Conto viaxeiro realizado pol@s alumn@s de 2º curso do Ceip Condesa de Fenosa do Barco de Valdeorras durante o período de confinamento pola pandemia do Covid-19
Conto viaxeiro realizado pol@s alumn@s de 2º curso do Ceip Condesa de Fenosa do Barco de Valdeorras durante o período de confinamento pola pandemia do Covid-19
Conto viaxeiro realizado pol@s alumn@s de 2º curso do Ceip Condesa de Fenosa do Barco de Valdeorras durante o período de confinamento pola pandemia do Covid-19
Unha tarde de marzo unha pequena bolboreta decatousede que algo
estaba a acontecer xa que as rúas estaban baleiras, os parques non tiñan nenos, nen nenas, as tendas estaban pechadas…Algo pasaba e ela non o sabía, polo que deciciu poñerse a investigar.
Entrou pola fiestra da casa que estaba o seu carón.
Alí dentro estaban dous nenos de entre oito e dez anos coa súa nai e o seu pai, semellaban preocupados. A bolboreta díxolles que estivesen tranquilos e subiu pola fiestra para seguir investigando. De súpeto atopouse coas súas amigas a cegoña e a señora pata. Explicoulles o que sucedera e decidiron saír a investigar, pero todo estaba pechado. De camiño viron un gato que estaba moi preocupado e a señora pata invitouno a que as acompañara. Mentras trataban de adiviñar que pasaba, decatáronse que o aire era máis limpo,respiraban mellor e non había riudos para asustalos. A bolboreta, a cegoña, a pata e o gato observaron que os humanos que saían á rúa levaban bozal, e pensaron que algo mal fixeran. En realidade déronse conta que os humanos non fixeran nada malo para levar bozal. Entón pensaron : - Cal será o motivo? A señora pata, que era moi sensata dixo: - Ó mellor levan bozal porque se teñen que protexerse de algo? Entón decidiron seguir indagando sobre o estraño comportamento dos humanos. E a súa investigación levounos ata un hospital donde se atoparon con xente moi maliña por culpa dun virus que non os deixaba nen ver as súas familias. Os animais puxéronse moi tristes ao ver que os médicos e as enfermeiras non daban curado a todos os enfermos, porque ese virus era moi contaxioso e necesitaban con urxencia un medicamento para poder convatilo. Os nosos amigos querían axudar e decidiron achegarse ao laboratorio do mellor científico da cidade para pedir axuda. Este recomendoulles ir en busca de animais para poder crear unha vacina ou medicamento que poidera matar ese bicho.
Pero de súpeto, a bolboreta díxolles: - E se nos presentamos
voluntarios para probar a vacina? E os outros tres animais aceptaron encantados de poder axudar a atopar unha cura. E alá foron os catro valentes!! Despois de varios meses, por fin, e para asombro de todos comprobaron que a vacina era eficiente e que podía matar a este maldito virus.
A partir daquel momento, pouco a pouco, a normalidade voltou as súas
vidas. A bolboreta e os seus amigos/as sentíronse moi felices de poder axudar ós humanos e pensaron que cando se traballa xuntos e unidos todo resulta máis fácil.