BIULETYN KS I Ę Ż Y R O G A C J O N I S TÓ W

Wielkie zniwo
Kwiecień rok 2008 – nr 64 POWOŁANIA I MODLITWA
01-100 Warszawa ul. Stroma 30 (0 22) 836 80 00 (0 22) 837 12 72; www.rogazionisti.tk; e-mail: rcj@qdnet.pl

Drodzy Czytelnicy! Nowa wspólnota Księży Rogacjonistów w Warszawie

W tym numerze przedstawiamy: Od 8 października 2007 w domu Księży Ks. Matteo Fogliata
- nową wspólnotę w Warszawie Rogacjonistów w Warszawie zmienił się – przełożony. Uro-
- komentarz do Orędzia Papieskie- skład wspólnoty zakonnej. Przełożo- dził się 30.08.1951
go na Światowy Dzień Modlitwy nym domu jest ks. G. Matteo Fogliata, w Castrezzato (Wło-
o Powołania wice przełożonym jest ks. Dariusz Mo- chy). Święcenia ka-
skal. Działamy według zadań powierzo- płańskie przyjął w
- relację ze Święceń Księdza Darka
nych wspólnocie przez ks. Prowincjała rodzinnym miastecz-
- fotoreportaż z zimowych reko-
ku w roku 1978. Jest
lekcji dla młodzieży Silvano Pinato i jego Radę.
doktorem nauk biblijnych. Już jako 20
- recenzję Pamiętnika Siostry Prowadzimy socjoterapeutyczną świe- letni kleryk wyjechał na misje do Brazy-
Dolorosy ,,sprawiedliwego tlicę dla 20 dzieci czynną od poniedział- lii, a od 17 lat pracuje w Polsce.
wśród sprawiedliwych” (część I) ku do piątku od 13.00 – 17.00. Przy
Ks. Dariusz Moskal –
- akcję „Adopcja na odległość” – Kaplicy pod wezwaniem Św. Annibale urodził się 05.07.1976
nasi Dobroczyńcy 2007 Maria Di Francia działają: koło Ró- w Szczecinie. Ukoń-
- Instytut Antoniański dla Dzieci żańca Świętego, ministranci oraz gru- czył studia teolo-
i Młodzieży pa młodzieży przygotowującej się do giczne na Papieskim
sakramentu bierzmowania. W budyn- Uniwersytecie La-
ku przy ul. O. Boznańskiej istnieje ja- terańskim oraz spe-
dłodajnia dla 35 osób ubogich czynna o cjalizację z Teologii
11.15 od poniedziałku do soboty. Dla Moralnej w Rzymie. Święcenia kapłań-
dzieci i młodzieży działa grupa ERA or- skie przyjął w roku 2007 w Szczecinie.
ganizująca letnie wyjazdy oraz comie- Pracuje w Warszawie pełniąc funkcje
sięczne spotkania. Prowadzimy animację ekonoma i jest odpowiedzialny za dusz-
pasterstwo młodzieżowe.
powołaniową w szkołach, Stowarzysze-
nie Modlitwy o Powo-
łania, wsparcie instytutu
Ks. Mateusz z biednymi z naszej jadłodajni świeckiego Misjonarek
Rogacjonistek i pomoc duszpasterską w parafiach sąsiednich
oraz ,,adopcję na odległość” na rzecz misji Rogacjonistów.
Obecnie realizujemy remont naszego domu. Na podwórku
planujemy modernizację boiska sportowego.
Czasopismo ,,Wielkie Żniwo” dostarcza informacji o Ro-
gacjonistach; zawiera również treści formacyjne poświę-
cone tematyce powołań. Planujemy wydawać je cztery
razy w roku. Chcemy dać się poznać naszym Czytelnikom,
dlatego pozwalamy sobie zamieszczać wiele zdjęć. Cieszymy
się także, że drugi dom Rogacjonistów w Krakowie wydaje
Ks. Darek z grupą ministrantów
własne czasopismo ,,Pan Żniwa”, które podobnie jak ,,Wiel-
kie Żniwo” głosi rozkaz Pana Jezusa: ,,Wielkie żniwo, mało robotników; proście Pana żniwa”.

Drodzy Bracia i Siostry,

radując się wspólnie ze Zmartwychwstania Pańskiego życzymy Wam obfitości łask Bożych, a w IV Niedzielę
Wielkanocną wraz z całym Kościołem obchodzimy Światowy Dzień Modlitwy o Powołania.
,,Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników
na swoje żniwo.” (Mt 9, 37-38)
Księża Rogacjoniści
 Orędzie Papieskie
na Światowy Dzień Modlitwy o Powołania
Drodzy Czytelnicy WŻ, nasza redakcja dostała z pierwszej
ręki tekst Orędzia Papieskiego na Światowy Dzień Modli-
twy o Powołania. Papież Benedykt XVI skierował je jako
szczególną zachętę do proszenia o powołania duchowe.
Tylko na glebie właściwie kultywowanej duchowo mogą
zakwitnąć powołania do kapłaństwa i do życia konsekro-
wanego. Powołania to ten dar, który Kościół codziennie
wyprasza u Ducha
Świętego. Refleksję
zawartą w orędziu, Pa-
pież powierza wszyst-
kim wspólnotom
Kościoła, aby ją przy-
jęły, uczyniły swoją
i potraktowały jako
szczególną zachętę do
modlitwy. Tegorocz-
ne orędzie ma temat:
,,Powołania w służbie
Kościoła misyjnego”.
Kościół jest misyjny
jako całość i w każdym
ze swoich członków,
jednak wymiar misyj-
ny jest szczególnie i wewnętrznie związany z powołaniem
kapłańskim. Takie stwierdzenie jest uzasadnione dzięki
uczestnictwu wiernych w misji prorockiej i kapłańskiej.
Przykładem ze Starego Testamentu są Mojżesz i prorocy.
Misja Jezusa zapoczątkowała Królestwo niebieskie. Jezus
Syn objawił nam tajemnicę Ojca a przez swoje posłuszeń-
stwo dokonał odkupienia. Jezus wybrał swoich uczniów
jako bliskich współpracowników. Im objawił swoją troskę
za tłumy i zagubione owce z domu Izraela kierując swoje
zaproszenie: Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotni-
ków na swoje żniwo”(Mt 9,38). W rozdziale dziesiątym
MODLITWA O POWOŁANIA
Ojcze, spraw, by wśród chrześcijan
rozkwitały liczne i święte powołania kapłańskie,
które będą podtrzymywały żywą wiarę
i strzegły wdzięczną pamięć o Twoim Synu Jezusie
poprzez głoszenie Jego słowa
i sprawowanie sakramentów,
przez które nieustannie odnawiasz Twoich wiernych.
Daj nam świętych szafarzy Twojego ołtarza,
aby byli mądrymi i żarliwymi stróżami Eucharystii,
sakramentu najwyższego daru Chrystusa
dla zbawienia świata.
Powołuj sługi Twego miłosierdzia,
którzy poprzez sakrament Pojednania
będą rozszerzać radość z Twojego przebaczenia.
–2–
Ewangelii św. Mateusza znajduje się „mowa misyjna”,
która podkreśla otwarcie ludzi na uczniów, ich prześlado-
wania oraz na pójście za Jezusem gdyż „uczeń nie prze-
wyższa nauczyciela, ani sługa swego pana”(Mt 10,24).
Apostołowie i uczniowie zostali posłani i wędrowali, aby
głosić Jezusa. Szczególnie św. Paweł łączył w sobie zwią-
zek między powołaniem i misją. Od początku do końca
tym, co „popycha”
Apostołów (por. 2 Kor
5,14) jest nieustan-
na miłość Chrystusa.
Powołanie misjonarza
na całe życie stanowi
przykład zaangażowa-
nia Kościoła poświę-
ceniem radykalnych i
całościowych nowych,
śmiałych impulsów
(Redemptoris missio
66). Wśród tych, któ-
rzy poświęcają się
całkowicie na służbę
Ewangelii jako Fie-
di donum, są kapłani.
Dzięki misjonarzom wzrasta liczba nowych ochrzczonych
na świecie. Zakonnicy ze zgromadzeń kontemplacyjnych
i aktywnych wszyscy na swój sposób, za natchnieniem
Ducha Świętego, niosą żywe świadectwo miłości i Bo-
żego miłosierdzia poprzez różnorodną formę aktywno-
ści charytatywnej. Wspólnoty chrześcijańskie zachowują
aktywne poczucie odpowiedzialności za misje oraz soli-
darnej więzi z narodami świata. Taką świadomość należy
umacniać poprzez nauczanie i katechizację, liturgię i stałą
formację do modlitwy. Stąd pochodzi wrażliwość także na
powołania.
Spraw Panie, by Kościół przyjmował z radością
liczne natchnienia Ducha Twojego Syna
i posłuszny Jego wskazaniom
troszczył się o powołania do kapłaństwa
i do życia konsekrowanego.
Wspieraj Biskupów, kapłanów i diakonów,
osoby konsekrowane i wszystkich ochrzczonych w Chrystusie,
aby wiernie wypełniali swoje posłannictwo
w służbie Ewangelii.
Prosimy o to przez Chrystusa naszego Pana. Amen.
Maryjo, Królowo Apostołów, módl się za nami!
Benedykt XVI
 Święcenia Kapłańskie i Msza Prymicyjna
Ks. Dariusza Moskala
W dniu 6 października 2007 w Parafii pw. Opatrzności Bożej w Szczecinie dk. Dariusz Moskal
przyjął święcenia kapłańskie z rąk J. E. Ks. Abpa Zygmunta Kamińskiego.
Następnego dnia neoprezbiter odprawił uroczystą Mszę Prymicyjną.
Pragniemy przedstawić fragmenty okolicznościowej homilii jaką wygłosił
ks. dr Matteo Fogliata. Prezentujemy również zdjęcia z najważniejszych momentów obu uroczystości.
,,Księże Darku, wierni nieustannie mają pretensje do Boga:
„Dokąd, Panie, wzywać Cię będę a Ty nie wysłuchujesz? Krzywda
się dzieje, a Ty nie pomagasz! Jesteś bezczynny!”
Widzisz, że te błagania wynikają z sytuacji złości, niebezpieczeń-
stwa, przemocy i w rodzinie, w bloku, w dzielnicy, w mieście,
w kraju, na świecie. […]”

,,Kiedy społeczeństwo jest tak podzielone musimy odjąć

osobistą odpowiedzialność. Nie możemy łudzić się, że do-
bro samo się pokazuje. Księże Darku, na to trzeba poło-
żyć nacisk. Sprawiedliwy i wierny człowiek przeżyje zawsze.
Taki paradoks staje się rzeczywistością dla człowieka wia-
ry, Nacisk na osobistą odpowiedzialność staje się nowością
w tej wyroczni Pana przez proroka Habakuka. […]”

,,A Ty, Księże Darku, czy masz odwagę przekazywać odpowiedź

Boga, drukować ją, dać ją do wiadomości, że słowo Boże posiada
własną skuteczność, że wiara jako cecha sprawiedliwego człowie-
ka jest ufnością Bogu oraz wiernością jego Prawu? Myślę, że za
przykładem naszego Założyciela będziesz potrafił odpowiadać lu-
dziom, dlaczego Bóg nie interweniuje. Wymaga osobistego stylu
miłosierdzia i solidarności, aby dobro zwyciężyło zło. […]”

,,Ale Ty chcesz pracować i służyć także przy stole wieczerzy Pań-

skiej. Będziesz ekonomem dla naszych przyjaciół z Ośmiorni-
cy (red.: jadłodajni dla ubogich i bezdomnych), dla dzieci i dla
młodzieży. Wystarczy Ci sama tylko służba, bo już sama w sobie
jest ona nagrodą. Nasz św. Założyciel Annibale Maria Di Francia
uczył nas być dobrymi robotnikami i sługami na rzecz ludzi w ich
sytuacji owiec nie mających pasterza. A więc proroctwo i autorytet
służby należą do misji Jezusa i każdego ochrzczonego. […]”

,,Dar Boży przez nałożenie rąk na Ciebie może być odnowiony

każdego dnia przy ołtarzu w Eucharystii. Nie w Katedrze zosta-
łeś wyświęcony, ale w Twoim Kościele parafialnym wśród Twoich
bliskich. Dostałeś Ducha mocy, miłości i mądrości dla służby ka-
płańskiej.”

Szczególne podziękowania chcemy skierować do Ks. Tadeusza

Szponara, proboszcza parafii pw. Opatrzności Bożej za serdecz-
ne przyjęcie Rogacjonistów, którzy głosili słowo w szkołach
i w parafii, za cały trud, jaki włożył w przygotowanie wiernych
oraz świątyni do ceremonii święceń Darka. Bóg Zapłać!

–3–
R e k o l e k c j e d l a d z i e c i i m ł o d z i e ż y.
W dniach od 9 do 16 lutego, w czasie ferii zi-
mowych zorganizowaliśmy rekolekcje dla dzieci
i młodzieży należących do stowarzyszenia ERA.
Rekolekcje to czas wyłączenia się z codziennego
rytmu życia, i skierowanie uwagi na Boga, z któ-
rym relacja staje się powierzchowna, gdyż coraz
szybsze tempo życia, nie daje nam okazji znaleźć
na Niego czasu. Dlatego warto znaleźć w ciągu
roku kilka dni by skupić uwagę tylko na Nim.
Rekolekcje poprowadzili Ks. Giovanni Sanavio
i Siostra Marianna Bolognese z Rzymu oraz sio-
stra Carolina Saquilabon z Filipin, która też aktu-
alnie pracuje w Rzymie. Ostatniego dnia zawitał
także Ks. Herbie Canete, który aktualnie pracuje
w naszym domu w Krakowie i przedstawił dzia-
łalność misyjną Rogacjonistów na Filipinach.
Temat brzmiał „Już czas by…” i odnosił się
do bohaterów biblijnych, których życie stało się
odpowiedzią na Boży plan i dlatego swój „czas”
przeżywali jako odpowiedź Bogu. Każdego dnia
był pogłębiany pewien aspekt naszego „czasu”
życia poprzez modlitwę, katechezę, pracę w gru-
pie, świadectwa, małych gestach pomocy cha-
rytatywnej, a przede wszystkim poprzez radość
z faktu bycia razem. Etapy pogłębiające temat
były następujące:
- Już czas by słuchać (Józef z Egiptu)
- Już czas by uwierzyć (Zachariasz)
- Już czas by dokonać wybóru (Samarytanka)
- Już czas by pójść za Panem (Pierwsza wspólnota)
- Już czas by głosić (Paweł z Tarsu)
W rekolekcjach uczestniczyło 30 dzieci i mło-
dzieży pochodzących ze Szczecina oraz kilka osób
z Warszawy, między którymi nawiązał się klimat
wzajemnej przyjaźni, jaki udzielał się wszyst-
kim, zarówno uczestnikom jak i animatorom, by
wszyscy mogli po powrocie do domu realizować
w codziennym życiu własny plan, jaki Bóg prze-
znaczył każdemu z nas, tak aby w każdej części
świata nie zabrakło dobrych robotników ewange-
licznych dla żniwa Pańskiego.

––
 Powołanie Siostry Dolorosy
(Genowefy Czubakówny).
Celem recenzji książki Czubakówny jest ewaluacja mo-
tywacji jej powołania. Siostra Dolorosa (Genowefa Czu-
bakówna 1903-1983) wstąpiła w młodym wieku do pew-
nego zgromadzenia i po odmówieniu odnowienia ślubów
ze strony Matki Prowincjalnej, wstąpiła w Rawie prawdo-
podobnie do Misjonarek Rodziny Maryji. Po jej następ-
nym oddaleniu z tego Zgromadzenia z powodu udzielenia
pomocy pani Goldfajnowej, żydówki, pracowała w Urzę-
dzie Wojewódzkim miasta Łódź i była prezesem tamtej-
szego Schroniska dla zwierząt, skąd otrzymała za taką
pracę srebrny krzyż zasługi. Zmarła w roku 1983 i jest
pochowana z rodzicami w Brzozowie koło Sochaczewa.
Należała do międzywojennego i powojennego środowiska
kulturalnego, katolickiego i polskiego. Elementy potrzeb-
ne do takiej ewaluacji są wyraźnie przekazane w pamięt-
niku. To ułatwia sądzenie postaci i wydarzeń, bo według
autorki chodzi o reagowanie człowieka wedle sumienia w
sytuacjach, które przedstawiają się.
Cel wydania.
To pamiętnik siostry zakonnej, która przeżyła okupację.
Powierzchownie można stwierdzić, że siostra dobrze opi-
sała okropności hitlerowców w czasie okupacji i likwidacji
gett Żydów, ale pojawia się tragiczna decyzja odsunięcia
siostry od własnego zgromadzenia z powodu udzielenia
schronienia pewnej Żydówce.
Obraz pojęciowy książki uwielbia ideał życia na wsi z
różnym tradycjami związanymi jak obchody rodzinne
(wesele), liturgia (Wielkanoc i Lany Poniedziałek), dbanie
o zwierzęta, zawód nauczycielski skrupulatnie i odpowie-
dzialnie wprowadzony, szczerość do pomocy drugiemu
człowiekowi na podstawie wiary bez pretekstów wygody.
Pojawią się także w pamiętniku: pretensja autorki – i do
tego niech będzie krytyka – do zajmowania miejsca
 Genowefa Czubakówna, W habicie, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza,
Warszawa 1967, str. 227, cena – w owym czasie - 15,00 zł.
 Genowefa Czubakówna zmarła w 1983. Położyła się spać i zmarła w śnie.
Chciała dziękować lekarzom szpitala i miała przygotowane prezenty. Została
przyjęta w szpitalu gdzie był ordynatorem syn jej siostrzenicy Genowefy (po
jej samym imieniu; ta zmarła z wypadku samochodowego w 2007 r.). Po wy-
rzuceniu z zgromadzenia pracowała zawsze w Urzędzie Wojewódzkim Łodzi
aż do emerytury. Była w tym czasie odpowiedzialna za Związek Schroniska
Zwierząt. Zmarła po otrzymaniu dyplomu “Sprawiedliwy wśród Sprawie-
dliwych” i sadzenia drzewka w Jerozolimie. Zaprosiła do tej podróży Panią
Natalię Kobierecką, która udzieliła mi tych dodatkowych informacji. Po mimo
wszystko, Pani Genowefa nie straciła wiary. Siostry zakonne jej zgromadzenia
zaprosiły ją do wspólnoty, ale ona odmówiła, bo miała z czego żyć. W pogrze-
bie Pani Genowefy była obecna s. Alina jej zastępczyni jako przełożona domu
w Prużanie najpierw i potem w Hajnówce. Nie straciła nadziei zakończenia
reżymu komunistycznego. Z okazji śmierci Stalina dziwiła się z płaczu i
rozpaczy w urzędzie wojewódzkim. Dla stanowisko, które ona dostała nie była
potrzebna legitymacja partyjna, ale wystarczyło wykształcenie. Chętnie słu-
chała radia Wolna Europa i donosiła wiadomości wszystkie i dodawała otuchy
i nadziei na rychłe wyzwolenie. Była bardzo zorientowana w polityce - umiała
oceniać ludzi i wydarzenia. Pomagała ludziom nawet w pisaniu różnych podań
dla Urzędu. Była zawsze zajęta.
 Aktualne sprawy lustracji prowadzą w kwestii sumienia do pokonania
miernoty.
 O tym nie mówi, ani nie podkreśla w przedmowie p. Stanisław Markie-
wicz, chociaż był to główny powód pisania.
––
kapłana w misji duszpasterskiej; potępienie duchowień-
stwa w swojej słabości do kobiet; ingerowanie ducho-
wieństwa diecezjalnego w sprawach sióstr zakonnych;
referowanie cichego i anonimowego ale ogólnego potę-
pienia – ze strony społeczeństwa polskiego - tych, którzy
udzielili pomocy Żydom. Jeszcze należy do książki de-
likatna, ale wyraźna reakcja wobec niewdzięczności ura-
towanej pani Goldfajnowej oraz prawdziwa tęsknota za
niezrealizowany ideał życia: być siostrą na zawsze.
To pierwszy pamiętnik zakonnicy z okresu okupacji hitle-
rowskiej. Pamiętnik nie został wydany celowo z powodu
wartości literackiej (którą jednak posiada, bo sposób pisa-
nia jest ciekawym i zachęcającym dzięki formie języko-
wej), ale ogólnie jako dokument źródłowy dla historyków
i socjologów. Jest prawdą, że autorka przypomina i przy-
jemne i okrutne fakty pierwszej wojny światowej i sytu-
acji nędzy czasu międzywojennego, ale to po prostu nie
podlega wytłumaczeniu ideologicznemu, jak przypuszcza
autor wstępu Markiewicz. Najważniejsze strony pamięt-
nika to sposób przekazania napięcia w czasie powrotu
do Generalnej Guberni a także między innymi strona 20,
gdzie autorka wyobraża sobie liturgię Mszy Wielkanocy i
w niej uczestniczy grając na dzwoneczkach oraz odnośnie
do prac sezonowych po żniwie.
Markiewicz docenia jej obiektywne opisanie nagiego fak-
tu i subiektywną wrażliwość autorki. Taka krytyka jest
stosowana do epizodów rodzinnych i zakonnych. Szcze-
gólnie te ostatnie przedstawiają łagodność autorki wobec
karygodnego duchowieństwa.
Pozwoliłem sobie podzielić informacje z książki na 3
sekcje. Pierwsza zawiera życie w rodzinie aż do otrzy-
mania dyplomu nauczycielskiego, podkreślając emocje
oraz ideał „bycia kapłanem”. Druga sekcja zajmuje się
wstąpieniem do pierwszego i do drugiego zgromadzenia
ustalając sposób postępowania s. Dolorosy. Trzecia sek-
cja zawiera dziennik podróży do Generalnej Guberni,
aby uratować panią Goldfajnową oraz po powrocie do
Prużany, jej usunięcie ze zgromadzenia i spokojną reak-
cją pani Czubakówny (S. Dolorosy) już w swojej nowej
sytuacji. Według takiego przedstawienia materiału być
może jest łatwo dojrzeć aspekty powołania s. Dolorosy.
cd. str 6
 Chociaż inni proboszczowie i katolicy dużo zrobili dla uratowania Ży-
dów.
 “dlatego niezwykle cenna jest inicjatywa wydawnictw polskich, które
lekturę pamiętnikarską rozpowszechniają. Jest obowiązkiem pokolenia,
które przeżyło drugą wojnę światową, pozostawienie pokoleniom przyszłym
możliwie najbardziej dokładniej i wszechstronnej dokumentacji, obrazującej
tragedię naszego narodu”.
 Markiewicz dodaje w Przedmowie:” Wydanie pełne w całości pamiętnika
ułatwia zrozumienie psychiki i osobowości autorki oraz motywów jej postępo-
wania” (str. 7).
 Zob. str. 7-8: aluzja do wzajemnej pomocy między rolnikami zamożnymi
i biednymi. Perspektywa Markiewicza jest oparta na wprowadzonej równości
systemu komunistycznego, który starał się nie pozwalać na cierpienie z powo-
du niedostatku.
 Zob. str.10. Autorka nie podejmowała apelacji do wyższych władz z
powodu swojego usunięcia ze zgromadzenia.
Pierwsza sekcja.
Relacje rodzinne.
Autorka została zbita przez ojca z powodu nie pilnowania
gęsi. Dobrze opisała okoliczność wydarzenia spowodowa-
nego przez nieposłuszne ptaki. Przebywała w szpitalu10.
Autorka zdała sobie sprawę, że była winna i przyjęła taką
sytuację. Z mamą było inaczej: autorka była zachwycona
wielką dobrocią matki, jej tolerancją wobec przypadko-
wego rozrabiania swoich dzieci. „Kochana i dobra matka
spojrzała na nas, uśmiechała się i łagodnie powiedziała, że
tak nie należało robić”. Autorka potępia zwyczaj u innych
rodzin, gdzie dzieci nie szanowały – jeszcze w owych cza-
sach - rodziców zwracając się do nich : „ty”. Ona czuła
wielką tęsknotę za swoją rodziną, która powoli dała miej-
sce rodzinom zakładanym przez rodzeństwo.
Folklor.
Pamiętnik mówi o tradycjach. W szczególności interesują-
ce są opisy zwyczajów i obyczajów, które giną lub zaginę-
ły, np.: uroczystość weselna i różne obrzędy religijne. W
Lany Poniedziałek starsi bracia a także elegancja miejska
oblewają się wodą perfumowaną. Opisanie wesela zaj-
muje osiem stron z tekstami starych zwrotek w dialekcie.
Pan młody i panna młoda na swoim weselu nie śpiewają.
Ale wszyscy tańczą: „A teraz zagrajcie walcyka skocnego,
niech Zosia potuńcy, aż do dnia biołnygo”11 . Był także
zwyczaj odkupienia narzeczonej.
Zwierzęta
Gęsi zostały pasją i cierpieniem naszej autorki. Pilnowa-
nie ich zaczynało się wiosną a kończyło jesienią, gdy gęsi
były sprzedawane. „Co za radość była dla mnie bawić się
żywym, malutkim, pulchniutkim prosiakiem, kędzierzawą
owieczką, złotym maleńkim kurczakiem, kaczuszką, gą-
siątkiem lub piękną perliczką!” Miłość do zwierząt była
spowodowana przykładem ojca. On nigdy nie bił koni.
Wystarczyło „wio!”, bo bicie zwierząt jest wielkim bar-
barzyństwem i źle świadczy o danym człowieku. Wśród
zwierząt jedynym świadkiem i towarzyszem była suka
Lalka, która stała się bohaterem w udanej podróży po-
wrotnej do Prużany.
Choroby.
Autorka miała różne problemy ze zdrowiem. Z okazji
Wielkanocy, w dzieciństwie, pomimo wielkiego pragnie-
nia uczestniczenia w nabożeństwach nie mogła wstać z
łóżka. To paraliż, który został spowodowany przez bicie
ojca. Później cierpiała na wyrostek, ale już ta choroba była
10 Markiewicz w przedmowie ocenia takie stosunki rodzinne jako przedato-
wane i niemodne wpływy miasta na wieś.
11 Zob. str. 52: taniec pana młodego z panną młodą.
––
niemile widziana przez przełożonych zakonu. Inna choro-
ba, która towarzyszyła a nie była szybko znaleziona przez
lekarzy, to kamienie w nerkach. W Warszawie w szpitalu
Dzieciątka Jezus odbyła operację nerek, która zakończy-
ła długi okres cierpienia. Jednak inna choroba i to grypa
- pojawiła się kiedy s. Dolorosa była przełożoną w Pruża-
nie. Aby wyleczyć ją była potrzebna pomoc żydówki pani
doktor Goldfajnowej. Z tego brała początek cała straszna
przygoda ucieczki do Guberni, aby uratować żydówkę.
Pierwsza wojna światowa.
Miejsce domu rodzinnego stało się linią frontu w listopa-
dzie 1914. Rosjanie wykonali okopy przeciw armii nie-
mieckiej. W ten sposób rodzina podzielona została zależ-
nie od usunięcia frontu. Ciekawostką dla autorki stał się
płot. Kiedy wrócili do zniszczonego domu po działaniach
wojennych: „zobaczyłam, że to nie jest płot, ale w takiej
pozycji leżą zabici żołnierze”. Mała Genowefa bała się
strasznie.
Szkoła.
Autorka była zachwycona nauczaniem z elementarza. Do-
brze opisuje szkołę i działalność niby już zakochana w ta-
kiej pracy. W Państwowym Gimnazjum Żeńskim w Łowi-
czu przygotowała się do nauczycielstwa. Autorka opisuje
także różne zwyczaje dla studentek Gimnazjum Łowicza.
Jej punktem chluby było ubranie ludowe.
Tęsknota.
Kochane gniazdo rodzinne było na myśli Genowefy już
pierwszego dnia pobytu w Łowiczu. Zawsze towarzyszyła
jej tęsknota kiedy daleko od swoich musiała poświęcić się
albo kształceniu się albo kiedy osiągała awans w życiu
zakonnym: pierwsze śluby, albo wstąpienie do drugiego
zgromadzenia. Tęsknota ta może być przyjęta jako znak
prawdziwego powołania.
„Być kapłanem”.
Autorka w swoim dzieciństwie chciała być ministrantem.
Rozmowa z matką nie przekonała jej. „Skoro Pan Bóg nie
robi różnicy, to jak wyzdrowieję, zostanę księdzem… a na
ministrantów wezmę same dziewczynki”. Taka emocja od
początku życia musiała w pewnym sensie zawierać moc
przekonania dorosłej autorki odnośnie do równości i do
moralnej odpowiedzialności kapłanów.
Na tym skończyliśmy informacje z pierwszego okresu
życia s. Dolorosy. Ciąg dalszy nastąpi w kolejnym
numerze WŻ.
 ADOPCJA NA ODLEGŁOŚĆ

W roku szkolnym 2007/08 - dzięki hojności naszych Dobrodziejów - zostało adoptowanych 126 dzieci
z Kongo, a dokładnie w szkole podstawowej Complexe Rogationiste w Bukavu.
Serdeczne podziękowania kierujemy wobec wszystkich Dobroczyńców, którzy w roku 2007
zaangażowali się w dzieło pomocy ,,Adopcja na odległość”:
Apostolskie Dzieło Teresa Janik, Marianna Muża, Wanda Rułka,
Pomocy dla Czyśćca Maria i Tadeusz Renata Moskal, Wojciech Richert,
z Parafii N.M.P. Królowej Kasprowicz, Cecylia i Gerard Maindok, Bronisław Safar,
Polski – Jarosław, Ewa Kucharska, Zofia Matuszczyk, Franciszka Sokołowska
Anna Bąk, Barbara Kołkiewicz, Michalina Maludy, – Antoniukowska,
Zofia Berger, Beata Kołodziej, Krzysztof Moczulski, Kazimiera Szatko,
Helena Barwinek, Joanna Kołodziej, Magdalena Mazur, Halina Siwik,
Agnieszka Babińska, Elżbieta Karolczuk, Irena Mrozek, Siostry Karmelitanki Bose
Helena Biernat, Maria Krzysztal, Kazimiera Makles, – Przemyśl,
Ks. Zygmunt Bochenek, Jolanta Kocemba, Rozalia Nowak, Małgorzata Suchanek,
Waleria Chrząstek, Maria Kipka, Marek Noworzyn, Teresa i Stanisław Szaforz,
Jadwiga Cisek, Irena Kusiak, Irena Oleś, Aniela Smolarek,
Jadwiga Czarkowska, Maria Klimkiewicz, Izabela Peszt, Anna Suchowacka,
Stefania Czerniak, Straż Honorowa N.S.P.J.
Magdalena Chojnacka– – Nowy Targ,
Ignasiak, Felicja Szmidt,
Anna Cichoń, Bernard Sereja,
Małgorzata Chojnacka, Aniela Szweda,
Grażyna Cisło, Ludwik Sienkiewicz,
Elżbieta Chuda, Maria Ślemp,
Renata Cieszyńska, Janusz Światowid,
Barbara Dudek, Marek Tuka,
Małgorzata Dziadosz, Romana Trzaska,
Renata Flis, Anna Wielgus,
Zofia Fudala, Anna Waligórski,
Barbara Górska, Julia Wilczyńska,
Stefania Gąsiorowska, Zuzanna Widerowska,
Iwona Gola – Sienkiewicz, Koło Misyjne Parafii Św. Ewa Piotrowicz, Aurelia Wróbel,
Beata Grzybek, Rocha – Rzeszów, Barbara Pawluk, Paweł Wszoła,
Marian Grzymski, Stanisław Karwala, Łucja Poloczek, Ewa Zadrożna,
Danuta Głuc, Danuta Kraśko, Pelagia Podczarska, Marian i Wanda Zielonka,
Krzysztof Głuchowski, Krystyna Krupa, Marek Pocałuń, Helena Zimka,
Danuta i Jan Hrycak, Joanna Kołodziej, Halina Pierścionek, Zespół Szkół Drzewnych i
Helena Hazuka, Zdzisława Langenfeld, Zofia Pańszczyk, Leśnych – Żywiec,
Helena Hendzel, Antoni Laskowski, Róża Pauletta, Zespół Misyjny Parafii Św.
Daniela Iwanowska, Kazimiera Łukasik, Dariusz Roemar, Stanisława – Kraków,
Marianna Jaczewska, Maria Łabęda, Lucyna Pomianek, Jadwiga Kolasa,
Kazimiera Jędrzejewska, Maria Łoboda, Koło Misyjnie Parafii Św. Elżbieta Chrosta.
M. Janczak, Monika Murdzia, Wojciecha – Radzionków,

W imieniu wszystkich dzieci, którym umożliwili Państwo naukę w szkole podstawowej składamy serdeczne:
Bóg zapłać! W następnym roku szkolnym chcielibyśmy rozszerzyć akcję adopcji na inne kraje misyjne,
w których pracują Księża Rogacjoniści. Bliższe informacje zamieścimy w kolejnym numerze ,,Wielkiego Żniwa”.

––
 Instytut Antoniański
dla dzieci i młodzieży
Wakacje - Lato w mieście - wycieczka do Wilanowa.
We wrześniu wzięliśmy udział w imprezie plenerowej
Najazd na Lipków organizowanej przez Parafię
Chrystusa Dobrego Pasterza.
Naszą działalność prezentowaliśmy
na Wolskim Korowodzie.
Zwiedzanie kopalni krzemienia opatowskiego.
Wycieczka do Parku Jurajskiego w Bałtowie.
Kiedy po raz pierwszy Władze Miasta
stołecznego Warszawy ogłosiły konkurs
na realizację programów wieloletnich
uznałam, że jest to wielka szansa rozwo-
ju dla naszego Instytutu Antoniańskie-
go. Do tej pory korzystaliśmy wpraw-
dzie z różnych dotacji celowych, które
przeznaczone były najczęściej na doży-
wianie dzieci, wyjazdy wakacyjne lub
akcje ,,Lato w mieście”. Trwały jednak
krótko i nie zapewniały ciągłości dzia- Zakończenie programu ,,Zdrowe danie -
łań. Dlatego napisałam program socjo- dziecięce gotowanie" - zrealizowanego wspólnie
terapeutyczny z myślą o naszych dzie- z Fundacją Bank Żywności SOS.
ciach, a jego ocena wypadła pomyślnie
i otrzymaliśmy dotację na prowadzenie
takiej działalności.
Obecnie nasza świetlica realizuje
mój 3-letni program autorski: ,,Prowa-
dzenie środowiskowych form wspar-
cia dla dzieci i młodzieży z rodzin
z problemami uzależnień” 2007-2009.
W ramach tych działań odbywają się:
zajęcia opiekuńczo-wychowawcze
dla 20 osób, zajęcia z psychologiem
oraz arteterapia – zajęcia plastyczne.
Zapewniamy dzieciom pomoc w na-
uce i odrabianiu lekcji, możliwość
korzystania z komputerów oraz Wycieczka do Muzeum Etnograficznego.
Internetu, prowadzimy systematyczne
dożywianie w ramach naszej świetlicy.
Organizujemy również wyciecz-
ki, w czasie ferii zimowych 2008
uczestniczyliśmy w akcji ,,Zima
w mieście”, a w okresie wakacji planu-
jemy jak co roku ,,Lato w mieście”.
Współpracujemy z wieloma instytu-
cjami i organizacjami, takimi jak: Biuro
Polityki Społecznej, Gmina Warszawa
Wola, Ośrodek Pomocy Społecznej oraz
Dział d.s. Uzależnień. We wrześniu 2007
roku wzięliśmy udział w prezentacji
działalności organizacji pozarządowych
w naszej dzielnicy ,,Wolski Korowód”.
W październiku wzięliśmy udział we
wspólnej wycieczce świetlic wolskich 6 grudnia - Mikołajki !!!
do Parku Jurajskiego w Bałtowie. W
listopadzie wspólnie z wolontariuszami
Fundacji ,,Bank Żywności” S.O.S. zreali-
zowaliśmy wspólny program: ,,Zdrowe
danie – dziecięce gotowanie”. A w grud-
niu z pomocą Urzędu Miasta Warszawy
zorganizowaliśmy w naszej świetlicy
Mikołajki oraz wycieczkę do teatru na
spektakl ,,Metro”. Rok 2007 zakończyła
wspólna wigilia uczestników programu:
dzieci, młodzieży, przedstawicieli rodzi-
ców oraz pracowników i księży.
Wigilia 2007.
Edyta Bartosińska
–8–