Professional Documents
Culture Documents
თავი პირველი
მახსოვს, გაზაფხულის ოფლიანი დღე იყო, ცხელ ქვიშაზე გაფენილ კამიუს ტომებზე ვიწექი და
ასე მონატრებულ მზეს ვეფიცხებოდი. ოდნავ მოშორებით, გრილ ჩარდახში ჩემი გოთი
მეუღლე კატის შეჭამანდს ამზადებდა. ყნოსვას მიღიზიანებდა შეჭამანდის გემრიელი
სურნელი, თან ის ფაქტი რომ დესერტად ვირთაგვის ე.წ. პერაშკები მექნებოდა, საერთოდ
ჭკუიდან მშლიდა.
წამოვიწიე და ნატურალური ჭაჭის ბოთლი დავითრიე. უკვე მესამე თვეა ჭაჭის დიეტაზე ვარ.
ეს მას შემდეგ რაც ”პეროიანთა” ტომში აგენტად ყოფნისას მარტინითა და ფილა
შოკოლადით ვიკლავდი შიმშილს. მისიის დასრულების შემდეგ აუტანელი ტკივილები
მტანჯავდა. ექიმბაშმა მხოლოდ დიეტა უშველის შენს გადაგვარებულ კუჭ-ღვიძლს, თუ არადა
მთელი ცხოვრება მარტინის ხვრეპა მოგიწევსო. ხოდა გახლავართ ამ ოხერ დიეტაზე.
სამის თხუთმეტი წუთისთვის ჰაერი სპერმის სუნით გაიჟღინთა – ონანის კულტის მიმდევრებმა
მეზობელი სოფლიდან შუადღის ლოცვა დაასრულეს.
- იარებს ვიშუშებ
- ნამეტნავად
- რა ვქნა, ბოლო დროს მეც რომ მუცლის გვრემა დამჩემდა, ცოტას ვერ მიწილადებდი შენი
ფარმაცევტული მარაგიდან?
- მივირთვათ?
- მივირთვათ
შეჭამანდი ფრიად გვეგემრიელა, ეტყობა კაი ჯიშიანი კატა იყო. ჭამისას თითო ბოთლა
ჭაჭასაც გამოვუყვანეთ წირვა. ბელადს თვალები აემღვრა. ხშირ-ხშირად ისმევდა ხელს
თმაზე, ეს სისხლისღვრის სურვილზე მიანიშნებდა.
- დასტურ
- სისხლი მწყურია
- გწყურია და დავღვაროთ!
- პეროიანები მომენატრნენ
- წავედით?
- წავედით
თავი მეორე
ქალაქში საბიბლიოთეკე სიწყნარე სუფევდა. ”პეროიანთა” მზეჭაბუკის სახლთან შევჩერდი.
მზეჭაბუკს მაგიდა ფანჯარასთან მიედგა და მჭმუნვარე სახით ათასას გვერდიან უცხო სიტყვათა
ლექსიკონს იზუთხავდა, მის მეზობლად დედალ ”პეროსანს” ღრმა ინტელექტუალური
მზერით ცხელ-ცხელი რითმების კომპიუტერის მონიტორზე აღბეჭდვით იყო დაკავებული.
მამამთავარი არსად ჩანდა, ალბათ რომელიმე ფუნდუკში მიირთმევდა ალკოჰოლს. მისი
ძებნა დამეზარა, მითუმეტეს რომ შეიძლებოდა რომელიმე მეგობრად მიჩნეულ
”პანკოზავრთან” ერთად წავწყდომოდი და გული მეტკინებოდა.
….
- ცეცხლი!
შხამიანმა ლექსმა ჰაერი გაკვეთა. ჩარლზ ბუკოვსკის მოედანზე ხანძარმა იფეთქა. სახლი
პირველმა დედალმა ”პეროიანმა” მიატოვა. იხილა რა შაგრატის აჩრდილი ზეცაზე, ცეცხლის
წვიმა ქუჩებში, ხელათ თავისი ლექსების კრებული იშიშვლა და ნიშნად იმისა, რომ უბრალო
იყო, ცეცხლს მისცა კრებული იგი.
პუნქტი მივატოვე და ვიწრო ქუჩებით მისკენ გავემართე. რომ ნახეს აღარ ვუტევდით,
”პეროსნებს” გული მოეცათ, მუშტებს გვიღერებდნენ და ტომას ელიოტის ლექსებს
გალობდნენ . უკანასკნელი რაც დამამახსოვრდა აქვითინებული მზეჭაბუკი იყო. ერთერთი
”პეროსანი” თავის არსებობა დაუსრულებელი დღესასწაული რომ ეგონა, თაფლისფერ
დალალებზე ეფერებოდა და ვითარცა ბალღს ისე ამშვიდებდა, – ”ნუ სტირი ჩემი პატალა,
წავიდნენ ცუდი ძიები, მაგათ ჰგონიათ ჩვენზე მაგრები არიან, ალა პატალა ალა”. მომინდა
მისთვის დამიზნებით მესროლა, მაგრამ ყვავიუსმა შემაჩერა, არ ღირსო.
“For I know
ცოტაც და მეც სამუდამოდ გავემგზავრები სულების საუფლოში. ჩემი გოთი მეუღლე, ქმრის
საფლავზე სისხლიანი ცრემლებით იტირებს, შემდეგ მარმარილოს ქვასთან ჩაჯდება და
ვენებს გადაიხსნის. ჩვენს ძვლებს ქარი გაფანტავს. ”პეროგრადში” რომ გადავსულიყავით,
ყველაფერი იქნებ უკეთესად ყოფილიყო, მაგრამ მე მაინც ჯიუტად მივისწრაფვოდი ღამეულ
უდაბნოში. ქარი ქვიშას სახეში მაყრიდა. წინ ჩემი ტომის ნანგრევები იყო – ruins of filth – ჩემი
სახლი, ჩემი ქალაქი, რომელზეც ოცნება საბედისწერო გამოდგა.