1

Risale-i Nur Külliyatından

Rumuzat-ı Semaniye
Mecmuası

Müellifi
Bediüzzaman
Said Nursî

Üçüncü Risale Olan Üçüncü Kısım

۪ َّ ‫ن ال‬
ِ‫رحيم‬ ِ ٰ‫حم‬ ‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ‫هِ الَّر‬ ْ ِ‫ب‬
Kur’ân-ı Mu'ciz-ül Beyan'ın ikiyüz (200) aksam-ı i'caziyesinden nakşî bir kısmını
gösterecek bir tarzda, Kur’ân-ı Azîmüşşan'ı, Hâfız Osman hattıyla tayin eden ve Âyet-i
Müdayene mikyas tutulan sahifeleri ve sure-i İhlas vâhid-i kıyas tutulan satırları muhafaza
etmekle beraber, o nakş-ı i'cazı gösterecek tarzında bir Kur’ân yazmağa dair mühim bir
niyetimi; hizmet-i Kur’ândaki arkadaşlarımın nazarlarına arzedip meşveret etmek ve onların
fikirlerini istimzac etmek ve beni ikaz etmek için şu kısmı yazdım, onlara müracaat ediyorum.
Şu üçüncü kısım Dokuz Mes'ele"dir.
Birinci Mes'ele: Kur’ân-ı Azîmüşşan'ın enva'-ı i'cazı kırka baliğ olduğunu, İ'caz-ı
Kur’ân namındaki yirmibeşinci söz'de bürhanlarıyla ispat edilmiş. Bu i’cazın bazı enva'ı
tafsilen, bir kısmı da icmalen muannidlere karşı dahi gösterilmiştir. Hem Kur’ânın i'cazı,
tabakat-ı insaniyeden kırk tabakaya karşı ayrı ayrı i'cazını gösterdiği, ondokuzuncu mektubun
onsekizinci işaretinde beyan edilmiş ve o tabakatın on kısmının ayrı ayrı hisse-i i'caziyelerini
ispat etmiş. Sair otuz iki tabaka-i âher, ehl-i velâyetin muhtelif
2

meşrebler ashabına ve ulûm-ı mütenevvianın ayrı ayrı ashablarına ayrı ayrı i'cazını
gösterdiğini ve onlara ilmelyakîn, aynelyakîn, hakkalyakîn derecesinde Kur’ân hak
Kelâmullah olduğunu, iman-ı tahkiklerine göstermişler. Demek her biri, ayrı ayrı bir tarzda
bir vech-i i'cazını göstermişler. Evet ehl-i marifet bir velinin fehmettiği i'caz ile, ehl-i aşk bir
velinin müşahede ettiği cemal-i i'caz bir olmadığı gibi; muhtelif meşaribe göre cemal-i i'cazın
cilveleri değişir. İlm-i usûl-üd dinin bir allâmesinin ve bir imamının gördüğü vech-i i'caz ile
füruat-ı şeriattaki bir müçtehidin gördüğü vech-i i'caz bir değildir ve hâkeza... Bunların
tafsilen ayrı ayrı vücuh-ı i'cazını göstermek elimden gelmiyor. Havsalam dardır, ihata
edemiyor. Nazarım kısadır göremiyor. Onun için yalnız on tabaka beyan edilmiş, mütebâkisi
(A.S.M.)
icmalen işaret edilmiş. Şimdi o tabakalardan iki tabaka, Mu'cizat-ı Ahmediye
Risalesinde çok izaha muhtaç iken, o vakit pek noksan kalmıştı. Birisi:”Kulaklı tabaka" tabir
ettiğimiz âmî avamdan; yalnız kulakla Kur’ânı dinler, kulak vasıtasıyla i'cazını anlar. Yani
der:”Şu işittiğim Kur’ân, başka kitablara benzemiyor. Ya bütününün altında olacak veya
bütününün fevkinde olacaktır. Umumun altındaki şık ise kimse diyemez ve diyememiş, şeytan
dahi diyemez.
3

Öyle ise, umumun fevkindedir." İşte bu kadar icmal ile Onsekizinci İşaret'te yazılmıştı. Sonra
onu izah için Yirmialtıncı Mektub'un”Hüccet-ül Kur’ân Alâ Hizb-iş Şeytan" namındaki
Birinci mebhası, o tabakanın i'cazdaki fehmini tasvir ve isbat ediyor.
İkinci Tabaka: Gözlü tabakasıdır. Yani: Âmi avamdan veyahut aklı gözüne inmiş
maddiyunlar tabakasına karşı, Kur’ânın göz ile görünecek bir işaret-i i'caziyesi bulunduğu,
Onsekizinci İşaret'te dava edilmiş. Ve o davayı tenvir ve isbat etmek için, çok izaha lüzumu
vardı. Şimdi anladığımız mühim bir hikmet-i Rabbaniye cihetiyle o izah verilmedi. Pek cüz'î
birkaç cüz'iyata işaret edilmişti. Şimdi o hikmetin sırrı anlaşıldı ve te'hiri daha evlâ olduğuna
kat'î kanaatımız geldi. Şimdi o tabakanın fehmini ve zevkini teshil etmek için; kırk vücuh-ı
i'cazdan göz ile görülen bir vechini ve o vechin on cüzünden bir cüzünü Kur’ânın nakş-ı
hattında göstermeyi niyet ettik. Vakt-ı merhunu geldiğini telakki ediyoruz. O sair vücuh-ı
i’caziye ise bir kısmı Yirmibeşinci Söz’de kısmen tafsilen, kısmen icmalen beyan edilmiş. Bir
kısmı sair sözlerde müteferrik parçaları zikir edilmiş bir kısmı Arabi risalelerimde onlara
işaret edilmiş ve bilhassa nazm-ı Kur’ândaki i’caz-ı belagatı kim görmek isterse
4

İşarat’ül İ’caz namındaki Arabiyy’ül ibare olan tefsire baksın. Baştan aşağıya kadar o i’cazı
tahlil edip ilmi bir surette göstermiştir. Hakaik-i Kur’âniyenin hakkaniyet cihetinden gelen
i’caz-ı maneviyi kim görmek isterse Risale-i Nur ve Mektubat-ün Nur eczalarına baksın.
Onlar o i’caz-ı manevinin ünvanlarıdır Onlarda gâyet parlak o i'caz görünür.
İkinci Mes’ele: sözler namındaki yazılan risaleler Kur’ân-ı Mu'ciz-ül Beyanın bir nev'
tefsir-i hakikisi olduğunu ve o tefsirin te'lifinde merci' ve me'haz ve hakiki üstad ve tam
rehber srf ayat-ı Kur’âniye olduğu ve bu fakir ve aciz bu müellifin hissesi onda sırf bir
tercüman olduğunu ve doğrudan doğruya o risaleler Kur’ânın hakaiki ve o hakaikın
bürhanları olduğunu ve Kur’ânın elinde bir kılıç hükmünde olarak o Kale-i İslamiyeye gelen
tehacüme karşı davranan ve manen Kur’ânın manası ve layenfek ve ondan gelmiş manevi bir
cüzü olduğunu bütün kuvvetleriyle o Kur’âna bakar ve işaret ederler ve onu hedef ittihaz
ederler ve ayatından gelen sünuhat ve ilhamat olduğunu ve müellifinin iktidar ve ihtiyarının
pek fevkinde bir tarzda olduklarını mükerreren isbat edip beyan ettiğimiz halde Kur’ân
namına ve Kur’ân hesabına rekabetkarane bunlara bakmak ve onlardaki i'caz-ı Kur’ândan
inikas eden cilveleri Kur’ânın hakiki i'cazıyla
5

muvazene etmek ve rekabetkarane onların sukutunu ve kesadını ve çürüklüğünü arzu etmek

elbette Kur’âna sadakat değil. Çünkü Kur’ânın elindeki kılıncı Kur’âna çevirmek ve Kur’ânın
sadık hizmetkarını Kur’âna karşı mübareze vaziyetini vermek ve Kur’ândan gelen ve
Kur’ânın nurundan ve mizan-ı i’cazında bulunan nurlarını Kur’âna karşı muvazene etmek
elbette bir hıyanettir ve bir cinâyettir. Sakın dikkat ediniz ki nefs-i emmare sizi bu cihette
aldatmasın hem Kur’ân-ı Azîmüşşan'ın güneşini ayinelerdeki küçücük cilveleriyle muvazene
edip kıymetini tenzil etmek ve cidden iltizam ve muhabbete layık olan o nurlara Kur’ân
hesabına bir nev' adavetkârane ve tenkitkârane bakmak onların feyizlerinden mahrum kalmak
gibi bir divaneliktir. Acaba ehadîs-i şerife Kur’ânı tefsir ederken Kur’ân ile muvazene
edilebilir mi? Hakiki bir tefsirdeki ayatın güzel hakikatleri hakaik-i Kur’âniye ile muvazene
edilebilir mi? Halbuki risaleler ise doğrudan doğruya üstadı, menba'ı, manası ve neticesi
hakaik-i imaniye ve Kur’âniyedir. Ve o hakaikın bürhanlarıdır. Madem hakikat budur. O
risalelerde tezahür eden tevafukat-ı gaybiye doğrudan doğruya Kur’ân-ı Hakîmin bir nev’
cilve-i i’cazıdır. Çünkü o risaleler Kur’ânın i’caz-ı manevisinin numuneleridir. Ve onlardaki
tevafukat-ı gaybiye o i’caz-ı manevisinin tecessüm etmiş bir nakşıdır denilebilir. Çünkü o
6

hakaikın mevzuniyeti ve intizamı ve güzelliğidir ki öyle muntazam üslûb libasını giyer çıkar.
(A.S.M.)
Üçüncü mes’ele: Kaç sene evvel Mu’cizat-ı Ahmediye içindeki i’caz-ı Kur’ânı
beyanda aklı gözüne inmiş tabakasına karşı göz ile görünecek bir nakş-ı i’cazı kalb aradı. O
zaman berk-i hatif gibi bir sahife-i Kur’âniyede mükerreren lafzullah muntazam bir kavs
suretinde göründü. O cihette lafzullahtaki müteaddit emarat-ı i’caziyeyi yazmak lazım iken
bana unutturuldu. Yüzüm başka cihetlere çevrildi. Karşı karşıya ve bir sayfa arkasındaki
sayfalarda böyle lafzullah’ın tekraratı manidar bir nisbet-i adediye ile göründü. Hem bazı
kelimat-ı Kur’âniyenin yaprakları arasında birbirine bakması ve muvazi gelmesi gibi birkaç
cüz’iyata işaret edildi. Halbuki o cüz’iyat o mes’eleye hiçbir cihetle kafi gelmiyordu. Bir
zaman sonra lafz-ı Kur’ân ile lafz-ı Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmda tevafukat-ı
gaybiye tabir ettiğimiz bir vaziyet-i harikulade gördük. İ’caz-ı Kur’âna aid Yirmibeşinci Söz
olan risalede Kur’ân lafzı o işareti verdi. Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın
(A.S.M.)
mu’cizatında Resul-i Ekrem kelimesi aynen o işareti verdi. İman-ı billah’a dair olan
sair müteaddit risalelerde lafzullah o işareti vermedi. Çünkü lafzullah nadir zikrediliyordu.
Onun yerinde Cenab-ı Hak kelimesi
7

Sâni'-i Hakîm, Hâlık-ı Rahim gibi sair esma-i hüsna ile tabir edilmiş. Lafzullah o erkan-ı
imaniyenin en a’zamı olan iman-ı billah risalelerin içinde en çoğuna en mühimlerine sahib
(A.S.M.)
olduğu halde i’caz-ı Ahmediye ile i’caz-ı Kur’âniyenin işaretleri gibi parlak işaret
vermemesi şimdi katiyen gördük ki o işaret ise Kur’ân-ı Azîmüşşan o kadar parlak
göstermiştir ki hiçbir cihette ihtiyaç kalmamış ki başka yerde tezahür için cilvesi görünsün.
Evet Kur’ân-ı Azîmüşşanda lafzullah çok nurani ve kesretle çok manidar ve vüsatle çok
nükteler var. Ve hikmetle tekrar edilmiş ki akıl anlasa ‫ه‬ ‫ سسبحان ّٰالل‬kalb derk etse ‫بار‬
‫ّٰالل‬
‫ه‬ göz görse ‫ه‬ ‫ ماشاء ّٰالل‬diyecektir. Amma lafz-ı Kur’ân ve lafz-ı Resul-i Ekrem
Aleyhissalâtü Vesselâm ise Kur’ânda pek azdır. Ve o kısımda tevafuktan ziyade başka sırlara
medardırlar. Onun için kanaatimiz geldi ki Kur’ândan tereşşuh eden ve Kur’ândan gelen
risalelerde lafz-ı Kur’ân ve lafz-ı Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm o işarete Kur’ân
hesabına mazhar edildi. Ve lafzullah Kur’ân merkezinde bırakıldı.
Dördüncü mes’ele: Bu hafız Osman hattıyla yazılan aynı Kur’ânı tedkik ettik. Başta
lafzullah olarak gâyet manidar tevafukat-ı gaybiyeyi gördük. Ben kendi Kur’ânımda o
tevafukata birer birer işaret
8

koydum. Dikkat ettik ki satırlar ve âyetler ortasındaki fasılalar intizamsız olduğu için
tevafukatı kısmen bozulmuş. Onunla beraber bize kanaat geldi ki tevafuk matlubdur. Çünkü
tekrar eden kelimat üstünde tekerrürden gelen kusuru izale edecek bir zinet ve bir güzelliktir.
Ve anladık ki sayfa ve satırları değiştirmemekle beraber tekellüfsüz o tevafukat-ı matlube bir
derece gösterilebilir. Ve onu göstermekle hatt-ı Kur’âniye bir zevk bir şevk uyandıracak. Ve
göz ile görünecek on emarat-ı i’caziyeden bir emareyi izhar etmek niyetiyle hizmet-i
Kur’ândaki arkadaşlarımı meşveret ve muavenete davet ederek bu mes’eleyi nazarlarına arz
ediyorum.
(Hâşiye)
Beşinci mes’ele: Kur’ân-ı Mu'ciz-ül Beyanda tevafukatın enva’ı var. Tevafukat-
ı nakş-ı lafzîden başka tevafukat-ı maneviyesi var. Hem çok manidar ve çok vardır. Tevafukat-
ı lafzîyesi ise üç tarzdadır. Biri bir tek sayfada, ikincisi karşıki sayfada, üçüncüsü yapraklar
arasında bir tevafuktur. Birinci tarzı, Kur’ânın i’caz-ı manevisinin ünvanları olan risalelerde
cilvesi in’ikas etmiş görünüyor. İkinci kısım bir zat-ı mübarekin yazdığı bir Kur’ânı gördüm
ki karşı karşıya olan sahifelerin tevafukatı kırmızı hatla gösterilmiş. Demek o nevden bir
derece beyan edilmiş.

(Hâşiye)
Tevafukat ise ittifaka işarettir. İttifak ise ittihada emaredir. İttihad ise vahdete alamettir. Vahdet
ise tevhidi gösterir. Tevhid ise Kur’ânın dört esasından en büyük esasıdır.
9

Üçüncü tarz ise Kur’ân kelam-ı Ezeli olduğundan ve kelime-i vahid hükmünde
bulunduğundan ve ayatı birbirine bakmasından ve birbirini tefsir etmesinden anlaşılıyor ki bir
sahifede kelimeler birbirine baktığı ve bir intizam-ı tevafukkarane gösterdiği gibi Kur’ânın
mecmuunda aynı hal vardır. Filcümle bazı numunelerini ve tereşşühatını gördük ve bize
kanaat-i kat’iye verdi ki: o tereşşühatın safi bir menbaı var. Mesela iki gün evvel Sure-i nahl
ve Sure-i İsra’yı okudum. Sure-i İsrada ikiyüzseksen beşinci sahifede üç Kur’ân kelimesi
gördüm. İkisi tam muvazi birbirine bakar: üçüncüsü terazinin iki dili gibi üstünde ve satırın
başında durmuş. Merak ettim tevafuk matlub iken neden bu dil nizama girmemiş. Birden
hatıra geldi ki şuradaki Kur’ân kelimelerinin vazifeleri yalnız bu sahifede değil. Güzellikleri
ve nizamları başka sahifelere de bakabilir. Baktım ki başta ve dördüncü satırdaki Kur’ân
kelimesi üç sahife sonra ِ‫جر‬ َ ٰ‫ وَقُْرا‬kelimesine bakmakla beraber o ‫جر‬
ْ َ‫نس الْف‬ َ ٰ‫قُْرا‬
ِ ْ َ‫نس الْف‬
arkasındaki ‫ن‬ ٰ ْ ُ‫۪فى هٰذ َاالْق‬
‫را ِس‬ kelimesinin zahr ve batnı hükmüne geçip kağıt bıçakla
kesilip çıkarılsa iki gözlü bir kelime olur. Sonra muvazeneden çıkan َ ٰ‫ت الْقُْرا‬
‫ن‬ َ ‫اِذ َاقََرا ْس‬
kelimesine baktım yani sekiz (8) sahife yukarıda Sure-i Nahl’de aynen َ ٰ‫ت الْقُْرا‬
‫ن‬ َ ْ ‫فَاِذ َاقََرا‬
‫ستَعِذ ْ ب ِ ّٰالل‬
ِ‫ه‬ ْ ‫فَا‬ gördüm. Aynı satır aynı vaziyet pek
10

manidar bir tarzda gördüm ‫ه‬ ُ ‫مد ُ ّٰلِل‬ ُ ‫ بَاَر ّٰالل‬ne kadar güzel ‫ه‬
َ ْ ‫ اَل‬anladım ‫ه‬
ْ ‫ح‬ ‫ ماشاء ّٰالل‬ne
kadar latif vazifeleri var dedim.
Altıncı mesele: Kur’ân-ı Hakim’in i’cazının enva’larının perde altında kalması ve
bilhassa gözle görünecek nev’i her kese görünmesi lazım gelirken gizli kalması ve ileri
gitmemesi beş sebeb ve hikmetten ileri geliyor. [Birinci sebeb] Din ve iman ve teklif bir
tecrübe-i İlahiye ve bir imtihan-ı Rabbani’dir ki: ervah-ı aliyeyi ervah-ı safileden, ulvi
fıtratları süfli fıtratlardan ve yüksek isti’datları bozuk isti’datlardan tefrik ve terbiye etmek
için bir musabakadır. Perdeli ve nazari bir surette kalmak içindir ki: o i’cazlar perdeli
kalmışlar. Yoksa her kes gözüyle görse idi imanı kazanmaktaki müsabaka ve mücahede-i
maneviye zenbereği dururdu. Terakkiyat olamazdı Ebu Cehil de Ebu Bekir Sıddık (r.a.) gibi
tasdik edecekti. Onun için Kur’ân-ı Hakîm akla kapı açar haydi git bul diyor. Fakat aklın
elindeki ihtiyarı almıyor. İster istemez mecbur etmiyor. [İkinci sebeb] Umum mu’cizat için
değil yalnız şimdiki mes’elemize taalluk eden ikiyüz eczadan bir cüz’ü olan ve san’at-ı
bediiyede dahil olan lafzî tevafukatı ileri sürmemesi ve gizli kalmasının bir sebebi şudur ki:
11

Kur’ân-ı Hakîm bir maide-i semaviyedir. Ruhların gıdalarını kulub ve ukulun erzaklarını
cami’dir. O gıdaların kabları ve zarfları hükmünde olan elfazdaki zinet ve san’ata nazar-ı
dikkati celb etmek o hakaike karşı bir gaflet perdesi olur. Onun içindir ki Kur’ân-ı Hakîm lafz
ve fenn-i bedia aid mezayayı idame ettirmiyor. Kafiyeyi değiştirir, sun’u fıtrî bir tarzda
bırakıyor. Kasdı işmam edecek ve nazar-ı dikkati celb edecek bir tarz vermiyor. Ta manadan
zihni müşevveş etmesin ve hayal dahi kalbi aldatmasın. Evet ulema ilm-i belagatın
mabeyninde en kuvvetli kaidelerinin ve düstur-ı esasilerinin biri şudur ki: fenn-i maanî ve
fenn-i beyana aid mezaya ve nükteler kasdî olmamalı, irade ile emare üstünde bulunmamalı,
ta belagat üstünde bulunsun. Fenni bedia aid olan ecnaslar ve san’at-ı lafziye gibi fenn-i bedi’
nakışları şart-ı makbuliyeti adem-i kasttır. Yani fıtrî bir tarzda olmalı, yoksa tasannu’ ve
tasalluf ve tekellüf olur. Belagati kırar. İşte bu düstura binaendir ki şu belagatte derece-i i’caz
sahibi olan Kur’ân-ı Mu'ciz-ül Beyan san’at-ı bediiyede fıtrî bir tarzda gidiyor. Manadan zihni
çevirecek bir surette musırrane idame etmiyor. Şu tevafukat ise o da fenn-i bedia aid bir
san’at-ı lafziye hükmüne geçtiği için Kur’ân-ı Hakîm lafzullah müstesna olarak
12

sair tevafukatta çok ileri gitmemiş, fıtrî ve manidar bir tarzda bırakmış. Lafzullah’ın ise birkaç
cihette aynı belagat ve mahz-ı hikmet bir surette sırlara cami’ vaziyetleri var.
Üçüncü sebeb: Gözle görünecek lafzî nakşî mezayalar mananın hüsnünden ve
cemalinden ve intizamından ileri gelmezse kabil-i taklittir. Kolayca onun naziri kasden
yapılabilir. Halbuki i’caz taklit edilmeyecek bir tarzda olacak. Hatta bu tevafukat-ı gaybiye
tabir ettiğimiz san’at-ı bedia i’cazın ecza-yı hakikiyesinden değil. Belki bir nev’ i’cazın
vazifesini gördüğü için i’cazın eczası içine dahil olmuştur. Çünkü i’caz gösteriyor ki Kur’ân
Kelamullah’tır. Beşerin kelamı değildir. Şu tevafukat-ı gaybiye dahi madem tesadüf işi
olamıyor ve fikr-i beşerin düşünüşü değildir. O da delalet eder ki o kelam gaybtandır beşerin
sözü değildir. Eğer tevafukata kast girse delalet-i hassası gaib olur. İşte bu sırra binaendir ki
risalelerde Kur’ânın fıtrî ulvî tevafukatından in’ikas eden cilvelerini üç dört sene sonra
gördük ve hiçbir kasıt ve şuurumuz taalluk etmediğine kanaatimiz geldikten sonra onu
Kur’ânın bir keramet-i i’caziyesi diye ilan ettik. Ve kanaatimiz geldi ki Kur’ân-ı Hakîm kendi
i’caz-ı manevisinin tercümanları ve ünvanları olan risaleleri o keramet-i i’caziyeye mazhar
etmiş. Adeta tevkil etmiş.
13

Bilhassa Kur’ânda az tekerrür eden lafz-ı Kur’ân ile lafz Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü
Vesselâm ayineleri olan sözlerde tevafukat-ı gaybiyeye mazhar etmiş ve kendi merkezinde
lafzullah bir çok esrar-ı i’caziye ile beraber o tevafukatı göstermiş. Biz de inşaallah
lafzullahın tevafukatı göze görünecek bir tarzda yazacağız. Sair tevafukata kısmen işaret
edeceğiz.
Dördüncü sebeb: Kur’ân-ı Hakîm madem umum beşerin umum tabakatının mürşidi
ve muallimidir. Ve küçük bir kutudan ta büyük bir sandığa kadar ayrı ayrı şekillerde yazılıyor.
Elbette bir kayıt altına alınmayacaktır. Eğer tevafukat bir esas-ı mühim tutulsa idi o tevafukatı
muhafaza ettirmek için bir tarz-ı hat kayıt altına alınması lazım gelirdi. Binler cilveleri
muhtelif muzaaf Suretinde gaib olurdu. Beşinci sebeb şudur ki tevafukat müteşabih olur.
İltibasa sebebtir. Hıfzı işkâl eder. Halbuki Kur’ânın hıfzı ehemmiyetle matlubtur. Onun için
bu nev’ tevafukatı çok ileri sürmemiş.
Yedinci mes’ele: Kur’ân-ı Hakîm’i yeni bir tarzda yazmaktaki niyetimin sebebleri
üçtür. [Birincisi] Hutut-ı Kur’âniyenin muhafazasına hizmettir. Çünkü gördüm ki sözlerde
tevafukatın zuhuruyla
14

fütura düşen müstensihlerin şevkini yeniledi. Gayrete geldiler. Yeni bir heves uyandı. Kendine
yazanlar tekrar yazmağa başladı. Hem yüzler âdemlerin sözlere ve dolayısıyla hakaik-i
Kur’âniyeye karşı imanları kuvvetlendi. Hatta bir kısım dinsizler dahi o tavafukatı görüp
inkar edemedikleri için ikrara mecbur oldular. Hatta bunlardan birisi demiş: Bunları ikrar
etmem fakat inkar da edemem. Çünkü gözümle görüyorum demiş. Madem Kur’ânın ayineleri
olan sözlerde bu hal iki mühim faideyi veriyor. O iki faideyi vermesiyle emniyetimiz geldi ki
bir inâyet-i İlahiyedir. Ve içinde bir işaret var. O ayinelerdeki cilveler Kur’ânın malı olduğu
gibi ve Kur’ândan geldiğini ve Kur’ânın hesabına geçtiğini ve hakaikınin güzelliğinin namına
bulunduğunu göstermek için o tevafukatın menba-ı nuranisinin bir kısmını göstermek
suretinde mevcut ve matbu’ Hafız Osman hattıyla Kur’ânın sahife ve satırlarını muhafaza
etmek şartıyla yeni bir Kur’ânı yazdırmayı niyet ettik. Evet Hafız Osman hattıyla matbu’
Kur’ânda ne gibi mezaya görünse kâtiblerin ve müstensihlerin hüneri olamaz. Doğrudan
doğruya Kur’ânın mezayasıdır. Çünkü en büyük âyet olan âyet-i Müdayene o mushafın
sahifelerinde vahid-i kıyas ittihaz edilip ona göre sahifeler taayyün etmiş.
15

Ve onlarda çok mezaya tezahür etmiş. Ezcümle bütün sahaifin ahirinde güzel ve muvafık
hatimeler ile âyet tamam oluyor. Hem o mushafın satırları için vahid-i kıyas en kısa Sure olan
Sure-i Kevser ile Sure-i İhlas esas tutulmuş. Madem Kur’ânın âyet ve suresinin mikyasıyla
olmuştur. O hatta ne kadar mezaya varsa doğrudan doğruya Kur’âna aidtir.
[İkinci sebeb] Kur’ân-ı Hakîmin meani ve hakaikınde esrar ve işaratında olduğu gibi
elfaz ve hurufunda dahi çok esrar ve mezaya bulunduğuna bir zemin ihzar etmek için
lafzullahın binde bir sırrına işaret edecek bir tarzı yazmak ve bizden sonra gelenler inşâallah
daha büyük esrarları o anahtarla açacak temennisidir. Ve nazar-ı dikkati Kuran’ın hattına
çevirmek ve hakaikıne ehemmiyetle baktırmak niyetidir.
[Üçüncü sebeb] ‫ه‬ ‫مد ُ ّٰلِلُس‬ َ ْ ‫ اَل‬Kur’ân-ı Hakîm’in dersiyle, irşadıyla, ilhamıyla,
ْ ‫ح‬
feyziyle ve yalnız onun talimiyle ve imlasıyla yazılan altmış risaleyi menba’-ı aslîsine
rabtedip ve onlar kimin malı olduğunu ve neye hizmet ettiklerini ve neyin bürhanları
olduklarını ve onların mezayaları nereden geldiklerini göstermek için öyle bir Kur’ân yazıp
hâşiyelerinde âyetlerin hakaikleri hangi
16

risalelerde beyan edildiğini şifre nev’inde rakamlarla işaret etmek adeta hâşiyesinde dilsiz bir
tefsir şifreli bir şerh rakamlı bir hâşiye-i sükut ile bir beyanı yazmak ve o Sözler kataratını o
denize dökmek azmidir. Ve Sözler vasıtasıyla harekete gelen enzarı Kur’âna çevirmektir.
[Sekizinci mes’ele] Şu mes’ele-i mühimme benim gibi müşevveş, perişan, hastalıklı,
kalemsiz, yarım ümmi bir âdemin işi olamaz. Benim kahraman arkadaşlarım ve hizmet-i
Kur’ânda azimkar kardeşlarım bana nurani kalemleriyle ve münevver kalbleriyle yardım
etmeli ve fikirlerini de bu husus hakkında bildirmeli. Mes’ele şimdi pek uzun olmamak için
yalnız mushafı üç nev’ mürekkeble, lafzullah kırmızı sair tevafukat başka renkli mürekkeble
âyetleri siyah mürekkeble yazdırmak emelindeyim. Lafzullahdaki tevafukata kendi
Kur’ânımda işaretler yapmışım. Benim şu nüsha-i Kur’âniyemin matbaası nev’inden birkaç
nüsha daha lazımdır ki aynen onlara da işaret yapılsın. Birisi Isparta’da birisi Atabeyde birisi
İslam karyesinde ikisi de benim bulunduğum yerde lazımdır ki ona göre her bir müstensihe
üçer cüz’ verilip yazılacaktır. Lafzullahın tam tevafukatına işaret koymuşum. Müstesna
kalanlar ise bir kısmının başka vazifeleri olduğu için tevafuka girmiyor. Çünkü başka yere
bakıyor veyahut
17

o kelimatın mecmuundan manidar bir kelime çıktığından yeri değiştirilmiyor. Ve bir kısmı ise
matbaanın ve müstensihin satırlarda ve âyetlerin fasılalarında intizamsızlığından ve bu
tevafukatı his edememesinden mevcut tevafuku bozmuşlar. Öyleler ise sıraya girmeli. Hatta
mümkün ise sahifede iki veya üç sıra ile muvazene takip edilsin. Hem lafzullah’ın
tekrarındaki nisbet-i adediyesi pek hayret verici bir tarzda ezcümle Sure-i El Bakarada
lafzullah ikiyüzsekseniki (282), âyetler ikiyüzseksenaltıdır (286). Dört adet farkları var. Dört
yerde lafzullah yerinde ‫ هو‬vardır. Demek lafzullah’ın adedi âyetleriyle tevafuk ediyor. Hem
Sure-i Al-i İmran’da lafzullah ikiyüzdokuzdur (209). Âyetleri ikiyüzdür (200). Demek âyetten
dokuz fazla kalır. El Bakaradaki noksanı tekmil eder. İki surenin âyetleriyle lafzullah’ın adedi
tam tevafuktadır. Zehraveyn nam-ı âlisiyle tabir edilen iki sure-i muazzamada lafzullah’ın
tekrar ve tevafuku azim bir nükteyi gösterir. Sûre-i En’amın âyetleri yüzaltmış (160), lafzullah
seksenüç (83). Demek nısfiyet nisbetle bir tevafuktur. Nısfiyetle bir münasebet-i adediyedir.
Ve hakeza. Buna benzer çok manidar sırlar lafzullah’ın tekrarında vardır. Mesela Sure-i Nisa’,
Maide, En’am âyetlerinin mecmuu dörtyüzellialtı 456) lafzullah da dörtyüzelliiki (452)
18

olduğundan makamat-ı hitabiyede tam tevafuk ve o tevafukta mühim bir nükte-i i’caziyedir.
Hem Mekkî olan Sure-i En’am’ın âyeti yüzaltmıştır (160). Lafzullah’ın tekerrürü onun yarısı
olarak güzel manidar bir nisbet-i adediyeyi ve tevafuku gösterir. Ve lafzullahın tekrarında pek
çok daha bunlar gibi i’cazî nükteler vardır. Hem bir sahifede tekrar eden lafzullah karşıki
sahifesine veyahut arka sahifesine veyahut daha arka sahifesine tevafuka nisbet-i adediye
cihetinde tevafuku çok manidardır. Bazen misil bazen nısfî olur. Nadiren sülüs nisbetle
bakıyor. Hem buna dair kendi nüshamda işaretler yapmışım. Hem lafzullah her sahifede
ekseriyetle ya beş ya altı ya yedi ya dokuz ya on bir adette gâyet manidar olarak tekrar ediyor.
Hususen Medine’de nazil olan surelerde daha kesretle ve manidar bir tarzda nazar-ı dikkati
kendine celb eder. Çok şua-ı i’cazı taşıyan âyetin fezlekelerinde ve hatimelerinde parlıyorlar.
Yirmi beşinci sözün üçüncü şu’lesinde o fezlekelerin on adet lemeat-ı i’caziyesine işaret
edilmişler.
[Mühim bir mes’ele-i Kur’âniye ve üslûb-ı Kur’âniyenin tenevvüündeki hikmetli
bir nükte] Ben bir zaman Kur’ân okuduğum vakit Mekkî Sureler bana çok kuvvetli îcazlı ve
i’cazlı geliyordu.
19

Medine sureleri okuduğum vakit bana çok izahlı, vüs’atli ve tafsilli geliyordu. Hayret
ediyordum. Hem bakıyordum ki Mekkî’lerde ekseriyetle lafzullah az tekerrür ediyor, onun
yerinde Rab, Rahman isimleri zikrediliyor. Kur’ânın irşadıyla ve dersiyle anladım ki Mekkî
sureler bidâyet-i vahiyde ve saff-ı evvel muhatabları ve muarızları ümmi müşrikler olduğu ve
en ziyade erkan-ı imaniyenin isbatına dair geldikleri için elbette îcazlı olacaklar. Ta ki mebde-
i vahiyde o ağır halet-i kudsiyeye mazhar olan Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm
tahammül edip zabt etsin. Hem gâyet ulvî ve kuvvetli bir tarzda vahdaniyeti ispat edecek.
Müşriklerin şirk sebebiyle Allah’ı tanımadıkları için Allah icraat-ı rububiyeti ile ve niam-ı
rahmaniyesiyle kendini onlara bildirmek için ekseriyetle Rab, Rahman lafzının zikri daha
ziyade mutabık-ı mukteza-yı hal olarak belagat-ı Kur’âniye iktiza etmiştir. Amma Medine’de
nazil olan sureler ise çünkü Resul-i Ekrem aleyhissalatü vesselam gittikçe tekemmül etmiş,
hitabat-ı ezeliyeye mazhariyete tahammüle alışmış ve müşriklere bildirmiş ki sizi terbiye eden
Rabbiniz ve sizi nimetleriyle besleyen Rahman-ür Rahim ise Allah’tır. Hem Medine’de en
ziyade muhatap ve muarız Allah’ı tanıyan ehl-i kitap olduklarından hem erkan-ı
20

imaniye süver-i Mekki’ye ile ispat edildiğinden ve ihtiyaç ise füruata ve sair hakaike daha
ziyade göründüğünden elbette ekseriyet itibariyle Medine surelerinde daha ziyade lafzullah
cilveger olup tekerrür edecek ve îcazlı icmalin cemalinden vüzuhlu tafsilli hüsnüne mazhar
olacak ve usûl-id dinin erkanıyla beraber füruat-ı şeriatı ve sair hayat-ı ictimaiyeyi terbiye
eden tafsilli kudsi düsturların beyanı o Medine Surelerinde daha ziyade görünecektir.
[Dokuzuncu Mes’ele] Ey ihvan madem Cenab-ı Hak kemal-i rahmetiyle bizi Kur’ân-ı
Hakîm’e hizmetkar kabul ettiğini gösterir bir tarzda bizi muvaffak ediyor. Biz de merhametine
ve inâyet ve tevfikine istinat edip o merkez-i nuraninin etrafında mütesanid bir daire-i muhita
olmaya çalışmalıyız. Ve hatt-ı Kur’ânın ref’ine çalışanları susturmalıyız. Ve Kur’ânı
unutturmaya niyet edenlerin niyetlerini onlara unutturmalıyız. Evvela: Her birimiz evladı
varsa lâakal bir veledini yoksa müsteid başka bir çocuğa Kur’ânı öğretmeliyiz. Kendi
öğretmese de öğretmek için himaye ve teşvik vasıtasıyla birisini yetiştirmeliyiz. Saniyen:
Kardeşlerimizde Arabî hattı varsa çok güzel olmak şart değil tayin ettiğimiz tarzda bir iki
cüzü yazmaya gayret
21

etmek Arabî hattı olmayanlar onlara yani o yazanlara ciddi muavenet etmek lazım gelir.
Salisen: Bize fikirleriyle kalemleriyle yardım etsinler. Buldukları mezaya-yı Kur’âniyeyi bize
bildirsinler. Çünkü umum ihvan namına bu mühim mes’ele ortaya konuluyor. Bir iki şahsın
haddi değil bunu çevirebilsin. Hem selef-i salihîn Kur’ânın hâşiyelerinde hiçbir şeyin
konulmasına müsaade etmiyordular. Sonra müteahhirin ulema Kur’âna aid bazı şeylerin
hâşiye yerinde yazılmasına fetva verdiler. Sonra da muhtasar tefsir Arapça olsun Türkçe olsun
Kur’ânın sahifesinin etrafında yazılmasını da kabul ettiler. Ben seleflerin ictinabından
korkuyorum. Cesaret edemiyorum. Sizin reyiniz inzimam ederse Kur’ânın İ’caz-ı zahir ve
manevisine medar bazı işaretlerle hâşiyesinde her hangi risalede izah ve ispat edildiğine işaret
olunacaktır.
َ َ
‫م‬
ُ ‫حكي‬ ۪ َ ْ ‫م ال‬
ُ ‫ت الْعَ ۪لي‬
َ ْ ‫ك اَن‬ َ َّ ‫متَنَا اِن‬ ْ ّ ‫ماع َل‬ َ ّ ‫ملَنَا ٓ اِل‬
َ ْ ‫عل‬
ِ َ‫ك ل‬َ َ ‫حان‬
َ ْ ‫سب‬ ُ
‫ك‬ ۪ َ َ‫ك الَع ْظم ِ و‬
َ ِ ‫حبيب‬ َ ْ َ ‫م‬ ِ ‫س‬ْ ‫مظهَرِ ا‬ ْ َ ٍ ‫مد‬ َّ ‫ح‬ َ ‫م‬ َ ‫م ع َٰلى‬
ُ ‫سي ِّدِنَا‬ ّ
ْ ِ ‫سل‬
َ َ‫ل و‬ ِّ ‫ص‬ ُ ‫ا َ ّٰ ه‬
َّ ‫لل‬
َ ‫م‬
۪‫اْلَكَْرم ِ وَع َٰلى اٰلِه‬
‫معين‬ ۪ َ ‫ج‬ ْ َ ‫حبِه۪ ا‬ ْ ‫ص‬
َ َ‫و‬
22

[Yirmi Dokuzuncu Mektubun Dördüncü Kısmı]

Bu kısım üç nüktedir. Lafzullah’da ve lafz-ı Kur’ânda ve lafz-ı Resul’deki yüzer i’cazî
nüktelerinden üç nükte beyan edilecektir.
[Tenbih] Kur’ân-ı Mu’ciz-ül Beyan’ın en ziyade münteşir nüshalarının sahifeleri en
uzun âyet olan âyet-i müdayene vahid-i kıyas olmuştur. Ve o ölçüye binaen sahifeler tanzim
edilmiş. Ve satırlar için vahid-i kıyas ve mikyas ve ölçü sure-i İhlas olmuştur. Onun için bu
kısım mushaflarda tezahür eden meziyetler ve mehasin doğrudan doğruya Kur’ânın i’cazına
aidtir. Ve Kur’ânın malıdır. Bu mehasinin enva’ı çoktur bir nev’ tevafukattır. Tevafukatın da
enva’ı çoktur. Bir sahife içindeki tevafukat ve karşı karşıdaki sahifelerdeki tevafukat ve
mecmu’-ı Kur’ândaki tevafukattır. Bunların da hem manevi hem lafzî hem hükmî aksamları
var. Bir çok enva’ından ve çok efradından yalnız bir sahifedeki tevafukatı tafsilen yeni bir
Kur’ânı yazdırmakla göstereceğiz. Sair enva’a icmali işaretler edeceğiz ve tevafukat-ı
gaybiyeye mazhar mu’cizekâr ve parlak ve şüphesiz olarak ikibinsekizyüzaltı (2806) lafz-ı
Celâl’deki tevafukat harikadır. Ve o tevafukat ile beraber âyetlerin
23

münasebet-i adediyesi bazen surenin âyetleriyle bazen bir sahife karşıki veya arkadaki
sahifenin adediyle manidar ve medar-ı dikkat nisbet-i adediyeyi gösteriyor. Lafz-ı Celâl’den
sonra lafz-ı Kur’ân ve lafz-ı Resul’deki mu’cizane ve harika tevafukattır. Bu tevafukatın bir
sahifedeki nev’i ise tevafukat-ı Kur’âniyenin tefsiri olan Risalet-ün Nur’da zahiren görülmüş.
Ve gözlere de gösterilmiştir. Ve mecmu-ı Kur’ân tevafukat-ı acibesi iki üç nükte ile bir derece
beyan edeceğiz.

[Birinci nükte] Kur’ândaki Kur’ân kelimesinin pek çok sırlarından bir sırrı şudur ki:
Latif bir tevafuktur ki Kur’ândaki Kur’ân tevafukatı mu’cize-i Mi’raca işaret eder sure-i
İsra’da ve Şakk-ı Kameri beyan eden sure-i Kamer’de o silsile-i tevafukatın altısından dört
silsilesinin esaslarını buldum. Resul-i Ekrem Aleyhissalât’ü Vesselâm’ın en büyük mu’cizesi
Kur’ân ve Mi’rac ve Şakk-ı Kamer olduğundan, Mi’rac Şakk-ı Kamer ortasında sırr-ı cilve-i
i’cazı lafz-ı Kur’ân ile bana ihsas etti. O üç mu’cize-i azime birbirine merbut olduğunu bir
hatıra verdi. Kur’ânda altmışdokuz (69) Kur’ân kelimesi gördük. Altmışyedi (67) tam ve
manidar tevafuktadır. İkisi Sure-i Kıyame’de iki Kur’ân lafzı kıraat manasında olduğundan
tevafuka girmemişler. Bu adem-i tevafuk manidar bir işarettir.
24

Ve bir tevafuktur. Benim matbu nüsha-i Kur’ânım Kur’ânın hatt-ı hakikisine yakın olduğunu
anlıyoruz. Başka nüshalarda gördüğümüz tevafukat tam görülmezse o nüshalar müstensih ve
matbaanın kusuruyla hatt-ı hakikiden uzaklaşmışlar ki matlub tevafuku görmemişler. Kur’ân
kelimesi sözlerde bir keramet-i i’caziye-i basariye gösterdiği gibi Kur’ân-ı Azîmüşşan’da dahi
keramet değil ayn-ı bir şu’le-i i’caziyeyi göstermeğe dair bir nüktedir. Sözlerde bir sahifedeki
tevafukat suretinde kendini göstermiş. Kur’ân ise mecmu’-ı Kur’ân bir sahife-i vahide
hükmünde öyle harika bir tevafuku var. Zerre miktar insafı olan dikkat etse itiraf edecek ki bu
sun’-ı beşer olamaz ve tesadüfün işi değildir. Şöyle ki: Sure-i İsra’da bir sahifede üç Kur’ân
kelimesi var. Biri dördüncü satırda ikincisi onbirinci satırda üçüncüsü sekizinci satırda.
Birinci ile ikinci tam muvazi, terazinin iki gözü gibi üçüncüsü satır nihâyetinde terazinin dili
mesabesinde vaziyet almış. Her birisi bir silsile-i tevafukat teşkil ediyor.
25

[Birinci Silsile] Sahife ikiyüzseksenbeş (285) ‫ن لِيَذَّكَُّروا‬‫افى هٰذ َاالْقُْراٰ ِس‬ ۪ َ ‫صسَّرفْن‬َ ْ ‫وَلَقَد‬
َ
âyeti sahife ikiyüzseksendokuz (289) daki َ ٰ‫ن قُْرا‬
‫ن‬ َّ ِ ‫جرِ ا‬ ْ َ‫ن الْف‬َ ٰ‫ل وَقُْرا‬ِ ْ ‫ق ال ّي‬ِ ‫س‬ َ َ ‫ا ِ ٰلى غ‬
‫شهُودًا‬ ْ ‫م‬ َ ‫ن‬ ‫جرِ كَا َس‬ ْ َ‫ الْف‬âyetine bakar. Bununla beraber sahife ikiyüzdoksan (290) da
‫ل‬ٍ َ ‫مث‬
َ ‫ل‬ ِّ ُ ‫ن ك‬ ‫م ْسسس‬ ِ ‫ن‬‫س ۪فىهٰذ َاالْقُْراٰ ِسسس‬ َ
‫صَّرفْنَا لِلن ّا ِسسس‬ َ ‫ وَلَقَد ْسسس‬âyetine bakar. Sahife
beşyüzonyedide (517) ِ‫مجيد‬ ۪ َ ْ ‫ن ال‬ ٰ ْ ُ‫ قٓ وَالْق‬âyetine bakar gider. Sahife beşyüzyirmidokuz
ِ ‫را‬
(529) da ‫ر‬ ٍ ِ ‫مدَّك‬
ُ ‫م نْس‬ِ ‫ل‬ ْ َ‫نس لِلذِّكْرِ فَه‬ ٰ ْ ُ‫سْرنَا الْق‬
َ ‫را‬ َّ ‫ وَلَقَدْي َس‬âyetine bakar. Sahife (571)
‫جب ًسا‬
َ َ ‫رانًا ع‬ ٰ ْ ُ‫معْنَاق‬ ‫ اِنَّا َس‬âyetine bakar. Sahife (590) ‫ح‬
ِ ‫س‬ ٍ ‫مجيد ٌ ۪فىلوْس‬
َ ۪ َ ‫ن‬‫را ٌس‬ ٰ ْ ُ‫ل هُوَ ق‬ ْ َ‫ب‬
‫ظ‬
ٍ ‫حفُو‬ ْ ‫م‬َ âyeti o silsile-i nuraniyeyi çeker, o uzun mesafede birbirine bakar. Sonra yukarı
tarafında sahife (261) de ‫ن‬ ٍ ‫مبي‬ُ۪ ‫ن‬ ٍ ٰ‫ب وَ قُْرا‬ ِ ‫ت الْكِتَا‬ ُ ‫ك ٰايَا‬ َ ْ ‫ الٓرٰ تِل‬âyetine bakar. Sonra
sahife ikiyüzelliiki (252) ‫ضس‬ ُ ‫ت ب ِسهِ اْلَْر‬ ْ ‫جبَا ُ اَوْ قُط ِّعَس‬
ِ ْ ‫ت ب ِ ِهال‬
ْ ‫سيَِّر‬ ٰ ْ ُ‫ن ق‬
‫ران ًسا ُس‬ َّ ‫وَلَوْ ا َس‬
âyetine bakar.
[İkinci Silsile] Yine Sure-i İsra’da sahife ikiyüzseksenbeş (285) de
َ ‫وَاِذ َا ذ َكَْر َس‬
‫ت‬
‫منُفُوًرا‬ْ ِ ‫حدَهُوَل ّوْاع َلى اَدْبَارِه‬ ْ َ‫ك ۪فى الْقُْراٰنِو‬ َ ‫ َرب َّس‬âyeti yine sahife-i vahit hükmünde
olan mecmu’u Kur’ân bir silsile-i Kur’âniye teşkil ediyor. Sahife dörtyüzaltmış (460) da
َ
َ ‫م يَتَّقُو‬
‫ن‬ ٍ َ ‫رانًاعََربِي ًا غَيَْر ۪ذىعِو‬
ْ ُ ‫ج لَعَل ّه‬ ٰ ْ ُ‫ ق‬âyetine bakar. Yalnız matbaanın kusuru ile şu
silsile az bir inhiraf ile yine ‫ربِيًا‬ ٰ ْ ُ‫ ق‬den bir satır evvel
َ َ ‫رانًاع‬
‫‪26‬‬

‫مث َ ٍ‬
‫ل‬ ‫ل َ‬ ‫ن ك ُ ِّ‬ ‫م ْس‬ ‫ن ِ‬ ‫سِس ۪فىهٰذ َاالْقُْراٰ ِس‬ ‫َ‬
‫ضَربْنَالِلنَّا‬ ‫‪ âyetine bakar. Sahife (478) de‬وَلَقَد ْ َ‬
‫ن‬‫را ِ‬ ‫معُوال ِ ٰهذ َالْقُ ْ ٰ‬ ‫س َ‬ ‫ذينَكَفَُروالَت َ ْ‬ ‫وَقَالُوا ‪ âyetine bakıyor. O da sahife (490) da‬وَقَاَلل ّ ۪‬
‫نع ۪ ٍ‬ ‫ن ع َٰلى َر ُ‬ ‫هذ َاالْقُْراٰ ُس‬ ‫ل ٰ‬
‫َظيمس‬ ‫ل ِ ْ‬ ‫‪ âyetine bakar. Sonra sahife‬لَوْ لَنُّزِ َ‬
‫منَال َقْريَتَي ْس ِ‬ ‫ج ٍ‬
‫‪(519) da‬‬ ‫عيدِ‬ ‫ف وَ ۪‬ ‫خا ُس‬ ‫ن يَ َ‬ ‫م ْس‬ ‫ن َ‬ ‫‪ âyetine bakar. Sonra sahife (528) de‬فَذَكِّْر بِالْقُْراٰ ِس‬
‫مدَّكِرٍ ‪sekizinci satırda‬‬ ‫ن ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫ن لِلذِّكْرِ فَهَ ْ‬ ‫سْرنَاالْقُْراٰ َ‬ ‫‪ âyetine bakar. Sonra‬وَلَقَد ْ ي َ َّ‬
‫َ‬
‫ن )‪arkada sahife (234‬‬ ‫قلُو َس‬ ‫م تَعْ ِ‬ ‫ْ‬ ‫ران ًسا عََربِي ًسا لَعَل ّك ُس‬ ‫‪ âyetine bakar. Sahife‬اِنَّا ٓ اَنَْزلْنَاه ُس قُ ْ ٰ‬
‫َ‬
‫ن ‪(175) de‬‬ ‫مو َس‬ ‫ح ُ‬ ‫م تُْر َ‬ ‫صتُوا لَعَل ّك ُس ْ‬ ‫ه وَاَن ْس ِ‬ ‫معُوا ل َس ُ‬ ‫ن فَا ْس‬
‫ست َ ِ‬ ‫رىالْقُْراٰ ُس‬‫‪ âyetine‬وَاِذ َا قُ ِ‬
‫م ‪bakar. Sahife yüzyirmiüç (123) de‬‬ ‫ن تُبْدَلَك ُ ْ‬ ‫را ُ‬ ‫ل الْقُ ْ ٰ‬ ‫ن يُنََّز ُ‬ ‫حي َ‬‫‪۪ âyetine bakar.‬‬
‫ن ‪[Üçüncü Silsile] Yine Sure-i İsra’da sahife (285) de‬‬ ‫ت الْقُْراٰ َ س‬
‫َ‬ ‫وَاِذ َا قََرا ْ س‬
‫َ‬
‫ستُوًرا‬ ‫م ْس‬ ‫جاب ًسا َ‬ ‫ح َ‬ ‫خَرةِ ِ‬ ‫نس بِاْلٰ ِ‬ ‫منُو َ‬ ‫ذينَلَيُو ِ‬ ‫جعَلْنَابَيْنَكَوَبَيْنَال ّ ۪‬ ‫فَاِذ َا ‪َ âyeti sahife (277) de‬‬
‫ن ال َّ ۪ ِ‬ ‫ستَعِذ ْ ب ِ ّٰالل‬ ‫ت الْقُْراٰ نَفَا ْس‬
‫َ‬
‫رجيمس‬ ‫شيْطَا ِس‬ ‫م نَس ال ّ‬ ‫ه ِس ِ‬
‫َ‬ ‫‪ âyetine tam manidar baktığı‬قََرا ْس َ‬
‫ران ‪gibi sahife (27) de‬‬ ‫ل ۪فيهِالْقُ ْ ٰ‬ ‫ذى اُنْزِ َ‬ ‫ن ال ّ ۪‬ ‫ضا َ‬ ‫م َ‬ ‫شهُْرَر َ‬ ‫‪َ âyetine bakar. Sahife (508) de‬‬
‫ب اَقْفَالُهَا‬ ‫م ع َٰلى قُلُو ٍ‬ ‫ن اَ ْ‬ ‫را َ‬‫‪ âyetine bakar. Sahife (528) de sekizinci‬اَفَل َ يَتَدَبَُّرونَالْقُ ْ ٰ‬
‫مدَّكِرٍ ‪satırda‬‬ ‫ن ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫ن لِلذِّكْرِ فَهَ ْ‬ ‫سْرنَاالْقُ ْ ٰ‬
‫را َ‬ ‫‪ âyetine bakar. Sahife (530) da‬وَلَقَد ْ ي َ َّ‬
‫َ‬
‫ن‬
‫را َ‬ ‫م الْقُ ْ ٰ‬ ‫ن ع َل ّ َ‬ ‫حم ُ‬ ‫‪ âyetine bakarlar.‬اَلَّر ْ ٰ‬
‫‪27‬‬

‫)‪[Dördüncü Silsile-i] Nuraniye daha görünüyor o da Sure-i Al-i İmran’da sahife (49‬‬
‫‪da‬‬ ‫س وَاَنَْزَللْفُْرقَا َس‬
‫ن‬ ‫َ‬ ‫ن قَب ْ ُ‬
‫ل هُدًى لِلن ّا ِس‬ ‫ك لَتُلَق َّسى ‪ِ âyeti sahife (376) da‬‬
‫م ْس‬ ‫وَاِن َّس َ‬
‫حكيمس ٍ ع ۪ ٍ‬
‫َليمس‬ ‫ن َ ۪‬ ‫ن لَد ُس ْ‬‫م ْس‬ ‫ن ِ‬‫ن ‪ âyetine bakar. Sahife (439) da‬الْقُْراٰ َس‬ ‫سس وَالْقُْراٰ ِس‬
‫يٰ ٓ‬
‫حكيم‬ ‫ه ‪ âyetine bakar. Sonra sahife (547) de‬ال َ ۪‬
‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ل لَرايْت َ ُ‬ ‫ن ع َٰلى َ‬
‫جب َ ٍ‬ ‫لَوْاَنَْزلن َا هٰذ َاالقُْراٰ َ‬
‫ْ‬ ‫ْ‬
‫شيَةِ ّٰاللهِ‬
‫خ ْ‬ ‫ن َ‬ ‫م ْ‬
‫صدِّع ًا ِ‬ ‫مت َ َ‬
‫شع ًا ُ‬ ‫خا ِ‬ ‫ن ‪َ âyetine tam muvazi bakar. Sahife (212) de‬‬ ‫ماكَا َ‬ ‫َو َ‬
‫َّ‬
‫ن يَدَي ْهِ‬ ‫ذى بَي ْ َ‬ ‫صديقَال ۪‬ ‫ن تَ ْ ۪‬ ‫ن ّٰاللهِ وَ ٰلك ِ ْ‬ ‫ن يُفْتَرٰ ى ِ‬
‫منْدُو ِ‬ ‫‪ âyetine tam‬هٰذ َا الْقُْراٰ ُ‬
‫ن اَ ْ‬
‫‪bakarlar.‬‬
‫‪[Beşinci Silsile] Yine Sure-i İsra’da sahife (289) da‬‬ ‫ن الْقُْراٰ ِ س‬
‫ن‬ ‫م َس‬ ‫ل ِ‬ ‫وَنُنَّزِ ُ‬
‫ن‬ ‫مني َس‬‫مو ِ ۪‬‫ة لِل ْ ُ‬ ‫م ٌ‬ ‫شفَآءٌ وََر ْ‬
‫ح َ‬ ‫ماهُوَ ِ‬ ‫جعَلْنَاه ُس ‪َ âyetinden başlar. Sahife (480) de‬‬ ‫وَلَوْ َ‬
‫ت ٰايَات ُ ُ‬
‫ه‬ ‫صل َ ْ‬ ‫ميالَقَالُوا لَوْلَف ُ ِّ‬ ‫ك ‪ âyetine bakarlar. Sonra sahife (482) de‬قُ ْ ٰ‬
‫رانًااَع ْ َ‬
‫ج ِ‬ ‫ذل ِ َ‬‫وَك َ ٰ‬
‫ران ًا عََرب ِيا‬‫ك قُ ْ ٰ‬ ‫حيْنَا ٓ اِلَي ْ َ‬
‫ن ‪ âyetine bakar. Sonra sahife (529) da‬اَوْ َ‬ ‫سْرنَاالْقُْراٰ َ‬‫وَلَقَد ْ ي َ َّ‬
‫مدَّكِرٍ‬ ‫ن ُ‬‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫ذّكْرِ فَهَ ْ‬ ‫ن ‪ âyetine bakar. Sahife (27) de‬لِل ِ‬ ‫دى وَالْفُْرقَا ِ‬ ‫منَالْهُ ٰ‬
‫ت ِ‬ ‫وَبَيِّنَا ٍ‬
‫‪âyetine bakarlar.‬‬
‫َ‬
‫عضي نَس ‪[Altıncı Silsile] Sure-i Hicr’de sahife (266) da‬‬ ‫نس ِ ۪‬ ‫جعَلُواالْقُْراٰ َ‬ ‫ذي نَس َ‬ ‫اَل ّ ۪‬
‫ل ‪âyeti sahife (299) da‬‬ ‫مث َ ٍ‬ ‫ل َ‬ ‫ن ك ُ ِّ‬‫م ْ‬‫س ِ‬ ‫افىهٰذ َاالْقُْراٰ ِ َ‬
‫صَّرفْن َ ۪‬
‫‪ âyetine bakar.‬وَلَقَد ْ َ‬
‫ن لِلن ّا ِ‬
‫‪Sahife (319) da‬‬
‫‪28‬‬

‫ك‬‫ن يُقْضى اِلَي ْ َ‬ ‫ل اَ ْ‬ ‫ن قَب ْ ِ‬ ‫م ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫ل بِالْقُْراٰ ِ‬ ‫ج ْ‬ ‫حقُّ وَلَتَعْ َ‬ ‫ك ال ْ َ‬ ‫مل ِ ُ‬ ‫ه ال ْ َ‬ ‫فَتَعَالَى ّٰاللُ‬
‫ما‬ ‫عل ْ ً‬ ‫ب زِد ْ ۪نى ِ‬ ‫ل َر ِّ‬ ‫ه وَقُ ْ‬ ‫حي ُ ُ‬‫ن ‪ âyetine hem sahife (505) de‬وَ ْ‬ ‫ج ِّ‬ ‫منَال ْ ِ‬ ‫نَفًَرا ِ‬
‫َ َ‬
‫ن‬ ‫را َ‬ ‫معُونَالقُ ْ ٰ‬
‫ْ‬ ‫ست َ ِ‬ ‫ل ‪ âyetine hem sahife (395) de‬ي َ ْ‬ ‫َ‬
‫ن لَراد ُّ َ‬ ‫ض ع َليْكَالقُْراٰ َ‬
‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ذىفََر َ‬ ‫ن ال ّ ۪‬ ‫اِ ّ‬
‫معَادٍ‬ ‫ن ‪ âyetine hem sahife (536) da‬ا ِ ٰلى َ‬ ‫مكْنُو ٍ‬ ‫ب َ‬ ‫م ۪فى كِتَا ٍ‬ ‫ري ٌ‬ ‫ن كَ ۪‬ ‫ه لَقُْراٰ ٌ‬ ‫اِن َّ ُ‬
‫م ‪âyetine bakarlar. Hem sahife (287) de‬‬ ‫زيدُهُ ْ‬ ‫ماي َ ۪‬‫م فَ َ‬ ‫خوِّفُهُ ْ‬ ‫ن ون ُ َ‬ ‫فِىالْقُْراٰ ِ‬
‫ن ‪ âyeti sahife (90) da‬اِلَّطُغْيَانًاك َ ۪بيًرا‬ ‫‪ âyetine hem sahife (573) de‬اَفَلَيَتَدَبَُّرونَالْقُْراٰ َ‬
‫رتيلً‬‫ن تَ ْ ۪‬ ‫ل الْقُْراٰ َ‬ ‫‪ âyetine manidar bakarlar.‬اَوْزِد ْ ع َلَيْهِ وََرت ِّ ِ‬
‫س ‪[Yedinci Silsile] Hem Sure-i İsra’da sahife (290) da‬‬ ‫معَتِاْلِن ْس ُ‬ ‫جت َ َ‬ ‫نا ْ‬ ‫قُ ْ َ‬
‫ل لئ ِس ِ‬
‫م‬ ‫ضه ُ س ْ‬ ‫ن بَعْ ُ‬ ‫مثْل ِسه۪ وَلَوْ كَا َس‬ ‫ن بِ ِ‬‫ن لَيَاْتُو َس‬ ‫هذ َاالْقُْراٰ ِس‬ ‫ل ٰ‬ ‫مث ْ ِ‬‫ن يَاْتُوا ب ِ ِ‬ ‫ن ع َلى ا َس ْ‬ ‫ج ّسُ‬ ‫وَال ْ ِ‬
‫ض ظ َ ۪هيًرا‬ ‫ران ًسا فََرقْنَاه ُس ‪ âyeti karşı sahifenin arkasındaki sahife (292) de‬لِبَعْس ٍ‬ ‫وَقُ ْ ٰ‬
‫‪ âyetine bakar. Fakat o aynı satırbaşında, bu nihâyetindedir. Hem sahife (376) da‬لِتَقَْرا َسهُ‬
‫ن‬ ‫مبي ٍس‬ ‫ب ُ۪‬ ‫ن وَكِتَا ٍس‬ ‫ت َالْقُْراٰ ِس‬ ‫ك اٰيَا ُس‬ ‫سس تِل ْس َ‬‫‪ âyetine bakar. Hem onunla beraber sahife‬طٰ ٓ‬ ‫َ‬
‫ى اَقْو َ ُ‬ ‫دى لِل ۪تى ه ِ َ‬ ‫ن يَهْ ۪‬‫ن هٰذ َاالْقُْراٰ َ‬ ‫قَاَلل ّ ۪‬
‫م ‪(282) de‬‬ ‫ّ‬ ‫ن لَ ‪ Hem sahife (209) da‬ا ِ َّ‬ ‫ذي َ‬
‫ن غَيْرِ هٰذ َا‬ ‫ت بِقُْراٰ ٍسس‬ ‫ن لِقَآئَ نَاائ ْسس ِ‬ ‫جو َسس‬ ‫ى ‪ hem sahife (129) da‬يَْر ُ‬ ‫ى اِل َ َّ‬ ‫ح َ‬ ‫وَاُو ِ‬
‫م بِه۪‬ ‫ن ِلُنْذَِرك ُ ْ‬ ‫را ُ‬ ‫‪ âyetine tam bakarlar. Hem sahife (452) de‬هٰذ َاالْقُ ْ ٰ‬
‫‪29‬‬

‫ن ذِىالذِّكْرِ‬ ‫را ِ‬ ‫صس وَالْقُ ْ ٰ‬ ‫فَاقَْروا ‪ٓ âyetine bakar. Sure-i Müzzemmil’de sahife (574) de‬‬
‫ن‬ ‫را ِ‬‫ن الْقُ ْ ٰ‬ ‫م َ‬ ‫سَر ِ‬ ‫ماتَي َ َّ‬ ‫ن ‪َ âyeti sahife (589) da‬‬ ‫جدُو َ‬‫س ُ‬ ‫ن لَي َ ْ‬ ‫م الْقُْراٰ ُ‬ ‫وَاِذ َاقُ َرِى ع َلَيْه ِ ُ‬
‫غى ‪âyetine tam bakar. Hem Sure-i Yasin’de sahife (443) de‬‬ ‫مايَنْب َ ۪‬ ‫شعَْر وَ َ‬ ‫منَا ه ُ ال ّ ِ‬ ‫ماع َل ّ ْ‬ ‫وَ َ‬
‫ن ُ۪‬ ‫َ‬
‫ن‬‫مبي ٌ‬ ‫ن هُوَ اِل ّذِكٌْر وَقُْرا ٌ‬ ‫ه اِ ْ‬ ‫ن ‪ âyeti sahife (578) de‬ل َ ُ‬ ‫ن نََّزلْنَاع َلَيْكَالْقُْراٰ َ‬ ‫ح ُ‬ ‫اِن َّا ن َ ْ‬
‫زيلً‬‫ل اَكْثََر ‪ Hem sahife (382) de‬تَن ْ ۪‬ ‫س َ ۪‬
‫رائي َ‬ ‫ص ع َٰلى ب َ ۪نى ا ِس ْ‬ ‫ن يَقُس ُّ‬ ‫ن هٰذ َاالْقُْراٰ َس‬ ‫ا ِس َّ‬
‫َّ‬
‫ن‬‫ختَلِفُو َس‬ ‫م ۪فيه ِس ي َ ْ‬ ‫ذىهُس ْ‬ ‫رانًاعََرب ِسيا ‪ âyeti hem sahife (318) de‬ال ۪‬ ‫ك اَنَْزلْنَاه ُس قُ ْ ٰ‬ ‫ذل ِس َ‬ ‫وَك َ ٰ‬
‫ن ‪âyetine hem sahife (203) de‬‬ ‫را ِ‬ ‫ل وَالْقُ ْ ٰ‬ ‫جي ِ‬ ‫حقا فِىالتَّوْ ٰريةِ وَاْلِن ْ ۪‬ ‫‪ âyetine‬وَعْدًا ع َلَيْهِ َ‬
‫ن ‪bakar. Hem Sure-i Yusuf’un başında sahife (234) de‬‬ ‫ك هٰذ َا الْقُْراٰ َس‬ ‫حيْنَا ٓ اِلَي ْس َ‬ ‫ما ٓ اَوْ َ‬ ‫بِ َ‬
‫َ‬
‫ن ‪âyeti, sahife (358) de‬‬ ‫مي َس‬ ‫ن لِل َعال ۪‬
‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ن ع َٰلى ع َبْد ِسه۪ لِيَكُو َس‬ ‫ل الفُْرقَا َس‬ ‫ْ‬ ‫ذىنََّز َ‬ ‫ك ال ۪‬ ‫ّ‬ ‫تَبَاَر َس‬
‫ذيًرا‬ ‫انى ‪ âyetine tam bakar. Sure-i Hicr’de sahife (265) de‬ن َ ۪‬ ‫مث َ ۪‬‫ن ال ْ َ‬ ‫م َ‬ ‫سبْعًا ِ‬ ‫وَلَقَد ْ ٰاتَيْنَا َ َ‬
‫م‬ ‫ظي َ‬ ‫ن الْعَ ۪‬ ‫را َ‬ ‫ن ‪ âyeti sahife (214) de‬وَالْقُ ْ ٰ‬ ‫م ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫ملُو َ‬‫ن وََل تَعْ َ‬ ‫را ٍ‬ ‫ن قُ ْ ٰ‬ ‫م ْ‬ ‫ه ِ‬ ‫ماتَتْلُوا ِ‬
‫من ْ ُ‬ ‫وَ َ‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ش ُهودًا‬ ‫م ُ‬ ‫ل اِل ّ كُن ّاع َليْك ُ ْ‬ ‫م ٍ‬ ‫مى ‪ âyetine bakar. Hem sahife (361) de‬ع َ َ‬ ‫ن قَو ْ ِ‬ ‫ب اِ ّ‬ ‫يَاَر ِّ‬
‫جوًرا‬ ‫مه ْ ُ‬ ‫ن َ‬ ‫را َ‬ ‫خذ ُوا هٰذ َاالْقُ ْ ٰ‬ ‫وَلَقَدْ ‪ âyetine tam bakar. Sure-i Rum’da sahife (409) da‬اُت َّ َ‬
‫َ َ َ‬
‫ل‬ ‫مث َ ٍ‬ ‫ل َ‬ ‫م نْس ك ُ ِّ‬ ‫ن ِ‬ ‫ضَربْنَالِلنَّا سِس ۪فى هٰذ َاالْقُْراٰ َِس‬ ‫ذي نَس ‪َ âyeti sahife (430) da‬‬ ‫ل ال ّ ۪‬ ‫وَقا‬
‫ه‬
‫ن يَدَي ْس ِ‬ ‫ذى بَي ْس َ‬ ‫ن وَلَبِال ۪‬
‫ّ‬ ‫م نَس ب ِ ٰهذ َاالقُ ْ ٰ‬
‫را َ ِس‬ ‫ْ‬ ‫ن نُو ِ‬ ‫َس‬
‫‪ âyetine bakar. Sure-i Bakara’da‬كَفَُروال ْ‬
‫ن ‪sahife (7) de‬‬ ‫م تَهْتَدُو َ‬ ‫ن لَعَل ّك ُ ْ‬ ‫‪ âyeti‬وَالْفُْرقَا َ‬
30

sahife (311) de ‫شقى‬ ٰ ْ َ ‫ن لِت‬َ ٰ‫ما ٓ اَنَْزلْنَاع َلَيْكَالْقُْرا‬

َ ٰ‫طه‬ ٰ âyetine bakar. Hem sahife (508) de
‫ن‬‫ن الْقُْراٰ َس‬ ‫ اَفَلَيَتَدَبَُّرو َس‬âyetine bakar. Sure-i Zuhruf’da sahife (488) de ‫جعَلْنَاه ُس‬ َ ‫اِنَّا‬
ٰ ْ ُ‫ ق‬âyeti sahife (528) de ٍ‫مدَّكِر‬
‫رئن ًسا عََرب ِسيا‬ ُ ‫ن‬ ‫م ْس‬ ِ ‫ل‬ ْ َ‫ذّكْرِ فَه‬ِ ‫ن لِل‬ َ ٰ‫سْرنَاالْقُْرا‬ َّ ‫وَلَقَد ْ ي َس‬
âyetine bakar. Sure-i Neml’de sahife (384) de ‫دى‬ ٰ َ ‫منِاهْت‬
َ َ‫ن ف‬ ‫ن اَتْلُوَاالْقُْراٰ َسس‬ ْ ‫وَا َسس‬
۪‫سه‬ ِ ‫دى لِنَفْس‬ ۪ َ ‫مايَهْت‬
َ َّ ‫ فَاِن‬âyeti sahife (573) de ً‫رتيل‬ ۪ ْ َ ‫نس ت‬
َ ٰ‫ اَوْزِد ْ ع َلَي ْسهِ وََرتِِّللْقُْرا‬âyetine
manidar bakar.

Birinci İkinci Silsile- Üçüncü Dördüncü Beşinci Altıncı Yedinci

Silsile-i i Silsile-i Silsile-i Silsile-i Silsile-i Silsile-i
Kur’âniye Kur’âniye Kur’âniye Kur’âniye Kur’âniye Kur’âniye Kur’âniye
Sahife Sahife Sahife Sahife Sahife Sahife Sahife
numarası numarası numarası numarası numarası numarası numarası
٢٨٥ ٢٨٥ ٢٨٥ ٠٤٩ ٢٨٩ ٢٦٦ ٢٩٠
٢٨٩ ٤٦٠ ٢٧٧ ٣٧٦ ٤٨٠ ٢٩٩ ٢٩٢
٢٩٠ ٤٦٠ ٥٢٧ ٤٣٩ ٤٨٢ ٣١٩ ٣٧٦
٥١٧ ٤٧٨ ٥٠٨ ٥٤٧ ٥٢٩ ٥٠٥ ٢٨٢
٥٢٩ ٤٩٠ ٥٢٨ ٢١٢ ٠٢٧ ٣٩٥ ٢٠٩
٥٧١ ٥١٩ ٥٣٠ Silsile Harici Silsile Harici ١٢٩
٥٩٠ ٥٢٨ ٥٢٨ ٠٠٧ ٢٨٧ ٤٥٢
٢٦١ ٢٣٤ ٣٨٤ ٣١١ ٠٩٠ Silsile Harici
٢٥٢ ١٧٥ ٥٧٣ ٥٠٨ ٥٧٣ ٥٧٤
١٢٣ ٤٨٨ Silsile Harici
٣٦١ ٤٤٣
٤٠٩ ٥٧٨
٤٣٠ ٣٨٢
٣١٨
٢٠٣
٢٣٤
٣٥٨
٢٦٥
٢١٤
٣٦١
31

Silsileden Başka Küçük Tevafukat

١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨
Numara Numara Numara Numara Numara Numara Numara Numara
Kur’ân Kur’ân Kur’ân Kur’ân Kur’ân Kur’ân Kur’ân Kur’ân
Sahife

Sahife

Sahife

Sahife

Sahife

Sahife

Sahife

Sahife
٣٨٢ ٩٠ ٢٦٥ ٥٧٤ ٠٠٧ ٤٠٩ ٤٤٨ ٣٨٤
٣١٨ ٢٨٧ ٢١٤ ٥٨٩ ٣١١ ٤٠٣ ٥٢٨ ٥٧٣
٥٧٨ ٥٧٣ ٣٦١
٤٤٣
٢٠٣
32

[İkinci Nükte] Kur’ân-ı Hakîmde lafz-ı Resul’ün zikir ve tekrarındaki esrarın bir
ikisine işaret eder. Şöyle ki nasıl ki, Kur’ânda lafz-ı Kur’ân Sure-i İsra ile Sure-i Kamer’den
başlayan silsile-i tevafuk birinci nüktede beyan edildiği vecihle bir lem’a-i i’caziyeyi
gösteriyor. Öyle de lafz-ı Resul Sure-i Muhammed
(A.S.M.)
ve Sure-i Fetih’de ‫سو‬ َّ ‫ح‬
ُ ُ ‫مد ٌ َر‬ َ ‫م‬
ُ
ِ ‫ّٰالل‬
‫ه‬ den başlayan o kelime ile bize ihtar edilen altı silsile-i tevafuk çok manidar bir surette
bir sahife-i vahide hükmünde olan mecmu’ Kur’ânda onaltı (16) silsile uzanmış birbirine
bakıyor. Nasıl ki ayât-ı Kur’âniyedeki hakaikın hakiki tefsirleri olan Risalet-ün Nur eczaları
(A.S.M.) (A.S.M.)
içinde Mu’cizat-ı Ahmediye risalesi lafz-ı Resul-i Ekrem yüzer defa tekrar
edildiği halde pek nadir istisna ile gâyet parlak bir tevafuku göstermekle menba’ı mu’cizat
(A.S.M.)
olan Zat-ı Risalet’in bir ünvanı olan Resul-i Ekrem kelimesi dahi o nur-ı zatiden
istifade edip mu’cizane bir keramete mazhar olmuştur. Öyle de Resul-i Ekrem Aleyhissalât’ü
Vesselâm’ın ferman ve bürhan-ı risaleti olan Kur’ân-ı Mu’ciz-ül Beyan’da lafz-ı Resul
tekrarının ve o lafzı tekrar eden âyetlerde mu’cizane sûrî ve manevi tevafukat vardır. Lafız
birbirine baktığı gibi âyetler birbirini o kadar kuvvetle ispat eder, tekmil eder. Dikkat eden
kat’iyen anlar ki tesadüf işi olmadığı gibi fikr-i beşerin düşünüşü dahi olamaz. İşte şu numune
(A.S.M.)
için sure-i Muhammed
‫‪33‬‬

‫)‪(A.S.M.‬‬
‫‪ve Sure-i Fetih’den başlayan ve Risalet-i Muhammediye’yi‬‬ ‫‪gösteren silsilelerin‬‬
‫ه ‪birincisi Sure-i Fetih’deki‬‬‫سوُ ٰاللِ‬
‫ّ‬ ‫ح َّ‬
‫مد ٌ َر ُ‬ ‫م َ‬
‫‪ُ dan başlar. Yirmisekiz (28) âyette lafz-ı Resul‬‬
‫‪zikredilmiş. Birbiri üstünde bir satırda düşer. Yalnız hattın adem-i intizamında bazılarında az‬‬
‫‪inhiraf var. Âyetler dahi o kadar manidar birbirine bakar ki dikkat eden hayret eder.‬‬

‫] ‪[ Birinci Silsile: Birinci Satırda‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬
‫َ‬
‫م*‬ ‫ماءُ بَيْنَهُ ْ‬‫ح َ‬‫شدَّاءُ ع َلَى الْكُفَّارِ ُر َ‬ ‫ه اَ ِ‬ ‫معَ ُ‬ ‫ن َ‬ ‫ذي َ‬ ‫هِ وَال ّ ۪‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سو ُ‬ ‫مد ٌ َر ُ‬ ‫ح َّ‬‫م َ‬ ‫ُ‬ ‫‪٥١٤‬‬
‫ك*‬ ‫َ‬
‫صنَا ع َلي ْ َ‬
‫ص ْ‬ ‫ن قَ َ‬ ‫م ْ‬‫م َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ك ِ‬ ‫ن قَبْل ِ َ‬ ‫م ْ‬ ‫سل ِ‬ ‫ً‬ ‫سلنَا ُر ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬
‫‪ ٤٧٥‬وَلقَد ْ اْر َ‬ ‫َ‬
‫ن‬‫ن يَكُو َ‬ ‫مًرا ا َ ْ‬ ‫ه اَ ْ‬ ‫سول ُ ُ‬
‫ه وََر ُ‬ ‫ضى ّٰاللُ‬ ‫منَةٍ اِذ َا قَ َ‬ ‫ن وََل ُ‬
‫مؤ ْ ِ‬ ‫م ٍ‬ ‫مؤ ْ ِ‬ ‫ن لِ ُ‬ ‫ما كَا َ‬ ‫‪ ٤٢٢‬وَ َ‬
‫مبينًا‬‫ضَلًل ُ ۪‬ ‫ل َ‬ ‫َ‬ ‫ض ّ‬‫ه فَقَد ْ َ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ص ّٰاللَ‬ ‫ن يَعْ ِ‬ ‫م ْ‬ ‫م وَ َ‬ ‫مرِه ِ ْ‬ ‫ن اَ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫خيََرة ُ ِ‬ ‫م ال ْ ِ‬ ‫لَهُ ُ‬
‫*‬
‫ن*‬ ‫مَّرتَي ْ ِ‬
‫جَرهَا َ‬ ‫حا نُؤْتِهَا ا َ ْ‬‫صال ِ ً‬ ‫ل َ‬ ‫م ْ‬ ‫ه وَتَعْ َ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫ن ل ِ ٰلهِ وََر ُ‬ ‫منْك ُ َّ‬ ‫ت ِ‬ ‫ن يَقْن ُ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫‪ ٤٢١‬وَ َ‬
‫شرى *‬ ‫م بِالْب ُ ْ ٰ‬ ‫سلُنَا اِب ْ ۪‬
‫رهي َ‬ ‫ت ُر ُ‬ ‫جاءَ ْ‬ ‫ما َ‬ ‫‪ ٣٩٩‬وَل َ َّ‬
‫َ‬
‫مرٍ‬‫ه ع َلى ا َ ْ‬ ‫معَ ُ‬ ‫سولِه وَاِذ َا كَانُوا َ‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫ن ٰا َ‬ ‫ذي َ‬ ‫ن ال ّ ۪‬ ‫منُو َ‬ ‫مؤ ْ ِ‬‫ما ال ْ ُ‬ ‫‪ ٣٥٨‬اِن َّ َ‬
‫ستَاْذِنُوهُ *‬ ‫حتى ي َ ْ‬ ‫م يَذْهَبُوا ّٰ َ‬ ‫مٍع ل َ ْ‬ ‫جا ِ‬ ‫َ‬
‫‪34‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ل*‬ ‫سو َ‬ ‫طيعُواالَّر ُ‬ ‫ه وَا َ ۪‬ ‫َ‬ ‫ل اَط۪ يعُوا ّٰالل‬ ‫‪ ٣٥٦‬قُ ْ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ه ا ِ ّل اَنَا‬ ‫ه َل ا ِ ٰل َ‬ ‫وحى اِلَيْهِ اَن َّ ُ‬ ‫ل ا ِ ّل ن ُ ۪‬ ‫سو ٍ‬ ‫ن َر ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ك ِ‬ ‫ن قَبْل ِ َ‬ ‫م ْ‬ ‫سلْنَا ِ‬ ‫ما اَْر َ‬ ‫‪ ٣٢٣‬وَ َ‬
‫َ‬
‫ن*‬ ‫فَاع ْبُدُو ِ‬
‫ذيًرا *‬ ‫شًرا وَن َ ۪‬ ‫مب َ ّ ِ‬ ‫ك ا ِ ّل ُ‬ ‫سلْنَا َ‬ ‫ما اَْر َ‬ ‫ل وَ َ َ‬ ‫ق نََز َ‬ ‫ح ِّ‬ ‫ق اَنَْزلْنَاه ُ َوبِال ْ َ‬ ‫ح ِّ‬ ‫‪ ٢٩٢‬وَبِال ْ َ‬
‫ن‬
‫م ْ‬‫ن ع َلى َ‬ ‫م ُّ‬ ‫ه يَ ُ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫م وَلك ِ َّ‬ ‫مثْلُك ُ ْ‬ ‫شٌر ِ‬ ‫ن ا ِ ّل ب َ َ‬ ‫ح ُ‬ ‫ن نَ ْ‬ ‫م اِ ْ‬ ‫سلُهُ ْ‬ ‫م ُر ُ‬ ‫ت لَهُ ْ‬ ‫‪ ٢٥٦‬قَال َ ْ‬
‫ه*‬ ‫عبَاد ِ ۪‬ ‫ن ِ‬ ‫م ْ‬ ‫شاءُ ِ‬ ‫يَ َ‬
‫صبُِروا‬ ‫م وَا ْ‬ ‫حك ُ ْ‬ ‫ب ۪ري ُ‬ ‫شلُوا وَتَذْهَ َ‬ ‫ه وََلتَنَاَزع ُوا فَتَفْ َ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫‪ ١٨٢‬وَاَط۪ يعُوا ّٰاللَ‬
‫*‬
‫ل وَلِذِى‬ ‫سو ِ‬ ‫ه وَلِلَّر ُ‬ ‫س ُ‬ ‫م َ‬ ‫خ ُ‬ ‫هِ ُ‬ ‫ن ٰلِل‬
‫ّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ىءٍ فَا ّ‬ ‫ش ْ‬ ‫ن َ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫مت ُ ْ‬ ‫ما غَن ِ ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫موا ان ّ َ‬ ‫َ‬
‫‪ ١٨١‬وَاع ْل ُ‬
‫ل*‬ ‫سبي ِ‬ ‫ن ال َّ ۪‬ ‫ن وَاب ْ ِ‬ ‫ساكي ِ‬ ‫م َ ۪‬ ‫امى وَال ْ َ‬ ‫ربى وَالْيَت َ ٰ‬ ‫الْقُ ْ ٰ‬
‫ن*‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ ۪‬‫ن كَانُوا ُ‬ ‫ضوه ُ ا ِ ْ‬ ‫ن يُْر ُ‬ ‫حقُّ ا َ ْ‬ ‫ه اَ َ‬ ‫سول ُ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫‪ ١٩٦‬وَ ّٰاللُ‬
‫سولِه۪ *‬ ‫عنْد َ َر ُ‬ ‫هِ و َ ِ‬ ‫عنْد َ ّٰالل‬ ‫ن عَهْد ٌ ِ‬ ‫شرِك۪ ي َ‬ ‫م ْ‬ ‫ن لِل ْ ُ‬ ‫ف يَكُو ُ‬ ‫‪ ١٨٧‬كَي ْ َ‬
‫ت‬‫ك اَن ْ َ‬ ‫م لَنَا اِن َّ َ‬ ‫عل ْ َ‬‫م قَالُوا َل ِ‬ ‫جبْت ُ ْ‬ ‫ماذ َا ا ُ ِ‬ ‫ل َ‬ ‫ل فَيَقُو ُ‬ ‫س َ‬ ‫ه الُّر ُ‬ ‫معُ ّٰاللُ‬ ‫ج َ‬ ‫م يَ ْ‬ ‫‪ ١٢٥‬يَوْ َ‬
‫َ‬
‫ب*‬ ‫م الْغُيُو ِ‬ ‫ع َ ّل ُ‬
‫سبُنَا‬‫ح ْ‬ ‫ل قَالُوا َ‬ ‫سو ِ‬ ‫ه وَاِلَى الَّر ُ‬ ‫ل ّٰاللُ‬ ‫ما اَنَْز َ‬ ‫م ت َ َعالَوْا اِلٰ ى َ‬ ‫ل لَهُ ْ‬ ‫‪ ١٢٤‬وَاِذ َا ۪قي َ‬
‫ن*‬ ‫شيْئًا وََل يَهْتَدُو َ‬ ‫ن َ‬ ‫مو َ‬ ‫م َل يَعْل َ ُ‬ ‫ن ابَاؤُهُ ْ‬ ‫جدْنَا ع َلَيْهِ ابَاءَنَا اَوَلَوْ كَا َ‬ ‫ما وَ َ‬ ‫َ‬
‫‪35‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫مِع‬‫ن الد َّ ْ‬ ‫م َ‬ ‫ض ِ‬ ‫في ُ‬ ‫م تَ ۪‬ ‫رى اَع ْيُنَهُ ْ‬ ‫ل تَ ٰ‬ ‫سو ِ‬ ‫ل اِلَى الَّر ُ‬ ‫ما اُنْزِ َ‬ ‫معُوا َ‬ ‫س ِ‬ ‫وَاِذ َا َ‬
‫قّ *‬
‫ح ِ‬ ‫ن ال ْ َ‬ ‫م َ‬ ‫ما عََرفُوا ِ‬ ‫م َّ‬ ‫ِ‬
‫م‬ ‫َ‬
‫ك ع َليْهِ ْ‬ ‫سلنَا َ‬ ‫ْ‬ ‫ما اْر َ‬‫َ‬ ‫ى فَ َ‬ ‫ن ت َ ٰوَل‬
‫ّ‬ ‫م ْ‬‫ه وَ َ‬ ‫ل فَقَد ْ اطاع َ ٰالل َ‬
‫ّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫سو َ‬ ‫ن يُطِِع الَّر ُ‬ ‫م ْ‬ ‫َ‬ ‫‪٩٠‬‬
‫حفيظًا *‬ ‫َ ۪‬
‫ن‬
‫م ْ‬ ‫ه وَ َ‬ ‫سول ُ ُ‬ ‫م َر ُ‬ ‫هِ وَ ۪فيك ُ ْ‬ ‫ت ّٰالل‬ ‫م ٰا يَا ُ‬ ‫م تُت ْ ٰلى ع َلَيْك ُ ْ‬ ‫ن وَاَنْت ُ ْ‬ ‫ف تَكْفُُرو َ‬ ‫‪ ٦٢‬وَكَي ْ َ‬
‫قيم ٍ *‬ ‫ست َ ۪‬ ‫م ْ‬ ‫ط ُ‬ ‫صَرا ٍ‬ ‫هِ فَقَد ْ هُدِىَ ا ِ ٰلى ِ‬ ‫م ب ِ ّٰالل‬ ‫ص ْ‬ ‫يَعْت َ ِ‬
‫ن*‬ ‫دي َ‬ ‫شاه ِ ۪‬ ‫معَ ال َّ‬ ‫ل فَاكْتُبْنَا َ‬ ‫سو َ‬ ‫ت وَاتَّبَعْنَا الَّر ُ‬ ‫ما اَنَْزل ْ َ‬ ‫منَّا ب ِ َ‬ ‫َربَّنَا اٰ َ‬ ‫‪٥٦‬‬
‫َ‬
‫ه وََرفَعَ‬ ‫م ّٰاللُ‬ ‫ن كَل ّ َ‬ ‫م ْ‬ ‫م َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ض ِ‬ ‫م ع َٰل ى بَعْ ٍ‬ ‫ضه ُ ْ‬‫ضلْنَا بَعْ َ‬ ‫ل فَ َّ‬ ‫س ُ‬ ‫ك الُّر ُ‬ ‫‪ ٤١‬تِل ْ َ‬
‫ت*‬ ‫جا ٍ‬ ‫م دََر َ‬ ‫ضهُ ْ‬ ‫ب َ ْع َ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫حٌر ا َ ْو‬ ‫سا ِ‬ ‫ل ا ِ ّل قَالُوا َ‬ ‫سو ٍ‬ ‫ن َر ُ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫ن قَبْلِهِ ْ‬ ‫م ْ‬‫ن ِ‬ ‫ذي َ‬ ‫ما اَتَى ال ّ ۪‬ ‫ك َ‬ ‫‪ ٥٢٢‬كَذٰل ِ َ‬
‫ن*‬ ‫م طَاغُو َ‬ ‫م قَوْ ٌ‬ ‫ل هُ ْ‬ ‫صوْا بِه۪ ب َ ْ‬ ‫ن َ(*) اَتَوَا َ‬ ‫جنُو ٌ‬ ‫م ْ‬ ‫َ‬
‫م‬
‫عنْد َ َربِّهِ ْ‬ ‫شهَدَاءُ ِ‬ ‫ُ‬ ‫ن وَال ّ‬ ‫صدقُو َ‬ ‫م ال ِّ۪ي‬ ‫ك هُ ُ‬ ‫سلِه۪ اولٰ ئ ِ َ‬
‫ُ‬ ‫هِ وَُر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ٰالل‬
‫ّ‬ ‫ن ٰا َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ٥٣٩‬وَال ۪‬
‫ّ‬
‫م*‬ ‫م وَنُوُرهُ ْ‬ ‫جُرهُ ْ‬ ‫م اَ ْ‬‫لَهُ ْ‬
‫م‬
‫ن لِيَقُو َ‬ ‫ميَزا َ‬ ‫ب وَال ْ ۪‬ ‫م الْكِتَا َ‬ ‫معَهُ ُ‬ ‫ت وَاَنَْزلْنَا َ‬ ‫سلَنَا بِالْبَيِّنَا ِ‬ ‫سلْنَا ُر ُ‬ ‫‪ ٥٤٠‬لَقَد ْ اَْر َ‬
‫ط*‬ ‫س ِ‬ ‫س بِال ْ ِق ْ‬ ‫النَّا ُ‬
‫‪36‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫َ‬
‫جويك ُ ْ‬
‫م‬ ‫ن يَدَىْ ن َ ْ‬ ‫موا بَي ْ َ‬ ‫ل فَقَدِّ ُ‬ ‫سو َ‬ ‫م الَّر ُ‬ ‫جيْت ُ ُ‬‫منُوا اِذ َا نَا َ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ٥٤٣‬يَا اَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫م*‬ ‫رحي ٌ‬ ‫ه غَفُوٌر َ ۪‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫جدُوا فَا ِ َّ‬ ‫م تَ ِ‬ ‫ن لَ ْ‬ ‫م وَاَطْهَُر فَا ِ ْ‬ ‫خيٌْر لَك ُ ْ‬ ‫ك َ‬ ‫ة ذٰ ل ِ َ‬ ‫صدَقَ ً‬
‫َ‬
‫د‬ ‫ه َ ۪‬
‫شدي ُ‬ ‫ن ٰاللَ‬
‫ّ‬ ‫َ‬ ‫ه فَا ِ ّ‬ ‫قّ ٰالل َ‬
‫ّ‬ ‫شا ِ‬ ‫ن يُ َ‬ ‫م ْ‬ ‫ه وَ َ‬ ‫َ‬
‫سول ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫شاقّوا ٰالل َ‬
‫ّ‬ ‫ُ‬ ‫م َ‬ ‫َ‬
‫ك بِان ّهُ ْ‬ ‫َ‬ ‫‪ٰ ٥٤٥‬ذ ل ِ َ‬
‫ب*‬ ‫الْعِقَا ِ‬
‫م‬ ‫ل ّٰالل‬
‫هِ اِلَيْك ُ ْ‬ ‫سو ُ‬ ‫ل اِنّى َر ُ‬ ‫رائ ي َ‬ ‫س َ ۪‬ ‫م يَا بَنى ا ِ ْ‬ ‫مْري َ َ‬ ‫ن َ‬ ‫سى اب ْ ُ‬ ‫عي َ‬ ‫ل ۪‬ ‫‪ ٥٥١‬وَاِذ ْ قَا َ‬
‫ن بَعْدِى‬ ‫م ْ‬ ‫ل يَا ْ ۪تى ِ‬ ‫سو ٍ‬ ‫شًرا بَِر ُ‬ ‫مب َ ّ ِ‬ ‫ن التَّوْ ٰريةِ وَ ُ‬ ‫م َ‬ ‫ن يَدَىَّ ِ‬ ‫ما بَي ْ َ‬ ‫صدِّقًا ل ِ َ‬ ‫م َ‬ ‫ُ‬
‫مدُ*‬ ‫ح َ‬ ‫ها ْ‬ ‫َ‬ ‫م ُ‬‫س ُ‬‫ا ْ‬
‫م وََراَيْتَهُ ْ‬
‫م‬ ‫سه ُ ْ‬ ‫هِ لَوَّوْا ُرؤ ُ َ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سو ُ‬ ‫م َر ُ‬ ‫ستَغْفِْر لَك ُ ْ‬ ‫م تَعَالَوْا ي َ ْ‬ ‫ل لَهُ ْ‬ ‫‪ ٥٥٤‬وَاِذ َا ق۪ ي َ‬
‫ن*‬ ‫ستَكْبُِرو َ‬ ‫م ْ‬ ‫م ُ‬ ‫ن وَهُ ْ‬ ‫صدُّو َ‬ ‫يَ ُ‬
‫ة*‬ ‫خذَة ً َرابِي َ ً‬ ‫م اَ ْ‬ ‫خذَهُ ْ‬ ‫م فَا َ َ‬ ‫ل َرب ِّهِ ْ‬ ‫سو َ‬ ‫صوْا َر ُ‬ ‫‪ )*( ٥٦٦‬فَعَ َ‬

‫] ‪[ İkinci Silsile: On Dördüncü Satırda‬‬

‫َّ‬
‫ن كُل ِّ ۪‬
‫ه‬ ‫ِ‬ ‫الد‬
‫ي‬ ‫ّ‬ ‫۪‬ ‫ى‬‫ق لِيُظْهَره ُ ع َل َ‬
‫ِ‬ ‫ّ‬ ‫ِ‬ ‫ح‬
‫َ‬ ‫دى وَ ۪د ين ال ْ‬
‫ِ‬ ‫ٰ‬ ‫ُ‬ ‫ه‬‫ه بِال ْ‬
‫ُ‬ ‫سول َ‬‫ُ‬ ‫ر‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ل‬ ‫س‬
‫َ‬ ‫ر‬‫ْ‬ ‫ذى ا َ‬ ‫۪‬ ‫‪ ٥١٣‬هُوَ ال‬
‫شهيدًا *‬‫هِ َ ۪‬ ‫فى ب ِ ّٰالل‬ ‫ط وَك َ ٰ‬
‫م*‬ ‫ري ٌ‬‫ل كَ ۪‬
‫سو ٌ‬ ‫م َر ُ‬ ‫جاءَهُ ْ‬
‫ن وَ َ‬
‫م فِْرع َوْ َ‬ ‫م قَوْ َ‬‫‪ ٤٩٥‬وَلَقَد ْ فَتَنَّا قَبْلَهُ ْ‬
‫سو ُ‬
‫ل‬ ‫ل اِنّى َر ُ‬ ‫مَلئِه فَقَا َ‬ ‫ن وَ َ‬ ‫موسى ب ِ ٰايَاتِنَا ا ِ ٰلى فِْرع َوْ َ‬
‫سلْنَا ُ ٰ‬ ‫‪ ٤٩١‬وَلَقَد ْ اَْر َ‬
‫ن*‬‫مي َ‬ ‫ب الْعَال َ ۪‬
‫َر ِّ‬
‫‪37‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫َ‬
‫س َ‬
‫ل‬ ‫ب اَوْ يُْر ِ‬ ‫جا ٍ‬ ‫ح َ‬ ‫ئ ِ‬ ‫ن وََرا ِ‬ ‫م ْ‬ ‫حيًا اَوْ ِ‬ ‫ه ا ِ ّل وَ ْ‬ ‫ه ّٰ ُ‬
‫الل‬ ‫م ُ‬ ‫ن يُكَل ِّ َ‬ ‫شرٍ ا َ ْ‬ ‫ن لِب َ َ‬ ‫ما كَا َ‬ ‫‪ ٤٨٧‬وَ َ‬
‫م*‬ ‫حكي ٌ‬ ‫ى َ ۪‬ ‫ه عَل ِ ٌّ‬ ‫شاءُ اِن َّ ُ‬ ‫ما ي َ َ‬ ‫ى بِاِذ ْنِه َ‬ ‫ح َ‬ ‫سوًل فَيُو ِ‬ ‫َر ُ‬
‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ملئِك َ ٌ‬ ‫ْ‬ ‫ل لوْ كَا َ‬ ‫َ‬
‫ن‬
‫م َ‬‫م ِ‬ ‫ن لن َ ّزلنَا ع َليْهِ ْ‬ ‫مئِنّي َ‬ ‫مط َ‬ ‫ن ُ‬ ‫شو َ‬ ‫م ُ‬ ‫ة يَ ْ‬ ‫ض َ‬ ‫ن فِى الَْر ِ‬ ‫‪ ٢٩٠‬قُ ْ‬
‫سوًل *‬ ‫ملَكًا َر ُ‬ ‫ماءِ َ‬ ‫س َ‬ ‫ال َّ‬
‫ن‬ ‫متِه ا ِ َّ‬‫ح َ‬ ‫ه ۪فى َر ْ‬ ‫م ّٰاللُ‬ ‫خلُهُ ُ‬ ‫سيُد ْ ِ‬ ‫م َ‬ ‫ة لَهُ ْ‬ ‫ل اََل اِنَّهَا قُْرب َ ٌ‬ ‫سو ِ‬ ‫ت الَّر ُ‬ ‫صلَوَا ِ‬ ‫‪ ٢٠١‬وَ َ‬
‫م*‬ ‫رحي ٌ‬ ‫ه غَفُوٌر َ ۪‬ ‫ّٰاللَ‬
‫جنُودًا ل َ ْ‬
‫م‬ ‫ل ُ‬ ‫ن وَاَنَْز َ‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ ۪‬ ‫ه وَع َلَى ال ْ ُ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫ه ع َلى َر ُ‬ ‫سكينَت َ ُ‬ ‫ه َ ۪‬ ‫ل ّٰاللُ‬ ‫م اَنَْز َ‬ ‫‪ ١٨٩‬ث ُ َّ‬
‫تََروْهَا *‬
‫م بَدَؤ ُك ُ ْ‬
‫م‬ ‫ل وَهُ ْ‬ ‫سو ِ‬ ‫خَراِج الَّر ُ‬ ‫موا بِا ِ ْ‬ ‫م وَهَ ُّ‬ ‫مانَهُ ْ‬ ‫َ‬
‫ما نَكَثُوا اي ْ َ‬ ‫ن قَوْ ً‬ ‫‪ ١٨٧‬اََل تُقَاتِلو َ‬
‫ُ‬
‫ن*‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ ۪‬ ‫م ُ‬ ‫ن كُنْت ُ ْ‬ ‫شوْه ُ ا ِ ْ‬ ‫خ َ‬ ‫ن تَ ْ‬ ‫حقُّ ا َ ْ‬ ‫ه اَ َ‬ ‫م فَ َ ّٰاللُ‬ ‫شوْنَهُ ْ‬ ‫خ َ‬ ‫مَّرةٍ اَت َ ْ‬ ‫ل َ‬ ‫اَوَّ َ‬
‫ن هَدٰ ينَا ّٰاللُ‬
‫ه‬ ‫ما كُنَّا لِنَهْتَدِىَ لَوْ َل ا َ ْ‬ ‫دينَا لِهذ َا وَ َ‬ ‫ذى هَ ٰ‬ ‫مد ُ لِلٰهِ ال ّ ۪‬ ‫ح ْ‬ ‫‪ ١٥٤‬وَقَالُواال ْ َ‬
‫ق*‬ ‫ح ِّ‬ ‫ل َربِّنَا بِال ْ َ‬ ‫س ُ‬ ‫ت ُر ُ‬ ‫جاءَ ْ‬ ‫لَقَد ْ َ‬
‫ك اُولُوا‬ ‫ستَاْذ َن َ َ‬ ‫سولِهِ ا ْ‬ ‫معَ َر ُ‬ ‫جاهِدُوا َ‬ ‫هِ وَ َ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫ن ٰا ِ‬ ‫سوَرة ٌ ا َ ْ‬ ‫ت ُ‬ ‫‪ ١٩٩‬وَاِذ َا اُنْزِل َ ْ‬ ‫َ‬
‫ن*‬ ‫عدي ََ‬ ‫معَ الْقَا ِ ۪‬ ‫ن َ‬ ‫م وَقَالُوا ذَْرنَا نَك ُ ْ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫الط ّوْ ِ‬
‫سولِه۪‬ ‫هِ وَبَِر ُ‬ ‫م كَفَُروا ب ِ ّٰالل‬ ‫م ا ِ ّل اَنَّهُ ْ‬ ‫م نَفَقَاتُهُ ْ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫ن تُقْب َ َ‬ ‫م اَ ْ‬‫منَعَهُ ْ‬ ‫ما َ‬ ‫‪ ١٩٤‬وَ َ‬
‫ن*‬ ‫وََل يَاْتُو َ‬
‫‪38‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫َ‬ ‫َ‬
‫ن*‬ ‫م كَارِهُو َ‬ ‫ن ا ِ ّل وَهُ ْ‬ ‫سالى وََل يُنْفِقُو َ‬ ‫م كُ َ ٰ‬ ‫صلوة َ ا ِ ّل وَهُ ْ‬ ‫ال َّ‬
‫ه*‬ ‫سالَت َ ُ‬ ‫ل رِ َ‬ ‫جعَ ُ‬ ‫ث يَ ْ‬ ‫حي ْ ُ‬ ‫م َ‬ ‫ه اَع ْل َ ُ‬ ‫لل ُ‬ ‫‪ ١٤٢‬ا َ ٰ‬
‫ً ُ َّ‬
‫م‬‫جاءَهُ ْ‬ ‫ما َ‬ ‫سل كل َ‬ ‫م ُر ُ‬ ‫سلْنَا اِلَيْهِ ْ‬ ‫ل وَاَْر َ‬ ‫رائي َ‬ ‫س َ ۪‬ ‫ميثَاقَ ب َ ۪نى ا ِ ْ‬ ‫خذ ْنَا ۪‬ ‫‪ ١١٨‬لَقَد ْ ا َ َ‬
‫ن*‬ ‫ريقًا يَقْتُلُو َ‬ ‫ريقًا كَذَّبُوا وَفَ ۪‬ ‫م فَ ۪‬ ‫سه ُ ْ‬ ‫ما َل تَهْوى اَن ْ ُف ُ‬ ‫ل بِ َ‬ ‫سو ٌ‬ ‫َر ُ‬
‫َ‬
‫مرِ‬ ‫ل وَاُولِى اْل َ ْ‬ ‫سو َ‬ ‫طيعُوا الَّر ُ‬ ‫ه وَا َ ۪‬ ‫منُوا اَط۪ يعُوا ّٰاللَ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ٨٦‬يَا اَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫م‬‫ن كُنْت ُ ْ‬ ‫ل اِ ْ‬ ‫سو ِ‬ ‫هِ وَالَّر ُ‬ ‫ىءٍ فَُردُّوه ُ اِلَى ّٰالل‬ ‫ش ْ‬ ‫م ف۪ ى َ‬ ‫ن تَنَاَزع ْت ُ ْ‬ ‫م فَا ِ ْ‬ ‫منْك ُ ْ‬ ‫ِ‬
‫ن تَا ْ ۪ويًل *‬ ‫س ُ‬ ‫ح َ‬ ‫خيٌْر وَا َ ْ‬ ‫ك َ‬ ‫خرِ ٰذل ِ َ‬ ‫هِ وَالْيَوْم ِ اْل ِ‬ ‫ن ب ِ ّٰالل‬ ‫منُو َ‬ ‫تُؤ ْ ِ‬
‫خالِدًا ۪فيهَا وَل َ ُ‬
‫ه‬ ‫ه نَاًرا َ‬ ‫خل ْ ُ‬ ‫حدُودَه ُ يُد ْ ِ‬ ‫ه َويَتَعَد َّ ُ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ص ّٰاللَ‬ ‫ن يَعْ ِ‬ ‫م ْ‬ ‫وَ َ‬ ‫‪٧٨‬‬
‫ن*‬ ‫مهي ٌ‬ ‫ب ُ ۪‬ ‫عَذ َا ٌ‬
‫عيد ِ (*) اَفَعَيينَا‬ ‫حقَّ وَ ۪‬ ‫ل فَ َ‬ ‫س َ‬ ‫ب الُّر ُ‬ ‫ل كَذ َّ َ‬ ‫ٌ‬ ‫م تُبٍَّع ك ُ ّ‬ ‫ب اْلَيْكَةِ وَقَوْ ُ‬ ‫حا ُ‬ ‫ص َ‬ ‫‪ ٥١٧‬وَا َ ْ‬
‫جديد ٍ *‬ ‫ق َ ۪‬ ‫خل ٍ‬
‫ن َ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫س ِ‬ ‫م ۪فى لب ْ ٍ‬
‫َ‬ ‫ل هُ ْ‬ ‫ل بَ ْ‬ ‫ق اْل َ َوَّ ِ‬ ‫خل ِ‬
‫بِال ْ َ ْ‬
‫ب ّٰاللُ‬
‫ه‬ ‫ن (*) كَت َ َ‬ ‫ك فِى اْلَذ َلّي َ‬ ‫ه اُولٰ ئ ِ َ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫حادُّو َ‬ ‫ن يُ َ‬ ‫ن ال ّذ۪ ي َ‬ ‫‪ ٥٤٣‬ا ِ َّ‬
‫َزيٌز *‬ ‫ه قَوِىٌّ ع ۪‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫سل۪ ى ا ِ َّ‬ ‫ن اَنَا وَُر ُ‬ ‫َلَغْلِب َ َّ‬
‫‪39‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫سو ُ‬
‫ل‬ ‫ن اَنّى َر ُ‬ ‫مو َ‬ ‫م تُؤْذ ُون َ ۪نى وَقَد ْ تَعْل َ ُ‬ ‫مه يَا قَوْم ِ ل ِ َ‬ ‫موسى لِقَوْ ِ‬ ‫ل ُ ٰ‬ ‫‪ ٥٥٠‬وَاِذ ْ قَا َ‬
‫ن‬ ‫م الْفَا ِ ۪‬
‫سقي َ‬ ‫ه َل يَهْدِى الْقَوْ َ‬ ‫م وَ ّٰاللُ‬ ‫ه قُلُوبَهُ ْ‬ ‫ما َزاغُوا اََزاغ َ ّٰالل ُ‬ ‫م فَل َ َّ‬ ‫ّٰاللهِ اِلَيْك ُ ْ‬
‫سق ْ۪ييهَا *‬ ‫هِ وَ ُ‬ ‫ة ّٰالل‬ ‫ل ّٰاللهِ نَاقَ َ‬ ‫سو ُ‬ ‫م َر ُ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫ل لَه‬‫‪ ٥٩٤‬فَقَا َ‬
‫َ َّ‬ ‫َ َ‬
‫ن‬
‫ح َ‬‫مت َ َ‬
‫نا ْ‬
‫ذي َ‬‫ولئ ِك ال ۪‬ ‫هِ ا ُ ٰ‬
‫ل ّٰالل‬
‫سو ِ‬ ‫عنْد َ َر ُ‬ ‫م ِ‬ ‫صوَاتَهُ ْ‬ ‫ن اَ ْ‬ ‫ضو َ‬ ‫ن يَغُ ُّ‬ ‫ن ال ّذ۪ ي َ‬ ‫‪ ٥١٤‬ا ِ ّ‬
‫م*‬ ‫َظي ٌ‬ ‫جٌر ع ۪‬ ‫مغْفَِرة ٌ وَا َ ْ‬ ‫م َ‬ ‫م لِلتَّقْوى لَهُ ْ‬ ‫ه قُلُوبَهُ ْ‬ ‫ّٰاللُ‬

‫] ‪[ Üçüncü Silsile: On Birinci Satırda‬‬

‫ن‬
‫م اِ ْ‬ ‫حَرا َ‬ ‫جد َ ال ْ َ‬ ‫س ِ‬ ‫م ْ‬ ‫ن ال ْ َ‬
‫خل ُ َّ‬ ‫ق لَتَد ْ ُ‬ ‫ح ِّ‬ ‫ه الُّرءْيَا بِال ْ َ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه َر ُ‬ ‫صدَقَ ّٰاللُ‬ ‫‪ ٥١٣‬لَقَد ْ َ‬
‫ن*‬ ‫مني َ‬ ‫ها ِ۪‬ ‫شاءَ ّٰاللُ‬‫َ‬
‫ن*‬ ‫مبي ٌ‬ ‫ل ُ۪‬ ‫سو ٌ‬ ‫م َر ُ‬ ‫جاءَهُ ْ‬ ‫رى وَقَد ْ َ‬ ‫م الذِّك ْ ٰ‬ ‫‪ّٰ ٤٩٥‬اَنى لَهُ ُ‬
‫ن*‬ ‫سلُو َ‬ ‫مْر َ‬ ‫ف لَدَىَّ ال ْ ُ‬ ‫خا ُ‬ ‫ف اِنّى َلي َ َ‬ ‫خ ْ‬ ‫موسى َلت َ َ‬ ‫‪ ٣٧٦‬يَا ُ‬
‫ن*‬ ‫طيعُو ِ‬ ‫ه وَا َ ۪‬ ‫ن (*) فَاتَّقُوا ّٰاللَ‬ ‫م ي ٌ‬ ‫ل اَ ۪‬ ‫سو ٌ‬ ‫م َر ُ‬ ‫‪ّٰ ٣٧٣‬اِنى لَك ُ ْ‬
‫جوًرا *‬ ‫م ْه ُ‬ ‫ن َ‬ ‫خذ ُوا هذ َا الْقُْرا َ‬ ‫مى ات َّ َ‬ ‫ن قَوْ ِ‬ ‫ب ا ِ َّ‬ ‫ل يَا َر ِّ‬ ‫سو ُ‬ ‫ل الَّر ُ‬ ‫‪ ٣٦١‬وَقَا َ‬
‫حك ُ َ‬
‫م بَيْنَهُ ْ‬
‫م‬ ‫ه لِي َ ْ‬‫سول ِ ۪‬‫هِ وََر ُ‬ ‫ن اِذ َا دُع ُوا اِلَى ّٰالل‬ ‫من ي َ‬ ‫مؤ ْ ِ ۪‬‫ل ال ْ ُ‬ ‫ن قَوْ َ‬ ‫ما كَا َ‬ ‫‪ ٣٥٥‬اِن َّ َ‬
‫ن*‬ ‫حو َ‬ ‫مفْل ِ ُ‬ ‫م ال ْ ُ‬ ‫ك هُ ُ‬ ‫معْنَا وَاَطَعْنَا وَا ُ ٰ‬
‫ولئ ِ َ‬ ‫س ِ‬ ‫ن يَقُولُوا َ‬ ‫اَ ْ‬
‫‪40‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ن‬ ‫م فِى ّ۪ي‬
‫الد ِ‬ ‫ل ع َلَيْك ُ ْ‬ ‫جعَ َ‬ ‫ما َ‬ ‫م وَ َ‬ ‫جتَب۪ يك ُ ْ‬ ‫جهَادِه هُوَا ْ‬ ‫حقَّ ِ‬ ‫هِ َ‬ ‫جاهِدُوا فِى ّٰالل‬ ‫‪ ٣٤٠‬وَ َ‬
‫َ‬
‫ل وَ ۪فى‬ ‫ن قَب ْ ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫مي َ‬ ‫سل ِ ۪‬ ‫م ْ‬ ‫م ال ْ ُ‬ ‫ميك ُ ُ‬ ‫س ّٰ‬ ‫م هُوَ َ‬ ‫رهي َ‬ ‫م اِب ْ ۪‬ ‫ة اَبيك ُ ْ‬ ‫مل ّ َ‬ ‫ج ِ‬ ‫حَر ٍ‬ ‫ن َ‬ ‫م ْ‬ ‫ِ‬
‫س‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫شهَدَاءَ ع َلى الن ّا ِ‬ ‫م وَتَكُونُوا ُ‬ ‫َ‬
‫شهيدًا ع َليْك ُ ْ‬ ‫ل َ ۪‬ ‫سو ُ‬ ‫ن الَّر ُ‬ ‫هٰذ َا لِيَكُو َ‬
‫م‬ ‫م فَنِعْ َ‬ ‫موْ ٰليك ُ ْ‬ ‫هِ هُوَ َ‬ ‫موا ب ِ ّٰالل‬ ‫ص ُ‬ ‫صلوةَ وَاتُوا الَّزكوةَ وَاع ْت َ ِ‬ ‫موا ال َّ‬ ‫فَا َ ۪ق ي ُ‬
‫صيُر *‬ ‫م الن َّ ۪‬ ‫موْلى وَنِعْ َ‬ ‫ال ْ َ‬
‫م‬‫ل وََل تُعَذِّبْهُ ْ‬ ‫رائي َ‬ ‫س َ ۪‬ ‫معَنَا ب َ ۪نى ا ِ ْ‬ ‫ل َ‬ ‫س ْ‬ ‫ك فَاَْر ِ‬ ‫سوَل َرب ِّ َ‬ ‫‪ ٣١٣‬فَاْتِيَاه ُ فَقُوَل اِنَّا َر ُ‬
‫ن اتَّبَعَ الْهُدى *‬ ‫م ِ‬ ‫م َع َٰلى َ‬ ‫سَل ُ‬ ‫ك وَال َّ‬ ‫ن َرب ِّ َ‬ ‫م ْ‬ ‫ك ب ِ ٰايَةٍ ِ‬ ‫جئْنَا َ‬ ‫قَد ْ ِ‬
‫سوًل *‬ ‫شًرا َر ُ‬ ‫ت ا ِ ّل ب َ َ‬ ‫ل كُن ْ ُ‬ ‫ن َربّى هَ ْ‬ ‫حا َ‬ ‫سب ْ َ‬ ‫ل ُ‬ ‫‪ ٢٩٠‬قُ ْ‬
‫ْ‬ ‫ٌ‬ ‫م اَفِى ّٰالل‬
‫ض يَدْع ُوك ُ ْ‬
‫م‬ ‫ت وَالَْر ِ‬ ‫سموَا ِ‬ ‫ك فَاطِرِ ال َّ‬ ‫ش ّ‬ ‫هِ َ‬ ‫سلُهُ ْ‬ ‫ت ُر ُ‬ ‫‪ ٢٥٥‬قَال َ ْ‬
‫مى *‬ ‫س ًّ‬ ‫م َ‬ ‫ل ُ‬ ‫ج ٍ‬ ‫م ا ِ ٰلى ا َ َ‬ ‫خَرك ُ ْ‬ ‫م وَيُؤ َ ِّ‬ ‫ن ذ ُنُوبِك ُ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫لِيَغْفَِر لَك ُ ْ‬
‫ص ع َلَيْك ُ ْ‬
‫م‬ ‫حري ٌ‬ ‫م َ ۪‬ ‫ما ع َنِت ُّ ْ‬ ‫َزيٌز ع َلَيْهِ َ‬ ‫مع ۪‬ ‫سك ُ ْ‬ ‫ن اَنْفُ ِ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫سو ٌ‬ ‫م َر ُ‬ ‫جاءَك ُ ْ‬ ‫‪ ٢٠٦‬لَقَد ْ َ‬
‫م*‬ ‫رحي ٌ‬ ‫ف َ ۪‬ ‫ن َرؤ ُ ٌ‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ‬‫بِال ْ ُ‬
‫م كَفَُروا‬ ‫م ع َلى قَبْرِه اِنَّهُ ْ‬ ‫ت اَبَدًا وََل تَقُ ْ‬ ‫ما َ‬ ‫م َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫حد ٍ ِ‬ ‫ل ع َلى ا َ َ‬ ‫ص ِّ‬ ‫‪ ١٩٩‬وََل ت ُ َ‬
‫ن*‬ ‫سقُو َ‬ ‫م فَا ِ‬ ‫ماتُوا وَهُ ْ‬ ‫ه وَ َ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫ب ِ ّٰالل‬
‫‪41‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫َ‬ ‫َ‬
‫حي۪‬ ‫ه ا ِ ّل هُوَ ي ُ ْ‬ ‫ض َلا ِ ٰل َ‬ ‫ت وَالَْر َ ِ‬
‫ْ‬ ‫سموَا ِ‬ ‫ك ال َّ‬ ‫مل ْ ُ‬ ‫ه ُ‬ ‫ذى ل َ ُ‬ ‫جميعًا ال ّ ۪‬ ‫م َ ۪‬ ‫‪ ١٦٩‬اِلَيْك ُ ْ‬
‫ماتِه‬‫هِ وَكَل ِ َ‬ ‫ن ب ِ ّٰالل‬ ‫م ُ‬‫ذ ى يُؤْ ِ‬ ‫ى ال ّ ۪‬ ‫م ِّ‬ ‫ى اْل ُ ِّ‬ ‫َ‬
‫سولِهِ الن ّب ِ ِ ّ‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫ت فَا ِ‬ ‫وَيُم۪ ي ُ‬
‫َ‬
‫وَاتَّبِعُوه ُ لعَلك ُ‬
‫ّ‬ ‫َ‬
‫ن*‬ ‫م تَهْتَدُو َ‬ ‫ْ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫صلوةَ‬ ‫ن ال َّ‬ ‫مو َ‬ ‫قي ُ‬ ‫ن يُ ۪‬ ‫ذي َ‬ ‫منُوا ال ّ ۪‬ ‫ن ٰا َ‬ ‫ذي َ‬ ‫ه وَال ّ ۪‬ ‫سول ُ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫م ّٰاللُ‬ ‫ما وَلِيُّك ُ ُ‬ ‫‪ ١١٦‬اِن َّ َ‬
‫ن*‬ ‫م َراكِعُو َ‬ ‫زكوة َ وَهُ ْ‬ ‫ن ال َّ ٰ‬ ‫وَيُؤْتُو َ‬
‫ن‬ ‫م ْ‬ ‫جرى ِ‬ ‫ت تَ ْ‬ ‫جن ّا ٍ‬ ‫َ‬ ‫ه َ‬ ‫ْ‬
‫خل ُ‬ ‫ه يُد ْ ِ‬ ‫َ‬
‫سول ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ن يُطِِع ٰاللَ‬
‫ّ‬ ‫م ْ‬ ‫حدُود ُ ٰاللهِ وَ َ‬ ‫ّ‬ ‫ك ُ‬ ‫تِل َ‬‫ْ‬ ‫‪٧٨‬‬
‫م*‬ ‫ظي ُ‬ ‫ك الْفَوُْز الْعَ ۪‬ ‫ن ۪فيهَا وَ ٰذل ِ َ‬ ‫دي َ‬ ‫خال ِ ۪‬ ‫حتِهَا اْلَن ْ َهاُر َ‬ ‫تَ ْ‬
‫ن‬
‫م ْ‬
‫ه َ‬‫سل ِ ۪‬ ‫ن ُر ُ‬ ‫م ْ‬ ‫جت َ ۪بى ِ‬ ‫ه يَ ْ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫ب وَلك ِ َّ‬ ‫م ع َلَى الْغَي ْ ِ‬ ‫ه لِيُطْلِعَك ُ ْ‬ ‫ن ّٰالل ُ‬ ‫ما كَا َ‬ ‫وَ َ‬ ‫‪٧٢‬‬
‫م*‬ ‫َظي ٌ‬ ‫جٌر ع ۪‬ ‫ما ْ‬‫َ‬ ‫َ‬
‫منُوا وَتَت ّقُوا فَلك ُ ْ‬ ‫َ‬ ‫ن تُؤ ْ ِ‬ ‫ه وَا ِ ْ‬ ‫سل ِ ۪‬‫هِ وَُر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ٰالل‬
‫ّ‬ ‫شاءُ فَا ِ‬ ‫يَ َ‬
‫م فَلَك ُ ْ‬
‫م‬ ‫ن تُبْت ُ ْ‬ ‫ه وَا ِ ْ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫ن ّٰالل‬ ‫م َ‬ ‫ب ِ‬ ‫حْر ٍ‬ ‫م تَفْعَلُوا فَاْذ َنُوا ب ِ َ‬ ‫ن لَ ْ‬ ‫فَا ِ ْ‬ ‫‪٤٦‬‬
‫ن*‬ ‫مو َ‬ ‫ن وََل تُظْل َ ُ‬ ‫مو َ‬ ‫م َل تَظْل ِ ُ‬ ‫موَالِك ُ َ ْ‬ ‫س اَ ْ‬
‫ُرؤ ُ ُ‬
‫ن‬‫م ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫َ‬
‫م كِفْلي ْ ِ‬ ‫ه يُؤْتِك ُ ْ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫منُوا بَِر ُ‬ ‫ه وَا ِ‬ ‫منُوا اتَّقُوا ّٰاللَ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ٥٤٠‬يَا اَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫م*‬ ‫رحي ٌ‬ ‫ه غَفُوٌر َ ۪‬ ‫م وَ ّٰاللُ‬ ‫ه وَيَغْفِْر لَك ُ ْ‬ ‫ن بِ ۪‬ ‫شو َ‬ ‫م ُ‬ ‫م نُوًرا ت َ ْ‬ ‫ل لَك ُ ْ‬ ‫جعَ ْ‬ ‫متِه۪ وَي َ ْ‬ ‫ح َ‬ ‫َر ْ‬
‫‪42‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ب ا َ ۪لي ٌ‬
‫م‬ ‫ن عَذ َا ٌ‬ ‫ري َ‬ ‫هِ وَلِلْكَافِ ۪‬‫حدُود ُ ّٰالل‬‫ك ُ‬‫ه َوتِل ْ َ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫‪ٰ ٥٤١‬ذ ل ِ َ‬
‫ك لِتُؤ ْ ِ‬
‫*‬
‫َّ‬
‫ن‬
‫م يَبْتَغُو َ‬ ‫موَالِهِ ْ‬ ‫َ‬
‫م وَا ْ‬ ‫ن دِيَارِه ِ ْ‬ ‫م ْ‬‫جوا ِ‬ ‫خرِ ُ‬ ‫ُ‬
‫نا ْ‬ ‫ذي َ‬ ‫ن ال ۪‬ ‫جري َ‬‫مهَا ِ ۪‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬
‫‪ ٥٤٥‬لِلفُقََراءِ ال ُ‬
‫ن*‬ ‫صادِقُو َ‬‫م ال َّ‬ ‫ك هُ ُ‬ ‫ه اُ ٰ‬
‫ولئ ِ َ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬‫ن ّٰاللَ‬
‫صُرو َ‬ ‫ضوَانًا وَيَن ْ ُ‬ ‫ن ّٰاللهِ وَرِ ْ‬ ‫م َ‬‫ضًل ِ‬‫فَ ْ‬

‫] ‪[ Dördüncü Silsile: Yedinci Satırda‬‬

‫م اَبَدًا وَُزي ِّ َ‬
‫ن‬ ‫ن ا ِ ٰلى اَهْ ۪ليهِ ْ‬ ‫منُو َ‬ ‫مؤ ْ ِ‬ ‫ل وَال ْ ُ‬ ‫سو ُ‬ ‫ب الَّر ُ‬ ‫ن يَنْقَل ِ َ‬ ‫ن لَ ْ‬ ‫م اَ ْ‬ ‫ل ظَنَنْت ُ ْ‬ ‫‪ ٥١١‬ب َ ْ‬
‫ما بُوًرا *‬ ‫و ً‬‫م قَ ْ‬ ‫سوْءِ وَكُنْت ُ ْ‬ ‫ن ال َّ‬ ‫م ظ َ َّ‬ ‫م وَظَنَنْت ُ ْ‬ ‫فى قُلُوبِك ُ ْ‬ ‫ك ۪‬‫ذٰل ِ َ‬
‫َ‬
‫ن*‬ ‫مو َ‬ ‫ف يَعْل َ ُ‬ ‫سو َ‬‫سلَنَا فَ َ ْ‬ ‫ه ُر ُ‬ ‫سلْنَا ب ِ ۪‬ ‫ما اَْر َ‬ ‫ب وَب ِ َ‬ ‫ن كَذ ّبُوا بِالْكِتَا ِ‬
‫َ‬
‫ذي َ‬ ‫‪ ٤٧٤‬اَل ّ ۪‬
‫م‬‫ت َربِّك ُ ْ‬ ‫م ايَا ِ‬ ‫ن ع َلَيْك ُ ْ‬ ‫م يَتْلُو َ‬ ‫منْك ُ ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫س ٌ‬ ‫م ُر ُ‬ ‫م يَاْتِك ُ ْ‬ ‫خَزنَتُهَا اَل َ ْ‬ ‫م َ‬ ‫ل لَهُ ْ‬ ‫‪ ٤٦٥‬وَقَا َ‬
‫َ‬
‫م هذ َا *‬ ‫مك ُ ْ‬
‫و ِ‬ ‫م لِقَاءَ ي َ ْ‬ ‫وَيُنْذُِرونَك ُ ْ‬
‫ل ا ِ ّل الْبََلغُ‬ ‫سو ِ‬ ‫ما ع َلَى الَّر ُ‬ ‫م َو َ‬ ‫ن قَبْلِك ُ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫م ٌ‬‫ب اُ َ‬ ‫ن تُكَذِّبُوا فَقَد ْ كَذ َّ َ‬ ‫‪ ٣٩٧‬وَا ِ ْ‬
‫ن*‬ ‫مبي ُ‬‫ال ْ ُ ۪‬
‫ن‬
‫ضو َ‬ ‫معْرِ ُ‬ ‫م ُ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ريقٌ ِ‬ ‫م اِذ َا فَ ۪‬ ‫م بَيْنَهُ ْ‬ ‫حك ُ َ‬ ‫سولِه لِي َ ْ‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫‪ ٣٥٥‬وَاِذ َا دُع ُوا اِلَى ّٰالل‬
‫*‬
‫َ‬
‫ن ۪فى‬ ‫شيْطَا ُ‬ ‫َ‬ ‫منّى اَلْقَى ال ّ‬ ‫ى ا ِ ّل اِذ َا ت َ َ‬ ‫سو ٍ َ‬
‫ل وَل نَب ِ ٍ ّ‬ ‫ن َر ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ك ِ‬ ‫ن قَبْل ِ َ‬ ‫م ْ‬ ‫‪ِ ٣٣٧‬‬
‫ه ع َ۪لي ٌ‬
‫م‬ ‫ه وَ ّٰاللُ‬ ‫ه ٰايَات ِ ۪‬‫م ّٰاللُ‬ ‫حك ِ ُ‬ ‫م يُ ْ‬ ‫ن ث ُ َّ‬ ‫شيْطَا ُ‬ ‫ما يُلْقِى ال َّ‬ ‫ه َ‬ ‫خ ّٰالل ُ‬ ‫منِيَّتِه فَيَن ْ َ‬
‫س ُ‬ ‫اُ ْ‬
‫م*‬ ‫حكي ٌ‬‫َ ۪‬
‫‪43‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ما َزكِيًّا *‬ ‫ك غَُل ً‬ ‫ب لَ ِ‬ ‫ك ِلَهَ َ‬ ‫ل َرب ِّ ِ‬ ‫سو ُ‬ ‫ما اَنَا َر ُ‬ ‫ل اِن َّ َ‬ ‫‪ ٣٠٥‬قَا َ‬
‫ماكَا َ‬
‫ن‬ ‫ة وَ َ‬ ‫جا وَذُّرِي َّ ً‬ ‫م اَْزوَا ً‬ ‫جعَلْنَا لَهُ ْ‬ ‫ك وَ َ‬ ‫ن قَبْل ِ َ‬ ‫م ْ‬ ‫سًل ِ‬ ‫سلْنَا ُر ُ‬ ‫‪ ٢٥٣‬وَلَقَد ْ اَْر َ‬
‫َ‬
‫ب*‬ ‫ل كِتَا ٌ‬ ‫ج ٍ‬ ‫ل اَ َ‬ ‫هِ لِك ُ ِّ‬ ‫ن ّٰالل‬ ‫ى بِايَةٍ ا ِ ّل بِاِذ ْ ِ‬ ‫ل اَ ْ ْ‬
‫ن يَات ِ َ‬ ‫سو ٍ‬ ‫لَِر ُ‬
‫م َل‬ ‫ط وَهُ ْ‬ ‫س ِ‬ ‫م بِالْقِ ْ‬ ‫ى بَيْنَهُ ْ‬ ‫ض َ‬‫م قُ ِ‬ ‫سولُهُ ْ‬ ‫جاءَ َر ُ‬ ‫ل فَاِذ َا َ‬ ‫سو ٌ‬ ‫مةٍ َر ُ‬ ‫ل ا ُ َّ‬ ‫‪ ٢١٣‬وَلِك ُ ِّ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ن*‬ ‫مو َ‬ ‫يُظْل َ ُ‬
‫ب‬
‫م عَذ َا ٌ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ن كَفَُروا ِ‬ ‫ذي َ‬ ‫ب ال ّ ۪‬ ‫صي ُ‬ ‫سي ُ ۪‬ ‫ه َ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ن كَذ َبُوا ّٰاللَ‬ ‫‪ ٢٠٠‬وَقَعَد َ ال ّذ۪ ي َ‬
‫م*‬ ‫ا َ ۪لي ٌ‬
‫هِ وَ ٰايَاتِه۪‬ ‫ل اَب ِ ّٰالل‬ ‫ب قُ ْ‬ ‫ض وَنَلْعَ ُ‬ ‫خو ُ‬ ‫ما كُنَّا ن َ ُ‬ ‫ن اِن َّ َ‬ ‫م لَيَقُول ُ َّ‬ ‫ساَلْتَهُ ْ‬ ‫ن َ‬ ‫‪ ١٦٩‬وَلَئ ِ ْ‬
‫ن*‬ ‫ستَهْزِؤ ُ َ‬ ‫م تَ ْ‬ ‫ه كُنْت ُ َْ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫وََر ُ‬
‫حَّر َ‬
‫م‬ ‫ما َ‬ ‫ن َ‬ ‫مو َ‬ ‫حّرِ ُ‬ ‫خرِ وََل ي ُ َ‬ ‫هِ وََل بِالْيَوْم ِ اْل ِ‬ ‫ن ب ِ ّٰالل‬ ‫منُو َ‬ ‫ن َل يُؤ ْ ِ‬ ‫‪ ١٩٠‬قَاتِلُوا ال ّذ۪ ي َ‬
‫َ‬
‫ق*‬ ‫ح ِّ‬ ‫ن ال ْ َ‬ ‫ن ۪دي َ‬ ‫دينُو َ‬ ‫ه وََل ي َ ۪‬
‫َ‬ ‫سول ُ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ّٰاللُ‬
‫ه وَاَنْت ُ ْ‬
‫م‬ ‫ول ّوْا ع َن ْ ُ‬ ‫ه وََل ت َ َ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫منُوا اَط۪ يعُوا ّٰ َ‬
‫الل‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ١٧٨‬يَا اَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫ن*‬ ‫معُو َ‬ ‫س َ‬ ‫تَ ْ‬
‫َ‬
‫ن*‬ ‫مو َ‬ ‫ما تَكْت ُ ُ‬ ‫ن َو َ‬ ‫ما تُبْدُو َ‬ ‫م َ‬ ‫ه يَعْل َ ُ‬ ‫ل ا ِ ّل الْبََلغ ُ وَ ّٰاللُ‬ ‫سو ِ‬ ‫ما ع َلَى الَّر ُ‬ ‫َ‬ ‫‪١٢٣‬‬
‫م‬
‫منْت ُ ْ‬ ‫زكوة َ وَا َ‬ ‫م ال َّ ٰ‬ ‫صلوة َ وَاتَيْت ُ ُ‬ ‫م ال َّ‬ ‫مت ُ ُ‬ ‫ن اَقَ ْ‬ ‫م لَئ ِ ْ‬ ‫معَك ُ ْ‬ ‫ه ّ۪اِنى َ‬ ‫ل ّٰالل ُ‬ ‫‪ ١٠٨‬وَقَا َ‬
‫م*‬ ‫موهُ ْ‬ ‫سلى وَعََّزْرت ُ ُ‬ ‫بُِر ُ ۪‬
‫‪44‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ة بَعْدَ‬ ‫ج ٌ‬ ‫ح َّ‬‫هِ ُ‬ ‫س ع َلَى ّٰالل‬ ‫ن لِئََّل يَكُو َ َ‬ ‫منْذ ِ ۪ر ي َ‬ ‫مب َ ّ ِ ۪‬ ‫سًل ُ‬
‫ن لِلن ّا ِ‬ ‫ن وَ ُ‬ ‫شري َ‬ ‫‪ُ ١٠٣‬ر ُ‬
‫ما *‬ ‫حكي ً‬ ‫َزيًزا َ ۪‬ ‫هع ۪‬ ‫ن ّٰاللُ‬ ‫ل وَكَا َ‬ ‫س ِ‬ ‫الُّر ُ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ل ع َٰلى‬ ‫ذى نََّز َ‬ ‫ب ال ّ ۪‬ ‫ه وَالْكِتَا ِ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫منُوا ا ِ‬ ‫َ‬ ‫ن اٰ‬ ‫َ‬ ‫‪ ٩٩‬يَااَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫ذي‬
‫ه وَكُتُب ِ ۪‬
‫ه‬ ‫ملئِكَت ِ ۪‬ ‫هِ وَ َ ٰ‬ ‫ن يَكْفُْر ب ِ ّٰالل‬ ‫م ْ‬ ‫ل وَ َ‬ ‫ن قَب ْ ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫ب الَّذ۪ ى اَنَْز َ‬ ‫سولِه۪ وَالْكِتَا ِ‬ ‫َر ُ‬
‫ضَلًل ب َ ۪عيدًا *‬ ‫ل َ‬ ‫َ‬ ‫ض ّ‬ ‫خرِ فَقَد ْ َ‬ ‫سلِه۪ وَالْيَوْم ِ اْل ِ‬ ‫وَُر ُ‬
‫َ‬
‫ه وَلوْ َرد ّوه ُ اِلى‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ف اذ َاع ُوا ب ِ ۪‬ ‫َ‬ ‫خوْ ِ‬ ‫ْ‬
‫ن اوِ ال َ‬ ‫َ‬
‫م ِ‬
‫ْ‬
‫ن ال َ ْ‬ ‫م َ‬ ‫مٌر ِ‬ ‫َ‬
‫ما ْ‬ ‫جاءَهُ ْ‬ ‫‪ ٩٠‬وَاِذ َا َ‬
‫َ‬
‫م*‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ه ِ‬ ‫ستَنْبِطُون َ ُ‬ ‫ن يَ ْ‬ ‫ذي َ‬ ‫ه ال ّ ۪‬ ‫م ُ‬ ‫م لَعَل ِ َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫مرِ ِ‬ ‫ل وَا ِ ٰلى اُولِى اْل َ ْ‬ ‫سو ِ‬ ‫الَّر ُ‬
‫حقٌّ‬ ‫ل َ‬ ‫سو َ‬ ‫ن الَّر ُ‬ ‫شهِدُوا ا َ َّ‬ ‫م وَ َ‬ ‫مانِهِ ْ‬ ‫ََّ‬
‫ما كَفَُروا بَعْد َ اي‬ ‫ه قَوْ ً‬ ‫ف يَهْدِى ّٰ ُ‬
‫الل‬ ‫كَي ْ َ‬ ‫‪٦٠‬‬
‫ن*‬ ‫مي َ‬ ‫م الظال ِ ۪‬ ‫ْ‬
‫ه ل يَهْدِى القَوْ َ‬ ‫َ‬ ‫ت وَ ٰاللُ‬
‫ّ‬ ‫م البَيِّنَا ُ‬‫ْ‬ ‫جاءَهُ ُ‬ ‫وَ َ‬
‫ل‬‫خ ِ‬ ‫ما يَد ْ ُ‬ ‫منَا وَل َ َّ‬ ‫سل َ ْ‬ ‫ن قُولُوا ا َ ْ‬ ‫منُوا وَ ٰلك ِ ْ‬ ‫م تُؤ ْ ِ‬ ‫ل لَ ْ‬ ‫منَّا قُ ْ‬ ‫ب اٰ َ‬ ‫ت اْلَعَْرا ُ‬ ‫‪ ١٦‬قَال َ ِ‬
‫مالِك ُ ْ‬
‫م‬ ‫ن اَع ْ َ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫ه َل يَلِتْك ُ ْ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ط يعُوا ّٰ َ‬
‫الل‬ ‫ن تُ ۪‬ ‫م وَا ِ ْ‬ ‫ن ۪فى قُلُوبِك ُ ْ‬ ‫ما ُ‬ ‫اْلي َ‬
‫م*‬ ‫رحي ٌ‬ ‫ه غَفُوٌر َ ۪‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫شيْئًا ا ِ َّ‬ ‫َ‬
‫ل وَ ّٰلِل‬
‫هِ‬ ‫َ‬ ‫منْهَا اْلَذ َ ّ‬ ‫ن اْلَعَُّز ِ‬ ‫ج َّ‬ ‫خرِ َ‬ ‫مد۪ ينَةِ لَي ُ ْ‬ ‫جعْنَا اِلَى ال ْ َ‬ ‫ن َر َ‬ ‫ن لَئ ِ ْ‬ ‫‪ ٥٥٤‬يَقُولُو َ‬
‫ن*‬ ‫مو َ‬ ‫ن َل يَعْل َ ُ‬ ‫قي َ‬ ‫منَافِ ۪‬ ‫ن ال ْ ُ‬ ‫ن وَلك ِ َّ‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ ۪‬ ‫سولِه۪ وَلِل ْ ُ‬ ‫الْعَِّزة ُ وَلَِر ُ‬
‫‪45‬‬

‫] ‪[ Beşinci Silsile: Altıncı Satırda‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬
‫َ‬
‫ل وََل تُبْطِلُوا‬ ‫سو َ‬ ‫طيعُوا الَّر ُ‬ ‫ه وَا َ ۪‬ ‫منُوا اَط۪ يعُوا ّٰاللَ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ٥٠٩‬يَا اَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫م*‬ ‫مالَك ُ ْ‬ ‫اَعْ َ‬
‫سلُنَا لَدَيْهِ ْ‬
‫م‬ ‫م بَلى وَُر ُ‬ ‫جويهُ ْ‬ ‫م وَن َ ْ ۪‬ ‫سَّرهُ ْ‬ ‫معُ ِ‬ ‫س َ‬‫ن اَنَّا َل ن َ ْ‬ ‫سبُو َ‬ ‫ح َ‬ ‫م يَ ْ‬ ‫‪ ٤٩٤‬ا َ ْ‬
‫ن*‬ ‫يَكْتُبُو َ‬
‫َ‬
‫ت‬‫م بِالْبَيِّنَا ِ‬ ‫سلُهُ ْ‬ ‫م ُر ُ‬ ‫جاءَتْهُ ْ‬ ‫م َ‬ ‫ن قَبْلِهِ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫ذي َ‬ ‫ب ال ّ ۪‬ ‫ك فَقَد ْ كَذ َّ َ‬ ‫ن يُكَذِّبُو َ‬ ‫‪ ٤٣٦‬وَا ِ ْ‬
‫منيرِ *‬ ‫ب ال ْ ُ ۪‬ ‫وَبِالُّزبُرِ وَبِالْكِتَا ِ‬
‫ر يد ُ ّٰاللُ‬
‫ه‬ ‫ما ي ُ ۪‬ ‫ه اِن َّ َ‬‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ن ّٰاللَ‬‫زك وة َ وَاَطِعْ َ‬ ‫ن ال َّ ٰ‬ ‫اتي َ‬‫صلوة َ وَ ٰ ۪‬ ‫ن ال َّ‬ ‫م َ‬ ‫‪ ٤٢١‬وَاَقِ ْ‬
‫م تَط ْ ۪هيًرا *‬ ‫ت َويُطَهَِّرك ُ ْ‬ ‫ل الْبَي ْ ِ‬ ‫س اَهْ َ‬ ‫ج َ‬ ‫م الّرِ ْ‬ ‫ب ع َنْك ُ ُ‬ ‫لِيُذْه ِ َ‬
‫ة وَاَع ْتَدْنَا‬ ‫س ٰاي َ ً‬ ‫م لِلن ّا ِ‬
‫جعَلْنَاهُ ْ َ‬ ‫م وَ َ‬ ‫ل اَغَْرقْنَاهُ ْ‬ ‫س َ‬ ‫ما كَذَّبُوا الُّر ُ‬ ‫ح ل َ َّ‬ ‫م نُو ٍ‬ ‫‪ ٣٦٢‬وَقَوْ َ‬
‫َ‬
‫ما *‬ ‫ن عَذ َابًا ا َ ۪لي ً‬ ‫مي َ‬ ‫لِلظ ّال ِ ۪‬
‫ن بَعْدِ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫منهُ ْ‬ ‫ريقٌ ِ‬ ‫ى فَ ۪‬ ‫م يَت َ ّٰوَل‬‫ل وَاَطَعْنَا ث ُ َّ‬ ‫سو ِ‬ ‫منَّا ب ِ ّٰاللهِ وَبِالَّر ُ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫‪ ٣٥٥‬وَيَقُولُو َ‬
‫ن*‬ ‫مني َ‬‫مؤ ْ ِ ۪‬ ‫ك بِال ْ ُ‬ ‫ولئ ِ َ‬ ‫ما ا ُ ٰ‬ ‫ك وَ َ‬ ‫ذٰل ِ َ‬
‫َّ‬
‫ن‬‫خلفُوا ع َ ْ‬ ‫ن يَت َ َ‬ ‫ب اَ ْ‬ ‫ن اْلَعَْرا ِ‬ ‫م َ‬ ‫م ِ‬ ‫حوْلَهُ ْ‬ ‫ن َ‬ ‫م ْ‬
‫مدينَةِ َو َ‬ ‫ل ال ْ َ ۪‬ ‫ن ِلَهْ ِ‬ ‫ماكَا َ‬ ‫‪َ ٢٠٥‬‬
‫صيبُهُ ْ‬
‫م‬ ‫م َل ي ُ ۪‬ ‫ك بِاَنَّهُ ْ‬ ‫سه ٰذل ِ َ‬ ‫ن نَفْ ِ‬ ‫م عَ ْ‬ ‫سهِ ْ‬ ‫هِ وََل يَْرغَبُوا بِاَن ْ ُف ِ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سو ِ‬ ‫َر ُ‬
‫ب وََل *‬ ‫ص ٌ‬ ‫ما ٌ وََل ن َ َ‬ ‫ظَ َ‬
‫‪46‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ن‬‫ظ الْكُفَّاَر وََل يَنَالُو َ‬ ‫موْطِئًا ي َ ۪غي ُ‬ ‫ن َ‬ ‫هِ وََل يَطَؤ ُ َ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سب ي ِ‬ ‫ة ۪فى َ ۪‬ ‫ص ٌ‬ ‫م َ‬ ‫خ َ‬ ‫م ْ‬ ‫َ‬
‫َ‬
‫جَر‬ ‫َ‬
‫ضيعُ ا ْ‬ ‫ه ل يُ ۪‬ ‫َ‬ ‫ن ٰاللَ‬‫ّ‬ ‫َ‬ ‫ح اِ ّ‬ ‫صال ِ ٌ‬ ‫مل َ‬ ‫ٌ‬ ‫م بِه ع َ َ‬ ‫َ‬
‫ب له ُ ْ‬ ‫ُ‬ ‫ّ‬
‫ن عَدُوٍّ نَي ْل ا ِل كت ِ َ‬ ‫ً‬ ‫م ْ‬ ‫ِ‬
‫ن*‬ ‫سني َ‬ ‫ح ِ۪‬ ‫م ْ‬ ‫ال ْ ُ‬
‫ه بَرىءٌ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫ج اْلَكْبَرِ ا َ َّ‬
‫َ‬
‫ح ِّ‬ ‫م ال ْ َ‬ ‫س يَوْ َ‬ ‫َ‬
‫ه اِلى الن ّا ِ‬
‫سول ِ ۪ َ‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫ن ّٰالل‬ ‫م َ‬ ‫ن ِ‬ ‫‪ ١٨٦‬وَاَذ َا ٌ‬
‫موا‬ ‫م فَاع ْل َ ُ‬ ‫ن تَوَل ّيْت ُ ْ‬ ‫م وَا ِ ْ‬ ‫خيٌْر لَك ُ ْ‬ ‫م فَهُوَ َ‬ ‫ن تُب َْت ُ ْ‬ ‫ه فَا ِ ْ‬ ‫سول ُ ُ‬ ‫ن وََر ُ‬ ‫شرِ ۪كي َ‬ ‫م ْ‬ ‫ن ال ْ ُ‬ ‫م َ‬ ‫ِ‬
‫ب ا ۪ليم ٍ *‬
‫َ‬ ‫ن كَفَُروا بِعَذ َا ٍ‬ ‫ذي َ‬ ‫شرِ ال ۪‬
‫ّ‬ ‫هِ وَب َ ّ ِ‬ ‫جزِى ٰالل‬
‫ّ‬ ‫معْ ِ‬ ‫م غَيُْر ُ‬ ‫ان ّك ُ ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ن*‬ ‫مي َ‬ ‫ب الْعَال َ ۪‬ ‫ن َر ِّ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫سو ٌ‬ ‫ة وَ ٰل ّٰكِنى َر ُ‬ ‫ضَلل َ ٌ‬ ‫س ۪بى َ‬ ‫ل يَا قَوْم ِ لَي ْ َ‬ ‫‪ ١٥٧‬قَا َ‬
‫َ‬
‫ما‬ ‫موا اَن َّ َ‬ ‫م فَاع ْل َ ُ‬ ‫ن تَوَل ّيْت ُ ْ‬ ‫حذَُروا فَا ِ ْ‬ ‫ل وَا ْ‬ ‫سو َ‬ ‫طيعُوا الَّر ُ‬ ‫ه وَا َ ۪‬ ‫‪ ١٢٢‬وَاَط۪ يعُوا ّٰاللَ‬
‫ن*‬ ‫مبي ُ‬ ‫سولِنَا الْبََلغ ُ ال ْ ُ ۪‬ ‫ع َٰلى َر ُ‬
‫َ‬
‫سادًا‬ ‫ض فَ َ‬ ‫ن فِى الَْر ِ‬
‫ْ‬ ‫و َ‬ ‫سعَ ْ‬ ‫ه وَي َ ْ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ن َ ّٰاللَ‬ ‫حارِبُو َ‬ ‫ن يُ َ‬ ‫جزؤ ُا ال ّذ۪ ي َ َ‬ ‫ما َ‬ ‫‪ ١١٢‬اِن َّ َ‬
‫ف اَوْ يُنْفَوْا‬ ‫خَل ٍ‬ ‫ن ِ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫جلُهُ ْ‬ ‫م وَاَْر ُ‬ ‫ديهِ ْ‬ ‫صل ّبُوا اَوْ تُقَط ّعَ اَي ْ ۪‬ ‫ن يُقَتَّلُوا اَوْ ي ُ َ‬ ‫اَ ْ‬
‫م‬‫َظي ٌ‬ ‫بع ۪‬ ‫خَرةِ عَذ َا ٌ‬ ‫م فِى اْل ِ‬ ‫خْزىٌ فِى الدُّنْيَا وَلَهُ ْ‬ ‫م ِ‬ ‫ك لَهُ ْ‬ ‫ض ٰذل ِ َ‬ ‫ن الَْر ِ‬
‫م َ ْ‬ ‫ِ‬
‫*‬
‫َ َّ‬
‫ن‬‫ذي َ‬ ‫ن ۪فيهِ فال ۪‬ ‫في َ‬ ‫خل َ ۪‬ ‫ست َ ْ‬ ‫م ْ‬‫م ُ‬ ‫جعَلَك ُ ْ‬ ‫ما َ‬ ‫م َّ‬ ‫فقُوا ِ‬ ‫ه وَاَن ْ ِ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫‪ ٥٣٧‬اٰ ِ‬
‫جٌر ك َ ۪بيٌر *‬ ‫م اَ ْ‬ ‫م وَاَنْفَقُوا لَهُ ْ‬ ‫منْك ُ ْ‬ ‫منُوا ِ‬ ‫اٰ َ‬
‫‪47‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫َ‬
‫ه‬
‫ما نُهُوا ع َن ْ ُ‬ ‫ن لِ َ‬
‫م يَعُودُو َ‬ ‫جوى ث ُ َّ‬ ‫ن الن َّ ْ ٰ‬ ‫ن نُهُوا ع َ ِ‬ ‫ذي َ‬ ‫م تََر اِلَى ال ّ ۪‬ ‫‪ ٥٤٢‬اَل َ ْ‬
‫ما‬‫ك بِ َ‬ ‫حيَّوْ َ‬ ‫ك َ‬ ‫جاؤ ُ َ‬ ‫ل وَاِذ َا َ‬ ‫سو ِ‬ ‫ت الَّر ُ‬ ‫صي َ ِ‬ ‫معْ ِ‬ ‫ن وَ َ‬ ‫ن بِاْلِثْم ِ وَالْعُدْوَا ِ‬ ‫جوْ َ‬ ‫وَيَتَنَا َ‬
‫ما نَقُو ُ‬
‫ل‬ ‫ه بِ َ‬ ‫م لوْل يُعَذِّبُنَا ٰاللُ‬
‫ّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫سهِ ْ‬ ‫ن ۪ف ى ان ْ ُف ِ‬
‫َ‬ ‫ُ‬
‫ه وَيَقُولو َ‬ ‫ك بِهِ ٰاللُ‬
‫ّ‬ ‫حي ِّ َ‬ ‫م يُ َ‬ ‫لَ ْ‬
‫مصيُر *‬ ‫س ال ْ َ ۪‬ ‫صلَوْن َ َها فَبِئ ْ َ‬ ‫م يَ ْ‬ ‫جهَن َّ ُ‬ ‫م َ‬ ‫سبُهُ ْ‬ ‫ح ْ‬ ‫َ‬
‫ل وَلِذِى‬ ‫سو ِ‬ ‫هِ وَلِلَّر ُ‬ ‫ل الْقُرى فَ ّٰلِل‬ ‫ن اَهْ ِ‬ ‫م ْ‬ ‫ه ِ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫ه ع َٰلى َر ُ‬ ‫ما اَفَاءَ ّٰاللُ‬ ‫َ‬ ‫‪٥٤٥‬‬
‫ن‬
‫ة بَي ْ َ‬ ‫َ‬
‫ن دُول ً‬ ‫ى ليَكُو َ‬ ‫َ‬
‫ل كَ ْ‬ ‫سبي ِ‬‫ن ال َّ ۪‬ ‫ن وَاب ْ ِ‬ ‫م َ ۪‬
‫ساكي ِ‬
‫ْ‬
‫امى وَال َ‬ ‫ربى وَاليَت َ ٰ‬
‫ْ‬ ‫القُ ْ ٰ‬‫ْ‬
‫ه فَانْت َ ُهوا‬ ‫م ع َن ْ ُ‬ ‫ما ن َ ٰهيك ُ ْ‬ ‫خذ ُوه ُ َو َ‬ ‫ل فَ ُ‬ ‫سو ُ‬ ‫م الَّر ُ‬ ‫ما اتيك ُ ُ‬ ‫م َو َ‬ ‫منْك ُ ْ‬ ‫اْلَغْنِيَاءِ ِ‬
‫ب*‬ ‫شديد ُ الْعِقَا ِ‬ ‫ه َ ۪‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫ه ا ِ َّ‬ ‫وَاتَّق َُوا ّٰالل َ‬
‫ن كُل ِّ ۪‬
‫ه‬ ‫ق لِيُظْهَِره ُ ع َلَى ّ۪ي‬
‫الد ِ‬ ‫ح ِّ‬ ‫ن ال ْ َ‬ ‫دى وَ ۪د ي ِ‬ ‫ه بِالْهُ ٰ‬ ‫سول َ ُ‬ ‫ل َر ُ‬ ‫س َ‬ ‫ذى اَْر َ‬ ‫‪ ٥٥١‬هُوَ ال ّ ۪‬
‫ن*‬ ‫شرِكُو َ‬ ‫م ْ‬ ‫وَلَوْ كَرِه َ ال ْ ُ‬

‫] ‪[Altıncı Silsile: Dördüncü Satırda‬‬

‫َ َ‬
‫ل ّٰالل َ‬ ‫ن َ۪‬ ‫ن ال ّ ۪‬
‫هِ و َ ُ‬
‫ن بَعْدِ‬ ‫م ْ‬
‫ل ِ‬‫سو َ‬ ‫شاقّوا الَّر ُ‬ ‫سب ي ِ‬ ‫صدُّوا ع َ ْ‬ ‫ن كَفَُروا وَ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ٥٠٩‬ا ِ ّ‬
‫َ‬
‫م*‬ ‫مالَهَُ ْ‬‫ط اَع ْ َ‬ ‫حب ِ ُ‬‫سي ُ ْ‬‫شيْئًا وَ َ‬‫ه َ‬ ‫ضُّروا ّٰاللَ‬ ‫ن يَ ُ‬ ‫م الْهُدى ل َ ْ‬ ‫ن لَهُ ُ‬ ‫ماتَبَي َّ َ‬
‫َ‬
‫م ا َ ّل تَعْبُدُوا ا ِ ّل ّٰاللَ‬
‫ه‬ ‫فه ِ ْ‬ ‫خل ْ ِ‬‫ن َ‬ ‫م ْ‬ ‫م َو ِ‬‫د يهِ ْ‬ ‫ن اَي ْ ۪‬ ‫ن بَي ْ ِ‬‫م ْ‬‫ل ِ‬ ‫س ُ‬ ‫م الُّر ُ‬ ‫جاءَتْهُ ُ‬ ‫‪ ٤٧٧‬اِذ ْ َ‬
‫ن*‬ ‫ه كَافُِرو َ‬ ‫م بِ ۪‬‫سلْت ُ ْ‬‫ما اُْر ِ‬
‫ة فَاِنَّا ب ِ َ‬ ‫ل َٰ‬
‫ملئِك َ ً‬ ‫شاءَ َربُّنَا َلَنَْز َ‬ ‫و َ‬ ‫قَالُوا ل َ ْ‬
‫‪48‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ن*‬ ‫ِ‬ ‫طيعُو‬ ‫ه وَا َ ۪‬ ‫َ‬ ‫ن (*) فَاتَّقُوا ّٰالل‬ ‫ٌ‬ ‫م ي‬ ‫ل اَ ۪‬ ‫سو ٌ‬ ‫م َر ُ‬ ‫ْ‬ ‫‪ّ۪ ٣٧٢‬اِنى لَك ُ‬
‫َ‬
‫ت‬ ‫جتَنِبُوا الط ّاغُو َ‬ ‫ه وَا ْ‬ ‫ن اع ْبُدُوا ّٰاللَ‬ ‫سوًل ا َ ِ‬ ‫مةٍ َر ُ‬ ‫ل ا ُ َّ‬ ‫‪ ٢٧٠‬وَلَقَد ْ بَعَثْنَا ف۪ ى ك ُ ِّ‬
‫سيُروا فِى‬ ‫ة فَ ۪‬ ‫ضَلل َ ُ‬ ‫ت ع َلَيْهِ ال َّ‬ ‫حقَّ ْ‬ ‫ن َ‬ ‫م ْ‬ ‫م َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ه وَ ِ‬ ‫ن هَدَى ّٰاللُ‬ ‫م ْ‬ ‫م َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫فَ ِ‬
‫ن*‬ ‫مكَذِ ّ۪بي َ‬ ‫ة ال ْ ُ‬ ‫ن ع َاقِب َ ُ‬ ‫ف كَا َ‬
‫َ‬
‫ض فَانْظُُروا كَي ْ َ‬ ‫الَْر ِ‬
‫ْ‬
‫ن*‬ ‫منْذ ِ ۪ري َ‬ ‫ن وَ ُ‬ ‫شري َ‬ ‫مب َ ّ ِ ۪‬ ‫ن ا ِ ّل ُ‬ ‫سلي َ‬ ‫مْر َ ۪‬ ‫ل ال ْ ُ‬ ‫س ُ‬ ‫ما نُْر ِ‬ ‫‪ ٢٩٩‬وَ َ‬
‫ن*‬ ‫سلي َ‬ ‫مْر َ ۪‬ ‫ْ‬
‫ن ال ُ‬ ‫م َ‬ ‫علوهُ ِ‬ ‫ُ‬ ‫جا ِ‬ ‫ك وَ َ‬ ‫‪ ٣٨٥‬اِنَّا َراد ّوه ُ اِلي ْ ِ‬
‫َ‬ ‫ُ‬
‫م تَكُونُوا‬ ‫ل اَوَل َ ْ‬ ‫س َ‬ ‫ك وَنَتَّبِِع الُّر ُ‬ ‫ب دَع ْوَت َ َ‬ ‫ج ْ‬ ‫ب نُ ِ‬ ‫ل قَري ٍ‬ ‫ج ٍ‬ ‫خْرنَا ا ِ ٰلى ا َ َ‬ ‫‪َ ٢٦٠‬ربَّنَا ا َ ِّ‬
‫ل*‬ ‫ن َزوَا ٍ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫مالَك ُ ْ‬ ‫ل َ‬ ‫ن قَب ْ ُ‬
‫َ‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫مت ُ ْ‬ ‫س ْ‬ ‫اَقْ َ‬
‫جاهِدُوا‬ ‫ن يُ َ‬ ‫هِ وَكَرِهُوا ا َ ْ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سو ِ‬ ‫ف َر ُ‬ ‫خَل َ‬ ‫م ِ‬ ‫مقْعَدِه ِ ْ‬ ‫ن بِ َ‬ ‫خل ّفُو َ‬ ‫م َ‬ ‫ح ال ْ ُ‬ ‫‪ ١٩٩‬فَرِ َ‬
‫ل نَاُر‬ ‫حّرِ قُ ْ‬ ‫هِ وَقَالُوا َل تَنْفُِروا فِى ال ْ َ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سبي ِ‬ ‫م ف۪ ى َ‬ ‫سهِ ْ‬ ‫م وَاَنْفُ ِ‬ ‫موَالِهِ ْ‬ ‫بِا َ ْ‬
‫ن*‬ ‫حًّرا لَوْ كَانُوا يَفْقَ ُهو َ‬ ‫شد ُّ َ‬ ‫م اَ َ‬ ‫جهَن َّ َ‬ ‫َ‬
‫َ‬
‫ن يَتُوبُوا ي َ ُ‬
‫ك‬ ‫ه فَا ِ ْ‬ ‫ضل ِ ۪‬ ‫ن فَ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫ه ِ‬ ‫سول ُ‬‫ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫م ٰاللُ‬
‫ّ‬ ‫ن اغ ْ ۪ن يهُ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫موا ا ِل ا ْ‬ ‫ّ‬ ‫ما ن َ َق ُ‬ ‫‪ ١٩٨‬وَ َ‬
‫م*‬
‫َ‬ ‫خيًْرا لَهُ ْ‬ ‫َ‬
‫م‬‫م وَاَنْت ُ ْ‬ ‫مانَاتِك ُ ْ‬ ‫خونُوا ا َ َ‬ ‫ل وَت َ ُ‬ ‫سو َ‬ ‫ه وَالَّر ُ‬ ‫خونُوا ّٰاللَ‬ ‫منُوا َل ت َ ُ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ١٧٩‬يَا اَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫ن*‬ ‫مو َ‬ ‫تَعْل َ ُ‬
‫‪49‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫م‬‫حدَك ُ ُ‬ ‫جاءَ ا َ َ‬ ‫ى اِذ َا َ‬ ‫حت‬‫ة ّٰ َ‬ ‫حفَظ َ ً‬ ‫م َ‬ ‫ل ع َلَيْك ُ ْ‬ ‫س ُ‬ ‫عبَادِه۪ َويُْر ِ‬ ‫‪ ١٣٤‬وَهُوَ الْقَاهُِر فَوْقَ ِ‬
‫م َل يُفَّرِطُو َ‬ ‫َ‬
‫ن*‬ ‫سلُنَا وَهُ ْ‬ ‫ه ُر ُ‬ ‫ت تَوَفّت ْ ُ‬ ‫موْ ُ‬ ‫ال ْ َ‬
‫ك فِى الَْر ِ‬
‫ض‬ ‫ْ‬ ‫م بَعْد َ ذٰل ِ َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ن ك َ ۪ثيًرا ِ‬ ‫م ا ِ َّ‬ ‫ت ث ُ َّ‬ ‫سلُنَا بِالْبَيِّنَا ِ‬ ‫م ُر ُ‬ ‫جاءَتْهُ ْ‬ ‫‪ ١١٢‬وَلَقَد ْ َ‬
‫ن*‬
‫َ‬
‫سرِفُو َ‬ ‫م ْ‬ ‫لَ ُ‬
‫ه‬
‫مت ُ ُ‬‫هِ وَكَل ِ َ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سو ُ‬ ‫م َر ُ‬ ‫مْري َ َ‬ ‫ن َ‬ ‫سىاب ْ ُ‬ ‫ع ي َ‬ ‫ح ۪‬ ‫مسي ُ‬ ‫ما ال ْ َ ۪‬ ‫حقَّ اِن َّ َ‬ ‫هِ ا ِ ّل ال ْ َ‬ ‫‪ ١٠٤‬ع َلَى ّٰالل‬
‫ه*‬ ‫سل ِ ۪‬ ‫هِ وَُر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫ه فَا ِ‬ ‫من ْ ُ‬‫ح ِ‬ ‫م وَُرو ٌ‬ ‫مْري َ َ‬ ‫اَلْقيهَا ا ِ ٰل ى َ‬
‫م ع َلَي ْ َ‬
‫ك‬ ‫صهُ ْ‬ ‫ص ْ‬ ‫م نَقْ ُ‬ ‫سًل ل َ ْ‬ ‫ل وَُر ُ‬ ‫ن قَب ْ ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ك ِ‬ ‫م ع َلَي ْ َ‬ ‫صنَاهُ ْ‬ ‫ص ْ‬ ‫سًل قَد ْ قَ َ‬ ‫‪ ١٠٣‬وَُر ُ‬
‫َ‬
‫ما *‬ ‫موسى تَك ْ ۪لي ً‬ ‫ه ُ ٰ‬ ‫م ّٰاللُ‬ ‫وَكَل ّ َ‬
‫ما‬‫ما قَتَلُوه ُ َو َ‬ ‫هِ وَ َ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سو َ‬ ‫م َر ُ‬ ‫مْري َ َ‬ ‫ن َ‬ ‫سىاب ْ َ‬ ‫ح ع۪ ي َ‬ ‫مسي َ‬ ‫م اِنَّا قَتَلْنَا ال ْ َ ۪‬ ‫ولِهِ ْ‬ ‫‪ ١٠٢‬وَقَ ْ‬
‫م*‬ ‫ه لَهُ ْ‬ ‫شب ِّ َ‬ ‫ن ُ‬ ‫صلَبُو َه ُ وَلك ِ ْ‬ ‫َ‬
‫سل ِ ۪‬
‫ه‬ ‫ر‬ ‫و‬
‫َْ َ ِ َُ ُ‬ ‫ه‬ ‫ّ‬
‫الل‬ ‫ٰ‬ ‫ن‬ ‫ي‬‫ب‬ ‫وا‬ ‫ُ‬ ‫ق‬ ‫ر‬ ‫ف‬
‫َ‬
‫ُ َ ْ ُ ِّ‬‫ي‬ ‫ن‬ ‫َ‬ ‫ا‬ ‫ن‬ ‫و‬ ‫د‬ ‫ي‬ ‫۪‬
‫ر‬ ‫ي‬ ‫و‬ ‫۪‬
‫ه‬ ‫ل‬ ‫س‬
‫َ َ ُ َ ِ ِ َُ ُ ِ َُ‬ ‫ر‬ ‫و‬ ‫ه‬
‫الل‬ ‫ّ‬ ‫ٰ‬ ‫ب‬ ‫ن‬ ‫رو‬ ‫ُ‬ ‫ف‬ ‫ْ‬ ‫ك‬ ‫ي‬ ‫ن‬ ‫ي‬ ‫۪‬
‫ذ‬ ‫ّ‬ ‫ال‬ ‫ن‬‫َ‬ ‫‪ ١٠١‬ا ِ ّ‬
‫ن ذٰ ل ِ َ‬
‫ك‬ ‫خذ ُوا بَي ْ َ‬ ‫ن يَت َّ ِ‬ ‫ن اَ ْ‬ ‫ريدُو َ‬ ‫ض وَي ُ ۪‬ ‫ض َونَكْفُُر بِبَعْ ٍ‬ ‫ن بِبَعْ ٍ‬ ‫م ُ‬ ‫ن نُؤْ ِ‬ ‫وَيَقُولُو َ‬
‫سبيًل *‬ ‫َ۪‬
‫ل‬‫سبي ِ‬ ‫ه الْهُدى وَيَتَّبِعْ غَيَْر َ ۪‬ ‫ن لَ ُ‬ ‫ما تَبَي َّ َ‬ ‫ن بَعْد ِ َ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫سو َ‬ ‫ق الَّر ُ‬ ‫شاقِ ِ‬ ‫ن يُ َ‬ ‫م ْ‬ ‫‪ ٩٦‬وَ َ‬
‫مصيًرا *‬ ‫ت َ ۪‬ ‫ساءَ ْ‬ ‫م وَ َ‬ ‫جهَن َّ َ‬ ‫ه َ‬ ‫صل ِ ۪‬‫ى وَن ُ ْ‬ ‫ما ت َ ّٰوَل‬ ‫ول ِّه َ‬ ‫ن نُ َ‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ‬ ‫ال ْ ُ‬
‫‪50‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ن‬
‫م ْ‬ ‫ل وَ َ‬ ‫ن قَب ْ ُ‬‫م ْ‬‫موسى ِ‬ ‫ل ُ ٰ‬ ‫سئ ِ َ‬ ‫ما ُ‬ ‫م كَ َ‬ ‫سولَك ُ ْ‬ ‫سئَلُوا َر ُ‬ ‫ن تَ ْ‬ ‫ن اَ ْ‬ ‫ريدُو َ‬ ‫م تُ ۪‬ ‫‪ ١٦‬ا َ ْ‬
‫ل*‬ ‫سبي ِ‬ ‫سوَاءَ ال َّ ۪‬ ‫ل َ‬ ‫ض َّ‬ ‫ن فَقَد ْ َ‬ ‫ما ِ‬ ‫ل الْكُفَْر بِاْلي َ‬ ‫يَتَبَد َّ ِ‬
‫مرِ لَعَنِت ُّ ْ‬
‫م‬ ‫ن اْل َ ْ‬ ‫م َ‬‫م ۪فى ك َ ۪ثيرٍ ِ‬ ‫طيعُك ُ ْ‬ ‫هِ لَوْ ي ُ ۪‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سو َ‬ ‫م َر ُ‬ ‫ن ۪ف يك ُ ْ‬ ‫موا ا َ َّ‬ ‫‪ ٥١٥‬وَاع ْل َ ُ‬
‫م الْكُفَْر‬ ‫م وَكََّره َ اِلَيْك ُ ُ‬ ‫ه ۪فى قُلُوبِك ُ ْ‬ ‫ن وََزيَّن َ ُ‬ ‫ما َ‬ ‫م اْلي َ‬ ‫ب اِلَيْك ُ ُ‬ ‫حب َّ َ‬ ‫ه َ‬ ‫ن ّٰاللَ‬‫وَلك ِ َّ‬
‫ن*‬ ‫شدُو َ‬ ‫م الَّرا ِ‬ ‫ك هُ ُ‬ ‫ن اُ ٰ‬
‫ولئ ِ َ‬ ‫صيَا َ‬ ‫سوقَ وَالْعِ ْ‬ ‫وَالْفُ ُ‬
‫ل وََل‬ ‫خي ْ ٍ‬ ‫ن َ‬ ‫م ْ‬‫م ع َلَيْهِ ِ‬ ‫جفْت ُ ْ‬ ‫ما اَوْ َ‬ ‫م فَ َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ه ِ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫ه ع َلى َر ُ‬ ‫ما اَفَاءَ ّٰ ُ‬
‫الل‬ ‫‪ ٥٤٥‬وَ َ‬
‫ىءٍ‬‫ش ْ‬ ‫ل َ‬ ‫ه ع َٰلى ك ُ ِّ‬ ‫شاءُ وَ ّٰاللُ‬ ‫ن يَ َ‬ ‫م ْ‬ ‫ه ع َٰل ى َ‬ ‫سل َ ُ‬ ‫ط ُر ُ‬ ‫سل ِّ ُ‬ ‫ه يُ َ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫ب وَلك ِ َّ‬ ‫رِكَا ٍ‬
‫ديٌر *‬ ‫قَ ۪‬
‫َ‬
‫سولِنَا الْبََلغُ‬ ‫ما ع َٰلى َر ُ‬ ‫م فَاِن َّ َ‬ ‫ن تَوَل ّيْت ُ ْ‬ ‫ل فَا ِ ْ‬ ‫سو َ‬ ‫طيعُوا الَّر ُ‬ ‫ه وَا َ ۪‬ ‫‪ ٥٥٦‬وَاَط۪ يعُوا ّٰاللَ‬
‫ن*‬ ‫مبي ُ‬ ‫ال ْ ُ ۪‬

‫] ‪[Yedinci Silsile: Beşinci Satırda‬‬

‫ن‬‫م ْ‬‫حتِهَا اْلَنْهَاُر وَ َ‬ ‫ن تَ ْ‬‫م ْ‬ ‫جرى ِ‬ ‫جنَّا ٍ‬

‫ت تَ ْ‬ ‫ه َ‬‫خل ْ ُ‬ ‫سول َ ُ‬
‫ه يُد ْ ِ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ن يُطِِع ّٰاللَ‬ ‫م ْ‬ ‫‪ ٥١٢‬وَ َ‬
‫ه عَذ َابًا ا َ ۪لي ً‬
‫ما *‬ ‫يَتَو َّ‬
‫ل يُعَذِّب َ ْ ُ‬ ‫َ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ه وَاطعْنَا‬ ‫ن يَا ليْتَنَا اطعْنَا ٰاللَ‬
‫ّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬
‫م فِى الن ّارِ يَقُولو َ‬ ‫جوهُهُ ْ‬ ‫ب وُ ُ‬ ‫ّ‬
‫م تُقَل ُ‬ ‫‪ ٤٢٦‬يَوْ َ‬
‫سوَل *‬ ‫الَّر ُ‬
‫َ‬
‫ن*‬ ‫مبي ُ‬‫ما ع َلَيْنَا ا ِ ّلالْبََلغ ُ ال ْ ُ ۪‬ ‫ن (*) َو َ‬ ‫سلُو َ‬
‫مْر َ‬ ‫م لَ ُ‬‫م اِنَّا اِلَيْك ُ ْ‬‫‪ ٤٤٠‬قَالُوا َربُّنَا يَعْل َ ُ‬
‫‪51‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫م ّٰاللُ‬
‫ه‬ ‫ضا قَد ْ يَعْل َ ُ‬ ‫م بَعْ ً‬ ‫ضك ُ ْ‬ ‫م كَدُع َاءِ بَعْ ِ‬
‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ل بَيْنَك ُ‬ ‫ِ‬ ‫سو‬ ‫جعَلُوا دُع َاءَ الَّر ُ‬
‫َ‬
‫َل ت َ ْ‬
‫َ‬
‫‪٣٥٨‬‬
‫ن‬‫ه اَ ْ‬ ‫مرِ ۪‬ ‫ن اَ ْ‬ ‫ن عَ ْ‬ ‫خالِفُو َ‬ ‫ن يُ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫حذ َرِ ال ّ ۪‬ ‫م لِوَاذ ًا فَلْي َ ْ‬ ‫منْك ُ ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫سل ّلُو َ‬ ‫ن يَت َ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫ال ّ ۪‬
‫م*‬ ‫ب ا َ ۪لي ٌ‬ ‫م عَذ َا ٌ‬ ‫صيبَهُ ْ‬ ‫ة اَوْ ي ُ ۪‬ ‫م فِتْن َ ٌ‬ ‫صيبَهُ ْ‬ ‫تُ ۪‬
‫ن اِلهٍ غَيُْره ُ اَفََل‬ ‫م ْ‬ ‫م ِ‬ ‫مالَك ُ ْ‬ ‫ه َ‬ ‫ن اع ْبُدُوا ّٰ َ‬
‫الل‬ ‫م اَ ِ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫سوًل ِ‬ ‫م َر ُ‬ ‫سلْنَا ۪ف يهِ ْ‬ ‫‪ ٣٤٣‬فَاَْر َ‬
‫ن*‬ ‫تَتَّقُو َ‬
‫صيٌر *‬ ‫سميعٌ ب َ ۪‬ ‫ه َ ۪‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫س ا ِ َّ‬ ‫ن الن ّا ِ‬
‫م َ َ‬ ‫سًل وَ ِ‬ ‫مل ئِكَةِ ُر ُ‬ ‫ن ال ْ َ ٰ‬ ‫م َ‬ ‫فى ِ‬ ‫صط َ ۪‬ ‫ه يَ ْ‬ ‫‪ ٣٤٠‬ا َّٰللُ‬
‫ن‬
‫مو َ‬ ‫م ظَال ِ ُ‬ ‫ب وَهُ ْ‬ ‫م الْعَذ َا ُ‬ ‫خذَهُ ُ‬ ‫م فَكَذَّبُوهُ فَا َ َ‬ ‫منْهُ ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫سو ٌ‬ ‫م َر ُ‬ ‫جاءَهُ ْ‬ ‫‪ ٢٧٩‬وَلَقَد ْ َ‬
‫*‬
‫َ‬
‫م‬ ‫َ‬
‫م وَل ْ‬ ‫منْك ُ ْ‬ ‫جاهَدُوا ِ‬ ‫ن َ‬ ‫ذي َ‬ ‫ه ال ۪‬ ‫ّ‬ ‫ما يَعْلم ِ ٰاللُ‬
‫ّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ن تُتَْركُوا وَل َّ‬ ‫ما ْ‬‫َ‬ ‫سبْت ُ ْ‬ ‫ح ِ‬ ‫م َ‬ ‫َ‬
‫‪ ١٨٨‬ا ْ‬
‫ما‬‫خبيٌر ب ِ َ‬ ‫ه َ۪‬ ‫ة وَ ّٰاللُ‬ ‫ج ً‬ ‫ن وَ ۪ل ي َ‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ‬ ‫سولِه۪ وََلال ْ ُ‬ ‫هِ وََلَر ُ‬ ‫ن ّٰالل‬ ‫ن دُو ِ‬ ‫م ْ‬ ‫خذ ُوا ِ‬ ‫يَت َّ ِ‬
‫ن*‬ ‫ملُو َ‬ ‫ت َ ْع َ‬
‫َّ‬
‫م‬
‫ن تَوَليْت ُ ْ‬ ‫م وَا ِ ْ‬ ‫خيٌْر لَك ُ ْ‬ ‫م فَ ُهوَ َ‬ ‫ْ‬ ‫ن تُبْت ُ‬ ‫سولِه ط فَا ِ ْ‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫ن ّٰالل‬ ‫َ‬ ‫م‬‫ن ِ‬ ‫‪ ١٨٦‬وَاَذ َا ٌ‬
‫َ‬
‫ب ا َ ۪ليم ٍ *‬ ‫ن كَفَُروا بِعَذ َا ٍ‬ ‫ذي َ‬ ‫شرِ ال ّ ۪‬ ‫هِ وَب َ ّ ِ‬ ‫جزِى ّٰالل‬ ‫معْ ِ‬ ‫م غَيُْر ُ‬ ‫موا اَنَّك ُ ْ‬ ‫َفَاع ْل َ ُ‬
‫َ‬
‫م فِى‬ ‫عنْدَهُ ْ‬ ‫مكْتُوبًا ِ‬ ‫ه َ‬ ‫جدُون َ ُ‬ ‫ذى ي َ ِ‬ ‫ى ال ّ ۪‬ ‫م َّ‬ ‫ى اْل ُ ِّ‬ ‫ل النَّب ِ َّ‬ ‫سو َ‬ ‫ن الَّر ُ‬ ‫ن يَتَّبِعُو َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ١٦٩‬اَل ّ ۪‬
‫التَّوْ ٰريةِ *‬
‫‪52‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫م‬ ‫ل لَه‬ ‫ح ُّ‬ ‫منْكَرِ َوي ُ ِ‬ ‫م ع َن ال ْ‬ ‫ف وَيَنْهيه‬ ‫معُْرو ِ‬ ‫م بِال ْ‬ ‫مُرهُ‬ ‫ل يَا ْ‬ ‫وَاْلِنْجي‬
‫ََْْ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ِ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬
‫ل ال ّ ۪تى‬ ‫م وَالغل‬ ‫ْ‬ ‫صَرهُ‬ ‫ْ‬ ‫م اِ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫ضعُ ع َنْه‬ ‫ث وَي َ َ‬ ‫خبَائ ِ َ‬ ‫م ال ْ َ‬ ‫ُ‬ ‫ِ‬ ‫م ع َلَيْه‬ ‫حّرِ ُ‬ ‫ت وَي ُ َ‬ ‫الط ّيِّبَا ِ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ذى‬ ‫صُروه ُ وَاتَّبَعُوا النُّوَر ال ّ ۪‬ ‫منُوا بِه۪ وَعََّزُروه ُ وَن َ َ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫م فَال ّ ۪‬ ‫ت ع َلَيْهِ ْ‬ ‫كَان َ ْ‬
‫ن*‬ ‫حو َ‬ ‫مفْل ِ ُ‬ ‫م ال ْ ُ‬ ‫ك هُ ُ‬ ‫ولئ ِ َ‬ ‫ه اُ ٰ‬ ‫معَ ُ‬ ‫ل َ‬ ‫اُنْزِ َ‬
‫َ‬
‫سولِنَا‬ ‫ما ع َٰلى َر ُ‬ ‫موا اَن َّ َ‬ ‫م فَاع ْل َ ُ‬ ‫ن تَوَل ّيْت ُ ْ‬ ‫حذَُروا فَا ِ ْ‬ ‫ل وَا ْ‬ ‫سو َ‬ ‫طيعُوا الَّر ُ‬ ‫‪ ١٢٢‬وَا َ ۪‬
‫ن*‬ ‫ُ‬ ‫الْبََلغ ُ ال ْ ُ ۪‬
‫مبي‬
‫َ‬
‫ت‬ ‫ما بَل ّغْ َ‬ ‫ل فَ َ‬ ‫م تَفْعَ ْ‬ ‫ن لَ ْ‬ ‫ك وَا ِ ْ‬ ‫ن َرب ِّ َ‬ ‫م ْ‬ ‫ك ِ‬ ‫ل اِلَي ْ َ‬ ‫ما اُنْزِ َ‬ ‫ل بَل ِّغْ َ‬ ‫سو ُ‬ ‫‪ ١١٨‬يَا اَيُّهَا الَّر ُ‬
‫ن*‬ ‫ري َ‬ ‫م الْكَافِ ۪‬ ‫ه َل يَهْدِى الْقَوْ َ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫س ا ِ َّ‬ ‫ن الن ّا ِ‬
‫م َ َ‬ ‫ك ِ‬ ‫م َ‬ ‫ص ُ‬ ‫ه يَعْ ِ‬ ‫ه وَ ّٰالل ُ‬ ‫سالَت َ ُ‬ ‫رِ َ‬
‫ل‬
‫س ِ‬ ‫ن الُّر ُ‬ ‫م َ‬ ‫م ع َٰلى فَتَْرةٍ ِ‬ ‫ن لك ُ ْ‬ ‫َ‬ ‫سولنَا يُبَي ِّ ُ‬ ‫ُ‬ ‫م َر ُ‬ ‫جاءَك ُ ْ‬ ‫ب قَد ْ َ‬ ‫ل الكِتَا ِ‬ ‫ْ‬ ‫‪ ١١٠‬يَا اَهْ َ‬
‫ه‬‫شيٌر وَنَذ۪ يٌر وَ ّٰاللُ‬ ‫م بَ ۪‬ ‫جاءَك ُ ْ‬ ‫ذيرٍ فَقَد ْ َ‬ ‫ن بَشيرٍ وََل ن َ ۪‬ ‫م ْ‬ ‫جاءَنَا ِ‬ ‫ما َ‬ ‫ن تَقُولُوا َ‬ ‫اَ ْ‬
‫ديٌر *‬ ‫ىءٍ قَ ۪‬ ‫ش ْ‬ ‫ل َ‬ ‫ع َٰلى ك ُ ِّ‬
‫ن‬
‫خفُو َ‬ ‫م تُ ْ‬ ‫ما كُنْت ُ ْ‬ ‫م َّ‬ ‫م كَثيًرا ِ‬ ‫ن لَك ُ ْ‬ ‫سولُنَا يُبَي ِّ ُ‬ ‫م َر ُ‬ ‫جاءَك ُ ْ‬ ‫ب قَد ْ َ‬ ‫ل الْكِتَا ِ‬ ‫‪ ١٠٩‬يَا اَهْ َ‬
‫ن*‬ ‫مبي ٌ‬ ‫ب ُ۪‬ ‫هِ نُوٌر وَكِتَا ٌ‬ ‫ن ّٰالل‬ ‫م َ‬ ‫م ِ‬ ‫جاءَك ُ ْ‬ ‫ن كَثيرٍ قَد ْ َ‬ ‫ب َويَعْفُوا ع َ ْ‬ ‫ن ال ْ َكِتَا ِ‬ ‫م َ‬ ‫ِ‬
‫َ‬
‫ل ع َٰلى‬ ‫ذى نََّز َ‬ ‫ب ال ّ ۪‬ ‫ه وَالْكِتَا ِ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫منُوا ا ِ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ٩٩‬يَااَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫َ‬
‫ه وَكُتُب ِ ۪‬
‫ه‬ ‫ملئِكَت ِ ۪‬ ‫هِ وَ َ‬ ‫ن يَكْفُْر ب ِ ّٰالل‬ ‫م ْ‬ ‫ل وَ َ‬ ‫ن قَب ْ ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫ب ال ّذ۪ ى اَنَْز َ‬ ‫سولِه۪ وَالْكِتَا ِ‬ ‫َر ُ‬
‫ضَلًل ب َ ۪عيدًا *‬ ‫ل َ‬ ‫َ‬ ‫ض ّ‬ ‫خرِ فَقَد ْ َ‬ ‫ل ِ‬ ‫سلِه۪ وَالْيَوْم ِ ا ْ ٰ‬ ‫وَُر ُ‬
‫‪53‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫َ‬
‫ن‬
‫م َ‬ ‫م ِ‬ ‫ه ع َلَيْهِ ْ‬ ‫م ّٰاللُ‬ ‫ن اَنْعَ َ‬ ‫ذ ي َ‬ ‫معَ ال ّ ۪‬ ‫ك َ‬ ‫ل فَا ُ ٰ‬
‫ولئ ِ َ‬ ‫سو َ‬ ‫ه وَالَّر ُ‬ ‫ن يُطِِع ّٰاللَ‬ ‫م ْ‬ ‫وَ َ‬ ‫‪٨٨‬‬
‫رفيقًا *‬ ‫ك َ ۪‬ ‫ولئ ِ َ‬ ‫ن اُ ٰ‬ ‫س َ‬ ‫ح ُ‬ ‫ن وَ َ‬ ‫حي َ‬ ‫صال ِ ۪‬ ‫شهَدَاءِ وَال َّ‬ ‫ُ‬ ‫ن وَال ّ‬ ‫صدّيقي َ‬ ‫ن وَال ِّ‬ ‫النَّبِي ّ َ‬
‫ل َراَي ْ َ‬
‫ت‬ ‫سو ِ‬ ‫ه وَاِلَى الَّر ُ‬ ‫ل ّٰاللُ‬ ‫ما اَنَْز َ‬ ‫م ت َ َعالَوْا اِلٰ ى َ‬ ‫ل لَهُ ْ‬ ‫‪ ٨٧‬وَاِذ َا ۪قي َ‬
‫صدُودًا *‬ ‫ك ُ‬ ‫ن ع َن ْ َ‬ ‫صدُّو َ‬ ‫ن يَ ُ‬ ‫قي َ‬ ‫منَافِ ۪‬ ‫ال ْ َ ُ‬
‫َ‬
‫ن‬‫حتى ي َ َاْتِيَنَا بِقُْربَا ٍ‬ ‫ل ّٰ َ‬ ‫سو ٍ‬ ‫ن لَِر ُ‬ ‫م َ‬ ‫ه ع َهِد َ اِلَيْنَا ا َ ّل نُؤ ْ ِ‬ ‫ن ّٰالل َ‬ ‫ن قَالُوا ا ِ َّ‬ ‫‪ ٧٣‬اَل ّذ۪ ي َ‬
‫م فَل ِ َ‬
‫م‬ ‫ذى قُلْت ُ ْ‬ ‫ت وَبِال ّ ۪‬ ‫ن قَب ْ ۪لى بِالْبَيِّنَا ِ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫س ٌ‬ ‫م ُر ُ‬ ‫جاءَك ُ ْ‬ ‫ل قَد ْ َ‬ ‫ه النَّاُر قُ ْ‬ ‫تَاْكُل ُ ُ‬
‫ن*‬ ‫صاد ِ ۪قي َ‬ ‫م َ‬ ‫ن َ كُنْت ُ ْ‬ ‫م اِ ْ‬ ‫موهُ ْ‬ ‫قَتَلْت ُ ُ‬
‫ت اَوْ قُت ِ َ‬
‫ل‬ ‫ما َ‬ ‫ن َ‬ ‫ل اَفَائ ِ ْ‬ ‫س ُ‬ ‫ن قَبْلِهِ الُّر ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ت ِ‬ ‫خل َ ْ‬ ‫ل قَد ْ َ‬ ‫سو ٌ‬ ‫مد ٌ ا ِ ّل َر ُ‬ ‫ح َّ‬ ‫م َ‬ ‫ما ُ‬ ‫‪ ٦٧‬وَ َ‬
‫شيْئًا‬‫ه َ‬ ‫ضَّر ٰاللَ‬
‫ّ‬ ‫ن يَ ُ‬ ‫َ‬
‫ب ع َلى عَقِبَيْهِ فَل ْ‬ ‫ن يَنْقَل ِ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫م وَ َ‬ ‫م ع َلى اعْقَابِك ُ ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫انْقَلبْت ُ ْ‬
‫ن*‬ ‫ري َ‬ ‫شاك ِ ۪‬ ‫ه ال َّ‬ ‫جزِى ّٰاللُ‬ ‫سي َ ْ‬ ‫وَ َ‬
‫َ‬
‫ن*‬ ‫ري َ‬ ‫ب الْكَافِ ۪‬ ‫ح ُّ‬ ‫ه َل ي ُ ِ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫ن تَوَل ّوْا فَا ِ َّ‬ ‫ل فَا ِ ْ‬ ‫سو َ‬ ‫ه وَالَّر ُ‬ ‫ل اَط۪ يعُوا ّٰالل َ‬ ‫‪ ٥٣‬قُ ْ‬
‫ب‬‫م تَفْعَلُوا وَتَا َ‬ ‫ت فَاِذ ْ ل َ ْ‬ ‫صدَقَا ٍ‬ ‫م َ‬ ‫جويك ُ ْ‬ ‫ن يَدَىْ ن َ ْ‬ ‫موا بَي ْ َ‬ ‫دّ ُ‬ ‫ن تُقَ ِ‬ ‫م اَ ْ‬ ‫شفَقْت ُ ْ‬ ‫‪ ٥٤٣‬ءَا َ ْ‬
‫سول َ ُ‬
‫ه‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ط يعُوا ّٰاللَ‬ ‫صلوة َ وَاتُوا الَّزكوة َ وَا َ ۪‬ ‫موا ال َّ‬ ‫م فَاَقي ُ‬ ‫ه ع َلَيْك ُ ْ‬ ‫ّٰاللُ‬
‫ن*‬ ‫ملُو َ‬ ‫ما تَعْ َ‬ ‫خبيٌر ب ِ َ‬ ‫ه َ۪‬ ‫وَ ّٰاللُ‬
‫‪54‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ل وََل‬ ‫خي ْ ٍ‬
‫ن َ‬ ‫م ْ‬ ‫م ع َلَيْهِ ِ‬ ‫جفْت ُ ْ‬‫ما اَوْ َ‬‫م فَ َ‬
‫منْهُ ْ‬ ‫ه ِ‬‫سول ِ ۪‬ ‫ه ع َلى َر ُ‬ ‫ما اَفَاءَ ّٰ ُ‬
‫الل‬ ‫‪ ٥٤٥‬وَ َ‬
‫ىءٍ‬
‫ش ْ‬ ‫ل َ‬ ‫ه ع َٰلى ك ُ ِّ‬ ‫شاءُ وَ ّٰاللُ‬ ‫ن يَ َ‬ ‫م ْ‬‫ه ع َٰل ى َ‬ ‫سل َ ُ‬
‫ط ُر ُ‬ ‫سل ِّ ُ‬ ‫ه يُ َ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫ب وَلك ِ َّ‬ ‫رِكَا ٍ‬
‫ديٌر *‬ ‫قَ ۪‬
‫ه وَي ُ َ ّ۪‬ ‫َ‬
‫م‬
‫زكيهِ ْ‬ ‫م ٰايَات ِ ۪‬‫م يَتْلُوا ع َلَيْهِ ْ‬ ‫سوًل ِ‬
‫منْهُ ْ‬ ‫ن َر ُ‬ ‫ث فِى اْل ُ ِّ‬
‫مي ّ َ‬ ‫ذى بَعَ َ‬ ‫‪ ٥٥٢‬هُوَ ال ّ ۪‬
‫ن*‬ ‫مبي ٍ‬ ‫ل ُ۪‬ ‫ضَل ٍ‬ ‫فى َ‬ ‫ل لَ ۪‬‫ن قَب ْ ُ‬‫م ْ‬ ‫ن كَانُوا ِ‬ ‫ة وَا ِ ْ‬ ‫م َ‬‫حك ْ َ‬ ‫ب وَال ْ ِ‬ ‫م الْكِتَا َ‬ ‫مه ُ ُ‬ ‫وَيُعَل ِّ ُ‬

‫] ‪[Sekizinci Silsile: Dokuzuncu Satırda‬‬

‫سعيًرا *‬ ‫ن َ ۪‬ ‫ري َ‬ ‫ه فَاِنَّا اَع ْتَدْنَا لِلْكَافِ ۪‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫ن ب ِ ّٰالل‬ ‫م ْ‬‫م يُؤ ْ ِ‬ ‫ن لَ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫‪ ٥١١‬وَ َ‬
‫َ‬
‫ما وَعَدَنَا ّٰاللُ‬
‫ه‬ ‫ض َ‬ ‫مَر ٌ‬ ‫م َ‬ ‫ن ۪ف ى قُلُوبِهِ ْ‬ ‫ذي َ‬ ‫ن وَال ّ ۪‬ ‫منَافِقُو َ‬ ‫ل َال ْ ُ‬ ‫‪ ٤١٨‬وَاِذ ْ يَقُو ُ‬
‫ه ا ِ ّل غُُروًرا *‬ ‫سول ُ ُ‬ ‫وََر ُ‬
‫ن*‬ ‫مْر َ ۪‬
‫سلي َ‬ ‫ل يَا قَوْم ِ اتَّبِعُوا ال ْ ُ‬ ‫سعى قَا َ‬ ‫ل يَ ْ ٰ‬ ‫ج ٌ‬ ‫مدينَةِ َر ُ‬ ‫صا ال ْ َ ۪‬ ‫ن اَقْ َ‬ ‫م ْ‬ ‫جاءَ ِ‬ ‫‪ ٤٤٠‬وَ َ‬
‫ن*‬ ‫طيعُو ِ‬ ‫ه وَا َ ۪‬ ‫ن (*) فَاتَّقُوا ّٰاللَ‬ ‫م ي ٌ‬ ‫ل اَ ۪‬ ‫سو ٌ‬ ‫م َر ُ‬ ‫‪ّ۪ ٣٧١‬اِنى لَك ُ ْ‬
‫م ع َٰلى يَدَيْهِ يَقُو ُ‬ ‫َ‬
‫ل‬
‫سو ِ‬ ‫معَ الَّر ُ‬ ‫ت َ‬ ‫خذ ْ ُ‬ ‫ل يَالَيْتَنِى ات َّ َ‬ ‫ض الظ ّال ِ ُ‬ ‫م يَعَ ُّ‬ ‫‪ ٣٦١‬وَيَوْ َ‬
‫سبيًل *‬ ‫َ۪‬
‫ن*‬ ‫منْكُِرو َ‬ ‫م َل َ ُ‬
‫ه ُ‬ ‫م فَهُ ْ‬ ‫سولَهُ ْ‬ ‫م يَعْرِفُوا َر ُ‬ ‫م لَ ْ‬ ‫‪ ٣٤٥‬ا َ ْ‬
‫ملُو َ‬
‫ن‬ ‫ما ت َ ْع َ‬ ‫حا ّ۪اِنى ب ِ َ‬‫صال ِ ً‬ ‫ملُوا َ‬ ‫ت وَاع ْ َ‬ ‫ن الط ّيِّبَا ِ‬ ‫م َ‬ ‫ل كُلُوا ِ‬ ‫س ُ‬ ‫‪ ٣٤٤‬يَا اَيُّهَا الُّر ُ‬
‫م*‬ ‫ع َ۪لي ٌ‬
‫َزيٌز ذ ُوانْتِقَام ٍ *‬ ‫هع ۪‬ ‫ن ّٰاللَ‬‫ه ا ِ َّ‬ ‫سل َ ُ‬ ‫ف وَعْدِه ُر ُ‬ ‫خل ِ َ‬ ‫م ْ‬ ‫ه ُ‬ ‫ن ّٰالل َ‬ ‫سب َ َّ‬
‫ح َ‬ ‫‪ ٢٦٠‬فََل ت َ ْ‬
‫‪55‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫َ‬ ‫َ‬
‫ن‬
‫م ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫ذي َ‬ ‫مود َ وَال ّ ۪‬ ‫ح وَع َاد ٍ وَث َ ُ‬ ‫م قَوْم ِ نُو ٍ‬ ‫ن قَبْلِك ُ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫ذي َ َ‬ ‫م نَبَؤ ُا ال ّ ۪‬ ‫م يَاْتِك ُ ْ‬ ‫‪ ٢٥٥‬اَل َ ْ‬
‫م ۪فى‬ ‫ت فََردُّوا اَيْدِيَهُ ْ‬ ‫م بِالْبَيِّنَا ِ‬ ‫سلُهُ ْ‬ ‫م ُر ُ‬ ‫جاءَتْهُ ْ‬ ‫ه َ‬ ‫م ا ِ ّل ّٰ ُ‬
‫الل‬ ‫مه ُ ْ‬ ‫م َل يَعْل َ ُ‬ ‫بَعْدِه ِ ْ‬
‫ما تَدْع ُونَنَا‬ ‫م َّ‬ ‫ك ِ‬ ‫ش ٍّ‬ ‫فى َ‬ ‫م بِه۪ وَاِن ّا ل ۪‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫سلت ُ ْ‬ ‫ْ‬ ‫ما اْر ِ‬ ‫ُ‬ ‫م وَقَالوا اِن ّا كَفَْرنَا ب ِ َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫اَفْوَاهِهِ ْ‬
‫ب*‬ ‫مري ٍ‬ ‫اِلَيْهِ ُ ۪‬
‫َ‬
‫م‬‫خذ ْتُهُ ْ‬ ‫م اَ َ‬ ‫ن كَفَُروا ث ُ َّ‬ ‫ذي َ‬ ‫ت لِل ّ ۪‬ ‫ملَي ْ ُ‬ ‫ك فَا َ ْ‬ ‫ن قَبْل ِ َ‬ ‫م ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫س ٍ‬ ‫ستُهْزِئَ بُِر ُ‬ ‫‪ ٢٥٢‬وَلَقَد ِ ا ْ‬
‫ب*‬ ‫عقَا ِ‬ ‫ن ِ‬ ‫ف كَا َ‬ ‫فَكَي ْ َ‬
‫جب َّ ٍ‬
‫ار‬ ‫ل َ‬ ‫مَر ك ُ ِّ‬ ‫ه وَاتَّبَعُوا ا َ ْ‬ ‫سل َ ُ‬ ‫صوْا ُر ُ‬ ‫م وَع َ َ‬ ‫ت َرب ِّهِ ْ‬ ‫حدُوا بِايَا ِ‬ ‫ج َ‬ ‫ك ع َاد ٌ َ‬ ‫‪ ٢٢٧‬وَتِل ْ َ‬
‫ع َ۪نيد ٍ *‬
‫َ‬
‫ن*‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ ۪‬ ‫ْ‬
‫ج ال ُ‬ ‫َ‬
‫ح ّقا ع َليْنَا نُن ْ َ ِ‬
‫ً‬ ‫ك َ‬ ‫ذل ِ َ‬ ‫منُوا ك َ ٰ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫سلنَا وَال ۪‬
‫ّ‬ ‫َ‬ ‫جى ُر ُ‬ ‫م نُن َ ّ‬ ‫‪ ٢١٩‬ث ُ َّ‬
‫ما‬
‫ن َ‬ ‫جدُو َ‬ ‫ن َلي َ ِ‬ ‫ذي َ‬ ‫رضى وََلع َلَى ال ّ ۪‬ ‫م ْ ٰ‬ ‫ضعَفَاءِ وََل ع َلَى ال ْ َ‬ ‫س ع َلَى ال ُّ‬ ‫‪ ٢٠٠‬لَي ْ َ‬
‫ل‬
‫سبي ٍ‬ ‫ن َ۪‬ ‫م ْ‬ ‫ن ِ‬ ‫سني َ‬ ‫ح ِ۪‬ ‫م ْ‬ ‫ما ع َلَى ال ْ ُ‬ ‫ه َ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫حوا ّٰلِل‬ ‫ص ُ‬ ‫ج اِذ َا ن َ َ‬ ‫حَر ٌ‬ ‫ن َ‬ ‫فقُو َ‬ ‫يُن ْ ِ‬
‫م*‬ ‫رحي ٌ‬‫ه غَفُوٌر َ ۪‬ ‫وَ ّٰاللُ‬
‫سيُؤ ْ۪تينَا‬ ‫ه َ‬ ‫سبُنَا ّٰاللُ‬ ‫ح ْ‬ ‫ه وَقَالُوا َ‬ ‫سول ُ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫م ّٰالل ُ‬ ‫ما ٰاتٰ يهُ ُ‬ ‫ضوا َ‬ ‫م َر ُ‬ ‫‪ ١٩٥‬وَلَوْ اَنَّهُ ْ‬
‫ن*‬ ‫هِ َراِغبُو َ‬ ‫ىالل‬ ‫ه اِنَّا اِل َ ّٰ‬ ‫سول ُ ُ‬ ‫ه وََر ُ‬ ‫ضل ِ ۪‬ ‫ن فَ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫ه ِ‬ ‫ّٰاللُ‬
‫قى‬ ‫ن ات َّ ٰ‬ ‫م ِ‬ ‫اتى فَ َ‬ ‫م ٰاي َ ۪‬ ‫ن ع َلَيْك ُ ْ‬ ‫صو َ‬ ‫م ي َ ُق ُّ‬ ‫منْك ُ ْ‬ ‫ل ِ‬ ‫س ٌ‬ ‫م ُر ُ‬ ‫ما يَاْتِيَنَّك ُ ْ‬ ‫م ا ِ َّ‬ ‫‪ ١٥٣‬يَا ب َ ۪نى اٰد َ َ‬
‫ن*‬ ‫حَزنُو َ‬ ‫م يَ ْ‬ ‫م وََلهُ ْ‬ ‫ف ع َلَيْهِ ْ‬ ‫خوْ ٌ‬ ‫ح فََل َ‬ ‫صل َ َ‬ ‫وَا َ ْ‬
‫‪56‬‬

‫صحيفه نوماره سي‬

‫ن ب ِ ّٰالل‬
‫هِ‬ ‫م َ‬ ‫ل اٰ َ‬
‫ن ك ُ ٌّ‬ ‫منُو َ‬ ‫مؤ ْ ِ‬ ‫ن َرب ِّه وَال ْ ُ‬ ‫م ْ‬ ‫ل اِلَيْهِ ِ‬ ‫ما اُنْزِ َ‬ ‫ل بِ َ‬ ‫سو ُ‬ ‫ن الَّر ُ‬ ‫م َ‬ ‫‪ٰ ٤٨‬ا َ‬
‫معْنَا‬ ‫س ِ‬ ‫ه وَقَالُوا َ‬ ‫سل ِ ۪‬ ‫ن ُر ُ‬ ‫م ْ‬ ‫حد ٍ ِ‬ ‫ن اَ َ‬ ‫ه َل نُفَّرِقُ بَي ْ َ‬ ‫سل ِ ۪‬‫ه وَُر ُ‬ ‫ه وَكُتُب ِ ۪‬ ‫ملئِكَت ِ ۪‬ ‫وَ َ ٰ‬
‫مصيُر *‬ ‫ك ال َ ۪‬ ‫ْ‬ ‫َ‬
‫ك َرب ّنَا وَاِلي ْ َ‬ ‫َ‬ ‫وَاَطعْنَا غُفَْران َ َ‬ ‫َ‬
‫ه عَدُوٌّ‬ ‫ن ّٰاللَ‬ ‫ل فَا ِ َّ‬ ‫م يكَا َ‬ ‫ل وَ ۪‬ ‫جبْري َ‬ ‫ه وَ ِ‬ ‫سل ِ ۪‬ ‫ملئِكَتِه۪ وَُر ُ‬ ‫هِ وَ َ ٰ‬ ‫ن عَدُوًّا ّٰلِل‬ ‫ن كَا َ‬ ‫م ْ‬ ‫َ‬ ‫‪١٤‬‬
‫ن*‬ ‫ري َ‬ ‫لِلْكَافِ ۪‬
‫َ‬
‫ل ّٰاللُ‬
‫ه‬ ‫جاهِلِيَّةِ فَاَنَْز َ‬ ‫ة ال ْ َ‬ ‫مي َّ َ‬ ‫ح ِ‬ ‫ة َ‬ ‫مي َّ َ‬ ‫ح ِ‬‫م ال ْ َ‬ ‫ن كَفَُروا ف۪ ى قُلُوبِهِ ُ‬ ‫ذي َ‬ ‫ل ال ّ ۪‬ ‫جعَ َ‬ ‫‪ ٥١٣‬اِذ ْ َ‬
‫ة التَّقْوى وَكَانُوا‬ ‫م َ‬ ‫م كَل ِ َ‬ ‫مه ُ ْ‬ ‫ن وَاَلَْز َ‬ ‫مني َ‬ ‫مؤ ْ ِ ۪‬ ‫ه وَع َلَى ال ْ ُ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫ه ع َٰلى َر ُ‬ ‫سكينَت َ ُ‬ ‫َ ۪‬
‫ما *‬ ‫ىءٍ ع َ۪لي ً‬ ‫ش ْ‬ ‫ل َ‬ ‫ه بِك ُ ِّ‬ ‫ن ّٰاللُ‬ ‫حقَّ بِهَا وَاَهْلَهَا وَكَا َ‬
‫َ‬
‫اَ َ‬
‫جاهَدُوا‬ ‫م يَْرتَابُوا وَ َ‬ ‫م لَ ْ‬ ‫ه ث ُ َّ‬ ‫سول ِ ۪‬ ‫هِ وََر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫ن ٰا َ‬ ‫ذي َ‬ ‫ن ال ّ ۪‬ ‫منُو َ‬ ‫مؤ ْ ِ‬ ‫ما ال ْ ُ‬ ‫‪ ٥١٦‬اِن َّ َ‬
‫ن*‬ ‫صادِقُو َ‬ ‫م ال َّ‬ ‫ك هُ ُ‬ ‫ولئ ِ َ‬ ‫هِ ا ُ ٰ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫سب ي ِ‬ ‫م ۪فى َ ۪‬ ‫سهِ ْ‬ ‫م وَاَنْفُ ِ‬ ‫موَالِهِ ْ‬ ‫بِا َ ْ‬
‫ماءِ‬ ‫س َ‬ ‫ض ال َّ‬ ‫ضهَا كعَْر ِ‬
‫َ‬ ‫جنَّةٍ عَْر ُ‬ ‫م وَ َ‬ ‫ن َربِّك ُ ْ‬ ‫م ْ‬ ‫فَرةٍ ِ‬
‫َ‬
‫مغْ ِ‬ ‫سابِقُوا ا ِ ٰلى َ‬ ‫‪َ ٥٣٩‬‬
‫ن‬‫م ْ‬ ‫هِ يُؤ ْ۪تيهِ َ‬ ‫ل ّٰالل‬ ‫ض ُ‬ ‫ك فَ ْ‬ ‫سلِه۪ ذٰ ل ِ َ‬ ‫هِ وَُر ُ‬ ‫منُوا ب ِ ّٰالل‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫ت لِل ّ ۪‬ ‫عد َّ ْ‬ ‫ض اُ ِ‬ ‫وَالَْر ِ‬
‫ْ‬
‫ظيم ِ *‬ ‫ل الْعَ ۪‬ ‫ض ِ‬ ‫ه ذ ُو الْفَ ْ‬ ‫شاءُ وَ َ ّٰاللُ‬ ‫يَ َ‬
‫ت‬‫صي َ ِ‬ ‫معْ ِ‬ ‫ن وَ َ‬ ‫جوْا بِا ْ َلِثْم ِ وَالْعُدْوَا ِ‬ ‫م فََل تَتَنَا َ‬ ‫جيْت ُ ْ‬ ‫منُوا اِذ َا تَنَا َ‬ ‫ن اٰ َ‬ ‫ذي َ‬ ‫‪ ٥٤٢‬يَا اَيُّهَا ال ّ ۪‬
‫ن*‬ ‫شُرو َ‬ ‫ح َ‬ ‫ذى اِلَيْهِ ت ُ ْ‬ ‫ه ال ّ ۪‬ ‫جوْا بِالْبِّرِ وَالتَّقْوى وَاتَّقُوا ّٰاللَ‬ ‫ل َوتَنَا َ‬ ‫سو ِ‬ ‫الَّر ُ‬
57

‫صحيفه نوماره سي‬

َ َّ ‫م اِن‬
‫ك‬ ُ َ ‫ه يَعْل‬ ُ‫ل ّٰاللهِ وَ ّٰالل‬
ُ ‫سو‬ُ ‫ك لََر‬َ َّ ‫شهَد ُ اِن‬ْ َ ‫ن قَالُوا ن‬ َ ‫منَافِقُو‬ ُ ْ ‫ك ال‬َ َ‫جاء‬ َ ‫ اِذ َا‬٥٥٣
*‫ن‬ َ ‫ن لَكَاذِبُو‬ َ ‫قي‬۪ ِ‫منَاف‬
ُ ْ ‫ن ال‬
َّ ِ ‫شهَد ُ ا‬ ُ‫ه وَ ّٰالل‬
ْ َ‫ه ي‬ ُ َ ُ ‫سول‬
ُ ‫لََر‬
ُ َ‫ن ل‬ َّ ِ ‫ه فَا‬ ُ َ ‫سول‬ َ‫ص ّٰالل‬ ۪ ِ ‫ساَلت‬ ‫ن ّٰالل‬ ِ ‫ ا ِ ّل بََلغًا‬٥٧٢
‫ط‬
‫ه نَاَر‬ ُ ‫ه وََر‬ ِ ْ‫ن يَع‬ ْ ‫م‬ َ ‫َو‬ ‫ه‬ َ ِ‫هِ وَر‬ َ ‫م‬
* ‫ن ۪فيهَا اَبَدًا‬ َ ‫دي‬ ۪ ِ ‫خال‬ َ ‫م‬َ َّ ‫جهَن‬
َ

[İhtar] Lafz-ı resüldeki nükte-i azimenin beyanında yüzlatmış (160) âyet yazıldı. İşbu
âyetlerin hâsiyeti pek azim olmakla beraber mana cihetiyle birbirini isbat ve tekmil ettiğinden
çok manidar olduğu için muhtelif âyâtı hıfz etmek veya okumak arzusunda bulunanlara bir
hizb-i Kur’ânî olduğu gibi Kur’ân kelimesindeki nükte-i azimenin beyanında altmışdokuz
(69) âyât-ı azimenin derece-i belagati pek fevkalade ve kuvvet-i cezaleti çok ulvidir. Bu da
ikinci bir hizb-i Kur'ânî olarak ihvanıma tavsiye edilir. Yalnız Kur'ân kelimesi yedi silsile
Kur'ânda mevcud olup umum o kelimeyi tutmuş hariç iki kalmış. O iki de kıraat manasında
olduğundan o huruc nükteye kuvvet vermiştir. Resül lafzı ise o kelime ile en ziyade
(A.S.M.)
münasebettar. Sûreler içinde sûre-i Muhammed sûre-i fetih olduğundan o iki sûreden
çıkan silsilelere hasr ettiğimizden hariç kalan resül lafzı şimdilik derc edilmemiştir. Vakit
müsaid etse bundaki esrarı yazılacaktır inşaallah.
58

(İkinci nüktenin tetimmesi)

Birinci Silsile İkinci Silsile Üçüncü Silsile Dördüncü Silsile

Birinci satırda Ondördüncü satırda Onbirinci satırda Yedinci satırda
Lafz-ı Resül Lafz-ı Resül Lafz-ı Resül Lafz-ı Resül
Sahife Numarası Sahife Numarası Sahife Numarası Sahife Numarası
٥١٤ ٦٢ ٥١٣ ٥٥٠ ٥١٣ ٤٦ ٥٥١ ١٠٣
٤٧٥ ٥٦ ٤٩٥ ٥٩٤ ٤٩٥ ٥٤٠ ٤٧٤ ٠٩٩
٤٤٢ ٤١ ٤٩١ ٥١٤ ٣٧٦ ٥٤١ ٤٦٥ ٠٩٠
٤٢١ ٥٢٢ ٤٨٧ ٣٧٣ ٥٤٥ ٣٩٧ ٠٦٠
٣٩٩ ٥٣٩ ٢٩٠ ٣٦١ ٣٥٥ ٥١٦
٣٥٨ ٥٤٠ ٢٠١ ٣٥٥ ٣٣٧ ٥٥٤
٣٥٦ ٥٤٣ ١٨٩ ٣٤٠ ٣٥٥
٣٢٣ ٥٤٥ ١٨٧ ٣١٣ ٢٥٣
٢٩٢ ٥٥١ ١٥٤ ٢٩٠ ٢١٣
٢٥٦ ٥٥٤ ١٩٩ ٢٥٥ ٢٠٠
١٨٢ ٥٦٦ ١٩٤ ٢٠٦ ١٩٦
١٨١ ١٤٢ ١٩٩ ١٩٠
١٩٦ ١١٨ ١٦٩ ١٧٨
١٨٧ ٠٨٦ ١١٦ ١٢٣
١٢٥ ٠٧٨ ٠٧٨ ١٠٨
١٢٤ ٥١٧ ٧٢
١٢١ ٥٤٣
٠٩٠
59

Beşinci Silsile Altıncı Silsile Yedinci Silsile Sekizinci Silsile

Altıncı satırda Dördüncü satırda Beşinci satırda Dokuzuncu satırda
Lafz-ı Resül Lafz-ı Resül Lafz-ı Resül Lafz-ı Resül
Sahife Numarası Sahife Numarası Sahife Numarası Sahife Numarası
٥٠٩ ٥٠٩ ١٠١ ٥١٢ ١٠٩ ٥١١ ٠١٤
٤٩٤ ٤٧٧ ٠٩٦ ٤٢٦ ٠٩٩ ٤١٨ ٥١٣
٤٣٦ ٣٧٢ ٠١٦ ٤٤٠ ٠٨٨ ٤٤٠ ٥١٦
٤٢١ ٢٧٠ ٥١٥ ٣٥٨ ٠٨٧ ٣٧١ ٥٣٩
٣٦٢ ٢٩٢ ٥٤٥ ٣٤٣ ٠٧٣ ٣٦١ ٥٤٢
٣٥٥ ٣٨٥ ٥٥٦ ٣٤٠ ٠٦٧ ٣٤٥ ٥٥٣
٢٠٥ ٣٦٠ ٢٧٩ ٠٥٣ ٣٤٢ ٥٧٢
١٨٦ ١٩٩ ١٨٨ ٥٤٣ ٢٦٠
١٥٧ ١٩٨ ١٨٦ ٥٤٥ ٢٥٥
١٢٢ ١٧٩ ١٧٦ ٥٥٢ ٢٥٢
٥٣٧ ١٣٤ ١٦٩ ٢٢٧
٥٤٢ ١١٢ ١٢٢ ٢١٩
٥٤٥ ١٠٤ ١١٨ ٢٠٠
٥٥١ ١٠٣ ١١٠ ١٩٥
١٠٢ ١٥٣
٠٤٨
60

[Üçüncü Nükte: Dört Nüktedir.]

[Birinci Nükte] Lafzullah mecmu’-ı Kur’ânda ikibinsekizyüzaltı (2806) defa

zikredilmiştir. Bismillah’dakiler de beraber lafz-ı Rahman yüzellidokuz (159) defa lafz-ı
Rahim ikiyüzyirmi (220) lafz-ı gafur altmışbir (61) lafz-ı Rab sekizyüzkırkaltı (846) lafz-ı
َ
َ ٰ‫لَاِل‬
َ ُ‫ه اِل ّه‬
Hakîm seksenaltı (86) lafz-ı alîm yüzyirmialtı (126) lafz-ı Kadir otuzbir (31) ‫و‬
deki‫ هو‬yirmialtı (26) defa zikir edilmiştir. Lafzullah’ın adedinde çok esrar ve nükteler var.
‫ لفظ ّٰالل‬ve ‫’رب‬den sonra en ziyade zikir edilen ‫ رحمن رحيم‬ve ‫غفور‬
Ezcümle ‫ه‬
ve ‫ حكيسم‬ile beraber lafzullah Kur’ân âyetleri’nin nısfıdır. Hem lafzullah ve Allah lafzı
yerinde zikir edilen Lafz-ı Rab ile beraber yine nısfıdır. Çendan Rab lafzı sekizyüzaltmışdört
(864) defa zikir edilmiş fakat dikkat edilse beşyüz (500) küsürü Allah lafzı yerinde zikir
edilmiş ikiyüz küsürü (200) öyle değildir Hem ‫ه‬ ‫ عليسم رحيسم رحمسن ّٰالل‬ve ‫لَاِلٰ َهس‬
‫اِل َّسهو‬
deki ‫ هسو‬adediyle beraber yine nısfdır. Fark yalnız dörttür.‫ هسو‬yerinde ‫ قديسر‬ile
beraber yine mecmu’ ayatın nısfıdır. Fark dokuzdur. Lafz-ı Celâl’in mecmu’undaki nükteler
çoktur. Yalnız şimdilik bu nükte ile iktifa ediyoruz.
61

[İkinci Nüktesi] Sureler itibariyledir. Onun dahi çok nükteleri var bir intizam bir kasd
ve bir iradeyi gösterir Bir tarzda tevafukatı vardır. Suret-ül Bakara âyetin adediyle lafz-ı
َ
َ ٰ‫لَاِل‬
Celâl’in adedi birdir. Fark dörttür ki Allah lafzı yerinde ‫ هو‬lafzı var. Mesela: ‫ه اِل ّهو‬
deki ‫ هسو‬gibi onunla muvafakat tamam olur. Al-i İmran’da yine âyetiyle lafz-ı Celâl
tevafuktadır., müsavidirler. Yalnız lafz-ı Celâl ikiyüzdokuz (209)dur. Âyet ikiyüz (200)dür.
Fark dokuz (9)dur. Bu mezayat-ı kelamiyede ve belagat nüktelerinde küçük farklar zarar
vermez. Takribi tevafukat kafidir.
Sure-i Nisa Maide En’am üçünün mecmu’ âyetleri mecmu’daki lafz-ı Celâl’in adedine
tevafuktadır. Âyetlerin adedi dörtyüzaltmışdört (464) lafz-ı Celâl’in adedi dötyüzalmışbir
(461) Bismillah’daki lafzullah ile beraber tam tevafuktadır. Hem mesela. Baştaki beş surenin
lafz-ı Celâl adedi sure-i A’raf Enfal Tevbe Yunus Hud’daki lafz-ı Celâl Rad İbrahim Hicr
Neml surelerindeki lafz-ı Celâl adedi o nısfın nısfıdır. Sonra sure-i İsra, Kehf, Meryem, Taha,
Enbiya, Hacc

(Hâşiye)
Kur’ândaki âyâtın mecmu’ adedi altıbin altıyüz altmışaltı (6666) olması ve şu geçen sahifede
mezkur Esma-i Hüsnâ’nın adedi altı rakamıyla alakadar bulunması ehemmiyetli bir sırrı işaret ediyor.
Şimdilik mühmel kaldı.
62

(Hâşiye-1)
o nısfın nısfının nısfıdır . Sonra gelen beşer beşer takriben o nisbetle gidiyor. Yalnız
bazı küsuratla fark var. Öyle farklar böyle makam-ı hitabîde zarar vermez. Mesela: Bir kısmı
yüzyirmibir (121), bir kısmı yüzyirmibeş (125), bir kısmı yüzelliiki (152), bir kısmı
yüzellidokuz (159). Sonra Sure-i Zuhruf’dan başlayan beş sure o nısf-ı nısf-ı nısfın nısfına
iniyor. Sure-i Necm’den başlayan beş o nısf-ı nısf-ı nısf-ı nısfın nısfıdır. Fakat takribidir.
Küçük küsuratın farkları böyle makamat-ı hitabiyede zarar vermez. Sonra gelen küçük beşler
içinde üç beşlerin yalnız üçer adet lafza-i Celâl’i var. İşte bu vaziyet gösteriyor ki lafz-ı
Celâl’in adedine tesadüf karışmamış. Bir hikmet bir intizam ile adetleri tayin edilmiş.
[Lafzullah’ın Üçüncü Nüktesi] Sahifeler nisbetine bakar. Şöyle ki: Bir sahifede olan
lafz-ı Celâl adedi o sahifenin sağ yüzü ve o yüze karşıki sahifeye ve bazen soldaki karşıki
sahife ve karşının arka yüzüne bakar. Ben kendi nüsha-i Kur’âniyemde bu tevafuku tetkik
ettim.

(Hâşiye-1)
Bu beşer taksimat üzere bir sır inkişaf etmişti. Hiç birimizin haberi olmadan şurada altı sure
kayıt olmuş şüphemiz kalmadı ki gaybdan ihtiyarımızın haricinde altıncısı girmiş ta bu nısfiyet sırr-ı
mühimmi gaib olmasın.
63

Ekseriyetle gâyet güzel bir nisbet-i adediye ile bir tevafuk gördüm. Nüshama da işaretler
koydum. Çok defa müsavi olur. Bazen nısf veyahut sülüs oluyor. Her halde bir hikmet ve
intizamı ihsas eder bir vaziyeti vardır.
[Dördüncü Nükte] Sahife-i vahiddeki tevafukattır.Kardeşlerimle üç dört ayrı ayrı
nüshaları mukabele ettik. Umumundaki tevafukat matlub olduğuna kanaatimiz geldi. Yalnız
matbaa müstensihleri başka maksatları takip ettiklerinden bir derce tevafukatta intizamsızlık
düşmüş. Tanzim edilse pek nadir istisna ile mecmu’u Kur’ânda ikibinsekizyüzaltı (2806)
lafza-i Celâl’in adedinde tevafukat görünecektir. Ve bunda bir şu’le-i i’caz parlıyor. Çünkü
fikr-i beşer bu pek geniş sahifeyi ihata edemez ve karışamaz. Tesadüfün ise bu manidar ve
hikmetdar vaziyete eli ulaşamaz. Dördüncü nükteyi bir derce göstermek için yeni bir mushaf
yazdırıyoruz ki en münteşir mushafların aynı sahife aynı satırlarını muhafaza etmekle beraber
san’atkarların lâkaytlığını tertibiyle adem-i intizama maruz kalan yerleri tanzim edip
tevafukatın hakiki intizamı
inşaallah gösterilecektir. Ve gösterildi.
ٰ
‫اسرارالقران مادام القمران وصل‬ ٰ
‫القران فهمنا‬ ٰ
‫يامنزالقران بحق‬ ‫ّٰالل‬
‫هم‬
‫وسلم على من‬
ٰ
‫عليهالقران وعلى اله وصحبه‬ ‫انزلت‬
Amin âmîn âmîn
64

[ Yirmidokuzuncu Mektubun Sekizinci kısmı ]

[Latif ve Yüksek ve Şüphesiz bir Tevafuk]
[Şu kısım sekiz remizdir. Birinci remiz altı remizdir.]
ِ ۪ َّ ‫ن ال‬
‫رحيم‬ ٰ ْ ‫هِ الَّر‬
ِ ‫حم‬ ‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ِ‫ب‬
[Birinci Remiz] İşarat’ül İ’caz tefsirinde tevafuk suretinde latif bir işaret-i i’caziyeyi
gördük o işaratı beyandan evvel;
[Bir Mukaddeme] Kudsi bir şeyin zarfı ve kılıfı ârızî bir kudsiyet aldığına binaen ve
tevafukta bir işaret-ı kudsiye gördüğümüzden tevafuk nazarımızda mübarek olmuştur. Hem
tevafuk ittifaka işaret, ittifak ise ittihada emare, ittihat ise vahdete alamet, vahdet ise tevhide
delalet, tevhid ise Kur’ânın dört esasından en mühim esası olduğundan tevafuk nazarımızda
yüksek bir meymenet almıştır. Hem tevafuk şevki tezyid ve kelamı tezyin ettiğinden
nazarımızda güzelleşmiştir. İşarat’ül İ’caz tefsiri harb-i umuminin birinci senesinde cephe-i
harpte ateş içinde müracaat edilecek bir kitap olmadığı halde ani bir surette ayat-ı
Kur’âniyeden tereşşüh eden nüktelere dair yazılmıştır. O zaman her vakit şehit olmaya
hazırlandığımızdan ve
65

şahadeti beklediğimizden o tefsir inşaallah gâyet halis bir niyetle yazılmıştır. Onun için böyle
bir keramete mazhar olmaya layıktır. Eski harb-i umuminin beşinci senesinde tab’ edilmiştir.
Şimdi İşarat’ül i’cazdaki tevafukat-ı harfiye suretinde tezahür eden latif bir işaret-i i’caziye
şudur ki: Sahifenin satırları başındaki eliflere baktım. Ondört adet çıktı. Birden karşıki
sahifenin satırları başındaki elifleri saydım. Aynen ondört adet çıktı. Satırın aşağı başındaki
ta’lara baktım. Birbirine muvafık altışar çıktı. Dedim bu mübarek tefsir sözlerin büyük bir
kardeşi olduğundan sözlerdeki kelimat tevafuku olduğu gibi bunda daha ince bir tevafuk
işareti bulunması lazım geliyor fikriyle tetkik ettim. Yüz yirmi (120) sahifeden ibaret hemen
umumiyetle her bir sahife ya karşıki sahifeye veya arka sahifeye veya arkaya karşı sahifeye ya
tam tevafuktadır veyahut latif bir münasebet-i adediyeyi gösterir. Hatta bir sahifede tevafuk
yoktu. Baktım o tevafuksuz sahife rakamına tam tevafuk ediyor. Bu tevafukat-ı umumiyenin
en latif bir ciheti şudur ki; onüç (13) elif bulunan tevafuk bütün kitapda yedi (7) defadır. Yedi
elif olan tevafuk ise onüç (13) defadır. Ondört (14) elifli tevafuk sekiz defadır. Sekiz (8) elifli
tevafuk ise ondört (14) tür. Dokuz (9) elifli tevafuk yine
66

oniki (12)dir. Hem bir cihette ondört (14)tür. On (10) elifli tevafuk ise onbir (11)dir. Onbir
(11) ise onbeş (15)tir. Oniki (12) yine onbeş (15)tir. Onbeş beştir. Beş yine beştir. Altı yine
beştir. Demek muhtelif rakamlar tevafukattan beş kısmı beş, bu beş dahi beş defadır. Bu
mübarek beşte latif ve mübarek tevafuk çıkıyor. Ve hakeza. Çok cihetlerle latif bir intizamı
gösterir. Elbette intizam kat’iyen tesadüf işi olamaz. Çünkü elif dörtten onsekize kadar
bulunuyor. Demek ondört ihtimalden bir ihtimal ile tesadüf eder. Ta ikiden on ikiye kadardır.
Demek on ihtimalden bir ihtimal ile tesadüf eder. Tesadüf olsa olsa beşte bir. Dörtte bir haydi
üçte bir olsun tesadüf zannedilir. Halbuki on adetten sekiz hakiki tevafuk onda on olarak latif
bir nisbet-i adediye ile tevafuk ise tesadüf işi katiyen olamaz. Hem çok kitaplara baktım. Pek
nadir tevafuk ediyor. O da bir ittirad ve intizam tahtında ve bu tefsir gibi umum sahifelerinde
bedi’ bir tarzda bulunmaz ve hiçbir cihette tesadüf işi olamaz. Tefsirin bütün sahifelerinde
yalnız elif ve ta’nın tevafukatına işaret ettim. Daha başka sırları var olduğuna katiyen
kanaatimiz geldi. Kur’ân-ı Mu’ciz-ül Beyan tefsiri elbette i’cazının cilvesine ayine olur.
67

[İkinci Remiz] Tefsirin diğer bir latif tevafuku Kur’ân lafzı bütün bu cüz-i tefsirde
yüzseksenbir (181) adet bulduk. Doksandokuz (99) adedi tevafuk etmiş. Otuzdokuz (39)
adedi tevafuktan çıkmış. Ondan çoğu diğer sahifelerin tevafukuna girmiş. Kırkiki sahifede tek
tük bulunduğu için elbette tevafuk olamaz. Fakat sahifelerin arkasında diğer lafz-ı Kur’ân ile
kısmen tevafuk ediyor.
[Tenbih] İşarat-ül İ’caz tefsiri harb-i umuminin birinci senesinde cephe-i harpte
me’hazsız kitapsız telif edilmiştir. Harp zamanının zaruretinden başka üç dört sebebe binaen
gâyet muhtasar ve îcazlı bir tarzda yazılmıştır. Fatiha ve nısf-ı evvel daha ziyade mücmel ve
muhtasar kalmış.
Evvela: O zaman izaha müsaid değildi. Hem eski Said îcazlı ve kısa tabirat ile ifade-i meram
ederdi. Saniyen: Gâyet zeki kendi talebelerinin derece-i fehmini düşünüyordu. Başkalarının
anlamasını düşünmüyordu. Salisen: en dakik ve ince olan nazm-ı Kur’ân gibi îcazlı olan
î’cazı beyan ettiği için kısa tabirata mecbur olmuş. Rabian: Ayatın nüktelerini işaretlerini
beyan ettiği için kısa ve ince düşmüştür. Fakat şimdi Yeni Saîd nazarıyla mütalaa ettim. Eski
Saîd’in el hak bütün hatiâtıyla beraber şu tefsir tetkikat-ı ilmiyesinin bir şaheseridir. Yazıldığı
68

vakit daima şehadete hazırlandığı için halis bir niyetle yazıldığı ve belagatin kavaninine ve
ulum-ı Arabiye’nin desatirine tatbik ettiği için hiç birbirini cerh edemedim. Belki Cenab-ı
Hak o eseri ona keffaret-üz zünub yapacak. Ve o tefsiri de anlayacak âdemleri da yetiştirecek.
Eğer harb-i umumi gibi manialar olmasa idi. Tefsirin şu birinci cildi İ’caz-ı Kur’ânın
vücuhundan olan i’caz-ı nazmını beyan ettiği gibi diğer cüzler de her biri sair vücuda
i’cazından bir vechine göre yazılıp şimdi umum sözlerde ve mektublarda müteferrik hakaik-i
tefsiriyeyi içine alsa idi Kur’ân-ı Mu’ciz-ül Beyan’a çok güzel bir tefsir-i cami’ olurdu. Belki
inşaallah şu cüz-i tefsir altmışaltı (66) Sözler ve Mektubat risaleleriyle beraber bir me’haz
olur ki ileride bahtiyar bir zat öyle bir tefsir yazsın inşaallah.
[Üçüncü Remiz] Madem Kur’ân-ı Mu’ciz-ül Beyanda lafzullahın kudsi tevafukat-ı
harikası ile beraber çok mühim nükteleri var. Nasıl ki kısmen göstermişiz ve işaret etmişiz.
Elbette me’hazi münhasıran ayat-ı Kur’âniye olan İşarat-ül İ’caz tefsirinde lafzullahın dört
harfi olan elif ve lam ve sakin elif ve he ve lafzullahın başında yemin için isti’mal edilen üç
harf olan vav ve ba ve ta ve Allah ve tallahi ve billahi gibi nükteleri vardır diye düşündüm.
Acele ile teftiş ettim. Kusurlu ve
69

noksaniyetli bulduğum münasebatı kayıt ediyorum. Ta ki inşallah başka bir zata me’haz olur.
Ben bulmadığım sırları o bulur. Mesela lafzullahın başındaki elif tefsirin satırları başında
binyüzdoksan (1190) adettir. Bin (1000) adet tam tevafuktur. Mütebakisi de latif bir
münasebat-ı adediye ile zımnî bir nev’ tevafuk var. Yüzyirmi (120) sahife tefsir ve yedi (7)
sahife hatimesinde yetmişyedi (77) tam tevafuk var. Onbeş (15) dahi bir latif nükte için birer
aded fark ile mesela: onbir ile on zımnî tevafuk var. Mütebakisi ise başka nükteler için
tevafuka girmemişler. Mesela; ahirdeki iki sahifede hem elif hem ta tevafuktan çıktılar. Ta
ikisi darb vasıtasıyla tefsirin intiha adedine tevafuk edip göstersin. Mesela; lafzullah’daki
sakin elif yüzonyedi (117)dir. Yetmişyedisi (77) tam tevafuk mütebakisi sair arkadaşlarıyla
veya sahife rakamıyla tevafuk ediyor. Yirmiyedi (27) defa iki gelmiş. Yirmibir (21) adedi
tevafuk mütebakisi başka nükteler için tevafuka girmemiştir. Üç adet ile yirmiyedi (27) defa
zikredilmiş. Yirmibeş (25) tevafuktur. İki adedi başka nükteler için tevafuka girmemiştir. Lam
doksanbeş (95) sahifede vardır. Onda yetmiş (70) tevafuk vardır. Onüç (13) adedi tevafuksuz
otuzdört (34) adet iki gelmiş. Altı tevafuksuz mütebakisi tevafuklu. Onbeş (15) defa üç gelmiş
on (10) tevafuklu beş (5) tevafuksuz. He de yetmişdokuz (79) tevafuk
70

var. On iki sefer yirmisekiz (28) gelmiş sekiz (8) tevafuksuz kırkbeş (45) defa bir gelmiş. Üçü
(3) tevafuksuz mütebaki tevafuk. Yirmiüç (23) defa üç (3) gelmiş. Sekiz (8) tevafuksuz
mütebaki tevafuk. Otuz (30) defa iki gelmiş üçü tevafuksuz mütebaki tevafuk. Sekiz (8) defa
dört (4) gelmiş dördü yine tevafuksuz dördü tevafuklu. Yalnız bir defa sekiz (8) bir defa altı
(6) gelmiş. Ba yüziki (102) sahifede var. Mütebaki sahifelerde yoktur. Mevcuttan yetmiş (70)
tam tevafuk var. Mütebakisi başka nükteleri var. Otuzdört (34) defa iki gelmiştir dördü
tevafuksuz mütebaki tevafuklu kırk bir (41) defa bir gelmiş üçü tevafuksuz mütebaki tevafuk.
Ta doksan dokuz (99) sahifede ehemmiyetli bulunmuş. Başka sahifelerde bulunmaz. Veyahut
ehemmiyetsizdir. O doksandokuzdan (99) altmış (60) adet birbirine tam tevafukta mütebakisi
ya elif ile veya sahife rakamıyla tevafuk ediyor. Veya bir latif nükteyi gösteriyor. Ta’nın latif
münasebetinden bir numune: Altı (6) Ta onbeştir (15). Beş (5) Ta yirmiikidir (22). İki Ta
dörttür (4). Üç (3) Ta dörttür (4). Dört Ta onikidir (12). Dokuz Ta on ikidir. Onbir (11) Ta
ikidir. Yedi (7) Ta yedidir. Sekiz (8) Ta ondokuzdur (19). Vav yüzonüç (113) sahifede elliüç
(53) tam tevafuk. Sekiz defa yedi ve sekiz (8) olarak geliyor. Ta ki sahife rakamı gibi başka
tevafuku göstermek için yediden sekize atlar. Ve sekizden (8) yediye (7) iniyor. Demek
(altmışbir (61
71

tevafuk var. Mütebakisi arkadaşlarıyla sahife rakamıyla latif tevafukatı var. Yirmi dört (24)
defa altı geliyor. Onbeş (15) kendi kendine tevafuk ediyor. Dokuzu (9) başka tevafukla diğer
nüktelere hizmeti vardır. Yirmialtı (26) defa beş geliyor. Yirmisi (20) kendi kendine tevafuk
ediyor. Altısı başkalarıyla tevafuk edip başka hizmetleri görüyor.

[Dördüncü Remiz] Vav tavafukatın bir sırr-ı acibi.

۪ ِ ‫مد‬ َ
‫ه‬ ْ ‫ح‬
َ ِ‫ح ب‬ َ ُ ‫ئ اِل ّي‬
ُ ِّ ‫سب‬ َ ‫ن‬
ٍ ْ ‫شى‬ ْ ‫م‬
ِ ‫ن‬
ْ ِ ‫باسمه سبحانه وَا‬
‫السلم عليكم ايهاالخوان الصادقين الصديقين المصدقين‬
Aziz sıddık kardeşlerim.
İnsan ara sıra yemişlere muhtaç oluyor. Kut ile beraber tefekküh lazım olduğu gibi
ilm-i belagatta kut ve gıda hükmünde olan fen-i maani ve beyanın belagat nüktelerinin
fakihesi dahi fenn-i bediin mezayasıdır. Çendan zaafiyet-i bedia lafza ve surete aidtir. Fakat
ehl-i belağatça kelamın zineti fakihesi yemişi hükmündedir. Kur’ân-ı Hakîm ve ehadis-i
nebeviye’de çok bulunuyor. Demek güzeldir. Onun için güzel kelamlar içinde bulunuyor.
Hem çok defa hakaike hizmet ediyor. Ve manaların
72

muntazam ve mevzun olduğunu gösteriyor. Madem Cenab-ı Hakk’ın Esmâ-i Hüsnası’ndan bir
ismi Bedi’dir. Onun cilvesine mazhariyet bir sırrı işmam ediyor. Hem bir zat-ı azimin
iltifatının zarfı ve iltifatı ile verilen hediyeye sarılan bir parça bez çendan zatında
ehemmiyetsiz cüz’i bir şey olarak görünse de fakat o iltifat-ı şahanenin ve işarat-ı
mülûkânenin unvânı ve zarfı olduğu cihetinde çok kıymettardır. On paralık ise de on lira
kıymetindedir. Madem Sultan-ı Ezel ve Ebed’in bir işaret-i hususiyesini yedi inâyet namıyla
bir mektubta yazdığımız gibi yedi işaret ve o yedi inâyetin içinde yedi inâyetten tevafuk
kısmından bir iltifat-ı hususiye his ettik. O iltfatın zarfı olan tevafukun envaına ne kadar cüz’i
olursa olsun o işaretin hesabına ehemmiyetli bir hakikat-ı ilmiye gibi ehemmiyet vermeye
kendimizi mecbur biliyoruz. Biz onun için İşarat-ül İ’cazın tefsirindeki tevafukat-ı harfiyeye
ehemmiyet veriyoruz. Bir defa acele ile baktım. Elif ve ta’nın tevafukta en muannid bir âdemi
dahi susturacak bir tarzda bir intizam bir ittirad göründü. Tesadüfe havale edilse yüzyirmide
(120) ancak yirmide zahiren tesadüfe verilebilir. Mütebakisi kast ve iradeyi ihsas ediyor bir
tarzdadır. Hatta en âhirki yaprakta Elif onbeş (15) gelmiş. Tevafuksuz karşısında ta sekiz
gelmiş.
73

Önünde tevafuku yok. Halbuki tevafuktan çıkanlar kısmen kitabın sahifelerindeki rakamı
işaret ediyordular. Dedim acaba kitabın başından âhirine kadar Elif ile ta ekseriyetle tevafukla
muntazaman geliyor. Hatimesinde ‫ك‬ ٌ ‫س‬
ْ ‫م‬ِ ٰ‫مه‬ُ ‫ختَا‬
ِ lazım gelirken ikiside tevafuktan çıkmış.
Dikkat ettim canım sıkıldı. ta yı Elifin başına vurdum. Ne için böyle karıştırarak yoldan
çıktınız. Birden o darbemde yüzyirmi (120) adet gösterdiler. Parmaklarıyla işaret eder gibi işte
senin tefsir kitabının nihâyeti yüzyirmi (120) adettir. Bizim vazifemiz onu göstermektir.
‫سك‬ ‫م ْس‬ِ ٰ‫مهس‬ُ ‫ختَا‬
ِ sırrına mazhar oldular. İkinci defa tekrar acele ile tefsire baktım. Dedim
acaba Elif Allah’ın evvelki harfidir. ta ekseriyetle ve hususen vakıf halinde he’ye kalb için
Lafzullah’ın ahir harfi hükmündedir. Hem huruf-ı kasemiye olduğu cihetle Lafzullah’ın
önünde tallahi, tallahi gibi zikredilir. Bu iki huruf gibi bütün kitapta devam eden yoktur.
Yalnız en büyük huruf-ı kasemiye olan vav Lafzullah’ın önünde kasem vaktinde ekseriyetle
zikredilir. Bu kitapta ekseriyet ile devam ediyor. Ve hakeza bir intizam ve bir kast ve iradeyi
işmam edecek çok münasebatını bu tefsirde gördük vavın tevafukatına kısmen tefsirin bir
köşesinde işaretler koydum. Sizdeki tefsiri ona bakarak kayıt ediniz. Ben bu vav, elif, ta’daki
latif
74

ince intizamı gördükten sonra acaba başka kitaplarda bu sırrın bu tarzına mazhariyetleri var
mı diye baktım. Halebî gibi arabî ve şerh ve mübarek bir kitabın satırları yirmiiki (22) hem
elifleri ve ta’ları çoktur. Üçyüzelli (350) sahife içinde üçyüzotuz (330) sahifeye kadar baktım.
Elif tevafukatı karşı sahifeye ondört (14) taneden başka yok arka sahifeyi de ilave etsen
ondörtte olmaz. Mecmu’u yirmisekiz (28) olur. Haydi kırk ve haydi yüz olsun farz etsen yine
hiç tefsire benzemiyor. Çünkü tefsirde yüzde ancak yirmi zahiren hariç kalıyor. Sonra dedim.
Kendim eskiden yazdığım Arabî risalelerim var. Biri Türkçe olarak oniki küçük arabî
risalelerime baktım. Oniki risalede oniki tevafuk buldum. İkiyüzyetmişsekiz (278) sahifeden
ibaret olan risalelerden seksensekiz sahife türkçe mütebakisi arapça olduğu halde tetkik ettim.
Oniki kadar sahife tevafukatı ve arka sahife ya o kadar veyahut daha bir parça fazladır. Olsa
olsa yirmi otuz tevafuk bulundu. Halbuki onların bazı sahifeleri otuz satırdır. Hem elif-ta
tefsir gibi devam etmiyor. İttirad ve intizamı yok. Hem hurufatta küçük adetler oluyor. İki üç
dört gibi adede iniyor. Küçük adetlerde tevafuk çok olmak lazım gelirken pek az var. Tefsirin
vav, elif, ta’larında adet çok
75

olduğu halde tevafukatı pek az lazım gelirken pek çok olduğu cihetle şek ve şüphe bırakmadı
(Hâşiye)
ki bir bir iltifat-ı has ve bir işaret-i hususiye ve bir inâyet-i mahsusiyenin lemeatı ve
emaratı ve tereşşuhatıdır. Madem neşemizi açıyor ve hizmet-i Kur’âniyede şevkimizi
ziyadeleştiriyor ve itimadımızı teyit ediyor ve menfaatli meyveler veriyor. Elbette hakikidir.
‫ ومن عند ّٰالل‬dir.
‫ه‬
[İhtar] Vav, ta, elif tevafukatı bazen bir yaprak atlar. Bazen de başka tevafuk içine
karışır. Mesela: Otuzaltıncı sahifede elif dokuz. Bir yaprak sonra elif dokuza bakar. O iki
dokuz ortasında iki altı tevafuku var. Bazen zelzele lafzı gibi o iki tevafuk birbirine karışır.
Hem bazen ta vav’a tevafuk eder. Vav dahi onlara tevafuk için yolunu değiştiriyor.
[İ’tizar] Bu küçük ve ince mes’eleye ziyade tafsil ve ehemmiyet verdiğimden
kusurumu af

(Hâşiye)
İşaretin mahiyeti gizli olur. Sarih bir suret onda aranılmaz. İşaretlerin cüzleri daha ziyade
gizlenir. Bir işaretin yüz eczasından bir cüzü gâyet hassas bir dikkatle hissedilir. İşte bu sırra binaen
beyan ettiğimiz ince tevafukattan ve münasebetten sarahat-i katiye istemek gâyet insafsızlıktır. Hem
de gâyet acele ile bakıldığından hatamız bulunsa da ıslah edilmeli.
76

(Hâşiye-1)
etmek ruhları sıkılmamak için kardeşlarımdan rica ediyorum.
[Beşinci Remiz] [Hatime] Lafzullah’ın hurufatının tevafukatı adetlerinin birbirine
tevafukları zerre miktar insafı bulunan tesadüfe vermez. Ezcümle baştaki elif yetmişyedi (77)
tam tevafuku olduğu gibi sakin elif dahi aynen yetmişyedi (77) tam tevafuk ediyor. Hem
ba’nın yetmiş (70) tam tevafukuna ve lam’ın yetmiş (70) tevafukuna ve mim’in yetmiş (70)
tevafukuna ve he’nin yetmiş (70) küsur tevafukuna mutabakatı beş defa yetmiş (70) birbiriyle
tevafuku bilbedahe kör tesadüfün işi olamadığı gibi ta’nın altmış (60) adet tevafuku vav’ın
dahi aynen altmış tevafukuna ve nun’un altmış küsur tevafukuna mutabakatı tesadüf işi
olamaz. Hem ta’nın beşer tevafukunun adedinin yirmi defa olduğu vav’ın dahi beşer adet
tevafukunun aynı yirmi (20) olmasına mutabakatı yine kör tesadüfün işi diyenler elbette
körlerdir. Lam otuzdört (34) defa iki gelmesi ve he otuz defa iki gelmesi ve sakin elif ‘in
ikişer ve üçer adetleri her bir kısmı yirmiyedi (27) defa gelmesi. Hem sakin elif ve he her
birinin üçer adetleri yirmi küsür gelmesi ve he ve ba her biri kırk küsur defa bir tek gelmesi ve
her birinden yalnız üç adet tevafuksuz kalması nun’un

(Hâşiye-1)
Hakikaten uzun konuştuk. Belki israf ettik ve ince şeyleri senden başka kim vakit ve ihtiyaç
bulur ki tetkik etsin.
77

ikişer tevafuku yirmialtı (26) defa olup aynen yirmialtı (26) olarak üçer tevafukuna tevafuku
ve mim’in yirmi iki (22) defa üçer tevafukuna bir derece muvafık gelmesi elbette ve herhalde
şuursuz ve kör tesadüfün işi değildir. Belki alamet-i makbuliyet olarak bir inâyet-i hassanın
tanzimi ve müdahalesi ile olur. Ve hakeza. Mezkur tevafuk adedindeki tevafukat-ı latife gibi
çok münasebetleri var zan ederim. Bu hurufat münasebatındaki sırra dair israf ettim. Fazla
söyledim kardeşlarıma bir derece usanç verdim. Belki lisan-ı halleri ‫لخيرفى السراف‬
der. Ben de derim ki ihtiyarsız bir niyet-i hayır ile israfa girdim. Onun için imam Azam (r.a)
gibi derim ‫ كمالخيرفسى السسراف لاسسراف فسى الخيسر‬inşaallah böyle hayırlı
işte israf yoktur. İsraf olsa da affedilir.
‫ّٰالل‬
‫هم اجعل اعمالنا موافقة لمرضاتك ووفقنالتباع سنت نبيك عليه‬
‫وعلى‬
‫صلة واتم التسلمات امين‬
ّ ‫اله وصحبه افضل ال‬
Lafzullah’ın içindeki hurufat ile ve yemin için lafzullah’ın başında bulunan vav, ba, ta
harfleri Kur’ânın bir tefsiri olan İşarat-ül İ’caz’da harikulâde bir sırr-ı tevafuku göstermeleri
bu hurufatın
78

(Hâşiye-1)
Kur’ânın içinde mu’cizane vaziyetlerinden neş’et ettiğini gördük. Adetlerinin küsuratı
başka bir münasebet gösterdiğinden şimdilik ondan kat-ı nazar ile yalnız adetlerindeki
münasebat-ı tevafukiyeyi işaret edeceğiz. Şöyle ki: Lafzullah’ın en mühim harfi olan baştaki
elif umum Kur’ânda çok sırlara medar olarak kırkbin [40000] gelmesi ve yine lafzulla’hın
elif‘ten sonra lam-elif yani la meşhur bir adet olan ondokuzbin (19000) gelip lafzullah’ın
(Hâşiye-2)
ahirindeki olan he yine yine aynen ondokuzbin (19000) olarak ikisinin muvafık
gelmesi. Hem yalnız lam hesab-ı ebcedle otuz [30] olduğuna göre ona muvafık olarak
Kur’ânda otuzbin [30000] gelmesi. Vav bir hesapla yirmiüçbin [23000] diğer bir cihette
yirmibindir. Hem ba’nın hem mim’in hem lam’ın ondokuzbin (19000) adetlerine ve
Kur’ândaki yekünlerine muvafık gelmesi ve lafzullah’ın başındaki elif-lam-ı tarif yani ‫ال‬
yetmişbin [70000] olup Kur’ân kelimatının adedi olan yetmişbin [70000] adedine muvafık
gelmesi. Hem ba ve ta iki kardeş gibi bir
___________ ___________
_________________
(Hâşiye-1)
Evet böyle galebe-i zan kafi olduğu makamat-ı hitabiyede ve mezaya-yı bediiyede ve letaif-i
belagatta ve münasebat-ı tevafukiyede ve büyük adetlerde küsuratın ve küçük adetlerin farkları bir
sebeb-i fark teşkil etmediğinden küsuratın farklarına fârik nazarıyla bakmadık ve bakılmaz.
___________ ___________
_________________
(Hâşiye-2)
‫بسم ّٰالل‬
‫ه الرحمن الٓرحيم‬ aded-i hurufatıyla altı İsm-i Azam’ın aded-i hurufatı
ondokuzdur.
79

derece fark ile ba onbirbin [11000] ta onbin [10000] muvafık gelmesi ve ahir huruf-ı hecadan
olan ve nidada İsmullah’ın evvelinde bulunan ba yirbindokuzyüz [20900] bir cihette
ondokuzbin [19000] küsur olmakla beraber hem lam-elif’in hem he’nin hem vav’ın adetlerine
Kur’ândaki ondokuzbinlik (19000) yekünlerine muvafık gelmesi ve Lafzullah’ın mecmu’u
Kur’ânda ikibin (2000) ve lam-elif‘i ondokuzbin (19000) ve he ‘si yine ondokuzbin (19000)
mecmu’u kırkbin (40000) olup baştaki elif‘in kırkbin (40000) adedine muvafık gelmesi ve
hem Lafzullah’ın hurufatından başka harflerin Kur’ândaki adetleri çok latif münasebat-ı
tevafukiyeyi göstermeleri ezcümle cim ebced hesabıyla üç ve Kur’ânda üçbin [3000] olarak
muvafık gelmesi. Ha hecada cim’in kardeşi olduğundan cim gibi yine üçbin [3000] ve dal
ebcedde cim’in arkadaşı olduğundan yine üçbin [3000] olup üçü birbirine muvafık gelmesi.
Hem ebced hesabıyla yüksek makamda bulunan se, zel, hı, ğayın, dad hem sad her biri
Kur’ânda ikişer bin gelip birbirine muvafık gelmesi, ve sad’ın güzel ve hafif bir şekli olan sin
üç dişine münasebettar üçbinüçyüzotuz [3330] olup latif sırları ima eder bir surette gelmesi ve
tı ve zı iki kardeş gibi tı zı’dan daha hafif olduğundan binikiyüz (1200), zı onun kız kardeşı
gibi nısfı olarak altıyüz (600) gelmesi. Fe ebced hesabıyla seksen [80] olmasına göre ona bir
sıfır noksaniyetle
80

tevafukla sekizbin (8000) gelmesi ayın ve kef her biri dokuzbin (9000) gelerek birbirine
muvafık gelmesi Kur’ân kelimesinde en birinci harf olan kaf altıbin (6000) gelip Kur’ânın
mecmu’ ayatının altıbin (6000) adedine tevafuk etmesi ve birbirine bazı münasebetler için
muvafık gelmesi. Mim ya’ya nisbeten usul-ı harfiyece birbirine kalb ve makamına geçen iki
ya kadar ve ebcedi makamının yarısı kadar yirmibin (20000) gelmesi ve nun ebcedi makamı
olan ellinin yarısı hükmünde olan yirmialtıbin (26000) gelmesi elbette ve her halde Kur’ânın
hurufatında dahi bir cilve-i i ‘cazın bulunmasına işaret ve hurufatında harikulade muntazam
çok nükteler ve sırların bulunduğuna delalet ve huruf-ı Kur’âniyenin her biri ondan onbine
kadar sevab meyveleri vermesine liyakatine ve kabiliyetine şehadet ve huruf-ı Kur’âniyenin
tebdiline çalışanların nihâyet derecede belahet ve hasaretlerine kat’i delalet ettiğini ehl-i
dikkat tereddüt etmez görür. Ehl-i ilhadın kör oldukları için görmemeleri imam Busayrî’nin
‫ وينكر الفم طعمالماء من سقم‬.ٍ‫قد ينكرالمرء ضوء الشمس من رمد‬
düsturuyla gözlerindeki hastalıklar ile güneşin ziyasını göremezler. Ve dilindeki hastalıklarla
ab-ı hayat olan şu tatlı suyun lezzetini ve zevkini his edip tâdemezlar.
‫هم وفقنا لفهم اسرارالقران على وفق مافى اللوح المحفوظ‬ ‫ّٰالل‬
‫وموافقا‬
‫ما‬
ً ‫ل صلة ً وا زكى سل‬ ّ ‫لفهم نبيك الكرم عليه وعلى اله وا صحابه وص‬
‫ربنال تو اخذنَا اِن نسينا او اخطانا‬
َ َ
‫م‬ ۪ َ ْ ‫مال‬
ُ ‫حكي‬ ُ ‫ك اَنْتَالْعَ ۪لي‬
َ َّ ‫متَنَااِن‬
ْ ّ ‫ماع َل‬ َ ْ ‫عل‬
َ ّ ‫م لَنَا ٓ اِل‬ ِ َ‫ك ل‬
َ َ ‫حان‬
َ ْ ‫سب‬
ُ
81

[İkinci Remzin Mühim Bir Zeyli]

On dakika zarfında hasıl olan bir nükte
ِ ۪ َّ ‫ن ال‬
‫رحيم‬ ٰ ْ ‫هِ الَّر‬
ِ ‫حم‬ ‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ِ‫ب‬
Kenz-ül Arş duasının feyzinden gelen ikinci ve yeni ve ayrı bir nükte-i tevafukiyedir.
Nasıl ki Sure-i Kevser’in hurufatı ebcedi makamı üçbin adet olmakla hem Sure-i
Yasin’in üçbin adet hurufuna, hem Sure-i Furkan’ın üçbin adet hurufuna, hem Sure-i Fatır’ın
üçbin adet hurufuna, hem Sure-i Sebe’in üçbin adet hurufuna, hem Sure-i Saffat’ın üçbin adet
hurufuna, hem sure-i Sad’ın üçbin adet hurufuna, hem Sure-i Ra’d’ın üçbin adet hurufuna,
hem Sure-i Rum’un üçbin adet hurufuna, hem Sure-i Zuhruf’un üçbin adet hurufuna, hem
Sure-i Şura’nın üçbin adet hurufuna, hem sure-i İbrahim’in üçbin adet hurufuna tevafuku var.
Onbir surenin birbiriyle muvafakati ve mutabakatı bilbedahe tesadüf işi olamaz. Aynen öyle
de Sure-i Kevser en kısa sure olmakla beraber harfinin makam-ı ebcedisi olan üçbin adet ile
en uzun sure olan El-Bakara örfi kelimatının üçbin adedine, hem Sure-i Âl-i İmran kelimatının
üçbin adedine, ve Sure-i Nisa kelimatının üçbin
82

adedine muvafakati elbette kör tesadüfün işi değildir. Ve rast gele şuursuz ittifakî bir vaziyet
olamaz. Bu tevafuktaki küçük küsurat münasebat-ı tevafukiyeyi bozmadığından nazara
almadık. Hem en kısa sure olan Kevser’den bahsettiğimiz münasebetle Sure-i ‫ه‬ ُ ‫اِنَّا ٓ اَنَْزلْنَا‬
ِ‫۪فى لَيْلَةِالْقَدْر‬
(Hâşiye)
‘n bir tek tevafukundan bahsedeceğiz. Şöyle ki: Sure-i Kadir’in
yüzyirmi (120) hurufu var. Gayr-i melfuz hemze sayılmazsa yüzondörttür (114). En evvel
nazil olan Sure-i Alak küsürattan kat’-ı nazar nısf-ı

___________ ___________
_________________
ُ ‫اِنَّا ٓ اَنَْزلْنَا‬
‫ه‬
(Hâşiye)
suresinin hurufatı tekerrürde terakkiyatı muntazamdır. Şöyle ki cim, ha, sin,
şın, ayın, tı, zel, birbiriyle birdir. Ha iki vav, be, kaf üçer birbiriyle müttefik. Dal, fe, tenvin dörder
yine birbiriyle müttefiktir. He beş, ta, ya, yedişer yine birbiriyle müttefik. Nun sekiz, mim, sakin elif
dokuz birbiriyle müttefik. Vav on, nun tenvin ile onbir, hemze on iki işte birden on ikiye kadar
muntazaman terakkisi şu hurufat tesadüfe tabi olmadığına letafetli bir işarettir. ‫زلْنَاه ُس‬َ ْ ‫’ اِنَّا ٓ اَن‬nün
makam-ı ebcedisi dokuzbinyediyüzondur [9710]. Surenin hurufatı işaretli olduğuna işaret eden Leyle-i
Kadir’in üç defa tekerrürü ile yirmiyedi [27] huruf olup Ramazan’ın yirmiyedinci gecesindeki Leyle-i
Kadir’in tevafuk sırrıyla kat’i işaretidir. Sair işaratı İnşaallah başka vakitte meşiet-i İlahi’ye taalluk
etse yazılacaktır.
83

evvelin hurufatı ve tam surenin kelimat-ı nahviyesi yüz küsur olmakla [sure-i Duha (1), sure-i
Elem Neşrahleke (2) ve sure-i Zilzal (4) ve sure-i Tekasür (5) ve sure-i El-Maun (6) ve sure-i
El-Alak (7)] nısf-ı evveli [sure-i Vettin (1) ve sure-i El Karia (2) ve sure-i Hümeze’nin (3)]
her birinin yüzer adet hurufuna tevafuku var. On surenin küsuratından kat’ı nazar birbiriyle
manidar muvafakati tesadüfî olamaz. Aynen öyle de sure-i Kadir’in muvafakatleri olan vav on
surenin her birinin yüzer adet hurufu ise kelimat noktasında [sure-i El Fecr (1) ve sure-i Abese
(2), sure-i Mürselat (3), sure-i Büruc (4), sure-i Mutaffifin (5), sure-i El-İnşikak (6), sure-i En
Naziat (7), sure-i Nebe (8), sure-i El-Münafikun (9), sure-i Cuma’nın (10) her birinin yüz
küsur örfi adet kelimatına yüzlükte manidar tevafukları tesadüfî olmadığı gibi evvelki harf
cihetinde on adet sure-i muvafıka’nın ve kelimat cihetinde son on (10) adet sure-i
muvafıka’nın küsurattan kat’-ı nazar tevafuklarıyla beraber o iki kabile olan onar adet sureler
müttefikan âyet nokta-i nazarında sure-i İsra [1], sure-i Kehf [2], sure-i Taha [3] ve sure-i
Yusuf [4], sure-i Hud [5], sure-i Yunus [6], sure-i Nahl [7], sure-i Enbiya [8], sure-i Mü’minun
[9], sure-i Tevbe [10], sure-i Maide (11) her birinin yüz küsur adedine muvafakatleri katiyen
tesadüf işi değildir.
84

(Hâşiye)
Küsuratlarının farkları cüz’idir. Mesela Tenvir-ül Mikyas tefsirinin gösterdiği adede
binaen sure-i Yunus’un dokuz [9], Kehf’in on [10], İsra’nın onbir [11], Hud’un oniki [12],
Mü’minun [19], Maide yirmi [20], Alak’ın nısf-ı evveli yirmibir [21], El Kadir yirmiiki [22],
Nahl yirmisekiz [28], Tevbe otuz [30], Tîn elli [50], Kari’a elliiki [52] ve hakeza. İşte bu
küsurların küçük farkları münasebat-ı tevafukiyeyi elbette bozmaz. Hem sure-i Kadir
yüzondört harfiyle yüzondört surelerin adedine bir farkla tevafuku manidardır. Güya benden
başka yüzoniki sure ile bir de küçük Kur’ân olan Fatiha’nın geleceğine bir imadır. Bu
surelerin ayat cihetindeki tevafukatta bir letafeti şudur ki: elif isminin ebcedi makamı olan
yüzonbir (111) ki

___________ ___________
_________________
(Hâşiye)
Elhâsıl sure-i Kadir ve sure-i Alak’ın kelimat-ı nahviyesi ve en evvel nazil olan nısf-ı evvelin
hurufatı yüz küsur hurufuyla on surenin hurufatına manidar tevafuk ediyor ve diğer on surenin
kelimatına manidar tevafuk ediyor. Hem uzun diğer on surenin ayatına gâyet manidar tevafuk ediyor.
Demek bu otuz (30) sureden her birisi yirmi dokuz sureye tevafuk ediyor. Demek bu küçük tevafuk-ı
Kur’âniyede dokuzyüz (900) tevafuk var. Küsurattan kat-ı nazar edilmiş. Çünkü münasebat-ı
tavafukiyeyi bozmayan bu tarzdaki tevafuka hiç mümkün müdür ki tesadüf içine karışsın. Hem hiç
mümkün müdür ki mühim hikmetleri bulunmasın.
85

üç eliftir. Yani (111) hem sure’i İsra hem sure-i Yusuf hem bir kavle göre sure-i Kehf aynen
yüzonbir olması ve o üç eliften ikisi bir çizgi üstüne konulsa bu suret olur. ‫ اللّه‬ki
Lafzullah’tır. sure-i Kevser ve Kadir ve Alak bahsi münasebetiyle sure-i İhlas’ın bu nev’
tevafukatta bir küçük nüktesini beyan etmek münasiptir. Şöyle ki: İhlas’ın ebcedi makam-ı
hurufiyesi binüç [1003] tür. Küsurdan kat’ı nazar [sure-i Nur [1], sure-i Hacc [2], Enfal [3],
Nahl [4] ve İsra [5] ve Kehf [6] ve Enbiya [7] ve Mü’minun [8] ve Zümer [9] ve Yusuf [10] ve
Hud [11] ve Yunus [12] ve Neml [13] ve Şuara [14] ve Taha [15] surelerinin her birinin bin
küsur kelimat adetlerine tevafukuyla beraber huruf cihetinde [Sure-i Sebe ve El-Hakka ve
Mümtehine ve İnsan ve Tur ve Secde ve Vez- Zariyat ve Rahman ve Tahrim ve Talak ve
Duhan] surelerinin her birinin bin adet küsur hurufuna manidar tevafuku elbette bir sülüsü
Kur’ân addedilen Sure-i İhlas’ın hikmettar bir nüktesidir ve bir sırr-ı azimi var. Ve şuursuz ve
hikmetsiz tesadüfün işi değildir. Mezkur surelerin küsuratı çendan bir kısmı büyükçedir. Fakat
Tenvir-ül Mikyas tefsirine göre birbirine yakındırlar. Mesela: Sure-i Tur ve Secde ve
Mümtehine ve Sebe’in kesirleri beşyüzde müttefiktirler. Yalnız küçük farkları var.
86

[Sekizinci Kısmın Üçüncü Remzi]

Kenzül Arş duasının feyzinden gelen üçüncü nükte-i Kur’âniye.

[Mukaddime] Şu nükte iki kısımdır. Birinci kısım şimdiki sünuhat ve tahkikatıma
bina edilmiş. Sure-i Alak’a aidtir. İkinci kısım tefsir İbn-i Abbas’tan ahz edilen ve surelerin
kelimat ve hurufatını hesap eden beyn-el ulema mevsuk allame-i Firuz-ı abadi olan sahib-i
kamusun meşhur tefsirine istinaden ve eski mahfuzatıma itimaden Suver-i Kur’âniyenin
mabeynindeki tevafukatla işaret edilen bazı sırlara dairdir. Şu tefsir ve eski mahfuzatım
ekseriyetle huruf-ı melfuziye ve kelimat-ı örfiyeye bakarlar.
[Birinci Kısım] Sure-i Alak’ta hurufatın vaziyetindeki letaif çoktur. Biz yalnız tevafuk
ile münasebettar dört letafetlerine işaret edeceğiz. [Birinci letafet] en evvel nazil olan bu
surede hemzenin kırkbeş (45) defa tekrrürüyle lam’ın kırkbeş (45) defa tekrrürüne tevafukla
beraber kırkbir (41) surenin başına parmağını basıyor. Ba onaltı (16) defa tekrrürüyle ya’nın
on altı (16) defa tekrrürüne tevafuk edip ya ondört (14) surelerin başına işaret edip be başka
sırları gösterir. Ta ondört (14) tekrrürüyle ra’nın ondört (14) adedine tevafukla vücutlarını
hissettiğim
87

ve şimdilik teşhis edemediğim Kur’ân ile münasebettar sırlara işaret ediyor. Kaf sekiz (8)
tekrrürüyle sekiz surenin başına işaret ettiği gibi sin’nin sekiz adedine tevafuk etmekle
beraber sin dahi sekiz surenin başına parmak basıyor ve mühim sırlara medardır. Tı üç
tekrrürüyle üç surenin başına işaret etmekle berber sad’ın üç adedine ve hı’nın üç adedine
tevafuk ediyor. Nun tenvin ile beraber yirmi dokuz tekrrürüyle medde denilen sakin elif’in
yirmi dokuz adedine tevafuk noktasında çok esrara medardır. Vav ebcedi makamı altı adedi ve
tekrrüründeki altı adedine ve dal’ın altı adedine tevafuk ile vav-ı kasem ile başlayan on iki
sureye işaret etmekle beraber makam-ı ebcedisi altı olduğundan tekrrürü dahi altı olsa otuz
altı (36) olur. Vav-ı kasemiye ile başlayan on altı surelerin başlarına otuz altıdan iki tanesi
müstesna otuz altı vav-ı kasemiyeyi tevafuk ile gösteren mühim esrara medar olduğunu
gösterir. Ayın on iki (12) Mim on üç (13) adedine bir fark ile bir münasebet-i tevafukiye ile
şimdilik bilmediğim bazı sırları gösterir. Zel yedi he’nin yedi adedine tevafuk etmekle ikinci,
üçüncü letafetlerde beyan edilen esbaba binaen elbette bunlar dahi öteki harfler gibi bazı
esrara medardırlar. Ğayın iki, fe iki, cim iki birbirine tevafukla makam-ı ebcedi noktasında
88

binyüzaltmışaltı (1166) tarihindeki hadisata imâdan hali değildir. Kef on defa tekerrürüyle
makam-ı ebcedi noktasında iki yüz (200) olmakla fütuhat-ı Kur’âniyenin en müterakki tarihi
olan iki yüz (200) tarihine ta fütuhat-ı Kur’âniyenin durmasıyla tedafiî vaziyetine girmesi
zamanı olan binikiyüz (1200) tarihine işaret etmesi bu esrarlı surenin şe’nindendir. Bu surenin
hurufuna bir letafet daha katar. Şöyle ki: muntazaman terakki ediyor. Mesela: ze bir, cim
ğayın fe ikişer, hı sad tı üçer, dal vav altışar,; zel yedişer, sin kaf sekizer, kef on, ayın on iki,
mim on üç, ra ta on dörttür. Ya, ba on altışar, tenvin ile sakin eilf yirmi dokuzar, hemze lam
kırk beşerdir.
[İkinci Letafet] Sure-i Alak Hazret-i İbn-i Abbas Radiyallahü anh’dan nass-ı sahih ile
sabittir ki en evvel Hazret-i Cebrail Aleyhisselam ‫ك‬ ْ ‫ اِقَْرا ْ بِا‬suresini getirmiş bir
َ ِّ ‫سم ِ َرب‬
rivâyette ta ‫ت‬ َ ‫ اََراَي ْس‬kelimesine kadar en evvel nazil olan odur. Bir vakit sonra Hazret-i
Peygamber Aleyhisselat-i Vesselam namaz kılarken Ebu Cehil taarruz ettiği hengamda
‫ت‬َ ْ ‫ اََراَي‬kelimesinden nihâyete kadar nazil olmuş, demek en evvel nazil olan şu surenin ‫ا ِ ٰلى‬
ٰ ْ ‫ك الُّر‬
‫جعى‬ َ ‫َرب ّ ِس‬
kelimesine kadardır. Ve o da yirmi dokuz (29) huruftur, bir cihette yirmi
birdir (21). Şedde sayılmazsa yüzondokuzdur (119). Yalnız
89

melfuz yüzondört (114) oluyor. Demek en evvel nazil olan bu nısf-ı evvel yüzondört (114)
adet Kur’ân surelerine işaret ediyor. Şu surede se, ra, dad’dan başka bütün huruf-ı heca
mevcuttur. Şu sure en evvel nazil olduğu için ْ‫را‬ َ ْ‫ اِق‬ile Kur’ânı oku demekle şu sure
Kur’ânın bir nev’ fihristi hükmünde olduğuna delalet eder. Madem bu sure en evveldir. Ve
fihrist hükmündedir. Elbette hurufatıyla ve kelimatıyla Kur’ânın surelerine bakacak ve haber
verecek. Mesela yüzondört (114) nahvî kelimatıyla hem en evvel nazil olan bu nısf-ı evvel
hurufatıyla bir cihette umum süver-i Kur’âniyenin adedine tevafuk ve bir cihetle suhuf-ı
enbiyanın adedine tevafukla mühim esrara medardır. Şu surenin birinci letafetinde zikredilen
mükerrer hurufat adediyle gâyet manidar gelecek süver-i Kur’âniyeyi haber veriyor. Ezcümle
Kur’ânın kırkbir (41) suresinin başı eliftir. Yani hemzedir. Sure-i ‫ك‬ ‫ اِقَْرا ْ بِا ْس‬de
َ ‫سم ِ َرب ّ ِس‬
hemze çendan kırkbeş (45) sayıldı. Fakat ahirdeki ْ ‫جد ْ وَاقْتَرِس‬
‫ب‬ ُ ‫س‬
‫وَا ْس‬ kelimelerinde
‫سم‬ َ ْ
ِ ‫بِا ْس‬ ’de ve ‫م‬ِ ‫’بِالقَل‬deki hemzeler hiçbir kıraatte okunmadıklarından sayılmazlar. Şu
halde bu en evvel nazil olan suredeki kırkbir (41) hemze kırkbir surenin başlarına kırkbir (41)
işaret parmaklarıyla gösterir, haber verir. Ve geleceklerine müjde verir. Ya onaltı (16) defa
tekerrür etmiş.
90

َ
Fakat ‫ذى‬ ۪ ّ ‫ ال‬ve ‫ت‬
َ ْ ‫ اََراَي‬her biri üçer defa tekerrür ettiğinden ikişer sayılır. Ondört (14) ya
kalır. Ve bu ondört (14) ya ile Kur’ânın surelerinden ondört surenin başlarında bulunan ya’lara
tevafuk ile parmak basıyor ve gösteriyor ve oniki (12) yerde ya-i nida ile başlayan surelere
nazar-ı dikkati celb ettiriyor. Hemze ile lam’ın elif-lam suretinde beraber zikredilmeleri şu
surede ondört (14) tekerrürü var. Mim’in dahi on üç (13) tekerrürü vardır. Kur’ân sureleri
içinde on üç (13) surenin başında elif-lam ism-i hecaileriyle bulunmakla beraber. Sure-i ‫م‬ ْ َ ‫اَل‬
َ ْ ‫تََركَي‬
‫ف‬ ‘de çendan ism-i hecaisiyle bulunmaz. Fakat öteki surelerin aynı şeklinde elif-lam-
mim yazıldığından on dört (14) sure olur. Şu sure-i Alak aynen Fatiha gibi on dört (14) elif-
lam’dan on dört (14) parmaklarıyla o şifre misal on dört (14) surelerin başlarına işaret ediyor
ve gösteriyor. Hem mim’siz beş (5) elif-lam-ra yerine mim’li altı (6) ha-mim gelse on beş (15)
surede mim dahi ism-i hecaisiyle zikredilmiş olur. Şu suremizde on üç (13) mim ve
besmelenin üç mim’iyle (16) onaltı mim olur. ‫ف‬ ْ َ ‫ اَل‬dahi o on beş (15) sureye ilave
َ ْ ‫م تََركَي‬
edilse o da on altı (16) sure olur. Demek suremizdeki mim’ler süver-i Kur’âniyedeki on altı
(16) şifreli ve mim’li surelerin başlarına tevafuk sırrıyla parmak basıyor. Sin’in sekiz
(Hâşiye)
tekerrürü var. Surelerin ya-sin ile beraber başlarında sin ile başlayan
ٓ ‫‘ ٰي‬deki sin ism-i hecesiyle zikir edildiğinden başında Sin olan surelerden sayılır.
‫س‬
(Hâşiye)
91

yalnız sekiz tane sure var. Bu sekiz o sekize tevafuk sırrıyla sekiz parmak ile sekiz sureyi
gösteriyor. Kaf sekiz defa tekerrür etmiş. Kur’ân surelerinin içinde yalnız sekiz sure kaf ile
başlamış. Demek şu sure sekiz kaf’larıyla o sekiz sureleri gösterip geleceklerine müjde
veriyor. Şu surede tı üç defa tekerrür etmiş. Süver-i Kur’âniye tı ile başlayan dört sure var.
Taha, iki ta-sin-mim ve ta-sin’dir. Halbuki iki ta-sin-mim bir tarzda olmakla bir sayıldığı için
yalnız üç sure vardır ki tı ile başlıyor denilebilir. Şu suremizdeki üç tı onlara tevafuk sırrıyla
sair arkadaşları gibi kasdi bir işaret eder. Tesadüfî olamaz. Vav’ın tekerrürü altı, makam-ı
ebcedisi dahi altı mecmuu on iki olmakla süver-i Kur’âniye içinde yalnız on altı (16) sure var
ki vav ile başlıyor. İki ‫ واليل‬den başka vav-ı kasemiyedir. ِ‫ماء‬ َٓ ‫س‬
َ ‫ وَال‬iki defa tekerrür
ettiğinden bir sayılsa, hem bir tek sure vav-ı kasemiye için müstesna kalmak cihetiyle on iki
sure vav-ı kasem ile başlıyor. Demek şu surede oniki surenin başlarındaki vav ile tevafuk
sırrıyla kasdî işaret eder denilebilir. Hem vav’ın ebcedi makamı altı olduğundan bu makamın
altılık noktasında altı defa tekerrür ettiğinden otuz altı adet olur. Vav ile başlayan surelerin
başlarında yine vav -ı kasemiye yirmi (20)
92

‫س‬ َّ ‫ وال‬suresinde birbiri arkasında altı vav-ı kasemiye

defa tekerrür eder. Mesela: ‫م ِس‬ ْ ‫ش‬ َ
geliyor. Demek şu surede َ‫سم ِ َرب ّ ِسك‬ ‫ اِقَْرا ْ بِا ْس‬otuzaltı (36) parmak ile onaltı surelerin
başlarında bulunan otuzaltı vav’a tevafuk ettiğine binaen vesair arkadaşlarının surelerinin
başlarına işaret ettiklerine istinaden ve bu sure ise Kur’âna bir nevi fihrist olduğuna itimaden
bila tereddüt deriz ki bu vav’lar ile o vav’ları gösteriyor ve işaret ediyor.
[Üçüncü Letafet] Sure-i Alak’ın şedde ve medde ve tenvin ile beraber hurufatı
üçyüzyirmisekizdir (328). Madem Kur’ân Allam-ül Guyub’un kelamıdır. Ve madem
ُ۪ ‫ب‬ َ
‫ن‬
‫مبي ٍس‬ ‫س اِل ّ ۪فى كِتَا ٍس‬ ٍ ‫ وَلََرط ْس‬işaretiyle kitab-ı mübinin bir nüshası olan
ٍ ‫ب وَلَيَاب ِس‬
Kur’ânda hadisat-ı aleme işaret vardır. Hem madem en evvel nazil olan şu sure mecmu’
Kur’ânın bir nevi fihristesidir. Hem madem Kur’ânın intişarına ve fütuhatına ve Kur’âna aid
hadisata dair ayat-ı kesire vardır. Elbette sure-i Alak hurufatıyla dahi Kur’ân ile alakadar olan
mühim hadisattan haber verir. Öyle ise şu surenin üçyüzyirmisekiz (328) adediyle
binüçyüzyirmisekiz tarihine tevafuk noktasında ve işarat-ı Kur’âniye cihetinde alem-i
İslam’ın başına gelen müthiş hadisatın başlangıcı olan binüçyüzyirmisekiz (1328) tarihini
(Hâşiye)
gâyet manidar nazar-ı

___________ ___________
_________________
(Hâşiye)
Besmele’de şeddeli ra bir sayılmak itibariyle ebcedî makamı bin küsur adet oluduğundan ve
her şeyde besmele bulunduğundan bu makamdaki üçyüz (300) adedimiz binden sonraki üçyüzdür
(300). Evet
93

۪ َّ ‫ن ال‬
‫رحيسم‬ ٰ ْ ‫ه ِس الَّر‬
‫حم ِس‬ ‫سم ِ ّٰالل‬ ْ ‫’ ب ِس‬in makam-ı ebcedîsi dokuzyüz doksandokuz (999), hurufu
ondokuzdur (19). Çünkü ‫هس‬ ْ‫سم ِ ّٰالل‬ ْ ‫ ب ِس‬kaide-i sarfiyece bir müteallik ister. Makam itibariyle o
müteallik taayyün eder. Kur’ân-ı Hakim’de müteallik ْ‫را‬ ‫ اقرا بسم ّٰالل‬yani
َ ْ‫ اِق‬lafzıdır. Yani ‫ه‬
Allah’ın namıyla oku. Sure-i Alak’da o müteallik zahire çıkmış surenin başına girmiş. İşte bu hesapla
şeddeli harfler birer sayılsa çünkü tekellümde birdir. O vakit ‫ الّرحمن‬Bir ra ikiyüz (200), mim
nun doksan (90), ha iki elif on, ceman yekünü üçyüzdür (300). ‫’ رحيم‬in ra’sı ikiyüz (200) ya mim
elli (50), elif bir, ha sekiz, ikiyüzellidokuz (259). Demek ‫مس‬ ۪ َّ ‫حم نُس ال‬
ْ ‫رحي‬ ٰ ْ ‫ اَلَّر‬beşyüzellidokuz
(559) eder. Allah lafzı lam-ı müşeddede bir sayıldığından lam otuz (30); he beş, iki elif otuzyedi (37),
beşyüzdoksanaltı (596)‫ باسسم‬o da yüziki (102), altıyüzdoksansekiz (698) müteallik olan ‫اقرا‬
üçyüziki (302), mecmuu bin (1000) adettir. Eğer ‫ه‬‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ‫’ ب ِس‬daki hemze-i Allah sayılmaz ise
dokuzyüzdoksandokuz (999) eder. Madem her süver-i Kur’âniyede ‫هس‬ ْ‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ‫ ب ِس‬zikrediliyor. Ve
madem her mübarek şeyde besmele ile emir edilmiş ve madem şu surede ‫ اقرا‬lafzı zahire çıkmış ve
madem her bir ayat-ı Kur’âniye mübarektir, manen besmele ister ve ona istinat eder. Elbette
üçyüzellibir (351), üçyüzkırkiki (342) gibi adetler bu surette binüçyüzdür (1300) ve binden sonraki
adettir denilir.
َ
ُ‫ب اِل ّ ّٰالل‬
‫ه‬ ُ َ ‫لَيَعْل‬
َ ْ ‫م الْغَي‬
94

dikkati celb etmek için gösteriyor. Şu surenin kelimat-ı nahviyesi yüzondört (114) olmakla
süver-i Kur’âniyenin adedine tevafukuna binaen bu sure ise Kur’âna bir fihriste
olduğunaistinaden deriz ki kelimat-ı nahviye ile hem Kur’ânın umum surelerine işaret ediyor.
Hem bir hesap ile umum suhuf-ı enbiyaya ima ediyor. Eğer şu suremizde tenvin sayılmazsa
hurufatı üçyüzyirmiiki (322) olur. Şu adet ile üçyüzyirmiikide (322) hürriyet hadiseleri gibi
mühim hadisatın hazırlanması ve üçyüzyirmidörtte (324) tezahür etmesi tarihine tevafukuna
binaen ve Kur’ânla alakadar hadisata sair âyetlerin işaretlerine istinaden denilir ki hurufatıyla
aynı tarihi göstermekle nazar-ı dikkati celb eder. Ahirde gayr-ı melfuz iki elif tenvinler ile
(Hâşiye)
beraber sayılsa üçyüzotuzbir (331) tarihindeki harb-ı umuminin dehşetine nazar-ı
dikkati tevafukla kasten işaret etmesi bu esrarlı surenin şenindendir. Besmele sayılmazsa
üçyüzoniki (312) adediyle üçyüzoniki (312) tarihindeki dahili komitelerin hürriyet
bahanesiyle hilafet-i İslamiye’yi parçalamak

___________ ___________
_________________
(Hâşiye)
Bu ayrı ayrı adetlerin işaret ettikleri vukuata bazı hurufatın sayılmasıyla ve bazı
sayılmamasıyla derin manidar münasebetleri var. Mesala gayr-ı melfuz ve mahfî tenvin zahiren ve
aşikare huruf gibi hesaba girmekle gizli diplomatların gizli planlarını harb-i umumi meydanına aşikare
çıkarmasına münasebettar olduğu gibi öteki adetlerinde böyle dakik münasebetleri vardır.
95

gibi hadisatın tarihine tevafukuna binaen ve Allam-ül Guyub’un en evvel bir fihriste-i Kur’ân
olarak nazil ettiği şu surenin manidar hurufatının vaziyetlerine istinaden deriz ki o tevafuk
tesadüf değil, kasdi bir işarettir. Eğer okunmayan gayr-ı melfuz hemzeler çıkarılsa aded-i
hurufatı üçyüzonyedi (317) olmakla üçyüzonyedi (317) tarihindeki Balkan’ın Kur’ân ve İslam
aleyhinde müthiş ve meş’um ittifaklarının hazırlanması tarihine tevafukuna binaen bu sure
Halık-ı Zül- Celal’in Kur’ândan en evvel nazil ettiği bu sure her şeye bakabilir bir kelam-ı
Ezelî olduğuna istinaden o gibi hadisata kasdî ima eder denilebilir. Tenvin sayılmayan
mezhebe göre üçyüzyirmibeş (325) adediyle Kur’ân ve İslam ile münasebettar en mühim
hadisat-ı hilafet olan hanedan-ı Osmaniye’deki hal’ ve nasb ile hasıl olan hilafet tarihine
tevafuk noktasında elbette işaret etmekten hali değildir. Şeddeleri huruf saymayan mezhebe
göre üçyüzaltı (306) tarihindeki vakıalara şöyle bir kelam şöyle bir tarihe şöyle bir tevafuku
kasdî bir işarettir denilebilir. Meddeyi saymayan mezhebe göre üçyüzüçteki (303) hadisata
tevafukla imadan hali değildir. Besmele hariç ve medde sayılmazsa ikiyüzseksensekiz (288)
tarihindeki vukuat ile ve ikiyüzdoksanüçte (293) tezahür eden hadisatın istihzaratı tarihine
tevafukla elbette kasdi bir işarettir.
96

[Dördüncü Letafet] Sure-i ‫ك‬ ْ ‫ اِقَْرا ْ بِا‬nasıl ki hurufatıyla sair süver-i Kur’âniyeye
َ ِّ ‫سم ِ َرب‬
işaret ediyor. Öyle de kelimatıyla da çok esrara işaret ile beraber süver-i Kur’âniyenin bir
kısmına dahi manidar işaret ediyor. Mesela şu surede lafz-ı ‫ رب‬üç defa ‫ النسان‬dahi üç
defa َ ‫اََراَي ْس‬
‫ت‬ yine üç defa tekerrürleriyle dokuz mühim süver-i Kur’âniyenin başlarına
parmak basıyor. Mesela üç ‫ك‬َ ِّ ‫سم ِ َرب‬ ْ ‫ك ] اِقَْرا ْ بِا‬ َ ِّ ‫ ] َرب‬suresine ve ‫ك‬ َ ِّ ‫م َرب‬ َ ‫سس‬ ْ ‫حا‬ ِ ِّ ‫سب‬
َ
suresine ve ‫ك‬ َ ِّ ‫ت َرب‬ ِ ‫م‬ َ ‫ح‬ ْ
ْ ‫ص ذِكُر َر‬ ٓ ٓ ‫هيع‬ ٰ ٰ ‫ ك‬surelerine işaret ettiği gibi ‫’ النسان‬ın üç
ٓ
َ
defası ‫م‬ ْ ُ ‫خلَقَك‬ َ ‫ذى‬ ۪ ّ ‫م ال‬ُ ُ ‫س اتَّقُوا َربَّك‬ ُ ‫ ي َا اَيُّهَاالنَّا‬ve ‫م‬ ْ ُ ‫س اتَّقُوا َربَّك‬ ُ ‫ي َا اَيُّهَاالنَّا‬
ِ‫ساعَة‬َ‫ةال ّ س‬ َ َ ‫ن َزلَْزل‬ َّ ‫ ا ِ س‬ve ‫ر‬ ِ ْ‫ن الدَّه‬ ‫م َس‬ ِ ‫ن‬ ‫حي ٌسس‬ ۪ ‫ن‬ ِ ‫سا‬ َ ‫ل ا َ ٰتى ع َلَى اْلِن ْ س‬ ْ َ‫ ه‬surelerine
َ
parmak basmakla işaret ettiği misüllü üç ‫ت‬ َ ‫ اََراَي ْس‬dahi ‫ن‬ ‫الدي ِس‬۪ ِ‫ب ب‬ ُ ِّ‫ذى يُكَذ‬ ۪ ّ ‫ت ال‬
َ ‫اََراَي ْس‬
ve ‫ف‬َ ْ ‫م تََركَي‬ ْ َ ‫ اَل‬ve ‫ك‬ َ َ‫ح ل‬ ْ ‫شَر‬ ْ َ‫م ن‬ْ َ ‫ اَل‬surelerinin başlarına istifham ile işaret ediyor. Şu
surede altı kelime ikişer defa zikriyle fatiha-ı şerifenin altı kelimesinin ikişer defa tekerrürüyle
َ
tevafuk etmesi mühim esrara medardır. Bu surede de ‫را‬ َ ْ‫ اِق‬iki ‫ خلق‬iki ‫م‬ َ ّ ‫ ع َل‬iki ‫م‬ ْ َ ‫يَعْل‬
iki ‫ة‬ِ َ ‫صي‬
ِ ‫ نَا‬iki ‫ نَد ْع ُ يَدْع‬ile iki işte bu altı ikiler sırsız ve hikmetsiz değiller. Hem şu
surede medde, şedde, tenvin besmele dahil
97

olmakla beraber ‫’ العلق‬ın üçyüzyirmisekiz (328) hurufatı bulunduğundan onüç (13)

surenin aded-i kelimatı olan üçyüz (300) adedinde tevafuk etmekle beraber dört surenin
hurufatı ile ve her biri üçyüz (300) hurufatıyla tevafuk noktasında mühim işaretler ediyor.
Üçyüz (300) tarihinden üçyüzellibire (351) kadar hadisat-ı İslamiye’ye şu surenin işaret
ettiğine şahit olarak onyedi (17) sureyi tevafuk sırrı ile şahit gösteriyor. Ve işaretini teyid
ediyor. O şahid surelerde şunlardır. Tenvir-ül Mikyas tefsirine göre ‫ الفرقان‬üçyüzyetmiş
(370), ‫الواقعسه‬ üçyüzyetmişsekiz (378), ‫ الرحمسن‬üçyüzellibir (351), ‫ القمسر‬dahi
üçyüzkırküç (343), ‫ النجسسم‬üçyüz (300), ‫ الطور‬üçyüzoniki (312), ‫الذاريات‬
üçyüzaltmış (360), ‫قس ٓس‬üçyüzdoksan (390), ‫ حجرات‬üçyüzkırküç (343), ‫دخان‬
üçyüzkırkaltı (346), ‫ الممتحنسه‬Üçyüzsekiz (308), ‫ الملك‬üçyüzotuzbeş (335), ‫القلم‬
üçyüz (300) ve hurufat itibariyle ‫ انفطار‬üçyüzellidokuz (359), ‫ الغاشيه‬Üçyüzseksenbir
(381), ‫ البلد‬üçyüzyirmi (320), ‫ الليسل‬üçyüzyirmi (320), herbiri üçyüz küsur harftir. Şu
surelerin kelimatlarının ve harflerinin adedi tefsir-i İbn-i Abbas radiyallahü anh’a istinaden
Tenvir-ül Mikyas namındaki meşhur tefsirin tahkikatına binaendir ki o tefsir hem Hazret-i
İbn-i Abbas’a (r.a.) hem rivâyete istinat ettiği için onun tahkikatı muteberdir. Çendan bazı
yerde kelimat-ı
98

nahviyeyi kısmen sayar. Bazen sırf kelimat-ı örfiyeye bina etmiştir. Madem rivâyete istinat
eder. Onu tenkit edemeyiz. Fakat bazen matbaa yanlışları vardır. Hem hurufatta kısmen şedde
ve tenvin ve gayr-ı melfuz hemze-i vaslı nadiren sayar, dahil eder. Ekseriyetle yalnız melfuz
hurufatı hesap etmiştir. Onun için bazı tahkikatım ona muhalif çıkıyor. Bir hikmeti vardır ki
iki suretle gidiyor diye ilişmiyorum.
[İkinci Kısım] Süver-i Kur’âniyenin tevafuk anahtarıyla açılan sırları ve ondan neşet
eden letaif-i belagat ve mezaya-yı i’caziye kesretlidir. Numune için birkaç misal zikir
edeceğiz.
[Birinci Misal] El-Bakara ayatı ikiyüzseksenaltı (286), birinci mertebedeki örfî
kelimatı Tenvir-ül Mikyas hesabıyla üçbinyüzdür (3100). Ve bizce üçbindokuzyüzdür (3900).
Ayatı itibariyle medar-ı ihtilaf olabilen ve münasebat-ı tevafukiyeyi kırmayan kesirlerden
kat’-ı nazar edip yalnız küllî yekünleri nazara alıyoruz. İşte bu noktaya binaen El-Bakara
ayatının ikiyüz (200) adedinde onaltı (16) sureye tevafuk ediyor. Gösterdiği ve işaret ettiği
sırlara onaltı (16) şahid-i müeyyid gösteriyor. O surelerden dört (4) surenin âyetleriyle
ikiyüzde (200) tevafuk ediyor. Ve on (10) surenin kelimatlarına ikiyüzde (200) muvafakat
ediyor.
99

Ve iki surenin hurufatıyla ittifak ediyor. Ve bu sırr-ı tevafukla ikiyüz (200) tarihine ve
binikiyüz (1200) tarihindeki hadisata işaret noktasında onyedi (17) sure bilittifak beraberdir.
Ve bu onyedi (17) surenin tevafukatı ikiyüzseksensekiz (288) adet tevafuk enva’ları oluyor.
Elbette bu derece kesretli enva’-ı tevafukat hikmetsiz değiller. El-Bakara’nın kelimat-ı
örfiyesi üçbindokuzyüz (3900) olmak cihetiyle yine acibdir ki ayat cihetiyle nasıl onaltı (16)
sureye ittifak ediyor. Kelimat cihetiyle de yine onaltı (16) sure ile üçbin (3000) adede tevafuk
ediyor. Dört surenin kelimatıyla üçbinde (3000) müttefiktir. Oniki (12) surenin hurufatıyla
üçbinde (3000) ittihat ediyor. [Elhâsıl] Suret-ül Bakara ayat ve kelimat itibarıyla otuziki (32)
sure ile tevafuk etmekle Kur’ânın mecmu surelerinin bir sülüsü ile ittihat etmekle elbette
mühim hikmetleri içindir. Ve mühim sırlara işaretleri var.
[İkinci Misal] Sure-i Kehf’in ayatı gâyet manidar yüzonbirdir (111). Kelimatı
binbeşyüzaltmış dörttür (1564). Mezkur tefsirin hesabına binaendir. Ayatı itibariyle
yirmidokuz (29) sure ile tevafuk ettiğini Kenz-ül Arş’ın musahhah ikinci nüktesinde beyan
edildiğinden ona havale edip yalnız kelimat itibariyle tevafukata işaret edeceğiz. Şöyle ki:
Ayatıyla yirmidokuza (29) tevafuk ettiği gibi kelimatıyla dahi
100

otuzdokuz sure ile bin adedinde tevafuk ediyor. O surelerden on altısının (16) kelimatıyla
yirmiüç (23) surenin hurufatlarıyla da tevafuk ediyor. Demek Kur’ân-ı Hakim’in nısf-ı
evvelinde olan sure-i Kehf umum surelerin takriben nısfıyla ittihat ediyor ve bu ittihatta
mühim hikmetler var. Şimdilik bilmiyoruz. Bildirilse bildireceğiz. [Üçüncü Misal] Sure-i
Kehf’in kelimat cihetinde muvafakatlarından olan Sure-i Ahzab binikiyüzsekseniki (1282)
adediyle manidar bir işareti var. Şöyle ki: Eski zamanda nasıl küffarın kabileleri Hazret-i
Peygamber Aleyhissalâtü Vesselam’a karşı ittifak edip her bir hizb bir cihette hücum etmek
için niyet etmişlerdi. Öyle de binikiyüzseksenikide (1282) aynen küffar devletleri Ahzab gibi
ittifak niyetiyle Rus devletini binikiyüzdoksanüçte (1293) alem-i İslamiyet’e saldırttılar.
Şimdiye kadar müteselsil hadisat-ı elimeye sebebiyet verdiler. İşte sure-i Ahzab’ın bu
işaretine ve binikiyüzden (1200) sonra Kur’ân aleyhinde ve İslam aleyhinde müthiş hadisata
ve vukuata birer birer işaret eden çok sureler onu teyit edip nazar-ı dikkati celb ediyorlar.
Mesela Tenvir-ül Mikyas tefsirine binaen nasıl ki sure-i Ahzab binikiyüzseksenikiye (1282)
nazar-ı dikkati celb ettiriyor. Sure-i Zümer binyüzdoksanikiye (1192) nazarı, Sure-i Hac
binikiyüzdoksanbirde (1291)
101

zelzeleli kıyamet nümune hadisatına ve Rus’un dehşetli hücumuna hazırlandığı vakte nazar-ı
dikkati celb ediyor. Sure-i Enbiya binyüzotuzsekiz (1138) hadisatına işaret ediyor. Sure-i Şura
binikiyüz altmışyediden (1267) öteki muvafakatlerinin şehadetiyle haber veriyor. Sure-i
Zariyat binikiyüz seksen (1280) tarihinden sonraki fırtınalı vukuata hurufatıyla haber veriyor.
Ve muvafakatlarını şahit gösteriyor. Sure-i Neml binyüzkırkdokuz (1149) tarihindeki vukuata
baktırıyor. Ve sure-i Kalem binikiyüzellialtı (1256) vukuatına işaret ediyor. Sure-i Müddessir
binon (1010) tarihine yani elf-i saninin başından başlayan hadisat-ı İslamiye’ye ‫ر‬ ْ ِ ‫م فَاَنْذ‬
ْ ُ‫ق‬
fermanıyla evvel-i vahiydeki emri tekrar eder gibi bir surette şiddetli ehl-i İslam’ı teyakkuza
davet ediyor. Ve hakeza bu üç misal gibi belki üçyüz misal var.
‫ه اعلم باسرار كتابه‬ ّٰ ‫الالله‬
‫والل‬ ّٰ ‫ليعلم الغيب‬
[Mühim Bir ihtar]

Kur’ân-ı Azimüşşan’ın kelimatı ve ayatı delalet ettikleri hakaikte çok vücuh-ı i’caziye
ve o kelimatın terkibatındaki nazımda çok mezaya-i i’caziye bulunduğu yirmibeşinci sözde
gâyet katî bir surette gösterilmiştir. Madem ayat ve kelimatın hakaikınde i’caz sikkeleri vaz’
edilmiştir. Elbette o kelimat ve ayatı teşkil
102

eden hurufatında dahi işarat-ı i’caziye vardır. Nasıl ki masnu’ olan mürekkebatın zerratı,
mürekkebat gibi Sani’i Zül-Celal’in vahdaniyetine ve sıfatına delalet ediyorlar. Ve mu’cizat-ı
kudreti olduğunu gösteriyorlar. Nasıl ki yirmiikinci ve otuzuncu ve otuzikinci sözlerde beyan
edilmiştir. Aynen öyle de mürekkebat-ı kelimat-ı Kur’âniyenin zerratı hükmünde olan
hurufatın dahi gâyet manidar vaziyetleri var ve çok işarat-ı i’caziyeye medardırlar. Mana
cihetiyle kelimatın gösterdiği envar-ı hakaik şüphesiz olduğu gibi manadan kat’-ı nazar
kelimatın vaziyetlerinde ve adetlerinde ve hurufatın vaziyet ve adetlerinde çok esrar var
olması dahi şüphesizdir. Fakat hurufat ve kelimatın adetleri mezahibe göre ihtilaf ediyor.
Çünkü o kelimat-ı nahviye itibariyle olsa başka bir tarzda oluyor. Kelimat-ı örfiye olsa daha
başka bir suret olur. Hurufatta dahi kıraat itibariyle bir derece tefavüt bulunduğu gibi şedde ve
tenvin ve gayr-ı melfuz hemze-i vasl bir mezhebe göre sayılıyor. İbn-i Abbas’a (r.a.) istinaden
bazı surelerde aynen sayılmış. Bazı surelerde yalnız medar-ı sevab olan huruf-ı melfuz
sayılmıştır. Bazen tenvin hiç sayılmıyor. Şu ihtilafın elbette bir hikmeti var. Çünkü Hazret-i
İbn-i Abbas’a (r.a.) istinat ediliyor. Hazret-i İbn-i Abbas (r.a.) dahi kendi içtihadıyla değil
ekser mesail-i tefsiriyesinde olduğu gibi rivâyete istinaden ediyor. Madem rivâyete
103

istinat edilmiş bazı surelerde bir tarzda gitmiş. Diğer surelerde başka bir mikyasla bir hikmete
binaen hareket edilmiştir. Ona ilişilmez öyle kabul edilir. Benim eski mahfuzatım ise beyn-el
ulema tedavül eden rivâyete binaendir. Kendim çok çalıştım ki bir tek mikyas ile bütün
surelerin kelimat ve hurufatını sayayım muvaffak olamadım. Hem Tenvir-ül Mikyas tefsiri
gibi sair eserler hangi mikyas üzere gidiyorlar teşhis edemedim. Bazı surelerde bir mikyas
görüyorum, diğer surelerde değişiyor. İşte şu hakikate binaendir ki medar-ı ihtilaf olan
küsurattan kat’ı nazar ettim. Yalnız müttefekun aleyh olan büyük yekünleri esas tuttum. Yalnız
şu üçüncü nüktenin ikinci kısmında o muteber tefsirin tahkikatına bina edip küsuratı zikir
ederek bazı işarata medar kabul etmişim. Çünkü rivâyete isitinat ettiği için elbette o işarata
medar olabilir. Kısm-ı evvelin ahirinde ve ikinci kısımda kelimat ve hurufatın küsurları
yazılmış ve o kesirler ile vukuata işaret edilmiş diye yazmışız. Mesela Sure-i Rahman’ın
üçyüzellibir (351) adedi bu sene-i Arabiye’yi gösterdiğinden otuzbir defa ِ‫ى ٰالَٓء‬ ّ ِ َ ‫فَبِا‬
‫ماتُكَذِّبًا ِس‬
‫ن‬ َ ُ ‫َربِّك‬ âyetini hatıra getiriyor. Bu adet üç mikyas ile kırktan (40) ellibire (51)
tefavüt ediyor. Demek onbir sene zarfındaki hadisata ehemmiyetle baktırıyor. ‫الرحمن‬ ile
beraber ikinci kısmında ve yazılan surelerin
104

kesirlerinde dahi tefavüt olsa olsa on ile yirmi ortasında olur. Demek her biri yirmi (20) sene
zarfındaki vukuatla alakadardır. Her bir mikyas bir kısım vukuata işaret eder. En zahirisi
rivâyete bina edilen Tenvir-ül Mikyasta yazılan adettir. Bizim yazdığımız liste de onunla
muvafakat ediyor.
Kur’ân-ı Hakim bana kendinden başka bir üstadı reva görmediği içindir ki
bu sekiz sene içerisinde yalnız bir defa meşhur bir tefsiri
üstad kabul ettim. Yanlışa düştüm. Demek ki Kur’ân-ı Hakim bana
kafi, vafi, şafi bir üstattır. Evet o yeter.
‫خطَاْنَا ربّنا وفقنالفهم‬ ْ َ ‫سينَا ٓ اَوْ ا‬ ۪ َ‫ن ن‬ ْ ِ ‫خذ ْنَا ٓ ا‬ِ َ ‫َربَّنَا لَتُوا‬
‫اسرار كتابك ووفقناالبيان اعجازه كماتحب و ترضى‬
َ َ
‫م‬ ۪ َ ْ ‫م ال‬
ُ ‫حكي‬ ُ ‫ت الْعَ ۪لي‬ َ َّ ‫متَنَااِن‬
َ ْ ‫ك اَن‬ ْ ّ ‫ماع َل‬
َ ّ ‫م لَنَا ٓ اِل‬َ ْ ‫عل‬ِ َ‫ك ل‬ َ َ ‫حان‬َ ْ ‫سب‬
ُ

[Sekizinci Kısmın Beşinci Remzi]

[İhtar] Nasıl ki risalelerde kelime tevafukatı Kur’ân-ı Mu’ciz-ül Beyan’ın lafza-i celal
tevafukatına bir basamak ve Lafz-ı Kur’ân ve lafz-ı Resul-i Ekrem Aleyhissalatü Vesselam o
sırrın anahtarları oldular. Öyle de İşarat-ül İ’cazdaki tevafukat-ı harfiye maksud-ı bizzat
değildir. Belki Sure-i ‫ اِنَّا ٓ اَع ْطَيْن َسا‬sırrına bir basamaktı. Fakat o basamak fikirlerde tam
yerleşmediği için o sır da açılmadı, yalnız göründü ve der akab kapandı. Demek o iki risalenin
tevafukat-ı harfiyesine ciddi ehemmiyet o iki sure-i kudsiyenin sırlarının ehemmiyetinden
gelmiştir. Ben de şimdi bu hikmeti anladım. Ehemmiyetsiz zan edilen münasebat-ı tevafukiye
ehemmiyetli olabilir. Çünkü gâyet mühim sırlara hizmet ederler.
[Birinci Makam] ِ‫ه‬ ّٰ ُ ‫ص‬
‫رالل‬ ْ َ ‫جآءَ ن‬ َ ‫ اِذ َا‬sırrına dairdir.
ُ ْ ‫هِ وَالْفَت‬
‫ح‬ ّٰ ُ ‫ص‬
‫رالل‬ َ ‫ن الَّرح۪ يم ِ اِذ َا‬
ْ َ ‫جآءَ ن‬ ِ ٰ‫حم‬
ْ ‫سم ِ ّٰاللهِ الَّر‬
ْ ِ‫ب‬ suresinin çok esrar-ı
mühimmesinden tevafukla münasebettar bir sırrından bahs edeceğiz.
[Mukaddime] [Evvelen] Münasebat-ı tevafukiye eğer taaddüt etse ve ayrı ayrı çeşitten bir
hadiseye muvafık gelse hem bilhassa makama mutabık hem bilhassa kelamın manasına
muvafık ve müeyyit olsa o muvafakat
105

o vakit işaret derecesine çıkar. Ve o tevafukla şu âyet işaret eder denilebilir. Evet muzaaf
münasebet işarettir, muzaaf işaret delalettir. İşte sair remizlerde beyan edilen sair surelerin
tevafukatı gibi şu sure-i Nasr’ın bir hadiseye dair tevafukat-ı harfiyesi dahi hem müteaddittir,
hem surenin manasını müeyyittir, hem makama mutabıktır, hem işaret ettiği aynı hadiseye
sure-i Kevser ve Fatiha ve Alak gibi sureler ve ‫ك‬ َ ‫حنَال َس‬
ْ َ ‫ اِن َّسا فَت‬gibi âyetler aynı hadiseye
tevafukla işaret ediyorlar ve böyle bir işaret ise delalet derecesinde kuvvetlidir denilebilir.
[Saniyen] Madem şu kudsi sure Allam-ül Guyub’un kelamıdır. Ve madem sebeb-i nuzülü
Feth-i Mekke ve Nusret-i İlâhîye’dir. Ve madem sebeb-i nuzül ne kadar has olursa olsun
mana-yı maksut külli hükmüne geçip Hazret-i Peygamber Aleyhissalat’ü Vesselam’a ihsan
edilen bütün fütuhat ve nusretlerine şamildir. Ve madem bu mana-yı maksudun cüz’iyatına
işaretle müjde vermek mu’ciz bir kelamın şenindendir. Ve madem bir rivâyette Hazret-i Ebu
Bekir Sıddık (ra) gibi bir sıddık-ı alişan ve bir rivâyette Hazret-i Abbas (ra) şu sureden
sahabelerin fevkinde işari bir mana-yı ahar fehm edip herkesin süruruna mukabil ağlamışlar.
Evet bu sure nazil olduğu vakit sahabeler müjde ve beşaret-i İlahiye’ye karşı kemal-i
106

süruru his ettikleri vakit Hazret-i Ebu Bekir Sıddık (ra) ve Hazret-i Abbas (ra) ağlamışlar.
Demişler ki şu surenin ahiri ve bu surenin iki hakikatine muvafık
ْ ‫م اْل ِس‬
َ َ ‫سل‬
‫م‬ ُ ‫ت لَك ُس‬ ۪ َ َ‫متى و‬
‫رضي ُس‬ ۪ َ ْ‫م نِع‬
ْ ‫ت ع َلَيْك ُس‬
‫م ُس‬ َ ْ ‫م وَاَت‬
ْ ‫م‬ ۪ ْ ُ ‫ت لَك‬
ْ ‫مدينَك ُس‬ ُ ‫مل ْس‬
َ ْ ‫م اَك‬
َ ‫اَلْيَوْس‬
‫ ۪دين ًا‬âyeti vefat-ı Peygamberi’ye (A.S.M.) işaret eder onun için ağlıyorum. Hem madem beliğ
ali bir kelamın i’caz-ı Kur’ân risalesinde beyan edildiği gibi o kelamın hurufatı ve heyâtı o
kelamın manasına kuvvet verip teyit etmekle o kelamın derece-i ulviyeti ve belagatı
ziyadeleşir. Ve madem şu surede müteaddit vecihle harfleri tevafuk münasebetiyle fütuhat-ı
(A.S.M.) (A.S.M.)
Ahmediye’ye ve nusret-i Muhammediye’ye parmak basar bir tarzda işaret eder.
Elbette bu mezkur altı esaslara göre bahs edeceğimiz işarat-ı gaybiye ve tevafukat-ı harfiye
yalnız münasebat-ı belagatiye ve letaif-i kelamiye değildir. Belki lemaat-ı belagat ve reşehat-ı
fesahat olmakla beraber işarat-ı Kur’âniye ve ihbarat-ı gaybiye nevindendir. Ezcümle Hazret-i
Ebu Bekr-i Sıddık ve Hazret-i Abbas Radiyallahü anhümayı ağlatan ‫ه‬ ُ ‫ستَغْفِْر‬
ْ ‫ وَا‬cümlesiyle
işaret edilen vefat-ı Nebeviye ’yi şu surenin başından ُ‫ستَغْفِْره‬
‫وَا ْس‬ ’nin ‫واو‬ ’ına kadar
‫ح‬ َ ‫فَس‬
ْ ِّ ‫سب‬
(Hâşiye)
altmışüç huruf olarak ömr-i Nebevi’ nin nihâyetine işaret etmekle beraber
‫ه‬
ُ ‫ستَغْفِْر‬ َ ِّ ‫مد ِ َرب‬
ْ ‫ك وَا‬ ْ ‫ح‬
َ ِ‫ب‬ ile
___________ ___________
_________________
Yalnız ‫ح‬ ُ ْ ‫س وَالْفَت‬
َ ‫ اَلنَّا‬deki okunmayan hemze-i vasıl sayılmayacak, sayılsa sene-i vefat
(Hâşiye)

ve sene-i veladet dahil olacak.

107

işaret edilen en mühim üç vezaif-i nübüvvetin hurufatı yirmibir (21) olmakla o zamanda
yirmibir (21) sene o vazife-i nübüvveti ifa ettiğine ve iki sene kaldığına ima edip, Sıddık’ın
(ra) ağlamasına gizli bir sebeb olmuştur. Ve şu surenin yüzbeş (105) harfi fütuhat-ı Ahmediye
(A.S.M.)
ve Kur’âniyenin yüzbeş (105) sene nihâyetinde şark ve garbı tutacağına işaret ve
‫ك‬َ ‫مد ِ َرب ّ ِس‬ْ ‫ح‬
َ ِ‫ح ب‬ َ ‫ فَس‬makam-ı ebcedisiyle dörtyüzyirmisekizde (428) ve yalnız ‫ك‬
ْ ِّ ‫سب‬ َ ‫َرب ّ ِس‬
makam-ı ebcedisiyle ikiyüzyirmiikide (222) terakkiyat-ı maddiye ve maneviye tarihine işaret
etmekle beraber ‫جا‬ ‫ن ّٰالل‬
‫هسسسِ اَفْوَا ًسسس‬ ‫ن ۪فى د۪ ي ِسسس‬
‫خلُو َسسس‬
ُ ْ ‫س يَد‬ َ َ
‫ الن ّا ِسسس‬cümlesiyle
binikiyüzyirmiikiye (1222) kadar galibane o fütuhat ve nusret devam edeceğine tevafukla
işaret eder. Mukaddime nihâyet buldu, şimdi maksada giriyoruz. Maksat üç babdır. Birinci
bab sekiz mes’eledir.
[Birinci Mes’ele] Bu birinci bab şu kudsi surenin letaif-i kesiresinden yalnız tevafukla
münasebettar bir kısım mezayasından bahs eder. Tevafuk letafetine medar olmak için kudsi ve
nurani hurufatın vaziyetlerini bilmek lazımdır. Şöyle ki: Besmelesiz hemze on (10), medde
sekiz (8), nun sekiz (8), tenvin ile beraber on (10), vav yedi (7),lam altı (6), ba altı (6), fa beş
(5), ta dört (4), ya dört (4), ra dört (4), he dört (4), ha üç (3), sin üç (3), dal üç (3), cim iki (2),
kef iki (2), tenvin iki, sad bir (1), zel bir (1), ha bir (1), gayın bir (1), mim bir (1), besmele ile
108

hemze onüç, medde on, nun dokuz, tenvin ile onbir, lam sekiz, ra ekiz, vavyedi, ba yedi, ya
beş, ha beş, fa beş, sin dört, mim dört, te dört, dal üç, cim iki, kef iki, tenvin iki, zel bir, ha bir,
ğayın bir, işte şu kudsi surenin nuranî hurufatının vaziyeti şudur. Ve şu vaziyetin letaif-i
kesiresinden bir letafet-i tevafukiyesi budur ki: Hurufatı besmele ile beraber beş kısım olup
beşler kısmı dört olup diğer üç kısım ahir üç olarak üçer manidar tevafuku var. Bir kısım dahi
ikişer manidar tevafukları var. Evet fa, ya, he, ha beşer beşte manidar tevafuk ediyorlar. Sin,
mim, te dörder. Üçü dörtte manidar tevafuk ediyorlar. Cim, kef tenvin ikişer tevafuk ediyorlar.
Zel, hı, ğayın birde ittifak ediyorlar. Hem iki kardeş olan lam ve ra sekizdir. Sekizde ittifak
ediyorlar. Feth-i Mekke’ye parmak basıyorlar. Vav, ba yedişer yedide ittifak ediyorlar. Sulh-ı
(A.S.M.)
Hudeybiye’nin neticesinde galibane umre ve hacc-ı Peygamber’i gibi Feth-i Mekke
mukaddematına işaret eder. Altı ile oniki müstesna birden on üçe kadar hurufatı muntazaman
terakki ediyor. Meşhur onüç adet bu surede dahi sırrını göstereceğini ima ediyor. Şu surenin
(A.S.M.)
hurufatı seksenaltı olup fütuhat-ı Ahmediye’nin bir nokta-i kemaline işaretle beraber
besmele ile yüzbeşde fütuhatın bir derece tevakkuf ve kemaline ve hurufat-ı melfuzası
109

besmelesiz seksenbirdeki (81) hadisat-ı nusrete ve besmelesiz kelimatı, besmele hurufatına

muvafık olup ondokuz olarak beyt-ül mukaddesten sonraki fütuhat-ı Ömer’e işaret ediyor.
Besmelesiz surenin hurufatı te, ya, ra, he dördü dörder, Ha, sin, dal üçü üçer, cim kef ikisi
ikişer, zel, hı, ğayın mim dördü birer olarak tevafuk etmekle beraber dokuzuncu müstesna
olarak birden onüçe (13) kadar muntazaman terakki etmeleri gösteriyor ki, bu mukaddes
hurufat tesadüfe tabi değiller. Hikmet dairesinde mevki alıyorlar.
(A.S.M.) (A.S.M.)
[İkinci mes’ele] Fütuhat-ı Muhammediye ve nusret-i Ahmediye’ye işaret
eden َ‫جاء‬ ٓ َ ‫ اِذ َا‬suresi elbette fütuhat içinde mühimlerinden olan Feth-i Şam ve Feth-i Beyt-ül
Mukaddes ve feth-i Irak ve feth-i İstanbul gibi hadisat-ı azime-i İslamiye’ye işaret eder. Evet
َ‫جآء‬
َ ‫ اِذ َا‬cümlesi nasr’daki nun, nusrete beşaret için dahil olarak yediyüzelliyedideki (757)
feth-i İstanbul’un mukaddimesi olan Süleyman Paşa’nın muhasara-i meşhuresine Sure-i
Kevser’in ‫ر‬ ْ َ ‫ اَلْك‬kelimesiyle işaret ettiği gibi tevafukla işaret eder. Ve o cümleden sonra
َ َ ‫وث‬
melfuz hurufun vavı ve َ ‫اََراَي ْس‬
‫ت‬ ’ye kadar netice-i fethe işaret olarak ‫ت‬َ ‫اََراَي ْس‬ vav dahil
olmakla sekizyüzelliyedideki (857) İstanbul fethine Sure-i Kevser gibi ‫ك الْكَوْثََر‬ َ ile
110

tevafukla işaret ettiği gibi onu tasdiken ve teyiden birbirine şahit olarak müttefiken
gösteriyorlar. Hem ‫جا‬ ‫ن ّٰالل‬
‫ه ِس اَفْوَا ًس‬ ‫نس ۪فى ۪د ي ِس‬
َ ‫خلُو‬ َ ‫ اَالنَّا‬binikiyüzyirmiiki (1222)
ُ ْ ‫سس يَد‬
makam-ı ebcedi adediyle sure-i Kevser ve Sure-i Fatiha ve âyet-i ‫مبين ًا‬ ۪ ُ ‫حا‬ َ َ ‫حنَال‬
ً ْ ‫ك فَت‬ ْ َ ‫اِنَّافَت‬
gibi müteaddit sadık şahitlerin şehadetlerine istinaden ve işaretlerine binaen bu sure o adet ile
fütuhat-ı Kur’âniye’nin devamı ve insanların fevc fevc İslamiyete dahil olmalarının ta bin
ikiyüzyirmi ikiye (1222) kadar istimrarına ve ondan sonra tevakkufuna işaret ediyor. Şöyle ki:
Her tarafta teyit eden bir işaret elbette delalet belki sarahat derecesine çıkıyor. Şu sure nasıl ki
besmele ile ِ‫ه‬ ّٰ ُ ‫ص‬
‫رالل‬ ْ ‫جآءَ ن َس‬
َ ‫ اِذ َا‬sekiz kelimatıyla ve ‫ه‬ ّٰ ُ ‫ص‬
ْ‫رالل‬ ْ ‫ ن َس‬kelimesinin sekiz
hurufuyla ve ‫ه‬ ّٰ ُ ‫ص‬
ْ‫رالل‬ ْ ‫’ ن َس‬deki ra’nın sekiz tekerrürüyle ve ‫ه‬ ّٰ ُ ‫ص‬
ْ‫رالل‬ ْ ‫’ ن َس‬daki lam’ın yine
sekiz tekerrürüyle şu surenin sarahatiyle beşaret verdiği feth-i Mekke’deki nusret-i İlahiye’nin
tarihi olan sekizinci sene-i hicriyesine tevafuk sırrıyla beşaret vari işaret ediyor. Öyle de ‫اِذ َا‬
’den ‫ه‬
ُ ‫ستَغْفِْر‬
ْ ‫وَا‬ ’ye kadar on dört (14) kelimatıyla ُ ْ ‫وَالْفَت‬
‫ح‬ ’deki fe’nin beş, ha’nın beş
ve te’nin dört tekerrürleriyle hasıl olan ondört (14) adediyle hem ِ‫ه‬ ّٰ ُ ‫ص‬
‫رالل‬ ْ ‫جآءَ ن َس‬
َ ‫اِذ َا‬
cümlesinin ondört (14) hurufuyla hem ‫ح‬ ْ ّٰ ُ ‫ص‬
ُ ْ ‫ه وَالْفَت‬
‫رالل‬ ْ َ ‫ ن‬fıkrasının ondört (14) hurufuyla
ondördüncü sene-i hicriyesindeki feth-i Şam’da da ihsan edilen
111

nusret-i harika tarihine tevafuk sırrıyla işari beşaret veriyor.

[Üçüncü Mes’ele] Devlet-i İslamiye’nin en mühimmi ve hilafet-i İslamiye’nin en
devamlısı olan Osmanlı devleti olduğundan küçük surelerden bir iki tanesi o devletin
safahatına bir vecihde baktığı gibi bir iki sure-i aher dahi işari tarzda yine bakıyorlar. ٓ‫اِنَّا‬
‫اَع ْطَيْنَا‬
sırında hem ِ‫ه‬ ّٰ ُ ‫ص‬
‫رالل‬ ْ َ ‫جآئَ ن‬
َ ‫ اِذ َا‬mukaddimesinde beyan edildiği vecihle tevafukat
cihetindeki işaret ise kelimat manasındaki remizleri teyiden gösterdikleri gibi sure-i
‫مآءِ ذ َاتِالْبُُروج‬ َّ ‫ وَال‬başka bir bir nev’ tevafukat ile şimendifer vasıtasıyla alem-i İslam’ın
َ ‫س‬
mağlubiyetine ve ecnebinin tasallutuna işaret ettiği gibi kudsi kelimatında Osmanlı devletinin
mağlubiyet devresine ve bilhassa Sultan Abdülaziz, Sultan Abdülmecid zamanlarına ve
sonraki komitelerin fitnekarane müminlere verdiği teşevvüşe ve o fitnenin cezası olarak harik-
i kebir gibi yangınlara ve Kur’âna bir nev’ tahrifkarane taarruza Kur’ânın hıfz-ı İlahiyle
mahfuz ve galip vaziyetine işaret eder.
112

[ Sekizinci Kısmın Altıncı Remzi ]

۪ َّ ‫ن ال‬
‫رحيمس ِ اِنَّا ٓ اَع ْطَيْنَاكَالْكَوْثََر‬ ‫حمٰ ِس‬ ‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ‫ه ِس الَّر‬ ْ ‫ب ِس‬
sure-i Kevser’in hurufu
kırkaltı besmele ile altmışbeş huruf-ı hecaiyeden mevcudu onyedidir. Nüzul-ı vahyin havz-ı
ekberi ve ekser enbiyanın meşhur kevseri olan Kudüs-i şerifin fetih tarihi olan onyedi
adediyle tevafuk etmek sırrıyla işaret eder. besmele ile ondokuz mevcudu olmayan onikidir.
Besmele ile dokuz tekerrürsüz olan harfleri on tekerrür eden sekizdir. Besmele ile tekerrürsüz
sekiz tekerrür eden oniki. Kelimat on, nahvî kelimatı yirmidir. Besmele ile Kevser’in kelimatı
ondörttür. Bir cennet-i dünyeviye ve bir kevser-i İslamiyet olan Şam’ın fethine tevafuk sırrıyla
işaret eder. Nahvî kelimatı yirmiyedi. Hemze elif tekerrürü sekiz. Besmele oniki. nun
tekerrürü yedi, Besmele ile sekiz. Çok meşhur sekizler ile beraber havz-ı kevser-i Kur’ânî
olan Mekke-i Mükerreme’nin fethine tevafuk sırrıyla ima eden elif ve nun, ‫ك‬ َ ‫اِنَّا ٓ اَع ْطَيْنَا‬
’den ‫ك‬ َ َ ‫حنَال‬
ْ َ ‫’ اِنَّافَت‬nin başına baktırıyor. Sakin elif üç Besmele ile beş. ya bir Besmele ile
iki. kef dört, lam beş, Besmele ile dokuz. Vav üç, ra dört, Besmele ile altı. Ya üç, Besmele ile
dört. Ha bir, he bir, Besmele ile ikişer. İşte Sure-i Kevser’in vaziyet-i hurufatında çok esrarat
ve işarat
113

ve letaif var. Yalnız burada tevafuka münasebettar üç letaifine işaret edeceğiz.

[Birinci Letafet] Sad, tı, fe, sin, şın, ayın bir. Ye, he, ha, mim iki. Sakin elif, vav, be
üç. Üçler surenin üç âyetlerinin adedine tevafukla beraber kendi ebcedî adetlerinin mecmuu
olan dokuzda tevafuk ediyor. Besmele ile kef, ra, be dört, Besmele ile dört adet âyetlerde
tevafuk cihetiyle işareti var. Ve Besmele ile sakin elif beş, Besmele ile ra altı. Nun yedi,
hemze sekiz, Besmele ile dokuz. İşte birden dokuza kadar tekerrürde terakki o kudsî hurufatın
intizamına bir intizam daha katar.
[İkinci Letafet] Besmele ile aded-i huruf altmışbeştir. Bu iki rakam hurufa inkılâb
َ
etse ‫ هسو‬olur. İhlas’ın başındaki ‫هس‬ ْ‫ هُوَ ّٰالل‬ile ‫ه‬
ُ َ ‫سول‬
‫ل َر ُس‬ ۪ ّ ‫ هُوَال‬deki ‫’هو‬ye
َ ‫ذى اَْر‬
َ ‫سس‬
manidar bakmakla beraber altmışbeş sene-i veladetle sene-i vefat dahil olmak veya Arabî
seneler itibariyle Sahib-ül Havz-ı Vel Kevser olan zatın ömrüne tevafuk etmekle beraber
Besmelesiz Sure-i Kevser’in aded-i hurufu Sure-i Kevser’in vakt-i nüzulüne tevafuk sırrıyla
işaret eder. Sure-i Kevser’de mevcut huruf-ı hecaiye ondokuzdur. Ondokuz adediyle
Besmele’nin ondokuz hurfuna tevafuk sırrıyla
114

alem-i Esma dahil olmak şartıyla ondokuzbin (19000) alemin kudsî haritası olan Kur’ânın
havz-ı kevserinden on dokuz cetvel ile ondokuzbin (19000) aleme neşr-i ab-ı hayat ettiğine
Sure-i Kevser ondokuz parmak ile şehadet edip işaret ediyor gibi bir tevafuk gösterir.
Tekerrürsüz harfler ondur, on adet ile şu Sure-i Kevser kelimatının on adedine tevafuk
etmekle beraber o iki mütevafık nahvî kelimatın yirmi adedine tevafuk sırrıyla yirmi sene bila
fasıla nüzul-ı Kur’ân zamanına telvihten hali değildir. Ve tekerrür eden harfler sekizdir. Sekiz
adediyle Besmele ile tekerrürsüzlerin sekiz adedine tevafukla beraber, elif ve nun’un dahi
sekiz adetlerine tevafuk etmekle havz-ı Kevser’in sekiz dairelerinden sekiz cennete açılan
sekiz kapısına tevafuk nevinden şimdi tutamadığım çok işaretler vardır. Ve tekerrür eden
harfler on ikidir. Oniki adet ile Besmele ile elif on iki adedine ve surede mevcut olmayan
harflerin oniki adedine tevafuk münasebetiyle meşhur ve Kur’ân ile münasebettar çok
onikilere Remiz eder.
[Üçüncü Letafet] Besmelesiz Sure-i Kevser’de hecaî hurufat içinde ikişer kardeş
sayılan harflerden her bir iki kardeşten en güzelini ve en manidarını almış öteki kardeşini
bırakmış. Mesela iki kardeş olan ra, ze’den ra var ze yok. Sin şın’dan şın var sin yok.
115

‫ض‬،‫’ص‬dan ‫ ص‬var, ‫ ض‬yok. ‫ ظ‬،‫’ط‬dan ‫ ط‬var, ‫ ظ‬yok. ‫ غ‬،‫’ع‬dan ‫ع‬var ‫ غ‬yok.

‫ف‬، ’dan ‫ ف‬var yok. ‫ ن‬، ‫’م‬dan ‫ ن‬var, ‫ م‬yok, gibi zarif ve muntazam ve manidar bir
intihab var. Hem Kur’ânın bir misal-i musaggarı olan Kevser’de tekerrür eden hurufat
surelerin başlarına bahusus mukattaat-ı huruf ile başlayan surelerin başlarına Fatiha misüllü
َ ‫اِنَّا ٓ اَع ْطَيْنَا‬
hafi işaretleri var. Fakat Fatiha-i Şerife’nin işaratı sarahate yakındır. Mesela ‫ك‬
‫الْكَوْثََر‬ âyeti doğrudan doğruya Resul-i Ekrem Aleyhissalat’ü Vesselam’a hitap edip kevseri
ihsan ettiğine delalet etmekle elbette o muhatabın medar-ı imtiyazı olan has isimlerine imaen
‫’ اَع ْطَيْن َسا‬deki ‫س‬ٓ ٰ‫طهٰ ي‬
ٰ ‫ ى‬،‫ ط‬gibi işaretle Resul-i Ekrem Aleyhissalat’ü Vesselam’ın
meşhur iki ismini ve iki surenin başlarına ve isimlerine işaret ediyor. Hem Kevser’de ‫الف‬
tekerrürü onikidir. Allah lafzının aslı ‫ال اِلٰ ُهس‬ olmak cihetiyle ‫الف‬ ’in Kevser’den
ٓ ٓ ‫ ال‬altı ٰ‫’ الٓر‬nın mecmu adedi olan onüçe tevafukla o surelerin
tekerrürü onüç olmakla yedi ‫م‬
başlarının başlarına küçücük fihristecik nevinden işaretleri var deriz. Çünkü ‫الف‬ ’in ism-i
sarihi o surelerde zikir etmesiyle ve Fatiha-i şerife’de onüç ‫ ال‬yine onüç sureye sarahate
yakın işaret etmekle Kur’ân Fatiha’da, Fatiha Kevser’de dahil olmak sırrıyla Kevser’in
manası
116

Kur’ân olmak cihetiyle deriz ki: Kevser’de ‫’الف‬in onüç defa tekerrürü, Fatiha’da onüç defa
‫ ال‬tekerrürü gibi nısfi-ı Kur’ânı teşkil eden o onüç surenin isimlerine işaret ederek başlarına
parmak basıyor. Bu münasebetle Fatiha’nın şu letafetini bir derece izah için deriz. Madem
Kur’ân Fatiha’da icmalen münderic olduğunu ehl-i tahkik zevk-i şuhudî ile hükmetmişler. Ve
madem Kur’ânda Fatiha’nın bir ismi ‫’ سبع المثانى والقران العظيم‬dir. Ve madem
surelerin başında mukattaat hurufla başlayan mühim sureler ‫م‬ ٰ‫’ الٓر‬ler ve
ٓ ‫’ ال ٓس‬ler ve
‫م‬ ٰ ’lerdir. Ve madem Fatiha-i Şerife’de onüç ‫ ال‬lafzı tekerrür ediyor. (Hâşiye) Yani ‫م‬
ٓ ‫ح‬ ٓ ٓ ‫ ال‬zikir
edilmiş. Ve madem o meşhur surelerin başında mukattaat-ı huruftan onüç defa ‫الف لم‬
ism-i hecaisiyle okunuyor. ‫ ال‬suretiyle yazılıyor. Ve madem Fatiha müteaddit vecihlerle o
meşhur ‫م‬ ٰ ٓ ‫’ ال‬lar ve ‫م‬
ٓ ٓ ‫’ ال‬ler ve ‫ر‬ ٰ ’lere bakıyor. Ve madem o meşhur surelerde onbeş defa
ٓ ‫ح‬
ism-i hecaisiyle zikir edilmiştir. Ve onüç defa ‫ ال‬ism-i hecaileriyle tekrar edilir ve Fatiha’da
dahi onbeş ‫ ميم‬tekerrür ediyor ve o surelerdeki onbeş ‫' ميم‬e tevafuk ediyor. Ve Fatiha’da
on üç defa ‫ ال‬tekerrür etmekle o surelerdeki onüç defa ‫ ال‬adetlerine tevafuk ediyor. Elbette
bütün bu tevafuk Fatiha’da o surelere
(Hâşiye)
‫الحمسد ّٰلل‬
‫ه‬ ’da ‫ّٰل ِ ُلهس‬ lafzında ‫همزه‬ hatten ve lafzen tay edildiğinden orada ‫ال‬
sayılmaz.
117

karşı olan onüç ‫’ ال‬den onüç işaret parmakları hükmünde olan onüç ‫ ال‬tekerrür edilmiştir.
Şimdi yine Kevser’e dönüyoruz. Kevser kelimesi kudsi, cami’, küllî, nurani bir kelimedir. Bir
mana-yı lagvisi hayr-ı kesirdir. Ve o küllinin misalleri çoktur. Başta maddi ve uhrevi havz-ı
Kevser’den ve manevi ve ehl-i dünyaya ab-ı hayat neşr eden en mühim havz-Kevser olan
Kur’ândan tut, ta Sahib-i Havz-ı Kevser’e verilen hayr-ı kesir ıttılakına masadak olan bütün
hedaya-yı Rahmaniye ve fütuhat-ı Rabbaniyeden, ta feth-i Mekke ve feth-i Beyt-ül Mukaddes
ve feth-i Şam hatta feth-i İstanbul'a kadar manaları var. Evet madem sabıkan geçtiği gibi
Sure-i Kevser fütuhat-ı Muhammediye’yi (ALEYHİSSELAM) ihtar eder ve kelimatıyla ve
hurufatı ile feth-i Mekke ve feth-i Beyt-ül Mukaddes ve feth-i Şam fütuhatına işaret eder.
Elbette altıyüz (600) seneye karib mühim bir merkez-i hilafet-i İslamiye’ye ve menba-ı neşr-i
ahkam-ı Kur’âniye ve Kur’ân-ı Hakim’in muazzam ordusunun merkezi olarak Kur’ân
bayrağını dörtyüz (400) seneye kadar kainata karşı galibane tutan İstanbul'un tarih-i fethi
Kur’ânda ‫ة‬ ٌ َ ‫ بَلْدَة ٌ طَي ِّب‬işaretiyle müjde verdiği gibi sekiz yüz elli yedi (857) teşkil eden
‫الكوثسر ف‬ ebcedi makamı sekiz yüz elli yedi olarak aynen ‫ة‬ ٌ َ ‫ بَلْدَةٌ طَيِّب‬gibi İstanbul'un
İslam eline geçmesi olan sekiz yüz elli yedi tarihine tevafuk etmekle işaret ediyor. Çünkü
‫ كوثر‬kime verilmiş ve ne için
118

verilmiş. Sırrıyla Kevser’in evvelindeki َ‫اَع ْطَيْنَا‬ kime verildiği için ondan ‫’ ك‬i alır. Ne için
َ َ ‫’ ف‬den neticeye işaret için ‫' فا‬yi alır ‫ك الْكَوْثَْر‬
ِّ ‫ص‬
verildiğine delalet eden ‫ل‬ َ ‫ ف‬olur:
Mecmuu sekiz yüz elli yedi (857) adediyle İstanbul'un fethine müjde veriyor. Ve fütuhat-ı
Muhammediye’ye (Aleyhisselatü Vesselam) dahil olarak en muhteşem cevami'-i İslamiye’ye
merkez olup küre-i arzda kılınan salat-i kübra’nın bir mescid-i ekberi olduğuna elbette ima
eder. Hem yedi yüz elli yedide (757) İstanbul'un İslam’ın eline geçmesine namzet olarak yol
demek. ‫ الكوثسر‬namzetliğini ve akd-i
(Hâşiye)
açılmış, muhasara ile Fatiha’sı okunmuş
İslamiyete girmesine yedi yüz elli yedide (757) ‫الكوثر‬ aded-i ebcedisi imaen ifade ediyor
ve sekiz yüz elli yedide (857) ‫ر‬ ْ َ ‫ك الْك‬
ْ َ ‫وث‬ َ ‫ ف‬sarahate yakın bir surette delalet ediyor. Evet
madem sure-i Kevser Resül’ü Ekrem’e Aleyhissalat’ü Vesselam’a ihsan edilen fütuhat-ı
azimeye delalet ediyor. Elbette ‫ الكوثر‬İstanbul'a dahi bakıyor. Evet madem
___________ ___________
_________________
(Hâşiye)
Evet yedi yüz elli yedinin ahirlerinde ve elli sekizin evvellerinde sultan Orhan zamanında
Süleyman Paşa kumandasında Erker tabir edilen kırk kahramanın şahit olmasıyla İstanbul hükümet-i
İslamiye akdi altına girmiş ve Fatiha’sı o tarihte okunmuştur. Süleyman Paşa hem muhasara etti, hem
Rumeliye geçti. Latif tevafuktur ki İstanbul'un Fatiha’sı yedi yüz elli yedi (757) ve elli sekizde okundu
ve sekiz yüz elli yedide (857) َ َ ‫حنَال‬
‫ك‬ ْ َ ‫اِنَّافَت‬ sırrına mazhar oldu.
119

yirmisekiz huruf-ı hecaiyeden ‫’ كوثر‬de mevcut olan onyedi (17) harfi dahi ‫’ الكوثر‬in
birinci âyeti olan ‫ اِنَّا ٓ اَع ْطَيْنَاكَالْكَوْثََر‬aded-i huruf-ı olan onyedi (17) adede tevafuk
etmekle beraber mecmuı Enbiya-i ve nüzul-i vahyin havz-ı Kevser’i olan Beyt-ül
Mukaddes’in fetih tarihinin onyedi adedine tevafuk ediyor. Elbette fütuhat-ı Muhammediye’yi
(Aleyhisselatü Vesselam) ihtar eden َ‫’ اِنَّا ٓ اَع ْطَيْنَا‬de bu tevafuk rast gele değil. Belki kudsi
bir işaret için rast getirilmiştir. Aynen şu birinci âyet medde ve şeddeyi saymayan mezhebe
göre aded-i hurufu ondört olarak ‫ بسمله‬ile Kevser kelimatının on dört adedine tevafuk
etmekle fütuhat-ı İslamiye’nin en mühimmi olan feth-i Şam tarihi olan ondört senesine
tevafuk ediyor. Elbette bu tevafuk ittifakî değil belki tevfik edilmiştir. Madem ‫ك‬ ‫ف َس‬
‫ الْكَوْثَْر‬sekizyüzelliyedi
(857) makam-ı ebcedi makam-ı ebcedi ile dünyevi bir kevser-i
İslamiye olan İstanbul'un fethine ima eder. Elbette sekiz adet hurufatıyla zemzeme-i Kur’ânın
menba'ı ve o havz-ı Kevser-i İlahi’nin bir havzı ve en evvel ab-ı zemzeme-i Kur’ân ondan
nebean ettiği olan Mekke-i Mükerreme'nin sekiz senesindeki fethine tekerrürsüz harflerin
sekiz adediyle ve mükerrerlerin yine sekiz tekerrürüyle ve ‫’ الف‬in sekiz tekerrürüyle ve
‫' نون‬un sekiz tekerrürüyle beraber kendi sekiz harfi ile tarih-i feth-i Mekke olan sekiz
seneye bilittifak tevafukları şu fütuhatçı surede
120

ittifakı tesadüfî değildir. Belki tevfik edilerek kudsî bir işaret için rast getirilmiştir.
‫يارب بسر سورة الكوثر وبحرمة صاحب الكوثر‬.
‫اسقنا ورفقائنا من ماء الكوثر فى يومالمحشر امين‬.
[İhtar ve itizar] Yirmidokuzuncu mektubun sekizinci kısmının altıncı Remzi
unutulduğundan hem kısa surelerden bir nebze münasebat-ı tevafukiyeden bahs edildiğinden
en kısa sure olan Sure-i Kevser’e işaret olmakla beraber bahis açılmamış olduğundan
bilmecburiye cismen, kalben, fikren müşevveş hastalıklı ve kısa bir zamanda acele ile bu
remiz yazıldı. Elbette tabirat ve tafsilat cihetinde benim kusurlarım çok vardır. Lüzumsuz
tabirat içine girmiş. Fakat hatıra nasıl gelmiş öyle yazıldı. Tanzim ve tashihe lüzum varsa
başkası yapsın.
121

[Yirmi Dokuzuncu Mektubun sekizinci Kısmının

Yedinci Remzi]
Nükte-i i'caziyeye ma'hez olacak bir fihriste-i Kur’âniyedir.
[Sual] En mühim hakaik-i Kur’âniye ve imaniye ile meşgul olduğun halde neden onu
muvakkaten bırakıp en ziyade manadan uzak olan huruf-ı hecaiyenin adetlerinden bahs
ediyorsun. [Elcevab] Çünkü bu meşum zamanda Kur’ânın bir temel taşı olan hurufuna hücum
ediliyor, ve onların tebdiline çalışıyorlar.
Bu remiz üç parçadır.
‫ئ عَدَدًا‬ َ ‫ل‬
ٍ ْ ‫شى‬ ٰ ْ َ ‫رحيم ِ وَا‬
َّ ُ ‫حصى ك‬ ۪ َّ ‫ن ال‬ ٰ ْ ‫هِ الَّر‬
ِ ‫حم‬ ‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ِ‫ب‬
[Birinci Parça]

[Mühim Bir Mukaddeme] Çok mühim letaif-i İ’caziye ve mezaya-yı kudsiye-i

Kur’âniyenin kelimatının her birinin laakal on sevabı bulunan hurufatının adetlerinde ve
vaziyetlerinde ve tevafukatında bulunduğundan takribi bir liste yazdım. Ta bir nev’ ma'hez
olsun. Surelerin ayatı tahkiki bir surette ve kelimat ve hurufatı takribi bir tarzda yazıldı. Eski
mahfuzatımla yeniden kısmen tahkiki ve kısmen takribi bir mikyas ile şu gelecek fihriste
(R.A.)
yazıldı. Sonra İbn-i Abbas tefsirinden muktebes olan
122

Tefsir-ül Mikyasta’ki adetler ile mukabele ettik. Çok yerlerde muhalif çıktık. Ezcümle Sure-i
Sebe'in hurufatı binbeşyüz (1500) diye tefsir yazmış. Halbuki tahkikatımızda üçbinbeşyüzdür
(3500). Hem Sure-i Kasas'ta kelimatı dörtyüzkırk (440) yazmış. Tahkikatımızda
bindörtyüzkırk (1440). Suret-ül Alak hurufatını yüz (100) yazmış. Tahkikatı- mızda yalnız
melfuzu ikiyüzden (200) geçer ve hakeza. Çok yerlerde muhalif çıktık. Sonra anladık ki
matbaa hatası olmakla beraber bazen Mekki surelerde Medeni âyetler girmiş. İhtimal o tefsir
surenin Mekkî âyetlerini nazara alıp kelimatı yazmış ki vakıa muhalif görünüyor. Bazen
kelimat-ı nahviyeyi dahi saymış. Bazen hurufat gayr-ı melfuz ve şedde ve tenvin dahil etmiş.
Bazen etmemiş. Her ne ise bu zata karşı kaç yerde tahkikatı bırakıp ona muvafakata mecbur
oldum. Fehme takrib için iki mikyas yaptım. O iki mikyasla bir derece surelerin kelimatı ve
hurufun adetleri takribi bir surette az bir zamanda anlaşılabilir. Birinci mikyas kelimat için
tam bir sahife takriben yüzden yüzelli kelimeye kadar çıkar. Yalnız Suret-ül Bakara
müstesnadır. Çünkü kırk sahifeden fazla olduğu halde kelimatı üçbindokuzyüz (3900)
yazılmış. Mikyasımızla beşbin (5000) küsur olmalı. Fakat o tefsire ittibaa mecbur oldum.
Kavi bir ihtimaldir ki o surede kelimat değil belki kelamlar ve
123

cümleler hükmündeki kelimeleri irade etmiş. Onun için mikyasımı onda tatbik etmedim. Sair
surelerde bu mikyas ile sırr-ı tevafukun medarı olan külli adetler anlaşılır. Kesirlerin ihtilafı
meselemize zarar vermez.
[İkinci Mikyas] hurufat için yaptım takribi her bir tam sahife beşyüzden (500)
altıyüze (600) kadardır. Bu mikyas ile surelerin takribi aded-i hurufu anlaşılır. İnşaallah
tevfik-i İlahi refik olsa her bir surenin hem kelimatını hem de hurufatını ikişer tarzda bir
derece tahkiki bir surette yazmasını niyet ediyorum. Hem kelimat-ı nahviye, hem kelimat-ı
örfiyeyi, hem huruf-ı melfuza, hem şedde, tenvin gayr-i melfuza ile beraber ayrı ayrı
yazılacak, fakat halim müsaadesiz vakit dar, ben de yalnızım. Hafızam kuvvetini gaib etmiş.
Böyle pek geniş hesabı ve adedi mesailde elbette çok yorgunluk verir. Çok da küsurat
düşebilir. Hatta bu listeyi hafız Tevfik şahittir ki bir günde dokuz (9) saatte mezkur iki mikyas
ile ve eski mahfuzatımla yazmıştım. Halbuki bu listenin tahkiki bir surette çıkması on günden
fazla bir zamana muhtaçtır.
‫‪124‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪٢٥٥٠٠‬‬ ‫‪٣٩٠٠‬‬ ‫‪٢٨٦‬‬ ‫البقرة‬
‫‪١٤٥٢٥‬‬ ‫‪٣٤٦٠‬‬ ‫‪..٢‬‬ ‫اٰ عمران‬
‫‪١٦٠٣٠‬‬ ‫‪٣٩٤٠‬‬ ‫‪١٧٢‬‬ ‫النساء‬
‫‪١٠٦٠٠‬‬ ‫‪٢٨٠٠‬‬ ‫‪١٢٠‬‬ ‫المائدة‬
‫‪١٢٤٥٢‬‬ ‫‪٣٠٥٠‬‬ ‫‪١٦٥‬‬ ‫النعام‬
‫‪١٤٣١٠‬‬ ‫‪٣٦٢٥‬‬ ‫‪٢٠٦‬‬ ‫العراف‬
‫‪١٢٩٤‬‬ ‫‪١١٣٠‬‬ ‫‪٧٥‬‬ ‫النفا‬
‫‪١٠٠٠٠‬‬ ‫‪٢٤٦٧‬‬ ‫‪١٢٩‬‬ ‫التوبة‬
‫‪٦٥٦٧‬‬ ‫‪١٨٠٢‬‬ ‫‪١٠٩‬‬ ‫يونس‬
‫‪٦٩٠٥‬‬ ‫‪١٦٢٥‬‬ ‫‪١٢٣‬‬ ‫هود‬
‫‪٧١٩٧‬‬ ‫‪١٧٧٦‬‬ ‫‪١١١‬‬ ‫يوسف‬
‫‪٣٥٠٦‬‬ ‫‪٨٥٥‬‬ ‫‪٤٣‬‬ ‫الرعد‬
‫‪125‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪٣٤٣٤‬‬ ‫‪٨٣١‬‬ ‫‪٥٢‬‬ ‫ابراهيم‬
‫‪٢٧٧٠‬‬ ‫‪٦٥٤‬‬ ‫‪٩٩‬‬ ‫الحجر‬
‫‪٦٧٧٠‬‬ ‫‪١٨٤١‬‬ ‫‪١٢١‬‬ ‫النحل‬
‫‪٦٤٠٠‬‬ ‫‪١٥٣٣‬‬ ‫‪١١١‬‬ ‫السراء‬
‫‪٦٤٦٠‬‬ ‫‪١٥٦٧‬‬ ‫‪١١١‬‬ ‫الكهف‬
‫‪٣٣٠٢‬‬ ‫‪٩٦٧‬‬ ‫‪٩٨‬‬ ‫مريم‬
‫‪٥٠٤٢‬‬ ‫‪١٣٠١‬‬ ‫‪١٣٥‬‬ ‫طه‬
‫‪٤١٦٨‬‬ ‫‪١١٣٨‬‬ ‫‪١١٢‬‬ ‫النبياء‬
‫‪٥١٣٥‬‬ ‫‪١٢٩١‬‬ ‫‪٧٨‬‬ ‫الحج‬
‫‪٤٨٠٠‬‬ ‫‪١١٤٠‬‬ ‫‪١١٨‬‬ ‫النور‬
‫‪٥٩٨٠‬‬ ‫‪١٥١٦‬‬ ‫‪٦٤‬‬ ‫المومنون‬
‫‪٣٧٦٣‬‬ ‫‪١٠٧٢‬‬ ‫‪٧٧‬‬ ‫الفرقان‬
‫شدّه مدّه نوين‬
‫حروفاتده داخل‬
‫‪126‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪٥٥٤٠‬‬ ‫‪١٢٦٧‬‬ ‫‪٢٢٧‬‬ ‫الشعراء‬
‫‪٤٧٦٧‬‬ ‫‪١١٤٩‬‬ ‫‪٩٣‬‬ ‫النمل‬
‫‪٥٨٨٠‬‬ ‫‪١٤٤١‬‬ ‫‪٨٨‬‬ ‫القصص‬
‫‪٤١٤٥‬‬ ‫‪٩٨٠‬‬ ‫‪٦٩‬‬ ‫العنكبوت‬
‫‪٣٥٣٠‬‬ ‫‪٨١٩‬‬ ‫‪٦٠‬‬ ‫الروم‬
‫‪٢١١٠‬‬ ‫‪٥٤٨‬‬ ‫‪٣٤‬‬ ‫ٰ‬
‫لقمن‬
‫‪١٥١٨‬‬ ‫‪٣٣٨‬‬ ‫‪٣٠‬‬ ‫السجدة‬
‫‪٥٧٠٠‬‬ ‫‪١٢٨٢‬‬ ‫‪٧٣‬‬ ‫الحزاب‬
‫‪٣٥١٢‬‬ ‫‪٨٨٣‬‬ ‫‪٥٤‬‬ ‫سبا‬
‫‪٣١٣٠‬‬ ‫‪٧٩٧‬‬ ‫‪٤٥‬‬ ‫فاطر‬
‫شدّه مدّه‬
‫تنوين برابر‬
‫‪٣٠٠٠‬‬ ‫‪٧٢٩‬‬ ‫‪٨٣‬‬ ‫ٰيس‬
‫‪٣٨٢٩‬‬ ‫‪٨٦٠‬‬ ‫‪١٨٢‬‬ ‫الصافات‬
‫‪127‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪٣٠٦٦‬‬ ‫‪٧٣٢‬‬ ‫‪٨٨‬‬ ‫ص‬
‫‪٤٠٠٠‬‬ ‫‪١١٩٢‬‬ ‫‪٧٥‬‬ ‫الزمر‬
‫‪٤٩٦٠‬‬ ‫‪١١٩٩‬‬ ‫‪٨٥‬‬ ‫المومن‬
‫‪٣٩٠٠‬‬ ‫‪٨٩٠‬‬ ‫‪٥٤‬‬ ‫فصلت‬
‫‪٣٥٨٨‬‬ ‫‪٨٨٦‬‬ ‫‪٥٣‬‬ ‫الشورى‬
‫‪٣٤٠٠‬‬ ‫‪٨٣٣‬‬ ‫‪٨٩‬‬ ‫الزخرف‬
‫‪١٤٣١‬‬ ‫‪٨٤٦‬‬ ‫‪٥٩‬‬ ‫الدخان‬
‫‪٢٠٤٢‬‬ ‫‪٦٤٤‬‬ ‫‪٣٧‬‬ ‫الجاثيته‬
‫شدّه مدّه تنوين‬
‫برابر‬
‫‪٢٦٠٠‬‬ ‫‪٦٤٤‬‬ ‫‪٣٥‬‬ ‫الحقاف‬
‫‪٢٣٥٤‬‬ ‫‪٦٠٤‬‬ ‫‪٣٨‬‬ ‫محمد‬
‫‪٢٤٠٠‬‬ ‫‪٥٦٠‬‬ ‫‪٢٩‬‬ ‫الفتح‬
‫‪١٤٧٦‬‬ ‫‪٣٤٨‬‬ ‫‪١٨‬‬ ‫الحجرات‬
‫‪128‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪١٤٩٠‬‬ ‫‪٣٩٥‬‬ ‫‪٤٥‬‬ ‫ق‬
‫‪١٢٨٧‬‬ ‫‪٣٦٠‬‬ ‫‪٦٠‬‬ ‫الذاريات‬
‫‪١٥٠٠‬‬ ‫‪٣١٢‬‬ ‫‪٤٩‬‬ ‫الطور‬
‫‪١٤٠٥‬‬ ‫‪٣٠٠‬‬ ‫‪٦٢‬‬ ‫النجم‬
‫‪١٤٠٣‬‬ ‫‪٣٤٢‬‬ ‫‪٥٥‬‬ ‫القمر‬
‫‪١٦٣٦‬‬ ‫‪٣٥١‬‬ ‫‪٧٨‬‬ ‫ٰ‬
‫الرحمن‬
‫‪١٩٠٣‬‬ ‫‪٣٧٨‬‬ ‫‪٩٦‬‬ ‫الواقعة‬
‫‪٢٤٧٦‬‬ ‫‪٥٤٤‬‬ ‫‪٢٩‬‬ ‫الحديد‬
‫‪١٩٩٢‬‬ ‫‪٤٧٣‬‬ ‫‪٢٢‬‬ ‫المجادلة‬
‫‪١٧١٢‬‬ ‫‪٤٧٥‬‬ ‫‪٢٤‬‬ ‫الحشر‬
‫‪١٥١٠‬‬ ‫‪٣٤٨‬‬ ‫‪١٣‬‬ ‫الممتحنة‬
‫‪٩٢٦‬‬ ‫‪٢٢١‬‬ ‫‪١٤‬‬ ‫الصف‬
‫‪129‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪٧٨٤‬‬ ‫‪١٨٠‬‬ ‫‪١١‬‬ ‫الجمعة‬
‫‪٧٧٦‬‬ ‫‪١٨٠‬‬ ‫‪١١‬‬ ‫المنافقون‬
‫‪١٠٧٠‬‬ ‫‪٢٤١‬‬ ‫‪١٨‬‬ ‫التغابن‬
‫‪١١٧٠‬‬ ‫‪٢٤٧‬‬ ‫‪١٢‬‬ ‫الطل‬
‫‪١٠٦٠‬‬ ‫‪٢٤٩‬‬ ‫‪١٢‬‬ ‫التحريم‬
‫‪١٣١٣‬‬ ‫‪٣٣٥‬‬ ‫‪٣٠‬‬ ‫الملك‬
‫‪١٢٥٦‬‬ ‫‪٣٠٠‬‬ ‫‪٥٢‬‬ ‫القلم‬
‫‪١٠٨٠‬‬ ‫‪٢٥٦‬‬ ‫‪٥٢‬‬ ‫الحاقّة‬
‫‪٨٦١‬‬ ‫‪٢١٦‬‬ ‫‪٤٤‬‬ ‫المعارج‬
‫‪٨٢٩‬‬ ‫‪٢٢٤‬‬ ‫‪٢٨‬‬ ‫نوح‬
‫‪٩٧٠‬‬ ‫‪٢٨٥‬‬ ‫‪٢٨‬‬ ‫الجن‬
‫‪٨٣٨‬‬ ‫‪٢٨٥‬‬ ‫‪٢٠‬‬ ‫المزمل‬
‫‪130‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪١٠١٠‬‬ ‫‪٢٥٥‬‬ ‫‪٥٦‬‬ ‫المدثر‬
‫‪٦٢٩‬‬ ‫‪١٥٤‬‬ ‫‪٤٠‬‬ ‫ٰ‬
‫القيمة‬
‫‪١٠٥٤‬‬ ‫‪٢٤٠‬‬ ‫!‪٣‬‬ ‫النسان‬
‫‪٨١٦‬‬ ‫‪١٨١‬‬ ‫‪٥٠‬‬ ‫المرسلت‬
‫‪٦٩٠‬‬ ‫‪١٣٠‬‬ ‫‪٤٠‬‬ ‫النبا‬
‫‪٩٥٣‬‬ ‫‪١٧٣‬‬ ‫‪٤٦‬‬ ‫النازعات‬
‫‪٥٣٣‬‬ ‫‪١٣٣‬‬ ‫‪٤٢‬‬ ‫عبس‬
‫‪٥٣٣‬‬ ‫‪١٠٤‬‬ ‫‪٢٩‬‬ ‫التكوير‬
‫‪٣٥٩‬‬ ‫‪٨٠‬‬ ‫‪١٩‬‬ ‫النفطار‬
‫‪٧٣٠‬‬ ‫‪١٦٩‬‬ ‫‪٣٦‬‬ ‫المطفّفين‬
‫‪٤٧٠‬‬ ‫‪١٠٩‬‬ ‫‪٢٥‬‬ ‫النشقا‬
‫‪٤٣٨‬‬ ‫‪١٠٩‬‬ ‫‪٢٢‬‬ ‫البروج‬
‫‪131‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪٢٣٩‬‬ ‫‪٦١‬‬ ‫‪١٧‬‬ ‫الطار‬
‫‪٢٨٤‬‬ ‫‪٧٢‬‬ ‫‪١٩‬‬ ‫العلى‬
‫‪٣٨١‬‬ ‫‪٩٢‬‬ ‫‪٢٦‬‬ ‫الغاشية‬
‫‪٥٩٧‬‬ ‫‪١٣٩‬‬ ‫‪٣٠‬‬ ‫الفجر‬
‫‪٣٢٠‬‬ ‫‪٨٢‬‬ ‫‪٢٠‬‬ ‫البلد‬
‫‪٢٤٧‬‬ ‫‪٥٤‬‬ ‫‪١٥‬‬ ‫الشمس‬
‫‪٣٢٠‬‬ ‫‪٧١‬‬ ‫‪٢١‬‬ ‫اليل‬
‫‪١٥٢‬‬ ‫‪٤٠‬‬ ‫‪١١‬‬ ‫الضحى‬
‫‪١٢٣‬‬ ‫‪٢٧‬‬ ‫‪٨‬‬ ‫النشراح‬
‫‪١٥٠‬‬ ‫‪٣٤‬‬ ‫‪٨‬‬ ‫التين‬
‫‪٢٦٤‬‬ ‫‪Kelimat-ı nahviye‬‬ ‫‪١٤٤‬‬ ‫التين‬
‫‪Yalnız melfuz‬‬ ‫‪Bir cihette‬‬ ‫‪١١٣‬‬ ‫التين‬
‫‪harfler‬‬
‫‪132‬‬

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

‫‪٣٠٣‬‬ ‫‪٧٢‬‬ ‫‪١٩‬‬ ‫العلق‬
‫‪١٢١‬‬ ‫‪٣٠‬‬ ‫‪٥‬‬ ‫القدر‬
‫‪٢٩٥‬‬ ‫‪٩٥‬‬ ‫‪٨‬‬ ‫البيّنة‬
‫بسمله ايله برابر‬
‫‪ ٣١٤‬در‬
‫‪١٥٠‬‬ ‫‪٣٥‬‬ ‫‪١٥٠‬‬ ‫اذازلزلة‬
‫ملفوظ‬
‫وغيرملفوظ برابر‬
‫‪١٦٥‬‬
‫‪١٣٩‬‬ ‫‪٤٠‬‬ ‫‪١١‬‬ ‫العاديات‬
‫‪١٥٢‬‬ ‫‪٣٦‬‬ ‫‪١١‬‬ ‫القارعة‬
‫‪١٢٠‬‬ ‫‪٢٨‬‬ ‫‪٨‬‬ ‫التكاثر‬
‫‪٦٨‬‬ ‫‪١٤‬‬ ‫‪٣‬‬ ‫العصر‬
‫بسمله و شدّه‬ ‫‪٣٣‬‬ ‫‪٩‬‬ ‫الهمزة‬
‫برابر ‪١٦١‬‬
‫ملفوظ و غير‬ ‫‪٢٣‬‬ ‫‪٥‬‬ ‫الفيل‬
‫ملفوظ بسمله‬
‫برابر ‪٩٥ ١٢٠‬‬
‫‪٧٣‬‬ ‫‪١٧‬‬ ‫‪٤‬‬ ‫قريش‬
‫بسمله سز و‬
‫شدّه سز‬
‫‪١١١‬‬ ‫‪٢٥‬‬ ‫‪٧‬‬ ‫الماعون‬
‫همزه وصل‬
‫داخل بسمله‬
‫وشدّهسز‬
133

‫حروفات‬ ‫كلمات‬ ‫ايات‬ ‫سوره‬

٤٥ ١٠ ٣ ‫الكوثر‬
٩٦ ٢٦ ٦ ‫الكافرون‬
٨٢ ١٩ ٣ ‫النصر‬
٧٧ ٢٣ ٥ ‫تبّت‬
‫تنوين و شدّه ايله‬
‫ در‬٨٥ ‫برابر‬
٤٧ ١٥ ٤ ‫الخلص‬
٦٩ ٢٣ ٥ ‫الفلق‬
٧٩ ٢٠ ٦ ‫الناس‬

Bu liste çendan bir derece takribidir. Fakat kesirlerin ihtilafına bakmayan tevafuk
esrarına ma’hez olabilir. Suret-ül Bakara kelimatı Tefsir-ül Mikyas üçbinüçyüz (3300) yazmış.
Biz üçbindokuzyüz (3900) yazmışız. Halbuki zahire göre her ikimizde noksan bırakmışız.
Fakat hakikat itibariyle her birimiz bir cihette haklıyız. Çünkü kelimat-ı örfiyenin iki
mertebesi var.
134

[Birinci Mertebesi] O kelime bir derece maksut bir manayı bir hükmü ifade eder.
Adeta ilm-i nahvca nakıs cümle hükmündedir. [İkinci mertebesi] Genişlikçe evvelki
(R.A.)
mertebeden aşağı fakat kelimat-ı nahviyeden yukarıdır. İşte İbn-i Abbas’a ve rivâyete
istinat eden o meşhur tefsir suret-ül Bakara’da birinci mertebe nokta-i nazarında hesap etmiş
ve buna işareten kelimat yerine kelamları demiş. Sair surelerin ekserisinde ikinci mertebe ile
hesap ettiği görünüyor. Benim eski mahfuzatım bu tarzdaki tefsirlerde ve riâyete istinat etmiş.
Şimdi ise El Bakara suresinin nahvî cümlelerini saydım onlar üçbinden (3000) geçti. Demek
birinci mertebedeki kelimat-ı örfiye üçbin (3000) küsur oluyor. Hem ikinci mertebe ile birinci
mertebe ortasında saydım. Üçbindokuzyüz (3900) küsur oldu. Hakikat-ı hal böyle olduğu için
matbaa ve müstensihlerin sehiv ve hatalarından başka o tefsiri esas kabul etmek lazım gelir.
Fakat beş altı mühim yerlerde ve on-onbeş cüz-i kesirli yerlerde ona muhalefet etmeye
mecbur oldum. Çünkü tahkikatımla anladım ki matbaa ve müstensihler sehiv etmişler. Her ne
ise bu listeyi yazmaya mecbur oldum. Çünkü tevafukat anahtarıyla açılan her bir mezaya-i
i'caziye ve esrar-ı Kur’âniyeyi kuvve-i hafıza vasıtasıyla mecmu-ı Kur’ândan çıkarmak benim
gibi hafız olmayan ve kuvve-i hafızası eski kuvvetini zayi eden bir ademe
135

çok müşkülat olduğundan kolaylık için bu fihristeyi yazdım. Fakat acele bir günde
yazıldığından takribi olmuş. İnşaallah bir zaman fedakar kardeşlarım muavenetle tahkiki bir
surette yazacakladır.

[ Yedinci Remzin İkinci Parçası ]

[Mukaddeme] Lafz-ı Celal Kur’ân-ı Mu'ciz-ül Beyan’da ikibinsekizyüzaltı (2806)

defa zikir edilerek tekrar edilmiş. Lafz-ı Rab dahi yediyüz (700) küsur tekrar edilmiş.
Evvelen: Usul-ı Şeriattendir ki Kur’ân kelimatı ve harfleri Kur’ândan olmak cihetiyle her
birinin on sevabından tut ta binler sevaba kadar uhrevî meyveler verir. Gafletle okunsa dahi
sevab verir. Fakat sair zikir ve tesbihler hurufatının hususi sevabları Kur’ânın hurufatına
benzemiyor. Gafletle okunsa çokların nazarında semere vermiyor. İşte bu kaide-i Şer'iyeye
binaen ikibinsekizyüz (2800) defa ‫هس‬ ْ‫ ا َّٰلل‬،‫ه‬
‫ ا َّٰلل ْس‬،‫ه‬
‫ ا َّٰلل ْس‬، Kur’ân kelimatı olmak cihetiyle
söyleyen ve zikir eden insan ne kadar feyizli sevaba mazhar olacağı kıyas edilsin. Evet insan
bir virdi alsa Kur’ândan almalı, bir zikir etse Kur’ânın tayin ettiği adet ile ders almalı. Mesela
ْ‫ن ّٰالل‬
‫ه‬ َ ‫حا‬
َ ْ ‫سب‬
ُ dediği vakit Kur’ânın kelamı olarak dese hem sevabı Kur’âni’yi, hem fazilet-
i zikriyeyi alır. ‫ه‬ ّٰ
‫الالل‬ ‫لاله‬ Kur’ânın âyeti cihetiyle dese hem kıraattir, hem zikirdir.
136

Gaflet gelse zarar vermez. O niyet olmazsa zarar vardır. Saniyen: Lafzullah'ın çok mühim
esrar-ı i'caziyesinden yalnız bize bir vasıta-i teşvik olarak ihsan edilen tevafuk kaidesiyle
münasebettar üç lem'a-i tevafukatı beyan edilecek şöyle ki: Lafz-ı Celal i'caz-ı Kur’âninin
kırk vechinden göz ile görünecek bir vechinin on cüzünden üç cüzü Lafzullah ve lafz-ı Rab
tevafukatıyla tecelli ediyor.
[Birinci Cüz] Yeni yazdığımız ve inşaallah yakında da tab edeceğimiz Kur’ân-ı
Azimüşşan’da bütün lafza-i Celal ve lafz-ı Rab gâyet istisna ile manidar tevafukla
muntazaman sıra ile birbirlerine bakmalarıdır. Hatta müteaddit yerlerde ehl-i kalb ve ehl-i
hakikat demişler: Bu tarz yazı Levh-i Mahfuz’un yazısına benziyor ve ona yakındır, diye
hüküm etmişler. Yalnız her şeyin bidâyeti, acemilik cihetiyle mükemmel olmuyor. Bu ise
birden yazdırıldı. Elbette tam tekellüfsüz mükemmel bir surette verdirilmedi Hal ve zaman
müsaadesiz sürat ve acemilik dolayısıyla fıtrî o sırr-ı tevafuk tamam gösterilemedi. İnşaallah
sonra tekmil ettirilecekdir. İkinci lafza-i Celal sırr-ı tevafuku şudur ki: Yirmisekizinci
mektubun dördüncü kısmında ve ayrı bir listede ispat ve beyan edildiği gibi lafz-ı Celal’in ve
kısmen lafz-ı Rab ile beraber surelerin âyetleriyle gâyet latif bir münasebet-i adediyeleri ile
bir nevi tevafukları var. Ezcümle Sure-i Bakara’nın âyetiyle
137

lafz-ı Celal’in adedi tevafuk ediyor. Sure-i Al-i İmran hakeza. Sonra acib bir nisbet-i adediye
ile ta nihâyete kadar nısf nısfa ve yarının yarısının yarısına ve hakeza, bir münasebetle
gidiyor. [Üçüncü Sırr-ı Tevafuk] Şimdi yazdığımız listede tezahür eder. İnşallah ben
mu'cizat-ı Ahmediye’yi (Aleyhisselatü Vesselam) yazdığım zamanda Ramazan-ı şerifde
okuduğum nüsha-i Kur’ânıma dikkat ettim. Sahifelerdeki lafz-ı Celal başka sahifelerde
münasebeti nazar-ı dikkatimi celbetti. O zaman kısmen işaretler vaz' ettim. Lafz-ı Rab bazı
yerde lafz-ı Celal ile beraber tevafuka medar olduğunu o zaman bilmemiştim. Şimdiki
yazdığımız Kur’ânda lafz-ı Rab, Lafzullah ile beraber kırmızı yazıldı. Noksan kalan sırr-ı
tevafuk tekmil etti. Zaten sure-i Mekkiye’de lafz-ı Rab dahi Lafzullah yerindedir. Bazı
surelerde ikisi beraber hüküm ederler. [Salisen] Ben yeniden cüz be cüz tetkik ettim. Her
cüzün içindeki o iki kelime-i mübarekenin münasebat-ı adediyesi ehl-i insafa kanaat verir ki
bunların bu vaziyet-i adediyesi, bu nev’ tevafukatı tesadüfî değildir. Bir irade-i gaybiye
tahtında vaziyet almışlar. Madem ümmetin elindeki en ziyade münteşir âyet berkenar denilen
mushaf-ı şerifin satırların mikyas en kısa sure olan Sure-i Kevser ve Sure-i İhlas olduğu gibi
sahifelerin mikyası dahi
138

uzun âyet olan âyet-i Müdaye’ne olduğundan şimdi sahaif-i Kur’âniyede tezahür eden lemeat-
ı i'caziye ve esrar-ı tevafukiye doğrudan doğruya Kur’âna aidtir. Beşere aid olamaz. [Rabian]
Şu listede o münteşir berkenar Kur’ânın sahifelerinin numaralarını da yazıp altında lafz-ı
Celal’in tekerrür adedini yazarak ta her sahifenin mukabilinde veya mukabilinin arkasında
veya arkasının mukabilindeki sırr-ı tevafuku anlaşılsın. Eğer lafz-ı Rab beraber ise bir ‫ر‬
işareti konulacak. [Hamisen] İşarat-ül İ'caz, ve onuncu söz, ve yirmisekizinci mektub, ve
yirmi dokuzuncu söz risalelerinde Lafzullah işaret eden ‫ الف‬harfinin gösterdiği sırlar
Kur’ân-ı Azimüşşan’da Lafzullah’ın tevafuk sırlarından tereşşuh ettiğine ve ondan geldiğine,
ve ona işaret ettiğine, onun anlaşılmasına basamak olduğuna şimdi kat'i kanaatimiz gelmiştir.
[Sadisen] Kur’ân-ı Hakim’in satırlar başı her katib ve her matbaa için serbest kalmak
hususunda ve ümmet her tarzda Kur’ân yazmaya mezun olmak cihetiyle sırlara medar
edilmemiş. Onun için İşarat-ül İ'cazda ve onuncu sözde satırlar başlarındaki ‫’ الف‬ler
tevafukatı Kur’ânın satırlarının başlarına bakmıyor. Çünkü Kur’ânın satırlarının başları sırra
medar olsa idi tahdit edilirdi. Ümmet yazı hususunda serbest kalamazdı. [Sabian] İsm-i Celal
ve ism-i Rab ekseriyet-i mutlaka
139

ile ve şüphe bırakmayacak bir tarzda mühim bir tevafuk göstermeleriyle beraber tam tamına
tevafuk etmemesi birkaç sebebten ileri gelmiştir.
[Birinci Sebeb] Bazen sahifenin âyetlerine bakar. Bazen sahifenin rakamına ve
kısmen cüzün adetlerine bakar. Mesela birinci cüz birinci sahifede bir ism-i Celal, sekizinci
cüzde sekiz adet ism-i Celal, onuncu cüzün başında on adet ism-i Celal, onbirinci cüzün
başında dahi onbir adet ism-i Celal var. [İkinci sebeb] İsm-i Celal’in tevafukatı-ı zahiriden
başka sırları vardır ki o sırlara binaen bazen münasebet-i nısfiye ile tevafuk ediyor. Bazen de
bir sahifede bir yaprağa mukabil oluyor. Bazen birer fark ile muntazaman iner veya terakki
eder. Mesela on sekizinci cüzde on, dokuz, sekiz sonra on, onbir, oniki geliyor. Bu zahiren
tevafuk noksandır, fakat birer fark ile başka bir letafeti katmak ile o noksanı telafi eder. Hem
bazen ism-i Celal ism-i Rab ile beraber sırr-ı tevafuka bakıyorlar. Bazen tevafukları ayrı
ayrıdır.
140

Birinci Cüz İkinci Cüz Üçüncü Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
١ ١ ٠ ٢١ ٥ ١ ٤١ ٨
٢ ٥ ٠ ٢٢ ٤ ٢ ٤٢ ٨ ٢
٣ ٦ ٠ ٢٣ ٦ ٢ ٤٣ ٨ ٣
٤ ٥ ١ ٢٤ ٨ ٤٤ ٦
٥ ٠ ٠ ٢٥ ٧ ٤٥ ٦
٦ ٠ ١ ٢٦ ٣ ٤٦ ٧
٧ ١ ١ ٢٧ ٣ ٤٧ ٦
٨ ٣ ١ ٢٨ ٧ ٤٨ ٧ ٦
٩ ٤ ٢ ٢٩ ٩ ٤٩ ٧ ٣
١٠ ٧ ٢ ٣٠ ٦ ٣ ٥٠ ٩
١١ ٦ ٠ ٣١ ١٠ ٥١ ٩
١٢ ٢ ٠ ٣٢ ٩ ٥٢ ٧
١٣ ٦ ٠ ٣٣ ٧ ٥٣ ١٢
١٤ ٧ ٠ ٣٤ ٩ ٥٤ ٥ ٦
١٥ ٤ ٠ ٣٥ ١٣ ٥٥ ٨ ٥
١٦ ٨ ٠ ٣٦ ٨ ٥٦ ٨
١٧ ٧ ٠ ٣٧ ٥ ٥٧ ٨
١٨ ٣ ٢ ٣٨ ١٠ ٥٨ ٨ ١
١٩ ٣ ٥ ٣٩ ٨ ٥٩ ٧
٢٠ ٨ ٢ ٤٠ ١٠ ٦٠ ٦
141

Dördüncü Cüz Beşinci Cüz Altıncı Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
٦١ ٩ ٨١ ٦ ١٠١ ٨
٦٢ ٩ ٨٢ ٨ ١٠٢ ٧
٦٣ ٩ ٨٣ ٨ ١٠٣ ١٠
٦٤ ٥ ٨٤ ٧ ١٠٤ ٨
٦٥ ١٠ ٨٥ ٩ ١٠٥ ٨
٦٦ ٥ ٨٦ ١٠ ١٠٦ ٦
٦٧ ٩ ٨٧ ٦ ١٠٧ ٨
٦٨ ٥ ٨٨ ٨ ١٠٨ ٧
٦٩ ١١ ٨٩ ٧ ١٠٩ ٧
٧٠ ١٢ ٩٠ ١١ ١١٠ ٧
٧١ ٩ ٩١ ٨ ١١١ ٣
٧٢ ١٣ ٩٢ ٧ ١١٢ ٣
٧٣ ٤ ٩٣ ١٢ ١١٣ ٩
٧٤ ٤ ٢ ٩٤ ٥ ١١٤ ٥
٧٥ ٩ ٣ ٩٥ ١٢ ١١٥ ٩
٧٦ ٤ ٩٦ ٦ ١١٦ ١١
٧٧ ٤ ٩٧ ٩ ١١٧ ٧
٧٨ ٥ ٩٨ ١٣ ١١٨ ٣
٧٩ ٦ ٩٩ ٩ ١١٩ ١١
٨٠ ١ ١٠٠ ١٢ ١٢٠ ٢

Mülahazat: Cay-ı dikkat dördüncü cüzün başında üç dokuz, üçüncü cüzün başında üç sekiz,
ikinci cüzün başında lafz-ı Rab ile üç altı kelimesi başka bir letafet gösteriyor.
142

Yedinci Cüz Sekizinci Cüz Dokuzuncu Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
١٢١ ٨ ١٤١ ٨ ١٦١ ٤ ٣
١٢٢ ٨ ١٤٢ ٦ ١٦٢ ٣ ٠
١٢٣ ١٢ ١٤٣ ٨ ١٦٣ ١ ٠
١٢٤ ٧ ١٤٤ ٧ ١٦٤ ٢ ٦
١٢٥ ٣ ١٤٥ ٤ ١٦٥ ١ ٢
١٢٦ ٨ ٣ ١٤٦ ٤ ١٦٦ ١ ٥
١٢٧ ٣ ١٤٧ ٤ ١٦٧ ٠ ٠
١٢٨ ٣ ١٤٨ ٤ ١٦٨ ٠ ٦
١٢٩ ٦ ١٤٩ ٣ ٩ ١٦٩ ٤ ٠
١٣٠ ٦ ١٥٠ ١ ٢ ١٧٠ ٠ ٠
١٣١ ٧ ١٥١ ٠ ٢ ١٧١ ٢ ٢
١٣٢ ٨ ١٥٢ ٥ ٢ ١٧٢ ١ ٢
١٣٣ ٨ ١٥٣ ٥ ١٧٣ ٤ ١
١٣٤ ٢ ١٥٤ ٢ ١٧٤ ٤ ١
١٣٥ ٤ ١٥٥ ٥ ١٧٥ ٢ ٤
١٣٦ ٢ ٦ ١٥٦ ٣ ٣ ١٧٦ ٧ ٣
١٣٧ ٢ ١٥٧ ٣ ٥ ١٧٧ ٧ ٢
١٣٨ ٦ ١٥٨ ٦ ٤ ١٧٨ ١١
١٣٩ ٣ ١٥٩ ١ ٣ ١٧٩ ٩
١٤٠ ٦ ١٦٠ ٣ ٠ ١٨٠ ٦
143

Onuncu Cüz Onbirinci Cüz Onikinci Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
١٨١ ١٠ ٢٠١ ١١ ٢٢١ ٢ ٠
١٨٢ ١٢ ٢٠٢ ٩ ٢٢٢ ٥ ٤
١٨٣ ٨ ٢٠٣ ٩ ٢٢٣ ٢ ٢
١٨٤ ١٠ ٢٠٤ ٧ ٢٢٤ ٧ ٢
١٨٥ ٩ ٢٠٥ ٧ ٢٢٥ ٢ ٣
١٨٦ ٩ ٢٠٦ ٣ ١ ٢٢٦ ٢ ٢
١٨٧ ٤ ٢٠٧ ٦ ٢ ٢٢٧ ٣ ٨
١٨٨ ١٦ ٢٠٨ ٣ ٢ ٢٢٨ ٣ ٣
١٨٩ ٦ ٢٠٩ ٦ ٣ ٢٢٩ ٣ ٢
١٩٠ ١٠ ٢١٠ ٣ ٢٣٠ ٣ ٢
١٩١ ٧ ٢١١ ٥ ٢٣١ ١ ٣
١٩٢ ١٠ ٢١٢ ٥ ٢٣٢ ١ ٥
١٩٣ ٩ ٢١٣ ٥ ٢٣٣ ٢ ٣
١٩٤ ٥ ٢١٤ ٨ ٢٣٤ ٢ ٤
١٩٥ ١١ ٢١٥ ٨ ٢٣٥ ٠ ٢
١٩٦ ٨ ٢١٦ ٣ ٢٣٦ ٣ ٠
١٩٧ ٦ ٢١٧ ٥ ٤ ٢٣٧ ١ ٢
١٩٨ ٨ ٢١٨ ١ ٣ ٢٣٨ ٢ ٣
١٩٩ ٩ ٢١٩ ٤ ١ ٢٣٩ ٥ ٣
٢٠٠ ١٥ ٢٢٠ ٥ ٢ ٢٤٠ ٢ ٢
144

Onüçüncü Cüz Ondördüncü Cüz Onbeşinci Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
٢٤١ ٠ ٢ ٢٦١ ٠ ٠ ٢٨١ ١ ٠
٢٤٢ ٦ ٢٦٢ ٠ ٢ ٢٨٢ ٠ ٢
٢٤٣ ٣ ٢٦٣ ٠ ٢ ٢٨٣ ١ ٦
٢٤٤ ٧ ٢٦٤ ١ ١ ٢٨٤ ١ ٣
٢٤٥ ٩ ٢٦٥ ٠ ١ ٢٨٥ ١ ٣
٢٤٦ ٢ ٤ ٢٦٦ ٣ ٣ ٢٨٦ ٠ ٤
٢٤٧ ٤ ٠ ٢٦٧ ١ ١ ٢٨٧ ٠ ٣
٢٤٨ ٢ ٣ ٢٦٨ ٦ ١ ٢٨٨ ٠ ٠
٢٤٩ ٥ ٣ ٢٦٩ ٣ ٢ ٢٨٩ ٠ ٤
٢٥٠ ٦ ٢ ٢٧٠ ٧ ١ ٢٩٠ ٣ ٢
٢٥١ ٨ ٤ ٢٧١ ٧ ٣ ٢٩١ ٢ ٢
٢٥٢ ٨ ١ ٢٧٢ ٦ ٠ ٢٩٢ ٤ ٢
٢٥٣ ٦ ٠ ٢٧٣ ٧ ٢ ٢٩٣ ١ ٣
٢٥٤ ٦ ١ ٢٧٤ ١٠ ٠ ٢٩٤ ٣ ٢
٢٥٥ ٤ ٢ ٢٧٥ ٤ ١ ٢٩٥ ٣ ٥
٢٥٦ ٥ ٢ ٢٧٦ ٧ ٠ ٢٩٦ ٠ ٢
٢٥٧ ٧ ١ ٢٧٧ ٦ ٢ ٢٩٧ ٦ ٤
٢٥٨ ٧ ١ ٢٧٨ ٧ ٢ ٢٩٨ ٠ ٤
٢٥٩ ٤ ٩ ٢٧٩ ٩ ٠ ٢٩٩ ٠ ٣
٢٦٠ ٧ ١ ٢٨٠ ٣ ٥ ٣٠٠ ١ ٠
145

[ Mülahazat ]

Her bir cüzde ayrı ayrı letafet-i tevafukiye görünüyor. Bazen de cüzlerin başı birbirine
bakıyor. Mesela beşinci cüzün ikinci sahifesi sekiz, altıncı cüzün başı yine sekiz, yedinci
cüzün başı yine sekiz, sekizinci cüzün başı yine sekiz, bazen bir cüzün nihâyet sahifesi diğer
cüzün baş sahifelerine bakıyor. Mesela onuncu cüzün ahir yaprağında bir dokuz var. On
birinci cüzün ikinci sahifesindeki dokuza bakıyor. Ve hakeza zahiri tevafuksuz hakikatte sırlı
ve gizli tevafuku var. Her bir cüzün kendine mahsus bir letafet-i tevafukiyesi var demiştik. Ez
cümle onuncu cüzün baş cüze muvafık on adet ism-i Celal geliyor. İki sahife sonradaki on
adede tevafuk ediyor. O iki on ortasında on iki ile sekiz düşüyor. O da iki on eder. çünkü
yaprak yaprağa bakıyor. Sonra ondan bire iner, iki dokuz gelir. Sonra on altıdan sonra bir altı
ile bir on gelir. Çünkü bir sahife bir yaprağa bakar. Sonra iki on ortasında bir yedi var. Sonra
dokuz ile beşten sonra on bir geliyor. Bir kenar mushafların bazı sahifeleri sık yazılmış
kelimatı çok bazı seyrek kelimatı az olduğu cihetle bir sahifede bulunması lazım gelen ism-i
Celal diğer sahifeye geçmiş. Onun
146

için deriz ki, on birden biri arkasındaki sekize gelse dokuz olur. Birer yaprak fasılaile iki
dokuza muvafık olur. Sonra iki sekiz ortasında bir altı bulunuyor. Hem mesela on birinci
cüzün başında on bir gelip cüzün adedini haber veriyor. Sonra iki dokuz geliyor. Sonra iki
yedi sonra latif bir tarzda üç altı yine üç altı geliyor. Sonra üç beş geliyor. Sonra sekiz sekiz
geliyor. Sonra üç beş geliyor. Sonra ism-i Rab ile beraber dört sonra dört ism-i Rab ile olsa
beş, ahirde yine beş, hem mesela on ikinci cüzde tevafuksuz bir tek var. Mesela, iki iki
ortasında bir beş bazen bir sahife yaprağa baktığı cihetle iki ile beş yedi, iki iki ortasında bir
yedi, sonra yine iki sonra üç, üç, üç sonra bir, bir sonra iki iki sonra üç ve ism-i Rab ile yine
üç sonra iki iki ortasında bir beş geliyor. Ism-i Celalin tevafukat adediyesi hem muntazamdır
hem manidardır. Fakat bir parça dikkat ister. Çünkü risalelerde görünen tevafuk gibi daima
sahife sahifeye bakmıyor. Bazen sahife nukabiline değil belki arkasına ve ya arkasının
mukabiline bakar. Bazen bir yaprak atlar, bazen bir sahife iki sahifenin mecmuuna bakar.
Mesela otuz beşinci sahifede on üç adet lafza-i Celal galir. Arkasında sekiz, sonra beş geliyor.
Demek o on üç (13) adet
147

bu iki rakama birden bakar ki o da on üç ediyor. Ve hakeza. Hem bazen bir sahife iki sahifenin
mecmuuna bakmakla beraber aynı surette iki adet gelir. Her biri onun bir cüzünü gösterir.
Mesela süre-i Tevbe’de yüzseksen (180) sekizinci sahifede on altı lafza-i Celal geliyor.
Arkasındsa altı geliyor. Altının arkasında on geliyor. Beraber yukarıdan okunsa on altı olur.
Tevafuk eder. sure-i Ahzab’ta yine dört yüz yirmi ikinci (422) sahifede on altı ism-i celal
geliyor zahiri tevafuk yok. Halbuki bir sahifede daha evvel on gelir ve mukabilinde altı var,
terkib edilse on altı olur tevafuk eder. hem bazen ism-i Rab ile beraber tevafuk eder. bazen
sahife sahifeye değil, yaprağa bakar. Hem bazen sahife rakamına bakar. Dokuz rakamı çok
defa sahife rakamına baktığı için tevafuktan çıktığını hissettim.
Elhâsıl: Bazı esrar-ı gaybiye için tevafukat şeklini değiştiriyor. Lafza-i Celalin en latif
cazibedar ve manidar bir tevafuku şudur ki başta Fatiha sahifesiyle beraber yüz elli bir (151)
sahifede elli bir (51) defa yedi ile sekiz geliyor.
148

Onaltıncı Cüz Onyedinci Cüz Onsekizinci Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
٣٠١ ٠ ٣ ٣٢١ ١ ٢ ٣٤١ ٢ ٠
٣٠٢ ٠ ٢ ٣٢٢ ٢ ١ ٣٤٢ ٢ ١
٣٠٣ ١ ٨ ٣٢٣ ٢ ٠ ١ ٣٤٣ ٣ ٢
٣٠٤ ١ ٨ ٣٢٤ ٠ ٠ ٢ ٣٤٤ ٠ ٤
٣٠٥ ٠ ٣ ٣٢٥ ١ ٤ ٣٤٥ ٠ ٢
٣٠٦ ٣ ٢ ١ ٣٢٦ ٢ ٠ ٣٤٦ ٣ ٣
٣٠٧ ٢ ٣ ٢ ٣٢٧ ٠ ٠ ٣٤٧ ٢ ٥
٣٠٨ ١ ٣ ١ ٣٢٨ ١ ٣ ٣٤٨ ٢ ٦
٣٠٩ ١ ٤ ٢ ٣٢٩ ١ ١ ٣٤٩ ١٠
٣١٠ ١ ٠ ٧ ٣٣٠ ١ ٢ ٣٥٠ ٩
٣١١ ٢ ١ ٣ ٣٣١ ٣ ١ ٣٥١ ٨
٣١٢ ١ ١ ٣٣٢ ١٠ ٠ ٣٥٢ ٤
٣١٣ ٠ ٤ ٣٣٣ ٧ ١ ٣٥٣ ١٠
٣١٤ ١ ٢ ٣٣٤ ٣ ٣٥٤ ١١
٣١٥ ١ ٢ ٣٣٥ ١٢ ٣٥٥ ١٣
٣١٦ ٠ ٣ ٣٣٦ ٧ ٣٥٦ ٤
٣١٧ ١ ١ ١ ٣٣٧ ٥ ٢ ٣٥٧ ٥
٣١٨ ٠ ٠ ٢ ٣٣٨ ١٤ ٣٥٨ ٨
٣١٩ ١ ٤ ٣٣٩ ٨ ١ ٣٥٩ ٠ ٠
٣٢٠ ٠ ٦ ٣٤٠ ٨ ١ ٣٦٠ ١ ٢
149

Ondokuzuncu Cüz Yirminci Cüz Yirmibirinci Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
٣٦١ ٠ ٢ ٣٨١ ٧ ٠ ٤٠١ ٣ ١
٣٦٢ ١ ٠ ٣٨٢ ٢ ٢ ٤٠٢ ٦ ١
٣٦٣ ١ ٣ ٣٨٣ ٣ ١ ٤٠٣ ٧ ٠
٣٦٤ ٠ ٢ ٣٨٤ ٢ ٢ ٤٠٤ ٦ ١
٣٦٥ ٥ ٣ ٣٨٥ ١ ٠ ٤٠٥ ١ ٠
٣٦٦ ١ ٤ ٣٨٦ ٠ ٢ ٤٠٦ ٣ ٠
٣٦٧ ٠ ٥ ٣٨٧ ٢ ٢ ٤٠٧ ٥ ٢
٣٦٨ ٠ ٤ ٣٨٨ ١ ٣ ٤٠٨ ٣ ٠
٣٦٩ ٠ ٤ ٣٨٩ ٠ ٠ ٤٠٩ ٤ ٠
٣٧٠ ٥ ٣ ٣٩٠ ٣ ٢ ٤١٠ ٤ ١
٣٧١ ٢ ٤ ٣٩١ ١ ٢ ٤١١ ٦ ٠
٣٧٢ ٢ ٣ ٣٩٢ ٣ ٣ ٤١٢ ١٣ ٠
٣٧٣ ٢ ٥ ٣٩٣ ٩ ٠ ٤١٣ ١٠ ١
٣٧٤ ٠ ٣ ٣٩٤ ٥ ٠ ٤١٤ ٢ ٤
٣٧٥ ٢ ٠ ٣٩٥ ٧ ٣ ٤١٥ ٠ ٤
٣٧٦ ٣ ١ ٣٩٦ ٥ ١ ٤١٦ ٠ ١
٣٧٧ ١ ١ ٣٩٧ ١٠ ٠ ٤١٧ ١١
٣٧٨ ٤ ١ ٣٩٨ ٣ ٢ ٤١٨ ٦
٣٧٩ ٣ ٤ ٣٩٩ ١ ٠ ٤١٩ ١٠
٣٨٠ ٤ ٠ ٤٠٠ ٦ ٠ ٤٢٠ ١٠
150

Yirmiikinci Cüz Yirmiüçüncü Cüz Yirmidördüncü Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
٤٢١ ٧ ٤٤١ ٠ ٠ ٤٦١ ١٠ ١
٤٢٢ ١٦ ٤٤٢ ٢ ٢ ٤٦٢ ٦ ٠
٤٢٣ ٦ ٤٤٣ ٠ ١ ٤٦٣ ٤ ٢
٤٢٤ ٧ ٤٤٤ ١ ٠ ٤٦٤ ٨ ٠
٤٢٥ ٨ ٤٤٥ ١ ٢ ٤٦٥ ٢ ٣
٤٢٦ ١٠ ٢ ٤٤٦ ٢ ١ ٤٦٦ ٤ ٥
٤٢٧ ٣ ٢ ٤٤٧ ٢ ١ ٤٦٧ ٦ ٢
٤٢٨ ١ ١ ٤٤٨ ٣ ٤ ٤٦٨ ٦ ٠
٤٢٩ ١ ٤ ٤٤٩ ١ ٢ ٤٦٩ ٦ ٤
٤٣٠ ٢ ٣ ٤٥٠ ٢ ١ ٤٧٠ ٦ ٠
٤٣١ ١ ٢ ٤٥١ ٤ ٣ ٤٧١ ٦ ١
٤٣٢ ٢ ١ ٤٥٢ ١ ١ ٤٧٢ ٣ ١
٤٣٣ ٦ ١ ٤٥٣ ٢ ١ ٤٧٣ ٩ ٦
٤٣٤ ٩ ٠ ٤٥٤ ٠ ٣ ٤٧٤ ٤ ٠
٤٣٥ ٥ ٢ ٤٥٥ ٠ ١ ٤٧٥ ٦ ٠
٤٣٦ ٥ ٠ ٤٥٦ ١ ٣ ٤٧٦ ٢ ١
٤٣٧ ٤ ٢ ٤٥٧ ٩ ٠ ٤٧٧ ٣ ١
٤٣٨ ٦ ١ ٤٥٨ ٤ ٥ ٤٧٨ ٣ ٢
٤٣٩ ٣ ٠ ٢ ٤٥٩ ٨ ٢ ٤٧٩ ٤ ٢
٤٤٠ ٠ ٣ ٢ ٤٦٠ ٩ ٢ ٤٨٠ ٠ ٣

Mülahazat: Yirmidördüncü cüzde bir cihetle on defa altı rakamı geliyor. Demek cüz yarısı
manidar altı rakamı ile gösteriliyor. Yirmidördüncü cüzün bu on defa altısı birbirini takip eden
sahife rakamındaki on defa altıya tevafuk ediyor. Bu latif tevafukun letafeti de şudur ki on
defa altı altmış eder. Altmıştan yetmişe kadar on defa altı geliyor, üç cihetle tevafuku vardır.
151

Yirmibeşinci Cüz Yirmialtıncı Cüz Yirmiyedinci Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
٤٨١ ١ ٢ ٥٠١ ٦ ٠ ٥٢١ ٢ ٢
٤٨٢ ٨ ٢ ٥٠٢ ٤ ١ ٥٢٢ ٢ ١
٤٨٣ ٤ ٣ ٥٠٣ ٢ ٠ ٥٢٣ ١ ٣
٤٨٤ ٤ ٢ ٥٠٤ ٤ ١ ٥٢٤ ٢ ٣
٤٨٥ ٧ ٠ ٥٠٥ ٣ ١ ٥٢٥ ٤ ٢
٤٨٦ ٣ ٢ ٥٠٦ ٩ ١ ٥٢٦ ١ ٣
٤٨٧ ٥ ٠ ٥٠٧ ٤ ٢ ٥٢٧ ٣ ٢
٤٨٨ ٣ ٠ ٣ ٥٠٨ ٦ ٥٢٨ ٠ ١
٤٨٩ ١ ٠ ٣ ٥٠٩ ٩ ٥٢٩ ٠ ٠
٤٩٠ ٠ ٢ ١ ٥١٠ ١١ ٥٣٠ ١ ٢
٤٩١ ٠ ٢ ٢ ٥١١ ١٠ ٥٣١ ٠ ١٣
٤٩٢ ٠ ٢ ٥١٢ ٩ ٥٣٢ ٠ ١٤
٤٩٣ ٢ ٢ ٥١٣ ٨) ٧) ٥٣٣ ١ ٦
٤٩٤ ١ ١ ١ ٥١٤ ٩ ٥٣٤ ٠ ٠
٤٩٥ ٢ ٣ ٥١٥ ٨ ٥٣٥ ٠ ١
٤٩٦ ١ ٣ ٥١٦ ١٤ ٥٣٦ ٢ ٢
٤٩٧ ١ ١ ٥١٧ ١ ٥٣٧ ١٠ ١
٤٩٨ ٨ ٠ ٥١٨ ١ ١ ٥٣٨ ٥ ٠
٤٩٩ ٤ ٢ ٥١٩ ١ ١ ٥٣٩ ٨ ٢
٥٠٠ ٥ ٠ ٥٢٠ ٠ ٣ ٥٤٠ ٨
152

Yirmisekizinci Cüz Yirmidokuzuncu Cüz Otuzuncu Cüz

Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman Sahife Allah Rab Rahman
Numarası aded Numarası aded Numarası aded
aded aded aded aded aded aded
٥٤١ ١٣ ٥٦١ ٢ ٢ ٢ ٥٨١ ١ ٠
٥٤٢ ١٠ ٥٦٢ ١ ٠ ٢ ٥٨٢ ١ ٣) ٣)
٥٤٣ ١٣ ٥٦٣ ٢ ١ ٢ ٥٨٣ ١ ٥
٥٤٤ ١٠ ٥٦٤ ٠ ٥ ٥٨٤ ١
٥٤٥ ١٣ ٥٦٥ ١ ٣ ٥٨٥ ١
٥٤٦ ٣ ٣ ٥٦٦ ١ ١ ٥٨٦ ٣ ٢
٥٤٧ ١٣) ٩) ٥٦٧ ٢ ٢ ٥٨٧ ١ ٢
٥٤٨ ١٠) ٦) ٤ ٥٦٨ ٠ ٢ ٥٨٨ ١ ٣
٥٤٩ ١١ ٥٦٩ ٣ ٣ ٥٨٩ ٤ ١
٥٥٠ ١١ ٥٧٠ ٥ ٣ ٥٩٠ ٢ ١
٥٥١ ١١ ٥٧١ ٥ ٣ ٥٩١ ٣ ٢
٥٥٢ ٨ ٥٧٢ ٦ ٣ Hüve ٥٩٢ ٢ ٣
٥٥٣ ١١ ٥٧٣ ١ ٣ ٥٩٣ ١ ٥
٥٥٤ ١٠) ٩) ١ ٥٧٤ ٨ ٢ ٥٩٤ ٣ ١
٥٥٥ ) ١٠ ١ ٥٧٥ ٢ ١ ٥٩٥ ٢ ٢
١١)
٥٥٦ ١١ ٥٧٦ ٢ ١ ٥٩٦ ٢ ٣
٥٥٧ ١٤ ٥٧٧ ١ ٢ ٥٩٧ ٣ ٣
٥٥٨ ) ١٢ ٥٧٨ ٣ ٤ ٢ ٥٩٨ ٥ ٣
١٣)
٥٥٩ ١٠) ٩) ٥٧٩ ٣ ٠ ٠ ٥٩٩ ٢ ٣
٥٦٠ ٥ ٤ ٥٨٠ ٠ ٠ ٠ ٦٠٠ ٢ ٠
٦٠١ ٥) ٤) ١
٦٠٢ ٥) ٣) ٢
٦٠٣ ٥ ١
٦٠٤ ٥ ٢
153

[ Mülahazat ]
İsm-i Celal ve ism-i Rab tevafukatı yalnız bir cihetle değil, belki müteaddid vücuhu
var. Hem tevafukat içinde latif nükteler var. Ez cümle yirmi sekizinci cüzde ism-i Allah beş
defa on bir (11), beş defa on (10), beş defa on üç geliyor. Beş defa on üç altmış beş olup ism-i
‫ هو‬olmakla beraber sırrı tevafukta ve bilhassa ‫ انا اعطينا‬sırrında on beş defa on üç
adedi o sırrın keşfine medar olduğu gibi ism-i Celal’in Kur’ân’daki sırrı tevafukuna bir
basamak ve bir mukaddeme olan onuncu sözdeki elif tevafukatının medarı olan (dört, beş, üç,
altı) adetleri her biri o risalenin mecmuunda on üç defa gelmesi bu tevafuka manidar bir
(Hâşiye)
letafet daha katarlar. Hem ez cümle dördüncü cüz’ başında üç dokuz tevafuk edip sonra
iki beş ortasında bir on iki, beş ortasında bir dokuz, on bir, on iki, on üç, dört, dört, dokuz,
dört, dört, beş

(Hâşiye)
Onuncu sözün elif tevafukatı ile on sekizinci cüzün lafzullah tevafukatına zarif bir tevafuku
şudur ki: onuncu sözün beş adedi on üç defa tekerrür edip altmış beş ‫ هو‬olur. On sekizinci cüzde
َ
َ ‫ ل َ ا ِ ٰل‬dır.
َ ُ‫ه اِل ّ ه‬
lafzullah on üç adedi beş defa tekerrür ettiğinden altmış beş olup ‫و‬
154

altı ki,lafz-ı ‫ هسو‬yü teşkil ediyor. Edna bir dikkatle bu cüzdeki lafz-ı Celal ne kadar
muntazam bir vaziyet aldığı görülür. Üçüncü cüz başında üç defa sekiz, sonra iki defa altı, bir
defa yedi, bir defa altı, yine iki yedi, iki defa dokuz, yine bir yedi, on iki, on bir, on üç, üç
defa sekiz, bir yedi ve bir altı. İşte bu cüzde tevafuk gâyet muntazamdır. İki muvafık
ortasında bir sahife, ya iki sahife fasıla olsa zarar vermez. Ez cümle cüz’ü evvelde birinci
sahife pek kısa olduğundan ondaki bir ism-i Celal ikinci sahifeye zımmi münasip bulunmakla
altı veyahut beş, altı ve beş adeta iki ‫ هو‬lafzını gösteriyor. Sonra iki seferden sonra Rab ismi
zım edilse yine iki defa dört, sonra yedi ile altı ve iki ile altı, yine yedi ve dört geliyor. Ortada
iki kalmak üzere her iki tarafında dört, yedi, altı gelmekle daha latif oluyor. Sonra sekiz ile
yedi, üç üç ve yine sekiz geliyor. Şu birinci cüzdeki ism-i Rab nadir gelmiş. Fakat gelen
miktar gâyet latif bir tevafuktadır. Mesela başta dört defa bir, sonra dört defa iki ve bir defa
beş tekerrür vardır. Hem mesela ikinci cüzde dahi ism-i Rab ism-i Celal ile beraber üç defa
altı geliyor. Sonra iki defa sekiz sonra iki defa yedi, ortasında iki, üç, sonra üç dokuz
155

ortasında bir on ve iki dokuz, ortasında bir yedi dokuz ile sekiz arasında sırlı adet olan on üç
sonra bir defa beş ve iki misli olan on ve o iki on ortasında bir sekiz geliyor. Şu halde
mukaddemede beyan ettiğiniz gibi bir iki sahife bazen iki muvafık ortasına girebilir. Bu
kaideye binaen bu ikinci cüzde tevafuksuz yalnız on üç adedi kalır. Zaten onun sırrı ona
kafidir. Tevafuk yerini tutuyor. En ahirki cüzü olan otuzuncu cüzdeki ism-i Rab gâyet latif bir
tarzda tevafuk ediyor. Mesela iki defa üç, iki defa iki, bir üç, iki defa bir, yine bir defa iki ve
üç ve bir defa beşten sonra bir ve iki, ve dört defa üç sonra bir ve iki, yine o cüzde ism-i Celal
adetleri bütün tevafukta yalnız bir defa üç zahiri tevafuksuz görünüyor. Başta dört defa bir,
ahirde ism-i Rab zımmiyle dört defa beş geliyor.

Birinci Cüz İkinci Cüz Üçüncü Cüz Dördüncü Cüz

İsm-i İsm-i İsm-i İsm-i
Sahife Âyet Sahife Âyet Sahife Âyet Sahife Âyet
Allah Allah Allah Allah
٤ ٥ ٥ ٢٥ ٧ ٧ ٤٦ ٧ ٧ ٦١ ٩ ٩
٨ ٤ ٤ ٣٠ ٦ ٦ ٤٩ ٩ ٩ ٦٥ ١٠ ١٠
١٠ ٧ ٧ ٥١ ٧ ٧ ٦٧ ٥ ٥
١٥ ٤ ٤ ٥٢ ٧ ٧ ٧٦ ٥ ٥
١٧ ٧ ٧ ٥٧ ٨ ٨
156

Beşinci Cüz Altıncı Cüz Sekizinci Cüz Onbirinci Cüz

İsm-i İsm-i İsm-i İsm-i
Sahife Âyet Sahife Âyet Sahife Âyet Sahife Âyet
Allah Allah Allah Allah
٨٤ ٧ ٧ ١٠٢ ٧ ٧ ١٤٤ ٤ ٤ ٢٠٧ ٦ ٦
٨٧ ٦ ٦ ١١٧ ٧ ٧ ١٥٨ ٦ ٦ ٢٠٩ ٦ ٦
٢١٥ ٨ ٨

Onüçüncü Cüz Ondördüncü Cüz Onsekizinci Cüz

İsm-i İsm-i İsm-i
Sahife Âyet Sahife Âyet Sahife Âyet
Allah Allah Allah
٢٤٢ ٦ ٦ ٢٧٨ ٧ ٧ ٣٤٩ ١٠ ١٠
٢٤٥ ٩ ٩ ٣٥٢ ٤ ٤
٢٥٤ ٦ ٦

Yirmiikinci Cüz Yirmialtıncı Cüz Yirmisekizinci Cüz

İsm-i İsm-i İsm-i
Sahife Âyet Sahife Âyet Sahife Âyet
Allah Allah Allah
٤٣٨ ٦ ٦ ٥٠٩ ٩ ٩ ٥٥٥ ١٠ ١٠
٥٦٠ ٥ ٥
157

[ Üçüncü Parça İki Küçük Kısımdır. ]

Birinci Kısmı: Matbu’ Onuncu Söz’ün latif tevafukat-ı harfiyesindendir ki ekseriyet-i

mutlaka ile ya üç elif ki lafz-ı Allah olur veya beş altı ile tevafuk ediyor ki lafz-ı Hüve. Hem
otuz beşinci sahifede beşinci hakikatte iki beş üç beşte tevafuk ediyor. Hem başta cilt olan iki
sahife ile beraber altmış beş oluyor. yİne lafz-ı Hüve oluyor. Sure-i Kevser’in hurufatı gibi
hem sura-i Kevser’in hurufatına tevafuk ediyor. Hem en ahir ki iki beyaz sahifeyi saymak
cihetiyle altmış yedi olup baştaki âyetin melfuz altmış yedi harfine tevafuk ediyor. Eğer âyette
medde sayılmazsa beyaz sahifeye lüzum olmadığı gibi beyaz satırlara da lüzum kalmaz. Tam
tam sahife yirmi iki satır yazılı olmak üzere âyetin hurufat-ı melfuzasına tevafuk eder. yalnız
on üç satır beyaz dahil olacak on üç adet tekrar kendi sırrını gösterdi. Eğer medde lafz-ı
Allah’ın meddesinden başka sayılmazsa ve şedde sayılsa tam tamına kitabın ahirdeki altmış
üç sahifesine tevafuk ediyor. Eğer şedde ve medde sayılamazsa hemze-i vasıl sayılsa tam
tamına altmış üç sahifesine tevafuk ediyor. Hem sahifenin satırları yirmi iki olmak itibarıyla
yarısından ziyade yazılı bulunan sahifelerin
158

Hakiki ve itibari satırlarını bu baştaki ismin iki satır ilavesiyle bin üç yüz kırk iki (1342) de
mebde-i telifine ve inkar-ı haşre olan ladini siyasetinin ilanı ve ladini hurufunun resmen
kabulü tarihine bir tek fark ve bir ‫ ق‬ile ‫ الخره حسق‬makam-ı ebcedisiyle hatta şu
risalenin sırf hakiki satırlarına başta el yazısı ile yazılan isim ve tenbihe aid yedi satır
ilavesiyle müellifin veladet tarihine tevafuk ediyor. Hem onuncu sözün latif tevafukat-ı
elifesindendir ki beş rakamı risalenin mecmuunda onüç defa olmaklaaltmış beş olup yine lafz
‫ هسو‬teşkil etmekle beraber sure-i Ahiret olan Kevser’in hurufatına tevafuk ediyor. Hem
risaledeki altı rakamı on üç (13) defa olduğundan bu beş ile altı on üçte tevafuk ediyor. Bu iki
muvafakatler risaledeki üçlerin onuncu, ikinci, üçüncü suret ve hakikat kelimelerindeki elif
sayılmazsa en baştaki iki sahifenin iki üçleri ikişere iner. Yine on üç (13) defa olup o iki
muvafakatle o iki adede tevafuk ediyor. Bu üç mütevafık o mezkür elifler sayılsa dört rakamı
mecmu’ risalede on üç defa olup bu üç mütevafık o dört rakam ile on üçte yine tevafuk ediyor.
Elhâsıl: Beşler on üçer, altışar yine on üç (13), üçer yine on üç, dörder on üç (13), bu
159

Muzaaf tevafukları tesadüf zannedenler zannederiz ki insan suretindeki kör bir şey olmalı ki
kör tesadüfe bu hikmetli işi havale ediyor. Bu mübarek beş ile altı mukaddes Hüve lafzının
harfleridir ve o kutsiyetten aldıkları feyz ile İşaret-ül İ’caz’da yine harikulade vaziyetler
gösterdiler ve bu risalede beşlerin elifleri altmış beş olmakla Sure-i Kevser'in Besmele ile
beraber aded-i hurufuna tevafuk ile Kevser gibi Hüve olur. Altının elifleri yetmiş sekizdir. İki
altı tevafuka girmemiş. Bir altı on üç sahifede onuncu suret elifi sayılsa yedi olur. Demek
gayrı mutevafıkın sukutu ile beraber altı yediye çıkmakla elifleri altmış yedi olup Sure-i
İhlas’ın Besmele ile hurufatına tevafuk ediyor. Aynı Sure-i İhlas gibi lafz-ı Allah makam-ı
ebcedi cihetiyle tevafuk ediyor. Demek nasıl ki Sure-i İhlas ‫اللُهس‬ّٰ َّ ‫ه اِل‬
َ ٰ‫ ل َ اِل‬der. Lafz-ı
َّ‫ل َ ا ِ ٰله اِل‬
Allah’ı gösterir. Sure-i İhlas gibi altı cümlesine tevafuk ediyor. Altının elifleri َ
َ
‫ّٰاللُهس‬ diye Allah’a işaret eder. hem nasıl ki Sure-i Kevser َ ُ‫ ل َ ا ِ ٰل َهس اِل ّ ه‬der. ‫و‬
‫و‬ َ ُ‫‘ ه‬yi
َ
َ ‫ ل َ ا ِ ٰل‬der. Hüve‘yi gösterir.
َ ُ‫ه اِل ّ ه‬
gösterir. Öyle de beşin elifleri dahi ‫و‬
[Hatime] Kanaatimiz geldi ki ehli ilhadın haşr-i Cismaniyi resmen inkar etmek
istedikleri
160

hengamda iktidar ve ihtiyarımızın haricinde Onuncu Söz yazdırıldı. Şimdi mürur-ı zamanla
her vakit mütealası lazım gelen onuncu söze bir lakayıtlık gelmekle beraber haşr-i cismaninin
bir şiddetli taarruza maruz bulunduğunu ima edip ikaz eden şiddetli bir surette inâyet-i İlahiye
nazar-ı dikkati Onuncu Söze bu garip tevafukla tekrar celb etti. Bu risalede tevafuka medar
olan bu beş, altı, dört, üç rakamlarının her birinin yekünü on üçte tevafuk etmeleri Onuncu
Sözün on üçüncü sahifesine bilhassa nazar-ı dikkati celb ettiriyor. O dört ile beş dokuz, üç ile
altı dokuz olmakla yine dokuzuncu hakikate nazar-ı dikkati celb ettiriyor. Evet on üçüncü
sahifedeki onuncu suretin temsil ettiği dokuzuncu hakikat Onuncu Sözün en kuvvetli, en
parlak, en mülzem bürhanlarından olduğundan ihvanıma bu hakikati ezber edinceye kadar
müteala etmelerini tavsiye ediyorum. Şu risalenin medar-ı tevafuku olan üç, altı, beş, dört
rakamlarının her birinin on üç olması bir Sure-i Ahiret olan Sure-i Kevser’in sırrına dair
altıncı remizde on beş defa tekerrür eden on üç adedine tevafuk etmesi bir işarettir ki Haşir
Risalesi Sure-i Kevsere tam bakar ve oradan emir alır. Ahirdeki (dört, altı, üç, beş) şu
rakamların tevafuksuz gelmelerinin sebebi bu rakamlar ahirde her biri
161

olduğunu göstermek için bilmecburiye birer birer kendi mütevafıkatıyla değil belki on üçteki
arkadaşlarıyla birleşmeye mecbur oldular. Hem altı ile arkasındaki üç kitabın hatimesindeki
altmış üç rakamına tevafuk etmek için tevafuktan çıkmışlar. Kitabın başında en evvel dört
rakamı dördüncü sahifede geldiği için ahirde en evvel o imza ediyor. Beş öteki
arkadaşlarından sonra işe giriştiği için o arkadaşlarından sonra on üç senedini imza ediyor. Bu
risalede elif tevafukatı bir kısım risalelerimizde asarı görünen geniş bir sırdan ileri geldiğine
kuvvetli bir delil İşaret-ül İ’caz’daki acip ve garip tevafukat-ı harfiye ve elifiyesidir ve pek
zahir bir bürhanı dahi Yirmi sekizinci Mektubun inâyet-i seb’a’sında yirmi sekiz elif fasılasız
gelmesi ve o mektubun numeru ve isim adedini göstermesi ve iki sahifenin birinci satırı
müstesna olup bütün satırları başlarında elif olarak birbirine muvafık olmasıdır. Nasıl ki
risalelerde kelime tevafukatı Kur’ân-ı Muğciz-ül Beyan’ın lafza-i Celal tevafukatına bir
basamaktı ve lafz-ı Kur’ân ve lafz-ı Rasul-i Ekrem Aleyhisselatü Vesselam o sırrın anahtarları
oldular. Öyle de İşaret-ül İ’caz’daki tevafukat-ı harfiye maksud-ı bizzat değildi. Belki Sure-i
‫ انا اعطينا‬sırrına bir basamaktı. Şimdi bu Onuncu Sözün tevafukatı
162

dahi Sure-i ‫ه ِس‬ ‫صُر ّٰالل‬

ْ ‫جاءَ ن َس‬
َ ‫ اِذ َا‬sırrına yetişmek için bir basamaktı fakat o basamak
fikirlerde tam yerleşmediği için o sır da açılmadı. Yalnız göründü ve derakab kapandı. Demek
o iki risalenin tevafukat-ı harfiyesine ciddi ehemmiyet ve o iki sure-i kutsiyenin sırlarının
ehemmiyetinden gelmiştir. Ben de şimdi bu hikmeti anladım ve ehemmiyetsiz zannettiğim
münasebet-i tevafukiye ehemmiyetli olabilir çünkü gâyet mühim sırlara hizmet ederler.
[İkinci kısım] Yeni yazdığımız Kur’ân’ın başında âyet-i Kur’âniyenin adedi altı bin
altı yüz altmış altı (6666) olmakla envar-ı Kur’âniye ve hakikat-i Furkaniye eyyam-ı şer’iye
ile altı bin altıyüz altmış altı (6666) sene kadar küre-i arzda hükmü cereyan edeceğine işaret
ettiğine dair sualinize o vakit zihnim başka yere müteveccih olduğu için izahlı cevab
veremedim. Sonra bana ihtar edildi ki Asım’ın (R.A) suali ehemmiyetlidir. Cevab ver. Ben de
o ihtara binaen üç esasla bir parça izah edeceğim.
[Birinci Esas] Nasıl ki Nur-ı Muhammedi (Aleyhisselatü Vesselam) ve hakikat-i
Ahmediye (Aleyhisselatü Vesselam) divan-ı Nübüvvetin hem fatihası hem hatimesidir. Bütün
enbiya onun asıl nurundan istifade etmeleri ve hakikat-i diniyenin neşrinde onun
(Aleyhisselatü Vesselam) muinleri ve vekilleri hükmünde oldukları nur-ı Ahmedi
(Aleyhisselatü Vesselam) cephe-i ademden ta zat-ı mübarekine
163

müteselsilen tezahür edip neşr-i nur ederek intikal ede ede ta zuhur etemle kendinde cilveger
olmuştur. Hem mahiyet-i kutsiye-i Ahmediye (Aleyhisselatü Vesselam) Risale-i Miraçta kati
bir surette ispat edildiği gibi şu şecere-i kainatın hem çekirdeği aslisi hem en ahir ve en
mükemmel meyvesi olmuş. Öyle de hakikat-i Kur’âniye zaman-ı Adem’den şimdiye kadar
hakikat-i Muhammediye (Aleyhisselatü Vesselam) ile beraber müteselsilen enbiyaların suhuf
ve kitaplarında nurlarını neşr ederek gele gele ta nüsha-i kübrası ve mahzar-ı etemmi olan
Kur’ân-ı Azimüşşan suretinde cilveger olmuştur.Ve bütün enbiyanın usul-i dinleri ve esas
şeraidleri ve hülasa-i kitapları Kur’ân’da bulunduğuna ehli tahkik ve ehli hakikat ittifak
etmişler. Bu sırra binaen fetret-i mutlakanın zamanı ihraç edildikten sonra rivâyet-i meşhure
ile zaman-ı Adem’den kıyamete kadar eyyam-ı şer’iye ile tabir edilen yedi bin (7000) seneden
fetret-i mutlakanın zamanı tarh edildikten sonra altı bin altı yüz altmış altı (6666) sene kadar
din-i İslam’ın sırrını neşreden hakiakt-i Kur’âniye küre-i arzda ayrı ayrı perde altında neşr-i
envar edeceğine ayatın adedi işaret ediyor demektir.
[İkinci Esas] Malumdur ki küre-i arzın mihveri üstündeki hareketli gece gündüzler ve
medar-ı senevi üstündeki hareketiyle seneler hasıl oluyor. Güneşle beraber her bir seyyarenin
belki
164

sevabitin ve şems-üş şümusun dahi her birinin mihveri üstünde eyyam-ı mahsuselerini
gösteren bir hareketi medarı üzerinde deveranı dahi bir nevi seneleri gösteriyor. Halık-ı arz ve
semavatın hitabat-ı ezeliyesinde o eyyam ve seneleri dahi irae ettiğine delili şudur ki: Furkan-
ı Hakim’de
َ ‫ما تَعُدُّو‬
‫ن‬ َّ ‫م‬
ِ ٍ‫سنَة‬
َ ‫ف‬َ ْ ‫مقْدَاُره ُ اَل‬ َ ‫ج اِلَيْهِ فِى يَوْم ٍ كَا‬
ِ ‫ن‬ ُ ‫م يَعُْر‬ َّ ُ ‫ث‬
ٍ‫سنَة‬ َ ْ ‫ن اَل‬
َ ‫ف‬ َ ‫سي‬ِ ‫م‬ ْ ‫خ‬
َ ُ ‫مقْدَاُره‬
ِ ‫ن‬َ ‫ح اِلَيْهِ فِى يَوْم ٍ كَا‬ ٰ َ ْ ‫ج ال‬
ُ َ ‫ملئِك‬
ُ ‫ة وَ الُّرو‬ ُ ‫تَعُْر‬
gibi âyetler ispat ediyorlar. Evet kış günlerinde ve şimal taraflarında gurub ve tuluğ
mabeyninde dört saatlik gününden ve bu iklimde, kışta sekiz dokuz saatlikten ibaret olan
eyyamlardan tut ta güneşin mihveri üstünde bir aya yakın mahsus gününden tut ta
kozmografyanın rivâyetine göre ‫رى‬ ٰ ْ‫شع‬ ‫ َر ُّس‬tabiriyle Kur’ân’da namı ilan edilen ve
ِ ّ ‫ب ال‬
şemsimizden büyük (şi’ra) namındaki diğer bir şemsin belki bin seneden ibaret olan gününden
dahi tut git ta şems-üş şümusun mihveri üstündeki elli bin sene (50000) den ibaret bir tek
yevmine kadar eyyam-ı rabbaniye var. İşte semavat ve arzın rabbi o şems-üş şümusun ve
şi’ranın halıkı hitap ettiği vakit o semavat ve arzın ecramına ve alemlerine bakan kutsi
kelamında o eyyamları zikreder ve zikretmesi gâyet yerindedir. Madem eyyamın lisan-ı şer’i
de böyle ıttılakatı vardır.
165

ilm-i tabakat-ül arz ve coğrafya ve tarih-i beşeriyet ulemasınca nevi beşerin yedi bin (7000)
sene değil belki belki binler sene geçirdiğini teslim de etsen Adem’den kıyamete kadar ömr-i
beşer yedi bin (7000) senedir olan rivâyet-i meşhuresinin sıhhatine ve beyan ettiğimiz altı bin
altı yüz altmış altı (6666) sene nur-ı Kur’ân hüküm ferma olduğuna münafi olamaz ve cerh
edemez. Çünkü eyyam-ı şer’iyenin dört saatinden elli bin (50000) seneye kadar hükmü ve
şümulü var. Fakat nefs-ül emirdeki eyyamın hakikati o rivâyet-i meşhurede hangisi olduğunu
şimdilik bu dakikada kalbime inkişaf ettirilmedi. Demek o sırrın inkişafı münasip değil.
َ
[Üçüncü Esas] ‫ه‬ ‫ب اِل ّ ّٰاللُسس‬
َ ‫م الْغَي ْسس‬
ُ ‫ ل َ يَعْل َسس‬Şu meselede şimdilik delilini
gösteremeyeceğim bir müddeayı beyan ediyorum. Şöyle ki şu dünyamızın bir ömrü ve şu
dünyadaki, küre-i arzın dahi ondan kısa diğer bir ömrü ve küre-i arzda yaşayan nevi insanın
daha kısa bir ömrü vardır. Bu birbiri içinde üç nevi mahlukatın ömürleri saatin içindeki
dakika, saniye saatleri sayan çarkların nisbeti gibidir. Nevi insanın ömrü küre-i arzın iki
hareketiyle hasıl olan malum eyyam ile olduğu gibi zi-hayatın vücuduna mazhar olduğu
zamanından itibaren küre-i arzın ömrü ise merkez-i irtibatı olan şems-üş şümusun hareket-i
mihveriyesiyle hasıl olan eyyam ile olması hikmet-i rabbaniyeden uzak
166

değildir. Şu halde nevi insanın ömrü yedi bin (7000) sene eyyam-ı ma’lume-i arziye ile olsa
küre-i arzın hayatına menşe’ olduğu zamandan harabiyetine kadar eyyam-ı şemsiye ile iki
yüz bin (200000) seneyi geçer ve şems-üş şümusa tabi’ ve alem-i bekadan ayrılıp küremize
bakan şems-üş şümusun işaret-i Kur’âniye ile her günü elli bin (50000) senelik olmasına
binaen yedi bin (7000) sene o eyyam ile yüz yirmi altı milyar (126000000000) sene yaşarlar.
Demek eyyam-ı şer’iye tabir ettiğimiz eyyam-ı Kur’âniyede bunlar dahil olabilir. Semavat ve
arzın halıkı semavat ve arza bakan bir kelamıyla semavat ve arzın sebeb-i hılkati ve çekirdek-i
aslisi ve en mükemmel ahir meyvesi olan Habib-i Ekrem Aleyhisselatü Vesselama karşı
hitabında o eyyamları isti’mal etmesi Kur’ân’ın ulviyetine ve muhatabının kemaline yakışır
ve aynı belagattir.
‫عنْد َ ّٰالل‬
‫هِ والله اعلم با سرار كتابه‬ ُ ْ ‫وَالْعِل‬
ِ ‫م‬
___________ ___________
_________________
(Hâşiye)
Bu hesap Şamlı Hafız, Kuleönünde Mustafa ve arkadaşı Hafız Mustafa’nın şehadetiyle bir
dakika zarfında ezber yazılmıştır. Sene üç yüz altmış (360) gün hesabına göredir. Kusur var ise
bakılmamak gerektir.
167

[Sekizinci Kısmın Sekizinci Remzi]

ِ ِ ‫ن الَّر‬
‫حيم‬ ِ ٰ‫حم‬ ّٰ ِ ‫سم‬
ْ ‫الله ِس الَّر‬ ْ ِ‫ب‬
Kur’ân-ı Muğciz-ül Beyan’ın âyatınde ve kelimatında ve maanisinde ve nazmında
müteaddid vücud-ı i’caziye ve esrar-ı kutsiye bulunduğu gibi hurufatında dahi çok lemeat-ı
i’caziye bulunur. Hatta hurufunun vaziyetlerinde çok işarat-i aliye var. Hatta tekrar adetlerinin
tevafuklarında çok münasebat-ı latife var. İşte o denizden bir katre hükmünde medar-ı
bahsimiz olan tevafukat meselesine münasebeti bulunan huruf-ı Kur’âniyenin tevafukat-ı
adediyesinden bir iki cüz’i misali numune için göstereceğiz. Yani ayat ve kelimat ve hakaik
ve nazmda bulunan esrardan değil, belki yalnız hurufatın vaziyetlerinde ve o vaziyetin vücuh-
ı kesiresinden yalnız tekrar eden hurufatın adetlerinin tevafukatından çıkan münasebat-ı
adediyeye dair ve bunun dahi vücuh-ı kesiresinden yalnız mecmu-ı Kur’ân’da yirmi dokuz
(29) huruf-ı hecaiyenin yekün adetlerindeki manidar bir kısım tevafukatına yedinci Remizde
işaret edildiği gibi sekizinci Remizde de bir numune için dört kısa sure olan sure-i İhlas
Muavezeteyn ve Fatiha’nın hurufatının meselemiz olan tevafukata temas eden cihetine
kısmen işaret edeceğiz. Kur’ân-ı Muğciz-ül Beyan’ın surelerinde bulunan bin letafetinden bir
letafeti numune olarak şudur ki:
168

[Sure-i İhlas] da elif beş, vav beş, dal beş olarak birbirine tevafuku ve Lafzullah’ın
beş harfine muvafakati ve (he dört, mim dört, nun dört, tenvin dahi nun olarak birbirine
tevafuku ve surenin dört âyetine muvafakatı hem üçü lam’ın on iki adedine mutabakatı ve
sakin elif iki ve kef iki ve ha iki olarak birbirine muvafakatı ve iki defa Lafzullah ve iki kere
ehad adedine tevafuku elbette sure-i İhlas’ın kutsi ve nurani harflerinin intizamına bir letafet
ِ ِ ‫ن الَّر‬
daha katarlar. Sure-i İhlas’ta ‫حيمس‬ ٰ ْ ‫ه ِس الَّر‬
ِ ‫حم‬ ‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ‫ ب ِس‬makam-ı ebcedisi bin yüz
seksen üçtür (1183). Eğer şeddeli iki ra, her biri iki ra sayılsa ve sakıt hemzeler sayılmazsa
eğer bir lam bir ra olsa yedi yüz seksen üç olur. Birinci hesapta sure-i İhlas’ın adedine bin
üçte muvafıktır. Bu iki muvafık bin besmele ism-i azam hükmünü verdiğine ima’ ve sure-i
İhlas’ın hatme-i hassesi olan bin adedine işaret ve bin (1000) esma-i İlahiyeye telvih ve bin
(1000) İhlas-ı şerifte ism-i azam hâsiyeti verdiğine Remiz eder. Hatta çoklar aynı ism-i azam
demişler, yani ism-i azamın mufassal bir suretidir. Üç adet ise hadisin rivâyetiyle üç İhlas bir
hatme-i Kur’âniye hükmünde olduğuna binaen ekser umur-ı mübarekede sure-i İhlas’ın üç
defa tekrar edilmesini ima etmekten hali değildir. Şu sure-i
169

İhlas’ın bin üç adedi üç defa tekrar sırrıyla üç bin dokuz (3009) olmakla muhakkikince
Kur’ân’ın esrarını cami’ olan sure-i Kevser’in üç bin adedine tevafuk etmesiyle mühim sırları
ihtar eder. sure-i İhlas’ın en latif bir nükte-i tevafukiyesi şudur ki Kur’ân’ın üç esasından en
mühim esası olan tevhidi ilan hususunda en cami’ bir tarzda olduğuna imaen besmele ile sure-
i İhlas’ın aded-i hurufu olan altmış yedi (67) Lafzullahın altmış yedi (67) aded-i ebcedisine
tevafuk etmekle beraber Lafzullahta sakin elif ‫ كُفُوًا‬de tenvin sayılmazsa her biri altmış altı
olup ayat-ı Kur’âniyenin dört mertebesi olan altı adetlerine iki mertebe ile tevafuk etmekle
sure-i İhlas’ın camiiyeti ve lafz-ı Allah’ın ism-i cami’ ve ism-i azam olduğunu imadan hali
değildir. Sure-i İhlas altı cümle olup üçü müspet, üçü menfidir. Lemeatta beyan edildiği gibi
altı mertebe-i tevhidi ispat ve altı enva-ı şirki nefi etmekle beraber i’caz-ı Kur’ân risalesinin
birinci şulesinin birinci şuaında beyan edildiği üzere bu altı cümle her biri umumuna hem
delil hem netice olduğundan sure-i İhlas’ta tevhide dair berahin-i silsile ile müdellil otuz sure-
i İhlas kadar içinde otuz emsali münderiç olduğuna binaen sure-i İhlas ne kadar safi ve halis
bir bahr-ı tevhid olduğunu ima’ eder.
170

[Sure-i Felak] Elif altı, kaf altı, lam altı, olarak birbirine tevafuku ve besmele ile altı
adet âyetlerine muvafakatı sin üç, şın üç, dal üç, fe üç birbirine tevafuku ve evvelki üçler ile
nısfiyet cihetinde muvafakatı ve birbirine merbut şu üç surenin adedine mutabakatı ve (mim
beş olup beş âyetine muvafakatı şu surenin celalli hurufatına bir cemal daha katarlar. Sure-i
Felak aded-i hurufatı doksan dokuz (99) esma-i hüsnanın adedine tevafuk sırrıyla bütün esma-
i hüsna ile bir istiaze-i camia hükmünde olduğunu ima ederek [elfelakın] hurufatının ebced-i
makamı olan on bin iki yüz küsur olmakla Fatiha-i şerifenin dahi hurufatının ebced-i makamı
olan on bin iki yüz on iki adedine tevafuk etmesiyle her bir sure umum sureler ile
munasebettar olduğunu ima eder.
[Sure-in Nas] harflerinin birer adet fark ile muntazaman birden on ikiye kadar terakki
(Hâşiye-1)
etmesi mesela (kaf bir, he iki, ha üç, ye dört, ra beş , besmeledeki mimler beraber altı
(Hâşiye-2)
âyetin adedine muvafık olarak (mim altı, vav yedi, sakin elif sekiz, nun dokuz , sin on,
(Hâşiye-3)
elif on bir lam on iki kelimesi ve

_____ _________________
[‫ ]شر‬deki [‫ ]ر‬bir olmak cihetiyledir.
(Hâşiye-1)

_____ _________________
[‫ ]الخناس‬deki nun bir sayılsa [‫ ] الجنة‬deki iki sayılsa dokuz olur. Yoksa sakin elif gibi
(Hâşiye-2)

sekiz veya sin gibi on olur.

_____ _________________
َ
(Hâşiye-3)
۪ ّ ‫ ]اَل‬de lam bir sayılsa on ikidir. İki sayılsa on üç olur.
[‫ذى‬
171

Sure-i İhlas’ın on iki lam’ına muvafakati ateşin hurufatına bir ışık daha katarlar. Kur’ân’ın
âhir ki suresi olan sure-i Nas’ın aded-i hurufatı yüz dört olmakla yüz dört (104) suhuf ve
kütüb-i enbiyanın adedine tevafuk etmekle Kur’ân-ı Hakim umum suhuf-ı enbiyanın
esaslarının cami’ olduğuna gizli bir imadır. Ebcedi hesabıyla şu surenin aded-i hurufatı beş
bin beş yüz elliden bir noksandır. (5549) Bu adet sure-i Felak ile Fatiha’nın nısfı olmakla
beraber ima ettiği sırları şimdilik izah edemiyoruz.
[Fatiha-i Şerife] hurufatının ebcedi hesabı olan on iki bin iki yüz on iki (12212) adedi
ise mecmu’ Kur’ân’da hem be, hem te, hem ye, on bir bin (11000) adetlerine tevafuk
etmesiyle beraber başka sırları gösteren küsurattan sarf nazar edilmiştir. Fatiha’nın on bin
(10000) huruf adedini yedi âyetine darp etmesiyle mecmu’ kelimat-ı Kur’âniye adedi olan
yetmiş bine (70000) muvafık gelmesiyle ehli hakikat indinde muhakkik ve hadisçe musaddak
olan Fatiha Kur’ân kadardır ve Kur’ân Fatiha’da münderiçtir ve bu indiraç sırrına binaen
ِ ۪ َ‫ن الع‬
Fatiha tenzilde ‫ظيمس‬ ْ ‫مثَان ِسى وَالْقُْرا ِس‬
َ ْ ‫سبْعَ ال‬
‫ َس‬namıyla teşhir edilmiş diye olan
meşhur hükmün ispatını ima ve ihtar eder. Sur-ı Kur’âniyenin başlarında olan mukattaat huruf
gâyet manidar ve esrarlı bir şifre-i İlahiye olduğu gibi Fatiha hurufatı belki Kur’ân’ın umum
hurufatı dahi kutsi ve ayrı ayrı
172

mütenevvi’ binler ilahi şifreler olduğunu yedinci, sekizinci remizlerde işaret edilen sırlar ve
tevafuklar te’yid ediyorlar. Fatiha-ı Şerifenin hurufatı yüz otuz (130) ve kelimatı bir hesapla
otuz altı (36) ve bir cihetle otuz olarak otuz cüz-i Kur’ân’a fihriste cihetiyle Kur’ân Fatiha’da
bulunduğuna ima eder. besmele şafi mezhebince her bir surenin bir âyeti olduğu gibi
Fatiha’nın da bir âyetidir. Hanefice besmele Fatiha’nın cüz’ü değil. Bahsimizde iki mezhebe
riâyet edeceğiz. Harflerin adedi budur. Besmele ile hemze denilen müteharrik elif on sekiz
(18) ‘dir. Sakin elif on üç (13) ‘tür. lam yirmi üç (23) tür, mim on beş (15) tir, ra sekiz (8) dir,
ayn altı (6) dır, nun on bir (11), ye on altı (16), he beş (5), be beş (5), ha beş (5), dal dört (4),
vav dört (4), te üç (3), kef üç (3), sin üç (3), sad iki (2), dat iki (2), tı iki (2), gayın iki (2), kaf
iki (2), zel bir (1) ] Besmelesiz Fatiha’da hemze denilen elif on dört (14), sakin elif on bir (11)
dir. Lam on dokuz (19), mim on iki (12),nun on (10), ra altı, ayın altı, ya on beş (15), he dört,
be dört, dal dört, vav dört, ha üç, kef üç, ta üç, sin iki, sad iki, dad iki, tı iki, gayın iki, kaf bir,
zel birdir. Fatiha’da besmele ile hemze olan elif on sekiz olup on sekiz bin (18000) alemin
adedine tevafuk-ı işaretiyle her bir harfi her bir alemin anahtarı olduğuna ima etmekten hali
değildir ve hemze ile sakin elif ‫سم‬ ِ ْ ِ ‫ ب‬deki gizli hemze sayılmamak şartıyla otuzdur. Otuz
cüz-i Kur’ân’a Remzeder.
173

Hemze besmelesiz on dört olmak haysiyetiyle şu ‫مثَان ِى‬ َ ْ ‫سبْعَ ال‬

َ yedi adet ayatı müsenna
olarak iki defa sin’e işaretle iki nüzulune ve namazda tekerrüne ima eder. sakin elif on üç, lam
yirmi üç (23) olup fatiha’nın bir hesapla otuz altı kelimelerine tevafuk-ı işaretiyle beş farz
namaz ve revatibinde ve revatib hükmündeki iki rekat namazında yirmi dört (24) saatte otuz
altı (36) defa Fatiha’nın tekerrürüne ima eder. Besmelesiz lam ile elif ikisi otuz (30) olup
lam’ın ebcedi makamı olan otuz (30) a muvafakat ile ve besmelesiz Fatiha’nın otuz (30)
kelimatına mutabakatle beraber otuz cüz-i Kur’ân’ın adedine ve yalnız lam besmelenin on
dokuz (19) hurufuna tevafuk-ı işaretiyle otuz cüz-i Kur’ân’ın esasları bu ‫مثَان ِسى‬ َ ْ ‫سبْعَ ال‬
‫َس‬
۪ َ‫ن الْع‬
ِ‫ظيم‬ ِ ‫وَالْقُْرا‬
namıyla müştehir olan Fatiha’da münderiç ve dahil olduğunu ima eder.
hem lam’ın yirmi üç (23) aded-i nüzulü vahyin yirmü üç (23) senesine Remzeder. be beş, he
beş, ha beş olup hem birbirine, hem beş farz namaza ve beş erkan-ı İslamiyeye ve lafzullah
gibi Fatiha’nın ekseri kelimelerinin beşer harflerine ve Fatiha’da beş esma-i hüsna’nın
adedine muvafakatle beraber üç beşler birbirine muvafık ve otuz cüz-i Kur’ân’a Remzeden on
beş mim ve on beş ya nın mecmu! Adetlerine tevafuk-ı işaretiyle o muvafıkların mecmuu kırk
beş (45) olduğundan ömr-i Nebevinin kırk beşinci (45) senesinde birinci defa Fatiha’nın
174

nuzülüne ima etmek o kutsi harflerin şe’nindendir ve (dal dört, vav dört olup hem birbirine,
hem dal’ın ebcedi makamına tevafukla beraber mecmuu sekiz defa tekerrür eden ra ya
muvafakatle besmele beraber Hanefi mezhebince Fatiha’nın sekiz âyetine ra gibi işaret edip
dörder rekat namazda dört Fatiha vücubunu ve dörtlükle iştihar eden çok mühim dörtlere ima
ederler. (te üç, kef üç, sin üç olup birbirine tevafukla beraber te üç defasıyla bin iki yüz (1200)
sene kadar Kur’ân’ın galibane vaziyetine işaret ve ondan sonra alem-i küfrün galebesine ima
etmekle beraber bin iki yüz (1200) sene kadar Kur’ân’ın galibane fütuhatı-ı devamına ve
ondan sonra tedafi’ vaziyetine girmesine işaret eden ‫مبِين ًسا‬ َ ‫حنَال َس‬
ً ‫ك فَت ْس‬
ُ ‫حا‬ ْ َ ‫ اِن َّسا فَت‬âyetine
Fatiha’nın şu ta’sı onun adedi ile tevafuk ederek aynı işareti veriyor. Kef’in ebcedi makamı
yirmi olup üç tekerrürü üç sayılsa yirmi üç olur. Nüzul-i vahyin yirmi üç senesine tevafuk
ediyor. sin ebcedi makamı altmış olup üç tekerrürü üç sayılsa medar-ı vahiy olan zat-ı
nebevinin ömrüne tevafukla beraber çok sırları imadan hali değildir. Besmelesiz (sin iki, sad
iki, dat iki, tı iki, gayın iki olup birbirine tevafukla beraber Fatiha besmele ile beraber iki defa
lafzullah iki kere Rahman, iki kere Rahim, iki kere ‫ك‬ ‫ اِيَّا َس‬, iki ‫ط‬ ٍ ‫صَرا‬ ِ ‫ سس‬iki ‫م‬ ْ ‫ع َلَيْهِس‬
müsenna olarak َ ْ ‫سبْعَ ال‬
‫مثَانِى‬ َ de
175

ikişer adetlerine muvafakat-i işaretiyle Fatiha’nın iki defa nuzülünü ve Kur’ân’ın hem
evvelinde, hem ahirinde iki kere vücub-ı tilavetini ve her umur-ı hayriyenin hem başında hem
ahirinde iki kere sünnet-i kıraatini ima ederler. Ayın altı, besmelesiz ra’nın altı adedine
muvafakatle beraber altı rükn-i imani gibi İslam ıstılahatında mühüm çok altıları ima eder.
fatiha harflerinin latif tevafukat ve zarif işaretlerinden başka çok letaif-i bediiyeleri var.
Ezcümle sure-tün Nas gibi harfleri birer adet farkla birden on dokuza kadar terakki ediyorlar.
Mesela kaf bir, gayın iki, kef üç, vav dört, he beş, ayın altı, ra sekiz, besmelesiz nun on, sakin
elif on bir, besmelesiz mim on iki, besmele dahil olsa sakin elif on üç, besmelesiz hemze on
dört, ye on beş, besmele ile ye on altı, ِ‫سم‬ ْ ‫ ب ِس‬deki gizli hemze on yedi sayılsa on sekiz,
besmelesiz lam on dokuzdur. Altı ism-i azam adediyle ِ ِ ‫ن الَّر‬
‫حيمس‬ ٰ ْ ‫ه ِس الَّر‬
ِ ‫حم‬ ‫سم ِ ّٰالل‬
ْ ‫ب ِس‬
adedine tevafuk ediyor.

َ
َ ّ ‫م لَنَا اِل‬
‫ما‬ َ ْ ‫عل‬
ِ َ‫ك ل‬
َ َ ‫حان‬ ُ ‫خطَاْنَا‬
َ ْ ‫سب‬ ْ َ ‫سينَا اَوْ ا‬ِ َ‫ن ن‬ ِ ‫َربَّنَا ل َ تُوا‬
ْ ِ ‫خذ ْنَا ا‬
َ
‫م‬
ُ ‫حكِي‬ َ ْ ‫م ال‬
ُ ‫ت الْعَلِي‬ َ ْ ‫ك اَن‬
َ َّ ‫متَنَا اِن‬
ْ ّ ‫عَل‬

‫اللهسم بحرمة سبع المثانى اجعل فاتحة اعمالنا مفتاح‬ ّٰ

‫الفاتحة اعنى‬
‫حمٰن الَّرحيم واجعل خاتمه امورنا فاتحة‬ ْ ‫اللهس الَّر‬ ّٰ ‫سم‬ ْ ‫ب‬
‫الفاتحة اعنى‬
‫ن وصل وسلم على خاتم النبياء‬ َ ‫مي‬ ِ َ ‫ب الْعَال‬ ِّ ‫مد ُ ّل ِٰله ِس َر‬ َ ْ ‫اَل‬
ْ ‫ح‬
‫وفاتحتهم و على اله و اصحابه الفتوحات المادية والمعنوية‬
‫ة‬ َ ِ ‫سوَرةِ الَْفات‬
ِ ‫ح‬ ِ ِ ‫منَّا ب‬
ُ ِ‫سّر‬ ِ ‫ل‬ ْ َّ ‫قب‬
َ َ ‫َربَّنَا ت‬