Professional Documents
Culture Documents
Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Ουάσιγκτον φιλοξένησε τους εταίρους της
βόρειο Ατλαντικής Συμμαχίας γνωστής ως ΝΑΤΟ, με την ευκαιρία των γιορτασμών της
πεντηκοστής επετείου της συμμαχίας. Η επέτειος γιορτάστηκε πανηγυρικά μέσα σε μια
ατμόσφαιρα επίδειξης δύναμης. Στα πλαίσια ωστόσο αυτών των πανηγυρισμών, οι
οποίοι θύμιζαν “ρωμαϊκό θρίαμβο”, πραγματοποιήθηκαν σπουδαίες συζητήσεις πάνω
στις επερχόμενες αλλαγές στα Βαλκάνια, τη τύχη του Κόσσοβο και των υπόλοιπων
επαρχιών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, καθώς επίσης και τη διαμόρφωση των
συνοριακών γραμμών των διαφόρων διοικήσεων της περιοχής. Σύμφωνα με ότι μπορώ
να γνωρίζω από Ελληνικής πλευράς, ο πρωθυπουργός της χώρας ήταν παρόν,οι
αντιδράσεις του οποίου υπήρξαν ελάχιστες.
Μήνες αργότερα την ίδια χρονιά (1999), πραγματοποιήθηκε στο Τορόντο του Καναδά η
ετήσια σύνοδος της πολιτικής ηγεσίας των μελών του ΝΑΤΟ.
Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια των ερωτήσεων βρήκα την ευκαιρία και ρώτησα τον
ομιλητή πως είναι δυνατόν να μιλά για “συνεργασία και κατανόηση”, ενώ την ίδια ώρα οι
ειδήσεις ανέφεραν ότι αεροσκάφη της πολεμικής αεροπορίας της Τουρκίας παραβίαζαν
τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, καθώς επίσης ότι μόλις πρόσφατα οι δύο χώρες μέλη
της συμμαχίας, ήλθαν τόσο κοντά στο πόλεμο εξ αιτίας ορισμένων ελληνικών
βραχονησίδων που διεκδικούσε η “σύμμαχος της Ελλάδας, Τουρκία.”
Ύστερα από μερικές εβδομάδες βρέθηκα και πάλι στην Ουάσιγκτον όπου είχα την
ευκαιρία να συναντηθώ με τον ομογενή βουλευτή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των
Ηνωμένων πολιτειών Μανώλη Μπιλιράκη, έναν υπέροχο και παντοδύναμο πολιτικά
νομοθέτη του Αμερικανικού Κογκρέσου καταγόμενο από την Κάλυμνο. Η συζήτησή
περιστράφηκε και πάλι γύρω από τα Βαλκάνια και τις επερχόμενες αλλαγές. Ομολογώ
ότι η πικρία του συνομιλητή μου ήταν τόση ώστε να μην κάνει την παραμικρή
προσπάθεια να αποκρύψει την αγανάκτησή του για την απαράδεκτη πολιτική των
Αθηναϊκών κυβερνήσεων.(Στο σημείο αυτό θεωρώ υποχρέωση μου να δηλώσω ότι
τόσο ο Μανώλης Μπιλιράκης από τις ΗΠΑ, όσο και ο εξάδελφός του Γιάννης Κάννης,
ομοσπονδιακός βουλευτής του Καναδά, κάθε καλοκαίρι επισκέπτονταν την ιδιαίτερη
πατρίδα καταγωγής τους, την Κάλυμνο, και με νοικιασμένα σκάφη αναρτούσαν την
Ελληνική, Αμερικανική και Καναδική σημαία και αρμένιζαν γύρω από τις βραχονησίδες
Ίμια, προκαλώντας την οργή της Άγκυρας, η οποία έφθασε μέχρι του σημείου
διπλωματικού διαβήματος προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τις “προκλήσεις” των δύο
πολιτικών Ελληνικής καταγωγής.) Το μεγάλο ερώτημα και πάλι ήταν πως θα
μπορούσαμε να πιέσουμε την Αθήνα να αναθεωρήσει τις υποσχέσεις και τα σχέδια
πολιτικής του 1975, για την εφαρμογή των οποίων πίεζε τόσο έντονα η Άγκυρα και
φυσικά τα Σκόπια και η Αλβανία. Κάτω από αυτές τις πραγματικότητες η Αθήνα
προχώρησε στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ύστερα από την λήξη της θητείας
του Κωστή Στεφανόπουλου. Νέο Πρόεδρος προτάθηκε ένα από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ
και έμπιστος συνεργάτης του ιδρυτή του κινήματος Ανδρέα Παπανδρέου. Ο υποψήφιος
εύκολα κέρδισε τη μάχη της κοινοβουλευτικής αποδοχής, καθώς υποστηρίχθηκε από τα
δύο μεγάλα κόμματα εναλλακτικής άσκησης της εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας
Δημοκρατίας.
Θα πρέπει δε να ομολογήσουμε ότι σε αυτό βοηθήσαμε, λίγο πολύ, όλοι μας. Ορισμένοι
με τον πολιτικό καιροσκοπισμό τους και την ελπίδα προσωπικών κερδών σε αμοιβή για
την προσήλωση και τις υπηρεσίες τους στις ηγεσίες του κομματικού κατεστημένου
άσκησης της εξουσίας της Ελλάδας. Άλλοι με την προσφορά υπηρεσιών με αντάλλαγμα
την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών κάποιας σταδιοδρομίας στη πολιτική, την
διπλωματία ή την εκκλησία, και άλλοι έναντι υπόσχεσης μικρό προνομίων υπό την
μορφή επαγγελματικών αδειών ή και οικονομικών δωρεών, χωρίς να μπορούν να
φαντασθούν ότι έτσι γίνονται συνεργοί στην μεγαλύτερη κίνηση εθνικής μειοδοσίας που
δρομολογήθηκε ποτέ κάτω από συνθήκες ειρήνης, σε βάρος του εθνικού κέντρου και
της Ελληνικής επικράτειας.
Πάνω όμως σε αυτό θα επανέλθω με την αντίστοιχη έκδοση του Ιούνη του 2008.
http://www.patrides.com/jun08/free.htm