Ang Inang Matapobre

Laging bukambibig ni Aling Osang na ang anak na Engineer na si Monching ay dapat lang makapag-asawa
ng isang mayaman dahil may mataas itong katungkulan sa kumpanyang pinapasukan at topnotcher pa
sa board exam. Kaya gayon na lamang ang galit at pagkabigla nito nang malaman niyang si Corazon na
kapitbahay niya ang naging kasintahan ng anak. Ayaw niya sa babaeng ito. Gagawa siya ng paraan upang
mapaglayo ang dalawa.

Kinausap ni Aling Osang ang anak, ipinakakalas kay Corazon.

“Ngunit Mama, si Corazon ay mahal ko at mahal din niya ako. Mabait siya, masipag, magalang, at
kilala n’yo ang pamilya. Isa rin siyang kapita-pitagang guro. Bakit ayaw n’yo sa kanya?”

“Gusto ko’y mayaman ang mapangasawa mo. Kung si Corazon lang, hindi ako makapapayag.”

“Pero, hindi mahirap sina Corazon,Mama. May lupa’t bahay sila, may tindahan at may niyugan.”

“Pero hindi rin sila mayaman! May tindahan at niyugan nga, tatlo naman silang magkakapatid na
maghahati kung saka-sakali. Baka maging sandalan ka lang ng pamilya niya pagdating ng araw. Higit
pa kay Corazon ang babaeng hinahangad ko para sa iyo, anak. Huwag mo sana akong bibiguin.”

Tumahimik na lang si Monching upang huwag nang humaba pa ang pagtatalo nila ng ina. Nag-iisa
siyang anak at lumaki siyang masunurin.

Mula noon, naging madalang na ang pagkikita nila ni Corazon. Tinanggap ni Monching ang malalaking
project ng kumpanya sa iba’t ibang lugar sa Visayas at Mindanao. Si Corazon naman ay naging abala
rin sa pagtuturo lalo na nang ma-promote ito bilang Head Teacher.

Mahigit dalawang taon ang mabilis na lumipas.

Nakatanggap ng sulat si Aling Osang mula kay Monching. Ito pala ay may asawa’t anak na sa Bacolod.

Anang isang bahagi ng sulat:

“Mama, napikot po ako ng solong anak ng boss ko. Nagpakasal po kami at ngayon ay 3 months old na
ang baby girl namin na kamukha ninyo. Napakayaman po ng boss ko, na ama ni Lanie. Binilhan po
kaming lupa at bahay na pinuno ng mamahaling kasangkapan. May ipinagawa rin akong playhouse sa
gilid ng bahay. Sana mabigyan ko kayo ng maraming apo, Mama. Kalakip nito ang Twenty-thousand
pesos para sa pagbabakasyon n’yo ni Papa rito sa Bacolod. Aasahan ko po kayo sa Linggo.

Masayang itiniklop ni Aling Osang ang sulat.

“Martes pa lang ngayon, hindi ko na mahihintay pa ang araw ng linggo. Sabik na akong makita sila.”

Nang araw ring iyon ay bumiyahe ang mag-asawa mula Bohol patungong Bacolod via Cebu. Nang
sapitin nila ang tahanan ng anak, sa gate ay sinalubong sila ng katulong at napag-alamang wala roon si
Monching. Nasa Davao kasama ang Father-in-law at sa Sabado pa ng gabi ang dating.
Miyerkules na noon kaya nag-pasiya ang mag-asawa na hintayin na lang ang anak kaysa bumalik pa ng
Bohol.

Lumabas ng pinto si Lanie, ang asawa ni Monching. Maganda ito ngunit bakit hindi man lamang
nagmano sa kanila gayong sinabi na ng maid kung sino sila. Ni hindi nga sila nginitian, pormal itong
nagsalita:

“Wala pa si Monching eh. Kung hihintayin ninyo, okey lang.”

At inutusan ang katulong na ihatid ang dalawa sa tutuluyan nito ang playhouse sa gilid ng bahay.

Tatlong araw at tatlong gabi na sina Aling Osang sa playhouse, hinahatiran ng pagkain ng katulong,
ngunit minsan man ay hindi pa sila nakapasok sa loob ng malaking bahay. Ni hindi na nga nila nakita o
nakausap muli ang manugang na halatang malayo ang loob pa kanila.

Sabado ng tanghali. Lumabas ng bahay si Lanie, kasama ang yaya na may kalong na bata. Agad ay
lumapit Si Aling Osang, sabik na niyakap at hinalikan ang apo. Pagalit na nagsalita si Lanie, “Tama na,
baka mangati ang bata!” Sumakay ito ng kotse, kasama ang anak at yaya at lumabas ng gate. Ang
naiwang katulong ang nagsabing pupunta si Lanie sa bahay ng ina na di-kalayuan doon, tapos ay
tutuloy sa airport upang salubungin ang ama at si Monching.

Nakadama ng tuwa si Aling Osang. Naligo silang mag-asawa sa maliit na banyo sa gilid ng playhouse.
Nagbihis at sabik na hinintay ang pagdating ng anak. Makapapasok na sila sa malaking bahay, ang isip
ni Aling Osang. Makikita na niya ang loob nito.

Ngunit lumalim na ang gabi ay wala pa rin si Monching, pati na si Lanie. Nakatulog na sila sa
kahihintay.

Linggo ng umaga. Nagising sina Aling Osang sa katok sa pinto. Sinabi ng maid na maaantala raw ang
uwi ni Monching sa susunod na linggo pa dahil may panibagong project na namang sinisimulan. May
iniabot na Two-thousand pesos kay Aling Osang ang katulong. Ipinabibigay raw ni Lanie para
pamasahe pabalik ng Bohol.

“Sa loob ng bapor, iniisip ni Aling Osang ang mahal na anak, Bakit parang napakahirap yata niya itong
makita? Halos tatlong taon na itong nawalay sa kanya. Maligaya kaya ito sa piling ng maganda at
mayamang asawa ngunit pangit ang ugali? Kung si Corazon ang nakatuluyan ni Monching, ilang apo na
kaya ngayon ang sa kanya ay yumayakap at naglalambing?

Sising-sisi si Aling Osang. Siya ang naging dahilan kung kaya lumayo si Monching at nagtrabaho sa
ibang lugar. Kailan kaya sila muling mag-kikita? Alam niyang hindi ito uuwi ng Bohol upang maiwasan
si Corazon na hanggang ngayon ay patuloy na nagmamahal at umaasa.

Kung hindi naging matapobre si Aling Osang, sana’y nakita niyang higit ang halaga ng magandang ugali
kaysa sa materyal na kayamanan. WAKAS!