ဥပေဒဆိုတာ ေၾကာက္စရာလား

ဝိနည္းပိဋကတ္ေတာ္ကို လူအမ်ား အလြယ္တကူ နာလည္ေစရန္ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူခဲ့ေသာ “ဘုရားဥပေဒေတာ္ႀကီး” စာအုပ္မွ ရလိုက္တဲ့ ဗဟုသုတကေန ေတြးမိသမွ်ကို ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ အရင္ကေတာ့ “ဘုန္းႀကီးေတြက်င့္ႀကံရတဲ့ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ၊ ငါတို႔ေတာ့ ဘုန္းႀကီးမဝတ္ရဲဘူး” လန္႔သလို စတဲ့ ဘုရားျပဌာန္းထားတဲ့ ဝိနည္းတရားေတာ္ေတြကို ေၾကာက္သလို၊ အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးေတြးမိပါတယ္။ အထက္ကစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ အေတြးက

တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လန္႔ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ္က ေသေသျခာျခာမေလ့လာလို႔ပါ။ ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ လန္႔စရာမဟုတ္ေၾကာင္းက ဝိနည္းက်မ္းရဲ႕ အစပိုင္းမွာကိုပဲ ထင္ရွားေနပါတယ္။ ဘုရားရွင္က သာသနာဟာ ေရွးဘုရား အဆက္ဆက္တို႔ရဲ႕ သာသနာေတြအေၾကာင္း မျပဌာန္းခဲ့တဲ့ ရွင္သာရိပုတရာကို ျပခဲ့တဲ့) ဘုရားရွင္တို႔

ေျပာျပတဲ့အခန္းမွာ ဝိနည္းေတာ္ေတြကို ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ (အာဏာပါတိေမာက္ကို အရွည္တည္တံ့ၿပီး၊ ဝိနည္းေတာ္ေတြကို မျပခဲ့တဲ့) ဘုရားရွင္တို႔ သာသနာဟာ အရွည္မတည္တံ့ခဲ့ဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့ ဝိနည္းဟာ သာသနာရဲ႕ အသက္ျဖစ္တယ္။

(အာဏာပါတိေမာက္ကို

သာသနာေရရွည္တည္တံ့ဖို႔

ဝိနည္းသိပ္အေရးႀကီးတယ္ လို႔ဆိုရမွာေပါ႔။ အရွငသာရိပုတရာက ္ အားလံုးေသာ ဘုရားရွင္ကို သာသနာေတာ္ ေရရွည္တည္တံ့ေစဖို႔ ဝိနည္းတို႔ကို

ပညတ္ပါေတာ့ဘုရား အခ်ိန္တန္ပါၿပီလို႔ ေလ်ာက္ထားလိုက္ေတာ့ ဘုရားရွင္က လက္ရွိသာသနာမွာ ရဟန္းတို႔ဟာ အပါယ္တံခါး စသျဖင့္ ပိတ္ၿပီးသူေတြသာျဖစ္တယ္၊ အေၾကာင္းျပၿပီး အနိမ့္ဆံုးရဟန္းဟာ ေသာတာပန္အဆင့္မွာရွိတယ္၊ ေျပာၾကားေတာ္မူခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ လိုက္နာလိုစိတ္ရွိရင္ ဘုရားရွင္ခ်မွတ္တဲ့ သူလိုကိုယ္လို ဥပေဒဟာ ေသာတပန္ အစရွိတဲ့ အရိယာေတြသာ ပညတ္ဖို႔အခ်ိန္မတန္ေသးဘူးလို႔

လိုက္နာႏိုင္ေလာက္တဲ့ အသိပ္ခက္ခဲ့လန္း ၾကပ္တည္းလြန္းတဲ့ သေဘာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ႀကိဳးစားၿပီး ြ ပုထုဇဥ္လူသားေတြအေနနဲ႔လည္း လိုက္နာႏိုင္ေလာက္တဲ့ စည္းကမ္းေတြပဲျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ ေသျခာပါတယ္။ ဝိနည္းေတာ္ကို ျပဌာန္းတဲ့ေနရာမွာ ဘုရားရွင္ေမွ်ာ္ကိုးခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို

ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ေၾကာက္စရာလန္႔စရာေတြ မဟုတ္ေၾကာင္းထင္ရွာေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ၂ ခ်က္ကုိ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ၁) အက်င့္သီလ ေဖာက္ဖ်က္သူတို႔ကို ႏွိ္မ္နင္းရန္ ၂) အက်င့္သီလကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ရဟန္းတို႔ ခ်မ္းသာစြာ ေနႏိုင္ရန္။

ေဖာ္ျပပါ

အခ်က္

ခုကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သံဃာကို

ဝိနည္းေတာ္ဆိုတာ

သံဃာကို ျဖစ္တယ္ဆိုတာ

ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ သိပ္ကိုထင္ရွားပါတယ္။

အကာအကြယ္ေပးဖို႔သာ

အဲဒီလိုဖတ္လိုက္ရေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဥပေဒေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္း ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ တရားဥပေဒဆိုတာေတြရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြက လူထကိုကာကြယ္ဖို႔ ဒုစရိုက္သမားေတြကို ႏွိမ္ႏွင္းဖို႔ ု ဆိုတာ ေသျခာေနတာပဲ။ ဘာမ်ား အလြန္႔ကိုပဲ တရားမွ်တပါတယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေကာင္းေနပါေစ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရမင္းမ်ားရွိတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုရင္ သူလိုကိုယ္လို ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္လုပ္ၿပီး ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔ စိုးရိမ္ထိပ္လန္႔ေနစရာရွိလည္း။ လမ္းေၾကာင္းသာ သြားရဲပါတယ္။ အဲဒီေဒသမ်ိဳးသြားၿပီး ဒုစရိုက္သမားလုပ္ဖို႔ ဆိုတာကမွ ခက္ဦးမယ္။ အထက္ကလို ဝိနည္းေတြကို ၾကည္ညိဳတယ္ မဟုတ္တာ။ ေတြးလိုက္ေတာ့မွ ျပဌာန္းခဲ့တာပါလား ရိုးသားတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဟုတ္သားပဲ ငါတို႔က ေသေသျခာျခာမေလ့လာပဲ ဘုရားရွင္ကိုလည္း ဝိနည္းကလန္႔စရာမွ အဲလိုလိုက္နာႏိုင္ရင္

ဝိနည္းေတာ္ေတြကို လန္႔ေနတာပါလား၊ တကယ္ေတာ့ သံဃာကိုကာကြယ္ခ်င္လို႔သာ ဘုရားးရွင္က ဆိုတာသေဘာေပါက္လာတယ္။ လုပ္ေဆာင္လိုတယ္ဆိုရင္ ျဖစ္တယ္။ သံဃာ့တာဝန္ေတြကိုလည္း

ႀကိဳးစားၿပီးလိုက္နာမယ္ဆိုရင္

ေလာကီ၊ေလာကုတၱရာ ၂ ျဖာေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြလည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ ၂၂၇ သြယ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ေတြလို႔ဆိုလိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွတ္ရပါ႔၊ ေတာ္ေတာ္ၾကား သင့္မွန္းမသိျဖစ္ေနရင္ အရင္ကေတာ့ ေတြးမိတယ္ မ်ားလိုက္တာ၊ မသိ၊

စံုေအာင္ေတာင္ အာပတ္သင့္လို႔

ဘုန္းႀကီးဝတ္ၿပီး

အျပစ္ရွိလု႔ရွိမွန္း ိ

ခက္ေခ်ရဲ႕လို႔လည္းေတြးမိတယ္။

အေရအတြက္သက္သက္နဲ႔ကို လန္႔ေနခဲ့တဲ့အျဖစ္ပါ။ ဒါလည္းလြယ္ပါတယ္။ ဆံုးမေစတာ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားေနစရာမလိုဘူ။ ႏႈတ္အမႈ ၂ ခုတည္းပါ။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ အေရအတြက္ေတြ ျပဌာန္းစဥ္က

မက်က္ႏိုင္၊ မမွတ္ႏိုင္ဘူးပဲ ထားပါဦး။ ဘုရားရွင္က သူ႔သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ေတြကို ဝိနည္းနဲ႔ ကိုယ္အမႈနဲ႔ စိတ္မပါေသးပါဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္မယ္ ဒီေနရာမွာလည္း ၂ ခုထပ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ၁)မၾကည္ညိဳေသးသူတို႔ကို ၾကည္ညိဳေစရန္ ၂)ၾကည္ညိဳၿပီးသူတို႔ကို တိုး၍ၾကည္ညိဳစရန္…တဲ့ ပါ,ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တိုင္း၊ စကားေျပာတိုင္း သတိေလး ဒီအခ်က္ ၂ ခ်က္နဲ႔ ညီၫြတ္ႏိုင္ပါမလားဆိုၿပီး ဆိုရင္ ဝိနည္းက်မ္းနဲ႔ ရဟန္းအတြက္ အာပတ္မ်ိဳး ရိုးရိုးသားသားစဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္၊ ေျပာသင့္မေျပာသင့္ အေျဖရလာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီစံခ်ိန္စံၫႊန္းေလးနဲ႔ အနည္းငယ္မွ် ပံုမွန္ထားၿပီး အမႈမ်ိဳးကို ျပဳမိရင္လည္း ဘယ္လိုမွ ေျပာမယ္/လုပ္မယ္ သတိရွိတဲ့ အျပစ္ေတြမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကုစားရမလြယ္ကူတဲ့ သင့္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အျပစ္မ်ိဳး၊ ေခတ္အေျခအေန ကုစားလို႔ကို ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနအရ မျဖဴစင္ေစႏိုင္ေတာ့တဲ့

တိမ္းေစာင္းသြားတဲ့

အထက္ကစကားေတြေျပာခဲ့ေတာ့

ကၽြန္ေတာ့္ဟာ

ရဟန္းေတာ္ေတြကို

အထင္မႀကီးေတာ့ဘူး၊

ငါလုပ္လည္းျဖစ္ပါတယ္ကြာ- ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးဝင္ေနသူလို႔ေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႔ဦး။ ရဟန္းဘဝကိုရဖို႔ရာ အတြက္က ဦးေခါင္းေပၚက ဆံပင္ကစလို႔ လူ႔ဘဝထဲကေန စြန္႔လႊတ္ရန္ေတြက မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ အဲဒီစြန္႔လႊတ္ရန္ေတြထဲက မေၾကာက္လန္႔ေတာ့ေပမယ့္ ထုတ္ေနၾကသူေတြျဖစ္လို႔ ေတြးတိုင္းေတြးတိုင္းေပၚလာတဲ့ အခ်ိဳ႕ကို အစြန္႔ႏိုင္ေသးလို႔ ဝိနည္းေတာ္ေတြကို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးအျပင္ ရဟန္းဝတ္ဖို႔ေတာ့ စာအုပ္စာေပေတြမွာလာတဲ့

ကၽြန္ေတာ္မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္တာေတြကို စြန္႔လႊတ္ထားၿပီး ရဟန္းဘဝကို ရယူ၊ သာသနာအလုပ္အား ေက်းဇူးတင္စရာဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနလို႔

ရဟန္းေတာ္ေတြကိုလည္း ၾကည္ညိဳၿမဲၾကည္ညိဳပါတယ္။ (ရြက္ဝါ)