i zasadności stawianych w nim zarzutów (558)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Marka Krząkały z dnia 10 stycz-
nia 2008 r. w sprawie zbadania prawidłowości pro-
wadzenia w Prokuraturze Apelacyjnej w Katowi-
cach postępowania przygotowawczego Ap II Ds 18/
02/S i zasadności stawianych zarzutów wobec pani
Gabrieli Mura, złożoną w dniu 21 stycznia 2008 r. do
ministra sprawiedliwości prokuratora generalnego,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje:
Od dnia 1 października 2007 r. Wydział III Za-
miejscowy w Katowicach Biura do Spraw Przestęp-
czości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej kon-
tynuuje śledztwo PR IV-III Ds 1/07/s, prowadzone
dotychczas w Prokuraturze Apelacyjnej w Katowi-
cach pod sygn. Ap II Ds 18/02/S, przeciwko Mariu-
szowi Stańczakowi i wielu innym osobom podejrza-
nym m.in. o przestępstwo z art. 286 § 1 K.k. Postę-
powanie przygotowawcze w tej sprawie wszczęto
w dniu 2 listopada 2001 r. w Prokuraturze Rejono-
wej w Częstochowie w sprawie wyłudzenia w 1999 r.
wyrobów hutniczych o wartości ok. 535 tys. zł na
szkodę „Stalexport Serwis – Centrum” S.A. w Kato-
wicach, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 K.k.
w zw. z art. 294 § 1 K.k.
Następnie śledztwo zostało przejęte z tej Proku-
ratury Rejonowej do Prokuratury Okręgowej w Ka-
towicach, a od dnia 22 sierpnia 2002 r. – do Proku-
ratury Apelacyjnej w Katowicach.
W tej sprawie zebrano nowe dowody, m.in. z ze-
znań świadków koronnych, które wykazały niezna-
ne wcześniej okoliczności przestępstw popełnionych
przez podejrzanych i inne osoby. Ustalono bowiem,
591
że od października 1997 r. do września 2002 r. na
terenie Górnego Śląska działały dwie grupy prze-
stępcze, kierowane przez Mariusza Stańczaka i Da-
riusza Petrykę, których członkowie dopuścili się
wielu oszustw na łączną kwotę prawie 20 mln zł,
a także innych przestępstw, w tym wytwarzania
i przemytu znacznych ilości środków odurzających,
napadów i wymuszeń rozbójniczych, pobić oraz prze-
kupstwa.
W dalszym przebiegu śledztwa, z uwagi na ze-
branie dowodów wystarczających do zakończenia
sprawy wobec niektórych podejrzanych, wyłączono
do odrębnych postępowań część materiałów, a na-
stępnie skierowano do właściwych sądów 12 aktów
oskarżenia, którymi objęto łącznie 44 osoby oskar-
żone o popełnienie wielu przestępstw, w tym z art. 286
§ 1 K.k. w zw. z art. 294 § 1 K.k. w zw. z art. 12 K.k.
i z art. 258 § 2 K.k.
Aktualnie śledztwo toczy się przeciwko 119 po-
dejrzanym. Okres prowadzenia tego postępowania
przygotowawczego prokurator generalny przedłużył
do dnia 30 czerwca 2008 r.
Jedną z osób objętych tym śledztwem jest Ga-
briela Mura, której zarzucono popełnienie następu-
jących przestępstw:
1) w okresie od marca 2001 r. do września 2002 r.
w Częstochowie i innych miejscowościach, działając
czynem ciągłym, wspólnie i w porozumieniu z inny-
mi, w zorganizowanej grupie przestępczej, po uprzed-
nim wprowadzeniu w błąd co do woli i możliwości
wywiązania się z zobowiązań, przy wykorzystaniu
działalności podmiotów gospodarczych INCOMEX
sp. z o.o. i innych kierowanych przez członków gru-
py przestępczej, doprowadziła do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem znacznej wartości na łącz-
ną kwotę co najmniej 200 000 zł na szkodę szeregu
pokrzywdzonych, to jest o przestępstwo z art. 286
§ 1 K.k. w zw. z art. 294 § 1 K.k. w zw. z art. 12 K.k.
przy zast. art. 65 K.k.;
2) w okresie od marca 2001 r. do września 2002 r.
w Częstochowie i innych miejscowościach brała
udział w zorganizowanej grupie przestępczej ma-
jącej charakter zbrojny, to jest o przestępstwo
z art. 258 § 2 K.k.;
3) w okresie od lipca 2001 r. do grudnia 2002 r.
w Rybniku i innych miejscowościach, działając czy-
nem ciągłym, będąc wspólnikiem Przedsiębiorstwa
Wielobranżowego Handlowo-Usługowo-Produkcyj-
nego G&T z siedzibą w Rybniku, odpowiedzialną za
prawidłowe ustalenie zobowiązań podatkowych,
wprowadziła w błąd Urząd Skarbowy w Rybniku po-
przez podanie w deklaracjach VAT-7 i PIT nieprawi-
dłowych danych, czym spowodowała uszczuplenie
należności publicznoprawnej z tytułu podatku do-
chodowego od osób fizycznych w łącznej kwocie co
najmniej 27 000 zł i uszczuplenie należności publicz-
noprawnej z tytułu podatku od towarów i usług
w łącznej kwocie co najmniej 22 000 zł, w ten spo-
sób, że bezpodstawnie obniżyła o podatek należny
z tytułu uwzględnienia wierzytelności przetermino-
592
wanych na kwotę 29 008,24 zł, zaliczenia do kosz-
tów wydatków z tytułu reklamy na kwotę 24 921,05 zł,
z tytułu uwzględnienia zakupów paliw na łączną
kwotę co najmniej 124 788,05 zł, uwzględnienia za-
wyżonych cen zakupu towarów od firm „INCO-
MEX”, „MAGRET” oraz od niezaewidencjonowane-
go przychodu ze sprzedaży towarów handlowych
w łącznej wysokości co najmniej 30 000 zł, naraża-
jąc w ten sposób na nienależny zwrot podatku od
towarów i usług w łącznej kwocie co najmniej 22 000 zł,
to jest przestępstwo z art. 56 § 1 K.k.s. i art. 76 § 1
K.k.s. w zw. z art. 6 § 2 K.k.s. w zw. z art. 7 § 1 K.k.s.;
4) w okresie od stycznia 2001 r. do końca grudnia
2002 r. w Rybniku i innych miejscowościach, wspól-
nie i w porozumieniu z innymi sprawcami, działając
czynem ciągłym, prowadziła nierzetelnie i wadliwie
księgi podmiotów o nazwach: Przedsiębiorstwo Wie-
lobranżowe Handlowo-Usługowo-Produkcyjne G&T,
GTM Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz
dopuściła do prowadzenia ksiąg rachunkowych tych
podmiotów wbrew przepisom ustawy, podawania
w tych księgach nierzetelnych danych oraz zawarcia
w sprawozdaniach finansowych tych podmiotów
nierzetelnych danych, to jest przestępstwo z art. 77
pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachun-
kowości (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 76,
poz. 694) w zw. z art. 12 K.k. i art. 61 § 1 K.k.s.
w zw. z art. 6 § 2 K.k.s. w zw. z art. 11 § 2 K.k.
Gabriela Mura została zatrzymana w dniu 14
marca 2005 r., a następnie w dniu 15 marca 2005 r.
tymczasowo aresztowana przez Sąd Rejonowy w Ka-
towicach na okres 3 miesięcy. Powodem zastosowa-
nia tymczasowego aresztowania wobec Gabrieli
Mura było zaistnienie przesłanek formalnych i ma-
terialnych do zastosowania takiego środka zapobie-
gawczego, a w szczególności wynikających z art. 258
§ 1 pkt 2 i § 2 K.p.k., czyli uzasadnionej obawy utrud-
niania przez podejrzaną prowadzonego postępowa-
nia, a także zarzucenie jej przestępstwa, którego
górna granica zagrożenia wynosi 10 lat pozbawienia
wolności.
Zastosowanie przez Sąd Rejonowy w Katowicach
takiego środka zapobiegawczego wobec Gabrieli
Mura było przedmiotem kontroli instancyjnej przez
Sąd Okręgowy w Katowicach, w związku z rozpo-
znaniem zażalenia obrońcy podejrzanej na postano-
wienie o tymczasowym aresztowaniu. Sąd Okręgo-
wy w Katowicach nie uwzględnił zażalenia i utrzy-
mał w mocy zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2005 r. pro-
kurator uchylił wobec Gabrieli Mura tymczasowe
aresztowanie i zastosował wobec podejrzanej wolno-
ściowe środki zapobiegawcze w postaci: dozoru poli-
cji, zakazu opuszczania kraju i poręczenia majątko-
wego w wysokości 100 000 zł, poprzez ustanowienie
hipoteki na nieruchomości.
Odnosząc się szczegółowo do zarzutów sformuło-
wanych w interpelacji Pana Posła Marka Krząkały,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko:
Śledztwo w przedmiotowej sprawie prowadzone
jest kilkunastu wątkach, które obejmują przestęp-
stwa gospodarcze, kryminalne, korupcyjne oraz ob-
rót środkami odurzającymi. Zasadniczym przedmio-
tem sprawy są czyny popełnione przez członków zor-
ganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbroj-
nym, kierowanej przez Mariusza Stańczaka. Grupa
ta m.in. założyła kilkanaście firm, które były na-
stępnie wykorzystywane do dokonania oszustw na
szkodę wielu innych podmiotów gospodarczych. Me-
chanizm przestępczy polegał na tym, że firmy nale-
żące do grupy zamawiały towary z wydłużonym ter-
minem płatności, po czym pozorując prowadzenie
działalności gospodarczej przez okres kilku tygodni
zwodziły kontrahentów obietnicami rychłej spłaty
zadłużenia. W tym czasie towar zbywano do sieci
stałych paserów, którzy często byli inicjatorami do-
konania oszustw, wskazując rodzaj i ilości potrzeb-
nych im towarów, a nawet pokrzywdzonych, którzy
oferowali takie towary.
W śledztwie zachodzi konieczność procesowego
zweryfikowania zarówno linii obrony Gabrieli Mura,
która kwestionuje kontakty z członkami grupy prze-
stępczej, dostarczającymi jej towary pochodzące
z wyłudzeń, jak też zebranego materiału dowodowe-
go obciążającego tę podejrzaną. Powoduje to między
innymi konieczność szczegółowego określenia przed-
miotu i zakresu transakcji przeprowadzonych przez
Gabrielę Murę za pośrednictwem Przedsiębiorstwa
Wielobranżowego Handlowo-Usługowo-Produkcyj-
nego G&T z siedzibą w Rybniku i GTM sp. z o.o.
w Rybniku. W toku prowadzonych czynności zebra-
no bowiem materiał dowodowy potwierdzający takie
transakcje z członkami grupy przestępczej.
Nowe dowody zebrane w śledztwie doprowadziły
do uzupełnienia zarzutów Gabrieli Mura o kolejne
czyny, opisane powyżej w punktach III i IV. Przesłu-
chana w dniu 10 stycznia 2008 r. na powyższe za-
rzuty podejrzana odmówiła składania wyjaśnień do
czasu przeanalizowania posiadanej dokumentacji.
W związku z tym planowane jest przeprowadzenie
kolejnych czynności z udziałem Gabrieli Mura.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji suge-
stii, że prokuratura prowadząca postępowanie zbyt
pochopnie wnioskowała o zastosowanie środka za-
pobiegawczego wobec Gabrieli Mura, posługując się
przy tym kwalifikacją prawną niekorzystną dla tej
podejrzanej, stwierdzić należy, że ta sugestia jest
bezpodstawna. Jak już wcześniej wskazano, wnio-
sek o zastosowanie tymczasowego aresztowania wo-
bec Gabrieli Mura, jak i zasadność stosowania tego
środka zapobiegawczego, były przedmiotem kontroli
procesowej dokonanej przez Sąd Rejonowy w Kato-
wicach, a następnie Sąd Okręgowy w Katowicach.
Przyjęta wówczas kwalifikacja prawna – przestęp-
stwo oszustwa – spowodowana była dokonanymi
ustaleniami co do roli Gabrieli Mura w procederze
przestępczym.
Z uwagi na charakter przewidzianych jeszcze do
wykonania w śledztwie czynności procesowych, na

obecnym etapie postępowania nie jest nadal możli-
we udostępnienie całości akt niniejszej sprawy do
pełnego wglądu podejrzanej Gabrieli Mura i jej
obrońcy. W związku jednak z zamiarem prowadze-
nia czynności końcowych w niektórych wątkach
przedmiotowej sprawy materiał dowodowy dotyczą-
cy Gabrieli Mura zostanie w połowie 2008 r. wyłą-
czony do odrębnego postępowania i wówczas podej-
rzana zapozna się z zebranymi dowodami.
Przedstawione w końcowej części interpelacji
propozycje, dotyczące zaskarżania postanowienia
o przedstawieniu zarzutów i obowiązku udostępnie-
nia podejrzanemu akt sprawy, będą przedmiotem
szczegółowych rozważań w trakcie prac legislacyj-
nych w zakresie procedury karnej. Zasygnalizować
trzeba w tym względzie, iż Rzecznik Praw Obywa-
telskich skierował w dniu 19 września 2007 r. do
Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdze-
nie niezgodności art. 156 § 5 K.p.k., stanowiącego
o dostępie podejrzanego i obrońcy do akt w postępo-
waniu przygotowawczym za zgodą prowadzącego to
postępowanie, z zasadą przyzwoitej legislacji wyni-
kającą z art. 2 Konstytucji RP oraz z art. 42 ust. 2
w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP przez to,
że nie wyznacza precyzyjnie zakresu dopuszczalnej
ingerencji w konstytucyjne prawo do obrony. Ter-
min rozpoznania tego wniosku nie został jeszcze
wyznaczony przez Trybunał Konstytucyjny. Wyrok
w tym zakresie będzie miał istotne znaczenie dla
określenia zakresu realizacji prawa do obrony w po-
stępowaniu przygotowawczym i może przesądzić
o konieczności dokonania zmian legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie drastycznego obniżenia limitu emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012
i wynikających z tego skutków
dla wielu podmiotów gospodarczych,
w tym użyteczności publicznej,
np. Elektrociepłowni Będzin SA (559)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Dolniaka z dnia
9 stycznia br. dotyczącą projektu rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie przyjęcia Krajowego pla-
nu rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku węgla
593
na lata 2008–2012, uprzejmie przekazuję poniższe
informacje.
W chwili obecnej trwają prace nad analizą uwag
zgłoszonych w trakcie uzgodnień społecznych i mię-
dzyresortowych. Duża część uwag dotyczy ilości
uprawnień do emisji przyznanych sektorowi energe-
tycznemu. Należy pamiętać, że projekt rozporządze-
nia oparty jest na decyzji Komisji Wspólnot Europej-
skich z dnia 26 marca 2007 r., która przyznała Pol-
sce o 26,7% mniej uprawnień do emisji w stosunku
do wnioskowanej ilości.
Nie ma możliwości zaspokojenia roszczeń wszyst-
kich uczestników systemu handlu emisjami i bez
względu na przyjętą metodologię zawsze będą bran-
że niezadowolone z otrzymanego przydziału. W związ-
ku z tym przy ustalaniu metodologii rozdziału
uprawnień należy kierować się zarówno pożądanym
efektem środowiskowym, jak i daleko idącymi kon-
sekwencjami gospodarczymi, jakie się z tym wiążą.
Konieczne jest w tym względzie zastosowanie podej-
ścia horyzontalnego i zintegrowanego jako kluczo-
wych dla oceny wpływu proponowanego rozdziału
uprawnień do emisji CO2 na poszczególne sektory
gospodarki. Ponadto rozważając możliwe skutki re-
gulacji, konieczne jest zbilansowanie efektów długo-
okresowych do krótkookresowych, co wynika z pro-
wadzonej przez UE polityki wobec zmian klimatu.
Ministerstwo Środowiska w ścisłej współpracy
z zainteresowanymi resortami opracowuje korekty
do projektu przedmiotowego rozporządzenia przy
szczególnym uwzględnieniu wielkości limitu upraw-
nień dla sektora energetycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie przyznania dotacji
na praktyczne szkolenia lotnicze
dla Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej
w Chełmie (560)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Zbigniewa Matuszczaka
(nr SPS-023-560/08) z dnia 21 stycznia 2008 r.,
przekazuję poniżej stosowne wyjaśnienia w sprawie
zasad podziału dotacji dla uczelni publicznych na re-
alizację zadań związanych z utrzymaniem powietrz-
594
nych statków szkolnych i specjalistycznych ośrod-
ków szkoleniowych kadr powietrznych.
Rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa
wyższego z dnia 2 kwietnia 2007 r. w sprawie zasad
podziału dotacji z budżetu państwa dla uczelni pu-
blicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 79, poz. 534)
w związku ze zmianą przepisu upoważniającego do
wydania przedmiotowego aktu zawartego w art. 2
pkt 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym utraciło moc obo-
wiązującą z dniem 1 stycznia 2008 r. Od tego dnia
do czasu wydania przez ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego rozporządzenia na zmienionej podsta-
wie prawnej nie istnieje tytuł prawny do określania
zasad podziału dotacji.
Jednocześnie informuję, że na etapie planowania
budżetu na rok 2008 dotacja została wstępnie po-
dzielona zgodnie z zasadami określonymi w załącz-
niku nr 8 do rozporządzenia ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego z dnia 2 kwietnia 2007 r. w sprawie
zasad podziału dotacji z budżetu państwa dla uczel-
ni publicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 79, poz.
534). Zgodnie z zapisami ww. rozporządzenia kwota
dotacji dzielona jest na poszczególne uczelnie kształ-
cące personel lotniczy dla lotnictwa cywilnego pro-
porcjonalnie do liczby studentów podlegających
przeszkoleniu zgodnie z wymaganiami określonymi
w ww. załączniku nr 8. Biorąc pod uwagę powyższe,
dotacja została podzielona w następujący sposób:
1) łączna liczba studentów (na podstawie zgło-
szonych wniosków przez uczelnie) – 113 osób,
2) uwzględniając wielkość dotacji w kwocie 3211
tys. PLN – koszt kształcenia 1 studenta wynosi
– 28,416 tys. PLN.
W związku z powyższym zaplanowano wielkość
dotacji dla:
— Politechniki Rzeszowskiej – 2643 tys. PLN
(w roku akademickim 2007/2008 kształcić będzie
93 studentów),
— Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Cheł-
mie – 568 tys. PLN (w roku akademickim 2007/2008
kształcić będzie 20 studentów).
Odnosząc się do możliwości zwiększenia kwoty
dotacji dla Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej
w Chełmie, uprzejmie informuję, że podana wyżej
kwota została przyjęta na etapie planowania budże-
tu. Może ona ulec zmianie z uwagi na trwające
w resorcie infrastruktury wyjaśnienia dotyczące
statusu prawnego specjalistycznego ośrodka szkole-
niowego w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej
w Chełmie, która w 2007 r. wystąpiła po raz pierw-
szy z wnioskiem o dotację budżetową na 2008 r.
wraz z oświadczeniem o prowadzeniu szkolenia lot-
niczego zgodnie z wymaganiami rozporządzenia mi-
nistra infrastruktury z dnia 3 września 2003 r.
w sprawie licencjonowania personelu lotniczego.
Uwzględniając ww. oświadczenie, wniosek PWSZ
w Chełmie został wstępnie zaakceptowany przy po-
dziale dotacji, której dysponentem jest minister wła-
ściwy do spraw transportu, zgodnie z zapisami
art. 94 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca Pra-
wo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164 poz. 1365,
z późn. zm.). Nadmieniam, że PWSZ w Chełmie
w zakresie szkolenia praktycznego korzysta z certy-
fikowanych przez prezesa Urzędu Lotnictwa Cywil-
nego ośrodków szkolenia lotniczego w Dęblinie
i Mielcu. W toku prowadzonego postępowania wyja-
śniającego uzyskano stanowisko ULC i Departa-
mentu Prawnego MI stwierdzające, że warunkiem
koniecznym przyznania dotacji z budżetu państwa
jest posiadanie przez szkołę wyższą statusu ośrodka
szkolenia lotniczego i certyfikatu wydanego przez
prezesa ULC lub posiadanie w swojej strukturze
ośrodka szkolenia lotniczego posiadającego certyfi-
kat prezesa ULC.
Ostateczny podział dotacji nastąpi po wejściu
w życie rozporządzenia ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego w sprawie zasad podziału dotacji
z budżetu państwa dla uczelni publicznych i nie-
publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie budowy drogi krajowej nr 12
na odcinku Piaski–Dorohusk
i obwodnicy miasta Chełma (561)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Zbigniewa Matuszczaka
z dnia 3 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-561/08,
w sprawie budowy drogi ekspresowej S12 na odcin-
ku Piaski–Dorohusk oraz budowy obwodnicy Cheł-
ma, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Jak słusznie zauważył Pan Poseł w swoim wy-
stąpieniu, postulowany odcinek drogi ekspresowej
S12 znajduje się na liście projektów rezerwowych
i jest przewidziany do realizacji w latach 2008–2011.
Umieszczenie na liście rezerwowej pozwala na roz-
poczęcie prac z zakresu przygotowania projektu do
realizacji. Z kolei w sytuacji pojawienia się dodatko-
wych środków, czy to z funduszy europejskich, czy
też ze źródeł krajowych, projekty z listy rezerwowej
zostaną wprowadzone na listę projektów podstawo-
wych i zostaną zrealizowane.
W chwili obecnej natomiast w związku z faktem,
iż potrzeby w zakresie budowy i modernizacji infra-

struktury transportowej wielokrotnie przewyższają
wielkość dostępnych środków, nie wszystkie inwe-
stycje drogowe mogły zostać w ujęte w całości jako
zadania podstawowe w przyjętym przez Radę Mini-
strów w dniu 25 września 2007 r. „Programie budo-
wy dróg krajowych na lata 2008–2012”. W tej sytu-
acji w pierwszej kolejności do realizacji zostały prze-
widziane najpilniejsze zadania. Równocześnie nale-
ży podkreślić, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad w miarę udostępniania jej środków
finansowych podejmie działania zmierzające do wy-
budowania sieci dróg o najwyższym standardzie
w możliwie najkrótszych terminach. Proces przygo-
towania inwestycji jest jednak pracochłonny, długo-
trwały i pochłaniający duże nakłady finansowe.
Odnosząc się po kwestii związanej z budową ob-
wodnicy Chełma, uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej trwają prace nad uzupełnieniem studium
techniczno-ekonomiczno-środowiskowego, które jest
jednym z niezbędnych elementów do uzyskania wy-
maganych przepisami prawa decyzji administracyj-
nych. Po opracowaniu przedmiotowego studium in-
westor, którym jest Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad, wystąpi do wojewody z wnio-
skiem o wydanie decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Pla-
nuje się, że decyzja ta zostanie uzyskana w pierw-
szym półroczu 2008 r. Kolejnym elementem po uzy-
skaniu decyzji środowiskowej jest uzyskanie decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi oraz pozwolenia na bu-
dowę. W świetle powyższego należy zatem stwier-
dzić, iż termin rozpoczęcia budowy obwodnicy Cheł-
ma uzależniony jest m.in. od terminu uzyskania
wszystkich niezbędnych decyzji i uzgodnień.
Odnosząc się do spraw związanych z przyzna-
niem Polsce i Ukrainie prawa organizowania mi-
strzostw piłkarskich Euro 2012, uprzejmie informu-
ję, iż został opracowany program rozwoju połączeń
drogowych między miastami Euro 2012 oraz połą-
czeń transgranicznych. W omawianym programie
zaproponowano jednocześnie przyspieszenie termi-
nów realizacji zadań, które uznano za kluczowe pod
kątem budowy sieci dróg w związku z organizacją
Euro 2012. Do zadań tych należą odcinki dróg łą-
czące miasta, w których mają odbyć się mecze ME
2012 oraz odcinki przygraniczne. Łączna wartość
przyspieszanych zadań Euro 2012 wynosi 26 785 347
tys. zł. Wśród inwestycji przyspieszanych nie znala-
zła się jednakże postulowana przez Pana Posła in-
westycja polegające na budowie drogi S12 na odcin-
ku Piaski–Dorohusk.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
595
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (562)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r. (znak:
SPS-023-562/08) interpelacją Posła Romualda Aj-
chlera w sprawie realizacji Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Działanie: Modernizacja gospodarstw rolnych,
objęte Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013, spotkało się z dużym zainteresowa-
niem podmiotów prowadzących działalność rolni-
czą. W ramach naboru wniosków o przyznanie po-
mocy, przeprowadzonego w dniach 9 listopada–13
grudnia 2007 r., do oddziałów regionalnych Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR)
wpłynęło 18 334 wniosków na łączną kwotę pomocy
2 359 726 465,96 zł. Kwota ta o 73% przewyższa
kwotę określoną w rozporządzeniu ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 19 października 2007 r.
w sprawie podziału środków Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 201, poz. 1460) na to działanie na rok 2007.
W związku z tak dużym zainteresowaniem tą for-
mą pomocy zdecydowano o zwiększeniu pierwotnie
założonego limitu środków finansowych do pozio-
mu równego zapotrzebowaniu zgłoszonemu we
wnioskach. Oznacza to, że wszystkie wnioski pozy-
tywnie zweryfikowane, złożone w ramach naboru
w 2007 r., zostaną przyjęte do finansowania. Kry-
teria i zasady podziału środków w ramach działa-
nia na województwa były opiniowane przez Komi-
tet Monitorujący Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 i zostały zatwierdzone
uchwałą nr 2/2007 tego komitetu. Zwiększenie li-
mitu na rok 2007 w danym województwie oznacza,
że w latach późniejszych limit środków w danym
województwie będzie odpowiednio mniejszy. Projekt
nowego rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi w sprawie podziału środków Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013,
uwzględniający większą alokację środków na działa-
nie: Modernizacja gospodarstw wiejskich w 2007 r.
i określający ich podział na województwa, jest obec-
nie w trakcie konsultacji społecznych.
Rozpoczęcie rozpatrywania wniosków o przyzna-
nie pomocy, złożonych w ramach działania: Moder-
nizacja gospodarstw rolnych, jest uzależnione od
osiągnięcia przez ARiMR gotowości do ich weryfika-
cji oraz zawierania umów. Obecnie, głównie ze
względu na toczące się prace nad systemem infor-
matycznym służącym do obsługi działania, nie pro-
wadzi się oceny wniosków. Zgodnie z rozporządze-
niem ministra finansów z dnia 16 października
596
2007 r. w sprawie przyznania Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa tymczasowej akredy-
tacji jako agencji płatniczej w zakresie uruchamia-
nia środków pochodzących z Europejskiego Fundu-
szu Rolniczego Gwarancji oraz Europejskiego Fun-
duszu Rolniczego Rozwoju Obszarów Wiejskich
(Dz. U. Nr 193, poz. 1396, z późn. zm.) ARiMR
w zakresie działania: Modernizacja gospodarstw
rolnych nie może przeprowadzać kontroli krzyżo-
wych, kontroli na miejscu i dalszych czynności pro-
wadzących do podpisania umowy z beneficjentem.
W związku z ograniczeniami natury technicznej,
uniemożliwiającymi weryfikację wniosków, rozpo-
częto procedurę zmiany przepisów w sprawie szcze-
gółowych zasad i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Modernizacja gospo-
darstw rolnych w celu uznania za kwalifikowalne
również tych kosztów, które zostały poniesione po
wejściu w życie rozporządzenia zmieniającego obec-
ne rozporządzenie, a przed dniem zawarcia umowy
z agencją. Obecny stan prawny przewiduje, że pomo-
cą mogą być objęte te inwestycje, których realizacja
nastąpiła po zawarciu umowy między beneficjentem
a agencją. Proponowana zmiana w tym zakresie
umożliwi wnioskodawcom realizację inwestycji
przed podpisaniem umowy bez utraty możliwości
uzyskania pomocy, przy czym koszty poniesione
przed dniem zawarcia umowy są ponoszone na wy-
łączne ryzyko wnioskodawcy. W przypadku nieprzy-
znania pomocy wnioskodawcy nie będzie przysługi-
wało roszczenie o zwrot tych kosztów. Pragnę za-
znaczyć, że rozwiązanie to dotyczy wniosków, które
zostały złożone w 2007 r. i zostało wprowadzone ze
względu na powstałe trudności blokujące rozpatry-
wanie wniosków.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, iż zobowiązałem prezesa agencji do podjęcia
działań mających na celu likwidację powstałych
opóźnień i stworzenie warunków do jak najszybszej
oceny złożonych wniosków o przyznanie pomocy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie działań organów państwa w ściganiu
osób podejrzanych o przestępstwo oszustwa
i wykluczania ich z rejestrów podmiotów
prowadzących działalność gospodarczą (563)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z 21 stycznia 2008 r. (numer
SPS-023-563/08) interpelację Pana Posła Romualda
Ajchlera w sprawie działań organów państwa w ści-
ganiu osób podejrzanych o przestępstwo oszustwa
i wykluczania ich z rejestrów podmiotów prowadzą-
cych działalność gospodarczą, uprzejmie informuję,
że w zakresie, w jakim interpelacja została skiero-
wana do ministra sprawiedliwości, ustalono, co na-
stępuje.
Wymienione przez Pana Posła dochodzenie o sygn.
Ds 355/07 Prokuratury Rejonowej w Słupcy zostało
wszczęte przez Komendę Powiatową Policji w Słupcy,
postanowieniem z 30 marca 2007 r., w sprawie doko-
nanego przez Roberta P. oszustwa przy skupie zwie-
rząt rzeźnych na szkodę dwu osób fizycznych, tj.
o czyn z art. 286 § 1 K.k. Podstawą wszczęcia tego
postępowania były własne materiały Policji nasuwa-
jące przypuszczenie, że popełniono przestępstwo.
Od 30 czerwca 2007 r. postępowanie przygoto-
wawcze w tej sprawie kontynuowano w formie śledz-
twa, gdyż z poczynionych ustaleń wynikało, że wy-
sokość szkody przekroczyła 50 000 zł.
W dniach 5 i 30 lipca 2007 r. do sprawy o sygn.
Ds 355/07 dołączono, prowadzone do tej pory odręb-
nie, postępowania o sygn. Ds 718/07 i Ds 719/07
Prokuratury Rejonowej w Szamotułach oraz Ds
809/07 Prokuratury Rejonowej w Turku, które rów-
nież dotyczyły oszustw popełnionych przez Roberta
P. w związku ze skupem trzody i bydła od osób fi-
zycznych i podmiotów gospodarczych.
W tym czasie w sprawie o sygn. Ds 718/07 Proku-
ratury Rejonowej w Szamotułach było już wydane
postanowienie z 21 maja 2007 r. o przedstawieniu
Robertowi P. zarzutu popełnienia czynu z art. 286
§ 1 K.k. na szkodę jednej osoby, a pozostałe postępo-
wania były w fazie in rem.
W toku śledztwa Ds 355/07 przesłuchano po-
krzywdzonych i świadków oraz zabezpieczono doku-
menty w postaci: faktur, pokwitowań, dowodów
wpłat, nakazów zapłaty wydanych przez sądy, a tak-
że dokumenty dotyczące prowadzonej przez Roberta
P. działalności gospodarczej oraz dokumentację
księgową.
Następnie w dniu 17 lipca 2007 r. wydano posta-
nowienie o uzupełnieniu postanowienia z 21 maja
2007 r. o przedstawieniu Robertowi P. zarzutów, obej-
mując nim popełnienie, w okresie od 20 grudnia 2005 r.
do 10 lipca 2007 r., kolejnych 39 czynów z art. 286 § 1

K.k. na szkodę osób fizycznych i podmiotów gospo-
darczych na łączną kwotę około 400 000 zł.
Postanowieniem Prokuratora Rejonowego w Słup-
cy z dnia 31 lipca 2007 r. śledztwo zawieszono z uwa-
gi na ukrywanie się podejrzanego przed organami
ścigania.
W dniu 31 lipca 2007 r. do Prokuratury Rejonowej
w Słupcy wpłynęło pismo obrońcy podejrzanego z in-
formacją pochodzącą od Roberta P., że przebywa za
granicą i że po 1 września 2007 r. stawi się w Proku-
raturze Rejonowej w Słupcy. W związku z tym we-
zwano podejrzanego na dzień 21 września 2007 r.,
kierując wezwanie na wskazany przez niego adres.
Jednak Robert P. nie stawił się w wyznaczonym ter-
minie i nie wyjaśnił przyczyn swojej nieobecności.
Wobec nieskuteczności dotychczasowych działań
zmierzających do wykonania czynności procesowych
z udziałem podejrzanego, w dniu 17 października
2007 r. zarządzono poszukiwania Roberta P. w skali
ogólnopolskiej. W dniu 13 stycznia 2008 r. Robert P.
został zatrzymany przez funkcjonariuszy z Komen-
dy Powiatowej Policji w Słupcy.
W związku z tym postanowieniem z 14 stycznia
2008 r. podjęto zawieszone śledztwo Ds 355/07 i spra-
wę zarejestrowano pod sygn. Ds 29/08. Tego samego
dnia do śledztwa Ds 29/08 połączono kolejną sprawę
o sygn. Ds 30/08 Prokuratury Rejonowej w Słupcy,
również dotyczącą oszustw popełnionych przez Ro-
berta P.
Robert P. przesłuchany w charakterze podejrza-
nego przyznał, że kupował od rolników bydło i trzo-
dę chlewną, i wyjaśnił, że nie uregulował wszyst-
kich wynikających z tych transakcji należności,
gdyż część pieniędzy uzyskiwanych ze sprzedaży
zwierząt przeznaczał na gry hazardowe, od których
był uzależniony.
W dniu 15 stycznia 2008 r. prokurator skierował
wniosek do Sądu Rejonowego w Słupcy o zastosowa-
nie wobec Roberta P. środka zapobiegawczego w po-
staci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesię-
cy. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia
16 stycznia 2008 r. sygn. II Kp 13/08 podejrzany zo-
stał tymczasowo aresztowany na okres 3 miesięcy,
do dnia 13 kwietnia 2008r.
W toku postępowania przygotowawczego poczy-
niono odpowiednie ustalenia osobopoznawcze doty-
czące podejrzanego oraz uzyskano z Urzędu Miasta
Słupcy decyzję o dokonaniu wpisu do ewidencji dzia-
łalności gospodarczej, a także decyzję z dnia 10 grud-
nia 2007 r. o wykreśleniu wpisu z ewidencji działal-
ności gospodarczej, na wniosek Roberta P.
Postanowieniem z 15 stycznia 2008 r. przedłużo-
no okres śledztwa w tej sprawie do dnia 14 kwietnia
2008 r. W dalszym toku postępowania zaplanowano
ponowne przesłuchania pokrzywdzonych osób fi-
zycznych oraz przedstawicieli poszkodowanych firm
w celu weryfikacji wyjaśnień podejrzanego, który
w odniesieniu do 18 zarzutów podał, że uregulował
już objęte nimi należności i złożył dodatkowe doku-
menty w postaci faktur i dowodów wpłat, które mia-
ły potwierdzić jego wersję.
597
Po zweryfikowaniu linii obrony podejrzanego,
w zależności od dokonanych ustaleń, rozważona zo-
stanie ewentualna zmiana przedstawionych zarzu-
tów i ponowne jego przesłuchanie.
Niezbędne jest również uzyskanie opinii biegłych
lekarzy psychiatrów w celu ustalenia stanu zdrowia
psychicznego Roberta P., jego poczytalności w okre-
sie popełnienia zarzucanych mu czynów oraz możli-
wości uczestniczenia w postępowaniu karnym, gdyż
ujawniono okoliczności uzasadniające wątpliwości
w tym względzie, które winny zostać wyjaśnione
przez biegłych.
Przeprowadzone w Prokuraturze Apelacyjnej
w Poznaniu badanie akt śledztwa o sygn. Ds 29/08
Prokuratury Rejonowej w Słupcy nie ujawniło nie-
prawidłowości w procedowaniu. Za zasadne uznano
również dalsze przedłużenie okresu postępowania
przygotowawczego warunkowane koniecznością wy-
konania czynności, których potrzeba wyłoniła się
dopiero po zatrzymaniu podejrzanego i podjęciu za-
wieszonego śledztwa.
Natomiast druga z wymienionych przez Pana Po-
sła spraw, o sygn. Ds 139/07 Prokuratury Rejonowej
w Słupcy, dotyczyła nagłego zgonu w dniu 29 stycz-
nia 2007 r. w Witkowie i nie miała związku z osobą
Roberta P. lub wyłudzeniami mienia. Przy czym, jak
wynika z poczynionych ustaleń, w okręgu Prokura-
tury Apelacyjnej w Poznaniu, poza wymienionymi
powyżej sprawami, które zostały połączone do wspól-
nego prowadzenia, nie toczyły się inne postępowania
dotyczące czynów podejrzanego Roberta P.
W tych warunkach, odnosząc się do zawartego
w pkt 2 interpelacji pytania Pana Posła Romualda Aj-
chlera, skierowanego do ministra sprawiedliwości,
uprzejmie przedstawiam, że zawieszone śledztwo
o sygn. Ds 355/07 Prokuratury Rejonowej w Słupcy,
po zatrzymaniu podejrzanego, zostało podjęte i jest
obecnie kontynuowane pod nową sygnaturą Ds 29/08.
Postępowanie to obejmuje swoim zakresem
wszystkie ujawnione przypadki oszustw dokona-
nych przez podejrzanego Roberta P. przy skupowa-
niu zwierząt rzeźnych.
W toku dotychczasowego postępowania w tej
sprawie zebrano zasadniczą część materiału dowo-
dowego, co pozwoliło na wydanie, a następnie uzu-
pełnienie postanowienia o przedstawieniu Roberto-
wi P. zarzutów, oraz ujęto podejrzanego. Po wykona-
niu czynności wynikających z konieczności weryfi-
kacji wyjaśnień podejrzanego oraz wyjaśnienia wąt-
pliwości co do jego stanu zdrowia psychicznego pro-
wadzący to śledztwo prokurator podejmie decyzję co
do sposobu zakończenia postępowania przygoto-
wawczego.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
598
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie podziału środków
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” w kontekście
utworzenia listy projektów kluczowych
w ramach XII osi priorytetowej (564)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Tadeusza Tomaszewskiego
z dnia 4 stycznia 2008 r. w sprawie umieszczenia na
liście projektów indywidualnych dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” na lata
2007–2013 projektu pn. „Rewitalizacja obiektów po-
wojskowych przy ul. Wrzesińskiej w Gnieźnie na
cele oświatowo-edukacyjne – gimnazjum”, pragnę
przedstawić stosowne wyjaśnienia.
W związku z podjętą przeze mnie w grudniu
2007 r. decyzją o weryfikacji opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski” w październiku i listopadzie 2007 r.
listą projektów indywidualnych ministerstwa odpo-
wiedzialne za realizację poszczególnych priorytetów
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, tzw. instytucje pośredniczące, dokonały
przeglądu ww. list. Propozycje resortów poddane zo-
stały następnie weryfikacji przez instytucję zarzą-
dzającą Programem Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko”. Wypracowana w toku weryfikacji
nowa lista projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” zosta-
ła przedstawiona na konferencji prasowej przeze
mnie w dniu 1 lutego 2008 r. W najbliższym czasie
lista ta zostanie skierowana do publikacji do Dzien-
nika Urzędowego RP „Monitor Polski”.
Weryfikacja listy projektów indywidualnych
przebiegała w oparciu o kryteria strategiczne opisa-
ne w Wytycznych w zakresie jednolitego systemu za-
rządzania i monitorowania projektów indywidual-
nych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwo-
ju, decydujące o nadaniu projektowi charakteru in-
dywidualnego. Projekty wpisane na listę stanowią
przedsięwzięcia inwestycyjne o znaczeniu strate-
gicznym dla realizacji programu operacyjnego, któ-
rych wdrożenie jest niezwykle istotne z punktu wi-
dzenia osiągnięcia zakładanych wskaźników rozwo-
ju społeczno-gospodarczego kraju. Ponadto przy we-
ryfikacji brane były pod uwagę również kryteria
zależne od konkretnego sektora czy też kryteria
związane z organizacją Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej Euro 2012.
Mając powyższe na uwadze, pragnę poinformo-
wać, iż minister kultury i dziedzictwa narodowego,
weryfikując listę w zakresie sektora kultury, podjął
decyzję o utrzymaniu na zweryfikowanej liście 5 pro-
jektów indywidualnych, które są ważne z punktu
widzenia ochrony dziedzictwa kulturowego. Jedno-
cześnie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego zadecydowało, iż udzielanie wsparcia dla
projektów z zakresu kultury będzie odbywało się
także na zasadach konkursowych. Rozpoczęcie
pierwszego naboru konkursowego planowane jest
na koniec maja 2008 r.
W odniesieniu do projektu pn. „Rewitalizacja
obiektów powojskowych przy ul. Wrzesińskiej w Gnieź-
nie na cele oświatowo-edukacyjne – gimnazjum”
chciałabym zaznaczyć, iż w ramach priorytetu XI:
Kultura i dziedzictwo kulturowe, istnieje możliwość
wsparcia działań m.in. związanych z rewitalizacją,
lecz jedynie w odniesieniu do obiektów o znaczeniu
ponadregionalnym, w tym zwłaszcza znajdujących
się na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego
i Naturalnego UNESCO lub uznanych przez prezy-
denta RP za pomniki historii. Mając na uwadze nade-
słany opis projektu, pragnę zauważyć, iż nie kwalifi-
kuje się on do wsparcia w ramach tego priorytetu.
W ramach priorytetu XII: Bezpieczeństwo zdro-
wotne i poprawa efektywności systemu ochrony
zdrowia, przedmiotowy projekt nie kwalifikuje się
do wsparcia, ponieważ celem priorytetu jest przede
wszystkim wsparcie infrastruktury zdrowia o cha-
rakterze ponadregionalnym oraz rozwój ratownic-
twa medycznego.
Projekt ten nie kwalifikuje się do wsparcia rów-
nież w zakresie szkolnictwa wyższego w ramach
priorytetu XIII: Infrastruktura szkolnictwa wyż-
szego, gdyż celem tego priorytetu jest rozwój szkół
wyższych kształcących w dziedzinie nauk ścisłych
i technicznych (politechniki, uniwersytety, akade-
mie medyczne).
W znacznie szerszym zakresie wsparcie dla dzia-
łań rewitalizacyjnych w perspektywie finansowej
2007–2013 będzie możliwe w regionalnych progra-
mach operacyjnych, w tym przypadku w ramach
Wielkopolskiego Regionalnego Programu Operacyj-
nego na lata 2007–2013.
Jednocześnie pragnę przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście nie jest równoznaczne z au-
tomatycznym przyznaniem dofinansowania, stwa-
rza jedynie szansę na dofinansowanie. Projekty po-
winny przyczyniać się nie tylko do osiągnięcia za-
kładanych celów programu operacyjnego, ale rów-
nież spełniać kryteria formalne i merytoryczne
ustalone przez Komitet Monitorujący. Dopiero po
ich spełnieniu i właściwym przygotowaniu projektu
do realizacji może zostać zawarta umowa o dofinan-
sowanie.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie problemu reprywatyzacji (566)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Pana Eugeniusza Kłopotka (znak SPS-023-566/08),
skierowaną do prezesa Rady Ministrów, w sprawie
reprywatyzacji wyjaśniam, co następuje:
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej bardzo poważnie
podchodzi do kwestii rekompensaty za krzywdy
i straty majątkowe, które były efektem działań reżi-
mu komunistycznego.
Sprawa zadośćuczynienia i przywrócenia spra-
wiedliwości jest kwestią moralnej odpowiedzialności
wobec obywateli, zwłaszcza że Polska jest jedynym
krajem w Europie Środkowo-Wschodniej, w którym
nie udało się jeszcze uregulować prawnie istoty, za-
kresu i sposobu naprawienia krzywd wyrządzonych
aktami nacjonalizacyjnymi, wydanymi na skutek
zmian politycznych wynikających z zakończenia
drugiej wojny światowej. Rezultatem dotychczaso-
wego zaniechania uchwalenia odpowiedniej ustawy
jest godzenie się na utrzymywanie stanu sprzeczne-
go z ogólnym poczuciem sprawiedliwości, zasadami
ochrony własności przyjętymi w obowiązujących
Polskę umowach międzynarodowych i konstytucji
(art. 21) oraz z nierespektowaniem zasady demokra-
tycznego państwa prawnego (art. 2 konstytucji).
Z punktu widzenia ekonomicznego i prawnego
brak regulacji problemu reprywatyzacji powoduje,
że wiele przedsięwzięć gospodarczych było i jest
wadliwie przeprowadzonych na skutek niejasnej
sytuacji prawnej mienia w kontekście kierowanych
do niego roszczeń byłych właścicieli lub ich spadko-
bierców. Stan niepewności odnosi się w szczególno-
ści do procesów komercjalizacji i prywatyzacji mie-
nia państwowego, jak również znajdującego się
w dyspozycji samorządu terytorialnego. Roszcze-
nia podnoszone przez dawnych właścicieli unie-
możliwiają obrót nieruchomościami, wnoszenie ich
do spółek, a także zwykłe uregulowanie stanu
prawnego nieruchomości. Taki stan rzeczy nie
sprzyja zaufaniu przedsiębiorców zainteresowa-
nych inwestowaniem w Polsce.
Z uwagi na powyższe uchwalenie ustawy repry-
watyzacyjnej jest jedyną możliwością naprawienia
krzywd wywołanych brakiem odszkodowania z ty-
tułu przejęcia przez państwo nieruchomości i nie-
których innych składników mienia, zwłaszcza
przedsiębiorstw, gospodarstw rolnych, aptek, taboru
żeglugi śródlądowej oraz rzeczy zabytkowych.
Obecnie w Ministerstwie Skarbu Państwa trwa-
ją prace nad przygotowaniem założeń do projektu
ustawy rekompensującej skutki prawne przejęcia
mienia na podstawie aktów nacjonalizacyjnych wy-
599
dawanych w latach 1944–1962. Wysokość stawki re-
kompensaty wynikać będzie z relacji wielkości ma-
jątku, jaki może być przeznaczony przez Skarb Pań-
stwa, do wielkości roszczeń o charakterze nacjonali-
zacyjnym, ale również niezaspokojonych roszczeń
dotyczących nieruchomości warszawskich. Obecnie
uaktualniane są dane przedstawiające szacowaną
wartość składników mienia niezbędnego do prze-
prowadzenia reprywatyzacji. Analizowana jest ska-
la wartości roszczeń celem zweryfikowania aktual-
nych możliwości płatniczych państwa. Założenia do
ustawy reprywatyzacyjnej zgodnie z przyjętym har-
monogramem w czerwcu zostaną skierowane pod
obrady Rady Ministrów.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zwiększenia budżetu wojewody
warmińsko-mazurskiego o środki na wzrost
liczby etatów w powiatach w celu realizacji
m.in. „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012” (567)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 21 stycz-
nia 2008 r. nr SPS-023-567/08 interpelacją z dnia
8 stycznia 2008 r. pana Jerzego Antoniego Gosiew-
skiego posła na Sejm RP skierowaną do ministra
finansów w sprawie zwiększenia budżetu wojewody
warmińsko-mazurskiego o środki na wzrost liczby
etatów w powiatach w celu realizacji m.in. „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Środki na realizację zadań objętych „Programem
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012” zostały
zaplanowane w ustawie budżetowej na rok 2008
w budżecie – będącej w dyspozycji ministra infra-
struktury – części 39: Transport. Zatem właściwym
do udzielenia odpowiedzi dotyczącej podziału środ-
ków na realizację zadań tego programu jest mini-
ster infrastruktury.
Natomiast odnosząc się do poruszonego w inter-
pelacji zwiększonego zakresu zadań nałożonych na
starostwa powiatowe w ramach zadań z zakresu ad-
ministracji rządowej oraz na administrację rządową
w ramach zadań własnych w związku z wejściem
600
w życie z dniem 11 listopada 2007 r. ustawy z dnia
7 września 2007 r. o ujawnieniu w księgach wieczy-
stych prawa własności nieruchomości Skarbu Pań-
stwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1365), uprzejmie wyjaśniam.
Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn.
zm.) do obowiązków starostów – wykonywanych
w formie zadań z zakresu administracji rządowej
– należy gospodarowanie zasobem nieruchomości
Skarbu Państwa, w tym m.in. ewidencjonowanie
nieruchomości Skarbu Państwa, współpraca z inny-
mi organami, które na mocy odrębnych przepisów
gospodarują nieruchomościami Skarbu Państwa,
a także z właściwymi jednostkami samorządu tery-
torialnego oraz podejmowanie czynności w postępo-
waniu sądowym, w szczególności w sprawach doty-
czących własności lub innych praw rzeczowych na
nieruchomości, składanie wniosków o założenie
księgi wieczystej dla nieruchomości Skarbu Pań-
stwa oraz o wpis w księdze wieczystej.
Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności nierucho-
mości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego dotyczy porządkowania stanu ujaw-
niania w księgach wieczystych własności Skarbu
Państwa i jednostek samorządu terytorialnego.
Wprowadzając – w ramach zadań z zakresu admini-
stracji rządowej – obowiązek sporządzania wykazów
nieruchomości, informowania mieszkańców powia-
tu o potrzebie sprawdzenia zgodności ksiąg wieczy-
stych z rzeczywistym stanem prawnym, a także
udzielanie pomocy mieszkańcom w zakresie infor-
macji o rodzaju i sposobie działań niezbędnych do
uzyskania tytułu prawnego do zajmowanych przez
nich nieruchomości i ujawnienia ich praw w księ-
gach wieczystych, ustawa nie nakłada nowych za-
dań na organy właściwe w sprawach gospodarki nie-
ruchomościami Skarbu Państwa oraz jednostek sa-
morządu terytorialnego, które wynikają z zakresu
ich obowiązków, kształtowanych przepisami innych
ustaw, a wprowadza system egzekwowania wykona-
nia obowiązków, których realizacja nie może pozo-
stawać nadal w poważnej zwłoce.
Na realizację zadań z zakresu administracji rzą-
dowej dotyczących gospodarowania gruntami i nie-
ruchomościami przekazywane są powiatom dotacje
celowe planowane w budżetach wojewodów w dziale
700: Gospodarka mieszkaniowa, rozdz. 70005: Go-
spodarka gruntami i nieruchomościami.
W 2007 r. minister finansów w związku z zarzą-
dzeniem nr 61 prezesa Rady Ministrów z dnia 15 czerw-
ca 2007 r. zwiększył na wniosek wojewody warmiń-
sko-mazurskiego z ogólnej rezerwy budżetowej plan
dotacji na zadania bieżące z zakresu administracji
rządowej o 900 tys. zł, z przeznaczeniem dla powia-
tów województwa warmińsko-mazurskiego na ure-
gulowanie stanu prawnego nieruchomości Skarbu
Państwa, położonych na terenie tego województwa.
Pragnę poinformować, że w toku prac nad pro-
jektem ustawy budżetowej na rok 2008 Minister-
stwo Finansów uwzględniło dodatkowe potrzeby
zgłoszone przez województwo warmińsko-mazur-
skie na gospodarkę gruntami i nieruchomościami
i zwiększyło zaplanowane w budżecie tej części w ra-
mach wstępnej kwoty wydatków, dotacje celowe na
zadania bieżące z zakresu administracji rządowej
realizowane przez powiaty dotyczące gospodarki
gruntami i nieruchomościami o kwotę 1000 tys. zł.
W uchwalonej przez Sejm RP w dniu 23 stycznia
2008 r. ustawie budżetowej na rok 2008 łączna kwo-
ta zaplanowanych w budżecie części 85/28 woje-
wództwo warmińsko-mazurskie dotacji dla powia-
tów na realizację powyższych zadań wynosi 1721
tys. zł, co stanowi wzrost o 131,3% w stosunku do
dotacji zaplanowanych na te zadania w ustawie bu-
dżetowej na rok 2007.
Dotacje na zadania z zakresu administracji rzą-
dowej realizowane przez powiaty dotyczące gospo-
darowania nieruchomościami Skarbu Państwa w cią-
gu roku, na wnioski wojewody, mogą być zwiększane
na podstawie decyzji ministra finansów z rezerwy
celowej na zobowiązania wymagalne Skarbu Pań-
stwa wynikające z wyroków sądowych i decyzji ad-
ministracyjnych z zakresu nieruchomości Skarbu
Państwa, a także z rezerwy utworzonej przez woje-
wodę na podstawie art. 102 ust. 4 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Należy także zauważyć, że w związku z realiza-
cją zadań z zakresu administracji rządowej dotyczą-
cych gospodarowania gruntami i nieruchomościami
dochodem powiatów – zgodnie z art. 23 ust. 3 usta-
wy o gospodarce nieruchomościami – jest 25% wpły-
wów osiąganych ze sprzedaży, opłat z tytułu trwałe-
go zarządu, użytkowania, czynszu dzierżawnego
i najmu nieruchomości Skarbu Państwa, a także
z opłat z tytułu użytkowania wieczystego nierucho-
mości Skarbu Państwa oddanych w użytkowanie
wieczyste oraz od odsetek za nieterminowe wnosze-
nie tych należności.
Odnosząc się do poruszanej w interpelacji kwe-
stii dotyczących zwiększenia zatrudnienia i wydat-
ków na wynagrodzenia osobowe (wraz z pochodny-
mi) w Warmińsko-Mazurskim Urzędzie Wojewódz-
kim oraz planu dotacji celowych dla powiatów na
zadania z zakresu administracji rządowej z przezna-
czeniem na wynagrodzenia osobowe (wraz z pochod-
nymi), uprzejmie wyjaśniam, że zaplanowana w usta-
wie budżetowej na rok 2008 rezerwa na zmiany or-
ganizacyjne i nowe zadania (w tym na skutki prze-
chodzące z 2007 r.) nie może być przeznaczona dla
samorządowych jednostek budżetowych.
Zgodnie bowiem z postanowieniami art. 10 usta-
wy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wy-
nagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 110,
poz. 1255, ze zm.) rezerwa ta przeznaczona jest tyl-
ko dla państwowych jednostek budżetowych w szcze-

gólności na: ewentualną realizację nowych zadań,
zwiększenie zakresu realizowanych zadań lub po-
wołanie nowych jednostek organizacyjnych w trak-
cie roku.
Projekty uchwał Rady Ministrów w sprawie roz-
dysponowania ww. rezerwy celowej opracowuje szef
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, a nie minister
finansów.
Biorąc pod uwagę powyższe, w 2008 r. finanso-
wanie zadań z zakresu administracji rządowej do-
tyczących gospodarki nieruchomościami Skarbu
Państwa, w tym również sporządzanie wykazów
nieruchomości powinno nastąpić z dotacji zaplano-
wanych w ustawie budżetowej na rok 2008 w bu-
dżecie części 85/28: Województwo warmińsko-ma-
zurskie, z uwzględnieniem ewentualnych zwięk-
szeń dokonanych przez wojewodę w toku realizacji
budżetu w trybie i na zasadach określonych w art. 148
ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.)
bądź z rezerwy utworzonej na podstawie art. 102
ust. 4 tej ustawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie opóźnień w realizacji przyjętych
przez Polskę w 2001 r. zobowiązań akcesyjnych
w zakresie osiągnięcia terminów
okresów przejściowych w gospodarce
odpadami komunalnymi, dotyczących
standardów wyznaczonych dla całej Wspólnoty
(568)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 25 stycznia 2008 r., znak: DSPA-4401-
-240/08, dotyczące opóźnień w realizacji przyjętych
przez Polskę w 2001 r. zobowiązań akcesyjnych
w zakresie osiągnięcia terminów okresów przejścio-
wych w gospodarce odpadami komunalnymi, prze-
kazuję poniższe wyjaśnienia.
W związku z członkostwem Polski w Unii Eu-
ropejskiej oraz poruszonymi przez Pana Posła za-
gadnieniami należy wymienić następujące akty
prawne:
1) Traktat o Przystąpieniu do Unii Europejskiej
Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy,
Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz. Urz.
601
WE L 236 z 23.09.2003 r.), zwany dalej traktatem
akcesyjnym. Ww. traktat składa się z trzech części:
traktatu dotyczącego przystąpienia do Unii Euro-
pejskiej w ścisłym rozumieniu, Aktu przystąpienia
i Aktu końcowego;
2) dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady
2006/12/WE z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie od-
padów (Dz. Urz. WE L 114 z 27.04.2006, str. 9) – dy-
rektywa ta z dniem 17 maja 2006 r. zastąpiła dotych-
czas obowiązującą dyrektywę 75/442/EWG z dnia
15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz. Urz. L 194
z 25.07.1975, str. 47–49, z późn. zm.);
3) dyrektywę Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwiet-
nia 1999 r. w sprawie składowania odpadów
(Dz. Urz. WE L 182 z 16.07.1999, str. 1, z późn. zm.);
4) dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady
94/62/WE z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opa-
kowań i odpadów opakowaniowych (Dz. Urz. WE L
365 z 31.12.1994, str. 10, L 284 z 31.10.2003, str. 1,
L 47 z 18.02.2004, str. 26 i L 70 z 16.03.2005, str. 25).
W traktacie akcesyjnym przyznano Polsce nastę-
pujące okresy przejściowe związane z problematyką
gospodarki odpadami komunalnymi, a dotyczące:
a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowa-
niowych:
Przesunięto termin osiągnięcia celów w zakresie
odzysku i recyklingu zawartych w dyrektywie z 2001 r.
na 2007 r. pod warunkiem osiągnięcia następujących
celów pośrednich:
— recykling tworzyw sztucznych: co najmniej
10% w stosunku do wagi do dnia przystąpienia oraz
14% dla roku 2004 oraz 15% dla roku 2005,
— recykling metali: co najmniej 11% w stosunku
do wagi do dnia przystąpienia oraz 14% dla roku
2004 oraz 15% dla roku 2005,
— całkowity poziom odzysku: co najmniej 32%
w stosunku do wagi do dnia przystąpienia, 32% dla
roku 2004, 37% dla roku 2005 oraz 43% dla roku
2006.
b) dyrektywy Rady 1999/31/WE w sprawie skła-
dowania odpadów:
Możliwe jest eksploatowanie składowisk odpa-
dów komunalnych niespełniających niektórych
wymagań do dnia 1 stycznia 2012 r. pod warun-
kiem, że:
— do dnia przystąpienia: nie więcej niż 11 200 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych nie-
zgodnie z dyrektywą, tj. 85% całości 13 200 000 ton
składowanych odpadów,
— do 31 grudnia 2004 r.: nie więcej niż 10 300 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych nie-
zgodnie z dyrektywą, tj: 77,5% całości 13 300 000 ton
składowanych odpadów,
— do 31 grudnia 2005 r.: nie więcej niż 9 350 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych
niezgodnie z dyrektywą, tj. 70% całości 13 350 000
ton składowanych odpadów,
— do 31 grudnia 2006 r.: nie więcej niż 7 900 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych
602
niezgodnie z dyrektywą, tj. 59% całości 13 400 000
ton składowanych odpadów,
— do 31 grudnia 2007 r.: nie więcej niż 4 600 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych
niezgodnie z dyrektywą, tj. 36% całości 12 800 000
ton składowanych odpadów,
— do 31 grudnia 2008 r.: nie więcej niż 4 000 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych
niezgodnie z dyrektywą, tj. 32% całości 12 500 000
ton składowanych odpadów,
— do 31 grudnia 2009 r.: nie więcej niż 3 200 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych
niezgodnie z dyrektywą, tj. 26% całości 12 200 000
ton składowanych odpadów,
— do 31 grudnia 2010 r.: nie więcej niż 2 000 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych
niezgodnie z dyrektywą, tj. 17% całości 12 000 000
ton składowanych odpadów,
— do 31 grudnia 2011 r.: nie więcej niż 1 200 000
ton odpadów komunalnych będzie składowanych
niezgodnie z dyrektywą, tj. 10% całości 11 700 000
ton składowanych odpadów.
Postanowienie to nie ma zastosowania do odpadów
niebezpiecznych ani do odpadów przemysłowych.
W związku z okresem dotyczącym składowisk
odpadów komunalnych Polska jest zobowiązana co-
rocznie przedstawiać sprawozdanie Komisji Euro-
pejskiej.
Natomiast z dyrektyw wynikają następujące cele
do osiągnięcia, związane z gospodarką odpadami
komunalnymi:
a) z dyrektywy Rady 1999/31/WE w sprawie
składowania odpadów:
— zmniejszenie ilości odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji kierowanych na składowi-
ska odpadów, aby nie było składowanych w 2010 r.
więcej niż 75%, w 2013 r. więcej niż 50%, a w 2020 r.
więcej niż 35% masy tych odpadów w stosunku do
wytworzonych w 1995 r. (art. 5 dyrektywy),
b) z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowa-
niowych:
— osiągnięcie w 2014 r. poziomu odzysku 60%,
poziomu ogólnego recyklingu 55%, a poziomu recy-
klingu – 60% wagowo dla szkła, 60% wagowo dla
papieru i tektury, 50% wagowo dla metali, 22,5%
wagowo dla tworzyw sztucznych (uwzględniając wy-
łącznie materiał, który jest recyklowany z powro-
tem w tworzywo sztuczne) oraz 15% wagowo dla
drewna (art. 6 dyrektywy),
Zobowiązania wynikające z traktatu akcesyjne-
go i dyrektyw Polska zrealizowała w opisany poniżej
sposób.
Zgodnie z postanowieniami traktatu akcesyjne-
go Polska każdego roku, począwszy od danych za
rok 2003, przekazuje sprawozdanie dotyczące skła-
dowania odpadów komunalnych. W 2003 r. na skła-
dowiskach niespełniających wymagań zdeponowano
7 339 000Mg odpadów komunalnych (68%), w 2004 r.
3 821 839 Mg (43%), w 2005 r. 3413116 Mg (36%),
a w 2006 r. odpady komunalne trafiły na 456 składo-
wisk niespełniających tych wymogów (24,6%). Zo-
stały więc zrealizowane dotychczasowe zobowiąza-
nia wynikające z traktatu akcesyjnego.
Z dotychczasowych informacji wynika, że zagro-
żone może okazać się nieosiągnięcie określonych po-
ziomów redukcji odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji przeznaczonych do składowania, jed-
nakże należy podkreślić, że pierwszy cel w tym za-
kresie został określony na rok 2010.
W 2005 r. poziom odzysku opakowań i odpadów
opakowaniowych wyniósł 41,0%. Osiągnięte pozio-
my recyklingu w 2005 r. przedstawiono w poniższej
tabeli. Dotychczas wyznaczone cele zostały więc
osiągnięte.
Rodzaj opakowania, Poziom recyklingu
z którego powstał odpad [%]
2004 r. 2005 r.
łącznie 28,3 29,5
opakowania z tworzyw sztucznych 17,1 19,0
opakowania z aluminium 38,5 58,0
opakowania ze stali 16,5 20,2
opakowania z papieru i tektury 39,6 41,0
opakowania ze szkła gospodarczego 27,3 27,4
opakowania z materiałów naturalnych 20,1 16,9
Odnosząc się do mechanizmów i narzędzi zarzą-
dzania gospodarką odpadami przez gminy, chciał-
bym podkreślić, że głównym zadaniem gminy jest
tworzenie ram prawnych i organizacyjnych całego
systemu poprzez opracowanie planów gospodarki
odpadami (czyli opracowanie planu strategicznego
działania systemu), regulaminów utrzymania czy-
stości i porządku na terenie gminy (czyli aktu prawa
miejscowego), wymagań dla podmiotów prowadzą-
cych działalność w zakresie odbierania odpadów ko-
munalnych od właścicieli nieruchomości (w tym
określanie miejsc odzysku lub unieszkodliwiania
odpadów komunalnych wynikających z wojewódz-
kiego planu gospodarki odpadami, do których odpa-
dy mają być przekazywane), a także wydawanie ze-
zwoleń przedsiębiorcom prowadzącym działalność
w zakresie odbierania odpadów komunalnych od
właścicieli nieruchomości.
Podmioty działające na terenie danej gminy mają
obowiązek przekazywania jej władzom informacji
o zawartych umowach z właścicielami nieruchomo-
ści, które prowadzą ich ewidencję. W przypadku, gdy
właściciel nie podpisał umowy z odbierającym, gmi-
na obciąża go opłatą nałożoną w drodze decyzji i or-
ganizuje odbieranie odpadów komunalnych od tego
właściciela; (opłata jest przekazywana na konto
gminnego funduszu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej). Ponadto podmioty te są obowiązane do
przekazywania władzom gminy sprawozdań doty-
czących gospodarowania odpadami komunalnymi.
Jeżeli na terenie danej gminy nie działają przed-
siębiorcy odbierający odpady komunalne od właści-
cieli nieruchomości, gmina musi zorganizować sys-

tem zbierania odpadów komunalnych dla wszystkich
mieszkańców gminy.
Odpady komunalne powinny być zbierane i od-
bierane w sposób selektywny zgodnie z wymagania-
mi określonymi w regulaminie utrzymania czysto-
ści i porządku na terenie gminy (który jest aktem
prawa miejscowego) uchwalonym przez radę gminy.
Regulamin powinien być dostosowany do gminnego
planu gospodarki odpadami.
Utworzony w gminach system ewidencji zawar-
tych umów między wytwórcami odpadów a przed-
miotami odbierającymi odpady umożliwia wskaza-
nie mieszkańców gminy, którzy uchylają się od obo-
wiązku zawarcia takich umów i podjęcie w stosunku
do nich odpowiednich działań. Równocześnie reali-
zacja przez odbierających odpady ustawowego obo-
wiązku składania sprawozdań dotyczących sposo-
bów odzysku i unieszkodliwiania odpadów pozwala
na kontrolowanie przez gminy działań przedsiębior-
ców – w oparciu o kryterium ich zgodności z uchwa-
lonymi planami gospodarki odpadami.
W związku z powyższym nie można zgodzić się
ze stwierdzeniem, że gminy nie posiadają stosow-
nych narzędzi i mechanizmów niezbędnych do za-
rządzania gospodarką odpadami komunalnymi.
Pragnę podkreślić, że trwają obecnie prace nad
projektem zmian do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn.
zm.), w ramach których rozważane jest wprowadze-
nie rozwiązań dotyczących planowania gospodarki
odpadami, w tym obowiązku tworzenia celowych
związków gmin. Propozycja będzie miała na celu
przeniesienie na związki celowe gmin instrumentów
pozwalających na rzeczywisty wpływ na postępowa-
nie z odpadami komunalnymi, w tym pozwoli na sa-
modzielne decydowanie o wprowadzonych rozwiąza-
niach w gospodarce odpadami, co w konsekwencji
ma przyczynić się do uzyskania wysokiej efektywno-
ści ekonomicznej i ekologicznej konkretnych przed-
sięwzięć.
Zgodnie z propozycją, do obowiązkowych zadań
własnych związków międzygminnych oraz gmin
stanowiących regiony gospodarki odpadami komu-
nalnymi należeć będzie:
— objęcie wszystkich mieszkańców związku
międzygminnego lub gminy zorganizowanym sys-
temem odbierania wszystkich rodzajów odpadów
komunalnych,
— wprowadzenie i utrzymanie systemu selek-
tywnego zbierania i odbierania odpadów komunal-
nych, aby było możliwe osiągnięcie celów wynikają-
cych z krajowego i wojewódzkiego planu gospodarki
odpadami,
— budowa, utrzymanie i eksploatacja własnych
lub wspólnych z przedsiębiorcami instalacji i urzą-
dzeń do odzysku i unieszkodliwiania odpadów ko-
munalnych,
— ograniczenie masy odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji kierowanych do składo-
wania.
603
Ponadto przewiduje się ograniczenie zadań w za-
kresie planowania gospodarki odpadami polegające
m.in. na obowiązku przygotowania planów „mię-
dzygminnych”, przygotowywanych przez organy
wykonawcze celowych związków gmin, co ułatwi
proces opiniowania projektów planów i przygotowa-
nia sprawozdań z realizacji tych planów.
Jednocześnie planuje się, że wpływy z tytułu
opłat i kar za składowanie i magazynowanie odpa-
dów w 60%, będą stanowić przychód związków mię-
dzygminnych lub gmin powyżej 500 tys. stałych
mieszkańców, jeżeli zostaną określone w wojewódz-
kim planie gospodarki odpadami jako odrębny re-
gion gospodarowania odpadami komunalnymi.
Mając na uwadze zidentyfikowane problemy
w gospodarce odpadami komunalnymi, w „Krajo-
wym planie gospodarki odpadami 2010” założono
cele główne oraz cele szczegółowe dla poszczegól-
nych grup odpadów, a także wyznaczono zadania
służące do osiągnięcia tych celów oraz instytucje od-
powiedzialne za realizację zadań. Wobec powyższe-
go należy stwierdzić, że „Krajowy plan gospodarki
odpadami 2010” odnosi się do kwestii związanych
z poprawą sytuacji w gospodarce odpadami.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej monitorowa-
nia sytuacji w zakresie tworzenia zintegrowanej sie-
ci zakładów do zagospodarowania odpadów komu-
nalnych, chciałbym podkreślić, że w aktualizowa-
nych planach wojewódzkich określane są regiony
gospodarki odpadami komunalnymi, które będą ob-
sługiwane przez regionalne zakłady zagospodaro-
wania odpadów w porozumieniu z samorządem lo-
kalnym. Przy opracowywaniu tych planów przepro-
wadzane są szczegółowe analizy liczby niezbędnych
instalacji do właściwego zagospodarowania odpa-
dów komunalnych w skali województwa.
Ustosunkowując się do kwestii prac nad progra-
mem naprawczym polskiej gospodarki odpadami ko-
munalnymi, należy zwrócić uwagę, że rząd podej-
muje szereg działań systemowych mających na celu
stworzenie zintegrowanego systemu gospodarki od-
padami i wywiązanie się z zadań nałożonych przez
Unię Europejską.
Podsumowując, są to:
— projekt ustawy o zmianie ustawy o odpadach
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (który obec-
nie jest konsultowany społecznie), w którym zawar-
to szereg rozwiązań dotyczących planowania gospo-
darki odpadami, np. obowiązku tworzenia celowych
związków gmin, które wyposażone w odpowiednie
instrumenty będą mogły bezpośrednio wpływać na
gospodarowanie odpadami komunalnymi,
— „Krajowy plan gospodarki odpadami 2010”,
w którym zawarto szereg zadań dla zapewnienia
prawidłowego funkcjonowania gospodarki odpada-
mi oraz
— poradniki dotyczące przygotowania planów
gospodarki odpadami i sprawozdań z realizacji pla-
nów gospodarki odpadami, wytyczne m.in. dotyczą-
604
ce ustanowienia zabezpieczeń przy budowie składo-
wisk odpadów, przeglądów ekologicznych itd.
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego koor-
dynowania działań rządu w zakresie gospodarki od-
padami, należy stwierdzić, że celowe wydaje się upo-
rządkowanie kompetencji w zakresie gospodarki od-
padami komunalnymi. Należy podkreślić, że Mini-
sterstwo Infrastruktury na mocy ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2003 r., Nr 159, poz. 1548, z późn. zm.) po-
siada w swoich kompetencjach zadania z zakresu
gospodarki odpadami komunalnymi. W związku
z tym odpowiedzialnym za koordynowanie kwestii
związanych z ustawą o utrzymaniu czystości i po-
rządku w gminach jest minister infrastruktury.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie długów dolnośląskich szpitali (569)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Janusza Krasonia przeka-
zaną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r., znak
SPS-023-569/08, w sprawie długów dolnośląskich
szpitali, uprzejmie dziękując za zainteresowanie i tro-
skę w odniesieniu do problemów związanych z funk-
cjonowaniem systemu ochrony zdrowia w Polsce, po-
niżej przedstawiam stanowisko wobec poruszonych
problemów.
Samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowot-
nej prowadzą gospodarkę finansową na zasadach
określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.). Zgodnie z art. 55b ust. 1
ww. ustawy samodzielny publiczny zakład opieki
zdrowotnej pokrywa koszty działalności i zobowią-
zania z posiadanych środków i uzyskiwanych przy-
chodów natomiast w myśl art. 60 ust. 1 pokrywa we
własnym zakresie ujemny wynik finansowy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
zdrowia ze względu na obowiązujące przepisy nie
posiada podstawy prawnej umożliwiającej finanso-
wanie zadań realizowanych przez jednostki, dla któ-
rych nie jest organem założycielskim. Zgodnie z art.
55 ust. 3 pkt 2 ustawy o zakładach opieki zdrowot-
nej minister zdrowia może przyznać dotację dla sa-
modzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej
na cele szczególne, określone w odrębnych przepi-
sach, co wiąże się z nałożeniem na zakład obowiąz-
ku wykonania dodatkowego zadania. Ponadto mini-
ster zdrowia może przyznać dotację samodzielnym
publicznym zakładom opieki zdrowotnej w ramach
prowadzonych programów i w zakresie określonym
przez te programy. Szczegółowe informacje na te-
mat realizowanych programów znajdują się na stro-
nie internetowej ministerstwa zdrowia.
Jednocześnie informujemy, iż aktualnie trwają
prace nad projektem nowej ustawy o zakładach opie-
ki zdrowotnej. Najistotniejsze z punktu widzenia
funkcjonowania zakładów opieki zdrowotnej są pro-
pozycje przepisów zakładające dopuszczenie możli-
wości działania zakładu opieki zdrowotnej w formie
spółek handlowych. Projektowane regulacje mają
na celu zwiększenie efektywności funkcjonowania
zakładów opieki zdrowotnej.
Ponadto informuję, iż 57 zakładów opieki zdro-
wotnej z województwa dolnośląskiego uczestniczyło
lub uczestniczy w procesie restrukturyzacji finanso-
wej, prowadzonym na podstawie ustawy z dnia 15 kwiet-
nia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji
publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 78, poz. 684, z późn. zm.). Do dnia 31 grudnia
2007 r. wojewoda dolnośląski podjął decyzję o za-
kończeniu postępowania restrukturyzacyjnego wo-
bec 40 zakładów opieki zdrowotnej. Zakłady uczest-
niczące w procesie restrukturyzacji finansowej na
podstawie powyższej ustawy otrzymały ze Skarbu
Państwa pożyczkę w wysokości 135 257 518 zł. Zgod-
nie z art. 35 ust. 10a znowelizowanej ustawy samo-
dzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej, w sto-
sunku do którego wydano decyzję o zakończeniu po-
stępowania restrukturyzacyjnego, który w okresie
do 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o wa-
runkach restrukturyzacji spłaci 30% należności
głównej z tytułu pożyczki i z tytułu zwiększenia
kwoty pożyczki, wraz z odsetkami za ten okres,
umarza się pozostałą część pożyczki i środków uzy-
skanych z tytułu jej zwiększenia.
Wyrażam przekonanie, że podejmowane przez
Ministerstwo Zdrowia działania przyczynią się do
racjonalizacji zasobów systemu ochrony zdrowia,
a tym samym do redukcji kosztów i poprawy sytu-
acji finansowej SPZOZ-ów.
Z wyrazami najwyższego szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie zmian procedur pozyskiwania
1% podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego (571)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 21 stycznia 2008 r. nr SPS-023-571/08,
przy którym przekazana została interpelacja pani
poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie zmian proce-
dur pozyskiwania 1% podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego, uprzejmie informuję.
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych składanych przez osoby fi-
zyczne została wprowadzona ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i weszła
w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Jej celem było
uproszczenie mechanizmu alokacji 1% podatku pole-
gające między innymi na tym, aby to urząd skarbo-
wy, a nie podatnik, dokonywał wpłaty na rachunek
bankowy organizacji pożytku publicznego, o co wie-
lokrotnie wnioskowano w latach ubiegłych. Co istot-
ne, postulowały o to zarówno organizacje pozarzą-
dowe, podatnicy, jak i posłowie. W sprawę zaangażo-
wały się także środki masowego przekazu. Wszyscy
zgodnie twierdzili, że dotychczasowy sposób przeka-
zywania 1% – wymagający od podatnika samodziel-
nego wpłacenia 1% w banku lub na poczcie, zacho-
wania dowodu wpłaty, a następnie wykazania prze-
kazanej kwoty w zeznaniu podatkowym – jest na-
zbyt skomplikowany, przez co ogranicza pozyskiwa-
nie środków na tzw. szlachetne cele. W konsekwencji
na początku 2006 r. – wychodząc naprzeciw oczeki-
waniom społecznym – rząd zapowiedział uproszcze-
nie mechanizmu przekazywania 1% podatku na
rzecz organizacji pożytku publicznego, co następnie
znalazło swoje odzwierciedlenie w projekcie ustawy
zmieniającej przepisy o podatku dochodowym od
osób fizycznych. Projekt stosownej nowelizacji zo-
stał w dniu 19 kwietnia 2006 r. zamieszczony w Biu-
letynie Informacji Publicznej w portalu interneto-
wym Ministerstwa Finansów. Od tego momentu
każdy mógł zgłosić zainteresowanie prowadzonymi
pracami. Przy czym brak uwag odnośnie do przewi-
dzianej w projekcie zmiany mechanizmu przekazy-
wania 1% nie mógł być odczytany inaczej niż akcep-
tacja przedłożonych rozwiązań.
Prace parlamentarne nad ww. przedłożeniem
rządowym zostały zakończone 16 listopada 2006 r.,
tj. w dniu, w którym Sejm RP ostatecznie uchwalił
ustawę o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw. Jej tekst został ogłoszony w Dzienniku Ustaw
605
z dnia 29 listopada 2006 r. Nr 217, poz. 1588. Od
tego dnia przepisy ww. nowelizacji stały się źró-
dłem powszechnie obowiązującego prawa, na pod-
stawie których organizacje pożytku publicznego mo-
gły – o ile tylko wyraziły taką wolę – „informować
podatników o sposobie dokonywania odpisów”.
Zatem z rozpoczęciem kampanii informacyjnej
organizacje pożytku publicznego nie były zmuszo-
ne czekać do czasu zaopatrzenia urzędów skarbo-
wych w wydrukowane wzory zeznań podatkowych
za 2007 r. Tym bardziej, że te, analogicznie, jak
w latach ubiegłych, były dostępne w siedzibie orga-
nu podatkowego pod koniec ubiegłego roku (z uwa-
gi na wielomiesięczną procedurę przetargową). Co
nie zmienia faktu, iż ich wersje elektroniczne wid-
niały na stronie internetowej Ministerstwa Finan-
sów od połowy sierpnia 2007 r., tj. od wejścia w ży-
cie rozporządzenia ministra finansów z dnia 2 sierp-
nia 2007 r.:
1) w sprawie określenia wzorów rocznego oblicze-
nia podatku oraz zeznań podatkowych obwiązują-
cych w zakresie podatku dochodowego od osób fi-
zycznych (Dz. U. Nr 148, poz. 1044);
2) w sprawie określenia wzorów zeznania, dekla-
racji i informacji podatkowych obowiązujących
w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego
od niektórych przychodów osiąganych przez osoby
fizyczne (Dz. U. Nr 148, poz. 1045).
Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż wzory
formularzy podatkowych obowiązujących podatni-
ków podatku dochodowego od osób fizycznych za
2007 r. nie nakładają nowych praw i obowiązków,
a jedynie odzwierciedlają stan prawny ukształtowa-
ny m.in. ww. nowelizacją z dnia 16 listopada 2006 r.
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588). Natomiast wprowadzony
jej przepisami: art. 45 ust. 5e ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), odpo-
wiednio art. 21 ust. 3c ustawy z dnia 20 listopada
1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od
niektórych przychodów osiąganych przez osoby fi-
zyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.), stano-
wi, że przekazania kwoty w wysokości nieprzekra-
czającej 1% podatku należnego wynikającego z ze-
znania podatkowego na rzecz jednej, wskazanej
w zeznaniu organizacji pożytku publicznego, doko-
nuje naczelnik urzędu skarbowego w terminie trzech
miesięcy od upływu terminu dla złożenia zeznania
podatkowego.
W świetle powyższego, termin przekazywania pie-
niędzy na konto organizacji pożytku publicznego
wynika wprost z przepisów ustaw podatkowych
i wynosi trzy miesiące od momentu upływu terminu
dla złożenia zeznania. Co istotne, przekazanie na-
stępuje w kwocie zadeklarowanej (pomniejszonej
o koszty przelewu bankowego), a nie w kwocie uwzględ-
niającej odsetki „za przetrzymywanie pieniędzy”.
Tak stanowi przepis ustawowy, który nie uwzględ-
nia naliczania odsetek w takiej sytuacji, podobnie
jak nie nalicza się odsetek od wynikającej z zeznania
606
rocznego (np. PIT-37) „kwoty do zapłaty” bez wzglę-
du na to, czy podatnik ureguluje ją w styczniu, lu-
tym, marcu lub kwietniu. Ważne jest jedynie, aby
uczynił to przed upływem terminu dla składania
tego zeznania.
Podobnie jest w przypadku przelewania środków
pochodzących z 1%. Na ich przekazanie naczelnik
urzędu skarbowego ma trzy miesiące od zakończe-
nia akcji rozliczeniowej. Przy czym nie jest to roz-
wiązanie przypadkowe. Należy bowiem mieć na
uwadze, iż do czasu upływu terminu dla składania
zeznań podatkowych podatnik może korygować
uprzednio złożone zeznanie, a co za tym idzie, zmie-
nić wysokość wpłaty na rzecz organizacji pożytku
publicznego. Stąd przekazanie środków w ramach
1% może rozpocząć się dopiero po zakończeniu akcji
rozliczeniowej.
Odnosząc się z kolei do kwestii poruszonej w py-
taniu drugim, uprzejmie informuję, iż nowe, uprosz-
czone zasady przekazywania 1% nie zobowiązują
naczelnika urzędu skarbowego do udostępniania or-
ganizacji pożytku publicznego – w ślad za przekaza-
ną kwotą – wykazu darczyńców.
W konsekwencji, w obecnym stanie prawnym,
tego rodzaju praktyka wykraczałaby poza regulacje
zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz w ustawie o zryczałtowanym podat-
ku dochodowym od niektórych przychodów osiąga-
nych przez osoby fizyczne, a także mogłaby naru-
szać przepisy dotyczące ochrony danych osobowych.
Pozwolę sobie ponadto zauważyć, iż zachowanie
anonimowości podatników nie jest wyłącznie cechą
charakterystyczną polskiego systemu. Analogiczna
zasada obowiązuje na Węgrzech, w kraju, który jako
pierwszy wprowadził możliwość przekazywania 1%
swojego podatku na rzecz wybranej organizacji pro-
wadzącej działalność o charakterze pożytku publicz-
nego (tzw. zasada węgierska).
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż w dniu
21 grudnia 2007 r. w portalu internetowym Mini-
sterstwa Finansów (www.mf.gov.pl) został zamiesz-
czony Komunikat w sprawie przekazywania 1% po-
datku na rzecz organizacji pożytku publicznego za
pośrednictwem urzędów skarbowych, w którym po-
informowano podatników, iż w składanym zeznaniu
podatkowym – oprócz danych pozwalających na wła-
ściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku publicz-
nego (nazwa oraz numer wpisu do KRS) – mogą po-
dać informacje mogące mieć wpływ na dystrybucję
środków gromadzonych przez organizację pożytku
publicznego. Powyższe informacje zostaną przesła-
ne organizacji pożytku publicznego przez organ po-
datkowy jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie opracowania pt.
„Założenia nowego Prawa geodezyjnego
i zmian w prawie związanych z infrastrukturą
informacji przestrzennej” (572)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-572/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Michała Stuligrosza w sprawie opracowania
pt. „Założenia nowego Prawa geodezyjnego i zmian
w prawie związanych z infrastrukturą informacji
przestrzennej” uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż istnieje ogromne
zapotrzebowanie społeczne i środowiskowe na doko-
nanie gruntownej nowelizacji prawa w zakresie geo-
dezji i kartografii w celu dostosowania przepisów do
nowych wymogów gospodarki rynkowej, zmian
ustrojowych przeprowadzonych w Polsce po 1989 r.,
a także wymagań związanych z przynależnością
Polski do Unii Europejskiej.
Wobec powyższego konieczne jest opracowanie
nowych założeń do prawa geodezyjnego i kartogra-
ficznego z wykorzystaniem m.in. opinii ekspertów
związanych bezpośrednio z branżą geodezyjną.
Planowane jest, aby przedmiotowe założenia, które
powstaną w wyniku szerokich konsultacji z organi-
zacjami zawodowymi i z przedstawicielami admini-
stracji zarówno rządowej, jak i samorządowej,
a także opinie ekspertów stanowiły przedmiot prac
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego. W pracach ww. komisji będzie uczestniczył
również główny geodeta kraju, który zaprezentuje
zebrane w szeroko pojętym środowisku geodezyj-
nym propozycje kierunków zmian w zakresie geo-
dezji i kartografii.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż omawiane za-
łożenia, a następnie projekt nowej ustawy z zakresu
geodezji i kartografii będą stanowić realizację części
zadań w ramach trwających aktualnie prac nad do-
kończeniem reformy administracji publicznej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie Lekarskiego Egzaminu
Państwowego (573)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jerzego Ziętka w sprawie le-
karskiego egzaminu państwowego, przesłaną przy
piśmie SPS-023-573/08, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Egzamin państwowy kończący staż podyplomo-
wy lekarzy i lekarzy dentystów został wprowadzo-
ny ustawą o zawodach lekarza i lekarza dentysty
z dnia 5 grudnia 1996 r. (Dz. U. Nr 28, poz. 152
z 1997 r., z późn. zm.), jednakże wskutek wydłuża-
nia vacatio legis w tym zakresie został przeprowa-
dzony po raz pierwszy dopiero w roku 2004. Prawo
wprowadzające LEP uchwalił parlament, a prezy-
dent podpisał ww. ustawę. Ministerstwo Zdrowia
zostało zobowiązane do określenia ram prawnych
wspomnianego egzaminu, co wypełniło, wydając
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 24 marca
2004 r. w sprawie stażu podyplomowego lekarza
i lekarza dentysty (Dz. U. z dnia 8 kwietnia 2004 r.
Nr 57, poz. 553, z późn. zm.), określające sposób od-
bywania stażu oraz przeprowadzenia egzaminu.
Zasady organizacji i przeprowadzania lekarskiego
egzaminu państwowego (zwanego dalej LEP) oraz
lekarsko-dentystycznego egzaminu państwowego
(zwanego dalej LDEP) zostały unormowane w § 16–
–22 ww. rozporządzenia.
Egzaminy te, zgodnie z art. 5 ust. 3 pkt 2 ustawy
z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i leka-
rza dentysty (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204, z poźn.
zm.), warunkują uzyskanie prawa wykonywania za-
wodu lekarza oraz lekarza dentysty.
Uprzejmie informuję, że zakres wiedzy, jaką eg-
zekwuje ten egzamin, wynikający z ramowego pro-
gramu stażu podyplomowego, został uzgodniony
z konsultantami krajowymi w odpowiednich dzie-
dzinach medycyny, a pytania do niego są każdorazo-
wo przygotowywane przez zespół ekspertów powo-
łanych przez CEM.
Egzamin przeprowadzany jest w formie testowej
i składa się z 200 zadań. Należy w tym miejscu pod-
kreślić, iż egzamin nie jest składany przed Centrum
Egzaminów Medycznych, lecz przed komisją egza-
minacyjną, w skład, której wchodzą: przewodniczą-
cy – przedstawiciel CEM oraz członkowie reprezen-
tujący rektorów wyższych uczelni medycznych, wo-
jewodę oraz okręgową radę lekarską.
W przypadku gdy lekarz nie uzyska wyniku po-
zytywnego albo też wynik ten jest dla lekarza niesa-
tysfakcjonujący, może przystąpić do LEP/LDEP po-
nownie w kolejnym terminie. Rozporządzenie nie
607
określa liczby kolejnych terminów egzaminu ani też
nie wprowadza ograniczeń czasowych.
Egzamin przygotowywany jest przez zespół osób
posiadających wiedzę i kwalifikacje w dziedzinach
medycyny objętych egzaminem. Ze względu na to, iż
posiada on formę testu, jest obiektywnym zweryfi-
kowaniem wiedzy lekarza. Umożliwia również ujed-
nolicenie tej oceny wobec wszystkich zdających.
LEP/LDEP jest obiektywnym narzędziem kwali-
fikacji do specjalizacji lekarskich.
Sprawa LEP była kilkakrotnie rozpatrywana
przez Konferencję Rektorów Uczelni Medycznych
oraz samorząd lekarski. Generalnie nie ma obecnie
opinii o potrzebie jego likwidacji, przeciwnie, wielo-
krotnie podkreślana była pozytywna rola LEP i jego
wpływ na zwiększenie poziomu wyszkolenia lekarzy
(w tym lekarzy, którzy ukończyli uczelnie medyczne
poza granicami naszego kraju, a ubiegają się o pra-
wo wykonywania zawodu w Polsce).
Zapis w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r.
w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych,
wskazujący LEP i LDEP jako niezbędny warunek
uzyskania prawa wykonywania zawodu, wynika
z obowiązujących przepisów w Polsce.
W wielu krajach Unii Europejskiej lekarze zdają
egzaminy analogiczne do lekarskiego egzaminu
państwowego, natomiast zgodnie z ww. dyrektywą
weryfikacja w postaci LEP jest dla lekarzy spoza
Unii Europejskiej. Nierzadko są to dwa egzaminy
w czasie studiów – jeden z części przedklinicznej
i drugi z części klinicznej, zatem rozwiązanie przy-
jęte w ustawie o zawodach lekarza i lekarza denty-
sty nie jest wyjątkowe ani precedensowe.
Według opracowania „Medicine and Medical
Education In Europe – The Eurodoctor” z 1998 r.
Dr Gunther Eysenbach, egzaminy stanowiące wa-
runek zaliczenia pewnego etapu kształcenia prze-
prowadzane są w następujacych krajach:
— Niemcy (wieloetapowe egzaminy w czasie
studiów – Preclinical State Examination, First Clin-
ical Examination, Second Clinical Examination,
Third Clinical Examination),
— Szwecja (kraj EOG nie UE – teoretyczny egza-
min po stażu),
— Holandia (final licencing exam),
— Luxemburg,
— Wielka Brytania (MB exam – egzamin końco-
wy studiów),
— Francja (po II etapie studiów Certificate of
Clinical and Therapeutic Synthesis),
— Włochy (3-dniowy National Level Exam
z 6 dziedzin).
Staż obowiązuje (6–24 miesięcy) w następują-
cych krajach: Austria, Niemcy, Dania, Norwegia,
Szwecja, Irlandia, Wielka Brytania, Portugalia
i Włochy.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
w świetle obecnie obowiązujących przepisów praw-
nych nie jest możliwe odstąpienie od przeprowadza-
608
nia LEP i LDEP ani zwolnienie z niego części zdają-
cych lekarzy. Ponadto nie wydaje się racjonalne ani
uzasadnione ekonomicznie dzielenie LEP na części
dotyczące poszczególnych dziedzin medycyny i ich
odrębne ocenianie (i zaliczanie części LEP). Prze-
czyłoby to spójnej ocenie wykształcenia lekarza po-
przez LEP. Lista podręczników zalecanych przez po-
szczególnych konsultantów krajowych osobom przy-
gotowującym się do LEP zamieszczona jest na stro-
nach internetowych Centrum Egzaminów Medycz-
nych i będzie sukcesywnie weryfikowana.
Jednocześnie pragnę poinformować o zmianach
przepisów ustawy o zawodach lekarza i lekarza den-
tysty w zakresie LEP i LDEP, która weszła w życie
10 października 2007 r. (Dz.. U. z 2007 r. Nr 176,
poz. 1238). Obecnie przygotowywana jest również
nowelizacja rozporządzenia w sprawie stażu pody-
plomowego lekarza i lekarza dentysty w tym zakre-
sie. Wejście w życie zmian spowoduje uniezależnie-
nie możliwości zdawania LEP i LDEP od ukończe-
nia stażu podyplomowego (nie będzie już egzaminu
państwowego kończącego staż podyplomowy), co
wydaje się wychodzić naprzeciw niektórym postula-
tom zgłaszanym przez młodych lekarzy. Młodzi le-
karze będą mogli przystępować do LEP i LDEP do-
datkowo w dwóch terminach jeszcze w trakcie stażu
podyplomowego, co może mieć wpływ na skrócenie
okresu od zakończenia stażu do rozpoczęcia specja-
lizacji. Planowane są także zmiany w zakresie LEP/
LDEP dotyczące zamieszczenia pytań z onkologii,
kardiologii i zdrowia publicznego w ramach 200 za-
dań testowych.
Ponadto pragnę zaznaczyć, że jest to temat kon-
trowersyjny. Kwestia LEP zawsze budziła wiele
emocji, nie tylko w środowiskach młodych lekarzy.
Rząd pana Donalda Tuska przywiązuje do tego za-
gadnienia dużą uwagę, o czym świadczy chociażby
poruszenie tego tematu w exposé pana premiera.
Zmiany, o których mowa powyżej, są przedmiotem
intensywnych prac Ministerstwa Zdrowia i powinny
doprowadzić do koniecznych zmian wychodzących
naprzeciw oczekiwaniom środowiska.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie poradni
psychologiczno-pedagogicznych działających
w szkołach w ramach programu
„Zero tolerancji dla przemocy w szkole” (574)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją z dnia 21 stycznia 2008 r. (SPS-023-574/08)
złożoną przez Pana Posła Jerzego Ziętka w sprawie
poradni psychologiczno-pedagogicznych w szkołach
w ramach programu: „Zero tolerancji dla przemocy
w szkole”, uprzejmie wyjaśniam.
1. Idea powołania punktów konsultacyjnych
w szkołach przez poradnie psychologiczno-pedago-
giczne ma swoje źródło w raporcie nt. „Diagnozy za-
spokojenia przez publiczne poradnie psychologiczno-
-pedagogiczne potrzeb w zakresie pomocy psycholo-
giczno-pedagogicznej” przygotowanym w 2005 r.
przez Centrum Metodyczne Pomocy Psychologicz-
no-Pedagogicznej w Warszawie. Wśród wielu wnio-
sków płynących z raportu jeden dotyczył potrzeby
wprowadzenia stałych i częstych dyżurów pracow-
ników poradni w szkołach, a także usytuowania po-
radni możliwie najbliżej miejsca zamieszkania.
Zwracano też uwagę na długie terminy oczekiwania
na przyjęcie w poradni, często w sytuacji, gdy kon-
sultacja, informacja, porada, a nie badania wymaga-
jące poświęcenia dużej ilości czasu, byłyby wystar-
czające do rozwiązania istniejącego problemu.
Cele powołanych punktów konsultacyjnych i pro-
cedury związane z ich organizacją zostały zdefinio-
wane w cytowanym przez Pana Posła piśmie
nr DMB-RP-620-63/07 z 3 października 2007 r.
i skierowanym do wojewodów i kuratorów oświaty.
Z informacji napływających do MEN wynika, że idea
zorganizowania tych punktów została pozytywnie
przyjęta przez poradnie oraz samych uczniów, rodzi-
ców i nauczycieli.
2. W cytowanym w pkt 1 piśmie podkreślano, by
przy ustalaniu lokalizacji punktu zagwarantować
samodzielne pomieszczenie umożliwiające prowa-
dzenie rozmów w atmosferze poufności. Do mini-
sterstwa nie wpłynęły żadne skargi wskazujące na
odstępstwa od tej wytycznej.
3. Nieliczne artykuły prasowe, w których na pod-
stawie rozmów z kilkoma dyrektorami poradni su-
gerowano nietrafność decyzji o ich powołaniu, nie
powinny skłaniać do zaniechania działań w tym za-
kresie. Ministerstwo otrzymuje sygnały potwierdza-
jące zasadność organizowania punktów i potrzebę
ich kontynuowania.
4. Propozycja takiego poszerzenia zadań pedago-
gów zatrudnionych w szkołach, aby mogli w szer-
szym niż dotychczas zakresie bezpośrednio w szkole
rozwiązywać różne problemy uczniów przejawiających

zachowania problemowe w relacjach z otoczeniem
oraz sprawiających trudności wychowawcze i w na-
uce nie wymaga zmian w przepisach prawa oświato-
wego. Zadania pedagoga szkolnego oraz formy pomocy
psychologiczno-pedagogicznej, możliwe do realizowa-
nia w szkole, zostały określone w rozporządzeniu mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 7 stycznia
2003 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomo-
cy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przed-
szkolach, szkołach i placówkach (Dz.U. Nr 11, poz. 114
z późn. zm.). Zakres zadań pedagoga nie może wykra-
czać poza jego kompetencje zawodowe. Dlatego część
zadań o charakterze diagnostyczno-terapeutycznym
powinien realizować psycholog. Problemem pozostaje
kwestia zwiększenia w szkołach liczby zatrudnionych
pedagogów, a także psychologów, logopedów i dorad-
ców zawodowych.
5. W 2008 r. wdrożony zostanie program „Bez-
pieczna i przyjazna szkoła”, który przewiduje reali-
zację pakietu zadań mających na celu poprawę kli-
matu szkoły, a w konsekwencji ograniczenie zacho-
wań ryzykownych, w tym nadużywania substancji
psychoaktywnych i zachowań agresywnych wśród
dzieci i młodzieży. Zadania te będą się koncentrować
w kilku podstawowych obszarach, uwzględniających
najważniejsze czynniki poprawy warunków psycho-
społecznych szkoły, takich jak:
- umiejętności wychowawcze i profilaktyczne na-
uczycieli,
- uspołecznienie szkoły,
- rozszerzenie oferty pozalekcyjnej i pozaszkolnej
adresowanej do uczniów,
- wsparcie działań wychowawczo-profilaktycz-
nych i edukacyjnych w szkołach i środowiskach lo-
kalnych, przeciwdziałających zachowaniom proble-
mowym dzieci i młodzieży,
- promowanie i pilotaże nowych rozwiązań i form
działania w zakresie redukcji zachowań agresyw-
nych uczniów i kontrolowania agresji poprzez inte-
raktywne działania wychowawcze, w tym także
działania zwiększające autonomię uczniów,
- udostępnienie i rozszerzenie specjalistycznej
pomocy psychologiczno-pedagogicznej,
- zwiększenie roli liderów młodzieżowych oraz
organizacji i stowarzyszeń obywatelskich, szczegól-
nie organizacji i stowarzyszeń młodzieżowych w ży-
ciu szkoły,
- poprawa jakości pracy placówek resocjalizacyj-
no-wychowawczych systemu oświaty.
Zapewniam Pana Marszałka oraz Pana Posła, że
Ministerstwo Edukacji Narodowej konsekwentnie
będzie podejmowało działania zmierzające do wyeli-
minowania występujących w szkołach zjawisk prze-
mocy i agresji. Ten aspekt profilaktyki będzie szcze-
gólnie brany pod uwagę.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
609
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie wprowadzenia dodatkowego zapisu
w § 2 i § 12 projektu rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi dotyczącego
szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Podstawowe usługi dla gospodarki
i ludności wiejskiej, objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(576)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Wojcie-
cha Pomajdy, przekazaną przy piśmie z dnia
21.01.2008 r., znak: SPS-023-576/08, dotyczącą
wprowadzenia dodatkowego zapisu w § 2 i § 12 do
projektu rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności
wiejskiej objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, uprzejmie informuję,
że kryteria selekcji zostały przygotowane dużo wcze-
śniej niż projekt rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Podstawowe usługi dla gospodarki i lud-
ności wiejskiej objętego Programem Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013. Były tematem
spotkań z przedstawicielami samorządów woje-
wództw, przedstawicielami gmin oraz organizacji
pozarządowych działających na obszarach wiejskich.
Następnie, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE)
nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów
wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz. Urz.
UE L 277 z 21.10.2005, str. 1, z późn. zm.), zostały
zatwierdzone uchwałą Komitetu Monitorującego.
W związku z tym wprowadzenie dodatkowego
kryterium środowiskowego na obecnym etapie prac
nad rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju
wsi w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności
wiejskiej objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, którego konsultacje
zakończyły się w dniu 21 września 2007 r., spowodo-
wałoby konieczność przeprowadzenia ponownych
konsultacji i zmiany uchwały Komitetu Monitorują-
cego, co wpłynęłoby na opóźnienie w uruchomieniu
działania.
Ponadto kryteria środowiskowe były również
przedmiotem dyskusji z przedstawicielami Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu na spotkaniu, które
odbyło się w dniu 9.01.2008 r. w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi. Przedstawiciele Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu zgodzili się ze stano-
610
wiskiem ministra rolnictwa i rozwoju wsi, że dodat-
kowe kryterium oceny wniosków promujące gminy
położone na obszarze Natura 2000 lub parku naro-
dowego powinno być uwzględnione przez samorządy
województw jako kryterium regionalne, za które
jest przyznawana punktacja.
Uzasadnieniem dla takiego podejścia jest nałożo-
ny przepisami projektu rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Podstawowe usługi dla gospo-
darki i ludności wiejskiej objętego Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 obo-
wiązek oceny wniosków o przyznanie pomocy z za-
stosowaniem kryterium regionalnego, które według
przepisów projektu rozporządzenia jest oparte na
mierzalnym wskaźniku i uwzględnia specyfikę wo-
jewództwa. Argumenty przywołane w piśmie powin-
ny być uwzględnione przez samorządy województw,
tak aby w ramach określenia kryterium regionalne-
go samorządy województw mogły uznać za mierzal-
ne kryterium środowiskowe.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia spółek
prawa handlowego do grona beneficjentów działa-
nia: Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności
wiejskiej, uprzejmie informuję, że zgodnie z zapisa-
mi PROW 2007–2013 beneficjentami działania są
gmina lub jednostka organizacyjna, dla której or-
ganizatorem jest jednostka samorządu terytorial-
nego wykonująca zadania określone w zakresie po-
mocy. W związku z tym, w świetle postanowień
PROW 2007-2013 oraz przepisów o gospodarce nie-
ruchomościami, o pomoc w ramach działania mogą
ubiegać się jednoosobowe spółki kapitałowe gminy,
wykonujące zadania własne gminy obejmujące za-
dania określone w zakresie pomocy w ramach tego
działania.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie braku środków finansowych
na wykup gruntów, uniemożliwiającego
planową realizację wojewódzkiego programu
małej retencji wodnej, a w szczególności
budowę sztucznych zbiorników wodnych (578)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 21 stycz-
nia 2008 r., nr SPS-023-578/08, interpelacją Pana
Posła Marka Zielińskiego w sprawie finansowania
wojewódzkich programów małej retencji wodnej
oraz realizacji zadań wynikających z obowiązku wy-
konywania praw właścicielskich Skarbu Państwa
w zakresie utrzymania urządzeń melioracyjnych
uprzejmie informuję:
Zgodnie z zapisami Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 w ramach działa-
nia: Poprawianie i rozwijanie infrastruktury zwią-
zanej z rozwojem i dostosowaniem rolnictwa i leśnic-
twa (schemat II – Gospodarowanie rolniczymi zaso-
bami wodnymi) możliwe jest uzyskanie pomocy fi-
nansowej na realizację projektów w zakresie melio-
racji wodnych, a także projektów związanych z kształ-
towaniem przekroju podłużnego i poprzecznego oraz
układu poziomego koryta cieku naturalnego, pod
warunkiem że służą one regulacji stosunków wod-
nych w glebie, ułatwieniu jej uprawy oraz ochronie
przeciwpowodziowej użytków rolnych.
Wspomniana pomoc polega na refundacji maksy-
malnie 100% kosztów kwalifikowalnych poniesio-
nych na realizację ww. projektów, przy czym ze środ-
ków unijnych do 75% tych kosztów, a co najmniej
25% – z budżetu państwa. Koszt wykupu gruntu
pod inwestycje nie może przy tym stanowić więcej
niż 10% całkowitych kosztów kwalifikowalnych.
Stosownie do przepisów art. 75 ustawy z dnia
18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) omawiane zadania
realizuje – jako zadania z zakresu administracji rzą-
dowej – marszałek województwa.
Środki na ich finansowanie zostały zaplanowane
w ustawie budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycz-
nia 2008 r. w:
— budżetach wojewodów – 147 242 tys. zł. Wy-
datki te przeznaczone są również na finansowanie
wymienionych w interpelacji prac związanych m.in.
z utrzymaniem czystości i porządku jezior, przez
które przepływają cieki (zaliczane do melioracji wod-
nych), oraz rozbiórkę pomostów wybudowanych na
tych jeziorach,
— rezerwach celowych:
a) „Utrzymanie urządzeń melioracji wodnych
podstawowych i wód istotnych dla regulacji stosun-
ków wodnych na potrzeby rolnictwa” w kwocie
25 000 tys. zł. Środki te będą przeznaczone – podob-
nie jak w roku ubiegłym – na uzupełnienie wydat-
ków zaplanowanych na ten cel w budżetach wojewo-
dów, w kwotach uzgodnionych przez Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z wojewodami. Rezerwa ta
zostanie podzielona na poszczególne województwa
według jednolitych kryteriów, z uwzględnieniem
m.in. długości wałów przeciwpowodziowych, liczby
przepompowni, długości rzek uregulowanych i ka-
nałów oraz liczby zbiorników,
b) „Finansowanie wspólnej polityki rolnej i ry-
backiej, programów operacyjnych, w tym progra-
mów pomocy technicznej, innych programów finan-
sowanych z budżetu Unii Europejskiej, Norweskiego
Mechanizmu Finansowego i EOG, Szwajcarsko-Pol-

skiego Programu Współpracy, a także na pokrycie
potrzeb wynikających z różnic kursowych przy re-
alizacji programów finansowanych z UE oraz kon-
trakty wojewódzkie” w kwocie 21 579 342 tys. zł.
Z rezerwy tej będą finansowane projekty realizowa-
ne z udziałem środków Unii Europejskiej, w tym
w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 – w pułapach dopuszczonych
przez przepisy prawa Unii Europejskiej.
Pragnę zauważyć, że działania objęte progra-
mem małej retencji wodnej realizowane są wieloto-
rowo przez różnych administratorów i użytkowni-
ków obiektów pod skoordynowanym nadzorem
służb melioracyjnych. Są one finansowane z róż-
nych źródeł: środki budżetowe wspomagane środ-
kami narodowego i wojewódzkich funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej, Ekofunduszu,
Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych, użytkowni-
ków indywidualnych (głównie na budowę stawów
rybnych) itp. Ponadto w województwach objętych
programem wieloletnim „Program dla Odry – 2006”
środki na zadania w zakresie małej retencji wodnej
zwiększane są z rezerwy budżetowej na finansowa-
nie programu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie młodocianych pracowników,
którzy w latach 60., po ukończeniu
14. roku życia, zaczynali pracę zawodową (579)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak SPS-023-579/08, interpe-
lacją Poseł Iwony Guzowskiej w sprawie młodocia-
nych pracowników, którzy w latach 60. po ukończe-
niu 14 roku życia zaczynali pracę zawodową, pragnę
uprzejmie poinformować, co następuje:
Obecnie obowiązujące przepisy z zakresu ubez-
pieczeń społecznych ściśle określają warunki, jakie
musi spełnić osoba zainteresowana uzyskaniem pra-
wa do emerytury.
Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) prawo
do emerytury – ubezpieczonemu mężczyźnie urodzo-
nemu przed dniem 1 stycznia uzależnia, po pierwsze,
od osiągnięcia co najmniej 65 lat życia, po drugie, od
611
okresu ubezpieczenia, okresu składkowego i nie-
składkowego wynoszącego co najmniej 25 lat.
Jeżeli ubezpieczony mężczyzna urodzony przed
dniem 1 stycznia 1949 r., będący pracownikiem, nie
osiągnął wieku emerytalnego, może przejść na eme-
ryturę po osiągnięciu wieku 60 lat i jeżeli ma co naj-
mniej 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz
został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy.
Ta konstrukcja prawna określona w art. 29
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z FUS nie stanowi, mimo posia-
dania przez mężczyzn ponad 40-letniego okresu
składkowego i nieskładkowego, przesłanki do przy-
znania prawa do wcześniejszej emerytury – jak ma
to miejsce w odniesieniu do kobiet.
Na tle zróżnicowań granicy wieku emerytalnego
i długoletniego okresu ubezpieczenia wypowiedział
się Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia
23 października 2007 r. orzekł, że przepis art. 29
ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z FUS, w zakresie, w jakim nie przy-
znaje prawa do emerytury w obniżonym wieku eme-
rytalnym mężczyźnie, który – odpowiednio jak ko-
bieta, która nabywa to prawo po osiągnięciu 55 lat
i co najmniej 30-letniego okresu składkowego i nie-
składkowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej 35-
-letni okres składkowy i nieskładkowy, jest niezgod-
ny z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP.
Zgodnie z orzeczeniem trybunału przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
Mając więc na względzie orzeczenie Trybunału
Konstytucyjnego, Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej przygotowało w trybie pilnym projekt
ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektó-
rych innych ustaw, w którym znalazła się również
propozycja zmiany treści art. 29 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, której celem jest zrealizowanie wyro-
ku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 paździer-
nika 2007 r.
Zgodnie z propozycją zawartą w projekcie męż-
czyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowa-
nym kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, które posiadają obecnie kobiety.
W dniu 5 lutego 2008 r. przedmiotowy projekt
ustawy został przyjęty przez Radę Ministrów, a w dniu
11 lutego br. skierowany do Sejmu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
612
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Iwony Guzowskiej
i Arkadiusza Rybickiego
w sprawie wprowadzenia ulgi na dzieci
od dochodów uzyskanych przez podatników
w 2007 r. (580)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r., nr SPS-
-023-580/08, interpelacją posłów Iwony Guzowskiej
i Arkadiusza Rybickiego w sprawie zmian ustaw
o podatku dochodowym od osób fizycznych uprzej-
mie wyjaśniam:
Ulga podatkowa dla podatników podatku docho-
dowego od osób fizycznych wychowujących dzieci zo-
stała wprowadzona na podstawie:
— ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588),
— ustawy z dnia 5 września 2007 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. Nr 191, poz. 1361).
Przepisy ww. ustaw dały podatnikowi podatku
dochodowego (rozliczającemu się według skali po-
datkowej) prawo do odliczenia rocznie początkowo
kwoty stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych
dzieci i kwoty 120 zł (jeżeli podatnik w roku podat-
kowym wychowywał własne lub przysposobione
dzieci, tj. dzieci małoletnie, dzieci, bez względu na
ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami
otrzymywały zasiłek pielęgnacyjny, dzieci do ukoń-
czenia 25 lat uczące się w szkołach, o ile w roku po-
datkowym dzieci te nie uzyskały dochodów, z wyjąt-
kiem dochodów wolnych od podatku dochodowego,
renty rodzinnej oraz dochodów w wysokości niepo-
wodującej obowiązku zapłaty podatku), która osta-
tecznie została zwiększona do wysokości podwójnej
kwoty zmniejszającej podatek w pierwszym prze-
dziale skali podatkowej.
Ulga w tej postaci obowiązywała już w 2007 r.,
ale jej skutki po raz pierwszy wystąpią w 2008 r. ze
względu na odliczenie tej ulgi przez uprawnionych
podatników w rocznym rozliczeniu podatku docho-
dowego od osób fizycznych.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że do pro-
gnozy dochodów z tytułu podatku dochodowego od
osób fizycznych na 2008 r. przyjęto m.in. następują-
ce wielkości makroekonomiczne determinujące dy-
namikę podstawy opodatkowania:
— realną dynamikę wynagrodzeń w gospodarce
narodowej – 103,6%,
— dynamikę zatrudnienia w gospodarce narodo-
wej (102,0%), dynamikę liczby emerytów i rencistów
z pozarolniczego systemu ubezpieczeń społecznych
(100,9%), dynamikę liczby emerytów i rencistów
z rolniczego systemu ubezpieczeń społecznych (96,5%),
— średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów
i usług konsumpcyjnych – 2,3%.
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia
skutki proponowanych na ten rok zmian systemo-
wych, m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszają-
cej podatek w pierwszym przedziale skali podatko-
wej (ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r.,
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie
jej w rozliczeniu rocznym),
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierw-
szym przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
do 1335 zł,
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49%
w 2008 r.,
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku na-
leżnego na rzecz organizacji pożytku publicznego,
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwot-
nymi założeniami ustawy, tj. obniżenie o kolejne
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy),
w stosunku do już obniżonej o 3 punkty procentowe
(tylko po stronie pracownika) w 2007 r., która bę-
dzie skutkować wyższą podstawą opodatkowania
dochodów osób fizycznych,
— podwyższenia diet dla osób przebywających
czasowo za granicą uzyskujących przychody ze sto-
sunku pracy.
W dniu 5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu Zespołu
do Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego była pod-
noszona kwestia możliwości zwiększenia, w związku
z ulgą prorodzinną, udziału jednostek samorządu te-
rytorialnego w podatku PIT.
Strona samorządowa zespołu stwierdziła, że
wprowadzenie ulgi prorodzinnej spowoduje, iż w ka-
sach samorządowych zabraknie 3,4 mld zł, co ozna-
cza zmniejszenie o tę kwotę możliwości absorpcyj-
nych środków unijnych i spowolnienie procesu inwe-
stycyjnego. Co więcej, brak tej kwoty narusza – zda-
niem strony samorządowej – finanse samorządów
tak, iż zagraża to realizacji przez nie zadań. W związ-
ku z tym strona samorządowa proponuje zwiększe-
nie udziału w PIT, gminom – o 4,45%, powiatom
– o 1,25% i województwom – o 0,18%.
Strona rządowa poinformowała, iż zgodnie z sza-
cunkami przeprowadzonymi na potrzeby projektu
ustawy budżetowej na rok 2008 zwiększenie ulgi
prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora finan-
sów publicznych w wysokości 7108 mln zł. Ponieważ
w 2008 r. udział jednostek samorządu terytorialne-
go we wpływach z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych wynosić będzie 48,34%, szacuje się, że sku-

tek dla jednostek samorządu terytorialnego wynie-
sie około 3436 mln zł, co – w warunkach roku 2008
– odpowiada udziałowi we wpływach z tego podatku
w wysokości 6,45%, z czego dla: gmin – 4,87%, po-
wiatów – 1,37%; województw – 0,21%.
Strona rządowa zauważyła, iż planowana na
2008 r. kwota wpływów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych (po uwzględnieniu m.in.
ulgi, o której mowa wyżej), stanowiąca podstawę do
naliczenia udziałów we wpływach z tego podatku
dla jednostek samorządu terytorialnego, w porów-
naniu do analogicznej kwoty na rok 2007, jest wyż-
sza o 8,0%.
Jeśli zaś chodzi o ewentualną rekompensatę
skutków wprowadzenia w podatku dochodowym od
osób fizycznych tzw. ulgi prorodzinnej poprzez zwięk-
szenie procentowego udziału w podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, uprzejmie informuję, że
w chwili obecnej kwestia ta nie jest możliwa do zre-
alizowania.
Obecnie Ministerstwo Finansów nie ma możli-
wości podania bardziej szczegółowej informacji
o skutkach finansowych omawianej ulgi, bowiem
nie dysponuje danymi dotyczącymi m.in. liczby
dzieci w poszczególnych gminach, na które będzie
przysługiwała omawiana ulga podatkowa i których
rodzice bądź opiekunowie dokonają stosowanego
odliczenia od podatku.
Szczegółowe wyliczenie ubytku dochodów z tytu-
łu udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych w poszczególnych jednostkach sa-
morządu terytorialnego w związku ze zwiększoną
ulgą podatkową będzie możliwe we wrześniu 2008 r.
po otrzymaniu wstępnych danych o podatku docho-
dowym od osób fizycznych, wykazanych w rocznym
zeznaniu podatkowym za 2007 r., złożonym w 2008 r.
Dopiero na podstawie ww. danych będzie możliwe
przeprowadzenie rzetelnej analizy w tym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że kwestia realizacji przedsięwzięć niezbęd-
nych do przeprowadzenia finałów Euro 2012 została
uregulowana w ustawie z dnia 7 września 2007 r.
o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 (Dz. U.
Nr 173, poz. 1219).
W świetle ustawy przygotowanie i wykonanie
przedsięwzięć Euro 2012 finansuje się w szczególno-
ści ze środków budżetu państwa ustalonych w usta-
wach budżetowych, w tym w ramach limitu wydat-
ków na programy wieloletnie, budżetów jednostek
samorządu terytorialnego ustalonych w uchwałach
budżetowych, w tym w ramach limitu wydatków na
programy wieloletnie oraz środków z budżetu Unii
Europejskiej oraz niepodlegających zwrotowi środ-
ków z pomocy udzielonej przez państwa członkow-
skie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) oraz innych środków pochodzących ze źró-
deł zagranicznych, niepodlegających zwrotowi.
Na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o przygotowa-
niu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce
613
Nożnej UEFA EURO 2012 rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 12 października 2007 r. w sprawie
wykazu przedsięwzięć Euro 2012 (Dz. U. Nr 192,
poz. 1385) został określony wykaz przedsięwzięć re-
alizowanych na zasadach określonych w tej ustawie.
Ponadto w celu przygotowania i wykonania
przedsięwzięć Euro 2012 Rada Ministrów ustanowi
program wieloletni, który będzie zawierał m.in. za-
dania, które mają być sfinansowane z budżetu pań-
stwa, i łączne nakłady, w tym z budżetu państwa, na
realizację programu.
Tak więc finansowanie lub dofinansowanie za-
dań związanych z organizacją Euro 20012 będzie
następowało głównie z budżetu państwa, bowiem
obecnie obowiązujące przepisy dopuszczają zarówno
finansowanie, jak i dofinansowanie z budżetu pań-
stwa zadań wykonywanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego.
Ww. ustawa określa również zasady przygoto-
wania finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012. Jednym z po-
stanowień ustawy są zasady tworzenia i działania
spółek celowych do przygotowania i wykonania
przedsięwzięć Euro 2012. Spółki będą powoływane
przez Skarb Państwa oraz przez miasta-gospoda-
rzy mistrzostw: Warszawę, Poznań, Gdańsk, Cho-
rzów, Wrocław i Kraków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Pęzioł
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera
w sprawie pozostawienia wypłaty
świadczeń alimentacyjnych
z funduszu alimentacyjnego w kompetencjach
ośrodków pomocy społecznej (581)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-581/08, dotyczą-
ce interpelacji posłów Piotra Nowaka i Arkadego
Fiedlera w sprawie pozostawienia wypłaty świad-
czeń alimentacyjnych z funduszu alimentacyjnego
w kompetencji ośrodków pomocy społecznej, uprzej-
mie informuję:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej pro-
wadzone są prace nad nowelizacją ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów. Celem noweli-
zacji jest dokonanie koniecznych zmian o charakte-
rze merytorycznym i legislacyjnym. Dotyczy to do-
614
precyzowania niektórych przepisów oraz usunięcia
oczywistych błędów, które znajdują się w uchwalonej
ustawie.
Zgodnie z opinią Rady Legislacyjnej, która wyra-
ziła negatywne stanowisko co do nowelizacji przepi-
sów w okresie ich vacatio legis, gdyż prowadzi to do
obniżenia zaufania do stanowienia prawa, noweliza-
cja ta ogranicza się do poprawek niezbędnych ze
względu na prawidłowe wdrożenie ustawy w życie.
Nowelizacja ustawy jest obecnie w trakcie uzgod-
nień międzyresortowych oraz z partnerami społecz-
nymi. Przewiduje się skierowanie projektu ustawy
pod obrady Rady Ministrów do końca lutego 2008 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że poselski
projekt ustawy o pomocy osobom uprawnionym do
alimentów w pierwotnej wersji nie przewidywał re-
alizacji zadania pomocy osobom uprawnionym do
alimentów wyłącznie przez urząd gminy. Rozwiąza-
nie takie wprowadzone zostało podczas prac parla-
mentarnych, w ramach poprawki poselskiej. Jako
uzasadnienie tych zmian posłowie podnosili, że ze
względu na charakter pomocy świadczenie z fundu-
szu alimentacyjnego nie jest świadczeniem z obsza-
ru pomocy społecznej. Odmienność tego świadcze-
nia od świadczeń realizowanych przez pomoc spo-
łeczną bardzo mocno akcentowali przedstawiciele
Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej na rzecz Usta-
wy Fundusz Alimentacyjny. Posłowie i senatorowie
podnosili ponadto, opierając się na opiniach pracowni-
ków ośrodków pomocy społecznej, że nałożony na
ośrodki pomocy społecznej obowiązek realizacji świad-
czeń rodzinnych, zaliczki alimentacyjnej, a w przy-
szłości świadczeń z funduszu alimentacyjnego unie-
możliwia prawidłową realizację zadań przypisanych
pomocy społecznej, w szczególności pracy z rodzina-
mi, z osobami wykluczonymi ze społeczeństwa bądź
tym wykluczeniem zagrożonymi.
W tej sytuacji inicjatywa ministra pracy i polity-
ki społecznej, mająca na celu zmianę przepisów, któ-
re jeszcze nie weszły w życie, aby dopuścić możliwość
realizacji zadań wynikających z ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów przez ośrodki
pomocy społecznej, nie wydaje się znajdować uza-
sadnienia. Tym bardziej że problem ten był bardzo
szeroko rozważany w trakcie prac parlamentarnych
i przyjęte rozwiązanie zyskało pełną aprobatę.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera
w sprawie wpływu „Krajowego planu
rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012”
na ZE PAK SA (582)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację panów posłów Tomasza Piotra Nowaka
oraz Arkadego Fiedlera z dnia 8 stycznia br. dotyczą-
cą projektu rozporządzenia Rady Ministrów w spra-
wie przyjęcia „Krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012”, uprzej-
mie przekazuję poniższe informacje.
W chwili obecnej trwają prace nad analizą uwag
zgłoszonych w trakcie uzgodnień społecznych i mię-
dzyresortowych. Duża część uwag dotyczy ilości
uprawnień do emisji przyznanych sektorowi energe-
tycznemu. Należy pamiętać, że projekt rozporządze-
nia oparty jest na decyzji Komisji Wspólnot Europej-
skich z dnia 26 marca 2007 r., która przyznała Pol-
sce o 26,7% mniej uprawnień do emisji w stosunku
do wnioskowanej ilości.
Nie ma możliwości zaspokojenia roszczeń wszyst-
kich uczestników systemu handlu emisjami i bez
względu na przyjętą metodologię zawsze będą bran-
że niezadowolone z otrzymanego przydziału. W związ-
ku z tym przy ustalaniu metodologii rozdziału
uprawnień należy kierować się zarówno pożądanym
efektem środowiskowym, jak i daleko idącymi kon-
sekwencjami gospodarczymi, jakie się z tym wiążą.
Konieczne jest w tym względzie zastosowanie podej-
ścia horyzontalnego i zintegrowanego jako kluczo-
wych dla oceny wpływu proponowanego rozdziału
uprawnień do emisji CO2 na poszczególne sektory
gospodarki. Ponadto rozważając możliwe skutki re-
gulacji, konieczne jest zbilansowanie efektów długo-
okresowych do krótkookresowych, co wynika z pro-
wadzonej przez UE polityki wobec zmian klimatu.
Ministerstwo Środowiska w ścisłej współpracy
z zainteresowanymi resortami opracowuje korekty
do projektu przedmiotowego rozporządzenia przy
szczególnym uwzględnieniu wielkości limitu upraw-
nień dla sektora energetycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera
w sprawie wpływu „Krajowego planu
rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012”
na ZE PAK SA (582)
W odpowiedzi na interpelację Posłów Tomasza
Piotra Nowaka oraz Arkadego Fiedlera z dnia 9 stycz-
nia 2008 r. (SPS-023-582/08) w sprawie podziału
uprawnień do emisji CO2 niniejszym przedstawiam
następującą informację.
Ministerstwo Skarbu Państwa stwierdza, iż
przygotowany przez ministra środowiska i opubliko-
wany w dniu 20 grudnia 2007 r. projekt rozporzą-
dzenia Rady Ministrów w sprawie „Krajowego Pla-
nu Rozdziału Uprawnień do Emisji CO2 na lata
2008–2012” szczególnie dotkliwie ogranicza upraw-
nienia dla przedsiębiorstw energetycznych. Zakłada
bowiem przyznanie im uprawnień na poziomie ok.
77% emisji wykonanej w 2006 r., tj. 116 466 829 ton.
Szacuje się, iż w związku z tym w latach 2008–2012
przedsiębiorstwom energetycznym zabraknie do
30% nieodpłatnych uprawnień na produkcję energii
elektrycznej, niezbędnej dla szybko rozwijającej się
gospodarki, jak również na potrzeby gospodarstw
domowych. Niedobór ten przełoży się na ogranicze-
nie dostaw energii elektrycznej względnie na wzrost
kosztów jej wytwarzania spowodowany konieczno-
ścią dokupienia brakujących uprawnień.
Redukcja limitu skierowana do energetyki jest
największą spośród wszystkich branż objętych
KPRU. Zdecydowana większość pozostałych branż
uzyskała przydziały na poziomie zdecydowanie wyż-
szym niż emisja przydzielona na lata 2005–2006,
np. przemysł ceramiczny – 140,8%, hutnictwo żelaza
i stali – 164,5%, przemysł szklarski – 142,4%.
Dokonanie podziału emisji w zaproponowanym
kształcie uzasadniane jest tym, że energetyka zawo-
dowa niewiele zrobiła w zakresie modernizacji in-
stalacji do poziomu najlepszych technologii, podczas
gdy inne branże zainwestowały w te cele ogromne
kwoty. Twierdzenie to nie znajduje jednak uzasad-
nienia przy bliższym przyjrzeniu się faktom. Ener-
getyka zawodowa (szczególnie elektrownie) przejęły
na siebie ciężar redukcji emisji SO2 i dzięki realizo-
wanemu programowi budowy instalacji odsiarcza-
nia Polska już obniżyła emisję SO2 poniżej zobowią-
zań. Należy także zwrócić uwagę, że ogólna spraw-
ność polskiej energetyki zawodowej w 2006 r. wynio-
sła 45,53% przy ok. 46% zanotowanych w krajach
unijnej „starej” piętnastki.
Faktem jest, że moc zainstalowana w polskiej
energetyce w 93% opiera się na rodzimym węglu
615
brunatnym i kamiennym, zaś jej udział w produkcji
energii elektrycznej przekracza 95%. Jednakże ra-
dykalna zmiana bazy paliwowej polskiej energetyki
w omawianym okresie nie wchodzi w rachubę.
Ponadto ze względu na wysokie ceny gazu ziem-
nego i jego ograniczoną dostępność węgiel przez dłu-
gi czas pozostanie naszym podstawowym paliwem,
decydującym o bezpieczeństwie energetycznym Pol-
ski. Dlatego też wskaźniki emisji z instalacji w la-
tach 2008–2012 nie ulegną zauważalnym zmianom.
Ujęty w projekcie KPRU 2 przydział uprawnień
do emisji dla energetyki uwzględniał szereg czynni-
ków, w tym planowane inwestycje energetyczne.
Proponowany w omawianym projekcie rozporządze-
nia przydział nieodpłatnych uprawnień dla energe-
tyki jest dalece niewystarczający dla uzyskania tego
celu. Jak wskazują zarządy spółek elektroenerge-
tycznych, prognozowana sumaryczna produkcja ener-
gii elektrycznej w elektrowniach zawodowych
w okresie 2008–2012 wyniesie ok. 660 TWh, co od-
powiada zapotrzebowaniu na uprawnienia do emisji
CO2 rzędu 650 mln ton. Planowany według projek-
tu przydział ma w tym okresie wynieść jedynie
471,5 mln t, (ok. 72,5% potrzeb). Jednocześnie w tym
okresie prognozuje się wzrost produkcji elektrycznej
w elektrowniach zawodowych o 14%. Obrazowo uj-
mując, oznacza to, iż w każdym roku okresu objęte-
go rozdziałem uprawnień we wrześniu teoretycznie
należałoby zaprzestać eksploatacji elektrowni. Sza-
cowany koszt zakupu na rynku brakujących upraw-
nień przy cenie rzędu 25–100 euro/t CO2 wyniesie
około 1,7–6,8 mld zł, zwiększając średni koszt wy-
tworzenia 1MWh o ok. 26–104 zł.
Rozwój gospodarczy kraju oraz konieczność mo-
dernizacji istniejących siłowni stwarza konieczność
nowych inwestycji w wytwarzanie niezbędnych dla
zachowania bezpieczeństwa systemu energetyczne-
go i zapewnienia ciągłości dostaw energii. Należy
nadmienić, iż Krajowy System Elektroenergetyczny
znajduje się na granicy wydolności, w szybkim tem-
pie rośnie zapotrzebowanie na moc, maleją rezerwy
i dyspozycyjność urządzeń wytwórczych. Ogranicze-
nie uprawnień jedynie tę sytuację pogorszy, gdyż
ograniczy zdolność spółek energetycznych do finan-
sowania modernizacji i nowych inwestycji (brak
nadwyżek finansowych). Co więcej, tak drastyczne
ograniczenie uprawnień wpłynie na pogorszenie
prognoz dla branży, a w szczególności obniży war-
tość spółek energetycznych, które MSP planuje
w latach 2008–2009 wprowadzić na Giełdę Papie-
rów Wartościowych. Wpłynie to na ograniczenie
wpływów budżetowych, a w szczególności ograni-
czenie wpływów tych spółek ze zrealizowanej emisji
akcji przeznaczonej w całości na nowe inwestycje.
Dlatego też te 5 lat należy wykorzystać dla stwo-
rzenia inwestorom warunków do odtworzenia i bu-
dowy niezbędnych mocy w systemie, zaś wytwórcy
muszą podjąć wyzwanie przebudowy technologicz-
nej instalacji wytwórczych dla spełnienia wymogów
ekologicznych, określonych prawem wspólnotowym.
616
Przyjęcie tak drastycznych ograniczeń przydziału
uprawnień do emisji w praktyce uniemożliwi pozy-
skanie finansowania dla nowych inwestycji w sekto-
rze, co przyniesie negatywne skutki tak dla całej go-
spodarki, jak i środowiska naturalnego. Tym samym
proponowany podział uprawnień wpłynie na degra-
dację polskiej energetyki, opóźni tak oczekiwane
wdrożenia nowych technologii i utrudni realizację
celów ochrony środowiska określonych w planach
Komisji Europejskiej
Paradoksalnie zatem dbałość o ograniczenie emi-
sji CO2 wpłynie na zwolnienie tempa wprowadzenia
nowych, ekologicznych i wysokosprawnych techno-
logii, co negatywnie odbije się zarówno na polskiej
gospodarce, jak i środowisku naturalnym. Co wię-
cej, wyższy od prognozowanych wzrost cen energii,
wynikający wyłącznie z ograniczenia dozwolonej
emisji CO2, obniży konkurencyjność polskiej gospo-
darki, co przełoży się bezpośrednio na zwiększenie
bezrobocia, spadek inwestycji, w tym zagranicznych,
spadek dochodów budżetów zarówno centralnego,
jak i regionalnych oraz znaczny wzrost inflacji.
Redukcja emisji szkodliwych substancji oraz
wdrażanie mechanizmów wymuszających działania
na rzecz ochrony środowiska i modernizacji wytwa-
rzania energii elektrycznej są konieczne, niemniej
muszą one być dostosowane do realnych możliwości
branży, a w szczególności nie powinny nakładać na
gospodarkę i gospodarstwa domowe dodatkowych
obciążeń i wprowadzać zagrożeń dla stabilizacji
wzrostu gospodarczego oraz rynku pracy.
Uwagi powyższe minister skarbu państwa przed-
stawił ministrowi środowiska. Należy przy tym za-
uważyć, iż projekt podziału uprawnień do CO2 nie
był uprzednio konsultowany z ministrem skarbu
państwa. Należy przy tym zauważyć, iż Minister-
stwo Skarbu Państwa nie posiada wiedzy, jaką me-
todologię podziału uprawnień przyjęło Ministerstwo
Środowiska oraz czy brało pod uwagę, iż zastosowa-
ne zasady pogorszą pozycję elektrowni opalanych
węglem brunatnym.
Ustosunkowując się krytycznie do przedmioto-
wego projektu podziału uprawnień do emisji CO2,
który bezsprzecznie będzie miał negatywny wpływ
na kondycję ekonomiczną takich przedsiębiorstw
jak ZE PAK SA, jak również KWB Konin i KWB
Adamów, Ministerstwo Skarbu Państwa podziela
obawy wyrażone w interpelacji odnośnie do zdolno-
ści ZE PAK SA do modernizacji elektrowni Pątnów
I oraz możliwości funkcjonowania Kopalni KWB
Konin oraz KWB Adamów.
Odnosząc się do zobowiązań ZE PAK SA, wyni-
kających z zobowiązań z zakontraktowanej sprzeda-
ży energii na rok 2008, ZE PAK SA wskazuje, iż za-
kontraktował sprzedaż energii na 2008 rok, uwzględ-
niając ograniczone w stosunku do potrzeb prognozy
KPRU2 z sierpnia 2007 r. Wersja ta zakładała
zmniejszenie przydziałów uprawnień, średniorocz-
nie z 14 mln Mg (według KPRU 1) do 12,3 mln Mg
(prognoza KPRU 2). Dla kolejnego ograniczenia
emisji CO2 o ponad 3 mln Mg, do 9,066 mln Mg, wy-
nik finansowy na produkcji będzie ujemny, ze wzglę-
du na brak możliwości renegocjacji zawartych kon-
traktów. To z pewnością odbije się negatywnie na
stosunkach z bankami kredytującymi inwestycje
w Elektrowni Pątnów II oraz w instalacje odsiarcza-
nia dla Pątnowa I.
Podsumowując, zdaniem ministra skarbu pań-
stwa niezbędna jest weryfikacja proponowanego
podziału uprawnień oraz przedstawienie wiarygod-
nej oceny skutków ekonomicznych proponowanej
regulacji.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie zaniechania przez prezesa GUS
obowiązku ustawowego wobec osób
uprawnionych do rekompensat
z tytułu pozostawienia nieruchomości
poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej
Polskiej – tzw. mienia zabużańskiego (584)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
nadesłaną przy piśmie pana Sławomira Nowaka
– szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mini-
strów z dnia 24 stycznia 2008 r., znak: DSPA-4401-
-246/08, interpelację Pana Posła Norberta Wojna-
rowskiego dotyczącą „zaniechania obowiązku usta-
wowego przez prezesa Głównego Urzędu Statystycz-
nego wobec osób uprawnionych do rekompensat
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi
granicami Rzeczypospolitej Polskiej – tzw. mienia za-
bużańskiego”, uprzejmie informuję, co następuje:
1. „Wskaźnik zmian cen nieruchomości” nie jest
mierzalną kategorią statystyczną. Fakt ten potwier-
dzają ekspertyzy naukowe, praktyka i doświadcze-
nia innych krajów oraz Urzędu Statystycznego Unii
Europejskiej (Eurostatu) i Europejskiego Banku
Centralnego (ECB); m.in. próby obliczania wskaźni-
ków w zakresie zmian cen mieszkań i domów naby-
wanych przez gospodarstwa domowe, a więc bardzo
wąskiej grupy nieruchomości, prowadzą Eurostat
oraz ECB, ale do tej pory nie udało się wypracować
zadowalającej metodologii obliczania wskaźników
w tym zakresie. Zatem brak obliczenia wartości
„wskaźnika” nie wynika z zaniechania realizacji
obowiązku przez prezesa GUS, lecz z zasadniczego
metodologicznego błędu w regulacji ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami

(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.).
GUS zgłaszał to zastrzeżenie w trakcie prac legisla-
cyjnych nad ustawą w 1997 r., a przez następne lata
podejmował wielokrotnie starania, aby skorygować
powyższą nieścisłość prawną.
2. Przyjęte w powołanej wyżej ustawie brzmienie
art. 5 nakładającego na prezesa GUS obowiązek
ogłaszania, w drodze obwieszczenia w Dzienniku
Urzędowym Rzeczpospolitej Polskiej „Monitor Pol-
ski”, wskaźnika zmian cen nieruchomości, o którym
mowa w art. 17 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozo-
stawienia nieruchomości poza obecnymi granicami
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418,
z późn. zm.), było kwestionowane przez GUS jeszcze
w trakcie prac nad jej projektem, podczas prac komi-
sji sejmowej przygotowującej tę ustawę. Niestety ar-
gumenty przedstawiane przez GUS nie zostały przy-
jęte przez ustawodawcę, natomiast wprowadzono
przepisy przejściowe – art. 227, stanowiący, że do
czasu ogłoszenia przez prezesa GUS wskaźników
zmian cen nieruchomości waloryzacja będzie doko-
nywana przy zastosowaniu ogłaszanych przez pre-
zesa GUS wskaźników cen towarów i usług kon-
sumpcyjnych.
Wskaźniki zmian cen nieruchomości są liczone
w różnych krajach, ale wyłącznie dla standardo-
wych, dobrze zdefiniowanych rodzajów nieruchomo-
ści i wykorzystywane są głównie do badań koniunk-
tury. Wskaźniki zmian cen nieruchomości nigdzie
nie są wykorzystywane jako mierniki ekonomiczne,
odzwierciedlające zmianę wartości nieruchomości.
Wskaźniki te, nawet w krajach o rozwiniętym ryn-
ku nieruchomości, mogą być wyliczane tylko dla wy-
branych typów nieruchomości na wąskich rynkach
lokalnych (np. dzielnica miasta).
3. GUS prowadzi systematyczne prace nad bada-
niem cen nieruchomości. M.in. do programu badań
statystycznych statystyki publicznej na rok 1998
wprowadzona została przez GUS praca metodolo-
giczna, której celem miało być dodatkowe rozpozna-
nie dostępnych źródeł danych o rynku nieruchomo-
ści i możliwości ich wykorzystywania przez statysty-
kę publiczną. W ramach tej pracy przeprowadzono
badanie pilotażowe w agencjach pośrednictwa obro-
tu nieruchomościami. Badanie to wykazało, że nie
jest możliwe stosowanie w badaniu obrotu nierucho-
mościami metody reprezentacyjnej, lecz konieczne
jest objęcie badaniem wszystkich jednostek uczest-
niczących w obrocie nieruchomościami. Dlatego
w 1999 r. wprowadzono do programu badań staty-
stycznych statystyki publicznej badanie „Obrót nie-
ruchomościami” jako badanie pełne, planowane do
realizacji raz na dwa lata. Jednak uzyskana kom-
pletność pierwszego badania okazała się niska, co
respondenci tłumaczyli brakiem stosownej ewiden-
cji przeprowadzanych przy ich współudziale trans-
akcji kupna–sprzedaży mieszkań, budynków i grun-
tów. Wyniki badania były więc niepełne i pozwalały
617
na prezentacje danych jedynie o obrotach mieszka-
niami i tylko w wybranych województwach.
4. W 2001 r. rozszerzono w GUS prace nad sta-
tystyką obrotu nieruchomościami, uwzględniając
zróżnicowanie regionalne, na poziomie powiatów
i miast powyżej 200 tys. mieszkańców oraz szczegó-
łową strukturę nieruchomości. W ramach tych prac,
szukając innych źródeł, które pozwoliłyby na pogłę-
bienie wiedzy o obrocie nieruchomościami (w tym
o cenach przeprowadzonych transakcji), GUS na-
wiązał w 2002 r. współpracę z Głównym Urzędem
Geodezji i Kartografii (GUGiK), ustawowo zobowią-
zanym do prowadzenia ewidencji gruntów i budyn-
ków, w celu określenia możliwości pozyskiwania
przez statystykę publiczną danych o nieruchomo-
ściach z tworzonych zasobów ewidencyjnych. Zgod-
nie z zapisami rozporządzenia ministra rozwoju re-
gionalnego i budownictwa z dnia 29 marca 2001 r.
w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U.
Nr 38, poz. 454) wszyscy starostowie zostali zobo-
wiązani do uruchomienia do końca 2003 r. informa-
tycznych systemów obejmujących pełen zakres da-
nych ewidencyjnych, jak również do założenia kom-
puterowych baz danych ewidencyjnych: do końca
2005 r. – dla obszarów miast, a do końca 2010 r. – dla
terenów wiejskich.
W 2004 r. do programu badań statystycznych
statystyki publicznej wprowadzono po raz pierwszy
półroczne badanie statystyczne „Transakcje kupna–
–sprzedaży nieruchomości”. Podmiotami zobowią-
zanymi do przekazywania statystyce publicznej da-
nych o transakcjach były prowadzące ewidencję
gruntów i budynków starostwa powiatowe i prezy-
denci miast na prawach powiatu. Zakładano przy
tym, że z chwilą zakończenia budowy baz ewidencyj-
nych w systemie informatycznym dane będą pozy-
skiwane przez statystykę publiczną drogą elektro-
niczną, co pozwoli odejść od sprawozdawczości na
formularzach statystycznych. Badanie miało dostar-
czać informacji o czterech grupach nieruchomości:
lokalach (w podziale na mieszkalne i niemieszkal-
ne), budynkach (w podziale na mieszkalne, przemy-
słowe, handlowo-usługowe, biurowe i inne niemiesz-
kalne), nieruchomościach gruntowych (w podziale
na grunty zabudowane i zurbanizowane, użytki rol-
ne i nieużytki) oraz nieruchomościach zabudowa-
nych (w podziale na tereny mieszkaniowe, przemy-
słowe i użytki rolne zabudowane).
Począwszy od 2006 r. badanie to jest prowadzone
wspólnie z ministrem budownictwa (obecnie mini-
strem infrastruktury) z racji obowiązku prowadze-
nia monitoringu rynku nieruchomości i cen trans-
akcyjnych.
Należy jednak podkreślić, że zgodnie z metodolo-
gią statystyczną dane takie nie mogą być podstawą
naliczania wskaźników zmian cen nieruchomości,
a próba obliczenia na tej podstawie jednego wskaź-
nika byłaby nadużyciem metodologicznym, gdyż po-
wyższego wskaźnika nie można uznać za mierzalną
kategorię statystyczną.
618
Obecnie zostały przeprowadzone pierwsze prace
w oparciu o badanie statystyczne transakcji kupna–
–sprzedaży nieruchomości, które pozwoliłoby na
analizę zasobów nieruchomości w obrocie rynko-
wym, ilości i wartości dokonywanych transakcji,
segmentacji rodzajowej nieruchomości oraz rejoni-
zacji transakcji. Dane te nie mogą stanowić podsta-
wy do obliczeń zagregowanych wskaźników zmian
cen nieruchomości, bowiem występują ogromne róż-
nice w liczbie i w cenie zrealizowanych transakcji
oraz zmienność sytuacji lokalnych i regionalnych,
a także koniunktur lub dekoniunktur w obrocie nie-
ruchomościami.
GUS podjął prace mające na celu stworzenie lep-
szego systemu pozyskiwania informacji o dokona-
nych transakcjach bezpośrednio z systemów in-
formatycznych starostw powiatowych. Współdziała
w tym zakresie z przedstawicielami Ministerstwa
Infrastruktury, Związku Banków Polskich, Narodo-
wego Banku Polskiego, Instytutu Rozwoju Miast
oraz Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rzeczoznaw-
ców Majątkowych.
Doświadczenia zdobyte przez GUS w toku podję-
tych prac metodologicznych i przeprowadzonych ba-
dań, uczestnictwo w pracach Eurostatu i ECB oraz
analiza doświadczeń innych krajów potwierdziły
zgłaszane przez GUS od 1997 r. zastrzeżenia na te-
mat możliwości opracowywania syntetycznego
„wskaźnika zmian cen nieruchomości” jako niemie-
rzalnej kategorii. Nieuzasadnione jest zatem stwier-
dzenie w interpelacji Pana Posła Norberta Wojna-
rowskiego, iż prezes GUS zaniedbał realizacji obo-
wiązku nałożonego w art. 5 ustawy o gospodarce
nieruchomościami.
Podsumowując, należy jeszcze raz podkreślić, że
art. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami zawiera błąd merytoryczny, na
który GUS zwracał uwagę od początku prac legisla-
cyjnych. Wyliczenie jednego, zagregowanego wskaź-
nika zmian cen nieruchomości nie jest możliwe,
gdyż nie jest on mierzalną kategorią statystyczną.
Łączę wyrazy szacunku
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie możliwości wprowadzenia
systemowych zasad realizacji
profilaktycznych szczepień przeciwko
meningokokom i rakowi szyjki macicy (585)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Marka Krząkały w sprawie
„możliwości wprowadzenia systemowych zasad re-
alizacji profilaktycznych szczepień przeciwko me-
ningokokom i rakowi szyjki macicy”, nadesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu RP, znak SPS-023-585/08,
uprzejmie informuję, co następuje.
Na rozwój raka szyjki macicy wpływa wiele czyn-
ników. Istnieje wyraźny związek między m.in. ak-
tywnością seksualną kobiet, paleniem papierosów
czy też zakażeniami wywołanymi onkogennymi ty-
pami wirusa HPV (wirus brodawczaka ludzkiego)
a ryzykiem powstania stanu przedrakowego lub
raka szyjki macicy. Zakażenia HPV w wybranych
grupach kobiet dotyczą od 2 do 30% populacji ko-
biet. Wiele zakażeń we wczesnym wieku ulega sa-
mowyleczeniu, a okres od zakażenia do rozwoju raka
może wynosić od kilku do kilkudziesięciu lat. W Pol-
sce szczyt umieralności na raka szyjki macicy doty-
czy kobiet w wieku od 35 do 50 lat. Nowotwory zło-
śliwe szyjki macicy należą do chorób, które bardzo
dobrze poddają się prewencji wtórnej, tj. wczesnemu
wykrywaniu. Podstawowym sposobem walki z ra-
kiem szyjki macicy jest wykrywanie wczesnych sta-
diów choroby. Najlepszą sprawdzoną w krajach Eu-
ropy Zachodniej metodą są badania cytologiczne
rozmazu komórek z szyjki macicy. Jest to podstawo-
we badanie, które pozwala wykryć jeszcze przedin-
wazyjne stadium raka.
Zgodnie z rekomendacjami Komisji Epidemiolo-
gii Chorób Zakaźnych Rady Sanitarno-Epidemiolo-
gicznej oraz Pediatrycznego Komitetu ds. Szczepień
Ochronnych przy Ministrze Zdrowia na najbliższe
lata wyznaczono priorytety w wykonywaniu obo-
wiązkowych szczepień ochronnych, takie jak: ko-
nieczność uodpornienia populacji dzieci p/meningo-
kokom, pneumokokom i innym patogenom. Ponadto
w obecnym stanie budżetu państwa nie jest możliwe
pełne finansowanie tych szczepień z budżetu mini-
stra zdrowia. Koszt zakupu odpowiedniego prepara-
tu wielokrotnie przewyższyłby nakłady ponoszone
na cały program szczepień ochronnych.
Należy także podkreślić, że w chwili obecnej nie
ma możliwości nałożenia na kobiety prawnego obo-
wiązku poddawania się szczepieniom przeciw HPV.
Zgodnie bowiem z art. 3 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U.
Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.) nie można przepisów
ustawy stosować przy zwalczaniu chorób zakaźnych

i zakażeń innych niż wymienione w ustawie. W związ-
ku z tym nie jest możliwe obecnie nałożenie prawne-
go obowiązku poddawania się tym szczepieniom. Wo-
bec tych faktów eksperci postulowali wprowadzenie
szczepień przeciwko onkogennym typom wirusa bro-
dawczaka ludzkiego na listę szczepień zalecanych. Do
programu szczepień ochronnych na rok 2008 wpro-
wadzono jako zalecane szczepienie przeciwko onko-
gennym typom wirusa brodawczaka ludzkiego. Zgod-
nie z art. 18 ust. 4 ustawy o chorobach zakaźnych
i zakażeniach przy wykonywaniu tych szczepień oso-
ba szczepiona ponosi koszt zakupu preparatu szcze-
pionkowego, zaś szczepienie (razem z poprzedzają-
cym je lekarskim badaniem kwalifikacyjnym) wyko-
nywane jest nieodpłatnie, pod warunkiem przepro-
wadzenia go przez świadczeniobiorcę posiadającego
umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na wyko-
nywanie szczepień ochronnych.
Informujemy jednocześnie, iż Główny Inspekto-
rat Sanitarny nie posiada zestawień danych nt.
kosztów leczenia chorych na raka szyjki macicy. In-
stytucją prowadzącą tego typu statystykę jest Naro-
dowy Fundusz Zdrowia.
Szczególne zaniepokojenie Pana Posła budzą
także przypadki tzw. posocznicy piorunującej wywo-
łanej przez dwoinki zapalenia opon mózgowo-rdze-
niowych (Neisseria meningitidis). Patogen ten jest
chorobotwórczym drobnoustrojem wywołującym za-
każenie inwazyjne, takie jak zapalenie opon mózgo-
wo-rdzeniowych i posocznica, określane łącznie jako
inwazyjna choroba meningokokowa (IChM). Zacho-
rowania na IChM występują corocznie ze szczegól-
nym natężeniem w sezonie jesienno-zimowym. U więk-
szości osób do zakażenia dochodzi drogą kropelko-
wo-powietrzną, a zakażenie przebiega w sposób bez-
objawowy (mówimy wówczas o przejściowej koloni-
zacji drobnoustroju w jamie nosowo-gardłowej) lub
jedynie z niewielkimi objawami nieżytowymi. Oce-
nia się, że ok. 5–25% społeczeństwa jest przejściowo
skolonizowane tymi drobnoustrojami, a w niektó-
rych środowiskach odsetek osób zakażonych może
wzrastać nawet do 40–80%. Jedynie u od 1:1000 do
1:5000 osób zakażonych może się ono rozwinąć
w ciężką postać zakażenia, taką jak inwazyjna cho-
roba meningokokowa.
W Polsce, podobnie jak w innych krajach europej-
skich, z wielu grup serologicznych Neisseria menin-
gitidis najczęściej występują grupy serologiczne B
i C. Do 2001 r. ponad 80% zakażeń meningokoko-
wych wywołanych było przez serotyp B. W 2002 r.
nastąpił znaczny wzrost zakażeń z udziałem seroty-
pu C (od ok. 31,5% w roku 2002 do ok. 39% w 2003).
W 2007 r. udział serotypu C wyniósł w styczniu ok.
64%. Podobny wzrost serotypu C obserwowany jest
także w innych krajach europejskich i w USA. Ce-
chuje się on dużą zjadliwością i zdolnością do epide-
micznego szerzenia się. W tej grupie szczególnie nie-
bezpieczny jest – stwierdzany w Polsce od 2006 r.
– szczep reprezentujący typ ST 11. Ten właśnie
szczep spowodował w 2006 r. ognisko epidemiczne
619
na Śląsku i w bazie lotniczej w Warszawie. W chwili
obecnej nie można jednak mówić o wybuchu epide-
mii zakażeń meningokokowych w Polsce.
W Polsce zarejestrowane są trzy szczepionki
przeciwko omawianemu patogenowi. Jedna z nich
uodparnia przeciwko Neisseria meningitidis A+C
(z tym, że grupa serologiczna A nie występuje w Pol-
sce i szczepione są tym preparatem osoby podróżują-
ce do Afryki), dwie inne przeciwko Neisseria menin-
gitidis C. Szczepienia przeciwko meningokokom
typu C są ujęte w programie szczepień ochronnych
jako zalecane, tzn. pacjent pokrywa koszty zakupu
preparatu szczepionkowego, a bezpłatnie wykony-
wane jest badanie lekarskie oraz samo szczepienie.
Wprowadzenie obowiązkowych szczepień ochron-
nych – ze względu na koszt szczepionki (ok. 100 zł/
dawka) – jest w aktualnej sytuacji budżetowej niere-
alne, także ze względu na brak tak dużych ilości
preparatu na rynku. Obowiązkowe szczepienia, i to
tylko dla wybranych grup, stosuje jedynie kilka naj-
bogatszych państw świata.
Główny inspektor sanitarny w dniu 10.01.2007 r.
powołał zarządzeniem nr 3/2007 Zespół ds. Zakażeń
Meningokokowych, do zadań którego należy m.in.
koordynowanie działań podejmowanych w celu za-
pewnienia sprawnej i skutecznej ochrony zdrowia
publicznego w zakresie zapobiegania i zwalczania
zakażeń wywołanych Neisseria meningitidis. W skład
przedmiotowego zespołu weszli kierownik KORO-
UN, krajowy konsultant w dziedzinie epidemiologii,
doradca głównego inspektora sanitarnego, krajowy
konsultant w dziedzinie chorób zakaźnych, krajowy
konsultant w dziedzinie anestezjologii i intensywnej
terapii, przedstawiciele wojewódzkich stacji sanitar-
no-epidemiologicznych oraz Głównego Inspektoratu
Sanitarnego. Do udziału w posiedzeniach zaprasza-
ni są ponadto każdorazowo główny inspektor sani-
tarny WP oraz główny inspektor sanitarny MSWiA,
co umożliwia śledzenie sytuacji epidemiologicznej
na terenach nadzorowanych przez ministrów obro-
ny narodowej oraz spraw wewnętrznych i admini-
stracji. Do zadań zespołu należy koordynowanie
działań podejmowanych w celu zapewnienia spraw-
nej i skutecznej ochrony zdrowia publicznego w za-
kresie zapobiegania i zwalczania zakażeń meningo-
kokowych, w szczególności: monitorowanie i analiza
bieżącej sytuacji epidemiologicznej w zakresie zaka-
żeń Neisseria meningitidis, opracowanie procedur
postępowania w przypadku wystąpienia kolejnych
ognisk epidemicznych spowodowanych zakażeniami
meningokokowymi, opracowanie znowelizowanych
wytycznych dotyczących zwalczania zakażeń me-
ningokokowych, współdziałanie oraz wymiana in-
formacji z głównym inspektorem sanitarnym, pań-
stwowymi wojewódzkimi inspektorami sanitarnymi
oraz podmiotami prowadzącymi działania w zakre-
sie zapobiegania i zwalczania zakażeń meningoko-
kowych, opracowanie zasad usprawnienia diagno-
styki mikrobiologicznej Neisseria meningitidis w skali
kraju. Wnioski z posiedzeń zespołu są konsekwent-
620
nie realizowane, np. aktualizowane jest opracowa-
nie na temat diagnostyki, leczenia i zapobiegania
inwazyjnej chorobie meningokokowej pt. „Inwazyj-
na choroba meningokokowa i inne bakteryjne zaka-
żenia ośrodkowego układu nerwowego – zasady po-
stępowania”, a aktualna wersja materiału dostępna
jest na stronie internetowej Głównego Inspektoratu
Sanitarnego. Wystąpiono ponadto do PWIS z polece-
niem dokonania oceny możliwości i potrzeb labora-
toriów mikrobiologicznych Państwowej Inspekcji
Sanitarnej (PIS) w zakresie skutecznej diagnostyki
zakażeń meningokokowych, a także dokonania oce-
ny możliwości laboratoriów szpitalnych. Ze względu
na fakt, że osoby skoszarowane są jedną z najwięk-
szych grup ryzyka, minister zdrowia wystąpił do
ministra obrony narodowej oraz ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z rekomendacją zakupu
szczepionki i przeprowadzenia szczepień żołnierzy
zasadniczej służby wojskowej oraz funkcjonariuszy.
Stworzono podstronę internetową, na której rozpo-
częto umieszczanie informacji na temat zakażeń
meningokokowych – zarówno dla personelu medycz-
nego, jak i społeczeństwa. W miarę możliwości pro-
wadzona jest kampania informacyjna mająca na
celu uświadomienie społeczeństwa polskiego na te-
mat zagrożeń powodowanych zakażeniem meningo-
kokami, a także możliwości i sposobów uniknięcia
tego zagrożenia (poprzez prasę, radio i telewizję,
ulotki informacyjne). Przedstawiciele KOROUN
przeprowadzili dla przedstawicieli wojskowej służby
zdrowia szkolenie dotyczące zasad postępowania
w przypadku podejrzenia zakażenia Neisseria me-
ningitidis.
Niewątpliwie najlepszą metodą zapobiegania za-
każeniom meningokokowym są szczepienia ochron-
ne. Odpowiednie preparaty są dostępne w Polsce
przeciwko grupie serologicznej C meningokoków,
które aktualnie odpowiadają w naszym kraju za
około 50%–60% przypadków IChM. W obecnej sytu-
acji budżetowej wprowadzenie powszechnych obo-
wiązkowych szczepień nie jest ze względu na wysoki
jednostkowy koszt szczepionki możliwe. Ujęcie od-
powiedniego preparatu w wykazie szczepień obo-
wiązkowych spowodowałoby kilkakrotny wzrost na-
kładów na sfinansowanie programu szczepień ochron-
nych. Ponadto aktualne przepisy – art. 14 ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych
i zakażeniach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.)
oraz wydanego na podstawie zawartego w nim upo-
ważnienia dla ministra zdrowia rozporządzenia
z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obo-
wiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad prze-
prowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U.
Nr 237, poz. 2018, z późn. zm.) – nie nakładają na
osoby przebywające na obszarze RP obowiązku pod-
dawania się szczepieniom przeciw meningokokom.
Szczepienie to jest więc szczepieniem zalecanym
w rozumieniu przepisów ustawy o chorobach zakaź-
nych i zakażeniach. Jednocześnie art. 18 ust. 3 usta-
wy o chorobach zakaźnych i zakażeniach nie daje
prawnych możliwości finansowania przez ministra
zdrowia zakupu preparatów szczepionkowych stoso-
wanych do szczepień zalecanych. Cały czas jednak
oceniana jest aktualna sytuacja epidemiologiczna
zakażeń meningokokowych i gdy w określonym rejo-
nie zapadalność na IChM niebezpiecznie rośnie – lub
w momencie wystąpienia ognisk epidemicznych cho-
roby wywołanej przez meningokoki grupy C – wpro-
wadzane są interwencyjne szczepienia finansowane
z budżetu ministra zdrowia. Tego typu akcje prze-
prowadzono w roku 2007 w powiecie brzeskim (woj.
opolskie) oraz na Górnym Śląsku. Biorąc jednak pod
uwagę trudną sytuację epidemiologiczną dotyczącą
zakażeń meningokokowych, przygotowane są zmia-
ny odpowiednich przepisów prawnych mające na
celu umożliwienie ministrowi zdrowia – w zależno-
ści od sytuacji epidemiologicznej – wprowadzenie na
określonych obszarach RP obowiązku szczepienia.
W tym celu tworzona jest rezerwa przeciwepide-
miczna szczepionek, które umożliwią bezpłatną re-
alizację szczepień w rejonach zagrożonych. Należy
podkreślić, że Światowa Organizacja Zdrowia reko-
menduje wprowadzanie powszechnych szczepień
ochronnych przeciwko Neisseria meningitidis w chwi-
li, gdy wskaźnik zapadalności wynosi 10.0 na 100 tys.
mieszkańców. W Polsce, wg danych Państwowego
Zakładu Higieny, wynosił on w roku 2006 – 0.61/100
tys., był znacznie niższy od rejestrowanych w wielu
krajach Europy i nie spełniał kryteriów WHO doty-
czących wprowadzenia szczepień obowiązkowych.
W ostatnim czasie stwierdzono również zwiększo-
ną zapadalność na inwazyjną chorobę meningokoko-
wą w powiecie Ostrowiec Świętokrzyski, która prze-
kracza 10/100 tys. osób. W związku z powyższym
przygotowywane są szczepienia przeciwko Neisseria
meningitidis grupy C młodzieży w wieku od 14 do
19 lat zamieszkującej wszystkie gminy powiatu
Ostrowiec Świętokrzyski oraz gminę Tarłów w po-
wiecie opatowskim (województwo świętokrzyskie).
Reasumując, pragnę podkreślić, że przedstawio-
ne powyżej wielokierunkowe działania dają podsta-
wy do sformułowania generalnego wniosku, że w chwi-
li obecnej, pomimo trudnej sytuacji epidemiologicz-
nej, nie ma dużego zagrożenia wybuchu epidemii
zakażeń wywołanych przez Neisseria meningitidis.
Eksperci monitorujący sytuację będą elastycznie re-
agować na każde pogorszenie stanu epidemiologicz-
nego kraju i nie będą zaniedbane żadne działania,
które pozwolą na ochronę zdrowia publicznego.
Zgodnie z rekomendacjami Komisji Epidemiologii
Chorób Zakaźnych Rady Sanitarno-Epidemiologicz-
nej, Pediatrycznego Komitetu ds. Szczepień Ochron-
nych przy Ministrze Zdrowia oraz priorytetowymi
celami wyznaczonymi przez Światową Organizację
Zdrowia (WHO), która jest m.in. za wprowadzeniem
powszechnych szczepień przeciwko meningokokom
u dzieci do 5 roku życia, na najbliższe lata wyzna-
czono inne priorytety w wykonywaniu obowiązko-
wych szczepień ochronnych.

Sądzę, że udzielone wyjaśnienia będą dla Pana
Posła satysfakcjonujące. W przypadku jakichkolwiek
wątpliwości Ministerstwo Zdrowia i Główny Inspek-
torat Sanitarny służą dalszymi wyjaśnieniami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie możliwości wprowadzenia
nieodpłatnego korzystania z autostrad
na terenach aglomeracji miejskich (586)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji Pana Posła Marka Krząkały z dnia 10 stycz-
nia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 21 stycznia
2008 r., znak: SPS-023-586/08, w sprawie możliwości
wprowadzenia nieodpłatnego korzystania z autostrad
na terenach aglomeracji miejskich, uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych, pobierana na podstawie
art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874, z późn. zm.), w okresie ważności tej opłaty.
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwe-
stię opłat za przejazd autostradą jest rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w spra-
wie autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121,
poz. 1034). Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia au-
tostradami budowanymi i eksploatowanymi jako
płatne będą:
1) A1 Gdańsk–Toruń–Łódź–Piotrków Trybu-
nalski–Częstochowa–Gliwice–Gorzyczki–granica
państwa,
2) A2 granica państwa–Świecko–Poznań–Łódź–War-
szawa–Biała Podlaska–Kukuryki–granica państwa,
3) A4 granica państwa–Jędrzychowice–Krzyżo-
wa–Legnica–Wrocław–Opole–Gliwice–Katowice–
–Kraków–Tarnów–Rzeszów–Korczowa–granica
państwa,
621
4) A8 autostrada obwodnica Wrocławia na odcin-
ku A4–Psie Pole,
5) A18 granica państwa–Olszyna–Krzyżowa.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obec-
ny system prawny nie pozwala na zwolnienie
z opłat odcinków autostrad bez dokonania odpo-
wiednich zmian w powołanym rozporządzeniu
Rady Ministrów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w resorcie
infrastruktury w chwili obecnej rozważana jest
możliwość systemowego uregulowania kwestii wpro-
wadzenia „zerowej” stawki opłaty za przejazd ob-
wodnicami w ciągach autostrad i dróg ekspreso-
wych, leżących w granicach miast. Jednocześnie
pragnę zaznaczyć, że każdy przypadek ewentualne-
go wprowadzenia stawki „zerowej” na autostradach
będzie związany z uszczupleniem przychodów pu-
blicznych, a co za tym idzie z koniecznością uzyska-
nia zgody Ministra Finansów.
Dla tzw. nowych koncesyjnych odcinków auto-
stradowych planuje się system rozliczeń oparty na
tzw. mycie ukrytym, który umożliwia zastosowanie
„zerowej” stawki opłaty na obwodnicach, położo-
nych w granicach miast, przy uwzględnieniu uwa-
runkowań ekonomiczno-społecznych.
W systemie rozliczeń opartym na mycie ukrytym
strona publiczna określi poziom opłat pobieranych
w punktach poboru opłat od użytkowników auto-
strady. Przewiduje się, że stawka opłaty za przejazd
samochodu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t
wynosić będzie nie więcej niż 0,20 zł, natomiast za
przejazd samochodu o dopuszczalnej masie całkowi-
tej powyżej 3,5 t – nie więcej niż 0,46 zł. Spółce,
z którą zawarta będzie umowa o budowę i eksploata-
cję lub tylko eksploatację autostrady, przysługiwać
będzie tzw. przychód gwarantowany, oparty na
stawce gwarantowanej w umowie, który umożliwi
zamknięcie finansowe projektu. W związku z po-
wyższym nastąpi niejako rozdzielenie stawki pobie-
ranej na bramkach od stawki gwarantowanej spółce
eksploatującej autostradę, dzięki czemu strona pu-
bliczna będzie miała możliwość dostosowania pozio-
mu stawki pobieranej do uwarunkowań społeczno-
-ekonomicznych na danym terenie, przy czym obni-
żenie stawki pobieranej oznaczać będzie w ostatecz-
nym rozrachunku zwiększenie środków publicznych
niezbędnych na pokrycie spółce przychodu gwaran-
towanego, wynikających ze zmniejszenia przycho-
dów z opłat oraz zwiększenia ruchu. Strona publicz-
na ustalać będzie ewentualne zwolnienia z poboru
opłat na obwodnicach po uprzedniej analizie finan-
sowo-ekonomicznej całego projektu.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
622
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wikińskiego
w sprawie opóźnień w działaniach
resortu sprawiedliwości związanych
z przygotowaniami do wdrożenia systemu
dozoru elektronicznego (587)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej SPS-023-587/08 z dnia 21 stycznia 2008 r.
przesyłam odpowiedź na interpelację posła Marka
Wikińskiego w sprawie opóźnień w działaniach re-
sortu sprawiedliwości związanych z przygotowania-
mi do wdrożenia systemu dozoru elektronicznego.
Szanowny Panie Pośle! Ustawa o wykonywaniu
kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym
w systemie dozoru elektronicznego uchwalona zo-
stała przez Sejm 7 września 2007 r., krótko przed
upływem poprzedniej kadencji Sejmu oraz zmianą
rządu.
W półtorarocznym okresie poprzedzającym datę
uchwalenia ustawy w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści prowadzone były prace legislacyjne, w których
wyniku opracowane zostały kolejno 3 wersje pro-
jektu ustawy i rozporządzeń wykonawczych. Sto-
sunkowo wcześnie, bo już po opracowaniu pierw-
szego projektu ustawy rozpoczęte zostały również
prace studyjne nad systemem dozoru elektronicz-
nego w aspekcie organizacyjno-technicznym. Opra-
cowano zarys koncepcji systemu oraz oszacowano
koszty jego budowy i funkcjonowania.
Po uchwaleniu ustawy nie powstał jednak nieste-
ty stały zespół wykonawczy o odpowiednim składzie
specjalistów, który pracowałby w sposób ciągły, i co
najważniejsze, nie został powołany kierownik – spon-
sor projektu z poziomu kierownictwa Ministerstwa
Sprawiedliwości. Komórki organizacyjne Minister-
stwa Sprawiedliwości, które zgodnie ze swoimi kom-
petencjami powinny współuczestniczyć w realizacji
prac, nie poznały do końca III kwartału 2007 r. stra-
tegicznych ustaleń i wytycznych kierownictwa, któ-
re określałyby proces przygotowań resortu oraz
możliwe pole przełożenia zapisów ustawowych na
formy organizacyjne i techniczne systemu dozoru
elektronicznego, jak np. tryb wyłonienia upoważnio-
nego podmiotu dozorującego, formę organizacyjno-
-prawną tego podmiotu (instytucja państwowa lub
podmiot niepaństwowy), skalę represyjności (to jest
natychmiastowe wykrycie i jak najszybsze ukaranie
każdego naruszenia przez skazanego nałożonych na
niego warunków) itp.
Minister sprawiedliwości od początku sprawowa-
nia urzędu nadał wysoki priorytet omawianemu
przedsięwzięciu. W grudniu 2007 r. dokonano pod-
sumowania dotychczas wykonanych prac przygoto-
wawczych, wykonano ocenę ich wyników wraz z oce-
ną możliwości wejścia w życie ustawy w planowa-
nym terminie. Podjęta też została decyzja strate-
giczna o powierzeniu funkcji upoważnionego pod-
miotu dozorującego przedsiębiorcy prywatnemu,
który wyłoniony zostanie w wyniku zamówienia pu-
blicznego.
Następnie w styczniu 2008 r. podjęte zostały pra-
ce legislacyjne nad projektem ustawy o zmianie
ustawy o wykonywaniu kary pozbawienia wolności
poza zakładem karnym w systemie dozoru elektro-
nicznego. Planowane zmiany do ustawy polegają
między innymi na: usunięciu błędu w dotychczaso-
wej regulacji niewskazującej, kto może złożyć wnio-
sek o orzeczenie wobec skazanego zakazu zbliżania
się do określonej osoby lub nałożenie obowiązku po-
wstrzymania się od przebywania w określonych
miejscach, wydłużeniu terminu do wydania posta-
nowienia przez sąd penitencjarny i co najważniejsze
przedłużeniu vacatio legis ustawy jak również na in-
nych zmianach mających na celu doprecyzowanie
zapisów ustawy. Projekt ten zostanie przekazany do
Sejmu do końca lutego 2008 r.
Aby przyspieszyć proces przygotowań związa-
nych z wejściem w życie ustawy o wykonywaniu
kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym
w systemie dozoru elektronicznego, minister spra-
wiedliwości wyznaczył sponsora projektu w osobie
podsekretarza stanu oraz powołał zespół projekto-
wy SDE, który rozpoczął z dniem 30 stycznia 2008 r.
realizację zadań zgodnie z zatwierdzonym harmo-
nogramem, tak aby w maju 2008 r. rozpocząć postę-
powanie o udzielenie zamówienia publicznego, a od
dnia 1 września 2009 r. – z zastrzeżeniem przyjęcia
przez Sejm nowelizacji ustawy – wdrożenie i funk-
cjonowanie systemu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o organizacji hodowli i rozrodzie
zwierząt gospodarskich (588)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Elżbiety Streker-Dembińskiej, Po-
seł na Sejm RP, w sprawie możliwości nowelizacji
ustawy o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt

gospodarskich w celu wykreślenia norki amerykań-
skiej (Mustela vison) z grupy zwierząt futerkowych
zaliczanych do zwierząt gospodarskich, przekazaną
pismem z dnia 21 stycznia br., znak SPS-023-588/
08, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że lokali-
zacja, budowa i eksploatacja gospodarstw utrzymu-
jących zwierzęta gospodarskie, w tym norki amery-
kańskie, regulowana jest w prawie polskim wieloma
przepisami, które nakładają na inwestora obowią-
zek uzyskania szeregu decyzji i zezwoleń, a także
przedstawienia analiz skutków oddziaływania na
środowisko przedsięwzięcia na różnych etapach jego
realizacji. Również w trakcie eksploatacji takich
obiektów istnieje konieczność przestrzegania prze-
pisów dotyczących korzystania z różnych elementów
środowiska, takich jak: woda, powietrze, gleba, oraz
przepisów weterynaryjnych i dotyczących dobrosta-
nu zwierząt. Warunki związane z lokalizacją, budo-
wą i eksploatacją obiektów utrzymujących zwierzęta
gospodarskie, do których zaliczane są norki amery-
kańskie, w prawie polskim określają niżej podane
przepisy:
1) ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz.
902, z późn. zm.),
2) ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowla-
ne (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.),
3) ustawa z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach
i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033),
4) ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80,
poz. 717, z późn. zm.),
5) ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie
zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002,
z późn. zm.),
6) ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie
zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych
zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625, z późn. zm.)
– wraz z właściwymi aktami wykonawczymi.
Równocześnie należy zaznaczyć, że zgodnie z § 2
ust. 1 pkt 43 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań zwią-
zanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do spo-
rządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko
(Dz. U. Nr 257, poz. 2573, z późn. zm.) chów lub ho-
dowla zwierząt w liczbie nie niższej niż 210 dużych
jednostek przeliczeniowych (DJP) należy do przed-
sięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środo-
wisko. Dla takich przedsięwzięć wymagane jest spo-
rządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko.
Współczynnik przeliczenia sztuk rzeczywistych
zwierząt na duże jednostki przeliczeniowe, określo-
ny w ww. rozporządzeniu, w przypadku norek wy-
nosi 0,0025. W związku z tym w przypadku norek
amerykańskich 210 dużych jednostek przeliczenio-
wych to po przeliczeniu 84 000 rzeczywistych sztuk
norek.
623
Ponadto zarówno ustawa z dnia 10 lipca 2007 r.
o nawozach i nawożeniu, jak i rozporządzenie (WE)
nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 3 października 2002 r. ustanawiające przepi-
sy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pocho-
dzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia
przez ludzi (OJ L 273 10.10.2002 p.0001-0095, z późn.
zm.) dopuszczają wykorzystanie rolnicze kompostu
z obornika (odchody zwierząt ze słomą lub bez) uzy-
skanego od zwierząt futerkowych. Ponadto art. 5
ust 2 pkt e rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 szcze-
gółowo podaje sposób uzyskania kompostu. Suro-
wiec taki jest gromadzony, przewożony i identyfiko-
wany zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1774/
2002.
Równie ważnym czynnikiem przesądzającym o lo-
kalizacji, budowie i eksploatacji gospodarstw utrzy-
mujących zwierzęta gospodarskie jest plan zagospo-
darowania przestrzennego danej gminy. W sporzą-
dzaniu planu zagospodarowania przestrzennego
istotną rolę odgrywa zasada utrzymania równowagi
przyrodniczej i racjonalnej gospodarki zasobami śro-
dowiska. W planie uwzględnia się zwłaszcza walory
architektoniczno-krajobrazowe, wymagania ochrony
środowiska przyrodniczego, zdrowia oraz bezpieczeń-
stwa ludzi i mienia, walory ekonomiczne przestrzeni
i dóbr kultury. Kompetencjom organów architekto-
niczno-budowlanych przy sporządzaniu planu zago-
spodarowania przestrzennego podlega przeznaczenie
terenów na określone cele, m.in. utrzymywanie zwie-
rząt gospodarskich, do których zaliczane są norki
amerykańskie.
Zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym miejscowy plan za-
gospodarowania przestrzennego zawiera m.in. usta-
lenia dotyczące przeznaczenia terenu, a także okre-
ślenia sposobów zagospodarowania i warunków za-
budowy. Plan miejscowy, na wniosek wójta, burmi-
strza albo prezydenta miasta, uchwalany jest przez
radę gminy, stanowi więc akt prawa miejscowego.
W przypadku braku ww. planu sposób zagospo-
darowania terenu i warunki zabudowy ustala się
w drodze decyzji o warunkach zabudowy, do wyda-
nia której uprawniony jest wójt, burmistrz albo pre-
zydent miasta.
Biorąc pod uwagę powyższe, wyrażam opinię, że
przepisy prawa polskiego, poprzez postawione w nich
wymagania, tworzą system ochrony mieszkańców
i środowiska naturalnego przed negatywnym od-
działywaniem obiektów o dużej koncentracji zwie-
rząt, w tym ferm norek amerykańskich, o których
pisze Pani Poseł, pod warunkiem że będą one prze-
strzegane, poprawnie stosowane i egzekwowane.
W związku z tym uważam, ze kwestie dotyczące bu-
dowy takich ferm powinny być nadal regulowane
poprzez pozwolenia i decyzje administracyjne wyda-
wane w trybie i zakresie obowiązujących przepisów.
Ponadto odnośnie ucieczek norek amerykańskich
z ferm uprzejmie informuję, że istnieją sposoby sku-
tecznego zabezpieczenia obiektów w tym zakresie.
624
Z przekazanej przez głównego inspektora ochrony
środowiska w dniu 16 marca 2006 r. „Informacji
o wynikach kontroli w zakresie funkcjonowania
ferm norek” sporządzonej na podstawie cyklu kon-
troli w zakresie funkcjonowania ferm norek o obsa-
dzie nie niższej niż 50 DJP wynika, że ucieczki no-
rek zdarzały się sporadycznie (głównie podczas
przeładunku zwierząt w 3 fermach), a wszystkie
kontrolowane fermy, tj. ogółem 17 z 21 funkcjonują-
cych na terenie woj. lubuskiego, wielkopolskiego, za-
chodniopomorskiego, były pod tym względem prawi-
dłowo zabezpieczone.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, ze ustawa z dnia 29 czerwca 2007 r. o orga-
nizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich
(Dz. U. Nr 133, poz. 921) reguluje sprawy z zakresu
hodowli oraz zachowania zasobów genetycznych,
oceny wartości użytkowej i hodowlanej, prowadze-
nia ksiąg hodowlanych i rejestrów, a także nadzoru
nad hodowlą i rozrodem zwierząt gospodarskich.
W ustawie określone zostały między innymi:
— zasady prowadzenia ksiąg hodowlanych dla
poszczególnych gatunków zwierząt gospodarskich,
— wymagania, jakie muszą spełniać zwierzęta
hodowlane oraz materiał biologiczny przywożony
z innych państw członkowskich Unii Europejskiej
oraz państw trzecich,
— wymagania, jakie muszą spełniać rozpłodniki
wykorzystywane w rozrodzie,
— wymagania, jakie powinna spełniać osoba wy-
konująca zabiegi sztucznego unasienniania, oraz
warunki uzyskania zezwolenia na prowadzenie
szkoleń w tym zakresie.
W przypadku zwierząt futerkowych, w tym no-
rek amerykańskich, jednostką upoważnioną do pro-
wadzenia ksiąg oraz oceny wartości użytkowej i ho-
dowlanej jest Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt.
Zgodnie z danymi tej jednostki w 2007 r. oceną
wartości użytkowej i hodowlanej objętych było
14 650 sztuk samic stada podstawowego norek
amerykańskich utrzymywanych w 23 obiektach
na terenie kraju, w tym 12 412 sztuk samic w sta-
dach wpisanych do ksiąg.
Według danych Polskiego Związku Hodowców
i Producentów Zwierząt Futerkowych członkowie tej
organizacji w 2006 r. utrzymywali na fermach
288 795 sztuk samic stada podstawowego norek
amerykańskich. W stosunku do tego pogłowia liczba
samic objętych oceną wartości użytkowej i hodowla-
nej na podstawie przepisów ustawy o organizacji ho-
dowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich stanowi
około 5%, co należy uznać za niewielki udział.
W związku z powyższym uważam, że nowelizacja
ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o organizacji ho-
dowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U.
Nr 133, poz. 921) nie jest celowa.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, że mając na
uwadze zasadę utrzymania równowagi przyrodni-
czej i racjonalnej gospodarki zasobami środowiska
wiejskiego, a zwłaszcza jego walorów architekto-
niczno-krajobrazowych, resort rolnictwa nie popiera
rozwoju wielkotowarowych ferm, w tym także ferm
norek amerykańskich, których działanie może mieć
negatywny wpływ na środowisko.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie podwyżek dla nauczycieli
oraz zmiany w ustawie o podatku dochodowym
od osób fizycznych (ulga rodzinna) (589)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r., nr SPS-
-023-589/08, interpelacją posłów Elżbiety Streker-
-Dembińskiej i Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
podwyżek dla nauczycieli oraz zmiany w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych (ulga ro-
dzinna) proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopa-
da 2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego ustala się w wysokości łącznej
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej, nie
mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku
bazowym (część oświatowa subwencji ogólnej na rok
2007 wynosiła 28 204 949 tys. zł), skorygowanej
o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizo-
wanych zadań oświatowych.
Łączna kwota części oświatowej subwencji ogól-
nej planowana na rok 2008 została ustalona zgodnie
z art. 28 ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego z uwzględnieniem założeń do
opracowania ustawy budżetowej.
W trakcie prac budżetowych planowana na rok
2008 kwota części oświatowej subwencji ogólnej
decyzją Ministra Finansów zwiększona została
o 268 649 tys. zł. W projekcie ustawy budżetowej
przekazanej przez rząd do parlamentu część
oświatowa subwencji ogólnej ustalona została
w wysokości 29 056 617 tys. zł, tj. wyższej o 3,02%
w stosunku do kwoty roku 2007. W toku prac nad
budżetem na rok 2008, na wniosek komisji sejmo-
wych, kwota części oświatowej subwencji ogólnej zo-
stała zwiększona do łącznej kwoty 30 910 553 tys. zł,

co oznacza wzrost w stosunku do kwoty roku 2007
o 9,59%.
Zaplanowana na rok 2008 kwota części oświato-
wej subwencji ogólnej w wysokości 30 910 553 tys. zł
pozwoli na wdrożenie podwyżek wynagrodzeń dla
nauczycieli w szkołach (placówkach) prowadzonych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
Kwestia dotycząca środków na planowane w roku
2008 podwyżki dla nauczycieli była poruszana pod-
czas posiedzenia Zespołu do Spraw Systemu Finan-
sów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego, które odbyło się w dniu 5 grud-
nia 2007 r. Stanowisko zespołu w sprawie skutków
finansowych dla jednostek samorządu terytorial-
nego, związanych z podwyżkami dla nauczycieli zo-
stało przekazane do Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej.
Ponadto w dniu 5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu
Zespołu do Spraw Systemu Finansów Publicznych
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialne-
go była podnoszona również kwestia możliwości
zwiększenia, w związku z ulgą prorodzinną, udziału
jednostek samorządu terytorialnego w podatku PIT.
Strona samorządowa zespołu stwierdziła, że wpro-
wadzenie ulgi prorodzinnej spowoduje, iż w kasach
samorządowych zabraknie 3,4 mld zł, co oznacza
zmniejszenie o tę kwotę możliwości absorpcyjnych
środków unijnych i spowolnienie procesu inwesty-
cyjnego. Co więcej, brak tej kwoty narusza – zda-
niem strony samorządowej – finanse samorządów
tak, iż zagraża to realizacji przez nie zadań. W związ-
ku z tym strona samorządowa proponuje zwiększe-
nie udziału w PIT: gminom – o 4,45%, powiatom
– o 1,25% i województwom – o 0,18%.
Strona rządowa poinformowała, iż zgodnie z sza-
cunkami przeprowadzonymi na potrzeby projektu
ustawy budżetowej na rok 2008 zwiększenie ulgi
prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora finan-
sów publicznych w wysokości 7108 mln zł. Ponieważ
w 2008 r. udział jednostek samorządu terytorialne-
go we wpływach z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych wynosić będzie 48,34%, szacuje się, że sku-
tek dla jednostek samorządu terytorialnego wynie-
sie około 3436 mln zł, co – w warunkach roku 2008
– odpowiada udziałowi we wpływach z tego podatku
w wysokości 6,45%, z czego dla: gmin – 4,87%, po-
wiatów – 1,37%; województw – 0,21%. Strona rządo-
wa zauważyła, iż planowana na 2008 r. kwota wpły-
wów z tytułu podatku dochodowego od osób fizycz-
nych (po uwzględnieniu m.in. ulgi, o której mowa
wyżej), stanowiąca podstawę do naliczenia udziałów
we wpływach z tego podatku dla jednostek samorzą-
du terytorialnego, w porównaniu z analogiczną
kwotą na rok 2007 jest wyższa o 8%.
Należy zwrócić uwagę, iż do prognozy dochodów
z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych
na 2008 r. przyjęto m.in. następujące wielkości ma-
kroekonomiczne determinujące dynamikę podstawy
opodatkowania:
625
— realną dynamikę wynagrodzeń w gospodarce
narodowej – 103,6%,
— dynamikę zatrudnienia w gospodarce naro-
dowej (102,0%), dynamikę liczby emerytów i renci-
stów z pozarolniczego systemu ubezpieczeń spo-
łecznych (100,9%), dynamikę liczby emerytów i ren-
cistów z rolniczego systemu ubezpieczeń społecz-
nych (96,5%),
— średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów
i usług konsumpcyjnych – 2,3%.
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia
skutki proponowanych na ten rok zmian systemo-
wych, m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszają-
cej podatek w pierwszym przedziale skali podatko-
wej (ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r.,
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie
jej w rozliczeniu rocznym),
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierw-
szym przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
do 1335 zł,
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49%
w 2008 r.,
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku na-
leżnego na rzecz organizacji pożytku publicznego,
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwot-
nymi założeniami ustawy, tj. obniżenia o kolejne
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy),
w stosunku do już obniżonej o 3 punkty procentowe
(tylko po stronie pracownika) w 2007 r., które bę-
dzie skutkować wyższą podstawą opodatkowania
dochodów osób fizycznych,
— podwyższenia diet dla osób przebywających
czasowo za granicą, uzyskujących przychody ze sto-
sunku pracy.
Jeśli zaś chodzi o ewentualną rekompensatę
skutków wprowadzenia w podatku dochodowym od
osób fizycznych tzw. ulgi prorodzinnej poprzez
zwiększenie procentowego udziału w podatku do-
chodowym od osób fizycznych, uprzejmie informuję,
że w chwili obecnej kwestia ta nie jest możliwa do
zrealizowania.
Obecnie Ministerstwo Finansów nie ma możli-
wości podania bardziej szczegółowej informacji
o skutkach finansowych omawianej ulgi, nie dyspo-
nuje bowiem danymi dotyczącymi m.in. liczby dzie-
ci w poszczególnych gminach, na które będzie przy-
sługiwała omawiana ulga podatkowa i których ro-
dzice bądź opiekunowie dokonają stosowanego odli-
czenia od podatku.
Szczegółowe wyliczenie ubytku dochodów z tytu-
łu udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych, w poszczególnych jednostkach sa-
morządu terytorialnego, w związku ze zwiększoną
626
ulgą podatkową, będzie możliwe we wrześniu 2008 r.
po otrzymaniu wstępnych danych o podatku docho-
dowym od osób fizycznych, wykazanych w rocznym
zeznaniu podatkowym za 2007 r., złożonym w 2008 r.
Dopiero na podstawie ww. danych będzie możliwe
przeprowadzenie rzetelnej analizy w tym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że realizacja
dochodów gmin z tytułu udziału we wpływach z po-
datku dochodowego od osób fizycznych przedstawia
się następująco:
— za 2005 r. – 103,70% kwoty planowanej
i 113,2% kwoty wykonanej za 2004 r.,
— za 2006 r. – 103,49% kwoty planowanej
i 116,1% kwoty wykonanej za 2005 r.,
— za 2007 r. – 108,12% kwoty planowanej
i 124,7% kwoty wykonanej za 2006 r.
W związku z powyższym obawa, iż samorządy
gminne nie osiągną planowanych dochodów z tytu-
łu udziału w podatku dochodowym od osób fizycz-
nych, może okazać się nieuzasadniona.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie rozporządzenia dotyczącego
szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Odnowa i rozwój wsi,
objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (590)
W odpowiedzi na interpelację Posłów Elżbiety
Streker-Dembińskiej i Tadeusza Tomaszewskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-590/08, dotyczącą projektu rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania: Odnowa
i rozwój wsi, objętego Programem Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013, uprzejmie infor-
muję, że zakres wsparcia w ramach działania: Od-
nowa i rozwój wsi był szeroko konsultowany przed
projektem rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Odnowa i rozwój wsi, objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013. Był tematem spotkań grupy roboczej, w któ-
rej skład wchodzili przedstawiciele samorządów wo-
jewództw, gmin oraz organizacji pozarządowych
działających na obszarach wiejskich.
Odwołując się do doświadczeń z wdrażania dzia-
łania: Odnowa wsi oraz zachowanie i ochrona dzie-
dzictwa kulturowego SPO „Restrukturyzacja i mo-
dernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój ob-
szarów wiejskich 2004–2006”, uzgodniono, że opera-
cje realizowane w ramach działania: Odnowa i roz-
wój wsi PROW 2007–2013, podobnie jak w latach
2004–2006, nie będą obejmowały budowy, przebudo-
wy, remontu lub wyposażenia przedszkoli, ponieważ
operacje realizowane w ramach działania: Odnowa
i rozwój wsi nie mogą mieć charakteru komercyjne-
go. Ponadto na podstawie art. 60 rozporządzenia
Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r.
w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich
przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju
Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz. Urz. UE L 277
z 21.10.2005, str. 1, z późn. zm.), w którym wskaza-
no na konieczność wytyczenia granic dla operacji
wspieranych przez EFFROW oraz operacji wspiera-
nych przez inny instrument wsparcia wspólnotowe-
go, uzgodniona została linia demarkacyjna, zgodnie
z którą środki finansowe na rozwój i upowszechnie-
nie edukacji przedszkolnej będzie można uzyskać
w regionalnych programach operacyjnych oraz Pro-
gramie Operacyjnym „Kapitał ludzki”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na obec-
nym etapie prac legislacyjnych projekt rozporządze-
nia ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Odnowa i roz-
wój wsi, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, został przekazany do
Rządowego Centrum Legislacji z prośbą o zwolnie-
nie z komisji prawniczej. W związku z tym wprowa-
dzenie zmian w przepisach spowodowałoby koniecz-
ność przeprowadzenia ponownych konsultacji, a tym
samym opóźnienie w uruchomieniu działania.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie ekwiwalentu dla członków
ochotniczych straży pożarnych,
biorących udział w działaniu ratowniczym
lub szkoleniu pożarniczym (592)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-592/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Sławomira Kopycińskiego w sprawie ekwiwa-
lentu dla członków ochotniczych straży pożarnych
biorących udział w działaniu ratowniczym lub szko-
leniu pożarniczym, uprzejmie informuję, iż stanowi-
sko MSWiA w sprawie interpretacji art. 28 ustawy
z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożaro-
wej (t.j.: Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn.
zm.) podjęte zostało w związku z wątpliwościami
zgłaszanymi od stycznia 2007 r. przez przedstawi-
cieli jednostek samorządu terytorialnego oraz w wy-
niku opinii wydanej przez Regionalną Izbę Obra-
chunkową (RIO) w Krakowie.
Wątpliwości dotyczyły głównie przyjęcia jedno-
znacznej interpretacji, czy ekwiwalent pieniężny
przysługuje członkom ochotniczych straży pożar-
nych, którzy nie są stroną stosunku pracy, tzn. bez-
robotnym, rolnikom, emerytom, rencistom, uczniom
oraz osobom prowadzącym działalność gospodarczą.
Zdaniem RIO ekwiwalent pieniężny nie przysługuje
członkom ochotniczych straży pożarnych, którzy nie
świadczą pracy. Zgodnie z tą interpretacją ekwiwa-
lent pieniężny – jak sama jego nazwa wskazuje
– może tylko rekompensować utracone korzyści wy-
nikające z nieobecności w pracy. Wobec powyższego
minister spraw wewnętrznych i administracji – jako
organ administracyjny zobowiązany stać na straży
praworządności oraz podejmować wszelkie kroki
niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu fak-
tycznego i prawnego – uznał wątpliwości zgłoszone
przez RIO (organ nadzoru nad gminami w zakresie
spraw budżetowych) oraz jednostki samorządu tery-
torialnego.
W obowiązującym stanie prawnym uznać należy,
iż ekwiwalent pieniężny przysługuje jedynie osobom
zatrudnionym, biorącym udział w działaniach ra-
towniczych lub szkoleniu pożarniczym w godzinach
pracy, o ile osoby te utraciły wynagrodzenie z tytułu
nieobecności w pracy, ekwiwalent nie przysługuje
bowiem, w przypadku gdy dana osoba zachowała
wynagrodzenie pomimo nieobecności w pracy (art. 28
ust. 1 i 3 ww. ustawy). Opinia ta nie jest jednak
w żaden sposób wiążąca dla samorządów gminnych.
To do ich oceny należy, którym strażakom ochotni-
kom wypłacają ekwiwalent, natomiast w razie sporu
odnośnie do faktu, czy ekwiwalent się należy, orga-
627
nem właściwym do jego rozstrzygnięcia będzie sąd,
każdorazowo oceniający okoliczności w indywidual-
nych sprawach.
Podkreślić należy, iż intencją MSWiA nie było
uniemożliwienie strażakom ochotnikom przyznawa-
nia świadczeń pieniężnych w postaci tzw. ekwiwalen-
tu, lecz uporządkowanie stanu prawnego w przed-
miotowym zakresie z uwagi, iż obowiązujące regula-
cje prawne mogą prowadzić do różnych interpretacji.
W konsekwencji powyższego w Sejmie zainicjo-
wane zostały prace dotyczące przedmiotowej kwe-
stii. Obecnie poselski projekt ustawy o zmianie usta-
wy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpo-
żarowej (druk nr 59) jest po I czytaniu Sejmu i zo-
stał skierowany w dniu 13 grudnia 2007 r. do opinii
do organizacji samorządowych. Przedmiotowy pro-
jekt nowelizacji ww. ustawy zawiera stosowną po-
prawkę, która wychodzi w pełni naprzeciw oczeki-
waniom środowisk strażackich.
Zaproponowane zmiany nadają radom gmin
kompetencje do przyznawania ekwiwalentu na rzecz
członków ochotniczej straży pożarnej oraz określa-
nia wysokości tego ekwiwalentu. Obecnie rada gmi-
ny nie jest uprawniona do podejmowania uchwał
ustalających wysokość ekwiwalentu, na co wskazy-
wał również Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok
NSA z dnia 13 lipca 2006 r. I OSK 614/06). Ponadto
posłowie zaproponowali do ustawy zapis, który jed-
noznacznie wskazuje krąg osób uprawnionych do
otrzymywania ekwiwalentu, a tym samym umożli-
wia radzie gminy przyznawanie zryczałtowanego
ekwiwalentu każdemu członkowi ochotniczej straży
pożarnej za uczestniczenie w działaniu ratowniczym
lub szkoleniu pożarniczym organizowanym przez
Państwową Straż Pożarną, z zastrzeżeniem odno-
śnie do osób nieobecnych w pracy, które zachowały
wynagrodzenie.
Nowelizacja ta rozstrzyga wyraźnie kwestię wy-
płat członkom ochotniczych straży pożarnych ekwi-
walentu pieniężnego za udział w działaniach ratow-
niczych. Strażacy ochotnicy będą otrzymywać
świadczenia pieniężne za udział w działaniach ra-
towniczych, zgodnie z dotychczas obowiązującą pro-
cedurą, na podstawie precyzyjnych przepisów praw-
nych. Stanowisko rządu odnoszące się do ww. pro-
jektu nowelizacji znajduje się na etapie uzgodnień
międzyresortowych.
W odniesieniu do kwestii wydatkowanych przez
gminy środków na wypłatę ekwiwalentu uprzejmie
informuję, iż gminy są jednostkami samorządu tery-
torialnego i minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji nie posiada danych dotyczących środków wy-
płacanych jako ekwiwalent dla członków ochotni-
czych straży pożarnych przez każdą gminę w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
628
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie poziomu rezerw
i innych przychodów w budżecie NFZ na 2008 r.
(593)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Sławomira Kopycińskiego, Posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 9 stycznia
2008 r., przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu
z dnia 21 stycznia 2008 r. (znak: SPS-023-593/08),
w sprawie „poziomu rezerw i innych przychodów
w budżecie NFZ na 2008 r.” uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz.
2135, z późn. zm.) w planie finansowym Narodowe-
go Funduszu Zdrowia tworzone są rezerwy (art. 118
ww. ustawy):
— rezerwa ogólna – tworzona jest na wypadek
zaistnienia sytuacji, których nie można było przewi-
dzieć w chwili opracowywania planu finansowego
i kontraktowania świadczeń opieki zdrowotnej; pre-
zes funduszu podejmuje decyzję o uruchomieniu tej
rezerwy po uzyskaniu pozytywnych opinii ministra
właściwego do spraw zdrowia oraz ministra właści-
wego do spraw finansów publicznych;
— rezerwa na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej dla osób uprawnionych do tych świadczeń na
podstawie przepisów o koordynacji;
— rezerwa na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej dotycząca środków przekazywanych przez za-
kłady ubezpieczeń i Ubezpieczeniowy Fundusz
Gwarancyjny na podstawie przepisów o ubezpiecze-
niach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundu-
szu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycie-
li Komunikacyjnych; ww. rezerwa została umiesz-
czona w pozycji planu: „pozostałe przychody”– „inne
przychody” w kwocie 677,9 mln zł. Fundusz pokry-
wa koszty świadczeń opieki zdrowotnej z ww. środ-
ków w przypadkach, gdy konieczność ich udzielenia
jest następstwem zdarzeń zaistniałych w związku
z ruchem pojazdu mechanicznego, a posiadacz tego
pojazdu ma obowiązek zawarcia umowy obowiązko-
wego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej po-
siadaczy pojazdów mechanicznych;
— w przypadku ww. rezerw dotyczących koordy-
nacji i „OC” prezes funduszu podejmuje decyzje
o uruchomieniu tych rezerw po poinformowaniu mi-
nistra właściwego do spraw zdrowia i ministra wła-
ściwego do spraw finansów publicznych;
— rezerwa na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej w ramach migracji ubezpieczonych. Dyrektor
oddziału wojewódzkiego funduszu, po poinformowa-
niu prezesa funduszu, może dokonać przesunięcia
kosztów w ramach kosztów przeznaczonych na
świadczenia opieki zdrowotnej oraz uruchomić ww.
rezerwę w planie finansowym oddziału wojewódz-
kiego funduszu.
Ponadto w planie finansowym NFZ na 2008 r.
w pozycji planu: „inne rezerwy” fundusz zaplanował
kwotę 252,8 mln zł. W uzasadnieniu do planu fundu-
szu wskazał, że w ramach tych środków w 2008 r.
planowane jest rozpoczęcie w szerszej skali działań
w zakresie uruchomienia Rejestru Usług Medycz-
nych. Docelowo umożliwi to gromadzenie na bieżąco
rzetelnych informacji o realizowanych świadczeniach
opieki zdrowotnej. Wprowadzenie RUM umożliwi
również dokonywanie obiektywnej oceny dostępności
do świadczeń opieki zdrowotnej oraz wytyczanie kie-
runków zmian w ochronie zdrowia. Powyższe nie
przesądza jednak o kształcie systemu RUM, który
ostatecznie jeszcze nie został ustalony.
Reasumując, wymienione powyżej rezerwy, za wy-
jątkiem rezerwy ogólnej, mają charakter celowy,
czyli zostały przeznaczone na wykonanie konkret-
nych zadań. Konieczność ich tworzenia wynika albo
wprost z przepisów ustawy, albo z układu planu fi-
nansowego funduszu. Dlatego nie ma podstaw do
wątpliwości co do wydatkowania środków z tych re-
zerw, w szczególności nie można mówić o dowolności
wydatkowania tych środków przez prezesa NFZ.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie projektu rozporządzenia
prezesa Rady Ministrów określającego wykaz
chorób zawodowych związanych ze służbą
w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (594)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji Pana Posła Sławomira Kopycińskiego (pi-
smo z 21 stycznia br., znak: SPS-023-594/08) doty-
czącej projektu rozporządzenia prezesa Rady Mini-
strów w sprawie wykazu schorzeń i chorób powsta-
łych w związku ze szczególnymi właściwościami lub
warunkami służby w Centralnym Biurze Antyko-
rupcyjnym, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
przedkładam odpowiedź na zawarte w niej pytania.
1. Czy w ostatecznym kształcie rozporządzenia
ustalającego wykaz chorób zawodowych związanych

z pełnieniem służby w Centralnym Biurze Antyko-
rupcyjnym zostaną utrzymane wskazane powyżej
jednostki chorobowe, a jeśli tak, to jakie jest uzasad-
nienie dla ich utrzymania?
Projekt rozporządzenia prezesa Rady Ministrów
w sprawie wykazu schorzeń i chorób powstałych
w związku ze szczególnymi właściwościami lub wa-
runkami służby w Centralnym Biurze Antykorup-
cyjnym stanowi realizację upoważnienia zawartego
w art. 20 ust. 4b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Poli-
cji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służ-
by Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Anty-
korupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony
Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 8,
poz. 67, z późn. zm.).
W rozporządzeniu wymienione są schorzenia i cho-
roby, które – w przypadku orzeczenia przez właści-
wą komisję lekarską, iż pozostają w związku ze służ-
bą – uprawniają do zwiększenia renty inwalidzkiej
o 10% podstawy wymiaru, którą – zasadniczo – jest
uposażenie należne funkcjonariuszowi na ostatnio
zajmowanym stanowisku.
Prace nad projektem nie zostały zakończone,
a tym samym nie sposób przesądzić, jaki przyjmie
on ostatecznie kształt, w szczególności zaś jakie
schorzenia i choroby znajdą się w wykazach stano-
wiących załączniki do rozporządzenia.
Dokonując jednak wstępnej oceny projektu w jego
obecnym kształcie, nie sposób abstrahować od fak-
tu, iż jest on niemal tożsamy z analogicznymi regu-
lacjami dotyczącymi funkcjonariuszy innych służb
mundurowych, w tym:
a) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agen-
cji Wywiadu – rozporządzenie prezesa Rady Mini-
strów z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie wykazu
schorzeń i chorób powstałych w związku ze szczegól-
nymi właściwościami lub warunkami służby w Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywia-
du (Dz. U. Nr 52, poz. 455),
b) Policji, Straży Granicznej, BOR i Państwowej
Straży Pożarnej – rozporządzenie ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 29 września
2005 r. w sprawie wykazu schorzeń i chorób pozo-
stających w związku ze służbą w Policji, Straży Gra-
nicznej, Biurze Ochrony Rządu i Państwowej Straży
Pożarnej (Dz. U. Nr 206, poz. 1723),
c) Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby
Wywiadu Wojskowego – rozporządzenie ministra
obrony narodowej z dnia 25 września 2006 r.
w sprawie wykazu chorób i schorzeń pozostają-
cych w związku ze służbą w Służbie Kontrwywia-
du Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego
(Dz. U. Nr 176, poz. 1303).
Oznacza to, że niemal identyczne wykazy w od-
niesieniu do funkcjonariuszy poszczególnych forma-
cji wprowadzane były w życie przez rządy kierowane
przez Leszka Millera (ABW i AW), Marka Belkę (Po-
629
licja, SG, BOR i PSP) oraz Jarosława Kaczyńskiego
(SKW i SWW).
Warto przy tym zauważyć, iż projekt rozporzą-
dzenia w sprawie wykazu schorzeń i chorób powsta-
łych w związku ze szczególnymi właściwościami lub
warunkami służby w Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego i Agencji Wywiadu opiniowany był w dniu
23 stycznia 2003 r. przez sejmową Komisję do Spraw
Służb Specjalnych, która zgłosiła jedynie uwagę
o charakterze redakcyjnym (opinia nr 32).
Wskazane powyżej przesłanki pozwalają stwier-
dzić, że pytanie sformułowane przez Pana Posła Sła-
womira Kopycińskiego w kontekście CBA odnieść
można także do innych formacji mundurowych. We
wszystkich z nich funkcjonariusze pełnią służbę
w bardzo zróżnicowanych warunkach, stwarzają-
cych ryzyko wystąpienia, ujawnienia się bądź nasi-
lenia bardzo różnych schorzeń i chorób, w tym także
wymienionych w treści interpelacji. Konstruując
wykazy tych schorzeń i chorób, ustawodawca winien
uwzględnić także te z nich, które w praktyce wystą-
pić mogą bardzo rzadko.
Należy przy tym pamiętać, że nie każdy przypa-
dek wystąpienia u funkcjonariusza schorzenia bądź
choroby, wymienionych w wykazie, pozwala mu au-
tomatycznie uzyskać uprawnienia rentowe w pod-
wyższonym wymiarze. Komisja lekarska, orzekając
o związku schorzenia lub choroby ze służbą, obowią-
zana jest bowiem brać pod uwagę m.in. informacje
dotyczące warunków i przebiegu służby. Może za-
tem orzec, że mimo iż funkcjonariusz dotknięty jest
schorzeniem bądź chorobą wymienioną w wykazie,
nie ma to jednak związku z pełnieniem przez niego
służby, a zatem przysługuje mu jedynie renta w pod-
stawowym wymiarze.
2. Czy istnieje uzasadnienie merytoryczne i eko-
nomiczne dla utrzymywania przez państwo kilku
konkurujących ze sobą służb, takich jak m.in. Cen-
tralne Biuro Antykorupcyjne, odpowiadających za
zwalczanie wyspecjalizowanych typów przestępczo-
ści przy pokrywających się niekiedy zakresach ich
działania?
Problem nakładania się kompetencji różnych
służb państwowych nie jest problemem nowym. Na
przykład w Sejmie IV kadencji w trakcie prac Komi-
sji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia rządowego pro-
jektu ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego, Agencji Wywiadu oraz zmianie niektórych
ustaw poseł Konstanty Miodowicz na posiedzeniu
w dniu 3 kwietnia 2002 r. zwracał uwagę na nakła-
danie się kompetencji różnych służb w dziedzinie
zwalczania obrotu środkami odurzającymi i sub-
stancjami psychotropowymi w obrocie międzynaro-
dowym, wskazując, iż zadania w tym zakresie reali-
zować będą obok ABW także policja, służby celne
i wyspecjalizowane instytucje rozpoznania finanso-
wego. Mimo tych zastrzeżeń stosowny zapis znalazł
się w uchwalonej wówczas ustawie.
Odnosząc się jednak do bezpośredniego pytania
Pana Posła, pragnę wskazać, że w chwili obecnej
630
próba udzielenia na nie odpowiedzi byłaby przed-
wczesna. Trwają bowiem prace mające na celu po-
stawienie szczegółowej diagnozy obecnego stanu
służb. W najbliższych tygodniach szczegółowe ra-
porty w tej sprawie mają przedstawić szefowie Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Służby Kontr-
wywiadu Wojskowego.
Raporty te staną się elementem dalszych prac,
zmierzających do usprawnienia działalności służb
specjalnych także w zakresie stojących przed nimi
zadań. Projekt wypracowanych w tym zakresie roz-
wiązań przedstawiony zostanie w I połowie bieżące-
go roku.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie decyzji transferowych dotyczących
jednolitych płatności obszarowych
i płatności uzupełniających za 2007 r. (597)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Romualda Ajchlera w spra-
wie decyzji transferowych dotyczących jednolitych
płatności obszarowych i płatności uzupełniających
za 2007 r., przesłanej przy piśmie z dnia 21 stycznia
2008 r. nr SPS-023-597/08, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Stosownie do ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r.
o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cu-
krowej (Dz. U. Nr 35, poz. 217 i Nr 99, poz. 666) płat-
ność bezpośrednia przysługuje rolnikowi, na będące
w jego posiadaniu grunty rolne, wchodzące w skład
gospodarstwa rolnego, kwalifikujące się do objęcia
płatnościami bezpośrednimi, zgodnie z art. 143b
ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia Rady (WE) Nr 1782/
2003 z dnia 29 września 2003 r., jeżeli posiada dział-
ki rolne o łącznej powierzchni co najmniej 1 ha,
utrzymuje wszystkie grunty rolne zgodnie z norma-
mi oraz został mu nadany numer identyfikacyjny.
Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 ustawy o płat-
nościach do gruntów rolnych i płatności cukrowej,
w przypadku przekazania gospodarstwa rolnego,
w rozumieniu art. 74 ust. 1 lit a rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 796/2004, jednolita płatność obszaro-
wa lub płatność uzupełniająca, o które ubiega się
przekazujący, są przyznawane przejmującemu, jeżeli
przekazanie zostało dokonane nie później niż do
dnia wydania decyzji w sprawie przyznania płatno-
ści oraz na wniosek przejmującego złożony do dnia
wydania decyzji w sprawie przyznania płatności.
Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o płatnościach
do gruntów rolnych i płatności cukrowej, przejmują-
cy w składanym przez siebie wniosku „transfero-
wym”, podaje numer identyfikacyjny nadany w try-
bie przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o kra-
jowym systemie ewidencji producentów, ewidencji
gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przy-
znanie płatności (Dz. U. z 2004 r. Nr 10, poz. 76,
z późn. zm.), a także składa oświadczenie o objęciu
w posiadanie gruntów rolnych wchodzących w skład
gospodarstwa rolnego. Stosownie zaś do ust. 3 oma-
wianego artykułu, przejmujący dołącza do wniosku
umowę lub kopię tej umowy, na podstawie której
grunty rolne wchodzące w skład gospodarstwa rol-
nego zostały przekazane. Ponadto, w opisanej po-
wyższej sytuacji, w postępowaniu w sprawie przy-
znania płatności przejmujący wstępuje na miejsce
przekazującego (art. 21 ust. 5 ustawy o płatnościach
do gruntów rolnych i płatności cukrowej) i przejmu-
je całość zobowiązań.
Należy mieć na uwadze, iż postępowanie admini-
stracyjne prowadzone przez Kierowników Biur Po-
wiatowych ARiMR w przypadku postępowań wsz-
czętych wnioskiem „transferowym”, jest postępowa-
niem o wiele bardziej złożonym aniżeli postępowa-
nia „zwykłe”, gdzie podmiotem uprawnionym do
otrzymania płatności jest jeden beneficjent od mo-
mentu złożenia wniosku aż do dnia wydania decyzji.
W omawianych przypadkach wniosków transfero-
wych, oprócz zwykłej, dokonywanej każdorazowo
kontroli administracyjnej wniosku, a także kontroli
na miejscu, które to kontrole mają za zadanie spraw-
dzić zakres przedmiotowy wniosku (deklarowane
powierzchnie, dobrą kulturę rolną itd.) konieczne
jest przeprowadzenie dodatkowego postępowania
wyjaśniającego. Inaczej rzecz ujmując, w przypadku
wniosków „transferowych” Kierownik Biura Powia-
towego (organ I instancji) zobowiązany jest, w ra-
mach prowadzonego przez siebie postępowania ad-
ministracyjnego, ustalić, czy spełnione zostały usta-
wowe warunki wejścia przejmującego w miejsce
strony. W konsekwencji powyższego, w przypadku
spełnienia wszystkich warunków przeniesienia go-
spodarstwa, przejmujący wchodzi w miejsce strony,
a wydana decyzja jest decyzją o przyznaniu płatno-
ści do gruntów rolnych (z ewentualnymi sankcjami)
i zastosowanie mają tu przepisy dotyczące decyzji
o płatnościach do gruntów rolnych w postępowa-
niach „zwykłych”. Stosownie zaś do postanowień
art. 19 ust. 7 ustawy o płatnościach do gruntów rol-
nych i płatności cukrowej w przypadkach niezała-
twienia sprawy dotyczącej przyznania płatności do
dnia 1 marca w roku kalendarzowym następującym
po roku, w którym został złożony wniosek, agencja
zawiadamia rolnika, podając przyczyny zwłoki i wska-

zując nowy termin załatwienia sprawy. Powyższe
wskazuje bezspornie, iż pierwszym terminem, kiedy
można mówić o niedochowaniu przez ARiMR termi-
nów wydania decyzji będzie 1 marca 2008 r. Dalej
podkreślić należy, iż zgodnie z art. 28 ust. 2 rozpo-
rządzenia Rady (WE) 1782/2003 płatności są prze-
kazywane raz w roku w okresie od 1 grudnia do
30 czerwca kolejnego roku kalendarzowego.
Nie mniej jednak, nie bez znaczenia w przypad-
ku płatności dokonywanych na składane przez rolni-
ków wnioski „transferowe” pozostają kwestie tech-
niczne związane z obsługą tych wniosków w systemie
informatycznym. Należy zwrócić uwagę na fakt, że
zasady przyznawania płatności do gruntów rolnych
w przypadku przeniesienia gospodarstwa rolnego,
uległy w 2007 r. znacznej zmianie w stosunku do
roku 2006, (wejście w życie ustawy z dnia 26 stycz-
nia 2007 r. o płatnościach do gruntów rolnych i płat-
ności cukrowej), co wymagało dokonania zasadni-
czych zmian w systemowej obsłudze tych wniosków,
zmiany te są aktualnie w trakcie wdrażania.
Jak wynika z powyższego, wnioski o przyznanie
płatności bezpośrednich oraz tzw. wnioski transfe-
rowe procedowane są w zwykłym trybie i nie zaszła
jak do tej pory żadna nadzwyczajna okoliczność, któ-
ra mogłaby rzutować na ich załatwianie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie likwidacji wskaźnika różnicującego
wysokość środków finansowych pochodzących
ze składek na ubezpieczenie zdrowotne
dla poszczególnych województw (598)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Zbigniewa Girzyńskiego, Posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 10 stycznia
2008 r., przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu
z dnia 21 stycznia 2008 r. (znak: SPS-023-598/87),
w sprawie „likwidacji wskaźnika różnicującego wy-
sokość środków finansowych pochodzących ze skła-
dek na ubezpieczenie zdrowotne dla poszczególnych
województw” uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Kwestię „algorytmu podziału środków pomiędzy
oddziały wojewódzkie” obecnie reguluje ustawa
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) oraz rozpo-
631
rządzenie ministra zdrowia z dnia 18 września 2007 r.
w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału
środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla
ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210).
Zmiana algorytmu podziału środków została przy-
jęta w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych i niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172). Podstawowym celem
ww. zmiany było zapewnienie wszystkim ubezpieczo-
nym równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej,
niezależnie od tego, w którym oddziale wojewódzkim
NFZ ubezpieczony jest zarejestrowany.
Zmiana ta była przedmiotem obrad Sejmu RP V
kadencji (w szczególności Komisji Zdrowia Sejmu
RP) i została przyjęta w ustawie z dnia 10 lipca 2007 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych i niektórych
innych ustaw. Następnie zmiana ta była rozpatry-
wana przez Senat RP VI kadencji, który zaakcepto-
wał ww. podział środków (uchwała Senatu RP z dnia
26 lipca 2007 r. w sprawie ustawy o zmianie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych oraz niektórych innych
ustaw).
Zmiany, które zostały wprowadzone w zasadach
podziału środków na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych pomiędzy oddziały
wojewódzkie funduszu, zaczynając od planu finan-
sowego funduszu na 2008 r., wynikały z analizy
funkcjonowania dotychczasowego podziału środków.
Należy zwrócić uwagę na to, iż dotychczasowe regu-
lacje w tej sprawie budziły wiele kontrowersji i sprze-
ciwów różnych podmiotów, np. z województwa ma-
zowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomor-
skiego czy lubuskiego. Obecne regulacje w tym za-
kresie obowiązują od niedawna, a ich wpływ na sys-
tem finansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest
na bieżąco analizowany. Ewentualne decyzje co do
zmiany obecnych zasad mogą być podjęte po zakoń-
czeniu prac analitycznych.
Pragnę jednocześnie poinformować, że w planie
finansowym Kujawsko-Pomorskiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia na rok
2008 w porównaniu do planu finansowego oddziału
na rok 2007 obowiązującego w analogicznym okre-
sie przewidziano na świadczenia opieki zdrowotnej
więcej środków o 294,8 mln zł (o 13,88%.).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
632
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie interpretacji ustaw podatkowych
(599)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 21 stycznia br.
Nr SPS-023-599/08 interpelację Pana Posła Jana
Łopaty z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie skutków
podatkowych w podatku dochodowym od osób fi-
zycznych pozostawienia zysku w spółce kapitałowej
przekształconej w handlową spółkę osobową, uprzej-
mie informuję.
Tematykę przekształcenia spółek prawa handlo-
wego reguluje dział III ustawy z dnia 15 września
2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94,
poz. 1037, z późn. zm.).
Każda spółka prawa handlowego może być prze-
kształcona w inną spółkę handlową. Przekształce-
nie spółek w rozumieniu przepisów Kodeksu spółek
handlowych powoduje przeniesienie majątku jednej
spółki działającej w określonej formie prawnej na
inny podmiot, który dalszą działalność ma prowa-
dzić jako spółka handlowa innego typu.
Wartość majątku przekształcanej spółki, który
staje się majątkiem powstającej spółki, jest ustalana
i znana na dzień przekształcenia (art. 558 i 559 Ko-
deksu spółek handlowych). W skład tego majątku
wchodzą m.in. kapitał zapasowy, zysk zatrzymany
w spółce z lat ubiegłych.
Kwestie sukcesji praw i obowiązków podatko-
wych, związanych z transformacjami podmiotowy-
mi regulują przepisy ustawy 29 sierpnia 1997 r. Or-
dynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.).
Stosownie do przepisu art. 93a ustawy Ordyna-
cja podatkowa osobowa spółka handlowa powstała
w wyniku przekształcenia spółki kapitałowej wstę-
puje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa
podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej
spółki.
Natomiast ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) w art. 17 ust. 1 pkt 4 okre-
śla, iż przychodem z kapitałów pieniężnych są dywi-
dendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach
osób prawnych, których podstawą uzyskania są udzia-
ły (akcje) w spółce mającej osobowość prawną.
Z kolei art. 24 ust. 5 powołanej ustawy określa, iż
dochodem (przychodem) z tytułu udziału w zyskach
osób prawnych jest dochód (przychód) faktycznie
uzyskany z tego udziału, w tym także:
1) dochód z umorzenia udziałów (akcji),
2) dochód uzyskany z odpłatnego zbycia udzia-
łów (akcji) na rzecz spółki w celu umorzenia tych
udziałów (akcji) itd.
Z powyższego wynika, iż katalog dochodów z ty-
tułu udziału w zyskach osób prawnych jest katalo-
giem otwartym. Zatem przy przekształceniu spółki
kapitałowej w osobową spółkę prawa handlowego
pozostałe w spółce kapitałowej środki, nieopodatko-
wane, stanowić będą dla wspólników przychód z ty-
tułu udziału w zyskach osób prawnych.
Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w wy-
rokach sądów administracyjnych, m.in. „nie inaczej
jest w przypadku gdy przychód, o którym mowa
w tym wyroku (wyrok NSA z dnia 9 grudnia 1994 r.
sygn. akt SA/Gd 1151/94), przybrał postać udziałów
kapitałowych w spółce jawnej, w następstwie prze-
znaczenia zysków przekształcanej spółki z o.o. na
kapitał nowej spółki i przydzielenia części tego kapi-
tału w postaci udziałów kapitałowych poszczegól-
nym wspólnikom”– wyrok z dnia 24 lipca 2007 r.
sygn. akt 1 SA/Kr 1518/06, czy też w wyroku z dnia
9 marca 2006 r. sygn. akt I SA/Ol 42/06 – „Zauwa-
żyć przy tym należy, iż wynikiem analizowanego
przekształcenia nie jest likwidacja spółki kapitało-
wej, jakkolwiek ustaje byt prawny tej spółki, a jej
działalność kontynuowana będzie przez nowy pod-
miot. Dotychczasowi akcjonariusze, stając się wspól-
nikami spółki jawnej, uzyskają w wyniku prze-
kształcenia jako osoby fizyczne przychód. Skumulo-
wane, niepodzielone w latach poprzednich w spółce
kapitałowej zyski zgromadzone na kapitale zapaso-
wym oraz niepodzielony zysk za rok bieżący stają się
bowiem kapitałem początkowym spółki jawnej”.
Zatem należy uznać, że przekształcana spółka
kapitałowa jest zobowiązana jako płatnik do pobra-
nia zryczałtowanego podatku dochodowego od do-
chodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.
Przedstawione powyżej regulacje mogą mieć za-
stosowanie w przypadkach przekształceń spółek.
Jednakże każde przekształcenie dla celów podatko-
wych powinno być oceniane indywidualnie.
Stąd udzielenie generalnej odpowiedzi w kwe-
stiach podatkowych w tak szerokim pojęciu, jakim
jest przekształcanie spółek kapitałowych i osobo-
wych, nie jest uzasadnione, gdyż w zależności od sta-
nu faktycznego skutki podatkowe mogą być różne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie wynagrodzenia notariuszy (601)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Grzegorza Tobiszowskiego
(SPS-023-601/08) w sprawie wynagrodzenia nota-
riuszy, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W interpelacji Pan Poseł Grzegorz Tobiszowski
podniósł: „Ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (uchwalona
14.VI.2007 r.) mówi o wynagrodzeniu notariusza
w następujący sposób: Art 5: Wynagrodzenie nota-
riusza za ogół czynności notarialnych dokonanych
przy zawieraniu umowy, o której mowa w ust. 1, wy-
nosi ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę, o któ-
rym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r.
o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Natomiast
notariusze pobierają opłatę za wypis z umowy nota-
rialnej nawet do 300 zł, przeciętnie za 4 kopie po 50
do 70 zł za każdą. Czy na podstawie ww. ustawy za-
stosowanie stawki 50 –70 zł za każdą kopię jest zgod-
ne z przyjętymi zapisami”.
Na wstępie wskazać należy, iż dnia 14 czerwca
2007 r. została uchwalona ustawa o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 13 lipca 2007 r.
Nr 125, poz. 873). Przywołany w interpelacji art. 5
powyższej ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie innych ustaw nie
dotyczy wynagrodzenia notariusza, ma inną treść
niż zacytowana w interpelacji.
Przytoczony w interpelacji cytat: „Wynagrodze-
nie notariusza za ogół czynności notarialnych doko-
nanych przy zawieraniu umowy, o której mowa
w ust. 1, wynosi ¼ minimalnego wynagrodzenia za
pracę, o którym mowa w ustawie z dnia 10 paździer-
nika 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pra-
cę” pozwala na przyjęcie, że istota sprawy dotyczy
wynagrodzenia pobieranego przez notariuszy za
sporządzenie umowy przeniesienia własności lokalu
– na podstawie art. 12 i art. 1714 ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116
z późn. zm.).
Ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. dokonano no-
welizacji m.in. art. 12 i art. 1714 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (nada-
jąc nowe brzmienie art. 12 ust. 5 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych (art. 1 pkt 13 ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r.) i art. 1714 ust. 3 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych (art. 1 pkt 22 ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r.).
633
Zgodnie z art. 12 ust. 5 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych – w brzmieniu nadanym ustawą
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873), która
weszła w życie z dniem 31 lipca 2007 r. – wynagrodze-
nie notariusza za ogół czynności notarialnych doko-
nanych przy zawieraniu umowy, o której mowa w ust. 1,
wynosi 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę,
o którym mowa w ustawie z dnia 10 października
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
Identyczne uregulowanie zawiera przepis art. 1714
ust. 3 – w brzmieniu nadanym powołaną wyżej usta-
wą z dnia 14 czerwca 2007 r. (wynagrodzenie nota-
riusza za ogół czynności notarialnych dokonanych
przy zawieraniu umowy, o której mowa w ust. 1, wy-
nosi 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę,
o którym mowa w ustawie z dnia 10 października
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę).
Pojęcie „ogół czynności notarialnych dokonanych
przy zawieraniu umowy” nie jest jednak pojęciem
nowym. Zostało wprowadzone w wyniku nowelizacji
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, dokona-
nej mocą ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 122, poz. 1024),
która weszła w życie w dniu 22 lipca 2005 r.
Art. 12 ust. 5 ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych – w brzmieniu nadanym powyższą ustawą
– stanowił, że wynagrodzenie notariusza za ogół
czynności notarialnych dokonanych przy zawiera-
niu umowy, o której mowa w ust. 1 (przeniesienia
własności lokalu) wynosi 1/3 minimalnego wyna-
grodzenia za pracę (obecnie – od 31 lipca 2007 r.
1/4), o którym mowa w ustawie z dnia 10 październi-
ka 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
Identyczne uregulowanie zawierał przepis art. 1714
ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
– w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 3 czerwca
2005 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz niektórych innych ustaw – wynagro-
dzenie notariusza za ogół czynności notarialnych
dokonanych przy zawieraniu umowy, o której mowa
w ust. 1, wynosi 1/3 minimalnego wynagrodzenia za
pracę (obecnie 1/4), o którym mowa w ustawie z dnia
10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodze-
niu za pracę.
Przed nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia
3 czerwca 2005 r. art. 12 ust. 5 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych stanowił: „ustala się opłatę
w wysokości 1/3 najniższego wynagrodzenia ogła-
szanego przez ministra właściwego do spraw pracy
na podstawie Kodeksu pracy jako koszt zawarcia
umowy notarialnej”, podobne rozwiązanie zawierał
art. 1714 ust. 3: „ustala się opłatę w wysokości 1/3
najniższego wynagrodzenia ogłaszanego przez mi-
nistra właściwego do spraw pracy na podstawie Ko-
deksu pracy jako koszt zawarcia umowy notarial-
nej”. Zatem nowelizacja z dnia 3 czerwca 2005 r. za-
stąpiła określenie „koszt zawarcia umowy notarial-
634
nej” sformułowaniem „ogół czynności notarialnych
dokonanych przy zawieraniu umowy”.
Nowelizacja art. 12 ust. 5 i art. 1714 ust. 3 usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych dokonana
ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r., która weszła w ży-
cie z dniem 31 lipca 2007 r., zmieniła jedynie wyso-
kość wynagrodzenia notariusza „za ogół czynności
notarialnych dokonanych przy zawieraniu umowy”
z 1/3 na 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę
(projekt poselski).
Treść przepisów art. 12 ust. 5 i art. 1714 ust. 3
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stanowi
lex specialis w stosunku do art. 5 ustawy z dnia
14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (tekst jednolity:
Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 369 z późn. zm.). Przepi-
sy te samodzielnie i wyczerpująco normują kwestię
wysokości wynagrodzenia notariusza za ogół czyn-
ności notarialnych dokonywanych przy zawieraniu
umowy przeniesienia własności lokalu. W związku
z tym została wyłączona możliwość określenia za te
czynności wynagrodzenia na podstawie umowy z no-
tariuszem. Wyłączone jest również ustalanie za wszel-
kie czynności notarialne dokonywane przy zawiera-
niu powyższej umowy wynagrodzenia notariusza na
podstawie innych przepisów, w tym wyłączone jest po-
bieranie przez notariuszy wynagrodzenia za sporzą-
dzenie wypisu aktu notarialnego na podstawie § 12
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerw-
ca 2004 r. w sprawie maksymalnych stawek taksy no-
tarialnej (Dz. U. Nr 148, poz. 1564 z późn. zm.).
Należy jednak podkreślić, iż art. 12 ust. 5
i art. 1714 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych budziły i nadal budzą wątpliwości interpreta-
cyjne. W sprawie tej występował do Ministra Spra-
wiedliwości m. in. Rzecznik Praw Obywatelskich,
a ostatnio Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów.
Wątpliwości interpretacyjne dotyczą w szczegól-
ności sformułowania „ogół czynności notarialnych
dokonanych przy zawieraniu umowy” i sprowadzają
się do kwestii, czy określone w powyższych przepi-
sach wynagrodzenie notariusza „za ogół czynności
notarialnych” oznacza wszystkie czynności nota-
rialne dokonywane przez notariusza przy zawiera-
niu umowy przeniesienia własności lokalu, w tym
także sporządzenie wypisów aktu notarialnego, czy
też „ogół czynności notarialnych dokonanych przy
zawieraniu umowy” dotyczy tylko czynności, które
doprowadzą do przeniesienia własności lokalu tj. za-
warcie umowy notarialnej – sporządzenie aktu no-
tarialnego, natomiast za wypisy aktu notarialnego
(podobnie jak za odpisy orzeczeń sądowych) strona
powinna zapłacić, a w konsekwencji, czy prawidłowa
jest praktyka notariuszy polegająca na pobieraniu
wynagrodzenia za sporządzenie wypisu aktu nota-
rialnego na podstawie § 12 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie
maksymalnych stawek taksy notarialnej.
Należy przy tym zauważyć, iż ani przepisy usta-
wy Prawo o notariacie, ani przepisy dotyczące taksy
notarialnej nie posługują się pojęciem „ogół czynno-
ści notarialnych”. Nieścisłości w przepisach polega-
jące na używaniu odrębnych terminologii w różnych
aktach prawnych wywołują wątpliwości interpreta-
cyjne. Dodatkowo, jeśli w przypadku umowy prze-
niesienia własności lokalu wynagrodzenie notariu-
sza w wysokości 1/4 minimalnego wynagrodzenia za
pracę (obniżone z 1/3 w wyniku nowelizacji dokona-
nej ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r.) ma obejmować
także wynagrodzenie za wypisy aktu notarialnego,
wątpliwości budzi rachunek ekonomiczny tej czyn-
ności. Zawód notariusza jest wprawdzie zawodem
zaufania publicznego, jednakże jego działalność po-
lega na odpłatnym świadczeniu usług notarialnych,
jest działalnością zarobkową.
Z uwagi na powyższe, a w szczególności z uwagi
na występujące wątpliwości interpretacyjne, celo-
wym wydaje się rozważnie nowelizacji omawianych
regulacji (art. 12 ust. 5 i art. 1714 ust. 3 ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszka-
niowych).
Ewentualna zmiana powyższych przepisów nie
leży jednak w gestii Ministra Sprawiedliwości bo-
wiem, jak już wyżej podniesiono, wynagrodzenie
notariusza w przypadku umów przeniesienia wła-
sności lokali zostało uregulowane w ustawie o spół-
dzielniach mieszkaniowych i stanowi regulację
szczególną w stosunku do ustawy Prawo o notaria-
cie, jak i w stosunku do rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości w sprawie maksymalnych stawek
taksy notarialnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zmniejszającej się liczby
lekarzy specjalistów (603)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej w spra-
wie zmniejszającej się liczby lekarzy specjalistów,
przesłanej przy piśmie SPS-023-603/08, pragnę
ustosunkować się do podniesionych kwestii.
Sprawa specjalizacji lekarskich uregulowana jest
rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy
i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779,
z późn. zm.).

Czuwanie nad zabezpieczeniem potrzeb kadro-
wych w poszczególnych dziedzinach medycyny nale-
ży do zadań stawianych zarówno przed właściwymi
konsultantami krajowymi, jak również przed kon-
sultantami wojewódzkimi.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
25 października 2002 r. w sprawie konsultantów
krajowych i wojewódzkich (Dz. U. Nr 188, poz. 1583,
z późn. zm.), konsultant wojewódzki prowadzi poli-
tykę kadrową w zakresie danej specjalności na tere-
nie województwa, natomiast konsultant krajowy za-
bezpiecza potrzeby kadrowe w skali kraju.
Współpraca konsultantów krajowych z wojewódz-
kimi powinna owocować m.in. wykreowaniem na
danym terenie jak największej liczby miejsc szkole-
niowych w jednostkach organizacyjnych uprawnio-
nych do prowadzenia szkolenia w danej dziedzinie
medycyny, bowiem odbywanie specjalizacji lekar-
skich, zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie specjaliza-
cji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213,
poz. 1779), może odbywać się wyłącznie w jednostce
spełniającej określone warunki.
Pragnę zaznaczyć, że uruchamianie nowych miejsc
specjalizacyjnych jest ściśle uzależnione od posiada-
nych wolnych miejsc akredytowanych w danej specjal-
ności. Brak wolnych miejsc akredytowanych wyklucza
możliwość otwarcia nowych specjalizacji.
Polityka uruchamiania poszczególnych miejsc
specjalizacyjnych i ich limitowania jest oparta na
analizie potrzeb kadrowych województwa i planach
wieloletnich, które stanowią podstawę podjęcia de-
cyzji przez konsultantów wojewódzkich.
Wojewódzkie centra zdrowia publicznego infor-
mują konsultantów wojewódzkich o możliwościach
uruchamiania miejsc specjalizacyjnych przed każdą
sesją, a podejmowane przez nich decyzje są oparte
o analizę potrzeb w zakresie ilości specjalistów
w danej dziedzinie medycyny.
Rezydentury są przyznawane przede wszystkim:
— w specjalnościach priorytetowych wg zgłoszo-
nych zapotrzebowań wojewódzkich centrów zdrowia
publicznego w dziedzinach: epidemiologia, geriatria,
medycyna rodzinna, onkologia kliniczna, patomor-
fologia oraz rehabilitacja medyczna,
— w dziedzinach, w których obserwuje się naj-
większą liczbę zaświadczeń wydanych lekarzom i le-
karzom dentystom ubiegającym się o pracę w innym
kraju UE,
— na podstawie zgłoszonych zapotrzebowań kon-
sultantów krajowych i wojewódzkich,
— biorąc pod uwagę dofinansowanie kursów spe-
cjalizacyjnych z Europejskiego Funduszu Społecz-
nego w dziedzinach: kardiologia, medycyna pracy,
onkologia kliniczna (uwzględniona w dziedzinach
priorytetowych), radioterapia onkologiczna, chirur-
gia onkologiczna, ginekologia onkologiczna oraz on-
kologia i hematologia dziecięca.
Docelowo planuje się „uruchamianie” takiej liczby
rezydentur, ilu lekarzy kończy staż podyplomowy.
635
Problemem jest ograniczona liczba miejsc szkolenio-
wych oraz niedobory finansowe. Liczba etatów rezy-
denckich uwarunkowana jest sytuacją finansową.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Zdrowia w mia-
rę możliwości stara się zwiększać środki finansowe na
rezydentury.
Na rok 2008 na dwa postępowania kwalifikacyj-
ne zaplanowane jest około 2500 miejsc rezydenckich,
natomiast w roku 2007 przyznano 1529 rezydentur.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przygoto-
wywana jest nowelizacja rozporządzenia w sprawie
specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów w celu mak-
symalnego skrócenia okresu od zakończenia stażu
podyplomowego do rozpoczęcia specjalizacji. Planu-
je się, aby lekarz, który zakończy staż podyplomowy
z dniem 30 października, mógł rozpocząć specjaliza-
cję do 15 listopada.
Obecnie przygotowywana jest również noweliza-
cja rozporządzenia w sprawie stażu podyplomowego
lekarza i lekarza dentysty. Wprowadzane zmiany
spowodują uniezależnienie możliwości zdawania
LEP i LDEP od ukończenia stażu podyplomowego
(nie będzie już egzaminu państwowego kończącego
staż podyplomowy), co wydaje się wychodzić naprze-
ciw niektórym postulatom zgłaszanym przez mło-
dych lekarzy. Młodzi lekarze będą mogli przystępo-
wać do LEP i LDEP dodatkowo w dwóch terminach
jeszcze w trakcie stażu podyplomowego, co może
mieć wpływ na skrócenie okresu od zakończenia
stażu do rozpoczęcia specjalizacji.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu, pełnomocnika
prezesa Rady Ministrów
do spraw dialogu międzynarodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie budowy Centrum Wypędzonych
w Berlinie (604)
Szanowna Pani Posłanko! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów Pana Donalda Tuska udzielam
odpowiedzi na interpelację poselską Pani Poseł
z dnia 10 stycznia i pragnę przedstawić aktualne
działania w kwestii historycznego dialogu polsko-
-niemieckiego, również związaną z tym sprawę „Wi-
docznego znaku” i budowy „Domu Spotkań Nie-
miecko-Polskich” w Berlinie.
636
5 lutego br. spotkałem się z delegacją Urzędu
Kanclerskiego RFN pod przewodnictwem federalne-
go ministra kultury B. Neumanna. Min. Neumann
nawiązał do grudniowej rozmowy kanclerz A. Mer-
kel z panem premierem D. Tuskiem, podczas której
ustalono, że delegacja pod jego przewodnictwem
przyjedzie do Warszawy, aby przedstawić stronie
polskiej projekt „Widocznego znaku”. We wstępie do
rozmów zaznaczył, że delegacji niemieckiej zależy
nie tylko na koncentrowaniu się na kwestii „Widocz-
nego znaku”, ale także na poruszeniu kilku innych
projektów możliwej współpracy. „Widoczny znak”
został przedstawiony w konkretnych punktach:
przewidziane jest utworzenie „Centrum Dokumen-
tacyjnego”, które zajmie się problematyką wysiedleń
– nie tylko ludności niemieckiej – jako bezpośred-
niego rezultatu dyktatury narodowo-socjalistycz-
nej i II wojny światowej. Min. Neumann podkreślił
znaczenie przykładane do rozróżniania pomiędzy
przyczynami i skutkami wojny, pomiędzy sprawca-
mi i ofiarami. Przesłaniem „Widocznego znaku” bę-
dzie ukazanie problematyki wypędzeń jako rezulta-
tu wojny. Formalnie „Widoczny Znak” ma mieć
kształt wystawy stałej wraz z ekspozycjami towa-
rzyszącymi, wkomponowanymi w kontekst ogólno-
europejski. Szczególny nacisk położony został na od-
różnienie „Widocznego znaku” od „Centrum Prze-
ciw Wysiedleniom”; „Widoczny znak” jest projektem
rządowym, organizowanym pod kierownictwem
min. Neumanna. Podmiotem prawnym i patronem
jest natomiast Muzeum Historii Niemiec. Min. Neu-
mann wielokrotnie podkreślał europejski kontekst
projektu i zaprosił stronę polską do udziału w opra-
cowywaniu koncepcji, na przykład poprzez ewentu-
alną możliwość udziału polskich historyków w ra-
dzie naukowej. W odniesieniu do pozostałych projek-
tów min. Neumann wyraził chęć zintensyfikowania
współpracy w ramach „Sieci Pamięć i Solidarność”
(konieczność podpisania umów, ustalenia gremium
i utworzenia sekretariatu w Warszawie). Drugą pro-
pozycją była gotowość strony niemieckiej do wspar-
cia dla miejsca pamięci na Westerplatte, jako sym-
bolu napaści Niemiec na Polskę 1 września 1939 r.,
co byłoby najlepszym sygnałem konkretnej współ-
pracy. Trzecią sugestię stanowiło zaproszenie Polski
do francusko-niemieckiego dialogu w ramach fun-
dacji Genshagen.
Przedstawiona przez min. Neumanna koncepcja
„Widocznego znaku” bardzo odbiega – w sensie po-
zytywnym dla prawdy historycznej – od uprzednich
komentarzy mediów, przede wszystkim niemieckich.
Dotyczy to zwłaszcza gotowości strony niemieckiej
do zaakcentowania związku przyczyn i skutków
w kwestii wysiedleń, na czym Polsce najbardziej za-
leży. Odnośnie konkretnego stanowiska Polski
stwierdzić należy, że obecność polskiego historyka
przy pracy nad „Widocznym znakiem” nie będzie ni-
czym niewłaściwym. Powinna to być jednak osoba
niezwiązana z rządem, najlepiej członek Polskiej
Akademii Nauk. Jeśli chodzi o inne propozycje, obie
strony uznały za sprawę ważną szybkie nawiązanie
współpracy wystawienniczej: wspomniana została
m.in. polska ekspozycja w Republice Federalnej Nie-
miec nt. robotników przymusowych.
W następnej kolejności pan P. Duda, główny do-
radca premiera, przedstawił projekt budowy w Gdań-
sku „Muzeum Wojny i Pokoju”, podkreślając rolę
tego miasta jako areny kluczowych wydarzeń histo-
rycznych: wybuchu II wojny światowej i powstania
„Solidarności”. 1 września 2009 r. byłby doskonałą
okazją do wmurowania kamienia węgielnego pod
przyszłe muzeum. Strona niemiecka wyraziła zgodę
na udział w tej uroczystości. Ambasador M. Prawda
przedstawił koncepcję budowy w Berlinie „Domu
Spotkań Niemiecko-Polskich”.
W ostatnim etapie rozmów poruszono niezwiąza-
ną bezpośrednio z „Widocznym znakiem” kwestię
potrzeby oficjalnego podkreślenia bezpodstawności
roszczeń obywateli niemieckich za mienie pozosta-
wione na terenach polskich.
Min. Neumann na zakończenie spotkania poparł
koncepcję udziału polskiego naukowca w pracach
nad „Widocznym znakiem” jako akceptowalną dla
strony niemieckiej podstawę współpracy. Z zaintere-
sowaniem odniósł się także do innych ww. projek-
tów, w tym także budowy „Domu Spotkań Niemiec-
ko-Polskich” i uznał rozmowę za ważny, pozytywny
sygnał. W sprawie roszczeń stwierdził, że stanowi-
sko obecnego rządu Republiki Federalnej Niemiec
nie odbiega w żaden sposób od stanowiska poprzed-
nich rządów. Min. Neumann, konkludując, zgodził
się z poglądem strony polskiej, że wypowiedź kancle-
rza G. Schrödera z 2004 r. dotycząca ewentualnych
roszczeń obywateli niemieckich powinna być cyto-
wana przy najważniejszych rozmowach, szczególnie
w świetle ewentualnych postanowień Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu bez zmia-
ny treści prawno-politycznej.
W tej sprawie przewidziane są w wymiernym
czasie dalsze poufne rozmowy mające na celu wy-
raźne ponowne wyartykułowanie przez rząd nie-
miecki formułowanego poprzednio stanowiska*).
Z poważaniem
Sekretarz stanu,
pełnomocnik prezesa Rady Ministrów
do spraw dialogu międzynarodowego
Władysław Bartoszewski
Warszawa, dnia 9 lutego 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie przyznania emerytur olimpijskich
dla paraolimpijczyków uczestniczących
w zawodach przed 1992 r.
(tj. przed paraolimpiadą w Barcelonie) (605)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła na Sejm RP Czesława Hoca, prze-
kazaną pismem z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn.
SPS-023-605/08), w sprawie przyznania emerytur
olimpijskich dla paraolimpijczyków uczestniczących
w zawodach przed 1992 r. (tj. przed paraolimpiadą
w Barcelonie), uprzejmie informuję, co następuje.
Z inicjatywą nowelizacji ustawy o zmianie usta-
wy o kulturze fizycznej wystąpiono w grudniu 2007 r.
Ta poselska inicjatywa wychodzi naprzeciw oczeki-
waniom sportowców niepełnosprawnych – medali-
stów igrzysk sportowych od pierwszego udziału za-
wodników polskich w ruchu paraolimpijskim, tj. od
1972 r., a także medalistów igrzysk olimpijskich
głuchych od początku istnienia ruchu olimpijskiego
głuchych, tj. od 1924 r.
Wskazany projekt ustawy o zmianie ustawy o kul-
turze fizycznej zmierza do zrównania praw sportow-
ców niepełnosprawnych w zakresie przyznawania
świadczeń pieniężnych za zdobycie medalu na igrzy-
skach.
Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o kul-
turze fizycznej podejmuje ważny społecznie problem,
jednakże nie wskazuje źródła finansowania.
Zgodnie z ustawą z dnia 8 września 2006 r.
o zmianie ustawy o kulturze fizycznej (Dz. U. Nr 208,
poz. 1531) aktualnie uprawnionych do otrzymywa-
nia świadczeń paraolimpijskich jest 28 osób. Skutki
finansowe wypłaty świadczeń w 2007 r. wyniosły
790 000,00 zł. Ewentualne skutki finansowe w skali
roku projektu przyznania świadczeń wszystkim pa-
raolimpijczykm oraz głuchym olimpijczykom za zdo-
bycie medalu wyniosłyby 6 140 400,00 zł. Objęłyby
one 141 paraolimpijczyków i 74 głuchych olimpijczy-
ków – razem 215 osób. Jednocześnie uprzejmie in-
formuję, że poza Polską świadczenia pieniężne wy-
płacane są tylko w Meksyku. Świadczenia otrzymują
paraolimpijczycy po zakończeniu kariery sportowej
w wysokości około 1000,00 USD miesięcznie.
Ponadto przy pracach nad projektem ustawy
o zmianie ustawy o kulturze fizycznej należy wziąć
pod uwagę, że igrzyska podlegają ciągłej ewolucji
i ruch paraolimpijski rozwija się w świecie niezwy-
kle dynamicznie. Wzrasta poziom i standardy wyni-
ków sportowców niepełnosprawnych. Wzrasta liczba
startujących zawodników w igrzyskach, liczba kra-
jów uczestniczących, przybywa dyscyplin i konku-
rencji. Stale doskonalone są systemy klasyfikacji
medycznych, systemy kwalifikacyjne do igrzysk, zmie-
niane są regulaminy, zasady uczestnictwa w igrzy-
637
skach, w których warunkiem startu jest m.in. uzy-
skanie pewnych minimów kwalifikacyjnych w po-
szczególnych dyscyplinach sportu, porządkowane są
zasady współzawodnictwa sportowego, uniemożli-
wiające zdobywanie dużej liczby medali przez jedne-
go zawodnika w kilku konkurencjach, często z bar-
dzo nieliczną obsadą (zawodnicy startowali czasami
przy niepełnej obsadzie – 2 lub 3 osoby).
W kierowanym przeze mnie urzędzie sprawy
osób niepełnosprawnych traktowane są z wielką
troską i życzliwością. Ministerstwo Sportu i Tury-
styki wspiera uprawianie sportu przez osoby niepeł-
nosprawne, tworząc warunki prawne i finansowe
sprzyjające jego rozwojowi. W dokumencie „Strate-
gia rozwoju sportu w Polsce do roku 2015” zapisano,
że sport osób niepełnosprawnych traktowany jest
jako zadanie priorytetowe.
Ważne jest, aby osoby niepełnosprawne w zależ-
ności od możliwości i zainteresowań uczestniczyły
w dostępnej dla siebie formie sportu – rekreacyjnej
lub wyczynowej. Dotyczy to zarówno rywalizacji
sportowej, jak i udziału w sporcie dla wszystkich.
Środki finansowe Funduszu Rozwoju Kultury
Fizycznej i budżetu państwa przeznaczone są m.in.
na: udział osób niepełnosprawnych w systematycz-
nych zajęciach sportowych w klubach, w obozach
i zgrupowaniach sportowych, w imprezach rekre-
acyjno-sportowych oraz w imprezach o randze mię-
dzynarodowej. Ponadto niepełnosprawni zawodnicy
osiągający wybitne wyniki sportowe w rywalizacji
międzynarodowej otrzymują z budżetu państwa, po-
dobnie jak zawodnicy pełnosprawni, stypendia spor-
towe oraz nagrody finansowe.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Leszka Deptuły
w sprawie braku dokumentu dotyczącego
ładu przestrzennego, jakim jest
„Koncepcja polityki
przestrzennego zagospodarowania kraju” (606)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 24.01.2008 r., l.dz.
SPS-023-606-/08, dotyczące interpelacji Pana Posła
Leszka Deptuły w sprawie braku dokumentu doty-
czącego ładu przestrzennego, jakim jest „Koncepcja
polityki przestrzennego zagospodarowania kraju”,
uprzejmie informuję o postępie prac nad nową „Kon-
638
cepcją przestrzennego zagospodarowania kraju na
lata 2008–2033” (KPZK), oraz przedstawiam odpo-
wiedzi na pytania postawione w interpelacji.
Na wstępie muszę wyjaśnić, że pytania Pana Po-
sła dotyczą braku dokumentu o tytule „Koncepcja
polityki przestrzennego zagospodarowana kraju”
(KPPZK), który jest wymieniony w nieaktualnej już
ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym z dnia
7 lipca 1994 r. W obowiązującej ustawie o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia
27 marca 2003 r. dokument ten nosi nazwę „kon-
cepcji przestrzennego zagospodarowania kraju”
(art. 47). Formalnie rzecz biorąc, KPPZK, opubli-
kowana w MP nr 26 z dnia 16 sierpnia 2001 r.
(poz. 432), stanowi dokument do dziś obowiązujący,
a zatem przyjęta w interpelacji teza o braku „Kon-
cepcji polityki przestrzennego zagospodarowana
kraju” nie jest prawdziwa.
„Koncepcja polityki przestrzennego zagospoda-
rowana kraju” (KPPZK) została opracowana przez
Rządowe Centrum Studiów Strategicznych w 1999 r.,
a następnie przyjęta przez Radę Ministrów dnia
5 października 1999 r. Przewodniczący RM przeka-
zał zatwierdzony dokument rządowy do Sejmu, któ-
ry zażądał wprowadzenia szeregu poprawek, a na-
stępnie w dniu 17 listopada 2000 r. przyjął akceptu-
jącą rezolucję w sprawie KPPZK. Koncepcja jest do-
kumentem rządowym, a zatem ustawa nie przewi-
duje przyjmowania tego dokumentu przez Sejm;
Sejm może jedynie żądać poprawek lub zajmować
stanowisko w tej sprawie, w formie uchwały lub re-
zolucji.
KPPZK powstała jeszcze przed przystąpieniem
Polski do Unii Europejskiej i jest obecnie zdezaktu-
alizowana, dlatego rząd przystąpił do opracowania
nowego dokumentu strategicznego pod tytułem
„Koncepcja przestrzennego zagospodarowania kra-
ju na lata 2008–2033”. W tej sprawie dnia 9 paź-
dziernika r. Rada Ministrów przyjęła dokument
pt. „Tryb i harmonogram prac nad nową Koncepcją
Przestrzennego Zagospodarowania Kraju na lata
2008–2033”. Zgodnie z przytoczoną ustawą o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym prace
nad tym dokumentem prowadzi minister rozwoju
regionalnego. Termin przedłożenia projektu KPZK
Radzie Ministrów został określony we wspomnia-
nym harmonogramie na koniec II kwartału 2008 r.
Wspomniane w interpelacji Narodowe Strate-
giczne Ramy Odniesienia 2007–2013, zaakceptowa-
ne 29 listopada przez Radę Ministrów, istotnie za-
wierają stwierdzenie o „9 obszarach metropolital-
nych”, co jest m.in. zastosowaniem nowej nomenkla-
tury, będącej wyrazem nowych koncepcji planistycz-
nych. NSRO 2007–2013 jest dokumentem średnio-
okresowym, który koncentruje się na najbliższych
6 latach, toteż dokument ten posługuje się ła-
twym do zastosowania kryterium demograficz-
nym (500 000 osób), którego żadne z miast Polski
Wschodniej nie spełni w okresie do 2013 r. KPPZK
z 2001 r. zalicza Rzeszów (i inne miasta Polski
Wschodniej) do „potencjalnych europoli”, gdyż jest
dokumentem długookresowym, o horyzoncie 25 lat.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego prowadzi
obecnie intensywne prace nad „Koncepcją prze-
strzennego zagospodarowania kraju”. Dnia 26 czerw-
ca 2007 r. Rada Ministrów przyjęła „Tezy i założe-
nia do Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania
Kraju 2008–2033”, opracowane przez MRR jako
podstawę do dalszych prac nad KPZK na lata 2008–
–2033. Zarządzeniem nr 10 ministra rozwoju regio-
nalnego z dnia 5 lipca 2007 r. został powołany zespół
realizacyjny do opracowania „Koncepcji przestrzen-
nego zagospodarowania kraju”, w którym oprócz
przedstawicieli resortów rządowych uczestniczą przed-
stawiciele regionów.
Dnia 30 października 2007 r. z inicjatywy MRR
odbyła się konferencja regionalna, w której wzięli
udział przedstawiciele jednostek odpowiedzialnych
za planowanie przestrzenne w województwach. Na
konferencji tej przedstawiciele woj. podkarpackiego
przedstawili m. in. informację, że w aktualnym
„Planie zagospodarowania przestrzennego woje-
wództwa podkarpackiego” ujęto specjalny punkt
2.1.4 pt. „Miejsce województwa w Koncepcji Prze-
strzennego Zagospodarowania Kraju” w którym za-
warto bezpośrednie wzajemne odniesienia „Koncep-
cji przestrzennego zagospodarowania kraju” i „Pla-
nu zagospodarowania przestrzennego województwa
podkarpackiego”. Miasto Rzeszów określono w pla-
nie jako „potencjalny europol”, a do krajowych, po-
nadregionalnych i regionalnych ośrodków zrówno-
ważonego rozwoju zaliczono miasta: Przemyśl, Kro-
sno i Tarnobrzeg. Określenie „europol” zostało za-
stosowane w ślad za „Koncepcją polityki przestrzen-
nego zagospodarowania kraju” z 2001 r. Rozwój
koncepcji przestrzennych i urbanistycznych w Euro-
pie i na świecie spowodował, że w KPZK zostanie
wprowadzone szersze pojęcie „obszaru metropolital-
nego”, obejmującego miasto centralne (lub zespół
miast) wraz z otoczeniem funkcjonalnym. W pra-
cach MRR nad „Koncepcją przestrzennego zagospo-
darowania kraju na lata 2008–2013” starannie roz-
ważamy i analizujemy propozycje regionów, biorąc
jednak pod uwagę także szerszy, krajowy punkt wi-
dzenia i kierując się w pierwszym rzędzie zasadą
kreowania zrównoważonego rozwoju dla terytorium
całego kraju. Wyrazem takiej troski MRR może być
m.in. specjalny Program Operacyjny „Rozwój Pol-
ski Wschodniej”.
Stosowane w Unii Europejskiej klasyfikacje
ośrodków miejskich, zwłaszcza klasyfikacja FUA,
będą adaptowane dla potrzeb kategoryzacji całej
polskiej sieci osadniczej, wraz z miastami wymienio-
nymi w interpelacji. Problem ten będzie przedmio-
tem specjalistycznej ekspertyzy; w chwili obecnej
podanie tych kategorii nie jest więc możliwe. Ponie-
waż jednak KPZK powstaje przy współudziale naj-
lepszych specjalistów oraz wykorzystuje opinie sa-
morządów (zwłaszcza regionalnych i miejskich), dla-
tego pytanie Pana Posła zostanie wzięte pod uwagę

jako głos w dyskusji nad tą problematyką i włączone
do materiałów zespołu realizacyjnego. Wszystkie do-
kumenty wymienione w tekście są dostępne na stro-
nie internetowej MRR: www.mrr.gov.pl.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie stosowania
świadectwa weterynaryjnego dla zwierząt
z rodziny koniowatych (607)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Eugeniusza Kłopotka w spra-
wie stosowania świadectwa weterynaryjnego dla
zwierząt z rodziny koniowatych, przesłaną przy pi-
śmie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej,
znak: SPS-023-607/08, z dnia 21 stycznia 2008 r.,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Przepis art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625,
z późn. zm.) stanowi, że w przypadku przemieszcza-
nia koniowatych na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej z innych państw członkowskich Unii Euro-
pejskiej oraz z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
do innych państw członkowskich Unii Europejskiej
spełnianie wymagań weterynaryjnych jest potwier-
dzane w świadectwie zdrowia wystawionym przez
urzędowego lekarza weterynarii państwa członkow-
skiego Unii Europejskiej wysyłającego zwierzęta.
Natomiast zgodnie z art. 27 ust. 7 przedmiotowej
ustawy w przypadku zarejestrowanych koniowatych
wymagania weterynaryjne potwierdza się w infor-
macji o stanie zdrowia wystawionej przez urzędowe-
go lekarza weterynarii państwa członkowskiego
Unii Europejskiej wysyłającego te zwierzęta, dołą-
czonej do dokumentów identyfikacyjnych tych zwie-
rząt. Wzór informacji o stanie zdrowia zarejestrowa-
nych koniowatych jest określony w załączniku nr 2
do rozporządzenia z dnia 28 kwietnia 2004 r. w spra-
wie szczegółowych wymagań weterynaryjnych przy
przywozie i przemieszczaniu koniowatych (Dz. U.
Nr 100 poz. 1020, z późn. zm.).
W związku z powyższym koniowate przemiesz-
czane na terytorium Unii Europejskiej zaopatruje
się w świadectwa o wzorze określonym w załączniku
do rozporządzenia Komisji (WE) nr 599/2004 z dnia
30 marca 2004 r. dotyczącego przyjęcia zharmonizo-
639
wanego wzoru świadectwa i sprawozdania z kontroli
związanych z wewnątrzwspólnotowym handlem
zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęce-
go, natomiast jeśli są koniowatymi zarejestrowany-
mi, to zaopatruje się je wyłącznie w informację o sta-
nie zdrowia.
Pragnę jednocześnie przytoczyć stanowisko Ko-
misji Europejskiej (będące zaleceniem dla Rzeczypo-
spolitej Polskiej) dotyczące konieczności zagwaranto-
wania przez polskie służby weterynaryjne, aby konie
wprowadzane do handlu wewnątrzwspólnotowego za
pośrednictwem miejsc gromadzenia zwierząt były za-
opatrywane w świadectwa zdrowia, zgodnie z art. 8
ust. 1 dyrektywy Rady nr 90/426/EWG w sprawie
warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących prze-
mieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowa-
tych z państw trzecich, które zostało zawarte w pro-
jekcie raportu z kontroli Biura ds. Żywności i Wetery-
narii (FVO) w zakresie handlu wewnątrzwspólnoto-
wego koniowatymi, która odbyła się w Polsce w dniach
22–26 października 2007 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie aktualnego stanu śledztw w sprawie
wieloletniego, systemowego i uporczywego
łamania w sieci sklepów dyskontowych
Biedronka praw pracowników, w szczególności
przepisów o czasie pracy oraz BHP, zwłaszcza
o ochronie pracy kobiet,
oraz odpowiedzialności karnej osób
zarządzających siecią za stworzenie
i funkcjonowanie systemu wyzysku w XXI w.
(608)
W odpowiedzi na interpelację Pani Poseł Iwony
Arent z dnia 4 stycznia 2008 r. w sprawie aktualne-
go stanu śledztw w sprawie wieloletniego, systemo-
wego i uporczywego łamania praw pracowników
w sieci sklepów dyskontowych „Biedronka” uprzej-
mie informuję, co następuje.
Śledztwo w niniejszej sprawie zostało zainicjowa-
ne pismem skierowanym w dniu 28 września 2004 r.
do Prokuratury Rejonowej Poznań-Grunwald w Po-
znaniu przez Stowarzyszenie Poszkodowanych przez
Jeronimo Martins Dystrybucja – właściciela sieci
sklepów dyskontowych „Biedronka”, informującym
o powszechnym łamaniu w sieci sklepów praw pra-
cowniczych przez Zarząd Spółki JMD.
640
Przejawem owego łamania praw pracowniczych
miało być nieewidencjonowanie rzeczywistego czasu
pracy, uchylanie się od należytego wynagradzania
przepracowanych nadgodzin oraz powszechne ła-
manie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy przy
rozładunku towarów.
W dniu 18 stycznia 2005 r. Prokurator Rejonowy
Poznań-Grunwald w Poznaniu wszczął w sprawie
dochodzenie – w kierunku przestępstw z art. 218 § 1
K.k. i art. 220 § 1 K.k. Tego samego dnia postępowa-
nie zostało przejęte do dalszego prowadzenia przez
Wydział V Śledczy – Prokuratury Okręgowej w Po-
znaniu. Na tym też etapie postępowania do śledztwa
połączono szereg postępowań z różnych jednostek
organizacyjnych prokuratury.
W dniu 29 grudnia 2005 r. niniejsze śledztwo
przekazano, celem dalszego prowadzenia, Prokura-
turze Okręgowej w Gliwicach. Postępowanie zareje-
strowano w Wydziale V Śledczym gliwickiej Proku-
ratury Okręgowej pod sygn. V Ds 5/06/Sp. Okres
jego trwania był przedłużany kolejnymi postanowie-
niami, ostatnio postanowieniem prokuratora okrę-
gowego w Gliwicach z dnia 27 grudnia 2007 r. – do
dnia 31 marca 2008 r.
Początkowo śledztwem objęto obszar całego kra-
ju, zaś zarządzeniem z dnia 31 stycznia 2006 r. jego
prowadzenie powierzono wszystkim komendom wo-
jewódzkim Policji w kraju, zgodnie z kryterium
miejscowym funkcjonowania poszczególnych placó-
wek handlowych sieci.
Z uwagi na zagrożenie przedawnienia karalności
czynów spenalizowanych w art. 218 § 1 K.k., zgodnie
z decyzją zastępcy prokuratora generalnego z dnia
8 stycznia 2007 r., mając na względzie zasady ekono-
miki procesowej, wyłączono do odrębnego postępo-
wania i przekazano zgodnie z właściwością miejsco-
wą materiały w zakresie przestępstw popełnionych
w sklepach funkcjonujących w obszarze działania po-
szczególnych prokuratur apelacyjnych.
Postanowieniami wydanymi w okresie od lutego
do maja 2007 r. wyłączono do odrębnego postępo-
wania i przekazano materiały dotyczące sklepów
położonych w obszarze działania poszczególnych
apelacji do Prokuratur Apelacyjnych: w Rzeszowie,
Krakowie, Białymstoku, Wrocławiu, Warszawie,
Lublinie, Łodzi, Szczecinie, Poznaniu i Gdańsku.
Z uzyskanych w tym zakresie informacji wynika, iż
przekazane materiały zostały podzielone i przeka-
zane do podległych prokuratur okręgowych i rejo-
nowych.
Podkreślenia wymaga w tym miejscu rozmach
i zakres realizowanych już na ówczesnym etapie
czynności procesowych. Wyłączone i przekazane do
wskazanych prokuratur apelacyjnych materiały
obejmowały, między innymi, protokoły przesłuchań
około 14 tysięcy świadków.
Obecnie prowadzone przez Wydział V Śledczy
Prokuratury Okręgowej w Gliwicach postępowanie
dotyczy sklepów funkcjonujących w obszarze działa-
nia Prokuratury Apelacyjnej w Katowicach (na te-
renie tym znajduje się 128 sklepów sieci „Biedron-
ka”). Śledztwo zmierza również do ustalenia odpo-
wiedzialności osób kierownictwa spółki JMD.
Dotychczas przesłuchano 1890 świadków. Do
przesłuchania pozostało 3391 osób – pracowników
„Biedronki” z terenu województwa śląskiego. Na
bieżąco dokonywana jest też analiza gromadzonego
materiału dowodowego, w tym zeznań świadków
i pokrzywdzonych – byłych i obecnych pracowników
sieci sklepów.
Nadal podstawowym kierunkiem śledztwa jest
ustalenie, czy JMD SA stworzyła, w celu generowa-
nia zysków poprzez minimalizację kosztów zatrud-
nienia, system powszechnego wyzysku pracowni-
ków zatrudnionych w należącej do tej spółki sieci
sklepów dyskontowych.
Ustalenie istnienia takiego systemu i karno-ma-
terialna ocena zachowań osób odpowiedzialnych za
jego wprowadzenie i utrzymanie zmierza w dwóch
kierunkach:
a) ustalenia, czy istnieją dokumenty (opracowa-
nia wykonane na potrzeby spółki, protokoły posie-
dzeń zarządu itp.) potwierdzające stworzenie i wdro-
żenie przez spółkę JMD SA systemu skutkującego
wyzyskiem pracowników, a jeżeli tak, to ustalenia,
kto i kiedy zlecał wykonanie takich opracowań, kto
i kiedy podejmował decyzje o wdrożeniu systemu,
zaś w wypadku zmiany zarządu – kto decydował
o utrzymaniu istniejącego stanu rzeczy,
b) w oparciu o osobowe źródła dowodowe – usta-
lenia powszechności łamania praw pracowniczych,
w szczególności związanych z nieewidencjonowa-
niem rzeczywistego czasu pracy, nakładaniem na
osoby zatrudnione nadmiernego zakresu obowiąz-
ków oraz wiedzy w tym zakresie poszczególnych
szczebli kierowniczych i akceptowania systemu – co
pozwoli wykluczyć lub potwierdzić, że opisywane
przez świadków patologie z zakresu naruszenia
praw pracowniczych nie były jednostkowymi zda-
rzeniami występującymi w pojedynczych sklepach
lub niektórych rejonach działania JMD SA.
W tym zakresie planowane jest przesłuchanie
większości pracowników sieci. Przesłuchanie bo-
wiem zarówno obecnych, jak i byłych pracowników
sklepów, umożliwi ustalenie powszechności i czasu
powstania zjawiska łamania praw pracowniczych
w sieci „Biedronka”, a tym samym pozwoli na ewen-
tualne przedstawienie zarzutów popełnienia prze-
stępstw kierownictwu wyższego szczebla Jeronimo
Martins Dystrybucja SA.
Innym kierunkiem śledztwa jest ustalenie i wy-
jaśnienie, czy w związku z redukcją kosztów bezpo-
średnich w sieci sklepów należących do JMD SA po-
wszechnie łamano przepisy bhp.
W tym zakresie prowadzi się czynności zmierza-
jące do:
a) ustalenia zakresu odpowiedzialności poszcze-
gólnych szczebli kadry kierowniczej za przestrze-
ganie przepisów bhp (w tym wyposażenie poszcze-
gólnych placówek w sprzęt pozwalający na bez-
pieczne prowadzenie działalności) oraz strukturę
zatrudnienia,

b) ustalenia wiedzy osób z wyższych szczebli
kierownictwa o łamaniu przepisów bhp – zwłaszcza
w transporcie ręcznym towarów, również po zaku-
pieniu do sklepów wózków elektrycznych do przewo-
zu towarów,
c) ustalenia skali oraz charakteru skutków na-
ruszeń przepisów bhp (wypadki przy pracy, choroby
zawodowe, choroby parazawodowe itp.); w tym za-
kresie należy dokonać analizy związku przyczyno-
wo-skutkowego pomiędzy zgłoszonymi w toku do-
tychczasowego śledztwa chorobami zawodowymi,
parazawodowymi i wypadkami przy pracy a naru-
szeniem przepisów bhp,
d) ustalenia szczegółowości i sposobu przepro-
wadzania szkoleń pracowników sklepów oraz ich
kadry kierowniczej w zakresie bezpieczeństwa i hi-
gieny pracy, w aspekcie poczynionych ustaleń, że
szkolenia te były przeprowadzane pobieżnie, z po-
minięciem obowiązku przekazywania podstawo-
wych informacji o obowiązujących w tym zakresie
normach.
Kolejnym kierunkiem śledztwa jest wreszcie
ustalenie, czy wprowadzenie i utrzymanie przez
JMD SA systemu generowania zysków z założenia
wiązało się z łamaniem prawa bądź tez działaniem
na jego pograniczu.
Prowadzone w tym kierunku czynności proceso-
we zmierzają do:
a) ustalenia skali naruszenia dyspozycji art. 270
K.k. i art. 271 K.k. – w związku z fałszowaniem do-
kumentacji rejestrującej czas pracy,
b) ustalenia skali naruszenia dyspozycji art. 207
K.k. i art. 191 K.k. przez kadrę kierowniczą średnie-
go i niższego szczebla (zjawisko mobbingu, znęcania
się nad pracownikami, zmuszania ich do określo-
nych zachowań),
c) ustalenia zakresu wiedzy kadry zarządzają-
cej oraz kierownictwa wyższego szczebla o łamaniu
prawa w podległych im placówkach, w szczególności
ustalenia, czy inicjatywa tego typu działań leżała po
stronie tej grupy osób.
Dotychczas dokonana analiza zeznań świadków
wskazuje, że w trakcie ich zatrudnienia w sklepach
sieci „Biedronka” dochodziło do naruszenia upraw-
nień pracowników, polegających przede wszystkim
na konieczności pracy w czasie znacznie przekracza-
jącym czas wynikający z umowy oraz uchylaniu się
od wypłacania pracownikom wynagrodzenia sto-
sownego do ich rzeczywistego czasu pracy.
Powiązane z tym było fałszowanie dokumentacji
czasu pracy (zwłaszcza list obecności), polegające na
poświadczaniu przez kierowników sklepów niepraw-
dy co do czasu pracy na listach obecności pracowni-
ków. Ujawniono nagminne przypadki przepisywa-
nia list obecności, tak aby wskazywany na nich czas
pracy odpowiadał wynikającemu z umowy, a nie rze-
czywistemu wymiarowi.
Podkreślenia przy tym wymaga fakt, że z zeznań
pokrzywdzonych jednoznacznie wynika, że podpisy-
wanie się przez osoby z kierownictwa sklepu na li-
stach obecności zamiast pracowników było noto-
641
ryczne. Pokrzywdzeni – pracownicy sklepów wska-
zują, że składanie podpisów miało na celu ukrycie
faktycznego czasu pracy. Kierownicy sklepów byli
zobowiązani do sporządzania dokumentacji pracow-
niczej, która miała służyć wyłącznie kierownictwu
spółki i – jako w żaden sposób nieodzwierciedlająca
faktycznych okoliczności pracy – była dokumenta-
cją, do której sami pracownicy nie przykładali żad-
nej wagi. Częstokroć więc nie składali podpisów na
listach. W przyjętych trzymiesięcznych okresach
rozliczeniowych kierownicy sklepów byli zobowiąza-
ni do przedstawiania do centrali spółki list obecno-
ści, które miały być przejrzyste, jasne, czytelne i wy-
pełnione we wszystkich rubrykach. Celem przedło-
żenia w centrali kierownicy sklepów przepisywali
więc listy bądź je wypełniali, aby były „kompletne”.
W kwestii podrabiania list obecności i składania
za pracowników podpisów (najczęściej parafek) na
kartach tych list podkreślenia wymaga, iż w tym za-
kresie faktycznie brak możliwości weryfikacji au-
tentyczności autorstwa poszczególnych podpisów.
Kierownicy sklepów i ich zastępcy, przyznając, że
dopuszczali się fałszowania list obecności, nie pa-
miętają, które podpisy składali i kiedy to miało miej-
sce. Listy tworzone były „na nowo” wobec koniecz-
ności ich wysyłania do centrali spółki. Podobnie pra-
cownicy sklepów nie są w stanie wskazać, które pod-
pisy nie zostały faktycznie przez nich złożone. Listy
obecności są systematycznie zabezpieczane w toku
śledztwa, stanowiąc dowód rzeczowy w prowadzo-
nym postępowaniu.
Dążąc do ustalenia autentyczności podpisów lub
przypisania autorstwa poszczególnych podpisów
podejrzanym, powołano w sprawie biegłego z za-
kresu badań pisma ręcznego. Poczynione dotych-
czas tą drogą ustalenia (postanowieniem objęto je-
den ze sklepów w Gliwicach, przedkładając biegłe-
mu do oceny 2300 podpisów) wskazują na poten-
cjalne problemy z uzyskaniem jednoznacznej opinii
co do autorstwa poszczególnych podpisów (z uwagi
na zmienność zapisów i bardzo ograniczony mate-
riał dowodowy).
Z analizy protokołów przesłuchanych osób wyni-
ka nadto, że powszechne było stwarzanie w sklepach
„Biedronka” sytuacji mogących narazić pracowni-
ków podczas wykonywania pracy na bezpośrednie
niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerb-
ku na zdrowiu. Polegało to zwłaszcza na braku wy-
posażenia technicznego niezbędnego do prawidło-
wego, bezpiecznego rozładunku towarów dostarcza-
nych do sklepów i ich transportu na terenie sklepów.
Prowadziło to do naruszania norm bezpieczeństwa
i higieny pracy w zakresie dopuszczalnej wagi ła-
dunków przewożonych przy użyciu wózków ręcz-
nych, a także norm w zakresie wagi i sposobów prze-
noszenia towarów.
Z zeznań pracowników wynika, że takie warun-
ki powodowały u nich przede wszystkim dolegliwo-
ści bólowe mięśni i stawów oraz kręgosłupa. Takie
przypadki w przeważającej większości nie zostały
jednak potwierdzone żadną dokumentacją medycz-
642
ną, gdyż osoby te nigdzie swoich dolegliwości nie
zgłaszały.
W toku śledztwa zaistniała konieczność prze-
analizowania sposobu wykonywania prac trans-
portowych w sklepach sieci „Biedronka” i ustale-
nia, czy sposób ten narażał pracowników na bezpo-
średnie niebezpieczeństwo utraty życia albo cięż-
kiego uszczerbku na zdrowiu, w rozumieniu zna-
mion art. 220 § 1 K.k.
W tym celu zwrócono się do biegłych z Zakładu
Fizjologii Pracy i Ergonomii – Instytutu Medycyny
Pracy im. Prof. J. Nofera w Łodzi. Biegli wstępnie
zasygnalizowali jednak brak możliwości wydania
podobnej opinii, zaś prokurator nadal oczekuje na
ich oficjalne stanowisko w tym względzie.
W kontekście realizacji znamion przestępstwa
z art. 220 § 1 K.k. istnieje zaś konieczność każdora-
zowego, procesowego wykazania, że niedopełnienie
obowiązków wynikających z zasad bezpieczeństwa
i higieny pracy narażało pracownika na wspomnia-
ne bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub
ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Nie sposób przy-
jąć, iż realizacja znamion tegoż przestępstwa nastą-
piła w wyniku samego braku zapewnienia w skle-
pach sieci wózków elektrycznych do przewozu towa-
rów i ręcznego wyładowywania tychże.
Te nieprawidłowości były przedmiotem kontroli
Państwowej Inspekcji Pracy, zaś ich efektem były
wydane przez PIP decyzje, które doprowadziły do
zmiany postępowania pracodawcy i zakupu wózków
elektrycznych oraz wzrostu zatrudnienia mężczyzn
dokonujących rozładunku towarów.
W toku śledztwa przyjęto jednak, że w każdym
poważnym jednostkowym przypadku powstania
u określonego pracownika obrażeń ciała, urazów po
zgromadzeniu dokumentacji medycznej powoływani
będą biegli celem ustalenia, czy warunki pracy i wy-
konywane czynności w sklepie mogły narazić po-
krzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo
utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
a nadto czy doszło do naruszenia czynności narządu
ciała (w rozumieniu art. 157 lub 156 K.k.).
Jeszcze na początkowym etapie śledztwa wystą-
piono do wszystkich okręgowych inspektorów pracy
o przekazanie gliwickiej Prokuraturze Okręgowej
dokumentacji z kontroli przeprowadzonych w pla-
cówkach sieci „Biedronka”, a nadto wystąpiono
z wnioskami o przeprowadzenie kolejnej komplekso-
wej kontroli w sieci sklepów.
Na chwilę obecną protokoły te w części zostały
już prowadzącym śledztwo przekazane, zaś wyniki
kontroli są aktualnie przedmiotem analizy.
Jak dotąd w toku śledztwa przedstawiono zarzu-
ty popełnienia przestępstw określonych w art. 218
§ 1 K.k. i art. 271 § 1 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k.
przy zastosowaniu art. 12 K.k., polegających na upo-
rczywym naruszaniu przez osoby pełniące funkcje
kierowników sklepów i ich zastępców praw podle-
głych pracowników wynikających ze stosunku pra-
cy w ten sposób, że zlecano im świadczenie pracy
w wymiarze przekraczającym umowny, a w prowa-
dzonej ewidencji czasu pracy nie rejestrowano rze-
czywistego czasu pracy pracowników, a jedynie czas
ich pracy wynikający z umowy o pracę, z pominię-
ciem pracy świadczonej w nadgodzinach oraz w go-
dzinach nocnych, w ten sposób poświadczając w ewi-
dencji czasu pracy nieprawdę co do okoliczności ma-
jących znaczenie prawne, przez co doprowadzano do
niewypłacania przez pracodawcę należnego pracow-
nikom wynagrodzenia za rzeczywisty czas pracy,
powiększonego o przysługujący im dodatek z tytułu
pracy w nadgodzinach i godzinach nocnych.
Zarzuty popełnienia podobnych czynów przed-
stawiono łącznie 20 osobom.
Z uwagi na znaczny stopień skomplikowania
śledztwa, konieczność przeprowadzenia wielu czaso-
chłonnych czynności, a w szczególności przesłucha-
nia ogromnej liczby świadków – w toku postępowa-
nia przyjęto, że w pierwszej kolejności – po zgroma-
dzeniu wystarczających dowodów – rozważana bę-
dzie zasadność przedstawienia zarzutów popełnie-
nia przestępstw kierownikom określonych sklepów,
a następnie kierownikom rejonów.
Materiały dotyczące tych osób będą sukcesyw-
nie wyłączane z głównego śledztwa celem ich od-
rębnej oceny i podjęcia stosownych decyzji meryto-
rycznych.
Reasumując i odnosząc się do kwestii podniesio-
nych w interpelacji poselskiej, należy więc stwier-
dzić, co następuje:
W prowadzonym śledztwie zarzuty popełnienia
przestępstw przedstawione zostały dotychczas jedy-
nie osobom będącym kierownikami poszczególnych
placówek handlowych. Zgromadzony na chwilę obec-
ną materiał dowodowy nie daje podstaw do posta-
wienia zarzutów osobom stojącym wyżej w hierar-
chii sieci sklepów (np. kierownikom regionów).
Materiał dowodowy wskazuje, że w odniesieniu
do każdego ze sklepów sytuacja przedstawiała się
odmiennie. Nawet jeśli wykazano w placówce szereg
nieprawidłowości, nie potwierdzono, aby osoby z wyż-
szego szczebla hierarchii służbowej wprowadzały
jednolite, sprzeczne z prawem, zasady funkcjonowa-
nia we wszystkich podległych im sklepach.
Kwestia wyposażenia sklepów sieci „Biedronka”
w wózki elektryczne do transportu towarów była
przedmiotem kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.
Kontrole te wykazały, że w większości sklepów fak-
tycznie brak było tego typu urządzeń, a transport
był prowadzony przy użyciu wózków pneumatycz-
nych lub ręcznie, co praktykowane było do końca
2004 r. Obecnie w wyniku działań podjętych przez
prokuraturę i inspektorów pracy sytuacja ta uległa
zmianie. Do transportu towarów używa się wózków
elektrycznych, a nadto w sklepach zatrudnieni zo-
stali mężczyźni.
Przedmiotem śledztwa są wszystkie aspekty na-
ruszania praw pracowniczych objęte zakresem prze-
stępstw stypizowanych w art. 218 i 220 K.k.

Z uwagi na zakres pozostałych do wykonania
czynności procesowych niezbędnych do podjęcia
prawidłowej decyzji merytorycznej w tej sprawie nie
można aktualnie prognozować co do terminu zakoń-
czenia śledztwa.
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie zapowiedzi podjęcia
przez Ministerstwo Nauki
i Szkolnictwa Wyższego działań noszących
znamiona zamachu na autonomię
uczelni wyższych, mogących doprowadzić
do stygmatyzowania uczelni według kryteriów
politycznych i ideologicznych (609)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Iwony Arent (nr SPS-023-
-609/08) uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 33
ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn.
zm.) minister właściwy do spraw szkolnictwa wyż-
szego sprawuje nadzór nad zgodnością działań uczel-
ni z przepisami prawa i statutem oraz z treścią
udzielonego pozwolenia na utworzenie uczelni nie-
publicznej, a także nad prawidłowością wydatkowa-
nia środków publicznych. Ponadto minister właści-
wy do spraw szkolnictwa wyższego może dokonywać
kontroli działalności uczelni.
Jednakże moja wypowiedź w dzienniku „Rzecz-
pospolita” nie zawierała informacji, iż wysyłam kon-
trolę do Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Me-
dialnej w Toruniu, lecz miała na celu poinformowa-
nie opinii publicznej, iż w sytuacji wpłynięcia skargi
na działalność Wyższej Szkoły Kultury Społecznej
i Medialnej, zgodnie z obowiązującym prawem, zo-
stanie taka kontrola wysłana do ww. uczelni. Albo-
wiem wszystkie szkoły wyższe traktowane są przez
ministra nauki i szkolnictwa wyższego równo.
Ponieważ do tej pory taka skarga nie wpłynęła,
nie podjęłam decyzji o tym, by kontrola w Wyższej
Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu
została przeprowadzona.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
643
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie naruszenia procedury mianowania
ambasadorów Rzeczypospolitej Polskiej (610)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją Pana Posła Tadeusza Iwińskiego (pismo nr SPS-
-023-610/08 z dnia 21 stycznia 2008 r.) w sprawie na-
ruszenia procedury mianowania ambasadorów Rze-
czypospolitej Polskiej, uprzejmie informuję:
W mojej opinii w przedmiotowej kwestii nie zo-
stało naruszone obowiązujące prawo. Naruszone
zostały jednakże, a raczej pominięte, bardzo istot-
ne, przyjęte i generalnie przestrzegane w ostatnich
18 latach naszej historii, elementy procedury nomi-
nacyjnej.
Nie podlega dyskusji, że zgodnie z obowiązującą
konstytucją, Prezydent RP mianuje i odwołuje peł-
nomocnych przedstawicieli Rzeczypospolitej Polskiej
w innych państwach i przy organizacjach międzyna-
rodowych. Jednocześnie nie ulega też dla mnie wąt-
pliwości, że warunkiem realizacji właściwej, ko-
rzystnej dla kraju misji ambasadorskiej jest zaufa-
nie co do kompetencji danej osoby ze strony rządu
i Ministra Spraw Zagranicznych, wysyłających da-
nego ambasadora na placówkę, a także możliwość
zaopiniowania kandydata przez Komisję Spraw Za-
granicznych Sejmu RP.
Wyrażenie opinii przez Komisję SZ Sejmu RP,
jeszcze przed zakończeniem procedury nominacyj-
nej, wynika też dla mnie z zasady konstytucyjnej od-
powiedzialności rządu przed Sejmem RP. W żadnym
względzie nie chciałbym temu uchybiać. Nie wydaje
mi się przy tym niezbędnie koniecznie przesadne
formalizowanie obowiązującej dzisiaj procedury,
gdyż sam szacunek dla Sejmu jest powodem wystar-
czającym dla przestrzegania przyjętego zwyczaju
opiniowania kandydata przez Komisję Spraw Zagra-
nicznych Sejmu RP.
Jednocześnie osobiście nie sprzeciwiałbym się praw-
nemu usankcjonowaniu prawa Komisji Spraw Zagra-
nicznych Sejmu RP do wypowiadania się w sprawie
kandydatur na ambasadorów.
W kwestii podpisanych już nominacji ambasa-
dorskich pragnę wyrazić pogląd, że w moim rozu-
mieniu procedury nominacyjne kończą się z chwilą
wręczenia aktów mianowania i określenia przez Mi-
nistra Spraw Zagranicznych pozostałych warunków
sprawowania misji przez kandydata.
Wychodząc z tego założenia, po przeanalizowa-
niu odrębnie każdego z przypadków i uwzględniając
przy tym potrzeby polskiej polityki zagranicznej
w każdej z tych relacji, a także kwalifikacje kandy-
datów, podjąłem decyzję o wręczeniu aktu mianowa-
nia Panu Robertowi Kupieckiemu na stanowisko
644
Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego RP
w Stanach Zjednoczonych Ameryki oraz we Wspól-
nocie Bahamów i wystąpiłem do Pana Przewodni-
czącego Krzysztofa Liska, o zorganizowanie spotka-
nia Pana Ambasadora z Komisją SZ tak, aby mógł
on przedstawić swoją koncepcję realizacji misji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ryszard Schnepf
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie funkcjonowania nowej ustawy
o Państwowej Inspekcji Pracy (611)
W związku z interpelacją Pani Poseł Izabeli Ka-
tarzyny Mrzygłockiej w sprawie funkcjonowania
ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Celem powołania w 1995 r. służb kontroli legal-
ności zatrudnienia było m.in. eliminowanie wystę-
pującej na rynku pracy tzw. pracy na czarno oraz
pracy nierejestrowanej. Kontrola legalności zatrud-
nienia była sprawowana do dnia 30 czerwca 2007 r.
na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.) oraz
przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
21 lutego 2006 r. w sprawie kontroli legalności za-
trudnienia (Dz. U. Nr 36, poz. 245).
Zgodnie z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy kontrola legalności zatrudnienia obej-
mowała badanie przestrzegania:
— legalności zatrudnienia, innej pracy zarobko-
wej, wykonywania działalności oraz wykonywania
pracy przez cudzoziemców,
— obowiązku informowania powiatowych urzę-
dów pracy o zatrudnianiu bezrobotnego lub powie-
rzeniu mu wykonywania innej pracy zarobkowej,
— obowiązku informowania powiatowych urzę-
dów pracy przez bezrobotnych o podjęciu zatrudnie-
nia, innej pracy zarobkowej lub działalności,
— obowiązku opłacania składek na Fundusz
Pracy,
— obowiązku dokonania wpisu do rejestru agen-
cji zatrudnienia w przypadku prowadzenia działal-
ności, której prowadzenie jest uzależnione od uzy-
skania wpisu do rejestru agencji zatrudnienia,
— obowiązku prowadzenia agencji zatrudnienia
zgodnie z warunkami określonymi w ustawie.
Z przekazanych ministrowi pracy i polityki spo-
łecznej przez wojewodów sprawozdań z działalno-
ści służb kontroli legalności zatrudnienia w I pół-
roczu 2007 r. wynika m.in., że na 7448 skontrolo-
wanych jednostek w 2010 (co stanowi 26,9%)
stwierdzono 2153 osoby zatrudnione bez zawarcia
umowy o pracę lub niezgłoszone do ubezpieczenia
społecznego oraz 2223 osoby bezrobotne, które
podjęły zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub
działalność bez powiadomienia powiatowego urzę-
du pracy. Nielegalne zatrudnienie lub nielegalna
inna praca zarobkowa najczęściej występowały
w jednostkach zajmujących się handlem (890 jed-
nostek) i działalnością usługową (514 jednostek).
W wyniku działań kontrolnych starostowie wydali
1399 decyzji, w tym 1328 decyzji o pozbawieniu sta-
tusu bezrobotnego. W dalszym ciągu stwierdzano
występowanie na rynku pracy zjawiska nielegalne-
go wykonywania pracy przez cudzoziemców. W I pół-
roczu 2007 r. stwierdzono 613 takich przypadków
(dotyczyło to obywateli 21 państw). Najwyższą licz-
bę nielegalnie zatrudnionych cudzoziemców stwier-
dzono z następujących państw: Ukraina – 322 oso-
by oraz Białoruś – 221 osób.
Praca nielegalna wykonywana przez obywateli
polskich, jak i cudzoziemców stała się niestety trwa-
łym elementem na polskim rynku pracy. W I półro-
czu 2007 r. służby kontroli legalności zatrudnienia
skontrolowały 245 podmiotów prowadzących usługi
z zakresu pośrednictwa pracy. W wyniku kontroli
stwierdzono w 38 podmiotach naruszenie przepisów
prawa z zakresu agencji zatrudnienia, w tym w 37 pod-
miotach naruszenie przepisów w zakresie kierowa-
nia obywateli polskich do pracy za granicą. Wojewo-
dowie w I półroczu 2007 r. skierowali do sądów rejo-
nowych 2865 wniosków o ukaranie za naruszenie
przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
w tym 1437 wniosków na pracodawców i 1428 wnio-
sków na pracobiorców.
W I półroczu 2007 r. służby kontroli legalności
zatrudnienia przeprowadziły również 1045 kontroli
wspólnych z jednostkami współdziałającymi, w tym
m.in. ze Strażą Graniczną – 605 kontroli, Policją
– 221 kontroli i PIP – 90 kontroli. Przekazano także
do właściwych organów 4341 zawiadomień o naru-
szeniu przepisów prawa.
Szczególnie niepokojącymi naruszeniami przepi-
sów obowiązującego prawa stwierdzanymi podczas
realizowanej przez wojewodów kontroli legalności
zatrudnienia m.in. były:
— zatrudnianie bez potwierdzenia na piśmie za-
wartej z pracownikiem umowy o pracę,
— zatrudnianie przez pracodawców osób bezro-
botnych bez powiadomienia o tym powiatowego
urzędu pracy,
— niewypłacanie należności za wykonaną pracę,

— niedopełnianie obowiązku opłacania należ-
nych zobowiązań podatkowych,
— nielegalne wykonywanie pracy przez cudzo-
ziemców,
— nielegalne prowadzenie pośrednictwa pracy.
Przyczyną ukrywania zatrudnienia było przede
wszystkim unikanie opłacania obowiązkowych zobo-
wiązań podatkowych. Niepokojący był również fakt
nieprzestrzegania przepisów prawnych, szczególnie
tych dotyczących prawa pracy, np. zatrudnianie bez
potwierdzenia na piśmie zawartej z pracownikiem
umowy o pracę. Nielegalne zatrudnienie występowa-
ło najczęściej w podmiotach zatrudniających do
50 osób, a szczególnie w zatrudniających do 9 osób.
W szarej strefie dominowali pracownicy posiadający
relatywnie niskie wykształcenie: podstawowe i nie-
pełne podstawowe oraz zasadnicze zawodowe.
W wyniku działań kontrolnych w okresie I półro-
cza 2007 r. otrzymano wymierne efekty w postaci:
— uzyskanych efektów finansowych z tytułu na-
łożonych grzywien, zwrotu nienależnie pobranych
zasiłków oraz opłacenia zaległych należności do bu-
dżetu państwa, w wysokości 4,5 mln zł,
— dokonanych legalizacji nielegalnego zatrudnie-
nia lub nielegalnej innej pracy zarobkowej, w 1964
przypadkach.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że działa-
nia podejmowane przez Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej oraz przeprowadzane przez służby
kontroli legalności zatrudnienia kontrole pracodaw-
ców i pracobiorców ograniczyły nieprawidłowości
występujące na rynku pracy, co w efekcie spowodo-
wało m. in. zwiększenie legalnego zatrudnienia oraz
zwiększenie wpływów z należnych podatków do bu-
dżetu państwa. Natomiast docelowe przekazanie
służb kontroli legalności zatrudnienia do Państwo-
wej Inspekcji Pracy z dniem 1 lipca 2007 r. miało na
celu zwiększenie efektywności kontroli oraz zmniej-
szenie liczby organów kontrolnych.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie po-
siada danych z zakresu przeprowadzonych kontroli
przez Państwową Inspekcję Pracy w II półroczu
2007 r. Główny inspektor pracy nie przedstawił jesz-
cze sprawozdania ze swojej działalności za rok 2007.
Zgodnie z ustawą o Państwowej Inspekcji Pracy
główny inspektor pracy przedstawia Sejmowi oraz
Radzie Ministrów, nie później niż do 30 czerwca na-
stępnego roku kalendarzowego, informacje z dzia-
łalności Państwowej Inspekcji Pracy oraz coroczne
sprawozdanie z jej działalności wraz z wynikający-
mi z tej działalności wnioskami dotyczącymi prze-
strzegania prawa pracy oraz przepisów ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy w zakresie określonym w art. 10
ust. 1 pkt 3 i 4 przez podmioty kontrolowane i orga-
ny sprawujące nadzór nad przedsiębiorstwami lub
innymi jednostkami organizacyjnymi państwowymi
albo samorządowymi. Główny inspektor pracy udo-
stępnia ministrowi właściwemu do spraw pracy zbior-
645
cze wyniki kontroli oraz oceny przestrzegania prawa
pracy, w tym przepisów dotyczących bezpieczeństwa
i higieny pracy oraz legalności zatrudnienia.
Zatem nie jest możliwe obecnie wskazanie, czy
nowy obowiązek kontrolowania legalności zatrud-
nienia wpłynął na liczbę wykonywanych przez in-
spektorów kontroli prewencyjnych dotyczących
przestrzegania bezpieczeństwa i higieny pracy. Ta-
kie informacje będą dostępne dopiero po przedsta-
wieniu przez głównego inspektora pracy sprawozda-
nia ze swojej działalności za rok 2007, w którym
uwzględnione zostaną również nowe zadania reali-
zowane przez Państwową Inspekcję Pracy od poło-
wy roku 2007.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie włączenia drogi ekspresowej S11
do Transeuropejskiej Sieci Transportowej
(TEN-T) (612)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Wojciecha Szaramy z dnia
4 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-612/08, doty-
czącej budowy drogi ekspresowej S11 i jej włącze-
nia do sieci TEN-T, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
Przede wszystkim należy wskazać, iż resort in-
frastruktury zdaje sobie sprawę ze znaczenia tej
drogi zarówno dla ruchu lokalnego, jak i krajowego.
Jednakże w związku z faktem, iż potrzeby w zakre-
sie budowy i modernizacji infrastruktury transpor-
towej wielokrotnie przewyższają wielkość środków
dostępnych obecnie w Programie Budowy Dróg Kra-
jowych na lata 2008–2012, nie przewidziano budo-
wy drogi ekspresowej S11 jako spójnego ciągu w sys-
temie dróg ekspresowych. Budowa tej drogi jest
przewidziana do realizacji w latach 2014–2020. Jed-
nocześnie uprzejmie informuję, iż niezależnie od
obecnych uwarunkowań finansowych Program Bu-
dowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012 przewidu-
je przebudowę bądź budowę fragmentów drogi kra-
jowej nr 11 do paramentów drogi ekspresowej na
następujących odcinkach:
— rozbudowa drogi na odcinku Poznań–Kórnik
o długości 14,1 km, w chwili obecnej w trakcie reali-
zacji, przewidywany termin zakończenia inwestycji
to rok 2009;
646
— budowa zachodniej obwodnicy Poznania w cią-
gu S11, odcinek północny Złotkowo – A2 (węzeł Głu-
chowo) – długość odcinka wynosi 27 km, w styczniu
2008 r. uzyskano już decyzję o ustaleniu lokalizacji,
w związku z czym przewiduje się, iż w 2009 r. możli-
we będzie rozpoczęcie prac budowlanych, a ich za-
kończenie – w 2011 r.;
— budowa obwodnicy Ostrowa Wielkopolskiego
w ciągu drogi S11 – długość odcinka wynosi 18,4 km;
w chwili obecnej uzyskane jest już pozwolenie na bu-
dowę dla I etapu o długości 6,2 km, zatem w 2008 r.
rozpoczną się prace budowlane na tym fragmencie;
zakończenie budowy całej obwodnicy planowane jest
na rok 2011.
Odnosząc się do kwestii związanej z włączeniem
drogi ekspresowej S11 do sieci TEN-T, uprzejmie in-
formuję, iż resort infrastruktury rozważa wystąpie-
nie z propozycją włączenia do sieci TEN-T korytarza
transportowego pokrywającego się z przebiegiem
drogi S11 lub S11 i S5 na odcinku Koszalin–Piła–
–Poznań–Ostrów Wlkp.–Tarnowskie Góry–Pyrzo-
wice lub Koszalin–Piła–Poznań–Leszno–Wrocław.
Następnie lista projektów transportowych propono-
wanych do włączenia do sieci TEN-T zostanie prze-
kazana do konsultacji Urzędu Komitetu Integracji
Europejskiej, Komisji Europejskiej oraz zostanie
poddana konsultacjom społecznym. Jednakże nale-
ży podkreślić, że ewentualna zmiana przebiegu ko-
rytarzy transeuropejskiej sieci transportowej jest
możliwa dopiero po 2010 r.
Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam na-
dzieję, że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-
wania Pana Posła oraz wyeliminują zaistniałe wąt-
pliwości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie sytuacji osób posiadających
własnościowe prawo do lokalu nabyte
przed wejściem w życie ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (613)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Wojciecha Szaramy z dnia
4 stycznia 2008 r., nr SPS-023-613/08, w sprawie sy-
tuacji osób posiadających własnościowe prawo do lo-
kalu nabyte przed wejściem w życie ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873), uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Odnosząc się do sytuacji grupy osób wskazanych
w interpelacji, wyjaśniam, że z obowiązującego sta-
nu prawnego wynika jedynie możliwość zrekompen-
sowania wydatków poniesionych na przekształcenie
dokonane przed 31 lipca 2007 r. poprzez przyznanie
walnemu zgromadzeniu uprawnienia do przyznania
członkom, którzy dokonali własnościowych prze-
kształceń praw do lokali w okresie od dnia 24 kwiet-
nia 2001 r. do 30 lipca 2007 r., prawa do zaliczenia
kwot wpłaconych za przekształcenia na poczet przy-
szłych wpłat wymaganych od nich na fundusz re-
montowy.
Rozwiązanie powyższe zostało przedstawione przez
senatorów jako jedna z poprawek zgłoszonych do pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych. Zostało ono poparte przez Komisję
Infrastruktury i przyjęte przez Sejm w dniu 14 czerw-
ca 2007 r.
W mojej opinii zasadniczym celem przedmioto-
wej regulacji miało być złagodzenie w pewnym stop-
niu poczucia nierówności wynikającej z nowelizacji
przepisów dotyczących przekształceń spółdzielczych
praw do lokali w prawo odrębnej własności. Istotne
wydaje się również to, że ustawodawca dopuścił je-
dynie możliwość zwolnienia przez walne zgroma-
dzenie osób, o których mowa w art. 6 noweli, z opłat
na fundusz remontowy. Nie oznacza to, że osoby te
muszą być zwolnione z tych wpłat. Od członków da-
nej spółdzielni zależy bowiem, czy wszyscy członko-
wie będą płacić na rzecz funduszu remontowego na
jednakowych zasadach, czy też z obowiązku pono-
szenia tych opłat niektórzy zostaną zwolnieni.
Informuję ponadto Pana Marszałka, że w związ-
ku z napływającymi licznymi skargami, w tym doty-
czącymi zasad rozliczeń, o których mowa w art. 6
ust. 1 i ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873), pismem
z dnia 24 stycznia br. zwrócił się do mnie rzecznik
praw obywatelskich z zapytaniem o zasadność ewen-
tualnej zmiany wspomnianego przepisu.
Rzecznik w oparciu o nadsyłane skargi w ww. pi-
śmie stwierdza, iż przyjęty w nowelizacji system
rozliczeń jest niesprawiedliwy i sprzeczny z podsta-
wowymi zasadami spółdzielczości, w tym z zasadą
równych praw i obowiązków członków spółdzielni
oraz solidaryzmem spółdzielczym.
Informuję Pana Marszałka, że trwają w resorcie
infrastruktury konsultacje ze środowiskami spółdziel-
czymi w celu przygotowania nowelizacji ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.).
 647

Biorąc powyższe pod uwagę, uważam za celowe Odpowiedź

dalsze monitorowanie skutków regulacji wprowa-
dzonych ww. ustawą nowelizującą przed podjęciem sekretarza stanu
decyzji o potrzebie przygotowania i zakresie zmian w Ministerstwie Edukacji Narodowej
tej ustawy. - z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Z poważaniem Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
Sekretarz stanu i Domiceli Kopaczewskiej
Piotr Styczeń
w sprawie postępowania MEN
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r. wobec pracowników odpowiedzialnych
za wielomiesięczne opóźnienia w procedurze
dopuszczenia do użytku szkolnego podręcznika
Odpowiedź
do języka polskiego „Nowe To lubię!”
dla klasy V szkoły podstawowej (615)
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
- z upoważnienia ministra -
lacją posłanek Pani Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
na interpelację posłanek
i Pani Domiceli Kopaczewskiej (SPS-023-615/08)
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
w sprawie postępowania o dopuszczenie do użytku
i Domiceli Kopaczewskiej
szkolnego podręcznika do języka polskiego „Nowe To
lubię” dla klasy 5 uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
w sprawie działań Ministerstwa
Pismem z dnia 20 kwietnia 2007 r. Wydawnictwo
Edukacji Narodowej umożliwiających
Edukacyjne Sp. z o.o z siedzibą w Krakowie złożyło
realizację przyjętej polityki edukacyjnej rządu
do ministra edukacji narodowej wniosek o dopusz-
w kontekście polityki kadrowej prowadzonej
czenie do użytku szkolnego Podręcznika do języka
przez b. ministra R. Giertycha (614)
polskiego dla klasy 5 „Nowe To lubię!” Kształcenie
kulturowo-literackie autorów: Zofii Agnieszki Kła-
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
kówny, Krzysztofa Wiatra i Marii Jędrychowskiej.
pelacją Pań Posłanek Agnieszki Kozłowskiej-Raje-
W dniu 18 maja 2007 r. do ministerstwa wpłynął
wicz i Domiceli Kopaczewskiej (SPS-023-614/08)
wniosek o dopuszczenie do użytku szkolnego pod-
w sprawie działań Ministerstwa Edukacji Narodo-
ręcznika „Nowe To lubię!” Kształcenie kulturowo-
wej umożliwiających realizację przyjętej polityki
-językowe dla klasy 5 autorstwa: Zofii Agnieszki
edukacyjnej rządu w kontekście polityki kadrowej
Kłakówny, Iwony Steczko i Krzysztofa Wiatra.
prowadzonej przez byłego ministra Romana Gierty-
Zgodnie z art. 22 a ust. 4 ustawy z dnia 7 wrze-
cha uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Kierownictwo Ministerstwa Edukacji Narodowej
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) podręcznik może być
prowadzi politykę kadrową służącą jak najlepszej
dopuszczony do użytku szkolnego, jeżeli uzyskał po-
realizacji zadań urzędu. Po uporządkowaniu struk-
zytywne opinie rzeczoznawców wskazanych przez
tury ministerstwa przystępujemy do przeglądu jego
ministra właściwego do spraw oświaty i wychowa-
kadr, mającego na celu jak najlepsze wykorzystanie
nia spośród rzeczoznawców wpisanych na listę rze-
wiedzy, umiejętności i doświadczenia pracowników
czoznawców prowadzoną przez tego ministra. Sto-
oraz ocenę efektywności ich pracy i kompetencji.
sownie do postanowień § 7 ust. 1 rozporządzenia
Pragnę także zauważyć, że niezależnie od przy-
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 5 lutego
czyn zmian kadrowych, o których mowa w interpe-
2004 r. w sprawie dopuszczania do użytku szkolnego
lacji, zmiany w zatrudnieniu, które dokonywały się
programów wychowania przedszkolnego, progra-
w ostatnim okresie w Ministerstwie Edukacji Naro-
mów nauczania i podręczników oraz cofania dopusz-
dowej, mogą być także efektem niekonkurencyjnej
czenia (Dz. U. Nr 25, poz. 220) warunkiem dopusz-
pozycji MEN pośród ministerstw i urzędów central-
czenia do użytku szkolnego podręcznika przezna-
nych. W planie budżetu na 2008 r. średnie planowa-
czonego do kształcenia ogólnego – do jednego przed-
ne wynagrodzenie dla pracownika MEN wynosi nie-
miotu lub ścieżki edukacyjnej jest uzyskanie czte-
co ponad 2,8 tys. zł brutto, co plasuje Ministerstwo
rech pozytywnych opinii, sporządzonych przez rze-
Edukacji Narodowej na ostatniej pozycji wśród mi-
czoznawców, w tym:
nisterstw.
1) dwóch opinii merytorycznych, zawierających
Z poważaniem szczegółową ocenę poprawności pod względem mery-
Sekretarz stanu torycznym, w tym ocenę materiału ilustracyjnego,
Krystyna Szumilas 2) jednej opinii dydaktycznej, zawierającej szcze-
gółową ocenę przydatności dydaktycznej, w tym oce-
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r. nę materiału ilustracyjnego,
648
3) jednej opinii językowej, zawierającej szczegó-
łową ocenę poprawności pod względem językowym,
w tym ocenę tekstów zamieszczonych w materiale
ilustracyjnym.
W dniu 12 lipca 2007 r. minister edukacji naro-
dowej wyznaczył do zaopiniowania podręcznika
„Nowe To lubię!” Kształcenie kulturowo-literackie
następujących rzeczoznawców: prof. dr. hab. Marię
Korytkowską oraz dr. Marka Gumkowskiego, zleca-
jąc im opracowanie opinii merytorycznych, prof. dr.
hab. Barbarę Myrdzik do sporządzenia opinii dy-
daktycznej oraz dr. Dorotę Zdunkiewicz-Jedynak do
wydania opinii językowej. Do zaopiniowania pod-
ręcznika „Nowe To lubię!” Kształcenie kulturowo-
-językowe wyznaczeni zostali: mgr Agnieszka Szo-
łucha i dr Wojciech Kaliszewski – opracowanie opi-
nii merytorycznych, mgr Klemens Stróżyński do
sporządzenia opinii dydaktycznej oraz prof. dr hab.
Krystyna Waszak do wydania opinii językowej.
Wszyscy rzeczoznawcy są wpisani na listę prowa-
dzoną przez ministra edukacji narodowej.
Podręcznik „Nowe To lubię!” Kształcenie kultu-
rowo-literackie otrzymał jedną pozytywną opinię
merytoryczną dr. Marka Gumkowskiego, pozytyw-
ną opinię dydaktyczną i pozytywną opinię językową.
Druga z opinii merytorycznych autorstwa prof. dr.
hab. Marii Korytkowskiej była opinią negatywną.
Podręcznik „Nowe To lubię!” Kształcenie kultu-
rowo-językowe otrzymał jedną pozytywną opinię
merytoryczną – dr. Wojciecha Kaliszewskiego, oraz
pozytywną opinię dydaktyczną mgr Klemensa Stró-
żyńskiego. Natomiast ostateczne opinie: meryto-
ryczna mgr. Agnieszki Szołuchy i językowa prof. dr.
hab. Krystyny Waszak są opiniami negatywnymi.
Stosownie do § 12 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 5 lutego 2004 r.
w sprawie dopuszczania do użytku szkolnego pro-
gramów wychowania przedszkolnego, programów
nauczania i podręczników oraz cofania dopuszcze-
nia minister właściwy do spraw oświaty i wychowa-
nia może zlecić rzeczoznawcy właściwemu ze wzglę-
du na rodzaj programu lub podręcznika sporządze-
nie dodatkowej opinii, w szczególności gdy w stosun-
ku do programu lub podręcznika wydano:
1) opinie dotyczące tego samego zakresu zakoń-
czone różniącymi się stwierdzeniami;
2) negatywną opinię – w przypadku gdy warun-
kiem dopuszczenia do użytku szkolnego jest uzyska-
nie jednej opinii w danym zakresie.
Dodatkowa opinia jest podstawą dopuszczenia
albo odmowy dopuszczenia do użytku szkolnego
programu lub podręcznika.
Na podstawie powołanego przepisu minister edu-
kacji narodowej wyznaczył dr. Annę Cegiełę do spo-
rządzenia dodatkowej opinii merytorycznej podręcz-
nika „Nowe To lubię!” Kształcenie kulturowo-lite-
rackie oraz dr. Franciszka Nieckułę do wydania do-
datkowej opinii merytorycznej o podręczniku „Nowe
To lubię!” Kształcenie kulturowo-językowe.
W przypadku podręcznika „Nowe To lubię!”
Kształcenie kulturowo-literackie dodatkowa opinia
merytoryczna dr. Anny Cegieły była pozytywna
i decyzją Ministra Edukacji Narodowej z dnia 13 grud-
nia 2007 r. podręcznik został dopuszczony do użyt-
ku szkolnego.
Dodatkowa opinia merytoryczna podręcznika
„Nowe To lubię!” Kształcenie kulturalno-językowe
opracowana przez Pana dr. Franciszka Nieckułę jest
negatywna, co w świetle § 12 ust. 2 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 5 lutego
2004 r. w sprawie dopuszczania do użytku szkolnego
programów wychowania przedszkolnego, progra-
mów nauczania i podręczników oraz cofania dopusz-
czenia stanowi przesłankę wydania przez ministra
edukacji narodowej decyzji o odmowie dopuszczenia
podręcznika do użytku szkolnego.
Pragnę jednak zapewnić, że przed wydaniem de-
cyzji w sprawie dopuszczenia lub odmowy dopusz-
czenia tego podręcznika do użytku szkolnego spra-
wa zostanie rzetelnie zbadana i przeanalizowana,
a postępowanie zakończone w możliwie najkrótszym
terminie.
Informuję również, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej podjęło kroki mające na celu usprawnie-
nie podejmowania decyzji w sprawie dopuszczenia
podręczników do użytku szkolnego, tak aby odby-
wało się ono zgodnie z obowiązującymi przepisami
oraz bez zbędnej zwłoki. Przeprowadzane są bowiem
zmiany organizacyjne mające na celu racjonalizację
zatrudnienia i poprawę efektywności pracy w urzę-
dzie, tak aby zadania wykonywane były przez urzęd-
ników w sposób kompetentny, zgodnie z obowiązują-
cymi procedurami i terminowo.
Informuję również, że w Ministerstwie Edukacji
Narodowej trwają prace nad przygotowaniem kon-
cepcji zmian programowych, w tym także zmian
w zakresie dopuszczania programów nauczania
i podręczników do użytku szkolnego. Planowane
jest przeprowadzenie szkoleń i seminariów dla rze-
czoznawców wpisanych na listę prowadzoną przez
Ministra Edukacji Narodowej oraz wypracowanie
koncepcji nadzoru nad pracą rzeczoznawców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie zapisu o Rzeszowskim Obszarze
Metropolitalnym w projekcie „Koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju
na lata 2008–2033” (617)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 21 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-617/08, dotyczące interpelacji Pani
Poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie zapisu o Rze-
szowskim Obszarze Metropolitalnym w projekcie
„Koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju
na lata 2008–2033” uprzejmie informuję o postępie
prac nad nową koncepcją przestrzennego zagospo-
darowania kraju (KPZK) oraz przedstawiam odpo-
wiedzi na pytania postawione w interpelacji.
Prace nad koncepcją przestrzennego zagospoda-
rowania kraju toczą się zgodnie z harmonogramem
przyjętym 9 października 2006 r. przez Radę Mini-
strów. Dokument wstępny, tezy i założenia KPZK
2008–2033, po uzyskaniu pozytywnych opinii Pań-
stwowej Rady Gospodarki Przestrzennej, Konwentu
Marszałków Województw oraz Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego, został 26 czerw-
ca 2007 r. przyjęty przez Radę Ministrów. Harmono-
gram przewiduje zakończenie całości prac nad kon-
cepcją – w rozumieniu powstania kompletnego do-
kumentu eksperckiego – w połowie 2008 r.
Koncepcja powstaje w ścisłej współpracy z plani-
stami wojewódzkimi, których przedstawiciele desy-
gnowani przez różne gremia samorządowe są ak-
tywnymi członkami Państwowej Rady Gospodarki
Przestrzennej i zespołu realizacyjnego do opracowa-
nia KPZK powołanego w 2007 r. przez ministra roz-
woju regionalnego. Dnia 30 października 2007 r.
z inicjatywy MRR odbyła się konferencja regionalna,
w której wzięli udział przedstawiciele wszystkich jed-
nostek odpowiedzialnych za planowanie przestrzen-
ne w województwach. Byli także obecni przedstawi-
ciele urzędu marszałkowskiego i Podkarpackiego
Biura Planowania Przestrzennego. Zgodnie z infor-
macją przedstawioną przez Podkarpackie Biuro Pla-
nowania Przestrzennego w planie zagospodarowania
przestrzennego województwa podkarpackiego w przed-
miocie uwarunkowań zewnętrznych polityki prze-
strzennej województwa ujęto specjalny punkt 2.1.4
pt. „Miejsce województwa w koncepcji przestrzenne-
go zagospodarowania kraju” w którym zawarto bez-
pośrednie odniesienia problematyki koncepcji prze-
strzennego zagospodarowania kraju do planu zago-
spodarowania przestrzennego województwa pod-
karpackiego, a w szczególności: w sieci osadniczej
Polski miasto Rzeszów określono jako potencjalny
europol, za koncepcją polityki przestrzennego zago-
spodarowania kraju z 2001 r. Rozwój koncepcji prze-
strzennych i urbanistycznych w Europie i na świecie
649
spowodował, że w KPZK zostaną wprowadzone szer-
sze pojęcia – funkcjonalnych obszarów zurbanizo-
wanych (FUA) i obszarów metropolitalnych. Stoso-
wana w Unii Europejskiej klasyfikacja FUA zosta-
nie adaptowana do potrzeb polskiej sieci ośrodków
miejskich. W tym obszarze nie zostały jeszcze podję-
te żadne decyzje ostateczne co do zasad określania
funkcji przypisywanych poszczególnym ośrodkom
miejskim, w tym funkcji metropolitalnych. Niemniej
Rzeszów posiada wystarczający potencjał endogen-
ny – w tym kapitał intelektualny, gwarantujący
m.in. rozwój sektora usług zaawansowanych i wzrost
konkurencyjności ośrodka w układach ponadnaro-
dowych. Metropolia natomiast jest przede wszyst-
kim układem urbanistycznym generującym skutki
na poziomie międzynarodowym, co jednoznacznie
pozytywnie określa pozycję Rzeszowa w rankingu
miast polskich.
Reasumując, sądzę, że obawy Pani Poseł są przed-
wczesne. W pracach MRR nad „Koncepcją prze-
strzennego zagospodarowania kraju na lata 2008–
–2013” starannie rozważamy i analizujemy propozy-
cje regionów, biorąc jednak pod uwagę także szerszy,
krajowy punkt widzenia, i kierując się w pierwszym
rzędzie zasadą kreowania zrównoważonego rozwoju
dla terytorium całego kraju. Wyrazem takiej troski
MRR może być m. in. specjalny Program Operacyj-
ny „Rozwój Polski Wschodniej”.
Wszystkie dokumenty tu przywołane są dostępne
na stronach internetowych kierowanego przeze
mnie ministerstwa pod adresem: http://www.mrr.
gov.pl/Rozwoj+przestrzenny/Polska+polityka-
+przestrzenna/ Prace+nad+KPZK+2008-2033/.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie stanu realizacji
gwarancji rządowych dotyczących Euro 2012
(618)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów na Sejm RP Pana Tadeusza To-
maszewskiego i Pana Bogusława Wontora z dnia
10 stycznia 2008 r. (przekazaną przez wicemarszał-
ka Sejmu Pana Krzysztofa Putrę przy piśmie z dnia
650
21 stycznia 2008 r., nr SPS-023-618/08), uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Odpowiadając na pytanie, jakich gwarancji udzie-
lił rząd RP w ramach ubiegania się o organizację
Euro 2012, na wstępie należy zauważyć, iż gwaran-
cje, o których wspomniano w interpelacji, zawierały
m.in. zobowiązanie do wprowadzenia określonych
zwolnień podatkowych. Gwarancje te zostały opa-
trzone klauzulą, iż działania podjęte przez Polskę
w celu wywiązania się z udzielonych gwarancji mu-
szą być zgodne z obowiązującym w Polsce porząd-
kiem prawnym oraz prawem obowiązującym człon-
ków Wspólnoty Europejskiej.
Zatem zgodnie z gwarancjami zobowiązano się do:
1) podjęcia wszelkich działań w oparciu o obo-
wiązujący w Polsce porządek prawny oraz prawo
obowiązujące członków Wspólnoty Europejskiej,
aby w okresie przygotowań do UEFA EURO 2012,
w trakcie samego turnieju oraz po jego zakończeniu,
każda osoba, która uczestniczy lub bierze udział
w jego organizacji lub jego obsłudze (włączając bez
żadnych ograniczeń wszystkie osoby delegowane)
miała prawo do importu oraz eksportu towarów,
które uzna za niezbędne lub pożądane w celu nale-
żytego pełnienia funkcji związanych z organizacją
mistrzostw, bez jakichkolwiek ograniczeń i bez ja-
kichkolwiek należności celnych lub podatkowych
(gwarancja 3),
2) niestosowania jakichkolwiek restrykcji lub
potrąceń, opodatkowania, opłat lub innych reduk-
cji w odniesieniu do transakcji obejmujących wy-
mianę, import i eksport walut do lub z Polski (gwa-
rancja 5),
3) podjęcia działań zmierzających do przyjęcia
stosownych regulacji w zakresie zwolnień podatko-
wych w podatkach dochodowych i lokalnych (gwa-
rancja 11), przy czym zakres tej gwarancji przewidu-
je, iż:
a) osoby wskazane w ww. gwarancji nie będą
podlegać opodatkowaniu w Polsce z tytułu otrzyma-
nych przez nich płatności w związku z pracą lub
świadczeniem usług, które będą wykonywać na tere-
nie Polski lub poza granicami w związku z UEFA
EURO 2012 (włączając, bez ograniczeń, pensje, zwrot
kosztów i diety),
b) UEFA nie będzie podlegać opodatkowaniu
w Polsce z tytułu dochodów, przychodów, obrotu lub
kapitału lub opodatkowaniu podatkiem od osób
prawnych lub innym podobnym podatkiem w związ-
ku z Euro 2012,
c) spółka organizująca przedsięwzięcie bez
względu na to, że będzie posiadała biuro w Polsce,
będzie zwolniona od podatków od kapitału, docho-
du, obrotu, podatku od osób prawnych lub innych
podobnych podatków w Polsce,
d) dywidendy, opłaty serwisowe, należności li-
cencyjne, dystrybucja na zakończenie lub inna dys-
trybucja realizowana przez firmę organizującą
przedsięwzięcie dla UEFA – nie będą podlegać jakie-
mukolwiek opodatkowaniu, potrąceniu lub innym re-
dukcjom w Polsce,
e) zostaną podjęte przez Ministerstwo Finan-
sów wszelkie kroki, aby dokonać maksymalnych
zwrotów podatku VAT lub innych podatków na rzecz
UEFA, spółki organizującej przedsięwzięcie i osób
delegowanych.
W celu zapewnienia realizacji wymienionych wy-
żej gwarancji podatkowych niezbędne jest przepro-
wadzenie stosownych zmian w przepisach podatko-
wych, regulujących opodatkowanie podatkami do-
chodowymi, lokalnymi i pośrednimi.
Podatek dochodowy od osób fizycznych i podatek
dochodowy od osób prawnych.
Mając na uwadze powyższe, przewidywane jest
wydanie dwóch rozporządzeń przez ministra fi-
nansów:
1) w sprawie zaniechania poboru podatku docho-
dowego od niektórych dochodów podatników podat-
ku dochodowego od osób prawnych oraz
2) w sprawie zaniechania poboru podatku docho-
dowego od niektórych dochodów podatników podat-
ku dochodowego od osób fizycznych
– w zakresie wynikającym z warunków sformu-
łowanych przez UEFA i gwarancji udzielonych przy
składaniu dokumentacji przy ubieganiu się o orga-
nizację tej imprezy. Planuje się, że rozporządzenia te
będą wydane w zakresie odpowiednim do potrzeb
wynikających z faktycznie prowadzonych działań.
Podatki lokalne.
W zakresie podatków lokalnych realizacja zobo-
wiązań zawartych w gwarancji może nastąpić w for-
mie ulg podatkowych w następujących podatkach
i opłatach:
1) podatek od czynności cywilnoprawnych – przede
wszystkim w zakresie opodatkowania podwyższenia
kapitału w spółce organizującej przedsięwzięcie, je-
żeli będzie ona miała siedzibę lub rzeczywisty ośro-
dek zarządzania na terytorium RP,
2) podatek od nieruchomości, podatek rolny i po-
datek leśny – w zakresie nieruchomości, których
spółka organizująca przedsięwzięcie będzie właści-
cielem, oraz nieruchomości stanowiących własność
Skarbu Państwa lub jednostek samorządu teryto-
rialnego, przekazanych spółce w posiadanie,
3) podatek od środków transportowych – w za-
kresie środków transportowych wymienionych w usta-
wie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach
lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.),
których spółka będzie właścicielem, zarejestrowa-
nych na terytorium RP, zgodnie z art. 9 ust. 1 tej
ustawy,
4) opłata targowa – w zakresie sprzedaży na tar-
gowiskach w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o po-
datkach i opłatach lokalnych,
5) opłata skarbowa – np. w zakresie, w jakim
z organizacją Euro 2012 wiązać się będzie koniecz-
ność wydania, podlegającego opłacie skarbowej, za-
świadczenia, zezwolenia lub dokonania czynności
urzędowej.

Podatki pośrednie.
1. Podatek od towarów i usług.
Regulacje w zakresie podatku od towarów i usług
podlegają ścisłej harmonizacji w ramach Unii Euro-
pejskiej. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn.
zm.) oraz rozporządzenia wykonawcze do tej ustawy
zostały opracowane na bazie unormowań szóstej dy-
rektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r.
w sprawie harmonizacji przepisów państw człon-
kowskich dotyczących podatków obrotowych – wspól-
ny system podatku od wartości dodanej – ujednolico-
na podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC ze
zm.), która od 1 stycznia 2007 r. zastąpiona została
przez dyrektywę 2006/112/WE Rady z dnia 28 listo-
pada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej (Dz. U. L 345 ze zm.).
Na tej zasadzie, w aktach prawnych dotyczących
podatku zawarto możliwe do zastosowania zwolnie-
nia i ulgi przewidziane w ww. dyrektywach.
2. Podatek akcyzowy.
W związku z udzielonymi w gwarancji 3 i 11 zwol-
nieniami należy wziąć pod uwagę, iż podstawą ww.
zwolnień jest art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 2004 r.
o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2006 r. Nr 29, poz. 257,
z późn. zm.), który stanowi, że zwolnienie od akcyzy
stosuje się między innymi do organizacji międzyna-
rodowych w zakresie, jaki wynika z porozumień
międzynarodowych. Zwolnienie obejmujące sytuacje
objęte ww. gwarancjami może zostać uregulowane
w rozporządzeniu zmieniającym rozporządzenie
– wydane na podstawie wskazanego art. 25 ustawy
o podatku akcyzowym – z dnia 26 kwietnia 2004 r.
w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (t.j.
Dz. U. z 2006 r. Nr 72, poz. 500, z późn. zm.).
Rozważając kwestię zwolnień od akcyzy, należy
wziąć pod uwagę przepisy dyrektywy „horyzontal-
nej” 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie
ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych
podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, prze-
pływu oraz kontrolowania. Zgodnie z art. 23 tej dy-
rektywy zwolnione z podatku akcyzowego są m. in.
wyroby przeznaczone dla organizacji międzynaro-
dowych, uznanych za takie przez władze państwa
członkowskiego, w którym działają, oraz przez
członków takich organizacji. Zwolnienie to może być
stosowane w ramach ograniczeń i zgodnie z warun-
kami określonymi przez konwencje międzynarodo-
we ustanawiające takie organizacje lub w ramach
uzgodnień między władzami centralnymi.
Przepis art. 23 dopuszcza także zwolnienie od
akcyzy wyrobów objętych podatkiem akcyzowym
przeznaczonych do konsumpcji zgodnie z porozu-
mieniami zawartymi z organizacjami międzynaro-
dowymi, pod warunkiem że takie porozumienie jest
dopuszczalne lub dozwolone odnośnie do zwolnienia
z podatku VAT. W odniesieniu natomiast do pozo-
stałych wyrobów akcyzowych niezharmonizowa-
nych zagadnienia opodatkowania leżą w wyłącznej
gestii państw członkowskich, z zastrzeżeniem, iż wpro-
651
wadzone podatki nie spowodują zwiększenia formal-
ności związanych w obrocie tymi towarami. Dotyczy
to między innymi samochodów osobowych.
Wymaga podkreślenia, że kwestią mającą zasad-
nicze znaczenie dla wypełnienia gwarancji udzielo-
nych przez rząd Rzeczypospolitej w związku z orga-
nizacją Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012 jest posiadanie przez UEFA statusu organiza-
cji międzynarodowej. Z uwagi na to, że prawo podat-
kowe dysponuje już odpowiednimi instrumentami
służącymi realizacji przyjętych w gwarancjach zo-
bowiązań w postaci wprowadzenia zwolnień w po-
datkach, możliwe do zaproponowania jest dokonanie
tego w formie rozporządzeń.
Uprzejmie informuję, iż wstępne projekty rozpo-
rządzeń zostały już opracowane przez Ministerstwo
Finansów. Jednakże należy podkreślić, iż uściślenie
zakresu podmiotowego i przedmiotowego zwolnień
będzie mogło nastąpić w momencie, gdy będą już
znane konkretne zadania związane z organizacją
mistrzostw Euro 2012.
Ponadto pragnę zauważyć, że nie wszystkie in-
strumenty podatkowe, o których mowa wyżej, mu-
szą być wprowadzane równocześnie. Część z nich
będzie mogła zostać wprowadzona na wcześniej-
szym etapie przygotowań do mistrzostw Euro 2012,
a część, jako związana z okresem bezpośrednio po-
przedzającym to wydarzenie, będzie mogła być
wprowadzona w późniejszym terminie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów Stanisława Steca
i Romualda Ajchlera
w sprawie niepodpisywania przez ARiMR
umów z zakładami utylizacyjnymi na dopłaty
z tytułu odbioru padłych w 2008 r. zwierząt
(619)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r., znak:
SPS-023-619/08, interpelacją posłów Stanisława
Steca i Romualda Ajchlera w sprawie niepodpisywa-
nia przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa umów z zakładami utylizacyjnymi na do-
płaty z tytułu odbioru padłych w 2008 r. zwierząt,
uprzejmie Pana Marszałka informuję, co następuje.
Od 1 stycznia 2008 r. zostały wprowadzone zmia-
ny w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 kwiet-
652
nia 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu i kie-
runków działań Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U.
Nr 77, poz. 514) dotyczące warunków udzielania po-
mocy dla producentów rolnych w zakresie finanso-
wania lub dofinansowania kosztów zbioru, trans-
portu i unieszkodliwiania padłych zwierząt gospo-
darskich z gatunku bydło, owce, kozy, świnie lub
konie prowadzonych przez zakłady przetwórcze oraz
spalarnie zwłok padłych zwierząt, polegające na:
1) jednoznacznym określeniu, iż pomoc ta jest
udzielana producentom rolnym, prowadzącym go-
spodarstwo rolne będące małym lub średnim przed-
siębiorstwem w rozumieniu przepisów załącznika
nr 1 do rozporządzenia Komisji (WE) nr 70/2001
z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie stosowania
art. 87 i 88 Traktatu Wspólnot Europejskich w od-
niesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich
przedsiębiorstw (Dz. Urz. WE L 273 z 10.10.2002 r.,
str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie spe-
cjalne, rozdz. 3, t. 37, str. 92, z późn. zm.),
2) określeniu jednostkowych cen netto za wyko-
nanie usług zbioru, transportu i unieszkodliwiania
padłych zwierząt gospodarskich z gatunku bydło,
owce, kozy, świnie lub konie.
Zachowane zostały natomiast przepisy stano-
wiące, iż pomoc dla producentów rolnych na finan-
sowanie lub dofinansowanie kosztów zbioru, trans-
portu i unieszkodliwiania padłych zwierząt gospo-
darskich z gatunku bydło, owce, kozy, świnie lub
konie prowadzonych przez zakłady przetwórcze oraz
spalarnie zwłok padłych zwierząt będzie udzielana
na podstawie umów zawartych przez Agencję Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z tymi za-
kładami przetwórczymi lub spalarniami zwłok pa-
dłych zwierząt.
Zgodnie z informacją uzyskaną z Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do dnia
22 stycznia 2008 r. agencja ta przekazała projekt
umowy do wszystkich 12 podmiotów utylizacyjnych,
które złożyły wnioski o zawarcie umowy w sprawie
finansowania lub dofinansowania ponoszonych przez
producentów rolnych kosztów zbioru, transportu
i unieszkodliwiania padłych zwierząt gospodar-
skich. Do dnia 30 stycznia 2008 r. agencja zawarła
umowy ze wszystkimi ww. 12 podmiotami (tj. zakła-
dami przetwórczymi lub spalarniami zwłok padłych
zwierząt) na realizację zadań na rzecz producentów
rolnych w zakresie zbioru, transportu i unieszkodli-
wiania padłych zwierząt gospodarskich z gatunku
bydło, owce, kozy, świnie lub konie.
Pragnę podkreślić, że agencja będzie refundować
koszty wykonania usług poniesione od 1 stycznia
2008 r. do dnia podpisania umowy pod warunkiem
dokonania zwrotu różnicy środków pobranych od
producenta rolnego w wysokościach wyższych niż
ceny ustalone w umowach zawartych pomiędzy
agencją a zakładami utylizacyjnymi.
W ustawie budżetowej na 2008 r. uchwalonej
przez Sejm RP w dniu 20 grudnia 2007 r. w planie
finansowym Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa na 2008 r. stanowiącym załącznik do
ww. ustawy na pomoc na unieszkodliwianie padłych
zwierząt gospodarskich została zaplanowana kwota
50 mln zł.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie braku środków finansowych
na realizację samorządowych zadań
z zakresu gospodarki łowieckiej (620)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 21 stycz-
nia 2008 r., nr SPS-023-620/08, interpelacją posła
Pana Marka Zielińskiego uprzejmie informuję, że
zwiększenie środków finansowych na realizację za-
dań samorządów województw z zakresu gospodarki
łowieckiej nie jest moim zdaniem konieczne.
Zgodnie z regulacjami ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze
zmianami w podziale zadań i kompetencji admini-
stracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462, z późn.
zm.) z dniem 1 stycznia 2006 r. część zadań wojewo-
dów została przekazana do realizacji – jako zadania
z zakresu administracji rządowej – samorządom wo-
jewództw i powiatom. Należy podkreślić, że wejście
w życie ww. ustawy nie powodowało skutków finan-
sowych dla budżetu państwa – zmianie ulegał jedy-
nie sposób finansowania przez wojewodów omawia-
nych zadań.
W trakcie prac nad projektem ustawy budżeto-
wej na rok 2006 dokonane zostały zatem zmiany
w strukturze wydatków w budżetach wojewodów,
tj. na podstawie materiałów przedstawionych przez
wojewodów zmniejszono świadczenia na rzecz osób
fizycznych, wydatki bieżące jednostek budżetowych
(w tym wynagrodzenia osobowe) oraz wydatki ma-
jątkowe przeznaczone na realizację przekazywanych
zadań i odpowiednio zwiększono dotacje celowe dla
jednostek samorządu terytorialnego. W wyniku wpro-
wadzonych korekt w ustawie budżetowej na rok
2006 z dnia 17 lutego 2006 r. w dziale 750: Admini-
stracja publiczna na sfinansowanie zadań przekaza-
nych do realizacji samorządom województw ww.
ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. (w tym również zadań
wynikających z ustawy z dnia 13 października 1995 r.

Prawo łowieckie) zaplanowano dotacje celowe w kwo-
cie 9125 tys. zł.
W ustawie budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycz-
nia 2008 r. w dziale 750: Administracja publiczna do-
tacje celowe na finansowanie omawianych zadań re-
alizowanych przez samorządy województw zostały
zaplanowane w wysokości 10 892 tys. zł. Z przedsta-
wionych przez wojewodów materiałów planistycznych
wynika, że dotacje te przeznaczone są również na fi-
nansowanie zadań wynikających z ustawy Prawo ło-
wieckie, przy czym wysokość środków na ten cel zo-
stała określona tylko przez dwa województwa (lubel-
skie – 36 tys. zł i podkarpackie – 33 tys. zł).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie wynagradzania
cywilnych pracowników wojska (621)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzenny Drab w sprawie
wynagradzania cywilnych pracowników wojska
(SPS-023-621/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Według danych sprawozdawczych za 2007 r.
przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracowników
wojskowych jednostek budżetowych wyniosło w ska-
li resortu obrony narodowej 2127,0 zł brutto (wraz
z 1/12 dodatkowego wynagrodzenia rocznego). W od-
niesieniu do pracowników nie objętych mnożniko-
wymi systemami wynagrodzeń, którzy stanowią
przeważającą cześć zatrudnionych pracowników,
przeciętne wynagrodzenie wyniosło 2102,1 zł, a bez
dodatkowego wynagrodzenia rocznego – 1963 zł.
Również przeciętne wynagrodzenie pracowni-
ków korpusu służby cywilnej w urzędzie ministra
obrony narodowej kształtowało się na bardzo ni-
skim poziomie w porównaniu do wynagrodzeń w in-
nych ministerstwach i urzędach centralnych. We-
dług informacji Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów na dwadzieścia jeden badanych urzędów
średnie wynagrodzenie w Ministerstwie Obrony
Narodowej w ubiegłym roku uplasowało resort na
osiemnastym miejscu.
Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku
pracy, oferowane wynagrodzenia nie są konkuren-
cyjne i powodują problemy z naborem i utrzymaniem
w resorcie pracowników cywilnych.
653
Sytuacja płacowa pracowników wojska wynika
w znacznym stopniu z ograniczeń w realizowaniu
polityki płacowej w ramach budżetu resortu obrony
narodowej, wprowadzonych przepisami ustawy z dnia
23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255, ze zm.).
Zgodnie z jej art. 6 podstawę do określenia wynagro-
dzeń pracowników w danym roku budżetowym (ka-
lendarzowym) stanowią wynagrodzenia z roku po-
przedniego, waloryzowane średniorocznym wskaź-
nikiem wzrostu wynagrodzeń, ustalanym corocznie
przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w ustawie bu-
dżetowej. Biorąc pod uwagę fakt, że wskaźnik ten
w ostatnich latach nie był ustalany na zbyt wysokim
poziomie, to fundusz wynagrodzeń pracowników
wojska nie wzrastał w tempie pożądanym, tak jak
miało to miejsce w gospodarce narodowej. Stąd wy-
nagrodzenia pracowników wojska uległy znacznej
deprecjacji w stosunku do wynagrodzeń pracowni-
ków w szeroko pojętej gospodarce narodowej. Dodat-
kowym czynnikiem mającym wpływ na poziom wy-
nagrodzeń były decyzje polityczne o braku walory-
zacji wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej.
Taka sytuacja od 2000 r., kiedy weszła w życie usta-
wa o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sfe-
rze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw,
miała miejsce już dwukrotnie. Ostatnio w 2007 r.,
kiedy wzrost wynagrodzeń w gospodarce narodowej
osiągnął ponad dziesięć punktów procentowych.
Trwająca od kilku lat reorganizacja Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej, polegająca między
innymi na postępującej profesjonalizacji armii,
zmianach w strukturze kierowania i dowodzenia,
wymusiła konieczność obsadzania pracownikami
wojska stanowisk zajmowanych do tej pory przez
żołnierzy zawodowych. Sytuacja ta spowodowała
znaczne zmiany w strukturze zatrudnienia (zwięk-
szenie stanowisk merytorycznych wymagających
wyższych kwalifikacji) oraz pociągnęła za sobą de-
precjację poziomu wynagrodzeń.
Biorąc powyższe pod uwagę i wyrażając jedno-
cześnie troskę o poprawę sytuacji płacowej pracow-
ników wojska, w 2006 r. ówczesny minister obrony
narodowej polecił, zgodnie z ustaleniami po spotka-
niu ze związkami zawodowymi, wypracować roz-
wiązania prawne mające na celu przeszacowanie
(zwiększenie) funduszu wynagrodzeń pracowników
wojska oraz przenoszenie środków z uposażenia żoł-
nierzy na wynagrodzenia pracowników wojska w cią-
gu roku budżetowego w przypadku zamiany stano-
wisk wojskowych na cywilne.
Powyższe zamierzenia mają być zrealizowane
w drodze nowelizacji dwóch ustaw, tj. ustawy o kształ-
towaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budże-
towej oraz o zmianie niektórych ustaw, a także usta-
wy z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i moderni-
zacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 76, poz. 804, ze
654
zm.). Stosowny projekt ustawy został już opracowa-
ny i uzgodniony w resorcie obrony narodowej.
Wprowadzenie nowych regulacji ma na celu
zwiększenie środków na wynagrodzenia pracowni-
ków, tak by już od 2008 r. zagwarantować istotne
ich zwiększenie (również na dwa kolejne lata). Jeżeli
przedmiotowy projekt ustawy zostanie zaakcepto-
wany i uchwalony w obecnym kształcie, to wynagro-
dzenia powinny wzrosnąć średnio o 7% każdego
roku ponad średnioroczny wskaźnik wzrostu wyna-
grodzeń ustalony w ustawie budżetowej.
Doraźnie, w uzgodnieniu ze stroną związkową,
w maju 2007 r. w ramach środków na wynagrodze-
nia pracowników dokonano zmiany struktury wy-
nagrodzenia w ten sposób, że kosztem rezerw z wa-
katów i nagród uznaniowych zwiększono wynagro-
dzenie zasadnicze pracownika średnio o 100 zł mie-
sięcznie.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w listopa-
dzie ubiegłego roku w resorcie obrony narodowej
zintensyfikowano prace nad procesem wartościowa-
nia stanowisk pracy pracowników korpusu służby
cywilnej. Zakłada się, iż wyniki wartościowania po-
zwolą uzasadnić potrzebę dokonania gruntownej
modernizacji wynagrodzeń w resorcie i uzyskać do-
datkowe środki na wynagrodzenia z rezerwy celo-
wej (poz. 60) pt. Środki na zwiększenie wynagro-
dzeń i pochodnych, w tym na modernizację systemu
wynagrodzeń w administracji, która jest przewi-
dziana w ustawie budżetowej na 2008 r. w kwocie
528 591 tys. zł. Wyniki wartościowania resort obro-
ny narodowej zamierza wykorzystać do uzyskania
większych środków na wynagrodzenia w ramach
planowania budżetowego na 2009 r.
Niezależnie od powyższego uchwalona przez Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej ustawa budżetowa na 2008 r.
przewiduje zwiększenie środków na wynagrodzenia
pracowników wojska o 7% powyżej średniorocznego
wskaźnika wzrostu wynagrodzeń w państwowej sfe-
rze budżetowej. W związku z tym średnie wynagro-
dzenie pracowników w jednostkach wojskowych po-
winno wzrosnąć o ok. 9,3%.
Mając świadomość niskich wynagrodzeń pracow-
ników wojska, należy jednak mieć na uwadze, że
pracownicy wojska korzystają ze wszystkich upraw-
nień wynikających z ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.
Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze
zm.). Ponadto korzystają ze szczególnych uprawnień
w zakresie świadczeń pieniężnych i pozapłacowych
przewidzianych w Ponadzakładowym Układzie Zbio-
rowym Pracy dla Pracowników Wojskowych Jedno-
stek Organizacyjnych Sfery Budżetowej, na podsta-
wie którego są zatrudniani i wynagradzani. Świad-
czenia płacowe i pozapłacowe w tym układzie, obo-
wiązującym w większości jednostek sfery budżeto-
wej resortu obrony narodowej, są korzystniejsze niż
ma to miejsce w stosunku do ogółu pracowników za-
trudnionych na podstawie przepisów ogólnie obo-
wiązujących w państwie. Zgłoszony problem nie
sprowadza się zatem do kwestii uprawnień płaco-
wych, bo te są szerokie, ale do realnej wysokości wy-
nagrodzenia zasadniczego, które stanowi o dochodzie
miesięcznym pracownika i ma bezpośredni wpływ na
wielkość świadczeń, o których mowa wyżej.
Podsumowując, działania podjęte przez Mini-
sterstwo Obrony Narodowej w br. oraz planowane
na lata następne pozwalają sądzić, że sytuacja pła-
cowa pracowników ulegnie znacznej poprawie, a re-
sort stanie się konkurencyjnym pracodawcą na ryn-
ku pracy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie zapowiedzi dokończenia reformy
administracji publicznej (622)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-622/08) przekazującego interpelację Posła na Sejm
RP Pani Marzenny Drab z dnia 12 stycznia 2008 r.
w sprawie zapowiedzi dokończenia reformy admini-
stracji publicznej uprzejmie informuję, że na obec-
nym etapie prac nad dokończeniem reform samorzą-
dowych udzielenie wyczerpującej odpowiedzi na sta-
wiane przez Panią Poseł pytania nie jest jeszcze
możliwe.
Szacuje się, że prace w tym zakresie obejmą no-
welizację kilkudziesięciu ustaw oraz przygotowanie
kilku nowych ustaw oraz aktów wykonawczych.
Przygotowywane zmiany zmierzać będą do ograni-
czenia roli wojewody do reprezentowania Rady Mi-
nistrów w województwie, sprawowania nadzoru
ogólnego nad samorządem terytorialnym, wykony-
wania kontroli gospodarowania mieniem państwo-
wym w województwie, pełnienia funkcji organu od-
powiedzialnego za zarządzanie kryzysowe oraz stan
porządku publicznego i bezpieczeństwa zbiorowego.
Jednocześnie należy podkreślić, że dokończenie
reform administracyjnych, w tym kontynuacja roz-
poczętego w 1989 r. procesu decentralizacji zadań
i finansów publicznych oraz wzmacniania roli samo-
rządów terytorialnych w kształtowaniu rozwoju

społeczno-gospodarczego państwa, jest priorytetem
działań rządu.
Prawną podstawę podejmowanych działań sta-
nowi uchwała nr 13/2008 Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie. Przedmiotowa uchwała wska-
zuje jako główne zadania:
— dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową i samorządową;
— dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych i cen-
tralnych organów administracji rządowej;
— przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanymi w trybie ww. uchwały Rady Mi-
nistrów powierzone zostało ministrowi właściwemu
do spraw administracji publicznej, który zobowiąza-
ny został w szczególności do przedłożenia Radzie
Ministrów do końca maja 2008 r.:
— uzgodnionej z członkami Rady Ministrów
strategii reformy administracji publicznej oraz
— harmonogramu wdrażania przygotowanych
ustaw i innych aktów prawnych.
W ramach realizacji reformy decentralizacyjnej
i uporządkowania podziału kompetencji między ad-
ministrację rządową i samorządową w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji zbierane i opra-
cowywane są propozycje zmian legislacyjnych zgła-
szanych przez stronę samorządową i rządową. Wstęp-
ny pakiet propozycji zmian prawa w powyższym za-
kresie przedłożony został reprezentantom strony sa-
morządowej i rządowej na inauguracyjnym posiedze-
niu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego w dniu 30 stycznia 2008 r.
Kontynuacja procesu decentralizacji państwa oraz
jak najszerszego przekazania kompetencji wojewo-
dów do samorządu wojewódzkiego spowoduje niewąt-
pliwie zmniejszenie zatrudnienia w urzędach woje-
wódzkich. Należy jednak zaznaczyć, że kompetencje
wojewody, podobnie jak miało to miejsce np. w związ-
ku z wdrażaniem ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w podziale zadań i kompetencji administracji tereno-
wej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462, z późn. zm.), będą prze-
kazywane wraz z mieniem, środkami finansowymi
oraz pracownikami zapewniającymi wykonywanie
tych kompetencji. W związku z tym należy podkre-
ślić, iż wykwalifikowani pracownicy − niezbędni ze
względu na zwiększony zakres zadań − znajdą za-
trudnienie w urzędach marszałkowskich.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
655
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie utworzenia urzędu skarbowego
w Mrągowie w świetle reformy administracji
podatkowej i celnej (623)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
kolejną interpelację Pana Posła Jerzego Gosiewskie-
go z dnia 11 stycznia 2008 r. dotyczącą możliwości
utworzenia Urzędu Skarbowego w Mrągowie,
uprzejmie informuję, że w chwili obecnej nie są po-
dejmowane działania zmierzające do tworzenia no-
wych jednostek terenowych.
Ponadto pragnę przypomnieć o funkcjonującym
w Mrągowie Punkcie Obsługi Podatnika Urzędu
Skarbowego w Kętrzynie, a także poinformować, że
dodatkową możliwą formą poprawy sytuacji podat-
ników z terenu miasta i gminy Mrągowo byłoby
utworzenie punktu obsługi podatników działającego
w okresie rozliczeń podatkowych z tytułu podatku
dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. Jednak
podjęcie takiej inicjatywy – w przypadku stwierdze-
nia jej zasadności – leży w gestii naczelnika Urzędu
Skarbowego w Kętrzynie oraz dyrektora Izby Skar-
bowej w Olsztynie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Anny Sikory
w sprawie zapowiadanej zmiany finansowania
mediów publicznych, tj. Telewizji Polskiej SA
i Polskiego Radia SA (624)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską Posła na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej Pani Anny Sikory (znak SPS-023-624/
08 z dnia 21.01.2008 r.) w sprawie planów dotyczą-
cych zmiany metody finansowania publicznych me-
diów, m.in. Telewizji Polskiej SA i Polskiego Radia
SA, niniejszym informuję, że minister skarbu pań-
stwa, działając jako walne zgromadzenie spółki, wy-
konuje swoje uprawnienia w oparciu o przepisy Ko-
deksu spółek handlowych oraz ustawy z dnia 29 grud-
nia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r.
nr 253, poz. 2531, ze zm, zwanej dalej ustawą o rtv).
656
Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 6a ustawy o rtv ustalanie
wysokości opłat abonamentowych należy do zadań
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Również do
zadań Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, a nie
ministra skarbu państwa, zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt
1 ustawy o rtv, należy projektowanie w porozumie-
niu z prezesem Rady Ministrów kierunków polityki
państwa w dziedzinie radiofonii i telewizji.
Kwestie dotyczące istnienia obowiązku pobiera-
nia opłat abonamentowych wynikają z regulacji
prawnych zawartych w ustawie z dnia 21 kwietnia
2005 r. o opłatach abonamentowych oraz w ustawie
o rtv, a wprowadzenie jakichkolwiek zmian w tym
zakresie może nastąpić jedynie poprzez zmiany
w ww. ustawach w sposób określony w Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej (zgodnie z art. 118 Kon-
stytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. inicjatywa
ustawodawcza przysługuje: posłom, Senatowi, pre-
zydentowi Rzeczypospolitej, Radzie Ministrów oraz
grupie co najmniej 100 000 obywateli mających pra-
wo wybierania do Sejmu).
Należy w tym miejscu podkreślić, że zgodnie
z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach admi-
nistracji rządowej, w związku z uchwałą nr 49 Rady
Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. przyjmującej Re-
gulamin pracy Rady Ministrów, ministrem właści-
wym w zakresie polityki audiowizualnej jest mini-
ster właściwy w sprawach kultury i dziedzictwa na-
rodowego, który w ramach swoich ustawowych kom-
petencji dysponuje inicjatywą ustawodawczą w przed-
miotowym zakresie.
Ponadto informuję, że zgodnie z obecnym sta-
nem prawnym, określonym w art. 26 ust. 1 ustawy
o rtv, jednostki publicznej radiofonii i telewizji
działają wyłącznie w formie jednoosobowych spół-
ek Skarbu Państwa, zatem minister skarbu pań-
stwa, działając w oparciu o istniejące regulacje
prawne, nie może przeprowadzić prywatyzacji spół-
ek mediów publicznych.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące tema-
tykę poruszoną w interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sikory
w sprawie tzw. raportu Julii Pitery na temat
rzekomych nieprawidłowości w CBA (625)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Anny Sikory z 10 stycznia
2008 r. w sprawie tzw. raportu Julii Pitery na temat
rzekomych nieprawidłowości w CBA uprzejmie wy-
jaśniam.
Na moją prośbę w dniu 11 grudnia 2007 r. pan
Tomasz Arabski, szef Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów, wystosował do pana Mariusza Kamińskie-
go, szefa CBA, pismo z prośbą o udzielenie odpowie-
dzi na szereg pytań (SJP 443-9(1)/07).
Dnia 17 grudnia 2007 r. szef CBA odpowiedział
szefowi KPRM (GSZ-4815/4748/47476), powiada-
miając, że informacje i dokumenty, o które wnosił,
zostały przekazane prezesowi Rady Ministrów panu
Donaldowi Tuskowi. Odpowiedź w części została
opatrzona klauzulą „poufne”. Z dokumentami tymi
zapoznałam się niezwłocznie.
Na potrzeby przygotowywanego materiału zwró-
ciłam się również do szeregu instytucji, w tym Mini-
sterstwa Sprawiedliwości i Biura Analiz Sejmowych,
o przekazanie wszystkich sporządzonych wcześniej
opinii i analiz dotyczących Centralnego Biura Anty-
korupcyjnego oraz innych dokumentów, a także z py-
taniami szczegółowymi.
Nie wiązało się to z żadnymi kosztami ani nie
wymagało usług doradczych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie opóźnień w wypłatach zasiłków
macierzyńskich przez ZUS (626)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 21 stycznia 2008 r., znak SPS-023-626/08,
w sprawie interpelacji Pana Posła Marka Polaka
z dnia 9 stycznia 2008 r., znak BK-023-663/08, doty-
czącej opóźnień w wypłatach zasiłków macierzyń-
skich przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Tryb i zasady wypłaty zasiłku macierzyńskiego
określone są w rozdziale VI ustawy z dnia 25 czerw-
ca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpiecze-
nia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, ze zm.). Świadcze-
nia te nie są wypłacane wszystkim kobietom, które
urodziły dziecko, lecz jedynie osobom ubezpieczo-
nym na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, ze zm.).
Zgodnie z art. 29 ustawy o świadczeniach pie-
niężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choro-
by i macierzyństwa zasiłek macierzyński przysługu-
je m.in. ubezpieczonej, która w okresie ubezpiecze-
nia chorobowego albo w okresie urlopu wychowaw-
czego:
— urodziła dziecko;
— przyjęła na wychowanie dziecko w wieku do
7. roku życia, a w przypadku dziecka, wobec którego
podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego
– do 10. roku życia, i wystąpiła do sądu opiekuńcze-
go w sprawie jego przysposobienia;
— przyjęła na wychowanie w ramach rodziny za-
stępczej, z wyjątkiem rodziny zastępczej zawodowej
niespokrewnionej z dzieckiem, dziecko w wieku do
7. roku życia, a w przypadku dziecka, wobec którego
podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego
– do 10. roku życia.
W przypadku przyjęcia dziecka na wychowanie
przez ubezpieczonego zasady powyższe stosuje się
odpowiednio.
Zasiłek macierzyński przysługuje przez okres
ustalony przepisami Kodeksu pracy jako okres urlo-
pu macierzyńskiego lub okres urlopu na warunkach
urlopu macierzyńskiego.
Ponadto zgodnie z art. 30 powołanej ustawy
o świadczeniach pieniężnych (...) zasiłek macierzyń-
ski przysługuje również w razie urodzenia dziecka
po ustaniu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli ubez-
pieczenie to ustało w okresie ciąży wskutek ogłosze-
nia upadłości lub likwidacji pracodawcy albo z naru-
szeniem przepisów prawa, stwierdzonym prawomoc-
nym orzeczeniem sądu. W takich wypadkach zasiłek
macierzyński przysługuje za okres odpowiadający
części urlopu macierzyńskiego, która przypada po
porodzie.
Ubezpieczonej będącej pracownicą, z którą roz-
wiązano stosunek pracy w okresie ciąży z powodu
ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy i któ-
rej nie zapewniono innego zatrudnienia, przysługuje
do dnia porodu zasiłek w wysokości zasiłku macie-
rzyńskiego.
Ubezpieczonej będącej pracownicą zatrudnioną
na podstawie umowy o pracę na czas określony lub
na czas wykonania określonej pracy, z którą umo-
wa o pracę na podstawie art. 177 § 3 Kodeksu pracy
została przedłużona do dnia porodu – przysługuje
prawo do zasiłku macierzyńskiego po ustaniu ubez-
pieczenia.
657
Sposób dokumentowania prawa do zasiłku macie-
rzyńskiego określony jest w powołanej ustawie oraz
w rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie określenia dowodów
stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasił-
ków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (Dz. U. Nr 65, poz. 742, ze zm.).
Zgodnie z treścią § 12 powołanego rozporządzenia do-
wodem do przyznania i wypłaty zasiłku macierzyń-
skiego jest zaświadczenie lekarskie stwierdzające
przewidywaną datę porodu – za okres przed porodem,
albo skrócony odpis aktu urodzenia dziecka – po po-
rodzie, zaświadczenie pracodawcy o okresie udzielo-
nego urlopu macierzyńskiego – w razie wypłaty zasił-
ku macierzyńskiego przez Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych, oraz oświadczenie ubezpieczonej o urodze-
niu pierwszego lub kolejnego dziecka.
Zgodnie z § 14 powołanego rozporządzenia przy-
znanie i wypłata zasiłku macierzyńskiego po usta-
niu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli ubezpieczenie
to ustało w okresie ciąży z powodu ogłoszenia upa-
dłości lub likwidacji pracodawcy, następuje na pod-
stawie: zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego
stan ciąży w okresie zatrudnienia, świadectwa pra-
cy lub innego dokumentu potwierdzającego rozwią-
zanie stosunku pracy z powodu ogłoszenia upadłości
lub likwidacji pracodawcy, oraz skróconego odpisu
aktu urodzenia dziecka. Natomiast dowodami do
przyznania i wypłaty zasiłku macierzyńskiego po
ustaniu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli ubezpie-
czenie to ustało w wyniku rozwiązania stosunku
pracy z naruszeniem przepisów prawa, są: zaświad-
czenie lekarskie stwierdzające stan ciąży w okresie
zatrudnienia, prawomocne orzeczenie sądu o roz-
wiązaniu stosunku pracy z naruszeniem przepisów
prawa i skrócony odpis aktu urodzenia dziecka.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych musi realizo-
wać zadania nałożone przez ustawodawcę i działać
na podstawie obowiązujących przepisów, nie może
też odstąpić od żądania przedłożenia przez ubezpie-
czonych dokumentów określonych przepisami pra-
wa. Jak wynika ze stanowiska prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, ZUS wypłaca zasiłki na
bieżąco po stwierdzeniu uprawnień, nie później niż
w ciągu dwóch miesięcy od daty złożenia przez oso-
bę ubezpieczoną niezbędnych dokumentów. Nie wy-
maga również dokumentowania opłacania składek
za ubezpieczoną, gdyż nie jest to warunek przyzna-
nia zasiłku macierzyńskiego. Jednakże z uwagi na
fakt, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych stoi na
straży publicznych pieniędzy i ma obowiązek kon-
trolować sposób ich wydatkowania, ustawa systemo-
wa nakłada na ZUS obowiązek kontrolowania pra-
widłowości zgłaszania do ubezpieczeń społecznych
i ustalania obowiązku ubezpieczeń społecznych
(art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy), co wiąże się
z ewentualną wypłatą świadczeń z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
658
Wydaje się jednakże, że zarówno skala kontroli,
jak i sposób ich przeprowadzenia nie są nadmiernie
uciążliwe dla ubezpieczonych.
Ewentualne przypadki opóźnień w wypłacie świad-
czeń mogą zostać skontrolowane przez prezesa ZUS
w trybie nadzoru.
Mając na względzie fakt, że obowiązujący stan
prawny gwarantuje wypłatę należnych świadczeń
w ustawowym terminie, jak również pozwala na
kontrolowanie prawidłowości wypłaty świadczeń,
obecne regulacje prawne wydają się optymalne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie możliwości zwiększenia udziału
gmin, powiatów i województw w podatku PIT
oraz zwiększenia kwoty subwencji oświatowej
na 2008 r. (627)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r., nr SPS-
-023-627/08, interpelacją posła Jacka Tomczaka
w sprawie możliwości zwiększenia udziału gmin, po-
wiatów i województw w podatku PIT oraz zwiększe-
nia kwoty subwencji oświatowej na 2008 r. proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopa-
da 2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego ustala się w wysokości łącznej
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej, nie
mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku
bazowym (część oświatowa subwencji ogólnej na rok
2007 wynosiła 28 204 949 tys. zł), skorygowanej
o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizo-
wanych zadań oświatowych.
Łączna kwota części oświatowej subwencji ogól-
nej planowana na rok 2008 została ustalona zgodnie
z art. 28 ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego z uwzględnieniem założeń do
opracowania ustawy budżetowej.
W trakcie prac budżetowych planowana na rok
2008 kwota części oświatowej subwencji ogólnej de-
cyzją ministra finansów zwiększona została o 268
649 tys. zł. W projekcie ustawy budżetowej przeka-
zanej przez rząd do parlamentu część oświatowa
subwencji ogólnej ustalona została w wysokości
29 056 617 tys. zł, tj. wyższej o 3,02% w stosunku do
kwoty roku 2007. W toku prac nad budżetem na rok
2008, na wniosek komisji sejmowych, kwota części
oświatowej subwencji ogólnej została zwiększona do
łącznej kwoty 30 910 553 tys. zł, co oznacza wzrost
w stosunku do kwoty roku 2007 o 9,59%.
Zaplanowana na rok 2008 kwota części oświato-
wej subwencji ogólnej w wysokości 30 910 553 tys. zł
pozwoli na wdrożenie podwyżek wynagrodzeń dla
nauczycieli w szkołach (placówkach) prowadzonych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
W dniu 5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu Zespołu
do Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego była pod-
noszona kwestia możliwości zwiększenia, w związku
z ulgą prorodzinną, udziału jednostek samorządu te-
rytorialnego w podatku PIT.
Strona samorządowa zespołu stwierdziła, że wpro-
wadzenie ulgi prorodzinnej spowoduje, iż w kasach
samorządowych zabraknie 3,4 mld zł, co oznacza
zmniejszenie o tę kwotę możliwości absorpcyjnych
środków unijnych i spowolnienie procesu inwestycyj-
nego. Co więcej, brak tej kwoty narusza – zdaniem
strony samorządowej – finanse samorządów tak, iż
zagraża to realizacji przez nie zadań. W związku
z tym strona samorządowa proponuje zwiększenie
udziału w PIT: gminom – o 4,45%, powiatom – o 1,25%
i województwom – o 0,18%.
Strona rządowa poinformowała, iż zgodnie z sza-
cunkami przeprowadzonymi na potrzeby projektu
ustawy budżetowej na rok 2008 zwiększenie ulgi
prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora finan-
sów publicznych w wysokości 7108 mln zł. Ponieważ
w 2008 r. udział jednostek samorządu terytorialne-
go we wpływach z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych wynosić będzie 48,34%, szacuje się, że sku-
tek dla jednostek samorządu terytorialnego wynie-
sie około 3436 mln zł, co – w warunkach roku 2008
– odpowiada udziałowi we wpływach z tego podatku
w wysokości 6,45%, z czego dla: gmin – 4,87%, po-
wiatów – 1,37%, województw – 0,21%.
Strona rządowa zauważyła, iż planowana na
2008 r. kwota wpływów z tytułu podatku dochodowe-
go od osób fizycznych (po uwzględnieniu m.in. ulgi,
o której mowa wyżej), stanowiąca podstawę do nali-
czenia udziałów we wpływach z tego podatku dla jed-
nostek samorządu terytorialnego, w porównaniu z ana-
logiczną kwotą na rok 2007 jest wyższa o 8%.
Należy zwrócić uwagę, iż do prognozy dochodów
z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych
na 2008 r. przyjęto m.in. następujące wielkości ma-
kroekonomiczne determinujące dynamikę podstawy
opodatkowania:
— realną dynamikę wynagrodzeń w gospodarce
narodowej – 103,6%,
— dynamikę zatrudnienia w gospodarce narodo-
wej (102,0%), dynamikę liczby emerytów i rencistów
z pozarolniczego systemu ubezpieczeń społecznych
(100,9%), dynamikę liczby emerytów i rencistów z rol-
niczego systemu ubezpieczeń społecznych (96,5%),
— średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów
i usług konsumpcyjnych – 2,3%.
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia

skutki proponowanych na ten rok zmian systemo-
wych, m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszają-
cej podatek w pierwszym przedziale skali podatko-
wej (ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r.,
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie
jej w rozliczeniu rocznym),
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierw-
szym przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
do 1335 zł,
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49%
w 2008 r.,
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku na-
leżnego na rzecz organizacji pożytku publicznego,
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwot-
nymi założeniami ustawy, tj. obniżenia o kolejne
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy) w sto-
sunku do już obniżonej o 3 punkty procentowe (tyl-
ko po stronie pracownika) w 2007 r., które będzie
skutkować wyższą podstawą opodatkowania docho-
dów osób fizycznych,
— podwyższenia diet dla osób przebywających
czasowo za granicą, uzyskujących przychody ze sto-
sunku pracy.
Jeśli zaś chodzi o ewentualną rekompensatę skut-
ków wprowadzenia w podatku dochodowym od osób
fizycznych tzw. ulgi prorodzinnej poprzez zwiększe-
nie procentowego udziału w podatku dochodowym
od osób fizycznych, uprzejmie informuję, że w chwili
obecnej kwestia ta nie jest możliwa do zrealizowa-
nia. Obecnie Ministerstwo Finansów nie ma możli-
wości podania bardziej szczegółowej informacji
o skutkach finansowych omawianej ulgi, nie dyspo-
nuje bowiem danymi dotyczącymi m.in. liczby dzieci
w poszczególnych gminach, na które będzie przysłu-
giwała omawiana ulga podatkowa i których rodzice
bądź opiekunowie dokonają stosowanego odliczenia
od podatku.
Szczegółowe wyliczenie ubytku dochodów z ty-
tułu udziału we wpływach z podatku dochodowego
od osób fizycznych, w poszczególnych jednostkach
samorządu terytorialnego, w związku ze zwiększo-
ną ulgą podatkową, będzie możliwe we wrześniu
2008 r. po otrzymaniu wstępnych danych o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych, wykazanych
w rocznym zeznaniu podatkowym za 2007 r., złożo-
nym w 2008 r. Dopiero na podstawie ww. danych
będzie możliwe przeprowadzenie rzetelnej analizy
w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
659
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie zasad przyznawania
nagród jubileuszowych
pracownikom samorządowym (628)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 21 stycznia br. znak: SPS-
-023-628/08, interpelacją Pana Posła Jacka Tom-
czaka w sprawie zasad przyznawania nagród jubile-
uszowych pracownikom samorządowym przedsta-
wiam Panu Marszałkowi następujące stanowisko:
1. Źródłem uprawnień pracownika samorządo-
wego do nagrody jubileuszowej jest art. 21 ustawy
z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządo-
wych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593, z późn.
zm.), który w odniesieniu do wysokości tej nagrody
odwołuje się do art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 wrze-
śnia 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych
(Dz. U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953, z późn. zm.).
W świetle wymienionych przepisów ustawowych
pracownicy samorządowi mają prawo do nagrody ju-
bileuszowej za 20, 25, 30, 35, 40 i 45 lat pracy.
Takie same nagrody jubileuszowe przysługują
innym pracownikom, których status prawny regu-
lują przepisy szczególne: m.in. członkom korpusu
służby cywilnej (art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierp-
nia 2006 r. o służbie cywilnej – Dz. U. Nr 170,
poz. 1218, z późn. zm.), pracownikom zatrudnionym
w uczelniach publicznych (art. 156 ust. 1 ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym – Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).
W jednostkach organizacyjnych sfery budżetowej
ostatnia nagroda jubileuszowa jest przyznawana za
40 lub 45 lat pracy.
Nagroda jubileuszowa za 40 lat pracy przysługuje
m.in. nauczycielom zatrudnionym w publicznych szko-
łach i placówkach oświatowych (art. 47 ust. 1 ustawy
z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela – Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.), pracownikom
niebędącym nauczycielami zatrudnionym w szkołach
prowadzonych przez organy administracji rządowej,
pracownikom samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej (art. 62a ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Należy mieć na uwadze, że finansowanie wydat-
ków na wynagrodzenia pracowników samorządo-
wych, w tym także nagród jubileuszowych, następu-
je w ramach środków przewidzianych na ten cel
w budżetach jednostek samorządu terytorialnego.
Ewentualne wprowadzenie wyższych niż dotych-
czasowe przedziałów nagrody jubileuszowej dla pra-
cowników samorządowych oznaczałoby dodatkowe
skutki finansowe dla wszystkich pracodawców obję-
660
tych zakresem podmiotowym ustawy z dnia 22 mar-
ca 1990 r. W sytuacji, gdy budżet państwa nie po-
krywa skutków finansowych takiego rozwiązania,
a pracownicy zatrudnieni w jednostkach organiza-
cyjnych jednostek samorządu terytorialnego uskar-
żają się na niskie wynagrodzenia i brak podwyżek,
nie jest możliwe proponowanie powszechnych roz-
wiązań w zakresie zwiększonego wymiaru nagród
jubileuszowych.
2. Wymienione w interpelacji Pana Posła rozpo-
rządzenie Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2001 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie zasad wyna-
gradzania i wymagań kwalifikacyjnych pracowni-
ków samorządowych zatrudnionych w jednostkach
organizacyjnych jednostek samorządu terytorialne-
go (Dz. U. Nr 34, poz. 393) utraciło moc obowiązują-
cą w 2005 r.
W obowiązującym stanie prawnym, tj. od 7 sierp-
nia 2005 r., w zakresie ustalania okresów pracy
uprawniających pracownika do nagrody jubileuszo-
wej mają zastosowanie przepisy § 8 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r. w sprawie
zasad wynagradzania pracowników samorządo-
wych zatrudnionych w jednostkach organizacyj-
nych jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.). W rozporządzeniu
tym nie powtórzono przepisów ustawy upoważnia-
jącej, a tym samym nie została naruszona zasada,
o której mowa w § 118 załącznika do rozporządze-
nia prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r.
w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz. U.
Nr 100, poz. 908).
Pragnę nadmienić, że szczegółowe wyjaśnienia
w zakresie ww. rozporządzeń Rady Ministrów zosta-
ły przekazane Panu Posłowi Jackowi Tomczakowi
w piśmie ministra pracy i polityki społecznej z dnia
2 marca 2007 r. (kserokopia pisma w załączeniu)*).
Mając na uwadze przedstawiony stan prawny,
uprzejmie informuję, że nie będę inicjowała zmiany
ww. ustawy o pracownikach samorządowych, pole-
gającej na wprowadzeniu nagrody jubileuszowej za
50 i więcej lat pracy.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie urealnienia zasad finansowania
i równego traktowania podmiotów
służby zdrowia (629)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Mirosławy Nykiel, posłanki na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 8 stycznia
2008 r., w sprawie urealnienia zasad finansowania
i równego traktowania podmiotów służby zdrowia,
przekazaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-629/08, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii urealniania zasad finan-
sowania i równego traktowania podmiotów służby
zdrowia, uprzejmie informuję, iż zadania z zakresu
określania jakości i dostępności oraz analizy kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, a także monito-
rowanie ich realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepi-
sem art. 97 ust 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego
Funduszu Zdrowia. Wyżej wymienione zadania
w imieniu funduszu realizują dyrektorzy oddziałów
wojewódzkich funduszu (art. 107 ust. 5 ustawy
o świadczeniach), gdyż właśnie oni posiadają najpeł-
niejszą wiedzę dotyczącą zapotrzebowania na liczbę
i rodzaj świadczeń zdrowotnych w danym regionie,
przy jednoczesnej odpowiedzialności za efektywne
i bezpieczne gospodarowanie środkami finansowy-
mi kierowanych przez siebie oddziałów.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
zwróciło się do dyrektora Śląskiego OW NFZ z proś-
bą o przedstawienie wyjaśnień w przedmiotowych
kwestiach.
Z informacji otrzymanej od dyrektora Śląskiego
OW NFZ w przedmiotowej sprawie wynika, iż dy-
rektor oddziału podjął decyzję o zwiększeniu ceny
punktu na rok 2008 do poziomu 11 zł. W oparciu
o obowiązujące warunki zawierania umów przy jed-
noczesnym zwiększeniu ceny punktu rozliczeniowe-
go z 10 do 11 zł zaproponowano świadczeniodawcom
warunki finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
na okres I–IV 2008 r. Przy ustalaniu planów rzeczo-
wo-finansowych dla poszczególnych świadczenio-
dawców przyjęto jednakowe zasady dotyczące wszyst-
kich podmiotów realizujących umowy w rodzaju
lecznictwo szpitalne, zgodnie z którymi podstawą
propozycji rzeczowo-finansowych było wykonanie
kontraktów w okresie I–IX 2007 r.

Ponowna zmiana ceny punktu na 12 zł spowodo-
wała konieczność przeliczenia zaproponowanych
świadczeniodawcom warunków finansowych, przy
czym obowiązujący w tym czasie plan finansowy nie
pozwolił na jednoczesny wzrost ceny i utrzymanie
wcześniej zaproponowanej liczby punktów we wszyst-
kich zakresach, co skutkowało koniecznością korek-
ty liczby świadczeń. Natomiast zwiększenie ceny
punktu do poziomu nie mniejszego niż 13 zł (w ra-
mach obowiązującego planu finansowego) skutko-
wałoby koniecznością drastycznego obniżenia liczby
zakontraktowanych świadczeń, co w konsekwencji
skutkowałoby zmniejszeniem dostępności do świad-
czeń na terenie województwa śląskiego. Ostatecznie
na terenie województwa śląskiego w aneksach za-
wieranych do umów w rodzaju lecznictwo szpitalne
na okres I–IV 2008 r. w większości przypadków cena
punktu została określona na poziomie 12 zł.
W odniesieniu do ustalenia wartości ryczałtów
w zakresach – świadczenia w izbie przyjęć i szpital-
nym oddziale ratunkowym dyrektor oddziału poin-
formował, iż wysokość ryczałtów w przedmiotowych
zakresach świadczeń jest zróżnicowana, a określa-
jąc stawkę ryczałtu dobowego w ww. zakresach
świadczeń uwzględniono: dostosowanie szpitalnego
oddziału ratunkowego/izby przyjęć do wymagań
określonych w odrębnych przepisach (w tym w za-
kresie pomieszczeń, wyposażenia oraz zasobów ka-
drowych z uwzględnieniem kwalifikacji personelu
medycznego) oraz liczbę przyjęć i czynności wyko-
nywanych w szpitalnym oddziale ratunkowym/izbie
przyjęć niezakończonych dalszą hospitalizacją u tego
świadczeniodawcy, na podstawie danych sprawoz-
dawczych za okres I–IX 2007 r.
Biorąc pod uwagę średni okres, na jaki zostały
zawarte umowy na 2008 r. w rodzaju lecznictwo
szpitalne ze Śląskim OW NFZ oraz planowaną przez
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia zmianę
sposobu kontraktowania i rozliczania umów w lecz-
nictwie szpitalnym wg systemu jednorodnych grup
pacjentów (w II półroczu br.), będzie możliwość
uzgodnień co do zawartości umów w lecznictwie
szpitalnym na pozostałą część 2008 r.
W odniesieniu do zapłaty za obecne i zaległe
świadczenia opieki zdrowotnej wykonane ponad
wartości określone w umowie o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej dyrektor Śląskiego OW NFZ
poinformował, iż oddział corocznie, po zakończeniu
okresu rozliczeniowego, w ramach posiadanych wol-
nych środków finansowych, zawiera ze świadczenio-
dawcami ugody, w ramach których finansuje świad-
czenia zdrowotne zrealizowane ponad wartości
określone w umowach z oddziałem. W chwili obecnej
określane są zasady realizacji zadania związanego
z zawieraniem ugód za przedmiotowe świadczenia
zrealizowane w 2007 r.
Odnosząc się do kwestii równego traktowania
publicznych i niepublicznych zakładów służby zdro-
wia, uprzejmie informuję, iż zgodnie z przepisem
art. 134 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
661
fundusz jest obowiązany zapewnić równe traktowa-
nie wszystkich świadczeniodawców ubiegających się
o zawarcie umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej i prowadzić postępowanie w sposób gwa-
rantujący zachowanie uczciwej konkurencji, a wszel-
kie wymagania, wyjaśnienia i informacje, a także
dokumenty związane z postępowaniem w sprawie
zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej powinny być udostępniane świadczeniodaw-
com na takich samych zasadach. Natomiast świad-
czeniodawcom, których interes prawny doznał uszczerb-
ku w wyniku naruszenia przez fundusz zasad prze-
prowadzania postępowania w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
zgodnie z przepisem art. 152 ust. 1 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej przysługują środki od-
woławcze i skarga na zasadach określonych w art. 153
i 154 ustawy. Natomiast w zakresie zrównania pod-
miotów publicznych i niepublicznych co do pozyski-
wania dodatkowych środków finansowych pragnę
poinformować, że planowane są zmiany legislacyjne
w tym zakresie.
Nawiązując do kwestii dodatkowych środków fi-
nansowych, którymi może dysponować Śląski OW
NFZ uprzejmie informuję, że prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia podjął decyzję o uruchomieniu
rezerwy ogólnej uwzględnionej w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2008 r. (zarzą-
dzenie nr 7/2008/DEF prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie
uruchomienia rezerwy ogólnej uwzględnionej w pla-
nie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na
2008 r.). W wyniku jej uruchomienia Śląski OW NFZ
otrzymał 58,79 mln zł. Ponadto w najbliższym cza-
sie przewiduje się zmianę w planie finansowym
NFZ, w której wyniku Śląski OW NFZ otrzymałby
dodatkowe środki w wysokości 107,87 mln zł. Kolej-
nym ewentualnym źródłem zwiększenia planowa-
nych środków na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej w 2008 r., w tym w Śląskim OW NFZ, mogą być
środki pochodzące z dodatniego wyniku finansowe-
go NFZ za 2007 r. Dodatkowo oddział może partycy-
pować w środkach określonych w rezerwie w Cen-
trali (wynoszącej 685 mln zł) przeznaczonych w szcze-
gólności na leczenie osób poszkodowanych w wypad-
kach komunikacyjnych. Ponadto prezes NFZ poin-
formował, iż fundusz przewiduje, wzorem lat ubie-
głych, że dodatkowe środki finansowe uzyskiwane
w trakcie roku 2008, pochodzące w szczególności
z ponadplanowych przychodów ze składek na ubez-
pieczenie zdrowotne, kierowane będą do oddziałów
wojewódzkich funduszu z przeznaczeniem na zwięk-
szenie planu kosztów świadczeń opieki zdrowotnej,
a ich podział pomiędzy oddziały wojewódzkie fundu-
szu następować będzie zgodnie z obowiązującym
obecnie algorytmem podziału środków.
Powyższe środki powinny pozwolić na zwiększe-
nie poziomu finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej w województwie śląskim, a tym samym na
poprawę sytuacji świadczeniodawców z terenu woje-
662
wództwa śląskiego. Niemniej należy stwierdzić, że
rzeczywiste uzdrowienie systemu opieki zdrowotnej
w Polsce, w tym również w województwie śląskim,
możliwe będzie po wprowadzeniu zmian o charakte-
rze systemowym. Mając na uwadze zastrzeżenia od-
nośnie do dotychczasowego sposobu funkcjonowania
systemu ochrony zdrowia, w Ministerstwie Zdrowia
opracowano pakiet naprawczy. W pierwszej kolejno-
ści będą to zmiany o charakterze porządkującym
i uszczelniającym system. Spośród tych zmian moż-
na wymienić np. wprowadzenie tzw. koszyka świad-
czeń niegwarantowanych, zmianę formy działania
SPZOZ, wprowadzenie systemu dodatkowych ubez-
pieczeń zdrowotnych, decentralizację i demonopoli-
zację płatnika publicznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie realizacji przez samorządy lokalne
obowiązku utrzymania porządku i czystości
w gminach (630)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Mirosławy Nykiel, znak
SPS-023-630/08, w sprawie realizacji przez samo-
rządy lokalne obowiązku utrzymania czystości i po-
rządku w gminach, uprzejmie przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
W latach 2006–2007 b. Ministerstwo Budownic-
twa zainicjowało prace legislacyjne mające na celu
wzmocnienie roli gmin w zarządzaniu gospodarką
odpadami komunalnymi.
Przygotowany wówczas projekt nowej ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach za-
kładał uprawnienie gminy do powierzania wykony-
wania działalności w zakresie odbierania odpadów
komunalnych od właścicieli nieruchomości oraz opróż-
niania zbiorników bezodpływowych i transportu
nieczystości ciekłych przedsiębiorcom wybranym
przez gminę w postępowaniu o udzielenie zamówie-
nia publicznego, bez konieczności przeprowadzania
referendum gminnego. W myśl propozycji zawartych
w projekcie ustawy umowę z przedsiębiorcą zawie-
rać miałaby gmina. Opłaty za ww. usługi wnoszone
byłyby przez właścicieli nieruchomości na konta
gminy utworzone w celu finansowania kosztów po-
noszonych na zorganizowanie i funkcjonowanie go-
spodarki odpadami komunalnymi lub gospodarki
wodno-ściekowej i stanowiłyby jej dochód. Propozy-
cja przewidywała uchwalanie przez radę gminy sta-
wek opłat stanowiących podstawę wyliczenia opłat
ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za
świadczone usługi.
Projekt nowej ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach z uwagi na istotne rozbieżno-
ści związane z proponowaną zmianą systemu nie
stanął w porządku obrad Komitetu Stałego Rady
Ministrów poprzedniego rządu. W zakresie propono-
wanej zmiany systemu rozwiązania proponowane
przez b. Ministerstwo Budownictwa spotkały się
z dużym sprzeciwem ministra gospodarki, ministra
rozwoju regionalnego, prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów, a także przedsiębior-
ców i organizacji ich zrzeszających. W zasadniczych
uwagach podnoszono, że rozwiązania zawarte w pro-
jekcie m.in. ograniczyłyby konkurencję, wyelimino-
wałyby „małych” przedsiębiorców, przyczyniłyby się
do zwiększenia opłat ponoszonych przez mieszkań-
ców i stanowiłyby krok w kierunku nieuzasadnionej
komunalizacji tej sfery usług – monopol gmin. W tym
miejscu należy zauważyć, że częstym argumentem
przeciwników wprowadzenia zmiany systemu, uży-
wanym w czasie szerokiej dyskusji, jaka toczyła się
w trakcie konsultacji projektu, jest niewywiązanie
się znaczącego odsetka gmin z ustawowych obo-
wiązków (np. w zakresie uchwalania regulaminów,
określenia i ogłoszenia wymagań, jakie powinien
spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie
zezwolenia) nałożonych ustawą z dnia 29 lipca 2005 r.
o zmianie ustawy o odpadach oraz zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 175, poz. 1458, z późn.
zm.). Zatem trudno jest dokonać pełnej oceny syste-
mu istniejącego oraz zachodzi obawa, czy gminy po-
dołają przejęciu i realizacji nowych obowiązków.
W związku ze zgłoszonymi rozbieżnościami na
spotkaniu zorganizowanym w Kancelarii Prezesa
RM ustalono, że prace nad projektem ustawy w wer-
sji proponowanej przez MB nie będą kontynuowane.
Jednocześnie, dostrzegając niedoskonałości istnieją-
cych uregulowań, m.in. uniemożliwiających gminie
zapewnienie dostarczenia odpowiedniego strumie-
nia odpadów komunalnych do nowoczesnych insta-
lacji do ich odzysku i unieszkodliwiania oraz zagro-
żenie obciążenia Polski sankcjami za niewykonanie
obowiązku ograniczenia masy odpadów ulegających
biodegradacji, w trakcie spotkania w Kancelarii Pre-
zesa RM ustalono, że nowelizacja ustawy o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach obejmować po-
winna jedynie zmiany mające na celu doszczelnienie
obowiązujących rozwiązań poprzez m.in.:
— doprecyzowanie przepisów w zakresie warun-
ków udzielania zezwoleń na odbieranie odpadów ko-
munalnych od właścicieli nieruchomości w taki spo-
sób, aby gmina miała możliwość wskazywania
w nich miejsca odzysku i unieszkodliwiania odpadów,

— zaostrzenie przepisów w zakresie cofania ze-
zwoleń w przypadku wykonywania działalności go-
spodarczej niezgodnie z przepisami,
— zaostrzenie wymogów sprawozdawczości skła-
danej przez przedsiębiorców do gminy.
Uwzględniając powyższe, pragnę poinformować,
iż obecnie w Ministerstwie Infrastruktury rozważa-
ne są dwie zasadnicze koncepcje zmian w istnieją-
cych przepisach ustawy o utrzymaniu czystości i po-
rządku w gminach (pierwsza utrzymuje obowiązują-
cy system, w tym referendum, doskonaląc dotych-
czasowe instrumenty; druga przewiduje wprowa-
dzenie nowego systemu gospodarowania odpadami
komunalnymi, w którym władztwo nad odpadami
komunalnymi miałaby gmina). Wspomnianym kon-
cepcjom towarzyszą opracowane wstępnie projekty
rozwiązań prawnych. Z uwagi na szereg wątpliwości
podniesionych w trakcie dotychczasowych prac nad
określeniem kierunku zmian w przepisach ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach na
chwilę obecną nie podjęto decyzji przesądzającej
o zakresie i kierunku inicjatywy legislacyjnej.
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie prawa do wcześniejszej emerytury
(631)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia 21 stycz-
nia br., znak: SPS-023- 631/08, interpelacją Pani
Poseł Mirosławy Nykiel w sprawie zawężenia prawa
do wcześniejszej emerytury dla osób pozostających
w stosunku pracy uprzejmie informuję, że ograni-
czenie zakresu podmiotowego wcześniejszego prze-
chodzenia na emeryturę wynika z założeń i celów
reformy systemu świadczeń emerytalnych.
Reformując w 1998 r. system ubezpieczeń spo-
łecznych, a w szczególności porządkując ubezpiecze-
nie emerytalne, kierowano się zasadą równego trak-
towania wszystkich ubezpieczonych. Ujednolicono
stopy procentowe podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz warunki
nabywania uprawnień emerytalnych niezależnie od
tytułu ubezpieczenia. W nowym systemie emerytal-
nym, określonym w ustawie z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
ze zmian.), generalnie nie przewiduje się wcześniej-
szych emerytur. Z tego powodu prawo do emerytury
dla wszystkich ubezpieczonych powstaje po osią-
663
gnięciu co najmniej 60 lat w przypadku kobiet
i 65 lat w przypadku mężczyzn. Jednakże uwzględ-
niając zasadę praw nabytych, odrębnie uregulowano
warunki przyznawania emerytury ubezpieczonym,
których nie objął nowy system emerytalny.
Według stanu prawnego obowiązującego przed
dniem 1 stycznia 1999 r. z możliwości przechodzenia
na wcześniejszą emeryturę mogli korzystać pracow-
nicy, a nie wszyscy ubezpieczeni. Dlatego tę samą
zasadę przeniesiono do ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prawo
do wcześniejszej emerytury mają więc pracownicy
urodzeni przed 1949 r. oraz pracownicy urodzeni po
1948 r., jeżeli spełniają dodatkowe warunki określo-
ne w ustawie (art. 29 i art. 46 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS).
Rozszerzenie zakresu stosowania tych przepisów
na grupę ubezpieczonych, którzy dotychczas nie ko-
rzystali z przywileju wcześniejszej emerytury, nie
jest uzasadnione ani możliwe z wielu powodów.
Przede wszystkim prowadziłoby to do złamania re-
guły nietworzenia nowych preferencyjnych upraw-
nień emerytalnych, nieznajdujących pokrycia w skład-
ce na ubezpieczenie emerytalne.
Pragnę przypomnieć, że rozwojowi ubezpieczeń
społecznych wyrażającemu się stopniowym obejmo-
waniem obowiązkiem ubezpieczenia kolejnych kate-
gorii osób, wykonujących pracę na podstawie innych
umów niż stosunek pracy (utrzymujących się z dzia-
łalności gospodarczej, twórczej itp.), towarzyszyło
zróżnicowanie zakresu świadczeń należnych z tytu-
łu ubezpieczenia, a w związku z tym zróżnicowanie
stopy składki.
Najszerszy zakres świadczeń przysługiwał ubez-
pieczonym z tytułu wykonywania zatrudnienia. Sto-
pa procentowa składek na ubezpieczenie pracowni-
cze była w związku z tym wyższa niż w przypadku
pozostałych ubezpieczonych, którzy nie korzystali
z tego samego zakresu świadczeń.
Ubezpieczenie społeczne osób prowadzących dzia-
łalność na własny rachunek zostało wprowadzone
od 1 lipca 1965 r. ustawą z dnia 29 marca 1965 r.
o ubezpieczeniu społecznym rzemieślników (Dz. U.
Nr 13, poz. 90). Ubezpieczeni płacili składkę wyno-
szącą 11% lub 13%, w zależności od rodzaju rzemio-
sła. W późniejszych latach ubezpieczenie społeczne
rzemieślników rozciągano na osoby prowadzące
inną działalność gospodarczą (np. taksówkarze,
kupcy). Rozszerzano też katalog świadczeń, który
jednak nigdy nie obejmował prawa do wcześniejszej
emerytury. Z uwagi na to oraz na wzrost kosztów
ubezpieczenia wzrastała także sukcesywnie skład-
ka na ubezpieczenie tej kategorii ubezpieczonych.
Na dzień 31 grudnia 1998 r. wynosiła 40%, ale i tak
o 5% mniej niż w systemie pracowniczym.
Zróżnicowane zasady wymiaru składek na ubez-
pieczenie przestały obowiązywać od wejścia w życie
reformy systemu ubezpieczeń społecznych. Dopiero
od 1 stycznia 1999 r. składka na ubezpieczenie eme-
664
rytalne jest jednakowa dla wszystkich ubezpieczo-
nych i wynosi 19,52% podstawy wymiaru.
Ujednolicenie warunków nabywania prawa do
emerytury dla wszystkich ubezpieczonych może za-
tem dotyczyć wyłącznie osób, które staż ubezpiecze-
niowy warunkujący te uprawnienia osiągną w wa-
runkach opłacania składek według ujednoliconej
stopy procentowej. Równe traktowanie zapewnia
właśnie nowy system emerytalny, w którym ujedno-
licono warunki wymagane do nabycia prawa do
emerytury dla wszystkich ubezpieczonych, którzy
zostali objęci nowym systemem emerytalnym.
Zrównanie praw w dostępie do wcześniejszej eme-
rytury, świadczenia przysługującego przed 1 stycznia
1999 r. tylko w systemie pracowniczym, oznaczałoby
w istocie rozszerzenie zakresu uprawnień pozapra-
cowniczych grup ubezpieczonych i byłoby zaprzecze-
niem zasady, że zakres świadczeń powinien korelo-
wać z wysokością składki na ubezpieczenie.
Prawidłowość przepisów określających warunki
wymagane do wcześniejszej emerytury, tj. art. 29
i 46 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, potwier-
dził Trybunał Konstytucyjny, który po rozpoznaniu
sprawy z wniosku rzecznika praw obywatelskich
orzekł w dniu 12 września 2000 r. (sygn. akt K 1/
2000 – Dz. U. Nr 76, poz. 874), że przepisy te – w czę-
ści, w jakiej nie przewidują prawa do wcześniejszej
emerytury dla ubezpieczonych, którzy objęci byli
ubezpieczeniami społecznymi z innego tytułu niż
stosunek pracy – są zgodne z art. 2 i art. 32 ust. 1
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Trybunał podkreślił, że celem reformy poprzed-
niego systemu ubezpieczeń społecznych było stwo-
rzenie nowego stabilnego systemu w warunkach
niekorzystnych trendów demograficzno-ekonomicz-
nych, prowadzących do wzrostu liczby świadczenio-
biorców przy jednoczesnym spadku liczby osób pła-
cących składki na ubezpieczenia społeczne.
Co do zarzutu, że nieuwzględnienie w ustawie
z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS
prawa do wcześniejszej emerytury osób objętych
ubezpieczeniami społecznymi z innego tytułu niż
stosunek pracy narusza konstytucyjne zasady rów-
ności i sprawiedliwości społecznej, Trybunał Kon-
stytucyjny wskazał, że uprawnienie do wcześniej-
szego przejścia na emeryturę przysługiwało wyłącz-
nie pracownikom, którzy legitymowali się określo-
nym stażem zatrudnienia w ramach stosunku pracy,
a zatem uprawnienie to zawsze miało pracowniczy,
a nie powszechny charakter. Prawo do zabezpiecze-
nia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego
ma wprawdzie konstytucyjne gwarancje (art. 67
ust. 1 konstytucji), ale zakres oraz formy zabezpie-
czenia społecznego określają przepisy ustawowe,
które opierają się na konstytucyjnej aksjologii wy-
magającej przestrzegania zasad sprawiedliwości spo-
łecznej i równości.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że ograniczenie
zakresu podmiotowego wcześniejszego przechodze-
nia na emeryturę wynika z założeń i celów reformy
systemu świadczeń społecznych. Istotą tego syste-
mu jest jego powszechność, tyle że zmierzająca do
urzeczywistnienia prawa do zabezpieczenia spo-
łecznego w aktualnych warunkach demograficz-
nych i gospodarczych, a to wymagało reformy sys-
temu emerytalno-rentowego polegającej także na
ograniczaniu uprawnień do wcześniejszej emerytu-
ry. Skoro, według stanu prawnego sprzed 1 stycz-
nia 1999 r., z możliwości przechodzenia na wcze-
śniejszą emeryturę mogli korzystać wyłącznie pra-
cownicy, a nie wszyscy ubezpieczeni, to poszerzenie
zakresu stosowania tych przepisów na nową grupę
ubezpieczonych prowadziłoby zdaniem trybunału
do złamania legislacyjnego założenia nietworzenia
nowych preferencyjnych uprawnień emerytalnych,
które nie znajdują pokrycia w składkach na ubez-
pieczenia emerytalne.
Wobec powyższego uprzejmie informuję, że nie
znajduję uzasadnienia do podjęcia działań zmierza-
jących do zweryfikowania obecnie obowiązujących
uregulowań w zakresie kręgu podmiotowego upraw-
nionych do wcześniejszej emerytury.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie środków unijnych na budowę
wydziału informatyki Wyższej Szkoły
Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu (632)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pani Poseł Anny Sobeckiej uprzejmie infor-
muję, iż zgodnie z decyzją ministra rozwoju regio-
nalnego z dnia 13 grudnia 2007 r. została przepro-
wadzona weryfikacja list kluczowych programu ope-
racyjnego. Weryfikacja odbyła się wyłącznie na pod-
stawie kryteriów merytorycznych. Przy przeglądzie
projektów dotyczących szkolnictwa wyższego kiero-
wano się takimi kryteriami jak kierunki kształce-
nia (na liście zostały projekty szkół kształcących na
kierunkach strategicznych z punktu widzenia roz-
woju kraju) oraz możliwości nadawania przez uczel-
nie stopni naukowych.
Pragnę poinformować, że ostateczną decyzję co
do listy projektów podjęło Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego, jako instytucja zarządzająca. Wyniki
weryfikacji zostały zamieszczone na stronie interne-
towej ww. ministerstwa (www.mrr.gov.pl).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że umieszcze-
nie projektu na liście nie jest równoznaczne z auto-
matycznym przyznaniem dofinansowania, stwarza

jedynie szansę na dofinansowanie. Projekty powin-
ny przyczyniać się nie tylko do osiągnięcia zakłada-
nych celów programów, ale również spełniać kryte-
ria formalne i merytoryczne ustalone przez komite-
ty monitorujące. Dopiero po ich spełnieniu i właści-
wym przygotowaniu projektu do realizacji może zo-
stać zawarta umowa o dofinansowanie.
Projekt Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Me-
dialnej w Toruniu pn. „Inkubator Nowoczesnych
Technologii na Rzecz Rozwoju Społeczeństwa Oby-
watelskiego WSKSiM w Toruniu” został zweryfiko-
wany według tych samych zasad co wszystkie pozo-
stałe projekty z tej listy.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż w związku
z uwolnieniem części alokacji planowane jest uru-
chomienie konkursów na nabór projektów w ramach
XIII Osi Priorytetowej – Infrastruktura Szkolnic-
twa Wyższego.
W związku z powyższym zachęcamy wszystkich
potencjalnych beneficjentów, których projekty będą
spełniały kryteria wyboru projektów o składanie
wniosków o dofinansowanie. O terminach urucho-
mienia konkursu poinformuję indywidualnie wszyst-
kich beneficjentów, których projekty zostały wykre-
ślone z listy projektów kluczowych, jak również od-
powiednie informacje zostaną zamieszczone na stro-
nie internetowej Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa
Wyższego (www.nauka.gov.pl).
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie zniesienia obowiązku zdawania
Lekarskiego Egzaminu Państwowego (633)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Marka Kuchcińskiego w spra-
wie zniesienia obowiązku zdawania lekarskiego eg-
zaminu państwowego, przesłane przy piśmie SPS-
-023-633/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Egzamin państwowy kończący staż podyplomo-
wy lekarzy i lekarzy dentystów został wprowadzony
ustawą o zawodach lekarza i lekarza dentysty z dnia
5 grudnia 1996 r. (Dz. U. Nr 28, poz. 152 z 1997 r.,
z późn. zm.), jednakże wskutek wydłużania vacatio
legis w tym zakresie został przeprowadzony po raz
pierwszy dopiero w roku 2004. Prawo wprowadzają-
665
ce LEP uchwalił parlament, a prezydent podpisał ww.
ustawę. Ministerstwo Zdrowia zostało zobowiązane
do określenia ram prawnych wspomnianego egzami-
nu, co wypełniło, wydając rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 24 marca 2004 r. w sprawie stażu po-
dyplomowego lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. Nr 57,
poz. 553 z dnia 8 kwietnia 2004 r., z późn. zm.), okre-
ślające sposób odbywania stażu oraz przeprowadze-
nia egzaminu. Zasady organizacji i przeprowadzania
lekarskiego egzaminu państwowego (zwanego dalej
LEP) oraz lekarsko-dentystycznego egzaminu pań-
stwowego (zwanego dalej LDEP) zostały unormowa-
ne w §§ 16–22 ww. rozporządzenia.
Egzaminy te zgodnie z art. 5 ust. 3 pkt 2 ustawy
z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i leka-
rza dentysty (Dz. U. Nr 21 z 2002 r., poz. 204, j.t.
z poźn. zm.) warunkują uzyskanie prawa wykony-
wania zawodu lekarza oraz lekarza dentysty.
Uprzejmie informuję, że zakres wiedzy, jaką eg-
zekwuje ten egzamin, wynikający z ramowego pro-
gramu stażu podyplomowego, został uzgodniony
z konsultantami krajowymi w odpowiednich dzie-
dzinach medycyny, a pytania do niego są każdorazo-
wo przygotowywane przez zespół ekspertów powo-
łanych przez CEM.
Egzamin przeprowadzany jest w formie testowej
i składa się z 200 zadań. Na podstawie § 17 ust. 1
przedmiotowego rozporządzenia, zadania egzami-
nacyjne winny zostać opracowane z wzięciem pod
uwagę problematyki objętej ramowym programem
stażu podyplomowego, ze szczególnym uwzględnie-
niem procedur diagnostycznych i leczniczych, któ-
rych umiejętność wykonywania lekarz lub lekarz
dentysta powinien nabyć w trakcie odbywania sta-
żu. Zarówno więc autorzy, jak i eksperci muszą
uwzględniać te wymogi przy konstruowaniu i recen-
zowaniu zadań. Egzamin przygotowywany jest
przez zespół osób posiadających wiedzę i kwalifika-
cje w dziedzinach medycyny objętych egzaminem.
Ze względu na to, iż ma on formę testu, jest obiek-
tywnym zweryfikowaniem wiedzy lekarza. Umożli-
wia również ujednolicenie tej oceny wobec wszyst-
kich zdających.
Jak wynika z przedstawionych unormowań,
przygotowanie zadań następuje w sposób profesjo-
nalny i uwzględniający odpowiedni zakres materia-
łu. Należy w tym miejscu podkreślić, iż egzamin nie
jest składany przed Centrum Egzaminów Medycz-
nych, lecz przed komisją egzaminacyjną, w której
skład wchodzą: przewodniczący – przedstawiciel
CEM oraz członkowie reprezentujący rektorów wyż-
szych uczelni medycznych, wojewodę oraz okręgową
radę lekarską.
W przypadku gdy lekarz nie uzyska wyniku po-
zytywnego albo też wynik ten jest dla lekarza niesa-
tysfakcjonujący, może przystąpić do LEP/LDEP po-
nownie w kolejnym terminie. Rozporządzenie nie
określa liczby kolejnych terminów egzaminu ani też
nie wprowadza ograniczeń czasowych.
666
Do lekarskiego egzaminu państwowego przystę-
pują nie tylko lekarze bezpośrednio po ukończeniu
stażu, ale również ci lekarze, którzy nie zdali tego
egzaminu we wcześniejszej sesji. W przypadku egza-
minów organizowanych w sesji wiosennej liczba sta-
żystów przystępujących do LEP po raz pierwszy jest
stosunkowo niska (niemal 10-krotnie niższa niż
w przypadku sesji jesiennych). W związku z powyż-
szym wyniki lekarzy zdających LEP po raz kolejny
znacząco rzutują na wyniki całej grupy egzamino-
wanych. W przypadku sesji wiosennej 2007 r. w gro-
nie 335 egzaminowanych lekarzy stażystów jedynie
222 osoby przystępowały do egzaminu po raz pierw-
szy, przy czym z tego grona wynik negatywny uzy-
skało około 25% lekarzy. Szczegółowe wyniki leka-
rzy stażystów przystępujących do wiosennego LEP
po raz pierwszy (z podziałem wg ukończonych uczel-
ni) przedstawia tabela 1 s. 667.
Analizując powyższe dane, należy podkreślić
fakt, iż 14 z 56 stażystów, którzy nie zdali LEP wio-
sną 2007 r., ukończyło uczelnie zagraniczne (w więk-
szości ukraińskie bądź białoruskie). Ponadto anali-
za wszystkich dotychczas przeprowadzonych lekar-
skich egzaminów państwowych pokazuje wyraźnie,
iż lekarze stażyści przystępujący do egzaminu w se-
sjach wiosennych uzyskują wyraźnie gorsze wyniki
niż ci, przystępujący do LEP w sesjach jesiennych,
tabela 2 s. 667.
Nie wynika to z większej trudności egzaminów
przeprowadzanych wiosną, czego dowodzi analiza
wyników lekarzy z prawem wykonywania zawodu.
Ci ostatni lekarze uzyskują zbliżone wyniki nieza-
leżnie od sesji egzaminacyjnej. Prawdopodobną
przyczyną gorszych wyników lekarzy stażystów
w sesjach wiosennych jest ich gorsze przygotowanie
do egzaminu. W grupie tej mieszczą się bowiem tak-
że lekarze, którzy nie ukończyli studiów w terminie
i nie mogli rozpocząć stażu podyplomowego od 1 paź-
dziernika.
Rzeczywistą trudność uzyskania pozytywnego
wyniku LEP obrazuje poniższe zestawienie lekarzy
stażystów, którzy choć raz przystąpili do tego egza-
minu i do tej pory nie uzyskali wyniku pozytywne-
go, tabela 3 s. 667.
Zestawienie to pokazuje, że łączna liczba lekarzy
stażystów, którzy dotychczas nie zdali LEP, wynosi
119, przy czym znaczna ich część (48–40%) to absol-
wenci uczelni zagranicznych. Warto podkreślić, że
liczba absolwentów polskich uczelni, którzy nie zda-
li LEP co najmniej dwukrotni, wynosi 37. Zważyw-
szy, że LEP objął już 4 roczniki absolwentów uczelni
medycznych nie jest to liczba znacząca i nie wpływa
istotnie na dostępność opieki zdrowotnej w Polsce.
LEP/LDEP jest obiektywnym narzędziem kwali-
fikacji do specjalizacji lekarskich.
Sprawa LEP była dyskutowana na wielu forach
(m.in. przez Konferencję Rektorów Uczelni Medycz-
nych, samorząd lekarski) i generalnie nie ma obec-
nie opinii o potrzebie jego likwidacji, przeciwnie,
wielokrotnie podkreślana jest pozytywna rola LEP
i jego wpływ na zwiększenie poziomu wyszkolenia
lekarzy (w tym lekarzy, którzy ukończyli uczelnie
medyczne poza granicami naszego kraju, a ubiega-
ją się o prawo wykonywania zawodu w Polsce). Za-
pis w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w spra-
wie uznawania kwalifikacji zawodowych, wskazu-
jący LEP i LDEP jako niezbędny warunek uzyska-
nia prawa wykonywania zawodu wynika z obowią-
zujących przepisów w Polsce. W wielu krajach Unii
Europejskiej lekarze zdają egzaminy analogiczne
do lekarskiego egzaminu państwowego, natomiast
zgodnie z ww. dyrektywą weryfikacja w postaci
LEP jest dla lekarzy spoza Unii Europejskiej. Nie-
rzadko są to dwa egzaminy w czasie studiów – je-
den z części przedklinicznej i drugi z części klinicz-
nej, zatem rozwiązanie przyjęte w ustawie o zawo-
dach lekarza i lekarza dentysty nie jest wyjątkowe
ani precedensowe.
Według opracowania „Medicine and Medical
Education In Europe – The Eurodoctor” z 1998 r. dr
Gunther Eysenbach egzaminy stanowiące warunek
zaliczenia pewnego etapu kształcenia przeprowa-
dzane są w następujacych krajach:
— Niemcy (wieloetapowe egzaminy w czasie
studiów – Preclinical State Examination, First Clin-
ical Examination, Second Clinical Examination,
Third Clinical Examination),
— Szwecja (kraj EOG nie UE – teoretyczny egza-
min po stażu),
— Holandia (final licencing exam),
— Luksemburg,
— Wielka Brytania (MB exam – egzamin końco-
wy studiów),
— Francja (po II etapie studiów Certificate of
Clinical and Therapeutic Synthesis),
— Włochy (3-dniowy National Level Exam z 6 dzie-
dzin).
Staż obowiązuje (6–24 miesięcy) w następują-
cych krajach: Austria, Niemcy, Dania, Norwegia,
Szwecja, Irlandia, Wielka Brytania, Portugalia
i Włochy.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
w świetle obecnie obowiązujących przepisów praw-
nych nie jest możliwe odstąpienie od przeprowadza-
nia LEP i LDEP ani zwolnienie z niego części zdają-
cych lekarzy.
Jednocześnie pragnę poinformować o zmianach
przepisów ustawy o zawodach lekarza i lekarza den-
tysty w zakresie LEP i LDEP, która weszła w życie
10 października 2007 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 176, poz.
1238). Obecnie przygotowywana jest również nowe-
lizacja rozporządzenia w sprawie stażu podyplomo-
wego lekarza i lekarza dentysty. Wprowadzane
zmiany spowodują uniezależnienie możliwości zda-
wania LEP i LDEP od ukończenia stażu podyplomo-
wego (nie będzie już egzaminu państwowego koń-
czącego staż podyplomowy), co wydaje się wychodzić
naprzeciw niektórym postulatom zgłaszanym przez
młodych lekarzy. Młodzi lekarze będą mogli przy-
 667

Tabela 1

Wynik Wynik średni %

Uczelnia Wynik maksymalny Liczba zdających zdało nie zdało
minimalny ±sd porażek
Collegium Medicum
101 168 137,5±16,3 27 25 2 7,4
Uniwersytetu Jagiellońskiego
Pomorska Akademia
98 163 134,3±17,1 15 14 1 6,7
Medyczna w Szczecinie
Akademia Medyczna
100 159 132,0±18,4 14 12 2 14,3
we Wrocławiu
Akademia Medyczna
75 159 128,9±16,7 27 25 2 7,4
w Warszawie
Akademia Medyczna
92 160 127,0±15,1 21 19 2 9,5
w Gdańsku
Akademia Medyczna
82 154 125,8±20,0 17 13 4 23,5
w Poznaniu
Śląska Akademia Medyczna
101 138 125,1±10,2 15 13 2 13,3
w Katowicach
Akademia Medyczna
92 161 119,1±21,5 9 5 4 44,4
w Białymstoku
Uniwersytet Medyczny
82 147 116,7±20,1 21 16 5 23,8
w Łodzi
UMK, Collegium Medicum
84 149 115,3±17,4 18 11 7 38,9
w Bydgoszczy
Akademia Medyczna
68 153 106,4±23,2 20 9 11 55,0
w Lublinie
zagraniczne 45 140 96,0±23,9 18 4 14 77,8
RAZEM 45 168 122,5±21,6 222 166 56 25,2

Tabela 2

Odsetek wyników MAX

Edycja egzaminu Liczba egzaminowanych Średni wynik
negatywnych MIN
182
Jesień 2004 2081 1,82 147,9
64
158
Wiosna 2005 267 26,2 123,0
43
174
Jesień 2005 2307 3,86 141,1
49
170
Wiosna 2006 360 18,9 129,4
50
179
Jesień 2006 2037 5,94 139,9
78
168
Wiosna 2007 335 41,2 115,5
45
178
Jesień 2007 2028 3,5 145,3
0

Tabela 3

UCZELNIA nie zdało raz 2 razy 3 razy 4 razy 5 razy >5 razy
Uczelnie zagraniczne 48 13 14 8 5 6 2
AM w Lublinie 20 13 5 2
AM w Białymstoku 8 4 2 2
UM w Łodzi 8 3 4 1
AM w Poznaniu 8 2 6
CM UJ Kraków 6 3 1 1 1
Śląska AM w Katowicach 5 2 1 1 1
AM w Warszawie 5 1 1 3
UMK, CM w Bydgoszczy 3 3
PAM w Szczecinie 3 2 1
AM we Wrocławiu 3 3
AM w Gdańsku 2 1 1
RAZEM 119 47 37 18 8 7 2
668
stępować do LEP i LDEP dodatkowo w dwóch ter-
minach jeszcze w trakcie stażu podyplomowego, co
może mieć wpływ na skrócenie okresu od zakończe-
nia stażu do rozpoczęcia specjalizacji. Planowane są
także zmiany w zakresie LEP/LDEP dotyczące za-
mieszczenia pytań z onkologii, kardiologii i zdrowia
publicznego w ramach 200 zadań testowych.
Ponadto pragnę zaznaczyć, że jest to temat kon-
trowersyjny. Kwestia LEP zawsze budziła wiele
emocji, nie tylko w środowiskach młodych lekarzy.
Rząd pana Donalda Tuska przywiązuje do tego za-
gadnienia dużą uwagę, o czym świadczy chociażby
poruszenie tego tematu w exposé pana premiera.
Zmiany, o których mowa powyżej, są przedmiotem
intensywnych prac Ministerstwa Zdrowia i powinny
doprowadzić do koniecznych zmian wychodzących
naprzeciw oczekiwaniom środowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posłów Sławomira Piechoty
i Stanisława Huskowskiego
w sprawie zapewnienia pełnego udziału osób
niepełnosprawnych w Mistrzostwach Europy
w Piłce Nożnej 2012 (634)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posłów na Sejm RP Sławomira Piechoty
i Stanisława Huskowskiego, przekazaną pismem
z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-634/08),
w sprawie zapewnienia pełnego udziału osób niepeł-
nosprawnych w Mistrzostwach Europy w Piłce Noż-
nej 2012, uprzejmie informuję, co następuje.
Mając na uwadze udział osób niepełnosprawnych
w widowiskach sportowych organizowanych w Pol-
sce w ramach turnieju finałowego Mistrzostw Euro-
py w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012, w najbliższym
czasie zostanie wyznaczony krajowy koordynator
Euro 2012 ds. komunikacji społecznej. Nominowany
zgodnie z wymogami Unii Europejskich Związków
Piłkarskich ekspert realizować będzie powierzone
mu zadania w ramach struktur spółki PL.2012
sp. z o.o., powołanej przez ministra sportu i turysty-
ki w celu nadzorowania i koordynowania realizacji
przedsięwzięć Euro 2012. Zatem w gestii krajowego
koordynatora Euro 2012 ds. komunikacji społecznej
pozostaną działania służące zapewnieniu całej spo-
łeczności kibiców piłkarskich równego dostępu do
wszystkich turniejowych wydarzeń, zarówno tych
stricte sportowych, jak i imprez towarzyszących.
Niemniej jednak już dziś mogę zapewnić, iż
kwestia odpowiedniego dostosowania aren piłkar-
skich Euro 2012, zarówno budowanych od pod-
staw, jak i przebudowywanych, jest na bieżąco mo-
nitorowana.
Zgodnie z przepisami Prawa budowlanego przy
projektowaniu, budowie, odbudowie, rozbudowie, nad-
budowie oraz przebudowie obiektów, które są obiek-
tami użyteczności publicznej (a do takich obiektów
niewątpliwie zaliczamy również stadiony piłkar-
skie), winny być uwzględnione niezbędne warunki
do korzystania z danego obiektu przez osoby niepeł-
nosprawne, w szczególności przez osoby poruszające
się na wózkach inwalidzkich. W umowach stadiono-
wych zawartych w ofercie złożonej przez Polskę na
organizację finałów Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej UEFA EURO 2012 zawarto zapisy o zapewnie-
niu stosownej liczby miejsc dla osób niepełnospraw-
nych. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowla-
ne (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.)
wraz z aktami wykonawczymi precyzyjnie formułu-
je szereg norm, które muszą być uwzględnione
w celu zapewnienia dostępu osobom niepełnospraw-
nym do obiektu, jego pomieszczeń, urządzeń pomoc-
niczych oraz terenów okalających obiekt.
Z uwagi na powyższe realizacja budowy stadionu
narodowego w Warszawie, powierzona spółce celo-
wej Narodowe Centrum Sportu sp. z o.o. na mocy
umowy z ministrem sportu i turystyki, została ob-
warowana specjalnymi wymogami. Na podstawie
§ 2 ust. 2 pkt 4 przedmiotowej umowy minister spor-
tu i turystyki zobowiązał spółkę do zaprojektowania
stadionu narodowego „w sposób określony w przepi-
sach prawa polskiego, w tym techniczno-budowlany-
mi, obowiązującymi normami, zgodnie z zasadami
wiedzy technicznej, w sposób zapewniający (…) nie-
zbędne warunki do korzystania z obiektów przez
osoby niepełnosprawne, w szczególności poruszające
się na wózkach inwalidzkich”. Jednocześnie infor-
muję, iż w wykonanym projekcie koncepcyjnym sta-
dionu narodowego przewidziano 200 miejsc dla osób
niepełnosprawnych oraz osób im towarzyszących.
Ze względu na rangę poruszanej sprawy oraz sze-
reg problemów związanych z umożliwieniem oso-
bom niepełnosprawnym optymalnego dostępu do
wszystkich obiektów sportowych w kraju pragnę za-
pewnić o otwartości na wszelkie sugestie oraz pro-
pozycje współpracy.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie dopłat do kwalifikowanego
i elitarnego materiału siewnego (636)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła na Sejm RP Romualda Kazimie-
rza Ajchlera dotyczącą dopłat do kwalifikowanego
i elitarnego materiału siewnego, przekazaną przy
piśmie z dnia 21 stycznia br., znak: SPS-023-636/08,
przedstawiam poniżej następujące wyjaśnienia.
Dopłaty z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany mające charakter pomocy de minimis w rol-
nictwie wprowadza ustawa z dnia 11 marca 2004 r.
o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych
rynków rolnych (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1702).
Ponadto zagadnienie to regulowane jest ustawą
z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie (Dz. U.
z 2007 r. Nr 41, poz. 271, z poźn.zm.), ustawą z dnia
30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach do-
tyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59,
poz.404, z późn. zm.) oraz rozporządzeniem Komisji
(WE) nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r.
w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE
w odniesieniu do pomocy de minimis w sektorze pro-
dukcji rolnej (Dz. U. UE L 337 z 21.12.2007 r.,
str. 35–41).
Ustawa o nasiennictwie reguluje zasady dotyczą-
ce wytwarzania, oceny i obrotu materiałem siew-
nym oraz jego kontroli. Zgodnie z art. 54 działalność
gospodarcza w zakresie obrotu materiałem siewnym
jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepi-
sów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej i wymaga wpisu do rejestru
przedsiębiorców dokonujących obrotu materiałem
siewnym, który jest prowadzony przez wojewódzkie-
go inspektora ochrony roślin i nasiennictwa.
Rolnicy prowadzący obrót materiałem siew-
nym wytworzonym we własnym gospodarstwie są
również zobowiązani do uzyskania wpisu do „reje-
stru rolników” zgodnie z art. 54a ustawy o na-
siennictwie.
Stosując się do obowiązujących przepisów grupa
producentów, aby prowadzić obrót materiałem siew-
nym, musi uzyskać wpis do rejestru przedsiębiorców
prowadzących obrót materiałem siewnym.
Nie istnieją formalne przeszkody do uzyskania
takiego wpisu do rejestru przedsiębiorców i prowa-
dzenia sprzedaży materiału siewnego członkom
grupy zgodnie z obowiązującymi przepisami, ponie-
waż grupy producentów prowadzą działalność jako
przedsiębiorcy na podstawie art. 3 ustawy z dnia
15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz zmianie innych ustaw (Dz. U.
z dnia 20 października 2000 r.)
669
Wymóg rejestracji podmiotów prowadzących ob-
rót materiałem siewnym jest niezbędny, aby właści-
wie upoważnione urzędy mogły prowadzić nadzór
i kontrolę nad wytwarzaniem, oceną i obrotem ma-
teriałem siewnym. Wymóg rejestracji jest stosowany
w pozostałych państwach członkowskich UE, co
umożliwia swobodny obrót materiałem siewnym
o gwarantowanej jakości, zgodnie z wymaganiami
określonymi we właściwych dyrektywach marketin-
gowych UE.
Przedkładając powyższe wyjaśnienia, pragnę wy-
razić przekonanie, że jeżeli grupy producentów wy-
stąpią z wnioskiem do właściwego wojewódzkiego
inspektora ochrony roślin i nasiennictwa i uzyskają
wpis do rejestru przedsiębiorców, wskazany w inter-
pelacji Posła Romualda Kazimierza Ajchlera pro-
blem ulegnie rozwiązaniu.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie wprowadzenia ogólnopolskiej stawki
cenowej na świadczenia stomatologiczne
kontraktowane przez NFZ – takiej samej
dla każdego oddziału NFZ (637)
Szanowny Panie Ministrze! W związku z inter-
pelacją Pana Mirosława Koźlakiewicza, Posła na
Sejm RP, przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu
z 21 stycznia 2008 r. (SPS-023-637/08), dotyczącą
różnych stawek wynagrodzenia za punkt w leczeniu
stomatologicznym oraz różnicowania wielkości eta-
tów przeliczeniowych w poszczególnych oddziałach
wojewódzkich NFZ proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia monitoruje proces zawiera-
nia i realizacji umów pomiędzy świadczeniodawcami
oraz oddziałami wojewódzkimi Narodowego Fundu-
szu Zdrowia. W związku ze zmianami zasad finanso-
wania w rodzaju leczenie stomatologiczne oraz w ob-
liczu oczekiwań środowiska medycznego dotyczących
wzrostu nakładów na leczenie, w tym na wynagro-
dzenia personelu medycznego, wspomniany proces
kontraktowania na przełomie lat 2007/2008 przebie-
gał w bardzo napiętej atmosferze. Problemy podno-
szone przez środowisko medyczne dotyczyły przede
wszystkim niskiej ceny punktu oraz liczby punktów
przyznawanych poszczególnym oferentom.
Pragnę zwrócić uwagę, że proces zawierania i re-
alizacji świadczeń przebiega w oparciu o ustawę
670
dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135), precyzującą tryb przepro-
wadzania konkursu ofert oraz negocjacji ze świad-
czeniodawcami. W wynikiem konkursu ofert są wy-
bierani świadczeniodawcy, z którymi przedstawicie-
le oddziału wojewódzkiego NFZ negocjują ceny punk-
tów oraz ich liczbę (negocjacje odbywają się w części
niejawnej postępowania konkursowego), a efektem
postępowania jest podpisana umowa. Wspomniana
przez Pana Posła dysproporcja cenowa w różnych
oddziałach wojewódzkich NFZ jest wynikiem możli-
wości prowadzenia negocjacji z oferentami i ustala-
nia warunków finansowych różnych dla poszczegól-
nych świadczeniodawców. Wprowadzenie jednolitej
ceny punktu dla całego kraju kłóci się ze wspomnia-
ną zasadą uzgadniania ceny przez oddział woje-
wódzki NFZ oraz świadczeniodawców. Pragnę pod-
kreślić, że oferowana cena i liczba punktów jest uza-
leżniona od środków, którymi dysponuje oddział wo-
jewódzki NFZ.
Odnosząc się do kwestii wielkości etatu przeli-
czeniowego, pragnę przypomnieć, że zarządzenie
nr 64/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia 20 września
2007 r. w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju leczenie stomato-
logiczne stanowi, że czas pracy lekarza w poradni
jest proporcjonalny do liczby etatów przeliczenio-
wych – 1 etat przeliczeniowy 12 000 punktów/mie-
siąc, przy założeniu że lekarz dentysta pracuje
w pełnym wymiarze godzin, zgodnie ze wspomnia-
nym zarządzeniem. Jak już wspomniano, NFZ
w trakcie negocjacji proponuje oferentom liczbę
punktów w zależności od posiadanych środków fi-
nansowych oraz liczby zgłoszonych ofert. Ograni-
czone możliwości finansowe powodują konieczność
przedstawiania świadczeniodawcom ofert na reali-
zację świadczeń w oparciu o część etatu przelicze-
niowego, a więc w oparciu o mniejszą niż 12 000 licz-
bę punktów. Pragnę dodać, że z danych posiadanych
przez Ministerstwo Zdrowia wynika, że w niektó-
rych regionach kraju (szczególnie w dużych mia-
stach, np. Lublin i Zamość) wartość złożonych ofert
znacznie przekraczała wartość środków przeznaczo-
nych na omawiany rodzaj lecznictwa.
Odnosząc się do kwestii środków finansowych,
chciałbym jednocześnie podkreślić, że w planie fi-
nansowym na 2008 r. zapisano środki finansowe
przeznaczone na leczenie stomatologiczne większe
o 53,52% niż w roku 2007. Warto dodać, że w związ-
ku ze zwiększeniem środków finansowych zmieniono
również sposób kontraktowania świadczeń w celu
zwiększenie ich dostępności na terenach, gdzie prak-
tykę dentystyczną prowadzi mała liczba lekarzy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Renaty Butryn
w sprawie rozliczania kosztów
podróży służbowej na terenie kraju
przez pracowników zatrudnionych
w państwowej lub samorządowej jednostce
sfery budżetowej i obowiązku załączania
rachunków potwierdzających
poszczególne wydatki (638)
W związku z otrzymaną przy piśmie z dnia 21 stycz-
nia br., znak: SPS-023-638/08, interpelacją Pani Po-
seł Renaty Butryn w sprawie rozliczania kosztów
podróży służbowej na terenie kraju przez pracowni-
ków zatrudnionych w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej i obowiązku załączania
rachunków potwierdzających poszczególne wydatki
przedstawiam Panu Marszałkowi następujące sta-
nowisko:
1. Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.
w sprawie wysokości oraz warunków ustalania na-
leżności przysługujących pracownikowi zatrudnio-
nemu w państwowej lub samorządowej jednostce
sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na ob-
szarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.)
środek transportu właściwy do odbycia podróży
służbowej określa pracodawca. Może to być środek
transportu publicznego (ust. 2) i wówczas zwrot
kosztów przejazdu obejmuje cenę biletu określonego
środka transportu, z uwzględnieniem przysługującej
pracownikowi ulgi na dany środek transportu. Na
wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę
na podróż służbową samochodem osobowym niebę-
dącym własnością pracodawcy (§ 5 ust. 3). W takim
przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów
przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przeje-
chanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr
przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może
być wyższa niż określona w odrębnych przepisach
(w rozporządzeniu ministra infrastruktury z 25 mar-
ca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposo-
bu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów
służbowych samochodów osobowych, motocykli i mo-
torowerów niebędących własnością pracodawcy
– Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).
Moim zdaniem pracownik powinien odbyć po-
dróż służbową środkiem transportu wskazanym
przez pracodawcę. Zmiana przez pracownika środka
transportu wskazanego przez pracodawcę może
mieć miejsce w przypadkach szczególnych (np. pra-
cownik spóźnił się na pociąg i aby terminowo wyko-
nać zadanie służbowe, podróż odbył własnym samo-
chodem lub z przyczyn przewoźnika doszło do opóź-
nienia lub odwołania środka transportu itp.).W ta-
kim przypadku decyzja o sposobie rozliczenia kosz-
tów przejazdu pozostaje w gestii pracodawcy, przy

czym nie ma przeszkód prawnych, aby rozliczenia
dokonać według stawki za 1 km przebiegu (§ 5 ust. 3
rozporządzenia).
2. Znowelizowane przepisy omawianego rozpo-
rządzenia, które weszły w życie z dniem 1 stycznia
2007 r., dotyczą zasad udzielania przez pracodawcę
zaliczki na przewidywane koszty podróży i sposobu
jej rozliczania.
Zgodnie z § 8a rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej na wniosek pracownika praco-
dawca przyznaje zaliczkę na niezbędne koszty po-
dróży. Rozliczenie kosztów podróży przez pracowni-
ka jest dokonywane w terminie 14 dni od dnia jej
zakończenia. Do rozliczenia kosztów podróży pra-
cownik załącza dokumenty (rachunki) potwierdza-
jące poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz
wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli uzyskanie do-
kumentu (rachunku) nie jest możliwe, pracownik
składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydat-
ku i przyczynach braku jego udokumentowania.
Stosowne udokumentowanie kosztów podróży
odbytej publicznym środkiem transportu wskaza-
nym przez pracodawcę (§ 5 ust. 1, 2 rozporządzenia)
obejmuje – moim zdaniem – także załączone bilety
za przejazd pociągiem, autobusem czy samolotem.
Obowiązek dokumentowania przejazdu prywat-
nym samochodem wynika z przepisów m.in. art. 21
ust. 1 pkt 23b i art. 23 ust. 7 ustawy z 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), które określa-
ją warunki, jakie musi spełniać „ewidencja przebie-
gu pojazdu”.
Treść § 8a ust. 3 rozporządzenia o podróżach
krajowych jest analogiczna jak § 13 ust. 4 rozporzą-
dzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grud-
nia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków
ustalania należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbo-
wej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991,
z późn. zm.).
Uprzejmie informuję, że proponowane przez Pa-
nią Poseł Renatę Butryn uproszczenie zasad zwrotu
pracownikowi kosztów podróży odbytej publicznym
środkiem transportu (bez konieczności dokumento-
wania ich biletami) zostanie rozważone w bieżącym
roku, w związku z przewidzianą nowelizacją powo-
łanych przepisów.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 stycznia 2008 r.
671
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie linii demarkacyjnej pomiędzy PROW
i regionalnym programem operacyjnym (639)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mariusza Grada, przesłaną
przy piśmie z dnia 21.01.2008 r., znak: SPS-023-
-639/08, dotyczącą kwestii linii demarkacyjnej po-
między regionalnymi programami operacyjnymi
(RPO) a Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), przekazuję
następujące wyjaśnienia.
W okresie programowania 2007–2013 wsparcie
sektora rolniczego znajduje się poza obszarem inter-
wencji wspólnotowej polityki spójności. Istotne jest
zatem zachowanie komplementarności pomiędzy
działaniami wspierającymi rozwój przedsiębiorczo-
ści, które realizowane będą w ramach RPO, a przed-
sięwzięciami podejmowanymi w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich. Ze względu na rolni-
czy charakter niektórych województw, większość
spośród inwestycji realizowanych w ramach RPO
będzie realizowana na obszarach wiejskich, zdefi-
niowanych w Programie Rozwoju Obszarów Wiej-
skich. Za obszary wiejskie na potrzeby PROW 2007–
–2013 uznane zostały miejscowości gmin wiejskich,
miejscowości gmin miejsko-wiejskich z wyłączeniem
miast liczących powyżej 5 tys. mieszkańców oraz
miejscowości gmin miejskich z wyłączeniem miej-
scowości liczących powyżej 5 tys. mieszkańców.
Działania objęte RPO mają pełnić rolę uzupełnienia
przedsięwzięć wspieranych w ramach Europejskiego
Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów
Wiejskich. Uwzględniając wspólnotową zasadę za-
kazu podwójnego finansowania, poprzez przyjęcie
odpowiednich kryteriów demarkacyjnych dołożono
starań, aby w ramach komplementarności obu pro-
gramów zapobiec możliwości finansowania projek-
tów tego samego rodzaju z różnych programów. Na-
leży podkreślić, że kwestie dotyczące linii demarka-
cyjnej pozostają we właściwości Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego, które jako resort koordynujący
Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia na lata
2007–2013 jest odpowiedzialne za przygotowanie
stosownych dokumentów w tym przedmiocie.
Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami instytucji
zarządzających programami w nowej perspektywie
finansowej 2007–2013 oraz wyznaczonych instytucji
pośredniczących założono m.in., że w ramach PROW
2007–2013:
— realizowane będą projekty dotyczące wybra-
nych dziedzin działalności gospodarczej (zakres ten
zdefiniowany został bardzo szeroko w dokumencie
programowym);
672
— wsparcie przeznaczone jest dla mikroprzedsię-
biorców, których działalność zarejestrowana jest na
obszarach wiejskich,
— kwota dofinansowania w ramach PROW 2007–
–2013 wynosi maksymalnie 300 tys. PLN, przy czym
refundacji podlega maksymalnie 50% kosztów kwa-
lifikowalnych operacji.
Natomiast w ramach RPO nie wspiera się projek-
tów realizowanych na obszarach wiejskich, jeśli do-
tyczą one dziedzin wspieranych w ramach PROW
2007–2013.
Ostatnio do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi napływają sygnały, iż RPO wykluczają wsparcie
przedsiębiorców wiejskich, którzy chcieliby realizo-
wać projekty w ramach działalności potencjalnie do-
puszczalnych w PROW, ale o wartości dofinansowa-
nia wykraczającej poza limit określony w PROW
2007–2013. Tym samym większe projekty planowa-
ne na obszarach wiejskich nie mogą uzyskać po-
trzebnego dofinansowania w PROW 2007–2013,
a zarazem nie mają dostępu do środków rozdyspono-
wywanych w ramach RPO.
Tymczasem analizując zapisy dokumentu prze-
kazanego w połowie stycznia 2008 r. przez MRR
członkom Komitetu Koordynującego NSRO (tabela
„Linia demarkacyjna pomiędzy programami opera-
cyjnymi polityki spójności, wspólnej polityki rolnej
i wspólnej polityki rybackiej”, w części: dziedzina in-
terwencji 07 08 09 – innowacje, przedsiębiorczość,
mikroprzedsiębiorstwa) należy zauważyć, że linia
demarkacyjna pomiędzy RPO a PROW 2007–2013
oparta została na kryterium lokalizacji przedsię-
biorstwa, kryterium przedmiotu (zakresu) działal-
ności przedsiębiorcy, a także na kryterium kwoto-
wym poprzez rozgraniczenie wielkością projektu.
Stanowiłoby to rozwiązanie przedstawionego pro-
blemu: projekty przedsiębiorców z danej dziedziny
mogłyby być kierowane do PROW 2007–2013 lub
RPO w zależności od ich wartości. Niestety, zapis
odnosi się do wartości projektu, czyli łącznej warto-
ści realizowanej operacji (czy też wartości kosztów
kwalifikowalnych tej operacji), a nie kwoty wspar-
cia. Jeśliby przyjąć takie rozwiązanie, to biorąc pod
uwagę, że w PROW 2007–2013 intensywność pomo-
cy wynosi 50%, graniczną wartością operacji (pro-
jektu), zapisaną w dokumencie „Linia demarkacyj-
na”, winno być nie 300, a 600 tys. PLN.
Dostrzegając niekonsekwencję zapisów i definicji
przyjętych w dokumencie „Linia demarkacyjna po-
między programami operacyjnymi polityki spójno-
ści, wspólnej polityki rolnej i wspólnej polityki ry-
backiej” z zapisami w zatwierdzonych dokumentach
programowych, a także zważywszy na wcześniejsze
ustalenia w przedmiocie rodzaju kryteriów wyzna-
czających demarkację między obu programami, Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwróciło się do
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego z prośbą o po-
nowne przeanalizowanie oraz odpowiednie doprecy-
zowanie linii demarkacyjnej i wypracowanie odpo-
wiednich rozwiązań gwarantujących komplemen-
tarność udzielanego wsparcia na poziomie doku-
mentów uszczegóławiających poszczególne RPO.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Bogusława Kowalskiego
i Anny Sobeckiej
w sprawie umieszczenia projektu pn.
„Budowa mostu drogowego w Toruniu
wraz z drogami dojazdowymi”
na liście podstawowej indykatywnego wykazu
projektów kluczowych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (640)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Posłów Pani Anny Sobeckiej i Pana Bo-
gusława Kowalskiego w sprawie budowy mostu dro-
gowego na Wiśle w Toruniu, przesłanej przy piśmie
Marszałka Sejmu RP z dnia 21 stycznia 2008 r.,
nr SPS-023-640/08, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
W chwili obecnej Ministerstwo Infrastruktury
nie widzi możliwości wpisania inwestycji pn. „Bu-
dowa mostu drogowego przez Wisłę w Toruniu
wraz z drogami dojazdowymi” na listę projektów
podstawowych PO IiŚ z powodu wyczerpania do-
stępnej alokacji.
Wpisanie przedsięwzięcia na listę rezerwową
oznacza, że uzyskanie środków pieniężnych z UE
w ramach PO IiŚ będzie możliwe w przypadku wy-
stąpienia oszczędności przy realizacji lub niezreali-
zowaniu zadań podstawowych.
Projekt budowy mostu drogowego w Toruniu jest
ujęty na liście rezerwowej projektów indywidual-
nych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko 2007–2013”. Oznacza to, że
na obecnym etapie nie ma zapewnionego finansowa-
nia jego realizacji w ramach dostępnej na lata 2007–
–2013 alokacji z funduszy UE. Zgodnie z pkt 37 wy-
tycznych w zakresie jednolitego systemu zarządza-
nia i monitoringu projektów indywidualnych, zgod-
nych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, z benefi-
cjantami zawierane będą preumowy określające

szczegółowe ramy czasowe oraz zakres prac przygo-
towawczych również dla projektów rezerwowych.
Ministerstwo Infrastruktury zaproponowało,
aby finansowanie przygotowania projektów rezer-
wowych było możliwe w ramach odrębnych projek-
tów. Ostateczne rozstrzygnięcia w tej sprawie zosta-
ną podjęte przez Komitet Monitorujący PO IiŚ przy
okazji rozpatrywania projektu Szczegółowy Opis
Priorytetów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Panasiuk
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zwolnień od obowiązku używania
kas rejestrujących (641)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-641/08, z dnia
21 stycznia 2008 r. interpelację Pana Posła Dariusza
Lipińskiego w sprawie przepisów dotyczących zwol-
nień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zasto-
sowaniu kas rejestrujących, uprzejmie informuję, co
następuje.
Tematyka poruszona w obecnym wystąpieniu
była już przedmiotem interpelacji Pana Posła, na
którą w dniu 26 września 2007 r. została udzielona
odpowiedź skierowana na ręce marszałka Sejmu RP
poprzedniej kadencji. W związku z obecnym wystą-
pieniem należy przypomnieć, iż obowiązek ewiden-
cjonowania obrotów i kwot podatku należnego przy
zastosowaniu kas rejestrujących wynika bezpośred-
nio z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.). Działając w oparciu o delegację wyni-
kającą z art. 111 ust. 7 pkt 3 ww. ustawy, minister
finansów może wprowadzać w drodze rozporządze-
nia na czas określony zwolnienia z obowiązku ewi-
dencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych niektórych grup podatników oraz niektórych
czynności ze względu na rodzaj prowadzonej działal-
ności lub wysokość obrotu. Okresowy charakter de-
legacji jest powodem, w związku z którym rozporzą-
dzenie ministra finansów nie może mieć charakteru
stałego, a ustanowione w nim zwolnienia mogą obo-
wiązywać w czasie ściśle określonym.
Należy jednocześnie podkreślić, iż przy wydawa-
niu kolejnych rozporządzeń ministra finansów, gdzie
673
zawężano zakres stosowanych zwolnień od ewiden-
cji przy zastosowaniu kas, starano się zawsze tak
określić termin zakończenia biegu zwolnienia, aby
pozostawić podatnikom kilkumiesięczny okres na
podjęcie działań organizacyjnych związanych z wpro-
wadzeniem ewidencji kasowej. W konstrukcji kolej-
nych rozporządzeń przestrzegano również zasady, iż
podatnik w momencie wejścia w obowiązek ewiden-
cjonowania przy zastosowaniu kas nie musi dokony-
wać ich instalacji na wszystkich stanowiskach sprze-
daży detalicznej, lecz działanie to może rozłożyć na
kilka etapów zgodnie ze szczegółowymi zasadami
określonymi w regulacjach poszczególnych rozpo-
rządzeń. Każdorazowo zatem podejmowane były roz-
wiązania eliminujące element zaskoczenia dla po-
datników.
Jednocześnie zgadzam się z Panem Posłem, iż
należy dążyć do tego, aby aktem prawnym regulują-
cym zakres zwolnień od ewidencji kasowej obejmo-
wać pełne okresy roczne, i to w układzie obejmują-
cym dwa lub kilka lat. Nie wdając się w ocenę zasad-
ności wydawania w latach poprzednich omawianych
rozporządzeń na okresy krótsze niż roczne, chcę je-
dynie zwrócić uwagę, iż z prezentowanych uzasad-
nień do tych aktów wynikało, iż fakt ten łączył się
bezpośrednio z terminami wyborów do Sejmu lub
zmiany rządu.
Odnosząc się natomiast do zagadnienia objęcia
specjalnymi regulacjami sprzedaży wymienionej
w § 4 rozporządzenia ministra finansów z dnia
20 grudnia 2007 r. w sprawie kas rejestrujących
(Dz. U. Nr 245, poz. 1807), należy wskazać, iż wpro-
wadzenie ww. mechanizmu wyłączającego ze zwol-
nienia bez wyjątków wszystkich podatników doko-
nujących takiej sprzedaży dokonane zostało w od-
niesieniu do wymienionych tam kategorii towarów
i usług, a nie ze względu na formę ich świadczenia
(w tym wysyłkową). Zasadą, która przyświecała
temu rozwiązaniu, było przyjęcie mechanizmu za-
pewniającego maksymalną szczelność zastosowane-
go rozwiązania, która zasadniczo wpływa na jego
skuteczność. W warunkach bardzo szybko rozwija-
jącej się sprzedaży wysyłkowej przy wykorzystaniu
Internetu nie można również potwierdzić informacji
zawartych w Pana wystąpieniu, iż wszystkie lub
większość firm i osób prowadzących tę działalność
wypracowała i stosuje systemy ewidencyjne porów-
nywalne pod względem skuteczności z ewidencją
wykonywaną przy zastosowaniu kas rejestrujących
emitujących paragony dokumentujące sprzedaż.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
674
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie określenia kwalifikacji lekarzy
uprawnionych do wydawania zaświadczeń
lekarskich o braku przeciwwskazań
do uprawiania określonych dyscyplin sportu
(643)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posłanki na Sejm RP Joanny Skrzy-
dlewskiej, przekazaną pismem z dnia 21 stycznia
2008 r. (sygn. SPS-023-643/08), w sprawie określe-
nia kwalifikacji lekarzy uprawnionych do wydawa-
nia zaświadczeń lekarskich o braku przeciwwska-
zań do uprawiania określonych dyscyplin sportu,
uprzejmie informuję, że kwalifikacje lekarzy w tym
zakresie zostały określone w rozporządzeniu mini-
stra sportu z dnia 3 października 2006 r. w sprawie
kwalifikacji lekarzy uprawnionych do wydawania
zaświadczeń lekarskich, a także rodzaju niezbęd-
nych badań lekarskich dla osób ubiegających się
o przyznanie licencji zawodnika lub licencji trenera
(Dz. U. Nr 189, poz. 1396).
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie określenia kwalifikacji lekarzy
uprawnionych do wydawania zaświadczeń
lekarskich o braku przeciwwskazań
do uprawiania określonych dyscyplin sportu
(643)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pani Poseł Joanny Skrzydlewskiej kiero-
wane do ministra zdrowia w dniu 21 stycznia 2008 r.
(znak: SPS-023-643/08), w sprawie określenia kwa-
lifikacji lekarzy uprawnionych do wydawania za-
świadczeń lekarskich o braku przeciwwskazań do
uprawiania określonych dyscyplin sportu, uprzejmie
informuję, co następuje.
Przedmiotowe kwalifikacje określa rozporządze-
nie ministra sportu z dnia 3 października 2006 r.
w sprawie kwalifikacji lekarzy uprawnionych do wy-
dawania zaświadczeń lekarskich, a także rodzaju
niezbędnych badań lekarskich dla osób ubiegających
się o przyznanie licencji zawodnika lub licencji tre-
nera (Dz. U. Nr 189, poz. 1396), ogłoszone w Dzien-
niku Ustaw z dnia 19 października 2006 r. Rozpo-
rządzenie zostało wydane na podstawie art. 29
ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwa-
lifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298 oraz z 2006 r.
Nr 64, poz. 448 i Nr 136, poz. 970).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie wytycznych Centralnego Ośrodka
Medycyny Sportowej dotyczących kryteriów
wiekowych przy kwalifikacji do sportu (644)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posłanki na Sejm RP Joanny Skrzy-
dlewskiej, przekazaną pismem z dnia 21 stycznia
2008 r. (sygn. SPS-023-644/08), w sprawie wytycz-
nych Centralnego Ośrodka Medycyny Sportowej do-
tyczących kryteriów wiekowych przy kwalifikacji do
sportu, uprzejmie informuję, co następuje.
Wytyczne Centralnego Ośrodka Medycyny Spor-
towej dotyczące kryteriów wiekowych przy kwalifi-
kacji do sportu miały charakter wewnętrzny, regu-
lujący postępowanie lekarzy sportowych w tym za-
kresie. Jednakże zagadnienie to reguluje rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z 22 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu koniecznych badań lekarskich
oraz częstotliwości ich przeprowadzenia w stosun-
ku do dzieci i młodzieży do ukończenia 21. roku ży-
cia, ubiegających się o przyznanie licencji albo posia-
dających licencję na amatorskie uprawianie określo-
nej dyscypliny sportu (Dz. U. Nr 282, poz. 2815),
wydane na podstawie art. 27 ust. 4 ustawy z 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach zdrowotnych finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135).
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie możliwości obniżenia
minimalnego wieku zawodników
ubiegających się o uzyskanie licencji
w sporcie żużlowym (645)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną interpelacją Pani Poseł Joanny Skrzydlew-
skiej do ministra zdrowia przy piśmie z dnia 21 stycz-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-645/08), w sprawie moż-
liwości obniżenia minimalnego wieku zawodników
ubiegających się o uzyskanie licencji w sporcie żużlo-
wym, zwracam się z uprzejmą prośbą o prolongatę
terminu udzielenia odpowiedzi – w terminie do dnia
25 lutego 2008 r.
Prośbą o przedłużenie terminu wynika z ko-
nieczności uzyskania informacji niezbędnych do sfor-
mułowania odpowiedzi w przedmiotowej sprawie,
w szczególności opinii ekspertów z dziedziny medy-
cyny sportowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zrównania kwalifikacji
wymaganych ustawowo do otrzymania
renty strukturalnej z kwalifikacjami nabytymi
podczas studiów pierwszego stopnia (646)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-
-646/08, przy którym przekazana została interpela-
cja Pana Posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie zrównania kwalifikacji wymaganych ustawowo
do otrzymania renty strukturalnej z kwalifikacjami
nabytymi podczas studiów pierwszego stopnia,
uprzejmie wyjaśniam, że te kwestie reguluje rozpo-
rządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ra-
mach działania „Renty strukturalne” objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750, z późn. zm.).
Celem uznania kwalifikacji przydatnych do pro-
wadzenia działalności rolniczej wymagany jest do-
675
kument potwierdzający nabycie wiedzy i umiejętno-
ści z zakresu objętego programem nauczania zarów-
no dla form szkolnych, jak i pozaszkolnych, jakimi
są między innymi studia podyplomowe.
W związku powyższym, zgodnie z załącznikiem
do ww. rozporządzenia, dokumentem potwierdzają-
cym posiadanie wykształcenia rolniczego wyższego
jest dyplom ukończenia studiów pierwszego i dru-
giego stopnia oraz jednolitych studiów magister-
skich lub studiów wyższych magisterskich na kie-
runku wymienionym w ust. 6 załącznika.
Kierunkami studiów pierwszego i drugiego
stopnia oraz jednolitych studiów magisterskich,
których ukończenie uznaje się za kwalifikacje za-
wodowe przydatne do prowadzenia działalności
rolniczej, są:
1) rolnictwo;
2) ogrodnictwo;
3) weterynaria;
4) technika rolnicza i leśna;
5) zootechnika;
6) architektura krajobrazu.
W przypadku ukończenia studiów na kierunku
innym niż wymienione w pkt 1–6 za kwalifikacje
zawodowe przydatne do prowadzenia działalności
rolniczej uznaje się kierunki studiów, na których
w zakres kształcenia wchodziły przedmioty doty-
czące technologii produkcji roślinnej lub zwierzęcej
albo melioracji wodnych w wymiarze co najmniej
120 godzin.
Odnosząc się do przedstawionego przez Pana Po-
sła wniosku, pragnę poinformować, że wiedza i umie-
jętności nabyte podczas studiów pierwszego stopnia
mogą być uznane za kwalifikacje, po przedstawieniu
dyplomu ukończenia studiów pierwszego stopnia,
który jest dokumentem potwierdzającym wykształ-
cenie wyższe. Dla osób z wyższym wykształceniem
przewidziano możliwość uznania wiedzy i umiejęt-
ności nabytych podczas studiów, zarówno pierwsze-
go, jak i drugiego stopnia, poprzez udokumentowa-
nie, że w zakres programu kształcenia wchodziły
przedmioty dotyczące technologii produkcji roślin-
nej lub zwierzęcej albo melioracji wodnych w wy-
miarze co najmniej 120 godzin. Jest to dokumento-
wane wyciągiem z indeksu lub zaświadczeniem wy-
dawanym przez uczelnię. Taki zapis został wprowa-
dzony, aby umożliwić absolwentom kierunków stu-
diów, które nie są typowo rolnicze, a w ramach reali-
zowanego programu studiów nabywają wiedzę i umie-
jętności z zakresu przydatnego do prowadzenia
działalności rolniczej, korzystanie z działań, w przy-
padku których istnieje wymóg posiadania kwalifi-
kacji rolniczych.
W związku z powyższym wniosek Pana Posła
o uwzględnienie zajęć realizowanych w trakcie stu-
diów pierwszego stopnia już został uwzględniony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
676

Odpowiedź a) w okresie referencyjnym, tzn. pomiędzy 1 kwiet-

ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie konsekwencji zastąpienia dopłat
do owiec matek płatnościami zwierzęcymi
i obszarowymi powierzchni paszowej (647)
Odpowiadając na interpelację Pani Poseł Anny
Paluch w sprawie płatności zwierzęcej, przesłaną
przy piśmie z dnia 22 stycznia 2008 r. nr SPS-023-
-647/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej uchwa-
loną w czerwcu 2003 r. płatności bezpośrednie
w Unii Europejskiej są oddzielane od produkcji rol-
nej, ponieważ ich nadrzędnym celem jest wsparcie
dochodów rolniczych. Wypłata płatności bezpośred-
nich we Wspólnocie nie jest powiązana z obowiąz-
kiem prowadzenia określonej produkcji rolnej, a wy-
sokość płatności została określona na podstawie da-
nych historycznych z okresu referencyjnego. W pań-
stwach UE-15 jako okres historyczny przyjęto lata
2000–2002.
W praktyce oznacza to, że rolnicy w UE otrzy-
mują określoną kwotę płatności w przeliczeniu na
gospodarstwo lub hektar użytków rolnych nieza-
leżnie od tego, co uprawiają lub produkują w roku
bieżącym.
W momencie przystępowania Polski do struktur
Unii Europejskiej Polska podjęła decyzję o zastoso-
waniu uproszczonego systemu dopłat bezpośrednich
(SAPS), który został określony w art. 143b rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 1782/2003. Pozwala on na
przyznawanie pomocy zryczałtowanej do hektara
gruntów rolnych (płatność obszarowa), obliczonej
w wyniku podzielenia dostępnego wsparcia przez
liczbę hektarów spełniających wymogi dobrej kultu-
ry rolnej zgodnej z ochroną środowiska na dzień
30 czerwca 2003 r.
Obowiązujący system płatności w UE nie pozwa-
la na wdrożenie w Polsce systemu pomocowego
związanego z produkcją, a taką formą pomocy była-
by płatność do sztuki zwierząt.
Zebrane doświadczenia z realizacji płatności
bezpośrednich wskazywały na potrzebę modyfika-
cji w istniejącym systemie wypłat płatności uzupeł-
niających. Postanowiono udzielić dopuszczalnego,
możliwego wparcia tym sektorom, które znalazły
się w sytuacji niekorzystnej w stosunku do konku-
rencyjnych producentów w innych krajach człon-
nia 2005 r. a 31 marca 2006 r. był posiadaczem by-
dła, owiec, kóz lub koni, które w tym okresie były
wpisane lub zostały przez tego rolnika zgłoszone do
rejestru zwierząt gospodarskich oznakowanych lub
do rejestru koniowatych,
b) na podstawie wniosku o przyznanie płatności
bezpośrednich do gruntów rolnych na rok 2006 zo-
stała mu przyznana płatność uzupełniającą do po-
wierzchni trwałych użytków zielonych lub traw
uprawianych na gruntach ornych,
c) złożył wniosek o przyznanie płatności do trwa-
łych użytków zielonych na rok 2007,
oraz spełniać wszystkie inne warunki konieczne
do ubiegania się o płatności bezpośrednie.
Pomoc do postępu biologicznego mogła być reali-
zowana jedynie przez trzy lata po akcesji Polski do
Wspólnoty. Wprowadzony instrument płatności zwie-
rzęcej w pewnym stopniu realizuje efekt dochodowy
również dla producentów owiec.
Odnosząc się do argumentu, iż hodowcy owiec
w górach korzystają w sposób tradycyjny z terenów
swoich znajomych czy dalszej rodziny, wyjaśniam, iż
zgodnie z ustawą z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatno-
ściach do gruntów rolnych i płatności cukrowej
(Dz. U. Nr 35, poz. 217 i Nr 99, poz. 666) osoba ubie-
gająca się o przyznanie płatności bezpośrednich jest
posiadaczem gruntów co nie oznacza, że musi być
ich właścicielem.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w celu zwiększe-
nia opłacalności i efektywności ekonomicznej krajo-
wej hodowli i produkcji owczarskiej Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi planuje wprowadzenie in-
nych form wsparcia.
W programie rolnośrodowiskowym (PROW 2007–
–2013) objęto wsparciem matki 13 ras owiec, tj.:
wrzosówka, świniarka, owca olkuska, polska owca
górska odmiany barwnej, merynos odmiany barw-
nej, polska owca nizinna odmiany uhruskiej, owca
wielkopolska, polska owca nizinna odmiany żelaź-
nieńskiej, korideil, owca kamieniecka, owca pomor-
ska, cakiel podhalański i merynos polski w starym
typie. Wielkości populacji, które zostały objęte do-
płatami, zawiera poniższa tabela:
Wielkość Całkowity
populacji budżet na lata
Rasa
krajowej 2007–2013
Owce rasy wrzosówka
2005
1833
2013
7 000
(PLN)
2 310 000
Owce rasy świniarka 228 1200 396 000
Owce rasy olkuska
Polskie owce górskie odmiany
179 800 264 000

kowskich UE. barwnej

142 1000 330 000

Na podstawie posiadanych danych o produkcji Owce rasy merynos barwny 84 600 198 000
Owce uhruskie 228 5000 1 650 000
rolnej uznano, że programem płatności zwierzęcej, Owce wielkopolskie 1376 5000 1 650 000
skonstruowanym na podstawie powyższych zasad, Owce żelaźnieńskie 122 600 198 000
Owce korideil 192 600 198 000
w obecnej sytuacji gospodarczej powinni zostać ob- Owce kamienieckie 622 2000 660 000
jęci producenci rolni utrzymujący bydło, owce, kozy Owce pomorskie 2998 6500 2 145 000
Cakiel podhalański - 5000 1 650 000
i konie. Merynos polski w starym typie - 5000 1 650 000
Rolnik w celu otrzymania płatności zwierzęcej Owce razem 40
8004 13 299 000
musi spełnić następujące warunki, tj.: 300

Ponadto obok bezpośredniego wsparcia dla tej
grupy zwierząt gospodarskich rolnicy przystępując
do programu rolnośrodowiskowego mogą w sposób
pośredni podnieść dochód w gospodarstwie owczar-
skim poprzez włączenie się w inne działania progra-
mu, które powiązane są z wypasem. Wsparcie z tego
tytułu wynosi od 500 zł/ha do 1200 zł/ha.
Wypas zwierząt będzie także dotowany w ra-
mach płatności Natura 2000 – działania dostępnego
dla rolników, których gospodarstwa położone są na
terenie sieci Natura 2000. Przywracanie i utrzyma-
nie właściwego stanu siedlisk przyrodniczych m.in.
poprzez wypas dotowane jest w wysokości od 960 zł/
ha do 1440 zł/ha.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie uciążliwego ruchu pojazdów
silnikowych po terenach ustawowo
chronionych, w szczególności terenach parków
narodowych, rezerwatów przyrody
oraz innych terenach przeznaczonych
dla turystów pieszych (648)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając w za-
kresie kompetencji ministra infrastruktury na in-
terpelację Pani Poseł Anny Paluch w sprawie uciąż-
liwego ruchu pojazdów silnikowych po terenach
ustawowo chronionych, w szczególności terenach
parków narodowych, rezerwatów przyrody oraz in-
nych terenach przeznaczonych dla turystów pie-
szych, uprzejmie informuję, że pojazdy czterokołowe
o mocy do 15 kW homologowane są według wyma-
gań technicznych stosowanych do motorowerów lub
motocykli trójkołowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 162,
poz. 1360). Pojazdy czterokołowe należą zgodnie
z przepisami o rejestracji i oznaczaniu pojazdów do
rodzaju „pojazdy samochodowe inne” (Dz. U. z 2007 r.
Nr 137, poz. 968) i podlegają rejestracji na podstawie
art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.).
Natomiast pojazdy czterokołowe o mocy powyżej
15 kW nie są homologowane i jednocześnie nie pod-
legają rejestracji. Tego typu pojazdy są produkowa-
ne z przeznaczeniem do poruszania się poza droga-
mi publicznymi, np. tereny górzyste, łąki, pola, za-
wody sportowe. Parametry takich pojazdów, jak
677
np. ich prędkość maksymalna, powodują, że kierow-
ca pojazdu narażony jest na poważne uszkodzenie
ciała w sytuacji wypadku drogowego i jednocześnie
stanowią one zagrożenie dla innych uczestników ru-
chu drogowego, dlatego też pojazdy te są celowo po-
zbawione możliwości poruszania się po drogach pu-
blicznych.
Jednocześnie informuję, że w pracach nad projek-
tem nowej ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu
Ministerstwo Infrastruktury zaproponuje wprowa-
dzenie obowiązku rejestracji takich pojazdów.
Ponadto informuję, że w dniu 9 lipca 2007 r. we-
szła w życie ustawa o zmianie ustawy Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 123, poz. 845), która
nadała strażnikom leśnym i funkcjonariuszom stra-
ży parku uprawnienia do kontroli kierujących pojaz-
dami niestosujących się do przepisów lub znaków
drogowych obowiązujących na terenach lasów lub
parków narodowych, dotyczących zakazu wjazdu,
zatrzymywania się lub postoju pojazdów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie uciążliwego ruchu pojazdów
silnikowych po terenach ustawowo
chronionych, w szczególności terenach parków
narodowych, rezerwatów przyrody
oraz innych terenach przeznaczonych
dla turystów pieszych (648)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 22 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-648/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pani Anny Paluch w sprawie uciążliwego ruchu po-
jazdów silnikowych po terenach ustawowo chronio-
nych, w szczególności po terenach parków narodo-
wych, rezerwatów przyrody oraz innych terenach
przeznaczonych dla turystów pieszych, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia bez-
względnego nakazu ewidencji i oznakowania wszyst-
kich pojazdów silnikowych, także tych bez homolo-
gacji, należy wskazać, że przedmiotowe działania
uzależnione są od woli parlamentu RP, bowiem wy-
magają uchwalenia stosownych przepisów rangi
ustawowej. Powyższa problematyka pozostaje w za-
678
kresie kompetencji ministra właściwego do spraw
infrastruktury i regulowana jest przepisami ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.).
Warto podkreślić, że przepisy cytowanej ustawy, jak
również wydanych na jej podstawie rozporządzeń
wykonawczych, co do zasady, nie mają zastosowania
poza drogami publicznymi.
Jednocześnie pragnę wskazać, iż postanowienia
ww. ustawy regulują m.in. warunki techniczne po-
jazdów uczestniczących w ruchu. Zgodnie z art. 66
ust. 3a cytowanej ustawy każdy pojazd uczestniczą-
cy w ruchu powinien posiadać nadane przez produ-
centa cechy identyfikacyjne – numer VIN albo nu-
mer nadwozia, podwozia lub ramy. Ponadto zauwa-
żyć należy, iż producent lub importer nowego pojaz-
du samochodowego, ciągnika rolniczego, motorowe-
ru, tramwaju lub przyczepy oraz przedmiotów ich
wyposażenia lub części jest obowiązany uzyskać dla
każdego nowego typu tych pojazdów, przedmiotu ich
wyposażenia i części świadectwo homologacji wyda-
ne przez ministra właściwego do spraw transportu
(art. 68 ust. 1 ustawy). Z obowiązku tego zwolnieni
są producenci lub importerzy samochodu osobowego
z silnikiem spalinowym, ciągnika rolniczego, moto-
cykla i motoroweru, którzy uzyskali w odniesieniu
do poszczególnych tych pojazdów świadectwo homo-
logacji wydane zgodnie ze wspólnotową procedurą
homologacji przez właściwy organ państwa człon-
kowskiego Unii Europejskiej (art. 68 ust. 2 ustawy).
Jednocześnie pojazdy zbudowane przy wykorzysta-
niu nadwozia, podwozia lub ramy konstrukcji wła-
snej, wyprodukowane lub importowane w ilości jed-
nej sztuki rocznie oraz zabytkowe, nie wymagają
uzyskania homologacji, przy czym podlegają bada-
niu co do zgodności z warunkami technicznymi,
które przeprowadza się na koszt wnioskodawcy
(art. 68 ust. 17 i 18 ustawy).
Należy podkreślić, że pojazdy samochodowe, cią-
gniki rolnicze, motorowery lub przyczepy są dopusz-
czone do ruchu, jeżeli odpowiadają warunkom okre-
ślonym w art. 66 ww. ustawy oraz są zarejestrowane
i zaopatrzone w zalegalizowane tablice rejestracyj-
ne, a w przypadku pojazdów samochodowych, z wy-
łączeniem motocykli, w nalepkę kontrolną. Pojazdy
niewymienione powyżej dopuszcza się do ruchu, je-
żeli odpowiadają one warunkom określonym w art. 66
wskazanej ustawy. Pojazd zarejestrowany za grani-
cą dopuszcza się do ruchu, jeżeli odpowiada wyma-
ganym warunkom technicznym i jest zaopatrzony
w tablice rejestracyjne, a kierujący pojazdem ma
przy sobie dokument stwierdzający dokonanie reje-
stracji. Właściciel pojazdu sprowadzonego z teryto-
rium państwa członkowskiego Unii Europejskiej
jest obowiązany zarejestrować pojazd na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w terminie 30 dni od dnia
jego sprowadzenia. Dokumentem stwierdzającym
dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, cią-
gnika rolniczego, motoroweru lub przyczepy jest do-
wód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe.
W stosunku zatem do wszystkich wyżej wymie-
nionych pojazdów musi być dokonana rejestracja.
Natomiast wszystkie dane i informacje o pojazdach
zarejestrowanych oraz ich właścicielach lub niektó-
rych posiadaczach są gromadzone w centralnej ewi-
dencji pojazdów (art. 80a ww. ustawy).
Odnosząc się do kwestii naruszania suwerenno-
ści terenów objętych ochroną przyrody przez użyt-
kowników pojazdów silnikowych, w tym motocykli
crossowych, quadów oraz skuterów śnieżnych, pod-
kreślić należy, iż do udzielenia odpowiedzi w przed-
miotowym zakresie jest − stosownie do art. 28 usta-
wy z dnia 4 września 1997 r. o działach administra-
cji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437)
− minister właściwy do spraw środowiska.
Na marginesie jedynie wskazania wymaga, iż
zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 28 września 1991 r.
o lasach (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn.
zm.) ruch pojazdem silnikowym, zaprzęgowym lub
motorowerem w lesie dozwolony jest jedynie droga-
mi publicznymi, natomiast drogami leśnymi jest do-
zwolony tylko wtedy, gdy są one oznakowane drogo-
wskazami dopuszczającymi ruch po tych drogach.
Jednocześnie wskazania wymagają uregulowania
art. 161 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wy-
kroczeń (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756, z późn.
zm.), zgodnie z którymi każdy, kto nie będąc do tego
uprawniony albo bez zgody właściciela lub posiada-
cza lasu, wjeżdża pojazdem silnikowym, zaprzęgo-
wym lub motorowerem do nienależącego do niego
lasu w miejscu, w którym jest to niedozwolone, albo
pozostawia taki pojazd w lesie w miejscu do tego nie-
przeznaczonym, podlega karze grzywny. Zwrócić
uwagę ponadto należy na postanowienia ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
(Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.), które mocą
art. 15 ust. 1 pkt 18 wprowadziły na terenie parków
narodowych i rezerwatów przyrody zakaz ruchu po-
jazdów poza drogami publicznymi oraz poza droga-
mi położonymi na nieruchomościach będących w trwa-
łym zarządzie parku narodowego, wskazanymi przez
dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przy-
rody − przez organ uznający obszar za rezerwat
przyrody. W parku krajobrazowym może natomiast
być wprowadzony zakaz organizowania rajdów mo-
torowych lub samochodowych (art. 17 ust. 1 pkt 13
cytowanej ustawy).
Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 127 pkt 1
ustawy o ochronie przyrody: kto umyślnie narusza
zakazy obowiązujące w parkach narodowych, rezer-
watach przyrody, parkach krajobrazowych, obsza-
rach chronionego krajobrazu oraz obszarach Natura
2000, podlega karze aresztu albo grzywny. W par-
kach narodowych zadania związane ze zwalczaniem
przestępstw i wykroczeń w zakresie ochrony przyro-
dy wykonują funkcjonariusze straży parku, nato-
miast na terenie parku krajobrazowego służba par-
ku, z którymi współpracuje policja. Inicjatywa współ-
pracy leży jednak po stronie tych straży oraz orga-

nów wymienionych w art. 91 ustawy o ochronie
przyrody.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej postulowa-
nych przez Panią Poseł zmian w prawie, należy pod-
kreślić, że wprowadzenie przepisów zaostrzających
kary należy przede wszystkim do kompetencji par-
lamentu RP.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że zgodnie z § 6
ust. 1 uchwały nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 mar-
ca 2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P.
z 2002 r. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.) członkowie
Rady Ministrów opracowują projekty aktów praw-
nych – każdy w zakresie swojej właściwości.
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że
poruszona przez Panią Poseł problematyka mieści
się w zakresie kompetencji ministra właściwego do
spraw środowiska oraz ministra właściwego do spraw
infrastruktury.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie niekorzystnego dla elektrowni
przydziału limitu dwutlenku węgla,
co w konsekwencji spowoduje
wzrost cen energii (649)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej z dnia
11 stycznia br. dotyczącą niekorzystnego dla elek-
trowni przydziału limitu dwutlenku węgla w projek-
cie rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przy-
jęcia „Krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012”, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Po opublikowaniu projektu przedmiotowego roz-
porządzenia, w ramach uzgodnień społecznych i mię-
dzyresortowych, napłynęło bardzo wiele uwag, z cze-
go duża ich część dotyczy ilości uprawnień do emisji
przyznanych sektorowi energetycznemu. Obecnie to-
czą się zaawansowane prace nad analizą zgłoszonych
uwag i ewentualnej modyfikacji rozporządzenia.
Jednocześnie należy pamiętać, że podział upraw-
nień na lata 2008–2012 pomiędzy poszczególne sek-
tory jest bardzo trudny m.in. ze względu na fakt, że
Komisja Europejska decyzją z dnia 26 marca 2007 r.
(K(2007) 1295 wersja ostateczna) zmniejszyła o 26,7%
całkowity limit uprawnień do emisji dla Polski na
lata 2008–2012 z proponowanej przez Polskę puli
284,6 mln ton CO2 do wartości 208,5 mln upraw-
679
nień rocznie. Ze względu na tak dużą różnicę pomię-
dzy zapotrzebowaniem a przyznaną ilością upraw-
nień nie ma możliwości zaspokojenia roszczeń wszyst-
kich uczestników systemu handlu emisjami. Bez
względu na przyjętą metodologię zawsze będą bran-
że niezadowolone z otrzymanego przydziału. W związ-
ku z tym przy ustalaniu metodologii rozdziału
uprawnień należy kierować się zarówno pożądanym
efektem środowiskowym, jak i daleko idącymi kon-
sekwencjami gospodarczymi, jakie się z tym wiążą.
Konieczne jest w tym względzie zastosowanie podej-
ścia horyzontalnego i zintegrowanego jako kluczo-
wych dla oceny wpływu proponowanego rozdziału
uprawnień do emisji CO2 na poszczególne sektory
gospodarki. Ponadto rozważając możliwe skutki re-
gulacji, konieczne jest zbilansowanie efektów długo-
okresowych do krótkookresowych, co wynika z pro-
wadzonej przez UE polityki wobec zmian klimatu.
Ministerstwo Środowiska w ścisłej współpracy
z zainteresowanymi resortami, m.in. gospodarki i Skar-
bu Państwa, opracowuje obecnie korekty do projektu
przedmiotowego rozporządzenia przy szczególnym
uwzględnieniu wielkości limitu uprawnień dla sektora
energetycznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie restrukturyzacji
Krajowej Spółki Cukrowej (650)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację Pana Posła Jacka Boguckiego z dnia
13.12.2007 r. (SPS-023-650/08) w sprawie restruktu-
ryzacji Krajowej Spółki Cukrowej SA z siedzibą w To-
runiu uprzejmie przedstawiam poniższe informacje.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we wszyst-
kich krajach zjednoczonej Europy, w tym w Polsce,
kształtuje przede wszystkim reforma rynku cukru
zaakceptowana przez wszystkie kraje członkowskie.
Z dniem 1 listopada 2007 r. weszła w życie noweliza-
cja rozporządzeń Unii Europejskiej dotyczących
rynku cukru. Zgodnie z nowymi regulacjami Wspól-
noty Europejskiej do końca listopada 2007 r. decyzja
o rezygnacji z uprawy buraków cukrowych spoczy-
wała w rękach plantatorów, którzy mogli składać
stosowne wnioski do Agencji Rynku Rolnego. Po
tym terminie decyzje o rezygnacji z części kwoty
produkcyjnej są w gestii producentów cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym, jeżeli pro-
ducenci w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
680
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości około 25%
zostanie im zredukowana przymusowo w 2010 r. bez
żadnych odszkodowań. Zarząd KSC SA przedstawił
ministrowi skarbu państwa plany i założenia re-
strukturyzacji KSC SA uwzględniające nowy reżim
cukrowy. Minister skarbu państwa po dokonaniu
analizy dokumentów zwrócił się do zarządu spółki
z wnioskiem o przedstawienie m.in.: pogłębionej
analizy ekonomiczno-finansowej, uzasadniającej de-
cyzję o wyłączeniu z produkcji cukrowni wskaza-
nych w projekcie KSC SA, możliwości przyjęcia in-
nych rozwiązań alternatywnych, informacji o plano-
wanych nakładach inwestycyjnych w poszczegól-
nych oddziałach/cukrowniach oraz planowanym
wykorzystaniu środków pozyskanych z funduszu re-
strukturyzacyjnego.
Po analizie otrzymanych dodatkowo wyjaśnień
minister skarbu państwa uznał, że przedstawiona
we wniosku Zarządu KSC SA metodyka i argumen-
tacja nie stanowią wystarczającej podstawy uzasad-
niającej słuszność realizacji planowanych przez
spółkę kierunków i założeń restrukturyzacji. Nie-
mniej jednak z informacji przekazanych przez KSC
SA wynika, iż spółka złożyła do Agencji Rynku Rol-
nego wniosek restrukturyzacyjny uwzględniający
likwidację (demontaż) Cukrowni Lublin oraz wyłą-
czenie z produkcji cukru białego Cukrowni Łapy,
z jednoczesną likwidacją jej rejonów kontraktacyj-
nych. Jednocześnie nadmieniam, że minister skar-
bu państwa wystąpił z wnioskiem do Zarządu KSC
SA o zwołanie Nadzwyczajnego Walnego Zgroma-
dzenia i umieszczenie w porządku obrad punktów
dotyczących zmian w składzie rady nadzorczej i za-
rządu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie usunięcia 30 projektów
szkół wyższych z listy inwestycji
strategicznych, które miały dostać
dofinansowanie ze środków unijnych (651)
Szanowna Pani Poseł! Odpowiadając, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
nr SPS-023-651/08 dotyczącą usunięcia projektów
szkół wyższych z listy inwestycji strategicznych,
które miały dostać dofinansowanie ze środków unij-
nych, uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego,
jako instytucja pośrednicząca dla XIII osi prioryte-
towej: Infrastruktura szkolnictwa wyższego Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko
2007–2013”, zostało zobowiązane przez instytucję
zarządzającą (Ministerstwo Rozwoju Regionalnego)
do dokonania ponownej weryfikacji projektów indy-
widualnych umieszczonych na listach projektów
kluczowych. Decyzja ta była uzupełnieniem proce-
dury, której wnioski te podlegały.
Uprzejmie informuję, iż umieszczenie projektu
na liście projektów kluczowych nie jest, i nigdy nie
było, równoznaczne z przyznaniem finansowania.
Potencjalni beneficjenci byli świadomi, że w trakcie
procesu wdrażania programu operacyjnego lista bę-
dzie weryfikowana. Dodatkowo należy podkreślić,
że listy projektów kluczowych powstały przed osta-
tecznym zatwierdzeniem programów przez Komisję
Europejską. Istniała więc obawa, że projekty nie są
spójne z zapisami programowymi. Weryfikacja listy
została spowodowana dbałością o to, aby środki pu-
bliczne zostały wykorzystane zgodnie z założonymi
celami PO IiŚ. Projekty, które znajdowały się na li-
ście, często nie miały charakteru strategicznego,
dlatego konieczna była ponowna ich analiza pod ką-
tem zgodności z założeniami programu operacyjne-
go. Powyższe argumenty przemawiały za konieczno-
ścią przeprowadzenia ponownej analizy.
Weryfikacja projektów przeprowadzona została
w dwóch etapach. W pierwszym etapie projekty zo-
stały przeanalizowane pod względem zgodności
z kryteriami strategicznymi przez instytucje po-
średniczące. Podczas drugiego etapu instytucja za-
rządzająca przeanalizowała projekty list kluczowych
i podjęła ostateczną decyzję w sprawie kształtu list.
Przy weryfikacji brano pod uwagę wyłącznie
kwestie merytoryczne. Przy przeglądzie projektów
dotyczących szkolnictwa wyższego kierowano się ta-
kimi kryteriami, jak: kierunki kształcenia (na liście
zostały projekty szkół kształcących na kierunkach
strategicznych z punktu widzenia rozwoju kraju),
posiadanie przez jednostkę pozytywnej oceny Pań-
stwowej Komisji Akredytacyjnej oraz możliwości
nadawania przez uczelnie stopni naukowych.
Wyniki weryfikacji zostały zamieszczone na stro-
nie internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalne-
go (instytucji zarządzającej) www.mrr.gov.pl.
Jednocześnie pragnę jeszcze raz podkreślić, że
umieszczenie projektu na liście, jak również podpisa-
nie preumowy nie jest równoznaczne z automatycz-
nym przyznaniem dofinansowania, stwarza jedynie
szansę na dofinansowanie. Projekty powinny przy-
czyniać się nie tylko do osiągnięcia zakładanych ce-
lów programów, ale również spełniać kryteria for-
malne i merytoryczne ustalone przez komitety moni-
torujące. Dopiero po ich spełnieniu i właściwym przy-
gotowaniu projektu do realizacji może zostać zawarta
umowa o dofinansowanie, która w przypadku prawi-

dłowej realizacji projektu jest dla beneficjenta gwa-
rancją otrzymania środków finansowych.
Ponadto uprzejmie informuję, że przegląd i wery-
fikacja list projektów kluczowych będą przeprowa-
dzane co pół roku. Środki zarezerwowane na reali-
zację projektu, który zostanie usunięty, przeznaczo-
ne będą na projekty z listy rezerwowej lub zwiększą
pulę funduszy dostępnych dla projektów wybranych
w drodze konkursowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu,
szef Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie skreślenia Wyższej Szkoły
Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu
z indykatywnej listy projektów
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (652)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pani Poseł Krystyny Grabickiej, uprzejmie in-
formuję, iż Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego jako instytucja pośrednicząca została zobo-
wiązana (w dniu 13 grudnia 2007 r.) przez instytu-
cję zarządzającą – Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego, do dokonania ponownej weryfikacji projektów
indywidualnych umieszczonych na listach projek-
tów kluczowych w osi priorytetowej XIII: Infra-
struktura szkolnictwa wyższego Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko 2007–2013”.
Weryfikacja projektów przeprowadzona została
w dwóch etapach. W pierwszym etapie projekty zo-
stały przeanalizowane pod względem zgodności
z kryteriami strategicznymi przez instytucje pośred-
niczące. Podczas drugiego etapu instytucja zarządza-
jąca przeanalizowała projekty list kluczowych.
Weryfikacja list kluczowych Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” odbyła się
wyłącznie na podstawie kryteriów merytorycznych.
Przy przeglądzie projektów dotyczących szkolnictwa
wyższego kierowano się takimi kryteriami jak kie-
runki kształcenia (na liście zostały projekty szkół
kształcących na kierunkach strategicznych z punk-
tu widzenia rozwoju kraju) oraz możliwości nadawa-
nia przez uczelnie stopni naukowych.
Pragnę poinformować, że ostateczną decyzję co
do listy projektów podjęło Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego jako instytucja zarządzająca. Wyniki
681
weryfikacji zostały zamieszczone na stronie interne-
towej ww. ministerstwa (www.mrr.gov.pl).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że umieszcze-
nie projektu na liście nie jest i nie było równoznacz-
ne z automatycznym przyznaniem dofinansowania,
stwarza jedynie szansę na dofinansowanie. Projekty
powinny przyczyniać się nie tylko do osiągnięcia za-
kładanych celów programów, ale również spełniać
kryteria formalne i merytoryczne ustalone przez ko-
mitety monitorujące. Dopiero po ich spełnieniu i wła-
ściwym przygotowaniu projektu do realizacji może
zostać zawarta umowa o dofinansowanie.
Projekt Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Me-
dialnej w Toruniu pn. „Inkubator Nowoczesnych
Technologii na Rzecz Rozwoju Społeczeństwa Oby-
watelskiego WSKSiM w Toruniu” został zweryfiko-
wany według tych samych zasad co wszystkie pozo-
stałe projekty z tej listy.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie likwidacji wskaźnika różnicującego
wysokość środków finansowych pochodzących
ze składek na ubezpieczenie zdrowotne
dla poszczególnych województw (653)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Anny Bańkowskiej, posłanki na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 5 stycznia
2008 r., w sprawie likwidacji wskaźnika różnicują-
cego wysokość środków finansowych pochodzących
ze składek na ubezpieczenie zdrowotne dla poszcze-
gólnych województw, przekazaną przy piśmie mar-
szałka Sejmu z dnia 22 stycznia 2008 r., znak: SPS-
-023-653/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Odnosząc się do kwestii nierówności regional-
nych w wycenie usług medycznych w lecznictwie
szpitalnym, uprzejmie informuję, iż zadania z za-
kresu określania jakości i dostępności oraz analizy
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie
niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przepro-
wadzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
682
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) należą do kompeten-
cji Narodowego Funduszu Zdrowia. Wyżej wymie-
nione zadania w imieniu funduszu realizują dyrek-
torzy oddziałów wojewódzkich funduszu (art. 107
ust. 5 ustawy o świadczeniach), gdyż właśnie oni
posiadają najpełniejszą wiedzę dotyczącą zapotrze-
bowania na liczbę i rodzaj świadczeń zdrowotnych
w danym regionie, przy jednoczesnej odpowiedzial-
ności za efektywne i bezpieczne gospodarowanie
środkami finansowymi kierowanych przez siebie
oddziałów.
Podkreślić należy, iż wycena punktu jest wy-
padkową z jednej strony ilości środków postawio-
nych do dyspozycji poszczególnych oddziałów woje-
wódzkich funduszu (będących pochodną kwoty
składek na ubezpieczenie zdrowotne i tzw. algoryt-
mu ich podziału pomiędzy oddziały wojewódzkie
funduszu), z drugiej – ilości świadczeń opieki zdro-
wotnej przewidzianej do zakontraktowania przez
dany oddział w planie rzeczowo-finansowym od-
działu.
Autonomiczność dyrektorów oddziałów wojewódz-
kich funduszu w ww. zakresie oraz zasady kontrak-
towania świadczeń opieki zdrowotnej (w formie kon-
kursu ofert albo rokowań, gdzie jednym z kryteriów
oceny oferty jest cena (art. 148 pkt 2 ustawy o świad-
czeniach), która ponadto może być negocjowana w czę-
ści niejawnej konkursu (art. 142 ust. 6 pkt 2 ustawy
o świadczeniach) może skutkować występowaniem
różnic w wycenie poszczególnych świadczeń opieki
zdrowotnej zarówno pomiędzy oddziałami woje-
wódzkimi funduszu, jak i pomiędzy świadczenio-
dawcami w ramach tego samego oddziału.
Z otrzymanego z funduszu zestawienia liczby
punktów oraz ich wartości w rodzaju „lecznictwo
szpitalne” w przeliczeniu na 10 tys. mieszkańców
wynika, że w latach 2006–2007 liczba punktów/war-
tość zakontraktowanych świadczeń w Kujawsko-Po-
morskim OW NFZ wyniosła odpowiednio: 362 437/
3607,0 tys. zł i 382 561/3921,8 tys. zł, przy średniej
dla funduszu wynoszącej odpowiednio: 325 888/
3289,8 tys. zł i 343 925/3611,9 tys. zł. Powyższe
oznacza, że w ww. okresach rozliczeniowych w Ku-
jawsko-Pomorskim OW NFZ liczba i wartość punk-
tów w rodzaju lecznictwo szpitalne w przeliczeniu
na 10 tys. mieszkańców jest znacząco wyższa od
średniej dla wszystkich oddziałów wojewódzkich
funduszu.
Odnosząc się do kwestii równego dostępu ubez-
pieczonych do świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych w kontekście tzw.
algorytmu podziału środków na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia uprzejmie informu-
ję, iż podstawową funkcją przedmiotowego algoryt-
mu jest taki podział środków na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej pomiędzy poszczególne oddziały
wojewódzkie funduszu, który zapewni ubezpieczo-
nym równy dostęp do tych świadczeń niezależnie od
oddziału, w którym ubezpieczony jest zarejestrowa-
ny, przy jednoczesnym efektywnym wykorzystaniu
przedmiotowych środków. Aby zrealizować ww. cel,
podział środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu
musi uwzględniać najistotniejsze czynniki wpływa-
jące na takie zróżnicowanie wysokości tych środ-
ków, które umożliwi realizację przedmiotowego celu.
Zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej za takie czynniki uznano: liczbę ubez-
pieczonych wraz z przypisanymi im ryzykami zdro-
wotnymi, wskaźnik wynikający z liczby świadczeń
wysokospecjalistycznych oraz wskaźnik wynikający
ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świadcze-
nia opieki zdrowotnej, a w roku 2006 i 2007 dodat-
kowo migrację ubezpieczonych.
Podkreślić należy, iż wskaźnik wynikający ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej, do którego nawiązała pani poseł,
tak jak i wskaźnik wynikający z liczby świadczeń
wysokospecjalistycznych, zgodnie z przepisem art. 118
ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej jest
dodatkowym wskaźnikiem korygującym zasadniczy
podział środków wynikający z liczby ubezpieczonych
zarejestrowanych w poszczególnych oddziałach wo-
jewódzkich funduszu wraz z przypisanymi im ryzy-
kami zdrowotnymi.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że zmiany, któ-
re zostały wprowadzone w zasadach podziału środ-
ków na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej
dla ubezpieczonych pomiędzy oddziały wojewódzkie
funduszu, zaczynając od planu finansowego fundu-
szu na 2008 r., wynikały z analizy funkcjonowania
dotychczasowego podziału środków. Należy zwrócić
uwagę na to, iż dotychczasowe regulacje w tej spra-
wie budziły wiele kontrowersji i sprzeciwów różnych
podmiotów, np. z województwa mazowieckiego, ślą-
skiego, warmińsko-mazurskiego, podkarpackiego,
opolskiego, podlaskiego, pomorskiego czy lubuskie-
go. Podkreślić należy, iż obecne regulacje w tym za-
kresie obowiązują od niedawna, a ich wpływ na sys-
tem finansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest
na bieżąco analizowany. Ewentualne decyzje co do
zmiany obecnych zasad mogą być podjęte po zakoń-
czeniu prac analitycznych.
Odnosząc się do kwestii wysokości środków finan-
sowych na świadczenia opieki zdrowotnej, którymi
dysponują poszczególne oddziały wojewódzkie fundu-
szu w roku 2008, pragnę poinformować, że w planie
finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na rok
2008, w porównaniu z planem finansowym Narodo-
wego Funduszu Zdrowia na rok 2007 obowiązującym
w analogicznym okresie roku założony jest istotny
wzrost środków, przy czym we wszystkich oddziałach
wojewódzkich funduszu, wynoszący co najmniej 12,74%.
W przypadku Kujawsko-Pomorskiego OW NFZ wzrost
środków wyniósł 13,88%.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Stanisławy Prządki
w sprawie działań legislacyjnych dotyczących
modelu funkcjonowania transportu
pasażerskiego w Polsce (656)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Stanisławy Prządki z dnia
2 stycznia 2008 r., znak SPS-023-656/08, w sprawie
działań legislacyjnych dotyczących modelu funkcjo-
nowania transportu pasażerskiego w Polsce uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, co następuje:
Odnośnie do pytania nr 1, nr 2 i nr 3 interpelacji
należy przede wszystkim podkreślić, że zgodnie
z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach admi-
nistracji rządowej, w związku z uchwałą nr 49 Rady
Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. przyjmującą re-
gulamin pracy Rady Ministrów, ministrem właści-
wym w zakresie polityki transportowej i prac legi-
slacyjnych w tym zakresie jest minister właściwy
w sprawach transportu. W związku z tym wyczer-
pującej odpowiedzi na pytania nr 1 i 3 może udzielić
jedynie minister właściwy do spraw transportu,
tj. minister infrastruktury.
Ponadto w kwestii pytania nr 2 interpelacji pra-
gnę dodać, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia
8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania upraw-
nień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz. U.
z dnia 30 sierpnia 1996 r., z późn. zm.) minister
skarbu państwa wykonuje m.in. uprawnienia wyni-
kające z praw majątkowych Skarbu Państwa, w szcze-
gólności z akcji i udziałów należących do Skarbu
Państwa.
Obecnie minister skarbu państwa sprawuje nad-
zór właścicielski nad 79 przedsiębiorstwami komu-
nikacji samochodowej. Są to jednoosobowe spółki
Skarbu Państwa, spółki z większościowym udzia-
łem Skarbu Państwa oraz spółki z mniejszościowym
udziałem Skarbu Państwa. Przedmiotowe spółki
działają w oparciu o przepisy Kodeksu spółek han-
dlowych w formie spółek z ograniczoną odpowie-
dzialnością oraz spółek akcyjnych.
Ponadto pragnę nadmienić, że w Ministerstwie
Skarbu Państwa jest obecnie rozpatrywanych sze-
reg wniosków o komercjalizację przedsiębiorstw
państwowych, w tym z branży komunikacyjnej. Mi-
nisterstwo kontynuuje również procesy prywatyza-
cyjne w spółkach Skarbu Państwa oraz analizuje
możliwości nieodpłatnego zbycia na rzecz jednostek
samorządu terytorialnego lub związku jednostek
samorządu terytorialnego pakietów akcji spółek,
zgodnie z art. 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, ze zm.) w brzmieniu nadanym
ustawą z dnia 12 maja 2006 r. o zmianie ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji oraz o zmianie in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 107, poz. 721). Odnośnie do
683
strategii postępowania wobec przedsiębiorstw ko-
munikacji samochodowej pozostających w nadzorze
Ministerstwa Skarbu Państwa w resorcie planuje
się obecnie wykonanie analizy docelowego modelu
ich funkcjonowania. Ostateczna strategia będzie
oczywiście musiała uwzględniać założenia przyjęte
przez ministra właściwego do spraw transportu.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie wpisania drogi S11
do transeuropejskiej sieci transportowej (TEN)
oraz ujęcia tej inwestycji
w planach realizacyjnych GDDKiA (657)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Wiesława Szczepańskiego
z dnia 2 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 22 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-657/08,
dotyczącej budowy drogi ekspresowej S11, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W związku z faktem, iż potrzeby w zakresie bu-
dowy i modernizacji infrastruktury transportowej
wielokrotnie przewyższają wielkość dostępnych środ-
ków, nie wszystkie inwestycje drogowe mogły zostać
ujęte w całości w przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 25 września 2007 r. Programie Budowy Dróg
Krajowych na lata 2008–2012. W tej sytuacji w pierw-
szej kolejności do realizacji zostały przewidziane
najpilniejsze zadania. Równocześnie należy podkre-
ślić, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad, w miarę udostępniania jej środków finanso-
wych, podejmie działania zmierzające do wybudo-
wania sieci dróg o najwyższym standardzie w możli-
wie najkrótszych terminach. Proces przygotowania
inwestycji jest jednak pracochłonny, długotrwały
i pochłania duże nakłady finansowe.
Biorąc pod uwagę powyższe, obecnie w progra-
mie nie przewidziano budowy drogi ekspresowej S11
jako spójnego ciągu w systemie dróg ekspresowych.
Budowa tej drogi jest przewidziana do realizacji
w latach 2014–2020. Jednocześnie uprzejmie infor-
muję, iż niezależnie od obecnych uwarunkowań fi-
nansowych Program Budowy Dróg Krajowych na
684
lata 2008–2012 przewiduje przebudowę bądź budo-
wę fragmentów drogi krajowej nr 11 do paramentów
drogi ekspresowej na następujących odcinkach:
— rozbudowa drogi na odcinku Poznań–Kórnik
o długości 14,1 km, w chwili obecnej w trakcie reali-
zacji, przewidywany termin zakończenia inwestycji
to rok 2009;
— budowa zachodniej obwodnicy Poznania w cią-
gu S11, odcinek północny Złotkowo – A2 (węzeł Głu-
chowo) – długość odcinka wynosi 27 km, w styczniu
2008 r. uzyskano już decyzję o ustaleniu lokalizacji,
w związku z czym przewiduje się, iż w 2009 r. możli-
we będzie rozpoczęcie prac budowlanych, a ich za-
kończenie – w 2011 r.;
— budowa obwodnicy Ostrowa Wielkopolskiego
w ciągu drogi S11 – długość odcinka wynosi 18,4 km;
w chwili obecnej uzyskane jest już pozwolenie na bu-
dowę dla I etapu o długości 6,2 km, zatem w 2008 r.
rozpoczną się prace budowlane na tym fragmencie;
zakończenie budowy całej obwodnicy planowane jest
na rok 2011.
Odnosząc się do kwestii związanej z włączeniem
drogi ekspresowej S11 do sieci TEN-T, uprzejmie in-
formuję, iż resort infrastruktury rozważa wystąpie-
nie z propozycją włączenia do sieci TEN-T korytarza
transportowego pokrywającego się z przebiegiem
drogi S11 lub S11 i S5 na odcinku Koszalin–Piła–
–Poznań–Ostrów Wlkp.–Tarnowskie Góry–Pyrzo-
wice lub Koszalin–Piła–Poznań–Leszno–Wrocław.
Następnie lista projektów transportowych propono-
wanych do włączenia do sieci TEN-T zostanie prze-
kazana do konsultacji Urzędu Komitetu Integracji
Europejskiej, Komisji Europejskiej oraz zostanie
poddana konsultacjom społecznym. Jednakże nale-
ży podkreślić, że ewentualna zmiana przebiegu ko-
rytarzy transeuropejskiej sieci transportowej jest
możliwa dopiero po 2010 r.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zwiększenia udziału
samorządów terytorialnych w podatku PIT
(658)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 22 stycznia 2008 r., nr SPS-
-023-658/08, interpelacją posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie zwiększenia udziału sa-
morządów terytorialnych w podatku dochodowym
od osób fizycznych, uprzejmie wyjaśniam.
Ulga podatkowa dla podatników podatku docho-
dowego od osób fizycznych wychowujących dzieci zo-
stała wprowadzona na podstawie: ustawy z dnia
16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i usta-
wy z dnia 5 września 2007 r. o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
Nr 191, poz. 1361). Przepisy wymienionych ustaw
dały podatnikowi podatku dochodowego (rozliczają-
cemu się wg skali podatkowej) prawo do odliczenia
rocznie początkowo kwoty stanowiącej iloczyn licz-
by wychowywanych dzieci i kwoty 120 zł (jeżeli po-
datnik w roku podatkowym wychowywał własne lub
przysposobione dzieci, tj. dzieci małoletnie, dzieci,
bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi
przepisami otrzymywały zasiłek pielęgnacyjny, dzie-
ci do ukończenia 25 lat uczące się w szkołach, o ile
w roku podatkowym dzieci te nie uzyskały docho-
dów, z wyjątkiem dochodów wolnych od podatku do-
chodowego, renty rodzinnej oraz dochodów w wyso-
kości niepowodującej obowiązku zapłaty podatku),
która ostatecznie została zwiększona do wysokości
podwójnej kwoty zmniejszającej podatek w pierw-
szym przedziale skali podatkowej. Ulga w tej postaci
obowiązywała już w 2007 r., ale jej skutki po raz
pierwszy wystąpią w 2008 r. ze względu na odlicze-
nie tej ulgi przez uprawnionych podatników w rocz-
nym rozliczeniu podatku dochodowego od osób fi-
zycznych.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w dniu
5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu Zespołu do Spraw
Systemu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego była podnoszo-
na kwestia możliwości zwiększenia, w związku z ulgą
prorodzinną, udziału jednostek samorządu teryto-
rialnego w podatku PIT. Strona samorządowa ze-
społu stwierdziła, że wprowadzenie ulgi prorodzin-
nej spowoduje, iż w kasach samorządowych zabrak-
nie 3,4 mld zł, co oznacza zmniejszenie o tę kwotę
możliwości absorpcyjnych środków unijnych i spo-
wolnienie procesu inwestycyjnego. Co więcej, brak
tej kwoty narusza, zdaniem strony samorządowej,
finanse samorządów tak, iż zagraża to realizacji
przez nie zadań. W związku z tym strona samorzą-
dowa proponuje zwiększenie udziału w PIT: gminom
– o 4,45%, powiatom – o 1,25% i województwom
– o 0,18%. Strona rządowa poinformowała, iż zgod-
nie z szacunkami przeprowadzonymi na potrzeby
projektu ustawy budżetowej na rok 2008 zwiększe-
nie ulgi prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora
finansów publicznych w wysokości 7108 mln zł. Po-
nieważ w 2008 r. udział jednostek samorządu tery-
torialnego we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych wynosić będzie 48,34%, szacuje się,
że skutek dla jednostek samorządu terytorialnego
wyniesie około 3436 mln zł, co w warunkach roku

2008 odpowiada udziałowi we wpływach z tego po-
datku w wysokości 6,45%, z czego dla: gmin – 4,87%,
powiatów – 1,37%; województw – 0,21%. Strona rzą-
dowa zauważyła, iż planowana na 2008 r. kwota
wpływów z tytułu podatku dochodowego od osób fi-
zycznych (po uwzględnieniu m.in. ulgi, o której
mowa wyżej), stanowiąca podstawę do naliczenia
udziałów we wpływach z tego podatku dla jednostek
samorządu terytorialnego, w porównaniu do analo-
gicznej kwoty na rok 2007, jest wyższa o 8,0%.
Należy zwrócić uwagę, iż do prognozy dochodów
z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych
na 2008 r. przyjęto m.in. następujące wielkości ma-
kroekonomiczne determinujące dynamikę podstawy
opodatkowania: realną dynamikę wynagrodzeń
w gospodarce narodowej – 103,6%; dynamikę za-
trudnienia w gospodarce narodowej – 102,0%, dyna-
mikę liczby emerytów i rencistów z pozarolniczego
systemu ubezpieczeń społecznych – 100,9%, dyna-
mikę liczby emerytów i rencistów z rolniczego syste-
mu ubezpieczeń społecznych – 96,5%; średnioroczny
wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyj-
nych – 2,3%.
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodowe-
go od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia skutki
proponowanych na ten rok zmian systemowych,
m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszają-
cej podatek w pierwszym przedziale skali podatko-
wej (ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r.,
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie
jej w rozliczeniu rocznym),
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierw-
szym przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
do 1335 zł,
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49%
w 2008 r.,
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku na-
leżnego na rzecz organizacji pożytku publicznego,
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwot-
nymi założeniami ustawy, tj. obniżenie o kolejne
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy),
w stosunku do już obniżonej o 3 punkty procentowe
(tylko po stronie pracownika) w 2007 r., która bę-
dzie skutkować wyższą podstawą opodatkowania
dochodów osób fizycznych,
— podwyższenia diet dla osób przebywających
czasowo za granicą uzyskujących przychody ze sto-
sunku pracy.
Jeśli zaś chodzi o ewentualną rekompensatę
skutków wprowadzenia w podatku dochodowym od
osób fizycznych tzw. ulgi prorodzinnej poprzez
zwiększenie procentowego udziału w podatku do-
chodowym od osób fizycznych, uprzejmie informuję,
że w chwili obecnej kwestia ta nie jest możliwa do
685
zrealizowania. Obecnie Ministerstwo Finansów nie
ma możliwości podania bardziej szczegółowej infor-
macji o skutkach finansowych omawianej ulgi, bo-
wiem nie dysponuje danymi dotyczącymi m.in. licz-
by dzieci w poszczególnych gminach, na które bę-
dzie przysługiwała omawiana ulga podatkowa i któ-
rych rodzice bądź opiekunowie dokonają stosowane-
go odliczenia od podatku. Szczegółowe wyliczenie
ubytku dochodów z tytułu udziału we wpływach
z podatku dochodowego od osób fizycznych, w po-
szczególnych jednostkach samorządu terytorialne-
go, w związku ze zwiększoną ulgą podatkową, bę-
dzie możliwe we wrześniu 2008 r. po otrzymaniu
wstępnych danych o podatku dochodowym od osób
fizycznych, wykazanych w rocznym zeznaniu podat-
kowym za 2007 r. złożonym w 2008 r. Dopiero na
podstawie ww. danych będzie możliwe przeprowa-
dzenie rzetelnej analizy w tym zakresie. Jednocze-
śnie uprzejmie informuję Pana Marszałka, że zgod-
nie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
kwotę przeznaczoną na część oświatową subwencji
ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu teryto-
rialnego ustala się w wysokości łącznej kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przy-
jęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skory-
gowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany
realizowanych zadań oświatowych.
Planowana pierwotnie na 2008 r. łączna kwota
części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek sa-
morządu terytorialnego, ustalona zgodnie z art. 28
ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego oraz z uwzględnieniem założeń do opraco-
wania ustawy budżetowej wynosiła 28 788 317 tys. zł.
W trakcie prac budżetowych, decyzją Ministra Finan-
sów, powyższa kwota została zwiększona o 268 300 tys. zł,
tak więc w przyjętym przez Radę Ministrów i skiero-
wanym do parlamentu projekcie ustawy budżetowej
na rok 2008 część oświatowa subwencji ogólnej zosta-
ła ustalona w wysokości 29 056 617 tys. zł, tj. wyższej
o 3,02% w stosunku do kwoty z roku poprzedniego
(część oświatowa subwencji ogólnej na rok 2007 wy-
nosiła 28 204 949 tys. zł).
W toku prac parlamentarnych nad projektem
ustawy budżetowej na 2008 r., kwota części oświato-
wej subwencji ogólnej, na wniosek komisji sejmo-
wych, została zwiększona łącznie o kwotę 1 853 936
tys. zł, tj. do wysokości 30 910 553 tys. zł, co w sto-
sunku do kwoty na 2007 r. oznacza wzrost o 9,59%.
Zaplanowana na rok 2008 kwota części oświatowej
subwencji ogólnej dla jednostek samorządu teryto-
rialnego, w wysokości 30 910 553 tys. zł, powinna
pozwolić na wdrożenie podwyżek wynagrodzeń dla
nauczycieli w szkołach (placówkach) prowadzonych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że kwe-
stia dotycząca środków na planowane w roku 2008
podwyżki dla nauczycieli była poruszana podczas
posiedzenia Zespołu do Spraw Systemu Finansów
Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
686
Terytorialnego, które odbyło się w dniu 5 grudnia
2007 r. Ponieważ problematyka dotycząca podwyżek
wynagrodzeń dla nauczycieli należy do kompetencji
Ministerstwa Edukacji Narodowej, wniosek strony
samorządowej o zwiększenie części oświatowej sub-
wencji ogólnej na 2008 r. wraz ze stanowiskiem Ze-
społu do Spraw Systemu Finansów Publicznych Ko-
misji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
w sprawie skutków finansowych dla jednostek sa-
morządu terytorialnego związanych z podwyżkami
dla nauczycieli został przekazany do Ministerstwa
Edukacji Narodowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie implementacji dyrektywy 86/653/
EWG dotyczącej koordynacji ustawodawstwa
państw członkowskich
odnoszącego się do przedstawicieli handlowych
działających na własny rachunek (659)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Grze-
gorza Karpińskiego, przekazaną przez Wicemar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przy piśmie
z dnia 22 stycznia 2008 r., nr SPS-023-659/8,
w kwestii transpozycji do polskiego prawa dyrekty-
wy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r.
w sprawie koordynacji ustawodawstw państw człon-
kowskich odnoszących się do przedstawicieli han-
dlowych działających na własny rachunek, uprzej-
mie przedstawiam następujące stanowisko.
W prawie unijnym działalności agentów dotyczy
przywołana dyrektywa Rady 86/653/EWG. Przed-
miotowy akt ma zastosowanie do przepisów ustawo-
wych, wykonawczych i administracyjnych państw
członkowskich normujących stosunki prawne po-
między przedstawicielami handlowymi a ich zlece-
niodawcami. Dyrektywa reguluje wzajemne prawa
i obowiązki w relacjach pomiędzy agentem a zlece-
niodawcą, nakazując obydwu stronom postępowanie
sumienne i zgodne z zasadami dobrej wiary. W dy-
rektywie ustawodawca unijny zawarł również po-
stanowienia dotyczące wynagrodzenia, prowizji,
świadczenia wyrównawczego, w tym z tytułu stoso-
wania zakazu konkurencji, problematyki zawarcia
i rozwiązania umowy agencyjnej oraz odszkodowania.
Unormowania dyrektywy znalazły odzwiercie-
dlenie w przepisach Kodeksu cywilnego. Wprowa-
dziła je ustawa z dnia 26 lipca 2000 r. o zmianie
ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 74, poz. 857),
która weszła w życie 9 grudnia 2000 r. W związku
z nowelizacją Kodeksu cywilnego rozszerzono obo-
wiązki stron, ciążące na nich podczas trwania umo-
wy agencyjnej (art. 7601 i art. 7602 K.c.) oraz uzupeł-
niono przepisy o wynagrodzeniu przez określenie
przesłanek nabycia prawa do prowizji w odniesieniu
do agenta zwykłego i wyłącznego (art. 761 K.c.).
Wprowadzono również prawa i obowiązki stron
umowy, których realizacja następuje po rozwiąza-
niu umowy agencyjnej, dotyczące prowizji należnej
agentowi od umów zawartych po zakończeniu agen-
cji (7611 K.c.) oraz uprawnienia agenta do świadcze-
nia wyrównawczego (art. 7643 K.c.).
Polski ustawodawca nie ograniczył się tylko do
zmian polegających na dostosowaniu przepisów o agen-
cji do postanowień dyrektywy. Przy okazji transpo-
zycji dyrektywy unormowano kwestie dotyczące
m.in. zobowiązania del credere (art. 7617 K.c.), wy-
powiedzenia umowy bez zachowania terminów wy-
powiedzenia (art. 7642 K.c.), przyznania agentowi
odpowiedniej sumy pieniężnej za ograniczenie dzia-
łalności konkurencyjnej (art. 7646 K.c.), możliwości
odwołania przez dającego zlecenie ograniczenia
działalności konkurencyjnej (art. 764 7 K.c.).
Przedstawiciele doktryny pozytywnie wypowia-
dają się w kwestii implementacji dyrektywy 86/653/
EWG do prawa polskiego. Według nich regulacje do-
tyczące umowy agencyjnej przystają w zupełności do
dyrektywy, która we wszystkich państwach człon-
kowskich stanowiła punkt wyjścia dla reformy prze-
pisów o agencji. Podkreślono, że bardzo dobrze stało
się, iż polski ustawodawca nie poprzestał na mini-
mum zawartym w dyrektywie i objął zakresem re-
gulacji także zagadnienia pominięte w tym akcie,
a niezmiernie ważne biorąc pod uwagę potrzeby ob-
rotu. Umowie agencyjnej nadano kształt czyniący
zadość wymaganiom współczesnego obrotu prawne-
go - zob. E. Rott-Pietrzyk, Umowa agencyjna - nowa
regulacja w K.c., Cz. II, Monitor Prawniczy, 2001,
Nr 12, s. 633.
Odnosząc się do przewlekłości postępowania są-
dowego należy stwierdzić, że długość rozpoznania
indywidualnej sprawy nie jest przedmiotem regula-
cji dyrektywy 86/653/EWG. W związku z tym spory
wynikłe z zawarcia umowy agencyjnej rozpoznawa-
ne będą według zasad ogólnych, a w przypadku speł-
nienia przesłanek określonych w art. 479 1 Kodeksu
postępowania cywilnego - na podstawie przepisów
o postępowaniu w sprawach gospodarczych. Biorąc
pod uwagę konieczność jak najszybszego rozstrzy-
gnięcia sporu pomiędzy przedsiębiorcami, ustawo-
dawca w art. 479 16 K.p.c. wprowadził 3 - miesięczny
termin do rozpatrywania spraw w postępowaniu go-
spodarczym. Jest to jednak termin instrukcyjny,
a jego dochowanie zależy od okoliczności i stopnia
skomplikowania sprawy. Na długość rozpoznania

sprawy przez sąd ma wpływ szereg czynników,
często niezależnych od sądu, np.: trudności zwią-
zane z uzyskaniem opinii biegłego, zachowanie
stron, problemy wynikające z doręczania pism
procesowych etc.
Zagadnienie przewlekłości postępowania i środki
zaradcze mające jej zapobiegać, w każdym rodzaju
postępowania, w tym cywilnym, reguluje ustawa
z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowa-
niu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U.
179, poz. 1843). Przyjęte w tej ustawie rozwiązania
pozwalają na indywidualną ocenę sprawy sądowej
przez pryzmat tego, czy nie doszło do naruszenia
prawa strony do szybkiego i sprawnego rozpoznania
przez sąd jej sporu. Ustawa ta przewiduje również
możliwość przyznania odpowiedniej sumy pienięż-
nej dla strony, w sytuacji stwierdzenia przewlekłości
postępowania.
W kwestii praktycznego korzystania przez agen-
tów z przepisów umożliwiających im uzyskanie
świadczenia wyrównawczego, odszkodowania lub
świadczenia pieniężnego w związku z zawarciem
w umowie agencji klauzul zakazujących działalno-
ści konkurencyjnej po wygaśnięciu umowy, należy
stwierdzić, co następuje. Przedstawione instrumen-
ty prawne zapewniające ochronę agentów, mimo
upływu 7 lat od chwili wprowadzenia ich do,,obrotu
prawnego”, nie cieszą się popularnością wśród agen-
tów. W związku z tym judykatura nie wypracowała
jeszcze linii orzeczniczej. Jak do tej pory, Sąd Naj-
wyższy wydał tylko jeden wyrok dotyczący świad-
czenia wyrównawczego (wyrok SN z dnia 8 listopa-
da 2005 r., I CK 207/2005, OSNC 2006/9/150) - vide
E. Rott-Pietrzyk. W. Klyta, Świadczenie wyrów-
nawcze przysługujące agentowi - nowa instytucja
w prawie polskim, Kwartalnik Prawa Prywatnego,
z. 3, 2004, s. 798.
Konkludując uznać należy, że obowiązujące w Pol-
sce przepisy regulujące umowę agencyjną (art. 758 -
art. 7649 K.c.), w pełni odpowiadają europejskim unor-
mowaniom, zawartym w dyrektywie 86/653/EWG
i w tym zakresie nie istnieje potrzeba zmiany prawa
krajowego. Ministerstwo Sprawiedliwości nie ma
wpływu na korzystanie przez agentów z przysługują-
cych im praw podmiotowych.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
687
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie monitoringu skutków wprowadzenia
wskaźnika różnicującego wysokość
środków finansowych pochodzących ze składek
na ubezpieczenie zdrowotne
dla poszczególnych województw (660)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Grzegorza Karpińskiego, Posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 7 stycznia
2008 r., w sprawie „monitoringu skutków wprowa-
dzenia wskaźnika różnicującego wysokość środków
finansowych pochodzących ze składek na ubezpie-
czenie zdrowotne dla poszczególnych województw”,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
22 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-660/08, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii algorytmu podziału
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między oddziały wojewódzkie Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, uprzejmie informuję, iż zgodnie z prze-
pisami Konstytucji RP oraz ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.) zadaniem władz publicznych
jest zapewnienie ubezpieczonym równego dostępu
do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych. Podkreślić należy, iż podsta-
wową funkcją algorytmu podziału środków na kosz-
ty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy poszcze-
gólne oddziały wojewódzkie funduszu jest taki ich
podział, który zapewni ubezpieczonym równy do-
stęp do tych świadczeń niezależnie od oddziału,
w którym ubezpieczony jest zarejestrowany, przy
jednoczesnym efektywnym wykorzystaniu przed-
miotowych środków. Aby zrealizować ww. cel, po-
dział środków na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu musi
uwzględniać najistotniejsze czynniki wpływające na
takie zróżnicowanie wysokości tych środków, które
umożliwi realizację przedmiotowego celu. Zgodnie
z przepisami ustawy o świadczeniach za takie czyn-
niki uznano: liczbę ubezpieczonych wraz z przypi-
sanymi im ryzykami zdrowotnymi, wskaźnik wy-
nikający z liczby świadczeń wysokospecjalistycz-
nych oraz wskaźnik wynikający ze zróżnicowania
kosztu jednostkowego świadczenia opieki zdrowot-
nej, a w roku 2006 i 2007 dodatkowo migrację ubez-
pieczonych.
Podkreślić należy, iż wskaźnik wynikający ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej, do którego nawiązał Pan Poseł,
tak jak i wskaźnik wynikający z liczby świadczeń
wysokospecjalistycznych zgodnie z przepisem art.
118 ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
688
jest dodatkowym wskaźnikiem, korygującym zasad-
niczy podział środków wynikający z liczby ubezpie-
czonych zarejestrowanych w poszczególnych oddzia-
łach wojewódzkich funduszu wraz z przypisanymi
im ryzykami zdrowotnymi.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że zmiany, któ-
re zostały wprowadzone w zasadach podziału środ-
ków na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej
dla ubezpieczonych pomiędzy oddziały wojewódz-
kie funduszu, zaczynając od planu finansowego
funduszu na 2008 r., wynikały z analizy funkcjono-
wania dotychczasowego podziału środków. Należy
zwrócić uwagę na to, iż dotychczasowe regulacje
w tej sprawie budziły wiele kontrowersji i sprzeci-
wów różnych podmiotów, np. z województwa: ma-
zowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomor-
skiego czy lubuskiego.
Obecne regulacje w tym zakresie obowiązują od
niedawna, a ich wpływ na system finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej jest na bieżąco analizo-
wany. Ewentualne decyzje co do zmiany obecnych
zasad mogą być podjęte po zakończeniu prac anali-
tycznych.
Nawiązując do kwestii wysokości środków finan-
sowych na świadczenia opieki zdrowotnej, którymi
dysponują poszczególne oddziały wojewódzkie fun-
duszu w roku 2008, pragnę poinformować, że w pla-
nie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na
rok 2008, w porównaniu do planu finansowego Na-
rodowego Funduszu Zdrowia na rok 2007 obowiązu-
jącego w analogicznym okresie roku, założony jest
istotny wzrost środków, przy czym we wszystkich
oddziałach wojewódzkich funduszu wynoszący co
najmniej 12,74%.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie zatrzymań i legitymowań
dokonywanych przez Policję (661)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu
do pisma z dnia 22 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-661/08) przekazującego interpelację Posła na Sejm
RP Pana Grzegorza Karpińskiego z dnia 7 stycznia
2008 r. w sprawie procedur zatrzymań i legitymo-
wań dokonywanych przez Policję uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
W dniu 12 grudnia 2007 r. policjanci Oddziału
Prewencji Policji w Warszawie pełnili służbę w dys-
pozycji Komendy Rejonowej Policji Warszawa I. Funk-
cjonariusze około godz. 12.30 w rejonie przyległym
do Pałacu Kultury i Nauki zauważyli grupę około
40 osób z transparentem. W wyniku podjętych czyn-
ności policjanci ustalili organizatora zgromadzenia.
Kontakt z nim był jednak znacznie utrudniony,
m.in. z uwagi na znaczną ilość otaczających go
dziennikarzy. W związku z powyższym organizator
zaproponował interweniującym policjantom, aby
wejść do radiowozu, gdzie szczegółowo wyjaśni oko-
liczności organizacji zgromadzenia.
Po wejściu do radiowozu mężczyzna oświadczył,
że jest burmistrzem dzielnicy Śródmieście w War-
szawie i okazał dokument stwierdzający tożsamość.
W rozmowie z policjantami wyjaśnił, że z dniem
12 grudnia 2007 r. wchodzi w życie uchwała Rady
m.st. Warszawy dotycząca wyznaczenia miejsca,
gdzie mogą odbywać się zgromadzenia bez rejestra-
cji, pod nazwą „Otwarcie Forum Wolnego Słowa”.
W związku z powyższym w tym dniu zorganizował
zgromadzenie. Po udzieleniu policjantom informacji
burmistrz opuścił radiowóz i udał się do dziennika-
rzy, którym udzielał wywiadu.
W tym samym dniu, w celu wyjaśnienia okolicz-
ności zdarzenia oraz ustalenia, czy zachowanie bur-
mistrza wyczerpywało znamiona wykroczenia z art. 52
§ 1 pkt 2 Kodeksu wykroczeń, Komenda Rejonowa
Policji Warszawa I wystąpiła do Biura Bezpieczeń-
stwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu m.st. War-
szawy z prośbą o udzielenie informacji na temat wej-
ścia w życie przepisów określających miejsce prze-
prowadzania niezarejestrowanych zgromadzeń pu-
blicznych. W odpowiedzi uzyskano kopię uchwały
nr XIX/640/2007 Rady m.st. Warszawy z dnia 22 li-
stopada 2007 r. Z treści uchwały wynikało, że teren,
na którym zorganizowano zgromadzenie, jest „miej-
scem, w którym organizowanie zgromadzeń publicz-
nych nie wymaga zawiadomienia prezydenta m.st.
Warszawy”.
Należy wskazać, że uchwała nr XIX/640/2007
Rady m.st. Warszawy w sprawie określenia miejsca,
w którym organizowanie zgromadzeń publicznych
nie wymaga zawiadomienia prezydenta m.st. War-
szawy, została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym
Województwa Mazowieckiego nr 254 z dnia 8 grud-
nia 2007 r. i weszła w życie w dniu 12 grudnia 2007 r.
Opisywane w wystąpieniu Pana Posła zdarzenie
miało miejsce w pierwszym dniu obowiązywania
ww. uchwały. Podkreślenia wymaga również, że wy-
mieniony akt prawny nie wpłynął wcześniej do Ko-
mendy Stołecznej Policji ani Komendy Rejonowej
Policji Warszawa I. Informacji o otwarciu w dniu
12 grudnia 2007 r. Hyde Parku nie uwzględniono
także w korespondencji Biura Bezpieczeństwa i Za-
rządzania Kryzysowego Urzędu m.st. Warszawy
kierowanej do Komendy Stołecznej Policji, a w kon-

sekwencji w sporządzonym przez Stołeczne Stano-
wisko Kierowania KSP wykazie imprez odbywają-
cych się na terenie Warszawy.
Odnosząc się zaś do kwestii legitymowania bur-
mistrza dzielnicy Warszawa Śródmieście, należy za-
uważyć, że z chwilą podjęcia czynności służbowych
policjanci nie posiadali informacji na temat powoła-
nej wyżej uchwały. Funkcjonariusze zamierzali
ustalić, czy omawiane zgromadzenie zostało zgło-
szone prezydentowi m.st. Warszawy zgodnie z wy-
mogami ustawy z dnia 5 lipca 1990 r. Prawo o zgro-
madzeniach (Dz. U. Nr 51, poz. 297, z późn. zm.).
Dążąc do uzyskania szerszych informacji na temat
powodów organizacji zgromadzenia oraz jego prze-
biegu, ustalili przewodniczącego, którym okazał się
burmistrz dzielnicy Warszawa Śródmieście. Wiedzę
o tym fakcie uzyskali dopiero w czasie rozmowy
w radiowozie, do którego burmistrz postanowił
wsiąść z własnej inicjatywy.
Z dokonanych ustaleń wynika, że funkcjonariu-
sze Policji czynności służbowe przeprowadzili zgod-
nie z obowiązującymi przepisami prawa. Czynność
legitymowania zrealizowana została w sposób pra-
widłowy – określony przepisami rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 26 lipca 2005 r. w sprawie
postępowania przy wykonywaniu niektórych upraw-
nień policjantów (Dz. U. Nr 141, poz. 11860).
Odnosząc się do kwestii szkolenia policjantów
w zakresie przeprowadzania zatrzymań i legitymo-
wań, uprzejmie informuję, że rozporządzeniem mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 19 czerw-
ca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków odby-
wania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawo-
dowego w Policji (Dz. U. Nr 126, poz. 877, z późn. zm.)
wprowadzono jednolity program szkolenia zawodo-
wego podstawowego dla policjantów.
Ponadto doskonalenie zawodowe w Policji reali-
zowane jest na szczeblu centralnym w formie kur-
sów specjalistycznych lub innych przedsięwzięć
oraz na szczeblu lokalnym w ramach zajęć lub in-
struktaży (w zakresie niezbędnym do prawidłowe-
go wykonywania zadań i czynności służbowych),
w zakresie których poruszane są tematy związane
z legitymowaniem, zatrzymaniem oraz ochroną
praw człowieka.
Warto również dodać, że decyzją nr 821 komen-
dant główny Policji z dniem 19 listopada 2007 r.
wdrożył zmodyfikowany program szkolenia zawodo-
wego podstawowego, który kompleksowo przygoto-
wuje policjanta (teoretycznie i praktycznie) do wy-
konywania zadań służbowych na poziomie podsta-
wowym na stanowisku aplikanta w służbie prewen-
cyjnej w komórkach organizacyjnych, patrolowo-in-
terwencyjnych i oddziałów prewencji Policji.
W nowym programie szkolenia zawodowego pod-
stawowego znajdują się treści związane z legitymo-
waniem osób, zatrzymywaniem, podejmowaniem in-
terwencji oraz tzw. praktyką zawodową. Warto wska-
zać, że w porównaniu z poprzednim programem
689
szkolenia zawodowego podstawowego przedstawio-
ne zagadnienia uległy zwiększeniu o 37 godzin lek-
cyjnych. Do treści programu wprowadzono również
zagadnienia związane z historią Policji, etyką zawo-
dową policjanta oraz prawami człowieka.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie możliwości zmian przepisów
regulujących dzierżawę gruntów rolnych
od parków narodowych i innych instytucji
państwowych i samorządowych (662)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Posła na Sejm RP Pana Stanisława Ka-
lemby w sprawie możliwości zmian przepisów regu-
lujących dzierżawę gruntów rolnych od parków na-
rodowych i innych instytucji państwowych i samo-
rządowych (nr SPS-23-662/08) uprzejmie przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia w tej sprawie.
Odpowiadając na pytanie Pana Posła, czy w naj-
bliższym czasie planuje się zainicjować zmiany usta-
wowe rozciągające reżim prawny regulujący dzier-
żawę gruntów rolnych, zawarty w ustawie o kształ-
towaniu ustroju rolnego, na parki narodowe i inne
instytucje państwowe i samorządowe, uprzejmie in-
formuję, że przedmiotem regulacji ustawy o kształ-
towaniu ustroju rolnego są czynności prawne w po-
staci umów przenoszących własność, ustawa nie ma
natomiast zastosowania do stosunków zobowiąza-
niowych, takich jak umowa dzierżawy. Ponadto
ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego nie zawiera
żadnych przepisów regulujących procedury przetar-
gowe dotyczące sprzedaży czy też wydzierżawiania
gruntów państwowych lub samorządowych.
W związku z powyższym nie jest możliwa zmia-
na ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego w zapro-
ponowanym zakresie, gdyż ustawa ta nie reguluje
tych spraw.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
690
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie opodatkowania stawką podatku VAT
przekształcenia po 1 stycznia 2008 r.
praw do lokali w domach
spółdzielni mieszkaniowych (663)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 22 stycznia 2008 r., znak:
SPS-023-663/08, interpelacją Pana Andrzeja Szcze-
pańskiego w sprawie opodatkowania stawką podat-
ku VAT przekształceń praw do lokali w spółdziel-
niach mieszkaniowych po 1 stycznia 2008 r. uprzej-
mie informuję.
Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem zawar-
tym w interpelacji co do dyskryminacji jednej, wą-
skiej grupy osób ubiegających się o przekształcenie
spółdzielczego lokatorskiego prawa do mieszkania
na prawo własnościowe. Fakt, że nie wszystkie czyn-
ności związane z przekształcaniem spółdzielczych
praw do lokali podlegają opodatkowaniu podatkiem
od towarów i usług, nie świadczy o dyskryminacji
niektórych podmiotów w stosunku do innych. Wyłą-
czenie na mocy art. 153 ust. 2 ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) przypadków, gdy usta-
nowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lo-
kalu mieszkalnego oraz zasiedlenie tego lokalu na-
stąpiło przed dniem 1 maja 2004 r., było uzasadnio-
ne tym, że od czynności tych podatnik (spółdzielnia
mieszkaniowa) nie miał prawa do odliczania podat-
ku naliczonego przed 1 maja 2004 r. Opodatkowanie
zatem tych czynności mogłoby prowadzić w niektó-
rych sytuacjach do podwójnego opodatkowania po-
datkiem od towarów i usług.
Natomiast zwolnienie od podatku będzie miało
zastosowanie w przypadku, gdy przekształcenie
przysługującego członkowi spółdzielni mieszkanio-
wej lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu lub usta-
nowienie w miejsce tego prawa odrębnej własności
lokalu będzie przeprowadzone po okresie dłuższym
niż 5 lat od ustanowienia spółdzielczego lokatorskie-
go prawa do lokalu, a samo zasiedlenie lokalu lub
zamieszkanie po raz pierwszy oraz ustanowienie
tego prawa miało miejsce po 1 maja 2004 r.
Opodatkowanie stawką podatku od towarów i usług
w wysokości 7% będzie miało miejsce zatem tylko
w sytuacji, gdy ustanowienie spółdzielczego lokator-
skiego prawa do lokalu oraz zasiedlenie spółdzielcze-
go lokalu mieszkalnego będzie miało miejsce po
1 maja 2004 r., a przekształcenie przysługującego
członkowi prawa na spółdzielcze własnościowe pra-
wo do lokalu lub ustanowienie w miejsce tego prawa
odrębnej własności nastąpi przed upływem 5 lat od
ustanowienia spółdzielczego prawa do lokalu. Nale-
ży podkreślić, że czynności te również zostały po-
traktowane w sposób preferencyjny, gdyż zostały ob-
jęte stawką obniżoną w wysokości 7%, a nie podsta-
wową, która wynosi 22%.
Podstawę opodatkowania w tym przypadku – zgod-
nie z art. 29 ust. 8 ww. ustawy o podatku od towa-
rów i usług – będzie stanowiła różnica między war-
tością rynkową lokalu a wartością zwaloryzowane-
go wkładu mieszkaniowego, pomniejszona o kwotę
podatku.
Oprócz powołanych wyżej przepisów art. 153
ust. 2 i art. 29 ust. 8 ww. ustawy o podatku od towa-
rów i usług omówione regulacje wynikają również
z postanowień art. 7 ust. 1 pkt 5, art. 41 ust. 12–12c,
art. 43 ust. 1 pkt 10 i ust. 7 tej ustawy oraz § 5 ust.
1a rozporządzenia ministra finansów z dnia 27 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepi-
sów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U.
z 2004 r. Nr 97, poz. 970, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że nie mogły
zostać uwzględnione postulaty dotyczące przywró-
cenia stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grud-
nia 2007 r. w zakresie zastosowania stawki 0% dla
przekształceń spółdzielczego lokatorskiego prawa
do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościo-
we prawo do lokalu oraz przeniesienia na rzecz
członka spółdzielni własności lokalu mieszkalnego
lub własności domu jednorodzinnego. Przepis art. 146
ust. 1 pkt 3 lit. c ww. ustawy o podatku od towarów
i usług został włączony do ustawy z inicjatywy po-
selskiej i stosowanie tego rozwiązania nie było prze-
widziane zarówno w szóstej dyrektywie Rady UE, jak
i obecnie obowiązującej dyrektywie 2006/112/WE
Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego
systemu podatku od wartości dodanej (Dziennik
Urzędowy Unii Europejskiej z dnia 11.12.2006 r.,
L 347/1), która co do zasady stosowanie stawki 0%
(zwolnienie z prawem do odliczeń) rezerwuje dla do-
staw związanych z wymianą międzynarodową i trans-
portem międzynarodowym.
Jednocześnie informuję, iż powyższe stanowisko
nie jest interpretacją przepisów prawa podatkowego,
o której mowa w art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.), i nie ma wiążącego charakteru
dla organów podatkowych ani dla podatników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie konsekwencji podatkowych
nabycia własności gruntu w trybie zasiedzenia
przez spółdzielnie mieszkaniowe (664)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 22 stycznia 2008 r.
interpelację Pana Posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego w sprawie konsekwencji podatkowych
związanych z wejściem w życie postanowień znowe-
lizowanej ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
dotyczącej m.in. nabycia przez spółdzielnie mieszka-
niowe na własność (przez zasiedzenie) gruntów, na
których znajdują się budynki spółdzielcze, przedsta-
wiam poniżej wyjaśnienia w interesującej Pana Po-
sła kwestii.
Zgodnie z obowiązującymi od 31 lipca 2007 r. po-
stanowieniami znowelizowanej ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych spółdzielnia mieszkaniowa,
która od 5 grudnia 1990 r. posiada nieruchomość
gruntową należącą do Skarbu Państwa, gminy albo
nieznanego właściciela, nabywa własność tej nieru-
chomości przez zasiedzenie. Spółdzielnia zobowią-
zana jest wystąpić do sądu z wnioskiem o stwierdze-
nie zasiedzenia gruntu, w przypadku gdy z wnio-
skiem o przeniesienie prawa odrębnej własności lo-
kalu wystąpi chociażby jedna osoba uprawniona do
lokalu spółdzielczego znajdującego się w budynku
położonym na tym gruncie (art. 35 ust. 41 i ust. 42
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych).
Z ustawy o podatku dochodowym od osób praw-
nych wynika, że nieodpłatne przysporzenie mająt-
kowe (np. wartość otrzymanej na własność nieru-
chomości) stanowi przychód podatkowy (art. 12
ust. 1 pkt 2). Przepis ten nie uzależnia powstania
przychodu od sposobu, w jaki została nieodpłatnie
nabyta nieruchomość.
Od 1 stycznia 2007 r. spółdzielnie mieszkaniowe
korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego
od osób prawnych w zakresie dochodów uzyskanych
z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, w części
przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych
zasobów (art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych).
Ministerstwo Finansów w piśmie skierowanym
do pana Piotra Stycznia sekretarza stanu w Mini-
sterstwie Budownictwa (nr DD6-8213-438/WK/06/
339/391 z dnia 22 grudnia 2006 r.) przyjęło, że na
gospodarkę zasobami mieszkaniowymi składają się
przychody oraz pokrywane z nich koszty związane
z utrzymaniem całości substancji mieszkaniowej.
Budynek mieszkalny wraz ze znajdującymi się
w nim lokalami mieszkalnymi, pomieszczeniami
oraz urządzeniami nierozłącznie i w sposób trwały
691
związany jest z gruntem, na którym został on zbu-
dowany. Tym samym grunt wraz z budynkiem
mieszkalnym stanowi jeden z elementów zasobów
mieszkaniowych. Oznacza to, że wartość otrzyma-
nego nieodpłatnie na własność gruntu, na którym
stoi budynek mieszkalny, stanowi w spółdzielni
mieszkaniowej przychód osiągnięty z gospodarki za-
sobami mieszkaniowymi, który ma wpływ na wyso-
kość dochodu osiągniętego z tej gospodarki. Dochód
ten podlega zwolnieniu od podatku dochodowego
w oparciu o wyżej wymieniony przepis art. 17 ust. 1
pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób praw-
nych. Decydujące znaczenie dla tego zwolnienia ma
mieszkalny charakter budynku, a nie posiadany ty-
tuł prawny do gruntu, na którym budynek został
wybudowany. Oznacza to, że zarówno budynek ten,
jak i grunt, na którym się on znajduje, wchodzą
w skład zasobów mieszkaniowych.
Z punktu widzenia podatku dochodowego od
osób prawnych bezprzedmiotowa zatem staje się
propozycja Pana Posła dotycząca zarówno zwolnie-
nia od podatku przychodów spółdzielni mieszkanio-
wych z wyżej wymienionego tytułu, jak i skreślenia
zapisu art. 35 ust. 42 ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych zobowiązującego spółdzielnię mieszka-
niową do wystąpienia do sądu z wnioskiem o stwier-
dzenie zasiedzenia gruntu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Kalisza
w sprawie odmowy wpisania na listę
chorób przewlekłych EB
(Epidermolysis bullosa) (668)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Ryszarda Kalisza, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
22 stycznia 2008 r. (SPS-023-668/08), w sprawie od-
mowy wpisania na listę chorób przewlekłych EB
(Epidermolysis bullosa), uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.). Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2
692
przedmiotowej ustawy świadczeniobiorcy zapewnia
się i finansuje ze środków publicznych, na zasadach
i w zakresie określonym w ustawie, szereg świad-
czeń, m.in. podstawową opiekę zdrowotną, leczenie
szpitalne, a także zaopatrzenie w produkty leczni-
cze, wyroby medyczne i środki pomocnicze.
Świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala lub in-
nego zakładu opieki zdrowotnej zapewnia się bez-
płatnie leki i wyroby medyczne, jeżeli są one ko-
nieczne do wykonania świadczenia, co reguluje art.
35 wymienionej ustawy. Natomiast w warunkach
ambulatoryjnych, zgodnie z przepisami wymienio-
nej ustawy, Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje
leki i wyroby medyczne dopuszczone do obrotu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadach
określonych w przepisach ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych.
Produkty lecznicze i wyroby medyczne dopusz-
czone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej są zamieszczane w wykazach leków refundo-
wanych zgodnie z przepisami zawartymi w art. 36–
–37 wyżej wymienionej ustawy. W sytuacji, gdy pro-
dukt leczniczy lub wyrób medyczny nie znajduje się
w wykazach leków refundowanych, istnieje możli-
wość leczenia w ramach procedur szpitalnych lub
w ramach programów terapeutycznych.
Dostęp pacjentów z rozpoznaniem Epidermolysis
bullosa (EB) do świadczeń opieki zdrowotnej, w za-
leżności od wskazań klinicznych, finansowany jest
ze środków publicznych realizowanych m.in. w ro-
dzaju leczenia szpitalnego, jak i ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej.
Jednostka chorobowa Epidermolysis bullosa nie
znajduje się w wykazie chorób przewlekłych, w związ-
ku z czym w chwili obecnej pacjentom tym, leczo-
nym ambulatoryjnie, przysługuje dostęp do refun-
dowanych produktów leczniczych, wymienionych
w rozporządzeniu ministra zdrowia w sprawie wy-
kazu leków podstawowych i uzupełniających (od-
płatność ryczałtowa za leki podstawowe i recepturo-
we oraz odpłatność ulgowa – 30% lub 50% za leki
uzupełniające). Materiały opatrunkowe nie znajdują
się w tych wykazach.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
Problem finansowania leczenia choroby Epider-
molysis bullosa został rozpatrzony podczas posie-
dzenia Zespołu do Spraw Gospodarki Lekami
w dniu 8 maja 2007 r. Przedyskutowano dwa roz-
wiązania przedmiotowego problemu, uwzględniając
potrzeby niewielkiej grupy pacjentów (800–1000
osób) chorych na Epidermolysis bullosa:
— rozszerzenie wykazu chorób przewlekłych
o jednostkę chorobową Epidermolysis bullosa oraz
utworzenie wykazu leków i materiałów opatrunko-
wych niezbędnych w jej leczeniu, objętych dopłatami
ze środków publicznych;
— utworzenie programu terapeutycznego lecze-
nia Epidermolysis bullosa.
W wyniku dyskusji Zespół do Spraw Gospodarki
Lekami podjął uchwałę, rekomendującą utworzenie
programu terapeutycznego leczenia Epidermolysis
bullosa i wystąpienie do Narodowego Funduszu
Zdrowia o wdrożenie tego programu.
W związku z podjętą uchwałą Zespołu do Spraw
Gospodarki Lekami minister zdrowia, pismem z dnia
30 sierpnia 2007 r., wystąpił do prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z prośbą o utworzenie programu
terapeutycznego leczenia choroby Epidermolysis
bullosa i włączenie produktów leczniczych i mate-
riałów opatrunkowych, stosowanych w tej chorobie,
do katalogu programów terapeutycznych finanso-
wanych ze środków pozostających w dyspozycji Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
W wyniku podjętej uchwały Zespołu do Spraw
Gospodarki Lekami prezes Narodowego Funduszu
Zdrowia zwrócił się, pismem z dnia 4 września 2007 r.,
do pana profesora dr. hab. Waldemara Placka, kon-
sultanta krajowego w dziedzinie dermatologii i we-
nerologii, z prośbą o przygotowanie opisu programu
leczenia wspomnianej jednostki chorobowej.
Upoważniony przez krajowego konsultanta pan
profesor Cezary Kowalewski z Kliniki Chorób Der-
matologii i Wenerologii Akademii Medycznej w War-
szawie przesłał 18 grudnia 2007 r. do Centrali Na-
rodowego Funduszu Zdrowia propozycję programu
terapeutycznego dotyczącego leczenia choroby Epi-
dermolysis bullosa, w celu dokonania dalszych
uzgodnień.
Po podjęciu ostatecznej decyzji co do kształtu
przygotowywanego programu zdrowotnego zostanie
on opublikowany stosownym zarządzeniem prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia.
Przekazując powyższe informacje dotyczące pod-
jętych działań w przedmiotowej sprawie, wyrażam
przekonanie, że omawiany problem znajdzie wkrót-
ce pomyślne rozwiązanie dla pacjentów chorych na
Epidermolysis bullosa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie licencji połowowych i specjalnych
pozwoleń połowowych dla rybaków (669)
Na podstawie art. 193 regulaminu Sejmu przed-
kładam Panu Marszałkowi, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, odpowiedź na interpelację Pana
Posła Stanisława Wziątka w sprawie licencji połowo-
wych i specjalnych zezwoleń połowowych.
Stosownie do art. 5 ustawy z dnia 19 lutego 2004 r.
o rybołówstwie (Dz. U. Nr 62, poz. 574, z późn. zm.)
wykonywanie rybołówstwa morskiego przez arma-
tora odbywa się przy użyciu statku rybackiego wpi-
sanego do rejestru statków rybackich, posiadającego
licencję połowową zwaną dalej „licencją” oraz spe-
cjalne zezwolenie połowowe.
Zarówno licencję połowową, jak specjalne zezwo-
lenie połowowe wydaje minister właściwy do spraw
rybołówstwa na wniosek armatora, przy czym licen-
cja połowowa jest wydawana, zgodnie z ww. ustawą
o rybołówstwie, bezterminowo, natomiast specjalne
zezwolenie połowowe na dany rok kalendarzowy.
Ponadto w specjalnym zezwoleniu połowowym
wpisuje się wszystkie gatunki organizmów mor-
skich, o jakie wnioskują armatorzy, w związku
z czym nierozwiązany problem podziału kwot dor-
szy stanowił jedną z głównych przyczyn niewydania
ww. zezwoleń.
Odnosząc się do pytania, dlaczego doszło do za-
istniałej sytuacji, stwierdzić należy, że niewydanie
specjalnych zezwoleń połowowych z dniem 1 stycz-
nia 2008 r. wynikało z opóźnień w wydaniu rozpo-
rządzenia w sprawie sposobu i warunków wykorzy-
stania ogólnej kwoty połowowej w 2008 r., co spowo-
dowane było następującymi czynnikami:
— przełowieniem kwoty połowowej dorsza w 2007 r.,
w związku z czym komisja wydała rozporządzenie
nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiające za-
kaz połowów dorszy w Morzu Bałtyckim (podobsza-
ry 25–32, wody WE) przez statki pływające pod ban-
derą Polski;
— grożącą karą, której skutkiem mogło być
zmniejszenie kwoty połowowej dorsza na rok 2008
bądź nieprzyznanie kwoty połowowej dorszy w ogóle
– stosownie do rozporządzenia rady (WE) nr 847/96
z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającego dodatkowe,
ustalane z roku na rok warunki zarządzania ogól-
nym dopuszczalnym połowem (TAC) i kwotami;
— niepodjęciem rozmów z komisją w przedmio-
towej sprawie w celu rozwiązania zaistniałego
problemu.
Po listopadowych wyborach nowy rząd podjął de-
cyzję o rozpoczęciu negocjacji z Komisją Europejską.
W wyniku rozmów prowadzonych przez ministra
rolnictwa i rozwoju wsi zawarto kompromis w posta-
ci obniżenia Polsce kwoty przełowienia z ponad
693
14000 t do 8000 t dorszy, które to przełowienie Pol-
ska zobowiązała się zwrócić w ciągu kolejnych czte-
rech lat (odpowiednio 10% w 2008 r. oraz po 30%
w następnych trzech latach).
Niezwłocznie po przeprowadzonych dyskusjach,
na podstawie których ustalono zasady podziału mi-
nister rolnictwa i rozwoju wsi w trybie nadzwyczaj-
nym, tj. w ciągu 10 dni wydał rozporządzenie z dnia
11 stycznia 2008 r. w sprawie sposobu i warunków
wykorzystania ogólnej kwoty połowowej w 2008 r.
(Dz. U. Nr 5, poz. 30).
Na podstawie przedmiotowego rozporządzenia
wydano w dniu 15 stycznia 2008 r. wszystkie spe-
cjalne zezwolenia połowowe. Przedmiotowe zezwole-
nia zostały w trybie natychmiastowym przekazane
do Okręgowych Inspektoratów Rybołówstwa Mor-
skiego, gdzie były do odbioru przez rybaków jeszcze
w tym samym dniu.
Odnosząc się do kwestii ewentualnych rekom-
pensat, stwierdzić należy, że stosownie do postano-
wień ust. 1 pkt 1 lit. a i b załącznika do rozporządze-
nia rady (WE) nr 1404/2007 z dnia 26 listopada
2007 r. ustalającego wielkości dopuszczalnych poło-
wów i związanych z nimi warunkami dla niektórych
zasobów rybnych i grup zasobów rybnych mającego
zastosowanie do Morza Bałtyckiego w 2008 r. statek
rybacki prowadzący połowy przy użyciu określonego
sprzętu połowowego może przebywać poza portem
przez 223 dni w podobszarach 22–24, z wyjątkiem
okresu od dnia 1 do 30 kwietnia oraz przez 178 dni
w podobszarach 25–27, 28.2, z wyjątkiem okresu od
dnia 1 lipca do 31 sierpnia.
Mając powyższe na uwadze, uznać należy, że ar-
mator może początkowe dni stycznia zaliczyć do dni,
kiedy nie mógł prowadzić połowów z uwagi na okre-
śloną liczbę dni poza portem.
Część armatorów rybackich występujących w paź-
dzierniku 2007 r. z wnioskami o wydanie specjal-
nych zezwoleń na 2008 r. składała także wnioski
o wydanie nowych licencji połowowych, w związku
z upływem w dniu 31 grudnia 2007 r. ważności po-
siadanych przez nich licencji, wydanych na podsta-
wie poprzedniej ustawy o rybołówstwie morskim
(z 2001 r.). Jednocześnie armatorzy wnioskowali
o wydanie nowych licencji dopiero pod koniec roku,
wraz ze specjalnymi zezwoleniami połowowymi.
W związku z powyższym licencje zostały wysta-
wione w II połowie grudnia 2007 r. (i wysłane do
Okręgowych Inspektoratów Rybołówstwa Morskie-
go w Szczecinie, Słupsku i Gdyni), a więc przed
upływem ważności poprzednich licencji. Tym sa-
mym została zachowana ciągłość uprawnień ryba-
ków, jakie wynikają z przedmiotowych licencji.
Podnosząc kwestię konsekwencji formalno-praw-
nych, stwierdzić należy, iż zgodnie z informacją uzy-
skaną od okręgowych inspektorów rybołówstwa
morskiego nie odnotowano przypadku łamania pra-
wa w związku z zaistniałą sytuacją.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
694
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie budowy drogi S11 (670)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Stanisława Wziątka z dnia
9 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
22 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-670/08, dotyczą-
cej budowy drogi ekspresowej S11, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
W związku z faktem, iż potrzeby w zakresie budo-
wy i modernizacji infrastruktury transportowej wie-
lokrotnie przewyższają wielkość dostępnych środków,
nie wszystkie inwestycje drogowe mogły zostać ujęte
w całości w przyjętym przez Radę Ministrów w dniu
25 września 2007 r. „Programie budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”. W tej sytuacji w pierwszej
kolejności do realizacji zostały przewidziane najpil-
niejsze zadania. Równocześnie należy podkreślić, że
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad,
w miarę udostępniania jej środków finansowych, po-
dejmie działania zmierzające do wybudowania sieci
dróg o najwyższym standardzie w możliwie najkrót-
szych terminach. Proces przygotowania inwestycji
jest jednak pracochłonny, długotrwały i pochłaniają-
cy duże nakłady finansowe.
Biorąc pod uwagę powyższe, obecnie w progra-
mie nie przewidziano budowy drogi ekspresowej S11
jako spójnego ciągu w systemie dróg ekspresowych.
Budowa tej drogi jest przewidziana do realizacji
w latach 2014–2020. Jednocześnie uprzejmie infor-
muję, iż niezależnie od obecnych uwarunkowań fi-
nansowych „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” przewiduje przebudowę bądź budo-
wę fragmentów drogi krajowej nr 11 do paramentów
drogi ekspresowej na następujących odcinkach:
— rozbudowa drogi na odcinku Poznań–Kórnik
o długości 14,1 km, w chwili obecnej w trakcie reali-
zacji, przewidywany termin zakończenia inwestycji
to rok 2009;
— budowa zachodniej obwodnicy Poznania w cią-
gu S11, odcinek północny Złotkowo–A-2 (węzeł Głu-
chowo) – długość odcinka wynosi 27 km; w styczniu
2008 r. uzyskano już decyzję o ustaleniu lokalizacji,
w związku z czym przewiduje się, iż w 2009 r. możli-
we będzie rozpoczęcie prac budowlanych, a ich za-
kończenie w 2011 r.;
— budowa obwodnicy Ostrowa Wielkopolskiego
w ciągu drogi S11 – długość odcinka wynosi 18,4 km;
w chwili obecnej uzyskane jest już pozwolenie na budowę
dla I etapu o długości 6,2 km, zatem w 2008 r. rozpoczną
się prace budowlane na tym fragmencie; zakończenie bu-
dowy całej obwodnicy planowane jest na rok 2011.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
Prezes Polskiego Komitetu Normalizacyjnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza
w sprawie przeniesienia prac
nad opiniowaniem OOXML
z Komitetu Technicznego nr 182
do Komitetu Technicznego nr 170
w Polskim Komitecie Normalizacyjnym (673)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Ministra Sławomira Nowaka, Szefa Ga-
binetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów z dnia
28 stycznia 2008 r. (otrzymanym w dniu 29 stycznia
br.) znak DSPA-4401-270/08 i udzielonym przez pre-
zesa Rady Ministrów upoważnieniem do udzielenia
odpowiedzi na interpelację Pana Posła Krzysztofa
Tyszkiewicza w sprawie przeniesienia prac nad opi-
niowaniem OOXML z Komitetu Technicznego nr 182
do Komitetu Technicznego nr 170 w Polskim Ko-
mitecie Normalizacyjnym, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Od 1994 r. Polski Komitet Normalizacyjny nie
jest organem administracji rządowej i zgodnie
z art. 5 pkt 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r.
o normalizacji (Dz.U. Nr 169, poz. 1386 z późn. zm.)
jego działalność jest niezależna od administracji
publicznej.
Zgodnie z art. 10 wymienionej ustawy, prezes
Rady Ministrów sprawuje nadzór nad PKN jedynie
w zakresie spraw dotyczących obronności państwa,
realizacji zadań wynikających z podjętej współpracy
z organami administracji rządowej oraz realizacji
zadań wynikających z zawartych przez Rzeczpospo-
litą Polską umów międzynarodowych.
Polski Komitet Normalizacyjny nie prowadzi dzia-
łalności merytorycznej, za którą są odpowiedzialne
komitety techniczne, których członkowie, będący re-
komendowanymi przedstawicielami wszystkich śro-
dowisk – użytkowników norm – stanowią zespoły re-
prezentatywne zajmujące się określoną tematyką.
Komitety techniczne opracowują projekty norm na
kolejnych etapach oraz w imieniu PKN biorą udział
w pracach ciał technicznych europejskich i między-
narodowych organizacji normalizacyjnych. Polski
Komitet Normalizacyjny organizuje prace komite-
tów technicznych i sprawuje nad nimi nadzór for-
malny przede wszystkim w zakresie zgodności
z przepisami wewnętrznymi PKN, gwarantującymi
wypełnienie zasad określonych w art. 4 ustawy
o normalizacji.
Poruszona przez Pana Posła sprawa dotyczy
dwóch Komitetów Technicznych PKN: KT nr 182
i KT nr 170.
Tematyka Komitetu Technicznego KT 182 ds.
Ochrony Informacji w Systemach Informatycznych,
to zagadnienia zabezpieczeń systemów informatycz-
nych, przetwarzanie dokumentów elektronicznych,

mechanizm podpisu cyfrowego i szyfrowanie doku-
mentów elektronicznych. Komitet ten jest komite-
tem wiodącym w zakresie współpracy m.in. w pod-
komitecie SC 34 międzynarodowego połączonego
komitetu ISO/JTC 1. Przewodnicząca KT została
zgłoszona do podkomitetu SC34 jako ekspert (PKN
jest od lipca 2007 r. tzw. członkiem P-member) i bie-
rze czynny udział w pracach tego podkomitetu, ak-
tualnie przy opracowywaniu dokumentu elektro-
nicznego, którym jest ISO/IEC DIS 29500 Ofice
Open XML File Formats.
Tematyką komitetu technicznego KT 170 ds.
Terminologii Informatycznej i Kodowania Informa-
cji jest terminologia dla potrzeb informatyki, zesta-
wy znaków graficznych, kody 7 i 8 bitowe oraz tech-
niki ich rozszerzania, kody wielooktetowe, interfejsy
użytkownika.
Z bardzo ogólnego porównania zakresów tema-
tycznych wynika, że KT 182 jest odpowiednim ko-
mitetem, spełnia wymagania formalne dotyczące
prac z dokumentem ISO/IEC DIS 29500 (ma ak-
tywnych członków reprezentujących takie podmio-
ty jak: politechniki, uniwersytety, Instytut Łącz-
ności, TP SA, KIGEiT, NBP, BGŻ, KIR, MON,
ABW, SEP, IBM, Microsoft, Stowarzyszenie Kon-
sumentów Polskich, PKP, POLSOFT, FWOiO,
EXATEL, Ministerstwo Finansów i wiele innych)
jest komitetem wiodącym w SC 34, ma zgłoszonego
eksperta, jest członkiem czynnym (P) mającym
prawo głosu w JTC1/SC 34.
Ponadto, odnosząc się do pytań zawartych w ww.
interpelacji Pana Posła, uprzejmie odpowiadam.
Ad 1. W odniesieniu do pytania pierwszego:
a) Projekt normy ISO/IEC DIS 29500 nie został
zgłoszony do Międzynarodowej Organizacji Norma-
lizacyjnej (ISO) przez firmę Microsoft, ale przez
ECMA – European Computer Manufacturers Asso-
ciation, organizację mającą status tzw. organizacji
afiliowanej od 1987 r. przy JTC1 (Komitetu Tech-
nicznego ISO/IEC ds. Informatyki). Komitet Tech-
niczny 45 tej organizacji, w którego skład wchodzą
takie instytucje i przedsiębiorstwa jak: Apple, Bar-
klays Capital PB, Intel, Microsoft, NextPage, No-
vell, Statoil, Toshiba, United States Library of Con-
gress opracował specyfikację ECMA-376 i większo-
ścią głosów (przy jednym głosie sprzeciwu – firmy
IBM) przekazał specyfikację ECMA-376 (zwaną po-
wszechnie OOXML) na tzw. szybką ścieżkę standa-
ryzacji ISO.
b) Zakres merytorycznej kompetencji komitetów
technicznych nie zależy od prezesa PKN a od sa-
mych komitetów technicznych. Jest sprawą komite-
tów technicznych, dysponujących potencjałem eks-
pertów, przyjęcie obowiązków w zakresie współpra-
cy międzynarodowej i ich realizacja. KT 182 współ-
pracuje z podkomitetem JTC1/SC34, właściwym do
prowadzenia projektu OOXML, jako komitet wiodą-
cy, w sposób zgodny z przyjętymi międzynarodowy-
mi dyrektywami normalizacyjnymi i procedurami
695
PKN, dostępnymi na stronie http://www.pkn.p/in-
dex.php?pid=wspolpraca miedzynarodowa.
c) W tej sytuacji nie widzę podstaw do działania,
które skutkowałoby przeniesieniem tematyki ISO/
DIS 29500 do Komitetu Technicznego KT 170, gdyż
byłoby to pogwałceniem samodzielności komitetów,
ingerencją w sprawy wewnętrzne komitetów i sprzecz-
ne z zasadami normalizacji zarówno europejskiej
jak i międzynarodowej. Wystąpienie PKN o prze-
niesienie tematyki bez zgody przewodniczących by-
łoby jednoznaczne z negatywną oceną pracy KT
182, a do tego – z punktu widzenia PKN – nie ma
podstaw. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przed-
miotowa inicjatywa została podjęta przez jej ini-
cjatorów bez wiedzy przewodniczących obydwu
komitetów.
d) Dla obserwatora zewnętrznego widoczna jest
działalność grupy osób zainteresowanych, związa-
nych z OOXML, polegająca na nagłym zwiększeniu
stanu osobowego KT 170 (stan na koniec sierpnia
2007 r. – 8 osób, stabilny, przy niewielkich fluktu-
acjach, przy małym zainteresowaniu tematyką; nie-
którzy członkowie od 1994 r.). W okresie paździer-
nik-listopad 2007 r. zgłoszono 12 nowych kandyda-
tów na członków, którzy na mocy powszechności
dostępu do komitetów technicznych i zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami stali się jego członkami.
W tej sytuacji przy głosowaniu dowolnego tematu,
akceptowalną większość stanowiłaby zawsze grupa
nowo przyjętych członków KT. Jest to bardzo czytel-
ny cel przeniesienia tematyki do komitetu, w któ-
rym ma się większość.
Ad 2. W odniesieniu do pytania drugiego:
Dokumenty procesu normalizacji ISO, zgodnie
z dyrektywami ISO/IEC JTC1, są dokumentami ro-
boczymi i nie są publicznie dostępne. Natomiast
członkowie KT 182 mają dostęp do tych dokumen-
tów, gdyż są obecnie prowadzone konsultacje doty-
czące stanowiska krajów członkowskich ISO przed
tzw. spotkaniem uzgodnieniowym po głosowaniu
nad projektem normy oraz propozycji Edytora Pro-
jektu zaadresowania uwag do treści normy, zebra-
nych w trakcie głosowania przez Edytora Projektu
(Ballot Resolution Meeting). Konsultacje w KT 182
zostały otwarte 28 stycznia 2008 r. i potrwają do
14 lutego br. Inne komitety techniczne mogą przed-
stawić komitetowi wiodącemu (tj. KT 182) swoje
uwagi, postępując zgodnie z procedurą Systemu Za-
rządzania Jakością w PKN R2-P9 Opiniowanie do-
kumentacji ISO lub IEC, której treść jest również
dostępna na powyższej stronie WWW.
Ad 3. W odniesieniu do pytania trzeciego:
Treść przedstawionej mi interpelacji jest iden-
tyczna z treścią listu skierowanego do PKN przez
Pana Rafała Brzychcego – prezesa Fundacji Wolne-
go i Otwartego Oprogramowania. Wyjaśniłem już
panu prezesowi R. Brzychcemu, że prezes PKN nie
ma formalnej możliwości podjęcia decyzji, której te-
raz z kolei domaga się Pana Poseł.
696
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że dotychczaso-
wy przebieg procesu normalizacji, prowadzony przez
KT 182 w odniesieniu do projektu normy ISO/IEC
DIS 29500, w ocenie PKN nie daje najmniejszych
podstaw do kwestionowania bezstronności KT 182
i wpływu wspomnianej firmy na decyzje podjęte przez
KT 182. W tym kontekście nie rozumiem, dlaczego
podobnych, błędnych, jak sądzę, zarzutów, nie można
by – hipotetycznie – formułować w odniesieniu do KT
170. Pragnę zaznaczyć, że proces normalizacji dla
ISO/IEC DIS 29500 trwa już wiele miesięcy i w ciągu
całego tego okresu KT 170 nie przejawił najmniejsze-
go zainteresowania projektem tej normy.
Polski Komitet Normalizacyjny – zgodnie z zasa-
dami, które powinny spełniać krajowe jednostki
normalizacyjne – jest instytucją niezależną od admi-
nistracji publicznej a interpelacja wniesiona przez
Pana Posła Krzysztofa Tyszkiewicza do marszałka
Sejmu RP w mojej ocenie jest próbą nacisku na przy-
jęcie przez stosowny komitet techniczny rozwiązań
korzystnych dla jednej z zainteresowanych stron, co
mogłoby spowodować domniemanie braku bezstron-
ności i naruszenie wszelkich zasad obowiązujących
w normalizacji.
Zatem spełnienie przez prezesa PKN żądań prze-
niesienia przedmiotowych prac z KT 182 do KT 170
byłoby poddaniem się naciskom jednej z zaintere-
sowanych stron i naruszeniem zasad bezstronno-
ści, konsensusu, niezależności od administracji pu-
blicznej oraz jakiejkolwiek grupy interesu oraz
zgodności z zasadami normalizacji europejskiej
i międzynarodowej.
W przypadku, gdyby powyższa odpowiedź była
dla Pana Posła Krzysztofa Tyszkiewicza niewystar-
czająca, jestem gotowy udzielić Panu Posłowi wszel-
kich dalszych wyjaśnień w powyższej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Prezes Polskiego Komitetu Normalizacyjnego
Tomasz Schweitzer
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza
w sprawie programu stworzenia
systemu dostępu do podręczników
o wolnym kodzie źródłowym (676)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Krzysztofa Tyszkiewicza (SPS-
-023-676/08) w sprawie programu stworzenia syste-
mu dostępu do podręczników o wolnym kodzie źró-
dłowym uprzejmie wyjaśniam:
Ministerstwo Edukacji Narodowej sprzyja wszel-
kim działaniom, które czynią edukację, zarówno
formalną, jak nieformalną, bardziej dostępną i efek-
tywną. Wezwanie kapsztadzkiej deklaracji otwartej
edukacji do udostępniania materiałów edukacyj-
nych na otwartych zasadach w internecie również
służy temu celowi. Idea udostępniania w tej postaci
wszelkich materiałów edukacyjnych jest niewątpli-
wie interesująca i zasługująca na poparcie. Już obec-
nie wiele instytucji, w tym szkoły, biblioteki, ośrodki
doskonalenia nauczycieli, szkoły wyższe, instytuty
naukowe i organizacje pozarządowe udostępniają
otwarte materiały edukacyjne.
Pragnę poinformować, że również Ministerstwo
Edukacji Narodowej prowadzi portal: Internetowe
centrum zasobów edukacyjnych MEN Scholaris,
gdzie zamieszczane są różnorodne materiały eduka-
cyjne przeznaczone dla uczniów i nauczycieli.
Inaczej natomiast przedstawia się kwestia ewen-
tualnego udostępnienia wśród otwartych materia-
łów edukacyjnych podręczników szkolnych. Zgodnie
bowiem z przepisami rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 5 lutego 2004 r. w spra-
wie dopuszczania do użytku szkolnego programów
wychowania przedszkolnego, programów nauczania
i podręczników oraz cofania dopuszczenia (Dz. U.
z 2004 r. Nr 25, poz. 220) programy nauczania oraz
podręczniki dopuszcza do użytku szkolnego w dro-
dze decyzji administracyjnej minister właściwy do
spraw oświaty i wychowania oraz minister właściwy
do spraw kultury i dziedzictwa narodowego – w przy-
padku programów i podręczników do szkół arty-
stycznych. Udostępnienie na tzw. wolnych licencjach
w internecie również podręczników szkolnych wy-
maga zatem odpowiednich zmian legislacyjnych,
które uwzględniałyby formułę akredytacyjną dla
tego typu przedsięwzięć. Nie wolno bowiem tracić
z pola widzenia kwestii jakości i poprawności mery-
torycznej materiałów, jakie minister edukacji naro-
dowej rekomenduje do użytku szkolnego. Natomiast
inne środki dydaktyczne, w tym multimedialne,
podlegają dobrowolnej procedurze zalecania środ-
ków dydaktycznych do użytku szkolnego.
Zapewniam, że przy projektowaniu regulacji do-
tyczących podręczników szkolnych Ministerstwo
Edukacji Narodowej rozważy możliwość wprowa-
dzenia takich przepisów prawnych, które umożliwi-
łyby zamieszczenie tzw. wolnych podręczników,
z których uczniowie mogliby korzystać nieodpłatnie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie dostosowania przepisów ustawy
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi w ten sposób, aby narzędzia
walki z nałogiem były skuteczniejsze (677)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka Sejmu RP z dnia 22 stycznia
2008 r., znak: SPS-023-677/08, dotyczące zapytania
Pana Posła Mirosława Koźlakiewicza w sprawie do-
stosowania przepisów ustawy z dnia 26 październi-
ka 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdzia-
łaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz.
473, z późn. zm.) w ten sposób, aby narzędzia walki
z nałogiem były skuteczniejsze, pragnę uprzejmie
poinformować, że należy zwrócić uwagę na fakt, iż
powoływanie się na brak zgody osoby zobowiązanej
do leczenia jako przesłanki niemożności wykonania
orzeczenia przez zakłady lecznictwa odwykowego
nie znajduje oparcia w obowiązującym prawie – art. 32
wyżej wymienionej ustawy wskazuje jednoznacznie
na uprawnienie sądu właściwego do rozpoznania
sprawy, aby zastosować przymusowe doprowadzenie
osoby zobowiązanej do poddania się leczeniu w przy-
padku, gdy osoba ta nie stawi się dobrowolnie w dniu
wyznaczonym przez sąd do zakładu lecznictwa od-
wykowego lub samowolnie opuści teren tego zakła-
du. Z brzmienia art. 32 ust. 1 powyższej ustawy wy-
nika w sposób niebudzący wątpliwości, że osoba, wo-
bec której wydano postanowienie, jest obowiązana
stawić się w zakładzie lecznictwa odwykowego „w celu
poddania się leczeniu odwykowemu”. Oznacza to, że
wydanie postanowienia o obowiązku poddania się
leczeniu odwykowemu zastępuje obowiązek uzyska-
nia zgody pacjenta. Należy ponadto zauważyć, że
zgodnie z art. 37 w związku z art. 3 ustawy z dnia
19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego
(Dz. U. z 1994 r. Nr 111, poz. 535, z późn. zm.) prze-
pisy dotyczące przyjmowania do zakładu opieki
zdrowotnej sprawującego całodobową opiekę odwy-
kową nie mają zastosowania do osób kierowanych
do tych placówek przez właściwy organ państwowy
na podstawie innych ustaw. W omawianym zakresie
nie ma zastosowania art. 22 wyżej wymienionej
ustawy, nakładający obowiązek uzyskania pisemnej
zgody osoby kierowanej na leczenie. Niezależnie od
tego zakład lecznictwa odwykowego nie jest upraw-
niony do stosowania wobec pacjentów, w tym także
pacjentów zobowiązanych do poddania się leczeniu
odwykowemu, środków przymusu bezpośredniego i,
co za tym idzie, nie ma możliwości przeciwdziałania
samowolnemu opuszczaniu placówki przez osobę zo-
bowiązaną do poddania się leczeniu odwykowemu.
Ponadto warto zwrócić uwagę na fakt, iż w celu
skrócenia czasu oczekiwania przez osoby zobowią-
697
zane przez sąd do podjęcia leczenia odwykowego,
które ma miejsce w stacjonarnym zakładzie lecznic-
twa odwykowego, w 2005 r. znowelizowano ustawę
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
holizmowi, zobowiązując zakłady lecznictwa odwy-
kowego do przyjmowania na leczenie poza kolejno-
ścią osób zobowiązanych do leczenia odwykowego do
wykorzystania limitu miejsc stanowiących 20% ogó-
łu miejsc przeznaczonych do leczenia odwykowego
w zakładzie lecznictwa odwykowego.
Niezależnie od tego wykonywanie postanowień
w przedmiocie zobowiązania do poddania się lecze-
niu odwykowemu rzeczywiście napotyka na liczne
trudności. Celowe zatem wydaje się być dokonanie
ponownej analizy przepisów ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi re-
gulujących przedmiotową kwestię.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o radiofonii i telewizji (678)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Michała Stuligrosza w spra-
wie możliwości nowelizacji ustawy o radiofonii i tele-
wizji, z dnia 29 stycznia 2008r. (sygn. SPS-023-678/
08), uprzejmie przesyłam następujące informacje.
Uprzejmie informuję, że dotychczas nie zapadła
decyzja dotycząca likwidacji opłaty abonamentowej;
wyrażona została jedynie negatywna ocena obecnie
funkcjonującej daniny publicznej. Abonament jest
nie tylko jednym z parapodatków, jest także opłatą
całkowicie niezrozumiałą dla większości odbiorców
korzystających z sieci kablowych, platform satelitar-
nych bądź Internetu. Ludzie po prostu nie wiedzą,
za co i dlaczego płacą, zwłaszcza, że nadawcy pu-
bliczni nie mają zwyczaju informować, na co idą te
pieniądze. Skądinąd wiadomo, że zarówno radio, jak
i telewizja to instytucje niebywale rozrzutne.
Mimo wysokiego udziału abonamentu w finanso-
waniu mediów publicznych, szczególnie Polskiego
Radia, programy misyjne stanowią minimalny pro-
cent tzw. ramówki albo są nadawane w późnych go-
dzinach wieczornych.
O tym, czy dany program ma charakter misyjny,
czy też nie, miałyby decydować osoby będące w dzie-
dzinie mediów autorytetami. Zaś o przyznaniu po-
698
mocy publicznej na realizację misji decydowałby
parlament. Zanim zapadną decyzje o pomocy pu-
blicznej należy określić, jaki typ programów bądź
gatunków wymaga tej pomocy i o jakich kwotach
można mówić. Takie procedury – najpierw wycena,
potem pieniądze – obowiązują w większości państw
europejskich.
Należy podkreślić, że zarówno radio, jak i telewi-
zja publiczna są dobrami narodowymi i nie można
ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego wyzwania fi-
nansowego, pozbawiając w zupełności dofinansowa-
nia ze strony państwa.
W związku z niedostatecznymi uregulowaniami
kwestii abonamentu radiowo-telewizyjnego koniecz-
ne jest podjęcie prac legislacyjnych w tej materii.
Abonament nie zostanie zlikwidowany, zanim nie
zostanie dopracowany alternatywny sposób dofi-
nansowywania mediów publicznych przez państwo.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego nie po-
dejmie decyzji o likwidacji abonamentu w momen-
cie, kiedy nie ma alternatywy, czyli nie ma innej lep-
szej daniny, albo nie ma innego sposobu finansowa-
nia misyjności w polskim radiu i polskiej telewizji.
Decyzje w tej sferze będą podejmowane komplekso-
wo i równolegle. Nie może być likwidacji abonamen-
tu, jeżeli nie ma wskazania źródła pokrycia luki,
która pojawi się w środkach telewizji publicznej i ra-
dia publicznego. Pomysły na zastąpienie abonamen-
tu nie są jeszcze w pełni dopracowane i potrzeba cza-
su, zanim zostanie wybrany najlepszy z nich.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy za-
pewnić wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w dniu
19 grudnia 2007 r. weszła w życie dyrektywa Parla-
mentu Europejskiego i Rady zmieniająca dyrektywę
Rady 89/552/EWG w sprawie koordynacji niektó-
rych przepisów ustawowych, wykonawczych i admi-
nistracyjnych państw członkowskich, dotyczących
wykonywania telewizyjnej działalności transmisyj-
nej (dyrektywa o audiowizualnych usługach medial-
nych). Wynika z niej konieczność podjęcia zmian
m.in. w ustawie o radiofonii i telewizji w terminie do
19 grudnia 2009 r. Prace nad implementacją ww. dy-
rektywy w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego zostały już rozpoczęte.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia naziem-
nej telewizji cyfrowej, chciałbym poinformować, iż
resortem kierującym pracami w przedmiotowym
zakresie jest Ministerstwo Infrastruktury. Obecnie
trwają prace nad przygotowaniem planu wdrażania
telewizji naziemnej, a Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego bierze w nich aktywny udział.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w chwili
obecnej przedmiotem prac Sejmu RP jest poselski
projekt ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i tele-
wizji i innych ustaw. Przedmiotem projektu jest
nowa regulacja dotycząca właściwości Krajowej
Rady Radiofonii i Telewizji, prezesa Urzędu Komu-
nikacji Elektronicznej, a także organów publicznej
radiofonii i telewizji.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rakotwórczego azbestu (680)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 29 stycznia 2008 r.
(znak: SPS-023-680/08), przekazujące interpelację
Pani Poseł Anny Sobeckiej w sprawie rakotwórcze-
go działania azbestu, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 1
ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakazie
stosowania wyrobów zawierających azbest (Dz. U.
z 2004 r. Nr 3, poz. 20, z późn. zm.), w Polsce już od
1997 r. obowiązuje zakaz produkcji, stosowania oraz
obrotu wyrobami zawierającymi azbest. Od tej zasa-
dy niewielkie odstępstwa przewidziane zostały przez
ustawodawcę w art. 1 ust. 3 przedmiotowej ustawy.
Zgodnie z tym przepisem powoływany wyżej zakaz
nie miał w następnym dziesięcioleciu zastosowania
do diafragm, do istniejących instalacji elektrolitycz-
nych zawierających azbest chryzotylowy oraz do wa-
łów z azbestu chryzotylowego stosowanych do cią-
gnienia szkła, do czasu ich zużycia lub do czasu, kie-
dy będą dostępne substytuty bezazbestowe, w zależ-
ności od tego, która okoliczność wystąpi wcześniej.
Aktualnie w Polsce regulacja ta obejmuje już
tylko Zakłady Chemiczne „Zachem” w Bydgoszczy,
które importują z Zimbabwe azbest używany do
produkcji diafragm stosowanych w procesie pro-
dukcji chloru. Zakłady te posiadają wymaganą zgo-
dę ministra gospodarki na stosowanie tej technolo-
gii do dnia 31 grudnia 2008 r. (liczba zatrudnio-
nych w warunkach narażenia na azbest, pracują-
cych w warunkach pełnej hermetyzacji, nie prze-
kracza 10 osób).
Pracownicy zakładów, które stosowały azbest
w produkcji, są uprawnieni, zgodnie z przepisem

art. 7a cytowanej ustawy w związku z art. 229 § 5
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), do okresowych
badań lekarskich, nawet po ustaniu narażenia, do
bezpłatnego zaopatrzenia w leki związane z choro-
bami wywołanymi pracą przy azbeście oraz do ko-
rzystania raz w roku z bezpłatnego leczenia uzdro-
wiskowego. Uprawnienia powyższe finansowane są
ze środków budżetu państwa, z części, której dyspo-
nentem jest minister właściwy do spraw zdrowia,
który corocznie zleca 9 wojewódzkim ośrodkom me-
dycyny pracy z terenu całej Polski wykonanie okre-
sowych badań lekarskich pracowników i byłych pra-
cowników zakładów branży azbestowej (liczba by-
łych pracowników pracujących w warunkach nara-
żenia na azbest wynosi około 25 000).
W celu zapewnienia dobrej jakości badań profi-
laktycznych, ujednoliconej metodyki badania lekar-
skiego, zgodnej z międzynarodowymi kryteriami
diagnozowania patologii azbestozależnych, minister
zdrowia zleca od kilku lat Instytutowi Medycyny
Pracy w Łodzi realizację programu pn. „Nadzór
i koordynacja badań profilaktycznych pracowników
w zakładach przetwórstwa azbestu w Polsce”, obej-
mującego byłych pracowników branży azbestowej.
W ramach tego programu utworzono bazę danych,
która na dzień 20 listopada 2007 r. obejmowała 6322
osoby, zbadane w latach 2000–2007. Opracowano
także analizę częstości występowania chorób wywo-
łanych pyłem azbestu, dokonano analizy zmian
w układzie oddechowym pracowników narażonych
na pył azbestu w zależności od wielkości narażenia
i stażu pracy badanych osób.
Podejmowane działania powinny przyczynić się
do utrzymania i przedłużania aktywności zawodo-
wej pracowników oraz zapobiec przedwczesnej jej
utracie jak również przeciwdziałać w istotnym stop-
niu powstawaniu chorób zawodowych, w tym nowo-
tworów złośliwych.
Jednym z głównych celów ministra zdrowa jest
także zintensyfikowanie działań zmierzających do
podniesienia poziomu świadomości ludności co do
środowiskowego zagrożenia azbestem na teryto-
rium Polski. Problem ten został poddany szczegóło-
wej analizie na przykładzie gminy Szczucin, będącej
obszarem oddziaływania jednego z dużych zakładów
wyrobów azbestowo-cementowych. W latach 80. wśród
mieszkańców tej gminy, nienarażonych zawodowo
na pył azbestu, odnotowano pierwsze przypadki no-
wotworu swoistego dla ekspozycji na pył azbestu
– międzybłoniaka opłucnej. Głównym źródłem emi-
sji pyłu azbestowego do powietrza atmosferycznego
w tym przypadku były: odzież, wykładziny, makaty,
koce, nawierzchnie dróg, podwórzy, mieszkania i po-
mieszczenia gospodarcze, w których zastosowano
odpady i wyroby azbestowe jako materiały budowla-
ne i wykończeniowe.
Odnosząc się do drugiego pytania Pani Poseł,
uprzejmie informuję, że w Polsce odnotowuje się
w ostatnim dziesięcioleciu 30–55 przypadków nowo-
699
tworów złośliwych, wynikających z narażenia zawo-
dowego na pył azbestu, z umiarkowaną tendencją
wzrostową w ostatnim pięcioleciu. Należy jednak
zaznaczyć, że dane te, ze względu na bardzo długi
okres latencji, nie odzwierciedlają jeszcze w pełni
skutków narażenia ludności z ostatnich dziesięciole-
ci ubiegłego wieku. Na podstawie zgromadzonych
danych stwierdzono bowiem, że mimo upływu 10 lat
od zaprzestania produkcji wyrobów azbestowych
rozpoznawane są ciągle nowe przypadki pylicy azbe-
stowej i nowotworów azbestozależnych wśród osób
w przeszłości narażonych na pył azbestu. Potwier-
dza to więc konieczność kontynuowania specjali-
stycznych badań tej grupy zawodowej.
W świetle powyższego istotnym problemem w Pol-
sce jest także bezpieczne użytkowanie, zabezpiecza-
nie i sukcesywne usuwanie azbestu oraz wyrobów
zawierających azbest. Kwestie te szczegółowo regu-
luje szereg aktów normatywnych wydanych przez
ministra gospodarki.
Ze względu na wieloaspektowość regulacji praw-
nych dotyczących ochrony przed zawodowym jak
i środowiskowym zagrożeniem azbestem Rada Mi-
nistrów w dniu 14 maja 2002 r. przyjęła „Program
usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest
stosowanych na terytorium Polski”, przewidziany
do realizacji na lata 2003–2032. Do koordynowania
prac dotyczących opracowania programu utworzono
w Ministerstwie Gospodarki zespół roboczy, repre-
zentujący zainteresowane resorty i urzędy central-
ne, w pracach którego bierze udział również przed-
stawiciel ministra zdrowia.
Odnosząc się do trzeciego pytania Pani Poseł,
należy podkreślić, że z danych zawartych w dekla-
racji brukselskiej wynika, że realizowane w Pol-
sce działania dotyczące ochrony zdrowia byłych
pracowników zakładów przetwórstwa azbestu sy-
tuują nasz kraj w czołówce krajów europejskich
w zakresie zabezpieczenia opieki medycznej dla
tej populacji.
Mając na uwadze powyższe, w bieżącym roku re-
sort zdrowia planuje kontynuację realizacji progra-
mów z zakresu medycyny pracy, ze szczególnym
uwzględnieniem programów skierowanych do by-
łych pracowników zakładów branży azbestowej jak
również osób, które nie mają świadomości co do śro-
dowiskowego zagrożenia azbestem w ich najbliż-
szym otoczeniu, w szczególności chodzi o działania
skierowane do ludności wiejskiej, gdzie azbest domi-
nuje nadal na dachach domów, drogach, a zdarza się
nawet, że na boiskach szkolnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
700
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie zwiększenia podstawy
do naliczania emerytur dla osób, które są
emerytami wojskowymi, w związku
z opłacaniem przez nie składek na ZUS
z tytułu zatrudnienia (688)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia
29 stycznia 2008 r., znak: SPS-023- 688/08, interpe-
lacją pana posła Andrzeja Grzyba w sprawie zwięk-
szenia podstawy do naliczania emerytur dla osób,
które są emerytami wojskowymi, w związku z opła-
ceniem przez nie składek na ZUS z tytułu zatrud-
nienia uprzejmie informuję, że obecnie obowiązują-
ce przepisy uwzględniają sytuację tych osób, dlatego
nie znajduję uzasadnienia do podjęcia działań zmie-
rzających do zweryfikowania uregulowań przyję-
tych w tym zakresie.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy za-
wodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8,
poz. 67, z późn. zm.) emerytura wojskowa przysłu-
guje po 15 latach służby bez względu na wiek,
a podstawę jej wymiaru stanowi uposażenie należ-
ne na ostatnio zajmowanym stanowisku. Na wyso-
kość emerytury przyznanej osobie, która wstąpiła
do służby po raz pierwszy przed 2 stycznia 1999 r.,
mają wpływ zarówno okresy zawodowej służby, jak
i „cywilnej” pracy objętej obowiązkiem ubezpiecze-
nia społecznego.
Podstawowa wysokość emerytury, wynosząca za
15 lat służby 40% ostatniego uposażenia, wzrasta za
każdy dalszy rok służby o 2,6% podstawy wymiaru
oraz dodatkowo od 0,5% do 2% za każdy rok służby
w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdro-
wiu. „Cywilne” okresy składkowe są uwzględniane
po 1,3% podstawy wymiaru, przy czym okresy
składkowe poprzedzające służbę (nie więcej niż
3 lata) są zaliczane po 2,6% podstawy wymiaru.
Emeryturę zwiększa się też po 0,7% podstawy wy-
miaru za każdy rok okresów nieskładkowych po-
przedzających służbę. Uwzględniane są również
okresy ubezpieczenia z tytułu pracy zarobkowej wy-
konywanej po przejściu na emeryturę. Kwota eme-
rytury jest waloryzowana w terminach i na zasa-
dach określonych w ustawie o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Jak z powyższego wynika, w wymiarze wojsko-
wej emerytury przyznanej osobie, która wstąpiła do
służby przed 2 stycznia 1999 r., są uwzględniane
okresy składkowe i nieskładkowe, wymienione w usta-
wie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych. Okresy składkowe poprzedzające
okres służby są liczone po 2,6% podstawy wymiaru,
a więc znacznie korzystniej niż w systemie ubezpie-
czeń społecznych. Jest to bardzo preferencyjny spo-
sób wymierzania wysokości emerytury, ponieważ
pozwala na uwzględnienie w wymiarze emerytury
przysługującej po 15 latach służby bez względu na
wiek również okresów ubezpieczenia, które upraw-
niają do emerytury z systemu ubezpieczeń społecz-
nych dopiero po osiągnięciu powszechnego wieku
emerytalnego.
Maksymalna wysokość emerytury wojskowej wy-
nosi 75% podstawy wymiaru, czyli kwoty ostatnie-
go uposażenia. Każdy system zabezpieczenia eme-
rytalnego określa bowiem maksymalną wysokość
świadczenia, która nie może być przekroczona, cho-
ciażby miało to oznaczać, że nie wszystkie udowod-
nione okresy będą uwzględnione w wymiarze świad-
czenia.
Warto wspomnieć, że nie tylko sposób obliczania
emerytury wojskowej, ale również zasady jej wypła-
ty w razie osiągania przychodów z pracy zarobkowej
są korzystniejsze niż w powszechnym systemie eme-
rytalnym. Wypłata tej emerytury nigdy bowiem nie
ulega zawieszeniu, a co najwyżej jest zmniejszana,
jednak nie więcej niż o 25% kwoty świadczenia. Oso-
ba, która ma prawo do emerytury w maksymalnej
wysokości (75% ostatniego uposażenia), może ją po-
bierać bez względu na przychody z pracy zarobko-
wej, choćby nawet nie osiągnęła jeszcze wieku eme-
rytalnego.
Z treści pisma Pana Posła wynika, że obecnie
obowiązujące przepisy są krytykowane przez emery-
towanych żołnierzy, którzy pracują na podstawie
umowy o pracę i pobierają emeryturę wojskową (po-
liczoną za okresy zawodowej służby i „cywilnej” pra-
cy) ustaloną w maksymalnej wysokości, tj. równej
75% podstawy wymiaru. Uważają oni, że powinni
być zwolnieni z obowiązku opłacania składek na
ubezpieczenia społeczne, skoro podleganie ubezpie-
czeniom społecznym nie będzie już skutkować zwięk-
szeniem emerytury.
Nie podzielam opinii, że należy zmienić zasady
podlegania ubezpieczeniom społecznym określone
przepisami ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74, z późn. zm.). W świetle tych przepi-
sów obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalne-
mu i rentowym podlegają wszystkie osoby, które są
pracownikami, bez względu na wymiar czasu pra-
cy, i nie zwalnia z tego obowiązku uprawnienie do
emerytury bądź renty, w tym także wojskowej.
Składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe
tych osób finansują z własnych środków, w rów-
nych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek
(art. 16 ust. 1 ustawy).
System świadczeń dla żołnierzy zawodowych
ma rozwiązania znacznie korzystniejsze dla świad-
czeniobiorców niż system ubezpieczenia pracowni-
czego, a przy tym jest to system w całości finanso-
wany przez budżet państwa. Ze względu na cha-
rakter służby wojskowej system ten powinien za-
chować pewne odrębności, jednak łączenie pobiera-
nia emerytury z pracą powinno następować na za-

sadach jednakowych dla wszystkich grup społecz-
no-zawodowych objętych zakresem ubezpieczenia
społecznego.
Wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz
miejsca pracy gwarantuje art. 65 ust. 1 konstytucji.
Ustalenie prawa do emerytury wojskowej nie ogra-
nicza możliwości wykonywania zatrudnienia, ale
również nie uzasadnia stosowania preferencyjnych
rozwiązań w zakresie podlegania ubezpieczeniom
społecznym.
Pragnę dodać, że zainteresowany ma możliwość
wyboru – może pobierać wojskowe świadczenie eme-
rytalne i osiągać dodatkowy przychód z tytułu pracy
podlegający ustawowemu obowiązkowi ubezpiecze-
nia społecznego albo ponownie podjąć służbę woj-
skową (służbę w Policji, Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej,
Biurze Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożar-
nej lub Służbie Więziennej), ale wówczas, zgodnie
z art. 39a ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopa-
trzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz
ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.),
pobierana przez niego emerytura wojskowa ulegnie
zawieszeniu.
Charakterystyczną cechą ubezpieczenia społecz-
nego jest jego związek z pracą. Objęcie zatem obo-
wiązkiem ubezpieczenia społecznego wszystkich
osób mających uprawnienia emerytalne i osiągają-
cych dochody z tytułu zatrudnienia w ramach sto-
sunku pracy jednoznacznie świadczy o przestrzega-
niu przez ustawodawcę zasady równości ubezpieczo-
nych, a tym samym znajduje podstawę w warto-
ściach i normach konstytucyjnych.
Wymaga podkreślenia, że o zakresie obowiązko-
wego ubezpieczenia społecznego decyduje nie tylko
zróżnicowanie indywidualnych potrzeb i sytuacji,
ale także polityka zatrudnienia związana ze zmia-
nami demograficznymi oraz koniecznością dokony-
wania reform gospodarczych. Regulacja nakładają-
ca obowiązek ubezpieczenia na emerytów i renci-
stów prowadzących działalność zarobkową w ra-
mach określonego stosunku prawnego z jednej stro-
ny pozwala uzupełniać dochodami z pracy emerytu-
ry i renty, z drugiej zaś zapewnia wszystkim jedna-
kowe szanse na rynku pracy. Fakt, że podjęcie pracy
zarobkowej objętej ubezpieczeniem społecznym nie
zawsze ma wpływ na wysokość policyjnej lub woj-
skowej emerytury, nie jest wystarczającym argu-
mentem przemawiającym za zmianą obecnie obo-
wiązujących przepisów.
W wyroku z 4 grudnia 2000 r., sygn. K. 9/00
(OTK ZU 2000 nr 8, poz. 294), Trybunał Konstytu-
cyjny orzekł, że objęcie obowiązkiem ubezpieczenia
emerytów i rencistów zatrudnionych w ramach sto-
sunku pracy, członkostwa w spółdzielni lub na pod-
stawie umów cywilnoprawnych jest zgodne z Kon-
stytucją RP. Nie zawsze bowiem istnieją proste za-
leżności między prawem do świadczeń i ich wysoko-
ścią a okresem opłacania i rozmiarem składki (...).
Trybunał podkreślił, że świadczenia funkcjonariu-
701
szy służb mundurowych finansowane są wprost
z budżetu państwa. W obecnym systemie finanso-
wania emerytur i rent z FUS dotacje budżetu pań-
stwa również pełnią istotną rolę. Zdaniem Trybuna-
łu te okoliczności usprawiedliwiają nałożenie obo-
wiązku ubezpieczenia nawet w sytuacji, gdy dalsze
opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne nie
ma wpływu na wysokość przysługującego świadcze-
nia. Ponadto fakt „ubruttowienia” wynagrodzenia
wszystkich zatrudnionych (także emerytów i renci-
stów) powoduje, że objęcie ich ubezpieczeniem nie
prowadzi do pogorszenia możliwości zarobkowych.
Rozpatrując zagadnienie wzajemności składki
i świadczeń na gruncie art. 2 i 32 Konstytucji RP,
Trybunał Konstytucyjny uznał zatem, że „...pań-
stwo ma obowiązek podejmować działania, które
zapewnią odpowiednie środki finansowe niezbędne
do realizacji konstytucyjnych praw socjalnych, ale
musi przy tym uwzględniać sytuację gospodarczą
i konieczność zapewnienia warunków rozwoju go-
spodarczego. Te okoliczności usprawiedliwiają na-
łożenie obowiązku ubezpieczenia nawet w sytuacji,
gdy dalsze opłacanie składek na ubezpieczenie spo-
łeczne nie zawsze znajdzie w pełni odzwierciedlenie
w zwiększonej wysokości przysługującego świad-
czenia”.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie wysokości subwencji oświatowej
dla samorządów w związku z podwyżką płac
nauczycieli (689)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Andrzeja Grzyba z dnia
9 stycznia br. (SPS-023-689/08) w sprawie wysoko-
ści części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2008
dla jednostek samorządu terytorialnego w związku
z podwyżką płac dla nauczycieli, przedstawiam
uprzejmie następujące informacje i wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
wysokość części oświatowej subwencji ogólnej dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) ustala corocz-
nie ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną na część
oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich gmin,
powiatów i województw samorządowych ustala się
702
w wysokości łącznej kwoty części oświatowej sub-
wencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie
budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę
innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych
zadań oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy).
Część oświatową subwencji ogólnej – po odliczeniu
rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się
między jednostki samorządu terytorialnego (art. 28
ust. 5) według zasad określanych corocznie w rozpo-
rządzeniu ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania (art. 28 ust. 6). Subwencja oświatowa
ustalana jest na dany rok kalendarzowy i przekazy-
wana jest do jednostek samorządu terytorialnego
z budżetu państwa.
Zgodnie z przepisami art. 33 ust. 1 pkt 1 ww.
ustawy o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych informuje właściwe jednostki samorządu
terytorialnego o „rocznych planowanych kwotach
części subwencji ogólnej i planowanych wpłatach,
przyjętych w projekcie ustawy budżetowej, oraz
o planowanej kwocie dochodów z tytułu udziału we
wpływach z podatku dochodowego od osób fizycz-
nych” – w terminie do dnia 15 października roku
bazowego.
W związku z powyższym minister finansów pi-
smem z dnia 10 października 2007 r. Nr ST3-4820-
-26/2007 poinformował wszystkie jednostki samo-
rządu terytorialnego o wstępnej wysokości subwen-
cji ogólnej na 2008 r., w tym części oświatowej sub-
wencji ogólnej, oraz o sposobie jej kalkulacji. Plano-
wana w projekcie ustawy budżetowej na rok 2008
kwota części oświatowej subwencji ogólnej w wyso-
kości 29 056 617 tys. zł – po odjęciu 0,6% rezerwy
– podzielona została pomiędzy poszczególne jednost-
ki samorządu terytorialnego.
Wstępne kwoty części oświatowej subwencji ogól-
nej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok
2008 określone zostały na podstawie:
— określonej w projekcie ustawy budżetowej na
rok 2007 wysokości części oświatowej subwencji
ogólnej,
— wstępnego, roboczego projektu rozporządze-
nia ministra edukacji narodowej w sprawie sposobu
podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego w roku 2008,
— danych statystycznych ujętych w sprawozda-
niu EN-3 o stanie zatrudnienia w dniu 10 września
2006 r. (rok szkolny 2006/2007),
— danych statystycznych GUS o liczbie uczniów
(korzystających) wg stanu na początek roku szkol-
nego 2006/2007 (opracowanych na podstawie prze-
pisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 lip-
ca 2005 r. w sprawie programu badań statystycz-
nych statystyki publicznej na rok 2006 – Dz. U.
Nr 178, poz. 1482, z późn. zm.) zweryfikowanych przez
organy prowadzące (dotujące) szkoły i placówki.
W trakcie prac nad ustawą budżetową na rok
2008 kwota części oświatowej subwencji ogólnej zo-
stała dodatkowo zwiększona o kwotę 1 853 936 tys. zł,
z przeznaczeniem na realizację planowanych pod-
wyżek wynagrodzeń dla nauczycieli. Ostatecznie
w ustawie budżetowej na rok 2008 kwota części
oświatowej subwencji ogólnej została określona
w wysokości 30 910 553 tys. zł.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej na rok 2008 dla poszczególnych jednostek sa-
morządu terytorialnego naliczone zostały zgodnie z:
— postanowieniami rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r. w spra-
wie sposobu podziału części oświatowej subwencji
ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego
w roku 2008 (Dz. U. Nr 247, poz. 1825),
— danymi o liczbie uczniów i wychowanków gro-
madzonymi w ramach systemu informacji oświato-
wej wg stanu na dzień 30 września 2007 r. oraz
10 października 2007 r. (rok szkolny 2007/2008),
— danymi statystycznymi ujętymi w sprawozda-
niu EN-3 o stanie zatrudnienia w dniu 10 września
2007 r. (rok szkolny 2007/2008),
— danymi rzeczowymi zweryfikowanymi przez
organy prowadzące (dotujące) szkoły i placówki
oświatowe.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o do-
chodach jednostek samorządowych minister właści-
wy do spraw finansów publicznych poinformuje jed-
nostki samorządu terytorialnego w terminie 14 dni
od dnia ogłoszenia ustawy budżetowej na rok 2008
o rocznych kwotach subwencji ogólnej wynikających
z ustawy budżetowej.
Zgodnie z art. 28 ust. 6 ww. ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego algorytm po-
działu subwencji oświatowej uzależnia wysokość
przyznawanych środków od skali i struktury reali-
zowanych zadań, mierzonych liczbą uczniów i wy-
chowanków, z uwzględnieniem stopni awansu zawo-
dowego nauczycieli, z wyłączeniem zadań związa-
nych z dowozem uczniów oraz zadań związanych
z prowadzeniem przedszkoli ogólnodostępnych i od-
działów ogólnodostępnych w przedszkolach z od-
działami integracyjnymi. Konstrukcja algorytmu
opiera się na kluczowym i podstawowym założeniu,
iż środki subwencyjne dzielone są wg kryteriów jed-
nolitych i powszechnych, a zatem identycznych dla
wszystkich j.s.t. Algorytm podziału subwencji oświa-
towej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej
modyfikacji wynika z analizy wskaźników ekono-
micznych obrazujących przeciętne koszty kształce-
nia i działalności szkół oraz placówek oświatowo-
-wychowawczych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej na każdy rok opiniowany jest przez: Ko-
misję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego,
związki zawodowe i partnerów społecznych.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że w bieżącym roku ostateczne kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej dla j.s.t. będą mogły
być zwiększone jedynie ze środków 0,6% rezerwy tej
części subwencji ogólnej. Podział środków finanso-
wych z tej rezerwy dokonywany jest corocznie wy-
łącznie w oparciu o kryteria jej rozdysponowania

– po ich uzgodnieniu ze stroną samorządową Komi-
sji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego. Po
ich uzgodnieniu wszystkie jednostki samorządu te-
rytorialnego zostaną poinformowane o tytułach
kryteriów, wymaganych dokumentach i terminach
składania wniosków w zakresie poszczególnych kry-
teriów. O kryteriach podziału ww. rezerwy MEN po-
informuje wszystkie jednostki samorządu teryto-
rialnego odrębnym pismem.
Ponadto pragnę podkreślić, że kwoty subwencji
oświatowej nie można wprost odnosić do zadań
oświatowych nałożonych na jednostki samorządu
terytorialnego. W obowiązującym systemie praw-
nym nie ma przepisu, z którego wynikałoby, iż bu-
dżet państwa gwarantuje w ramach części oświato-
wej subwencji ogólnej środki na pokrycie wszystkich
wydatków na realizację zadań oświatowych jedno-
stek samorządu terytorialnego.
Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) środki niezbędne na realizację
zadań oświatowych, o których mowa w ust. 2 tej usta-
wy, w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz utrzy-
manie szkół i placówek, zagwarantowane są w docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego. W myśl
art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami jednostek
samorządu terytorialnego są dochody własne, sub-
wencje ogólne (w tym oświatowa) i dotacje celowe
z budżetu państwa. Oznacza to, iż część oświatowa
subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze źródeł do-
chodów jednostek samorządu terytorialnego.
Natomiast kwestia dotycząca gwarancji państwa
w zakresie środków na finansowanie zadań oświato-
wych na wniosek samorządów była wielokrotnie
przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego. W jego
orzecznictwie ustabilizowany jest pogląd, że gwa-
rancje państwa w ramach środków budżetowych do-
tyczą tylko „środków niezbędnych” i nie ograniczają
samorządu w jego samodzielnych decyzjach w za-
kresie wydatkowania innych własnych środków na
realizację zadań oświatowych i na faktycznie wypła-
cane wynagrodzenia. Wielokrotnie analizowana przez
Trybunał Konstytucyjny, wyprowadzana z art. 167
ust. 1 konstytucji, zasada samodzielności finansowej
i odpowiedniości udziału w dochodach publicznych
jednostek samorządu w zakresie finansowania za-
dań własnych oznacza, „by odpowiedniość (…)
udziału odnosiła się nie tylko do odpowiedniej wy-
dajności finansowej źródła, z którego dochody [te]
płyną, ale także do odpowiedniości form prawnych,
jakie te dochody przybierają w nawiązaniu do cha-
rakteru zadań powierzonych samorządowi. Z istoty
bowiem zadania własnego wynika, iż jego finanso-
wanie musi mieć charakter samodzielny i kreatyw-
ny, tzn. organy samorządu muszą mieć zagwaranto-
wane prawo decydowania w określonej mierze o za-
kresie i sposobie realizacji zadania ustawowo zdefi-
niowanego lub co najmniej o sposobie jego realizacji
i źródłach finansowania” (wyrok TK z 28 czerwca
703
2001 r., sygn. U 8/00, wyrok TK z dnia 18 września
2006 r., sygn. K 27/05).
Trybunał Konstytucyjny podkreślał wielokrot-
nie, że jednostka samorządu terytorialnego, zarzu-
cając nieadekwatność środków finansowych do za-
dań (naruszenie art. 167 ust. 1 konstytucji), nie
może ograniczyć się do stwierdzenia, że dochody
z tytułu subwencji oświatowej nie wystarczają na fi-
nansowanie podległych jej placówek oświatowych.
Konstytucja RP nakłada na ustawodawcę obowią-
zek zachowania proporcji między wysokością docho-
dów jednostek samorządu terytorialnego a zakre-
sem przypadających im zadań. Ocena zachowania
tej proporcji musi uwzględniać całokształt docho-
dów jednostek samorządu terytorialnego danego
szczebla. Stąd też odpowiedniość wyposażenia sa-
morządu w dochody przeznaczone na realizację za-
dań własnych na ogół nie wyraża się wprost i jedy-
nie w konkretnych kwotach ani procentach przeka-
zanych środków, lecz w zespole cech, które pozwala-
ją łączyć harmonijnie samodzielność wykonywania
i finansowania zadania z taką wysokością środków
płynących z przekazanego ustawowo źródła oraz
z taką formą prawną, by tej samodzielności nie zni-
weczyć, ani też nie uniemożliwiać w ogóle wykonywa-
nia zadania. Przez uniemożliwienie wykonywania
zadania własnego z powodu braku odpowiedniego
udziału w dochodach publicznych należy rozumieć
takie sytuacje, w których wpływy płynące z przeka-
zanych ustawowo dochodów są na tyle znikome lub
nieznaczące, że prowadzi to albo do zmuszenia samo-
rządu do finansowania w całości zadania z pozosta-
łych dochodów własnych, albo też do odstąpienia od
realizacji tego zadania, mimo że jego wykonywanie
jest obowiązkiem ustawowym samorządu (wyrok TK
z 28 czerwca 2001 r., sygn. akt. U 8/00).
Podsumowując, należy stwierdzić, że z Konsty-
tucji RP wynika obowiązek dla ustawodawcy zacho-
wania proporcji między wysokością dochodów jedno-
stek samorządu terytorialnego a zakresem przypa-
dających im zadań. Ocena zachowania tej proporcji
musi jednak uwzględniać całokształt dochodów sa-
morządu. Powołując uprawnienie samorządu do dzia-
łania na podstawie własnego budżetu i w imieniu
własnym, ustawa zasadnicza powołuje równocześnie
uogólnione źródło pokrycia skutków finansowania
zadań z tytułu realizacji przepisów ustaw, pozosta-
wiając kluczowe decyzje organom stanowiącym.
Z zasady tej nie można jednak wywodzić obowiązku
dla władzy ustawodawczej i wykonawczej do powo-
ływania odrębnych źródeł finansowania realizacji
niektórych obszarów pozostających zadaniami wła-
snymi samorządu (zadania oświatowe), a zwłaszcza
odzwierciedlających wysokość ponoszonych w da-
nym samorządzie wydatków. Co więcej obowiązują-
ce rozwiązania prawne nie uzależniają realizacji za-
równo własnych, jak i „nie własnych” zadań jedno-
stek samorządu terytorialnego od możliwości, jakie
stwarzają ich własne lub „nie własne” źródła docho-
dów. Wszelkie źródła dochodów jednostek samorzą-
704
du terytorialnego muszą być (i są) wykorzystywane
w celu zapewnienia realizacji wszystkich zadań.
O konkretnych rozmiarach wykorzystywania do-
chodów dla realizacji konkretnych zadań decyduje
samodzielnie samorząd terytorialny.
Należy oczekiwać, że w następnych latach – zgod-
nie z założeniami programu rządowego – wzrosną
w znaczący sposób nakłady na oświatę, a tym sa-
mym wzrośnie również kwota subwencji oświato-
wej, co umożliwi poprawę poziomu finansowania
oraz lepsze funkcjonowanie szkół i placówek oświa-
towych.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej podjęło działania związane
z ewentualną zmianą systemu podziału części oświa-
towej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu te-
rytorialnego. W tym zakresie trwają obecnie dysku-
sje zarówno w środowisku samorządowym, rządo-
wym, jak i naukowym. Na zlecenie Ministerstwa
Edukacji Narodowej w sierpniu 2007 r. zostały roz-
poczęte przez ekspertów z Uniwersytetu Warszaw-
skiego prace nad projektem badawczym w zakresie
zasad kształtowania dochodów i wydatków samo-
rządów terytorialnych, w tym w odniesieniu do wy-
datków ponoszonych na zadania oświatowe. Od wy-
ników tych badań uzależnione będą ewentualne
zmiany w sposobie finansowania zadań oświato-
wych realizowanych przez j.s.t. Planuje się, że nowe
zasady podziału części oświatowej subwencji ogólnej
będą obowiązywały od 1 stycznia 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie stanowiska
Ministerstwa Infrastruktury dotyczącego
możliwości zwolnienia z opłat odcinków
planowanych autostrad A1 i A2
w okolicach Łodzi (690)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pani Poseł Joanny Skrzydlewskiej
z dnia 11 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 29 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-690/08,
w sprawie możliwości zwolnienia z opłat odcinków
planowanych autostrad A1 i A2 w okolicach Łodzi,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których auto-
strada nie została przystosowana do poboru opłat.
Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samo-
chodowych, za które została uiszczona opłata za
przejazd po drogach krajowych, pobierana na pod-
stawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej opłaty.
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestię
opłat za przejazd autostradą jest rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034).
Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia autostradami bu-
dowanymi i eksploatowanymi jako płatne będą:
1) A1 Gdańsk–Toruń–Łódź–Piotrków Trybunal-
ski–Częstochowa–Gliwice–Gorzyczki–granica pań-
stwa,
2) A2 granica państwa–Świecko–Poznań–Łódź–
–Warszawa–Biała Podlaska–Kukuryki–granica
państwa,
3) A4 granica państwa–Jędrzychowice–Krzyżo-
wa–Legnica–Wrocław–Opole–Gliwice–Katowice–
–Kraków–Tarnów–Rzeszów–Korczowa–granica
państwa,
4) A8 autostrada obwodnica Wrocławia na odcin-
ku A4–Psie Pole,
5) A18 granica państwa–Olszyna–Krzyżowa.
Zatem zarówno autostrada A1, jak i autostrada
A2 są budowane i eksploatowane na całym odcinku
jako płatne. W świetle powyższego należy stwier-
dzić, iż obecny system prawny nie pozwala na zwol-
nienie z opłat odcinków autostrad bez dokonania
odpowiednich zmian w powołanym rozporządzeniu
Rady Ministrów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w resorcie
infrastruktury w chwili obecnej rozważana jest
możliwość systemowego uregulowania kwestii wpro-
wadzenia „zerowej” stawki opłaty za przejazd ob-
wodnicami w ciągach autostrad i dróg ekspreso-
wych, leżących w granicach miast. Jednocześnie
pragnę zaznaczyć, że każdy przypadek ewentualne-
go wprowadzenia stawki „zerowej” na autostradach
będzie związany z uszczupleniem przychodów pu-
blicznych, a co za tym idzie z koniecznością uzyska-
nia zgody ministra finansów.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie projektu ustawy o kombatantach,
uczestnikach walki cywilnej w latach
1914–1945, działaczach opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych
ofiarach represji systemów totalitarnych (694)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
31 stycznia br., znak: SPS-023-694/08, dotyczące in-
terpelacji Posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie projek-
tu ustawy o kombatantach, uczestnikach walki cywil-
nej lat 1914–1945, działaczach opozycji wobec dyktatu-
ry komunistycznej oraz niektórych ofiarach represji
systemów totalitarnych, uprzejmie informuję:
Przygotowany przez Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej projekt ustawy o uprawnieniach kom-
batantów, uczestników walki cywilnej lat 1914–1945,
działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej
oraz niektórych ofiar represji systemów totalitar-
nych, po uzyskaniu akceptacji środowisk komba-
tanckich, skierowany został pod obrady komitetu
Rady Ministrów. Przewiduje się, że do Sejmu RP
projekt przekazany zostanie na początku marca
2008 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
Prawo o ruchu drogowym (695)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo znak SPS-023-695/08, przekazujące interpe-
lację Pana Posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie uprawnień podstawowej stacji kontroli
pojazdów do wykonywania określonych badań tech-
nicznych pojazdów, uprzejmie informuję, że ustawa
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
w art. 83 ust. 1 pkt 1 lit. b zachowała jedynie prawa
nabyte przedsiębiorcy prowadzącego stację kontroli
pojazdów o rozszerzonym zakresie badań technicz-
nych, jeżeli stacja ta posiadała zezwolenie starosty
na wykonywanie tych badań wydane przed dniem
705
21 sierpnia 2004 r., tj. wejściem w życie ustawy
– Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej.
Zgodnie z przepisem art. 83 ww. ustawy Prawo
o ruchu drogowym stacje kontroli pojazdów zostały
podzielone na stacje podstawowe i okręgowe. Sta-
cjom tym został przypisany określony zakres badań
technicznych, z którego wynika obowiązek posiada-
nia specjalistycznego wyposażenia kontrolno-po-
miarowego oraz spełnienia określonych warunków
lokalowych. Przepisy nie pozostawiają przedsiębior-
cy możliwości określania zakresu badań dla swojej
stacji kontroli pojazdów innego, niż stanowi ww.
ustawa Prawo o ruchu drogowym.
Ze względu na brak odpowiednich podstaw praw-
nych minister właściwy do spraw transportu nie
może udzielić odstępstwa od powyższych wymagań.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Ministerstwo
Infrastruktury przygotowało projekt ustawy o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu, uwzględniający moż-
liwość wykonywania badań technicznych pojazdu
przystosowanego do zasilania gazem przez wszyst-
kie stacje kontroli pojazdów. Obecnie projekt ten jest
po konsultacjach społecznych.
Planowany termin skierowania projektu ustawy
o dopuszczeniu pojazdów do ruchu do prac sejmo-
wych to II półrocze 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie przyspieszenia budowy
drogi ekspresowej S11 (697)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Stanisława Kalemby z dnia
11 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
29 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-697/08, dotyczą-
cej budowy drogi ekspresowej S11, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Przede wszystkim należy wskazać, iż resort in-
frastruktury zdaje sobie sprawę ze znaczenia tej
drogi zarówno dla ruchu lokalnego, jak i krajowego.
Jednakże w związku z faktem, iż potrzeby w zakre-
sie budowy i modernizacji infrastruktury transpor-
towej wielokrotnie przewyższają wielkość dostęp-
nych środków, obecnie w Programie Budowy Dróg
Krajowych na lata 2008–2012 nie przewidziano bu-
dowy drogi ekspresowej S11 jako spójnego ciągu
706
w systemie dróg ekspresowych. Budowa tej drogi
jest przewidziana do realizacji w latach 2014–2020.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż niezależnie od
obecnych uwarunkowań finansowych Program Bu-
dowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012 przewidu-
je przebudowę bądź budowę fragmentów drogi kra-
jowej nr 11 do paramentów drogi ekspresowej na
następujących odcinkach:
— rozbudowa drogi na odcinku Poznań–Kórnik
o długości 14,1 km; w chwili obecnej w trakcie reali-
zacji, przewidywany termin zakończenia inwestycji
to rok 2009,
— budowa zachodniej obwodnicy Poznania w cią-
gu S11, odcinek północny Złotkowo–A2 (węzeł Głu-
chowo) – długość odcinka wynosi 27 km; w styczniu
2008 r. uzyskano już decyzję o ustaleniu lokalizacji,
w związku z czym przewiduje się, iż w 2009 r. możli-
we będzie rozpoczęcie prac budowlanych, a ich za-
kończenie w 2011 r.,
— budowa obwodnicy Ostrowa Wielkopolskiego
w ciągu drogi S11 – długość odcinka wynosi 18,4 km;
w chwili obecnej uzyskane jest już pozwolenie na bu-
dowę dla I etapu o długości 6,2 km, zatem w 2008 r.
rozpoczną się prace budowlane na tym fragmencie;
zakończenie budowy całej obwodnicy planowane jest
na rok 2011.
Odnosząc się do kwestii związanej z włączeniem
drogi ekspresowej S11 do sieci TEN-T, uprzejmie in-
formuję, iż resort infrastruktury rozważa wystąpie-
nie z propozycją włączenia do sieci TEN-T korytarza
transportowego pokrywającego się z przebiegiem
drogi S11 lub S11 i S5 na odcinku Koszalin–Piła–
–Poznań–Ostrów Wlkp.–Tarnowskie Góry–Pyrzo-
wice lub Koszalin–Piła–Poznań–Leszno–Wrocław.
Następnie lista projektów transportowych propono-
wanych do włączenia do sieci TEN-T zostanie prze-
kazana do konsultacji Urzędu Komitetu Integracji
Europejskiej, Komisji Europejskiej oraz zostanie
poddana konsultacjom społecznym. Jednakże nale-
ży podkreślić, że ewentualna zmiana przebiegu ko-
rytarzy transeuropejskiej sieci transportowej jest
możliwa dopiero po 2010 r.
Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam na-
dzieję, że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-
wania Pana Posła oraz wyeliminują zaistniałe wąt-
pliwości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie przywrócenia ośrodka poznańskiego
jako realizatora konkursu ministra zdrowia
„Tomografia pozytonowa (PET)
budowa sieci ośrodków PET” (698)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Stanisława Kalemby, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 29 stycz-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-698/08), w sprawie przy-
wrócenia ośrodka poznańskiego jako realizatora
programu pn. „Tomografia Pozytonowa (PET) – bu-
dowa sieci ośrodków PET”, uprzejmie informuję.
Z uwagi na fakt, iż Wielkopolskie Centrum On-
kologii jest wiodącym ośrodkiem w województwie
wielkopolskim w zakresie leczenia chorób now-
otworowych oraz pozyskało fundusze strukturalne
na budowę pawilonu dla Zakładu Medycyny Nukle-
arnej, podjęto decyzję o przyznaniu w roku 2008
środków finansowych na zakup skanera PET dla
tego ośrodka.
Informacja o powyższej decyzji została przeka-
zana Panu Prof. Julianowi Malickiemu – Dyrektoro-
wi Wielkopolskiego Centrum Onkologii w dniu 6 lu-
tego br.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zasad rozliczania dotacji
udzielanych przedszkolom niepublicznym (702)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Stanisława Rydzonia
(nr SPS-023-702/08) w sprawie zasad rozliczania
dotacji udzielanych przedszkolom niepublicznym,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informa-
cji i wyjaśnień.
Zgodnie z art. 90 ust. 2b ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) dotacje dla niepu-
blicznych przedszkoli przysługują na każdego ucznia
w wysokości nie niższej niż 75% ustalonych w bu-

dżecie danej gminy wydatków bieżących ponoszo-
nych w przedszkolach publicznych w przeliczeniu na
jednego ucznia, z tym że na ucznia niepełnospraw-
nego w wysokości nie niższej niż kwota przewidzia-
na na niepełnosprawnego ucznia przedszkola i od-
działu przedszkolnego w części oświatowej subwen-
cji ogólnej otrzymywanej przez jednostkę samorządu
terytorialnego, pod warunkiem że osoba prowadzą-
ca niepubliczne przedszkole poda organowi właści-
wemu do udzielania dotacji planowaną liczbę
uczniów nie później niż do dnia 30 września roku
poprzedzającego rok udzielania dotacji. Dotacje te
mają charakter „dotacji podmiotowych”, gdyż służą
dofinansowaniu działalności bieżącej ustawowo wska-
zanego podmiotu.
Sprawą istotną we współdziałaniu jednostek sa-
morządu terytorialnego z siecią niepublicznych
szkół i placówek oświatowych korzystających z dota-
cji podmiotowych jest tryb prawidłowego rozliczania
dotacji. Ustawa o systemie oświaty pozostawiła do
kompetencji organów stanowiących jednostek samo-
rządu terytorialnego określenie trybu udzielania
i rozliczania takich dotacji (art. 90 ust. 4), uwzględ-
niając w szczególności podstawę obliczania dotacji
i zakres danych, które powinny być zawarte we
wniosku o udzielenie dotacji oraz w rozliczeniu jej
wykorzystania. Umożliwia to uwzględnienie uwa-
runkowań lokalnych i specyfiki zarówno szkół, jak
i placówek uprawnionych do otrzymania dotacji
działających na terenie konkretnej jednostki samo-
rządu terytorialnego, która ma obowiązek jej udzie-
lenia. W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej
intencją ustawodawcy przy nowelizacji ww. przepisu
było stworzenie podstawy prawnej dla organów sta-
nowiących jednostek samorządu terytorialnego do
określenia zakresu danych, które powinny być za-
warte w rozliczeniu wykorzystania dotacji w taki
sposób, aby było możliwe dokonanie oceny, czy dota-
cja została wykorzystana na realizację zadań statu-
towych jednostki dotowanej. Obowiązek przedsta-
wienia rozliczenia wykorzystania dotacji nie ozna-
cza – zdaniem Ministerstwa Edukacji Narodowej
– jednocześnie konieczności jej wykorzystania w roku,
w którym została udzielona. Warto w tym miejscu
wskazać, że w przepisach ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) w art. 21
ust. 1, zawierającym zwolnienia przedmiotowe z po-
datku, w pkt 36 wskazano, że wolna od podatku jest
ta część przychodów z tytułu prowadzenia szkoły,
która została wydatkowana na cele szkoły w roku
podatkowym lub w roku po nim następującym. Po-
dobne zwolnienia znajdują się także w ustawie o po-
datku dochodowym od osób prawnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że Ministerstwo Edukacji Narodowej nie po-
dziela stanowiska Pana Posła Stanisława Rydzonia,
że przedszkola niepubliczne utrzymują się wyłącz-
nie z otrzymywanej dotacji, bowiem rodzice wycho-
wanków przedszkola – poza opłatą za wyżywienie
707
– wnoszą opłatę stanowiącą tzw. czesne. Przytoczo-
ny wyżej przepis art. 90 ust. 2b ustawy o systemie
oświaty określa jedynie minimalną wysokość należ-
nej dotacji na każdego wychowanka przedszkola, nic
nie stoi więc na przeszkodzie zwiększenia tej dotacji
przez jednostkę samorządu terytorialnego zobowią-
zaną do dotowania.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że Ministerstwo Edukacji Narodowej nie posiada
kompetencji do opiniowania i zajmowania stanowi-
ska w zakresie decyzji podejmowanych przez j.s.t.,
w tym również dotyczących udzielania dotacji przed-
miotowych dla szkół i placówek niepublicznych.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami jednostki sa-
morządu terytorialnego działają samodzielnie i na
podstawie własnego budżetu. Oznacza to, że zarów-
no tryb udzielania dotacji, ustalanie jej wysokości,
jak i rozliczanie wykorzystania udzielonych dotacji
(w tym dokumenty niezbędne do udzielenia dotacji,
jak i rozliczenia jej wykorzystania – ilość, forma
i treść) j.s.t. winna sama określić. Ministerstwo
Edukacji Narodowej nie sprawuje nadzoru nad dzia-
łalnością jednostek samorządu terytorialnego. Z ra-
mienia państwa kontrolę nad działalnością j.s.t
z punktu widzenia legalności sprawują wojewodo-
wie, a w zakresie gospodarki finansowej – regional-
ne izby obrachunkowe.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie finansowania kosztów wynagrodzeń
i składek na ubezpieczenia społeczne
pracowników zatrudnionych
w powiatowych urzędach pracy (703)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia
29 stycznia br. interpelacją Pana Posła Stanisława
Rydzonia w sprawie finansowania kosztów wyna-
grodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne pra-
cowników zatrudnionych w powiatowych urzędach
pracy uprzejmie informuję:
Koszty funkcjonowania powiatowych urzędów
pracy (w tym koszty wynagrodzeń) powinny być
– od 1 stycznia 2004 r., czyli po wejściu w życie usta-
wy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.) – finansowane z dochodów
własnych (budżetów) samorządów powiatów. Ponie-
waż ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
708
Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.) uniemożliwiła od roku
2006 zatrudnianie w powiatowych urzędach pracy
bezrobotnych w ramach prac interwencyjnych i ro-
bót publicznych, a ok. 1/3 pracowników zatrudniana
była w tych formach, koniecznym było zrekompen-
sowanie skutków wprowadzenia ograniczenia. W tym
celu przyjęty został przez Sejm RP w ww. ustawie
przepis stanowiący, że w 2006 r. i w 2007 r. przeka-
zane zostaną samorządom powiatowym z Funduszu
Pracy odpowiednie środki przeznaczone na finanso-
wanie kosztów wynagrodzeń i składek na ubezpie-
czenia społeczne pracowników powiatowego urzędu
pracy.
Dostrzegając problem trudnej sytuacji kadrowej
w powiatowych urzędach pracy, przyjęty został
w nowelizacji ww. ustawy (z 24 sierpnia 2007 r.)
przepis art. 9 ust. 2a1 i 2a 2 wydłużający wsparcie do
roku 2013. Zmieniając jednocześnie podstawę nali-
czenia środków, znacznie zwiększono kwoty wspar-
cia (z 86,5 w 2007 r. do 160,5 mln zł w 2008 r.). Cel
przeznaczenia środków Funduszu Pracy pozostał
niezmieniony, a dodatkowo wyartykułowano, że środ-
ki te przeznaczone są w szczególności na zatrud-
nionych na stanowiskach pośredników pracy, do-
radców zawodowych, specjalistów ds. rozwoju za-
wodowego, liderów klubu pracy, doradców i asy-
stentów EURES. Wprowadzenie przepisu miało
spowodować m.in. możliwość realizacji warunków
i standardów rynku pracy.
Przekazany w interpelacji Pana Posła Rydzonia
sygnał o nieprawidłowym przeznaczeniu przedmio-
towych środków jest wprawdzie pierwszym i jedy-
nym, ale jakże ważnym, wymagającym zbadania
skali zjawiska. Dlatego przed podjęciem ewentual-
nej kontroli będą musiały zostać ustalone konkretne
starostwa naruszające przepisy. O ile ujęcie w bu-
dżetach powiatów kwot środków Funduszu Pracy
mogło wynikać ze znanej Panu Posłowi wstępnej
(niewiążącej) informacji MPiPS z września ub.r.
o dokonujących się zmianach przepisów i ich wpły-
wie na działania w roku 2008, to w żadnym razie nie
tłumaczy to przeznaczenia środków na cele inne, niż
zobowiązuje ustawa, np. remonty dróg, utrzymanie
innych jednostek powiatowych. Wiążące starostów
(prezydentów miast) decyzje ministra właściwego do
spraw pracy ustalające na rok 2008 odpowiednie
kwoty środków Funduszu Pracy – podpisane zostały
w dniach 06 i 07 lutego br. (załączam dwie kopie dla
przykładu)*).
Dyrektorzy powiatowych urzędów pracy dostrze-
gający naruszenie omawianych przepisów w kon-
struowaniu uchwalonych budżetów powiatów na rok
2008 mogą złożyć informację w tym zakresie do mi-
nistra pracy i polityki społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie podatku VAT pobieranego
przy okazji akcji charytatywnych,
takich jak WOŚP (704)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 29 stycznia 2008 r., znak SPS-023-704/
08, przy którym przesłano interpelację Pana Posła
Zbigniewa Konwińskiego w sprawie podatku VAT
pobieranego przy okazji akcji charytatywnych, ta-
kich jak Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy,
uprzejmie informuję:
W krajach członkowskich Unii Europejskiej
funkcjonowanie podatków obrotowych podlega ści-
słej harmonizacji w ramach tzw. wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej. W systemie tym ogra-
nicza się możliwości stosowania stawek ulgowych
podatku, zwolnień lub innych wyłączeń spod opo-
datkowania do przypadków określonych w obowią-
zujących dyrektywach Rady UE. Obecnie problema-
tyka ta jest przede wszystkim regulowana dyrekty-
wą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej. Przepisy dyrektywy nie przewidują dla
usług telekomunikacyjnych stosowania stawki obni-
żonej podatku lub zwolnienia, a nawet zobowiązują
do wyselekcjonowania takich usług z działalności
publicznych służb pocztowych, tak aby nie mogły
być objęte zwolnieniem od podatku w rozliczeniach
z budżetem tych jednostek. Tym samym brak jest
możliwości zwolnienia od podatku usług świadczo-
nych przez operatorów sieci telekomunikacyjnych.
Jeżeli pojawi się możliwość zmiany obecnych
uregulowań, w zgodzie z przepisami dyrektyw unij-
nych, przepisy w tym zakresie zostaną zmienione.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie projektu budowy
linii kolejowej dużych prędkości
Warszawa–Łódź–Wrocław/Poznań (708)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację (nr SPS-023-708/08) z dnia 29 stycznia
2008 r. Pana Posła Adama Rogackiego w sprawie
projektu budowy linii kolejowej dużych prędkości
Warszawa–Łódź–Wrocław/Poznań uprzejmie infor-
muję, iż projekt budowy linii kolejowej dużych pręd-
kości jest jednym z priorytetów w zakresie rozwoju
infrastruktury transportowej w Polsce.
Sukces francuskiego TGV oraz budowa linii du-
żych prędkości w Hiszpanii, Niemczech czy Wiel-
kiej Brytanii pokazuje, iż w Polsce zaistniała po-
trzeba radykalnej zmiany w sektorze transportu
kolejowego.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA jako zarządca
infrastruktury kolejowej w Polsce odpowiedzialny
za rozwój linii kolejowych zgłosiła do Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” pro-
jekt pod nazwą „Przygotowanie budowy linii du-
żych prędkości”.
Zgłoszone zadanie zostało zaakceptowane przez
rząd i ujęte na liście projektów podstawowych w osi
priorytetowej VII: Transport przyjazny środowisku
w indykatywnym wykazie indywidualnych projek-
tów dużych dla PO „Infrastruktura i środowisko na
lata 2007–2013” i realizowane będzie przy wykorzy-
staniu środków Funduszu Spójności i Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego.
Orientacyjny koszt projektu „Przygotowanie bu-
dowy linii dużych prędkości” to 287,48 mln PLN,
a szacunkowa kwota dofinansowania wynosi
183,99 mln PLN. Przewidywany okres realizacji
prac przygotowawczych to lata 2008–2012.
W związku z tym, iż planowana jest budowa no-
wej linii kolejowej, poprowadzonej nowym szlakiem
i spełniającej inne wymagania techniczne, oraz
z uwagi na skalę tej inwestycji (zarówno pod wzglę-
dem rzeczowym, jak i finansowym) rozpoczęcie jej
realizacji planowane jest po 2013 r.
W chwili obecnej w PKP PLK SA, spółce będącej
beneficjentem ww. środków unijnych w ramach PO
IiŚ, utworzony został zespół ekspertów, którego za-
daniem jest przygotowanie strategii budowy linii
dużych prędkości w Polsce. Ponadto zarządzeniem
prezesa Rady Ministrów zostanie powołany w naj-
bliższym czasie Międzyresortowy Zespół do Spraw
Kolei Dużych Prędkości, który będzie organem po-
mocniczym prezesa Rady Ministrów. Podstawowym
zadaniem tego zespołu będzie:
709
1) opracowanie dokumentu „Program budowy
i uruchomienia przewozów kolejami dużych prędko-
ści w Polsce”, zwanego dalej „programem”;
2) nadzór nad realizacją programu.
W terminie 3 miesięcy od dnia powołania zespół
opracuje i przygotuje do przedłożenia Radzie Mini-
strów ww. program. Dopiero prace ww. zespołu od-
powiedzą na pytanie, z jakich środków i na jakich
zasadach finansowana będzie inwestycja budowy
w Polsce kolei dużych prędkości.
Odnosząc się do pytania dotyczącego przebiegu
linii kolejowej dużych prędkości, informuję, iż o tym,
jaką trasą zostanie poprowadzona ta linia, zdecydu-
ją ostatecznie wyniki przewidzianego do opracowa-
nia studium wykonalności.
Z prowadzonych dotychczas analiz Centrum Na-
ukowo-Technicznego Kolejnictwa w Warszawie wy-
nika, że przy koncentracji na wspomnianej linii du-
żej prędkości możliwie największych potoków ruchu
celowe wydaje się, aby nowa linia przechodziła przez
rejon Ostrowa Wielkopolskiego i Kalisza, zapewnia-
jąc obsługę komunikacyjną tych miast.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Włodzimierza Kuli,
Andrzeja Biernata, Artura Dunina,
Agnieszki Hanajczyk, Elżbiety Radziszewskiej,
Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej,
Cezarego Tomczyka, Jacka Zacharewicza,
Hanny Zdanowskiej i Joanny Skrzydlewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie rozporządzenia Rady Ministrów
dotyczącego przyjęcia „Krajowego planu
rozdziału uprawnień (KPRU) do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008-2012”
we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji
z dnia 20 grudnia 2007 r. (711)
Odpowiadając na interpelację Pana Posła Wło-
dzimierza Kuli i grupy posłów, przesłaną przy pi-
śmie SPS-023-711/08 z dnia 29 stycznia 2008 r.
w sprawie rozporządzenia Rady Ministrów w spra-
wie „Krajowego planu rozdziału uprawnień do emi-
sji CO2 na lata 2008–2012”, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
710
Przedstawiany i opublikowany w dniu 20 grud-
nia 2007 r. projekt rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie „Krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji CO2 na lata 2008–2012” szczególnie dotkli-
wie ogranicza uprawnienia dla przedsiębiorstw ener-
getycznych. Zakłada bowiem przyznanie im upraw-
nień na poziomie ok. 77% emisji wykonanej w 2006 r.,
tj. 116 466 829 ton. Szacuje się, iż w związku z tym
w latach 2008–2012 przedsiębiorstwom energetycz-
nym zabraknie do 30% nieodpłatnych uprawnień na
produkcję energii elektrycznej, niezbędnej dla szyb-
ko rozwijającej się gospodarki, jak również na po-
trzeby gospodarstw domowych. Niedobór ten przeło-
ży się na ograniczenie dostaw energii elektrycznej
względnie na wzrost kosztów jej wytwarzania spo-
wodowany koniecznością dokupienia brakujących
uprawnień. Może to przełożyć się na ograniczenie
dostaw energii elektrycznej lub na wzrost kosztów
jej wytwarzania spowodowany koniecznością doku-
pienia brakujących uprawnień.
Redukcja limitu skierowana do energetyki jest
największą spośród wszystkich branż objętych
KPRU. Zdecydowana większość pozostałych branż
uzyskała przydziały na poziomie zdecydowanie wyż-
szym niż emisja przydzielona na lata 2005–2006,
np. przemysł ceramiczny – 140,8%, hutnictwo żelaza
i stali – 164,5%, przemysł szklarski – 142,4%.
Dokonanie podziału emisji w zaproponowanym
kształcie uzasadniane jest tym, że energetyka zawo-
dowa niewiele zrobiła w zakresie modernizacji in-
stalacji do poziomu najlepszych technologii, podczas
gdy inne branże zainwestowały w te cele ogromne
kwoty. Twierdzenie to nie znajduje jednak uzasad-
nienia przy bliższym przyjrzeniu się faktom. Ener-
getyka zawodowa (szczególnie elektrownie) przejęły
na siebie ciężar redukcji emisji SO2 i dzięki realizo-
wanemu programowi budowy instalacji odsiarcza-
nia Polska już zmniejszyła emisję SO2 poniżej pozio-
mu zobowiązań. Należy także zwrócić uwagę, że
ogólna sprawność polskiej energetyki zawodowej
w 2006 r. wyniosła 45,53% przy ok. 46% zanotowa-
nych w krajach unijnej tzw. starej piętnastki.
Ujęty w projekcie KPRU2 przydział uprawnień
do emisji dla energetyki uwzględniał szereg czynni-
ków, w tym planowane inwestycje energetyczne.
Proponowany w omawianym projekcie rozporządze-
nia przydział nieodpłatnych uprawnień dla energe-
tyki jest dalece niewystarczający dla uzyskania tego
celu. Jak wskazują zarządy spółek elektroenerge-
tycznych, prognozowana sumaryczna produkcja
energii elektrycznej w elektrowniach zawodowych
w okresie 2008–2012 wyniesie ok. 660 TWh, co od-
powiada zapotrzebowaniu na uprawnienia do emisji
CO2 rzędu 650 mln ton. Planowany wg projektu
przydział ma w tym okresie wynieść jedynie 471,5
mln ton, (ok. 72,5% potrzeb). Jednocześnie
w tym okresie prognozuje się wzrost produkcji elek-
trycznej w elektrowniach zawodowych o 14%. Obra-
zowo ujmując, oznacza to, iż w każdym roku okresu
objętego rozdziałem uprawnień we wrześniu teore-
tycznie należałoby zaprzestać eksploatacji elektrow-
ni. Szacowany koszt zakupu na rynku brakujących
uprawnień przy cenie rzędu 25–100/t CO2 wyniesie
około 1,7–6,8 mld zł, zwiększając średni koszt wy-
tworzenia 1MWh o ok. 26–104 zł.
Rozwój gospodarczy kraju oraz konieczność mo-
dernizacji istniejących siłowni stwarza konieczność
nowych inwestycji w wytwarzanie, niezbędnych do
zachowania bezpieczeństwa systemu energetyczne-
go i zapewnienia ciągłości dostaw energii. Należy
nadmienić, iż krajowy system elektroenergetyczny
znajduje się na granicy wydolności, w szybkim tem-
pie rośnie zapotrzebowanie na moc, maleją rezerwy
i dyspozycyjność urządzeń wytwórczych. Ogranicze-
nie uprawnień jedynie tę sytuację pogorszy, gdyż
ograniczy zdolność spółek energetycznych do finan-
sowania modernizacji i nowych inwestycji (brak
nadwyżek finansowych). Co więcej, tak drastyczne
ograniczenie uprawnień wpłynie na pogorszenie
prognoz dla branży, a w szczególności obniży war-
tość spółek energetycznych, które MSP planuje
w latach 2008–2009 wprowadzić na Giełdę Papie-
rów Wartościowych. Wpłynie to na ograniczenie
wpływów budżetowych, a w szczególności ograni-
czenie wpływów tych spółek ze zrealizowanej emisji
akcji przeznaczonej w całości na nowe inwestycje.
Dlatego też te 5 lat należy wykorzystać do stwo-
rzenia inwestorom warunków do odtworzenia i bu-
dowy niezbędnych mocy w systemie, zaś wytwórcy
muszą podjąć wyzwanie przebudowy technologicz-
nej instalacji wytwórczych w celu spełnienia wymo-
gów ekologicznych określonych prawem wspólnoto-
wym. Przyjęcie tak drastycznych ograniczeń przy-
działu uprawnień do emisji w praktyce uniemożliwi
pozyskanie finansowania dla nowych inwestycji
w sektorze, co przyniesie negatywne skutki tak dla
całej gospodarki, jak i środowiska naturalnego. Tym
samym proponowany podział uprawnień wpłynie na
degradację polskiej energetyki, opóźni tak oczeki-
wane wdrożenia nowych technologii i utrudni reali-
zację celów ochrony środowiska określonych w pla-
nach Komisji Europejskiej.
Paradoksalnie zatem dbałość o ograniczenie emi-
sji CO2 wpłynie na zwolnienie tempa wprowadzenia
nowych, ekologicznych i wysokosprawnych techno-
logii, co negatywnie odbije się zarówno na polskiej
gospodarce, jak i na środowisku naturalnym. Co
więcej, wyższy od prognozowanych wzrost cen ener-
gii, wynikający wyłącznie z ograniczenia dozwolonej
emisji CO2, obniży konkurencyjność polskiej gospo-
darki, co przełoży się bezpośrednio na zwiększenie
bezrobocia, spadek inwestycji, w tym zagranicznych,
spadek dochodów budżetów zarówno centralnego,
jak i regionalnych oraz znaczny wzrost inflacji.
Redukcja emisji szkodliwych substancji oraz
wdrażanie mechanizmów wymuszających działania
na rzecz ochrony środowiska i modernizacji wytwa-
rzania energii elektrycznej są konieczne, niemniej
muszą one być dostosowane do realnych możliwości
branży, a w szczególności nie powinny nakładać na

gospodarkę i gospodarstwa domowe dodatkowych
obciążeń i wprowadzać zagrożeń dla stabilizacji
wzrostu gospodarczego oraz rynku pracy.
W związku z powyższym podzielam stanowisko
Pań i Panów Posłów, iż niezbędna jest weryfikacja
proponowanego podziału uprawnień oraz przedsta-
wienie wiarygodnej oceny skutków ekonomicznych
proponowanej regulacji.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w dniu
8 stycznia 2008 r. skierowałem pismo do ministra
środowiska (znak: MSP/DNWiP III/89/08/ES), w któ-
rym zawarte zostały wyżej przytoczone argumenty
i sugestie dotyczące omawianego problemu.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Włodzimierza Kuli,
Andrzeja Biernata, Artura Dunina,
Agnieszki Hanajczyk, Elżbiety Radziszewskiej,
Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej,
Cezarego Tomczyka, Jacka Zacharewicza,
Hanny Zdanowskiej i Joanny Skrzydlewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie rozporządzenia Rady Ministrów
dotyczącego przyjęcia „Krajowego planu
rozdziału uprawnień (KPRU) do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012”
we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji
z dnia 20 grudnia 2007 r. (711)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Włodzimierza Kuli z dnia
11 stycznia br. dotyczącą rozporządzenia Rady Mi-
nistrów w sprawie przyjęcia „Krajowego planu roz-
działu uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata
2008–2012” we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji z dnia 20 grudnia 2007 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
Po opublikowaniu projektu przedmiotowego
rozporządzenia, w ramach uzgodnień społecznych
i międzyresortowych, napłynęło bardzo wiele uwag,
z czego duża ich część dotyczy ilości uprawnień do
emisji przyznanych sektorowi energetycznemu.
Obecnie toczą się zaawansowane prace nad anali-
zą zgłoszonych uwag i ewentualnej modyfikacji
rozporządzenia.
Jednocześnie należy pamiętać, że podział upraw-
nień na lata 2008–2012 pomiędzy poszczególne sek-
tory jest bardzo trudny, m.in. ze względu na fakt, że
711
Komisja Europejska decyzją z dnia 26 marca 2007 r.
(K(2007) 1295 wersja ostateczna) zmniejszyła o 26,7%
całkowity limit uprawnień do emisji dla Polski na
lata 2008–2012 z proponowanej przez Polskę puli
284,6 mln ton CO2 do wartości 208,5 mln upraw-
nień rocznie. Ze względu na tak dużą różnicę pomię-
dzy zapotrzebowaniem a przyznaną ilością upraw-
nień nie ma możliwości zaspokojenia roszczeń wszyst-
kich uczestników systemu handlu emisjami. Bez
względu na przyjętą metodologię zawsze będą bran-
że niezadowolone z otrzymanego przydziału. W związ-
ku z tym przy ustalaniu metodologii rozdziału
uprawnień należy kierować się zarówno pożądanym
efektem środowiskowym, jak i daleko idącymi kon-
sekwencjami gospodarczymi, jakie się z tym wiążą.
Konieczne jest w tym względzie zastosowanie podej-
ścia horyzontalnego i zintegrowanego jako kluczo-
wych dla oceny wpływu proponowanego rozdziału
uprawnień do emisji CO2 na poszczególne sektory
gospodarki. Ponadto, rozważając możliwe skutki re-
gulacji, konieczne jest zbilansowanie efektów długo-
okresowych do krótkookresowych, co wynika z pro-
wadzonej przez UE polityki wobec zmian klimatu.
Ministerstwo Środowiska w ścisłej współpracy
z zainteresowanymi resortami, m.in. gospodarki
i skarbu państwa, opracowuje obecnie korekty do pro-
jektu przedmiotowego rozporządzenia przy szczegól-
nym uwzględnieniu wielkości limitu uprawnień dla
sektora energetycznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie akcesji Polski
do Europejskiego Obserwatorium
Południowego (718)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Grzegorza Karpińskiego w spra-
wie akcesji Polski do Europejskiego Obserwato-
rium Południowego (European Southern Observa-
tory – ESO) pozwalam sobie przekazać następujące
wyjaśnienia.
Nie została jeszcze podjęta decyzja w sprawie
skierowanego do Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa
Wyższego wniosku środowiska astronomicznego
o podjęcie inicjatywy mającej na celu przystąpienie
naszego kraju do ESO. Komitet Polityki Naukowej
712
i Naukowo-Technicznej Rady Nauki, ciało doradcze
ministra nauki i szkolnictwa wyższego, stwierdził
bowiem, że wniosek powinien być poddany ocenie
merytorycznej przez zespoły specjalistów i rozpa-
trzony na podstawie informacji o wszystkich zobo-
wiązaniach rządu RP wynikających z udziału Polski
w programach i projektach międzynarodowych,
zwłaszcza w dziedzinie badań astronomicznych. Ze-
spół Nauk Ścisłych uznał natomiast, iż konieczna
jest rozszerzona i pogłębiona analiza dotychczaso-
wego oraz planowanego udziału polskich astrono-
mów w międzynarodowych przedsięwzięciach ba-
dawczych.
Pragnę podkreślić, że ze środków budżetowych
na naukę finansowanych jest już szereg projektów
i przedsięwzięć z zakresu badań astronomicznych,
z których największym jest wielki teleskop w Repu-
blice Południowej Afryki (South African Large Tele-
scope – SALT). Polska wydała 2,5 mln dolarów ame-
rykańskich na pokrycie części kosztów budowy tego
urządzenia i płaci ok. 600 tys. zł rocznie za jego eks-
ploatację. Członkostwo w Europejskim Obserwato-
rium Południowym byłoby znacznie kosztowniejsze,
gdyż wymagałoby opłacania rocznej składki w wy-
sokości ok. 3 mln euro i wniesienia jednorazowego
wkładu o wartości ok. 24 mln euro (w gotówce lub/i
w naturze) za dostęp do wszystkich wcześniej zbudo-
wanych instrumentów ESO.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie przyznania prawa do emerytury
60-letnim mężczyznom
z 35-letnim stażem pracy (719)
W związku z interpelacją Pana Mirosława Koź-
lakiewicza, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, przekazaną przy piśmie z dnia 29 stycznia
2008 r. (znak: SPS-023-719/08), w sprawie przy-
znania prawa do emerytury 60-letnim mężczyznom
z 35-letnim stażem pracy uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Trybunał Konstytucyjny w I części wyroku z dnia
23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07, orzekł,
że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie przyznaje pra-
wa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym
mężczyźnie, który – odpowiednio jak kobieta, która
nabywa to prawo po osiągnięciu wieku 55 lat i co
najmniej 30-letniego okresu składkowego i nieskład-
kowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej 35-letni
okres składkowy i nieskładkowy, jest niezgodny
z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP. Trybunał orzekł
też (w części II wyroku), że przepis art. 29 ust. 1
w zakresie wskazanym w wyroku traci moc obowią-
zującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia
wyroku w Dzienniku Ustaw RP (orzeczenie to zo-
stało ogłoszone w Dz. U. z dnia 30 października
2007 r. Nr 200, poz. 1446).
W uzasadnieniu wyroku wyraźnie zaznaczono,
że orzeczenie ma charakter zakresowy, co oznacza,
że trybunał „nie orzekł o niekonstytucyjności tego,
co w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”,
lecz „stwierdził niezgodność z konstytucją treści
normatywnej, której w przepisie brakuje”. Podkre-
ślono również, że „orzeczeniu stwierdzającemu nie-
konstytucyjność przepisu w zakresie, w jakim pomi-
ja on określoną treść normatywną, można przypisać
tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyj-
ność pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do sto-
sownej zmiany tego przepisu, niezbędnej dla reali-
zacji norm konstytucyjnych. Zdaniem trybunału,
przyjęcie poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek
„rozporządzający” (uzupełnia przepis o elementy
brakujące), wyraźnie wykracza poza konstytucyjne
kompetencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK, jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konsty-
tucyjnym z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym sta-
nie prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emery-
turę zgłoszone przez mężczyzn spełniających wa-
runki wskazane w części I ww. wyroku. To z tej
przyczyny poszczególne oddziały ZUS zmuszone są
wydawać decyzje o odmowie prawa do emerytury.
Od wielu z nich ubezpieczeni wnoszą odwołania do
sądów ubezpieczeń społecznych, które z kolei wyda-
ją w takich sprawach różne orzeczenia – zarówno
uwzględniające, jak i oddalające odwołania. Powsta-
niu takiej sytuacji nie można zapobiec. Stoi bowiem
temu na przeszkodzie konstytucyjnie chroniona za-
sada państwa prawnego, która wyklucza możliwość
pozbawienia ubezpieczonych prawa do składania od-
wołań do sądów ubezpieczeń społecznych od decyzji
organów rentowych oraz zasada niezawisłości są-
dów uniemożliwiająca jakiekolwiek ingerencje w pro-
ces wydawania orzeczeń sądowych.
Biorąc pod uwagę treść ww. orzeczenia TK oraz
powstałą w jego skutek sytuację, Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej w trybie pilnym przygotowa-
ło projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw, w którym zaproponowano
zmianę treści art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach

i rentach z FUS, realizującą wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 23 października 2007 r.
W myśl rozwiązań przyjętych w projekcie męż-
czyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowa-
nym kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, którym obecnie dysponują kobiety.
Informuję jednocześnie Pana Posła, że projekt
ustawy w dniu 5 lutego br. został przyjęty przez
Radę Ministrów, a w dniu 11 lutego br. został skiero-
wany do Sejmu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do wpisania drogi S11 do transeuropejskiej
sieci transportowej (TEN-T) (720)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, nr SPS-
-023-720/08, z dnia 29 stycznia br. w sprawie inter-
pelacji Pani Poseł Krystyny Łybackiej uprzejmie in-
formuję, że w 2006 r. w ówczesnym Ministerstwie
Transportu powołany został zespół do spraw przy-
gotowania propozycji modyfikacji wspólnotowych
wytycznych dotyczących rozwoju Transeuropejskiej
Sieci Transportowej (TEN-T). Obecnie jego prace
kontynuuje zespół, któremu przewodniczy Maciej
Jankowski, podsekretarz stanu.
Zgodnie z przyjętym harmonogramem prac ze-
społu, w wyniku przeprowadzonych analiz i konsul-
tacji, trwa proces selekcji propozycji modyfikacji
projektów ze szczególnym uwzględnieniem kryte-
riów wyboru dla sieci TEN-T wyszczególnionych
w decyzjach Parlamentu Europejskiego i Rady
nr 1642/1996, 1346/2001, 884/2004. Ostateczne de-
cyzje co do zamknięcia listy modyfikacji projektów
zostaną podjęte w I kwartale br. Uprzejmie informu-
ję, że droga krajowa nr S11 na odcinku Koszalin–Pi-
ła–Poznań–Ostrów Wlkp.–Tarnowskie Góry–Pyrzo-
wice również znalazła się na liście propozycji mody-
fikacji drogowej sieci TEN-T w Polsce.
W 2008 r. prace zespołu będą koncentrowały się
na dokonaniu takiej selekcji propozycji, które mo-
głyby być profesjonalnie uzasadnione według wspo-
mnianych kryteriów i miałyby realne szanse na ak-
ceptację Komisji Europejskiej. Rezultaty dokonanej
713
selekcji propozycji modyfikacji sieci TEN-T będą
znane w czerwcu br. i zostaną podane do publicznej
wiadomości. Ewentualne propozycje modyfikacji sie-
ci TEN-T zostaną odpowiednio uzasadnione według
kryteriów wskazanych powyżej i przekazane do
Rady Ministrów, następnie po zatwierdzeniu – do
Komisji Europejskiej.
Wniosek o modyfikację przebiegu sieci TEN-T
ma prawo złożyć do Komisji Europejskiej każde
państwo członkowskie UE. Co 5 lat Komisja prze-
prowadza rewizję wytycznych Wspólnoty w zakre-
sie sieci TEN-T. Kolejna taka rewizja planowana
jest na 2010 r., jednak przygotowania rozpoczną się
już w 2008 r., co może zbiec się w czasie z planowa-
nym złożeniem przez Polskę wniosku o modyfika-
cję sieci TEN-T.
Jednocześnie pragnę uprzejmie podziękować za
zainteresowanie tą tematyką oraz wyrazić wolę pod-
jęcia bliższej współpracy w toku prac zespołu
w przypadku pojawienia się takiej konieczności.
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zniesienia możliwości zdobywania
średniego wykształcenia rolniczego
w trybie eksternistycznym (721)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Krystyny Łybackiej (nr SPS-
-023-721/08) w sprawie zniesienia możliwości zdoby-
wania średniego wykształcenia rolniczego w trybie
eksternistycznym, uprzejmie informuję:
Podejmowane działania związane z wprowadze-
niem zmian w zasadach przeprowadzania egzami-
nów eksternistycznych jako sposobu uzyskiwania
świadectwa ukończenia szkoły dla dorosłych miały
na celu wyeliminowanie występujących w poprzed-
nich latach nieprawidłowości związanych z ich prze-
prowadzaniem. Prowadzona przez Najwyższą Izbę
Kontroli, na wniosek sejmowej komisji edukacji,
kontrola organizacji egzaminów eksternistycznych
w latach 2002–2004 ujawniła ogromne nieprawidło-
wości o korupcjogennym charakterze. Zdarzało się,
że egzaminy eksternistyczne przeprowadzała ta
sama osoba, która wcześniej prowadziła kurs przy-
gotowujący do tego egzaminu. Szczególnie naganny
był, stosowany niemal jawnie, proceder „transakcji
wiązanych” między komisjami egzaminacyjnymi
714
powołanymi przy zespołach szkół lub centrach kształ-
cenia ustawicznego (CKU) a ośrodkami prowadzą-
cymi kursy przygotowawcze. W raporcie z kontroli
stwierdzono np., że dyrektor ośrodka egzaminacyj-
nego w jednym z województw zawarł z kilkoma nie-
publicznymi ośrodkami kursowymi porozumienia
dotyczące odpłatnego przeprowadzania egzaminów
eksternistycznych. W myśl zawartych porozumień
do egzaminów eksternistycznych mogli przystąpić
tylko ci słuchacze, którzy wnieśli u organizatorów
kursów stosowną opłatę za egzaminy oraz za udział
w kursie. W tym celu sporządzane były imienne listy
słuchaczy, które organizatorzy kursów przekazywa-
li do ośrodka egzaminacyjnego. Brak jednej z tych
opłat automatycznie uniemożliwiał kandydatowi
możliwość zdawania egzaminów eksternistycznych.
Realizując sformułowany w wyniku ustaleń kon-
troli NIK dezyderat sejmowych Komisji ds. Kontroli
Państwowej oraz Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
dzieży, w 2007 r. wprowadzono zewnętrzny system
egzaminowania, powierzając przeprowadzanie egza-
minów eksternistycznych Centralnej Komisji Egza-
minacyjnej i okręgowym komisjom egzaminacyj-
nym, oraz ograniczono te egzaminy do trzech typów
szkół (szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum ogól-
nokształcącego), których ukończenie daje określony
poziom wykształcenia. Zmiany powyższe zostały
wprowadzone ustawą z dnia 11 kwietnia 2007 r.
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 542).
Zgodnie z art. 5 cyt. ustawy istniejące dotychczas
państwowe komisje egzaminacyjne powołane przez
kuratora oświaty przeprowadzają, do dnia 30 czerw-
ca 2008 r., egzaminy eksternistyczne z zakresu
szkoły podstawowej, gimnazjum i szkół ponadgim-
nazjalnych (obowiązującego systemu szkolnego) dla
osób, które rozpoczęły zdawanie tych egzaminów,
tj. przystąpiły do egzaminów w sesji wiosennej 2007 r.,
która miała miejsce w terminie od dnia 1 marca do
dnia 30 czerwca.
We wrześniu 2007 r. minister edukacji narodo-
wej wydał rozporządzenie w sprawie egzaminów
eksternistycznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 179, poz.
1273), które reguluje zasady i tryb przeprowadzania
egzaminów eksternistycznych w nowej formule.
Zmiany te były przedmiotem uzgodnień międzyre-
sortowych i uzyskały akceptację ministra rolnictwa
i rozwoju wsi. Jednocześnie przepisy rozporządzenia
umożliwiły dokończenie zdawania egzaminów z za-
kresu starych typów szkół do 31 grudnia 2007 r.
tym osobom, które rozpoczęły ich zdawanie nie póź-
niej niż w sesji wiosennej 2007 r., z czego powinni
zdawać sobie sprawę organizatorzy kursów przygo-
towawczych, informując o tym swoich słuchaczy,
tym bardziej że już w rozporządzeniu ministra edu-
kacji i nauki z dnia 13 stycznia 2006 r. w sprawie
egzaminów eksternistycznych (Dz. U. z 2006 r. Nr 6,
poz. 36 – § 49 ust. 1) określono definitywnie osta-
teczny termin zdawania egzaminów z zakresu szkół
starego systemu do dnia 31 grudnia 2007 r. Dla osób
będących w trudnej sytuacji materialnej ma zasto-
sowanie przepis § 29 ust. 2 rozporządzenia: „Dyrek-
tor komisji okręgowej może zwolnić z całości lub czę-
ści opłaty za egzaminy eksternistyczne ze wszyst-
kich lub niektórych zajęć edukacyjnych osobę o ni-
skich dochodach, na jej wniosek, w szczególności je-
śli dochód tej osoby nie jest większy niż kwoty,
o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 593, z póź. zm.)”.
Podstawą polskiego systemu oświaty jest kształ-
cenie w szkołach. W wyniku ukończenia szkoły uzy-
skuje się odpowiedni poziom wykształcenia. Młodzi
ludzie, którzy ukończyli gimnazjum (typ szkoły
wprowadzony w roku szkolnym 1999/2000), powin-
ni kontynuować naukę w ponadgimnazjalnych szko-
łach młodzieżowych lub szkołach dla dorosłych.
Osoby dorosłe, które ukończyły 8-letnią szkołę pod-
stawową lub szkołę ponadpodstawową należącą do
poprzedniego systemu kształcenia, również mogą
podejmować naukę w szkołach dla dorosłych wystę-
pujących w obowiązującym systemie kształcenia.
Obecnie, w dobie powszechnego dostępu do szkół,
uzyskiwanie świadectwa ukończenia szkoły ponad-
gimnazjalnej dla dorosłych w trybie egzaminów
eksternistycznych przez osoby dorosłe nie powinno
być traktowane jako alternatywa kształcenia szkol-
nego, lecz jako szczególny przypadek odstępstwa od
tego kształcenia w wyjątkowych sytuacjach, np.
zdrowotnych, uniemożliwiających naukę w szkole.
Tym bardziej nie powinno ono zastępować bezpłat-
nej nauki w szkole dla dorosłych poprzez kształce-
nie odpłatne, przygotowujące do egzaminów eks-
ternistycznych, prowadzone (semestralnie na wzór
szkół dla dorosłych) przez niepubliczne placówki
oświatowe.
Zatem Ministerstwo Edukacji Narodowej nie za-
blokowało rolnikom możliwości zdobycia wykształ-
cenia. Obowiązująca struktura szkolna zapewnia
drożność na wszystkich szczeblach kształcenia
oraz dostęp osobom dorosłym do wszystkich typów
szkół, w tym również kształcących w zawodach rol-
niczych. Dodatkowo istnieje możliwość zaliczania
w szkołach dla dorosłych prowadzących kształce-
nie zawodowe wyników kursów zawodowych reali-
zowanych w formach pozaszkolnych przez placów-
ki, które uzyskały akredytację kuratora oświaty.
Umożliwia to skracanie okresu kształcenia zawo-
dowego (zwolnienie z części zajęć edukacyjnych)
i zapewnia jego elastyczność.
Ponadto rolnicy mają możliwość sprostania wy-
maganiom UE w zakresie kwalifikacji zawodowych,
jeśli spełnią jedno z czterech kryteriów określonych
w stosownych rozporządzeniach ministra rolnictwa
i rozwoju wsi:
a) z dnia 22 września 2004 r. – w sprawie uzupeł-
nienia Sektorowego Programu Operacyjnego „Re-
strukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowe-
go” (Dz. U. z 2004 r. Nr 207, poz. 2117 – 3.1.2. działa-
nie 1.2: Ułatwianie startu młodym rolnikom),

b) z dnia 19 czerwca 2007 r. – w sprawie szczegó-
łowych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750),
tj. posiadają:
1) wykształcenie rolnicze zasadnicze zawodowe,
średnie lub wyższe, lub
2) tytuł kwalifikacyjny lub tytuł zawodowy, lub
tytuł zawodowy mistrza w zawodzie przydatnym do
prowadzenia działalności rolniczej i co najmniej
3-letni staż pracy w rolnictwie, lub
3) wykształcenie wyższe inne niż rolnicze i co
najmniej 3-letni staż pracy w rolnictwie albo wy-
kształcenie wyższe inne niż rolnicze i ukończone
studia podyplomowe w zakresie związanym z rolnic-
twem, albo wykształcenie średnie inne niż rolnicze
i co najmniej 3-letni staż pracy w rolnictwie, lub
4) wykształcenie podstawowe, gimnazjalne lub
zasadnicze zawodowe inne niż rolnicze i co najmniej
5-letni staż pracy w rolnictwie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie Krajowego Planu Rozdziału
Uprawnień do emisji dwutlenku węgla
na lata 2008–2012 we wspólnotowym systemie
handlu uprawnieniami do emisji (722)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Anny Bańkowskiej z dnia 16
stycznia br. dotyczącą „Krajowego planu rozdziału
uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–
–2012”, uprzejmie informuję, co następuje.
Po opublikowaniu projektu przedmiotowego
rozporządzenia, w ramach uzgodnień społecznych
i międzyresortowych, napłynęło bardzo wiele uwag,
z czego duża ich część dotyczy ilości uprawnień do
emisji przyznanych sektorowi energetycznemu.
Obecnie toczą się zaawansowane prace nad analizą
zgłoszonych uwag i ewentualnej modyfikacji rozpo-
rządzenia.
Jednocześnie należy pamiętać, że podział upraw-
nień na lata 2008–2012 pomiędzy poszczególne sek-
tory jest bardzo trudny, m.in. ze względu na fakt, że
Komisja Europejska decyzją z dnia 26 marca 2007 r.
(K(2007) 1295 wersja ostateczna) zmniejszyła o 26,7%
715
całkowity limit uprawnień do emisji dla Polski na
lata 2008–2012 z proponowanej przez Polskę puli
284,6 mln ton CO2 do wartości 208,5 mln upraw-
nień rocznie. Ze względu na tak dużą różnicę pomię-
dzy zapotrzebowaniem a przyznaną ilością upraw-
nień nie ma możliwości zaspokojenia roszczeń
wszystkich uczestników systemu handlu emisjami.
Bez względu na przyjętą metodologię zawsze będą
branże niezadowolone z otrzymanego przydziału.
W związku z tym przy ustalaniu metodologii roz-
działu uprawnień należy kierować się zarówno po-
żądanym efektem środowiskowym, jak i daleko idą-
cymi konsekwencjami gospodarczymi, jakie się
z tym wiążą. Konieczne jest w tym względzie zasto-
sowanie podejścia horyzontalnego i zintegrowanego
jako kluczowych dla oceny wpływu proponowanego
rozdziału uprawnień do emisji CO2 na poszczególne
sektory gospodarki. Ponadto, rozważając możliwe
skutki regulacji, konieczne jest zbilansowanie efek-
tów długookresowych do krótkookresowych, co wy-
nika z prowadzonej przez UE polityki wobec zmian
klimatu.
Ministerstwo Środowiska w ścisłej współpracy
z zainteresowanymi resortami, m.in. gospodarki
i skarbu państwa, opracowuje obecnie korekty do
projektu przedmiotowego rozporządzenia przy szcze-
gólnym uwzględnieniu wielkości limitu uprawnień
dla sektora energetycznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zabezpieczenia
środków kredytowych na finansowanie
budownictwa społecznego (731)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
zabezpieczenia środków kredytowych, nadesłaną
pismem z dnia 31 stycznia 2008 r. (znak: SPS-
-023-731/08), uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Budownictwo na wynajem o umiarkowanym
czynszu, adresowane do osób, które nie dysponują
dochodami umożliwiającymi zakup mieszkania na
wolnym rynku, jest od lat najważniejszym instru-
mentem państwowej i samorządowej polityki miesz-
kaniowej. Towarzystwa budownictwa społecznego
716
i spółdzielnie mieszkaniowe pełniące funkcje inwe-
storów mogą się ubiegać o preferencyjny kredyt ze
środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego,
który jest dotowany z budżetu państwa. W latach
1995–2008 budżet państwa przeznaczył na dofinan-
sowanie KFM ok. 4,2 mld zł. Dodatkowo państwo
poręcza i gwarantuje kredyty zaciągane na zasilenie
funduszu w międzynarodowych instytucjach finan-
sowych (Europejskim Banku Rozwoju Regionalnego
i Europejskim Banku Inwestycyjnym).
Niestety przyszłoroczny budżet państwa jest bar-
dzo napięty i trudno było w nim wygospodarować
środki niezbędne do zaspokojenia całości popytu na
środki kredytowe z KFM. Udało się przeznaczyć na
dofinansowanie funduszu kwotę 280 mln zł i obec-
nie nie ma możliwości zwiększenia tych środków.
Jednocześnie jednak chciałbym poinformować,
że decyzją ministra infrastruktury z dnia 17 grud-
nia 2007 r. KFM został zasilony dodatkową kwotą
w wysokości 128 160 tys. zł, pochodzącą z oszczęd-
ności powstałych w ubiegłym roku w Funduszu Do-
płat oraz w wyniku niższej realizacji refundacji pre-
mii gwarancyjnych oraz premii za systematyczne
oszczędzanie. Ta dodatkowa kwota, w powiązaniu
z przewidywanym na przyszły rok zasileniem budże-
towym i wolnymi środkami funduszu, pozwoliła na
ustalenie w projekcie planu finansowego Krajowego
Funduszu Mieszkaniowego na rok 2008 limitu kwa-
lifikacji wniosków na poziomie 686 mln zł (po zwe-
ryfikowaniu przez Bank Gospodarstwa Krajowego
przedsięwzięć kosztowych i powierzchniowych przed-
sięwzięć). Limit ten umożliwi zaspokojenie nominal-
nego zapotrzebowania kredytowego ponad połowy
wnioskodawców, chociaż należy pamiętać, że trak-
cie trwania procedury kredytowej część wniosko-
dawców rezygnuje z realizacji inwestycji, inni zaś
nie spełniają wymagań formalnych. W związku
z tym realny stopień zaspokojenia popytu na kredyt
będzie wyższy. Jednocześnie system oceny wnio-
sków pozwoli wyselekcjonować do finansowania
przedsięwzięcia o najwyższej użyteczności społecz-
nej i ekonomicznej.
Chciałbym ponadto zadeklarować, że Minister-
stwo Budownictwa uczestniczące w procedurze za-
twierdzania planu finansowego KFM na 2008 r. po-
dejmie starania zmierzające do wygospodarowania
w funduszu dodatkowych środków umożliwiających
zwiększenie tegorocznego limitu kwalifikacji przed-
sięwzięć inwestycyjno-budowlanych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie algorytmu podziału subwencji
oświatowej przydzielanej samorządom
na terenach słabo zaludnionych (745)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jerzego Antoniego Gosiew-
skiego (nr SPS-023-745/08) z dnia 31 stycznia br.
w sprawie „algorytmu dla subwencji oświatowej
przydzielanej dla samorządów na terenach słabo za-
ludnionych” – uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji i wyjaśnień.
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
(dotowaniem) szkół i placówek oświatowych finan-
sowane są z dochodów jednostek samorządu teryto-
rialnego. Jednym z dochodów samorządów teryto-
rialnych jest część oświatowa subwencji ogólnej.
Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) wysokość
części oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego ustala corocz-
nie ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną na część
oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich gmin,
powiatów i województw samorządowych ustala się
w wysokości łącznej kwoty części oświatowej sub-
wencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie
budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę
innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych
zadań oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy). Za-
planowana w ustawie budżetowej na rok 2008 łącz-
na kwota części oświatowej subwencji ogólnej wyno-
si 30 910 553 tys. zł. Została ona zwiększona – w po-
równaniu do kwoty subwencji oświatowej ujętej
w ustawie budżetowej na rok 2007 (28 204 949 tys. zł)
– o 2 705 604 tys. zł, tj. o 9,6%.
Część oświatową subwencji ogólnej – po odlicze-
niu rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli
się między jednostki samorządu terytorialnego
(art. 28 ust. 5) według zasad określanych corocznie
w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania (art. 28 ust. 6). Subwencja
oświatowa ustalana jest na dany rok kalendarzowy
i przekazywana jest do jednostek samorządu teryto-
rialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg
czynników i parametrów obrazujących specyfikę kształ-
towania składowych elementów subwencji w odnie-
sieniu zarówno do zadań szkolnych jak i zadań po-
zaszkolnych. Algorytm podziału subwencji oświato-
wej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej mo-

dyfikacji wynika z analizy wskaźników ekonomicz-
nych obrazujących przeciętne koszty kształcenia
i działalności szkół oraz placówek oświatowo-wy-
chowawczych. Algorytm podziału subwencji oświa-
towej uzależnia wysokość przyznawanych środków
od skali i struktury realizowanych zadań, mierzo-
nych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnie-
niem stopni awansu zawodowego nauczycieli, z wy-
łączeniem zadań związanych z dowozem uczniów
oraz zadań związanych z prowadzeniem przedszkoli
ogólnodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych
w przedszkolach z oddziałami integracyjnymi. Kon-
strukcja algorytmu opiera się na podstawowym za-
łożeniu, iż środki subwencyjne dzielone są według
kryteriów jednolitych i powszechnych, a zatem iden-
tycznych dla wszystkich jednostek samorządu tery-
torialnego. Uwzględnione w algorytmie regulacje
oparte są na rozwiązaniach polegających na zasto-
sowaniu zasady, że „pieniądz idzie za uczniem”, co
oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby
uczniów uczęszczających do szkół i placówek oświa-
towych prowadzonych bądź dotowanych przez po-
szczególne gminy, powiaty i województwa samorzą-
dowe. W celu doprecyzowania sposobu mierzenia
skali zadań oświatowych realizowanych przez po-
szczególne jednostki samorządu terytorialnego i do-
stosowania do nich wysokości subwencji algorytm
uzależnia tę wysokość od liczby uczniów przelicze-
niowych otrzymanej przez zastosowanie zróżnico-
wanych wag dla wybranych kategorii uczniów (wy-
chowanków) i określonych typów i rodzajów szkół
oraz wskaźnika korygującego, uwzględniającego stop-
nie awansu zawodowego nauczycieli. W formule al-
gorytmicznej podziału subwencji oświatowej pomię-
dzy jednostki samorządu terytorialnego wagi są ad-
dytywne, tj. jeżeli uczeń zalicza się do kilku wag, to
są one sumowane. Kwota standardu finansowego
„A”, czyli kwota subwencji oświatowej przypadająca
na jednego ucznia przeliczeniowego, jest swoistym,
kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia, jed-
nolitym dla wszystkich jednostek samorządu teryto-
rialnego, ustalanym co roku. Użyte w algorytmie
pojęcie ucznia przeliczeniowego oraz wartości wag
odpowiadają średnim statystycznym, podczas gdy
rzeczywiste zróżnicowanie jednostkowych kosztów
pomiędzy szkołami, nawet szkołami tego samego
typu w tej samej jednostce samorządu terytorialne-
go, jest ogromne i wynika z bardzo wielu szczegóło-
wych przyczyn. Należy podkreślić, że algorytm jest
jednak metodą statystyczną podziału subwencji i,
będąc kategorią ogólną, nie może uwzględniać wszyst-
kich lokalnych problemów występujących w jednost-
kach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby
swój uniwersalny charakter.
Z uwagi na wyższe jednostkowe koszty kształce-
nia uczniów w szkołach położonych na terenach sła-
bo zaludnionych (wiejskich i w miastach do 5000
mieszkańców) – spowodowane przede wszystkim
niższą liczebnością oddziałów oraz koniecznością
wypłat dodatków socjalnych (wiejskiego i mieszka-
717
niowego) dla nauczycieli szkół położonych na tere-
nach wiejskich oraz w małych miastach – w algo-
rytmie podziału subwencji oświatowej uwzględnio-
na została specyfika takich szkół położonych na
terenach wiejskich oraz w miastach do 5000 miesz-
kańców poprzez zastosowanie następujących para-
metrów:
— wagi P1 = 0,38 dla uczniów szkół podstawo-
wych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży zlokalizo-
wanych na terenach wiejskich lub w miastach do
5000 mieszkańców,
— dodatkowej wagi R = 0,12 – w ramach
wskaźnika Di (waga z tytułu zatrudnienia na-
uczycieli w szkołach lub placówkach zlokalizowa-
nych na terenach wiejskich lub w miastach do
5000 mieszkańców).
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu
terytorialnego na 2008 r. określone zostały na pod-
stawie:
— rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie sposobu podzia-
łu części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego w roku 2008 (Dz. U.
Nr 247, poz. 1825),
— danych dotyczących liczby uczniów (wycho-
wanków) w roku szkolnym 2007/2008, wykazanych
w systemie informacji oświatowej (według stanu na
dzień 30 września 2007 r. i dzień 10 października
2007 r.),
— danych dotyczących liczby nauczycieli poszcze-
gólnych stopni awansu zawodowego wykazanych w spra-
wozdaniach EN-3 (według stanu na dzień 10 września
2007 r.),
— danych zweryfikowanych przez organy prowa-
dzące (dotujące) szkoły i placówki.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej na rok 2008 dla poszczególnych jednostek
samorządu terytorialnego będą mogły być zwiększo-
ne ze środków 0,6% rezerwy subwencji oświatowej.
Podział środków finansowych z tej rezerwy dokony-
wany jest wyłącznie w oparciu o kryteria jej rozdy-
sponowania. Po ich uzgodnieniu odrębnym pismem
wszystkie jednostki samorządu terytorialnego zo-
staną poinformowane przez MEN o tytułach kryte-
riów, wymaganych dokumentach i terminach skła-
dania wniosków w zakresie poszczególnych kryte-
riów. Ponadto kryteria te zostaną zamieszczone na
stronie internetowej resortu edukacji narodowej
(www.men.gov.pl). Zainteresowane jednostki samo-
rządu terytorialnego, w tym gminy wiejskie, mało
zaludnione, prowadzące małe szkoły, będą mogły
występować do Ministerstwa Edukacji Narodowej
z wnioskami – spełniającymi wymogi określone
w kryteriach podziału rezerwy subwencji oświato-
718
wej – o zwiększenie części oświatowej subwencji
ogólnej na rok 2008.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
nałożonych na jednostki samorządu terytorialnego.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma przepi-
su, z którego wynikałoby, iż budżet państwa gwa-
rantuje w ramach części oświatowej subwencji ogól-
nej środki na pokrycie wszystkich wydatków na re-
alizację zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) środki nie-
zbędne na realizację zadań oświatowych, o których
mowa w ust. 2 tej ustawy, w tym na wynagrodzenia
nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placówek, za-
gwarantowane są w dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytu-
cji RP dochodami jednostek samorządu terytorial-
nego są dochody własne, subwencje ogólne (w tym
oświatowa) i dotacje celowe z budżetu państwa.
Oznacza to, iż część oświatowa subwencji ogólnej
jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jednostek
samorządu terytorialnego. Kształtowanie wysoko-
ści subwencji oświatowej dla poszczególnych jedno-
stek samorządu terytorialnego musi zatem uwzględ-
niać obiektywne wskaźniki, umożliwiające dokona-
nie podziału środków części oświatowej subwencji
według kryteriów jednolitych i powszechnych dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną, w swojej ocenie, potrzebę uzupełnie-
nia uzyskiwanych z budżetu państwa środków sub-
wencyjnych (część oświatowa subwencji ogólnej)
środkami pochodzącymi z dochodów własnych – tak
aby wszystkie wydatki związane z prowadzeniem
przez jednostki samorządu terytorialnego zadań
szkolnych i pozaszkolnych, przewidzianych w arku-
szach organizacyjnych opracowanych przez dyrekto-
rów szkół i placówek, mogły znaleźć swoje pokrycie
w środkach finansowych.
Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa
subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części
subwencji, nie jest instrumentem dla łagodzenia
różnic w poziomie dochodów pomiędzy poszczegól-
nymi jednostkami samorządu terytorialnego. Do
tego celu służy część wyrównawcza subwencji ogól-
nej, która jest jednym ze źródeł dochodów jednostek
samorządu terytorialnego. Zgodnie z przepisami
ustawy o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego takie czynniki, jak poziom dochodów po-
datkowych poszczególnych samorządów, niska gę-
stość zaludnienia, stopa bezrobocia znajdują swoje
odzwierciedlenie w wysokościach kwoty podstawo-
wej oraz kwoty uzupełniającej wchodzących w skład
części wyrównawczej subwencji ogólnej.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów pu-
blicznych trudno byłoby liczyć na rychłą znaczącą
poprawę poziomu subwencjonowania j.s.t., w tym
także gmin słabo zaludnionych, w omawianym za-
kresie. Nie byłoby również uzasadnione dla dokony-
wania restrukturyzacji systemu (algorytmu) sub-
wencjonowania jednostek samorządu terytorialne-
go, rozumianej jako zwiększenie wskaźników finan-
sowych dla gmin wiejskich, kosztem zmniejszenia
ww. wskaźników dla miast i powiatów. Należy też
zaznaczyć, że algorytm przedstawia jedynie metodę
podziału środków subwencyjnych pomiędzy jednost-
ki samorządu terytorialnego. Niezależnie jednak od
sposobu podziału tych środków część oświatowa
subwencji ogólnej dla każdej jednostki samorządu
terytorialnego stanowi jedną kwotę, a o sposobie jej
wydatkowania – zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego – de-
cyduje organ stanowiący jednostki samorządu tery-
torialnego.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
Pan Marszałka, że Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej podjęło działania związane z ewentualną zmia-
ną systemu podziału między jednostki samorządu
terytorialnego części oświatowej subwencji ogólnej.
W tym zakresie trwają dyskusje zarówno w środowi-
sku samorządowym, jak i naukowym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie braku regulacji prawnych
umożliwiających przekazanie przez podatnika
1% podatku dochodowego od osób fizycznych
na konkretnie określony cel (749)
Szanowny Panie Pośle! W związku z przekazaną
przy piśmie z dnia 31 stycznia 2008 r. Nr SPS-023-
-749/08 interpelacją Pani Poseł Jadwigi Wiśniew-
skiej w sprawie przekazywania 1% podatku na rzecz
organizacji pożytku publicznego bez możliwości
wskazania konkretnej osoby uprzejmie informuję, iż
w przedmiotowej sprawie w dniu 21 grudnia 2007 r.
resort finansów wydał komunikat o następującej
treści:
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych składanych przez osoby fi-

zyczne została wprowadzona ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i obowiązuje
od 1 stycznia 2007 r.
Jej celem było uproszczenie mechanizmu alo-
kacji 1% przez darczyńców polegające na tym, aby
to urząd skarbowy, a nie podatnik dokonywał
wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku
publicznego, o co wielokrotnie postulowano w la-
tach ubiegłych.
Powyższa zmiana zasad dokonywania wpłat z ty-
tułu 1% nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawie-
ni prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal
to podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obo-
wiązywała w poprzednim stanie prawnym. Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpo-
wiednio art. 14a w ustawie o zryczałtowanym po-
datku dochodowym od niektórych przychodów osią-
ganych przez osoby fizyczne, zmniejszenie podatku
należnego przysługiwało z tytułu dokonania wpłaty
na rzecz organizacji pożytku publicznego działającej
na podstawie ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie. Zatem wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
Nie ogranicza natomiast prawa podatnika do obda-
rowywania organizacji pożytku publicznego. Nie po-
mniejsza również roli, jaką organizacje pożytku pu-
blicznego odgrywają w życiu społecznym.
W konsekwencji w obecnym stanie prawnym po-
datnik, który chce podzielić się 1% swojego podatku
z organizacją pożytku publicznego, nie musi sam do-
konywać wpłaty na konto tej organizacji, a jedynie
w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym
(PIT-28, PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-38) podać
wysokość wnioskowanej (zadeklarowanej) wpłaty,
która nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej
1% podatku należnego, oraz dane pozwalające na
właściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku pu-
blicznego, tj. jej nazwę oraz numer wpisu do Krajo-
wego Rejestru Sądowego. Podatnik ma prawo wy-
brać tylko jedną organizację z zamieszczonych
w wykazie ogłoszonym do końca roku podatkowego
w drodze obwieszczenia przez ministra pracy i poli-
tyki społecznej w porozumieniu z ministrem spra-
wiedliwości (tj. ogłoszonym w obwieszczeniu mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 28 grudnia
2007 r. w sprawie wykazu organizacji mających sta-
tus organizacji pożytku publicznego na dzień 30 li-
stopada 2007 r., M. P. Nr 99, poz. 1078).
Powyższą zmianę zasad przekazywania 1% na
konto organizacji pożytku publicznego odzwiercie-
dla konstrukcja zeznań podatkowych za 2007 r.
Jednocześnie podatnik w składanym przez siebie
zeznaniu podatkowym może również podać dodatko-
we informacje, które w jego ocenie mogą mieć wpływ
719
na dystrybucję środków gromadzonych przez organi-
zację pożytku publicznego (np. na konkretny cel).
Informację tę podatnik będzie mógł zamieścić
w rubryce „Inne informacje, w tym ułatwiające kon-
takt z podatnikiem”, znajdującej się bezpośrednio
nad wnioskiem o przekazanie 1% podatku należne-
go, odpowiednio w: poz. 135 – PIT-28, poz. 311 –
PIT-36, poz. 107 – PIT-36L, poz. 123 – PIT-37, poz. 59
– PIT-38.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
Należy jednak pamiętać, że rozdysponowanie
środków przekazanych przez organ podatkowy po-
zostaje w wyłącznej gestii organizacji pożytku pu-
blicznego i powinno odbywać się w zgodzie z przed-
miotem działalności organizacji określonym w sta-
tucie oraz z przepisami prawa powszechnie obowią-
zującego.
Obecnie wyżej przytoczona treść komunikatu
jest zamieszczona w portalu internetowym Mini-
sterstwa Finansów (www.mf.gov.pl =>Administra-
cja Podatkowa => Aktualności => Archiwum =>
Wybierz miesiąc 2007 – grudzień).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż umożliwienie wskazania przez podatnika celu
szczegółowego 1% w składanym zeznaniu podatko-
wym wydaje się rozsądnym kompromisem godzą-
cym interesy zarówno organizacji pożytku publicz-
nego, osób objętych działalnością statutową organi-
zacji pożytku publicznego, jak i organów podatko-
wych odpowiedzialnych za przekazywanie środ-
ków na rachunki bankowe organizacji pożytku
publicznego. Powyższe stanowisko podziela rów-
nież minister pracy i polityki społecznej. W piśmie
z dnia 17 grudnia 2007 r. Nr DPP-I-073-33-TA/07
wyraził bowiem pogląd, iż przyjęcie powyższego roz-
wiązania pozwoli wypełnić dyspozycję ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie, zgod-
nie z którą podmiotem uprawnionym do otrzymy-
wania kwot z 1% jest organizacja pożytku publiczne-
go, a jednocześnie umożliwi organizacji pożytku
publicznego dokonanie skutecznej redystrybucji kwot
z 1% na szczegółowe cele zgodnie z przedmiotem
działalności określonym w statucie, w tym na rzecz
osób objętych tą działalnością.
Odnosząc się natomiast do kwestii ewentualnych
zmian w ustawach podatkowych w zakresie aloko-
wania 1%, uprzejmie wyjaśniam, iż z podjęciem de-
cyzji w tej sprawie należy zaczekać do czasu zakoń-
czenia pierwszej akcji związanej z przekazywaniem
1% za pośrednictwem urzędów skarbowych. Dopiero
na jej podstawie będzie można wyciągnąć ostatecz-
ne wnioski dotyczące jej przebiegu.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż nie ma pełnej
zgodności co do kierunku zmian ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych w zakresie unormo-
wań dotyczących 1%, potwierdzeniem czego było po-
siedzenie podkomisji stałej do spraw współpracy
z organizacjami pozarządowymi, które odbyło się
720
w dniu 6 lutego 2008 r. i było poświęcone omówieniu
funkcjonowania nowych zasad przekazywania 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych na rzecz
organizacji pożytku publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie ujęcia w podręcznikach historii daty
i miejsca: Wieluń, 1 września 1939 r., godz. 4.40,
jako początku hitlerowskiej agresji na Polskę
(752)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z kolej-
ną interpelacją Pana Posła Mieczysława Marcina
Łuczaka (SPS-023-752/08) w sprawie ujęcia w pod-
ręcznikach historii informacji o nalocie niemieckim
na Wieluń w dniu 1 września 1939 r. jako początku
hitlerowskiej agresji na Polskę uprzejmie wyja-
śniam:
Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) minister właściwy do spraw
oświaty i wychowania określa w drodze rozporzą-
dzenia podstawy programowe kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół, uwzględniając w szcze-
gólności zestawy celów i treści nauczania, umiejęt-
ności uczniów, a także zadania wychowawcze szkoły,
odpowiednio do poszczególnych etapów kształcenia
i typów szkół. Podstawa programowa oznacza obo-
wiązkowe, na danym etapie kształcenia, zestawy ce-
lów i treści nauczania oraz umiejętności, a także za-
dania wychowawcze szkoły, które są uwzględniane
odpowiednio w programach wychowania przedszkol-
nego i programach nauczania oraz umożliwiają
ustalenie kryteriów ocen szkolnych i wymagań eg-
zaminacyjnych.
W rozporządzeniu ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz. U. Nr 51, poz. 458, z późn. zm.) wśród treści
nauczania przedmiotów: historia i społeczeństwo
w szkole podstawowej i historia w gimnazjum wy-
mienia się m.in.: II wojnę światową, okupację, walkę
o niepodległość. Zgodnie z przepisami § 3 rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
5 lutego 2004 r. w sprawie dopuszczania do użytku
szkolnego programów wychowania przedszkolnego,
programów nauczania i podręczników oraz cofania
dopuszczenia (Dz. U. Nr 25, poz. 220) podręcznik
przeznaczony do kształcenia ogólnego powinien za-
wierać systematyczną prezentację wybranych treści
nauczania ujętych w podstawie programowej kształ-
cenia ogólnego, być poprawny pod względem mery-
torycznym, dydaktycznym, wychowawczym i języ-
kowym, a w szczególności uwzględniać aktualny
stan wiedzy naukowej, w tym metodycznej. Minister
właściwy do spraw oświaty i wychowania, w drodze
decyzji administracyjnej, dopuszcza do użytku szkol-
nego podręcznik, który uzyskał pozytywne opinie
czterech rzeczoznawców z listy prowadzonej przez
tego ministra.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie wyjaśniam,
że minister edukacji narodowej jest uprawniony do
określenia jedynie podstawy programowej kształce-
nia, w tym treści nauczania poszczególnych przed-
miotów. Dobór szczegółowego materiału nauczania
w zakresie poszczególnych przedmiotów należy na-
tomiast do autorów podręczników, którzy zobligo-
wani są m.in. do uwzględnienia w podręczniku ak-
tualnego stanu wiedzy.
Odpowiadając na poprzednią interpelację Pana
Posła Mieczysława M. Łuczaka, wyjaśnialiśmy, że
brak w niektórych podręcznikach do historii infor-
macji o nalocie niemieckim na Wieluń w dniu 1 wrze-
śnia 1939 r. może wynikać z faktu, iż dopiero publi-
kacja prof. T. Olejnika pt. Wieluń – polska Guernica,
das polnische Guernica wydana w 2004 r. oraz usta-
lenia Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciw Na-
rodowi Polskiemu – Instytutu Pamięci Narodowej
potwierdziły, iż atak ten nastąpił pięć minut przed
pierwszym strzałem z niemieckiego pancernika
Schleswig-Holstein na Westerplatte. Stąd też te
z podręczników do historii, które zostały dopuszczo-
ne do użytku szkolnego przed tą datą, mogą nie za-
wierać jeszcze informacji na ten temat.
Pragnę ponadto wyjaśnić, iż w świetle przepisów
ww. ustawy o systemie oświaty nauczyciel w realiza-
cji programu nauczania ma prawo wyboru takiego
podręcznika, który uważa za najwłaściwszy spośród
podręczników zatwierdzonych do użytku szkolnego.
Nauczyciel ma również prawo przekazywać uczniom
fakty i wydarzenia, których podręcznik nie zawiera,
a które w jego ocenie są istotne dla przedstawienia
danego zagadnienia, czy też w celu zapoznania
uczniów z aktualnym stanem wiedzy naukowej.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informu-
ję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej rozpoczęło
prace na przygotowaniem koncepcji zmian podsta-
wy programowej kształcenia ogólnego do poszcze-
gólnych typów szkół, standardów wymagań egza-
minacyjnych oraz modyfikacji procesu kształcenia
w szkołach. W związku z powyższym treść interpe-
lacji Pana Posła Mieczysława M. Łuczaka zostanie

przekazana zespołowi ekspertów, który będzie pro-
wadził prace nad opracowaniem nowej podstawy
programowej kształcenia w zakresie przedmiotu
historia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie dofinansowania pracodawcom
kosztów przygotowania zawodowego
młodocianych pracowników (769)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Teresy Piotrowskiej (nr SPS-
-023-769/08), w sprawie dofinansowania pracodaw-
com kosztów przygotowania zawodowego młodocia-
nych pracowników, uprzejmie wyjaśniam.
Sprawy dotyczące zatrudniania młodocianych
pracowników zostały uregulowane w ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, z późn. zm.). Na podstawie Kodeksu
pracy, Rada Ministrów wydała rozporządzenie
z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie przygotowania za-
wodowego młodocianych i ich wynagradzania
(Dz. U. Nr 60, poz. 278, z późn. zm.), zgodnie z któ-
rym pracodawca jest obowiązany zawrzeć z młodo-
cianym umowę o pracę na piśmie w celu przygoto-
wania zawodowego realizowanego w formie przy-
uczenia do wykonywania określonej pracy lub w for-
mie nauki zawodu.
Pracodawcom realizującym przygotowanie za-
wodowe z młodocianymi pracownikami przysługi-
wała „ulga uczniowska”, zgodnie z przepisami mini-
stra finansów wprowadzonymi w ustawach podatko-
wych. Ulgi te funkcjonowały od wielu lat i zostały
zlikwidowane 31 grudnia 2003 r., co oznaczało zli-
kwidowanie od 1 stycznia 2004 r. mechanizmu
wspierania finansowego pracodawców włączających
się w proces kształcenia zawodowego młodocianych
pracowników.
Ponieważ minister pracy i polityki społecznej nie
przejął, zgodnie z kompetencjami, tego zadania
wraz z kwotą wypłacaną przez urzędy skarbowe na
rzecz pracodawców, którzy zrealizowali szkolenie
młodocianych pracowników na podstawie umów o pra-
cę w celu przygotowania zawodowego, minister edu-
kacji narodowej, aby nie pozbawić pracodawców do-
721
tychczasowych środków finansowych, przejął zada-
nie jako tymczasowe rozwiązanie i wprowadził do
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)
przepis art. 70 b, umożliwiający pracodawcom za-
wierającym z młodocianymi pracownikami umowy
o pracę w celu przygotowania zawodowego otrzyma-
nie z budżetu państwa dofinansowania kosztów tego
kształcenia, poczynając od 1 stycznia 2004 r. Zada-
nie to minister edukacji narodowej nazwał, zgodnie
z zakresem ustawy o systemie oświaty, „dofinanso-
waniem pracodawcom kosztów kształcenia młodo-
cianych pracowników” i rokrocznie planuje je w bu-
dżecie państwa w ramach dotacji celowej dla praco-
dawców spełniających warunki określone w tej
ustawie. Należy podkreślić, że „dofinansowanie”
przysługuje pracodawcom, a nie szkołom i placów-
kom, które są finansowane w ramach subwencji
oświatowej.
Z powyższego wynika pozytywne stanowisko mi-
nistra edukacji narodowej, co do zasadności realiza-
cji zadania dofinansowania pracodawców zatrudnia-
jących młodocianych pracowników na zasadach
określonych w Kodeksie pracy.
Od 2006 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej po-
dejmuje działania mające na celu przekazanie tego
zadania ministrowi pracy i polityki społecznej. Nale-
ży podkreślić, że sprawy dotyczące zatrudniania
młodocianych pracowników regulują przepisy usta-
wy Kodeks pracy, natomiast sprawy dotyczące prze-
kazywania pracodawcom środków z Funduszu Pra-
cy z tytułu refundacji wynagrodzeń wypłacanych
młodocianym pracownikom i składek na ubezpie-
czenia społeczne od tych wynagrodzeń regulują
przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z póź.
zm.), których gospodarzem jest minister właściwy
do spraw pracy.
Zatem skreślenie art. 70b w ustawie o systemie
oświaty i wprowadzenie go do ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy umożliwiłoby
logiczne i spójne uporządkowanie przepisów w tym
zakresie i ułatwiło pracodawcom korzystanie z przy-
sługujących im praw.
Odnosząc się do kwestii szczegółowej dotyczącej
środków na realizację dofinansowania pracodawcom
kosztów przygotowania zawodowego młodocianych
pracowników w województwie kujawsko-pomorskim
uprzejmie informuję, że minister edukacji narodo-
wej pismem z 21 grudnia 2007 r., po dokonaniu we-
ryfikacji wymagalnych zobowiązań gmin w przed-
miotowym zakresie, wystąpił do ministra finansów
o zwiększenie budżetu wojewody kujawsko-pomor-
skiego o kolejną kwotę 5 051 453 zł, tj. kwotę wyni-
kającą ze zobowiązań wymagalnych gmin rzeczone-
go województwa. Zatem łącznie województwo ku-
jawsko-pomorskie na realizację dofinansowania
pracodawcom kosztów przygotowania zawodowego
młodocianych pracowników w roku 2007 otrzymało
kwotę w wysokości 15 334 610 zł. Ze sprawozdania
722
obejmującego stan wykorzystania środków z rezer-
wy celowej budżetu państwa przeznaczonej na reali-
zację ww. zadania w roku 2007 wynika, że z powyż-
szej kwoty wojewoda kujawsko-pomorski zwrócił do
Skarbu Państwa środki w wysokości 479 514,80 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie Europejskiego Centrum Solidarności
(786)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelacje panów posłów Jarosława Wałęsy (nr SPS-
-023-786/08 z dnia 31 stycznia br.) i Sławomira Neu-
manna (nr SPS-023-818/08 z dnia 4 lutego br.)
w sprawie projektu indywidualnego Budowa Euro-
pejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku, uprzej-
mie proszę Pana Marszałka o przyjęcie następują-
cych informacji.
Ocena strategiczna przedsięwzięć umieszczonych
na liście projektów indywidualnych do PO IiŚ opu-
blikowanej w dniu 5 października 2007 r. w „Moni-
torze Polskim” (Nr 69, poz. 757) dowiodła, że w pro-
jekt „Budowa Europejskiego Centrum Solidarności
w Gdańsku” jest przedsięwzięciem o ogromnym zna-
czeniu dla polskiej kultury. Zadanie ma strategiczny
charakter z punktu widzenia rozwoju społeczno-go-
spodarczego kraju, polityki kulturalnej i promocji
Polski poza granicami kraju. Dlatego też podjąłem
decyzję o rekomendacji projektu ministrowi rozwoju
regionalnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ilość pro-
jektów z zakresu infrastruktury kultury możliwych
do realizacji jest ograniczona wysokością alokacji
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
przypisanej na działanie 11.2: Rozwój oraz poprawa
stanu infrastruktury kultury o znaczeniu ponadre-
gionalnym Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko”. Tym samym chciałbym przypo-
mnieć, że lista projektów indywidualnych dla XI osi
priorytetowej PO IiŚ opublikowana w „Monitorze
Polskim” w całości wyczerpywała środki na rozwój
infrastruktury kultury w ramach Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”, co uniemoż-
liwiało realizację wielu istotnych z punktu widzenia
polityki kulturalnej państwa przedsięwzięć, które
zostały zgłoszone w trakcie konsultacji społecznych
ww. listy. Sytuację taką uznaję za niedopuszczalną,
zważywszy na fakt, że łączna wartość zadań zgło-
szonych do MKiDN w ramach konsultacji społecz-
nych listy indykatywnej znacząco przekracza sumę
przeznaczoną na to działanie.
Decyzja o ustaleniu dofinansowania dla przed-
miotowego projektu na obecnym poziomie wynika
jedynie z konieczności stworzenia rezerwy dla nie-
przewidzianych wydatków związanych z realizacją
projektów kluczowych (wynikających z różnic kur-
sowych, wzrostu kosztów realizacji etc.) oraz wygo-
spodarowania środków na tryb konkursowy. W mo-
jej opinii otwarta procedura konkursowa jest wła-
ściwsza ze względu na specyfikę inwestycji z zakre-
su kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. Kon-
kurs oparty o obiektywne kryteria selekcji projek-
tów umożliwi wybór przedsięwzięć najlepszych i naj-
rzetelniej przygotowanych. Pragnę podkreślić, że
decyzję o korekcie poziomu dofinansowania podją-
łem dla wszystkich projektów, które zostały reko-
mendowane na listę.
Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z zapi-
sami wytycznych ministra rozwoju regionalnego
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
toringu projektów, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju minister rozwoju regionalnego
może dwa razy do roku (w terminie do dnia 31 lipca
i do dnia 31 grudnia) aktualizować listę projektów
indywidualnych realizowanych w ramach krajowych
programów operacyjnych (dotyczy to również propo-
nowanych kwot dofinansowania).
Jednocześnie chciałbym przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie gwaran-
tuje przekazania środków EFRR na realizację przed-
sięwzięcia. Warunkiem uzyskania dofinansowania
dla projektu jest uzyskanie pozytywnego wyniku
oceny spełnienia kryteriów wyboru projektów, przy-
jętych przez komitet monitorujący PO IiŚ, jak rów-
nież w przypadku projektu ECS – pozytywnej decy-
zji Komisji Europejskiej.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie uznania przez premiera RP
gimnazjów za „przechowalnie dzieci
w trudnym wieku” (789)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Kempy (nr SPS-023-
-789/08) w sprawie uznania przez premiera RP gim-

nazjów za „przechowalnie dla dzieci w trudnym wie-
ku” uprzejmie informuję:
W klasie VI szkoły podstawowej jest przeprowa-
dzany sprawdzian poziomu opanowania umiejętno-
ści ustalonych w standardach wymagań, będących
podstawą przeprowadzenia sprawdzianu w ostatnim
roku nauki w szkole podstawowej. Jedną z głównych
funkcji sprawdzianu, oprócz dostarczenia informa-
cji o poziomie osiągnięć uczniów, jest ewaluacja szkół
podstawowych oraz diagnoza na progu gimnazjum.
Analiza wyników sprawdzianu służy tworzeniu me-
chanizmów poprawy jakości nauczania kolejnych
roczników oraz dostosowania nauczania do potrzeb
uczniów.
Wyniki sprawdzianów i egzaminów na progach
edukacyjnych (w tym egzaminu gimnazjalnego)
gromadzone w bazach danych przez kolejne lata
stanowią podstawę do systematycznej oceny i do-
skonalenia systemu edukacyjnego. Uzyskane w ten
sposób informacje stały się również impulsem do
podjęcia przez ministerstwo prac nad postawą pro-
gramową. Wśród założeń korekty podstawy pro-
gramowej znalazły się też rozwiązania zmierzające
do uczynienia z gimnazjum szkoły rozwijającej za-
interesowania uczniów, kształcącej umiejętności
kluczowe i społeczne, aktywność, samodzielność
i odpowiedzialność.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana
i Tadeusza Arkita
w sprawie zróżnicowania podstawy prawnej
ustalania wymiaru czasu zajęć
nauczycieli pedagogów, w zależności
od placówki, w jakiej są zatrudnieni (794)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Panów Posłów Witolda Kochana i Tade-
usza Arkita z dnia 4 lutego 2008 r., nr SPS-023-794/
08, w sprawie wymiaru czasu pracy nauczycieli pe-
dagogów uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko:
W świetle art. 42 ust. 1 i 2 oraz art. 42c ust. 1
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karty Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) czas
pracy nauczyciela zatrudnionego w pełnym wymia-
723
rze zajęć nie może przekraczać 40 godzin na tydzień,
rozłożonych na pięć dni pracy. Takie normy czasu
pracy bezwzględnie dotyczą wszystkich nauczycieli
niezależnie od rodzaju wykonywanej pracy czy ro-
dzaju placówki, w której nauczyciel świadczy pracę.
W ramach ustalonego czasu pracy i wynagrodzenia
każdy nauczyciel jest zobowiązany do realizacji:
1) zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opie-
kuńczych, prowadzonych bezpośrednio z uczniami
albo na ich rzecz, w wymiarze pensum określonym
w art. 42 ust. 3 Karty Nauczyciela lub ustalonym
przez dyrektora szkoły na podstawie art. 42 ust. 4a
Karty Nauczyciela albo przez organ prowadzący na
podstawie art. 42 ust. 7 Karty Nauczyciela,
2) innych czynności i zajęć wynikających z zadań
statutowych szkoły, ze szczególnym uwzględnieniem
zajęć opiekuńczych i wychowawczych wynikających
z potrzeb i zainteresowań uczniów,
3) zajęć i czynności związanych z przygotowa-
niem się do zajęć, samokształceniem i doskonale-
niem zawodowym.
Dla przeważającej większości nauczycieli zatrud-
nionych w szkołach i placówkach oświatowych wy-
miar pensum ustalony jest przepisem art. 42 ust. 3
Karty Nauczyciela i waha się 15–30 godzin tygo-
dniowo. Wśród grup nauczycieli, dla których ww.
przepis ustala wymiar pensum, w pkt 12 znajdują
się również nauczyciele poradni psychologiczno-pe-
dagogicznych, dla których pensum wynosi 20 godzin
tygodniowo.
Zadania poradni psychologiczno-pedagogicznych
określa rozporządzenie ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 11 grudnia 2002 r. w sprawie
szczegółowych zasad działania publicznych porad-
ni psychologiczno-pedagogicznych, w tym publicz-
nych poradni specjalistycznych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 5, poz. 46). Zgodnie z § 5 ust. 1 i 2 oraz § 6 za-
łącznika do rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej i sportu z dnia 11 grudnia 2002 r. w spra-
wie ramowego statutu publicznej poradni psycholo-
giczno-pedagogicznej, w tym publicznej poradni
specjalistycznej (Dz. U. Nr 223, poz. 1869), stano-
wiącego ramowy statut publicznej poradni psycho-
logiczno-pedagogicznej, szczegółową organizację
działania poradni w danym roku szkolnym określa
arkusz organizacji poradni, opracowany przez dy-
rektora poradni, z uwzględnieniem rocznego planu
pracy oraz planu finansowego poradni. W arkuszu
organizacji poradni zamieszcza się w szczególności:
liczbę pracowników poradni, w tym pracowników
zajmujących stanowiska kierownicze, oraz ogólną
liczbę godzin zajęć finansowanych ze środków przy-
dzielonych przez organ prowadzący. Statut poradni
określa zakres zadań pracowników pedagogicznych
oraz innych pracowników poradni, z uwzględnie-
niem w szczególności zadań realizowanych poza
poradnią w środowisku dzieci i młodzieży, w tym
w środowisku rodzinnym.
Jednak pomoc psychologiczno-pedagogiczna udzie-
lana jest dzieciom i młodzieży nie tylko w porad-
724
niach, ale również w przedszkolach, szkołach i in-
nych placówkach oświatowych. Szczegółowe uregu-
lowania w tym zakresie zawiera rozporządzenie mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 7 stycznia
2003 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji po-
mocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych
przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. Nr 11,
poz. 114). W świetle § 5 ust. 1, 2 i 5 rozporządzenia
pomoc psychologiczno-pedagogiczna:
— w przedszkolu jest organizowana w szczegól-
ności w formie:
1) zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompen-
sacyjnych, logopedycznych oraz innych zajęć o cha-
rakterze terapeutycznym;
2) zajęć psychoedukacyjnych dla rodziców;
3) porad, konsultacji i warsztatów dla rodziców
i nauczycieli,
— w szkole jest organizowana w szczególności
w formie:
1) zajęć dydaktyczno-wyrównawczych;
2) zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompen-
sacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych
oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym;
3) klas wyrównawczych,
4) klas terapeutycznych,
5) zajęć psychoedukacyjnych dla uczniów;
6) zajęć psychoedukacyjnych dla rodziców;
7) zajęć związanych z wyborem kierunku kształ-
cenia i zawodu;
8) porad dla uczniów;
9) porad, konsultacji i warsztatów dla rodziców
i nauczycieli,
— w placówce, stosownie do zakresu jej działa-
nia, jest organizowana w szczególności w formie:
1) zajęć dydaktyczno-wyrównawczych;
2) zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompen-
sacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych
oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym;
3) zajęć psychoedukacyjnych dla uczniów;
4) zajęć związanych z wyborem kierunku kształ-
cenia i zawodu;
5) porad dla uczniów;
6) porad, konsultacji i warsztatów dla rodziców
i nauczycieli.
Wyżej wymienione zajęcia z zakresu pomocy psy-
chologiczno-pedagogicznej w przedszkolach, szko-
łach i placówkach prowadzą nie tylko pedagodzy, ale
również psycholodzy, doradcy zawodowi, logopedzi
jak i nauczyciele zajęć edukacyjnych posiadający od-
powiednie przygotowanie specjalistyczne.
Zapotrzebowanie na zajęcia z zakresu pomocy
psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolach, szko-
łach i placówkach jest zróżnicowane w zależności od
uwarunkowań lokalnych i środowiskowych. Powie-
rzanie prowadzenia tych zajęć pedagogom, psycholo-
gom, doradcom zawodowym lub logopedom odbywa
się w związku z tym w dużym stopniu z uwzględnie-
niem obszaru kompetencji i kwalifikacji zawodo-
wych, jakie posiadają nauczyciele zajęć edukacyj-
nych zatrudnieni w tych szkołach i placówkach,
a także rodzaju indywidualnych potrzeb dzieci i mło-
dzieży ściśle związanych z konkretnym środowi-
skiem i konkretną placówką. Dlatego też ustawo-
dawca celowo przekazał kompetencje do określenia
liczby etatów pedagogów, psychologów, doradców
metodycznych i logopedów, a także ich wymiaru
zajęć obowiązkowych, prowadzonych bezpośred-
nio z uczniami i wychowankami, organowi prowa-
dzącemu szkołę. Zgodnie z art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty
Nauczyciela tygodniowy obowiązkowy wymiar go-
dzin zajęć dla tych nauczycieli określa organ prowa-
dzący szkołę lub placówkę po uzyskaniu opinii orga-
nu sprawującego nadzór pedagogiczny, a także – sto-
sownie do treści art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja
1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r.
Nr 79, poz. 854, z późn. zm.) – opinii związków za-
wodowych zrzeszających nauczycieli. Warto zatem
zwrócić uwagę, że zarówno kurator oświaty, jak
i związki zawodowe zrzeszające nauczycieli mają re-
alny wpływ na kształtowanie się przepisów stano-
wionych przez organ prowadzący w tym obszarze.
Pragnę ponadto podkreślić, że wbrew potocznym
poglądom istnieje znaczne zróżnicowanie zakresu
zadań pedagogów zatrudnionych w poradniach psy-
chologiczno-pedagogicznych oraz tych, którzy za-
trudnieni są w przedszkolach i szkołach. Jak wyni-
ka z przepisów ww. rozporządzeń, zadania nauczy-
cieli udzielających pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej w poradniach i szkołach są odmiennie zdefi-
niowane. Dla przykładu: poradnie oprócz realizowa-
nia zajęć z zakresu pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej wydają opinie oraz orzeczenia, do wydawania
których nie są uprawnieni nauczyciele udzielający
pomocy psychologiczno-pedagogicznej, zatrudnieni
w szkołach i placówkach. Ustawowe określenie pen-
sum zajęć prowadzonych bezpośrednio z uczniami
uzasadnia zatem również odmiennie zdefiniowany
charakter zadań realizowanych przez pedagogów
zatrudnionych w poradniach i w szkołach. Jednocze-
śnie w jednym i w drugim przypadku ustawodawca
nie różnicuje łącznego wymiaru czas pracy. Nie ule-
ga wątpliwości, że tygodniowy czas pracy zarówno
nauczycieli zatrudnionych w poradniach psycholo-
giczno-pedagogicznych, jak i w przedszkolach, szko-
łach i placówkach wynosi 40 godzin. Obowiązkiem
dyrektora przedszkola, szkoły, placówki, a także po-
radni psychologiczno-pedagogicznej jest efektywne
zagospodarowanie – poprzez wyznaczenie zadań do
realizacji – całego czasu pracy nauczyciela.
W związku z powyższym obecnie w tym zakre-
sie nie przewiduje się nowelizacji ustawy Karta Na-
uczyciela.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie siedziby
Polskiej Grupy Energetycznej (796)
W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka, znak:
SPS-023-796/08, z dnia 31.01.2008 r., za pośrednic-
twem którego została przesłana interpelacja pana
posła Mariusza Grada z dnia 10.01.2008 r. w spra-
wie siedziby Polskiej Grupy Energetycznej, przed-
stawiam stanowisko Ministerstwa Skarbu Państwa
w przedmiotowej kwestii.
Uprzejmie informuję, iż Walne Zgromadzenie
Polskich Sieci Elektroenergetycznych SA w dniu
7.09.2007 r. powzięło uchwałę w sprawie zmiany sta-
tutu tej spółki polegającej na zmianie nazwy pod-
miotu na: PGE Polska Grupa Energetyczna SA
i zmianie siedziby spółki na miasto Lublin. Przed-
miotowa uchwała została zarejestrowana w sądzie
rejestrowym w dniu 25.10.2007 r. i od tego dnia for-
malnie siedzibą spółki jest miasto Lublin.
Polska Grupa Energetyczna została utworzona
9 maja 2007 r. W jej skład weszło 11 spółek elektro-
energetycznych o łącznej wartości majątku ok.
38 mld zł. Większość spółek z Grupy Kapitałowej
poza Zespołem Elektrowni Dolna Odra SA oraz Gru-
pą BOT Górnictwo i Energetyka SA umiejscowiona
jest we wschodniej części kraju. Obecnie prowadzo-
na jest w grupie kapitałowej restrukturyzacja orga-
nizacyjna, mająca na celu zwiększenie efektywności
funkcjonowania.
Za sprawne funkcjonowanie organizacyjne spół-
ki, w tym decyzje co do usytuowania budynków sie-
dziby spółki, jest odpowiedzialny Zarząd PGE Pol-
ska Grupa Energetyczna SA. Należy jednocześnie
wskazać, iż minister skarbu państwa, działając jako
walne zgromadzenie oraz rada nadzorcza tego pod-
miotu, zgodnie z art. 3751 Kodeksu spółek handlo-
wych, nie mogą wydawać zarządowi wiążących pole-
ceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
725
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie systemu pomocy materialnej
dla uczniów (797)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jerzego Antoniego Gosiew-
skiego (SPS-023-797/08) w sprawie systemu pomocy
materialnej dla uczniów, uprzejmie informuję:
Narodowy Program Stypendialny stworzył pod-
stawy polityki pomocy materialnej świadczonej
uczniom, których sytuacja materialna i życiowa
może spowodować zagrożenie zaprzestania realiza-
cji obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki, ogra-
niczenie aspiracji edukacyjnych, odstąpienie od edu-
kacji na wyższych poziomach nauczania. Narodowy
Program Stypendialny wspiera także dzieci i mło-
dzież szczególnie uzdolnione.
Program zakłada wyzwolenie aktywności spo-
łecznej wielu podmiotów wspierających edukację
dzieci i młodzieży oraz przyjęcie takich rozwiązań
prawnych, które gwarantują skuteczność podejmo-
wanych działań.
Zadaniem programu jest również wskazanie
i wzmocnienie istniejących i przygotowywanych roz-
wiązań legislacyjnych oraz organizacyjnych, umoż-
liwiających rozszerzenie zasięgu i zakresu pomocy
o charakterze edukacyjnym. Dlatego niezbędna jest
identyfikacja różnorodnych, realizowanych obecnie
programów wsparcia materialnego dla uczniów i two-
rzenie warunków do realizacji tej pomocy przez jak
najszerszą grupę podmiotów – jednostki samorządu
terytorialnego, organizacje pozarządowe, osoby
prawne i fizyczne.
Zgodnie z powyższym programem objęte są na-
stępujące obszary działania:
— pomoc materialna udzielana uczniom, słucha-
czom i wychowankom na podstawie ustawy o syste-
mie oświaty w ramach systemu edukacji;
— pomoc materialna realizowana na podstawie
programów rządowych;
— programy realizowane z wykorzystaniem
wspólnotowych środków publicznych;
— działania umożliwiające i generujące aktyw-
ność podmiotów innych niż rządowe w zakresie
udzielania pomocy edukacyjnej dla uczniów (w tym
wspieranie działań jednostek samorządu terytorial-
nego oraz organizacji pozarządowych).
Pomoc taka jest udzielana w formie stypendiów
szkolnych i zasiłków szkolnych, a także w ramach
realizacji programów rządowych dotyczących okre-
ślonych problemów edukacyjnych.
Realizowana przez resort edukacji pomoc skiero-
wana do uczniów ma charakter wsparcia edukacyj-
nego, nakierowanego na rozwiązywanie określonych
726
problemów edukacyjnych uczniów, wynikających
nie tylko z trudnej sytuacji materialnej, ale również
sytuacji rodzinnej, problemów w nauce, chęci popra-
wy swoich umiejętności i poszerzenia wiedzy.
W okresie czerwiec–październik 2007 r. realizowa-
ny był rządowy program pomocy uczniom w 2007 r.
„Dofinansowanie zakupu podręczników dla dzieci roz-
poczynających roczne przygotowanie przedszkolne lub
naukę w klasach I–III szkoły podstawowej i w klasach
I–III ogólnokształcącej szkoły muzycznej I stopnia
oraz dofinansowanie zakupu jednolitego stroju dla
uczniów szkół podstawowych i gimnazjów”.
Rozwiązania organizacyjne w zakresie pomocy
materialnej o charakterze edukacyjnym dla uczniów
dostosowywane są do charakteru udzielanej po-
mocy.
Sprawy związane ze stypendiami szkolnymi
i zasiłkami są realizowane jako zadanie własne
gminy (na podstawie rozdziału 8a ustawy o syste-
mie oświaty), które jest dofinansowywane z budże-
tu państwa.
Decyzje o przyznaniu stypendiów lub zasiłków
mają charakter decyzji administracyjnych i nie
mogą być przekazywane do realizacji przez dyrekto-
rów szkół lub inne podmioty. Pomoc ta ma charak-
ter stałego wsparcia i jest zadaniem realizowanym
w każdym roku szkolnym. Ważne jest, że samorządy
w wielu przypadkach przeznaczają dodatkowe środ-
ki na tę formę pomocy, uzupełniając w ten sposób
dotację z budżetu państwa i rozszerzając zakres
udzielanych stypendiów.
Natomiast w przypadku programów rządowych
nakierowanych na rozwiązanie problemów określo-
nej grupy odbiorców realizatorami są szkoły, do któ-
rych uczęszczają uczniowie. W tych przypadkach dy-
rektorzy szkół, wychowawcy, nauczyciele najlepiej
znają lokalne potrzeby uczniów, ich sytuację eduka-
cyjną. Ponieważ programy te mają charakter okre-
sowy i są skumulowane zazwyczaj w czasie kilku
miesięcy, realizatorzy muszą mieć możliwość szyb-
kiego dotarcia z informacją do potencjalnych odbior-
ców, a często osoby je realizujące muszą również
przełamywać bariery wstydu beneficjentów.
W celu minimalizowania formalności w uzyska-
niu wsparcia o charakterze edukacyjnym resort
edukacji stosuje kryteria dostępu do pomocy analo-
giczne do kryteriów przyjętych przez pomoc społecz-
ną. Beneficjent pomocy udzielanej na podstawie
ustawy o systemie oświaty lub programów rządo-
wych przedstawia oświadczenie o wysokości docho-
dów w rodzinie lub zaświadczenie o korzystaniu
z pomocy społecznej, może również złożyć zaświad-
czenie o wysokości uzyskiwanych dochodów.
Funkcjonujący od kilku lat system wsparcia edu-
kacyjnego dla uczniów jest ważnym elementem
w przełamywaniu barier w dostępie do edukacji,
zwiększaniu ambicji edukacyjnych, zapobieganiu
przedwczesnego wypadania z systemu szkolnego.
Jest on ściśle związany z karierą szkolną i rozwo-
jem edukacyjnym dzieci i młodzieży. Obecne rozwią-
zanie umożliwia także realizację niesłychanie waż-
nego postulatu społecznego – integracji działań lo-
kalnego środowiska wokół problemów uczniów. Sta-
nowi to pierwszy, ważny krok na drodze do dalszego
ułatwiania rodzinom znajdującym się w trudnej sy-
tuacji materialnej pozyskiwania pomocy o charakte-
rze edukacyjnym.
Podkreślenie odrębności takich działań od po-
mocy o charakterze socjalnym jest istotne również
z punktu widzenia skuteczności wykorzystywania
tych środków. Powinny być one przeznaczone na
rozwój edukacyjny uczniów.
Wcześniejsze doświadczenia polskie i zagranicz-
ne wskazują na specyfikę wykorzystywania pomocy
materialnej przez rodziny znajdujące się w trudnej
sytuacji materialnej – bardzo często pomoc taka jest
przeznaczona w pierwszej kolejności na potrzeby ży-
ciowe rodzin, co utrwala tym samym istniejącą sy-
tuację społeczną i ekonomiczną osób korzystających
z pomocy. W takim działaniu potrzeby edukacyjne
uczniów traktowane są jako drugoplanowe, których
rozwiązanie nie jest niezbędne dla funkcjonowania
poszczególnych członków rodziny. Tymczasem z per-
spektywy społecznej należy dołożyć starań do przeła-
mania stereotypu osoby utrzymującej się ze środków
z pomocy socjalnej. Najlepszym sposobem wycho-
dzenia z takiego stanu jest inwestowanie w rozwój
edukacyjny dzieci ze środowisk biednych.
Zatem biorąc pod uwagę ww. fakty, Ministerstwo
Edukacji Narodowej będzie dążyło do dalszego roz-
woju pomocy o charakterze edukacyjnym skierowa-
nej do uczniów, przy zachowaniu bliskiej współpracy
z resortem polityki społecznej – w zakresie zapew-
nienia również bezpieczeństwa socjalnego, czego
przykładem może być realizacja rządowego progra-
mu pomocy państwa w dożywianiu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie nowych problemów,
które powstałyby w przypadku wprowadzenia
bonów oświatowych (799)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jerzego Gosiewskiego z dnia
21 stycznia br. (SPS-023-799/08) w sprawie projektu

wprowadzenia bonu edukacyjnego, uprzejmie Pana
Marszałka informuję:
W Polsce dyskusje o bonie edukacyjnym trwają
od początku lat 90. Od 1994 r. bon funkcjonuje na
terenie gminy Kwidzyn, przynosząc bardzo pozy-
tywne skutki. W tym okresie w Kwidzynie podniósł
się poziom pracy szkół i doszło do wyraźnej popra-
wy szans edukacyjnych dzieci ze środowisk o mniej-
szym potencjale kulturowym. W kilku innych jed-
nostkach samorządu terytorialnego również wpro-
wadzono mechanizmy umożliwiające dzielenie po-
między szkoły środków finansowych przeznaczo-
nych na finansowanie oświaty lub też trwają obec-
nie nad nimi prace.
Warto także zauważyć, iż również część oświa-
towa subwencji ogólnej dzielona jest pomiędzy jed-
nostki samorządu terytorialnego w oparciu o me-
chanizm, w którym stosuje się formę bonu. W algo-
rytmie podziału subwencji oświatowej podstawo-
wym parametrem jest finansowy standard A po-
działu subwencji (zwany bonem oświatowym), tj. kwo-
ta części oświatowej subwencji ogólnej przypadają-
ca na jednego ucznia przeliczeniowego oraz system
wag korygujących tę kwotę w odniesieniu do uczniów
(wychowanków) poszczególnych typów i rodzajów
szkół oraz placówek oświatowych. Liczba uczniów
i wychowanków jest więc głównym parametrem, od
którego zależy wysokość otrzymywanej przez sa-
morządy terytorialne subwencji oświatowej. Nato-
miast taki mechanizm nie jest obecnie powszech-
nie stosowany podczas kształtowania przez władze
samorządowe planów finansowych poszczególnych
szkół (placówek).
W ramach koncepcji bonu edukacyjnego plano-
wane jest więc stworzenie ram prawnych sprzyjają-
cych dzieleniu przez samorządy lokalne środków fi-
nansowych na edukację za pomocą bonu oświatowe-
go od 2011 r., rozpoczynając w 2008 r. od promocji
dobrych praktyk oraz przygotowania odpowiednich
materiałów informacyjnych dla samorządów teryto-
rialnych.
Niezbędne przy wdrażaniu przez poszczególne
samorządy terytorialne koncepcji bonu wydaje się
rzetelne wyliczenie standardowych kosztów kształ-
cenia pojedynczego ucznia w danym typie i rodzaju
szkoły na określonym terenie. Stąd też przed wpro-
wadzeniem bonu niezbędne będzie określenie przez
daną jednostkę samorządu terytorialnego wysoko-
ści finansowanego ze środków publicznych standar-
du edukacyjnego oraz kosztów jego realizacji w szko-
łach różnych typów. Wydaje się, iż wartość bonu po-
winna również uwzględniać lokalne uwarunkowa-
nia. Wprowadzenie do lokalnej oświaty koncepcji
bonu oświatowego otworzy obszar wolności i aktyw-
ności edukacyjnej obywateli, uruchomi mechanizmy
rynku edukacyjnego i związanej z nim konkurencyj-
ności pomiędzy szkołami, pozwoli szkole na uzyska-
nie większej autonomii. Szkoły zmuszone będą do
ciągłego doskonalenia swojej pracy, aby zaintereso-
wać swoją ofertą coraz większą grupę uczniów i ich
727
rodziców. Warto zauważyć, że w takim systemie po-
prawa jakości pracy będzie mieć bardzo rzeczywisty
charakter, a weryfikacja poziomu pracy szkoły na-
stępować będzie mogła nie tylko poprzez admini-
stracyjne procedury, ale również poprzez konfronta-
cję oferty szkoły z oczekiwaniami uczniów i rodzi-
ców. Szkoła będzie więc musiała dbać o uzyskanie
i utrzymanie zaufania środowiska, w którym działa.
Prace nad koncepcją bonu edukacyjnego rozpo-
czynają się. Pierwsze propozycje proponowanych
rozwiązań będą mogły zostać przedstawione po
przeprowadzeniu zapowiedzianych konsultacji, dys-
kusji i rozmów z przedstawicielami samorządu te-
rytorialnego, z partnerami społecznymi reprezen-
tującymi środowiska oświatowe oraz z parlamenta-
rzystami. Pragnę jednocześnie zapewnić Pana
Marszałka, że zawarte w interpelacji wątpliwości
i zagrożenia związane z ideą bonu edukacyjnego
zostaną wykorzystane w toku dalszych prac nad tą
koncepcją.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie waloryzacji kaucji gwarancyjnej
wpłaconej przez najemcę
przed 12 listopada 1994 r. (800)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację Pana Posła Jerzego Gosiewskiego z dnia
31 stycznia br., znak: SPS-023-800/08, w sprawie wa-
loryzacji kaucji gwarancyjnej wpłaconej przed 12 li-
stopada 1994 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Rozliczenia kaucji regulują przepisy ustawy z dnia
21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, miesz-
kaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cy-
wilnego (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 31,
poz. 266 z późn. zm.).
Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy kaucja wpłacona
przed dniem 12 listopada 1994 r., pomniejszona
o ewentualne należności wynajmującego z tytułu
najmu, podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia
opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez
najemcę. Oznacza to, że wynajmujący obowiązany
jest zwrócić najemcy kaucję bez obowiązku jej walo-
ryzacji.
Najemcy mogą jednak domagać się jej zwrotu
w wysokości zwaloryzowanej wedle ogólnych reguł,
728
wynikających z prawa cywilnego, tj. na podstawie
art. 358¹ § 3 Kodeksu cywilnego w brzmieniu:
„W razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza
po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważe-
niu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia
społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnie-
nia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalo-
ne w orzeczeniu lub w umowie.”
Pogląd taki podzielił Sąd Najwyższy w uchwale
z dnia 26 września 2002 r., sygn. akt III CZP 58/02.
Ponadto należy poinformować, że w dniu 15 grud-
nia 2004 r. została uchwalona ustawa o zmianie
ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
(Dz. U. Nr 249, poz. 1833). W noweli ustawy nie
przewidziano zmiany obowiązującego przepisu doty-
czącego zwrotu kaucji wpłaconej przed 12 listopada
1994 r., bowiem pozwala on najemcy występować
z pozwem do sądu o waloryzację kaucji. Jedynie to
sąd może właściwie ocenić zasadność i ewentualnie
wysokość waloryzacji kaucji w poszczególnych przy-
padkach, biorąc pod uwagę interesy stron z uwzględ-
nieniem zasad współżycia społecznego.
Należy także dodać, że w całym okresie powojen-
nym przed zmianami w gospodarce mieszkaniowej
wprowadzonymi w 1994 r. właściciele wynajmowa-
nych mieszkań, jak również budżet państwa dopła-
cali do utrzymania domów, w których najem lokali
regulowały przepisy b. ustawy Prawo lokalowe.
Czynsz ustalany centralnie, płacony przez na-
jemców pokrywał zaledwie ok. 30% kosztów utrzy-
mania budynków z mieszkaniami podlegającymi
przepisom b. ustawy Prawo lokalowe, a pozostałe
ok. 70% pokrywali właściciele tych domów, w tym
budżet państwa.
Nie bez znaczenia jest także fakt, że zaintere-
sowani nabywają mieszkania od gminy z zastoso-
waniem ulg wynoszących często ponad 80% war-
tości lokalu. Gmina jako właściciel nie jest zobo-
wiązana do stosowania ulg przy sprzedaży lokalu,
tym bardziej tak dużych. Zapewne część kwoty bo-
nifikaty należałoby uznać za zwaloryzowaną kau-
cję i wówczas ją uznać ją za zwróconą w dniu
sprzedaży lokalu.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że nie przewiduje się
zmian przepisów dotyczących zwrotu kaucji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Sławomira Neumanna
w sprawie planowanego zmniejszenia
dofinansowania przeznaczonego na budowę
Europejskiego Centrum Solidarności
w Gdańsku (818)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelacje Panów Posłów Jarosława Wałęsy
(nr SPS-023-786/08 z dnia 31 stycznia br.) i Sławo-
mira Neumanna (nr SPS-023-818/08 z dnia 4 lutego
br.), w sprawie projektu indywidualnego Budowa
Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku,
uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie nastę-
pujących informacji.
Ocena strategiczna przedsięwzięć umieszczonych
na Liście projektów indywidualnych do PO IiŚ opu-
blikowanej w dniu 5 października 2007 r. w „Moni-
torze Polskim” (Nr 69, poz. 757) dowiodła, że w pro-
jekt Budowa Europejskiego Centrum Solidarności
w Gdańsku jest przedsięwzięciem o ogromnym zna-
czeniu dla Polskiej kultury. Zadanie ma strategicz-
ny charakter z punktu widzenia rozwoju społeczno
– gospodarczego kraju, polityki kulturalnej i promo-
cji Polski poza granicami kraju. Dlatego też podją-
łem decyzję o rekomendacji projektu Ministrowi
Rozwoju Regionalnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ilość pro-
jektów z zakresu infrastruktury kultury możliwych
do realizacji jest ograniczona wysokością alokacji
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
przypisanej na działanie 11.2 Rozwój oraz poprawa
stanu infrastruktury kultury o znaczeniu ponadre-
gionalnym Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i Środowisko”. Tym samym chciałbym przypo-
mnieć, że Lista projektów indywidualnych dla XI osi
priorytetowej PO IiŚ opublikowana w „Monitorze
Polskim”, w całości wyczerpywała środki na rozwój
infrastruktury kultury w ramach Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i Środowisko”, co uniemoż-
liwiało realizację wielu istotnych z punktu widzenia
polityki kulturalnej państwa przedsięwzięć, które
zostały zgłoszone w trakcie konsultacji społecznych
ww. listy. Sytuację taką uznaję za niedopuszczalną
zważywszy na fakt, że łączna wartość zadań zgło-
szonych do MKiDN w ramach konsultacji społecz-
nych listy indykatywnej znacząco przekracza sumę
przeznaczoną na to działanie.
Decyzja o ustaleniu dofinansowania dla przed-
miotowego projektu na obecnym poziomie wynika
jedynie z konieczności stworzenia rezerwy dla nie-
przewidzianych wydatków związanych z realizacją
projektów kluczowych (wynikających z różnic kur-
sowych, wzrostu kosztów realizacji etc.) oraz wygo-
spodarowania środków na tryb konkursowy. W mo-
jej opinii otwarta procedura konkursowa jest wła-
ściwsza ze względu na specyfikę inwestycji z zakre-

su kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. Kon-
kurs oparty o obiektywne kryteria selekcji projek-
tów umożliwi wybór przedsięwzięć najlepszych i naj-
rzetelniej przygotowanych. Pragnę podkreślić, że
decyzję o korekcie poziomu dofinansowania podją-
łem dla wszystkich projektów, które zostały reko-
mendowane na listę.
Ponadto, uprzejmie informuję, że zgodnie z zapi-
sami Wytycznych Ministra Rozwoju Regionalnego
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
toringu projektów, zgodnych z art. 28 ust. 1 Ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 roku o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju Minister Rozwoju Regionalnego
może dwa razy do roku (w terminie do dnia 31 lipca
i do dnia 31 grudnia) aktualizować listę projektów
indywidualnych realizowanych w ramach krajowych
programów operacyjnych (dotyczy to również propo-
nowanych kwot dofinansowania).
Jednocześnie, chciałbym przypomnieć, że umiesz-
czenie projektu na liście indykatywnej nie gwaran-
tuje przekazania środków EFRR na realizację przed-
sięwzięcia. Warunkiem uzyskania dofinansowania
dla projektu jest uzyskanie pozytywnego wyniku
oceny spełnienia kryteriów wyboru projektów, przy-
jętych przez Komitet Monitorujący PO IiŚ, jak rów-
nież w przypadku projektu ECS – pozytywnej decy-
zji Komisji Europejskiej.
Z poważaniem,
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca,
Kazimierza Moskala i Stanisława Ożoga
w sprawie szkodliwego wpływu napojów
energetyzujących na młodzież (829)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Zbigniewa Chmielow-
ca, Kazimierza Moskala i Stanisława Ożoga (SPS-
-023-829/08) w sprawie szkodliwego wpływu na-
pojów energetyzujących na młodzież, uprzejmie
wyjaśniam.
Sklepiki szkolne prowadzone są przez ajentów,
którzy wynajmują lokale użytkowe na terenie danej
placówki od organu prowadzącego szkołę. Najczę-
ściej osobą podpisującą umowę z ajentem szkolnego
sklepiku (za zgodą organu prowadzącego) jest dy-
rektor szkoły. Podpisując umowę z najemcą, dyrek-
729
tor szkoły powinien określić profil sprzedawanych
produktów żywnościowych w sklepiku. Coraz czę-
ściej w umowach z ajentami zawarty jest wymóg ofe-
rowania produktów sprzyjających prawidłowemu
rozwojowi dzieci i młodzieży. Jednocześnie szkoły
i placówki angażowane są w akcje promujące zdro-
wy styl życia oraz zdrowe odżywianie przez organy
prowadzące i organizacje pozarządowe.
W niektórych krajach Unii Europejskiej ucznio-
wie nie mają dostępu do energetyzujących napojów,
gumy do żucia, czekoladek, cukierków, chipsów,
chrupek i solonych orzeszków, a w stołówkach nie
można podawać parówek i hamburgerów. Do walki
z niezdrową żywnością sprzedawaną w szkołach
włączyła się również Polska. Podczas narad organi-
zowanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej
dla kuratorów oświaty i pracowników nadzoru pe-
dagogicznego wielokrotnie poruszany był problem
asortymentu oferowanego w sklepikach szkolnych.
Najczęściej oferowane w nich produkty zgodne są
z upodobaniami uczniów, lecz nie zawsze sprzyjają
właściwemu odżywianiu. Część szkół, martwiąc się
o zdrowie swoich uczniów, wprowadziła zakaz sprze-
daży chipsów, słodkich gazowanych i energertyzują-
cych napoi i żywności typu fast-food.
Kreowaniu szkoły jako miejsca prowadzenia wła-
ściwej edukacji żywieniowej sprzyjają obowiązujące
podstawy programowe zawierające międzyprzed-
miotową ścieżkę edukacji prozdrowotnej, dobrze
przygotowani do realizacji zadań z zakresu edukacji
prozdrowotnej i promocji zdrowia nauczyciele, ak-
tywność instytucji wspierających szkołę i upowszech-
nianie doświadczeń działalności szkół promujących
zdrowie.
W podstawie programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszcze-
gólnych typach szkół uwzględniona została ścież-
ka międzyprzedmiotowa: edukacja prozdrowotna
(Dz. U. z 2002 r. Nr 51, poz. 458, z późn. zm), której
celem jest kształtowanie zdrowego stylu życia i inspi-
rowanie harmonijnego rozwoju. Treści nauczania za-
warte w tej zintegrowanej formie edukacji związane
z edukacja żywieniową dotyczą między innymi:
— stylu życia i jego związku ze zdrowiem i cho-
robą,
— zasad racjonalnego żywienia w różnych okre-
sach życia oraz znaczenia żywienia w zapobieganiu
chorobom,
— skutków niewłaściwego odchudzania – składu
żywności, układania jadłospisów, ich różnic ze wzglę-
du na kulturę, wiek, stan zdrowia, rodzaj pracy,
— higieny produkcji i przechowywania, przeno-
szenia i przechowywania żywności,
— wyboru produktów spożywczych sprzyjają-
cych zdrowiu i ich przechowywania,
— praw konsumenta żywności.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w szkołach
i placówkach oświatowych w 2006 r. został wdrożo-
ny rządowy program „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania”. Wspiera on gminy w wypełnianiu za-
730
dań własnych o charakterze obowiązkowym w za-
kresie dożywiania dzieci oraz zapewniania posiłku
osobom jego pozbawionym, ze szczególnym uwzględ-
nieniem osób z terenów objętych wysokim poziomem
bezrobocia i ze środowisk wiejskich. Celem tego pro-
gramu jest również rozwój w gminach bazy żywie-
niowej, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb
dzieci i młodzieży. Realizacja tego programu, poza
zapobieganiem niedożywieniu, umożliwia promowa-
nie racjonalnego sposobu odżywiania i stanowi ele-
ment edukacji żywieniowej.
Sposób żywienia i jakość zdrowotna żywności
w istotny sposób wpływają na rozwój fizyczny, psy-
chiczny, samopoczucie i stan zdrowia człowieka.
Kształtowanie postaw młodych ludzi wobec spraw
dotyczących żywienia jest ważnym zadaniem, w któ-
rego realizacji obok rodziców powinny uczestniczyć
środowisko społeczne, służba zdrowia, szkoła i środ-
ki masowego przekazu.
Ze względu na dbałość o zdrowie i dobro
uczniów kontynuowane są prace nad kreowaniem
właściwej roli sklepików szkolnych na terenie pla-
cówek oświatowych, z uwzględnieniem odpowied-
niej dla dzieci i młodzieży oferty asortymentu tych
punktów. Problem ten w 2008 r. będzie nadal po-
ruszany podczas narad z kuratorami oświaty oraz
w ramach realizacji:
— międzyprzedmiotowej ścieżki: edukacja proz-
drowotna;
— nauczania przedmiotów biologii i chemii;
— realizacji w szkołach autorskich programów
w zakresie edukacji prozdrowotnej i promocji
zdrowia;
— działań szkół promujących zdrowie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie nierównego dostępu do środków
w ramach programu
„Promesa ministra kultury
i dziedzictwa narodowego” (841)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani poseł Gabrieli Masłowskiej (nr SPS-
-023-841/08) z dnia 4 lutego 2008 r., w sprawie za-
sad naboru wniosków w ramach programu „Prome-
sa Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego”
uprzejmie informuję, iż nabory do programów mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego przeprowa-
dzane są na podstawie rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu
zadań objętych mecenatem państwa wykonywa-
nych przez samorządowe instytucje filmowe i insty-
tucje kultury oraz udzielanie dotacji na te zadania
(z późn. zmianami) oraz regulaminów poszczegól-
nych programów. Po ostatniej nowelizacji rozporzą-
dzenia z dnia 29.12.2007 r. terminy naboru wnio-
sków w roku 2008 zaplanowano na 31 stycznia oraz
31 maja.
Szeroki katalog programów, w ramach których
istnieje możliwość współfinansowania wkładu wła-
snego projektu w ramach programu „Promesa”,
uniemożliwia ustalenie terminów naboru wniosków
dogodnych dla beneficjentów wszystkich progra-
mów. Ponadto na etapie przygotowania projektu
rozporządzenia nie było możliwe uzyskanie infor-
macji o planowanych terminach naboru od wszyst-
kich instytucji zarządzających poszczególnymi pro-
gramami. W przypadku niektórych instytucji zarzą-
dzających regionalnymi programami operacyjnymi
dokładne terminy naborów nie zostały ustalone do
dnia dzisiejszego.
Pragnę również podkreślić, iż zgodnie z zapisa-
mi regulaminu „Promesa Ministra Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego” jednym z obowiązkowych za-
łączników jest „wypełniony wniosek właściwy dla
odpowiedniego programu lub funduszu europejskie-
go wraz z kopią wymaganych w tym wniosku za-
łączników”. Tym samym w momencie składania
wniosku na „Promesę Ministra” załącznik stano-
wiący wypełniony wniosek właściwy nie musi być
złożony do danego programu lub funduszu europej-
skiego.
Ta sama zasada dotyczy umowy na współfinan-
sowanie zadania z funduszy europejskich. Pragnę
podkreślić, iż zgodnie z zapisami regulaminu „pro-
mesa nie może być przyznana na projekt, który
w chwili złożenia wniosku do programu „Promesa
Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego” po-
siada podpisaną umowę na współfinansowanie za-
dania z funduszy europejskich. Kluczowy jest ter-
min podpisania umowy o dofinansowanie z fundu-
szu europejskiego, który musi być późniejszy niż
termin podpisania umowy o finansowanie w ra-
mach programu „Promesa Ministra Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego”.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zmiany systemu finansowania oświaty (842)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Tomasza Kuleszy (nr SPS-
-023-842/08) w sprawie podjęcia działań zmierzają-
cych do zmiany systemu finansowania oświaty,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informa-
cji i wyjaśnień.
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
(dotowaniem) przez jednostki samorządu teryto-
rialnego szkół i placówek oświatowych finansowa-
ne są z dochodów jednostek samorządu terytorial-
nego. Jednym z dochodów samorządów terytorial-
nych jest część oświatowa subwencji ogólnej. Zgod-
nie z art. 27 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) wysokość
części oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego ustala corocz-
nie ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną na
część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich
gmin, powiatów i województw samorządowych
ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświa-
towej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta
w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygo-
wanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany
realizowanych zadań oświatowych (art. 28 ust. 1
ww. ustawy). Część oświatową subwencji ogólnej
– po odliczeniu rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28
ust. 2) – dzieli się między jednostki samorządu te-
rytorialnego (art. 28 ust. 5) według zasad określa-
nych corocznie w rozporządzeniu ministra właści-
wego do spraw oświaty i wychowania (art. 28 ust. 6).
Subwencja oświatowa ustalana jest na dany rok
kalendarzowy i przekazywana jest do jednostek sa-
morządu terytorialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg czyn-
ników i parametrów obrazujących specyfikę kształ-
towania składowych elementów subwencji w odnie-
sieniu zarówno do zadań szkolnych, jak i do zadań
pozaszkolnych. Algorytm podziału subwencji oświa-
towej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej
modyfikacji wynika z analizy wskaźników ekono-
micznych obrazujących przeciętne koszty kształce-
nia i działalności szkół oraz placówek oświatowo-
-wychowawczych. Algorytm podziału subwencji oświa-
towej uzależnia wysokość przyznawanych środków
od skali i struktury realizowanych zadań, mierzo-
nych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnie-
731
niem stopni awansu zawodowego nauczycieli, z wy-
łączeniem zadań związanych z dowozem uczniów
oraz zadań związanych z prowadzeniem przedszko-
li ogólnodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych
w przedszkolach z oddziałami integracyjnymi. Kon-
strukcja algorytmu opiera się na podstawowym za-
łożeniu, iż środki subwencyjne dzielone są według
kryteriów jednolitych i powszechnych, a zatem iden-
tycznych dla wszystkich JST. Uwzględnione w algo-
rytmie regulacje oparte są na rozwiązaniach polega-
jących na zastosowaniu zasady mówiącej, że „pie-
niądz idzie za uczniem”, co oznacza naliczanie sub-
wencji na podstawie liczby uczniów uczęszczających
do szkół i placówek oświatowych prowadzonych
bądź dotowanych przez poszczególne gminy, powia-
ty i województwa samorządowe. W celu doprecyzo-
wania sposobu mierzenia skali zadań oświatowych
realizowanych przez poszczególne JST i dostosowa-
nia do nich wysokości subwencji algorytm uzależnia
tę wysokość od liczby uczniów przeliczeniowych
otrzymanej przez zastosowanie zróżnicowanych wag
dla wybranych kategorii uczniów (wychowanków)
i określonych typów i rodzajów szkół oraz wskaźni-
ka korygującego, uwzględniającego stopnie awansu
zawodowego nauczycieli. W formule algorytmicznej
podziału subwencji oświatowej pomiędzy JST wagi
są addytywne, tj. jeżeli uczeń zalicza się do kilku
wag, to są one sumowane. Kwota standardu finanso-
wego „A”, czyli kwota subwencji oświatowej przypa-
dająca na jednego ucznia przeliczeniowego, jest swo-
istym kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia,
jednolitym dla wszystkich JST, ustalanym co roku.
Użyte w algorytmie pojęcia ucznia przeliczeniowe-
go oraz wartości wag odpowiadają średnim staty-
stycznym, podczas gdy rzeczywiste zróżnicowanie
jednostkowych kosztów pomiędzy szkołami, nawet
szkołami tego samego typu w tej samej jednostce
samorządu terytorialnego, jest ogromne i wynika
z bardzo wielu szczegółowych przyczyn. Należy
podkreślić, że algorytm jest jednak metodą staty-
styczną podziału subwencji i będąc kategorią ogól-
ną, nie może uwzględniać wszystkich lokalnych
problemów występujących w jednostkach samorzą-
du terytorialnego, bowiem zatraciłby swój uniwer-
salny charakter.
Z uwagi na wyższe jednostkowe koszty kształce-
nia uczniów w szkołach położonych na terenach
wiejskich i w miastach do 5000 mieszkańców, spo-
wodowane przede wszystkim niższą liczebnością od-
działów oraz koniecznością wypłat dodatków socjal-
nych (wiejskiego i mieszkaniowego) dla nauczycieli
szkół położonych na terenach wiejskich oraz w ma-
łych miastach, w algorytmie podziału subwencji
uwzględniona została specyfika takich szkół położo-
nych na terenach wiejskich oraz w miastach do 5000
mieszkańców poprzez zastosowanie następujących
parametrów:
— wagi P1 = 0,38 dla uczniów szkół podstawo-
wych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży zlokalizo-
732
wanych na terenach wiejskich lub w miastach do
5000 mieszkańców,
— dodatkowej wagi R = 0,12 – w ramach wskaź-
nika Di – dla uczniów szkół zlokalizowanych na te-
renach wiejskich lub w miastach do 5000 miesz-
kańców.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez: Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
nałożonych na jednostki samorządu terytorialnego.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma przepi-
su, z którego wynikałoby, iż budżet państwa gwa-
rantuje w ramach części oświatowej subwencji ogól-
nej środki na pokrycie wszystkich wydatków na re-
alizację zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ww. ustawy
o systemie oświaty środki niezbędne na realizację
zadań oświatowych, o których mowa w ust. 2 tej
ustawy, w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz
utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane są
w dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami
jednostek samorządu terytorialnego są dochody
własne, subwencje ogólne (w tym oświatowa) i dota-
cje celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część
oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze
źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialne-
go. Kształtowanie wysokości subwencji oświatowej
dla poszczególnych jednostek samorządu terytorial-
nego musi zatem uwzględniać obiektywne wskaźni-
ki, umożliwiające dokonanie podziału środków czę-
ści oświatowej subwencji według kryteriów jednoli-
tych i powszechnych dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną, w swojej ocenie, potrzebę uzupełnie-
nia uzyskiwanych z budżetu państwa środków sub-
wencyjnych (część oświatowa subwencji ogólnej)
środkami pochodzącymi z dochodów własnych – tak
aby wszystkie wydatki związane z prowadzeniem
przez JST zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewi-
dzianych w arkuszach organizacyjnych opracowa-
nych przez dyrektorów szkół i placówek, mogły zna-
leźć swoje pokrycie w środkach finansowych.
Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa
subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części
subwencji, nie jest instrumentem dla łagodzenia
różnic w poziomie dochodów pomiędzy poszczegól-
nymi jednostkami samorządu terytorialnego. Do
tego celu służy część wyrównawcza subwencji ogól-
nej, która jest jednym ze źródeł dochodów JST. Zgod-
nie z przepisami ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego czynniki takie jak poziom
dochodów podatkowych poszczególnych samorzą-
dów, niska gęstość zaludnienia, stopa bezrobocia
znajdują swoje odzwierciedlenie w wysokościach
kwoty podstawowej oraz kwoty uzupełniającej wcho-
dzących w skład części wyrównawczej subwencji
ogólnej.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów pu-
blicznych trudno byłoby liczyć na rychłą znaczącą
poprawę poziomu subwencjonowania JST, w tym
także gmin wiejskich, w omawianym zakresie. Nie
byłoby również uzasadnione dokonywanie restruk-
turyzacji systemu (algorytmu) subwencjonowania
JST, rozumianej jako zwiększenie wskaźników fi-
nansowych dla gmin wiejskich, kosztem zmniejsze-
nia ww. wskaźników dla miast i powiatów. Należy
też zaznaczyć, że algorytm przedstawia jedynie
metodę podziału środków subwencyjnych pomię-
dzy jednostki samorządu terytorialnego. Nieza-
leżnie jednak od sposobu podziału tych środków
część oświatowa subwencji ogólnej dla każdej jed-
nostki samorządu terytorialnego stanowi jedną
kwotę, a o sposobie jej wydatkowania – zgodnie
z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego – decyduje organ stanowiący
jednostki samorządu terytorialnego.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej ustalone na dany rok dla poszczególnych jed-
nostek samorządu terytorialnego mogą być zwięk-
szone jedynie ze środków 0,6% rezerwy subwencji
oświatowej. Podział środków finansowych z tej re-
zerwy dokonywany jest corocznie wyłącznie na pod-
stawie kryteriów jej rozdysponowania – po ich
uzgodnieniu ze stroną samorządową Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej podjęło działania związane
z ewentualną zmianą systemu podziału części oświa-
towej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu te-
rytorialnego. W tym zakresie trwają obecnie dysku-
sje zarówno w środowisku samorządowym, rządo-
wym, jak i naukowym. Nowe zasady podziału części
oświatowej subwencji ogólnej będą obowiązywały od
1 stycznia 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie zwiększenia uprawnień
do emisji dwutlenku węgla dla BOT
Elektrownia Bełchatów SA (847)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Artura Ostrowskiego z dnia
22 stycznia br. dotyczącą zwiększenia uprawnień do
emisji CO2 dla BOT Elektrownia Bełchatów w związ-
ku z projektem rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie przyjęcia „Krajowego planu rozdziału
uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–
–2012” we wspólnotowym systemie handlu upraw-
nieniami do emisji z dnia 20 grudnia 2007 r., uprzej-
mie informuję, co następuje.
Po opublikowaniu projektu przedmiotowego roz-
porządzenia w ramach uzgodnień społecznych i mię-
dzyresortowych napłynęło bardzo wiele uwag,
z czego duża ich część dotyczy ilości uprawnień do
emisji przyznanych sektorowi energetycznemu.
Obecnie toczą się zaawansowane prace nad analizą
zgłoszonych uwag i ewentualnej modyfikacji rozpo-
rządzenia.
Jednocześnie należy pamiętać, że podział upraw-
nień na lata 2008–2012 pomiędzy poszczególne sek-
tory jest bardzo trudny, m.in. ze względu na fakt, że
Komisja Europejska decyzją z dnia 26 marca 2007 r.
(K/2007/ 1295 wersja ostateczna) zmniejszyła o 26,7%
całkowity limit uprawnień do emisji dla Polski na
lata 2008–2012 z proponowanej przez Polskę puli
284,6 mln ton CO2 do wartości 208,5 mln upraw-
nień rocznie. Ze względu na tak dużą różnicę pomię-
dzy zapotrzebowaniem a przyznaną ilością upraw-
nień nie ma możliwości zaspokojenia roszczeń wszyst-
kich uczestników systemu handlu emisjami. Bez
względu na przyjętą metodologię zawsze będą bran-
że niezadowolone z otrzymanego przydziału. W związ-
ku z tym przy ustalaniu metodologii rozdziału
uprawnień należy kierować się zarówno pożądanym
efektem środowiskowym, jak i daleko idącymi kon-
sekwencjami gospodarczymi, jakie się z tym wiążą.
Konieczne jest w tym względzie zastosowanie podej-
ścia horyzontalnego i zintegrowanego jako kluczo-
wych dla oceny wpływu proponowanego rozdziału
uprawnień do emisji CO2 na poszczególne sektory
gospodarki. Ponadto, rozważając możliwe skutki re-
gulacji, konieczne jest zbilansowanie efektów długo-
okresowych do krótkookresowych, co wynika z pro-
wadzonej przez UE polityki wobec zmian klimatu.
Ministerstwo Środowiska w ścisłej współpracy
z zainteresowanymi resortami, m.in. gospodarki
i Skarbu Państwa, opracowuje obecnie korekty do pro-
733
jektu przedmiotowego rozporządzenia przy szczegól-
nym uwzględnieniu wielkości limitu uprawnień dla
sektora energetycznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów Krzysztofa Brejzy
i Grzegorza Roszaka
w sprawie kryteriów wyboru projektów
w ramach Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (848)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji Panów Posłów Krzysztofa Brejzy i Grze-
gorza Roszaka, przesłanej przez Pana Marszałka
przy piśmie nr SPS-023-848/08 z dnia 4 lutego br.,
w sprawie kryteriów wyboru projektów Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013, uprzej-
mie informuję, że kryteria wyboru projektów na
podstawie mierzalnych wskaźników oceny wpro-
wadzone zostały tylko w dwóch działaniach wspie-
rających rozwój infrastruktury technicznej i spo-
łecznej na wsi.
Na ogólny budżet PROW 2007–2013 wynoszący
17 217 817 tys. euro, kwestionowane kryterium oce-
ny projektów odnoszące się do wskaźnika podstawo-
wego dochodu podatkowego gminy w przeliczeniu
na 1 mieszkańca, dotyczy tylko działań „Odnowa
i rozwój wsi” oraz „Podstawowe usługi dla gospo-
darki i ludności wiejskiej”, z alokacją środków odpo-
wiednio 589 580 tys. euro i 1 471 440 tys. euro.
Ponadto uprzejmie informuję, że ww. kryterium
oceny nie decyduje o wysokości przyznanych środ-
ków. Kryterium to jest jednym z wielu mierzalnych
wskaźników przyjętych w procesie oceny projektów
i nie jest wcale wskaźnikiem decydującym o przyję-
ciu projektu do realizacji, a jedynie współdecyduje
o miejscu na liście rankingowej projektów w danym
naborze.
Pragnę przypomnieć, że nadrzędnym celem wspie-
rania rozwoju regionalnego poprzez fundusze Unii
Europejskiej jest wyrównywanie istniejących dys-
proporcji gospodarczych i społecznych pomiędzy po-
szczególnymi regionami. Pomoc, co do zasady, po-
winna być kierowana zatem do regionów biedniej-
szych borykających się z problemami społecznymi
i strukturalnymi.
Takie podejście, respektujące zasadę uprzywile-
jowania gmin biedniejszych w dostępie do środków
pomocowych UE, zastosowane zostało w ww. dwóch
działaniach PROW 2007–2013, delegowanych do wdro-
734
żenia przez samorządy województw i jest przez sa-
morządy akceptowane.
Samorządy gmin w procesie oceny projektów i usta-
lania listy rankingowej mogą uzyskać dodatkowo
maksymalnie 2 punkty („Odnowa i rozwój wsi”) lub
4 punkty („Podstawowe usługi dla gospodarki i lud-
ności wiejskiej”), jeżeli dochód podatkowy gminy,
w której jest planowana realizacja operacji w przeli-
czeniu na 1 mieszkańca, obliczany zgodnie z przepi-
sami o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego, kształtuje się odpowiednio na poziomie nie
więcej niż 75% lub 50% średniej krajowej.
Natomiast samorządy gmin o wysokich docho-
dach na 1 mieszkańca mogą uzyskać punkty (1 lub
2 odpowiednio) i podwyższyć swoje szanse w ubiega-
niu się o pomoc na wdrożenie projektów w ramach
tych dwóch działań, jeżeli wnioskowana kwota dofi-
nansowania projektu, na każdym etapie jego reali-
zacji, będzie wynosić nie więcej niż 50% kosztów
kwalifikowalnych. Ustalane przez samorządy woje-
wództw tzw. kryterium regionalne, za które będą
przyznawane dodatkowe 2 punkty, równoważyć może
również preferencje uzyskane przez gminy z tytułu
niskich dochodów na 1 mieszkańca.
Ponadto uprzejmie informuję Panów Posłów, że
przyjęte zasady oceny i selekcji projektów były sze-
roko konsultowane z organizacjami społecznymi
i samorządowymi, w tym między innymi z samorzą-
dami województw i Komisją Wspólną Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego.
Przekazując powyższe chciałbym podkreślić, że
wybrane wskaźniki oceny projektów, decydujące
o miejscu na liście rankingowej projektów w danym
naborze wniosków, w działaniach PROW 2007–2013
„Odnowa i rozwój wsi” oraz „Podstawowe usługi dla
gospodarki i ludności wiejskiej”, są zgodne z przyję-
tą polityką rozwoju regionalnego i są społecznie ak-
ceptowane. Natomiast wybór wskaźników oceny
projektów, który satysfakcjonowałby wszystkie gmi-
ny, jest niemożliwy.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie nowelizacji przepisów prawnych
w zakresie uznania odpowiedzialności
dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego
za szkody wyrządzone na tych plantacjach
przez zwierzynę łowną, jak również
zakwalifikowania plantacji
wierzby energetycznej jako uprawy rolnej (851)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła Jarosława Rusieckiego z dnia
14 stycznia 2008 r., skierowaną do ministra środo-
wiska przy piśmie Pana Marszałka z dnia 4 lutego
2008 r., nr SPS-023-851/08, w sprawie odszkodowań
za szkody wyrządzone przez zwierzynę na planta-
cjach wierzby energetycznej, uprzejmie informuję,
co następuje.
Ustawodawca wskazał odpowiedzialność dzier-
żawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego za szkody
wyrządzone przez określone zwierzęta łowne w upra-
wach i płodach rolnych oraz powstałe podczas wyko-
nywania polowania.
Rzeczywiście ustawa z dnia 13 października
1995 r. Prawo łowieckie nie określa definicji upraw
i płodów rolnych, stąd stało się to przedmiotem zain-
teresowania Sądu Najwyższego, który dokonał roz-
strzygnięcia tej kwestii, chociaż orzeczenia w tym
zakresie były dotychczas rozbieżne.
Sąd Najwyższy w 1994 r. stwierdził, że uprawą
rolną są „wszelkiego rodzaju uprawy prowadzone na
gruncie rolnym, które są efektem działalności czło-
wieka związanej ściśle z produkcyjną funkcją ziemi
jako środka produkcji”.
Odmienne rozstrzygnięcie zapadło w wyroku
z 4 lipca 2002 r. (I CKN 795/00) – Sąd Najwyższy
zawęził definicję uprawy rolnej do uprawy typowej.
Jednakże w ostatniej uchwale z dnia 27 listopa-
da 2007 r. podjętej w powiększonym składzie 7 sę-
dziów Sąd Najwyższy stwierdził, że uprawą rolną
jest każda uprawa prowadzona na gruncie rolnym
(podobnie jak w wyroku z 2005 r.), a więc należało-
by do takich upraw zaliczyć również plantację
wierzby energetycznej prowadzoną na gruncie rol-
nym. Uzasadnienie tej uchwały, pozwalające na
wypracowanie jednoznacznego stanowiska, nie jest
jeszcze znane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Pawła Grasia
w sprawie inwestycji drogowej znanej
pod nazwą beskidzka droga integracyjna (853)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Pawła Grasia z dnia 22 stycz-
nia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 4 lute-
go 2008 r., znak: SPS-023-853/08, w sprawie re-
alizacji inwestycji pod nazwą: beskidzka droga
integracyjna, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Inwestycja pod nazwą: beskidzka droga inte-
gracyjna będzie stanowić ciąg, mający zastąpić ist-
niejącą drogę krajową nr 52, przebiegający przez
miejscowości Kozy, Kęty, Andrychów, Wadowice
i Kalwarię Zebrzydowską. Kierując się wynikami
od dawna prowadzonych analiz i prac studialnych,
jak również przeprowadzonych konsultacji społecz-
nych nad rozwiązaniami dotyczącymi skali i zakre-
su przebudowy drogi krajowej nr 52, resort infra-
struktury stoi na stanowisku, że przebudowa trasy
powinna objąć cały odcinek od Bielska-Białej do
Głogoczowa, po nowym terenie. Droga ta charakte-
ryzuje się bowiem równomiernym, bardzo wysokim
natężeniem ruchu na granicy przepustowości. Po-
nadto specyfiką tej drogi są małe odległości między
położonymi w jej ciągu miastami. Z tego też powo-
du zasadne jest, aby modernizacją został objęty
cały ww. odcinek. Należy bowiem zauważyć, iż wy-
konanie inwestycji punktowej, np. budowa jednej
obwodnicy, nie spowoduje poprawy warunków ru-
chu na przedmiotowym odcinku.
Z uwagi na istotne znaczenie tej drogi w układzie
komunikacyjnym Polski południowej oraz planowa-
ne połączenie jej z drogą ekspresową S1 zostały pod-
jęte intensywne prace zmierzające do przygotowa-
nia tej inwestycji. Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad, jak słusznie zauważył Pan Poseł,
skierowała do władz samorządowych, na których te-
renie planowana jest budowa obwodnic i przebudo-
wa drogi krajowej nr 52 i które jednocześnie dekla-
rowały wsparcie dla tego etapu prac przygotowaw-
czych, projekt porozumienia. Zgodnie z przyjętymi
założeniami przedmiotowa inwestycja miałaby być
współfinansowana przez samorządy w zakresie do-
tyczącym opracowania dokumentacji i materiałów
niezbędnych do uzyskania decyzji o ustaleniu lokali-
zacji drogi. Jednakże należy podkreślić, iż większą
część kosztów, gdyż aż ponad 70%, będzie ponosić
GDDKiA. Do chwili obecnej porozumienia z władza-
mi samorządowymi nie zostały jednak podpisane.
Zgodnie z ostatnimi założeniami decyzja w sprawie
ewentualnego współfinansowania i ustalenia wiel-
kości udziału poszczególnych gmin zostanie podjęta
po rozstrzygnięciu ogłoszonego przetargu na opra-
735
cowanie dokumentacji projektowej beskidzkiej drogi
integracyjnej.
Ponadto uprzejmie informuję, że proces przygo-
towania inwestycji zostanie znacznie przyspieszony.
Przewiduje się, że już w połowie bieżącego roku zo-
stanie przygotowana analiza wielowariantowa, któ-
ra pozwoli pod koniec 2008 r. na złożenie do wojewo-
dy małopolskiego wniosku o wydanie decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia. Na koniec 2009 r. planowane jest
uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi, a w ko-
lejnym roku pozwolenia na budowę. W świetle po-
wyższego można przypuszczać, iż jeżeli wszystkie
zaangażowane podmioty dołożą starań, to budowa
beskidzkiej drogi integracyjnej będzie mogła zostać
zrealizowana w latach 2012–2014.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości zmiany art. 12 ust. 1
pkt 5 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach, w zakresie utrzymania czystości
na chodnikach (857)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Siedlaczka, znak
SPS-023-857/08, w sprawie możliwości zmiany
art. 12 ust. 1 pkt 5 projektu ustawy o utrzymania
czystości i porządku w gminach, uprzejmie przeka-
zuję poniższe wyjaśnienia.
Na wstępie pragnę zauważyć, że projekt ustawy,
o którym mowa w interpelacji pana posła, był przy-
gotowywany w b. Ministerstwie Budownictwa w okre-
sie poprzedniej kadencji Sejmu RP i nie zmieniał
obowiązujących uregulowań odnoszących się do
kwestii sprzątania chodnika zarówno w zakresie
podmiotowym, jak i przedmiotowym. W świetle po-
wyższego chciałbym zatem wyrazić swoją opinię do-
tyczącą zadanego pytania, z uwzględnieniem aktu-
alnych przepisów ustawy z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach
(Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowią-
zek uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych zanie-
czyszczeń z chodników położonych wzdłuż nierucho-
mości należy do właściciela nieruchomości, przy
czym obowiązek ten został dwojako ograniczony:
736
przez jednoznaczne wskazanie, że za taki chodnik
uznaje się wydzieloną część drogi przeznaczoną dla
ruchu pieszego położoną bezpośrednio przy granicy
nieruchomości; przez wyłączenie obowiązku uprzą-
tania chodnika, na którym jest dopuszczony płatny
postój lub parkowanie pojazdów samochodowych.
Obowiązek nałożony na właścicieli nieruchomo-
ści wynika z tradycji prawnej istniejącej w polskim
ustawodawstwie. W przepisach z tego zakresu, obo-
wiązek sprzątania chodnika przylegającego do nie-
ruchomości wraz z częścią jezdni od dawna spoczy-
wał na właścicielach nieruchomości. Natomiast,
w trakcie kolejnych zmian przepisów zwolniono wła-
ściciela nieruchomości z obowiązku utrzymywania
czystości na jezdni (obecnie obowiązek ten należy do
zarządu drogi, o czym stanowi art. 5 ust. 4 cytowa-
nej ustawy). Podobne regulacje w stosunku do wła-
ścicieli nieruchomości obowiązują w innych krajach
Europy.
Odnosząc się do kwestii niejednakowego stan-
dardu wykonania tego obowiązku, pragnę zwrócić
uwagę, że zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 1b ww. ustawy
rada gminy w regulaminie określa szczegółowe za-
sady utrzymania czystości i porządku dotyczące
m.in. wymagań w tym zakresie, obejmujące uprzą-
tanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń
z części nieruchomości służących do użytku publicz-
nego. W razie niemożności podołania ww. obowiąz-
kowi, wykonanie prac może zostać powierzone
w drodze umowy cywilnoprawnej innej osobie, a ochro-
nę przed odpowiedzialnością za ewentualne szkody po-
niesione przez osoby trzecie na takim chodniku za-
pewnia indywidualne ubezpieczenie cywilne.
W świetle powyższego, w mojej opinii, nie wyda-
je się zasadna propozycja dotycząca zmiany odpo-
wiedzialności za utrzymanie chodnika w odpowied-
nim stanie. Pragnę jednocześnie zauważyć, że
ewentualne wprowadzenie „scedowania odpowie-
dzialności za utrzymanie w czystości, w tym od-
śnieżania chodnika na właściciela lub zarządcę
drogi, przy której chodnik się znajduje”, którym
jest zazwyczaj gmina, wymaga zagwarantowania
koniecznych środków finansowych przeznaczonych
na ten cel w postaci zwiększenia dochodów wła-
snych gminy lub subwencji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie egzekucji opłat za odbiorniki RTV
(859)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Henryka Siedlaczka w spra-
wie egzekucji opłat za odbiorniki RTV znak: SPS-
-023-859/08 i postawione w nim pytania przedsta-
wiam, co poniżej.
Na wstępie chciałbym wyjaśnić, że obecny stan
prawny nie pozwala na egzekwowanie przez opera-
tora publicznego opłat abonamentowych w trybie
przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji, pomimo iż art. 7 ust. 3 ustawy
o opłatach abonamentowych stanowi, że przepisy tej
ustawy stosuje się do opłat abonamentowych. Pra-
gnę poinformować, że po wejściu w życie przepisów
ustawy o opłatach abonamentowych, która została
uchwalona z inicjatywy legislacyjnej podjętej przez
ministra właściwego ds. kultury przy współpracy
z Krajową Radą Radiofonii i Telewizji (minister wła-
ściwy ds. łączności jest w tym przypadku jedynie
wykonawcą postanowień tej ustawy, która w art. 7
ust. 2 powierzyła mu nadzór nad wykonywaniem
kontroli obowiązku rejestracji odbiorników rtv i obo-
wiązku pobierania opłaty abonamentowej) operator
publiczny – Poczta Polska w celu wywiązania się
z postanowień art. 7 tej ustawy dostosowała swój
system obsługi wpłat i rozliczeń abonamentu rtv do
generowania danych dla prowadzenia czynności
windykacyjnych na drodze postępowania admini-
stracyjnego. Uruchomienie jednak trybu egzekucyj-
nego wobec abonentów skomplikowało stanowisko
ministra finansów, które zauważa pewne luki praw-
ne w ustawie o opłatach abonamentowych utrudnia-
jące jednostkom organizacyjnym Poczty Polskiej
sformułowanie prawidłowego tytułu wykonawczego
i ustalenie wymagalności świadczenia należności
windykacyjnych z ustawy o opłatach abonamento-
wych w trybie przepisów ustawy o postępowaniu eg-
zekucyjnym w administracji. W szczególności ustawa
ta nie określa przedawnienia zarówno co do obowiąz-
ku uiszczania opłat abonamentowych wynikającego
wprost z ustawy, jak i uiszczania należności z tytułu
braku rejestracji odbiorników rtv ustalanych w dro-
dze decyzji administracyjnej, nie ustala też terminu
zapłaty wymaganej należności w razie stwierdzenia
używania odbiorników bez rejestracji ani nie upo-
ważnia do tego organu wydającego decyzję.
Poczta Polska w celu wyjaśnienia sprawy po raz
kolejny występowała pisemnie do Ministerstwa Fi-
nansów o ponowne przeanalizowanie sprawy. Mini-
sterstwo Finansów nie zmieniło jednak swojego sta-
nowiska. Wskazało, że w celu umożliwienia docho-

dzenia przedmiotowych należności w trybie egzekucji
administracyjnej niezbędne jest douregulowanie
w ustawie o opłatach abonamentowych ww. kwestii.
O zaistniałych problemach i potrzebie dokonania
nowelizacji ustawy o opłatach abonamentowych
b. minister transportu trzykrotnie informował mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (w pismach
z dnia 4 sierpnia 2006 r., 29 listopada 2006 r. i 27 mar-
ca 2007 r.), w którego kompetencjach ustawa ta po-
zostaje. W odpowiedzi na powyższe (pismo z 30 kwiet-
nia 2007 r.) minister kultury i dziedzictwa narodo-
wego poinformował, że zdaje sobie sprawę z luk
prawnych wynikających z obecnie obowiązującej usta-
wy o opłatach abonamentowych i że wspólnie z KRRiT
rozważa podjęcie prac zmierzających do zmiany
przepisów mających na celu usprawnienie ściągal-
ności opłat abonamentowych.
Mając zatem na uwadze powszechne stanowisko
judykatury oraz doktryny prawa, które bardzo kry-
tycznie odnoszą się do wykładni przepisów prawa
administracyjnego, ustawa o opłatach abonamento-
wych – w obecnym brzmieniu – nie daje wystarcza-
jących podstaw do wszczynania i prowadzenia egze-
kucji administracyjnej opłat abonamentowych.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób dostateczny wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w pytaniach zawartych w interpelacji pana posła
Henryka Siedlaczka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie rozszerzenia uprawnień
strażników miejskich oraz uzyskania prawa
do wcześniejszej emerytury (863)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-863/
08) przekazującego interpelację Posłów na Sejm RP
Pani Elżbiety Streker-Dembińskiej i Pana Tadeusza
Tomaszewskiego z dnia 23 stycznia 2008 r. w spra-
wie rozszerzenia uprawnień strażników miejskich
oraz uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
737
Na wstępie pragnę zauważyć, że strażnicy gmin-
ni (miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa
pracy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle okre-
ślonym celu, jakim jest ochrona porządku publiczne-
go na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach
gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), że
koszty funkcjonowania straży pokrywane są z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego, która
utworzyła daną formację. Natomiast w przypadku
funkcjonariuszy Policji ich świadczenia wypłacane
są z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z pań-
stwem stosunek służby. Analizując przedmiotową
kwestię, należy zwrócić uwagę na istniejące różnice
pomiędzy pracą strażników gminnych (miejskich)
a służbą funkcjonariuszy Policji. W przeciwieństwie
do straży gminnej (miejskiej) realizującej zadania
na terenie gminy, która utworzyła daną formację,
i spełniającej rolę służebną wobec społeczności lo-
kalnej ustawodawca nie ograniczył zakresu działa-
nia funkcjonariuszy Policji do ściśle określonego te-
rytorium, wskazując, że jest to umundurowana for-
macja służąca społeczeństwu. Strażnicy gminni
(miejscy) mają również znacznie ograniczony – w sto-
sunku do funkcjonariuszy Policji – zakres kompe-
tencji. Warto chociażby wskazać na zadania Policji
w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wykry-
wania przestępstw i wykroczeń oraz wykonywania
czynności: operacyjno-rozpoznawczych, dochodze-
niowo-śledczych i administracyjno-porządkowych.
Zadania straży sprowadzają się przede wszystkim
do czynności o charakterze administracyjno-porząd-
kowym i mieszczą się w sferze porządku publiczne-
go. W przypadku zaś Policji – również w sferze bez-
pieczeństwa publicznego. Dodać należy, że istotnym
składnikiem służby policjantów jest pełna dyspozy-
cyjność oraz wykonywanie służby w nielimitowa-
nym czasie pracy i trudnych warunkach, związa-
nych niejednokrotnie z narażeniem życia. Ponadto
różnice dotyczące formacji występują w zakresie
kryteriów doboru oraz szkolenia, którego zakres
przedmiotowy jest znacznie ograniczony w przypad-
ku straży. Na uwagę zasługuje również wyrok Try-
bunału Konstytucyjnego z dnia 19 października
2004 r. (K 1/04, OTK-A 2004/9/93), w którym trybu-
nał stwierdził, iż służby mundurowe (i umunduro-
wane) nie tworzą bezwzględnie jednolitej kategorii
zawodowej, gdyż każda z tych grup ma własną spe-
cyfikę, która może uzasadniać ich swoiste różnico-
wanie. Natomiast w wyroku z dnia 23 września
1997 r. (K 25/96, OTK 1997/3-4/36) Trybunał Kon-
stytucyjny wśród szczególnych warunków uzasad-
niających korzystniejsze zasady nabywania przez
funkcjonariuszy służb mundurowych uprawnień
emerytalno-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru
wymienił m.in. pełną dyspozycyjność i zależność od
738
władzy służbowej, wykonywanie zadań w nielimito-
wanym czasie pracy i trudnych warunkach, związa-
nych nierzadko z bezpośrednim narażeniem życia
i zdrowia (np. w czasie udziału w obronie kraju lub
ochronie bezpieczeństwa obywateli), wysoką spraw-
ność fizyczną i psychiczną wymaganą w całym okre-
sie pełnienia służby, niewielkie możliwości wykony-
wania dodatkowej pracy i posiadania innych źródeł
utrzymania, ograniczone prawo udziału w życiu po-
litycznym i zrzeszania się. Z samej tylko przynależ-
ności do służby mundurowej czy też formacji umun-
durowanej nie można wysnuwać wniosku, że status
prawny poszczególnych profesji do niej zaliczanych
powinien być kształtowany przez ustawodawcę
w sposób identyczny. Nie deprecjonując charakteru
pracy strażników gminnych (miejskich), jako cechu-
jącej się ryzykiem, odpowiedzialnością czy też spraw-
nością fizyczną i psychiczną, należy jednak pamię-
tać, że jest to fakultatywna formacja samorządowa.
Katalog przyznanych strażnikom gminnym (miej-
skim) uprawnień i obowiązków, jak również teryto-
rium ich realizacji istotnie różnią się od uprawnień
i obowiązków funkcjonariuszy Policji. Należy rów-
nież stwierdzić, że przyznane przez ustawodawcę
wcześniejsze przywileje emerytalno-rentowe odno-
szą się przede wszystkim do służb mundurowych
o ogólnokrajowym zasięgu działania. Z uwagi na po-
wyższe objęcie strażników gminnych, którzy są pra-
cownikami samorządowymi, przepisami ustawy
z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Woj-
skowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwo-
wej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich ro-
dzin (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.)
nie wydaje się możliwe.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji przygo-
towało we współpracy z Zespołem ds. Współpracy
ze Strażami Gminnymi (Miejskimi) projekt ustawy
o zmianie ustawy o strażach gminnych i ustawy
o Policji. Zespół ten składa się z przedstawicieli De-
partamentu Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA,
Departamentu Prawnego MSWiA, Departamentu
Administracji Publicznej MSWiA, Komendanta
Głównego Policji, Krajowej Rady Komendantów
Straży Miejskich i Gminnych oraz Związku Miast
Polskich.
Projekt nowelizacji ustawy o strażach gminnych
przewiduje między innymi:
— wprowadzenie obowiązku zasięgania przez
radę gminy opinii komendanta wojewódzkiego Poli-
cji przed podjęciem uchwały o rozwiązaniu straży,
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży,
— powierzenie nadzoru nad strażami gminnymi
wojewodzie przy pomocy komendanta wojewódzkie-
go (stołecznego) Policji (w miejsce komendanta głów-
nego Policji) oraz ustawowe określenie zakresu tego
nadzoru,
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego,
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego,
— przyznanie strażnikom prawa do ujęcia i dopro-
wadzenia do najbliższej jednostki Policji nieletniego,
co do którego istnieje uzasadnione podejrzenie, że po-
pełnił czyn karalny, a zachodzi uzasadniona obawa
ukrycia się nieletniego lub zatarcia śladów tego czy-
nu albo gdy nie można ustalić jego tożsamości,
— ustanowienie święta strażnika gminnego w dniu
29 sierpnia,
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – paralizatora elektrycznego, na który nie
jest wymagane pozwolenie na broń, oraz konia służ-
bowego,
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze straż-
nikiem drugiej umowy na czas określony,
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażni-
ka w wykonywaniu obowiązków pracowniczych
w razie wszczęcia postępowania karnego w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe,
— określenie czasu pracy strażników.
Ponadto wskazany projekt ustawy wprowadza
zasadę, zgodnie z którą przepisy ustawy o strażach
gminnych będą regulowały przeprowadzanie ba-
dań psychologicznych, natomiast do badań lekar-
skich będzie miał zastosowanie Kodeks pracy.
Obecnie strażnicy gminni podlegają podwójnym
badaniom lekarskim na podstawie ustawy o stra-
żach gminnych oraz Kodeksu pracy, których zakres
jest zbliżony.
Warto zauważyć, że w trakcie prac nad przed-
miotowym projektem ustawy zrezygnowano z przy-
znania strażnikom uprawnienia do przeszukiwania
pomieszczeń, bagaży osoby oraz dokonywania kon-
troli osobistej. Należy również zaznaczyć, że powyż-
szy projekt ustawy nie przewiduje przyznania straż-
nikom prawa do wcześniejszej emerytury.
Jednocześnie pragnę poinformować, że projekt
ustawy o zmianie ustawy o strażach gminnych i usta-
wy o Policji jest obecnie na etapie prac nad zalece-
niami Komisji Prawniczej Rady Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie niezaproszenia do obrad
„okrągłego stołu” dotyczących budowy
obwodnicy Augustowa przedstawicieli
samorządów z Łomży, Suwałk, Grajewa,
a także innych miejscowości położonych
w ciągu drogi krajowej nr 61 na odcinku
Łomża–Augustów, również dotkniętych
problemami komunikacyjnymi, w tym ruchem
tranzytowym z Warszawy do granicy państwa
na trakcie Via Baltica (867)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 4 lutego 2007 r., znak: SPS-023-867/
08, przekazujące pismo Posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie budowy obwodnicy Augustowa, przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Zarówno dla Ministerstwa Środowiska, jak i Mi-
nisterstwa Infrastruktury sprawa budowy obwodni-
cy Augustowa jest priorytetowa, zarówno ze wzglę-
du na jej aspekt społeczny, jak i z powodu wartości
przyrodniczej tego obszaru. Konieczne jest podjęcie
szybkich działań, których konsekwencją będzie wy-
prowadzenie ruchu tranzytowego poza granice Au-
gustowa.
W tym celu, z inicjatywy obu resortów, zwołany
został cykl spotkań „okrągłego stołu” w sprawie ob-
wodnicy Augustowa. Skład gremium ustalony zo-
stał w porozumieniu z ministrem infrastruktury.
Wybór przedstawicieli władz samorządowych woje-
wództwa podlaskiego pozostawiono w gestii mar-
szałka województwa podlaskiego.
W dniu 9 stycznia 2008 r. odbyło się pierwsze
spotkanie „okrągłego stołu”. W rozmowach uczest-
niczyli przedstawiciele inwestora – Generalnej Dy-
rekcji Dróg Krajowych i Autostrad, przedstawiciele
samorządu województwa podlaskiego i miasta Au-
gustowa oraz organizacji pozarządowych, a także
eksperci. W spotkaniu wzięli również udział: mini-
ster środowiska, minister infrastruktury, posłowie
Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa i Komisji Infrastruktury Sejmu RP, wo-
jewoda podlaski oraz przedstawiciel Komisji Euro-
pejskiej.
Wynikiem pierwszego dnia rozmów było posta-
nowienie o przeprowadzeniu analizy porównawczej
podstawowych wariantów realizacji obwodnicy: wa-
riantu IVL realizowanego przez GDDKiA z podwa-
riantami: w postaci tunelu, mostu podwieszanego,
mostu wiszącego oraz estakady dziesięcioprzęsłowej
budowanej w technologii, która nie wymaga budowy
tymczasowego mostu układanego na torfowisku
(mostu technicznego); wariantu „Chodorki” propo-
nowanego przez organizacje pozarządowe z podwa-
riantem zakładającym wprowadzenie na obwodnicę
Augustowa ruchu z kierunku Łomży, zgodnie z wa-
riantem 4-2 z opracowania „Strategia rozwoju I Pan-
739
-Europejskiego Korytarza Transportowego” wyko-
nanego na zlecenie GDDKiA i wariantu „Raczki”
analizowanego już wcześniej przez GDDKiA – a obec-
nie zmienionego w celu zminimalizowania liczby
niezbędnych wyburzeń wraz z podwariantem zakła-
dającym wprowadzenie na obwodnicę Augustowa
ruchu z kierunku Łomży.
Uczestnicy spotkania stwierdzili, że warianty te
stanowią komplet wariantów realizacji obwodnicy
Augustowa, jakie należy rozpatrzyć dla potrzeb dal-
szych rozmów przy „okrągłym stole”.
W dniu 19 stycznia 2008 r. odbyło się drugie spo-
tkanie „okrągłego stołu”. Celem rozmów był zgodny
wybór kryteriów umożliwiających porównanie mię-
dzy sobą trzech wariantów realizacji obwodnicy Au-
gustowa, ustalonych na poprzednim spotkaniu.
W wyniku rozmów ustalono część kryteriów oce-
ny wariantów. Uzyskano zgodę co do kryteriów
transportowych i komunikacyjnych oraz ekonomicz-
nych, a także co do części kryteriów społecznych.
W dniu 4 lutego 2008 r. odbyło się trzecie spotka-
nie „okrągłego stołu”. Po zapoznaniu się z opinią
prawną eksperta – pana Jerzego Jendrośki uczestni-
cy spotkania ustalili, iż w obecnym stanie prawnym,
w świetle wyroków wojewódzkiego sądu administra-
cyjnego z kwietnia i grudnia 2007 r., istnieje ko-
nieczność przeprowadzenia ponownej oceny oddzia-
ływania na środowisko planowanej budowy obwod-
nicy Augustowa. Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad – jako inwestor – zleci wykonanie
raportu oddziaływania inwestycji na środowisko.
Biorący udział w spotkaniu ustalili kryteria ocen
wybranych wariantów. Kryteria te są bardzo istot-
ną sprawą dla dalszego procedowania w sprawie in-
westycji, gdyż one wraz z wariantami obwodnic
będą podstawą do opracowania wytycznych dla ra-
portu oddziaływania na środowisko.
Podczas spotkania, z inicjatywy Ministerstwa
Środowiska i Ministerstwa Infrastruktury, zostało
zaproponowane wydelegowanie ze strony samorzą-
dowej i organizacji pozarządowych po jednym przed-
stawicielu, który weźmie udział w pracach komisji
przetargowej, jaką powoła GDDKiA w celu wyłonie-
nia wykonawcy raportu.
Wykonawca raportu będzie zobowiązany do do-
konania w pierwszej fazie studium analizy wa-
riantów w sposób pozwalający na wskazanie wa-
riantu obwodnicy, który będzie proponowany przez
inwestora.
Sprawnie przeprowadzona procedura wyboru
wykonawcy raportu umożliwi przedstawienie wyni-
ków tej części studium w czerwcu 2008 r. – przed
ostatecznym zakończeniem opracowywania raportu
oceny oddziaływania na środowisko. W tym termi-
nie planowane jest kolejne spotkanie plenarne
„okrągłego stołu”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
740
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie niezaproszenia do obrad
„okrągłego stołu” dotyczących budowy
obwodnicy Augustowa przedstawicieli
samorządów z Łomży, Suwałk, Grajewa,
a także innych miejscowości położonych
w ciągu drogi krajowej nr 61 na odcinku
Łomża–Augustów, również dotkniętych
problemami komunikacyjnymi, w tym ruchem
tranzytowym z Warszawy do granicy państwa
na trakcie Via Baltica (867)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Lecha Kołakowskiego z dnia
22 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
4 lutego 2008 r., znak: SPS-023-867/08, w sprawie
niezaproszenia do obrad „okrągłego stołu” dotyczą-
cego budowy obwodnicy Augustowa przedstawicieli
samorządów z Łomży, Suwałk, Grajewa, a także in-
nych miejscowości położonych wciągu drogi krajo-
wej nr 61 na odcinku Łomża–Augustów, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Inicjatywa zorganizowania rozmów przy „okrą-
głym stole” na temat budowy obwodnicy Augustowa
została podjęta wspólnie przez ministrów: środowi-
ska i infrastruktury. Do rozmów zaproszono przed-
stawicieli inwestora – Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad (3 osoby), przedstawicieli
ekologicznych organizacji pozarządowych (4 osoby)
oraz przedstawicieli jednostek samorządu teryto-
rialnego z województwa podlaskiego (4 osoby). Ze
względu na fakt, że nie wszystkie organizacje poza-
rządowe, jak również nie wszystkie jednostki samo-
rządu terytorialnego zainteresowane tematem ob-
wodnicy Augustowa mogłyby wziąć bezpośredni
udział w rozmowach, zwrócono się do tych organiza-
cji oraz do marszałka województwa podlaskiego
o wyznaczenia reprezentantów. Marszałek woje-
wództwa podlaskiego zgłosił następujące osoby pre-
zentujące podczas obrad „okrągłego stołu” argu-
menty strony samorządowej:
1) marszałka województwa podlaskiego: Dariu-
sza Piontkowskiego, następnie Jarosława Dworzań-
skiego,
2) radnych województwa podlaskiego: Andrzeja
Chmielewskiego, Bogdana Dyjuka,
3) burmistrza – osobę pełniącą funkcję organów
gminy: Adama Sieńko.
W chwili obecnej, w wyniku rekomendacji stron
biorących udział w rozmowach przy „okrągłym sto-
le”, trwają prace przygotowawcze do zlecenia opra-
cowania skróconej analizy wariantów przedstawio-
nych przez strony oraz raportu oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko, do czego obligują
sentencje wyroków WSA z 26 kwietnia i 10 grudnia
2007 r. Przewidywany termin zakończenia tego eta-
pu postępowania w sprawie budowy obwodnicy Au-
gustowa to koniec sierpnia 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie problemu utrzymania
w należytym stanie urządzeń melioracyjnych
(873)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 4 lutego 2008 r. (znak:
SPS-023-873/08), przy którym została przesłana in-
terpelacja pana posła Eugeniusza Kłopotka w spra-
wie problemu utrzymania w należytym stanie urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych, uprzejmie
informuję, że podzielam potrzebę przeznaczenia do-
datkowych środków na ten cel.
Pragnę jednak zauważyć, że zadania obejmujące
utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawo-
wych i wód istotnych dla regulacji stosunków wod-
nych na potrzeby rolnictwa realizują marszałkowie
województw jako zadania z zakresu administracji
rządowej. Środki finansowe na ten cel planują nato-
miast wojewodowie w swoich budżetach, kierując się
ustaloną przez siebie hierarchią potrzeb oraz limita-
mi wydatków budżetowych dla poszczególnych woje-
wództw, określanymi corocznie przez ministra fi-
nansów. Budżety wojewodów są więc podstawowym
źródłem finansowania zadań w zakresie utrzyma-
nia urządzeń melioracji podstawowych.
Planowane w ostatnich latach przez wojewodów
wysokości nakładów pokrywają zaledwie kilkana-
ście procent potrzeb w tym zakresie. W tej sytuacji,
począwszy od 2002 r., w corocznych ustawach bu-
dżetowych planowane są środki rezerwy celowej
z przeznaczeniem na wsparcie budżetów wojewo-
dów. Środki te są jedynym instrumentem pozwalają-
cym ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi oddziaływać
na poprawę utrzymania wód istotnych dla regulacji
stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa i urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych.
W ustawie budżetowej na 2008 r. przewidziano
na ten cel rezerwę w kwocie 25 mln zł, przy wniosku

ministra rolnictwa i rozwoju wsi o ustalenie jej
w wysokości 100 mln zł.
Środki rezerwy zostaną podzielone na poszcze-
gólne województwa według jednolitych kryteriów,
a więc z uwzględnieniem długości wałów przeciw-
powodziowych, liczby przepompowni, długości
rzek uregulowanych i kanałów oraz liczby zbior-
ników. Podział ten jest planowany na drugi kwar-
tał 2008 r.
Rezerwa w planowanej kwocie z oczywistych
względów nie pozwoli na zaspokojenie wszystkich
zgłaszanych potrzeb, które są wielokrotnie wyższe.
W związku z powyższym wyrażam nadzieję, że
przy pracach nad przyszłorocznym budżetem pań-
stwa będę mógł liczyć na wsparcie ze strony posłów
moich starań o znaczne zwiększenie przydzielanej
mi rezerwy na bieżące utrzymanie urządzeń wodno-
-melioracyjnych, gdyż tylko wtedy sytuacja w zakre-
sie utrzymania tych urządzeń może ulec wyraźnej
poprawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
741
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie budowy obwodnicy Zawiercia
na drodze krajowej nr 78 (892)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Witolda Klepacza z dnia
23 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
7 lutego 2008 r., znak: SPS-023-892/08, w sprawie
budowy obwodnicy Zawiercia, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Budowa obwodnicy miasta Zawiercia planowana
jest do realizacji jako jedno przedsięwzięcia łącznie
z budową obwodnicy miejscowości Poręba. Obydwie
obwodnice będą zlokalizowane w ciągu drogi krajo-
wej nr 78. Łączna ich długość wyniesie 19,2 km.
Koszt przedmiotowych inwestycji szacuje się na ok.
300 mln. złotych.
Jednocześnie pragnę poinformować, że inwestor,
którym jest Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad, posiada zabezpieczone środki finanso-
we na wykonanie prac przedprojektowych. W chwili
obecnej prace te są już prowadzone. Zgodnie z przy-
jętym harmonogramem działań na II kwartale 2008 r.
planowane jest zakończenie prac nad koncepcją pro-
gramową budowy obwodnic. Z kolei uzyskanie decy-
zji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięcia planowane jest na III kwar-
tał bieżącego roku. Następnym etapem będzie uzy-
skanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi i pozwo-
lenia na budowę. Natomiast prace budowlane roz-
poczną się po roku 2013.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie dotacji dla PWSZ w Chełmie
na kształcenie w zakresie specjalizacji
pilotaż samolotowy (160)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie Pani Poseł Beaty Mazurek (nr SPS-024-160/
07 z dnia 21 grudnia 2007 r.), przekazane – zgodnie
z właściwością – przez ministra nauki i szkolnictwa
wyższego do Ministerstwa Infrastruktury, przekazu-
ję poniżej stosowne wyjaśnienia w sprawie zasad po-
działu dotacji dla uczelni publicznych na realizację
zadań związanych z utrzymaniem powietrznych stat-
ków szkolnych i specjalistycznych ośrodków szkole-
niowych kadr powietrznych.
Zasady podziału ww. dotacji reguluje załącznik
nr 8 do rozporządzenia ministra nauki i szkolnictwa
wyższego z dnia 2 kwietnia 2007 r. w sprawie zasad
podziału dotacji z budżetu państwa dla uczelni pu-
blicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 79 poz. 534).
Zgodnie z zapisami ww. rozporządzenia kwota dota-
cji dzielona jest na poszczególne uczelnie kształcące
personel lotniczy dla lotnictwa cywilnego proporcjo-
nalnie do liczby studentów podlegających przeszko-
leniu zgodnie z wymaganiami określonymi w ww.
załączniku nr 8.
Biorąc pod uwagę powyższe, dotacja została po-
dzielona wstępnie w następujący sposób:
1. Łączna liczba studentów (na podstawie zgło-
szonych wniosków przez uczelnie) – 113 osób.
2. Uwzględniając wielkość dotacji w kwocie
3211 tys. PLN, koszt kształcenia 1 studenta wynosi
28,416 tys. PLN.
3. W związku z powyższym zaplanowano wiel-
kość dotacji dla:
— Politechniki Rzeszowskiej – 2643 tys. PLN
(w roku akademickim 2007/2008 kształcić będzie
93 studentów),
— Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Cheł-
mie – 568 tys. PLN (w roku akademickim 2007/2008
kształcić będzie 20 studentów).
Chciałbym podkreślić, że podane wyżej kwoty
zostały przyjęte na etapie planowania budżetu i mogą
ulec zmianie z uwagi na trwające w resorcie infra-
struktury wyjaśnienia dotyczące statusu prawnego
specjalistycznego ośrodka szkoleniowego w Pań-
stwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Chełmie, któ-
ra w 2007 r. wystąpiła po raz pierwszy z wnioskiem
o dotację budżetową na 2008 r. Do ww. wniosku za-
łączyła oświadczenie o prowadzeniu szkolenia lotni-
czego zgodnie z wymaganiami rozporządzenia mi-
nistra infrastruktury z dnia 3 września 2003 r.
w sprawie licencjonowania personelu lotniczego.
Uwzględniając złożone oświadczenie, wniosek PWSZ
w Chełmie został wstępnie zaakceptowany przy po-
dziale dotacji, której dysponentem jest minister wła-
ściwy ds. transportu zgodnie z zapisami art. 94 ust.
3 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca Prawo o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).
Nadmieniam, że PWSZ w Chełmie w zakresie szko-
lenia praktycznego korzysta z certyfikowanych
przez prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego ośrod-
ków szkolenia lotniczego w Dęblinie i Mielcu. W toku
prowadzonego postępowania wyjaśniającego uzy-
skano stanowisko ULC i Departamentu Prawnego
MI stwierdzające, że warunkiem koniecznym przy-
znania dotacji z budżetu państwa jest posiadanie
przez szkołę wyższą statusu ośrodka szkolenia lotni-
czego i certyfikatu wydanego przez prezesa ULC lub
posiadanie w swojej strukturze ośrodka szkolenia
lotniczego posiadającego certyfikat prezesa ULC.
Jednocześnie informuję, że rozporządzenie mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 2 kwietnia
2007 r. w sprawie zasad podziału dotacji z budżetu
państwa dla uczelni publicznych i niepublicznych
(Dz. U. Nr 79, poz. 534) w związku ze zmianą prze-
pisu upoważniającego do wydania przedmiotowego
aktu zawartego w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 sierp-
nia 2007 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej oraz ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym utraciło moc obowiązującą z dniem 1 stycznia
2008 r. Od tego dnia do czasu wydania przez mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego rozporządzenia
na zmienionej podstawie prawnej nie istnieje tytuł
prawny do określania zasad podziału dotacji.
Przedstawiając powyższe, mam nadzieję, że po-
wyższe wyjaśnienia Pani Poseł uzna za wyczerpujące.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie braku możliwości wykupu
przez lokatorów mieszkań zakładowych,
zarządzanych przez Polski Klub
Wyścigów Konnych (186)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
Pana Artura Górskiego w sprawie braku możliwości

wykupu przez lokatorów mieszkań zakładowych za-
rządzanych przez Polski Klub Wyścigów Konnych
uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 18 stycznia 2001 r.
o wyścigach konnych (Dz. U. Nr 11, poz. 86, z późn.
zm.) Skarb Państwa powierzył Polskiemu Klubowi
Wyścigów Konnych wykonywanie niezbywalnego
prawa własności oraz innych praw rzeczowych na
jego rzecz w stosunku do położonych na terenie mia-
sta stołecznego Warszawy nieruchomości oraz pozo-
stałych składników majątkowych zlikwidowanego
przedsiębiorstwa państwowego Państwowe Tory
Wyścigów Konnych.
Art. 4 ustawy stanowi, że nadzór nad Polskim
Klubem Wyścigów Konnych sprawuje minister wła-
ściwy do spraw rolnictwa.
Ze względu na niezbywalny charakter prawa
własności Skarbu Państwa lokatorzy mieszkań za-
kładowych z terenu wyścigów konnych na Służewcu
nie mogą nabyć mieszkań, których są najemcami.
Zespół nieruchomości Torów Wyścigów Konnych
został w 1989 r wpisany do rejestru zabytków. Ca-
łość obiektu podlega ochronie konserwatora zabyt-
ków, również część drzewostanu znajduje się pod
opieką konserwatora przyrody. Ewentualne zbycie
któregokolwiek składnika takiego obiektu zabytko-
wego (w tym przypadku wyodrębnionego lokalu
mieszkalnego) wymagałoby zgody konserwatora za-
bytków. W celu umożliwienia wykupu lokali miesz-
kalnych usytuowanych w obiekcie zabytkowym ko-
nieczne byłoby wydzielenie tych budynków z tego
obiektu, jakim są Tory Wyścigów Konnych na Słu-
żewcu, i wyłączenie tych budynków spod ochrony
konserwatorskiej. Tak więc umożliwienie nabycia
lokali mieszkalnych usytuowanych na terenie To-
rów Wyścigów Konnych na Służewcu przez ich na-
jemców wymagałoby zmiany planu zagospodarowa-
nia przestrzennego oraz podziału całego obiektu,
który objęty jest w całości ochroną konserwatorską.
Zatem podjecie jakiejkolwiek inicjatywy usta-
wodawczej w poruszonej przez Pana Posła sprawie
nabycia mieszkań zakładowych znajdujących się
w obiekcie Torów Wyścigów Konnych na Służewcu
uwarunkowane jest wieloma czynnikami obiek-
tywnymi.
Odnosząc się do wniosku Pana Posła o przepro-
wadzenie kontroli wydatkowania pieniędzy pozy-
skanych przez PKWK z opłat czynszowych wnoszo-
nych przez lokatorów mieszkań z terenu nierucho-
mości przy ul. Puławskiej 266, uprzejmie informuję,
że minister rolnictwa i rozwoju wsi zadeklarował
przeprowadzenie kontroli w powyższym zakresie.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
743
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Michała Stuligrosza
w sprawie uciążliwości działania 31. Wojskowej
Bazy Lotniczej w Poznaniu-Krzesinach (187)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Michała Stuligrosza w spra-
wie uciążliwości działania 31. Wojskowej Bazy Lot-
niczej w Poznaniu-Krzesinach (SPS-024-187/07),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Wybór lotniska Poznań-Krzesiny jako jednego
z miejsc bazowania i eksploatacji samolotów wielo-
zadaniowych F-16 był optymalny ze względu na po-
łożenie i dobrą bazę techniczną. Ważnym czynni-
kiem stało się również to, że wskazane lotnisko woj-
skowe funkcjonuje od okresu II wojny światowej i do
chwili obecnej nie zmieniło swoich podstawowych
parametrów w zakresie długości czy szerokości pasa
startowego i dróg kołowania. Zostało jednak unowo-
cześnione, tak aby zwiększyć bezpieczeństwo szkole-
nia lotniczego i zmniejszyć uciążliwość na środowi-
sko. Wskazać należy, że od 1953 r., kiedy zaczęto
formułować 62. Pułk Lotnictwa Myśliwskiego, na
terenie lotniska wojskowego w Poznaniu-Krzesi-
nach stacjonowały samoloty odrzutowe MIG-15,
a od 1962 r. samoloty przekraczające barierę dźwię-
ku – MIG-21.
Wojewoda wielkopolski wydał na podstawie
art. 135 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129,
poz. 902, ze zm.) rozporządzenie nr 82/03 z dnia
17 grudnia 2003 r. w sprawie utworzenia obszaru
ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowe-
go Poznań-Krzesiny w Poznaniu (Dz. Urz. Woj. Wiel.
Nr 200, poz. 3873), tworząc dla tego terenu obszar
ograniczonego użytkowania. Obszar ten został po-
dzielony na pięć stref: A, B, C, D i E. Jego ogólna
powierzchnia w 2003 r. wyniosła 92,5 km², w tym
strefa: D i E (najgłośniejsze) obejmowała powierzch-
nię ok. 6,4 km².
W związku z wprowadzeniem do eksploatacji sa-
molotu wielozadaniowego F-16 w dniu 31 grudnia
2007 r. wojewoda wielkopolski wydał rozporządze-
nie nr 40/07 zmieniające rozporządzenie w sprawie
utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla
lotniska wojskowego Poznań-Krzesiny w Poznaniu
(Dz. Urz. Woj. Wiel. z 2008 r. Nr 1, poz. 1). Zgodnie
z nim powierzchnia obszaru ograniczonego użytko-
wania uległa powiększeniu ponaddwukrotnie w sto-
sunku do stanu poprzedniego i wynosi obecnie
214, 9774 km². Teren ten podzielono na trzy strefy:
I, II i III. Strefa I o powierzchni 6,9811 km² jest ob-
szarem, dla którego określone zostały największe
ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu. W stre-
fie tej istnieje zakaz budowy budynków mieszkal-
nych, szpitali, domów opieki społecznej i budynków
744
związanych ze stałym pobytem dzieci i młodzieży,
zakaz tworzenia stref ochronnych „A” uzdrowiska.
Odnosząc się do pytania Pana Posła Michała
Stuligrosza dotyczącego zadośćuczynienia poszko-
dowanym mieszkańcom miejscowości znajdujących
się w bezpośrednim sąsiedztwie lotniska wojskowe-
go w Poznaniu-Krzesinach, informuję, że właściciel
nieruchomości objętej obszarem ograniczonego
użytkowania może żądać na podstawie art. 129 ust.
1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska wykupienia nieruchomości (lub jej czę-
ści) lub na podstawie ust. 2 tego artykułu zapłaty
odszkodowania za poniesioną szkodę, jeżeli korzy-
stanie z niej lub jej części w dotychczasowy sposób
lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało
się niemożliwe lub istotnie ograniczone.
Uprawnienia powyższe przysługują właścicielo-
wi nieruchomości, a także – zgodnie z art. 129 ust. 3
wskazanej ustawy – użytkownikowi wieczystemu
nieruchomości w zakresie możliwości domagania się
wykupu nieruchomości lub zapłaty odszkodowania
oraz podmiotom, którym przysługuje prawo rzeczo-
we do nieruchomości. Występujący w tej sprawie
jako właściwa jednostka organizacyjna Skarbu Pań-
stwa Wojskowy Zarząd Infrastruktury w Poznaniu
posiada w tej sytuacji bierną legitymację, tj. nie po-
siada uprawnienia do wyboru trybu, w jakim reali-
zowane będzie postępowanie w danej sprawie. Woj-
skowy Zarząd Infrastruktury w Poznaniu nie od-
mawia wypłaty odszkodowań, a jedynie korzysta
z możliwości zgłoszenia roszczenia pod ocenę sądu,
do czego każda ze stron sporu ma prawo. Zgodnie
bowiem z art. 129 ust. 4 wymienionej ustawy z rosz-
czeniem można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wej-
ścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejsco-
wego powodującego ograniczenie sposobu korzysta-
nia z nieruchomości. Właściwymi w sprawach spor-
nych dotyczących wysokości odszkodowania lub wy-
kupu nieruchomości są na podstawie art. 136 ust. 1
powyższej ustawy sądy powszechne. Zgłoszenie rosz-
czenia pod ocenę niezawisłego sądu pozwoli zacho-
wać bezstronność zarówno co do zasadności roszcze-
nia, jak też wysokości ewentualnego odszkodowa-
nia. Dla organów wojskowych rozstrzygnięcia sądu
pozwolą na potwierdzenie zasadności zgłaszanych
roszczeń i przyjęcie właściwego sposobu ich oceny
w przyszłości.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zainstalo-
wania stałego systemu pomiaru natężenia hałasu,
pragnę wskazać, iż § 2 ust. 2 rozporządzenia mini-
stra środowiska z dnia 2 października 2007 r.
w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomia-
rów poziomów w środowisku substancji lub energii
przez zarządzającego drogą, linią kolejową, linią
tramwajową, lotniskiem, portem (Dz. U. Nr 192,
poz. 1392) nakłada na stronę wojskową obowiązek
prowadzenia monitoringu hałasu po przekroczeniu
dziesięciu tysięcy startów i lądowań statków po-
wietrznych w roku kalendarzowym. W związku
z tym lotnisko wojskowe Poznań-Krzesiny w 2009 r.,
po przekroczeniu tej liczby, zostanie objęte ciągłym
monitoringiem hałasu.
Przepis art. 178 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska wprowadza moż-
liwość nałożenia przez organ ochrony środowiska
obowiązku prowadzenia w określonym czasie pozio-
mów pomiarów substancji lub energii w środowisku
wprowadzanych w związku z eksploatacją tych
obiektów, wykraczających poza zapisy wskazanego
rozporządzenia, jeżeli przeprowadzone kontrole po-
ziomów substancji lub energii w środowisku, które
są emitowane w związku z eksploatacją obiektu, do-
wodzą przekraczania standardów jakości środowi-
ska. Strona wojskowa nie została dotychczas zobo-
wiązana do prowadzenia dodatkowych pomiarów
poziomów hałasu.
Odpowiadając na kolejne pytanie, dotyczące kwe-
stii zmiany toru startu wszystkich samolotów wielo-
zadaniowych na tor biegnący obok zabudowań miej-
skich, pragnę wskazać, że sposób wykonywania pro-
cedur startu i lądowania z lotniska Poznań-Krzesi-
ny został precyzyjnie określony w „Porozumieniu
o współpracy Ośrodka Kontroli Zbliżania Poznań
(APP Poznań) i WPL Krzesiny”, obowiązującym od
dnia 15 marca 2007 r. Dokument ten zawiera szcze-
gółowy opis procedur przylotowych i odlotowych
oraz precyzyjnie określa procedury służb ruchu lot-
niczego w rejonie kontrolowanym węzła lotnisk Po-
znań. Uwarunkowania w nim zawarte są w chwili
obecnej rygorystycznie przestrzegane przez stronę
wojskową.
Reasumując, pragnę zauważyć, że resort obrony
narodowej podejmował i w dalszym ciągu podejmuje
starania mające na celu ograniczenie do niezbędne-
go minimum negatywnego wpływu lotniska wojsko-
wego Poznań-Krzesiny na środowisko.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie planów wdrażania w PKO BP SA
projektu przejęcia przez centrum rozliczeniowe
banku administracyjnej obsługi produktów,
realizowanej dotychczas w oddziałach banku
(193)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie poselskie z dnia 6 grudnia 2007 r., nr SPS-

-024-193/07, posłów na Sejm RP pana Sławomira Za-
wiślaka i pana Jarosława Żaczka w sprawie „planów
wdrażania w PKO Banku Polskim projektu przejęcia
przez Centrum Rozliczeniowe Banku administracyj-
nej obsługi produktów realizowanej dotychczas w od-
działach banku”, przedstawiam poniżej stanowisko
ministra skarbu państwa w przedmiotowej sprawie.
Na wstępie należy zwrócić uwagę na fakt, iż pod-
jęcie postulowanych w przedmiotowym zapytaniu
działań wykracza poza zakres uprawnień ministra
skarbu państwa. Zagadnienie, o którym piszą posło-
wie na Sejm RP, mieści się w ramach tzw. czynności
zwykłego zarządu, których realizacja należy do
kompetencji zarządu spółki. Zgodnie ze statutem
PKO BP SA organizację banku określa regulamin
organizacyjny uchwalony przez zarząd, a zatwier-
dzony przez Radę Nadzorczą. Jednocześnie pragnę
podkreślić, iż do statutowych kompetencji zarządu
PKO BP SA należy tworzenie, przekształcanie i li-
kwidowanie jednostek organizacyjnych banku w kra-
ju i za granicą (Rada Nadzorcza banku wyraża zgo-
dę na otwarcie lub zamknięcie oddziału za granicą).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w związku
z otrzymaniem zapytania Ministerstwo Skarbu
Państwa wystąpiło do PKO BP SA o przedstawienie
stanowiska wobec poruszanych w nich problemów.
Z wyjaśnień przekazanych przez PKO BP SA wy-
nika, iż bank w dniu 19 grudnia 2007 r. przekazał
panu posłowi Sławomirowi Zawiślakowi szczegółowe
informacje dotyczące koncentracji administracyjnej
obsługi produktów bankowych wydzielonej poza od-
działami banku w strukturze pionu operacji.
Z informacji otrzymanych od PKO BP SA wyni-
ka, iż powyższy proces trwa od 2004 r. i ma na celu
racjonalizację zarówno kosztów, jak i zasobów oso-
bowych.
Centralizacja obsługi procesów operacji jest uwa-
runkowana dążeniem banku do ograniczenia kosz-
tów funkcjonowania i podniesienia skuteczności re-
alizacji procesów obsługowych, w związku z czym
nie zakłada się utrzymywania w tym obszarze struk-
tur rozproszonych, w tym pojedynczych stanowisk
pracy przy oddziałach banku. Koncentracji proce-
sów towarzyszą odpowiednie zmiany technologiczne
zapewniające niezakłócone działanie w formule
scentralizowanej poprzez informatyzację i automa-
tyzację procesów. Mając na uwadze, że procesy cen-
tralizacji w przypadku zadań administracji produk-
tami rozłożone będą na minimum półtora roku, pra-
cownicy z mniejszych miejscowości będą mieli szan-
se przekwalifikowania i znalezienia alternatywnego
zatrudnienia, nie wyłączając zatrudnienia w PKO
BP SA w bezpośredniej obsłudze klienta. Do osób
zagrożonych utratą pracy w pierwszej kolejności kie-
rowane będą oferty zatrudnienia w banku.
Bank osobom zwalnianym gwarantuje pakiet fi-
nansowy, który powoduje, że znacząca grupa pra-
cowników sama deklaruje chęć rozwiązania umów
o pracę w trybie zwolnień grupowych. Pracownicy
mają również możliwość uzyskania refundacji kosz-
745
tów wybranych przez siebie szkoleń oraz pomocy ze
strony służb kadrowych banku w poszukiwaniu al-
ternatywnego zatrudnienia. Ponadto dobór osób do
zwolnień grupowych uwzględnia sytuację material-
ną i rodzinną pracowników – zwolnieniami obejmo-
wane są w pierwszej kolejności osoby posiadające za-
bezpieczenie w postaci świadczeń z ubezpieczenia
społecznego.
Zwracam również uwagę na fakt, iż decyzje doty-
czące struktury organizacyjnej banku należą do
kompetencji zarządu.
Koncepcje zmian organizacyjnych w banku nie
wymagają uzgodnienia ze związkami zawodowymi
– zgodnie z przepisami ma tu zastosowanie tryb
konsultacji, które mają na celu uwzględnienie przez
pracodawcę wniosków reprezentacji pracowników –
takie konsultacje w banku się odbyły. W ramach wy-
mienionych wyżej konsultacji związkom zawodo-
wym przekazano informacje na temat przewidywa-
nych rozmiarów zwolnień wynikających z przedmio-
towych zmian organizacyjnych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie środków finansowych na remont
i adaptację budynków pokoszarowych
oraz zakup wyposażenia na cele dydaktyczne
Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej
w Gnieźnie w 2008 r. (198)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłane do Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa
Wyższego zapytanie Pana Posła Tadeusza Toma-
szewskiego (nr SPS-024-198/07) dotyczące finanso-
wania lub dofinansowania remontów i adaptacji bu-
dynków pokoszarowych oraz zakupu wyposażenia
dydaktycznego Państwowej Wyższej Szkoły Zawodo-
wej w Gnieźnie w 2008 r. uprzejmie Pana Marszałka
informuję.
Trudności lokalowe Państwowej Wyższej Szkoły
Zawodowej w Gnieźnie są przedmiotem zaintereso-
wania resortu nauki i szkolnictwa wyższego od
chwili powstania uczelni, natomiast możliwość
wprowadzenia nowego zadania inwestycyjnego do
resortowego planu inwestycyjnego MNiSW na 2008 r.
zostanie rozpatrzona po uchwaleniu ustawy budże-
towej na 2008 r. oraz przesłaniu do MNiSW wniosku
rektora PWSZ w Gnieźnie, zawierającego dokumen-
746
ty wyszczególnione w § 6 rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 3 lipca 2007 r. (Dz. U Nr 120, poz.
831) w sprawie sposobu i trybu finansowania inwe-
stycji z budżetu państwa.
Ponadto pragnę poinformować Pana Marszałka,
że obecnie w PWSZ w Gnieźnie realizowane jest za-
danie inwestycyjne pod nazwą „Adaptacja budynku
pokoszarowego nr 5 przy ul. Wrzesińskiej 43/55”,
które zostało dofinansowane w 2007 r. z budżetu
Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego dotacją
celową w wysokości 8320 tys. zł, w 2004 r. wydatko-
wano z budżetu MNiSW 255 065 zł na zakup wypo-
sażenia do laboratoriów komputerowych, sal dydak-
tycznych i administracyjnych, w 2005 dofinansowa-
no kwotą 800 tys. zł zakup pierwszego wyposażenia
obiektu przy ul. Słowackiego 43/47.
Dziękując za troskę o rozwój bazy materialnej
uczelni, wyrażam przeświadczenie, że starania
MNiSW zmierzające do zwiększenia nakładów z bu-
dżetu państwa na inwestycje szkolnictwa wyższego
zyskają poparcie Pana Marszałka.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie sytuacji Klubu Garnizonowego
w Jarosławiu (208)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Mieczysława Kasprzaka w spra-
wie sytuacji Klubu Garnizonowego w Jarosławiu
(SPS-024-208/07), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Klub Garnizonowy w Jarosławiu mieści się w kom-
pleksie wojskowy przy ul. Grunwaldzkiej, będącym
w trwałym zarządzie Rejonowego Zarządu Infra-
struktury w Lublinie. Klub jest ważnym ośrodkiem
działalności kulturalno-oświatowej zarówno dla żoł-
nierzy stacjonujących w Garnizonie Jarosław, jak
i społeczności lokalnej. Obiekt klubu garnizonowego
zbudowany został w 1903 r. i był darem obywateli
czterech powiatów ziemi podkarpackiej dla wojska.
Ostatni remont budynku przeprowadzono w 1969 r.
Wspomniana nieruchomość wpisana jest do rejestru
zabytków na podstawie decyzji wojewódzkiego kon-
serwatora zabytków w Przemyślu z dnia 1 marca
1996 r. znak: PSOZ – IV – 4040/101/95/96, pod pozy-
cją A – 823.
W Garnizonie Jarosław od lat dostosowuje się in-
frastrukturę wojskową do faktycznych potrzeb jed-
nostek i instytucji wojskowych. W związku z proce-
sem redukcji jednostek wojskowych w tym mieście
stopniowo przekazywano do Agencji Mienia Wojsko-
wego nieruchomości zbędne z punktu widzenia po-
trzeb resortu obrony narodowej. Pozostałe obiekty
infrastruktury wojskowej remontowane są w miarę
posiadanych, aczkolwiek ograniczonych środków fi-
nansowych. Nieruchomość stanowiąca kompleks
wojskowy nr 3239 (klub garnizonowy) została uzna-
na za niezbędną dla potrzeb wojska i nie jest plano-
wana do przekazania Agencji Mienia Wojskowego.
Pragnę również zauważyć, iż Rejonowy Zarząd
Infrastruktury w Lublinie nie jest organem decyzyj-
nym, właściwym w sprawach przekazywania nieru-
chomości poza resort obrony narodowej. Zasady i tryb
gospodarowania mieniem Skarbu Państwa pozosta-
jącym w trwałym zarządzie jednostek organizacyj-
nych podległych ministrowi obrony narodowej lub
przez niego nadzorowanych, niewykorzystywanym
do realizacji ich zadań, określa ustawa z dnia 30
maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składni-
kami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia
Wojskowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze
zm.). Natomiast tryb planowania i przekazywania
nieruchomości do Agencji Mienia Wojskowego został
ustalony w decyzji nr 32 sekretarza stanu w Mini-
sterstwie Obrony Narodowej z dnia 1 marca 2007 r.
w sprawie wprowadzenia do stosowania wytycznych
w sprawie szczegółowych zasad planowania i prze-
kazywania Agencji Mienia Wojskowego niektórych
składników mienia Skarbu Państwa (niepublikowa-
na). Zgodnie z ustalonym trybem właściwym orga-
nem do zgłoszenia nieruchomości do przekazania
Agencji Mienia Wojskowego jest bezpośredni użyt-
kownik nieruchomości. Obecnie jedynie część kom-
pleksu, czasowo niewykorzystywana przez resort
obrony narodowej, została użyczona Agencji Mienia
Wojskowego: teren o powierzchni 0,1156 ha wraz
z budynkiem nr 24 oraz część budynku nr 5 o łącz-
nej powierzchni 194 m2 – na okres do dnia 31 grud-
nia 2008 r. oraz część budynku nr 5 o powierzchni
176,16 m2 – na okres do dnia 31 marca 2009 r.
Odnosząc się natomiast do kwestii związanych
z wykonaniem prac remontowych omawianego
obiektu, pragnę poinformować, że zasady oraz tryb
realizowania inwestycji budowlanych i remontów
nieruchomości został określony w decyzji nr 149/
MON ministra obrony narodowej z dnia 29 marca
2007 r. w sprawie zasad opracowywania i realizacji
centralnych planów rzeczowych (Dz. Urz. MON
Nr 7, poz. 89). Zgodnie z postanowieniami wskaza-
nej decyzji remont nieruchomości inicjowany jest
sporządzeniem minimalnych wymagań organiza-
cyjno-użytkowych lub innych uwarunkowań wyni-
kających z odrębnych przepisów. Wymagania spo-
rządzają, stosownie do kompetencji, użytkownik lub
jednostka nadrzędna użytkownika. W związku z po-
wyższym kierownik Klubu Garnizonowego w Jaro-

sławiu powinien opracować wspomniane minimalne
wymagania organizacyjno–użytkowe, które po za-
twierdzeniu przez właściwego dysponenta środków
budżetowych stanowić będą podstawę do ujęcia w cen-
tralnym planie remontów nieruchomości resortu
obrony narodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie planowanych zmian kształtu
węzła autostrady A4 na trasie Kraków–Tarnów,
poprzez wstrzymanie prac projektowych
łącznika między autostradą a drogą krajową
nr 4 – węzeł Wierzchosławice (212)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Józefa Rojka z dnia 17 grud-
nia 2007 r., przekazanego przy piśmie z dnia 31
grudnia 2007 r., znak: SPS-024-212/07, w sprawie
planowanych zmian kształtu węzła autostrady A4
na trasie Kraków–Tarnów poprzez wstrzymanie
prac projektowych łącznika między autostradą
a drogą krajową nr 4 – węzeł Wierzchosławice,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W ramach budowy autostrady realizowane są
węzły oraz te elementy dróg niższych kategorii, któ-
re położone są w granicach objętych decyzją o usta-
leniu lokalizacji drogi i stanowią połączenia węzłów
z istniejącą siecią dróg, tak aby zapewniona została
komunikacja pomiędzy autostradą i drogami bezpo-
średnio obsługującymi przyległy teren.
Zasady finansowania dróg publicznych regulo-
wane są przepisami ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r.
o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ww. ustawy, zada-
nia w zakresie finansowania budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz zarządza-
nia nimi finansowane są przez samorząd wojewódz-
twa w odniesieniu do dróg wojewódzkich, natomiast
w odniesieniu do dróg powiatowych przez samorząd
powiatowy. Z kolei zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu
zadania w zakresie budowy, przebudowy, remontu,
utrzymania i ochrony dróg gminnych oraz zarzą-
dzania nimi finansowane są z budżetów gmin.
747
Budowa łącznika pomiędzy węzłami Wierzcho-
sławice na autostradzie A4 i węzłem Krakowska na
istniejącej drodze krajowej nr 4 była rozważana, gdy
planowano realizację autostrady A4 jedynie do wę-
zła Krzyż. Realizacja dalszego odcinka autostrady
w kierunku granicy z Ukrainą w najbliższych latach
nie była wówczas przewidywana. W takim przypad-
ku istotną sprawą dla sprawności działania układu
drogowego w rejonie Tarnowa było połączenie auto-
strady A4 z istniejącą drogą krajową nr 4, które wy-
prowadzałoby ruch z autostrady w kierunku przej-
ścia granicznego z Ukrainą. Wobec planowanej
w najbliższych latach realizacji całego odcinka auto-
strady A4 od Krakowa do Korczowej, ruch tranzyto-
wy w kierunku wschodnim będzie odbywał się auto-
stradą. W związku z czym budowa łącznika jako
drogi wyprowadzającej ruch z autostrady na drogę
krajową nie znajduje w chwili obecnej uzasadnienia
i nie może być finansowana przez Generalną Dyrek-
cję Dróg Krajowych i Autostrad.
Wobec powyższego podjęto decyzję, aby węzeł
Wierzchosławice planowany w ramach budowy au-
tostrady A4 zaprojektować z podłączeniem do drogi
wojewódzkiej nr 975, z wylotem na łącznik, ale bez
jego kontynuacji do istniejącej obwodnicy Tarnowa.
Nie wyklucza to możliwości budowy łącznika pomię-
dzy węzłami Wierzchosławice na autostradzie A4
i węzłem Krakowska na istniejącej drodze krajowej
nr 4 przez właściwe jednostki samorządowe.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie ograniczenia prawa do emerytury
z FUS byłym wojskowym (214)
W związku z nadesłanym przy piśmie z dnia 31
grudnia 2007 r., znak: SPS-024-214/07, zapytaniem
Pana Posła Artura Górskiego w sprawie ogranicze-
nia prawa do emerytury z FUS byłym wojskowym
uprzejmie informuję, że nie znajduję uzasadnienia
dla podjęcia działań zmierzających do zweryfikowa-
nia obecnie obowiązujących uregulowań w zakresie
uprawnień emerytalnych żołnierzy zawodowych
i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych.
Funkcjonujący w Polsce do końca 1998 r. system
ubezpieczenia społecznego nie obejmował żołnierzy
zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb munduro-
wych. Ta kategoria osób była objęta odrębnym sys-
748
temem zaopatrzeniowym, w którym emerytura
przysługuje bez względu na wiek po 15 latach służby
i jest wypłacana ze środków budżetu państwa, bez
obowiązku opłacania składek.
Przeprowadzona w 1999 r. reforma ubezpieczeń
społecznych zakładała wyeliminowanie w przyszło-
ści odrębnych systemów świadczeń dla funkcjona-
riuszy tzw. służb mundurowych. Dlatego od 1999 r.
systemem ubezpieczeń społecznych objęto osoby,
które do zawodowej służby wstąpiły po 1 stycznia
1999 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353 z późn. zmian.). Prawo do emerytury
lub renty miało im przysługiwać na tych samych za-
sadach, jakie określono dla ogółu osób objętych
ubezpieczeniami społecznymi. Jedynie żołnierze za-
wodowi i funkcjonariusze służb mundurowych, któ-
rzy wstąpili do służby przed 2 stycznia 1999r., mieli
zachować prawo do emerytury lub renty na dotych-
czasowych zasadach określonych w ustawach o za-
opatrzeniu emerytalnym.
Ta próba nie powiodła się, ponieważ zwyciężył
pogląd zwolenników utrzymania odrębnego syste-
mu zaopatrzenia emerytalnego, przewidującego pra-
wo do świadczeń z tytułu zawodowej służby na pre-
ferencyjnych zasadach, wypłacanych ze środków bu-
dżetu państwa, bez obowiązku opłacania składek.
Ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz.1609), przywróco-
no system zaopatrzeniowy dla wszystkich żołnierzy
zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb munduro-
wych. Osoby, które wstąpiły do służby po raz pierw-
szy po dniu 1 stycznia 1999 r. zostały wyłączone
z systemu ubezpieczeń społecznych i objęte zaopa-
trzeniowym systemem emerytalnym określonym
przepisami ustaw:
— z dnia 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu eme-
rytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin
(Dz. U. z 2004r. Nr 8, poz. 67 z późn. zmian.),
— z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emery-
talnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Woj-
skowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwo-
wej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich ro-
dzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 z późn. zmian.).
Przywracając w 2003 r. system zaopatrzenia
emerytalnego, nie zmieniono przepisów mówiących,
że zarówno emerytura wojskowa, jak i policyjna
przysługuje po 15 latach służby bez względu na wiek
oraz że podstawę jej wymiaru stanowi uposażenie
należne na ostatnio zajmowanym stanowisku. Jed-
nocześnie wprowadzono zasadę przyznawania jej na
wniosek, a nie jak wcześniej – z urzędu, oraz zróżni-
cowano sposób jej obliczania w zależności od daty
wstąpienia do zawodowej służby po raz pierwszy.
Dla osób, które wstąpiły do służby przed 2 stycz-
nia 1999 r. utrzymano przepisy (art. 15 obu ww.
ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym) mówiące, że
emeryturę „mundurową” oblicza się za okresy zawo-
dowej służby oraz za okresy składkowe i nieskładko-
we wymienione w ustawie o emeryturach i rentach
z FUS.
Tak więc podstawowa wysokość emerytury, wy-
nosząca za 15 lat służby 40% ostatniego uposażenia,
wzrasta za każdy dalszy rok służby o 2,6% podstawy
wymiaru oraz dodatkowo od 0,5% do 2% za każdy
rok służby w warunkach szczególnie zagrażających
życiu i zdrowiu. „Cywilne” okresy składkowe są
uwzględniane po 1,3% podstawy wymiaru, przy
czym okresy składkowe poprzedzające służbę (nie
więcej niż 3 lata) są zaliczane po 2,6% podstawy wy-
miaru. Emeryturę zwiększa się też po 0,7% podsta-
wy wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych
poprzedzających służbę. Uwzględniane są również
okresy ubezpieczenia z tytułu pracy zarobkowej wy-
konywanej po przejściu na emeryturę. Do emerytu-
ry policyjnej przysługuje dodatkowo 15% wzrost
z tytułu inwalidztwa w związku ze służbą.
Jak z powyższego wynika, w wymiarze emerytu-
ry wojskowej lub policyjnej dla osoby, która wstąpiła
do służby przed 2 stycznia 1999 r., są uwzględniane
nie tylko okresy zawodowej służby, ale także okresy
składkowe i nieskładkowe wymienione w ustawie
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Okresy składkowe poprzedzające okres
służby są liczone po 2,6% podstawy wymiaru, a więc
znacznie korzystniej niż w systemie ubezpieczeń
społecznych. Jest to bardzo preferencyjny sposób
wymierzania wysokości emerytury, ponieważ po-
zwala na uwzględnienie w wymiarze emerytury
przysługującej, bez względu na wiek, okresów ubez-
pieczenia, które uprawniają do emerytury z systemu
ubezpieczeń społecznych dopiero po osiągnięciu po-
wszechnego wieku emerytalnego.
System świadczeń dla żołnierzy zawodowych
i funkcjonariuszy jest systemem o znacznie korzyst-
niejszych rozwiązaniach w stosunku do powszech-
nego systemu ubezpieczeń. Świadczy o tym fakt, że
przeciętne świadczenie z zaopatrzenia emerytalne-
go służb mundurowych jest znacznie wyższe niż
przeciętne świadczenie z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Dla przykładu podam, że w listopadzie
2007 r. przeciętne świadczenie wypłacane z zaopa-
trzenia emerytalnego wynosiło – w zależności od ro-
dzaju służby – od 2 215,66 zł do 2 339,90 zł. Nato-
miast przeciętne świadczenie z FUS wynosiło w tym
czasie 1 252,16 zł,
Wypłata policyjnych i wojskowych świadczeń
w całości obciąża budżet państwa. Z tego powodu
wprowadzono przepis (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS) mówiący, że osobie,
która ma przyznaną emeryturę wojskową lub poli-
cyjną na podstawie art. 15 ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym żołnierzy zawodowych (...) lub art. 15
ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariu-

szy (...), nie przysługuje prawo do emerytury z syste-
mu ubezpieczeń społecznych. Dotyczy to osób, które
mają ustalone prawo do emerytury wojskowej (poli-
cyjnej) w maksymalnej wysokości wynoszącej 75%
podstawy wymiaru tej emerytury, jak też osób, któ-
re mają emeryturę wojskową (policyjną) ustaloną
w wysokości niższej niż 75% podstawy jej wymiaru.
Każdy system zabezpieczenia emerytalnego określa
bowiem maksymalną wysokość świadczenia, która
nie może być przekroczona, chociażby miało to ozna-
czać, że nie wszystkie udowodnione okresy będą
uwzględnione w wymiarze świadczenia. Prawo do
emerytury z FUS mają zatem tylko te osoby, które
nigdy nie pobierały emerytury „mundurowej” finan-
sowanej przez budżet państwa.
Uprzejmie wyjaśniam, że użyte w art. 2 ust. 1
pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z FUS sformułowanie „ustalone pra-
wo do emerytury określonej w przepisach o zaopa-
trzeniu emerytalnym (...)” oznacza, że przepis ten
ma zastosowanie do osób, które prawo do takiej eme-
rytury mają ustalone decyzją właściwego organu
emerytalnego, a więc nie dotyczy osób, które jedynie
spełniają warunki do policyjnej lub wojskowej eme-
rytury, ale nie mają jej przyznanej. Pragnę poinfor-
mować, że podobnej treści przepisy znajdują się
w ustawie o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych oraz w ustawie o zaopatrzeniu emery-
talnym funkcjonariuszy. Z przepisów art. 12 obu
tych ustaw wynika bowiem, że emerytura wojskowa
lub policyjna nie przysługuje osobie, która ma usta-
lone prawo do emerytury określonej w ustawie o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych obliczonej z uwzględnieniem okresów za-
wodowej służby.
Osoba, która wstąpiła do służby przed 2 stycznia
1999 r. i oprócz okresów zawodowej służby ma też
okresy podlegania ubezpieczeniom społecznym,
może uzyskać prawo tylko do jednej emerytury:
emerytury z systemu zaopatrzenia emerytalnego
tzw. służb mundurowych albo do emerytury z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych. Rozwiązanie takie
przyjęto dlatego, że w obu przypadkach świadczenie
zostanie obliczone z uwzględnieniem wszystkich
udowodnionych okresów.
Osoba, która po zwolnieniu ze służby, do której
wstąpiła przed 2 stycznia 1999 r., spełnia warunki
do emerytury wojskowej lub policyjnej ma zatem
prawo zrezygnowania ze zgłoszenia wniosku o jej
przyznanie w celu nabycia prawa do emerytury na
zasadach i w wysokości określonych w ustawie o eme-
ryturach i rentach z FUS. W takim przypadku za
okres służby pełnionej przez tę osobę po 31 grudnia
1998 r. właściwe organy przekazują do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych zwaloryzowane składki
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, wymierzone
od uposażenia przysługującego tej osobie w czasie
służby. Składki te są w całości finansowane przez
budżet państwa.
749
Budżet państwa nie może jednak ponosić kosz-
tów związanych z wypłatą emerytury „munduro-
wej” obliczonej z uwzględnieniem okresów składko-
wych i nieskładkowych, która może być realizowana
przez okres nawet kilkudziesięciu lat, a następnie
finansować koszt składek na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe w celu umożliwienia zamiany tej
emerytury na emeryturę z FUS. Dlatego ustawo-
dawca wprowadził ograniczenie, że tylko ta osoba,
która nie ma ustalonego prawa do emerytury woj-
skowej lub policyjnej, a więc nigdy nie pobierała
świadczenia emerytalnego finansowanego przez bu-
dżet państwa, ma prawo do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, jeśli osiągnęła wiek eme-
rytalny i spełnia pozostałe wymagane warunki.
Warto nadmienić, że w praktyce nie zdarza się
jednak, aby osoba spełniająca warunki do emerytu-
ry policyjnej lub wojskowej, w której mogą być
uwzględnione „cywilne” okresy składkowe i nie-
składkowe, rezygnowała z możliwości jej pobierania
już od dnia zwolnienia ze służby (np. w wieku 40 lat)
w celu złożenia wniosku o emeryturę z FUS dopiero
po osiągnięciu wieku emerytalnego (60 lat – kobie-
ta, 65 lat – mężczyzna).
Osoby, które spełniają warunki do emerytury
mundurowej, z reguły decydują się na jej pobieranie
nie tylko ze względu na sposób jej obliczania umożli-
wiający wcześniejsze „odbieranie w emeryturze”
składek opłaconych z tytułu podlegania ubezpiecze-
niom społecznym, ale także dlatego, że zasady jej
wypłaty w razie osiągania przychodów z pracy za-
robkowej są znacznie korzystniejsze niż w powszech-
nym systemie ubezpieczeń. Wypłata emerytury
mundurowej nigdy bowiem nie ulega zawieszeniu,
a co najwyżej zmniejszeniu – nie więcej niż o 25%.
Osoba, która ma prawo do emerytury policyjnej lub
wojskowej w maksymalnej wysokości (75% ostatnie-
go uposażenia), może ją pobierać bez względu na
przychody z pracy zarobkowej, choćby nawet nie
osiągnęła jeszcze wieku emerytalnego.
Wprowadzenie przepisu, że emeryturę policyjną
i wojskową przyznaje się na wniosek, a nie z urzędu
nie zmieniło zachowań osób, które spełniają warun-
ki do takiej emerytury. Tak więc stosowanie przepi-
su art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS również wobec osób,
którym przyznano emeryturę wojskową lub policyj-
ną z urzędu, przed wprowadzeniem zasady, że przy-
znaje się ją na wniosek, jest w pełni uzasadnione.
Sytuacja osób, które po raz pierwszy wstąpiły do
służby po 1 stycznia 1999 r. jest inna, ponieważ
zgodnie z regulacjami wprowadzonymi ustawą zmie-
niającą z 2003 r., w wymiarze emerytury policyjnej
lub wojskowej przyznawanej takiej osobie (art.15a
obu ustaw zaopatrzeniowych) uwzględniane będą
wyłącznie okresy zawodowej służby. Tak więc eme-
rytura tych osób wynosząca 40% ostatniego uposa-
żenia będzie zwiększana tylko za każdy dalszy rok
służby o 2,6% podstawy wymiaru oraz dodatkowo
od 0,5% do 2% za każdy rok służby w warunkach
750
szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu. Do emery-
tury policyjnej będzie przysługiwał dodatkowo 15%
wzrost z tytułu inwalidztwa w związku ze służbą.
Jeżeli funkcjonariusz lub żołnierz zawodowy bę-
dzie miał także okresy zatrudnienia (ubezpiecze-
nia), to po osiągnięciu wieku emerytalnego (65 lat
– mężczyzna, 60 lat – kobieta) uzyska prawo do dru-
giej emerytury z FUS, która będzie mu przyznana
na zasadach określonych w ustawie o emeryturach
i rentach z FUS. Ta emerytura zostanie obliczona
wyłącznie za okresy zatrudnienia (ubezpieczenia)
i będzie wypłacana niezależnie od emerytury poli-
cyjnej (wojskowej). Wypłacane będą obie emerytury,
ponieważ emerytura z FUS zostanie obliczona tylko
za „cywilne” okresy ubezpieczenia, zaś emerytura
„mundurowa” tylko za okresy służby zawodowej.
W przypadku osoby, która przystąpiła do otwartego
funduszu emerytalnego, wypłacana będzie także
emerytura z tzw. II filaru.
W przypadku tych osób każdy z systemów, tzn.
zaopatrzeniowy i ubezpieczeniowy, będzie więc re-
alizował wyłącznie własne zobowiązania. Obawy
osób wnioskujących o zmianę przepisów art. 2 ust. 1
pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS suge-
rujące, że sygnalizowany przez nie problem nasili
się w przyszłości przy wprowadzaniu służby kon-
traktowej, są więc nieuzasadnione.
Pozytywnym skutkiem zmiany sposobu oblicza-
nia emerytury wojskowej i policyjnej dla nowo wstę-
pujących do zawodowej służby jest to, że budżet pań-
stwa nie będzie obciążony finansowaniem zwiększe-
nia emerytury „mundurowej” z tytułu okresów
składkowych i nieskładkowych.
Z treści pisma Pana Posła wynika, że wniosek
o zmianę przepisów art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS
zgłosili emerytowani żołnierze, a więc osoby, które
mają przyznaną emeryturę wojskową lub policyjną
na podstawie art. 15 ustawy o zaopatrzeniu emery-
talnym żołnierzy zawodowych, policzoną za okresy
zawodowej służby i „cywilnej” pracy. Osoby te chcia-
łyby mieć możliwość pobierania jej do osiągnięcia
wieku emerytalnego a następnie możliwość zamia-
ny na emeryturę z FUS, również policzoną za
wszystkie okresy pracy i służby zawodowej. Podno-
szony jest argument, że wcześniej obowiązujące prze-
pisy takie prawo dawały oraz że po przejściu na eme-
ryturę mundurową osoby te podejmują pracę i opła-
cają składki na ubezpieczenie społeczne, które często
są wymierzane od podstawy wymiaru wyższej niż
podstawa wymiaru emerytury mundurowej.
Pragnę wyjaśnić, że powoływany przez te osoby
stan prawny sprzed zmiany przepisów w 2003 r.,
rzeczywiście przewidywał taką możliwość z tym, że
okresów zawodowej służby, z tytułu której przyzna-
no prawo do emerytury wojskowej lub policyjnej, nie
można było uwzględniać przy ustalaniu prawa do
emerytury z FUS oraz przy obliczaniu jej wysokości.
Tak więc nie było możliwe pobieranie emerytury
przyznanej z tytułu podlegania ubezpieczeniom spo-
łecznym w wysokości obliczonej z uwzględnieniem
okresów zawodowej służby.
Uważam, że ze względu na rozwiązania funkcjo-
nujące w systemie zaopatrzenia emerytalnego oraz
w systemie ubezpieczeń społecznych, jak również ze
względu na źródła finansowania przewidzianych
w nich świadczeń, nie ma uzasadnienia do pozytyw-
nego rozpatrzenia tego wniosku.
System zaopatrzenia emerytalnego w całości fi-
nansowany jest przez budżet państwa. W obecnym
systemie finansowania emerytur i rent z FUS dota-
cje budżetu państwa również pełnią istotną rolę.
Ciągle bowiem w pierwszym filarze powszechnego
systemu ubezpieczeń mamy do czynienia z zasadą
solidarności społecznej polegającej na wspólnym
gromadzeniu środków na wypadek zajścia określo-
nych ryzyk ubezpieczeniowych. Ma to szczególne
znaczenie w warunkach prowadzących do wzrostu
liczby świadczeniobiorców przy jednoczesnym spad-
ku liczby osób płacących składki na ubezpieczenia
społeczne. Dopiero w modelu docelowym, którym
objęto osoby urodzone po 1948 r., wysokość emery-
tury z FUS zależeć będzie od wielkości składek za-
ewidencjonowanych przez ZUS na indywidualnym
koncie ubezpieczonego.
Reforma emerytalna pozwoliła na wprowadzenie
zmian w zakresie obliczania emerytur policyjnych
i wojskowych dla osób, które wstąpiły po raz pierw-
szy do służby po 1998 r., a więc urodziły się po 1948 r.
Wprowadzenie zasady, że wojskową lub policyjną
emeryturę tych osób oblicza się wyłącznie za okresy
służby, pozwoliło na umożliwienie im nabycia prawa
do dwóch emerytur: wojskowej (policyjnej) i z FUS.
Emerytura z FUS będzie obliczona wg nowych reguł
– jej wysokość będzie pochodną składek na ubezpie-
czenie emerytalne zaewidencjonowanych przez ZUS
na indywidualnym koncie ubezpieczonego.
Pragnę zauważyć, że Trybunał Konstytucyjny
w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 grudnia 2000 r.,
sygn. K. 9/00, uznał, że nie zawsze istnieją proste
zależności między prawem do świadczeń i ich wyso-
kością a okresem opłacania i rozmiarem składki.
Przypomniał też, że świadczenia funkcjonariuszy
służb mundurowych przysługujące z systemu zaopa-
trzenia społecznego finansowane są wprost z budże-
tu państwa. „Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego,
te okoliczności usprawiedliwiają nałożenie obowiąz-
ku ubezpieczenia nawet w sytuacji, gdy dalsze opła-
canie składek na ubezpieczenie społeczne nie zawsze
znajdzie w pełni odzwierciedlenie w zwiększonej wy-
sokości przysługującego świadczenia.” Należy rów-
nież pamiętać, że „ubruttowiono” wynagrodzenia
wszystkich zatrudnionych (także emerytów i renci-
stów), toteż objęcie ich ubezpieczeniem nie prowadzi
do pogorszenia możliwości zarobkowych. W wyroku
tym Trybunał powtórzył też opinię wyrażoną we
wcześniejszym orzeczeniu z 11 lutego 1992 r., K. 14/
91, OTK w 1992 r., cz. II, s. 131, że „należnych ubez-
pieczonemu świadczeń nie można uznać za ekwiwa-
lent własnego świadczenia w postaci składki ubez-

pieczonego na FUS, zwłaszcza gdy uwzględni się, że
w obecnym systemie finansowania emerytur i rent
istotną rolę pełnią dotacje budżetu państwa. Pod-
kreślił też, że prawa do świadczeń z ubezpieczenia
społecznego nie można zaliczyć do praw obligacyj-
nych. Stosunek ubezpieczeniowy nie jest według po-
wszechnej opinii nauki prawa pełnym stosunkiem
zobowiązaniowym. Element wzajemności nie wystę-
puje tutaj w postaci ścisłej zależności świadczenia
ubezpieczeniowego od uiszczenia składki. W stosun-
ku ubezpieczeniowym nie ma synalagmatyczności,
charakterystycznej dla zobowiązań wzajemnych
w znaczeniu cywilnoprawnym.”
Biorąc pod uwagę powyższe, a zwłaszcza to, że
dla osób, które wstąpiły do służby przed 2 stycznia
1999 r., utrzymano preferencyjny sposób obliczania
emerytury policyjnej i wojskowej, umożliwiający ob-
liczenie jej z uwzględnieniem okresów ubezpieczenia
oraz że świadczenia mundurowe są w całości finan-
sowane ze środków budżetu państwa, uważam, że
obecnie obowiązujące rozwiązania są prawidłowe
i nie wymagają zmiany. Natomiast wprowadzanie
dalszych regulacji korzystnych dla tej kategorii eme-
rytów oznaczałoby ich uprzywilejowanie w stosun-
ku do osób, które do zawodowej służby wstąpiły po
1 stycznia 1999 r. i będą mieć liczoną emeryturę
z tytułu służby na nowych zasadach.
Zmiany w zakresie sposobu obliczania emerytur
dla nowo wstępujących do zawodowej służby, wpro-
wadzone ustawą z 2003 r., są wynikiem działań
zmierzających do zracjonalizowania wydatków bu-
dżetu państwa. Dlatego uważam, że nie ma uzasad-
nienia podejmowania inicjatywy ustawodawczej,
która spowodowałaby wzrost tych wydatków.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytania posłów Zbigniewa Matuszczaka,
Mariusza Grada i Grzegorza Raniewicza
w sprawie modernizacji Ogrodu Zoologicznego
im. Stefana Millera w Zamościu (218, 241, 359)
Odpowiadając na zapytanie Zbigniewa Matusz-
czaka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
znak: SPS-024-218/08, z dnia 21 stycznia 2008 r.,
dotyczące modernizacji Ogrodu Zoologicznego im.
Stefana Millera w Zamościu, uprzejmie przekazuję
poniższe informacje.
Obowiązujący system pomocowy Unii Europej-
skiej nie przewiduje finansowania wydatków ściśle
związanych z modernizacją lub wsparciem działal-
751
ności ogrodów zoologicznych, jednakże istnieje możli-
wość współfinansowania części tego rodzaju inwesty-
cji w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” oraz instrumentu finansowego
dla środowiska LIFE+. Minister środowiska nie dys-
ponuje środkami innymi niż środki włączone do kra-
jowych programów operacyjnych, w tym przede
wszystkim PO „Infrastruktura i środowisko”.
V oś priorytetowa PO „IŚ”: Ochrona przyrody
i kształtowanie postaw ekologicznych; Działanie
5.1.: Wspieranie kompleksowych projektów z zakre-
su ochrony siedlisk przyrodniczych (ekosystemów)
na obszarach chronionych oraz zachowanie różno-
rodności gatunkowej umożliwia współfinansowanie
projektów polegających m.in. na:
— ochronie ex situ i in situ gatunków chronio-
nych i gatunków o zagrożonych pulach genowych,
— budowie centrów przetrzymywania gatunków
CITES i ośrodków rehabilitacji zwierząt,
— budowie lub rozbudowie obiektów dla zwierząt
i roślin w ogrodach zoologicznych lub w ogrodach
botanicznych w ramach krajowych programów
ochrony gatunków.
Dodatkowo projekt może obejmować elementy
zawarte w Działaniu 5.4.: Kształtowanie postaw
społecznych sprzyjających ochronie środowiska,
w tym różnorodności biologicznej, m.in. takie jak
kampanie edukacyjne i informacyjne w zakresie
ochrony gatunków zagrożonych, szkolenia dla służb
celnych, budowanie krajowych sieci partnerstwa na
rzecz ochrony środowiska i gatunków.
Nie jest natomiast możliwa realizacja infrastruk-
tury służącej do przetrzymywania zwierząt egzo-
tycznych w celach pokazowych, naukowych i eduka-
cyjnych ani infrastruktury o charakterze turystycz-
nym, obsługującej zwiedzających zoo. Środki na tego
rodzaju inwestycje należy uzyskać z dotacji celo-
wych jednostek administracyjnych.
Kolejnym rozwiązaniem finansowania inwestycji
jest rozpatrzenie możliwości ubiegania się Ogrodu
Zoologicznego w Zamościu o dotację z programu
LIFE+, w ramach którego istnieje potencjalna moż-
liwość dofinansowania działań związanych z zacho-
waniem populacji zagrożonych zwierząt oraz hodow-
lą krajowych gatunków chronionych i zagrożonych,
objętych dyrektywami „ptasią” (79/409/EWG) i „sie-
dliskową (92/43/EWG), wszelkiego typu działania
promujące ochronę gatunków, kampanie informa-
cyjne, publikacje, szkolenia, programy wymiany
zwierząt między ogrodami zoologicznymi. Instytu-
cją zarządzającą dla LIFE+ jest Komisja Europej-
ska; projekty przyjmowane są w trybie konkurso-
wym za pośrednictwem Ministerstwa Środowiska.
Maksymalny poziom dofinansowania projektu wy-
nosi 50%.
Istnieje również możliwość wystąpienia Ogrodu
Zoologicznego w Zamościu z wnioskiem do Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej lub do właściwego wojewódzkiego funduszu
ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
752
Biorąc pod uwagę kulturowe znaczenie ogrodu
dla mieszkańców miasta i regionu, jak również sa-
mego miasta Zamościa, jako obiektu wpisanego na
listę UNESCO, potencjalnych źródeł dofinansowa-
nia proponuję szukać również w innych programach
operacyjnych, w tym przede wszystkim w PO „Roz-
wój Polski Wschodniej”. W programie tym przewi-
dziano m.in. wsparcie na rzecz wzmocnienia usług
turystycznych w ramach III osi priorytetowej: Woje-
wódzkie ośrodki wzrostu. Instytucją odpowiedzial-
ną za wdrożenie PO „RPW” jest Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego.
Wyrażam nadzieję, że przedstawiona informacja
przyczyni się do realizacji działań planowanych
przez Ogród Zoologiczny w Zamościu.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Musiała
w sprawie przywrócenia rangi
oddziału terenowego Inspektoratowi ZUS
w Tarnowie (219)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła Jana Musiała w sprawie przywrócenia
rangi oddziału terenowego Inspektoratowi ZUS
w Tarnowie, przekazanym przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-
-219/08, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami art. 73
ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) tworzenie, przekształca-
nie i znoszenie terenowych jednostek organizacyj-
nych oraz określanie ich siedziby, właściwości tery-
torialnej i rzeczowej należy do zakresu działania
prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zaś kwe-
stię podległości organizacyjnej jednostek tereno-
wych zakładu rozstrzyga statut nadawany Zakłado-
wi Ubezpieczeń Społecznych przez prezesa Rady Mi-
nistrów, zgodnie z art. 74 ust. 5 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych.
Pan prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
poinformował mnie, że podda wnikliwej ocenie ak-
tualną strukturę sieci terenowych jednostek zakła-
du w kontekście wcześniejszych decyzji podjętych
w tych sprawach oraz konsekwencji tych decyzji dla
usytuowania organizacyjnego m.in. Inspektoratu
ZUS w Tarnowie.
W tym celu powołany został zespół do spraw ana-
lizy sieci jednostek terenowych. Jego głównym zada-
niem jest opracowanie rozwiązań docelowych w za-
kresie stworzenia optymalnej sieci oddziałów, in-
spektoratów i biur terenowych, zapewniającej efek-
tywne funkcjonowanie tej instytucji. Zespół ten w toku
swoich prac ustosunkuje się m.in. do zgłoszonych
uwag dotyczących funkcjonowania terenowej jed-
nostki organizacyjnej ZUS w Tarnowie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Nowaka
w sprawie okoliczności odwołania z funkcji
dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku (220)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Sławomira Nowaka, przekaza-
ne przez Pana Marszałka przy piśmie nr SPS-024-
-220/08 z dnia 21 stycznia 2008 r., dotyczące okolicz-
ności odwołania z funkcji dyrektora Izby Skarbowej
w Gdańsku pani Marty Sowy, uprzejmie przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
W myśl przepisów art. 5 ust. 1 ustawy z dnia
21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych
(Dz. U. z 2004 r. nr 121, poz. 1267, ze zm.) ministro-
wi właściwemu do spraw finansów publicznych pod-
legają m.in. dyrektorzy izb skarbowych jako organy
administracji rządowej niezespolonej. Na podstawie
art. 5 ust. 5c powołanej powyżej ustawy minister
właściwy do spraw finansów publicznych wyznacza
osobę do pełnienia obowiązków na ww. stanowisku,
do czasu powołania wyłonionego w drodze konkursu
dyrektora izby skarbowej.
Odnosząc obowiązujący stan prawny do sprawy
przedstawionej przez Pana Posła, uprzejmie wyja-
śniam, że decyzje kadrowe zostały podjęte zgodnie
z obowiązującymi przepisami ustawy o urzędach
i izbach skarbowych, w myśl której odwołanie ze
stanowiska dyrektora izby skarbowej nie wymaga
formalnego uzasadnienia.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż z dniem 25 lip-
ca 2006 r. pani Marta Sowa została wyznaczona do
pełnienia obowiązków dyrektora Izby Skarbowej
w Gdańsku, natomiast upoważnienie do pełnienia
ww. obowiązków straciło moc z dniem 30 paździer-
nika 2007 r.

W dniu 13 września 2007 r. ogłoszone zostały
konkursy na 14 stanowisk dyrektorów izb skarbo-
wych, w tym na dyrektora Izby Skarbowej w Gdań-
sku. Termin składania zgłoszeń do konkursu upły-
nął 28 września 2007 r. Z dniem 22 października
2007 r. prace komisji konkursowych zostały wstrzy-
mane.
Odnośnie do pkt 2, 3 i 5 zapytania uprzejmie wy-
jaśniam:
1) W dniu 5 listopada 2007 r. rzecznik dyscypli-
ny finansów publicznych otrzymał pismo dyrektora
Izby Skarbowej w Gdańsku zawierające zarzuty
przeciwko panu Maciejowi Budzinskiemu. W celu
wyjaśnienia okoliczności przedstawionych w powyż-
szym piśmie rzecznik wystąpił do Izby Skarbowej
w Gdańsku z żądaniem uzupełnienia informacji
w nim podanych. W chwili obecnej rzecznik oczeku-
je na odpowiedź z Izby Skarbowej.
2) Udział pana Macieja Budzinskiego w projek-
cie e-Deklaracje obejmował:
— opracowanie podręcznika do systemu e-De-
klaracje,
— przygotowanie planu szkoleń z systemu e-De-
klaracje,
— realizacja i nadzór szkoleń,
— opracowanie koncepcji wdrożenia systemu
e-Deklaracje w izbach i urzędach,
— współpraca przy wdrożeniu systemu e-Dekla-
racje.
Umowa zlecenie z panem Maciejem Budzinskim
została podpisana 15 listopada 2007 r. na okres
dwóch miesięcy i dwóch tygodni.
3) Według posiadanych informacji pan Maciej
Budzinski jest obecnie pracownikiem Urzędu Skar-
bowego w Kwidzynie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie zmiany formy prowadzenia
działalności gospodarczej firmy będącej
w trakcie realizacji projektu dofinansowanego
z Europejskiego Funduszu Społecznego (222)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 stycznia 2008 r. (SPS-024-222/08)
dotyczące zapytania poseł Mirosławy Nykiel w spra-
wie zmiany formy prowadzenia działalności go-
spodarczej firmy będącej w trakcie realizacji pro-
753
jektu dofinansowanego z Europejskiego Funduszu
Społecznego pragnę przedstawić następujące wy-
jaśnienia.
W opinii instytucji zarządzającej programami fi-
nansowanymi z Europejskiego Funduszu Społecz-
nego instytucja będąca stroną umowy z beneficjen-
tem nie powinna co do zasady kwestionować prze-
kształceń statusu prawnego i struktury własnościo-
wej przedsiębiorców, z którymi zawarła wcześniej
umowy o dofinansowanie projektów. Możliwość ta-
kiej podmiotowej zmiany w istniejącym stosunku
umownym wynika z zasady swobody umów.
Przedsiębiorstwo, jako zespół składników niema-
terialnych i materialnych przeznaczonych do reali-
zacji określonych celów gospodarczych, obejmuje
wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa,
a więc także prawa i obowiązki wynikające z umowy
zawartej z instytucją wdrażającą (IW) lub instytu-
cją pośredniczącą (IP).
Tak rozumiane przedsiębiorstwo może być przed-
miotem aportu do spółki jawnej oraz do spółki z o.o.
i spółki akcyjnej. Wniesienie przedsiębiorstwa jako
aportu polega na przeniesieniu na rzecz spółki cało-
ści przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika
z treści czynności prawnej albo z przepisów szcze-
gólnych.
W przypadku przeniesienia przez wnioskodawcę
na rzecz spółki jawnej, spółki z o.o. lub spółki akcyj-
nej całości przedsiębiorstwa (w tym praw i obowiąz-
ków wynikających z umowy z IW lub IP) konieczne
jest wyrażenie na to zgody przez IW lub IP (zgoda
wierzyciela na przeniesienie zobowiązania na osobę
trzecią).
Zgodę lub odmowę IW lub IP powinna co do zasa-
dy wydać przed czynnością wniesienia przedsiębior-
stwa jako aportu do spółki (przed zawarciem aktu
notarialnego). W przypadku wyrażenia zgody przez
IW lub IP konieczne będzie zawarcie aneksu do
umowy o dofinansowanie projektu, w którym w miej-
sce dotychczasowego wnioskodawcy wstąpi nowy
podmiot – spółka jawna, spółka z o.o. lub spółka ak-
cyjna, składając oświadczenie o wstąpieniu w prawa
i obowiązki wynikające z umowy.
Ponadto w przypadku, gdy beneficjent korzy-
stał bezpośrednio z pomocy przyznanej w projek-
cie np. w ramach subsydiowanego zatrudnienia, IW
lub IP powinna przed podpisaniem aneksu do umo-
wy ustalić, czy potencjalny beneficjent (spółka jaw-
na, spółka z o.o. lub spółka akcyjna) jest podmiotem
uprawnionym do otrzymania pomocy w ramach da-
nego działania oraz czy pomoc udzielona łącznie po-
tencjalnemu beneficjentowi nie przekroczy dozwolo-
nych pułapów określonych w odrębnych przepisach
dotyczących pomocy publicznej.
W powyższej sytuacji istnieje bowiem zagroże-
nie, że powstały podmiot nie będzie uprawniony do
otrzymania pomocy w ramach danego działania lub
przekroczy dozwolone limity przyznanej pomocy.
Wówczas IW lub IP może zażądać zwrotu całości do-
finansowania lub niewykorzystanej części określo-
754
nej na moment przekształcenia statusu prawnego
i struktury własnościowej beneficjenta.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie skutków podatkowych przekształcenia
formy prowadzenia działalności gospodarczej
dla przedsiębiorców będących beneficjentami
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (223)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pani Mirosławy Nykiel, Posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 18 grudnia 2007 r.
w sprawie skutków podatkowych przekształcenia
przez przedsiębiorcę (osobę fizyczną, beneficjenta
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”) formy
prawnej prowadzonej działalności gospodarczej
w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, przeka-
zane przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r. nr SPS-
-023-223/08, uprzejmie informuję.
Przepisy prawa nie przewidują możliwości prze-
kształcenia jednoosobowej działalności gospodarczej
w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.
Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego i Ko-
deksu spółek handlowych zmiana formy działalno-
ści gospodarczej prowadzonej przez przedsiębiorcę
może być dokonana na trzy sposoby:
1) likwidacja działalności gospodarczej i następ-
nie wykorzystanie uzyskanych w ten sposób środ-
ków w celu utworzenia spółki mającej osobowość
prawną bądź wstąpienia do istniejącej już spółki,
2) dokonanie sprzedaży na rzecz istniejącej spół-
ki mającej osobowość prawną prowadzonego przez
siebie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Ko-
deksu cywilnego i następnie wstąpienie do tej spółki
w charakterze wspólnika,
3) dokonanie wniesienia – tytułem aportu –
przedsiębiorstwa do spółki mającej osobowość
prawną.
Skutki podatkowe są uzależnione od wyboru jed-
nego z trzech wymienionych sposobów i przedsta-
wiają się następująco w poszczególnych przepisach
podatkowych.
1. Podatek od spadków i darowizn:
Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia
28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn
(Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514, z późn. zm.), zwa-
nej dalej „upsd”, do 31 grudnia 2006 r. zwolnieniu
z podatku podlegało nabycie przez małżonka lub
zstępnych w drodze darowizny (lub spadku) zakładu
wytwórczego, budowlanego, handlowego, usługowe-
go lub jego części, pod warunkiem że zakład ten bę-
dzie prowadzony przez nabywcę w stanie niepogor-
szonym przez okres co najmniej 5 lat od dnia przyję-
cia spadku lub darowizny. Niedotrzymanie tych wa-
runków powoduje utratę zwolnienia z podatku, z wy-
jątkiem niemożności dalszego prowadzenia tej dzia-
łalności na skutek zdarzeń losowych.
Powołany przepis obowiązywał w niezmienionej
postaci od 1983 r., kiedy nie istniała jeszcze gospo-
darka rynkowa, a spółki prawa handlowego jako
podmioty obrotu gospodarczego były rzadkością.
Zwolnienie miało służyć ochronie małych rodzin-
nych przedsiębiorstw, w szczególności zakładów rze-
mieślniczych, sklepów itp., stąd możliwość skorzy-
stania ze zwolnienia została uwarunkowana ko-
niecznością osobistego prowadzenia nabytego za-
kładu w stanie niepogorszonym przez kolejne 5 lat.
Zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlo-
wych w przypadku spółki z ograniczoną odpowie-
dzialnością podmiotem praw i obowiązków jest spół-
ka jako jednostka organizacyjna posiadająca osobo-
wość prawną, a nie poszczególni wspólnicy, nato-
miast majątek, zarówno wniesiony tytułem wkła-
dów, jak i wypracowany w trakcie jej istnienia, pozo-
staje majątkiem spółki. W myśl art. 201 Kodeksu
spółek handlowych sprawy spółki prowadzi zarząd
(jedno- lub wieloosobowy) i reprezentuje spółkę. Do
zarządu mogą być powołane osoby spośród wspólni-
ków lub spoza ich grona. Wobec powyższego brak
jest podstaw do uznania, że zakład będzie nadal pro-
wadzony przez nabywcę w rozumieniu art. 4 ust. 1
pkt 10 upsd. Wniesienie przedsiębiorstwa do spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością nie może być
kwalifikowane jako zdarzenie losowe uniemożliwia-
jące dalsze prowadzenie zakładu.
1 stycznia 2007 r. przepis art. 4 ust. 1 pkt 10 zo-
stał uchylony w związku z wprowadzeniem na pod-
stawie ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz usta-
wy o podatku od czynności cywilnoprawnych
(Dz. U. Nr 222, poz. 1629) przepisu art. 4a. Obecnie
jest zwolnione z podatku nabycie przez osoby naj-
bliższe (małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba,
rodzeństwo, ojczyma i macochę) rzeczy i praw ma-
jątkowych, jeżeli spełnią warunki, określone w tym
przepisie, w tym zgłoszą nabycie własności rzeczy
lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi
urzędu skarbowego w terminie miesiąca od dnia po-
wstania obowiązku podatkowego, powstałego na
podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2–8 i ust. 2 upsd, a w przy-
padku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie
miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia
sądu stwierdzającego nabycie spadku (z zastrzeże-
niem art. 4a ust. 2 i 4).

W świetle powyższego przepisu nabywca zakładu
może prowadzić działalność w dowolnej formie praw-
nej, zachowując prawo do zwolnienia.
2. Podatek dochodowy od osób fizycznych:
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.), zwana dalej „updof”, w art. 10
ust. 1 wyszczególnia rodzaje źródeł przychodów,
wśród których w pkt 3 wymienia pozarolniczą dzia-
łalność gospodarczą.
W ustawie uregulowano zasady opodatkowania
dochodu z działalności gospodarczej, w tym również
z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzy-
stywanych przez podatnika w działalności gospo-
darczej.
Stosownie do art. 24 ust. 2 zdanie drugie updof
dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku,
o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzysty-
wanych na potrzeby działalności gospodarczej lub
działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód
z odpłatnego zbycia składników majątku, o których
mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych
przypadkach dochodem lub stratą jest różnica mię-
dzy przychodem z odpłatnego zbycia a:
1) wartością początkową wykazaną w ewidencji
środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona
o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa
w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków
i wartości, lub
2) wartością wynikającą z dokumentu stwier-
dzającego nabycie spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim
prawie, którego wartość początkową dla celów doko-
nywania odpisów amortyzacyjnych ustalono zgodnie
z art. 22g ust. 10, powiększona o sumę odpisów
amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1
pkt 1, dokonanych od tego prawa lub udziału w ta-
kim prawie.
W przypadku likwidacji działalności gospodar-
czej, z której dochody są opodatkowane na zasadach
ogólnych, dochód ustala się przy zastosowaniu do
wartości ustalonej według cen zakupu pozostałych
na dzień likwidacji towarów handlowych, materia-
łów (surowców) podstawowych i pomocniczych, pół-
wyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków
oraz rzeczowych składników majątku związanego
z wykonywaną działalnością, niebędących środka-
mi trwałymi, takiego wskaźnika procentowego, jaki
wynika z udziału dochodu w przychodach w okresie
ostatnich trzech miesięcy poprzedzających miesiąc,
w którym nastąpiła likwidacja działalności, a jeżeli
w tym okresie dochód nie wystąpił – w roku podat-
kowym poprzedzającym rok, w którym nastąpiła li-
kwidacja. Za datę likwidacji działalności gospodarczej
uważa się datę określoną w zawiadomieniu (art. 24
ust. 3 updof).
Podatek od dochodu z likwidacji ustala się w for-
mie ryczałtu w wysokości 10% tego dochodu (art. 44
ust. 4 updof).
755
Stosownie do art. 24 ust. 3 updof nie ustala się
dochodu na dzień likwidacji, jeżeli:
1) w wyniku zmiany formy prawnej lub połącze-
nia przedsiębiorstw składniki majątku objęte rema-
nentem zostały wniesione w formie wkładu lub
aportu do nowo powstałego lub istniejącego przed-
siębiorcy,
2) nastąpiła całkowita lub częściowa zmiana
branży,
3) osoba fizyczna wniosła w formie wkładu lub
aportu do spółki cywilnej albo spółki handlowej
składniki majątku objęte remanentem,
4) nastąpiło przekształcenie spółki cywilnej
w spółkę handlową lub osobowej spółki handlowej
w inną osobową spółkę handlową albo w kapitałową
spółkę handlową.
W tych przypadkach nie istnieje obowiązek za-
płaty zryczałtowanego podatku dochodowego od do-
chodu z remanentu likwidacyjnego.
W sytuacji gdy osoba fizyczna wnosi przedsię-
biorstwo w formie aportu do spółki mającej osobo-
wość prawną i zostaje udziałowcem w tej spółce, to
od uzyskanych dochodów (przychodów) z dywidend
i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach
osób prawnych zryczałtowany podatek dochodowy
(bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania)
wynosi 19%. Dochodów (przychodów) z tytułu udzia-
łu w zyskach osób prawnych nie łączy się z dochoda-
mi opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27
updof.
Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 3 updof przepisów
updof nie stosuje się do przychodów podlegających
przepisom o podatku od spadków i darowizn. Tym
samym darowizna przedsiębiorstwa nie podlega
opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fi-
zycznych.
3. Podatek od czynności cywilnoprawnych:
Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k ustawy z dnia
9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilno-
prawnych (Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450, z późn. zm.),
zwanej dalej „upcc”, umowa spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością podlega opodatkowaniu podat-
kiem od czynności cywilnoprawnych. Stawka podat-
ku wynosi 0,5% wartości kapitału zakładowego nie-
zależnie od rodzaju wkładu.
Podatkowi podlega także sprzedaż przedsiębior-
stwa (art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a upcc). Podstawą opo-
datkowania jest wartość rynkowa rzeczy i praw ma-
jątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa,
zaś stawka wynosi:
— 2% w przypadku nieruchomości, rzeczy rucho-
mych, prawa użytkowania wieczystego, spółdziel-
czych praw do lokali,
— 1% od innych praw majątkowych składających
się na zbywane przedsiębiorstwo.
Stosownie do art. 7 ust. 3 pkt 1 upcc, jeżeli strony
czynności cywilnoprawnej, w wyniku której nastą-
piło przeniesienie własności, nie wyodrębniły war-
tości rzeczy lub praw majątkowych, do których mają
zastosowanie różne stawki, podatek pobiera się od
756
łącznej wartości tych rzeczy lub praw majątkowych
z zastosowaniem stawki najwyższej.
4. Podatek od towarów i usług:
Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) przepisów ustawy nie stosuje
się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakła-
du (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans.
Jednocześnie na podstawie § 8 ust. 1 pkt 6 rozpo-
rządzenia ministra finansów z dnia 27 kwietnia
2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów
ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97,
poz. 970, z późn. zm.) są zwolnione z podatku od to-
warów i usług wkłady niepieniężne (aporty) wnoszo-
ne do spółek prawa handlowego. Zwolnienie przysłu-
guje także w przypadku, jeżeli wkłady są wniesione
przez osoby fizyczne.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że jeżeli sprawa, o której mowa w zapytaniu, dotyczy
konkretnego, jednostkowego stanu faktycznego (in-
dywidualnej sprawy podatnika), istnieje możliwość
udzielenia podatnikowi pisemnej interpretacji prze-
pisów prawa podatkowego, na podstawie art. 14b
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posłów
Przemysława Gosiewskiego,
Jarosława Rusieckiego i Marka Kwitka
w sprawie stanowiska dotyczącego
merytorycznej oceny możliwości realizacji
inwestycji dofinansowania ze środków
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
projektu „Rewitalizacji Starego Miasta
w Sandomierzu – etap I – ochrona i zabezpieczenie
Zespołu Staromiejskiego”, zgłoszonego
przez Urząd Miasta w Sandomierzu w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko 2007–2013” (225)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie panów posłów Przemysława Gosiewskie-
go, Jarosława Rusieckiego oraz Marka Kwitka (nu-
mer SPS-024-225/08 z dnia 21 stycznia br.) w spra-
wie merytorycznej oceny możliwości realizacji inwe-
stycji: Rewitalizacja Starego Miasta w Sandomierzu
– etap I, ze środków Europejskiego Funduszy Roz-
woju Regionalnego, zgłoszonego przez gminę Sando-
mierz, uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
następujących informacji.
— Jestem w pełni świadomy powagi sytuacji,
w jakiej znalazły się w chwili obecnej sandomierskie
zabytki. Kompleksowa przebudowa sieci wodno-ka-
nalizacyjnej wydaje się niezbędna dla skutecznego
ograniczenia zagrożeń i powstających uszkodzeń
budowli zabytkowych oraz innych obiektów znajdu-
jących się na terenie Starego Miasta w Sandomie-
rzu. Tym samym bardzo wysoko oceniam potrzebę
realizacji przedmiotowego projektu, czego dowodem
jest fakt, iż w dniu 9 stycznia 2008 r. wystosowałem
pismo do ministra środowiska wraz z rekomendacją
i prośbą o jego ujęcie na liście kluczowej dla I osi
priorytetowej: Gospodarka wodno-ściekowa Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
w której przewidziane są wydatki z kategorii inter-
wencji 46: gospodarka wodno – ściekowa.
— Wątpliwości wzbudził natomiast sposób za-
kwalifikowania projektu (o kształcie zaproponowa-
nym przez beneficjenta), który został błędnie zgło-
szony do ujęcia w ramach XI osi priorytetowej: Kul-
tura i dziedzictwo kulturowe Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko”. Część inwesty-
cji dotyczącą renowacji nawierzchni dróg, placów,
ulic, chodników; wymiany i dostosowania do nowych
warunków sieci ciepłowniczej; urządzenia zieleni;
renowacji małej architektury i uporządkowania
konfekcji miejskiej, a także oświetlenia zespołu sta-
romiejskiego, można zaklasyfikować jako rewitali-
zację obszarów miejskich. To natomiast, iż w chwili
obecnej projekt nie został potwierdzony jako kluczo-
wy w XI osi priorytetowej, wynika z faktu, iż w dzia-
łaniu 11.1 Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” nie przewiduje się odrębnego kodu in-
terwencji funduszy strukturalnych 61: Zintegrowa-
ne projekty na rzecz rewitalizacji obszarów miej-
skich i wiejskich. Ponadto prace związane z renowa-
cją, wymianą i przebudową wszystkich istniejących
sieci infrastruktury podziemnej, budową nowej ka-
nalizacji deszczowej, systemu odwodnienia i drena-
żu, likwidacji podziemnego zbiornika wody do celów
ppoż. (100 m³) usytuowanego pod płytą rynku, doty-
czą bezpośrednio działań przewidzianych do dofi-
nansowania z kategorii interwencji 46: gospodarka
wodno-ściekowa, możliwych do realizacji w ramach
I osi priorytetowej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”.
— Weryfikacja projektów znajdujących się na li-
ście projektów kluczowych została przeprowadzona
na podstawie kryteriów przekazanych przez Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego. W jej wyniku zo-
stała opracowana nowa lista, na której znalazły się
wyłącznie projekty, co do których kwalifikowalności
nie było żadnych wątpliwości.
— Całkowita alokacja niewykorzystana przez pro-
jekty indywidualne zostanie przeznaczona na tryb
konkursowy. Konkurs oparty o obiektywne kryteria

selekcji projektów umożliwi wybór przedsięwzięć naj-
lepszych i najrzetelniej przygotowanych.
— Ze względu na moją bardzo wysoką ocenę pro-
jektu, przeprowadziłem rozmowy z ministrem roz-
woju regionalnego oraz ministrem środowiska w celu
wsparcia projektu i wpisania go na listę kluczową po
usunięciu wad jeszcze w tej połowie roku.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie dalszego funkcjonowania delegatur
Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego w Chełmie,
Białej Podlaskiej i Zamościu (226)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-024-226/
08) przekazującego zapytanie Posła na Sejm RP
Pani Beaty Mazurek w sprawie dalszego funkcjono-
wania delegatur Lubelskiego Urzędu Wojewódzkie-
go w Chełmie, Białej Podlaskiej i Zamościu, uprzej-
mie informuję, iż na obecnym etapie prac nad do-
kończeniem reform samorządowych udzielenie wią-
żącej odpowiedzi nie jest jeszcze możliwe. Szacuje
się, iż prace w tym zakresie obejmą nowelizację kil-
kudziesięciu ustaw oraz przygotowanie kilku no-
wych ustaw jak również aktów wykonawczych.
Przygotowywane zmiany zmierzać będą do ograni-
czenia roli wojewody do reprezentowania Rady Mi-
nistrów w województwie, sprawowania nadzoru
ogólnego nad samorządem terytorialnym, wykony-
wania kontroli gospodarowania mieniem państwo-
wym w województwie, pełnienia funkcji organu od-
powiedzialnego za zarządzanie kryzysowe oraz stan
porządku publicznego i bezpieczeństwa zbiorowego.
Dokończenie reform administracyjnych, w tym
kontynuacja rozpoczętego w 1989 r. procesu decen-
tralizacji zadań i finansów publicznych oraz wzmac-
niania roli samorządów terytorialnych w kształto-
waniu rozwoju społeczno-gospodarczego państwa
jest priorytetem działań rządu.
Prawną i problemową podstawę podejmowanych
działań stanowi uchwała Nr 13/2008 Rady Mini-
strów z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończe-
nia reformy administracji publicznej oraz zasad pro-
wadzenia prac w tym zakresie, która wskazuje jako
główne zadania m.in.:
757
— dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową i samorządową;
— dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych i cen-
tralnych organów administracji rządowej;
— przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanych w trybie powyższej uchwały po-
wierzone zostało ministrowi właściwemu do spraw
administracji publicznej, który zobowiązany został
w szczególności do przedłożenia Radzie Ministrów
do końca maja 2008 r.:
— uzgodnionej z członkami Rady Ministrów
strategii reformy administracji publicznej;
— harmonogramu wdrażania przygotowanych
ustaw i innych aktów prawnych.
Obecnie w MSWiA, w ramach realizacji zadania
dokończenia reformy decentralizacyjnej i uporząd-
kowania podziału kompetencji między administra-
cją rządową i samorządową, zbierane i opracowywa-
ne są propozycje zmian legislacyjnych zgłaszanych
przez stronę samorządową i rządową. Wstępny pa-
kiet propozycji zmian prawa w powyższym zakresie
przedłożony został reprezentantom strony samorzą-
dowej i rządowej na inauguracyjnym posiedzeniu
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialne-
go w dniu 30 stycznia 2008 r.
Zamiary rządu dotyczące pogłębienia decentrali-
zacji państwa i jak najszerszego przekazania kompe-
tencji wojewodów do samorządu wojewódzkiego spo-
wodują niewątpliwie zmniejszenie zatrudnienia
w urzędach wojewódzkich. Należy jednak zazna-
czyć, iż kompetencje wojewody, podobnie jak miało
to miejsce w związku z wdrażaniem ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związ-
ku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji ad-
ministracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462,
z późn. zm.), tzw. ustawy kompetencyjnej, będą prze-
kazywane wraz z mieniem, środkami finansowymi
oraz pracownikami wykonującymi te zadania. Wo-
bec powyższego wykwalifikowani pracownicy, w tym
pracownicy delegatur urzędów wojewódzkich, któ-
rzy będą niezbędni w związku ze zwiększonym za-
kresem zadań, znajdą zatrudnienie w urzędach
marszałkowskich.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie z § 1
rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie ro-
dzajów i szczegółowych zasad tworzenia delegatur
urzędu wojewódzkiego (Dz. U. Nr 164, poz. 1191) de-
legatury urzędu wojewódzkiego mogą być tworzone
w szczególności dla:
— prowadzenia czynności wyjaśniających w po-
stępowaniu administracyjnym i nadzorczym, po-
miarowych lub ewidencyjnych, a także inspekcyj-
nych i kontrolnych określonych w ustawach oraz
758
w innych okolicznościach wymagających złożenia
wyjaśnienia lub oświadczenia;
— wydawania dokumentów urzędowych, w tym
podjętych decyzji administracyjnych i przygotowa-
nych zaświadczeń oraz ich odpisów, a także dokony-
wania poświadczeń;
— wykonywania czynności związanych z bieżą-
cym zarządzaniem mieniem i reprezentowaniem
Skarbu Państwa;
— przyjmowania korespondencji urzędowej.
W odniesieniu do zmiany struktur organizacyj-
nych, w tym dalszego funkcjonowania delegatur
urzędów wojewódzkich pragnę poinformować, iż
kwestia ta uzależniona jest od zakresu i rodzaju za-
dań i kompetencji wojewodów, które zostaną przeka-
zane samorządowi województw. Należy jednak za-
uważyć, iż Urząd Marszałkowski Województwa Lu-
belskiego posiada filie zlokalizowane podobnie jak
delegatury Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego w Bia-
łej Podlaskiej, Chełmie i Zamościu.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż w związku ze
wskazanymi już zasadami obowiązującymi w przy-
padku przekazywania samorządom zadań wykony-
wanych przez administrację rządową (równoczesne
przekazywanie pracowników oraz środków finanso-
wych) sytuacja pracowników Lubelskiego Urzędu
Wojewódzkiego nie ulegnie pogorszeniu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie poseł Anny Zielińskiej-Głębockiej
w sprawie projektów kluczowych
dla Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka 2007–2013” (228)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pani Poseł na Sejm RP prof. Anny Zielińskiej-
-Głębockiej dotyczącym projektów kluczowych:
— Krajowego Centrum Informatyki Kwantowej
w Gdańsku,
— Bałtyckiego Centrum Biotechnologii i Diagno-
styki Innowacyjnej –
zgłoszonych w ramach konsultacji społecznych do
Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
2007–2013 uprzejmie informuję, iż ewaluacji podlega-
ły wyłącznie projekty znajdujące się już na „Liście
projektów indywidualnych dla Programu Operacyj-
nego”Innowacyjna gospodarka”2007–2013”.
Dwa wyżej wymienione projekty nie zostały za-
mieszczone na „Liście projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego”Innowacyjna gospo-
darka”2007–2013” stanowiącej załącznik do ob-
wieszczenia ministra rozwoju regionalnego z dnia
29 sierpnia 2007 r. (M.P. Nr 69, poz. 757), wobec po-
wyższego nie podlegały procesowi weryfikacji.
Pragnę poinformować, że ostateczną decyzję co
do listy projektów podjęło Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego jako instytucja zarządzająca. Wyniki
weryfikacji zostały zamieszczone na stronie interne-
towej ww. ministerstwa (www.mrr.gosv.pl.).
Uprzejmie również informuję, iż przedmiotowe
projekty będą mogły uzyskać dofinansowanie w ra-
mach procedury konkursowej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie poseł Anny Zielińskiej-Głębockiej
w sprawie projektów kluczowych
dla Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka 2007–2013” (228)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-
-228/08, dotyczące zapytania Pani Poseł Anny Zie-
lińskiej-Głębockiej w sprawie projektów Krajowego
Centrum Informatyki Kwantowej w Gdańsku oraz
Bałtyckiego Centrum Biotechnologii i Diagnostyki
Innowacyjnej, pragnę poinformować, iż w trakcie
przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji list
projektów indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” pod uwa-
gę brane były wyłącznie projekty znajdujące się
w wykazie opublikowanym w obwieszczeniu mini-
stra rozwoju regionalnego z dnia 29 sierpnia 2007 r.,
w związku z czym ww. projekty nie były przedmio-
tem ponownej oceny.
Niemniej jednak pragnę zaznaczyć, iż ww. pro-
jekty będą mogły ubiegać się o dofinansowanie
w trybie konkursowym odpowiednio w ramach dzia-
łań: 1.3 „Wsparcie projektów B+R na rzecz przedsię-
biorców, realizowanych przez jednostki naukowe”
w zakresie prowadzenia prac badawczo-rozwojo-
wych, których rezultaty będą mogły zostać wyko-
rzystane do celów wdrożeniowych przez przedsię-
biorstwa, oraz 2.2 „Wsparcie tworzenia wspólnej in-
frastruktury badawczej jednostek naukowych” w za-

kresie promowania współpracy naukowej między
różnymi krajowymi ośrodkami badawczymi.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie poseł Anny Zielińskiej-Głębockiej
w sprawie budowy obwodnicy północnej
aglomeracji trójmiejskiej (229)
Szanowny Panie Marszałku!
W nawiązaniu do zapytania Pani Poseł Anny
Zielińskiej-Głębockiej z dnia 11 grudnia 2007 r.
przekazanego przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-024-229/08, w sprawie budowy Obwodni-
cy Północnej Aglomeracji Trójmiejskiej, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Przede wszystkim należy wskazać, że Obwodni-
ca Północna Aglomeracji Trójmiejskiej nie spełnia
żadnego z określonych w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) kryteriów
kwalifikacji dróg do kategorii dróg krajowych. Zna-
czenie przedsięwzięcia ma charakter lokalny i w oce-
nie resortu jako takie powinno być planowane i re-
alizowane. Z kolei zasady finansowania dróg pu-
blicznych regulowane są przepisami ustawy z dnia
16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury
transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267,
poz. 2251 z późn. zm.). Zgodnie z przepisem art. 3
ust. 1 ww. ustawy zadania w zakresie finansowania
budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochro-
ny dróg oraz zarządzania nimi finansowane są przez
samorząd województwa w odniesieniu do dróg woje-
wódzkich, natomiast w odniesieniu do dróg powiato-
wych – przez samorząd powiatowy. Z kolei zgodnie
z ust. 2 tegoż artykułu zadania w zakresie budowy,
przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg
gminnych oraz zarządzania nimi finansowane są
z budżetów gmin.
Zgodnie z obecnie przyjętą zasadą optymalnym
rozwiązaniem problemów komunikacyjnych miast,
a zatem również aglomeracji trójmiejskiej, jest wy-
prowadzenie z ich terenu ruchu tranzytowego. Re-
alizacji tego celu ma służyć planowana budowa
w rejonie: Gdynia–Rumia–Reda tzw. Trasy Kaszub-
skiej. W ramach budowy ww. drogi przewidziane
jest wyprowadzenie drogi ekspresowej S6 z obwod-
nicy Trójmiasta w rejonie węzła Wysoka, ominięcie
zespołu miejskiego Gdynia–Rumia–Reda–Wejhero-
759
wo od strony południowo-zachodniej i połączenie
z istniejącą drogą krajową nr 6 w rejonie miejscowo-
ści Bożepole Wielkie. Natomiast dotychczasowy od-
cinek drogi krajowej nr 6 od węzła Wysoka do miej-
scowości Bożepole Wielkie zostanie pozbawiony ka-
tegorii drogi krajowej i, zgodnie z przepisem art. 10
ust. 5 ustawy o drogach publicznych, zostanie zali-
czony do kategorii dróg gminnych.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż inwe-
stycja, która będzie realizowana przez Generalną
Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad ma znacznie
większy zasięg zmiany przebiegu drogi krajowej nr
6 niż postulowana budowa Obwodnicy Północnej
Aglomeracji Trójmiejskiej. Obwodnica Północna
Aglomeracji Trójmiejskiej zaczynałaby się bowiem
na skrzyżowaniu drogi nr 6 z ulicą Morską w Gdyni
i przebiegałaby, jako droga miejska, północno-
-wschodnią częścią miast: Gdynia, Rumia, Reda.
W Redzie połączyłaby się z drogą krajową nr 6 lub
z drogą wojewódzką nr 216.
Odnosząc się do porozumienia zawartego w dniu
24 maja 2007 r. w Gdańsku przez przedstawicieli
13 lokalnych samorządów województwa pomorskie-
go na rzecz przygotowania do realizacji budowy
Obwodnicy Północnej Aglomeracji Trójmiejskiej,
uprzejmie informuję, że ani były minister transpor-
tu ani Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad nie jest stroną tego porozumienia. Podkreśle-
nia wymaga również fakt, że GDDKiA nie składała
sygnatariuszom porozumienia żadnych zobowiązań,
które mogłyby stanowić podstawę zapisów § 2 pkt 3
i 4 porozumienia, z których wynika, iż Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad miałaby być
inwestorem omawianej inwestycji.
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 28 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie dezinformowania posłów
Komisji Obrony Narodowej przez Ministerstwo
Obrony Narodowej w zakresie przyczyn
i przebiegu ataku na wioskę Nangar Khel
w Afganistanie (230)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie dezinformowania posłów Komisji Obrony
Narodowej przez Ministerstwo Obrony Narodowej
w zakresie przyczyn i przebiegu ataku na wioskę Nan-
gar Khel w Afganistanie (SPS-024-230/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
760
Tragiczne wydarzenie, jakie miało miejsce w dniu
16 sierpnia 2007 r. w Nangar Khel w Afganistanie
z udziałem żołnierzy Polskiego Kontyngentu Woj-
skowego, jest bez precedensu w historii Wojska Pol-
skiego. Śledztwo przeciwko siedmiu żołnierzom po-
dejrzanych o ostrzelanie wioski prowadzi Wydział II
Oddziału do Spraw Przestępczości Zorganizowanej
Naczelnej Prokuratury Wojskowej z siedzibą w Po-
znaniu, w związku z czym pełne wyjaśnienie wszyst-
kich wątpliwości będzie możliwe dopiero po jego za-
kończeniu.
Obejmując stanowisko ministra obrony narodo-
wej w dniu 16 listopada 2007 r. i zapoznając się
z faktami dotyczącymi przebiegu zdarzenia w afgań-
skiej wiosce Nangar Khel, doszedłem do wniosków
zbliżonych do prezentowanych przez Pana Posła Sła-
womira Kopycińskiego. Nie powinna mieć miejsca sy-
tuacja, w której jakikolwiek organ konstytucyjny,
w tym zwłaszcza Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
wprowadzany jest w błąd. W celu gruntownego zba-
dania sprawy zażądałem wszechstronnej informacji
w tej sprawie, a także osobiście udałem się do Afgani-
stanu, gdzie odbyłem szereg rozmów, próbując ustalić
faktyczny przebieg zdarzenia. Rozmawiałem również
z amerykańskim dowódcą odpowiedzialnym za dowo-
dzenie brygadową grupą bojową, w której składzie
działali polscy żołnierze. Po powrocie wyraziłem
gotowość do złożenia zeznań przed prokuraturą
prowadzącą śledztwo w tej sprawie.
Ustosunkowując się do szczegółowych pytań
Pana Posła Sławomira Kopycińskiego, informuję, że
według Naczelnej Prokuratury Wojskowej posiada-
ne przez nią w chwili obecnej informacje w zakresie
„wprowadzenia w błąd posłów” nie dają podstaw do
wdrożenia postępowania przygotowawczego. Ze swej
strony do czasu zakończenia śledztwa nie mogę
udzielić jednoznacznej odpowiedzi w zakresie odpo-
wiedzialności osób za błędne informowanie. Pragnę
tylko powiadomić, iż – nie przesądzając o winie – od-
wołałem ze stanowiska służbowego i przeniosłem do
rezerwy kadrowej z dniem 6 lutego br. byłego do-
wódcę I zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego
w Afganistanie do czasu ostatecznego wyjaśnienia
przebiegu zdarzenia przez prokuraturę.
Natomiast jeżeli chodzi o pozyskanie i zabezpie-
czenie dokumentacji z nagrań zarejestrowanych
przez komunikator AFTS (Afghanistan Force Trac-
king System), a zawierających zapisy rozmów prze-
prowadzonych w dniu 16 sierpnia 2007 r. między
Polskim Centrum Operacyjnym w Wazi Khwa
a pododdziałami funkcjonującymi w terenie, w tym
w rejonie Nangar Khel, to są one w dyspozycji pro-
kuratury wojskowej prowadzącej śledztwo.
Odnosząc się do pytania Pana Posła Sławomira
Kopycińskiego dotyczącego bezpieczeństwa polskiej
misji w Afganistanie, pragnę zapewnić, że resort
obrony narodowej podjął rozliczne działania w tym
zakresie, w tym pod kątem ochrony wywiadowczej
i kontrwywiadowczej naszych misji zarówno w Afga-
nistanie, jak i w Iraku. Ponadto większy nacisk zo-
stał położony na dobór żołnierzy do misji poza gra-
nicami kraju, a także na ich szkolenie specjalistycz-
ne, specjalne szkolenia z zakresu psychologii i mię-
dzynarodowego prawa humanitarnego konfliktów
zbrojnych.
Łączę wyrazy szacunku i poważania.
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie egzekwowania obowiązku
uiszczania opłat abonamentowych (231)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie egzekwowania obowiązku uiszczania
opłat abonamentowych, znak: SPS-024-231/08, i po-
stawione w nim pytania, przedstawiam, co poniżej.
Na wstępie chciałbym wyjaśnić, że niska ściągal-
ność opłat abonamentowych nie wynika z braku
działań podejmowanych przez operatora publiczne-
go w zakresie egzekucji obowiązującego prawa, jakie
stwarza przywołany przez pana posła art. 7 ust. 3
i 5 ustawy o opłatach abonamentowych, ale z braku
możliwości stosowania przepisów ustawy o postępo-
waniu egzekucyjnym w administracji do egzekwo-
wania należności z tytułu opłat abonamentowych
rtv. Pragnę poinformować, że po wejściu w życie
przepisów ustawy o opłatach abonamentowych, któ-
ra została uchwalona z inicjatywy legislacyjnej pod-
jętej przez ministra właściwego ds. kultury przy
współpracy z Krajową Radą Radiofonii i Telewizji
(minister właściwy ds. łączności jest w tym przy-
padku jedynie wykonawcą postanowień tej ustawy,
która w art. 7 ust. 2 powierzyła mu nadzór nad wy-
konywaniem kontroli obowiązku rejestracji odbior-
ników rtv i obowiązku pobierania opłaty abonamen-
towej), operator publiczny – Poczta Polska w celu
wywiązania się z postanowień art. 7 tej ustawy do-
stosowała swój system obsługi wpłat i rozliczeń abo-
namentu rtv do generowania danych dla prowadze-
nia czynności windykacyjnych na drodze postępo-
wania administracyjnego. Uruchomienie jednak
trybu egzekucyjnego wobec abonentów skompliko-
wało stanowisko ministra finansów, które zauważa
pewne luki prawne w ustawie o opłatach abonamen-
towych utrudniające jednostkom organizacyjnym
Poczty Polskiej sformułowanie prawidłowego tytułu

wykonawczego i ustalenie wymagalności świadcze-
nia należności windykacyjnych z ustawy o opłatach
abonamentowych w trybie przepisów ustawy o po-
stępowaniu egzekucyjnym w administracji. W szcze-
gólności ustawa ta nie określa przedawnienia za-
równo co do obowiązku uiszczania opłat abonamen-
towych wynikającego wprost z ustawy, jak i uiszcza-
nia należności z tytułu braku rejestracji odbiorni-
ków rtv ustalanych w drodze decyzji administracyj-
nej, nie ustala też terminu zapłaty wymaganej na-
leżności w razie stwierdzenia używania odbiorników
bez rejestracji ani nie upoważnia do tego organu wy-
dającego decyzję.
Poczta Polska w celu wyjaśnienia sprawy po raz
kolejny występowała pisemnie do Ministerstwa Fi-
nansów o ponowne przeanalizowanie sprawy. Mini-
sterstwo Finansów nie zmieniło jednak swojego sta-
nowiska. Wskazało, że w celu umożliwienia docho-
dzenia przedmiotowych należności w trybie egzekucji
administracyjnej niezbędne jest douregulowanie
w ustawie o opłatach abonamentowych ww. kwestii.
O zaistniałych problemach i potrzebie dokonania
nowelizacji ustawy o opłatach abonamentowych
były minister transportu trzykrotnie informował
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (w pi-
smach z dnia 4 sierpnia 2006 r., 29 listopada 2006 r.
i 27 marca 2007r.), w którego kompetencjach ustawa
ta pozostaje. W odpowiedzi na powyższe (pismo z 30
kwietnia 2007 r.) minister kultury i dziedzictwa na-
rodowego poinformował, że zdaje sobie sprawę z luk
prawnych wynikających z obecnie obowiązującej
ustawy o opłatach abonamentowych i że wspólnie
z KRRiT rozważa podjecie prac zmierzających do
zmiany przepisów mających na celu usprawnienie
ściągalności opłat abonamentowych.
Mając zatem na uwadze powszechne stanowisko
judykatury oraz doktryny prawa, które bardzo kry-
tycznie odnoszą się do wykładni przepisów prawa
administracyjnego, ustawa o opłatach abonamento-
wych – w obecnym brzmieniu – nie daje wystarcza-
jących podstaw do wszczynania i prowadzenia egze-
kucji administracyjnej opłat abonamentowych.
W związku z powyższym w odpowiedzi na pyta-
nia postawione przez pana posła w zapytaniu pra-
gnę poinformować, że:
1) w 2007 r. nie były prowadzone postępowania
egzekucyjne w zakresie egzekucji opłat abonamen-
towych z ww. powodów,
2) nie wszczęto postępowania wobec posłanki
Elżbiety Łukacijewskiej w zakresie naliczenia opła-
ty za niezarejestrowanie odbiornika telewizyjnego,
gdyż naliczenie opłaty za używanie niezarejestrowa-
nego odbiornika może nastąpić tylko w wyniku
przeprowadzonej kontroli i naocznego, udokumento-
wanego protokołem stwierdzenia iż posiadany przez
kontrolowanego odbiornik jest gotowy do odbioru
programu, a nie na podstawie wypowiedzi medial-
nych. Ponadto aby kontroler mógł stwierdzić, iż po-
słanka E. Łukacijewska używa niezarejestrowanego
odbiornika telewizyjnego, musi zostać wpuszczony
761
do mieszkania, a w tym wypadku właściciel miesz-
kania ma prawo odmówić wpuszczenia kogokolwiek
do domu bez nakazu sądowego. Prawo to gwarantu-
je obywatelom art. 50 Konstytucji RP,
3) w 2007 r. jednostki organizacyjne Poczty Pol-
skiej przeprowadziły 921 kontroli wykonania obo-
wiązku rejestracji odbiorników rtv,
4) wpływy z tytułu kar za używanie niezareje-
strowanego odbiornika rtv w 2007 r. wyniosły
25 837,66 zł.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób dostateczny wyjaśniłem kwestie poruszone
w zapytaniu pana posła Sławomira Kopycińskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie poprawy dostępu do fachowej
pomocy dla osób dotkniętych ADHD (233)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Posła Ireneusza Rasia, przysłane
przy piśmie znak: SPS-024-233/08, dotyczące po-
prawy dostępu do fachowej pomocy dla osób dotknię-
tych ADHD, pragnę uprzejmie poinformować, że
Ministerstwo Zdrowia systematycznie podejmuje
działania mające na celu poprawę sytuacji takich
osób.
Najczęściej pierwszym lekarzem, do którego
zgłaszają się po pomoc rodzice dziecka przejawiają-
cego nadpobudliwość psychoruchową, jest pediatra
lub lekarz rodzinny, rzadsze są przypadki, że dziec-
ko trafia od razu do lekarza specjalisty w dziedzinie
psychiatrii dzieci i młodzieży. Zarówno lekarze spe-
cjalizujący się w dziedzinie pediatrii, jak również
w medycynie rodzinnej, w trakcie realizacji szkole-
nia specjalizacyjnego zapoznają się z zagadnieniami
metod oceny rozwoju psychomotorycznego i psy-
chicznego dzieci, w tym również z problemami doty-
czącymi ich nadpobudliwości. Po odbyciu specjaliza-
cji lekarze ci muszą się wykazać umiejętnością roz-
poznawania zaburzeń rozwoju o etiologii psychicz-
nej oraz ustalania wskazań do skierowania dziecka
do psychologa lub psychiatry. Ww. treści zostały
wprowadzone do obecnie obowiązujących progra-
mów specjalizacji, wg których lekarze odbywają
szkolenie specjalizacyjne w tzw. nowym, wprowa-
dzonym w 1999 r. systemie szkolenia specjaliza-
cyjnego.
762
Odnosząc się do specjalizacji w dziedzinie psy-
chiatrii dziecięcej, uprzejmie informuję, że rozporzą-
dzeniem ministra zdrowia z dnia 20 października
2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy den-
tystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779, z późn. zm.) zosta-
ła ona włączona do podstawowych dziedzin medycy-
ny. W wyniku tej zmiany lekarze mogą obecnie roz-
poczynać tę specjalizację bezpośrednio po stażu po-
dyplomowym, a nie – jak poprzednio, kiedy sklasyfi-
kowana była jako szczegółowa dziedzina medycyny
– po uzyskaniu specjalizacji II stopnia lub tytułu
specjalisty w dziedzinie psychiatrii. Minimalny
okres szkolenia lekarza specjalisty w dziedzinie psy-
chiatrii dzieci i młodzieży skrócił się przez to z sied-
miu do pięciu lat.
Jednym z czynników ograniczających podejmo-
wanie przez lekarzy wybranej specjalizacji jest licz-
ba dostępnych miejsc szkoleniowych. Pragnę uprzej-
mie poinformować, że obecnie na prowadzoną przez
ministra zdrowia listę jednostek uprawnionych do
prowadzenia specjalizacji w dziedzinie psychiatrii
dzieci i młodzieży jest wpisanych 13 placówek dys-
ponujących łącznie 103 miejscami szkoleniowymi.
Należy zaznaczyć, że procedura akredytacji, jakiej
poddają się jednostki zainteresowane szkoleniem
specjalizacyjnym lekarzy, jest dobrowolna i koniecz-
ne jest tu podjęcie inicjatywy przez placówkę zainte-
resowaną szkoleniem. Jednak w ostatnim czasie za-
równo liczba jednostek, jak również miejsc szkole-
niowych w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży
systematycznie rośnie – dla porównania: w styczniu
br. liczby te były o połowę wyższe niż w styczniu
2005 r., kiedy jedynie 8 jednostek posiadało stosow-
ne uprawnienia, dysponując zaledwie 54 miejscami
szkoleniowymi.
Drugim znaczącym elementem, który wpływa na
liczbę specjalistów w danej dziedzinie, jest zaintere-
sowanie lekarzy podejmowaniem szkolenia w tym
zakresie. W ostatnio przeprowadzonym postępowa-
niu kwalifikacyjnym dla lekarzy ubiegających się
o rozpoczęcie specjalizacji w dziedzinie psychiatrii
dzieci i młodzieży przeznaczono 22 miejsca szkole-
niowe, w tym 6 rezydentur, czyli etatów finansowa-
nych z budżetu państwa. Należy wziąć pod uwagę,
że ze względu na ograniczone fundusze rezydentury
są przyznawane przez ministra zdrowia tylko w nie-
których, uznanych za kluczowe dziedzinach i są
ważnym czynnikiem zwiększającym atrakcyjność
odbywania specjalizacji, ponieważ dla lekarza odby-
wającego specjalizację wiążą się z otrzymywaniem
wynagrodzenia przez cały okres szkolenia. W bieżą-
cym roku wynagrodzenie zasadnicze lekarza rezy-
denta wynosi 2473 zł brutto, przy czym corocznie
kwota ta jest waloryzowana w odniesieniu do prze-
ciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw.
Odnosząc się do zasad finansowania leków stoso-
wanych w ADHD, uprzejmie informuję, że zasady
finansowania świadczeń zdrowotnych w systemie
powszechnego ubezpieczenia zostały określone
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.).
Wykonując postanowienia art. 36 i 37 wymienionej
ustawy, minister zdrowia określa w drodze rozpo-
rządzeń wykazy leków refundowanych, tj. wykaz le-
ków podstawowych i uzupełniających, oraz wyso-
kość odpłatności za leki uzupełniające, wykaz cho-
rób oraz wykaz leków i wyrobów medycznych, które
ze względu na choroby określone w wykazie są prze-
pisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub czę-
ściową odpłatnością.
Jednocześnie ustawodawca zobowiązał ministra
zdrowia do uwzględniania przy tworzeniu wykazów
leków refundowanych nie tylko kryteriów zdrowot-
nych, ale także kryterium finansowego, czyli wpły-
wu leku na bezpośrednie koszty leczenia, a także
możliwości płatnicze podmiotu zobowiązanego do fi-
nansowania świadczeń ze środków publicznych.
Zgodnie z zasadami ustalonymi przez międzyre-
sortowy Zespół do Spraw Gospodarki Lekami w ostat-
nich latach, ze względu na bezpieczeństwo finanso-
we Narodowego Funduszu Zdrowia, do wykazu le-
ków refundowanych zostały wpisane przede wszyst-
kim znacznie tańsze leki generyczne.
Świadczenia dla dzieci z ADHD udzielane są
zgodnie z treścią zarządzenia nr 84/2006 z dnia
18 września 2006 r. prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia w sprawie przyjęcia „Szczegółowych mate-
riałów informacyjnych o przedmiocie postępowania
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: opieka psychiatryczna i leczenie uzależ-
nień”, z późn. zm.
Zgodnie z ww. zarządzeniem terapia zaburzeń
zachowania i emocji rozpoczynających się w dzieciń-
stwie i wieku młodzieńczym, w tym zaburzeń hiper-
kinetycznych (zespoły nadwrażliwości ruchowej), fi-
nansowana jest przez Narodowy Fundusz Zdrowia
w trybie ambulatoryjnym – w ramach poradni zdro-
wia psychicznego dla dzieci i młodzieży oraz poradni
zdrowia psychicznego dla dzieci, młodzieży i ich ro-
dzin – jak również w trybie szpitalnym – w oddziale
psychiatrycznym dla dzieci, oddziale psychiatrycz-
nym dla młodzieży oraz oddziale psychiatrycznym
dla dzieci i młodzieży. Jednocześnie uprzejmie infor-
muję, iż w trakcie pobytu świadczeniobiorcy w szpi-
talu lub innym zakładzie opieki zdrowotnej przezna-
czonym dla osób potrzebujących całodobowych lub
całodziennych świadczeń opieki zdrowotnej, zgodnie
z art. 35 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, zapewnia
się bezpłatne leki, jeżeli są one konieczne do wyko-
nania świadczenia.
Rozumiem problem podniesiony w zapytaniu,
jednakże objęcie dopłatami ze środków publicznych
leków innowacyjnych stosowanych w ADHD nie
może przesłonić doboru leków, które mogą być re-
fundowane. Środki finansowe przyznawane na do-

płaty do leków są ograniczone, w związku z tym nie
wszystkie postulaty mogą być spełnione.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że 29 wrze-
śnia 2007 r. wprowadzone zostały zmiany do ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, które dotyczą m.in. proce-
dury refundacyjnej, polegające na terminowym roz-
patrywaniu wniosków podmiotów odpowiedzialnych
za wprowadzenie produktów leczniczych do wyka-
zów oraz przeprowadzaniu nowelizacji wykazów le-
ków refundowanych nie rzadziej niż co 90 dni. Przy-
jęcie powyższych zmian umożliwi sukcesywne i szyb-
sze umieszczanie w wykazach leków refundowanych
nowych leków generycznych jako metody obniżania
kosztów farmakoterapii, jak również leków innowa-
cyjnych, które w istotnym stopniu przyczyniają się
do poprawy skuteczności leczenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie zmian w organizacji
Lekarskiego Egzaminu Państwowego (234)
W odpowiedzi na zapytanie Pana Posła Irene-
usza Rasia w sprawie zmian w organizacji lekarskie-
go egzaminu państwowego, przesłane przy piśmie
SPS-024-234/08, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Egzamin państwowy kończący staż podyplomo-
wy lekarzy i lekarzy dentystów został wprowadzony
ustawą o zawodach lekarza i lekarza dentysty z dnia
5 grudnia 1996 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152,
z późn. zm.), jednakże wskutek wydłużania vacatio
legis w tym zakresie został przeprowadzony po raz
pierwszy dopiero w roku 2004. Prawo wprowadzają-
ce LEP uchwalił Parlament, a prezydent podpisał
ww. ustawę. Ministerstwo Zdrowia zostało zobowią-
zane do określenia ram prawnych wspomnianego
egzaminu, co wypełniło, wydając rozporządzenie
Ministra Zdrowia z dnia 24 marca 2004 r. w sprawie
stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty
(Dz. U. z dnia 8 kwietnia 2004 r Nr 57, poz. 553,
z późn. zm.) określające sposób odbywania stażu
oraz przeprowadzenia egzaminu.
Zasady organizacji i przeprowadzania lekarskie-
go egzaminu państwowego (zwanego dalej LEP)
oraz lekarsko-dentystycznego egzaminu państwo-
763
wego (zwanego dalej LDEP) zostały unormowane
w §§ 16–22 ww. rozporządzenia.
Egzaminy te, zgodnie z art. 5 ust. 3 pkt. 2 ustawy
z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i leka-
rza dentysty (Dz. U. z 2002 r Nr 21., poz. 204 j.t.,
z poźn. zm.) warunkują uzyskanie prawa wykony-
wania zawodu lekarza oraz lekarza dentysty.
Uprzejmie informuję, że zakres wiedzy, jaką eg-
zekwuje ten egzamin, został uzgodniony z konsul-
tantami krajowymi w odpowiednich dziedzinach
medycyny, a pytania do niego są każdorazowo przy-
gotowywane przez zespół ekspertów powołanych
przez CEM.
Egzamin przeprowadzany jest w formie testowej
i składa się z 200 zadań. Na podstawie § 17 ust. 1
przedmiotowego rozporządzenia zadania egzamina-
cyjne winny zostać opracowane z wzięciem pod uwa-
gę problematyki objętej ramowym programem stażu
podyplomowego, ze szczególnym uwzględnieniem
procedur diagnostycznych i leczniczych, których
umiejętność wykonywania lekarz lub lekarz denty-
sta powinien nabyć w trakcie odbywania stażu. Za-
równo więc autorzy, jak i eksperci muszą uwzględ-
niać te wymogi przy konstruowaniu i recenzowaniu
zadań.
Jak wynika z przedstawionych unormowań,
przygotowanie zadań następuje w sposób profesjo-
nalny i uwzględniający odpowiedni zakres materia-
łu. Należy w tym miejscu podkreślić, iż egzamin nie
jest składany przed Centrum Egzaminów Medycz-
nych, lecz przed komisją egzaminacyjną, w skład
której wchodzą: przewodniczący – przedstawiciel
CEM oraz członkowie reprezentujący rektorów wyż-
szych uczelni medycznych, wojewodę oraz okręgową
radę lekarską.
W przypadku, gdy lekarz nie uzyska wyniku po-
zytywnego albo też wynik ten jest dla lekarza niesa-
tysfakcjonujący, może przystąpić do LEP/LDEP po-
nownie w kolejnym terminie. Rozporządzenie nie
określa liczby kolejnych terminów egzaminu ani też
nie wprowadza ograniczeń czasowych.
Do lekarskiego egzaminu państwowego przystę-
pują nie tylko lekarze bezpośrednio po ukończeniu
stażu, ale również ci lekarze, którzy nie zdali tego
egzaminu we wcześniejszej sesji. W przypadku egza-
minów organizowanych w sesji wiosennej liczba sta-
żystów przystępujących do LEP po raz pierwszy jest
stosunkowo niska (niemal 10-krotnie niższa niż
w przypadku sesji jesiennych). W związku z powyż-
szym wyniki lekarzy zdających LEP po raz kolejny
znacząco rzutują na wyniki całej grupy egzamino-
wanych. W przypadku sesji wiosennej 2007 w gronie
335 egzaminowanych lekarzy stażystów jedynie 222
osoby przystępowały do egzaminu po raz pierwszy,
przy czym z tego grona wynik negatywny uzyskało
około 25% lekarzy. Szczegółowe wyniki lekarzy sta-
żystów przystępujących do wiosennego LEP po raz
pierwszy (z podziałem wg ukończonych uczelni)
przedstawia poniższe zestawienie.
764

Wynik Wynik Wynik średni Liczba

Uczelnia zdało nie zdało % porażek
minimalny maksymalny ±sd zdających
Collegium Medicum
Uniwersytetu 101 168 137,5±16,3 27 25 2 7,4
Jagiellońskiego
Pomorska Akademia
98 163 134,3±17,1 15 14 1 6,7
Medyczna w Szczecinie
Akademia Medyczna
100 159 132,0±18,4 14 12 2 14,3
we Wrocławiu
Akademia Medyczna
75 159 128,9±16,7 27 25 2 7,4
w Warszawie
Akademia Medyczna
92 160 127,0±15,1 21 19 2 9,5
w Gdańsku
Akademia Medyczna
82 154 125,8±20,0 17 13 4 23,5
w Poznaniu
Śląska Akademia
101 138 125,1±10,2 15 13 2 13,3
Medyczna w Katowicach
Akademia Medyczna
92 161 119,1±21,5 9 5 4 44,4
w Białymstoku
Uniwersytet Medyczny
82 147 116,7±20,1 21 16 5 23,8
w Łodzi
UMK, Collegium
84 149 115,3±17,4 18 11 7 38,9
Medicum w Bydgoszczy
Akademia Medyczna
68 153 106,4±23,2 20 9 11 55,0
w Lublinie

zagraniczne 45 140 96,0±23,9 18 4 14 77,8

RAZEM 45 168 122,5±21,6 222 166 56 25,2

Analizując powyższe dane, należy podkreślić
fakt, iż 14 z 56 stażystów, którzy nie zdali LEP
wiosną 2007, ukończyło uczelnie zagraniczne
(w większości ukraińskie bądź białoruskie). Ponad-
to analiza wszystkich dotychczas przeprowadzo-
nych lekarskich egzaminów państwowych pokazu-
je wyraźnie, iż lekarze stażyści przystępujący do
egzaminu w sesjach wiosennych uzyskują wyraź-
nie gorsze wyniki niż ci przystępujący do LEP
w sesjach jesiennych.
Nie wynika to z większej trudności egzaminów
przeprowadzanych wiosną, czego dowodzi analiza
wyników lekarzy z prawem wykonywania zawodu.
Ci ostatni lekarze uzyskują zbliżone wyniki nieza-
leżnie od sesji egzaminacyjnej. Prawdopodobną
przyczyną gorszych wyników lekarzy stażystów
w sesjach wiosennych jest ich gorsze przygotowanie
do egzaminu. W grupie tej mieszczą się bowiem tak-
że lekarze, którzy nie ukończyli studiów w terminie
i nie mogli rozpocząć stażu podyplomowego od
1 października.
Rzeczywistą trudność uzyskania pozytywnego
wyniku LEP obrazuje poniższe zestawienie leka-
rzy stażystów, którzy choć raz przystąpili do tego
egzaminu i do tej pory nie uzyskali wyniku pozy-
tywnego.

MAX
Edycja egzaminu Liczba egzaminowanych Odsetek wyników negatywnych Średni wynik
MIN
182
Jesień 2004 2081 1,82 147,9
64
158
Wiosna 2005 267 26,2 123,0
43
174
Jesień 2005 2307 3,86 141,1
49
170
Wiosna 2006 360 18,9 129,4
50
179
Jesień 2006 2037 5,94 139,9
78
168
Wiosna 2007 335 41,2 115,5
45
178
Jesień 2007 2028 3,5 145,3
0

UCZELNIA nie zdało raz 2 razy
Uczelnie zagraniczne 48 13
AM w Lublinie 20 13
AM w Białymstoku 8 4
UM w Łodzi 8 3
AM w Poznaniu 8 2
CM UJ Kraków 6 3
Śląska AM w Katowicach 5 2
AM w Warszawie 5 1
UMK, CM w Bydgoszczy 3 3
PAM w Szczecinie 3 2
AM we Wrocławiu 3 3
AM w Gdańsku 2 1
RAZEM 119 47 37
Zestawienie to pokazuje, że łączna liczba lekarzy
stażystów, którzy dotychczas nie zdali LEP, wynosi
119, przy czym znaczna ich część (48–40%) to absol-
wenci uczelni zagranicznych. Warto podkreślić, że
liczba absolwentów polskich uczelni, którzy nie zda-
li LEP co najmniej dwukrotnie wynosi 37. Zważyw-
szy, że LEP objął już 4 roczniki absolwentów uczelni
medycznych, nie jest to liczba znacząca i nie wpływa
istotnie na dostępność opieki zdrowotnej w Polsce.
Egzamin przygotowywany jest przez zespół osób
posiadających wiedzę i kwalifikacje w dziedzinach
medycyny objętych egzaminem. Ze względu na to, iż
posiada on formę testu, jest obiektywnym zweryfi-
kowaniem wiedzy lekarza. Umożliwia również ujed-
nolicenie tej oceny wobec wszystkich zdających.
LEP/LDEP jest obiektywnym narzędziem kwalifi-
kacji do specjalizacji lekarskich.
Sprawa LEP była dyskutowana na wielu forach
(m.in. przez Konferencję Rektorów Uczelni Medycz-
nych, samorząd lekarski) i generalnie nie ma obec-
nie opinii o potrzebie jego likwidacji, przeciwnie –
wielokrotnie podkreślana jest pozytywna rola LEP
i jego wpływ na zwiększenie poziomu wyszkolenia
lekarzy, w tym lekarzy, którzy ukończyli uczelnie
medyczne poza granicami naszego kraju, a ubiegają
się o prawo wykonywania zawodu w Polsce.
Zapis w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r.
w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych,
wskazujący LEP i LDEP jako niezbędny warunek
uzyskania prawa wykonywania zawodu, wynika
z obowiązujących przepisów w Polsce. W wielu kra-
jach Unii Europejskiej lekarze zdają egzaminy ana-
logiczne do lekarskiego egzaminu państwowego, na-
tomiast zgodnie z ww. dyrektywą weryfikacja w po-
staci LEP jest dla lekarzy spoza Unii Europejskiej.
Nierzadko są to dwa egzaminy w czasie studiów – je-
den z części przedklinicznej i drugi z części klinicz-
nej, zatem rozwiązanie przyjęte w ustawie o zawo-
dach lekarza i lekarza dentysty nie jest wyjątkowe
ani precedensowe.
Według opracowania „Medicine and Medical
Education In Europe – The Eurodoctor” z 1998 r. dr.
765
3 razy 4 razy 5 razy >5 razy
14 8 5 6 2
5 2
2 2
4 1
6
1 1 1
1 1 1
1 3
1
1
18 8 7 2
Gunthera Eysenbacha egzaminy stanowiące waru-
nek zaliczenia pewnego etapu kształcenia przepro-
wadzane są w następujących krajach:
— Niemcy: wieloetapowe egzaminy w czasie
studiów – Preclinical State Examination, First Clin-
ical Examination, Second Clinical Examination,
Third Clinical Examination;
— Szwecja: kraj EOG, nie UE – teoretyczny eg-
zamin po stażu;
— Holandia: final licencing exam;
— Luxemburg;
— Wielka Brytania: MB exam – egzamin końco-
wy studiów;
— Francja: po II etapie studiów Certificate of
Clinical and Therapeutic Synthesis;
— Włochy: 3-dniowy National Level Exam z 6 dzie-
dzin.
Staż (6–24 miesięcy) obowiązuje w następujących
krajach: Austria, Niemcy, Dania, Norwegia, Szwecja,
Irlandia, Wielka Brytania, Portugalia i Włochy.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
w świetle obecnie obowiązujących przepisów praw-
nych nie jest możliwe odstąpienie od przeprowadza-
nia LEP i LDEP ani zwolnienie z niego części zdają-
cych lekarzy.
Jednocześnie pragnę poinformować o zmianach
przepisów ustawy o zawodach lekarza i lekarza den-
tysty w zakresie LEP i LDEP, która weszła w życie
10 października 2007 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 176, poz.
1238). Obecnie przygotowywana jest również nowe-
lizacja rozporządzenia w sprawie stażu podyplomo-
wego lekarza i lekarza dentysty w tym zakresie.
Wejście w życie zmian spowoduje uniezależnienie
możliwości zdawania LEP i LDEP od ukończenia
stażu podyplomowego (nie będzie już egzaminu pań-
stwowego kończącego staż podyplomowy), co wydaje
się wychodzić naprzeciw niektórym postulatom
zgłaszanym przez młodych lekarzy. Młodzi lekarze
będą mogli przystępować do LEP i LDEP dodatko-
wo w dwóch terminach jeszcze w trakcie stażu pody-
plomowego, co może mieć wpływ na skrócenie okre-
su od zakończenia stażu do rozpoczęcia specjalizacji.
Planowane są także zmiany w zakresie LEP/LDEP
dotyczące zamieszczenia pytań z onkologii, kardio-
766
logii i zdrowia publicznego w ramach 200 zadań te-
stowych.
Ponadto pragnę zaznaczyć, że jest to temat kon-
trowersyjny. Kwestia LEP zawsze budziła wiele
emocji, nie tylko w środowiskach młodych lekarzy.
Rząd pana Donalda Tuska przywiązuje do tego za-
gadnienia dużą uwagę, o czym świadczy chociażby
poruszenie tego tematu w exposé pana premiera.
Zmiany, o których mowa powyżej, są przedmiotem
intensywnych prac Ministerstwa Zdrowia i powinny
doprowadzić do koniecznych zmian wychodzących
naprzeciw oczekiwaniom środowiska.
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie dalszej restrukturyzacji
PKS w Krakowie SA (235)
Szanowny Panie Ministrze! W odpowiedzi na za-
pytanie Pana Ireneusza Rasia, Posła na Sejm RP,
z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-235/08,
w sprawie dalszej restrukturyzacji spółki Przedsię-
biorstwo Komunikacji Samochodowej w Krakowie
SA, uprzejmie informuję Pana Marszałka, co na-
stępuje.
W dniu 26 listopada 2007 r. marszałek wojewódz-
twa małopolskiego wystąpił do ministra skarbu
państwa w sprawie możliwości przekazania na rzecz
województwa małopolskiego akcji jednoosobowej
spółki Skarbu Państwa Przedsiębiorstwo Komuni-
kacji Samochodowej w Krakowie SA.
Ponieważ obowiązujące przepisy prawa, tj. art. 4a
ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji
i prywatyzacji w brzmieniu nadanym ustawą z dnia
12 maja 2006 r. o zmianie ustawy o komercjalizacji
i prywatyzacji oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
Nr 107, poz. 721, ze zm.), dają możliwość nieodpłat-
nego zbycia na rzecz jednostki samorządu teryto-
rialnego lub związku jednostek samorządu teryto-
rialnego pakietów akcji spółek Skarbu Państwa, mi-
nister skarbu państwa, uwzględniając przywołane
powyżej przepisy ustawy, poinformował marszałka
województwa małopolskiego, iż nie ma przeszkód
prawnych do wystąpienia z uzasadnionym wnio-
skiem o nieodpłatne zbycie pakietu akcji spółki
Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej w Kra-
kowie SA. Po ewentualnym skierowaniu stosowne-
go wniosku do ministra skarbu państwa zostanie on
rozpatrzony w trybie obowiązującym w resorcie
Skarbu Państwa.
W przypadku gdyby nie doszło do komunalizacji
spółki Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodo-
wej w Krakowie SA, minister skarbu państwa roz-
waży możliwość prywatyzacji spółki w trybie przepi-
sów działu IV cytowanej na wstępie ustawy o ko-
mercjalizacji i prywatyzacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie aktualizacji „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych” (236)
Odpowiadając na zapytanie posła Ireneusza Ra-
sia w sprawie aktualizacji „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych”, przedstawiam,
co następuje.
W chwili obecnej Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej (KZGW) prowadzi prace nad kolejną, drugą
już aktualizacją zapisów „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych”. Podstawę prac
aktualizacyjnych stanowią nadesłane przez samo-
rządy ankiety pn.: „Informacja na potrzeby aktuali-
zacji KPOŚK” wraz z tablicami aktualizacyjnymi.
Otrzymane informacje weryfikowane są w oparciu
o rozporządzenia wojewodów ustanawiające obszar
i granice aglomeracji. W przypadku podania przez
jednostki samorządu terytorialnego błędnych da-
nych aktualizacyjnych lub stwierdzenia rozbieżno-
ści pomiędzy wartościami podanym w ankiecie ak-
tualizacyjnej, a określonym w rozporządzeniu woje-
wody, koniecznym staje się indywidualne wyjaśnie-
nie przyczyn ich powstania.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż aktualizacja
KPOŚK jest działaniem priorytetowym, a opóźnie-
nia w stosunku do pierwotnie zakładanego terminu
jej ukończenia wynikają z dużej ilości braków i błę-
dów w otrzymanych od samorządów ankietach ak-
tualizacyjnych. Nie bez znaczenia pozostaje również
fakt, iż część aglomeracji nie została wyznaczona
rozporządzeniami wojewodów, została wyznaczona
niewłaściwie bądź ze znacznym opóźnieniem, pomi-
mo iż rozporządzenie ministra środowiska w spra-
wie sposobu wyznaczania obszaru i granic aglome-
racji wydane zostało już pod koniec 2004 r.
W miesiącu marcu planowane jest spotkanie
z przedstawicielami urzędów wojewódzkich, podczas
którego omówiony zostanie projekt dokumentu ak-
tualizacyjnego, przyjęte założenia oraz sposób kwa-

lifikowania proponowanych przez aglomerację zapi-
sów. Po spotkaniu projekt dokumentu aktualizacyj-
nego umieszczony będzie na stronie internetowej
KZGW. Niezwłocznie podjęte będą również dalsze
działania mające na celu przeprowadzenie procesu
legislacji dokumentu.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie możliwości zatrudnienia w branży
budowlanej pracowników z Ukrainy (237)
Odpowiadając na zapytanie Pana Posła Piotra
Polaka z dnia 20 grudnia ub.r. dotyczące możliwości
zatrudnienia pracowników z Ukrainy w budownic-
twie (znak: SPS-024-237/08), uprzejmie informuję,
iż cudzoziemcy zainteresowani pracą w Polsce mogą
ją podejmować we wszystkich branżach, w tym tak-
że w budownictwie, z zasady po uzyskaniu zezwole-
nia na pracę.
Szczegółowe zasady, tryb i warunki uzyskiwa-
nia zezwoleń na pracę regulują następujące akty
prawne:
— ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
Nr 99, poz. 1001, z późń. zm.);
— rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Spo-
łecznej z 21 lipca 2006 r. w sprawie trybu i warun-
ków wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca
(Dz. U. Nr 141, poz. 1002);
— rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Spo-
łecznej z 21 lipca 2006 r. w sprawie trybu i warun-
ków wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca
zatrudnionego przy realizacji usługi eksportowej
świadczonej przez pracodawcę zagranicznego w RP
(Dz. U. Nr 141, poz. 1003);
— rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Spo-
łecznej z 21 lipca 2006 r. w sprawie określenia przy-
padków, w których przyrzeczenie i zezwolenie na
pracę cudzoziemca wydawane jest bez względu na
sytuację na lokalnym rynku pracy i kryteria wyda-
wania przyrzeczeń i zezwoleń na pracę cudzoziem-
ców (Dz. U. Nr 141, poz. 1004);
— rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Spo-
łecznej z 30 sierpnia 2006 r. w sprawie wykonywa-
nia pracy przez cudzoziemców bez konieczności uzy-
skania zezwolenia na pracę (Dz. U. Nr 156, poz. 1116,
z 2007 r. Nr 120, poz. 824, z 2008 r. Nr 17, poz. 106);
— rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Spo-
łecznej z dnia 17 października 2007 w sprawie wyso-
kości wpłaty dokonywanej w związku ze złożeniem
767
wniosku o wydanie zezwolenia na pracę (Dz. U.
Nr 195, poz.1409).
Zgodnie z przywołanymi wyżej przepisami decy-
zje o wydaniu zezwolenia na pracę podejmują woje-
wodowie (w przypadku woj. mazowieckiego – dyrek-
tor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Warszawie) na
wniosek pracodawcy.
Wydanie zezwolenia odbywa się w dwóch etapach:
— w pierwszym pracodawca otrzymuje przyrze-
czenie uzyskania zezwolenia na pracę (promesę),
które stanowi dla cudzoziemca podstawę do ubiega-
nia się w polskiej placówce konsularnej w kraju jego
stałego pobytu o dokument legalizujący pobyt Pol-
sce (np. wiza z prawem do pracy, zezwolenie na za-
mieszkanie na czas oznaczony);
— w drugim cudzoziemiec na podstawie promesy
oraz dokumentu legalizującego pobyt otrzymuje zezwo-
lenie na wykonywanie pracy na terytorium Polski.
Zezwolenie na pracę wydawane jest na czas okre-
ślony dla określonego cudzoziemca i pracodawcy na
określone stanowisko lub rodzaj wykonywanej pracy.
Opłata za złożenie wniosku o zezwolenie na pra-
cę w przypadku pracy krótkoterminowej, do 3 mie-
sięcy, wynosi 50 zł, w przypadku dłuższego niż
3 miesiące okresu zatrudnienia – 100 zł. W przypad-
ku złożenia wniosku o przedłużenie zezwolenia
opłata wynosi 50% tej kwoty.
Z dniem 1 lutego b.r. stworzona została obywate-
lom Ukrainy, Białorusi i Federacji Rosyjskiej możli-
wość podejmowania krótkoterminowej pracy, bez
obowiązku uzyskiwania zezwolenia na pracę, we
wszystkich rodzajach działalności, także w budow-
nictwie, przez okres do sześciu miesięcy w ciągu ko-
lejnych dwunastu miesięcy.
Warunkiem podjęcia takiej pracy jest uzyskanie
przez cudzoziemca oświadczenia pracodawcy o za-
miarze powierzenia pracy, zarejestrowanego w po-
wiatowym urzędzie pracy właściwym dla siedziby
lub miejsca zamieszkania wnioskodawcy. Załatwie-
nie tych formalności odbywa się w trakcie jednej kil-
kuminutowej wizyty w PUP i nie wymaga ponosze-
nia kosztów przez pracodawcę bądź cudzoziemca.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Mroczka
w sprawie interpretacji niektórych przepisów
ustawy o podatku od towarów i usług (238)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r. znak:
768
SPS-024-238/08 zapytaniem pana Czesława Mrocz-
ka posła na Sejm RP w sprawie opodatkowania po-
datkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomo-
ści przez osoby nieprowadzące działalności gospo-
darczej, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11
marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), podatnikiem podatku
od towarów i usług jest między innymi osoba fizycz-
na wykonująca samodzielnie działalność gospodar-
czą, która obejmuje wszelką działalność producen-
tów, handlowców lub usługodawców, w tym podmio-
tów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników,
a także działalność osób wykonujących wolne zawo-
dy, również wówczas, gdy czynność została wykona-
na jednorazowo w okolicznościach wskazujących na
zamiar wykonywania czynności w sposób częstotli-
wy, jak również – czynności polegające na wykorzy-
stywaniu towarów lub wartości niematerialnych
i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych,
bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Dokonywanie jednoznacznych rozstrzygnięć
w tym zakresie wymaga każdorazowo przeprowa-
dzenia przez organ podatkowy analizy konkretnych,
często odmiennych stanów faktycznych występują-
cych w indywidualnych przypadkach sprzedaży
przez właściciela działek budowlanych pod kątem
zaistnienia przesłanek do uznania dokonywanych
przez niego czynności za działalność gospodarczą.
Różne interpretacje mogą być zatem wynikiem tych
zróżnicowanych stanów faktycznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w przypad-
ku wątpliwości co do zakresu stosowania przepisów
podatkowych zainteresowany podmiot może złożyć
pisemny wniosek do ministra właściwego do spraw
finansów publicznych z prośbą o interpretację prawa
podatkowego (art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa – Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.). Składający wniosek o wydanie
interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wy-
czerpującego przedstawienia zaistniałego stanu fak-
tycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przed-
stawienia własnego stanowiska w sprawie oceny
prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przy-
szłego (art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej).
W związku z tym, że minister finansów upoważ-
nił dyrektorów określonych izb skarbowych do wy-
dawania w jego imieniu indywidualnych interpreta-
cji – wnioski o interpretację przepisów należy wno-
sić do właściwego miejscowo dyrektora izby skarbo-
wej. Organy upoważnione do wydawania w indywi-
dualnych sprawach pisemnych interpretacji przepi-
sów prawa podatkowego, jak również właściwość
miejscową i rzeczową organów upoważnionych,
określa rozporządzenie ministra finansów z dnia
20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wy-
dawania interpretacji przepisów prawa podatkowe-
go (Dz. U. Nr 112, poz. 770).
Jednocześnie informuję, iż powyższe stanowisko
nie jest interpretacją przepisów prawa podatkowego,
o której mowa w art. 14a ww. ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa, i nie ma wiążące-
go charakteru dla organów podatkowych ani dla po-
datników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Pęzioł
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Czumy
w sprawie dostępu obywateli polskich
i Polaków do Konsulatu Generalnego RP
w Chicago (239)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana Posła Andrzeja Czumy (pismo nr SPS-
-024-239/08 z dnia 21 stycznia 2008 r.) w sprawie
dostępu obywateli polskich i Polaków do Konsulatu
Generalnego RP w Chicago, uprzejmie informuję, co
następuje:
Budynek przy Lake Shore Drive jest naszą wła-
snością. Decyzja o pozostawieniu konsulatu w tym
miejscu została podjęta w latach 90., a jej rezultatem
jest kończony obecnie kosztowny kapitalny remont.
Do czasu zakończenia remontu, tj. do końca kwiet-
nia br. urząd będzie funkcjonował w siedzibie tym-
czasowej.
Remontowany budynek będący właściwą siedzi-
bą urzędu jest położony w bardzo eksponowanym
miejscu, przy reprezentacyjnej ulicy Lake Shore
Drive, w pobliżu centrum miasta. Rejon konsulatu
jest umieszczony na wszystkich trasach turystycz-
nych w mieście. Dodatkowo zabytkowy budynek na-
leży do grupy „Seven Houses on Lake Shore Drive”
– siedmiu zabytkowych i najbardziej charaktery-
stycznych obiektów w mieście i jest nierozerwalnie
z nim kojarzony. Lokalizacja w pobliżu jeziora i nad-
brzeżnego pasażu sprawia, iż każdego weekendu ty-
siące przyjezdnych przechodzi obok polskiej flagi.
Miejsce to jest obiektem marzeń dla konsulatów ta-
kich państw jak Niemcy, Wielka Brytania, Japonia
i wielu innych.
Po kapitalnym remoncie budynku nowoczesna
recepcja będzie w stanie obsłużyć znacznie większą
liczbę interesantów w zdecydowanie bardziej kom-
fortowych i bezpiecznych warunkach (szyby i ściany
kuloodporne), niż miało to miejsce przed rozpoczę-
ciem inwestycji.

Niestety lokalizacja i wielkość działki nie pozwa-
lają na stworzenie dodatkowych miejsc parkingo-
wych dla interesantów, można jednak parkować
w miejscach oddalonych o 3–5 minut pieszo na par-
kingu przy plaży (od marca do listopada) oraz cało-
rocznych parkingach (5–7 min. pieszo): na skrzyżo-
waniu ulic LaSalle i Clark oraz w sąsiednich budyn-
kach apartamentowych, np. przy ulicy Burton lub
North Avenue (koszt 10–15 USD za 2–4 godziny par-
kingu). Powyższe koszty są niższe niż w przypadku
konieczności odwiedzenia konsulatów zawodowych
innych państw, które swoje siedziby zlokalizowały
w centrum miasta. Dla ich interesantów koszt 2–4
godz. parkingu wynosi minimum 18 USD.
Przy okazji pragnę zauważyć, iż nie przypadko-
wo aż 49 działających w Chicago konsulatów zawo-
dowych zdecydowało się zlokalizować swoje siedziby
w centrum. Wynika to z panującego zwyczaju,
względów bezpieczeństwa oraz prestiżu związanego
z posiadaniem biura w śródmieściu.
Odnośnie proponowanej przez Pana Posła An-
drzeja Czumę lokalizacji siedziby konsulatu w okoli-
cy skrzyżowania ulic Belmont i Central, pragnę
zwrócić uwagę, że rejon ten w dużej mierze zamiesz-
kują emigranci z Ameryki Południowej. Według in-
formacji konsula generalnego RP w Chicago obecnie
obserwowany jest wyraźny trend przenoszenia się
ludności polskiej z biedniejszych, miejskich dzielnic
na bogatsze przedmieścia. Ponadto okolica ta jest
bardziej oddalona od polskiej dzielnicy w południo-
wej części Chicago (tradycyjny rejon osiedlania się
emigrantów z Podhala) niż budynek konsulatu na
Lake Shore Drive.
Dojazd samochodem z ww. skrzyżowania do cen-
trum zabiera średnio 30 minut. Dla osób korzystają-
cych z transportu miejskiego konsulat doradza sko-
rzystanie z autobusu linii #77 (czas jazdy 16 min.),
następnie należy przesiąść się do niebieskiej linii
metra (czas jazdy 19 min.), a następnie do autobusu
#22 (czas jazdy 14 min.). Łączny czas dojazdu do
konsulatu, z uwzględnieniem czasu na przesiadki,
wynosi około godziny.
Przekazując powyższe szczegółowe informacje,
pragnę wyrazić nadzieję, że w wystarczającym za-
kresie wyjaśniły one kwestię dotyczącą usytuowa-
nia siedziby Konsulatu Generalnego RP w Chicago.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
769
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie możliwości zastosowania technologii
kabla podziemnego na linii energetycznej
Kromolice–Plewiska w rejonie miejscowości
Kamionki, Borówiec i Skrzynki (242)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka, znak: SPS-024-242/08,
z dnia 21 stycznia 2008 r. przedstawiam odpowiedź
na zapytanie Pana Posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie linii elektroenergetycznej Kromolice-Ple-
wiska w rejonie miejscowości: Kamionki, Borowiec
i Skrzynki.
Uprzejmie informuję, że minister gospodarki nie
jest organem właściwym do rozstrzygania porusza-
nych przez społeczności lokalne kwestii spornych
odnośnie do lokalizacji i stosowanych przez inwesto-
ra technologii wykonawczych przedmiotowej linii.
Przepisy ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo ener-
getyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625) nie upo-
ważniają ministra gospodarki do interwencji w sa-
modzielne decyzje przedsiębiorstwa energetycznego
w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej m.in.
sieci elektroenergetycznych, o ile są zgodne z polity-
ką energetyczną państwa i zostały uzgodnione z pre-
zesem Urzędu Regulacji Energetyki.
Odpowiadając na poprzednie interpelacje Pana
Posła D. Lipińskiego, po uzyskaniu stosownych do-
kumentów, szczegółowe informacje, w tym histo-
ryczne, dotyczące przygotowania i budowy linii elek-
troenergetycznej Plewiska–Ostrów (której fragmen-
tem jest odcinek Kromolice–Plewiska) przekazano
w pismach: DE-VIII-0700/KA/48/06, L.dz. 1128/06
z dnia 28 czerwca 2006 r. i DE-VII-0700KA/114/06,
L.dz. 2626/06 z dnia 12 grudnia 2006 r., kierowa-
nych do marszałka Sejmu RP.
Sprawując urząd ministra właściwego do spraw
gospodarki, odpowiedzialnego m.in. za sprawy funk-
cjonowania krajowych systemów energetycznych
z uwzględnieniem zasad racjonalnej gospodarki i po-
trzeb bezpieczeństwa energetycznego kraju, uwa-
żam, że ponawiane kolejne próby blokowania budo-
wy ostatnich odcinków ww. linii nie znajdują uza-
sadnienia w świetle aktualnie obowiązującego w Pol-
sce porządku prawnego oraz zasad i norm regulują-
cych realizację tego rodzaju inwestycji.
Zaznaczam, że jednym z warunków przyłączenia
polskiego systemu elektroenergetycznego do euro-
pejskiego systemu UCTE (w 1995 r.) było zobowią-
zanie Polski do wybudowania linii elektroenerge-
tycznej Plewiska–Ostrów–Trębaczew. W związku
z tym ww. linia elektroenergetyczna będzie mieć
znaczenie strategiczne dla całego europejskiego sys-
temu UCTE, poza tym nabiera szczególnego znacze-
nia w sytuacji przygotowywania Polski do mi-
770
strzostw w piłce nożnej Euro 2012, które spowodują
zapewne poważny wzrost zapotrzebowania na ener-
gię elektryczną.
Schemat istniejących oraz docelowych połączeń
elektroenergetycznych w KSE, których elementem
jest przedmiotowa linia elektroenergetyczna, przed-
stawiono w załącznikach*).
Chciałbym zauważyć, że pomimo bardzo nieko-
rzystnej atmosfery wytworzonej wokół budowy ww.
linii elektroenergetycznej budowa tej strategicznej
linii dobiega końca. Według PSE Operator SA do za-
kończenia budowy pozostało zaledwie 7,5 km, tj. bu-
dowa kilku słupów: od nr 52 do nr 58, podczas gdy
całkowita długość linii wynosi 144 km.
Odnosząc się do postawionych przez Pana Posła
pytań dotyczących kwestii:
1. Jaki jest aktualny stan prac nad realizacją li-
nii energetycznej Kromolice–Plewiska na obszarze
gmin Kórnik i Mosina i jak wygląda aktualna kon-
cepcja jej ostatecznego przebiegu?
2. Czy istnieją jakiekolwiek szanse na realizację
postulowanego przez mieszkańców wyżej wymienio-
nych obszarów rozwiązania problemów związanych
z budową linii przy wykorzystaniu technologii kabla
podziemnego?
3. Czy dla sfinansowania bezpiecznych dla ludzi
i środowiska przedsięwzięć energetycznych wykorzy-
stujących technologię kabla podziemnego istnieje
możliwość wykorzystania funduszy Unii Europejskiej
lub też środków ze sprzedaży limitów emisji CO2?
– uprzejmie informuję, co następuje:
Ad 1. W celu wypracowania rozwiązania kom-
promisowego w ww. sprawie Rada Miejska w Kórni-
ku oraz PSE Operator SA na spotkaniu we wrześniu
2007 r. omówiły dotychczasowe działania, w tym
przypomniano historię realizacji przedmiotowej in-
westycji (różne propozycje przebiegu linii) oraz zo-
bowiązania gminy Kórnik wynikające z 3 podpisa-
nych umów z inwestorem (2 – w 2001 r. i 1 – w 2005 r.).
Omówiono także aktualny stan realizacji ww. inwe-
stycji, w tym stan prawny.
W wyniku spotkania przedstawicieli Rady Miej-
skiej w Kórniku i PSE Operator SA przyjęto wspól-
ne ustalenia o następującej treści:
— PSE Operator SA złoży, zgodnie z obowiązują-
cą procedurą, wniosek dotyczący wprowadzenia do
MPZP przebiegu linii po trasie zgodnej z istniejącą
linią 220 kV (tzw. stara trasa) do 31 października
2007 r.,
— gmina Kórnik podejmie działania mające na
celu umożliwienie wybudowania brakującego odcin-
ka linii elektroenergetycznej w gminie (rozpoczęcie
procedury planistycznej).
PSE Operator SA złożył 30 października 2007 r.
wniosek do burmistrza gminy Kórnik o przystąpie-
nie przez gminę do opracowania MPZP w zakresie
lokalizacji trasy dwunapięciowej linii elektroener-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
getycznej 2x400 kV + 2x220 kV relacji Kromolice–
–Plewiska.
Niestety, brak skutecznych działań ze strony
władz gminy Kórnik uniemożliwia rozwiązanie
konfliktu. Nowy MPZP, umożliwiający realizację
linii po ewentualnie nowej dla wielu zainteresowa-
nych kompromisowej trasie nie został uchwalony.
Ze względu na zaistniałą sytuację i biorąc pod uwa-
gę dotychczasowe postulaty, PSE Operator SA zde-
cydował o przebiegu przedmiotowej linii po starej
trasie.
Według PSE Operator SA brak realizacji przez
gminę Kórnik podjętych w umowach zobowiązań
skutkuje opóźnieniem zakończenia inwestycji, co
w oczywisty sposób powoduje szkody dla inwestora.
Należy zauważyć, że w przypadku wystąpienia tzw.
blackoutu właśnie tą linią, mającą kluczowe znacze-
nie dla bezpieczeństwa całego kraju, Polska będzie
mogła otrzymać od naszych sąsiadów brakujące ilo-
ści energii elektrycznej.
Ad 2. Dokonana przez inwestora analiza zastą-
pienia odcinka napowietrznej linii elektroenerge-
tycznej Kromolice–Plewiska w rejonie gminy Kór-
nik linią kablową wykazała, że według współczesne-
go stanu wiedzy wariant linii napowietrznej jest
prawidłowy.
Zastąpienie odcinka linii o długości ok. 10 km,
czterotorowej dwunapięciowej linii napowietrznej
o łącznej zdolności przesyłowej 4500 MW, linią ka-
blową o takiej samej zdolności przesyłowej na tere-
nie gminy Kórnik powoduje znaczący wzrost kosz-
tów budowy (ok. 20-krotny) oraz wymaga zapewnie-
nia określonych warunków eksploatacyjnych.
Zmiana technologii budowy przedmiotowego od-
cinka linii wymaga podjęcia kosztownych nowych
prac projektowych, wywłaszczeniowych oraz uru-
chomienia trybu przetargowego na sprzęt i materia-
ły niezbędne do wybudowania wnioskowanego od-
cinka linii kablowej od słupa nr 52 do słupa nr 58
w konfiguracji 2x400 kV i 2x220 kV.
Należy zauważyć, że ułożenie w ziemi wielu kabli
elektroenergetycznych o tak wysokich parametrach
(2x400 kV i 2x220 kV) wywołuje także niepożądane
zjawiska dla środowiska naturalnego. Szczegółowe
informacje zawiera opracowanie Politechniki Po-
znańskiej „Aspekty techniczno-ekonomiczne zwią-
zane z projektowaniem, budową i eksploatacją wielo-
torowych kablowych linii przesyłowych o maksy-
malnym napięciu 400kV”, dostępne w portalu inter-
netowym: www.nowaliniapoznan.pl.
Ad 3. Odnośnie do kwestii finansowania energe-
tycznych przedsięwzięć inwestycyjnych z wykorzy-
staniem funduszy Unii Europejskiej należy zauwa-
żyć, że ze względu na duże zainteresowanie firm re-
alizujących projekty inwestycyjne o kluczowym zna-
czeniu dla rozwoju gospodarki środki te są ograni-
czone. Wybór (spośród wielu) projektu inwestycyjne-
go do sfinansowania (kwalifikacja) z funduszy Unii
Europejskiej poprzedzony jest szczegółowymi anali-
zami uzasadnień i wszystkich jego aspektów na

przykład technicznych, ekonomicznych i środowi-
skowych. W chwili obecnej PSE Operator SA prze-
widuje finansowanie z funduszy Unii Europejskiej
projektu w zakresie budowy wzmocnienia krajowe-
go systemu przesyłowego w północno-wschodniej
części kraju.
Natomiast odnośnie do możliwości sfinansowa-
nia postulowanej zmiany technologii budowy przed-
miotowego odcinka napowietrznej linii według tech-
nologii kablowej z funduszy Unii Europejskiej zwią-
zanych ze sprzedażą limitów emisji CO2 uprzejmie
informuję, że uprawnienia do emisji CO2 przydziela-
ne są bezpłatnie dla operatorów emitujących CO2 ob-
jętych krajowym planem redukcji emisji (pierwszy
plan obejmował lata 2005–2007, drugi plan obejmu-
je lata 2008–2012). Nadwyżka uprawnień uzyskana
na przykład w wyniku zmniejszenia emisji z tytułu
poprawy efektywności energetycznej może być
przedmiotem handlu w ramach Unii Europejskiej.
W związku z powyższym środki te są przyznawane
m.in. elektrowniom, elektrociepłowniom (tzw. sek-
torowi wytwórczemu) na działania i inwestycje
związane z dostosowaniem ww. obiektów do spełnie-
nia wymogów europejskich norm emisji.
PSE Operator SA, realizując budowę wielotoro-
wej linii Kromolice–Plewiska, pełni funkcję krajo-
wego operatora systemu przesyłowego i z racji swojej
statutowej działalności, tj. „świadczenia usług prze-
syłowych podmiotom”, nie kwalifikuje się do ubiega-
nia o dofinansowanie z ww. funduszy.
Uprzejmie informuję Pana Posła, że nadzór nad
działalnością spółek energetycznych (spółek Skarbu
Państwa), w tym PSE Operator SA, należy do kom-
petencji ministra skarbu państwa, który wykonuje
prawa z posiadanych akcji tych spółek w oparciu
o przepisy Kodeksu spółek handlowych. Mam na-
dzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną przyjęte
przez Pana Posła jako wyczerpująca odpowiedź na
postawione pytania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie planu ministra skarbu państwa
wobec Krajowego Depozytu Papierów
Wartościowych w kontekście zamiaru
ewentualnej prywatyzacji Giełdy Papierów
Wartościowych w Warszawie (243)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie z dnia 20 grudnia 2007 r.,
771
nr SPS-024-243/08, pani Gabrieli Masłowskiej, Po-
seł na Sejm RP, dotyczące planu ministra skarbu
państwa wobec Krajowego Depozytu Papierów War-
tościowych w kontekście ewentualnej prywatyzacji
Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie,
przedstawiam poniżej stanowisko w przedmiotowej
sprawie.
Uprzejmie informuję, iż w ramach przygotowań
do prywatyzacji Giełdy Papierów Wartościowych
w Warszawie SA Ministerstwo Skarbu Państwa nie
planuje sprzedaży akcji Krajowego Depozytu Papie-
rów Wartościowych SA. Skarb Państwa zakłada, że
prywatyzacja Giełdy Papierów Wartościowych w War-
szawie SA nie będzie bezpośrednio powiązana z pry-
watyzacją Krajowego Depozytu Papierów Warto-
ściowych SA. Jednocześnie informuję, iż Skarb Pań-
stwa zamierza przeprowadzić analizy – niezależnie
od sporządzonych analiz Giełdy Papierów Warto-
ściowych w Warszawie SA – na podstawie których
zostanie określona strategia prywatyzacji Krajowe-
go Depozytu Papierów Wartościowych SA.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie podjętych przez Ministerstwo
Sportu i Turystyki działań zapewniających
realizację narodowego programu „Boisko
w każdej gminie” (244)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Posłanki na Sejm RP Jadwigi Wiśniew-
skiej, przekazane pismem z dnia 21 stycznia 2008 r.
(sygn. SPS-024-244/08), w sprawie podjętych przez
Ministerstwo Sportu i Turystyki działań zapewnia-
jących realizację narodowego programu „Boisko
w każdej gminie”, uprzejmie informuję, co następuje.
Zapowiedziana w exposé premiera Donalda Tu-
ska inicjatywa zmierza do ogłoszenia przez ministra
sportu i turystyki programu budowy ogrodzonych
i oświetlonych kompleksów sportowych obejmują-
cych: boisko piłkarskie do mini piłki nożnej, boisko
wielofunkcyjne (piłka siatkowa i koszykowa), zaple-
cze szatniowo-sanitarne i ewentualnie plac zabaw
dla dzieci.
Całkowita wartość kosztorysowa obiektu oszaco-
wana została wstępnie na kwotę około 1 mln zł. Wy-
sokość środków funduszu niezbędnych na dofinan-
sowanie programu będzie ustalona po wskazaniu
772
przez urzędy marszałkowskie wnioskodawców i lo-
kalizacji przewidzianych do realizacji obiektów.
Szczegółowa informacja dotycząca powołania
programu budowy obiektów, które będą ogólnie do-
stępne dla dzieci i młodzieży, po wyłonieniu najlep-
szego wariantu i zatwierdzeniu przez zespół koordy-
nujący prac nad jego opracowaniem, ogłoszona bę-
dzie niezwłocznie w mediach publicznych oraz na
stronie internetowej Ministerstwa Sportu i Tury-
styki, na której podane zostaną również wzory wnio-
sków o dofinansowanie i niezbędne dokumenty z ni-
mi związane oraz kontakt z osobą zajmującą się ko-
ordynacją realizacji programu w Departamencie
Infrastruktury Sportowej Ministerstwa.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie możliwości zaliczenia terenów
całej gminy Niegowa do obszarów o niekorzystnych
warunkach gospodarowania (245)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie Pani poseł Jadwigi Wiśniew-
skiej SPS-024-245/08 z dnia 21 stycznia br. w spra-
wie zaliczenia całej gminy Niegowa do obszarów
górskich i innych obszarów o niekorzystnych wa-
runkach gospodarowania (ONW), pragnę przekazać
następujące informacje.
Działanie „Wspieranie działalności rolniczej na
obszarach o niekorzystnych warunkach gospodaro-
wania”, wdrażane w ramach Planu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2004–2006, oraz jego konty-
nuacja – działanie „Wspieranie gospodarowania na
obszarach górskich i innych obszarach o niekorzyst-
nych warunkach gospodarowania”, przygotowane
w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, stanowi instrument wsparcia
dla obszarów zagrożonych wyludnieniem oraz ma
na celu zapobieganie degradacji krajobrazu w wyni-
ku odłogowania gruntów rolnych. Zadaniem płatno-
ści ONW jest stworzenie warunków sprzyjających
utrzymaniu produkcji rolniczej na obszarach z na-
turalnymi ograniczeniami siedliskowymi. Tak więc
płatność ONW rekompensuje trudne warunki do
produkcji rolnej.
W Polsce istnieją trzy typy obszarów o nieko-
rzystnych warunkach gospodarowania: nizinne, ze
specyficznymi utrudnieniami oraz górskie. Do każ-
dego z wymienionych typów obszary kwalifikowane
są na podstawie różnych kryteriów.
W załączniku do rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 11 kwietnia 2007 r. w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania „Wspieranie
gospodarowania na obszarach górskich i innych ob-
szarach o niekorzystnych warunkach gospodarowa-
nia (ONW)”, objętej Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 68, poz. 448),
w którym znajduje się wykaz gmin i obrębów ewi-
dencyjnych objętych wsparciem z tytułu obszarów
o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW),
resort oparł się, w celu wyznaczenia ONW typu ze
specyficznymi utrudnieniami, na zarządzeniach wo-
jewodów w sprawie ustalenia wykazu miejscowości
położonych na terenach górskich i podgórskich.
W ww. zarządzeniach znajdują się miejscowości,
w których co najmniej 50% powierzchni użytków rol-
nych położonych jest powyżej 350 m n.p.m. Są one
tym samym uprawnione do ulgi podatkowej zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o po-
datku rolnym (Dz. U. z 1993 r., Nr 94, poz.431).
W gminie Niegowa do ONW ze specyficznymi
utrudnieniami zostało zakwalifikowanych szesna-
ście obrębów ewidencyjnych – Antolka, Bobolice,
Brzeziny, Gorzków Nowy, Gorzków Stary, Ludwi-
nów, Łutowiec, Mirów, Moczydło, Mzurów, Niegowa,
Niegówka, Ogorzelnik, Postaszowice, Tomiszowice-
-Kacin, Trzebniów. Obręby te widnieją w wykazie
miejscowości w rozporządzeniu nr 20/2004 wojewo-
dy śląskiego z dnia 4 maja 2004 r. w sprawie ustale-
nia wykazu miejscowości położonych na terenach
podgórskich i górskich w woj. śląskim.
Obręby Zagórze, Sokolniki, Bliżyce i Dąbrowno
nie zostały zakwalifikowane do ONW ze specyficz-
nymi utrudnieniami, ponieważ nie spełniały kryte-
rium co najmniej 50% powierzchni użytków rolnych
położonych powyżej 350 m n.p.m., a co za tym idzie,
nie były uwzględnione w rozporządzeniu wojewody
i nie mogły być objęte płatnościami ONW.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie kosztów poniesionych przez miasto
Toruń na walkę z ptasią grypą w 2006 r. (246)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słanym przy piśmie z dnia 22 stycznia 2008 r. znak
SPS-024-246/08 zapytaniem pana posła Grzegorza

Karpińskiego w sprawie refundacji kosztów ponie-
sionych w 2006 r. przez miasto Toruń na likwidację
ogniska grypy ptaków, uprzejmie informuję, że środ-
ki budżetowe na zwalczanie chorób zakaźnych zwie-
rząt planowane są w corocznych ustawach budżeto-
wych, w tym:
— w części 85: Budżety wojewodów, z których
środki te przekazywane są do wojewódzkich i powia-
towych inspektoratów weterynarii, które z urzędu
zajmują się zwalczaniem chorób zakaźnych zwierząt;
— w części 83: Rezerwy celowe, w których okre-
ślona jest na dany rok kwota dodatkowych środków
budżetowych przeznaczonych na dofinansowanie
zadań realizowanych przez Inspekcję Weterynaryj-
ną m.in. w zakresie zwalczania chorób zakaźnych
zwierząt.
Inspekcja Weterynaryjna w ramach przydzielo-
nych środków budżetowych wykonuje zadania i po-
nosi wydatki bezpośrednio związane ze zwalcza-
niem chorób zakaźnych zwierząt. Należy zaznaczyć,
że zadania realizowane w tym zakresie przez jed-
nostki samorządu terytorialnego nie były wykony-
wane na zlecenie Inspekcji Weterynaryjnej.
Przy likwidacji występujących ognisk chorób za-
kaźnych zwierząt obowiązek współpracy z Inspekcją
Weterynaryjną mają również jednostki samorządu
terytorialnego w zakresie działań profilaktycznych
związanych z ochroną zdrowia i zapewnieniem bez-
pieczeństwa publicznego przez określone służby,
tj. Policję, straż pożarną, straż miejską itp. Służby
te wykonują swoje zadania zgodnie z posiadanymi
kompetencjami w ramach środków określonych
w budżetach własnych. W przypadku niedoboru środ-
ków budżetowych w tych jednostkach obowiązek ich
uzupełnienia należy do kompetencji wojewody.
Przytoczone w zapytaniu poselskim koszty po-
niesione przez miasto Toruń w wysokości 300 000 zł
na likwidację występującego jednego, małego ogni-
ska ptasiej grypy u dzikiego ptactwa wiosną 2006 r.
wydają się zbyt wysokie i przed ich sfinansowaniem
należałoby dokonać weryfikacji tych wydatków i oce-
ny uzasadnienia.
Odpowiadając na zapytanie pana posła Grzego-
rza Karpińskiego dotyczące właściwości organów do
refundacji poniesionych kosztów przez miasto To-
ruń, zdaniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi kosz-
ty te powinny być sfinansowane w ramach środków
budżetowych, jakimi dysponuje wojewoda kujawsko-
-pomorski.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że minister rol-
nictwa i rozwoju wsi nie posiada środków budżeto-
wych na sfinansowanie wydatków i innych należno-
ści dla jednostek samorządu terytorialnego, które
nie podlegają i nie są nadzorowane przez ministra
rolnictwa i rozwoju wsi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
773
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Cezarego Tomczyka
w sprawie procesu prywatyzacji Zakładów
Przemysłu Spirytusowego Polmos w Sieradzu
(247)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie z dnia 22 stycznia 2008 r.
nr SPS-024-247/08 zapytaniem posła Cezarego
Tomczyka w sprawie możliwości wstrzymania po-
stępowania egzekucyjnego prowadzonego przez dy-
rektora Izby Celnej w Łodzi wobec Zakładów Prze-
mysłu Spirytusowego w Sieradzu uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Dyrektor izby celnej, na mocy przepisów ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229,
poz. 1954, z późn. zm.), w razie uchylania się zobo-
wiązanego od wykonania obowiązku, zobowiązany
jest jako wierzyciel podjąć czynności zmierzające do
zastosowania środków egzekucyjnych. W myśl art. 7
§ 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji organ egzekucyjny stosuje środki egzekucyj-
ne (m.in. egzekucję z rachunku bankowego czy egze-
kucję z ruchomości), które prowadzą bezpośrednio
do wykonania obowiązku. Organ egzekucyjny jest
zatem nie tylko uprawniony, ale i zobligowany do po-
dejmowania wszelkich działań zmierzających do za-
stosowania lub zrealizowania środka egzekucyjne-
go. W świetle powyższego, wobec stwierdzenia nie-
wykonania przez podatnika zobowiązania podatko-
wego, na dyrektorze Izby Celnej w Łodzi spoczywał
ustawowy obowiązek podjęcia działań, mających na
celu doprowadzenie do wykonania przez ZPS Po-
lmos w Sieradzu ciążących na nich obowiązków,
tj. zapłaty zaległego podatku akcyzowego.
Zaznaczyć należy, że dyrektor Izby Celnej w Ło-
dzi, po zapoznaniu się z wnioskiem strony o zawie-
szenie postępowania egzekucyjnego, postanowie-
niem z dnia 24 lipca 2007 r. zawiesił to postępowa-
nie do dnia 31 sierpnia 2007 r. Przychylając się do
kolejnych wniosków ZPS Polmos w Sieradzu, dyrek-
tor Izby Celnej w Łodzi wydawał postanowienia za-
wieszające postępowanie egzekucyjne – łącznie do
31 października 2007 r.
Wnioskiem z dnia 19 listopada 2007 r. strona po-
nownie zwróciła się do organu egzekucyjnego o za-
wieszenie postępowania egzekucyjnego do dnia
30 listopada 2007 r., jednakże wniosek nie mógł być
rozpatrzony z uwagi na nieprzedłożenie stosownego
pełnomocnictwa do reprezentowania zobowiązane-
go. Z uwagi na upływający z dniem 31 października
2007 r. termin zawieszenia postępowania egzeku-
cyjnego, organ egzekucyjny w dniu 20 listopada
2007 r. dokonał czynności egzekucyjnych w postaci
zajęcia rachunków bankowych zobowiązanego oraz
774
w dniu 3 grudnia 2007 r. dokonał zajęcia ruchomo-
ści znajdujących się w siedzibie firmy. W tym samym
dniu zobowiązany wystąpił z wnioskiem o wstrzy-
manie postępowania egzekucyjnego na okres do
dnia 31 grudnia 2007 r., który zgodnie z właściwo-
ścią został przekazany do dyrektora Izby Skarbowej
w Łodzi. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi postano-
wieniem z dnia 4 lutego 2008 r. umorzył postępowa-
nie dotyczące wniosku strony z uwagi na jego bez-
przedmiotowość.
Niezależnie od powyższego, wojewoda łódzki za-
rządzeniem z dnia 31 grudnia 2007 r. wstrzymał
czynności egzekucyjne w przedmiotowej sprawie do
dnia 31 stycznia 2008 r. Aktualnie brak jest wnio-
sku strony w przedmiocie wstrzymania lub zawie-
szenia postępowania egzekucyjnego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
przekonanie, że zostaną one przyjęte ze zrozumie-
niem i aprobatą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie problemów z zakupem drewna
przez małe przedsiębiorstwa (251)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Posła Tadeusza Iwińskiego z dnia 30 grud-
nia 2007 r. dotyczące problemów z zakupem drewna
przez małe przedsiębiorstwa przedstawiam poniż-
szą informację.
Obowiązujące obecnie zasady sprzedaży drewna
określone zarządzeniem nr 52A dyrektora general-
nego Lasów Państwowych z dnia 31 października
2007 r. opracowano w odpowiedzi na wyniki kontro-
li instytucjonalnej oraz w związku z postępowania-
mi antymonopolowymi oraz karnymi, wszczętymi
w ostatnich latach przeciw kierownikom jednostek
organizacyjnych Lasów Państwowych w związku
z nieprawidłowościami w handlu drewnem. Zostały
one wydane zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Budowa systemu sprzedaży drewna poprzedzona
była wieloma konsultacjami z przedstawicielami
przemysłu drzewnego i odpowiada wymogom usta-
wy o ochronie konkurencji i konsumentów, zapew-
niając przede wszystkim równość partnerów na ryn-
ku. Program wdrażania nowego systemu prowadze-
nia sprzedaży drewna przez Państwowe Gospodar-
stwo Leśne Lasy Państwowe przewidział także moż-
liwość kierowania wszelkich uwag do tworzonego
systemu, który nie został ograniczony czasowo, zaś
wszelkie wnioski dotyczące korekt w systemie były
na bieżąco wprowadzane w testowanych aplikacjach
Portalu Leśni-Drzewnego. Obowiązujący obecnie
system sprzedaży drewna opiera się na programie
komputerowym, którego algorytm przyznaje na
podstawie kryteriów ustalonych przez Komisję Le-
śno-Drzewną, składającą się z przedstawicielu prze-
mysłu drzewnego oraz Państwowego Gospodarstwa
Leśnego Lasy Państwowe, poszczególnym nabyw-
com wyliczone ilości surowca drzewnego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, dodatko-
wo informuję, że w polskich uwarunkowaniach
prawnych na rynek surowca drzewnego może trafić
tylko taka ilość drewna, jaka wynika z tzw. planów
urządzenia lasu, zatwierdzanych przez ministra
środowiska, dla poszczególnych nadleśnictw. Ozna-
cza to w szczególności, że na rynku może być corocz-
nie oferowana taka ilość surowca drzewnego, jaką
można pozyskać ze względu na uwarunkowania
przyrodnicze bez uszczerbku dla innych świadczeń
lasu. Pozyskanie przez nadleśniczego większej ilości
surowca drzewnego, niż pozwala na to plan urzą-
dzenia lasu, stanowi poważne naruszenie zasady
trwałości lasu i ciągłości jego wszechstronnego użyt-
kowania, jest bardzo poważnym naruszeniem zasa-
dy legalności jako miary prawidłowości prowadzenia
ustawowego obowiązku trwale zrównoważonej go-
spodarki leśnej. Dlatego też w obecnej chwili nie ma
możliwości istotnego zwiększenia wielkości pozy-
skania w lasach Skarbu Państwa zarządzanych
przez PGL LP bez narażenia się na uzasadnione
społecznie zarzuty co do zagrożenia realizacji tego
ustawowego obowiązku.
Pragnę podkreślić, iż Państwowe Gospodarstwo
Leśne Lasy Państwowe nie jest przedsiębiorstwem,
lecz formą organizacyjno-prawną jednostki instytu-
cjonalnej, obowiązanej w reprezentowaniu intere-
sów majątkowych i powinności Skarbu Państwa do
realizacji wielu funkcji o charakterze pozaproduk-
cyjnym. Natomiast przemysł drzewny, działający
zwłaszcza w ramach mikroprzedsiębiorczości, ma
w Polsce dużą zdolność do reakcji w odpowiedzi na
zmieniającą się sytuację ekonomiczną na rynku wy-
robów z drewna okrągłego, reagując szybkim przy-
rostem mocy przerobowych w okresach koniunktu-
ry na tym rynku oraz istotnym ograniczaniem dzia-
łalności w okresach dekoniunktury. W związku
z tym, mimo zwiększających się możliwości biolo-
gicznych leśnej bazy surowcowej, utrzymuje się defi-
cyt surowca drzewnego na rynku krajowym.
Reasumując, w warunkach wyżej opisanego
strukturalnego deficytu surowca drzewnego na ryn-
ku krajowym, pozyskiwanego przez nadleśnictwa
w lasach Skarbu Państwa, będzie doskonalony sys-
tem sprzedaży drewna w Lasach Państwowych
w kierunku eliminacji możliwych do usunięcia nie-
dogodności dla odbiorców i utrzymania równego do-

stępu do surowca drzewnego wszystkim podmiotom
przetwórstwa drzewnego.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie nieprawidłowości
w Nadleśnictwie Maskulińskie
w powiecie piskim, na Warmii i Mazurach (252)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie Pana Marszałka z dnia
22 stycznia 2008 r., znak SPS-024-252/08, zapyta-
nie posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie nieprawi-
dłowości w Nadleśnictwie Maskulińskie w powiecie
piskim, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Zapytanie posła Tadeusza Iwińskiego zostało
przekazane do dyrektora generalnego Lasów Pań-
stwowych w celu wnikliwego zbadania opisanej sy-
tuacji i przedstawienia stosownych wyjaśnień. Z uzy-
skanych informacji i ustaleń dokonanych w Regio-
nalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymsto-
ku (dalej RDLP) wynika, że:
1. ,,W prasie centralnej jak i regionalnej poja-
wiają się informacje o nieprawidłowościach w Nad-
leśnictwie Maskulińskie”.
Informacje dotyczące rzekomych nieprawidłowo-
ści w Nadleśnictwie Maskulińskie (dalej nadleśnic-
two) zostały zamieszczone w prywatnym miesięcz-
niku „Fakty Piskie” w 2006 r. w artykułach redak-
tora Edmunda Antoniego Pomichowskiego zatytuło-
wanych,,Pytania do leśniczego” i,,Mieszkanie za ja-
gody”. Po ukazaniu się artykułów nadleśniczy Piotr
Czyżyk wniósł do Sądu Okręgowego w Olsztynie
Wydział I Cywilny pozew przeciwko Edmundowi
Antoniemu Pomichowskiemu o ochronę dóbr osobi-
stych. W dniu 29 czerwca 2007 r. Sąd Okręgowy
w Olsztynie zobowiązał redaktora Pomichowskiego
do ogłoszenia na swój koszt w miesięczniku „Fakty
Piskie” przeprosin oraz zasądził kwotę 2000 zł na
cele charytatywne oraz kwotę 1883 zł tytułem zwro-
tu części kosztów procesu. Redaktor Pomichowski
odwołał się od wyroku, jednak Sąd Apelacyjny
w Białymstoku wyrokiem z dnia 8 listopada 2007 r.
oddalił apelację i dodatkowo zasądził od pozwanego
kwotę 405 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu
za II instancję.
2. ,,Nieprawidłowości związane ze sprzedażą do-
mów letniskowych w Nadleśnictwie Maskulińskie”.
775
Nadleśnictwo nigdy nie było właścicielem do-
mów letniskowych. Wspomniane domy (w większo-
ści o cechach domków campingowych) tworzyły
ośrodki wczasowe należące do różnych przedsię-
biorstw i zakładów pracy. W drugiej połowie lat
dziewięćdziesiątych i w okresie późniejszym zakła-
dy te znalazły się w stanie upadłości bądź restruk-
turyzowały się. Nadleśnictwo po upadających za-
kładach przejęło tylko grunty Lasów Państwowych
będące przedmiotem umowy najmu. Wszystkie na-
niesienia znajdujące się na tych terenach były wła-
snością zakładów najmujących teren. Przebieg
sprzedaży domów przez poszczególnych właścicieli
przedstawia się następująco:
2.1. Ośrodek Dębowo-Olkusz – Fabryka Naczyń
Emaliowanych (FNE) w Olkuszu. FNE powiado-
miła nadleśnictwo o rezygnacji z utrzymania ośrod-
ka wypoczynkowego i złożyła ofertę odsprzedaży
nadleśnictwu 8 domków. Nadleśnictwo nie prowa-
dzi działalności wynajmu domków turystom i w związ-
ku z tym nie było zainteresowane ich kupnem. In-
formację o możliwości zakupu domków skierowano
do pracowników nadleśnictwa i RDLP. W dniu
6.05.1997 r. nastąpiła sprzedaż domków przez FNE
zainteresowanym osobom. Nabywcami byli pra-
cownicy nadleśnictwa i RDLP. Obok ośrodka FNE
w Olkuszu, w tym samym oddziale znajdował się
ośrodek wczasowy Przedsiębiorstwa Robót Zme-
chanizowanych „Budostal” z Krakowa. W roku
2002 PRZ „Budostal” znalazł się w stanie upadło-
ści. Syndyk masy upadłości dokonał sprzedaży
7 domków pracownikom nadleśnictwa i innym za-
interesowanym osobom.
2.2. Ośrodek Wczasowy Warszawskiej Fabryki
Tworzyw Sztucznych „Pollena” w Grochówce.
W styczniu 1999 r. nadleśnictwo powiadomiło WFTS
Pollena o wygaśnięciu umowy najmu. W kwietniu
1999 r. nadleśnictwo otrzymało od likwidatora
WFTS „Pollena” propozycję przejęcia domków letni-
skowych znajdujących się na dzierżawionej działce
i stanowiących własność zakładu, w zamian za zwol-
nienie z kosztów przywrócenia terenu do stanu pier-
wotnego zgodnie z warunkami umowy. Jako że nad-
leśnictwo nie było bezpośrednio zainteresowane
przejęciem ośrodka, przekazało tę propozycję zain-
teresowanym pracownikom. W dniu 31.05.1999 r.
komisja pod przewodnictwem związków zawodo-
wych dokonała rozdziału domków wśród pracowni-
ków nadleśnictw, RDLP i firmy „Lasbud”, którzy
zawiązali stowarzyszenie właścicieli. Sprzedaży
domków dokonał likwidator.
2.3. Ośrodek Wczasowy Białostockich Zakładów
Przemysłu Bawełnianego „Fasty” – Polanka.
W 2001 roku ZPB Fasty znajdowały się w stanie
likwidacji. Majątek Zakładów przejął komornik,
w tym także nieruchomości stanowiące wyposaże-
nie Ośrodka Wczasowego „Polanka”. W sierpniu
2001 r. w Białymstoku w Kancelarii Komorniczej
Komornika Rewiru przy Sądzie Rejonowym w Bia-
łymstoku odbyła się licytacja nieruchomości stano-
776
wiących wyposażenie byłego ośrodka. W licytacji
wzięła udział Zakładowa Organizacja Związku Le-
śników Polskich przy nadleśnictwie. Domki zostały
zakupione przez ZLP, po czym związek dokonał od-
sprzedaży zainteresowanym. Właściciele domków
zawiązali stowarzyszenie pod nazwą Stowarzysze-
nie Właścicieli Domków Kempingowych „Polanka”
przy Nadleśnictwie Maskulińskie.
2.4. Ośrodek Wypoczynkowy Tarchomińskich
Zakładów Farmaceutycznych „Polfa”. Umowa naj-
mu terenu pod ośrodek wczasowy wygasła z dniem
20.07.2006 r. TZF „Polfa” dokonał całkowitej roz-
biórki naniesień i protokołem zdawczo-odbiorczym
z dnia 27.12.2007 r. przejęto dzierżawiony teren do
zasobów nadleśnictwa.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że ww. nadleśnictwo poddawane było w ostatnim
okresie kontrolom ze szczebla RDLP oraz Dyrekcji
Generalnej Lasów Państwowych (DGLP) w zakresie
gospodarowania mieniem Skarbu Państwa i tak:
— w dniach 14–15.03.2006 r. RDLP przeprowa-
dziła kontrolę doraźną w zakresie: Gospodarowanie
nieruchomościami Skarbu Państwa,
— w dniach 17–20.10.2006 r. DGLP przeprowa-
dziła kontrolę doraźną w zakresie: Badanie zarzutów
podnoszonych przez miesięcznik „Fakty Piskie”,
— w dniach 27–28.08.2007 r. RDLP przeprowa-
dziła kontrolę problemową w zakresie: Najem i dzier-
żawa nieruchomości,
— w dniach 18–20.09.2007 r. RDLP przeprowa-
dziła postępowanie sprawdzające wiarygodność za-
rzutów zawartych w anonimowej skardze otrzyma-
nej za pośrednictwem Centralnego Biura Antyko-
rupcyjnego, dotyczących domniemanych praktyk
korupcyjnych oraz łamania prawa.
Obecnie w nadleśnictwie trwa kontrola proble-
mowa Inspekcji Lasów Państwowych w zakresie:
Poprawność zawierania umów na udostępnianie
gruntów Skarbu Państwa pozostających w zarzą-
dzie LP oraz zabezpieczenia w tych umowach inte-
resów Skarbu Państwa za okres obejmujący lata
1998–2007 jak i sprawowanego nadzoru przez dy-
rektorów RDLP nad działalnością nadleśnictw.
Biorąc pod uwagę powyższe informacje uzyskane
z RDLP w Białymstoku oraz dane uzyskane w wy-
niku kontroli Inspekcji Lasów Państwowych, należy
zauważyć, że nieprawidłowości zarzucane Nadle-
śnictwu Maskulińskie zawarte w zapytaniu posła
Tadeusza Iwińskiego trzeba uznać za niesłuszne.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że w przy-
padku stwierdzenia ewentualnych nieprawidłowości
podczas trwającej kontroli problemowej w ww. nad-
leśnictwie, zobowiązałem dyrektora generalnego
Lasów Państwowych do uzupełnienia niniejszej od-
powiedzi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie reformy systemu doradztwa rolniczego
(253)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana Posła Tomasza Garbowskiego, przesła-
nym pismem SPS-024-253/08 z dnia 22. stycznia
2008 r., w sprawie systemu doradztwa rolniczego
uprzejmie informuję, że obowiązek utworzenia sys-
temu doradztwa rolniczego w zakresie spełnienia
przez gospodarstwo rolne wymogów dotyczących do-
brostanu zwierząt, bezpieczeństwa żywności i ochro-
ny środowiska, czyli tzw. cross-compliance oraz bez-
pieczeństwa i higieny pracy wynika z rozporządze-
nia Rady Unii Europejskiej 1792 z 2003 r. Za zorga-
nizowanie takiego systemu odpowiada minister rol-
nictwa. Uwzględniając przepisy rozporządzenia,
system doradztwa rolniczego w Polsce został okre-
ślony w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013. Zgodnie z tym dokumentem pomoc
doradcza dofinansowywana ze środków publicznych
w zakresie cross-compliance, bhp i zalesiania grun-
tów rolnych może być świadczona zarówno przez pu-
bliczne, jak i prywatne podmioty doradcze.
Zasady udzielania pomocy doradczej zostały
określone w ustawie z dnia 7 marca 2007 r. o wspie-
raniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środ-
ków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Roz-
woju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427)
oraz w następujących rozporządzeniach wykonaw-
czych do ustawy w przedmiotowym zakresie:
— w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Korzystanie z usług doradczych przez rolników
i posiadaczy lasów, objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013;
— w sprawie akredytacji podmiotów świadczą-
cych usługi doradcze w ramach działania: Korzysta-
nie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy
lasów, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013;
— w sprawie szkoleń dla podmiotów, których do-
tyczą działania objęte Programem Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013, oraz doradzania
odnośnie do sporządzania dokumentacji niezbędnej
do uzyskania pomocy.
Projekty dwóch pierwszych rozporządzeń ocze-
kują na zwolnienie z Komisji Prawniczej w Rządo-
wym Centrum Legislacji, natomiast projekt rozpo-
rządzenia w sprawie szkoleń dla podmiotów, których
dotyczą działania objęte Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013, oraz doradza-
nia odnośnie do sporządzania dokumentacji nie-
zbędnej do uzyskania pomocy był konsultowany ze

związkami zawodowymi i organizacjami społeczny-
mi i zostanie w najbliższym czasie skierowany do
uzgodnień międzyresortowych.
Przepisy ww. rozporządzeń uwzględniają wy-
tyczne Unii Europejskiej, które nakładają obowią-
zek akredytacji podmiotów prywatnych oraz świad-
czenia doradztwa przez osoby posiadające wyższe
wykształcenie kierunkowe, odpowiednie przeszkole-
nie z zakresu cross-compliance i doświadczenie.
Aby uzyskać akredytację, należy prowadzić zre-
jestrowaną działalność (w Krajowym Rejestrze Są-
dowym lub ewidencji działalności gospodarczej), za-
trudniać wykwalifikowaną kadrę, posiadać doświad-
czenie i odpowiednią bazę dydaktyczno-lokalową do
prowadzenia działalności. Rolnik korzystający z po-
mocy doradczej podmiotu akredytowanego przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi albo ośrodka do-
radztwa rolniczego lub izby rolniczej w zakresie
cross-compliance, bhp lub zalesiania może uzyskać
dofinansowanie ze środków publicznych w wysoko-
ści 80% poniesionych kosztów. Warunkiem uzyska-
nia zwrotu części poniesionych kosztów jest podpi-
sanie umowy z którymś z ww. podmiotów dorad-
czych – prywatnym lub publicznym, ale o wyborze
decyduje sam rolnik.
Uważam, że przedstawione regulacje prawne na-
kreślają ramy prawne i merytoryczne funkcjonowa-
nia prywatnych, jak i publicznych podmiotów dorad-
czych w zakresie dofinansowywanym ze środków
Unii Europejskiej, współfinansowanych z polskich
środków budżetowych. Zachowana jest zasada rów-
ności podmiotów – wszystkie muszą spełnić te same
wymagania (posiadanie wykwalifikowanej kadry,
doświadczenia i bazy), aby zapewnić rolnikowi efek-
tywne doradztwo, świadczone z przestrzeganiem za-
sady poufności i rzetelności.
Nie widzę potrzeby wprowadzania dodatkowych
regulacji związanych z opracowywaniem wniosków
dla rolników przy ubieganiu się o środki finansowe
z Unii Europejskiej. Ten zakres doradztwa nie jest
finansowany ze środków publicznych i prowadzony
jest na zasadach konkurencji przez wszystkie pod-
mioty. Wprowadzanie dodatkowych regulacji praw-
nych naruszałoby zasadę swobody prowadzenia
działalności gospodarczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
777
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie serwisu umożliwiającego
sprawdzenie drogą elektroniczną ilości
punktów karnych za wykroczenia drogowe
(254)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 22 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-024-254/
08) przekazującego zapytanie Posła na Sejm RP
Pani Beaty Małeckiej-Libery w sprawie serwisu
umożliwiającego sprawdzenie drogą elektroniczną
liczby punktów karnych za wykroczenia drogowe,
uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 130 ust. 1
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) Policja prowadzi ewidencję kierowców narusza-
jących przepisy ruchu drogowego. Określonemu na-
ruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punktów
w skali od 0 do 10 i wpisuje się do tej ewidencji. Zgod-
nie z § 2 ust. 1 rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 20 grudnia 2002 r.
w sprawie postępowania z kierowcami naruszający-
mi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236,
poz. 1998) – do ewidencji kierowców naruszających
przepisy ruchu drogowego wpisuje się kierowcę, któ-
ry kierując pojazdem dopuścił się naruszenia przepi-
sów ruchu drogowego.
Podkreślić należy, iż dane o liczbie zgromadzo-
nych punktów za naruszenie przepisów ruchu dro-
gowego Policja rejestruje w kontekście kierowcy,
a nie dokumentu (prawo jazdy). Dlatego też aby uzy-
skać dostęp do tychże danych, należy podać dane
osobowe, np. PESEL, które jednoznacznie zidentyfi-
kują osobę.
Biorąc pod uwagę powyższe, w obecnym stanie
prawnym brak jest możliwości przekazywania ta-
kich danych w formie serwisu opartego na platfor-
mie SMS. Wydaje się ponadto, iż uzyskanie informa-
cji o liczbie punktów otrzymanych za naruszenie
przepisów ruchu drogowego gwarantuje dokonanie
sprawdzenia zgodnie z obowiązującymi obecnie za-
sadami.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
778
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie przystąpienia w pełni przez Polskę
do Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej
(255)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów na zapyta-
nie Pana Posła Tadeusza Iwińskiego (pismo nr SPS-
-024-255/08 z dnia 22 stycznia 2008 r.) w sprawie
przystąpienia w pełni przez Polskę do Karty Praw
Podstawowych Unii Europejskiej, uprzejmie infor-
muję:
Karta Praw Podstawowych promulgowana 12 grud-
nia 2007 r. przez trzy instytucje – Radę, Parlament
Europejski i Komisję Europejską, z chwilą wejścia
w życie traktatu z Lizbony stanie się w Polsce aktem
prawnym (o mocy równej traktatom), wiążącym
nasz kraj w całości. W odniesieniu do wskazanych
przez Pana Posła w interpelacji „zastrzeżeń” należy
podkreślić, że złożone przez Polskę deklaracje służą
jedynie sprecyzowaniu zakresu mocy obowiązującej
karty i nie zmieniają charakteru prawnego zobo-
wiązań Polski wynikających z tego aktu. Ich głów-
nym celem jest:
a) Deklaracja nr 1 w sprawie Karty Praw Podsta-
wowych UE
— podkreślenie, że karta nie tworzy nowego sa-
moistnego (w oderwaniu od kompetencji Unii) reżi-
mu ochrony praw człowieka, konkurencyjnego wo-
bec Europejskiej Konwencji Praw Człowieka,
— podkreślenie powiązania praw wynikających
z karty z innymi zobowiązaniami traktatowymi,
— zaznaczenie, że moc prawnie wiążąca karty
nie oznacza powstania nowych ani rozszerzenia do-
tychczasowych kompetencji Unii; zapis ten nie może
być interpretowany jako ograniczenie praw zawar-
tych w karcie, skierowany jest on natomiast prze-
ciwko potencjalnemu rozszerzeniu kompetencji UE
w tym zakresie;
b) Deklaracja RP (nr 61) w sprawie Karty praw
podstawowych UE
— zapewnienie, że w dziedzinach o szczególnym
znaczeniu (moralność, prawo rodzinne, ochrona
godności i integralności osoby ludzkiej) Polska za-
chowa możliwość samodzielnej regulacji.
Polityczne znaczenie deklaracji polega również
na tym, że mogą one stanowić podstawę argumen-
tacji w procesie tworzenia nowego prawa wspólno-
towego.
Odnosząc się do pytania zadanego przez Pana
Posła, należy podkreślić, że KPP zawiera w więk-
szości prawa i wolności ujęte w Konstytucji RP lub
w wiążących Polskę umowach międzynarodowych.
Objęcie Polski protokołem w sprawie stosowania
Karty Praw Podstawowych wobec Polski i Zjedno-
czonego Królestwa ma na celu zabezpieczenie przed
ewentualną rozszerzającą interpretacją karty i nie
ma wpływu na jej moc wiążącą. Protokół nie zawie-
ra żadnych stwierdzeń dotyczących nieważności
KPP, lecz jedynie zawęża dopuszczalność orzekania
sądów unijnych i krajowych na podstawie karty
o naruszeniu niektórych praw w niej zawartych, po-
twierdzając tym samym konieczność szanowania
standardu krajowego ochrony praw podstawowych.
Analizy nie dają podstaw do przypuszczeń, że wy-
mienione deklaracje i protokół mogłyby prowadzić
do ograniczania praw związkowych lub pracowni-
czych. Niemniej jednak w celu rozwiania wątpliwo-
ści, które mogłyby wynikać z faktu objęcia Polski
postanowieniami protokołu, Polska złożyła jedno-
stronną deklarację o charakterze pozytywnym, pod-
kreślającą wypełnianie przez nią wszystkich stan-
dardów zawartych w porządku prawnym UE w za-
kresie praw socjalnych (Deklaracja nr 62).
Decyzja o wycofaniu przez Polskę „zastrzeżeń”
do Karty Praw Podstawowych mogłaby być ewentu-
alnie podjęta w przyszłości na podstawie komplekso-
wej analizy orzecznictwa, praktyki oraz kierunków
interpretacji Karty Praw Podstawowych przez Try-
bunał Sprawiedliwości UE oraz sądy krajowe.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie Programu Operacyjnego
Rozwoju Regionalnego (257)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka przekazujące zapytanie Pana
Posła Romualda Ajchlera z dnia 28 grudnia 2007 r.
(znak: SPS-024-257/08) w sprawie dofinansowania
projektu „Nowe połączenie drogi krajowej nr 11
i wojewódzkiej nr 179, płn.-zach. odcinek obwodnicy
miasta Piły” w ramach działania 1.1 ZPORR, infor-
muję, co następuje.
W związku z bardzo wysokim poziomem kon-
traktacji w ramach ZPORR (na koniec listopada
2006 r. wartość zawartych umów stanowiła 96% do-
stępnych środków, a w niektórych działaniach po-
nad 100% alokacji na lata 2004–2006) i wynikają-
cym z tego ryzykiem podpisania umów na kwotę
znacznie przekraczającą dostępne środki, instytucja
zarządzająca ZPORR, realizując obowiązek zapew-

nienia skuteczności i poprawności zarządzania oraz
wdrażania programu operacyjnego, z dniem 14 grud-
nia 2006 r. uzależniła dalsze podpisywanie przez
wojewodów umów o dofinansowanie od wydanej
przez siebie zgody. Ponieważ podpisywanie umów
z beneficjentami należy do kompetencji wojewodów,
IZ ZPORR nie dysponuje wiedzą, dlaczego przed-
miotowa umowa nie została podpisana przed 14 grud-
nia 2006 r. W celu ustalenia przyczyn nie zawarcia
przedmiotowej umowy przed wstrzymaniem kon-
traktacji, IZ ZPORR skierowała zapytanie w tej
sprawie do wojewody wielkopolskiego.
Ponieważ aktualny stan kontraktacji zarówno
w województwie wielkopolskim, jak i na poziomie
kraju przekracza przyznaną alokację w ramach prio-
rytetu I ZPORR, w chwili obecnej nie ma możliwo-
ści dofinansowania ww. projektu. W przypadku po-
jawienia się wolnych środków powstałych na skutek
oszczędności lub korzystnych zmian kursu euro,
IZ ZPORR powiadomi instytucje zaangażowane we
wdrażanie ZPORR o kwocie możliwej do zakontrak-
towania. Wyboru projektów do dofinansowania
w ramach przyznanych kwot dokonuje marszałek
województwa, na podstawie listy projektów, które
przeszły całą ścieżkę wyboru
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie stałych miejsc kontroli ruchu
i transportu drogowego, przeznaczonych
w szczególności do ważenia pojazdów (258)
W nawiązaniu do pisma z dnia 21 stycznia br.
w sprawie zapytania posła Tomasza Garbowskiego
dotyczącego stałych miejsc kontroli pojazdów prze-
znaczonych w szczególności do ważenia pojazdów
pragnę przedstawić następujące informacje.
Inspekcja Transportu Drogowego jest specjali-
stycznym organem kontroli państwowej, do którego
zadań należy m. in. kontrola masy, nacisków osi
i wymiarów pojazdów przy wykorzystaniu przyrzą-
dów pomiarowych. Obecnie w dyspozycji inspekcji
znajduje się sześć stałych stacji ważenia pojazdów,
gdzie zainstalowane są stacjonarne wagi przezna-
czone do pomiarów dynamicznych:
779
— 2 w województwie mazowieckim (w miejsco-
wościach Niepiekła i Adamowice),
— 1 w województwie łódzkim (w m. Kaszewy),
— 1 w województwie opolskim (w m. Byczyna)
— 1 w województwie wielkopolskim (w m. Siedlec),
— 1 w województwie małopolskim (w m. Wola
Dębińska).
Waga w miejscowości Wola Dębińska (woj. mało-
polskie) ze względu na rozbieżność w interpretacji
art. 108 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o trans-
porcie drogowym (tekst arch. Dz. U. Nr 125, poz.
1371) nie została przejęta jako obiekt, a nie urządze-
nie techniczne przez wojewodę małopolskiego od
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
i nie jest użytkowana przez Inspekcję Transportu
Drogowego. Do ważenia pojazdów przeznaczone są
również samochodowe wagi stacjonarne do pomia-
rów dynamicznych umiejscowione na drogowych
przejściach granicznych, przy czym część z nich (na
granicach wewnątrzwspólnotowych) nie jest wyko-
rzystywana z uwagi na członkowstwo Polski w stre-
fie Schengen i zniesienie kontroli granicznych.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że Inspekcja Transportu Drogowego dysponuje
ok. 170 (dane z 2007 r.) punktami przeznaczonymi
do kontroli masy i nacisków osi pojazdów przy wyko-
rzystaniu przenośnych wag samochodowych. Loka-
lizację i ilość stałych w pełni przygotowanych miejsc
do ważenia pojazdów na sieci dróg krajowych obra-
zuje załącznik nr 1*). Ponadto w latach 2008–2010
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
planuje przygotowanie dalszych 81 miejsc, w tym
dalszych 18 wag stałych dynamicznych.
Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam na-
dzieję, iż przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-
wania Pana Marszałka.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie funkcjonowania
Inspekcji Transportu Drogowego (259)
W nawiązaniu do pisma z dnia 21 stycznia br.
w sprawie zapytania posła Tomasza Garbowskiego
(z dnia 28.12.2007, L.dz. BP-TG023-II/07) dotyczą-
cego funkcjonowania Inspekcji Transportu Drogo-
wego, pragnę przedstawić następujące informacje.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
780

Inspekcja Transportu Drogowego w związku 15. Wielkopolskie: Poznań, Piła, Konin, Ostrów
z przyznaniem nowych etatów i środków inwestycyj- Wielkopolski, Leszno, Gniezno;
nych w ustawie budżetowej na rok 2008 będzie reali- 16. Zachodniopomorskie: Szczecin, Koszalin i Wałcz.
zowała w roku bieżącym proces rekrutacji i szkole- W zakresie rekrutacji i szkolenia inspektorów
nia inspektorów transportu drogowego oraz zakupy Główny Inspektorat Transportu Drogowego planuje
sprzętu i wyposażenia niezbędnego do realizowania w 2008 r. zorganizowanie trzech kursów specjali-
kontroli w zakresie transportu drogowego. stycznych dla kandydatów na inspektorów trans-
W 2008 roku w wojewódzkich inspektoratach portu drogowego, poprzedzonych postępowaniami
transportu drogowego zostanie zatrudnionych w su- rekrutacyjnymi prowadzonymi przez wojewódzkie
mie 527 inspektorów transportu drogowego. Szcze- inspektoraty transportu drogowego. Pierwsze po-
gółowy podział etatów na poszczególne jednostki or- stępowanie rekrutacyjne w wojewódzkich inspekto-
ganizacyjne przedstawia poniższa tabela. ratach transportu drogowego jest obecnie realizo-
wane, natomiast kurs specjalistyczny dla przyjmo-
Województwo Docelowa liczba inspektorów
wanych kandydatów na inspektorów transportu
Dolnośląskie 38
drogowego rozpocznie się 17 marca br., po zakończe-
niu obecnie trwającego kursu uzupełniającego bie-
Kujawsko-pomorskie 26
żące wakaty kadrowe wśród inspektorów transpor-
Lubelskie 38
tu drogowego. Kolejne edycje kursu specjalistyczne-
Lubuskie 29
go mają rozpocząć się na początku maja oraz na po-
Łódzkie 31
czątku września, a po ich zakończeniu w lutym 2009 r.
Małopolskie 34 Inspekcja Transportu Drogowego osiągnie docelo-
Mazowieckie 55 wą, zwiększoną liczbę inspektorów realizujących za-
Opolskie 20 dania kontrolne.
Podkarpackie 41 Ponad powyższe na bieżąco realizowany jest pro-
Podlaskie 33 ces rekrutacji nowych pracowników w wojewódzkich
Pomorskie 24 inspektoratach transportu drogowego oraz w Głów-
Śląskie 47 nym Inspektoracie Transportu Drogowego z uwagi
Świętokrzyskie 21 na możliwe zwiększenie liczby prowadzonych postę-
Warmińsko-mazurskie 28 powań administracyjnych, dotyczących nałożonych
Wielkopolskie 42 kar pieniężnych, a także konieczność realizacji no-
Zachodniopomorskie 20 wych zadań nałożonych na Główny Inspektorat
Razem 527
Transportu Drogowego w znowelizowanej ustawie
z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym
Na terenie każdego województwa zostaną utwo- (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) do
rzone nowe lub powiększone już funkcjonujące poni- których należy m. in.:
— opracowywanie we współpracy z komendan-
żej wymienione oddziały terenowe:
tem głównym Policji, komendantem głównym Stra-
1. Dolnośląskie: Wrocław, Kłodzko, Wałbrzych,
ży Granicznej, szefem Służby Celnej oraz głównym
Legnica, Jelenia Góra;
inspektorem pracy jednolitej krajowej strategii kon-
2. Kujawsko-pomorskie: Bydgoszcz, Toruń, Wło-
troli przepisów w zakresie czasu jazdy i czasu posto-
cławek, Inowrocław, Świecie;
ju, obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku kie-
3. Lubelskie: Lublin, Biała Podlaska, Zamość;
rowców;
4. Lubuskie: Zielona Góra, Gorzów Wlkp.; — zapewnianie uczestnictwa inspekcji co naj-
5. Łódzkie: Łódź, Piotrków Trybunalski, Sie- mniej sześć razy w roku w skoordynowanych z wła-
radz, Kutno, Radomsko; ściwymi organami kontrolnymi innego państwa
6. Małopolskie: Kraków, Tarnów, Nowy Sącz, członkowskiego lub państw członkowskich Unii Eu-
Nowy Targ, Oświęcim; ropejskiej państwa członkowskiego Europejskiego
7. Mazowieckie: Warszawa, Radom, Ciechanów, Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA), strony
Garwolin, Płock, Siedlce, Ostrołęka; umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
8. Opolskie: Byczyna, Kędzierzyn-Koźle, Nysa, kontrolach drogowych kierowców pojazdów objętych
Prudnik, Opole; zakresem stosowania rozporządzenia Rady (EWG)
9. Podkarpackie: Rzeszów, Krosno, Radymno, nr 3821/85 oraz rozporządzenia (WE) nr 561/2006;
Nisko; kontrole takie są wykonywane na terytorium Rze-
10. Podlaskie: Białystok, Suwałki, Łomża, Bielsk czypospolitej Polskiej i mogą być przeprowadzane
Podlaski; wspólnie z polskimi organami kontrolnymi;
11. Pomorskie: Gdańsk, Chojnice, Słupsk; — realizacja co najmniej raz w roku wspólnego
12. Śląskie: Katowice, Cieszyn, Częstochowa, z właściwymi organami odpowiedzialnymi za kon-
Chałupki, Zwardoń; takty wewnątrzwspólnotowe w zainteresowanych
13. Świętokrzyskie: Opatów, Jędrzejów, Kielce; państwach członkowskich Unii Europejskiej pań-
14. Warmińsko-mazurskie: Olsztyn, Ełk, Elbląg; stwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia

o Wolnym Handlu (EFTA), strony umowy o Euro-
pejskim Obszarze Gospodarczym, programu szkole-
nia w zakresie najlepszych praktyk kontrolnych oraz
wymiany pracowników;
— udzielanie właściwym organom innego pań-
stwa członkowskiego Unii Europejskiej państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wol-
nym Handlu (EFTA), strony umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym, niezbędnej pomocy i wyja-
śnień w sytuacji, kiedy brak jest wystarczających
danych do stwierdzenia w czasie kontroli drogowej
przeprowadzanej na terytorium tego państwa człon-
kowskiego Unii Europejskiej państwa członkowskie-
go Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA), strony umowy o Europejskim Obszarze Go-
spodarczym, że kierowca pojazdu zarejestrowanego
w Rzeczypospolitej Polskiej naruszył przepisy w za-
kresie czasu jazdy i czasu postoju, obowiązkowych
przerw i czasu odpoczynku;
— zapewnianie uczestnictwa swojego przedsta-
wiciela w komitecie wspierającym Komisję Europej-
ską, ustanowionym zgodnie z art. 18 ust. 1 rozpo-
rządzenia Rady (EWG) nr 3821/85;
— wymiana z właściwymi organami państw
członkowskich Unii Europejskiej państwa członkow-
skiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Han-
dlu (EFTA), strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, przynajmniej raz na sześć miesięcy
lub w indywidualnych przypadkach na szczególne
żądanie informacji dostępnych na podstawie art. 19
ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG)nr 3821/85 i art.
22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 561/2006.
Jednocześnie realizowany będzie proces zaku-
pów sprzętu i wyposażenia niezbędnych do realiza-
cji zadań kontrolnych przez inspektorów transportu
drogowego. W tym zakresie, dla nowozatrudnionych
inspektorów, zrealizowane zostaną zakupy: umun-
durowania; sprzętu komputerowego (komputery
przenośnie) wraz z niezbędnym oprogramowaniem;
specjalistycznych, oznakowanych pojazdów służbo-
wych z zabudową biurową (ok. 80 szt.); oznakowa-
nych, osobowych pojazdów służbowych, wykorzysty-
wanych m. in. w kontrolach wewnętrznych przedsię-
biorstw transportowych; motocykli, celem wdroże-
nia w inspekcji nowych form kontroli drogowej ma-
jących na celu zapobieganie zjawisku omijania przez
kierowców drogami niższej kategorii wyznaczonych
punktów kontroli.
Celem sprawnego realizowania przytoczonych
powyżej zadań Główny Inspektorat Transportu
Drogowego opracowuje obecnie założenia do budo-
wy nowego systemu komputerowego obsługującego
centralną ewidencję naruszeń, do której prowadze-
nia głównego inspektora transportu drogowego ob-
ligują przepisy ustawy o transporcie drogowym.
Priorytetami budowy nowego systemu komputero-
wego jest gromadzenie nowych danych w celu reali-
zacji postanowień dyrektyw 2006/22/WE, 2000/30/
WE i 95/50/WE, dotyczących sprawozdawczości do
Komisji Europejskiej z realizacji zadań kontrolnych
781
oraz wymaganej wymiany informacji o przewoźni-
kach i popełnianych przez nich naruszeniach, a tak-
że stworzenia systemu oceny ryzyka występowania
naruszeń w przedsiębiorstwach transportowych.
Ponadto budowa nowego systemu ma za zadanie
usprawnienie procedury dotyczącej obsługi procesu
odwoławczego od decyzji administracyjnych wyda-
wanych przez wojewódzkie inspektoraty transportu
drogowego.
Do najważniejszych zadań Inspekcji Transportu
Drogowego w 2008 r., zgodnie z przygotowanymi
przez głównego inspektora transportu drogowego
„Kierunkami działania Inspekcji Transportu Dro-
gowego w roku 2008” należy:
1. Poprawa bezpieczeństwa w przewozach osób
oraz zwalczanie nieuczciwej konkurencji, w szcze-
gólności na rynku przewozów regularnych, okazjo-
nalnych i taksówkami.
2. Poprawa przestrzegania przez kierowców
i przewoźników przepisów dotyczących maksymal-
nych norm prowadzenia pojazdów, minimalnych
przerw i okresów odpoczynku.
3. Poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego
oraz działania na rzecz ochrony środowiska natu-
ralnego w ramach kontroli przewozu towarów nie-
bezpiecznych i odpadów.
4. Przeciwdziałanie procesowi degradacji dróg
oraz eliminowanie nieuczciwych praktyk w dziedzi-
nie opłat za przejazd po drogach krajowych.
W ramach realizacji zadań z zakresu poprawy
bezpieczeństwa w przewozach osób oraz zwalczania
nieuczciwej konkurencji w Inspekcji Transportu
Drogowego planuje się przeprowadzenie następują-
cych przedsięwzięć:
— zorganizowanie kolejnej ogólnokrajowej akcji
kontrolnej, przy współpracy wszystkich wojewódz-
kich inspektoratów transportu drogowego pod na-
zwą „Bezpieczny autokar” polegającej na wzmożonej
kontroli autobusów przewożących turystów w mie-
siącach zimowych (ferie) i letnich (wakacje) oraz ak-
cji informacyjnej skierowanej do kierowców i pasa-
żerów autobusów,
— koordynowanie i udział w międzynarodowej
akcji kontroli autobusów, w ramach członkostwa
w Europejskiej Kontroli Drogowej (ECR),
— udział w innych akcjach kontroli autobusów
organizowanych w ramach Europejskiej Kontroli
Drogowej (ECR),
— wykonywanie przez wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego w ramach centralnie ustalo-
nego planu kontroli minimum 15% z ogólnej liczby
kontroli drogowych, w zakresie transportu drogo-
wego osób,
— prowadzenie systematycznych kontroli skiero-
wanych na eliminowanie nieuczciwej konkurencji ze
szczególnym uwzględnieniem dodatkowych upraw-
nień nadanych art. 69 ust.1a pkt.2 i 3 ustawy z dnia
6 września 2001 r. transporcie drogowym, w zakre-
sie kontroli przewozów regularnych osób oraz prze-
wozów wykonywanych taksówkami,
782
— prowadzenie akcji kontrolnych przewozów re-
gularnych przy pomocy pojazdów wyposażonych
w wideorejestratory,
— przeprowadzenie przed okresem wakacyjnym
kontroli firm prowadzących działalność w zakresie
usług turystycznych i przewozu osób,
— typowanie na podstawie centralnej ewidencji
naruszeń i prowadzenie kontroli firm prowadzących
transport osób, które popełniają najwięcej naruszeń
ujawnionych podczas kontroli drogowych,
— nadzór i kontrole wojewódzkich inspektorów
transportu drogowego w organach administracji sa-
morządowej w zakresie wydawania licencji i zezwo-
leń w krajowym transporcie drogowym osób, sto-
sownie do zatwierdzonych przez głównego inspekto-
ra transportu drogowego rocznych planów kontroli,
— prowadzenie wspólnych kontroli z przedstawi-
cielami urzędów kontroli skarbowej w zakresie prze-
wozu osób, pod kątem stosowania przepisów doty-
czących stosowania kas fiskalnych i prawidłowości
wydawania biletów za przejazd,
— udział w planowanych wspólnych kontrolach
z policją, a także innymi uprawnionymi organami
w zakresie kontroli autobusów, w ramach harmono-
gramu działań kontrolnych na rzecz poprawy bez-
pieczeństwa w ruchu drogowym w roku 2008 uzgod-
nionego przez organy uprawnione do kontroli,
— prowadzenie doraźnych kontroli przedsię-
biorstw prowadzących działalność w zakresie trans-
portu osób na podstawie uzasadnionych wniosków
składanych przez obywateli i inne podmioty,
— prowadzenie systematycznych akcji kontroli
taksówek w zakresie dokumentów wymaganych
przepisami ustawy o transporcie drogowym,
— wykonywanie szczegółowych kontroli przewo-
zów okazjonalnych w krajowym transporcie drogo-
wym osób pojazdami przystosowanymi konstruk-
cyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie
z kierowcą.
Realizując zadanie poprawy przestrzegania przez
kierowców i przewoźników przepisów dotyczących
maksymalnych norm prowadzenia pojazdów, mini-
malnych przerw i okresów odpoczynku, Inspekcja
planuje:
— opracowanie we współpracy z innymi właści-
wymi organami kontrolnymi jednolitej krajowej
strategii kontroli przepisów w zakresie czasu jazdy
i czasu postoju, obowiązkowych przerw i czasu od-
poczynku kierowców,
— szczegółową kontrolę przestrzegania przez
kierowców przepisów w zakresie norm prowadzenia
pojazdu, przerw i okresów odpoczynku, w ilości 80%
ogólnej liczby kontroli drogowych pojazdów, w ra-
mach centralnie ustalonego planu kontroli,
— prowadzenie, zgodnie z ramowym planem
kontroli, szczegółowych kontroli w siedzibach przed-
siębiorstw w zakresie stosowania przez przewoźni-
ków i kierowców norm czasu prowadzenia pojazdów,
wymaganych przerw i odpoczynków oraz przepisów
o stosowaniu urządzeń rejestrujących, z uwzględ-
nieniem 50% wskaźnika liczby skontrolowanych dni
pracy kierowców w ramach kontroli w przedsiębior-
stwach,
— opracowanie i prowadzenie rejestru danych
statystycznych dotyczących kontroli czasu jazdy, cza-
su postoju, obowiązkowych przerw i odpoczynku kie-
rowców wykonujących przewozy drogowe, z uwzględ-
nieniem odpowiednich kategorii,
— gromadzenie danych statystycznych z kontroli
innych służb krajowych w zakresie czasu pracy kie-
rowców,
— udział w sześciu skoordynowanych kontrolach
drogowych kierowców pojazdów objętych zakresem
rozporządzeń dotyczących norm czasu prowadzenia
pojazdu, przerw w jeździe oraz odpoczynku kierowców
oraz stosowania urządzeń rejestrujących w transpor-
cie drogowym.
W ramach poprawy bezpieczeństwa ruchu drogo-
wego oraz działań na rzecz ochrony środowiska na-
turalnego w ramach kontroli przewozu towarów
niebezpiecznych i odpadów w inspekcji planowane
jest podjęcie następujących działań:
— wykonywanie przez wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego w ramach centralnie ustalo-
nego planu minimum 10% kontroli drogowych doty-
czących przewozu towarów niebezpiecznych;
— udział w międzynarodowej akcji kontroli prze-
wozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR),
w ramach członkowstwa w Europejskiej Kontroli
Drogowej (ECR);
— prowadzenie kontroli przedsiębiorstw zajmu-
jących się transportem drogowym towarów niebez-
piecznych pod względem wypełniania przez przed-
siębiorcę obowiązku wyznaczania doradcy ds. bez-
pieczeństwa w zakresie transportu drogowego towa-
rów niebezpiecznych;
— prowadzenie działań kontrolnych w zakresie
kontroli stanu technicznego pojazdów w tym kontro-
li emisji spalin pojazdów zgodnie z wymogami okre-
ślonymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego
i Rady 2000/30/WE w sprawie drogowej kontroli
przydatności do ruchu pojazdów użytkowych poru-
szających się we Wspólnocie;
— szczegółowa kontrola przewozu odpadów i mię-
dzynarodowego przewozu odpadów ze szczególnym
uwzględnieniem głównych szlaków drogowych oraz
dróg w obrębie granic wewnątrzwspólnotowych,
w związku ze zniesieniem kontroli granicznych na
granicach między państwami należącymi do strefy
Schengen, przy czym liczba kontroli w tym zakresie
powinna stanowić minimum 1% ogólnej liczny skon-
trolowanych pojazdów, w ramach centralnie ustalo-
nego planu kontroli;
— prowadzenie kontroli w zakresie rodzaju uży-
wanego paliwa w pojazdach samochodowych;
— prowadzenie postępowań egzaminacyjnych
w ramach zadań wojewódzkich inspektoratów trans-
portu drogowego dla doradców i kandydatów na do-
radców ds. bezpieczeństwa w zakresie transportu
drogowego towarów niebezpiecznych.

W celu intensyfikacji działań na rzecz przeciw-
działania procesowi degradacji dróg oraz elimino-
wania nieuczciwych praktyk w dziedzinie opłat za
przejazd po drogach krajowych Inspekcja Transpor-
tu Drogowego planuje realizację następujących
przedsięwzięć:
— prowadzenie systematycznych i zintensyfiko-
wanych kontroli mas i nacisków pojazdów ciężaro-
wych w wyznaczonych punktach, wyposażonych
w wagi stacjonarne lub przystosowanych do pomia-
rów wagami przenośnymi z uwzględnieniem znoweli-
zowanych przepisów ustawy o drogach publicznych,
— udział w kontroli technicznej pojazdów i ich
parametrów organizowanych w ramach Europej-
skiej Kontroli Drogowej (ECR),
— wykonywanie przez wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego w ramach centralnie ustalo-
nego planu minimum 8% (15% w województwach,
w których zlokalizowane są stacjonarne wagi samo-
chodowe) kontroli drogowych wymiarów, masy i na-
cisków na osie pojazdów,
— szczegółowa kontrola przestrzegania przez
przewoźników przepisów w zakresie uzyskiwania
zezwoleń na przejazd pojazdów ponadnormatyw-
nych oraz przestrzegania warunków określonych
w zezwoleniu,
— kontrola wnoszenia przez przewoźników opłat
za przejazd po drogach krajowych,
— kontynuowanie i rozszerzanie działań zarów-
no na szczeblu lokalnym, jak i ogólnokrajowym
zmierzających do budowy, w ramach środków posia-
danych przez właściwych zarządców dróg, nowych
punktów kontrolnych przystosowanych do realizacji
zadań kontrolnych przez organy uprawnione do kon-
troli transportu drogowego oraz zapewniających
miejsce postoju i odpoczynku dla kierowców pojaz-
dów ciężarowych i autobusów.
Niezależnie od ww. działań Inspekcja Transpor-
tu Drogowego będzie realizowała zadania wynikają-
ce z prawodawstwa wspólnotowego w zakresie kon-
troli transportu drogowego:
— uczestnictwo w ramach członkostwa w Euro-
pejskiej Kontroli Drogowej (ECR) w programie szko-
lenia w zakresie najlepszych praktyk oraz wymiany
pracowników,
— udzielanie właściwym organom innych państw
członkowskich Unii Europejskiej niezbędnej pomocy
i wyjaśnień w sytuacji, kiedy brak jest wystarczają-
cych danych do stwierdzenia w czasie kontroli dro-
gowej przeprowadzonej na terytorium tego państwa
członkowskiego, że kierowca pojazdu zarejestrowa-
nego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej naru-
szył przepisy w zakresie czasu jazdy, obowiązkowych
przerw i czasu odpoczynku,
— gromadzenie danych z kontroli Inspekcji
Transportu Drogowego oraz innych uprawnionych
do kontroli organów, na podstawie przekazywanych
sprawozdań, wymaganych do przygotowania dla
Komisji Europejskiej sprawozdania dotyczącego
kontroli czasu pracy kierowców przez uprawnione
organy zgodnie z art. 16 rozporządzenia Rady 3820/
783
85, w związku z zadaniem nałożonym na Główny
Inspektorat Transportu Drogowego w ustawie o trans-
porcie drogowym,
— gromadzenie danych z kontroli Inspekcji
Transportu Drogowego oraz innych uprawnionych
do kontroli organów, na podstawie przekazywanych
sprawozdań, wymaganych do przygotowania dla
Komisji Europejskiej sprawozdania z kontroli stanu
technicznego pojazdów w transporcie drogowym
zgodnie z przepisami dyrektywy Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady 2000/30/WE w sprawie drogowej
kontroli przydatności do ruchu pojazdów użytko-
wych poruszających się we Wspólnocie oraz dyrekty-
wy Komisji 2003/26/WE dostosowującej do postępu
technicznego dyrektywę 2000/30/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady w odniesieniu do ograniczni-
ków prędkości i emisji spalin pojazdów użytkowych,
w związku z zadaniem nałożonym na Główny In-
spektorat Transportu Drogowego w ustawie o trans-
porcie drogowym,
— przygotowanie dla Komisji Europejskiej spra-
wozdania z kontroli przewozu drogowego towarów
niebezpiecznych zgodnie z przepisami dyrektywy
95/50/WE w sprawie ujednoliconych procedur kon-
troli drogowego transportu towarów niebezpiecz-
nych, w związku z zadaniem nałożonym na Główny
Inspektorat Transportu Drogowego w ustawie o trans-
porcie drogowym, na podstawie danych z kontroli In-
spekcji Transportu Drogowego oraz innych upraw-
nionych do kontroli organów gromadzonych przez
wojewódzkie inspektoraty transportu drogowego,
— uczestnictwo przedstawicieli Głównego In-
spektoratu Transportu Drogowego w posiedzeniach
komitetu wspierającego Komisję Europejską, usta-
nowionego zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia
3821/85 EWG,
— wymiana z właściwymi organami państw
członkowskich Unii Europejskiej informacji o naru-
szeniach i karach nakładanych na obywateli właści-
wych państw członkowskich,
— współpracę w ramach Europejskiej Kontroli
Drogowej (ECR) w zakresie wymiany informacji
o naruszeniach popełnianych przez przedsiębiorców
z zakresu transportu drogowego, wymiany informa-
cji wynikających z kontroli prowadzonych na pod-
stawie dyrektyw europejskich np.: 2000/30, 2006/
22, 95/50, organizowania wspólnych międzynarodo-
wych kontroli drogowych, unifikacji wyposażenia
inspektorów zajmujących się kontrolą transportu
drogowego, ustalania wspólnej wykładni przepisów
dyrektyw i rozporządzeń europejskich w zakresie
transportu drogowego, ustalania jednolitych proce-
dur kontrolnych, prowadzenia okresowych szkoleń
inspektorów w ramach programów wymiany.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, iż Pan Marszałek uzna je za wyczerpujące.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
784
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie nieprawidłowości dotyczących
wypowiedzenia przez właściciela kamienicy
umów najmu lokali zastępczych przyznanych
przez gminę z powodu wysiedlenia
na cele inwestycji komunalnych (261)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pani Poseł Gabrieli Masłowskiej, nr SPS-
-024-261/08, z dnia 21 stycznia 2008 r. dotyczące
wypowiedzenia umowy najmu lokalu przez prywat-
nego właściciela, uprzejmie informuję, co następuje.
Wypowiedzenie przez właściciela stosunku praw-
nego, jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego
używania lokalu, może nastąpić tylko z przyczyn
określonych w art. 11 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r.
Nr 31, poz. 266, z późn. zm.). Dodatkowo powinno
być ono pod rygorem nieważności dokonane na pi-
śmie oraz określać przyczynę.
Trzyletni okres wypowiedzenia, o którym mowa
w przesłanym zapytaniu, dotyczy sytuacji, gdy wła-
ściciel wypowiada lokatorowi umowę najmu lokalu,
w którym zamierza zamieszkać, a nie dostarcza mu
lokalu zamiennego (art. 11 ust. 5 ustawy). Przepis
ten stosuje się też w przypadku, jeżeli w lokalu wła-
ściciela ma zamieszkać jego pełnoletni zstępny,
wstępny lub osoba, wobec której właściciel ma obo-
wiązek alimentacyjny. Wypowiedzenie takie, pod
rygorem nieważności, powinno wskazywać osobę
mającą zamieszkać w lokalu właściciela.
Aby zapobiec ewentualnym wypadkom obejścia
prawa ze strony właścicieli, zostały w ust. 6 art. 11
ustawy przewidziane sankcje grożące tym właści-
cielom, którzy nie zamieszkali w lokalu opróżnio-
nym przez lokatora lub opuścili ten lokal przed upły-
wem pół roku od dnia ustania stosunku prawnego.
W tej sytuacji lokator jest uprawniony, według swo-
jego wyboru, bądź do powrotu do lokalu na dotych-
czasowych warunkach, bądź do żądania od właści-
ciela zapłaty różnicy w czynszu i w opłatach, które
płaci obecnie, w stosunku do tych, które płacił w ra-
mach wypowiedzianego stosunku prawnego, za
okres jednego roku. Koszty przeprowadzki lokatora
do lokalu ponosi właściciel.
Ustalając trzyletni okres wypowiedzenia stosun-
ku prawnego ustawodawca uznał, że jest on wystar-
czający dla zapewnienia możliwości uzyskania upraw-
nień do używania innego lokalu mieszkalnego loka-
torowi, którego sytuacja materialna na to pozwala.
Jeżeli lokator w okresie wypowiedzenia nie bę-
dzie mógł we własnym zakresie uzyskać innego
mieszkania i zajmowanego lokalu nie opróżni, jego
przymusowa eksmisja będzie mogła nastąpić dopie-
ro po uzyskaniu przez właściciela orzeczenia sądo-
wego w tej sprawie. Sąd, rozpatrując powództwo
właściciela o nakazanie lokatorowi opróżnienia lo-
kalu, ustali i oceni, czy były spełnione przesłanki
niezbędne do wypowiedzenia stosunku prawnego.
Sąd orzeknie także z urzędu, czy lokatorowi lub oso-
bom wspólnie z nim mieszkającymi przysługuje
uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego ze
względu na ich sytuację materialną i rodzinną.
Zgodnie z art. 14 ust. 4 wspomnianej ustawy sąd
nie będzie mógł odmówić takiego uprawnienia:
1) kobiecie w ciąży,
2) małoletniemu, niepełnosprawnemu w rozu-
mieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414,
z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionemu oraz spra-
wującemu nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią
zamieszkałemu,
3) obłożnie choremu,
4) emerytowi i renciście spełniającym kryteria
do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,
5) osobie posiadającej status bezrobotnego,
6) osobie spełniającej przesłanki określone przez
radę gminy w drodze uchwały
– chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym
lokalu niż dotychczas używany.
Orzekając, o uprawnieniu do otrzymania lokalu
socjalnego, sąd nakazuje również wstrzymanie wy-
konania opróżnienia przez niego lokalu do czasu zło-
żenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu
lokalu socjalnego.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie
praw lokatorów (...) przez lokal socjalny należy rozu-
mieć lokal nadający się do zamieszkania ze względu
na wyposażenie i stan techniczny, którego po-
wierzchnia pokoi przypadająca na członka gospo-
darstwa domowego najemcy nie może być mniejsza
niż 5 m2, a w wypadku jednoosobowego gospodar-
stwa domowego – 10 m2, przy czym lokal ten może
być o obniżonym standardzie.
Należy zaznaczyć, że osoby zajmujące lokal bez
tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia
lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie w wyso-
kości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z ty-
tułu najmu lokalu, z ewentualnym odszkodowaniem
uzupełniającym, gdyby odszkodowanie nie pokry-
wało poniesionych strat. Natomiast osoby uprawnio-
ne do lokalu socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzy-
maniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu do-
starczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowa-
nie w wysokości czynszu, jakie byłyby obowiązane
opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.
Jednocześnie informuję, iż w sytuacji gdy z tytu-
łu wykonawczego nie wynika uprawnienie do otrzy-
mania lokalu socjalnego, komornik wstrzymuje się
z wykonaniem czynności do czasu zapewnienia im
pomieszczenia tymczasowego (art. 1046 § 4 Kodek-
su postępowania cywilnego).
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie starań o wykup lokali z udziałem
współwłasności gruntu, należących
do Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego
Bytom SA (262)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 stycznia 2008 r., znak: SMiKD 1287/
08, dotyczące interpelacji Pana Posła Wojciecha Sza-
ramy w sprawie starań o wykup lokali z udziałem
współwłasności gruntów należących do Przedsię-
biorstwa Remontowo-Budowlanego „Bytom” SA
(znak pisma: SPS-024-262/08) pragnę udzielić wy-
jaśnień na postawione w interpelacji pytania.
W dniu 5 października 1998 r. Przedsiębiorstwo
Handlowo-Usługowe „Junior” Sp. z o.o. przedstawi-
ło ministrowi skarbu państwa ofertę kupna wszyst-
kich akcji będących własnością Skarbu Państwa
w ww. spółce. Rada Ministrów, zgodnie z art. 33 ust. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji
i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.), w dniu
21 maja 1999 r. wyraziła zgodę na inny niż publicz-
ny tryb zbycia akcji.
Z uwagi na powyższe w dniu 2 sierpnia 1999 r.
pomiędzy Skarbem Państwa a Przedsiębiorstwem
Handlowo-Usługowym „Junior” Sp. z o.o. została
zawarta umowa sprzedaży 72 674 akcji należących
do Skarbu Państwa w Przedsiębiorstwie Remonto-
wo-Budowlanym „Bytom” SA. Cena jednej akcji wy-
nosiła 2,16 zł. Łączna wartość transakcji była równa
156 975,84 zł.
Z uwagi na fakt, że inwestor uregulował wszel-
kie zobowiązania wynikające z zawartej umowy,
w dniu 15 września 2000 r. została wystawiona dys-
pozycja przeniesienia własności akcji należących do
Skarbu Państwa na rzecz Przedsiębiorstwa Handlo-
wo-Usługowego „Junior” Sp. z o.o.
Z danych będących w posiadaniu Ministerstwa
Skarbu Państwa wynika, iż łączna liczba akcji oma-
wianego przedsiębiorstwa była równa 280 000.
Udział Skarbu Państwa w kapitale zakładowym
spółki wynosił 25,95%. Przedsiębiorstwo Handlo-
wo-Usługowe „Junior” Sp. z o.o. dysponowało 60%
akcji, natomiast 14,05% kapitału zakładowego przy-
padło pozostałym akcjonariuszom.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 2 lutego 2008 r.
785
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na zapytanie posła Krzysztofa Liska
w sprawie okoliczności odwołania pułkownika
Piotra Wojnowskiego z funkcji wojskowego
prokuratora okręgowego w Warszawie (263)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Krzysztofa Liska z dnia
27 grudnia 2007 r., przekazane przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 21 stycznia 2008 r., nr SPS-
-024-263/08, w sprawie okoliczności odwołania pana
pułkownika Piotra Wojnowskiego z pełnienia funk-
cji wojskowego prokuratora okręgowego w Warsza-
wie, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Prokuratorów wojskowych jednostek organiza-
cyjnych prokuratury powołuje, na podstawie art. 11
ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuratu-
rze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206,
z późn. zm.), prokurator generalny na wniosek mi-
nistra obrony narodowej. Art. 13 ust. 3 cytowanej
ustawy o prokuraturze stanowi, że prokurator gene-
ralny – w porozumieniu z ministrem obrony narodo-
wej – powołuje prokuratorów do pełnienia funkcji
w wojskowych jednostkach organizacyjnych proku-
ratury i odwołuje z pełnienia tych funkcji. Stosow-
nie zaś do art. 116 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy do
prokuratorów wojskowych jednostek organizacyj-
nych prokuratury, będących oficerami, stosuje się
w sprawach w niej nieuregulowanych przepisy doty-
czące żołnierzy zawodowych lub służby okresowej,
a więc przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 wrze-
śnia 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z późn. zm.). Tak
więc oba te akty prawne – stanowiąc integralną ca-
łość w przedmiocie problematyki wojskowej – zawie-
rają szczegółowe regulacje dotyczące m.in. aktu po-
wołania lub odwołania prokuratora będącego ofice-
rem, a także wyznaczenia, przeniesienia i zwolnie-
nia ze stanowiska służbowego prokuratora wojsko-
wej jednostki organizacyjnej.
Decyzją z dnia 24 lipca 2007 r., sygn. DK-II-103-
-3615/07, pan płk Piotr Wojnowski został odwołany
przez ówczesnego ministra sprawiedliwości – proku-
ratora generalnego z dniem 31 lipca 2007 r. z pełnie-
nia funkcji wojskowego prokuratora okręgowego
w Warszawie.
Odnosząc się do pierwszego z pytań przedstawio-
nych przez Pana Posła Krzysztofa Liska, podnieść
należy, iż przedmiotowa decyzja o odwołaniu z peł-
nienia funkcji (K.132 akt personalnych pana płk.
Piotra Wojnowskiego) rzeczywiście nie posiada pi-
semnego uzasadnienia, bowiem taka jest praktyka.
Nadsyłane z wojska do ministra sprawiedliwości –
prokuratora generalnego wnioski (o powołanie na
stanowisko bądź odwołanie ze stanowiska) czy też
opinie wyrażane przez ministra obrony narodowej
(w przypadku wniosku o powołanie do pełnienia
786
funkcji bądź odwołania z funkcji) nie są przez MON
uzasadniane na piśmie. Również przepisy ustawy
o prokuraturze nie zawierają szczegółowych regula-
cji dotyczących potrzeby uzasadniania aktów powo-
łania lub odwołania ze stanowiska prokuratora woj-
skowej jednostki organizacyjnej bądź aktu powoła-
nia prokuratora wojskowego do pełnienia funkcji
albo odwołania z jej pełnienia. W odniesieniu do pro-
kuratorów wojskowych art. 111 ust. 1 ustawy o pro-
kuraturze zawiera regulację trybu i zakresu upraw-
nień decyzyjnych ministra obrony narodowej, a mia-
nowicie: „Prokuratorów wojskowych jednostek or-
ganizacyjnych prokuratury, będących oficerami,
wyznacza, przenosi i zwalnia ze stanowisk służbo-
wych Minister Obrony Narodowej na wniosek Na-
czelnego Prokuratora Wojskowego, w trybie określo-
nym w przepisach o służbie wojskowej żołnierzy za-
wodowych…”. Zgodnie z art. 35 ust. 1 cytowanej
wyżej ustawy o służbie wojskowej: „Żołnierza zawo-
dowego wyznacza się na stanowisko służbowe sto-
sownie do potrzeb Sił Zbrojnych….”, zaś art. 20 ust. 1
tejże ustawy stanowi m.in., że: „Żołnierz zawodowy
zwolniony z dotychczas zajmowanego stanowiska
służbowego może być przeniesiony do rezerwy ka-
drowej …”. Uprzejmie informuję, iż pan Aleksander
Szczygło – ówczesny minister obrony narodowej –
odwołanie pana płk. Piotra Wojnowskiego z pełnie-
nia funkcji zaopiniował pozytywnie (pismo z dnia
10 lipca 2007 r. nr 2132).
Mając na uwadze treść drugiego pytania, uprzej-
mie przedstawiam, że z akt osobowych pana płk.
Piotra Wojnowskiego wynika, iż zwolnienie go ze
stanowiska służbowego i przeniesienie do rezerwy
kadrowej nastąpiło decyzją nr 765 ministra obrony
narodowej z dnia 27 lipca 2007 r., na podstawie prze-
pisów zawartych w cytowanej wyżej ustawie z dnia
11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych oraz w ustawie z dnia 20 czerwca 1985 r.
o prokuraturze. Powyższą decyzję, tj. przebywanie
w rezerwie kadrowej pana płk. Piotra Wojnowskie-
go, ustalono wówczas na okres od 1 sierpnia 2007 r.
do 31 stycznia 2008 r. W tym czasie wymieniony zo-
bligowany był do wykonywania obowiązków służbo-
wych w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej w War-
szawie. Obowiązków tych jednak nie wykonywał,
bowiem – jak wynika z informacji nadesłanej przez
Naczelną Prokuraturę Wojskową – w okresie od
23 lipca 2007 r. do 17 stycznia 2008 r. przebywał on
na zwolnieniu lekarskim, a od 18 do 25 stycznia
2008 r. na urlopie wypoczynkowym. Pan płk Piotr
Wojnowski nie wykonywał zadań służbowych z po-
wodu choroby trwającej nieprzerwanie przez ponad
trzy miesiące i dlatego w dniu 28 stycznia 2008 r.
został on z urzędu skierowany do wojskowej komisji
lekarskiej (na podstawie art. 5 ust. 3 pkt 1 cytowanej
ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych).
W tym miejscu podkreślić należy, że z akt perso-
nalnych wymienionego (K4-odwrót) wynika, iż
okres przebywania pana płk. Piotra Wojnowskiego
w rezerwie kadrowej przedłużono do dnia 30 kwiet-
nia 2008 r.
Przedstawiając powyższe, informuję, że na zapy-
tanie zawarte w punkcie trzecim cytowanego na
wstępie pisma aktualnie nie mogę udzielić odpowie-
dzi, albowiem nie jest znane w tym przedmiocie sta-
nowisko ministra obrony narodowej, uzależnione
m.in. od treści orzeczenia wojskowej komisji lekar-
skiej. Brak jest również podstaw do wypowiadania
się na pytanie czwarte pisma Pana Posła Krzysztofa
Liska, skoro decyzję kadrową w odniesieniu do pana
płk. Piotra Wojnowskiego podejmował ówczesny mi-
nister sprawiedliwości – prokurator generalny, a treść
wypowiedzi kierowanych przez pana płk. Piotra
Wojnowskiego na temat zasadności wniosków wpły-
wających do Wojskowej Prokuratury Okręgowej
w Warszawie z Komisji Weryfikacyjnej WSI nie jest
powszechnie znana, lecz stanowi jedynie jego osobi-
stą ocenę ich słuszności.
Z wyrazami szacunku
Minister
Zbigniew Ćwiąkalski
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Henryka Gołębiewskiego
w sprawie procedury uzyskania paszportu
przez obywateli polskich zameldowanych
poza granicami kraju (348)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Henryka Gołębiewskiego (pi-
smo nr SPS-024-348/08 z dnia 23 stycznia 2008 r.)
w sprawie procedury uzyskania paszportu przez
obywateli polskich zameldowanych poza granicami
kraju uprzejmie informuję, że w dniu 6 sierpnia 2007 r.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych udzieliło odpo-
wiedzi na pismo Pana Posła H. Gołębiewskiego
z dnia 19 czerwca 2007 r. (kopia odpowiedzi w załą-
czeniu)*).
W wyniku ponownego sprawdzenia stanu spra-
wy paszportowej p. Elżbiety Lisek w dniu 31 stycz-
nia 2008 r. w Konsulacie Generalnym RP w Los An-
geles ustalono, że zainteresowana nie uzupełniła
dotychczas wniosku o wydanie paszportu (z elemen-
tami biometrii) o brakujący odpis skrócony aktu
małżeństwa, wydany przez właściwy urząd stanu
cywilnego w Polsce. Przy składaniu przedmiotowe-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

go wniosku p. Elżbieta Lisek została poinformowa-
na o konieczności dokonania wpisu do polskich ksiąg
stanu cywilnego zagranicznego aktu małżeństwa
i dostarczenia do urzędu konsularnego wymienione-
go odpisu. Wymóg ten jest określony w § 5 pkt 1 roz-
porządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji z dnia 24 sierpnia 2006 r. w sprawie doku-
mentów paszportowych oraz trybu postępowania
w przypadku ujawnienia fałszerstw lub wad w tych
dokumentach oraz w sytuacji ich zniszczenia (Dz. U.
Nr 152, poz. 1090).
Ponadto ustalono, że p. Elżbieta Lisek dokonała
w Konsulacie Generalnym RP w Los Angeles opłat
za wydanie paszportu (125 USD) i paszportu tym-
czasowego (16 USD) w wysokości obowiązującej
w dniu składania wniosku, określonych zgodnie
z rozporządzeniem Ministra Spraw Zagranicznych
z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie opłat konsular-
nych (Dz. U. Nr 156, poz. 1530, z późn. zm.).
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie warunków wypłaty świadczeń
emerytalnych uzyskanych na Ukrainie
oraz wzajemnego przekazywania emerytur
(349)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
Sejmu RP z dn. 23 stycznia 2008 znak: SPS-024-
-349/08 z załączonym zapytaniem Pani Poseł Ga-
brieli Masłowskiej, złożonym na podstawie art. 195
ust. 1 regulaminu Sejmu, w sprawie warunków wy-
płaty świadczeń emerytalnych uzyskanych na Ukra-
inie oraz wzajemnego przekazywania emerytur, ni-
niejszym uprzejmie wyjaśniam:
Przed rozpadem Związku Socjalistycznych Repu-
blik Radzieckich (ZSRR) na podstawie porozumie-
nia zawartego w dniu 16 lutego 1960 r. między mini-
strem zabezpieczenia społecznego RSFRR oraz mi-
nistrem pracy i opieki społecznej PRL realizowany
był między Polską a ZSRR transfer świadczeń eme-
rytalno-rentowych przyznanych przed wyjazdem na
stałe do drugiego państwa, za pośrednictwem Mię-
dzypaństwowego Funduszu Rentowego w Moskwie
(obejmującego całe terytorium ZSRR, w tym obecną
Ukrainę) oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Po rozpadzie ZSRR w połowie 1991 r. przekazy-
wanie tych świadczeń do Polski zostało wstrzyma-
787
ne, a transferowane z Polski świadczenia nie były
wypłacane osobom zamieszkałym w państwach
b. ZSRR.
Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej doraźnie
zapewniło osobom uprawnionym możliwość wypłat
zaliczkowych oraz nawiązało współpracę z odpo-
wiednimi ministerstwami państw powstałych po
rozpadzie ZSRR. Państwa te przejęły w drodze suk-
cesji zobowiązania wynikające z zawartego w 1960 r.
polsko-radzieckiego porozumienia, określając rów-
nocześnie datę graniczną tej sukcesji.
Ministerstwo Socjalnego Zabezpieczenia Spo-
łecznego Ukrainy określiło datę graniczną na dzień
31 grudnia 1991 r. Oznacza to, że transfer dotyczy
tylko świadczeń emerytalno-rentowych, które zo-
stały przyznane do czasu przesiedlenia na podsta-
wie wewnętrznych przepisów prawnych obowiązują-
cych na Ukrainie, pod warunkiem że osoby upraw-
nione przesiedliły się do Polski na pobyt stały przed
dniem 31 grudnia 1991 r.
Tryb przekazywania świadczeń, zasady ponosze-
nia kosztów związanych z ich przekazywaniem oraz
zasady współpracy administracyjnej instytucji ubez-
pieczeniowych obu państw zostały określone przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych i Fundusz Rento-
wy Ukrainy (FRU) w zawartym dnia 19 maja 1993 r.
porozumieniu o wzajemnym przekazywaniu świad-
czeń emerytalno-rentowych dla osób zamieszkałych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i na teryto-
rium Ukrainy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Liska
w sprawie likwidacji wyjazdowego
zespołu wypadkowego „P” w Iławie,
przewidzianej w Wojewódzkim Planie
Działania Systemu Państwowego
Ratownictwa Medycznego na lata 2008–2010
dla woj. warmińsko-mazurskiego (350)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Krzysztofa Liska dotyczące li-
kwidacji wyjazdowego zespołu wypadkowego typu
„P” w Iławie, przesłane przy piśmie z dnia 23 stycz-
nia 2008 r. (znak: SPS-024-350/08), uprzejmie in-
formuję:
Zgodnie z informacją, jaką uzyskałem od woje-
wody warmińsko-mazurskiego, likwidacja wyjazdo-
wego zespołu wypadkowego „P” w Iławie była szero-
788
ko konsultowana z zainteresowanymi stronami,
które nie wnosiły żadnych uwag. Podejmując decyzję
o rozmieszczeniu zespołów ratownictwa medyczne-
go, wojewoda opierał się o dane demograficzne, śro-
dowiskowe, dotyczące istniejącej infrastruktury
drogowej, istniejących zagrożeń oraz liczbę zdarzeń
zaistniałych w poprzednich latach. Powyższa anali-
za wykazała, iż na części obszaru województwa wy-
stępują problemy z dostępem do świadczeń ratow-
nictwa medycznego, polegające na przekroczeniu
maksymalnego czasu dojazdu do zdarzenia określo-
nego w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym. W obszarze powia-
tu iławskiego takie przypadki dotyczyły przede
wszystkim rejonu miasta i gminy Zalewo oraz mia-
sta i gminy Susz. W związku z powyższym zespół
typu „P” został przeniesiony z miasta Iławy i stacjo-
nuje w Zalewie (gdzie do tej pory nie było żadnego
zespołu), ma to na celu poprawę dostępności do
świadczeń.
Członkowie Zespołu ds. Zdrowia Wojewódzkiej
Komisji Dialogu Społecznego po dyskusji, w której
brali udział przedstawiciele Szpitala Powiatowego
im. Wł. Biegańskiego w Iławie, samorządu miasta
Iławy, samorządu miasta Lubawy i samorządu mia-
sta Susz, wyrazili pogląd, że zaproponowane w Wo-
jewódzkim Planie Działania Systemu na lata 2008–
–2010 rozmieszczenie zespołów ratownictwa me-
dycznego na obszarze powiatu iławskiego należy
ocenić po upływie 3 miesięcy działania systemu.
Dane te mogą stanowić podstawę do ewentualnej
zmiany Wojewódzkiego Planu Działania Systemu
w trybie przewidzianym zapisami ustawy z dnia
8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie
Medycznym.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego geologa kraju
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Lenza
w sprawie opadania wód gruntowych
i powierzchniowych na terenie
południowych Kujaw (352)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła Tomasza Lenza z dnia 3 stycznia 2008 r.
przesłanym przy piśmie o znaku SPS-024-352/08
w sprawie opadania wód gruntowych i powierzch-
niowych na terenie południowych Kujaw uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Przedmiotowa sprawa jest znana Ministerstwu
Środowiska, a problematyka dotycząca działalności
KWB Konin oraz wpływu kopalni na poziom wód
w jeziorach była przedmiotem wielokrotnych i ob-
szernych wyjaśnień ze strony ministra środowiska,
skierowanych do różnych organów i organizacji
(m.in. do Związku Gmin Powidzkiego Parku Krajo-
brazowego, do marszałka Sejmu – odpowiedzi na in-
terpelacje poselskie). Zapytanie poselskie pana po-
sła Tomasza Lenza jest kolejnym wystąpieniem
w spawie regresji wód gruntowych i powierzchnio-
wych na terenie Kujaw w związku z działalnością
górniczą KWB Konin w Kleczewie SA.
Kopalnia Węgla Brunatnego Konin w rejonie je-
zior należących do Powidzkiego Parku Krajobrazo-
wego (m.in. Jeziora: Wilczyńksie, Ostrowskie, Bu-
dzisławskie, Powidzkie) prowadzi działalność pole-
gającą na wydobywaniu węgla brunatnego na pod-
stawie koncesji nr 165/94 (znak: BKk/MS 1338/94)
udzielonej w dniu 6 lipca 1994 r. przez ministra
ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnic-
twa na wydobywanie węgla brunatnego ze złoża
„Pątnów IV”. Zgodnie z warunkami zawartymi
w koncesji kopalnia została zobowiązana m.in. do:
— wydobywania kopaliny w wyznaczonych gra-
nicach obszaru i terenu górniczego oraz przestrze-
gania przepisów, zwłaszcza Prawa geologicznego
i górniczego, i dotyczących ochrony, kształtowania
i wykorzystywania zasobów środowiska (zwłaszcza
wód i terenów leśnych);
— prowadzenia działalności w sposób zgodny
z wymaganiami ochrony środowiska, określonymi
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego, oraz nienaruszający określonego tym
planem przeznaczenia terenów;
— stosowania systemów eksploatacji ogranicza-
jących powstawanie szkód górniczych.
Innymi dokumentami, na podstawie których Ko-
palnia Węgla Brunatnego Konin eksploatuje węgiel
brunatny ze złoża „Pątnów IV” (odkrywka Jóźwin
II B), są m.in.:
— plan ruchu, część podstawowa dla odkrywki
Jóźwin, zatwierdzony decyzją dyrektora Okręgowe-
go Urzędu Górniczego w Poznaniu z dnia 28 sierp-
nia 1995 r. (znak: 74/30/95/WB);
— plan ruchu, część szczegółowa Zakładu Górni-
czego Konin w Kleczewie SA – odkrywka Jóźwin na
okres od 2 wrzesień 2004 r. do 1 września 2007 r.,
zatwierdzony decyzją dyrektora Okręgowego Urzę-
du Górniczego w Poznaniu z dnia 31 sierpnia 2004 r.
(znak: L.dz.022/0234/0002/04/03579/GD);
— projekt zagospodarowania złoża „Pątnów IV”
dla odkrywki Jóźwin II B, zatwierdzony decyzją mi-
nistra ochrony środowiska, zasobów naturalnych
i leśnictwa z dnia 12 kwietnia 1996 r. (znak: Gosm1/
5733/95/96);

— dodatek nr 1 do projektu zagospodarowania
złoża „Pątnów IV” dla odkrywki Jóźwin II B, za-
twierdzony decyzją ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia 22 marca
1999 r. (znak: DGe/MM/489/9126/99).
Udzielenie przez ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa ww. koncesji, jak
również zatwierdzenie przez dyrektora Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu planu ruchu dla za-
kładu górniczego zostały poprzedzone pozytywnymi
uzgodnieniami z organami gmin.
Teren górniczy „Pątnów” obejmujący złoże wę-
gla brunatnego „Pątnów IV” i obszar górniczy „Pąt-
nów IV” został utworzony przez ministra ochrony
środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa w dniu
30 sierpnia 1993 r., znak: GOsm/1537/93, na wnio-
sek KWB Konin. Podstawą dla jego określenia było
opracowanie z 1992 r. – Numeryczna prognoza roz-
woju leja depresji dla O/Jóźwin II.
W 1994 r. firma Poltegor-projekt z Wrocławia
sporządziła „Ocenę oddziaływania na środowisko
odkrywki Pątnów”. Ustalono wtedy planowany za-
sięg leja depresji, na podstawie którego utworzono
teren górniczy „Pątnów IV”. Z ww. opracowania wy-
nika, iż na pozostałych przestrzeniach nieznajdują-
cych się w wyznaczonym terenie górniczym nie po-
winno wystąpić obniżanie się zwierciadła wód grun-
towych w wyniku odwodnienia prowadzonego przez
kopalnię. Ponadto dla złoża „Pątnów IV” sporządzo-
na została również przez przedsiębiorcę Dokumen-
tacja określająca warunki hydrogeologiczne w związ-
ku z projektowanym odwodnieniem złoża węgla
brunatnego Pątnów IV – odkrywka Jóźwin II B,
przyjęta bez zastrzeżeń przez ministra środowiska
stosownym zawiadomieniem z dnia 7 kwietnia 2003 r.,
znak: DG/kdh/ED/489-6422/2003. Kopalnia Węgla
Brunatnego Konin w Kleczewie SA posiada więc
niezbędne decyzje i dokumenty do prowadzenia wy-
dobycia węgla brunatnego z przedmiotowego złoża
na podstawie udzielonej przez ministra ochrony śro-
dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa koncesji.
Nadmieniam również, iż organem bezpośrednio
nadzorującym działalność górniczą KWB Konin
w Kleczewie SA jest dyrektor Okręgowego Urzędu
Górniczego w Poznaniu.
Wobec braku informacji ze strony Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu o ewentualnych
problemach dotyczących granic terenu górniczego
i szkodliwej działalności kopalni organ koncesyjny
nie ma podstaw do stwierdzenia, iż kopalnia prowa-
dzi działalność niezgodnie z obowiązującymi przepi-
sami prawa i otrzymaną koncesją.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że w przypadku
zaistnienia zmian w środowisku, powstałych w wy-
niku prowadzonej działalności górniczej, obowiązek
przywrócenia do stanu poprzedniego ciąży na przed-
siębiorcy wydobywającym kopalinę. Przywrócenie
do stanu poprzedniego powinno nastąpić poprzez
dostarczenie gruntów, obiektów budowlanych, urzą-
dzeń, lokali, wody lub innych dóbr tego samego ro-
789
dzaju. W przypadku gruntów rolnych i leśnych przy-
wrócenie do stanu poprzedniego następuje w drodze
rekultywacji i powinno być prowadzone zgodnie
z przepisami o ochronie tych gruntów.
W sytuacji dotyczącej odpowiedzialności za szko-
dy spowodowane ruchem zakładu górniczego należy
natomiast skorzystać z rozwiązań zawartych
w dziale V obowiązującego Prawa geologicznego
i górniczego (Dz.U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947,
z późn. zm.). Strony znajdujące się w terenie oddzia-
ływania eksploatacji prowadzonej przez kopalnię,
czyli w terenie górniczym, zgodnie z art. 97 tej usta-
wy mają możliwość występowania do przedsiębiorcy
o przywrócenie do stanu poprzedniego na podstawie
postępowania ugodowego z przedsiębiorcą prowa-
dzącym działalność wydobywczą. W przypadku,
gdyby przedsiębiorca odmówił zawarcia ugody, zain-
teresowane strony mogą sprawę skierować do sądu
i tą drogą żądać zadośćuczynienia. Sądowe docho-
dzenie roszczeń jest możliwe po wyczerpaniu postę-
powania ugodowego. Warunek wyczerpania postę-
powania ugodowego jest spełniony, jeżeli przedsię-
biorca odmówił zawarcia ugody albo od zgłoszenia
przedsiębiorcy żądania przez poszkodowanego upły-
nęło 30 dni. Tak więc obowiązek rozstrzygania spo-
rów dotyczących powstawania szkód w środowisku
spowodowanych działalnością górniczą oraz orzeka-
nia w przedmiocie roszczeń stron pozostaje poza
kompetencjami ministra środowiska, a leży w gestii
sądów powszechnych.
Ponadto organ koncesyjny wyraża opinię, iż w chwi-
li obecnej nie można wskazać jednoznacznie przy-
czyny opadania wód gruntowych i powierzchnio-
wych w rejonie południowych Kujaw. Szczegółowej
analizie została poddana przywołana w interpelacji
ekspertyza pt. „Ocena oddziaływania odwodnienia
odkrywek w rejonie Kleczewa prowadzonych przez
Kopalnię Węgla Brunatnego Konin SA w Kleczewie
na poziomy wody w jeziorach położonych przy wodo-
dziale rzeki Noteci i rzeki Warty”, sporządzona
przez prof. dr. hab. Piotra Ilnickiego oraz mgr. inż.
Wojciecha Orłowskiego i przesłana do ministra śro-
dowiska przez Związek Gmin Powidzkiego Parku
Krajobrazowego. Na jej podstawie można stwierdzić,
iż zawiera ona szereg niedociągnięć, zwłaszcza w za-
kresie analizy wpływu czynników klimatycznych
oraz warunków hydrogeologicznych, które powodu-
ją, że część wniosków nie posiada właściwego uza-
sadnienia merytorycznego. Ponadto ekspertyza ta
jednoznacznie eliminuje czynnik klimatyczny jako
przyczynę drastycznego opadania poziomu wody
w jeziorach Powidzkiego Parku Krajobrazowego,
wskazując, że odpowiedzialność za powstałe skutki
ponosi jedynie kopalnia.
Wniosków z Oceny oddziaływania... z uwagi na
istotne zastrzeżenia nie można uznać za dowiedzio-
ne, lecz jedynie jako prawdopodobne hipotezy, wy-
magające potwierdzenia w toku dalszych badań. Do
czasu wyjaśnienia wątpliwości dotyczących przede
wszystkim: oceny wpływu czynników klimatycz-
790
nych, eksploatacji wód jeziornych, warunków hydro-
geologicznych, w tym więzi hydraulicznej jezior
z poziomem neogeńsko-kredowym, postępowanie
roszczeniowe w stosunku do KWB Konin nie może
znajdować uzasadnienia. Uzyskanie wiarygodnych
wyników badań wymaga przeprowadzenia dodatko-
wych prac terenowych, w tym pomiarów geoelek-
trycznych oraz włączenia modelowania matema-
tycznego do analizy zgromadzonych danych.
Z informacji uzyskanych od Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej (KZGW) wynika, iż w latach
2003–2006 kolejno występowały głębokie letnie su-
sze hydrogeologiczne jako skutek wysokich tempe-
ratur oraz niskich opadów, co objawiło się znaczną
redukcją dopływu w dorzeczu Odry, w tym w zlewni
Noteci, w której dopływ roczny wyniósł 72–82%
wartości średniej. Ten problem w opinii KZGW wy-
maga kompleksowego rozwiązania.
W związku z powyższym w opinii organu konce-
syjnego na dzień dzisiejszy nie można jednoznacznie
stwierdzić, iż wpływy odwodnienia odkrywki Jóź-
win II B (złoże „Pątnów IV”) sięgają poza granice
jezior tzw. ciągu północno-zachodniego, a jedyną
przyczyną regresji wód w jeziorach Powidzkiego
Parku Krajobrazowego jest działalność Kopalni Wę-
gla Brunatnego Konin w Kleczewie SA. Prawdopo-
dobnie zarówno czynniki klimatyczne, jak i skom-
plikowane warunki hydrogeologiczne odgrywają
również istotną rolę w tym procesie. Bez dalszych
badań nie jest możliwe jednoznaczne i ostateczne
rozstrzygnięcie przedmiotowej kwestii.
Należy również zauważyć, że zgodnie z przyję-
tym przez ministra środowiska „Wykazem zadań
i działań dla procesu planowania gospodarowania
wodami zgodnie z wymaganiami Ramowej Dyrekty-
wy Wodnej (RDW) w Polsce w latach 2006–2012”
oraz „Strategią Gospodarki Wodnej” do końca grud-
nia 2009 r. zostaną opracowane plany gospodarowa-
nia wodami w obszarach dorzeczy. Zgodnie z art.
112 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne pla-
nowanie w gospodarowaniu wodami służy progra-
mowaniu i koordynowaniu działań, które mają m.in.
na celu:
— osiągnięcie lub utrzymanie co najmniej dobre-
go stanu jakościowego i ilościowego wód oraz eko-
systemów od wody zależnych,
— poprawę stanu zasobów wodnych.
Planowanie w gospodarowaniu wodami obejmuje
m.in. następujące dokumenty planistyczne:
— identyfikację znaczących oddziaływań antro-
pogenicznych i ocenę ich wpływu na stan wód po-
wierzchniowych i podziemnych,
— program wodno-środowiskowy kraju,
— plan gospodarowania wodami na obszarze do-
rzecza,
— warunki korzystania z wód regionu wodnego,
— warunki korzystania z wód zlewni.
Program wodno-środowiskowy określi podsta-
wowe i uzupełniające działania zmierzające do po-
prawy lub utrzymania dobrego stanu wód.
W planach, o których mowa powyżej, będą
uwzględniane obecne warunki hydrogeologiczne
wraz ze wszelkimi występującymi obecnie proble-
mami. W procesie planowania będą rozpatrzone
także dokumenty koncesyjne na korzystanie ze śro-
dowiska oraz pozwolenia wodno-prawne wszystkich
podmiotów gospodarczych, których działalność
może znacząco oddziaływać na stan środowiska
w danym regionie wodnym.
Na podstawie planu gospodarowania wodami na
obszarze dorzecza dyrektor regionalnego zarządu
gospodarki wodnej ustanowi obszary ochronne
zbiorników wód śródlądowych, wskazując zakazy,
nakazy lub ograniczenia oraz obszary, na których
będą obowiązywać.
Odnosząc się do zarzutów dotyczących szkodli-
wej działalności KWB Konin, informuję, iż Woje-
wódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Pozna-
niu – Delegatura w Koninie kontroluje okresowo (co
1,5 roku) odkrywki węgla brunatnego należące do
Kopalni Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA
w zakresie spełniania wymogów ochrony środowi-
ska. Ostatnią kontrolę we wszystkich odkrywkach
przeprowadzono w marcu 2007 r. Kontrola wykaza-
ła, że KWB Konin nie przekracza dopuszczalnych
warunków odprowadzania ścieków i wód kopalnia-
nych do środowiska, określonych w decyzjach woje-
wody wielkopolskiego.
Należy dodać, że wymienione w zapytaniu posel-
skim Jeziora: Wilczyńskie, Budzisławskie, Suszew-
skie i Powidzkie, położone na północny-zachód od
KWB Konin, objęte są badaniami w ramach monito-
ringu regionalnego prowadzonymi przez WIOŚ
w Poznaniu – Delegatura w Koninie. Celem badań
jest ocena czystości jezior oraz jego podatności na
degradację – zgodnie z Wytycznymi Monitoringu
Podstawowego Jezior. Badania monitoringowe nie
wykazały ujemnego wpływu działalności wydobyw-
czej kopalni na stan czystości wód w ww. jeziorach.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż z informacji
uzyskanych od KWB Konin wynika, iż pomimo bra-
ku jednoznacznego stwierdzenia wpływu kopalni na
obniżanie zwierciadła wody w jeziorach Kopalnia
Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA na spo-
tkaniu zorganizowanym przez wojewodę wielkopol-
skiego w dniu 20 października 2006 r. zobowiązała
się do współfinansowania zasilania jezior wodami
z odwodnienia studziennego O/Jóźwin II B. Stopień
partycypacji w kosztach tego przedsięwzięcia ma
wynieść 50%.
Po podpisaniu 30 sierpnia 2007 r. stosownej umo-
wy w tej sprawie pomiędzy woj. wielkopolskim a ko-
palnią Konin w Kleczewie SA kopalnia przystąpiła
do jej realizacji. W umowie tej kopalnia zobowiązała
się do opracowania dokumentacji związanej z prze-
rzutem wód z odwodnienia odkrywki Jóźwin II B do
Jezior Wilczyńskiego i Budzisławskiego. W między-
czasie kopalnia uzyskała od marszałka wojewódz-
twa wielkopolskiego pisemne stanowisko dotyczące
ilości przerzuconej wody i trasy rurociągu.

Przed ogłoszeniem oferty na wykonanie ww. do-
kumentacji burmistrz gminy i miasta Kleczewa wy-
stąpił pisemnie do zarządu kopalni Konin z prośbą
o wstrzymanie procedury przetargowej dotyczącej
wykonania dokumentacji, argumentując, że prze-
rzut wód powinien odbywać się także bezpośrednio
do Jeziora Budzisławskiego, a nie tylko do Jeziora
Wilczyńskiego. Odmienne stanowisko dotyczące za-
silania tych jezior zajął Zarząd Związku Gmin Po-
widzkiego Parku Krajobrazowego. W związku z dwo-
ma odmiennymi stanowiskami kopalnia wystąpiła
do marszałka województwa wielkopolskiego o zaję-
cie jednoznacznego stanowiska dotyczącego kierun-
ku przerzutu wód. W dniu 3 grudnia 2007 r. w Powi-
dzu odbyło się spotkanie zainteresowanych stron
w celu uzgodnienia trasy rurociągu zasilającego te
jeziora. Na spotkaniu tym ustalono, że kopalnia
opracuje nową koncepcję przerzutu wód kopalnia-
nych do Jeziora Budzisławskiego i Jeziora Wilczyń-
skiego pochodzących z odwodnienia O/Jóźwin II B,
uwzględniając równoczesne zasilanie tych jezior.
Koncepcję tę, na zlecenie kopalni, wykona Biuro
Projektowe Poltegor-projekt spółka z o.o. we Wro-
cławiu w terminie do 30 stycznia 2008 r. i zostanie
ona przesłana do zaopiniowania zainteresowanym
stronom. Po zaopiniowaniu tej koncepcji przez zain-
teresowane strony zostaną przez marszałka woje-
wództwa wielkopolskiego podjęte dalsze decyzje. Po-
nadto informuję, że kopalnia posiada na realizację
tej umowy zabezpieczone środki finansowe w roku
2008. Natomiast przeszkody formalne powodują
opóźnienia w realizacji ww. umowy.
Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej fakty,
mam nadzieję, iż problem gwałtownego obniżania
się zwierciadła wód jezior Powidzkiego Parku Krajo-
brazowego uda się rozwiązać w sposób ugodowy, bez
ingerencji sądów powszechnych oraz organu konce-
syjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu,
główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Suskiego
w sprawie prawidłowości postępowania
prokuratorskiego (sygn. akt Ds.457/06/S) (354)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie SPS-024-354/08 zapytanie
791
posła Marka Suskiego w sprawie prawidłowości po-
stępowania przygotowawczego dotyczącego śmierci
Huberta Świdzińskiego, uprzejmie przedstawiam, iż
wskazana w zapytaniu sprawa prowadzona była
przez Prokuraturę Rejonową Kielce–Wschód w Kiel-
cach pod sygnaturą 4 Ds 457/06/S (wcześniej pod sy-
gnaturami 1 Ds 1416/03/Sp i 1 Ds 667/04/S).
Przeprowadzone aktualnie badanie akt sprawy
pozwoliło na poczynienie następujących ustaleń:
W dniu 12 kwietnia 2003 r. około godz. 13 na te-
renie Rezerwatu Geologicznego „Kadzielnia” w Kiel-
cach ujawniono zwłoki młodego mężczyzny, którym
później okazał się Hubert Świdziński.
Na miejscu zdarzenia przeprowadzono oględziny,
spisując z przebiegu tej czynności stosowny proto-
kół, oraz wykonano dokumentację fotograficzną.
Zwłoki Huberta Świdzińskiego przewieziono do
Zakładu Medycyny Sądowej w Kielcach, gdzie prze-
prowadzono oględziny i sekcję zwłok.
W sprawie tej w dniu 23 maja 2003 r. wszczęto
dochodzenie o przestępstwo z art. 155 K.k., a na-
stępnie – w dniu 2 lipca 2003 r. – śledztwo. W toku
śledztwa przesłuchano osoby mogące posiadać infor-
macje przydatne do ustalenia okoliczności śmierci,
zasięgnięto także opinii biegłych różnych specjalno-
ści oraz przeprowadzono inne czynności.
Postanowieniem ówczesnej Prokuratury Rejono-
wej w Kielcach o sygnaturze 1 Ds 1416/03/S z dnia
22 grudnia 2003 r. prokurator nadzorujący prowa-
dzone przez Policję postępowanie przygotowawcze
umorzył śledztwo w sprawie nieumyślnego spowo-
dowania w okresie od 11 do 12 kwietnia 2003 r.
w Kielcach śmierci Huberta Świdzińskiego, tj. o prze-
stępstwo z art. 155 K.k., wobec braku danych dosta-
tecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia
przestępstwa.
Po rozpoznaniu zażalenia rodziców zmarłego
Huberta Świdzińskiego – Janiny i Stanisława mał-
żonków Świdzińskich – prokurator Prokuratury
Okręgowej w Kielcach w dniu 12 lutego 2004 r. po-
stanowienie o umorzeniu śledztwa uchylił i zlecił
jego kontynuowanie.
Po wykonaniu zleconych czynności prokurator
nowopowstałej Prokuratury Rejonowej Kielce–
–Wschód w Kielcach postanowieniem z dnia 7 grud-
nia 2004 r. wydał postanowienie o umorzeniu śledz-
twa o sygnaturze 1 Ds 667/04/S w sprawie:
1) nieumyślnego spowodowania w okresie od 11
do 12 kwietnia 2003 r. w Kielcach śmierci Huberta
Świdzińskiego, tj. o przestępstwo z art. 155 K.k.,
wobec braku danych dostatecznie uzasadniających
podejrzenie popełnienia przestępstwa;
2) dokonanego w okresie od 11 do 12 kwietnia
2003 r. w Kielcach zaboru w celu przywłaszczenia
kurtki skórzanej koloru czarnego wartości 550 zł,
sztruksowej bluzy w kratę koloru ciemnogranato-
wego wartości 80 zł, sportowego zegarka marki
Aquator wartości 300 zł oraz dowodu osobistego
i legitymacji studenckiej – wszystko o łącznej warto-
ści 930 zł – na szkodę Huberta Świdzińskiego, tj. o prze-
792
stępstwo z art. 278 § 1 K.k. i art. 275 § 1 K.k. w zw.
z art. 11 § 2 K.k., wobec niewykrycia sprawcy prze-
stępstwa.
Po rozpoznaniu zażalenia złożonego na to posta-
nowienie przez pełnomocnika rodziców zmarłego
prokurator Prokuratury Okręgowej w Kielcach nie
przychylił się do zażalenia i przekazał je do rozpo-
znania – według właściwości – Sądowi Rejonowemu
w Kielcach.
Sąd Rejonowy w Kielcach, w Wydziale II Kar-
nym, postanowieniem z dnia 8 września 2005 r. wy-
danym w sprawie II Kp 341/05 zaskarżone postano-
wienie utrzymał w mocy.
W wykonaniu polecenia Prokuratury Apelacyj-
nej w Krakowie z dnia 10 października 2006 r. pra-
womocnie umorzone śledztwo zostało podjęte na
nowo pod numerem 4 Ds 457/06/S.
Po wykonaniu zleconych czynności nadzorujący
śledztwo prokurator ponownie je umorzył, opisując
czyny będące przedmiotem procesowego rozpozna-
nia oraz przywołując podstawy umorzenia jak
w swoim postanowieniu z dnia 7 grudnia 2004 r.
Po rozpoznaniu zażalenia złożonego na to posta-
nowienie przez pełnomocnika rodziców zmarłego
prokurator Prokuratury Okręgowej w Kielcach nie
przychylił się do zażalenia i przekazał je do rozpo-
znania – według właściwości – Sądowi Rejonowemu
w Kielcach.
Sąd Rejonowy w Kielcach, w Wydziale II Kar-
nym, postanowieniem z dnia 12 marca 2007 r., wy-
danym w sprawie II Kp 92/07, zaskarżone postano-
wienie utrzymał w mocy.
Zgromadzony w toku śledztwa materiał dowodo-
wy pozwala na poczynienie następujących ustaleń
faktycznych:
W nocy na 11 kwietnia 2003 r. Hubert Świdziń-
ski – student I roku Wydziału Historii Akademii
Świętokrzyskiej w Kielcach przebywał w pubie „Tu-
nel” w Kielcach. Wraz z nim w lokalu tym byli jego
znajomi z roku: Jacek K., Kamila P., Ewa I. i Kata-
rzyna K. W trakcie pobytu w pubie pili piwo, tańczy-
li i rozmawiali. Hubert Świdziński proponował Ka-
mili P., by została jego dziewczyną, chciał też, by
poszła z nim na spacer do „Kadzielni”. Kamila P. nie
zgodziła się na spacer, gdyż padał deszcz. Spacer do
„Kadzielni” Hubert Świdziński proponował również
Jackowi K., lecz także spotkał się z odmową. Około
godz. 3 nad ranem 11 kwietnia 2003 r. Hubert Świ-
dziński opuścił lokal i udał się w kierunku ulicy
Sienkiewicza.
W dniu 12 kwietnia 2003 r. około godz. 13 prze-
bywający na terenie rezerwatu geologicznego „Ka-
dzielnia” Michał Ch. zauważył wiszącą na skale
czarną skórzaną kurtkę, a kiedy spojrzał w dół, spo-
strzegł leżące nieruchomo ciało. Zauważył przy tym,
że jedna z nogawek spodni była rozerwana, a na skó-
rze nogi widoczna była rana. Zszedł ze skał rezerwa-
tu i wezwał telefonicznie pogotowie i policję. Po
przyjeździe pogotowia i policji Michał Ch. zaprowa-
dził przybyłych na miejsce, gdzie znajdowało się cia-
ło – jak później ustalono – Huberta Świdzińskiego.
Lekarz pogotowia stwierdził zgon.
Na miejsce zdarzenia udał się dyżurny prokura-
tor wraz z ekipą dochodzeniowo-śledczą Policji.
Przeprowadzono oględziny zwłok i miejsce ich odna-
lezienia, a następnie zwłoki przewieziono do prosek-
torium Zakładu Medycyny Sądowej w Kielcach.
Mimo iż w trakcie śledztwa ustalono, że krytycz-
nego dnia Hubert Świdziński ubrany był w czarną
skórzaną kurtkę, sztruksową bluzę, a także miał
przy sobie zegarek oraz dowód osobisty i legitymację
studencką, przy jego zwłokach przedmiotów tych
nie odnaleziono.
Oględziny zewnętrzne i sekcja zwłok Huberta
Świdzińskiego wykazały podbiegnięcia krwawe i otar-
cia naskórka na głowie, tułowiu i kończynach, rany
na głowie, tułowiu i kończynach, złamania kości
miednicy, lewej kości udowej i lewej łopatki, stłucze-
nie mózgu, wylew krwawy wewnątrzczaszkowy –
podtwardówkowy, podpajęczynówkowy i do komór
mózgu, stłuczenie płuc i zmiażdżenie tkanek mięk-
kich lewych kończyn. Wykazały ponadto: zaznaczo-
ną bladość plam opadowych pośmiertnych i narzą-
dów wewnętrznych, początki zmian miażdżycowych
w tętnicach wieńcowych serca i tętnicy głównej, po-
szerzenie jam serca i mózgu. Przeprowadzone bada-
nia analityczne wykazały we krwi zmarłego 0,2‰,
a w ciałku szklistym 0,4‰ alkoholu etylowego.
Przeprowadzone badania chemiczno-toksykologicz-
ne krwi pobranej w czasie sekcji, przeprowadzone
z zastosowaniem testów immunochemicznych, me-
tod chromatograficznych i spektometrii gazowej, nie
wykazały obecności znanych trucizn organicznych,
leków i narkotyków.
W trakcie oględzin i sekcji zwłok Huberta Świ-
dzińskiego nie ujawniono obrażeń spowodowanych
po jego śmierci.
Biegły lekarz sądowy stwierdził, iż w świetle po-
czynionych ustaleń, oględzin i sekcji zwłok zgon Hu-
berta Świdzińskiego był następstwem wielonarzą-
dowych obrażeń, a w szczególności stłuczenia mózgu
i płuc. Rodzaj i zakres obrażeń stwierdzonych
u zmarłego, a w szczególności obrażeń narządów
wewnętrznych, łącznie ze zmiażdżeniem tkanek
miękkich kończyn i złamaniami kośćca wskazują,
że obrażenia te powstały w następstwie urazów
działających z bardzo dużą siłą, zadanych narzę-
dziem bądź narzędziami twardymi, tępymi względ-
nie tępokrawędzistymi. Okoliczności ujawnienia
zwłok, w szczególności miejsca, i skonfrontowanie
z nimi opisanych wyżej obrażeń stanowią przesłan-
ki ku hipotezie upadku Huberta Świdzińskiego ze
skalnego urwiska, gdzie jego zwłoki zostały znale-
zione.
Hipotezie upadku z urwiska nie sprzeciwia się
nadto odległość pozioma pomiędzy ścianą urwiska
a miejscem ujawnienia zwłok liczona na około 5 me-
trów. Należy bowiem mieć na uwadze fakt, że dno
urwiska jest ukształtowane w ten sposób, iż obniża
się wraz z odległością od ściany urwiska. Ta okolicz-

ność może tłumaczyć wskazywaną lokalizację zwłok
w pewnej odległości, a nie w bezpośrednim pobliżu
wzmiankowanej ściany. Jest mało prawdopodobne,
ale nie można wykluczyć, że po upadku Hubert Świ-
dziński mógł na jakąś niewielką odległość samo-
dzielnie się przemieścić. Również powstanie wszyst-
kich obrażeń należy odnieść do urazów związanych
z tym upadkiem.
W toku śledztwa w Instytucie Mechaniki Stoso-
wanej Politechniki Poznańskiej opracowano opinię
ustalającą mechanizm upadku zmarłego ze szcze-
gólnym uwzględnieniem toru lotu ciała, miejsca
upadku i jego przyczyn. W opracowanej opinii stwier-
dzono, że przy przyjęciu punktu upadku w odległo-
ści od 5 metra do 5,2 metra od pionowej ściany skal-
nej, warunków na szczycie i półce skalnej za najbar-
dziej prawdopodobną przyczynę upadku należałoby
uznać działanie osób trzecich (popchnięcie). Nato-
miast na podstawie punktu upadku leżącego w odle-
głości 2,9 metra od pionowej ściany za przyczynę
upadku pokrzywdzonego należałoby uznać nieszczę-
śliwy wypadek.
W trakcie śledztwa powołano również biegłego
w celu stwierdzenia, czy u Jacka K. i Kamili P. znaj-
duje się ślad emocjonalny dotyczący zgonu Huberta
Świdzińskiego. Przeprowadzone badania nie wska-
zały na obecność u Kamili P. śladu emocjonalnego
uczestniczenia w spowodowaniu śmierci Huberta
Świdzińskiego, nie stwierdzono również emocjonal-
nego śladu wskazującego na posiadanie szerszej
wiedzy na temat tego zdarzenia. Odnośnie do Jacka
K. wyniki przeprowadzonych badań pozwalają na
postawienie – według eksperta przeprowadzającego
badania – jako wysoce prawdopodobnej tezy, iż u ba-
danego istnieje ślad emocjonalny dotyczący wiedzy
na temat okoliczności śmierci Huberta Świdzińskie-
go (szerszej niż deklaruje badany).
Ekspertyza hemogenetyczna odzieży Huberta
Świdzińskiego, zlecona Pracowni Hemogenetyki Są-
dowej Instytutu Ekspertyz Sądowych w Krakowie,
nie wykazała na niej innych śladów biologicznych
poza pochodzącymi od samego zmarłego.
W dniu 6 listopada 2006 r., wykonując polecenie
prokuratora apelacyjnego w Krakowie, podjęto na
nowo prawomocnie umorzone śledztwo, a następnie
przeprowadzono czynności procesowe zlecone przez
tę prokuraturę. Przesłuchania wskazanych świad-
ków nie doprowadziły do uzyskania materiału do-
wodowego, na którego podstawie można byłoby do-
konać nowych ustaleń faktycznych.
Powołany w dniu 20 grudnia 2006 r. biegły le-
karz sądowy, opierając się na fakcie częściowego
przemieszczenia plam opadowych, stwierdził, że do
zgonu Huberta Świdzińskiego doszło w dniu 12
kwietnia 2003 r. między godz. 100 a 1300. Podniósł
ponadto, że ponieważ obrażenia, jakich doznał po-
krzywdzony, nie spowodowały jego natychmiastowej
śmierci, nie można wykluczyć, iż po upadku mógł
sam się przemieścić na bliską odległość. Biegły ten
podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko, iż obra-
793
żenia, których doznał Hubert Świdziński, mogły po-
wstać na skutek urazu, urazów zadanych narzę-
dziem twardym, tępym lub tępokrawędzistym albo
też przy upadku czy uderzeniu o taki przedmiot, na
przykład o twarde podłoże. Obrażenia ujawnione na
zwłokach Huberta Świdzińskiego mogły powstać
przy jego upadku z dużej wysokości ze skały. W miej-
scu odpowiadającym uszkodzeniu podkoszulków
zmarłego nie stwierdzono w czasie sekcji ran kłuto-
-ciętych. Ujawniono jedynie drobne żółtawe otarcia
naskórka rozsiane w prawej okolicy podłopatkowo-
-lędźwiowej i na powierzchni bocznej brzucha na
granicy z okolicą lędźwiową.
Z ustaleniami dokonanymi przez biegłego leka-
rza korespondują wyniki opinii mechanoskopijnej.
Biegły z zakresu mechanoskopii, po przeprowadze-
niu badania podkoszulków, które miał na sobie Hu-
bert Świdziński w momencie znalezienia jego zwłok,
stwierdził, iż ślady rozdzielenia na tylnych częściach
koszulek powstały w wyniku działania bliżej nie-
określonego przedmiotu posiadającego niezbyt wiel-
kie występy o ostrych krawędziach, mogły one po-
wstać w wyniku zaczepienia o taki przedmiot. Biegły
stwierdził ponadto, że ujawnione ślady nie mają cech,
na podstawie których można by dokonać identyfikacji
indywidualnej przedmiotu, od którego pochodzą. Jed-
nocześnie wskazał, że z charakteru i wyglądu tych
śladów nie wynika, aby powstały one na przykład
w wyniku pchnięcia – wbicia narzędzia ostrzastego
(na przykład noża) w badaną odzież, którą pokrzyw-
dzony w czasie zdarzenia miał na sobie.
Przeprowadzona analiza akt śledztwa (podobnie
jak wcześniejsze badania przeprowadzone zarówno
przez sąd, jak i prokuratorów) nie uprawniają do ka-
tegorycznych stwierdzeń zawartych w zapytaniu po-
selskim. Wbrew stwierdzeniu zawartemu w zapyta-
niu, zgromadzone w toku śledztwa dowody i ustalo-
ne na ich podstawie okoliczności nie uzasadniają
przypuszczenia, że Hubert Świdziński padł ofiarą
zabójstwa. Zgodzić się należy jedynie z faktem, iż
w trakcie pierwszych czynności podjętych na miej-
scu znalezienia zwłok Huberta Świdzińskiego doszło
do nieprawidłowości w przeprowadzeniu tych czyn-
ności przez prokuratora obecnego na miejscu zda-
rzenia. Prokurator niezasadnie zaniechał przepro-
wadzenia na miejscu zdarzenia oględzin zwłok przy
udziale biegłego lekarza, co w konsekwencji w znacz-
nym stopniu utrudniło ustalenie dokładnego czasu
zgonu Huberta Świdzińskiego. Również pomimo
faktycznego przeprowadzenia oględzin miejsca
ujawnienia zwłok Huberta Świdzińskiego wraz
z otaczającym terenem, co zostało potwierdzone
późniejszymi zeznaniami osób biorących udział
w oględzinach, okoliczności te nie zostały opisane
w sporządzonym protokole oględzin. Zauważyć rów-
nocześnie należy, iż w trakcie tych nieopisanych
w protokole oględzin nie ujawniono slajdów przydat-
nych do ustalenia okoliczności śmierci Huberta Świ-
dzińskiego.
794
Opisane uchybienia nie były badane pod kątem
wszczęcia wobec prokuratora postępowania dyscy-
plinarnego, ponieważ od czasu wykonywania wyżej
wskazanych czynności, tj. od dnia 12 kwietnia 2003 r.,
upłynął już trzyletni okres, który zgodnie z treścią
art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o pro-
kuraturze uniemożliwia wszczęcie postępowania
dyscyplinarnego z powodu przedawnienia karalno-
ści przewinienia dyscyplinarnego.
Za zasadny należy także uznać zarzut niezajęcia
stanowiska przez prokuratora w konkluzji postano-
wienia z dnia 22 grudnia 2003 r. (ówczesna sygnatu-
ra 1 Ds 1416/03/S) o umorzeniu śledztwa w sprawie
nieumyślnego spowodowania śmierci Huberta Świ-
dzińskiego, tj. o przestępstwo z art. 155 K.k., w czę-
ści dotyczącej przywłaszczenia kurtki skórzanej,
bluzy, zegarka oraz dowodu osobistego i legitymacji
studenckiej, stanowiących własność Huberta Świ-
dzińskiego, pomimo iż brak powyższych przedmio-
tów został ustalony i opisany w uzasadnieniu przed-
miotowego postanowienia. Błąd ten został konwali-
dowany postanowieniem instancyjnym prokuratora
Prokuratury Okręgowej w Kielcach z dnia 12 lutego
2004 r., sygnatura I Dsn 399/03/Kl, który rozpoznał
zażalenie pokrzywdzonych, uchylił zaskarżone po-
stanowienie o umorzeniu śledztwa oraz zlecił jego
uzupełnienie także w tym zakresie.
Podnoszona okoliczność, że śledztwo w rozpozna-
wanej sprawie powinno być wszczęte i prowadzone
w kierunku zbrodni opisanej w art. 148 § 1 K.k. i co
najmniej również z art. 280 § 1 K.k., nie znajduje
żadnego racjonalnego uzasadnienia w świetle poczy-
nionych w tej sprawie ustaleń.
Za niezasadny należy uznać zarzut braku właści-
wego nadzoru nad przedmiotową sprawą przez pro-
kuratorów Prokuratury Okręgowej w Kielcach.
Śledztwo to bowiem pozostawało w nadzorze służbo-
wym tej prokuratury od czerwca 2003 r. i od tego też
okresu były udzielane wytyczne w sprawie.
Zaznaczyć należy, że zarzuty zawarte w zapyta-
niu poselskim po raz pierwszy zostały sformułowa-
ne w piśmie pełnomocnika Janiny i Stanisława Świ-
dzińskich, bez daty, skierowanym do ministra spra-
wiedliwości prokuratora generalnego w dniu 22 maja
2007 r. (data wpływu pisma), zawierającym wnioski
o podjęcie na nowo prawomocnie umorzonego postę-
powania w sprawie sygnatura 4 Ds 457/06 Prokura-
tury Rejonowej Kielce–Wschód w Kielcach oraz wy-
ciągnięcie konsekwencji służbowych wobec proku-
ratorów prowadzących i nadzorujących to postępo-
wanie.
Podnoszone zarzuty zostały zbadane w stosow-
nym postępowaniu, a o wynikach poczynionych
ustaleń pełnomocnik i jego mocodawcy zostali poin-
formowani pismem prokuratora okręgowego w Kiel-
cach z dnia 30 sierpnia 2007 r. o sygnaturze III
S 051/10/07.
Pismo adwokata Jarosława Krawczyka z dnia
10 października 2007 r., którego kopię dołączono do
zapytania poselskiego, zostało przesłane do proku-
ratury okręgowej w dniu 27 listopada 2007 r. przez
prokuratora apelacyjnego w Krakowie. Na pismo to
prokurator okręgowy w Kielcach udzielił zaintere-
sowanemu odpowiedzi w dniu 11 grudnia 2007 r.
Reasumując, stwierdzić należy, iż brak jest aktu-
alnie podstaw do podejmowania działań i wyciąga-
nia konsekwencji służbowych wobec prokuratora
prowadzącego czynności oględzin na miejscu ujaw-
nienia zwłok pokrzywdzonego. Nadto brak jest pod-
staw do podjęcia w tej sprawie postępowania. Oce-
niając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy,
należy uznać, iż brak jest danych dostatecznie uza-
sadniających podejrzenie, że śmierć Huberta Świ-
dzińskiego nastąpiła w wyniku przestępczego za-
chowania. Przyczyną zgonu – jak to wskazano wyżej
– były obrażenia wielonarządowe spowodowane
upadkiem z dużej wysokości na twarde podłoże. Nie
można jednak stanowczo stwierdzić, co było przy-
czyną tegoż upadku.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie informacji podanych
na stronie internetowej tygodnika „Newsweek”,
dotyczących byłej wiceminister sprawiedliwości
Beaty Kempy (357)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Posła Arkadiusza Mularczyka dotyczące
reakcji prokuratury na informacje zamieszczone na
stronie internetowej tygodnika „Newsweek Polska”
dotyczące treści rozmów byłej sekretarz stanu w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości, a obecnej poseł na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej Beaty Kempy uprzejmie
informuję, że śledztwo Prokuratury Okręgowej
w Warszawie o sygn. akt VI Ds185/06 w sprawie nie-
prawidłowości w funkcjonowaniu szpitala Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji pozosta-
je pod nadzorem Biura do Spraw Przestępczości Zor-
ganizowanej Prokuratury Krajowej.
Po ukazaniu się publikacji wskazujących na moż-
liwość ujawnienia tajemnicy nadzorowanego śledz-
twa Prokuratura Krajowa zażądała przedłożenia
przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie niejaw-
nych akt śledztwa wraz z prawną oceną opisywa-
nych w publikacji zdarzeń.

Analiza tajnych stenogramów pozwoliła stwier-
dzić, że brak jest podstaw uzasadniających prowadze-
nie odrębnego śledztwa dotyczącego treści utrwalo-
nych rozmów Beaty Kempy z Markiem Durlikiem.
Niemniej stwierdzono, iż zachodzi uzasadnione
podejrzenie ujawnienia tajemnicy śledztwa.
Dlatego Prokuratura Okręgowa w Warszawie
przekazała materiały w tym zakresie Prokuraturze
Okręgowej Warszawa Praga, która prowadzi postę-
powanie zmierzające do ustalenia okoliczności
i sprawców tego czynu.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Zielińskiego
w sprawie stanu technicznego infrastruktury
kolejowej na obwodnicy kolejowej Poznania
(360)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła Marka Zielińskiego w sprawie stanu
technicznego infrastruktury kolejowej na obwodni-
cy kolejowej Poznania przedstawiam następujące
informacje.
Zapytanie dotyczy linii kolejowej nr 394 Poznań
Krzesiny–Kobylnica, na odcinku od stacji Poznań
Franowo do posterunku odgałęźnego Zieliniec oraz
linii kolejowej nr 395 Zieliniec–Kiekrz.
Linia nr 394 na omawianym odcinku jest linią
dwutorową, zelektryfikowaną, obsługującą wyłącz-
nie ruch towarowy. Stan techniczny nawierzchni
umożliwia prowadzenie pociągów z prędkością
60 km/h. Pomimo tego, w roku 2004 na wniosek
mieszkańców Zielińca zarządca publicznej infra-
struktury kolejowej spółka PKP Polskie Linie Kole-
jowe SA obniżył prędkość do 50 km/h, w celu ogra-
niczenia emisji hałasu związanego z eksploatacją li-
nii. Ponadto, w roku 2006 wykonany został remont
wiaduktu znajdującego się w bezpośrednim sąsiedz-
twie Zielińca, wraz z wymianą nawierzchni, co rów-
nież spowodowało ograniczenie emisji hałasu.
Linia nr 395 Zieliniec–Kiekrz również jest zelek-
tryfikowaną linią dwutorową oraz podobnie jak li-
nia nr 394 obsługuje ruch towarowy. W latach 2004–
–2005 dokonano kompleksowej wymiany nawierzch-
ni torowej, wraz z niezbędnymi robotami odwodnie-
niowymi oraz koniecznymi pracami z zakresu auto-
795
matyki i elektroenergetyki na odcinkach Zieliniec–
–Poznań Piątkowo (na długości około 15 km w obu
torach) i Poznań Piątkowo–Kiekrz (na długości po-
nad 4 km w jednym torze). Wykonane roboty, poza
poprawą parametrów technicznych, mają również
istotny wpływ na zmniejszenie poziomu emitowane-
go hałasu. Ponadto, do planu inwestycyjnego spółki
PKP Polskie Linie Kolejowe SA na lata 2007–2009
zgłoszona została konieczność wymiany nawierzch-
ni w torze nr 2 na odcinku Naramowice–Kiekrz (na
długości ponad 11 km, wraz z zabudową 5 rozjaz-
dów) oraz w obrębie stacji Koziegłowy (na długości
1 km, wraz z zabudową 4 rozjazdów).
Uprzejmie informuję, że zarządca infrastruktury
kolejowej nie posiada informacji dotyczącej pomiaru
poziomu hałasu emitowanego przez kursujące po-
ciągi, wykonanego przez Wojewódzki Inspektorat
Ochrony Środowiska w Poznaniu, który wskazywał-
by na przekroczenie dopuszczalnego poziomu hała-
su. Na spotkaniu w dniu 31 stycznia br. przedstawi-
ciel Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowi-
ska nie potwierdził wykonywania takich pomiarów
przy omawianych liniach. Natomiast badania hała-
su wykonane przez Zakład Linii Kolejowych PKP
PLK SA w Poznaniu w listopadzie 2007 r. przy linii
kolejowej nr 394 Poznań Krzesiny–Kobylnica,
w związku ze skargą jednego z mieszkańców Zieliń-
ca, wykazały, iż dopuszczalny poziom hałasu nie jest
przekraczany ani w porze dziennej, ani w nocnej.
Z uwagi na priorytetowe dla województwa wielko-
polskiego przewozy pasażerskie, odbywające się
głównie w ciągu dnia, przewozy towarowe muszą
odbywać się również w nocy, ponieważ nie ma moż-
liwości skierowania ruchu pociągów towarowych na
inne szlaki.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż w planach
zagospodarowania przestrzennego dla terenów znaj-
dujących się w bezpośrednim sąsiedztwie linii kole-
jowej powinna być przewidywana funkcja przemy-
słowa lub usługowa, ale nie mieszkaniowa. Więk-
szość zabudowy mieszkaniowej wokół omawianych
linii powstała już po ich wybudowaniu, dlatego też
znajduje się w strefie możliwych uciążliwości. Nato-
miast zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa
budowlanego wznoszenie budynków w strefie uciąż-
liwości jest dopuszczalne wyłącznie pod warunkiem
zastosowania odpowiednich środków technicznych
zmniejszających między innymi poziom hałasu po-
niżej dopuszczalnego poziomu.
Odnosząc się do kwestii współfinansowania mo-
dernizacji transportu kolejowego w Polsce przez
Unię Europejską, uprzejmie informuję, że w nadcho-
dzących latach realizowany będzie program inwe-
stycyjny dotyczący infrastruktury kolejowej, mający
przede wszystkim na celu zapewnienie dostępności
Polski z obszaru pozostałych państw członkowskich
Unii Europejskiej, poprawę spójności terytorialnej
kraju, a także podniesienie parametrów techniczno-
-eksploatacyjnych sieci kolejowej i dostosowanie jej
do europejskich standardów. Założenia te zostaną
796

osiągnięte poprzez wykorzystanie środków pocho- dworców kolejowych o strategicznym dla gospodarki
dzących z Unii Europejskiej: Europejskiego Fundu- charakterze. W tym kontekście, rozpatrywana jest
szu Rozwoju Regionalnego oraz Funduszu Spójno- możliwość przebudowy następujących obiektów:
ści. Kontynuowany będzie program modernizacji Warszawa Centralna, Wrocław Główny oraz Kra-
polskiej sieci kolejowej przewidziany na lata 2004– ków Główny.
–2006, na kierunkach północ-południe oraz wschód-
Z poważaniem
-zachód, a także realizacja najistotniejszych projek-
tów o charakterze regionalnym: udrożnienia pod-
Podsekretarz stanu
stawowych ciągów wywozowych w ruchu towaro-
Juliusz Engelhardt
wym na terenie Śląska i modernizacja linii kolejowej
Warszawa–Łódź.
Jednocześnie rozpoczęto wdrażanie Programu
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko na lata
2007–2013”. Głównym celem inwestowania w infra-
strukturę kolejową jest podnoszenie parametrów
Odpowiedź
użytkowych linii (maksymalna prędkość pociągów,
przepustowość linii i węzłów kolejowych) oraz re- sekretarza stanu
dukcja czynników negatywnych (strat energii, za-
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
nieczyszczenia środowiska, emisji hałasu, kolizji
- z upoważnienia ministra -
z drogami lub innymi sieciami).
na zapytanie posła
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
Mieczysława Marcina Łuczaka
tura i środowisko na lata 2007–2013” około 25%
ogółu środków finansowych przeznaczono na trans-
w sprawie refundacji kosztów przejazdu do szkół
port kolejowy, co stanowi kwotę 4,8 mld EUR (alo-
(362)
kacja z Funduszu Spójności). Razem z wkładem kra-
jowym środki finansowe przeznaczone na transport
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
kolejowy w Programie Operacyjnym „Infrastruktu-
zapytanie Pana Posła Mieczysława Marcina Łucza-
ra i środowisko” wynoszą 5,6 mld EUR. W ramach
ka (nr SPS-024-362/08) w sprawie refundacji kosz-
programu projekty kolejowe podzielono na dwie za-
tów przejazdu do szkół, uprzejmie przedstawiam na-
sadnicze grupy – podstawowe i rezerwowe. W obec-
stępującą informację.
nym kształcie programu 12 projektów stanowią
Zgodnie z art. 17 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 wrze-
podstawowe oraz 7 rezerwowe. Niemal wszystkie
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
projekty z listy podstawowej mają związek z organi-
poz. 2572, z późn. zm.) w przypadku gdy droga dziec-
zacją turnieju finałowego Euro 2012, którego gosz-
ka z domu do gimnazjum, w którego obwodzie dziec-
czenie zostało przyznane Polsce oraz Ukrainie. In-
ko mieszka, przekracza 4 km, obowiązkiem gminy
westycjami tymi są: modernizacja linii E65 Warsza-
jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki
wa–Gdynia; modernizacja linii E20 na odcinku
w czasie przewozu lub zwrot kosztów przejazdu środ-
Warszawa–Poznań (szlaki kolejowe); modernizacja
kami komunikacji publicznej. W sytuacji gdy rodzice
linii E59 Wrocław–Poznań; modernizacja linii E75
zapiszą dziecko do szkoły innej niż obwodowa, gmina
Rail Baltica Warszawa–Białystok; modernizacja li-
może, ale nie jest zobowiązana do pokrycia kosztów
nii CE59 Wrocław–Zielona Góra–Szczecin; moder-
związanych z dojazdem ucznia do szkoły.
nizacja linii E30 Wrocław–Kraków–Rzeszów; mo-
Równocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
dernizacja linii Psary–Kraków; modernizacja linii
stwo Edukacji Narodowej nie planuje nowelizacji
nr 8 na odcinku Warszawa–Kielce; modernizacja li-
ustawy o systemie oświaty w zakresie dotyczącym
nii Warszawa–Łódź; budowa i modernizacja kolejo-
przedstawionej sprawy.
wych połączeń z portami lotniczymi w Krakowie-
-Balicach oraz Katowicach-Pyrzowicach. Ponadto, Z poważaniem
ze środków przewidzianych w Programie Operacyj-
nym „Infrastruktura i środowisko” będą finansowa- Sekretarz stanu
ne inwestycje w zakresie przygotowania do budowy Krystyna Szumilas
linii dużych prędkości. Wsparciem objęte będą rów-
nież inwestycje mające na celu wdrożenie systemu
ERTMS w Polsce na wybranych odcinkach linii ko- Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
lejowych.
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko” pozostaje obecnie wiodącym dokumentem
w odniesieniu do krajowych planów modernizacji in-
frastruktury kolejowej. Program Operacyjny „In-
frastruktura i środowisko” dopuszcza również moż-
liwość współfinansowania rewitalizacji wybranych

Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie poseł Teresy Wargockiej
w sprawie budowy autostrady A2
na odcinku Warszawa–Siedlce (363)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Teresy Wargockiej z dnia
3 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
23 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-363/07, w spra-
wie budowy autostrady A2 na odcinku Warszawa–
–Siedlce oraz obwodnicy Mińska Mazowieckiego,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Szczegółowe plany realizacji inwestycji drogo-
wych na lata 2008–2012 określone zostały w przyję-
tym przez Radę Ministrów w dniu 25 września 2007 r.
Programie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–
–2012. Zasadniczym celem podejmowanych działań
będzie stworzenie sieci drogowej o znacznie wyż-
szych niż obecnie parametrach użytkowych, w szcze-
gólności poprzez stworzenie szkieletu dróg o dużej
przepustowości, stanowiących sieć połączeń pomię-
dzy największymi ośrodkami gospodarczymi kraju.
W tym miejscu należy jednoznacznie podkreślić, że
resort infrastruktury będzie kontynuował główne
zamierzenia byłego resortu transportu dotyczące
rozwoju infrastruktury drogowej w Polsce. Dotyczy
to także zamierzeń w stosunku do planowanej budo-
wy autostrady A2 na odcinku Warszawa–Siedlce,
która zgodnie z przewidywaniami zostanie zakoń-
czona do roku 2014.
Odnosząc się do poruszonej kwestii związanej
z budową obwodnicy Mińska Mazowieckiego,
uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej dla tej in-
westycji została już uzyskana decyzja o ustaleniu
lokalizacji tej drogi, która zostanie wybudowana
na parametrach autostrady. Niniejszą decyzję wo-
jewoda mazowiecki podpisał w dniu 4 stycznia
2008 r. Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwiet-
nia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowa-
nia i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721, z późn. zm.),
nieruchomości wydzielone liniami rozgraniczają-
cymi teren stają się z mocy prawa własnością
Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji
drogi stała się ostateczna, za odszkodowaniem
ustalonym w odrębnej decyzji przez wojewodę. Za-
tem w przedmiotowej sytuacji nie będzie zacho-
dziła konieczność nabywania gruntów na zasa-
dach cywilnoprawnych, gdyż staną się one wła-
snością Skarbu Państwa z mocy prawa.
Kolejnym etapem przygotowania tej inwestycji
do realizacji jest uzyskanie pozwolenia na budowę.
Przewiduje się, że inwestor, którym jest Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, uzyska
przedmiotową decyzję do połowy 2008 r. Po wydaniu
decyzji o pozwoleniu na budowę i podpisaniu umowy
797
z wykonawcą robót, który zostanie wyłoniony w dro-
dze przetargu, rozpocznie się budowa obwodnicy.
Planuje się, że zostanie ona zakończona do końca
2010 r.
Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam na-
dzieję, że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-
wania pani poseł oraz wyeliminują zaistniałe wąt-
pliwości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości przekazania zbędnego
taboru wąskotorowego gminie Śmigiel (367)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Wiesława Andrzeja Szczepańskiego przy pi-
śmie z dnia 23 stycznia 2008 r., nr SPS-024-367/08,
w sprawie możliwości przekazania zbędnego taboru
wąskotorowego gminie Śmigiel, przedstawiam na-
stępujące informacje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedłożonymi przez
Zarząd PKP SA tereny Śmigielskiej Kolei Dojazdo-
wej stanowią zabudowane nieruchomości gruntowe
położone na terenie gminy Wielichowo oraz miasta
i gminy Śmigiel. Obejmują one 57 działek ewidencyj-
nych o łącznej powierzchni 25,4381 ha. Stan prawny
przedmiotowych nieruchomości przedstawia się na-
stępująco:
— 54 działki mają w księgach wieczystych ure-
gulowany stan prawny na rzecz PKP SA,
— 2 działki objęte są postępowaniem wieczysto-
-księgowym o ujawnienie praw PKP SA,
— 1 działka po uprawomocnieniu decyzji uwłasz-
czeniowej zostanie objęta postępowaniem wieczysto-
-księgowym.
W dniu 26 września 2001 r. zawarto porozumie-
nie pomiędzy PKP SA a Zarządem Miejskim Śmigla,
którego mocą PKP SA zobowiązała się do przekaza-
nia na rzecz gminy Śmigiel praw własności nieru-
chomości Śmigielskiej Kolei Dojazdowych, nie-
zwłocznie po uregulowaniu ich stanu prawnego.
Jednocześnie zobowiązano się do użyczenia gminie
sprawnego technicznie parowozu PX-48.
798
W wykonaniu porozumienia z dnia 26 września
2001 r. PKP SA dyrekcja Kolei Dojazdowych z sie-
dzibą w Warszawie zawarła w dniu 16 września
2002 r. z Zarządem Miejskim Śmigla umowę użycze-
nia na bezpłatne używanie linii kolejowej wąskoto-
rowej Śmigielskiej Kolei Dojazdowej na cele związa-
ne z inwestycjami infrastrukturalnymi służącymi
wykonywaniu zadań własnych gminy w dziedzinie
transportu. Zarazem PKP SA przekazały nieodpłat-
nie na własność gminy składniki mienia ruchome-
go, w tym parowóz PX-48. Obecnie trwają końcowe
prace związane z wyceną tegoż majątku PKP SA,
celem przygotowania wymaganej dokumentacji do
przeprowadzenia procesu przekazania praw własno-
ści do tych nieruchomości na rzecz samorządu tery-
torialnego.
Po określeniu wartości rzeczonego majątku PKP
SA na rzecz gminy Śmigiel Zarząd PKP SA wystąpi
o uzyskanie, w trybie art. 18 ust. 2 ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
Polskie Koleje Państwowe (Dz. U. Nr 84, poz. 948,
z późn. zm.), zgody ministra właściwego do spraw
transportu na przeniesienie praw do przedmioto-
wych nieruchomości.
Z chwilą przekazania na własność gminie Śmi-
giel lokomotywy w gestii gminy leży ponoszenie
kosztów naprawy tego taboru, natomiast co do
ewentualnego nieodpłatnego przekazania na rzecz
tej gminy zbędnego taboru wąskotorowego, pożąda-
ne jest dokładniejsze sprecyzowanie jego parame-
trów technicznych, np. rozstawienia osi wagonów
i lokomotyw, co może nastąpić w drodze bezpośred-
nich kontaktów roboczych Zarządu Miejskiego Śmi-
gla z PKP SA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie przyznania środków z funduszy
europejskich dla Podkarpacia (368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 23 stycznia 2008 r., znak SPS-024-368/
08, przedstawiam odpowiedź na zapytanie Posła
Wojciecha Pomajdy w sprawie przyznania środków
z funduszy europejskich dla Podkarpacia.
Uprzejmie informuję, że obawy wyrażone w za-
pytaniu przez Pana Posła Wojciecha Pomajdę, jako-
by Ministerstwo Rozwoju Regionalnego (MRR) za-
mierzało zmniejszyć pulę środków na inwestycje re-
alizowane na obszarze Polski Wschodniej, są całko-
wicie bezzasadne. Obawy dotyczące wprowadzenia
zmian w zasadzie rozdziału środków unijnych po-
między poszczególne regiony Polski mają zapewne
bezpośredni związek z decyzją MRR o konieczności
przeprowadzenia analizy list projektów indywidual-
nych do programów krajowych: „Infrastruktura
i środowisko”, „Innowacyjna gospodarka” i „Rozwój
Polski Wschodniej”. W związku z powyższym uprzej-
mie informuję, że podstawową przyczyną podjęcia
tej decyzji była konieczność ponownego przeanalizo-
wania projektów pod kątem ich zgodności z kryte-
riami strategicznymi, jak również zgodności z kry-
teriami wyboru projektów zatwierdzonymi przez,
powołane w ostatnim okresie, komitety monitorują-
ce. Ponadto należy zwrócić uwagę, iż wartość unij-
nego dofinansowania do projektów umieszczonych
na listach w części przypadków znacząco przekra-
czała ilość środków dostępnych dla danego prioryte-
tu programu operacyjnego, a powinna być dostoso-
wana do stosownej alokacji finansowej. Konieczna
była również analiza stanu przygotowania niektó-
rych projektów pod kątem możliwości ich realizacji
w okresie 2007–2015.
Weryfikacja list projektów indywidualnych nie
była wymierzona przeciwko żadnemu z polskich
regionów. Celem jej przeprowadzenia było wyłącz-
nie przygotowanie takiej listy projektów, która za-
gwarantuje szybkie i – co najważniejsze – efektyw-
ne wydatkowanie unijnych funduszy na projekty
o strategicznym znaczeniu, ważne dla osiągnięcia
zakładanych wskaźników rozwoju społeczno-go-
spodarczego wszystkich regionów kraju, w tym
również województwa podkarpackiego. Wbrew
wyrażanym przez Pana Posła Wojciecha Pomajdę
obawom procedurę weryfikacji przeszły pozytyw-
nie wszystkie projekty transportowe. Ponadto
podjęto decyzję o nieusuwaniu żadnego z projek-
tów wprowadzonych wcześniej na listę projektów
indywidualnych Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej”.
Podsumowując, pragnę jednoznacznie podkre-
ślić, iż nie zaistniały żadne okoliczności, które mo-
głyby potwierdzić podnoszone niekiedy zarzuty, iż
MRR kiedykolwiek zamierzał zwiększyć wsparcie
dla projektów realizowanych w lepiej rozwiniętych
regionach kraju kosztem regionów biedniejszych,
w tym Polski Wschodniej.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie modernizacji przejazdu kolejowego
przy ulicach Flisackiej i Mińskiej w Bydgoszczy
(369)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłane przy piśmie SPS-024-369/08 z dnia 23 stycz-
nia 2008 r. zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie modernizacji przejazdu kolejowego przy
ul. Flisackiej w Bydgoszczy, poprzedzone zapyta-
niem w tej samej sprawie przesłanym przy piśmie
Nr SPS-024-5426/07 z dnia 28 września 2007 r., na-
wiązując do pisma TK-4s-0701-2/07 z dnia 29 paź-
dziernika 2007 r., informuję, co następuje.
Z uwagi na zły stan techniczny nawierzchni dro-
gowej przejazd ten miał być przez jednostkę organi-
zacyjną PKP PLK SA – Zakład Linii Kolejowych
w Bydgoszczy ujęty w planie robót utrzymaniowo-
-naprawczych na 2008 r. i wyremontowany. Środki
finansowe spółki PKP Polskie Linie Kolejowe nie
pozwoliłyby jednak na samodzielne sfinansowanie
wnioskowanej modernizacji. Modernizacja taka by-
łaby natomiast możliwa przy współfinansowaniu ro-
bót modernizacyjnych przez Zarząd Dróg Miejskich
i Komunikacji Publicznej w Bydgoszczy. Z uwagi na
bardzo ograniczone środki finansowe PKP PLK SA
plan został zweryfikowany, a środki skierowano na
przeprowadzenie pilnych napraw przejazdów o gor-
szym stanie technicznym, na których wprowadzone
zostały ograniczenia prędkości biegu pociągów. Dla
poprawy bezpieczeństwa pieszych dokonano na oma-
wianym przejeździe oczyszczenia poboczy chodni-
ków, a chodnik został oddzielony od pasów ruchu
białą linią ciągłą. Minimalna szerokość chodnika po
oczyszczeniu wynosi 1,20 m i zdaniem PKP PLK
jest ona obecnie wystarczająca dla zaobserwowane-
go małego ruchu pieszych.
Ponadto z inicjatywy PKP PLK SA zostało zwo-
łane na dzień 15 lutego br. spotkanie z udziałem
przedstawicieli Zarządu Dróg Miejskich i Komuni-
kacji Publicznej w Bydgoszczy oraz samorządu lo-
kalnego dla omówienia zgłaszanych postulatów
i możliwości ich realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
799
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie budowy Centrum Transferu Wiedzy
Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego
w Bydgoszczy (370)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
budowy Centrum Transferu Wiedzy Uniwersytetu
Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy poniżej pragnę
przedstawić następujące wyjaśnienie.
Utworzony został Zespół Ekspertów do spraw
weryfikacji projektów indywidualnych dla XIII prio-
rytetu: Infrastruktura szkolnictwa wyższego Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W skład zespołu weszli przedstawiciele MRR
i MNiSW. Dokonał on analizy projektów indywidu-
alnych w sektorze szkolnictwa wyższego pod kątem
spełnienia następujących kryteriów wynikających
z zapisów PO IiŚ, przyjętego decyzją Komisji Euro-
pejskiej z dnia 7 grudnia 2007 r.:
1) otrzymanie przez jednostkę co najmniej oceny
pozytywnej Państwowej Komisji Akredytacyjnej dla
przynajmniej jednego z kierunku studiów;
2) wykształcenie w kierunkach strategicznych
z punktu widzenia rozwoju kraju,
3) uprawnienia do przyznawania stopni doktor-
skich w dziedzinach obejmujących kierunki priory-
tetowe dla PO IiŚ;
4) uprawnienia do nadawania stopni doktor-
skich przez uczelnie.
Zweryfikowana lista projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” została ogłoszona dnia 1 lutego 2008 r. Na
liście projektów indywidualnych w sektorze szkol-
nictwa wyższego dla PO IiŚ umieszczono projekty
spełniające łącznie wszystkie ww. kryteria. Biorąc
pod uwagę fakt, iż projekt pn. „Uniwersyteckie Cen-
trum Transferu Wiedzy Uniwersytetu Kazimierza
Wielkiego w Bydgoszczy nie spełnia jednego z ww.
kryteriów, tj. nie posiada uprawnień do przyznawa-
nia stopni doktorskich w dziedzinach obejmujących
kierunki priorytetowe dla PO IiŚ, nie został umiesz-
czony na przedmiotowej liście projektów indywidu-
alnych.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w ramach
priorytetu XIII PO IiŚ nie przewiduje się tworzenia
listy projektów rezerwowych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
800
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie inicjatywy nowelizacji ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym (372)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
10 stycznia 2008 r., nr SPS-024-372/09, w sprawie
inicjatywy nowelizacji ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.), w szczególności przepisów
art. 3 i art. 255 ustawy, regulujących kwestię speł-
niania przez uczelnie wymagań do używania w swo-
jej nazwie wyrazu „uniwersytet”, pragnę uprzejmie
powiadomić, że z uwagi na bardzo dynamiczne zmia-
ny następujące w obszarze nauki i szkolnictwa wyż-
szego, zachodzi potrzeba głębokiego przemyślenia
i przeanalizowania obecnie funkcjonującego modelu
szkolnictwa wyższego. W związku z tym nieodzow-
ne jest przeprowadzenie gruntownej nowelizacji
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Uprzejmie
informuję, że obecnie wraz z grupą ekspertów roz-
poczęłam prace nad projektem zmian obowiązują-
cych przepisów.
Projekt nowelizacji ustawy, który będzie wyni-
kiem tych prac, zostanie poddany szerokim konsul-
tacjom wśród wszystkich zainteresowanych środo-
wisk, co pozwoli na lepsze dostosowanie Prawa
o szkolnictwa wyższym do istniejących warunków
i oczekiwań. W pracach nad nowelizacją ustawy zo-
staną także wzięte pod uwagę potrzeby „młodych
uniwersytetów”, zwłaszcza w zakresie ich roli, funk-
cji i statusu.
Pragnę jednocześnie zapewnić, że doskonale ro-
zumiem rolę, jaką pełni Uniwersytet Kazimierza
Wielkiego w Bydgoszczy oraz inne wymienione przez
Pana Posła uniwersytety dla społeczności poszcze-
gólnych regionów, a także obawy środowiska akade-
mickiego. Dołożę zatem starań, aby stanowisko za-
równo Pana Posła, jak i środowiska akademickiego
zostało potraktowane z należytą uwagą podczas
prac nad nowelizacją ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie dyskryminowania
ratownictwa medycznego na Dolnym Śląsku
przy podziale środków finansowych (374)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pani Poseł Anny Zalewskiej dotyczące
środków finansowych przeznaczonych na ratownic-
two medyczne na Dolnym Śląsku, przesłane przy pi-
śmie z dnia 23 stycznia 2008 r. (znak: SPS-024-374/
08), uprzejmie informuję:
Zdając sobie sprawę z rosnących potrzeb finanso-
wych w zakresie utrzymania przedszpitalnego ra-
townictwa medycznego, Ministerstwo Zdrowia pod-
jęło wszelkie działania, by zapewnić w roku 2008
znacząco większe środki w stosunku do roku 2007.
W wyniku tych działań budżet ratownictwa medycz-
nego po 1 stycznia 2008 r. wzrósł o 195 439 tys. zł
do kwoty 1 341 283 tys. zł. W ramach tych środków
budżet wojewody dolnośląskiego wzrósł w stosun-
ku do roku ubiegłego o blisko 8,9 mln zł, do kwoty
99 279 tys. zł, co daje ok. 10-procentowy wskaźnik
wzrostu.
Ze względu na wejście w życie rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2007 r. w spra-
wie algorytmu podziału środków na finansowanie
zadań zespołów ratownictwa medycznego pomiędzy
poszczególne województwa przy podziale środków
musiał zostać zastosowany algorytm określony w roz-
porządzeniu. Algorytm uwzględnia przede wszyst-
kim wskaźniki demograficzne i epidemiologiczne
(ilość wypadków w danym województwie).
Z uwagi na matematyczny charakter mechani-
zmu podziału środków minister zdrowia w zasadzie
nie miał wpływu na jego wynik, ani tym bardziej
możliwości jego zmiany. W tej sytuacji minister
zdrowia nie jest uprawniony do podziału całej kwoty
w oparciu o inne kryteria niż wynikające z przepi-
sów prawnych.
Równocześnie uprzejmie informujemy, iż w dru-
giej połowie bieżącego roku planowana jest noweli-
zacja przepisów ustawy o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym. W ramach planowanych rozwią-
zań przewidywana jest również zmiana mechani-
zmu podziału środków na zadania zespołów ratow-
nictwa medycznego pomiędzy poszczególne woje-
wództwa.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na zapytanie posła Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie odszkodowań dla hodowców drobiu,
którzy ponieśli straty w związku z wykryciem
w fermach drobiu na terenie powiatu
żuromińskiego wirusa ptasiej grypy H5N1 (376)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 23 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-
-376/08, przy którym przesłano zapytanie Pana Po-
sła Andrzeja Nowakowskiego w sprawie wypłacenia
odszkodowań dla hodowców drobiu, którzy ponieśli
straty w związku z wykryciem na fermach drobiu na
terenie powiatu żuromińskiego wirusa ptasiej grypy
H5N1, uprzejmie informuję, co następuje.
W celu zrekompensowania części strat poniesio-
nych przez producentów rolnych, którzy ponieśli
straty w związku z wykryciem na fermach drobiu
wirusa ptasiej grypy H5N1, w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi powstał projekt rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie realizacji zadań przez
Agencję Rynku Rolnego w związku z wprowadze-
niem środków ochronnych w odniesieniu do wysoce
zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1, w którym
przewidziano udzielenie pomocy finansowej produ-
centom rolnym.
W ww. projekcie rozporządzenia założono, że po-
moc stanowi pomoc de minimis i będzie udzielana
na podstawie oszacowanych przez Agencję Rynku
Rolnego strat poniesionych przez producentów rol-
nych, przy czym pomoc nie może przekroczyć wyso-
kości dopuszczalnej pomocy de minimis w rolnic-
twie. Agencja dokona oszacowania strat w oparciu
o przedłożone dokumenty finansowe. Wysokość strat
będzie uwzględniać przychody uzyskiwane lub moż-
liwe do uzyskania przez tych producentów w okresie
objętym środkami ochronnymi w odniesieniu do
przychodów uzyskanych w okresie bezpośrednio po-
przedzającym obowiązywanie tych środków.
Pomoc de minimis udzielana będzie przez Agen-
cję Rynku Rolnego na podstawie wniosków złożo-
nych przez producentów rolnych w terminie 30 dni
od dnia wejścia w życie projektowanego rozporzą-
dzenia. Niezwłocznie po wejściu w życie ww. rozpo-
rządzenia zostanie określony formularz wniosku
i będzie udostępniony przez Agencję Rynku Rolne-
go. Do wniosku producent rolny będzie zobowiązany
dołączyć dokumenty (oryginały lub kopie potwier-
dzone przez producenta rolnego za zgodność z orygi-
nałem własnoręcznym, czytelnym podpisem) nie-
zbędne do udzielania tej pomocy, a mianowicie:
— faktury wystawione w okresie od dnia 1 wrze-
śnia 2007 r. do dnia 30 listopada 2007 r. dokumentu-
jące przychody uzyskane z tytułu sprzedaży drobiu,
w tym piskląt drobiu, lub jaj drobiu lub
— faktury dokumentujące przychody uzyskane
z tytułu sprzedaży drobiu, w tym piskląt drobiu, lub
801
jaj drobiu w okresie od dnia 1 grudnia 2007 r. do
dnia 31 stycznia 2008 r., lub
— faktury dokumentujące ilość drobiu, w tym pi-
skląt drobiu, lub jaj drobiu unieszkodliwionych
w okresie od dnia 1 grudnia 2007 r. do dnia 31 stycz-
nia 2008 r.,
— umowę zawartą przed dniem 1 grudnia 2007 r.,
z której wynika zobowiązanie dostarczenia drobiu,
w tym piskląt drobiu lub jaj drobiu podmiotom pro-
wadzącym działalność na wyznaczonych decyzją
Komisji 2006/415/WE obszarach A lub B położonych
na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.
Pomoc będzie udzielana w drodze decyzji admini-
stracyjnej wydawanej przez prezesa agencji i wypła-
cana na rachunek bankowy wskazany przez produ-
centa we wniosku w ciągu 30 dni od dnia, w którym
decyzja o udzieleniu pomocy stanie się ostateczna.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż wspólnotowa organizacja rynków rolnych w sek-
torach mięsa drobiowego i jaj nie przewiduje działań
o charakterze inwestycyjnym. Zgodnie z art. 14 roz-
porządzenia Rady (EWG) nr 2777/75 z dnia 29 paź-
dziernika 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji
rynku mięsa drobiowego instrument ten może być
zastosowany na wniosek zainteresowanego państwa
członkowskiego lub państw członkowskich w dwóch
sytuacjach:
1) „ograniczeń swobodnego przepływu, które
mogą wyniknąć z zastosowania środków mających
na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się chorób
zwierząt”;
2) „poważnych zakłóceń na rynku bezpośrednio
związanych z utratą zaufania konsumentów, wyni-
kającą z istniejących zagrożeń dla zdrowia publicz-
nego lub zdrowia zwierząt”.
Zastosowanie nadzwyczajnych środków wsparcia
wiąże się z koniecznością przeprowadzenia odpo-
wiedniej procedury i wymaga wydania przez Komi-
sję rozporządzenia w tej sprawie, z udziałem komite-
tu zarządzającego. Wsparcie współfinansowane jest
przez Wspólnotę w wysokości 50% wydatków ponie-
sionych przez państwa członkowskie.
W dniu 16 stycznia 2008 r. odbyło się w Brukseli
spotkanie bilateralne z Komisją Europejską, które-
go celem było omówienie możliwości zastosowania
w przypadku Polski przewidzianych w ramach wspól-
nej organizacji rynku w sektorach mięsa drobiowego
i jaj tzw. nadzwyczajnych środków wsparcia.
Na spotkaniu strona polska przedstawiła sytu-
ację w regionach objętych ograniczeniami wetery-
naryjnymi, jak również podstawowe problemy, z ja-
kimi borykają się producenci mięsa drobiowego i jaj.
Rozmawiano o zakresie ewentualnej pomocy, jaka
mogłaby być udzielona, a także zakresie strat, które
mogły być objęte rekompensatami. Ustalono, iż Pol-
ska przekaże do Komisji szczegółowe informacje
o grypie ptaków, w tym na temat poniesionych przez
sektor drobiarski strat. Na podstawie tych informa-
cji Komisja określi, czy jest możliwe zastosowanie
w Polsce nadzwyczajnych środków wsparcia.
802
W związku z powyższym ministerstwo zwróciło
się z prośbą do poszczególnych organizacji sektora
drobiu i jaj o przekazanie danych odnośnie poniesio-
nych strat celem zaprezentowania ich podczas kolej-
nego spotkania bilateralnego z Komisją Europejską.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie weryfikacji projektów
woj. świętokrzyskiego umieszczonych
w indykatywnym planie inwestycyjnym
Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” (377)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo (znak: SPS-024-377/08) dotyczące udzielenia
odpowiedzi na zapytanie posła Przemysława Go-
siewskiego w sprawie weryfikacji projektów woj.
świętokrzyskiego umieszczonych w indykatywnym
planie inwestycyjnym PO „Rozwój Polski Wschod-
niej”, pragnę przedstawić poniższe wyjaśnienia.
Ad 1. Ponieważ listy projektów indywidualnych
były tworzone w momencie braku zaakceptowanych
przez komitety monitorujące kryteriów wyboru pro-
jektów zaakceptowanych ostatecznie programów
operacyjnych oraz ustalonej linii demarkacyjnej, ko-
nieczne było dokonanie ponownej weryfikacji pro-
jektów indywidualnych pod kątem zgodności z kry-
teriami strategicznymi oraz pod kątem możliwości
wdrożenia projektu w okresie 2007–2015. Sprawdze-
nia wymagała również zgodność z linią demarkacyj-
ną przyjętą przez Komitet Koordynacyjny Narodo-
wych Strategicznych Ram Odniesienia w dniu 18 grud-
nia 2007 r., a także konieczne było dostosowanie
projektów indywidualnych do dostępnej w ramach
poszczególnych priorytetów alokacji finansowej.
Ad 2. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji list
projektów indywidualnych okazało się, iż część pro-
jektów przestała spełniać kryteria strategiczne
(np. kryterium zgodności z programem operacyj-
nym) i pozostawienie projektu na liście byłoby nie-
zwykle niekorzystne zarówno dla beneficjenta, jak
i instytucji zarządzającej. Beneficjent rozpocząłby
proces przygotowania projektu do realizacji, który
wiązałoby się z poniesieniem nakładów finanso-
wych, które w związku z brakiem zgodności z pro-
gramem operacyjnym nie mogłyby zostać zrefundo-
wane, natomiast instytucja zarządzająca zarezerwo-
wałaby środki finansowe na wdrożenie projektu,
który nie mógłby zostać zrealizowany ze środków
unijnych. Dlatego konieczne było usunięcie projek-
tów, które przestały spełniać kryteria strategiczne
określone w pkt 26 wytycznych ministra rozwoju re-
gionalnego w zakresie jednolitego systemu zarzą-
dzania i monitoringu indywidualnych projektów
kluczowych.
Wykreślenie projektu z listy nie jest jednoznacz-
ne z ostateczną utratą środków zarezerwowanych
na inwestycję. Część uwolnionych środków została
przeznaczona na procedurę konkursową i nie ma
przeciwwskazań, aby projekt wykreślony obecnie
z listy uzyskał dofinansowanie w ramach konkur-
sów. Ponadto listy projektów indywidualnych będą
dwa razy do roku aktualizowane i jeżeli projekt bę-
dzie spełniać kryteria strategiczne, będzie mógł po-
nownie zostać wpisany na listę indywidualnych pro-
jektów kluczowych.
Ad 3. Zgodnie z ogłoszoną dnia 1 lutego 2008 r.
zweryfikowaną listą projektów indywidualnych dla
PO „Infrastruktura i środowisko” projekt dotyczący
budowy drogi ekspresowej S19 pozostał na przed-
miotowej liście. Projekt ten będzie współfinansowa-
ny w ramach dwóch różnych priorytetów PO „Infra-
struktura i środowisko”, odcinek Białystok–Rzeszów
z priorytetu VIII: Bezpieczeństwo transportu i kra-
jowe sieci transportowe, a odcinek Rzeszów–Barwi-
nek z priorytetu VI: Drogowa i lotnicza sieć TEN-T.
Ad 4. Zarówno PO „Infrastruktura i środowi-
sko”, jak i PO „Rozwój Polski Wschodniej” zostały
ostatecznie zaakceptowane przez Komisję Europej-
ską, co powoduje, iż nie przewiduje się zamieszcze-
nia działań z PO „Infrastruktura i środowisko”
w PO „Rozwój Polski Wschodniej”.
Ad 5. Projekt dotyczący budowy drogi ekspreso-
wej S7, w tym odcinek Radom (Jedlińsk)–Jędrzejów–
–Kraków, znajduje się na zweryfikowanej liście pro-
jektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i śro-
dowisko” jako projekt podstawowy, którego czas re-
alizacji przewidywany jest na lata 2008–2012, a sza-
cunkowa kwota dofinansowania z UE wynosi
2062,28 mln PLN. W przypadku projektów dotyczą-
cych budowy drogi ekspresowej S74 odcinek Piotr-
ków Trybunalski–Opatów oraz odcinek Opatów–Ni-
sko należy wskazać, iż projekty te pozostały jako
projekty rezerwowe na zweryfikowanej liście projek-
tów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i śro-
dowisko” o szacunkowej kwocie dofinansowania od-
powiednio dla poszczególnych odcinków 1343,25
mln PLN oraz 1098,75 mln PLN. Zgodnie ze zwery-
fikowaną listą termin realizacji przedmiotowych in-
westycji przewidywany jest na lata 2008–2014 (odci-
nek Piotrków Trybunalski–Opatów) oraz 2010–2015
(odcinek Opatów–Nisko).
Ad 6. Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości
pełniąca funkcję instytucji pośredniczącej dla PO
„Rozwój Polski Wschodniej” przeprowadziła weryfi-
kację listy projektów indywidualnych dla PO „Roz-
wój Polski Wschodniej” w oparciu o materiały an-

kietowe nadesłane przez wszystkich beneficjentów
oraz wizyty studialne u beneficjentów.
Ad 7. Istotą projektów indywidualnych jest ich
strategiczny charakter dla rozwoju społeczno-go-
spodarczego kraju, z tego punktu widzenia niezwy-
kle ważne jest dokonanie oceny i wybór właściwych
projektów, które rzeczywiście posiadają charakter
strategiczny. Dlatego też weryfikacji projektów in-
dywidualnych dokonuje instytucja pośrednicząca,
która ocenia zgłoszone przez beneficjentów projekty
pod kątem spójności z kryteriami strategicznymi.
Powyższej oceny w żadnym przypadku nie dokonują
beneficjenci projektów indywidualnych.
Kryteria strategiczne potwierdzają jedynie stra-
tegiczny charakter projektu i decydują o umieszcze-
niu danego projektu na liście projektów indywidual-
nych, jednakże nie są tożsame z kryteriami wyboru
projektów zatwierdzanymi przez komitet monitoru-
jący, a ich spełnienie nie gwarantuje uzyskania dofi-
nansowania.
Ad 8. Instytucja zarządzająca PO „Rozwój Polski
Wschodniej” podjęła decyzję o nieusuwaniu z listy
projektów indywidualnych PO „Rozwój Polski
Wschodniej” żadnego z projektów, co oznacza, iż nie
przewiduje się uwolnienia dodatkowych środków
w programie. W przypadku gdyby w przyszłości taka
sytuacja się pojawiła, uwolnione środki zostaną
przekazane na sfinansowanie projektów niedoszaco-
wanych finansowo lub też wyłonionych w ramach
konkursów.
Ad 9. Zgodnie z wytycznymi ministra rozwoju re-
gionalnego w zakresie jednolitego systemu zarzą-
dzania i monitorowania projektów indywidualnych
projekty usunięte z listy indykatywnej PO „Rozwój
Polski Wschodniej” nie mogą znaleźć się w nim po-
nownie, co oznacza, że nie będą mogły ponownie
ubiegać się o środki w ramach tego programu, rów-
nież w drodze konkursowej. Uwolnione środki, któ-
re pojawią się w przypadku usunięcia danego pro-
jektu z listy indykatywnej, zostaną przeznaczone na
wsparcie niedoszacowanych finansowo projektów
znajdujących się już na liście bądź też nowych pro-
jektów wyłonionych w drodze konkursu.
Ad 10. W związku z podjęciem decyzji o nieusu-
waniu projektów wprowadzonych wcześniej na listę
projektów indywidualnych PO „Rozwój Polski
Wschodniej” nie należy oczekiwać pojawienia się do-
datkowych wolnych środków z EFRR.
Ad 11. Decyzja dotycząca weryfikacji list projek-
tów kluczowych nie była wymierzona przeciwko wo-
jewództwu świętokrzyskiemu ani żadnemu z polskich
regionów, podczas weryfikacji list nie było stosowane
kryterium terytorialne, lecz kryteria strategiczne.
Decyzja o weryfikacji list projektów indywidualnych
podyktowana była chęcią stworzenia takiej listy pro-
jektów, która zagwarantowałaby szybkie i co najważ-
niejsze efektywne wydatkowanie unijnych funduszy
na projekty o strategicznym znaczeniu, ważne dla
osiągnięcia zakładanych wskaźników rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego naszego kraju.
803
Pragnę ponadto podkreślić, iż w wyniku prze-
prowadzonej weryfikacji projektów indywidualnych
z PO „Rozwój Polski Wschodniej” nie usunięto żad-
nego z projektów.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na zapytanie posła Michała Wojtkiewicza
w sprawie możliwości dofinansowania
wapnowania gleb w powiecie tarnowskim (379)
W związku z zapytaniem Pana Michała Wojtkie-
wicza, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie możliwości dofinansowania wapnowania
gleb w powiecie tarnowskim, przekazane przy pi-
śmie z dnia 23 stycznia 2008 r. znak: SPS-024-379/
08, uprzejmie wyjaśniam.
Członkostwo w Unii Europejskiej oznacza objęcie
naszego kraju wspólną polityką rolną. W toku nego-
cjacji Polska podjęła decyzję o zastosowaniu uprosz-
czonego systemu dopłat bezpośrednich do gruntów
rolnych, na który składają się jednolite płatności ob-
szarowe do każdego hektara użytków rolnych oraz
uzupełniające dopłaty do powierzchni upraw roślin
wspieranych w ramach wspólnej polityki rolnej.
Wspólna polityka rolna nie przewiduje udziału budże-
tu państwa w wapnowaniu gleb jako zabiegu, którego
efektem jest podniesienie ich produkcyjności. Jednak
obecnie producenci rolni, otrzymując dopłaty, mogą
przeznaczyć je na te działania, które uznają za prio-
rytetowe dla własnego gospodarstwa. Takim działa-
niem może być właśnie wapnowanie gleb.
Istnieje możliwość dofinansowania wapnowania
gleb z funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r.
Nr 129, poz. 902, z późn. zm.) gminne, powiatowe
lub wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej mogą być przeznaczane np. na za-
dania służące ochronie środowiska i gospodarce
wodnej, wynikające z zasady zrównoważonego roz-
woju (art. 406 ust. 1 pkt 12, art. 407 pkt 3 oraz
art. 409 pkt 8 ww. ustawy). Niewątpliwie do takich
zadań należą zabiegi wapnowania gleb, które zapo-
biegają nadmiernemu zakwaszeniu i degradacji gleb.
W związku z tym zasadne jest zwrócenie się gmin,
na terenie których występuje problem zakwaszenia
gleb do funduszu ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na szczeblu gminnym, powiatowym lub wo-
804
jewódzkim o dofinansowanie kosztów regeneracyj-
nego wapnowania gleb.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi zwróciło się z prośbą o umieszcze-
nie działania „Rekultywacja gleb nadmiernie za-
kwaszonych poprzez wapnowanie” na liście priory-
tetowych programów Narodowego Funduszu Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej planowanych
do finansowania w 2008 r.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie reformy Policji (380)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 23 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-024-380/08),
przekazującego zapytanie Posła na Sejm RP Pani
Anny Sobeckiej w sprawie reformy Policji, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji, zauważając pilną potrzebę podjęcia działań
zmierzających do usprawnienia realizacji zadań
ustawowych przez formacje podległe resortowi, czy-
ni starania na rzecz podjęcia kompleksowych zmian
w tym zakresie.
Szeroko rozumiane zmiany w służbach porządku
publicznego, w tym w Policji, wynikają m.in. z reali-
zacji ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowie-
niu „Programu modernizacji Policji, Straży Granicz-
nej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony
Rządu w latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35, poz. 213).
Wskazać należy, iż w 2007 r. na modernizację Po-
licji została wydatkowana kwota około 870 mln zł.
Planuje się, że w latach 2008–2009 kwota ta wzro-
śnie ponad 4-krotnie. W sumie ponad 4458 mln zł
Policja wyda na wymianę radiowozów, uzbrojenia
i wyposażenia policjantów, na budowy i remonty ko-
mend i komisariatów oraz na podwyżki uposażenia
funkcjonariuszy, które w 2008 r. będą najwyższe od
1990 r.
Program modernizacji przyjęty na lata 2007–
–2009 stwarza możliwość jakościowej zmiany funk-
cjonowania polskiej Policji. W budżecie państwa za-
łożono, że na Policję, oprócz środków budżetowych,
dodatkowo zostanie przeznaczonych ponad 4458
mln zł. W 2007 r. Policja dodatkowo otrzymała po-
nad 869 mln zł, w 2008 r. ma otrzymać ponad 1816
mln zł, natomiast w roku 2009 – 1772 mln zł. Po-
wyższe środki przeznaczono m.in. na podniesienie
policyjnych pensji (ponad 1,5 mld zł w ciągu trzech
lat), na budowę nowych i modernizację już używa-
nych obiektów (ponad 1,2 mld zł), na zakup i wymia-
nę policyjnych samochodów (ponad 764 mln zł), na
zakup sprzętu teleinformatycznego (ponad 412 mln
zł), na zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego dla
funkcjonariuszy (ponad 268 mln zł), na tzw. ucywil-
nienie (zastąpienie funkcjonariuszy pełniących
służbę na stanowiskach niezwiązanych bezpośred-
nio z ustawowymi zadaniami formacji pracownika-
mi cywilnymi – stanowiska w korpusie służby cywil-
nej i tzw. etaty niemnożnikowe) stanowisk policyj-
nych (ponad 132 mln zł) oraz na zakup nowoczesne-
go uzbrojenia dla policjantów (60 mln zł).
Uprzejmie informuję, iż w 2007 r. zakupiono
i przekazano do komend i komisariatów Policji po-
nad 1200 nowych samochodów, ponad 4700 nowo-
czesnych pistoletów Glock, 4276 komputerów, 1598
laptopów oraz ponad 4000 palmtopów. Natomiast
w 2008 r. planuje się zakup ponad 4400 nowych sa-
mochodów policyjnych, ponad 2200 sztuk nowocze-
snych pistoletów oraz ponad 30 000 kompletów no-
wego umundurowania. Ponadto w 2007 r. rozpoczę-
to remonty w 447 jednostkach policyjnych na terenie
całego kraju oraz budowę 145 nowych obiektów. Do
końca ubiegłego roku zakończono budowę 45 no-
wych jednostek policyjnych oraz zakończono 150 re-
montów innych obiektów.
Modernizacja Policji to także wzrost uposażeń
funkcjonariuszy, a tym samym zwiększenie systemu
motywacyjnego w służbie. Na wzrost uposażeń poli-
cyjnych w 2007 r. przeznaczono ponad 285 mln zł, co
pozwoliło na zwiększenie przeciętnego miesięcznego
uposażenia policjantów o kwotę około 202 zł (brut-
to). Na rok 2008 program modernizacji zakładał
podwyżkę na podobnym poziomie, jednakże w wyni-
ku przesunięć środków finansowych z innych zadań
(w ramach tego samego budżetu) kwota ogólna na
podwyżki dla policjantów wzrosła do ponad 599 mln
zł, co pozwoli na zwiększenie przeciętnego uposaże-
nia policjantów o kwotę w wysokości 522 zł (brutto).
Rozporządzenie w powyższej sprawie w dniu 7 lute-
go 2008 r. zostało podpisane przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji. Należy podkreślić, iż
podwyżki zostaną wypłacone policjantom z wyrów-
naniem od 1 stycznia 2008 r. Na rok 2009 program
modernizacji Policji zakłada na wzrost uposażeń po-
licjantów ponad 619 mln zł.
Warto dodać, że w związku z uchwaloną przez
Sejm RP w dniu 20 grudnia 2007 r. ustawą budżeto-
wą na rok 2008 plan wynagrodzeń pracowników
nieobjętych mnożnikowym systemem wynagrodzeń
został zwiększony o kwotę 34 454 tys. zł (zwiększe-
nie wydatków na wynagrodzenia zostało dokonane
kosztem zmniejszenia wydatków bieżących Policji).
Z uwagi na powyższe średnia kwota podwyżki na
jednego pracownika cywilnego zatrudnionego w Po-
licji (nieobjętego mnożnikowym system wynagro-
dzeń) wyniesie około 200 zł miesięcznie. Planowaną

podwyżką ma zostać objętych 12 200 pracowników
cywilnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
spraw wewnętrznych i administracji zwrócił się
z prośbą do szefów służb resortu SWiA (Policja, SG,
BOR, Straż Pożarna) o wskazanie obszarów i propo-
zycji usprawnień działania poszczególnych formacji.
Podjęte działania służyć mają m.in.:
1) eliminacji powielania się zadań poszczegól-
nych służb,
2) decentralizacji uprawnień na różnych pozio-
mach struktury resortu spraw wewnętrznych i ad-
ministracji,
3) odbiurokratyzowaniu procedur,
4) usprawnieniu w zakresie przekazywania in-
formacji posiadanych przez poszczególne służby,
5) wskazaniu zadań będących w zakresie służb
bezpieczeństwa i porządku publicznego, które mogą
zostać przekazane na rzecz podmiotów prywatnych
(w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego),
6) dokonaniu ujednolicenia uprawnień przyzna-
nych służbom podległym MSWiA.
Niezwykle istotne w tym zakresie jest zagad-
nienie tzw. odbiurokratyzowania służb, a w szcze-
gólności:
1) usprawnienie funkcjonujących systemów po-
przez informatyzację (tworzenie baz danych, elek-
troniczną wymianę korespondencji itp.),
2) poprawę metod zarządzania informacją (nie-
dopuszczanie do powielania się struktur),
3) skrócenie czasu obiegu dokumentacji (rozpa-
trzenie możliwości powołanie zespołów, które będąc
w kontakcie z departamentami w MSWiA, koordy-
nowałyby bieżące zadania),
4) zmodernizowanie pionów logistycznych (skró-
cenie drogi służbowej).
Odnosząc się do pozostałych kwestii poruszonych
przez Panią Poseł, uprzejmie informuję, iż zwalcza-
nie zorganizowanej przestępczości jest jednym
z priorytetowych zadań Policji, dlatego też Central-
ne Biuro Śledcze KGP jest komórką organizacyjną
objętą szczególnym zainteresowaniem kierownictwa
Policji. Podejmowane są wielotorowe działania zmie-
rzające do zwiększenia mobilności i skuteczności
tego biura. W Centralnym Biurze Śledczym syste-
matycznie maleje liczba wolnych stanowisk policyj-
nych, które obsadzane są najwyższej jakości kadrą
pozyskiwaną w ramach selektywnego naboru. Do
CBŚ kierowane jest na bieżąco najlepsze i najnowo-
cześniejsze w Policji wyposażenie, sprzęt, środki
techniczne oraz środki transportu.
Centralne Biuro Śledcze modernizuje swoją
strukturę, dostosowując ją do dynamicznie zmienia-
jących się i rozwijających struktur zorganizowanej
przestępczości. W obszarach szczególnie zagrożo-
nych powstają nowe komórki biura. W zależności od
rodzaju przestępczej działalności na danym terenie
wzmacniane są komórki zwalczające przestępczość
ekonomiczną, kryminalną lub narkotykową. Plano-
wane zmiany mają doprowadzić do pełnej mobilno-
805
ści i elastyczności biura, w celu stworzenia mechani-
zmów natychmiastowego reagowania na stan zagro-
żenia zorganizowaną przestępczością w każdym re-
jonie kraju. Kadra biura jest systematycznie szkolo-
na (zarówno w kraju jak i za granicą) w oparciu
o kontakty ze służbami państw działających na ob-
szarze Unii Europejskiej.
Funkcjonariusze w Centralnym Biurze Śledczym
są pozytywnie motywowani poprzez awanse w stop-
niu i stanowisku służbowym oraz poprzez nagra-
dzanie za realizacje szczególnie spektakularnych
przedsięwzięć. Ważną rolę w systemie motywowania
będzie pełnił dodatek specjalny przyznany funkcjo-
nariuszom biura od 1 stycznia 2008 r. w wysokości
do 30% kwoty bazowej. Powyższe zostało uregulo-
wane w rozporządzeniu ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 6 grudnia 2001 r. w spra-
wie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości
uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do
uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest
uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U.
z 2001 r. Nr 152, poz. 1732, z późn. zm.).
Odnosząc się do działalności Krajowego Centrum
Informacji Kryminalnych, wskazać należy, iż reali-
zuje ono zadania w oparciu o ustawę z dnia 6 lipca
2001 r. o gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazy-
waniu informacji kryminalnych (t.j.: Dz. U. z 2006 r.
Nr 216, poz. 158,5 z późn. zm.). Przedmiotowa usta-
wa oraz wydane na jej podstawie akty wykonawcze,
jak również zarządzenie nr 460 komendanta głów-
nego Policji z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie regu-
laminu Komendy Głównej Policji szczegółowo okre-
ślają zakres działania KCIK jako komórki organi-
zacyjnej Komendy Głównej Policji, wykonującej za-
dania szefa Krajowego Centrum Informacji Krymi-
nalnych.
Jednocześnie należy mieć na uwadze przyczyny,
dla jakich KCIK został umieszczony w strukturach
Policji, gdyż to one determinowały przyjęte rozwią-
zania. Doświadczenie Policji w tworzeniu i eksplo-
atacji rozległych systemów informacyjnych oraz po-
siadana infrastruktura teleinformatyczna stała się
podstawą do przyjęcia konkretnych rozwiązań
w KCIK w zakresie gromadzenia, przetwarzania
i przekazywania informacji, a także, co istotne, bez-
pieczeństwa danych gromadzonych w tym systemie.
Należy nadmienić, że kierunki rozwoju KCIK są re-
alizowane przy dużym wsparciu specjalistów Biura
Łączności i Informatyki KGP oraz z wykorzysta-
niem możliwości zaplecza teleinformatycznego. Nie
bez znaczenia pozostaje również fakt, iż Policja jest
głównym użytkownikiem centrum zarówno w ob-
szarze rejestracji informacji kryminalnych, jak i ko-
rzystania z zasobów informacyjnych KCIK (ponad
95% udziału w stosunku do innych podmiotów). Po-
nadto w związku z uczestniczeniem KCIK w przygo-
towaniach Policji do wejścia Polski do strefy Schen-
gen zwiększono stan etatowy centrum w celu za-
pewnienia prawidłowej realizacji zadań komendanta
głównego Policji jako Centralnego Organu Tech-
806
nicznego Krajowego Systemu Informatycznego, wy-
nikających z ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w Systemie In-
formacyjnym Schengen i Systemie Informacji Wizo-
wej (Dz. U. Nr 165, poz. 1170).
Mając powyższe na uwadze, zgodnie z decyzją nr
5 komendanta głównego Policji z dnia 7 stycznia
2008 r. w sprawie zadań centralnego organu tech-
nicznego KSI powierzonych do realizacji Krajowemu
Centrum Informacji Kryminalnych Komendy Głów-
nej Policji, KCIK oprócz zadań wynikających z usta-
wy o gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazywaniu
informacji kryminalnych, wykonuje określone w ww.
decyzji zadania COT KSI w zakresie administrowa-
nia danymi.
Biorąc pod uwagę dynamikę rozwoju współpracy
międzynarodowej służb porządku publicznego oraz
organów ścigania, a także prace nad tworzeniem
szeregu instrumentów ułatwiających wymianę in-
formacji kryminalnych, w tym punktów kontakto-
wych, baz danych i systemów informatycznych, ko-
nieczne wydaje się opracowanie systemowych roz-
wiązań w tym zakresie. W związku z powyższym
zasadne wydaje się, aby przy opracowywaniu przed-
miotowych koncepcji uwzględnione zostały także
propozycje dotyczące przyszłych rozwiązań w zakre-
sie roli i podporządkowania KCIK.
Za istotne uznać należy również inne działania
MSWiA mające na celu usprawnienie realizacji za-
dań ustawowych przez służby porządku publiczne-
go, które można określić jako szeroko rozumiane re-
formowanie ich funkcjonowania. W 2008 r. planuje
się debatę i rozpoczęcie prac nad przygotowaniem
nowych ustaw o Policji, o Straży Granicznej oraz
o Biurze Ochrony Rządu. Należy również wspo-
mnieć o trwających pracach Zespołu ekspertów ds.
opracowania ustawy o pracy operacyjnej, obejmują-
cej wszystkie służby porządku publicznego. Szcze-
gólnie istotne w tym aspekcie będzie poszanowanie
praw i swobód obywatelskich. Ponadto MSWiA pod-
jęło działania w zakresie zracjonalizowania funkcjo-
nowania lotnictwa Policji i Straży Granicznej.
W związku z powyższym minister SWiA zarządze-
niem nr 14 z dnia 29 stycznia 2008 r. powołał Zespół
do oceny funkcjonowania lotnictwa służb porządku
publicznego i opracowania koncepcji jego efektyw-
nego wykorzystania.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie realizacji programu wyborczego
w zakresie modernizacji systemu ochrony
ludności i zarządzania kryzysowego (383)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-024-
-383/08) przekazującego zapytanie Posła na Sejm
RP Pani Anny Sobeckiej z dnia 3 stycznia 2008 r.
w sprawie realizacji programu wyborczego w zakre-
sie modernizacji systemu ochrony ludności i zarzą-
dzania kryzysowego uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Zapowiadana modernizacja zarządzania kryzy-
sowego ma na celu zapewnienie sprawnie funkcjo-
nującego systemu zarządzania kryzysowego z efek-
tywnym podsystemem ochrony ludności. Tak pomy-
ślana modernizacja jest procesem obejmującym
zmiany prawne, strukturalne i organizacyjne oraz
powiązane z tym rozbudowywanie możliwości w za-
kresie użycia stosownych narzędzi i zasobów reago-
wania na zagrożenia. Po dokonaniu projektowanych
zmian osiągnięta zostanie funkcjonalna koordyna-
cja autonomicznych, działających w oparciu o wła-
sne ustawy kompetencyjne: administracji publicznej
(w tym samorządowej), służb, inspekcji i straży, będą-
cych podstawowymi ogniwami systemu bezpieczeń-
stwa wewnętrznego państwa. Dlatego też proces
przekształceń w zarządzaniu kryzysowym i ochronie
ludności będzie procesem rozłożonym w czasie.
Kierunki projektowanych zmian i przekształceń
precyzuje Strategia Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
Przedmiotowa materia uregulowana zostanie w usta-
wie o ochronie ludności, której projekt zostanie do
końca 2008 r. skierowany na ścieżkę legislacyjną.
Wskazana ustawa uporządkuje kompetencje i zada-
nia wszystkich organów administracji publicznej,
instytucji publicznych, organizacji społecznych oraz
innych podmiotów zobowiązanych do realizacji za-
dań z zakresu ochrony ludności. Określi również
sposób funkcjonowania ww. podmiotów zarówno
w czasie pokoju, jak i wojny, zgodnie z I Protokołem
Dodatkowym z 1977 r. do Konwencji Genewskich
z 1949 r. Akt ten stanowić będzie dopełnienie roz-
wiązań przyjętych w ustawie z dnia 18 kwietnia
2002 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 62,
poz. 558, z późn. zm.), co razem złoży się na kom-
pleksową regulację prawną w obszarze ochrony lud-
ności i zarządzania kryzysowego Aktualnie zakoń-
czyły się uzgodnienia międzyresortowe nad założe-
niami do przedmiotowej ustawy.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Mini-
strów dnia 15 czerwca 2004 r. w sprawie warunków
i trybu planowania i finansowania zadań wykony-

wanych w ramach przygotowań obronnych państwa
przez organy administracji rządowej i organy samo-
rządu terytorialnego (Dz. U. Nr 152, poz. 1599,
z późn. zm.) planowane jest dostosowanie „Progra-
mu doskonalenia obrony cywilnej” do nowego har-
monogramu programowania obronnego.
Ponadto trwają prace zmierzające do przygoto-
wania aktów wykonawczych do ustawy o zarządza-
niu kryzysowym przyjętej przez Sejm w 2007 r. Wy-
danie tych aktów przez Radę Ministrów i prezesa
Rady Ministrów zamknie proces tworzenia podstaw
prawnych systemu zarządzania kryzysowego. W dniu
21 stycznia 2008 r. wydane zostały przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji wytyczne do
wojewódzkich planów reagowania kryzysowego. Wo-
jewodowie zostali zobowiązani do wydania zaleceń
do planów powiatowych, a starostowie do planów
gminnych. W sierpniu 2008 r. zakończy się proces
aktualizacji planów reagowania kryzysowego na po-
ziomie gminnym, powiatu i województwa. Plany te
są podstawowym narzędziem służącym poszczegól-
nym szczeblom administracji do prowadzenia dzia-
łań na wypadek zagrożeń oraz tworzenia właści-
wych dla lokalnych warunków procedur reagowania
oraz służą bilansowaniu zasobów i środków, po-
trzebnych na wypadek zaistnienia nadzwyczajnych
sytuacji.
Podjęto również prace mające na celu noweliza-
cję ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fi-
zycznej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675,
z późn. zm.). Zmienione zostaną przepisy upoważ-
niające do wydania rozporządzeń, które ułatwią
podjęcie dalszych działań, na niższym już szczeblu
legislacyjnym, poprawiających warunki bezpieczeń-
stwa osób przebywających w górach oraz nad woda-
mi. Kluczowe znaczenie w zintegrowanym zarzą-
dzaniu kryzysowym przypisywane jest efektywne-
mu zarządzaniu informacjami o zagrożeniach, wy-
korzystaniu możliwości nowoczesnych technik i tech-
nologii do wspomagania procesu decyzyjnego oraz
efektywnemu ostrzeganiu i alarmowaniu. Wykorzy-
stywane techniki, technologie i procedury muszą
spełniać minimalne wymogi kompatybilności, w szcze-
gólności dotyczy to baz danych powiązanych z dany-
mi geoprzestrzennymi (GIS) oraz systemów oceny
ryzyka. Posługiwanie się kompatybilnymi platfor-
mami wymiany danych GIS oraz systemami oceny
ryzyka i prognozowania rozwoju sytuacji (np. poten-
cjalnych skażeń) jest niezbędne. Przede wszystkim
jednak wymaga rozłożonych w czasie działań służą-
cych koniecznemu „zintegrowaniu” już wykorzysty-
wanych narzędzi. W związku z powyższym w 2008 r.
przeprowadzony zostanie audyt funkcjonujących
w województwach baz danych i systemów zarządza-
nia informacjami oraz wspomagających procesy oce-
ny ryzyka, a także ocena możliwości ich zintegrowa-
nia. Wdrażanie tych standardów realizowane będzie
przez kolejne lata w zależności od kosztów i możli-
wości budżetowych. Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, współpracując z podległymi
807
służbami, rozpoczyna prace nad przygotowaniem
systemu ostrzegania i alarmowania ludności o za-
grożeniach za pomocą telefonów komórkowych, wy-
korzystując technologię CBS. System ma być uru-
chomiony przed rozpoczęciem Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012. Dodatkowo Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji we współpra-
cy z Ministerstwem Obrony Narodowej, resortem
zdrowia i resortem środowiska nadal prowadzić bę-
dzie prace doskonalące procedury Krajowego Syste-
mu Wykrywania Skażeń i Alarmowania. (KSWSiA).
Opracowany w 2007 r. plan współdziałania KSW-
SiA zostanie zweryfikowany na podstawie wniosków
z przeprowadzonego w 2007 r. treningu i planowa-
nych do przeprowadzenia w kwietniu 2008 r. warsz-
tatów. Jesienią przeprowadzony zostanie kolejny
trening i zaplanowane zostaną na 2009 r. krajowe
ćwiczenia sprawdzające gotowość do działania w sy-
tuacjach zagrożeń skażeniami KSWSiA. Zgodnie
z nowelizacją ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn.
zm.) prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej zo-
stał zobowiązany do wybudowania centralnej bazy
danych numerów na potrzeby systemu związanego
z lokalizacją abonenta wzywającego pomocy na nu-
mer alarmowy 112 oraz uwzględniającego przeno-
szenie numerów i administrowania tym systemem.
System będzie realizował następujące funkcje:
— pozyskiwanie i udostępnianie informacji i da-
nych centrom powiadamiania ratunkowego obsłu-
gujących zgłoszenia na numer alarmowy 112 oraz
właściwym terytorialnie jednostkom służb ustawo-
wo powołanych do niesienia pomocy – w przypadku
zgłoszeń na inne numery alarmowe (platforma loka-
lizacyjno-informacyjna),
— gromadzenie danych, uwzględniające przeno-
śność numerów telefonicznych (centralna baza da-
nych).
Głównymi podmiotami zaangażowanymi w re-
alizację obowiązków nałożonych ww. ustawą będą
z jednej strony centra powiadamiania ratunkowego
oraz służby ustawowo powołane do niesienia pomo-
cy, z drugiej zaś przedsiębiorcy telekomunikacyjni.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 25 stycz-
nia 2008 r. zostały zawarte porozumienia pomiędzy
ministrem spraw wewnętrznych i administracji, ko-
mendantem głównym Państwowej Straży Pożarnej
i komendantem głównym Policji oraz operatorami
telekomunikacyjnymi, których celem jest zapewnie-
nie prawidłowego stosowania dyrektywy 2002/22/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 mar-
ca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związa-
nych z sieciami i usługami łączności elektronicznej
praw użytkowników, w tym zagwarantowanie udo-
stępniania informacji dotyczących lokalizacji zakoń-
czenia sieci, z którego zostało wykonane połączenie
na numer alarmowy 112. W zakresie prac związa-
nych z upowszechnieniem stosowania numeru alar-
mowego 112 planowane jest:
808
— zakończenie budowy docelowego systemu ob-
sługi zgłoszeń alarmowych (budowa CPR-ów),
w tym weryfikacja harmonogramu budowy syste-
mu, podział środków finansowych przeznaczonych
na CPR w 2008 r., zabezpieczenie środków finanso-
wych na kolejne lata, monitorowanie prac w zakre-
sie przygotowania dokumentacji przetargowej zwią-
zanej z opracowaniem projektu wykonania technicz-
nego systemu 112 w skali całego kraju, monitorowa-
nie środków z funduszy UE;
— zakończenie prac legislacyjnych nad projek-
tem rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie or-
ganizacji i funkcjonowania systemu gromadzącego
i udostępniającego informacje służbom ustawowo
powołanym do niesienia pomocy, które jest wykona-
niem delegacji ustawowej z art. 78 ust. 6 ustawy
Prawo telekomunikacyjne. Rozwiązanie to ma na
celu zapewnienie dostępności danych o lokalizacji
abonenta dzwoniącego na numer alarmowy 112 oraz
wypełnienie postanowień dyrektywy Nr 22/2002/
WE dotyczącej tzw. usługi powszechnej;
— przystąpienie do prac związanych z przygoto-
waniem dla operatorów systemu programu szkole-
nia i jego realizacji.
W ramach modernizacji systemu ochrony ludno-
ści i zarządzania kryzysowego podjęte zostaną rów-
nież następujące działania organizacyjne:
— opracowanie zasad pracy zespołu zarządzania
kryzysowego ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji;
— utworzenie w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji centrum zarządzania kryzyso-
wego;
— ujednolicenie struktur organizacyjnych odpo-
wiedzialnych za zarządzanie kryzysowe, obronę cy-
wilną i sprawy obronne w województwach oraz zin-
tensyfikowanie współpracy z wojewódzkimi wydzia-
łami bezpieczeństwa i zarządzania kryzysowego po-
przez organizację spotkań, wymianę informacji
i udział w pracach w obszarze bezpieczeństwa i za-
rządzania kryzysowego;
— uregulowanie spraw związanych z funkcjono-
waniem centrów zarządzania kryzysowego w jed-
nostkach samorządu terytorialnego;
— stworzenie jasnych zasad finansowania zadań
obrony cywilnej i zarządzania kryzysowego;
— usprawnienie nadzoru nad ratownictwem gór-
skim i wodnym poprzez zintensyfikowanie współ-
pracy z organami administracji wojewódzkiej oraz
samorządu terytorialnego w zakresie zlecania za-
dań organizacjom ratowniczym w ramach dotacji
z budżetu państwa;
— rozpoczęcie szerokiej akcji edukacyjnej doty-
czącej zachowania się na wypadek zagrożeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie obietnic wyborczych dotyczących
poprawy kondycji zdrowotnej Polaków (384)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pani Poseł Anny Sobeckiej, przesłane
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 23 stycznia br.,
znak: SPS-024-384/08, w sprawie obietnic wybor-
czych dotyczących kondycji zdrowotnej Polaków
uprzejmie wyjaśniam, że o stanowisku dotyczącym
priorytetowych działań rządu w sferze ochrony
zdrowia poinformowaliśmy w piśmie z dnia 18 grud-
nia 2007 r., znak: MZ-ZP-D-070-9311-2/JC/08, sta-
nowiącym odpowiedź na interpelację Pani Poseł
Anny Sobeckiej w sprawie zapłodnienia in vitro oraz
antykoncepcji. Pragnę podkreślić, że działania rzą-
du uznane za priorytetowe, już podjęte oraz plano-
wane, stanowią realizację przedwyborczych dekla-
racji. Ze względu na aktualne pytanie Pani Poseł
pozwalam sobie przypomnieć, że do priorytetów
rządu zaliczona została m.in. naprawa systemu
ochrony zdrowia, poprawa dostępności do świad-
czeń zdrowotnych, zdecydowana walka z rakiem
oraz szczególna troska o zdrowie dzieci i kobiet
w okresie ciąży.
Odnosząc się do pytania o zamiary rządu zwią-
zane z dążeniem do obniżenia w Polsce umieralności
niemowląt, uprzejmie informuję, że najczęstszą
przyczyną zgonów niemowląt w Polsce w dalszym
ciągu są stany chorobowe powstające w okresie oko-
łoporodowym, czyli w trakcie trwania ciąży matki
i w okresie pierwszych 6 dni życia noworodka. Licz-
ba zgonów niemowląt pozostaje jednocześnie w ści-
słym związku z występowaniem wcześniactwa i hi-
potrofią wewnątrzmaciczną noworodka. W Polsce
obserwowany jest nieprzerwany trend malejącej
umieralności niemowląt, co potwierdza współczyn-
nik wyrażający liczbę zgonów niemowląt na 1000
urodzeń żywych. Zgodnie z danymi Głównego Urzę-
du Statystycznego w 2007 r. współczynnik ten wy-
niósł 5,9‰. Trwałość trendu obniżania umieralno-
ści niemowląt potwierdza prawidłowość działań po-
dejmowanych w tym zakresie.
Ze względu na powyższe nadrzędnym celem opie-
ki zdrowotnej nad kobietą ciężarną nadal pozostaje
zapewnienie prawidłowego przebiegu ciąży oraz jak
najwcześniejsza identyfikacja czynników ryzyka,
umożliwiająca objęcie tych kobiet opieką odpowied-
nią do występujących potrzeb zdrowotnych. Cel taki
został określony w Narodowym Programie Zdrowia
na lata 2006–2015, przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 15 maja 2007 r.
Dążąc do zapewnienia kobietom ciężarnym i no-
worodkom optymalnej opieki, Ministerstwo Zdrowia
podjęło działania mające na celu prawne uregulowa-

nie standardów opieki nad kobietą ciężarną w okre-
sie ciąży, w okresie porodu oraz w okresie połogu,
a także opieki nad noworodkiem. W drodze zarzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 31 października
2007 r. powołany został zespół do spraw opracowa-
nia standardu opieki okołoporodowej (Dz. Urz. Min.
Zdrow. Nr 16, poz. 90). Efektem prac podjętych przez
ten Zespół będzie nowelizacja obowiązującego roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 21 grudnia
2004 r. w sprawie zakresu świadczeń opieki zdro-
wotnej, w tym badań przesiewowych, oraz okresów,
w których te badania są przeprowadzane (Dz. U.
Nr 276, poz. 2740), oraz opracowanie projektu nowe-
go rozporządzenia określającego standard opieki
nad kobietą podczas porodu i połogu. Projektowane
rozwiązania prawne będą określały katalog obliga-
toryjnych świadczeń rzeczowych i towarzyszących
w okresie ciąży, porodu i połogu, finansowanych ze
środków ubezpieczenia zdrowotnego. Aktualnie
trwają prace zespołu. W opinii Ministerstwa Zdro-
wia opieka zdrowotna nad kobietami ciężarnymi,
realizowana zgodnie z opracowanymi standardami,
w sposób istotny przyczyni się do obniżenia umieral-
ności niemowląt.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Zdrowia
będzie także kontynuowało działania rozpoczęte
w latach poprzednich, w tym realizację programów
polityki zdrowotnej mających wpływ na obniżenie
umieralności niemowląt. Do programów tych nale-
żą: „Program kompleksowej diagnostyki i terapii
wewnątrzmacicznej w profilaktyce następstw i po-
wikłań wad rozwojowych i chorób płodu – jako ele-
ment poprawy stanu zdrowia płodów i noworodków
– na lata 2006–2008”, „Program badań przesiewo-
wych noworodków w Polsce na lata 2006–2008”,
„Leczenie antyretrowirusowe osób żyjących z wiru-
sem HIV w Polsce w latach 2007–2009” (w zakresie
profilaktyki zakażeń wertykalnych) oraz „Samowy-
starczalność Polski w zakresie zaopatrzenia w bez-
pieczną krew, jej składniki i produkty krwiopochod-
ne na lata 2005–2008”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zapowiedzi nowelizacji ustawy
o podatku od towarów i usług (385)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 23 stycznia 2008 r.,
809
znak: SPS-024-385/08, przy którym przekazane zo-
stało zapytanie Pani Poseł Anny Elżbiety Sobeckiej
dotyczące terminu wejścia w życie nowej ustawy
o VAT oraz pozostawienia stawki zredukowanej na
część towarów (żywność, leki), uprzejmie informuję,
iż trwają intensywne prace nad zmianami przepi-
sów o podatku od towarów i usług, których celem
jest dostosowanie się do zmienionej wobec Polski de-
rogacji w odniesieniu do obszaru zastosowania obni-
żonej stawki podatku w wysokości 3%.
Zmiany te zostaną wprowadzone przed 1 maja
2008 r., tak aby obniżona stawka w wysokości 3%,
w takim zakresie, w jakim Polska uzyskała przedłu-
żenie derogacji na jej stosowanie, mogła być dalej
stosowana.
Obecnie trwają prace nad zmianą ustawy o po-
datku od towarów i usług. Należy jednak podkreślić,
że zmiany te mogą być również dokonane w drodze
rozporządzenia ministra finansów.
Dodatkowo należy zaznaczyć, że nie są prowa-
dzone jakiekolwiek prace zmierzające do zmiany
w zakresie wysokości opodatkowania leków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wyrównywania szans polskich uczniów
(387)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pani Poseł Anny Sobeckiej (SPS-024-387/
07) w sprawie wyrównywania szans edukacyjnych
polskich uczniów, uprzejmie informuję:
Ministerstwo Edukacji Narodowej od kilku lat
prowadzi systematyczne działania ukierunkowane
na udzielenie wielorakiego wparcia uczniom i ich ro-
dzinom, którego celem jest wyrównanie szans edu-
kacyjnych uczniów. Wśród stosowanych rozwiązań
znajdują się poniżej prezentowane programy.
1. Pomoc materialna realizowana na podstawie
ustawy o systemie oświaty.
Narodowy Program Stypendialny stworzył pod-
stawy dla polityki pomocy materialnej świadczonej
uczniom, których sytuacja materialna i życiowa
może spowodować zagrożenie zaprzestania realiza-
cji obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki, ogra-
niczenie aspiracji edukacyjnych, odstąpienie od edu-
810
kacji na wyższych poziomach nauczania. Narodowy
Program Stypendialny wspiera także dzieci i mło-
dzież szczególnie uzdolnione.
Program zakłada wyzwolenie aktywności spo-
łecznej wielu podmiotów wspierających edukację
dzieci i młodzieży oraz przyjęcie takich rozwiązań
prawnych, które gwarantują skuteczność podejmo-
wanych działań.
Programem objęte są następujące obszary dzia-
łania:
— pomoc materialna udzielana uczniom, słucha-
czom i wychowankom na podstawie ustawy o syste-
mie oświaty, w ramach systemu edukacji;
— pomoc materialna realizowana na podstawie
programów rządowych;
— programy realizowane z wykorzystaniem
wspólnotowych środków publicznych;
— działania umożliwiające i generujące aktyw-
ność podmiotów innych niż rządowe w zakresie
udzielania pomocy edukacyjnej dla uczniów (w tym
wspieranie działań jednostek samorządu terytorial-
nego oraz organizacji pozarządowych).
Wysokość dochodu uprawniającego ucznia, słu-
chacza lub wychowanka do ubiegania się o stypen-
dium nie może być większa niż kwota, o której mowa
w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 i Nr 99,
poz. 1001), tj. 316 zł na osobę w rodzinie do 30 wrze-
śnia 2006 r. i 351 zł od 1 października 2006 r.
W roku 2005 z pomocy materialnej w formie sty-
pendiów i zasiłków szkolnych skorzystało blisko 850
tys. uczniów, w 2006 – ok. 830 tys., w chwili obecnej
trwa zbieranie danych o liczbie stypendystów z 2007 r.
2. Programy rządowe
Rada Ministrów 28 marca 2006 r. przyjęła
uchwałę w sprawie rządowego programu wyrówny-
wania szans edukacyjnych uczniów pochodzących
z rodzin byłych pracowników państwowych przed-
siębiorstw gospodarki rolnej na lata 2006–2008 oraz
rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków
i trybu udzielania pomocy uczniom pochodzącym
z rodzin byłych pracowników państwowych przed-
siębiorstw gospodarki rolnej.
Program wyrównywania szans edukacyjnych
uczniów pochodzących z rodzin byłych pracowników
państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej sta-
nowi część Narodowego Programu Stypendialnego.
Jest to program wieloletni, przewidziany do realiza-
cji na lata 2006–2008. Celem programu jest wypeł-
nienie zobowiązań Agencji Nieruchomości Rolnej
wobec uczniów. Na mocy ustawy z dnia 4 marca
2004 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieru-
chomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmia-
nie innych ustaw zniesiono możliwość udzielania
stypendiów przez Agencję Nieruchomości Rolnych
i jednocześnie zobowiązano agencję do wypłacania
stypendiów dla dzieci byłych pracowników państwo-
wych przedsiębiorstw gospodarki rolnej w terminie
do dnia 31 grudnia 2004 r. Na podstawie art. 6 usta-
wy z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 281, poz. 2781)
dzieci pochodzące z rodzin byłych pracowników
państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej
uczące się w szkołach ponadgimnazjalnych, które
w dniu wejścia w życie tej ustawy otrzymywały sty-
pendia przyznane przez Agencję Nieruchomości Rol-
nych, zachowywały je do dnia 30 czerwca 2005 r.
Pomocą w formie stypendium objęci zostali
uczniowie pochodzący z rodzin byłych pracowników
państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej,
uczący się w szkołach ponadgimnazjalnych, które
umożliwiają uzyskanie świadectwa dojrzałości.
W 2006 r. w ramach Narodowego Programu Sty-
pendialnego stypendia szkolne otrzymało 820 595
uczniów (w tym: 797 464 uczniów otrzymywało wy-
łącznie stypendium szkolne, zaś 23 131 uczniów
również inne rodzaje stypendiów). 17 007 stypen-
diów wypłacano uczniom pochodzącym z rodzin by-
łych pracowników ppgr, zaś blisko 400 tys. uczniów
skorzystało z programu aktywizacji jednostek sa-
morządu terytorialnego i organizacji pozarządo-
wych. Stypendium można przeznaczyć na pokrycie
wydatków związanych z edukacją, w szczególności
na: wyżywienie w stołówce szkolnej, zakwaterowa-
nie, dojazdy do szkoły, zakup podręczników i pomo-
cy szkolnych, zakup niezbędnej odzieży i obuwia,
zajęcia edukacyjne (języki obce, wycieczki, zajęcia
wyrównawcze).
W 2007 r. przygotowano rządowy program wy-
równywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży
w 2007 r.: „Aktywizacja jednostek samorządu tery-
torialnego i organizacji pozarządowych”. Założe-
niem programu było stworzenie warunków do roz-
woju systemu zajęć pozalekcyjnych i pozaszkolnych
kierowanych do uczniów wszystkich typów szkół.
Zajęcia pozalekcyjne i pozaszkolne umożliwiają roz-
wijanie zainteresowań wykraczających poza podsta-
wowy program realizowany w szkołach i placówkach
oświatowych, zaspokajają potrzeby aktywnego spę-
dzania wolnego czasu oraz kształtują pozytywne po-
stawy społeczne dzieci i młodzieży. Zajęcia takie są
również szansą uzupełnienia wiedzy oraz zdobycia
niezbędnych i kluczowych umiejętności.
Podstawowym założeniem programu było dofi-
nansowanie ze środków budżetu państwa działań
podejmowanych przez jednostki samorządu teryto-
rialnego i organizacje, o których mowa w art. 3 ust. 2
i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2003 r.
Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), tj. organizacje pozarzą-
dowe, stowarzyszenia jednostek samorządu teryto-
rialnego oraz osoby prawne i jednostki organizacyj-
ne działające na podstawie przepisów o stosunku
państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospoli-
tej Polskiej, o stosunku państwa do innych kościo-
łów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach
wolności sumienia i wyznania, których cele statuto-
we obejmują prowadzenie działalności pożytku pu-
blicznego. Program przewiduje zaangażowanie w po-

moc edukacyjną dla uczniów zarówno środków jed-
nostek samorządu terytorialnego oraz środków or-
ganizacji, jak i środków pochodzących z budżetu
państwa.
Program stanowił uzupełnienie podstawowej
oferty edukacyjnej skierowanej do uczniów, na pod-
stawie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) oraz uwzględnia propozycje działań planowa-
nych do realizacji w Programie Operacyjnym „Kapi-
tał ludzki” na lata 2007–2013.
Głównym celem programu było wsparcie eduka-
cyjne uczniów oraz przeciwdziałanie bezradności
i bierności społecznej z jednoczesnym kształtowa-
niem aktywnych postaw obywatelskich. Przewidzia-
ne w programie rozwiązania zapewniają wykorzy-
stanie środków wyłącznie na realizację potrzeb edu-
kacyjnych i wychowawczych uczniów.
Odbiorcami programu byli uczniowie wszystkich
typów szkół, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci
i młodzieży: pochodzących z rodzin o niskich docho-
dach, rodzin wykazujących problemy w nauce lub
wychowawcze, zagrożonych zaprzestaniem realiza-
cji obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki oraz
ukończeniem edukacji na niższym poziomie kształ-
cenia, pochodzących z terenów wiejskich.
Na realizację programu przeznaczono się 75 mln
zł z budżetu państwa na 2007 r., z tego 60 mln zł ze
środków rezerwy celowej nr 34 budżetu państwa
„Dofinansowanie Narodowego Programu Stypen-
dialnego” oraz 15 mln zł ze środków rezerwy celowej
nr 55 budżetu państwa „Zero tolerancji dla przemo-
cy w szkole”.
3. Program stypendialny realizowany w ramach
działania 2.2 „Wyrównywanie szans edukacyjnych
poprzez programy stypendialne” Zintegrowanego
Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego
Generalnym celem działania tego programu było
podniesienie dostępności kształcenia na poziomie po-
nadgimnazjalnym i wyższym dla uczniów pochodzą-
cych z obszarów wiejskich i studentów pochodzących
z obszarów zagrożonych marginalizacją (w tym
w szczególności obszarów wiejskich i obszarów re-
strukturyzacji przemysłowej). Rodzaje wsparcia
udzielanego w ramach działania skupiały się wokół:
1. Wspierania rozwoju edukacyjnego młodzieży
wiejskiej – stypendia dla młodzieży wiejskiej, która
z powodów materialnych natrafia na bariery utrud-
niające naukę na poziomie ponadgimnazjalnym
kończącym się maturą. Stypendia przekazywane są
w formie rzeczowej (zakup podręczników etc.), dofi-
nansowania przez beneficjenta opłat między innymi
za zakwaterowanie, wyżywienie, bursę, internat lub
refundacji kosztów poniesionych wcześniej przez
ucznia związanych z pobieraniem nauki. Stypendia
mogą być również przyznawane w formie zaliczko-
wej (przekazywane w transzach odpowiadających
miesięcznej wysokości stypendium) lub w formie fi-
nansowej (transza stypendium jest przekazywana
811
bezpośrednio dla ucznia, na podstawie zaświadcze-
nia o jego uczestnictwie w zajęciach szkolnych).
2. Wspierania rozwoju edukacyjnego studentów
– stypendia dla studentów pochodzących z obszarów
zagrożonych marginalizacją, w tym w szczególności
obszarów wiejskich i obszarów restrukturyzacji
przemysłów, którzy napotykają na bariery w dostę-
pie do kształcenia na poziomie wyższym z powodu
trudnej sytuacji materialnej. Stypendium przyzna-
ne jest na czas trwania nauki w danym roku szkol-
nym/akademickim, nie dłużej niż 10 miesięcy. Sty-
pendia są przekazywane w formie finansowej lub
refundacji kosztów np. zakwaterowania, dojazdów
poniesionych wcześniej przez studenta związanych
z pobieraniem nauki.
Zarówno w przypadku uczniów, jak i studentów
w ramach działania 2.2. ZPORR o stypendia mogą
ubiegać się osoby, które znajdują się w trudnej sytu-
acji materialnej. Za osoby takie uznaje się uczniów/
studentów pochodzących z rodzin o dochodzie nie-
przekraczającym 504 zł netto na osobę lub 583 zł
netto – jeśli w rodzinie jest dziecko legitymujące się
orzeczeniem o niepełnosprawności. Maksymalna
kwota dofinansowania dla ucznia wynosi 250 zł, zaś
dla studenta 350 zł. Jednakże w wielu wojewódz-
twach, ze względu na duże zainteresowanie stypen-
diami, zarówno poziom dochodu w rodzinie upraw-
niający do otrzymania stypendium, jak i kwota sty-
pendium były określane na niższych poziomach.
W roku 2006 zakontraktowano na realizację projek-
tów z działania 2.2. na stypendia dla uczniów ponad
138,72 mln zł, zaś dla studentów blisko 61,7 mln zł.
Do końca II kwartału 2006 r. z takiej pomocy sko-
rzystało aż 77 943 uczniów oraz 6 910 studentów.
W 2006 r. na wypłatę stypendiów dla uczniów Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej uruchomiło z rezerwy
celowej budżetu państwa nr 15 „Stypendia i pomoc
materialna dla młodzieży wiejskiej” 76 790 362 zł.
Kwota wypłacanego stypendium w roku szkol-
nym 2006/2007 jest zróżnicowana w zależności od
województwa. Jest ona określona w dokumencie
„Ramowy plan realizacji działania”, przyjmowanym
na dany rok uchwałą zarządu województwa. W tym
roku najwyższe stypendia dla uczniów wypłacano
w woj. kujawsko-pomorskim – średnio 264,86 zł,
a dla studentów w woj. śląskim – 350 zł. Stypendia
dla uczniów w najniższej kwocie wypłacano w woj.
podkarpackim – średnio 74,33 zł i 100 zł dla studen-
tów w woj. świętokrzyskim. Według stanu na dzień
31 grudnia 2006 r. w ramach działania 2.2 ZPORR
zakontraktowano 100% dostępnej alokacji na lata
2004–2006 oraz dokonano refundacji na poziomie
31,47% alokacji.
System pomocy edukacyjnej dla środowisk szcze-
gólnie zagrożonych dziedziczeniem niskiego pozio-
mu wykształcenia.
W ramach systemu edukacji stworzono system
pomocy psychologiczno-pedagogicznej nakierowany
na udzielanie pomocy uczniom, rodzicom i nauczy-
cielom niezależnie od ich miejsca zamieszkania czy
812
pobytu. Instytucjonalną formą tego systemu są pu-
bliczne i niepubliczne poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne oraz pedagodzy, psycholodzy, logopedzi,
doradcy zawodowi bądź specjaliści z zakresu terapii
pedagogicznej zatrudnieni w przedszkolach, szko-
łach i placówkach.
Sieć poradni w znaczący sposób wpływa na do-
stępność pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Na
terenie Polski, w zdecydowanej większości powia-
tów, funkcjonowała przynajmniej jedna publiczna
poradnia, a na obszarze wielu powiatów działało ich
kilka. Ogółem w roku szkolnym 2004/2005 działało
557 publicznych poradni (w 2005/2006 – 565), w tym
21 poradni specjalistycznych w 8 województwach.
Publiczne poradnie prowadzą działalność dia-
gnostyczną, terapeutyczną, profilaktyczną i dorad-
czą. Oddziaływania poradni koncentrują się m.in.
na: pracy z dzieckiem i rodziną, terapii logopedycz-
nej, psychoterapii, psychoedukacji, doradztwie, in-
terwencji w środowisku ucznia, działalności profi-
laktycznej i informacyjnej oraz na indywidualnych
i grupowych konsultacjach. Różnymi formami po-
mocy psychologiczno-pedagogicznej w pierwszej ko-
lejności obejmowane były dzieci i młodzież z byłych
obszarów popegeerowskich, niewydolnych wycho-
wawczo, z rodzin wielodzietnych, zastępczych, a tak-
że z obszarów o wysokim poziomie bezrobocia*).
Poradnie psychologiczno-pedagogiczne udzieliły
pomocy 1 218 282 dzieciom i młodzieży, co stanowi
13,23% całej populacji. Szczególną formą pracy pu-
blicznych poradni są działania w zakresie orzekania
i opiniowania. Powoływane w poradniach zespoły
orzekające wydają dzieciom i młodzieży orzeczenia
o potrzebie:
— kształcenia specjalnego ze względu na niepeł-
nosprawność lub niedostosowanie społecznie,
— indywidualnego nauczania,
— zajęć rewalidacyjno-wychowawczych dla dzieci
z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim.
Zadaniem poradni jest udzielanie bezpośredniej,
wielozakresowej pomocy i wsparcia młodocianym
klientom, a także ich rodzicom, nauczycielom i wy-
chowawcom.
Działania poradni miały na celu poprawę funk-
cjonowania dzieci w środowisku przedszkolnym,
szkolnym oraz rodzinnym. Liczba dzieci i młodzieży
objętych specjalistycznymi formami pomocy psycho-
logiczno-pedagogicznej wynosiła 2 218 826, w tym:
— w różnego rodzaju zajęciach uczestniczyło
2 213 516 dzieci i młodzieży, z czego w zajęciach:
– dydaktyczno-wyrównawczych – 1 050 438;
– korekcyjno-kompensacyjnych – 447 210;
– logopedycznych – 297 374;
– psychoedukacyjnych – 202 806;
– innych o charakterze terapeutycznym – 110 134;
– socjoterapeutycznych – 75 545;
*) W obowiązujących statystykach nie wyodrębniono wy-
mienionych kategorii, stąd podane dane dotyczą ogólnej liczby
osób.
— do oddziałów wyrównawczych uczęszczało 3228;
— do oddziałów terapeutycznych – 2082.
Ogólna liczba osób korzystających z pomocy psy-
chologiczno-pedagogicznej stanowi 24,1% całej popu-
lacji, czyli co czwarty uczeń był objęty pomocą. Naj-
więcej ze specjalistycznych zajęć korzystali uczniowie
szkół podstawowych (1 520 934), dalej uczniowie gim-
nazjum (470 176), dzieci w wieku przedszkolnym (139
451) oraz uczniowie liceum (43 322), szkół zawodo-
wych (20 032) i technikum (15 373).
Najczęściej organizowano zajęcia dydaktyczno-
-wyrównawcze. Korzystało w nich 765 509 uczniów
szkół podstawowych oraz 270 153 gimnazjalistów.
Zajęciami korekcyjno-kompensacyjnymi objęto
48 423 dzieci w wieku przedszkolnym, 373 929
uczniów szkół podstawowych oraz 48 094 uczniów
gimnazjów. Również duża liczba uczniów, w porów-
naniu z innymi, brała udział w zajęciach psychoedu-
kacyjnych – 79 444 gimnazjalistów, 78 357 uczniów
szkół podstawowych oraz 29 639 licealistów.
Inną formą specjalistycznej pomocy było tworze-
nie w szkołach oddziałów wyrównawczych i tera-
peutycznych dla uczniów wymagających długotrwa-
łej i intensywnej pomocy edukacyjnej oraz wycho-
wawczej. Ogółem funkcjonowało 156 oddziałów te-
rapeutycznych z liczbą uczniów 2082.
Kierunki rozwoju poradnictwa i pomocy psycho-
logiczno-pedagogicznej będą konsekwentnie zmie-
rzać do:
— poprawy dostępności dzieci i młodzieży, rodzi-
ców i nauczycieli do usług poradni psychologiczno-
-pedagogicznych oraz pomocy psychologiczno-peda-
gogicznej świadczonej przez specjalistów w przed-
szkolach, szkołach i placówkach,
— zobowiązania pracowników poradni do reali-
zowania swoich zadań statutowych również poza po-
radnią, w środowisku dzieci i młodzieży, w tym
w środowisku rodzinnym,
— rozwoju usług poradnictwa edukacyjno-zawo-
dowego dla młodzieży.
W Ministerstwie Edukacji Narodowej trwają pra-
ce nad ostatecznym kształtem tekstu „Programu
rozwoju edukacji na obszarach wiejskich na lata
2007–2013”. Przewidywany termin przyjęcia doku-
mentu planowany jest na kwiecień 2008 r.
Celem „Programu rozwoju edukacji na obsza-
rach wiejskich na lata 2007–2013” jest eliminowanie
barier w dostępie ludności wiejskiej do pełnej oferty
edukacyjnej, kulturalnej, informacyjnej i sportowej,
co w przyszłości powinno zmniejszyć różnice między
miastem a wsią, oraz ukształtowanie społeczeństwa
otwartego na nieustanny rozwój i podnoszenie kwa-
lifikacji. Strategia została przygotowana przy współ-
pracy z Ministerstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi
i stanowi realizację zadania z programu „Solidarne
Państwo” zapisanego jako przygotowanie założeń do
narodowego programu edukacji mieszkańców wsi.
Celem strategicznym programu jest: rozwój edu-
kacji na wsi i obszarach wiejskich – podniesienie ja-

kości i poziomu wykształcenia mieszkańców wsi i ob-
szarów wiejskich.
Cele operacyjne swym zakresem obejmują:
— wspieranie rozwoju najmłodszych dzieci,
— upowszechnianie wychowania przedszkolnego,
— poprawa jakości procesu kształcenia – podnie-
sienie poziomu wiedzy i umiejętności absolwentów
szkół,
— podniesienie kompetencji nauczycieli,
— rozszerzenie oferty edukacyjnej dla osób doro-
słych i wspieranie kształcenia ustawicznego – ucze-
nie się przez całe życie,
— zwiększenie dostępu do edukacji dla niepełno-
sprawnych mieszkańców wsi,
— aktywizowanie środowisk wiejskich do podej-
mowania działań o charakterze edukacyjnym, spo-
łecznym i kulturalnym,
— przygotowanie do funkcjonowania w gospo-
darce rynkowej,
— dążenie do efektywniejszego wykorzystania
bazy szkolnej na obszarach wiejskich,
— rozwój umiejętności wykorzystania kompute-
ra oraz Internetu w życiu codziennym obywatela
i przedsiębiorcy.
W obecnej chwili priorytetowym zadaniem Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej jest upowszechnianie
edukacji małych dzieci. Proces ten realizowany będzie
stopniowo od 2009 do 2011 r. i obejmować będzie:
— upowszechnienie edukacji przedszkolnej dzie-
ci w wieku 5 lat,
— obniżenie wieku obowiązku szkolnego do 6 lat
z jednoczesnym dostosowaniem podstawy progra-
mowej do wieku uczniów oraz zreformowaniem sys-
temu doradztwa metodycznego.
Podstawowym elementem wspierającym realiza-
cję tych zamierzeń są zmiany legislacyjne, tj. nowe-
lizacja ustawy z 7 września 2007 r. o zmianie usta-
wy o systemie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292)
oraz rozporządzenie MEN z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania. Ww. akty
prawne umożliwiają tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach) form
przedszkoli. Taka oferta edukacyjna umożliwi
wsparcie i stymulowanie rozwoju dzieci w wieku
przedszkolnym, ze szczególnym uwzględnieniem
działań mających na celu ich przygotowanie do na-
uki szkolnej. Wskazanie tworzenia przez gminy
i inne osoby prywatne oraz osoby fizyczne możliwo-
ści organizowania, od 1 stycznia 2008 r., wychowa-
nia przedszkolnego w formach innych niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach podsta-
wowych koresponduje z ideą optymalnego wykorzy-
stania możliwości rozwojowych małego dziecka
w zakresie uczenia się, umożliwi lepsze wykorzysta-
nie potencjału rozwojowego dziecka i stymulację
jego zdolności.
Wychodząc naprzeciw potrzebie wyrównywania
szans w dostępie do edukacji przedszkolnej dzieci
813
i mając wiedzę, iż w 539 polskich gminach (dane
wstępne z SIO, stan na 30 września 2007 r.) nie ma
przedszkoli (tylko w szkołach znajdują się 2143 od-
działy przedszkolne), Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej wskazało możliwość tworzenia innych (niż
przedszkola i oddziały przedszkolne) form wycho-
wania przedszkolnego przez różne podmioty.
Szanowna Pani Poseł! Podzielam prezentowany
przez Panią pogląd dotyczący potrzeby sprostania
wyzwaniom cywilizacyjnym (...), których głównym
elementem jest podnoszenie jakości kształcenia
i wyrównywanie szans edukacyjnych. Jednak
uprzejmie przypominam, że wyniki międzynarodo-
wego badania umiejętności uczniów PISA 2006
(Programme for International Student Assessment)
jednoznacznie wskazują na zasadniczy wzrost umie-
jętności polskich 15-latków w umiejętności czytania
i rozumowania w latach 2000 i 2006. W skali mię-
dzynarodowej tak wyraźny postęp dokonał się tylko
w trzech innych krajach, a w zdecydowanej większo-
ści krajów wynik nie uległ zmianie lub nieznacznie
się obniżył. O ile w badaniu PISA 2000 polskie wy-
niki (479) wypadły znacząco poniżej średniej Orga-
nizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD),
o tyle w 2006 r. były wyraźnie lepsze (508).
Wobec powyższego wyrównywanie szans eduka-
cyjnych polskich uczniów nie leży tylko w sferze de-
klaratywności polskiego rządu, ale przede wszyst-
kim widoczne jest w praktycznych działaniach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Kuleszy
w sprawie schroniska dla zwierząt
w Orzechowcach k. Przemyśla (390)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie Pana Tomasza Kuleszy, Posła
na Sejm RP, w sprawie schroniska dla zwierząt
w Orzechowicach przekazane pismem z dnia 23 stycz-
nia 2008 r., nr SPS-024-390/08, uprzejmie informu-
ję, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r.
Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) zapewnianie opieki
bezdomnym zwierzętom należy do zadań własnych
gminy. W tym celu gminy mogą prowadzić schroni-
ska dla bezdomnych zwierząt samodzielnie lub w po-
814
rozumieniu z organizacjami społecznymi, których
statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.
Należy zaznaczyć, że schroniska prowadzone lub fi-
nansowane przez gminę są przeznaczone dla zwie-
rząt bezdomnych, czyli zgodnie z art. 4 pkt 16 ww.
ustawy zwierząt domowych lub gospodarskich, któ-
re uciekły, zabłąkały się lub zostały porzucone przez
człowieka, a nie ma możliwości ustalenia ich właści-
ciela lub innej osoby, pod której opieką dotąd trwale
pozostawały. Ponadto w tych schroniskach mogą
być umieszczane zwierzęta odebrane czasowo wła-
ścicielowi na podstawie decyzji wójta (burmistrza,
prezydenta miasta) zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 oraz
zwierzęta przekazywane do schronisk zgodnie z art. 38
ust. 4 pkt 1 ustawy o ochronie zwierząt po wydaniu
przez sąd prawomocnego orzeczenia o przepadku
zwierzęcia na podstawie art. 35, art. 37 oraz art. 37a
tej ustawy. W związku z powyższym rozstrzygnięcie
o konieczności utworzenia nowego schroniska lub
rozbudowy obecnie działającego w Orzechowcach
schroniska dla zwierząt leży w kompetencjach sa-
morządu lokalnego.
Zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy o ochronie zwie-
rząt rada gminy może w drodze uchwały przyjąć
program zapobiegający bezdomności zwierząt obej-
mujący w szczególności sterylizację albo kastrację
zwierząt, poszukiwanie nowych właścicieli dla zwie-
rząt, usypianie ślepych miotów oraz wszelkie inne
uzasadnione działania, które spowodują ogranicze-
nie ilości bezdomnych zwierząt domowych oraz za-
pewnią poprawę warunków bytowych zwierząt prze-
bywających w schronisku. Koszty realizacji przyję-
tego programu i działań z niego wynikających pono-
si gmina.
Powiatowy lekarz weterynarii sprawujący nad-
zór nad schroniskiem, w przypadkach gdy uzna, że
warunki utrzymywania zwierząt w schronisku są
niezgodne z przepisami cytowanego rozporządzenia
i stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego lub
zdrowia zwierząt, może zgodnie art. 8 ust. 1 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt
oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U.
Nr 69, poz. 625, z późn. zm.) wydać decyzję nakazu-
jącą wstrzymanie działalności schroniska do czasu
usunięcia stwierdzonych uchybień.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że zwróciłem się do głównego lekarza wete-
rynarii, aby zlecił właściwemu miejscowo powiato-
wemu lekarzowi weterynarii przeprowadzenie kon-
troli w schronisku dla zwierząt w Orzechowicach
oraz niezwłocznie przekazał informacje o jej wyni-
kach do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Kuleszy
w sprawie schroniska dla zwierząt
w Orzechowcach k. Przemyśla (390)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 23 stycznia 2008 r., nr SPS-024-390/
08, przesyłające zapytanie pana posła Tomasza Ku-
leszy w sprawie warunków, w jakich przebywają
zwierzęta w schronisku w miejscowości Orzechowce
k. Przemyśla, uprzejmie informuję, że w Prokuratu-
rze Rejonowej w Przemyślu w bieżącym roku wsz-
częto dwa postępowania przygotowawcze:
— sygn. 3 Ds. 1271/07, z zawiadomienia J. i P.
Rabów, wszczęte w dniu 4 stycznia 2008 r. w spra-
wie znęcania się nad zwierzętami przebywającymi
w wymienionym wyżej schronisku, tj. o przestęp-
stwo z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002),
— sygn. 3 Ds. 6/08, w wyniku zawiadomienia
prezesa Stowarzyszenia Ochrony Zwierząt „Sara”
w Przemyślu, opiekującego się schroniskiem, wsz-
częte 18 stycznia br. w sprawie nadużyć finansowych
w tym stowarzyszeniu.
W toku tego postępowania dokonana zostanie
ocena prawnokarna prawidłowości gospodarowania
środkami finansowymi, przeznaczonymi na funk-
cjonowanie schroniska dla zwierząt, a także innych
działań wynikających ze statutu Stowarzyszenia
Ochrony Zwierząt „Sara” w Przemyślu.
Powyższe postępowania zostały objęte przez pro-
kuratora okręgowego w Przemyślu zwierzchnim
nadzorem służbowym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że realizacja
przepisów ustawy o ochronie zwierząt należy do
działalności Inspekcji Weterynaryjnej, organów sa-
morządu terytorialnego i właściwych organów ad-
ministracji rządowej, samorządu lekarsko-wetery-
naryjnego, które w tym zakresie współdziałają z in-
nymi instytucjami i organizacjami społecznymi,
których statutowym celem jest ochrona zwierząt.
Podnoszony w zapytaniu posła Tomasza Kuleszy
brak działań ze strony Urzędu Miasta Przemyśla
i powiatowego inspektora weterynarii, jako sprawu-
jących nadzór nad schroniskiem dla zwierząt, powi-
nien być przedmiotem stosownych wystąpień za-
równo do prezydenta miasta Przemyśla, jak i do wo-
jewody podkarpackiego, jako terenowego organu
administracji rządowej.
Także w toku prowadzonych postępowań przygo-
towawczych w przypadku potwierdzenia okoliczno-
ści sprzyjających popełnieniu przestępstwa i naru-
szających ustawę o ochronie zwierząt prokurator
w oparciu o przepis art. 19 § 1 i 2 k.p.k. o stwierdzo-
nych uchybieniach zawiadomi organ nadzoru nad

schroniskiem dla zwierząt oraz organ kontroli, żą-
dając w wyznaczonym terminie wyjaśnień i przed-
stawienia działań, które zostaną podjęte w celu
zapobieżenia w przyszłości stwierdzonym uchybie-
niom.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie poseł Ewy Drozd
w sprawie terminu aktualizacji „Krajowego
programu oczyszczania ścieków komunalnych”
(391)
Odpowiadając na zapytanie poseł Ewy Drozd
w sprawie aktualizacji „Krajowego programu oczysz-
czania ścieków komunalnych”, przedstawiam, co na-
stępuje.
W chwili obecnej Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej (KZGW) prowadzi prace nad kolejną, drugą
już aktualizacją zapisów „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych”. Podstawę prac
aktualizacyjnych stanowią nadesłane przez samo-
rządy ankiety pn.: „Informacja na potrzeby aktuali-
zacji KPOŚK” wraz z tablicami aktualizacyjnymi.
Otrzymane informacje weryfikowane są w oparciu
o rozporządzenia wojewodów ustanawiające obszar
i granice aglomeracji. W przypadku podania przez
jednostki samorządu terytorialnego błędnych da-
nych aktualizacyjnych lub stwierdzenia rozbieżno-
ści pomiędzy wartościami podanymi w ankiecie ak-
tualizacyjnej, a określonymi w rozporządzeniu woje-
wody, koniecznym staje się indywidualne wyjaśnie-
nie przyczyn ich powstania.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż aktualizacja
KPOŚK jest działaniem priorytetowym, a opóźnie-
nia w stosunku do pierwotnie zakładanego terminu
jej ukończenia wynikają z dużej ilości braków i błę-
dów w otrzymanych od samorządów ankietach ak-
tualizacyjnych. Nie bez znaczenia pozostaje również
fakt, iż część aglomeracji nie została wyznaczona
rozporządzeniami wojewodów, została wyznaczona
niewłaściwie bądź ze znacznym opóźnieniem, pomi-
mo iż rozporządzenie ministra środowiska w spra-
wie sposobu wyznaczania obszaru i granic aglome-
racji wydane zostało już pod koniec 2004 r.
W miesiącu marcu planowane jest spotkanie
z przedstawicielami urzędów wojewódzkich, podczas
którego omówiony zostanie projekt dokumentu ak-
815
tualizacyjnego, przyjęte założenia oraz sposób kwa-
lifikowania proponowanych przez aglomerację zapi-
sów. Po spotkaniu projekt dokumentu aktualizacyj-
nego umieszczony będzie na stronie internetowej
KZGW. Ze względu na długotrwały proces legisla-
cyjny termin przyjęcia aktualizacji przez członków
Rady Ministrów spodziewany jest na początek II po-
łowy br.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie odmowy przez ZUS wypłaty
świadczenia emerytalnego wdowie (393)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 23 stycznia 2008 r., znak SPS-024-393/08,
w sprawie zapytania Pana Posła Jarosława Rusiec-
kiego z dnia 3 stycznia 2008 r., znak BK-024-392/08,
dotyczącego odmowy wypłaty świadczenia przed-
emerytalnego przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Warunki nabywania i utraty prawa do świadczeń
przedemerytalnych oraz zasady wypłaty tych świad-
czeń reguluje ustawa z dnia 30 kwietnia 2004 r.
o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120,
poz.1252). Art. 4 ust. 1 pkt 5 powołanej ustawy sta-
nowi, że prawo do świadczenia przedemerytalnego
ustaje wraz ze śmiercią osoby uprawnionej. W takim
wypadku wstrzymanie wypłaty świadczenia przed-
emerytalnego następuje, poczynając od miesiąca
przypadającego po miesiącu, w którym zmarła oso-
ba uprawniona (art. 4 ust. 3 pkt 5 powołanej usta-
wy). Treść tego przepisu jest jednoznaczna i niebu-
dząca wątpliwości. W świetle powyższego brak jest
podstaw do odmowy wypłaty świadczenia przedeme-
rytalnego należnego zmarłemu świadczeniobiorcy
do rąk osób uprawnionych. Problematyczne jest jed-
nak, do czyich rąk miałoby być wypłacone to świad-
czenie, ponieważ powołana ustawa nie rozstrzyga
o kręgu osób uprawnionych do pobrania takiego
świadczenia po śmierci osoby uprawnionej.
Należy przy tym wskazać, że takie unormowanie
zawarte jest w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. z dnia 1 maja 2004 r., ze zm.), która wcze-
śniej regulowała zasady, tryb przyznawania i wypła-
ty świadczeń przedemerytalnych. Zgodnie z brzmie-
niem art. 77 powołanej ustawy o promocji zatrud-
nienia (...) świadczenia z tytułu bezrobocia przysłu-
816
gujące bezrobotnym i innym uprawnionym osobom
stanowią ich prawa majątkowe i przechodzą po ich
śmierci, w równych częściach, na małżonka oraz
inne osoby spełniające warunki wymagane do uzy-
skania renty rodzinnej w myśl przepisów o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych. W razie braku takich osób prawa te wchodzą
do spadku.
W powyższym zakresie ustawa o promocji za-
trudnienia (...) nawiązała do poprzedzającej ją usta-
wy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i prze-
ciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2003 r., Nr 58,
poz. 514, ze zm.), która w art. 28a stanowiła, że na-
leżności przysługujące bezrobotnym i innym upraw-
nionym osobom stanowią ich prawa majątkowe i prze-
chodzą po ich śmierci, w równych częściach, na mał-
żonka oraz inne osoby spełniające warunki wyma-
gane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. W razie braku takich osób prawa te
wchodzą do spadku.
Natomiast zgodnie z art. 136 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, ze zm.), w razie śmierci osoby, która
zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą,
świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się
małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspól-
ne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku – mał-
żonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowa-
dziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie
ich braku – innym członkom rodziny uprawnionym
do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozo-
stawała ta osoba.
Powyższa norma nie jest przywołana w ustawie
o świadczeniach przedemerytalnych, wydaje się jed-
nak, że nie może to być przesłanką dla odmowy wy-
płaty świadczenia, do którego prawo wynika z art. 4
powołanej ustawy. W związku z brakiem uregulo-
wań w tym zakresie należałoby uznać, że uprawnio-
nymi będą osoby powołane do dziedziczenia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie planów likwidacji
abonamentu radiowo-telewizyjnego (394)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie Pana Posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
planów likwidacji abonamentu radiowo-telewizyjne-
go, z dnia 23 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-024-394/08),
uprzejmie przesyłam następujące informacje.
Uprzejmie informuję, że dotychczas nie zapadła
decyzja dotycząca likwidacji opłaty abonamentowej;
wyrażona została jedynie negatywna ocena obecnie
funkcjonującej daniny publicznej. Abonament jest
nie tylko jednym z „parapodatków”, jest także opła-
tą całkowicie niezrozumiałą dla większości odbior-
ców korzystających z sieci kablowych, platform sate-
litarnych bądź Internetu. Ludzie po prostu nie wie-
dzą, za co i dlaczego płacą, zwłaszcza że nadawcy
publiczni nie mają zwyczaju informować, na co idą
te pieniądze. Skądinąd wiadomo, że zarówno radio,
jak i telewizja to instytucje niebywale rozrzutne.
Mimo wysokiego udziału abonamentu w finanso-
waniu mediów publicznych, szczególnie Polskiego
Radia, programy misyjne stanowią minimalny pro-
cent tzw. ramówki albo są nadawane w późnych go-
dzinach wieczornych.
O tym, czy dany program ma charakter misyjny
czy też nie, miałyby decydować osoby będące w dzie-
dzinie mediów autorytetami; o przyznaniu zaś po-
mocy publicznej na realizację misji decydowałby
parlament. Zanim zapadną decyzje o pomocy pu-
blicznej należy określić, jaki typ programów bądź
gatunków wymaga tej pomocy i o jakich kwotach
można mówić. Takie procedury – najpierw wycena,
potem pieniądze – obowiązują w większości państw
europejskich.
Należy podkreślić, że zarówno radio, jak i telewi-
zja publiczna są dobrami narodowymi i nie można
ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego wyzwania fi-
nansowego, pozbawiając w zupełności dofinansowa-
nia ze strony państwa.
W związku z niedostatecznymi uregulowaniami
kwestii abonamentu radiowo-telewizyjnego koniecz-
ne jest podjęcie prac legislacyjnych w tej materii.
Abonament nie zostanie zlikwidowany, zanim nie
zostanie dopracowany alternatywny sposób dofi-
nansowywania mediów publicznych przez państwo.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego nie po-
dejmie decyzji o likwidacji abonamentu w momen-
cie, kiedy nie ma alternatywy, czyli nie ma innej lep-
szej daniny albo nie ma innego sposobu finansowa-
nia misyjności w polskim radiu i polskiej telewizji.
Decyzje w tej sferze będą podejmowane komplekso-
wo i równolegle. Nie może być likwidacji abonamen-
tu, jeżeli nie ma wskazania źródła pokrycia luki,
która pojawi się w środkach telewizji publicznej i ra-
dia publicznego. Pomysły na zastąpienie abonamen-
tu nie są jeszcze w pełni dopracowane i potrzeba cza-
su, zanim zostanie wybrany najlepszy z nich.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy za-
pewnić wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury.

Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Ostrowskiego
w sprawie likwidacji przez PKP obsługi
bezpośredniej na przejeździe kolejowym kat. A
w Gorzkowicach w powiecie piotrkowskim (399)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłane przy piśmie SPS-024-399/08 z dnia
23 stycznia 2008 r. zapytanie posła Artura Ostrow-
skiego w sprawie likwidacji przez PKP obsługi bez-
pośredniej na przejeździe kolejowym kat. A w Gorz-
kowicach, po uzyskaniu informacji od PKP Polskie
Linie Kolejowe SA, informuję, co następuje.
Przeniesienie na nastawnię dysponującą obsługi
przejazdu kat. A w stacji Gorzkowice na skrzyżowa-
niu linii kolejowej z drogą powiatową Gorzkowice–
–Łęczno nastąpiło w celu podniesienia stanu bezpie-
czeństwa ruchu na przejeździe poprzez zainstalowa-
nie telewizji przemysłowej i nowoczesnych urządzeń
obsługiwanych przez dyżurnego ruchu, który osobi-
ście na stacji Gorzkowice kieruje i odpowiada za bez-
pieczeństwo ruchu pociągów.
Przed podjęciem decyzji o modernizacji przejaz-
du Zakład Linii Kolejowych w Łodzi powołał w dniu
29.03.2006 r. komisję z udziałem przedstawicieli Za-
rządu Dróg Powiatowych Starostwa Powiatowego
w Piotrkowie Tryb., gminy Rozprza i Wydziału Ru-
chu Drogowego Komendy Wojewódzkiej Policji w Ło-
dzi, która zaakceptowała propozycję ww. zmian.
Decyzja o modernizacji została podjęta przez
PKP PLK SA. Na jej realizację przeznaczono kwotę
542,35 tys. zł.
W trakcie realizacji inwestycji, na wniosek lokal-
nej społeczności, dokonano korekty projektu, w wy-
niku której poszerzono nawierzchnię przejazdu i od-
dzielono (poprzez oznakowanie linią ciągłą) strefę
ruchu kołowego od strefy ruchu pieszego,
Po zakończeniu inwestycji, w dniu 21.01.2008 r.,
została zwołana komisja przekazania do eksploatacji
nowo zabudowanych urządzeń, z udziałem przedsta-
wicieli m.in. Starostwa Powiatowego w Piotrkowie
Tryb., gminy Rozprza i Komendy Wojewódzkiej Poli-
cji w Łodzi, którzy nie wnieśli żadnych zastrzeżeń.
817
W ocenie PKP PLK SA zmiana sposobu obsługi
rogatek nie obniża stopnia bezpieczeństwa użyt-
kowników przejazdu, natomiast wpływa na jego
podniesienie poprzez:
a) wyeliminowanie ogniwa pośredniego, jakim
był dróżnik przejazdowy,
b) zainstalowanie urządzeń TVU (kamery, moni-
tory, głośniki, mikrofony) dających pracownikowi
prowadzącemu ruch pociągów i obsługującemu ro-
gatki możliwość obserwacji i porozumiewania się
z użytkownikami przejazdu,
c) zastosowanie ciągłej rejestracji obrazu, z możli-
wością odtwarzania wszelkich zdarzeń na przejeździe.
W świetle przedstawionych faktów brak jest pod-
staw do zmiany decyzji w zakresie modernizacji
i sposobu obsługi przedmiotowego przejazdu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie Towarzystwa Muzycznego
im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie (400)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pani Poseł Izabelli Sierakowskiej, SPS-
-024-400/08, dotyczące Towarzystwa Muzycznego
im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie, uprzejmie
informuję, że wspieranie i promocja działalności
stowarzyszenia odgrywającego istotną rolę w pro-
pagowaniu twórczości Henryka Wieniawskiego
w Polsce i na świecie należy do istotnych zadań re-
sortu kultury. Wszystkie ważne projekty organizo-
wane przez towarzystwo, jako wydarzenia o naj-
wyższym poziomie artystycznym, obejmowane są
honorowym patronatem ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego.
Muszę jednak z przykrością stwierdzić, że resort
kultury nie ma możliwości prawnych dofinansowy-
wania działalności bieżącej organizacji pozarządo-
wych, a wspiera jedynie konkretne projekty arty-
styczne poprzez programy operacyjne ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego. Towarzystwo Mu-
zyczne im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie wie-
lokrotnie otrzymywało wsparcie finansowe na
przedsięwzięcia artystyczne w ramach programu
„Promocja twórczości”. X Międzynarodowy Kon-
kurs Młodych Skrzypków im. K. Lipińskiego i H.
Wieniawskiego otrzymał dofinansowanie w wysoko-
ści 183 109 zł, natomiast III Międzynarodowy Kon-
818
kurs Muzyczny dla Niewidomych im. I. J. Paderew-
skiego w 2007 r. uzyskał dotację w kwocie 70 000 zł.
W przyszłości resort kultury nadal będzie wspie-
rał wartościowe projekty towarzystwa, a zwłaszcza
organizację międzynarodowych konkursów młodych
skrzypków, które zyskały rangę jednego z najważ-
niejszych tego rodzaju przedsięwzięć w Polsce i na
świecie.
Pragnę jednocześnie podziękować za zaintereso-
wanie działalnością tego ważnego dla kultury pol-
skiej stowarzyszenia.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Stuligrosza
w sprawie podwyżek dla nauczycieli
oraz nowelizacji ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych dotyczącej ulgi prorodzinnej
i związanych z tym skutków finansowych
dla jednostek samorządu terytorialnego (402)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną, przy piśmie z dnia 23 stycznia 2008 r.
Nr SPS-023-402/08, interpelacją posła Michała Stu-
ligrosza w sprawie podwyżek dla nauczycieli oraz
nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych w przedmiocie ulgi prorodzinnej i zwią-
zanych z tym skutków finansowych dla jednostek
samorządu terytorialnego uprzejmie wyjaśniam:
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopa-
da 2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego, kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego ustala się w wysokości łącznej
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej nie mniej-
szej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazo-
wym (część oświatowa subwencji ogólnej na rok
2007 wynosiła 28 204 949 tys. zł), skorygowanej
o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizo-
wanych zadań oświatowych.
Łączna kwota części oświatowej subwencji ogól-
nej planowana na rok 2008 została ustalona zgodnie
z art. 28 ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego, z uwzględnieniem założeń do
opracowania ustawy budżetowej.
W trakcie prac budżetowych planowana na rok 2008
kwota części oświatowej subwencji ogólnej decyzją mi-
nistra finansów zwiększona została o 268 649 tys. zł.
W projekcie ustawy budżetowej przekazanej przez
rząd do parlamentu część oświatowa subwencji ogól-
nej ustalona została w wysokości 29 056 617 tys. zł,
tj. wyższej o 3,02% w stosunku do kwoty roku 2007.
W toku prac nad budżetem na rok 2008, na wnio-
sek komisji sejmowych, kwota części oświatowej
subwencji ogólnej została zwiększona do łącznej
kwoty 30 910 553 tys. zł, co oznacza wzrost w sto-
sunku do kwoty roku 2007 o 9,59%.
Zaplanowana na rok 2008 kwota części oświato-
wej subwencji ogólnej w wysokości 30 910 553 tys. zł
pozwoli na wdrożenie podwyżek wynagrodzeń dla
nauczycieli w szkołach (placówkach) prowadzonych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
Kwestia dotycząca środków na planowane w roku
2008 podwyżki dla nauczycieli była poruszana pod-
czas posiedzenia Zespołu do Spraw Systemu Finan-
sów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego, które odbyło się w dniu 5 grud-
nia 2007 r. Stanowisko zespołu w sprawie skutków
finansowych dla jednostek samorządu terytorial-
nego związanych z podwyżkami dla nauczycieli zo-
stało przekazane do Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej.
Ponadto w dniu 5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu
Zespołu do Spraw Systemu Finansów Publicznych
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
była podnoszona również kwestia możliwości zwięk-
szenia, w związku z ulgą prorodzinną, udziału jedno-
stek samorządu terytorialnego w podatku PIT.
Strona samorządowa zespołu stwierdziła, że
wprowadzenie ulgi prorodzinnej spowoduje, iż w ka-
sach samorządowych zabraknie 3,4 mld zł, co ozna-
cza zmniejszenie o tę kwotę możliwości absorpcyj-
nych środków unijnych i spowolnienie procesu inwe-
stycyjnego. Co więcej, brak tej kwoty narusza – zda-
niem strony samorządowej – finanse samorządów
tak, iż zagraża to realizacji przez nie zadań. W związ-
ku z tym strona samorządowa proponuje zwiększe-
nie udziału w PIT gminom o 4,45%, powiatom –
o 1,25% i województwom – o 0,18%.
Strona rządowa poinformowała, iż zgodnie z sza-
cunkami przeprowadzonymi na potrzeby projektu
ustawy budżetowej na rok 2008 zwiększenie ulgi
prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora finan-
sów publicznych w wysokości 7 108 mln zł. Ponie-
waż w 2008 r. udział jednostek samorządu teryto-
rialnego we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych wynosić będzie 48,34%, szacuje się,
że skutek dla jednostek samorządu terytorialnego
wyniesie około 3 436 mln zł, co – w warunkach roku
2008 – odpowiada udziałowi we wpływach z tego po-
datku w wysokości 6,45%, z czego dla: gmin – 4,87%,
powiatów – 1,37%, województw – 0,21%.
Strona rządowa zauważyła, iż planowana na
2008 r. kwota wpływów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych (po uwzględnieniu m.in.
ulgi, o której mowa wyżej) stanowiąca podstawę do
naliczenia udziałów we wpływach z tego podatku
dla jednostek samorządu terytorialnego w porówna-
 819

niu do analogicznej kwoty na rok 2007 jest wyższa dzice bądź opiekunowie dokonają stosowanego odli-
o 8,0%. czenia od podatku.
Należy zwrócić uwagę, iż do prognozy dochodów Szczegółowe wyliczenie ubytku dochodów z tytu-
z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych łu udziału we wpływach z podatku dochodowego od
na 2008 r. przyjęto m.in. następujące wielkości ma- osób fizycznych w poszczególnych jednostkach sa-
kroekonomiczne determinujące dynamikę podstawy morządu terytorialnego w związku ze zwiększoną
opodatkowania: ulgą podatkową będzie możliwe we wrześniu 2008 r.
— realną dynamikę wynagrodzeń w gospodarce po otrzymaniu wstępnych danych o podatku docho-
narodowej –103,6%, dowym od osób fizycznych wykazanych w rocznym
— dynamikę zatrudnienia w gospodarce narodo- zeznaniu podatkowym za 2007 r. złożonym w 2008 r.
wej (102,0%), dynamikę liczby emerytów i rencistów Dopiero na podstawie ww. danych będzie możliwe
z pozarolniczego systemu ubezpieczeń społecznych przeprowadzenie rzetelnej analizy w tym zakresie.
(100,9%), dynamikę liczby emerytów i rencistów z rol-
niczego systemu ubezpieczeń społecznych (96,5%), Z wyrazami szacunku
— średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów
Sekretarz stanu
i usług konsumpcyjnych – 2,3%.
Elżbieta Suchocka-Roguska
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodowe-
go od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia skutki
proponowanych na ten rok zmian systemowych,
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszają-
Odpowiedź
cej podatek w pierwszym przedziale skali podatko-
wej (ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r., podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie - z upoważnienia ministra -
jej w rozliczeniu rocznym),
na zapytanie posła Michała Stuligrosza
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierw- w sprawie przywrócenia ośrodkowi
szym przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do poznańskiemu prawa do realizacji konkursu
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
ministra zdrowia „Tomografia pozytonowa
do 1335 zł,
PET – budowa sieci ośrodków PET” (403)
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49% w 2008 r., Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku na-
zapytanie Pana Posła Michała Stuligrosza, przesła-
leżnego na rzecz organizacji pożytku publicznego,
ne przy piśmie Pana Marszałka z dnia 23 stycznia
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwot-
2008 r. (znak: SPS-024-403/08), w sprawie przywró-
nymi założeniami ustawy, tj. obniżenia o kolejne
cenia ośrodka poznańskiego jako realizatora pro-
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
gramu pn. „Tomografia Pozytonowa (PET) – budo-
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy),
wa sieci ośrodków PET”, uprzejmie informuję.
w stosunku do już obniżonej o 3 punkty procentowe
Z uwagi na fakt, iż Wielkopolskie Centrum On-
(tylko po stronie pracownika) w 2007 r., która bę-
kologii jest wiodącym ośrodkiem w województwie
dzie skutkować wyższą podstawą opodatkowania
wielkopolskim w zakresie leczenia chorób now-
dochodów osób fizycznych,
otworowych oraz pozyskało fundusze strukturalne
— podwyższenia diet dla osób przebywających
na budowę pawilonu dla Zakładu Medycyny Nukle-
czasowo za granicą uzyskujących przychody ze sto-
arnej, podjęto decyzję o przyznaniu w roku 2008
sunku pracy.
środków finansowych na zakup skanera PET dla
Jeśli zaś chodzi o ewentualną rekompensatę
tego ośrodka.
skutków wprowadzenia w podatku dochodowym od
Informacja o powyższej decyzji została przeka-
osób fizycznych tzw. ulgi prorodzinnej poprzez
zana Panu Prof. Julianowi Malickiemu – Dyrektoro-
zwiększenie procentowego udziału w podatku do-
wi Wielkopolskiego Centrum Onkologii w dniu 6 lu-
chodowym od osób fizycznych, uprzejmie informuję,
tego br.
że w chwili obecnej kwestia ta nie jest możliwa do
zrealizowania. Z wyrazami głębokiego szacunku
Obecnie Ministerstwo Finansów nie ma możli-
wości podania bardziej szczegółowej informacji Podsekretarz stanu
o skutkach finansowych omawianej ulgi, bowiem Andrzej Włodarczyk
nie dysponuje danymi dotyczącymi m.in. liczby dzie-
ci w poszczególnych gminach, na które będzie przy-
sługiwała omawiana ulga podatkowa i których ro- Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
820
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Krzysztofa Lipca
w sprawie budowy mostu na Wiśle w Połańcu
(406)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 23 stycznia 2008 r., znak SPS-024-406/
08, przedstawiam odpowiedź na zapytanie Pana Po-
sła Krzysztofa Lipca w sprawie budowy mostu przez
Wisłę w Połańcu.
Uprzejmie informuję, iż podzielam opinię Pana
Posła Lipca o pilnej potrzebie rozwoju sieci drogowej
na obszarze Polski Wschodniej, w tym szczególnie
budowy nowych przepraw mostowych przez Wisłę.
Służyć temu będzie m.in. realizacja projektu zgło-
szonego przez samorząd województwa świętokrzy-
skiego pt. „Likwidacja barier rozwojowych – most
na Wiśle z przebudową drogi wojewódzkiej nr 764
z otwarciem komunikacyjnym na kierunku Rze-
szów–Kielce”, który został wpisany na listę projek-
tów indywidualnych PO RPW.
Odnosząc się do poruszonej przez Pana Posła
Lipca kwestii zmniejszenia dofinansowania tej in-
westycji, pragnę wyjaśnić, co następuje. Całkowity
koszt realizacji ww. projektu, którego elementem
jest most w Połańcu, został oszacowany na 275 mln
zł, z czego na realizację świętokrzyskiej części inwe-
stycji przewidziano 190 mln zł, zaś na część podkar-
packą 85 mln zł. We wniosku beneficjent założył, iż
ze środków EFRR zostanie pokrytych 85% kosztów
całkowitych, czyli 233,75 mln zł, z czego na święto-
krzyską część projektu przypadałoby 161,5 mln zł.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego podjęło jednak
w styczniu 2007 r. decyzję, potwierdzoną dodatkowo
w piśmie skierowanym w maju 2007 r. do marszałka
województwa świętokrzyskiego Pana Adama Jaru-
basa, iż ze środków EFRR współfinansowaniem ob-
jęta zostanie jedynie część projektu, a mianowicie
przebudowa 17 km drogi wojewódzkiej nr 764 łączą-
cej Staszów z Połańcem wraz z budową mostu na
rzece Wiśle. Instytucja zarządzająca nie podzieliła
opinii beneficjenta o niezbędności realizacji w ra-
mach PO RPW tej części ww. projektu, która doty-
czyła przebudowy dalszego odcinka ww. drogi, od
Staszowa do Kielc. W związku z powyższym nie
przewidziano wsparcia dla tej części inwestycji,
uznając, iż powinna ona być sfinansowana ze środ-
ków własnych beneficjenta. Tym samym wartość
współfinansowania świętokrzyskiej części projektu
ze środków EFRR uległa stosownemu zmniejszeniu
do kwoty 110 mln zł; wartość współfinansowania
podkarpackiej części projektu pozostała bez zmian.
Jednocześnie pragnę stanowczo zaprzeczyć za-
rzutowi zawartemu w piśmie Pana Posła Lipca, ja-
koby środki zaoszczędzone na realizacji ww. inwe-
stycji miały posłużyć współfinansowaniu innych
projektów z obszaru województwa podkarpackiego.
Uprzejmie informuję, że środki finansowe przezna-
czone na wsparcie inwestycji realizowanych w ra-
mach PO RPW zostały rozdzielone pomiędzy po-
szczególne osie priorytetowe, co oznacza, że kwoty
przewidziane na współfinansowanie inwestycji dro-
gowych nie mogą być wykorzystane na wsparcie
projektów o innym charakterze. Zmiana taka wy-
magałaby renegocjacji programu z Komisją Euro-
pejską. Ponadto informuję, że środki w ramach PO
RPW zostały również podzielone pomiędzy woje-
wództwa. Środki z alokacji dla województwa święto-
krzyskiego będą wykorzystane wyłącznie na reali-
zację inwestycji w tym województwie.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące weryfikacji
listy projektów kluczowych PO RPW uprzejmie in-
formuję, że została ona już zakończona. Instytucja
Zarządzająca PO RPW podjęła decyzję o nieusuwa-
niu z tej listy żadnego z projektów.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Lipca
w sprawie odszkodowań za szkody
wyrządzone przez zwierzynę łowną
na plantacjach wierzby energetycznej (407)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła Krzysztofa Lipca z dnia 8 stycz-
nia 2008 r., skierowaną do ministra środowiska przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 23 stycznia 2008 r.,
nr SPS-024-407/08, w sprawie odszkodowań za
szkody wyrządzone przez zwierzynę na plantacjach
wierzby energetycznej, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Ustawodawca wskazał odpowiedzialność dzier-
żawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego za szkody
wyrządzone przez określone zwierzęta łowne w upra-
wach i płodach rolnych oraz powstałe podczas wyko-
nywania polowania.
Rzeczywiście ustawa z dnia 13 października
1995 r. Prawo łowieckie nie określa definicji upraw
i płodów rolnych, stąd stało się to przedmiotem zain-
teresowania Sądu Najwyższego, który dokonał roz-
strzygnięcia tej kwestii, chociaż orzeczenia w tym
zakresie były dotychczas rozbieżne.
Sąd Najwyższy w 1994 r. stwierdził, że uprawą
rolną są „wszelkiego rodzaju uprawy prowadzone na

gruncie rolnym, które są efektem działalności czło-
wieka związanej ściśle z produkcyjną funkcją ziemi
jako środka produkcji.”
Odmienne rozstrzygnięcie zapadło w wyroku z 4
lipca 2002 r. (I CKN 795/00) – Sąd Najwyższy zawę-
ził definicję uprawy rolnej do uprawy typowej.
Jednakże w ostatniej uchwale z dnia 27 listopada
2007 r. podjętej w powiększonym składzie 7 sędziów
Sąd Najwyższy stwierdził, że uprawą rolną jest każda
uprawa prowadzona na gruncie rolnym (podobnie jak
w wyroku z 2005 r.), a więc należałoby do takich
upraw zaliczyć również plantację wierzby energetycz-
nej prowadzoną na gruncie rolnym. Uzasadnienie tej
uchwały, pozwalające na wypracowanie jednoznacz-
nego stanowiska, nie jest jeszcze znane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie opłat za SMS-y wysyłane na rzecz
Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy (410)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 23 stycznia 2008 r., znak SPS-024-410/
08, przy którym przesłano zapytanie Pana Posła Ta-
deusza Iwińskiego w sprawie opłat za SMS-y wysy-
łane na rzecz Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomo-
cy, uprzejmie informuję:
W krajach członkowskich Unii Europejskiej
funkcjonowanie podatków obrotowych podlega ści-
słej harmonizacji w ramach tzw. wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej. W systemie tym ogra-
nicza się możliwości stosowania stawek ulgowych
podatku, zwolnień lub innych wyłączeń spod opo-
datkowania do przypadków określonych w obowią-
zujących dyrektywach Rady UE. Obecnie problema-
tyka ta jest przede wszystkim regulowana dyrekty-
wą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej. Przepisy dyrektywy nie przewidują dla
usług telekomunikacyjnych stosowania stawki obni-
żonej podatku lub zwolnienia, a nawet zobowiązują
do wyselekcjonowania takich usług z działalności
publicznych służb pocztowych, tak aby nie mogły
być objęte zwolnieniem od podatku w rozliczeniach
z budżetem tych jednostek.
Jeżeli pojawi się jakakolwiek możliwość zmiany
istniejących rozwiązań pozostająca w zgodzie z prze-
821
pisami dyrektyw unijnych, przepisy w tym zakresie
zostaną zmienione.
Równocześnie uprzejmie informuję, że stosownie
do postanowień art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.)
odliczeniu od dochodu przed opodatkowaniem pod-
legają darowizny przekazane na cele:
a) określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku
publicznego, organizacjom, o których mowa w art. 3
ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym organiza-
cjom określonym w przepisach regulujących działal-
ność pożytku publicznego obowiązujących w innym
niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim
Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do
Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzą-
cym działalność pożytku publicznego w sferze zadań
publicznych, realizującym te cele,
b) kultu religijnego,
c) krwiodawstwa realizowanego przez honoro-
wych dawców krwi zgodnie z art. 6 ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U.
Nr 106, poz. 681, ze zm.), w wysokości ekwiwalentu
pieniężnego za pobraną krew określonego przepisami
wydanymi na podstawie art. 11 ust. 2 tej ustawy.
Maksymalna kwota odliczenia z tych tytułów
wynosi 6% rocznego dochodu darczyńcy.
Ponadto stosownie do postanowień art. 26 ust. 7
pkt 2 ww. ustawy wysokość wydatków na określone
powyżej cele ustala się na podstawie dokumentów
stwierdzających ich poniesienie. Jednakże w przy-
padku odliczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 9, odli-
czenie stosuje się, jeżeli wysokość darowizny jest
udokumentowana dowodem wpłaty na rachunek
bankowy obdarowanego, a w przypadku darowizny
innej niż pieniężna – dokumentem, z którego wyni-
ka wartość tej darowizny – przy czym w przypadku
dawców krwi w dokumencie tym nie uwzględnia się
wartości krwi, za którą dawca otrzymał ekwiwalent
pieniężny – oraz oświadczeniem obdarowanego o jej
przyjęciu.
Jak wynika zatem z powołanych przepisów, prze-
kazywanie środków pieniężnych na cele pożytku pu-
blicznego za pomocą telefonów (usługi SMS) nie
mieści się w dyspozycji ww. przepisów. W tym przy-
padku podatnik nie dokonuje bowiem wpłaty na ra-
chunek bankowy obdarowanego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
822
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie utworzenia pałuckiego parku
przemysłowego na terenie gminy Barcin (412)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana Posła Krzysztofa Brejzy dotyczącym
możliwości nieodpłatnego przekazania, w trybie art. 24
ust. 5b ustawy z dnia 19 października 1991 r. o go-
spodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu
Państwa (tekst jedn. Dz.U. z 2007 r. nr 231,
poz. 1700) na rzecz gminy Barcin nieruchomości
obejmującej działki oznaczone nr 109/2 i 115/1
o łącznej pow. 33,51 ha, będących w Zasobie Własno-
ści Rolnej Skarbu Państwa w celu utworzenia na
nich Pałuckiego Parku Przemysłowego oraz budowy
inkubatora przedsiębiorczości, po zapoznaniu się ze
stanowiskiem Biura Prezesa Agencji Nieruchomości
Rolnych, przesyłam następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 24 ust. 5b ww. ustawy ANR może
nieodpłatnie przekazać na własność jednostce samo-
rządu terytorialnego nieruchomości wchodzące
w skład Zasobu WRSP w celu przekazania ich jako
wkładu własnego na podstawie umowy o partner-
stwie publiczno-prywatnym. Art. 1 ust. 2 ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-pry-
watnym (Dz.U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1420) stanowi
natomiast, iż partnerstwo publiczno-prywatne to
oparta na umowie o partnerstwie publiczno-prywat-
nym współpraca podmiotu publicznego i partnera
prywatnego, służąca realizacji zadania publicznego.
Ustawa ta nie definiuje wprawdzie pojęcia zada-
nia publicznego, niemniej jednak art. 166 Konstytu-
cji RP określa zadania publiczne jako zadania wyko-
nywane przez samorząd oraz służące zaspokajaniu
potrzeb wspólnoty. Zatem zadaniami publicznymi
są zadania mające charakter użyteczności publicz-
nej tj. prowadzą do zaspokajania zbiorowych potrzeb
mieszkańców w drodze świadczenia usług powszech-
nie dostępnych.
Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż
utworzenie Pałuckiego Parku Przemysłowego oraz
budowa inkubatora przedsiębiorczości nie mieści się
w ramach pojęcia zadania publicznego, a zatem
przedmiotowe nieruchomości nie mogą być na pod-
stawie ww. przepisów przedmiotem przekazania na
rzecz gminy Barcin.
Odnosząc się natomiast do pytania Pana Posła
o plany Agencji Nieruchomości Rolnych względem
ww. działek, wskazać należy, iż jak wynika z wyja-
śnień agencji działki nr 109/2 i 115/1 są obecnie
przedmiotem wieloletniej dzierżawy oraz są użytko-
wane rolniczo, a zatem ze względu na zobowiązania
agencji wobec dzierżawcy, wynikające z warunków
umowy dzierżawy, nie jest aktualnie możliwy jaki-
kolwiek obrót ww. nieruchomościami.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie umorzenia zaległych wpłat
na rzecz PFRON dla SPZOZ pod nazwą
Zespół Opieki Zdrowotnej w Kłodzku (413)
W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 23 stycznia 2008 r. znak SPS-
-024-413/08 zapytanie z dnia 07 stycznia 2008 r.
Pani Poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie umo-
rzenia zaległych wpłat na rzecz Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dla
Samodzielnego Zakładu Opieki Zdrowotnej pod na-
zwą „Zespół Opieki Zdrowotnej w Kłodzku” uprzej-
mie informuję, że w świetle aktualnie obowiązują-
cych przepisów nie ma możliwości umorzenia zale-
głości wobec PFRON z uwagi na ważny interes po-
datnika (np. trudną sytuację finansową) lub interes
publiczny, nie ma już bowiem zastosowania przepis
art. 67a ustawy Ordynacja podatkowa.
Rozumiem trudną sytuację, w jakiej znalazł się
Zespół Opieki Zdrowotnej w Kłodzku, powstały
w wyniku przyłączenia do ZOZ w Kłodzku Zakła-
dów w Nowej Rudzie i w Dusznikach-Zdroju, jed-
nakże ustawa z dnia 15 czerwca 2007 r. o zmianie
ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 115, poz.791)
wprowadziła zmiany do art. 49 ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92). Zgodnie z art. 49
ust. 5a ustawy o rehabilitacji, w brzmieniu obowią-
zującym od dnia 30 lipca 2007 r., zaległości z tytułu
wpłat na fundusz, odsetki za zwłokę lub opłata pro-
longacyjna mogą być umarzane w całości lub w czę-
ści decyzją prezesa zarządu funduszu wyłącznie
w przypadku ich całkowitej nieściągalności.
Ustawa ta określa, że całkowita nieściągalność
zachodzi, gdy:
1) dłużnik zmarł, nie pozostawiając żadnego
majątku lub pozostawił ruchomości niepodlegające
egzekucji na podstawie odrębnych przepisów, albo
pozostawił przedmioty codziennego użytku domo-
wego, których łączna wartość nie przekracza kwoty
stanowiącej trzykrotność przeciętnego wynagrodze-
nia, i jednocześnie brak jest następców prawnych

oraz nie ma możliwości przeniesienia odpowiedzial-
ności na osoby trzecie, w rozumieniu przepisów Or-
dynacji podatkowej;
2) sąd oddalił wniosek o ogłoszenie upadłości
dłużnika lub umorzył postępowanie upadłościowe
z przyczyn, o których mowa w art. 13 oraz w art. 361
pkt 1 i 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo
upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535,
z późn. zm.);
3) nastąpiło trwałe zaprzestanie prowadzenia
działalności przy jednoczesnym braku majątku, z któ-
rego można egzekwować należności małżonka, na-
stępców prawnych, możliwości przeniesienia odpo-
wiedzialności na osoby trzecie w rozumieniu przepi-
sów Ordynacji podatkowej;
4) nie nastąpiło zaspokojenie należności w za-
kończonym postępowaniu likwidacyjnym;
5) wysokość zaległej wpłaty nie przekracza pię-
ciokrotnej kwoty kosztów upomnienia w postępowa-
niu egzekucyjnym;
6) stwierdzono brak majątku, z którego można
prowadzić egzekucję;
7) jest oczywiste, że w postępowaniu egzekucyj-
nym nie uzyska się kwot przekraczających wydatki
egzekucyjne.
Zgodnie z art. 19 przywołanej wcześniej ustawy
z dnia 15 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o reha-
bilitacji sprawy wszczęte, a niezakończone przed
dniem wejścia jej w życie podlegają rozpatrzeniu we-
dług przepisów dotychczasowych. Natomiast wnio-
ski o umorzenie zaległych wpłat na fundusz, które
wpłynęły do PFRON od dnia wejścia w życie ustawy
– czyli od dnia 30 lipca 2007 r. podlegają rozpatrze-
niu według nowych przepisów.
Istotne znaczenie ma tutaj także przepis art. 165
§ 3 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym
datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest
dzień doręczenia żądania organowi podatkowemu,
czyli data wpływu wniosku do PFRON. A zatem
wszystkie wnioski Zespołu Opieki Zdrowotnej
w Kłodzku o umorzenie zaległych wpłat, które wpły-
nęły do funduszu od dnia 30 lipca 2007 r., podlegają
rozpatrzeniu zgodnie z art. 49 ust. 5a, stanowiącym
wyraźnie, iż zaległości z tytułu wpłat na fundusz,
odsetki za zwłokę lub opłata prolongacyjna mogą
być umarzane w całości lub w części decyzją prezesa
zarządu funduszu wyłącznie w przypadku ich całko-
witej nieściągalności.
Pragnę jednocześnie zauważyć, że składane pod
rządami obowiązujących wcześniej przepisów wnio-
ski ZOZ w Nowej Rudzie i ZOZ w Dusznikach-Zdro-
ju o umorzenie zaległych wpłat były pozytywnie
rozpatrywane przez prezesa Zarządu PFRON lub
w trybie odwoławczym przez ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego, jako organu
II instancji. I tak w latach 2000–2006 SPZOZ w No-
wej Rudzie umorzone zostały zaległe zobowiązania
w kwocie 926 993,35 zł oraz odsetki w kwocie
26 431,92 zł, a SPZOZ w Dusznikach-Zdroju –
w kwocie 435 827,27 zł i odsetki w kwocie 95 485,11 zł.
823
Łącznie te dwa Zakłady Opieki Zdrowotnej uzyskały
wsparcie ze środków PFRON w łącznej kwocie blisko
1,5 mln zł. O umorzenie zobowiązań nie występował
natomiast Zakład Opieki Zdrowotnej w Kłodzku.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że na podstawie art. 49 ust. 5c ustawy o re-
habilitacji dyrektor zespołu może wystąpić do preze-
sa zarządu funduszu z wnioskiem o:
1) odroczenie terminu płatności należności lub
rozłożenie ich zapłaty na raty,
2) odroczenie terminu płatności zaległości z ty-
tułu wpłat, odsetek za zwłokę lub rozłożenie ich za-
płaty na raty.
W przypadku wydania w tych sprawach pozy-
tywnej decyzji naliczana jest opłata prolongacyjna
(na zasadach określonych w ordynacji podatkowej).
Jeszcze raz pragnę zapewnić Pana Marszałka, że
rozumiem trudną sytuację, w jakiej znalazł się Ze-
spół Opieki Zdrowotnej w Kłodzku, jednakże udzie-
lenie pomocy w drodze umorzenia zobowiązań wo-
bec PFRON, rozłożenia ich na raty lub odroczenia
terminu płatności możliwe jest jedynie w oparciu
o obowiązujące obecnie przepisy ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie możliwości zwiększenia w 2008 r.
środków finansowych na funkcjonowanie
zespołów ratownictwa medycznego
dla woj. dolnośląskiego o ok. 33%
w stosunku do roku ubiegłego (414)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Moniki Wielichowskiej doty-
czące możliwości zwiększenia środków na finanso-
wanie ratownictwa medycznego w 2008 r., przesłane
przy piśmie z dnia 23 stycznia 2008 r. (znak: SPS-
-024-414/08), uprzejmie informuję:
Zdając sobie sprawę z rosnących potrzeb finanso-
wych w zakresie utrzymania przedszpitalnego ra-
townictwa medycznego, Ministerstwo Zdrowia pod-
jęło wszelkie działania, by zapewnić w roku 2008
znacząco większe środki w stosunku do roku 2007.
W wyniku tych działań budżet ratownictwa medycz-
nego po 1 stycznia 2008 r. wzrósł o 195 439 tys. zł do
kwoty 1 341 283 tys. zł. W ramach tych środków bu-
dżet wojewody dolnośląskiego wzrósł w stosunku do
824

roku ubiegłego o blisko 8,9 mln zł do kwoty 99 279 Odpowiedź

tys. zł, co daje ok. 10% wskaźnik wzrostu.
Ze względu na wejście w życie rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2007 r. w spra-
wie algorytmu podziału środków na finansowanie
zadań zespołów ratownictwa medycznego pomiędzy
poszczególne województwa przy podziale środków
musiał zostać zastosowany algorytm określony w roz-
porządzeniu.
Z uwagi na matematyczny charakter mechani-
zmu podziału środków minister zdrowia w zasadzie
nie miał wpływu na jego wynik ani tym bardziej
możliwości jego zmiany. W tej sytuacji minister
zdrowia nie jest uprawniony do podziału całej kwoty
w oparciu o inne kryteria niż wynikające z przepi-
sów prawnych.
Wojewoda dolnośląski w planie na 2008 r. wystą-
pił z prośbą o zwiększenie środków o ok. 16% w sto-
sunku do roku 2007, algorytm nie dał możliwości
przyznania środków w takiej wysokości tym bar-
dziej nie ma możliwości zwiększenia przydzielonych
środków o 33% w stosunku do roku ubiegłego, tak
jak zostało to zasugerowane w pytaniu.
Równocześnie uprzejmie informujemy, iż w dru-
giej połowie bieżącego roku planowana jest noweli-
zacja przepisów ustawy o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym. W ramach planowanych rozwią-
zań przewidywana jest również zmiana mechani-
zmu podziału środków na zadania zespołów ratow-
nictwa medycznego pomiędzy poszczególne woje-
wództwa.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie nieprawidłowości i nadużyć
dokonywanych w podmiotach nadzorowanych
przez ministra skarbu państwa i ministra
gospodarki w zakresie wypłat ogromnych
kwot, będących wynagrodzeniami za rzekomą
działalność racjonalizatorską (415)
Szanowny Panie marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo SPS-024-415/08 dotyczące zapytania Pana Po-
sła Norberta Wojnarowskiego w sprawie nieprawi-
dłowości i nadużyć dokonanych w podmiotach nad-
zorowanych przez ministra skarbu państwa i mini-
stra gospodarki w zakresie wpłat ogromnych kwot
będących wynagrodzeniami za rzekomą działalność
racjonalizatorską Ministerstwo Skarbu Państwa in-
formuje, co następuje.
W związku ze znaczącym miejscem, jakie zajęła
spółka KGHM „Polska Miedź” SA w zapytaniu Pana
Posła przedstawiamy szczegółowo stanowisko i wy-
jaśnienia w tej sprawie.
W KGHM „Polska Miedź” SA opracowano nowe
regulacje dotyczące wdrażania prac badawczo-roz-
wojowych oraz objęte przedmiotem zapytania posel-
skiego regulacje dotyczące projektów racjonalizator-
skich i giełdy wynalazczości. W pracach nad nowy-
mi regulacjami udział brali specjaliści z Ernst&Y-
oung, prawnicy z Kancelarii Domański Zakrzewski
Palinka oraz z Kancelarii GLN. Regulaminy były
także przedmiotem konsultacji z Zespołem Rady
Nadzorczej KGHM ds. projektów innowacyjnych..
Regulacje te weszły w życie 1 sierpnia 2006 r. Nowe
przepisy między innymi ograniczają kwoty wypłat
do równowartości 485 minimalnych wynagrodzeń
na rok przez okres dwóch lat dla wszystkich twór-
ców (pkt 7.1 Regulaminu Wynalazczości w KGHM
„Polska Miedź” SA). W ocenie zarządu spółki wy-
klucza to wielomilionowe wypłaty przez okres nawet
kilkunastu lat, co miało miejsce przed wejściem
w życie wyżej wymienionych regulacji.

7.1 Tabela określająca wysokość rocznego wynagrodzenia za projekt łącznie dla wszystkich twórców
w zależności od rzeczywistych korzyści z projektu w skali roku.

Rzeczywiste korzyści z projektu w skali roku
do 500 000 zł
od 500 001 do 1 000 000 zł
od 1000 001 do 5 000 000 zł
od 5 000 001 do 10 000 000 zł
od 10 000.001 do 25 000 000 zł
Powyżej 25 000 000 zł
Roczne wynagrodzenie za projekt łącznie dla wszystkich twórców
1 minimalne wynagrodzenie za każde 10 000 zł korzyści
50 minimalnych wynagrodzeń + 1 minimalne za każde 20 000 zł korzyści
przekraczające 500 000 zł
75 minimalnych wynagrodzeń + 1 minimalne wynagrodzenie za każde 25 000 zł
korzyści przekraczające 1000 000 zł
235 minimalnych wynagrodzeń + 1 minimalne wynagrodzenie za każde 50 000 zł
korzyści przekraczające 5 000 000 zł
335 minimalnych wynagrodzeń + 1 minimalne wynagrodzenie za każde 100 000 zł
korzyści przekraczające 10 000 000 zł
485 minimalnych wynagrodzeń

Wynagrodzenie w tej wysokości jest przewidzia-
ne wyłącznie za rozwiązania, którym Urząd Paten-
towy Rzeczypospolitej Polskiej nadał patent. Za inne
rozwiązania może być przyznana jednorazowa
nagroda w kwocie nie większej niż 75 minimal-
nych wynagrodzeń łącznie dla wszystkich twór-
ców (pkt 5.4 i 5.5 regulaminu).
5.4 Jeżeli komitet rozwoju podejmie decyzję
o uznaniu projektu za wynalazek, wzór użytkowy,
wzór przemysłowy lub topografię układu scalonego
i nieprzyjęciu go do wykorzystania, KGHM zgłasza
projekt do Urzędu Patentowego. Jednocześnie komi-
tet rozwoju występuje do prezesa Zarządu KGHM
o przyznanie jednorazowej nagrody w kwocie nie
większej niż 75 minimalnych wynagrodzeń łącznie
dla wszystkich twórców tego projektu.
5.5 Jeżeli komitet rozwoju podejmie decyzję
o nieuznaniu zgłoszenia projektu za wynalazek,
wzór użytkowy, wzór przemysłowy lub topografię
układu scalonego i przyjęciu go do wykorzystania,
a zgłoszony projekt ma charakter rozwiązania tech-
nicznego lub techniczo-organizacyjnego, które od-
znacza się nowością zarówno w KGHM, jak również
w branży hutnictwa albo górnictwa oraz nie stanowi
oczywistej modyfikacji znanych w KGHM lub w bran-
ży hutnictwa albo górnictwa światowego rozwiązań
technicznych lub techniczno-organizacyjnych, przy
czym jest to rozwiązanie użyteczne w działalności
KGHM ze względu na korzyści ekonomiczne lub nie-
ekonomiczne wynikające z jego wykorzystania, ko-
mitet rozwoju występuje do prezesa Zarządu KGHM
o przyznanie jednorazowej nagrody w kwocie nie
większej niż 75 minimalnych wynagrodzeń łącznie
dla wszystkich twórców lub w kwocie nie większej
niż 25 minimalnych wynagrodzeń łącznie dla
wszystkich twórców, jeżeli projekt dotyczy bezpie-
czeństwa i higieny pracy lub bezpieczeństwa prze-
ciwpożarowego.
Nowe regulacje zabraniają także pobierania wy-
nagrodzeń i nagród przez kadrę kierowniczą (pkt 5.9
regulaminu).
5.9 Z podziału nagrody, o której mowa w niniej-
szym regulaminie pkt 5.3, 5.4, 5.5 i 5.15, oraz wy-
płaty wynagrodzenia za projekt, o którym mowa
w niniejszym regulaminie pkt 7, wyłączony jest
twórca, który w momencie dokonania zgłoszenia lub
rozpatrywania zgłoszenia projektu jest:
a) dyrektorem w oddziale;
b) dyrektorem generalnym lub dyrektorem na-
czelnym w Biurze Zarządu KGHM;
c) prezesem Zarządu, I wiceprezesem Zarządu, wi-
ceprezesem Zarządu lub członkiem Zarządu KGHM;
d) pracownikiem komórki rozwoju w KGHM;
e) pracownikiem lub dyrektorem Departamen-
tu Wynalazczości i Wdrożeń Prac Badawczo-Roz-
wojowych;
f) członkiem Rady Nadzorczej KGHM.
Przeszkodą dla ewentualnych nieprawidłowości
jest również przepis dotyczący wyłączenia z procesu
825
opiniowania osób, które mogłyby być nieobiektywne
(pkt 4.2 i 4.3 regulaminu).
4.2 Jeżeli przy rozpatrywaniu zgłoszenia projektu
bierze udział osoba, która jest podwładnym twórcy
tego projektu, wszystkie jej czynności musi zatwier-
dzić dyrektor oddziału, którego projekt dotyczy.
4.3 W przypadku, gdy twórcą jest:
a) dyrektor w oddziale, czynności, o których
mowa w niniejszym regulaminie pkt 4.2, zatwierdza
właściwy dyrektor generalny lub naczelny Biura Za-
rządu KGHM;
b) dyrektor generalny lub naczelny Biura Zarzą-
du KGHM, czynności, o których mowa w niniejszym
regulaminie pkt 4.2, zatwierdza właściwy wicepre-
zes Zarządu KGHM;
c) prezes Zarządu, I wiceprezes Zarządu, wice-
prezes Zarządu lub zzłonek Zarządu KGHM, czyn-
ności, o których mowa w niniejszym regulaminie
pkt 4.2, zatwierdza Zarząd KGHM w formie uchwa-
ły, z wyłączeniem twórcy.
W opinii Zarządu KGHM PM SA celem zapew-
nienia prawidłowości wyliczeń efektów ekonomicz-
nych wprowadziła szereg przepisów, które wyklu-
czają możliwość ewentualnego wpływu na wynik
obliczeń osób zainteresowanych oraz możliwość fał-
szowania obliczeń. W szczególności są to pkt 6.1–6.3
i 6.7 regulaminu:
6.1 Twórca projektu oraz osoba, która jest powią-
zana z twórcą w sposób, który może budzić wątpli-
wości co do jej bezstronności, w szczególności krew-
ny lub powinowaty twórcy, osoba pozostająca z twór-
cą w stosunku przysposobienia, nie może dokonywać
żadnych czynności związanych z ustalaniem i moni-
torowaniem korzyści tego projektu.
6.2 Jeżeli podwładny twórcy projektu dokonuje
czynności związanych z ustalaniem i monitorowa-
niem korzyści tego projektu, wówczas dokument
taki zatwierdza dyrektor oddziału.
6.3 W przypadku gdy twórcą jest:
a) dyrektor w oddziale, czynności, o których
mowa w niniejszym regulaminie pkt 6.2, zatwierdza
właściwy dyrektor generalny lub naczelny Biura Za-
rządu KGHM;
b) dyrektor generalny lub naczelny Biura Zarzą-
du KGHM, czynności, o których mowa w niniejszym
regulaminie pkt 6.2, zatwierdza właściwy wicepre-
zes Zarządu KGHM;
c) prezes Zarządu, I wiceprezes Zarządu, wice-
prezes Zarządu lub członek Zarządu KGHM, czyn-
ności, o których mowa w niniejszym regulaminie
pkt 6.2, zatwierdza Rada Nadzorcza KGHM w for-
mie uchwały.
6.7 Jeżeli rzeczywiste korzyści są większe niż 3
mln zł w skali roku, obliczenie rzeczywistych korzy-
ści podlega weryfikacji przez służby ekonomiczno-
-finansowe Biura Zarządu KGHM.
W nowych regulacjach przewidziano utworzenie
elektronicznego rejestru projektów racjonalizator-
skich i wdrożeń prac badawczo-rozwojowych. Reje-
stry te zostały oddane do użytku 30 czerwca 2007 r.
826
W ocenie zarządu spółki wskazane systemy infor-
matyczne dają możliwość weryfikowania, czy pro-
jekty posiadają walor nowości, czy też są jego pozba-
wione. Dodać należy, iż obszar racjonalizacji i wyna-
lazczości, z uwagi na wcześniejsze nieprawidłowości,
został w spółce scentralizowany. Sprawy te prowa-
dzi Departament Wynalazczości i Wdrożeń Prac Ba-
dawczo-Rozwojowych w Biurze Zarządu.
We wszelkich sprawach, gdzie w ocenie zarządu
zasadnym było złożenie zawiadomień o popełnieniu
przestępstwa, zostały one złożone. W szczególności
dotyczy to nieprawidłowości związanych z projek-
tem „Sposób zwiększenia zdolności produkcyjnej
wydziałów elektrorafinacji Huty Miedzi „Głogów”.
Spółka, na żądanie prokuratury oraz Agencji Bez-
pieczeństwa Wewnętrznego, przekazała także wiele
dokumentów dotyczących racjonalizacji i wdrożeń
prac badawczo-rozwojowych, a pracownicy złożyli,
w charakterze świadków, zeznania w ABW w tej
sprawie. Dodać należy, iż kilka dalszych zawiado-
mień jest obecnie przygotowywanych.
Z informacji zarządu wynika, że spółka, po ze-
braniu niezbędnych opinii prawnych, wystąpiła tak-
że na drogę postępowania cywilnego z roszczeniem
o zwrot kwoty 25 194975,24 zł wraz z odsetkami.
Kwota ta w ocenie spółki została wypłacona bez sto-
sownego tytułu prawnego w większości na rzecz
wyższej kadry kierowniczej KGHM.
Wyżej wskazane działania wspierają także człon-
kowie rady nadzorczej. W związku z pkt 9.8 Regula-
minu Wynalazczości w KGHM Polska Miedź SA za-
rząd przedkłada radzie nadzorczej sprawozdania
roczne, które są przedmiotem dogłębnej analizy
członków RN.
Z informacji uzyskanych od spółki wynika, że
KGHM „Polska Miedź” SA nie wypłaciła szacun-
kowej kwoty 71 000 000 zł na koniec 2007 r., zapla-
nowanej na działalność racjonalizatorską. Jest to
wynikiem działań podjętych w celu weryfikacji
prawnoformalnej oraz ekonomicznej projektów ra-
cjonalizatorskich oraz wdrożeń prac badawczych.
Spółka doprowadziła do stanu, w którym wypłaca-
ne są jedynie pieniądze bezspornie należne twór-
com. Należy wskazać na fakt, że za cały rok 2007
spółka wypłaciła łącznie za wszystkie projekty oraz
za wszystkie wdrożenia prac badawczo-rozwojo-
wych 6 321 536, 21 zł.
Jednocześnie należy także wyjaśnić, iż przyto-
czona w piśmie Pana Posła Norberta Wojnarowskie-
go Giełda Wynalazczości funkcjonuje w KGHM
„Polska Miedź” SA od wielu lat. Celem giełdy w opi-
nii zarządu spółki jest pobudzenie inicjatywy twór-
czej wśród średniej kadry kierowniczej i pracowni-
ków niższego szczebla. Według Zarządu KGHM PM
SA wdrożenie rozwiązań zaproponowanych podczas
Giełdy Wynalazczości bardzo często znacząco
usprawnia pracę od kilku do nawet kilkuset osób,
czy też poprawia bezpieczeństwo i higienę pracy.
Ważną rolę Giełdy Wynalazczości podkreślił zarząd
spółki, który w porównaniu do wcześniejszych regu-
lacji wewnętrznych w tym zakresie postanowił
zwiększyć nagrodę za zgłoszenie wniosku na gieł-
dzie (pkt 3.1 regulaminu giełdy)
3 Na podstawie dokumentów zgromadzonych
w trakcie giełdy, dwóch pozytywnych opinii, o któ-
rych mowa w niniejszym regulaminie pkt 2.3 lub
2.4, oraz wspólnej opinii Komisji Giełdy Wynalaz-
czości dyrektor oddziału podejmuje decyzję o wyso-
kości jednorazowej nagrody w kwocie nie mniejszej
niż 1 minimalne wynagrodzenie i nie większej niż
5 minimalnych wynagrodzeń łącznie dla wszystkich
twórców.
Decyzja o wysokości przyznanej nagrody jest po-
dejmowana przez dyrektora oddziału na wniosek
Komisji Giełdy Wynalazczości z uwzględnieniem za-
łączonych do wniosku opinii merytorycznych. Celem
opinii jest weryfikacja merytoryczna zgłoszenia pro-
jektu pod kątem poprawności rozwiązania, nowości
i przydatności dla oddziału.
Giełdę Wynalazczości organizuje i przeprowadza
powołana przez dyrektora Departamentu Wynalaz-
czości i Wdrożeń Prac Badawczo-Rozwojowych
w Biurze Zarządu KGHM Komisja Giełdy Wynalaz-
czości we wszystkich oddziałach spółki. Zgodnie
z regulaminem Giełdy Wynalazczości, giełda powin-
na być przeprowadzana co najmniej raz w roku (pkt
1.3 regulaminu). Zapis ten należy traktować jako
zalecenie dla organizatora, a nie zobowiązanie dla
dyrekcji oddziału.
Równocześnie uprzejmie komunikujemy, że ra-
port „Informacja o wynikach efektywności wdraża-
nia projektów racjonalizatorskich w wybranych pod-
miotach gospodarczych ze stycznia 2000 r.” (DG/
41019/98; Nr ewid. 210/99/P 98066/DG), sporządzo-
ny na podstawie protokołów kontroli i wystąpień
pokontrolnych jest znany Ministerstwu Skarbu
Państwa – przedmiotowy dokument został przeka-
zany ministrowi skarbu państwa przy piśmie z dnia
19 stycznia 2000 r. (DG/41019/98).
Według Najwyższej Izby Kontroli wyniki kontro-
li wykazały, że większość skontrolowanych przedsię-
biorców nie traktowała działalności racjonalizator-
skiej jako czynnika wspomagającego procesy moder-
nizacyjne i rozwojowe. Nie prowadzono wiarygod-
nych rachunków kosztów i efektów wdrażania pro-
jektów, wypłacano natomiast wielomilionowe sumy
z tytułu wynagrodzeń dla twórców i nagród dla in-
nych osób, nie zawsze faktycznie uczestniczących
w działalności racjonalizatorskiej.
Podkreślić jednak należy, że kontrolę przeprowa-
dzono w okresie od lipca 1998 r. do marca 1999 r.
w 5 przedsiębiorstwach państwowych, w 16 spółkach
akcyjnych i w 3 zakładach należących do spółek ak-
cyjnych. Ministerstwo Skarbu Państwa nie było pod-
dane czynnościom kontrolnym w tym zakresie.
Po przeprowadzonych i zakończonych kontrolach
Najwyższa Izba Kontroli nie skierowała do ministra
skarbu państwa wystąpienia pokontrolnego ani żad-
nych wniosków pokontrolnych do realizacji jako or-

ganu wykonującego nadzór właścicielski nad skon-
trolowanymi podmiotami.
Mając na uwadze powyższe, przedstawiamy na-
stępujące stanowisko Ministerstwa Skarbu Państwa
odnośnie pytań zawartych w zapytaniu poselskim.
Pyt. 1. Czy i kiedy podjęte zostaną decyzje o prze-
prowadzeniu szczegółowych kontroli wypłat niebo-
tycznych kwot na działalność racjonalizatorską
w nadzorowanych podmiotach?
Ministerstwo Skarbu Państwa w związku z otrzy-
maniem „Informacji o wynikach kontroli efektyw-
ności wdrażania projektów racjonalizatorskich
w wybranych podmiotach gospodarczych” podjęło
stosowne działania. Departament Kontroli MSP
przekazał kopię tej informacji do wszystkich komó-
rek organizacyjnych MSP wykonujących w okresie
lipiec 1998 r.– sierpień 1999 r. zadania nadzoru wła-
ścicielskiego wraz z pismem z dnia 25 stycznia 2000 r.,
znak: MSP/DK/167/00, w celu podjęcia stosownych
działań i zaproponowania możliwości i sposobu re-
alizacji ww. wniosków w spółkach Skarbu Państwa
i przedsiębiorstwach państwowych, dla których mini-
ster skarbu państwa jest organem założycielskim.
Następnie Ministerstwo Skarbu Państwa po-
przez właściwe departamenty ds. nadzoru właści-
cielskiego skierowało do zarządów i rad nadzorczych
spółek Skarbu Państwa pisma (z dnia 02.02.2000 r.,
znak: DNiP II-VI-HJ/739/2000 i z dnia 20.03.2000 r.
znak: DNiP I/1908-1/2000) zalecające tym organom
przeprowadzenie analizy ustalonych w przedsiębior-
stwie spółki zasad i procedur postępowania z pro-
jektami wynalazczymi, w tym racjonalizatorskimi,
ujętymi w przepisach wewnętrznych spółki. Organy
spółki zobowiązane zostały do sporządzenia stosow-
nego sprawozdania i przekazania tego dokumentu
do Ministerstwa Skarbu Państwa w terminie do
dnia 15 czerwca 2000 r. Przedmiotowe sprawozda-
nia znajdują się w aktach archiwalnych każdej ze
spółek nadzorowanych przez Ministerstwo Skarbu
Państwa.
Należy jednakże zaznaczyć, że zgodnie z obowią-
zującymi przepisami (art. 219 § 1, art. 382 § 1 usta-
wy z dnia 15 września 2000 r. K.s.h.) stały nadzór
nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach
jej działalności sprawuje rada nadzorcza/komisja re-
wizyjna i jest to właściwy organ, który wykonuje
czynności kontrolne, o ile zachodzi taka potrzeba.
Natomiast ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o za-
sadach wykonywania uprawnień przysługujących
Skarbowi Państwa określa kompetencje ministra
skarbu państwa dotyczące przeprowadzania kontro-
li (zakres kontroli) i wskazuje podmioty, które mogą
być poddane kontroli. Stwierdzić trzeba, że przepisy
tej ustawy nie przewidują upoważnienia do przepro-
wadzania kontroli przez ministra skarbu państwa
w spółkach prawa handlowego.
Dlatego też informuję, że byłe komórki organi-
zacyjne ds. kontroli, jak również Departament
Kontroli i Audytu Wewnętrznego MSP nie przepro-
wadzały kontroli dotyczącej realizacji wniosku
w przedmiocie podjęcia działań zmierzających do
827
umieszczenia przez przedsiębiorców w regulami-
nach postanowień:
— wykluczających możliwość opiniowania zgło-
szonych projektów przez twórców, współtwórców
oraz osoby bezpośrednio podporządkowane służbo-
wo twórcom projektu,
— nakładających obowiązek obliczania lub co
najmniej oszacowania efektów (korzyści) ze stoso-
wania projektów racjonalizatorskich w celu stworze-
nia podstaw do rzetelnego ustalania wysokości na-
leżnego wynagrodzenia.
Pyt. 2. Czy zarządy tych podmiotów zostaną zo-
bowiązane do aktywnego uczestnictwa na zasadach
strony w postępowaniach prowadzonych przez wła-
ściwe instytucje? A także czy zostaną zobowiązane
do podjęcia działań prawnych mających na celu od-
zyskanie utraconych kwot?
W przypadku uzasadnionego podejrzenia o po-
pełnienie przestępstwa zarówno zarząd, jak i rada
nadzorcza powinny złożyć stosowne zawiadomienie
do prokuratury, która rozpocznie właściwe postępo-
wanie. W postępowaniu tym uczestniczyć będzie
także zarząd. W razie wydania wyroków skazują-
cych przez sąd nienależne kwoty pobrane przez po-
zwanych z tytułu działalności racjonalizatorskiej,
wraz z odsetkami, będą musiały zostać zwrócone.
Pyt. 3. Kiedy władze firm zostaną zobowiązane
do opracowania regulaminów wypłat wykluczają-
cych udział menedżerów oraz precyzyjnie określają-
cych sposób wyliczania uzyskiwanych korzyści?
Racjonalność i celowość wprowadzania takich
zapisów leży w kompetencjach organów spółek. Je-
śli uznają one, że takie zapisy są niezbędnym ele-
mentem właściwego funkcjonowania mechanizmów
racjonalizatorskich w firmie, to w drodze uchwał je
wprowadzają. Bieżąca działalność podmiotów
z udziałem SP podlega permanentnej kontroli ze
strony rad nadzorczych/pełnomocników wspólnika,
którzy wraz z zarządami przekazują do Minister-
stwa Skarbu Państwa informacje kwartalne o sy-
tuacji danego podmiotu. W przypadku wykrycia
jakichkolwiek nieprawidłowości (w tym dotyczą-
cych działalności racjonalizatorskiej) podejmowane
są odpowiednie kroki formalnoprawne, łącznie ze
zmianami kadrowymi w zarządach i radach nad-
zorczych.
Pyt. 4. Czy zostaną zgłoszone odpowiednie po-
prawki do ustawy regulujące te problemy, a także
wychodzące naprzeciw zgłaszanym już dawno po-
stulatom NIK? Pyt. 5. Czy rozważane jest wykreśle-
nie z ustawy nieprecyzyjnie zdefiniowanej działal-
ności racjonalizatorskiej jako anachronizmu niema-
jącego racji bytu w dobie nowoczesnych technologii
i wyrafinowanych urządzeń?
Prawa i możliwości wdrażania nowych rozwią-
zań regulują zapisy dotyczące wynalazczości.
Właściwym adresatem realizacji zawartych
w pytaniach Pana Posła propozycji rozwiązań jest
Ministerstwo Gospodarki jako resort odpowiedzial-
ny za wdrożenie i funkcjonowanie przepisów ustawy
z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemy-
828
słowej (Dz. U. z 2003 r., poz.119, Nr 1117 – tekst jed-
nolity ze zm.) wraz z aktami wykonawczymi.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Widackiego
w sprawie miniatury Medalu
Komisji Edukacji Narodowej (416)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Jana Widackiego nr SPS-024-
-416/08, uprzejmie informuję:
Ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczy-
ciela (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.)
w art. 51 ustanawia możliwość nadawania nauczy-
cielom i innym osobom Medalu Komisji Edukacji
Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wy-
chowania.
Art. 51 ust. 3 ww. ustawy zawiera delegację dla
ministra właściwego do spraw oświaty i wychowa-
nia do określenia w drodze rozporządzenia:
— szczegółowych zasad nadawania Medalu Ko-
misji Edukacji Narodowej,
— trybu przedstawiania wniosków,
— wzoru medalu,
— trybu jego wręczania i sposobu noszenia,
— wymogów, jakie powinny spełniać wnioski
o nadanie medalu.
Wydane na podstawie powołanego przepisu roz-
porządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 20
września 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad
nadawania „Medalu Komisji Edukacji Narodowej”,
trybu przedstawiania wniosków, wzoru medalu, try-
bu jego wręczania i sposobu noszenia (Dz. U. Nr 99,
poz.1073) nie określa możliwości noszenia zamiast
medalu jego miniatury. Wobec takiego stanu praw-
nego Ministerstwo Edukacji Narodowej nie ma pod-
staw do składania w Mennicy Państwowej zamówień
miniatury Medalu Komisji Edukacji Narodowej.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że przy
najbliższej nowelizacji powołanego rozporządzenia
zostanie rozważona możliwość dodania odpowied-
niego zapisu pozwalającego osobom odznaczonym
Medalem Komisji Narodowej na noszenie jego mi-
niatury.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie przekazania samorządowi
woj. wielkopolskiego Górniczego
Domu Kultury „Oskard”, będącego własnością
Kopalni Węgla Brunatnego Konin SA (417)
W odpowiedzi na zapytanie Pani Poseł Elżbiety
Streker-Dembińskiej w sprawie placówki Górnicze-
go Domu Kultury Oskard należącego obecnie do Ko-
palni Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA ni-
niejszym informuję, co następuje.
Uchwałą z 11 kwietnia 2006 r. Zarząd KWB Ko-
nin w Kleczewie SA wystąpił do ministra skarbu
państwa z wnioskiem o wyrażenie przez walne zgro-
madzenie zgody na nieodpłatne przekazanie na
rzecz miasta Konin nieruchomości, na której posa-
dowiony jest budynek mieszczący Górniczy Dom
Kultury Oskard.
Nieruchomość ta położona jest w centrum Koni-
na. Budynek jest obiektem o przeznaczeniu kultu-
ralno-usługowym. Poza gruntem i budynkiem w skład
przedmiotowej nieruchomości wchodzą również ru-
chomości stanowiące wyposażenia ośrodka. Wartość
rynkowa powyższej nieruchomości wraz z wyposa-
żeniem, według operatu z 28 lutego 2006 r., wynosi-
ła 2 766 184,00 zł.
Dnia 30 listopada 2006 r. odbyło się Nadzwyczaj-
ne Walne Zgromadzenie spółki KWB Konin w Kle-
czewie SA, które wyraziło zgodę na zbycie przed-
miotowej nieruchomości, poprzez sprzedaż, po prze-
prowadzeniu publicznego przetargu. Jest to tryb
wymagany przepisami ustawy o komercjalizacji
i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397,
z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 26 sierpnia 1997 r. w sprawie określenia
szczegółowych zasad i trybu organizowania przetar-
gu publicznego na sprzedaż majątku trwałego in-
nym podmiotom przez spółkę powstałą w wyniku
komercjalizacji oraz warunków, w których odstępu-
je się od przetargu (Dz. U z 1997 r. Nr 108, poz. 696,
z późn. zm.). Walne zgromadzenie stanęło na stano-
wisku, iż ewentualne przekazanie przedmiotowego
majątku na rzecz miasta Konin powinno zostać po-
przedzone próbą jego sprzedaży. Walne zgromadze-
nie wzięło pod uwagę również opinię rady nadzor-
czej, która w uchwale z dnia 22 kwietnia 2006 r.
stwierdziła, iż pomimo przekonywającego uzasad-
nienia ekonomicznego i społecznego istnieje wątpli-
wość związana z nieodpłatnością przekazania nie-
ruchomości.
Na spotkaniu w dniu 17 stycznia 2008 r. pan Ma-
ciej Musiał, prezes Zarządu KWB Konin, poinformo-
wał, że z roboczych rozmów z marszałkiem woje-

wództwa wynika, iż samorząd województwa zainte-
resowany jest przejęciem ośrodka, przy czym propo-
nowane są następujące warianty rozwiązań:
1) wydzierżawienie nieruchomości i zapłata za
ruchomości według oszacowania bądź
2) wykup nieruchomości i ruchomości za połowę
wartości wynikającej z oszacowania.
Prezes M. Musiał stwierdził, że spółka zaintere-
sowana jest zbyciem ośrodka, ponieważ generuje on
zbędne dla kopalni koszty. Spółka rozważa również
możliwość wydzierżawienia ośrodka.
Ministerstwo Skarbu Państwa podziela stanowi-
sko zarządu spółki odnośnie do restrukturyzowania
majątku niezwiązanego z podstawową działalnością
spółki. Jednakże, zdaniem MSP, ochrona interesów
spółki, a także wskazane wyżej przepisy wymagają
od zarządu podjęcia próby zbycia przedmiotowej nie-
ruchomości w drodze przetargu. Tryb taki najlepiej
zabezpieczy interes ekonomiczny spółki, stwarzając
możliwość uzyskania najlepszej oferty (ceny). Rozpi-
sanie konkursu zweryfikuje także rynkowe zainte-
resowanie ośrodkiem. Dzierżawa ośrodka nie roz-
wiązywałaby problemu porządkowania struktury
organizacyjnej spółki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Romualda Ajchlera,
Stanisława Steca i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie włączenia Ochotniczej Straży Pożarnej
w Luboszu w powiecie międzychodzkim
do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego
(418)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 23 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-024-418/
08), przekazującego zapytanie Posłów na Sejm RP
Pana Romualda Ajchlera, Pana Stanisława Steca
i Pana Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie włącze-
nia Ochotniczej Straży Pożarnej w Luboszu w powie-
cie międzychodzkim do krajowego systemu ratowni-
czo-gaśniczego, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Kwestie włączania jednostek ochotniczej straży
pożarnej do krajowego systemu ratowniczo-gaśni-
czego reguluje rozporządzenie ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 14 września 1998 r.
w sprawie zakresu, szczegółowych warunków i try-
bu włączania jednostek ochrony przeciwpożarowej
829
do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego (Dz. U.
Nr 121, poz. 798). Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporzą-
dzenia jednostki ochrony przeciwpożarowej mogą
być włączane do krajowego systemu ratowniczo-ga-
śniczego wtedy, gdy posiadają:
— co najmniej dwa średnie lub ciężkie samocho-
dy pożarnicze,
— wyszkolonych ratowników w liczbie zapewnia-
jącej pełną obsadę co najmniej dwóch samochodów
pożarniczych,
— skuteczny system łączności powiadamiania
i alarmowania,
— urządzenia łączności w sieci radiowej systemu
na potrzeby działań ratowniczych oraz która pozo-
staje w stałej gotowości do podejmowania działań
ratowniczych.
Ocenę ww. warunków przeprowadza właściwy
miejscowo komendant powiatowy Państwowej Stra-
ży Pożarnej. Ponadto włączenie jednostki do krajo-
wego systemu ratowniczo-gaśniczego jest poprze-
dzone zawarciem porozumienia między właściwym
miejscowo komendantem powiatowym Państwowej
Straży Pożarnej, podmiotem tworzącym jednostkę
oraz tą jednostką. Komendant powiatowy Państwo-
wej Straży Pożarnej przedstawia właściwemu ko-
mendantowi wojewódzkiemu Państwowej Straży
Pożarnej wykaz jednostek, z którymi zawarł ww.
porozumienie. Następnie na wniosek właściwego
komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Po-
żarnej komendant główny Państwowej Straży Po-
żarnej wydaje decyzję w sprawie włączenia jednost-
ki do systemu i jednocześnie prowadzi ewidencję jed-
nostek ochrony przeciwpożarowej włączonych do
systemu.
Z informacji przekazanych przez komendanta
głównego Państwowej Straży Pożarnej wynika, iż
prowadzone dotychczas postępowanie związane
z włączeniem jednostki ochotniczej straży pożarnej
w Luboszu do krajowego systemu ratowniczo-gaśni-
czego było prawidłowe.
W gminie Kwilcz, na terenie której położona jest
jednostka ochotniczej straży pożarnej Lubosz, do
krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego włączone
są już dwie jednostki ochotniczej straży pożarnej
(tj. Ochotnicza Straż Pożarna w Kwilczu i Ochotni-
cza Straż Pożarna w Kurnatowicach). Natomiast do
chwili obecnej do komendanta głównego Państwo-
wej Straży Pożarnej nie wpłynął wniosek o włącze-
nie do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego
jednostki ochotniczej straży pożarnej w Luboszu.
W przedmiotowej sprawie przeprowadzona zo-
stała szczegółowa analiza pod względem operacyj-
no-technicznym. Wniosek jednostki ochotniczej
straży pożarnej w Luboszu o włączenie do krajowe-
go systemu ratowniczo-gaśniczego wpłynął do Ko-
mendy Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej
w Poznaniu w lipcu 2007 r. Jednostka ochotniczej
straży pożarnej w Luboszu została poinformowana
o konieczności uzupełnienia podstawowych braków
830
sprzętowych (zgodnie z ww. rozporządzeniem mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji).
Z informacji przekazanych przez KP PSP w Mię-
dzychodzie wynika, że sprzęt ratownictwa medycz-
nego (zestaw R-1) na wyposażenie jednostki został
wprowadzony w październiku 2007 r., natomiast za-
kup sprzętu ochrony dróg oddechowych jest plano-
wany do uzupełnienia w 2008 r. Jednakże nie odno-
towano poprawy w wyposażeniu jednostki w sprzęt
hydrauliczny, który umożliwiłby prowadzenie akcji
z zakresu ratownictwa technicznego – w szczególno-
ści na terenie, gdzie dochodzi do zdarzeń komunika-
cyjnych. Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzono,
że nie wystąpiły nowe okoliczności, które dawałyby
przesłanki włączenia jednostki ochotniczej straży
pożarnej w Luboszu do krajowego systemu ratowni-
czo-gaśniczego.
W odniesieniu do liczby interwencji jednostki
ochotniczej straży pożarnej w Luboszu podanej
w wystąpieniu Panów Posłów należy stwierdzić, iż
są one niedokładne, gdyż z informacji zawartych
w systemie SWD-ST, potwierdzonych przez PSK
w Międzychodzie wynika, że powyższa jednostka
w roku 2007 uczestniczyła w działaniach 16-krotnie
(w tym w 3 pożarach i 13 miejscowych zagrożeniach)
i odnotowała jeden fałszywy alarm. Według aktual-
nych danych posiadanych przez WSKR i PSK w ro-
ku bieżącym jednostka ta nie odnotowała żadnej in-
terwencji.
Pragnę podkreślić, iż według stanu na dzień
31 grudnia 2007 r. liczba jednostek włączonych do
krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego na tere-
nie kraju wynosi 3. 623 jednostki ochotniczych stra-
ży pożarnych, w tym 307 jednostek ochotniczej stra-
ży pożarnej z województwa wielkopolskiego.
Wskazać należy, iż jednostki ochotniczych straży
pożarnych, funkcjonując w oparciu o przepisy usta-
wy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzysze-
niach (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn.
zm.) oraz ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochro-
nie przeciwpożarowej (t.j.: Dz. U. z 2002 r. Nr 147,
poz.1229, z późn. zm.), mogą korzystać z przewidzia-
nych prawem różnych form pomocy finansowej, tj.:
— Na podstawie corocznie zawieranej umowy
minister SWiA przekazuje Zarządowi Głównemu
Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP środki
finansowe, które przeznaczone są na realizację za-
dań obejmujących m.in. przygotowania jednostek
OSP do organizowania i prowadzenia akcji ratowni-
czej w czasie walki z pożarami oraz likwidacji miej-
scowych zagrożeń, w tym budowy i remonty remiz
strażackich. Wysokość przekazanych środków fi-
nansowych zawartych w części 42 ustawy budżeto-
wej w poszczególnych latach, przeznaczonych na ten
cel wszystkim jednostkom OSP, przedstawia się na-
stępująco:
– w 2003 r. – 19 436 000 zł,
– w 2004 r. – 29 406 000 zł,
– w 2005 r. – 26 336 000 zł,
– w 2006 r. – 26 472 000 zł + OSP Dąbcze – 30
000 zł (w ramach umowy między ministrem SWiA
a OSP Dąbcze),
– w 2007 r. – 27 492 000 zł.
— Zgodnie z art. 33 ww. ustawy o ochronie prze-
ciwpożarowej komendant główny Państwowej Stra-
ży Pożarnej dokonuje rozdziału środków pomiędzy
jednostki ochotniczej straży pożarnej działające
w ramach krajowego systemu ratowniczo-gaśnicze-
go, z zastrzeżeniem ich wykorzystania wyłącznie
dla zapewnienia gotowości bojowej. Wysokość tych
środków określana jest corocznie przez ministra
SWiA w drodze rozporządzenia w sprawie wysoko-
ści środków finansowych i ich podziału między jed-
nostki ochrony przeciwpożarowej działające w ra-
mach krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego.
W latach 2003–2007 komendant główny PSP prze-
kazał środki finansowe, w formie dotacji, na dofi-
nansowanie działalności ochotniczych straży pożar-
nych włączonych do krajowego systemu ratowniczo-
-gaśniczego w następujących kwotach:
– w 2003 r. – 20 253 000 zł,
– w 2004 r. – 20 253 000 zł,
– w 2005 r. – 30 636 000 zł,
– w 2006 r. – 24 020 000 zł,
– w 2007 r. – 29 000 000 zł.
— Na podstawie przepisów art. 38 ust. 1a ww.
ustawy o ochronie przeciwpożarowej jednostki
ochotniczej straży pożarnej, w tym także te włączo-
ne do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego,
otrzymują dofinansowanie ze środków pochodzą-
cych z zakładów ubezpieczeń od Zarządu Głównego
ZOSP RP – za pośrednictwem właściwych teryto-
rialnie zarządów wojewódzkich Związku Ochotni-
czych Straży Pożarnych RP wraz z opinią właściwe-
go terytorialnie zarządu powiatowego Związku
Ochotniczych Straży Pożarnych RP oraz od komen-
danta głównego PSP – za pośrednictwem właści-
wych terytorialnie komendantów wojewódzkich
PSP wraz z opinią właściwego terytorialnie komen-
danta powiatowego PSP. Wysokość środków finan-
sowych przekazanych jednostkom ochotniczych
straży pożarnych przez komendanta głównego Pań-
stwowej Straży Pożarnej w poszczególnych latach
przedstawia się następująco:
– w 2003 r. – 2 405 000 zł,
– w 2004 r. – 3 521 900 zł,
– w 2005 r. – 3 387 580 zł,
– w 2006 r. – 1 679 600 zł,
– (wg stanu na dzień 1 lutego 2008 r.) – 2 392 400 zł.
W kwestii przyznawania środków na dofinanso-
wanie działalności jednostek ochotniczych straży
pożarnych będących w krajowym systemie ratowni-
czo-gaśniczym uprzejmie informuję, iż obecnie
w Komendzie Głównej Państwowej Straży Pożarnej
trwają prace, uwzględniające m.in. aktualną liczbę
jednostek ochotniczych straży pożarnych włączo-
nych do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego
i zrealizowane przez nie interwencje w roku 2007,
mające na celu dokonanie podziału kwoty dotacji.

Z uwagi na proces zbierania i opracowywania da-
nych otrzymanych z komend wojewódzkich PSP wy-
sokość kwoty przeznaczonej dla woj. wielkopolskie-
go będzie znana do końca I kwartału 2008 r. Decyzję
o przyznaniu środków finansowych na rok 2008 dla
konkretnego województwa w ramach kwoty
28 000 000 zł komendant główny PSP podejmie
w najbliższym czasie. Natomiast środki finansowe
z zakładów ubezpieczeniowych za dany rok wpływa-
ją do komendanta głównego Państwowej Straży Po-
żarnej w ratach, tj. pomiędzy II kwartałem danego
roku a II kwartałem następnego roku. Wobec po-
wyższego obecnie nie jest możliwe podanie wysoko-
ści środków, jakie zostaną pozyskane za 2008 r. Ma-
jąc powyższe na uwadze, nie jest także możliwe jed-
noznaczne określenie puli środków, która zostanie
przeznaczona na dofinansowanie działalności jedno-
stek ochotniczych straży pożarnych włączonych do
krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, zarówno
w skali całego kraju, jak również w przypadku woje-
wództwa wielkopolskiego.
W odniesieniu do planu rozwoju jednostek krajo-
wego systemu ratowniczo-gaśniczego pragnę poin-
formować, iż rozkład sieci tych jednostek podlega
ciągłej analizie przez właściwych komendantów po-
wiatowych/miejskich PSP. Wnioski z tej analizy,
a zwłaszcza uzasadnione kryteria operacyjne, sta-
nowią podstawę dla komendantów wojewódzkich
PSP do wystąpienia z wnioskiem do komendanta
głównego Państwowej Straży Pożarnej o włączenie
konkretnej jednostki ochotniczej straży pożarnej do
systemu celem uzupełnienia sieci jednostek krajo-
wego systemu ratowniczo-gaśniczego. W związku
z powyższym weryfikacja wniosku o włączenie jed-
nostki OSP do krajowego systemu ratowniczo-ga-
śniczego odbywa się dwuetapowo – merytorycznie
oraz z uwzględnieniem uwarunkowań lokalnych
przez komendy wojewódzkie PSP, a także w zakresie
spełniania ogólnych wymogów stawianych przez
Komendę Główną Państwowej Straży Pożarnej.
Biorąc powyższe pod uwagę, plan rozwoju sieci
jednostek krajowego systemu ratowniczo-gaśnicze-
go nie może być postrzegany jako proces zamknięty.
Wynika to w dużej mierze z ciągłych zmian, jakim
ulegają poszczególne jednostki OSP, zarówno te włą-
czone do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego,
jak i kolejne, aspirujące o włączenie do systemu.
Założeniem Komendy Głównej Państwowej Stra-
ży Pożarnej jest, aby jednostki włączone do krajowe-
go systemu ratowniczo-gaśniczego były jednostkami
najlepszymi z istniejących. W latach 2005–2012 za-
planowano doprowadzenie sieci podmiotów krajowe-
go systemu ratowniczo-gaśniczego do stanu opty-
malnego poprzez postępujące włączenia oraz rozpo-
częcie procesu wyłączania jednostek OSP, które
utraciły zdolność realizowania zadań ratowniczych
wynikających z przynależności do krajowego syste-
mu ratowniczo-gaśniczego (przyczyny techniczne,
np. utrata samochodu, i ludzkie – brak przeszkolo-
nych strażaków/ochotników). Ponadto obecnie jed-
831
nym z priorytetów Komendy Głównej Państwowej
Straży Pożarnej jest zadanie polegające na uzupeł-
nianiu sieci podmiotów krajowego systemu ratowni-
czo-gaśniczego w gminach, w których podmioty ta-
kie nie występują lub gdy włączona jest tylko jedna
jednostka ochotniczej straży pożarnej.
W odniesieniu do kwestii poruszonej przez Pana
Posła w ostatnim pytaniu pragnę raz jeszcze pod-
kreślić, iż warunki niezbędne do włączenia jednost-
ki ochotniczej straży pożarnej do krajowego systemu
ratowniczo-gaśniczego ustalone są w § 2 ust. 1 ww.
rozporządzenia, natomiast § 2 ust. 2 rozporządzenia
określa jedynie odstępstwo od tych warunków na
zasadzie wyjątku.
W opinii komendanta głównego Państwowej
Straży Pożarnej korzystanie z wyjątku opisanego
w § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia ma uzasadnienie
tylko w szczególnych przypadkach, zwłaszcza w przy-
padkach jednostek ochotniczych straży pożarnych,
których wyposażenie, obsada i wyszkolenie pozwala
na pełną realizację podstawowych czynności ratow-
niczych. Ponadto, z uwagi na obowiązywanie innych
aktów prawnych dotykających sfery ochotniczych
straży pożarnych włączonych do krajowego systemu
ratowniczo-gaśniczego, przed jednostkami aspirują-
cymi do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego
stawiane są warunki dotyczące spełnienia minimal-
nego standardu sprzętowego, jakim jest (pomijając
wyposażenie wymienione w rozporządzeniu) posia-
danie sprzętu, m.in.: aparatów ochrony dróg odde-
chowych, sprzętu umożliwiającego udzielenie kwali-
fikowanej pierwszej pomocy oraz innego niezbędne-
go do realizacji zadań nałożonych na jednostkę
w planie ratowniczym, a wynikających z charakteru
zabezpieczanego obszaru (np. sprzęt ratownictwa
technicznego w przypadku zabezpieczania szlaków
komunikacyjnych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie powołania na stanowisko
wojewody lubelskiego Genowefy Tokarskiej
(419)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 23 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-024-419/
08), przekazującego zapytanie Posła na Sejm RP
832

Pana Sławomira Kopycińskiego w sprawie powoła- okresowych kontroli ministra spraw wewnętrznych
nia na stanowisko wojewody lubelskiego Genowefy i administracji.
Tokarskiej, uprzejmie przedstawiam następujące
Z wyrazami szacunku
informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż pozycję organiza-
Sekretarz stanu
cyjno-prawną wojewody reguluje ustawa z dnia 5 czerw-
Tomasz Siemoniak
ca 1998 r. o administracji rządowej w województwie
(t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 80, poz. 872, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 10 ww. ustawy – wojewodę powołuje
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.
i odwołuje prezes Rady Ministrów na wniosek mini-
stra właściwego do spraw administracji publicznej.
Wojewoda jest przedstawicielem Rady Ministrów
Odpowiedź
w województwie i odpowiada za wykonywanie poli-
tyki rządu na obszarze województwa. W myśl art. 11 ministra sprawiedliwości
ust. 1 cytowanej ustawy – prezes Rady Ministrów na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
sprawuje nadzór nad działalnością wojewody na
podstawie kryterium zgodności jego działania z po- w sprawie wydawnictwa Ministerstwa
lityką rządu, natomiast minister właściwy do spraw Sprawiedliwości „Nowoczesny wymiar
administracji publicznej sprawuje nadzór nad dzia- sprawiedliwości. Dwa lata reformy” (420)
łalnością wojewody na podstawie kryterium zgodno-
ści jego działania z prawem, a także pod względem Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
rzetelności i gospodarności oraz dokonuje okresowej taniem Pana Posła Sławomira Kopycińskiego doty-
oceny pracy wojewody (art. 11 ust. 2 ww. ustawy). czącym wydawnictwa Ministerstwa Sprawiedliwo-
Biorąc powyższe pod uwagę oraz fakt, iż stano- ści „Nowoczesny wymiar sprawiedliwości. Dwa
wisko wojewody ma charakter polityczny (w katalo-
lata reformy”, przesłanym przy piśmie nr SPS-024-
gu powierzonych mu zadań dominuje funkcja przed-
-420/08, uprzejmie przedstawiam następujące wy-
stawiciela rządu), stwierdzić należy, iż kwestia wy-
jaśnienie.
boru kandydata do pełnienia funkcji wojewody po-
Ad 1. Broszura pt. „Nowoczesny wymiar spra-
zostaje w wyłącznej i autonomicznej kompetencji
wiedliwości. Dwa lata reformy” została wydana
prezesa Rady Ministrów. W związku z tym nie ma
w nakładzie 2 500 egzemplarzy. Łączny koszt brutto
potrzeby ustawowego określenia poziomu kwalifika-
wydania wyniósł 29 036 zł. Wspomniana broszura
cji uprawniających do objęcia stanowiska wojewody.
zawierała kompleksową informację o planowanych
W odniesieniu do zagadnień poruszonych przez
i wdrażanych wówczas zmianach w funkcjonowaniu
Pana Posła pragnę wyjaśnić, iż pani Genowefa To-
wymiaru sprawiedliwości, w tym zmianach praw-
karska funkcję członka, a następnie przewodniczą-
nych i organizacyjnych.
cej Komisji Rewizyjnej Stowarzyszenia Samorządów
Ad 2. Decyzja o przygotowaniu wydawnictwa jak
Euroregionu Bug pełniła w latach 2003–2007. Wal-
również jego kształcie i zawartości merytorycznej
ne zgromadzenie, które odbyło się w dniu 2 kwietnia
została podjęta przez ówczesnego ministra sprawie-
2007 r., wybrało nowe władze stowarzyszenia. Zgod-
dliwości.
nie z § 21 statutu Stowarzyszenia Samorządów Eu-
Ad 3. Ministerstwo Sprawiedliwości planuje
roregionu Bug komisja rewizyjna sprawuje bieżącą
opracowanie i wydanie w roku 2008 broszur infor-
kontrolę finansową nad działalnością zarządu. Jako
macyjnych na temat wymiaru sprawiedliwości oraz
przewodnicząca komisji rewizyjnej pani Genowefa
praw obywatela w sądzie i prokuraturze. Planowane
Tokarska była zobowiązana do zwoływania jej po-
jest także przygotowanie wydawnictwa (kwartal-
siedzeń, prowadzenia obrad i składania rocznych
nik) prezentującego aktualne problemy sądownic-
sprawozdań. Z posiadanych informacji nie wynika,
twa i informującego o zmianach prawnych. Ogólnym
aby pani Genowefa Tokarska w sposób niezgodny
celem powyższych publikacji jest przybliżenie oby-
z prawem pełniła swoją funkcję.
watelom zagadnień związanych z funkcjonowaniem
Jednocześnie pragnę poinformować, że minister
wymiaru sprawiedliwości oraz ułatwienie dostępu
spraw wewnętrznych i administracji, będąc przeko-
do sądu i prokuratury. Pragnę dodać, że realizacja
nanym, iż pani Genowefa Tokarska funkcję wojewo-
wymienionych powyżej planów wydawniczych ujęta
dy będzie sprawować rzetelnie, w dniu 29 listopada
jest w Programie Operacyjnym „Kapitał Ludzki”.
2007 r. wystąpił z wnioskiem do prezesa Rady Mini-
strów o powołanie pani Genowefy Tokarskiej na sta- Z wyrazami szacunku
nowisko wojewody lubelskiego. Z tym też dniem pre-
zes Rady Ministrów pan Donald Tusk powołał panią Minister
Genowefę Tokarską na powyższe stanowisko. Zbigniew Ćwiąkalski
Pragnę podkreślić, że, tak jak było wyżej wska-
zane, wykonywanie obowiązków wojewody przez
panią Genowefę Tokarską będzie przedmiotem Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie wydatków Urzędu
Transportu Kolejowego (423)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłane przy piśmie SPS-024-423/08 z dnia
23 stycznia 2008 r. zapytanie posła Sławomira Ko-
pycińskiego w sprawie wydatków Urzędu Transpor-
tu Kolejowego dotyczących zakupu mebli do gabine-
tu dyrektor generalnej za kwotę 40 tys. zł oraz sa-
mochodu Volvo za kwotę 240 tys. zł, informuję, co
następuje.
Zakupu mebli do gabinetu dyrektor generalnej
oraz samochodu osobowego Volvo Urząd Transpor-
tu Kolejowego dokonał po przeprowadzeniu postępo-
wań o udzielenie zamówień publicznych, zgodnie
z przepisami ustawy Prawo zamówień publicznych.
Postępowanie na zakup mebli UTK przeprowa-
dził we wrześniu 2007 r. Łączna wartość wszystkich
mebli do gabinetu dyrektor generalnej wyniosła
15 600 zł netto (19 032 zł brutto).
Postępowanie o udzielenie zamówienia publicz-
nego w trybie przetargu nieograniczonego na zakup
2 samochodów osobowych UTK przeprowadził
w sierpniu 2007 r. Na przeprowadzenie tego postę-
powania wyraził zgodę w piśmie MD-T-078-142/07
z dnia 28 czerwca 2007 r. minister transportu. Po-
nieważ nie wpłynęła żadna oferta, postępowanie zo-
stało unieważnione zgodnie z ustawą Prawo zamó-
wień publicznych.
Na przełomie sierpnia i września UTK prze-
prowadził kolejne postępowanie przetargowe na
zakup jednego samochodu osobowego. Z zakupu
drugiego samochodu zrezygnowano z uwagi na
inne wydatki inwestycyjne oraz brak obsady sta-
nowiska wiceprezesa. W postępowaniu wpłynęły
2 oferty: na 141 307,38 zł netto (172 395 zł brutto)
oraz 172 049,18 zł netto (209 900 zł brutto). Ofer-
ta droższa została odrzucona zgodnie z przepisa-
mi ustawy Prawo zamówień publicznych.
Samochód osobowy marki Volvo został zakupio-
ny w wersji podstawowej (bez żadnych elementów
dodatkowego wyposażenia). Opracowując specyfika-
cję istotnych warunków zamówienia, brano pod
uwagę przede wszystkim względy techniczne i eks-
ploatacyjne, wymagane przez Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji dla samochodów
uprzywilejowanych, oraz stosując się do zaleceń sze-
fa Kancelarii Rady Ministrów, aby przy wyborze za-
kupowanych samochodów kierować się bezpieczeń-
stwem użytkowników oraz funkcjonalnością wybra-
nego modelu, bez dodatkowego wyposażenia. Aktu-
alnie UTK ubiega się w MSWiA o uzyskanie dla tego
samochodu statusu samochodu uprzywilejowanego.
833
Posiadanie przez UTK samochodu uprzywilejo-
wanego jest niezbędne, aby zapewnić przedstawicie-
lom urzędu dotarcie na miejsce wypadku kolejowego
lub innego zdarzenia, w szczególności gdy miejsce
wypadku zostało zabezpieczone przez służby po-
rządkowe i wjazd samochodem nieuprzywilejowa-
nym jest niedozwolony.
Samochód Volvo zastąpił Opla Omegę – rok pro-
dukcji 1999, przebieg 264 560 km, który nie kwalifi-
kował się do modernizacji, by móc spełnić wymaga-
nia dla samochodów uprzywilejowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie problemu przydziału środków
w ramach Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (425)
Panie Marszałku! W związku z pismem z dnia
23 stycznia 2008 r., znak SPS-024-425/08, przy któ-
rym przesłano interpelację Pana Posła Eugeniusza
Kłopotka w sprawie określenia kryteriów podziału
środków finansowych w ramach Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich 2007–2013 dla województwa
kujawsko-pomorskiego, przekazuję następujące wy-
jaśnienia.
W celu zapewnienia zrównoważonego wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich dla poszczególnych wo-
jewództw oraz właściwego zarządzania i wdrażania
programu, w szczególności w zakresie zarządzania
środkami finansowymi przeznaczonymi na realiza-
cję programu, określono szczegółowy podział środ-
ków w ramach niektórych działań, mając na uwadze
wysokość limitów określonych w programie. Przed-
miotowy podział na rok 2007 został określony w roz-
porządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z 19 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie podziału środków Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 201, poz. 1460).
Kryteria i zasady podziału środków publicznych
były konsultowane z samorządami województw,
a następnie zostały przyjęte w dniu 4 września 2007 r.
przez Komitet Monitorujący Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 i zatwierdzo-
ne uchwałami:
834
1) nr 2/2007 KM w sprawie przyjęcia kryteriów
i zasad podziału środków publicznych Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013 pomiędzy
województwa w ramach działań: „Ułatwienie startu
młodym rolnikom” oraz „Modernizacja gospodarstw
rolnych”,
2) nr 3/2007 KM w sprawie przyjęcia kryteriów
i zasad podziału środków publicznych Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013 pomiędzy
województwa w ramach działania: „Różnicowanie
w kierunku działalności nierolniczej”,
3) nr 4/2007 KM w sprawie przyjęcia kryteriów
i zasad podziału środków publicznych Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013 pomiędzy
województwa w ramach działań: „Podstawowe usłu-
gi dla gospodarki i ludności wiejskiej” oraz „Odnowa
i rozwój wsi”;
4) nr 5/2007 KM w sprawie przyjęcia kryteriów
i zasad podziału środków publicznych Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013 pomiędzy
województwa w ramach działania: „Tworzenie i roz-
wój mikroprzedsiębiorstw”,
5) nr 6/2007 KM w sprawie przyjęcia kryteriów
i zasad podziału środków publicznych Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 po-
między województwa w ramach działań osi IV Le-
ader: „Wdrażanie lokalnych strategii rozwoju”,
„Wdrażanie projektów współpracy” oraz „Funkcjo-
nowanie lokalnej grupy działania” („Funkcjonowa-
nie lokalnej grupy działania, nabywanie umiejętno-
ści i aktywizacja”),
6) nr 7/2007 w sprawie przyjęcia kryteriów i za-
sad podziału środków publicznych Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich 2007–2013 pomiędzy wo-
jewództwa w ramach działania: „Poprawianie i roz-
wijanie infrastruktury związanej z rozwojem i do-
stosowaniem rolnictwa i leśnictwa”, schemat I „Sca-
lanie gruntów”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w uzasad-
nionych przypadkach istnieje możliwość zmiany
kryteriów, lecz konieczne jest uzgodnienie tej zmia-
ny z samorządami województw, a następnie przedło-
żenie ich Komitetowi Monitorującemu PROW 2007–
–2013 do zaakceptowania w formie uchwały.
W celu płynnej realizacji programu, w I kwartale
2008 r., planowane jest wydanie nowego rozporzą-
dzenia na rok 2008. Straci moc obowiązujące rozpo-
rządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z 19 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie podziału środków Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013. W nowym rozporządzeniu zostaną uwzględ-
nione limity środków dla działań wykazanych
w dotychczas obowiązującym rozporządzeniu, o któ-
rym mowa powyżej, oraz działań, których urucho-
mienie planowane jest w pierwszej kolejności w roku
bieżącym, i których charakter wymaga podziału
środków na poszczególne województwa, tj.: „Two-
rzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw”, „Podstawo-
we usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej” oraz
„Odnowa i rozwój wsi”.
Biorąc pod uwagę wielkość zapotrzebowania na
środki, wynikającą z przebiegu naboru wniosków
dla działania „Modernizacja gospodarstw rolnych”
w 2007 r., w nowym rozporządzeniu zostanie zwięk-
szony limit dostępnych środków w stosunku do pier-
wotnie planowanego w tym działaniu do poziomu
wynikającego z wielkości zapotrzebowania odnoto-
wanego w poszczególnych województwach. Rozwią-
zanie takie umożliwi realizację wszystkich projek-
tów pozytywnie ocenionych na etapie weryfikacji
wniosku o pomoc, przy pozostawieniu bez zmian li-
mitu środków dla tego działania na lata 2007–2013
i zachowaniu zatwierdzonych przez Komitet Moni-
torujący wskaźników podziału środków między wo-
jewództwa. Limit środków na rok 2007 w tym dzia-
łaniu dla poszczególnych województw w nowym roz-
porządzeniu zostanie odpowiednio zwiększony po-
przez włączenie do limitu na 2007 r. części środków
pierwotnie przewidzianych na późniejsze lata reali-
zacji PROW 2007–2013.
W przypadku działań: „Zwiększanie wartości
dodanej podstawowej produkcji rolnej i leśnej”, „Róż-
nicowanie w kierunku działalności nierolniczej”,
„Ułatwianie startu młodym rolnikom” limit na rok
2008 obejmuje środki pierwotnie planowane na ten
rok oraz niewykorzystane limity z roku 2007.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie planów Ministerstwa Skarbu Państwa
wobec spółki Nitroerg SA z siedzibą w Bieruniu
i Krupskim Młynie (426)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapyta-
niem poselskim posła Tomasza Głogowskiego (nr pi-
sma SPS-024-426/08) z dnia 09.01.2008 r. informuję,
iż w obecnej chwili nie jest rozważana możliwość po-
nownego rozdzielenia Spółki NITROERG S.A na od-
działy, które tę Spółkę tworzą, tj. „Nitron” w Krup-
skim Młynie i „ERG-Bieruń” w Bieruniu, co spowo-
dowałoby powrót do sytuacji sprzed 01.12.2006 r.
Odnosząc się do pytania o podsumowanie okresu
sprzed połączenia Spółek, tj. 01.01.2006 r. –
31.11.2006 r. wyjaśniam, iż rozpatrzenie i zatwier-
dzenie sprawozdania zarządu z działalności Spółek
ZTS Nitron S.A. oraz ZTS ERG-BIERUŃ S.A. za
okres 01.01.2006r. do 30.11.2006r. oraz udzielenie
członkom zarządu absolutorium z wykonywania

przez nich obowiązków mogło nastąpić w momencie,
kiedy istniały jeszcze te Spółki i ich organy czyli do
dnia połączenia Spółek. Rozpatrzenie i zatwierdze-
nie sprawozdania zarządu z działalności spółki oraz
udzielenie członkom zarządu absolutorium z wyko-
nywania przez nich obowiązków udzielane przez
Walne Zgromadzenie ma na celu przeanalizowanie,
wyrażenie akceptacji i zatwierdzenie działań człon-
ków zarządu w danym roku obrotowym. Jest to akt
wewnętrzny spółki, który w stosunkach zewnętrz-
nych spółki nie zwalnia członków zarządu z ewentu-
alnej odpowiedzialności wobec osób trzecich. Udzie-
lenie absolutorium jest o tyle istotne dla członków
zarządu, iż kwituje ich działania, wyraża pozytyw-
ną opinię o sposobie zarządzania spółką.
Art. 494 Kodeksu Spółek Handlowych wprowa-
dza zasadę pełnej sukcesji uniwersalnej w zakresie
praw i obowiązków cywilnoprawnych, organizacyj-
nych i pracowniczych. Sukcesja praw i obowiązków
cywilnoprawnych oznacza, że spółka sukcesorka
tj. nowo zawiązana, wstępuje z dniem połączenia we
wszystkie prawa i obowiązki spółek łączonych. Za-
tem przyjęta została konstrukcja prawna sukcesji
uniwersalnej, która następuje z dniem połączenia.
Dla zaistnienia skutków w postaci sukcesji nie są
potrzebne żadne dodatkowe czynności poza tymi,
których należy dokonać w postępowaniu łączenio-
wym. Wraz z połączeniem następuje również sukce-
sja praw i obowiązków akcjonariuszy łączących się
spółek, którzy z dniem połączenia stają się akcjona-
riuszami nowo zawiązanej spółki. W przypadku fu-
zji naturalną konsekwencją utraty osobowości praw-
nej przez jej uczestniczki jest natomiast zakończenie
bytu prawnego ich organów. W nowo powstałej spół-
ce powołane zostaną nowe organy, nawet jeśli w ich
skład wejdą te same osoby, które były członkami or-
ganów spółek podlegających połączeniu.
Rozpatrzenie i zatwierdzenie sprawozdania za-
rządu z działalności spółki oraz udzielenie członkom
zarządu absolutorium z wykonywania przez nich
obowiązków powinno zostać dokonane przez Walne
Zgromadzenia spółek podlegających połączeniu
przed ich wykreśleniem z rejestru. W wyniku fuzji
powstał bowiem nowy podmiot, nowa osoba prawna,
w której powołano nowe władze, organy. Powstanie
nowego podmiotu kontynuującego działalność
wszystkich podmiotów połączonych na zasadzie suk-
cesji generalnej nie tworzy „ciągłości historycznej”.
Nowe organy nie mogą udzielić absolutorium człon-
kom zarządu spółek, które w dniu połączenia prze-
stały istnieć. Tak samo nie mogą zatwierdzić spra-
wozdania finansowego, ponieważ sprawozdania fi-
nansowe poszczególnych połączonych spółek nie są
przecież sprawozdaniami finansowymi spółki po-
wstałej.
W kwestii zbycia i dzierżawy majątku Spółki oraz
sprzedaży udziałów Spółki „Erg – Łaziska” Sp. z o.o.
informuję, iż sprawy te są rozpatrywane. Jednocze-
śnie pragnę zaznaczyć, iż wspomniane posunięcia
oznaczałyby pozbycie się znacznego majątku Spółki
835
i istotnym jest zagwarantowanie odpowiedniego wy-
korzystania środków pozyskanych ze sprzedaży ma-
jątku Spółki. Sprzedaż majątku w celu zaspokojenia
bieżących potrzeb nie może być traktowana jako re-
cepta na poprawę i ustabilizowanie sytuacji w Spół-
ce. Z uwagi na powyższe nie należy tego typu dzia-
łań podejmować pochopnie, bez dogłębnej analizy.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie linii kolejowej
Wrocław–Jelenia Góra–Zgorzelec (429)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła Janusza Krasonia w sprawie moder-
nizacji linii kolejowej nr 274 Wrocław–Jelenia Gó-
ra–Zgorzelec uprzejmie informuję, że w roku 2008
Fundusz Kolejowy będzie dysponował zdecydowanie
większymi środkami niż w poprzednich latach, jed-
nakże z uwagi na olbrzymie potrzeby modernizacja
linii kolejowej Wrocław– Jelenia Góra–Zgorzelec nie
może być przeprowadzona w pełnym zakresie i dla-
tego w 2008 r. sfinansowane będą jedynie zadania
wymagające najpilniejszej realizacji.
W projekcie programu rzeczowo-finansowego
wykorzystania środków Funduszu Kolejowego, sta-
nowiącym podstawę do wydatkowania środków
Funduszu Kolejowego, planuje się przeprowadzenie
następujących inwestycji na linii kolejowej nr 274
Wrocław–Zgorzelec:
1. Zadanie „modernizacja nawierzchni stacji
Wałbrzych Główny (tor nr 29, nr 47 i 45), wymia-
na podrozjazdnic w rozjeździe nr 155, stacja Jawo-
rzyna Śląska (tor nr 7 i nr 11)”. Realizacja zada-
nia ma na celu likwidację ograniczenia prędkości
(do 20 km/h) oraz przywrócenie prędkości rozkła-
dowej 80 km/h. Całkowita wartość kosztorysowa
zadania wynosi 2847 tys. zł, z czego do sfinanso-
wania ze środków Funduszu Kolejowego w br. po-
została kwota 460,53 tys. zł. Realizację tego zada-
nia rozpoczęto w 2007 r., zakończenie zadania pla-
nowane jest w 2008 r.
2. Zadanie na szlaku Smolec–Kąty Wrocławskie
„modernizacja nawierzchni na typ UIC60 km
10,730-20,320 wraz z niezbędną renowacją odwod-
nienia i związaną z nią modernizacją przejazdów ko-
836
lejowych i obiektów inżynieryjnych wraz z towa-
rzyszącymi robotami elektroenergetycznymi i ste-
rowania ruchem kolejowym (tor nr 2)”. Realizacja
zadania ma na celu likwidację ograniczeń prędko-
ści (do 30 km/h), przywrócenie prędkości rozkła-
dowej 100 km/h oraz zwiększenie przepustowości
linii. Całkowita wartość kosztorysowa zadania
wynosi 17 490 tys. zł, z czego 15 741 tys. zł to środ-
ki Funduszu Kolejowego. Zadanie ma być zreali-
zowane w 2008 r.
3. Zadanie na szlaku Wałbrzych Miasto–Wał-
brzych Fabryczny „modernizacja nawierzchni na
typ UIC60 km 72,580–74,130 wraz z niezbędną re-
nowacją odwodnienia i związaną z nią modernizacją
przejazdów kolejowych i obiektów inżynieryjnych
wraz z towarzyszącymi robotami elektroenerge-
tycznymi i sterowania ruchem kolejowym (tor nr 1)”.
Realizacja zadania ma na celu likwidację ograni-
czeń prędkości (do 20 km/h), przywrócenie prędko-
ści rozkładowej 50 km/h oraz zwiększenie przepu-
stowości linii. Całkowita wartość kosztorysowa za-
dania wynosi 2470 tys. zł, z czego 2223 tys. zł to
środki Funduszu Kolejowego. Zadanie ma być zre-
alizowane w 2008 r.
4. Zadanie na szlaku Wałbrzych Miasto–Wał-
brzych Fabryczny „modernizacja nawierzchni na
typ UIC60 km 72,570–74,100 wraz z niezbędną re-
nowacją odwodnienia i związaną z nią modernizacją
przejazdów kolejowych i obiektów inżynieryjnych
wraz z towarzyszącymi robotami elektroenergetycz-
nymi i sterowania ruchem kolejowym (tor nr 2)”.
Realizacja zadania ma na celu likwidację ograni-
czeń prędkości (do 20 km/h), przywrócenie prędko-
ści rozkładowej 50 km/h oraz zwiększenie przepu-
stowości linii. Całkowita wartość kosztorysowa za-
dania wynosi 2470 tys. zł, z czego 2223 tys. zł to
środki Funduszu Kolejowego. Zadanie ma być zre-
alizowane w 2008 r.
5. Zadanie na szlaku: Wałbrzych Fabryczny–Bo-
guszów–Gorce (km 82,710 – 85,820), stacja Wał-
brzych Główny, Boguszów Gorce Wschodnie, Bogu-
szów Gorce „modernizacja nawierzchni na typ
UIC60 km 74,900–81,075, km 82,710–85,820 wraz
z niezbędną renowacją odwodnienia i związaną
z nią modernizacją przejazdów kolejowych i obiek-
tów inżynieryjnych wraz z towarzyszącymi robota-
mi elektroenergetycznymi i sterowania ruchem ko-
lejowym (tor nr 2) oraz modernizacja torów na stacji
Wałbrzych Główny (tory nr 5, 17, 17a)”. Realizacja
zadania ma na celu likwidację ograniczeń prędkości
na szlaku (do 30 km/h), przywrócenie prędkości roz-
kładowej 50 km/h oraz zwiększenie przepustowości
linii. Całkowita wartość kosztorysowa zadania wy-
nosi 18 917,0 tys. zł, z czego 17 025,30 tys. zł to środ-
ki Funduszu Kolejowego. Zadanie ma być zrealizo-
wane w 2008 r.
Dodatkowo zarządca infrastruktury kolejowej
PKP Polskie Linie Kolejowe SA ze środków wła-
snych rozpoczął w 2007 r. realizację programu „Mo-
dernizacja zabudowy SSP (samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej), Tvu (urządzeń telewizji przemysło-
wej na przejazdach kolejowych), srk (urządzeń ste-
rowania ruchem kolejowym)”, która zakłada mo-
dernizację urządzeń sterowania ruchem kolejowym
(srk) i telekomunikacji kolejowej (tk) na stacji Świe-
bodzice, zabudowę urządzeń elektrycznego ogrze-
wania rozjazdów (EOR) i likwidacja nastawni wy-
konawczej.
Szacunkowa wartość inwestycji wynosi ok.
20 000 tys. zł. Powyższe zamierzenie inwestycyjne
jest przygotowane do realizacji w 2009 r., jednakże
w chwili wygospodarowania przez spółkę dodatko-
wych środków finansowych istnieje możliwość wcze-
śniejszego ogłoszenia przetargu i rozpoczęcia reali-
zacji zadania już w 2008 r. Całkowite zakończenie
ww. prac jest planowane na rok 2010.
Ponadto w latach 2009–2010 dla kompleksowego
odtworzenia pierwotnych parametrów linii tylko na
trasie Wrocław–Boguszów Gorce niezbędne nakłady
wynoszą 121 951 tys. PLN. Kwota dotyczy wyłącz-
nie prac w zakresie nawierzchni i podtorza bez in-
frastruktury obsługi podróżnych m.in. peronów.
Zakres prac przewiduje poprawę pogarszającego
się stanu nawierzchni na odcinkach linii Mietków–
–Jaworzyna Śląska oraz kompleksową przebudowę
stacji Wałbrzych Szczawienko, Wałbrzych Miasto,
Wałbrzych Fabryczny wraz z wymianą urządzeń
sterowania ruchem kolejowym oraz niezbędną in-
frastrukturą towarzyszącą.
Dla odcinka Boguszów Gorce–Jelenia Góra, w celu
przywrócenia pierwotnych parametrów linii, potrzeb-
na jest wyłącznie na nawierzchnię i podtorze kwota
około 130 mln zł. Ponadto na poprawę obiektów inży-
nieryjnych niezbędna jest kwota 3,3 mln zł.
Z uwagi na ograniczone środki finansowe i ol-
brzymie potrzeby modernizacyjne przedmiotowej li-
nii jej modernizacja w szerszym zakresie będzie
możliwa dopiero po wygospodarowaniu dodatko-
wych środków finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie obniżenia opłat transferowych
przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych
(430)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie poselskie z dnia 8 stycznia 2008 r., nr SPS-

-024-430/08, pani Gabrieli Masłowskiej, Poseł na
Sejm RP, dotyczące planowania przez Ministerstwo
Skarbu Państwa obniżenia opłat transferowych po-
bieranych przez Krajowy Depozyt Papierów Warto-
ściowych, przedstawiam poniżej stanowisko mini-
stra skarbu państwa w przedmiotowej sprawie.
Na wstępie należy zwrócić uwagę na fakt, iż do
udzielenia odpowiedzi na zapytanie dotyczące obni-
żenia opłat transferowych właściwy jest minister
pracy i polityki społecznej.
Minister skarbu państwa wykonuje prawa
z 33,33% akcji Krajowego Depozytu Papierów War-
tościowych SA. Podejmowanie decyzji dotyczących
ewentualnego obniżenia opłat transferowych wy-
kracza poza zakres kompetencji ministra skarbu
państwa. Jednocześnie przedstawiam poniżej szcze-
gółowe informacje dotyczące interesującej Panią Po-
seł kwestii, uzyskane od Krajowego Depozytu Pa-
pierów Wartościowych w Warszawie SA.
Zgodnie z ustawą z dnia 28 sierpnia 1997 r. o or-
ganizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych,
z późniejszymi zmianami, Krajowy Depozyt Papie-
rów Wartościowych SA jest podmiotem obsługują-
cym operację wypłat transferowych pomiędzy
otwartymi funduszami emerytalnymi na zasadzie
pośrednika, który zapewnia anonimowość stron bio-
rących udział w ww. operacji. Jednocześnie art. 123
ust. 2 ww. ustawy określa jednoznacznie wysokość
opłat uiszczanych przez powszechne towarzystwa
emerytalne na rzecz Krajowego Depozytu Papierów
Wartościowych SA oraz na rzecz Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych z tytułu refundacji kosztów za wy-
konywanie czynności związanych z rozliczaniem
wypłat transferowych, jako 1% minimalnego wyna-
grodzenia, ustalanego odrębnymi przepisami, od
każdej rozliczonej wypłaty transferowej dla każdego
z wymienionych podmiotów, przy czym opłatę pono-
si powszechne towarzystwo emerytalne, do którego
kierowana jest wypłata transferowa.
W związku z powyższym pragnę podkreślić, że
Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych SA nie
jest instytucją, która ma bezpośredni wpływ na
ustalenie wysokości ww. opłat, jednakże pozostaje
instytucją rynku kapitałowego otwartą na dyskusję
na temat wysokości stawki określonej ustawowo i po
analizie ponoszonych kosztów ewentualne zmiany w
tym zakresie. Należy zwrócić uwagę na fakt, że ob-
sługa procesu wypłat transferowych nie jest statuto-
wym zadaniem Krajowego Depozytu Papierów War-
tościowych SA, stąd sprawna obsługa ww. procesu
wymaga utrzymywania odrębnego, specjalnego mo-
dułu pozwalającego na systemowe przetwarzanie in-
formacji niezbędnych do transferu środków zgroma-
dzonych przez członków otwartych funduszy emery-
talnych, zapewnienia odpowiednio przeszkolonej
kadry pracowników i utrzymywania komunikacji
elektronicznej pomiędzy Zakładem Ubezpieczeń
Społecznych, Krajowym Depozytem Papierów War-
tościowych SA i otwartymi funduszami emerytalny-
mi oraz Komisją Nadzoru Finansowego. Obsługa
837
ww. procesu wymaga także zachowania szczegól-
nych zasad bezpieczeństwa wynikających z koniecz-
ności ochrony danych osobowych, jak też dużej dys-
cypliny i precyzji, albowiem poszczególne operacje
wykonywane są sekwencyjnie w bardzo ściśle okre-
ślonych terminach wyrażonych w dniach i godzi-
nach (praktycznie bez możliwości cofania i dokony-
wania poprawek). Pragnę również zaznaczyć, że
w porównaniu z pozostałymi usługami wykonywa-
nymi przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościo-
wych SA liczba wykonywanych wypłat transfero-
wych nie rośnie w stopniu porównywalnym do wzro-
stu liczby rozliczanych transakcji z rynku kapitało-
wego, lecz raczej podlega stabilizacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Wojtkowskiego
w sprawie zaszeregowania nauczycieli
pracujących w młodzieżowych ośrodkach
wychowawczych o profilu
resocjalizacyjno-rewalidacyjnym (431)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Marka Wojtkowskiego (SPS-
-024-431/08) w sprawie zaszeregowania nauczycieli
pracujących w młodzieżowych ośrodkach wycho-
wawczych o profilu resocjalizacyjno-rewalidacyj-
nym, pozwolę sobie wyrazić następującą opinię:
Wykaz trudnych i uciążliwych warunków pracy
stanowiących podstawę do przyznania z tego tytułu
dodatku określa rozporządzenie ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 31 stycznia 2005 r. w spra-
wie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia
zasadniczego nauczycieli, ogólnych warunków przy-
znawania dodatków do wynagrodzenia zasadnicze-
go oraz wynagradzania za pracę w dniu wolnym od
pracy (Dz. U. Nr 22, poz. 181, z późn. zm.). Zamknię-
ty katalog zajęć, których wykonywanie uznaje się za
pracę w warunkach trudnych i uciążliwych, zawar-
ty jest odpowiednio w § 8 i § 9 ww. rozporządzenia.
Odpowiednio do § 9 pkt 2 i 3 ww. rozporządzenia
za pracę wykonywaną w warunkach uciążliwych
uznaje się prowadzenie przez nauczycieli zajęć
w trudnych warunkach:
— z dziećmi i młodzieżą upośledzonymi w stop-
niu lekkim, wśród których znajduje się co najmniej
838
jedno dziecko ze stanem chorobowym, wymienio-
nym w § 2 ust. 1 rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w spra-
wie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób
w wieku do 16 roku życia oraz w § 32 ust. 1 rozpo-
rządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania
o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności,
— dziećmi i młodzieżą upośledzonymi w stopniu
lekkim, wśród których znajduje się co najmniej jed-
no dziecko upośledzone umysłowo w stopniu umiar-
kowanym lub znacznym, pod warunkiem że zajęcia
dydaktyczne z tym dzieckiem prowadzone są według
odrębnego programu nauczania obowiązującego
w danego typu szkole specjalnej, a zajęcia wycho-
wawcze – według odrębnego programu wychowaw-
czego opracowanego przez wychowawcę.
Rozporządzenie jednoznacznie wskazuje, iż pro-
wadzenie zajęć z dziećmi i młodzieżą z ww. wymie-
nionymi problemami uznane zostało za wykonywa-
nie pracy w warunkach uciążliwych. Zatem praca
nauczycieli zatrudnionych w szkołach wchodzących
w skład młodzieżowych ośrodków wychowawczych
polegająca na prowadzeniu zajęć z dziećmi lub mło-
dzieżą o konkretnych niepełnosprawnościach i po-
trzebach opiekuńczych (określonych w § 9 ww. roz-
porządzenia) stanowi podstawę do przyznania do-
datku za warunki pracy z tytułu wykonywania pra-
cy w warunkach uciążliwych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie prywatyzacji
Zakładów Mięsnych SA w Płocku (432)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem poselskim z dnia 10.01.2008 r. posła An-
drzeja Nowakowskiego w sprawie prywatyzacji Za-
kładów Mięsnych Płock SA, otrzymanym przy pi-
śmie z dnia 23.01.2008 r., znak SPS-024-432/08,
przedstawiam informacje i wyjaśnienia na zadane
pytania.
Ad. 1. Obecna sytuacja jednoosobowej Spółki
Skarbu Państwa Zakłady Mięsne Płock SA jest bar-
dzo trudna. Spółka prowadzi deficytową działalność,
nie posiada płynności finansowej oraz zdolności kre-
dytowej, co powoduje narastanie zobowiązań prze-
terminowanych, w tym publicznoprawnych, brak
jest środków inwestycyjnych na realizację programu
dostosowania do wymogów unijnych, a także brak
środków obrotowych na finansowanie bieżącej dzia-
łalności. Według stanu na dzień 31.12.2007 r. Spół-
ka osiągnęła przychody ze sprzedaży w wysokości
47,7 mln zł, strata ze sprzedaży wynosi – 3,2 mln zł,
strata netto zaś – 6,7 mln zł.
Ogólny poziom zadłużenia wynosi 14,9 mln zł,
w tym zobowiązania z tytułu dostaw i usług 7,2 mln
zł, podatków 1,6 mln zł, wynagrodzeń 1,5 mln zł.
W wyniku poniesionej straty kapitały własne mają
wartość ujemną i wynoszą – 4,5 mln zł.
W trudnej sytuacji ekonomiczno-finansowej Spół-
ka znajduje się od 2001 r. Po komercjalizacji w 1998 r.,
opierając swoją działalność na doświadczeniach cza-
sów przedsiębiorstwa państwowego, Spółka nie pod-
jęła wystarczających działań zmierzających do po-
prawy wizerunku, opracowania strategii marketin-
gowej, wprowadzenia nowych rozwiązań technolo-
gicznych, przeprowadzenia restrukturyzacji mająt-
kowej, zatrudnienia, itp.
Zwiększająca się konkurencja na rynkach zmusi-
ła Spółkę do rozpoczęcia modernizacji procesów
technologicznych, przede wszystkim oddziału uboju
wieprzowego. Decyzja o modernizacji podjęta zosta-
ła w okresie najbardziej trudnym dla przemysłu
mięsnego i przeprowadzona została w oparciu o zbyt
optymistyczne założenia ekonomiczno-finansowe.
W 2001 r. nie tylko znacznie wzrosła cena żywca
wieprzowego, ale jednocześnie wzrost cen żywca nie
został zrekompensowany odpowiednim wzrostem
cen wyrobów mięsnych. Koszt inwestycji znacznie
przekroczył przyjęte założenia. W konsekwencji,
Spółka potrzebowała znacznie większych środków
pieniężnych na zakup surowca oraz sfinansowanie
inwestycji, przy relatywnie malejących wpływach ze
sprzedaży.
W wyniku powyższych niekorzystnych zjawisk,
wielkość produkcji zaczęła się obniżać na skutek
braku środków obrotowych na zakup surowca. Spa-
dek produkcji nie został zrekompensowany oszczęd-
nościami w kosztach wytwarzania i udział kosztów
własnych w cenie wyrobu zwiększył się. Banki,
udzielające kredytów obrotowych, widząc pogarsza-
jącą się sytuację finansową Spółki, znacznie za-
ostrzyły kryteria spłaty tych kredytów i odmówiły
dalszego kredytowania. Trudności płatnicze Spółki,
przejawiające się w nieterminowym płaceniu faktur,
spowodowały wycofanie się ze współpracy podmio-
tów dostarczających żywiec, które ze względu na
długie terminy płatności były także źródłem finan-
sowania dla Spółki. Narastające zaległości płatnicze
spowodowały konieczność spłaty zobowiązań wraz
z odsetkami, co dodatkowo wpłynęło na wzrost
kosztów.
Powyższe przyczyny powodowały, że w latach
2001–2003 poziom produkcji i sprzedaży spadał, za-
dłużenie wzrastało, banki postawiły w stan wyma-
galności spłatę kredytów obrotowych. Spółka nie
regulowała zobowiązań publicznoprawnych, a także

wobec pracowników i dostawców. Znacznie opóźnio-
ny był proces prowadzenia prac dostosowujących za-
kład do norm unijnych. Ustalony w 2002 r. okres
przejściowy dostosowania Zakładów do wymogów
unijnych w terminie do 30.06.2006 r., nie został do-
trzymany. Ze względów społecznych przedłużono
okres przejściowy o półtora roku, tj. do 30.11.2007 r.
Od 2003 r. prowadzone są w Spółce działania na-
prawcze, w tym:
1. Opracowany w 2003 r. Plan restrukturyzacji
zakładał restrukturyzację we wszystkich dziedzi-
nach działalności Spółki, w tym restrukturyzację
majątkową, produktową, finansową, zatrudnienia,
działalności handlowej. Na realizację Planu restruk-
turyzacji w dniu 30.12.2003 r. przyznana została
Spółce pomoc publiczna w wysokości 5,9 mln zł,
w drodze podwyższenia kapitału zakładowego, ze
środków Funduszu Restrukturyzacji Przedsiębior-
ców, będącego w dyspozycji Ministra Skarbu Pań-
stwa. Udzielona pomoc finansowa przeznaczona zo-
stała na spłatę części przeterminowanych zobowią-
zań z tytułu kredytu i dostaw oraz częściowe sfinan-
sowanie kosztów wdrożenia systemu kontroli jako-
ści HACCP. Pomoc finansowa została wykorzystana
zgodnie z przeznaczeniem. Zrealizowane działania
restrukturyzacyjne nie przyniosły jednak oczekiwa-
nych efektów w postaci uzyskania trwałej zdolności
do konkurowania na rynku. Spółka nadal prowadzi-
ła działalność ze stratą. Skumulowana strata za lata
2001–2004 wynosiła 7,182 mln zł. W latach 2005–
2007 przychody Spółki nadal spadały, powodując
stratę netto w wysokości ponad 2 mln zł rocznie.
2. W celu poprawy standingu finansowego,
uchwałą Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia
z dnia 15.09.2005 r., strata z lat 2001–2004 została
pokryta w drodze obniżenia kapitału zakładowego.
3. W kwietniu 2007 r. Zarząd sporządził „Mody-
fikację Programu Restrukturyzacji”, która przewi-
duje sfinansowanie zadań restrukturyzacyjnych
w wysokości 22 mln zł, w tym inwestycji w wysoko-
ści 14 mln zł oraz spłaty części zaległych zobowią-
zań w wysokości 8 mln zł. Źródłem finansowania
tych zadań mają być środki z pomocy publicznej
w formie dotacji ze środków Ministra Skarbu Pań-
stwa w kwocie 14,55 mln zł oraz środki własne
w wysokości 7,45 mln zł. „Modyfikacja Programu Re-
strukturyzacji” została zatwierdzona uchwałą Zwy-
czajnego Walnego Zgromadzenia z dnia 18.06.2007 r.
Udzielenie pomocy publicznej na realizację „Progra-
mu” uzależnione jest od wyrażenia przez Komisję
Europejską zgody w procesie jego notyfikacji.
Podejmowane dotychczas działania mające na
celu przywrócenie konkurencyjności Spółki nie
przyniosły oczekiwanych rezultatów.
Po terminie dostosowania Zakładów do wyma-
gań unijnych, który upłynął z dniem 30.11.2007 r.,
Powiatowy Inspektorat Weterynarii w Płocku
w dniach 20–21 grudnia 2007 r. przeprowadził kon-
trolę w Zakładach Mięsnych Płock SA. Z protokołu
kontroli wynika, że żaden dział nie jest w pełni do-
839
stosowany do wymogów w zakresie infrastruktury,
a występujące nieprawidłowości dotyczą jednocze-
śnie kilku wymagań, np. w pomieszczeniach wystę-
pują jednocześnie uszkodzenia ścian, posadzek, ko-
rozja sprzętu, konstrukcji lub skropliny. Żaden
z działów nie spełnia ogólnych wymagań dotyczą-
cych pomieszczeń żywnościowych, których stan i kon-
dycja są ocenione negatywnie.
W tej sytuacji, Decyzją Nr 35/2007 z dnia 29.12.2007 r.
powiatowy lekarz weterynarii w Płocku:
1) nie udzielił zatwierdzenia zakładowi do pro-
dukcji na rynek wspólnotowy,
2) zamknął cały zakład na okres jego dostoso-
wania do wymogów strukturalnych,
3) zakazał wprowadzenia do obrotu produktów
pochodzenia zwierzęcego,
4) wykreślił zakład z rejestru zakładów umiesz-
czających na rynku produkty pochodzenia zwie-
rzęcego.
W związku z powyższą Decyzją, Zakłady zaprze-
stały działalności. Uzyskanie dopuszczenia do pro-
dukcji na rynek wspólnotowy oraz jej wznowienie
uzależnione jest od wykonania prac modernizacyj-
nych, eliminujących wszystkie braki strukturalne,
wskazane przez inspekcję weterynaryjną.
Mając na uwadze brak środków własnych, wyko-
nanie niezbędnych prac modernizacyjnych uzależ-
nione jest od pozyskania przez Spółkę zewnętrznych
źródeł finansowania. Z powodu bardzo złej sytuacji
ekonomiczno-finansowej Spółki, banki odmawiają
kredytowania jej działalności. Nie przyniosły rezul-
tatu także próby pozyskania środków finansowych
z innych źródeł.
Obecnie nie jest możliwe także udzielenie pomo-
cy na ratowanie, ponieważ Spółka otrzymała już po-
moc na restrukturyzację, a kontynuacja dalszej po-
mocy jest przedmiotem notyfikacji w Komisji Euro-
pejskiej. Ewentualne udzielenie pomocy na ratowa-
nie zostałoby uznane przez Komisję Europejską za
niezgodne z zasadą „pierwszy i ostatni raz”, określo-
ną w pkt 72 Wytycznych wspólnotowych. W ocenie
Komisji oznaczałoby to, że problemy beneficjenta po-
mocy mają charakter stały, a wielokrotne interwen-
cje państwa w ich rozwiązaniu nie powinny być do-
zwolone, gdyż powodują w tym przypadku zakłóce-
nie konkurencji.
W związku z przedłużającym się procesem noty-
fikacji pomocy publicznej dla Spółki, podjęte zostały
działania mające na celu jej szybkie dokapitalizowa-
nie. W tym celu, Nadzwyczajne Walne Zgromadze-
nie w dniu 10.01.2008 r. podjęło uchwałę w sprawie
prywatyzacji Spółki w drodze podwyższenia kapita-
łu zakładowego w trybie art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji, tj. poprzez objęcie
i opłacenie akcji w podwyższonym kapitale zakłado-
wym Spółki przez inwestora strategicznego.
Ad. 2. W przedstawionej sytuacji, Spółce Zakła-
dy Mięsne Płock SA potrzebne są środki nie tylko
na zrealizowanie modernizacji zakładu w celu do-
stosowania do wymogów unijnych, ale także środki
840
obrotowe na prowadzenie działalności, w tym spłatę
zobowiązań. Potrzeby te mogą zostać zrealizowane
tylko w ramach kontynuacji pomocy restrukturyza-
cyjnej, której źródłem finansowania są środki z Fun-
duszu Restrukturyzacji Przedsiębiorców.
Fundusze unijne (Program Operacyjny Inno-
wacyjna Gospodarka, regionalne programy opera-
cyjne) nie przewidują możliwości sfinansowania
przystosowania Zakładów do wymogów stawianych
przez UE.
Fundusz Restrukturyzacji Przedsiębiorców,
będący w dyspozycji Ministra Skarbu Państwa,
został utworzony na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 30.08.1996 r. o komercjalizacji
i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, 1397
z późn. zm.). Na rachunku Funduszu gromadzi się
15% przychodów uzyskanych z prywatyzacji w da-
nym roku budżetowym oraz odsetki od tych środ-
ków z przeznaczeniem na wsparcie w celu ratowa-
nia lub restrukturyzacji przedsiębiorców, w tym
przeznaczonych do prywatyzacji. W planie finan-
sowym Funduszu na 2008 r. zarezerwowane zo-
stały środki w wysokości 14,55 mln zł z przezna-
czeniem na realizację „Modyfikacja Programu Re-
strukturyzacji Zakładów Mięsnych Płock SA”
Uruchomienie środków nastąpi po notyfikacji po-
mocy w Komisji Europejskiej.
Ad. 3. Harmonogram prywatyzacji Zakładów Mię-
snych Płock SA przedstawia się następująco:
1. Marzec 2008 – składanie ofert wstępnych na
objęcie nowej emisji akcji w podwyższonym kapitale
zakładowym Spółki,
2. Kwiecień 2008 – składanie ofert wiążących
w zakresie podwyższenia kapitału i objęcia nowej
emisji akcji w podwyższonym kapitale zakładowym
Spółki,
3. Kwiecień – maj 2008 – negocjacje z wybranym
Potencjalnym Inwestorem bądź Potencjalnymi In-
westorami,
4. Maj – czerwiec 2008 – finalizacja procesu pry-
watyzacji - podjęcie uchwały o podwyższeniu kapita-
łu zakładowego spółki oraz podpisanie z inwestorem
umowy wspólnego przedsięwzięcia.
Procedura prywatyzacji jest zależna od wielu
czynników, które nie pozwalają na ścisłe i jedno-
znaczne określenie terminów poszczególnych eta-
pów prywatyzacji Zakładów Mięsnych Płock SA
z siedzibą w Płocku. Powyższy harmonogram zakła-
da dość krótki okres prowadzonych negocjacji oraz
przewiduje, że inwestor zostanie wybrany w czasie
uruchomionej procedury.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Waldemara Andzela
w sprawie planu wprowadzenia
tzw. bonu oświatowego (433)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie Pana Posła Waldemara Andzela z dnia
8 stycznia br. (Nr SPS-024-433/08) w sprawie bonu
edukacyjnego, uprzejmie Pana Marszałka informuję.
W Polsce dyskusje o bonie edukacyjnym trwają
od początku lat 90. Od 1994 r. bon funkcjonuje na
terenie gminy Kwidzyn, przynosząc bardzo pozy-
tywne skutki. W tym okresie w Kwidzynie podniósł
się poziom pracy szkół i doszło do wyraźnej popra-
wy szans edukacyjnych dzieci ze środowisk o mniej-
szym potencjale kulturowym. W kilku innych jed-
nostkach samorządu terytorialnego również wpro-
wadzono mechanizmy umożliwiające dzielenie po-
między szkoły środków finansowych przeznaczo-
nych na finansowanie oświaty lub też trwają obec-
nie nad nimi prace.
Warto także zauważyć, iż również część oświato-
wa subwencji ogólnej dzielona jest pomiędzy jednost-
ki samorządu terytorialnego w oparciu o mecha-
nizm, w którym stosuje się formę bonu. W algoryt-
mie podziału subwencji oświatowej podstawowym
parametrem jest finansowy standard A podziału
subwencji (zwany „bonem oświatowym”), tj. kwota
części oświatowej subwencji ogólnej przypadająca na
jednego ucznia przeliczeniowego oraz system wag
korygujących tę kwotę w odniesieniu do uczniów
(wychowanków) poszczególnych typów i rodzajów
szkół oraz placówek oświatowych. Liczba uczniów
i wychowanków jest więc głównym parametrem, od
którego zależy wysokość otrzymywanej przez samo-
rządy terytorialne subwencji oświatowej. Natomiast
taki mechanizm nie jest obecnie powszechnie stoso-
wany podczas kształtowania przez władze samorzą-
dowe planów finansowych poszczególnych szkół
(placówek).
W ramach koncepcji bonu edukacyjnego plano-
wane jest więc stworzenie ram prawnych sprzyjają-
cych dzieleniu przez samorządy lokalne środków fi-
nansowych na edukację za pomocą bonu oświatowe-
go – od 2011 r., rozpoczynając w 2008 r. od promocji
dobrych praktyk oraz przygotowania odpowiednich
materiałów informacyjnych dla samorządów teryto-
rialnych.
Niezbędne przy wdrażaniu przez poszczególne
samorządy terytorialne koncepcji bonu wydaje się
rzetelne wyliczenie standardowych kosztów kształ-
cenia pojedynczego ucznia w danym typie i rodzaju
szkoły na określonym terenie. Stąd też przed wpro-
wadzeniem bonu niezbędne będzie określenie przez
daną jednostkę samorządu terytorialnego wysoko-

ści finansowanego – ze środków publicznych – stan-
dardu edukacyjnego oraz kosztów jego realizacji
w szkołach różnych typów. Wydaje się, iż wartość
bonu powinna również uwzględniać lokalne uwa-
runkowania. Wprowadzenie do lokalnej oświaty
koncepcji bonu oświatowego otworzy obszar wolno-
ści i aktywności edukacyjnej obywateli, uruchomi
mechanizmy rynku edukacyjnego i związanej z nim
konkurencyjności pomiędzy szkołami, pozwoli szko-
le na uzyskanie większej autonomii. Szkoły zmuszo-
ne będą do ciągłego doskonalenia swojej pracy, aby
zainteresować swoją ofertą coraz większą grupę
uczniów i ich rodziców. Warto zauważyć, że w takim
systemie poprawa jakości pracy będzie mieć bardzo
rzeczywisty charakter a weryfikacja poziomu pracy
szkoły następować będzie mogła nie tylko poprzez
administracyjne procedury, ale również poprzez
konfrontację oferty szkoły z oczekiwaniami uczniów
i rodziców. Szkoła będzie więc musiała dbać o uzy-
skanie i utrzymanie zaufania środowiska, w którym
działa.
Prace nad koncepcją bonu edukacyjnego rozpo-
czynają się. Pierwsze propozycje proponowanych roz-
wiązań będą mogły zostać przedstawione po przepro-
wadzeniu zapowiedzianych konsultacji, dyskusji
i rozmów z przedstawicielami samorządu terytorial-
nego, z partnerami społecznymi reprezentującymi
środowiska oświatowe oraz z parlamentarzystami.
Nie jest możliwe – na obecnym etapie prac – udziele-
nie odpowiedzi na szereg szczegółowych pytań za-
wartych w zapytaniu Pana Posła Waldemara Andze-
la. Pragnę jednocześnie zapewnić Pana Marszałka,
że zawarte w zapytaniu wątpliwości i zagrożenia
związane z ideą bonu edukacyjnego zostaną wyko-
rzystane w toku dalszych prac nad tą koncepcją.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie poseł Anny Sikory
w sprawie uzasadnienia zapowiedzi
niezwłocznej kontroli Wyższej Szkoły
Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu (434)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pani Poseł Anny Sikory (nr SPS-024-
-434/08) uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 33
ust 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.)
minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego
841
sprawuje nadzór nad zgodnością działań uczelni
z przepisami prawa i statutem oraz z treścią udzielo-
nego pozwolenia na utworzenie uczelni niepublicz-
nej, a także nad prawidłowością wydatkowania
środków publicznych. Ponadto minister właściwy do
spraw szkolnictwa wyższego może dokonywać kon-
troli działalności uczelni.
Zapowiedź przeprowadzenia kontroli w danej
uczelni nie zawsze jest wynikiem napływających
informacji o nieprawidłowościach w działaniu
uczelni, ale konsekwencją realizacji ww. przepisów
ustawowych.
Pragnę zaznaczyć, iż w przypadku Wyższej Szko-
ły Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu moja
wypowiedź zamieszczona w dzienniku Rzeczpospo-
lita nie zawierała informacji, iż wysyłam kontrolę do
tej uczelni, lecz miała na celu poinformowanie opinii
publicznej, iż w sytuacji wpłynięcia skargi na dzia-
łalność Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medial-
nej, zgodnie z obowiązującym prawem, zostanie
taka kontrola wysłana. Wynika to z faktu, iż wszyst-
kie szkoły wyższe traktowane są przez ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego tak samo, w szczególno-
ści w części, w której ich działalność jest zasilana ze
środków publicznych
Ponieważ do tej pory taka skarga nie wpłynęła,
nie podjęłam decyzji o przeprowadzeniu kontroli
w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej
w Toruniu.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Janczyka
w sprawie zapowiedzi MEN dotyczących
zmiany zasad kształcenia dzieci
w wieku przedszkolnym (435)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie (nr SPS-024-435/08) Pana Wiesława Jan-
czyka, posła na Sejm RP, dotyczące zasad kształce-
nia dzieci w wieku przedszkolnym, uprzejmie wyja-
śniam:
Jednym z głównych, kreowanych przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej kierunków polityki oświa-
towej jest upowszechnianie edukacji małych dzieci.
Proces ten realizowany będzie stopniowo od 2009 r.
do 2011 r. i obejmować będzie:
842
— upowszechnienie edukacji przedszkolnej dzie-
ci w wieku 5 lat,
— obniżenie wieku obowiązku szkolnego do 6 lat
z jednoczesnym dostosowaniem podstawy progra-
mowej do wieku uczniów oraz zreformowaniem sys-
temu doradztwa metodycznego.
Obecnie w Ministerstwie Edukacji Narodowej
trwają prace nad operacjonalizacją systemowego roz-
wiązania wychowania i edukacji małego dziecka.
Podstawowym elementem wspierającym realiza-
cję tych zamierzeń są zmiany legislacyjne, tj. nowe-
lizacja ustawy z 7 września 2007 r. o zmianie usta-
wy o systemie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292)
oraz rozporządzenie MEN z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania. Ww. akty
prawne umożliwiają tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach) form
przedszkoli. Wychowanie przedszkolne, prowadzone
w zespołach wychowania przedszkolnego i punktach
przedszkolnych, odróżniać będzie częstotliwość pro-
wadzenia zajęć. Tygodniowy wymiar zajęć dla obu
form nie powinien przekroczyć 12 godzin, a dzienny
3 godzin. Taka oferta edukacyjna umożliwi wspar-
cie i stymulowanie rozwoju dzieci w wieku przed-
szkolnym, ze szczególnym uwzględnieniem działań
mających na celu ich przygotowanie do nauki szkol-
nej. Wskazanie tworzenia przez gminy i inne osoby
prywatne oraz osoby fizyczne możliwości organizo-
wania, od 1 stycznia 2008 r., wychowania przed-
szkolnego w formach innych niż przedszkola i od-
działy przedszkolne w szkołach podstawowych kore-
sponduje z ideą optymalnego wykorzystania możli-
wości rozwojowych małego dziecka w zakresie ucze-
nia się, umożliwi lepsze wykorzystanie potencjału
rozwojowego dziecka i stymulację jego zdolności.
Wychodząc naprzeciw potrzebie objęcia wycho-
waniem przedszkolnym wszystkich dzieci w kraju
i wiedząc, iż w 539 polskich gminach (dane wstępne
z SIO, stan na 30 września 2007 r.) nie ma przed-
szkoli (tylko w szkołach znajdują się 2143 oddziały
przedszkolne), a w trzech gminach w ogóle takie for-
my nie istnieją, Ministerstwo Edukacji Narodowej
wskazało możliwość tworzenia innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne) form wychowania
przedszkolnego przez różne podmioty.
Uprzejmie informuję Pana Posła, że zgodnie
z art. 14a ust. 6 przywołanej ustawy zajęcia w zespo-
łach wychowania przedszkolnego lub punktach
przedszkolnych prowadzą nauczyciele posiadający
kwalifikacje wymagane od nauczycieli przedszkoli,
które są określone w § 4 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 10 września 2002 r.
w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków,
w których można zatrudnić nauczycieli niemających
wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu
kształcenia nauczyciel (Dz. U. Nr 155, poz. 1288
z 2002 r., ze zm.). Cytowany przepis wskazuje, że
kwalifikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela
w przedszkolu posiada osoba, która:
— legitymuje się dyplomem ukończenia studiów
magisterskich na kierunku zgodnym lub zbliżonym
z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzo-
nych zajęć i posiada przygotowanie pedagogiczne lub
— studiów magisterskich w specjalności zgodnej
lub zbliżonej z nauczanym przedmiotem lub rodza-
jem prowadzonych zajęć i posiada przygotowanie pe-
dagogiczne albo
— studiów magisterskich na kierunku innym
niż nauczany przedmiot lub rodzaj prowadzonych
zajęć, która ponadto posiada przygotowanie pedago-
giczne i ukończyła studia podyplomowe z zakresu
nauczanego przedmiotu lub rodzaju prowadzonych
zajęć lub
— legitymuje się dyplomem ukończenia zakładu
kształcenia nauczycieli w specjalności zgodnej z na-
uczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych
zajęć albo
— legitymuje się dyplomem ukończenia zakładu
kształcenia nauczycieli w specjalności innej niż na-
uczany przedmiot lub rodzaj prowadzonych zajęć,
która ponadto ukończyła kurs kwalifikacyjny z za-
kresu nauczanego przedmiotu lub rodzaju prowa-
dzonych zajęć.
Nie podzielam obaw Pana Posła związanych
z pozbawieniem pracy nauczycieli nauczania zinte-
growanego (dawniej nauczania początkowego) przez
wprowadzenie omawianej nowelizacji ustawy o sys-
temie oświaty, wręcz przeciwnie – w tym rozwiąza-
niu upatruję szansy stworzenia dodatkowych możli-
wości zarobkowych dla tej grupy zawodowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jacka Tomczaka
w sprawie niezgodnego z prawem
stanu technicznego infrastruktury kolejowej
w Poznaniu (437)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 23 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-024-437/08, dotyczące zapytania posła
Jacka Tomczaka z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie
niezgodnego z prawem stanu technicznego infra-
struktury kolejowej w Poznaniu, przekazuję poniż-
sze informacje.

Podnoszone w interpelacji zagadnienie dotyczące
stanu akustycznego środowiska w otoczeniu linii
kolejowej stanowiącej obwodnicę towarową miasta
Poznania zostało rozpoznane przez Inspekcję Ochro-
ny Środowiska. Dokonana przez Wojewódzki In-
spektorat Ochrony Środowiska w Poznaniu analiza
danych zawartych w zrealizowanej w roku 2007 ma-
pie akustycznej Poznania wykazała, że dla aktual-
nego obciążenia linii kolejowych występują przekro-
czenia dopuszczalnych poziomów hałasu w środowi-
sku, określonych w rozporządzeniu Ministra Środo-
wiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopusz-
czalnych poziomów hałasu w środowisku. Przekro-
czenia dotyczą zlokalizowanych w najbliższym są-
siedztwie linii kolejowej części zabudowy mieszka-
niowej osiedli i miejscowości (Podolany, Piątkowo,
Umultowo, Naramowice, Janikowo, Bogucin, Zieli-
niec, Kobylepole, Franowo, Szczepankowo). Warto-
ści przekroczeń wynoszą dla długookresowego śred-
niego poziomu dźwięku A wyrażonego w decybelach
(dB), wyznaczonego w ciągu wszystkich dób w roku,
z uwzględnieniem pory dnia, pory wieczoru oraz
pory nocy (LDWN) do 10 dB, natomiast dla długookre-
sowego średniego poziomu dźwięku A wyrażonego
w decybelach (dB), wyznaczonego w ciągu wszyst-
kich pór nocy w roku (LN) do 15 dB, sporadycznie
nieco powyżej 15 dB.
Pragnę wskazać, że zgodnie z zapisami ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowi-
ska, jeżeli hałas powstaje w związku z eksploatacją
linii kolejowych, nie wydaje się decyzji o dopuszczal-
nym poziomie hałasu w środowisku. Wojewódzki in-
spektor ochrony środowiska nie ma uprawnień do
wymierzania kary pieniężnej za naruszanie dopusz-
czalnych wartości poziomu hałasu w środowisku
powodowanego eksploatacją linii kolejowej. Nato-
miast zarządzający linią kolejową zobowiązany jest
do podejmowania działań zmierzających do ograni-
czenia emisji hałasu.
Należy nadmienić, że aktualnie na zlecenie Urzę-
du Miasta Poznania tworzony jest program ochrony
środowiska przed hałasem, będący konsekwencją
opracowanej mapy akustycznej Poznania. Program
ten powinien określić zakres przewidywanych dzia-
łań w celu dostosowania poziomu hałasu do dopusz-
czalnego. Program ochrony przed hałasem powinien
zostać uchwalony przez Radę Miasta Poznania
w terminie do dnia 30 czerwca 2008 r. zgodnie z art. 14
ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o wprowadzeniu ustawy Prawo ochrony środowiska,
ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych
ustaw.
Poniżej przedstawiam odpowiedź na pytania za-
warte w interpelacji, opracowaną w oparciu o infor-
macje uzyskane przez Wojewódzki Inspektorat
Ochrony Środowiska w Poznaniu w Zakładzie Linii
Kolejowych Polskich Kolei Państwowych Polskich
Linii Kolejowych SA w Poznaniu, odpowiedzialnym
za eksploatację przedmiotowych linii oraz w Oddzia-
le Regionalnym PKP PLK SA w Poznaniu, odpowie-
843
dzialnym za prowadzone inwestycje na terenie oma-
wianych linii.
Ad 1. Zgodnie z informacjami Oddziału Regio-
nalnego PKP PLK SA do chwili obecnej dla linii ko-
lejowej Zieliniec–Kiekrz wykonane zostały prace
modernizacyjne polegające na wymianie torowiska
łącznie z podtorzem:
— od km 0+100 do km 7+200 oraz 16+500 do
20+886 w torze nr 1,
— od km 0+100 do km 3+300 oraz 4+510 do
9+033 w torze nr 2.
W ramach modernizacji zastosowano rozwiąza-
nia techniczne ograniczające emisje hałasu poprzez
zastosowanie szyn bezstykowych z połączeniami
sprężystymi.
W 2009 r. planuje się wymianę nawierzchni w to-
rze nr 2 od km 3+300 do km 4+510 i od km 9+030
do km 20+777, to jest obejmującą odcinek linii kole-
jowej w sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej osiedli
Umultowo, Naramowice i Piątkowo.
Ad 2. Przedmiotowe linie stanowią obwodnicę
towarową miasta Poznania, która umożliwia wypro-
wadzenie ruchu pociągów towarowych poza cen-
trum miasta. Alternatywę stanowiłoby poprowadze-
nie ruchu pociągów towarowych przez stację Poznań
Główny, czyli centrum miasta, które posiada więk-
sze zagęszczenie terenów podlegających ochronie
przed hałasem. Poza tym pociągi towarowe przewo-
żą również materiały niebezpieczne, co również
przemawia za prowadzeniem pociągów towarowych
poza centrum miasta.
Ad 3. Stan linii kolejowych spełnia warunki tech-
niczne dla linii kolejowych i są one dopuszczone do
eksploatacji zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Ogólnie stan techniczny linii jest na pewnych odcin-
kach dobry lub dostateczny. Ruch pociągów towaro-
wych jest rozłożony w miarę równomiernie w ciągu
doby i dostosowany do ruchu pociągów pasażer-
skich, aby w jak najmniejszym stopniu utrudniać
ich przejazd.
Ad 4. Na odcinku linii Poznań Krzesiny–Kobylni-
ca od km 10+850 do km 11+330 ograniczono pręd-
kość do 50 km/h na skutek ugody z mieszkańcem
w odniesieniu do prędkości rozkładowej pociągów to-
warowych wynoszącej 60 km/h. Ogólnie prędkości
rozkładowe pociągów dostosowane są do stanu tech-
nicznego linii i wynoszą 60 km/h. Na odcinkach o do-
statecznym stanie technicznym prędkość rozkładowa
pociągów towarowych wynosi 30–40 km/h.
Ad 5. Fundusze unijne na modernizację linii ko-
lejowych przeznaczane są głównie na modernizację
tzw. korytarzy paneuropejskich, a przedmiotowa li-
nia do takich nie należy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
844
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jacka Tomczaka
w sprawie niezgodnego z prawem
stanu technicznego infrastruktury kolejowej
w Poznaniu (437)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła Jacka Tomczaka w sprawie niezgod-
nego z prawem stanu technicznego infrastruktury
kolejowej na obwodnicy kolejowej Poznania przed-
stawiam następujące informacje.
Zapytanie dotyczy linii kolejowej nr 394 Poznań-
-Krzesiny–Kobylnica, na odcinku od stacji Poznań-
-Franowo do posterunku odgałęźnego Zieliniec oraz
linii kolejowej nr 395 Zieliniec–Kiekrz.
Linia nr 394 na omawianym odcinku jest linią
dwutorową, zelektryfikowaną, obsługującą wyłącz-
nie ruch towarowy. Stan techniczny nawierzchni
umożliwia prowadzenie pociągów z prędkością 60
km/h. Pomimo to w roku 2004 na wniosek miesz-
kańców Zielińca zarządca publicznej infrastruktury
kolejowej, spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA,
obniżył prędkość do 50 km/h, w celu ograniczenia
emisji hałasu związanego z eksploatacją linii. Po-
nadto w roku 2006 wykonany został remont wia-
duktu znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie
Zielińca, wraz z wymianą nawierzchni, co również
spowodowało ograniczenie emisji hałasu.
Linia nr 395 Zieliniec–Kiekrz również jest zelek-
tryfikowaną linią dwutorową oraz podobnie jak li-
nia nr 394 obsługuje ruch towarowy. W latach 2004–
–2005 dokonano kompleksowej wymiany nawierzch-
ni torowej wraz z niezbędnymi robotami odwodnie-
niowymi oraz koniecznymi pracami z zakresu auto-
matyki i elektroenergetyki na odcinkach Zieliniec–
–Poznań-Piątkowo (na długości około 15 km w obu
torach) i Poznań-Piątkowo–Kiekrz (na długości po-
nad 4 km w jednym torze). Wykonane roboty poza
poprawą parametrów technicznych mają również
istotny wpływ na zmniejszenie poziomu emitowane-
go hałasu. Ponadto do planu inwestycyjnego spółki
PKP Polskie Linie Kolejowe SA na lata 2007–2009
zgłoszona została konieczność wymiany nawierzch-
ni w torze nr 2 na odcinku Naramowice–Kiekrz (na
długości ponad 11 km, wraz z zabudową 5 rozjaz-
dów) oraz w obrębie stacji Koziegłowy (na długości 1
km, wraz z zabudową 4 rozjazdów).
Uprzejmie informuję, że zarządca infrastruktury
kolejowej nie posiada informacji dotyczącej pomiaru
poziomu hałasu emitowanego przez kursujące po-
ciągi, wykonanego przez Wojewódzki Inspektorat
Ochrony Środowiska w Poznaniu, który wskazywał-
by na przekroczenie dopuszczalnego poziomu hała-
su. Na spotkaniu w dniu 31 stycznia br. przedstawi-
ciel Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowi-
ska nie potwierdził wykonywania takich pomiarów
przy omawianych liniach. Natomiast badania hała-
su wykonane przez Zakład Linii Kolejowych PKP
PLK SA w Poznaniu w listopadzie 2007 r. przy linii
kolejowej nr 394 Poznań-Krzesiny–Kobylnica, w związ-
ku ze skargą jednego z mieszkańców Zielińca, wyka-
zały, iż dopuszczalny poziom hałasu nie jest prze-
kraczany ani w porze dziennej, ani w nocnej. Z uwa-
gi na priorytetowe dla województwa wielkopolskiego
przewozy pasażerskie, odbywające się głównie
w ciągu dnia, przewozy towarowe muszą odbywać się
również w nocy, ponieważ nie ma możliwości skiero-
wania ruchu pociągów towarowych na inne szlaki.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż w planach
zagospodarowania przestrzennego dla terenów znaj-
dujących się w bezpośrednim sąsiedztwie linii kole-
jowej powinna być przewidywana funkcja przemy-
słowa lub usługowa, ale nie mieszkaniowa. Więk-
szość zabudowy mieszkaniowej wokół omawianych
linii powstała już po ich wybudowaniu, dlatego też
znajduje się w strefie możliwych uciążliwości. Nato-
miast zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa
budowlanego wznoszenie budynków w strefie uciąż-
liwości jest dopuszczalne wyłącznie pod warunkiem
zastosowania odpowiednich środków technicznych
zmniejszających między innymi poziom hałasu po-
niżej dopuszczalnego poziomu.
Odnosząc się do kwestii współfinansowania mo-
dernizacji transportu kolejowego w Polsce przez
Unię Europejską, uprzejmie informuję, że w nadcho-
dzących latach realizowany będzie program inwe-
stycyjny dotyczący infrastruktury kolejowej, mający
przede wszystkim na celu zapewnienie dostępności
Polski z obszaru pozostałych państw członkowskich
Unii Europejskiej, poprawę spójności terytorialnej
kraju, a także podniesienie parametrów techniczno-
-eksploatacyjnych sieci kolejowej i dostosowanie jej
do europejskich standardów. Założenia te zostaną
osiągnięte poprzez wykorzystanie środków pocho-
dzących z Unii Europejskiej: Europejskiego Fundu-
szu Rozwoju Regionalnego oraz Funduszu Spójno-
ści. Kontynuowany będzie program modernizacji
polskiej sieci kolejowej przewidziany na lata 2004–
–2006, na kierunkach północ–południe oraz wschód–
–zachód, a także realizacja najistotniejszych projek-
tów o charakterze regionalnym: udrożnienia pod-
stawowych ciągów wywozowych w ruchu towaro-
wym na terenie Śląska i modernizacja linii kolejowej
Warszawa–Łódź.
Jednocześnie rozpoczęto wdrażanie Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko na lata
2007–2013”. Głównym celem inwestowania w infra-
strukturę kolejową jest podnoszenie parametrów
użytkowych linii (maksymalna prędkość pociągów,
przepustowość linii i węzłów kolejowych) oraz re-
dukcja czynników negatywnych (strat energii, za-
nieczyszczenia środowiska, emisji hałasu, kolizji
z drogami lub innymi sieciami).
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko na lata 2007-2013” około 25% ogó-

łu środków finansowych przeznaczono na transport
kolejowy, co stanowi kwotę 4,8 mld EUR (alokacja
z Funduszu Spójności). Razem z wkładem krajowym
środki finansowe przeznaczone na transport kolejo-
wy w Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko” wynoszą 5,6 mld EUR.
W ramach programu projekty kolejowe podzielo-
no na dwie zasadnicze grupy: podstawowe i rezerwo-
we. W obecnym kształcie programu 12 projektów
stanowią podstawowe oraz 7 rezerwowe. Niemal
wszystkie projekty z listy podstawowej mają zwią-
zek z organizacją turnieju finałowego Euro 2012,
którego goszczenie zostało przyznane Polsce oraz
Ukrainie.
Inwestycjami tymi są: modernizacja linii E65
Warszawa–Gdynia; modernizacja linii E20 na od-
cinku Warszawa–Poznań (szlaki kolejowe); moder-
nizacja linii E59 Wrocław–Poznań; modernizacja li-
nii E75 Rail Baltica Warszawa–Białystok; moderni-
zacja linii CE59 Wrocław–Zielona Góra–Szczecin;
modernizacja linii E30 Wrocław–Kraków–Rzeszów;
modernizacja linii Psary–Kraków; modernizacja li-
nii nr 8 na odcinku Warszawa–Kielce; modernizacja
linii Warszawa–Łódź; budowa i modernizacja kolejo-
wych połączeń z portami lotniczymi w Krakowie-
-Balicach oraz Katowicach-Pyrzowicach. Ponadto
ze środków przewidzianych w Programie Operacyj-
nym „Infrastruktura i środowisko” będą finansowa-
ne inwestycje w zakresie przygotowania do budowy
linii dużych prędkości. Wsparciem objęte będą rów-
nież inwestycje mające na celu wdrożenie systemu
ERTMS w Polsce na wybranych odcinkach linii ko-
lejowych.
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko” pozostaje obecnie wiodącym dokumentem
w odniesieniu do krajowych planów modernizacji in-
frastruktury kolejowej.
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko” dopuszcza również możliwość współfinansowa-
nia rewitalizacji wybranych dworców kolejowych
o strategicznym dla gospodarki charakterze. W tym
kontekście rozpatrywana jest możliwość przebudo-
wy następujących obiektów: Warszawa Centralna,
Wrocław Główny oraz Kraków Główny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
845
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie potrzeby aktualizacji
„Krajowego programu oczyszczania
ścieków komunalnych”, w celu umożliwienia
niektórym aglomeracjom aplikowania o pomoc
z funduszy strukturalnych (438)
Odpowiadając na zapytanie posła Andrzeja
Adamczyka w sprawie nieaktualnego zapisu w „Kra-
jowym programie oczyszczania ścieków komunal-
nych”, przedstawiam, co następuje.
W chwili obecnej Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej (KZGW) prowadzi prace nad kolejną, drugą
już aktualizacją zapisów „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych”. Podstawę prac
aktualizacyjnych stanowią nadesłane przez samo-
rządy ankiety pn.: „Informacja na potrzeby aktuali-
zacji KPOŚK” wraz z tablicami aktualizacyjnymi.
Otrzymane informacje weryfikowane są w oparciu
o rozporządzenia wojewodów ustanawiające obszar
i granice aglomeracji.
W styczniu br. burmistrz gminy Słomniki otrzy-
mał z Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej infor-
mację, iż w zapisach projektu aktualizacyjnego aglo-
meracja Słomniki umieszczona zostanie z uwzględ-
nieniem nowej – zgodnej z rozporządzeniem – war-
tości RLM, tj. 14 600.
Aktualizacja KPOŚK jest działaniem prioryteto-
wym a opóźnienia w stosunku do pierwotnie zakła-
danego terminu jej ukończenia wynikają z dużej ilo-
ści braków i błędów w otrzymanych od samorządów
ankietach aktualizacyjnych. Nie bez znaczenia po-
zostaje również fakt, iż część aglomeracji nie została
wyznaczona rozporządzeniami wojewodów, została
wyznaczona niewłaściwie bądź ze znacznym opóź-
nieniem (dotyczy również aglomeracji Słomniki), po-
mimo że rozporządzenie ministra środowiska
w sprawie sposobu wyznaczania obszaru i granic
aglomeracji wydane zostało już pod koniec 2004 r.
W miesiącu marcu KZGW planuje zorganizować
spotkanie z przedstawicielami urzędów wojewódz-
kich, podczas którego omówiony zostanie projekt do-
kumentu aktualizacyjnego, przyjęte założenia oraz
sposób kwalifikowania proponowanych przez aglo-
merację zapisów. Po spotkaniu projekt dokumentu
aktualizacyjnego umieszczony zostanie na stronie
internetowej KZGW. Niezwłocznie podjęte będą
również dalsze działania mające na celu przeprowa-
dzenie konsultacji dokumentu. Ze względów legisla-
cyjnych nie ma możliwości dokonywania szybkich
zmian programu dokonywanych na bieżąco.
Odpowiedzi na pytania dotyczące możliwości po-
zyskiwania funduszy, jak i również zasad prowadze-
nia naborów do regionalnych programów operacyj-
846
nych pozostają w kompetencji ministra właściwego
do spraw rozwoju regionalnego.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie budowy
wschodniej drogi obwodowej Przemyśla (441)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 23 stycznia 2008 r., znak SPS-024-441/08,
przedstawiam odpowiedź na zapytanie Pana Posła
Marka Kuchcińskiego w sprawie budowy wschod-
niej drogi obwodowej Przemyśla.
Uprzejmie informuję, iż w pełni podzielam stano-
wisko Pana Posła Marka Kuchcińskiego o istotnym
znaczeniu ww. inwestycji dla udrożnienia ruchu
tranzytowego pomiędzy Polską a Ukrainą. Świad-
czyć o tym może fakt, że projekt pt. Budowa wschod-
niej drogi obwodowej miasta Przemyśla, łączącej
drogę krajową nr 77 z drogą krajową nr 28 i z drogą
wojewódzką nr 885, poprawiającą dostęp do przejść
granicznych z Ukrainą w Medyce i Malhowicach,
zgłoszony przez miasto Przemyśl, został umieszczo-
ny na liście projektów indywidualnych Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” (PO
RPW). Nie mogę jednak zgodzić się z sugestią wyra-
żoną przez Pana Posła Marka Kuchcińskiego, jako-
by Ministerstwo Rozwoju Regionalnego przeznaczy-
ło zbyt mało środków na współfinansowanie obwod-
nicy Przemyśla. Na współfinansowanie ww. inwe-
stycji istotnie przewidziano kwotę 42,56 mln euro.
Pragnę jednak wyjaśnić, iż kwota ta odpowiadała
w przybliżeniu 85% wartości pierwszej wersji pro-
jektu zgłoszonego przez miasto Przemyśl, a tym sa-
mym w pełni umożliwiała jego realizację. Projekt
w tej postaci został umieszczony w planie inwesty-
cyjnym PO RPW, który został zatwierdzony przez
Radę Ministrów w dniu 30 stycznia 2007 r. Druga
wersja projektu, zgłoszona przez prezydenta Prze-
myśla w maju 2007 r., została rozszerzona w stosun-
ku do wersji pierwotnej o kolejny odcinek drogowy,
prowadzący do przejścia granicznego w Malhowi-
cach, w wyniku czego planowany koszt realizacji tej
inwestycji wzrósł ponaddwukrotnie. Niestety ze
względu na przyjęcie do realizacji w ramach PO
RPW licznych, ważnych z punktu widzenia rozwoju
województwa podkarpackiego, inwestycji drogowych
pula dostępnych środków przewidzianych na współ-
finansowanie tego typu projektów została w pełni
wyczerpana, co oznacza, iż aktualnie nie ma możli-
wości zwiększenia kwoty dofinansowania projektu
przemyskiego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posłów Witolda Kochana,
Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie odbioru TVP Kraków
na obszarze powiatów: gorlickiego, olkuskiego,
chrzanowskiego i oświęcimskiego (443)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie Posłów na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej Pana Witolda Kochana, Pana Tadeusza
Arkita oraz Pana Andrzeja Ryszki (znak SPS-024-
-443/08 z dnia 23.01.2008 r.) w sprawie odbioru kra-
kowskiej telewizji regionalnej na obszarach powia-
tów: gorlickiego, olkuskiego, chrzanowskiego i oświę-
cimskiego niniejszym informuję Pana Marszałka, że
zarówno tworzenie, jak i rozpowszechnianie progra-
mów regionalnych, zgodnie z art. 21 ust. la pkt 1
ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i tele-
wizji (Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 34 z późn. zm., dalej
ustawa o rtv), należą do zadań spółki i pozostają
w gestii działań zarządu spółki Telewizja Polska SA.
Do kompetencji ministra skarbu państwa nie na-
leży rozwiązywanie zagadnień dotyczących przesy-
łu i rozpowszechniania programów telewizyjnych.
Minister skarbu państwa, działając jako walne zgro-
madzenie spółki, sprawuje w stosunku do Telewizji
Polskiej SA bieżący nadzór w oparciu o przepisy Ko-
deksu spółek handlowych i ustawy o radiofonii i te-
lewizji. W ramach posiadanych uprawnień Minister-
stwo Skarbu Państwa przekazało zarządowi spółki
zapytanie poselskie z prośbą o zajęcie stanowiska
w przedmiotowej sprawie.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 22 ust. 1
ustawy o rtv organy państwowe mogą podejmować
decyzje w sprawach działalności jednostek publicz-
nej radiofonii i telewizji tylko w przypadkach prze-
widzianych ustawami, zaś wszelkie kwestie związa-
ne z wykorzystaniem przyznanych częstotliwości,
zgodnie z art. 26 ust. 5 ustawy o rtv, oraz kwestie
dotyczące rezerwacji częstotliwości przeznaczonych
do rozpowszechniania lub rozprowadzania progra-
mów w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną
lub rozsiewczą satelitarną (z zastosowaniem art. 115
ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo teleko-
munikacyjne), zgodnie z art. 26 ust. 8 ustawy o rtv,

pozostają w zakresie kompetencji prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej, który działa w porozu-
mieniu z przewodniczącym Krajowej Rady Radiofo-
nii i Telewizji.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszalek za wyczerpujące temat
przedmiotowego zapytania poselskiego. Po uzyska-
niu stanowiska Zarządu Telewizji Polskiej SA
w omawianej sprawie zostanie ono niezwłocznie
przekazane Panu Marszałkowi.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zwolnienia od składu
i podatku akcyzowego prowadzonego
na małą skalę przetwórstwa miodów pitnych
oraz sprzedaży bezpośredniej we własnym
gospodarstwie rolnym (444)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 23 stycznia br. znak:
SPS-024-444/08 dotyczącego interpelacji Pana Po-
sła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie wyłą-
czenia z obowiązku produkcji w składzie podatko-
wym produkcji miodu pitnego we własnym gospo-
darstwie rolnym oraz zwolnienia z podatku akcyzo-
wego bezpośredniej sprzedaży takiego miodu uprzej-
mie przedkładam, co następuje.
W odniesieniu do pytania dotyczącego czynności
podejmowanych w celu wspierania działania: Różni-
cowania w kierunku działalności nierolniczej, w ra-
mach PROW 2007–2013 uprzejmie informuję, iż za-
łożeniem tego działania jest tworzenie warunków
dla zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodar-
czego obszarów wiejskich przez udzielanie pomocy
na podejmowanie lub rozwijanie przez rolników, do-
mowników i małżonków rolników działalności nie-
rolniczej w zakresie produkcji lub usług. Takie róż-
nicowanie działalności ma przyczyniać się do two-
rzenia pozarolniczych źródeł dochodów w gospodar-
stwach oraz tworzenia na obszarach wiejskich miejsc
pracy poza rolnictwem. Dlatego też, aby zrealizować
założenia przyjęte w Programie Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013),
ukierunkowano to działanie wyłącznie na osoby fi-
847
zyczne, których podstawową aktywnością zawodo-
wą oraz źródłem utrzymania jest działalność rolni-
cza i które, oprócz prowadzonej działalności rolni-
czej, zamierzają podjąć dodatkową działalność poza-
rolniczą. W PROW 2007–2013 do zakresu pomocy
z tytułu podjęcia lub rozwoju takich działalności
wchodzą m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna, maga-
zynowanie lub przechowywanie towarów, przetwór-
stwo produktów rolnych lub jadalnych produktów
leśnych. Szczegółowe warunki i tryb przyznawania
pomocy w ramach działania: Różnicowanie w kie-
runku działalności nierolniczej, objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013, zostały określone w rozporządzeniu ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 18 października 2007 r.
(Dz. U. Nr 200, poz. 1442). W załączniku do ww. roz-
porządzenia określono wykaz działalności gospo-
darczych, w zakresie których może być przyznana
pomoc. W wykazie tym pod nr PKD 15.94.Z – Pro-
dukcja jabłecznika i win owocowych, znajduje się
także działalność gospodarcza obejmująca między
innymi produkcję miodu pitnego.
Powyższy zakres pomocy nie obejmuje sprzedaży
bezpośredniej produktów rolnych wytwarzanych
w gospodarstwie. Ten rodzaj działalności wchodzi
w zakres wsparcia udzielanego w ramach działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych.
W odniesieniu do pytania dotyczącego wsparcia
gospodarstw niskotowarowych uprzejmie informu-
ję, że Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013, wynegocjowany i zatwierdzony decyzją
Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 7 września
2007 r., nie uwzględnia wsparcia gospodarstw ni-
skotowarowych jako działania, które mogłoby być
uruchomione w latach 2007–2013. W celu wprowa-
dzenia tego działania do programu konieczna jest
modyfikacja programu, przeprowadzona według
procedury zmiany programu. Zgodnie z rozporzą-
dzeniem Komisji (WE) nr 1974/2006 r. z dnia
15 grudnia 2006 r. określającym szczegółowe zasady
wdrożenia rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005
w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich
przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju
Obszarów Wiejskich, zmiany w programie mogą być
dokonywane w świetle doświadczeń uzyskanych
z jego wdrażania, a także muszą być odpowiednio
uzasadnione, szczególnie pod względem ich związku
z Krajowym Planem Strategicznym. Opisywana
zmiana do programu będzie oceniana przez Komisję
pod względem zgodności z rozporządzeniem Rady
(WE) nr 1698/2005, rozporządzeniem Komisji (WE)
nr 1974/2006 oraz spójności z polskim Krajowym
Planem Strategicznym. Działania zmierzające do
zmiany PROW 2007–2013 w celu dodania działania:
Wsparcie gospodarstw niskotowarowych, zostaną
podjęte w terminie umożliwiającym przygotowanie
umotywowanego wniosku o zmianę programu, zgod-
nie z procedurą określoną w przepisach wspólnoto-
wych. Działanie dotyczące wspierania gospodarstw
rolnych niskotowarowych w fazie restrukturyzacji
848
zostało wprowadzone na etapie prac parlamentar-
nych (w trakcie trwających uzgodnień PROW 2007–
–2013) do ustawy o wspieraniu rozwoju obszarów
wiejskich z udziałem środków Europejskiego Fun-
duszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiej-
skich. Wprowadzenie nowego działania do PROW
2007–2013 wymaga uzasadnienia od strony ekono-
micznej. Działanie to nie może być postrzegane jako
instrument wsparcia dochodów rodzin rolniczych,
lecz wyłącznie jako instrument stymulowania ak-
tywności inwestycyjnej w takich gospodarstwach.
Z uwagi na powyższe planowane jest dokonanie ana-
lizy funkcjonowania ww. instrumentu w ramach
Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004–
–2006, po 3-letnim okresie realizacji planu rozwoju
gospodarstwa niskotowarowego, a więc czasie,
w którym gospodarstwa powinny wykazać efekty
przyznanej pomocy oraz żywotność ekonomiczną.
Efekty tej analizy, a w szczególności poprawa wyni-
ków ekonomicznych wspieranych podmiotów, jak
również powiązanie ich z rynkiem, mogą stanowić
podstawę do włączenia tego instrumentu do progra-
mu po jego zatwierdzeniu, najwcześniej w 2008 r.
Odnosząc się do pytań dotyczących implementa-
cji przepisów prawa Unii Europejskiej oraz możliwo-
ści dokonania zmian przepisów o podatku akcyzo-
wym w zakresie produkcji miodów pitnych w gospo-
darstwach rolnych, uprzejmie informuję, że zgodnie
z wyjaśnieniami przekazanymi przez Ministerstwo
Finansów aktem prawa wspólnotowego mającym
podstawowe znaczenie w zakresie akcyzy jest dyrek-
tywa Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r.
w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyro-
bów objętych podatkiem akcyzowym, ich przecho-
wywania, przepływu oraz kontrolowania.
W myśl postanowień art. 11 ust. 2 ww. dyrekty-
wy produkcja, przetwarzanie i magazynowanie wy-
robów akcyzowych, od których podatek akcyzowy
nie został zapłacony, może odbywać się wyłącznie
w składzie podatkowym.
Dyrektywa 92/12/EWG daje państwom człon-
kowskim możliwość zwolnienia z obowiązku posia-
dania składu podatkowego jedynie drobnych produ-
centów wina (art. 29 dyrektywy). Przy czym za
drobnych producentów wina uznaje się podmioty
produkujące średnio mniej niż 1000 hl wina w ciągu
jednego roku. Zgodnie z postanowieniami art. 10
i art. 14 dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 paź-
dziernika 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury
podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alko-
holowych państwa członkowskie mogą zwolnić od
podatku akcyzowego wino oraz inne napoje przefer-
mentowane, niemusujące i musujące, produkowane
przez osoby fizyczne i konsumowane przez produ-
centa, członków jego rodziny lub jego gości, pod wa-
runkiem że nie dokonuje się ich sprzedaży. Jedno-
cześnie przedmiotowa dyrektywa nie przewiduje ta-
kiego zwolnienia dla produktów pośrednich. Miody
pitne dla celów akcyzy, w zależności od ewentualne-
go dodatku alkoholu etylowego, klasyfikowane są
jako napoje fermentowane lub produkty pośrednie.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra finansów
z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia sta-
wek podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 87, poz. 825,
z późn. zm.) obowiązująca stawka akcyzy dla wina
i napojów fermentowanych sprzedawanych w kraju
oraz importowanych, nabywanych i dostarczanych
wewnątrzwspólnotowo wynosi 136,00 zł/hl, nato-
miast dla produktów pośrednich 273,00 zł/hl. Ww.
stawki podatku akcyzowego dla miodów pitnych po-
zostają na niezmienionym poziomie od 1 maja 2004 r.
Należy podkreślić, iż w sytuacji, w której stawki po-
datku akcyzowego na wyroby akcyzowe wyrażone
są kwotowo na jednostkę wyrobu, utrzymywanie ich
na tym samym nominalnym poziomie, przy wystę-
pującej inflacji, oznacza spadek realnego obciążenia
podatkowego tych wyrobów. Jednocześnie zgodnie
z art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r.
o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257,
z późn. zm.) zwalnia się od akcyzy piwo, wino i napo-
je fermentowane wytworzone domowym sposobem
przez osoby fizyczne na własny użytek i nieprzezna-
czone do sprzedaży. Należy zaznaczyć, iż w projekcie
nowej ustawy o podatku akcyzowym przewiduje się
wyłączenie z obowiązku produkcji w składzie podat-
kowym m.in.:
— produkcji mniej niż 1000 hl w ciągu roku ka-
lendarzowego win gronowych uzyskanych z wino-
gron pochodzących z upraw własnych, o których
mowa w art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 22 stycznia
2004 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich,
obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina
(Dz. U. Nr 34, poz. 292, Nr 96, poz. 959, Nr 173,
poz. 1808 oraz z 2006 r. Nr 171, poz. 1225 i Nr 208,
poz. 1541),
— produkcji piwa, wina i napojów fermentowa-
nych domowym sposobem, przez osoby fizyczne, na
własny użytek i nieprzeznaczonych do sprzedaży.
Jednocześnie w akcie wykonawczym do ww. pro-
jektu ustawy, tj. w projekcie rozporządzenia w spra-
wie zwolnień od podatku akcyzowego, utrzymano
obowiązujące obecnie zwolnienie od akcyzy dla piwa,
wina i napojów fermentowanych wytworzonych do-
mowym sposobem przez osoby fizyczne na własny
użytek i nieprzeznaczonych do sprzedaży. Dyrekty-
wa Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r.
w sprawie harmonizacji struktury podatków akcy-
zowych od alkoholu i napojów alkoholowych przewi-
duje możliwość stosowania przez państwa członkow-
skie obniżonych stawek podatku lub zwolnień z po-
datku niektórych produktów o charakterze regio-
nalnym lub tradycyjnym. Zgodnie z wyjaśnieniami
przekazanymi przez Ministerstwo Finansów ewen-
tualne rozważenie kwestii obniżenia stawki akcyzy
dla miodów pitnych jako produktów tradycyjnych
będzie możliwe dopiero po rejestracji miodów pit-
nych: półtoraka, dwójniaka, trójniaka i czwórniaka,
jako gwarantowanych tradycyjnych specjalności
zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE)
nr 509/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie pro-

duktów rolnych i środków spożywczych będących
gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem za gwarantowane
tradycyjne specjalności mogą zostać uznane produk-
ty rolne lub środki spożywcze, jeżeli posiadają trady-
cyjny charakter, czyli wyprodukowane są przy uży-
ciu tradycyjnych surowców lub charakteryzują się
tradycyjnym składem lub sposobem produkcji od-
zwierciedlającym tradycyjną metodę wytwarzania.
Za produkty tradycyjne uznaje się produkty wytwa-
rzane przez okres co najmniej 25 lat.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wnioski
o rejestrację nazw: półtorak, dwójniak, trójniak
i czwórniak, zostały po raz pierwszy opublikowane
w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odpo-
wiednio w dniu 9 listopada 2007 r., 10 listopada 2007 r.,
7 listopada 2007 r. i 8 listopada 2007 r. Jeżeli w cią-
gu 6 miesięcy od dnia publikacji do Komisji Europej-
skiej nie wpłynie żaden sprzeciw wobec rejestracji
tych nazw, zostaną one zarejestrowane jako gwa-
rantowane tradycyjne specjalności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zwiększenia części
oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego (445)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Mieczysława Marcina Łucza-
ka (nr SPS-024-445/08) w sprawie zwiększenia czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej dla samorządów
powiatowych prowadzących szkoły zawodowe,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informa-
cji i wyjaśnień.
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
(dotowaniem) przez jednostki samorządu terytorial-
nego szkół i placówek oświatowych finansowane są
z dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
Jednym z dochodów samorządów terytorialnych jest
część oświatowa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.) wysokość części oświatowej
subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samo-
849
rządu terytorialnego ustala corocznie ustawa bu-
dżetowa. Kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów
i województw samorządowych ustala się w wysoko-
ści łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogól-
nej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej
w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wy-
datków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświa-
towych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy). Część oświatową
subwencji ogólnej – po odliczeniu rezerwy ustawo-
wej 0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się między jednostki
samorządu terytorialnego (art. 28 ust. 5) według
zasad określanych corocznie w rozporządzeniu mi-
nistra właściwego do spraw oświaty i wychowania
(art. 28 ust. 6). Subwencja oświatowa ustalana jest
na dany rok kalendarzowy i przekazywana jest do
jednostek samorządu terytorialnego z budżetu
państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg
czynników i parametrów obrazujących specyfikę
kształtowania składowych elementów subwencji
w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych, jak i za-
dań pozaszkolnych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba
tej modyfikacji wynika z analizy wskaźników eko-
nomicznych obrazujących przeciętne koszty kształ-
cenia i działalności szkół oraz placówek oświatowo-
-wychowawczych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej uzależnia wysokość przyznawanych
środków od skali i struktury realizowanych zadań,
mierzonych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględ-
nieniem stopni awansu zawodowego nauczycieli,
z wyłączeniem zadań związanych z dowozem
uczniów oraz zadań związanych z prowadzeniem
przedszkoli ogólnodostępnych i oddziałów ogólnodo-
stępnych w przedszkolach z oddziałami integracyj-
nymi. Konstrukcja algorytmu opiera się na podsta-
wowym założeniu, iż środki subwencyjne dzielone
są według kryteriów jednolitych i powszechnych,
a zatem identycznych dla wszystkich JST. Uwzględ-
nione w algorytmie regulacje oparte są na rozwiąza-
niach polegających na zastosowaniu zasady, że „pie-
niądz idzie za uczniem”, co oznacza naliczanie sub-
wencji na podstawie liczby uczniów uczęszczających
do szkół i placówek oświatowych prowadzonych
bądź dotowanych przez poszczególne gminy, powia-
ty i województwa samorządowe. W celu doprecyzo-
wania sposobu mierzenia skali zadań oświatowych
realizowanych przez poszczególne j.s.t. i dostosowa-
nia do nich wysokości subwencji algorytm uzależnia
tę wysokość od liczby uczniów przeliczeniowych
otrzymanej przez zastosowanie zróżnicowanych wag
dla wybranych kategorii uczniów (wychowanków)
i określonych typów i rodzajów szkół oraz wskaźni-
ka korygującego, uwzględniającego stopnie awansu
zawodowego nauczycieli. W formule algorytmicznej
podziału subwencji oświatowej pomiędzy j.s.t. wagi
850
są addytywne, tj. jeżeli uczeń zalicza się do kilku
wag, to są one sumowane. Kwota standardu finanso-
wego „A”, czyli kwota subwencji oświatowej przypa-
dająca na jednego ucznia przeliczeniowego, jest swo-
istym kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia
jednolitym dla wszystkich j.s.t. ustalanym co roku.
Użyte w algorytmie pojęcie ucznia przeliczeniowe-
go oraz wartości wag odpowiadają średnim staty-
stycznym, podczas gdy rzeczywiste zróżnicowanie
jednostkowych kosztów pomiędzy szkołami, nawet
szkołami tego samego typu w tej samej jednostce sa-
morządu terytorialnego, jest ogromne i wynika z bar-
dzo wielu szczegółowych przyczyn. Należy podkre-
ślić, że algorytm jest jednak metodą statystyczną po-
działu subwencji i będąc kategorią ogólną, nie może
uwzględniać wszystkich lokalnych problemów wystę-
pujących w jednostkach samorządu terytorialnego,
bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.
Z uwagi na wyższe jednostkowe koszty kształce-
nia uczniów w szkołach położonych na terenach
wiejskich i w miastach do 5000 mieszkańców, spo-
wodowane przede wszystkim niższą liczebnością od-
działów oraz koniecznością wypłat dodatków socjal-
nych (wiejskiego i mieszkaniowego) dla nauczycieli
szkół położonych na terenach wiejskich oraz w ma-
łych miastach, w algorytmie podziału subwencji
uwzględniona została specyfika takich szkół położo-
nych na terenach wiejskich oraz w miastach do 5000
mieszkańców poprzez zastosowanie następujących
parametrów:
 wagi P1 = 0,38 dla uczniów szkół podstawo-
wych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży zlokalizo-
wanych na terenach wiejskich lub w miastach do
5000 mieszkańców,
 dodatkowej wagi R = 0,12 – w ramach wskaź-
nika Di – dla uczniów szkół zlokalizowanych na te-
renach wiejskich lub w miastach do 5000 mieszkań-
ców.
Dla słuchaczy kolegiów pracowników służb spo-
łecznych oraz uczniów szkół ponadgimnazjalnych
i szkół ponadpodstawowych prowadzących kształce-
nie zawodowe, w tym na realizację praktycznej na-
uki zawodu, a także dla uczniów liceów profilowa-
nych i uczniów szkół specjalnych przysposabiających
do pracy, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 lit. h
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.),
w algorytmie podziału subwencji – z uwagi na wyż-
sze koszty kształcenia w tych szkołach – uwzględ-
niona została dodatkowa waga P8 = 0,15.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
nałożonych na jednostki samorządu terytorialnego.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma przepi-
su, z którego wynikałoby, iż budżet państwa gwa-
rantuje w ramach części oświatowej subwencji ogól-
nej środki na pokrycie wszystkich wydatków na re-
alizację zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ww. ustawy
o systemie oświaty środki niezbędne na realizację
zadań oświatowych, o których mowa w ust. 2 tej
ustawy, w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz
utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane są
w dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami
jednostek samorządu terytorialnego są dochody
własne, subwencje ogólne (w tym oświatowa) i dota-
cje celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część
oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze
źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialne-
go. Kształtowanie wysokości subwencji oświatowej
dla poszczególnych jednostek samorządu terytorial-
nego musi zatem uwzględniać obiektywne wskaźni-
ki, umożliwiające dokonanie podziału środków czę-
ści oświatowej subwencji według kryteriów jednoli-
tych i powszechnych dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną, w swojej ocenie, potrzebę uzupełnie-
nia uzyskiwanych z budżetu państwa środków sub-
wencyjnych (część oświatowa subwencji ogólnej)
środkami pochodzącymi z dochodów własnych, tak
aby wszystkie wydatki związane z prowadzeniem
przez j.s.t. zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewi-
dzianych w arkuszach organizacyjnych opracowa-
nych przez dyrektorów szkół i placówek, mogły zna-
leźć swoje pokrycie w środkach finansowych.
Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa
subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części
subwencji, nie jest instrumentem łagodzenia różnic
w poziomie dochodów pomiędzy poszczególnymi jed-
nostkami samorządu terytorialnego. Do tego celu
służy część wyrównawcza subwencji ogólnej, która
jest jednym ze źródeł dochodów j.s.t. Zgodnie z prze-
pisami ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego czynniki takie, jak poziom dochodów
podatkowych poszczególnych samorządów, niska gę-
stość zaludnienia, stopa bezrobocia znajdują swoje
odzwierciedlenie w wysokościach kwoty podstawo-
wej oraz kwoty uzupełniającej wchodzących w skład
części wyrównawczej subwencji ogólnej.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów pu-
blicznych trudno byłoby liczyć na rychłą znaczącą
poprawę poziomu subwencjonowania j.s.t., w tym
także powiatów prowadzących szkoły zawodowe.
Należy też zaznaczyć, że algorytm przedstawia jedy-
nie metodę podziału środków subwencyjnych pomię-
dzy jednostki samorządu terytorialnego. Niezależ-
nie jednak od sposobu podziału tych środków część
oświatowa subwencji ogólnej dla każdej jednostki
samorządu terytorialnego stanowi jedną kwotę,
a o sposobie jej wydatkowania – zgodnie z art. 7 ust. 3

ustawy o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego – decyduje organ stanowiący jednostki sa-
morządu terytorialnego.
Odnosząc się do pytań pana posła Mieczysława
Marcina Łuczaka, uprzejmie informuję:
1. Dokonanie zmian w sposobie naliczania sub-
wencji oświatowej dla powiatów poprzez wprowa-
dzenie do algorytmu podziału części oświatowej
subwencji ogólnej dodatkowej wagi dla uczniów szkół
zawodowych nie wydaje się zasadne, albowiem już
taka waga istnieje. Modyfikacja taka spowodowała-
by niewątpliwie obniżenie finansowego standardu
„A” oraz wpłynęłaby na pogłębienie różnic (spowo-
dowanych zmianami w liczbie uczniów i wychowan-
ków) pomiędzy wstępną i ostateczną kwotą subwen-
cji oświatowej dla poszczególnych j.s.t. na rok 2008.
Z powyższych względów Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej negatywnie ocenia propozycję wprowadze-
nia po naliczeniu wstępnych kwot subwencji oświa-
towej zmian polegających na zwiększeniu liczby lub
wartości wag w algorytmie podziału subwencji
oświatowej na rok 2008.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej ustalone na dany rok dla poszczególnych jed-
nostek samorządu terytorialnego mogą być zwięk-
szone jedynie ze środków 0,6% rezerwy subwencji
oświatowej. Podział środków finansowych z tej re-
zerwy dokonywany jest corocznie wyłącznie w opar-
ciu o kryteria jej rozdysponowania, po ich uzgodnie-
niu ze stroną samorządową Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego.
2. W budżecie ministra edukacji narodowej nie
ma żadnych innych środków, które mogłyby być
przeznaczone na dofinansowanie kosztów bieżącego
funkcjonowania szkół zawodowych. Należy oczeki-
wać, że w następnych latach – zgodnie z założeniami
programu rządowego – wzrosną w znaczący sposób
nakłady na oświatę, a tym samym wzrośnie również
kwota subwencji oświatowej, co umożliwi poprawę
poziomu finansowania oraz lepsze funkcjonowanie
szkół i placówek oświatowych, w tym zawodowych.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej podjęło działania związane
z ewentualną zmianą systemu podziału części oświa-
towej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu te-
rytorialnego. W tym zakresie trwają obecnie dysku-
sje zarówno w środowisku samorządowym, rządo-
wym jak i naukowym. Nowe zasady podziału części
oświatowej subwencji ogólnej będą obowiązywały od
1 stycznia 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
851
Odpowiedź
ministra spraw zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie udziału przedstawiciela
słupskiego samorządu w negocjacjach
dotyczących budowy elementów amerykańskiej
tarczy antyrakietowej w Redzikowie (446)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie Pana Zbigniewa Konińskiego
dot. udziału przedstawiciela słupskiego samorządu
w polsko-amerykańskich negocjacjach dotyczących
systemu obrony przeciwrakietowej pragnę poinfor-
mować, iż, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom
władz samorządowych, pan Witold Waszczykowski
podsekretarz stanu w MSZ zaprosił pana Sławomira
Ziemianowicza starostę słupskiego na spotkanie po-
święcone tej kwestii. Rozmowę zaplanowano na
dzień 8 lutego br. Pan minister Waszczykowski jako
przewodniczący polskiego zespołu negocjacyjnego
zaproponował omówienie w trakcie spotkania nastę-
pujących tematów:
— charakteru negocjacji polsko-amerykańskich,
—obecnego stan negocjacji,
—planowanego kalendarz dalszych rozmów.
Sądzę, że rozmowa pozwoli na wyjaśnienie ewen-
tualnych wątpliwości związanych z tematyką nego-
cjacji oraz umożliwi przedstawienie przez pana staro-
stę Ziemianowicza oczekiwań władz samorządowych
wobec procesu negocjacyjnego. Jednocześnie pragnę
poinformować, iż w świetle obowiązujących przepi-
sów prawnych udział przedstawiciela samorządu te-
rytorialnego w bezpośrednich negocjacjach nie jest
możliwy. Intencją ministra Waszczykowskiego jest
natomiast uwzględnienie postulatów zgłoszonych
przez władze samorządowe i zaprezentowanie ich
w trakcie negocjacji, o ile pozwoli na to ich charakter.
Z wyrazami szacunku
Minister
Radosław Sikorski
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie umieszczenia na liście projektów
kluczowych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” projektu
pod nazwą „Kompleksowe uzbrojenie terenów
pod inwestycje w ramach SSSE
Redzikowo–Wieszyno” (447)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 23 stycznia br. (znak:
852
SPS-024-447/08) przekazujące zapytanie Pana Po-
sła Zbigniewa Konwińskiego z dnia 19 grudnia ub.r.
w sprawie umieszczenia na liście projektów indywi-
dualnych dla Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” projektu pod nazwą „Komplekso-
we uzbrojenie terenów pod inwestycje w ramach
SSSE Redzikowo–Wieszyno” pragnę przedstawić
poniższe wyjaśnienia.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przez mi-
nistra rozwoju regionalnego decyzją o weryfikacji
list projektów indywidualnych ministerstwa odpo-
wiedzialne za realizację poszczególnych priorytetów
dla Programów Operacyjnych: „Infrastruktura
i środowisko” (PO IiŚ), „Innowacyjna Gospodarka”
(PO IG) oraz „Rozwój Polski Wschodniej” (PO
RPW), pełniące role tzw. instytucji pośredniczących
we wdrażaniu programów, dokonały przeglądu do-
tychczas obowiązujących list. Propozycje resortów
poddane zostały następnie weryfikacji przez Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego jako instytucję za-
rządzającą PO IiŚ, PO IG oraz PO RPW.
Wypracowane w toku weryfikacji nowe listy pro-
jektów indywidualnych dla krajowych programów
operacyjnych zostały przeze mnie zaakceptowane
w dniu 1 lutego 2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28
ust 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r.
Nr 227, poz. 1658 oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984)
w najbliższym czasie lista ta zostanie skierowana do
publikacji do Dziennika Urzędowego Rzeczypospoli-
tej Polskiej „Monitor Polski”.
W toku procesu weryfikacji analizie poddano
projekty indywidualne zawarte w obwieszczeniach
ministra rozwoju regionalnego opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” w paź-
dzierniku i listopadzie 2007 r. Pragnę podkreślić,
iż tylko projekty z dotychczas obowiązujących ob-
wieszczeń były przedmiotem oceny i zgodnie z przy-
jętym założeniem w ramach procesu weryfikacji nie
było możliwości wprowadzania na listy projektów no-
wych. Tym samym zmiany na listach dokonane
w toku procesu weryfikacji, polegające na umieszcze-
niu na liście nowych projektów, mogą wynikać jedy-
nie z połączenia lub rozbicia dotychczasowych projek-
tów w inny/inne bądź wskazania miejsca realizacji
projektu w ramach innego programu w celu wyelimi-
nowania występowania tego samego projektu w ra-
mach więcej niż jednego programu operacyjnego.
Ewentualne nowe projekty mogłyby być umiesz-
czone na listach jedynie w trybie zgodnym z zapisa-
mi wytycznych MRR nr 7 w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitoringu projektów, zgod-
nych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Zgodnie
z przyjętą w wytycznych procedurą nowe projekty
można umieścić na listach najwcześniej po upływie
sześciu miesięcy od momentu ogłoszenia listy
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” i na-
stępnie raz na sześć miesięcy w ramach aktualizacji
listy. Należy przy tym nadmienić, iż proces nadania
inwestycji charakteru indywidualnego, zgodnie
z ww. wytycznymi, wymaga również przeprowadze-
nia konsultacji społecznych propozycji projektu.
Pragnę uprzejmie poinformować, iż w wyniku
analizy propozycji projektu pod nazwą „Komplekso-
we uzbrojenie terenów pod inwestycje w ramach
SSSE Redzikowo–Wieszyno” stwierdzono, iż projekt
ten niestety nie kwalifikuje się do wsparcia w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”. Zgodnie z zapisami Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”, zatwierdzo-
nego w dniu 7 grudnia 2007 r. przez Komisję Euro-
pejską, w ramach II priorytetu PO IiŚ o wsparcie
mogą ubiegać się projekty, których celem jest rekul-
tywacja terenów zdegradowanych. W ramach PO IiŚ
nie przewiduje się natomiast wspierania inwestycji
polegających na budowie infrastruktury technicznej
pod budowę obiektów przemysłowych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Ewy Wolak
w sprawie nowych zasad przechodzenia
nauczycieli na wcześniejszą emeryturę od 2009 r.
(448)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pani Poseł Ewy Wolak z dnia 8 stycznia
2008 r., nr SPS-024-448/08, w sprawie zasad prze-
chodzenia na wcześniejszą emeryturę przez nauczy-
cieli od 2009 r. uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia:
I. Stosownie do postanowień art. 86 ustawy
z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.) nauczyciel zalicza-
ny jest do pracowników wykonujących pracę w szcze-
gólnym charakterze, którym przysługuje wcześniej-
sza emerytura przed osiągnięciem wieku emerytal-
nego. W obowiązującym stanie prawnym zasady
przechodzenia nauczycieli na wcześniejszą emerytu-
rę bez względu na wiek określają przepisy art. 88
ustawy Karta Nauczyciela.
W sierpniu i wrześniu 2007 r. miała miejsce dwu-
krotna nowelizacja tego przepisu, jednak nie spowo-
dowało to zmiany warunków uprawniających na-
uczycieli do wcześniejszej emerytury bez względu na
wiek. Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 88 usta-

wy Karta Nauczyciela, nadanym ustawą z dnia
23 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy Karta Nauczy-
ciela (Dz. U. Nr 158, poz. 1103) oraz ustawą z dnia
7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 191, poz. 1369),
warunkiem przejścia na wcześniejszą emeryturę na
podstawie art. 88 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela
jest:
— posiadanie trzydziestoletniego okresu zatrud-
nienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczegól-
nym charakterze, a w przypadku nauczycieli szkół,
placówek, zakładów specjalnych oraz zakładów po-
prawczych i schronisk dla nieletnich – dwudziesto-
pięcioletniego okresu zatrudnienia, w tym 20 lat wy-
konywania pracy w szczególnym charakterze
w szkolnictwie specjalnym,
— rozwiązanie na swój wniosek stosunku pracy
albo wygaśnięcie lub rozwiązanie stosunku pracy
w okolicznościach określonych w art. 20 ust. 1, 5c i 7
ustawy Karta Nauczyciela.
Nauczyciele urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r.,
ale przed dniem 1 stycznia 1969 r. zachowują prawo do
przejścia na emeryturę bez względu na wiek, jeżeli:
1) w ciągu dziesięciu lat od dnia wejścia w życie
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), tj. do
dnia 31 grudnia 2008 r., spełnią warunki dotyczące
wymaganego okresu zatrudnienia oraz okresu wy-
konywania pracy w szczególnym charakterze,
2) nie przystąpili do otwartego funduszu emery-
talnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.
Tak więc nabywanie uprawnień do wcześniejszej
emerytury nauczycielskiej, dotyczących okresu za-
trudnienia oraz okresu pracy nauczycielskiej, możli-
we jest wyłącznie w okresie do 31 grudnia 2008 r.
Nauczyciele, którzy do dnia 31 grudnia 2008 r. osią-
gną wymagany okres zatrudnienia i okres pracy na-
uczycielskiej, mogą przejść na wcześniejszą emery-
turę bez względu na wiek także po 2008 r.
II. Przyjęcie podstawowego założenia reformy
systemu ubezpieczeń społecznych co do stopniowej
likwidacji możliwości wcześniejszego przechodzenia
na emeryturę przez niektóre grupy zawodowe wyni-
kało przede wszystkim z faktu, iż szybki rozwój
technologiczny i gospodarczy w ostatnich dekadach
XX wieku spowodował radykalną zmianę warun-
ków pracy. Wskutek tego wykazy prac w szczegól-
nych warunkach lub szczególnym charakterze, któ-
rych wykonywanie uprawniało do wcześniejszej
emerytury na mocy rozporządzenia Rady Ministrów
dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych warun-
kach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43, ze zm.), stały się nieaktualne i nieadekwat-
ne do obecnych warunków i charakteru pracy.
853
III. W jednostkach organizacyjnych systemu
oświaty zatrudnionych jest ok. 600 tys. nauczycieli.
Według danych Systemu Informacji Oświatowej
w 2008 r. uprawnienie do wcześniejszej emerytury
uzyska ok. 22 tys. osób. Należy jednak zauważyć, że
stosunkowo niewielki odsetek nauczycieli upraw-
nionych do przejścia na wcześniejszą emeryturę na
podstawie art. 88 ustawy Karty Nauczyciela korzy-
sta z tej możliwości. Ponadto większość „wcześniej-
szych emerytów” podejmuje ponownie zatrudnienie
na stanowisku nauczyciela w pełnym lub niepełnym
wymiarze zajęć.
Obecnie rząd pracuje nad nowymi regulacjami
prawnymi dotyczącymi emerytur, w tym również
emerytur dla nauczycieli, które miałyby obowiązy-
wać od 1 stycznia 2009 r. Ministerstwo Edukacji
Narodowej współpracuje z Ministerstwem Pracy
i Polityki Społecznej w celu wypracowania optymal-
nych uregulowań prawnych w zakresie emerytur.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romana Koseckiego
w sprawie projektu ustawy
o licencjach prawniczych (449)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 23 stycznia 2008 r., nr SPS-024-449/08,
dotyczące zapytania Pana Posła Romana Koseckie-
go w sprawie projektu ustawy o licencjach prawni-
czych, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienie.
Projekt ustawy o licencjach prawniczych i świad-
czeniu usług prawniczych został przyjęty przez po-
przednią Radę Ministrów w dniu 4 września 2007 r.
W dniu 5 października 2007 r. przedmiotowy projekt
został skierowany do Sejmu. Związana z końcem ka-
dencji Sejmu zasada dyskontynuacji prac parlamen-
tarnych spowodowała przerwanie procesu legislacyj-
nego, stąd też projekt ustawy nie stał się przedmio-
tem prac legislacyjnych nowego parlamentu.
Trzeba w tym miejscu wskazać, iż przedmiotowy
projekt ustawy został zaopiniowany negatywnie
przez Radę Legislacyjną przy Prezesie Rady Mini-
strów. W ocenie rady weryfikacja przygotowania do
854
zawodu prawniczego nie może być pozostawiona
swobodzie sił rynkowych, bez stawiania wysokich
wymogów profesjonalnych i etycznych, a także gwa-
rancji ich dochowania. Ponadto rada wskazała, iż
w Europie istnieje tendencja do ujednolicania zawo-
dów prawniczych, a nie tworzenia dodatkowych ka-
tegorii prawników. Rada dostrzegła także, iż projekt
ustawy nie uwzględniał orzecznictwa Trybunału
Konstytucyjnego dotyczącego zawodów i aplikacji
prawniczych (wyroki: z dnia 26 listopada 2003 r.,
sygn. SK 22/02, z dnia 19 kwietnia 2006 r., sygn. K
6/06, z dnia 8 listopada 2006 r., sygn. K 30/06). Moż-
na w tym miejscu przypomnieć, iż w wyroku z dnia
19 kwietnia 2006 r. trybunał podzielił przekonanie,
że otwarcie zawodów prawniczych i zwiększenie do-
stępności usług prawniczych jest pożądane, musi
jednak następować w drodze całościowych rozwią-
zań wewnętrznie spójnych, które w sposób przejrzy-
sty ukształtują model prawniczego kształcenia za-
wodowego oraz sposób przepływu osób pomiędzy
wysoko kwalifikowanymi zawodami prawniczymi.
Trybunał dostrzegł pilną potrzebę dokładnego spre-
cyzowania w odrębnej ustawie zakresu tak świad-
czonej pomocy prawnej, przy bardzo wyraźnym i pre-
cyzyjnym oddzieleniu od pomocy świadczonej przez
adwokatów czy radców prawnych.
Jednocześnie trzeba zauważyć, iż aktualnie w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości trwają prace nad regu-
lacjami dotyczącymi przeprowadzania naboru na
aplikacje prawnicze; mają one na celu standaryzację
oraz ujednolicenie zasad naboru, jak również zapew-
nienie przejrzystego i równego dostępu do zawodów
prawniczych, w tym także umożliwienie wykonywa-
nia czynności prawniczych osobom bez odbytej apli-
kacji prawniczej.
W powyższym przedmiocie opracowano projekt
założeń w zakresie nowego uregulowania dostępu
do zawodów prawniczych; został on przekazany pod
obrady Rady Ministrów.
Zgodnie z powyższym projektem założeń ustano-
wione zostałyby państwowe egzaminy prawnicze I
i II stopnia. Egzamin prawniczy I stopnia, do które-
go mogliby przystąpić wszyscy absolwenci prawa,
w zależności od uzyskanej liczby punktów upraw-
niałby do odbycia aplikacji prawniczych: sądowo-
-prokuratorskiej, referendarskiej, adwokackiej, rad-
cowskiej i notarialnej.
Zdanie egzaminu I stopnia byłoby także podsta-
wą do świadczenia przez absolwentów prawa okre-
ślonych czynności prawniczych. Wstępnie określa
się, iż tego rodzaju doradztwo polegałoby na udziela-
niu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych,
pism procesowych, projektów umów, występowaniu
przed organami władzy i administracji publicznej,
podmiotami wykonującymi zadania z zakresu admi-
nistracji publicznej, a także występowaniu przed są-
dami i trybunałami w ustawowo określonych spra-
wach. Proponuje się, aby wyłączeniu podlegały spra-
wy z zakresu prawa karnego i rodzinnego.
Ponadto aplikanci korporacyjni (adwokaccy, rad-
cowscy i notarialni) oraz osoby z co najmniej 5-let-
nią praktyką w zakresie doradztwa prawnego, naby-
tą po zdaniu egzaminu prawniczego I stopnia, byliby
uprawnieni do przystąpienia do egzaminu II stop-
nia. Zdanie tego egzaminu pozwalałoby z kolei na
wykonywanie zawodu adwokata, radcy prawnego,
notariusza, a także uprawniało do przystąpienia do
konkursu na stanowisko sędziego, bez konieczności
odbywania odpowiedniej praktyki zawodowej.
Należy podkreślić, iż wprowadzenie wspomnia-
nych rozwiązań w zasadniczy sposób ugruntowało-
by równy dostęp absolwentów prawa do zawodów
prawniczych, a także uporządkowałoby kwestie
związane ze świadczeniem usług prawniczych w spo-
sób, który nie będzie budzić zastrzeżeń z punktu wi-
dzenia zgodności ustanowionych norm z Konstytu-
cją Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Romana Koseckiego
w sprawie równego dostępu do wykształcenia
dla wszystkich obywateli (450)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Romana Koseckiego (SPS-
-024-450/08) dotyczące równego dostępu do wy-
kształcenia dla wszystkich obywateli, przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Uczenie publiczne, zgodnie z art. 94 ust. 1, pkt 1
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, otrzymują
dotacje z budżetu państwa m.in. na zadania związa-
ne z kształceniem studentów studiów stacjonarnych,
uczestników stacjonarnych studiów doktoranckich
i kadr naukowych oraz utrzymaniem uczelni, w tym
na remonty. Zasady podziału dotacji określa rozpo-
rządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego
z dnia 2 kwietnia 2007 r. w sprawie zasad podziału
dotacji z budżetu państwa dla uczelni publicznych
i niepublicznych (Dz. U. Nr 79, poz. 534). Przy po-
dziale tej dotacji uwzględnia się m.in. liczbę studen-
tów stacjonarnych wszystkich kierunków studiów
prowadzonych w uczelni.
W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” realizowany będzie priorytet IV: Szkolnic-
two wyższe i nauka, w którym przewidziano działa-
nie: Zwiększenie liczby absolwentów kierunków o klu-
czowym znaczeniu dla gospodarki opartej na wiedzy

i w ramach tego działania przewiduje się szczególne
formy wsparcia dla studentów takich kierunków.
Pragnę zwrócić uwagę, iż zarówno strategia li-
zbońska, jak i dokument „Rola uniwersytetów
w Europie wiedzy” wypracowany przez Komisję Eu-
ropejską wyraźnie podkreślają rolę, jaką powinno
odgrywać szkolnictwo wyższe w rozwoju gospodarki
opartej na wiedzy. Strategiczną rolę w rozwoju kon-
kurencyjności i gospodarki mogą odegrać absolwen-
ci kierunków technicznych, ścisłych i przyrodni-
czych. Istnieje więc potrzeba stworzenia systemu
zachęt i wsparcia dla zwiększenia odsetka studen-
tów podejmujących kształcenie na tych kierunkach.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Wody
w sprawie modernizacji Lotniczego Pogotowia
Ratunkowego Oddział w Krakowie (452)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Wiesława Wody w sprawie
funkcjonowania Krakowskiego Oddziału Lotnicze-
go Pogotowia Ratunkowego, przesłane przy piśmie
z dnia 23 stycznia 2008 r. (znak: SPS-024-452/08),
uprzejmie informuję, iż działalność SPZOZ Lotnicze
Pogotowie Ratunkowe jest bardzo istotnym elemen-
tem systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne.
Z powyższych względów minister zdrowia podjął
niezbędne działania celem zapewnienia finansowa-
nia potrzeb ww. jednostki, w tym krakowskiego od-
działu. Konieczność zapewnienia właściwego funk-
cjonowania bazy lotniczego pogotowia ratunkowego
w Małopolsce spowodowała podjęcie działań zmie-
rzających do uregulowania kwestii praw do bazy
w Krakowie, która jest własnością Agencji Mienia
Wojskowego. W chwili obecnej jest podpisana umowa
dzierżawy z ww. agencją na okres 15 lat, z możliwo-
ścią jej przedłużenia na okres kolejnych 15 lat. Z roz-
mów z przedstawicielami agencji wynika, iż istnieje
możliwość kupna dzierżawionej nieruchomości. Jed-
nocześnie procedura taka wymaga spełnienia okre-
ślonych warunków, w tym konieczności jej wyceny.
Ponadto sprzedaż w trybie bezprzetargowym może
nastąpić po spełnieniu przez strony wymogów wyni-
kających z art. 37 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.).
855
Kolejnym bardzo istotnym elementem jest za-
pewnienie finansowania tej inwestycji i budowa bazy
spełniającej wymagania w tym zakresie. W związku
z powyższym budowa baz SPZOZ Lotnicze Pogoto-
wie Ratunkowe została umieszczona w Programie
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”, co
z kolei umożliwi przeznaczenie środków finanso-
wych na ten cel. Powyższy program przewiduje na
budowę baz (w tym w Krakowie) środki finansowe
w wysokości ok. 17 mln euro.
Odnosząc się natomiast do kwestii wyposażenia
bazy w nowoczesny śmigłowiec, uprzejmie informu-
ję Pana Posła, iż ustawa z dnia 3 czerwca 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Wymiana
śmigłowców Samodzielnego Publicznego Zakładu
Opieki Zdrowotnej – Lotnicze Pogotowie Ratunkowe
w latach 2005–2010” (Dz. U. Nr 122, poz. 1022)
umożliwia zakup 23 nowoczesnych śmigłowców na
potrzeby ww. zakładu. Przekazanie nowoczesnych
śmigłowców, w tym do Krakowa, będzie możliwe do-
piero po ich dostarczeniu przez producenta wybra-
nego w postępowaniu o udzielenie zamówienia pu-
blicznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego geologa kraju
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie działalności Kopalni
Węgla Brunatnego Konin SA w Kleczewie (455)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła Grzegorza Karpińskiego z dnia 7 stycz-
nia 2008 r., przesłanym przy piśmie znak: SPS-024-
-455/08, w sprawie działalności Kopalni Węgla Bru-
natnego Konin w Kleczewie SA uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Przedmiotowa sprawa jest znana Ministerstwu
Środowiska, a problematyka dotycząca działalności
KWB Konin oraz wpływu kopalni na poziom wód
w jeziorach była przedmiotem wielokrotnych i ob-
szernych wyjaśnień ze strony ministra środowiska,
skierowanych do różnych organów i organizacji
(m.in. do Związku Gmin Powidzkiego Parku Krajo-
brazowego, do marszałka Sejmu – odpowiedzi na in-
terpelacje poselskie). Zapytanie poselskie pana po-
sła Grzegorza Karpińskiego jest kolejnym wystąpie-
856
niem w sprawie regresji wód gruntowych i po-
wierzchniowych na terenie Kujaw w związku z dzia-
łalnością górniczą KWB Konin w Kleczewie SA.
Kopalnia Węgla Brunatnego Konin w rejonie je-
zior należących do Powidzkiego Parku Krajobrazo-
wego (m.in. Jeziora: Wilczyńskie, Ostrowskie, Bu-
dzisławskie, Powidzkie) prowadzi działalność pole-
gającą na wydobywaniu węgla brunatnego na pod-
stawie koncesji nr 165/94 (znak: BKk/MS 1338/94)
udzielonej w dniu 6 lipca 1994 r. przez ministra
ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnic-
twa na wydobywanie węgla brunatnego ze złoża
Pątnów IV. Zgodnie z warunkami zawartymi w kon-
cesji kopalnia została zobowiązana m.in. do:
— wydobywania kopaliny w wyznaczonych gra-
nicach obszaru i terenu górniczego oraz przestrze-
gania przepisów, zwłaszcza Prawa geologicznego
i górniczego i dotyczących ochrony, kształtowania
i wykorzystywania zasobów środowiska (zwłaszcza
wód i terenów leśnych);
— prowadzenia działalności w sposób zgodny
z wymaganiami ochrony środowiska określonymi
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego oraz nienaruszający określonego tym
planem przeznaczenia terenów;
— stosowania systemów eksploatacji ogranicza-
jących powstawanie szkód górniczych.
Innymi dokumentami, w oparciu o które Kopal-
nia Węgla Brunatnego Konin eksploatuje węgiel
brunatny ze złoża Pątnów IV (odkrywka Jóźwin
IIB), są m.in.:
— plan ruchu, część podstawowa dla odkrywki
Jóźwin, zatwierdzony decyzją dyrektora Okręgowe-
go Urzędu Górniczego w Poznaniu z dnia 28 sierp-
nia 1995 r. (znak: 74/30/95/WB);
— plan ruchu, część szczegółowa, Zakładu Gór-
niczego Konin w Kleczewie SA – odkrywka Jóźwin
na okres 2 września 2004 r. do 1 września 2007 r.,
zatwierdzony decyzją dyrektora Okręgowego Urzę-
du Górniczego w Poznaniu z dnia 31 sierpnia 2004 r.
(znak: L.dz.022/0234/0002/04/03579/GD);
— projekt zagospodarowania złoża Pątnów IV
dla odkrywki Jóźwin IIB, zatwierdzony decyzją mi-
nistra ochrony środowiska, zasobów naturalnych
i leśnictwa z dnia 12 kwietnia 1996 r. (znak: Gosm1/
5733/95/96);
— dodatek nr 1 do projektu zagospodarowania
złoża Pątnów IV dla odkrywki Jóźwin IIB, zatwier-
dzony decyzją ministra ochrony środowiska, zaso-
bów naturalnych i leśnictwa z dnia 22 marca 1999 r.
(znak: DGe/MM/489/9126/99).
Udzielenie przez ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa ww. koncesji, jak
również zatwierdzenie przez dyrektora Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu planu ruchu dla za-
kładu górniczego zostało poprzedzone pozytywnymi
uzgodnieniami z organami gmin.
Teren górniczy Pątnów obejmujący złoże węgla
brunatnego Pątnów IV i obszar górniczy Pątnów IV
został utworzony przez ministra ochrony środowi-
ska, zasobów naturalnych i leśnictwa w dniu 30 sierp-
nia 1993 r., znak: GOsm/1537/93, na wniosek KWB
Konin. Podstawą dla jego określenia było opracowa-
nie z 1992 r. „Numeryczna prognoza rozwoju leja de-
presji dla O/Jóźwin II”.
W 1994 r. firma Poltegor-projekt z Wrocławia
sporządziła „Ocenę oddziaływania na środowisko
odkrywki Pątnów”. Ustalono wtedy planowany za-
sięg leja depresji, na podstawie którego utworzono
teren górniczy Pątnów IV. Z ww. opracowania wyni-
ka, iż na pozostałych przestrzeniach nieznajdują-
cych się w wyznaczonym terenie górniczym nie po-
winno wystąpić obniżanie się zwierciadła wód grun-
towych w wyniku odwodnienia prowadzonego przez
kopalnię. Ponadto dla złoża Pątnów IV sporządzona
została również przez przedsiębiorcę „Dokumenta-
cja określająca warunki hydrogeologiczne w związ-
ku z projektowanym odwodnieniem złoża węgla
brunatnego Pątnów IV – odkrywka Jóźwin IIB”,
przyjęta bez zastrzeżeń przez ministra środowiska
stosownym zawiadomieniem z dnia 7 kwietnia 2003 r.,
znak: DG/kdh/ED/489-6422/2003. Kopalnia Węgla
Brunatnego Konin w Kleczewie SA posiada więc
niezbędne decyzje i dokumenty do prowadzenia wy-
dobycia węgla brunatnego z przedmiotowego złoża
na podstawie udzielonej przez ministra ochrony śro-
dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa koncesji.
Nadmieniam również, iż organem bezpośrednio
nadzorującym działalność górniczą KWB Konin
w Kleczewie SA jest dyrektor Okręgowego Urzędu
Górniczego w Poznaniu.
Wobec braku informacji ze strony Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu o ewentualnych
problemach dotyczących granic terenu górniczego
i szkodliwej działalności kopalni organ koncesyjny
nie ma podstaw do stwierdzenia, iż kopalnia prowa-
dzi działalność niezgodnie z obowiązującymi przepi-
sami prawa i otrzymaną koncesją.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że w przypadku
zaistnienia zmian w środowisku powstałych w wy-
niku prowadzonej działalności górniczej obowiązek
przywrócenia do stanu poprzedniego ciąży na przed-
siębiorcy wydobywającym kopalinę. Przywrócenie
do stanu poprzedniego powinno nastąpić poprzez
dostarczenie gruntów, obiektów budowlanych, urzą-
dzeń, lokali, wody lub innych dóbr tego samego ro-
dzaju. W przypadku gruntów rolnych i leśnych przy-
wrócenie do stanu poprzedniego następuje w drodze
rekultywacji i powinno być prowadzone zgodnie
z przepisami o ochronie tych gruntów.
W sytuacji dotyczącej odpowiedzialności za szko-
dy spowodowane ruchem zakładu górniczego należy
natomiast skorzystać z rozwiązań zawartych w dzia-
le V obowiązującego Prawa geologicznego i górnicze-
go (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947, z późn. zm.).
Strony znajdujące się w terenie oddziaływania eks-
ploatacji prowadzonej przez kopalnię, czyli w terenie
górniczym, zgodnie z art. 97 tej ustawy mają możli-
wość występowania do przedsiębiorcy o przywróce-
nie do stanu poprzedniego na podstawie postępowa-

nia ugodowego z przedsiębiorcą prowadzącym dzia-
łalność wydobywczą. W przypadku gdyby przedsię-
biorca odmówił zawarcia ugody, zainteresowane
strony mogą sprawę skierować do sądu i tą drogą
żądać zadośćuczynienia. Sądowe dochodzenie rosz-
czeń jest możliwe po wyczerpaniu postępowania
ugodowego. Warunek wyczerpania postępowania
ugodowego jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca od-
mówił zawarcia ugody albo od zgłoszenia przedsię-
biorcy żądania przez poszkodowanego upłynęło
30 dni. Tak więc obowiązek rozstrzygania sporów
dotyczących powstawania szkód w środowisku spo-
wodowanych działalnością górniczą oraz orzekania
w przedmiocie roszczeń stron pozostaje poza kompe-
tencjami ministra środowiska, a leży w gestii sądów
powszechnych.
Ponadto organ koncesyjny wyraża opinię, iż
w chwili obecnej nie można wskazać jednoznacznie
przyczyny opadania wód gruntowych i powierzch-
niowych w rejonie południowych Kujaw. Szczegóło-
wej analizie została poddana przywołana w zapyta-
niu ekspertyza pt. „Ocena oddziaływania odwodnie-
nia odkrywek w rejonie Kleczewa prowadzonych
przez Kopalnię Węgla Brunatnego Konin SA w Kle-
czewie na poziomy wody w jeziorach położonych przy
wododziale rzeki Noteci i rzeki Warty”, sporządzona
przez prof. dr. hab. Piotra Ilnickiego oraz mgr. inż.
Wojciecha Orłowskiego i przesłana do ministra śro-
dowiska przez Związek Gmin Powidzkiego Parku
Krajobrazowego. Na jej podstawie można stwierdzić,
iż zawiera ona szereg niedociągnięć, zwłaszcza w za-
kresie analizy wpływu czynników klimatycznych
oraz warunków hydrogeologicznych, które powodu-
ją, że część wniosków nie posiada właściwego uza-
sadnienia merytorycznego. Ponadto ekspertyza ta
jednoznacznie eliminuje czynnik klimatyczny jako
przyczynę drastycznego opadania poziomu wody
w jeziorach Powidzkiego Parku Krajobrazowego,
wskazując, że odpowiedzialność za powstałe skutki
ponosi jedynie kopalnia.
Wniosków z „Oceny oddziaływania...” z uwagi na
istotne zastrzeżenia nie można uznać za dowiedzio-
ne, lecz jedynie jako prawdopodobne hipotezy, wy-
magające potwierdzenia w toku dalszych badań. Do
czasu wyjaśnienia wątpliwości dotyczących przede
wszystkim oceny wpływu czynników klimatycz-
nych, eksploatacji wód jeziornych, warunków hydro-
geologicznych, w tym więzi hydraulicznej jezior
z poziomem neogeńsko-kredowym, postępowanie
roszczeniowe w stosunku do KWB Konin nie może
znajdować uzasadnienia. Uzyskanie wiarygodnych
wyników badań wymaga przeprowadzenia dodatko-
wych prac terenowych, w tym pomiarów geoelek-
trycznych, oraz włączenia modelowania matema-
tycznego do analizy zgromadzonych danych. Jedno-
cześnie informuję, iż minister środowiska nie posia-
da innych ekspertyz dotyczących działalności kopal-
ni Konin w kontekście opadania wód gruntowych.
Z informacji uzyskanych od Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej (KZGW) wynika, iż w latach
857
2003–2006 kolejno występowały głębokie letnie su-
sze hydrogeologiczne jako skutek wysokich tempe-
ratur oraz niskich opadów, co objawiło się znaczną
redukcją dopływu w dorzeczu Odry, w tym w zlewni
Noteci, w której dopływ roczny wyniósł 72–82%
wartości średniej. Ten problem w opinii KZGW wy-
maga kompleksowego rozwiązania.
W związku z powyższym w opinii organu konce-
syjnego na dzień dzisiejszy nie można jednoznacznie
stwierdzić, iż wpływy odwodnienia odkrywki Jóź-
win IIB (złoże Pątnów IV) sięgają poza granice je-
zior tzw. ciągu północno-zachodniego, a jedyną przy-
czyną regresji wód w jeziorach Powidzkiego Parku
Krajobrazowego jest działalność Kopalni Węgla
Brunatnego Konin w Kleczewie SA. Prawdopodob-
nie zarówno czynniki klimatyczne, jak i skompliko-
wane warunki hydrogeologiczne odgrywają również
istotną rolę w tym procesie. Bez dalszych badań nie
jest możliwe jednoznaczne i ostateczne rozstrzygnię-
cie przedmiotowej kwestii.
Należy również zauważyć, że zgodnie z przyję-
tym przez ministra środowiska „Wykazem zadań
i działań dla procesu planowania gospodarowania
wodami zgodnie z wymaganiami Ramowej Dyrekty-
wy Wodnej (RDW) w Polsce w latach 2006–2010”
oraz Strategią Gospodarki Wodnej do końca grud-
nia 2009 r. zostaną opracowane plany gospodarowa-
nia wodami w obszarach dorzeczy. Zgodnie z art.
112 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne pla-
nowanie w gospodarowaniu wodami służy progra-
mowaniu i koordynowaniu działań, które mają m.in.
na celu:
— osiągnięcie lub utrzymanie co najmniej dobre-
go stanu jakościowego i ilościowego wód oraz eko-
systemów od wody zależnych,
— poprawę stanu zasobów wodnych.
Planowanie w gospodarowaniu wodami obejmuje
m.in. następujące dokumenty planistyczne:
— identyfikację znaczących oddziaływań antro-
pogenicznych i ocenę ich wpływu na stan wód po-
wierzchniowych i podziemnych,
— program wodno-środowiskowy kraju,
— plan gospodarowania wodami na obszarze do-
rzecza,
— warunki korzystania z wód regionu wodnego,
— warunki korzystania z wód zlewni.
Program wodno-środowiskowy określi podsta-
wowe i uzupełniające działania zmierzające do po-
prawy lub utrzymania dobrego stanu wód.
W planach, o których mowa powyżej, będą
uwzględniane obecne warunki hydrogeologiczne
wraz ze wszelkimi występującymi obecnie proble-
mami. W procesie planowania będą rozpatrzone
także dokumenty koncesyjne na korzystanie ze śro-
dowiska oraz pozwolenia wodnoprawne wszystkich
podmiotów gospodarczych, których działalność
może znacząco oddziaływać na stan środowiska
w danym regionie wodnym.
Na podstawie planu gospodarowania wodami na
obszarze dorzecza dyrektor Regionalnego Zarządu
858
Gospodarki Wodnej ustanowi obszary ochronne
zbiorników wód śródlądowych, wskazując zakazy,
nakazy lub ograniczenia oraz obszary, na których
będą obowiązywać.
Odnosząc się do zarzutów dotyczących szkodli-
wej działalności KWB Konin informuję, iż Woje-
wódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Pozna-
niu – Delegatura w Koninie kontroluje okresowo (co
1,5 roku) odkrywki węgla brunatnego należące do
Kopalni Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA
w zakresie spełniania wymogów ochrony środowi-
ska. Ostatnią kontrolę we wszystkich odkrywkach
przeprowadzono w marcu 2007 r. Kontrola wykaza-
ła, że KWB Konin nie przekracza dopuszczalnych
warunków odprowadzania ścieków i wód kopalnia-
nych do środowiska, określonych w decyzjach woje-
wody wielkopolskiego.
Należy dodać, że Jeziora: Wilczyńskie, Budzi-
sławskie, Suszewskie i Powidzkie, położone na pół-
nocny zachód od KWB Konin, objęte są badaniami
w ramach monitoringu regionalnego prowadzonymi
przez WIOŚ w Poznaniu – Delegatura w Koninie.
Celem badań jest ocena czystości jezior oraz ich po-
datności na degradację – zgodnie z wytycznymi mo-
nitoringu podstawowego jezior. Badania monitorin-
gowe nie wykazały ujemnego wpływu działalności
wydobywczej kopalni na stan czystości wód w ww.
jeziorach.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż z informacji
uzyskanych od KWB Konin wynika, iż pomimo bra-
ku jednoznacznego stwierdzenia wpływu kopalni na
obniżanie zwierciadła wody w jeziorach Kopalnia
Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA na spo-
tkaniu zorganizowanym przez wojewodę wielkopol-
skiego w dniu 20 października 2006 r. zobowiązała
się do współfinansowania zasilania jezior wodami
z odwodnienia studziennego O/Jóźwin IIB. Stopień
partycypacji w kosztach tego przedsięwzięcia ma
wynieść 50%.
Po podpisaniu 30 sierpnia 2007 r. stosownej umo-
wy w tej sprawie pomiędzy województwem wielko-
polskim a kopalnią Konin w Kleczewie SA kopalnia
przystąpiła do jej realizacji. W umowie tej kopalnia
zobowiązała się do opracowania dokumentacji zwią-
zanej z przerzutem wód z odwodnienia odkrywki
Jóźwin IIB do Jeziora Wilczyńskiego i Jeziora Bu-
dzisławskiego. W międzyczasie kopalnia uzyskała
od marszałka województwa wielkopolskiego pisem-
ne stanowisko dotyczące ilości przerzuconej wody
i trasy rurociągu.
Przed ogłoszeniem oferty na wykonanie ww. do-
kumentacji burmistrz gminy i miasta w Kleczewie
wystąpił pisemnie do zarządu kopalni Konin z proś-
bą o wstrzymanie procedury przetargowej dotyczą-
cej wykonania dokumentacji, argumentując, że prze-
rzut wód winien odbywać się także bezpośrednio do
Jeziora Budzisławskiego, a nie tylko do Jeziora Wil-
czyńskiego. Odmienne stanowisko dotyczące zasila-
nia tych jezior zajął Zarząd Związku Gmin Powidz-
kiego Parku Krajobrazowego. W związku z dwoma
odmiennymi stanowiskami kopalnia wystąpiła do
marszałka województwa wielkopolskiego o zajęcie
jednoznacznego stanowiska dotyczącego kierunku
przerzutu wód. W dniu 3 grudnia 2007 r. w Powidzu
odbyło się spotkanie zainteresowanych stron w celu
uzgodnienia trasy rurociągu zasilającego te jeziora.
Na spotkaniu tym ustalono, że kopalnia opracuje
nową koncepcję przerzutu wód kopalnianych do Je-
ziora Budzisławskiego i Jeziora Wilczyńskiego po-
chodzących z odwodnienia O/Jóźwin IIB, uwzględ-
niając równoczesne zasilanie tych jezior. Koncepcję
tę, na zlecenie kopalni, wykona Biuro Projektowe
Poltegor-Projekt spółka z o.o. we Wrocławiu w ter-
minie do 30 stycznia 2008 r. i zostanie ona przesłana
do zaopiniowania zainteresowanym stronom. Po za-
opiniowaniu tej koncepcji przez zainteresowane
strony zostaną przez marszałka województwa wiel-
kopolskiego podjęte dalsze decyzje.
Ponadto informuję, że kopalnia posiada na reali-
zację tej umowy zabezpieczone środki finansowe
w roku 2008. Natomiast przeszkody formalne powo-
dują opóźnienia w realizacji ww. umowy.
Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej fakty,
mam nadzieję, iż problem gwałtownego obniżania
się zwierciadła wód jezior Powidzkiego Parku Krajo-
brazowego uda się rozwiązać w sposób ugodowy, bez
ingerencji sądów powszechnych oraz organu konce-
syjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu,
główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Henryka Siedlaczka
w sprawie przeniesienia siedziby
Śląskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego
do Mikołowa k. Katowic (457)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana Posła Henryka Siedlaczka, przesłanym
pismem SPS-024-457/08 z dnia 23 stycznia 2008 r.,
w sprawie zmiany siedziby Śląskiego Ośrodka Do-
radztwa Rolniczego uprzejmie informuję, że wyzna-
czenie siedziby ODR w woj. śląskim nastąpiło zgod-
nie z treścią art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 22 paździer-
nika 2004 r. o jednostkach doradztwa rolniczego
(Dz. U. Nr 251, poz. 2507).

Do 1 stycznia 2005 r. na terenie woj. śląskiego
funkcjonowały 3 niezależne jednostki mające swoje
własne siedziby, tj.:
— Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Bielsku-
-Białej,
— Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Mikołowie,
— Regionalne Centrum Doradztwa, Rozwoju
Rolnictwa i Obszarów Wiejskich w Częstochowie.
Wyznaczenie Częstochowy na siedzibę Śląskiego
Ośrodka Doradztwa Rolniczego nastąpiło po prze-
analizowaniu działalności wszystkich jednostek
i metodyki pracy, w tym dostosowania do świadcze-
nia pomocy doradczej z uwzględnieniem nowocze-
snych technik komunikacji. Jednostka doradcza
w Częstochowie jest czołowym doradczym ośrod-
kiem informatycznym w kraju. Ponadto w Często-
chowie znajduje się Regionalny Oddział Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, co daje rol-
nikom możliwość kompleksowego załatwiania spraw
związanych z ubieganiem się o środki finansowe
z funduszy Unii Europejskiej. Lokalizację centrali
doradczej w Częstochowie poparł marszałek woje-
wództwa śląskiego.
Uwzględniając powyższe przesłanki, pomimo ne-
gatywnej opinii wojewody, ówczesny minister rolnic-
twa i rozwoju wsi rozporządzeniem z dnia 23 grud-
nia 2004 r. w sprawie nazw i siedzib oraz ramowego
statutu wojewódzkich ośrodków doradztwa rolnicze-
go wyznaczył siedzibę Śląskiego Ośrodka Doradz-
twa Rolniczego w Częstochowie.
Analiza wykorzystania środków finansowych
z Unii Europejskiej w 2007 r. również przemawia za
pozostawieniem siedziby Śląskiego Ośrodka Do-
radztwa Rolniczego w Częstochowie. Prawie 57%
użytków rolnych, ponad 57% powierzchni zasiewów
oraz prawie 40% stanu pogłowia bydła w woj. ślą-
skim znajduje się na terenie obsługiwanym przez
oddział w Częstochowie. Również najwięcej produ-
centów rolnych (47,32%) jest zarejestrowanych na
terenie obsługiwanym przez doradców z tej jednost-
ki, podczas gdy na terenie oddziału w Mikołowie
funkcjonuje 29,66% producentów rolnych, a w Biel-
sku-Białej – 25,57%. Przekłada się to na ilość wnio-
sków o płatności bezpośrednie złożonych w 2007 r.:
— Częstochowa – 16 943, tj. 47,32%,
— Mikołów – 15 974, tj. 29,12%,
— Bielsko-Biała – 12 836, tj. 23,47%.
Ilość wniosków ONW wyniosła w 2007 r.:
— Częstochowa – 13 703, tj.68,56%,
— Mikołów – 2970, tj.14,86%,
— Bielsko-Biała – 3314, tj.16,58%.
Oddział w Częstochowie sporządził również naj-
więcej wniosków rolnośrodowiskowych – 441, czyli
62,64%, natomiast Mikołów – 142, co stanowi
20,17%, a Bielsko-Biała – 121 wniosków, tj. 17,19%.
Fakt posiadania gospodarstwa rolnego i pól dy-
daktyczno-doświadczalnych w Mikołowie nie jest
argumentem za przeniesieniem siedziby do Mikoło-
wa. Podobna sytuacja jest np. w Dolnośląskim
Ośrodku Doradztwa Rolniczego, gdzie siedziba jest
we Wrocławiu, a w Paszkowie koło Polanicy Zdroju
859
(na terenie byłego woj. wałbrzyskiego) znajduje się
Górska Stacja Wdrożeniowo-Upowszechnieniowa,
lub w Mazowieckim Ośrodku Doradztwa Rolniczego
z siedzibą w Warszawie i ośrodkiem szkoleniowym
oraz polami doświadczalnymi w Płońsku. Pragnę
poinformować ponadto, że większość ośrodków do-
radztwa rolniczego posiada poletka doświadczalno-
-wdrożeniowe.
W ocenie Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Śląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Częstocho-
wie dobrze realizuje zadania ustawowe. Efektywnie
układa się współpraca z instytucjami rolniczymi,
a zwłaszcza z Centrum Doradztwa Rolniczego
w Brwinowie. Od lat organizowana jest ważna impre-
za rolnicza – Ogólnopolskie Dożynki Jasnogórskie –
ciesząca się dużym uznaniem rolników w całej Pol-
sce. Nie bez znaczenia dla prawidłowej realizacji za-
dań ma fakt umiejscowienia w Częstochowie Regio-
nalnego Oddziału Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa, o czym już wspominałem wyżej.
Za pozostawieniem siedziby Śląskiego Ośrodka
Doradztwa Rolniczego w Częstochowie przemawia
też fakt, że tu znajduje się portal rolniczy, a doświad-
czenie pracowników związane z wykorzystywaniem
systemów informatycznych w pracy doradczej będzie
w coraz większym stopniu potrzebne m.in. w przy-
gotowywanym zintegrowanym komputerowym sys-
temie doradczej obsługi gospodarstw rolnych. W Ślą-
skim Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Częstocho-
wie, jako jednym z nielicznych w kraju, został wpro-
wadzony nowoczesny system zarządzania.
Chciałbym poinformować, że obecnie nie rozwa-
żam zmiany siedziby Śląskiego Ośrodka Doradztwa
Rolniczego. Najważniejszym zadaniem stojącym
przed służbami doradczymi jest przygotowanie ka-
dry doradczej do udzielania pomocy rolnikom w za-
kresie cross-compliance. Wszelkie zmiany organiza-
cyjne w kontekście nowych wyzwań dla instytucji
doradczych, wynikających z reformy Wspólnej Poli-
tyki Rolnej, mogłyby utrudnić ich realizację. Ośro-
dek w Mikołowie jest cały czas oddziałem Śląskiego
Ośrodka Doradztwa Rolniczego i potencjał, jaki po-
siada, powinien być wykorzystywany w pracy na
rzecz rolników zarówno gospodarujących na terenie
byłego woj. katowickiego, jak również całego obec-
nego woj. śląskiego. Nadzór nad prawidłowym funk-
cjonowaniem tej instytucji, w tym nad odpowiednim
wykorzystaniem jego zasobów kadrowych i mająt-
ku, z pożytkiem dla rolników woj. śląskiego, ma wo-
jewoda śląski.
Uważam, że w świetle powyższym argumentów
sprawę lokalizacji siedziby Śląskiego Ośrodka Do-
radztwa Rolniczego uważam za ostatecznie wyja-
śnioną.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
860
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie wątpliwości dotyczących
obowiązku podatkowego przy przekształcaniu
prawa własności mieszkań
w spółdzielniach mieszkaniowych (458)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 23 stycznia 2008 r., znak:
SPS-024-458/08, zapytaniem Pana Tomasza Gło-
gowskiego, Posła na Sejm RP, w sprawie wątpliwości
dotyczących obowiązku podatkowego przy prze-
kształceniu prawa własności mieszkań w spółdziel-
niach mieszkaniowych uprzejmie informuję.
1. W zakresie opodatkowania podatkiem od to-
warów i usług przekształcenia praw w spółdziel-
niach należy wskazać, że nie wszystkie czynności
związane z przekształcaniem spółdzielczych praw
do lokali mieszkalnych są opodatkowane podatkiem
od towarów i usług.
Wyłączeniu spod ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.), na mocy art. 153 ust. 2 tej ustawy, pod-
legają czynności przekształcenia lub ustanowienia
odrębnej własności lokalu, w przypadku gdy ustano-
wienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu
mieszkalnego oraz zasiedlenie tego lokalu nastąpiło
przed dniem 1 maja 2004 r. Należy zauważyć, że
przepis ten po dniu 31 grudnia 2007 r. w dalszym
ciągu ma zastosowanie.
Natomiast zwolnienie od podatku od towarów
i usług będzie miało zastosowanie, gdy przekształce-
nie przysługującego członkowi spółdzielni mieszka-
niowej lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego
na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu lub
ustanowienie w miejsce tego prawa odrębnej wła-
sności lokalu będzie przeprowadzone po okresie
dłuższym niż 5 lat od ustanowienia spółdzielczego
lokatorskiego prawa do lokalu, a samo zasiedlenie
tego lokalu lub ustanowienie tego prawa miało miej-
sce po 1 maja 2004 r.
Opodatkowanie stawką podatku od towarów
i usług w wysokości 7% będzie miało miejsce zatem
tylko, w przypadku gdy zasiedlenie spółdzielczego lo-
kalu mieszkalnego i ustanowienie spółdzielczego lo-
katorskiego prawa do lokalu miało miejsce po 1 maja
2004 r., a przekształcenie przysługującego członkowi
prawa na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
lub ustanowienie w miejsce tego prawa odrębnej wła-
sności lokalu następuje przed upływem 5 lat od usta-
nowienia spółdzielczego prawa do lokalu.
Podstawę opodatkowania w tym przypadku –
zgodnie z art. 29 ust. 8 ww. ustawy o podatku od
towarów i usług – będzie stanowiła różnica między
wartością rynkową lokalu a wartością zwaloryzo-
wanego wkładu mieszkaniowego, pomniejszona
o kwotę podatku.
Oprócz powołanych wyżej przepisów art. 153 ust. 2
i art. 29 ust. 8 ww. ustawy o podatku od towarów
i usług omówione regulacje wynikają również z po-
stanowień art. 7 ust. 1 pkt 5, art. 41 ust. 12–12c, art. 43
ust. 1 pkt 10 i ust. 7 tej ustawy oraz § 5 ust. 1a roz-
porządzenia ministra finansów z dnia 27 kwietnia
2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów
ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r.
Nr 97, poz. 970, z późn. zm.).
2. Zasady zawierania z członkiem spółdzielni
mieszkaniowej, któremu przysługuje spółdzielcze lo-
katorskie prawo do lokalu mieszkalnego, umowy
przeniesienia własności lokalu określają przepisy
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.), w szczególności art. 12. Zgodnie z ust. 1
tego artykułu – w brzmieniu obowiązującym od
31 lipca 2007 r. – na pisemne żądanie członka, któ-
remu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do
lokalu mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana
zawrzeć z tym członkiem umowę przeniesienia wła-
sności lokalu po dokonaniu przez niego:
1) spłaty przypadającej na jego lokal części kosz-
tów budowy będących zobowiązaniami spółdzielni,
o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, w tym w szcze-
gólności odpowiedniej części zadłużenia kredytowe-
go wraz z odsetkami, z zastrzeżeniem pkt 2;
2) spłaty nominalnej kwoty umorzenia kredytu
lub dotacji w części przypadającej na jego lokal, o ile
spółdzielnia skorzystała z pomocy podlegającej od-
prowadzeniu do budżetu państwa, uzyskanej ze
środków publicznych lub z innych środków;
3) spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których
mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych.
Umowę przeniesienia własności spółdzielnia
mieszkaniowa zawiera w terminie 3 miesięcy od
dnia złożenia wniosku przez osobę uprawnioną, chy-
ba że nieruchomość posiada nieuregulowany stan
prawny w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) lub
spółdzielni nie przysługuje prawo własności lub
użytkowania wieczystego gruntu, na którym wybu-
dowała sama budynek lub wybudowali go jej po-
przednicy prawni.
Ponadto, na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, na pisemne żądanie na-
jemcy spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który
przed przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową
był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego,
państwowej osoby prawnej lub państwowej jednost-
ki organizacyjnej, spółdzielnia jest obowiązana za-
wrzeć z nim umowę przeniesienia własności lokalu,
po dokonaniu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynika-
jących z umowy najmu lokalu;

2) wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania,
wynikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budyn-
ku, jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie.
Żądanie to przysługuje również osobie bliskiej
w stosunku do najemcy (art. 48 ust. 2 ww. ustawy).
Jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nabyła mieszka-
nie zakładowe nieodpłatnie, najemca powinien po-
kryć koszty dokonanych przez spółdzielnię nakła-
dów koniecznych przeznaczonych na utrzymanie
budynku, w którym znajduje się ten lokal (art. 48
ust. 3 ww. ustawy).
Obowiązujący do dnia 30 lipca 2007 r. art. 122
ww. ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stano-
wił, iż zmniejszenie płatności członka na pokrycie
różnicy między wartością rynkową lokalu a zwalo-
ryzowaną wartością wkładu mieszkaniowego, o któ-
rym mowa w art. 111 ust. 1 pkt 5 oraz art. 12 ust. 1
pkt 5, jest dochodem członka niepodlegającym opo-
datkowaniu podatkiem dochodowym.
Powołane powyżej przepisy dotyczące przekształ-
ceń własnościowych w spółdzielniach mieszkanio-
wych określają zasady powodujące, iż dotychczasowi
członkowie spółdzielni, którym przysługuje spół-
dzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego,
oraz najemcy lokali spółdzielczych nabywają wła-
sność zajmowanych lokali mieszkalnych.
A zatem jeżeli przeniesienie własności lokalu od-
bywa się zgodnie z ww. zasadami, to nie powstaje
przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem do-
chodowym od osób fizycznych z tytułu realizacji
przedmiotowej umowy. W konsekwencji przedmioto-
wa czynność nie rodzi obowiązku w zakresie podat-
ku dochodowego od osób fizycznych.
Uchylenie z dniem 31 lipca 2007 r. art. 122
w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych nie
zmienia zatem na gruncie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych sytuacji prawno-podatko-
wej członków spółdzielni, którzy po wejściu w życie
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873)
zawarli umowę przeniesienia własności lokalu, zgod-
nie z obwiązującymi w tym zakresie regulacjami.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister finan-
sów w dniu 24 stycznia 2008 r., działając na podsta-
wie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordy-
nacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), wydał ogólną interpretację przepisów
prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowe-
go od osób fizycznych, w sprawie niewystępowania
obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od
osób fizycznych przy dokonywaniu przekształceń
własnościowych mieszkań spółdzielczych, stosownie
do postanowień ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych. Interpretacja ta została przekazana dyrek-
torom izb skarbowych oraz dyrektorom urzędów
kontroli skarbowej.
861
Jednocześnie w przedmiotowej sprawie na stro-
nie internetowej Ministerstwa Finansów – ścieżka
dojścia: http://www.mf.pl/=>Podatki=>Ostatnie
zmiany =>Komunikaty – ukazał się komunikat,
w którym poinformowano o wydaniu interpretacji
oraz przytoczono jej treść.
Jednocześnie informuję, iż powyższe wyjaśnienia
nie stanowią interpretacji przepisów prawa podat-
kowego, o której mowa w art. 14a ww. ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, i nie mają
wiążącego charakteru dla organów podatkowych
ani dla podatników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie zmiany lokalizacji siedziby
Krajowej Spółki Cukrowej SA (459)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Grzegorza Karpińskiego
z dnia 14 stycznia 2008 r. (SPS-024-459/08) w spra-
wie ewentualnego przeniesienia siedziby Krajowej
Spółki Cukrowej SA z Torunia do Warszawy uprzej-
mie informuję, iż decyzję w przedmiocie zmiany siedzi-
by spółki podejmuje Walne Zgromadzenie tej spółki.
Niemniej Ministerstwo Skarbu Państwa w dniu
4 lutego 2008 r. wydało komunikat w przedmiotowej
sprawie, który został zamieszczony na stronie inter-
netowej MSP.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie niewypłacenia odszkodowań
należnych rolnikom za straty spowodowane
wirusem ptasiej grypy w listopadzie i grudniu
2007 r. (460)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 23 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-
-460/08, przy którym przesłano zapytanie Pana Po-
862
sła Piotra Polaka w sprawie wypłacenia odszkodo-
wań dla hodowców drobiu, którzy ponieśli straty
w związku z wykryciem na fermach drobiu na tere-
nie powiatu żuromińskiego wirusa ptasiej grypy
H5N1, uprzejmie informuję, co następuje.
W celu zrekompensowania części strat poniesio-
nych przez producentów rolnych, którzy ponieśli
straty w związku z wykryciem na fermach drobiu
wirusa ptasiej grypy H5N1, w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi powstał projekt rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie realizacji zadań przez
Agencję Rynku Rolnego w związku z wprowadze-
niem środków ochronnych w odniesieniu do wysoce
zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1, w którym
przewidziano udzielenie pomocy finansowej produ-
centom rolnym.
W ww. projekcie rozporządzenia założono, że po-
moc stanowi pomoc de minimis i będzie udzielana
na podstawie oszacowanych przez Agencję Rynku
Rolnego strat poniesionych przez producentów rol-
nych, przy czym pomoc nie może przekroczyć wyso-
kości dopuszczalnej pomocy de minimis w rolnic-
twie. Agencja dokona oszacowania strat w oparciu
o przedłożone dokumenty finansowe. Wysokość strat
będzie uwzględniać przychody uzyskiwane lub moż-
liwe do uzyskania przez tych producentów w okresie
objętym środkami ochronnymi w odniesieniu do
przychodów uzyskanych w okresie bezpośrednio po-
przedzającym obowiązywanie tych środków.
Pomoc de minimis udzielana będzie przez Agen-
cję Rynku Rolnego na podstawie wniosków złożo-
nych przez producentów rolnych w terminie 30 dni
od dnia wejścia w życie projektowanego rozporzą-
dzenia. Niezwłocznie po wejściu w życie ww. rozpo-
rządzenia zostanie określony formularz wniosku
i będzie udostępniony przez Agencję Rynku Rolne-
go. Do wniosku producent rolny będzie zobowiązany
dołączyć dokumenty (oryginały lub kopie potwier-
dzone przez producenta rolnego za zgodność z orygi-
nałem własnoręcznym, czytelnym podpisem) nie-
zbędne do udzielania tej pomocy, a mianowicie:
— faktury wystawione w okresie od dnia 1 wrze-
śnia 2007 r. do dnia 30 listopada 2007 r. dokumentu-
jące przychody uzyskane z tytułu sprzedaży drobiu,
w tym piskląt drobiu, lub jaj drobiu lub
— faktury dokumentujące przychody uzyskane
z tytułu sprzedaży drobiu, w tym piskląt drobiu, lub
jaj drobiu w okresie od dnia 1 grudnia 2007 r. do
dnia 31 stycznia 2008 r., lub
— faktury dokumentujące ilość drobiu, w tym pi-
skląt drobiu, lub jaj drobiu unieszkodliwionych
w okresie od dnia 1 grudnia 2007 r. do dnia 31 stycz-
nia 2008 r.,
— umowę zawartą przed dniem 1 grudnia 2007 r.,
z której wynika zobowiązanie dostarczenia drobiu,
w tym piskląt drobiu lub jaj drobiu podmiotom pro-
wadzącym działalność na wyznaczonych decyzją
Komisji 2006/415/WE obszarach A lub B położonych
na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.
Pomoc będzie udzielana w drodze decyzji admi-
nistracyjnej wydawanej przez prezesa agencji i wy-
płacana na rachunek bankowy wskazany przez produ-
centa we wniosku w ciągu 30 dni od dnia, w którym
decyzja o udzieleniu pomocy stanie się ostateczna.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż wspólnotowa organizacja rynków rolnych w sek-
torach mięsa drobiowego i jaj nie przewiduje działań
o charakterze interwencyjnym. Zgodnie z art. 14
rozporządzenia Rady (EWG) nr 2777/75 z dnia
29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organi-
zacji rynku mięsa drobiowego instrument ten może
być zastosowany na wniosek zainteresowanego pań-
stwa członkowskiego lub państw członkowskich
w dwóch sytuacjach:
1) „ograniczeń swobodnego przepływu, które
mogą wyniknąć z zastosowania środków mających
na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się chorób
zwierząt”;
2) „poważnych zakłóceń na rynku bezpośrednio
związanych z utratą zaufania konsumentów, wyni-
kającą z istniejących zagrożeń dla zdrowia publicz-
nego lub zdrowia zwierząt”.
Zastosowanie nadzwyczajnych środków wsparcia
wiąże się z koniecznością przeprowadzenia odpo-
wiedniej procedury i wymaga wydania przez Komi-
sję rozporządzenia w tej sprawie, z udziałem komite-
tu zarządzającego. Wsparcie współfinansowane jest
przez Wspólnotę w wysokości 50% wydatków ponie-
sionych przez państwa członkowskie.
W dniu 16 stycznia 2008 r. odbyło się w Brukseli
spotkanie bilateralne z Komisją Europejską, które-
go celem było omówienie możliwości zastosowania
w przypadku Polski przewidzianych w ramach wspól-
nej organizacji rynku w sektorach mięsa drobiowego
i jaj tzw. nadzwyczajnych środków wsparcia.
Na spotkaniu strona polska przedstawiła sytu-
ację w regionach objętych ograniczeniami wetery-
naryjnymi, jak również podstawowe problemy, z ja-
kimi borykają się producenci mięsa drobiowego i jaj.
Rozmawiano o zakresie ewentualnej pomocy, jaka
mogłaby być udzielona, a także zakresie strat, które
mogły być objęte rekompensatami. Ustalono, iż Pol-
ska przekaże do Komisji szczegółowe informacje
o grypie ptaków, w tym na temat poniesionych przez
sektor drobiarski strat. Na podstawie tych informa-
cji Komisja określi, czy jest możliwe zastosowanie
w Polsce nadzwyczajnych środków wsparcia.
W związku z powyższym ministerstwo zwróciło
się z prośbą do poszczególnych organizacji sektora
drobiu i jaj o przekazanie danych odnośnie poniesio-
nych strat celem zaprezentowania ich podczas kolej-
nego spotkania bilateralnego z Komisją Europejską.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie przekazywania 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego (464)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie z dnia 29 stycznia 2008 r.
nr SPS-024-464/08 zapytaniem pani poseł Alicji
Dąbrowskiej w sprawie przekazywania 1% podatku
na rzecz organizacji pożytku publicznego bez możli-
wości wskazania konkretnej osoby, uprzejmie infor-
muję, iż w przedmiotowej sprawie w dniu 21 grudnia
2007 r. resort finansów wydał komunikat o następu-
jącej treści:
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych składanych przez osoby fi-
zyczne została wprowadzona ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i obowiązuje
od 1 stycznia 2007 r.
Jej celem było uproszczenie mechanizmu alokacji
1% przez darczyńców polegające na tym, aby to urząd
skarbowy a nie podatnik dokonywał wpłaty na ra-
chunek bankowy organizacji pożytku publicznego,
o co wielokrotnie postulowano w latach ubiegłych.
Powyższa zmiana zasad dokonywania wpłat z ty-
tułu 1% nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawie-
ni prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal
to podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obo-
wiązywała w poprzednim stanie prawnym. Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpo-
wiednio art. 14a w ustawie o zryczałtowanym po-
datku dochodowym od niektórych przychodów osią-
ganych przez osoby fizyczne, zmniejszenie podatku
należnego przysługiwało z tytułu dokonania wpłaty
na rzecz organizacji pożytku publicznego działającej
na podstawie ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie. Zatem wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
Nie ogranicza natomiast prawa podatnika do obda-
rowywania organizacji pożytku publicznego. Nie po-
mniejsza również roli, jaką organizacje pożytku pu-
blicznego odgrywają w życiu społecznym.
W konsekwencji, w obecnym stanie prawnym,
podatnik, który chce podzielić się 1% swojego podat-
ku z organizacją pożytku publicznego, nie musi sam
dokonywać wpłaty na konto tej organizacji, a jedy-
nie w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym
(PIT-28, PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-38) podać
wysokość wnioskowanej (zadeklarowanej) wpłaty,
863
która nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej
1% podatku należnego, oraz dane pozwalające na
właściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku pu-
blicznego, tj. jej nazwę oraz numer wpisu do Krajo-
wego Rejestru Sądowego. Podatnik ma prawo wy-
brać tylko jedną organizację z zamieszczonych
w wykazie ogłoszonym do końca roku podatkowego
w drodze obwieszczenia przez ministra pracy i poli-
tyki społecznej w porozumieniu z ministrem spra-
wiedliwości (tj. ogłoszonym w obwieszczeniu mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 28 grudnia
2007 r. w sprawie wykazu organizacji mających sta-
tus organizacji pożytku publicznego na dzień 30 li-
stopada 2007 r., M. P. Nr 99, poz. 1078).
Powyższą zmianę zasad przekazywania 1% na
konto organizacji pożytku publicznego odzwiercie-
dla konstrukcja zeznań podatkowych za 2007 r.
Jednocześnie podatnik w składanym przez siebie
zeznaniu podatkowym może również podać dodatko-
we informacje, które w jego ocenie mogą mieć wpływ
na dystrybucję środków gromadzonych przez organi-
zację pożytku publicznego (np. na konkretny cel).
Informację tę podatnik będzie mógł zamieścić
w rubryce „Inne informacje, w tym ułatwiające kon-
takt z podatnikiem”, znajdującej się bezpośrednio
nad wnioskiem o przekazanie 1% podatku należne-
go, odpowiednio w: poz. 135 – PIT-28, poz. 311 – PIT-
-36, poz. 107 – PIT-36L, poz. 123 – PIT-37, poz. 59 –
PIT-38.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
Należy jednak pamiętać, że rozdysponowanie
środków przekazanych przez organ podatkowy po-
zostaje w wyłącznej gestii organizacji pożytku pu-
blicznego i powinno odbywać się w zgodzie z przed-
miotem działalności organizacji określonym w sta-
tucie oraz z przepisami prawa powszechnie obowią-
zującego.
Obecnie wyżej przytoczona treść komunikatu
jest zamieszczona w portalu internetowym Mini-
sterstwa Finansów (www.mf.gov.pl =>Administra-
cja Podatkowa => Aktualności => Archiwum =>
Wybierz miesiąc 2007 – grudzień).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż umożliwienie wskazania przez podatnika celu
szczegółowego 1% w składanym zeznaniu podatko-
wym wydaje się rozsądnym kompromisem godzą-
cym interesy zarówno organizacji pożytku publicz-
nego, osób objętych działalnością statutową organi-
zacji pożytku publicznego, jak i organów podatko-
wych odpowiedzialnych za przekazywanie środków
na rachunki bankowe organizacji pożytku publicz-
nego. Powyższe stanowisko podziela również mini-
ster pracy i polityki społecznej. W piśmie z dnia
17 grudnia 2007 r. nr DPP-I-073-33-TA/07 wyraził
bowiem pogląd, iż przyjęcie powyższego rozwiąza-
nia pozwoli wypełnić dyspozycję ustawy o działalno-
ści pożytku publicznego i o wolontariacie, zgodnie
z którą podmiotem uprawnionym do otrzymywania
864
kwot z 1% jest organizacja pożytku publicznego,
a jednocześnie umożliwi organizacji pożytku pu-
blicznego dokonanie skutecznej redystrybucji kwot
z 1% na szczegółowe cele, zgodnie z przedmiotem
działalności określonym w statucie, w tym na rzecz
osób objętych tą działalnością.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż złożenie
wniosku, o którym mowa w art. 45 ust. 5c–5d usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od-
powiednio w art. 21 ust. 3a–3b ustawy o zryczałto-
wanym podatku dochodowym od niektórych przy-
chodów osiąganych przez osoby fizyczne polega na
wskazaniu przez podatnika w składanym przez nie-
go zeznaniu podatkowym organizacji pożytku pu-
blicznego poprzez podanie jej nazwy oraz numeru
wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. W konse-
kwencji omawiany wniosek stanowi integralną część
zeznań podatkowych, których wzory określają roz-
porządzenia ministra finansów z dnia 2 sierpnia
2007 r.:
— w sprawie określenia wzorów rocznego obli-
czenia podatku oraz zeznań podatkowych obwiązu-
jących w zakresie podatku dochodowego od osób fi-
zycznych (Dz. U. Nr 148, poz. 1044),
— w sprawie określenia wzorów zeznania, dekla-
racji i informacji podatkowych obowiązujących
w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego
od niektórych przychodów osiąganych przez osoby
fizyczne (Dz. U. Nr 148, poz. 1045).
Od powyższej zasady obowiązujące przepisy nie
przewidują żadnych odstępstw.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jacka Pilcha
w sprawie terminu badań lekarskich
kierowców i osób ubiegających się
o uprawnienie do kierowania pojazdami (466)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 29 stycznia 2008 r.
(znak: SPS-024-466/08) przekazujące zapytanie
Pana Posła Jacka Pilcha w sprawie terminu zgłosze-
nia się na badania lekarskie kierowców do odpo-
wiedniego wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy,
uprzejmie informuję, że na podstawie § 2 ust. 2 roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r.
w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubie-
gających się o uprawnienia do kierowania pojazdami
(Dz. U. Nr 2, poz. 15), zwanego dalej „rozporządze-
niem”, kierującemu pojazdem, o którym mowa
w art. 122 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 109, poz. 908, z późn. zm.), skierowanie na bada-
nie lekarskie wydaje komendant powiatowy Policji
w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia, w któ-
rym nastąpił wypadek drogowy, albo od dnia, w któ-
rym kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości lub
po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu.
Kserokopię skierowania komendant powiatowy poli-
cji przesyła do właściwego starosty. Zgodnie z nor-
mą prawną zawartą w § 9 ust. 1 rozporządzenia ba-
dania lekarskie osób wymienionych w art. 122 ust. 1
pkt 2–5 cytowanej wyżej ustawy przeprowadza się
w wojewódzkich ośrodkach medycyny pracy.
Wzór skierowania na badania lekarskie, o któ-
rych mowa w § 2 ust. 2 rozporządzenia, określa za-
łącznik nr 1 do rozporządzenia. W pouczeniu do tego
skierowania prawodawca zamieścił dyspozycję,
zgodnie z którą na badania lekarskie należy zgłosić
się do odpowiedniego wojewódzkiego ośrodka medy-
cyny pracy, w terminie 30 dni od dnia otrzymania
skierowania. Dyspozycji tej nie należy interpreto-
wać jako obowiązku przedłożenia w terminie 30 dni
od dnia otrzymania skierowania orzeczenia lekar-
skiego, ponieważ zgodnie z nią osoba, o której mowa
w art. 122 ust. 1 pkt 3 niniejszej ustawy, powinna się
zgłosić się w terminie 30 dni od dnia otrzymania
skierowania do określonego wojewódzkiego ośrodka
medycyny pracy, w celu przeprowadzenia badania
lekarskiego. Należy podkreślić, że dzień stawienia
się na badania lekarskie nie oznacza, że w dniu tym
następuje wydanie orzeczenia lekarskiego stwier-
dzającego brak lub istnienie przeciwwskazań zdro-
wotnych do kierowania pojazdami. Wydanie tego
orzeczenia często nie może nastąpić w dniu stawie-
nia się na badania lekarskie, ponieważ lekarz orze-
kający musi poprzedzić wydanie orzeczenia konsul-
tacjami specjalistycznymi i badaniami dodatkowy-
mi, których na ogół nie da się przeprowadzić w ciągu
jednego dnia. Z kolei w myśl art. 140 ust. 1 pkt 4 lit.
b ustawy decyzję o cofnięciu uprawnienia do kiero-
wania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie
niepoddania się badaniu lekarskiemu w trybie okre-
ślonym w art. 122 ust. 1 pkt 3–5 ustawy. Zatem kie-
rującemu pojazdem, który stawił się na badania le-
karskie do wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy,
w terminie 30 dni od dnia otrzymania skierowania,
a nie otrzymał jeszcze od uprawnionego lekarza
z tego ośrodka orzeczenia lekarskiego, nie powinno
się wydawać decyzji w trybie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. b
ustawy.
Pragnę dodać, że aktualnie przygotowywana jest
nowelizacja przedmiotowego rozporządzenia. W trak-
cie prac legislacyjnych zostanie rozważona, po kon-
sultacji między innymi z wojewódzkimi ośrodkami
medycyny pracy, możliwość wydłużenia o 30 dni (do

60 dni) terminu zgłoszenia się na badania lekarskie
kierowców do odpowiedniego wojewódzkiego ośrod-
ka medycyny pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie świadczenia usług
żywienia zbiorowego w szpitalach (468)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poseł Pani Beaty Małeckiej-Libery, prze-
kazane przy piśmie z dnia 29 stycznia 2008 r., znak:
SPS-024-468/08, w sprawie świadczenia usług ży-
wienia zbiorowego w szpitalach, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej w art. 20 zobowiązuje zakłady
opieki zdrowotnej do zapewnienia pacjentom wyży-
wienia odpowiedniego do stanu zdrowia. Wyżywie-
nie pacjentom może być zapewniane zarówno przez
kuchnię funkcjonującą w zakładzie opieki zdrowot-
nej, jak również poprzez firmy zewnętrzne. W każ-
dym wypadku zaburzenia płynności finansowej za-
kładów opieki zdrowotnej może to wpłynąć na reali-
zację tego obowiązku. Minister zdrowia, podejmując
działania na rzecz poprawy sytuacji finansowej za-
kładów opieki zdrowotnej, zmniejszenia poziomu za-
dłużenia tych podmiotów nie odnosi się w sposób
szczególny do zadłużenia zakładów opieki zdrowot-
nej wobec dostawców żywności.
Działania podejmowane na rzecz zmniejszenia
zadłużenia zakładów opieki zdrowotnej to przede
wszystkim realizacja zadań wynikających z ustawy
o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych
zakładów opieki zdrowotnej. Wyniki realizacji tej
ustawy przekazywane są regularnie Sejmowi RP
przez Radę Ministrów. Kolejnym realizowanym
przez ministra zdrowia działaniem jest realizacja
programu „Wzmocnienie bezpieczeństwa zdrowot-
nego obywateli”. Poprawa kondycji finansowej za-
kładów opieki zdrowotnej jest również celem innych
podejmowanych przez ministra zdrowia działań po-
prawiających funkcjonowanie systemu ochrony
zdrowia.
Spadek wartości zadłużenia wymagalnego za-
kładów opieki zdrowotnej w kolejnych latach przed-
stawia się następująco:
865
— na koniec 2004 r. wynosiło 5872 mln zł,
— na koniec 2005 r. wynosiło 4933 mln zł,
— na koniec 2006 r. wynosiło 3724 mln zł,
— na koniec czerwca 2007 r. – 3621 mln zł,
— na koniec września 2007 r. – 3371 mln zł.
Od drugiej połowy 2005 r. rozpoczął się systema-
tyczny spadek wartości zobowiązań, które na prze-
strzeni 2 lat i 3 miesięcy (30.06.2005 r. – 30.09.2007 r.)
spadły o 2,87 mld zł. Systematycznie, jednak wolno
rośnie liczba jednostek niezadłużonych. Wg stanu
na dzień 30.09.2007 r. jednostki bez zobowiązań wy-
magalnych stanowią 53% wszystkich SPZOZ.
Aktualnie trwają prace na projektem nowej usta-
wy o zakładach opieki zdrowotnej. Najistotniejsze
z punktu widzenia funkcjonowania zakładów opieki
zdrowotnej są propozycje przepisów zakładające do-
puszczenie możliwości działania zakładu opieki
zdrowotnej w formie spółek handlowych z wyłącze-
niem spółek osobowych, co oznacza możliwość po-
wstawania spółek z ograniczoną odpowiedzialnością
oraz spółek akcyjnych. Regulacja powyższa stanowi
odpowiedź na liczne postulaty w tej sprawie zgłasza-
ne do ministra zdrowia. Ustawa określa procedurę
przekształcenia samodzielnego publicznego zakładu
opieki zdrowotnej w spółkę z ograniczoną odpowied-
zialnością albo spółkę akcyjną. Spółka taka wstępu-
je we wszystkie stosunki prawne, których podmio-
tem był samodzielny publiczny zakład opieki zdro-
wotnej, bez względu na charakter prawny tych sto-
sunków. Grunty Skarbu Państwa lub jednostki sa-
morządu terytorialnego przekazywane są spółce na
własność. Budynki i inne urządzenia oraz lokale
znajdujące się na tych gruntach będące przedmiotem
użytkowania w dniu poprzedzającym dzień prze-
kształcenia stają się, z mocy prawa, nieodpłatnie wła-
snością spółki. Z dniem przekształcenia pracownicy
samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowot-
nej stają się z mocy prawa pracownikami spółki.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Piotra Klima
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych (471)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Józefa Piotra Klima z dnia
15 stycznia 2008 r. w sprawie zmiany przepisów
866
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nadesła-
ne przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 29 stycz-
nia 2008 r., znak: SPS-024-471/08, uprzejmie in-
formuję.
Na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) wyłącze-
niu z podatku od nieruchomości podlegają grunty
zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozu-
mieniu przepisów o drogach publicznych oraz zloka-
lizowane w nich budowle z wyjątkiem związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż
eksploatacja autostrad płatnych.
Pojęcie drogi publicznej definiuje ustawa z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.). Drogą publiczną
jest droga zaliczona na podstawie ww. ustawy do
jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każ-
dy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami
i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych
przepisach szczególnych. Do dróg publicznych zali-
czane są drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe
i gminne. Drogi niezaliczone do żadnej kategorii
dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach
mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych
i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych
przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejo-
wymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobuso-
we, są drogami wewnętrznymi (art. 8 ww. ustawy).
Brzmienie przepisu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych obowiązujące do
31 grudnia 2006 r., zgodnie z którym opodatkowa-
niu podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy
drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlany-
mi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem
i obsługą ruchu, zostało wprowadzone do ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych ustawą z dnia 14
listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach pu-
blicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 200, poz. 1953). W założeniu projekto-
dawców miały one na celu dostosowanie przepisów
ustawy (w zakresie, w jakim odwołuje się ona do po-
jęć zawartych w ustawie o drogach publicznych) do
ustawy o drogach publicznych. Nie miały natomiast
na celu zmian merytorycznych.
Przepis ten był jednak niejednolicie interpreto-
wany ze względu na brak wskazania wprost, że wy-
łączenie dotyczy dróg publicznych, z jednoczesnym
posługiwaniem się terminologią z ustawy o drogach
publicznych.
W obecnym stanie prawnym omawianemu wyłą-
czeniu podatkowemu podlegają grunty pod drogami
publicznymi oraz budowle dróg publicznych. Nie
obejmuje ono natomiast dróg wewnętrznych.
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.) wpływy z podatku
od nieruchomości stanowią dochód własny gminy.
Mając na względzie autonomię finansową jednostek
samorządu terytorialnego przepisy ustawy o podat-
kach i opłatach lokalnych umożliwiają gminom sa-
modzielne kształtowanie polityki podatkowej. Rada
gminy, ustalając stawki podatku od nieruchomości,
może różnicować ich wysokość dla poszczególnych
rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględnia-
jąc w szczególności: lokalizację, rodzaj prowadzonej
działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie oraz
sposób wykorzystywania gruntu (art. 5 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych). Może zatem usta-
lić niższą niż przewidziana w ustawie stawkę podat-
ku od nieruchomości dla gruntów wykorzystywa-
nych jako drogi wewnętrzne. Rada gminy ma rów-
nież możliwość wprowadzania zwolnień przedmio-
towych z podatku od nieruchomości innych niż
określone w ustawie (art. 7 ust. 3), a więc może
wprowadzić zwolnienie dla dróg wewnętrznych.
Zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego od 2004 r. subwencja ogólna
dla gmin składa się z części: wyrównawczej, równo-
ważącej i oświatowej. W skład części wyrównawczej
subwencji ogólnej dla gmin wchodzi kwota podsta-
wowa oraz kwota uzupełniająca.
Wysokość kwoty podstawowej części wyrównaw-
czej subwencji ogólnej uzależniona jest od wielkości
dochodów podatkowych, możliwych do uzyskania
przez gminę w roku poprzedzającym rok bazowy,
oraz liczby mieszkańców faktycznie zamieszkałych
w gminie według stanu na dzień 31 grudnia roku
poprzedzającego rok bazowy, ustalonej przez Głów-
ny Urząd Statystyczny. Stosownie do art. 20 ust. 3
ww. ustawy przez dochody podatkowe rozumie się
łączne dochody z tytułu: podatku od nieruchomości,
podatku rolnego, podatku leśnego, podatku od czyn-
ności cywilnoprawnych, podatku od działalności go-
spodarczej osób fizycznych opłacanego w formie
karty podatkowej, wpływów z opłaty skarbowej,
wpływów z opłaty eksploatacyjnej, udziału we wpły-
wach z podatku dochodowego od osób fizycznych,
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób prawnych.
Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego w celu ustalenia
części wyrównawczej subwencji ogólnej i wpłat przyj-
muje się dochody, które jednostka samorządu teryto-
rialnego może uzyskać z podatku rolnego, stosując do
ich obliczenia średnią cenę skupu żyta, a z podatku
leśnego – średnią cenę sprzedaży drewna, ogłoszone
przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego,
a w przypadku innych podatków, stosując do ich ob-
liczenia górne granice stawek podatków obowiązu-
jące w danym roku. Do dochodów, które jednostka
samorządu terytorialnego może uzyskać, zalicza się
także skutki finansowe wynikające z zastosowania
przewidzianych w przepisach prawa podatkowego
ulg podatkowych i ulg w spłacie zobowiązań podat-
kowych.
Z powyższego wynika, że skutki finansowe wyni-
kające z uchwał organów jednostek samorządu tery-
torialnego, określających niższe stawki podatków
oraz skutki finansowe decyzji, wydanych przez or-

gany podatkowe, nie stanowią podstawy do zwięk-
szenia części wyrównawczej subwencji ogólnej.
Podstawę do wyliczenia części wyrównawczej
subwencji ogólnej stanowi potencjał dochodowy
gmin, na który składają się – wykazywane przez
gminy w sprawozdaniu z wykonania dochodów po-
datkowych (Rb-PDP) – kwoty:
1) wykonanych dochodów podatkowych,
2) skutków uchwał rad gmin o stosowaniu sta-
wek podatkowych niższych od stawek maksymal-
nych,
3) skutków finansowych wynikających z zastoso-
wania przewidzianych w przepisach prawa podatko-
wego ulg podatkowych (bez ulg i zwolnień ustawo-
wych) oraz ulg w spłacie zobowiązań.
Jeżeli gmina – w ramach posiadanych kompeten-
cji – obniży stawkę podatku bądź udzieli ulg np.
w podatku od nieruchomości, to wówczas skutek fi-
nansowy takiej decyzji i tak zostanie wykazany
przez gminę w sprawozdaniu Rb-PDP (jako skutek
decyzji gminy o udzieleniu ulgi lub obniżeniu staw-
ki, a nie jako wykonany dochód z danego tytułu).
Omawiana ulga będzie miała taki sam wpływ na
wielkość wskaźnika dochodów podatkowych na jed-
nego mieszkańca, jak dochody wykonane, bowiem
przy ustalaniu części wyrównawczej subwencji ogól-
nej dla gmin sumowaniu podlegają kwoty wykazy-
wane w stosownych sprawozdaniach, z tytułów,
o których mowa wyżej w pozycjach 1–3.
To, czy gmina otrzyma w ramach subwencji ogól-
nej kwotę wyrównawczą, czy też nie, uzależnione
jest jedynie od tego, jak ukształtuje się wskaźnik do-
chodów podatkowych na jednego mieszkańca w kra-
ju (wskaźnik Gg) i w tej gminie (wskaźnik G).
Wysokość kwoty uzupełniającej (wchodzącej
w skład części wyrównawczej dla gmin) uzależniona
jest od gęstości zaludnienia w gminie, w relacji do
średniej gęstości zaludnienia w kraju i dochodu gmi-
ny na 1 mieszkańca. Kwotę uzupełniającą otrzymu-
ją tylko te gminy, w których gęstość zaludnienia,
ustalona przez Główny Urząd Statystyczny według
stanu na dzień 31 grudnia roku bazowego, jest niż-
sza od średniej gęstości zaludnienia w kraju i dochód
podatkowy na 1 mieszkańca gminy jest nie wyższy
niż 150% średniego dochodu podatkowego na
1 mieszkańca kraju.
Natomiast skutki ulg i zwolnień ustawowych
udzielanych przez gminy nie są ujmowane w ww.
sprawozdaniu Rb-PDP i nie są wliczane do potencja-
łu dochodowego gminy. Nie powodują więc wzrostu
wskaźnika G, a w konsekwencji – w przypadku
gmin, których wskaźnik G jest niższy od 92% wskaź-
nika Gg – spadku kwoty podstawowej części wyrów-
nawczej subwencji ogólnej.
Ponadto należy zauważyć, że jeżeli wszystkie
ogólnodostępne drogi wewnętrzne zostaną zwolnio-
ne ustawowo z podatku od nieruchomości, będzie to
miało wpływ na wskaźnik G, ale także na wskaźnik
Gg. W związku tym sytuacja większości gmin
z punktu widzenia wpływu na subwencję wyrów-
867
nawczą nie ulegnie zmianie, a jedynie w nielicznych
przypadkach gmin, charakteryzujących się istotnie
odmiennymi warunkami niż przeciętne w kraju,
mogą wystąpić zmiany, zarówno korzystne jak i nie-
korzystne, w wysokości dochodów danej gminy.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż
wprowadzenie w ustawie o podatkach i opłatach lo-
kalnych zwolnienia (wyłączenia) z podatku od nie-
ruchomości dróg wewnętrznych nie znajduje uza-
sadnienia z punktu widzenia wpływu na dochody
gminne i określanie subwencji (tego rodzaju postu-
lat wpłynął jedynie od samorządu województwa
podlaskiego).
Niezależnie od powyższego informuję, iż zgłoszo-
ne propozycje zmian zostaną rozważone w przypad-
ku podjęcia prac nad zmianą przepisów o podatkach
i opłatach lokalnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie skutków zmiany formy wsparcia
rynku pomidorów przemysłowych (472)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Romualda Ajchlera w sprawie
skutków zmiany formy wsparcia dla rynku pomido-
rów przemysłowych, przesłane na ręce marszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia
17 stycznia br. i przekazane ministrowi rolnictwa
i rozwoju wsi pismem z dnia 29 stycznia br., nr SPS-
-024-472/08, uprzejmie informuję, co następuje.
Nowe zasady wsparcia dla producentów pomido-
rów przeznaczonych do przetwórstwa uregulowano
w projekcie ustawy o zmianie ustawy o płatnościach
do gruntów rolnych i płatności cukrowej, zmieniają-
cym ustawę z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach
do gruntów rolnych i płatności cukrowej (Dz. U.
Nr 35, poz. 217 i Nr 99, poz. 666). Projekt ustawy
o zmianie ustawy o płatnościach do gruntów rolnych
i płatności cukrowej został przyjęty na posiedzeniu
Rady Ministrów w dniu 5 lutego br. i przekazany do
Sejmu RP.
W wyniku reformy rynku owoców i warzyw na-
stąpiła zmiana dotychczas funkcjonującego systemu
wsparcia dla producentów pomidorów przeznaczo-
nych do przetwórstwa. Płatności zostały oddzielone
868
od produkcji, tzn. ich otrzymywanie nie jest uzależ-
nione od prowadzenia produkcji. Jest to kontynuacja
reformy WPR z Luksemburga z 2003 r., gdzie wpro-
wadzono zasadę oddzielenia płatności bezpośred-
nich od produkcji.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady nr 1182/2007
zmieniającym rozporządzenie nr 1782/2003 państwa
członkowskie miały możliwość:
1) włączenia dotychczasowej płatności do pomi-
dorów (6,7 mln euro w Polsce) do ogólnej koperty
krajowej JPO (ang. SAPS), co oznaczałoby, że te
płatności byłyby wypłacane do całkowitej powierzch-
ni objętej jednolitą płatnością obszarową. Oznacza-
łoby to, że płatność JPO zwiększyłaby się zaledwie
o ok. 0,50 euro/ha (czyli ok. 2 zł/ha),
2) stosowania w okresie przejściowym (do końca
2011 r.) częściowego (do 50%) powiązania płatności
z produkcją lub
3) całkowitego oddzielenia płatności do pomido-
rów od produkcji i przyznawania jej producentom,
którzy w wybranym okresie historycznym dostar-
czali pomidory do przetworzenia.
Polska zdecydowała się wprowadzić trzeci sposób
realizacji płatności do pomidorów.
Odnosząc się do zagadnienia, czy w stosunku do
plantatorów pomidorów, których dotknęła klęska
żywiołowa, opracuje się inny sposób naliczania do-
płat historycznych, uwzględniając zaszłości danego
gospodarstwa, wyjaśniam, co następuje.
Na spotkaniu uzgodnieniowym, na wniosek plan-
tatorów pomidorów, ustalono, iż wsparcie dla produ-
centów pomidorów będzie całkowicie oddzielone od
produkcji i będzie udzielane w postaci oddzielnej
płatności z tytułu owoców i warzyw, o której mowa
w art. 143bb ust. 1 rozporządzenia nr 1782/2003.
Jednocześnie w wyniku konsultacji z producentami
pomidorów uzgodniono, by płatność do pomidorów
przyznawana była do ilości pomidorów dostarczo-
nych do przetwórstwa w roku gospodarczym 2006/
2007. Podstawą przyznania tej płatności będzie
masa netto pomidorów dopuszczonych do przetwo-
rzenia, określana na podstawie świadectwa dostawy
owoców i warzyw do przetwórstwa na rok gospodar-
czy 2006/2007, które znajduje się w posiadaniu
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Ustalenia okresu reprezentatywnego (rok gospo-
darczy 2006/2007) dokonano zgodnie z art. 143bb
rozporządzenia nr 1782/2003 (załącznik VII pkt M
ppkt 1).
Odnosząc się do drugiej z podniesionych przez
Pana Posła wątpliwości – czy w razie przekazania
gospodarstwa np. na rentę strukturalną uwzględni
się przechodzenie płatności historycznej na prawne-
go następcę gospodarstwa, który będzie chciał kon-
tynuować uprawę pomidorów – wyjaśniam, co na-
stępuje.
Zgodnie z zapisami ust. 6 art. 143bb rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września
2003 r. płatność do pomidorów podlega jedynie dzie-
dziczeniu i jest przyznawana wyłącznie rolnikowi,
który odziedziczył gospodarstwo rolne, pod warun-
kiem, że dany rolnik (następca) kwalifikuje się w ra-
mach systemu jednolitej płatności obszarowej.
Powyższa regulacja została przeniesiona do pol-
skiego prawodawstwa. W związku z tym w projekcie
ustawy o zmianie ustawy o płatnościach do gruntów
rolnych i płatności cukrowej zaproponowano, aby
płatność do pomidorów przysługiwała do masy netto
pomidorów dopuszczonych do przetworzenia, do-
starczonych przez:
1) wnioskującego o płatność do pomidorów lub
2) małżonka wnioskującego o płatność do pomi-
dorów, nawet jeżeli osoby te nie pozostawały
w związku małżeńskim w roku gospodarczym, o
którym mowa w ust. 1, lub
3) spadkodawcę wnioskującego o płatność do po-
midorów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Pawła Arndta
w sprawie świadczenia pieniężnego dla tych,
którzy jako osoby małoletnie doznali
uszczerbku na zdrowiu wskutek
działań wojennych w latach 1939–1945 (475)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
29 stycznia 2008 roku, znak: SPS-024-475/07, doty-
czące zapytania posła Pawła Arndta w sprawie
świadczenia pieniężnego dla tych, którzy jako osoby
małoletnie doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek
działań wojennych 1939-1945, uprzejmie informuję.
W obecnie obowiązującym stanie prawnym brak
jest regulacji, które stanowiłyby podstawę do finan-
sowego zadośćuczynienia małoletnim ofiarom wojny
(tak w formie świadczeń, jak i odszkodowania). Jak
wskazał w swoim zapytaniu pan poseł Arndt, prace
nad projektem ustawy o świadczeniu pieniężnym
dla małoletnich ofiar wojny 1939-1945 podejmowane
były niejednokrotnie i zostały wstrzymane z uwagi
na fakt, że zawierały szereg nieścisłości, które mo-
gły stać się przyczyną problemów w realizacji prze-
pisów ustawy. Ponadto uzasadnione wątpliwości bu-
dziły również koszty wejścia w życie tych ustaw.
Nie bez znaczenia dla decyzji o wstrzymaniu prac
nad wskazanymi projektami ustaw było podjęcie,
między innymi w celu realizacji uchwały Sejmu RP
z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie pomocy państwa
dla represjonowanych uczestników walk o niepodle-

głość z lat 1944 – 1989, znajdujących się obecnie
w bardzo trudnych warunkach materialnych, przez
Ministra Pracy i Polityki Społecznej, we współpracy
z Kierownikiem Urzędu do Spraw Kombatantów
i Osób Represjonowanych, kompleksowych prac nad
„Założeniami nowelizacji prawa kombatanckiego”.
W „Założeniach...” dokonano m. in. przeglądu
i oceny postulatów dotyczących zadośćuczynienia za
krzywdy doznane w okresie wojny i po wojnie, zgła-
szanych przez różne i bardzo liczne grupy społeczne.
Realizacja wszystkich postulatów byłaby bardzo
kosztowna, co oczywiście sprawia, że staje się to nie-
realne. Zatem wybrano grupy najbardziej zasłużone
dla niepodległości Polski, a także najbardziej po-
szkodowane w związku z udziałem w walkach o nie-
podległość i jednocześnie te, które do tej pory nie
otrzymały rekompensaty w żadnej formie a ich
ogromne zasługi dla niepodległości są oczywiste.
Krąg tych osób został określony m. in. wyżej wska-
zaną uchwałą Sejmu.
Wśród zaakceptowanych postulatów nie znalazła
się jednakże realizacja postulatów małoletnich ofiar
wojny 1939-1945.
Projekt „Założeń...” był przedmiotem szerokich
konsultacji społecznych, głównie w środowiskach
kombatantów i osób represjonowanych i zyskał ich
akceptację. W dniu 27 marca br. „Założenia...” zo-
stały przyjęte przez Radę Ministrów.
Na podstawie „Założeń...” w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej prowadzone są prace nad pro-
jektem ustawy o uprawnieniach kombatantów,
uczestników walki cywilnej lat 1914 – 1945, działa-
czy opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz
niektórych ofiar represji systemów totalitarnych.
Planuje się, że projekt ustawy przekazany zosta-
nie do Sejmu RP w marcu br.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie braku w „Wykazie linii kolejowych,
które ze względów gospodarczych, społecznych,
obronnych lub ekologicznych mają znaczenie
państwowe” linii kolejowej Dębica–Mielec–Ocice,
będącej fragmentem linii kolejowej nr 25,
łączącej Łódź Kaliską z Dębicą (489)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła Leszka Deptuły w sprawie braku
869
w „Wykazie linii kolejowych, które ze względów go-
spodarczych, społecznych, obronnych lub ekologicz-
nych mają znaczenie państwowe” linii kolejowej Dę-
bica–Mielec–Ocice, będącej fragmentem linii kolejo-
wej nr 25, łączącej Łódź Kaliską z Dębicą, przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Aktualnie obowiązujący wykaz linii kolejowych
państwowego znaczenia został ustalony rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 20 marca 2007 r.
w sprawie wykazu linii kolejowych o znaczeniu pań-
stwowym (Dz. U. Nr 61, poz. 412).
Państwowe znaczenie linii kolejowych lub odcin-
ków tych linii jest szczególnie istotne, gdyż zgodnie
z art. 38 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z budżetu państwa
są finansowane:
— inwestycje, remonty, eksploatacja i utrzymanie
linii kolejowych o znaczeniu wyłącznie obronnym,
— koszty przygotowania i realizacji inwestycji obej-
mujących linie kolejowe o znaczeniu państwowym.
Wysokość dotacji określonych na ten cel określa
corocznie ustawa budżetowa.
Należy szczególnie podkreślić, że brak linii kole-
jowej w wykazie linii o znaczeniu państwowym
oznacza jedynie, że zgodnie z ustawą o transporcie
kolejowym inwestycje na tych liniach nie będą fi-
nansowane z budżetu państwa, lecz ze środków wła-
snych zarządu kolei oraz że w przypadku likwidacji
linii znaczenia państwowego decyzję wydaje Rada
Ministrów, natomiast w odniesieniu do linii pozo-
stałych – likwidacja wymaga zgody ministra właści-
wego do spraw transportu.
Do linii państwowego znaczenia ustalonych ww.
rozporządzeniem Rady Ministrów zakwalifikowano
linie spełniające jedno z następujących kryteriów.
1. Kryterium gospodarcze spełniają linie kolejowe:
— ujęte w umowach międzynarodowych AGC
(umowa europejska o głównych międzynarodowych
liniach kolejowych), AGTC (umowa europejska
o ważniejszych liniach transportu kombinowanego
i obiektach towarzyszących), w stosunku do których
rząd polski zobowiązał się dostosować ich standardy
techniczne do norm międzynarodowych, a także li-
nie kolejowe o istotnym znaczeniu ze względu na
podpisane porozumienia międzynarodowe w ukła-
dach dwustronnych i wynikających z tworzonej Eu-
ropejskiej Sieci Transportowej (TEN), łącznice, któ-
re są częścią składową AGC i AGTC;
— o charakterze międzyregionalnym, na których
występują znaczne potoki ładunków (przy czym mi-
nimalny łączny potok towarów w obydwu kierun-
kach, w głównej części linii oraz na obszarze przy-
najmniej dwóch regionów, wynosi 10 mln ton/rok),
które zapewniają sprawne funkcjonowanie strate-
gicznych sektorów gospodarki, niezbędne dla osią-
gnięcia korzyści makroekonomicznych, oraz zapew-
niają niezawodność systemu transportowego kraju;
— łączące miasta wojewódzkie;
— prowadzące do czynnych przejść granicznych
o znacznym obciążeniu przewozami;
870
— umożliwiające organizację przewozów ładun-
ków niebezpiecznych z pominięciem dużych aglome-
racji, dotyczy to głównie ładunków przewożonych
tranzytem przez Polskę;
— łącznice, tj. linie lub odcinki linii kolejowych,
bez których układ sieci kolejowej byłby niespójny.
Przyjęto, że linie kolejowe objęte umowami AGC
i AGTC i innymi umowami międzynarodowymi oraz
linie, po których odbywa się transport ładunków
niebezpiecznych z ominięciem dużych aglomeracji,
mogą nie spełniać przyjętego kryterium minimalne-
go potoku ładunków.
2. Kryterium społeczne spełniają linie kolejowe,
na których występują potoki pasażerów w przewo-
zach przynajmniej na obszarze dwóch regionów,
przy czym minimalny średniodobowy potok pasaże-
rów w obu kierunkach w relacjach międzyregional-
nych wynosi powyżej 5000 pasażerów.
3. Kryterium ekologiczne. W wykazie linii
o państwowym znaczeniu, zgodnie z zapisem usta-
wowym, znalazły się również linie szczególnie istot-
ne ze względów ekologicznych. Pojęcie „względy eko-
logiczne” zdefiniowane zostało w stosunku do linii
kolejowych lub odcinków w następujący sposób: Li-
nie kolejowe istotne dla państwa ze względów ekolo-
gicznych są to linie usytuowane na obszarze parku
narodowego, jego otuliny lub na obszarze parku kra-
jobrazowego. Ze względów ekologicznych zaliczamy
do linii państwowych również te, które prowadzą do
dużych uzdrowisk i centrów turystycznych, na któ-
rych sezonowe potoki pasażerów spełniają kryte-
rium społeczne, oraz przebiegają przez uzdrowiska
bądź centra turystyczne. Do układu linii kolejowych
o państwowym znaczeniu, spełniających kryterium
ekologiczne, należy również szereg odcinków uję-
tych umowami AGC i AGTC. Przebiegają one mię-
dzy innymi przez Wielkopolski Park Narodowy, Bo-
limowski Park Krajobrazowy, Popradzki Park Kra-
jobrazowy.
4. Kryterium obronne spełniają linie kolejowe
mające istotne znaczenie dla obronności państwa.
Ustalony wykaz obejmuje wszystkie linie o państwo-
wym znaczeniu łącznie, tj. linie spełniające ww. kry-
teria oraz linie zakwalifikowane jako państwowego
znaczenia ze względów wyłącznie obronnych, zgod-
nie z potrzebami zgłoszonymi w tym zakresie przez
ministra obrony narodowej. Z uwagi na fakt, że
ustawa o transporcie kolejowym zobowiązuje mini-
stra właściwego do spraw transportu do wydania
w porozumieniu z ministrem obrony narodowej wy-
kazu linii zaliczanych do państwowych tylko ze
względów obronnych, w odrębnym trybie określo-
nym ustawą został wydany taki wykaz, który nie
podlega publikacji.
Linia kolejowa Dębica–Mielec–Ocice nie spełnia-
ła żadnego z tych kryteriów i w związku z tym nie
została zakwalifikowana do linii państwowego zna-
czenia. Linia ta nie była ujęta także we wcześniej
obowiązujących wykazach ustalonych rozporządze-
niami Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r.
w sprawie wykazu linii kolejowych o znaczeniu pań-
stwowym (Dz. U. Nr 273, poz. 2704) i z dnia 8 lutego
2000 r. w sprawie wykazu linii kolejowych, które ze
względów gospodarczych, społecznych, obronnych
lub ekologicznych mają znaczenie państwowe (Dz. U.
Nr 13, poz. 156).
Przedstawiając powyższe, z przykrością infor-
muję, że aktualnie nie ma merytorycznego uzasad-
nienia dla nadania linii kolejowej Dębica–Mielec–
–Ocice statusu linii państwowego znaczenia, a z uwa-
gi na termin wydania aktualnie obowiązującego
wykazu nie planuje się w najbliższym czasie zmian
w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o pomocy społecznej (492)
Odpowiadając na Pana pismo z dnia 29 stycznia
br., znak SPS-024-492/08, dotyczące interpelacji
Pani Poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie zdobycia
kwalifikacji do wykonywania zawodu pracownika
socjalnego na studiach wyższych o kierunku teolo-
gia, wyjaśniam, co następuje.
Zawód pracownika socjalnego w Polsce, podobnie
jak i w wielu innych krajach, jest zawodem regulo-
wanym, a uprawnienia do jego wykonywania okre-
ślają przepisy ustawy o pomocy społecznej. Zmiany
przepisów związanych z kształceniem pracowników
socjalnych dokonywane są w Polsce stopniowo, a wy-
nikają one z konieczności dostosowania kwalifikacji
do wymagań zawodu, jak również standardów
kształcenia przyjętych w krajach Unii Europejskiej.
W większości tych krajów praca socjalna jest samo-
dzielną dyscypliną naukową, a kształcenie pracow-
ników socjalnych realizowane w ramach odrębnego
kierunku studiów wyższych praca socjalna (na po-
ziomie licencjackim i magisterskim). Na podstawie
rozporządzenia ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie nazw kie-
runków studiów (Dz. U. Nr 121, poz. 838), począwszy
od roku akademickiego 2006/2007, utworzono również
kierunek studiów praca socjalna, który polskie uczel-
nie wprowadzają stopniowo do swojej oferty kształce-
nia, na poziomie studiów wyższych I stopnia.
Konsekwencją wprowadzenia odrębnego kierun-
ku praca socjalna były kolejne zmiany przepisów do-

tyczących kwalifikacji pracowników socjalnych,
wprowadzone z dniem 1 kwietnia 2007 r. do ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 593, z późn. zm.). Zgodnie z przepisem
art. 116 tej ustawy do wykonywania zawodu pra-
cownika socjalnego na poziomie studiów wyższych
uprawnia obecnie:
— ukończenie studiów wyższych na kierunku
praca socjalna (art. 116 ust. 1 pkt 2) lub
— ukończenie do dnia 31 grudnia 2013 r. studiów
wyższych o specjalności przygotowującej do zawodu
pracownika socjalnego na jednym z kierunków: pe-
dagogika, pedagogika specjalna, politologia, polity-
ka społeczna, psychologia, socjologia, nauki o rodzi-
nie (art. 116 ust. 1 pkt 3), uwzględniających w ww.
specjalności wymagane umiejętności, wykaz przed-
miotów, minimalny wymiar zajęć dydaktycznych
oraz zakres i wymiar praktyk zawodowych w pla-
nach nauczania określone rozporządzeniem, okre-
ślone rozporządzeniem ministra właściwego do
spraw zabezpieczenia społecznego wydanego w po-
rozumieniu z ministrem właściwym do spraw szkol-
nictwa wyższego (art. 116 ust. 1a).
Przepisy rozporządzenia, wydanego na podsta-
wie przepisu art. 116 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, mają cha-
rakter przejściowy, ponieważ odnoszą się do studen-
tów podejmujących naukę od dnia 1 października
2008 r. i którzy uzyskają dyplom ukończenia stu-
diów najpóźniej do dnia 31 grudnia 2013 r. Biorąc
pod uwagę, iż specjalność w toku studiów wyższych
jest realizowana w ostatnich czterech semestrach
nauki, należy stwierdzić, że ostatni nabór na studia
o specjalności przygotowującej do zawodu pracowni-
ka socjalnego będzie przeprowadzony najpóźniej:
w 2011 r. – na dwuletnie uzupełniające studia magi-
sterskie, w 2010 r. – na trzyletnie studia licencjackie,
a w 2008 r. – na jednolite pięcioletnie studia magi-
sterskie.
Z kolei na podstawie przepisu art. 5 ust. 3 ustawy
z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy o pomocy
społecznej (Dz. U. Nr 48, poz. 320) osoby, które przed
dniem 1 stycznia 2008 r. ukończyły lub kontynu-
owały studia wyższe o specjalności praca socjalna
na jednym z kierunków: pedagogika, politologia, po-
lityka społeczna, psychologia, socjologia lub nauki
o rodzinie, po uzyskaniu dyplomu ukończenia tych
studiów mogą wykonywać zawód pracownika socjal-
nego. Przepis ten, podobnie jak w przypadku przepi-
su art. 116 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, ma charakter przej-
ściowy, ponieważ w praktyce dotyczy osób, które
najpóźniej w październiku 2007 r. rozpoczęły spe-
cjalność praca socjalna na wymienionych wyżej kie-
runkach.
Konsekwencją utworzenia kierunku praca so-
cjalna będą dalsze zmiany w ustawie o pomocy spo-
łecznej w zakresie kwalifikacji wymaganych od pra-
cowników socjalnych, wynikające z przyjętych stan-
dardów kształcenia dla kierunku praca socjalna.
Przy każdej takiej zmianie uprawnienia do wykony-
wania zawodu pracownika socjalnego zachowają za-
871
wsze osoby, które przed wejściem nowych przepisów
były już zatrudnione zgodnie z wcześniej obowiązu-
jącymi przepisami. Również osoby, które uzyskały
lub uzyskają uprawnienia do wykonywania zawodu
pracownika socjalnego na podstawie wcześniej obo-
wiązujących przepisów ustawy o pomocy społecznej,
zachowają uprawnienia do wykonywania zawodu.
Po zakończeniu okresu obowiązywania wskaza-
nych wyżej przepisów przejściowych ustawy o pomo-
cy społecznej (art. 5 ust. 3 oraz art. 116 ust. 1 pkt 3
i ust. 1a) kwalifikacje do wykonywania zawodu pra-
cownika socjalnego na poziomie studiów wyższych
będzie można uzyskać wyłącznie na studiach o kie-
runku praca socjalna.
Ukończenie studiów na kierunku teologia, bez
względu na ukończoną specjalność, nie uprawniało
i nie uprawnia do zatrudnienia na stanowisku pra-
cownika socjalnego na podstawie wcześniej, jak
i obecnie obowiązujących przepisów ustawy o pomo-
cy społecznej. Brak uprawnień do wykonywania za-
wodu pracownika socjalnego po ukończeniu studiów
wyższych na kierunku teologia wynika wprost z ni-
żej wymienionych przepisów:
— art. 49 ust. 1, obowiązującej do dnia 30 kwiet-
nia 2004 r., ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o po-
mocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414,
z późn. zm.),
— art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.), która weszła w życie w dniu 1 maja 2004 r.,
oraz
— art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.
o zmianie ustawy o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 48,
poz. 320).
W związku z wprowadzeniem pracy socjalnej jako
odrębnego kierunku studiów wyższych, a w konse-
kwencji stopniowego odchodzenia od kształcenia do
zawodu pracownika socjalnego na innych kierun-
kach studiów, brak jest uzasadnienia do uznania no-
wych kierunków studiów jako uprawniających do
zatrudnienia w tym zawodzie.
Niezależnie od powyższego należy zaznaczyć, że
w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej,
poza stanowiskiem pracownika socjalnego, są rów-
nież inne stanowiska (np. specjalisty czy konsultan-
ta), na których w zależności od potrzeb mogą być
zatrudnieni absolwenci różnych kierunków studiów
wyższych. Wpływ na dokonanie wyboru przyszłego
pracownika spośród grupy kandydatów ma m.in.
ocena przygotowania zawodowego oraz dotychczaso-
we doświadczenie zawodowe kandydatów, udział po-
szczególnych kandydatów w tworzeniu oraz realiza-
cji projektów związanych z pomocą społeczną, do-
datkowe umiejętności potwierdzone certyfikatem
itp. Ostateczna decyzja o zatrudnieniu na wolne sta-
nowiska w pomocy społecznej należy do kierownika
jednostki.
Absolwenci kierunku teologia posiadają ponadto
uprawnienia do podjęcia pracy w innych instytu-
cjach i organizacjach, zgodnie z kwalifikacjami uzy-
872
skanymi w toku kształcenia, wskazanymi rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
18 kwietnia 2002 r. w sprawie określenia standar-
dów nauczania dla poszczególnych kierunków stu-
diów i poziomów kształcenia (Dz. U. z 2002 r.
Nr 116, poz. 1004, z późn. zm.) oraz rozporządze-
niem ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia
12 lipca 2007 r. w sprawie standardów kształcenia
dla poszczególnych kierunków oraz poziomów
kształcenia, a także trybu tworzenia i warunków,
jakie musi spełniać uczelnia, by prowadzić studia
międzykierunkowe oraz makrokierunki (akt ocze-
kujący na publikację w Dzienniku Ustaw).
W świetle powyższego, mając na uwadze znaczą-
ce zmiany zachodzące w ostatnich latach Polsce
w systemie kształcenia pracowników socjalnych na
poziomie studiów wyższych, a także docelowe kształ-
cenie tej grupy zawodowej wyłącznie na kierunku
praca socjalna, nie przewidujemy włączenia do prze-
pisów przejściowych ustawy o pomocy społecznej no-
wych kierunków studiów, które dotychczas nie były
wskazane jako uprawniające do zatrudnienia w za-
wodzie pracownika socjalnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie nieprawidłowego wykorzystania
funduszy unijnych, jak również
nieracjonalnego przydziału zakupionego
sprzętu placówkom oświatowym (494)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pani Poseł Danuty Pietraszewskiej (SPS-
-024-494/08) w sprawie nieprawidłowego wykorzy-
stania funduszy unijnych, jak również nieracjonal-
nego przydziału zakupionego sprzętu placówkom
oświatowym, uprzejmie informuję:
Zgodnie z obowiązującą procedurą dyrektorzy
szkół (specjalnych, integracyjnych, ogólnodostęp-
nych z oddziałami integracyjnymi) byli zobowiązani
do składania informacji o potrzebnej aparaturze,
oprzyrządowaniu oraz środkach dydaktycznych
w kuratoriach oświaty. Następnie kuratorzy oświa-
ty przekazywali zweryfikowane listy do Minister-
stwa Edukacji Narodowej i na ich podstawie dokony-
wano centralnych zakupów.
W sytuacji przyjęcia i niekorzystania ze sprzętu
szkoła, zgodnie z opracowaną procedurą, przekazuje
go – za pośrednictwem Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej lub właściwego kuratorium oświaty – pla-
cówce tego samego typu.
W ramach monitorowania prawidłowości wyko-
rzystania środków Biuro Wdrażania Europejskiego
Funduszu Społecznego w Ministerstwie Edukacji
Narodowej – oprócz standardowych działań kontro-
lnych projektu „Zakup nowoczesnego sprzętu uła-
twiającego kształcenie uczniów ze specjalnymi po-
trzebami edukacyjnymi” – zwróciło się za pośred-
nictwem poczty e-mail do 1500 dyrektorów szkół,
które otrzymały sprzęt z ww. projektu, o przekaza-
nie informacji dotyczącej jego wykorzystywania.
Zadano następujące pytania:
1. Czy szkoła posiada sprzęt otrzymany w ra-
mach ww. projektu, który nie jest wykorzystywany
i zgodnie ze statutem szkoły nie będzie wykorzysty-
wany w przyszłości?
2. Czy szkoła posiada sprzęt otrzymany w ra-
mach ww. projektu, który nie jest wykorzystywany,
ale zgodnie ze statutem szkoły istnieje możliwość, że
w przyszłości będzie potrzeba jego wykorzystania
(np. w przypadku przyjęcia dzieci z danym typem
niepełnosprawności)?
3. Czy szkoła zgłaszała zapotrzebowanie na
środki dydaktyczne i sprzęt specjalistyczny, a które-
go nie otrzymała w ramach ww. projektu?
Na zadane pytania 14 placówek udzieliło odpo-
wiedzi, iż sprzęt otrzymany w ramach projektu nie
jest wykorzystywany i zgodnie ze statutem szkoły
nie będzie wykorzystywany w przyszłości. Sprzęt
ten zostanie przekazany szkołom, które deklarują
potrzebę i możliwość jego wykorzystania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Witolda Kochana
w sprawie budowy nowej siedziby
Urzędu Skarbowego w Gorlicach (495)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie z dnia 21 stycznia 2008 r. Pana
Witolda Kochana Posła na Sejm RP, przesłanego
przy piśmie SPS-024-495/08, w sprawie budowy no-
wej siedziby Urzędu Skarbowego w Gorlicach uprzej-
mie informuję:
Bardzo trudna sytuacja lokalowa Urzędu Skar-
bowego w Gorlicach przy ul. Bieleckiej 9b jest znana

Ministerstwu Finansów. Od roku 2002 prowadzone
są działania zmierzające do jej poprawy. W ramach
tych działań w październiku 2002 r. została pozy-
skana nieodpłatnie działka od Urzędu Miasta Gorli-
ce, z przeznaczeniem na budowę nowej siedziby
urzędu. W roku 2007 został opracowany projekt bu-
dowlany oraz uzyskano pozwolenie na budowę.
Pragnę poinformować, że pomimo zasadności
przedsięwzięcie to do tej pory nie mogło być zreali-
zowane z powodu niewystarczających środków bu-
dżetowych przeznaczonych na budownictwo inwe-
stycyjne w resorcie finansów. Ograniczone limity
finansowe budżetu w ubiegłych latach były prze-
znaczone na poprawę warunków lokalowych w jed-
nostkach, które miały gorsze warunki techniczno-
-lokalowe.
Pomimo trudnej sytuacji finansowej w bieżącym
roku inwestycja związana z budową nowej siedziby
Urzędu Skarbowego w Gorlicach została wprowa-
dzona do planu. Termin zakończenia tego zadania
inwestycyjnego planuje się na koniec 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mariusza Grada
w sprawie podziału środków
przez Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ
na świadczenie usług stomatologicznych (497)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Mariusza Grada, przekazane
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu (znak: SPS-024-497/08), w sprawie podziału
środków przez Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ
na świadczenie usług stomatologicznych uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do
ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania
i rozliczania tych świadczeń zostały określone w za-
rządzeniach prezesa NFZ dotyczących postępowań
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
kresach.
873
W odniesieniu do kwestii przedłożonej w zapyta-
niu Pana Posła, dotyczącej podziału środków przez
Lubelski OW NFZ na świadczenie usług stomatolo-
gicznych, uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Zdrowia w ramach nadzoru nad działalnością Naro-
dowego Funduszu Zdrowia wystąpiło o wyjaśnienia
do dyrektora Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia, który zgodnie
z ww. ustawą realizuje zadania mające na celu efek-
tywne i bezpieczne gospodarowanie środkami finan-
sowymi oddziału wojewódzkiego funduszu.
Zgodnie z przedłożonymi wyjaśnieniami wzrost
nakładów na świadczenia stomatologiczne w Lubel-
skim OW NFZ w 2008 r. wyniósł 65,5% w stosunku
do 2007 r.
W przypadku postępowań prowadzonych w za-
kresie świadczeń ogólnostomatologicznych podsta-
wą dla Lubelskiego OW NFZ w określeniu wartości
zamówień były trzy przesłanki: liczba mieszkańców
danej gminy (z uwzględnieniem ubezpieczonych do
18 r.ż. oraz powyżej 18 r.ż.), migracja ubezpieczo-
nych pomiędzy gminami oraz jednakowa kwota
przyjęta na leczenie stomatologiczne jednego ubez-
pieczonego w każdej gminie.
W związku z przyjęciem przez Lubelski OW NFZ
zasady równego podziału środków finansowych
w oparciu o ww. kryteria wzrost nakładów w aglo-
meracjach województwa lubelskiego (Chełm, Za-
mość, Lublin i Puławy), w których poziom finanso-
wania w latach poprzednich był dużo większy niż
w innych miejscowościach, na 2008 r. jest mniejszy.
Nie oznacza to jednak, jak poinformował Lubelski
OW NFZ, że w podanych miastach doszło do ograni-
czenia dostępności do świadczeń ogólnostomatolo-
gicznych w stosunku do dostępności przyjętej dla
całego województwa lubelskiego.
Podział środków finansowych z uwzględnieniem
liczby ubezpieczonych oraz ich migracji przez Lu-
belski OW NFZ w odniesieniu do świadczeń ogólno-
stomatologicznych ma na celu zapewnienie świad-
czeniobiorcom równego dostępu do omawianych
świadczeń.
Jednocześnie Lubelski OW NFZ poinformował,
że w części obszarów (gmin) nie doszło do zakon-
traktowania pełnej liczby świadczeń zaplanowanych
w oparciu o populację ubezpieczonych zamieszkują-
cych daną gminę. W związku z powyższym oddział
umieścił w dniu 21 grudnia 2007 r. na stronach in-
ternetowych komunikat w sprawie gotowości do
ogłoszenia w I kwartale 2008 r. postępowań uzupeł-
niających dla tych obszarów. Obecnie oddział otrzy-
muje pisma od lekarzy dentystów, którzy są zainte-
resowani udzielaniem świadczeń poza dużymi mia-
stami, co w przypadku spełnienia przez świadcze-
niodawców warunków formalnoprawnych skutkuje
ogłaszaniem przez oddział funduszu dodatkowych
postępowań uzupełniających.
Odnosząc się do kwestii umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie sto-
matologiczne na terenie Zamościa, uprzejmie infor-
874
muję, że zgodnie z wyjaśnieniami Lubelskiego OW
NFZ istotny wpływ na liczbę świadczeniodawców
wybranych do zawarcia umów ma wartość etatu
przeliczeniowego, która w 2008 r. na terenie Zamo-
ścia wynosi średnio 102 000 zł (w 2007 r. wynosiła
średnio 63 000 zł). Należy zauważyć, że ze względu
na niskie wartości etatów przeliczeniowych w latach
poprzednich, pomimo wzrostu na 2008 r. nakładów
finansowych o 65,5% w stosunku do 2007 r., Lubel-
ski OW NFZ nie był w stanie w części postępowań
konkursowych osiągnąć wartości etatu przelicze-
niowego na poziomie 12 tys. punktów rozliczenio-
wych miesięcznie, określonego w zarządzeniu
nr 64/2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 20 września 2007 r. w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju leczenie stomatologiczne, z późn. zm.
Jednocześnie Lubelski OW NFZ wskazał, że na
terenie Zamościa wartość złożonych na 2008 r. ofert
świadczeniodawców przekraczała znacznie wartość
ustalonej kwoty zamówienia, o około 210%, a na te-
renie Lublina o około 230%.
W związku z powyższym komisja konkursowa,
mając na uwadze zawarcie umów z jak największą
liczbą świadczeniodawców, proponowała oferentom
wartość etatu przeliczeniowego wynoszącą 8 tys.
punktów miesięcznie.
Oddział funduszu poinformował również, że
w trakcie prowadzonych postępowań konkursowych
wystąpiło zjawisko solidaryzmu zawodowego u czę-
ści oferentów, którzy proponowali komisji konkurso-
wej ustalenie wartości kontraktu o niższych warto-
ściach etatu przeliczeniowego. Jako przykład wska-
zał lekarzy dentystów z terenu Chełma, którzy,
chcąc by wszyscy zostali zakwalifikowania do za-
warcia umów z Narodowym Funduszem Zdrowia,
zaproponowali komisji konkursowej obniżenie war-
tości etatu przeliczeniowego. Działanie takie spowo-
dowało, że wszyscy oferenci udzielający świadczeń
na terenie Chełma zostali zakwalifikowani do za-
warcia umów.
Ponadto należy wskazać, że dyrektor Lubelskie-
go OW NFZ, mając na uwadze rozwiązanie przyjęte
w przypadku świadczeniodawców z Chełma, wysto-
sował pismo do pani Danuty Marcyniuk, przewodni-
czącej Komisji Stomatologicznej przy Okręgowej
Izbie Lekarskiej w Lublinie, będącej jednocześnie
oferentem z Zamościa, w którym poinformował
o rozwiązaniu zastosowanym w sytuacji lekarzy
dentystów z Chełma. Wskazał również, że w przy-
padku podjęcia takich działań przez lekarzy denty-
stów z Zamościa komisja konkursowa pozytywnie
rozpatrzy ich wnioski.
Mając na uwadze ewentualne podjęcie działań
przez lekarzy dentystów z Zamościa, Lubelski OW
NFZ poinformował, że przesunął termin rozstrzy-
gnięcia postępowania konkursowego, niestety w tej
sprawie brak było odpowiedzi ze strony oferentów.
Reasumując, wydaje się, że działania podejmo-
wane przez Lubelski OW NFZ mają na celu zabez-
pieczenie równego dostępu do świadczeń ogólnosto-
matologicznych zarówno w dużych aglomeracjach,
jak również w małych miejscowościach, przy
uwzględnieniu czytelnych zasad podziału środków
finansowych.
Jednocześnie mając na uwadze przedmiotową
sprawę, uprzejmie informuję, że w związku ze złoże-
niem przez świadczeniodawców odwołań do prezesa
funduszu dotyczących zastrzeżeń do postępowania
konkursowego w rodzaju leczenie stomatologiczne
prowadzonego przez Lubelski OW NFZ w chwili
obecnej badana jest m.in. prawidłowość prowadze-
nia tego postępowania konkursowego. Jeżeli w ba-
danym postępowaniu zostanie stwierdzone naru-
szenie interesu prawnego odwołującego się wskutek
naruszenia zasad postępowania w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
prezes funduszu wyda decyzję uwzględniającą od-
wołanie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Sońty
w sprawie przyczyn odwołania
z funkcji mazowieckiego kuratora oświaty (499)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem nr SPS-024-499/08 Pana Posła Krzysztofa
Sońty w sprawie przyczyn odwołania mazowieckie-
go kuratora oświaty uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Wojewoda mazowiecki pan Jacek Kozłowski –
działając na podstawie przepisów art. 30 ust. 1 usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.
U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) – zwrócił
się pismem z 18 stycznia 2008 r. z prośbą o akcepta-
cję zamiaru odwołania pana Grzegorza Tyszko ze
stanowiska mazowieckiego kuratora oświaty.
Minister edukacji narodowej nie wniósł zastrze-
żeń wobec tego zamiaru i tym samym warunek po-
rozumienia wojewody z ministrem właściwym do
spraw oświaty i wychowania określony w ww. prze-
pisach został spełniony.
Odnosząc się do dwóch pozostałych pytań Pana
Posła dotyczących wiedzy wojewody mazowieckiego
na temat organów ogłaszających konkursy na stano-
wiska dyrektorów szkół oraz składu komisji kon-

kursowych, minister edukacji narodowej może jedy-
nie wyjaśnić, że wojewoda jako organ administracji
rządowej działa w zgodzie z obowiązującymi przepi-
sami prawa i obowiązany jest te przepisy znać.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie liczby i rodzaju konkursów
ogłoszonych w programach operacyjnych
2007–2013 (500)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 29 stycznia 2008 r.
(znak: SPS-024-500/08) przesyłam odpowiedź na
interpelację Pani Poseł Grażyny Gęsickiej.
Uprzejmie informuję, że do dnia 22 stycznia 2008 r.
postępowania konkursowe zostały rozpoczęte w na-
stępujących programach operacyjnych perspektywy
finansowej 2007–2013:
1. W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” ogłoszono 60 konkursów w następujących
priorytetach i działaniach:
— priorytet VI: Rynek pracy otwarty dla wszyst-
kich (ogółem 21 konkursów), działanie 6.1: Poprawa
dostępu do zatrudnienia oraz wspieranie aktywno-
ści zawodowej w regionie – 19 konkursów; działanie
6.3: Inicjatywy lokalne na rzecz podnoszenia pozio-
mu aktywności zawodowej na obszarach wiejskich
– 2 konkursy;
— priorytet VII: Promocja integracji społecznej
(ogółem 5 konkursów), działanie 7.2: Przeciwdziała-
nie wykluczeniu i wzmocnienie sektora ekonomii
społecznej – 3 konkursy; działanie 7.3: Inicjatywy
lokalne na rzecz aktywnej integracji – 2 konkursy;
— priorytet VIII: Regionalne kadry gospodarki,
działanie 8.1: Rozwój pracowników i przedsiębiorstw
w regionie – 15 konkursów;
— priorytet IX: Rozwój wykształcenia i kompe-
tencji w regionach (ogółem 19 konkursów), działanie
9.1: Wyrównywanie szans edukacyjnych i zapewnie-
nie wysokiej jakości usług edukacyjnych świadczo-
nych w systemie oświaty – 2 konkursy; działanie
9.2: Podnoszenie atrakcyjności i jakości szkolnictwa
zawodowego – 1 konkurs; działanie 9.4: Wysoko wy-
kwalifikowane kadry systemu oświaty – 1 konkurs;
działanie 9.5: Oddolne inicjatywy edukacyjne na ob-
szarach wiejskich – 15 konkursów.
875
Ponadto w ramach PO „Kapitał ludzki” w zakre-
sie 134 poddziałań przewidziano realizację projek-
tów systemowych finansowanych przez poszczegól-
ne organy administracji publicznej i inne jednostki
organizacyjne sektora finansów publicznych w ra-
mach ich stałych limitów wydatków. W związku
z tym w działaniach, które zakładają ww. tryb, nie
jest prowadzony nabór projektów. W grudniu 2007 r.
w ramach komponentu centralnego PO KL złożono
11 wniosków (projektów systemowych) – w prioryte-
cie III: Wysoka jakość systemu oświaty, działanie
3.2: Rozwój systemu egzaminów zewnętrznych –
10 wniosków, gdzie beneficjentem jest Centralna
Komisja Egzaminacyjna, oraz 1 wniosek w prioryte-
cie V: Dobre rządzenie, działanie 5.1: Wzmocnienie
potencjału administracji rządowej, poddziałanie
5.1.2: Wdrażanie systemu zarządzania finansowego
w ujęciu zadaniowym, gdzie beneficjentem jest Kan-
celaria Prezesa Rady Ministrów
2. W regionalnych programach operacyjnych In-
stytucja Zarządzająca Regionalnym Programem Ope-
racyjnym Województwa Śląskiego w dniu 28 grudnia
2007 r. rozpoczęła nabory wniosków w ramach:
— priorytetu II: Społeczeństwo informacyjne,
działanie 2.2: Rozwój elektronicznych usług publicz-
nych; termin zamknięcia naboru wniosków: 29 lute-
go 2008 r.;
— priorytetu V: Środowisko, działanie 5.1: Go-
spodarka wodno-ściekowa; termin zamknięcia na-
boru wniosków: 29 lutego 2008 r.
3. W ramach Programów Operacyjnych Europej-
skiej Współpracy Terytorialnej:
— w Programie Współpracy Międzyregionalnej
Interreg IV C – konkurs trwał od 21 września 2007 r.
do 15 stycznia 2008 r.;
— w Programie Operacyjnym Współpracy Trans-
granicznej Republika Czeska – Rzeczpospolita Pol-
ska 2007–2013 – konkurs rozpoczął się 14 stycznia
2008 r. i zakończy się 14 marca 2008 r.
Ogłoszone konkursy dotyczą wszystkich priory-
tetów ww. programów Europejskiej Współpracy Te-
rytorialnej.
W Programie Operacyjnym „Pomoc techniczna”
projekty mają charakter systemowy. W związku
z tym, w ramach tego programu nie będą ogłaszane
konkursy. Natomiast nabór wniosków o dofinanso-
wanie został ogłoszony 16 października 2007 r. i ma
on charakter ciągły.
W ramach Programów Operacyjnych „Innowa-
cyjna gospodarka” oraz „Infrastruktura i środowi-
sko” ogłoszenie pierwszych konkursów planowane
jest na przełomie lutego i marca br.
Zestawienie ogłoszonych do dnia 22 stycznia
2008 r. konkursów przedstawia tabela załączona do
niniejszego pisma*).
Ponadto, pragnę poinformować, iż Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego opracowało w odniesieniu do
programów krajowych prognozę uruchomienia na-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
876
borów projektów w ramach poszczególnych priory-
tetów i działań. Informacja sporządzona na tej pod-
stawie zostanie w najbliższych dniach zamieszczona
na stronie internetowej ministerstwa.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Pałysa
w sprawie procedury przejmowania
gospodarstw przez młodych rolników
po rodzicach oraz możliwości skorzystania
z premii z tego tytułu (501)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
Pana Posła Andrzeja Pałysa, przesłane przy pi-
śmie z dnia 29 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-
-501/08, dotyczące warunków przyznawania po-
mocy w ramach działania: Ułatwianie startu mło-
dym rolnikom objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich 2007–2013, przekazuję następu-
jące wyjaśnienia.
Kształt Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013, w tym warunki przyznania pomocy
w ramach poszczególnych działań programu, to wy-
nik konsultacji regionalnych i społecznych oraz ne-
gocjacji z Komisją Europejską. W przypadku działa-
nia: Ułatwianie startu młodym rolnikom Komisja
Europejska, mając na uwadze efektywność wdraża-
nia działania w świetle celów tego instrumentu (po-
prawa struktury agrarnej oraz konkurencyjności
polskiego rolnictwa na jednolitym rynku UE), zgło-
siła uwagi dotyczące proponowanych przez MRiRW
wymogów w zakresie minimalnej powierzchni go-
spodarstwa oraz okresu ubezpieczenia w KRUS.
Program w brzmieniu uwzględniającym uwagi Ko-
misji w tym zakresie został przyjęty przez Komisję
Europejską w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r.
Natomiast rozporządzenie ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 17 października 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Ułatwianie
startu młodym rolnikom objętego Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 zostało
opublikowane i weszło w życie 30 października 2007 r.
Mając na względzie zgłoszone do MRiRW postu-
laty obniżenia progu odnośnie minimalnej wymaga-
nej powierzchni gospodarstwa młodego rolnika
w województwach o dużym rozdrobnieniu struktury
agrarnej, ministerstwo podjęło kroki mające na celu
złagodzenie tego kryterium. W tym celu zwrócono
się do Komisji Europejskiej z propozycją dokonania
odpowiedniej zmiany programu. Komisja Europej-
ska odniosła się do postulatów MRiRW pismem
z dnia 12 grudnia 2007 r. W przekazanym stanowi-
sku służby KE ponownie podkreśliły potrzebę skie-
rowania środków finansowych w ramach programu
na „jasno określone potrzeby i cele”. Dlatego wszel-
kie zmiany programu muszą być zgodne ze strategią
rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich określoną
w Krajowym Planie Strategicznym, jak również ce-
lami poszczególnych instrumentów wsparcia. Do-
datkowo wszelkie modyfikacje programu powinny
wynikać z doświadczeń w jego wdrażaniu. Ponadto
propozycje zmian powinny być przedstawione zgod-
nie z procedurą określoną w przepisach UE.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Pałysa
w sprawie uznania odpowiedzialności
dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego
za szkody wyrządzone na plantacjach wierzby
energetycznej przez zwierzynę łowną,
jak również zakwalifikowania plantacji
wierzby energetycznej jako uprawy rolnej (502)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Posła Andrzeja Pałysa z dnia 22 stycznia
2008 r., skierowane do ministra środowiska przy pi-
śmie Pana Marszałka z dnia 29 stycznia 2008 r.,
nr SPS-024-502/08, w sprawie odszkodowań za szko-
dy wyrządzone przez zwierzynę na plantacjach wierz-
by energetycznej, uprzejmie informuję, co następuje.
Ustawodawca wskazał odpowiedzialność dzier-
żawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego za szkody
wyrządzone przez określone zwierzęta łowne w upra-
wach i płodach rolnych oraz powstałe podczas wyko-
nywania polowania.
Rzeczywiście ustawa z dnia 13 października
1995 r. Prawo łowieckie nie określa definicji upraw
i płodów rolnych, stąd stało się to przedmiotem zain-
teresowania Sądu Najwyższego, który dokonał roz-
strzygnięcia tej kwestii, chociaż orzeczenia w tym
zakresie były dotychczas rozbieżne.

Sąd Najwyższy w 1994 r. stwierdził, że uprawą
rolną są „wszelkiego rodzaju uprawy prowadzone na
gruncie rolnym, które są efektem działalności czło-
wieka związanej ściśle z produkcyjną funkcją ziemi
jako środka produkcji”.
Odmienne rozstrzygnięcie zapadło w wyroku
z 4 lipca 2002 r. (I CKN 795/00) – Sąd Najwyższy
zawęził definicję uprawy rolnej do uprawy typowej.
Jednakże w ostatniej uchwale z dnia 27 listopa-
da 2007 r. podjętej w powiększonym składzie 7 sę-
dziów Sąd Najwyższy stwierdził, że uprawą rolną
jest każda uprawa prowadzona na gruncie rolnym
(podobnie jak w wyroku z 2005 r.), a więc należało-
by do takich upraw zaliczyć również plantację
wierzby energetycznej prowadzoną na gruncie rol-
nym. Uzasadnienie tej uchwały, pozwalające na
wypracowanie jednoznacznego stanowiska, nie jest
jeszcze znane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie posła Włodzimierza Kuli
w sprawie budowy obwodnicy miasta Bełchatowa
(503)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania Pana Posła Włodzimierza Kuli z dnia
8 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
6 lutego 2008 r., znak: SPS-024-503/08, w sprawie
budowy obwodnicy Bełchatowa uprzejmie przekazu-
ję następujące informacje.
Inwestycja związana z budową obwodnicy Beł-
chatowa przygotowywana jest już od wielu lat. Jed-
nakże jak słusznie zauważył Pan Poseł, prace te zo-
stały wstrzymane ze względu na wcześniejsze za-
mierzenia poprowadzenia drogi S8 w tzw. wariancie
piotrkowskim, czyli niezgodnie z zapisami rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 2004 r.
w sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 128, poz. 1334, z późn. zm.). Zgodnie
bowiem z ww. rozporządzeniem droga ekspresowa
S8 ma następujący przebieg: Wrocław (Psie Pole) –
Kępno – Sieradz – A1 (Łódź)... A1 (Piotrków Trybu-
nalski) – Rawa Mazowiecka – Warszawa – Ostrów
Mazowiecka – Zambrów – Choroszcz – Knyszyn –
Korycin – Augustów – Budzisko – granica państwa
(Kowno), a zatem przez teren województwa łódzkie-
go droga ta przebiega w tzw. wariancie łódzkim. Po-
nadto należy wskazać, że konsekwencją obowiązują-
877
cych zapisów ww. rozporządzenia w sprawie sieci
autostrad i dróg ekspresowych, ustalających prze-
bieg drogi S8 przez Łódź, jest wskazanie w przyję-
tym przez Radę Ministrów w dniu 25 września 2007 r.
„Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012” realizacji tej inwestycji na terenie wojewódz-
twa łódzkiego w następującym przebiegu: Syców –
Kępno – Sieradz – A1(Łódź), a zatem również w „wa-
riancie łódzkim”.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obo-
wiązujące akty prawne i dokumenty rządowe jedno-
znacznie określają przebieg drogi ekspresowej S8 na
terenie województwa łódzkiego. Resort infrastruk-
tury nie zamierza natomiast podejmować działań
naruszających obowiązujący stan prawny. Należy
bowiem zauważyć, że zgodnie z zasadą legalności
działania organów władzy publicznej zapisaną
w art. 7 Konstytucji RP organy te działają na pod-
stawie i w granicach prawa. W związku z tym do
dalszej realizacji przyjęty został wariant wskazany
w przepisach prawach.
W świetle powyższego należy zatem stwierdzić,
iż w chwili obecnej ustały przesłanki będące powo-
dem wstrzymania prowadzenia prac przygotowaw-
czych dotyczących budowy obwodnicy Bełchatowa.
Równocześnie uprzejmie informuję, że w 2005 r.
została już uzyskana decyzja o ustaleniu lokalizacji
drogi. Decyzja ta uprawnia Generalną Dyrekcję
Dróg Krajowych i Autostrad do rozpoczęcia procesu
wykupu gruntów. W chwili obecnej dokonano wyku-
pu ok. 50% terenów niezbędnych do realizacji tej in-
westycji. Prowadzone są także dalsze negocjacje
z pozostałymi właścicielami gruntów w tym zakre-
sie. Zgodnie bowiem z przepisem art. 13 ust. 1 usta-
wy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasa-
dach przygotowania i realizacji inwestycji w zakre-
sie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz.
721, z późn. zm.) obowiązującym do dnia 16 grudnia
2006 r. generalny dyrektor dróg krajowych i auto-
strad nabywa w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa
nieruchomości lub ich części na cele budowy dróg.
Jednakże w sytuacji gdy właściciel bądź użytkow-
nik wieczysty nie zgadza się z zaproponowaną ceną,
zastosowanie znajdzie przepis art. 15 omawianej
ustawy, zgodnie z którym wszczęcie postępowania
wywłaszczeniowego w odniesieniu do nieruchomo-
ści przeznaczonych na pasy drogowe następuje na
wniosek generalnego dyrektora dróg krajowych i au-
tostrad po bezskutecznym upływie terminu do za-
warcia umowy wyznaczonego przez wojewodę na pi-
śmie właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu
tych nieruchomości. Termin ten nie może być krót-
szy niż 30 dni od dnia otrzymania przez właściciela
lub użytkownika wieczystego nieruchomości pisem-
nej oferty generalnego dyrektora dróg krajowych
i autostrad dotyczącej zawarcia umowy. Postępowa-
nie wywłaszczeniowe wszczyna i wydaje decyzje w jego
toku wojewoda.
Kolejnym etapem po pozyskaniu gruntów (czy to
w drodze umów cywilno-prawnych czy też w drodze
878
decyzji wywłaszczeniowych) będzie uzyskanie decy-
zji o pozwoleniu na budowę. Przewiduje się, że przed-
miotowa decyzja zostanie wydana w roku 2009. De-
cyzja ta uprawnia do rozpoczęcia robót budowla-
nych, których zakończenie przewiduje się w roku
2011. Zatem biorąc pod uwagę obecne plany dotyczą-
ce realizacji omawianej inwestycji, ufam, iż warunki
życia i bezpieczeństwa użytkowników ruchu ulegną
zdecydowanej poprawie.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie posła Józefa Rackiego
w sprawie przekształcenia drogi S11
w drogę ekspresową (506)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania Pana Posła Józefa Rackiego z dnia
22 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
6 lutego 2008 r., znak: SPS-024-506/08, dotyczącej
budowy drogi ekspresowej S11, uprzejmie przekazu-
ję następujące informacje.
Przede wszystkim należy wskazać, iż resort in-
frastruktury zdaje sobie sprawę ze znaczenia tej
drogi zarówno dla ruchu lokalnego, jak i krajowego.
Jednakże w związku z faktem, iż potrzeby w zakre-
sie budowy i modernizacji infrastruktury transpor-
towej wielokrotnie przewyższają wielkość dostęp-
nych środków, obecnie w „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” nie przewidziano bu-
dowy drogi ekspresowej S11 jako spójnego ciągu
w systemie dróg ekspresowych. Budowa tej drogi
jest przewidziana do realizacji w latach 2014–2020.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż niezależnie od
obecnych uwarunkowań finansowych „Program bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008-2012” przewiduje
przebudowę bądź budowę fragmentów drogi krajo-
wej nr 11 do paramentów drogi ekspresowej na na-
stępujących odcinkach:
— rozbudowa drogi na odcinku Poznań–Kórnik
o długości 14,1 km, w chwili obecnej w trakcie reali-
zacji, przewidywany termin zakończenia inwestycji
to rok 2009,
— budowa zachodniej obwodnicy Poznania w cią-
gu S11, odcinek północny Złotkowo–A2 (węzeł Głu-
chowo) – długość odcinka wynosi 27 km, w styczniu
2008 r. uzyskano już decyzję o ustaleniu lokalizacji,
w związku z czym przewiduje się, iż w 2009 r. możli-
we będzie rozpoczęcie prac budowlanych, a ich za-
kończenie w 2011 r.,
— budowa obwodnicy Ostrowa Wielkopolskiego
w ciągu drogi S11 – długość odcinka wynosi 18,4 km;
w chwili obecnej uzyskane jest już pozwolenie na bu-
dowę dla I etapu o długości 6,2 km, zatem w 2008 r.
rozpoczną się prace budowlane na tym fragmencie;
zakończenie budowy całej obwodnicy planowane jest
na rok 2011.
Odnosząc się do kwestii związanej z włączeniem
drogi ekspresowej S11 do sieci TEN-T, uprzejmie in-
formuję, iż resort infrastruktury rozważa wystąpie-
nie z propozycją włączenia do sieci TEN-T korytarza
transportowego pokrywającego się z przebiegiem
drogi S11 lub S11 i S5 na odcinku Koszalin–Piła–
–Poznań–Ostrów Wlkp.–Tarnowskie Góry–Pyrzo-
wice lub Koszalin–Piła–Poznań–Leszno–Wrocław.
Następnie lista projektów transportowych propono-
wanych do włączenia do sieci TEN-T zostanie prze-
kazana do konsultacji Urzędu Komitetu Integracji
Europejskiej, Komisji Europejskiej oraz zostanie
poddana konsultacjom społecznym. Jednakże nale-
ży podkreślić, że ewentualna zmiana przebiegu ko-
rytarzy transeuropejskiej sieci transportowej jest
możliwa dopiero po 2010 r.
Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam na-
dzieję, że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-
wania Pana Posła oraz wyeliminują zaistniałe wąt-
pliwości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 13 lutego 2008 r.