Zakoni 1

1.
ZAKONI
***
Zakon o sudskim taksama
(»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 76/05)
PROPISIVANJE OSPORENIM ODREDBAMA ZAKONA DA AKO TAKSENI OBVEZNIK NE PLATI

PROPISANU TAKSU, SUD PODNESAK NEĆE UZETI U RAD ODNOSNO DA SE ODLUKA NEĆE
DOSTAVITI SUPROTNO JE PRINCIPU IZ ČLANA 17 USTAVA PREMA KOME SVAKO IMA
PRAVO NA JEDNAKU ZAŠTITU SVOJIH SLOBODA I PRAVA U ZAKONOM UTVRDJENOM
POSTUPKU I DA SE SVAKOM JAMČI PRAVO NA ZAŠTITU.
Ustavni sud Republike Crne Gore, u sastavu: predsjednik dr Mladen

Vukčević i sudije - Fetija Medjedović, Zoran Smolović i Desanka Lopičić, na osnovu
odredaba člana 113 stav 1 tačka 1 Ustava Republike Crne Gore, člana 51 stav 2 i
člana 56 tačka 1 Zakona o Ustavnom sudu Republike Crne Gore (»Službeni list
Republike Crne Gore«, br. 21/93), na sjednici od 1. juna 2007. godine, donio je
ODLUKU
UTVRDJUJE SE da odredbe člana 4 stav 4 i člana 5 stav 2 Zakona o

sudskim taksama (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 76/05), nijesu u
saglasnosti sa Ustavom Republike Crne Gore i prestaju da važe danom objavljivanja
ove odluke.
Ova odluka objaviće se u »Službenom listu Republike Crne Gore«.
O b r a z l o ž e nj e
Rješenjem Ustavnog suda U.br. 5/06, 8/06, 10/06, 19/06, 24/06, 39/06 i
110/06, od 28. februara 2007. godine, pokrenut je postupak za ocjenjivanje
ustavnosti odredaba člana 4 stav 4 i člana 5 stav 2 Zakona, označenog u izreci ove
odluke.
1
Donosilac osporenog akta nije odgovorio na stavove Suda iznijete u
navedenom rješenju.
Ustavni sud je, nakon razmatranja sadržine osporenih odredaba Zakona,

utvrdio da nijesu u saglasnosti sa Ustavom Republike Crne Gore.
Osporenim odredbama Zakona propisano je da ako takseni obveznik ne plati

propisanu taksu poslije opomene koju mu je uputio sud, podnesak se neće uzimati u
rad (član 4 stav 4) i da ako takseni obveznik ne plati propisanu taksu na sudsku
odluku poslije opomene koju mu je uputio sud do dostavljanja dokaza o plaćenoj
taksi odluka mu se neće dostaviti (član 5 stav 2).
Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da se zakonom u skladu sa

Ustavom uredjuje način ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za njihovo
ostvarivanje (član 12 tačka 1); da su gradjani slobodni i jednaki, bez obzira na bilo
kakvu posebnost ili lično svojstvo i da su svi pred zakonom jednaki (član 15); da
svako ima pravo na jednaku zaštitu svojih sloboda i prava u zakonom utvrdjenom
postupku i da se svakome jamči pravo na žalbu ili drugo pravno sredstvo protiv
odluke kojom se rješava o njegovom pravu ili na zakonu zasnovanom interesu (član
17); da je svako obavezan da plaća poreze i dažbine (član 49) i da zakon mora biti
saglasan sa Ustavom, a drugi propis i opšti akt sa Ustavom i zakonom (član 107).
Odredbom člana 6 Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih

sloboda utvrdjeno je, izmedju ostalog, da svako tokom odlučivanja o njegovim
gradjanskim pravima i obavezama ili o krivičnoj optužbi protiv njega, ima pravo na
pravičnu i javnu raspravu u razumnom roku pred nezavisnim i nepristrasnim sudom,
obrazovanim na osnovu zakona, a odredbom člana 13 utvrdjeno je da svakome
kome su povrijedjena prava i slobode predvidjeni u ovoj Konvenciji imaju pravo na
djelotvoran lijek pred nacionalnim vlastima, bez obzira jesu li povredu izvršila lica
koja su postupala u službenom svojstvu.
Iz navedenih odredaba Ustava proizilazi da svako ima pravo na jednaku

zaštitu svojih sloboda i prava u zakonom utvrdjenom postupku i da se svakome
jamči pravo na žalbu. Ustavom je propisana i obaveza svakoga da plaća poreze i
druge dažbine utvrdjene zakonom, odredjujući samo poreze, kao vrstu fiskalnih
dažbina, dok definisanje ostalih dažbina, uključujući i takse, prepušta zakonodavcu.
Polazeći od navedenog, Republika je donijela Zakon kojim su uvedene

sudske takse, utvrdjeni elementi tog javnog prihoda i utvrdjena visina taksenom
tarifom, koja je sastavni dio ovog zakona. Zakonodavac je uvažio različite situacije
2
vezane za taksenog obveznika (kao što su imovinsko stanje, socijalni momenat i
dr.), pa je putem odredjenih metoda izvršio prilagodjavanje visine sudske takse
materijalnim mogućnostima taksenih obveznika (oslobadjanje, olakšice i dr.). S
obzirom da se sudovima, kao organima državne vlasti, za obavljanje poslova iz
njihove nadležnosti, sredstva obezbjedjuju u državnom budžetu, a da prema članu 7
Zakona o sudovima prihodi od sudskih taksa su prihodi budžeta Republike, to je
svrha uvodjenja sudskih taksa, izmedju ostalog, i u tome da učesnici sudskog
postupka djelimično finansiraju troškove postupka.
Nesporno je da je zakonodavac ovlašćen da u okviru uredjivanja sistema

sudskih taksa, koji proizilazi iz ustavne obaveze plaćanja poreza i dažbina, propiše
sankciju za slučaj neplaćanja, odnosno zakašnjenja u plaćanju sudskih taksi.
Medjutim, zakonsko uredjivanje navedenih odnosa, koji podrazumijeva obavezu
plaćanja sudske takse, po ocjeni Suda, mora biti saglasno i sa Ustavom utvrdjenim
principima zaštite sloboda i prava gradjana. To znači, da Ustavom uspostavljena
obaveza za gradjane ne može derogirati sudsku zaštitu tih prava i sloboda.
Iz citiranih odredaba Ustava proizilazi da je Republika ovlašćena da uredi

samo način ostvarivanja sloboda i prava, ako je to neophodno za njihovo
ostvarivanje, ali ne da zakonom ograničava Ustavom garantovana prava.
Naime, osporenim odredbama Zakona propisan je uslov za ostvarivanje tih
prava, na način da plaćanje takse predstavlja procesnu pretpostavku za postupanje
organa, jer, ako takseni obveznik ne plati propisanu taksu, sud podnesak neće
uzimati u rad, odnosno odluka se neće dostaviti. Ustavni sud je utvrdio da se
ovakvim propisivanjem ograničava princip iz člana 17 Ustava, kojim je utvrdjeno da
postupku i da se svakome jamči pravo na žalbu. Stoga, osporene odredbe Zakona
nijesu u saglasnosti sa Ustavom Republike Crne Gore.
Na osnovu iznijetih razloga odlučeno je kao u izreci.
Odluka o prestanku važenja osporenih odredaba Zakona i objavljivanju ove

odluke zasnovana je na odredbama člana 115 stav 1 i člana 116 stav 3 Ustava
Republike Crne Gore.
U.br. 5/06, 8/06, 10/06, 19/06, USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE
24/06, 39/06 i 110/06 PREDSJEDNIK,
1. jun 2007. godine dr Mladen Vukčević
Podgorica
3
***
Zakon o penzijskom i invalidskom osiguranju
(»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 54/03, 39/04, 79/04 i 81/04)
CIJENEĆI OSPORENIM ODREDBAMA ZAKONA DJELIMIČNI GUBITAK RADNE

SPOSOBNOSTI SAMO KOD OSIGURANIKA U RADNOM ODNOSU (ZAPOSLENOG), ALI NE I
KOD OSIGURANIKA SAMOSTALNIH DJELATNOSTI I POLJOPRIVREDNIKA NARUŠAVA SE
USTAVNO NAČELO JEDNAKOSTI GRADJANA ZAJAMČENO ODREDBOM ČLANA 15 USTAVA.
Ustavni sud Republike Crne Gore, u sastavu: predsjednik dr Mladen Vukčević

i sudije – Fetija Medjedović, Zoran Smolović, Desanka Lopičić i Veselin Racković, na
osnovu odredaba člana 113 stav 1 tačka 1 Ustava Republike Crne Gore i člana 56
tačka 1 Zakona o Ustavnom sudu Republike Crne Gore (»Službeni list Republike
Crne Gore«, br. 21/93), na sjednici od 31. januara 2007. godine, donio je
ODLUKU
UTVRDJUJE SE da odredba člana 30 stav 2 u dijelu koji glasi: »zaposlenog«,

Zakona o penzijskom i invalidskom osiguranju (»Službeni list Republike Crne Gore«,
br. 54/03, 39/04, 79/04 i 81/04), nije u saglasnosti sa Ustavom Republike Crne Gore
i prestaju da važe danom objavljivanja ove odluke.
Ova odluka će se objaviti u »Službenom listu Republike Crne Gore«.
Rješenjem Ustavnog suda Republike Crne Gore, U.br. 18/06, 23/06, 26/06 i
31/06, od 6. decembra 2006. godine, pokrenut je postupak za ocjenjivanje ustavnosti
odredbe člana 30 stav 2 Zakona, označenog u izreci.
Ustavni sud je, nakon razmatranja sadržine osporene odredbe Zakona,

utvrdio da nije u saglasnosti sa Ustavom Republike Crne Gore.
4
Osporenom odredbom člana 30 stav 2 Zakona propisano je: da invalidnost
postoji i kad kod osiguranika zaposlenog zbog promjena u zdravstvenom stanju koje
se ne mogu otkloniti liječenjem ili medicinskom rehabilitacijom, nastane djelimični
gubitak radne sposobnosti od 75 % .
Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da se zakonom, u skladu sa

Ustavom, uredjuje način ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za
njihovo ostvarivanje (član 12 tačka 1); da se slobode i prava ostvaruju na osnovu
Ustava (član 14); da su gradjani slobodni i jednaki, bez obzira na bilo kakvu
posebnost ili lično svojstvo i da su svi pred zakonom jednaki (član 15); da svako ima
pravo na jednaku zaštitu svojih sloboda i prava u zakonom utvrdjenom postupku
(član 17); da obaveznim osiguranjem zaposleni obezbjedjuje sebi i članovima
porodice sve oblike socijalnog osiguranja (član 55 stav 1); da se invalidima jamči
posebna zaštita (član 56) i da zakon mora biti saglasan sa Ustavom, a drugi propis i
opšti akt sa Ustavom i zakonom (član 107).
Saglasno navedenim odredbama Ustava Republike Crne Gore, Republika je

ovlašćena da zakonom uredi sistem penzijskog i invalidskog osiguranja, prava i
obaveze po tom osnovu, uslove i način ostvarivanja prava iz penzijskog i invalidskog
osiguranja, sistem finansiranja i druga pitanja od značaja za uredjenje ove oblasti.
Saglasno citiranim ustavnim odredbama, Zakonom je ustanovljeno obavezno

penzijsko i invalidsko osiguranje i uredjena prava i obaveze po osnovu ovog
osiguranja. Obaveznim penzijskim i invalidskim osiguranjem se, izmedju ostalog,
obezbjedjuju prava za slučaj starosti, smanjenja i gubitka radne sposobnosti i smrti
osiguranika, kako bi se obezbjedila socijalna sigurnost osiguranih lica i članova
njihovih porodica. Članom 9 Zakona utvrdjen je krug lica koja su obavezno osigurana
na penzijsko i invalidsko osiguranje, te je pored lica u radnom odnosu (zaposlenih),
propisano da u ovu kategoriju osiguranika spadaju i lica koja samostalno obavljaju
djelatnost i poljoprivrednici.
Zakonom se za slučaj nastupanja invalidnosti, obezbjedjuju pravo na punu

invalidsku penziju ( kad zbog invalidnosti nastane potpun gubitak radne sposobnosti)
i pravo na djelimičnu invalidsku penziju (kad nastane djelimičan gubitak radne
sposobnosti). Potpuni gubitak radne sposobnosti cijeni se kod sve tri kategorije
osiguranika na obavezno penzijsko i invalidsko osiguranje: zaposlenih osiguranika
samostalnih djelatnosti i poljoprivrednika.
Medjutim, prema osporenoj odredbi djelimični gubitak radne sposobnosti

cijeni se samo kod osiguranika zaposlenog, ali ne i kod osiguranika samostalnih
5
djelatnosti i poljoprivrednika. Stoga, osiguranici samostalnih djelatnosti i
poljoprivrednici ne stiču pravo na djelimičnu invalidsku penziju. Po ocjeni Ustavnog
suda, osporenim normiranjem osiguranici samostalnih djelatnosti i osiguranici
poljoprivrednici stavljeni su u neravnopravan položaj u odnosu na osiguranike
zaposlene, koji se nalaze u istoj pravnoj situaciji. S obzirom na navedeno osporena
odredba člana 30 stav 2 Zakona, u dijelu koji glasi: „zaposlenog“, nije u saglasnosti
sa ustavnim načelom o jednakosti gradjana zajemčenim odredbama član 15 Ustava,
koje pretpostavlja jednaka prava i obaveze svih koji su u istovjetnom pravnom
položaju.
Na osnovu iznijetih razloga odlučeno je kao u izreci.
Odluka o prestanku važenja dijela osporene odredbe Zakona i o objavljivanju

ove odluke zasnovana je na odredbama člana 115 stav 1 i člana 116 stav 3 Ustava
Republike Crne Gore.
U.br. 18/06, 23/06, 26/06 i 31/06 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE
31. januar 2007. godine PREDSJEDNIK,
Podgorica dr Mladen Vukčević
***
Zakon o Agenciji Crne Gore za strana ulaganjai prestrukturiranje privrede

(»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 25/90 i 7/91)
ZAKON KOJI JE DONESEN NA OSNOVU RANIJE VAŽEĆEG USTAVA, A NIJE USAGLAŠEN SA

USTAVOM REPUBLIKE CRNE GORE, JE ZBOG TERMINOLOŠKE NEUSAGLAŠENOSTI U
OSPORENOM DIJELU NESAGLASAN SA USTAVOM, KOJI SVOJIM USTAVNIM RJEŠENJIMA
NE UTVRDJUJE TE DRUŠTVENO- EKONOMSKE ODNOSE.
Ustavni sud Republike Crne Gore, u sastavu: predsjednik dr Mladen

Vukčević i sudije - Fetija Medjedović, Zoran Smolović, Desanka Lopičić i Veselin
Racković, na osnovu odredaba člana 113 stav 1 tačka 1 Ustava Republike Crne
Gore, člana 51 stav 2 i člana 56 tačka 1 Zakona o Ustavnom sudu Republike Crne
6
Gore (''Službeni list Republike Crne Gore'', br. 21/93), na sjednici od 31. januara
2007. godine, donio je
ODLUKU
UTVRDJUJE SE da odredba člana 2 stav 1 u dijelu koji glasi: “društveno”,

odredba člana 3 stav 3 alineja 10, odredbe čl. 5, 8, 9, odredba člana 10 stav 2 i 3 i
odredba člana 11 stav 1 u dijelu koji glasi: “Socijalistička” Zakona o Agenciji Crne
Gore za strana ulaganja i prestrukturiranje privrede (“Službeni list Republike Crne
Gore” br. 25/90 i 7/91) nijesu u saglasnosti sa Ustavom Republike Crne Gore i
prestaju da važe danom objavljivanja ove odluke.
Ova odluka objaviće se u ''Službenom listu Republike Crne Gore''.
Predlogom Mreže za afirmaciju nevladinog sektora, iz Podgorice, pokrenut je

postupak za ocjenjivanje ustavnosti djelova odredbe člana 2 stav 1, odredbe člana
3 stav 3 tačka 10, odredaba čl. 5, 8, 9, 10 i 11 Zakona o Agenciji Crne Gore za
strana ulaganja i prestrukturiranje privrede (“Službeni list Republike Crne Gore” br.
25/90 i 7/91), jer djelovi osporenih odredaba člana 3 stav 3 tačka i čl. 10, 5, 8, 9,
10 i 11 Zakona o Agenciji Crne Gore za strana ulaganja i prestrukturiranje privrede
sadrže riječ “Socijalistička” u nazivu države Crne Gore, a odredba člana 2 stav 1
sadrži riječ “društveno”, zbog čega nijesu u saglasnosti sa Ustavom.
Donosilac osporenog akta, u ostavljenom roku, nije dostavio odgovor na

navode iz predloga.

Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da je Crna Gora demokratska,

socijalna i ekološka država i da je Crna Gora republika (član 1 stav 1 i 2); da država
počiva na vladavini prava i da je vlast vezana Ustavom i zakonom (član 4); da se
jamči pravo svojine (član 45 stav 1) i da zakon mora biti saglasan sa Ustavom, a
drugi propis i opšti akt sa Ustavom i zakonom (član 107).
7
Zakon, čije su odredbe u odredjenom dijelu osporene, donijet je na osnovu
ranije važećeg Ustava, kada su u svim područjima društvenih odnosa preovladavali
socijalistički odnosi, radničko samoupravljanje, društvena svojina kao osnova, pored
ostalog, slobodnog udruženog rada i vladajućeg položaja radničke klase u
proizvodnji i raspodjeli društvenog proizvoda, i do danas, isti nije usaglašen sa
Ustavom Republike Crne Gore.
Prema važećem Ustavu Republika Crna Gora je demokratska država,

zasnovana na suverenosti gradjana, vladavini prava, principu podjele vlasti,
ravnopravnosti svih oblika svojine i političkom pluralizmu, pa je Zakon, po ocjeni
Ustavnog suda, zbog terminološke neuskladjenosti u osporenom dijelu nesaglasan
sa Ustavom, koji svojim ustavnim rješenjima ne utvrdjuje navedene društveno-
ekonomske odnose. Stoga je odlučeno kao u izreci.
Odluka o prestanku važenja djelova osporenih odredaba Zakona i o

objavljivanju ove odluke zasnovana je na odedbama člana 115 stav 1 i člana 116
stav 3 Ustava Republike Crne Gore.
U. br. 65/06 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

31. januar 2007. godine PREDSJEDNIK,
***
Zakon o bezbjednosti saobraćaja na putevima

USLOVLJAVANJEM VRAĆANJA VOZAČKE DOZVOLE POSTIZANJEM ZADOVOLJAVAJUĆEG

REZULTATA NA POSEBNOJ PROVJERI POZNAVANJA PROPISA O BEZBJEDNOSTI
SAOBRAĆAJA, GRADJANIN SEUPUĆUJE NA PONOVNO POLAGANJE VOZAČKOG ISPITA
KOJI JE VEĆ POLOŽIO I DOBIO ODGOVARAJUĆE SVJEDOČANSTVO, NARUŠAVA SE
PRAVNA SIGURNOST GRADJANA, ŠTO JE SASTAVNI DIO PRINCIPA VLADAVINE PRAVA IZ
ČLANA 41 USTAVA.
8
i sudije - Fetija Medjedović, Desanka Lopičić i Zoran Smolović, na osnovu odredaba
člana 113 stav 1 tačka 1 Ustava Republike Crne Gore i člana 56 tačka 1 Zakona o
Ustavnom sudu Republike Crne Gore (»Službeni list Republike Crne Gore«, br.
21/93), na sjednici od 27. juna 2007. godine, donio je
ODLUKU
UTVRDJUJE SE da odredbe člana 292 st. 3 i 4 i člana 293 stav 2 Zakona o

bezbjednosti saobraćaja na putevima (»Službeni list Republike Crne Gore«, br.
72/05 i 27/06), nijesu u saglasnosti sa Ustavom Republike Crne Gore i prestaju da
važe danom objavljivanja ove odluke.
Ova odluka objaviće se u »Službenom listu Republike Crne Gore«.
O b r a zl o ž e nj e
Rješenjem Ustavnog suda U.br. 105/06, od 29. marta 2007. godine, pokrenut
je postupak za ocjenjivanje ustavnosti odredaba člana 292 st. 3 i 4 i člana 293 stav 2
Zakona, označenog u izreci.
Donosilac akta nije odgovorio na stavove Suda iznijete u navedenom

rješenju.

Osporenim odredbama Zakona propisano je da će nadležni organ vratiti

oduzetu vozačku dozvolu istekom roka iz stava 1 ovog člana, nakon uspješno
izvršene provjere poznavanja saobraćajnih propisa, saobraćajnih znakova i vještine
upravljanja motornim vozilom i da se provjera poznavanja saobraćajnih propisa,
saobraćajnih znakova i vještine upravljanja motornim vozilom vrši na način i po
postupku koji propisuje Ministarstvo (292 st. 3 i 4) i da će se oduzeta vozačka
dozvola vratiti vozaču pod uslovima iz člana 292 stava 3 ovog zakona (293 stav 2).
Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da država počiva na vladavini

prava (član 4 stav 1); da se zakonom, u skladu sa Ustavom uredjuje način
ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za njihovo ostvarivanje (član 12
stav 1); da su slobode i prava nepovredivi, da je svako obavezan da poštuje
slobode i prava drugih, da je zloupotreba sloboda i prava protivustavna i kažnjiva
9
( član 16); da niko ne može dva puta odgovarati za isto kažnjivo djelo (član 27); da
se jamči sloboda privredjivanja i sloboda preduzetništva, da su zabranjeni svaki akt i
radnja kojima se stvara ili podstiče monopolski položaj i sprečava tržišno
privredjivanje (član 47) i da zakon mora biti saglasan sa Ustavom, a drugi propis i
Iz navedenih odredaba Ustava Republike Crne Gore proizilazi da je Republika

ovlašćena da zakonom uredi način ostvarivanja sloboda i prava, ako je to
neophodno za njihovo ostvarivanje, da država počiva na vladavini prava, da su
slobode i prava nepovredivi i da je zloupotreba sloboda i prava protivustavna i
kažnjiva, da se jamči sloboda privredjivanja i sloboda preduzetništva i da se
zabranjuje svaki akt i radnja kojima se stvara ili podstiče monopolski položaj i
sprječava tržišno privredjivanje. Saglasno navedenim ustavnim ovlašćenjima
Republika je donijela Zakono o bezbjednosti saobraćaja na putevima kojim su
uredjena pravila saobraćaja i ponašanje učesnika i drugih subjekata u saobraćaju na
putu, ograničenje saobraćaja, saobraćajni znakovi, oznake i znaci kojih se moraju
pridržavati učesnici u saobraćaju, uslovi koje moraju da ispunjavaju vozači za
upravljanje vozilima, osposobljavanje kandidata za vozače, polaganje vozačkih
ispita, sticanje prava na upravljanje vozilima, izdavanje vozačkih dozvola, uslovi koje
moraju da ispunjavaju vozila, tehnički pregled, ispitivanje i registracija vozila i
posebne mjere koje treba preduzimati u saobraćaju na putu. U okviru uredjivanja
odnosa u oblasti bezbjednosti saobraćaja, zakonodavac je utvrdio sljedeće vrste
kaznenih sankcija: novčane kazne, kaznene bodove, zaštitnu mjeru zabrane
upravljanja motornim vozilom i posebne mjere bezbjednosti. Jedna od propisanih
mjera je i oduzimanje vozačke dozvole.
Propisivanje osporenim odredbama Zakona, da će nadležni organ vratiti

oduzetu vozačku dozvolu, nakon uspješno izvršene provjere poznavanja
saobraćajnih propisa, saobraćajnih znakova i vještine upravljanja motornim vozilom i
da se provjera, vrši na način i po postupku koji propisuje Ministarstvo kao i da će se
oduzeta vozačka dozvola vratiti vozaču pod uslovima iz člana 292 stava 3 ovog
zakona nije u saglasnosti sa citiranim odredbama Ustava.
Naime, kroz osposobljavanje za vozače u ustanovama za obuku, gradjani

stiču odredjena stručna znanja, o čemu dobijaju od nadležnog izdavaoca
odgovarajuće svjedočanstvo koje koriste u skladu sa pozitivnim propisima.
Svjedočanstvo o stručnom znanju, stečeno na zakonom propisani način, predstavlja
dokaz o odredjenom stepenu obrazovanja. Kako korišćenje dokaza o stečenom
znanju pretpostavlja njihovo dobijanje, to vozač ima pravo i na priznavanje znanja
stečenog u zakonom propisanom postupku. Iz prava gradjana na sticanje znanja
10
proizilazi i njihovo pravo da koriste dokaze o stečenim znanjima, shodno njihovoj
namjeni. Uslovljavanjem vraćanja vozačke dozvole postizanjem zadovoljavajućeg
rezultata na posebnoj provjeri poznavanja propisa o bezbjednosti saobraćaja,
gradjanin se upućuje na polaganje ispita koji je on već položio prilikom dobijanja
vozačke dozvole i kao dokaz o tome dobio odgovarajuće svjedočanstvo. Stoga se
ovakvim propisivanjem ne obezbjedjuje pravna sigurnost gradjana, što je sastavni
dio principa vladavine prava iz člana 4 stav 1 Ustava.
Nepriznavanje vozačke dozvole nije u saglasnosti ni sa odredbama člana 12

stav 1 Ustava, koji daje ovlašćenje Republici da uredjuje saobraćaj i bezbjednost u
saobraćaju, pošto vozačka dozvola sama za sebe nema uticaj na bezbjednost u
saobraćaju, pa, u suštini, njeno nepriznavanje i nije mjera bezbjednosti. Ponovno
polaganje poznavanja saobraćajnih propisa, saobraćajnih znakova i vještine
upravljanja motornim vozilom, odnosno ponovno polaganje vozačkog ispita, takodje,
ne predstavlja mjeru bezbjednosti, već kaznu za nepoštovanje zakonskih propisa.
Ovakvim propisivanjem, po ocjeni Suda, vozaču se ne priznaje na legalan

način stečeno stručno znanje i oduzima pravo da vozačku dozvolu, kao dokaz o
tom znanju, koristi shodno njenoj namjeni, čime je, u konkretnoj pravnoj situaciji,
narušena realizacija ustavne garancije propisane odredbama člana 16 Ustava, s
obzirom da se takvim normiranjem ne propisuje način ostvarivanja ustavnog prava,
već se, suštinski gledano, uskraćuje to pravo.
S obzirom na pravne posljedice primjene tzv. sigurnosne mjere oduzimanja

vozačke dozvole i propisanih uslova za njeno vraćanje, a zbog nemogućnosti da je
njeni imaoci koriste shodno njihovoj namjeni, Ustavni sud je ocijenio da pomenutim
normiranjem dolazi i do povrede odredaba člana 47 Ustava, koje su u funkciji
pružanja jednake pravne zaštite privredjivanja na tržištu za preduzetnike i sve druge
subjekte. Naime, ovakvim zakonskim uredjenjem istovremeno se zabranjuje
obavljanje djelatnosti učiniocima prekršaja koji su vozači motornih vozila po
zanimanju, i koji tu djelatnost vrše profesionalno, pa primjena te mjere bezbjednosti
prema njima povlači i druge štetne posljedice. Na taj način ograničavaju se
preduzetničke slobode i prava, a obim i način ograničenja nesrazmjeran je
legitimnom cilju koji se želi postići spornom mjerom bezbjednosti.
Polazeći od izloženog, Ustavni sud je utvrdio da je navedenim odredbama

Zakona, zakonodavac prekoračio ovlašćenje utvrdjeno odredbom člana 107 stav 2
Ustava, prema kojem zakon mora biti saglasan sa Ustavom Republike Crne Gore.
Na osnovu iznijetih razloga riješeno je kao u izreci.
11
Odluka o prestanku važenja osporenih odredaba Zakona i o objavljivanju ove
odluke zasnovana je na odredbama člana 115 stav1 i 116 stav 3 Ustava Republike
Crne Gore.
U. br. 105 /06 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

27. jun 2007. godine PREDSJEDNIK,
***
Zakon o povraćaju oduzetih imovinskih prava i obeštećenju
PROPISIVANJEM OGRANIČENJA POVRAĆAJA IMOVINSKIH PRAVA I STVARI NAD DOBRIMA

OD OPŠTEG INTERESA, ZAKONODAVAC NIJE POVRIJEDIO USTAVNI PRINCIP IZ ČLANA 45
USTAVA.
MORSKO DOBRO JE DOBRO OD OPŠTEG INTERESA, KOJE JE U DRŽAVNOJ SVOJINI I
KOJE SE ZBOG POSEBNOG DRUŠTVENO-EKONOMSKOG ZNAČAJA KORISTI POD
USLOVIMA I NA NAČIN PROPISAN ZAKONOM.

i sudije – Fetija Medjedović, Zoran Smolović i Desanka Lopičić, na osnovu odredaba
21/93), na sjednici od 10. maja 2007. godine, donio je
R J E Š E NJ E
NE PRIHVATA SE inicijativa za pokretanje postupka za ocjenjivanje

ustavnosti odredbe člana 12 tačka 1 Zakona o povraćaju oduzetih imovinskih prava i
obeštećenju (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 21/04).
Mihailo Knežević, iz Cetinja, dao je inicijativu za pokretanje postupka za

ocjenjivanje ustavnosti odredbe člana 12 tačka 1 Zakona, označenog u dispozitivu,
12
navodeći da je ta odredba neustavna, jer propisom Republike Crne Gore nije
odredjeno koja je imovina izuzeta iz pravnog prometa ili na kojoj se ne može steći
pravo svojine; da je odredbom člana 4 Zakona o morskom dobru, koji nije uskladjen
sa Ustavom, propisano da se izuzetno na dijelu morske obale može uspostaviti i
privatna svojina , ako se to ne protivi namjeni i očuvanju njegovih vrijednosti i ako se
time obzebjedjuje bolje korišćenje morskog dobra; da to praksa potvrdjuje prodajom
pojedinih atraktivnih lokacija i da stoga nema osnova da se u osporenoj odredbi
poziva na morsko dobro kao dobro izuzeto iz pravnog prometa ili da se na njemu ne
može steći pravo svojine.
U odgovoru Vlade Republike Crne Gore je istaknuto da je osporena odredba

u saglasnosti sa odredbom člana 4 stav 1 Zakona o morskom dobru, kojom je
propisano da je morsko dobro u državnoj svojini i da je istim zakonom utvrdjen javni
interes kojim se ograničava pravo svojine na teritoriji i akvatoriji, koja ulazi u pojam
morskog dobra i da će bivši vlasnik oduzete nekretnine koja sada predstavlja morsko
dobro, biti obeštećen u novčanom iznosu koji predstavlja tržišnu vrijednost oduzete
nepokretnosti u vrijeme donošenja odluke o obeštećenju, a prema njenom stanju u
momentu oduzimanja.
Ustavni sud je, nakon razmatranja sadržine osporene odredbe člana 12 tačka
1 Zakona, utvrdio da nema osnova za pokretanje postupka za ocjenjivanje njene
ustavnosti.
Osporenom odredbom Zakona propisano je da predmet povraćaja nijesu

imovinska prava i stvari koje su izuzete iz pravnog prometa ili ako se na njima ne
može steći pravo svojine (morsko dobro, nacionalni park, posebno zaštićeni rezervat
i stanište ugroženih ili zaštićenih vrsta životinja, biljaka i dr.

Ustavom uredjuju način ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za njihovo
ostvarivanje i druga pitanja od interesa za Republiku (član 12 tač. 1 i 4), da su
slobode i prava nepovredivi (član 16 stav 1); da se jamči pravo svojine i da niko ne
može biti lišen prava svojine niti mu se pravo svojine može ograničiti, osim kada to
zahtijeva javni interes utvrdjen zakonom ili na osnovu zakona, uz naknadu koja ne
može biti niža od tržišne (član 45), i da zakon mora biti saglasan sa Ustavom a drugi
propis i opšti akt sa Ustavom i zakonom (član 107).
Iz citiranih odredaba Ustava Republike Crne Gore proizilazi da je Republika

ovlašćena da uredi pitanja od interesa za Republiku, da se jamči pravo svojine i da
niko ne može biti lišen svojine, niti mu se pravo svojine može ograničiti, osim kada to
13
zahtijeva javni interes utvrdjen zakonom ili na osnovu zakona, uz naknadu koja ne
može biti niža od tržišne. Saglasno tome Republika je Zakonom o povraćaju
oduzetih imovinskih prava i obeštećenju uredila uslove, način i postupak povraćaja
prava svojine i drugih imovinskih prava i obeštećenja bivših vlasnika za prava
oduzeta u korist opštenarodne, državne, društvene ili zadružne svojine, a u okviru
toga pravo bivšeg vlasnika da zahtijeva povraćaj oduzete stvari i prava, ako ovim
zakonom nije drugačije odredjeno. Zakonom su, u tom smislu, taksativno utvrdjena
imovinska prava i stvari koja nijesu predmet povraćaja, kao i pravo bivšeg vlasnika
na obeštećenje (naknadu umjesto oduzete stvari i prava) od Republike Crne Gore, u
tom slučaju. Osporenom odredbom člana 12 tačka 1 Zakona, zakonodavac je
propisao da predmet povraćaja nijesu imovinska prava i stvari koje su izuzete iz
pravnog prometa ili se na njima ne može steći pravo svojine (morsko dobro,
nacionalni park, posebno zaštićeni rezervati i stanište ugroženih ili zaštićenih vrsta
životinja, biljaka i dr).
Ovakvim propisivanjem, po ocjeni Ustavnog suda, ne povredjuje se ustavni

princip iz člana 45 Ustava kojim se jamči pravo svojine i samo izuzetno dozvoljava
mogućnost lišenja ili ograničenja toga prava u slučaju kada to zahtijeva javni interes
utvrdjen zakonom ili na osnovu zakona, jer se Ustav Republike Crne Gore
primjenjuje na pravne odnose koji su nastali nakon njegovog donošenja i stupanja na
snagu. Drugim riječima, osporena odredba Zakona se ne može dovesti u pitanje u
odnosu na odredbu člana 45 Ustava, jer se ovom odredbom garantuje ustavno-
pravna zaštita vlasnika, a ne bivših vlasnika, koji još nemaju pravo svojine, već samo
pravo na povraćaj oduzetog ili obeštećenje, na način utvrdjen Zakonom.
Zakonom se inače ne poništavaju (ex tunc) svi propisi i akti o oduzimanju

imovine (niti se vlasnicima priznaje neprekinuto vlasničko ili drugo pravo od trenutka
oduzimanja imovine), već se, polazeći od zatečenog pravnog i faktičnog stanja,
uredjuje obim i pretpostavke vraćanja i obeštećenja za oduzeta imovinska prava i
stvari.
Zakon se pridržava i odredjenih principa, a prvenstveno pirncipa jednakog

pravnog tretmana svih titulara prava svojine, pravne sigurnosti tj. poštovanja trećih
savjesnih lica, na predmetima restitucije, ograničenog i adekvatnog obeštećenja,
uvažavanja realnog ekonomskog stanja i prioriteta restitucije, in natura.
U konkretnom slučaju, osporen je oblik restitucije, odnosno ograničenje

povraćaja imovinskih prava i stvari koje su zakonom ( ex lege) izuzete iz pravnog
prometa ili je propisano da se na njima ne može steći pravo svojine, posebno u dijelu
koji se odnosi na morsko dobro.
14
Ustavni sud je, ocjenjujući sadržinu odredbe člana Zakona, našao da
propisivanjem ograničenja povraćaja imovinskih prava i stvari, zakonodavac nije
povrijedio princip iz člana 45 Ustava.
Naime, Republika je sa više zakona uredila pravni režim na dobrima od

opšteg interesa, a izmedju ostalih, zakonodavac je donio Zakon o morskom dobru
(»Službeni list Republike Crne Gore«, br.14/92) kojim je predvidio poseban pravni
režim upravljanja, korišćenja i zaštite morskog dobra, kao dobra od opšteg interesa,
koje je po pravilu u državnoj svojini i koje se zbog posebnog društveno-ekonomskog
značaja koristi pod uslovima i na način propisan zakonom.
Pored toga, Zakonom o imovini (»Službeni list Republike Crne Gore«,

br.44/99) uredjen je opšti pravni režim na dobrima od opšteg interesa tj. definisana je
državna imovina, a u okviru toga da je morska obala u državnoj svojini i druga dobra
u opštoj upotrebi, za koja je zakonom ili na osnovu zakona utvrdjeno da nijesu u
privatnoj svojini i pravni režim u pogledu raspolaganja i korišćenja imovine Republike
Crne Gore.
Dakle, Republika kao titular državne svojine ima ovlašćenje, da u opštem
društvenom interesu, neposredno, na osnovu zakona ograniči svojinu, odnosno da
korišćenje svojine uredi u skladu sa opštim interesom. Stoga, osporena odredba
Zakona, po ocjeni Ustavnog suda, nije nesaglasna sa Ustavom Republike Crne
Gore.
Takodje, polazeći od odredaba člana 113 Ustava Republike Crne Gore

Ustavni sud nije nadležan da ocjenjuje stepen uredjenosti pravnih odnosa u zakonu,
medjusobnu uskladjenost zakona, kao ni cjelishodnost normativnih rješenja i njihovu
primjenu, na šta se posebno ukazuje inicijativom.
Na osnovu iznijetih razloga riješeno je kao u dispozitivu.
U.br. 51/06 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

10. maj 2007. godine PREDSJEDNIK,
15
***
Zakon o morskom dobru
VLASNICI ZADRŽAVAJU STEČENA PRAVA NA OBJEKTIMA NA MORSKOM DOBRU KOJI SU

DO DANA STUPANJA NA SNAGU NOVOG ZAKONA IZGRADJENI U SKLADU SA PROPISIMA I
OBAVEZNI SU DA U ODREDJENOM ROKU ZAKLJUČE UGOVOR SA JAVNIM PREDUZEĆEM.

21/93) na sjednici od 19. aprila 2007. godine, donio je
R J E Š E NJ E

ustavnosti odredbe člana 7 stav 3 i člana 31 Zakona o morskom dobru (»Službeni
list Republike Crne Gore«, br. 14/92).
Nevenka Kordić, iz Kotora, dala je inicijativu za pokretanje postupka za

ocjenjivanje ustavnosti odredaba člana 7 stav 3 i člana 31 Zakona, označenog u
dispozitivu rješenja. U inicijativi se ističe da su osporene odredbe kontradiktorne i
suprotne ustavnom principu jednakosti iz člana 15 Ustava, jer gradjani na
gradjevinskim objektima izgradjenim prije stupanja na snagu Zakona i osnivanja
javnog preduzeća, zadržavaju stečeno pravo svojine na izgradjenim objektima, dok
gradjani koji su gradili objekte poslije stupanja na snagu Zakona, gube to pravo.
Vlada Republike Crne Gore, u mišljenju na podnesenu inicijativu, ističe da se

osporenim odredbama Zakona regulišu različite situacije, odnosno član 7 Zakona
predvidja mogućnost davanja na korišćenje morskog dobra, odnosno njegovog
dijela, a odredbom člana 31 uredjuju se situacije prije stupanja na snagu Zakona.

utvrdio da nema osnova za pokretanje postupka za ocjenjivanje njihove ustavnosti.
16
Odredbom člana 7 stav 3 Zakona o morskom dobru propisano je da objekti iz
stava 2 ovog člana postaju dio morskog dobra ako na osnovu ovog zakona nije
drukčije odredjeno, a odredbom člana 31 da vlasnici objekata na morskom dobru
koji su do dana stupanja na snagu ovog zakona izgradjeni u skladu sa propisima
zadržavaju stečena prava ako u roku od tri mjeseca od osnivanja javnog preduzeća
zaključe ugovor o korišćenju morskog dobra, u skladu sa odredbama ovog zakona.

Ustavom uredjuje način ostvarivanja sloboda i prava, ako je to neophodno za njihovo
ostvarivanje i druga pitanja od ineresa za Republiku (član 12 tač. 1 i 4); da su svi
pred zakonom jednaki (član 15 stav 2); da svako ima pravo na jednaku zaštitu svojih
sloboda i prava u zakonom utvrdjenom postupku (član 17 stav 1); da se jamči pravo
svojine, da niko ne može biti lišen prava svojine niti mu se pravo svojine može
ograničiti, osim kad to zahtijeva javni interes utvrdjen zakonom ili na osnovu zakona,
uz naknadu koja ne može bit niža od tržišne (član 45); da država štiti životnu
sredinu i da su sloboda privredjivanja i sloboda preduzetništva ograničene zaštitom
životne sredine (član 65) i da zakon mora biti saglasan sa Ustavom, a drugi propis i
Iz navedenih odredaba Ustava proizilazi da je Republika ovlašćena da uredi

način ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za njihovo ostvarivanje i
druga pitanja od interesa za Republiku i da se jamči pravo svojine.
Na osnovu ustavnih ovlašćenja zakonodavac je propisao što se smatra

morskim dobrom, način upravljanja, njegovo korišćenje, unapredjenje i zaštitu.
Morsko dobro je, po pravilu, u državnoj svojini i kao druga dobra u opštoj upotrebi
koristi se u skladu sa zakonom predvidjenim uslovima kojima se ostvaruje racionalna
upotreba, efikasna zaštita i gazdovanje koje će doprinijeti njegovom očuvanju i
unapredjivanju.
S tim u vezi osporenom odredbom člana 7 stav 3 Zakona predvidjeno je da

izgradjeni gradjevinski objekti postaju dio morskog dobra ako zakonom nije drukčije
odredjeno. Ovakvim propisivanjem, po ocjeni Ustavnog suda, ne povredjuje se pravo
svojine iz člana 45 Ustava, jer se ne ograničava niti oduzima pravo svojine, već se
uredjuje pitanje korišćenja morskog dobra. Naime, objekat izgradjen na morskom
dobru, odnosno na njegovom dijelu postaje dio morskog dobra samo ako se taj
objekat po Zakonu (član 2 stav 1) smatra morskim dobrom (npr. luka, lukobran i sl.).
Na njemu gradilac ima, saglasno ugovoru, pravo korišćenja ali ne i pravo svojine.
Korisnik morskog dobra zaključuje ugovor i gradi objekat radi njegovog korišćenja i
17
na njemu ne može steći pravo svojine, jer na dobrima u opštoj potrebi, po pravilu, to
nije moguće.
Osporena odredba člana 31 Zakona nalazi se u poglavlju V »Prelazne i
završne odredbe« kojima se, po pravilu, reguliše način prelaska sa postojećih
pravnih normi na nove norme. Na taj način se reguliše zatečeno stanje, kao i
ostvarivanje prava i obaveza koje su nastale u vrijeme važenja zakona koji se stavlja
van snage. Sledstveno tome, zakonodavac je, po ocjeni Suda, imao ovlašćenje da
osporenom odredbom propiše da vlasnici zadržavaju stečena prava na objektima na
morskom dobru koji su do dana stupanja novog Zakona izgradjeni u skladu sa
propisima i da ih obaveže da u odredjenom roku zaključe ugovor sa javnim
preduzećem, radi korišćenja prava vlasništva. Pri tome, utvrdjivanjem navedene
obaveze ne dira se u pravo svojine, kako se to u inicijativi navodi.
Takodje, osporenim odredbama Zakona, po ocjeni Suda, ne povredjuje se

ustavni princip jednakosti, jer su tim odredbama uredjene različite pravne situacije i
za njih vezane različite pravne posledice.

19. april 2007. godine PREDSJEDNIK,
18
***
Zakon o bezbjednosti saobraćaja na putevima

PRIVREMENO ODUZIMANJE VOZAČKE DOZVOLE, PRIJE POKRETANJA PREKRŠAJNOG

POSTUPKA, KAKO JE TO PROPISANO OSPORENIM ZAKONSKIM ODREDBAMA, NIJE
SUPROTNO USTAVU.

i sudije – Fetija Medjedović, Desanka Lopičić i Zoran Smolović, na osnovu člana 113
stav 1 tačka 1 Ustava Republike Crne Gore i člana 57 tačka 4 Zakona o Ustavnom
sudu Republike Crne Gore (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 21/93), na
sjednici od 10. maja 2007. godine, donio je
R J E Š E NJ E

ustavnosti odredaba člana 289 Zakona o bezbjednosti saobraćaja na putevima
(»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 72/05 i 27/06).
Nikola Radulović, iz Podgorice, dao je inicijativu za pokretanje postupka za

ocjenjivanje ustavnosti odredaba člana 289 Zakona, označenog u dispozitivu,
navodeći da se na osnovu osporenih odredaba, povodom iste radnje, istovremeno
vode različiti postupci i to, upravni postupak za privremeno oduzimanje vozačke
dozvole i prekršajni postupak za utvrdjivanje djela, kao i da se propisivanjem da
prigovor ne odlaže izvršenje zaštitne mjere krši ustavno pravo na odredjeni pravni
lijek.
U odgovoru Vlade Republike Crne Gore osporavaju se navodi iz inicijative i

ističe da se u oba slučaja radi o upravnom postupku, a ne o dva različita postupka,
da je najcjelishodnije da o prigovoru na rješenje o privremenom oduzimanju vozačke
dozvole rješava organ kod koga su spisi predmeta i koji sprovodi postupak i utvrdjuje
odgovornost za prekršaj zbog kojeg je oduzeta vozačka dozvola.
19
Osporenim odredbama propisano je da će vozaču i vozaču – instruktoru iz

člana 288 ovog zakona policijski službenik privremeno oduzeti vozačku dozvolu do
okončanja prekršajnog postupka, ali ne duže od 60 dana, o čemu će vozaču,
odnosno vozaču – instruktoru obavezno izdati potvrdu koja sadrži: ime i prezime
vozača, odnosno vozača – instruktora, broj vozačke dozvole, dan, sat, razlog njenog
oduzimanja i pravo na upravljanje vozilom vozaču iz člana 288 stav 1 tač. 1, 2, 3, 7,
8 i 9 ovog zakona do mjesta prebivališta, a najduže 24 sada od sata oduzimanja
vozačke dozvole; da će vozaču, odnosno vozaču – instruktoru iz stava 1 ovog člana
nadležni organ donijeti rješenje u roku od tri dana o privremenom oduzimanju
vozačke dozvole; da protiv rješenja o oduzimanju vozačke dozvole vozač, odnosno
vozač – instruktor može u roku od osam dana izjaviti prigovor ovlašćenom organu za
vodjenje prekršajnog postupka preko nadležnog organa; da prigovor ne odlaže
izvršenje mjere iz stava 1 ovog člana i da ovlašćeni organ za vodjenje prekršajnog
postupka donosi rješenje po prigovoru u roku od 30 dana od dana dostave spisa, a
vrijeme za koje je vozačka dozvola oduzeta u slučaju odbijanja prigovora uračunava
se u vrijeme trajanja izrečene zaštitne mjere oduzimanja vozačke dozvole.

prava i da je vlast vezana Ustavom i zakonom (člnan 4); da se vlast u Crnoj Gori
uredjuje po načelu podjele vlasti na zakonodavnu, izvršnu i sudsku i da
zakonodavnu vlast vrši Skupština, izvršnu vlast Vlada, a sudsku vlast sudovi (član 5
st. 1 i 2); da se zakonom u skladu sa Ustavom uredjuje način ostvarivanja sloboda i
prava ako je to neophodno za nihovo ostvarivanje i način osnivanja organizacija i
nadležnost organa vlasti i postupak pred tim organima ako je to neophodno za
njihovo funkcionisanje (član 12 tač. 1 i 2); da se svakome jamči pravo na žalbu ili
drugo pravno sredstvo protiv odluke kojom se rješava o njegovom pravu ili na
zakonom zasnovanom interesu (član 17 stav 2); da niko ne može biti kažnjen za
djelo koje, prije nego što je učinjeno, nije bilo predvidjeno zakonom ili propisom
zasnovanom na zakonu kao kažnjivo djelo, niti mu se može izreći kazna koja za to
djelo nije bila predvidjena (član 25 stav 1); da poslove državne uprave vrše
ministarstva i organi uprave (član 99 stav 1) i da zakon mora biti saglasan sa
Ustavom, a drugi propis i opšti akt sa Ustavom i zakonom (član 107).
Iz citiranih odredaba Ustava proizilazi da je Republika ovlašćena da

zakonom uredi postupak pred organima vlasti ako je to neophodno za njihovo
funkcionisanje i da zakonom utvrdjuje kažnjiva djela i kazne za ta djela. Saglasno
navedenim ustavnim ovlašćenjima Republika je donijela Zakon o bezbjednosti
20
saobraćaja na putevima kojim je uredila pravila saobraćaja i ponašanje učesnika i
drugih subjekata u saobraćaju na putu, kažnjiva djela i kazne za ta djela.
S tim u vezi zakonodavac je utvrdio prekršajne sankcije i to: novčane kazne
uz koje se mogu izricati kazneni bodovi, zaštitne mjere, mjere bezbjednosti i dr.,
imajući u vidu svrhu prekršajne sankcije kao oblika prinude prema učiniocima
prekršaja.
Zakonom o prekršajima, odredbom člana 69, propisano je da prekršajni

postupak u prvom stepenu vode područni organi za prekršaje, ministarstva i drugi
organi uprave i organi lokalne uprave, a odredbom člana 78 istog zakona, da
ministarstva i drugi organi lokalne uprave vode postupak za prekršaje za koje je
propisana novčana kazna. Iz navedenog proizilazi da je za vodjenje prekršajnog
postupka i utvrdjivanje odgovornosti izvršilaca prekršaja za koje je propisana
novčana kazna, nadležno ministarstvo za oblast unutrašnjih poslova.
Osporenim odredbama Zakona je propisano da će vozaču i vozaču

instruktoru policijski službenik oduzeti privremeno vozačku dozvolu o čemu će
nadležni organ, u roku od tri dana, donijeti rješenje protiv kojeg se može izjaviti
prigovor ovlašćenom organu za vodjenje prekršajnog postupka, u roku od osam
dana. Dakle, osporenim odredbama Zakona, koje su svrstane u posebne mjere
bezbjednosti, poglavlja IX predmetnog zakona, utvrdjuje se privremeno oduzimanje
vozačke dozvole od vozača i vozača – instruktora u slučajevima kad se u
naseljenom mjestu vozilom kreće brzinom većom od 30 km/h od dozvoljene, koji se
na putu van naselja kreće brzinom većom od 50 km/h od dozvoljene, koji napusti
mjesto saobraćajne nezgode, koji je izvršio radnju preticanja vozila koje se
zaustavilo ispred pješačkog prelaza radi propuštanja pješaka koi su stupili na
pješački prelaz, koji vrši preticanje ili obilaženje kolone vozila i koji pretiče drugo
vozilo u tunelu ispred vrha prevoja puta ili u krivini kada je preglednost puta
nedovoljna, kao sankcija za ponašanje protivno dispoziciji koja predstavlja
obavezno pravilo ponašanja.
Imajući u vidu svrhu zaštitne mjere, kao posebne vrste prekršajnih sankcija,
Sud je ocijenio da je privremeno oduzimanje vozačke dozvole, prije pokretanja
prekršajnog postupka, kako je to propisano osporenim odredbama, nije suprotno
Ustavu Republike Crne Gore. Zakonodavac je ovlašćen da sankcioniše
nepostupanje po zakonu i s tim u vezi propiše privremeno oduzimanje vozačke
dozvole, kao zaštitne mjere do okončanja prekršajnog postupka, koja se propisuje uz
kaznu za prekršaje. U konkretnom slučaju, dakle, radi se o jedinstvenom
prekršajnom postupku, a ne o paralelnom vodjenju dva različita postupka
(upravnom i prekršajnom), na što se inicijativom ukazuje.
21
Sud takodje ocjenjuje da se, propisivanjem odredbom stava 4 osporenog
člana Zakona da prigovor ne odlaže izvršenje zaštitne mjere oduzimanja vozačke
dozvole, ne ukida, niti ograničava pravo na dvostepenost odlučivanja, odnosno
pravo na žalbu ili drugo pravno sredstvo, iz člana 17 stav 2 Ustava Republike Crne
Gore.
Medjutim, koje će se radnje zakonom utvrditi kao kažnjive i koje vrste

prekršajnih sankcija propisati za te radnje (novčana kazna, opomena, zaštitna mjera
i vaspitna mjera), stvar je zakonodavne politike, odnosno cjelishodnosti donosioca
akta.
Na osnovu iznijetih razloga odlučeno je kao u dispozitivu.

10. maja 2007. godine PREDSJEDNIK,
***
(»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 54/03, 39/04 i 79/04)
ZAKONODAVAC JE OVLAŠĆEN DA UREDI SISTEM U OBLASTI SOCIJALNOG OSIGURANJA

KAO I OBAVEZNO PENZIJSKO I INVALIDSKO OSIGURANJE, A U OKVIRU TOGA I DA UTVRDI
KATEGORIJE OBAVEZNO OSIGURANIH LICA U KOJA SPADAJU I LICA KOJA OBAVLJAJU
POSLOVE PO OSNOVU UGOVORA O DJELU, ODNOSNO AUTORSKOG UGOVORA, KOD
KOJIH ZA IZVRŠENI POSAO OSTVARUJU NAKNADU, A NIJESU OSIGURANA PO DRUGOM
OSNOVU.
SVI OSIGURANICI BILO DA PRIHOD OSTVARUJU PO JEDNOM ILI VIŠE OSNOVA RADA
IZJEDNAČENI SU U POGLEDU PRAVA I OBAVEZA, A VISINA PRAVA IZ PENZIJSKOG I
INVALIDSKOG OSIGURANJA ODREDJUJE IM SE NA OSNOVU UKUPNO OSTVARENOG
PRIHODA NA KOJI JE PLAĆEN DOPRINOS ZA PENZIJSKO I INVALIDSKO OSIGURANJE.

i sudije – Fetija Medjedović, Zoran Smolović i Desanka Lopičič, na osnovu odredaba
22
21/93), na sjednici od 27. juna 2007. godine, donio je
R J E Š E NJ E

ustavnosti odredaba člana 11 stav 1 tačka 2 i člana 168 Zakona o penzijskom i
invalidskom osiguranju (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 54/03, 39/04 i
79/04).
Društvo za pružanje finansijskih usluga »Vedra Lira« DOO, iz Podgorice i

Sonja Kasalica, advokat iz Nikšića, podnijeli su inicijative za pokretanje postupka za
ocjenjivanje ustavnosti odredaba člana 11 stav 1 tačka 2 i člana 168 Zakona,
navedenog u dispozitivu. Kao razlog osporavanja ističe se, da je odredba člana 11
stav 1 tačka 2 Zakona jasna, jer ako je neko na drugi način riješio status osiguranika
nema obavezu da ponovo plaća doprinos Fondu PIO, ali prema tumačenju
predstavnika Fonda, po svakom osnovu ostvarenih naknada treba platiti doprinos,
što je suprotno Ustavu i Zakonu o obligacionim odnosima, dok je odredbama člana
168 narušen osnovni ustavni princip i osnovno pravo zagarantovano Ustavom, pravo
na jednakost pred zakonom.
Po mišljenju Vlade, način odredjivanja visine prava, po novom zakonu,

vezan je za dužinu staža osiguranja i visinu osnovice na koju je plaćen doprinos,
zbog čega svi iznosi na koje je plaćen doprinos za penzijsko i invalidsko osiguranje
računaju kod odredjivanja visine penzije, što nije bio slučaj prema propisima koji su
se primjenjivali do kraja 2003. godine; da se svojstvo osiguranika samostalnih
djelatnosti, po osnovu obavljanja ugovorenih poslova, stiče samo ukoliko lice nije
osigurano po drugom osnovu i da shodno članu 131 tačka 1 alineja 2 Zakona, za to
lice poslodavac podnosi prijavu na osiguranje, u roku od 8 dana od dana zaključenja
ugovora odnosno obavljanja poslova; da je utvrdjen princip da osiguranik može biti
osiguran samo po jednom osnovu (princip izbjegavanja dvostrukog osiguranja),
odnosno da se licu koje istovremeno ispunjava uslove za osiguranje po više osnova,
osnov osiguranja odredjuje na način što postojanje osnova osiguranja po prethodnoj
tački isključuje osnov osiguranja iz naredne tačke; da ukoliko je neko lice već
osigurano na penzijsko i invalidsko osiguranje i obavlja poslove po osnovu ugovora o
djelu odnosno autorskog ili drugog ugovora po kom osnovu ostvaruje ugovorenu
naknadu, to lice po osnovu ugovorenih poslova ne stiče svojstvo osiguranika na
penzijsko invalidsko osiguranje, ali plaća doprinos za osiguranje i po osnovu
23
obavljanja ugovorenih poslova i da osnovicu na koju se plaća doprinos za penzijsko i
invalidsko osiguranje, shodno članu 159 Zakona, za lica koja obavljaju poslove po
osnovu ugovora o djelu, odnosno poslove po osnovu autorskog ili drugog ugovora
kod kojih za izvršeni posao ostvaruju ugovorenu naknadu čini oporezivi dohodak, u
skladu s propisima o porezu na dohodak fizičkih lica.

Odredbom člana 11 stav 1 tačka 2 Zakona propisano je da su osiguranici

samostalnih djelatnosti lica koja obavljaju poslove po osnovu ugovora o djelu,
odnosno poslove po osnovu autorskog ugovora, kao i poslove po osnovu drugih
ugovora, kod kojih za izvršen posao ostvaruju naknadu, a nijesu osigurani po
drugom osnovu (član 11 stav 1 tačka 2) i da se za osiguranike - zaposlene, odnosno
osiguranike samostalnih djelatnosti koji ostvaruju prihode po više osnova iz čl. 10 i
11 ovog zakona plaćaju doprinosi na sve prihode, s tim što ukupan iznos na koji se
plaća doprinos ne može biti veći od osnovice iz člana 164 ovog zakona, da se za
osiguranike – zaposlene koji ostvaruju prihode i po osnovu dopunskog rada u skladu
sa propisima o radu plaćaju doprinosi i na zaradu po osnovu dopunskog rada, na
način i po stopi kako se plaća doprinos na zaradu ostvarenu od zaposlenja na
osnovu koga su obavezno osigurani, s tim što ukupan iznos na koji se plaća
doprinos, uključujući prihode iz stava 1 ovog člana, ne može biti veći od osnovice iz
člana 164 ovog zakona, da se iznos iz stava 1, odnosno stava 2, ovog člana na koji
je plaćen doprinos za penzijsko i invalidsko osiguranje uzima za izračunavanje
godišnjeg ličnog koeficijenta prilikom odredjivanja visine starosne, odnosno
invalidske penzije, da je za osiguranike koji ostvaruju i prihode van osiguranja iz st. 1
i 2 ovog člana, na koje je plaćen doprinos za penzijsko i invalidsko osiguranje,
obaveznik podnošenja prijave o visini tih prihoda (prijava podataka o zaradi, naknadi,
odnosno osnovici osiguranja koja služi za utvrdjivanje godišnjeg ličnog koeficijenta i
visini uplaćenog doprinosa) poslodavac, za prihode po osnovu zarade, odnosno
naknade iz člana 10 stav 1 tačka 4 ovog zakona, Direkcija, za lica koja ostvaruju
prihode iz člana 11 tač. 1 i 2 ovog zakona i da se prijave iz stava 4 ovog člana
podnose na način, u rokovima i postupku propisanim za podnošenje prijave iz člana
140 tačka 3 ovog zakona (član 168).

Ustavom uredjuje način ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za njihovo
ostvarivanje (član 12 tačka 1); da su gradjani slobodni i jednaki bez obzira na bilo
24
postupku (član 17); da obaveznim osiguranjem zaposleni obezbjedjuje sebi i
članovima porodice sve oblike socijalnog osiguranja (član 55 stav 1) i da zakon
mora biti saglasan sa Ustavom, a drugi propis i opšti akt sa Ustavom i zakonom (član
107).
Ustav, odredbom člana 55 stav 1, uspostavlja princip obaveznog osiguranja

za sve zaposlene i za članove njegove porodice koje obuhvata različite vidove
osiguranja, a izmedju ostalog i penzijsko i invalidsko osiguranje. Istovremeno to
pravo ostvaruje se u skladu sa zakonom, što znači da se način ostvarivanja
obaveznog osiguranja, pa i pravo na penzijsko i invalidsko osiguranje utvrdjuje
zakonom.
Odredbama člana 11 Zakona utvrdjene su kategorije osiguranika samostalnih

djelatnosti, pri čemu je tačkom 2 ove odredbe Zakona utvrdjena jedna od kategorija
osiguranika samostalnih djelatnosti, a to su lica koja obavljaju poslove po osnovu
ugovora o djelu, odnosno poslove po osnovu autorskog ugovora, kao i poslove po
osnovu drugih ugovora, kod kojih za izvršen posao ostvaruju naknadu, a nijesu
osigurani po drugom osnovu. Ovakvo utvrdjivanje kategorije osiguranika samostalnih
djelatnosti, po ocjeni Suda, saglasno je sa ustavnim ovlašćenjem zakonodavca da
uredi sistem u oblasti socijalnog osiguranja kao i obavezno penzijsko i invalidsko
osiguranje, a u okviru toga i da utvrdi kategorije obavezno osiguranih lica.
Polazeći od odredbe člana 6 Zakona o penzijskom i invalidskom osiguranju

kojom je utvrdjeno da se sredstva za penzijsko i invalidsko osiguranje obezbjedjuju
iz doprinosa koje plaćaju osiguranici i poslodavci, odnosno u posebnim slučajevima
Republika, i drugi obveznici, osporenom odredbom člana 168 Zakona propisano je
da se doprinosi plaćaju po svim prihodima osiguranika nezavisno od osnova po
kome su osigurani. Visina prava iz penzijskog i invalidskog osiguranja zavisi od
osnovice na koju se obračunavaju i plaćaju doprinosi za penzijsko i invalidsko
osiguranje, što znači da, u slučaju kada osiguranik plaća doprinose po osnovu
zaposlenja, obavljanja samostalne djelatnosti i ugovorene naknade, osnov za
utvrdjivanje godišnjeg ličnog koeficijenta predstavlja osnovica utvrdjena po svim
navedenim osnovama osiguranja, a to utiče i na odredjeno pravo izraženo u
novčanom iznosu. Ovakvo propisivanje, po ocjeni Suda, u skladu je sa ovlašćenjima
zakonodavca iz člana 55 Ustava da uredi sistem u oblasti socijalnog osiguranja a
time obavezno penzijsko i invalidsko osiguranje, i da, pored ostalog, utvrdi osnovicu
za plaćanje navedenih doprinosa za svaku pojedinu kategoriju osiguranika u
zavisnosti od prirode osnova po kome se plaća taj doprinos. Time se ne dovodi u
pitanje ostvarivanje odredjenih prava iz penzijskog i invalidskog osiguranja već,
naprotiv, obezbjedjuje njihovo ostvarivanje u punom obimu. Svi osiguranici, bilo da
25
prihod ostvaruju po jednom ili više osnova rada, izjednačeni su u pogledu prava i
obaveza, a visina prava iz penzijskog i invalidskog osiguranja odredjuje im se na
osnovu ukupno ostvarenog prihoda na koji je plaćen doprinos za penzijsko i
invalidsko osiguranje. Na ovaj način, dakle, ne narušava se ni ustavni princip
jednakosti, jer obaveza plaćanja doprinosa odnosi se jednako na sve gradjane koji
se nalaze u istoj pravnoj situaciji, odnosno na sve gradjane koji pripadaju istoj
kategoriji osiguranika.
Ustavni sud, saglasno odredbama člana 113 Ustava Republike Crne Gore,
nije nadležan da odlučuje o primjeni, tumačenju i medjusobnoj suprotnosti osporenih
odredaba Zakona, na što se inicijativom ukazuje.
S obzirom da je Ustavni sud u ovom predmetu donio konačnu odluku, to nema

procesnih pretpostavki da, saglasno odredbi člana 115 stav 2 Ustava Republike
Crne Gore, naredi obustavu izvršenja pojedinačnih akata i radnji preduzetih na
osnovu osporenih odredaba Zakona.
U.br. 134/06 i 507 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

27. jun 2007. godine PREDSJEDNIK,
26
***
Zakon o porezu na dohodak fizičkih lica

SASTAVNI DIO UREDJENJA BILO KOG PORESKOG SISTEMA JESTE ODREDJIVANJE

PORESKE STOPE KAO JEDNOG OD INSTRUMENATA ZA SPROVODJENJE TOG SISTEMA.
PROPISIVANJE BROJA, VRSTE I VISINE PORESKIH STOPA SMATRA SE IZRAZOM
ZAKONODAVNE POLITIKE DRŽAVE U FISKALNOM PODRUČJU, U OKVIRU USTAVNE
SAMOSTALNOSTI ZAKONODAVCA.

i sudije - Fetija Medjedović, Zoran Smolović, Desanka Lopičić i Veselin Racković, na
tačka 4 Zakona o Ustavnom sudu Republike Crne Gore (“Službeni list Republike
Crne Gore”, br.21/93), na sjednici od 29. marta 2007. godine, donio je
RJEŠENJE

ustavnosti odredaba člana 37 stav 1 tačka 1 i člana 50 stav 2 Zakona o porezu na
dohodak fizičkih lica ( “Službeni list Republike Crne Gore”, br. 65/01, 37/04 i 78/06).
Radmila Barjaktarević i Aleksandar Simonović, iz Berana, podnijeli su

inicijativu za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti odredaba člana 37 stav
1 tačka 1 i člana 50 stav 2 Zakona, navedenog u dispozitivu, što se njima propisuje
obaveza plaćanja poreza na prihode od kamata i poreska stopa, po kojoj se
obračunava taj porez. Ističu da su odredbama Zakona o porezu na dodatu vrijednost
propisana poreska oslobodjenja za usluge u vezi sa upravljanjem depozitima i
štednim ulozima i da analogno tome ne postoji obaveza plaćanja poreza na dohodak
fizičkih lica na kamate od štednih uloga-depozita, pa smatraju da nezakonito i
protivustavno postupa banka kad obračunava i obustavlja porez na dohodak fizičkih
lica, na iznos kamate na štedne uloge.
U mišljenju Ministarstva finansija navedeno je: da se porez na dohodak
fizičkih lica plaća na prihode iz svih izvora, osim onih koji su izuzeti ovim zakonom;
27
da izvore prihoda čine prihodi ostvareni po osnovu ličnih primanja, samostalne
djelatnosti, imovine i imovinskih prava i kapitala; da se prihodom od kapitala
smatraju, pored ostalog i prihodi od kamata; da je isplatilac prihoda od kapitala
dužan da obračuna, obustavi i uplati porez na prihode od kapitala istovremeno sa
isplatom prihoda po stopi od 15% ; da je Zakonom o porezu na dodatu vrijednost
propisano oslobodjenje od plaćanja PDV-a za bankarske i finansijske usluge, što
znači i za kreditne usluge koje vrše banke i da osporene odredbe Zakona nijesu
nesaglasne sa Ustavom.
Ustavni sud je nakon razmatranja sadržine osporenih odredaba Zakona,


prava (član 4 stav 1); da se zakonom u skladu sa Ustavom uredjuju: način
ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za njihovo ostvarivanje i način
osnivanja, organizacija i nadležnost organa vlasti i postupak pred tim organima ako
je to neophodno za njihovo funkcionisanje i druga pitanja od interesa za Republiku
(član 12 tač. 1, 2 i 4) i da je svako obavezan da plaća poreze i druge dažbine (član
49).
Osporenom odredbom člana 37 stav 1 tačka 1 Zakona propisano je da se

prihodom od kapitala, pored ostalih prihoda, smatraju i prihodi od kamata, a
odredbom člana 50 stav 2, da se porez na prihode od kapitala obračunava po stopi
od 15%, pri čemu se ne uzimaju u obzir lični odbici iz člana 8 ovog zakona.
Iz citiranih odredaba Ustava proizilazi da je Republika ovlašćena da zakonom

uredi odnose u oblasti poreza i drugih fiskalnih davanja. Pri tome zakonodavni organ
je ovlašćen da uredjuje vrste poreza i bitne elemente poreske obaveze (obveznika,
osnovicu, stopu, način utvrdjivanja i plaćanja, poreska oslobodjenja i druga pitanja
važna za ostvarivanje poreskog sistema u cjelini.), pa prema tome i elemente
pomenutog oblika oporezivanja na način koji nije nesaglasan sa Ustavom.
Saglasno odredbama člana 49 Ustava svako je dužan da plaća poreze i

druge dažbine. Poreski obveznik je svaka osoba koja je kao takva odredjena
zakonom kojim se uredjuje pojedina vrsta poreza.
Uredjivanje poreskog sistema u izboru oblika i načina oporezivanja dio je

ustavne samostalnosti zakonodavca. Pod uredjivanjem poreskog sistema
28
podrazumijeva se i odredjivanje predmeta oporezivanja. Kako u Ustavu ne postoje
ograničenja za zakonodavca da odredi predmet oporezivanja, u okviru odgovarajuće
vrste poreza, to je Zakonom, čije se odredbe osporavaju, uvedena obaveza
plaćanja poreza na dohodak fizičkih lica i bliže odredjen predmet oporezivanja.
Porez na dohodak fizičkih lica, prema intenciji zakonodavca i odredbama

Zakona je porez koji se plaća na dohodak koji rezidentno (a pod odredjenim
uslovima i nerezidentno) fizičko lice ostvari u Republici ili izvan Republike po osnovu
ličnih primanja, samostalne djelatnosti, imovine i imovinskih prava, kapitala i
kapitalnih dobitaka. Polazeći od toga, po ocjeni Ustavnog suda, nije nesaglasno sa
Ustavom oporezivanje prihoda od kamata koji se isplaćuje fizičkom licu, u okviru
poreza na prihode od kapitala, na način kako je to propisano osporenom odredbom
člana 37 stav 1 tačka 1 Zakona.
U odnosu na ovu osporenu zakonsku odredbu podnosioci inicijative

neosnovano uporedjuju prava poreskih obveznika propisana Zakonom o porezu na
dodatu vrijednost (“Službeni list Republike Crne Gore”, br. 65/01, 38/02, 72/02, 21/03
i 76/05), sa pravima poreskih obveznika na koja se primjenjuju odredbe Zakona o
porezu na dohodak fizičkih lica. To su dva različita zakona u kojima je zakonodavac
mogao urediti pravni položaj poreskih obveznika, odnosno njihova prava i obaveze
kod oporezivanja, na različite načine.
Podnosioci inicijative smatraju da je odredba člana 50 stav 2 Zakona kojom

je propisana proporcionalna stopa poreza od 15% , primjenom koje se vrši obračun
poreza na prihode od kapitala, nesaglasna sa Ustavom. Ustavna nadležnost ovog
Suda ne obuhvata ocjenjivanje adekvatnosti i pravilnosti visine bilo koje stope
poreza, pa tako ni stope poreza na prihode od kapitala, jer je to pitanje poreske
politike, a u nadležnosti je zakonodavnog organa. Naime, sastavni dio uredjenja bilo
kojeg poreskog sistema jeste i odredjivanje poreske stope, kao jednog od
instrumenata za sprovodjenje tog sistema. Propisivanje broja, vrste i visine poreskih
stopa smatra se izrazom zakonodavne politike države u fiskalnom području, a u
okviru ustavne samostalnosti zakonodavca.
U skladu sa navedenim, Ustavni sud je ocijenio da se osporene odredbe

Zakona ne mogu dovoditi u pitanje sa stanovišta ustavnih principa, jer je definisanje
predmeta oporezivanja i propisivanje poreske stope u granicama ustavnih
ovlašćenja zakonodavca.
29
Prema odredbama člana 113 Ustava, Ustavni sud nije nadležan da ocjenjuje
cjelishodnost zakonskih rješenja, pravilnost njihove primjene, niti medjusobnu
saglasnost dva ili više zakona, što se kao razlog osporavanja ističe u inicijativi.

29. mart 2007. godine PREDSJEDNIK,
***
Zakon o poreskoj administraciji

USTAVNI SUD NIJE NADLEŽAN DA OCJENJUJE MEDJUSOBNU SAGLASNOST DVA ILI VIŠE
ZAKONA.

člana 113 stav 1 tačka 1 Ustava Republike Crne Gore, člana 20 stav 1 tačka 1 i
Republike Crne Gore«, br. 21/93), na sjednici od 19. aprila 2007. godine, donio je
R J E Š E NJ E
ODBACUJE SE predlog za ocjenjivanje ustavnosti odredbe člana 16 stav 1

Zakona o poreskoj administraciji (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 65/01 i
80/04).
Predlogom NVO Mreža za afirmaciju nevladinog sektora, iz Podgorice,

pokrenut je postupak za ocjenjivanje ustavnosti odredbe člana 16 stav 1 Zakona,
30
navedenog u dispozitivu, zbog toga što smatraju da je u direktnoj koliziji sa
odredbama Zakona o slobodnom pristupu informacijama (»Službeni list Republike
Crne Gore«,br.68/05), koji isključuju mogućnost propisivanja ograničenja pristupa
informacijama drugim zakonoma. Takodje, ističe se da je u pitanju lex specialis i
istovremeno jedini akt kojim se može ograničiti pristup odredjenoj kategoriji
informacija, pa stoga predlaže da Ustavni sud donese odluku kojom će utvrditi da je
osporeni član Zakona nesaglasan sa Zakonom o slobodnom pristupu informacijama.
U mišljenju Ministarstva finansija Republike Crne Gore navodi se da je Zakon

o poreskoj administraciji poseban zakon, koji u osporenom članu propisuje šta se ne
smatra poreskom tajnom, da u Republici nije donijet zakon o tajnosti podataka, niti je
planirano njegovo donošenje, već su takve odredbe sadržane u pojedinim zakonima
u koje spada i Zakon čije se odredbe osporavaju, pa je stoga predlog neosnovan.
Ustavni sud je, nakon razmatranja predloga, ocijenio da su se stekli uslovi da

se isti odbaci.
Ustavom Republike Crne Gore propisano je da zakon mora biti saglasan sa

Ustavom, a drugi propis i opšti akt sa Ustavom i zakonom (član 107) i da Ustavni sud
odlučuje o saglasnosti zakona sa Ustavom (član 113 stav 1 tačka 1).
Osporenim odredbama Zakona propisano je da je poreska tajna svaka

informacija ili podatak o poreskom obvezniku kojim raspolaže poreski organ, osim
informacija i podataka za koje poreski obveznik pismeno izjavi da se ne smatraju
poreskom tajnom, koji se ne mogu povezati sa konkretnim poreskim obveznikom niti
se na drugi način mogu identifikovati, vezanih za postojanje poreskog duga, ukoliko
je hipoteka, odnosno fiducija kao način obezbjedjenja upisana u javne knjige, o
registraciji poreskog obveznika, PIB, nazivu (ime) i glavnom mjestu poslovanja i o
vrijednosti nepokretne imovine.
Iz citiranih odredaba Ustava proizilazi da zakon mora biti saglasan sa

Ustavom i da Ustavni sud može ocjenjivati zakonsku normu samo u odnosu na
Ustav Republike Crne Gore, čime su utvrdjene granice nadležnosti Ustavnog suda u
postupku ocjenjivanja zakona, što znači da Sud nije nadležan da ocjenjuje
medjusobnu saglasnost dva ili više zakona.
Kako podnosilac predloga ukazuje na nesaglasnost odredbe Zakona o

poreskoj administraciji sa Zakonom o slobodnom pristupu informacijama, Ustavni
sud je ocijenio da, u konkretnom ustavnosudskom postupku, nijesu ispunjene
31
procesne pretpostavke za meritorno odlučivanje, jer se radi o aktima iste pravne
snage.
Na osnovu izloženog riješeno je kao u dispozitivu.

19. april 2007. godine PREDSJEDNIK,
***
Zakon o prekršajima
PREKRŠAJI KAO LAKŠE POVREDE PRAVNOG POREDKA I LAKŠI OBLICI KAŽNJIVIH DJELA
MOGU SE PROPISATI NE SAMO ZAKONOM, VEĆ I UREDBOM VLADE I ODLUKOM JEDINICE
LOKALNE SAMOUPRAVE, ZA RAZLIKU OD KRIVIČNIH DJELA KAO TEŽIH OBLIKA KAŽNJIVIH
RADNJI KOJA SE MOGU PROPISATI SAMO ZAKONOM.
Ustavni sud Republike Crne Gore u sastavu: sudija Desanka Lopičić, koja
zamjenjuje predsjednika Suda i sudije - Fetija Medjedović i Zoran Smolović, na
tačka 4 Zakona o Ustavnom sudu Republike Crne Gore (»Službeni list Republike
Crne Gore«, br. 21/93), na sjednici od 18. oktobra 2007. godine, donio je
R J E Š E NJ E

ustavnosti odredbe člana 69 Zakona o prekršajima (»Službeni list Republike Crne
Gore, br. 25/94, 29/94 i 48/99).
32
Boris Raonić, iz Podgorice, podnio je inicijativu za ocjenu ustavnosti Zakona,

označenog u dispozitivu, u dijelu koji organima izvršne vlast daje u nadležnost
vodjenje prekršajnog postupka. Navodi da se ovakvim propisivanjem narušava
princip podjele vlasti iz člana 5 Ustava Republike Crne Gore, kojim je, pored ostalog,
predvidjeno da sudsku vlast vrše sudovi.
U odgovoru na navode iz inicijative Vlada ističe da se Zakonom o

prekršajima ne povredjuje ustavni princip podjele vlasti, s obzirom da se radi o
specifičnoj oblasti i specifičnom karakteru samih prekršaja koji zahtijevaju posebne
procesne forme. Naglašava se razlika izmedju prekršajnog i krivičnog prava, jer se
zbog poistovjećivanja ovih instituta, pogrešno smatra da ova grana prava pripada
isključivo sudskoj nadležnosti, iz kojih razloga je inicijativa neosnovana.
ocijenio je da nema osnova za pokretanje postupka za ocjenjivanje njene ustavnosti.
Odredbom člana 69 Zakona o prekršajima propisano je da prekršajni

postupak u prvom stepenu (prvostepeni organi) vode područni organi za prekršaje,
ministarstva i drugi organi uprave i organi lokalne uprave.
Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da se vlast u Crnoj Gori uredjuje
po načelu podjele vlasti na zakonodavnu, izvršnu i sudsku, da zakonodavnu vlast
vrši Skupština, izvršnu vlast Vlada, a sudsku vlast sudovi (član 5 st. 1 i 2); da se
zakonom u skladu sa Ustavom uredjuje način osnivanja, organizacija i nadležnost
organa vlasti i postupak pred tim organima, ako je to neophodno za njihovo
funkcionisanje i druga pitanja od interesa za Republiku (član 12 tač. 2 i 4); da sud
sudi na osnovu Ustava i zakona (član 100 stav 2) i da zakon mora biti saglasan sa
Ustavom, a drugi propis i opšti akt sa Ustavom i zakonom (član 107).
Zakonom o prekršajima (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 25/94,

29/94 i 48/99) propisano je: da se ovim zakonom uredjuju uslovi prekršajne
odgovornosti, uslovi za propisivanje i primjenu prekršajnih sankcija, sistem sankcija,
prekršajni postupak, postupak izvršenja rješenja o prekršaju i organizacija i rad
organa za prekršaje (član 1); da se prekršaji mogu propisivati zakonom i uredbom
Vlade Republike Crne Gore i da se prekršaji mogu propisivati i odlukom jedinice
lokalne samouprave (član 4 st. 1 i 2); da su prekršaji povrede javnog poretka
utvrdjene zakonom ili drugim propisom za koji su propisane sankcije (član 10); da
organi za vodjenje prekršajnog postupka samostalno odlučuju na osnovu Ustava,
33
zakona i drugih propisa (član 68) i da prekršajni postupak u prvom stepenu vode
područni organi za prekršaje, ministarstva i drugi organi uprave i organi lokalne
uprave (prvostepeni organi) (čla 69).
Zakonom o sudovima (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 5/02 i 49/04)
propisano je da je sud državni organ koji vrši sudsku vlast i da sudsku funkciju vrši
sudija i sudija porotnik (član 2) i da se sudovi osnivaju ovim zakonom (član 13).
Iz citiranih odredbi Ustava proizilazi da se vlast u Crnoj Gori uredjuje po

načelu podjele vlasti na zakonodavnu, izvršnu i sudsku, da zakonodavnu vlast vrši
Skupština, izvršnu Vlada, a sudsku sudovi i da se zakonom, pored ostalog, uredjuju
način osnivanja, organizacija i nadležnost organa vlasti postupak pred tim organima.
U skladu sa navedenim ustavnim ovlašćenjem, Skupština je donijela Zakon o

prekršajima, kojim je uredila postupak za prekršaje tj. postupak za povrede javnog
poretka utvrdjene zakonom ili drugim propisom. Zakonom je uredjena formalna i
materijalna sadržina prekršaja odnosno odredjeni propisi kojima se mogu propisivati
prekršaji i odredjen pojam samog prekršaja, odgovornost i sankcije za počinjeni
prekršaj, pravni ljekovi, organizacija, rad i nadležnost organa za prekršaje i druga
pitanja. Osporenom odredbom Zakona je uredjeno koji će organi voditi prvostepeni
postupak u prekršajima i odredjeno da to vode posebni organi za prekršaje,
ministarstva i drugi organi uprave i organi lokalne samouprave.
Navedeno ustavno i zakonsko uredjenje, po ocjeni Ustavnog suda, ne daje za

pravo organima za vodjenje prekršajnog postupka da vrše sudsku vlast, niti da ti
organi predstavljaju organe sudske vlasti, kako se to u inicijativi navodi. Ovi organi,
kao dio organa izvršne vlasti, samostalno odlučuju u prekršajnom postupku, po
osnovu Ustava i zakona i drugih propisa, nezavisno od sudova. Pri tom, prekršaji,
kao lakše povrede pravnog poretka, dakle, kao lakši oblici kažnjivih radnji, mogu se
propisati ne samo zakonom, već i uredbom Vlade i odlukom jedinice lokalne
samouprave, za razliku od krivičnih djela, kao težih oblika kažnjivih radnji, koja se
mogu propisati samo zakonom.
Zbog specifičnosti materije koju uredjuju prekršaji i položaja organa za

vodjenje prvostepenog prekršajnog postupka, nužno je bilo sagledati osporenu
odredbu Zakona u odnosu na Zakon o sudovima, kojim je uredjeno osnivanje,
organizacija i nadležnost organa koji vrše sudsku vlast tj. sudova. Sudovi se osnivaju
samo tim zakonom, kojim je precizno odredjena i nadležnost sudova koji postupaju u
prvom stepenu. Organi za prekršaje odredjeni osporenom odredbom ne pripadaju
organima sudske vlasti tj. sudovima, niti se vodjenjem prvostepenog prekršajnog
34
postupka vrši sudska vlast. Stoga, neosnovano se u inicijativi ističe da se, pravo koje
je dato osporenom odredbom organima prekršajnog postupka, povredjuje ustavni
princip podjele vlasti, iz člana 5 Ustava Republike Crne Gore.
U.br. 25/07 ZAMJENJUJE PREDSJEDNIKA

18. oktobar 2007. godine USTAVNOG SUDA REPUBLIKE CRNE GORE
Podgorica SUDIJA,
Desanka Lopičić
***
Zakon o povraćaju oduzetih imovinskih prava i obeštećenju

USTAVNI SUD ĆE ODBACITI INICIJATIVU ZA OCJENJIVANJE USTAVNOSTI OPŠTE NORME

KOJU JE RANIJE OCJENJIVAO I NIJE PRIHVATIO INICIJATIVU, AKO UTVRDI DA NEMA
RAZLOGA ZA PROMJENU STAVA SUDA.
Ustavni sud Republike Crne Gore u sastavu: predsjednik dr Mladen Vukčević

i sudije – Desanka Lopičić, Zoran Smolović i Fetija Medjedović, na osnovu odredaba
člana 113 stav 1 tačka 1 Ustava Republike Crne Gore, člana 20 stav 1 tačka 4 i
Republike Crne Gore«, br. 21/93), na sjednici od 10. maja 2007. godine, donio je
R J E Š E NJ E
ODBACUJU SE inicijative za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti

odredbe člana 7 stav 1 Zakona o povraćaju oduzetih imovinskih prava i obeštećenju
(»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 21/04).
Džemalj Adžović, iz Tuzi i Vasilije Knežević, advokat iz Podgorice, podnijeli

su inicijative za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti odredbe člana 7 stav
35
1 Zakona, označenog u dispozitivu, jer smatraju da je osporena odredba suprotna
odredbi člana 45 Ustava Republike Crne Gore, kojom se jamči pravo svojine.

ocijenio da su se stekli uslovi da se inicijative odbace.
Osporenom odredbom Zakona propisano je da bivši vlasnici koji su za

oduzeta imovinska prava primili pravičnu ili tržišnu naknadu u novcu ili drugim
stvarima ili pravima nemaju pravo na povraćaj ili obeštećenje u skladu sa ovim
zakonom.
Zakonom o Ustavnom sudu Republike Crne Gore (»Službeni list Republike

Crne Gore«, br. 21/93) propisano je da će Ustavni sud odbaciti predlog, odnosno
inicijativu kad utvrdi da je već odlučivao o istoj stvari (član 20 stav 1 tačka 4).
Ustavni sud je utvrdio da je osporenu odredbu Zakona ocjenjivao i da nije

prihvatio inicijativu za pokretanje postupka za ocjenjivanje njene ustavnosti. Naime,
rješenjem U.br. 59/04, od 29. septembra 2004. godine, Sud je ocijenio da odredba
člana 7 stav 1 Zakona nije nesaglasna sa Ustavom, jer se ne može dovesti u pitanje
sa stanovišta njene saglasnosti sa odredbom člana 45 Ustava, s obzirom na to da se
ovom ustavnom odredbom garantuje ustavno pravna zaštita vlasnika, a ne bivših
vlasnika, koji još nemaju pravo svojine, već samo pravo na povraćaj oduzetog ili
obeštećenje, na način utvrdjen zakonom. Dakle, član 45 Ustava odnosi se na
vlasnike, a bivši vlasnici nijesu vlasnici. Pod uslovom da ponovo uspostave pravo
svojine na oduzetim stvarima, njihova prava uživaće zaštitu saglasno članu 45
Ustava.
S obzirom da je Ustavni sud već odlučivao o ustavnosti osporene odredbe

Zakona, a radi se o istoj pravnoj normi, istim normativnim okolnostima i nema novih
razloga i dokaza za promjenu stava Suda, ispunjeni su uslovi iz člana 20 stav 1
tačka 4 Zakona o Ustavnom sudu Republike Crne Gore, da se inicijative odbace.
U.br. 45/07 i 53/07 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

10. maj 2007. godine PREDSJEDNIK,
36
***

PROPISIVANJEM GODINA ŽIVOTA I STAŽA OSIGURANJA KAO USLOVA POD KOJIMA

OSIGURANIK STIČE PRAVO NA STAROSNU PENZIJU, ZAKONODAVAC JE POSTUPIO
SAGLASNO OVLAŠĆENJIMA PROPISANIM USTAVOM.

Ustavnom sudu Republike Crne Gore (»Službeni list Republike Crne Gore«,
br.21/93), na sjednici od 27. juna 2007. godine, donio je
R J E Š E NJ E

ustavnosti odredaba člana 17 Zakona o penzijskom i invalidskom osiguranju
(»Službeni list Republike Crne Gore«, br.54/03, 39/04, 79/04).
Bosiljka Vulević, iz Bara, dala je inicijativu za pokretanje postupka za

ocjenjivanje ustavnosti odredaba člana 17 Zakona, označenog u dispozitivu rješenja,
u kojoj ne navodi ustavnopravne razloge osporavanja tih odredaba, već ukazuje na
njihovu primjenu i pogrešno tumačenje prava na starosnu penziju od Republičkog
fonda penzijskog i invalidskog osiguranja.

Osporenim odredbama Zakona propisano je da, osiguranik stiče pravo na

starosnu penziju kad navrši 65 (muškarac), odnosno 60 (žena) godina života i
najmanje 15 godina penzijskog staža, i da osiguranik stiče pravo na starosnu penziju
kad navrši 40 (muškarac), odnosno 35 (žena) godina staža osiguranja i najmanje 55
godina života.
37
Ustavom Republike Crne Gore propisano je da: da se zakonom u skladu sa
Ustavom, uredjuje način ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za njihovo
ostvarivanje (član 12 tačka 1); da su gradjani slobodni i jednaki, bez obzira na bilo
postupku (član 17); da obaveznim osiguranjem zaposleni obezbijedjuju sebi i
članovima porodice sve oblike socijalnog osiguranja (član 55 stav 1); da se
invalidima jamči posebna zaštita (član 56) i da zakon mora biti saglasan sa Ustavom,
a drugi propis i opšti akt sa Ustavom i zakonom (član 107).
Iz citiranih odredaba Ustava proizilazi da je Republika ovlašćena da uredjuje

način ostvarivanja sloboda i prava ako je to neophodno za njihovo ostvarivanje.
Saglasno tome, Zakonom o penzijskom i invalidskom osiguranju uredjen je sistem
penzijskog i invalidskog osiguranja, prava i obaveze po tom osnovu, uslovi i način za
njihovo ostvarivanje, sistem finansiranja i druga pitanja od značaja za uredjivanje
ove oblasti.
Propisivanjem godina života i staža, kao uslova pod kojima osiguraniik stiče
pravo na starosnu penziju, zakonodavac je postupio saglasno ovlašćenjima
propisanih Ustavom. Naime, po ocjeni Suda, osporenim odredbama Zakona ne
uskraćuje se Ustavom utvrdjeno pravo za slučaj starosti, već se, saglasno
navedenim ustavnim ovlašćenjima, utvrdjuju uslovi za njegovo ostvarivanje odnosno
propisuju granice za ostvarivanje tog prava, kako u pogledu staža osiguranja tako i
godina života.
Ustavni sud, saglasno odredbama člana 113 Ustava Republike Crne Gore,
nije nadležan da odlučuje da li se odredbe člana 17 Zakona, u konkretnom slučaju,
pravilno tumače i primjenjuju.
U br. 61/07 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

27. jun 2007. godine PREDSJEDNIK
38
***
Zakona o etažnoj svojini

NEMA PROCESNIH PRETPOSTAVKI ZA OCJENJIVANJE USTAVNOSTI ZAKONA KOJI JE

PRESTAO DA VAŽI, AKO JE OD PRESTANKA VAŽENJA DO PODNOŠENJA INICIJATIVE
PROTEKLO VIŠE OD JEDNE GODINE.

i sudije - Zoran Smolović, Fetija Medjedović i Desanka Lopičić na osnovu odredaba
21/93), na sjednici od 27 juna 2006 godine, donio je
R J E Š E NJ E
ODBACUJE SE inicijativa za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti

Zakona o etažnoj svojini (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 21/95)
Obrazloženje
Marinko Džankić, iz Herceg Novog, Djordjević Dragomir, Kilibarda Ksenija,

DJipalo Milivoj, Zornija Božo, Deronja Deni i Ristović Božana, podnijeli su inicijativu
za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti Zakona o etažnoj svojini
(»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 21/95 ).
Ustavni sud je utvrdio da su se stekli uslovi iz člana 20 stav 1 tačka 2 Zakona

o Ustavnom sudu da se inicijativa odbaci.
Naime, prema odredbi člana 113 stav 2 Ustava Republike Crne Gore Ustavni
sud može odlučivati o ustavnosti i zakonitosti akata koji su prestali da važe, ako od
prestanka važenja do pokretanja postupka nije proteklo više od jedne godine.
39
Odredbom člana 20 stav 1 tačka 2 Zakona o Ustavnom sudu propisano je da
će Ustavni sud odbaciti predlog, odnosno inicijativu kada utvrdi da je podnijeta po
isteku godine dana od prestanka važenja akta čija se ustavnost, odnosno zakonitost
osporava.
Zakon o etažnoj svojini (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 7/04), u
članu 69 propisuje da danom njegovog stupanja na snagu prestaje da važi Zakon o
etažnoj svojini (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 21/95). Budući da je
osporeni zakon, stupanjem na snagu navedenog Zakona o etažnoj svojini (28.
novembar 2004. godine), prestao da važi, a od prestanka važenja do podnošenja
inicijative je proteklo više od jedne godine, to je Sud shodno odredbi člana 20 stav 1
tačka 2 Zakona o ustavnom sudu, odlučio kao u dispozitivu.

27. juna 2007. godine PREDSJEDNIK,
***
Zakon o izmjenama i odpunama Zakona

o penzijskom i invalidskom osiguranju
USTAVNI SUD ĆE ODBACITI INICIJATIVU KADA UTVRDI DA JE VEĆ ODLUČIVAO O ISTOJ

PRAVNOJ STVARI.
Ustavni sud Republike Crne Gore, u sastavu predsjednik dr Mladen Vukčević

i sudije – Fetija Medjedović, Desanka Lopičić i Zoran Smolović, na osnovu odredaba
člana 113 stav 1 tačka 1 Ustava Republike Crne Gore i člana 20 stav 1 tačka 4 i član
57 tačka 5 Zakona o Ustavnom sudu Republike Crne Gore (»Službeni list Republike
Crne Gore«, br. 21/93), na sjednici od 27. juna 2007. godine, donio je
40
RJEŠENJE
ODBACUJE SE inicijativa za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti

odredbe člana 12 stav 1 Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o penzijskom i
invalidskom osiguranju (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 79/04).
Gojko Šiljak, iz Pljevalja, podnio je inicijativu za pokretanje postupka za

ocjenjivanje ustavnosti odredbe člana 12 stav 1 Zakona, označenog u dispozitivu, jer
smatra da je u suprotnosti sa odredbom člana 56 Ustava Republike Crne Gore, zbog
toga što invalidi III kategorije, nakon stupanja na snagu važećeg Zakona ne mogu
ostvariti prava utvrdjena osporenom odredbom, kao što mogu oni invalidi koji su to
pravo ostvarili prije stupanja na snagu ovog zakona.

ocjenio da su se stekli uslovi da se odbaci inicijativa za pokretanje postupka za
ocjenjivanje njene ustavnosti.
Osporenom odredbom člana 12 stav 1 Zakona propisano je da se član 193

mijenja i glasi: da se korisnicima prava na starosnu penziju, invalidsku penziju,
porodičnu penziju, najnižu penziju, najvišu penziju, novčanu naknadu za tjelesno
oštećenje, novčanu naknadu po osnovu preostale radne sposobnosti, odnosno na
dodatak za pomoć i njegu koji su to pravo ostvarili po propisima iz penzijskog i
invalidskog osiguranja koji su se primjenjivali do početka primjene ovog zakona
obezbjedjuju ta prava i poslije tog datuma u istom obimu.
Zakonom o Ustavnom sudu Republike Crne Gore (»Službeni list Republike

Crne Gore«, br. 21/93) propisano je da će Ustavni sud odbaciti predlog, odnosno
inicijativu kad utvrdi da je već odlučivao o istoj stvari (član 20 stav 1).
U konkretnom slučaju, Ustavni sud je utvrdio da je osporenu odredbu Zakona

već ocjenjivao, i da rješenjem U br.18/06, 23/06, 26/06 i 31/06, od 6. decembra
2006. godine, pored ostalog, nije prihvatio inicijativu za pokretanje postupka za
ocjenjivanje ustavnosti odredbe člana 193 Zakona o penzijskom i invalidskom
osiguranju (»Službeni list Republike Crne Gore«, br. 54/03, 39/04 i 79/04), a koja se
inicijativom osporava. Sud je tada ocijenio da se rješenjem iz osporene odredbe
obezbjedjuje zaštita tzv. stečenih prava, i to onih koja su ostvarena po propisima o
penzijskom i invalidskom osiguranju do stupanja na snagu ovog zakona, pa i onih
41
koja ovim zakonom nijesu utvrdjena. Konkretno, radi se o pravima invalida rada po
osnovu preostale radne sposobnosti koja korisnici tih prava nastavljaju da koriste u
obimu i na način utvrdjen ranijim propisima (zaposleni invalidi III kategorije
invalidnosti- korisnici prava na novčanu naknadu zbog manje zarade na drugom
odgovarajućem poslu, kao i nezaposleni invalidi II i III kategorije invalidnosti na
evidenciji Zavoda za zapošljavanje - korisnici privremene naknade). Na taj način se
korisnicima prava na penzijsko i invalidsko osiguranje ne uskraćuju, tzv. stečena
prava, čime je osiguran kontinuitet u korišćenju tih prava, a ne pravi se diskriminacija
izmedju samih osiguranika – invalida, već se osporenom odredbom svim
osiguranicima obezbjedjuje jednakost u ostvarivanju prava iz penzijskog i invalidskog
osiguranja, saglasno odredbi člana 15 Ustava. Pri tome, istim rješenjem Sud je
ocijenio da su neosnovani navodi podnosilaca inicijative o postojanju stečenog
prava i njegovom ograničavanju, jer to pravo (pravo na privremenu naknadu ) nije
stekao po ranijim propisima, a važeći Zakon ne utvrdjuje pravo na novčanu naknadu
po osnovu tzv. preostale radne sposobnosti.
S obzirom da je Ustavni sud već odlučivao o ustavnosti osporene odredbe

Zakona, odnosno da se radi o istom pravnom aktu, istoj pravnoj normi i istim
normativnim okolnostima, Ustavni sud je ocijenio da nema razloga za promjenu
zauzetog stava i da su se stekli uslovi iz člana 20 stav 1 tačka 4 Zakona o Ustavnom
sudu, da se predmetna inicijativa odbaci.
U br. 66/07 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

27. juna 2007. godine PREDSJEDNIK,
42

Zakoni 1

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Zakoni 1

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

1.

PROPISIVANJE OSPORENIM ODREDBAMA ZAKONA DA AKO TAKSENI OBVEZNIK NE PLATI

Ustavni sud Republike Crne Gore, u sastavu: predsjednik dr Mladen

UTVRDJUJE SE da odredbe člana 4 stav 4 i člana 5 stav 2 Zakona o

Ova odluka objaviće se u »Službenom listu Republike Crne Gore«.

Ustavni sud je, nakon razmatranja sadržine osporenih odredaba Zakona,

Osporenim odredbama Zakona propisano je da ako takseni obveznik ne plati

Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da se zakonom u skladu sa

Odredbom člana 6 Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih

Iz navedenih odredaba Ustava proizilazi da svako ima pravo na jednaku

Polazeći od navedenog, Republika je donijela Zakon kojim su uvedene

Nesporno je da je zakonodavac ovlašćen da u okviru uredjivanja sistema

Iz citiranih odredaba Ustava proizilazi da je Republika ovlašćena da uredi

Na osnovu iznijetih razloga odlučeno je kao u izreci.

Odluka o prestanku važenja osporenih odredaba Zakona i objavljivanju ove

CIJENEĆI OSPORENIM ODREDBAMA ZAKONA DJELIMIČNI GUBITAK RADNE

Ustavni sud Republike Crne Gore, u sastavu: predsjednik dr Mladen Vukčević

UTVRDJUJE SE da odredba člana 30 stav 2 u dijelu koji glasi: »zaposlenog«,

Ova odluka će se objaviti u »Službenom listu Republike Crne Gore«.

Ustavni sud je, nakon razmatranja sadržine osporene odredbe Zakona,

Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da se zakonom, u skladu sa

Saglasno navedenim odredbama Ustava Republike Crne Gore, Republika je

Saglasno citiranim ustavnim odredbama, Zakonom je ustanovljeno obavezno

Zakonom se za slučaj nastupanja invalidnosti, obezbjedjuju pravo na punu

Medjutim, prema osporenoj odredbi djelimični gubitak radne sposobnosti

Na osnovu iznijetih razloga odlučeno je kao u izreci.

Odluka o prestanku važenja dijela osporene odredbe Zakona i o objavljivanju

Zakon o Agenciji Crne Gore za strana ulaganjai prestrukturiranje privrede

ZAKON KOJI JE DONESEN NA OSNOVU RANIJE VAŽEĆEG USTAVA, A NIJE USAGLAŠEN SA

Ustavni sud Republike Crne Gore, u sastavu: predsjednik dr Mladen

UTVRDJUJE SE da odredba člana 2 stav 1 u dijelu koji glasi: “društveno”,

Ova odluka objaviće se u ''Službenom listu Republike Crne Gore''.

Predlogom Mreže za afirmaciju nevladinog sektora, iz Podgorice, pokrenut je

Donosilac osporenog akta, u ostavljenom roku, nije dostavio odgovor na

Ustavni sud je, nakon razmatranja sadržine osporenih odredaba Zakona,

Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da je Crna Gora demokratska,

Prema važećem Ustavu Republika Crna Gora je demokratska država,

Odluka o prestanku važenja djelova osporenih odredaba Zakona i o

U. br. 65/06 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

Zakon o bezbjednosti saobraćaja na putevima

USLOVLJAVANJEM VRAĆANJA VOZAČKE DOZVOLE POSTIZANJEM ZADOVOLJAVAJUĆEG

UTVRDJUJE SE da odredbe člana 292 st. 3 i 4 i člana 293 stav 2 Zakona o

Ova odluka objaviće se u »Službenom listu Republike Crne Gore«.

Donosilac akta nije odgovorio na stavove Suda iznijete u navedenom

Ustavni sud je, nakon razmatranja sadržine osporenih odredaba Zakona,

Osporenim odredbama Zakona propisano je da će nadležni organ vratiti

Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da država počiva na vladavini

Iz navedenih odredaba Ustava Republike Crne Gore proizilazi da je Republika

Propisivanje osporenim odredbama Zakona, da će nadležni organ vratiti

Naime, kroz osposobljavanje za vozače u ustanovama za obuku, gradjani

Nepriznavanje vozačke dozvole nije u saglasnosti ni sa odredbama člana 12

Ovakvim propisivanjem, po ocjeni Suda, vozaču se ne priznaje na legalan

S obzirom na pravne posljedice primjene tzv. sigurnosne mjere oduzimanja

Polazeći od izloženog, Ustavni sud je utvrdio da je navedenim odredbama

Na osnovu iznijetih razloga riješeno je kao u izreci.

U. br. 105 /06 USTAVNI SUD REPUBLIKE CRNE GORE

PROPISIVANJEM OGRANIČENJA POVRAĆAJA IMOVINSKIH PRAVA I STVARI NAD DOBRIMA

Ustavni sud Republike Crne Gore, u sastavu: predsjednik dr Mladen Vukčević

NE PRIHVATA SE inicijativa za pokretanje postupka za ocjenjivanje

Mihailo Knežević, iz Cetinja, dao je inicijativu za pokretanje postupka za

U odgovoru Vlade Republike Crne Gore je istaknuto da je osporena odredba

Osporenom odredbom Zakona propisano je da predmet povraćaja nijesu

Ustavom Republike Crne Gore propisano je: da se zakonom u skladu sa