De ereronde van

tienkamper Hans Van Alphen

Tevreden met de weg die ik bewandeld heb

De tienkamp wordt wel eens de meest
Olympische discipline genoemd die er
bestaat. Twee dagen lang strijden de meest
complete atleten ter wereld tegen elkaar in
een sfeer van sportiviteit, respect en gezonde rivaliteit. Op 8 en 9 augustus 2012
leerde het brede Belgische publiek deze atletiekdiscipline kennen in de persoon van
Hans Van Alphen, toen die ei zo na Olympisch brons pakte. Met zijn imposante figuur
en zijn innemende persoonlijkheid, werd
Hans de verpersoonlijking van alles waar
de Olympische Spelen voor staan. Na 2012
kreeg hij af te rekenen met verschillende
zware blessures waardoor hij nooit meer
echt het niveau haalde van zijn topjaar
2012. Toch bleef hij koppig verder werken
met als gigantisch doel de Olympische Spelen van Rio. Iedereen gunde de Kempense
beer een afscheid op het hoogste niveau,
maar jammer genoeg eindigde zijn carrire
niet zoals gepland op het EK in Amsterdam.
Zijn talent, zijn werklust en zijn typische
nuchterheid maakten van hem een boegbeeld van de Belgische sport, die door iedereen wordt geapprecieerd. Nog meer als
mens dan als sporter. Een afscheidsinterview met de Grote Vriendelijke Reus van
de Belgische atletiek.
Een korte persconferentie en een symbolische
foto op Twitter van je sportschoenen aan de
haak. Op die manier nam je op 27 oktober afscheid van de topsport. Voor velen kwam dit
niet als een grote verrassing, maar toch neem
ik aan dat het voor jou persoonlijk geen gemakkelijke beslissing was.
Ja, het was heel dubbel. Afscheid nemen van iets
waar je vol passie en overgave hebt voor geleefd,
dat is natuurlijk niet leuk. Aan de andere kant
was het toch wel een beetje een opluchting. Ik
moest mijn lichaam niet langer pijnigen, want de
laatste jaren was mijn carrire toch een beetje

Nummer 91
Pagina 473-480

December 2016

Hans met generatiegenoten Fredje Xhonneux (links) en Franois Gourmet (rechts).

een lijdensweg geworden. Ik heb zo vaak

de pijn moeten verbijten, dat het plezier
toch ook voor een groot stuk verdwenen
was. Er waren zeker ook nog mooie momenten, maar over het algemeen moest
ik me toch vooral door de trainingen
worstelen.
Het klinkt misschien een beetje cru,
maar eigenlijk heb je het nog lang volgehouden. Heb je met al dat blessureleed nooit overwogen om eerder te
stoppen?
Ja, maar als ik mezelf een doel stel,
dan ben ik er ook heel moeilijk van af
te brengen. Ik wou absoluut de Olympische Spelen van Rio halen. Ik ben altijd
heel gedreven blijven verder werken en
ondanks de pijn, heb ik geprobeerd om
het maximum uit mijn trainingen en mijn
lichaam te halen. Dit kon ik alleen maar
omdat ik dat grote doel voor ogen had.
Dat heeft me ook altijd gemotiveerd. Tot
op de dag van het EK in Amsterdam.
Toen kwam het besef dat het voorbij
was
Inderdaad. Ik heb op de opwarmingspiste van Amsterdam s morgens staan huilen omdat ik echt niet meer verder kon.
Door mijn bekken kon ik nauwelijks normaal lopen, laat staan over een horde
springen. Toen besefte ik dat ik Rio niet
zou halen en dat alle opofferingen en het
harde labeur voor niets geweest waren.
Dat was een heel emotioneel moment. Al
die jaren bleef ik geloven dat die pech
niet kon blijven duren, maar in mijn geval dus wel.
En eigenlijk was die eerste wedstrijddag in Amsterdam nog zo slecht niet
verlopen. Met 3.993 punten lag het
Olympisch ticket nog steeds binnen bereik.
Absoluut. Ik wist dat ik na de eerste dag
rond de 4.000 punten moest zitten om
nog een kans te maken op kwalificatie
voor Rio. De eerste dag was voor mij so-

wieso moeilijk, want mijn snelheid was

niet echt wat het moest zijn. De eerste
onderdelen van een tienkamp [de 100m
en het verspringen] zijn nu eenmaal
nummers die snelheid gerelateerd zijn.
Het kon dus al van bij het begin grondig misgaan, maar uiteindelijk heb ik die
disciplines prima doorsparteld. Na het
hoogspringen en vooral tijdens de opwarming van de afsluitende 400m, voelde ik al dat mijn bekken tegenwerkte.
De volgende morgen was de pijn alleen
maar erger geworden.
Wist je toen ook al dat dit je laatste
wedstrijd uit je carrire was?
Ja, eigenlijk wel. Mijn grote doel was
weg. De afgelopen vier jaar was Rio het
enige waar ik nog aan dacht. Ik was ook
realistisch genoeg om te beseffen dat dit
mijn laatste kans was om nog eens naar
de Spelen te gaan. In atletiektermen ben
ik niet meer van de jongsten en ik voelde
ook gewoon dat mijn lichaam niet meer
gemaakt was om nog langer zo verder

De Road to Rio eindigde voor Hans in Amsterdam, op amper een halve tienkamp van het ultieme doel.

te gaan. Het WK in Londen of het EK in

Berlijn, daar kon ik me eerlijk gezegd
niet meer voor opladen. Het was gewoon
genoeg geweest. Ik heb toen wel bewust
nog een aantal maanden gewacht vooraleer ik met mijn beslissing naar buiten
kwam. Ik wou alles eerst rustig wat verwerken en een plaats geven.
Hoe heb je dan de Spelen in Rio beleefd?
De eerste dagen had ik het er wel wat
moeilijk mee en ik nam er toen ook wel
wat afstand van. Ik wou wel weten hoe
er gepresteerd werd, maar het was niet
zo dat ik voor de TV gekluisterd zat. Dat
gevoel is wel helemaal veranderd bij de
meerkamp van Nafi. Die heb ik vanaf het
begin gevolgd. Ik vond het heel boeiend
en van dan af had ik ook niet meer het
gevoel van verdorie, ik had daar ook
moeten zijn. Op de een of andere manier had ik er dan ook vrede mee.
Je bent atletiek pas serieus beginnen
nemen na je studies. Waren er in je
jeugdjaren geen indicaties dat je een
internationale carrire kon gaan uitbouwen?
Ik ben op tienjarige leeftijd met atletiek begonnen en tot mijn 23ste kwam
het nooit bij me op dat ik met atletiek
mijn brood kon verdienen. Op Belgisch
niveau was ik wel behoorlijk goed, maar
dat was het dan ook. De ommekeer is
er gekomen met Frdric Xhonneux die
in 2005 tot 7.903 punten kwam. Frdric was een jaar jonger dan ik en in
de jeugdreeksen voelde ik steeds dat ik
toch iets beter was dan hij. Dat hij toen
dankzij die fantastische prestaties naar
het WK mocht, was voor mij echt een eye
opener. Dat gaf mij het gevoel van als
Frdric dat kan, dan kan ik dat ook.
Het klinkt misschien een beetje hautain,
maar zo dacht ik toen. Maar zelfs op dat
moment dacht ik nog steeds niet aan een
internationale carrire. Eens deelnemen
aan een internationaal kampioenschap
en weten hoeveel ik zelf uit mijn lichaam kon krijgen, daar was het me toen
vooral om te doen.

Het feit dat je pas op latere leeftijd

hard bent beginnen trainen, heeft natuurlijk zijn voordelen.
Ik had uiteraard nog een grote progressiemarge. Maar in het algemeen ben ik
niet zon voorstander van op jonge leeftijd heel hard en specifiek te gaan trainen. Hou het allemaal maar algemeen
en probeer alles zowat te doen. Atletiek
is een sport waarbij je op relatief late
leeftijd tot de top kunt doorstoten en
daardoor komt het erop aan om jeugdige
toppers niet te verbranden. Ik zie vaak
atleten bij de jeugd topprestaties leveren, waarvan ik denk wow, wat gaat dat
binnen een aantal jaar worden? Maar in
werkelijkheid schiet daar dan meestal
nog maar heel weinig van over. Dat wil
toch zeggen dat er fundamenteel iets
niet klopt. Zeker in vergelijking met een
aantal andere landen.
Het jaar 2007 was dan je eerste topjaar
als tienkamper. Je werd de eerste Belg
die meer dan 8.000 punten haalde en
op het WK in Osaka werd je 11de als
amateur. Hoe kijk je terug op dat jaar?
Na mijn studies had ik mezelf twee
jaar gegeven om iets te bereiken in de
atletiek. Ik werkte 30 uur per week als
kinesist, toch wel een heel intensieve
job, en daarnaast trainde ik ook nog eens
keihard. Het was een heel zware periode
en ik was ook heel dikwijls ziek door de
vermoeidheid. Het was zeker geen ideale situatie en het mag bijna een wonder heten dat ik in die twee jaar zoveel
progressie maakte. Op de Universiade in
Bangkok werd ik tweede met 8.047 punten en een paar weken later werd ik 11de
op het WK met opnieuw meer dan 8.000
punten. Ik ben heel erg trots op die prestaties, want ik kwam toen eigenlijk uit
het niets. Die prestaties leverden me dan
ook een profcontract op.

Olympia 2008 Peking:

blessures, maar ook
nuttige ervaring voor de
volgende Olympiade.

Veranderde dat veel voor jou ?

Uiteraard. Ik had plots enorm veel tijd.
Ik was altijd gewoon geweest om mijn
dag propvol te steken en nu moest ik enkel nog aan mijn trainingen denken. Dat
was een verademing. Aan de andere kant
was mijn omkadering wel een probleem
geworden. Ik was dan wel prof geworden,
maar mijn hoofdcoach niet. Ik bleef in
het begin dus s avonds trainen. Overdag
trainde ik ook wel, maar dat was meestal
alleen. Ik voelde toen snel aan dat ik op
die manier niet het niveau ging halen dat
ik voor ogen had. Ik moest ook een professionele omkadering hebben. Daardoor
ben ik in die periode ook veranderd van
trainer.
Bizar genoeg begon je vanaf die periode ook meer en meer te sukkelen met
blessures. Was dat gewoon pech?
Weet je, je begint meer te trainen en
ik had ook de drang om mezelf te bewijzen. Ik was trots dat ik dat profcontract
gekregen had en ik wou dan ook tonen
dat ik het waard was. In die periode was
ik fysiek echt een beest. Als ik in 2007
de kaap van de 8.000 punten overschreden had, dan had ik in 2008 op training
het gevoel dat ik 8.300 punten al aankon.
Achteraf bekeken, ben ik toen wellicht
wat te onbesuisd geweest. Ik denk dan
specifiek aan de periode eind januari
2008, wanneer volgens mij het adductorenprobleem begonnen is. Ik ben toen,
ondanks een lichte contractuur, blijven
verder trainen en volgens mij heeft dat
die hele pubalgie in gang gezet. Ik had
toen gewoon een tiental dagen die adductoren niet moeten belasten, maar dat
heb ik niet gedaan. Een beginnersfout
natuurlijk, maar mijn drang om mezelf
te bewijzen was toen gigantisch groot.
Ondanks de vele blessures haalde je in
2008 toch de Spelen van Peking, maar
dat werd een fiasco. Is dat de grootste
ontgoocheling uit je carrire?

WK Osaka 2007: de beste amateur-tienkamper van de wereld.

Naast Amsterdam is dat inderdaad de

grootste desillusie uit mijn carrire.
Door problemen met mijn adductoren
wist ik dat ik die tienkamp met pijn ging
moeten afwerken. Pijnstillers moesten
het allemaal onder controle houden,
maar uiteindelijk is het grondig misgelopen. Tijdens de 100m heb ik mijn adductorenpees volledig afgescheurd. Dat was
een zware teleurstelling en vooral: ik
stond voor een heel lange revalidatie.
De jaren daarna kreeg je ook dikwijls af
te rekenen met blessures, maar uiteindelijk vielen in 2012 alle puzzelstukjes mooi in elkaar. Het harde werk, de
zware revalidaties het werd allemaal
beloond met een ongelofelijk topjaar.
Was dat voor jou een verrassing?
Eind 2011 haalde ik 8.200 punten in een
tienkamp en ik was toen zelfs totaal niet
in vorm. Op dat moment was het voor
mij duidelijk dat ik het jaar erop goed
ging presteren maar ik moest uiteraard gezond en blessurevrij blijven. Dat
was bij mij altijd de belangrijkste factor.
Die winter voelde ik gewoon dat ik zowel op fysiek als op technisch vlak heel
veel vooruitgang geboekt had. Ook in het
voorjaar liep alles perfect. Dat waren
allemaal voortekenen dat ik in 2012 gewoon goed ging scoren.
En toen kwam Gtzis
Ja Gtzis is sowieso een mythische
meeting voor tienkampers. De meeting
winnen was al geweldig, maar het dan
ook nog eens doen met meer dan 8.500
punten, was echt fantastisch. Op dat
moment voelde ik me eventjes de meest
complete atleet ter wereld.
In Oostenrijk was het een heel intense
strijd tussen jou en je Nederlandse gabber Eelco Sintnicolaas. Na dag n had
hij voorspeld dat een van jullie beiden
de overwinning ging pakken.
Eelco en ik deelden in Gtzis een kamer
en na de eerste dag was hij allerhande

berekeningen aan het maken. Ik vond

dat verschrikkelijk irritant want ik doe
niet zo graag voorspellingen als er nog 5
disciplines moeten volgen. Op zon momenten begin ik dan in ongeluk en zo te
geloven. Trouwens, we hadden een heel
kleine kamer en ik mocht in het hondenhok slapen, zoals Eelco het noemde.
Eelco was altijd de beste van ons twee

en hij mocht dan ook in het bed slapen

[lacht]. Ik heb mijn matras dan maar ergens bij de inkom op de grond gelegd. Op
die manier konden we beiden toch goed
slapen en uiteindelijk heb ik in Gtzis
gewonnen vr Eelco [lacht].
Eelco en jij zijn twee totaal verschillende types en toch strijden jullie tot
op het einde voor de overwinning. Is
het die verscheidenheid
in disciplines en atleten
die de tienkamp zo mooi
en zo boeiend maakt?
Dat maakt een meerkamp zeker heel erg interessant en mooi om
volgen. Om het met een
spreekwoord te zeggen:
er zijn veel wegen die
tot Rome leiden, en zeker in de tienkamp. Je
hebt allemaal atleten
met verschillende specialiteiten. Je hebt de
springers zoals Thomas
Van der Plaetsen, je
hebt de explosieve types
zoals Ashton Eaton en
dan heb je de meer klassieke tienkampers, zoals
ik, die het meer moeten
hebben van de werpnummers en hun globaal
goeie prestaties. Ik vind
het heel fijn om tegen
al die verschillende types atleten te strijden.
Je kan van iedereen iets
leren en dat maakt het
interessant.
Samen met Eelco Sintnicolaas: de Lage Landen scoren
heel hoog op het internationale meerkampforum.

Het grote publiek zal je vooral herinneren omwille van je vierde plaats op de
Olympische Spelen in Londen. Ondanks
het feit dat je net naast een medaille
greep, veroverde je met je prestatie
het hart van heel Belgi. Zat je na de
wedstrijd niet met gemengde gevoelens?
Ergens was het natuurlijk wel zuur dat
ik geen medaille gehaald had, want ik
was er zo dicht bij. Maar toch heeft dat
gevoel bij mij nooit echt overheerst. Enkel toen ik na de wedstrijd terug in het
atletendorp kwam en het BOIC de champagne opende om mijn prestatie te vieren, had ik het gevoel van: verdorie, ik
heb hier een derde plaats gemist. Dat
was het enige moment waarop ik eigenlijk wat ontgoocheling gevoeld heb. Over
het algemeen is Londen voor mij een
fantastische herinnering en ik ben enorm
trots op wat ik er gepresteerd heb. Toen
ik na de Spelen terug in Belgi kwam en
zag hoe intens de mensen hier die twee
dagen met mij meegeleefd hadden, dan
gaf me dat een enorm voldaan gevoel.
Ik had niet alleen een vierde plaats gehaald op de Spelen, maar ik heb toen ook
in mijn eentje de tienkamp echt op de
kaart gezet in Belgi.
Na Londen ben je dan ook tegen wil
en dank een Bekende Vlaming geworden. Was het moeilijk om daarmee om
te gaan?
Neen, eigenlijk niet. Ik heb over het algemeen echt genoten van die aandacht.
Ik had vier jaar keihard gewerkt en beschouwde die aandacht ook een beetje
als een beloning, als een zekere vorm van
erkenning. Bekend worden is natuurlijk
nooit het hoofddoel geweest, maar laat
ons zeggen dat het een aangename bijkomstigheid was.

Elf tienkampen boven achtduizend: Hans beste Tienkampen ooit:

100m Ver Kogel Hoog 400m 110mH Discus Pols Speer 1500m Totaal
Persoonlijk Record
10.96
7m64
15m97
2m06
48.25 14.55 51m89 4m96 67m59
4.17.51 8.519p
Gtzis/Aut 10.96
7m62
15m23
2m06
49.54 14.55 45m45 4m96 64m15
4.20.87 8.519p
26+27.05.12
London/Gbr 11.05
7m64
15m48
2m05
49.18 14.89 48m16 4m80 61m69
4.22.50 8.447p
08+09.08.12
Talence/Fra 11.09
7m27
15m29
2m01
49.06 14.96 48m92 4m72 65m76
4.30.22 8.293p
15+16.09.12
Talence/Fra 11.33
7m24
15m30
1m97
49.63 14.88 46m11 4m90 63m22
4.21.10 8.200p
17+18.09.11
Kladno/Cze 11.25
7m45
15m04
1m92
49.00 15.02 43m67 4m60 66m21
4.21.78 8.120p
15+16.06.11
Talence/Fra 11.14
7m32
14m81
1m93
49.24 14.87 45m17 4m56 63m84
4.22.70 8.091p
18+19.09.10
Barcelona/Esp
11.20
7m26
15m08
1m89
49.44 14.89 47m67 4m75 58m47
4.21.06 8.072p
28+29.07.10
Talence/Fra 11.25
7m40
14m22
1m88
49.56 14.60 45m52 4m62 62m75
4.17.51 8.070p
19+20.09.09
Bangkok/Tha 11.16
7m49
15m39
1m83
48.25 14.85 45m32 4m40 60m79
4.21.05 8.047p
12+13.08.07
Gtzis/Aut 11.10
7m50
13m35
2m00
49.58 14.96 46m32 4m46 60m85
4.21.86 8.045p
28+29.05.11
Osaka/Jap 11.11
7m35
14m67
1m88
48.52 14.77 44m30 4m30 65m71
4.22.50 8.034p
31.08+01.09.07

Door de vele blessures heb je na Londen op sportief vlak geen echt spraakmakende prestaties meer geleverd,
maar toch kon je blijven rekenen op
het respect en de steun van media en
publiek. Hoe komt dat denk je?
Ik heb daar eigenlijk geen echte verklaring voor. Als je van de ene blessure in
de andere sukkelt, ben je voor de media
een gemakkelijke prooi. Maar ik heb eigenlijk nooit negatieve reacties ervaren
en bij mijn weten is er ook nooit iets negatiefs over mij in de pers verschenen. Ik
vind dat ook wel een belangrijk gegeven.
Ik denk dat mensen me ervaarden als iemand die er altijd voor ging en die voor
100% voor zijn sport leefde. Dat dwingt
op een bepaalde manier respect af bij de
mensen, zeker? Ik weet het niet.

Je persoonlijkheid zal daarbij waarschijnlijk ook wel een grote rol gespeeld hebben
Misschien wel ja. Ik ben toen in een
aantal programmas op tv geweest en
ik zal daar dan ook geen slechte indruk
nagelaten hebben zeker? Ik ben altijd
mezelf gebleven, een nuchtere en hard
werkende Kempenaar.

Hans VAN ALPHEN

Opleiding: kinesist KUL
Profatleet bij Bloso vanaf oktober 2007.
Clubs: Vilvoorde AC sedert november 2011.
daarvoor: ZWAT (fusie AT84-SWIN); AT84,
daarvoor AVOS en ARAC.
Trainer: Wim Vandeven,
daarvoor Herman Hooyberghs.
Internationaal palmares
jaar meeting
locatie
resultaat
2001 EuropaCup
Kaunas/Ltu
20ste met 6.704p
2002 EuropaCup
Maribor/Slo
17de met 6.840p
2004 EuropaCup
Riga/Est, Second League
21ste met 6.602p
2005 EuropaCup
Maribor/Slo, Second League
21ste met 5.708p
2006 EuropaCup
Monzon/Esp, Second League
6de met 7.235p
2007 EuropaCup
Szczecin/Pol, First League
1ste met 7.930p
2007 Universiade Bangkok/Tha
Zilver met 8.047p = BR
2007 WK
Osaka/Jpn
11de met 8.034p
2008 OS
Peking/Chn
DNF (kwetsuur)
2010 EK
Barcelona/Esp
5de met 8.072p PR
2011 EK indoor
Parijs/Fra
9de met 5.938p
2012 OS
London/Gbr
4de met 8.447p
2012 IAAF
Combined Events Challenge
Winnaar !
2016 EK
Rotterdam/Ned
DNF (niet gestart dag 2)

Nationaal palmares
2005
BK AC
Izegem, tienkamp: 1ste met 7.064p
2007
Gouden Spike Laureaat
2012
Gouden Spike Laureaat
Belgische records Tienkamp
2007
Bangkok/Tha, 12+13 augustus
2011
Talence/Fra, 17+18 september
2012
Gtzis/Aut, 26+27 mei

Ondanks alles voel je je nog steeds

een Kempenaar? Want je studeerde en
trainde in Leuven, tijdens je carrire
was je aangesloten bij AT84 en Vilvoorde AC, en nu woon je in Hasselt.
Ja, ik denk het wel. De nuchterheid, het
zeggen waar het op staat, het overgaan
tot actie zonder er veel woorden aan vuil
te maken, zo ben ik nog altijd. Ik woon
nu in Limburg, maar de mentaliteit daar
sluit nauw aan bij die van de Kempen.
Het atletenbestaan heeft heel veel
mooie kanten, maar waren er ook zaken die je als last beschouwde?
Goh, op het einde van mijn carrire vond
ik het niet altijd evident om lang weg te
zijn van huis. Ik ben in 2012 papa geworden en als je dan drie weken op stage
bent, dan mis je je dochter natuurlijk.
Ik heb vaak geprobeerd mijn vriendin en
mijn dochter mee te nemen op stage. Als
ik drie weken weg was, dan kwamen ze
me een weekje later vervoegen. Op die
manier bleef het allemaal doenbaar voor
beide partijen. Los daarvan, miste ik de
laatste jaren ook het samen trainen met
collega tienkampers. In de aanloop van
Londen heb ik heel vaak samen getraind
met Eelco en de groep Nederlandse tienkampers, maar daarna veel te weinig eigenlijk. Pas dit jaar ben ik opnieuw terug
een aantal keer naar Papendal getrokken
om met hen te gaan trainen. Dat was een
verademing. Het plezier en het bijna
kinderlijk dollen met elkaar, daardoor
leefde ik weer op.
Is dat typisch voor tienkampers dat ze
mekaar gaan opzoeken om samen te
trainen?
Dat gebeurt redelijk vaak, ja. Maar niet
iedereen doet het natuurlijk. Thomas is
bijvoorbeeld iemand die meestal alleen
traint. Iedereen bouwt nu eenmaal op
zijn eigen manier aan zijn carrire. Ik

8.047p
8.200p
8.519p

Prestatie-ontwikkeling
Jaar
Club
Categorie Tienkamp
Zevenkamp indoor
1999
ARAC
Schol
5.731p (9K)
2000
ARAC
Jun
6.341p (jun)
2001
ARAC
Jun
6.704p / 6.864p (jun) 4.871p
2002 AVOS Bel 6.840p
4.816p
2003 AVOS Bel 6.884p
2004 AVOS Bel 7.054p
2005 AT84 Sen 7.064p
5.017p
2006 AT84 Sen 7.411p
2007 AT84 Sen 8.047p
5.502p
2008 AT84 Sen 7.634p
2009 AT84 Sen 8.070p
2010 ZWAT Sen 8.091p
5.711p
2011 ZWAT Sen 8.200p
5.938p
2012 VAC Sen 8.519p
2013 VAC Sen blessure
Hans aan het werk in Gtzis, het Walhalla
2014 VAC Sen 7.498p
van de internationale meerkampers.
2015 VAC Sen 7.876p
-

kon daar enorm van genieten en de tienkamp leent zich daar natuurlijk ook toe.
Iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten en
je kan heel veel van elkaar leren.
De typische collegialiteit van tienkampers ligt daar dan ook in het verlengde
van
De situatie werkt dat natuurlijk ook wel
een beetje in de hand. Je zit gedurende
twee dagen voortdurend samen. Het is
dan ook leuker om een praatje te slaan
met de collegas in plaats van je de hele
tijd volledig af te sluiten. Ik ben zelf ook
iemand die graag contact heeft met andere atleten. Hoe vaak gebeurt het ook
dat 20 atleten van verschillende nationaliteiten en met dezelfde passie bij wijze
van spreken samen zijn op een paar vierkante meter? Ik vond dat altijd heel tof
en verrijkend.
Tijdens je carrire heb je de tienkamp
waarschijnlijk ook enorm zien evolueren. Wat zijn volgens jou de belangrijkste evoluties?
Het wordt allemaal technischer en
technischer. In mijn beginjaren had je
veel meer mastodonten, zo van die potige tienkampers als mezelf. Nu zie je
veel meer andere types. Snelheid en
techniek zijn nu de belangrijkste kwaliteiten voor een tienkamper geworden.
Als je bijvoorbeeld ziet dat nu zowat de
helft van de meerkampers vlot over de
5 meter springt in het polsstokspringen
terwijl dat er vroeger amper twee of
drie waren, dan is dat toch een heel opmerkelijke evolutie.

De collegialiteit van de tienkampers:

een verrijkende ervaring.

Het laatste jaar is de atletieksport heel

vaak in de media gekomen omwille van
dopingschandalen. Geloof je nog in een
zuivere sport?
Vroeger was ik daar heel naef in. Ik
dacht altijd dat dopingzondaars de grote
uitzonderingen waren, en zeker in de
tienkamp. Die naviteit ben ik nu helaas
kwijt. Als je al die verhalen hoort, dan
kan je niet anders dan vaststellen en
aanvaarden dat er wel degelijk heel veel
doping gebruikt wordt in de atletiek. Ook
in de meerkamp. Als we de geschiedenis

bekijken, dan zijn de jaren 80 berucht

omwille van de vele dopingpraktijken.
Nu wordt er veel meer gecontroleerd
en wordt er wellicht ook wel minder gebruikt maar het bizarre is dat er nu
wel nog een stuk sneller wordt gelopen.
Het dopingprobleem is zeker nog lang
niet opgelost, maar alles daaraan toeschrijven, is natuurlijk ook niet eerlijk.
De atletieksport is veel technischer en
verfijnder geworden. In vergelijking met
vroeger wordt alles nu veel meer bestudeerd en geanalyseerd. Daardoor boeken
atleten ook veel vooruitgang.

Hans en de Mediclowns
Hans Van Alphen heeft nog maar net een punt gezet achter zijn atletiekcarrire, en
hij heeft zichzelf al onmiddellijk een nieuw sportief doel gezet. Op 5 november 2017
loopt hij de prestigieuze marathon van New York. Hij zal dit doen als peter van de vzw
Mediclowns, die onder het motto Run2Smile al voor de derde keer een sponsortocht
organiseert tijdens deze befaamde marathon. Voor een tienkamper is de 1500 meter al
een loodzware opdracht. Hans kiest nu voor de 42 kilometer
De mensen van Mediclowns hadden me vroeger al een aantal keer gecontacteerd en
een tijd geleden heb ik zelf ook eens ervaren hoe belangrijk die clowns zijn voor zieke
kinderen. Meestal gaat het om heel zieke kinderen en als je dan ziet dat die clowns hen
eventjes alle pijn en miserie kunnen doen vergeten, dan is dat fantastisch. Voor zon
goed doel trek ik dan ook met plezier de kar. Het was vooral het totaalpakket dat me
aansprak. Er is enerzijds dat goede doel, maar anderzijds ook het feit dat het om de
marathon van New York gaat. Door te trainen voor een marathon, heb ik opnieuw iets
waar ik mij op sportief vlak kan op focussen. Das belangrijk voor mij, want ik sport
graag met een specifiek doel. Ik denk dat ik maar n marathon ga lopen in mijn leven,
en dan kies je maar best meteen de mooiste.
Momenteel ben ik nog maar heel rustig beginnen trainen want het is natuurlijk nog
lang en ik kom pas terug uit blessure. Ik zie het als een uitdaging en er is ook geen
druk. Ik wil de marathon gewoon uitlopen en het hele gebeuren ten volle ervaren.
Maar ik ken mezelf. Als ik over een aantal maanden merk dat het lopen heel goed
gaat, dan zal ik mijn doel, in functie van mijn eindtijd, ook gevoelig bijstellen. Het zal
vooral zaak zijn om blessurevrij aan de start te komen, en dan denk ik vooral aan mijn
achillespezen. Ik ben niet gewend om grote afstanden te lopen en ik ben er ook totaal
niet voor gebouwd, maar ik kijk er wel naar uit.
Loop mee!
Hans van Alphen is op zoek naar versterking! Ben je een fervente loper en heb je
de New York City Marathon op je bucket list staan? Dan is Run2Smile jouw kans om
een startnummer te bemachtigen, in ruil voor een sponsorbedrag. Of ben je op
zoek naar een sportieve uitdaging met een inhoudelijke meerwaarde? Stoom jezelf
dan klaar voor een fantastische ervaring, en laat je sponsoren ten voordele van het
goede doel. Info: www.run2smile.be

Foto: Nadia VERHOFT

*Basisjackpot te verdelen volgens het spelreglement dat je vindt op www.jokerplus.be.

De laatste jaren komen in de Lage Lan- Als je nu terugkijkt op je volledige carden heel veel goeie meerkampers bo- rire, zijn er dan zaken waarvan je
vendrijven. In Belgi alleen al heb je spijt hebt?
naast jezelf ook Thomas Van der Plaet- Neen, ik ben heel tevreden met de weg
sen, Niels Pittomvils en Nafi Thiam. Is die ik bewandeld heb. Ik ben ook niet
dit puur toeval of zit er iets meer ach- iemand die op zaken terugkijkt en dan
ter?
denkt in termen van wat als. Dat heeft
Ik denk dat het eerder toeval is. Alle ook absoluut geen zin. Het leven is nu
atleten die je daarnet opnoemde, ko- eenmaal zoals het is. Natuurlijk kon ik
men uit verschillende hoeken van het misschien bepaalde zaken anders gedaan
land en hebben in principe niets met hebben, maar dan had ik misschien weer
elkaar te maken. Iedereen heeft zijn ei- andere blessures gehad. Dat weet je nagen opleiding gehad. Ik denk eerder dat tuurlijk nooit. Ik heb hard geknokt om
het toeval is. Ik geloof wel dat bepaalde het hoogst mogelijke te bereiken en uitprestaties van andere atleten een moti- eindelijk heb ik er ook veel voor teruggevatie vormen voor andere atleten. De rol kregen. Ik ben tevreden met de carrire
van een voorbeeldfunctie mag ook niet die ik gehad heb.
onderschat worden. In mijn geval heb- Een carrire die niet bekroond werd
ben de prestaties van Frdric Xhonneux met een medaille op een internationaal
voor een dclic gezorgd, zoals ik al zei. kampioenschap
Iemand als Franois Gourmet, die net
voor Frdric, ook 7.900 punten haalde, Tja, das uiteraard een gemis maar
liep bijvoorbeeld 1079 op de 100m. eigenlijk lig ik er niet wakker van. Ik ben
Met hem kon ik mezelf, als atleet, niet iemand die in verschillende stappen geidentificeren, want ik was zo snel niet. groeid is en het besef dat ik een internaFredje daarentegen had, net als ik, trage tionale medaille kon halen, kwam pas na
spiervezels en toch haalde hij ook 7.900 2012. Als je vierde wordt op de Spelen,
punten. Het is natuurlijk maar een the- dan kan je in principe zeker meespelen
orie, maar voor mij persoonlijk gaat die voor een medaille op een EK. Maar ja,
dan18:46
had ik bijvoorbeeld in 2012 ook moeAD_Joker+_A5_Landscape_NL.pdf
1
12/06/16
zeker op.

ten deelnemen aan het EK. Ik koos ervoor

om door te trainen en alles op de Olympische Spelen te zetten. Dat zijn keuzes
die je maakt. De jaren erna was ik nooit
fit om mijn kansen op een kampioenschap te verdedigen.
Hoe ziet de toekomst er nu uit? Je bent
ondertussen opnieuw student geworden.
Ik ben inderdaad begonnen met een
postgraduaat manuele therapie in Leuven en vanaf januari start ik met kine en
personal training. Daarnaast heb ik buiten de sport ook nog een aantal projecten en leuke pistes die ik kan bewandelen, maar het is allemaal nog te pril om
daar veel over te vertellen.
Blijf je betrokken in de atletiekwereld?
Atletiek en bewegen in het algemeen,
is en blijft mijn passie. De sport heeft
me ook voor een groot deel gevormd tot
de persoon die ik nu ben. Ik zie mezelf
nu nog niet meteen terug op een piste
staan, maar wie weet, keer ik ooit terug
als trainer. Met mijn achtergrond denk
ik dat ik op dat vlak toch ook wel iets
zou kunnen bijdragen. Maar het zal zeker
niet voor de nabije toekomst zijn.

VANAF NU
BRENGT JE
STERRENBEELD
JE ELKE DAG
GELUK.
OMDAT SPELEN
LEUK MOET BLIJVEN

KEN UW
LIMIETEN

Elke dag je geluksdag

Tekst: Gunther DEKIE - Fotos: Belga - Eindredactie, Lay-out: Michel JORDENS - @letiekleven verzonden: dinsdag 27 december 2016

Nieuwsbrief @letiekleven
Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk,
website, mail, fotokopie of op welke wijze ook, zonder voorafgaandelijke toestemming van de uitgever. Teksten en fotos blijven eigendom van de auteur-fotograaf.

HANS VAN ALPHEN -

FOTO: LUC VAN DE VREKEN

december 2016

Pagina 473- 480 | Nummer 91