Ναι, είμαστε μπανανία

Πρωθυπουργός της Νορβηγίας οργανώνει γεύμα 14 ατόμων για να γιορτάσει τα γενέθλιά της, παραβαίνοντας
τους εθνικούς περιορισμούς συναθροίσεων. Μιλώντας σε δημοσιογράφους, δηλώνει παράβλεψη και ζητά
δημόσια συγγνώμη, με την έρευνα των αστυνομικών αρχών εις βάρος της να βρίσκεται σε εξέλιξη.

Λογική αλληλουχία γεγονότων. Ξένη δυστυχώς για μας όσο και τα φιόρδ της σκανδιναβικής χώρας που την
φιλοξένησαν.

Γιατί όλοι και όλες μας μπορούμε να αντιληφθούμε ότι δεν θα μπορούσε να λάβει χώρα εδώ. Και δεν πρόκειται
για άγρια εικασία.

Ας πάρουμε μόνο την τελευταία από τις κραυγαλέες παραβάσεις των μέτρων ασφαλείας που επιτάσσει ο
κορωνοϊός από τον πρωθυπουργό μας, αυτή του γλεντιού της Ικαρίας. Χάρη στη δημοσίευση βιντεοσκοπικού
υλικού από πολίτη, αποδείχθηκε ότι γευμάτισε μαζί με 40-50 άτομα αγνοώντας επιδεικτικά όλους τους
περιορισμούς.

Η τακτική διαχείρισης της αγανάκτησης που κατέκλυσε την κοινωνία και διοχετεύθηκε μέσω του διαδικτύου ήταν
η αναμενόμενη. Άρνηση της εξόφθαλμης πραγματικότητας (ήμαστε ίσα ίσα αυτοί που επιβαίναμε μαζί στο
ελικόπτερο – λες και το ελικόπτερο φέρει τόσα άτομα, κάτσαμε για ένα μικρό κέρασμα του τετάρτου κλπ),
προσπάθεια συσκότισης και φόρτωμα της ευθύνης στην αντιπολίτευση (whataboutism), πεισματική άρνηση του
πρωθυπουργού να απευθύνει συγγνώμη προς τον εμπαιγμένο και εξαπατημένο λαό.

Εν είδει της τελευταίας όμως ο πρωθυπουργός εκστόμισε το εξής: «Θα δεχθώ απόλυτα ότι η εικόνα πλήγωσε τους
πολίτες και αδίκησε την ουσία της επίσκεψης. Δεν θα επαναληφθεί». Έτσι τουλάχιστον αντί για μια ειλικρινή
απολογία ο πρωθυπουργός μας ομολόγησε την ειλικρινή του έγνοια: το image του, η στιλπνότητα του οποίου
είναι ύψιστο αγαθό και η διατήρησή της εθνική προτεραιότητα.

Αν αναλογιστεί δε κανείς ότι περιστατικά σκανδαλώδους συμπεριφοράς εν μέσω πανδημίας από κυβερνητικά
στελέχη και πολιτειακούς παράγοντες προκύπτουν σε καθημερινή βάση (εμβολιασμοί κατά παράβαση σειράς, κι
άλλα γλέντια, βαφτίσια και ουκ έστιν τέλος) και ειδικά όταν αντιπαραβάλλεται η ατιμωρησία των εγχώριων
επιφανών παραβατών με την πολιτική και κοινωνική ατίμωση των ευρωπαίων ομόλογών τους, εύλογα γεννάται το
αίσθημα ότι αυτός ο πρωτογονισμός του πολιτικού μας σκηνικού υποδεικνύει ότι απέχουμε απ’ το να ‘μαστε
«Ευρωπαίοι».
Μα η αλήθεια είναι πως η σύγχρονη Ελλάδα παρά την εγγύτητά της με τις χώρες της δυτικής και βόρειας Ευρώπης
ελάχιστα κοινά έχει μαζί τους. Αντίθετα, πολλές περισσότερες αναλογίες μπορούν να εντοπιστούν με τις
δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής.

Η εθνογένεσή μας προέκυψε από ένα ρωμαλέο (αγροτικό στη βάση του) κίνημα ηγούμενο από μια νεότευκτη
αστική τάξη το οποίο συγκρούστηκε με παρηκμασμένες αυτοκρατορίες (οθωμανική στα καθ’ ημάς, ισπανική και
πορτογαλική στην άλλη μεριά του ατλαντικού) και αξιοποιήθηκε από μεγάλες δυνάμεις της εποχής και της
περιοχής για την προώθηση συνολικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Μάλιστα όλοι μας χρησιμοποιήσαμε τις
υπηρεσίες του τετραπέρατου ναυτικού αξιωματικού και Βρετανού ήρωα των ναπολεόντειων πολέμων Τόμας
Κόχραν (Thomas Cochrane).

Κεντρικό πολιτικό επίδικο των πρώτων δεκαετιών των νέων δημοκρατιών ήταν η επίλυση του αγροτικού
ζητήματος: το αίτημα των λαϊκών μαζών για ριζική αναδιανομή της γης υπέρ των άκληρων και κατά των
μεγαλογαιοκτημόνων. Η πολιτική ζωή όλων των χωρών μαστιζόταν από την αδιάλειπτη και ενεργή ανάμειξη των
μεγάλων αποικιακών δυνάμεων και των ΗΠΑ, με τις τελευταίες να αναλαμβάνουν τα σκήπτρα της κυρίαρχης
ιμπεριαλιστικής δύναμης ειδικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αποκορύφωμα αυτής της ανάμειξης αυτής η σειρά αμερικανοκίνητων δικτατοριών (εξάλλου η χούντα προέρχεται
απ’ το ισπανικό junta) που η παντοκράτειρα εγκαινίασε κατά το δεύτερο μισό του 20 ου αιώνα (Ελλάδα ’67,
Αργεντινή ’76, Βολιβία ’71, Βραζιλία ’64, Χιλή ’73 και πολλές, πάρα πολλές άλλες χώρες που ευχαριστούν θερμά
τις ΗΠΑ για τις δημοκρατικές υπηρεσίες τους).

Ακόμα και σήμερα, οι οικονομίες μας έχουν σημαντικές ομοιότητες με την εξάρτησή τους από τον τουρισμό, την
εξαγωγή κυρίως ενδιάμεσων αγαθών χαμηλής προστιθέμενης αξίας και πρώτων υλών, ενώ η χρόνια υποταγή στις
νεοφιλελεύθερες επιταγές του ΔΝΤ, του ΠΟΕ, του ΟΟΣΑ και άλλων ευαγών ιδρυμάτων του δυτικού ιμπεριαλισμού
μας έχει αφήσει μ’ ένα διαλυμένο κοινωνικό ιστό και λιλιπούτειο και αναποτελεσματικό δημόσιο μαστισμένο από
διαφθορά και βορά στα κοράκια του ιδιωτικού τομέα τα οποία εξασφαλίζονται με την υπογραφή αποικιακών
συμβάσεων (η πιο πρόσφατη, αυτή μεταξύ ελληνικού δημοσίου και της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός, θυγατρικής
της El Dorado Gold, σχετικά με την εξόρυξη χρυσού και άλλων μεταλλευμάτων, είναι συμβολική των συγκλίσεων
που προσπαθούμε να αναδείξουμε, αφού το θρυλικό El Dorado – πόλη του χρυσού – ήταν σημαντικός πόλος
έλξης αρπαχτικών και αδίστακτων Ισπανών conquistadores που σε αναζήτηση του αμύθητου πλούτου των
ιθαγενών ματοκύλισαν και σκλάβωσαν μια ολόκληρη ήπειρο).

Όλα τα παραπάνω (και πολλά άλλα που δεν αναφέρονται) αποδεικνύουν ότι παρά τις αυταπάτες μεγαλείου της
εγχώριας αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, παρά τον διακαή πόθο της να φανεί μέλος της
«ευρωπαϊκής οικογένειας», δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσει κάτι περισσότερο από φτωχό συγγενή της. Αλλά η
Λατινική Αμερική μας δείχνει και το δρόμο της υπέρβασης της κακομοιριάς και της ανυποληψίας στην οποία η
αστική ηγεσία μας βυθίζει.

Προάσπιση των λαϊκών αιτημάτων κόντρα στα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, κατοχύρωση εθνικής ανεξαρτησίας
σε σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, πραγματική και ορμητική συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα στη
διαμόρφωση πολιτικής ώστε να αποφασίζει για τη ζωή και τον τόπο του. Αυτός είναι ο δρόμος μπροστά για τις
χώρες-υπηρέτες του παγκόσμιου βορρά. Μόνη εναλλακτική η παράταση της υποτακτικής σχέσης στο διηνεκές και
ένα καθεστώς λατινοαμερικάνικης μπανανίας.

Νορβηγία δε θα γίνουμε ποτέ. Ίσως όμως καταφέρουμε να γίνουμε κάτι παραπάνω. Ως τότε όμως, ας μην
ξαφνιαζόμαστε αν η πολιτική σκηνή θυμίζει μεξικάνικη σαπουνόπερα.

https://www.stonisi.gr/post/15860/nai-eimaste-mpanania