Mε πολλή αγάπη αφιερωμένο

στους γονείς μου

στους ΕΛ_ληνες
στους Συνεργατες μου

Με Τιμή

ΛΙΑΠΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Συγγραφέας ΛΙΑΠΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Τίτλος ΕΡΕΥΝΕΣ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΚΙ
ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ ΕΛΛΑΔΑΣ
Δ/νση Κ.Βάρναλη 12, 15121 Πεύκη, Αθήνα
Τηλ. 210-6149149
Κιν. 6937097443
Ε-mail real_estate_liapis@yahoo.gr
ΔΙΑΘΕΣΗ 210.8065618 6937097443
Λίγα λόγια από το συγγραφέα / Несколько слов

Φίλοι μου με το σύγγραμμα τούτο, και γνώση, που

φυλάσσουν τα σκονισμένα Ελληνικά χειρόγραφα
Πλάτωνα Αριστοτέλη κι άλλων αρχαίων φωτοδοτών μέσα
από αριστοτεχνικά συνταιριασμένα γεγονότα της
οικονομίας, της θρησκείας, της Ελληνικής ιστορίας και
μυθολογίας, των επιβεβαιώσεων της ιατρικής και των τις
πολυδιάστατων κοινωνικών δομών σας
παρουσιάζω με επεισοδιακό τρόπο τους
κύκλους των 50 ετών που ανατρέπουν και το πολιτειακό
γιγνεσθαι, καταστρέφοντας και αναδημιουργώντας περιοδικά
τη κοινωνία όταν η εκμετάλλευση πόρων γης κι ανθρώπου
από άνθρωπο φτάνει σε οριακό σημείο που προσβάλει τη ίδια
τη φύση. Σας υποδεικνύω ακόμη οικονομικές συμπεριφορές
με τις οποίες είναι εφικτό να περάσετε σχεδόν ανώδυνα μέσα
από το παλιρροιακό αυτό οικονομικό κύμα, ετοιμαστείτε φίλοι
μου για τη καταρευση του δολλαρίου και μι βουτιά χωρίς
κανένα δίχτυ ασφαλείας, ιστορίες απύθμενης πραγματικότητας
Με μια σειρά γεγονότων πλάνης για τους αστερισμούς, και
πιθανής παραποίησης της Κοσμογονίας, με συμβάντα στα
οποία εμπλέκονται οι ΝΑΖΙ και οι πιθανές βάσεις τους στο
Διάστημα, Ο πρόεδρος Ομπαμα, και το νέο δόγμα
Πανθρησκείας που προωθείται σε συσχετισμό με την λατρεία
Υποχθόνιων όντων αποτελούν ένα νέο κάτοπτρο μέσα από το
οποίο δύναται να ειδωθε το σημερινό γιγνεσθαι Η αλματώδης
εξέλιξη στους τομείς του MIND CONTROL, των chip EMV του
Bill Gates στις τραπεζικές πιστωτικές κάρτες, το Αναδυομενο
Τραπεζικο Συστημα σε σχέση με το Οικονομικό ΚΡΑΧ της
Αμερικής, ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ, και η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ του
4ου ΡΑΙΧ, καθώς και οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΛΩΝΟΙ - Μen in Black,
και η CIA σε σχέση με τα αντιδραστικά κι αντικυβερνητικά
συνθηματα σε τοίχους προσδιορίζουν μια νέα
πραγματικότητα, η οποία για να ελεγχθει ωθεί τις Αστυνομικές
Δυνάμεις στη χρήση των από αιώνες κρυμμένα Ηχητικά
Οπλα των αρχαίων Ελλήνων, τα οποία αναπτύχθηκαν από
τον ΕΛΛΗΝΑ Πυρηνικο επιστήμοινα Γ.Γκιόλβα. Τα
δημιουργήματά του Σχέδιο «Βέλος» (ηχητικό κανόνι) Και το
ηχητικό «Αρτεμις», ως παρουσιάζουν πηγές του διαδυκτίου
παρουσιάζονται κάτωθι διεξοδικά και σε σχέση με Βιολογικό
Πόλεμο από Αεροσκάφη των ΗΠΑ –Ψεκασμοι από Αερα
χημικών και μικροβίων πάνω από μεγαλουπόλεις. Με τον
Μπαντουβά πρότυπ[ο κρητικής παλικαριάς βάσει των οδηγιών
του Μαχατμα Γκάντι, γίνεται προσπάθεια μείωσης των
βλαπτικών συνεπειών των αντισυνταγματικών αυτών
δραστηριοτήτων οι οποίες με χρήση Γενετικής Βιομηχανίας, εκτεταμένων
πυρκαγιών, δόμηση μεγαλουπόλεων ως τα νέα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως
του Δ Ραιχ, εφαρμόζεται το γεωστρατηγικό σχέδιο εφαρμογής νέου πολέμου
στα ΒΑΛΚΑΝΙΑ λογω ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ όπου με το σχέδιο «Μπλέ Ακτίνα»
κατόπιν των επερχόμενων ταραχων μέχρι το τέλος του 01/2010, θα
χρησημοποιηθούν νέα όπλα χαμηλών συχνοτήτων της Αστυνομίας με φυσικές
συνέπειες των ακτινοβολιών στον ανθρώπινο οργανισμό- ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ Η όλη
διαμάχη θα οδηγήσει σε αναβάθμιση κι επικράτηση της Ρωσίας κι Ελλάδας στα
Βαλκάνια, και στην οικονομική και πολιτιστική τους κατάσταση με ταυτόχρονη
υποβάθμιση των ρόλων Γερμανίας κι Γαλίας, κι εξέλιξη της κίνας
Mε Τιμή
ΛΙΑΠΗΣ Παναγιώτης

1. Τα Πνευματικά Δικαιώματα επί του έργου προστατευονται από

το εν ισχύ Σύνταγμα, νόμους και νομολογία
2. Απαγορευεται η ανατυπωση και διάθεση μερους ή όλου του
εγγράφου χωρίς την πρότερη γραπτή άδεια του συγγραφέα
και τη σύναψη συμβάσεως οπου προσδιορίζονται αριθμητικώς
κι ολογράφως η αμοιβή του συγγραφέα, τα δικαιώματα και
αμοιβή του Ελληνικού κράτους, η διάρκεια της συμβάσεως και
τα συμβαλλόμενα μέρη. Απαγορευεται η δημόσια ανάγνωσή
ολου ή μέρους του.
3. Το έργο ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ στις βιβλιοθήκες του Ελληνικού Κράτους
εφόσον ζητηθεί και τηρηθει η προβλέπουσα διαδικασία.
4. Το βιβλίο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ του ισχύοντος συστήματος
έννοια, αλλά αντιθέτως ΚΑΘΑΡΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΤΙΚΗ, όλων των
Ελλήνων του Πλανήτη γή, 120.000.000 Ελλήνων προς τη
δημιουργία ευνομούμενης κοινωνίας ως αυτή προσδιορίζεται
από τους Δημοκρατικά, Κοινοβουλευτικά Εκλεγομένους
Αντιπτοσώπους του Λαού (πρωτογενη μορφή εξουσίας)
5. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΑΡΗ
ΣΤΗ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗ ΕΥΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ. ΕΛΛΗΝ ΕΙΝΑΙ Ο
ΓΥΙΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ, ΤΟ ΦΩΣ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΙ
ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
ΑΜΗΝ.
Προβλέποντας την ανέλπιδη οπισθοδρόμηση της Ελλάδας, την απουσία
Ελληνικού Ηρωισμού, την κατάπτωση των εθνών, και την οικουμενική κρίση
ανά την υφήλιο, ενθαρρυνω την έμπρακτη πολέμια λύση για την Ελλάδα, ως
Αρκας καταγόμενος από τα χώματα της γης του Πωσειδωνα, περιοχη
πηγης Αρνας. Ως Ελλην μαχηρης φυσικος πολέμιος της αδράνεια των
Ελλήνων, που αποτελεί βαρύτατη ποινή στην Ελλάδα, για τη οποια θα
μετανιώσουν πικρότατα οι ολίγοι που θα απομείνουν. Διαισθάνομαι την
τραγικότητα της κατάστασεως του παρόντος, ότι η Ελλάδα πληγωμένη
ακραία και θανάσιμα δείχνει να σβήνει…Εάν περιμένουμε στην εποχή
αλογίας , στην οποία ζούμε, την εποχη του τρελού νερου, ο διάλογος
να φέρει τά επιθυμητά αποτελέσματα, και δεν λάβουμε εις χείρας το
παλαιο του ξίφους ατσάλι, πυρωμένο με τους μύδρους των υβρεων των
βαρβάρων, και με τουτο τη κεφαλή τους δίχως ελεος συνθλίψουμε
Σ αυτό σας προτρεπω με τις λ΄΄εξεις του παρόντος που ανεκαθεν
αποτελουσαν τα φυσικά όπλα και το μυριαδων στρατο των Ελλήνων. Η
ΑΝΔΡΕΙΑ των Ελλήνων ΔΕΝ πνίγηκε στά αίματα της Σκυθούπολις. Οι
ολίγοι Έλληνες που απομένουν, οι ολότελα άφοβοι, που αγαπούνε με
άσβεστη φλόγα την Πατρίδα, εκεινοι οι ολίγοι ήρωες αρκούν, στην
επανασυσταση της ΕΚΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ. Το όπλο έχει εκ ανωθεν ήδη δωθει εις χειρας μας, εκείνο που
βύθισε την Ατλαντίδα, στεκεται περηφανο στο γραφείο μου επάνω, το
Γοργονειο οπλο, η αλλώς, ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ
Καλά διαβασατε φίλοι μου, αντιβαρυτικοι τοποι στην Ελλάδα. Ερευνες
Αντιβαρυτητας στην Ελλάδα. Μια που η αντιβαρυτητα δεν είναι κατι νέο για
τον Ελλαδικο χώρο. Ο Ελληνικος πολιτισμος εχει ηλικία 16000 ετων, απ’ο
την εποχή της κοσμογονίας και της Ατλαντίδος.
Ο εικός μας είναι πολύ νέος μόλις 1500 ετων. Κάντε μια απλή πράξη,
αφαιρεστε από τα 16500 χρόνια τα 1500 και θα ανακαλύωετε 14500 χρονια
τεχνολογιας για τα οποια δεν γνωριζουμε τρην υπερτεχνολογια στην οποια
είχαν φτασει οι πρόγονοί μας.
Εμείς είμαστε οι Αρχαίοι τεχνολογικά, όχι εκείνοι. Στείλτε λοιπον τον
εγωισμο διακοπές και συνεχίστε το συναρπαστικο αυτό διάβασμα οπου
εξιστορούνται ένα σωρο εμπειριες κι ανακαλύψεις που θα σας καθηλώσουν
μεσα από την ενδελεχη τουτη μελετη του ΤΣΑΡΟΥ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑΣ
ΛΙΑΠΗ

Από τον μαθηματικό και συγγραφέα Λευτέρη Αργυρόπουλο.

Είναι γεγονός ότι έχουμε αρκετές ενδείξεις, αλλά και αποδείξεις για τη
μαθηματική δομή της Ελληνικής γλώσσης. Υπάρχουν όμως και κάποιες
ενδείξεις για μία πιθανή προβλεπτικότητα της γλώσσας μας. Όμως, πριν να
μιλήσουμε για την πιθανότητα της προβλεπτικότητας της Ελληνικής
γλώσσης, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε με τον όρο
προβλεπτικότητα και να δώσουμε τον ορισμό κατά τον οποίο η Ελληνική
γλώσσα μέσω των λεξαρίθμων μπορεί να προβλέψει μελλοντικά γεγονότα.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να έχουμε κάποια πρόβλεψη μελλοντικών
γεγονότων μέσω της Ελληνικής γλώσσης. Ο ένας από αυτούς είναι μέσω
των λεξαριθμικών ισοψηφιών και ο άλλος, μέσω των χρονολογιών που
εξάγονται από τα λεξαριθμικά αθροίσματα των λογικών προτάσεων που
χρησιμοποιούνται, με σημείο αναφοράς τη γέννηση του Χριστού. Ο
δεύτερος τρόπος αναφέρεται σε γεγονότα, τα οποία συμβαίνουν μετά
Χριστόν.

Οι πρώτες υποψίες για την προβλεπτικότητα της Ελληνικής γλώσσας,

άρχισαν από τότε που ο ιστορικός Σουητόνιος ανακάλυψε την ισοψηφία:
ΝΕΡΩΝ = 1005
ΙΔΙΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΑΠΕΚΤΕΙΝΕ = 1005, δηλαδή:
ΝΕΡΩΝ = ΙΔΙΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΑΠΕΚΤΕΙΝΕ = 1005.

Ο Σουητόνιος ως ιστορικός γνώριζε ότι υπάρχουν ενδείξεις για τη

μαθηματική δομή της Ελληνικής γλώσσας και μετά από την ανακάλυψη της
προηγούμενης ισοψηφίας, έθεσε το ερώτημα:
Υπάρχει άραγε κάποια μορφή προβλεπτικότητας στην Ελληνική γλώσσα;

Ερχόμαστε τώρα στον Πυθαγόρα, τον μέγα διδάσκαλο της αριθμοσοφίας. Ο

Πυθαγόρας λοιπόν ως μέγας μύστης εγνώριζε την αλήθεια και μετέδιδε ένα
μέρος αυτής στους μαθητές του. Ο Πυθαγόρας δεν ήταν ένας κοινός
διδάσκαλος, ήταν μέγας διδάσκαλος. Τούτο φαίνεται και από την επόμενη
ισοψηφία:
ΓΙΓΝΩΣΚΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ = 2358
Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΜΕΓΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ = 2358
Οι αριθμοί 2,3,5,8 είναι διαδοχικοί όροι της φυσικής ακολουθίας, την οποία
κάποιοι πλαστογράφοι της ιστορίας των μαθηματικών αποκαλούν
ακολουθία Φιμπονάτσι.

Η φυσική ακολουθία ανεκαλύφθη από τους Πυθαγορείους, οι οποίοι

ανεκάλυψαν και τον χρυσό αριθμό, διότι ειναι γνωστόν ότι τα πηλίκα των
διαδοχικών όρων της φυσικής ακολουθίας τείνουν στον χρυσό αριθμό φ.
Είναι αδύνατον λοιπόν οι Πυθαγόρειοι να αγνοούσαν αυτό το γεγονός. Το
άθροισμα των αριθμών 2,3,5 και 8 ειναι ο αριθμός 18, δηλαδή το ήμισυ της
δευτέρας Πυθαγορείου τετρακτύος, η οποία παράγεται από το άθροισμα
των πρώτων οκτώ διαδοχικών φυσικών αριθμών. Πράγματι έχουμε:
2+3+5+8 = 18 = 36/2 = (1+2+3+4+5+6+7+8)/2.
Όπως αναφέρω και εις το δεύτερο βιβλίο μου "Η μαθηματική
αποκωδικοποίησις της Ελληνικής γλώσσης", σχετικώς με την
προβλεπτικότητα της Ελληνικής γλώσσης, οι ίδιοι οι λεξάριθμοι μας δίνουν
τις πρώτες ενδείξεις για την πιθανότητα της προβλεπτικότητος της γλώσσης
μας. Μελετώντας τις φράσεις ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ και Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ,
διαπιστώνουμε ότι αυτές ισοψηφούν, διότι:
Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ = 70+525 = 595
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ = 370+225 = 595.

Εάν τώρα συγκρίνουμε τους λεξαρίθμους της φράσεως ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟΝ

ΣΥΝΟΛΟΝ και της λέξεως ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΟΤΗΣ, θα διαπιστώσουμε ότι
αυτοί είναι ίσοι, διότι:
ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟΝ ΣΥΝΟΛΟΝ = 405+870 = 1275
ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΟΤΗΣ =
80+100+70+2+30+5+80+300+10+20+70+300+8+200 = 1275.
Οι δύο προηγούμενες λεξαριθμικές ισοψηφίες αποτελούν ισχυρές ενδείξεις
για την ύπαρξη προβλεπτικότητος της Ελληνικής γλώσσης, διότι τονίζουν το
γεγονός ότι ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ μπορεί να το προσδιορίσει Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ και η
ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΟΤΗΣ της Ελληινικής γλώσσης βασίζεται εις το
ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟΝ ΣΥΝΟΛΟΝ των λέξεων και των προτάσεων αυτής.

Συνεχίζοντας την αναφορά μας για την πιθανότητα της προβλεπτικότητος

της Ελληνικής γλώσσης, θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα, από το οποίον
φαίνεται ότι η κατάκτησις του χρυσού μεταλίου από τον Κώστα Κεντέρη είχε
προβλεφθεί από την Ελληνική γλώσσα μέσω των λεξαρίθμων.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι:
ΚΕΝΤΕΡΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ = 688+324+988 = 2000
Ο ΕΛΛΗΝ ΔΡΟΜΕΥΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ = 70+123+819+988 = 2000.
Είναι γεγονός λοιπόν ότι, ο Κώστας Κεντέρης κατέκτησε το χρυσό μετάλιο
στην Ολυμπιάδα του Σίδνευ το έτος 2000 μ.Χ. με χρόνο 20:09. Μάλιστα, ο
Κεντέρης ήταν ο μοναδικός Έλλην δρομεύς Ολυμπιονίκης στην Ολυμπιάδα
του Σίδνευ.
.
Όμως η προβλεπτικότης της γλώσσης μας γνωρίζει ακόμη και το όνομα του
νέου Ελληνικού νομίσματος. Πράγματι έχουμε:
ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ = 1305
ΕΥΡΩ = 5+400+100+800 = 1305, επομένως
ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ = ΕΥΡΩ = 1305 !!!

Σχετικά με το πολύνεκρο συμβάν της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, που συνέβη

στη Νέα Υόρκη, η Ελληνική γλώσσα έχει να μας πει τα ακόλουθα μέσα από
τις παρακάτω λεξαριθμικές ισοψηφίες :
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ + ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ = 1666
ΟΙ ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ ΕΠΛΗΓΗΣΑΝ = 1666
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΑΙ ΕΠΛΗΞΑΝ ΤΗΝ ΝΕΑΝ ΥΟΡΚΗΝ = 2358
ΟΙ ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ = 2358
Και στις δύο περιπτώσεις των προηγουμένων ισοψηφιών, παρατηρούμε ότι
η Ελληνική γλώσσα γνώριζε μέσω λεξαριθμικών ισοψηφιών, ότι όταν θα
συμβεί κάποιο τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, αυτό θα σχετίζεται με
τους διδύμους πύργους!!!
Επίσης, αυτό που μας προκαλεί κάποια ερωτηματικά, είναι η παρουσία του
αριθμού 666 (μέσα από τον αριθμό 1666) στην πρώτη ισοψηφία. Επιπλέον,
παρατηρούμε ότι:
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ = ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΑΙ = 1012, γεγονός που δηλώνει ότι η
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν υφίσταται χωρίς τους τρομοκράτες (ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΑΙ).
Αλλά τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Υπάρχει και συνέχεια, μία συνέχεια
που θα μας εκπλήξει.
Έκπληκτοι διαπιστώνουμε ότι ο αριθμός 662 είναι ο λεξάριθμος των λέξεων
ΑΛΛΑΧ, ΠΑΚΙΣΤΑΝ και της φράσεως Η ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.
Πράγματι έχουμε:
ΑΛΛΑΧ = 662
ΠΑΚΙΣΤΑΝ = 662
Η ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ = 662
Αν και η αλήθεια δεν είναι όπως ακριβώς την παρουσιάζουν στον κόσμο, τα
γεγονότα της Νέας Υόρκης απεδώθησαν στο ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, ένα κράτος
που συνορεύει με το ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Απέδωσαν τις ευθύνες σε κράτος που η
επίσημη θρησκεία του ειναι η μουσουλμανική (ΑΛΛΑΧ) και στον
μουσουλμανικό φανατισμό. Ακόμη, μας προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι
οι επόμενες προτάσεις έχουν λεξαριθμικό άθροισμα τον αριθμό 2001, ο
οποίος αντιστοιχεί στη χρονολογία του γεγονότος όχι μόνον της επιθέσεως
στη Νέα Υόρκη, αλλά και στο Αμερικανικό πεντάγωνο.

Είναι γεγονός:
ΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΕΣΤΙ = 2001
ΚΑΤΑΡΡΗΞΙΣ ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ = 2001
ΠΕΝΤΑΓΩΝΟΝ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙΘΕΣΙΣ = 2001
Η λέξη ΚΑΤΑΡΡΗΞΙΣ σημαίνει κατατεμαχισμός, αυτό που πραγματικά
συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2001 στους διδύμους πύργους. Είναι
εκπληκτικό το γεγονός της γνώσεως των γεγονότων του Σεπτεμβρίου του
2001 στη νέα Υόρκη και στο Αμερικανικό πεντάγωνο, μέσω των
λεξαριθμικών ισοψηφιών. Έτσι, οι ενδείξεις για την προβλεπτικότητα της
Ελληνικής γλώσσης αυξάνονται και θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να
μελετηθεί μαθηματικώς η πιθανότητα της "συμπτώσεως" όλων αυτών που
αναφέραμε.
Είναι πολλοί οι τομείς (ΑΝ ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΥ!), που θα μπορούσε να
εφαρμοστεί η ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΗ ΙΣΟΨΗΦΙΑ, ένα τελευταίο (προς το παρόν)
παράδειγμα που θα μπορούσα από τη θέση αυτή να σας δώσω, έχει να
κάνει με την πολιτική και τις επικείμενες δημοτικές εκλογές!!!!
Το γεγονός της υποψηφιότητος του Χρήστου Παπουτσή για το δήμο
Αθηναίων φαίνεται να είναι και αυτό γνωστό από την Ελληνική γλώσσα,
διότι ισχύουν οι ισότητες:
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ = 2887
ΕΣΤΙ ΠΙΘΑΝΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ = 2887
Κλείνοντας θέτουμε το ερώτημα:
Έχει άραγε η Ελληνική γλώσσα προβλεπτικότητα;

Η Πόλη του Φωτός και το υπόγειο σκοτάδι

Ο κόσμος ανεβοκατεβαίνει βιαστικά τις σκάλες του σταθμού Ντενφέρ-
Ροσερό, σχεδόν στο τέρμα της Γραμμής 4 του παρισινού μετρό. Εκεί,
στη συμβολή επτά λεωφόρων, βρίσκεται η μικρή πλατεία, που έχει το
ίδιο όνομα με τον σταθμό του μετρό. Μια μακριά ουρά περιμένει έξω
από μια κλειστή πράσινη πόρτα. Η πόρτα ανοίγει στις 14.00 και θα
μείνει ανοιχτή για μόλις δύο ώρες. Η κομψή μεταλλική πινακίδα πάνω
στην πράσινη πόρτα το γράφει διακριτικά: «Catacombes de Ρaris».

Ελάχιστοι γνωρίζουν το περίφημο Υπόγειο Παρίσι - τουλάχιστον κάτι

περισσότερο από αυτά
που αναφέρονται στα
μυθιστορήματα του Ιουλίου
Βερν και του Βικτόρ Ουγκό.
Το Υπόγειο Παρίσι είναι
κάτι ευρύτερο από τις
περίφημες κατακόμβες. Η
ιστορία των τελευταίων
αποτελεί μόνο ένα μικρό
μέρος της όλης ιστορίας.
Ομως ελάχιστοι γνωρίζουν
ότι ο Ουγκό πήρε τις «πληροφορίες» του από τον φίλο του Μπρινεσό,
ο οποίος ήταν ο σημαντικότερος εξερευνητής των υπόγειων κόσμων
του Παρισιού τον 19ο αιώνα.Οι θρυλικές υπόγειες στοές της Αθήνας θα
μπορούσαν να χωρέσουν σε μια μικρή γωνίτσα του υπόγειου λαβύρινθου
των παρισινών υπονόμων. Κάθε παρισινός δρόμος έχει και την υπόγεια
στοά του, το κατοπτρικό είδωλό του στον υποχθόνιο κόσμο. Οι φαρδιές
λεωφόροι έχουν από δύο στοές. Περισσότερα από 2.000 χιλιόμετρα (!)
υπόγειων τούνελ με ύψος από 1,80 μέχρι 5 μέτρα αυλακώνουν το
υπέδαφος αποτελώντας ένα απόκοσμο αντίγραφο του λαβύρινθου των
δρόμων στην επιφάνεια... Πώς μπορεί να κατέβει κανείς σε αυτό τον
υπόγειο κόσμο; Μα μέσα από μία από τις 26.000 στρογγυλές καταπακτές,
που βρίσκονται διεσπαρμένες σε όλο το Παρίσι.

Ορυχεία ασβεστόλιθου και γύψου λειτουργούσαν και στις δύο πλευρές του
Σηκουάνα ήδη από την εποχή των Ρωμαίων, όταν το Παρίσι δεν ήταν παρά
ένα μικρό χωριό ονόματι Λουτέτσια. Αιώνες αργότερα υπάρχουν γύρω στα
270 χλμ. υπόγειων σηράγγων. Οι κατακόμβες δημιουργήθηκαν τον 18ο
αιώνα, όταν το Παρίσι άρχισε να επεκτείνεται σημαντικά.

Την εποχή εκείνη οι κανόνες υγιεινής ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτοι. Η

σταδιακή αστικοποίηση δημιουργούσε ανάγκη για ζωτικό χώρο και δεν
υπήρχε χώρος για νεκροταφεία. Ο αυξανόμενος πληθυσμός μεταφραζόταν
και σε αυξημένους θανάτους. Οι παλιοί τάφοι αδειάζονταν γρήγορα για να
δημιουργηθεί χώρος και λείψανα αποθηκεύονταν σε ειδικά οστεοφυλάκια.
Ηδη από τον 16ο αιώνα οι περίοικοι τέτοιων περιοχών παραπονιούνται για
την απίστευτη μπόχα. Ωστόσο, πρέπει να φτάσουμε στον 18ο αιώνα, για να
γίνουν ενέργειες επίλυσης του προβλήματος. Το υπουργείο Ορυχείων
εντοπίζει μια κατάλληλη τοποθεσία για την τοποθέτηση των λειψάνων: οι
υπόγειες στοές των αρχαίων ορυχείων. Μετά τον απαραίτητο καθαγιασμό
του χώρου, στις 7 Απριλίου 1786, αρχίζει η μεταφορά των λειψάνων. Η
μεταφορά γίνεται πάντα το ηλιοβασίλεμα και ολοκληρώνεται τον Ιανουάριο
του 1788. Τις επόμενες δεκαετίες και όσο ο πληθυσμός αυξάνεται, σκελετοί
από άλλα νεκροταφεία «μετακομίζουν» σωρηδόν στις υπόγειες στοές.
Ενα πρόσκαιρο μουσείο στήνεται στον υπόγειο χώρο των κατακομβών
γύρω στο 1810. Περιέχει ταφόπετρες, σταυρούς και επιγραφές, που είχαν
παρθεί από τα εκκενωμένα νεκροταφεία και παρέμεναν στα αζήτητα. Η
είσοδος των επισκεπτών μεταφέρεται από την οδό των Κατακομβών
(σήμερα οδός Νταρό) στη σημερινή της θέση, στην πλατεία Ντενφέρ-
Ροσερό.Την ίδια χρονιά σταματούν οριστικά και οι εργασίες εξόρυξης
πετρωμάτων στις υπόγειες στοές. Ομως τα ορυχεία της περιοχής Μονρούζ,
πάνω από τις κατακόμβες, συνεχίζουν να λειτουργούν. Οι εργάτες που
δουλεύουν σε αυτά, γίνονται πασίγνωστοι για την τάση τους να
συμμετέχουν ενεργά σε ταραχές. Ανθρωποι του υποχθόνιου κόσμου, που
απειλούν με ανατροπή την καθεστηκυία τάξη της επιφάνειας...
Ενδιαφέρουσα σημειολογική μεταφορά. Και όντως, στους υπόγειους
κόσμους του Παρισιού έχουν γίνει πραγματικές μάχες, με αντικείμενο τον
έλεγχο του πάνω κόσμου.Στη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας, τον Μάιο
του 1871, αιματηρές συγκρούσεις διεξήχθησαν στις υπόγειες στοές. Εναν
αιώνα αργότερα, στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η γαλλική
αντίσταση και οι γερμανικές δυνάμεις κάνουν χρήση των σηράγγων -για
διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Κατά την υποχώρηση των ναζί, ο Χίτλερ
είχε σκεφτεί να πλημμυρίσει τις υπόγειες στοές του Παρισιού με καύσιμα και
να προκαλέσει έτσι ένα άνευ προηγουμένου ολοκαύτωμα. Ευτυχώς, το
τερατώδες σχέδιό του δεν πραγματοποιήθηκε.Από τη δεκαετία του 1970,
όμως, μια διαφορετική ομάδα ανθρώπων αρχίζει να περιπλανιέται στις
υπόγειες στοές. Μικρές ομάδες τολμηρών ερευνητών εξερευνούν τα σε
πολλά σημεία αχαρτογράφητα τούνελ. Οι όροι kataphiles ή katas
υιοθετούνται για να περιγράψουν αυτούς τους «αστικούς εξερευνητές» και
τα επόμενα χρόνια οι «κατάφιλοι» οργανώνονται σε ομάδες, διοργανώνουν
συγκεντρώσεις και ανταλλάσσουν ιστορίες και πληροφορίες. Η αστυνομία
ξέρει πως δεν μπορεί να ελέγξει τις απειράριθμες εισόδους στα τούνελ και
περιορίζεται στο να μοιράζει πρόστιμα σε όσους είναι αρκετά απρόσεκτοι
για να συλληφθούν. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, υπάρχουν περίπου 300
«κατάφιλοι» στο σημερινό Παρίσι. Επίσημα τουλάχιστον...Πριν από τον
Μεσαίωνα οι Παριζιάνοι προμηθεύονταν το πόσιμο νερό τους από τον
Σηκουάνα. Μέχρι το τέλος του 12ου αιώνα, δέκα χιλιόμετρα πρωτόγονων
αγωγών χρησίμευαν για την αποχέτευση των λυμάτων 70.000 ανθρώπων.
Βαθμιαία οι δρόμοι στρώθηκαν, οι υπόνομοι έγιναν υπόγειοι και το δίκτυο
άρχισε να επεκτείνεται. Από το 1805 έως το 1817 ο μηχανικός Μπρινεσό
εξερευνά τους ανεξερεύνητους υπονόμους του Παρισιού, με την ελπίδα να
τους αναμορφώσει. Υπάρχουν και άλλες διασυνδέσεις στα παρασκήνια,
όπως π.χ. με την πολιτική.Η αναμόρφωση του ρυπαρού και σκοτεινού
υπόγειου κόσμου αφορά «την εξυγίανση του ηθικού εκφυλισμού και της
πολιτικής αναταραχής», όπως λέει ο Βικτόρ Ουγκό. Ο Ουγκό θα βάλει τον
Μπρινεσό -που ήταν φίλος του- να περιπλανηθεί στους υπονόμους του
Παρισιού ως εξερευνητής. Από πολιτική άποψη ο υπόνομος ήταν
επικίνδυνος τόπος: ήταν το μη εποπτευόμενο, ανεξερεύνητο μέρος που
φιλοξενούσε τους εχθρούς του κράτους και της τάξης.

Το 1826 οι υπόνομοι βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και συντηρούνται μόνο

από μια ομάδα 24 ατόμων που εργάζονται σε συνθήκες που μπορούν λίαν
επιεικώς να χαρακτηριστούν άθλιες. Το 1832 μια επιδημία χολέρας, νόσου
που μεταδίδεται κατεξοχήν με μολυσμένο νερό, σκότωσε 20.000
Παριζιάνους. Ξεσπούν λαϊκές εξεγέρσεις με στόχο τους πλούσιους, τους
γιατρούς και το κράτος. Οι υπόνομοι έπρεπε να εξερευνηθούν και να
επισκευαστούν. Το 1840 το δίκτυο έχει στοές μήκους 96 χιλιομέτρων. Ομως
η μεγάλη επανάσταση θα έρθει μετά το 1850, όταν ο περίφημος βαρόνος
Οσμάν και ο μηχανικός Μπελγκράν σχεδιάζουν και κατασκευάζουν ένα
υπόγειο δίκτυο αγωγών, που συνεχώς επεκτείνεται. Το 1860 το Παρίσι έχει
ένα εκατομμύριο κατοίκους και 600 χλμ. υπονόμων. Στον Β Παγκόσμιο
Πόλεμο η γαλλική αντίσταση κινείται κυριολεκτικά... υπόγεια,
μπαινοβγαίνοντας από τις πολυάριθμες καταπακτές κάτω από τα μάτια των
Γερμανών.Σε μια εποχή που οι κανόνες της υγιεινής ήταν άγνωστοι, όταν
άδειαζαν τα δοχεία νυκτός από τα παράθυρα ακόμη και στις Βερσαλλίες,
γιατί είχε δοθεί τόση έμφαση σε τεράστιους αγωγούς υπονόμων; Βεβαίως η
Βιομηχανική Επανάσταση, η αλλαγή στα κοινωνικά ήθη, οι πολιτικές
ζυμώσεις και οι ανακαλύψεις της Ιατρικής οδήγησαν στην κατασκευή ενός
αποτελεσματικού δικτύου υπονόμων. Ομως, κατά έναν περίεργο τρόπο, η
αποχέτευση των λυμάτων δεν φαίνεται να ήταν η αποκλειστική λειτουργία
του συστήματος των υπόγειων στοών. Επειτα από δεκαετίες κατασκευής
και εξυγίανσης (κυριολεκτικής και μεταφορικής), οι υπόνομοι μεταβλήθηκαν
από αντικείμενο φόβου και απέχθειας σε θαυμαστές τεχνολογικές
κατασκευές.Οι Παριζιάνοι του 19ου αιώνα άρχισαν να κατεβαίνουν στους
υπονόμους, για να θαυμάσουν τη βικτοριανή τεχνολογία, που νικούσε τη
δεισιδαιμονία, τη βρωμιά και το σκοτάδι. Η πρώτη τουριστική διαδρομή
εγκαινιάστηκε το 1867. Εργάτες ντυμένοι -συμβολικά- στα λευκά έσερναν
μικρές πολυτελείς βαρκούλες με τους κυρίους με τα ημίψηλα και τις κυρίες
με τα κρινολίνα στις καλοφωτισμένες υπόγειες διαδρομές. Οι φωτογραφίες
της εποχής τραβηγμένες από τον Φελίξ Ναντάρ απεικονίζουν όσο χιλιάδες
λέξεις τη μανία του 19ου αιώνα με αυτά τα νέα περιβάλλοντα, που είχαν
εξορκιστεί και εξυγιανθεί για να γίνουν ανθρώπινα, κατανοητά,
καλοφωτισμένα.Ποια μαζική «φρενίτιδα» ώθησε όλες τις μεγάλες
μητροπόλεις του 19ου αιώνα να κατασκευάσουν δαιδαλώδη μετρό, σε μια
εποχή που τα μοναδικά οχήματα ήταν κάρα που έσερναν άλογα και το
μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων ανήκε στον χώρο της επιστημονικής
φαντασίας; Είναι η ίδια μαζική τάση, το ίδιο υπόγειο ρεύμα που αύξησε
κατακόρυφα το ενδιαφέρον για τις κατακόμβες. Το ίδιο ρεύμα που έκανε
τους μηχανικούς του 19ου αιώνα να ανοίξουν εκατοντάδες χιλιόμετρα
σηράγγων και να δημιουργήσουν τον λαβύρινθο των υπονόμων. Το Παρίσι
της επιφάνειας ονομάζεται Πόλη του Φωτός. Ομως ο πολυδαίδαλος
υπόγειος κόσμος του είναι τόσο σκοτεινός. Μας το θυμίζει κάθε φορά που
αναβλύζει από τα υπόγεια -μεταφορικά και μη.

Η αλήθεια γαι το Διάβολο (πως έγινε αυτό που είναι)

Ο Θεός δε δημιούργησε το Διάβολο, δημιούργησε τον Εωσφόρο ο οποίος
ήταν ο αγαπημένος του άγγελος. Ο Εωσφόρος λοιπόν από τη ζήλια του και
το πόθο για εξουσία, τα οποία τα είχε ο ίδιος ο Θεός, αποφάσισε να "πέσει"
από το Βασίλειο του Ουρανού στο σκληρό κόσμο των ανθρώπων. Έτσι
μετονομάστηκε σε Πρίγκιπας του Σκότους (Σατανάς, Διάβολος) και πήρε
στη μεριά του πολούς οπαδούς, οι οποίοι ονομάστηκαν Δαίμονες, από την
αρχαία λέξη Δαίμον.Ο Διάβολος όμως θέλει να βασανίσει ανθρώπους. Οι
περισσότεροι άνθρωποι όμως δε πιστεύουν στο Βασίλειο του Ουρανού. Ο
Διάβολος από τότε στις 3 Η ΏΡΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, βγαίνει και
μπαίνει μέσα σε ανθρώπους (Δαιμονισμός), αλλά βγαίνει μόνο όταν το
επιτρέψει ο Θεός, και ο μόνος λόγος που μερικές φορές το επιτρέπει είναι
για να δείξει στους ανθρώπους ότι το Βασίλειο του Ουρανού, είναι
αληθινό!
Γιατί ο Διάβολος και οι Δαίμονες Ακόλουθοί του, βγαίνουν στις 3 η ώρα
και όχι μια άλλη ώρα; Ο λόγος που βγαίνουν στις 3 η ώρα είναι για να
χλευάσουν την Αγία Τριάδα, δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο
Πνεύμα! Γιατί ποτέ δεν έχουμε δει την εμφάνιση του Διαβόλου και του
Θεού; Γιατί είναι πνεύματα, είναι άυλα όντα που μπορούν να πάρουν ότι
μορφή φαντάζεστε. Όταν δεν είναι 3 η ώρα, ο Διάβολος μπορεί να έχει
μεταμορφωθεί σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ και να προσπαθήσει να μας επηρεάσει!
Αυτό σημαινει ότι συγκεκριμένες χρονικές στιγμές ανοιγουν πύλες
προσβάσεως προς άλλες διαστασεις

Το τέρας του Λόχνες Πέρα από το μύθο και την πραγματικότητα

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι το τέρας του

Λόχνες είναι μια καλοστημένη παγίδα, για να προσελκύονται χιλιάδες
τουρίστες Η Σκοτία ανέκαθεν ήταν η χώρα του μυστηρίου, του παράξενου
και του φανταστικού. Ωστόσο, η λίμνη Λόχνες ξεχωρίζει πάντα με το
περίφημο τέρας των παγωμένων νερών της.
Τι είναι, όμως, αυτό το τέρας; Ένας θρύλος; Ένας πλησιόσαυρος που
επέζησε μετά από 250 εκατομμύρια χρόνια; Ένα τεράστιο φιδόψαρο; Μια
θαλάσσια αγελάδα; Το αίνιγμα παραμένει. Ωστόσο, χιλιάδες είναι οι
μάρτυρες που είδαν ή φωτογράφησαν το παράξενο αυτό πλάσμα. Δεν είναι
λίγοι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι το τέρας του Λόχνες είναι μια
καλοστημένη παγίδα για να προσελκύονται χιλιάδες τουρίστες. Όμως,
εκείνο που θα λέγαμε με κάθε βεβαιότητα είναι ότι η Σκοτία, με τα
πανέμορφα μέρη της, δεν έχει ανάγκη από ψεύτικους μύθους ώστε να πάει
ο κόσμος και να ξοδέψει τα λεφτά του. Ασφαλώς, το αίνιγμα της λίμνης Νες
δεν μπορεί να είναι ένα στημένο γεγονός. Εκατοντάδες ερευνητές και
επιστήμονες απ όλον τον κόσμο συγκέντρωσαν πολύτιμα στοιχεία και
ενδείξεις ότι σε αυτήν τη λίμνη υπάρχει ένα ζωντανό πλάσμα, που κρύβεται
καλά στα σκοτεινά βαθιά νερά της.
Η μηπως τελικα δεν προκειται για ζωντανο πλασμα αλλά για αμφιβια
κατασκευή την οποια οι ανθρωποι της παλαιας εποχης δεδομένου ότι
δεν ειχαν ξανααντικρυσει παρομοια – αρα ο εγκεφαλος τους δεν είχε
καταχωρημένο αντιστοιχο μοντέλο υπάρξεως δεν μπορουσε να το
αποδωσει σωστα και τοι απέδιδε στο πλησιεστερα γνωστο που ήταν
το τερας όπως μπορουσε να το συνθέσει ρωτα ο καθηγητης Λιαπης ,
εχουμε δηλαδή άλλο ένα χρυσόμαλλο δερας κρυμμενο σε σπηλια του
Ποσειδωνα όπως υπάρχει και ο θρύλος για την Πυλο, Πυλη, πυλη σε
άλλες διαστάσεις ¨?Υποβρύχια ανιχνευτικά με ειδικά ραντάρ έκαναν
αρκετές έρευνες, που κράτησαν πολλά χρόνια. Ο Roy Mackal υπήρξε ο
πρώτος επιστήμονας που ασχολήθηκε εκτεταμένα με το μυστήριο του
Λόχνες, γράφοντας ένα σπουδαίο βιβλίο με τίτλο: «Το τέρας του Λόχνες»
(σε ελληνική μετάφραση Μάριου Βερέττα) από τις εκδόσεις Ωρόρα. Στη
σελίδα 205 συμπεραίνει: «Όλες οι ενδείξεις που έχουμε μέχρι στιγμής στα
χέρια μας παρουσιάστηκαν, συγκρίθηκαν, αναλύθηκαν. Όπως ανέφερα ήδη,
είμαι βέβαιος για την παρουσία μεγάλων υδρόβιων ζώων μέσα στο
Λόχνες, που τρέφονται βασικά από τα άφθονα ψάρια της λίμνης. Το
μέγεθός τους δεν είναι πολύ μεγάλο σε σχέση με τα άλλα υδρόβια ζώα της
θάλασσας, αλλά τεράστιο σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό της
λίμνης».Εμφανίσεις Από το 1933 άρχισε η συστηματική παρατήρηση.
Μερικοί άνθρωποι είδαν στα νερά της λίμνης ένα παράξενο υδρόβιο ζώο.
Άλλοι κατάφεραν να φωτογραφήσουν από μακριά ένα ον με μακρύ λαιμό
και τρεις καμπούρες. Η μήπως πυργισκο υποβρυχιου? Η έρευνα έγινε,
πλέον, συστηματικά. Τα δεδομένα δεν μπορούσαν να αμφισβητηθούν.
Βέβαια, αρκετοί συγγραφείς έδωσαν έναν υπερβολικό τόνο στις αφηγήσεις
τους, κι άλλοι άγγιξαν τα όρια του παράλογου ή αν θέλετε του φανταστικού.
Ωστόσο, η έρευνα του Roy Mackal υπήρξε πέρα για πέρα σοβαρή και
αυστηρά επιστημονική. Το τέρας του Λόχνες δεν πιάστηκε σε καμιά παγίδα,
όμως η πολύχρονη αναζήτηση έφερε αποτελέσματα. «Ορισμένοι
άνθρωποι», γράφει ο Mackal, «ανέφεραν πως το στόμα του ζώου
ανοιγόκλεινε ακατάπαυστα και πως η περιοχή του λαιμού του έμοιαζε να
πάλλεται. Μια πιθανή εξήγηση είναι η προσπάθεια των αναπνευστικών
μηχανισμών του ζώου να καταναλώσουν αέρα κατευθείαν από την
ατμόσφαιρα». Το παράξενο πλάσμα του Λόχνες μένει εκεί, κρυμμένο στα
βαθιά νερά του σκοτικού τοπίου. Η γοητεία του μυστηρίου, ασφαλώς και
προκαλεί την ανθρώπινη περιέργεια. Κάποια μέρα, ίσως καταφέρουμε να
δούμε στο φως την αληθινή εικόνα του πολυσυζητημένου ζώου.
Η λίμνη των σκελετών

Η Roopkund, γνωστή ως η “λίμνη

των σκελετών”, αποτελεί ένα
μέρος γεμάτο από άλυτους
γρίφους. Βρίσκεται στην
βιομηχανική περιοχή των
μακρινών Ινδιών, Uttarakand,
στα Ιμαλάια Όρη, σε υψόμετρο
5.000 μ.

Ουσιαστικά αποτελεί έναν τάφο τεραστίων διαστάσεων που φιλοξενεί

τουλάχιστον 600 κουφάρια, που κανείς μέχρι σήμερα δεν δύναται να
απαντήσει στα εύλογα ερωτήματα: σε ποιούς ανήκαν και πως βρέθηκαν
εκεί. Ανακαλύφθηκε τυχαία το 1942 και από τότε αποτελεί πόλο έλξης για
εκείνους που αγαπούν το μυστήριο. Για να φτάσει κανείς εκεί, απαιτείται
ταξίδι τεσσάρων ημερών από την κοντινότερη κατοικημένη περιοχή.
Γρίφος πρώτος: από πότε βρίσκονται εκεί οι σκελετοί!

Οι πρώτες διαδικασίες χρονολόγησης με άνθρακα που διεξήχθησαν σε

αυτούς τους σκελετούς, τους τοποθετούν μεταξύ του 12ου και του 15ου
αιώνα. Ακολούθησε νέα ραδιοχρονολόγηση, η οποία έδειξε τον 9ο αιώνα.
Γρίφος δεύτερος: τι οδήγησε στο θάνατο τόσους ανθρώπους!
Οι επιστήμονες του Λονδίνου και του Hyderabad που εξέτασαν τα κρανία,
διαπίστωσαν ότι φέρουν πολλά κατάγματα. Πιθανολογούν ότι προκλήθηκαν
εξαιτίας πτώσης μεγάλων χαλαζόκοκκων που συνοδεύτηκε από κάποια
μεγάλη χιονοθύελλα. Αυτό βοήθησε να διατηρηθούν πολλά από τα λείψανα
σε καλή κατάσταση, στο εσωτερικό της λίμνης.

Γρίφος τρίτος: γιατί πήγαν στην περιοχή!

Δεδομένου ότι το Roopkund δεν ήταν ποτέ μια σημαντική περιοχή, ούτε
αναφέρεται πουθενά ως τόπος προσκυνήματος, για να προσελκύσει τόσο
μεγάλες ομάδες ανθρώπων, παραμένει αναπάντητο το ερώτημα “πώς
βρέθηκαν εκεί;”. Οι θεωρίες που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί, είναι
πολλές. Μερικοί υποστηρίζουν ότι επρόκειτο για περιπλανώμενους
Θιβετιανούς εμπόρους. Το πρόβλημα είναι πως η Roopkund απέχει πολύ
από τους εμπορικούς δρόμους της Ινδίας, άρα δεν είχαν κανέναν λόγο οι
έμποροι να βρεθούν εκεί. Άλλοι, λένε ότι πρόκειται για προσκυνητές και
άλλοι για νεκρούς από κάποια άγνωστη -μη καταγεγραμμένη ιστορικά- μάχη
που έγινε στην περιοχή.

Η θεωρία των ερευνητών του National Geographic Η ανάλυση του DNA

στους σκελετούς, έδειξε ότι άνηκαν σε δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων:
η μία ήταν εξαιρετικά κοντή και η άλλη είναι αισθητά πιο ψηλή. Αυτό
πύκνωσε τό μυστήριο και οδήγησε μια ομάδα Ευρωπαίων και Ινδών
επιστημόνων, να ενώσουν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να
αποκωδικοποιήσουν τα καλά κρυμμένα μυστικά της λίμνης. Η αποστολή
χρηματοδοτήθηκε από το National Geographic Channel και οι φωτογραφίες
που δημοσιεύτηκαν (δεξιά) συγκέντρωσαν τα βλέμματα όλου του κόσμου.
Σύμφωνα με τη δική τους θεωρία , οι νεκροί ήταν μάλλον μέρος μιας
θρησκευτικής πομπής, της “Nanda Jaat Yatra”, η οποία γινόταν κάθε 12
χρόνια! Απόγονοι των βασιλιάδων του Garhwal οργάνωναν ταντρικές
τελετουργίες, αφιερωμένες στη περίφημη “Sri Yantra”. Σύμφωνα με την
παράδοση 5000 ετών, αυτή ήταν “η αναπνοή της Θεότητας”, μέσω της
οποίας εξελίχθηκε ο κόσμος. Εκατοντάδες σκέψεις περνούν από το νου.
Ουδεμία όμως απάντηση με απτές αποδείξεις υπάρχει για να συμπληρωθεί
το πάζλ της μυστηριώδης εικόνας. Μια σειρά από αποσυντιθέμενα σώματα
στοιχειώνουν τη λίμνη. Κουβαλούν τη δική τους ιστορία που έχουν φροντίσει
να κρύψουν στα παγωμένα νερά. Ο καθηγητης Λιαπης ρωτάει Μήπως
απλά πρόκειται για νεκρούς κάποιου οικισμμου ο οποιος αργοτερα
πνίγηκε με μεγαλες ποσοτητες νερου κι εχει σημερα την εικονα
λίμνης? Σημειώστε ότι η σημερινη εικονα της γης δεν ήταν πάντα έτσι

"Μυστήριο με ραδιόφωνο που παίζει ειδήσεις από τον... Β

Παγκόσμιο Πόλεμο!!!"
Δεν είναι συνδεδεμένο με το ρεύμα., δεν
έχει μπαταρίες δεν φορτίζει ηλιακά κι
όμως ένα ραδιόφωνο 70 ετών μεταδίδει
τραγούδια και ειδήσεις που
χρονολογούνται από τον Βʼ Παγκόσμιο
Πόλεμο! Συγκεκριμένα, το
«στοιχειωμένο» ραδιόφωνο φιλοξενείται
σε κέντρο πολιτιστικής κληρονομιάς της
Σκωτίας και τις τελευταίες μέρες έχει
στην κυριολεξία αναστατώσει όλη την
περιοχή! Σύμφωνα με τους αυτήκοους
μάρτυρες, από τη συσκευή ακούγονται
αφιερώματα στον Ουίνστον Τσόρτσιλ
υπό τη μουσική υπόκρουση της
μουσικής του Glen Miller! Τουλάχιστον δέκα άνθρωποι, υποστηρίζουν ότι
ακούνε, ραδιοφωνικές εκπομπές που μεταδίδουν νέα από τον Β Παγκόσμιο
πόλεμο, ομιλίες του Τσώρτσιλ και ήχους από την μπάντα του Glenn Miller-
μουσικού που πέθανε το 1944!Όπως λένε, η μετάδοση γίνεται σε τυχαίες
μέρες και ώρες και μπορεί να διαρκέσει μέχρι και μισή ώρα!
Ο Bob Sutherland, διαχειριστής του κέντρου πολιτιστικής κληρονομιάς,
δηλώνει ότι η συσκευή έχει εξεταστεί από τεχνικούς, οι οποίοι αδυνατούν να
εξηγήσουν αυτό που συμβαίνει! "Δεν είναι μόνο ένας από εμάς που έχει
ακούσει με τα αυτιά του τις εκπομπές! Σχεδόν όλοι όσοι μπαίνουμε εδώ
μέσα, έχουμε γίνει μάρτυρες έστω και για μία φορά. Είμαστε σοβαροί
άνθρωποι, δεν θα διακινδυνεύαμε να ρεζιλευτούμε λέγοντας ψέματα
δημοσίως!",πρόσθεσε.
Mα είναι δυν ατον να είναι τόσο τυφλός ο κόσμος ακόμη και οι
επιστήμονες? Τι τους εφταιξε το κακ΄ομοιρο το ραδιοφωνακι? Μου
θυμιζει το περιστατικό ενός που πήγαινε στομ Εθνικο Κηπο στη λίμνη
με τα ωαρια και τους εριχνε μεσα κοτοπουλα. Μια μερα ο φύλακας τον
ρ4ωτησε τι κανει εκει. Κι εκειν ος απάντησε «ταιζω τα ψαρια». «Με
κοτοπουλα?» ρωτησε ο φυλακας. Και πηρε την αποστωμοτικη
απάντηση «Αν το μονο που τους δινεις να τρωνε είναι ψαρια τότε τι
περιμμένεις?» Θελω να πω ότι εδώ αξιοπρόσεκτο δεν είναι τι
λαμνβάνει το ραδιόφωνο, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΑΜΒΑΝΕΙ. Υπάρχουν
θύλακες που παγιδευουν τα ηλεκτρομαγνητικά κύμματα στο χωρο?
Αν ναι είναι πολύ φυσικο στη συνεχεια δεκτες να τα λαμβανουν και να
τα αναπαραγουν. Η συμαντικη πληροφορια εδώ είναι ότι στο κενο
υπάρχουν θύλακες που παγιδευουν κυμματομορφές κρατωντας τες
αεναα σα παρκαρισμένα αυτοκινητα

Η ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ERNETTI

Εάν υπάρχει κάτι στο οποίο όλοι συμφωνούν, αυτό είναι η εξαιρετική
ακαδημαϊκή και επιστημονική κατάρτιση, καθώς
και η τεράστια πολυμάθεια του Βενεδικτίνου
πατέρα Πελεγκρίνο Μαρία Ερνέττι (1925 - 1994).
Όσο ζούσε, θεωρούνταν αυθεντία στην αρχαϊκή
μουσική και το Γρηγοριανό μέλος και κατέχοντας
μια σημαντική θέση σε μουσικό ωδείο της
Βενετίας, είχε συγγράψει ένα μεγάλο αριθμό
έργων επάνω σε αυτή. Εκτός από την αγάπη του
για τη μουσική, είχε επίσης πτυχίο στην κβαντική
και υπατομική φυσική, τομείς στους οποίους
επίσης παρήγαγε σημαντικό έργο. Επιπρόσθετα,
ήταν και γνωστός εξορκιστής. Φήμες θέλουν να
εκτελεί εκατοντάδες εξορκισμούς κάθε
μήνα.Μέχρι εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται απλά για έναν
πολυπράγμωνα ιερωμένο αλλά θα έκανε λάθος, γιατί το όνομα του πατέρα
Ερνέτι εμπλέκεται σε μια πραγματικά πολύ περίεργη ιστορία, κομβικό
στοιχείο της οποίας είναι μια...χρονομηχανή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα
με τη σειρά και ας πάμε πίσω στον Φεβρουάριο του 2002, οπότε και
δημοσιεύεται ένα βιβλίο του επίσης ιερωμένου Φρανσουά Μπρυν του
τάγματος των Ιησουιτών και συγγραφέα βιβλίων σχετικά με θρησκευτικά και
μεταφυσικά ζητήματα. Ο ατέρας Ερνέττι, συμμετείχε σε ένα πρωτοποριακό
πείραμα κατασκευής μιας χρονομηχανής, μαζί με δώδεκα άλλους
επιστήμονες διεθνούς προβολής. Στο πείραμα αυτό, εκτός των άλλων,
υποτίθεται ότι συμμετείχαν και ο Ενρίκο Φέρμι και ο Βέρνερ φον Μπράουν
και το αποτέλεσμά του ήταν η κατασκευή μιας χρονομηχανής, με την
οποία ο πατέρας Ερνέττι κατόρθωσε να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο
στο έτος 169 π. Χ και να παρακολουθήσει μια παράσταση της χαμένης
πλέον τραγωδίας Θυέστης, του Κούιντου Έννιου. Ως απόδειξη, έφερε
πίσω ένα τμήμα της τραγωδίας. Επίσης, σε ένα άλλο ταξίδι,
παρακολούθησε απο κοντά τη Σταύρωση του Χριστού, φέρνοντας ως
απόδειξη μια φωτογραφία του, την οποία και σας παραθέτω, όπως
δημοσιεύθηκε το 1972 σε ένα ιταλικό περιοδικό. Ο ιερωμένος, μάλιστα
έδωσε μερικές περιγραφές της μηχανής, καθώς και του τρόπου με τον
οποίο λειτουργούσε. Στην παράδοξη αυτή ιστορία, εμπλέκεται και μια
ανώνυμη επιστολή που εστάλη σε έναν αμερικανικό εκδοτικό οίκο, από
άγνωστο αποστολέα και η οποία υποτίθεται ότι περιλαμβάνει την
εξομολόγηση του ίδιου του πατέρα Ερνέττι σε έναν μακρινό του συγγενή, η
οποία συνέβη λίγο πριν το θάνατό του. Σε αυτό το έγγραφο, ο βενεδικτίνος
μοναχός παρουσιάζεται να ισχυρίζεται ότι, κατά τη διάρκεια μιας
περιθανάτιας εμπειρία του, θυμήθηκε αμυδρά ότι ήταν ο ίδιος που συνέθεσε
το απόσπασμα από τον Θυέστη, που παρουσίασε ως αληθινό, καθώς και
το ότι είχε αποπειραθεί σε προηγούμενες ζωές του να κατασκευάσει μια
χρονομηχανή, χωρίς όμως επιτυχία. Μάλιστα, σε μια από αυτές τις ζωές,
είχε λάβει τη διαβεβαίωση από τον ίδιο το Νοστράδαμο ότι η κατασκευή
μιας χρονομηχανής ήταν απολύτως εφικτή. Τέλος, ο μοναχός διαβεβαιώνει
υποτίθεται τον μακρινό του συγγενή, ότι θα επιστρέψει στη ζωή, με μια νέα
ενσάρκωση, ώστε να την ολοκληρώσει και του αποκαλύπτει ότι μόνο ένας
νεαρός ιερωμένος γνωρίζει την αλήθεια, ο οποίος όμως δεν θα μιλήσει
ποτέ. Ο πατέρας Μπρυν, από την άλλη, έχει σοβαρές αμφιβολίες για τη
γνησιότητα του εγγράφου, το οποίο αποδίδει σε σκοτεινούς κύκλους, που
σκοπό έχουν να εξευτελιστεί η πραγματική ιστορία και η αλήθεια να μη
μαθευτεί ποτέ. Μάλιστα ισχυρίζεται ότι κάποιες λεπτομέρειες, που είχαν
τονιστεί από τον ίδιο, στο έγγραφο αυτό δεν αναφέρονται.
Από την άλλη, η μελέτη του αποσπάσματος του Θυέστη, σύμφωνα με τη
μελέτη ειδικών επιστημόνων, τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι
πλαστό, αποτελούμενο από συρραφές φράσεων της τραγωδίας, από έναν
σπουδαίο γνώστη της Λατινικής, όπως ήταν ο Ερνέττι. Η φωτογραφία του
Χριστού, επίσης θεωρήθηκε ότι είναι στην πραγματικότητα η φωτογράφιση
ενός ξυλόγλυπτου που υπάρχει σε κάποιον ναό, τραβηγμένη όμως από
διαφορετική γωνία.Μέσα από αυτό τον κυκεώνα παράδοξων και
εξωφρενικών απόψεων, είναι εξαιρετικά δύσκολο κανείς να καταφέρει να
βγάλει μιαν άκρη. Προσπάθησε, άραγε, ο επιστήμονας μοναχός να
κατασκευάσει μια τέτοια μηχανή, με την αρωγή σπουδαίων επιστημόνων,
όπως ήταν ο Φέρμι και ο φον Μπράουν; Και αν ναι, ποιό ήταν άραγε το
αποτέλεσμα; Η αλήθεια είναι πως το έγγραφο της εξομολόγησης, αναφέρει
κάποια πράγματα για τον μυστηριώδη μοναχό, τα οποία, κατά τον Μπρυν,
δε συνάδουν με τη θεολογική και επιστημονική του προσωπικότητα, εκτός
και αν δεχτούμε την πιθανότητα ενός διαταραγμένου μυαλού, το οποίο
όμως ο μοναχός δεν είχε. Από την άλλη, εντύπωση και αφορμή για
προβληματισμό αποτελεί για μένα η στερεότυπη κατάληξη πολλών τέτοιων
ιστοριών, όπως έχουμε διαπιστώσει μέσα από τη μελέτη τους. Δηλαδή,
παράδοξοι για την καθημερινότητά μας ισχυρισμοί ενός ατόμου, το οποίο
αργότερα, παρά τη σοβαρότητα των όσων έχει ισχυριστεί, με μεγάλη
ευκολία βγαίνει και λέει ότι όλα αυτά ήταν μια απάτη. Και ενώ σε πολλές
περιπτώσεις ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι απίθανο, στην περίπτωση ενός
εξαιρετικά μορφωμένου λόγιου επιστήμονα μοναχού, μοιάζει τουλάχιστον
περίεργο... Στα μέσα της δεκαετίας του 1950. ο Πελεγκρίνο Μαρία Ερνέτι
(1925-1994),ένας Ιταλός βενεδικτίνος μοναχός. κατασκεύασε κρυφά μία
χρονομηχανή καταφέρνοντας να ταξιδέψει στο παρελθόν. Ιερωμένος.
φυσικός επιστήμονας με σημαντικές έρευνες στα πεδία της ατομικής και
κβαντικής φυσικής. αλλά και μουσικολόγος. που θεωρείτο αυθεντία στη
γνώση της αρχαϊκής μουσικής. ο Ερνέτι. έχαιρε αποδοχής και εκτίμησης
διεθνώς. Για να κατασκευάσει τη χρονομηχανή του ισχυρίστηκε πως
χρησιμοποίησε την αρχαία μυστική γνώση των αστρικών πεδίων σε
συνδυασμό με τις επιστημονικές ανακαλύψεις της σύγχρονης φυσικής. Η
ιδέα βασίζεται στην αρχή του φυσικού νόμου, κατά τον οποίο ουδεμία
δύναμη ή ενέργεια δεν χάνεται στο διάστημα. Αφού ο χωροχρόνος
«αποτυπώνει» αυτές τις ενέργειες, Ο Ερνέτι. χρησιμοποιώντας τη
χρονομηχανή του. παρακολούθησε δύο σημαντικά ιστορικά γεγονότα: Το
θάνατο του Χριστού πάνω στο σταυρό και μια παράσταση της χαμένης
τραγωδίας Θυέστης στη Ρώμη του 169 π.Χ.. έργο γραμμένο από τον
πατέρα της λατινικής ποίησης Κουίντο Έννιο που το κείμενό του έχει χαθεί.
Ο Ερνέτι τους εξήγησε ότι κάθε κύμα παριστάνει ένα ορισμένο σχήμα
ενέργειας το οποίο δεν χάνεται. Σκέφτηκε ότι θα ήταν εφικτό να
ξαναμεταβάλει την ενέργεια αυτή στην αρχική της σύνθεση και τα
ηχητικά κύματα να ξαναγίνονται ακουστή μουσική ακόμη και από 1000
χρόνια στο παρελθόν και πιο πέρα! Κάθε άνθρωπος σύμφωνα με τον
ίδιο αφήνει δύο ίχνη σε όλη του την ζωή έως τον θάνατό του: ένα
ηχητικό και ένα «DNA προσωπικότητας», το οποίο είναι διαφορετικό
για κάθε άνθρωπο. Τα ηχητικά και οπτικά κύματα μετά την εκπομπή
τους δεν σβήνουν ποτέ αλλά μετατρέπονται. Ο ίδιος ισχυριζόταν πως
κατά την εφαρμογή της τονοτεχνικής αυτής μεθόδου, κατόρθωσε να
ηχογραφήσει μουσικά κομμάτια Αιγυπτιακά, Ασσυριακά, Βαβυλωνιακά και
Σουμεριακά και αργότερα Ρωμαϊκά και Ελληνικά. Ο Πελεγκρίνο κάλεσε τον
Πορτογάλο Ντε Μάϊος και άλλους έντεκα επιστήμονες για να τον βοηθήσουν
στην υλοποίηση των μελετών του. Σήμερα βέβαια η «Μηχανή» που
κατασκεύασε ο Π. Ερνέτι λέγεται ότι βρίσκεται σε άκρως απόρρητη
Βάση στη Ρώμη, κλεισμένη σε ένα θωρακισμένο δωμάτιο και φυσικά
φρουρείται μέρα-νύχτα, για ευνόητους λόγους υψίστης ασφάλειας.
Τους ισχυρισμούς και την εμπειρία του Ερνέτι αμφισβήτησε το επιστημονικό
και θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του και συγκεκριμένα οι ίδιοι
άνθρωποι που κατέφευγαν σ΄ αυτόν για να ζητήσουν τη συμβουλή του για
διάφορα επιστημονικά θέματα

ΠΗΓΗ:http://masterchrisblog.wordpress.com/category/%CE%B1%CE%BD
%CE%B5%CE%BE%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%BF/
ισχυρά ηλεκτρικά εγκεφαλικά κύματα μπορεί να
προκαλέσουν επιθανάτιες εμπειρίες
Σύμφωνα με μια νέα αμερικανική
επιστημονική έρευνα, η οποία έγινε με
τη βοήθεια εγκεφαλογράφου,
διαπιστώθηκε ότι μια έντονη
δραστηριότητα ηλεκτρικών κυμάτων
συμβαίνει κατά τις στιγμές πριν από το
θάνατο.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτή η
ξαφνική "έκρηξη" των ηλεκτρικών
κυμάτων στον θνήσκοντα εγκέφαλο
ίσως αποτελεί την αιτία των
επιθανάτιων εμπειριών.Κατά τις
συγκεκριμένες εμπειρίες, οι ασθενείς αναφέρουν ότι έβλεπαν τον εαυτό τους
από ψηλά ή βάδιζαν σε ένα τούνελ προς ένα λαμπερό φως. Πολλοί
άνθρωποι θεωρούν μια τέτοια εμπειρία ως θρησκευτικό ή πνευματικό
όραμα και ως επιβεβαίωση για την μετά θάνατο ζωή.Όμως, οι επιστήμονες
συνήθως είναι πιο επιφυλακτικοί, όσον αφορά την ερμηνεία του φαινομένου.
Η νέα μελέτη πραγματοποιήθηκε υπό τον γιατρό Λακχμίρ Τσάουλα της
μονάδας εντατικής θεραπείας του ιατρικού κέντρου του πανεπιστημίου
Τζορτζ Ουάσιγκτον των ΗΠΑ.
Δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό Journal of Palliative Research.
Η αυξημένη ηλεκτρική ενέργεια που απελευθερώνεται, καθώς
λιγοστεύει το οξυγόνο στον εγκέφαλο, είναι αυτή που μπορεί να
προκαλεί τις επιθανάτιες εμπειρίες. Ωστόσο, δεν μπορούν να είναι
βέβαιοι για αυτό. "Καθώς η κυκλοφορία του αίματος επιβραδύνεται και
τα επίπεδα του οξυγόνου πέφτουν, τα εγκεφαλικά κύτταρα
"πυροδοτούν" μια τελευταία ηλεκτρική διέγερση. Αυτή αρχίζει σε ένα
τμήμα του εγκεφάλου και εξαπλώνεται στη συνέχεια σαν χείμαρρος,
πράγμα που ίσως προκαλεί στους ανθρώπους έντονες νοητικές
εντυπώσεις κατι που είναι και πολύ κοντα στις συνέπειες
επιληπτικών συνδρόμων Η ηλεκτρική δραστηριότητα, λίγο πριν από το
θάνατο, μπορεί να διαρκεί από μισό έως τρία λεπτά. Ο Τσάουλα δήλωσε ότι
έχει παρατηρήσει το ίδιο φαινόμενο σε τουλάχιστον 50 περιστατικά. Σε
ποσοστό 15-20%, οι ασθενείς, σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες μεταξύ
ατόμων που υπέστησαν έμφραγμα και θεωρήθηκαν κλινικά νεκροί, έχουν
αναφέρει ότι αισθάνονται να λούζονται από ένα έντονο φως και να νιώθουν
μια βαθειά γαλήνη, καθώς περπατούν μέσα σε ένα τούνελ.
Παράλληλα, άλλοι λένε ότι είδαν οράματα με τον Ιησού, τον Μωάμεθ ή τον
Κρίσνα και μερικοί "πλέουν" στον αέρα πάνω από το χειρουργικό ή
όποιο άλλο κρεβάτι τους, παρατηρώντας από κάτω το σώμα τους και
όσους το περιτριγυρίζουν.Οι επιστήμονες αναζητούν μια βιολογική και όχι
μια μεταφυσική αιτία σε όλες αυτές τις υποκειμενικές εμπειρίες.
Εν τω μεταξύ, σε εξέλιξη βρίσκεται η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα διεθνής
επιστημονική έρευνα πάνω στο ζήτημα, με επικεφαλής τον Σαμ Πάρνια,
γιατρό στη μονάδα εντατικής θεραπείας του ιατρικού κέντρου του
αμερικανικού πανεπιστημίου Κορνέλ και ερευνητή της ιατρικής σχολής του
βρετανικού πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον. "θεωρούμε τον θάνατο ως μια
στιγμή, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαδικασία που η σύγχρονη
ιατρική μπορεί συχνά να αντιστρέψει. Ο θάνατος ξεκινάει όταν η καρδιά
σταματά, όμως μπορούμε να παρέμβουμε και να φέρουμε τον άνθρωπο
πίσω στη ζωή, μερικές φορές ακόμα και μετά από τρεις έως τέσσερις ώρες,
όταν πια οι άνθρωποι είναι πολύ κρύοι. Είναι πιθανό ότι πολύ περισσότεροι
άνθρωποι έχουν επιθανάτιες εμπειρίες, αλλά δεν τις θυμούνται μετά".
Πάντως όσοι τις θυμούνται, συχνά λένε ότι αυτές οι εμπειρίες άλλαξαν την
μετέπειτα ζωή τους Σημειώστε ότι ο εγκεφαλος εχει μετρηθει ότι αυτή
τη στιγμη μπορει να παραγει ρευμα ισχυος δυο λαμπτηρων
πυρακτωσεως 60 watt εκαστος, αρα και το ρευμα που κινει την
αντιβαρυτικη μηχανη ΤΣΙΡΙΓΓΑΚΗ, Π.Λιαπης

Τα υποσυνείδητα μηνυμάτα.
Υπάρχουν παντού. Από τις αφίσες στον δρόμο
και τα περιοδικά έως τα διαφημιστικά στις
τηλεοράσεις και στις ταινίες. Μερικές φορές
μπορούν να εντοπιστούν σε δημοφιλή
τραγούδια (αλλά μόνο αν τα παίξετε ανάποδα).
Όπως καταλάβατε, μιλάμε για τα υποσυνείδητα
μηνύματα, που καθορίζουν τι αγοράζουμε, τι
σκεφτόμαστε και τι πράττουμε, όλα αυτά χωρίς
το συνειδητό κομμάτι της ύπαρξης μας να το
αντιλαμβάνεται.Πως όμως δουλεύουν τα
υποσυνείδητα μηνύματα?
Το 1957, ένας ερευνητής αγορών, ο James
Vicary, ισχυρίστηκε ότι πρόβαλε υποβλητικές
φράσεις στην οθόνη κατά την διάρκεια προβολής της ταινίας "Picnic",
υποδείξεις όπως "πιείτε Coca-Cola" και "φάτε ποπκόρν", οι οποίες δεν
διήρκεσαν περισσότερο από 1/3000 του δευτερολέπτου.Διακήρυξε
μεγαλοπρεπώς ότι μετά την προβολή αυτών των φράσεων μια φορά κάθε 5
δευτερόλεπτα, οι πωλήσεις των προϊόντων αυτών σημείωσαν εκπληκτική
αύξηση και έτσι ισχυρίστηκε ότι η "υποσυνείδητη διαφήμιση" ήταν
επιτυχής.Τα υποσυνείδητα μηνύματα είναι αυτά που λέγεται ότι
υπάρχουν πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης. Είναι εικόνες
και ήχοι που βλέπουμε και επεξεργαζόμαστε στο ασυνείδητο κομμάτι
του μυαλού μας, όπως μικρές λεπτομέρειες που δεν αντιλαμβανόμαστε
πλήρως ή πράγματα που συμβαίνουν πολύ γρήγορα για να καταχωρηθούν
στον εγκέφαλο μας. Τα μηνύματα αυτά λέγεται ότι διεισδύουν στο μυαλό
μας δημιουργώντας επιθυμίες που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε
συνειδητά.
Οι επιστήμονες και οι ψυχολόγοι γνωρίζουν ότι ο εγκέφαλος μας
μπορεί πραγματικά να συλλέξει πληροφορίες χωρίς να το
συνειδητοποιεί. Με αυτές μπορούν, για παράδειγμα, οι παίκτες του
πόκερ να πουν πότε ο αντίπαλος μπλοφάρει, ακόμη και αν δεν
μπορούν να προσδιορίσουν το πως το καταλαβαίνουν και αποτελούν
τη βάση της λεγόμενης διαίσθησης, της μικρής αυτής φωνής που μας
λέει ότι κάτι δεν είναι σωστό ακόμη και αν η συνειδητή σκέψη δεν μπορεί να
αναγνωρίσει τις προειδοποιητικές λεπτομέρειες.Όταν το κοινό της Αμερικής
άκουσε για την ιδέα του Vicary να χρησιμοποιήσει υποσυνείδητα μηνύματα
για διαφημιστικούς λόγους, κυριολεκτικά εξεγέρθηκε. Οι τηλεοπτικοί και
ραδιοφωνικοί σταθμοί άρχισαν να εκπέμπουν υποσυνείδητες διαφημίσεις με
πυρετώδη ρυθμό. Η χρήση τους έγινε τόσο αχαλίνωτη και η δυσπιστία για
την διαφημιστική βιομηχανία τόσο μεγάλη, που στο κογκρέσο συζητήθηκε
σχέδιο νόμου για την απαγόρευση τους. Το 1973, ένας γιατρός με το όνομα
Wilson Key εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο Subliminal Seduction, στο οποίο
ισχυριζόταν ότι οι περισσότερες σύγχρονες διαφημίσεις ήταν γεμάτες από
κρυφούς συμβολισμούς και εικόνες. Ισχυρίστηκε ακόμη ότι είδε την λέξη sex
να συλλαβίζεται στα παγάκια μιας διαφήμισης για ποτό. Το 1974, η FCC
(Federal Communications Committee) δήλωσε ότι η υποσυνείδητη
διαφήμιση "αντίθετη με το δημόσιο συμφέρον" και οι σταθμοί που πρόβαλαν
τέτοιου είδους διαφημίσεις κινδύνευαν με ανάκληση των αδειών τους.
Παρομοίως, υπάρχουν λίγες ενδείξεις που υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς
ότι σατανικά μηνύματα είναι ενσωματωμένα σε τραγούδια της Heavy metal
και Rock μουσικής, μολονότι οι άνθρωποι σε σταθερή βάση κατηγορούν
αυτά τα "κρυφά μηνύματα" για την άσχημη συμπεριφορά, λέγοντας ότι αυτά
τα μηνύματα είναι κωδικοποιημένα μέσα στην μουσική και συχνά
αποκαλύπτονται μόνο αν παίξετε το τραγούδι ανάποδα. Το 1985, οι
οικογένειες δυο εφήβων που αυτοκτόνησαν, μήνυσαν το συγκρότημα Judas
Priest για κάποιες υποτιθέμενες σατανικές φράσεις στα τραγούδια τους οι
οποίες, όπως ισχυρίστηκαν οι οικογένειες, επηρέασαν την συμπεριφορά
των παιδιών τους. Παρόμοιες κατηγορίες έχουν εξαπολυθεί εναντίων
συγκροτημάτων όπως οι Beatles, οι Led Zeppelin, οι Queen και εναντίων
του Ozzy Osbourne. Ο δικαστής για την υπόθεση των Judas Priest
απέρριψε την υπόθεση, δηλώνοντας ότι ακόμη και αν τα υποσυνείδητα
μηνύματα υπάρχουν (πράγμα για το οποίο αμφέβαλλε), δεν υπάρχουν
αποδείξεις ότι είχαν την οποιαδήποτε επιρροή.

Το μυαλό βλέπει ακόμη και όταν τα μάτια δεν μπορούν.

Μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να
ανταποκριθούν σε ερεθίσματα που γίνονται αντιληπτά από το ασυνείδητο.
Σε μια μελέτη, όταν μια φευγαλέα εικόνα ακολουθούνταν από ένα ηλεκτρικό
σοκ, τα υποκείμενα παρουσίαζαν εφίδρωση στις παλάμες στην αναμονή του
ηλεκτρικού σοκ όταν "έβλεπαν" την εικόνα.
Μια άλλη μελέτη στο Ηνωμένο βασίλειο έδειξε ότι η αντιληπτικότητα των
συμμετεχόντων στην υποσυνείδητη διέγερση εξαρτώταν από το "διαθέσιμο
δυναμικό" του εγκεφάλου. Αν οι συμμετέχοντες εκτελούσαν μια δύσκολη
εργασία που απαιτούσε μεγάλη προσήλωση, οι εγκέφαλοι τους δεν
επιμέριζαν πόρους σε οποιαδήποτε υποσυνείδητη δραστηριότητα.
Μόνο όταν οι συμμετέχοντες εκτελούσαν μια επαναλαμβανόμενη ή
βαρετή διεργασία, ο εγκέφαλος τους κατέγραφε τις υποσυνείδητες
εικόνες που "έβλεπαν". Οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν και να
επεξεργαστούν την ασυνείδητη διέγερση αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι
αυτή αλλάζει την συμπεριφορά τους με οποιονδήποτε τρόπο. Να λοιπον
που ο υπνος βοηθα την είσοδο υποσεινηδητων μηνυματων χωρις η
καταγραφ΄λη τους να ακυρωνεται από τις διαδικασίες της
συνειδησης , στην ουσία όταν κοιμομαστε μπαινουμε σε μια
διαδικασία DATA ENTRY, αλά τι DATA, τι ειδους νετρίνο και σκεπτονια
και προερχόμενα από πού?

Παιδιά φαντάσματα στοιχειώνουν νεκροταφείο

Μήπως βλέπετε σε αυτή τη φωτογραφία τις φιγούρες δύο παιδιών, που
γεννήθηκαν με διαφορά σχεδόν μισού αιώνα, να παίζουν στη δική τους
υπερφυσική παιδική χαρά; Η οικογένεια που τράβηξε τη φωτογραφία, στο
Πίκτον της Νέας Νότιας Ουαλίας, την
ώρα που βρισκόταν σε γύρο
φαντασμάτων, ορκίζεται πως δεν
υπήρχαν παιδιά μέσα στο
νεκροταφείο του Αγίου Μάρκου. Το
ερώτημα όμως που προκύπτει είναι:
ποιος ή τι υπάρχει εκεί έξω; Ο
τοπικός θρύλος μιλάει για δύο παιδιά,
τον Ντέιβιντ Σο και τη Μπλανς Μουν,
που πέθαναν με διαφορά 60 χρόνων.
Η Μπλανς σκοτώθηκε το 1886, όταν
μία στοίβα σιδηροδρομικών στρωτήρων έπεσε πάνω της και την πλάκωσε
την ώρα που έπαιζε με τους φίλους της. Ο Ντέιβιντ ήταν ο γιός ενός
υπουργού και πέθανε το 1946 από πολιομυελίτιδα. Η γυναίκα πίσω από το
φακό της μυστηριώδους φωτογραφίας, Ρενέ Ίνγκλις, είπε πως ήταν
«δύσπιστη» πριν κάνει αυτό το γύρο φαντασμάτων. «Όταν φτάσαμε στο
νεκροταφείο, άρχισα να κοροϊδεύω και να κάνω αστεία για το όλο θέμα,
ρωτώντας πότε θα αρχίσουν να εμφανίζονται τα φαντάσματα,» δήλωσε η
ίδια.«Είμαι σίγουρη πως όταν τράβηξα τη φωτογραφία δεν υπήρχε κανείς
στο νεκροταφείο. Οι μόνοι άνθρωποι που είδαμε ήταν μία τετραμελής
οικογένεια, 10 λεπτά αργότερα, αλλά τα παιδιά ήταν συνέχεια κολλημένα
πάνω στους γονείς τους.» «Όταν εμφανίσαμε τις φωτογραφίες μας και
είδαμε τα παιδιά, ανατρίχιασα ολόκληρη και πάγωσα. Εκείνο το βράδυ δεν
μπόρεσα να κλείσω μάτι. Από δω και στο εξής δεν πρόκειται να ξαναδώ
θρίλερ. Ομολογώ πως δεν πίστευα στα φαντάσματα αλλά η εμπειρία μου
αυτή μου άλλαξε τη γνώμη.» Η ιστορικός Λιζ Βίνσεντ πραγματοποιούσε
γύρους φαντασμάτων στο Πίκτον -θεωρείται η πιο στοιχειωμένη πόλη σε
ολόκληρη την Αυστραλία- μέχρι πριν από έναν χρόνο που πέθανε. Από
τότε, τη σκυτάλη πήρε ο σύζυγός της, Τζον, και η κόρη τους,Τζένι Ντέιβις.
«Το Πίκτον είναι στοιχειωμένο,» ισχυρίζεται η Ντέιβις. «Οι επισκέπτες
ανυπομονούν να δουν τις φωτογραφίες που τράβηξαν από δω, γιατί τα
περισσότερα πράγματα δεν φαίνονται με γυμνό μάτι.» Μία από τις πιο
δημοφιλείς μορφές του γύρου είναι η Έμιλυ, μία κυρία που χτυπήθηκε και
σκοτώθηκε από ένα τρένο το 1916, ενώ έκοβε δρόμο μέσα από το Τούνελ
Ρέντμπανκ Ρέιντζ, γνωστό και ως το Τούνελ Μανιτάρι, για να επισκεφτεί τον
αδερφό της. Η Έμιλυ Μπόλαρντ ήταν 50 χρονών, ελεύθερη, και έμενε κοντά
στις σιδηροδρομικές γραμμές. Πριν να κόψει δρόμο, δεν κοίταξε τον πίνακα
με τα δρομολόγια και την ώρα που βρισκόταν μέσα στο τούνελ πέρασε ένα
τρένο και την πάτησε, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ακαριαία. «Της αρέσει
να περιφέρεται ανάμεσα στους επισκέπτες και να αγγίζει τα μαλλιά
τους και το σώμα, ειδικά τα χέρια και τα πόδια τους,»Γιατί? μηπως τα
φαντασματα χρειαζονται την ανθρώπινη παρουσια διοτι από εκει
αντλουν αιθερα μια που δεν εχουν τη δυνατοτητα πλεον να τον
λάβουν με τη πρωτογενή τους μορφή? «Πολλοί από τους επισκέπτες
λένε πως αισθάνονται ένα κρύο κύμα αέρα να έρχεται μέσα από το
τούνελ.» Αρα τα φαντασματα γνωριζουν τους μηχανισμους
αντιλήψεως των ανθρωπων και τους χρησημοποιουν ως διαμεσους
στην επικοινωνια τους λεει ο κος Λιαπης

Χρονικά παράδοξα
Το ταξίδι στο χρόνο αποτελεί μια φαντασίωση πολλών ανθρώπων, ιδίως
αυτών που ασχολούνται ένθερμα με την επιστημονική φαντασία ή την
εναλλακτική ιστορία. Επίσης, αποτελεί κι ένα πολύ σοβαρό πεδίο μελέτης
(με ισχυρές αντικρουόμενες απόψεις) για τους επιστήμονες - φυσικούς και
μηχανικούς – και φιλοσόφους, οι οποίοι προσπαθούν να εντοπίσουν αν
είναι δυνατό να συμβεί και υπό ποιες προϋποθέσεις, καθώς και τρόπους για
την επίτευξή του. Όσον αφορά τη θεωρητική πλευρά του ζητήματος, δηλαδή
αν οι φυσικοί νόμοι επιτρέπουν την πραγματοποίηση ενός τέτοιου ταξιδιού,
ένας σημαντικός λόγος που ενισχύει την άποψη που θέλει το ταξίδι στο
χρόνο να είναι αδύνατο είναι
τα χρονικά παράδοξα. Ο όρος
είναι γνωστός σε πολλούς,
αλλά ας δούμε αναλυτικότερα
ποια ακριβώς είναι αυτά.
Το παράδοξο του παππού:
Πρόκειται για το γνωστότερο
παράδοξο και είναι αυτό που
συμβαίνει όταν τροποποιείς το
παρελθόν με τέτοιο τρόπο
ώστε να αδυνατεί να συμβεί το
παρόν. Το παράδοξο αυτό
μας λέει πως πηγαίνεις πίσω
στο παρελθόν και σκοτώνεις
τον παππού σου (ή τον
πατέρα σου). Επομένως καθιστάς αδύνατη την ύπαρξή σου, άρα και το
ταξίδι σου στο χρόνο, που όμως αν δε συμβεί τότε ο παππούς σου δεν
σκοτώθηκε, επομένως γεννιέσαι, άρα ταξιδεύεις στο χρόνο και τον
σκοτώνεις κ.ο.κ.

Το παράδοξο αυτό έχει χρησιμοποιηθεί στην πασίγνωστη ταινία

“Επιστροφή στο μέλλον”, όπου ο Μάρτι ταξιδεύει στο παρελθόν και συναντά
τη μητέρα του σε νεαρή ηλικία, η οποία αρχίζει να τον ερωτεύεται, με
κίνδυνο να μην παντρευτεί τον πατέρα του κι έτσι ο ίδιος να μη γεννηθεί
ποτέ! Επίσης, στην τηλεοπτική σειρά Lost, στο επεισόδιο “Heʼs Our You”, ο
Σαγίντ προσπαθεί να σκοτώσει τον Μπεν σε νεαρή ηλικία, εφόσον γνωρίζει
τι πρόκειται να συμβεί. Με τον τρόπο
αυτό θέλει ν' αλλάξει το παρόν που
γνωρίζει, το οποίο -βεβαίως- αν
συνέβαινε θα οδηγούσε σε παράδοξο.
Τελικά, μάλλον η πράξη του αυτή
δημιουργεί με κάποιο τρόπο το παρόν
που ήδη γνωρίζει, οπότε και η θεωρία
του Νόβικοφ (που θα παρουσιαστεί
στη συνέχεια) φαίνεται να ερμηνεύει τα
γεγονότα (αν και τίποτα δεν είναι
σίγουρο στο “Lost” μέχρι -ελπίζουμε-
να ολοκληρωθεί).

Το παράδοξο της πληροφορίας:

Αυτό το παράδοξο αναφέρεται σε πληροφορίες που λαμβάνουμε απ' το
μέλλον και που δεν έχουν προέλευση. Για παράδειγμα, κάποιος φτιάχνει μια
χρονομηχανή και ταξιδεύει στο παρελθόν, συναντά τον εαυτό του και του
αποκαλύπτει τον τρόπο κατασκευής της. Επομένως, η χρονομηχανή
φτιάχνεται κατόπιν της γνώσης του μελλοντικού εαυτού του κατασκευαστή,
η οποία γνώση -τελικά- δεν προέρχεται από πουθενά, άρα δεν είναι δυνατό
να υπάρχει. Στην ταινία “Εξολοθρευτής” γίνεται αναφορά σ' αυτό το
παράδοξο, εφόσον οι επιστήμονες δημιουργούν
ρομπότ, μελετώντας το μικροτσίπ ενός εξ αυτών,
το οποίο έχει έρθει απ' το μέλλον.
 Το παράδοξο του Μπίλκερ: Αυτό το
παράδοξο αναφέρεται σε κάποιον, ο
οποίος ταξιδεύει στο μέλλον και μαθαίνει
κάτι που πρόκειται να συμβεί, π.χ. ότι θα
κερδίσει το λαχείο. Γυρνώντας πίσω στο
παρόν, αποφασίζει να μην αγοράσει
κανένα λαχείο για την υπόλοιπη ζωή του,
επομένως καθιστά αδύνατο το μέλλον. Για
παράδειγμα, στη νέα τηλεοπτική σειρά
“Flash Forward” που προβάλλεται φέτος
στις Η.Π.Α. και βασίζεται στο ομώνυμο
βιβλίο του Καναδού συγγραφέα Robert
Sawyer, έπειτα από ένα παράξενο
“blackout” που παθαίνουν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, έχουν αναμνήσεις απʼ
το μέλλον. Η σειρά εξελίσσεται με τους πρωταγωνιστές να ενεργούν βάση
όσων «γνωρίζουν» απʼ το μέλλον (παράδοξο της πληροφορίας),
προσπαθώντας να το πραγματοποιήσουν ή να το αναιρέσουν (παράδοξο
του Μπίλκερ). Τελικά, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο ή ανοιχτό σε όλες
τις πιθανότητες;

Το σεξουαλικό παράδοξο: Το παράδοξο αυτό μας λέει -με λίγα λόγια- ότι
γίνεσαι πατέρας του εαυτού σου, πράγμα βιολογικά αδύνατο.Ο βρετανός
φιλόσοφος Τζόναθαν Χάρισον έγραψε μια ιστορία (Jocasta's Crime) όπου ο
πρωταγωνιστής γίνεται πατέρας του εαυτού του και μάλιστα τον τρώει!
Δημοσιεύτηκε το 1979 στο περιοδικό Analysis,
όπου κάποιος αναγνώστης εντόπισε το βιολογικό
παράδοξο της ύπαρξης ενός ατόμου, το οποίο έχει
ταυτόχρονα το ίδιο DNA με τον πατέρα του, αλλά
και το μισό απ' τη μητέρα του! (Μπορείτε να
διαβάσετε την ιστορία εδώ.)Ο Ρόμπερτ Χάινλαιν
έχει γράψει ένα πολύ ωραίο διήγημα με τίτλο "All
You Zombies", στο οποίο καταλαβαίνουμε ότι οι
πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι τελικά ένα και μόνο άτομο, το οποίο είναι
ταυτόχρονα μάνα, πατέρας, κόρη και γιος του εαυτού του! Στην ιστορία
αυτή, ο Χάινλαιν σχεδόν καταφέρνει ν' αποφύγει το σεξουαλικό παράδοξο,
αλλά και πάλι εντοπίζεται από κάποιον προσεκτικό αναγνώστη.Τα χρονικά
παράδοξα αναιρούνται με κάποιες παραδοχές. Δύο είναι οι επικρατέστερες
θεωρίες σήμερα - εφόσον, βεβαίως,
υποθέσουμε ότι είναι εφικτό το ταξίδι στο χρόνο.
Η πρώτη είναι η άποψη που υποστηρίζει ο
Ρώσος κοσμολόγος Ιγκόρ Νόβικοφ, η οποία
μας λέει ότι δρούμε αναγκαστικά με τέτοιο
τρόπο ώστε να μη δημιουργούνται παράδοξα.
Αν π.χ. ταξιδέψουμε στο παρελθόν και
προσπαθήσουμε να σκοτώσουμε τους γονείς
μας, “κάτι” θα μας αποτρέψει απ' το να το
καταφέρουμε. Πολλοί μπορεί να υποθέσουν ότι ο Νόβικοφ μιλά για κάποια
“θεϊκή παρέμβαση”, αλλά ο ίδιος ισχυρίζεται ότι πρόκειται για κάποιον
-άγνωστο μέχρι στιγμής- φυσικό νόμο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει:
«Ένας τέτοιος περιορισμός στην ελεύθερη βούληση μπορεί να είναι
ασυνήθιστος και μυστηριώδης, δεν είναι όμως χωρίς προηγούμενο. Για
παράδειγμα, μπορεί η βούλησή μου να είναι να περπατήσω στο ταβάνι
χωρίς μηχανική υποστήριξη. Υπάρχει, όμως, ο νόμος της βαρύτητας που με
εμποδίζει. Αν το επιχειρήσω θα πέσω, άρα υπάρχουν περιορισμοί στην
ελεύθερη βούληση.» (Stehen W. Hawking, Kip S. Thorne, Igor D. Novikov,
Timothy Ferris, Alan Lightman, The Future of Spacetime) Όπως αναφέρει,
όμως, κι ο Μίκιο Κάκου στο βιβλίο του Παράλληλοι Κόσμοι (Michio Kaku,
Parallel Worlds), τα χρονικά παράδοξα μπορούν να συμβούν ακόμη
και με άψυχη ύλη (όπου δεν τίθεται το θέμα της ελεύθερης βούλησης).
«Ας υποθέσουμε», γράφει, «ότι το 330 π.Χ., λίγο πριν τη μάχη του
Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Δαρείο Γ' της Περσίας, στέλνουμε στο
παρελθόν πολυβόλα συνοδευόμενα από αναλυτικές οδηγίες χρήσης.
Δυνητικά, κάτι τέτοιο θα μπορούσε νʼ αλλάξει εντελώς τη
μεταγενέστερη ευρωπαϊκή ιστορία.» Είναι σχεδόν προφανές ότι η
παραμικρή διατάραξη του παρελθόντος προκαλεί αναπάντεχα παράδοξα
στο παρόν. Οποιοδήποτε αντικείμενο - έστω και άψυχο, έστω και πολύ
μικρό - σταλεί στο παρελθόν, μπορεί να το αλλάξει με απρόβλεπτους
τρόπους, δημιουργώντας χρονικά παράδοξα. Σʼ αυτή, βέβαια, την
περίπτωση, ο Νόβικοφ ίσως απαντούσε ότι πάλι για να διατηρηθεί η
αυτοσυνέπεια της ιστορίας και του σύμπαντος, ένας άγνωστος νόμος της
φύσης θα απέτρεπε την αλληλεπίδραση του αντικειμένου με το περιβάλλον
του. Η δεύτερη θεωρία που αναιρεί τα χρονικά παράδοξα είναι η θεωρία
των πολλών κόσμων. Σύμφωνα μ' αυτή, όλοι οι πιθανοί κβαντικοί κόσμοι
είναι εν δυνάμει υπαρκτοί. Η ροή του χρόνου διακλαδώνεται δημιουργώντας
δύο -ή περισσότερα- ξεχωριστά σύμπαντα. Δηλαδή, αν κάποιος ταξιδέψει
στο παρελθόν και σκοτώσει τους γονείς του, στην πραγματικότητα έχει
σκοτώσει δυο ανθρώπους σ' ένα εναλλακτικό σύμπαν, στο οποίο δε θα
γεννηθεί. Όταν επιστρέψει στο δικό του σύμπαν οι γονείς του θα συνεχίζουν
να ζουν κανονικά. Ουσιαστικά και οι δυο θεωρίες
μπορούν να αναιρέσουν τα παράδοξα, η καθεμιά
όμως αναφέρεται σε διαφορετικό χρόνο. Η θεωρία
του Νόβικοφ χρησιμοποιείται για ένα ταξίδι στην ίδια
“χρονική ροή”, όπου π.χ. μπορούμε να
συναντήσουμε τον εαυτό μας σε μικρή ηλικία, αλλά
δεν μπορούμε για κάποιο λόγο να
αλληλεπιδράσουμε μαζί του (ή με οτιδήποτε άλλο) –
ουσιαστικά λειτουργούμε σαν παρατηρητές. Η
θεωρία του πολυσύμπαντος δίνει εντελώς
διαφορετική διάσταση στα χρονοταξίδια, θεωρώντας
ότι ένα ταξίδι στο χρόνο είναι ταυτόχρονα και ταξίδι
σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, οπότε και αποκλείονται τα παράδοξα,
εφόσον επισκεπτόμαστε και αλληλεπιδρούμε με έναν διαφορετικό κόσμο
απʼ αυτόν που προερχόμαστε. Ο καθηγητης Λιάπης υποστηρίζει ότι τα
χρονικα παραδοξα επιβεβαιώνουν την μη υπαρξη του χρονου σε
συμπαντικο επιπεδο οπου τα πάντα γίνονται σε ροες συμβαντων
απλά είναι εφικτη η μεταβαση από τη μια ροή σε σημείο της άλλης
αλλα κατά τετοιο τροπο που δεν βλάπτει το αποτελεσμα

Παράλληλα σύμπαντα
Όπως το έθεσε κάποτε ο Woody Allen, "χωρίς αμφιβολία υπάρχει
ένας αθέατος κόσμος. Το πρόβλημα είναι πόσο μακριά είναι από το
κέντρο της πόλης και μέχρι ποια ώρα είναι ανοιχτός".Μετά από τις
ανακαλύψεις της νέας φυσικής, το ερώτημα αν υπάρχουν παράλληλα
σύμπαντα (κόσμοι που υπάρχουν δίπλα-δίπλα με το δικό μας) εξετάζεται με
ανανεωμένο ενδιαφέρον πολύ πιο πέρα από τις απλές εικασίες. Σήμερα
ίσως περισσότερο από ποτέ, βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάσταση
στον τρόπο σκέψης μας σχετικά με το σύμπαν και τους νόμους που το
διέπουν, (την ύλη από την οποία είμαστε φτιαγμένοι). Αυτή η επανάσταση η
οποία ήρθε στο προσκήνιο εξαιτίας των ανακαλύψεων της νέας φυσικής
συμπεριλαμβανομένης και της κβαντικής μηχανικής, φαίνεται να φτάνει
πολύ πιο πέρα από τη δική μας προκατασκευασμένη εικόνα, που βασίζεται
στην ιδέα μιας χειροπιαστής, συμπαγούς πραγματικότητας. Η νέα φυσική
στοχεύει σε μια νέα και πιο θεωρητική κατεύθυνση, μια κατεύθυνση που
υποδεικνύει την ανάγκη να ενοποιήσουμε την εικόνα μας για τον κόσμο. Το
μέγιστο πρόβλημα στην επιστήμη σήμερα είναι η ενοποίηση, το να σμίξουν
δηλαδή μια πληθώρα ανομοιογενών ιδεών και αντιλήψεων, που κυμαίνονται
από την ελάχιστη υποατομική ύλη μέχρι το μεγαλύτερο Γαλαξία. Σήμερα οι
γνώσεις μας καλύπτουν ένα τεράστιο φάσμα ιδεών. Στην προσπάθειά μας
να ενοποιήσουμε τις ιδέες αυτές έχουμε ανακαλύψει μεγάλα κενά. Η σαν
επιστημονικής φαντασίας ιδέα ότι το σύμπαν μας δεν είναι το μοναδικό που
υπάρχει (ότι κατά μυστηριώδη τρόπο, συνυπάρχει μαζί με άλλα, τα οποία
πάλλονται και λειτουργούν παράλληλα με το δικό μας) είναι η τελευταία σε
σύλληψη ιδέα που παρουσιάστηκε από τη νέα φυσική στην προσπάθειά της
να ενοποιήσει τις γνώσεις μας. Χωρίς
την ύπαρξη αυτών των άλλων κόσμων,
τα χάσματα γνώσης που έρχονται στο
φως από τις ανακαλύψεις στη νέα
φυσική, θα παρέμεναν αγεφύρωτα,
αφού θα ήταν αδύνατον να απαντηθούν
από τον προγενέστερο τρόπο σκέψης.

Όταν η προ-μοντέρνα επιστημονική

σκέψη για το σύμπαν, πρωτοξεκίνησε
με τους συλλογισμούς των “γιγάντων“
στο χώρο, όπως ο Κέπλερ, ο Γαλιλαίος,
ο Κοπέρνικος και ο Νεύτων, υπήρχε η
αντίληψη ενός σύμπαντος σαν ένα
γιγαντιαίο μηχανισμό ρολογιού, με τον κάθε δείκτη του εφοδιασμένο με ένα
σημάδι που μάρκαρε τον κάθε πλανήτη να περιστρέφεται στα ουράνια γύρω
από τον ήλιο. Το φως ταξίδευε στο άπειρο ή κοντά στην ταχύτητα του
απείρου, μεταβάλλοντας κάθε συνειδητό συμβάν εδώ στο στερεό έδαφος,
διαρκώς και για πάντα, αιώνια, απʼ άκρο σʼ άκρο του άπειρου σύμπαντος.
Όταν η ώρα ήταν 5 στο Μανχάταν ήταν επίσης 5 στον Κρόνο καθώς και στο
κοντινότερο άστρο. Ενώ η διάρκεια μετρούνταν με ρολόγια, ο χρόνος ο ίδιος
ήταν αιώνιος και ανυπολόγιστος. Ήταν άπειρος και πέρα από τη φαντασία.
Σʼ αυτό το σημείο κανένας δε μπορούσε να φανταστεί ότι ο “εδώ“ χρόνος θα
μπορούσε να έχει οποιαδήποτε άλλη σχέση με τον “εκεί” χρόνο, εκτός από
ένα μοναχικό λεπτό στο παρόν. Το σύμπαν εικάζονταν ότι ήταν άπειρο
προς όλες τις κατευθύνσεις, Απλά δεν υπήρχε τρόπος να το μετρήσει
κανείς. Το διάστημα δεν είχε τέλος και οποιαδήποτε προσπάθεια να
συλλάβει κανείς τη χαοτική απεραντοσύνη του, ήταν μάταιη, ένα παιχνίδι για
ανόητους και ποιητές. Η ύλη έπαιζε κι αυτή το παιχνίδι της, ακολουθώντας
πιστά τους νόμους της αδράνειας και της κίνησης, τις λεγόμενες εξισώσεις
κίνησης, και τίποτα κατά κανόνα δεν ήταν ακαθόριστο ή αφημένο στη
φαντασία. Το σύμπαν ολόκληρο ήταν ένα γιγάντιο καλοκουρδισμένο ρολόι,
που οι χτύποι του ηχούσαν από τη μια άκρη του απέραντου σύμπαντος
μέχρι την άλλη. Αυτός ήταν ο τρόπος σκέψης μας γύρω από αυτό το θέμα
πριν το 1900.
Με την ανατολή του 20ου αιώνα, οι ιδέες
του Αϊνστάιν και η επανάσταση στην
επιστημονική σκέψη, που ήρθε στο
προσκήνιο από τις θεωρίες της
σχετικότητας, άλλαξαν πολλούς από τους
προ-μοντέρνους συλλογισμούς. Κάποια
κενά συμπληρώθηκαν. Το διάστημα δεν
ήταν πια τόσο άπειρο όσο νομίζαμε
παλαιότερα. Δεν εκτείνονταν απαραίτητα
για πάντα άπειρο προς όλες τις
κατευθύνσεις. Και η έννοια του χρόνου
έπαψε να είναι τόσο ανεξιχνίαστη όσο
πιστευόταν νωρίτερα. Αντί γιʼ αυτό, ο
χώρος και ο χρόνος ενώθηκαν σε μία
έννοια που τώρα
πια ονομαζόταν χωροχρόνος. Τα γεγονότα δεν
ήταν πια παντοτινά. Δύο ξεχωριστά στο χώρο
αλλά ταυτόχρονα στο χρόνο γεγονότα για κάποιον
παρατηρητή, αποτελούν παρελθοντικά και
μελλοντικά γεγονότα για έναν άλλο παρατηρητή
που κάνει απλά ένα πέρασμα μέσα στο χώρο και
το χρόνο, σε σχέση με τον πρώτο. Η ύλη
εμφανίζεται ιδωμένη υπό άλλο πρίσμα. Παράγεται
από το ίδιο το σύμπαν σαν ένας κόμπος στη δομή
του χωροχρόνου. Λυγίζει το χώρο και κυρτώνει το
χρόνο. Όπως είναι φυσικό το γεγονός αυτό άλλαξε τον τρόπο που
οραματιζόμασταν την αιωνιότητα του σύμπαντος, και μας επέτρεψε να
αναρωτηθούμε πώς αυτό μπορεί να ξεκίνησε. Η πεπερασμένη ταχύτητα του
φωτός και η ιδέα του χωροχρόνου μας έδωσαν τη δυνατότητα να
οραματιστούμε τι θα μπορούσε να συμβεί εάν ο χρόνος ξεκινούσε τώρα από
το μηδέν και όλος ο χώρος στο σύμπαν εικαζόταν να είναι μικρότερος από
την τελεία στο τέλος αυτής της πρότασης. Ακόμα όμως και με τη θεωρία της
σχετικότητας, εξακολουθούν να υπάρχουν κενά γνώσης που αφορούν την
ύλη και το χωροχρόνο. Τα τωρινά μας πρότυπα για τις απαρχές του
σύμπαντος, οι λεγόμενες κοσμολογικές θεωρίες, αποπνέουν ακόμη μια
αύρα “Νευτώνιας” μηχανικής. Εξακολουθούν να κουδουνίζουν ερωτήματα
στο μυαλό μας σχετικά με το τι συνέβη πριν το big-bang, (ή με άλλα λόγια
πριν την αρχή των πάντων). Τα πρότυπα του παρόντος αγωνίζονται να
βρουν τρόπο να προσαρμόσουν την κβαντική φυσική στις αρχές του χώρου
του χρόνου και της ύλης.
Με την ανακάλυψη της κβαντικής φυσικής, (της φυσικής που καθορίζει τη
συμπεριφορά της ατομικής και της υποατομικής ύλης) συμπληρώθηκαν
ακόμη περισσότερα κενά στις γνώσεις μας. Βλέπουμε την ύλη από μια νέα
οπτική γωνία. Οι ιδιότητές της διαφοροποιούνται ανάλογα με τον τρόπο
παρατήρησης. Κατά συνέπεια οι ενέργειες παρατήρησης παίζουν ένα ρόλο
στον κόσμο των ατόμων, που κανείς από τους προ-μοντέρνους
επιστήμονες δεν υποψιαζόταν. Υπάρχουν υποψίες ότι ο ρόλος αυτός της
παρατήρησης μπορεί να επηρεάζει ακόμη και τη μακροσκοπική ύλη, με
ανεπαίσθητους τρόπους, που μπορούν να μεταβάλλουν τις αρχές της
Κοσμολογίας, καθώς και την αντίληψή μας σχετικά με το τι ακριβώς είναι
ένα σύμπαν. Το μεγάλο πρόβλημα της συνένωσης της κβαντικής φυσικής
με τη θεωρία της σχετικότητας εξακολουθεί να υφίσταται σήμερα. Δεν
ξέρουμε τον τρόπο να το κάνουμε. Αυτό που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι
ότι η θεωρία που θα καταφέρει να γίνει ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις
δύο, θα ηχεί αρκετά παράδοξη στα αυτιά όσων εξακολουθούν να επιθυμούν
ένα σύμπαν “ρολόι“!

Μια από τις παραδοξότερες και πολλά υποσχόμενες θεωρίες, που

προέρχεται από το μυαλό και τη φαντασία των σημερινών φυσικών, είναι
αυτή που υποστηρίζει ότι πρέπει να υπάρχουν και άλλα σύμπαντα εκτός
από το δικό μας.
Η θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα επινοήθηκε από τους φυσικούς κατά
την ταραχώδη περίοδο 1950 -1960 .Έκανε την εμφάνισή της σαν ένας νέος
τρόπος να μετατρέψει κανείς σε χειροπιαστές και λογικές, μερικές από τις
πιο παράξενες ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής και της γενικής
σχετικότητας. Αυτές οι ανακαλύψεις δε γίνονται κατανοητές χωρίς μια νέα
εκδοχή της πραγματικότητας. Αντίθετα εμφανίζονται σαν προβλήματα. Δεν
υπάρχει τίποτα στον προγενέστερο τρόπο σκέψης μας σχετικά με τον
φυσικό κόσμο που να μπορεί να εξαλείψει αυτά τα προβλήματα.
Με άλλα λόγια, η ύπαρξη παράλληλων συμπάντων ξεκαθαρίζει μερικά πολύ
παλιά και δυσεπίλυτα παράδοξα στον κόσμο της φυσικής. Παρόλα αυτά
εισηγείται ένα νέο και εμφανώς παράδοξο τρόπο σκέψης. Στην ουσία η
θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα προϋποθέτει την ύπαρξη κόσμων μέσα
στα δικά μας πλαίσια τεχνολογικής ανάπτυξης, που θα πρέπει να
συνδέονται ή να συγγενεύουν με τον δικό μας. Τι είναι ένα παράλληλο
σύμπαν; Όπως οποιοδήποτε άλλο σύμπαν, είναι μια περιοχή χώρου και
χρόνου που περιέχει ύλη, γαλαξίες, άστρα, πλανήτες, και ζωντανά όντα. Με
άλλα λόγια ένα παράλληλο σύμπαν είναι παρόμοιο ή ακόμα και πιστό
αντίγραφο του δικού μας σύμπαντος. Όχι απλά πρέπει να υπάρχουν
ανθρώπινα όντα, σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά θα πρέπει αυτά να είναι
ακριβή αντίγραφα των εαυτών μας, τα οποία θα συνδέονται με μας μέσα
από μηχανισμούς οι οποίοι εξηγούνται μόνο με τη χρήση των συλλογισμών
της κβαντικής φυσικής.

Για να κατανοήσουμε το λόγο για τον οποίο οι επιστήμονες εξετάζουν τη

θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα πολύ σοβαρά, σαν μία λύση σε
προβλήματα στο ευρύ φάσμα της σκέψης
συμπεριλαμβανομένης της μοντέρνας φυσικής
και της κοσμολογίας, θα πρέπει να λάβουμε
υπʼ όψιν κάποιες νέες και συναρπαστικές
ιδέες. Η ελπίδα να συμφιλιώσουμε τις ιδέες
που περιέχονται μέσα στο ευρύτερο φάσμα της
ανθρώπινης γνώσης, εδρεύει στην ύπαρξη
αυτών των άλλων συμπάντων, σύμπαντα τα
οποία συνυπάρχουν πλάι - πλάι με το δικό
μας, και ίσως με κάποιο φασματικό τρόπο, και
να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο με το δικό
μας. Το γεγονός ότι το μέλλον μπορεί να παίζει
κάποιο ρόλο στην εξέλιξη του παρόντος, είναι
μια νέα πρόβλεψη που αποτελεί απόρροια των
μαθηματικών νόμων της κβαντικής φυσικής.
Κατά λέξη οι μαθηματικοί τύποι όχι μόνο υποδεικνύουν τον τρόπο με τον
οποίο το μέλλον εισβάλλει στο παρόν μας, αλλά και με ποιο τρόπο ο
εγκέφαλός μας μπορεί να διαισθανθεί την ύπαρξη παράλληλων
συμπάντων. Αν τα παράλληλα σύμπαντα της σχετικότητας είναι τα ίδια με
αυτά της κβαντικής θεωρίας, υπάρχει η πιθανότητα αυτά αν είναι εξαιρετικά
κοντά σε μας, ίσως μόνο μερικές ατομικές διαστάσεις μακριά μας, πιθανόν
όμως σε μία διάσταση χώρου υψηλότερη από τη δική μας, μια επέκταση
αυτού που οι φυσικοί ονομάζουν υπερδιάστημα. Η μοντέρνα επιστήμη της
νευρολογίας, μέσα από τη μελέτη εναλλακτικών καταστάσεων συνείδησης,
όπως είναι η σχιζοφρένεια, και τα “φωτεινά όνειρα“ (στη διάρκεια των
οποίων συνειδητοποιούμε ότι ονειρευόμαστε), εικάζει ότι τέτοια
παραδείγματα αποτελούν ενδείξεις του πόσο κοντά στον δικό μας
βρίσκονται οι παράλληλοι κόσμοι.

Quantum Biocommunication Technology

είναι επιστημονική φαντασία, η ύπαρξη άλλων Συμπάντων είναι μια άμεση
συνέπεια των κοσμολογικών παρατηρήσεων. Υπάρχει ένα αντίγραφό σας
που διαβάζει αυτό το άρθρο; ένα πρόσωπο που δεν είσαστε εσείς αλλά ζει
σ' ένα πλανήτη που λέγεται Γη, με ομιχλώδη βουνά, γόνιμα χωράφια,
πολυάνθρωπες πόλεις σ' ένα ηλιακό σύστημα με 8 άλλους πλανήτες; Η ζωή
αυτού του προσώπου είναι ως τώρα ίδια με τη δική σας από κάθε άποψη.
Αλλά ίσως αυτός ή αυτή, τώρα αποφασίζει να παρατήσει αυτό το άρθρο
ενώ εσείς συνεχίζετε να διαβάζετε. Η ιδέα για ένα δικό σας αντίγραφο
μοιάζει παράξενη και απίθανη αλλά φαίνεται ότι θα πρέπει να
συμφιλιωθούμε μαζί της γιατί υποστηρίζεται από αστρονομικά δεδομένα. Το
απλούστερο και πιο διαδεδομένο κοσμολογικό μοντέλο σήμερα, προβλέπει
ότι έχετε ένα δίδυμο σ' ένα γαλαξία σε απόσταση περί τα (10 στην 10η στην
28η ) μέτρα από εδώ. Η απόσταση είναι τόσο μεγάλη ώστε δεν ανήκει καν
στην περιοχή που παρατηρούν οι αστρονόμοι, αλλά αυτό δεν κάνει τον
δίδυμο εαυτό σας λιγότερο πραγματικό. Για το πως εκτιμάται η απόσταση
αυτή θα μιλήσουμε στο δεύτερο μέρος του άρθρου. Σε πολύ πιο μακρινές
αποστάσεις από αυτήν υπάρχουν ολόκληρα Σύμπαντα, αντίγραφα του
δικού μας. Η εκτίμηση αυτή προκύπτει από στοιχειώδεις πιθανότητες και
δεν προϋποθέτει καν τις προτεινόμενες ιδέες της σύγχρονης φυσικής. Μόνο
την άποψη ότι ο χώρος είναι άπειρος ή τουλάχιστον αρκούντως τεράστιος
σε μέγεθος και ομοιόμορφα γεμάτος με ύλη. Αυτά λέγονται παράλληλα
Σύμπαντα επιπέδου Ι. Δείτε σχετικά την σημείωση στο τέλος του 1ου
μέρους. Κάτι τέτοιο φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τις παρατηρήσεις. Σε
άπειρο χώρο, ακόμα και τα πιο απίθανα γεγονότα πρέπει να συμβαίνουν
κάπου. Υπάρχουν άπειροι άλλοι κατοικήσιμοι πλανήτες, οι οποίοι
περιλαμβάνουν όχι ένα αλλά άπειρους με κατοίκους που έχουν όμοια
εμφάνιση με τη δική μας, όνομα και μνήμες όπως εσείς που έχουν
ακολουθήσει όλες τις επιλογές που ακολουθήσατε και εσείς στη ζωή σας.

Πιθανόν δεν θα δείτε ποτέ τους άλλους εαυτούς σας. Η πιο μεγάλη
απόσταση που μπορείτε να δείτε είναι η απόσταση που μπόρεσε να
ταξιδέψει το φως κατά τα 14 δισεκατομμύρια χρόνια αφότου συνέβη το Big
Bang. Το πιο μακρινό ορατό αντικείμενο είναι τώρα περίπου στα 4 X 10
στην 26η μέτρα μακριά μας, μια απόσταση που ορίζει το παρατηρήσιμο
Σύμπαν μας. Το μέγεθος αυτό λέγεται και όγκος Hubble, ή ορίζοντας
παρατήρησης ή και απλά το Σύμπαν μας. Όμοια το Σύμπαν των δίδυμων
εαυτών σας είναι σφαίρες του ίδιου μεγέθους με κέντρα τους δικούς τους
πλανήτες. Πρόκειται για τα πιο άμεσα παραδείγματα παράλληλων
Συμπάντων. Κάθε Σύμπαν είναι απλά ένα μικρό μέρος ενός
μεγαλύτερου Πολυσύμπαντος Με αυτόν όμως τον ορισμό του
Σύμπαντος θα περίμενε κανείς η έννοια του Πολυσύμπαντος ν' ανήκει στη
σφαίρα της μεταφυσικής. Η διάκριση μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής είναι
στο αν μια θεωρία είναι ελέγξιμη πειραματικά, άσχετα αν ακούγεται
παράδοξη ή περιέχει μη παρατηρήσιμες ποσότητες. Τα σύνορα της φυσικής
έχουν βαθμιαία διευρυνθεί ώστε να περιλαμβάνουν όλο και πιο αφηρημένες
έννοιες όπως η σφαιρική Γη, τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, η επιβράδυνση
του χρόνου στις υψηλές ταχύτητες, η κβαντική υπέρθεση, ο καμπύλος
χώρος και οι μαύρες τρύπες. Κατά τα τελευταία χρόνια και η ιδέα του
Πολυσύμπαντος μπήκε σ' αυτή τη λίστα. Στηρίζεται σε καλά ελεγμένες
θεωρίες όπως η Σχετικότητα και η Κβαντομηχανική, και ικανοποιεί όλα τα
βασικά κριτήρια μιας εμπειρικής επιστήμης. Κάνει προβλέψεις και μπορεί να
τροποποιηθεί. Οι επιστήμονες έχουν συζητήσει 4 διαφορετικούς τύπους
παράλληλων Συμπάντων. Η ερώτηση κλειδί δεν είναι αν το Πολυσύμπαν
υπάρχει αλλά πόσα επίπεδα έχει. Επίπεδο I: Πέρα από τον κοσμικό μας
ορίζοντα Τα παράλληλα Σύμπαντα των άλλων εαυτών σας αποτελούν
το επίπεδο Ι του Πολυσύμπαντος. Πρόκειται για τον λιγότερο
αμφιλεγόμενο τύπο. Όλοι μας δεχόμαστε την ύπαρξη πραγμάτων που δεν
μπορούμε να δούμε αλλά θα βλέπαμε αν κινούμαστε σε ένα διαφορετικό
πλεονεκτικό σημείο ή απλά περιμέναμε, όπως οι άνθρωποι που περιμένουν
τα πλοία να εμφανιστούν στον ορίζοντα. Αντικείμενα πέρα από τον κοσμικό
ορίζοντα βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση. Το παρατηρήσιμο
Σύμπαν μεγαλώνει κατά ένα έτος φωτός κάθε χρόνο, καθώς το φως από
όλο και μακρινότερα αντικείμενα έχει τον χρόνο να φθάσε ως εμάς. Πιθανόν
θα πεθάνετε αρκετά πριν ο άλλος εαυτός σας γίνει ορατός, αλλά κατ' αρχήν
και αν η κοσμική διαστολή συνεργαστεί, οι απόγονοί σας θα μπορούσαν να
τον παρατηρήσουν με ένα αρκετά ισχυρό τηλεσκόπιο. Αν μη τι άλλο το
Πολυσύμπαν Επιπέδου Ι ακούγεται μάλλον προφανές. Πως θα μπορούσε ο
χώρος να μην είναι άπειρος; Υπάρχει κάπου μια πινακίδα που να λέει: "Ο
χώρος τελειώνει εδώ-Προσέξτε το χάσμα"; Αν είναι έτσι τότε τι βρίσκεται
πέρα από εκεί; Στην πραγματικότητα η θεωρία του Einstein για τη βαρύτητα
εξετάζει αυτή την διαίσθηση. Ο χώρος θα μπορούσε να είναι πεπερασμένος
αν έχει μια κυρτή καμπύλωση ή μια ασυνήθιστη τοπολογία. Ένα σφαιρικό ή
σχήματος λουκουμά Σύμπαν θα είχε ένα πεπερασμένο όγκο αλλά δεν θα
είχε άκρα. Η κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου επιτρέπει ευαίσθητα τεστ
τέτοιων υποθέσεων. Μέχρι τώρα όμως οι ενδείξεις είναι εναντίον τους. Τα
πρότυπα που δέχονται το άπειρο Σύμπαν ταιριάζουν με τα δεδομένα μας
και μπαίνουν ισχυροί περιορισμοί στα εναλλακτικά μοντέλα.
Σημείωση: Ο αριθμός (10 στην 10η στην 118η ) μέτρα προκύπτει ως εξής.
Το Σύμπαν μας εκτιμάμε ότι έχει περίπου 10 στην 118η υποατομικά
σωματίδια που απαρτίζουν την ύλη, τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Το
πλήθος όλων των δυνατών καταστάσεων που μπορούμε να σκεφτούμε ότι
φτιάχνονται μ' αυτά τα σωματίδια είναι 2 στην 10η στην 118η διαφορετικές
διατάξεις, που αριθμητικά προσεγγίζονται ως 10 στην 10η στην 118η . Το 2
προκύπτει αν ληφθεί υπ' όψιν ότι το καθένα από αυτά τα σωματίδια μπορεί
να υπάρχει ή να μην υπάρχει σ' αυτές τις διατάξεις. Ο καθένας από αυτούς
τους συνδυασμούς αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό Σύμπαν που
φτιάχνεται με τα σωματίδια αυτά. Αν θέλουμε να συναντήσουμε ένα Σύμπαν
πανομοιότυπο με το δικό μας θα πρέπει να βρεθούμε σε μια απόσταση
πέρα από όλους αυτούς τους συνδυασμούς όπου θα έχουμε και επανάληψη
αυτών των Συμπάντων. Δηλαδή να πάμε σε μια απόσταση της τάξης των
(10 στην10η στην 118η)φορές την διάμετρο του Σύμπαντος που είναι της
τάξης των 4X10 στην 26 μέτρα . Το γινόμενο αυτό είναι περίπου ίσο με 10
στην10η στην 118η ) μέτρα.

ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΝ ΕΠΙΠΕΔΟΥ Ι

Ο απλούστερος τύπος παράλληλου Σύμπαντος

είναι απλά μια περιοχή του χώρου, η οποία
βρίσκεται πολύ μακριά μας για να την έχουμε δει
μέχρι τώρα. Το πιο μακρινό σημείο που
μπορούμε να δούμε σήμερα βρίσκεται σε
απόσταση 4X10 στην 26η μέτρα ή 42
δισεκατομμύρια έτη φωτός.
Είναι η απόσταση που πρόλαβε να ταξιδέψει το
φως από τη στιγμή που άρχισε το Big Bang. Η
απόσταση αυτή είναι μεγαλύτερη από 14
δισεκατομμύρια έτη φωτός, διότι η κοσμική
διαστολή έχει μεγαλώσει τις αποστάσεις. Κάθε
ένα από τα παράλληλα Σύμπαντα επιπέδου Ι
είναι βασικά όμοιο με το δικό μας. Όλες οι
διαφορές πηγάζουν από διαφοροποιήσεις στις
αρχικές συνθήκες της ύλης.
Μια άλλη δυνατότητα είναι ότι ο χώρος είναι άπειρος αλλά η ύλη
περιορίζεται σε μια περιοχή γύρω μας. Αυτό είναι το ιστορικά δημοφιλές
μοντέλο του "Σύμπαντος-νησίδας". Σε μια παραλλαγή αυτού του μοντέλου η
ύλη αραιώνει με την απόσταση σε πολύ μεγάλη κλίμακα με τη μορφή
fractal. Είτε με τη μια είτε με την άλλη εκδοχή, σχεδόν όλα τα Σύμπαντα στο
Πολυσύμπαν επιπέδου Ι, θα είναι άδεια και νεκρά. Οι πρόσφατες όμως
παρατηρήσεις της τρισδιάστατης κατανομής των γαλαξιών και της
ακτινοβολίας μικροκυμάτων
υποβάθρου, μας έχει δείξει
ότι η διάταξη της ύλης μας
παρέχει τρόπους να
εξουδετερωθεί η
ομοιομορφία του κενού σε
πολύ μεγάλες αποστάσεις.
χωρίς να χρειάζονται δομές
μεγαλύτερες από 10 στην
24η μέτρα.

Τα κοσμολογικά δεδομένα
υποστηρίζουν την ιδέα ότι ο
χώρος συνεχίζεται και πέρα
από το ορατό Σύμπαν. Ο
δορυφόρος WMAP μέτρησε πρόσφατα τις διακυμάνσεις στην ακτινοβολία
μικροκυμάτων υποβάθρου. Οι ισχυρότερες διακυμάνσεις είναι σε εύρος
μισής μοίρας, πράγμα που δείχνει - μετά από εφαρμογή των νόμων της
γεωμετρίας- ότι ευνοείται η επίπεδη γεωμετρία του Σύμπαντος και ότι ο
χώρος είναι πολύ μεγάλος ή ακόμα και άπειρος. Δεδομένα από τον ίδιο
δορυφόρο δείχνουν επίσης ότι ο χώρος στις πολύ μεγάλες κλίμακες είναι
ομοιόμορφα γεμάτος με ύλη, πράγμα που δείχνει ότι τα άλλα Σύμπαντα θα
μοιάζουν βασικά με το δικό μας. Παρατηρητές που ζουν στα παράλληλα
Σύμπαντα επιπέδου Ι, θα έχουν τους ίδιους νόμους της φυσικής όπως
εμείς, αλλά με διαφορετικές αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με τις
σύγχρονες θεωρίες, διαδικασίες στο αρχικό Σύμπαν, διασκόρπισαν την ύλη
με κάποιο βαθμό τυχαιότητας, και γεννήθηκαν όλες οι δυνατές διατάξεις που
είχαν πιθανότητα διάφορη του μηδενός. Οι κοσμολόγοι υποθέτουν ότι το
Σύμπαν μας, με μια σχεδόν ομοιόμορφη κατανομή μάζας και κάποιες
αρχικές διακυμάνσεις στην πυκνότητα της τάξης του ενός μέρους στα
100.000, είναι τυπικές τιμές, τουλάχιστον για Σύμπαντα που περιέχουν
παρατηρητές. Η υπόθεση αυτή είναι εκείνη που δικαιολογεί την εκτίμηση
που αναφέραμε στο 1ο μέρος, ότι το πλησιέστερο αντίγραφο του εαυτού
μας βρίσκεται 10 στην 10η στην 28η μέτρα μακριά μας. Περίπου σε 10 στην
10η στην 92η μέτρα μακριά, θα βρίσκεται μια σφαίρα ακτίνας 100 έτη
φωτός, απόλυτα όμοια με μια αντίστοιχη που έχει κέντρο εμάς. Έτσι όλες οι
εντυπώσεις που θα προσλαμβάνουμε κατά τα επόμενα 100 χρόνια θα είναι
ίδιες με εκείνες που θα προσλαμβάνουν τα αντίγραφά μας εκεί έξω. Ας μην
ξεχνάμε δε, όπως είδαμε και στο 1ο μέρος, ότι σε απόσταση 10 στην 10η
στην 118η μέτρα, βρίσκεται ένας ολόκληρος όγκος Hubble (¨ένα Σύμπαν
ολόκληρο) απόλυτα όμοιο με το δικό μας.

Αυτές είναι εξαιρετικά συντηρητικές εκτιμήσεις, που συνάγονται αν

μετρήσουμε όλες τις δυνατές κβαντικές καταστάσεις που μπορεί να έχει
ένας όγκος Hubble, αν δεν είναι θερμότερος από 108 Kelvin. Ένας τρόπος
για να κάνουμε τους υπολογισμούς είναι να αναρωτηθούμε πόσα πρωτόνια
θα μπορούσαν να χωρέσουν σε έναν όγκο Hubble σ' αυτή τη θερμοκρασία.
Η απάντηση είναι 10 στην 118η πρωτόνια. Καθένα από αυτά τα σωματίδια
μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει σ' αυτόν τον όγκο, κι έτσι καταλήγουμε
στον αριθμό 2 στην 10η στην 118η δυνατές διατάξεις των πρωτονίων. Ένα
"κουτί" που περιέχει τόσους όγκους Hubble εξαντλεί όλες τις δυνατότητες.
Αν στρογγυλέψουμε τα νούμερα, ένα τέτοιο κουτί έχει διάμετρο της τάξης
των 10 στην 10η στην 118η μέτρα. Πέρα από αυτό το κουτί, σύμπαντα -
περιλαμβανομένου του δικού μας- πρέπει να επαναλαμβάνονται. Περίπου
στην ίδια εκτίμηση καταλήγουμε χρησιμοποιώντας θερμοδυναμική ή
υπολογισμούς στηριγμένους στην κβαντική βαρύτητα, για το συνολικό
περιεχόμενο πληροφοριών στο Σύμπαν.

Το πιο κοντινό αντίγραφό σας έχει μεγάλη πιθανότητα να βρίσκεται σε πολύ

κοντινότερη απόσταση από αυτή που εκτιμήσαμε παραπάνω, αν ληφθούν
υπ' όψιν οι διαδικασίες για σχηματισμό των πλανητών και η βιολογική
εξέλιξη, τα οποία ευνοούν το σχηματισμό ενός αντιγράφου σας. Οι
αστρονόμοι εκτιμούν ότι ο δικός μας όγκος Hubble, έχει τουλάχιστον 10
στην 20η κατοικήσιμους πλανήτες, μερικοί εκ των οποίων μπορεί να
μοιάζουν με τη Γη.

Το πλαίσιο σκέψης που αναπτύξαμε για το Πολυσύμπαν επιπέδου Ι,

χρησιμοποιείται πια σε θεωρητικούς υπολογισμούς ρουτίνας στη σύγχρονη
Κοσμολογία, αν και σπάνια η διαδικασία αυτή αναφέρεται αναλυτικά. Για
παράδειγμα, ας εξετάσουμε το πως οι Κοσμολόγοι χρησιμοποίησαν τα
δεδομένα της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου για να αποκλείσουν
μια πεπερασμένη σφαιρική γεωμετρία του Σύμπαντος. Τα θερμά και τα
ψυχρά σημάδια στους χάρτες της ακτινοβολίας αυτής υποβάθρου, έχουν
ένα χαρακτηριστικό μέγεθος που εξαρτάται από την καμπυλότητα του
χώρου. Τα παρατηρούμενα σημάδια λοιπόν εμφανίζονται πολύ μικρά για να
είναι συνεπή με ένα σφαιρικό σχήμα. Αλλά είναι σημαντικό να είναι τα
συμπεράσματά μας στατιστικά ισχυρά. Το μέσο μέγεθος κάθε σημαδιού
μεταβάλλεται τυχαία από έναν όγκο Hubble σε έναν άλλο. Έτσι είναι
πιθανόν ότι το δικό μας Σύμπαν μας εξαπατά, δηλαδή μπορεί να είναι μεν
σφαιρικό αλλά τυχαίνει να έχει σημάδια μικρού μεγέθους. Όταν οι
Κοσμολόγοι λένε ότι έχουν αποκλείσει το σφαιρικό μοντέλο με σιγουριά
99,9%, εννοούν πραγματικά ότι αν αυτό το μοντέλο ήταν πραγματικό
λιγότεροι από 1 στους 1.000 όγκους Hubble θα εμφάνιζε σημάδια τόσο
μικρά όσο αυτά που παρατηρούμε.

Το συμπέρασμα είναι ότι η θεωρία του Πολυσύμπαντος μπορεί να ελεγχθεί

και να απορριφθεί, ακόμη και αν εμείς δεν μπορούμε να δούμε τα άλλα
Σύμπαντα. Το κλειδί είναι να προβλέψουμε πως θα είναι η συλλογή των
παράλληλων Συμπάντων, και να καθορίσουμε μια κατανομή πιθανοτήτων, ή
ισοδύναμα αυτό που οι μαθηματικοί αποκαλούν "μέτρο" επί της συλλογής
αυτής. Το δικό μας Σύμπαν θα πρέπει να προκύπτει σαν ένα από τα πιο
πιθανά. Αν όχι - αν δηλαδή σύμφωνα με τη θεωρία του Πολυσύμπαντος
ζούμε σε ένα Σύμπαν μικρής πιθανότητας - τότε η θεωρία μας έχει
πρόβλημα. Όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό το πρόβλημα του "μέτρου"
μπορεί να κρύβει μια μεγάλη πρόκληση.

Επίπεδο ΙΙ: Άλλες φυσαλίδες μετά τον πληθωρισμό

Αν το επίπεδο Ι μας είναι δύσκολο να το χωνέψουμε, ας προσπαθήσουμε
να φανταστούμε ένα άπειρο σύνολο από διαφορετικά Πολυσύμπαντα
επιπέδου Ι, μερικά πιθανόν με διαφορετικές διαστάσεις χωροχρόνου και
διαφορετικές φυσικές σταθερές. Αυτά τα άλλα Πολυσύμπαντα τα οποία
συνιστούν ένα Πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙ, προβλέπονται από την δημοφιλή
θεωρία του αιώνιου χαοτικού πληθωρισμού.

Ο πληθωρισμός είναι μια επέκταση της θεωρίας του Big Bang, και εξηγεί
πολλά από τα αδύνατα σημεία αυτής της θεωρίας, όπως για παράδειγμα,
γιατί το Σύμπαν είναι τόσο μεγάλο, τόσο ομογενές και τόσο επίπεδο. Μια
πολύ γρήγορη διαστολή του χώρου στην αρχή του Σύμπαντος, μπορεί να
εξηγήσει όλα αυτά τα σημεία και άλλα ακόμα. Μια τέτοια διαστολή
προβλέπεται από μια πλατειά τάξη θεωριών των στοιχειωδών σωματιδίων,
και όλες οι ενδείξεις που έχουμε υποστηρίζουν μια τέτοια γρήγορη διαστολή.
Η φράση: "αιώνια χαοτικό" αναφέρεται στο τι συμβαίνει σε πολύ μεγάλες
κλίμακες. Ο χώρος σαν σύνολο διαστέλλεται και θα συνεχίσει να το κάνει για
πάντα, αλλά μερικές περιοχές του χώρου σταματούν να διαστέλλονται και
σχηματίζουν μεμονωμένες φυσαλίδες, σαν θύλακοι αέρα σε μια ζύμη που
φουσκώνει. Άπειρες τέτοιες φυσαλίδες αναδύονται. Κάθε μια είναι ένα
Πολυσύμπαν επιπέδου Ι σε εμβρυακή κατάσταση: άπειρη σε μέγεθος και
γεμάτη με ύλη που αποτέθηκε από το ενεργειακό πεδίο που προκάλεσε τον
πληθωρισμό.

Οι φυσαλίδες αυτές
είναι σε απόσταση
μεγαλύτερη από
άπειρη από τη Γη
μας, υπό την έννοια
ότι δεν θα
μπορούσαμε να
φτάσουμε ποτέ εκεί
ακόμη και αν
ταξιδεύαμε με την
ταχύτητα του φωτός
για πάντα. Ο λόγος είναι ότι ο χώρος μεταξύ της φυσαλίδας μας και
των γειτονικών φυσαλίδων διαστέλλεται πιο γρήγορα από ότι
κινούμαστε εμείς εντός αυτού του χώρου, ακόμη και αν κινούμαστε με
την ταχύτητα του φωτός. Οι απόγονοί σας δεν θα δουν ποτέ τα αντίγραφά
τους οπουδήποτε μέσα στο επίπεδο ΙΙ. Για τον ίδιο λόγο, αν η κοσμική
διαστολή επιταχύνεται, όπως μας δείχνουν οι τωρινές μας παρατηρήσεις,
κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να δει ούτε τα αντίγραφά του εντός του
επιπέδου Ι.

Το Πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙ έχει μια ποικιλομορφία πολύ μεγαλύτερη από

το Πολυσύμπαν επιπέδου Ι. Οι φυσσαλίδες διαφέρουν όχι μόνο ως προς τις
αρχικές συνθήκες αλλά και ως προς φαινομενικά σταθερές όψεις της φύσης.
Η επικρατούσα άποψη στη φυσική σήμερα είναι ότι ο αριθμός των
διαστάσεων του χωροχρόνου, η ποιοτική μορφή των στοιχειωδών
σωματίων, και πολλές από τις ονομαζόμενες φυσικές σταθερές, δεν
απορρέουν από τους φυσικούς νόμους αλλά είναι το προϊόν διαδικασιών
που ονομάζονται διασπάσεις συμμετριών. Για παράδειγμα οι θεωρητικοί
πιστεύουν ότι ο χώρος στο δικό μας Σύμπαν είχε κάποτε 9 διαστάσεις, όλες
ισότιμες μεταξύ τους. Αρκετά νωρίς στην ιστορία του Σύμπαντος, τρεις από
αυτές συμμετείχαν στην διαστολή του Σύμπαντος και κατέληξαν να είναι
αυτές που παρατηρούμε σήμερα. Οι άλλες 6 δεν γίνονται σήμερα
αντιληπτές, είτε διότι έχουν παραμείνει μικροσκοπικές με μια κλειστή μορφή
σαν "λουκουμάς", είτε διότι όλη η ύλη είναι περιορισμένη σε μια
τρισδιάστατη επιφάνεια (μια μεμβράνη ή απλά βράνη όπως την λένε), η
οποία βρίσκεται μέσα στον 9-διάστατο χώρο.

Έτσι έσπασε η αρχική συμμετρία μεταξύ των διαστάσεων. Οι κβαντικές

διακυμάνσεις που προκαλούν τον χαοτικό πληθωρισμό, θα μπορούσαν να
προκαλέσουν διαφορετικά σπασίματα της συμμετρίας σε άλλες φυσαλίδες.
Μερικές μπορεί να κατέληξαν τετραδιάστατες, άλλες μπορεί να περιέχουν
μόνο δύο αντί για τρεις γενιές των κουάρκ, και ακόμη άλλες μπορεί να έχουν
μια ισχυρότερη κοσμολογική σταθερά απ' ότι το δικό μας Σύμπαν.
Ένας άλλος τρόπος να παραχθεί ένα Πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙ θα
μπορούσε να είναι μέσω ενός κύκλου γέννησης και καταστροφής
Συμπάντων. Η ιδέα αυτή εισήχθη σε επιστημονική βάση τη δεκαετία του
1930 από τον Richard C. Tolman, ενώ πρόσφατα την επεξεργάστηκαν οι
Paul J. Steinhardt του πανεπιστημίου Princeton και Neil Turok του
πανεπιστημίου Cambridge. Η πρόταση των Steinhardt και Turok και τα
σχετικά μοντέλα περιλαμβάνουν μια δεύτερη τρισδιάστατη βράνη, που
υπάρχει παράλληλα με τη δική μας, και αντισταθμίζονται σε μια ανώτερη
διάσταση. Αυτό το παράλληλο Σύμπαν δεν είναι στην πραγματικότητα ένα
ξεχωριστό Σύμπαν, γιατί αλληλεπιδρά με το δικό μας. Αλλά το σύνολο των
Συμπάντων που δημιούργησαν, δημιουργούν ή θα δημιουργήσουν με την
αλληλεπίδρασή τους αυτές οι βράνες, θα σχηματίζουν ένα Πολυσύμπαν,
που μάλλον θα έχει μια ποικιλομορφία παρόμοια με αυτή που παράγεται με
τον χαοτικό πληθωρισμό. Μια ιδέα που προτείνεται από τον Lee Smolin του
Ινστιτούτου Perimeter στο Ontario, περιλαμβάνει κι άλλο ακόμη
Πολυσύμπαν συγκρίσιμο σε ποικιλομορφία με αυτό του επιπέδου ΙΙ, αλλά
που συνεχώς διαιρείται και δημιουργεί νέα Σύμπαντα μέσω μαύρων οπών
μάλλον παρά μέσω της φυσικής των βρανών.
Το μυστήριο της πιθανότητας. Τι πιθανότητες υπάρχουν;
Καθώς οι θεωρίες για τα Πολυσύμπαντα απολαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο
θαυμασμό, το ζήτημα του πως να υπολογίζουμε πιθανότητες στη φυσική,
μας φέρνει σε όλο και μεγαλύτερη αμηχανία. Αν πραγματικά υπάρχουν
πολλά ίδια αντίγραφα του εαυτού σας η παραδοσιακή έννοια της
αιτιοκρατίας εξατμίζεται. Δεν μπορείτε να υπολογίσετε το μέλλον σας ακόμη
και αν είχατε πλήρη γνώση της συνολικής κατάστασης του Πολυσύμπαντός
σας, διότι δεν υπάρχει τρόπος για σας να προσδιορίσετε ποιο από τα
αντίγραφα είσαστε (όλα αισθάνονται ότι είναι το ίδιο). Το μόνο που μπορείτε
να προβλέψετε είναι οι πιθανότητες για το τι θα παρατηρείτε. Αν ένα
αποτέλεσμα έχει πιθανότητες ας πούμε 50%, αυτό σημαίνει ότι οι μισοί
παρατηρητές παρατηρούν αυτό το αποτέλεσμα.
Ατυχώς δεν είναι εύκολο έργο να υπολογίσετε ποιο κλάσμα των άπειρων
παρατηρητών παρατηρεί κάποιο γεγονός. Η απάντηση εξαρτάται από την
σειρά με την οποία τους μετράτε. Ως ανάλογο θα μπορούσαμε να πούμε ότι,
το κλάσμα των ακεραίων που είναι άρτιοι είναι 50% αν τους διατάξετε
αριθμητικά (1, 2, 3, 4, ...) αλλά πλησιάζει το 100% αν τους διατάξετε ψηφίο
προς ψηφίο, με τον τρόπο που θα έκανε ένας επεξεργαστής (1, 10, 100,
1,000, ...). Όταν οι παρατηρητές βρίσκονται σε αποκομμένα μεταξύ τους
Σύμπαντα, δεν υπάρχει τρόπος φυσικά προφανής, πως να τους
διατάξουμε. Αντί γι αυτό κανένας πρέπει να πάρει δείγματα από διαφορετικά
Σύμπαντα, με κάποια στατιστικά βάρη που αναφέρονται από τους
μαθηματικούς ως "μέτρο".

Το πρόβλημα αυτό εμφανίζεται ήπιο και αντιμετωπίσιμο στο επίπεδο Ι, αλλά

γίνεται σοβαρό στο επίπεδο ΙΙ, έχει προκαλέσει αρκετή αντιπαράθεση στο
επίπεδο ΙΙΙ και είναι τρομακτικό στο επίπεδο ΙV. Στο επίπεδο ΙΙ για
παράδειγμα, ο Alexander Vilenkin του πανεπιστημίου Tufts, αλλά και άλλοι
ερευνητές έχουν δημοσιεύσει προβλέψεις για τις κατανομές πιθανότητας
διαφόρων κοσμολογικών παραμέτρων. Σχολιάζουν λοιπόν ότι διαφορετικά
παράλληλα Σύμπαντα που έχουν διασταλεί σε διαφορετικό βαθμό θα έχουν
και διαφορετικά στατιστικά βάρη, ανάλογα με τον όγκο τους. Από την άλλη
πλευρά, οι μαθηματικοί θα μας πουν ότι 2Χ άπειρο = άπειρο, και συνεπώς
δεν υπάρχει αντικειμενική άποψη πως ένα άπειρο Σύμπαν που έχει
διασταλεί κατά ένα παράγοντα 2 είναι και μεγαλύτερο. Επιπλέον ένα
πεπερασμένο Σύμπαν με τοπολογία λουκουμά είναι ισοδύναμο με ένα
τέλεια περιοδικό Σύμπαν με άπειρο όγκο, όπως εμφανίζονται και τα δυο
τους στους παρατηρητές που βρίσκονται μέσα σ' αυτά. Έτσι λοιπόν ο
άπειρα μικρότερος όγκος του ενός γιατί να δώσει μηδενικό στατιστικό βάρος
στους υπολογισμούς; Τελικά ακόμη και στο Πολυσύμπαν επιπέδου Ι, οι
όγκοι Hubble επαναλαμβάνονται (με τυχαίο βέβαια τρόπο και όχι περιοδικά)
μετά από περίπου 10 στην 10η στην 118η μέτρα.
Αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο είναι άσχημο, σκεφθείτε το πρόβλημα να
αποδώσουμε στατιστικά βάρη σε διαφορετικές μαθηματικές δομές στο
επίπεδο ΙV. Το γεγονός ότι το Σύμπαν μας μοιάζει σχετικά απλό, έχει κάνει
αρκετούς να προτείνουν ότι ο σωστός τρόπος απόδοσης στατιστικού
βάρους σχετίζεται κάπως με την πολυπλοκότητα.
Αν και δεν μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε με άλλα παράλληλα Σύμπαντα
επιπέδου ΙΙ, οι κοσμολόγοι μπορούν να συμπεράνουν την ύπαρξή τους
έμμεσα, γιατί η ύπαρξή τους μπορεί να δικαιολογήσει ανεξήγητες
συμπτώσεις του δικού μας Σύμπαντος. Για να δώσουμε κάποιο ανάλογο,
υποθέστε ότι πηγαίνετε σε ένα ξενοδοχείο όπου σας δίνουν το δωμάτιο
1967 και παρατηρείτε ότι αυτό είναι το έτος που γεννηθήκατε. Τι σύμπτωση!
θα πείτε. Μετά από το αρχικό ξάφνιασμα όμως, συμπεραίνετε ότι δεν είναι
και τόσο εκπληκτικό τελικά. Το ξενοδοχείο έχει εκατοντάδες δωμάτια, και
δεν θα είχατε κάνει αυτές τις σκέψεις αν σας είχαν δώσει ένα άλλο δωμάτιο
με έναν αριθμό που δεν θα σήμαινε τίποτα για σας. Το μάθημα που
παίρνουμε είναι ότι ακόμα και αν δεν ξέρατε τίποτα από ξενοδοχεία, θα
σκεφτόσαστε οπωσδήποτε την ύπαρξη και άλλων δωματίων για να
εξηγήσετε την σύμπτωση.

Σαν ένα πιο σχετικό παράδειγμα, θεωρείστε τη μάζα του Ήλιου. Η μάζα
ενός άστρου καθορίζει τη λαμπρότητά του, και η χρήση βασικών αρχών της
φυσικής μπορεί να μας πει ότι η ζωή επί της Γης όπως την γνωρίζουμε,
είναι δυνατή μόνο αν η μάζα του Ήλιου βρίσκεται σε μια στενή περιοχή
τιμών μεταξύ 1,6 X 10 στην 30η και 2,4 X 10 στην 30η kilograms. Αλλιώς το
κλίμα της Γης θα ήταν ψυχρότερο απ' ότι είναι σήμερα του Άρη, ή πιο θερμό
απ' ότι είναι σήμερα της Αφροδίτης. Η μετρούμενη ηλιακή μάζα είναι 2,0 X
10 στην 30η. Με μια πρώτη ματιά, αυτή η φαινομενική σύμπτωση της μάζας
που οδηγεί σε κατοικήσιμη Γη και της παρατηρούμενης μάζας, εμφανίζεται
να είναι ένα παράξενο παιχνίδι της τύχης. Οι μάζες ασρεριών σαν τον Ήλιο
κυμαίνονται από 10 στην 29η έως 10 στην 32η kilograms, έτσι αν ο Ήλιος
αποκτούσε τη μάζα του με τυχαίο τρόπο, θα υπήρχε μόνο μια μικρή
πιθανότητα η τιμή αυτή να πέφτει μέσα στην περιοχή τιμών που θα
οδηγούσαν σε κατοικήσιμη Γη. Αλλά ακριβώς όπως και στο παράδειγμα με
το ξενοδοχείο, κανείς μπορεί να εξηγήσει την φαινομενικά παράδοξη
σύμπτωση παραδεχόμενος αξιωματικά ένα σύνολο (στην περίπτωσή μας
έναν αριθμό από πλανητικά συστήματα) και ένα νόμο επιλογής (το γεγονός
ότι πρέπει να βρούμε τελικά τους εαυτούς μας να ζουν σε ένα κατοικήσιμο
πλανήτη). Τέτοιες επιλογές σχετιζόμενες με τον παρατηρητή αναφέρονται
ως "ανθρωπικές", και οι φυσικοί συμφωνούν ότι αυτές οι επιλογές δεν
μπορούν να αμεληθούν όταν ελέγχουμε θεμελιώδεις θεωρίες.

Ό,τι ισχύει για τα δωμάτια του ξενοδοχείου και τα πλανητικά συστήματα

ισχύει και για τα παράλληλα Σύμπαντα. Οι περισσότερες, αν όχι όλες, από
τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που τέθηκαν από το σπάσιμο της
συμμετρίας εμφανίζονται να έχουν ένα υψηλό βαθμό συντονισμού.
Αλλάζοντας τις τιμές τους κατά μέτριο ποσοστό μας οδηγούν σε ένα
ποιοτικά διαφορετικό Σύμπαν - σε ένα Σύμπαν όπου εμείς πιθανότατα δεν
θα υπήρχαμε. Αν το πρωτόνιο ήταν 0,2% βαρύτερο, θα διασπόταν σε
νετρόνια, αποσταθεροποιώντας έτσι τα άτομα. Αν η ηλεκτρομαγνητική
δύναμη ήτα 4% ασθενέστερη, δεν θα υπήρχε το υδρογόνο και τα
συνηθισμένα αστέρια. Αν η ασθενής αλληλεπίδραση ήταν πολύ
ασθενέστερη, το υδρογόνο δεν θα υπήρχε, αν ήταν πολύ ισχυρότερη οι
supernovae θα αποτύγχαναν να στείλουν στο διάστημα τα βαριά στοιχεία
που θα αποτελούσαν στη συνέχεια το σπόρο για την εξέλιξη πλανητικών
συστημάτων σαν το δικό μας. Αν η κοσμολογική σταθερά ήταν πολύ
μεγαλύτερη, το Σύμπαν θα είχε διασταλεί τόσο πολύ ώστε θα είχε "σχιστεί"
πριν προλάβουν να σχηματιστούν οι γαλαξίες.

Αν και ο βαθμός αυτού του ευαίσθητου συντονισμού ακόμη αμφισβητείται,

τα παραδείγματα αυτά υποδηλώνουν την ύπαρξη παράλληλων Συμπάντων
με διαφορετικές τιμές των φυσικών σταθερών. (Βλέπε και το άρθρο του
Martin Rees "Εξερευνώντας το δικό μας και άλλα Σύμπαντα" στο περιοδικό
Scientific American, Δεκέμβριος 1999). Η θεωρία για πολυσύμπαντα
επιπέδου ΙΙ, προβλέπει ότι οι φυσικοί ποτέ δεν θα μπορέσουν να
καθορίσουν τις τιμές των φυσικών σταθερών από πρώτες αρχές. Απλώς θα
υπολογίζουν κατανομές πιθανοτήτων γι αυτά που θα περιμένουν να βρουν,
λαμβάνοντας υπ' όψιν βέβαια τους νόμους επιλογής. Το αποτέλεσμα θα
είναι τόσο γενικό όσο επιτρέπει η συμβιβαστότητα με την ύπαρξή μας.
Επίπεδο III: Κβαντικοί Πολλαπλοί Κόσμοι

Τα πολυσύμπαντα επιπέδου Ι και ΙΙ περιλαμβάνουν παράλληλους κόσμους

που βρίσκονται πολύ μακριά, πέραν ακόμη και από την περιοχή που
μελετούν οι αστρονόμοι. Αλλά το επόμενο επίπεδο Πολυσύμπαντος
βρίσκεται άμεσα γύρω μας. Πηγάζει από την περίφημη και διάσημη,
αμφιλεγόμενη ερμηνεία της κβαντομηχανικής των πολλών κόσμων. Η ιδέα
αυτή πρεσβεύει ότι οι τυχαιότητα στις κβαντικές διαδικασίες, κάνουν το
Σύμπαν να διακλαδίζεται σε πολλαπλά αντίγραφα. Ένα για κάθε πιθανό
αποτέλεσμα της μέτρησης που εκτελείται στο κβαντικό σύστημα.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, η θεωρία της κβαντομηχανικής έφερε

επανάσταση στη φυσική καθώς μπόρεσε να εξηγήσει τον κόσμο των
ατόμων, πράγμα που δεν μπορούσαν να κάνει η Νευτώνεια μηχανική. Παρά
την προφανή επιτυχία της θεωρίας, ξέσπασε μια θερμή διαμάχη για το τι
σήμαινε πραγματικά αυτή. Η θεωρία καθορίζει την κατάσταση του
Σύμπαντος, όχι με κλασσικούς όρους όπως οι θέσεις και οι ταχύτητες όλων
των σωματιδίων, αλλά με όρους κάποιου μαθηματικού αντικειμένου που
λέγεται κυματοσυνάρτηση. Σύμφωνα με την εξίσωση του Schrödinger, η
κατάσταση αυτή εξελίσσεται με τον χρόνο κατά "μοναδιαίο" τρόπο όπως
λένε οι μαθηματικοί, και εννούν μ' αυτό ότι η κυματοσυνάρτηση
περιστρέφεται σ' έναν αφηρημένο χώρο απείρων διαστάσεων, τον χώρο
Hilbert. Αν και συχνά λέγεται ότι η κβαντομηχανική έχει μια εσωτερική
τυχαιότητα και αβεβαιότητα, εντούτοις η κυματοσυνάρτηση εξελίσσεται κατά
ντετερμινιστικό τρόπο. Δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο και αβέβαιο στην εξέλιξή
της. Το δύσκολο μέρος είναι πως να συνδέσουμε αυτή την
κυματοσυνάρτηση με όσα παρατηρούμε. Πολλές επιτρεπόμενες
κυματοσυναρτήσεις αντιστοιχούν σε καταστάσεις παράλογες όπως π.χ στο
γνωστό παράδειγμα μιας γάτας μέσα σ' ένα κιβώτιο, η οποία θα μπορούσε
να είναι και νεκρή και ζωντανή, καθώς η κυματοσυνάρτησή της είναι μια
επαλληλία των δύο καταστάσεων νεκρή/ζωντανή. Οι φυσικοί κατά τη
δεκαετία του 1920 ήραν αυτό το παράδοξο δεχόμενοι αξιωματικά ότι η
κυματοσυνάρτηση κατέρρεε σε κάποιο συγκεκριμένο κλασσικού τύπου
αποτέλεσμα, όταν κάποιος έκανε μια παρατήρηση στο σύστημα. Αυτή η
επινόηση της κατάρρευσης της κυματοσυνάρτησης είχε το προτέρημα να
εξηγεί μεν τις παρατηρήσεις, αλλά μετέτρεπε μια κομψή "μοναδιαία" θεωρία
σε μια σκοτεινή "μη μοναδιαία" θεωρία αν θέλαμε να περιλάβουμε και τις
μετρήσεις σ' αυτήν. Η εσωτερική τυχαιότητα, η οποία συχνά αποδίδεται
στην κβαντομηχανική είναι ακριβώς το αποτέλεσμα αυτού του πρόσθετου
αξιώματος.

Με την πάροδο των ετών, πολλοί φυσικοί εγκατέλειψαν αυτή την οπτική
γωνία προς χάριν μιας άλλης που αναπτύχθηκε το 1957 από ένα
τελειόφοιτο σπουδαστή του Princeton, τον Hugh Everett. Αυτός έδειξε ότι το
αξίωμα της κατάρρευσης δεν είναι αναγκαίο. Η ανόθευτη με το αξίωμα της
κατάρρευσης κβαντική θεωρία δεν έχει στην πραγματικότητα αντινομίες. Αν
και προβλέπει ότι μια κλασσική πραγματικότητα χωρίζεται σε υπερθέσεις
πολλών τέτοιων πραγματικοτήτων, οι παρατηρητές υποκειμενικά βιώνουν
αυτό τον διαχωρισμό σαν μια ελαφρά τυχαιότητα, όπου οι πιθανότητες είναι
σε ακριβή συμφωνία με αυτές που προβλέπονταν από το παλιό αξίωμα της
κατάρρευσης. Αυτή η υπέρθεση των κλασσικών κόσμων είναι το
Πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙΙ.

Η ερμηνεία των πολλών κόσμων του Everett, τάραξε τα νερά μέσα κι έξω
από την κοινότητα των φυσικών για περισσότερες από 4 δεκαετίες. Αλλά η
θεωρία γίνεται πιο εύκολα κατανοητή αν κάποιος κάνει τη διάκριση μεταξύ
των δύο τρόπων αντιμετώπισης μιας φυσικής θεωρίας: Η εξωτερική εικόνα
που έχει ένας φυσικός ο οποίος μελετά τις μαθηματικές της εξισώσεις, όπως
ένα πουλί που εξετάζει από ψηλά το έδαφος, και η εσωτερική όψη που έχει
ένας παρατηρητής ο οποίος ζει μέσα στον κόσμο που περιγράφεται από τις
εξισώσεις, όπως ένας βάτραχος ζει μέσα στην περιοχή που βλέπει το πουλί
από ψηλά. Από τη σκοπιά του πουλιού, το Πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙΙ είναι
απλό. Υπάρχει μόνο μια κυματοσυνάρτηση. Αυτή εξελίσσεται ομαλά και
ντετερμινιστικά με τον χρόνο χωρίς κανένα είδος διαχωρισμού ή
παράλληλης εξέλιξης. Ο αφηρημένος κβαντικός κόσμος που περιγράφεται
από αυτήν την εξελισσόμενη κυματοσυνάρτηση περιέχει εντός αυτού έναν
τεράστιο αριθμό από παράλληλες κλασσικές ιστορικές πορείες, οι οποίες
συνεχώς διαχωρίζονται και συγχωνεύονται, καθώς κι έναν αριθμό από
κβαντικά φαινόμενα που δεν έχουν κλασσική περιγραφή. Από τη σκοπιά
του βάτραχου όμως οι διάφοροι παρατηρητές αντιλαμβάνονται μόνον ένα
μικροσκοπικό κλάσμα από αυτή την πλήρη πραγματικότητα. Μπορούν να
βλέπουν το δικό τους Σύμπαν επιπέδου Ι, αλλά μια διαδικασία που καλείται
αποσυμβολή (decoherence), - η οποία μιμείται την κατάρρευση της
κυματοσυνάρτησης που είδαμε παραπάνω, αλλά διατηρεί τη "μοναδιαία"
ιδιότητα στο χώρο Hilbert της κβαντικής θεωρίας - εμποδίζει τους
παρατηρητές αυτούς να δουν τα παράλληλα αντίγραφα επιπέδου ΙΙΙ των
εαυτών τους.

Οποτεδήποτε ζητηθεί από τους παρατηρητές, να πάρουν μια γρήγορη

απόφαση και να δώσουν μια απάντηση, τα κβαντικά φαινόμενα στο μυαλό
τους τους οδηγούν σε μια υπέρθεση αποτελεσμάτων, όπως λ.χ. "Συνέχισε
να διαβάζεις αυτό το άρθρο" και "Σταμάτησε το διάβασμα αυτού του
άρθρου". Από τη σκοπιά του πουλιού, η πράξη της λήψης μιας απόφασης
κάνει ένα πρόσωπο να διαχωρίζεται σε πολλαπλά αντίγραφα. Ένα το οποίο
συνεχίζει να διαβάζει και ένα που σταματάει. Από τη σκοπιά του βάτραχου
όμως, καθένας από αυτούς τους εναλλακτικούς εαυτούς δεν γνωρίζει την
ύπαρξη των άλλων και σημειώνει τον διαχωρισμό, μόνο ως μια πράξη
ελαφράς τυχαιότητας. Δηλαδή αποδίδει μια πιθανότητα στο να συνεχίσει το
διάβασμα και μια άλλη πιθανότητα να το σταματήσει.
Όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό, η ίδια ακριβώς κατάσταση συμβαίνει
και στο Πολυσύμπαν επιπέδου Ι. Έχετε προφανώς αποφασίσει να
συνεχίσετε να διαβάζετε το άρθρο, αλλά ένα από τα αντίγραφά σας σ' ένα
μακρινό γαλαξία, παράτησε την ανάγνωση μετά την πρώτη παράγραφο. Η
μόνη διαφορά μεταξύ του επιπέδου Ι και του επιπέδου ΙΙΙ είναι που κατοικεί
ο σωσίας σας. Στο επίπεδο Ι κατοικεί οπουδήποτε μέσα στον παλιό
κλασσικό τρισδιάστατο χώρο. Στο επίπεδο ΙΙΙ ζει σε κάποιο άλλο κβαντικό
κλάδο του χώρου Hilbert με τις άπειρες διαστάσεις του.
Η ύπαρξη του επιπέδου III εξαρτάται από μια κρίσιμη παραδοχή: Ότι η
χρονική εξέλιξη της κυματοσυνάρτησης είναι μοναδιαία. Μέχρι τώρα τα
πειραματικά δεδομένα δεν δείχνουν αποκλίσεις από την μοναδιαία ιδιότητα.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι πειραματικοί έχουν επιβεβαιώσει τη
μοναδιαία ιδιότητα σε όλο και μεγαλύτερα συστήματα, τα οποία
περιλαμβάνουν τις δομές τύπου lbuckyball από 60 μόρια άνθρακα, και
οπτικές ίνες μήκους χιλιομέτρου. Στο θεωρητικό έδαφος η υπόθεση του
μοναδιαίου έχει ενισχυθεί με την ανακάλυψη της αποσυμβολής. (βλέπε και
το άρθρο "100 χρόνια κβαντικών μυστηρίων" από τους Max Tegmark και
John Archibald Wheeler; Scientific American, Φεβρουάριος 2001). Μερικοί
θεωρητικοί που εργάζονται στην κβαντική βαρύτητα έχουν αμφισβητήσει την
μοναδιαία ιδιότητα. Μια τέτοια περίπτωση είναι η εξάτμιση των μαύρων
οπών, η οποία μπορεί να καταστρέφει την πληροφορία. Κάτι τέτοιο θα ήταν
μη μοναδιαία διαδικασία. Μια πρόσφατη όμως εξέλιξη στη θεωρία χορδών,
γνωστή ως αντιστοιχία AdS/CFT, υπαινίσεται ότι ακόμη και η κβαντική
βαρύτητα είναι μοναδιαία. Αν είναι έτσι, οι μαύρες οπές δεν καταστρέφουν
την πληροφορία αλλά την διοχετεύουν κάπου αλλού.

Αν στη φυσική ισχύει η μοναδιαία ιδιότητα, τότε πρέπει ν' αλλάξει η

καθιερωμένη εικόνα που έχουμε για το πως έδρασαν οι κβαντικές
διακυμάνσεις στο αρχικό στάδιο του Σύμπαντος. Αυτές οι διακυμάνσεις δεν
δημιούργησαν τυχαίες αρχικές συνθήκες. Δημιούργησαν μάλλον μια
κβαντική υπέρθεση όλων των δυνατών αρχικών συνθηκών, οι οποίες
συνυπήρχαν μαζί. Η αποσυμβολή τότε έκανε αυτές τις αρχικές συνθήκες να
συμπεριφερθούν κλασσικά και να εξελιχθούν σε ξεχωριστούς κβαντικούς
κλάδους. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το κρίσιμο σημείο: Η κατανομή των
δυνατών αποτελεσμάτων σε διαφορετικούς κβαντικούς κλάδους, μέσα σ'
ένα δεδομένο όγκο Hubble (Επίπεδο ΙΙΙ) είναι ταυτόσημη με την κατανομή
των αποτελεσμάτων σε διαφορετικούς όγκους Hubble εντός ενός μόνον
κβαντικού κλάδου (Επίπεδο Ι). Η ιδιότητα αυτή των κβαντικών
διακυμάνσεων είναι γνωστή στη στατιστική μηχανική ως εργοδικότητα.
Η ίδια αιτιολόγηση εφαρμόζεται και στο επίπεδο ΙΙ. Η διαδικασία του
σπασίματος της συμμετρίας δεν παράγει ένα μοναδικό αποτέλεσμα αλλά
μάλλον μια υπέρθεση όλων των αποτελεσμάτων, τα οποία γρήγορα
ακολουθούν το καθένα τη δική του ανεξάρτητη πορεία. Έτσι αν οι φυσικές
σταθερές, οι διαστάσεις του χωροχρόνου και οι άλλες δυνατότητες που
προκύπτουν από το σπάσιμο της συμμετρίας, μπορούν να έχουν
διαφορετικές τιμές μεταξύ των παράλληλων κβαντικών κλάδων στο επίπεδο
ΙΙΙ, τότε θα έχουν επίσης διαφορετικές τιμές μεταξύ των παραλλήλων
Συμπάντων στο επίπεδο ΙΙ.
Με άλλα λόγια, το πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙΙ δεν προσθέτει τίποτα νέο
πέραν από τα επίπεδα Ι και ΙΙ, μόνο περισσότερα μη διακριτά μεταξύ τους
αντίγραφα των ιδίων Συμπάντων - η ίδια παλιά ιστορία που παίζεται ξανά
και ξανά σε άλλους κβαντικούς κλάδους. Η παθιασμένη αντιπαράθεση γύρω
από τη θεωρία του Everett φαίνεται λοιπόν να καταλήγει σε μια μεγάλη
αποκλιμάκωση, με την ανακάλυψη λιγότερο αντιφατικών Πολυσυμπάντων
(επίπεδα Ι και ΙΙ) που είναι εξίσου τεράστια.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι οι περιπλοκές είναι βαθιές και οι φυσικοί μόλις
τώρα αρχίζουν να τις εξερευνούν. Για παράδειγμα σκεφτείτε τις
διακλαδώσεις στην απάντηση μιας παλιάς ερώτησης: Αυξάνει εκθετικά ο
αριθμός των Συμπάντων με τον χρόνο; Η απάντηση που μας εκπλήσσει
είναι, όχι! Από τη σκοπιά του πουλιού υπάρχει φυσικά μόνο ένα κβαντικό
Σύμπαν. Από τη σκοπιά του βάτραχου, αυτό που έχει νόημα είναι ο αριθμός
των Συμπάντων που είναι διακριτά μεταξύ τους μια δεδομένη χρονική
στιγμή. Δηλαδή ο αριθμός των όγκων Hubble που είναι διαφορετικοί μεταξύ
τους. Φαντασθείτε πλανήτες να μετακινούνται σε τυχαίες νέες θέσεις,
φαντασθείτε να είχατε παντρευτεί κάποιον/α άλλη και άλλες τέτοιες
παρόμοιες εναλλαγές. Σε κβαντικό επίπεδο υπάρχουν 10 στην 10η στην
118η Σύμπαντα με θερμοκρασίες κάτω από 108 βαθμούς Kelvin. Είναι ένας
τεράστιος αριθμός αλλά πάντως πεπερασμένος.

Από τη σκοπιά του βάτραχου, η εξέλιξη της κυματοσυνάρτησης αντιστοιχεί

σε μια ατέλειωτη μετάπτωση από κάποιο εκ των 10 στην 10η στην 118η
καταστάσεις, σε μια άλλη. Τώρα βρίσκεστε στο Σύμπαν Α, εκείνο στο οποίο
διαβάζετε αυτή την πρόταση. Μετά βρίσκεστε στο Σύμπαν Β στο οποίο
διαβάζετε την άλλη πρόταση. Ας το θέσουμε διαφορετικά, το Σύμπαν Β έχει
ένα παρατηρητή ολόιδιο με αυτόν στο Σύμπαν Α, εκτός από μνήμες που
αναφέρονται σε μια επιπλέον στιγμή. Όλες οι δυνατές καταστάσεις
υπάρχουν κάθε στιγμή, κι έτσι το πέρασμα του χρόνου μπορεί να βρίσκεται
μόνο στην οπτική γωνιά του παρατηρητή. Η ιδέα αυτή αναπτύχθηκε στο
μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του 1994, "Η μεταθετική πόλη" του
Greg Egan, καθώς και από τους φυσικούς David Deutsch της Οξφόρδης,
τον Julian Barbour και άλλους. Το πλαίσιο των πολυσυμπάντων μπορεί
λοιπόν να αποδειχτεί θεμελιώδες για την κατανόηση της φύσης του χρόνου.

Επίπεδο IV: Άλλες μαθηματικές δομές

Οι αρχικές συνθήκες και οι φυσικές σταθερές στα Πολυσύμπαντα επιπέδου

Ι, επιπέδου ΙΙ, και επιπέδου ΙΙΙ μπορούν να διαφέρουν, αλλά οι θεμελιώδεις
νόμοι που κυβερνούν τη φύση παραμένουν οι ίδιοι. Γιατί σταματάμε εδώ;
Γιατί δεν επιτρέπουμε και στους ίδιους τους νόμους να διαφέρουν; Υπάρχει
άραγε ένα Σύμπαν που υπακούει στους νόμους της κλασσικής φυσικής,
χωρίς κβαντικά φαινόμενα; Υπάρχει χρόνος που προχωράει κατά διακριτά
βήματα, όπως στους υπολογιστές αντί να είναι συνεχής; Υπάρχει Σύμπαν
που είναι απλά ένα άδειο δωδεκάεδρο; Στο Πολυσύμπαν επιπεδου IV, όλες
αυτές οι εναλλακτικές πραγματικότητες υπάρχουν.

Μια ένδειξη ότι ένα τέτοιο Πολυσύμπαν δεν είναι απλά ένα αποκύημα της
φαντασίας, είναι η στενή αντιστοίχιση μεταξύ των κόσμων των αφηρημένων
συλλογισμών και της παρατηρούμενης πραγματικότητας. Οι εξισώσεις και
πιο γενικά οι μαθηματικές δομές όπως οι αριθμοί, τα διανύσματα και τα
γεωμετρικά αντικείμενα, περιγράφουν τον κόσμο με αξιοσημείωτη
προσομοίωση. Σε μια περίφημη διάλεξή του του 1959 ο φυσικός Eugene P.
Wigner σχολίαζε: "Η τεράστια χρησιμότητα των μαθηματικών στις φυσικές
επιστήμες είναι κάτι που αγγίζει το μυστηριώδες". Αντίστροφα, οι
μαθηματικές δομές μας δίνουν μια παράξενη αίσθηση. Ικανοποιούν ένα
κεντρικό κριτήριο αντικειμενικής ύπαρξής των. Είναι οι ίδιες, ανεξάρτητα
από το ποιος τις μελετά. Ένα θεώρημα είναι σωστό ανεξάρτητα από το αν
αποδεικνύεται από άνθρωπο, υπολογιστή ή ένα νοήμον δελφίνι.
Ανεπτυγμένοι πολιτισμοί εξωγήινων, θα έβρισκαν τις ίδιες μαθηματικές
δομές που έχουμε κι εμείς. Συνεπώς οι μαθηματικοί ισχυρίζονται συνήθως
ότι ανακαλύπτουν τις μαθηματικές δομές, παρά ότι τις δημιουργούν οι ίδιοι.
Υπάρχουν δύο υποστηριζόμενα αλλά διαμετρικά αντίθετα παραδείγματα για
την κατανόηση της αντιστοιχίας μεταξύ μαθηματικών και φυσικής, μια
διχογνωμία που μας πάει πίσω στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
Σύμφωνα με το παράδειγμα του Αριστοτέλη, η φυσική πραγματικότητα είναι
θεμελιώδης και η φυσική γλώσσα είναι απλά μια χρήσιμη προσέγγιση.
Σύμφωνα με το Πλατωνικό παράδειγμα, η μαθηματική δομή είναι η αληθής
πραγματικότητα και οι παρατηρητές της φύσης την αντιλαμβάνονται ατελώς.
Με άλλα λόγια οι δύο αντιλήψεις αυτές διαφωνούν για το τι είναι πιο βασικό,
η αντίληψη του βατράχου ως παρατηρητή του κόσμου ή η αντίληψη του
πουλιού για τους φυσικούς νόμους. Η θέση του Αριστοτέλη προτιμά την
αντίληψη του βατράχου, ενώ η Πλατωνική θέση προτιμά την αντίληψη του
πουλιού. Σαν τα παιδιά, πολύ πριν ακούσουμε τίποτα από τα μαθηματικά,
είχαμε όλοι κυριευθεί από την Αριστοτελική θέση. Η Πλατωνική θέση είναι
μια επίκτητη αντίληψη. Οι σύγχρονοι θεωρητικοί φυσικοί τείνουν να είναι
Πλατωνιστές, υποπτευόμενοι ότι τα μαθηματικά περιγράφουν το Σύμπαν
τόσο καλά επειδή το Σύμπαν είναι κατά βάθος μαθηματικό. Τότε όλη η
φυσική γίνεται ένα μαθηματικό πρόβλημα: ένας μαθηματικός με απεριόριστη
νοημοσύνη και μαθηματικά εργαλεία θα μπορούσε κατ' αρχήν να
υπολογίσει την πλευρά που βλέπει ο βάτραχος. Να υπολογίσει δηλαδή τι
αντιλαμβάνονται οι παρατηρητές με αυτογνωσία ότι περιέχει το Σύμπαν,
πως το αντιλαμβάνονται, και τι γλώσσα πρέπει να επινοήσουν για να
περιγράψει οένας στον άλλον τι αντιλαμβάνεται.
Μια μαθηματική δομή είναι μια αφηρημένη, μόνιμη οντότητα που υπάρχει
έξω από τον χρόνο και τον χώρο. Αν η ιστορία ήταν μια κινηματογραφική
ταινία, μια μαθηματική δομή θα αντιστοιχούσε όχι σε μια στιγμιαία σκηνή,
αλλά σε ολόκληρη τη βιντεοταινία. Θεωρείστε για παράδειγμα ένα κόσμο
φτιαγμένο από σημειακά σωματίδια που κινούνται ολόγυρα στο χώρο των
τριών διαστάσεων. Στον τετραδιάστατο χωροχρόνο - που αντιστοιχεί στην
άποψη του πουλιού- οι τροχιές αυτών των σωματιδίων θυμίζουν ένα
μπέρδεμα από σπαγγέτι μέσα σ' ένα πιάτο.Αν ο βάτραχος βλέπει ένα
σωματίδιο να κινείται με σταθερή ταχύτητα, το πουλί βλέπει μια ίσια γραμμή
από άβραστο σπαγγέτι. Αν ο βάτραχος βλέπει ένα ζευγάρι
περιστρεφόμενων σωματιδίων, το πουλί βλέπει δύο κλώνους σπαγγέτι
διαπλεκόμενους σαν διπλή έλικα. Για τον βάτραχο, ο κόσμος περιγράφεται
από τους νόμους του Νεύτωνα για την κίνηση και τη βαρύτητα. Για το πουλί
περιγράφεται από τη γεωμετρία των ζυμαρικών, δηλαδή μια μαθηματική
δομή. Ο βάτραχος ο ίδιος είναι απλά μια παχιά δέσμη από κλώνους, των
οποίων η περίπλοκη διαπλοκή αντιστοιχεί σ' ένα σμήνος σωματιδίων που
αποθηκεύουν και επεξεργάζονται πληροφορίες. Το Σύμπαν μας είναι πολύ
πιο περίπλοκο από αυτό το παράδειγμα, και οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν
ακόμη σε ποια μαθηματική δομή αντιστοιχεί, αν υπάρχει πράγματι μια
τέτοια. Η Πλατωνική θέση εγείρει το ερώτημα, γιατί να είναι το Σύμπαν
καμωμένο με τον συγκεκριμένο τρόπο; Για έναν Αριστοτελικό, η ερώτηση
αυτή δεν έχει νόημα. Το Σύμπαν μόνο υπάρχει. Αλλά ένας Πλατωνιστής δεν
θα μπορούσε παρά να έχει αναρωτηθεί γιατί το Σύμπαν δεν θα μπορούσε
να έχει μια διαφορετική μορφή. Αν το Σύμπαν είναι κατά βάθος μαθηματικό,
τότε γιατί επιλέχτηκε μια μόνο μαθηματική δομή από τις πολλές δυνατές για
να περιγράφει ένα Σύμπαν; Μια θεμελιώδης ασυμμετρία μοιάζει να κατοικεί
στην καρδιά της πραγματικότητας. Σαν μια διέξοδο από αυτό το αίνιγμα έχω
προτείνει (ο συγγραφέας του άρθρου), ότι στην πραγματικότητα ισχύει
πλήρης μαθηματική συμμετρία. Δηλαδή ότι υπάρχουν φυσικά όλες οι
μαθηματικές δομές. Κάθε μαθηματική δομή αντιστοιχεί και σε ένα
παράλληλο Σύμπαν. Τα στοιχεία αυτού του Πολυσύμπαντος δεν υπάρχουν
στον ίδιο χώρο αλλά υπάρχουν έξω από τον χώρο και τον χρόνο. Τα πιο
πολλά από αυτά τα Σύμπαντα είναι πιθανόν άδεια από παρατηρητές. Η
υπόθεση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή ριζοσπαστικού
Πλατωνισμού, η οποία βεβαιώνει ότι η μαθηματική δομή στην καρδιά των
Πλατωνικών ιδεών ή αλλιώς το "διανοητικό τοπίο" του μαθηματικού Rudy
Rucker του πανεπιστημίου San Jose υπάρχει με φυσική υπόσταση.
Συγγενεύει με αυτό που ο κοσμολόγος John D. Barrow του πανεπιστημίου
του Cambridge ονομάζει "το ουράνιο π", με αυτό που ο φιλόσοφος του
Harvard, Robert Nozick, ονόμασε "αρχή της γονιμότητας" και με αυτό που ο
φιλόσοφος του Princeton, David K. Lewis ονόμασε "μορφολογικό ρεαλισμό."
Το Πολυσύμπαν επιπεδου IV κλείνει την ιεραρχία των Πολυσυμπάντων,
διότι κάθε αυτοσυνεπής θεμελιώδης φυσική θεωρία, μπορεί να διατυπωθεί
ως κάποιο είδος μαθηματικής δομής. Η υπόθεση για το Πολυσύμπαν
επιπέδου IV φτάνει σε ορισμένες προβλέψεις που μπορούν να ελεχθούν.
Όπως και με το επίπεδο ΙΙ περιλαμβάνει μια συλλογή (Στη συγκεκριμένη
περίπτωση, την πλήρη γκάμα των μαθηματικών δομών) και τα φαινόμενα
επιλογής. Όπως συνεχίζουν οι μαθηματικοί να κατηγοριοποιούν τις
μαθηματικές δομές, βρίσκουν ότι η δομή που περιγράφει τον κόσμο μας
είναι η πιο γενική που είναι συγχρόνως συμβατή με τις παρατηρήσεις μας.
Ομοίως, οι μελλοντικές μας παρατηρήσεις θα πρέπει να είναι οι πιο γενικές
που συγχρόνως είναι συνεπείς με τις προηγούμενες παρατηρήσεις μας, και
οι παλιές μας παρατηρήσεις θα πρέπει να είναι οι πιο γενικές που είναι
συνεπείς με την ύπαρξή μας. Ο προσδιορισμός τι σημαίνει η λέξη "γενικές"
μας οδηγεί σε ένα σοβαρό πρόβλημα, και η έρευνα αυτή μόλις τώρα αρχίζει.
Αλλά ένα ενθαρρυντικό χαρακτηριστικό των μαθηματικών δομών που μας
ξαφνιάζει, είναι ότι οι ιδιότητες συμμετρίας και αναλλοίωτου που είναι
υπεύθυνες για την απλότητα και την ευταξία του Σύμπαντος τείνουν να είναι
γενικές. Αποτελούν μάλλον τον κανόνα παρά την εξαίρεση. Οι μαθηματικές
δομές τείνουν να έχουν αυτές τις ιδιότητες εξ ορισμού, και πολύπλοκα
πρόσθετα αξιώματα πρέπει μετά να προστεθούν σ' αυτές τις ιδιότητες για
να τις ισχυροποιήσουν.

Τι λέει όμως η λεπίδα του Occam;

Οι επιστημονικές θεωρίες των παράλληλων Συμπάντων, σχηματίζουν ως εκ

τούτου μια ιεραρχία τεσσάρων επιπέδων, στη οποία τα Σύμπαντα γίνονται
προοδευτικά όλο και πιο διαφορετικά από το δικό μας. Μπορούν αυτά να
έχουν διαφορετικές αρχικές συνθήκες (Επίπεδο Ι), διαφορετικές φυσικές
σταθερές και σωματίδια (Επίπεδο ΙΙ), ή διαφορετικούς φυσικούς νόμους
(Επίπεδο IV). Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι το επίπεδο ΙΙΙ είναι το
μόνο που επέσυρε τα πιο πολλά πυρά κατά τις προηγούμενες δεκαετίες,
μια και είναι το μόνο που δεν προσθέτει ποιοτικά νέους τύπους Συμπάντων.

Κατά την ερχόμενη δεκαετία, η μεγάλη βελτίωση στις κοσμολογικές

μετρήσεις των μικροκυμάτων υποβάθρου, και η κατανομή της μάζας του
Σύμπαντος σε πολύ μεγάλη κλίμακα, θα υποστηρίξουν ή θα απορρίψουν το
επίπεδο Ι, προσδιορίζοντας με ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια την
καμπυλότητα και την τοπολογία του χώρου. Οι μετρήσεις αυτές θα
ανιχνεύσουν επίσης το επίπεδο ΙΙ, ελέγχοντας τη θεωρία του χαοτικού
αιώνιου πληθωρισμού. Η συνδυασμένη πρόοδος στην αστροφυσική και στη
φυσική υψηλών ενεργειών, θα ξεκαθαρίσει επίσης το βαθμό που οι φυσικές
σταθερές είναι ευαίσθητες στις μεταβολές των παραμέτρων, και ως εκ
τούτου θα ενισχύσουν ή θα αποδυναμώσουν την περίπτωση του επιπέδου
ΙΙ. Αν οι τωρινές προσπάθειές μας να φτιάξουμε κβαντικούς υπολογιστές
ευοδωθούν, θα αποτελέσουν μια περαιτέρω ένδειξη για το επίπεδο ΙΙΙ,
καθώς στην ουσία θα εκμεταλλεύονται τον παραλληλισμό του επιπέδου ΙΙΙ
για να εκτελούν παράλληλους υπολογισμούς. Οι πειραματικοί ψάχνουν
επίσης για ενδείξεις παραβίασης της "μοναδιαίας ιδιότητας", πράγμα που θα
απέκλειε το επίπεδο ΙΙΙ. Τέλος, η επιτυχία ή η αποτυχία στη μεγάλη
πρόκληση της σύγχρονης φυσικής - την ενοποίηση της Γενικής
Σχετικότητας με την Κβαντική Θεωρία Πεδίου - θα επιδράσει αποφασιστικά
στην άποψή μας για το επίπεδο ΙV. Είτε θα βρούμε μια μαθηματική δομή
που ταιριάζει ακριβώς στο Σύμπαν μας, είτε θα προσκρούσουμε σ' ένα όριο
που θα επιβληθεί από την μεγάλη δύναμη των μαθηματικών και θα πρέπει
να εγκαταλείψουμε αυτό το επίπεδο.
Πιστεύετε λοιπόν στα παράλληλα Σύμπαντα; Τα κύρια επιχειρήματα
εναντίον τους είναι πως είναι άχρηστα και παράλογα. Τα βασικό επιχείρημα
είναι ότι οι θεωρίες για Πολυσύμπαντα είναι πως δεν μπορούν να περάσουν
το κριτήριο της λεπίδας του Occam διότι παραδέχονται αξιωματικά την
ύπαρξη άλλων κόσμων, που όμως δεν θα μπορέσουμε ποτέ να
παρατηρήσουμε.
Γιατί η φύση να είναι τόσο σπάταλη και να δείχνει τόση εύνοια για άπειρο
αριθμό διαφορετικών κόσμων; Το ίδιο επιχείρημα μπορεί ακόμα να στραφεί
υπέρ 6της ύπαρξης Πολυσύμπαντος. Τι ακριβώς είναι αυτό που σπαταλά η
φύση; Σίγουρα όχι χώρο, μάζα ή άτομα - το μη αμφιλεγόμενο Πολυσύμπαν
Επιπέδου Ι ήδη περιέχει έναν άπειρο αριθμό και από τα τρία αυτά, έτσι
λοιπόν ποιος νοιάζεται αν η φύση σπαταλά λίγα ακόμη; Το πραγματικό
ζήτημα εδώ είναι η φαινομενική μείωση της απλότητας. Ένας σκεπτικιστής
αναρωτιέται για όλη εκείνη την πληροφορία που είναι απαραίτητη για να
καθοριστούν όλοι αυτοί οι αόρατοι κόσμοι. Μια πλήρης συλλογή όμως είναι
συχνά απλούστερη από ένα εκ των μελών της. Η αρχή αυτή μπορεί να
διατυπωθεί πιο φορμαλιστικά αν χρησιμοποιήσουμε την έννοια του
αλγοριθμικού περιεχομένου πληροφοριών. Το αλγοριθμικό περιεχόμενο
πληροφοριών σ' έναν αριθμό είναι χοντρικά το πιο μικρό μήκος
προγράμματος για υπολογιστή, που χρειάζεται για να παράγει αυτόν τον
αριθμό ως αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, θεωρείστε το σύνολο όλων των
ακεραίων. Ποιο είναι πιο απλό; Ολόκληρο το σύνολο ή ένας μόνον αριθμός;
Διαισθητικά μπορεί να σκεφτείτε ότι ένας μόνον αριθμός είναι απλούστερος,
αλλά όλο το σύνολο μπορεί να παραχθεί από ένα τετριμμένο πρόγραμμα
υπολογιστή, ενώ ένας μεμονωμένος αριθμός μπορεί να είναι τεράστιος σε
ψηφία. Ως εκ τούτου, το όλο σύνολο είναι πραγματικά απλούστερο.
Παρόμοια, το σύνολο όλων των λύσεων των εξισώσεων του Einstein της
γενικής σχετικότητας, είναι απλούστερο από μια ειδική λύση. Το σύνολο των
λύσεων περιγράφεται από λίγες εξισώσεις, ενώ μια ειδική λύση, απαιτεί τον
καθορισμό τεράστιων ποσοτήτων αρχικών δεδομένων πάνω σε μια
υπερεπιφάνεια. Το μάθημα που παίρνουμε είναι ότι η πολυπλοκότητα
αυξάνει όταν περιορίζουμε την προσοχή μας σε ένα ιδιαίτερο στοιχείο μιας
συλλογής, χάνοντας έτσι τη συμμετρία και την απλότητα που υπάρχουν από
μόνες τους μέσα στο σύνολο των στοιχείων όταν τα αντιμετωπίζουμε ως
σύνολο.
Υπό την έννοια αυτή, τα Πολυσύμπαντα υψηλότερου επιπέδου είναι
απλούστερα. Πηγαίνοντας από ένα Σύμπαν, στο Πολυσύμπαν επιπέδου Ι,
εξαφανίζεται η ανάγκη να καθορίσουμε αρχικές συνθήκες. Πηγαίνοντας στη
συνέχεια στο επίπεδο ΙΙ, απαλείφουμε την ανάγκη να καθορίσουμε φυσικές
σταθερές, και στο επίπεδο IV το Πολυσύμπαν απαλείφει την ανάγκη να
καθορίσουμε οτιδήποτε. Η αύξηση της πολυπλοκότητας βρίσκεται όλη στην
υποκειμενική αντίληψη των παρατηρητών- την αντίληψη που έχει ο
βάτραχος. Από τη σκοπιά της αντίληψης του πουλιού, το Πολυσύμπαν
μοιάζει μάλλον απλό. Τα παράπονα που διατυπώνονται ότι η έννοια των
Πολυσυμπάντων μοιάζει παράλογη, έχει αισθητική μάλλον προέλευση παρά
επιστημονική, και έχει νόημα μόνο κάτω από το πνεύμα της Αριστοτέλειας
κοσμοθεωρίας. Τι περιμέναμε τέλος πάντων; Όταν θέτουμε μια τόσο βαθιά
ερώτηση για τη φύση της πραγματικότητας, δεν θα περιμέναμε μια
απάντηση που θ' ακούγεται παράξενη; Η εξέλιξη μας προίκισε με διαίσθηση
για την φυσική της καθημερινότητας η οποία είχε αξία προκειμένου να
επιβιώσουν οι πρόγονοί μας, έτσι λοιπόν, κάθε φορά που ανοιγόμαστε
πέρα από τον καθημερινό κόσμο, θα περιμέναμε αυτός να παραβιάζει τη
διαίσθησή μας και να μοιάζει παράξενος. Ένα κοινό χαρακτηριστικό και των
τεσσάρων επιπέδων των πολυσυμπάντων, είναι ότι η απλούστερη και
εύλογα πιο κομψή θεωρία περιλαμβάνει τα παράλληλα σύμπαντα εξ
ορισμού. Για να αρνηθούμε την ύπαρξη αυτών των Συμπάντων, χρειάζεται
να περιπλέξουμε τη θεωρία μας, προσθέτοντας διαδικασίες για τις οποίες
δεν διαθέτουμε πειραματική επιβεβαίωση και επιπρόσθετα αξιώματα, όπως
π.χ. ο πεπερασμένος χώρος, η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης και η
οντολογική ασυμμετρία. Πρέπει λοιπόν να κρίνουμε, τι θεωρούμε πιο
άκομψο και άχρηστο; Τα πολλά Σύμπαντα ή τα πολλά λόγια; Ίσως βαθμιαία
να συνηθίσουμε στις παραξενιές του Κόσμου μας και να βρούμε στην
παραδοξότητα αυτή μέρος της γοητείας του. βρίσκοντας αποδείξεις για
άπειρο χώρο και κοσμολογικό πληθωρισμό, αναπτύσσοντας έρευνες της
κβαντικής κατάρρευσης της συμφασικής υπέρθεσης (decoherence), και
μελετώντας τη πιθανότητα ότι το πλάτος της μικροκυματικής ακτινοβολίας
υποβάθρου κυμαίνεται. Επίσης ασχολείται με τη διαστατικότητα του
χωρόχρονου και τη δυνατότητα οι βασικοί νόμοι της φυσικής να ποικίλλουν
από τόπο σε τόπο.

Η πιο απλά μπορουμε να μιλήσουμε για κυψελοειδη δόμηση του

συμπαντος κι αρμονια βαση βαρυτικών κι αντιβαρυτικων πεδίων

Αστρική Προβολή
Εχετε ποτέ πάθει αυτό το φαινόμενο με το όνομα αστρική προβολή?
Ο Διευθυντής του Τμήματος
της Διεθνούς Ακαδημίας
Συνείδησης* στη Νέα Υόρκη
David Lindsay, ο οποίος μας
απάντησε στα κρίσιμα
ερωτήματα που σχετίζονται με
το φαινόμενο της αστρικής
προβολής και των
εξωσωματικών εμπειριών
γενικότερα."Η αστρική
προβολή αποδεικνύει την
ύπαρξη της ψυχής" David Lindsay: " Όταν αρχίσουμε να έχουμε
εξωσωματικές εμπειρίες συνειδητά, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι έχουμε ψυχή,
ένα πνεύμα αν θέλετε - συνήθως χρησιμοποιούμε την λέξη συνείδηση, γιατί
είναι πιο αντικειμενική -.Αλλά όντως πιστεύουμε ότι έχουμε αυτή την ύπαρξη
που επιβιώνει μετά το φυσικό θάνατο, και έχουμε μία διαφορετική ζωή στο
μέλλον, αφού φύγει αυτή η ζωή. Μπορούμε να το δούμε πολύ ξεκάθαρα ως
αποτέλεσμα των συγκεκριμένων εμπειριών.Μπορεί να συμβεί στον καθένα
η αστρική προβολή;
David Lindsay: " Υπάρχουν τρεις διαφορετικές κατηγορίες. Η πρώτη - η
οποία είναι και η πιο συνήθης κατηγορία- είναι η αυθόρμητη εξωσωματική
εμπειρία, αυτή που συμβαίνει φυσικά, στον καθένα από εμάς χωρίς καμμία
δική μας συμμετοχή. Ο δεύτερος τύπος είναι η υπό πίεση εξωσωματική
εμπειρία. Σε αυτό τον τύπο ανήκουν οι περιπτώσεις που κάποιος βρίσκεται
σε αναισθησία σε ένα χειρουργείο ή είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα ή
κάποιου είδους κατάσταση κοντά στο θάνατο, οπότε και είχαν ως
αποτέλεσμα τις εμπειρίες κοντά στο θάνατο. Και το άτομο τις αποκτά λόγω
αυτών των συνθηκών. Η τρίτη κατηγορία είναι αυτή όπου το άτομο
εθελοντικά έχει εξωσωματική εμπειρία. Και οι τρεις αυτοί τύποι είναι πιθανοί.
Η βασική ιδέα είναι να αναπτύξει κάποιος την ικανότητα για να το κάνει.
Αλλά γνωρίζουμε και πολλούς ανθρώπους που τις είχαν αυθόρμητα, χωρίς
να έχουν προσπαθήσει να κάνουν οτιδήποτε.Κι αν δεν μπορώ να
επιστρέψω πίσω στο σώμα μου; David Lindsay : "Κυκλοφορούν κάποιοι
μύθοι σχετικά με την μη ικανότητα του ατόμου να επανέλθει στο φυσικό
σώμα, ότι θα «κολλήσει» εκεί για πάντα. Ή ότι μία αρνητική πνευματική
οντότητα θα αποκτήσει τον έλεγχο του φυσικού σώματος.Αλλά δεν
πιστεύουμε ότι αυτά είναι πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν. Και
γνωρίζω τουλάχιστον πως στον οργανισμό μας έχουμε επτακόσιους με
οκτακόσιους εθελοντές και διδάσκοντες που έχουν τακτικά αυτές τις
εμπειρίες και μέχρι τώρα δεν είχανε τέτοιου είδους προβλήματα. Επομένως,
θεωρούμε ότι είναι απόλυτα ασφαλείς.

Μπορούν δυο άνθρωποι να συναντηθούν έξω από το σώμα τους;

David Lindsay: " Έχουμε σιαπιστώσει είναι ότι αν πολλές φορές κάποια
άτομα νομίζουν ότι μοιράστηκαν το ίδιο όνειρο, θα μπορούσαν στην
πραγματικότητα να είχαν μια κοινή εξωσωματική εμπειρία. Μοιάζει να είναι
πιο κατανοητό, από το να είδαν το ίδιο ακριβώς όνειρο!
Γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι πηγαίνουν σε ένα περιβάλλον, ένα πραγματικό
μέρος, που δεν ανήκει στον υλικό κόσμο όπου βρισκόμαστε τώρα, αλλά και
πάλι είναι ένα μέρος που υπάρχει. Και μπορούν να πάνε εκεί, να έχουν μία
συζήτηση, να παρατηρήσουν ορισμένα πράγματα, και να επιστρέψουν και
οι δύο ξεχωριστά στα φυσικά τους σώματα, και να θυμούνται και οι δύο την
εμπειρία.Βεβαίως και υπάρχουν πολλές περιπτώσεις σαν αυτή που
αναφέρονται μέσα σε βιβλία, όπως και είναι πολλοί οι άνθρωποι που είχαν
αυτές τις εμπειρίες. Και εγώ ο ίδιος είχα μερικές φορές. Σίγουρα πρόκειται
για κάτι που μπορεί να συμβεί και αποτελεί έναν πολύ καλό τρόπο
επιβεβαίωσης ότι πρόκειται για ένα πραγματικό φαινόμενο. Αν το ζούμε δύο
μαζί, δεν μπορεί να είναι στην φαντασία μας!"

Πόσο συχνά μπορούμε να κάνουμε αστρική προβολή;

David Lindsay : " Η συχνότητα εξαρτάται από το άτομο.

Δε γνωρίζουμε άλλους παράγοντες εκτός από τους ψυχολογικούς, που θα
εμπόδιζαν το άτομο να έχει συχνά εξωσωματικές εμπειρίες. Υπάρχει μία
υπόθεση, σύμφωνα με την οποία, καθώς αναπτυσσόμαστε, φτάνουμε στο
σημείο της συνεχούς αναισθησίας.Με την έννοια ότι πηγαίνουμε στο κρεβάτι
το βράδυ και παρκάρουμε το σώμα μας στο κρεβάτι σαν να "παρκάρουμε"
το αυτοκίνητό μας στο γκαράζ, και έπειτα έχουμε προβολές καθʼ όλη τη
διάρκεια της νύχτας. Έτσι, ολόκληρη τη νύχτα κάνουμε πράγματα,
πετάμε γύρω, αποκτούμε εμπειρίες, και έπειτα το πρωί επιστρέφουμε,
μπαίνουμε στο σώμα μας, και συνεχίζουμε την υπόλοιπη μέρα μας.
Θεωρούμε λοιπόν ότι είναι πιθανό, και γνωρίζουμε ανθρώπους οι οποίοι το
κάνουν αυτό για δύο, τρεις, τέσσερις ώρες κάθε βράδυ. Άρα, είναι πιθανό.
Δεν είναι συνηθισμένο, αλλά πιθανό. Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν
αυτή την εμπειρία μία φορά την εβδομάδα ή στις δύο εβδομάδες. Σύμφωνα
με μία από τις θεωρίες, συμβαίνει σε όλους κάθε βράδυ, απλώς δεν το
αναγνωρίζουν. Μπορούμε να δούμε ότι πολλές φορές όταν πηγαίνουμε στο
κρεβάτι το βράδυ, το μη φυσικό σώμα για το οποίο κάναμε λόγο,
αποχωρίζεται ελάχιστα από το φυσικό σώμα, ίσως για δέκα, είκοσι, τριάντα
εκατοστά, και αιωρείται πάνω από το φυσικό σώμα. Μένει εκεί για το βράδυ,
και συντελεί στο να διατηρούμε ενέργεια και να είμαστε αναζωογονημένοι
για την επόμενη μέρα.

Πώς μαθαίνει κανείς να κάνει αστρική προβολή;

David Lindsay : "Εμείς δίνουμε μαθήματα. Υπάρχουν πολλοί οργανισμοί σε

όλο τον κόσμο που κάνουν μαθήματα. Το βασικό που κάνουμε σε αυτά τα
μαθήματα είναι να παρέχουμε πολλές θεωρίες έτσι ώστε να καταλαβαίνουν
ξεκάθαρα τι περιλαμβάνει, για το μη φυσικό σώμα, τις προετοιμασίες που
πρέπει να γίνουν, όλα τα στάδια της συνείδησης, τις τεχνικές με τις οποίες
λειτουργούν τα ψυχικά φαινόμενα, τη διαφορετική κοινότητα την οποία
έχουμε όταν βρισκόμαστε σε μία προβολή έπειτα έχουμε μαθήματα όπου
μέσω πειραμάτων οι μαθητές ξαπλώνουν και για περισσότερο από μιάμιση
ώρα προσπαθούν κυριολεκτικά να έχουν αυτές τις εμπειρίες. Επομένως,
πρόκειται απόλυτα για κάτι που μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο
διδασκαλίας, αρκεί όσοι ενδιαφέρονται να είναι προσεχτικοί στην επιλογή
των εκπαιδευτών τους και να μην εμπιστεύονται "τυφλά" όποιον
υποστηρίζει ότι κατέχει την τεχνική της αστρικής προβολής."
Αλλά αυτό που μπορούμε να δούμε μέσω πειραμάτων με τα άτομα που
είχαν εξωσωματικές εμπειρίες είναι ότι πρόκειται για κάτι που συμβαίνει σε
ένα μη φυσικό σώμα που έχουμε, και μοιάζει να είναι αυτό το σώμα που
χρησιμοποιούμε αφού επέλθει ο βιολογικός θάνατος.
Αυτό αποτελεί ένα από τα πιο
προφανή ευρήματα που μπορούμε
να έχουμε μέσω των πειραμάτων με
τα άτομα που είχαν εξωσωματικές
εμπειρίες. Με λίγα λόγια, είναι ο
αποχωρισμός της συνείδησης του
ατόμου από το φυσικό σώμα χρησιμοποιώντας ένα άλλο σώμα που
διαθέτει." Ποιοί είναι οι βασικοί τύποι εξωσωματικών εμπειριών;
David Lindsay: " Υπάρχουν πολλές διαφορετικές κατηγορίες εξωσωματικών
εμπειριών. Οι πιο συνηθισμένες μέχρι τώρα είναι αυτές που δίνουν μία
αίσθηση ταξιδιού ή χαλάρωσης, όπου μπορεί να πετάμε πάνω από ένα
τοπίο, τον ωκεανό ή κάτι τέτοιο.
Αλλά υπάρχουν και άλλα είδη. Μερικές φορές μπορούμε να έχουμε
εξωσωματικές εμπειρίες που είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης και
πηγαίνοντας σε μία αίθουσα να βρούμε πληροφορίες που θα μας
βοηθήσουν με πολύ πρακτικό τρόπο στη ζωή μας. Και υπάρχουν επιπλέον
και πολλές άλλες. Για παράδειγμα, στον οργανισμό υπάρχουν περιπτώσεις
όπου βοηθάμε κάποιον ώστε να συναντηθεί με κάποιον συγγενή του που
δεν είναι πια στη ζωή. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να τους προκαλέσει
σύγχιση για το τι θα πρέπει να κάνουν, αφού βρίσκονται σε μία κατάσταση
που δεν κατανοούν ολοκληρωτικά το τι γίνεται. Ορισμένες φορές λοιπόν με
την παροχή πληροφοριών από την πλευρά μας, τους βοηθάμε να
καταλάβουν τι έχει συμβεί. Αποτελεί δηλαδή ενός είδους εργασία που
σχετίζεται με το να βοηθάμε κάποιον.Μας προσφέρει κάτι η "αστρική
προβολή";
David Lindsay: Ένα από τα πιο σημαντικά πλεονεκτήματα που προσφέρι η
αστρική προβολή, είναι ο αναπτυγμένος τρόπος αντίληψης της ζωής μας.
Δεν την βλέπουμε πλέον απλώς σαν ένα υλικό κόσμο, απλώς ένα υλικό
σώμα, και ούτω καθεξής. Καταλαβαίνουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από
ένα φυσικό σώμα. Ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα, αν αναλογιστεί κανείς
τον υλιστικό κόσμο που έχουμε στη σημερινή εποχή.
Επίσης, μας βοηθάει να εξετάζουμε με διαφορετική προοπτική τα
προσωπικά μας προβλήματα. Δεν είναι σπάνιο το γεγονός να
αναλογιζόμαστε τι κάνουμε στη ζωή μας και τα προβλήματα που έχουμε.
Όταν, όμως βλέπουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από ένα φυσικό σώμα
και αυτή η ζωή είναι κάτι προσωρινό, τότε αρχίζουμε να έχουμε
περισσότερη ισορροπία, αισιοδοξία, και να αποκτούμε γνώση για όλους
τους παράγοντες. Και υπάρχουν και άλλα πλεονεκτήματα, όπως το γεγονός
ότι μερικές φορές μας βοηθάει να αποκτούμε μεγαλύτερη αυτογνωσία.
Μπορεί κάποιος για παράδειγμα να κατάγεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή
από την Ελλάδα ή κάποιο άλλο πολιτισμό, και να είναι εγκλωβισμένος στο
περιβάλλον του, αλλά μέσω των εξωσωματικών εμπειριών αρχίζει να βλέπει
τον εαυτό του σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και αποκτά εικόνες από
διαφορετικούς πολιτισμούς, και διαφορετικές ηπείρους. Μάλιστα μπορεί
μέσω μιας εμπειρίας να συνειδητοποιήσει ότι είχε και μία προηγούμενη ζωή.
Άρα, ένα από τα πράγματα που μπορούμε να δούμε μέσω των
εξωσωματικών εμπειριών είναι η απόδειξη της ύπαρξης της προηγούμενης
ζωής μας. Σε ένα διαφορετικό πολιτισμό, μια άλλη χώρα, πολλές
διαφορετικές πιθανότητες. Και επιπρόσθετα, μας βοηθάει στην αυτογνωσία
μας, με το να βλέπουμε τον εαυτό μας σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο που
σας περιέγραψα."
Ψυχοτρονική και ψιονικός πόλεμος
«Μπορώ να πω, με απόλυτη
βεβαιότητα, ότι το χάρισμα στο
οποίο αναφέρομαι σʼ αυτό το
χρονικό, είναι ένα πολύτιμο και
υπέροχο εργαλείο, το οποίο είχαμε
την τύχη να γνωρίσουμε στη ζωή
μας. Μπορώ επίσης να πω, εξίσου
γρήγορα, ότι όπως κάθε τι που
περνά στα χέρια των θνητών, έτσι κι
αυτό το χάρισμα, μπορεί να
μεταμορφωθεί σε κατάρα που θα
καταστρέψει την ανθρωπότητα, αντί
να την υπηρετήσει. Διατηρώ αυτό το
φόβο όσο η τηλεπαθητική
παρατήρηση παραμένει το μυστικό όπλο του Υπουργείου Άμυνας. Η
επιλογή είναι δική μας. Το μυστικό έχει αποκαλυφθεί...». Mε αυτά τα λόγια ο
πρώην ταγματάρχης του Αμερικανικού Στρατού Ντέιβιντ Μόρχαουζ,
τελειώνει το αποκαλυπτικό του βιβλίο Ψυχικός Πολεμιστής, που
δημοσιεύτηκε το 1996. Στο βιβλίο ο Μόρχαουζ περιγράφει με λεπτομέρειες
την εμπλοκή του σε πειράματα Παρακολούθησης εξ Αποστάσεως (Remote
Viewing) και συγκεκριμένα στο πρόγραμμα Ηλιαχτίδα (Sunlight), που
ανέπτυξε μυστικά ο στρατός των ΗΠΑ. Σκοπός του συγκεκριμένου
προγράμματος ήταν η εκπαίδευση «χειριστών» (controllers) και η
χρησιμοποίηση τους σε ανορθόδοξες επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών.

Η ομάδα των «χειριστών», στην οποία άνηκε και ο Μόρχαουζ, αποτελούσε

μια ειδική μονάδα στους κόλπους του Αμερικανικού Στρατού. Ήταν οι
ψιονικοί πολεμιστές, οι «πολεμιστές του μέλλοντος», που «έβγαιναν στον
αιθέρα» κι εκτελούσαν μια σειρά από αποστολές «ψυχικής κατασκοπείας»
στα πλαίσια μιας νέας αναίμακτης μορφής πολέμου, που λέγεται ψιονικός
πόλεμος (psionic war). Πιο συγκεκριμένα περιλαμβάνει την εξω-αισθητήρια
αντίληψη (ESP), τη διόραση, την παρακολούθηση εξ αποστάσεως, την
ψυχοκίνηση, την τηλεπάθεια, τις σκεπτο-ενεργειακές ασπίδες, το ψυχικό
σαμποτάζ, τη μεταβίβαση της σκέψης... Η ψυχοτρονική και οι ψιονικές
έρευνες εξελίχτηκαν κατά κανόνα μέσα σε απόρρητα επιστημονικά
εργαστήρια των ΗΠΑ και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και πάντα κάτω
από την αυστηρή επίβλεψη του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών. Οι
μυστικές υπηρεσίες, στην προσπάθεια τους να αναπτύξουν αξιοθαύμαστες
τεχνικές συλλογής και προστασίας ευαίσθητων πληροφοριών, βασίστηκαν
όχι μόνον στην τεχνολογία, αλλά και στο χειρισμό ψυχικά χαρισματικών
ανθρώπων ώστε να γίνουν οι τέλειοι κατάσκοποι. Μπροστά στις ικανότητες
αυτών των ψιονικών να «βγαίνουν στον αιθέρα» ή να «πέφτουν στην 4η
διάσταση» και να παρατηρούν πράγματα που βρίσκονται ακόμη και σε
διαφορετικό χωροχρόνο, τα «κλειδώματα» και οι περίτεχνοι αλγοριθμικοί
κωδικοί, που υποτίθεται ότι θα προστάτευαν τα μυστικά από τα αδιάκριτα
μάτια, αποδείχτηκαν απλά παιχνιδάκια. Καθόλου παράξενο λοιπόν που οι
ψιονικοί απέκτησαν τη φήμη των πολεμιστών του μέλλοντος.Στο σημείο
αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό: οι ψιονικοί
δεν πρέπει να συγχέονται με μάγους, διάμεσα (μέντιουμ) και γενικώς
με ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στο χώρο της
παραψυχολογίας. Υπάρχει άλλωστε θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στις
ψιονικές και στις παραψυχολογικές επιχειρήσεις. Στις ψιονικές επιχειρήσεις
χρησιμοποιούνται τεχνικές, ψυχοτρονικές τεχνολογίες, ακόμη και
κατευθυνόμενες εκπομπές μικροκυμάτων σε ανθρώπινους στόχους, ενώ
στις παραψυχολογικές χρησιμοποιούνται σύμβολα και αρχέτυπα, που
επιδρούν με τον τρόπο τους στα ανθρώπινα εγκεφαλικά κύματα. Πιο απλά,
ο ψιονικός πόλεμος διεξάγεται κυρίως με τη βοήθεια επιστημονικών
και τεχνολογικών μεθόδων και τεχνικών, ενώ ο παραψυχολογικός
μέσω μεθόδων, που μέχρι σήμερα θεωρούνταν μαγεία, καβαλισμός
και ΑΛΧΗΜΕΙΑ!! Αλλά ας επιστρέψουμε στην ψυχοτρονική. Ο όρος
ψυχοτρονική επινοήθηκε από δύο Τσέχους ερευνητές τον Δρ. Ζντένεκ
Ρέτζακ και τον Ρόμπερτ Παυλίτα (κατασκευαστή των «ψυχοτρονικών
γεννητριών). Με δύο λόγια, με τον όρο ψυχοτρονική εννοούμε την
άμεση συνεργασία και αλληλεσύνδεση του νου με την ύλη. Πρόκειται
για έναν τρόπο επηρεασμού και χειρισμού του ανθρώπινου νου από
απόσταση. Ένα εγχειρίδιο του αμερικανικού στρατού δίνει τον παρακάτω
ορισμό για την ψυχοτρονική: «Πρόκειται για προβολή και μετάδοση νοητικής
ενέργειας, που παράγεται ή μέσω της ατομικής ή συλλογικής πειθαρχίας και
του ελέγχου ή μιας συσκευής, που μεταδίδει τέτοιο είδος ενέργειας, δηλαδή
σαν ένα σύστημα νοητικού μπλοκαρίσματος». Ένα από τα πρακτικά
αποτελέσματα της ψυχοτρονικής ήταν και η κατηγοριοποίηση των
ανθρώπων-αντικειμένων της έρευνας, σε δύο μεγάλες ομάδες ανάλογα με
τις ψυχοτρονικές τους ικανότητες:

Ψιονικοί. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν άτομα με αυξημένη έξω-

αισθητηριακή αντίληψη (ESP), που χρησιμοποιείται για τη συγκέντρωση
πληροφοριών (ψυχική κατασκοπεία). Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και τα
άτομα με ικανότητες διόρασης, τηλεθέασης, τηλε-αίσθησης, πρόγνωσης,
προγενεστερογνωσίας (λήψη πληροφοριών για γεγονότα που έχουν συμβεί)
και τηλεκίνησης. Εδώ ανήκουν επίσης και οι ψυχοκινητικοί. Σύμφωνα με
έρευνες, οι ψυχοκινητικοί μπορούν με «νοητικό» μπλοκάρισμα να
προκαλέσουν ασθένειες σε άτομα, να τροποποιήσουν τη συμπεριφορά
ατόμων και μαζών και να ασκήσουν πλήρη νοητικό έλεγχο σε κάποιο
υποκείμενο (Mind Control). Μπορούν επίσης να χειριστούν νοητικά αλλά και
να διαταράξουν ευαίσθητες ηλεκτρονικές συσκευές, όπως να καταστρέψουν
αρχεία ηλεκτρονικών υπολογιστών ή άλλα ηλεκτρονικά συστήματα όπλων.
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν γενικότερα και όλοι αυτοί που η νοητική τους
δραστηριότητα εκφράζεται έντονα και μπορεί να προκαλέσει κάποιο
πρακτικό αποτέλεσμα.
Αδρανιστές. Βρίσκονται στον αντίποδα των ψιονικών και, όπως προδίδει
το όνομα τους, μπορούν να τους αδρανοποιήσουν. Η νοητική τους ενέργεια
εκφράζεται παθητικά και πολλές φορές εξουδετερώνει και αναχαιτίζει τις
ικανότητες των ψιονικών. Ελάχιστα είναι γνωστά για τους αδρανιστές, που
ονομάζονται και αναχαιτιστές. Παρολα όλα αυτά έχει πιστοποιηθεί η
ικανότητά τους να ανιχνεύουν και να αντλούν πληροφορίες από
ηλεκτρομαγνητικές μεταδόσεις πολύ χαμηλής ισχύος (άνθρωποι-scanners).
Η επιστημονική έρευνα των ψυχικών φαινομένων άρχισε το 1882 με την
ίδρυση της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών στο Λονδίνο. Το 1889 καθιερώθηκε
για πρώτη φορά ο όρος παραψυχολογία από τον Μαξ Ντεσουάρ. Το 1930 ο
βιολόγος Τζ. Μπ. Ράινε δημιούργησε το πρώτο επιστημονικό εργαστήριο,
αφιερωμένο αποκλειστικά στις ψυχικές έρευνες, στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ
της Βόρειας Καρολίνα. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν έγιναν πολύχρονες
έρευνες σε διάφορα πανεπιστήμια και ινστιτούτα ανά τον κόσμο, οι οποίες
απέδειξαν όχι μόνον την ύπαρξη των ψυχικών και παραψυχικών
φαινομένων, αλλά κι ανακάλυψαν τρόπους, τεχνικές και μεθόδους
εκμετάλλευσής τους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να δούμε την χρονολογική
εξέλιξη των ψυχικών ερευνών στις ΗΠΑ.

Το 1952 η CIA εγκαινίασε ένα ερευνητικό πρόγραμμα για τη μελέτη της εξω-
αισθητήριας αντίληψης (ESP), με στόχο τη χρησιμοποίηση της σε
κατασκοπευτικές επιχειρήσεις. Το 1964 στο Ιατρικό Κέντρο Μαϊμονίδης της
Νέας Υόρκης εφαρμόστηκαν πρωτοποριακές πειραματικές μέθοδοι για τη
μελέτη της τηλεπάθειας κατά τη διάρκεια των ονείρων. Λίγα χρόνια
αργότερα, το 1969, ο φυσικός Χέλμουτ Σμιτ εξερεύνησε τρόπους επίδρασης
της συνείδησης ανθρώπων και ζώων με τη χρήση ακτινοβολιών από
απόσταση. Το 1973 ο Αμερικανός αστροναύτης Έντγκαρ Μίτσελ συμμετείχε
σε ένα πείραμα τηλεπάθειας μεταξύ Γης και Σελήνης (Απόλλων 14). Ο
Μίτσελ, που είχε το παρατσούκλι ο διανοούμενος, κατά την παραμονή του
στη Σελήνη προσπάθησε να στείλει τη σκέψη του σε κάποιους επιλεγμένους
ανθρώπους-στόχους στη γη. Η NASA δεν του επέτρεψε ξανά να πετάξει,
ενώ τον ανάγκασε να παραιτηθεί το 1972. Αμέσως μετά, ο Μίτσελ ίδρυσε
μία δική του εταιρεία με την ονομασία Ινστιτούτο Νοητικών Επιστημών».

Το 1974 το Stanford Research Institute (SRI) ξεκίνησε ένα εφαρμοσμένο

πρόγραμμα ψυχικών ερευνών, που χρηματοδοτήθηκε από το αμερικανικό
Department of Defence(DoD) και υποστηρίχτηκε από τη CIA. Το 1979
δημιουργήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον ένα εργαστήριο Μηχανικής
των Ανωμαλιών, το περίφημο PEAR. To 1989 η αξιόλογη επιθεώρηση
Foundations of Physics δημοσίευσε μια ανάλυση που περιλάμβανε πάνω
από 800 φαινόμενα πειραματικής ανίχνευσης των ανθρωπίνων προθέσεων
πάνω σε μικροσκοπικά φυσικά συστήματα («μικροψυχοκίνηση»). Τέλος, το
1995, και ύστερα από συνεχή πίεση της γερουσίας, η CIA αναγκάστηκε να
σταματήσει το διάρκειας 24 ετών (ξεκίνησε το 1971) πρόγραμμα «ψυχικής
κατασκοπείας», γνωστό και με την κωδική ονομασία Star Gate.
Σταθμός στις ψυχικές έρευνες στις ΗΠΑ θεωρείται η ίδρυση στην
Καλιφόρνια του SRI International, ένα ερευνητικό κέντρο που
χρηματοδοτήθηκε από τις CIA, NSA, DoD και ARPA και το οποίο αποτέλεσε
εξέλιξη του ερευνητικού ινστιτούτου του Στάνφορντ (SRI). To 1972 το SRI
ήταν ένα ιδιωτικό ερευνητικό ινστιτούτο, μια «δεξαμενή σκέψης» (think tank)
στο Σαν Φραντσίσκο της Καλιφόρνια (κοντά στην Σίλικον Βάλεϊ), που
αντλούσε τα περισσότερα έσοδα του από κυβερνητικές πηγές. Οι
επιχορηγήσεις των ερευνητικών του προγραμμάτων έφθαναν στο ποσό των
70 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο.

Για χρόνια η CIA επέμενε ότι είχε ασαφή ανάμειξη στις έρευνες, αλλά το
1996 ο δρ. Χ. Πούτχοφ δημοσίευσε στην επιστημονική επιθεώρηση Journal
of Scientific Εxploration μια αναφορά με τίτλο CIA-Initiated Remote Viewing
Program at Stanford Research Institute. Η CIA δε μπήκε καν στο κόπο να
διαψεύσει το εν λόγω δημοσίευμα…Οι ψυχικές έρευνες στο SRI άρχισαν σε
μια εποχή που οι Αμερικανοί πίστευαν ότι οι ακήρυκτοι αντίπαλοι τους, οι
Σοβιετικοί, είχαν βουτήξει σε «βαθιά νερά» στον τομέα της ψυχοτρονικής.
Ενδεικτικό της ανησυχίας των ΗΠΑ για τις σοβιετικές προόδους στο χώρο
των ψυχικών ερευνών, αποτέλεσαν και οι μυστικές συνομιλίες του τότε
προέδρου των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ με τον διάσημο ψυχοκινητικό Γιούρι
Γκέλερ με αντικείμενο τις σοβιετικές προόδους σʼ αυτό τον τομέα.
Αμερικανοί ερευνητές της ψυχοτρονικής αναδείχτηκαν την εποχή εκείνη οι
Τρέβορ Τζέημς Κόνσταμπλ, Ρουθ Ντράουν, Ρούντολφ Στάινερ, οι οποίοι κι
έγιναν αργότερα ζωντανοί θρύλοι στο χώρο αυτό. Η ψυχοτρονική, με τις
τεράστιες δυνατότητες που παρουσίαζε, ήταν αναμενόμενο νʼ αποτελέσει
ένα ακόμη πεδίο ανταγωνισμού των δύο υπερδυνάμεων κατά την περίοδο
του Ψυχρού Πολέμου. Σύμφωνα με ορισμένους συγγραφείς του χώρου οι
Σοβιετικοί είχαν κατορθώσει να κατασκευάσουν ένα «υπερδιαστατικό
κανόνι», το οποίο συγκέντρωνε και πολλαπλασίαζε την νοητική ενέργεια
των ψιονικών και στη συνέχεια την εστίαζε και την εξαπέλυε εναντίον του
στόχου. Επιβεβαιωμένο αποτέλεσμα της Σοβιετικής έρευνας πάνω στα
ψυχοτρονικά όπλα θεωρείται η βύθιση του πυρηνικού υποβρυχίου Θρέσερ
(Thresher) κατά τη διάρκεια του παρθενικού του ταξιδιού. Αυτό το ανεξήγητο
τραγικό συμβάν αποδόθηκε σε μια από τις πρώτες δοκιμές του λεγόμενου
«νοητικού κανονιού» των Σοβιετικών: ένα εξωτικό υπερόπλο που θα
αχρήστευε ακόμη και τα πυρηνικά! ΞΕΡΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΝΟΜΑΖΑΝ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΟΠΛΟ Αλλά ξέχασαν μια
λεπτομερια, αυτό μπορει να ενεργοποιηθει μονο για καλούς
σκοπούς !! Λιαπης Παναγιώτης Επίσης στις 11 Απριλίου του 1963
κατασκοπευτικοί δορυφόροι των ΗΠΑ κατέγραψαν μιαν ανεξήγητη όσο και
απρόσμενη υποβρύχια έκρηξη στον Ατλαντικό ωκεανό, ακριβώς πάνω από
το χάσμα του Πουέρτο Ρίκο και σε στίγμα ΒΠ-01954 ΔΜ-06647. Το γεγονός
ότι ποτέ δε δόθηκε επαρκής και πειστική εξήγηση γι αυτή τη μυστηριώδη
έκρηξη τροφοδότησε τις φήμες ότι επρόκειτο για μια ακόμη δοκιμή κάποιου
μυστικού ψυχοτρονικού όπλου. Οι φήμες ότι οι Σοβιετικοί είχαν προχωρήσει
σημαντικά στον τομέα των ψυχοτρονικών ερευνών ήταν αρκετές για να
πυροδοτήσουν στις ΗΠΑ έναν οργασμό ανάπτυξης μυστικών
προγραμμάτων με σκοπό τις στρατιωτικές εφαρμογές της ψυχοτρονικής.
Στις ΗΠΑ το σημαντικότερο ερευνητικό κέντρο ήταν, όπως προαναφέραμε,
το SRI, που είχε κύριους ερευνητές τους δρ. Χάρολντ Πούτχοφ και δρ. Ρ.
Ταργκ. Αυτοί επικεντρώθηκαν σε μια σειρά από πειράματά πάνω στην
Παρακολούθηση εξ Αποστάσεως. Τα περισσότερα ερευνητικά
προγράμματα αναπτύχθηκαν με τη στενή επίβλεψη και καθοδήγηση της CIA
και της DIA, ενώ ορισμένα από αυτά μετεξελίχθηκαν σε καθαρά
στρατιωτικές ψιονικές επιχειρήσεις. Για να συγκαλυφθούν αυτές οι
ανορθόδοξες επιχειρήσεις απέκτησαν μια σειρά από εξωτικά ονόματα:
project scangate, operation sun streak, operation star gate και sunlight…
Και προκειμένου να παρακαμφθεί η γραφειοκρατία του κρατικού
μηχανισμού των ΗΠΑ τα προγράμματα αυτά ονομάστηκαν Προγράμματα
Ειδικής Πρόσβασης (Special Access Programs ή SAP).
Πολλές αμερικανικές εταιρείες, όπως η RAD Corporation και η
Γουέστινγκχάουζ καθώς τα κολέγια μηχανικής του Νιούαρκ και της Αντίγια,
συμμετείχαν και χρηματοδότησαν από το 1958 τις ψιονικές έρευνες. Οι
προαναφερόμενες εταιρείες σε συνεργασία με τον ερευνητή Πουχάριτς
διενήργησαν μια σειρά από πειράματα ESP και βιοεπικοινωνιών. Το τελικό
αποτέλεσμα όλων αυτών των ερευνών εκφράστηκε μέσα από την Εταιρεία
Ερευνών Στρατιωτικών Επιχειρήσεων(JSGOMRAM). Αυτό το πρόγραμμα,
που χρηματοδοτήθηκε απευθείας από τη RAD Corporation για λογαριασμό
της κυβέρνησης των ΗΠΑ, είχε το κωδικό όνομα «Δελφοί»! Το 1973 CIA και
NSA εγκαινίασαν το πρώτο γνωστό πείραμα τηλεθέασης με την ονομασία
Skynet Project. Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων, ο Γιούρι Γκέλερ
κατάφερε να προκαλέσει συνολική κατάρρευση του παγκόσμιου δικτύου
Arpa-Net (ο πρόγονος του γνωστού μας Internet), το οποίο έχει σχεδιαστεί
έτσι ώστε να αντέχει ακόμη και αν δεχτεί πυρηνική επίθεση!
Προτού ωστόσο αναφερθούμε με λεπτομέρειες στα μυστικά ψυχοτρονικά
προγράμματα και στις ψιονικές επιχειρήσεις των Αμερικανών είναι σκόπιμο
να παρουσιάσουμε την εξέλιξη των σχετικών ερευνών στη Σοβιετική Ένωση
και τη συνέχεια τους στη σημερινή Ρωσία, που θεωρείται πραγματικό
«φυτώριο» ανθρώπων προικισμένων με ψυχικές ικανότητες.
Η Ρωσία αποτελούσε ιστορικά μια μεγάλη «μήτρα» ανθρώπων με ιδιαίτερες
ψυχικές ικανότητες, πράγμα που το βλέπουμε άλλωστε και στις μέρες μας,
με το πλήθος των παραψυχολόγων, μέντιουμ, μάγων και προφητών που
δρουν εκεί. Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου αρκετά ψυχικά άτομα
στρατολογήθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας για να διεξάγουν
ψιονικές και παραψυχολογικές επιχειρήσεις σε βάρος του καπιταλιστικού
κόσμου. Μιλάμε βέβαια για μια εποχή, που η προπαγάνδα και η
παραπληροφόρηση ανθούσαν και οι μάζες, όχι μόνον της ΕΣΣΔ αλλά και
των ΗΠΑ, υποβάλλονταν συνεχώς σε λεκτικούς και κοινωνικούς
επηρεασμούς, έβλεπαν οι μεν τους δε ως δαίμονες κι έφταναν σε ώστε να
συμπεριφέρονται και να δρουν ως ανθρώπινα-σκυλιά του Παβλόφ!
Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι οι Σοβιετικοί αποφάσισαν να εισέλθουν στο
χώρο των παραψυχικών ερευνών και της ψυχοτρονικής με μια επιστημονική
«ψυχρότητα», απορρίπτοντας εξ αρχής κάθε έννοια μυστικισμού και
αποκρυφισμού, που ενδημούσε εκεί. Στην πρώην Σοβιετική Ένωση η λέξη
μυστικισμός αποτελούσε ύβρη και αντί γι αυτήν χρησιμοποιούταν η λέξη
ιδεαλισμός. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν πως οι σκληροπυρηνικοί
Σοβιετικοί γραφειοκράτες αντιμετώπιζαν έννοιες όπως ψυχοκίνηση, εξω-
αισθητήρια αντίληψη, τηλεπάθεια κ.α. Στην έκδοση του 1956 της Σοβιετικής
Εγκυκλοπαίδειας, η τηλεπάθεια χαρακτηρίζεται ως «ένας αντικοινωνικός και
ιδεαλιστικός μύθος, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος έχει την
υπερφυσική δύναμη νʼ αντιλαμβάνεται φαινόμενα που είναι αδύνατον να
γίνουν αντιληπτά, με βάση τις συνθήκες που επικρατούν»!
Παρά την αρχική καχυποψία οι ψυχικές έρευνες πίσω από το Σιδηρούν
Παραπέτασμα άνθησαν χάρη στο έργο ενός εξαιρετικού επιστήμονα, του
Λεονίτ Λ. Βασίλιεφ. Αυτή η μεγάλη μορφή της ρώσικης παραψυχολογίας
ασχολήθηκε από νωρίς με πειράματα νοητικής υποβολής. Τη δεκαετία του
1920 ο Βασίλιεφ έγινε μέλος του Ινστιτούτου Ψυχικών Ερευνών της Μόσχας
και το 1926 δημοσίευσε στο ρωσικό περιοδικό Επιστημονικά Νέα την
εργασία του με τίτλο Οι Βιοφυσικές Βάσεις της Άμεσης Μετάδοσης της
Σκέψης. Το 1960 ο Βασίλιεφ ίδρυσε το Ινστιτούτο Εγκεφαλικών Ερευνών,
που ασχολούταν με πρωτοποριακές έρευνες στο χώρο των ψυχικών και
παραψυχικών φαινομένων. Εκεί πραγματοποίησε μια σειρά από πειράματα,
κατά τα οποία προκαλούσε ύπνωση με τηλεπαθητικό τρόπο! Το 1962 ο
Ρώσος επιστήμονας τάραξε τα νερά του επιστημονικού κατεστημένου της
εποχής του δημοσιεύοντας την επιστημονική μελέτη με τίτλο Πειράματα
επίδρασης από απόσταση. Σ αυτό το συνταρακτικό για την εποχή του βιβλίο
ο Βασίλιεφ υποστήριζε ότι τα χαμηλής συχνότητας ηλεκτρομαγνητικά
κύματα μπορούσαν εύκολα να επιδράσουν στον εγκεφαλικό φλοιό του
ανθρώπου, αναγκάζοντάς τον έτσι να υπακούσει πειθήνια στις εντολές και
στις επιθυμίες εκείνου που τα εκπέμπει! Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η
μεταβίβαση της σκέψης είχε τεράστιες εφαρμογές, κάνοντας έτσι τα μάτια
των «γερακιών» του Κρεμλίνου να γυαλίζουν στη σκέψη και μόνον ότι θα
μπορούσαν να έχουν στα χέρια τους ένα πανίσχυρο ψυχοτρονικό όπλο.
Την εποχή εκείνη λοιπόν οι Σοβιετικοί άρχισαν να πειραματίζονται πάνω
στη μεταφορά ενέργειας από τον ένα οργανισμό στον άλλο, στην έρευνα
των ενεργειακών ακτινοβολιών του σώματος (μέθοδος Κίρλιαν), στην
τηλεπαθητική τροποποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και στην
ικανότητα νοητικής μετακίνησης αντικειμένων (ψυχοκίνηση). H «χρυσή
εποχή» πάντως των Σοβιετικών ψυχικών ερευνών ήταν τα τέλη της
δεκαετίας του 1960. Την περίοδο εκείνη οι έρευνες βρισκόταν κάτω από την
αιγίδα του γηραιού καθηγητή Λεονίτ Βασίλιεφ, που τις κατεύθυνε
προσωπικά. Οι ψυχικές έρευνες απέκτησαν μυστικότητα όταν ο Γιούρι
Αντρόπωφ ανέλαβε τον έλεγχο της KGB, η οποία άρχισε ν ανακατεύεται
στις σχετικές επιστημονικές δραστηριότητες, με την παρακολούθηση και την
επιτήρηση τους, αλλά και με την ενεργή συμμετοχή των πρακτόρων της στα
πειράματα. Στην τέως Σοβιετική Ένωση υπόβοσκε πάντα ένας έντονος
ανταγωνισμός μεταξύ της κλίκας των «υλιστών» από τη μια και των
«ιδεαλιστών» από την άλλη. Υπήρχε επίσης και μια συνεχή προσπάθεια του
Έντουαρντ Ναούμωφ από τη μια να προωθήσει τις έρευνες πάνω στην
ψυχοκίνηση και του καθηγητή Κόγκαν από την άλλη, που προωθούσε τα
πειράματα τηλεπάθειας. Τρεις ήταν πάντως οι μεγαλύτερες κατευθύνσεις
της Σοβιετικής «ερευνητικής μηχανής», που αποτελούταν από δεκάδες
ερευνητικά κέντρα, ινστιτούτα, εργαστήρια και χιλιάδες ειδικούς επιστήμονες
κι ερευνητές: η αποκωδικοποίηση της τηλεπάθειας, η ενδυνάμωση του
ανθρώπινου εγκεφάλου και η ενίσχυση της νοητικής δύναμης.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 η KGB ανέπτυξε ένα Σύστημα
Ψυχοτρονικής Επίδρασης (Psychotronic Influence System ή PIS), που
χρησιμοποιούσε στρατιώτες ως προγραμματισμένα «ανθρώπινα όπλα». Το
σύστημα βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην ύπνωση, που επιτυγχάνονταν με
υψηλής συχνότητας ραδιοκύματα. Οι Σοβιετικές προσπάθειες στον τομέα
της ψυχοτρονικής και ιδιαίτερα στο χώρο της ψυχικής κατασκοπείας
ανησύχησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, τους Αμερικανούς. Απόρρητες
αναφορές, που έφθαναν στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, έκαναν λόγο για
«τηλεπαθητικό έλεγχο συμπεριφοράς». Οι Αμερικανοί έτρεμαν κυριολεκτικά
στη σκέψη μιας ενδεχόμενης ψυχοτρονικής επίθεσης των Σοβιετικών, που
ήταν ύπουλη, αθόρυβη και μη ανιχνεύσιμη. Αυτό που φοβόντουσαν
περισσότερο ήταν ο τηλεπαθητικός επηρεασμός του αμερικανικού
προσωπικού, που υπηρετούσε σε κρίσιμες στρατηγικές εγκαταστάσεις,
όπως ήταν τα σιλό και οι βάσεις εκτόξευσης των διηπειρωτικών βαλλιστικών
πυραύλων: «Ένας από τους κύριους στόχους τους ήταν ο έλεγχος της
ανθρώπινης συνειδητότητας», έλεγε ένα απόρρητο έγγραφο του
Αμερικανικού Στρατού.

Όπως ήταν αναμενόμενο οι Αμερικανοί δεν έμειναν με σταυρωμένα τα

χέρια. Σε υπόμνημα της ΝSA (National Security Agency), με ημερομηνία
7/1/1952, προτάθηκε η μετατροπή της Εξω-Αισθητήριας Αντίληψης σε
«ατομική βόμβα» της κατασκοπείας, με τη στρατολόγηση ομάδας ψιονικών,
που θα δρούσαν ως κατάσκοποι για λογαριασμό της CIA. Παρʼ όλα αυτά οι
Αμερικανοί καθυστέρησαν για μια δεκαετία, ώσπου στις αρχές του 1960
άρχισαν να φθάνουν ανησυχητικές αναφορές για την πρόοδο των ερευνών
των Ρώσων πάνω στην κατανόηση των ψυχικών φαινομένων και στην
αξιοποίηση τους επιστημονικά και στρατιωτικά. Οι μυστικές υπηρεσίες των
ΗΠΑ καταλήφθηκαν τότε από μια «Ψ-φοβία»(Psi-fobia) σχετικά με τις
δυνατότητες των Σοβιετικών και αποφάσισαν να δράσουν. Εκείνη την εποχή
λοιπόν, ενώ το άστρο του Ψυχρού Πολέμου μεσουρανούσε,
δρομολογήθηκαν αρκετά μυστικά προγράμματα στο χώρο της ψιονικής
έρευνας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ψυχίατροι και ειδικοί στην έρευνα
της συμπεριφοράς του Γραφείου Έρευνας κι Ανάπτυξης (ORD) της CIA
άρχισαν να ερευνούν το χώρο του υπερφυσικού και της μαγείας. Πράκτορες
της CIA, που συστήνονταν ως ερευνητές του Επιστημονικού Ινστιτούτου
Μηχανικής (SEI), ξεχύθηκαν τότε σʼ ολόκληρη τη χώρα αναζητώντας
μέντιουμ, χειρομάντες, οραματιστές και γενικώς ανθρώπους με ψυχικά
χαρίσματα, με σκοπό να τους στρατολογήσουν και να τους μετατρέψουν σε
ψιονικούς πολεμιστές και να τους αξιοποιήσουν κυρίως στο χώρο της
κατασκοπείας. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι προσέλαβαν ακόμη και
αστρολόγους για να προβλέπουν το μέλλον, ενώ δεν δίστασαν να
πλησιάσουν ακόμη και εξορκιστές της Καθολικής Εκκλησίας!
Παράλληλα μʼ αυτή την επιχείρηση, που ονομάστηκε operation «often»,
αναπτύχθηκαν διάφορα μυστικά προγράμματα που περιελάμβαναν τη
χρήση της ψυχοτρονικής με σκοπό τον έλεγχο της ανθρώπινης συνείδησης.
Το πιο γνωστό ήταν το περιβόητο πρόγραμμα D-8, για το οποίο έχουν
αποκαλυφθεί συνταρακτικά στοιχεία. Το σχέδιο D-8 υπήρξε ένα από τα
πολλά μυστικά προγράμματα των ΗΠΑ, που παρέμεναν για χρόνια
επιμελώς κρυμμένα από τους ανυποψίαστους φορολογούμενους πολίτες
της χώρας. Οι έρευνες για τα ψυχικά φαινόμενα στις ΗΠΑ άρχισαν το 1963,
έπειτα από αναφορές κατασκόπων της CIA σχετικά με ορισμένα
πετυχημένα πειράματα των Σοβιετικών επιστημόνων, που ερευνούσαν τις
ψυχικές ικανότητες και τις ψυχοτρονικές συσκευές. Έπειτα από δέκα χρόνια
ερευνών, ομάδα ειδικών έδωσε μια περιεκτική αναφορά για τις Σοβιετικές
προόδους στο DoD (Department of Defense), σε κορυφαίους στρατιωτικούς
αξιωματούχους, αλλά και στον ίδιο τον πρόεδρο Κέννεντι λίγους μήνες πριν
τη δολοφονία του. Αυτή η εμπεριστατωμένη αναφορά απεδείκνυε την
εμπλοκή των Σοβιετικών σε ψυχοτρονικά πειράματα. Οι φόβοι αυτοί
αυξήθηκαν μετά την πυραυλική κρίση της Κούβας και την εμπλοκή των ΗΠΑ
στον πόλεμο του Βιετνάμ. Το D-8 είχε ως κύριο αντικείμενο τον τεχνητό
επηρεασμό των ψυχικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Οι έρευνες στράφηκαν
αρχικά στη νευροηλεκτρική διέγερση με τη χρήση παραισθησιογόνων και
νοοτρόπων ουσιών. Τα αντικείμενα των δοκιμών αποκαλούνταν
«εθελοντές» και προέρχονταν κυρίως από το σωφρονιστικό σύστημα της
χώρας. Το D-8 είχε δύο απόρρητες ερευνητικές εγκαταστάσεις: τη Romeo
και την Juliet. Η πρώτη ήταν εγκατεστημένη βορειοανατολικά της περιοχής
S-4 της Νεβάδα, μια περιοχή που οι φήμες την συνδέουν με μυστικές
δοκιμές της αμερικανικής αεροπορίας πάνω στη χρήση εξωγήινης
τεχνολογίας. Οι εγκαταστάσεις του Romeo, που ήταν υπόγειες,
χρησιμοποιούνταν για την εκπαίδευση των νέων, την παροχή βοήθειας
στους παλιούς εθελοντές, έτσι ώστε αυτοί να «επαναρρυθμιστούν» και να
ενταχθούν στην κοινωνία. Αυτοί εμφυτεύονταν ως «αντικείμενα δοκιμών»
στις γειτονικές κοινότητες. Από το Romeo το πρόγραμμα D-8 μετέφερε στη
συνέχεια τις περισσότερες έρευνές του στο νέο υπόγειο σύμπλεγμα, την
Juliet. Το κυρίως σύμπλεγμα των εγκαταστάσεων του προγράμματος D-8,
που ονομαζόταν Juliet και βρισκόταν χωμένο βαθιά μέσα στα Βραχώδη
Όρη του βορειοδυτικού Κολοράντο. Η πρόσβαση στις απόρρητες
εγκαταστάσεις γινόταν αποκλειστικά μέσω ενός υπόγειου σιδηροδρομικού
συρμού, που τις συνέδεε με τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις Norad στο
Κολοράντο Σπριγκς. Ο άλλος τρόπος επικοινωνίας ήταν αεροπορικώς.
Κατά τα άλλα κανένας δρόμος δεν έφτανε σʼ αυτή την «ανύπαρκτη»
περιοχή. Παρ όλα αυτά περίπου 3.000 άτομα, εθελοντές και προσωπικό,
θεωρούσαν την Juliet σπίτι τους για αρκετά χρόνια. Η εγκατάσταση αυτή,
που σχεδιάστηκε για να επιβιώσει έπειτα από κάθε είδους καταστροφή,
διέθετε πυρηνικό αντιδραστήρα, φυτά για την ανακύκλωση του αέρα, ιατρική
μέριμνα κι ένα μεγάλο εργαστήριο αφιερωμένο σχεδόν σε κάθε επιστήμη,
ενώ υπόγειοι συρμοί την συνέδεαν με αρκετές άλλες υπόγειες «πόλεις».
Επίσης το σύμπλεγμα διέθετε και υπόγειες περιοχές αγροκαλλιέργειας,
ώστε να είναι αυτάρκης σε τρόφιμα. Ήταν κατασκευασμένο έτσι ώστε να
επιβιώσει ακόμη και μετά από ένα παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. Βέβαια, για
την κυβέρνηση των ΗΠΑ τα πάντα ήταν «ανύπαρκτα». Εκεί, οι
απομονωμένοι από τον κόσμο «ψιονικοί θηρευτές» (psi-stalkers),
προχώρησαν σε απίστευτα βάθη ερευνών πάνω στη χρήση των
ανθρώπινων ψυχικών ικανοτήτων. Δεν είναι γνωστό μέχρι πιο σημείο
έφθασαν οι μυστικές τους έρευνες. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι μετά το
πρόγραμμα D-8 η ανθρωπότητα δε θα είναι ποτέ πια η ίδια!
Στις 23 Μαρτίου του 1983, ενθαρρυμένος από τις ανακαλύψεις στο χώρο
των λεγόμενων «εξωτικών» τεχνολογιών, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρόναλντ
Ρέιγκαν έδωσε το επίσημο «πράσινο φως» για την Πρωτοβουλία
Στρατηγικής Άμυνας (SDI), ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που έγινε ευρύτατα
γνωστό ως «Πόλεμος των Άστρων». Σʼ εκείνη την περιβόητη ομιλία του, ο
Αμερικανός Πρόεδρος μιλούσε βέβαια για το μέλλον. Συγκεκριμένα
αναφερόταν σε οπλικά συστήματα που θα σχεδιάζονταν με σκοπό να
αχρηστεύουν τα πυρηνικά όπλα, να απαλλάξουν δηλαδή τις ΗΠΑ από τον
εφιάλτη της «βόμβας». Λέιζερ σε τροχιά, όπλα δέσμης σωματιδίων και άλλα
παρόμοια οπλικά συστήματα άρχισαν να γίνονται αντικείμενα δημοσίων
συζητήσεων. Επίσης, αυτή η διαδικασία αναζήτησης αντιπυρηνικών όπλων,
περιέλαβε και μεθόδους «ενίσχυσης του νου» και ψυχοτρονικής, για τις
οποίες όμως γνωρίζουμε ελάχιστα. Ακόμη και σήμερα πολύ λίγα είναι
γνωστά για τις ψυχοτρονικές έρευνες στα πλαίσια του πολέμου των
άστρων. Ψυχοτρονικά όπλα φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκαν από τις ένοπλες
δυνάμεις των ΗΠΑ και κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά του Ιράκ (1991).
Συγκεκριμένα στις 23 Μαρτίου του 1991 ένα δημοσίευμα στον αμερικανικό
τύπο είχε τίτλο Υψηλής Τεχνολογίας Ψυχολογικά Όπλα Φθάνουν στη Μέση
Ανατολή (High-Tech Psychological Warfare Arrives in the Middle East). Το
δημοσίευμα αυτό περιέγραφε μια αμερικανική επιχείρηση κατά των ιρακινών
στρατευμάτων στο Κουβέιτ κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Καταιγίδα της
Ερήμου (Desert Storm). Επρόκειτο για μια Ψυχολογική Επιχείρηση
(PsyOps) που βασιζόταν σ ένα σύστημα, που χρησιμοποιούσε τεχνολογία
εκπομπής υποσυνείδητων μηνυμάτων που μετέβαλαν τα εγκεφαλικά
κύματα του εχθρού και μεταφέρονταν με το υπάρχον ραδιοφωνικό σύστημα.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα ήταν «μια απίστευτη και άκρως απόρρητη
Ψυχολογική Επιχείρηση (PsyOps), που χρησιμοποιούσε τεχνικές σιωπηλών
ήχων».   Χρησιμοποιώντας έναν απλό μεταδότη FM η αμερικανική
ψιονική ομάδα κατάφερε, εκπέμποντας θρησκευτική και πατριωτική
μουσική, να προκαλέσει σύγχυση στη μετάδοση των στρατιωτικών
διαταγών των Ιρακινών! 

Στις 17 Απριλίου του 1995 ο Πρόεδρος Κλίντον έδωσε την εντολή

(Executive Order αρ. 1995-4-17) να δημοσιοποιηθούν τα προγράμματα
έρευνας των παραψυχολογικών ή Ψ (Psi) φαινομένων, που έλαβαν χώρα
στο SRI (Stanford Research Institute) από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Στις 270 σελίδες της αναφοράς, που δημοσιοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1995
(η τελική αναφορά δημοσιεύτηκε στις 28/11/1995), αποκαλύφθηκε ότι τα
προγράμματα αυτά είχαν την συγκάλυψη και την υποστήριξη της CIA και
αποσκοπούσαν κυρίως στην «ψυχική κατασκοπεία». Έγινε δημοσίως
γνωστό ότι τα προγράμματα αυτά είχαν μια σειρά από εξωτικά ονόματα,
όπως grill flame, center lane, sunstreak και star gate, τα οποία
παραπλανούσαν τους ανίδεους Αμερικανούς, που δεν υποψιάζονταν ότι
επρόκειτο για έρευνες φαινομένων Ψ. Ίσως σε ορισμένους αναγνώστες όλα
αυτά να ηχούν κάπως υπερβολικά, ωστόσο κάτω από το πρίσμα της
εποχής μας, όπου η εξέλιξη στον τομέα των ψυχοτρονικών τεχνικών και
συσκευών έχει προχωρήσει σημαντικά, η υποψία ότι πιθανόν διεξάγεται ήδη
ένας παγκόσμιος ψιονικός και παραψυχολογικός πόλεμος ενδεχομένως να
μην απέχει και πολύ από την αλήθεια. Τα πεδία αυτού του ακήρυχτου
πολέμου είναι αόρατα και το σημαντικότερο έπαθλο του νικητή είναι ο
έλεγχος της ψυχικής διάθεσης των ανθρώπων. Μόνον οι ψυχικά ευαίσθητοι
άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν μια ψιονική επίθεση και νʼ
αντιδράσουν. Υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν επίγνωση του κινδύνου και
προστατεύονται είτε με ψιονικά αντίμετρα είτε βελτιώνοντας το ενεργειακό
τους πεδίο. Οι υπόλοιποι όμως είναι ψιονικά απροστάτευτοι κι από ένστικτο
καταφεύγουν συχνά σε μεταφυσικές μεθόδους προστασίας.
Παρά την εκπληκτική πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας
γνωρίζουμε ακόμη πολύ λίγα για τις δυνάμεις και τις δυνατότητες, που
φωλιάζουν μέσα στη νευρωνική «ζούγκλα» του εγκεφάλου μας. Σιγά-σιγά
όμως, με τη βοήθεια της επιστημονικής, τεχνολογικής, αλλά και πνευματικής
εξέλιξης, τα μυστικά του εγκεφάλου μας ξεκλειδώνονται κι έτσι πολλά
«μυστηριώδη» ψυχικά φαινόμενα αρχίζουν σταδιακά να εξηγούνται.
Εντούτοις κανείς ακόμη δεν είναι σε θέση να δώσει μια σαφή απάντηση τι
είναι φαινόμενο Ψ, όπως ακριβώς τον 19ο αιώνα κανείς δεν ήξερε νʼ
απαντήσει τι ακριβώς ήταν το φαινόμενο του ηλεκτρισμού. Το μυστήριο
των φαινομένων Ψ κατά την γνώμμη μου δεν θα μας συνοδεύει για
καιρό ακόμη και όλο αυτό το διάστημα οι ψιονικοί θα περιβάλλονται
πάντα από ένα πέπλο αποκρυφισμού Το μυστήριο θα λυθεί όταν οι
ετοιμες στρατιες από «πολεμιστές μη-όρατων πεδίων» ξεχυθουν με
εντολή της Νέας Τάξης ...

Η μεγάλη απάτη των Αγγλων με το μνημείο Stonehenge,

αποκαλύφτηκε ;
Η αποκάλυψη που θα κάνει το περιοδικό National Geographic στο τεύχος
του Ιανουάριου θα συνταράξει τον κόσμο της αρχαιολογίας και να ανοίξει το
2010 με μία από τις μεγαλύτερες επιστημονικές απάτες στην ιστορία. Σε ένα
άρθρο με τίτλο "Stonehenge, η μεγάλη απάτη", στην online έκδοση των
ΗΠΑ, ο αρχαιολόγος Mike Parker Pearson θέτει επί τάπητος τα αποδεικτικά
στοιχεία που δείχνουν ότι το 90% των λίθων στο Στόουνχεντζ που
βλέπουμε σήμερα δεν είναι απο την αρχική κατάρτιση και τοποθετήθηκαν
αργότερα διάφορες, σαν "αποκατάσταση", ως μέρος ενός ευρύτερου
σχεδίου. Έχει και την αλληλογραφία μεταξύ των ανθρώπων και των
Βρετανικών αρχών από το 1898 και μετά που φαίνεται η απάτη των
Αγγλων. Μεταξύ των εγγράφων που υπέβαλε ο Parker Pearson είναι
γράμματα, σχέδια, σκίτσα του έργου και μια συλλογή φωτογραφιών που δεν
είχαν μέχρι σήμερα δει το φως της δημοσιότητας . Πολλές από αυτές τις
επιχειρήσεις πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν στην υπηρεσία της Αυτού
Μεγαλειότητας . "Πρέπει να οικοδομήσουμε κάτι μεγάλο", (θαβοντας κατι
πολύ μεγάλο) διαβεβαίωνε ο πρώτος μηχανικός το Φεβρουάριο του 1901 σε
μια επιστολή του , "Η Ουαλία πρέπει να έχει ένα μνημείο στο μυαλό όλων
των ανθρώπων . Ο συντάκτης του άρθρου, ο καθηγητής Parker Pearson,
έχει πάνω από δέκα χρόνια αφιερωμένα στη μελέτη αυτού του μνημείου και
είναι ο πρώτος που θα αναγνωρίσει, με κάποια αμηχανία, ότι ο ίδιος υπήρξε
θύμα μιας σειράς ψεμάτων που διήρκεσαν πάνω από εκατό χρόνια.
Ενας μυστηριώδης χαρακτήρας που ονομαζόταν Gowland, ο οποίος είχε
εργαστεί σε μια πρώτη "αποκατάσταση" του μνημείου το 1901, φαίνεται να
είναι ο εμπνευστής της απάτης. Επίσημα έγγραφα αναγνωρίζουν τον
William Gowland ως μηχανικό που το 1901 βοήθησε την αποκατάσταση του
μνημείου αλλά και προσθεσε δεκάδες πέτρες ακόμα. «Υάρχουν δεκάδες
επιστολών μεταξύ της κυβέρνησης και του Gowland στις οποίες
περιγράφονται λεπτομερώς το διεξοδικό σχέδιο να μετατρέψουν την
περιοχή σε πόλο έλξης με βάση τον πολιτισμό, και να γίνουν τα πάντα με
απόλυτη εχεμύθεια" .
ΤΣΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΛΙΑΠΗΣ: Το μεγάλο που έθαψαν στεκει
μπροστα στα μάτια σας ανάπηρο μια που αφαιρεθηκε από το μεσο ο
«ΚΡΥΣΤΑΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟΟΥΝΧΕΤΖ « από καθαρο χαλαζία. Το μεγαλο
ου ανοικοδόμησαν είναι βάλτε δεκα αντιβαρυτικές μηχανες
Τσιριγγακη σε διαταξη Στοουνχετζ και μία στη μέση να δείτε τον
ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΤΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ με τους ΤΡΙΓΩΝΙΣΜΟΥΣ που
θα προκυψουν. ΠΡΟΣΟΧΗ το αποτελεσμα είναι μη ελεγξιμο
πηγές:http://eleftheri-epistimi.blogspot.c...tonehenge.html
paratolmo: Η μεγάλη απάτη των Αγγλων με το μνημείο Stonehenge,
αποκαλύφτηκε

Αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη

Το περίεργο αυτό φαινόμενο της αιφνίδιας
αυτόματης ανάφλεξης είναι ένα μυστήριο για
αιώνες τώρα. Οι επιστήμονες ακόμα και τώρα
αναρωτιούνται αν όντως υφίσταται ως γεγονός.
Ωστόσο, έχουμε αναφορές για το γεγονός αυτό
στην παγκόσμια λογοτεχνία και ιστορία.
Παρακάτω θα επιχειρηθεί να παρουσιαστούν
κάποια γεγονότα όσο καλύτερα γίνεται
προκειμένου να υπάρξει μια βαθύτερη έρευνα
για ακόμα ένα μυστήριο του ανθρώπινου
σώματος. Το φαινόμενο της Ανθρώπινης
Αυτόματης Ανάφλεξης (Spontaneous Human
Combustion, SHC) είναι το φαινόμενο κατά το
οποίο το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται ξαφνικά σε μια φλεγόμενη κόλαση
χωρίς να έρθει σε επαφή με εξωτερική φωτιά. Σε μερικές Δε περιπτώσεις
το σώμα έχει γίνει ολοκληρωτικά στάχτη την ώρα που εύφλεκτα υλικά
γύρω από το σώμα μένουν ανέπαφα. Το φαινόμενο πάντα γοήτευε τους
λογοτέχνες χάρις την μυστηριώδη του φύση και την αποτρόπαια έκφραση
του. Ο συγγραφέας Χέρμαν Μέλβιλ στο βιβλίο του "Redbarn" κλείνει ένα
κεφάλαιο με μια αιφνίδια ανθράκωση. Σε αυτό το βιβλίο, ένας άνθρωπος
μεταφέρεται σε ¨κατάσταση μέθης¨ σε ένα πλοίο και τοποθετείται σε μια
καμπίνα. Αργότερα κάποιοι ναύτες νιώθουν μια παράξενη μυρωδιά και
κατευθύνονται προς την καμπίνα. "Όχι δεν είναι νεκρός, φώναξε ο ναύτης
καθώς η κίτρινη φλόγα τρεμόπαιζε στο ακίνητο στόμα του μεθυσμένου.
Αλλά δεν πρόφτασε να τελειώσει την κουβέντα του όταν είδαν όλοι με
τρόμο, δύο γλώσσες πρασινόχρωμης φλόγας σαν διχάλα να πετάγονται
ανάμεσα από τα χείλη του και μέσα σε μια στιγμή το νεκρικό πρόσωπο το
τύλιξαν αμέτρητες φλόγες σαν
σκουλήκια". Ένας άλλος
λογοτέχνης, ο Τσαρλς Ντίκενς,
στον πρόλογο του βιβλίου του
"Bleak House" τονίζει ότι πριν
αναφέρει την αιφνίδια
ανθράκωση στο έργο του έκανε
τον κόπο να ερευνήσει το θέμα
και βρήκε καταγραμμένες 30
περιπτώσεις αυτόματης
ανάφλεξης. Στο κεφάλαιο 32
μάλιστα του έργου του γράφει βασιζόμενος στην έρευνα του: "Υπάρχει ένας
θερμός, αποπνικτικός ατμός στο δωμάτιο και μια σκούρα λιπαρή ουσία
στους τοίχους και στο ταβάνι…(ΑΡΑ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ
ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΣΕ ΑΛΛΗ) Ποιας ενέργειας? Της αιθερικής? Σε μια μεριά
ένα τμήμα του πατώματος έχει καεί. Πιο πέρα είναι…είναι οι στάχτες ενός
μικρού καρβουνιασμένου και σπασμένου ξύλου, σκεπασμένου με λευκές
στάχτες; Ω, τι φρίκη! Είναι αυτός!…Δώστε στο θάνατο όποιο όνομα θέλετε
αλλά είναι πάντα ο ίδιος θάνατος - ο γεννημένος από τους διεφθαρμένους
χυμούς του ίδιου του ακόλαστου σώματος - η Αιφνίδια Απανθράκωση, και
κανένας άλλος" Ο ίδιος συγγραφέας, σε μια λεπτομερειακή υποσημείωση
στο βιβλίο του "Whiland"
παραθέτει το άρθρο ενός
Γάλλου χειρουργού που
γράφτηκε το 1783 για μια
γυναίκα που βρέθηκε
απανθρακωμένη: "Η γυναίκα
αυτή ήταν υπερβολικά
παχύσαρκη και της άρεσαν
πολύ το κρασί και τα άλλα ποτά.
Την ίδια μέρα του θανάτου της
είχε πιει τρία μπουκάλια κρασί
και ένα μεγάλο ποτήρι κονιάκ…Οι σωματικοί χυμοί της γυναίκας
φορτωμένοι με εύφλεκτο υλικό, πρέπει να συνέβαλαν πολύ στην
απανθράκωσή της". ΛΙΑΠΗΣ Η μήπως το μπολαρισμα κέντρων του
εγκεφαλου που ελέγχουν την κατανομή της ανθρώπινης αυρας
προξενει την αυαναφλεξη?
Το ακόλουθο γεγονός εκτυλίχθηκε στην Πενσυλβάνια το χειμώνα του 1966.
Ο Ντον Γκόνσελ δούλευε στη εταιρεία Αεριόφωτος του Κάουντερσπορτ,
στον έλεγχο των μετρητών γκαζιού. Γύρω στις 9 γύρισε στο σπίτι του και
φώναξε το συνηθισμένο χαιρετισμό του στον σεβαστό 92χρονο γιατρό που
είχε υπηρετήσει για χρόνια στην κοινότητα. Ο γιατρός Μπέντλεϋ, συνήθως,
του ανταπέδιδε τον χαιρετισμό, αλλά εκείνη τη μέρα - 5 Δεκεμβρίου - δεν
απάντησε. Ο υπάλληλος τότε κατέβηκε στο υπόγειο περπατώντας μέσα
από έναν γαλαζωπό καπνό με μια ασυνήθιστη μυρωδιά, "κάπως
γλυκιά" όπως εξομολογήθηκε αργότερα, και σε μια γωνιά του δαπέδου
διέκρινε ένα σωρό στάχτες. Ο Γκόνσελ, ως εθελοντής πυροσβέστης που
ήταν, σκάλισε ενστικτωδώς το σωρό με το πόδι του αλλά δεν βρήκε
αναμμένα κάρβουνα. Από πάνω έχασκε μια τρύπα 75 με 90 εκ. που είχε τη
σκουροκόκκινη απόχρωση των καμένων ξύλων. Ο Γκόνσελ ανέβηκε τις
σκάλες και αποφάσισε να ψάξει τον Καθ. Μπέντλεϋ. Αυτό που είδε ο
Γκόνσελ ευχήθηκε αργότερα να μην το είχε δει: στο μπάνιο είδε ένα καφετί
πόδι, από το γόνατο και κάτω, σαν από ανδρείκελο. Δεν χρειάστηκε να
κοιτάξει περισσότερο. Όρμησε έξω από το σπίτι ουρλιάζοντας "Ο Καθ.
Μπέντλεϋ κάηκε!"
Η επιστήμη μας λεει πως για να καεί ένα πτώμα χρειάζονται τεράστιες
ποσότητες θερμότητας και καυσίμου. Ο Καθ. Τζον Γκρενόμπλ, λέκτορας σε
θέματα αποτέφρωσης αναφέρει ότι σε ένα κρεματόριο το πτώμα
υποβάλλεται πρώτα σε μια θερμοκρασία 1037ο Κ επί 90 λεπτά και
ύστερα σε θερμοκρασία 850ο Κ επί άλλα 60 μέχρι 150 λεπτά. Αυτό
που βγαίνει όμως από τον κλίβανο όμως δεν είναι στάχτες και σκόνες
αλλά "τμήματα οστών τα οποία έπειτα κονιορτοποιούνται με το
γουδοχέρι". Χαρακτηριστικά, οι χειρότερες πυρκαγιές σπιτιών προκαλούν
θερμοκρασίες δεν ξεπερνούν τους 700ο Κ. Κι όμως η φλόγα που έκανε
στάχτη το σώμα του καθ. Μπέντλεϋ - εκτός από μισό πόδι και την άρθρωση
του γονάτου - δεν κατάφερε να λιώσει ακόμα και το αλουμινένιο πλαίσιο
πάνω στο οποίο στεκόταν το πτώμα την ώρα της ανάφλεξης. Λίγα εκατοστά
πιο εκεί μάλιστα υπήρχε και χρώμα το οποίο δεν είχε καεί! Ο Φρεντ
Σαλλαντ, ο πρώτος πυροσβέστης που έφτασε ισχυρίστηκε ότι ήταν εντελώς
ανεξήγητο. "Ήταν το πιο παράξενο πράγμα που είχα δει ποτέ", πρόσθεσε
μετά. Ο νεκρός γιατρός στο παρελθόν είχε ένα παρόμοιο ατύχημα: τα ρούχα
του είχαν αρπάξει φωτιά επειδή αποκοιμήθηκε με αναμμένο το τσιμπούκι
του. Έτσι ο ανακριτής Χέρμαν Μος ανέφερε στην επίσημη αναφορά του ότι
επρόκειτο για ατύχημα. Μάλιστα ο ανακριτής είχε και σχηματισμένη άποψη
για την εξέλιξη του γεγονότος: ο γιατρός ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του
όταν τα ρούχα του άρπαξαν φωτιά από το τσιμπούκι του. Τότε, μόλις το
συνειδητοποίησε, σύρθηκε αργά (είχε σπασμένο γοφό) μέχρι το μπάνιο.
Εκεί έχασε τις αισθήσεις του και από την έντονη φλόγα που δημιουργήθηκε,
 αποτεφρώθηκε. Φαίνεται όμως πως
ο ανακριτής ξεχνά κάποια
πράγματα: ο γιατρός δεν κάηκε
ολόκληρος αλλά ένα μέρος του
σώματος του. Η ερμηνεία του
ανακριτή δεν εξηγεί την τμηματική
καύση. Επίσης ο ανακριτής αγνοεί
το γεγονός πως δεν είχε καεί τίποτε
γύρω από τον γιατρό. Αν είχαν
αρπάξει φωτιά τα ρούχα του στο
κρεβάτι, αν καιγόταν ήδη όσο
σερνότανε μέχρι το μπάνιο και αν η
φωτιά τον αποτελείωσε στο μπάνιο
όπου και φούντωσε προφανώς,
τότε θα έπρεπε να είχε αρπάξει
φωτιά το κρεβάτι, το πάτωμα αλλά
και ο χώρος γύρω από τον γιατρό.
Θα έπρεπε δηλαδή να είχαμε μια
γενικευμένη φωτιά σε όλο το σπίτι.
Η αναφορά ωστόσο δήλωνε
"ασφυξία" ως αίτιο θανάτου
παραμερίζοντας την άποψη ενός αξιωματικού της Πυροσβεστικής για
αιφνίδια αποτέφρωση.
Πριν η επιστήμη τεθεί κάθετα αρνητικά έναντι στην θεωρία της αιφνίδιας
ανθράκωσης, είχαμε και άλλες αναφορές και μελέτες. Συγκεκριμένα στα
μέσα του 1800 οι μελετητές κατέληξαν σε κάποιους βασικούς κανόνες για το
φαινόμενο αυτό. Κατέληξαν λοιπόν πως στόχος αυτού του φρικτού
φαινομένου είναι παχύσαρκες, ηλικιωμένες γυναίκες που ζούσαν καθιστική
ζωή μόνες τους. Μάλιστα το γεγονός εκδηλώνεται κατά τη διάρκεια του
χειμώνα οπότε και τα θύματα ζούσαν μέσα στο σπίτι πιο πολλές ώρες κοντά
σε σόμπες και αναμμένα τζάκια και συνήθως οι γυναίκες αυτές ήταν
αλκοολικές και όλες σχεδόν καπνίζανε. Οι μετέπειτα στατιστικές βέβαια
απέδειξαν ότι οι μελετητές δεν είχαν δίκιο. Συγκεκριμένα, η μελέτη του
φαινομένου καταλήγει στα εξής. Σε περισσότερες από 200 καταγεγραμμένες
περιπτώσεις τα δύο φύλα έχουν ίσο μερίδιο περιπτώσεων με τις γυναίκες
να έχουν ένα μικρό προβάδισμα. Οι ηλικίες κυμαίνονται από 4 μηνών μέχρι
114 ετών και τα θύματα είναι και αδύνατα και παχύσαρκα. Σε μερικές
περιπτώσεις υπήρχε όντως εξωτερική πηγή φωτιάς και αυτό το στοιχείο
χρησιμοποιείται από τους αρνητές του φαινομένου για την επιχειρούμενη
κατάρριψη του χωρίς ωστόσο να εξηγείται η αντίφαση σχετικά με το μέγεθος
της φωτιάς. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου τα θύματα
αποτεφρώνονται τελείως σε περιβάλλον όπου δεν υπάρχουν ούτε τσιγάρα,
ούτε σπίρτα, ούτε άλλη πηγή φωτιάς και θέρμανσης. Υπάρχουν και
απίθανες περιπτώσεις που άτομα αποτεφρώθηκαν τη στιγμή που
περπατούσαν, που οδηγούσαν, ενώ βρισκόταν σε βάρκα ακόμα και την
ώρα που χόρευαν! Άλλες απόψεις είναι αποτελέσματα ιατρικών ερευνών
 και μελετών. Μια από
αυτές ανήκει σε έναν
γιατρό του 19ου αιώνα
και βασίζεται στην
θεωρία για μια
υποτιθέμενη έλλειψη
εγκράτειας του θύματος.
Σύμφωνα με αυτή την
ερμηνεία, η αυτόματη
ανάφλεξη συνέβαινε σε
αλκοολικούς εξαιτίας των
εύφλεκτων αερίων τα
οποία δημιουργούνται
από την αποσύνθεση
του αλκοόλ που πίνουν
συνεχώς. Μια άλλη
ερμηνεία μιλά για την
αναγνώριση ενός των αερίων αυτών ως υδρογόνο. Άλλοι απέδωσαν το
φαινόμενο στην υπερβολική ύπαρξη σωματικού λίπους το οποίο θεωρούταν
ότι καιγόταν σαν το λίπος του κεριού με τα ρούχα να παίζουν τον ρόλο το
φυτιλιού. Άλλη μια ερμηνεία αναφέρεται στην ύπαρξη μέσα στο σώμα
ενός είδους φυσικού "ηλεκτρικού ρευστού" το οποίο πυροδοτούσε
εύφλεκτα στοιχεία και στην "εσωτερική αποσύνθεση" που οδηγούσε
στο σχηματισμό υπερβολικά εύφλεκτων ουσιών. Η "φωτεινή φλόγα"
που διακρίνονται στα σώματα που παθαίνουν SHC θεωρείται ότι
οφείλεται στην συγκέντρωση φωσφόρου που δεν αποβάλλεται
κανονικά από τους αλκοολικά ή σε "ανθρακικό οξείδιο". Νεότερες
έρευνες φυσικών υποδεικνύουν υποατομικά μόρια - πυροτρόνιο - που
πιθανώς να εξαερώνει μια ανθρώπινη ύπαρξη όχι με οξειδώνουσα καύση,
όπως θεωρούταν μέχρι τώρα, αλλά με τη θερμότητα μιας εσωτερικής
υποατομικής αλυσιδωτής αντίδρασης. Αυτές και παρόμοιες θεωρίες
θεωρούνται από άλλους επιστήμονες απαράδεκτες ή και παράλογες την
ώρα που το φαινόμενο δεν ερμηνεύεται με βάση παραδοσιακές θεωρίες.

Αναζητώντας τα μυστικά του σύμπαντος

Χωρίς την περιέργεια ο
άνθρωπος θα ήταν
καταδικασμένος να παραμένει
εγκλωβισμένος στη μοναξιά του
μέσα στο αχανές σύμπαν και την
ίδια στιγμή μέσα στον αχανή
μικρόκοσμο που ορίζει την
ύπαρξή του. Η ίδια αυτή
περιέργεια είναι η σπίθα που
γέννησε και συνεχίζει να
τροφοδοτεί ορισμένες από τις
μεγαλύτερες επιστημονικές ανακαλύψεις μέσα από τον πειραματισμό και
την αναζήτηση της αλήθειας. Μια σπίθα σαν κι αυτή που από τις 10
Σεπτεμβρίου προσπαθούν να ανάψουν χιλιάδες επιστήμονες, οι οποίοι
συμμετέχουν στο πείραμα του αιώνα στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών
Ερευνών, το CERN, προσπαθώντας να μιμηθούν τη δύναμη που γέννησε
το σύμπαν, όπως αυτό είναι σήμερα. Ανάμεσα στις επιστημονικές ομάδες
που έμμεσα ή άμεσα εμπλέκονται στο κορυφαίο αυτό επιστημονικό
επίτευγμα που λαμβάνει χώρα στα σύνορα Ελβετίας και Γαλλίας είναι και
ερευνητές από το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, οι οποίοι
περιμένουν με αγωνία να δουν αν οι θεωρίες που έχουν διατυπώσει θα
βρουν την πρακτική πια επιβεβαίωσή τους μέσα από το Μεγάλο Πείραμα
του CERN. Οι ερευνητές της Ομάδας Θεωρητικής Φυσικής Στοιχειωδών
Σωματιδίων και Κοσμολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης αναμένουν να
δουν αν οι ιδέες που έχουν περιγράψει σε δημοσιεύσεις τους θα
αποδειχτούν στην πράξη και κυρίως αυτή που ερμηνεύει ένα μυστηριώδες
ως τα σήμερα φαινόμενο. Όπως μας εξήγησε ο καθηγητής Φυσικής του
Π.Κ. κ. Θεόδωρος Τομαράς, τη δεκαετία του 70 παρατηρήθηκαν κάποια
γεγονότα, οι "Κένταυροι" και οι "Χείρονες", όπως χαρακτηριστικά
ονομάστηκαν, τα οποία είναι δυνατόν να ερμηνευτούν ως μαύρες τρύπες, οι
οποίες δημιουργήθηκαν όταν ένα από τα σωματίδια των κοσμικών ακτίνων
που καθημερινά πέφτουν στη Γη χτύπησε ένα αντίστοιχο της ατμόσφαιρας,
δημιουργώντας για ελάχιστο χρονικό διάστημα μια μελανή οπή, η οποία στη
συνέχεια εξαϋλώθηκε. Το θέμα αυτό έχει έντονο ενδιαφέρον και στα πλαίσια
της ειδησεογραφίας, καθώς η δημιουργία ή μη μαύρων τρυπών, ως
συνέπεια του Μεγάλου Πειράματος, μονοπώλησε σχεδόν την έναρξη του
εγχειρήματος στο CERN από τα διεθνή ΜΜΕ. Μολονότι τους φόβους που
διατυπώθηκαν, ότι δηλαδή μια μαύρη τρύπα που θα μπορούσε να
δημιουργηθεί σε «εργαστηριακό» περιβάλλον θα ήταν σε θέση να καταπιεί
τη Γη, το ενδιαφέρον για τις μελανές οπές, αυτό καθαυτό, είναι έντονο και σε
επιστημονικό επίπεδο. Η λογική είναι απλή. Όπως μας εξήγησε ο κ.
Τομαράς, αν συγκεντρωθεί σε ένα πολύ μικρό χώρο μεγάλη ενέργεια, είναι
δυνατή η δημιουργία μιας μαύρης τρύπας. Η θεμελιώδης διαφορά είναι ότι
οι μελανές οπές, που είναι πιθανόν να δημιουργηθούν στο CERN, είναι
μικρές σε μέγεθος και μικρής μάζας, σε σχέση με τις αστροφυσικές που
προκαλούνται από την κατάρρευση ενός αστέρα με συνέπεια να
εξαϋλώνονται σχεδόν ακαριαία. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια μαύρη τρύπα,
που θεωρητικά μπορεί να παραχθεί τεχνητά, έχει μέγεθος 100.000 φορές
μικρότερο από έναν πυρήνα ατόμου. Ακτινοβολεί πολύ γρήγορα και
εξαφανίζεται μετατρεπόμενη σε ενέργεια, σε χρόνο ο οποίος προσδιορίζεται
σε 0.0000000000000000000000000001 δευτερόλεπτα, προτού δηλαδή
προλάβει να απορροφήσει οτιδήποτε. Άρα κανένας λόγος ανησυχίας δεν
υπάρχει για το αν θα βρεθούμε από τη μια στιγμή στην άλλη στην
ανυπαρξία, κυριολεκτικά στο στόμα μιας μαύρης τρύπας.
ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
Συναρπαστικά στοιχεία αναμένονται για τους άλλους μεγάλους αγνώστους
που μας έχει αποκαλύψει τα τελευταία χρόνια η επιστήμη, τη σκοτεινή ύλη
και τη σκοτεινή ενέργεια. Είναι ασύλληπτο για τον απλό νου το γεγονός ότι
μονάχα για το 4% του σύμπαντος γνωρίζουμε από τι αποτελείται και
το υπόλοιπο 96% μάς είναι παντελώς άγνωστο. Τα ποσοστά αυτά, τα
οποία πρέπει να δεχτούμε βάσει της διαπίστωσης ότι μονάχα έτσι
περιγράφεται σωστά ο ρυθμός διαστολής τού συνεχώς επιταχυνόμενου
σύμπαντος, προϋποθέτουν ότι αυτό είναι γεμάτο από ένα περίεργο και
άγνωστο ρευστό, κάτι μυστηριώδες και παράλληλα προκλητικά ενδιαφέρον
για την ανακάλυψή του. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στη "Νέα Κρήτη" ο
κ. Τομαράς, «από το 98 και μετά σταματήσαμε να μιλάμε για το απόλυτο
κενό. Καταλάβαμε ότι αυτό που θα μείνει αν νοερά αφαιρέσουμε από
το σύμπαν όλη την ύλη και την ακτινοβολία που βλέπουμε, κάθε άλλο
παρά "κενό" είναι. Αντίθετα πρόκειται για μια οντότητα της οποίας η
σύσταση, η μορφή και οι ιδιότητες παραμένουν μυστηριώδεις». Με τον
τρόπο αυτό το τίποτα απέκτησε οντότητα. Ίσως και σε αυτό τον τομέα το
Μεγάλο Πείραμα μάς δώσει τις απαντήσεις και γεννήσει τις νέες ερωτήσεις
που θα συνεχίσουν να δίνουν κίνηση στην αιώνια αλυσίδα των μυστικών
που ακολουθούν το ένα το άλλο. Μόλις χθες έγινε γνωστό ότι ο Μεγάλος
Επιταχυντής Αδρονίων θα παραμείνει κλειστός για τουλάχιστον δύο μήνες,
όπως ανακοινώθηκε από τους εκπροσώπους του CERN. Η ζημιά που έγινε
στον Επιταχυντή ήταν μεγαλύτερη από ό,τι αρχικά είχε εκτιμηθεί. Το νέο
αυτό πρόβλημα θα καθυστερήσει τα σχέδια των επιστημόνων, που
περίμεναν να δουν την ερχόμενη εβδομάδα τις πρώτες συγκρούσεις
σωματιδίων. Αυτό που εξάπτει περισσότερο τη φαντασία του κόσμου είναι η
γέννηση του σύμπαντος και οι διαστάσεις του μεγάλου αυτού θέματος που
προκύπτουν μέσα από το πείραμα του CERN. Οι επιστήμονες έχουν θέσει
σε τροχιά πρόσκρουσης δύο πυρήνες βαρέων ατόμων, εν προκειμένω
χρυσού ή μόλυβδου. Ο καθένας από αυτούς αποτελείται από πολλά
πρωτόνια και νετρόνια, τα οποία θα διαθέτουν θερμοκρασίες και ενέργειες
ανάλογες με εκείνες που είχαν τα πρωτόνια και τα νετρόνια την εποχή
γέννησης του σύμπαντος. Αυτό που αναμένεται ότι θα προκύψει για μερικά
κλάσματα του δευτερολέπτου από τη σύγκρουση είναι μια "σούπα" από
κουάρκ, αντικουάρκ και γλοιόνια. Υπάρχουν έμμεσες ενδείξεις για αυτό,
αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αν δεν το επιβεβαιώσει και
πειραματικά. Διεισδύοντας σε τόσο μεγάλα "βάθη" στα δομικά
χαρακτηριστικά της ύλης, μέσα από το πείραμα στον Επιταχυντή του
Ευρωπαϊκού Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών, οι φυσικοί θα μπορέσουν να
δουν από τι είναι φτιαγμένα όλα γύρω μας και πώς αυτά τα "συστατικά" του
"κόσμου" αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Με άλλα λόγια θα έχει γίνει ένα βήμα
παραπέρα στην τελική ενοποιημένη θεωρία ή τη θεωρία των πάντων, που
αποτελεί και το μεγάλο όνειρο της ανθρωπότητας. Αν μη τι άλλο γιατί αυτή
θα περιγράφει όλα τα φαινόμενα σε αποστάσεις απείρως μικρότερες από το
μέγεθος ενός πυρήνα!
Συγκλονιστικό είναι το γεγονός ότι μέσα από την όλη ερευνητική διαδικασία
ίσως πάρουμε κάποιες απαντήσεις και σε ένα άλλο μεγάλο ερώτημα για την
ανθρωπότητα, το οποίο είναι δημοφιλές στην επιστημονική φαντασία από
την πρώτη στιγμή που η σχετική θεωρία είδε το φως της δημοσιότητας: σε
πόσες διαστάσεις τελικά ζούμε; Η θεωρία των υπερχορδών, σύμφωνα με
τον κ. Τομαρά, προβλέπει την ύπαρξη δέκα διαστάσεων, τις τρεις γνωστές,
μήκος, πλάτος, ύψος, τη διάσταση του χρόνου και άλλες έξι, το μέγεθος, τη
μορφή και το ρόλο των οποίων αγνοούμε. Ένας τρόπος με τον οποίο οι
επιστήμονες ελπίζουν ότι οι αόρατες αυτές διαστάσεις θα γίνουν ορατές
βασίζεται και πάλι στις συγκρούσεις που θα λάβουν χώρα μέσα στο Μεγάλο
Επιταχυντή του CERN. Για παράδειγμα, όπως μας εξήγησε ο γνωστός
φυσικός του Πανεπιστημίου Κρήτης, αν συγκρουστούν σωματίδια, αυτά θα
ακτινοβολήσουν και στις πιθανές άλλες διαστάσεις. Αν λοιπόν διαπιστωθεί
ότι λείπει ενέργεια, τότε αυτό θα σημαίνει ότι η υπόλοιπη ενέργεια πήγε σε
άλλες διαστάσεις, επιβεβαιώνοντας έτσι έμμεσα την ύπαρξή τους.
ΛΙΑΠΗΣ Η ουσία είναι ότι οι διεστραμμένοι εγκεφαλοι του CERN
μόνο την υλη δεν ηθελαν να μελετησουν. Με τους 50.000 τονους
μαρμαρου το οποιο εκλεωψαν από την Πεντελη και
κατασκευασαν τις οπτικες ινες του CERN εφτιαξαν ένα τεραστιο
ΣΤΟΟΥΝΧΕΤΖ, ή ένα ΚΥΚΛΟ ΠΥΡΑΜΙΔΩΝ με τον οποιο
επιχειρησαν να ελκυσουν τον ηλεκτρομαγνητικο παλμο του
Ηλιου στη Γη και να σβησουν για πάντα το ηλεκτρικο ρεύμα,
μιας που ο παλμος θα εκαιγε κάθε ηλεκτρονικο κυκλωμα, κάθε
μπαταρια θα εβραζε, αλλα ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΓΗΚΕ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ
ΒΓΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Το Παραμυθι: Πέρα από τις αυτονόητες υπερβολές που γεννά ένα
πείραμα τέτοιων μεγαλειωδών διαστάσεων, η όλη διαδικασία, η οποία θα
διαρκέσει αρκετά χρόνια έως ότου προκύψουν τα αποτελέσματά της, είναι
μοναδική στα χρονικά, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα ερωτημάτων τα οποία
έχουν διατυπωθεί υπό τη μορφή θεωριών από κορυφαία μυαλά του
πλανήτη. Μπορούμε να φανταστούμε το όλο ζητούμενο, όπως μας το
περιέγραψε με απλό τρόπο ο κ. Τομαράς, σαν ένα ξυπνητήρι, τη λειτουργία
του οποίου προσπαθούμε να καταλάβουμε μέσα από τα δομικά συστατικά
του. Ο απλούστερος τρόπος είναι να βάζουμε δύο από αυτά σε πορεία
σύγκρουσης ώστε να διαλυθούν και να γίνουν κυριολεκτικά βίδες, δίνοντάς
μας τη δυνατότητα να δούμε από τι αποτελούνται. Κάτι ανάλογο συμβαίνει
με το Μεγάλο Πείραμα. Όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα σύγκρουσης των
πρωτονίων, η οποία και επιτυγχάνεται στα 27 χιλιόμετρα του σωλήνα
επιταχυντή του CERN, τόσο πιο διακριτά θα είναι αυτά τα σωματίδια που
περιμένουν εναγωνίως να δουν οι επιστήμονες και κυρίως το διαβόητο
σωματίδιο Χιγκς, για το οποίο έχουν χυθεί τις τελευταίες μέρες τόνοι
μελανιού
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΤΕΩΡΗΣΗΣ
Μετεώριση, η ανύψωση από το έδαφος και
ακινητοποίηση στον αέρα
υπερνικώντας τον νόμο της βαρύτητας
(ίσως με υπερφυσικό
τρόπο). Ο όρος αναδεικνύει φερόμενα
παρόμοια γεγονότα στη ζωή Αγίων,
πνευματιστών ή και μέντιουμ, συνήθως
κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας. Η
ανύψωση αντικειμένων και επίπλων έχει
επίσης αναφερθεί ότι έχει συμβεί
σε συνεδρίες. Πολλά επίσημα έγραφα
αναφέρουν την ανύψωση μαγισσών
και άλλων μυθικών προσώπων της
παράδοσης.Ένα μέντιουμ, η Marisa L.
καθόταν σε ένα τραπέζι μια Κυριακή
απόγευμα στην πόλη Goshkovice της
Πολωνίας. Γύρω της υπήρχαν αρκετοί
πελάτες που περίμεναν από τη γυναίκα να δει το μέλλον τους. Μια
πελάτισσα περιγράφει αυτά που συνέβησαν εν τη παρουσία της: "Ξαφνικά
είπε (το μέντιουμ) ότι πονάει το κεφάλι της. Σταμάτησε να ρίχνει τα χαρτιά,
το πρόσωπο της έγινε κάτωχρο και έβγαλε μια κραυγή πόνου. Εκείνη
ακριβώς τη στιγμή την είδα να ανυψώνεται σιγά σιγά από το έδαφος. Το
σώμα της παρέμενε ακίνητο. Όλοι γύρω της έμειναν αποσβολωμένοι
βλέποντας την να αιωρείται τρία μέτρα πάνω από το έδαφος. Αυτό κράτησε
δυο λεπτά και μετά άρχισε αργά αργά να κατεβαίνει. Μόλις τα πόδια της
άγγιξαν το έδαφος, κατέρρευσε."
Ο γιατρός D. ήταν ο πρώτος που εξέτασε την αναίσθητη, ακόμα,
μάντισσα: "Τα μάτια της ήταν κλειστά. Είχε πολύ αδύναμο σφυγμό. Όταν
συνήλθε το πρώτο πράγμα που ρώτησε ήταν: "Γιατί είμαι ξαπλωμένη εδώ;"
Όπως αποκαλύφθηκε, δεν θυμόταν τι της είχε συμβεί," περιγράφει ο
γιατρός.Δεκάδες κόσμου ήταν μάρτυρες σε αυτό το απίστευτο περιστατικό
που έγινε το 1997, όπως έγραψε γνωστή εφημερίδα. Ερευνητές, που
μελετούν το φαινόμενο της μετεώρισης, επισημαίνουν πως το περιστατικό
αυτό με το μέντιουμ δεν είναι και το σπουδαιότερο στην ιστορία. Σύμφωνα
με ιστορικές πηγές, πολλά θρησκευτικά πρόσωπα είχαν ανυψωθεί από το
έδαφος πάνω στην έκσταση της προσευχής τους.
Ο Serafim S, ο αρχιεπίσκοπος των περιοχών Novgorod και
Pskov είναι ένας από τους Ρώσους «μετεωριστές».
Περίεργα γεωμαγνητικα φαινομενα συμβαίνουν στη περιοχη του Chernigov
κοντα στο Novgorod οπου υπάρχει και η παλαιοτερη χριστιανικη
εκκλησια της Ουκρανιας η Ekaterininskaya χτισμένη πάνω σε μια
πυραμίδα κοντα στον Black Grave το με3γαλύτερο θωλοτο ταφο της
Ουκρανίας . Ταφος είναι ή μηχανη σωρευσης ενεργειας από
Γεωμαγνητικα τελλουρια ρευματα?Καταγραφές από την Μόσχα
αναφέρουν ότι ο Άγιος Βασίλειος πετούσε πάνω από το ποτάμι
ενώπιον του εμβρόντητου κοινού. Και η Αerosvit την εποχη αυτή δεν
υπήρχε, αρα καποια μυστικα είχαν φυλαγμένα τα μοναστηρια στις
βιβλιοθηκες τους που ήταν μοδα εποχής να καιγονται όπως της
Αλεξάνδρειας, αλλα ρωρώ, η Βιβλιοθηκη καιγόταν η μονο η ΘΗΚΗ ΤΩΝ
ΒΙΒΛΙΩΝ ΚΙ ΟΧΙ ΑΥΤΑ? Και μια που οι μοναχοι είχαν ανακαλύψει πώς
να ιπτανται καιρος ληταν να μην το ανακαλύψει κανείς άλλος οπότε ο
δημιουργικος διεστραμμένος τους νους δημιουργησε την ιερά
Εξέταση για να καιει οσους ανακάλυπταν την ικανότητα τους να
υπερίπτανται του εδάφους, που ο αριθμός τους είναι τεράστιος, καλο
ε?. Σύμφωνα με θρησκευτικά βιβλία, ο αριθμός των Αγίων που είχε το
χάρισμα να ανυψώνεται από το έδαφος, φτάνει τους 300.
Το ρωσικό περιοδικό Rebus που εκδόθηκε το 19ο αιώνα και είναι
αφιερωμένο στα παράξενα φαινόμενα, δημοσίευσε την ιστορία του
Nikolai Y. Στις 18 Ιουλίου του 1837, ο Nikolai, που τότε ήταν 8 χρονών,
κοιμόταν στο δωμάτιό του στον δεύτερο όροφο του σπιτιού. Ο ήχος
των κεραυνών και της βροχής ξύπνησε το αγόρι. "Σε μια στιγμή
που το δωμάτιο φωτίστηκε από τις αστραπές, είδα ξαφνικά
έναν ψηλό, φαλακρό και μεγάλης ηλικίας άντρα να στέκεται
μόλις λίγα βήματα μακριά από το κρεβάτι μου, στο μπαλκόνι.
Φορούσε ένα μακρύ μπλε πουκάμισο και είχε γένια. Κρατούσε
το πόμολο της μπαλκονόπορτας." Το αγόρι τρομοκρατήθηκε: έτρεξε
έξω από το σπίτι, πέρασε τον κήπο και κατευθύνθηκε προς το ποτάμι
Sviyaga. Οι υπηρέτες βρήκαν το αγόρι πολύ σύντομα, μέσα σε δέκα λεπτά.
Προς έκπληξή τους όμως, το αγόρι βρισκόταν στην απέναντι όχθη του
ποταμού και ήταν εντελώς στεγνό. "Αρκετοί από τους υπηρέτες με
κυνηγούσαν. Ορκίστηκαν ότι με είδαν να πετάω πάνω από το ποτάμι με τα
πόδια κάποιες στιγμές να αγγίζουν την επιφάνεια του νερού," είπε ο ίδιος ο
Nikolai.

Τεράστιος μετεωρίτης στον Ατλαντικό;

Πορτογαλική αποστολή
χαρτογράφησης ανακάλυψε στο
βυθό του Ατλαντικού έξω από τις
Αζόρες μια γιγάντια λεκάνη που
βαφτίστηκε «Τηγανητό Αβγό»,
λόγω του σχήματός του, και
αποδίδεται σε πρόσκρουση
μετεωρίτη πριν από λίγα
εκατομμύρια χρόνια.
Ο τεράστιος λάκος βρίσκεται σε
απόσταση 150 χιλιομέτρων από το αρχιπέλαγος των Αζορών και σε
βάθος δύο χιλιομέτρων. Έχει βάθος 110 μέτρα και στο κέντρο του
φέρει έναν κυκλικό λόφο ύψους 300 περίπου μέτρων, ο οποίος θυμίζει
τον κρόκο σε αβγό μάτι. Αυτού του είδους η κεντρική ανύψωση είναι
χαρακτηριστικό γνώρισμα των κρατήρων που δημιουργούνται από
πτώσεις διαστημικών βράχων ή κομητών, όταν το... έδαφος αναπηδήσει
αμέσως μετά το χτύπημα. Το ενδιαφέρον είναι ότι κοντά στο τηγανητό αβγό,
σε απόσταση 3-4 χιλιομέτρων, βρίσκεται ένας μικρότερος αλλά παρόμοιος
σχηματισμός. «Βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Αν το Τηγανητό Αβγό είναι
κρατήρας, θα μπορούσε να είναι κι αυτό κρατήρας» δήλωσε στο BBC ο
Δρ Φρεντερίκο Ντίας της Ομάδας για την Επέκταση της Πορτογαλικής
Υφαλοκρηπίδας. Η Ομάδα, που έχει ως στόχο να προσδιορίσει μέχρι πού
εκτείνεται πραγματικά η υφαλοκρηπίδα της Πορτογαλίας, ανακάλυψε τη
λεκάνη το 2008 στη διάρκεια υδρογραφικής αποστολής που
πραγματοποιήθηκε με ηχοβολιστικά μηχανήματα. Νέα αποστολή φέτος το
φθινόπωρο επιβεβαίωσε την ύπαρξή του και απέκλεισε το ενδεχόμενο
ηφαιστειακής προέλευσης. Του χρόνου, η περιοχή θα ερευνηθεί εκ νέου
με ρομποτικό βαθυσκάφος. «Για να είμαστε σίγουροι [ότι πρόκειται για
κρατήρα], πρέπει να πάρουμε δείγματα και να δημιουργήσουμε το προφίλ
των ιζηματογενών στρωμάτων προκειμένου να εξακριβώσουμε ότι υπάρχει
πραγματικά μια κεντρική ανύψωση λόγω της πρόσκρουσης» ανέφερε ο Δρ
Ντίας, παρουσιάζοντας την ανακάλυψη στο συνέδριο της Αμερικανικής
Γεωφυσικής Εταιρείας που πραγματοποιείται στο Σαν Φρανσίσκο.
Αν επιβεβαιωθεί ότι πρόκειται για κρατήρα, η πρόσκρουση που τον
δημιούργησε πρέπει να ήταν σχετικά πρόσφατη -τα βασαλτικά
πετρώματα του πυθμένα σε αυτό το σημείο έχουν πιθανή μέγιστη ηλικία τα
17 εκατομμύρια χρόνια.
Ο θρύλος του Βασιλιά Αρθούρου αποτελεί έναν από τους πλέον
χαρακτηριστικούς μύθους της μεσαιωνικής Αγγλίας. Η Guinevere, το
Camelot και οι Ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζας συνθέτουν το
ρομαντικό μεσαιωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δρα και δοξάζεται
ο θρυλικός Βασιλιάς. Ίσως κάπου μέσα στις
σελίδες της ιστορίας να κρύβεται το
πραγματικό πρόσωπο του Αρθούρου και ίσως
το φάντασμά του να πλανιέται σε κάποιο από
τα ερειπωμένα κάστρα της Ουαλίας, στο μυθικό
Camelot ή στο κρυμμένο στην ομίχλη, νησί
Avallon.Ας αναζητήσουμε μαζί τον Αρθούρο σε
μια εποχή πολέμων και μύθων.

Ο θρύλος του Βασιλιά Αρθούρου αποτελεί έναν

από τους πλέον χαρακτηριστικούς μύθους της
μεσαιωνικής Αγγλίας. Η Guinevere, το Camelot και
οι Ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζας συνθέτουν το
ρομαντικό μεσαιωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο
δρα και δοξάζεται ο θρυλικός Βασιλιάς. O
Αρθούρος εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κείμενο,
τον 9ο αιώνα. Πρόκειται για το Historia Britonum
(Η Ιστορία των Βρετανών), το οποίο αποδίδεται
στον Ουαλό μοναχό Nennius. Σε αυτό το κείμενο ο
Αρθούρος παρουσιάζεται ως ένας ισχυρός
πολέμαρχος μεταξύ 5ου και 6ου αιώνα μ.Χ., που
αποκρούει τους Σάξονες εισβολείς. Μάλιστα σε ένα κεφάλαιο περιγράφονται
12 μάχες στις οποίες ηγήθηκε ο Αρθούρος των Βρετανών. Η δεύτερη
αναφορά για τον Αρθούρο υπάρχει στα Annales Cambriae (Χρονικά της
Ουαλίας), έργο λίγο μεταγενέστερο του Historia Britonum, το οποίο περιέχει
και χρονολογικά στοιχεία για τις μάχες του Αρθούρου. Οι ιστορικοί
κατάφεραν να αναγνωρίσουν δύο από τις μάχες (Chester, Νότια Σκωτία)
περίπου στο 450 μ.Χ., αλλά τα Χρονικά τοποθετούν την τελευταία μάχη
(Σύγκρουση του Camlann) στο 539 μ.Χ. (ή 537 κατά μία άλλη άποψη). Αυτό
σημαίνει ότι ο Αρθούρος έδρασε σε μία περίοδο εκατό και πλέον χρόνων,
πράγμα απαράδεκτο.Ο λόγος που αναφέρθηκαν αυτά τα δύο κείμενα είναι
ότι μαζί με την προφορική ουαλική παράδοση αποτέλεσαν την κύρια πηγή
έμπνευσης για τον Geoffrey του Monmouth (Αρχιδιάκονος της Οξφόρδης)
στη δικιά του εξιστόρηση των κατορθωμάτων του Αρθούρου. Επίσης, τα
κείμενα του Geoffrey ήταν η βάση στην οποία στηρίχθηκαν μεταγενέστεροί
του συγγραφείς (Robert Wace, Layamon) για να εμπλουτίσουν το θρύλο και
με άλλα στοιχεία, όπως π.χ. η αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου και οι
Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Ωστόσο, υπήρχαν και συγγραφείς
(Chretien de Troyes, Marie de France), οι οποίοι κινήθηκαν ανεξάρτητα από
τις διηγήσεις του Geoffrey. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο ιερέας έδωσε το
έναυσμα για την ανάπτυξη της «αρθουριανής» λογοτεχνίας.
Ο Geoffrey εξέδωσε το 1133 μ.Χ. το έργο του Historia Regum Britanniae
(Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας). Το έργο του ξεκινά από το 12ο
αιώνα π.Χ., όπου σύμφωνα με έναν ουαλικό θρύλο το νησί της Βρετανίας
αποικήθηκε από μετανάστες Τρώες υπό την ηγεσία του Βρούτου, αδερφού
του Αινεία, από τον οποίο προήλθε και η λέξη «Βρετανία». Το βιβλίο
συνεχίζει με την παρουσίαση των Βρετανών Βασιλέων (μεταξύ αυτών και ο
Βασιλιάς Lear) των οποίων η γραμμή διαδοχής παραμένει αδιάσπαστη
ακόμα και στην περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής. Μετά την εγκατάλειψη της
Βρετανίας από τους Ρωμαίους (410 μ.Χ.) ο Geoffrey παρουσιάζει τα
γεγονότα που θα οδηγήσουν στην ανάληψη της εξουσίας από τον Αρθούρο.
Η αποχώρηση των Ρωμαίων δημιουργεί κενό εξουσίας, το οποίο
εκμεταλλεύεται ο Vortigern σφετεριζόμενος το θρόνο από τους νόμιμους
διαδόχους (Aurelius Ambrosius, Uther Pendragon). Μάλιστα, προκειμένου
να εδραιώσει τη θέση του καλεί σαξονικά φύλα να μεταναστεύσουν στη
Βρετανία με αντάλλαγμα τις στρατιωτικές τους υπηρεσίες. Ωστόσο, ο
Vortigern δεν μπορεί να ελέγξει τους Σάξονες οι οποίοι επιδίδονται σε
καταστροφές. Ο Vortigern καταφεύγει στην Ουαλία, όπου ο Merlin προλέγει
το χαμό του. Την εξουσία αναλαμβάνουν αρχικά ο Aurelius Ambrosius και
στη συνέχεια ο Uther Pendragon. Ο Αρθούρος αναφέρεται ως γιος του
Uther και παρουσιάζεται ως ένα είδος σωτήρα από τη σαξονική λαίλαπα.
Σύμφωνα με τον Geoffrey η σύλληψη του Αρθούρου έγινε στο κάστρο του
Tintagel, όταν ο Uther «κοιμήθηκε» με την Igraine (ή Ygraine), αφού πήρε
τη μορφή του συζύγου της, Gorlois, με τη βοήθεια του Merlin. O Αρθούρος
ανέβηκε στο θρόνο σχετικά νέος και αφού κατανίκησε τους Σάξονες και τα
συμμαχικά σε αυτούς φύλα (Πίκτοι και Σκώτοι) εισέβαλε και κατάκτησε και
το νησί της Ιρλανδίας. Μετά από μία περίοδο ειρήνης, κατά τη διάρκεια της
 οποίας ο Αρθούρος παντρεύεται την Guinevere και
δημιουργεί το οχυρό του στο Caerleon, εισβάλλει στη
Γαλατία, την οποία προσθέτει στο βασίλειό του.
Ακολουθεί ακόμα ένα διάστημα ειρήνης και ο
Αρθούρος εκστρατεύει εκ νέου στη Γαλατία για να
αντιμετωπίσει τον Ρωμαίο άρχοντα Lucius, αφήνοντας
αντικαταστάτη στο θρόνο τον ανιψιό του Mordred. Ο
ΜΟΓΓΟΛΟΣ Αρθούρος επικρατεί του Lucius στη
Βουργουνδία αλλά πίσω στη Βρετανία ο Mordred
σφετερίζεται το θρόνο και τη γυναίκα του Αρθούρου. Οι
δύο αντίπαλοι πολεμούν στις όχθες του ποταμού
Camel στην Κορνουάλη με τον Αρθούρο να σκοτώνει
τον Mordred αλλά και ο ίδιος να τραυματίζεται σοβαρά.
Από που νομιζεται ουτι καταγονται οι Ευρωπαιοι βασιλείς? Από
μοπγγολικες ορδες που το 903πχ ξεκινησαν να ανεβαινουν από
ΝΜογγολια μέχρι Ισλανδια να σκοτωνουν τους ντοπιους ηγεμονες και
να παιρνουν τη θέση τους. Μογγολικο DNA εχουν, γι αυτό είναι και
περιορισμένης αντιλήψεως. Ο Geoffrey στη διήγησή του μεταφέρει τον
Αρθούρο στο Νησί του Avalon (Insula Avallonis) προκειμένου να
θεραπευθεί. Η ονομασία του Avalon αποτελεί πιθανόν παράφραση της
ουαλικής λέξης «Avallach» (Τόπος των Μήλων). Η βασιλεία του κατά τον
Geoffrey κράτησε περίπου 25 χρόνια. Ο Geoffrey δεν αναφέρει τίποτα για
το θάνατο του Αρθούρου, υιοθετώντας έτσι έναν ουαλικό θρύλο, σύμφωνα
με τον οποίο αναμένεται η Επιστροφή του Βασιλιά. Κατά μία άλλη εκδοχή ο
Αρθούρος πέθανε στη μάχη του Camlann και θάφτηκε στο Αβαείο του
Glastonbury. Ο Geoffrey δεν είναι ιστορικός και δεν μπορούμε να
βασιστούμε απόλυτα στα γραφόμενά του. Ωστόσο, οι ιστορίες που
δημιουργεί δεν είναι εντελώς φανταστικές αλλά βασίζονται σε πραγματικά
γεγονότα, τα οποία όμως μετασχηματίζει προσθέτοντας και δικά του
στοιχεία, αλλάζοντας ονόματα και ανακατεύοντας τη χρονική αλληλουχία
των γεγονότων. Ο ίδιος αναφέρει ότι τα στοιχεία του τα άντλησε από ένα
παλιό βιβλίο του Walter, Αρχιδιακόνου της Οξφόρδης. Ωστόσο, το βιβλίο
είναι μάλλον φανταστικό, από τη στιγμή που ο Geoffrey, μεταξύ άλλων,
αναφέρει την παρουσία Νορμανδών στο στρατό του Αρθούρου. Οι
Νορμανδοί εμφανίστηκαν στη Βρετανία μόλις τον 11ο αιώνα μ.Χ., 500
περίπου χρόνια από την εποχή του Αρθούρου. Η παραπάνω διήγηση του
Geoffrey περιέχει αρκετά φανταστικά στοιχεία, αλλά είναι σίγουρο ότι
περιέχει και ψήγματα ιστορικής αλήθειας γύρω από ένα σημαντικό ηγεμόνα
της Βρετανίας, που η λαϊκή παράδοση ονόμασε Αρθούρο. Δεν αποκλείεται
σε αυτό το πρόσωπο να αποδόθηκαν κατορθώματα άλλων Βρετανών
αρχόντων, εμπλουτίζοντας έτσι το θρύλο του πέρα από τα ανθρώπινα όρια.
Πάντως σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να ξεχάσουμε την εικόνα ενός
Αρθούρου σε απαστράπτουσα πανοπλία, περιστοιχισμένο από
κατάφρακτους ιππότες, που κατοικούν στο πανίσχυρο και μεγαλειώδες
κάστρο του Camelot. Αυτές οι περιγραφές ταιριάζουν περισσότερο στην
μεσαιωνική εποχή του Geoffrey και όχι στη ρημαγμένη Βρετανία του 5ου και
6ου αιώνα μ.Χ. Στην προσπάθεια να αναγνωριστεί ο ιστορικός Αρθούρος
έπρεπε πρώτα να προσδιοριστεί η χρονική περίοδος κατά την οποία
υποτίθεται ότι έδρασε. Ο Geoffrey στο βιβλίο του σπανίως δίνει ημερομηνίες
και αυτές δεν είναι πάντα αξιόπιστες. Ωστόσο, κάποια συμπεράσματα
μπορούν να εξαχθούν από τα διάφορα πρόσωπα που παρουσιάζει να είναι
σύγχρονα του Αρθούρου. Όταν αναφέρεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
παρουσιάζει ένα δυτικό και ένα ανατολικό αυτοκράτορα, που μας
παραπέμπει στην περίοδο από το 395 μέχρι το 476, οπότε και καταλύθηκε
η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επίσης, στην περίοδο του Αρθούρου
αναφέρει ότι επικεφαλής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν
κάποιος Λέων, που πιθανότατα ταυτίζεται με τον Λέων Α (457-474).
Επιπλέον, αναφέρει ότι Πάπας στη Ρώμη την εποχή εκείνη ήταν ο Sulpicius.
Έχοντας υπόψη την τάση του Geoffrey να μετασχηματίζει ονόματα
μπορούμε να οδηγηθούμε στον Πάπα Simplicius (468-483). Όσον αφορά
στο Lucius, που ο Geoffrey «χρήζει» δυτικό αυτοκράτορα υπάρχει
ανακρίβεια αφού τέτοιο όνομα ή παρεμφερές δεν υπάρχει στη γραμμή
διαδοχής των δυτικών αυτοκρατόρων. Ωστόσο, στα Χρονικά του Sigebert
της Gembloux αναφέρεται ένας αυτοκράτορας ονόματι Lucerius, που
ανέβηκε στην εξουσία για μόλις δύο χρόνια (469-470). Ο Geoffrey ως ιερέας
θα μπορούσε να είχε εύκολη πρόσβαση σε αυτό το κείμενο και να πάρει τη
συγκεκριμένη εγγραφή (αν και αναληθής) και κατά την πάγια τακτική του
να μετατρέψει τον Lucerius σε Lucius. Όλα τα παραπάνω αποτελούν απλά
ενδείξεις, υπάρχει όμως ένα διαπιστωμένο γεγονός το οποίο έρχεται να τα
υποστηρίξει. Την περίοδο 469-470 ο Βρετανός Βασιλιάς εκστράτευσε στη
Γαλατία ύστερα από πρόσκληση των Ρωμαίων. Πιο συγκεκριμένα το 467
ανήλθε στο δυτικό θρόνο ο Ανθέμιος έχοντας την υποστήριξη του Λέοντα
Αʼ. Ο Ανθέμιος ανέλαβε την ανακατάληψη της Γαλατίας, της οποίας μεγάλο
μέρος κατείχαν οι Βησιγότθοι, οι οποίοι ήδη έλεγχαν την περιοχή της
σημερινής Ισπανίας. Στην προσπάθεια του αυτή ο Ανθέμιος ζήτησε τη
βοήθεια του Βρετανού Βασιλιά (Riothamus), ο οποίος αποβιβάστηκε στη
Γαλατία (469-470 μ.Χ.) με 12.000 στρατιώτες. Για τους Βρετανούς υπήρχε
ένας πολύ σοβαρός λόγος για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης, αφού
στην περιοχή της Αρμορικής (σημερινή Βρετάνη) είχαν εγκατασταθεί
μετανάστες Βρετανοί. Μετά από κάποιες μάχες βορείως του Λίγηρα, ο
βρετανικός στρατός κινήθηκε προς την κεντρική Γαλατία. Όμως, ο Ρωμαίος
Έπαρχος της Γαλατίας, Arvandus, δρώντας προδοτικά, προσπάθησε να
φέρει σε συνεννόηση Βησιγότθους και Βουργουνδούς, ώστε να επιτεθούν
στους Βρετανούς και να μοιραστούν ολόκληρη τη Γαλατία. Οι Βουργουνδοί
έμειναν πιστοί στους Ρωμαίους, αλλά οι Βησιγότθοι αποφάσισαν να
κινηθούν μόνοι τους και αφού απώθησαν τους Βρετανούς στην πόλη
Bourges τους νίκησαν στη μάχη του Chateauroux. Ο Riothamus για να
γλιτώσει εισήλθε στη Βουργουνδία. Η γραμμή της υποχώρησης καταλήγει
στην πόλη της Avallon, μερικά χιλιόμετρα νότια της σημερινής Auxerre. Για
την τύχη του Riothamus δεν υπάρχει καμία άλλη αναφορά.
 Χάρτης της σημερινής
Γαλλίας με
σημειωμένες τις πόλεις
Chateauroux, Bourges
και Avallon
Οι ομοιότητες στην
ιστορία αυτή με τη
διήγηση του Geoffrey
είναι πάρα πολλές για
να είναι απλή
σύμπτωση. Έτσι, εάν ο Geoffrey είχε πρόσβαση στα ιστορικά κείμενα για
τον Riothamus (που πιθανότατα είχε) τα χρησιμοποίησε προσθέτοντας και
κάποια φανταστικά στοιχεία προκειμένου να αυξηθεί ο ηρωισμός και ο
επικός χαρακτήρας του Αρθούρου.Ο κυριότερος λόγος που ο Riothamus
δεν αναγνωρίστηκε από τους μελετητές ως πιθανός Αρθούρος είναι, όσο
παράδοξο και αν φαίνεται, το ίδιο του το όνομα. Οι μελετητές έψαχναν για
κάποιον με το όνομα Αρθούρο και οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο
απορρίπτονταν. Ωστόσο σχετικά με το όνομα του Riothamus εμφανίστηκε
μια πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία από τον καθηγητή Fleuriot. Σύμφωνα με
αυτήν το «Riothamus» αποτελεί εκλατινισμό του βρετανικού «Rigotamos».
Το πρώτο συνθετικό rigo- σημαίνει βασιλιάς (ρήγας) και το δεύτερο –tamo
είναι κατάληξη υπερθετικού βαθμού. Έτσι, σε ελεύθερη μετάφραση το
«Riothamus» σημαίνει Υψηλός Βασιλέας (HighKing) και αποτελεί τίτλο
αξιώματος και όχι βαφτιστικό όνομα. Πέρα από τη γλωσσολογική
ανάλυση του Fleuriot υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία που συνηγορούν
στη σύνδεση του με τον Αρθούρο. Ένα από αυτά είναι η επιθυμία του
Ρωμαίου αυτοκράτορα να συνάψει συμμαχία μαζί του, γεγονός που
υποδηλώνει ότι ο Riothamus είχε το ανάστημα αλλά και τους πόρους
για να οργανώσει μια εκστρατεία στην ηπειρωτική Ευρώπη. Επιπλέον,
η εξαφάνιση του κοντά στην πόλη Avallon ταιριάζει με το μυστήριο γύρω
από την τύχη του Αρθούρου, ο οποίος σύμφωνα με το Geoffrey αλλά και
τον ουαλικό θρύλο παραμένει κοιμώμενος σε κάποια κρύπτη μέχρι να έρθει
η στιγμή της επιστροφής του). Στον κατω κόσμο δηλαδή Ωστόσο, για τη
δράση του Riothamus στη Βρετανία δεν υπάρχουν πηγές, επομένως όποιες
προσπάθειες γίνονται για να συνδεθεί με τον νησιωτικό Αρθούρο είναι
υποθετικές. Βέβαια, αρκετές από τις μάχες που αναφέρει ο Nennius στο
HistoriaBritonum μπορούν να τοποθετηθούν με σχετική βεβαιότητα στην
περίοδο της βασιλείας του Riothamus. Στην περίπτωση που δεχθούμε ότι
Riothamus και Αρθούρος είναι το ίδιο άτομο δημιουργούνται άλλα
προβλήματα. Πιο συγκεκριμένα στα Χρονικά της Ουαλίας αναφέρεται ότι ο
Αρθούρος πολέμησε στις μάχες του Badon (519 μ.Χ.) και στο Camlann (539
μ.Χ.), όπου τραυματίστηκε και είτε πέθανε είτε αποχώρησε στο Avalon.
Μάλιστα στην Badon ο Αρθούρος φέρεται να έσφαξε με μόνο μία έφοδό του
960 Σάξονες, αφού κουβάλησε επί τρεις ημέρες στην πλάτη του ένα
σταυρό, προκειμένου να έχει τη θεία εύνοια. Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα
μεγάλο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που ο Riothamus χάνεται
στη Βουργουνδία (470 μ.Χ.) μέχρι αυτές τις μάχες. Οι παραπάνω
χρονικές ασυνέπειες μπορούν να δικαιολογηθούν ποικιλοτρόπως χωρίς
όμως καμία θεωρία να μπορεί να αποδειχθεί τελεσίδικα. Έτσι, μία
πιθανότητα είναι ότι από τη στιγμή που ο Riothamus-Αρθούρος
καθιερώθηκε ως ήρωας να του αποδόθηκαν από τους βάρδους και τη λαϊκή
παράδοση κατορθώματα μεταγενέστερων βασιλέων. Μια άλλη θεωρία
αναφέρει ότι ενδεχομένως υπήρχαν δύο βασιλείς με το όνομα Αρθούρος.
Ένας ήταν σίγουρα ο Riothamus και ο
δεύτερος Αρθούρος κάποιος διάδοχός του ο
οποίος πολέμησε στις μάχες του Badon και
του Camlann. Όμως καθώς οι αιώνες
περνούσαν και η ιστορική μνήμη εξασθενούσε,
οι δύο άνδρες ενώθηκαν σε ένα άτομο, το
οποίο αποτέλεσε τον θρυλικό Αρθούρο. Μία
τρίτη εκδοχή εξάγεται από ένα ουαλικό
ποίημα, το οποίο αναφέρεται στη μάχη του
Llongborth (κοντά στο σημερινό Porchester
στις ακτές του Hampshire) στο τέλος του 5ου
αιώνα. Μία στροφή του ποιήματος αναφέρεται
στην παρουσία του στρατού του Αρθούρου.
Παρακάτω δίνεται η αγγλική του μετάφραση:
“In Llongborth I saw Arthurʼs Brave Men who
cut with steel,
The emperor, ruler in toil of battle”

Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι ο Αρθούρος δεν φαίνεται ξεκάθαρα αν

συμμετέχει στη μάχη. Αντί αυτού εμφανίζεται ένα σώμα με την ονομασία οι
Άνδρες του Αρθούρου. Στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
αποτελούσε κοινή πρακτική κάποιες επίλεκτες στρατιωτικές μονάδες να
παίρνουν το όνομα ενός σημαντικού αξιωματούχου (π.χ. Θεοδοσιανοί).
Ομοίως οι Άνδρες του Αρθούρου ενδέχεται να είναι ένα τέτοιο σώμα, το
οποίο διατηρήθηκε και μετά το θάνατό του, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη
μάχη του Badon (όπου κατάσφαξε 960 Σάξονες) και τελικά διαλύθηκε στο
Camlann (539 μ.Χ). Στη συνέχεια παρατίθενται κάποια κείμενα
χρονικογράφων του 13ου και 14ου αιώνα, τα οποία αναφέρονται στον
Αρθούρο και τον τοποθετούν σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, ενισχύοντας
έτσι τη θεωρία περί της εξίσωσης του με τον Riothamus.
Ο AlbericusTriumFontium (13ος αιώνας) προσπαθεί να δώσει τα ακριβή
χρονικά διαστήματα ηγεμονίας των Βρετανών βασιλιάδων, του 5ου αιώνα,
όπως τους παρουσίασε στο έργο του ο Geoffrey. Ο Albericus βρίσκει ότι ο
Αρθούρος βασίλεψε για 16 χρόνια από το 454 έως το 470. Ο Riothamus
όπως προαναφέρθηκε χάθηκε το 470 κατά την υποχώρηση του στη
Βουργουνδία. Στα «Χρονικά του Salzburg» αναφέρεται η άνοδος του
Hilarus (461 μ.Χ.) στο αξίωμα του Πάπα και ακριβώς μετά υπάρχει η
φράση: «Τον καιρό εκείνο ο Αρθούρος για τον οποίο λέγονται πολλές
ιστορίες, κυβερνούσε στη Βρετανία».OJacquesdeGuise (τέλη 14ου
αιώνα) στην Ιστορία του Αινώ (Hainaut), αναφέρει ότι η περιοχή ήταν
υπό κατοχή την εποχή του Αρθούρου και των Ούννων, Βανδάλων και
Γότθων. Οι Ούννοι ουσιαστικά εξαφανίστηκαν από την ευρωπαϊκή
σκηνή με το θάνατο του Αττίλα (453 μ.Χ.). Επομένως, μία πιθανή
παράλληλη βασιλεία του Αρθούρου δεν μπορεί να απέχει χρονικά
από αυτός το έτος. Επιπλέον ο JacquesdeGuise τοποθετεί τον
Αρθούρο στην ίδια περίοδο με τον αυτοκράτορα Λέοντα Α. Ένα
στοιχείο που δεν αναφέρει καθόλου ο Geoffrey είναι ότι ο Αρθούρος
αναφέρεται ως Βασιλιάς της Βρετανίας την περίοδο που τη Βόρεια Γαλατία
διοικούσε ο Ρωμαίος Aegidius. Ο PhilippedeVigneulles, το 1525, αναφέρεται
σε ένα Φράγκο ηγεμόνα ονόματι Childeric, ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία
το 456 για να ανατραπεί από τον Gillon τον Ρωμαίο. Κάποιοι μελετητές
θεωρούν ότι το Gillon μπορεί να είναι η γαλλική απόδοση του ονόματος του
Aegidius. Επίσης, ο JohnCapgrave, (Άγγλος χρονικογράφος) αναφέρει ότι ο
Αρθούρος κυβέρνησε από το 454 έως το 470. Όλες οι περιπτώσεις που
αναφέρθηκαν εμφανίζουν τον Αρθούρο ως βασιλιά αυτή την περίοδο (454-
470), το οποίο σημαίνει ότι οι πηγές τους είναι οι ίδιες και σε κάποιο βαθμό
ανεξάρτητες από τον Geoffrey. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι στα Χρονικά
του Anjou, ο πρίγκιπας που πρόδωσε τον Αρθούρο ονομάζεται Morvandus,
συνδυασμός του Mordred (ανιψιός του Αρθούρου και σφετεριστής του
θρόνου του) με τον Arvandus (Ρωμαίος έπαρχος της Γαλατίας ο οποίος
πρόδωσε τον Riothamus στην εκστρατεία του κατά των Βησιγότθων).
Όπως φάνηκε στην προσπάθεια αναγνώρισης του ιστορικού Αρθούρου τα
«ίσως» και τα «μάλλον» περισσεύουν. Όσα αναφέρθηκαν ως τώρα αν και
χρησιμοποιούν ιστορικά δεδομένα δεν μπορούν να επαληθευτούν. Ο
Αρθούρος τοποθετείται από μια πλειάδα πηγών στα τέλη του 5ου και αρχές
6ου αιώνα, όμως από εκεί και πέρα το ιστορικό πρόσωπο του Αρθούρου
αποτελεί ένα
μυστήριο άλυτο με
βάση ό,τι
γνωρίζουμε μέχρι
σήμερα.
Ωστόσο, το μόνο
σίγουρο είναι ότι ο
θρύλος του
Αρθούρου
εξακολουθεί να
συγκινεί και να
εμπνέει. Ίσως
τελικά να μην έχει
ιδιαίτερη σημασία
αν όντως υπήρξε ή
αποτέλεσε
αποκλειστικά
δημιούργημα
εξαιρετικά ευφάνταστων ανθρώπων. Στο τελευταίο μέρος της έρευνας
παρουσιάζονται κάποιες τοποθεσίες στη Βρετανία οι οποίες θεωρείται ότι
συνδέονται με τη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο του Βασιλιά Αρθούρου.
Χάρτης των τοποθεσιών που σχετίζονται με τον Αρθούρο
Ο θρύλος του Βασιλιά Αρθούρου αποτελεί προϊόν της ουαλικής λαϊκής
παράδοσης, επομένως ο χώρος δράσης του, όσον αφορά στη Βρετανία,
εντοπίζεται στη νοτιοδυτική Αγγλία, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της
Κορνουάλης (Cornwall) και του Somerset. Από όσες πηγές αναφέρθηκαν
έως τώρα (Geoffrey και μεταγενέστεροι) υπάρχουν τρεις τοποθεσίες, οι
οποίες είναι άμεσα συνδεδεμένες με τον Αρθούρο. Η πρώτη είναι το κάστρο
του Tintagel, στο οποίο λέγεται ότι έγινε η σύλληψη του Αρθούρου, το
φρούριο του Cadbury, το οποίο ταυτίζεται με το Camelot και τέλος η
περιοχή του Glastonbury. Συγκεκριμένα στο Glastonbury υπάρχουν δύο
μέρη με ξεχωριστή σημασία, το Αβαείο του Glastonbury και το Glastonbury
Tor (=βραχώδης κορυφή). Το μεν Aβαείο θεωρείται ως ο τόπος ταφής του
Αρθούρου ενώ το Glastonbury Tor ταυτίζεται με το Νησί του Avalon, όπου
σύμφωνα με τον Geoffrey αποσύρθηκε ο Αρθούρος για να ανανήψει των
τραυμάτων του, μετά τη μάχη του Camlann (πιθανές τοποθεσίες κοντά στο
Camelford της Κορνουάλης και στο Camel Hill κοντά στο Cadbury). Πέρα
από την τοπική λαϊκή παράδοση, η οποία συνδέει τα μέρη αυτά με τον
Αρθούρο η επιστήμη της Αρχαιολογίας δίνει σημαντική βοήθεια μέσω των
ανασκαφών που έγιναν σε αυτές τις περιοχές. Τα κυριότερα προβλήματα
της αρχαιολογικής έρευνας στην προσπάθεια ανακάλυψης του ιστορικού
Αρθούρου προκύπτουν αφενός από τη φύση της ίδιας της επιστήμης και
αφετέρου από τη μορφολογία του εδάφους στη νότια Βρετανία. Η
Αρχαιολογία σπάνια μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη ιστορικών
προσώπων, εκτός και βρεθεί κάποιος τάφος, επιγραφές ή χειρόγραφα, που
να αναφέρονται σε αυτό το πρόσωπο. Για παράδειγμα κανείς δεν μπορεί να
αμφισβητήσει την ιστορικότητα του Φιλίππου Βʼ, για τον οποίο πέρα από τις
αναφορές αρχαίων ιστορικών, η αρχαιολογική έρευνα μας αποκάλυψε και
τον τάφο του. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τον Αρθούρο. Αν και το Αβαείο του
Glastonbury θεωρείται ο τόπος ταφής του αυτό δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί
επιστημονικά. Αυτό συμβαίνει επειδή τα έθιμα των Βρετανών του 5ου και
6ου αιώνα προέβλεπαν τον ενταφιασμό του σώματος σε ένα ρηχό τάφο και
την επικάλυψη του με ένα σωρό από πέτρες. Εξάλλου, ο Χριστιανισμός που
είχε ήδη επικρατήσει στη Βρετανία απαγόρευε την εναπόθεση κτερισμάτων,
όπως συνέβαινε στους τάφους των Φαραώ ή των αρχαίων Ελλήνων.
Επιπλέον, το γεωγραφικό ανάγλυφο της Βρετανίας καθιστά την έρευνα
ακόμα πιο δύσκολη. Η νότια Βρετανία είναι σε μεγάλο μέρος καλυμμένη
από βάλτους και έλη. Τα σαπισμένα χόρτα και τα νερά αποτελούν μεγάλο
πρόβλημα αφού είτε καταστρέφουν οποιαδήποτε τεχνουργήματα μέσω της
διάβρωσης είτε τα εκτοπίζουν από την αρχική τους θέση. Αντικείμενα τα
οποία μεταφέρονται με αυτή τη διαδικασία απομονώνονται από την
προηγούμενη στρωματογραφική τους κατάσταση και δεν έχουν καμία αξία
παρά μόνο για τους αρχαιοκάπηλους. Αν συνυπολογίσουμε ότι στην εποχή
του Αρθούρου κύριο δομικό υλικό ήταν το ξύλο, γίνεται αντιληπτό ότι η
έρευνα γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Στη συνέχεια περιγράφονται τα
αρχαιολογικά ευρήματα στις προαναφερθείσες περιοχές (Tintagel, Cadbury,
Glastonbury) και η σύνδεση τους με το θρύλο του Αρθούρου.
Κάστρο Tintagel Κάστρο του 13ου αιώνα στο Tintagel

Το κάστρο βρίσκεται στη

βόρεια ακτή της
Κορνουάλης, και αρχικά
θεωρούνταν μοναστήρι
των πρώτων
χριστιανικών χρόνων στη
Βρετανία. Ωστόσο, οι
αρχαιολογικές
ανασκαφές κατέδειξαν
την ύπαρξη ενός οχυρού
κάστρου. Το καλοκαίρι
του 1983 μία σειρά από
πυρκαγιές στο νησί του
Tintagel αποκάλυψαν
θεμέλια και ερείπια μιας
οχυρής τοποθεσίας. Από
αγγεία που βρέθηκαν η
ιστορία του Tintagel χωρίζεται σε δύο περιόδους. Η πρώτη περίοδος
καλύπτει ολόκληρη τη ρωμαϊκή κατοχή της Βρετανίας. Μάλιστα στην
ευρύτερη περιοχή δεν βρέθηκαν άλλα αγγεία, γεγονός που μπορεί να
οφείλεται αφενός στη γεωγραφική απομόνωση του νησιού και από την άλλη
στο ότι οι Ρωμαίοι είχαν μετατρρέψει το Tintagel σε εμπορικό σταθμό. Η
δεύτερη περίοδος εκτείνεται από τα μέσα του 5ου μέχρι το τέλος του 6ου
αιώνα. Κατά την περίοδο αυτή υπάρχει πληθώρα αγγείων και σκευών, που
προέρχονται από τη Βόρειο Αφρική, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Γαλατία,
που σημαίνει ότι η εμπορική δραστηριότητα συνεχίστηκε και μετά την
αποχώρηση των Ρωμαίων. Η επικρατούσα θεωρία για το Tintagel σήμερα
είναι ότι αποτελούσε ένα σημαντικό φρούριο, φυσικά οχυρωμένο, μέσω του
οποίου οι Ρωμαίοι και οι μεταγενέστεροι κάτοικοι του έλεγχαν την είσοδο
στον παρακείμενο ποταμό Camel. Φυσικά, δεν είναι δυνατό να αποδειχθεί η
θεωρία περί σύλληψης και γέννησης του Αρθούρου στο κάστρο, αλλά
σίγουρα αποδείχθηκε η σημαντικότητα της τοποθεσίας για την νοτιοδυτική
Βρετανία κατά τον 5ο και 6ο αιώνα μ.Χ.

Οχυρό του Cadbury

Φωτογραφία του λόφου του

Cadbury
Μια σημαντική τοποθεσία του αρθουριανού μύθου αποτελεί το κάστρο του
Camelot, όπου διέμενε ο Αρθούρος μαζί με τους πιστούς σε αυτόν Ιππότες
της Στρογγυλής Τραπέζης.
Ωστόσο, το Camelot αποτελεί επινόηση του Chretien de Troyes (12ος
αιώνας) στο διήγημά του «Lancelot, le chevalier de la charette». Το 1542 ο
John Leland, συλλέκτης αρχαίων αντικειμένων για λογαριασμό του Ερρίκου
Ηʼ, συνέδεσε το λόφο του Cadbury με το μυθικό Camelot, βασιζόμενος
κυρίως στη λαϊκή παράδοση της περιοχής. Σε ανασκαφές που έγιναν στο
Cadbury στις δεκαετίες του 50 και του 70 αποκαλύφθηκαν τα ίχνη ενός
οχυρού, έκτασης περίπου 7 στρεμμάτων. Από μικροαντικείμενα που
βρέθηκαν (σκεύη κλπ) προέκυψε ότι το οχυρό χρησιμοποιήθηκε κατά τον
4ο και 5ο αιώνα μ.Χ. Το οχυρό αποτελούνταν από τέσσερις διαδοχικούς
προμαχώνες. Ο εσωτερικός προμαχώνας αποτελούνταν από πέτρα και
ξύλο, τεχνοτροπία που σε όλη τη βρετανική επικράτεια απαντάται μόνο στο
Cadbury.

Σχεδιάγραμμα του Οχυρού του Cadbur

Η έρευνα έδειξε ότι το Cadbury αποτελούσε τον τόπο διαμονής ενός
ισχυρού άντρα της εποχής του Αρθούρου,
γεγονός που αποδεικνύεται από την ισχυρή
οχύρωση αλλά και τη μεγάλη έκταση για τα τότε
δεδομένα. Στο Cadbury θα μπορούσε να
στρατωνιστεί μεγάλος αριθμός στρατιωτών, κάτι
που έπραξε ο Αρθούρος, πριν τη μάχη στο
Badon, το οποίο βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από το
Cadbury. Η παράδοση που συνδέει τον Αρθούρο
με το Cadbury έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας.
Μάλιστα, όταν οι αρχαιολόγοι ξεκίνησαν τις
ανασκαφές, οι ντόπιοι τους ρωτούσαν εάν είχαν
έρθει για να ξεθάψουν τον Βασιλιά.

Glastonbury
Οι τελευταίες τοποθεσίες που συνδέονται με τον
Αρθούρο βρίσκονται στο Glastonbury και πιο
συγκεκριμένα το ομώνυμο Αβαείο.

Glastonbury Tor
Εκεί υποτίθεται ότι
βρίσκεται ο τάφος του
Αρθούρου και το
Glastonbury Tor, ένας
από τους τέσσερις
λόφους που
περιβάλλουν το
Glastonbury και το οποίο θεωρείται ότι αποτέλεσε τη βάση για τη
δημιουργία του θρύλου της Νήσου του Avalon, όπου ο Αρθούρος παραμένει
κοιμώμενος. Η λέξη Avalon κατά μία εκδοχή προέρχεται από το
ουαλικό avallach, που σημαίνει «Τόπος των μήλων» ενώ κατά μία
άλλη εκδοχή προέρχεται από την κελτική λέξη Ynys-witrin (Caradoc
του Llancarfan), που σημαίνει Γυάλινο Νησί. Στο παρελθόν η περιοχή
γύρω από το Glastonbury Tor, πλημμύριζε λόγω υπερχείλισης
παρακείμενου ποταμού με αποτέλεσμα το Tor να δίνει την εντύπωση
νησιού. Το 1960 ο Geoffrey Russel παρατήρησε τα υπολείμματα ενός
αρχαίου μονοπατιού, που ανέβαινε μέχρι την κορυφή του λόφου. Η
κατασκευή του μονοπατιού τοποθετείται περίπου στον 3ο αιώνα π.Χ. και
φαίνεται να εξυπηρετούσε τελετουργικούς σκοπούς της αρχαίας
κελτικής θρησκείας, γεγονός που φαίνεται να εξηγεί γιατί ο λόφος
θεωρείται από τους ντόπιους, ακόμα και σήμερα, μαγεμένος. Για όσους
ακολουθούν την εκδοχή του θρύλου σύμφωνα με την οποία ο Αρθούρος
πέθανε στη μάχη του Camlann, το Αβαείο του Glastonbury αποτελεί ιερό
τόπο προσκυνήματος. Το 1191 οι μοναχοί του Αβαείου ισχυρίστηκαν ότι
ανακάλυψαν τον τάφο του Αρθούρου. Επάνω στην ταφόπλακα υπήρχε ένας
σταυρός ο οποίος έφερε την λατινική επιγραφή:
Hic iacet sepultus inclitus rex Arturius in insula Avalonia
Ενθάδε κείται ο φημισμένος Βασιλιάς Αρθούρος στο Νησί του Avalon
Σχέδιο του σταυρού από τον William Camden

Το 1278 ο Ερρίκος Βʼ διέταξε να ανοιχτεί ο τάφος. Μέσα βρέθηκαν δύο

σκελετοί, ένας άντρα και μίας γυναίκας. Τα οστά μεταφέρθηκαν στην
εκκλησία του Αβαείου αλλά αργότερα εξαφανίσθηκαν μυστηριωδώς, μαζί με
το σταυρό. Το 1607 ο William Camden δημοσίευσε ένα σχέδιο του σταυρού,
τον οποίο, όπως είπε είχε στην κατοχή του, ένας κληρικός στην Ουαλία.
Ωστόσο, επειδή ο σταυρός δεν ξαναβρέθηκε ο Camden θεωρήθηκε
αναξιόπιστος. Το 1958 ο Ralegh Radford ερεύνησε τον τάφο αλλά δεν
μπόρεσε να βρει κάτι που θα αποδείκνυε τον ισχυρισμό των μοναχών.
Αρκετοί ιστορικοί θεωρούν ότι η «ανακάλυψη» του τάφου του Αρθούρου
ήταν μια καλοστημένη απάτη των μοναχών, προκειμένου να
συγκεντρώσουν χρήματα για την ανακατασκευή του Αβαείου, το οποίο είχε
καταστραφεί από πυρκαγιά το 1184.
Ο τάφος του Αρθούρου Το Αβαείο του Glastonbury
Όπως φάνηκε οι αρχαιολογικές ανασκαφές και η μελέτη των ιστορικών
κειμένων δεν έδωσαν απαντήσεις και αποδείξεις γύρω από τον Αρθούρο και
είναι αμφίβολο αν θα υπάρξουν στο μέλλον. Μέχρι αυτό να συμβεί, ο
Βασιλιάς Αρθούρος θα παραμένει στην ομίχλη του Avalon, περιμένοντας το
πλήρωμα του χρόνου για την επιστροφή του

Το καλοκαίρι του 1901 οι Αγγλίδες δασκάλες Έλινορ Ζουρντέν και Αν

Μόμπερλι αποφάσισαν να κάνουν μια περιήγηση στο ανάκτορο των
Βερσαλλιών. Ήθελαν να επισκεφτούν το μικρό Τριανόν, χώρο
φορτισμένο με ρομαντική χροιά, επειδή ο τελευταίος βασιλικός
ένοικός του ήταν η άτυχη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα. Στη
διασταύρωση τριών μονοπατιών οι δυο γυναίκες έπεσαν πάνω σε
δύο σιωπηλούς άντρες με πράσινα πανωφόρια και τρίκοχα καπέλα
που κρατούσαν καροτσάκια κηπουρικής.Οι γυναίκες αισθάνθηκαν μια
απροσδιόριστη κατάθλιψη και δυσφορία.Ακολουθώντας το ένα
μονοπάτι συνάντησαν ένα μικρό κυκλικό περίπτερο όπου καθόταν
ένας άντρας με μανδύα του οποίου το αποκρουστικό πρόσωπο και το
σατανικό έντονο βλέμμα τις τρομοκράτησε.Καθώς αναρωτιούνταν
ποια κατεύθυνση να διαλέξουν, όρμισε προς το μέρος τους
αιφνιδιαστικά ένας ωραίος άντρας με μακριά σγουρά μαλλιά κάτω
από το πλατύγυρο καπέλο του και τους υπέδειξε το δεξί μονοπάτι για
το μικρό Τριανόν. Εκεί η Δ. Μόμπερλυ περιεργάστηκε μια πολύ όμορφη
γυναίκα με ενδυμασία εποχής που σχεδίαζε στη βεράντα του παλατιού.
Μπαίνοντας στο παλάτι για να ξεναγηθούν στο εσωτερικό του, ενώθηκαν με
μια συντροφιά Γάλλων ντυμένων με ρούχα του εικοστού αιώνα και
ξαναβρήκαν τη καλή τους διάθεση. Μόνο μία εβδομάδα αργότερα οι δύο
φίλες εκμυστηρεύτηκαν η μια στην άλλη την ταραχή στη συνάντηση των
αινιγματικών φιγούρων. Στην προσπάθειά τους να διαλευκάνουν την
εμπειρία τους, διαπίστωσαν ότι την ίδια μέρα που επισκέφτηκαν τις
Βερσαλλίες, τη 10η Αυγούστου το 1792 οι επαναστατικές δυνάμεις
συνέλαβαν τη βασιλική οικογένεια ,φυλάκισαν και αργότερα καρατόμησαν τη
Μαρία Αντουανέτα. Συμπέραναν ότι κατά κάποιον τρόπο είχαν ταυτιστεί με
τη σκέψη της βασίλισσας, ότι είχαν εισχωρήσει στη ζωηρή και νοσταλγική
ονειροπόληση που την κατέκλυσε ίσως εκείνη τη μέρα. Θα μπορούσε
ακόμα να είναι μια αναπαράσταση στο συναισθηματικό-ενεργειακό πεδίο
του χώρου, μια φορτισμένη ανάμνηση, των γεγονότων που
διαδραματίστηκαν τότε και που οι γυναίκες εξαιτίας της ευαισθησία τους
συνέλαβαν και βίωσαν έντονα. Οι παραστάσεις που είδαν ήταν
διαφορετικές μεταξύ τους, εν τούτοις τα στοιχεία επαληθεύτηκαν από
τις ιστορικές πηγές.Και οι ψηφίδες δείχνουν να συνταιριάζονται στο
μωσαϊκό.Ο χάρτης της τοποθεσίας του μικρού Τριανόν του
αρχιτέκτονα του παλατιού Richard Mick (1783)επιβεβαίωσε τη διάταξη
του χώρου και των κτισμάτων που είδαν στην κατάσταση
οραματισμού τους οι φίλες.Ο άντρας που τις βοήθησε να
προσανατολιστούν θα μπορούσε να είναι ο αγγελιοφόρος που έτρεξε
στο μικρό Τριανόν για να ειδοποιήσει τη βασίλισσα για μια ομάδα
επαναστατών που ερχόταν στις 5 Οκτωβρίου του 1789. Οι άντρες με
τα καροτσάκια θα μπορούσε να είναι μέλη της ελβετικής φρουράς για
τη προστασία του βασιλκού ζεύγους.Ο απωθητικός άντρας θα ήταν ο
κόμης ντε Βοντρέιγ που στάθηκε κακός φίλος για τη βασίλισσα όταν
ενθάρρυνε αντιβασιλικές πρωτοβουλίες.Και επίσης όταν η αν
Μόμπερλι είδε το παρτραίτο της Μαρίας Αντουανέτας πείσθηκε ότι η
γυναίκα που είχε δει στον κήπο του μικρού Τριανόν ήταν η βασίλισσα.

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 7

Από τα 7 θαύματα του κόσμου, 4 βρίσκονταν στην Αρχαία Ελλάδα και 3
εκτός. Οι αριθμοί 3 και 4 είχαν επίσης συμβολική σημασία για τους Έλληνες.
Οι Αρχαίοι Έλληνες χώριζαν τους ωκεανούς του κόσμου σε 7 θάλασσες: Το
Αιγαίο, τη Μεσόγειο, την Αδριατική, τη Μαύρη, την Ερυθρά, την Κασπία και
τον Περσικό Κόλπο.
Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν το 7 τέλειο αριθμό γιατί είναι το άθροισμα του 3
και του 4 που αντιστοιχούν στα τέλεια σχήματα, τρίγωνο και τετράγωνο.
Οι Αρχαίοι Έλληνες αναγνώριζαν το 7 ως μυστηριώδη αριθμό για τις
γεωμετρικές του ιδιότητες, π.χ. 7 σημεία δεν μπορούν να
δημιουργήσουν συμμετρία σε ένα κύκλο!Ο Φιλοκτήτης έπλευσε με 7
πάνοπλα καράβια στην Τροία με σκοπό να υπερασπιστεί τους Έλληνες
κατά τον Τρωικό πόλεμο.Η τραγωδία του Αισχύλου Επτά επί Θήβας
εξιστορεί την εκστρατεία των 7 Ελλήνων βασιλιάδων κατά τις Θήβας,
της Πόλης των 7 Πυλών!
Τα μέταλλα που γνώριζαν στην Αρχαιότητα ήταν 7: Χρυσός, χαλκός,
μόλυβδος, κασσίτερος, υδράργυρος, ασήμι, σίδηρος. Σε αυτά βασίστηκε η
εξέλιξη του Πολιτισμού!
Το 7 στην Αρχαιότητα! Στην Αρχαία Σπάρτη η εκπαίδευση των αγοριών
ξεκινούσε από την ηλικία των 7 ετών!
Οι 7 πλανήτες που ήταν γνωστοί στην αρχαιότητα ήταν οι: Ερμής,
Αφροδίτη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ήλιος και Σελήνη.
Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Απόλλωνας είχε 7 αγέλες βοδιών.
Στην Αρχαία Αίγυπτο ένα από τα πρώτα μετεωρολογικά συστήματα
περιέγραφε 7 διαφορετικά κλίματα, χωρίζοντας τον κόσμο σε
μετεωρολογικές ζώνες.
Οι Αρχαίοι Έλληνες χώριζαν την ανατομία του ανθρώπινου σώματος σε 7
μέρη: Κεφάλι, στήθος, στομάχι, 2 χέρια, 2 πόδια.
Το 7 εμφανίζεται συχνά στην Μυθολογία: 7 είναι οι Πλειάδες, Κόρες του
Άτλαντα και της Πλειώνης, που αντιστοιχούν στα 7 ορατά άστρα του
αστερισμού των Πλειάδων!
Ο αριθμός 7 εμφανίζεται πολύ συχνά στην Ελληνική Μυθολογία: Η
λύρα του Αρχαίου Θεού Απόλλωνα, είχε 7 χορδές.
Η 7η ημέρα της Δημιουργίας είναι αυτή της ανάπαυσης, της αργίας και
συμβολίζει την ολοκλήρωση και την τελειότητα!
Ο αριθμός 7 εμφανίζεται συχνά και στη θρησκεία. 7 είναι οι Χριστιανικές
αρετές: ευσπλαχνία, ταπεινότητα, αγνότητα, φιλαλληλία, επιείκεια,
καλοσύνη, εργατικότητα.
Το 7 στη θρησκεία! Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Νώε πήρε στην Κιβωτό του, 7
ζεύγη από κάθε είδος πτηνών.
Ο αριθμός 7 χρησιμοποιείται 70 φορές στην Παλαιά Διαθήκη!
Οι Μουσουλμάνοι δικαιούνται να έχουν 7 γυναίκες σύμφωνα με το Κοράνι.
Το αυτόνομο κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε στις 7/7 του 1929!
7 μέρη του σώματος διακοσμούνται με κοσμήματα: Το κεφάλι, ο λαιμός, τα
χέρια, τα πόδια, τα αυτιά, η μύτη και η μέση.
Σύμφωνα με την επιστήμη υπάρχουν 7 ενεργειακά πεδία στο ανθρώπινο
σώμα και βρίσκονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης!
Κάθε φάση της Σελήνης, διαρκεί 7 ημέρες.
Στην Κίνα πιστεύουν ότι η 7η μέρα του πρώτου φεγγαριού του έτους, είναι
τα γενέθλια της ανθρωπότητας και όλοι γιορτάζουν γενέθλια αυτή τη μέρα.
Η Κινέζικη Φιλοσοφία θεωρεί ως θεμελιώδη στοιχεία τα εξής 7: Αέρας, νερό,
μέταλλο, αιθέρας, φωτιά, ξύλο, και γη.
Ο αριθμός 7 εμφανίζεται συχνά και στη Μυθολογία. Ο Οδυσσέας προτού
επιστρέψει στην πατρίδα του στην Ιθάκη, έμεινε στο νησί της Καλυψούς 7
ολόκληρα χρόνια.
Το 7 στη Γεωγραφία! 7 είναι τα νησιά του Ιονίου πελάγους: Κέρκυρα,
Κεφαλλονιά, Ζάκυνθος, Ιθάκη, Λευκάδα, Κύθηρα και Παξοί.
Ο αριθμός 7 εμφανίζεται συχνά με συμβολική σημασία στη γνωστή σειρά
βιβλίων Χάρι Πότερ - που μάλιστα θα αποτελείται από 7 βιβλία.
7 είναι οι Βυζαντινές μουσικές νότες: ΠΑ, ΒΟΥ, ΓΑ, ΔΕ, ΚΕ, ΖΩ, ΝΗ.
Τα 7 ονόματα που έχουν δοθεί στην Κωνσταντινούπολη είναι:
Κωνσταντίνου Πόλη, Νέα Ρώμη, Αντωνία, Θησαυρός του Ισλάμ,
Διαχωριστής του Κόσμου, Ινσταμπούλ, και Κωνσταντινούπολη.
Το μυαλό μας μπορεί να μετρήσει στιγμιαία και με ακρίβεια μέχρι και 7
αντικείμενα ακόμη και αν τα δούμε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
Το ουράνιο τόξο αποτελείται από τα εξής 7 διαδοχικά χρώματα: Κόκκινο,
πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, μωβ και βιολετί.
Βλέπουμε τελικά; πως ο αριθμός αυτός κρύβει κάτι το ξεχωριστό αλλά,,,
σίγουρα και μυστήριο αφού από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα,
σημαδεύει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την ζωή μας.

ΟΙ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ

ΟΧΙ ΚΤΙΣΜΑΤΑ
Είναι απόλυτα σωστό το γεγονός πως η αρχιτεκτονική των πυραμίδων είναι
διάσπαρτη στον πλανήτη και μάλιστα χτισμένες σε εποχές που ακόμη και
τώρα προβληματίζουν των ακαδημαϊκό κόσμο. Αυτό οφείλεται κυρίως στην
δυσκολία χρονολόγησης που υπάρχει με βάση τις σύγχρονες τεχνικές.
Αν εξαιρέσουμε την ραδιο-χρονολόγηση, μια άλλη σημαντική μέθοδος
αποτελεί την εύρεση στοιχείων όπως επιγραφές κοντά στο επίμαχο σημείο.
Αν εξαιρέσουμε πάντως το εμπόδιο του ακαδημαϊκού δογματισμού, είναι
εύλογο να υποθέσουμε πως ο άνθρωπος βάδιζε στον πλανήτη και
κατασκεύαζε θαύματα πολύ πιο πριν από ότι οι αρχικές θεωρίες
αναφέρουν. Ένα τέτοιο λάθος πάντως θα ήταν απόλυτα λογικό αφού οι
πρώτες σοβαρές αρχαιολογικές μελέτες γίνονταν τον 19ο αιώνα όπου ο
άνθρωπος προτοανακάλυπτε το παρελθόν του ενώ κουβαλούσε ήδη μέσα
του τις θεωρίες κάποιον θεολόγων για την μικρή σε διάρκεια ζωής ύπαρξη
της γης που την ανήγαγαν σε μερικές χιλιάδες χρόνια.
Όσον αφορά τώρα τον από μηχανής θεό που πρόσφερε το δάχτυλο του για
την κατασκευή αυτών των θαυμάτων…μια προσεχτική μελέτη στην ιστορία
της αρχιτεκτονικής θα δείξει πως οι δημιουργοί τους δεν έφτασαν στο
αποτέλεσμα αυτό από την μια μέρα στην άλλη, παρά μέσα από πολύχρονη
μελέτη, πειραματισμό και φυσικά καλή γνώση μαθηματικών και φυσικής.
Ήταν αυτά μήπως που προσέφεραν οι αρχαίοι Θεοί-εξωγήινοι; Μήπως ήταν
αυτοί που οδήγησαν τους μηχανικούς να κατασκευάσουν τους σύγχρονους
ουρανοξύστες και τις κρεμαστές γέφυρες; Αναφορικά τώρα με την
πυραμιδολογία (την μελέτη δηλαδή των ιδιαίτερων στοιχείων / ικανοτήτων
μιας πυραμίδας) πρέπει να γίνει κατανοητό πως και εδώ η φαντασία με την
πραγματικότητα είναι αναμιγμένη.
Οι μελέτες του αστρονόμου Smith την δεκαετία του 1860 ήταν αυτές που
προσέφεραν τις θεωρίες πως οι διαστάσεις της μεγάλης πυραμίδας στην
Γκίζα κρύβουν ιδιαίτερη σοφία όπως τις αποστάσεις γης-ήλιου, τις
διαστάσεις της γης κ.α. Αυτό που όμως φαίνεται να υφίσταται είναι η
ιδιαίτερη ικανότητα που παρατηρήθηκε σχετικά με την διατήρηση πτωμάτων
υπό την προστασία μιας πυραμίδας. Ακολουθώντας την λογική αυτή, στην
Τσεχοσλοβακία του 1959, κυκλοφόρησαν μικρές πυραμίδες από χαρτόνι
όπου τοποθετώντας μέσα τους μια λεπίδα σκουριασμένου ξυραφιού,
μπορούσες να την βρεις αργότερα καθαρή. Η ξεχωριστή αυτή ιδιότητα δεν
οφείλετε όμως σε καμία μαγεία παρά (όπως παρατηρεί ο βιολόγος Watson)
οφείλεται στο ιδιαίτερο σχήμα της πυραμίδας η οποία μπορεί και δημιουργεί
ένα εσωτερικό μαγνητικό πεδίο που ενισχύει την αναπαραγωγή των
κρυστάλλων ενός μετάλλου. Μετέπειτες μελέτες με μετρητές Gauss έδειξε
πως μια τέτοια ερμηνεία είναι απόλυτα πιθανή

Οι ελληνικές σπηλιές αποκαλύπτουν το μυστήριο

Στις σπηλιές σε όλη την Ελλάδα, οι αρχαιολόγοι
αποκαλύπτουν πολλά μυστικά του παρελθόντος.
Εμπειρογνώμονες βρήκαν υπολείμματα
βυζαντινών Χριστιανών που πέθανα από την
πείνα σε μια σπηλιά περίπου 1400 έτη πριν.
Μεταξύ του 575 και του 600, τουλάχιστον 33
άνδρες, γυναίκες και παιδιά μπήκαν σε μια
σπηλιά κοντά στην σύγχρονη Ανδρίτσα,
νοτιοδυτικά της Αργολίδας, στην ανατολική Πελοπόννησο. Κουβαλούσαν
έναν χριστιανικό σταυρό, μερικά χρήματα και προμήθειες τροφίμων, ίσως
σκοπεύοντας να κρυφτούν από κάποια απειλή. Πέθαναν από την πείνα,
ανίκανοι ή απρόθυμοι να βγουν από την σπηλιά. Δεκατέσσερις αιώνες
αργότερα, Έλληνες αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τα υπολείμματα αυτής της
βυζαντινής κοινότητας και του τραγικού και μυστήριου τέλους του. Η σπηλιά
της Ανδρίτσας είναι μια από τις πολλές που γίνονται ανασκαφές από το
2004-05. Σίγουρα οι σπηλιές της Ελλάδος έχουν πολλά να μας
αποκαλύψουν αλλά έχουν τα μυστικά τους πολύ καλά κρυμμένα.

ΑΛΚΑΤΡΑΖ(Ο ΒΡΑΧΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ

ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ)
Οι φύλακες ασφαλείας αναφέρουν ανατριχιαστικούς θορύβους και την
αίσθηση ύπαρξης κάτι του ανεξήγητου στην κλειστή πλέον φυλακή του
Αλκατράζ. Το νησί του Αλκατράζ είναι μια τουριστική ατραξιόν που το
διαχειρίζεται το National Park Service. Η πρώην φυλακή στον Κόλπο του
San Francisco έχει θεωρηθεί αρκετές φορές ως στοιχειωμένη από τους
αξιωματικούς της τοπικής αστυνομίας που φροντίζουν για την ασφάλεια.
Κάθε μέρα και μετά την δύση του ηλίου κι ενώ το τελευταίο ferry boat
αποχωρεί από αυτό το ερημωμένο κι ανεμοδαρμένο νησί, μόνο ένας
άνθρωπος μένει πίσω, ο νυχτερινός φύλακας του Αλκατράζ. Υπό το φως
του φακού του, ο Gregory Johnson κάνει εξονυχιστικό έλεγχο στην
σκοτεινή πτέρυγα της πρώην φυλακής που κάποτε ήταν ο τόπος που
φιλοξενούσε τους πιο σκληρούς δολοφόνους και ψυχωτικούς
εγκληματίες της χώρας. Η περιγραφές του φύλακα σε πολλές
περιπτώσεις δείχνουν ότι δεν θέλει και πολύ για να αλλάξει επάγγελμα ή,
στην καλύτερη περίπτωση να αρχίσει τα ηρεμιστικά. (Τι θόρυβος είναι
αυτός; ρωτάει, ρίχνοντας φως σε μια μισάνοιχτη πόρτα ενός κελιού
απομόνωσης. Κοντοστέκεται κι ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους μπροστά
σε ένα ακόμη ανεξήγητο φαινόμενο του Αλκατράζ. Αναφέροντας ψιθυριστά:
Φίλε, δεν θα μπορούσα να είμαι εδώ τη νύχτα χωρίς το όπλο μου). Μέχρι
την στιγμή που το πρώτο ferry boat καταφτάνει με την αυγή, ο αξιωματικός
της U.S. Park Police περνάει τη νύχτα με τεταμένα νεύρα και φαντασία που
καλπάζει, κάνοντας περιπολία στο μέρος που κάποτε ήταν γνωστό ως το
Νησί του Διαβόλου της Αμερικής. Στο πέρασμα των χρόνων, το Αλκατράζ
ήταν η εφιαλτική τελική κατάληξη για 1576 δολοφόνους, γκάνγκστερ κι
επικηρυγμένους εγκληματίες από το Κράτος. Γνωστό με το όνομα "Ο
Βράχος", το νησί αυτό με έκταση 12 εκτάρια ήταν διαβόητο για τα φρικτά
κελιά και την αυστηρή πειθαρχία που πολλές φορές απαιτούσε απόλυτη
ησυχία. Ύστερα βέβαια από αρκετές δεκαετίες λειτουργίας, η φυλακή
έκλεισε στις 21 Μαρτίου του 1963 με τον αποχαιρετιστήριο λόγο του Frank
Weatherman ο οποίος ανέφερε: "Η φυλακή του Αλκατράζ ποτέ δεν ήταν
καλή για κανένα" ενώ ότι απέμεινε είναι ο αριθμός των απεγνωσμένων
ανθρώπων που κάποτε φυλακίστηκαν εκεί. (Δεν ξέρω αν πρέπει να
πιστεύω στα φαντάσματα καθαυτά), είπε ο 38χρονος Johnson. Κρατώντας
μια στρογγυλή σιδερένια κουλούρα με κλειδιά, κάνει τη νυχτερινή του
περίπολο στον γύρο του νησιού. Διασχίζει τον διάδρομο με τα κελιά στα
οποία έζησαν κάποτε ο ληστής και γκάνγκστερ Arthur "Doc" Barker κι ο
απαγωγέας Alvin Karpavicz, γνωστός ως "ο ανατριχιαστικός Karpis", ο τότε
νούμερο 1 δημόσιος κίνδυνος. Ελέγχει την ιατρική πτέρυγα στην οποία ο
Robert Stroud, ή αλλιώς ο άνθρωπος πουλί του Αλκατράζ πέρασε 17
χρόνια. Κρυφοκοιτάζει μέσα στον χώρο με τα πλυντήρια όπου ο γκάνγκστερ
Alphonse Capone, γνωστός ως "ο Σημαδεμένος", προσπάθησε να διαφύγει
σπρώχνοντας τους καθαριστές. Περιπολεί το γραφείο των διοικητών της
φυλακής που είχαν ψευδώνυμα όπως "Αλμυρό νερό, Γύφτος, Cowboy κι
υποσχόμενος Paul". Φαίνεται ότι κατά καιρούς η παλιά φυλακή παίζει
παιχνίδια με το μυαλό του. Μια νύχτα, την στιγμή που ηχούσε το
κουδούνισμα του πλοιαρίου και το προειδοποιητικό κουδούνι για την ομίχλη,
ορκίζεται πως άκουσε κάποια ποτήρια να χτυπάνε μεταξύ τους, όπως
γίνεται σε μια πρόποση. Ακούει τα ποντίκια να διασχίζουν τα πατώματα των
διαδρόμων, και τον αέρα να ουρλιάζει, και που πολλές φορές ακούγεται σαν
ένα τρανταχτό γέλιο. Όπως αναφέρει: (Αυτό το μέρος είναι εφιαλτικό όταν
πέφτει το σκοτάδι. Σου δίνει την εντύπωση πως δεν είσαι καθόλου μόνος
εκεί μέσα). Ίσως τελικά η φυλακή αυτή να μην υφίσταται ως φυλακή πλέον.
Όμως ο φύλακας του βράχου μέσα στην νυχτερινή μοναξιά του, μπορεί να
έχει περισσότερη παρέα από αυτή που φαντάζεται. Ίσως ο βράχος τώρα,
να έχει περισσότερη ζωή…αυτή την φορά όχι μέσα στα κελιά αλλά εντελώς
ελεύθερη. Μνημες λοιπον εχουν σωθει μεσα στους τοιχους της
φυλακης του Αλκατραζ. Τι άλλο μας λ΄εει αυτό από το να πάρουμε το
σκληρο αυτό δισκο και να τον διαβασουμε για να μπορεσουμε να
κατανοησουμε κα;λύτερα τις ενεργειακές δομές?

Τα διασημότερα στοιχειωμένα σπίτια του κόσμου!"

Η οικία του εφημέριου του Borley
Στην Αγγλία, μια χώρα η οποία είναι συνδεδεμένη με αναφορές σε
φαντάσματα, στοιχειωμένες επαύλεις και πύργους, η οικία του εφημέριου
του Borley θεωρείται πως είναι το πιο
γνωστό στοιχειωμένο σπίτι στην
Αγγλία. Κι υπάρχουν πράγματι κάποιες
πολύ ισχυρές ενδείξεις που στηρίζουν
αυτόν τον ισχυρισμό. Το οίκημα χτίστηκε
το 1863 δίπλα από την εκκλησία του
Borley σαν κατοικία του αιδεσιμότατου
Henry Bull. Με το πέρασμα των χρόνων
έγινε ένα μέρος όπου συνέβαιναν
φαινόμενα πόλτεργκαϊστ,
εξαφανίζονταν διάφορα αντικείμενα,
υπήρχαν παράξενες μυρωδιές, ρεύματα
παγωμένου αέρα, ήχοι από οπλές αλόγων
και φαντάσματα. Ακόμη κι όταν
καταστράφηκε το 1939 από πυρκαγιά, οι
φωτογραφίες που πάρθηκαν στα ερείπια
του κτιρίου και στην εκκλησία συνέχιζαν να δείχνουν ανεξήγητα φαινόμενα.
Ένας από τους τελευταίους ενοίκους, ο καπετάνιος W. H. Gregson, ανέφερε
ότι έβλεπε πολλές φορές το πνεύμα μιας καλόγριας να περιφέρεται.
Αφού η καλόγρια εθεάθη να ξεπετάγεται έξω από ένα παράθυρο αρκετές
φορές, το παράθυρο αυτό χτίστηκε. Ο Gregson έγραψε: "Η καταστροφική
πυρκαγιά ενδεχομένως να επέφερε κάποια δυσάρεστα αποτελέσματα,
επειδή τη νύχτα της πυρκαγιάς αρκετοί άνθρωποι ανέφεραν ότι με είχαν δει
μαζί με 2 ξένους, μια κυρία ντυμένη με ένα γκρίζο μανδύα κι έναν κύριο
χωρίς μαλλιά, ο οποίος φορούσε ένα μακρύ μαύρο κοστούμι".
Μερικά πολύ ανατριχιαστικά γεγονότα συνέβησαν σε σχέση με τη Marianne,
τη σύζυγο του Reverend Lionel Foyster, η οποία μετακόμισε στο σπίτι στις
16 Οκτωβρίου του 1930. Μια οντότητα επιχείρησε να επικοινωνήσει μαζί της
γράφοντας και σκαλίζοντας στους τοίχους, κάτι το οποίο φωτογραφήθηκε.
Κάποιες άλλες περίεργες φωτογραφίες δείχνουν ένα αιωρούμενο τούβλο,
ένα άγνωστο αντικείμενο με σχήμα κορδέλας που επίσης αιωρούνταν κι
άλλες φιγούρες φαντασμάτων. Περίεργες εικόνες συνεχίζουν να
εμφανίζονται σε φωτογραφίες που τραβιούνται στην Κατοικία του Borley
μέχρι σήμερα. Τον Ιούλιο του 2002 μάλιστα, μια φωτογραφία που πάρθηκε
πίσω από την εκκλησία δείχνει ένα μυστηριώδες orb.
Ο Πύργος του Λονδίνου
Ο Πύργος του Λονδίνου, ένα από τα πιο γνωστά και καλοδιατηρημένα
ιστορικά κτίρια του κόσμου, μπορεί επίσης να θεωρηθεί στοιχειωμένος.
Αυτό οφείλεται αναμφίβολα στο μεγάλο αριθμό εκτελέσεων, φόνων και
βασανιστηρίων που συνέβησαν μέσα σ' αυτόν στο πέρασμα των
τελευταίων 1000 χρόνων. Έχουν αναφερθεί πάρα πολλές θεάσεις
φαντασμάτων μέσα και γύρω από τον Πύργο.
Μια μέρα του χειμώνα του 1957 στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, ένας φρουρός
θορυβήθηκε ακούγοντας κάτι να χτυπάει την οροφή του φυλακίου του. Όταν
βγήκε έξω για να διαπιστώσει τι συμβαίνει, είδε μια άμορφη λευκή φιγούρα
στην κορυφή του Πύργου. Τότε συνειδητοποίησε ότι εκείνη ακριβώς την
ημερομηνία, στις 12 Φεβρουαρίου του 1554, αποκεφαλίστηκε η Jane Grey.
Πιθανότατα το πιο γνωστό φάντασμα που "κατοικεί" στον Πύργο να είναι
αυτό της Ann Boleyn, μιας από τις συζύγους του Ερρίκου του 8ου, η οποία
επίσης αποκεφαλίστηκε στον Πύργο το 1536. Πολλές φορές έχει θεαθεί το
φάντασμα της να μεταφέρει το κεφάλι της στον Πράσινο Πύργο καθώς και
στο Βασιλικό Παρεκκλήσι του Πύργου. Ανάμεσα στα άλλα φαντάσματα του
Πύργου είναι αυτά του Ερρίκου του 8ου, του Thomas Becket και του Sir
Walter Raleigh.
Μια από τις πιο φρικτές ιστορίες φαντασμάτων που συνδέονται με τον
Πύργο είναι αυτή που περιγράφει τον θάνατο της Κόμισσας του
Σάλσμπουρι. Σύμφωνα με μια μαρτυρία, η Κόμισσα καταδικάστηκε σε
θάνατο μαζί με τους φερόμενους ως συνενόχους της σε διάφορες
εγκληματικές ενέργειες (παρόλο που πλέον πιστεύεται ότι ήταν μάλλον
αθώα). Καθώς ανέβαινε στο ικρίωμα, πάλεψε και ξέφυγε από τους
φρουρούς και κυνηγήθηκε από τον δήμιο ο οποίος την διαμέλισε. Η
διαδικασία του θανάτου της έχει ιδωθεί να αναπαρίσταται από αύλες
οντότητες στον Πράσινο Πύργο.

Το πλοίο "Queen Mary"

Παρόλο που αυτό το μεγάλο παλιό πλοίο δεν υπολογίζεται ως σπίτι φυσικά,
είναι επίσης στοιχειωμένο. Αν και κάποτε εγκαινιάστηκε ως ένα
κρουαζιερόπλοιο πολυτελείας, όταν αποσύρθηκε το Queen Mary,
αγοράστηκε το 1967 από την πόλη του Long Beach της Καλιφόρνια και
μετατράπηκε σε ξενοδοχείο. Η περιοχή του πλοίου που θεωρείται ως η
περισσότερο στοιχειωμένη είναι το μηχανοστάσιο όπου ένας 17χρονος
ναύτης παγιδεύτηκε ενώ προσπαθούσε να αποφύγει μια φωτιά. Έχουν
ακουστεί από πολλούς ανθρώπους χτυπήματα και κρότοι στις σωλήνες
γύρω από την πόρτα. Σε αυτό που σήμερα πλέον είναι το μπροστινό
γραφείο του ξενοδοχείου, επισκέπτες έχουν δει το φάντασμα μιας "κυρίας
στα λευκά".
Φαντάσματα παιδιών λέγεται ότι στοιχειώνουν την πισίνα του πλοίου ενώ
το πνεύμα ενός νεαρού κοριτσιού που προφανώς έσπασε το λαιμό της σε
ένα ατύχημα στην πισίνα έχει ακουστεί να φωνάζει τη μητέρα της ή να
ζητάει την κούκλα της. Ο διάδρομος των αποδυτηρίων της πισίνας είναι
ένας χώρος με ανεξήγητη δραστηριότητα. Τα έπιπλα μετακινούνται από
μόνα τους, άνθρωποι νιώθουν το άγγιγμα ενός αόρατου χεριού κι
εμφανίζονται άγνωστες οντότητες. Στο μπροστινό κέλυφος του πλοίου
ακούγεται μερικές φορές το ουρλιαχτό ενός φαντάσματος. Μερικοί
πιστεύουν πως αυτή η - γεμάτη πόνο - φωνή είναι ενός ναύτη που
σκοτώθηκε κατά την σύγκρουση του Queen Mary με ένα μικρότερο πλοίο.
Το σπίτι του Whaley
Το σπίτι του Whaley βρίσκεται στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια κι έχει
κερδίσει τον τίτλο του πιο στοιχειωμένου σπιτιού των Ηνωμένων Πολιτειών.
Χτίστηκε το 1857 από τον Thomas Whaley σε γη που κάποτε ήταν
νεκροταφείο κι από τότε στην έπαυλη έχουν θεαθεί πάρα πολλά
φαντάσματα. Η συγγραφέας deTraci Regula αναφέρει τις εμπειρίες που
είχε στο σπίτι.
"Όσο περνούσαν τα χρόνια, καθώς δειπνούσα απέναντι από τον δρόμο στο
Old Town Mexican Cafι, άρχισα να παρατηρώ ότι τα παραθυρόφυλλα στον
δεύτερο όροφο του σπιτιού του Whaley μερικές φορές άνοιγαν την ώρα που
τρώγαμε, αρκετή ώρα αφότου το σπίτι είχε κλείσει. Σε μια πρόσφατη
επίσκεψη μου μπορούσα να αισθανθώ την ενέργεια σε διάφορα σημεία του
σπιτιού, ειδικά στο προαύλιο στο οποίο μπορούσα κιόλας να μυρίσω μια
ελαφριά οσμή πούρου, μάλλον από τις επισκέψεις του Whaley. Στην
αίθουσα υποδοχής μύριζα ένα άρωμα που αρχικά νόμιζα ότι ήταν της
νεαρής γυναίκας που συμπεριφερόταν σαν ξεναγός, όμως όταν
προσπάθησα λίγο αργότερα να μυρίσω ελαφρά προς την κατεύθυνση της
καθώς συνομιλούσαμε, κατάλαβα ότι δεν φορούσε άρωμα".
Ανάμεσα σε άλλα φαντάσματα είναι αυτό ενός κοριτσιού που κρεμάστηκε
κατά λάθος, ενός κλέφτη που χτυπήθηκε με ρόπαλο μέχρι θανάτου κι ο
οποίος μπορεί να ακουστεί στις σκάλες του σπιτιού όπου πέθανε μερικές
φορές μάλιστα έχει θεαθεί κατά την διάρκεια ξεναγήσεων στο σπίτι και της
κοκκινομάλλας κόρης του Whaley που συχνά εμφανίζεται τόσο
αληθοφανής, ώστε κάποιοι νομίζουν πως είναι ένα ζωντανό παιδί. Το
γνωστό μέντιουμ Sybil Leek ισχυρίστηκε ότι αισθάνθηκε αρκετά πνεύματα
εκεί κι ο διάσημος κυνηγός φαντασμάτων Hanz Holzer θεώρησε πως το
σπίτι του Whaley αποτελεί πράγματι ένα από τα περισσότερο στοιχειωμένα
κτίσματα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Raynham Hall
Το Raynham Hall στο Norfolk της Αγγλίας είναι πολύ γνωστό για το
φάντασμα της "Καφέ Κυρίας", το οποίο φωτογραφήθηκε το 1936 κι οι
φωτογραφίες αυτές είναι ανάμεσα στις πιο αυθεντικές φωτογραφίες
φαντασμάτων που πάρθηκαν ποτέ. Το "Unexplained Site" περιγράφει μια
από τις πρώτες επαφές με το πνεύμα:
"Η πρώτη θέαση έλαβε χώρα την εποχή των Χριστουγέννων το 1835. Ο
Συνταγματάρχης Loftus, που τύχαινε να έχει επισκεφτεί το σπίτι για τις
διακοπές, περπατούσε προς το δωμάτιο του μια νύχτα όταν είδε μια
παράξενη φιγούρα απέναντι του. Στην προσπάθεια του να κοιτάξει
καλύτερα τη μορφή, εκείνη εξαφανίστηκε. Την επόμενη εβδομάδα ο
Συνταγματάρχης συνάντησε ξανά την γυναίκα, περιγράφοντας την ως μια
κυρία ευγενικής καταγωγής που φορούσε ένα καφέ σατέν φόρεμα. Το
πρόσωπο της έδειχνε να λάμπει, το οποίο φώτιζε τις άδειες κοιλότητες των
ματιών της".

Ο Λευκός Οίκος Κι όμως, είναι αλήθεια!

Στον αριθμό 1600 της Pennsylvania Avenue στην Ουάσινγκτον δεν είναι
μόνο το σπίτι του τωρινού Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και το
σπίτι αρκετών προηγούμενων Προέδρων οι οποίοι κατά καιρούς
αποφασίζουν να κάνουν γνωστή την παρουσία τους εκεί, παρά το γεγονός
ότι είναι νεκροί. Ο Πρόεδρος Harrison έχει αναφερθεί πως περιφέρεται στην
σοφίτα του Λευκού Οίκου, ψάχνοντας να μάθει ποιος γνωρίζει, αν ο
Πρόεδρος Andrew Jackson στοιχειώνει την κρεβατοκάμαρα του. Επιπλέον,
το φάντασμα της Πρώτης Κυρίας Abigail Adams έχει ιδωθεί να αιωρείται σε
έναν από τους διαδρόμους του Λευκού Οίκου κρατώντας κάτι.
Το φάντασμα του Προέδρου που έχει θεαθεί πιο πολλές φορές, είναι αυτό
του Abraham Lincoln. Η Eleanor Roosevelt ισχυρίστηκε κάποτε ότι πίστεψε
πως ένιωθε την παρουσία του να την παρακολουθεί καθώς εργαζόταν στο
υπνοδωμάτιο του Lincoln. Κατά την προεδρεία του Roosevelt επίσης, ένας
υπάλληλος ανέφερε πως είδε πράγματι το φάντασμα του Lincoln να κάθεται
σε ένα κρεβάτι και να βγάζει τις μπότες του. Σε μια άλλη περίπτωση, ενώ η
Βασίλισσα Βιλελμίνα της Ολλανδίας πέρασε μια νύχτα στο Λευκό Οίκο,
ξύπνησε από ένα χτύπημα στην πόρτα του υπνοδωματίου της.
Αποκρινόμενη σ' αυτό, συναντήθηκε με το φάντασμα του Abraham Lincoln
το οποίο την κοίταζε έντονα από τον διάδρομο. Η σύζυγος του Calvin
Coolidge ανέφερε πως είδε αρκετές φορές το φάντασμα του Lincoln να
στέκεται με τα χέρια ενωμένα πίσω από την πλάτη του σε ένα από τα
παράθυρα του Οβάλ Γραφείου, κοιτάζοντας έξω σε βαθύ στοχασμό προς το
αιματοβαμμένο πεδίο μάχης του Potomac.
Όλα αυτά είναι παραφυσικές περιπτωσεις που στις αισθήσεις μας
αποστέλονται πληροφορίες από άλλους χώρους. Γιατι αλλωστε
δεχόμαστε την πληροφόρηση αυτή αν μη τι άλλο για ερμηνεια κι
αξιοποιηση της, αρα μπορούμε να το επιτυχουμε?
Πως εκφραζεται η ερμηνεια αυτή αν μη τι άλλο με τις συχνότητες ?
Τι περισσότερο χρειαζεται να μας μουν ανθρωποι αλλης εποχης για
να μπορεσουμε να γλιστρησουμε σε άλλες κυψελες του συμπαντος
και να επικοινωνησουμε μαζι τους η και με άλλες οντότητες ?
Π.ΛΙΑΠΗΣ
"Αυτός που θέλει να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα πρέπει να έχει
επαρκή ιδέα περί του τι είναι αλήθεια και ψέμα" Μπαρούχ Σπινόζα.

Οι αστικοί μύθοι, είναι ιστορίες που

διαδίδονται στο ευρύ κοινωνικό σύνολο,
από στόμα σε στόμα. Άλλοτε βασισμένες
σε πραγματικά γεγονότα αλλά
διανθισμένες ανάλογα με το σκοπό που
έπρεπε να εξυπηρετήσουν ή για να είναι
σύμφωνες με τις παραδόσεις ενός τόπου.
Άλλοτε δημιουργήματα της φαντασίας
κάποιου, που διαδόθηκαν και με τον
καιρό απέκτησαν διαστάσεις αληθινές. Παλαιότερα αφορούσαν κυρίως
φαντάσματα, ηρωικές πράξεις, μιλούσαν για ακέφαλους καβαλάρηδες. Στην
σύγχρονη εποχή, οι αστικοί μύθοι έχουν μεταλλαχθεί και βασίζονται κυρίως
στην παραπληροφόρηση, πολλές φορές μάλιστα χρησιμοποιούνται ακόμα
και για στοχευμένες επιθέσεις μεταξύ ανταγωνιστικών εταιρειών. Ο "μύθος",
όπως ακριβώς το λέει και η λέξη, είναι μια φανταστική ιστορία, που το
περιεχόμενο της δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα Η
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΙΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΩΣ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ 5 ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ. ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΟΜΩΣ?
Μπορεί βέβαια να εμπλουτιστεί με
διάφορα στοιχεία που προσανατολίζουν
σε μια αληθοφάνεια, αλλά η ουσία δεν
αλλάζει. Είναι παραμύθι.
Στην περίπτωση του "θρύλου", έχουμε
να κάνουμε με αληθινά γεγονότα τα
οποία με την πάροδο του χρόνου
τροποποιήθηκαν, εμπλουτίστηκαν,
έγιναν μεγαλειώδη και απέκτησαν
ακόμα και παραδειγματικό χαρακτήρα,
είτε προς αποφυγή, είτε προς μίμηση.Η
ιστορία είναι γεμάτη από "μύθους" και
από "θρύλους". Ιστορίες που ακόμα και
σήμερα που ζούμε στην εποχή του
ρεαλισμού και της εύκολης πρόσβασης στη γνώση, εξακολουθούν να
εντυπωσιάζουν και σε πολλές περιπτώσεις εκλαμβάνονται ως αληθινοί. Ο
βασιλιάς Αρθούρος και το Κάμελοτ είναι ένα κλασσικό παράδειγμα "μύθου",
που στη συνείδηση του κόσμου έχει περάσει ως αλήθεια. Μια ιστορία που
ενισχύθηκε κατά την περίοδο της προεδρίας John F. Kennedy, καθώς
έπρεπε να πλασαριστεί η κυβέρνηση, ως αυτή η οποία θα επέφερε τις αξίες
του Κάμελοτ (δικαιοσύνη, ειρήνη, ισότητα, ανεξιθρησκία), στην τότε
ταραγμένη από φυλετικούς αγώνες κοινωνία των Η.Π.Α. Η «Ιλιάδα» είναι
ένα επίσης τρανό παράδειγμα μιας "θρυλικής" ιστορίας, που βασίστηκε σε
πραγματικά γεγονότα, αλλά η φαντασία του Ομήρου και οι προσθήκες των
τροβαδούρων που την διαιώνισαν, την έκθεσαν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να
αιτιολογήσει και να εξυμνήσει τους Έλληνες, που στην πραγματικότητα
στράφηκαν κατά των Τρώων για καθαρά επεκτατικούς λόγους και για τον
έλεγχο του Εύξεινου Πόντου. Στις μέρες μας, οι αστικοί μύθοι, έχουν
πολλαπλασιαστεί και σε αυτό έχει βοηθήσει το διαδίκτυο. Εάν κάποτε
χρειαζόταν χρόνια ολόκληρα για να διαδοθεί μια ιστορία και να
ενσωματωθεί στη λαϊκή συνείδηση, σήμερα αυτό γίνεται στον χρόνο που
απαιτείται για ένα κλικ στο send ενός e-mail. Μερικοί από τους αστικούς
μύθους που πολλοί από εμάς έχουμε δει να φτάνουν κατά καιρούς στο
ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, είναι και αυτοί: η ιστορία που ήθελε τον Bill
Gates να μοιράζει την περιουσία του, η ιστορία με την εταιρεία KFC που
χρησιμοποιεί τροποποιημένα γενετικά κοτόπουλα χωρίς κεφάλι, η ιστορία
που θέλει μια αμερικανική εταιρεία να έχει δημιουργήσει γενετικά
τροποποιημένα μωρά – παιχνίδια ορισμένου χρόνου ζωής, η ιστορία με το
πρωτότυπο μουσικό όργανο που κατασκευάστηκε από υδραυλικούς
σωλήνες και ανταλλακτικά τρακτέρ και δωρίθηκε σε ένα πανεπιστήμιο ενώ
στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα τεχνολογίας animation. Η ιστορία με
τους αστικούς μύθους, έχει πάρει υπερβάλλουσες διαστάσεις στις μέρες
μας. Υπάρχουν μάλιστα δημοσιεύματα, που αναφέρουν ότι στις Η.Π.Α. έχει
ιδρυθεί ειδική υπηρεσία που τους καταγράφει. Σύμφωνα με τα όσα
αναφέρονται στο internet, η υπηρεσία αυτή ανήκει στο Department of
Energy και ονομάζετε Hoaxbusters. Όμως, η αναζήτηση μας στην επίσημη
ιστοσελίδα του υπουργείου δεν απέφερε αποτέλεσμα για μια τέτοια
υπηρεσία. Εδώ γεννάται ένα ερώτημα. Μήπως και αυτό είναι ένας ακόμα
επιτυχημένος αστικός μύθος; Αναζητώντας πληροφορίες σχετικά με την
υπηρεσία Hoaxbusters, βρήκαμε μια σελίδα στην οποία αναφέρεται ότι το
υπουργείο έχει καταργήσει την αντίστοιχη επίσημη ιστοσελίδα του. Η
υποτιθέμενη σελίδα που καταργήθηκε, είναι η hoaxbusters.ciac.org, αλλά
εάν κάποιος εμβαθύνει περισσότερο στην αναζήτηση, θα διαπιστώσει ότι η
υπηρεσία CIAC (Computer Incident Advisory Capability), είναι μια εταιρεία
που σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην σύντομη περιγραφή που φαίνεται
στο Google, παρείχε υπηρεσίες στο παραπάνω υπουργείο. Αξίζει να
αναφέρουμε, ότι η εν λόγω σελίδα δεν λειτουργεί.Ο όρος αστικός
χρησιμοποιείται προκειμένου να διαχωριστούν από άλλου είδους μυθολογία
και δεν συνδέεται απαραίτητα με ένα αστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο
διαδραματίζονται. Εισήχθη δε από τον καθηγητή Jan Harold Brunvand στο
βιβλίο του "The Vanishing Hitchhiker: American Urban Legends & Their
Meanings".Το 1981, ο Jan Harold Brunvand, καθηγητής στο University of
Utah, ξεκίνησε την έκδοση μιας σειράς βιβλίων με θέμα τους αστικούς
μύθους. Σύμφωνα με τον ίδιο, είχε δύο στόχους. Πρώτον να καταδείξει ότι οι
μύθοι και οι θρύλοι δεν αγγίζουν μόνο τις πρωτογενείς κοινωνίες και
δεύτερον να αποδείξει ότι μέσα από αυτούς, μπορούμε να αντλήσουμε
πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία για την λειτουργία και την πολιτιστική
ταυτότητα, των ανεπτυγμένων αστικών κοινωνιών. Η γένεση ενός αστικού
μύθου ή θρύλου, είναι εξαιρετικά απλή υπόθεση. Αρκεί μια ιδέα, ένα
γεγονός, ένας σκοπός και ο καθορισμός της στοχευόμενης ομάδας
όπου η ιστορία θα βρει πρόσφορο έδαφος να διαδοθεί, να σχολιαστεί,
να αναπτυχθεί και να ενσωματωθεί στη συλλογική κοινωνική μνήμη.
Παρακάτω, σας παρουσιάζω μερικούς από τους πιο γνωστούς αστικούς
μύθους.
1. Bad medicine
Ένας νεαρός ετοιμαζόταν να επισκεφθεί την φίλη του στην οικεία της.
Προηγουμένως πέρασε από ένα φαρμακείο για να προμηθευτεί
προφυλακτικά. Ο φαρμακοποιός βλέποντας την αμηχανία του αγοριού
έκανε μερικά αστεία μαζί του για να «σπάσει τον πάγο». Αργότερα όταν
πήγε σπίτι της φίλης του και χτύπησε την πόρτα, του άνοιξε ο πατέρας της
κοπέλας. Ήταν ο ίδιος ο φαρμακοποιός!
2. Τι πίνεις και δεν μας δίνεις
Ένα ζευγάρι βρισκόταν στο πρώτο στάδιο της γνωριμίας και απολάμβανε
μία τρυφερή βραδιά στην κρεβατοκάμαρα. Όταν ο άντρας ξύπνησε ήταν
νύχτα ακόμη. Διψούσε αλλά ευτυχώς για αυτόν δίπλα στο κομοδίνο υπήρχε
ένα ποτήρι νερό. Το ήπιε και συνέχισε τον ύπνο του. Το πρωί όταν
σηκώθηκε βρήκε την γυναίκα αναστατωμένη. Την ρώτησε τι συμβαίνει και
αυτή του είπε οτι δε μπορούσε να βρει το ποτήρι που βάζει μέσα τους
φακούς επαφής.
3. Classic Urban Legend I
Ένας άνδρας γνώρισε μια ευπαρουσίαστη γυναίκα σε μπαρ και
προσφέρθηκε έπειτα από μερικές ώρες να την πάει σπίτι. Το απόγευμα του
είπε ότι είχε βιαστεί πριν δυο χρόνια, αλλά το έχει ξεπεράσει πια και ήταν
διατεθειμένη να κάνει σεξ μαζί του. Το επόμενο πρωί ξύπνησε αλλά αυτή
είχε ήδη φύγει. Στο καθρέφτη του μπάνιου είχε γράψει ένα μήνυμα με το
κραγιόν της: "Καλώς ήλθες στο κλαμπ μελών του AIDS".
4. Zombies from the crypt
Δυο φίλοι προκαλούν τον τρίτο της παρέας να πάει μόνος του σε
νεκροταφείο. Αυτός δέχεται αλλά για να ξέρουν οτι πήγε έπρεπε να
καρφώσει ένα μαχαίρι σε έναν τάφο. Τη άλλη μέρα τον βρήκαν νεκρό δίπλα
στο μνήμα! Αποδείχθηκε πως άθελα του κάρφωσε με το μαχαίρι του και την
καπαρτίνα που φορούσε και πέθανε από το σοκ αφού θεώρησε πως
αναστήθηκε ο νεκρός.
5. Η τέφρα που έγινε σάλτσα
Oικογένεια που μετανάστευσε από την Ευρώπη στην Αμερική, λαμβάνει ένα
μικρό κουτί που περιείχε μια γκρίζα σκόνη. Δεν υπήρχε κανένα σημείωμα
αλλά φαντάστηκαν οτι η σκόνη θα ήταν ένα είδος σάλτσας. Έτσι το
μαγείρεψαν αν και δεν ήταν γευστικός. Λίγες μέρες αργότερα έφτασε ένα
νέο γράμμα από την Ευρώπη. Αναφερόταν ότι ο παππούς πέθανε και
επιθυμία του ηταν να απλώσουν τη τέφρα του στη πατρίδα. Η τέφρα όμως
είχε ήδη καταλήξει στα στομάχια.
6. Classic Urban Legend ΙΙ
Ένας άντρας γνωρίζει μια κοπέλα σε μπαρ. Καταλήγουν έπειτα από μερικές
ώρες σπίτι του. Την επομένη μέρα ξυπνά γυμνός μέσα στη μπανιέρα με
αρκετό πάγο. Στην κοιλιά του διακρίνει έντρομος μια τομή. Αποδείχθηκε
πως η κατά τα άλλα μοιραία γυναίκα τον είχε ναρκώσει με ποτό και στη
συνέχεια με την αρωγή γιατρών του αφαίρεσαν το νεφρό!
7. Η εκδίκηση του απατημένου
Το μυστήριο μόλις έχει ολοκληρωθεί, αλλά οι νεόνυμφοι δεν είναι γραφτό να
μακροημερεύσουν ως ζευγάρι. Ο γαμπρός απευθύνεται στους
παρευρισκόμενους τονίζοντας οτι κάτω απο κάθε θέση υπάρχει ένας
φάκελος με μια φωτογραφία να δείχνει την νύφη σε τολμηρές σκηνές με
άλλο άνδρα. Το γνώριζε ο απατημένος σύζυγος (λίγων ωρών) αλλά
προτίμησε οι γονείς της νύφης να πληρώσουν προηγουμένως τα έξοδα του
γάμου και όλοι οι συγγενείς και φίλοι να μάθουν την αλήθεια. Ο χωρισμός
ήταν αναπόφευκτος και άμεσος.
8. Καφές και CD Rom
Ένας νεαρός επισκέφθηκε ένα κατάστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών λίγες
μέρες μετά την αγορά του PC του. Ο αθεόφοβος είπε στους υπεύθυνους
του μαγαζιού, ότι ο υπολογιστής δεν παρουσίαζε κανένα πρόβλημα παρά
«μόνο που χάλασε η θήκη που είχε για τον καθημερινό καφέ του».
Εννοούσε το CD Rom!
9. Η στοιχειωμένη γέφυρα
Το 1942 όταν οι Έλληνες είχαν κατατροπώσει τους Ιταλούς στον πόλεμο
ένας βαριά τραυματισμένος Ιταλός στρατιώτης προσπαθούσε να ξεφύγει
απο το χωριό Παντάνασσα στο Ρέθυμνο κρητης. Μάλιστα κατάφερε να
φτάσει μέχρι μία γέφυρα, όμως για κακή του τύχη έπεσε πάνω σε έναν
Κρητικό που τον σημάδευε με το όπλο του. Ο Ιταλός ζήτησε έλεος όμως
εκείνος τον σκότωσε εν ψυχρώ. Από τότε την ιδια ημέρα καθε χρόνου
ακουνται οι κραυγές και τα κλάματα απο το αδικοχαμένο φαντάρο.
10. Το θαύμα του Αγίου
Το παρακάτω γράμμα κυκλοφορούσε ευρέως μέσω email στο διαδίκτυο.
«Άγιε μου Νεκτάριε πιστεύω σε σένα. Παρακαλούμε στείλε υγεία, χαρά και
ευτυχία στην οικογένεια μας. Ο Αγιος Νεκτάριος είναι γιατρός και θεραπεύει
αρρώστιες. Αυτό το γράμμα γράφτηκε στις 3/10/1995 και πρέπει να κάνει το
γύρω του κόσμου. Μην το πετάς θα σου κάνει κακό. Ο Άγιος Νεκτάριος θα
σε ανταμείψει σε 45 ημέρες. Γράψε το γράμμα 43 φορές και στείλτο σε
γνωστά και άγνωστα πρόσωπα. Η κυρία Παπαδοπούλου το έσχισε και
έχασε το παιδί της. Ο κύριος Ρίκος το έγραψε και κέρδισε το λαχείο! Πολλοί
που το έγραψαν ανταμείφθηκαν. Άγιε Νεκτάριε πιστεύω σε σένα. Υγεία,
χαρά και ευτυχία δώσε μου.»
11. SlaveMaster o «Αντεροβγάλτης»
Ο «Slavemaster» για ένα μεγάλο διάστημα σκορπούσε τον φόβο και τον
τρόπο στο εξωτερικό. Επρόκειτο σύμφωνα με τις φήμες για έναν ανώμαλο
βιαστή που απειλούσε τα υποψήφια θύματα του μέσω email. Κάποιοι
υποστήριζαν μετά βδελυγμίας πως δεν επρόκειτο για φάρσα. «Ιf a guy by
the name of SlaveMaster contacts you do not answer. He has killed 56
women that he has talked to on the internet. PLEASE SEND OUT TO ALL
THE WOMEN ON YOUR BUDDY LIST . ALSO ASK THEM TO PASS THIS
ON. He has been on Yahoo- Aol--Excite so far. This is no JOKE.!!!!!! AND
PLEASE SEND THIS TO MEN TOO.......JUST IN CASE!!!!!!!!!!!!!!!!! Send to
EVERY ONE YOU KNOW!!
Από αυτό το παιχνίδι των αστικών μύθων, δεν θα μπορούσε να λείπει η
Ελλάδα. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι οι Έλληνες σαν λαός, έχουν μια
τεράστια παράδοση σε «μύθους» και «θρύλους». Οι δε σύγχρονοι Έλληνες,
έχουν επίσης αποδείξει πολλάκις, ότι είναι εύκολοι δέκτες διαφόρων μύθων
και ακόμα καλύτεροι αναμεταδότες.
Οι πιο γνωστοί Ελληνικοί «αστικοί μύθοι», είναι οι εξής:
Η υπόθεση Hellenic Quest: η είδηση για την απόφαση χρήσης της
Ελληνικής γλώσσας στους υπολογιστές του μέλλοντος. Μια ιστορία που δεν
έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και εικάζεται ότι είναι αγνώστου
προελεύσεως. Τα πραγματικά δεδομένα, έχουν ως εξής. Ο δημιουργός
αυτής της ιστορίας, χρησιμοποίησε το CNN και την Apple Computers για να
αποδώσει μια βαρύτητα στο θέμα. Σε κάποιες παραλλαγές αυτού του
μύθου, νονός της ιδέας για την χρήση των αρχαίων Ελληνικών στους
υπολογιστές, φέρεται να είναι ο Bill Gates της Microsoft. Ο περιβόητος
υπολογιστής Ibycus, είναι ένας παλιός HP που χρησιμοποιήθηκε το 1980
για να επεξεργαστεί αρχαίες λέξεις (όχι μόνο Ελληνικές) που τα γράμματα
τους μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στον beta code προκειμένου να
εξυπηρετηθεί η εφαρμογή ASCII (American Standard Code for Information
Interchange). Δεν υπήρχε καμία επίσημη βεβαίωση από καμία αρχή που
μπορεί να στηρίξει τον μύθο με το Hellenic Quest project μέχρι τη στιγμη
που ζητηθηκε από την ελληνικη κυβέρνηση να χρησημοποιηθουν 300
ελληνικα συμβολα σαν βαση τωου νεου κώδικα των υπολογιστων. Ένα
άλλο σημαντικό στοιχείο, είναι η ανακρίβεια σχετικά με τον πρόεδρο της
Apple John Sculley, που φέρεται να δηλώνει:«Αποφασίσαμε να
προωθήσουμε το πρόγραμμά εκμαθήσεως της Ελληνικής επειδή η κοινωνία
μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει νʼ αναπτύξει την
δημιουργικότητα της, να εισάγει νέες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις
περισσότερες από όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα νʼ ανακαλύψει».Ο
εν λόγω κύριος, διετέλεσε πρόεδρος της Apple από το 1983 έως και το 1993
οπότε και επέστρεψε ο μέχρι και σήμερα πρόεδρος της Apple και ένας εκ
των ιδρυτών της, ο Steve Jobs. Σύμφωνα με τον μύθο, το πρόγραμμα
ξεκίνησε το 2003. Δέκα χρόνια μετά από την αποχώρηση του κυρίου
Sculley από την εταιρεία. Το αξιοσημείωτο με αυτόν τον μύθο, είναι ότι τον
χρησιμοποίησε ακόμα και ο πρώην υπουργός παιδείας, ο κος Στυλιανίδης
σε ομιλία του στην Παλαιά Βουλή στις 27/2/08, ξεσηκώνοντας την
πανεπιστημιακή κοινότητα και τον τύπο. Η υπόθεση με την Ελληνική
γλώσσα, που δεν έγινε η επίσημη γλώσσα, άλλοτε των ΗΠΑ και
άλλοτε των Ηνωμένων Εθνών, για μια ψήφο. Το ίδιο ισχυρίζονται για
λογαριασμό τους, Γερμανοί, Ισπανοί και Γάλλοι. Δεν υπάρχει κανένα
επίσημο στοιχείο, που να αποδεικνύει την ύπαρξη ψηφοφορίας για την
επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ, που ήταν αρχής εξʼ αρχής η Αγγλική λόγω του
ότι το τότε νεοσύστατο κράτος, βασίστηκε σχεδόν εξʼ ολοκλήρου στα
Αγγλοσαξονικά πρότυπα.
Ο αριθμός 666 στο γνωστό σε όλους μας σύστημα barcode και ο
πραγματικός λόγος ύπαρξης του συστήματος τη στιγμή που έχει
αποδειχτεί ότι αυτός ο αριθμός δεν υπάρχει στο συγκεκριμένο
σύστημα. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε τι είχε γίνει με αυτή την υπόθεση, που
είχε οδηγήσει ακόμα και σε διαδηλώσεις. Πολλοί μάλιστα εκείνη την
περίοδο, είχαν φτάσει σε ακραία σημεία, αναζητώντας το 666 σε
συσκευασίες, σε χαρτονομίσματα, σε ρούχα κλπ. Την επόμενη φορά που
θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια «περίεργη» ιστορία, καλό θα είναι να την
εξετάσουμε προσεκτικά πριν προχωρήσουμε στην διάδοση της. Σήμερα
διαθέτουμε όλα εκείνα τα μέσα που μας επιτρέπουν, όχι μόνο να έχουμε
άμεση πρόσβαση στην πληροφόρηση, αλλά και στην αναζήτηση στοιχείων
που θα μας βοηθήσουν να αντισταθμίσουμε και να συγκρίνουμε τις
πληροφορίες.Παρασκευή και 13 , τον Οκτώβριο του 1307 , ο Πάπας εκδίδει
μια μυστική διαταγή θανάτωσης των Ναϊτών. Μια πράξη εσχάτης
προδοσίας για τους ιππότες του Ναού αφού ο Πάπας εθεωρείτο ο
πνευματικός τους πατέρας και ο κυριότερος υποστηρικτής του έργου τους.
Τέλος αυτή η προκατάληψη έχει πολύ πιο παλιές ρίζες που φτάνουν μέχρι
τους πρώτους Μεσοποταμιακούς πολιτισμούς , τον καιρό της μητριαρχικής
κοινωνίας. Τον 13ο μήνα του χρόνου (τον τελευταίο δηλαδή) θανατωνόταν ο
εραστής της Ιέριας της Θεάς και εκείνη επέλεγε τον καινούργιο της εραστή
για τον επόμενο χρόνο. Στη φιλολογία των μύθων της Παρασκευής και 13
ανήκουν και τα εξής:
Η αποστολή της NASA, Απόλλων 13 με προορισμό το Φεγγάρι,
εκτοξεύθηκε στις 13:13, ενώ μετά από τα σοβαρά προβλήματα που
παρουσιάστηκαν, η αποστολή διακόπηκε στις 13 Απριλίου. Παρασκευή
επίσης, ήταν η καθιερωμένη εκτέλεση κρατουμένων στην αρχαία Ρώμη.
Όταν το όνομα ενός ατόμου έχει δεκατρία γράμματα θεωρείται ότι έχει την
τύχη του διαβόλου (Jack the Ripper, Charles Manson, κτλ.).
Παρασκευή και 13, σύμφωνα με τους αμερικανούς, κυρίως, είναι
μια μέρα ατυχίας και
προλήψεων.

Τζακ Ο Αντεροβγάλτης, ο
δολοφόνος του Whitechapel
Οι φόνοι του Τζακ του Αντεροβγάλτη
έγιναν στο Λονδίνο, περισσότερα
από 100 χρόνια πριν. Πολλά από τα
αποδεικτικά στοιχεία που είχαν συγκεντρωθεί τότε, χάθηκαν και πολλά
«γεγονότα» αποτελούν, στην πραγματικότητα, απόψεις διαφόρων
(συγγραφέων και δημοσιογράφων) οι οποίοι είχαν γράψει για την υπόθεση
κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα. Για το λόγο αυτό, πολλές από
αυτές τις απόψεις είναι αμφισβητήσιμες και το κείμενο που ακολουθεί δεν
είναι παρά μια συγκεφαλαίωση της υπόθεσης στο σύνολό της. Το «Τζακ ο
Αντεροβγάλτης» είναι το λαϊκό όνομα που δόθηκε σε έναν κατά συρροή
δολοφόνο, ο οποίος σκότωσε αρκετές πόρνες στο Ανατολικό Λονδίνο το
1888. Το όνομα προέρχεται από μία επιστολή γραμμένη από κάποιον, που
ισχυριζόταν πως είναι ο δολοφόνος και που δημοσιεύτηκε την εποχή των
φόνων. Οι δολοφονίες έγιναν σε μια περιοχή έκτασης ενός μιλίου και εντός
των συνόρων των συνοικιών Whitechapel, Spitalfields, Aldgate και το City
του Λονδίνου. Τον αποκαλούσαν επίσης «Δολοφόνο του Whitechapel» και
«Πέτσινη Ποδιά".
Σημασία και Σπουδαιότητα
Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης παρέμεινε δημοφιλής για πολλούς λόγους. Δεν
ήταν ο πρώτος κατά συρροή δολοφόνος,
αλλά, προφανώς, ήταν ο πρώτος που
εμφανίστηκε σε μια μητρόπολη, σε μια
εποχή που η πλειοψηφία των
κατοίκων ήταν εγγράμματη και ο
τύπος αποτελούσε δύναμη κοινωνικής
αλλαγής. Ο Αντεροβγάλτης
εμφανίστηκε επίσης μια εποχή πολιτικής
αναταραχής και τόσο οι φιλελεύθεροι και
κοινωνικοί μεταρρυθμιστές όσο
και οι Ιρλανδοί επαναστάτες,
προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τα
εγκλήματα για εξυπηρέτηση των
σκοπών τους.Καθημερινά, η
δραστηριότητα του Αντεροβγάλτη, καταγραφόταν στις εφημερίδες, όπως και
τα αποτελέσματα των ερευνών και οι ενέργειες της αστυνομίας. Ακόμη και
τα συναισθήματα των ανθρώπων που ζούσαν στο Ανατολικό Λονδίνο,
όπως και οι λαϊκές
διαμαρτυρίες κατά των
διαφόρων αρχών της
εποχής, δημοσιεύονταν
καθημερινά, όχι μόνο
για τους κατοίκους του
Λονδίνου, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η κάλυψη από τον τύπο
ήταν που έκανε τα κατά συρροή εγκλήματα, που ο κόσμος αγνοούσε μέχρι
τότε, γνωστά. Ο τύπος, επίσης, ήταν εν μέρει υπεύθυνος για τη δημιουργία
πολλών μύθων που περιέβαλαν τον Αντεροβγάλτη και κατέληξαν να
παρουσιάζεται σήμερα σαν μια από τις πιο ρομαντικές φιγούρες της
ιστορίας, ένας κατά συρροή δολοφόνος γυναικών. Το υπόλοιπο μέρος της
ευθύνης βαρύνει τον ίδιο τον Αντεροβγάλτη. Μπορεί να ήταν ένας κατά
συρροή σεξουαλικός δολοφόνος, φαινόμενο κοινότατο κατά τη δεκαετία του
1990, αλλά κατάφερε να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη πόλη και να
αναγκάσει όλο τον κόσμο να τον προσέξει, αφήνοντας τα φρικτά
ακρωτηριασμένα θύματά του εκτεθειμένα σε κοινή θέα. Τέλος, το γεγονός
ότι ο Αντεροβγάλτης ουδέποτε συνελήφθη καθώς και το μυστήριο που
ακόμα καλύπτει την ταυτότητά του, συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί ένας
γρίφος που, ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι προσπαθούν να λύσουν.
Τα Θύματα
Δεν είναι ξεκάθαρο πόσες ακριβώς γυναίκες σκότωσε ο Τζακ ο
Αντεροβγάλτης. Είναι γενικά παραδεκτό ότι δολοφόνησε πέντε, αν και
κάποιοι υποστηρίζουν πως ήταν τέσσερις και κάποιοι άλλοι επτά ή
περισσότερες. Το κοινό, ο τύπος και κάποια κατώτερα στελέχη της
αστυνομίας πίστευαν ότι ο Αντεροβγάλτης ήταν υπεύθυνος για εννέα
σφαγές. Οι πέντε γυναίκες που επίσημα θεωρούνται θύματα του
Αντεροβγάλτη είναι:1. Mary Ann (Polly) Nichols, δολοφονήθηκε Παρασκευή,
31 Αυγούστου, 1888.
2. Annie Chapman, δολοφονήθηκε Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου, 1888.
3. Elizabeth Stride, δολοφονήθηκε Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου, 1888.
4. Catharine Eddowes, δολοφονήθηκε επίσης την ίδια μέρα.
5. Mary Jane (Marie Jeanette) Kelly, δολοφονήθηκε Παρασκευή, 9
Νοεμβρίου, 1888.

Εκτός από αυτές τις πέντε, υπάρχουν αρκετά καλοί λόγοι να πιστέψουμε ότι
το πρώτο θύμα ήταν, στην πραγματικότητα, η
Martha Tabram η οποία δολοφονήθηκε την Τρίτη
7 Αυγούστου, 1888, όπως και υπάρχουν αρκετές
αμφιβολίες για το κατά πόσον η Stride ήταν,
όντως, θύμα του Αντεροβγάλτη. Για τον ακριβή
αριθμό των θυμάτων του, όπως γράφει και ο
Philip Sugden στο εξαιρετικό του βιβλίο «The
Complete History of Jack the Ripper», δεν
υπάρχει σαφής απάντηση. Με μια πρόταση θα
λέγαμε: τουλάχιστον τέσσερις, πιθανότατα έξι,
ίσως οκτώ. Και οι
πέντε, όπως και
η Tabram, ήταν
πόρνες και
δολοφονήθηκαν μεταξύ Αυγούστου και
αρχών Νοέμβρη 1888. Όλες, εκτός της
Tabram και της Kelly δολοφονήθηκαν στο
ύπαιθρο και δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι
γνώριζαν η μία την άλλη. Διαφορές υπήρχαν
τόσο στην ηλικία όσο και στο παρουσιαστικό
τους. Οι περισσότερες ήταν μεθυσμένες, ή έτσι τουλάχιστον εικάζεται, την
ώρα που δολοφονήθηκαν.
Η Μέθοδος του Δολοφόνου

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η πλήρης κατανόηση της μεθόδου σύμφωνα

με την οποία λειτουργούσε ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, δεν έγινε παρά αρκετά
χρόνια αργότερα.Ο Δολοφόνος του Whitechapel και το θύμα του
βρίσκονταν ενώπιος ενωπίω.Την ώρα που σήκωνε τη φούστα της, τα χέρια
της ήταν απασχολημένα, άρα ήταν ανυπεράσπιστη.Ο Αντεροβγάλτης
άρπαζε τις γυναίκες από το
λαιμό και τις στραγγάλιζε, μέχρι
να χάσουν τις αισθήσεις τους ή,
ενδεχομένως, τη ζωή
τους.Αυτό αποδείχτηκε
ξεκάθαρα από τις
νεκροψίες.Κατά το παρελθόν,
κάποιοι συγγραφείς υποστήριζαν ότι η επίθεση στα θύματα έγινε από πίσω,
καθώς εκείνα έσκυβαν με ανασηκωμένες τις φούστες, προκειμένου να
προσφέρουν στον πελάτη πρωκτικό σεξ.Η θεωρία αυτή δεν φαίνεται να
στέκει, γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα να φωνάξουν και να καλέσουν σε
βοήθεια ή, ακόμα, και να του ξεφύγουν.Στη συνέχεια ο Αντεροβγάλτης
ξάπλωνε τα θύματά του στο έδαφος, με το κεφάλι τους στα αριστερά
του.Αυτό αποδείχτηκε από τη θέση των πτωμάτων, αναφορικά με τοίχους
και φράχτες, που δείχνει πως δεν υπήρχε χώρος ώστε ο δολοφόνος να
επιτεθεί στο σώμα από τα αριστερά.Η μη ύπαρξη τραυμάτων στο πίσω
μέρος του κεφαλιού, υποδεικνύει ότι τα εναπόθετε στο έδαφος και δεν τα
πετούσε ή τα άφηνε να πέσουν.Με δεδομένα το κακό καιρό και τη
ρυπαρότητα των δρόμων, δεν υπάρχει καμία περίπτωση η πόρνη και ο
πελάτης της να ξάπλωναν στο χώμα για τη συνουσία.Όταν οι γυναίκες ήταν
στο έδαφος, τους έκοβε το λαιμό.Οι αιμάτινοι λεκέδες στο έδαφος έδειχναν
ότι το αίμα σχημάτιζε «λίμνη» δίπλα και κάτω από τον αυχένα και το κεφάλι
του θύματος και όχι μπροστά, όπως θα γινόταν αν, όταν τους έκοβε το
λαιμό, ήταν όρθιες.Σε μια περίπτωση βρέθηκε αίμα σε ένα φράχτη σε ύψος
14 ιντσών από το έδαφος και απέναντι από το τραύμα του λαιμού, που
υποδεικνύει ότι το αίμα τινάχτηκε σε πίδακα κατά την τομή.Η μέθοδος αυτή,
επίσης, προστάτευε το δολοφόνο και τα ρούχα του, από αιμάτινους
λεκέδες.Με το να βρίσκεται στα δεξιά του θύματος και να κόβει την αριστερή
πλευρά του λαιμού τους, το αίμα κατευθυνόταν μακριά από εκείνον, με
αποτέλεσμα να κινδυνεύει λιγότερο να λερωθεί.Εάν το θύμα ήταν ήδη νεκρό
πριν το κόψει, τότε η απώλεια αίματος ήταν σαφώς λιγότερη.Στη συνέχεια, ο
Αντεροβγάλτης, πραγματοποιούσε τους ακρωτηριασμούς, πάντα από τη
δεξιά μεριά του θύματος, ή ακόμα καβαλώντας το στο ύψος των ποδιών.Σε
κάποιες περιπτώσεις τα πόδια είχαν ανασηκωθεί καθιστώντας, έτσι,
μικρότερη την απόσταση μεταξύ της περιοχής της κοιλιάς και των
ποδιών.Σε καμία από τις περιπτώσεις δεν διαπιστώθηκε συνουσία ή, έστω,
αυτοϊκανοποίηση του Αντεροβγάλτη πάνω από τα πτώματα.Συνήθως
έπαιρνε μαζί του ένα κομμάτι από τα σπλάχνα του θύματος.Η λήψη
«τρόπαιου» είναι κοινή πρακτική ανάμεσα στους σύγχρονους κατά συρροή
δολοφόνους.Οι περισσότεροι από τους γιατρούς που εξέτασαν τα πτώματα
των θυμάτων και διεξήγαγαν τις ανατομίες, πίστευαν ότι ο δολοφόνος
πρέπει να είχε κάποιες γνώσεις ανατομίας, για να κάνει ό,τι έκανε, έτσι
όπως το έκανε.Σε μία περίπτωση αφαίρεσε ένα νεφρό, ανοίγοντας το
πτώμα από μπροστά αντί από το πλάι, και αυτό το κατάφερε χωρίς να
καταστρέψει τα γύρω όργανα.Σε μια άλλη περίπτωση αφαίρεσε τα
σεξουαλικά όργανα με μια καθαρή μαχαιριά.Με δεδομένες τις συνθήκες τον
εγκλημάτων (ύπαιθρος, σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι, με την προσοχή
τεταμένη ώστε να μην γίνει αντιληπτός από τυόν διερχόμενους και με
στενότατα χρονικά περιθώρια), ο Αντεροβγάλτης, είναι πια σχεδόν σίγουρο,
πως ήταν εξοικειωμένος με τη χρήση του μαχαιριού του.
Τα Γράμματα Του Αντεροβγάλτη
Είναι κοινά αποδεκτό, από τους ειδικούς στην υπόθεση, ότι καμία από τις
επιστολές που υποτίθεται ότι στάλθηκαν από τον Αντεροβγάλτη, δεν ήταν
γραμμένη από εκείνον. Ένα γράμμα με ημερομηνία 25 Σεπτεμβρίου, που
έφτασε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Central News δυο μέρες αργότερα,
ήταν το πρώτο που έφερε την υπογραφή «Jack the Ripper», Τζακ ο
Αντεροβγάλτης. Μια καρτ ποστάλ με ημερομηνία 1 Οκτωβρίου ακολούθησε.
Επειδή αναφερόταν σε «διπλό γεγονός», η αστυνομία υπέθεσε ότι ήταν
σταλμένη από τον ίδιο τον Αντεροβγάλτη, επειδή την προηγούμενη μέρα
είχε δολοφονήσει δύο γυναίκες. Η κάρτα, επίσης, έκανε μνεία και για το
γράμμα, η αποστολή του οποίου δεν είχε, ακόμη, ανακοινωθεί στο κοινό.
Ωστόσο, η αστυνομία είχε πειστεί ότι τόσο η επιστολή, όσο και η κάρτα,
ήταν δουλειά κάποιου δημοσιογράφου. Ένα έγγραφο που ανακαλύφθηκε
πρόσφατα, βεβαιώνει ότι ένας δημοσιογράφος του Central News, ονόματι
Tom Bulling, ήταν ο συγγραφέας και των δύο.

Μια άλλη επιστολή

που ακολούθησε, θα
μπορούσε να είχε
γραφεί από το
δολοφόνο. Στα μέσα
του Οκτώβρη, ο
George Lusk,
επικεφαλής της
Επιτροπής
Επαγρύπνησης
Πολιτών του
Whitechapel, έλαβε
ένα μικρό πακέτο, που περιείχε τμήμα ανθρώπινου νεφρού, καθώς και ένα
σημείωμα, γραμμένο από κάποιον που ισχυρίζονταν πως ήταν ο
Αντεροβγάλτης και πως το κομμάτι του νεφρού ήταν
μέρος από εκείνο που είχε αφαιρέσει από την
Eddowes. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε βέβαιοι γιʼ
αυτό, αν και το θύμα έπασχε από την ασθένεια του
Bright και η περιγραφή του νεφρού ταιριάζει με
νεφρό που έχει προσβληθεί από την ασθένεια.
Οι Αποδείξεις

Την εποχή πριν την ανάπτυξη της ιατροδικαστικής

επιστήμης και
της μεθόδου
περισυλλογής
δακτυλικών
αποτυπωμάτων, ο μόνος τρόπος να
αποδειχθεί ότι κάποιος είχε διαπράξει
έναν φόνο, ήταν είτε να συλληφθεί επʼ
αυτοφώρω, είτε να ομολογήσει το
έγκλημα. Δυστυχώς, οι φόνοι του
Whitechapel, συνέπεσαν με αυτή την
 εποχή. Ένα ενδιαφέρον σημείο της
υπόθεσης είναι ότι οι έρευνες
διεξήχθησαν από δύο αστυνομικά
τμήματα. Η Μητροπολιτική Αστυνομία,
γνωστή ως Scotland Yard, ήταν
αρμόδια για εγκλήματα διαπραχθέντα
σε όλο το Λονδίνο και τα περίχωρα,
εκτός από το City (το κέντρο της πόλης
του Λονδίνου), το οποίο είχε τη δική του
αστυνομία. Όταν δολοφονήθηκε η
Eddowes στην περιοχή τους,
αναμίχθηκαν στην υπόθεση του Αντεροβγάλτη. Κατά γενική ομολογία, οι
κατώτεροι αξιωματικοί των δύο δυνάμεων συνεργάστηκαν καλά, πράγμα
που δεν έγινε στα ανώτερα κλιμάκια. Δεν είναι γνωστό σε τι επίπεδο, η
αποτυχία τους να συνεργαστούν είχε ως αποτέλεσμα
τη μη επίλυση του μυστηρίου του Τζακ του
Αντεροβγάλτη. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και
σήμερα, παρόλα τα επιστημονικά και τεχνολογικά
μέσα που υπάρχουν, η αναγνώριση και η σύλληψη
ενός κατά συρροή δολοφόνου, παραμένει δύσκολη
υπόθεση. Εκτός από τις αυτοψίες και τη λήψη
καταθέσεων από οποιονδήποτε μπορεί να γνώριζε
κάτι για την υπόθεση, η Μητροπολιτική Αστυνομία δεν
μπόρεσε να κάνει περισσότερα. Η κοινή γνώμη της
εποχής ήταν ότι η αστυνομία ήταν ανίκανη και ότι ο Sir
Charles Warren, αρμόδιος δημοτικός σύμβουλος, ήταν
μόνο καλός στο να καταστέλει τα πλήθη και να
επιβάλει την τάξη, παρά στο να διεξάγει δουλειά
ντετέκτιβ. Του καταλόγισαν ιδιαίτερα το γεγονός ότι αρνήθηκε να προσφέρει
αμοιβή για όποιον έδινε πληροφορίες τέτοιες, που θα οδηγούσαν στη
σύλληψη του Αντεροβγάλτη. Στην πραγματικότητα ο Warren, δεν είχε καμία
αντίρρηση για την αμοιβή. Ήταν ο ανώτερός του, υπουργός Henry
Matthews, που αρνήθηκε την χορηγία αμοιβής.
Η Αστυνομία του City, φαίνεται να έκανε καλύτερη δουλειά, αν και ούτε αυτή
επέτυχε τη σύλληψη του δολοφόνου. Οι αστυνομικοί της έκαναν σκίτσα των
σκηνών των εγκλημάτων, τράβηξαν πολλές φωτογραφίες της Eddowes και,
αν και δεν ήταν εντός της περιοχής δικαιοδοσίας τους, έβγαλαν
φωτογραφίες και του πτώματος της Kelly, που είναι και το μόνο θύμα του
Αντεροβγάλτη που φωτογραφήθηκε στη σκηνή του εγκλήματος. Ένας από
τους λόγους διαξιφισμού μεταξύ της ηγεσίας των δύο δυνάμεων, ήταν ένα
γκράφιτι που ανακαλύφθηκε στη οδό Goulston, τη νύχτα του διπλού
φονικού. Ένα κομμάτι από την ποδιά της Eddowes, το οποίο ο
Αντεροβγάλτης χρησιμοποίησε για να σκουπίσει το μαχαίρι του,
ανακαλύφθηκε από έναν αστυνομικό κοντά σε ένα κατώφλι. Πάνω από την
πόρτα ήταν γραμμένο με κιμωλία το μήνυμα: «Οι Εβραίοι είναι αυτοί που
δεν θα κατηγορηθούν άδικα». Υπήρχε περίπτωση η φράση αυτή να είχε
γραφεί από τον Αντεροβγάλτη και οι αξιωματικοί της αστυνομίας του City
ήθελαν να τη φωτογραφήσουν. Ο Warren φοβήθηκε ότι αν η επιγραφή
έμενε μέχρι να υπάρξει αρκετό φως ώστε να γίνει η φωτογράφιση, υπήρχε
κίνδυνος να ξεσπάσουν ταραχές εναντίον των Εβραίων που ζούσαν στο
Whitechapel, τους οποίους ήδη μερίδα φανατικών Άγγλων θεωρούσε
υπεύθυνους για τους φόνους. Η επιγραφή σβήστηκε με εντολή του Warren,
ο οποίος δεν συμβιβάστηκε ούτε με την κάλυψη της λέξης «εβραίοι»,
προκειμένου να φωτογραφηθεί το μήνυμα. Τελικά, η αστυνομία ουδέποτε
κατηγόρησε κάποιον για τους φόνους που διέπραξε ο Αντεροβγάλτης,
γεγονός που δείχνει ότι δεν είχαν ικανό αριθμό αποδείξεων ώστε να
εξασφαλιστεί μια ετυμηγορία ενοχής σε δικαστική αίθουσα.

Οι Ύποπτοι

Πολλά άτομα
θεωρήθηκαν την εποχή των φόνων, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν,
ως ύποπτοι των δολοφονιών. Για κανέναν, όμως, από αυτούς δεν στάθηκε
δυνατόν να στηριχθεί κατηγορία με αποδείξεις. Ας δούμε τους κυριότερους
από αυτούς.Μ. J. Druitt: Απόφοιτος του Winchester College και μανιώδης
σπόρτσμαν. Βρέθηκε πνιγμένος στον Τάμεση την 31 Δεκεμβρίου του 1888.
Θεωρείται από πολλούς ως ο υπʼ αριθμόν ένα ύποπτος στην υπόθεση του
Τζακ του Αντεροβγάλτη. Δικηγόρος και εκπαιδευτικός, διορισμένος ως
καθηγητής σε σχολείο αρρένων, απολύθηκε όταν κυκλοφόρησαν φήμες για
σεξουαλική παρενόχληση μαθητών του. Ο Druitt αυτοκτόνησε πέφτοντας
στον Τάμεση με πέτρες στις τσέπες του. Το γεγονός ότι η αυτοκτονία του
συνέβη μετά το τελευταίο διπλό φονικό του Αντεροβγάλτη και το ότι, μετά το
θάνατό του, οι δολοφονίες σταμάτησαν, ενίσχυσαν την εντύπωση ότι ήταν
ένας πιθανότατος ύποπτος. Severin Klosowski (επίσης γνωστός ως George
Chapman): Πολωνός, σπούδασε ιατρική στην πατρίδα του και πήρε
ειδικότητα στη χειρουργική. Για άγνωστο λόγο μεταναστεύει στην Αγγλία
λίγο πριν αρχίσουν οι φόνοι. Εργάζεται, αρχικά, ως βοηθός κουρέα και στη
συνέχεια αγοράζει το κουρείο το κουρείο. Είναι οξύθυμος και βίαιος.
Παντρεύεται ή συζεί με έξι γυναίκες. Μάρτυρες αναφέρουν περιστατικά
ξυλοδαρμού των συντρόφων του. Οι τρεις τελευταίες πεθαίνουν
μυστηριωδώς. Αποκαλύπτεται ότι ο Klosowski τις δηλητηρίαζε.
Συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται. Πεθαίνει στην κρεμάλα.
Προφανώς, η σύνδεσή του με τους φόνους έγινε λόγω της βιαιότητας του
χαρακτήρα του, του μισογυνισμού του και των γνώσεών του πάνω στην
ιατρική. Την εποχή που δρούσε, όμως, ο Αντεροβγάλτης, ο Klosowski ήταν
πολύ νέος (μόλις 23-24 ετών), ενώ όλες οι περιγραφές του Αντεροβγάλτη
συμφωνούν ότι επρόκειτο για άντρα μεγαλύτερης ηλικίας.
Aaron Kosminski: Πολωνοεβραίος, και κάτοικος του Whitechapel. Είχε
καταλήξει παράφρων μετά από «χρόνια επιδόσεων σε μοναχική ακολασία»,
ευφημισμός της εποχής για τον αυνανισμό. Ο Kosminksi έτρεφε άσβεστο
μίσος για τις γυναίκες, κυρίως τις πόρνες, ήταν ιδιαίτερα βίαιος και
επικίνδυνος. Αναγνωρίστηκε από αυτόπτη μάρτυρα, επίσης εβραίο, ως ο
Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Στη συνέχεια ο μάρτυρας απέσυρε την κατάθεσή
του, επειδή δεν ήθελε να καταδώσει ομόθρησκό του. Ο Kosminski τελείωσε
της μέρες του σε άσυλο ψυχοπαθών.
Michael Ostrog (επίσης γνωστός με άλλα 20 ονόματα, τουλάχιστον): κατʼ
εξακολούθηση κλέφτης, από τα φοιτητικά του χρόνια. Σπούδασε γιατρός
αλλά εκδιώχθηκε από το πανεπιστήμιο όταν συνελήφθη να κλέβει. Την
εποχή των φόνων έμενε στην περιοχή. Είχε κλειστεί σε άσυλο ψυχοπαθών
ως «μανιακός και εξαιρετικά επικίνδυνος». Αφέθη ελεύθερος ως
«θεραπευμένος» λίγο πριν αρχίσουν οι φόνοι, για να εγκλειστεί πάλι, μετά
τον τελευταίο και να μην αφεθεί ελεύθερος ποτέ. Οι φόνοι είχαν, στο μεταξύ,
σταματήσει. Το γεγονός αυτό ενίσχυσε τις υποψίες εναντίον του.
Francis Tumblety (επίσης γνωστός ως J.H. Blackburn, Frank Townsend):
Παρέμεινε σκοτεινή και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, από τη γέννηση έως
το θάνατό του. Γεννημένος στον Καναδά, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της
ζωής του στιν Ηνωμένες Πολιτείες. Εμφανιζόταν ως γιατρός, χωρίς όμως να
έχει πραγματοποιήσει σχετικές σπουδές. Προσφέρει στους ασθενείς του
βότανα και ματζούνια δικής του παρασκευής. Κατηγορείται για το θάνατο
μια πόρνης, όταν αυτή πεθαίνει κατά τη διάρκεια επέμβασης
πραγματοποιούμενης από τον Tumblety (έκτρωση) αλλά με διάφορα νομικά
τερτίπια αφήνεται ελεύθερος. Ταξιδεύει στις μεγαλύτερες πόλεις της
Αμερικής. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος, τον βρίσκει να εμφανίζεται, ανοικτά
πλέον, ως γιατρός.
Μάρτυρες αναφέρουν ότι κατείχε αρκετές ντουλάπες γεμάτες
με,διατηρημένα σε βάζα με φορμόλη, σπλάχνα. Μάρτυρες ισχυρίζονται ότι ο
ίδιος είχε πει ότι η συλλογή του περιλαμβάνει «σπλάχνα από γυναίκα κάθε
κοινωνικής τάξης», αναφέρουν δε ότι ήταν εντυπωσιακά μεγάλη. Είναι
μισογύνης και δεν διστάζει να το κοινοποιεί με κάθε ευκαιρία. Ισχυρίζεται ότι
στα νιάτα του είχε κάνει ένα γάμο με μια κοπέλα η οποία, όπως
αποδείχτηκε, είχε υπάρξει πόρνη. Στη συνέχεια, και μετά από καταγγελίες
ότι συναναστρέφεται ανησυχητικά νεαρά άτομα, συλλαμβάνεται και
κατηγορείται ως ομοφυλόφιλος. Φεύγει για το Λονδίνο και φτάνει λίγους
μήνες πριν αρχίσουν οι φόνοι. Συλλαμβάνεται και ανακρίνεται για τους
φόνους. Οι εφημερίδες μιλάνε για την πιθανότητα ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης
να είναι Αμερικανός. Τίποτα δεν αποδεικνύεται. Πρόσφατα, γύρω στο 1993,
είδαν το φως της δημοσιότητας κάποιες επιστολές, των οποίων η
γνησιότητα πιστοποιήθηκε, που αναφέρουν ότι ο Tumblety ήταν ένας από
τους ισχυρούς υπόπτους. Οι φόνοι σταμάτησαν όταν επέστρεψε στην
Αμερική. Η Scotland Yard, είχε στείλει αστυνομικούς να τον παρακολουθούν
και εκεί. Άτομα που τον γνώριζαν κατέθεσαν ότι θα μπορούσε να είναι ο
δολοφόνος. Ο Tumblety, ο οποίος τα καταφέρνει περίφημα με τις
μεταμφιέσεις, ξεφεύγει από τους διώκτες του προς άγνωστη κατεύθυνση.
Εμφανίζεται στο προσκήνιο μια δεκαετία, περίπου, πριν από το θάνατό του.
Ζει με την αδελφή του και έχει αποκτήσει σημαντική περιουσία. Πεθαίνει και
θάβεται στην Αμερική.
ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ: Ο διασημότερος Βλάχος της Ιστορίας
Ο πιο διάσημος Βλάχος της ιστορίας είναι ασφαλώς ο βοεβόδας της
Βλαχίας Βλαντ Τσέπες (Blad Tepes) ο επονομαζόμενος Ανασκωλοπιστής
(Impaler) γνωστότερος και ως κόμης Δράκουλας. Το βιογραφικό του
αποτελεί ιστορία τρόμου που όμοιά της δεν γράφηκε ποτέ. Γεννήθηκε το
1431 στην πόλη Sigishoara στα Καρπάθια. Καταγόταν από τον ευγενή οίκο
του Bessarab, θεμελιωτή του Βλαχικού κράτους. Ήταν γιος του
προηγούμενου βοεβόδα Βλαντ Β΄ (VladII) και της πριγκίπισσας Σνεάζνα.
Κληρονόμησε τον τίτλο του Τάγματος του Δράκου που παραχωρήθηκε στον
πατέρα του από τον βασιλέα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας
(Λουξεμβούργο) Σιγκισμούνδο.Σε ηλικία 13 ετών δόθηκε από τον πατέρα
του μαζί με τον αδελφό του όμηρος στους Τούρκους ως εχέγγυο ειρήνης και
υποταγής. Φημολογείται ότι στην διάρκεια της 4ετούς ομηρίας στην πόλη
Εγκριγκόζ της Ανατολίας, ο αδελφός του Radu βιάσθηκε επανειλημμένα
από τον Σουλτάνο Μουράτ Β. Τα ταραγμένα παιδικά χρόνια διαμόρφωσαν
έναν υπερδιεστραμμένο χαρακτήρα που όμοιός του δεν καταγράφηκε στα
παγκόσμια χρονικά. Ο πατέρας του εκτελέσθηκε από τους Ούγγρους
γεγονός που γιγάντωσε το μίσος του εναντίον κάθε αλλοδόξου. Ένας
πρωτόγονος Μακιαβελισμός σημάδεψε την ιστορική του πορεία στα χρόνια
που ακολούθησαν. Μια πορεία βαμμένη στο αίμα χιλιάδων αθώων.
Έμβλημα του υπήρξε ο Δράκος κρεμασμένος από ένα σταυρό. Ο Βλάντ Γ΄
επονομάσθηκε Δράκουλας (Dracul) που σημαίνει γιος του Δράκου και κατά
άλλη εκδοχή γιος του Διαβόλου. Το 1442 οι Οθωμανοί εισέβαλαν στην
Βλαχία και επέβαλαν καθεστώς ημιαυτονομίας. Δεν μπόρεσαν ποτέ να
κατακτήσουν την μυστηριώδη αυτή χώρα στην οποία διαπράχθηκαν οι πιο
φριχτές θηριωδίες της ανθρώπινης ιστορίας.
Ο Βλαντ στέφθηκε πρίγκιπας το 1456 στην πόλη Tirgoviste. Bασίλεψε δύο
φορές ως βοεβόδας-ηγεμόνας της Βλαχίας στην περίοδο 1456-1462 και
1476 . Το ορμητήριό του βρισκόταν σε οχυρωμένους πύργους στις πόλεις
Poienari και Sigishoara στα Καρπάθια. Οι Τούρκοι τον ονόμαζαν Καζιγκλού
Μπέη. Πρώτο του μέλημα ήταν να εξοντώσει τους τοπικούς άρχοντες-
Βογιάρους. Τους κάλεσε στον πύργο του για δήθεν διαβουλεύσεις. Την
κατάλληλη στιγμή οι φρουροί εφόρμησαν στους προσκεκλημένους και τους
έδεσαν χειροπόδαρα. Παλουκωμένοι στα Καρπάθια υπό το βλέμμα του
Δράκουλα: Απεικόνιση του μαρτυρίου σε Γερμανικό χειρόγραφο του 15ου
αι.

Ακολούθησε η φρικιαστική τελετουργία του ανασκολοπισμού. Καθισμένος

στον θρόνο του ο Πρίγκηψ Βλαντ παρακολούθησε ασυγκίνητος το
αποτρόπαιο θέαμα. Οι κραυγές των δυστυχισμένων που ένιωθαν τα σωθικά
τους να ξεσκίζονται αντιβούϊζαν στο δάσος παγώνοντας το αίμα των
χωρικών, μέχρι που ξεψύχησαν. Ανασκολοπισμός: Η χειρότερη μορφή
βίαιου θανάτου που κατέγραψε η ιστορία. Ο Βλάντ ήταν τώρα απόλυτος
δυνάστης της Βλαχίας. Η πολεμική του δράση επεκτάθηκε και κατά των
Ούγγρων στην Τρανσυλβανία, παλιά Ρωμαϊκή επαρχία στα βόρεια της
Βλαχίας, το όνομα της οποίας σημαίνει χώρα πέρα από το δάσος.
Αντίπαλοί του ήσαν ο Οθωμανός Σουλτάνος Μουράτ ΙΙ (1421-1451), στην
συνέχεια ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Πορθητής (1451-1481) αλλά και ο Ούγγρος
ηγεμόνας Janos Hunyadi. Το 1453, λίγο πριν ανέλθει στον θρόνο της
Βλαχίας σημειώθηκε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας
ιστορίας: Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους.
Ο Βλάντ Τσέπες πέρασε στον θρύλο σαν ένα υπερφυσικό πλάσμα, ένα
τέρας των δασωμένων Καρπαθίων, ένας βρικόλακας που εξακολουθεί να
ζει μέχρι και σήμερα τρεφόμενο με ανθρώπινο αίμα. Ιστορικές μαρτυρίες
βεβαιώνουν ότι στην διάρκεια εκστρατείας το 1458 θανάτωσε με
παλούκωμα 10.000 Τούρκους αιχμάλωτους και κολύμπησε στο αίμα τους.
Πολύ περισσότερα ήταν τα αθώα θύματά του ανάμεσα στον γηγενή
πληθυσμό της Βλαχίας και Τρανσυλβανίας.
Ανάλωσε την ζωή του σε αιματηρούς πολέμους αρχικά εναντίον των
Ούγγρων και των Μολδαβών της Βεσσαραβίας και στην συνέχεια κατά των
Οθωμανών. Διαβόητη υπήρξε η βαρβαρότητα που επέδειξε εναντίον των
Γερμανών εποίκων της Τρανσυλβανίας. Το 1462 αιχμαλωτίσθηκε από τους
Ούγγρους. Λέγεται πως περνούσε την ώρα του παλουκώνοντας ποντίκια
και πουλιά. Το 1476 ανέκτησε τον θρόνο της Βλαχίας. Η ιστορία τον
κατέγραψε ως τυραννικό δυνάστη και διεστραμμένο σαδιστή που
ηδονιζόταν βλέποντας τα θύματά του να πεθαίνουν με φρικιαστικό τρόπο.
Αυτό δεν τον εμπόδισε να διατηρεί καλές σχέσεις με τον Πάπα Πίο Β΄. Σε
κάποια φάση συγκρούσθηκε με τον ίδιο τον αδελφό του, πρίγκηπα Ραντού,
που διεκδικούσε τον θρόνο της Βλαχίας με την υποστήριξη των Τούρκων.
Η διαδικασία του ανασκολοπισμού (impalement) την οποία επέβλεπε
προσωπικά ήταν η εξής: Ένα λεπτό ξύλινο παλούκι αλειμμένο με λάδι
εισέρχεται αργά στο κορμί του θύματος μέσω του πρωκτού ή του στομάχου.
Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται ο γρήγορος θάνατος από σοκ και ο
καταδικασμένος υφίσταται ένα φριχτό μαρτύριο που κρατάει ώρες. Τα
παλουκωμένα πτώματα αναρτώνται κατά μήκος των δρόμων και
παραμένουν εκτεθειμένα για πολλές μέρες προκαλώντας ανείπωτο τρόμο
στους οδοιπόρους.
Η εκτέλεση με παλούκωμα δεν αποτελεί επινόηση του βοεβόδα Βλαντ. 400
χρόνια νωρίτερα εφαρμοζόταν από τους Βυζαντινούς σαν μέσον
παραδειγματικής τιμωρίας των εχθρών της αυτοκρατορίας κυρίως των
Βουλγάρων. Το 1002 μΧ ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ Βουλγαροκτόνος
εκτέλεσε με παλούκωμα τον Βούλγαρο στρατηγό Ντραξάν, στρατιωτικό
διοικητή των Βοδενών (Εδεσσας). Φαίνεται πως οι Τούρκοι κληροδότησαν
τον επαχθή αυτό τρόπο εκτέλεσης αν και τον εφάρμοσαν σε πολύ σπάνιες
περιπτώσεις. Στις 8 Μαίου 1821 ο Ομερ Βρυώνης συνέτριψε σώμα
επαναστατημένων Ελλήνων στην γέφυρα της Αλαμάνας κοντά στις
Θερμοπύλες και διέταξε την εκτέλεση με σούβλισμα του Αθανάσιου Διάκου.

Το ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ

Ο θάνατος του βοεβόδα Βλάντ Τσέπες υπήρξε εξ ίσου φρικιαστικός. Το
1476 ηγήθηκε επιδρομής εναντίον Τούρκων εποίκων στην νότια Βλαχία.
Κάποια στιγμή ανέβηκε σε ένα λόφο για να επιθεωρήσει την σφαγή των
αμάχων Μουσουλμάνων. Μερικοί στρατιώτες του τον πέρασαν κατά λάθος
για εχθρό και εφόρμησαν εναντίον του. Ο Βλαντ δέχθηκε τον πρώτο
λογχισμό αλλά δεν έπεσε. Αντιστάθηκε λυσσασμένα εναντίον των
στρατιωτών του και κατάφερε να σκοτώσει πέντε προτού σωριαστεί νεκρός.
Οι υπόλοιποι μόλις αντιλήφθηκαν το μοιραίο λάθος σκόρπισαν στο δάσος.
Οι χωρικοί βρήκαν το κατακρεουργημένο πτώμα του Βλαντ και το κρέμασαν
στα τείχη του Βουκουρεστίου. Όταν σε λίγο κατέφθασαν οι Τούρκοι και
πολιόρκησαν την πόλη, αντίκρισαν το μακάβριο λείψανο ψηλά στα τείχη και
κυριεύθηκαν από πανικό. Λίγο αργότερα το πτώμα του Βλάντ παραδόθηκε
στις Οθωμανικές Αρχές. Η είδηση του θανάτου διαδόθηκε αστραπιαία.
Ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Πορθητής πρόσταξε να του κόψουν το κεφάλι και να
το στείλουν τρόπαιο στην πρωτεύουσα. Το κεφάλι του Βλαντ αφού
αλατίστηκε για να μη βρομήσει, ταξίδεψε στην Ισταμπούλ όπου εκτέθηκε σε
δημόσια θέα καρφωμένο σε ένα ξύλινο παλούκι. Ο Ανασκολοπιστής τόσων
αθώων θυμάτων είχε ανασκολοπισθεί μεταθανάτια.
Ο τάφος του Blad Dracula διασώζεται σε ένα ερειπωμένο μοναστήρι στην
νησίδα Σνάγκοβ κοντά στο Βουκουρέστι. Μόνο που είναι άδειος. Κανείς δεν
γνωρίζει τι απέγινε το ακέφαλο πτώμα του αιμοβόρου βοεβόδα. Η
τοποθεσία θεωρείται στοιχειωμένη και οι κάτοικοι της περιοχής που
μαστίζεται από δεισιδαιμονίες πιστεύουν πως ο πρίγκιπας Βλάντ δεν
πέθανε ποτέ και πλανιέται στα Καρπάθια αναζητώντας εκδίκηση.

Στην συνείδηση των απλών Ρουμάνων ο Βλαντ παραμένει ένας λαϊκός

ήρωας που προέταξε τον σταυρό του Χριστού στην Ισλαμική επέλαση κατά
της Χριστιανικής Ευρώπης

Elizabeth Bathory - Η Ματωμένη Κόμισσα

Στις 7 Αυγούστου του 1560
( 1561 κατά πολλούς... )
γεννήθηκε στο Nyirbator, στην
σημερινή Ουγγαρία, η πιο
αιμοδιψής γυναίκα δολοφόνος -
βαμπίρ. Tο όνομα του
πραγματικού τρόμου στην
μεσαιωνική Ευρώπη. Το όνομα
το οποίο κατάφερε να επισκιάσει
ακόμα και τον μέγα Κόμη Dracula
με τις σατανικές πράξεις του. Το
όνομα που αναβίωσε στις
καρδιές των ανθρώπων τον
τρόμο του βαμπίρ όσο κανένα
άλλο! Τα εγκλήματα της
Ουγγαρέζας κόμισσας Elizabeth
Bathory (Báthory Erzsébet στα
Ουγγρικά ή Alžbeta Bátoriová-
Nádašdy στα Σλοβάκικα,) ήταν
σατανικά πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία. Η «ευγενική» οικογένεια
των Bathory, ήταν παρακλάδι της οικογένειας των Hun Gutkeled, η ισχύς
των οποίων εξαπλωνόταν σε πολλές περιοχές της κεντρικοανατολικής
Ευρώπης, (που σήμερα απαρτίζουν τα εδάφη της Πολωνίας, Ουγγαρίας,
Σλοβακίας και Ρουμανίας), και διαδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο κατά το πρώτο
μισό του 13ου αιώνα. Εγκαταλείποντας το όνομα της οικογένειας,
υιοθέτησαν το όνομα μιας από τις ιδιοκτησίες τους ως οικογενειακό όνομα
(Bátor σημαίνει «ανδρείος»). Η ισχύς τους έφτασε στο ζενίθ κατά τα μέσα
του 16ου αιώνα, αλλά ακολούθησε η κατάπτωση και τελικά ο «θάνατος» το
1658. Σπουδαίοι βασιλιάδες, πρίγκιπες, δικαστικοί λειτουργοί, άρχοντες σε
εκκλησιαστικό και κοινωνικό επίπεδο, συγκαταλέγονταν στην οικογένεια των
Bathory. Αλλά δεν έλειψαν και οι «παράξενοι» συγγενείς. Η συνήθεια των
γάμων ενδοοικογενεικώς, για την προστασία του «αίματος» αφενός και για
τη διατήρηση του πλούτου και της δύναμης αφετέρου, είχε σαν αποτέλεσμα
τα συνήθη φαινόμενα που έπονται τέτοιων πρακτικών. Έτσι, κάποιο
απόγονοι της οικογένειας, παρουσίασαν ιδιαίτερα περίεργη συμπεριφορά.
Υπάρχει μεγάλο ιστορικό ενασχόλησης μελών της οικογένειας με τη Μαύρη
Μαγεία και το Σατανισμό.

Οι γονείς της Elizabeth, George

και Anna, ανήκαν και οι δύο στο
γένος των Bathorys. Αυτός ήταν
μέλος του κλάδου των Ecsed της
οικογένειας και εκείνη αυτού του
Somlyo. Τέτοιες αιμομιξίες δεν
δεν ήταν ασυνήθιστες στην
αριστοκρατία της Ανατολικής
Ευρώπης του 16ου αιώνα, καθώς
η διατήρηση της «καθαρότητας»
της γενιάς ήταν ζήτημα υψίστης
σημασίας, όπως είπαμε. Τα
αποτελέσματα αναμενόμενα: ένας
θείος πιστεύεται ότι ήταν λάτρης
του Σατανά και άλλα μέλη της
οικογένειας ήταν νοητικά ασταθή ή ψυχασθενείς.
Έτσι, πολλές «εγκληματικές ιδιοφυΐες»
εμφανίστηκαν στους κόλπους της οικογένειας.

Η οικογένεια της Elizabeth Bathory ήταν πολύ

ισχυρή και από τις παλαιότερες στην
Τρανσυλβανία. Είχε περισσότερη ιδιοκτησία
ακόμα και από το βασιλιά. Είχε συγγενείς έναν
καρδινάλιο, πρίγκιπες και ο ξάδελφος της ήταν
πρωθυπουργός της Ουγγαρίας. Όμως ο πιο ισχυρός συγγενής της ήταν ο
Istvan Bathory [1533-1586] που ήταν πρίγκιπας της Τρανσυλβανίας και
βασιλέας της Πολωνίας από το 1575 μέχρι και τον θάνατό του, το 1586. Η
Elizabeth πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο Ecsed Castle. Για την εποχή
που έζησε, η Bathory είχε πολύ καλή μόρφωση και δει για γυναίκα. Σε ηλικία
όμως, 4 με 5 χρονών άρχισαν τα πρώτα σημάδια του μετέπειτα σαδιστικού
εαυτού της. Πιστεύεται ότι η νεαρή Elizabeth υπέφερε από κρίσεις, οι οποίες
συνοδεύονταν από απώλεια ελέγχου του εαυτού της και από εκρήξεις
οργής, οι οποίες είναι πιθανόν να οφείλονταν σε επιληψία, οφειλόμενη στην
αιμομιξία των γονιών της ή σε κάποιο άλλο ψυχολογικό νόσημα. Μερικοί
σύγχρονοι μελετητές [αλλά και της γενιά της] είπαν πως η κοντέσα ήταν
παράφρων, κάτι που έδινε λογική στα όσα έκανε. Όμως με μια γρήγορη
ματιά στο παρελθόν της μπορούμε να δούμε πως ήταν μια γυναίκα με
πλήρη έλεγχο της ζωής της. Αντίθετα από τα άλλα κορίτσια της γενιά της, η
Elizabeth εκπαιδεύτηκε καλά και σωστά, ενώ εκτός από την μητρική της
γλώσσα, γνώριζε λατινικά, ελληνικά και γερμανικά… σε μια εποχή που οι
περισσότεροι δεν μπορούσαν να συλλαβίσουν σωστά τα Ουγγρικά.

Επίσης κάτι που, πιθανότατα, έπαιξε ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξη και στις
πράξεις της Elizabeth, είναι το γεγονός πως όταν ήταν μικρή έγινε μάρτυρας
μιας εκτέλεσης ενός πλανόδιου γύφτου , ο οποίος έκλεψε ένα άλογο από
τους βασιλικούς στάβλους και για να μην τον ανακαλύψουν αργότερα το
σκότωσε…Ο γύφτος συνελήφθη και η εκτέλεση του έγινε σε δημόσια θέα
ενώ παρόντες ήταν πολλοί αριστοκράτες. Ο μαρτυρικός θάνατος του
νεαρού άντρα και το μηδαμινό ίχνος μεταμέλειας στα πρόσωπα των
εκτελεστών του, έπεισαν τη νεαρή Elizabeth ότι, οι αριστοκράτες σαν αυτήν,
μπορούσαν να σκοτώνουν τους κοινούς θνητούς υπηκόους τους χωρίς να
φοβούνται την τιμωρία…Στα 14 της γέννησε παράνομα ένα κορίτσι ,την
Anastasia Bathory, πατέρας της οποίας ήταν ένας έφηβος υπηρέτης του
κάστρου. Για το λόγο αυτό, αλλά και για πολιτικό κέρδος και θέση, η μητριά
της, Countess Ursula Nadasdy, την ανάγκασε να παντρευτεί με τον 26χρονο
τότε γιο της , Count Ferencz Nadasdy, με τον οποίο ήταν αρραβωνιασμένη
από τα 11 της. Ο γάμος έγινε στις 8 Μαίου του 1575 στο Vranov nad
Toplouin, όταν η Elizabeth ήταν 15 χρονών. Η μητέρα του Ferencz, πίστευε
ότι αυτός ο γάμος θα έδινε κύρος στην οικογένεια Nadasdy. Για το γάμο
διοργάνωσε ένα gala στο οποίο ήταν καλεσμένος και ο Αυτοκράτορας της
Ρουμανίας Maximillian ο 2ος , ο οποίος όμως δεν παρευρέθηκε. Στην
ευχετήρια κάρτα που έστειλε μαζί με το δώρο του για να απολογηθεί
προέβαλλε σαν δικαιολογία ότι ήταν επικίνδυνο να ταξιδέψει σε μια τόσο
ταραχώδη χρονική στιγμή. Αλλά εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε ότι
επιδίωκε να αποφύγει τις δύο οικογένειες! Τα πρώτα 10 χρόνια του γάμου
της η Elizabeth δεν μπόρεσε να κρατήσει κάποιο παιδί. Κατάφερε, όμως, να
γεννήσει το 1585 την Anna και στα επόμενα 9 χρόνια τις Ursula (Orsolya ή
Orsika) και Katherina (Katalin), ενώ το 1598 γέννησε τον μοναδικό και
πολυπόθητο, γιο της, τον Paul, των οποίων όμως την κηδεμονία ,για
πολιτικές σκοπιμότητες, ανέλαβαν νοσοκόμες μακριά από το κάστρο. Από
τις επιστολές που έγραφε στους συγγενείς της, παραδόξως, κρίνεται ως μια
στοργική σύζυγος και μητέρα που αν και αγνοούσε τα παιδιά της δεν τα
συμπεριέλαβε ποτέ στα βασανιστήριά της. Παρʼ όλη τη δομή της τότε
κοινωνίας, η Elizabeth κράτησε το επώνυμο της, ώστε να μπορέσει να
κρατήσει το όνομα των προγόνων της, το οποίο από τότε πήρε και ο
σύζυγος της. Από τότε εγκαταστάθηκε στο κάστρο του Csejthe, [στα
σλοβακικά το κάστρο αυτό, ονομάζεται και Cachtice και υπάρχει σφοδρή
αντιπαράθεση μεταξύ των δύο λαών] σπίτι του Nadasdy, που ήταν το
γαμήλιο δώρο του προς την Elizabeth. Το κάστρο αυτό βρισκόταν στο
Sarvar κοντά στο Trencin στη σημερινή Σλοβακία και ήταν μακριά από
αστικά κέντρα, βαθιά κρυμμένο στα Καρπάθια, μοναχικό και
περιτριγυρισμένο από πολλά δάση. Από τότε και μέχρι το θάνατο της το
κάστρο αυτό ήταν η κατοικία της.

Ο σύζυγός της ήταν

ένας άφοβος και
γενναίος πολεμιστής ,
αρχιστράτηγος του
Ουγγρικού στρατού και
μεγάλος μαχητής στον
πόλεμο με τους
Τούρκους και έτσι του
δώσανε το όνομα ο
«Μαύρος ήρωας της
Τρανσυλβανίας»,
εξαιτίας του φριχτού
τρόπου με τον οποίο
αντιμετώπιζε τους
αιχμάλωτους πολέμου.
Λέγεται ότι ο Ferenc ήταν και ο ίδιος ένας πολύ σκληρός άνθρωπος και ότι
αυτός είχε δείξει στη γυναίκα του μερικούς από τους αγαπημένους του
τρόπους για να βασανίζει τους υπηρέτες του και τους Τούρκους
αιχμάλωτους πολέμου καθώς επίσης και ότι άφηνε στο κάστρο ορισμένα
όργανα βασανισμού τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούσε η Elizabeth
πάνω στα θύματα της. Υπάρχουν ακόμη θρύλοι για το ζευγάρι, εμπλοκής
του σε σατανιστικές τελετές και πατροναρίσματος αποκρυφιστών. Δεν είναι
δυνατόν να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Ferenc δεν γνώριζε για τις διαστροφές
της συζύγου του.

Όσο ο Ferencz έλειπε στον πόλεμο σε στρατιωτικές εκστρατείες για μεγάλα

χρονικά διαστήματα, καθʼ όλη τη διάρκεια των 25 χρόνων που ήταν
παντρεμένοι ,η ζωή της Elizabeth πολύ σύντομα άρχισε να γίνεται όλο και
πιο βαρετή. Έτσι άρχισε να επισκέπτεται πολύ τακτικά την αμφιφυλόφιλη
θεία της Countess Karla Bathory, και έπαιρνε μέρος σε ομαδικά λεσβιακά
όργια με την ίδια και τις φίλες της. Από την εποχή αυτή λοιπόν
συνειδητοποίησε τις αληθινές της φιλοδοξίες, δηλαδή να βασανίζει και να
σκοτώνει νεαρά, όμορφα κορίτσια. Εκείνη την εποχή, με την βοήθεια της
Ilona Joo (προσωπική νοσοκόμα της Elizabeth στο επάγγελμα) άρχισε να
βασανίζει τα κορίτσια των υπαλλήλων της. Συνεργοί της, τότε ήταν: η Anna
Darvula, που φημολογείται πως ήταν και η ερωμένη της, ο Johannes Ujvary
o οικονόμος του σπιτιού, και η μάγισσα Dorottva Sventes ,επίσης γνωστή
με το όνομα Dorka.

Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο της πάθος. Εκείνη την

εποχή η κοντέσα έψαχνε τον έρωτα σε διάφορους
άντρες. Ο αρχιυπηρέτης του κάστρου της
Elizabeth, που ονομαζόταν Thorko, την μύησε
στον αποκρυφισμό και της δίδαξε τη Μαύρη
Μαγεία με την οποία άρχισε επίσης να ασχολείται
όλο και περισσότερο. " O Thorko μου έμαθε ένα
καινούριο", έγραφε η Elizabeth σε ένα γράμμα
προς τον άντρα της, " Πιάνεις μια μαύρη χήνα και
την χτυπάς μέχρι θανάτου με ένα άσπρο κόκαλο.
Κρατάς το αίμα της και αλείφεις λίγο απʼ αυτό στο
σώμα του εχθρού σου. Αν δεν μπορείς να το
κάνεις ο ίδιος, δωροδοκείς έναν από τους
υπηρέτες σου να το κάνει... ". Όσο ασχολούνταν
με την Μαύρη Μαγεία η Elizabeth δέχτηκε μια επίσκεψη από έναν περίεργο
και σκοτεινό άντρα με παραδόξως κοφτερά δόντια. Ύστερα από ένα
σύντομο ταξίδι με τον ξένο προς άγνωστη κατεύθυνση η Elizabeth
επέστρεψε μόνη και πολλοί από τους χωρικούς υποστήριξαν ότι είδαν ίχνη
αίματος στα χείλη της…Οι γύρω χωρικοί, που πίστευαν στα βαμπίρ, είχαν
έναν λόγο περισσότερο να φοβούνται το κάστρο του Csejthe. Ίσως κατά τη
λαϊκή φαντασία, ο παράξενος ξένος,να ήταν ο ίδιος ο Dracula, ο οποίος
γύρισε από τον τάφο του! Όταν o Κόμης Nadasdy επέστρεψε από μια
εκστρατεία του στο κάστρο, η πεθερά της Elizabeth φρόντισε να μάθει ο
σύζυγός της το παράπτωμα της γυναίκας, που όμως συγχώρεσε γρήγορα.
 Σε ηλικία 51 ετών (το 1602 ή το
1604) ο Ferencz πεθαίνει. Οι
εκδοχές για το θάνατο του είναι
οι εξής: 1)Αφού μαχαιρώθηκε
από μια πόρνη στο
Βουκουρέστι, στην οποία
χρωστούσε λεφτά, υπέκυψε στις
πληγές του που μολύνθηκαν 2)
πέθανε από μιαν αρρώστια στα
χέρια μιας πόρνης 3)χάθηκε στη
μάχη 4)δολοφονήθηκε από τον
Giorgio Basta, του οποίου η
τρομοκρατική δράση στην
Τρανσυλβανία εκείνη την εποχή,
οδήγησε σε ραγδαία πτώση της
ισχύος της οικογένειας των
Bathory, 5)από δηλητηρίαση,
ενώ 6)πολλοί είναι κι εκείνοι που
πιστεύουν ότι ο θάνατος του
οφείλεται στη Μαύρη Μαγεία.
Τότε η Elizabeth αρχικά έδιωξε μακριά της μισητή πεθερά της και άρχισε να
παίρνει μέρος σε τελετές μαύρης μαγείας που θανατώνονταν άλογα και
άλλα ζώα. Από τότε η Elizabeth σταμάτησε να βγαίνει από το κάστρο της.
Με τη βοήθεια του Thorko, της Joo , των μαγισσών Szentes και Darvulia και
του Ujvary, άρχισε το διαβολικό της έργο.

H Elizabeth ήταν μια γυναίκα όμορφη. Δείτε πως περιγράφεται σε ένα

κείμενο: «Η Elizabeth Bathory ήταν γυναίκα εκπληκτικής ομορφιάς. Τα
μακριά, κατάμαυρα μαλλιά της, δημιουργούσαν έντονη αντίθεση με το
πάλευκο της επιδερμίδας της. Τα
κεχριμπαρένια της μάτια έμοιαζαν με
γάτας, το κορμί της ήταν αισθησιακό.
Ήταν ιδιαίτερα ματαιόδοξη και ο
ναρκισσισμός της ήταν αυτός που την
έσπρωξε σε βάθη διαστροφής».
Ασυνήθιστο για την κοινωνική της
τάξη, η Elizabeth ήταν ένα παιδί
γυμνασμένο και δραστήριο. Μεγάλωσε
και ανατράφηκε σαν μέλος της
Ουγγρικής βασιλικής οικογένειας, και
σαν νεαρή κοπέλα ήταν αρκετά
όμορφη, είχε κομψά χαρακτηριστικά,
καλό σώμα και ήταν ψηλή για την
εποχή της αλλά η προσωπικότητά της
δεν έτυχε ανάλογης καλλιέργειας,
ανάπτυξης και εκλεπτυσμού! Κατά τη
γνώμη της το πιο ξεχωριστό και αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό της ήταν το
άσπρο και όμορφο δέρμα της για το οποίο έλεγε πως συχνά της έκαναν
κομπλιμέντα, αν και κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού οι άλλοι δεν
εντυπωσιάζονταν και τόσο από την μάλλον συνηθισμένη επιδερμίδα της και
της έκαναν κομπλιμέντα μόνο αν γνώριζαν πως θα ήταν προς όφελός τους,
μια και η Elizabeth δεν δεχόταν με ενθουσιασμό τα μέτρια σχόλια! Αλλά όσο
ο καιρός περνούσε, η Elizabeth μεγάλωνε κι άρχισε να χάνει την ομορφιά
της. Προσπάθησε να καλύψει τις ατέλειες της αγοράζοντας και φορώντας
πανάκριβα ρούχα και κοσμήματα, αλλά τίποτα δε μπορούσε να κρύψει το
πέρασμα του χρόνου από πάνω της. Τότε ήταν που τα αποτρόπαια
βασανιστήρια γίνανε όλο και πιο πολλά. Ήταν η εποχή που είχε φτάσει στα
40 και η ματαιοδοξία της, την έκανε να πιστεύει πως η ομορφιά της είχε
φθαρεί και χανόταν ενώ έπαιρναν την θέση τους, πάνω της, τα γηρατειά.
Όλα άρχισαν όταν ένα κορίτσι που την χτένιζε, της τράβηξε κατά λάθος μια
τρίχα από τα μαλλιά της. Τότε η ευέξαπτη
κοντέσα της τρύπησε την μύτη με ένα μηχάνημα
και το αίμα έσταξε στο χέρι της. (Κατά μια άλλη
εκδοχή τη χτύπησε τόσο δυνατά που το
δαχτυλίδι της έσκισε το δέρμα στο μάγουλο του
κοριτσιού ή ότι από το χτύπημα το αίμα
πετάχτηκε από τη μύτη του κοριτσιού στο
πρόσωπό της)... Όταν πήγε να ξεπλυθεί, από
αυτό, κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη και
τότε με έκπληξη παρατήρησε, κάτι που ήταν
ορατό μόνο στα δικά της μάτια, πως το χέρι της
στο σημείο που είχε καλυφθεί με αίμα είχε πάρει
κάτι από την νεότητα του κοριτσιού, έδειχνε πιο
νέο, πιο απαλό και πιο όμορφο. Ζήτησε λοιπόν
τη γνώμη της Darvulia για το φαινόμενο αυτό... Έφερε επίσης στο κάστρο
της χημικούς και φυσικούς για να δώσουν μιαν επιστημονική εξήγηση πάνω
στο θέμα...Αυτοί επειδή καλοπερνούσαν και
δεν ήθελαν να χάσουν τις θέσεις τους
αποφάσισαν να μη χαλάσουν το χατίρι και τη
διάθεση της κοντέσας τους και της είπαν ότι
για την αλλαγή του δέρματος της ευθυνόταν το
αίμα του μικρού παρθένου κοριτσιού. Μάλιστα
της είπαν πως θυμόντουσαν ότι κάτι
αντίστοιχο είχε ξαναγίνει στο παρελθόν σε
κάποιο μακρινό τόπο, όταν το αίμα μιας
νεαρής παρθένας έφερε ανάλογα
αποτελέσματα σε μια γερασμένη αλλά
γενναιόδωρη και καλή προσωπικότητα με
πολλές χάρες! Μετά από τόσο καθαρές
αποδείξεις στο χέρι ,η Elizabeth πείστηκε ότι
αυτή ήταν μια θαυμάσια ανακάλυψη! Μια μέθοδος πρόληψης του γήρατος
και διατήρησης της αιώνιας νεότητας! Ή τουλάχιστον η ίδια βρήκε αυτό που
χρειαζόταν! Και η γνώμη της «συμβούλου ομορφιάς» της, μιας γυναίκας
που ονομαζόταν Katarina, της επιβεβαίωσε την ιδέα ότι η έξυπνη
ανακάλυψη της ήταν σωστή.Η Darvulia επίσης της είπε οτι μπορεί να
ανακτήσει τη χαμένη της νιότη κάνοντας μπάνιο στο αίμα των κοριτσιών και
πίνοντας το αίμα, ιδιαίτερα, των πιο όμορφων. Τότε διέταξε τους
υπαλλήλους της Ujvary και Dorka να γδύσουν το κορίτσι και κρατώντας τα
χέρια της πάνω από ένα βαρέλι, να κόψουν τις αρτηρίες της, να την
σκοτώσουν και να αφαιμάξουν το αίμα της σε μια μεγάλη δεξαμενή για να
μπει και να κάνει το μπάνιο της σε αυτό.
Ήταν πλέον σίγουρη οτι είχε βρεί το μυστικό για την αιώνια νεότητα μέσω
αυτής της διαδικασίας. Ανακάλυψε πως το αίμα είναι ζωή και από τότε αυτό
έγινε μια από τις πιο κρυφές της επιθυμίες!...Η δίψα της για αίμα ήταν τόσο
μεγάλη που ακόμα κι όταν κάποια στιγμή στη ζωή της αρρώστησε δεν
κατάφερε να κρατηθεί μακριά από τους φόνους. Επειδή ήταν τόσο αδύναμη
που δε μπορούσε να σηκωθεί απʼ το κρεβάτι και δεν είχε τη δύναμη να
βασανίζει η ίδια τα θύματά της, έβαζε τους πιστούς της, να φέρνουν τα
κορίτσια στο κρεβάτι της ώστε να μπορεί να τις δαγκώσει. Ταυτόχρονα
έδωσε εντολή σε σιδηρουργούς απο την Γερμανία να της ετοιμάσουν
καινούρια όργανα βασανισμού, που κύριο σκοπό τους είχαν τη συλλογή
αίματος από τις παρθένες. Έτσι, γρήγορα στο κάστρο έφτασαν διάφορα
όργανα βασανισμού, ένα από τα οποία ήταν η Σιδηρά Παρθένα (Iron
Maiden) που ήταν και από τα πιο γνωστά. Αυτό ήταν μια μεγάλη μεταλλική
σαρκοφάγος σε ανθρώπινο ύψος, μέσα στην οποία υπήρχαν καρφιά και
από τις δύο πλευρές και λίγος χώρος για να χωράει η παρθένα, έτσι ώστε
όταν έκλεινε τα καρφιά να ξεσκίσουν τη σάρκα της. Στο κάτω μέρος της
σαρκοφάγου υπήρχε μια δίοδος όπου μαζευόταν το αίμα όταν άρχιζε να
τρέχει. Με τη βοήθεια αυτής λοιπόν της ομάδας απήγαγε πολλά κορίτσια
από τις γύρω περιοχές, τα έφερνε στο κάστρο και τα φυλάκιζε σε ένα
υπόγειο μυστικό δωμάτιο που ήταν γνωστό ως " ο θάλαμος βασανιστηρίων
της Εξοχότητάς της ", κάνοντας τους τα χειρότερα βασανιστήρια που
μπορούσε να φανταστεί.

Τις κάρφωνε με καρφίτσες στα γεννητικά τους όργανα και σε άλλα ευαίσθητα
σημεία του σώματος όπως κάτω από τα νύχια. Τους έκοβε τα δάχτυλα ή τις
χτυπούσε στο πρόσωπο μέχρι που άκουγε τα κόκαλα να σπάνε. Προτιμούσε
μάλιστα να έχει το θύμα της γυμνό μπροστά της και να τα χτυπάει από τη
μπροστινή πλευρά και όχι από πίσω. Αυτό το έκανε για να μπορεί να βλέπει
πως διαγραφόταν ο πόνος στα πρόσωπα των θυμάτων της όταν τα
βασάνιζε. Χρησιμοποίησε νέες τεχνικές βασανισμού...Μια από τις
εφευρέσεις της ήταν να γδύνει ένα κορίτσι, να το αλείφει ολόκληρο με μέλι
και μετά να το δένει μόνο του στο δάσος, αφήνοντας το στο έλεος των
πεινασμένων εντόμων... Επίσης το χειμώνα, έγδυνε ένα κορίτσι και το
έβγαζε έξω από το κάστρο όπου του έριχνε νερό μέχρι να παγώσει ζωντανό
και να πεθάνει από το τσουχτερό κρύο που υπάρχει τέτοια εποχή στα
Καρπάθια. Για να βασανίζει τα θύματα της και να βγάζει το αίμα τους η
Elizabeth χρησιμοποιούσε σφυριά, καυτά καρφιά, μαχαίρια, ψαλίδια,
διπλούς πέλεκες, πυρωμένα σίδερα και άλλα. Τέλος οι υπηρέτες της τις
κρεμούσαν ανάποδα με αλυσίδες γύρω από τους αστραγάλους από ένα
κλουβί και τους έκοβαν το λαιμό για να χυθεί το αίμα όσο ήταν ακόμα ζεστό,
έτσι ώστε να παίρνει το ντους της η Elizabeth μέσα στην ασημένια μπανιέρα
της... Βασάνιζε επί βδομάδες ή ακόμα και μήνες τα κορίτσια, μέχρι που τις
έσφαζε. Γρήγορα η Elizabeth επιτιθόταν στα θύματά της με γυμνά δόντια,
κόβοντας μεγάλα κομμάτια σάρκας από τα χείλη, τα μάγουλα, τους ώμους,
τα στήθη του ς κ.λ.π. H Elizabeth έπαιρνε νέες παρθένες από γειτονικά
χωριά με τη δικαιολογία οτι ήθελε να τις προσλάβει ως υπηρέτριες. Μια
μεγάλη ευκαιρία της παρουσιάστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα στην
Transylvania, όπου οι γονείς των κατώτερων
τάξεων εύχονταν οι κόρες τους να μορφώνονταν με
τους κατάλληλους τρόπους και να είχαν μια
ευκαιρία να ανέβουν κοινωνικά. Η Elizabeth άρπαξε
την ευκαιρία και το 1609, ίδρυσε μέσα στο κάστρο
της μια ακαδημία, η οποία υποσχόταν να παίρνει
κάθε φορά 25 νέα κορίτσια και να τα μορφώνει
κατάλληλα. Μόνο που στην πραγματικότητα οι
σπουδές τους τελείωναν...για πάντα... Με τη
βοήθεια της Dorotta Szentes αυτές οι δύστυχες
μαθήτριες «καταναλώθηκαν» όπως ακριβώς και
όλες οι προηγούμενες τους... Όταν όμως τα
αιματοκυλισμένα πτώματα βρέθηκαν στο δάσος
γύρω από το κάστρο, φήμες κυκλοφόρησαν ότι στο
κάστρο του Csejthe μαζί με την Elizabeth υπήρχε
μια τεράστια ομάδα από βαμπίρ, που σκότωνε ασταμάτητα δίνοντας έτσι
τροφή στη φαντασία και στις ιστορίες των χωρικών που είχαν τώρα έναν
παραπάνω λόγο να αποφεύγουν το κάστρο. Όσο ο καιρός περνούσε και η
Darvulia πέθανε, η Elizabeth παρατήρησε ότι συνέχιζε να μεγαλώνει παρʼ
όλα τα μπάνια που έκανε και το αίμα που έπινε. Τότε, μια άλλη μάγισσα, η
Erzsi Majorova, της είπε ότι έπρεπε τα κορίτσια που σκοτώνει να ήταν
βασιλικής γενιάς. Γιʼ αυτό άρχισε να σκοτώνει και κορίτσια της υψηλής
κοινωνίας που πήγαιναν ανυποψίαστα για επίσκεψη στο κάστρο της. Αλλά
ακόμα κι αν σκότωνε κορίτσια αριστοκρατικής καταγωγής η κατάσταση της
δεν βελτιωνόταν και δε μπορούσε να πάρει πίσω τη χαμένη της ομορφιά...
Για παραπάνω από μια δεκαετία, είχε
βασανίσει, σκοτώσει, πάρει και πιει το αίμα
σε πάνω από 650 παρθένες. Οι μπράβοι
της κοντέσας συνέχισαν να φέρνουν νεκρά
κορίτσια που στραγγιζόντουσαν από το
αίμα τους, για να μπορέσει να πλυθεί σε
αυτό. Οι κηδείες αρχικά γινόντουσαν από
τον πάστορα Andras Berthoni, έναν
Λουθηρανό ιερέα, αλλά καθώς τα πτώματα
των νεκρών κοριτσιών αυξάνονταν εκείνος
αρνήθηκε να τις κηδέψει λέγοντας πως o
θάνατός τους ήταν: «αγνώστων και
μυστηριωδών αιτιών». Τέτοιες δηλώσεις
όμως δεν περνούσαν στην κοντέσα και με
την απειλή της να αιωρείται, ο πάστορας,
συνέχισε την ταφή των νεκρών κοριτσιών.
Ο ιερέας ανακάλυψε την αλήθεια για το τι
συμβαίνει στο κάστρο του Csejthe, όταν η
Εlizabeth τον διέταξε να θάψει ένα μεγάλο μέρος των πτωμάτων. Ο ιερέας
έγραψε τις υποψίες του για την Elizabeth σε ένα σημείωμα λίγο πριν
πεθάνει. Τα εγκλήματα της και ο τεράστιος αριθμός των πτωμάτων, ήταν
πλέον τόσο μεγάλος που δεν μπορούσε να
συγκαλυφθεί.. Λίγο πριν την κατάρρευση του
καλά κρυμμένου μυστικού, άρχισαν να
βρίσκονται πτώματα σε διάφορα σημεία του
κάστρου και του δάσους γύρω από αυτό, όπως
σε ρέματα ή στον κήπο της κουζίνας! Νεκρά
κορίτσια που ύστερα από εβδομάδες
βασανισμού αφέθηκαν να σαπίσουν και να
φαγωθούν από τους λύκους. Αυτή η καινούρια
τακτική έδειξε πως η κοντέσα είχε πια
κουραστεί και πως δεν έδινε την πρέπουσα
σημασία για να καλύψει τα ίχνη της. Η Elizabeth έγινε απρόσεκτη για πρώτη
φορά στην μακάβρια καριέρα της. Μετά από μια φρενίτιδα οργίων, τέσσερα
αποστραγγισμένα από το αίμα τους πτώματα, πετάχτηκαν από τα τείχη του
κάστρου. Το σφάλμα συνειδητοποιήθηκε αλλά ήταν ήδη αργά, γιατί οι
χωρικοί είχαν δει και περισυλλέξει τα πτώματα και είχαν αναγνωρίσει τα
κορίτσια. Οι αναρίθμητες εξαφανίσεις κοριτσιών είχαν αρχίσει να επιλύονται.
Το μυστικό αποκαλύφθηκε και το μυστήριο έφθασε στο τέλος του. Ένα
ακόμα μεγάλο λάθος της ήταν που άρχισε να αναζητά θύματα στην
αριστοκρατία και όχι στις κόρες των σκλάβων της. Ένα κορίτσι από την
αριστοκρατία ήταν που δραπέτευσε και είπε στις αρχές όλα όσα συνέβαιναν
στο κάστρο Cahtice. Όμως λένε πως υπάρχει ακόμα ένας λόγος, που ίσως,
να είναι και ο βασικότερος για την σύλληψη της κοντέσας. Τα χρήματα που
σπαταλούσε σε όλες αυτές τις δολοφονίες ήταν τόσα πολλά που
αναγκάστηκε να πάρει δάνεια. Ο βασιλέας δεν της ακύρωσε κάποιο
απλήρωτο χρέος και έτσι βρέθηκε στην φυλακή. [ειρωνεία; για τα εγκλήματά
της δεν μπήκε ποτέ στην φυλακή, αλλά αυτό θα το δούμε παρακάτω] Ο
βασιλέας Mátvás της Ουγγαρίας διέταξε τον ξάδερφο, της κοντέσας, Κόμη
György Thurzo, κυβερνήτη της επαρχίας, μαζί με τον Reverend Janos
Ponikenusz, ο οποίος βρήκε το σημείωμα του ιερέα, και έναν μικρό αριθμό
στρατιωτών που τους είχε παραχωρήσει, να επιτεθούν στο κάστρο του
Csejthe, κάτι που έγινε στις 30 Δεκεμβρίου του 1610. Τα όσα βρήκαν εκεί,
σόκαραν ακόμα και τους πιο σκληρούς άντρες. Στο κύριο δωμάτιο,
βρισκόταν ένα ζωντανό και ένα νεκρό κορίτσι που στραγγίζονταν από το
αίμα τους. Στο μπουντρούμι, στο υπόγειο δωμάτιο βασανιστηρίων,
βρέθηκαν αρκετά κορίτσια που είχαν τρυπηθεί με κάποιο μηχάνημα, εναν
απίστευτα μεγάλο αριθμό πτωμάτων των νεαρών κοριτσιών, αλλά και την
αιματοκυλισμένη Elizabeth. Ενώ κάτω από το κάστρο μετρήθηκαν περίπου
στα 50 θαμμένα θύματα. Οι συνεργοί της Dorothea, Anna, και Katarina
συνελήφθηκαν, αλλά η Elizabeth κρατήθηκε στο κάστρο. Ήταν
Χριστούγεννα, το Ουγγρικό Κοινοβούλιο ήταν κλειστό και ο Βασιλικός
Εκπρόσωπος γλίτωσε την Elizabeth από την ταπείνωση της φυλάκισης.
 Ένα χρόνο αργότερα,
το 1611, άρχισε η δίκη.
Η κοντέσα αρνήθηκε
να κάνει οποιαδήποτε
δήλωση… ακόμα και
για την αθωότητα ή την
ενοχή της και δεν
παρευρέθηκε ποτέ στο
δικαστήριο. Δεν
διατύπωσε ποτέ ούτε
μια λέξη μετάνοιας ή
συγγνώμης. Φήμες λένε πως δεν της επιτράπηκε να εμφανιστεί ή ότι δεν
παρουσιάστηκε ποτέ στη δίκη της για πολιτικούς λόγους. Δικάστηκε στο
κάστρο του Csejthe. Οι κατηγορίες που τη βάραιναν ήταν βαμπιρισμός,
βασανιστήρια, μαύρη μαγεία, σαδισμός και μαζικές δολοφονίες. Κατά την
διάρκεια της δίκης ο Johannes Vjary, ομολόγησε την θανάτωση 37
ανύπαντρων κοριτσιών, 6 εκ των οποίων στράγγισε ο ίδιος από το αίμα
τους. Προσπαθώντας να σώσει την τιμή του ή ακόμα και να γλιτώσει από
την καταδίκη δήλωσε πως αυτός ήταν ο μόνος
τρόπος για να μπορέσει να κρατήσει την θέση του
στο κάστρο, σαν αρχιυπηρέτης. Κάποιες κοπέλες
τις βασάνισαν οι δύο μάγισσες, ενώ κάποιες άλλες
η ίδια η κοντέσα. Η νοσοκόμα στην απολογία της
μίλησα για 40 περίπου θανατώσεις, αλλά η
αλήθεια είναι πως στο κάστρο βρήκαν φρικτό
θάνατο 612 κορίτσια. Κάτι που αποδεικνύεται και
από το ημερολόγιο της Elizabeth. Στο ημερολόγιό
της, επίσης είχαν γραφτεί τα παρακάτω λόγια:
ʽΕίναι το καθήκον μου να είμαι καλή για τον
σύζυγό μου και να κρατηθώ όμορφη για αυτόν. Ο
Θεός μου παρουσίασε πώς να το κάνω… θα ήμουν παράλογη αν δεν
εκμεταλλευόμουν την ευκαιρία αυτή.ʼ Και κάπου αλλού έγραψε: ʽ… είμαι
χήρα και πρέπει να μείνω όμορφη ώστε να μπορέσω να βρω έναν δεύτερο
σύζυγοʼ. Ένας άλλος υπάλληλός της δήλωσε πως η κοντέσα καθόταν με τις
ώρες μπροστά στον καθρέφτη της και προσπαθούσε να υλοποιήσει το
ξόρκι της αιώνιας νιότης. Κάτι που την φέρνει πολύ κοντά στον μύθο της
κακιάς μάγισσας [η Χιονάτη και οι Εφτά Νάνοι]. Η βασίλισσα στην
ματαιοδοξία της πάνω, ζήτησε την καρδιά ή το συκώτι και τους πνεύμονες
της Χιονάτης… ο κυνηγός γυρνάει στο κάστρο έχοντας πάνω του τα όργανα
που του ζήτησε… μόνο που ήταν ενός ελαφιού. Η βασίλισσα, γεμάτη από
ματαιοδοξία, χωρίς να το γνωρίζει βάζει τους μάγειρές της να της
ετοιμάσουν ένα πλούσιο δείπνο από τα όργανα αυτά. Ο κανιβαλισμός είναι
αυτός που συνδέει τις δύο γυναίκες. Και η τιμωρία της βασίλισσας; Κάψανε
τις σιδερένιες παντόφλες και όταν πυρώσανε αναγκάσανε την βασίλισσα να
τις φορέσει και να χορέψει με αυτές, μέχρι που έπεσε νεκρή. Πολύ
αυστηρότερη από την τιμωρία της Elizabeth.

Στο δρόμο για το κάστρο της Bathory

Η τιμωρία που επέβαλε το δικαστήριο ήταν αποκεφαλισμός και

αποτέφρωση στους συνεργάτες της Elizabeth και σε όσους πήραν μέρος σε
αυτά τα εγκλήματα, εκτός από τις μάγισσες Ilona Joo και Dorottya Szentes,
στις οποίες πρώτα ξερίζωσαν τα δάχτυλα και στη συνέχεια τις έκαψαν
ζωντανές. Αυτά έγιναν στη Bytča στις 17 Ιανουαρίου του 1611. Η Katarina,
με κάποιο τρόπο θεωρήθηκε ως ένα άλλο θύμα και αφέθηκε ελεύθερη.
Το δικαστήριο δεν επέβαλε όμως την ίδια τιμωρία και για την κοντέσα. Ο
νόμος στην Ουγγαρία ήταν κατηγορηματικός. Δεν μπορούσε να θανατωθεί,
επειδή προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Έτσι η δική της τιμωρία
ήταν η εξής: ισόβια φυλάκιση στην αίθουσα βασανιστηρίων, του ίδιου της
του κάστρου, που χτίστηκε ολόκληρη ζωντανή αφήνοντας μόνο μια μικρή
τρύπα για να μπορούν οι φύλακες να της δίνουν φαγητό. Ο βασιλιάς Mátvás
II, προσπάθησε για την θανάτωση της κοντέσας… αλλά μπήκε μπροστά του
ο ξάδερφός της [πρωθυπουργός της χώρας] και έτσι η «ποινή» έγινε: κατʼ
οίκον περιορισμός.
Η αλήθεια όμως είναι πως η κοντέσα Elizabeth Bathory ποτέ δεν δικάστηκε
και καταδικάστηκε, πραγματικά, για τα εγκλήματά της. Τα πρακτικά της
δίκης κρύφτηκαν μακριά από το κάστρο του Csejthe, σε εκείνο του ξαδέφου
της Elizabeth, Κόμητα Thurzo. Από εκεί, μυστυριωδώς, χάθηκαν και
βρέθηκαν ξανά, αιώνες αργότερα. Σήμερα βρίσκονται στην Ουγγαρία.
Το ερειπωμένο, σήμερα, κάστρο της Elizabeth Bathory

Στις 31 Ιουλίου του 1614 , περίπου 4 χρόνια

μετά τη δίκη, η Elizabeth υπαγόρευσε για
τελευταία φορά την διαθήκη της σε δυο
ιερείς καθεδρικών ναών της επισκοπής
Ezstergom. Επιθυμούσε οι οικογενειακές
μετοχές να μοιρασθούν εξίσου στα παιδιά
της, αν και ο γιος της Paul και οι απόγονοί
του ήταν οι βασικοί κληρονόμοι της.

Στις 21 Αυγούστου, του ίδιου έτους, ένας

δεσμοφύλακας της κοντέσας που θέλησε να
την κρυφοκοιτάξει μέσα από το μικρό
άνοιγμα επειδή βρήκε το φαγητό της
απέιραχτο, (ή επειδή εκείνη συνέχιζε ακόμα
να είναι γοητευτική και από τις πιο όμορφες
γυναίκες της Ουγγαρίας) είδε την κοντέσα με
το κεφάλι πεσμένο. Η Elizabeth Bathory, «Ματωμένη Πριγκίπισσα της
Τρανσυλβανίας», είχε πια πεθάνει σε ηλικία 54 ετών, στο ίδιο κάστρο, στον
ίδιο χώρο που είχε θανατώσει 650 περίπου κορίτσια. Το σώμα της
προορίστηκε να θαφτεί στην εκκλησία της πόλης Cachtice, αλλά οι κάτοικοι
αντέδρασαν. Δεν ήθελαν και δεν θα επέτρεπαν ποτέ η διαβολική γυναίκα να
θαφτεί στον τόπο τους και στο καθαγιασμένο χώμα. Έτσι μιας και ήταν από
τους τελευταίους Bathory του Ecsed, θάφτηκε στην βοριοανατολική πόλη,
στον οικογενειακό τους τάφο.

Και η Elisabeth Bathory και ο Τζακ ο Αντεροβγαλτης κι οποι οσοι τους

ακολουθησαν στην ουσία ζητουσαν το ιδιο πράγμα,

ΟΧΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΙΜΑ.

ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΖΟΩΓΟΝΕΙ ΤΑ ΚΥΤΑΡΑ ΤΟΥ

ΣΩΜΑΤΟΣ

ΗΞΕΡΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ ΜΕ ΟΞΥΓΟΝΟ ΤΑ

ΚΥΤΤΑΡΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ, αλλά δεν είχαν τη σχετικη εξυπναδα να
μελετησουν τη φύση και να αντιληφθουν ότι κατ ουσία δεν ζητούσαν υλη
ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΙΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΣΟ ΤΟΥ
ΣΥΜΠΑΓΟΥΣ ΚΕΝΟΥ
Tα παιδιά... Λύκοι!!"

Μπορεί να ακούγεται εξωφρενικό,

όμως πριν από έναν αιώνα περίπου
στην Ινδία ανακαλύφθηκανπαιδιά -
λύκοι. Επρόκειτο για ανθρώπους
στη ζούγκλα οπου την ανατροφή τους
αναλάμβανε κάποια λύκαινα που τα
έβρισκε τυχαία. Τα παιδιά μεγάλωναν
σαν λυκάκια, αποκτούσαν τις συνήθειες
αλλά και την εμφάνιση των άγριων
ζώων. Χαρακτηριστική είναι η
περιγραφή του αιδεσιμότατου Σίνγκ,
που σε μια αποστολή του το 1920 είχε βρει δύο παιδιά - λύκους.
Ο Σινγκ έγραψε στο ημερολόγιό του: "Πίσω από τους νεαρούς λύκους
ερχόταν αυτό το πλάσμα, ένα αποκρουστικό ον του οποίου το σώμα,
τα χέρια και τα πόδια ήταν φαινομενικά ανθρώπινα, αλλά το κεφάλι
ήταν μια μεγάλη σφαίρα, μια μάζα που κάλυπτε τους ώμους και το
στήθος. Δε φαινόταν παρά ένα περίγραμμα προσώπου, το οποίο,
όμως, ήταν ανθρώπινο. Ακολουθούσε ένα δεύτερο τρομακτικό
πλάσμα, ακριβώς το ίδιο με το πρώτο, αλλά πιο μικρό. Σε αντίθεση με
τα μάτια των ανθρώπων, τα δικά τους μάτια ήταν λαμπερά και
διαπεραστικά. Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα πως επρόκειτο για
ανθρώπους..."

Ιησους.Ποσες Ιστοριες Υπαρχουν?

http://video.google.com/videoplay?docid=-1917828340447792505#
Ποσες Ιστοριες εχει ο Ιησους?Ποιους να πιστεψουμε?
Αλλη Ιστορια εχουν οι εβραιοι,αλλη οι Μορμονοι και γενικα επικρατει ενα
μπερδεμα.Εχει καποιος αποδειξεις για τα οσα γραφονται για τον Ιησου και
τον χριστιανισμο η απλα ο κοσμος πιστευει επειδη του λενε να πιστευει?
Επισης γνωριζουμε την Ιστορια του Ιησου απο την γεννηση του ως τα 12
του χρονια,και στην πορεια τον ξανασυνανταμε στα 30...
18 Χρονια Χαμενης Ιστοριας ειναι πολλα...Και ακομα,που ειναι τα
ιστορικα γεγονοτα απο τους Ιστορικους?
Μονη αποδειξη ειναι το Ευαγγελιο...

Το Μυστήριο της Rennes Le Chateau

Η Rennes Le Chateau είναι ένα μικρό χωριό στο διαμέρισμα Λανγκεντόκ
της Νότιας Γαλλίας, την ύπαρξη του οποίου θα αγνοούσε ο περισσότερος
κόσμος, αν δεν ήταν ο τόπος ενός μεγάλου μυστικού, το οποίο παραμένει
άγνωστο στις περισσότερες λεπτομέρειές του εδώ και εκατοντάδες χρόνια.
Ποιο μπορεί να είναι το μυστικό που τράβηξε στο μικρό αυτό χωριό τους
Δρυίδες του απώτερου παρελθόντος, την αίρεση των Καθαρών, τους Ναϊτες
 Ιππότες, Μυστικές Εταιρείες και τον
Μπερανζέ Σονιέρ, τον μυστηριώδη
εκείνον Ιερέα που από φτωχός και
άσημος εφημέριος του Ναού της
Μαγδαληνής, κατέληξε να
διαχειρίζεται τεράστια χρηματικά
ποσά και να συναναστρέφεται με
εξέχοντα πρόσωπα της Γαλλικής
Κοινωνίας; Ας πάρουμε όμως τα
πράγματα από την αρχή.

H Rennes Le Chateau.
Ο Αβάς Σονιέρ.
Ο Φρανσουά Μπερανζέ Σονιέρ
(1852 - 1917) έφτασε το 1885 στη
Rennes Le Chateau ως διορισμένος
από την Καθολική Εκκλησία
εφημέριος του Ναού της
Μαγδαληνής. Η μικρή κοινότητα τον
αποδέχτηκε αμέσως, μιας και είχε
καταγωγή από μια κοντινή περιοχή.

O αβάς Σονιέρ.
Ο Σονιέρ, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, ξεκίνησε εργασίες ανακαίνισης
του Ναού, ο οποίος είχε χτιστεί τον 10ο αιώνα.
Υποτίθεται ότι ο νεαρός Ιερέας σε ένα από τα
κηρύγματά του είχε μιλήσει κατά της
Δημοκρατίας και υπέρ της Μοναρχίας, με
αποτέλεσμα να τον αποπέμψουν από τα
καθήκοντά του για ένα χρόνο. Μετά την
αποκατάστασή του το 1886, έλαβε μια δωρεά
ύψους 3.000 φράγκων από την Κόμισσα του
Σαμπόρ, τη χήρα ενός διεκδικητή του γαλλικού
θρόνου. Τα χρήματα αυτά υποτίθεται ότι
χρησιμοποίησε ο Σονιέρ προκειμένου να
ανακαινίσει το Ναό. Σύμφωνα με τις
περισσότερες αφηγήσεις, εκείνη την εποχή ο
Σονιέρ ανακάλυψε «κάτι», πιθανότατα
περγαμηνές, τις οποίες και παρουσίασε στον Επίσκοπο της Καρκασόν, ενώ
στη συνέχεια τις πήγε για μετάφραση στον Εμίλ Οφέ στο Παρίσι, ο οποίος
και τον σύστησε στους αποκρυφιστικούς κύκλους της πόλης, μεταξύ των
οποίων ήταν και η διάσημη υψίφωνος της εποχής, Έμμα Καλβέ, την οποία
μια φήμη θέλει να γίνεται ερωμένη του Αβά.
H Έμμα Καλβέ.
Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη επίσκεψη
στο Παρίσι είναι πως δεν υπάρχει καμία
επίσημη απόδειξη ότι πράγματι συνέβη, εκτός
από τις μαρτυρίες των κατοίκων του χωριού,
οι οποίοι κατηγορηματικά διαβεβαίωναν ότι οι
επισκέψεις εκείνες έγιναν. Μετά την επίσκεψη
στο Παρίσι, ο Σονιέρ επέστρεψε στο χωριό,
όπου και συνέχισε την ανακαίνιση, ξοδεύοντας
τεράστια χρηματικά ποσά, που ο μισθός των
75 φράγκων το μήνα που λάμβανε, δεν θα
μπορούσε να δικαιολογήσει. Πράγματι,
ορισμένοι ερευνητές ισχυρίζονται ότι ξόδεψε
το μάλλον υπερβολικό ποσό των 23
εκατομμυρίων φράγκων, ενώ διέθετε τραπεζικούς λογαριασμούς στο
Παρίσι, στο Περπινιάν, στην Τουλούζη και τη Βουδαπέστη. Παράλληλα
έκανε επενδύσεις σε ομόλογα, μετοχές και χρεόγραφα. Σχεδόν ολόκληρη
εκείνη η εκ του πουθενά περιουσία δαπανήθηκε στην ανέγερση κτιρίων και
στην ανακαίνιση ενός πραγματικά παράξενου Ναού.

Ο παράξενος ναός της Μαγδαληνής και άλλα οικοδομήματα.

Επάνω από την είσοδο του Ναού είναι σκαλισμένο ένα χωρίο από τη
Γένεση: « Ως φοβερός ο τόπος ούτος.
Ουκ έστι τούτο αλλ' η οικος Θεου και
αυτή η πύλη του Ουρανού» (Γεν. 28,
17). Είναι τα λόγια που είπε ο Ιακώβ
μετά το όραμα που είχε στη Βαιθήλ, στο
οποίο είδε μια σκάλα από τη Γη έως τον
Ουρανό και Αγγέλους να
ανεβοκατεβαίνουν σε αυτή.
To παρεκκλήσι της Αγίας Μαγδαληνής.
Λίγο πιο μέσα από την είσοδο ένα
φοβερό άγαλμα δαίμονα, με φρικτά
συσπασμένο πρόσωπο και χωλαίνων,
μεταφέρει στους ώμους του μια αχιβάδα
με αγιασμό, επάνω από την οποία
υψώνονται τα αγάλματα τεσσάρων
Αγγέλων, καθένα από τα οποία κάνει
μια από τις τέσσερις κινήσεις του
σημείου του Σταυρού. Από κάτω τους
βρίσκεται χαραγμένη η φράση «Με αυτό
το σημείο θα το νικήσεις», ενώ ακριβώς
απέναντι υπάρχει ένα γλυπτό του Ιησού, το οποίο είναι το εναντιόμορφο
είδωλο του Δαίμονα. Επάνω από το Χριστό είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο
οποίος ραίνει το Χριστό με νερό που βγαίνει από μια αχιβάδα.
Ο Δαίμονας Ο Δαίμονας Χωλαίνων.

.
 Ο δαίμονας και οι 4 άγγελοι. Η βάπτιση του Ιησού.
Οι περίεργοι συμβολισμοί, όμως, δεν σταματούν εδώ. Το πάτωμα του Ναού
είναι στρωμένο με μαύρες και άσπρες πλάκες και η οροφή με άστρα,
τεχνοτροπία που συναντάμε στις Μασονικές Στοές. Μπροστά στην Αγία
Τράπεζα υπάρχει το ανάγλυφο της Μαρίας της Μαγδαληνής, στο οποίο η
Αγία απεικονίζεται να προσεύχεται γονατιστή, με ένα βιβλίο και ένα κρανίο,
ενώ κοιτάζει ένα Σταυρό ο οποίος αποτελείται από ζωντανό
ξύλο. Το γνωστό δοχείο με το μύρο απουσιάζει από το ανάγλυφο. Η
ανακαίνιση του παρεκκλησίου δεν ήταν το μοναδικό έργο που έφερε σε
πέρας ο Αβάς Σονιέρ. Παράλληλα έχτισε και μια βιβλιοθήκη, την οποία
ονόμασε «Πύργο Μάγδαλα» και μια οικία που ονόμασε « Βίλα Βηθανία».
Στη βίλα Βηθανία ο Σονιέρ και η πιστή του οικονόμος, Μαρί Ντεναρνό,
υποδέχονταν και φιλοξενούσαν τους υψηλούς καλεσμένους τους, όπως την
Έμμα Καλβέ και τον κύκλο της, που συχνά άρχισαν να ταξιδεύουν ως τη
Rennes Le Chateau.
Ο πύργος Μάγδαλα. Η
Μαρί Ντεναρνό.

Ποιο κοινό ενδιαφέρον μπορεί να συνέδεε τους αποκρυφιστικούς κύκλους

του Παρισιού με τον άσημο Αβά Σονιέρ; Τι το ιδιαίτερο είχε ο τόπος της
Rennes Le Chateau από την αρχαιότητα έως και σήμερα; Για ποιο λόγο
υπάρχει πλήθος ναών και τοπωνύμιων που σχετίζονται με τη Μαγδαληνή
και τον Ιωάννη το Βαπτιστή στη συγκεκριμένη περιοχή; Βρήκε πράγματι
κάποιο εξαιρετικό μυστικό ο Σονιέρ ή η όλη ιστορία εντάσσεται στο πεδίο
μιας ακόμα νεομυθολογίας; Ας ποσπαθήσουμε να δώσουμε μερικά στοιχεία
πάνω στα σημαντικά αυτά ερωτήματα. Καταρχήν, η ευρύτερη περιοχή του
Λανγκεντόκαπό την εποχή των Δρυίδων ακόμα θεωρούνταν σημαντικός
τόπος Δύναμης και αποτέλεσε ένα από τα κέντρα τους. Ακόμαι και σήμερα,
ερευνητές ισχυρίζονται ότι κάποια από τα αρχαία κτίσματά του καθώς και
σημαντικοί οικισμοί είναι κτισμένοι σύμφωνα με τους κανόνες της Ιερής
Γεωμετρίας, σχηματίζοντας σε κάτοψη μεγάλες και μικρές Πεντάλφα η
οποία, ως γνωστόν, αποτελεί πανάρχαιο Ηλιακό σύμβολο.
Αργότερα, επικράτησε ο μύθος που θέλει τη Μαγδαληνή να καταφεύγει στην
περιοχή μετά τη Σταύρωση του Ιησού, μια παράδοση που θα συζητήσουμε
διεξοδικότερα λίγο παρακάτω. Mερικούς αιώνες μετά, το Λανγκεντόκ γίνεται
κέντρο της αίρεσης των Καθαρών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν λυσσαλέα από
την Καθολική Εκκλησία ενώ και οι Ναϊτες Ιππότες έκαναν το πέρασμά τους
από την περιοχή. Η αλχημεία γνώρισε άνθιση στα μέρη εκείνα, από τα
οποία άλλωστε καταγόταν και ο Νοστράδαμος, ενώ από ακόμη αρχαιότερες
εποχές, στο Λανγκεντόκ συναντάμε και τη λατρεία της Μαύρης Μαντόνας.
Εγω κραταω την εκφραση ΖΩΝΤΑΝΟ ΞΥΛΟ. Όπως τα Μαγνητικα
Βαρυτικα υλικα είναι μεταλικ΄λα, μήπως θα πρεπει να ζητηθει η
δυναμη αντιβαρυτητας σε μη μαγνητικα υλικα??
Ο μύθος της γενιάς του Ιησού.

Σύμφωνα με μια παράδοση, η Μαρία η Μαγδαληνή, μετά τη Σταύρωση του

Ιησού κατέφυγε στη νότα Γαλλία, όπου και λατρεύτηκε ως Αγία. Στην
περιοχή υπήρχε ήδη το ιδεολογικό υπόβαθρο, μιας και από τα αρχαία
χρόνια λατρευόταν η Μαύρη Μαντόνα, δηλαδή η λεγόμενη «Θηλυκή Αρχή».
Υποτίθεται πως μετά το θάνατο της Αγίας, κτίστηκαν πολλοί ναοί προς τιμήν
της, όπως και ναοί προς τιμήν του Ιωάννη του Βαπτιστή Η παράδοση,
όμως, προχωράει ακόμα πιο πέρα. Η Μαγδαληνή δεν πήγε μόνη της
στη Νότια Γαλλία αλλά μαζί της είχε το νεκρό σώμα του Ιησού, ο
οποίος δεν αναστήθηκε ποτέ αλλά και τον καρπό του έρωτά της
για εκείνον, μιας και ήταν έγκυος σε ένα κοριτσάκι, το οποίο
γεννήθηκε στη Γαλλία και η ταυτότητά του κρατήθηκε μυστική.
Το μυστήριο της ταυτότητας του βρέφους καθώς και των
απογόνων του, το κρατάει καλά φυλαγμένο μια οργάνωση που
ονομάζεται «Κοινό της Σιών» για δικούς της λόγους. Από το
κορίτσι εκείνο υποτίθεται πως κατάγεται η Μεροβίγγεια
Δυναστεία των Βασιλέων της Γαλλίας. Η Μαγδαληνή κατέφυγε
στη Γαλλία για να γλιτώσει από το διωγμό των μαθητών του
Ιησού, οι οποίοι διαστρέβλωσαν την πραγματική ιστορία και το
κήρυγμα του Δασκάλου τους, θέτοντας εαυτούς ως τους
μοναδικούς διαδόχους του. Η αλήθεια, πάντα σύφωνα με την
παράδοση, είναι πως Ιησούς θεωρούσε τη Μαγδαληνή ως τη διάδοχό του
και τη σημαντικότερη από όλους τους μαθητές του, ακόμα και ανώτερη του
Πέτρου και απόδειξη για όλα αυτά βρίσκεται στα Γνωστικά Ευαγγέλια,
τα οποία θεωρούνται αιρετικά από την Εκκλησία και εξαφανίστηκαν,
για να ανακαλυφθούν ξανά στη σύγχρονη εποχή. Εάν όλα αυτά
αποδειχθούν, τόσο τα περί του πραγματικού ρόλου της Μαγδαληνής όσο
και η ύπαρξη βιολογικού απογόνου του Ιησού, ο οποίος ποτέ δεν
αναστήθηκε (κατά τους υποστηρικτές αυτής της άποψης), τότε ο
Χριστιανισμός καταρρέει, μιας και στηρίζεται πάνω στο Δόγμα της
Ανάστασης του Θεανθρώπου. Αυτή η γνώση, αν συνοδεύεται από επαρκείς
αποδείξεις, αποτελεί ωρολογιακή βόμβα με απρόβλεπτες συνέπειες για την
ίδια την κοινωνία. Παρά το απίστευτο της υπόθεσης, φαίνεται πως η
παραπάνω παράδοση για αιώνες διατηρήθηκε αναλλοίωτη και ξεπέρασε τα
όρια της περιοχής της σε βαθμό που σπουδαίες προσωπικότητες του
παρελθόντος, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Νικολά Πουσέν, ο Κλωντ
Ντεμπυσί, ο Ζαν Κοκτώ και άλλοι, φαίνεται να ασπάστηκαν τις διδαχές της
παράδοσης και ίσως και να έγιναν Μάγιστροι του τάγματος της Σιών. Για
όλους αυτούς, τα σημαντικότερα πρόσωπα των Ευαγγελικών
διηγήσεων είναι ο Βαπτιστής και η Μαγδαληνή, αφού θεωρούσαν ότι
ο πραγματικός ρόλος του Ιησού παραχαράχθηκε και διαστρεβλώθηκε
από τους διψασμένους για εξουσία Αποστόλους και Επισκόπους που
τους διαδέχτηκαν Από εκείνους η Μαγδαληνή θεωρήθηκε ως μια απλή
πόρνη και όχι ως η σπουδαιότερη μαθήτρια και διάδοχος του Ιησού,
ενώ ο Βαπτιστής υποβιβάστηκε σε έναν από Πρόδρομο και όχι σε
Μέγα Μύστη και πιθανώς ανώτερο και του ίδιου του Χριστού όπως
πραγματικά ήταν.

Αποστολή του Κοινού της Σιών έγινε η λατρεία της Μαγδαληνής, της
θηλυκής αρχής, που βίαια είχε αντικατασταθεί από έναν αρσενικό Θεό και η
διατήρηση ενός μυστικού που δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι υπάρχει.
Από την έως τώρα προσωπική μου μελέτη επί του θέματος δεν μπορώ να
πω ότι έχω πειστεί από στοιχεία και ενδείξεις. Για εμένα, η όλη ιστορία γύρω
από τη Μαγδαληνή και τη γενιά του Ιησού ξεκινά από την επιθυμία
ορισμένων ανθρώπων να αναβιώσουν τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς, που
με σαρωτικό τρόπο είχε αντικατασταθεί από το χριστιανισμό. Βέβαια, η
ανατροπή αυτή είχε συμβεί πολύ παλιότερα αλλά ο χριστιανισμός βρέθηκε
στο στόχαστρο εξαιτίας της τυραννικής εξουσίας που ασκούσε το Βατικανό.
Σημαντικοί άνθρωποι μυήθηκαν σε αυτή τη μυστική λατρεία και υποτίθεται
πως έκρυψαν μηνύματα για αυτή μέσα στα έργα τους, όπως έγινε ευρύτατα
γνωστό για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι και τους πίνακές του. Τα βασικά
συστατικά στοιχεία της Νεομυθολογίας είχαν πια ετοιμαστεί.
Η Rennes Le Chateau, βρισκόμενη γεωγραφικά στο κέντρο που
δημιουργήθηκε η παράδοση, έγινε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα, γύρω
από τα οποία συντηρείται το μυστήριο που ενισχύθηκε από την περίεργη
συμπεριφορά του Σονιέρ. Μην ξεχνάμε επίσης πως τα περισσότερα
στοιχεία που αφορούν στο μύθο προέρχονται από προφορικές μαρτυρίες
της περιοχής και από κανένα άλλο στοιχείο. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει
απόδειξη ότι πραγματοποίησε τα περίφημα ταξίδια του στο Παρίσι, ωστόσο
τα κτίρια που ανήγειρε και οι τραπεζικοί λογαριασμοί δείχνουν ότι όντως
λάμβανε κατά καιρούς επιχορηγήσεις από άγνωστους χορηγούς. Ποιοι να
ήταν αυτοί; Πιθανώς οπαδοί του μύθου της Μαγδαληνής ή νοσταλγοί της
Μοναρχίας. Όμως και πάλι, τι είδους υπηρεσίες τους προσέφερε ο Σονιέρ
που να δικαιολογούν τέτοια υπέρογκα ποσά και, σε τελική ανάλυση, τι
μπορεί να βρήκε ο Αβάς στη Rennes Le Chateau;

Τι ανακάλυψε ο Σονιέρ;

Στα δεκάδες συγγράμματα που έχουν ασχοληθεί με το θέμα αλλά και

στις χιλιάδες αναφορές στο διαδίκτυο, επικρατούν οι παρακάτω
απόψεις σχετικά με το τι μπορεί να ανακάλυψε ο Σονιέρ:

Τα οστά της Μαγδαληνής

2. Τον τάφο του Ιησού με τα λείψανά του
3. χειρόγραφα με τη γενεολογία της Μεροβίγγειας Δυναστείας
4. Το ιερό Δισκοπότηρο
5. Την κιβωτό της Διαθήκης
Η πρώτη πιθανότητα δικαιολογείται από το μεγάλο σεβασμό, έως του
σημείου εμμονής θα έλεγα που έδειχνε στη Μαγδαληνή ο Σονιέρ. Από την
άλλη όμως, δεν μπορώ να καταλάβω ποιο σκοπό εξυπηρετούσαν οι
τεράστιες χορηγίες. Αν όντως ανακάλυψε τα οστά της Αγίας τότε
δικαιολογείται ο οικοδομικός οργασμός κτιρίων που σχετίζονται με την
καταγωγή της αλλά δεν δικαιολογείται η μυστικότητα, εκτός από την
περίπτωση που φοβόταν ότι η Παπική Εκκλησία θα προσπαθούσε να
καταστρέψει τον τάφο και το λείψανο. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει
να δεχτούμε ότι ο μύθος της Μαγδαληνής είναι αληθινός, πράγμα για το
οποίο είπαμε ότι υπάρχουν μεγάλες αμφιβολίες και έλλειψη αντικειμενικών
στοιχείων.
Σχετικά με τον Τάφο του Ιησού, δεν υπάρχει καμία απολύτως
αληθοφανής θεωρία, παρά μόνο βεβιασμένα και αυθαίρετα
συμπεράσματα των συγγραφέων που υποστηρίζουν την παραπάνω
άποψη. Ακόμα και αν βρεθεί σκελετός σε κάποιον τάφο της εποχής
του Ιησού, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδειχθεί ότι ανήκει σε
εκείνον. ʼλλωστε δεν υπάρχει καμία απολύτως αξιόπιστη αναφορά
περί της δήθεν μεταφοράς του σκηνώματος του Ιησού από τη
Μαγδαληνή ή τους μαθητές.

Η πιθανότητα ο Σονιέρ να βρήκε χειρόγραφα με τη διαδοχή της

Μεροβίγγειας Δυναστείας είναι ένα άλλο αμφιλεγόμενο σενάριο. Θυμόμαστε
ότι στην αρχή είχε κάνει κηρύγματα υπέρ της Μοναρχίας και είχε λάβει
επιχορήγηση 3.000 φράγκων. Ήταν, άραγε, ο Σονιέρ νοσταλγός της
Μοναρχίας που είχε ανατραπεί από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789;
Πολύ πιθανό να ήταν αλλά θεωρώ πως ήταν μόνο στο κομμάτι εκείνο που
αφορά την εμπλοκή του μύθου της Μαγδαληνής. Από την άλλη,
αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να αλλάξει η ύπαρξη χειρογράφων με
γενεολογίες, τη στιγμή που θα έπρεπε να υπάρχει ατράνταχτη απόδειξη για
την ιστορική ακρίβεια της γενεολογίας και της βιολογικής διαδοχής των
μελών της. Κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να συμβεί.
Σε ό, τι αφορά στο Δισκοπότηρο και την Κιβωτό της Διαθήκης, δεν
κατάφερα να εντοπίσω αξιόπιστα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της
μιας ή της άλλης εκδοχής και προσωπική μου θέση είναι ότι αυτές οι
πιθανότητες εντάσσονται στη σφαίρα της φαντασίας.

Μέχρι τώρα, το μόνο ουσιαστικό στοιχείο που έχουμε στα χέρια μας
είναι τα υπέρογκα έξοδα του Σονιέρ και οι τραπεζικοί λογαριασμοί.
Τόσο ο ίδιος όσο και η οικονόμος του, Μαρί Ντεναρνό, παρά το
γεγονός ότι έκτισαν τη Βίλα Βηθανία, προτίμησαν να παραμένουν στο
φτωχικό πρεσβυτέριο, ενώ κρατούσαν τη Βίλα για τους καλεσμένους
τους. Ο Αβάς και η Ντεναρνό ξεκίνησαν νυχτερινές ανασκαφές στο
κοιμητήριο. Ο σκοπός τους παραμένει άγνωστος, ωστόσο είναι
βέβαιο ότι και οι δυό τους κατέστρεψαν την επιγραφή που βρισκόταν
στον τάφο της Μαρί ντε Νεγκρ ντ' Αμπλ, μιας ευγενούς της περιοχής
που είχε πεθάνει περισσότερα από εκατό χρόνια πριν, με προφανή
σκοπό να αποκρύψουν πληροφορίες που περιέχονταν στην
ταφόπλακα.

Το μυστήριο του τάφου και οι βοσκοί της Αρκαδίας.

Η μαρκησία Μαρί ντε Νεγκρ ντ' Αμπλ ήταν ιδιοκτήτρια της Rennes Le
Chateau και φαίνεται πως για κάποιο λόγο ο τάφος της ενδιέφερε ιδιαίτερα
τον Σονιέρ. Είπαμε και
παραπάνω ότι ο αβάς
κατέστρεψε την ταφόπλακα
χωρίς φαινομενικά να έχει
ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο
τάφος φαίνεται πως από παλιά
«τραβούσε» τα μυστήρια.

Ο Τάφος του Αρκ.

Καταρχήν, ενώ η οικογένεια της μαρκησίας είχε από γενιές ενταφιαστεί στο
οικογενειακό
μαυσωλείο, η ίδια
παραδόξως δεν
ενταφιάστηκε εκεί.
Έπειτα, η ταφόπλακά
της τοποθετήθηκε δέκα
χρόνια μετά το θάνατό
της και, παρά την
κοινωνική της θέση,
είναι γεμάτη από
ορθογραφικά λάθη,
μερικά από τα οποία
φτιάχνουν
προσβλητικές
εκφράσεις για την ίδια,
οι οποίες σίγουρα θα είχαν εξαγριώσει την οικογένεια, οπότε και θα είχε
ζητήσει την αφαίρεση της ταφόπλακας. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Για
παράδειγμα, η φράση "requiescat in pace" (αναπαυθήτω εν ειρήνη) έχει
αποδοθεί ως " requies catin pace". Η λέξη "catin" σημαίνει «πόρνη» στη
γαλλική αργκό, ενώ ακόμα και το επώνυμό της έχει παραλλαχθεί ώστε να
σημαίνει επίσης «πόρνη». Υπάρχουν συνολικά 25 λέξεις στην
ταφόπλακα, από τις οποίες οι 11 έχουν λάθη, ένα ποσοστό που μας
απομακρύνει από την πιθανότητα απλού λάθους. Σύμφωνα με
εκδοχές, η ταφόπλακα περιέχει τη φράση " et in arcadia ego"
γραμμένη όμως με ελληνικούς χαρακτήρες. Η ίδια φράση βρίσκεται
και στον πίνακα του Νικολά Πουσέν « Οι βοσκοί της Αρκαδίας» του
1640, ενώ το ίδιο θέμα το βρίσκουμε ακόμα παλαιότερα στον ζωγράφο
Γκουερτσίνο. Λέγεται πως το τοπίο του πίνακα μοιάζει πολύ με το τοπίο
της Rennes Le Chateau.

Οι βοσκοί της Αρκαδίας, πίνακας του Πουσέν.

Η ιστορία με τον τάφο είναι πολύ μπερδεμένη, ωστόσο αρκετοί ερευνητές

πιστεύουν ότι ο πραγματικός τάφος της μαρκησίας βρίσκεται στο μαυσωλείο
ενώ ο άλλος τάφος δεν είναι τίποτε άλλο από έναν οδοδείκτη, με κωδικά
μηνύματα σχετικά με το που βρίσκεται κάποιο άλλο, μεγαλύτερο μυστικό. Οι
αναφορές σε «πόρνη», «υψηλή πόρνη» και άλλα στοιχεία κάνουν τους
ερευνητές να πιστεύουν ότι το μεγαλύτερο μυστικό στο οποίο οδηγεί ο
τάφος δεν είναι άλλο από το ακριβές σημείο όπου βρίσκεται ο τάφος της
Μαγδαληνής. Αυτό το σενάριο, απίστευτο πραγματικά, είναι ικανό να μας
εξηγήσει πολλά από τα σκοτεινά σημεία της υπόθεσης που
εξετάζουμε.Παρά ταύτα, χρειάζονται πολύ περισσότερα στοιχεία για να μας
πείσουν, δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία ιστορική επαλήθευση ότι όντως η
Μαγδαληνή κατέφυγε στη Γαλλία.

Η Μαγδαληνή των Ευαγγελίων. Είπαμε παραπάνω ότι δεν υπάρχει καμία

ιστορική τεκμηρίωση ότι η Μαγδαληνή κατέφυγε στη Νότα Γαλλία. Για την
ακρίβεια, οι μελετητές των Ευαγγελίων πιστεύουν ότι υπάρχει μεγάλη
σύγχιση σχετικά με την ταυτότητα της Μαγδαληνής, η οποία έχει μπερδευτεί
με τη Μυροφόρο γυναίκα. Ας δούμε πιο αναλυτικά. Η μυροφόρος, σύμφωνα
με το κατά Ιωάννην, ήταν η Μαρία η αδερφή του Λαζάρου και όχι η
Μαγδαληνή ( Ιωαν. 12: 2-3). Στο κατά Λουκάν η μυροφόρος προσδιορίζεται
ως μια πόρνη που μετανόησε (Λουκ. 7:36-50) ενώ τα υπόλοιπα Ευαγγέλια
συμφωνούν με τον Ιωάννη χωρίς να αναφέρουν το όνομα της Μυροφόρου
όμως και διαφέρουν από το κατά Λουκάν στο ότι η συνάντηση έγινε στο
σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, ενώ ο Λουκάς λέει ότι ο Σίμωνας ήταν ο
φαρισαίος. Σύμφωνα με τα Κανονικά Ευαγγέλια η Μαγδαληνή ήταν
μαθήτρια, από την οποία ο Ιησούς είχε εκδιώξει δαιμόνια. Βρισκόταν
στο Γολγοθά την ώρα της Σταύρωσης μαζί με άλλες γυναίκες, ήταν
παρούσα στην ταφή, ήταν μαζί με τις γυναίκες που πήγαν να αλείψουν
μύρο το σώμα του Ιησού και ήταν η πρώτη που τον είδε αναστημένο, για να
πάει αμέσως μετά να το διηγηθεί στους μαθητές που δεν την πίστεψαν στην
αρχή. Η Ορθόδοξη Παράδοση θέλει τη Μαγδαληνή να ακολουθεί τον
απόστολο Ιωάννη στην Έφεσο, όπου και τελικά πέθανε. Η
Ρωμαιοκαθολική παράδοση ταύτισε τη Μαγδαληνή με τη Μυροφόρο και η
παράδοση αυτή συνεχίστηκε στους αγιογράφους και τους καλλιτέχνες.
Τα απόκρυφα κείμενα του Ναγκ Χαμαντί θέλουν τη Μγαδαληνή να
είναι όχι απλά μαθήτρια αλλά η σημαντικότερη μαθήτρια του Ιησού,
την οποία αγαπούσε περισσότερο από όλους και τη φιλούσε στο
στόμα, αφού ήταν σύζυγός του..Η λύση του μυστηρίου; Οι κινήσεις του
Σονιέρ οπωσδήποτε ήταν περίεργες, το ίδιο και οι χρηματοδοτήσεις του.
Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι ολόκληρη η Rennes Le Chateau
χτίστηκε με βάση την Ιερή Αρχιτεκτονική και είναι γεμάτη
συμβολισμούς που ξεφεύγουν από την τυχαιότητα. Είναι σίγουρο
ακόμα ότι στην ευρύτερη περιοχή του Λανγκεντόκ ανθούσαν οι μυστικές
εταιρείες και έγιναν διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές αναταραχές. Ακόμα
και σήμερα μπορεί κανείς να δει πλήθος εκκλησιών που είναι αφιερωμένες
στη Μαγδαληνή και τον Βαπτιστή και είναι δεδομένη η αφοσίωση των
κατοίκων στη Μαγδαληνή. Όμως, για πολλά από τα σενάρια που
ακούγονται, δεν υπάρχουν αποδείξεις εκτός από τις μαρτυρίες των ντόπιων
που μεταδίδονται προφορικά από γενιά σε γενιά και αποτελούν βασική
πηγή για τους ερευνητές. Πέραν αυτών δεν υπάρχει τεκμηρίωση ότι η Μαρία
πήγε στη Γαλλία, δεν υπάρχει απόδειξη ότι ο Σονιέρ έκανε πράγματι τα
ταξίδια στο Παρίσι και δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι βρήκε κάτι κατά τις
διαδικασίες ανακαίνισης του Ναού. Θα ήθελα να με ακολουθήσετε σε ένα
συλλογισμό. Είστε απογοητευμένοι από την Εκκλησία, την οποία θεωρείτε
αναχρονιστική, σκοταδιστική και τυραννική. Είστε άνθρωποι διανοούμενοι,
που σας αρέσει να μελετάτε διάφορα πράγματα και κατέχετε πολλές
γνώσεις. Κάποια στιγμή, μαθαίνετε ότι υπάρχει η παράδοση πως ο Ιησούς,
ο αρχηγός της θρησκείας που σας έχει απογοητεύσει,
δεν πέθανε στο Σταυρό και δεν ήταν άγαμος, μόνο μια
από τις μαθήτριές του, η Μαρία Η Μαγδαληνή ήταν η
σύζυγός του, η οποία κατέφυγε στη Γαλλία για να
γλιτώσει το διωγμό των μαθητών του. Γνωρίζετε πως
τα απόκρυφα ευαγγέλια, καθώς και άλλες Γνωστικές
πηγές, θεωρούν τον Βαπτιστή ως τον πραγματικό
Μύστη, τον οποίο εκμεταλλεύτηκε αν όχι ο Χριστός,
τουλάχιστον οι μαθητές του για να καρπωθούν τη δόξα
της νέας θρησκείας. Αυτές δεν είναι γνώσεις του
απλού και απαίδευτου λαού, είναι γνώσεις των
γραμματισμένων, μορφωμένων ανθρώπων. Τι
κάνετε; Σχηματίζετε μια ομάδα ομοϊδεατών που
είναι κρυφή, για το φόβο της Ιεράς Εξέτασης και
περνάτε το μυστικό σε άλλους πεφωτισμένους.
Δημιουργείτε έργα τέχνης με κωδικά μηνύματα της
πίστης σας, γιατί γνωρίζετε ότι από το παρελθόν
λατρεύονταν θηλυκές θεότητες και ενισχύετε το
μύθο όσο μπορείτε. Αιώνες αργότερα η μυθολογία
έχει σχηματιστεί. Έχουν ήδη περάσει αρκετές γενιές
ώστε να ξεχαστεί η αρχική πηγή γνώσης διαφόρων
θεμάτων και οι νέοι «μύστες» ακολουθούν την παράδοση του «μυστηρίου»,
το οποίο όμως έχουν αρχίσει σιγά σιγά να ανακαλύπτουν και άλλοι
ερευνητές, οι οποίοι κάνουν συνδέσεις μεταξύ των επιμέρους θεμάτων του,
χρησιμοποιώντας ως βασική πηγή τις προφορικές μαρτυρίες των κατοίκων
της περιοχής που γοητεύονται με την αθρόα είσοδο τουριστών σε ένα μέρος
που διαφορετικά δεν θα γνώριζε κανείς. Πράγματι, το μικρό εκείνο χωριό το
επισκέπτονται κάπου 25.000 τουρίστες κάθε χρόνο. Καθόλου άσχημα.
Έτσι η νεομυθολογία σας είναι έτοιμη πια, στηριγμένη σε ανύπαρκτα
ουσιαστικά στοιχεία και σε παραδόσεις που δεν επαληθεύονται από
πουθενά. Από τη μικρή μου μελέτη επάνω στο θέμα πιστεύω ότι ο Σονιέρ,
νοσταλγός της μοναρχίας, κατόρθωσε και ήρθε σε επαφή με κύκλους που
με τη σειρά τους νοσταλγούσαν την αναβίωση των αρχαίων λατρειών της
Θηλυκής Αρχής και των τελετουργιών της, όπως της σεξουαλικής μαγείας
και του Ιερού Γάμου, που παράλληλα έτρεφαν σε κάποιο βαθμό απέχθεια
για το Χριστιανισμό και θέλησαν να τον χτυπήσουν εκ των έσω, μιλώντας
για απάτη εκ μέρους των Αποστόλων και υποβάθμιση του ρόλου του
Ιωάννη του Βαπτιστή και πολύ περισσότερο της Μαρίας της Μαγδαληνής, η
οποία στη σκέψη τους συγκέντρωνε όλα τα συστατικά μιας θηλυκής αρχής,
όπως ακριβώς και η Ίσιδα του παρελθόντος. Πράγματι, φήμες θέλουν τον
Σονιέρ να είναι εραστής τόσο της Έμμας Καλβέ όσο και της Μαρί Ντεναρνό,
με τις οποίες και ασκούσε σεξουαλικές τελετουργίες του παρελθόντος. Ο
Σονιέρ, ως εφημέριος ενός τόσο σπουδαίου και μυστηριώδους από
την αρχαιότητα τόπου, λάμβανε επιχορηγήσεις από όλους εκείνους
τους κρυφούς νοσταλγούς που πίστευαν πως υπήρχε η δυνατότητα
να βρεθούν στοιχεία που να τεκμηριώνουν την πίστη τους, αν και οι
σκεπτικιστές αναφέρουν πως πηγή πλουτισμού του Αβά ήταν η
Σιμωνεία, η επ' αμοιβή τέλεση Θείων Λειτουργιών δηλαδή, που ήταν
και ο λόγος που προς το τέλος της ζωής του αποπέμφθηκε από τα
ιερατικά του καθήκοντα. Οπωσδήποτε ακόμα και η άποψή μου δεν είναι
τίποτε άλλο από απλή εικασία. Η αλήθεια μπορεί να απέχει εντελώς από
αυτά που ισχυρίζομαι και να υπάρχει πραγματικά μυστήριο στη Rennes Le
Chateau. Πολύ φοβάμαι όμως πως αν είναι έτσι, το πήραν για πάντα
μαζί στον τάφο τους ο Σονιέρ και η Ντεναρνό και οι κάτοικοι του
χωριού ποτέ δεν θα μάθουν πάνω σε τι κοιμούνται που, σύμφωνα με
τα λόγια της Οικονόμου, αν το γνώριζαν θα γίνονταν πλούσιοι για
πάντα..Μαρία η Μαγδαληνή.[Βιβλιογραφία:]

1. Sangreal, οι φύλακες του ιερού μυστικού και το κοινό της Σιών. Lynn Picknett and Clive
Prince, εκδόσεις Λιβάνη, σελίδες 307 - 373.
2. Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Εβδομήκοντα. Γένεσις κεφάλαιο 28 εδάφιο 17, εκδόσεις
Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, σελίδα 53.
3. Η Καινή Διαθήκη. Παναγιώτης Τρεμπέλας. Κατά Ιωάννην 12, 2 - 3 και Κατά Λουκάν 7, 36 -
50.
4. Τα Γνωστικά Ευαγγέλια. Eleine Pagels, εκδόσεις Ενάλιος.
Αναφορές στο διαδίκτυο:

http://www.renneslechateau.com.
- http://www.rennes-discovery.com.

Στοιχειωμένη Ελλάδα
Στους ξέφρενους
ρυθμούς της
καθημερινότητάς μας,
εντυπωσιασμένοι από τα
αλματώδη βήματα της
τεχνολογίας μας
λησμονήσαμε μια άλλη
όψη της Ελλάδας. Τη
Στοιχειωμένη Ελλάδα.
Μια χώρα που αφθονεί
σε παράξενες και
ανεξήγητες ιστορίες,σε
αφηγήσεις που σε
οδηγούν σε μαγευτικά
τοπία, φυσικά άβατα,
μονοπάτια που οδηγούν
στο «πουθενά». Ιστορίες
ντυμένες με ξωτικές
μελωδίες, περίεργες
κραυγές, καλπασμούς του υπερφυσικού που σηματοδοτούν την ύπαρξή του
αφήνοντας τα δικά του σημάδια. Μάγισσες και νεράιδες, περίεργα και
αλλόκοτα όντα, δαιμόνια ή στοιχειά, νυκτόβια πλάσματα. Πτυχές μιας
κρυφής από τα φώτα των πόλεων Ελλάδας, μιας καταπατημένης Ελλάδας
από τη ρουτίνα των μεγαλοπόλεων. Και το ταξίδι αρχίζει…
Στα παλαιότερα χρόνια, τα χωριά και οι κωμοπόλεις της Ελλάδας, είχαν το
καθένα να αφηγηθούν κάτι ξεχωριστό κάτι παράξενο. Οι άνθρωποι πιο
απλοί και «προσγειωμένοι» έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους, έβλεπαν
καθαρά. Αν και τεχνολογικά αναπτυχθήκαμε ωστόσο οι παραδόσεις και οι
ιστορίες παρέμειναν καθάριες σαν τους ανθρώπους που τις διηγήθηκαν…
Το σκοτάδι στην Ελλάδα θεωρούνταν απόμακρο ο,τι και σήμερα αλλά με
πιο πρωτογονικό χαρακτήρα! Ο λιγοστός φωτισμός τα βράδια και οι
ολιγοπερπατούντες τη νύχτα σχημάτιζαν μια αιθέρια αντίληψη περί της
νυχτός! Στη Στερεά Ελλάδα οι μεγαλύτεροι φώναζαν στα παιδιά το
βράδυ :«κοιμήσου γιατί θα σε φάει η μαμμότα»-μαμμότα δηλαδή μαμ-μότα,
μήπως μόρα;-μαμ έλεγε από μικρό το παιδί!
Οι παλαιότεροι είχαν συνυφασμένη τη ζωή τους με τέτοια όντα. Το βράδυ
τύχαινε να κάνουν διάφορες αγροτικές δουλειές, όπως πότισμα του
χωραφιού, και δεν ήταν λίγες οι συναντήσεις τους με εξωδιαστασιακά όντα.
Όλοι είχαν ακούσει σε χωράφια και δάση-χωρίς να υπάρχουν δρόμοι
χαραγμένοι- ποδοβολητά «ωσάν να περνά ιππικό ολόκληρο παιδί μου»…
Τι ήταν τελικά αυτό το ποδοβολητό;
Πολλοί οδοιπόροι των παλαιότερων χρόνων μας διηγούνται πολλές και
ενδιαφέρουσες ιστορίες! Στην Αθήνα ενώ πολλοί έβγαιναν από την πόλη για
τα αγροκτήματά τους στο γυρισμό το βράδυ, έβλεπαν από πίσω τους «ένα
σωρό καλλικαντζαραίους να μου φωνάζουν και να παίζουν με το
γάιδαρο»… «εκαθόμουν στο πλατάνι και επτά γυναίκες κατάξανθες και
γυμνές χόρευαν δίπλα από το κοπάδι μου»…
Έπειτα είχαμε συχνά την εμφάνιση του λεγόμενου «συνοδοιπόρου»,πολλοί
το παρομοιάζουν με ξωτικό και άλλοι το αποδίδουν σε πανουργία του
διαβόλου.Πολλοί ταξιδιώτες είχαν παρατηρήσει στο δρόμο τους ένα
παράξενο φως μπροστά τους σε κοντινή απόσταση που αργότερα ερχόταν
και τους «καβάλαγε»-μώρα πιθανόν, οι ιρλανδέζικες παραδόσεις το
αποδίδουν στη γριά που ίππευε την Πούκα, το άλογο των πνευμάτων-
εμποδίζοντάς τους και πνίγοντας τους ώστε να αργοανασαίνουν, ευτυχώς
χωρίς κατάληξη! Σε πολλές περιοχές πάλι το συναντούσαν σαν άνθρωπο
καταμεσής του δρόμου που ρωτούσε νέα για το χωριό ή προθυμοποιούταν
να συνοδεύσει τον οδοιπόρο, ο οποίος είχε καταλάβει ότι πρόκειται για
ξωθιό και έλεγε την προσευχή του με συνέπεια να εξαφανιζόταν η παρουσία
αυτή από μπροστά του.Υπάρχουν πολλοί επίσης σε χωριά της Αχαΐας και
της στερεάς Ελλάδας που αναφέρουν πως είδαν παρουσίες παράξενων
ειδών πουλιών πάνω σε δέντρα, μεγάλα σε μέγεθος και κρυμμένα σε σημείο
που να απορείς πως ένα τέτοιο πουλί χώρεσε εκεί μέσα…
Τα νησιά επίσης αφθονούσαν από τέτοιες παραδόσεις! Στη Σίκινο, Σάμο
όλοι γνωρίζουν για τις «ανεράιδες», πολύ όμορφες γυναίκες που
διασκέδαζαν κοντά σε πηγές, αρπάζοντας για το γλέντι τους
τραγουδιστάδες και βιολιτζήδες, αλλά και παλικάρια που κοιμόντουσαν μαζί
τους,και έπειτα τρελαίνονταν και δεν μπορούσαν να αγαπήσουν καμιά
γυναίκα «γιατί είχαν φιλήσει την έμορφη ξωθιά»… μήπως αυτό
σημαίνει αυρική επικοινωνια που οδηγει σε αλλα επίπεδα? Μηπως?
Οι νεράιδες ή αλούστινες ή γιαλούδες σύχναζαν επίσης σε πηγάδια που
συχνά τις νυχτιές χτενίζονταν και παραμόνευαν τον απερίσκεπτο διαβάτη
για να τον πλανέψουν…Στα νησιά επίσης και κυρίως στην Κρήτη είχε
αναπτυχθεί η πεποίθηση πως «αν ανταμώσεις με του λόγου τους μπήξε
στη γη μαυρομάνικο μαχαίρ και θα τις αποδιώξεις»…
Στη Σάμο στο χωριό Λέκα βρίσκονται σε κάποιο σημείο πλατάνια,τα οποία
απαγορεύεται να τα κόψεις καθώς προφυλάσσονται από δαιμόνια.
Σε πολλές περιοχές μάλιστα πίστευαν πως αν συναντούσες κάποιο αερικό
δεν έπρεπε να μιλήσεις γιατί αλλιώς θα σου έπαιρνε τη λαλιά,αυτό
πραγματικά είναι αξιοπερίεργο διότι είναι πολύ λίγες τέτοιες αναφορές και
μπορούν να εξηγηθούν ιατρικά.Τέλος οι ανεράιδες,ξωτικά,ξωθιά και αερικά
αποτελούσαν μέρος της καθημερινής ζωής πολλών χωριών και
πόλεων,ώστε να ονομάζονται και κάποια χωριά με το πρόθεμα νεράιδα…
Ένα σωρό πλάσματα θα βρούμε να κατακλύζουν την ελληνική παράδοση
και με τις ιστορίες τους να «στοιχειώνουν» τις σκέψεις αυτών που τις
διηγούνται και αυτών που τις ακούνε. Δράκοι που φυλάνε τα νερά ποταμών
και στοιχειά που προστατεύουν δέντρα, ώστε κάθε επίδοξος ενοχλητικός να
εξολοθρεύεται πριν βεβηλώσει την ιερότητα των δέντρων και του νερού.
Ένα τέτοιο δράκο σκότωσε και ο Άγιος Γεώργιος στη χριστιανική παράδοση
σε μία από τις πολλές πτυχές αυτής της ιστορίας.Σε κάποιες περιοχές της
Ελλάδας πιστεύεται πως το νερό κοιμάται μια ώρα τη νύχτα, και αν
κάποιος επιδιώξει να πιει θα πρέπει με το χέρι του να ταρακουνήσει
λίγο τα νερά ώστε να «ξυπνήσει» το νερό και να πιεί, αλλιώς αν το
τρομάξει κινδυνεύει είτε να χτυπηθεί από το στοιχειό του νερού είτε να
δηλητηριαστεί.Θα ακούσουμε έπειτα τις αφηγήσεις στη Στερεά Ελλάδα και
την επαρχιώτικη κυρίως Μακεδονία για τα λεγόμενα χαμοδράκια ή σμερδάκι
ή χαμόδρακα. Δαιμόνια που ήταν άκρως επιθετικά στις ορεινές περιοχές
λόγω του ότι επιτίθονταν σε κοπάδια βοσκών και είτε τα αφάνιζαν είτε
απλώς τα έπνιγαν. Επικρατεί και η αντίληψη πως πρόκειται και για δαιμόνια
που «καβαλούσαν» κάποιον άνθρωπο ώστε να τον αποτρελαίνουν και να
τον δαιμονίζουν. Είχαν τη μορφή κριαριού-τράγου και νύχια που τους έδιναν
την ικανότητα να πνίγουν το επίδοξο θύμα τους.Αυτή τους η εμφάνιση μας
παραπέμπει στο κατάλευκο τράγο που τριγυρνούσε ελεύθερος και
ομορφότερο του δεν υπήρχε. Όποτε το συναντούσαν κυρίως τη νύχτα
προσπαθούσαν να το αρπάξουν και να το βάλουν στο κοπάδι τους, μάταια
όμως για τους επίδοξους το τρίχωμά του ήταν μαγεμένο και κολλούσες
κυριολεκτικά επάνω του, έτσι σε έσερνε μέχρι να σε ρίξει σε κάποιο γκρεμό
ή φαράγγι.
Το φαράγγι που στη χώρα μας το βρίσκουμε συνυφασμένο με την
παρουσία καλλικάντζαρων, δαιμονικών όντων και κυρίως του διαβόλου.
Πιστεύεται ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της Ελλάδας πως αν τύχει
νύχτα και περάσεις από φαράγγι θα ακούσεις καλικάντζαρους που θα σε
φωνάζουν και μπορεί ακόμα και να σε στοιχειώσουν ολόκληρο. Ενώ αν
περάσεις από φαράγγι που πριν είχαν διαβεί διαβόλοι τότε και εσύ θα γίνεις
ένα μέρος της μαύρης μαγείας τους. Στα χωριά μπορούμε να βρούμε
ανεξάντλητες πηγές τέτοιων ιστοριών που θα μας καθηλώσουν,καθώς τα
πάντα (μύλος,σπίτια,πηγές,μονοπάτια) είχαν τη δική τους μικρή και
τρομακτική ιστορία.Λίγες δεν είναι επίσης και οι αναφορές για μάγισσες,που
κατά καιρούς είχαν διάφορους ρόλους, πότε χαρτορίχτρας και πότε
κατασκευάστριες μαγικών φίλτρων, άλλες πάλι ήταν και επικίνδυνες για
τους ανθρώπους. Στη Φλώρινα ακόμα οι παλαιότεροι θα θυμούνται για μια
τέτοια γυναίκα που συνήθως καθόταν πάνω σε μια βρύση-πηγή και έκανε
μάγια στους περαστικούς.Η Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία
ανεξάντλητη πηγή μυστηρίου και σίγουρα να συνεπάρει πολλούς
εξερευνητές της μέσα σε πέπλα ονειρικά ταξιδεμένα σε χρόνους
παράλληλους σε εμάς αλλά καλά κρυμμένους σε πονηρά μάτια.
Μυστηριώδεις μορφές τριγυρνούν κάτω από τα μάτια μας και πίσω από την
πλάτη μας,μα όταν πραγματικά «δούμε» τίποτα πια δεν θα μας φαίνεται
μυστήριο.Τέτοιες μορφές θα συναντήσουμε σε πολλά μέρη μας, τον αράπη
που τριγυρνά τις νύχτες και βόσκει(;) τα τάλιρα του προκαλώντας ένα
θόρυβο που προσελκύει κάθε περίεργο άτομο.Τη γουρούνα με τα
γουρουνάκια της που τις νυχτιές τριγυρνά στις εξοχές, αλλά δεν ανήκει στα
χοιρινά κανενός αγρότη. Για τα στοιχειά που «ορίστηκαν» (από ποιόν
αλήθεια;) να φυλάττουν ολόκληρα χωριά. Όπως η Καστανιά και το Νεχώρι
της Φθιώτιδας που συχνά πολεμούσαν(τα στοιχειά) για την κυριαρχία μιας
κορφής της Οίτης, αλλά κυρίως για την προστασία του χωριού. Για στοιχειά
που απλά βρίσκονταν στα χωριά, και η απόδειξη οι τρομεροί ήχοι που
ακούγονταν στα χωριά τα βράδια αλλά και τα μεσημέρια, πολλές φορές
χωρίς λόγο, υπήρχαν όμως στιγμές που έσκουζαν νυχτιές ολόκληρες
επειδή πέθανε κάποιο σημαντικό και καλοκάγαθο άτομο στο χωριό,
θρηνώντας έτσι το νεκρό και την απώλεια.Και επειδή το μυστήριο δε
γνωρίζει διαχωρισμούς,ενώ τα στοιχειά των χωριών είχαν συνήθως τη
μορφή βοδιών, τράγων και κατσικιών,έχουμε και στην βόρεια Πελοπόννησο
αναφορά για στοιχειωμένα μελίσσια που είναι πάρα πολύ άγρια και κανείς
ποτέ δεν τολμά να περάσει από εκεί, πόσω μάλλον να πάρει και το μέλι
τους.Ο σημερινός ποταμός Ελικώνας παλαιότερα λεγόταν
Ουρλιάς,γιατί ο ήχος των νερών του μοιάζει με ουρλιαχτά ζώων!
Οι βρυκόλακες πάλι αποτελούν και αυτοί κομμάτι της αρχέγονης
παράδοσης μας, ο πολιτισμός μας μεγάλωσε μαζί με αυτούς και τις
νεράιδες(νύμφες). Βρυκόλακες, ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της
Ελλάδας που κοσμούν με το αίμα τους μαζί με τα κακά πνεύματα τις
κιτρινισμένες σελίδες αυτού του τόπου. Η ιστορία γνωστή, ο νεκρός που
σηκώνεται από τον τάφο του και στοιχειώνει τόπους και περάσματα,
επιδιώκοντας να δαγκώσει το επόμενο θύμα του για να τραφεί με αίμα. Σε
κάθε μέρος οι παραδόσεις για αυτούς ποικίλλουν σε όλες τις πτυχές της
ζωής τους. Στην Πρέβεζα δεν βγαίνουν Κυριακή, στη Ναύπακτο
βγαίνουν το Σάββατο, το ίδιο και στην Αθήνα...Το φως της μέρας το
απεχθάνονται μα είναι και μοιραίο για αυτούς. Έτσι τριγυρνούν τη νύχτα,
ψάχνοντας απελπισμένα το θύμα τους,εξαφανίζονται τη στιγμή πριν την
αυγή, για τους στερεοελλαδίτες και τους νησιώτες εξαφανίζονται όταν
λαλήσει μαύρος κόκκορας. Για αυτό πάντα φρόντιζαν να έχουν ένα, που
δύσκολα θα τον έσφαζαν,έχοντάς τον για προστασία...
Το γεγονός γιατί κάποιος να γινόταν βρυκόλακας είχε επίσης πολλές
επεξηγήσεις και ιστορίες. Το «βρικολάκιασμα» οφειλόταν στη μαύρη ψυχή
του νεκρού που είχε «πουλήσει» την ψυχή του στον διάβολο, παράδοση
των στερεοελλαδιτών κυρίως. Οι αδικοσκοτωμένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι
εκδικούντες των ζωντανών, «μαγεμένοι» και τέλος οι άταφοι, οι άκλαυτοι και
οι άψαλτοι! Στα νησιά και σε πολλά ορεινά χωριά πίστευαν πως δεν πρέπει
να κοιτάξεις τη νύχτα καθρέφτη γιατί είτε θα γινόσουν βρικόλακας είτε θα
έβλεπες κάποιον και θα γινόσουν θύμα του διαβόλου. Στα νησιά επίσης
πίστευαν πως τα μωρά που πέθαιναν στη γέννα ή πέθαιναν αβάφτιστα, τα
έπαιρνε ο διάβολος τα βασάνιζε και έπειτα γίνονταν οι χειρότεροι εφιάλτες
για τους ζωντανούς. Οι βρυκόλακες λόγω της ημιμάθειας σε αυτά τα θέματα
τις παλαιότερες εποχές ήταν συνυφασμένοι με τα κακά πνεύματα, που τις
νύχτες του χειμώνα πήγαιναν στις σκεπές των σπιτιών και προσπαθούσαν
να μπουν μέσα. Και η νοικοκυρά θέλοντας να προστατέψει το σπιτικό της
έβαζε στο δοκάρι της εξώπορτας από την έξω μεριά, πηρούνι και μαχαίρι με
κομμένες τις λαβές, ώστε να δείχνουν τις κοφτερές μύτες τους και ότι το
σπίτι αποδιώχνει τα κακοποιά πνεύματα όντας οπλισμένο...Σήμερα μας
φαίνονται τόσο απόμακρew σε μερικούς αυτές οι δοξασίες, μα αυτές
μεγάλωσαν τους προγόνους μας και τους προστάτεψαν από δύσκολα
γεγονότα. Γενιές Ελλήνων έζησαν δίπλα στο φανταστικό και το απόκοσμο,
έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά άθελά τους. Είδαν άλογα τη νύχτα
χωρίς αναβάτες να ορμούν σε γκρεμούς, γυναίκες που δεν τις ήξεραν
εκείνες να τους μιλούν, έγραψαν τις δικές τους σελίδες στο μεταφυσικό
διάφανο πέπλο της Ελλάδας..μιας Στοιχειωμένης Ελλάδας!
Τη φωτογραφία που βλέπετε την τράβηξε ένας φίλος σε κάποιο ελληνικό
νησί. Στο κέντρο διακρίνουμε ένα
κυκλικό φασματικό ον το οποίο,
σύμφωνα με τη μαρτυρία του φίλου
μας, αμέσως μετά το τράβηγμα της
φωτογραφίας εξαφανίστηκε με
μεγάλη ταχύτητα. Πριν όμως από
αυτό, ο φίλος μας είχε την τύχη να
παρατηρήσει την κίνησή του
πλάσματος η οποία ήταν κάτι σαν
μικρές αναπηδήσεις στον αέρα.
Ήταν Αύγουστος του 1995 και
εκείνη την χρονιά θυμάμαι ήταν
έντονα ορατό το μαγευτικό αστρικό
φαινόμενο του χορού των Περσίδων. Ήταν η πρώτη φορά που μπόρεσα να
το παρατηρήσω. Τα αστρικά φαινόμενα είναι κάτι που με μαγεύουν και με
ενδιαφέρουν όπως νομίζω και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Δεν θα το
έχανα με τίποτα.
Ζούσα τότε στο Βελιγράδι, σε μια περιοχή που λέγεται Banovobrdo.
Σπούδαζα φιλολογία έχοντας επιλέξει την Γιουγκοσλαβία (Σερβία) όπως
τόσοι άλλοι Έλληνες. Είχα επισκεφτεί το σπίτι μιας συμφοιτήτριάς μου η
οποία έμενε σε μια σχετικά αραιοκατοικημένη περιοχή, χωρίς ψηλά κτίρια,
απ΄ όπου θα μπορούσαμε να δούμε τις Περσίδες πιο εύκολα. Έμεινα εκεί
ως τις 2 περίπου μετά τα μεσάνυχτα και μετά από μια ομολογουμένως
ευχάριστη βραδιά εν μέσω ¨φιλοσοφικών¨, ¨σπουδαστικών¨,
¨επιστημονικών¨ και κοινωνικών¨ συζητήσεων επέστρεψα σπίτι. Είχα πολύ
καλή διάθεση. Το σπίτι βρισκόταν πάνω σ΄ ένα μικρό δρόμο που έβγαζε σε
αδιέξοδο. Ακριβώς σ΄ εκείνο το αδιέξοδο ήταν η πολυκατοικία που έμενα. Η
συγκάτοικός μου δεν είχε έρθει ακόμα στο Βελιγράδι από την Ελλάδα και
έτσι ήμουνα μόνη μου στο σπίτι. Σημειωτέον ότι ποτέ δεν με φόβισε να
μείνω μόνη μου. Δεν είμαι από τα άτομα που τρομοκρατούνται μόνα τους σε
ένα σπίτι. Είχε πάει σίγουρα 3 ή ώρα όταν αποφάσισα χωρίς να νοιώθω
ιδιαίτερη κούραση να ξαπλώσω. Γενικά κοιμόμουν αργά αφού διάβαζα με
περισσότερη ηρεμία τέτοιες ώρες τα μαθήματα της σχολής και όχι μόνο.
Ξάπλωσα και κλείνοντας τα μάτια προσπάθησα να κοιμηθώ. Όλα τα φώτα
ήταν κλειστά, και όπως ήμουν ξαπλωμένη στο πλάι με το πρόσωπο προς
τον τοίχο ένιωσα ένα έντονο φως. Δεν ξέρω αν το ρήμα ένιωσα είναι
ακριβές, αλλά δεν ξέρω πως να το πω. Είδα ; Aντιλήφθηκα ; Μάλλον
ένιωσα. Ένιωσα ένα έντονο φως. Γύρισα να δω τι είναι, και είδα ......είδα ένα
¨πλάσμα¨ ! Μια φιγούρα. Στα δύο περίπου μέτρα διαγώνια από μένα, στο
άνοιγμα της πόρτας βρισκόταν μια φιγούρα γύρω στο ένα μέτρο ψηλή
περιτριγυρισμένη από ένα έντονο κίτρινο φως. Δεν μπορούσα να διακρίνω
ούτε πρόσωπο, ούτε χαρακτηριστικά, ούτε σώμα. Μόνο μια φιγούρα. Σαν
να βλέπεις κάποιον τόσο θολά που δεν διακρίνεις τίποτα άλλο παρά μόνο
το σχήμα του σώματός του. Ήταν τόσος ο φόβος μου που κοκάλωσα στη
θέση μου, άρχισα να κλαίω και να λέω ότι προσευχή ήξερα και δεν ήξερα,
ζητώντας παράλληλα από αυτό το ¨πλάσμα ¨να φύγει, να με αφήσει γιατί με
τρόμαζε. Προσπαθούσα ταυτόχρονα να πείσω τον εαυτό μου ότι κοιμόμουν
και έβλεπα κάποιον εφιάλτη, ότι δεν ήταν πραγματικό αυτό, δεν συνέβαινε,
ότι ήταν τα φώτα κάποιου αυτοκινήτου που δημιουργούσαν αντανάκλαση,
ότι, ότι, ότι,.... Χίλιες δικαιολογίες έβαλα στο μυαλό μου για να παίρνω
κουράγιο, να ανοίγω τα μάτια ( που κρατούσα κλειστά για να μη βλέπω )
πιστεύοντας ότι δεν θα ήταν εκεί. Και όμως ήταν ακόμα εκεί και μάλιστα είχε
πλησιάσει στο κρεβάτι μου. Δεν μπορώ να περιγράψω το μέγεθος του
φόβου μου εκείνη τη στιγμή, τον τρόμο μου, τον πανικό μου. Έκλεισα τα
μάτια μου ξανά, και μέσα στα αναφιλητά μου του φώναξα: "φύγε σε
παρακαλώ, φοβάμαι πολύ, σε παρακαλώ φύγε". Ένιωσα τότε κάτι πολύ
θερμό να μου αγγίζει τα πόδια. Σα να με χάιδευε , σαν να ήθελε να με
καθησυχάσει. Ήταν ένα απαλό άγγιγμα, όπως χαϊδεύεις ένα παιδί για να το
καθησυχάσεις. Σαν να προσπαθούσε να μου πει να μη φοβάμαι. Εγώ
βέβαια συνέχισα να κλαίω και να παρακαλάω να με αφήσει.
Την επόμενη στιγμή εξαφανίστηκε. Έφυγε όπως ήρθε. Ξαφνικά. Δεν
μπορούσα να κουνηθώ από τη θέση μου και φυσικά ούτε λόγος να σηκωθώ
από το κρεβάτι μου. Έτσι άφησα την ώρα να περάσει μέχρι που ξημέρωσε.
Τότε μόνο βρήκα το θάρρος να σηκωθώ και τρομοκρατημένη να ψάξω το
σπίτι. Όταν βεβαιώθηκα ότι όλα ήταν καλά κάθισα στο τραπέζι και
προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Βγήκα στο μπαλκόνι και έψαξα
να δω μήπως κάποιος στύλος ήταν εκεί κοντά και με το φως του
δημιουργούσε κάποιες αντανακλάσεις. Να δω οτιδήποτε. Προσπαθούσα να
βρω μια λογική εξήγηση που δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω. Όταν
κατάφερα να ηρεμήσω, ο μόνος τόπος που ένιωσα την ανάγκη να πάω
ήταν μια εκκλησία που βρισκόταν εκεί κοντά, αν και δεν είμαι κανένα
θρησκόληπτο άτομο. Πήγα λοιπόν εκεί και συζητώντας με τον ιερέα του
ναού του εξήγησα τα όσα έζησα. Αυτός με καθησύχασε λέγοντάς μου πως
δεν ήταν κάτι το κακό αυτό που ήρθε στο σπίτι μου, αφού ούτε κακό μου
έκανε, ούτε με πείραξε. Αντίθετα προσπάθησε να με ηρεμήσει και να με
¨παρηγορήσει¨ κατά κάποιο τρόπο. Γυρίζοντας σπίτι μου ένιωσα πιο καλά,
αν και προσπάθησα να επαναφέρω στη σκέψη μου, να ξαναζήσω πάλι το
προηγούμενο βράδυ, να καταλάβω τι ήταν αυτή η οντότητα και γιατί ήρθε σε
μένα. Ήμουν όμως πλέον βέβαιη ότι δεν ήθελε να με πειράξει. Αν εγώ
φοβόμουν δεν ξέρω.....ίσως αν περνούσαν κάποιες στιγμές ακόμα να
έβλεπα...να ένιωθα ....να μπορούσα να καταλάβω. Αυτή την εμπειρία μου
δεν την είπα στην συγκάτοικό μου, η οποία ήταν υπερευαίσθητη , φοβόταν
εύκολα. Αρκεί να σκεφτείς ότι πανικοβαλλόταν ακόμα και όταν χτυπούσε
ξαφνικά το κουδούνι. Της το είπα μετά από καιρό και αφού προηγουμένως
αλλάξαμε σπίτι. Τότε πια βρισκόμασταν αρκετά μακριά από τον " τόπο του
εγκλήματος" και μπόρεσα να της εξομολογηθώ αυτό που συνέβη. Βέβαια η
αντίδραση της δεν ήταν ότι καλύτερο, Φοβήθηκε, με χαρακτήρισε ανεύθυνη,
πίστεψε ότι θα μπορούσε να ήταν φάντασμα, ίσως εξωγήινος που έχοντας
κάποιο άγνωστο λόγο ίσως να το επαναλάμβανε. Και κάπου μετάνιωσα
μήπως με αυτή μου την "ομολογία" της δημιούργησε ένα παραπάνω λόγο
να φοβάται στο μέλλον. Ίσως ήταν λάθος. Δεν μπορώ να πω τι ήταν. Δεν
ξέρω τι ήταν. Πάντως όχι κάτι το κακό...! Ένα μικρο μερος από την "αλήθεια
που κρύβουν επιμελώς" Ολες οι οντοτητες δηλώνουν την παρουσία
τους με ελάχιστο φως. Ποιο ήταν το αμαρτημα του Διαβόλου? Του
Εωσφόρου? Ότι εφερε το φως στους ανθρώπους. Μηπως η ποραξη
αυτή που με πρωτη ματια τόσο καλή φαίνεται είχε σα συνέπεια να
διατηρούνται σε ισχύ οι πέντε αισθήσεις αλλά να σφραγισθούν πολλές
άλλες και να κλεισθει η είσοδος σε αλλα κυψελοειδη συμπαντα?
Μηπως πάψαμε να αντιλαμβαν΄μαστε τις κυμματομορφές και
συχνότητες σαν ύλη? Μηπως απλά ξεχασαμε και δεν χασαμε τις
ικανότητες αυτές?

Zombies η αλήθεια
Όλα άρχισαν το 1968 με την, θρυλική πια, ταινία «Night of the living dead»
(«Η νύχτα των ζωντανών νεκρών»). Ήταν η πρώτη γνωριμία των
ανθρώπων με το φαινόμενο των Zombies (Ζόμπι). Την φοβερή περιέργεια
που νιώθουμε οι περισσότεροι από μας για το άγνωστο και ασυνήθιστο,
εκμεταλλεύτηκε το Hollywood για να προσελκύσει πλήθος κόσμου στις
αίθουσες των κινηματογράφων. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέες ταινίες που
έχουν ως θέμα τα Zombies («Dawn of the dead», «Resident evil 2») και
έκαναν χιλιάδες πωλήσεις εισιτηρίων σε όλο τον κόσμο.
Υπάρχουν όμως στην πραγματικότητα Zombies; Και αν ναι που βρίσκονται;
Πώς «δημιουργούνται»; Σε αυτές και άλλες ερωτήσεις έρχεται να απαντήσει
η έρευνα του εθνοβοτανολόγου Wade Davis, ο οποίος ταξιδεύοντας σε
διάφορα μέρη του κόσμου ήρθε αντιμέτωπος με ένα πολύ παράξενο
φαινόμενο στην Αϊτή.
 Η Αϊτή είναι μία χώρα
στον Ατλαντικό ωκεανό
(Το Δυτικό μέρος ενός
νησιού, για την
ακρίβεια, κοντά στο
τρίγωνο των
Βερμούδων), της
οποίας οι κάτοικοι ζουν
πολύ φτωχικά. Αν και
η κύρια θρησκεία τους
είναι η
Ρωμαιοκαθολική,
περίπου το 80% των
ρωμαιοκαθολικών
συμμετέχει σε τελετουργίες voodoo (βουντού). Μάλιστα υπάρχουν ορισμένοι
ιερείς που αποκαλούνται Voodoo Priests (Ιερείς βουντού).
Το 1980, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος στην Αϊτή ονόματι «Clairvius
Narcisse» (ο οποίος είχε πεθάνει πριν από 18 χρόνια!), και αφού βρήκε την
αδερφή του, της εξήγησε ότι τον είχε κάνει zombie ένας μάγος voodoo και
τον είχε για σκλάβο στις καλλιέργειές του με ζαχαροκάλαμα, στα βόρεια της
χώρας. Το γεγονός αυτό προσέλκυσε το ενδιαφέρον αρκετών επιστημόνων
οι οποίοι προσπάθησαν να βρουν κάποια λογική εξήγηση. Αρκετά χρόνια
πριν, συγκεκριμένα στις 24 Οκτωβρίου του 1936, παρουσιάστηκε μία
γυναίκα στο χωριό Ennery, σε τραγική κατάσταση. Κουρελιασμένη, το
δέρμα της χλωμό και τα μάτια της
δεν μπορούσαν να αντέξουν το
φως του ήλιου. Αφού επικράτησε
μία γενική αναστάτωση τελικά μία
οικογένεια θεώρησε ότι η γυναίκα
είναι ένα μέλος της που είχε
πεθάνει πριν από χρόνια. Η
γυναίκα δεν μπορούσε να μιλήσει
και ούτε μπορούσε να θυμηθεί
τίποτα για τον εαυτό της.
Ο Wade Davis, μετά από έρευνα, ανακάλυψε μία μυστική σκόνη που
χρησιμοποιούν οι ιερείς βουντού για να “δημιουργήσουν” τα zombies. Πήγε
μαζί με έναν ιερέα ο οποίος του έδειξε τα συστατικά της σκόνης (ένα από τα
οποία είναι το χώμα πάνω από τάφους νηπίων) και τον τρόπο με τον οποίο
τα αναμειγνύουν. Μετά από καιρό ανακάλυψε ότι η βασική ουσία της
σκόνης που ευθύνεται για την δημιουργία των zombie είναι το tetrodotoxin
το οποίο είναι δηλητήριο ενός ψαριού που λέγεται blowfish.
Το ψάρι αυτό (blowfish ή puffer ή fugu) χρησιμοποιείται ως έδεσμα από
τους μεγάλους σεφ της Ιαπωνίας, οι οποίοι φροντίζουν να μην αφαιρέσουν
όλο το δηλητήριο, για να προκαλεί ευφορία σε όσους το δοκιμάζουν.
Ορισμένες φορές όμως τα πράγματα δεν λειτουργούν και τόσο σωστά, με
αποτέλεσμα 100 άνθρωποι να χάνουν την ζωή τους κάθε χρόνο από την
κατανάλωση του fugu. Τα συμπτώματα ωστόσο που παρατηρούνται είναι
παρόμοια με αυτά στην διαδικασία της δημιουργίας ενός zombie στην
Αϊτή.Όπως εξήγησε ο Davis αργότερα από τις μελέτες του, αυτή η
σκόνη, κάνει τον άνθρωπο να δείχνει νεκρός ενώ στην
πραγματικότητα δεν είναι. Περιορίζει σε τέτοιο βαθμό τους χτύπους
της καρδιάς και την αναπνοή που είναι δύσκολο να ανιχνευθούν. Αυτή
η σκόνη προκαλεί επίσης νευρολογικές διαταραχές και επηρεάζει το
αριστερό μέρος του εγκεφάλου, το οποίο ελέγχει την ομιλία, την
μνήμη, και την δυνατότητα της κίνησης. Έτσι ο άνθρωπος καταλήγει
να βρίσκεται θαμμένος ενώ ακόμα είναι ζωντανός! Ο Ιερέας τον
ξεθάβει μυστικά και τον χρησιμοποιεί σαν σκλάβο στις καλλιέργειες. Ο
άνθρωπος θα παραμείνει zombie, μέχρι να φάει αλάτι ή κρέας (με
αυτές τις τροφές θα ενεργοποιηθεί πάλι ένα μέρος του εγκεφάλου που
έχει αδρανήσει) όποτε και θα τον σκοτώσουν για να μην αποκαλυφθεί
η αλήθεια.
Υπάρχει ένας νόμος στην Αϊτή που λέει
ότι:Θα θεωρηθεί ως δολοφονία η πράξη
εναντίον οποιουδήποτε προσώπου με
συστατικά που χωρίς να προκαλούν
θάνατο, δημιουργούν ληθαργικό κόμμα
λίγο ή πολύ παρατεταμένο. Αφού ο
άνθρωπος θαφτεί, η πράξη θα θεωρηθεί
δολοφονία, ασχέτως με το αποτέλεσμα
Στην Αϊτή, τα zombie είναι ένα φαινόμενο
συνηθισμένο και γενικά αποδεκτό. Κανείς
όμως δεν μιλάει γιʼ αυτό.Προς μεγάλη
ανακούφιση των περισσότερων από εμάς,
τα zombies δεν είναι όπως τα βλέπουμε
στις ταινίες. Δεν είναι ούτε ζωντανοί νεκροί
ούτε «διψούν» για αίμα… Είναι κανονικοί
άνθρωποι σαν εμάς που έπεσαν θύματα
εκμετάλλευσης με αυτό τον παράδοξο και
ασυνήθιστο τρόπο.
Τι είναι ο Βαμπιρισμός; Ο Βαμπιρισμός χαρακτηρίζεται από μερικές
δυνάμεις αλλά και αδυναμίες, με τις οποίες ο άνθρωπος-Βαμπίρ γεννιέται
και ΔΕΝ αποκτά αργότερα! Η άποψη που έχει επικρατήσει ότι αν σε
δαγκώσει Βαμπίρ γίνεσαι και εσύ Βαμπίρ, είναι μύθος. Ο Βαμπιρισμός
υπάρχει και σαν ιατρικός όρος για να χαρακτηρίσει ένα είδος ασθένειας. Για
περισσότερα, παραπέμπω τον αναγνώστη να αναζητήσει λεπτομέρειες σε
κείμενα ιατρικής.Εν συντομία, παραθέτω τα χαρακτηριστικά των Βαμπίρ,
συμπεριλαμβανομένων και των απόκρυφων συμπτωμάτων τα οποία η
ιατρική δεν αναφέρει ούτε αναγνωρίζει.
Οργανικές δυσλειτουργίες:
- Ασυνήθιστα απαραίτητη ανάγκη και προτίμηση στο ωμό κρέας, αυγά και
άλλες τροφές υψηλές σε πρωτεΐνες, χωρίς όμως να γνωρίζει το γιατί. Εάν
μάλιστα δεν λάβει αυτές τις τροφές την στιγμή που αισθάνεται ότι τις
χρειάζεται, υπάρχει περίπτωση μέχρι και να λιποθυμήσει. Αφού λάβει αυτές
τις τροφές, καταβάλλεται από μια έντονη αίσθηση ηρεμίας και πληρότητας
(μοιάζει με την υπογλυκαιμία).
- Φωτοευαισθησία ή Φωτοφοβία. Δηλαδή, τα μάτια κουράζονται εύκολα και
ερεθίζονται (κοκκινίζουν και δακρύζουν) στο έντονο φως ιδίως το φυσικό.
- Προτιμά να είναι ξύπνιος τη νύχτα και κοιμάται κατά την διάρκεια της
ημέρας.
- Κάνει πολύ ανήσυχο ύπνο και πολύ πιθανό να υποφέρει και από αϋπνίες.
- Παρουσιάζει ανεξήγητη ανθεκτικότητα στα χημικά φάρμακα και τον
επηρεάζουν τελείως διαφορετικά. Αντίθετα, τα φυσικά φάρμακα και
θεραπείες (βότανα, ιαματικά λουτρά κλπ) δείχνουν να αντιδρούν καλλίτερα
στον οργανισμό του και να παρουσιάζουν θεαματικά αποτελέσματα.
- Παρουσιάζει ιδιαίτερα χαμηλό βαθμό οξυγόνου στο αίμα.
- Παρουσιάζει ιδιαίτερα χαμηλό αιματοκρίτη.
- Παρ� όλα τα προβλήματα στο αίμα του, δεν φαίνεται να έχει καμία
αδυναμία, ίσα-ίσα που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα υγιής και ενεργητικός.
- Υποφέρει από ημικρανίες.
Ο Βαμπιρισμός όμως, δεν χαρακτηρίζεται μονάχα από οργανικές
δυσλειτουργίες, αλλά και από απόκρυφες δυνάμεις. Αυτές
δυνάμεις/ικανότητες είναι φυσικές και όχι επίκτητες. Με άλλα λόγια, το
Βαμπίρ δεν έχει εξασκηθεί ποτέ για να αποκτήσει αυτές τις ικανότητες, αλλά
τις είχε από την ημέρα της γέννησής του. Παραθέτω μερικές από αυτές:
- Συχνά συναντά ανθρώπους για πρώτη φορά, που όμως είναι σίγουρος ότι
τους γνωρίζει από παλιά.
- Όνειρα υπερβολικά ζωντανά, που παρουσιάζονται πολύ συχνά, και που
συνήθως αποδεικνύονται προφητικά αργότερα.
- Μπορεί να ψυχολογήσει τους ανθρώπους με εντυπωσιακή ακρίβεια,
ακόμα κι αν τους έχει μόλις γνωρίσει.
- Ικανότητα να γοητεύει, να ελκύει και κυρίως να ηρεμεί όσους τον
περιτριγυρίζουν, ακόμα και χωρίς να τους μιλήσει, παρά μόνο με το να
βρίσκεται στον ίδιο χώρο. Συχνά όμως, οι άνθρωποι που βρέθηκαν στον
ίδιο χώρο μαζί του, είναι πιθανό να αισθανθούν μια ανεξήγητη εξάντληση
και ίσως και έναν ελαφρό πονοκέφαλο. Τα συμπτώματα όμως αυτά,
εξασθενούν μέσα σε λίγες ώρες από την στιγμή που θα πάψουν να είναι
κοντά του
- Παρουσιάζει εντυπωσιακά γρήγορη ανάρρωση από ασθένειες και
επούλωση τραυμάτων.
Όλα τα παραπάνω, και οι δυσλειτουργίες αλλά και οι δυνάμεις/ικανότητες,
θα πρέπει να συνυπάρξουν για να μπορέσουμε να χαρακτηρίσουμε έναν
άνθρωπο Βαμπίρ. Μεμονωμένα συμπτώματα και ικανότητες μπορεί να είναι
το οτιδήποτε, ή να είναι επίκτητες.
Τα Βαμπίρ επίσης, διαχωρίζονται σε 2 βασικές κατηγορίες:
Τα Πρανικά Βαμπίρ � Που έχουν περισσότερη ανάγκη από τροφές
πλούσιες σε πρωτεΐνες, κυρίως αυτές που περιέχουν αίμα. Οι πρωτεΐνες
είναι αναγκαίες για την ύπαρξή τους και χωρίς αυτές αρχικά εξασθενούν
σημαντικά, στην συνέχεια αρρωσταίνουν σοβαρά και τέλος επέρχεται ο
θάνατος. Ο μύθος που θέλει αυτά τα Βαμπίρ να απομυζούν ανθρώπους και
ζώα από το αίμα τους μέχρις ότου να τους σκοτώνουν, απέχει πολύ από
την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι μια ελάχιστη ποσότητα ζωντανού
αίματος, της τάξεως των 30-50ml, είναι αρκετή για να τους αναζωογονήσουν
και να τους διατηρήσουν εύρωστους για τουλάχιστον 1-2 εβδομάδες! Εάν
μάλιστα δυσκολεύονται να βρουν δότη, τρέφονται από το δικό τους αίμα.
Τα Ψυχικά ή Ενεργειακά Βαμπίρ � Που έχουν περισσότερη ανάγκη από
ενέργεια. Την ενέργεια αυτήν την λαμβάνουν όχι μόνο από την αύρα των
ανθρώπων που τους περιβάλλουν, αλλά και από την αύρα ζώων όπως
επίσης και από καιρικά φαινόμενα όπως οι καταιγίδες. Όταν «τρέφονται»
από την αύρα ανθρώπων και ζώων, η μόνη επίπτωση που έχει στον δότη
είναι μια ελαφρά εξάντληση και πονοκέφαλος κατά την διάρκεια και για λίγες
ώρες αργότερα.
Αυτές οι 2 κατηγορίες μπορούν να αλληλοσυμπληρωθούν προσωρινά μέχρι
το Βαμπίρ να λάβει αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη. Για παράδειγμα, ένα
Ψυχικό Βαμπίρ, μπορεί να λάβει τα απαραίτητα στοιχεία επιβίωσής του από
τις ζωικές τροφές ή το ζωντανό αίμα, αλλά θα ικανοποιηθεί η ανάγκη του
πολύ προσωρινά και όχι ολοκληρωτικά. Θα είναι δηλαδή μια προσωρινή
λύση ανάγκης. Το ίδιο ισχύει και ανάποδα για τα Πρανικά Βαμπίρ.
Έχω ήδη αναφέρει την λέξη «δότης». Ο δότης δεν είναι θύμα των Βαμπίρ,
αλλά προτίθεται οικειοθελώς να τους παράσχει αυτό που έχουν ανάγκη.
Λανθασμένα έχει επικρατήσει η άποψη ότι τα Βαμπίρ επιτίθονται και
παίρνουν δια της βίας αυτό που χρειάζονται από τα θύματά τους. Αυτό
όμως δεν είναι η πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, τα Βαμπίρ
προσπαθούν να βρουν ένα δότη, στον οποίο εξηγούν ακριβώς τι είναι αυτό
που χρειάζονται, κάθε πότε το χρειάζονται και πως θα το πάρουν. Υπάρχει
δηλαδή μια συνεργασία μεταξύ Βαμπίρ και δότη (κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο
ειδικά για τα Ψυχικά Βαμπίρ) και συνήθως ο δότης είναι ο/η σύζυγος του
Βαμπίρ, ο φίλος, ο συγγενής� Ο λόγος είναι απλός: τα Βαμπίρ δεν
χρειάζεται ούτε να σκοτώσουν για να τραφούν, ούτε να δημιουργήσουν
μόνιμους τραυματισμούς, ούτε σε γενικές γραμμές να ταλαιπωρήσουν
τον/την δότη τους.
Τα Βαμπίρ δεν τρέφονται με κανονικές τροφές (εκτός των ζωικών) και
καθημερινά όπως όλος ο κόσμος;
Φυσικά και τρέφονται κανονικά και καθημερινά όπως όλος ο κόσμος! Είναι
άνθρωποι κανονικοί όπως όλοι υπόλοιποι, με τις ίδιες καθημερινές ανάγκες
για να ζήσουν. Η διαφορά τους είναι ότι πέρα από τα όσα έχει ανάγκη κάθε
ανθρώπινο σώμα, έχουν και κάποιες επιπλέον ανάγκες. Είναι για
παράδειγμα σαν τους διαβητικούς, που εκτός από όλα τα άλλα, έχουν
ανάγκη και από ινσουλίνη, κάτι δηλαδή που δεν χρειάζεται ένας υγιής
οργανισμός.
Ποια είναι η διαδικασία με την οποία τρέφονται τα Βαμπίρ;
Τα Πρανικά Βαμπίρ, όπως προανέφερα, έχουν ανάγκη από
περίπου 30-50 ml ζωντανό αίμα κάθε περίπου 1-2 εβδομάδες.
Όταν αισθανθούν την ανάγκη να τραφούν, ο δότης δεν χρειάζεται να κάνει
τίποτε άλλο από το να τρυπήσει το δάχτυλό του με μια καρφίτσα ή να
δημιουργήσει μια μικρή τομή σε κάποιο μέρος του σώματός του και να
αφήσει το Βαμπίρ να «βυζάξει» το αίμα. Η διαδικασία δεν παίρνει πάνω
από λίγα λεπτά και το αίμα που «χάνει» ο δότης είναι τόσο λίγο που δεν έχει
απολύτως καμία αρνητική επιρροή πάνω του.
Τα Ψυχικά ή Ενεργειακά Βαμπίρ, συνήθως τρέφονται ασυναίσθητα
από τους γύρω τους. Η μέθοδος όμως αυτή δεν είναι αρκετά ικανοποιητική
και πρέπει να γίνεται καθημερινά. Όταν όμως υπάρχει δότης, το Βαμπίρ
τρέφεται από αυτόν/η κάθε περίπου εβδομάδα και δεν έχει ανάγκη να
τραφεί άλλο ενδιάμεσα. Κατά την διαδικασία όπου δότης και Βαμπίρ
συνεργάζονται, είναι καλό ο δότης να γνωρίζει πώς να συγκεντρώσει και να
κατευθύνει την ενέργειά του. Έτσι το Βαμπίρ λαμβάνει όλη την ενέργεια που
χρειάζεται, χωρίς να είναι ανάγκη να «ρουφά» τους γύρω του κάθε τρεις και
λίγο. Αφού το Βαμπίρ τραφεί, η μόνη «παρενέργεια» που παρουσιάζει ο/η
δότης είναι εξάντληση και έντονη υπνηλία. Ένας όμως καλός ύπνος της
τάξεως των 8-10 συνεχόμενων ωρών, είναι αρκετός για να
αποκαταστήσει την χαμένη του/της ενέργεια. Όταν τα Ψυχικά
Ενεργειακά Βαμπίρ τρέφονται από τα καιρικά φαινόμενα, αυτό που κάνουν
είναι να βρεθούν κάπου σε ανοιχτό χώρο και να «ρουφήξουν» την ενέργεια
που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα. Αυτή η μέθοδος είναι πολύ
αποτελεσματική και αρκετή για να τα ενεργοποιήσουν για μεγαλύτερο
χρονικό διάστημα από 1 εβδομάδα, που μπορεί να φτάσει και τον
μήνα! Οι καταιγίδες όμως δεν έρχονται «κατά παραγγελία» και τα Βαμπίρ
θα πρέπει να βρουν άλλες πηγές ζωτικής ενέργειας μέχρι την επόμενη
καταιγίδα.
Μύθοι για τους ανθρώπους-Βαμπίρ:Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από
τα Βαμπίρ και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν καμία σχέση με
την πραγματικότητα. Το σινεμά και τα βιβλία τρόμου έχουν σχηματίσει μια
τελείως λανθασμένη εικόνα για τα Βαμπίρ. Έχω ήδη αναφέρει μερικούς
μύθους για τα Βαμπίρ, αλλά ας τα δούμε και πιο αναλυτικά για να
ξεκαθαρίσουμε τον μύθο από την πραγματικότητα:
- Οι άνθρωποι-Βαμπίρ ούτε ντύνονται περίεργα, ούτε έχουν κάτι
χαρακτηριστικό στο παρουσιαστικό τους που να τους διαχωρίζουν από τους
υπόλοιπους ανθρώπους. Ο μύθος με τους υπερβολικά ανεπτυγμένους
κυνόδοντες, έχει προέλθει από τις νυχτερίδες-βαμπίρ. Αυτοί που ντύνονται
με μαύρα, βάφονται περίεργα και γενικά επιδιώκουν μια εικόνα και
συμπεριφορά Βαμπίρ, δεν είναι τίποτε άλλο από ανθρώπους που για
κάποιους λόγους (ακατανόητους για μένα προσωπικά) πολύ θα ήθελαν να
ήταν Βαμπίρ. Τα πραγματικά Βαμπίρ, όχι μόνο δεν τονίζουν την φύση
τους αλλά προσπαθούν να περάσουν και απαρατήρητοι! Κάτι όχι και
τόσο δύσκολο, μιας και τίποτε επάνω τους δεν μπορεί να προδώσει την
φύση τους. Υπάρχει επίσης και σπάνια περίπτωση ανθρώπων που είναι
Βαμπίρ και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Αυτό συνήθως παρατηρείται
στις νεαρές ηλικίες που ακόμα δεν έχουν γενικότερα συνειδητοποιήσει τι
είναι φυσιολογικό και τι όχι.
1. Δεν λατρεύουν τον Σατανά, όπως επίσης είναι πολύ πιθανό να είναι
άνθρωποι πολύ θρήσκοι ή να μην πιστεύουν σε τίποτα! Ο
Βαμπιρισμός δεν σχετίζεται καθόλου με τα θρησκευτικά πιστεύω.
- Δεν κοιμούνται σε φέρετρα ούτε έχουν κάποια ιδιαίτερη προτίμηση
να κάνουν τις βόλτες τους στα νεκροταφεία. Δεν αποκλείεται
μάλιστα να φοβούνται αυτούς τους χώρους.
2. - Οι σωματικές τους λειτουργίες είναι απόλυτα φυσιολογικές εκτός
από τις δυσλειτουργίες που προανέφερα. Δεν φαίνεται δηλαδή να
είναι νεκροί. Με προβλήματα υγείας ναι, νεκροί σίγουρα όχι!
- Δεν είναι κακόβουλοι ούτε μισούν το ανθρώπινο είδος. Για την
ακρίβεια, δεν μισούν την οποιαδήποτε μορφή ζωής. Δεν έχουν
επίσης καμία διεστραμμένη διάθεση για φόνους.
3. - Το φως του ήλιου, εκτός από ευαισθησία στα μάτια, δεν έχει
απολύτως καμία άλλη επίπτωση πάνω τους.
4. - Δεν έχουν υπεράνθρωπες σωματικές δυνάμεις, ούτε πετάνε, ούτε
μπορούν να «κολλάνε» στους τοίχους κάθετα, ούτε μεταλλάσσονται
σε λύκους ή οτιδήποτε άλλο ζώο.
5. - Δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα το σκόρδο, ούτε με τους
σταυρούς, και δεν είναι καθόλου απίθανο να είναι και πιστοί
Χριστιανοί!
- Εάν τους καρφώσετε ένα παλούκι στην καρδιά και τους κόψετε το
κεφάλι, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να καταλήξετε στην
φυλακή για φόνο.
6. Πέρα όμως από τον Βαμπιρισμό, υπάρχουν και άλλα είδη
Βρυκολάκων που η φύση τους αγγίζει τον μύθο. Όπως λέει και ο
σοφός λαός: «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά». Θα πρέπει όμως
να τονίζω ιδιαίτερα εδώ, ότι καλό θα ήταν να διαχωρίζουμε τους
συνανθρώπους μας με Βαμπιρισμό από τα άλλα είδη Βρυκολάκων.
Το μοναδικό χαρακτηριστικό που έχουν κοινό, είναι η ανάγκη για
ζωντανό αίμα ή για ζωτική ενέργεια. Εκεί όμως σταματά η
συσχέτιση.

Τα φαντάσματα-Βρυκόλακες:
7. Υπάρχει μια πολλή πλούσια παράδοση για τα φαντάσματα-
Βρυκόλακες σε όλο τον κόσμο. Αυτή η παράδοση δεν αφορά τους
ανθρώπους με Βαμπιρισμό, αλλά ένα άλλο είδος Βαμπίρ που
δημιουργείται μετά τον φυσικό θάνατο του σώματος. Οι παραδόσεις
βρίθουν και οι θρύλοι είναι πάμπολλοι για το πώς και το γιατί
γίνονται Βρυκόλακες μερικοί άνθρωποι μετά τον θάνατό τους.
Παραπέμπω τον αναγνώστη στο βιβλίο «Βρυκόλακες» (εκδόσεις
Αρχέτυπο) για μια εξαιρετικά ενημερωμένη συλλογή από τέτοιες
παραδόσεις και γενικά μια άριστη πραγματεία με θέμα τους
Βρυκόλακες.
Παραθέτω μερικά μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο:
<<� Είναι τόσες πολλές οι ελληνικές παραδόσεις και οι δοξασίες
για το ποιοι άνθρωποι βρυκολακιάζουν όταν πεθάνουν, που αν
 ισχύουν όλες τους, τότε κανείς δεν είναι «υπεράνω υποψίας» στα
νησιά του Αιγαίου. Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι
βρυκολακιάζουν όσοι έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα, αλλά και
όσοι χτυπούν τους γονείς τους, οι τοκογλύφοι, οι μεθύστακες,
αυτοί που αυτοκτονούν, όσοι έχουν αλλάξει την πίστη τους και
όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία.
8. Στην Ανδρο, βρυκόλακες γίνονται εκείνοι που όταν πέθαιναν
κάποιος τους βλαστήμησε ή τους καταράστηκε� [�] Οι
αδικοσκοτωμένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι μαγεμένοι από κακές
μάγισσες, αυτοί που αργούν να ξεψυχήσουν, όσοι δεν πρόλαβαν να
εκπληρώσουν μια ιερή υπόσχεση που έδωσαν, αυτοί που για
κάποιο λόγο μένουν άταφοι, τα αβάφτιστα μωρά που πέθαναν πριν
προλάβουν να τα βαφτίσουν, κι αυτοί που πεθαίνουν μόνοι τους την
νύχτα με πανσέληνο, όλοι αυτοί βρυκολακιάζουν σύμφωνα με τις
δοξασίες πολλών νησιών του Αιγαίου.
9. Αλλά βρυκολακιάζουν και όσοι έχουν την ατυχία να περάσει μια
γάτα από πάνω τους μόλις ξεψυχήσουν, γι� αυτό και οι άνθρωποι
φυλούν πολύ καλά το δωμάτιο του νεκρού μέχρι να τον πάρουν για
την ταφή του�>> («Βρυκόλακες», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 206)
10. <<� Οι Βρυκόλακες [�] βγαίνουν από τους τάφους τους κάθε
νύχτα, συνήθως τα μεσάνυχτα, προτιμούν όμως τις νύχτες χωρίς
φεγγάρι για να μπορούν να γίνονται ένα με το σκοτάδι και να
αρπάζουν τα θύματά τους.Βγαίνουν κάθε νύχτα, αλλά
στην Σαντορίνη δεν βγαίνουν ποτέ το Σάββατο,
στην Πρέβεζα δεν βγαίνουν ποτέ την Κυριακή,
στην Τήνο δεν βγαίνουν ποτέ την Παρασκευή [�]
στην Σέριφο φοβούνται να βγουν από τα μνήματά τους μόνο την
Τρίτη (εκτός αν πέφτει Τρίτη και 13, οπότε έχουν γλέντι),
στην Κάλυμνο προτιμούν να βγαίνουν τις κρύες χειμωνιάτικες
νύχτες γιατί τους αρέσει ο παγωμένος βοριάς που φυσά,
καβαλούν πάνω του και ταξιδεύουν από σκεπή σε σκεπή�>>
(«Βρυκόλακες», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 205)
<<� Για την μορφή και την εμφάνιση του Βρυκόλακα, όλοι οι νησιώτες
διαφωνούν και οι πεποιθήσεις ποικίλουν από νησί σε νησί. Στην
Σκόπελο δεν έχουν καθόλου σάρκες αλλά είναι σκελετοί που
περπατούν και στην Αλόννησο έχουν σάρκες μαύρες και γυαλιστερές,
που λάμπουν στο σκοτάδι. Στο Πήλιο είναι λαμπεροί, και στα ʼγραφα
είναι αόρατοι εκτός από τις νύχτες με φεγγάρι. Στη Σαμοθράκη
πιστεύουν ότι το σώμα τους είναι από φωτιά, αλλά μπορεί να είναι και
σκιές ή να είναι τελείως αόρατοι. Στις Σπέτσες, στην Ύδρα και στα
Κύθηρα, είναι κακόσχημοι καμπούρηδες με κατάμαυρα χέρια και μεγάλα
νύχια. Στην Τήνο έχουν τη μορφή του νεκρού, αλλά με μακριά γένια,
μακριά μαλλιά και μακριά γαμψά νύχια. Στην Χίο είναι λευκοντυμένοι -με
τα σάβανά τους- αλλά έχουν και ένα αρχηγό, που είναι τριπλάσιος σε
μέγεθος και κατάμαυρος κι ολόγυρά του χοροπηδούν οι άλλοι. Στη
Λέσβο έχουν πρόσωπο κατακκόκινο και πολύ άγριο, κι έχουν δόντια
 σαν του σκύλου ή σαν της γάτας. Πολλές φορές περπατούν με τα
τέσσερα και ουρλιάζουν σαν λύκοι�>> («Βρυκόλακες», εκδόσεις
Αρχέτυπο, σελ. 206-207) Οι θρύλοι επίσης λένε ότι επιτίθονται μόνο
στους συγγενείς τους και κατά προτίμηση στους άμεσους απογόνους
τους (παιδιά και εγγόνια). Το πιο πιθανό όμως για το πώς
βρυκολακιάζουν οι νεκροί, είναι ότι το σώμα του νεκρού καταλαμβάνεται
από Δαίμονα αμέσως μετά την «αποχώρηση» της ψυχής του. Δεν
πρόκειται δηλαδή για αυτόν καθ� αυτόν τον νεκρό, αλλά για Δαίμονα-
μυζητήρα. Ο μόνος τρόπος για να απελευθερωθεί το σώμα από τον
Δαίμονα και να πάψει να περιφέρεται στον δικό μας κόσμο
τρομοκρατώντας και φονεύοντας τους ζωντανούς, είναι να καεί το
σώμα του νεκρού, να εξορκιστεί ο Δαίμονας, και να καθαγιαστεί ο
τάφος Και πάλι, οι μύθοι περί παλουκιών, αποκεφαλισμών, σκόρδων
κλπ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά� μύθοι!
Το Κάλεσμα
Σε ένα χωριό της Κρήτης
κάπου στην περιοχή του
Ηρακλείου,υπάρχει ένα μικρό
χωριό στο οποίο δεν θα
αναφερθώ ιδιαίτερα.
Λοιπόν σαν τα κλασσικά
βράδια του καλοκαιριού όλα τα
παιδιά μαζευόντουσάν στην
εκκλησία του χωριού και
συζητούσαν ώρες ατελείωτες!
Λοιπόν, ένα κανονικό βράδυ,έκανε αρκετό κρύο χωρίς ίχνος ζεστασιάς στον
καλοκαιρινό αέρα. Ένα από τα παιδιά λεγόταν Νίκος.Εκεί που καθόταν και
περίμενε να του έρθει κανά καλό ανέκδοτο να πεί άκουσε κάποιον να το
φωνάζει,περίμενε δεν τον ξαναφώναξε κανείς και έτσι δεν έδωσε σημασία.
Αυτό έγινε άλλες δύο φορές.Την τρίτη παραξενεμένος πήγε στο καφενείο να
ρωτήσει αν τον φώναζε κανείς από εκεί! Κανείς. Αρκετά εκνευρισμένος
ξεκίνησε για το σπίτι του!Και τότε είδε το παράξενο της ιστορίας!Πάνω απ'ο
20 σκιές τον ακολοθούσαν,στην αρχή νόμιζε οτί κάποιος του έκανε πλάκα.
Τότε ένιωσε ένα ψύχος να διαπερνά την ραχοκοκκαλιά του,δεκάδες κραυγές
το στόμα του,καιένιωσε τελείως αδύνατος. Το επόμενο πρωί ξύπνησε στο
έδαφος,χωρίς καμία γνώση .Το μόνο που θυμόταν
ήταν μία έντονη λάμψη και σκίες να χάνονται.........

Μαύρη γάτα: μυστήριο, μύθος και

συμβολισμός
H αιγυπτιακή θεά της μαγείας, Bastet
Κανένα άλλο είδος γάτας, καθαρόαιμο ή όχι, δεν είναι
περισσότερο βουτηγμένο στο μύθο και το μυστήριο,
όσο είναι η μαύρη γάτα. Από το βασικό χαρακτηρισμό «καλότυχη
κακότυχη», μέχρι τον περίπλοκο συμβολισμό που σχετίζεται με
διαφορετικές χώρες, οι μαύρες γάτες έχουν υπάρξει τμήμα της πολιτιστικής
ιστορίας του κόσμου, από την αυγή του καταγεγραμμένου χρόνου.
Χωρίς αμφιβολία, η πιο κοινή συσχέτιση αφορά τις μάγισσες και τις μαύρες
γάτες ως οικείες τους, μαζί με βατράχους, πουλιά και φίδια. Οι παγανιστικές
θρησκείες στην Ευρώπη είχαν τη μαγεία ως κυρίαρχή τους πίστη και αυτή
σχετιζόταν με ζώα της φύσης, συμπεριλαμβανομένων των γάτων. Καθώς ο
Χριστιανισμός έγινε πιο ισχυρός, το 15ο αιώνα το κυνήγι μαγισσών
επικεντρώθηκε γύρω από ηλικιωμένες γυναίκες, που ήταν πιο πιθανό να
ζουν μόνες τους και να έχουν γάτες ως συντροφιά. Οι γυναίκες έγιναν ο
κύριος στόχος μομφής αν κάποιο είδος καταστροφής χτυπούσε κάποιο
χωριό, ιδιαίτερα αν είχαν ένα γάτο που ήταν μαύρος, το χρώμα της μαγείας
και του μυστηρίου. Αφθονούν οι ιστορίες σχετικά με μεταμορφώσεις, στις
οποίες κάποια γάτα τραυματιζόταν κατά τη διάρκεια που είχε κάποια μάχη
με δεισιδαίμονες ανθρώπους. Την ημέρα οι γυναίκες που είχαν συσχετιστεί
με τις γάτες βρισκόντουσαν να έχουν παρόμοια τραύματα. Η εικόνα μιας
μάγισσας να καίγεται στον πάσσαλο μαζί με τη γατίσια συντροφιά της είναι
βαθιά χαραγμένη στην ιστορία, ακόμη και μέσα στην παράδοση της
Αμερικής το 17ο αιώνα. Υπήρχε ακόμη η πεποίθηση ότι οι γάτες
θυσιάζονταν από μάγισσες κατά τη διάρκεια των τελετουργικών τους, αλλά
αυτό έρχεται σε αντίφαση με το φιλικό προς τη φύση πνεύμα της μαγείας.
Είναι κάποιες φορές δύσκολο να διακρίνει κανείς τη μυθολογία της μαύρης
γάτας από τις γάτες γενικά. Η εικόνα της γάτας που περιτυλίγεται σε ένα
κύκλο όπως ένα ερπετό, μπορεί να ερμηνευτεί ως σύμβολο της αιωνιότητας
ή ακόμα και ως σύμβολο της κόλασης, που οδηγεί στη δοξασία ότι οι
μαύρες γάτες είναι μοχθηρές.
Υπάρχει ακόμη η εικόνα του κοσμικού Καταστροφέα, στην οποία η γάτα και
το φίδι παλεύουν μεταξύ τους. Καθώς η ουράνια γάτα του ηλιακού θεού Ρα
πάλεψε με το σκοτάδι της νύχτας, ο Καταστροφέας πήρε τη μορφή ενός
φιδιού. Ωστόσο, το φίδι μπορεί να είναι επίσης ένα σύμβολο φωτός και
ζωής. Καθώς ο ήλιος έδυε, έπαιρνε τη μορφή ενός φλεγόμενου φιδιού και η
γάτα τότε γινότανε σκοτάδι, θάνατος και χάος. Οι Καταστροφείς δεν είναι
ούτε αρσενικοί, ούτε θηλυκοί, αν και η περιβάλλουσα άποψη για τη γάτα την
οδηγούσε στο να εμφανίζεται ως ένα σύμβολο για την σκοτεινότερη πλευρά
της θηλυκότητας.Ως τέτοια η μαύρη γάτα έγινε μια από τις μεγαλύτερες
θεότητες της καταστροφής, γνωστή για το παιχνίδι της γάτας και του
ποντικιού με τους νεαρούς θεούς της γονιμότητας της άνοιξης. Έκανε έρωτα
μαζί τους, τους ευνούχιζε και τέλος τους σκότωνε.Δύο μαύρες γάτες
έσερναν το άρμα της ηλιακής θεάς Φρέγια. Οδηγώντας τις Βαλκυρίες έγινε
γνωστή ως η θεά του θανάτου. Στη Γερμανία ήταν γνωστή ως Χελ και
αντιπροσώπευε την καταστρεπτικότητα του χειμώνα. Ως ένας φορέας της
Χελ, η μαύρη γάτα θεωρούνταν από πολλούς ως ένας οιωνός του θανάτου.
Πολλές ιστορίες λέγονται για φαντάσματα μαύρων γατών, που εθεάθησαν
από ανθρώπους στο κρεβάτι του θανάτου τους, ή από τους συγγενείς τους.
Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί πίστευαν ότι αν μια μαύρη γάτα πηδούσε πάνω
στο κρεβάτι ενός άρρωστου ανθρώπου, ο θάνατός του ήταν αναπόφευκτος.
Οι Αιγύπτιοι ήταν γνωστό ότι ειδωλοποιούσαν τις γάτες και τους
φερόντουσαν όπως στους βασιλείς. Βρέθηκε ένα νεκροταφείο που περιείχε
χιλιάδες μούμιες από μαύρες γάτες. Ο φόνος μιας γάτας τιμωρούνταν με
θάνατο. Έβλεπαν τη γάτα ως ένα νυχτερινό πλάσμα, που περπατούσε στις
σκιές με μεγάλη αυτοπεποίθηση, με την τέλεια ικανότητα να νιώθει και να
αισθάνεται το περιβάλλον στο σκοτάδι της νύχτας. Για το λόγο αυτό
θεωρούνταν ως ένα ζώο σύμβολο της μεταθανάτιας ύπαρξης.
Στη Βρετανία και την Ιαπωνία αν ο δρόμος ενός ανθρώπου
διασταυρωνόταν με μιας γάτας, αυτό θα του έφερνε καλοτυχία, αλλά η ίδια
συγκυρία θεωρείται ως κακοτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και διάφορες
Ευρωπαϊκές χώρες. Μια σκωτική πρόληψη θεωρεί τη θέαση μιας μαύρης
γάτας στη βεράντα ενός σπιτιού ως σημάδι ευημερίας. Οι αγρότες της
Λάτβια πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες στις δεξαμενές των σπόρων τους είναι
το πνεύμα του Rungis, ενός θεού της συγκομιδής. Σε αντίθεση, οι κινέζοι
πίστευαν ότι οι μαύρες γάτες ήταν οι προάγγελοι λιμών και φτώχειας.
Στη Φιλανδία θεωρούσαν ότι οι μαύρες γάτες μετέφεραν τις ψυχές των
νεκρών στον άλλο κόσμο. Οι Κέλτες πίστευαν ότι οι μαύρες γάτες ήταν
μετεμψυχωμένα όντα, ικανά να βλέπουν στο μέλλον. Στην Ινδία πιστεύεται
ότι μια μετενσαρκωμένη ψυχή θα μπορούσε να απελευθερωθεί ρίχνοντας
μια μαύρη γάτα μέσα σε μια φωτιά. Στη Βεγγάλη οι γυναίκες του λαού
μπορούσαν να μετατρέψουν την ψυχή τους σε μαύρη γάτα και πίστευαν
πως οποιοδήποτε κακό πάθαινε η γάτα θα το υπέφερε και η γυναίκα. Στη
Νορμανδία υπήρχε η δοξασία, πως εάν κάποιος διασταυρώσει την πορεία
του με την πορεία μιας γάτας στο φως του φεγγαριού, ήταν πολύ πιθανό να
πεθάνει από επιδημία, ενώ στη Ρωσία έπρεπε κανείς σ' αυτήν την
περίπτωση να αλλάξει δρόμο ή να τον περάσει κρατώντας ένα κουμπί.
Ωστόσο, η μπλε γάτα (το μπλε θεωρείται ως λιγότερο έντονο μαύρο) της
Ρωσίας, ήταν το αγαπημένο ζώο του Τσάρου Νικόλαου Ι και θεωρούνταν
πως έφερνε καλοτυχία. Οι μαύρες γάτες έχουν χρησιμοποιηθεί με μεγάλη
συχνότητα στον χώρο της διαφήμισης. Το άρωμα 'My Sin', τα
πυροτεχνήματα 'Black Cat' και το ομώνυμο ταϊλανδέζικο Ουίσκι,
χρησιμοποιούν την εικόνα της στο λογότυπό τους. Η εταιρία Carreras που
κατασκεύαζε στην Αγγλία τσιγάρα από τα μέσα του 1800 μέχρι το 1950,
χρησιμοποιούσε μια μαύρη γάτα ως λογότυπο στα πακέτα της. Η
βιομηχανία της εταιρίας άνοιξε το 1928 και στην πρόσοψή της είχε μια
αναπαράσταση που αποτελούνταν από δύο μπρούτζινες γάτες με ύψος 2
μέτρα η καθεμία και οι οποίες φύλαγαν την κύρια είσοδο, ενώ την πρόσοψη
συμπλήρωναν 10 ακόμα μαύρες γάτες. Το σχέδιο του κτιρίου είχε αντλήσει
έμπνευση από την ανακάλυψη του τύμβου του Τουταγχαμών και του ναού
της Βούβαστις, της θεάς που είχε γατίσιο κεφάλι.
Σε πολιτικό επίπεδο η μαύρη γάτα έχει συνδεθεί με τον αναρχισμό και
ακόμα και σήμερα αποτελεί σύμβολο της εργατικής κίνησης. Σε κοινωνικό
επίπεδο οι μαύρες γάτες της εποχής μας κυκλοφορούν άνετα σε
διαμερίσματα φορώντας ονόματα όπως 'Όνυξ', 'Έβενος', 'Σκιά', κ.λπ..
Ολοένα και αποσυνδέονται από το μυστηριώδες παρελθόν τους, υπάρχουν
όμως και εκείνοι που διστάζουν μα υιοθετήσουν μια τέτοια γάτα, χωρίς να
ομολογούν ανοιχτά την πρόληψή τους. Όποια κι αν είναι η ερμηνεία που
δίνουμε σήμερα στις μαύρες γάτες, το σίγουρο είναι ότι η φήμη τους (όποια
κι αν είναι αυτή) δεν είναι αβάσιμη

Περίεργη φωτογραφία που απεικονίζει «αγία» φιγούρα;

Δυο δίδυμοι άντρες, στην Σκοτία, κατέχουν μια οικογενειακή φωτογραφία
που κρύβει μια αξιοπερίεργη ιστορία που εγείρει ερωτήματα είτε κάποιος
είναι θρησκόληπτος είτε είναι σκεπτικιστής.

Ο κύριος Phil Cahalane και ο δίδυμος αδελφός Mick έχουν στην κατοχή
τους μια φωτογραφία που τραβήχτηκε πριν από 100 χρόνια και απεικονίζει
τον προπάππου τους μαζί με μια «αγία» φιγούρα!

Την φωτογραφία την είδαν για πρώτη φορά όταν ήταν μικρά παιδιά και η
μητέρα τους την έδειχνε σε μια οικογενειακή συγκέντρωση.
«Άκουσα την ιστορία που έλεγε πως ο προπάππους είχε βγει με το σκάφος
του για ψάρεμα όταν ξαφνικά έκανε την εμφάνιση της μια πολύ άσχημη
καταιγίδα,» δήλωσε ο κύριος Phil Cahalane.
«Άρχισε να προσεύχεται διότι νόμιζε πως θα πεθάνει. Η καταιγίδα πέρασε
και συνέχισε το ψάρεμα όπου και έπιασε αρκετά ψάρια. Όταν βγήκε στην
στεριά έβγαλε μια φωτογραφία με την ψαριά του και εκεί εμφανίστηκε η
εικόνα αυτού του πλάσματος,» προσέθεσε.
Η μητέρα τους που κουβαλούσε την φωτογραφία μέχρι τον θάνατο της,
πέρσι, είπε στα παιδιά ότι ήταν St. Teresa του Avila.
«Δεν είμαι θρησκόληπτος αλλά αυτή η περίεργη φωτογραφία απεικονίζει ότι
ίσως κάτι υπάρχει εκεί έξω που να δίνει ελπίδα στους ανθρώπους,» δήλωσε
ο κύριος Mick Cahalane.
 ΤΑΛΩΣ ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ
Περιγραφή
Ηλιακός θεός που ξέπεσε σε
ήρωα, είναι ο Τάλως, μας
λέει ο Ησύχιος ο
Αλεξανδρεύς. Λέει ότι Τάλως
σημαίνει ήλιος, και υπάρχουν
και άλλα στοιχεία που
συνηγορούν στη θεώρηση
αυτή. Η σχέση του με το
χαλκό και με τη φωτιά, η
περιφορά του γύρω από την
Κρήτη σε κανονικά
διαστήματα, τρεις φορές το
χρόνο, δηλαδή και τις τρεις
εποχές, σύμφωνα με το ημερολογιακό πρότυπο, που φυσικά είναι
προσδιορισμένο από το ρόλο του ήλιου. Και επίσης η ιδιότητα του ως κριτή,
όπως ο ήλιος βλέπει και κρίνει από ψηλά τις πράξεις των ανθρώπων. Το
Ρομπότ Τάλως ήταν ένα γιγάντιο πλάσμα με κορμί από μπρούντζο, πολύ
γρήγορο και δυνατό, ''έμψυχος" φύλακας της Κρήτης. Είχε όμως ένα
αδύναμο σημείο στο σώμα του. Ένα χάλκινο καρφί ήταν σφηνωμένο στο
άκρο της μοναδικής του φλέβας, που ξεκινούσε από τον αυχένα και
κατέληγε στον αστράγαλο του. Το μπρούντζινο σώμα του κρατιόταν
ζωντανό από το ιχώρ, το ολύμπιο αίμα που έρεε μέσα στη φλέβα του.
Υπάρχουν διάφορες απόψεις για την καταγωγή του, η οποία κατά μια
άποψη σχετίζεται με το μύθο της αρπαγής της Ευρώπης. Ο Δίας έκλεψε την
όμορφη κόρη του Αγήνορα από την Τύρο ή τη Σιδώνα, αφού την ξεγέλασε
μεταμφιεσμένος σε ταύρο. Την οδήγησε στο νυφικό κρεβάτι κάτω από τη
σκιά ενός πλάτανου της Γόρτυνας. Μετά της προσέφερε τρία δώρα, ένα
σκύλο που ποτέ δεν του ξέφυγε τίποτα, μια φαρέτρα με αλάνθαστα βέλη και
ένα χάλκινο γίγαντα, τον προστάτη της Κρήτης Τάλω. Υπάρχουν και άλλες
απόψεις για την καταγωγή του. Ο Απολλόδωρος λέει ότι τον είχε
κατασκευάσει ο Ήφαιστος, ο θεός της φωτιάς και του σιδήρου και τον είχε
χαρίσει στον Μίνωα για να φρουρεί την Κρήτη. Άλλοι λένε πως είναι γιος του
Κρητός, και πως ο Κρής ήταν γιος του Δια και μιας νύμφης. Ακόμα λένε ότι
ο γίγαντας αυτός ανήκε στην φυλή των ανθρώπων της χάλκινης εποχής.
Τέλος για άλλους ήταν αδελφός του Ροδάμανθυ, τρίτος αδελφός του Μίνωα
ή αξιωματούχος στην υπηρεσία του. Κατά τον Πλάτωνα, δίπλα στον
Ροδάμανθυ, που ήταν φύλακας των νόμων μέσα στην πόλη, ο Μίνωας
ανέθεσε το ίδιο καθήκον στον Τάλω για τις άλλες περιοχές της Κρήτης.
Πράγματι ο Τάλως πέρναγε τρεις φορές τον χρόνο από όλα τα χωριά της
Κρήτης, επιβλέποντας την εκτέλεση των νόμων. Τους κουβάλαγε παντού
μαζί του στην πλάτη του, χαραγμένους σε χάλκινα πινάκια. Μεταγενέστεροι
συγγραφείς μη μπορώντας να πιστέψουν ότι υπήρχε χάλκινος άνθρωπος,
είπαν ότι λόγω των πλακών που κουβαλούσε ονομάστηκε έτσι. Ο Τάλως
σύμφωνα με τον μύθο είχε προικιστεί με καταπληκτική ευκινησία, πράγμα
που του επέτρεπε να φτάνει ταχύτατα σε όλα τα σημεία της Κρήτης. Λέγανε
μάλιστα πως ήταν φτερωτός. Δεν είχε όπλα, ήταν όμως ικανός να τα βάλει
μόνος του με οποιονδήποτε στόλο. Έδιωχνε, με κομμάτια βράχων που
εκσφενδόνιζε από τη στεριά τους ξένους που επιχειρούσαν να
αποβιβαστούν στο νησί. Και αν κάποιο πλοίο κατάφερνε να φτάσει στις
ακτές, πάλι ο Τάλως ήταν εκείνος που δεν άφηνε τον εχθρό να προχωρήσει.
Συνήθιζε να μπαίνει μέσα στην φωτιά και να πυρακτώνει το κορμί του. Ό,τι
ακουμπούσε το πυρακτωμένο μέταλλο του κορμιού του, αμέσως το έκαιγε.
Έτσι πυρακτωμένος πλησίαζε τους εχθρούς, τους αγκάλιαζε σφιχτά και τους
έκαιγε. Ο μύθος του Τάλω ήταν αγαπητός στην Κρήτη, όπως αγαπητός
ήταν και ο ίδιος ο ήρωας. Οι κάτοικοι της Φαιστού έβαλαν το ανάγλυφο του
στα νομίσματα του κράτους τους. Απεικονίζεται σ' αυτά νέος, γυμνός και με
φτερά στους ώμους. Έτσι, ίσως, ερμήνευσαν τη γρηγοράδα του να
προλαβαίνει και να περιδιαβαίνει τρεις φορές τη μέρα την Κρήτη και να την
προστατεύει από εχθρικές επιδρομές ή τις επιδρομές των πειρατών.
Θα φύλαγε αιώνια το νησί της Κρήτης, αν δεν βρισκόταν μια μάγισσα,
ανιψιά της βασίλισσας Πασιφάης, να τον παραπλανήσει και να τον
θανατώσει με πονηριά. Ο Τάλως έριχνε βράχους στην "Αργώ" το πλοίο των
Αργοναυτών, και δεν τους άφηνε να πλησιάσουν το νησί. Τότε η Μήδεια
μάγεψε με τα λόγια της τον καλοκάγαθο γίγαντα από μακριά και τον έκανε
ανήμπορο να κινηθεί, ή κατά άλλους του υποσχέθηκε την αθανασία. Έτσι
κατάφερε να τον πλησιάσει και να του τραβήξει το καρφί από τον
αστράγαλο του, που προστάτευε το ιχώρ να μη χυθεί. Το θεϊκό υγρό χύθηκε
χάμω σαν λιωμένο μολύβι και ο Τάλως σωριάστηκε νεκρός σαν πελώριο
πεύκο. Άλλοι λένε πως η Μήδεια ξέκανε τον Τάλω βάζοντας του μανία, και
άλλοι πως τον χτύπησε με τόξο ο Ποίας, ο πατέρας του Φιλοκτήτη.
Άλλη μια περιπτωση που δικαιωνει την υπερυψηλή τεχνολογια των
αρχαιων Ελλήνων απογόνων των Ατλάντων

Βιβλιογραφία
1. "Κρητική Μυθολογία", Νίκος Ψυλλάκης, εκδόσεις ΚΑΡΜΑΝΩΡ, σελ.: 136-141
2. "Μεγάλη Ελληνική Μυθολογία", Ζ. Ρίσπεν, Εκδόσεις Αυλός, Τόμος Β, σελ.: 204, 248
3. "Ελληνική Μυθολογία", Εκδοτική Αθηνών, Τόμος 3, σελ.: 267-268

Οι άνδρες στα μαύρα ( Men in black -

MIB)
 Οι Μαυροντυμένοι ή MIB (Men In Black) όπως
συνήθως αναφέρονται, είναι ένα μυστήριο είδος
που συνήθως εμφανίζεται για να
παρενοχλήσουν ή να τρομοκρατήσουν
μάρτυρες εμφανίσεων UFO. Συνήθως
δημιουργούν αοριστία και αμνησία ή μερικές
φορές απειλούν τους μάρτυρες για να τους
αποτρέψουν απ' το να μιλήσουν ή να
διαδώσουν πληροφορίες για UFO.
Τα πρόσωπα των επισκεπτών περιγράφονται
συχνά σαν ανατολίτικα στην εμφάνιση και
άτριχα. Δεν έχουν τρίχες στο πρόσωπο,
συμπεριλαμβανομένης της κεφαλής και των
βλεφάρων. Φοράνε το σήμα κατατεθέν μαύρο
σακάκι τους με μαύρη γραβάτα και κάτασπρο
πουκάμισο. Τα ρούχα είναι άψογα στην εμφάνιση, κολλαρισμένα με
καλοσχηματισμένες τσακίσεις. Κάποιοι αναφέρονται να φοράνε κραγιόν.
Η μηχανική των σωμάτων τους είναι κάπως ρομποτική και άτεχνη. Οι φωνές
τους είναι μονότονες και τα πρόσωπά τους ανέκφραστα. Συνήθως
ταξιδεύουν κατά τριάδες, αλλά μερικές φορές και μόνοι. Η προσφιλής τους
μέθοδος για να ταξιδεύουν είναι με παλαιά
μοντέλα μαύρων και αχρησιμοποίητων
Κάντιλακ. Αν και τα αυτοκίνητα είναι
παλιά, αυτόπτες μάρτυρες τα
περιγράφουν να μυρίζουν σαν καινούργια.
Υπάρχουν κάποιες αναφορές για MIB που
παρακολουθούν ανθρώπους, μέσα από
μαύρα ελικόπτερα. Αν και είναι
απειλητικοί, δεν υπάρχει καταγραμμένη
περίπτωση απειλής που να
πραγματοποιήθηκε, παρά το γεγονός ότι
κάποιοι αγνόησαν τις απειλές τους.Οι παρακάτω πληροφορίες έχουν
συλλεχθεί από διάφορες πηγές.Ανασκόπηση των MIB (MEN IN BLACK)
Απ' το "Astronet Review" No. 1, Φεβρουάριος 1992.
Πολλοί άνθρωποι έχουν ακούσει κάτι για τους MIB δίχως πραγματικά να
ξέρουν κάποια λεπτομέρεια. Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να
γνωστοποιήσει στους αναγνώστες την ιστορία των MIB, πώς συνδέονται με
κατηγορίες συγκάλυψης, καθώς και με σχετικό υλικό και ονόματα αρχείων
που περιέχουν πιο πρόσφατες σκέψεις για το θέμα.
Όταν η Επιτροπή Condon έπαιρνε αντιπροσωπευτικά δείγματα των
διαθέσεων του κοινού σχετικά με τα UFO, έκανε αυτή τη δήλωση σ' ένα
αντιπροσωπευτικό δείγμα του αμερικανικού λαού: "Μια κυβερνητική
υπηρεσία διατηρεί ένα Άκρως Απόρρητο αρχείο με αναφορές για UFO, οι
οποίες σκόπιμα αποσιωπούνται απ' το κοινό." Οι ερωτώμενοι κλήθηκαν να
απαντήσουν ΑΛΗΘΕΣ ή ΨΕΥΔΕΣ. Μια ισχυρή πλειοψηφία, 61%, σκέφτηκε
ότι η δήλωση ήταν αληθινή, ενώ μόνο το 31% είπε ότι ήταν ψευδής. Μεταξύ
των εφήβων, το ποσοστό αξιοπιστίας ήταν ακόμα πιο ευρύ - 73% πίστευαν
τη δήλωση σαν αληθινή. Οι μετρήσεις κοινής γνώμης που διεξήγαγε η
Επιτροπή Condon καθώς και άλλες καταμετρήσεις για τα UFO,
εμφανίστηκαν με το μάλλον παράδοξο γεγονός, ότι πιο πολλοί πίστευαν σε
μια συνωμοσία σιωπής για τα UFO, απ' αυτούς που αρχικά πίστευαν στην
ύπαρξη των UFO. Συχνά λέγεται ότι εμείς οι σύγχρονοι Αμερικανοί είμαστε
λίγο παρανοϊκοί· ότι πάντα τείνουμε να πιστεύουμε ότι κάτι "υπάρχει εκεί
έξω" για να μας πιάσει, ή κάτι μας αποκρύπτεται. Σίγουρα φαίνεται ότι
ήμασταν λίγο παρανοϊκοί για τα UFO. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν
αόριστα σε μια συνωμοσία της Πολεμικής Αεροπορίας ή της CIA ή ακόμα
και για μια παγκόσμια επιστημονική συνωμοσία. Γενικά επιβεβαιώθηκε ότι ο
λόγος πίσω απ' τη αυτή τη συνωμοσία ήταν η επιθυμία ενός μέρους των
ισχυρών να κρύψουν την "αλήθεια" απ' το κοινό, επειδή οι άνθρωποι θα
πανικοβάλλονταν αν γνώριζαν ότι δεχόμαστε επισκέψεις από ανώτερα
πλάσματα από άλλους κόσμους. Αυτοί που υποστηρίζουν τη συνωμοσία,
ακούν σταθερά την παλιά εκπομπή του "Πολέμου των Κόσμων" ["War of
the Worlds"] και τον πανικό που προκάλεσε. Μια τέτοια πεποίθηση, είναι
μάλλον πολύ απλή για έναν πραγματικό ειδήμονα των συνωμοσιών. Αυτός
έχει από καιρό απορρίψει την απλή, ειλικρινή απόδειξη συγκάλυψης από
την Πολεμική Αεροπορία, την CIA και την επιστήμη, σαν πολύ προφανή και
μάλλον γελοία. Οι ειδήμονες στις συνωμοσίες πολύ σωστά απέδειξαν, ότι
καμιά κυβέρνηση ή ομάδα, όσο ισχυρή κι αν είναι δεν θα μπορούσε να
καταπνίξει τόσο εντυπωσιακές πληροφορίες για τόσο καιρό. Δεν είναι γήινη
ομάδα λοιπόν. Αν οι εξωγήινοι ΗΘΕΛΑΝ να γνωστοποιήσουν την ύπαρξή
τους θα προσγειώνονταν σε ένα κεντρικό σημείο και η αδύναμη γήινη
προσπάθεια συγκάλυψης θα τινάζονταν στον αέρα. Κάτω απ' αυτές τις
συνθήκες εμφανίστηκε ο θρύλος των Μαυροντυμένων. Αφορά περίεργα
ανθρωπάκια με μαύρα κοστούμια, που οδηγούν αστραφτερά αυτοκίνητα και
παρενοχλούν τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι έχουν δει UFO.
Ο θρύλος των Μαυροντυμένων μπορεί να εντοπιστεί με αρκετή ακρίβεια. Το
1953 κάποιος Albert K. Bender διεύθυνε έναν οργανισμό με το όνομα
International Flying Saucer Bureau (Διεθνές Γραφείο Ιπτάμενων Δίσκων,
IFSB) και έκδιδε ένα μικρό έντυπο που ονομάζονταν Space Review
(Διαστημική Επιθεώρηση), αφιερωμένο σε ειδήσεις για ιπτάμενους δίσκους.
Παρά τον πομπώδη τίτλο του, το IFSB είχε λίγα μέλη και η Διαστημική
Επιθεώρηση, στην καλύτερη περίπτωση, έφτασε να έχει μερικές
εκατοντάδες αναγνώστες. Αλλά ήταν όλοι τους αφιερωμένοι στην ιδέα ότι οι
ιπτάμενοι δίσκοι ήταν εξωγήινα διαστημόπλοια. Μαζί με άλλους που
δέχονταν την ιδέα, αυτοί οι θαυμαστές ιπτάμενων δίσκων είχαν πεισθεί ότι
κατείχαν μια μεγάλη αλήθεια, ενώ το υπόλοιπο του κόσμου παρέμενε στο
σκοτάδι και στην άγνοια. Αισθάνθηκαν πολύ σπουδαίοι, και έτσι έμειναν
έκπληκτοι, σχεδόν σοκαρίστηκαν, όταν ανοίγοντας την έκδοση της
Διαστημικής Επιθεώρησης του Οκτωβρίου του 1953, βρήκαν δυο
απρόσμενες ανακοινώσεις: "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΛΤΙΟ. Μια πηγή, την οποία το
IFSB θεωρεί πολύ αξιόπιστη μας πληροφόρησε ότι η έρευνα του μυστηρίου
των ιπτάμενων δίσκων και η λύση του πλησιάζουν στα τελικά της στάδια. Η
ίδια πηγή στην οποία είχαμε αναφέρει δεδομένα, τα οποία είχαν έρθει στην
κατοχή μας, υπαινίσσεται ότι δεν ήταν σωστός ο τρόπος και η εποχή που
δημοσιεύτηκαν οι πληροφορίες στη Διαστημική Επιθεώρηση".
Το δεύτερο και πιο σοκαριστικό έγραφε: "ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ: Το
μυστήριο των ιπτάμενων δίσκων δεν είναι πια μυστήριο. Η πηγή είναι ήδη
γνωστή, αλλά κάθε πληροφορία γι' αυτήν αποκρύπτεται κατά διαταγή μιας
ανώτερης πηγής. Θα θέλαμε να δημοσιεύσουμε όλη την ιστορία στη
Διαστημική Επιθεώρηση, αλλά λόγω της φύσης των πληροφοριών,
λυπόμαστε αλλά έχουμε δεχθεί συστάσεις για το αντίθετο."
Η δήλωση έκλεινε με την ανησυχητική πρόταση, "Συμβουλεύουμε αυτούς
που συνδέονται με το θέμα των δίσκων, να είναι πολύ προσεκτικοί". Κατόπιν
ο Bender ανέστειλε την έκδοση της Διαστημικής Επιθεώρησης και διέλυσε
το IFSB. Ο τόνος των ανακοινώσεων θα ήταν οικείος σε όποιον είχε πολύ
πείρα με αποκρυφιστικές οργανώσεις. Οι αποκρυφιστές συχνά ισχυρίζονται
ότι κατέχουν κάποιο σπουδαίο μυστικό το οποίο, για εξίσου μυστικούς
λόγους, δεν μπορούν να αποκαλύψουν. Ακόμα και έκλυση "παρακαλούμε
να είστε πολύ προσεκτικοί" δεν ήταν σπουδαία. Έκανε όσους συνδέονταν
με το "θέμα των δίσκων" να νιώθουν πιο σημαντικοί. Εξάλλου, ποιος θα
σκοτίζονταν να σε καταδιώξει, αν απλά έχανες το χρόνο σου;
Λίγο μετά αφού ο Bender έκλεισε το περιοδικό του και την οργάνωσή του,
έδωσε μια συνέντευξη σε μια τοπική εφημερίδα, στην οποία ισχυρίστηκε ότι
δέχτηκε επίσκεψη από "τρεις άνδρες που φορούσαν μαύρα κοστούμια", οι
οποίοι τον είχαν διατάξει "με έμφαση" να σταματήσει να δημοσιεύει υλικό για
τους ιπτάμενους δίσκους. Ο Bender είπε ότι "φοβήθηκε του θανατά" και ότι
"πραγματικά δεν μπορούσε να φαει για δυο μέρες". Κάποιοι απ' τους πρώην
συνεργάτες του Bender, προσπάθησαν να πιέσουν για μια πιο
ικανοποιητική εξήγηση, αλλά σε όλες τις ερωτήσεις απαντούσε είτε
ακατανόητα, είτε καθόλου. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε σημαντικές
συγχύσεις στους λάτρεις των ιπτάμενων δίσκων. Τι να σκεφτούν για μια
τόσο περίεργη ιστορία; Μερικά ήταν φανερά σκεπτικοί για την ιστορία του
Bender. Είπαν ότι η εκδοτική εταιρεία και ο οργανισμός έφθινε οικονομικά
και ότι η ιστορία με τους τρεις επισκέπτες που τον "διέταξαν" να σταματήσει
να εκδίδει ήταν απλά μια χειρονομία "διάσωσης". Επίσης, καθώς
περνούσαν τα χρόνια οι "Τρεις Μαυροντυμένοι" άρχισαν να θεωρούνται πιο
σεβαστοί και απέκτησαν δικιά τους ζωή. Μερικοί φίλοι του Bender
σκέφτηκαν αρχικά ότι οι Μαυροντυμένοι ήταν της Πολεμικής Αεροπορίας ή
της CIA, και πράγματι οι αρχικές δηλώσεις του Bender, φαίνεται να δείχνουν
ότι (αυτοί οι άνθρωποι) θα μπορούσαν να είναι κυβερνητικοί πράκτορες.
Αλλά μετά από λίγο οι Μαυροντυμένοι άρχισαν να προσλαμβάνουν ένα πιο
εξωγήινο και υπερφυσικό αέρα. Τελικά το 1963, μια ολόκληρη δεκαετία
αφού μίλησε για τους μυστηριώδεις επισκέπτες του, ο Albert Bender
περίπλεξε περισσότερο τα πράγματα σ' ένα βιβλίο με τίτλο "Οι Ιπτάμενοι
Δίσκοι και οι τρεις Μαυροντυμένοι". Ήταν ένα περίεργο, μπερδεμένο και
δυσανάγνωστο βιβλίο, το οποίο λίγα αποκάλυπτε για τα ωμά γεγονότα,
αλλά ενίσχυε τη φήμη ότι οι Μαυροντυμένοι ήταν εξωγήινοι. Το βιβλίο
εισήγαγε επίσης τη γνώση για "τρεις όμορφες γυναίκες, ντυμένες με στενές
λευκές στολές". Όπως και οι αρσενικοί Μαυροντυμένοι σύντροφοι τους, οι
Λευκοντυμένες είχαν "πύρινα μάτια". Αλλά και πριν την έκδοση του
βιβλίου του Bender το 1963, είχαν αναφερθεί επισκέψεις των
Μαυροντυμένων (ή MIB όπως ήταν γνωστοί στους γνώστες) και σε άλλους
εκτός απ' τον Alber Bender. Έως τώρα έχουν αναφερθεί τόσο συχνά, ώστε
καθιερώθηκαν σαν μέρος της ιστορίας των UFO. Οι Μαυροντυμένοι,
φυσικά, φορούν μαύρα κοστούμια. Φορούν επίσης γυαλιά ηλίου, πιθανόν
για να κρύβουν τα "πύρινα" μάτια τους. Αναφέρεται ότι οι περισσότεροι είναι
κοντοί, ντελικάτοι με ελιές και μαύρα, ίσια μαλλιά. Συχνά περιγράφονται σαν
"Τσιγγάνοι" ή "Ανατολίτες". Αναφέρεται ότι οι περισσότεροι MIB ταξιδεύουν
σε ομάδες των τριών και συχνά οδηγούν λαμπερά, καινούργια μαύρα
αυτοκίνητα - συχνά Κάντιλακ. Συχνά οι MIB προσποιούνται τους πράκτορες
της CIA ή κάποιας άλλης κυβερνητικής υπηρεσίας. Ίσως και να
επιδεικνύουν επίσημα πιστοποιητικά, αλλά αυτό δεν μπορεί να ελεγχθεί.
Περιστασιακά δείχνουν διακριτικά με περίεργα εμβλήματα, ή έχουν άγνωστα
σύμβολα στα αυτοκίνητά τους. Ο σκοπός των επισκέψεών τους φαίνεται να
είναι να κάνουν τους ανθρώπους που έχουν δει UFO, να σταματήσουν να
μιλάνε γι' αυτά ή με κάποιο τρόπο να μπερδέψουν και να φοβίσουν τους
αυτόπτης μάρτυρες. Αυτοί που ανησυχούν για τους MIB, τείνουν να
συσσωρεύουν όλα τα είδη μυστηριωδών επισκεπτών στην κατηγορία αυτή,
ακόμα και αν δεν φοράνε μαύρα, δεν έχουν πύρινα μάτια, ούτε εμφανίζουν
κάποια γνωστά χαρακτηριστικά των MIB. Το κύριο προσόν των
Μαυροντυμένων είναι ότι προέρχονται από άγνωστη πηγή και ότι
εμφανίζονται να δρουν περίεργα και κάπως απειλητικά. Κάποιοι απ' αυτούς
που γράφουν για UFO και άλλα περίεργα φαινόμενα, κάνουν πρόχειρες
αναφορές σε "αμέτρητες" επισκέψεις των Μαυροντυμένων. Στην
πραγματικότητα αυτές οι "αμέτρητες" υποθέσεις είναι δύσκολο να
καθοριστούν. Στην πράξη, φαίνεται να υπάρχει μάλλον μικρός αριθμός
υποθέσεων των MIB και σχεδόν καθόλου διαθέσιμες λεπτομέρειες. Η
εντύπωση που δίνεται απ' τους συγγραφείς είναι ότι οι δημοσιευμένες
υποθέσεις αντιπροσωπεύουν μόλις την "κορυφή του παγόβουνου".
Παράλληλα, λένε οι συγγραφείς, υπάρχουν "πιο συγκλονιστικές" υποθέσεις,
των οποίων οι λεπτομέρειες δεν μπορούν να αποκαλυφθούν για διάφορους
λόγους. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει έλλειψη βάσιμων στοιχείων για
μεγάλο αριθμό υποθέσεων MIB. Αλλά, τελικά, ασχολούμαστε με τις
δοξασίες όσο και με την πραγματικότητα και η "εντύπωση" είναι και αυτή
κάτι σημαντικό. Συχνά οι υποθέσεις των MIB που γνωρίζουμε, δεν είναι
τόσο εντυπωσιακές όσο του των τριών επισκεπτών του Albert Bender, αλλά
παρ' όλα αυτά είναι ανησυχητικές. Ας πάρουμε την ιστορία του Rex Heflin,
επιθεωρητή των Εθνικών Οδών της Καλιφόρνια. Στις 3 Αυγούστου του
1965, ο Heflin ισχυρίστηκε ότι κατείχε μια σειρά φωτογραφιών Polaroid ενός
UFO, παρμένων απ' το αυτοκίνητό του, καθώς πάρκαρε στον
αυτοκινητόδρομο της Santa Ana. Οι φωτογραφίες ήταν αρκετά καθαρές και
έδειχναν ένα αντικείμενος σαν ψάθινο καπέλο να πετάει φανερά πάνω απ'
το έδαφος. Αυτές οι φωτογραφίες έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και ακόμα
είναι ανάμεσα στις πιο συχνά ανατυπωμένες φωτογραφίες για UFO. Η
ιστορία του Heflin, ερευνήθηκε απ' την Πολεμική Αεροπορία, λίγο μετά τη
γνωστοποίησή της. Εξετάστηκε επίσης από ερευνητές της Επιτροπής
Condon κατά την ανάκρισή τους. (Ο ερευνητής της επιτροπής έφτιαξε μια
αρκετά πιστή απομίμηση των φωτογραφιών κρεμώντας το καπάκι του
φακού της φωτογραφικής του μηχανής μπροστά απ' το αυτοκίνητό του με
μια κλωστή και φωτογραφίζοντάς το απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου).
Επιπρόσθετα, μια στρατιά ανεπίσημων ουφολογικών ομάδων
καταπιάστηκαν με το θέμα με το δικό τους τρόπο. Υπήρχε σημαντική
υποψία στην πλευρά των επίσημων ερευνητών ότι οι φωτογραφίες είχαν
νοθευτεί, αλλά ήταν δύσκολο να αποδειχθεί ή να ανασκευαστεί δίχως τα
πρωτότυπα. Επειδή ήταν φωτογραφίες Polaroid, δεν υπήρχαν αρνητικά. Ο
Heflin είπε ότι είχε μεταβιβάσει τρία ή τέσσερα πρωτότυπα σ' έναν άνθρωπο
(οι δύο - η ιστορία διαφέρει) που όπως ισχυρίζεται αντιπροσώπευαν την
Επιτελείο Βορειοαμερικανικής Αεράμυνας (North American Air Defence
Command, NORAD). Το NORAD αρνήθηκε ότι απέστειλε ποτέ κάποιον
ερευνητή, ή ότι πραγματικά είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον για τις
φωτογραφίες. Το μυστηριώδες πρόσωπο που δήθεν πήρε τις φωτογραφίες
δεν αναγνωρίστηκε ποτέ. Στις 11 Οκτωβρίου του 1967, πάνω από δύο
χρόνια απ' το συμβάν του Heflin, αλλά ενώ συνεχίζονταν η έρευνα της
Επιτροπής Condon, ο Heflin ανέφερε άλλη μία συνάντηση με μυστηριώδεις
επισκέπτες. Ήρθε στο σπίτι του, κάποιος που είπε ότι ήταν ο Σμηναγός
C.H. Edmonds του Τμήματος Διαστημικών Προγραμμάτων μιας μονάδας
της Πολεμικής Αεροπορίας που είχε αναμειχθεί στην πρώτη έρευνα των
φωτογραφιών του με τα UFO. Στη διάρκεια της συνέντευξης ο άνθρωπος
που αυτοαποκαλούνταν Σμηναγός C.H. Edmonds, ρώτησε τον Heflin εάν
ήθελε τις πρωτότυπες φωτογραφίες του πίσω. Όταν ο Heflin απάντησε όχι,
ο άνθρωπος εμφανώς ανακουφίστηκε. Ανεξήγητα, άρχισε να συζητάει για το
Τρίγωνο των Βερμούδων. Αυτή είναι μια περιοχή κοντά στο νησί Bermuda,
όπου έχουν αναφερθεί μυστηριώδεις εξαφανίσεις αεροπλάνων και πλοίων.
Αυτές οι εξαφανίσεις έχουν συνδεθεί από κάποιους με τα UFO, αν και οι
σύνδεση δεν φαίνεται πολύ πειστική. Καθώς συνεχίζονταν αυτή η περίεργη
συνέντευξη, ο Heflin είπε ότι είδε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο στο δρόμο.
Είχε κάποιο είδος γραμμάτων στην μπροστινή πόρτα τα οποία δεν
μπορούσε να διακρίνει. Για να μνημονεύσουμε την περιγραφή της
αναφοράς για το γεγονός της Επιτροπής Condon, "στο πίσω κάθισμα
φαίνονταν μια φιγούρα και μια βιολετί (όχι μπλε) λάμψη, την οποία ο
μάρτυρας αναγνώρισε να χειρίζεται κάποιο πίνακα ενδείξεων. Πίστεψε ότι
τον φωτογράφιζαν ή τον μαγνητοφωνούσαν. Εν τω μεταξύ το ραδιόφωνό
του έπαιζε στο καθιστικό και στη διάρκεια της συνέντευξης έκανε πολλά
ηχητικά άλματα. Όλες οι προσπάθειες του "Σμηναγού C.H. Edmonds",
απέτυχαν. Όσο μπορούσε να εξακριβωθεί, δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο άτομο.
Μια πιο παράδοξη ιστορία, ειπώθηκε υποθετικά, από κάποια ανώνυμη
οικογένεια που είδε ένα UFO. Λίγο καιρό μετά, είπαν ότι δέχτηκαν επίσκεψη
από κάποιο παράξενο άτομο. Ο Ivan Sanderson που ανέφερε το
περιστατικό στο βιβλίο του "Απρόσκλητοι Επισκέπτες", περίγραψε το άτομο
αυτό ως εξής: "σχεδόν 7 πόδια [2,10 μ.] στο ύψος, με μικρό κεφάλι,
κάτωχρη επιδερμίδα, τεράστιο πρόσωπο, αλλά λεπτοκαμωμένα μέλη.
Αυτός ο περίεργος άνθρωπος είπε ότι ήταν ένας ερευνητής ασφαλειών και
ότι έψαχνε κάποιον που είχε το ίδιο όνομα όπως ο άντρας της οικογένειας
εκείνης. Αποκάλυψε ότι ο άνθρωπος που έψαχνε είχε κληρονομήσει ένα
μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο Sanderson συνέχισε: "Αυτός ο παράξενος
άνθρωπος, εμφανίστηκε έτσι απλά απ' το σκοτάδι, φορώντας ένα παράξενο
γούνινο καπέλο με γείσο και μόνο ένα ελαφρύ σακάκι. Επέδειξε μια επίσημη
κάρτα κατά την είσοδό του, αλλά αμέσως την απομάκρυνε. Αργότερα, όταν
έβγαλε το σακάκι του φανερώθηκε ένα επίσημο σήμα στο πουκάμισό του, το
οποίο κάλυψε αμέσως με το χέρι του και το αφαίρεσε".
Ο παράξενος επισκέπτης ρώτησε μερικές προσωπικές ερωτήσεις για την
οικογένεια, αλλά τίποτα για τα UFO. Το πιο ανατριχιαστικό μέρος αυτής της
συνάντησης προέκυψε όταν η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας,
παρατήρησε ότι το παντελόνι του "ερευνητή" άφησε να φανούν τα
κοκαλιάρικα πόδια του και είδε ένα πράσινο καλώδιο που έβγαινε απ' την
κάλτσα του, πάνω στο πόδι του και εισέρχονταν στη σάρκα του σε δύο
σημεία. Μετά τη συνέντευξη, ο "ερευνητής" μπήκε σε ένα μεγάλο, μαύρο
αυτοκίνητο με τουλάχιστον άλλα δύο άτομα, και φάνηκαν να εξαφανίζονται
σε ένα παλιό βρώμικο δρόμο που οδηγούσε στο δάσος. Το αυτοκίνητο
προχώρησε μέσα στη νύχτα με τα φώτα του σβηστά.
Εκτός απ' το να φοβίζουν και να τρομοκρατούν ανθρώπους, οι επισκέψεις
των MIB υποτίθεται ότι προκαλούν και διάφορα δυσάρεστα φυσικά
συμπτώματα. Ο Bender είπε ότι, υπέφερε από πονοκεφάλους, διαλείψεις
μνήμης και βασανίζονταν από παράξενες οσμές μετά την επίσκεψη των
Μαυροντυμένων. Άλλοι που λένε ότι δέχτηκαν παρόμοιες επισκέψεις
εξέφρασαν παρόμοια παράπονα. Άλλο τρομακτικό χαρακτηριστικό των MIB,
είναι η ικανότητά τους να μοιάζουν σε όποιον θέλουν. Κάποιοι
ερευνητές των UFO ισχυρίζονται ότι οι MIB παρίσταναν ΑΥΤΟΥΣ για να
κατασιγάσουν ισχυρούς μάρτυρες. Ο John Keel, ο οποίος έγραψε κάποια
βιβλία για UFO, είπε ότι είχε συναντήσει ανθρώπους που αρνήθηκαν να
πιστεύουν ότι ήταν αυτός που έλεγε ότι ήταν. "Οι πιο πρόσφατοι άνθρωποι
που λένε ότι ήρθαν, με κάποιο τρόπο, σε επαφή με ανθρώπους απ' το
διάστημα, άρχισαν να ψιθυρίζουν στους τοπικούς ερευνητές των UFO, ότι ο
πραγματικός John Keel είχε απαχθεί από έναν ιπτάμενο δίσκο και ότι ένα
πανούργο ανθρωποειδές που έμοιαζε με εμένα είχε πάρει τη θέση μου.
Παρόλο που αυτό έμοιαζε απίστευτο, πάρθηκε πολύ στα σοβαρά και
αργότερα ακόμα και κάποιοι απ' τους λογικούς ανταποκριτές μου
παραδέχθηκαν ότι σύγκριναν προσεκτικά τις υπογραφές μου στις επιστολές
μου, με αυτές των επιστολών που έλαβαν πριν απ' τις φήμες".
Όπως είπαμε νωρίτερα, κάθε εποχή προσπαθεί να εξηγήσει τις παράξενες
συναντήσεις με τους όρους του δικού της συστήματος πεποιθήσεων.
Εξεπλάγην από την ομοιότητα αυτών των περιπτώσεων MIB με
μεσαιωνικές ιστορίες συναντήσεων με το διάβολο ή με κάποιους απ' τους
δαίμονές του. Ο διάβολος, για παράδειγμα, περιγράφονταν συχνά, σαν
κάποιος μαυροντυμένος. Η ικανότητα να αλλάζουν σχήμα και εμφάνιση
αποδίδονταν συχνά στους δαίμονες, οι οποίοι μπορούσαν να πάρουν τη
μορφή των φίλων και των γειτόνων ενός θύματος και ακόμα να
υποκρίνονται τους αγγέλους ή τους αγίους. Πολλοί απ' αυτούς που είπαν ότι
συνάντησαν το διάβολο, παραπονέθηκαν για τα ίδια φυσικά συμπτώματα με
αυτούς που συνάντησαν τους MIB.Τα αστραφτερά ολοκαίνουργια
αυτοκίνητα που σχετίστηκαν με τους MIB, θυμίζουν την πίστη των κατοίκων
της Αϊτής σε ένα διαβολικό κύκλο μάγων που ονομάζονται "zobops". Οι
Αϊτινοί λένε ότι, αν δεις ένα μεγάλο, καινούργιο αυτοκίνητο να προχωράει
στο δρόμο δίχως οδηγό, είναι κάτω απ' τον έλεγχο των "zobops", και
καλύτερα να μη μπλεχτείς μαζί του.Τώρα, δεν προσπαθώ να υπαινιχθώ ότι
οι MIB είναι πράκτορες του διαβόλου, ή αντίστροφα, ότι δεν θα
προσπαθούσα να πω ότι τα πράσινα ανθρωπάκια απ' τον Άρη είναι
πραγματικά οι λαϊκές νεράιδες περασμένων γενεών. Απλά, τα οράματα και
οι φόβοι μας συχνά παραμένουν τα ίδια ανάμεσα στις εποχές και μόνο οι
εξηγήσεις μας γι' αυτά αλλάζουν.Φυσικά, οι συναντήσεις με το διάβολο κατά
τον Μεσαίωνα ήταν γενικά πιο τρομακτικές και καταβλητικές εμπειρίες απ'
τις σύγχρονες επαφές με MIB. Όλοι πίστευαν στο διάβολο, ενώ σήμερα δεν
πιστεύουν όλοι στα πλάσματα του διαστήματος. Η κοινωνία του Μεσαίωνα
έπαιρνε τις ιστορίες με το διάβολο σαν δείγματα θανάτου, και όποιος έκανε
τέτοια αναφορά πιθανόν να αντιμετώπιζε οδυνηρό θάνατο στην πυρά. Το
χειρότερο που κάποιος μπορεί να περιμένει από μια συνάντηση με τους
MIB είναι κάποια δυσπιστία και γελοιοποίηση. Γενικά, οι ιστορίες με MIB
θεωρούνται πολύ αλλόκοτες, ακόμα και για να αναφερθούν σε τοπικές
εφημερίδες. Δημοσιεύονται μόνο σε περιοδικά και βιβλία που βγαίνουν από
οπαδούς των UFO. Συχνά τέτοιες εκδόσεις τυπώνονται μυστικά και
διαβάζονται μόλις από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους. Εντούτοις, κάποια
λίγα βιβλία, έχουν εκδοθεί από σημαντικούς εκδότες και έχουν φτάσει σ' ένα
ευρύτερο κοινό. Αυτές οι υποθέσεις συζητιούνται επίσης περιστασιακά σε
ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά talk show, και έτσι η πληροφορία διαδίδεται πιο
πλατιά απ' ότι θα περίμενε κανείς. Πολλοί άνθρωποι έχουν ακούσει "κάτι"
για τους MIB δίχως πραγματικά να γνωρίζουν λεπτομέρειες.
Υπάρχει ένα περιστατικό που αποκάλυψε αναμφισβήτητες ομοιότητες με
τους παραδοσιακούς MIB, ώστε έλαβε πλατιά δημοσιότητα. Είναι η ιστορία
της απαγωγής της Betty και του Barney Hill. Ενώ οι περισσότερες
υποθέσεις MIB δεν περιλαμβάνουν ευθέως κάποιο UFO, αυτή
περιλαμβάνει. Το ζευγάρι οδηγούσε προς το σπίτι του στο Portsmouth του
New Hampshire, επιστρέφοντας απ' τον Καναδά, στις 19 Σεπτεμβρίου του
1961. Βρίσκονταν σε ένα απομονωμένο πλάτωμα του δρόμου όταν
εντόπισαν κάτι που πίστεψαν ότι ήταν ιπτάμενος δίσκος από πάνω τους.
Κατόπιν ακολούθησαν δύο κενές [άγραφες, blank] ώρες της ζωής τους. Δεν
μπορούσαν να θυμηθούν τίποτα απ' την ώρα που είδαν το UFO μέχρι τη
στιγμή, δύο ώρες αργότερα, που βρέθηκαν μέσα στο αυτοκίνητό τους,
αρκετά μίλια μακριά απ' το δρόμο που είχαν δει το UFO. Για μήνες μετά την
εμπειρία αυτή, το ζεύγος των Hill υπέφερε από σοβαρή ψυχολογική
κατάθλιψη. Τελικά συμβουλεύτηκαν ένα ψυχίατρο, που τους υπνώτισε, και
κατά την ύπνωση οι Hill αποκάλυψαν μια παράξενη ιστορία κατά την οποία
απήχθηκαν και μεταφέρθηκαν σ' έναν ιπτάμενο δίσκο.
Οι Hill δεν έσπευσαν να προσπαθήσουν να έχουν δημοσιότητα για την
εμπειρία τους ή να γράψουν ένα βιβλίο γι' αυτό. Στην πραγματικότητα, ήταν
αξιοσημείωτα σιωπηλοί. Αλλά το περιστατικό έπεσε τελικά στην προσοχή
του συγγραφέα John Fuller, που είχε ήδη γράψει ένα εξαιρετικά δημοφιλές
βιβλίο για UFO. Με τη συνεργασία των Hill και του ψυχιάτρου τους, ο Fuller
παρήγαγε άλλο ένα best seller, "Το διακεκομμένο ταξίδι" ("The
Interrupted Journey") που αρχικά παρουσιάστηκε σε σειρές στο εκτός
κυκλοφορίας τώρα, περιοδικό "Look". Αν και το βιβλίο περιέχει επιφυλάξεις
για το ότι η περιγραφόμενη εμπειρία θα μπορούσε να ήταν μια
ψευδαίσθηση ή ένα όνειρο παρά μια "απόλυτα πραγματική και αληθινή
εμπειρία", η σαφή εντύπωση που άφησε το "Διακεκομμένο ταξίδι" σε
χιλιάδες αναγνώστες, ήταν ότι η εμπειρία ήταν "απόλυτα πραγματική και
αληθής". Οι άνθρωποι ή οι οντότητες που υποτίθεται ότι έλεγχαν το
διαστημόπλοιο που απήγαγε τους Hill μπορεί να συνυπολογιστεί σαν μια
περίπτωση των Μαυροντυμένων. Ο Barney Hill περιέγραψε έναν απ' τους
απαγωγείς του όμοιο με "κοκκινομάλλη Ιρλανδό", μόλις μετά βίας του τύπου
ενός MIB. Αλλά ένας άλλος φορούσε "ένα γυαλιστερό μαύρο σακάκι", με ένα
μαύρο μαντήλι γύρω απ' το λαιμό του.Υπό την επήρεια της ύπνωσης
ζωγράφισε μια εικόνα του "αρχηγού" τω ν απαγωγέων. Είναι ένα παράξενο
πρόσωπο όμοιο με έντομο με φαρδύ και λιπόσαρκο στόμα και τεράστια
λοξά μάτια που φαίνονται να πηγαίνουν κατά το ήμισυ γύρω απ' το κεφάλι
του πλάσματος. Τα μάτια ήταν το πιο τρομακτικό μέρος της παράξενης
φυσιογνωμίας των επιβατών του δίσκου. Κάποια φορά κατά τη διάρκεια
μιας υπνωτικής συνεδρίας με τον ψυχίατρο, ο Barny Hill φώναξε
τρομοκρατημένος: "Ω, αυτά τα μάτια! Είναι μέσα στο μυαλό μου". Τα πύρινα
μάτια, μπορείτε να θυμηθείτε, θεωρούνται σαν τα κύρια χαρακτηριστικά των
συνηθισμένων Μαυροντυμένων. Αντίθετα απ' τα βιβλία που γράφτηκαν από
ή για τους ανθρώπους που λένε ότι συνάντησαν τους επιβάτες των UFO, το
"Διακεκομμένο Ταξίδι" είναι πραγματικά πειστικό. Έχει κανείς το αίσθημα ότι
οι Hill και ο Fuller είναι έξυπνοι, ειλικρινής και φρόνιμοι άνθρωποι που
πιστεύουν πραγματικά ότι αυτό που περιγράφουν συνέβη πραγματικά.
Έτσι η ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό χιλιάδων αναγνωστών του
"Διακεκομμένου Ταξιδιού": τα UFO μπορούν να προσγειωθούν, οι εξωγήινοι
μπορούν να απαγάγουν κανονικούς ανθρώπους, να τους υποβάλλουν σε
μια ταπεινωτική και σχεδόν ζωώδη εξέταση και κατόπιν να εξαλείψουν όλη
τη μνήμη του συμβάντος απ' το μυαλό τους, αφήνοντας μια ανεξήγητη
αίσθηση αγωνίας που να φτάνει τα όρια του πανικού.
Λοιπόν, τι σημαίνουν όλα αυτά; Δεχόμαστε την εισβολή μιας απόκοσμης
ομάδας εξωγήινων, οι οποίοι, όπως έλεγε και το ραδιοφωνικό σόου "Σκιά"
("Shadow"), "έχουν τη δύναμη να θολώνουν το μυαλό των ανθρώπων;"
Ειλικρινά, τα στοιχεία δεν δείχνουν κάποιο τέτοιο ανησυχητικό συμπέρασμα.
Είναι όλες οι ιστορίες απάτης και ψευδαισθήσεις; Οι ψυχίατροι θα
μπορούσαν σίγουρα να εξετάσουν πολλές απ' αυτές τις περιπτώσεις.
Συμπτώματα όπως απώλεια μνήμης, έντονη αγωνία και άλλες δυσάρεστες
αντιδράσεις υποδηλώνουν σοβαρά ότι, αυτοί που αναφέρουν τέτοιες
εμπειρίες βρίσκονται σε μια διαταραγμένη ψυχολογική κατάσταση, εξαιτίας
της οποίας θα ισχυρίζονταν ότι η διαταραχή προκλήθηκε απ' την επαφή με
τον μυστηριώδη επισκέπτη. Δεν είναι όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες αξιόπιστοι
σε όλα τα συμβάντα. Κάποιες ιστορίες, είναι καθαρά φανταστικές,
δημιουργημένες από φαρσέρ ή από συγγραφείς εντυπωσιακών βιβλίων.
Το αν όλες οι ιστορίες είναι πραγματικές ή όχι, δεν είναι μια ερώτηση που
μπορεί να απαντηθεί διεξοδικά εδώ. Το σημαντικό είναι, ότι εμείς οι
Αμερικανοί φτιάχνουμε μια μυθολογία για τους εαυτούς μας, όπως οι
Ευρωπαίοι έφτιαξαν τις ιστορίες τους με δράκους, αγριάνθρωπους και
ξωτικά, και όπως όλοι οι άνθρωποι έκαναν σε όλα τα μέρη του κόσμου σε
όλες τις εποχές. Περηφανευόμαστε συχνά ότι είμαστε πρακτικοί, ξύπνιοι,
λογικοί άνθρωποι, άτρωτοι σε παράλογους φόβους και προληπτικές
αντιλήψεις ή έστω ξεκάθαροι και ρεαλιστές άνθρωποι. Αυτή η υπόθεση
αποδεικνύεται αναληθής και καλύτερα να μην την κάνουμε. Τα τέρατα, οι
διαστημάνθρωποί μας, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, αν και μάλλον ανόητοι,
κάνουν επίσης τη ζωή ενδιαφέρουσα και συναρπαστική.

Γεγονός είναι ότι οι ΜΙΒ είτε κυβερνητικα ζομπι είναι είτε εσωγηινοι
ειτε εξωγηινοι, υπάρχουν προγραμματισμένοι σε κάποια αποστολή,
πιθανον ανθρώπινες καμερες παρατηρητες και η παρεα μαζί τους
βλάπτει την υγεία. Μόλλον προκειται για κλωνους με ιδιαίτερα
χαρακτηρηστικα
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Excalibur Briefing, Thomas E. Bearden, Strawberry Hill Press 1980.
UFOs and Their Mission Impossible, Dr. Clifford Wilson, Signet Press.
Flying Saucers on The Attack, Harold T. Wilkins, Ace Books 1954.
MONSTERS: Giants and Little Men From Mars, Daniel Cohen, DELL
Publications (paperback) 1975.

Οι Ντόγκον (Dogon) και ο Σείριος

 Οι Ντόγκον είναι μια φυλή περίπου
100,000 ατόμων που ζουν στη
δυτική Αφρική. Σύμφωνα με τον
Robert Temple και το βιβλίο του
The Sirius Mystery (Το μυστήριο
του Σειρίου) , οι Ντόγκον είχαν
επαφή με κάποιους άσχημους,
αμφίβιους * εξωγήινους, τους
Νόμμος, κάποια 5000 χρόνια πριν.
Οι εξωγήινοι ήρθαν εδώ για κάποιο
άγνωστο λόγο, από ένα πλανήτη
που περιφέρεται γύρω από το
Σείριο, κάποια 8.6 έτη φωτός μακρυά από τη Γη. Οι υποτιθέμενοι
επισκέπτες από το διάστημα, δεν φαίνεται να έκαναν τίποτα το ιδιαίτερο
από το να δώσουν κάποιες άχρηστες αστρονομικές πληροφορίες στους
γήινους.Ένα από τα κυριότερα αποδεικτικά στοιχεία του Temple είναι η
υποτιθέμενη γνώση της φυλής για το συνοδό άστρο του Σειρίου, τον Σείριο
Β. Υποτίθεται ότι οι Ντόγκον ήξεραν πως ο Σείριος Β περιφέρεται γύρω από
τον Σείριο και
πως μια
πλήρης
περιστροφή του
χρειάζεται 50
χρόνια. Ο
Temple
αναφέρει σαν
στοιχείο
απόδειξης και
ενα διάγραμμα
που είχαν κάνει
οι Ντόγκον στην
άμμο, για να
εξηγήσουν τις
πεποιθήσεις
τους. Το
διάγραμμα που
αναφέρει όμως ο Temple δεν είναι ολόκληρο το διάγραμμα που είχαν δείξει
οι Ντόγκον στους γάλλους ανθρωπολόγους Marcel Griaule και Germaine
Dieterlen, οι οποίοι είναι και οι πρωταρχική πηγή του Temple. Ή ο Temple
παρερμήνευσε τις δοξασίες των Ντόγκον, ή διαστρέβλωσε τους
ισχυρισμούς των Griaule και Dieterlen ώστε να κολλάνε με τη φανταστική
του ιστορία.Ο Griaule και ο Dieterlen περιγράφουν μια τελετή αναγέννησης
του κόσμουπου σχετίζεται με το λαμπρό αστέρι του Σειρίου (sigu tolo,
"άστρο του Sigui"),
που ονομάζεται Sigui, και λαμβάνει χώρα κάθε 60 χρόνια. Σύμφωνα με τους
Griaule και Dieterlen οι Ντόγκον ονομάζουν το άστρο συνοδό po tolo
"Digitaria star" (Σείριος B), και περιγράφουν την πυκνότητα και τα
χαρακτηριστικά περιστροφής του. Ο Griaule δεν προσπάθησε να εξηγήσει
το πως οι Ντόγκον μπορούσαν να ξέρουν γι' αυτό το άστρο μιας και δεν
είναι ορατό χωρίς τηλεσκόπια, και δεν έκανε κανένα ισχυρισμό για την
παλαιότητα αυτής της πληροφορίας ή για κάποια σχέση της με την αρχαία
Αίγυπτο. *
Ο Temple παραθέτει μια σειρά αστρονομικών δοξασιών που έχουν οι
Ντόγκον, που φαίνονται να είναι ακριβείς. Έχουν μια παραδοσιακή πίστη
στο ηλιοκεντρικό σύστημα και στις ελλειπτικές τροχιές αστρονομικών
φαινομένων. Φαίνεται να ξέρουν και για τα δαχτυλίδια του Κρόνου αλλά και
τους δορυφόρους του Δια, μεταξύ άλλων πραγμάτων (σ.τ.μτφ.: άσχετα αν
ο Δίας έχει 16 δορυφόρους ενώ οι Ντόγκον λένε για 4. Αυτοί οι εξωγήινοι
πρέπει να είναι και λίγο άσχετοι με αστρονομία). Που βρήκαν αυτή τη
γνώση, ρωτάει, αν όχι από εξωγήινους; Δεν έχουν τηλεσκόπια ούτε άλλον
επιστημονικό εξοπλισμό, οπότε πως πήραν αυτές τις πληροφορίες; Η
απάντηση του Temple είναι ότι πήραν τις πληροφορίες αυτές από αμφίβιους
εξωγήινους. Οι αφροκεντριστές από την άλλη, ισχυρίζονται ότι οι Ντόγκον
μπορούσαν να δουν τον Σείριο Β χωρίς τη χρήση τηλεσκοπίων, αλλά λόγω
της ειδικής όρασης τους που οφείλεται στα επίπεδα μελατονίνης τους
(Welsing, F. C. 1987. "Lecture 1st Melanin Conference, San Francisco,
Σεπτέμβριος 16-17, 1987"). Φυσικά, δεν υπάρχουν στοιχεία για μια
τέτοια ειδική όραση, ούτε επίσης για την εξίσου απίθανη ιδέα ότι οι
Ντόγκον πήραν τις γνώσεις αυτές από μαύρους Αιγυπτίους που είχαν
τηλεσκόπια. Όμως προβλέπτικοτητα μέσω της γλώσσας τους είναι
μια θεωρια που ευσταθει. Ο Carl Sagan συμφωνεί με τον Temple πως οι
Ντόγκον δεν μπορεί να πήραν αυτές τις πληροφορίες χωρίς να έρθουν σε
επαφή με κάποιον τεχνολογικά ανεπτυγμένο πολιτισμο. Ο Sagan όμως λέει
πως ο πολιτισμός αυτός ήταν γήινος και όχι εξωγήινος. Ίσως η πηγή να
ήταν ο ίδιος ο Temple και οι τραβηγμένες υποθέσεις του από αυτά που
έμαθε από τον Griaule, ο οποίος βάσισε την περιγραφή του σε μια
συνέντευξη που είχε με ένα άτομο, τον Ambara, και έναν μεταφραστή.
Σύμφωνα με τον Sagan, η δυτική Αφρική είχε πολλούς επισκέπτες από
τεχνολογικούς πολιτισμούς που βρίσκονται στη Γη. Οι Ντόγκον έχουν
παραδοσιακά ένα ενδιαφέρον για τον ουρανό και τα αστρονομικά
φαινόμενα. Αν κάποιος ευρωπαίος είχε επισκεφτεί τους Ντόγκον το 1920-
1930, η συζήτηση πολύ πιθανό να γύρναγε σε αστρονομικά θέματα,
συμπεριλαμβανομένου και του Σειρίου, του λαμπρότερου αστεριού στον
ουρανό και κεντρική φιγούρα στη μυθολογία των Ντόγκον. Επίσης, το 1920
υπήρχε μεγάλη κινητικότητα στον επιστημονικό τύπο για τον Σείριο, οπότε
και μέχρι να πάει ο Griaule οι Ντόγκον μπορεί να είχαν μια ιδέα από τα
τεχνολογικά θέματα του 20ου αιώνα που να τους την είχαν μεταφέρει
επισκέπτες από άλλα μέρη της Γης, και να την μετέδωσαν μέσα από
συζητήσεις. Μπορεί βέβαια, η περιγραφή του Griaule να αντικατοπτρίζει
περισσότερο τα δικά του ενδιαφέροντα παρά των Ντόγκον. Δεν κράτησε
κρυφό το γεγονός ότι η πρόθεση του ήταν να απελευθερώσει την
Αφρικανική σκέψη. Όταν ο βέλγος Walter van Beek μελέτησε τους Ντόγκον,
δεν βρήκε στοιχεία που να δείχνουν πως οι Ντόγκον ήξεραν ότι ο Σείριος
ήταν διπλό άστρο ή ότι ο Σείριος Β είναι υπέρπυκνος και έχει περίοδο
περιστροφής 50 χρόνια. Γνώση για το άστρο δεν είναι σημαντική ούτε στην
καθημερινή ζωή, ούτε στις τελετουργίες [για τους Ντόγκον]. Η θέση του
Ηλίου και οι φάσεις της Σελήνης είναι πιο σχετικές για τους λογαριασμούς
των Ντόγκον. Κανείς Ντόγκον έξω από τον κύκλο των πληροφοριοδοτών
του Griaule δεν έχειποτέ ακούσει για το sigu tolo ή po tolo... Και πιο
σημαντικό, κανείς, ακόμακαι μέσα από τον κύκλο των πληροφοριοδοτών
του Griaule δεν έχει ποτέ ακούσει ή καταλάβει ότι ο Σείριος είναι διπλό
άστρο. (Ortiz de Montellano)* Σύμφωνα με τον Thomas Bullard, ο van Beek
υποθέτει πως ο Griaule "επιθυμούσε να επιβεβαιώσει την πολυπλοκότητα
των Αφρικανικών θρησκειών και ρωτούσε τους πληροφοριοδότες του με ένα
τέτοιο πιεστικά οδηγούμενο τρόπο ώστε αυτοί δημιούργησαν καινούργιες
μυθοπλασίες". Ή ο Griaule ενημέρωσε τους Ντόγκον για τον Σείριο Β ή
"παρερμήνευσε τις αναφορές τους σε άλλα ορατά άστρα δίπλα στο Σείριο
σαν γνώση του αόρατου συνοδού" (Bullard). Το μόνο μυστήριο είναι το πως
μπορεί κάποιος να πάρει στα σοβαρά την ιδέα περί αμφίβιων εξωγήινων ή
της τηλεσκοπικής όρασης που οφείλεται στη μελατονίνη.

Αύρα φαντάσματος

Η αύρα ενός πνεύματος, εμφανίστηκε σε μια από τις φωτογραφίες

που τράβηξε μια παρέα.
Βλέπουμε 2 κοπέλες να χορεύουν και ένας από την παρέα τους βγάζει μια
φωτογραφία. Μετά την εμφάνιση της, όλοι έχουν μείνει έκπληκτοι από την
λευκή γραμμή όπως την αποκαλούν την αύρα. Κάποιοι είπαν μήπως είναι
το κορδόνι από την φωτογραφική κάμερα, αλλά δυστυχώς η κάμερα δεν
είχε κορδόνι! Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι αληθινή και με περηφάνια
σας ανακοινώνουμε ότι βρίσκεται στην κατοχή μας.Όταν περπατάτε
σβήνουν οι λάμπες; Το περίεργο φαινόμενο με τις λάμπες του
δρόμου που σβήνουν καθώς τις περνάμε
Είναι περίπου μεσάνυχτα και
κατευθύνεστε προς το σπίτι
σας. Ξαφνικά, η λάμπα του
δρόμου που βρίσκεται
ακριβώς από πάνω σας
σβήνει χωρίς εμφανή λόγο
και βρίσκεστε στο σκοτάδι.
Είναι φυσικό να νιώσετε μια
ανατριχίλα. Αλλά τι θα
σκεφτόσασταν εάν οι λάμπες
του δρόμου εξακολουθούσαν
να σβήνουν καθώς
περνούσατε από μπροστά τους; Αυτό είναι κάτι που έχει συμβεί σε πολλούς
ανθρώπους, τουλάχιστον μια φορά. Πολλοί δε δίνουν σημασία, αλλά για
κάποιους άλλους αυτό είναι κάτι περίεργο και αναρωτιούνται μήπως δεν
είναι και τόσο τυχαίο, μήπως έχει να κάνει με τους ίδιους. Ίσως ακόμα να
υποδηλώνει κάποια επίδραση που ασκούν στις λάμπες.
"Το γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι μάρτυρες που ισχυρίζονται μια παρεμβολή
στα φώτα του δρόμου (Street Light Interference - φαινόμενο SLI) και που ο
ισχυρισμός τους αυτός φαίνεται να είναι ειλικρινής και ανεξάρτητος από
άλλες μαρτυρίες ή από κάποια επιτήδευση, ενισχύοντας την πιθανότητα να
αποτελεί το γεγονός αυτό ένα περίεργο φαινόμενο, μας ωθεί στο να
συνάγουμε πως, ανεξαρτήτως του ποια είναι η φύση του, ως φαινόμενο
ισχύει πράγματι." Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η δήλωση του άγγλου
συγγραφέα και ερευνητή Hilary Evans που το 1993 ίδρυσε το 'Σχέδιο
SLIDE'. Αναφέρει ο Evans: "Το Σχέδιο SLIDE δημιουργήθηκε απλά ως
πρώτο βήμα με στόχο τον προσδιορισμό και την αξιολόγηση του
φαινομένου αυτού. Το σχέδιο αυτό στοχεύει στο να είναι κάτι παραπάνω
από μια ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ εκείνων οι οποίοι ενδιαφέρονται
για το φαινόμενο." Η ιδέα είναι πως φαίνεται να υπάρχει μια επίδραση που
δεν συνάδει με την τρέχουσα γνώση μας για το πώς οι άνθρωποι
αλληλεπιδρούν με τον φυσικό κόσμο και που λαμβάνει χώρα σε
συγκεκριμένες περιστάσεις.
Έχουν προταθεί τέσσερις ερμηνείες για το φαινόμενο SLI:

Αυταπάτη "Μια πρωταρχική ερώτηση θα πρέπει να είναι η ακόλουθη:

συμβαίνει πράγματι το φαινόμενο, ή οι μάρτυρες που ισχυρίζονται ότι το
έχουν βιώσει περιγράφουν μια αυταπάτη;" αναρωτιέται ο Evans. "Μέχρι να
μπορέσει να εξεταστεί επιστημονικά το φαινόμενο, δεν είναι δυνατό να δοθεί
μια αποφασιστική απάντηση σ' αυτή την ερώτηση. Παρολαυτά, το SLI δε
μοιάζει με την περίπτωση των μαγικών φαινομένων ή των απαγωγών από
μυστηριώδη πλάσματα. Δεν υπάρχει κάποια ψυχολογικού είδους αμοιβή
που να συνδέεται μ' αυτό. Οι άνθρωποι που αναζητούν να ενισχύσουν τη
φήμη τους με την αναφορά ιδιαίτερων χαρισμάτων δεν έχουν και πολλά να
αποκομίσουν με το να κολακεύονται επειδή τους συνέβη το φαινόμενο SLI.
Εν τέλει, φαίνεται ιδιαίτερα απίθανο πως όλες οι εμπειρίες SLI αποτελούν
αυταπάτες."

Ενεργειακά πεδία Κάποιοι πιστεύουν ότι πίσω από τις λάμπες που
σβήνουν όταν τις περνάμε κρύβεται κάποιο είδος ενέργειας που εκπέμπεται
από το ανθρώπινο σώμα. Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι το σβήσιμο της
λάμπας συνέβη όταν ήταν κουρασμένοι, αγχωμένοι, βιαστικοί ή λυπημένοι.
Κάποιοι άλλοι ωστόσο, πιστεύουν ότι πρόκειται για στατικό ηλεκτρισμό που
δημιουργείται από το σώμα τους.
Ωστόσο, το μοναδικό είδος ενέργειας που παράγεται από το ανθρώπινο
σώμα, σύμφωνα με την τρέχουσα επιστήμη, προέρχεται από την τροφή και
την αναπνοή και χρησιμοποιείται από το σώμα για να κινηθεί, να
συντηρηθεί και να εργαστεί. Δεν υπάρχουν άλλες ενέργειες που να
παράγονται ή να εκπέμπονται από το ανθρώπινο σώμα (εκτός από τη
θερμότητα). Ο στατικός ηλεκτρισμός δεν παράγεται από το σώμα μας αλλά
από τη τριβή μεταξύ των αντικειμένων, συνήθως από συνθετικά ρούχα σε
στεγνό κλίμα. Για την επικρατούσα επιστημονική θεώρηση, το θέμα της
παραγωγής και εκπομπής ενέργειας δεν έχει να κάνει με τις καταστάσεις
του νου μας. Ακόμα περισσότερο, ο στατικός ηλεκτρισμός που παράγεται
από ένα μπουφάν πολυεστέρα δεν έχει κάποιο μέσο για να αλληλεπιδράσει
με τις λάμπες του δρόμου, που συνήθως βρίσκονται αρκετά ψηλότερα από
το επίπεδο του δρόμου.
Παραφυσικό φαινόμενο Το να αποτελεί το SLI ένα παραφυσικό φαινόμενο
συγκεντρώνει τις μικρότερες πιθανότητες. Η επιστήμη δεν έχει μέχρι στιγμής
καταφέρει να αποδείξει ότι ο νους μπορεί να προκαλέσει φυσικές
επιδράσεις σε απόσταση, κάτι που θα ήταν απαραίτητο για να θεωρήσουμε
την επίδραση στις λάμπες του δρόμου ως ένα παραφυσικό φαινόμενο.
"Ωστόσο," λέει ο Evans, "το SLI έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των
περισσότερων ψυχοκινητικών πειραμάτων: οι αποδέκτες της επίδρασης,
δηλαδή οι λάμπες των δρόμων, δεν μπορούν να γίνουν θύματα
χειραγώγησης." Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα πειράματα που χρειάζονται
για να ελεγχθεί το SLI δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθούν εφόσον το
φαινόμενο συμβαίνει τυχαία και δεν μπορεί κάποιος να το προκαλέσει με τη
θέλησή του.

Μηχανική επίδραση "Το γεγονός ότι στο φαινόμενο εμπλέκεται μια

μηχανική συσκευή καθιστά λογικό το να προταθεί μια μηχανική ερμηνεία για
την εξήγησή του," αναφέρει ο Evans. Αλλά τι είδους εξήγηση;
Για να απαντήσουμε το παραπάνω, θα πρέπει πρώτα από όλα να
προσδιορίσουμε σε ποιο είδος λαμπτήρων αναφερόμαστε. Ο συγγραφέας
(Massimo Polidoro) ζήτησε από τον Mario Bonomo, καθηγητή της
μηχανικής φωτισμού στο πανεπιστήμιο του Μιλάνο, να τον διαφωτίσει.
Σύμφωνα με τον Bonomo, οι πιο συνηθισμένοι, σχεδόν σε όλον τον κόσμο,
είναι οι λαμπτήρες ατμών νατρίου. Αυτοί είναι λαμπτήρες εκκενώσεως
αερίου, που χρησιμοποιούν νάτριο για να παράγουν φως. Είναι λαμπτήρες
πολύ υψηλής φωτεινής απόδοσης, που αποδίδουν ακτινοβολία σχεδόν
μονοχρωματική και χρησιμοποιούνται κυρίως στον οδοφωτισμό, καθώς και
στον φωτισμό περιοχών όπου η ορατότητα είναι περιορισμένη λόγω
ομιχλώδους ατμόσφαιρας. Υπάρχουν δύο είδη τέτοιων λαμπτήρων: υψηλής
και χαμηλής πίεσης. Οι λαμπτήρες της χαμηλής πίεσης προκαλούν το
χαρακτηριστικό κίτρινο φως, ενώ εκείνοι της υψηλής πίεσης δίδουν ένα πιο
λευκό φως που επιτρέπει την αναγνώριση των χρωμάτων στο φως τους.
Στον οδοφωτισμό χρησιμοποιούνται κυρίως λαμπτήρες χαμηλής πίεσης.
"Αυτοί οι λαμπτήρες χρειάζονται τρία με τέσσερα λεπτά για να ανάψουν και
ο χρόνος ζωής τους είναι 8,000 ώρες, δηλαδή σχεδόν δύο χρόνια,"
συνεχίζει ο Bonomo. "Καθώς ένας τέτοιος λαμπτήρας πλησιάζει το τέλος της
ζωής του, παρουσιάζει μια συμπεριφορά που θα μπορούσε να εξηγήσει το
φαινόμενο SLI. Οι παλαιότεροι λαμπτήρες χρειάζονται περισσότερη τάση
από αυτή που λαμβάνουν. Αυτό σημαίνει πως όταν ανάβουν, η τάση είναι
επαρκής. Αλλά καθώς πλησιάζουν τη μέγιστη φωτεινότητά τους, η τάση που
απαιτείται είναι περισσότερη από αυτή που δέχονται. Αυτό κάνει τους
λαμπτήρες να σβήνουν. Στη συνέχεια, για να ανάψουν και πάλι χρειάζεται
πρώτα να κρυώσουν, κάτι που διαρκεί μερικά λεπτά. Μετά από αυτό, ο
κύκλος διατηρείται μ' αυτόν τον τρόπο μέχρι που να αντικατασταθεί ο
λαμπτήρας με έναν καινούργιο."
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει το επαναλαμβανόμενο άναμμα και σβήσιμο
των λαμπών. Αλλά πως μπορούμε να το εξηγήσουμε όταν αυτό δε
συμβαίνει μονάχα σε μια λάμπα αλλά σε όλες τις λάμπες από έναν δρόμο
που περνάμε;
"Υπάρχουν δύο πιθανές αιτίες," λέει ο Bonomo. "Η πρώτη είναι, πως οι
λάμπες στον συγκεκριμένο δρόμο έχουν όλες την ίδια ηλικία και έτσι
παλιώνουν όλες ταυτόχρονα, προκαλώντας ομαδικούς αλλά τυχαίους
κύκλους ανάμματος και σβησίματος. Ωστόσο, εάν οι λάμπες ενός
συγκεκριμένου δρόμου σβήσουν όλες μαζί ταυτόχρονα, τότε το πρόβλημα
βρίσκεται στη κεντρική ηλεκτρική πλακέτα ελέγχου. Συνήθως υπάρχει μία
που ελέγχει όλες τις λάμπες σε ένα συγκεκριμένο τετράγωνο, ή μία κάθε
διακόσια τετραγωνικά μέτρα. Μια μείωση τάσης ή ένα χαλασμένο κύκλωμα
μπορεί να κάνει όλες τις λάμπες που ελέγχονται από τη συγκεκριμένη
πλακέτα να σβήσουν."
Εν τέλει, εάν η σύνδεση μεταξύ της λάμπας και της υποδοχής της έχει
κάποιο πρόβλημα και διακόπτεται για κάποιον λόγο, ακόμα και για ένα
κλάσμα δευτερολέπτου, η λάμπα σβήνει και μετά χρειάζεται μερικά λεπτά
για να ανάψει και πάλι. Μια σύνδεση, ιδιαίτερα εάν είναι ήδη ελαττωματική,
μπορεί να διακοπεί ακόμα και με μια μικρή δόνηση, όπως ένα απαλό
σκούντημα στην κολώνα ή ένα μεγάλο φορτηγό που περνάει από το δρόμο,
τον αέρα και άλλες τέτοιες μικρές και συνηθισμένες αιτίες.

Η δύναμη της υποβολής Τα παραπάνω είναι πολύ ενδιαφέρουσες

πληροφορίες και θα μπορούσαν να εξηγήσουν ικανοποιητικά πολλές
περιπτώσεις όπου έχει συμβεί το φαινόμενο SLI. Αλλά για να κατανοήσουμε
πλήρως τι μπορεί να συμβαίνει στο φαινόμενο αυτό, είναι σημαντικό να
συνυπολογίσουμε τις προκαταλήψεις του παρατηρητή. Ο νους μας έλκεται
από σημαντικές συμπτώσεις κι έτσι είναι πολύ πιο πιθανό να το
προσέξουμε όταν μια λάμπα του δρόμου σβήνει όταν περνάμε από κάτω,
παρά όταν σβήνει σε κάποια απόσταση από εμάς.
Θα μπορούσε έτσι το φαινόμενο αυτό να αποτελεί το μείγμα από
διαφορετικούς φυσικούς παράγοντες. Την φυσιολογική συμπεριφορά των
λαμπτήρων που πλησιάζουν στο τέλος της ζωής τους, τις προκαταλήψεις
του παρατηρητή, ίσως και κάτι άλλο που δεν έχουμε αναφέρει, όπως το ότι
κάποιοι τύποι λαμπτήρων, σαν αυτές που βρίσκονται σε κήπους ή έξω από
καταστήματα, έχουν αισθητήρες που τις κάνουν να σβήνουν όταν κάτι που
κινείται απομακρυνθεί από τη εμβέλειά τους. Επίσης, υπάρχουν λάμπες με
χρονοδιακόπτη που ανάβουν και σβήνουν συγκεκριμένες ώρες.
Όμως ο Evans πιστεύει ότι υπάρχει κάτι περισσότερο στο SLI και έτσι θα
πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σα να είναι ένα φαινόμενο που όντως
υπάρχει. "Ένας πολύ καλός λόγος είναι, πως μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων
αναφέρει την εμπειρία αυτή σα να πρόκειται για την εμπλοκή ενός
πραγματικού φαινομένου. Σίγουρα οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν λάθος ή
να έχουν ψευδαισθήσεις και αυτήν την πιθανότητα θα πρέπει να την έχουμε
στο νου μας. Αλλά και αυτή η πιθανότητα θα πρέπει πρώτα να αποδειχθεί
πριν την πάρουμε ως δεδομένο και μέχρι να έρθει η ώρα να αποδειχθεί,
είναι δίκαιο να δεχτούμε τις καταθέσεις ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι
βίωσαν τέτοιες εμπειρίες από πρώτο χέρι."
Το όλο ζήτημα θα μπορούσε ωστόσο να γίνει πραγματικά σημαντικό, όταν
το ίδιο πρόσωπο, σε διαφορετικές στιγμές και με διαφορετικές λάμπες, κατά
τη διάρκεια μιας συνεπούς χρονικής περιόδου, θα συνέχιζε να παρατηρεί
ανώμαλη συμπεριφορά στις λάμπες του δρόμου. Αλλά μέχρι στιγμής, κανείς
δε φαίνεται να είχε μια τέτοια εμπειρία.
Τείνω να σου πω ανεξάρτητα από το αν πιστεύω ή όχι το φαινόμενο ότι το
πιθανότερο είναι ο στατικός ηλεκτρισμός. Υπάρχουν μάλιστα άνθρωποι που
εξαιτίας της εργασίας τους (γνωρίζω άνθρωπο που δούλευε σε μαγαζί
πώλησης και κατασκευής ηλεκτρονικών συσκευών κ.λ.π.) είναι μόνιμα
σχεδόν φορτισμένοι με στατικό ηλεκτρισμό... Δεν ξέρω αν του είχε τύχει
τέτοιο πράγμα του ανθρώπου που αναφέρω, είχα δει όμως αρκετές φορές
να τραβά τον καπνό πάνω του (καπνός οποιαδήποτε πηγής) και μάλιστα το
έλεγε και ο ίδιος ότι του συνέβαιναν διάφορα, ειδικά για τον καπνό τον
αντιμετώπιζε ως κάτι το φυσιολογικό πλέον
Ξωτικά

Ξωτικά....Ένας μυθικός ανθρωπόμορφος λαός με ευγενικά χαρακτηριστικά ,

αυτιά πιο μυτερά από τα ανθρώπινα και είτε πολύ κοντά είτε σε ανθρώπινα
μεγέθη.
Ίστορίες πάμπολλες, από εξαφανίσεις
ανθρώπων που επιστρέφουν με "γνώσεις" που
δεν είναι λογικό να έχουν (θεραπείες για ανίατες
αρρώστιες , γνώση των μελλούμενων κλπ) είτε
πολλά χρόνια μετά νομίζοντας πως πέρασαν
μόνο λίγες μερες (χωρίς φυσικά να έχει περάσει
χρόνος από πάνω τους) .Άλλοι πάλι, λένε πως
ξωτικά είτε τους βοήθησαν να βρουν το δρόμο
τους , είτε τους παραπλάνησαν ώστε να τον
χάσουν. Μα τί είναι τελικά τα Ξωτικά? Είναι
όντως μακροβιότερα από εμάς?Ζουν σε
παράλληλη διάσταση?Ή απλά κρύβονται? Είναι
χρήστες της Μαγείας ή απλά γνωρίζουν τη φύση
καλύτερα από εμάς?Μήπως μπορού να να
λύσουν τις απορίες μας σχετικά με το "Θεό" το
σύμπαν και τη δημιουργία του (ή και τη δική
μας)?
Αναπάντητα ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα ή μεχρι να έρθουμε σε
επαφή μαζί τους Η νύφη του Χάρου στον Παλιό Παντελεήμονα και στους
Παλιούς Πόρους...
Η νύφη του Χάρου στον Παλιό Παντελεήμονα και στους Παλιούς
Πόρους...
Εδώ δεν εχουμε μονο αναπαραφωφη εικονας σώματος αλλά και
πλήρους ενδυμασίας σαν φωτο που αποθηκευτηκε σε μνημη και
αναπαραγεται
Η ιστορία που ακολουθει είναι όπως φαίνεται ένας τοπικός θρύλος μα με
τόσα περιστατικά κατά καιρούς , ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε....
Η ιστορία ξεκινά στα τέλη της Τουρκοκρατίας απόσο έψαξα (μονο τη δική
μου γιαγια δε ρώτησα ακόμα) όταν μια κοπέλα φεύγει από τον
Παντελεήμονα για να παντρευτεί στους Πόρους...Το άλογο που τη μετέφερε
γλιστράει στη λάσπη και αυτή πέφτει και σκοτώνεται.Από τότε , κυκλοφορεί
στο μέρος εκείνο και σταματάει κόσμο για να την πάει στο γάμο της.Οι
οδηγοί φυσικά τρομάζουν βλέποντας μια κοπέλα με λασπωμένο και
ματωμένο νυφικό.

Η μικρή Ροζαλία

Κάτω από την εκκλησία της Santa Maria della

Concezione κοντά στο Παλέρμο της Ιταλίας,
υπάρχει ο τάφος της μικρής Ροζαλίας.
(Προειδοποίηση – η εικόνα ίσως σοκάρει
κάποιους ). Η μικρή Ροζαλία υπέφερε από
πυρετούς και ένας γιατρός της περιοχής
καθημερινά την εξέταζε και την κούραρε έτσι
ώστε να μείνει στη ζωή. Τελικά η μικρή δεν τα
κατάφερε και πέθανε.Η οικογένεια της όμως
ήθελε να μπορεί να την βλέπει και μετά τον
θάνατο της, αφού δεν μπόρεσαν ποτέ να
ξεπεράσουν τον χαμό της.Ο γιατρός που την
εξέταζε, έκανε στο πτώμα καθημερινά κάποιες
ενέσεις, άγνωστο με το τι εμβολίαζε το πτώμα της μικρής και πήρε το
μυστικό μαζί του στον τάφο του.Η μικρή Ροζαλία ακόμη και μετά τον θάνατο
του γιατρού παραμένει στην παρακάνω μορφή μέχρι και σήμερα. Θαύμα ?
Ίσως και όχι αλλά το σίγουρο είναι ότι έχει θορυβήσει η περίπτωση αυτή και
το Βατικανό περι αγιοποίησης της μικρής Ροζαλίας.

Η περιπτωση αυτή μας λέει πολλά και πρωτα απ όλα ότι μετα το
θανατο αποχωρει μεν η ψυχή παραμενουν δε στο σωμα πολλές
ενεργειες που το κρατουν συνεκτικο σε μια ορισμένη δομή μεχρι που
με απαιτουμενμες διεργασίες να αποσυντεθει να απομακρυνθει
δηλαδη από αυτό ολος ο αιθερας που εχει προσλάβει. Τι γίνεται όμως
στη περίπτωση που οι ενεργειες αυτές αδυνατουν να απομακρυνθουν
ή στη περίπτωση που η απώλεια αναπληρωνεται? Από πού? Από
την ενεργεια υπογειων τελουριων ρευματων. Τοτε το σωμα παραμένει
όπως το βλέπετε ΑΛΙΩΤΟ ΟΧΙ ΑΦΘΑΡΤΟ. Αυτό σημαινει και κατι
άλλο, ότι η υλη χωρις ψυχη εμπεριεχει ενεργειες ετσι μπορουν να
ερμηνερυθουν περιπτωσεις εξαφανισεων επαναεμφανίσεων
αεροιπλανων και πλοιων στο χωρο.

Το εξαφανισμένο πλοίο
Τη χρονιά 1872 ένα πλοίο,το Mary Celeste, δηλώθηκε εξαφανισμένο καθώς
δεν είχε δώσει σημεία ζωής για αρκετό διάστημα και ούτε είχε καλέσει σε
βοήθεια. Έτσι λοιπόν ανατέθηκε σε ένα καπετάνιο μαζί με το πλήρωμα του
να βρει το χαμένο πλοίο και να το επιστρέψουνε στο κοντινότερο λιμάνι. Το
πλοίο τελικά βρέθηκε κοντά στο Γιβραλτάρ να πλέει ακανόνιστα και σε
χαμηλή ταχύτητα κοντά στο πλοίο του καπετάνιου. Με διαταγές του λοιπόν
το πλήρωμα το πλεύρισε και αφού δεν πήρανε απάντηση στους
χαιρετισμούς,ο κυβερνήτης όρισε μια ομάδα να επιβιβαστεί στο ακυβέρνητο
σκάφος. Αυτό που είδανε στο Mary Celeste τους τρόμαξε πιο πολύ από
οτιδήποτε θα μπορούσαν να είχαν προκαλέσει πειρατές.
Το σκάφος ήταν άθικτο,τα κρεβάτια ήταν στρωμένα και η καμπίνα του
καπετάνιου ήταν γεμάτη με παιδικά παιχνίδια τα οποία πρέπει
να ανήκαν σε κάποιο κοριτσάκι. Στην τραπεζαρία το φαγητό ήταν στρωμένο
και ζεστό και οι κούπες γεμάτες. Ούτε σημεία κλοπής υπήρχαν, αφού και το
φορτίο ήταν άθικτο,ούτε σημεία πάλης,ούτε τίποτα που να δηλώνει
προσβολή του σκάφους. Το μόνο που φαινόταν αντικανονικό πάνω στο
Mary Celeste ήταν η ανεξήγητη απουσία του πληρώματος κ η παράξενη
νεκρική σιωπή που απλωνόταν γύρω τους.
Από urban legends

Μυστήριο γύρω από ένα "εξωγήινο μωρό"!

Οι ειδικοί σε θέματα ΑΤΙΑ υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μωρό άλιεν, ενώ
οι επιστήμονες εικάζουν ότι
είναι κάποιο άγνωστο είδος
πιθήκου. Το σίγουρο είναι
ότι το ον που ανακαλύφθηκε
σε φάρμα της πόλης
Μετεπέκ του Μεξικού το
Μάιο του 2007 εξακολουθεί
να διχάζει και να προκαλεί
την περιέργεια όλων. Το «ον
του Μεξικού», όπως
ονομάζεται, φυλάσσεται
μέσα σε ένα χρηματοκιβώτιο
που βρίσκεται στο γραφείο
και τηλεοπτικό στούντιο του
Ζαιμάν Μαουσάν. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του «ουφολόγο» και
παρουσιάζει κάθε Κυριακή μια τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο «3η Χιλιετία».
Το σπάνιο αυτό εύρημα κρύβεται μέσα σε μια γυάλινη θήκη δέκα
εκατοστών.
«Οσο περνάει ο καιρός συρρικνώνεται» εξηγεί, επισημαίνοντας ότι ήταν
κατά 1/3 μεγαλύτερο όταν ανακαλύφτηκε. Προκειμένου μάλιστα να
μελετηθεί από επιστήμονες, του αφαιρέθηκε το ένα χέρι, τα δάχτυλα και η
ουρά, πράγμα που σημαίνει ότι το ακρωτηριασμένο ον δεν είναι μεγαλύτερο
από το άνοιγμα που δημιουργείται μεταξύ δείκτη και αντίχειρα. Ο αγρότης
από το Μετεπέκ, στην ποντικοπαγίδα του οποίου βρέθηκε το παράξενο
αυτό πλάσμα, γεμάτος πανικό το πήρε και το βύθισε σε θαλασσινό νερό, με
αποτέλεσμα να έχει σχεδόν μουμιοποιηθεί.” Από τις εξετάσεις που του
έγιναν φάνηκε ότι ο εγκέφαλός του είναι μεγαλύτερος από αυτόν των
μικρότερων πιθήκων» λέει ο παρουσιαστής, ο οποίος έσπευσε να αγοράσει
το ον το 2008 έναντι 10.000 δολαρίων από τη χήρα του αγρότη που το
ανακάλυψε, Μάρκο Λόπεζ. Οπως λέει, πέντε διαφορετικά εργαστήρια -τρία
στο Μεξικό, ένα στην Ισπανία και ένα στον Καναδά- μελέτησαν το σπάνιο
αυτό εύρημα. Ολα τα ζωντανά πλάσματα αυτής της Γης φέρουν στο DNA
τους τις γενετικές πληροφορίες
τους, ωστόσο στο «ον του
Μεξικού» οι ειδικοί δεν
κατάφεραν να εντοπίσουν
κανένα από αυτά τα βιομόρια.
«Πρόκειται μάλλον για κάποιο
άγνωστο είδος ζώου»
υποστηρίζει αντιθέτως ο
Χεσούς Χιγκέρα, ένας από
τους επιστήμονες του Μεξικού
που μελέτησαν το ον κάτω
από το μικροσκόπιό τους. Ο
ίδιος επισημαίνει ότι δεν
πιστεύει στις θεωρίες περί
άλιεν, όμως δεν μπορεί να μην
αναφέρει τον προβληματισμό
του αναφορικά με το
ασυνήθιστο έσω αφτί του
πλάσματος, το οποίο μπόρεσε
να δει καλύτερα μέσω
τομογραφίας. «Θυμίζει
περισσότερο ανθρώπινο αυτί, παρά αφτί ζώου» εξηγεί.

πηγη:Madata.GR - Μυστήριο γύρω από ένα "εξωγήινο μωρό"!

Σημείωση: Στο ίδιο θέμα αναφέρθηκε ο τηλεοπτικός σταθμός ALTER, που
αναπαρήγαγε ρεπορτάζ γερμανικού δικτύου και συγκεκριμένα της BILD
Θεραπεία με μυστηριώδεις φωτεινές σφαίρες
Ένα σπάνιο, ανεξήγητο φαινόμενο και οι ακόμα πιο μυστηριώδεις
επιδράσεις του σε κάποιους ανθρώπους, παρουσιάζονται αυτό τον καιρό
στο κοινό. Πρόκειται για μία έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Τα μυστηριώδη
και ανεξήγητα
φαινόμενα των
φωτεινών σφαιρών»,
που παρουσιάζεται
στην γκαλερί τέχνης
"Siddharta".Τι
μυστήριο κρύβουν
όμως αυτές οι
«φωτεινές σφαίρες»; Η
ιστορία έχει ως
κεντρικό πρόσωπο τον
16χρονο Hirokaju
Kobayashi, ο οποίος
ξυπνώντας μία νύχτα
μέσα στον ύπνο του
διαπίστωσε ότι το δωμάτιό του ήταν λουσμένο με ένα ανεξήγητο φως. Το
πιο απίθανο όμως είναι το ότι από τη στιγμή που ο Hirokaju Kobayashi
αντίκρισε αυτό το φως, άρχισε να έχει θεραπευτικές δυνάμεις,
θεραπεύοντας δύσκολες περιπτώσεις καρκίνου, άσθματος, ακόμα και
κατάγματα.Τις ικανότητες του Kobayashi επιβεβαίωσε και η πρακτική
θεραπεύτρια Jamuna Kayastha, η οποία διαβεβαιώνει ότι η πίστη παίζει
μεγάλη σημασία σε αυτές τις θεραπευτικές πρακτικές. Με άλλα λόγια,
αν πιστεύεις στη μέθοδο, αυτή θα λειτουργήσει θεραπευτικά, διαφορετικά
δεν πρόκειται να επιτευχθεί καμία θεραπεία.Όσο για τον Kobayashi, αυτός
έχει πειστεί ότι αυτή η δύναμη του δόθηκε από τον Θεό και αποτελεί την
αποστολή της ζωής του για να βοηθήσει τους πάσχοντες συνανθρώπους
του.Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις φωτογραφίες με τις φωτεινές μπάλες, σαν
αυτές που είδε ο Kobayashi κάποια νύχτα στο δωμάτιό του. Πολλοί
φωτογράφοι έχουν μείνει έκθαμβοι με αυτό το φαινόμενο που
παρουσιάζεται στις φωτογραφίες. Όπως δηλώνει ο Madhu Pradhan,
υπεύθυνος φωτογραφικού στούντιο, αρχικά αμφισβήτησε τις φωτογραφίες.
Όμως τέτοιες φωτογραφίες άρχισαν να έρχονται από διάφορους
φωτογράφους. Αν και ακόμα δεν πιστεύει αυτά που βλέπει στις
φωτογραφίες, δεν έχει βρει κάποια λογική εξήγηση και κατατάσσει το
φαινόμενο στην κατηγορία των ανεξήγητων θαυμάτων.
Ανάμεσα στους επισκέπτες και στους ειδικούς που έχουν περάσει
από την έκθεση, πολλοί δηλώνουν ότι πιστεύουν στην θεραπευτική
δύναμη που μπορεί να έχει κάποιο άτομο καθώς και στη δυνατότητα
κάποιος να είναι προικισμένος με υπερφυσικές δυνάμεις, αν και δεν
μπορούν να εξηγήσουν λογικά αυτό το φαινόμενο.
Έτσι λοιπόν έχουμε άλλη μια τρανταχτή περίπτωση που το υπερφυσικό
μπαίνει στη ζωή κάποιων ανθρώπων, κάνοντάς μας να αμφιβάλουμε και για
την εγκυρότητά του, αλλά και για το τι είναι τελικά «φυσικό» και τι όχι !
Το φως θεραπευει η τουλάχιστον μια εκφανση της ενεργειας που
εκφραζεται με φως

Γιατί οι νεκροί έρχονται στον ύπνο μας;

"Τι φανερώνουν τα όνειρά μας?"
Mark Blagrove : "Τα περισσότερα όνειρα
σχετίζονται με το παρόν και τη κατάσταση στην
οποία βρισκόμαστε σήμερα. Είναι πιθανό
επίσης να μπορούν να αποκαλύψουν στοιχεία
για γεγονότα του παρελθόντος.Η μεγαλύτερη
όμως πιθανότητα παραμένει τα όνειρα να μας
πληροφορούν για τα γεγονότα του παρόντος τα
οποία ίσως και να μην γνωρίζουμε ότι
συμβαίνουν. Για παράραδειγμα ένα όνειρο
μπορεί να μας αποκαλύψει τα αληθινά μας
αισθήματά μας για κάποιο συγκεκριμένο άτομο
τα οποία συνειδητά μπορεί να μην έχουμε
αντιληφθει ή να μην θέλουμε να τα
παραδεχτούμε." "Πώς επηρεάζει τα όνειρα που βλέπουμε, ο
χαρακτήρας μας""
Η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου επίσης μπορεί να επηρεάσει τα
όνειρα του. Άτομα με δημιουργικό χαρακτήρα συνηθίζουν να βλέπουν
περίεργα όνειρα μεγαλύτερης διάρκειας με έντονη πλοκή και εναλλαγές
συναισθημάτων. Σημαντικό επίσης είναι τα διάφορα επίπεδα ύπνου.
Μερικές φορές βρισκόμαστε σε βαθύ ύπνο όπου δεν παρατηρείται κάποιο
όνειρο, ενώ μερικές άλλες βρισκόμαστε σε στάδια ενεργού ύπνου, όπου
παρατηρείται κίνηση ματιών και ο εγκέφαλος είναι ιδιαίτερα ενεργός. Στην
περίπτωση αυτή τα όνειρα αυξάνονται!"
"Γιατί οι νεκροί έρχονται στον ύπνο μας?"
"Επιστημονικά δεν έχει αποδειχτεί οποιαδήποτε δυνατότητα επικοινωνίας
με νεκρούς ενώ είμαστε ξύπνιοι. Η επιθυμία όμως να δούμε για μια ακόμη
φορά το αγαπημένο μας πρόσωπο που έχει πεθάνει, είναι τόσο μεγάλη που
είναι πιθανό να επηρεάζει τα όνειρα μας.Πέρα από την επιθυμία όμως
υπάρχει και η δύναμη της συνήθειας, η καθημερινότητα που βιώναμε με τα
πρόσωπα αυτά και η οποια ίσως έρχεται στον ύπνο μας με την μορφή
αναμνήσεων. Όταν ξυπνήσουμε από αυτό το όνειρο έχουμε ανάγκη να
δεχτούμε οτι δεν ήταν δημιούργημα του μυαλού μας αλλά συνάντηση -έστω
ονειρική- με τον δικό μας άνθρωπο."
"Πώς είναι δυνατόν ένας νεκρός να μας μεταφέρει μηνύματα από το
μέλλον μέσω ενός ονείρου?"
"Αυτό βεβαίως προβληματίζει εμάς τους επιστήμονες. Δηλαδή ο ισχυρισμός
πάρα πολλών ανθρώπων οτι ονειρεύονται κάποιον νεκρό κι εκείνος τους
μεταφέρει μηνυματα για γεγονότα που θα συμβούν στο μέλλον.
Από τη πλευρά ενός επιστήμονα η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι ο
ονειρευόμενος έχει ήδη μια ιδέα των εξελίξεων του μέλλοντος. Επομένως ο
ίδιος εκμυστηρεύεται στον εαυτό του μέσω του νεκρού, πληροφορίες που
έχει κρυμμένες στο υποσυνείδητό του.
Λυπάμαι αλλά δεν έχω επιστημονικές αποδείξεις οτι πράγματι οι νεκροί
έρχονται από τον άλλο κόσμο στα όνειρα των ζωντανών και μάλιστα τους
αποκαλύπτουν τα μελλούμενα. Είμαι υποχρεωμένος να ερμηνεύσω τέτοια
γεγονότα με βάση την ψυχολογία και όχι την μεταφυσική.
Αυτό που προτείνω είναι την επόμενη φορά που θα ονειρευτείται κάποιον
δικό σας που είναι νεκρός, δώστε μεγάλη προσοχή σε αυτα που θα σας πει:
είναι πράγματα που δεν τολμάτε να πείτε στον εαυτό σας ενώ είστε ξύπνιοι
και του τα αποκαλύπτετε την νύχτα μέσω ενός νεκρού προσώπου!!"

ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΦΥΛΑΚΑΣ- ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΣ?

Σαν φύλακες – άγγελοι θεωρούνται εκείνα
τα πνευματικά όντα που σκοπό έχουν να
«παρακολουθούν» και να βοηθούν τους
ανθρώπους εδώ στη Γη. Πολλοί ανθρωποι
πιστεύουν οτι υπάρχουν,καποιοι μάλιστα
τους έχουν νιώσει η δεί και άλλοι απλά δεν
πιστευουν..όπως και να έχει σίγουρα
εχουμε νιώσει όλοι το συναίσθημα οτι κάτι
μας προστατεύει όταν περπατάμε στο
δρόμο και παραλίγο να πέσουμε η
σταματάμε απότομα οταν βρίσκεται κάτι
ριψοκίνδυνο μπροστά μας κτλ.σαν ενα
μαγικό χέρι να εμποδίζει να συμβεί το
κακό..
Η κυρία Diana Cooper είναι συγγραφέας
για την αγγελική καθοδήγηση και
υποστηρίζει ότι επικοινωνεί με αγγέλους.
Θεωρεί δεδομένο ότι υπάρχουν φύλακες άγγελοι, και εξηγει ποια μορφή
έχουνε και γιατί οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να τους
αντιληφθούμε.

Γιατι κάποιοι λένε πως βλέπουν τους αγγέλους;

Diana Cooper: " Οι άνθρωποι είμαστε τρισδιάστατα όντα και έχουμε την
τάση να δίνουμε σημασία μόνο σε αυτά που μπορούμε να δούμε και να
ακούσουμε. Αλλά έξω από τη συχνότητά μας, σε υψηλότερα επίπεδα,
υπάρχουν όντα φωτός. Αν λοιπόν συντονιστούμε στην ίδια συχνότητά με
αυτά, τότε θα είμαστε σε θέση να επικοινωνούμε μαζί τους. Βρίσκονται
δηλαδή σε υψηλότερη συχνότητα από αυτή που μπορούμε να αντιληφθούμε
με την όραση και την ακοή".
Είναι δυνατό όμως κάποιοι άνθρωποι να καταφέρουν να τους δουν! Οι
άγγελοι μπορούν να «κανονίσουν» να συναντηθούν δύο άνθρωποι τη
σωστή χρονική στιγμή, να μεσολαβήσουν ώστε κάποιος να συμπεριφερθεί
με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να σε σώσουν από κάτι, ή να σε βοηθήσουν.
Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να πάρουν και ανθρώπινη μορφή για να
βοηθήσουν κάποιον.
Όμως, δεν είναι απαραίτητο να έχουν ανθρώπινη μορφή. Μπορούν να
βοηθήσουν με οποιοδήποτε τρόπο. Αν κάποιος ζητήσει τη βοήθεια τους, θα
του «ψιθυρίσουν» την απάντηση ακόμη και για την πιο δύσκολη απόφαση
που μπορεί να υπάρχει, μέχρι και στα πιο μικρά πράγματα, όπως για
παράδειγμα να βρεις μία θέση πάρκινγκ. Θέλουν να διευκολύνουν τη ζωή
μας, και μπορεί η βοήθειά τους να γίνει ακόμη και με τη μορφή μιας
σύμπτωσης. Για παράδειγμα, να συναντήσεις τον κατάλληλο άνθρωπο την
κατάλληλη χρονική στιγμή".
Ο άγγελος που της άλλαξε τη ζωή h κυρία Cooper, υποστηρίζει ότι μπορεί
να επικοινωνεί με αγγέλους. Μας περιγράφει την συγκλονιστική εμπειρία
που είχε όταν της συνέβη για πρώτη φορά, γιατί στη συνέχεια επιδίωξε αυτή
η εμπειρία να επαναληφθεί πολλές φορές μέχρι και σήμερα και πώς έχει
αλλάξει – βελτιωθεί η ζωή της από αυτή την επικοινωνία με τα πνευματικά
όντα.
Diana Cooper: "Για πρώτη φορά, συνέβη πριν πολλά χρόνια, σε μια
περίοδο της ζωής μου που δεν είχα καμία πνευματική ή θρησκευτική
αναζήτηση. Ωστόσο, βρισκόμουν σε απελπιστική θέση και είπα: "Αν
υπάρχει οτιδήποτε εκεί έξω, να με βοηθήσει". Και μόλις το είπα, ένας
όμορφος, χρυσός άγγελος μπήκε μέσα στο δωμάτιο και με πήρε σε ένα
ταξίδι όπου μου έδειξε το μέλλον μου και μέσω τηλεπάθειας μου έδωσε
πολλές πληροφορίες που δεν γνώριζα.
Μετά από αυτό, η επικοινωνία μου με τους αγγέλους συνεχίζει μέχρι και
σήμερα. Η παρουσία των αγγέλων με βοήθησε να κατανοήσω ότι για όλα
υπάρχει λύση που απλώς βρίσκεται σε ένα ανώτερο επίπεδο και αρκεί να
ζητήσουμε τη βοήθεια των αγγέλων και θα μας την παρέχουν με την
προϋπόθεση ότι πρόκειται για καλό σκοπό.
Κι αν είναι απλώς ένα "παιχνίδι του μυαλού";
Όλγα Τάντου: Άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε κάποια θρησκεία,
έχουν υποστηρίξει πως εμφανίστηκαν σε αυτούς άγγελοι; Και αν ναι,
πώς τους επηρέασε;

Diana Cooper: " Βέβαια! Έτσι συνέβη και σε εμένα. Δεν πίστευα σε κάποια
θρησκεία. Τώρα, το εκπληκτικό είναι πως αρκετοί αποτυπώνουν σε
ψηφιακές μηχανές αγγέλους".

Ο.Τ: Ωστόσο, οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι οι μορφές αυτές

μπορεί απλώς να είναι "παιχνίδια του μυαλού".

Diana Cooper: "Ναι, φυσικά και υπάρχουν σκεπτικιστές και πάντα θα

υπάρχουν. Είναι καλό να είσαι σκεπτικιστής, όχι όμως και να μην έχεις
ανοιχτό μυαλό. Θα τους έλεγα: "Ναι, κοιτάξτε τις μορφές, αμφισβητήστε
τις, αλλά ορισμένες από αυτές είναι τόσο λαμπερές που δεν μπορείτε
να τις παρερμηνεύσετε".Οι άγγελοι θα μας βοηθήσουν το 2012
Ο.Τ: Την τελευταία δεκαετία όλο και περισσότεροι άνθρωποι μιλούν
για τους αγγέλους, πιστεύουν ότι έχουν κάνει θαύματα στη ζωή τους,
ζητούν βοήθεια από ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι μπορούν να
επικοινωνήσουν μαζί τους. Γιατί εκτιμάτε ότι συμβαίνει αυτό; Diana
Cooper: "Γιατί βαθιά μέσα μας, στην ψυχή μας, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν
άγγελοι. Επίσης, οφείλεται στο ότι ανεβαίνει η συχνότητα του πλανήτη.
Πλησιάζουμε στο 2012, που όπως γνωρίζετε είναι ένα έτος τεράστιας
σημασίας. Τότε τελειώνει η περίοδος των 26.000 ετών και παγκοσμίως θα
μετακινηθούμε σε μία καινούρια πνευματική συνείδηση. Για αυτό το λόγο
έρχονται και άγγελοι για να μας βοηθήσουν να μεταφερθούμε σε ένα
ανώτερο επίπεδο".

Ο.Τ: Αρκετοί υποστηρίζουν πως

το 2012 θα γίνουν πολλές
αλλαγές, κάποιοι μάλιστα
κάνουν λόγο ότι θα έρθει το
τέλος του κόσμου. Πώς
σχετίζονται με αυτό οι άγγελοι;

Diana Cooper: " Όλοι οι αρχαίοι

πολιτισμοί μιλούν για το 2012.
Όλοι. Και κάνουν λόγο για την
25ετή περίοδο του εξαγνισμού που
θα προηγηθεί και έπειτα θα έρθει
το τέλος του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει ότι κυριολεκτικά θα τελειώσει ο
κόσμος, αλλά θα πάψει να υπάρχει ο κόσμος έτσι όπως τον γνωρίζουμε
εμείς, και θα γίνει μία νέα αρχή
όπου οι άνθρωποι θα
συνεργάζονται, θα βοηθούν ο
ένας τον άλλο. Και για αυτές τις
αλλαγές οι άγγελοι βρίσκονται
μαζί μας και μας βοηθούν για
να τις πραγματοποιήσουμε".

Οι εξωσωματικές
εμπειρίες, εξηγούνται !
"Οι “επιθανάτιες εμπειρίες”
μπορούν να εξηγηθούν με τις
τροποποιήσεις της φυσιολογίας
σε επίπεδο εγκεφάλου, με τις
χημικές τροποποιήσεις. Αυτό
σημαίνει ότι όταν ένα άτομο
βρίσκεται σε μία κρίσιμη , θα λέγαμε, κατάσταση, για παράδειγμα μετά από
ένα ατύχημα, πάνω σε ένα χειρουργικό κρεβάτι, σε μία κατάσταση όπου δεν
έχει με λίγα λόγια τις αισθήσεις του, τότε ο εγκέφαλός αποχωρίζεται το
σώμα με κάποια συγκεκριμένα μόρια τα οποία μπορούν να προκαλέσουν,
τα πειράματα το έδειξαν, φανερές μεταβολές στο επίπεδο του ματιού. Έτσι
θα δείτε στην αρχή κάτι σαν στίγμα ένα μικρό στην αρχή και μετά ένα
μεγαλύτερο και μετά ένα ακόμα πιο μεγάλο. Και η εντύπωση που δίνεται
είναι ότι υπάρχει ένα τούνελ. Το άτομο βρίσκεται σε ένα τούνελ, και
κατευθύνεται προς την έξοδο και όπως φτάνει στην έξοδο αυτό το φωτεινό
σημάδι γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο. Έτσι λοιπόν, η γνώση μας πάνω στις
τροποποιήσεις της φυσιολογίας μας επιτρέπουν να καταλάβουμε καλύτερα
αυτά τα φαινόμενα. Πριν από καιρό, έγινε μία διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της
Γενεύης, όπου έδειξε ότι δύο ερευνητές προσπαθώντας να καταλάβουν τα
προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι επιληπτικοί, συνειδητοποίησαν ότι σε
ορισμένες καταστάσεις κρίσεως είχαν την αντίληψη ότι υπήρχε κάποιος
κλώνος τους δίπλα τους. Είναι αυτό που λέμε όταν κάποιος βγαίνει από το
σώμα του. Συχνά λοιπόν, αυτοί που ζουν μία μεταθανάτια εμπειρία,
αισθάνονται ότι βγαίνουν από το σώμα τους. Και μάθαμε λοιπόν, ότι σε
ορισμένες συνθήκες , εξαιτίας των κρίσεων που αντιμετωπίζουν οι
επιληπτικοί, το άτομο πείθεται ότι υπάρχει κάποιο φάντασμα δίπλα του
αλλά ουσιαστικά πρόκειται για μία κατασκευή του νου , μία κατασκευή της
φυσιολογίας, μία χημική κατασκευή που κάνει τον εγκέφαλό μας να
δημιουργεί ένα φάντασμα δίπλα μας ακριβώς. Αλλά στην ουσία δεν υπάρχει
τίποτα δίπλα μας, εάν κάνουμε το πείραμα. Κατά συνέπεια τα πειράματα
που μπορούμε να κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση για να ελέγξουμε αυτό
που λέμε “έξοδος από το σώμα” ή τις επιθανάτιες εμπειρίες ή εμπειρίες
κοντά στο θάνατο, είναι πολύ εύκολο να τα κάνεις. Αρκεί να ζητήσεις από
ένα άτομο να σταθεί σε ένα μέρος, να του ζητήσεις να βγει από το σώμα
του, να κάνει το ταξίδι στους ουρανούς και να του ζητήσεις να πάει σε ένα
δωμάτιο δίπλα, και να διαβάσει ένα φύλλο χαρτιού όπου κάποιος έχει
γράψει πολύ απλά ένα νούμερο. Αρκεί το άτομο να πάει στο δίπλα δωμάτιο,
να διαβάσει το νούμερο και να μας το αναφέρει. Αλλά ένα πείραμα τόσο
απλό σαν κι αυτό δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ. Είναι πάρα πολύ απλό να
το κάνει κάποιος.
"Δεν λένε ψέματα όσοι μαρτυρούν
"επιθανάτια εμπειρία!"

"Οι άνθρωποι που υποστηρίζουν οτι

έχουν ζήσει τέτοια εμπειρία, δνε λένε
ψέματα. Πραγματικά βίωσαν αυτό το
φαινόμενο. Αλλά το γεγονός ότι βιώνεις
ένα φαινόμενο δε σημαίνει ότι αυτό το
φαινόμενο είναι κι αληθινό.
Φανταστείτε ότι βλέπετε ένα εφιάλτη. Θα αρχίσετε να ιδρώνετε, θα αρχίσετε
να φοβάστε. Το ζείτε πραγματικά. Όσον αφορά στο σώμα σας, οι
φυσιολογικές αντιδράσεις που έχετε ενώ κοιμάστε, ενώ βλέπετε αυτόν τον
εφιάλτη είναι πραγματικές φυσιολογικές αντιδράσεις. Το σώμα σας αντιδρά.
Άρα ζείτε πραγματικά αυτό που βλέπετε. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτό το
όνειρο είναι πραγματικό.
Πρέπει να ξεχωρίσουμε αυτά τα δύο πράγματα. Το γεγονός ότι το άτομο το
ζει πραγματικά, το αισθάνεται μέσα στο σώμα του, αυτό που ονειρεύεται,
αυτό που σκέφτεται, τον κάνει να πιστεύει ότι αυτό είναι η πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι αισθάνομαι ότι θα κλωνοποιηθώ, δε σημαίνει ότι θα
κλωνοποιηθώ κιόλας. Πρέπει να ξεχωρίσουμε τα δύο πράγματα. Το ότι το
αισθάνεται το άτομο, είναι μία πραγματικότητα αλλά το γεγονός ότι
αισθάνεσαι κάτι δε σημαίνει ότι αυτό είναι και αλήθεια. Αυτά είναι μόνο
όνειρα που τα ονομάζουμε έντονα όνειρα, όνειρα ενώ είσαι ξύπνιος. "

* Ο Ανρί Μπροκ (Henri Broch), είναι καθηγητής Φυσικής και Ζητητικής στο
Πανεπιστήμιο Σοφία-Αντίπολις της Νίκαιας στη Γαλλία. Ένας σημαντικός
επιστήμονας, ένας ευγενικός άνθρωπος που πιστεύει μόνο στην επιστήμη.
Μιλώντας στις Pyles και την Μαργαρίτα Τζαγκαράκη, υποστηρίζει πως μέσα
από τις πολύχρονες έρευνές του και τα πειράματά του, θεωρεί πως έχει
αποδείξει ότι τα πάντα έχουν μία επιστημονική εξήγηση και ότι ήρθε η ώρα
να βάλουμε ένα τέλος στα υποτιθέμενα ανεξήγητα φαινόμενα.

Βάσεις Εξωγήινων: Το
μυστήριο της Σελήνης
Για χιλιάδες χρόνια η
ανθρωπότητα έβλεπε την Σελήνη
σαν πηγή δεισιδαιμονίας και
θαυμασμού. Όταν ο Νίλ
Άρμστρονγκ έκανε αυτό το
ιστορικό πρώτο βήμα στην
Σελήνη στις 21 Ιουλίου 1969,
έμοιαζε σαν η ανθρωπότητα να κατακτούσε τελικά τον αινιγματικό μας
δορυφόρο. Άλλα έτσι πραγματικά έγινε, ή απλά μόλις ξύσαμε την επιφάνεια
και σπεύσαμε προς μια βιαστική υποχώρηση;
Υπάρχουν δεκάδες ανώμαλα γεγονότα που αφορούν την Σελήνη για τα
οποία η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει εξηγήσεις, όπως το χαρακτηριστικό
παράδειγμα ότι σύμφωνα με την ανάλυση των σεληνιακών πετρωμάτων, η
Σελήνη είναι τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο χρόνια πιο αρχαία από την
ίδια τη Γη. Αυτό το γεγονός από μόνο του μοιάζει να αψηφά την λογική, και
είναι κάτι για το οποίο η μοντέρνα κοσμολογία δεν μπορεί να δώσει
εξήγηση, εάν η Σελήνη δεν είναι ένα κομμάτι της Γης, τότε τι είναι και πως
έχει έρθει εδώ;
Εάν συνδυαστεί αυτό με το γεγονός με το ότι ένας μεγάλος αριθμός
ανθρώπων πιστεύουν ότι η Σελήνη είναι ένα είδος εξωγήινης βάσης,
αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε και τόσο ποιο κοντά στην
κατανόηση της Σελήνης τώρα, σε σχέση με την κατανόηση των προγόνων
μας χιλιάδες χρόνια πριν.
Σεληνιακή Βάση
Οι προσσεληνώσεις των αποστολών Απόλλων προάγγειλαν μια νέα εποχή
στην τεχνολογική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος κατάφερε
επιτέλους να αφήσει τον πλανήτη του, ταξίδεψε γύρω στα 385.000 χλμ και
περπάτησε σε νέα και άγνωστη περιοχή. Φάνηκε σε όλους ότι
δημιουργήθηκε μια τέλεια ευκαιρία για να επεκτείνουμε την κατανόηση μας
για το πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν και για τη γνώση μας σχετικά με την
ίδια την Σελήνη. Κατά την διάρκεια των επόμενων τριών ετών, έξι
αποστολές πραγματοποιήθηκαν προς τη Σελήνη και συνολικά δώδεκα
αστροναύτες περπάτησαν στο έδαφος της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βγήκαν
νικήτριες στην διαστημική κούρσα μεταξύ αυτών και της πρώην Σοβιετικής
Ένωσης και έμοιαζε φυσικό ότι θα ολοκλήρωναν την νίκη τους και θα
διεκδικούσαν την περιοχή με κάτι ποιο ουσιαστικό από το απλό στήσιμο της
Αμερικανικής σημαίας. Το λιγότερο που αναμένονταν από την ΝASA ήταν
να δημιουργήσουν μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για δειγματοληψία και
συλλογή πετρωμάτων και ορυκτών καθώς και για περαιτέρω εξερεύνηση
της σεληνιακής επιφάνειας.
Κάθε μία από τις έξι Σεληνιακές αποστολές που είχε αναλάβει η ΝΑSA
ολοκληρώθηκαν, αν και η αποστολή Απόλλων 13 ήταν ανεπιτυχής. Ωστόσο,
μετά την Απόλλων 17, δεν πραγματοποιήθηκαν νέες αποστολές. Σύμφωνα
με την διαστημική υπηρεσία, ο λόγος ήταν ότι «δεν υπήρχε κάτι νέο που θα
μπορούσε να μαθευτεί» από τις επισκέψεις στη Σελήνη και ολόκληρο το
πρόγραμμα μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Παρομοίως η πρώην
Σοβιετική Ένωση πραγματοποίησε την προγραμματισμένη σεληνιακή
εξερεύνησή και μετά αθόρυβα απέσυρε όλα τα μελλοντικά σχέδια της.
Κάποιοι αναλυτές πρότειναν ότι και οι δύο υπερδυνάμεις συνειδητοποίησαν
ότι η ιδέα της δημιουργίας σεληνιακών βάσεων ή οι μακροπρόθεσμες
αποστολές είχαν απαγορευτικό κόστος.
Ωστόσο, ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων, πείστηκαν ότι και οι δύο
υπερδυνάμεις είχαν «προειδοποιηθεί να απομακρυνθούν» από μια
εξωγήινη φυλή η οποία είχε ήδη δημιουργήσει μια βάση στην αθέατη
πλευρά της Σελήνης. Σε κάθε περίπτωση, σχεδόν αμέσως μετά την
«κατάκτηση», η Σελήνη εγκαταλείφθηκε και από τις δύο υπερδυνάμεις που
αποφάσισαν τελικά να επενδύσουν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια
κάνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ κύκλους γύρω από τον πλανήτη μας. Για τα
επόμενα τριάντα χρόνια οι συνεχιζόμενες αποστολές σε τροχιά γύρω από
τον πλανήτη μας πήραν την προτεραιότητα αντί για την επιστημονική
εξερεύνηση της Σελήνης. Μόλις πρόσφατα ανακοινώθηκε η πρόθεση για μια
νέα αποστολή και μια δημιουργία βάσης στη Σελήνη, ωστόσο την
περισσότερη δουλεία είναι προγραμματισμένο να την αναλάβουν
ρομπότ(και αυτοματοποιημένα διαστημόπλοια) ενώ οι άνθρωποι δεν θα
επιστρέψουν πραγματικά στη Σελήνη τουλάχιστον μέχρι το 2018.
Μια βάση εξωγήινων στη Σελήνη
Η δημιουργία μιας βάσης πάνω στη Σελήνη υπήρξε ένα όνειρο για πολλούς
ανθρώπους όλα τα χρόνια, αλλά υπάρχει πραγματικά μια βάση εκεί ήδη -
μία η οποία δεν ανήκει στην ανθρωπότητα;
Για πολλούς ανθρώπους η ιδέα ότι η Σελήνη μπορεί να είναι μια βάση
εξωγήινων φαντάζει εξωφρενική - ένας φανταστικός ισχυρισμός κατευθείαν
βγαλμένος από τα βιβλία κόμικ και την επιστημονική φαντασία, ωστόσο
υπάρχουν πολλά παράξενα γεγονότα σε σχέση με την Σελήνη και την ίδια
την προσεδάφιση του Απόλλωνα που προτείνουν ότι η γνώση μας
βρίσκεται πολύ μακριά από την ολοκλήρωσή της. Στην πραγματικότητα
υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για μας ώστε να λάβουμε υπόψη ακόμα και
την ιδέα ότι η ίδια η Σελήνη είναι μια τεχνική κατασκευή, μια γιγαντιαία βάση
εξωγήινων.
Ένα από τα ποιο σημαντικά σημεία για να υποστηρίξουν την θεωρία των
εξωγήινων βάσεων είναι αρκετές από τις ραδιοεπικοινωνίες μεταξύ των
πληρωμάτων του Απόλλωνα και του ελέγχου της αποστολής στη Γη. Τμήμα
της μετάδοσης όπου ο Άρμστρονγκ ανάφερε «παράξενα φώτα» κατά τα
φαινόμενα μεταδόθηκε απευθείας καθώς και το σχόλιο του Άρμστρονγκ:
«Έχουμε παρέα» πριν οι επίσημοι της NASA βιαστικά διακόψουν την
επικοινωνία. Mία πληθώρα πηγών ισχυρίζονται ότι ραδιοερασιτέχνες
υπέκλεψαν την ακόλουθη επικοινωνία ακριβώς πριν το πλήρωμα γυρίσει σε
κανάλι ασφαλείας.
«Αυτά τα πράγματα είναι τεράστια, κύριε...γιγαντιαία... Ώ Θεέ μου, δεν θα το
πιστέψετε! Σας λέω υπάρχουν άλλα διαστημόπλοια εδώ
πέρα...ευθυγραμμισμένα στην μακρινή πλευρά στην άκρη του κρατήρα...
είναι πάνω στη Σελήνη και μας παρακολουθούν.»

Βραχύβια Σεληνιακά Φαινόμενα

Βραχύβια Σεληνιακά Φαινόμενα είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να

περιγράψει ανεξήγητες αλλαγές στο χρώμα ή στο σχήμα που συμβαίνουν
πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης. Θα μπορούσαν να είναι αυτά που είδαν
οι Αστροναύτες του Απόλλωνα 11; Έχει θεωρηθεί ότι κάποια από αυτά τα
φαινόμενα που εμφανίζονται ως κόκκινες ή λευκές ομίχλες(ή λάμψεις)
προκαλούνται από αέρια που εκτοξεύονται στην επιφάνεια από υπόγειες
κοιλότητες μετά από σεληνιακούς σεισμούς, έτσι δεν μπορούν να
αποκλειστούν ως φυσικά φαινόμενα. Το ερώτημα όμως είναι, μπορεί δύο
υπερβολικά εκπαιδευμένοι αστροναύτες να μπερδέψουν διαφυγόντα αέρια
με διαστημικά σκάφη; Ασφαλώς είναι πιθανό, αλλά εάν είναι αυτή η
περίπτωση τότε σίγουρα η ΝASA θα έσπευδε να μας το διευκρινίσει αυτό.

Δεν είναι όμως μόνο παράξενα χρωματιστά φώτα που εμφανίζονται στη
Σελήνη. Το 1953, οι Τζόν Ο'Νιλ και Δρ. Χ.Γουίλκενς και οι δυο ανεξάρτητα
παρατήρησαν μια «γέφυρα» 12 μιλίων πάνω στον κρατήρα Μάρε Κρίσιουμ.
Η γέφυρα αργότερα εξαφανίστηκε!
Σημαντικές απομαγνητοφωνήσεις και οι επίσημοι της ΝΑSA που
μίλησαν
10 χρόνια μετά τις προσσεληνώσεις, ο Μάουρις Τσατελέϊν, πρώην
διευθυντής των συστημάτων τηλεπικοινωνιών της NASA, επιβεβαίωσε ότι ο
Άρμστρονγκ πράγματι ανάφερε ότι είδε δύο Α.Τ.Ι.Α. στην άκρη ενός
κρατήρα. «Η συνάντηση ήταν κοινή γνώση μέσα στη NASA» αποκάλυψε,
«αλλά κανείς δεν μιλούσε γι'αυτό μέχρι τώρα».
Ένας ακόμα επίσημος της NASA, o Κρίστοφερ Κραφτ, ο οποίος ήταν
διευθυντής της βάσης εντοπισμού στο Χιούστον κατά την διάρκεια των
αποστολών Απόλλων, αποκάλυψε τον ακόλουθο διάλογο μεταξύ των Νίλ
Άρμστρονγκ, Μπάζ Όλντριν και του Ελέγχου της Αποστολής, αφότου έφυγε
από την NASA:

Απόλλων11: "Αυτά είναι γιγαντιαία πράγματα. Όχι, όχι, όχι, αυτό δεν είναι
οφθαλμαπάτη. Κανείς δεν πρόκειται να το πιστέψει!"
Έλεγχος Αποστολής (Χιούστον):"Πως... πως... πως; Tι διάολο συμβαίνει; Τι
πάει στραβά με εσάς;"
Απόλλων11: "Είναι εδώ, κάτω από την επιφάνεια"
Έλεγχος Αποστολής: "Τι είναι εκεί; -διακοπή επικοινωνίας- έλεγχος
παρεμβολών καλεί Απόλλων11."
Απόλλων11: "Είδαμε κάποιους επισκέπτες. Ήταν εδώ για λίγο,
παρατηρούσαν τα όργανα. "
Έλεγχος Αποστολής: "Επανέλαβε την τελευταία πληροφορία σου."
Απόλλων11: "Επαναλαμβάνω, βρίσκονται εδώ άλλα διαστημόπλοια. Είναι
ευθυγραμμισμένα πάνω στην άλλη πλευρά του κρατήρα."
Έλεγχος Αποστολής: "Επανέλαβε...επανέλαβε! "
Απόλλων11: "Ας εξετάσουμε αυτή την τροχιά, ε...Σε 625 προς 5... σύνδεση
αυτόματης αναμετάδοσης...Τα χέρια μου τρέμουν άσχημα δεν μπορώ να
κάνω τίποτα. Να το κινηματογραφήσω; Θεέ μου, εάν αυτές οι καταραμένες
κάμερες κατέγραψαν κάτι; Τι κάνουμε μετά;"
Έλεγχος Αποστολής: "Κατέγραψες κάτι;"
Απόλλων11: "Δεν είχα κάποιο φιλμ πρόχειρο στα χέρια μου. Τρία πλάνα
από τους δίσκους ή οτιδήποτε ήταν αυτά που καταστρέψανε το φιλμ."
Έλεγχος Αποστολής: "Έλεγχος, έλεγχος εδώ. Είσαι καθοδόν ; Έχει
τελειώσει η αναταραχή με τα Α.Τ.Ι.Α.;"
Απόλλων11: Έχουν προσεδαφιστεί εδώ. Είναι εδώ και μας
παρακολουθούν. "
Έλεγχος Αποστολής: "Οι καθρέπτες, οι καθρέπτες... τους έχετε στήσει;"
Απόλλων11: "Ναι, βρίσκονται στο σωστό σημείο. Αλλά οποιοσδήποτε έχει
κατασκευάσει αυτά τα διαστημόπλοια σίγουρα μπορεί να έρθει αύριο και να
τους αφαιρέσει. Όβερ και κλείνω"

Eάν αυτή η αναφορά από το Απόλλων ήταν η μόνη, θα μπορούσαμε

πιθανόν να καταλογίσουμε τα όσα αναφέρονται σε αυτή ως επιδράσεις του
διαστήματος ή ως κάποια άλλα άγνωστα και ανώμαλα σεληνιακά
φαινόμενα. Ωστόσο, υπήρξαν αρκετές άλλες «επαφές» μεταξύ σκαφών της
NASA και Α.Τ.Ι.Α., κυρίως στις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν, σύμφωνα
με τον συγγραφέα Γουίλιαμ Κίλνερ, καταγράφηκε ο ακόλουθος διάλογος
μεταξύ του Ντέιβιντ Γουόκερ, του διαστημικού λεωφορείου Εντέβορ και του
ελέγχου της αποστολής.

Γουόκερ: "Άγνωστο αντικείμενο στις 3 η ώρα ...Θεέ... τι είναι; Θεέ μου...

έρχεται κατευθείαν πάνω μας..."
NASA: "Τι είναι εκεί;"
Γουόκερ: "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ! Ω Θεέ μου! Πήγαινε πίσω. ΚΟΥΝΗΣΟΥ!
"
NASA: "Εντέβορ! Εντέβορ! Τι;... εξήγησε..."
Γουόκερ: "Τι στο... που βρισκόμαστε; Που είναι; Που ... χάθηκε, ΧΑΘΗΚΕ!
Όχι (ακατάληπτο)... A.T.I.A... διαστημόπλοιο... τεράστιο... ευφυές ... ΕΚΕΙ
ΠΕΡΑ!"
NASA: "Εντέβορ... άλλαξε... ΤΩΡΑ! "

H κασέτα τελειώνει απότομα με κάτι που μοιάζει να είναι η διαταγή της

NASA προς τον Γουόκερ να αλλάξει ραδιοσυχνότητα.

Σύμφωνα με τον Κίλνερ, «το διαστημόπλοιο είχε το μέγεθος μιας μικρής

πόλης και έλαμπε με μια ανοιχτόχρωμη πράσινη αύρα καθώς πλησίαζε το
διαστημικό λεωφορείο. Σε κάποιο σημείο κατά την διάρκεια της συνάντησης,
το Α.Τ.Ι.Α. άλλαξε πορεία για να αποφύγει την σύγκρουση.»
Εάν αυτό ήταν πράγματι ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο, από που
προέρχονταν και που πήγαινε; Aναρωτιόμαστε... Θα μπορούσε να
βρίσκεται εκεί, στην αθέατη πλευρά της σελήνης, σε μια βάση εξωγήινων;

Η Αθέατη πλευρά της Σελήνης

Η σελήνη είναι ο μόνος δορυφόρος του ηλιακού συστήματος που έχει μια
σταθερή, σχεδόν τέλεια κυκλική τροχιά. Ανά τους αιώνες, οι βαρυτικές
δυνάμεις της Γης επιβράδυναν την περιστροφή της σελήνης γύρω απ' τον
άξονά της εωσότου η περιστροφική της περίοδος έγινε ακριβώς ισάξια με
την περιστροφική περίοδο γύρω από τη Γη. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια
πλευρά της σελήνης που ποτέ δεν μπορεί να γίνει ορατή από τη Γη.
Θεωρητικά, η αθέατη πλευρά της σελήνης, συχνά αναφερόμενη και ως
σκοτεινή πλευρά, θα μπορούσε εύκολα να περιέχει μια βάση εξωγήινων,
καθώς αυτή είναι η πλευρά της σελήνης που δεν βλέπουμε ποτέ, ακόμα και
τα ραδιοσήματα μας δεν μπορούν να φτάσουν σε αυτή την περιοχή.
Υπάρχει μία ακόμα θεωρία σχετικά με βάσεις εξωγήινων που υπάρχουν στη
σελήνη, η οποία αναφέρει ότι ολόκληρο το φεγγάρι είναι μια τεράστια
τεχνική κατασκευή που τοποθετήθηκε εκεί από μια ράτσα εξωγήινων όταν
ξεκίνησε η ζωή στη Γη.

Ο αφύσικος δορυφόρος μας

Ένα από τα ποιο παράξενα πράγματα σχετικά με την σελήνη είναι ότι
μοιάζει να είναι κενή εσωτερικώς. Ο φυσικός δορυφόρος της Γης, η σελήνη,
πάντα θεωρούνταν ότι είναι μια ομογενής σφαίρα που δημιουργήθηκε
ταυτοχρόνως με την Γη, αλλά υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι αυτό δεν
ισχύει, καθώς όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, η σελήνη είναι
αρχαιότερη από την Γη.
Αποδείξεις ότι η σελήνη είναι κοίλη σφαίρα έρχονται από μια σειρά
δηλώσεων ειδικών που σε ορισμένες περιπτώσεις προηγούνται χρονικά
των προσσεληνώσεων. Το 1962, ο Δρ. Γκόρντον ΜακΝτόναλντ, ένας από
τους επιστήμονες της NASA, ανασκόπησε δεδομένα που σχετίζονταν με την
πυκνότητα της Γης, από τα οποία υπολόγισε ότι η μέση πυκνότητα της
Σελήνης είναι 3.34 γρ./εκ3 (3.34 φορές έναν ίδιο όγκο νερού), σε σύγκριση η
πυκνότητα της Γης είναι 5.5 γρ./ εκ3 . Αυτό τον οδήγησε να παρατηρήσει
ότι, «Εάν τα αστρονομικά δεδομένα ελαττωθούν, βρίσκουμε ότι τα δεδομένα
απαιτούν το εσωτερικό της σελήνης να είναι περισσότερο κενό παρά μια
ομογενής σφαίρα.»
Ο βραβευμένος με Νόμπελ χημικός Δρ. Χάρολντ Ούρει, έχει επίσης
προτείνει ότι η σελήνη περιέχει «κοιλότητες» και ο Δρ. Σον Κ. Σόλομον έχει
καταγραφεί να λέει ότι: «Τα πειράματα του Λούναρ Όρμπιτερ έχουν
βελτιώσει σε μεγάλο βαθμό την γνώση μας για το βαρυτικό πεδίο της
Σελήνης, καταδεικνύοντας την τρομαχτική πιθανότητα η σελήνη να είναι
κενή εσωτερικώς.»
Σύμφωνα με τον διάσημο αστρονόμο Δρ. Κάρλ Σάγκαν στην πραγματεία
του, «Ευφυής Ζωή στο Σύμπαν», «Ένας φυσικός δορυφόρος δεν μπορεί να
είναι κοίλο αντικείμενο. Εάν αυτό είναι αλήθεια και η σελήνη είναι πράγματι
κοίλη τότε προκύπτει ότι κάτι πολύ παράξενο πρέπει να συμβαίνει με τον
δορυφόρο μας.»
Υπάρχουν επιπλέον αποδείξεις από αποστολές της NASA που προτείνουν
ότι η σελήνη είναι κοίλη. Όταν τα πληρώματα των αποστολών Απόλλων 12
και Απόλλων 13 εκτίναξαν τμήματα από τα σκάφη τους και τα έριξαν στην
σεληνιακή επιφάνεια, διαπίστωσαν ότι δημιούργησαν τεχνητούς
σεληνιακούς σεισμούς. Η κρούση από την εκτίναξη του Απόλλων12 έκανε
την σελήνη να δονείτε σαν καμπάνα για πάνω από μια ώρα. Αυτό το
φαινόμενο επαναλήφθηκε με τον Απόλλωνα13 με ακόμα περισσότερο
εντυπωσιακά αποτελέσματα. Συνολικά η αντήχηση κράτησε για τρεις ώρες
και είκοσι λεπτά και ταξίδεψε σε ένα βάθος 25 μιλίων. Η ανάλυση αυτών
των δεδομένων οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η σελήνη δεν έχει ουσιαστικό
πυρήνα. Εάν η σελήνη είναι πράγματι τεχνητή, θα μπορούσε να έχει
τοποθετηθεί εδώ σε οποιοδήποτε χρόνο κατά την συνολική διάρκεια της
προϊστορίας της Γης.

Αναμνήσεις της γης χωρίς φεγγάρι

Kαταγεγραμμένες στην προφορική παράδοση λαών και στην αρχαία

ελληνική γραμματεία.
Ο Δημόκριτος και ο Αναξαγόρας δίδαξαν ότι υπήρχε μιά εποχή όπου η Γη
ήταν χωρίς φεγγάρι.
Ο Αριστοτέλης έγραψε ότι η Αρκαδία, πριν κατοικηθεί από τους Ελληνες,
είχε Πελασγικό πληθυσμό και ότι αυτοί οι αυτόχθονες κατοικούσαν σε αυτή
την περιοχή από μία πολύ μακρινή εποχή όπου ακόμα δεν υπήρχε η
σελήνη στον ουρανό. Γι αυτό τον λόγο τους ονόμασε και Προσέληνες.
Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ανέφερε την εποχή "όταν δεν υπήρχαν όλα τα
περιφερόμενα σώματα στον ουρανό, πριν εμφανιστούν οι φυλές της Δανάης
και του Δευκαλίωνα, και υπήρχαν μόνο οι Αρκάδες, για τους οποίους
λεγόταν ότι κατοικούσαν πάνω στα βουνά και τρέφονταν με βελανίδια, πριν
την ύπαρξη της σελήνης".

Παρόμοιες αναφορές έχουμε από τον Πλούταρχο, τον Οβίδιο, τον

Ιππόλυτο, τον Λουκιανό, τον Censorinus.
Είναι πιθανόν να υπάρχουν κάποιες αναφορές για το θέμα και στην Παλαιά
Διαθήκη (για γη χωρίς φεγγάρι) και υπάρχουν σίγουρα ανάμεσα στους
Ινδιάνους της Αμερικής.
Λεπτομέρειες στο

The Earth Without the Moon

Από την Αρχή του Χρόνου

Κείμενα από τόσο μακρινές περιοχές μεταξύ τους όπως η Ευρώπη και η
Νότια Αμερική μιλούν για αρχαίους λαούς που έζησαν στην Γη πριν αυτή
αποκτήσει φεγγάρι. Στην Ελλάδα ονομάζονταν Προσέληνες, που σημαίνει
«προ της Σελήνης». Κατά τα φαινόμενα, στην Νότια Αμερική, σύμβολα που
βρέθηκαν στους τοίχους του προαύλιου του Καλασάγια, κοντά στην πόλη
του Τιαχουανάκο (στην Βολιβία), καταγράφουν την σελήνη να
πρωτοεμφανίζεται πριν από περίπου 12.000 έτη. Η εμφάνιση της Σελήνης
λέγεται ότι προκάλεσε μεγάλες αναταραχές στην Γη, στη μορφή σεισμών,
μαζικών πλημμυρών και κλιματολογικών αλλαγών. Ενδιαφέρον
παρουσιάζει, ότι αυτή η μακρινή περιοχή έχει προταθεί από κάποιους
λόγιους ως η πραγματική περιοχή της μυθικής Ατλαντίδος του Πλάτωνα και
αυτή η μεγάλη πλανητική αναταραχή ως το κατακλυσμιαίο γεγονός που
κατάστρεψε την Ατλαντίδα.
Η ιδέα ενός κόσμου δίχως σελήνη επίσης επιβιώνει στην προφορική
παράδοση ανάμεσα στους Ινδιάνους των υψιπέδων της Μπογκότα στις
ανατολικές Κορδιλέρας της Κολομβίας. «Στους πρώιμους καιρούς, όταν η
σελήνη δεν ήταν ακόμα στους ουρανούς», αναφέρουν οι φύλαρχοι των
Τσιμπχας, σε συνάφεια με τους αρχαίους καιρούς. Εάν αυτή η μέθοδος
ιστορικής διήγησης σχετίζεται με την πραγματική φυσική απουσία της
Σελήνης ή απλά χρησιμοποιείται ως μεταφορά για να δείξει ένα πολύ
μακρινό παρελθοντικό χρόνο, είναι ένα θέμα ανοιχτό προς συζήτηση. Η
αλήθεια είναι ότι απλά δεν γνωρίζουμε εάν και κατά πόσο είναι ένα ακόμα
δελεαστικό κομμάτι του όλου παζλ.
Η σελήνη κυβερνά τις παλίρροιες και τις εποχές μας, έτσι πιθανόν ο
ευκολότερος τρόπος για να επιβεβαιώσουμε τα δεδομένα είναι να
κοιτάξουμε στα γεωλογικά αρχεία που καταγράφουν τις παλίρροιες. Στους
αρχαίους καιρούς πολλά ημερολόγια ήταν βασισμένα στη σελήνη και
αποδείξεις παλαιολιθικής γνώσης των σεληνιακών φάσεων χρονολογούνται
πίσω περίπου μέχρι το 23.000 π.Χ. καθώς πιστοποιείται από το
περιγορδιανό γλυπτό γνωστό ως «η θεά του Λαουζέλ», στο οποίο η
ημισέληνος αναπαριστάτε ως ένα κέρατο. Υπάρχουν 13 καθαρώς
σκαλισμένα κάθετα χτυπήματα τα οποία λέγεται ότι αναπαριστούν τον
αριθμό των πανσέληνων σε ένα σεληνιακό έτος. (* Δεν είναι σίγουρο κατά
πόσο η θεά του Λαουζέλ αναπαριστά 13 μήνες του Σεληνιακού έτους ή τους
εμμηνορροϊκούς κύκλους, διότι οι σεληνιακοί κύκλοι σε ένα χρόνο είναι
12,368 δηλαδή πιο κοντά στο δώδεκα και όχι στο 13 ενώ οι εμμηνορροϊκοί
κύκλοι είναι 13,044 δηλαδή σχεδόν ακριβώς 13 όσες και οι χαράξεις της
θηλυκής θεάς) Πρώιμες αποδείξεις για το ενδιαφέρον του ανθρώπου προς
τη σελήνη είναι περιέργως δυσεύρετες, πράγμα το οποίο προκαλεί έκπληξη
καθώς αυτή θα έπαιζε ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή τους ζωή,
,εξάλλου η σελήνη θα βρισκόταν από πάνω τους σχεδόν κάθε νύχτα.
Ο Ισαάκ Ασίμοφ μια φορά είχε σχολιάσει ότι: "Δεν υπάρχει αστρονομική
λογική για ποιο λόγο η σελήνη και ο ήλιος ταιριάζουν τόσο καλά. Είναι από
τις πιο καθαρές συμπτώσεις, και μόνο η Γη ανάμεσα σε όλους τους
πλανήτες έχει ευλογηθεί κατά αυτό τον τρόπο."
Αυτή η «σύμπτωση» σημαίνει ότι η σελήνη είναι ακριβώς στο σωστό
μέγεθος και απόσταση, ώστε να κρύβει τελείως τον ήλιο κατά την διάρκεια
μιας ολικής έκλειψης. Οι εκλείψεις είναι σπάνια γεγονότα αλλά συχνά
σχετίζονται με σοβαρούς σεισμούς. Τοποθετήθηκε άραγε η Σελήνη σε μια
πολύ συγκεκριμένη τροχιά από μια υψηλή νοημοσύνη ενός άλλου κόσμου
που επιθυμούσε, είτε να μας παρακολουθεί ως είδος, ή να εξασκήσει ένα
στοιχείο ελέγχου πάνω στον πλανήτη μας;

Αυτό που μπορούμε να πούμε στα σίγουρα είναι ότι παρόλο την
υποτιθέμενη υψηλή τεχνολογία μας, η NASA μοιάζει να μπορεί να δώσει
μόνο λίγες απαντήσεις στις ερωτήσεις μας σχετικά με την Σελήνη. Το πέπλο
της μυστικότητας που σκεπάζει την αλήθεια σημαίνει ότι τα γεγονότα συχνά
συγκαλύπτονται επειδή θεωρούνται ότι
δεν είναι «προς το συμφέρον του
κοινού» για να γίνουν γνωστά. Αργά η
γρήγορα όμως, είναι αναπόφευκτο ότι η
Σελήνη θα αποκαλύψει τα μυστικά της,
και ένα εντελώς νέο κεφάλαιο στην
κατανόηση μας για το σύμπαν μπορεί
να ανοιχτεί όταν αυτό τελικά συμβεί.

ΜΑΣΟΝΙΑ
Η μυστική δραστηριότητα τoυ τεκτονισμού μεγαλοποιεί την επιρροή των
μασόνων στην ελληνική κοινωνία. Παρόλα αυτά ο Τεκτονισμός διατηρεί τη
φήμη, ότι βρίσκεται πίσω από κάθε πολιτική, κοινωνική, οικονομική ή άλλη
δραστηριότητα. Ποιά είναι η αλήθεια; Όχι πάντως στα άκρα, που
καλλιεργούν οι φήμες και η απόκρυφη δραστηριότητά του.

Φιλόδοξοι Βασιλιάδες, πρωθυπουργοί, υπουργοί, μεγαλοτραπεζίτες,

δικαστικοί, καθηγητές πανεπιστημίων, καλλιτέχνες, έμποροι,
δημοσιογράφοι, επιστήμονες και άλλες προσωπικότητες ήτανε, και είναι,
μέλη του Τεκτονισμού, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. ʼτομα με φιλοδοξίες
ή άλλες επιδιώξεις, συμμετέχουνε στη μυστική - απόκρυφη αυτή οργάνωση.
Η συμμετοχή τους στη μασονία,
εξάπτει τη λαϊκή φαντασία, που
μεγαλοποιεί την δραστηριότητα
του τεκτονισμού, την ισχύ και την
επιρροή του στα σημερινά
πολιτικά και οικονομικά
πράγματα. Αλλά, και η Εκκλησία,
κυρίως η Καθολική, με την
πολεμική της έχει δημιουργήσει
ένα θρύλο γύρω από την δραστηριότητα του Τεκτονισμού. Αντίθετα οι
Αγγλικανοί δείχνουν ανοχή, αλλά και συμμετοχή στη μασονία.
-Τόση δύναμη, έχουν, επιτέλους, οι μασόνοι; Είναι ένα ερώτημα που
πλανάται στο λαό, και σε άλλες κοινωνικές ομάδες που δεν βλέπουν με
συμπάθεια την τεκτονική δραστηριότητα, ή έχουν αντίρρηση με τη μυστική
και απόκρυφη δράση του.
Είχανε, πραγματικά, κάποτε δύναμη - ιδίως τον 18ο και τον 19ο αιώνα, αλλά
και προηγουμένως - και η
συστηματική διείσδυση ή η
διακριτική στρατολόγηση
ανθρώπων με θέσεις κλειδιά
στην κοινωνία, αύξανε την
επιρροή τους. Είναι και η
μυστική δράση της μασονίας,
που αυξάνει την ενεργή
κοινωνική διείσδυσή της και
την επίδρασή της στα
πολιτικά ή τα οικονομικά μιάς
χώρας. Δεν είναι έξω από
την πραγματικότητα αν
πούμε, ότι η μυστική και απόκρυφη δράση ελκύει άτομα φιλόδοξα και, γιατί
όχι, ματαιόδοξα, τα οποία τα δίνουν όλα στην οργάνωση. Νιώθουν
ξεχωριστά και ότι κάτι είναι. Έπειτα, οι θρησκευτικού τύπου τελετουργίες, με
δοξασίες, τυπικά, και πειθαρχημένες επαναλαμβανόμενες θεουργικές
δραστηριότητες, δημιουργούν «άβουλα» άτομα, που συσπειρώνονται γύρω
από την αντίληψη της μοναδικότητας του τεκτονισμού.
Ο συμβολισμός, η ανάμειξη στοιχείων από τα αρχαία λατρευτικά τυπικά των
Ελλήνων, των Αιγυπτίων, των Βαβυλωνίων, των Εβραίων, των Φοινίκων
και των Χαλδαίων αναπαράγονται σε όλους τους βαθμούς της μασονικής
ιεραρχίας. Εντυπωσιακά στοιχεία, που συνεγείρουν το συναίσθημα και
πειθαναγκάζουν τα άτομα, ν΄ ακολουθούνε τη μυστηριακή οδό, η οποία
διεκδικεί το αλάθητο των διδασκαλιών και το απόλυτο στη μέθοδο
αναζήτησης της μυστηριακής αλήθειας, την οποία αποκαλούνε
«φως».Δηλαδή, ο τεκτονισμός, είναι μιά μυστική γνωστική,
παραθρησκευτική οργάνωση σαν κι αυτές που έδρασαν, κυρίως, τους
τέσσερις πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες και αναβιώσανε τα μεσαιωνικά
χρόνια, με το περίβλημα των ιπποτικών ταγμάτων. Τα τάγματα αυτά, όπως
λ.χ. οι Ροδόσταυροι, οι ιππότες της Μάλτας, οι Αγγελικοί Αδελφοί, οι
Ιππότες Καδώς, οι Ναΐτες, Καλατράβα κ.ο.κ., αλλά και στο Ισλάμ οι
Ασασσίνοι (δολοφόνοι) είχαν ιεραρχία και τάξεις. Στις τάξεις τους
υπηρετούσαν αριστοκράτες και ευγενείς, που διοικούσαν, ιερατείο, το οποίο
προερχότανε από τις ίδιες τάξεις και οι στρατιώτες, οι οποίοι
εστρατολογούντο από τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, για να υπηρετούνε
τυφλά, και χωρίς αντιρρήσεις, το τάγμα τους. Η κοινωνική αδικία που
επικρατούσε το μεσαίωνα και τα ύστερα χρόνια, έσπρωχνε το λαό προς τα
ιπποτικά τάγματα. Έθελγε, άλλωστε, τα άτομα λαϊκής προέλευσης, το
γεγονός ότι αποκτούσανε δύναμη ως μέλη των ιπποτικών ταγμάτων με
κοινοβιακή ζωή, με επίφαση ισότητας των μελών, με μυστικές τελετουργίες
και διδασκαλίες, με ανώτατη ιεραρχία κάτω από τη σιδερένια διοίκηση του
Μεγάλου Δασκάλου, του Μάγιστρου ή του Πρωτομαϊστορα, ή Μεγάλου
Ποντίφηκα. Ακόμη και σήμερα ατόμα, μεσαίων ή κατώτερων κοινωνικών
στρωμάτων, εντυπωσιάζονται από το γεγονός, ότι μυούμενα στη μασονία,
γίνονται αυτόματα «αδελφοί» αριστοκρατών και υψηλόβαθμων στελεχών
της κοινωνίας. Στις ξένες χώρες οι Έλληνες μετανάστες μυηθήκανε στο
μασονισμό, ακριβώς γι΄ αυτόν το λόγο, για να μην είναι στο περιθώριο, για
να μην αποκαλούνται από τους ντόπιους «παλιόξενοι» και να μην
αισθάνονται κοινωνική απομόνωση. Σημαντική επίδραση στα τυπικά της
μασονίας έχουν εβραϊκά στοιχεία, αλλά και αιγυπτιακά από την θρησκεία
του Όσιρη και της Ίσιδος, ή την πίστη τους στις άγνωστες απόκρυφες
διδασκαλίες του Ερμή του Τρισμέγιστου, καθώς και τους ορφικούς ή τους
πυθαγόρειους ή τα Καβείρια Μυστήρια. Κι αυτές περιβαλλόμενες με
μυστήριο και μύθους.Αναμειγνύουν αυτά τα στοιχεία, όπως ακριβώς έκαναν
οι γνωστικοί βαλεντινιανοί και οφίτες την εποχή της ρωμαϊκής
αυτοκρατορίας και ο Μάνης. Ένας Πέρσης φιλόσοφος ιδρυτής θρησκείας, ο
οποίος ανάμειξε στοιχεία ζωροαστρισμού, ιουδαϊσμού, βουδιστικά και
χριστιανικά. Εκτελέστηκε από τους Πέρσες με οδυνηρό θάνατο. Τον
γδάρανε ζωντανό. Υπάρχουνε και σήμερα υπολείμματα του μανιχαϊσμού.
Οι Ιουδαίοι Εσσαίοι, επίσης, διαδραματίζουνε μεγάλο ρόλο στη νοοτροπία
και τη διδασκαλία των μασόνων, όπου πλάθουνε διάφορους μύθους, στα
πλαίσια της τεκτονικής παραδόσεως. Κι αυτών οι διδασκαλίας είναι πολύ
λίγο γνωστές. Η χρησιμοποίηση ονομάτων χριστιανών αγίων και ιστορικών
βασιλέων εξάπτουν, επίσης, τη φαντασία των μασόνων, ιδίως όσων δεν
έχουνε σχετική φιλοσοφική και ιστορική παιδεία. Οι Στοές φέρουν ονόματα
βαρύγδουπα, μεταξύ των οποίων Στοά της Βασιλικής Αψίδας, η οποία, σε
διάφορες εποχές είχε ονόματα όπως Αγία Στοά, Ιερά Στοά και Βασιλική
Στοά.

Η τεκτονική παράδοση διδάσκει, ότι:

· Η Αγία Στοά άνοιξε σε σκηνή στην έρημο και προήδρευσαν διαδοχικά ο
Μωυσής, ο Αχολιάβ (ή Ελιάβ) και ο Βεζαλεέλ (ή Βεσελεήλ).
· Η Ιερά Στοά άνοιξε στο όρος Μορία στη διάρκεια της ανοικοδόμησης του
πρώτου ναού. Στην Ιερά Στοά προήδρευσαν ο βασιλιάς του Ισραήλ
Σολομών, ο βασιλιάς της Τύρου Χιράμ και ο πρωτομάστορας του ναού,
επίσης, Χιράμ.
Στον τρίτο βαθμό, του διδασκάλου, γίνεται η αναπαράσταση της δολοφονίας
του Χιράμ, με τυπικό του θανάτου και της ανάστασής του.
· Η Βασιλική Στοά άνοιξε ανάμεσα από τα ερείπια του ναού του Σολόμωντα.
Στη διάρκεια της ανοικοδομήσεώς του προήδρευσαν ο Ζουρεββάβελ, ο
Χαγκάι και ο Ιοσούας.
Όσον αφορά το πάθος των μασόνων για ονόματα αγίων, κυρίως του
Ιωάννη, εκτός από την εβραϊκή καταγωγή των προσώπων, υπάρχει και
σχετική τεκτονική παράδοση για τον κάθε Ιωάννη. Θεωρούνται πάτρωνες
των χριστιανών μασόνων:
1. Ο Ιωάννης ο βαπτιστής, θεωρείται προστάτης των συντεχνιών
λιθουργών, που έδρασαν ως αδελφότητες στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας
στην Αγγλία, αλλά καθιερώθηκε στα 1717 ως προστάτης της Μεγάλης
Στοάς της Αγγλίας.

2. Ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής, τιμάται κυρίως από τις σκωτικές στοές.

Παραδέχονται οι τέκτονες, ότι οι ονομασίες αυτών των αγίων δοθήκανε σε
περιοχές όπου υπήρχανε θρησκόληπτοι και δεν βλέπανε με καλό μάτι την
μυστική δραστηριότητά τους. Ύστερα, επειδή στις περιοχές αυτές υπήρχε
ηλιολατρεία, αντικαταστήσανε τις γιορτές με την επέτειο εορτών του Αγίου
Ιωάννου στο θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή στις 21 Ιουνίου και
στις 22 Δεκεμβρίου. Οι χριστιανικές γιορτές και τα ονόματα
χρησιμοποιήθηκαν ως προκάλυμμα. Στοές αφιερωμένες και σε άλλους
αγίους υπάρχουνε πολλές, για διάφορους λόγους (Αγίου Ανδρέα, Αγίου
Παύλου, Αγίου Πέτρου κ.λπ.).
Όλα αυτά μπορεί να τα συναντήσει ο καθένας και στην καθημερινή
κοινωνική ζωή. Τότε, γιατί τόση μυστικότητα και αποκρυφισμός στη
μασονία; Επικρατεί η εντολή, που είναι όρος και κανόνας ζωής των
μασόνων: Βλέπε, ʼκου, Σώπα (από τα λατινικά Audi, Vide, Tace), που
καθιερώθηκε στα 1813 και ισχύει απαρέγκλιτα.
Οι Ναΐτες λ.χ. είχανε φοβερή στρατιωτική πειθαρχία και μυστικότητα και δεν
έσπαγε η σιωπή των μελών. Χρησιμοποιούσανε και το φόνο ως μέσο
επιτυχίας του τάγματος, ή για να βγάλουν από τη μέση ανεπιθύμητα
πρόσωπα:
Ο «θάνατος» -όχι ο φυσικός- είναι και σήμερα η τιμωρία όσων σπάνε τη
σιωπή του μασονισμού. «Θάνατος» επαγγελματικός, «θάνατος»
οικονομικός και «θάνατος» κοινωνικού απομονωτισμού. Όσο πετυχαίνει,
βέβαια.
Η συμβολική και αλληγορική μέθοδος διδασκαλίας των μασόνων έχει
καθαρά θρησκευτικό χαρακτήρα και κατάγεται από τους αλεξανδρινούς
χρόνους, όπως διακηρύσσουν οι θεωρητικοί αξιωματούχοι τους.
Οι συμβολισμοί και οι αλληγορίες αποτελούνε τη βάση του τεκτονικού
συστήματος, παραδέχεται ο μασόνος Mackey:
· Από την αλεξανδρινή σχολή κατέχομε, γράφει, τον γνωστικισμό και την
καβαλλά και ιδίως το σύστημα του συμβολισμού και των αλληγοριών, που
βρίσκεται στη βάση της τεκτονικής φιλοσοφίας.
Στους πυθαγόρειους και τους αλεξανδρινούς χρωστούν οι τέκτονες
δάσκαλοι την ουσία των δογμάτων και την εσωτερική μέθοδο μεταδόσεώς
τους.Και υπογραμμίζει ο μασόνος θεωρητικός δάσκαλος:
«Ο Αριστόβουλος και ο Φίλων -ζήσανε διαφορετικούς αιώνες- διδάξανε
στους μασόνους τη θεωρία ότι οι ιερές γραφές των Εβραίων ήσαν με το
σύστημα των αλληγοριών τους, η πραγματική πηγή κάθε θρησκευτικού και
φιλοσοφικού δόγματος (που ακολουθούν οι μασόνοι!), του οποίου η
φραστική και επιφανειακή μορφή ήτανε μόνο για τον κοινό λαό (τους
αμύητους και βέβηλους, κατά τη μασονική ορολογία), ενώ η εσωτερική ή
«κεκρυμμένη έννοια προωρίζετο μόνον δια τους μύστας».
Μύστες κατά τον τεκτονισμό είναι ο Βούδας, ο Ζωροάστρης, ο Πυθαγόρας,
ο Ορφέας, ο Χριστός, ο Μωάμεθ και άλλοι δάσκαλοι μυστικών και
απόκρυφων ή θεοσοφικών θεωριών, ανάμεσα στους οποίους οι
περισσότεροι ήτανε και είναι μασόνοι»! Ο Μέγας Αρχιτέκτων
Με όλα αυτά και άλλα πολλά στοιχεία, ο τεκτονισμός έχει τη μορφή
θρησκείας, αφού διαθέτει διδασκαλίες και δόγματα βιωματικής πίστης,
ιερατεία, απρόσωπο θεό, αμφιέσεις και ιερά σύμβολά, τυπικά, δόγματα,
ναούς, μυστήρια και τελετουργίες.
Η ανωτάτη δύναμη είναι ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος με
συγκρητιστική θεοσοφική (μανιχαϊκή) μορφή αποδοχής από το κάθε μέλος
της Στοάς. Ο τεκτονισμός δεν επιβάλλει θετική πίστη σ΄ ένα θεό και στην
αποκάλυψη, αλλά σε μια άχρωμη θρησκευτικότητα, που ο καθένας
διαμορφώνει. Η αυτογνωσία είναι ένα σύνθημά τους και δόγμα, όπως και
των γνωστικών, οι οποίοι με την αυτογνωσία θεοποιούσανε τον άνθρωπο.
Ο μασόνος είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει, στα πλαίσια μη
δέσμευσης των μασόνων για κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, αρκεί να μην
αμφισβητεί ό,τι διδάσκεται στα τεκτονικά τυπικά. Ή, καλύτερα, να τα
αποδέχεται με τη συνεχή επανάλειψη. Έτσι ο Πυθαγόρας, ο Βούδας, ο
Αβραάμ, ο Μωυσής και άλλοι είναι δάσκαλοι και μύστες, απ΄ όπου ο
μασόνος αντλεί θρησκευτικά και φιλοσοφικά στοιχεία.
Ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος είναι η κάθε μεγάλη δύναμη, η οποία
έχει τις ρίζες του στο θεό ʼμμωνα, τον οποίο θεωρούν οικοδόμο, ή
αρχιτέκτονα, γιατί "ʼμων" στα εβραϊκά σημαίνει ακριβώς αυτές τις
ονομασίες.Το δόγμα της ενότητας της μασονίας καλύπτεται από το σύνολο
των διαφόρων εκδηλώσεων «του ενός και μόνου θεού», «του ανύπαρκτου,
του ενουσίου όντος, του μόνο γεννώντος στον ουρανό και στη γη, του
απάτορος και αμήτορος, πατέρα και μητέρα των πάντων». Πρόκειται για την
γνωστική θεωρία του αρσενικού-θηλυκού, του ανδρόγυνου όντος κ.λπ.
Η θρησκευτική φιλοσοφία του τεκτονισμού βασίζεται στις θεωρίες που
θεμελίωσαν οι μασόνοι Lessing, Herder και Fichte, «θέτει όλες τις θρησκείες
στο ίδιο επίπεδο». Οι διάφορες θρησκείες «αποτελούνε σταθμούς στην
εξέλιξη της ανθρωπότητας προς το υπέρτατο τέρμα, όπου όλοι οι λαοί θα
φτάσουνε και θα βρουν εκεί τον αληθινό δρόμο». Τον δρόμο προς το φως!
Αυτό το παρέχει ο τεκτονισμός και, μάλιστα, αλάνθαστα.
«Οι μασόνοι κρατούνε για τους εαυτούς τους την τέχνη να φυλάγουνε τα
μυστικά. Κρατούνε για τους εαυτούς τους, επίσης, την τέχνη της
μετουσιώσεως, τα μέσα να επιτυγχάνουνε την τέχνη του Αμπράκ�».
Αποκρυφισμός Ο τεκτονικός αποκρυφισμός, είναι ένα άλλο στοιχείο, που
δημιουργεί στη φαντασία του λαού δαιμονικές και υπερφυσικές δυνάμεις,
για τα μέλη των Στοών. Υφίσταται αποκρυφισμός στη μασονία;
Βεβαίως, αφού μελετούν το ταλμούδ, την καβαλλά, την κλείδα του
Σολομώντα (Clavicula Salomonis) και τις διδασκαλίες αποκρυφιστών, όπως
του Καλλιόστρο, του Μαρτίν, του Στέπτφερ, του δρ. Παπύς κ.ά. ΄Η δίνουν
ερμητικές εξηγήσεις σε θεολογικές απόψεις επίσημων θρησκειών, όπως λ.χ.
θεωρούν ιερή τη λέξη ΙΝRI (Igne Natura Renovatur Integra=με τη φωτιά η
φύση αναγεννάται ολόκληρη), που δίδασκαν οι Ιππότες του Ναού (Ναΐτες).
Αντιστρέψανε, δηλαδή, το Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων σε
ερμητική θεωρία.Υποστηρίζεται, εξάλλου, ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός,
ιδιαίτερα στους φιλοσοφικούς βαθμούς, έχει σχέση με τον αποκρυφισμό.
Όλη η διάρθρωση του τεκτονισμού μετά τον 3ο βαθμό, περικλείει μεγάλο
μέρος της απόκρυφης επιστήμης και του μυστηρίου, συγχρόνως.
Αλλοιώτικα θα ήταν αδύνατο να ερμηνευτούνε και να γίνουνε κατανοητοί οι
φιλοσοφικοί βαθμοί, τα σύμβολα και οι αλληγορίες τους, που
διαμορφωθήκανε το 18ο αιώνα. Μεταξύ των θεωριών που πρεσβεύουν,
όπως είπαμε, είναι τα διάφορα μυστήρια των ορφικών, των πυθαγορείων,
της Ελευσίνας και του Ερμή του Τρισμέγιστου. Όλα με μία ασάφεια και μια
δική τους εξήγηση. Να ένα δείγμα συμβολικής διδασκαλίας με ερωτήσεις και
απαντήσεις, όπως το παρέχει σε κατήχηση μασόνου ο δικός τους Wahreit
Einigkeit:
Ε. Τι οικοδομούν οι Ελεύθεροι Τέκτονες;
Α. Aόρατον Ναόν, του οποίου το σύμβολον είναι ο Ναός του Βασιλέως
Σολομώντος.
Ε. Πώς ονομάζεται η διδασκαλία του τόπου της ανεγέρσεως του μυστικού
αυτού οικοδομήματος;
Α. Βασιλική Τέχνη, διότι διδάσκει τον άνθρωπον πώς να κυβερνά τον
εαυτόν του.
Διαμάχες Ο τεκτονισμός αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει κατά καιρούς
επιθέσεις από τις Εκκλησίες. Η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησίες
υπήρξανε πάντοτε εχθρικές μαζί του. Ιδίως η Καθολική, που ήτανε και θέμα
ισχύος της στην περίοδο του ιπποτικού μεσαίωνα.
Οι τέκτονες, κατά καιρούς, αναφέρουν ότι ανώτατοι κληρικοί μετείχανε στην
οργάνωσή τους και ότι η μασονία δεν είναι θρησκεία, αλλά φιλοσοφικό-
φιλανθρωπικό σύστημα. Έτσι, λειτουργεί στην Ελλάδα με Διάταγμα, που
πρωτοεκδόθηκε το 1927 και άλλα που εκδοθήκανε το 1949 και το 1956 με
υπογραφές του Παύλου Κουντουριώτη, του βασιλιά Παύλου, των υπουργών
κοινωνικής πρόνοιας της εποχής Κωνσταντίνου Καραμανλή και Π. Λεβαντή.
Τα διατάγματα χαρακτηρίζουνε το Τεκτονικό Ίδρυμα, ως φιλανθρωπικό.
Από της ιδρύσεώς του ο Ελληνικός τεκτονισμός αντιμετώπισε από μεγάλη
μερίδα του λαού αμφισβήτηση και επιφυλάξεις. Φυσικά και από την
Εκκλησία. Η εμφάνιση του μασονισμού αρχίζει, για το ελληνικό στοιχείο, στο
εξωτερικό. Στην Ιταλία, στην Αίγυπτο και στην Αγγλία. Εκεί όπου υπήρχε
ελληνισμός και μάλιστα με οικονομική άνεση.
Στον ελληνικό χώρο η πρώτη μασονική στοά εμφανίζεται το 1740 στην
Κέρκυρα. Λειτούργησε κάτω από την κηδεμονία της Στοάς της Βερώνας και
με χρήση της ιταλικής γλώσσας, ενώ πρόεδρός της ήταν ο προβλεπτής της
Ενετικής Δημοκρατίας των Ιονίων Νήσων. Την ίδια περίοδο, στα 1744,
λειτούργησε στο Γαλατά της Κωνσταντινουπόλεως Στοά, τα μέλη της
οποίας αποκαλούνταν Κονιάτες. Σώθηκε ένα αντίτυπο του τυπικού με τίτλο
«Τέκτων μαθητευόμενος. Πρώτος βαθμός», αντίτυπο του οποίου ήρθε στα
χέρια του Οικουμενικού Πατριάρχου Παϊσίου, το 1745. Ο Παϊσιος από τη
Νικομήδεια με εγκύκλιο του αποκήρυξε τους τέκτονες και τους χαρακτήρισε
άθεους. Στην Κύπρο, ο αρχιεπίσκοπος Κυπριανός με αφοριστική εγκύκλιο
αποκαλεί τους τέκτονες προδότες, γιατί συνεργάζονται με τους ʼγγλους
κατακτητές, αφού συνυπάρχουν σε μυστικές μασονικές στοές και
αποκαλούνται αδελφοί.
Απόσπασμα του τυπικού των τεκτόνων του Γαλατά, που διασώθηκε,
αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:
«Όστις επιθυμεί να συναριθμηθή με την Εταιρείαν των Κονιατών πρέπει να
συστηθή από έναν άλλον συνάδελφον ως υποκείμενον αρκετόν και άξιον
και τότε θέλει δοθή άδεια να παρουσιασθή οδηγούμενος από εκείνον τον
συνάδελφον, χωρίς φως, μέσα εις ένα σπίτι (ωσάν εις τόπον της Βηθλεέμ)
της Εταιρείας και φθάνοντας εκεί ερωτάται εάν έχη πνεύσιν, ήγουν κλίσιν,
δια να συναριθμηθή, ερωτάται περί της καταστάσεώς του, ονόματός του και
επωνυμίας του, έπειτα του αφαιρείται κάθε λογής μέταλλον, λίθος πολύτιμος
και τα εξής.
�» Γυμνώνεται το δεξιόν γόνυ και εις τον αριστερόν του πόδα επάνω εις το
παπούτζι του μποδένουν μίαν γόβαν, ήγουν κοντούραν φράγκικην
περισφαλίζοντές του τους οφθαλμούς με ένα μανδήλιον. Εις τοιούτον
τρόπον τον αφίνουν ως μίαν ώραν σχεδόν εις τας φαντασίας του.
Περνώντας ούτος ο καιρός ερωτάται τρεις φορές περί του ονόματος του
βαπτίσματος έστω και έξω από το σπίτι είναι οι συνάδελφοι με σπαθί
γυμνόν εις τας χείρας, φυλάττοντές το από κάθε ακαθαρσίαν. Ο Π ρ ω τ ο μ
α ϊ σ τ ω ρ περιεζωσμένος ζώνην γαλαζίαν εις σχήμα τρίγωνον προτάσσει
να ερωτηθή εάν έχη πνεύσιν και τούτο ποιών ο ανάδοχος, ο υποψήφιος
αποκρίνεται και έτσι ο πρωτομαϊστωρ του τάζει την είσοδον, κάμνοντάς τον
να κάμη τρεις γύρω τριγύρω μιάς συγγραφής εξαπλωμένης επάνω εις το
έδαφος, παρουσιάζοντας επάνω εις δύο κολόνας την σκιαγραφίαν του Ναού
του Σολομώντος με δύο γράμματα κεφαλιακά Ι.Π. Εις το μέσον του θαλάμου
είναι τρεις μεγάλαι λαμπάδες αναμμέναις�ύστερα από τρία τέταρτα της
ώρας τον υπάγουν εις το μέσον του αυτού τόπου, έμπροσθεν του
πρωτομαϊστορος ο οποίος ευρίσκεται έμπροσθεν μιάς καθέδρας μεγάλης
επάνω εις την οποίαν είναι το Ευαγγέλιον του Αγίου Ιωάννου και ερωτηθείς
περί της πνεύσεώς του, αποκρίνεται και πάλιν έτσι προστάζει να του λυθούν
οι οφθαλμοί. Οι συνάδελφοι του πιάνοντας τα άρματα πλησιάζουν αυτόν
ύστερα από τρεις κινήσεις εις ένα θρόνων χωρίς ακούμβισμα όπου είναι
πλησίον εις την μεγάλην καθέδραν.
» Πρέπει έπειτα αυτός με το γόνυ γυμνόν να γονατίση επάνω εις το θρονί το
χωρίς ακούμβισμα και το άλλο πόδι να το αφίνη κρεμάμενον εις τον αέρα
ερωτώντας τον εις τον αυτόν καιρόν ο πρωτομαϊστωρ αν τάσση να φυλάττη
τα απόκρυφα των Κονιατών και της τάξεώς των, πλην έμπροσθεν τινός
συναδέλφου και παρόντος του πρωτομαγίστορος. Του γυμνώνεται το
στήθος δια να ιδούν μην είναι γυναικείας φύσεως και εγγίζοντάς τον εις το
αριστερό **** ένα πριέλι το οποίον ο ίδιος κρατεί έχοντας το δεξιόν του χέρι
επάνω εις το Ευαγγέλιον του Αγίου Ιωάννου, ομνύει�
» Τελειώνοντας ασπάζεται το Ευαγγέλιον και ο πρωτομαϊστωρ
προτάσσοντάς τον να συμώση, του δίδει την ζώνην του λευκού δέρματος
των κονιατών και δύο ζευγάρια χειρόκτια ένα διά λόγου του και άλλο δια την
πλέον ηγαπημένην του�».
Μετά από διάφορες περιπέτειες δημιουργήθηκε στην Αθήνα τεκτονική
κίνηση με διευθυντήριο. Το προσωρινό διευθυντήριο αποτελέστηκε από
τους υπουργούς Σπήλιο Αντωνόπουλο και Δ. Μαυροκορδάτο, τον καθηγητή
του αστικού και εμπορικού δικαίου Ν. Δαμασκηνό, με αναπληρωματικό
μέλος τον, επίσης καθηγητή Πανεπιστημίου, Ι. Παπαδάκη. Το διευθυντήριο
προχώρησε στη δημιουργία Στοών και χειραφετήθηκε από την ιταλική
τεκτονία, οπότε έκανε εκλογές και συστήθηκε η Μεγάλη Στοά,
αποτελούμενη από τους:
· Α. Γονατά, Ν. Δαμασκηνό, Π. Πυλαρινό, Ε. Σταυρόπουλο, Μ. Δροσινό, Α.
Γλαράκη, Ε. Μόρδο, Λ. Αργυρόπουλο, Α. Καλύβα, Σ. Δουκάκη, Σ.
Αντωνόπουλο, Γ. Γλύνη, Α. Κριτή και Α. Βαρελίδη.
Ο Τεκτονισμός αντιμετώπισε δυσκολίες και είχε εσωτερικές διαμάχες, από
την πρώτη στιγμή. Στην προσπάθεια να υπάρξει ενότητα σκεφτήκανε να
φέρουνε μία προσωπικότητα από το εξωτερικό. Στην Αγγλία ζούσε ένας
΄Ελληνας με το όνομα Δ. Ροδοκανάκης, ο οποίος ισχυριζότανε ότι ήτανε
πρίγκιπας, διάδοχος του θρόνου του Βυζαντίου, ενώ επρόκειτο για το γιο
εμπόρου από τη Σύρα. Τον απατεώνα ψευτοπρίγκιπα καλέσανε, τον
χειροτονήσανε στους ανώτατους βαθμούς και ως 33ος σύστησε το πρώτο
Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού. Ο ίδιος έγινε ΄Υπατος Ταξιάρχης και
μεγάλος Αρχιγραμματέας ο Ι. Παπαδάκης.
Η άρχουσα τάξη των Αθηνών μπήκε στη μασονία, δημιουργώντας μία
λέσχη πολιτικής και οικονομικής ισχύος, αφού την αποτελούσαν υπουργοί,
καθηγητές πανεπιστημίου, επιχειρηματίες και προσωπικότητες της «καλής
κοινωνίας», όπως οι Α. Βρυζάκης, Σ. Στεφάνου, Σ. Αραβαντινός, Φ.
Σερπιέρης, Ν. Φίλωνος, Κ. Κατακουζηνός, Τ. Φιλήμονας, Θ. Φλογαϊτης, Μ.
Μπότσαρης, Ν. Γιαννικώστας, Επ. Κανάρης, Ν. Ράδος, Ν. Βάρβογλης, Σ.
Νάγος, Π. Χατζηπάνος (ως υπουργός Εργασίας κατηγορήθηκε για
ατασθαλίες και αναγκάστηκε να παραιτηθεί), Β. Κριμπάς κ.ά.
Μάχες χωρίς πυρά Η Εκκλησία ήταν ανέκαθεν εναντίον της λειτουργίας
του τεκτονισμού, αλλά περιοριζότανε σε φραστικούς αφορισμούς και
αποδοκιμασίες, ενώ ορισμένοι μητροπολίτες, επειδή συνεργάζονται με
πλούσιους μασόνους, κάνουνε το «κοροΐδο». Κάνουνε τα στραβά μάτια και
ότι δήθεν δεν γνωρίζουνε τη συμμετοχή τους στη μασονία.
Υπάρχουνε, βέβαια, εξαιρέσεις. Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι του
αρχιεπισκόπου Πατρών και Ηλείας Ιεροθέου, που το 1898-9, ήτανε
πρόεδρος της Σχολής Απόρων Παίδων στην Πάτρα. Πληροφορήθηκε ότι
μασόνοι ήτανε καθηγητές και κάνανε προσηλυτισμό στους μαθητές. Ζήτησε
από το διευθυντή να τους απομακρύνει. Εκείνος δεν υπάκουσε (!) και ο
αρχιεπίσκοπος παραιτήθηκε καταγγέλλοντας το γεγονός.
Στα μεταπολιτευτικά χρόνια έκδοτης εβδομαδιαίας εφημερίδας αποκάλεσε
μασόνο τον επίσκοπο Δωδώνης Χρυσόστομο (σημερινό μητροπολίτη
Ζακύνθου). Ο επίσκοπος εμήνυσε τον εκδότη, για εξυβριστικό και
συκοφαντικό το χαρακτηρισμό. Η δίκη προσδιορίστηκε να γίνει στη Λάρισα.
Πόλη στην οποία υπάρχει μεγάλη μασονική δραστηριότητα, αλλά και
παραεκκλησιαστική δράση. Στο δικαστήριο γίνανε προσπάθειες να
ματαιωθεί η δίκη, για να μη συζητηθεί. Δεν συνέφερε τους μασόνους η δίκη,
αν έβγαινε απόφαση ότι ο χαρακτηρισμός μασόνος μπορεί να θεωρείται
υβριστικός και συκοφαντικός, για ιεράρχη. Αλλά και οι παραεκκλησιαστικοί
θέλανε να αθωωθεί ο δικός τους άνθρωπος, ο εκδότης, που έγραψε όσα
έγραψε για να βλάψει προσωπικά τον επίσκοπο Δωδώνης και δι΄ αυτού τον
αρχιεπίσκοπο, μακαριστό Σεραφείμ. Ύστερα από τρίωρη διάσκεψη, και
παρά την αντίθετη άποψη του εισαγγελέα της έδρας κ. Φλώρου, το
δικαστήριο ματαίωσε τη συζήτηση, επειδή ο επίσκοπος είχε πάρει άδεια για
να κάνει μήνυση από τον προϊστάμενό του αρχιεπίσκοπο και όχι από την
Ιερά Σύνοδο!
Στις χρονιές 1998-99 το Υπουργείο Παιδείας, υπουργεύοντος του κ. Γερ.
Αρσένη, μελέτησε και αφαίρεσε από τα σχολικά βιβλία του λυκείου τα
κεφάλαια που έχουν σχέση με το σιωνισμό και τη μασονία. Η Ιερά Σύνοδος
αντέδρασε και η απάντηση, που δόθηκε από τον Υπουργό στον
αρχιεπίσκοπο κ. Χριστόδουλο, ήταν ότι το θέμα το χειριζότανε το
Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Επικοινωνήσαμε τότε, τόσο με τον αρχιεπίσκοπο,
όσο και με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, για να πληροφορηθούμε τη
διαδικασία και το σκεπτικό των δύο πλευρών. Χρειάστηκε να γίνει
αλληλογραφία εκ μέρους μας και να ζητηθεί η επέμβαση της Υπουργού
Εσωτερικών κας Βάσως Παπανδρέου, του Συνηγόρου του Πολίτη και των
Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, για να μας στείλει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο
τα πρακτικά της συζήτησης των «εγκεφάλων» του, που καταλήξανε στην
αφαίρεση αυτών των κεφαλαίων, από τα βιβλία των θρησκευτικών. Η
πράξη, ασφαλώς, δείχνει, ότι οι δύο δυνάμεις, το Ισραηλιτικό Συμβούλιο και
η μασονία, διαθέτουνε γερές προσβάσεις στην εξουσία, αφού επιβάλλανε
την άποψη τους. Έτσι, τα ελληνόπουλα δεν ενημερώνονται για τα δύο αυτά
παράκεντρα εξουσίας, που δρουνε στην ελληνική κοινωνία. Οπωσδήποτε
ρόλο παίξανε και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο όνομα των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ποίων, άραγε, δικαιωμάτων, όταν υπονομεύεται
η ελληνική κοινωνία;
Σήμερα, στην ελληνική κοινωνία η μασονία δεν έχει την παλιά αίγλη της. Τα
κέντρα εξουσίας έχουνε μεταφερθεί σε άλλες κλειστές λέσχες, όπως της
Ρώμης, τη Μπίλντεμπεργκ, τα Ινστιτούτα Στρατηγικών και Πολιτικών
Μελετών, τους G7 και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που ελέγχουνε την
πολιτική και την οικονομική δραστηριότητα των κρατών και των λαών τους.
Παρόλα αυτά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι και τα υπόγεια κέντρα της
μασονίας, λόγω της αφανούς, μυστικής και σιωπηρής δραστηριότητάς της,
είναι σε θέση να κάνουνε ζημιά σε πρόσωπα και φορείς. Κανένας δεν
γνωρίζει, από πού μπορεί να «σου έρθει» η επίθεση. Ο γράφων (ο ομιλών),
άλλωστε, έχει υποστεί αυτήν την υπόγεια επίθεση στο πετσί του επί πολλά
χρόνια. Τόσο σε πολιτικό, όσο και σε κοινωνικό-επαγγελματικό επίπεδο!
Όσο για την Εκκλησία, αυτή περιορίζεται σε μερικές αντιμασονικές
ψευτοεκδόσεις και σε φραστικό πόλεμο, που δεν αγγίζουνε την ουσία του
προβλήματος�
Από τις εκδόσεις αυτές, φαίνεται ότι οι συγγραφείς τους έχουν ελλιπή
ενημέρωση. Έτσι οι μασόνοι χαίρονται, γιατί δεν υπολογίζουνε την
Εκκλησία, ως σοβαρό αντίπαλο, αφού τα επιχειρήματα είναι επιφανειακά και
αυτά που γράφονται στις διάφορες εγκυκλοπαιδείες ασήμαντα. Οι
ληματογράφοι των εγκυκλοπαιδειών, στην πλειοψηφία τους είναι
«μασόνοι», ή αντιγραφείς του λήμματος από ξένες πηγές. Χαρακτηριστικό,
τέλος, είναι το γεγονός, ότι η Εθνική Βιβλιοθήκη δεν έχει τις εκδόσεις του
Τεκτονικού Ιδρύματος. Τα περί τεκτονισμού βιβλία είναι εκείνα που οι ίδιοι οι
μασόνοι στέλνουν, ενώ είναι υποχρεωμένοι από το νόμο να αποστέλλεται
στην Εθνική Βιβλιοθήκη κάθε έκδοση.
Τι κρύβεται στις μασονικές στοές; Μάτια ερμητικά κλειστά… δες, άκου,
σιώπα. Από μικροί ακόμη ακούγαμε για την πανίσχυρη εξουσία που διέθετε
μια «μυστική αδελφότητα», υπό την ονομασία «Μασονία» ή «Τεκτονισμός».
Σκοτεινά μυστικά, τελετουργικά, νεύματα και συνθηματικά ήταν μερικά μόνο
από εκείνα τα στοιχεία που προκαλούσαν την φαντασία και δημιουργούσαν
θρύλους και μύθους για άτομα και ομάδες που παίζουν την τύχη του
κόσμου στα χέρια τους, σαν τα «μαρμαράκια». Τι όμως από όλα αυτά είναι
αλήθεια; Πόσο σημαντικό ή μη ρόλο παίζουν στην παγκόσμια αρένα
εξουσίας οι τέκτονες και πώς αλληλοαναγνωρίζονται; Ποιοι και γιατί τους
κατηγορούν, και ποια είναι τα «μυστικά» τελετουργικά μύησης.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέσαμε σε ένα σύνολο
υψηλόβαθμων αξιωματούχων του τεκτονισμού στην Ελλάδα, ενώ
συγχρόνως κάναμε μια επιτόπια αυτοψία μέσα σε μασονικές στοές, για να
διαπιστώσουμε ιδίοις όμασι τι συμβαίνει όταν οι βαριές πόρτες κλείνουν
ερμητικά. Ένα από τα βασικά ζητήματα που συζητήσαμε μαζί με τους
τέκτονες ήταν ποιος είναι ο λόγος για να ενταχθεί κανείς στους τεκτονικούς
κύκλους και τι ουσιαστικά πρεσβεύει ο τεκτονισμός. Η απάντηση ήταν κάθε
άλλο παρά μυστηριώδης αφού στο σύνολό τους οι σεβάσμιοι διδάσκαλοι
των στοών απάντησαν ότι πρόκειται για έναν θεσμό, βασισμένο σε
παραδοσιακά πρότυπα που σκοπό έχει να προβληματίσει τον άνθρωπο, να
το αφυπνίσει και να του αλλάξει νοοτροπία ζωής, ώστε να αντιμετωπίζει με
κατανόηση και ανθρωπιά τους συνανθρώπους τους. Ωστόσο υπάρχουν και
εκείνοι που παρερμηνεύουν την φιλοσοφία του τεκτονισμού και εντάσσονται
στο χώρο για προσωπικά τους συμφέροντα!
Το ερώτημα όμως που εκκρεμούσε και ίσως θα εκκρεμεί για πάντα είναι
γιατί - εφόσον ο τεκτονισμός είναι τόσο καθαρός και φιλάνθρωπος θεσμός -
επικρατεί η άποψη ότι ελέγχει τις τύχες του κόσμου και μάλιστα διατηρεί μια
έντονη μυστικότητα γύρω από τις μυητικές τελετές; «Στόχος είναι η βίωση
των λεγόμενων δραματουργικών δρωμένων ώστε ο νεομυούμενος να
ζήσει και να αισθανθεί το ψυχολογικό σοκ που θα τον κάνει να αλλάξει
φιλοσοφία ζωής, ερχόμενος αντιμέτωπος με τον θάνατο. Αν λοιπόν
αυτά τα δρώμενα και «μυστικά» τελετουργικά δημοσιοποιηθούν τότε
χάνεται η «μαγεία» της επίδρασης του μυητικού δρωμένου στην
ψυχοσύνθεση του μυούμενου.» μας απάντησε ο Ανδρέας Ριζόπουλος,
τέκτονας 32ου βαθμού, επί 28 χρόνια.
Ξίφη, σκοτάδια, μυστικές χειραψίες και
συνθηματικά μπλέκονται σε ένα
ατμοσφαιρικό σκηνικό με κεριά και απόλυτη
τάξη. Αυστηρά και μόνο, άντρες κάθε ηλικίας
και κοινωνικής τάξης, ντυμένοι στα μαύρα με
λευκά γάντια που συμβολίζουν «καθαρά
χέρια» συγκεντρώνονται, άλλοτε μυστικά και
άλλοτε φανερά –ανάλογα με την πόλη όπου
κατοικούν. Η Κέρκυρα και η Ζάκυνθος,
πρωτοπόρες του τεκτονισμού φάνηκαν πιο
ανεκτικές και μας επέτρεψαν να ξεναγηθούμε
στο άδυτο, εκεί που μόνο οι μυημένοι μπορούν να μπουν. Ερωτήματα που
απασχολούν το ευρύ κοινό βρίσκουν την απάντησή τους στην μοναδική
αυτή έρευνα.

Τηλεμεταφορά
Η επιστημονική φαντασία πολύ συχνά επαληθεύεται σε εντυπωσιακό
τρόπο
Για άλλη μια φορά λοιπόν η επιστημονική φαντασία επαληθεύεται:
Επιστήμονες στην Αμερική κατάφεραν να τηλεμεταφέρουν φωτόνια
σε απόσταση 200 χλμ, σε πείραμα που έγινε στις Κανάριες νήσους
Ο διακτινισμός, ή αλλιώς τελεμεταφορά, που χρησιμοποιείτο στην θρυλική
σειρά Star Trek, έγινε πλέον πραγματικότητα.
Βεβαίως το σύστημα είναι ακόμα στα σπάργανα, αλλά θεωρείται ότι είναι ο
προάγγελος του διακτινισμού ανθρώπων που οι επιστήμονες εκτιμούν ότι
θα γίνει πραγματικότητα σε 200-300 χρόνια από σήμερα.
Συγκριτικά αναφέρω ότι ο άνθρωπος αποτελείται από τρισεκατομμύρια
μόρια δομημένα μεταξύ τους με ιδιαίτερα περίπλοκο τρόπο.
Οι επιστήμονες κατάφεραν προς το παρόν να τηλεμεταφέρουν ένα μοναδικό
μόριο!!!
Καταλαβαίνει κανείς ότι η συγκεκριμένη τεχνική βρίσκεται ακόμα σε
αρχέγονο στάδιο.
Μήπως όμως και ο τεχνολογικός πολιτισμός μας δεν βρίσκεται ακόμα σε
νηπιακή ηλικία;
Σε 200-300 χρόνια είναι δυνατόν καταργηθούν τα αυτοκίνητα, τα τρένα, τα
πλοία και τα αεροπλάνα, τα οποία θα χρησιμοποιούνται μόνο για
κρουαζιέρες και ταξίδια αναψυχής!!!Η τηλεμεταφορά κάποια μέρα θα
αντικαταστήσει όλα τα μέσα μεταφοράς...

Ατλαντίδα

Γεωγραφικός χάρτης, ο
οποίος δείχνει την
περιοχή της
Ινδονησίας (όπου
πιστεύεται από
πολλούς ότι ήταν η
Ατλαντίδα), όπως
είναι σήμερα, και όπως
ήταν αμέσως μετά την
εποχή των
παγετώνων.
Ένας από τους πολλούς υποθετικούς χάρτες, που υπάρχουν για την
χαμένη ήπειρο, την Ατλαντίδα.
Ιστορία Πλάτωνας

Μια πόλη αξεπέραστου μεγαλείου

Χιλιάδες χρόνια μετά την υποτιθέμενη καταβύθισή
της στα κρύα και σκοτεινά νερά του Ατλαντικού
Ωκεανού, η νησιωτική ήπειρος της Ατλαντίδας,
εξακολουθεί να επιβιώνει σαν ένα από τα πιο
βασανιστικά αινίγματα της ιστορίας. Αν πράγματι
ένας τέτοιος κόσμος υπήρξε, τότε η Ατλαντίδα ήταν
ένας πολιτισμός που δεν γνώρισε όμοιό του πριν ή
μετά. Δίκαια ταυτίζεται με τον χαμένο παράδεισο, και
κάθε όραμα ομορφιάς, ακόμα και σήμερα, έχει εκεί
τις υποσυνείδητες ρίζες
του.
Σύμφωνα με την περιγραφή που διέδωσε ο
Πλάτωνας, η Ατλαντίδα ήταν μια χώρα όπου
ικανοί γεωργοί καλλιεργούσαν ευωδιαστά
περιβόλια και όπου αφθονούσαν τα άγρια ζώα,
μεταξύ των οποίων και μεγάλος αριθμός
ελεφάντων. Η πρωτεύουσα της ήταν
δακτυλοειδής: απλωνόταν πάνω σ'ένα λόφο και

περιλάμβανε τρείς ζώνες νερού

και δυο ζώνες ξηράς. Πάνω από
τα κανάλια περνούσε μια
λεωφόρος, η οποία οδηγούσε
από την εξωτερική πόλη στο ιερό
του Ποσειδώνα. Στην ευρύτερη
πόλη σε ομορφιά και πολυτελεία
τα ξεπερνούσε μόνο το βασιλικό
ανάκτορο. Χτισμένο πάνω σ'ένα
μικρό λόφο στο κέντρο της πόλης, περιλάμβανε στο εσωτερικό του το ναό
του Ποσειδώνα. Το συγκρότημα είχε κατασκευαστεί από τον ʼτλαντα, το
μεγαλύτερο γιο του θεού και πρώτο βασιλιά της Ατλαντίδας. Αλλά και οι
επόμενοι ηγεμόνες δεν άφησαν το μέρος όπως το βρήκαν. Καθένας
προσέθετε και κάτι στα υπάρχοντα κτίσματα, ώσπου στο τέλος τα ανάκτορα
αποτέλεσαν ένα θαυμαστό τόπο διαμονής γεμάτο μεγαλείο, ομορφιά και
αριστουργήματα τέχνης. Αλλά ούτε το χρυσάφι ούτε η δόξα μπόρεσαν να
σώσουν τους Ατλάντειους. Η αυξανόμενη υλιστικότητά τους προκάλεσε την
οργή των θεών και - όπως γράφει ο Πλάτωνας - ολόκληρος ο πολιτισμός
καταδικάστηκε σ'ένα γρήγορο και θεαματικό τέλος...
Σοφία πέρα από τα θνητά

Το πνευματικό κέντρο της Ατλαντίδας ήταν ο ναός του Ποσειδώνα. Εδώ

συγκεντρώνονταν οι κυβερνήτες της χώρας για να συντάξουν τους νόμους
τους. Ο ναός αποτελούσε μια εκπληκτική απόδειξη της μεγάλης ικανότητας
των Ατλάντειων στην κατεργασία των μετάλλων. Περιβαλλόταν από ένα
χρυσαφένιο τείχος και το εξωτερικό του κτιρίου, σύμφωνα με τον Πλάτωνα,
ήταν καλυμμένο με ασήμι, εκτός από τα σημεία της οροφής που ήταν από
χρυσό. Όσο για το εσωτερικό, το ταβάνι ήταν από ελεφαντόδοντο...
στολισμένο με χρυσό, ασήμι και ορείχαλκο. Ένα τεράστιο χρυσό άγαλμα του
Ποσειδώνα, που τον απεικόνιζε να οδηγεί έξι φτερωτά άλογα, κυριαρχούσε
στην κεντρική αίθουσα του ναού, ενώ στις διάφορες κόγχες βρίσκονταν
αγάλματα θαλάσσιων νυμφών.

Ο ανώτερος βασιλιάς της Ατλαντίδας και τα εννιά αδέλφια του, πρίγκιπες

εννέα άλλων επαρχιών, συγκεντρώνονταν κάθε πέντε με έξι χρόνια σ'αυτό
τον επιβλητικό βωμό. Αφού θυσιάζαν έναν ταύρο σαν προσφορά στους
θεούς, οι κυβερνήτες μαζεύονταν γύρω στη μισοσβησμένη πυρά και
συνεδρίαζαν. Τις αποφάσεις τους τις κατέγραφαν πάνω σε έναν χρυσό
πίνακα. Κυβερνώμενος με σοφία. ο λαός της Ατλαντίδας ζούσε αρμονικά.
Για πολλές γενιές, γράφει ο Πλάτωνας, η καρδιά τους ήταν ειλικρινής και
ευγενική και εξέφραζαν καλοσύνη μαζί με σοφία.

Μία φοβερή και αποτρόπαιη μέρα

 Στο αποκορύφωμα της δόξας της, (9.200 χρόνια πριν
από τη γέννηση του Πλάτωνα) η νησιωτική αυτοκρατορία
της Ατλαντίδας κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της
Μεσογείου. Τότε, πάνω απ'όλα (γράφει ο Πλάτωνας),
φαίνονταν υπερβολικά όμορφοι και ευλογημένοι. Όπως,
οι φιλοδοξία και δύναμη.Η απεριόριστη πολυτέλεια είχε
παίξει τον φθοροποιό ρόλο της. Οι Ατλάντειοι δεν
εκτιμούσαν πια το ψυχικό μεγαλείο περισσότερο από τον
υλικό πλούτο. Το θείο μέρος τους έγινε αμυδρό και
αδύνατο καθώς αναμιγνύοταν πολύ συχνά με μεγάλο μέρος θνητότητας.
Έτσι οι Ατλάντειοι, ανίκανοι να σηκώσουν το βάρος των αποκτημάτων τους,
έχασαν την αρετή τους. Και τώρα έφτιαχναν πολυάριθμο στρατό για να
κατακτήσουν την Αθήνα και τα μέρη της Ανατολής που είχαν ξεσηκωθεί
εναντίον τους.
Όμως ο Δίας, ο αρχηγός των Θεών, εξαπέλυσε ένα δικό του χτύπημα μια
τιμωρία αφάνταστα ολοκληρωτική: (Συνέβησαν φοβεροί σεισμοί και
κατακλυσμοί, και μια φοβερή μέρα και νύχτα τους βρήκε, όταν... το νησί της
Ατλαντίδας... το κατάπιε η θάλασσα και χάθηκε). Ο Πλάτωνας αμφέβαλλε για
το αν θα βρισκόταν ποτέ κανένα ίχνος της χαμένης χώρας. Ο ωκεανός στο
σημείο εκείνο, γράφει, έχει γίνει αδιαπέραστος από τη λάσπη και είναι
δύσκολο να ερευνηθεί.Από τότε η Ατλαντίδα παραμένει βυθισμένη στα
σκοτεινά νερά του θρύλου...Οι βασιλείς του Φωτός, αποχώρισαν
οργισμένοι... οι πράξεις των ανθρώπων έχουν γίνει μαύρες, ώστε η Γη να
τρέμει από τη μεγάλη αγωνία της. Οι γαλάζιοι θρόνοι μένουν κενοί. Ποιοί
από τους Καστανόχρωμους, ποιοί από τους Κόκκινους ή από τους
Μαύρους μπορούν να καθίσουν στους θρόνους του Ευλογημένου, στους
θρόνους της Γνώσης και της Ευσπλαχνίας;Ποιοί μπορούν να κρατήσουν το
άνθος της δύναμης, το φυτό με το χρυσό μίσχο και το γαλάζιο λουλούδι;
Στη μυστική αίθουσα του ναού του Ποσειδώνα με τους εβένινους κίονες και
στις χρυσοστόλιστες οροφές, στέκουν σοβαρές και αμίλητες. Γνωρίζουν
καλά πως όλα έχουν τελειώσει τίποτα δεν μπορεί να σώσει τη χώρα από την
καταδίκη της. Πριν από λίγες ώρες ήρθε το μήνυμα από το μεγάλο βασιλιά
με το ακτινοβόλο πρόσωπο. Έστειλε τα αερόπλοια με έμπιστους
ανθρώπους σε όλους τους αρχηγούς, δίνοντάς τους τις τελευταίες οδηγίες:
Ετοιμαστείτε. Μαζέψτε τους ανθρώπους του Αγαθού Νόμου και διασχίστε τη
χώρα όσο είναι ακόμα ξηρά. Οι Κύριοι της θύελλας πλησιάζουν. Μια νύχτα
και δυο μέρες μόνο θα ζησουν σ'αυτή την υπομονετική χώρα οι Κύριοι του
Σκοτεινού Προσώπου, έπειτα θα βυθιστούν μαζί της. Οι υπόγειοι Κύριοι των
Πυρών ετοιμάζουν τα μαγικά όπλα τους... Χρησιμοποιήστε κι εσείς τη δική
σας μαγική δύναμη. Κάθε Κιτρινοπρόσωπος ας κοιμήσει κα΄θε
Μαυροπρόσωπο, ώστε ακόμα και εκείνοι να αποφύγουν τον πόνο και την
οδύνη. Κάθε πιστός των ηλιακών θεών ας παραλύσει τους πιστούς των
σεληνιακών θεών, εκτός από εκείνους που πρέπει να σωθούν ή να
υποφέρουν. Κάθε Κιτρινοπρόσωπος ας προσφέρει το νερό της ζωής του
στα αμιλούντα ζώα των Μαυροπρόσωπων για να μην ξυπνήσουν τους
κυρίους τους. Η ώρα έφτασε, η μαύρη νύχτα είναι έτοιμη ...Το πεπρωμένο
τους ας εκπληρωθεί. Είμαστε υπηρέτες των μεγάλων Τεσσάρων. Είθε οι
βασιλείς του φωτός να επιστρέψουν! Και το χρονικό, που αφηγείται τις
τελευταίες στιγμές της Ατλαντίδας, συνεχίζει: Αυτά ήταν τα λόγια των
αγγελιοφόρων, και όταν οι βασιλείς συγκεντρώθηκαν για τελευταία φορά τα
νερά είχαν κιόλας κινηθεί. Αλλά οι δίκαιοι, ειδοποιημένοι εγκαίρως είχαν
φτάσει σε ξερές χώρες πέρα από το σημάδι του νερού. Οδηγήθηκαν στις
χώρες της Ανατολής και του Βορρά. Τα αστέρια έπεφταν βροχή στις χώρες
των Μαυροπρόσωπων, αλλά αυτοί κοιμούνταν. Τα ομιλούντα ζώα, οι
φυλακές τους, έμεναν σιωπηλά. Οι Υπόγειοι Κύριοι περίμεναν τις εντολές,
αλλά αυτές δεν έρχονταν, γιατί οι κύριοί τους κοιμότανε. Τα νερά σηκώθηκαν
και κάλυψαν τις κοιλάδες από μια άκρη της
γης έως την άλλη. Τα υψίπεδα και οι
αντίποδες παρέμειναν στεγνά. Εκεί
κατοίκησαν με το βαθύ βλέμμα....
Όταν οι Κύριοι των Σκοτεινοπρόσωπων
ξύπνησαν και αναζήτησαν τα ιπτάμενα
οχήματά τους, είδαν ότι έλειπαν. Μερικοί
από τους ισχυρότερους μάγους του
Σκοτεινοπρόσωπου, που ξύπνησαν νωρίτερα
από τους άλλους, καταδίωξαν εκείνους που
είχαν πάρει τα αερόπλοια τους. Σαν το
δράκοντα που αναδιπλώνει αργά το σώμα
του, έτσι και οι γιοί των ανθρώπων,
οδηγούμενοι από τους Γιούς της Σοφίας
άνοιξαν τις πτυχές τους σαν ένα ρυάκι
γλυκού νερού... Πολλοί άτολμοι ανάμεσά τους χάθηκαν αλλά οι
περισσότεροι σώθηκαν. Όμως οι διώκτες ήταν πάνω από το νερό, τους
κυνήγησαν για τρία σεληνιακά τέρμινα, μέχρις ότου τελικά τους έφτασε τα
ανερχόμενο νερό και χάθηκαν όλοι, γιατί το έδαφος υποχωρούσε κα΄τω από
τα πόδια τους και η γη αγκάλιασε εκείνους που την είχαν βεβηλώσει... Έτσι
περιγράφει το αρχαίο χρονικό το τέλος της
μεγάλης ηπείρου της Ατλαντίδας. Σύμφωνα
με διάφορες μαρτυρίες η ήπειρος αυτή
εκτεινόταν κάποτε πριν από πολλές χιλιάδες
χρόνια, στη θέση που τώρα βρίσκεται ο
Ατλαντικός ωκεανός. Απ'όλους τους
μυστηριώδεις τόπους της γής, η Ατλαντίδα
είναι εκείνη που γοητεύει περισσότερο και
εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων, γιατί ο
θρύλος της είναι συνδεμένος με την
ανάμνηση μιας Εδέμ, ενός παραδείσου
πνευματικού και υλικού που τώρα
αναπαύεται στα σκουροπράσινα βάθη του
ωκεανού...
Εκτός από τα αρχαία σχόλια που ήδη
αναφέραμε και που η πηγή τους, όπως μας λέει η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, είναι
τα αρχεία των μυημένων εκείνης της φυλής τα οποία σώζονται σε μυστικές
κρύπτες, υπάρχουν και αρκετές άλλες αναφορές και διηγήσεις για την
Ατλαντίδα που προέρχονται από πηγές πολύ πιο αποδεκτές από το μέσο
αναγνώστη και τον σκεπτικιστή. Η πρώτη γνωστή αναφορά για την
Ατλαντίδα και τον πολιτισμό της μας δίνεται από τον Πλάτωνα, ο οποίος
έζησε από το 428 έως το 348 π.Χ. Οι διάλογοι στους οποίους κάνει
αναφορές για την Ατλαντίδα είναι ο Τίμαιος και κυρίως ο Κριτίας. Η ιστορία
της χαμένης ηπείρου εξιστορείται από τον Κριτία, όπως την είχε ακούσει
από συγγενείς του μεγάλου πολιτικού και νομοθέτη Σόλωνα, όταν ο
τελευταίος είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ιερείς της Αιγύπτου που αφηγήθηκαν την ιστορία
στον Σόλωνα, κάποτε οι πρόγονοι των Αθηναίων είχαν νικήσει ένα έθνος
άγριο και δυνατό, που ερχόταν πέρα από τις Στήλες του Ηρακλή, από μια
νήσο μεγαλύτερη από τη Βόρεια Αφρική και τη Μικρά Ασία μαζί, δηλαδή
από μια ήπειρο που περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του γνωστού τότε
κόσμου. Στην ήπειρο αυτή είχε εμφανιστεί μια μεγάλη και εκπληκτική
δύναμη, η Ατλαντίδα, οι βασιλείς της οποίας άπλωσαν την επιρροή τους στη
Μεσόγειο μέχρι την κεντρική Ιταλία και την Αίγυπτο. Οι Ατλάντειοι ήταν
φιλόδοξοι και επιδίωκαν την κυριαρχία του κόσμου. Αλλά οι γενναίοι
προπάτορες των Αθηναίων κατάφεραν να νικήσουν το στρατό των
Ατλάντειων στη διάρκεια μιας μεγάλης μάχης και να αναχαιτίσουν την ορμή
τους, ελευθερώνοντας όσους βρίσκονταν ανατολικά των Στηλών του
Ηρακλέους. Λίγο καιρό αργότερα συνέβησαν βίαιοι σεισμοί και καταλυσμοί
που κατέστρεψαν τους πρώτους Αθηναίους και βύθισαν ολόκληρη την
ήπειρο της Ατλαντίδας κάτω από τα νερά της θάλασσας εξαφανίζοντάς την
ολοκληρωτικά μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα.
Οι Αγύπτιοι ιερείς πληροφόρησαν επίσης τον Σόλωνα πως τέτοιες
καταστροφές ήταν αρκετά συνηθισμένες και πως αντίθετα με τους Έλληνες,
που είχαν χάσει τα αρχεία της προϊστορίας τους, η Αίγυπτος προστατέυθηκε
από τέτοιες καταστροφές χάρις στις πλημμύρες του Νείλου, και έτσι
μπόρεσε να διατηρήσει τα αρχεία και τη γνώση των αρχαίων πολιτισμών.

Σόλωνας Η χρυσή πολιτεία

Σύμφωνα με τη διήγηση του Σόλωνα η

καταγωγή της Ατλαντίδας ήταν πολύ
αρχαία, και αναγόταν στην εποχή που οι
θεοί μοίρασαν τη γη μεταξύ τους. Ο θεός
Ποσειδώνας διάλεξε μια όμορφη και
πλούσια ήπειρο με
πολλά νησιά. Εκεί, με τη
σύζυγό του Κλειτώ,
γέννησε πέντε ζευγάρια
διδύμων. Το πρώτο
παιδί ήταν ο ʼτλας απο
τον οποίο πήραν το όνομά τους η ήπειρος και ο ωκεανός που την
περιέλαβε. Ο Ποσειδώνας χώρισε την Ατλαντίδα σε δέκα τμήματα. Στον
ʼτλαντα έδωσε το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος, ορίζοντάς τον κυβερνήτη
των αδελφών του, οι οποίοι εξουσίαζαν τα υπόλοιπα τμήματα. Η Ατλαντίδα
ήταν μια χώρα με μεγάλες πεδιάδες και με άφθονη χλωρίδα και πανίδα. Το
υπέδαφος ήταν γεμάτο με χρυσάφι, ασήμι και άλλα
μέταλλα, μεταξύ των οποίων και ένας μυστυριώδης
ορείχαλκος, για τον οποίο ο Πλάτωνας γράφει ότι
άστρφτε σαν φλόγα.
Στο νότιο άκρο της ηπείρου οι βασιλείς έκτισαν μια
μεγαλοπρεπή πόλη αντάξια
της δύναμης και του
πλούτου της χώρας, την
οποία και καλώπιζαν
συνεχώς, προσπαθώντας ο καθένας να
ξεπεράσει τον προηγούμενο. Η πόλη
ονομάστηκε Ατλαντίδα και περιβαλλόταν από
ομόκεντρους δακτύλιους ξηράς και νερού.
Στο κέντρο, πάνω στον ψηλό λόφο όπου ο
Ποσειδώνας με την Κλειτώ είχαν γεννησει τον
ʼτλαντα και τους δίδυμους αδελφούς του, οι
Ατλάντειοι ανέγειραν έναν τεράστιο ναό προς
τιμήν του θεού. Μέσα στο ναό υπήρχε το
άγαλμα του θεού που τον παρίστανε να οδηγεί ένα χρυσό άρμα μέσα στη
θάλασσα συντροφιά με δελφίνια. Στην πόλη υπήρχαν πηγές με ζεστό και
κρύο νερό, μερικές για τη χρήση του βασιλιά και άλλες για τους πολίτες,
καθώς και για τα μεταφορικά ζώα. Οι εξωτερικοί δακτύλιοι της πόλης
περιλάμβαναν ιπποδρόμια και κατοικίες πολιτών. Τα εσωτερικά λιμάνια
ήταν γεμάτα πολεμικά σκάφη.
Για αρκετές γενιές οι δέκα βασιλείς κυβέρνησαν τις χώρες τους
υπακούοντας πάντα στους απαράβατους νόμους που είχαν τεθεί από τον
Ποσειδώνα, αιώνες πριν. Κατά διαστήματα πέντε και έξι ετών οι μονάρχες
συναντούνταν και εκτελούσαν μια μεγαλοπρεπή και περίπλοκη τελετουργία,
στη διάρκεια της οποίας θυσιαζόταν ένας άγριος ταύρος με το αίμα του
οποίου βάφονταν οι ιερές μπρούτζινες στήλες του ναού. Έπειτα οι βασιλείς
ντυμένοι με επίσημα ενδύματα συζητόυσαν για τα διάφορα προβλήματα
που είχαν τυχόν παρουσιαστεί και κατέγραφαν τα συμπεραματά τους σε
χρυσούς πίνακες. Ατλαντίδα προικισμένη με πλούτο, δύναμη και εσωτερική
αρμονία δεν άργησε να απλώσει την επιρροή της προς τα έξω. Ταυτόχρονα
όμως, ο θείος και ενάρετος χαρακτήρας των κατοίκων της άρχισε να χάνεται
με το πέρασμα των αιώνων.Η ανθρώπινη φύση υπερίσχυσε, όπως
αναφέρει ο Πλάτωνας, και οι Ατλάντειοι άρχισαν να εμφανίζουν κατώτερα
χαρακτηριστικά. Η φιλοδοξία, η απληστία, και η κακία, αυξήθηκαν τόσο
μεταξύ των πολιτών όσο και μεταξύ των κυβερνητών τους.Βλέποντας ότι μια
άξια φυλή είχε πια ξεπέσει, ο Δίας κάλεσε τους θεούς για να αποφασίσουν
ποιά τιμωρία θα επέβαλαν στους Ατλάντειους.Και στο σημείο αυτό σταματάει
ξαφνικά η αφήγηση του Πλάτωνα. Για άγνωστους σε μας λόγους ο Έλληνας
σοφός δεν θέλησε να δώσει λεπτομέρειες ούτε του πολέμου με τους
Αθηναίους, ούτε και των σεισμών και καταποντισμών που βύθισαν την
ευλογημένη χώρα στο βυθό του ωκεανού. Ώστόσο η αφήγηση του Πλάτωνα
περιέχει τόσες πολλές λεπτομέρειες ως προς την αρχιτεκτονική, τις
μηχανικές κατασκευές, τις τελετουργίες και τον πολιτισμό των Ατλάντειων,
ώστε είναι δύσκολο να θεωρήσει κανείς ότι σκοπός του δεν ήταν να
εμφανιστεί ακριβής σαν γεωγράφος, εθνολόγος ή ιστορικός, αλλά μάλλον να
διδάξει κάποιες ηθικές αρχές με τη βοήθεια του παραδείγματος από το
παρελθόν.

Οι απόγονοι των Ατλάντειων

Η ήπειρος αυτή, την οποία οι Μπρασό και ντε Πλονζόν την τοποθετούν στον
Κόλπο του Μεξικού και στη δυτική Καραϊβική, παρουσιάζει μεγάλη
ομοιότητα με την Ατλαντίδα. Όπως και η χαμένη ήπειρος του Πλάτωνα, έτσι
κι αυτή αποτελείται από δέκα χωριστά βασίλεια και είχε καταστραφεί,
σύμφωνα με τα αρχεία των Μάγια, πριν από 8.000 χρόνια περίπου.
Τα στοιχεία αυτά συμφωνούν με τα όσα συνανταμε αργότερα σε έργα
διαφόρων αποκρυφιστών και θεοσοφιστών σχετικά με την Ατλαντίδα.

Για παράδειγμα, στα έργα της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ αναφέρονται αρκετά

πράγματα για τον πολιτισμό της Ατλαντίδας και τις φυλές της, μεταξύ των
οποίων και το γεγονός ότι οι Ατλάντειοι που σώθηκαν από την καταστροφή
διέφυγαν σε διάφορα μέρη του κόσμου και εκεί ίδρυσαν νέους πολιτισμούς.
Η φυλή των Ατλάντειων ήταν χωρισμένη σε υποφιλές. Από αυτές η έβδομη
υποφιλή κατέφυγε στα υψίπεδα της Ασίας όταν έφτασε το τέλος της
Ατλαντίδας και από εκεί κατέβηκε στην ήπειρο και τα νησιά της Ευρώπης,
όταν άρχισαν να αναδύονται από τη θάλασσα εγκαθιστώντας εκεί αποικίες.
Αυτοί ήταν που διέδωσαν τον πολιτισμό στους αρχαίους Έλληνες και τους
Αιγύπτιους και απ'αυτούς προήλθαν οι Φοίνικες και οι βόρειες φυλές.
Στο απώτατο παρελθόν, ο πολιτισμός της Ατλαντίδας ήταν πολύ ανώτερος
από κάθε άλλον πολιτισμό που υπήρξε πριν ή μετά από αυτή. Ακόμα και οι
εκφυλισμένοι απόγονοι των Ατλάντειων, το έθνος της Ατλαντίδας του
Πλάτωνα, ήταν εκείνοι που έχτισαν τις πρώτες πυραμίδες στην Αίγυπτο και
σίγουρα πολύ πριν από την έλευση των "Ανατολικών Αιθιόπων", όπως
ονομάζει τους Αιγύπτιους ο Ηρόδοτος. Οι πρώτοι Αιγύπτιοι χωρίζονται από
τους τελευταίους Ατλάντειους με αμέτρητες εποχές. Οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι
κατάγονται από μια ξένη φυλή και εγκαταστάθηκαν στην Αίγυπτο πριν από
400.000 χρόνια, αλλά οι μύστες τους, διατήρησαν όλα τα αρχεία.

Μαρτυρίες και ενδείξεις

Πέρα όμως από το τι λέει ο Πλάτωνας, αναφορές για την Ατλαντίδα
βρίσκονται και σε αρκετά άλλα έργα αρχαίων και σύγχρονων συγγραφέων
και μάλιστα από τους χώρους της επιστήμης
που είναι ακόμα πιο δύσκολο να
αμφισβητηθούν. Για την Ατλαντίδα έχουν
γραφεί πάνω από 2.000 τόμοι που καλύπτουν
ένα ευρύ φάσμα μελετών, μέχρι παραμύθια,
μυθιστορήματα και όπερες.Έτσι, σιγά-σιγά η
Ατλαντίδα αναδύεται μέσα απο την ομίχλη και
τα νέφη του θρύλου στο φως της ιστορικής
πραγματικότητας. Ένας από τους συγγραφείς
που συγκέντρωσε τα περισσότερα υπάρχοντα
στοιχεία και μαρτυρίες για την Ατλαντίδα, ήταν ο
Αμερικάνος Ιγνάτιος Λογιόλα Ντόνελυ, ο οποίος
έγραψε το έργο: Ατλαντίδα: ο
Προκατακλυσμιαίος Κόσμος.
Ο Ιγνάτιος Ντονέλυ γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1831 και ήταν ένας
νεαρός δικηγόρος με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες. Όπως πολλοί άλλοι νέοι
της εποχής του γοητεύθηκε κι αυτός από το μυστήριο του χαμένου κόσμου
και αφιέρωσε χρόνια μελέτης και έρευνας στο θέμα της Ατλαντίδας,
συγκεντρώνοντας με υπομονή κάθε επιστημονικό, μυθολογικό,
γλωσσολογικό και όποιο άλλο στοιχείο επιβεβαίωνε την ύπαρξη της
βυθισμένης ηπείρου. Η επίμονη και
ακούραστη εργασία του Ντόνελυ
απέδωσε τελικά το ποθούμενο
αποτέλεσμα. Στο έργο του βρίσκονται
συγκεντρωμένες μαρτυρίες απ'όλους
τους τομείς της επιστήμης που
επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας
βυθισμένης ηπείρου στη θέση ακριβώς
που την τοποθετούσε ο Πλάτωνας: στον
Ατλαντικό Ωκεανό.
Για παράδειγμα, σε έργα βοτανολογίας
και ζωολογίας, σχετικά με την κατανομή
των φυτών και των ζώων στον πλανήτη,
αναφέρεται ότι αυτή δεν μπορεί να
ερμηνευτεί με την παρούσα διάταξη των
ηπείρων και εκφράζεται η υπόθεση ότι κάποια ζώνη ξηράς πρέπει να
υπήρχε στη θέση του Ατλαντικού Ωκεανού. Αλλά τα σημαντικότερα
επιχειρήματα ο Ντόνελυ τα βρήκε στην ύπαρξη μεγάλων ομοιοτήτων
ανάμεσα σε πολιτισμούς που απέχουν υπερβολικά μεταξύ τους τοπικά και
χρονικά και οι οποίες ομοιότητες δεν μπορούν να εξηγηθούν σαν απλή
σύμπτωση. Οι μύθοι για τον Κατακλυσμό, για παράδειγμα, των λαών της
ʼπω Ανατολής, των Ινδιάνων της Αμερικής και των αρχαίων πολιτισμών της
Μέσης Ανατολής παρουσιάζουν ομοιότητες που δεν μπορούν να
θεωρηθούν τυχαίες. Η μόνη πιθανή ερμηνεία είναι ότι είχαν μια κοινή πηγή,
τη χαμένη ήπειρο Ατλαντίδα απ'όπου ξεπήδησε ο μύθος του κατακλυσμού
και διαδόθηκε στον κόσμο μέσω των επιζώντων της καταστροφής. Τέτοιες
ομοιότητες υπάρχουν παντού στους θρύλους, τις παραδόσεις, τα σύμβολα,
τις αρχιτεκτονικές κατασκευές -όπως για παράδειγμα οι πυραμίδες της
Αιγύπτου και του Τεοτιχουακάν στο Μεξικό, ακόμα και στη γλώσσα. Η
κινέζικη λέξη για το τούβλο για παράδειγμα, ήταν κου και η χαλδαϊκή ήταν
κε. Για τη λέξη ύφασμα και οι δυο χρησιμοποιούσαν τη λέξη σικ.
Ανακαλύπτοντας ότι παραλλαγές μιας μοναδικής γλώσσας απαντώνται από
την Ισλανδία μέχρι την Κεϋλάνη, ο Ντόνελυ γράφει: Υπάρχουν άφθονες
αποδείξεις που μπορούν να γεμίσουν ολόκληρες σελίδες για το ότι υπήρχε
μια ακόμα αρχαίοτερη μητρική γλώσσα... η γλώσσα του Νώε, η γλώσσα της
Ατλαντίδας, η γλώσσα της μεγάλης αυτοκρατορίας που αναφέρει ο
Πλάτωνας.
Το βιβλίο του Ντόνελυ εκδόθηκε το 1881 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ώστε
μεταφράστηκε σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες και αργότερα ο συγγραφέας
του εκλέχθηκε μέλος της Αμερικάνικης Εταιρείας για την Προώθηση της
Επιστήμης.
Την ίδια περίπου εποχή, στα 1864, ένας Γάλλος μελετητής ονόματι Σαρλ-
Ετιέν Μπρασσό ντε Μπορμπούργκ, καθώς μελετούσε σε μια βιβλιοθήκη της
Μαδρίτης, ανακάλυψε μια πραγμάτεια η οποία περιείχε το κλειδί για ένα
σύνθετο αλφάβητο που χρησιμοποιούσαν οι Μάγια της Κεντρικής Αμερικής.
Με τη βοήθεια του κλειδιού αυτού προσπάθησε να μεταφράσει μερικά
χειρόγραφα του λαού των Μάγια που είχαν διασωθεί από την
καταστροφικκή μανία των Ισπανών κατακτητών.
Καθώς ο Μπρασό με υπομονή και κόπο μελετούσε το κείμενο των Μάγια
αποκρυπτογραφώντας τα περίπλοκα σύμβολά τους, ανακάλυψε την ιστορία
μιας αρχαίας χώρας, η οποία είχε βυθιστεί στον ωκεανό μετά από μια
καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη. Επειδή είχε βρει ένα ζευγάρι
μυστηριωδών ιερογλυφικών που προφανώς αντιστοιχούσαν στα γράμματα
ΜU του αγγλικού αλφάβητου, ο Μπρασό ονόμασε την ήπειρο αυτή Μου. και

Ένας άλλος Γάλλος, ο αρχαιολόγος Αύγουστος ντε Πλονζόν που πρώτος

ανακάλυψε ερειπωμένες πόλεις των Μάγια, χρησιμοποίησε το αλφάβητο-
κλειδί και άλλα σύμβολα που βρίσκονταν σκαλισμένα σε τοίχους των Μάγια
και συνέταξε μια αρκετά λεπτομερή περιγραφή της ηπείρου του Μπρασό.
Σύμφωνα με το χρονικό του ντε Πλονζόν, μια αντιζηλία μεταξύ δυο αδελφών
για το χέρι της βασίλισσας Μου κατέληξε στο θάνατο του ενός αδελφού και
την κυριαρχία του άλλου. Μόλις η ήπειρος άρχισε να βυθίζεται η βασίλασσα
Μου έφυγε στην Αίγυπτο. ʼλλοι επιβιώσαντες από την καταστροφή
κατέφυγαν στο Γιουκατάν όπου κατέγραψαν την ιστορία τους και ίδρυσαν
εκεί ναούς.

Η περιγραφή της Ατλαντίδας από τον Έντγκαρ Κέυση

Σε έργα άλλων αποκρυφιστών και θεοσοφιστών όπως του Ρούντολφ

Στάινερ και του Σκότ-Έλιοτ, βρίσκουμε διάφορες άλλες πληροφορίες που
προέρχονται από διόραση, εκστατικά οράματα, ψυχομετρικές ικανότητες
κτλ., και οι οποίες μας λένε για την καθημερινή ζωή στην Αρχαία Ατλαντίδα,
για τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτευγμάτα του πολιτισμού της, την
οργάνωση της κοινωνίας της κ.α.
Μια άλλη πηγή πληροφοριών σχετικά με την ήπειρο της Ατλαντίδας είναι και
ο Αμερικάνος προφήτης και θεραπευτής
Έντγκαρ Κέυση.
Ο Κέυση γεννήθηκε το 1877 και είχε την
ικανότητα να πέφτει σε ύπνωση και να
κάνει σωστή διάγνωση και θεραπεία των
διαφόρων ασθενειών για άτομα που
βρίσκονταν κοντά ή μακριά. Την
ικανότητά του αυτή την ανακάλυψε
εντελώς τυχαία, όταν κάποτε ο ίδιος είχε
χάσει τη φωνή του. Ζήτησε από ένα φίλο
του να τον υπνωτήσει και μέσα απο την
κατάσταση της ύπνωσης διέγνωσε την
αιτία και τον τρόπο θεραπείας της
ασθένειάς του. Από την ημέρα εκείνη και
μέχρι το θανατό του ο Έντγκαρ Κέυση
θεράπευσε χιλιάδες ανθρώπους μέσω των "υπαγορεύσεών" του, όπως
ονομάζονται όσα έλεγε όταν βρισκόταν σε ύπνωση.

Μηνύματα από μια βυθισμένη πολιτεία

Το 1968, κομμάτια ογκόλιθων που αποτελούσαν τμήμα μιας αρχαίας

λεωφόρου, ήρθαν στο φως στην υποθαλάσσια περιοχή κοντά στο Μπίμινι
(Bimini). Μέχρι σήμερα παραμένει αβέβαιο αν αποτελούν τμήμα της
Ατλαντίδας.
Το περίεργο είναι πως ο Έντγκαρ Κέυση είχε προφητεύσει σε ανύποπτο
χρόνο, ότι τμήματα της βυθισμένης ηπείρου θα έρχονταν στο φως το 1968 ή
1969. Έιναι άραγε από την Ατλαντίδα;

Υποθετικοί Χάρτες
Υποθετικός χάρτης, ο οποίος δείχνει το νησί της Ατλαντίδας, καθώς και τις
9 περιοχές στις οποίες χωρίζεται, με τις 9 πόλεις.

Υποθετικός χάρτης, ο οποίος δείχνει το νησί της Ατλαντίδας, καθώς και

ονομαστική αναφορά στις περιοχές του νησιού.

Πραγματικοί Χάρτες
Γεωγραφικός χάρτης, ο οποίος δείχνει την περιοχή της Ινδονησίας (όπου
πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν η Ατλαντίδα), όπως είναι σήμερα, και
όπως ήταν αμέσως μετά την εποχή των παγετώνων.

Σησμογραφικός χάρτης, ο οποίος δείχνει την περιοχή της Ινδονησίας (όπου

πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν η Ατλαντίδα).
H Ινδονησία είναι μία χώρα με έντονη σεισμική δραστηριότητα. Oι
επιφανιακοί σεισμοί διακρίνονται με τις πράσσινες κουκίδες και με καφέ οι
πιο βαθιοί σεισμοί. Με το εκρού παρουσιάζεται η έκταση που αργότερα
καλύφθηκε με νερό.
Γεωγραφικός χάρτης του αρχαίου κόσμου, κατά την διάρκεια της εποχής
των παγετώνων (18.000 χρόνια πριν).

Λεπτομέρεια του προηγούμενου χάρτη.

Μηνύματα από μία βυθισμένη πολιτεία

Το 1968, κομμάτια ογκόλιθων που αποτελούσαν τμήμα μιας αρχαίας

λεωφόρου, ήρθαν στο φως στην υποθαλάσσια περιοχή κοντά στο Μπίμινι
(Bimini). Μέχρι σήμερα παραμένει αβέβαιο αν αποτελούν τμήμα της
Ατλαντίδας. Το περίεργο είναι πως ο Έντγκαρ Κέυση είχε προφητεύσει σε
ανύποπτο χρόνο, ότι τμήματα της βυθισμένης ηπείρου θα έρχονταν στο
φως το 1968 ή 1969. Έιναι άραγε από την Ατλαντίδα;
Γεωφυσικός χάρτης της περιοχής του Bimini, στον οποίο φαίνεται ότι η
γύρω περιοχή από την πόλη Bimini, θα μπορούσε να ήταν ξηρά, αλλά μετά
το λιώσιμο τον πάγων, η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε και η περιοχή
βυθίστηκε.

Στις αρχές της δεκαετίες του 20ου αιώνα, ο φημισμένος αμερικανικός

προφήτης και θεραπευτής Edgar Cayce, πρόβλεψε ότι στοιχεία της χαμένης
ηπείρου Ατλαντίδας, θα εμφανίζονταν στις Μπαχάμες το 1968 ή το 1969.
Όλως περιέργος, το 1968, πιλότοι φωτογράφησαν από τον αέρα διάφορες
κατασκευές, που έμοιαζαν σαν κτήρια, τοίχους και δρόμους, κάτω από τα
νερά έξω από το νησί Bimini. ʼλλοι έχουν ισχυριστεί ότι έχουν δει πυραμίδες
και κύκλους από πέτρες, στο πυθμένα της θάλασσας, αλλά το μόνο πράγμα
που έχει επιβεβαιωθεί στα σίγουρα, είναι το φαινόμενο αυτό που έχει
δημιουργηθεί, γνωστό ως "Bimini Road" (δρόμος Μπίμινι).
Διάφοροι σκεπτικιστές, ισχυρίζονται ότι ο
δρόμος Bimini, είναι ένας φυσικός
σχηματισμός, παρ'όλα αυτά, είναι
μοναδικός. Αλλά δεν υπάρχει καμία
αμφιβολία, ότι το παράξενο σύνολο από
του σχηματισμούς, υπάρχει στο βυθό του
Bimini. Η πρόβλεψη του Cayce ήταν όλως
παραδόξως ακριβής. Και δεν υπάρχει
καμία άρνηση, στο ότι οι "δρόμοι" είναι
απόλυτες ευθείες και μοιάζουν με
ανθρώπινες κατασκευές. Ίσως και να είναι
ένα μέρος ενός τοίχου που έχει πέσει ή
μέρος μιας μεγαλύτερης θαμμένης δομής.
Είναι οι τεράστιες, επίπεδες πέτρες από την ακτή Bimini, τα λείψανα από
έναν αρχαίο πολιτισμό; Οι επιστήμονες διαφωνούν όσον αφορά την
προέλευση του δρόμου Bimini, αλλά μερικοί σκέφτονται ότι αυτά, είναι όλα
όσα σώζονται από την πόλη της χαμένης Ατλαντίδας.
Από την περιγραφή της Αρχαίας Ατλαντίδας του Πλάτωνα και την
καταστροφή της από σεισμούς και πλημμύρες, αιώνες αργότερα, οι
άνθρωποι προβληματίζονται επάνω από τα ίχνη της χαμένης πόλιτείας.
Το 1968 η ανακάλυψη τεράστιων όγκων ασβεστόλιθου, ανοιχτά της βόρειας
ακτής του Bimini, έχει τροφοδοτήσει αυτήν την πεποίθηση. Αυτοί οι όγκοι,
είναι ευθυγραμμισμένοι και τακτοποιημένοι, και καλύπτουν μία έκταση
περίπου 1 χιλιομέτρου. Μοιάζει να διαμορφώνουν έναν υποθαλάσσιο
δρόμο, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μερικοί θεωρούν ότι είναι λείψανα
από τη χαμένη πόλη της Ατλαντίδας.

Οι δύτες έχουν εξετάσει το δρόμο Bimini και μπορείτε και εσείς επίσης,
επειδή είναι κοντά στην ακτή και σε μόνο 50 μέτρα βάθος.
 Στη Σαντορίνη θα διεξαχθεί το 2010 το 3ο
Διεθνές Συνέδριο με θέμα "Η Υπόθεση της
Ατλαντίδας - Αναζητώντας τη Χαμένη γη",
όπως ανακοινώθηκε κατά τη διάρκεια του 2ου
Διεθνούς Συνεδρίου της σειράς, που
ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία την Τρίτη
11/11/09 στην Αθήνα.
Περισσότερες από 100 εργασίες -από αυτές
περίπου τα δύο τρίτα έγιναν δεκτές για
παρουσίαση- υποβλήθηκαν στην
επιστημονική επιτροπή του 2ου διεθνούς
συνεδρίου Atlantis 2008 -Η υπόθεση της
Ατλαντίδας: Αναζητώντας τη χαμένη γη, το
οποίο ολοκληρώθηκε στο Εθνικό Ίδρυμα
Ερευνών, γεγονός ενδεικτικό για το ενδιαφέρον που συνεχίζει να προκαλεί
το ζήτημα διεθνώς. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης μέρας του συνεδρίου,
συνεχίστηκε η παρουσίαση νέων υποθετικών -και συχνά εξωτικών-
τοποθεσιών που, σύμφωνα με τους ερευνητές, θα μπορούσαν να ταυτιστούν
με την αρχαία Ατλαντίδα, η οποία καταβυθίστηκε πριν περίπου 9.500
χρόνια, σύμφωνα με το διάσημο πλατωνικό μύθο. Συνολικά, πάνω από 200
τοποθεσίες σε όλο λίγο-πολύ τον πλανήτη διεκδικούν την «τιμή» να έχουν
φιλοξενήσει στο παρελθόν τη μυθική πολιτεία.

Μεταξύ άλλων, προτάθηκαν ως τέτοιες τοποθεσίες η περιοχή της οροσειράς

Ατλας στην έρημο Σαχάρα στη σημερινή Αλγερία, η περιοχή Σους-Μασά-
Ντράα στο νότιο Μαρόκο, η περιοχή της Μερόης στο σημερινό βόρειο
Σουδάν, η περιοχή του κοιλάδας του Ινδού ποταμού και ειδικότερα στη
Δολαβίρα, η Ανταρκτική, η ελληνική νήσος Λέσβος (ανοιχτά από το
Πλωμάρι), η νήσος Σέρμπρο στα ανοιχτά της Σιέρα Λεόνε κ.α.
Για μια ακόμη φορά η περιοχή της Σαντορίνης συγκέντρωσε πολλές
προτιμήσεις ως πιθανή πρώην Ατλαντίδα, κυρίως λόγω της καταστροφικής
έκρηξης του ηφαιστείου της. Σε κάθε περίπτωση, το επιστημονικό
ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην ανάλυση των γεωλογικών επιπτώσεων της
έκρηξης.
Μεταξύ άλλων, ο Α.Μητρούσης από το Εθνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών
(ΕΛΚΕΘΕ) παρουσίασε εργασία σχετικά με τα προκαταρκτικά αποτελέσματα
του Προγράμματος Ατλαντίς 2003, που αφορούσε έρευνες βυθού, το 2003.
Σύμφωνα με τον ερευνητή, ακόμα και αν υπάρχει ιστορική αλήθεια στη
συσχέτιση Σαντορίνης-Ατλαντίδας, είναι δύσκολο να βρεθούν στοιχεία στο
βυθό λόγω των ηφαιστειακών προσχώσεων μεγάλου πάχους.
Στο συνέδριο επίσης επισημάνθηκε (Ε.Μητροπέτρου, πανεπιστήμιο Πάτρας)
ότι ούτε ο Όμηρος, ούτε ο Ησίοδος, ούτε ο Ηρόδοτος, ούτε ο Θουκυδίδης,
ούτε ο Αριστοτέλης κάνουν την παραμικρή αναφορά στην Ατλαντίδα, με
μοναδική εξαίρεση τον Πλάτωνα, ενώ, από την άλλη, η μυθολογία μιας
χαμένης ιδανικής πολιτείας επηρέασε καθοριστικά κατοπινούς στοχαστές και
τις δικές τους ουτοπίες, όπως στην περίπτωση της «Νέας Ατλαντίδας» του
Φράνσις Μπέικον και της «Ουτοπίας» του Τόμας Μορ.
Από τα αξιοσημείωτα του συνεδρίου ήταν οι διάφορες εργασίες του
Βρετανού ερευνητή Y.Koak, ο οποίος ανέφερε ότι το ινδικό έπος
Μαχαμπαράτα περιλαμβάνει μια εντυπωσιακά όμοια καταστροφή αρχαίου
βεδικού πολιτισμού (Dwarka) από τσουνάμι, που επιβεβαιώνεται από
σύγχρονες έρευνες και εκτίμησε ότι υπήρξε αντίστροφη μεταφορά του
σχετικού μύθου από τη Νότια Ασία
προς την Ευρώπη.
Ο Ιταλός ερευνητής Λ.Μόντε ταύτισε
την Ατλαντίδα με τον μινωικό πολιτισμό
και είπε πως ουσιαστικά ο Πλάτων
διηγήθηκε την ιστορία του πολέμου
ανάμεσα στην Αθήνα και την Κρήτη την
εποχή του Χαλκού. Ο Γερμανός
ερευνητής Τ. Φράνκε προτίμησε να
συσχετίσει τους Ατλάντιους με τους
μυστηριώδεις Λαούς της Θάλασσας, οι
οποίοι επιτέθηκαν στην Αίγυπτο στο
τέλος της εποχής του Χαλκού, τους
οποίους ταύτισε με Σικελούς και
Σαρδήνιους επιδρομείς.
H Ατλαντίδα δεν υπάρχει σε
κανέναν χάρτη, τα αληθινά μέρη δεν
βρίσκονται ποτέ στους χάρτες.

'…δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη, τα αληθινά μέρη δεν βρίσκονται ποτέ

στους χάρτες…'Melville H. ('Mobby Dick')

Η Ατλαντίδα αποτελεί τον υπέρτατο ίσως μυστικό κόσμο όπου σαν μια
πανάκεια γίνεται πλέον η αναφορά της σε κάθε τομέα του "παράδοξου" από
το σύγχρονο φαινόμενο των εξωγήινων μέχρι και το διαχρονικό στοιχείο της
μαγείας στον πολιτισμό. Όπως, όμως κάθε ιστορία που ο χρόνος έχει
περάσει πολλά στρώματα από πάνω της, έτσι και η Ατλαντίδα έχει δεχτεί με
την πορεία του γνωστού πολιτισμένου κόσμου, μια συνεχή επέμβαση
διαμορφώνοντας έτσι μια πολύπλοκη εικόνα για την οποία η πλήρης της
περιγραφή θα ήταν αληθινά δύσκολο να πραγματοποιηθεί μέσα στα
πλαίσια ενός άρθρου.
Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε συνοπτικά τις 4
παραμέτρους που έχουν σχηματίσει αυτό που σήμερα γνωρίζουμε για την
Ατλαντίδα. Έτσι αναγνωρίζουμε αρχικά τις πρώτες πηγές (Ι) οι οποίες
'αγνές' ακόμη, ήταν πιο κοντά στην εποχή της ανόδου και της πτώσης του
μυθικού βασιλείου. Φυσικά ακόμη και αυτές οι πρώτες πηγές δεν παύουν να
έχουν στοιχεία μυθοποιίας (ένα στοιχείο που μάλλον ποτέ δεν παύει να
κάνει την παρουσία του) διαφέρουν όμως σημαντικά από την μετέπειτα
επεξεργασία του όλου θέματος από μια σειρά μυστικιστών (ΙΙ) που άλλοτε
έμμεσα και άλλοτε ξεκάθαρα πρόσφεραν μια σειρά από επιπλέον στοιχεία
στην τελική μορφή του παζλ Ατλαντίδα. Φυσικά στην σύγχρονη εποχή
μπορούμε να αναγνωρίσουμε και δυο ακόμη στοιχεία που προσδίδουν στο
όλο θέμα μια χροιά 'επιστημονικότητας' αφού σύγχρονοι ερευνητές, μέσα ο
καθένας από τις δικές του μελέτες, οδηγούν την προσοχή του κόσμου σε
διάφορα σημεία στον πλανήτη (ΙΙΙ) ως την πιθανή περιοχή που αρμόζει να
βαπτιστεί με το θρυλικό όνομα. Ενώ κάπου εδώ ο θρύλος συναντά την
ψυχολογία (ΙV) και ο λόγος είναι εμφανής: μια ιστορία που ακολουθεί το
ανθρώπινο πνεύμα θα πρέπει να μεταφέρει ιδιαίτερα μηνύματα που
ξυπνούν στον καθένα συναισθήματα, συλλογισμούς, αλλά και γιατί όχι
αρχετυπικές λειτουργίες.Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ρίξουμε μια ματιά
στο διαχρονικό παζλ της Ατλαντίδας.

Ι) Η Ατλαντίδα στην αγνή της μορφή

Ίσως ποτέ δεν θα μιλούσαμε σήμερα για τον τόπο αυτό αν δεν υπήρχε ο
Πλάτωνας (428-348 π.X.) για να μας μεταφέρει μια γοητευτική ιστορία.
Στους δυο Σωκρατικούς του διάλογους (Κριτίας και Τίμαιος), ο Πλάτωνας
κάνει αναφορά στα ταξίδια του νομοθέτη Σόλωνα στην Σάιδα της Αιγύπτου,
εκεί όπου οι ιερείς του ναού της Νεάθ του διηγήθηκαν τα ιστορικά γεγονότα
τα οποία διαδραματίστηκαν άλλοτε στην μεσόγειο, στα οποία οι Έλληνες αν
και παίξανε ρόλο σημαντικό, μοιάζει να είχαν ξεχάσει.
Πέρα λοιπόν στα δυτικά, μετά της Ηράκλειες Στήλες - που σήμερα είναι
γνωστές ως Στενά του Γιβραλτάρ - υπήρχε ο εκλεκτός τόπος του
Ποσειδώνα, η Ατλαντίδα ("…υπήρχε νήσος, η νήσος δε αυτή ήτο
μεγαλύτερη από την Λιβύην και την Ασίαν μαζί, απ'αυτήν δε ήτον δυνατόν
εις τους τότε ταξιδιώτας να διαβούν εις τα άλλους νήσους εις όλην την
απέναντι ήπειρο…" Τίμαιος κεφ. 3, 25Ά). Το μέρος αυτό δόθηκε στον θεό
όταν οι αρχαίοι θεοί μοιράσανε όλη την ύπαρξη. Εκεί κατοικούσαν τρία
αδέρφια, ανάμεσα τους και η Κλειτώ που ο Ποσειδώνας κοιμήθηκε μαζί τις
για να φέρει στην ζωή 10 παιδιά που αργότερα θα αποτελέσουν τους
βασιλείς του τόπου εκείνου (ενώ το νησί θα βαπτιστεί από τον μεγαλύτερο
γιο του θεό, τον Άτλα).
Ο Πλάτωνας συνεχίζει την περιγραφή του για το νησί αναφέροντας πως
στον κεντρικό λόφο ο θεός είχε χτίσει το παλάτι του και γύρω, γύρω τοίχοι
προστατευτικοί σχημάτιζαν μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους και αυλάκια
όπου έρεαν κρύο και ζεστό νερό. Οι άτλαντες είχαν κάθε φυσική εύνοια και
σχημάτισαν έναν ζηλευτό πολιτισμό καθώς και ένα δυνατό στρατό που
επιθυμούσε την επέκταση της επιρροής του νησιού ξεκινώντας έτσι ένα
πόλεμο με τις φυλές της μεσογείου, δεχόμενοι όμως τελικά την ήττα από τα
Ελληνικά στρατεύματα. Δυστυχώς ο Πλάτωνας δεν δίνει λεπτομέρειες για
τις μάχες αλλά ούτε και περισσότερα στοιχεία αφού συνεχίζει με την
μετέπειτα καταστροφή του νησιού (πριν 9560 χρόνια από την εποχή του)
μέσα σε μια μέρα, μια καταστροφή που πιθανόν έγινε δια μέσου κάποιου
κατακλυσμού. Ένα τέλος που δόθηκε σαν τιμωρία από τους θεούς για την
πλεονεξία και την φιλοδοξία των κατοίκων τους.

Κάπως έτσι αναφέρει ο μεγάλος φιλόσοφος τον τόπο εκείνο που κάποτε
δέσποζε στα δυτικά. Μια ιστορία αληθινά γοητευτική που όμως δεν είχε
προκαλέσει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στον αρχαίο κόσμο και αυτό
ίσως γιατί δεν ήταν και η πρώτη φορά που γινόταν λόγος για ένα νησί στα
δυτικά, ή για ένα τόπο θαυμαστό, γενικότερα. Η ιστορία λοιπόν της
Ατλαντίδας, όπως τουλάχιστον μας την χαρίζει ο Πλάτωνας, δεν περιέχει
εκείνα τα στοιχεία των τεχνολογικών θαυμάτων, των εξωγήινων βάσεων,
τους πάνσοφους μάγους και όλες εκείνες τις ρομαντικές πινελιές που
προστέθηκαν με τον χρόνο από διάφορους ερευνητές και συγγραφής. Και
μόνο με αυτή την απλή μορφή της όμως η παρουσία ενός άγνωστου τόπου
προκαλεί απόλυτα την περιέργεια του ερευνητή που ανακαλύπτει πως ο
Πλάτωνας δεν ήταν ο μόνος που είχε μιλήσει για έναν - χαμένο πλέον -
πολιτισμένο τόπο.

Παραδόσεις από το Τσιλάμ Μπάλαμ του Γιουκατάν, αναφέρουν πως την

πατρίδα των Μάγια την κατάπιε η θάλασσα ανάμεσα σε σεισμούς και
εκρήξεις ηφαιστείων. Στην Βενεζουέλα κατοικούν λευκοί ιθαγενείς όπου στις
παραδόσεις τους αναφέρουν πως κατάγονται από ένα μεγάλο νησί που το
κατάπιε ο ωκεανός. Λευκός ήταν και ο θεός εκπολιτιστής Κετζακοάτλ που
ήρθε από τα δυτικά, από τον τόπο με την κόκκινη και μαύρη γη (οι Άτλαντες
αναφέρεται πως έχτιζαν τα σπίτια τους με τρία χρώματα: λευκό, κόκκινο και
μαύρο). Οι κάτοικοι των Κανάριων νησιών, ισχυρίζονται πως είναι και αυτοί
απόγονοι μιας χαμένης ηπείρου. Συγκεκριμένα, στην Αδέρα και στις Αζόρες
η φυλή των Γκουάνς υποστηρίζουν πως είναι απόγονοι του πρώτου βασιλιά
της Ατλαντίδας. Το αξιόλογο είναι πως είναι η φυλή αυτή είναι άμεση
απόγονοι των Μάγιας που όμως, εντελώς παραδόξως, βρέθηκαν να
κατοικούν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ξαναγυρνώντας στην Αμερική, βρίσκουμε τις περιγραφές που μας άφησαν
οι Αζτέκοι για την μητρική τους ανατολική χώρα την Αζτλάν όπου την
κατάπιε και αυτήν ο ωκεανός. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πολλών φυλών
που κατοικούν όλοι στα παράλια γύρω από τον Ατλαντικό ωκεανό, η
ύπαρξη παραδόσεων για ένα τόπο κάπου δυτικά ή ανατολικά (ανάλογα με
την τοποθεσία του καθένα), όπου η ονομασία του περιέχει τα γράμματα Α,
Τ, Λ, Ν. Αυτό από μόνο του μοιάζει να αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό
στοιχείο, πιθανή ένδειξη μιας κοινής πηγής, μιας κοινής έμπνευσης.

Ο γνώστης του μυστήριου της Ατλαντίδας όμως μπορεί εύκολα να

αναζητήσει και περισσότερες πηγές στον πρώτο αυτό στάδιο εξέλιξης του
παζλ που μελετάμε και σε άλλους κλασσικούς. Η αλήθεια είναι όμως πως
στα περισσότερα κείμενα (αν όχι όλα) η αντιγραφή από την περιγραφή του
Πλάτωνα αποτελούσε και την μοναδική πηγή. Ο Ηρόδοτος για παράδειγμα
αναφέρει πως στο βορειοδυτικό άκρο της Αφρικής βρισκόταν το βουνό
Άτλας που αποτελούσε την 'κολόνα του ουρανού'. Ο Στράβωνας αναφέρει
πως η ιστορία της Ατλαντίδας ίσως να μην είναι φανταστική (από τον ίδιο
συγγραφέα μάλιστα γνωρίζουμε την σκεπτικιστική αντίθετη στάση του
Αριστοτέλη στο θέμα αυτό) και πολύ αργότερα ο Πρόκλος (412-489 μ.Χ.)
δεν αμφιβάλει καθόλου για την άλλοτε ύπαρξη της νήσου. Δεν είναι λοιπόν
λίγοι οι αρχαίοι κλασικοί (Ποσειδώνιος, Πλίνιος, Διόδωρος Σικελός,
Μαρκελίνος, Τιμαγένης, Κλάυδιος Αιλιανός κ.α.) που ενδιαφέρθηκαν ο
καθένας με τον τρόπο του για την Ατλαντίδα, όμως δεν μοιάζει να μπορούν
να προσφέρουν κάτι περισσότερο στο όλο παζλ. Εκτός φυσικά και αν
αναζητήσουμε τα τελευταία χαμένα κεφάλαια των διαλόγων του Πλάτωνα,
όπου φημολογείται πως βρίσκονται περισσότερα στοιχεία για την Ατλαντίδα.

Είναι λοιπόν όλα αυτά η διαβίωση μιας πολιτισμένης χώρας που βρήκε μια
φρικιαστική καταστροφή ή μήπως αποτελούν την αλληγορική παρουσία της
ιδανικής πολιτείας που είχε στο μυαλό του ο φιλόσοφος. Είναι δύσκολο να
πούμε με σιγουριά, το βέβαιο όμως είναι πως γύρω από το θέμα η σιωπή
μοιάζει να γεμίζει το κενό και για ένα διάστημα 10 αιώνων περίπου οι
αναφορές περιορίζονται σημαντικά (εξαιρώντας τις μικρές αναφορές από
τον Κοσμά Ινδικοπλεύστη, τον Μέγα Ονόριο και έναν Αιγύπτιο καλόγερο
που στο βιβλίο του 'Χριστιανική τοπογραφία' στην προσπάθεια του να
αποδείξει το επίπεδο σχήμα του κόσμου, αναφέρει για ένα τόπο στον
Ατλαντικό που καταστράφηκε κατά τον Βιβλικό κατακλυσμό). Το αίτιο αυτής
της σιωπής βρισκόταν στην λατρεία του δυτικού κόσμου για την
Αριστοτέλεια προσέγγιση καθώς επίσης και στην αυθαίρετη καταμέτρηση
της ιστορίας όπου σύμφωνα με τα Βιβλικά γεγονότα ο κόσμος
δημιουργήθηκε το 5508 π.Χ.. Πως λοιπόν μπορεί να υπήρξε πολιτισμός σε
μια εποχή που ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης δεν είχε σχηματίσει ακόμη το
σύμπαν (!)

ΙΙ) Η Ατλαντίδα των μυστικιστών

Το θέμα της Ατλαντίδας όμως δεν περιορίστηκε στο έργο του Πλάτωνα,
ούτε στις διάφορες σκόρπιες ιστορίες ανά τον κόσμο. Ακολουθώντας ίσως
το πνεύμα του έλληνα φιλοσόφου - να μεταφέρουν δηλαδή θέματα
φιλοσοφίας στην καθημερινότητα της πολιτείας - μια σειρά από παρόμοια
κείμενα έκαναν την παρουσία τους με τον καιρό. Έτσι το 15ο αιώνα
εμφανίζεται η αναφορά ενός φημολογούμενου αληθινού περιστατικού όπου
το 734 μ.Χ, 7 επίσκοποι μαζί με τους πιστούς τους, ταξίδεψαν δυτικά,
ανακαλύπτοντας ένα νησί και ιδρύοντας εκεί 7 πόλεις. Το νησί ονομάστηκε
Antillia και σε χάρτη του 1455, το νησί αυτό ταυτίζεται με την Ατλαντίδα. Η
ταύτιση της Ατλαντίδας με διάφορους κόσμους όμως συνεχίστηκε και από
τον γνωστό αποκρυφιστή John Dee που σε ένα από τους χάρτες του (1580
μ.Χ.) αποκαλεί τον Νέο Κόσμο ως Ατλαντίδα.

Η επαφή του αποκρυφισμού με την Ατλαντίδα αρχίζει και παίρνει νέα μορφή
όταν το 1602 εκδίδεται η ουτοπική αλχημιστική αλληγορία του Tommaso
Campanella 'Η πόλη του Ήλιου' όπου ακολουθώντας τα βήματα του
Πλάτωνα, γίνεται η εξιστόρηση μιας ιδανικής πολιτείας. Είναι σχεδόν βέβαιο
πως το κείμενο αυτό επηρέασε μια σειρά ακόμη αλληγορικών ιστοριών
όπως το γνωστό 'Νέα Ατλαντίδα' (1627 μ.Χ.) του Σερ Φράνσις Μπαίηκον. Ο
ερμητισμός συναντά την 'Χριστιανούπολη' του Andrea σε μια πολιτεία που η
ροδοσταυρική φιλοσοφία και ο χριστιανικός μυστικισμός ενώνονται κάτω
από το βλέμμα του μύθου που πρωτοσχημάτισε ο Πλάτωνας.

Η ωρίμανση όμως της σχέσης αυτής έρχεται τον 19ο αιώνα όπου η
συγγραφική δουλειά του Ιγνάτιου Ντονέλι (1831-1901) πρόσφερε πολλά
από τις γνωστές σε εμάς πλέον μπαρόκ προσθήκες στο όλο παζλ. Έτσι, η
Ατλαντίδα γίνεται η πηγή του πολιτισμού για όλη την ανθρωπότητα. Οι Θεοί
των αρχαίων αποτελούσαν τους Άτλαντες βασιλείς. Η γλώσσα των
Ατλάντων γέννησε όλες τις υπόλοιπες γλώσσες. Ο τόπος αυτός σχημάτισε
αποικίες παντού με κυριότερη αυτή της Αιγύπτου. Αποτελούσε την κοιτίδα
της Άρειας και Ινδοευρωπαϊκή φυλής και μια σειρά ακόμη από στολίσματα
που απομακρύνονταν ιδιαίτερα από τις πληροφορίες που μας δίνει ο
Πλάτωνας ή άλλοι λαοί. Η Ατλαντίδα όμως επανέρχεται στο προσκήνιο και
έστω και με αυτή την μορφή κυριαρχεί στον κόσμο της διανόησης (ο
Θεοδοσιάδης Ν. γράφει χαρακτηριστικά: "το βιβλίο του [Ντονέλι-'Ατλαντίδα:
Ο προκατακλυσμιαίος κόσμος' 1882] έγινε η 'Καινή Διαθήκη' του
Ατλαντισμού, ακριβώς όπως ο Τίμαιος και ο Κριτίας υπήρξαν η 'Παλαιά
Διαθήκη' του."), σε μια εποχή που οι μυστικές εταιρείες ξεφύτρωναν σαν
μανιτάρια και ο πνευματισμός ανανέωνε το ενδιαφέρον του δυτικού κόσμου
για το παράδοξο. 'Άξιοι' συνεχιστές του Ντονέλι αποτελούν σίγουρα οι
πρώτοι θεοσοφιστές (Blavatsky, Elliot και Steiner) που με την δική τους
συγγραφική εργασία ενίσχυσαν τον μύθο της Ατλαντίδος ως πυρήνα και
πηγή πολιτισμού και ιδιαίτερα της μαγείας. Συγκεκριμένα η μαντάμ
Blavatsky πίστευε πως ο λαός της Ατλαντίδας αποτελούσε και αυτός
απόγονος μια παλιότερης ηπείρου, γνωστής ως Μου ή Λεμούρια, και
ουσιαστικά αποτελούσαν την Τέταρτη Αρχική φυλή της ανθρωπότητας. Οι
πηγές της Blavatsky βρίσνονταν στο μυστηριώδες 'Βιβλίο των Ντζυάν' που
η συγγραφέας θεώρησε πως αποτελούσε γνήσιο Ατλάντιο κείμενο το οποίο
διεσώθη στο Θιβέτ.
Μια εξίσου παράδοξη πηγή είχε και ο Steiner ο οποίος διαμέσου των
Ακασικών Αρχείων γνώρισε πως οι Άτλαντες ήταν όντως απόγονοι της Μου,
κατείχαν θαυμαστή τεχνολογία, όμως αντίθετα με τους πρόγονους τους, δεν
επικοινωνούσαν τηλεπαθητικά παρά διαμέσου της γραφής. Η απομάκρυνση
από τις πρώτες περιγραφές συνεχίζεται αργότερα και από τις θεωρίες του
Ραμώ ντε Σαιντ Σοβέρ ο οποίος συνδέει τον λαό της Ατλαντίδας με μύθους
των ινδιάνων της Τιχουανάκο για να καταλήξει σε μια εξωγήινη προέλευση
τους (!)

Φυσικά από το ταξίδι μας δεν θα μπορούσε να λείψει και η τελευταία ίσως
σημαντική φιγούρα των μυστικιστών που άλλαξαν ριζικά τον τρόπο που
γνωρίζουμε σήμερα το παζλ της Ατλαντίδας. Ο Έντγκαρ Κέησυ άφησε πίσω
του 30 χιλιάδες χειρόγραφες σημείωσεις από τις προβλέψεις που έκανε
στην καριέρα του σαν medium, ανάμεσα στα υπόλοιπα όμως, ιδιαίτερα
γνωστές έγιναν εκείνες που αφορούσαν την Ατλαντίδα. Οι Άτλαντες,
σύμφωνα με την νέα απόδοση του μύθου, ήταν κάτοχοι μιας ισχυρής
τεχνολογίας που αφορούσε ιπτάμενα οχήματα, υποβρύχια, και κρυστάλλους
χάρη στους οποίους οι άρχοντες μπορούσαν να αναζωογονήσουν τους
ιστούς αλλά και να ελέγχουν τις μάζες καθώς και άλλα θαυμαστά. Ήταν
όμως η κακή χρήση αυτών των γνώσεων τους που έφερε το νησί στην
καταστροφή του. Άτλαντες υπάρχουν και σήμερα, είτε μετενσαρκωμένοι είτε
ζουν στις διάφορες αποικίες που είχαν σπείρει. Γνωστές είναι επίσης και οι
προφητείες του για διάφορα οικοδομικά ευρήματα στο Μπίμινι που θα
αποκάλυπταν την Ατλαντίδα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε δίχως όμως να
προσφέρει και περισσότερο φως στο όλο παζλ.
Φυσικά το θέμα της Ατλαντίδας δεν τελειώνει εδώ. Η ιστορία ξεκίνησε από
τα γραπτά ενός φιλοσόφου, πέρασε στους αρχαίους γεωγράφους,
αποτέλεσε περίεργες ιστορίες που διηγούνταν ιθαγενείς σε εξερευνητές,
εμπλουτίστηκε με τις εσωτερικές ανησυχίες της Δυτικής Ευρώπης και σιγά,
σιγά πήρε μια αμαγαλματική μορφή ενός μυστηρίου που όλως παράδοξως
μπορούν να ταιριάξουν. Ο 20ος αιώνας γνώρισε μια μεγάλη βιβλιογραφία
σχετικά με το θέμα της Ατλαντίδας που κάθε φορά ο εκάστοτε συγγραφέας
προσθέτει και αφαιρεί στην εικόνα που δώσαμε μέχρι τώρα. Είναι όμως
στην ψυχολογία του σύγχρονου ορθολογιστή ανθρώπου να αναζητήσει την
αλήθεια πίσω από τον μύθο. Μια σειρά από προσπάθειες ερευνητών
(άλλοτε σοβαρών και άλλοτε επιπόλαιων) έκαναν την παρουσία τους στην
παραδοξολογία. Οι θεωρίες πολλές, ενώ μερικές φορές γίνονται και πιο
παράξενες και από αυτές των μυστικιστών. Η ερώτηση όμως παραμένει:
Που βρισκόταν η Ατλαντίδα;

ΙΙΙ) Αναζητώντας την Ατλαντίδα στους χάρτες της γης.

Όπως οι θάλασσες του κόσμου είναι πολλές, έτσι αμέτρητες είναι και οι
γνώμες των ακαδημαϊκών. Δεν είναι όμως λίγοι εκείνοι που στην ιστορία του
Πλάτωνα αναγνωρίζουν απλά ένα πολιτικό πρότυπο διακυβέρνησης με
δομές και θεσμούς που θυμίζουν την Αθηναϊκή επικράτεια. Ο πόλεμος
μεταξύ Αθήνας και Ατλάντων ίσως να αποτελούσαν προεκτάσεις
παραδόσεων για μάχες μεταξύ της αρχαίας πόλης των Αθηνών με
προϊστορικές αιγαιακές επικράτειες, ενώ η καταστροφή του δυτικού νησιού
θυμίζει ιδιαίτερα την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού στις Κυκλάδες
και στην Κρήτη με την έκρηξη της Θήρας το 1450 π.Χ. ακόμη και η
συσχέτιση μεταξύ των χρονολογιών μοιάζει να ενισχύει αυτή την θεωρία
αφού η έκρηξη του ηφαιστείου έγινε 900 χρόνια πριν τον Πλάτωνα όταν ο
ίδιος αναφέρει τον καταποντισμό της Ατλαντίδας πριν 9000 χρόνια.
Παράλληλα, γεωλογικές μελέτες του νησιού της Σαντορίνης, δείχνουν μια
ομοιομορφία της κυκλικότητας που περιγράφει ο Πλάτων για το εσωτερικό
του νησιού. Οι αμφισβητήσεις όμως για την ταύτιση της Σαντορίνης και της
Ατλαντίδας συνεχίζονται εφόσον ο Πλάτων την τοποθετεί έξω από την
μεσόγειο. Ακόμη όμως και έξω από την θάλασσα που βρέχει τις Ελληνικές
πόλεις το πρόβλημα παραμένει και αυτό διότι ο σημερινός Ατλαντικός
Ωκεανός στους κλασικούς (Ηρόδοτος, Στράβων, Αριστοτέλη) παίρνει μια
σειρά από διαφορετικές ονομασίες ('Κρόνιος Ωκεανός', 'Μεγάλη Θάλασσα'
κ.α.). Έτσι σχηματίζεται η εντύπωση πως η θάλασσα πέρα από τις Στήλες
του Ηρακλή περικλείουν όλο τον τότε γνωστό κόσμο έτσι ώστε να υπάρχει
μια ταύτιση του Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού με αυτό του Ατλαντικού. Υπό
αυτή την οπτική, το εύρος των πιθανοτήτων μεγαλώνει σημαντικά και το
κυνήγι αρχίζει.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Arysio Nunes dos Santos, οι ομοιότητες μεταξύ

της Πλατωνικής Ατλαντίδας (σε θέματα τεχνολογίας και περιβάλλοντος) και
του Ινδικού και Ινδονησιακού κόσμου είναι μεγάλη. Το 1992 όμως, ο
αρχαιολόγος Τσάγκερ ταυτίζει την Τροία με την Ατλαντίδα και αναγνωρίζει
στην Ιλιάδα μια ακόμη αναφορά της μάχης Ελλήνων-Ατλάντων. Πολλές
δεκαετίες πιο πριν μάλιστα (1912), η σχέση Τροίας και Ατλαντίδας είχε γίνει
και πάλι γνωστή με δημοσίευμα του εγγονού του Heinrich Schliemann που
μιλούσε για άγνωστες ανακαλύψεις (Ατλάντιας προέλευσης) του διάσημου
αρχαιολόγου στα ερείπια της Τροίας. Αν και ποτέ δεν έγινε νύξη για την
συσχέτιση των δυο αυτών πόλεων, οι υποσχόμενες αποκαλύψεις για την
αλήθεια πίσω από την αληθινή τοποθεσία του Ατλαντικού νησιού ποτέ δεν
πραγματοποιήθηκαν.
Το 1968, ο γεωλόγος Mason Valente επιβεβαιώνει τις προφητείες του
Κέυση για την άνοδο της Ατλαντίδας με μια σειρά από μεγαλιθικά
οικοδομήματα που βρέθηκαν βυθισμένα στο Μπίμινι της Καραϊβικής. Οι
γνώμες διίστανται ακόμη για το αν όλοι οι σχηματισμοί που βρέθηκαν ήταν
ανθρώπινα δημιουργήματα όμως το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχουν
στοιχεία που να αποδεικνύουν την σχέση των κτισμάτων με το νησί της
Ατλαντίδας - πέρα των προφητειών του γνωστού medium - παρά την
ύπαρξη μιας τοπικής πολιτείας (και όχι ενός νησιού ή μιας ηπείρου) που
καταποντίστηκε, γεγονός που μοιάζει να έχει συμβεί επανειλημμένα σε
διάφορες τοποθεσίες ανά τον κόσμο. Μπορεί βέβαια η ελπίδα για την
Καραϊβική να απομακρύνεται, μερικοί όμως (όπως ο Rand Flem-Ath)
εναποθέτουν την προσοχή του κόσμου αυτή την φορά στην ανταρκτική
όπου με βάση μια σειρά αρχαίων χαρτών όπως αυτών του Piri Reis (1513)
και του Kircher (1644), που με την σειρά τους βασίστηκαν σε παλιότερες
πηγές, δείχνουν μια διαφορετική εικόνα του αρχαίου κόσμου όπου εξαιτίας
διαφορετικών κλιματικών συνθηκών, τοποθεσίες που σήμερα θεωρούνται
αδύναμες να συντηρήσουν πολιτισμό, κάποτε έσφυζαν από ζωή.
Γεωλογικές μελέτες όμως δείχνουν την παρουσία πάγου στην ανταρκτική
πολύ πιο πριν από 11600 χρόνια και έτσι οι χάρτες του κόσμου ξανά
ανοίγουν για την εύρεση μιας νέας υποψηφιότητας.

Είναι εύλογο ο κάθε αναγνώστης να διερωτηθεί για το πιο εμφανές: εφόσον

ο Πλάτωνας τοποθετεί την Ατλαντίδα μετά τις ηράκλειες στήλες και πριν μια
ήπειρο (Αμερική;), γιατί να μην αναζητήσουμε τον θρυλικό αυτό τόπο στα
μισά του Ατλαντικού ωκεανού. Σύμφωνοι με αυτή την θεωρία είναι μια σειρά
από συγγραφείς όπως οι Elliot, Livraga (ιδρυτής της Νέας Ακρόπολης) κ.α.
Δεν υπάρχουν όμως μελέτες που να αποδεικνύουν την παρουσία
σημαντικής σε μέγεθος γης στα μισά του ωκεανού για μερικά τουλάχιστον
εκατομμύρια χρόνια. Ακόμη και η πρόσφατη θεωρία του Ζακ Ζιράρ για την
προ 12 χιλιάδων ετών γεωλογική ύπαρξη ενός μικρού νησιού ακριβώς έξω
από τα στενά του Γιβραλτάρ, δεν προσφέρει σημαντικές λύσεις αφού το
νησί ήταν μονάχα 14 χιλιόμετρα μήκος και πλάτος 5. Φυσικά οι επίδοξοι
Indiana Jones δεν σταματήσανε τις έρευνες τους και συνεχώς εμφανίζονται
νέες θεωρίες όπως αυτή του Koudriavtsef (1995) που τοποθετεί τον θρύλο
στα παράλια της Ιρλανδίας, ή της Λέσχης Εξερευνητών Βρετανίας που μαζί
με την Κοινότητα Επιστημονικών Εξερευνήσεων αναζητούσαν την
Πλατωνική πολιτεία στις Βολιβιανές Άνδεις. Φυσικά δεν θα πρέπει να
αγνοούμε και άλλες 50 περίπου υποψήφιες τοποθεσίες όπως είναι το
Ισπανικό Καντίθ, η Βραζιλία, η Σουηδία, η Σιβηρία, η βόρεια Λιβύη κα.
Η αναζήτηση του θρύλου παραμένει αμείωτη ακόμη και στις μέρες μας. Μια
τεράστια εμπορευματική βιομηχανία έχει στηθεί γύρω από το θέμα (όπως
άλλωστε γίνεται και γενικότερα στο παράδοξο και στον εσωτερισμό σήμερα)
από βιβλία, κασέτες, περιοδικά, ταινίες, παιχνίδια και ποικίλα άλλα
εμπορεύματα που από την μια πλευρά ενισχύουν την διατήρηση του
θρύλου όσο και ταυτόχρονα τον αποπροσανατολίζουν. Μπορεί όμως να
κρατούσε το ενδιαφέρον των ανθρώπων τόσους αιώνες για ένα τόπο όπου
ο μύθος αναμειγνύεται με την πραγματικότητα, τόσο ώστε να αναζητά
παντού να βρει τα ίχνη του; Τι είναι αυτό που αναζητά ο άνθρωπος; Ένα
νησί ή μια επιθυμία; Είναι το νησί του Ποσειδώνα η ανάμνηση ενός
γεγονότος ή μήπως αποκτά και μια βαθύτερη πλευρά που αγγίζει τον κάθε
άνθρωπο και την ψυχολογία του;

ΙV) Για το ψυχολογικό νόημα της Ατλαντίδας

Το νησί της Ατλαντίδας δεν είναι το μοναδικό χαμένο κομμάτι γης που
αποζητά ο άνθρωπος ως το λίκνο του πολιτισμού. Δίπλα στο όνομα της
Ατλαντίδας στέκουν τοποθεσίες όπως η Λεμούρια (χαμένη κάπου στον
Ειρηνικό Ωκεανό), οι Βουδιστικές Σαμπάλα και Άγκαρθα, η Θούλη των
Αρείων, η Θιβετιανή Σάνκγρι-Λα, το Κέλτικο Άβαλον, η Σιντάντε Ενκάντα
στον Αμαζόνιο και πολλές ακόμη. Όλες όμως οι τοποθεσίες μοιάζουν να
έχουν ορισμένα βασικά πανομοιότυπα στοιχεία που ο προσεχτικός
παρατήρησης θα τα επισήμανε. Όλοι οι τόποι αυτοί είναι κρυμμένοι και
πάντα φέρουν ένα πολιτισμό φανερά πιο σημαντικό από τον υπάρχον
γνωστό. Είναι όλα αυτά λοιπόν η ανάμνηση ενός αληθινού τόπου ή μήπως
αποτελούνε την εκδήλωση μιας αρχετυπικής συμπεριφοράς, κοινή σε όλους
τους ανθρώπους;

Μελετώντας τις παραδόσεις πολλών λαών, θα δούμε να υπάρχουν ιστορίες

παρόμοιες με αυτή της Ατλαντίδας όπου σε παλαιοτέρους καιρούς, οι
άνθρωποι ζούσανε κοντά στους θεούς μέσα σε ένα περιβάλλον θαυμάτων.
Οι εποχές αυτές όμως περάσανε και όπως χαρακτηριστικά βλέπουμε στον
μύθο της Εδέμ, οι πρωτόπλαστοι εκδιώκονται, ή καταποντίζονται όπως οι
Ατλάντιοι. Η κοινή αυτή ιστορία δημιουργεί στο νου ενός ψυχολόγου μερικές
ερμηνευτικές τάσεις που επιδιώκουν με την σειρά τους να αιτιολογήσουν
τους λόγους του συνεχούς ενδιαφέροντος των λαών για τις σχετικές
ιστορίες.

Τα αρχέτυπα είναι δυναμικά συμπεριφοράς που ενυπάρχουν μέσα στο

συλλογικό ασυνείδητο του κάθε ανθρώπου και τα οποία ανάλογα με τις
περιβαλλοντικές καταστάσεις μπορούν να κάνουν εμφανή την επίδραση
τους στα ανώτερα στρώματα (συνειδητά ή προ-συνειδητά) του ψυχικού
οργανισμού. Ένα τέτοιο λοιπόν αρχέτυπο που μπορεί να δώσει μια
ξεχωριστή εικόνα στο μυστήριο της Ατλαντίδας, είναι και το αρχέτυπο της
Χρυσής Εποχής. Μια εποχή όπου όλα ήταν σημαντικά ευνοϊκότερα για την
τύχη του ανθρώπου, όπου το άτομο βρισκόταν πιο κοντά στην αληθινή του
φύση, τόσο ως πλάσμα πνευματικό, όσο και σωματικά. Ποια όμως μπορεί
να είναι η αιτιώδης φύση του αρχετύπου αυτού;

Όπως και κάθε άλλο αρχέτυπο, έτσι και αυτό μοιάζει να πηγάζει από την
εμπειρία που βιώσαμε σαν είδος αιώνες τώρα, μια εμπειρία αληθινά κοινή
και αναμφίβολα απόλυτα σημαντική για την μετέπειτα εξέλιξη μας. Η αιτία
αυτή λοιπόν (που για τους μη-Jungians ίσως να γίνεται πιο εύκολα
αποδεκτή) είναι αυτή της ανάμνησης (και κατά επέκταση της αναζήτησης)
της βρεφικής μας κατάστασης.

Οι πρώτες μας αναμνήσεις από την ύπαρξη μας, για όλους τους
ανθρώπους είναι παρόμοιες, και είναι μια κατάσταση όπου μας περιβάλει
ένα προστατευτικό σώμα (όπως τον κεντρικό ναό της Ατλαντίδας τον
περιέβαλε μια σειρά από 5 ομόκεντρους τοίχους), αυτό της μητέρας μας. Σε
αυτή την κατάσταση λοιπόν όπου ο άνθρωπος διατηρεί μια παθητική
στάση, γίνεται διαρκώς δέκτης δια 'μαγικού' τρόπου της τροφής και της
φροντίδας από την μητέρα (όπως ίσως η αίσθηση πως οι Θεοί βάδιζαν
ανάμεσα μας στην Χρυσή εκείνη Εποχή). Στην κατάσταση αυτή όμως
έρχεται να δώσει τέλος ένα γεγονός ιδιαίτερα στρεσογόνο, αυτό της
απομάκρυνσης από το προστατευτικό σώμα της μάνας και την εμφάνιση -
δια μέσου ενός στενού σημείου - στον εξωτερικό κόσμο. Όπως λοιπόν μια
καταστροφή εξαφανίζει την Ατλαντίδα, μια άλλη 'καταστροφή' μας
απομακρύνει από το άλλοτε ιδανικό κόσμο μας. Αυτό που ακολουθεί βέβαια
είναι μια παθητική στάση όπου μοιάζει να συνεχίζει την πρωταρχική μας
παθητικότητα αλλά πλέον χάνει απόλυτα τον αρχικό της ρόλο αφού
σταδιακά αναγνωρίζουμε και τις δικές μας ικανότητες.

Κάπως έτσι λοιπόν θα λέγαμε πως το μυστήριο της Ατλαντίδας αποτελεί μια
ανάμνηση (αλλά και ταυτόχρονα την εκδήλωση μιας αρχετυπικής
λειτουργίας) ενός γεγονότος που όλοι το έχουμε βιώσει. Είναι αυτό ίσως ο
λόγος για τον οποίο η Ατλαντίδα μας συγκινεί όλους. Είναι ίσως η επιθυμία
του κάθε ερευνητή να επιστρέψει στην μήτρα της μάνας του, η κινητήριος
δύναμη για την αναζήτηση της θαυμαστής χώρας των ατλάντων! Είναι όμως
αυτή η μόνη ψυχολογική ερμηνεία που μπορεί να δοθεί;

Η αρνητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα προέρχεται από δυο βασικά

στοιχεία, αυτό του ότι δεν είναι όλες οι μυθικές χώρες καταστραμμένες
(όπως η Σαμπάλα) ενώ επίσης, οι τόποι αυτοί έχουν κατά καιρούς
διακοσμηθεί από μια σειρά θαυμαστών στοιχείων ηθικού πολιτισμού και
υψηλής πνευματικότητας. Έτσι σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα,
μπορούμε να διακρίνουμε ακόμη μερικούς ψυχολογικούς παράγοντες που
μοιάζουν να δίνουν περισσότερο φως. Φυσικά ανάλογα με την ψυχολογική
θεωρία που ακολουθείς, μπορείς να προσεγγίσεις και το θέμα διαφορετικά.

Μια φίλο-Freudian προσέγγιση λοιπόν θα περιελάμβανε φυσικά τη

Οιδιπόδεια κατάσταση. Εδώ οι δρόμοι είναι ανοιχτοί. Η Ατλαντίδα (όπως
μερικώς προαναφέρθηκε) μπορεί να πάρει την μορφή της μητέρας και έτσι η
αναζήτηση της να μαρτυρά της παλινδρομική κατάσταση του ενήλικα σε μια
σχέση εξάρτησης με την μητέρα του. Μια τέτοια συμπεριφορά φυσικά θα
γινόταν σε άτομα ή σε κοινωνίες που περνάνε μια ισχυρή κρίση. Αν τώρα
κάνουμε μια φίλο-Jungian προσέγγιση θα βρούμε το ίδιο το αρχέτυπο του
Εαυτού (Self).
Ο Εαυτός αποτελεί το ενοποιημένο στοιχείο συνείδησης και ασυνειδήτου
όπου είναι τόσο η πηγή κάθε αρχετυπικής δύναμης (όταν αυτό βρίσκεται σε
άμορφη ακόμη κατάσταση και εκδηλώνεται διαμέσου της Διαδικασίας της
Εξατομίκευσης) όσο και ο τελικός σκοπός της ψυχικής εξελικτικής πορείας
του ανθρώπου. Η Ατλαντίδα λοιπόν αλλά και η κάθε άλλη μυστική χώρα,
αποτελεί ένα σύμβολο αυτής της ένωσης, αυτής της τελειότητας. Μια
mandala που η σημασία της προβάλλεται από τα εσώτερα του ψυχικού μας
οργανισμού σε ένα εξωτερικό κόσμο που μοιάζει να τον διέπει το χάος, και
η ανησυχία της επιβίωσης. Αποτελεί έτσι η αναζήτηση μας αυτού του
ξεχωριστού τόπου, την αναζήτηση του αληθινού μας εαυτού, την αναζήτηση
της ένωσης αυτών που είναι αντίθετα (συνειδητό-ασυνείδητο / θηλυκό-
αρσενικό / παθητικό-ενεργητικό). Είναι ακριβώς αυτός ο λόγος όπου η
Ατλαντίδα από μια πολιτισμένη χώρα της δύσης με ιμπεριαλιστικές τάσεις
απέναντι στην ανατολή, μετά-εξελίχθηκε σε μια ουτοπία θεϊκών διαστάσεων.
Είναι επειδή ο άνθρωπος αποζητά το θείο μέσα του, που προβάλει αυτή του
την αναζήτηση σε σύμβολα του κόσμου. Όταν λοιπόν αυτά δεν υπάρχουν,
τα δημιουργεί.

Κάπου εδώ θα πρέπει τέλος να τονίσουμε πως η ψυχολογική προσέγγιση

δεν διαγράφει την πιθανότητα την ύπαρξης ενός τέτοιου νησιού (άλλοτε ή
ακόμη και σήμερα). Έρχεται όμως να δείξει πως υπάρχουν βαθιά ψυχικά
αίτια που διέπουν τους ερευνητές και την κοινωνία γενικότερα έτσι ώστε να
αποζητά με ζήλο πλέον τόπους όπου ο μύθος μοιάζει σαν ομίχλη να
αυξάνει γύρω τους. Η αναζήτηση της Ατλαντίδας είναι η αναζήτηση της
ανθρώπινης καταγωγής αλλά και ανεύρεση της γαλήνης μέσα στους
πολύπλοκους λαβυρίνθους της
ψυχής μας. Είναι μια
εξερεύνηση που αγγίζει τον
κάθε άνθρωπο και μπορεί να
μεταφέρει μηνύματα που
ξεχωρίζουν σε κάθε εποχή.
Είναι αυτό λοιπόν το
πολυπρόσωπο στοιχείο στο
μυστήριο της Ατλαντίδας που
γοητεύει σαν Σειρήνα τον κάθε
μελετητή. Μια επίγεια ουτοπία
ή μια ψυχική θαλπωρή; Η
απάντηση είναι θετική και στις
δυο παραμέτρους.
Α.Τ.Ι.Α. ΣΕ ΖΩΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ
Αν πιστεύετε ότι το φαινόμενο της
εμφάνισης UFO ανήκει αποκλειστικά
στον 20ο αιώνα, μάλλον πρέπει να
αλλάξετε άποψη. Τουλάχιστον αν
δεχτείτε τις απόψεις του Ιταλού
αρχαιολόγου Roberto Volterri, ο
οποίος ισχυρίζεται ότι σε κλασικά έργα
Ιταλών ζωγράφων του 15ου αιώνα, απεικονίζονται ιπτάμενα αντικείμενα,
πανομοιότυπα ιπτάμενων δίσκων.
Ο Volterri αν και ξεκίνησε σαν ένας συνηθισμένος και ορθολογιστής
επιστήμονας, έχει με τα χρόνια αλλάξει την οπτική με την οποία βλέπει τα
πράγματα. Σήμερα πιστεύει ότι η επιστήμη καλά θα έκανε να ασχοληθεί με
τον χώρο του «ανεξήγητου», αποδεχόμενη την άγνοιά της στο χώρο του
μεταφυσικού. Άλλωστε πάντα ο άνθρωπος είχε μεταφυσικές ανησυχίες !
Όσο για τις … ανησυχίες των ζωγράφων του 15ου αιώνα, χαρακτηριστικό
είναι το παράδειγμα του πίνακα “ The Madonna and St John” του Fra Filippo
Lippi (1406-1469) που βρίσκεται σήμερα στο the Palazzo Vecchio της
Φλωρεντίας. Πίσω από την εικόνα της Παρθένου εμφανίζεται σαφώς ένα
ιπτάμενος δίσκος !
Όμως αινιγματικό
είναι και το έργο του
Masolino da
Panicale «Το Θαύμα
του Χιονιού», όπου
εμφανίζονται κάποιοι
μαύροι δίσκοι στον
ουρανό σε σχήμα
UFO.
Συνεχίζοντας ο
Volterri βρίσκει
καταπληκτικές
ομοιότητες στο έργο του Bonaventura Salimbeni “Glorification of the
Eucharist” με τη μορφή ενός σύγχρονου δορυφόρου, καθώς και μεταξύ των
αντικειμένων που εμφανίζονται στον ουρανό του έργου “ La Tebaide” του
Paolo Uccello με φωτογραφίες UFO που πάρθηκαν την δεκαετία του ʼ50
στις Η.Π.Α.
Άλλα χαρακτηριστικά παραδείγματα πινάκων με … «ύποπτα» ιπτάμενα
αντικείμενα είναι το “The Crucifixion” του 14ου αιώνα ή «Η Βάπτιση του
Ιησού του Aert De Gelder (1710) ή ακόμα και το "The Annunciation" by
Carlo Crivelli (1486).
Κάντε κλικ εδώ για να δείτε
ολόκληρη την εικόνα.

"Η Βάπτιση του Ιησού"

"The Annunciation"

Φυσικά υπάρχει και ο αντίλογος στους ισχυρισμούς του Ιταλού

αρχαιολόγου. Ο Martin Kemp, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης του
Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ισχυρίζεται απʼ τη μεριά του ότι, τα
υποτιθέμενα UFO δεν είναι παρά αναπαραστάσεις ουράνιων και ιερών
δυνάμεων που οι αναγεννησιακοί ζωγράφοι συνήθιζαν να απεικονίζουν
στους πίνακές τους που έτσι κι αλλιώς

χαρα
κτηρίζονται από έντονη θρησκευτικότητα.
Ποιος ήταν ο Ιπτάμενος Ολλανδός;
α περισσότερα από εκατό χρόνια, ο θρύλος του Ιπτάμενου Ολλανδού
«στοιχειώνει» τις συζητήσεις των ευρωπαίων ναυτικών. Ποια είναι όμως η
ιστορία του
πολυθρύλητου
πλοίου-φάντασμα...;
Ολόκληρη η
ναυτιλιακή Ιστορία
είναι γεμάτη από
πλοία που έφευγαν
για μακρινούς
προορισμούς και
που ποτέ δεν
έφταναν εκεί,
ηττημένα από τα
τρομερά στοιχεία της
Φύσης. Κάποια από
αυτά, σύμφωνα με το
θρύλο, δεν
στέριωσαν στα
αβυσσαλέα
νεκροταφεία που αποτελούσαν οι βυθοί των ωκεανών, αλλά συνέχισαν να
διασχίζουν τις θάλασσες, στοιχειώνοντας τα πελάγη. Ο Ιπτάμενος
Ολλανδός αποτελεί ζωντανό κομμάτι αυτού του στόλου - φάντασμα. Πολλοί
ήταν οι ναυτικοί εκείνοι που ορκίζονταν σε ότι πιο ιερό είχαν ότι ήταν
μάρτυρες μιας ακόμα εμφάνισης του πλοίου φάντασμα. Ο πιο διάσημος
ανάμεσά τους ήταν ο νεαρός δούκας του Γιορκ, ο μελλοντικός βασιλιάς
George V της Αγγλίας.
Ο δούκας, δεκατριών χρονών τότε, ταξίδευε ως σημαιοφόρος της Royal
Navy με το πλοίο Bacchante, το οποίο πραγματοποιούσε το γύρο του
Κόσμου. Τη νύχτα της 11ης Ιουλίου 1881, το πλοίο βρισκόταν στα ανοιχτά
των αυστραλιανών ακτών. Ένα αμυδρό φως εμφανίζεται από το πουθενά
στο σκοτάδι, 200 περίπου μέτρα από το πλοίο, και μαζί μ\' αυτό
ξεπροβάλλει ανά πλοίο περιτριγυρισμένο από μια τρομακτική κοκκινωπή
αύρα, και \"κόβει\" το δρόμο στο πλοίο της Royal Navy. Τα κατάρτια του
πλοίου - φάντασμα διακρίνονται πεντακάθαρα κάτω από αυτό το παράξενο
φωσφορούχο φως. Κάποιοι από το πλήρωμα τρέχουν στην πρύμνη για να
δουν στα ανοιχτά το φαινόμενο που όμοιό του δεν έχουν ξαναδεί, αλλά το
πλοίο εξαφανίζεται στο σκοτάδι το ίδιο μυστήρια όπως και εμφανίσθηκε. Ο
δούκας του Γιορκ, όπως και δώδεκα άλλα μέλη του πληρώματος,
παρατηρούν αποσβολωμένοι το θέαμα. Ο μελλοντικός βασιλιάς George V
είναι πεπεισμένος πως μόλις είδε τον θρυλικό Ιπτάμενο Ολλανδό, παρά του
ότι ο τύπος του πλοίου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τη ίδια
νύχτα, λέγεται, ο ναύτης που αντελήφθη πρώτος το πλοίο - φάντασμα
έπεσε από ένα κατάρτι και σκοτώθηκε. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο
ναύαρχος του πλοίου

πεθαίνει. Για κάποιους, τα

δραματικά αυτά γεγονότα
συνδέονται με την περίεργη
εμφάνιση του πλοίου, την οποία κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει. Ο
θρύλος του πλοίου - φάντασμα που βρισκόταν υπό τη διοίκηση
ενός \"ιπτάμενου Ολλανδού\" ξεκινά τον 17ο αιώνα, χωρίς όμως να υπάρχει
πάνω σ\' αυτό πλήρης συμφωνία απόψεων. Σύμφωνα με μια διαδεδομένη
άποψη, το αφεντικό του πλοίου -ο Ολλανδός - είναι ένας καπετάνιος με το
όνομα Barent Fokke, ο οποίος ζει στο Άμστερνταμ γύρω στο 1650. Οι θυμοί
και οι πομπές του είναι γνωστοί σε όλους τους ναυτικούς, και το πλοίο του
είναι εκ μακρόν το πιο γρήγορο απ\' όλα. Μπορεί να κάνει την απόσταση
Άμστερνταμ - Μπατάβια σε τρεις μόλις μήνες, εκπληκτικό κατόρθωμα για
την εποχή, κατόρθωμα ακατόρθωτο αν -σύμφωνα με πολλούς- δεν επέμβει
ο ίδιος ο Διάβολος. Έτσι, όταν το πλοίο του εξαφανίζεται μια μέρα στη
θάλασσα, γεννιέται ένας θρύλος που το θέλει να διασχίζει στους αιώνες τις
θάλασσες, καταραμένο γιατί διέπραξε συμφωνία με το Διάβολο. Σύμφωνα
με κάποια άλλη εκδοχή, ο καπετάνιος του καταραμένου πλοίου λεγόταν Van
der Staten και τιμωρήθηκε να περιπλανιέται αιωνίως στις θάλασσες γιατί
σάλπαρε για τα ανοιχτά μια Μεγάλη Παρασκευή. Πάντως, ο πιο
διαδεδομένος θρύλος είναι εκείνος που μας μιλά για έναν καπετάνιο με το
όνομα Van der Decken. Με το πλοίο του κατευθύνεται από την Ολλανδία
προς τις ανατολικές Ινδίες, όταν πέφτει σε μια βίαιη καταιγίδα στα ανοιχτά
του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Υπερβολικά σίγουρος στο ταλέντο που
έχει να οδηγεί τα πλοία και παρά τις προτροπές του πληρώματος, ο Van der
Decken προκαλεί με υπεροψία τον Παντοδύναμο να βυθίσει το πλοίο αν
είναι ικανός. Το πλοίο τη γλιτώνει, αλλά ο καπετάνιος, για τιμωρία που
βλαστήμησε τον Παντοδύναμο, καταδικάζεται από Εκείνον να περιφέρεται
αιωνίως στις θάλασσες... Η ιστορία πλανάται προφορικά για αιώνες μέχρι
που ο γερμανός ποιητής Χάϊνριχ Χάϊνε, φτιάχνει στα 1830 μια γραπτή
ιστορία. Εκεί, ο περιπλανώμενος ναυτικός ελευθερώνεται από την κατάρα
μέσω της αγάπης μιας γυναίκας που δέχεται να πεθάνει για να του
επιτρέψει να βρει την ειρήνη. Το πλοίο του με τα κόκκινα πανιά το
καταπίνουν για πάντα τα κύματα του αρχιπελάγους.
Ο διάσημος γερμανός συνθέτης Ρίτσαρντ Βάγκνερ θα εμπνευστεί από το
κείμενο του Χάϊνε και θα συνθέσει στα 1843 την όπερά του \"Το πλοίο
φάντασμα\". Το 1887, το πλήρωμα του αμερικάνικου πλοίου Orion,
κατευθυνόμενο από το Σαν Φρανσίσκο στην Κίνα, παρατηρεί στα ανοιχτά
μπροστά του ένα παλιό τρικάταρτο ιστιοφόρο που φωτίζεται από ένα
παράξενο άσπρο φως. Για μια στιγμή το ιστιοφόρο πλησιάζει για να
εξαφανιστεί ξαφνικά τη στιγμή που οι ακτίνες του φεγγαριού σκεπάζονται
από σύννεφα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το ότι τα πανιά του είναι
ορθάνοιχτα, τη στιγμή μάλιστα που φυσά ένας πολύ βίαιος άνεμος . Το
1939, ένα παρόμοιο ιστιοφόρο γίνεται αντιληπτό από την ξηρά από μια
εκατοστή ανθρώπων που βρίσκονται σε μια ακτή της Νότιας Αφρικής, στα
νοτιοανατολικά του ακρωτηρίου. Το ιστιοφόρο που έχει πάντα τα πανιά του
ορθάνοιχτα διασχίζει τη θάλασσα με μεγάλη ταχύτητα, παραδέρνεται μέσα
σε μια δυνατή τρικυμία, πότε βυθίζεται και πότε ξαναφαίνεται, τη στιγμή που
δεν υπάρχει η παραμικρή πνοή ανέμου, για να εξαφανιστεί μυστηριωδώς
μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων της παραλίας. Το πλοίο
φάντασμα με τα τρία κατάρτια θα θεαθεί ακόμα μια φορά στα 1942, κι έκτοτε
σπανίως θα αναφερθεί κανείς με σιγουριά σε κάποια περίεργη εμφάνιση. Η
εποχή των μοντέρνων πλοίων φαίνεται να έχει καταφέρει ένα μοιραίο
χτύπημα στο θρύλο, όπως άλλωστε και σε έναν κάποιον ρομαντισμό για τις
ιστορίες της θάλασσας...
Πέρα από το θρύλο, δύσκολα θα βρει κανείς στοιχεία που να πιστοποιούν
την ύπαρξη πλοίων - φαντασμάτων. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει λόγο
για αντανάκλαση μέσα στο χρόνο. Για γεγονότα δηλαδή που συνυπάρχουν
στο χώρο. Το πλοίο φάντασμα, θα μπορούσε άνετα να μην είναι κάθε φορά
το ίδιο και το αυτό, αλλά κάποια διαφορετικά ανά περίπτωση ιστιοφόρα μιας
συγκεκριμένης εποχής, των οποίων η αντανάκλαση γινόταν ορατή σε
κάποια μεταγενέστερη εποχή. Εκείνο δηλαδή που έβλεπαν οι
θαλασσοπόροι ήταν το πλοίο όπως ακριβώς υπήρχε και κινούνταν στη
θάλασσα της εποχής του, και όχι στη θάλασσα μέσα στην οποία έπλεαν οι
ίδιοι. Αν κάποιος δηλαδή βρισκόταν πάνω στο πλοίο φάντασμα, δε θα ήταν
ικανός να δει το μεταγενέστερο πλοίο, εκείνο δηλαδή του οποίοι οι ναυτικοί
το κοιτούσαν έκπληκτοι! Κι αυτό διότι το παρελθόν έχει υπάρξει, το μέλλον
όμως όχι. Για να το καταλάβουμε καλύτερα να αναφέρουμε το παράδειγμα
μιας θερμικής φωτογραφικής μηχανής όπως εκείνης που λέγεται πως
κατασκευάσθηκε πριν από χρόνια σε εργαστήριο των ΗΠΑ, και η οποία
μπορεί να φωτογραφήσει το κοντινό παρελθόν: αν φωτογραφήσουμε με μια
συνηθισμένη φωτογραφική μηχανή ένα χώρο όπου βρισκόταν πριν από
μισή ώρα ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο και τώρα είναι άδειος, θα πάρουμε
εμφανίζοντας τη φωτογραφία μας τον άδειο χώρο που φωτογραφήσαμε.
Είναι λογικό. Αν όμως φωτογραφήσουμε το χώρο με μια υπερευαίσθητη
θερμική φωτογραφική μηχανή, εκείνο που θα πάρουμε θα είναι μια αμυδρή
αλλά συγκροτημένη εικόνα από το αυτοκίνητο που υπήρξε εκεί πριν από
μισή ώρα! Κι αυτό γιατί το όχημα είχε θερμότητα η οποία παρέμεινε στο
χώρο για λίγο ακόμα χρόνο. Φωτογραφίζουμε δηλαδή το παρόν και
βλέπουμε το παρελθόν! Ωστόσο, στις θρυλικές επαναλαμβανόμενες
εμφανίσεις του Ιπτάμενου Ολλανδού υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά,
όπως καιρικές συνθήκες, που δεν επιτρέπουν τον αντικατοπτρισμό: τοπική
ομίχλη, μια αίσθηση σκοταδιού... Ο αντικατοπτρισμός θέλει συνήθως
πεντακάθαρες καιρικές συνθήκες. Αυτό δείχνει ότι ίσως και να μην
επρόκειτο περί αντικατοπτρισμού. Σίγουρα, η διαστολή του χρόνου έχει
κάποια σχέση με τις εμφανίσεις των πλοίων - φαντασμάτων. Είναι πολύ
πιθανό κάποιες τραγωδίες, κάποια βίαια πάθη, να άφησαν σημάδια στο
χώρο και να δημιούργησαν ένα μαγνητικό πεδίο σε υποατομικό επίπεδο.
Είναι ενδεχομένως κι αυτοί με τον τρόπο τους κάποιοι αντικατοπτρισμοί του
παρελθόντος. Το 1928, μια ομάδα γάλλων κινηματογραφιστών, βρέθηκε
στο Μαρόκο μπροστά σε ένα εκπληκτικό θέαμα: είδαν ψηλά στον ουρανό
ένα στόλο πλοίων με ανοιχτά πανιά να ταξιδεύει από τον Ατλαντικό προς το
εσωτερικό της Σαχάρας. Ο στόλος πέρασε αργά στον ουρανό και χάθηκε
στην έρημο. Τα πλοία φαίνονταν πάρα πολύ παλιά. Είχαν πανιά και
παράξενα φλάμπουρα στα κατάρτια τους. Όταν οι φωτογράφοι
συμβουλεύτηκαν ιστορικές πηγές, διαπίστωσαν ότι τα πλοία που είδαν
έμοιαζαν με εκείνα που χρησιμοποιούσαν η Ισπανία και η Πορτογαλία για
υπερατλαντικά ταξίδια στο 14ο αιώνα. Σύμφωνα με τα πορτογαλικά και τα
ισπανικά αρχεία, οι σημαίες ήταν του ισπανικού και πορτογαλικού ναυτικού
αλλά υπήρχε και ένα τούρκικο πλοίο. Ερευνώντας για την περίπτωση του
τελευταίου, βρήκαν ότι μόνο μια φορά, στο 14ο αιώνα, οι ενωμένοι στόλοι
της Ισπανίας και Πορτογαλίας συνόδευσαν ένα τούρκικο πλοίο στον
Ατλαντικό... Ο θρύλος του πλοίου - φάντασμα που βρισκόταν υπό τη
διοίκηση ενός "ιπτάμενου Ολλανδού" ξεκινά τον 17ο αιώνα, χωρίς όμως να
υπάρχει πάνω σ' αυτό πλήρης συμφωνία απόψεων. Σύμφωνα με το μύθο ο
Ιπτάμενος Ολλανδός είναι ένα πλοίο φάντασμα που είναι καταδικασμένο να
πλέει στη θάλασσα για πάντα. Συνήθως οι ναυτικοί που το συναντάνε λένε
ότι είναι καλυμμένο με ένα θαμπό φως. Οι ναυτικοί που επιβαίνουν στο
πλοίο προσπαθούν να μεταφέρουν μηνύματα σε ανθρώπους που είναι από
χρόνια νεκροί. Θεωρείται δε κακό σημάδι για ένα πλοίο να συναντάει τον
Ιπτάμενο Ολλανδό.

Οι εκδοχές του μύθου

1. Σύμφωνα με μια διαδεδομένη άποψη, το αφεντικό του πλοίου -ο

Ολλανδός - είναι ένας καπετάνιος με το όνομα Bernard Fokke , ο οποίος ζει
στο Άμστερνταμ γύρω στο 1650. Οι θυμοί και οι πομπές του είναι γνωστοί
σε όλους τους ναυτικούς, και το πλοίο του είναι εκ μακρόν το πιο γρήγορο
απ' όλα. Μπορεί να κάνει την απόσταση Άμστερνταμ - Μπατάβια
(Ολλανδία-Ιάβα) σε τρεις μόλις μήνες, εκπληκτικό κατόρθωμα για την
εποχή, κατόρθωμα ακατόρθωτο αν -σύμφωνα με πολλούς- δεν επέμβει ο
ίδιος ο Διάβολος. Έτσι, όταν το πλοίο του εξαφανίζεται μια μέρα στη
θάλασσα, γεννιέται ένας θρύλος που το θέλει να διασχίζει στους αιώνες τις
θάλασσες, καταραμένο γιατί διέπραξε συμφωνία με το Διάβολο.

2. Σύμφωνα με κάποια άλλη εκδοχή, ο καπετάνιος του καταραμένου πλοίου

λεγόταν Van der Staten και τιμωρήθηκε να περιπλανιέται αιωνίως στις
θάλασσες γιατί σάλπαρε για τα ανοιχτά μια Μεγάλη Παρασκευή.

3. Πάντως, ο πιο διαδεδομένος θρύλος είναι εκείνος που μας μιλά για έναν
καπετάνιο με το όνομα Van der Decken. Με το πλοίο του κατευθύνεται από
την Ολλανδία προς τις ανατολικές Ινδίες, όταν πέφτει σε μια βίαιη καταιγίδα
στα ανοιχτά του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Υπερβολικά σίγουρος στο
ταλέντο που έχει να οδηγεί τα πλοία και παρά τις προτροπές του
πληρώματος, ο Van der Decken προκαλεί με υπεροψία τον Παντοδύναμο
να βυθίσει το πλοίο αν είναι ικανός. Το πλοίο τη γλιτώνει, αλλά ο
καπετάνιος, για τιμωρία που βλαστήμησε τον Παντοδύναμο, καταδικάζεται
από Εκείνον να περιφέρεται αιωνίως στις θάλασσες...

Οι θρυλικές εμφανίσεις του πλοίου

. Ο δούκας, δεκατριών χρονών τότε, ταξίδευε ως σημαιοφόρος της Royal

Navy με το πλοίο Bacchante, το οποίο πραγματοποιούσε το γύρο του
Κόσμου. Τη νύχτα της 11ης Ιουλίου 1881, το πλοίο βρισκόταν στα ανοιχτά
των αυστραλιανών ακτών. Ένα αμυδρό φως εμφανίζεται από το πουθενά
στο σκοτάδι, 200 περίπου μέτρα από το πλοίο, και μαζί μ' αυτό ξεπροβάλλει
ανά πλοίο περιτριγυρισμένο από μια τρομακτική κοκκινωπή αύρα, και
"κόβει" το δρόμο στο πλοίο της Royal Navy. Τα κατάρτια του πλοίου -
φάντασμα διακρίνονται πεντακάθαρα κάτω από αυτό το παράξενο
φωσφορούχο φως.

2. Το 1887, το πλήρωμα του αμερικάνικου πλοίου Orion, κατευθυνόμενο

από το Σαν Φρανσίσκο στην Κίνα, παρατηρεί στα ανοιχτά μπροστά του ένα
παλιό τρικάταρτο ιστιοφόρο που φωτίζεται από ένα παράξενο άσπρο φως.
Για μια στιγμή το ιστιοφόρο πλησιάζει για να εξαφανιστεί ξαφνικά τη στιγμή
που οι ακτίνες του φεγγαριού σκεπάζονται από σύννεφα. Αξιοσημείωτο είναι
επίσης το ότι τα πανιά του είναι ορθάνοιχτα, τη στιγμή μάλιστα που φυσά
ένας πολύ βίαιος άνεμος.

Κάποιοι από το πλήρωμα τρέχουν στην πρύμνη για να δουν στα ανοιχτά το
φαινόμενο που όμοιό του δεν έχουν ξαναδεί, αλλά το πλοίο εξαφανίζεται
στο σκοτάδι το ίδιο μυστήρια όπως και εμφανίσθηκε. Ο δούκας του Γιορκ,
όπως και δώδεκα άλλα μέλη του πληρώματος, παρατηρούν
αποσβολωμένοι το θέαμα. Ο μελλοντικός βασιλιάς George V είναι
πεπεισμένος πως μόλις είδε τον θρυλικό Ιπτάμενο Ολλανδό, παρά του ότι ο
τύπος του πλοίου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τη ίδια νύχτα,
λέγεται, ο ναύτης που αντελήφθη πρώτος το πλοίο - φάντασμα έπεσε από
ένα κατάρτι και σκοτώθηκε. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο ναύαρχος του
πλοίου πεθαίνει. Για κάποιους, τα δραματικά αυτά γεγονότα συνδέονται με
την περίεργη εμφάνιση του πλοίου, την οποία κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να
εξηγήσει.
Τα έργα που αντλούν την έμπνευσή τους από το μύθο
Με πολλές ακόμα εκδοχές να διεκδικούν τη πατρότητα του μύθου, ο
Ιπτάμενος Ολλανδός έφτασε να ακούγεται και στις μέρες μας και να
αποτελεί πηγή έμπνευσης για χιλιάδες ιστορίες, βιβλία αλλά και ταινίες.
Αλλά και στη ρομαντική εποχή ο θρύλος αυτός φαίνεται να επηρρέασε
πολλούς συγγραφείς και ποιητές. Αναφέρω ενδεικτικά τη μπαλάντα του
Ρομαντικού ποιητή Samuel Taylor Coleridge, "The Rime of the Ancient
Mariner" στην οποία παρατηρούμε πολλά κοινά μοτίβα με το θρύλο. Όπως
και στο μύθο, το πλοίο φάντασμα είναι καταδικασμένο να πλέει στις ανοικτές
θάλασσες, ο καπετάνιος στη προσπάθειά του να σώσει το πλοίο και τους
ναύτες του προσπαθεί να κάνει κάποιο συμβιβασμό με το Θάνατο κλπ...
Ένα ακόμα κείμενο στο οποίο φαίνεται να υπάρχει η αναφορά στο θρύλο
του Ιπτάμενου Ολλανδού, έρχεται αυτή τη φορά από την Αμερική, πάλι το
19ο αιώνα από έναν από τους πιο σημαντικούς γοτθικούς συγγραφείς, τον
Edgar Allan Poe στο μυθιστόρημά του The Narrative of Arthur Gordon Pym.
Σε κάποια στιγμή ο Arhtur Gordon Pym, ο πρωταγωνιστής, μάζι με
κάποιους ελάχιστους ναυαγούς συναντάνε ένα πλοίο φάντασμα, ένα πλοίο
του οποίου το πλήρωμα είναι νεκρό.
Άλλη μια έμμεση αναφορά στο θρύλο γίνεται και στο Δράκουλα του Μπραμ
Στοκερ όπου το πλήρωμα του "Demeter" φτάνει στο λιμάνι με τον νεκρό
καπετάνιο να είναι δεμένος στο πλήρωμα και μια άγνωστη δύναμη να
κουμαντάρει το πλοίο.
Όπως όμως είναι αναμενόμενο ο εν λόγω θρύλος δεν άφησε ασυγκίνητους
ούτε τους δημιουργούς της μεγάλης οθόνης. Η πιο πρόσφατη αναφορά στο
θρύλο που σίγουρα πολλοί θα θυμάστε γίνεται στη τριλογία της Disney, "Οι
Πειρατές της Καραιβικής".
Η ιστορία πλανάται προφορικά για αιώνες μέχρι που ο γερμανός ποιητής
Χάϊνριχ Χάϊνε, φτιάχνει στα 1830 μια γραπτή ιστορία. Εκεί, ο
περιπλανώμενος ναυτικός ελευθερώνεται από την κατάρα μέσω της αγάπης
μιας γυναίκας που δέχεται να πεθάνει για να του επιτρέψει να βρει την
ειρήνη. Το πλοίο του με τα κόκκινα πανιά το καταπίνουν για πάντα τα
κύματα του αρχιπελάγους.
Ο διάσημος γερμανός συνθέτης Ρίτσαρντ Βάγκνερ θα εμπνευστεί από το
κείμενο του Χάϊνε και θα συνθέσει στα 1841 την ομώνυμη όπερά του
Αλλά και ...η ερμηνεία του φαινομένου...
 Ένα ναυάγιο στο Ν.
Πόλο υπερυψωμένο
αρκετά μέτρα από την
επιφάνεια χάρη στους
πάγους είναι που η
εικόνα του
προβάλλεται στην
ατμόσφαιρα
εκατοντάδες μίλια
μακριά με λίγη βοήθεια
από το πολικό σέλας...
Πριν 600 χρόνια ζούσε
ένας πάμπλουτος
Ολλανδός με δικό του
πλοίο που το κυβερνούσε ο ίδιος. Τον έλεγαν Φαντερντέκεν κι είχε κάνει
πολλά ταξίδια στην Ανατολή. Πήγαινε στην Ινδία και στην Κίνα, φόρτωνε
μπαχάρια, χρυσάφι, διαμάντια, φίνα βελούδινα υφάσματα και χαλιά. Κι όταν
γύριζε στην Ευρώπη τα πουλούσε κι έβγαζε του κόσμου τα λεφτά.
Κάποτε, αποφάσισε να κάνει το τελευταίο του ταξίδι. Το καράβι ήταν γερό,
γεμάτο κανόνια για να μπορεί νʼ αντισταθεί στους πειρατές και στους
Πορτογάλλους που κείνον τον καιρό ήταν σε πόλεμο με τους Ολλανδούς.
Το καράβι επέστρεφε απʼ τʼ ανατολικά και καθώς ετοιμαζόταν να
καβατζάρει το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, το χτύπησε ο γαρμπής και δεν
τʼ άφηνε να περάσει. Εννιά βδομάδες πάλευε το πλοίο, ακίνητο στʼ ανοιχτά
του ακρωτηρίου.Το πλήρωμα δεν μπορούσε νʼ ανέβει στο κατάστρωμα, ο
αέρας ξέσκιζε τα πανιά, ένα απʼ τα κατάρτια γκρεμίστηκε στη θάλασσα, μια
κόλαση από αφρούς και θεόρατα κύματα έδερναν το σκαρί κι ασπριδερές
αστραπές έσκιζαν το σκοτάδι.
Ο Ολλανδός ήταν άντρας ατίθασος και σκληροτράχηλος, δεν πιανόταν
εύκολα φίλος και δεν φοβόταν ούτε θεούς ούτε δαίμονες. Ανέβηκε στο
πρημνιό κατάστρωμα κι ορκίστηκε στον τίμιο σταυρό που φορούσε στο
λαιμό της η γυναίκα του πως θα νικούσε τη φουρτούνα και τον ουρανό και
την κόλαση ακόμα κι αν έμενε νότια του ακρωτηρίου για αιώνες…
Όλα τα ξύλινα αντικείμενα στο κατάστρωμα τα κατάπιε η θάλασσα κι οι
βάρκες γίνηκαν θρύψαλα. Εκείνος, όμως, έπινε ατάραχος μπίρα και ρακί,
τραγουδούσε αισχρά τραγούδια και δεν του καιγόταν καρφί! Το πλήρωμα
ήταν εξαντλημένο και παρακαλούσε τον καπετάνιο του να πρυμνίσουν και
να ποδίσουν σʼ ένα λιμάνι ώσπου να πέσει το μπουρίνι. Άλλωστε κι ο
μάγειρας είχε αρρωστήσει βαριά κι έπρεπε να μπει σε νοσοκομείο. Καθώς
οι πιέσεις των ναυτών αυξάνονταν, ο Ολλανδός το θεώρησε προδοσία και
σκότωσε τον υποπλοίαρχο. Τον ξάπλωσε νεκρό και τον πέταξε στη
θάλασσα.
Ύστερα στάθηκε όρθιος με πρόσωπο μελανό και το πιστόλι στο χέρι
κι άρχισε να ειρωνεύεται και να φοβερίζει το Θεό: «Χριστέ Σατανά! Στο
διάβολο ο Θεός! Ο Διάβολος να σας πάρει όλους! Θεέ σε καταριέμαι!
Σε καταριέμαι! Καταριέμαι το γιό σου, καταριέμαι και την Παναγία! Σας
εύχομαι να πέσετε όλοι στα καζάνια της κόλασης!».Και συνέχισε να
καπνίζει την πίπα του, να πίνει, να γελά και να λέει τα φοβερά του
τραγούδια…
Τότε ο ουρανός άνοιξε μʼ έναν τρομακτικό κρότο, λες κι έσκασε
ηφαίστειο! Νέες αστραπές έσκισαν τον μαύρο ουρανό. Και τότε
κατέβηκε απʼ τον ουρανό στο πρημνιό κατάστρωμα μια πελώρια
μορφή … ο Παντοδύναμος! Όλοι οι ναύτες παρέλυσαν, μα ο
Φαντερντέκεν συνέχισε ατάραχος να καπνίζει! «Είσαι αδάμαστος
άνθρωπος καπετάνιε» είπε η μορφή.
«Κι εσύ είσαι ένας καραγκιόζης! Ποιος εύχεται ένα εύκολο ταξίδι; Εγώ
πάντως όχι! Δεν θέλω τίποτα από σένα, γιʼ αυτό δίνε του πριν σου
συντρίψω το κεφάλι!».
Τράβηξε τον κόκορα και πυροβόλησε! Τότε η φωνή ξαναμίλησε και
είπε: «Από τούτη τη στιγμή είσαι καταραμένος! Σε καταδικάζω νʼ
αρμενίζεις ως την Ημέρα της Κρίσεως!
Χωρίς να βρίσκεις αγκυροβόλιο και λιμάνι. Πυρωμένο σίδερο θανʼ το
φαί σου και χολή το ποτό σου. Από το πλήρωμά σου μόνο ο μούτσος
θα μείνει κοντά σου. Κέρατα θα φυτρώσουν στο μέτωπό του, θα
βγάλει δόντια και νύχια σαν τίγρης και το δέρμα του θα γίνει σαν του
καρχαρία. Θα μένεις για πάντα άγρυπνος, ύπνο δεν θα βρίσκεις, θα
είσαι η κατάρα για όλους τους ναυτικούς, θα είσαι το κακό πνεύμα της
θάλασσας, θα ταξιδεύεις χωρίς αναπαμό σʼ όλα τα μήκη και πλάτη και
το καράβι σου θα φέρνει γρουσουζιά σʼ όσους το βλέπουν. Και δεν θα
είσαι ούτε ζωντανός ούτε πεθαμένος!»…

«Αμήν!» φώναξε ο Ολλανδός και γέλασε, «ζήτω ο Σατανάς!»…

Από τότε ο Ιπτάμενος Ολλανδός οργώνει με το μαγεμένο καράβι του
όλες τις θάλασσες, μα πιο πολύ τα νερά γύρω απʼ το Ακρωτήρι της
Καλής Ελπίδας. Φέρνει σε όλα τα πλοία που ανταμώνει γρουσουζιά,
ναυάγιο και θάνατο. Τα σφηνώνει σε υποβρύχιους υφάλους ή τα
ρίχνει στα βράχια της ακτής. Κάνει τα τρόφιμά τους να μουχλιάζουν
και το κρασί τους να ξινίζει! Σιγά-σιγά ο Ολλανδός μάζεψε στο πλοίο
του καινούργιο πλήρωμα: τα φαντάσματα όλων των κακούργων, των
πειρατών και των φονιάδων που πνίγηκαν αλύτρωτοι στη θάλασσα …
όλες τις χαμένες ψυχές της θάλασσας! Μια φορά τον είδα κι εγώ,
ανοιχτά της Νορβηγίας. Έριχνε πολύ χιόνι, κι αυτός καθισμένος άνετα
στο κατάστρωμα τραγουδούσε βρόμικα τραγούδια και προσπαθούσε
να χώσει στο παλτό του ένα μάτσο φύλα από ταμπάκο πιασμένα μʼ
έναν συνδετήρα φτιαγμένο από δόντια καρχαρία. Μόλις πιάσαμε
λιμάνι, έτρεξα στην πρώτη εκκλησιά, άναψα ένα κερί και ζήτησα απʼ
το Θεό συγγνώμη για λογαριασμό του Ιπτάμενου Ολλανδού!
Επιστρέφοντας στην πατρίδα ναυαγήσαμε στη Σικελία…

Tα υπόλοιπα είναι η γνωστή φαντασία των ναυτικών

ΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΚΗΣ?
Εθεάθη πριν 30' περίπου πάνω από το Ωραιόκαστρο, πετούσε αθόρυβα, σε
χαμηλό ύψος περίπου 300 πόδια με κατεύθυνση δυτικά, ο φωτισμός του
ήταν γαλαζοπράσινος, το είδε άλλος κανείς? Για φώτο ή βίντεο ούτε λόγος
1-2 δευτερόλεπτα μόνο ήταν ορατό.
A.T.I.A. στο φαράγγι Denin της Βουλγαρίας

06 Φεβρουαρίου 2010

2/2/2010 Μυστηριώδες
ιπτάμενο αντικείμενο
παρατηρείτε στο φαράγγι
Denin της Βουλγαρίας στην
οροσειρά της Ροδόπης κοντά
στα Ελληνοβουλγαρικά
σύνορα.
Το UFO, εντοπίστηκε από
μαθητές τουρίστες στο
φαράγγι Devin στην
οροσειρά της Ροδόπης, όταν
βιντεοσκοπούσαν την περιοχή πριν λίγες ημέρες.
Οι εμπειρογνώμονες που έχουν ελέγξει το βίντεο επιβεβαίωσαν την
αυθεντικότητα του ωστόσο υπάρχει και η άποψης που αναφέρει ότι "Δεν
είναι σκηνοθετημένο ούτε είναι ένα αλλοδαπό διαστημικό οχήματα", δήλωσε
ο κ. Lazarov, ένας από τους ιδρυτές της βουλγαρικής UFO Network
(BUFON). Ο εμπειρογνώμονας είναι πεπεισμένος ότι η Πολεμική Αεροπορία
των ΗΠΑ διεξάγει δοκιμές σε βουλγαρικό έδαφος. Το βίντεο καταγράφηκε
στις 3 Ιανουαρίου από μαθητές οι οποίοι επέστρεφαν από διακοπές της
πρωτοχρονιάς. Η μαγνητοσκόπηση αφορούσε το εκπληκτικό τοπίο, ώσπου
ξαφνικά φάνηκε ένας ιπτάμενος δίσκος να χαμηλώνει.
Τα αγόρια δεν ανακοίνωσαν το περιστατικό, γιατί το UFO ήταν ορατό για
λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Αργότερα, όταν κατέβασαν το αρχείο στον
υπολογιστή, είδαν καθαρά το άγνωστο αντικείμενο και τηλεφώνησαν στον
Ιβάν Lazarov. Ο βούλγαρος ερευνητής εξήγησε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ
ενός "ιπτάμενου δίσκου" και ενός αλλοδαπού διαστημοπλοίου.
"Οι ιπτάμενοι δίσκοι είναι τεχνητή και χρησιμοποιούνται για στρατιωτικούς
σκοπούς. "Σε αυτή την περίπτωση, πρόκειται για προηγούμενη τεχνολογία,
η οποία, κατά τη γνώμη μου, ανήκει στην αμερικανική στρατιωτική βάση στο
βουλγαρικό έδαφος," εξηγεί ο εμπειρογνώμονας.
Το συμπέρασμά του επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η Ροδόπη είναι
αναμφισβήτητα ένα από τα πιο ισχυρά κέντρα ενέργειας στη Βουλγαρία.

οι Πλανήτες βήμα βήμα

Κατοικούμε μέσα σε ένα ασήμαντο και μικροσκοπικό τμήμα του Σύμπαντος,
που δεν παύει όμως να είναι το σπίτι που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Αξίζει λοιπόν να επισκεφτούμε και να γνωρίσουμε καλύτερα την μικρή μας
διαστημική γειτονιά. Διότι αν δεν μάθουμε μερικά πράγματα για το ηλιακό
μας σύστημα που μας φιλοξενεί και αν δεν γνωρίσουμε τους πλανήτες που
είναι αναπόσπαστα μέλη αυτής της γειτονιάς, τότε είναι σαν να κατοικούμε
και να ζούμε σε ένα σπίτι χωρίς να γνωρίζουμε σε πια γειτονιά είναι
χτισμένο. Γιʼ αυτό, προσδεθείτε και απολαύστε το μαγευτικό ταξίδι.

Πόσο μεγάλο είναι το Ηλιακό μας Σύστημα;

Είναι πολύ δύσκολο για μας να καταλάβουμε πόσο μεγάλο είναι το Ηλιακό
μας Σύστημα. Οι επιστήμονες μας λένε, ότι ο μεγαλύτερος αριθμός που
μπορεί το μυαλό μας να αντιληφθεί, ή να αρπάξει, είναι ο αριθμός εκατό
χιλιάδες (100.000). Όταν αρχίζουμε να μιλάμε για τις αποστάσεις μεταξύ
των πλανητών, οι οποίες μετριούνται σε εκατομμύρια, ή δισεκατομμύρια,
χιλιόμετρα, το μυαλό μας αρχίζει να ζαλίζεται. Όταν μάλιστα προσθέσεις τη
συνήθεια που έχουν οι μεγάλοι να κάνουν τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα
απʼ ότι πρέπει, τότε γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Αυτό που θα
προσπαθήσουμε να κάνουνε εδώ, είναι να εξηγήσουμε το μέγεθος του
ηλιακού συστήματος με έναν απλούστερο τρόπο και επίσης θα σας
δώσουμε μια ιδέα για το πόσο απέχουν οι πλανητικοί μας γείτονες από τον
Ήλιο.

Θα προσπαθήσουμε να σας δείξουμε το μέγεθος του ηλιακού συστήματος

πραγματοποιώντας έναν φανταστικό “περίπατο” από τον Ήλιο προς όλους
τους πλανήτες της γειτονιάς μας. Πρόκειται για έναν μοναδικό περίπατο,
μιας και κάθε “βήμα” που θα κάνετε αντιστοιχεί με ένα εκατομμύρια
εξακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα! Για τους πρώτους τέσσερις πλανήτες, Ερμής,
Αφροδίτη, Γη και Άρης, θα έχετε τη δυνατότητα να κάνετε αυτά τα βήματα
αν βρισκόσασταν μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Κατόπιν αυτού, οι
αποστάσεις είναι υπερβολικά μεγάλες, εκτός και αν βρίσκεστε σε έναν
ανοιχτό χώρο χωρίς σύνορα και φυσικά εμπόδια. Αν πραγματικά
αποφασίσετε να περπατήσετε τις αποστάσεις για τους πρώτους τέσσερις
πλανήτες, βεβαιωθείτε ότι ένας από τους γονείς σας θα στέκεται ακίνητος
στη γραμμή του τέρματος αναπαριστώντας τον Ήλιο. Όταν θα αρχίσετε να
κάνετε τα βήματα, προσέξτε το κάθε βήμα σας να μην είναι κάτω του ενός
μέτρου. Αν, από την άλλη, δεν έχετε τη δυνατότητα να βρείτε ένα γήπεδο
ποδοσφαίρου, τότε απλά φανταστείτε το παρακάτω παράδειγμα.

Επίσης, κατά το ταξίδι μας διαμέσου του ηλιακού συστήματος, ξεκινώντας

πάντα από τον Ήλιο, θα σας αναφέρουμε το χρόνο που θα χρειαζόσασταν
να επισκεφτείτε τους πλανήτες με το αυτοκίνητό σας τρέχοντας με την
ταχύτητα των 110 χιλιομέτρων την ώρα, όπως επίσης και πετώντας με το
αεροπλάνο με 1000 χιλιόμετρα την ώρα. Θυμηθείτε, οι πλανήτες δεν
βρίσκονται σε ευθεία γραμμή από τον Ήλιο. Συνεχώς κινούνται γύρω από
το μητρικό μας άστρο, και είναι πολύ δύσκολο και σπάνιο να
ευθυγραμμιστούν. Οι αποστάσεις που χρησιμοποιούμε από τον Ήλιο προς
τους πλανήτες αντιπροσωπεύουν πάντοτε τον μέσο όρο.
Ερμής...
O πρώτος σταθμός του διαστημικού ταξιδιού μας είναι ο Ερμής, ο οποίος
είναι και ο πλησιέστερος πλανήτης προς τον Ήλιο. Ο Ερμής βρίσκεται γύρω
στα 56 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο. Για να το καταλάβετε
καλύτερα κάντε 35 βήματα μπροστά και κοιτάξτε πίσω να δείτε πόσο μακριά
βρίσκεται ο Ήλιος. Αν πετούσατε με αεροπλάνο και με ταχύτητα 1000
χλμ/ώρα (όπως είπαμε πιο πριν) και ξεκινούσατε από τον Ήλιο θα
χρειαζόσασταν 7 χρόνια για να φτάσετε στον Ερμή! Αν τώρα οδηγούσατε το
αυτοκίνητό σας θα φτάνατε σε 57 χρόνια.

Αφροδίτη

Ο δεύτερος σταθμός μας είναι ο πλανήτης Αφροδίτη. Ο πλανήτης πήρε το

όνομά του από την θεά του έρωτα και της ομορφιάς, της Αφροδίτης και
βρίσκεται σε απόσταση 104,5 εκατομμύρια χιλιόμετρα περίπου από τον
Ήλιο, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνετε άλλα 30 βήματα μπροστά
(συνολικά 65 βήματα από τον Ήλιο). Με αεροπλάνο θα φτάνατε σε 12
χρόνια και με αυτοκίνητο σε 106 χρόνια.

Γη
Η τρίτη στάση στο φανταστικό μας ταξίδι είναι το σπίτι μας, ο πλανήτης Γη.
Η μέση απόσταση της Γης από το άστρο της ημέρας είναι περίπου 150
εκατομμύρια χιλιόμετρα, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνετε άλλα 28
βήματα εμπρός (συνολικά 93 βήματα από τον Ήλιο). Αξίζει να σημειωθεί ότι
οι επιστήμονες χρησιμοποιούν την απόσταση Γης – Ήλιου ως αστρονομική
μονάδα μέτρησης (Αστρονομική Μονάδα ή Astronomical Unit). Με
αεροπλάνο θα φτάνατε από τον Ήλιο στη Γη σε 18 χρόνια και με αυτοκίνητο
σε 152 χρόνια.

Άρης
Η τέταρτη στάση στη διαστημική πορεία μας μέσα στο ηλιακό σύστημα είναι
ο Άρης, ο κόκκινος πλανήτης. Πρόκειται για την τελευταία στάση που
μπορείτε να κάνετε εντός του ποδοσφαιρικού γηπέδου. Η μέση απόσταση
του Άρη από τον Ήλιο είναι γύρω στα 220 εκατομμύρια χιλιόμετρα, ή
συνολικά 137 βήματα μπροστά από τον Ήλιο. Με αεροπλάνο θα φτάνατε σε
26 χρόνια και με αυτοκίνητο σε 223 χρόνια.

Δίας
Ο Δίας, ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος, είναι ο
πέμπτος πλανήτης σε απόσταση από τον Ήλιο και ο πρώτος από τους
ονομαζόμενους “Εξωτερικούς Πλανήτες”. Η μέση απόσταση από τον Ήλιο
είναι σχεδόν 751 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Αν προσπαθούσατε να
πραγματοποιήσετε τα βήματα θα φτάνατε στα 400 μέτρα μακριά από τον
Ήλιο (ή τον ακίνητο γονέα σας). Με αεροπλάνο θα φτάνατε σε 89 χρόνια και
με αυτοκίνητο σε 762 χρόνια.
Κρόνος
Ο πλανήτης των δακτυλίων, είναι ο έκτος σε σειρά από τον Ήλιο. Αυτός ο
γιγάντιος πλανήτης είναι περισσότερο από εννιά φορές πιο μακριά απʼ ότι η
Γη από τον Ήλιο. Η μέση απόσταση είναι περίπου 1370 εκατομμύρια (ή
1,370 δισεκατομμύρια) χιλιόμετρα. Αν περπατούσατε σε ανοιχτό χώρο
κάνοντας ένα ένα τα βήματα θα φτάνατε σε απόσταση 800 μέτρων μακριά
από τον Ήλιο. Σίγουρα θα κουραζόσασταν πάρα πολύ. Αν τώρα πετούσατε
με το αεροπλάνο, θα χρειαζόσασταν 163 χρόνια για να διανύσετε την
απόσταση από τον Ήλιο μέχρι τον Κρόνο, ενώ με το αυτοκίνητο σε 1.396
χρόνια.

Ουρανός
Ο μυστηριώδης γαλαζοπράσινος πλανήτης είναι ο έβδομος σε σειρά. Από
τον Ουρανό ως τα εξώτερα όρια του συστήματός μας, οι αποστάσεις είναι
πραγματικά τεράστιες. Η μέση απόσταση από τον Ήλιο είναι γύρω στα 2,7
δισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Αν προσπαθούσατε να περπατήσετε αυτήν την
απόσταση θα φτάνατε στα 1600 μέτρα (ή 1,6 χιλιόμετρα) μακριά από τον
γονέα σας. Με αεροπλάνο θα φτάνατε σε 328 χρόνια και με αυτοκίνητο σε
2.809 χρόνια.

Ποσειδώνας
Ο όγδοος σε σειρά πλανήτης, και ο προτελευταίος από τον Ήλιο, βρίσκεται
σε απόσταση που αγγίζει τα 4,3 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Η απόσταση
στο ξέφωτο θα έφτανε τα 2.400 μέτρα (ή 2,4 χιλιόμετρα) μήκος. Πρόκειται
πράγματι για πολύ μεγάλη απόσταση. Το αεροπλάνο με το οποίο θα
ταξιδεύατε θα έφτανε σε 513 χρόνια στον προορισμό του ενώ με το
αυτοκίνητο θα φτάνατε σε 4.400 χρόνια.

Πλούτωνας
Ο μικρός Πλούτωνας είναι ο τελευταίος πλανήτης της οικογένειας του
ηλιακού μας συστήματος. Ο σκοτεινός και συνάμα ψυχρός πλανήτης απέχει
γύρω στα 5,6 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο κατά μέσο όρο. Για
να φτάνατε το σημείο του Πλούτωνα περπατώντας σε ανοιχτή πεδιάδα θα
χρειαζόσασταν 3200 μέτρα βαδίσματος. Με αεροπλάνο θα φτάνατε σε 675
χρόνια ενώ αν προσπαθούσατε να πάρετε το αυτοκίνητό σας θα ήσασταν
εκεί σε 5.700 χρόνια.

To μυστήριο των γραμμών της Νάζκα

Είναι η σημαντικότερη ομάδα ανάγλυφων εδαφών στον κόσμο. Χαραγμένες
στην επιφάνεια της pampa-ερήμου, στην άμμο έχουμε 30.000 σχήματα
φτιαγμένα από χιλιάδες ευθείες γραμμές, γεωμετρικές μορφές και εικόνες
ζώων και πουλιών συμπεριλαμβανομένου ενός πιθήκου, μιας αράχνης και
ενός "ατόμου κουκουβάγιας". Η τελευταία από αυτές χαράχθηκε χίλια
χρόνια πριν. - και τα σχέδιά τους είναι σαφώς ορατά μόνο από τον
αέρα(Αυτό οδήγησε μερικούς να υποθέσουν ότι οι Ινδιάνοι του Nazca
μπορεί να ήταν ικανοί στο να πετάνε ! - ένας από αυτούς είναι και ο Von
Daniken που έχει γράψει πολλά βιβλία για τις αρχαίες ιπτάμενες μηχανές
όπως υποστηρίζει). Ποιός ήταν όμως ο λόγος που κατασκευάστηκαν αυτά
τα τεράστια
ιερογλυφικά?

Ποιοι τις
δημιούργησαν:
Οι γραμμές Nazca
θεωρούνται για να
έχουν γίνει από το
Nazca Ινδοί που έζησε
στην περιοχή μεταξύ
300 Π.Χ. και 800 Μ.Χ.
Η αγγειοπλαστική τους έχει βρεθεί στις γραμμές Nazca. Οι προκάτοχοι των
Incas, οι Ινδιάνοι του Νάζκα δεν άφησαν οποιαδήποτε στοιχεία μιας
γραπτής γλώσσας, και κανένας από τους απογόνους τους δεν επιζεί
σήμερα. Ή μάλλον αφησαν και μάλιστα πολλά αλλά κανενα στραβαδι
επιστημονας δεν μπορεσε να σκεφτει ακομα ότι τα δημιουργηματα τους
είναι κατι σαν γιγαντιαιους σκληρους δισκους υπολογιστων και να
αποδικωποιήσει το ηχητικο δνα που εχει καταγραφει εκει. ΕΛΛΑΣ ΜΟΝΗ
ΦΩΤΟΓΕΝΝΕΙ και αναρωτιεμαι που θα ήταν οπλανητης αν εμεις οι Ελληνες
ερευνητες και επιστημονες δεν ειχαμε δωσει κατευθυντηριες γραμμες στους
σκλα΄βους βιομήχανους και τραπεζίτες  
Γεωμετρικά σχήματα στο έδαφος και η αράχνη. Toτιαξανε οι προγονοι μας
και οι σημερινοι λαοι δεν μπορουν να κατανοησουν ακομη την εννοια του
πλέγματος και των τριγωνισμων, δεν μπορουν να κατανοησουν τον
προδιεγραμμενο ρολο τους στο πλανητη γη

Διαστάσεις:
Μερικές από τις παραστάσεις των ζώων είναι μεγαλύτερες από δύο γήπεδα
ποδοσφαίρου και όμως είναι τόσο ακριβής. Ακόμη υπάρχουν περίπου 50
αυτών των σχεδίων που κυμαίνονται στο μέγεθος από 25 μέτρα 275 μέτρα
σε μάκρος. Παρά τη φήμη τους, αυτά είναι περιορισμένα σε μια μικρή γωνία
της ερήμου - ή pampa, όπως καλείται από τους περουβιανούς.
Οι τρείς μυστήριες πτυχές:

Κατ' αρχάς, πολλές από τις

γραμμές εμφανίζονται να είναι
τυχαίες και φαίνονται να μην
αποτελούν κανένα
συγκεκριμένο σχέδιο.
Δεύτερον, υπάρχουν άλλες
γραμμές που διαμορφώνονται
σε γεωμετρικά σχήματα:
γωνίες, τρίγωνα, δέσμες,
σπείρες, ορθογώνια,
κυματιστές γραμμές, κ.λπ.
Τρίτον, εμφανίζονται πολλά
ζωικά σχέδια. Θα μπορούσαν
αυτά τα ανάγλυφα να είναι
υπολείμματα των αρχαίων ζωικών Θεών ή σχέδια των αστερισμών... Να
είναι δρόμοι, δείκτες αστεριών, ίσως ακόμη και ένας γιγαντιαίος χάρτης...
Εάν οι άνθρωποι που έζησαν εδώ 2.000 έτη πριν είχαν μόνο μια απλή
πρωτόγονη τεχνολογία, πώς κατόρθωσαν να κατασκευάσουν τέτοια ακριβή
σχήματα; Είχαν ένα σχέδιο; Σε αυτή την περίπτωση, ποιος το όρισε;
Για να κατανοήσουμε τις γραμμές Nasca, που δημιουργήθηκαν από την
αφαίρεση των βράχων των ερήμων για να αποκαλύψουν τη χλωμή ρόδινη
άμμο από κάτω, οι επισκέπτες έχουν προτείνει κάθε πιθανή εξήγηση - από
τους διαδρόμους για τα διαστημόπλοια, στις διαδρομές για τους
ολυμπιακούς
αθλητές, στα
αστρονομικά
παρατηρητήρια.
Στην συνέχεια του
άρθρου έχουμε
συγκεντρώσει
κείμενα και βίντεο
που αναφέρονται
σε αυτά τα μυστήρια
σχήματα
προσπαθόντας
να δώσουν
απαντήσεις στα
παραπάνω
ερωτήματα.
ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΡΟΜΟΥ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΩΝ ΣΕ ΣΠΙΤΙ
ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ.
Κατά καιρούς έχουν υπάρξει πολλές θεωρίες σχετικά με το στοίχειωμα των
φαντασμάτων. Κάποια στοιχεία συνηγορούν πως η ικανότητα ενός ατόμου
να βλέπει φαντάσματα ή να αισθάνεται μία παρουσία εξαρτάται εν μέρει
από την παρατεταμένη επαφή με το άτομο που βλέπει ή νιώθει.
Σε μία πειραματική έρευνα μιας ομάδας ψυχολόγων-ερευνητών,
χρησιμοποιήθηκαν τέσσερα ζώα: ένα σκυλί, μία γάτα, ένας αρουραίος και
ένας κροταλίας. Τα ζώα χρησιμοποιήθηκαν για να ερευνήσουν τα
στοιχειωμένα δωμάτια μιας αγροικίας στο Κεντάκι των ΗΠΑ, και αφού τα
έβαλαν στο σπίτι ένα ένα χωριστά, οι ερευνητές κατέγραψαν τα εξής: "Το
σκυλί, αφού μπήκε περίπου για ένα μέτρο μέσα στο δωμάτιο, παραμέρισε
τον ιδιοκτήτη του και έσπρωχνε την εξώπορτα για να διαφύγει. Με κανέναν
τρόπο δεν στάθηκε δυνατόν να πείσουν το σκύλο να επιστρέψει στο
δωμάτιο. H γάτα, αφού και αυτή μπήκε στο ίδιο μήκος του διαδρόμου με το
σκυλί, μεταφερόμενη στα χέρια του ιδιοκτήτη της, έμπηξε τα νύχια της στους
ώμους του, πήδηξε στο πάτωμα και έστρεψε το σώμα της προς μία
καρέκλα. Πέρασαν αρκετά λεπτά κοιτάζοντας απειλητικά και νιαουρίζοντας
επιθετικά προς την άδεια καρέκλα, μέχρι που τελικά βγήκε από το δωμάτιο.
O αρουραίος δεν έδειξε καμία αντίδραση σε ότι κι αν είχε ενοχλήσει
τον σκύλο και τη γάτα. Ο κροταλίας, όμως, όχι μόνο πήρε στάση
επίθεσης προς την ίδια καρέκλα που είχε απασχολήσει και την γάτα,
αλλά έχοντας ανοιχτό το στόμα του, προσπαθούσε να επιτεθεί σε κάτι
που κανείς δεν έβλεπε. Μετά από λίγο έστρεψε το κεφάλι του προς ένα
παράθυρο και κατόπιν ξαναγύρισε στη θέση εγρήγορσης που είχε
νωρίτερα. Τα τέσσερα ζώα εξετάστηκαν ξεχωριστά και σε ένα δωμάτιο,
όπου καμία τραγωδία δεν είχε συμβεί. Σε αυτό το δωμάτιο αντέδρασαν
φυσιολογικά. Προφανώς, στην αγροικία επηρεάζονταν από κάποια αόρατη
παρουσία. Τι ήταν όμως αυτό με το οποίο αντιδρούσαν τόσο επιθετικά τα
ζώα… παραμένει άγνωστο και μυστήριο. Όπως μυστήριο παραμένει και η
δυνατότητα παρατεταμένης επαφής των ανθρώπων και των ζώων με άυλες
οντότητες".
Σύμφωνα με την γνώμη ορισμένων ανθρώπων του κλήρου, αυτές οι
οντότητες αποτελούν ψυχές νεκρών. Υποστηρίζουν πως οι ψυχές των
ατόμων που πέθαναν ήρεμα, αποχωρίζονται από το σώμα και προχωρούν
σε ένα άλλο επίπεδο. Το πνεύμα, όμως, αυτών που πέθαναν βίαια, για
κάποιο λόγο δεν μπορεί να προχωρήσει και μένει προσκολλημένο
στον υλικό κόσμο. Στις περισσότερες περιπτώσεις στοιχειωμένων
χώρων, αποκαλύπτεται πως εκεί είχε γίνει κάποιος φόνος. Στην
πλειονότητα τέτοιων περιπτώσεων, τα φαντάσματα μη μπορώντας να
συνειδητοποιήσουν την αιτία του ξαφνικού θανάτου τους, απλά
προσπαθούν ίσως, να τραβήξουν την προσοχή.
"Ο υπολογιστής έδειξε... Σαίξπιρ!"

Ηταν ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ συγγραφέας

του έργου «Εδουάρδος ΙΙΙ»; Ενα
συγγραφικό μυστήριο 400 ετών τείνει να
λυθεί σήμερα μέσω ενός προγράμματος
ηλεκτρονικού υπολογιστή που έχει
σχεδιαστεί με σκοπό να διαπιστώνει εάν
και εφόσον υπάρχει λογοκλοπή.
Μια αυθεντία πάνω στον Σαίξπηρ, ο Σερ
Μπράιαν Βίκερς, από το Ινστιτούτο
Αγγλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου
του Λονδίνου, πιστεύει ότι η σύγκριση
των φράσεων που χρησιμοποιούνται
στη «Βασιλεία του Βασιλιά Εδουάρδου
ΙΙΙ» με τα πρώιμα έργα του Σαίξπηρ
αποδεικνύει σαφώς ότι ο βάρδος έγραψε
το έργο σε συνεργασία με τον Τόμας
Κιντ, έναν από τους πιο δημοφιλείς
συγγραφείς της εποχής του. Ο
καθηγητής χρησιμοποίησε το λογισμικό «Ρl@giarism» (αναπτύχθηκε
από το Πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ για την ανίχνευση φοιτητών που
κλέβουν στις εξετάσεις), για να συγκρίνει τη γλώσσα που χρησιμοποιείται
στον «Εδουάρδο ΙΙΙ» -δημοσιεύτηκε ανώνυμα το 1596, όταν ο Σαίξπηρ ήταν
32 ετών- με άλλα έργα της περιόδου. Τι ανακάλυψε; Οτι οι συγγραφείς
χρησιμοποιούν συχνά τις ίδιες συνήθειες του λόγου, πράγμα που σημαίνει
ότι έχουν ένα «γλωσσικό αποτύπωμα».
Το πρόγραμμα προσδιορίζει φράσεις από τρεις λέξεις ή περισσότερες
από ένα γνωστό έργο του δημιουργού και τις αναζητεί σε έργα που
δεν του έχουν αποδοθεί. Σε δοκιμές όπου οι συγγραφείς είναι γνωστό
ότι δεν τους ανήκει το έργο με το οποίο συγκρίνονται, υπάρχουν μέχρι
και 20 ταυτίσεις, διότι ορισμένες φράσεις είναι σε κοινή χρήση. Οταν ο
«Εδουάρδος ΙΙΙ» είχε συγκριθεί με τα έργα του Σαίξπηρ που
δημοσιεύτηκαν πριν από 1596 υπήρχαν 200 ταυτίσεις! Τα
συγκρινόμενα αποσπάσματα προήλθαν από τέσσερις σκηνές του έργου,
περίπου το 40% του έργου. Οι εναπομείνασες σκηνές είχαν περίπου άλλες
200 ταυτίσεις με έργα του Αγγλου συγγραφέα Τόμας Κιντ, γνωστότερο σε
μας από την «Ισπανική τραγωδία» (έχει γραφεί γύρω στο 1587). «Οταν
υπάρχουν 200 ταυτίσεις, μπορεί κανείς να είναι πολύ σίγουρος», ισχυρίζεται
ο σερ Μπράιαν Βίκερς. «Ο καθένας μπορεί να δει ότι ορισμένες σκηνές είναι
πολύ σαιξπηρικές, αλλά κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί υπήρχαν
στίχοι που σίγουρα δεν ήταν δικοί του. Υπάρχει μια πραγματική διαφορά
ποιότητας μεταξύ των δύο δημιουργών».
Το μυστήριο είχε ενταθεί, επειδή ορισμένοι πανεπιστημιακοί αρνούνταν να
πιστέψουν ότι ο Σαίξπηρ είχε συνεργαστεί με άλλους συγγραφείς σε αυτό το
στάδιο της καριέρας του.
Φυσικα αποτελει λεπτομερεια για αδαεις ότι η λεκτικη συμπτωση
παραγει περιπου ιδιες συχνοτητες δηλαδη κυματομορφη η οποια
αποτελει άλλο ένα αποτυπωμα στη συμπαντικη διασταση Να γιιατι
ενώ ο Ελληνικος πολιτισμος εχει ηλικια 16.000 χρονια, το παλαιοτερο
γραπτο κειμενο στη Ευρωπη εχει ηλικίας 6900 ετη. Δε σημαίνει ότι
από καιρο κοσμογονιας κι ατλαντίδας κανεις δε μιλουσε, απλά η
γραφη γινοταν ΜΕ ΗΧΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ και πού? Μα φυσικά σε
κρυσταλικά πετρώματα, όπως λάμε μαρμαροο και γρανιτης
Να γιατι οι πυραμιδες δεν εχουν επιγραφες μέσα, γιατιμ λειτουργησαν
σα σκληροι δισκοι κι εχουν τα πάντα καταγεγραμμένα στη μνημη του
υλικου

HAARP: Το σύγχρονο «Κουτί της Πανδώρας»;

Εδώ και κάποιες δεκαετίες ο άνθρωπος δίνει την εντύπωση παιδιού που
παίζει με δυνάμεις που αδυνατεί να κατανοήσει και να ελέγξει. Πίσω όμως
από κάθε μεγάλη ανακάλυψη εγκυμονούν συχνά κίνδυνοι, που απειλούν
ακόμη και την ίδια τη ζωή στον πλανήτη μας. Η σχάση του ατόμου, που
θεωρήθηκε ως η μεγαλύτερη ανακάλυψη του 20ου αιώνα, απελευθέρωσε
τρομακτικές δυνάμεις που αποδείχτηκαν ασύμφορες και καταστροφικές.
Παρομοίως και το περιβόητο πρόγραμμα HAARP (High Frequency Active
Auroral Research Program) θεωρείται από πολλούς ως το σύγχρονο «κουτί
της Πανδώρας», από το οποίο προβλέπουν ότι σύντομα θα βγουν πολλές
συμφορές για τον πλανήτη Γη και την ανθρωπότητα. Σύμφωνα με τους
πολέμιους του HAARP, που είναι ταυτόχρονα κι επικριτές της Νέας
Παγκόσμιας Τάξης, όσοι επιστήμονες εμπλέκονται σʼ αυτό το αμφιλεγόμενο
πρόγραμμα: «Είναι σαν μικρά παιδιά που παίζοντας με μια μυτερή βέργα,
βρίσκουν μια αρκούδα σε χειμερία νάρκη και τη τσιγκλούν στον πισινό για
να δουν τι θα συμβεί»...
Για κανένα άλλο επιστημονικό πρόγραμμα δεν γράφτηκαν τόσα πολλά τα
τελευταία χρόνια, όσο για το HAARP, που έγινε το αγαπημένο θέμα των
συνωμοσιολόγων της δεκαετίας του 1990. Η διεθνής κοινή γνώμη έστρεψε
για πρώτη φορά την προσοχή της στα αρχικά HAARP το 1995. Τη χρονιά
εκείνη δημοσιεύτηκε ένα βιβλίο 230 σελίδων, που συντάραξε την διεθνή
κοινή γνώμη. Το βιβλίο είχε τίτλο Angels Donʼt Play This HAARP: Advances
in Tesla Technology (Οι Άγγελοι δεν Παίζουν αυτό το HAARP - λογοπαίγνιο
με την ελληνική λέξη Άρπα-Harp - Πρόοδοι στην Τεχνολογία Τέσλα) και
συγγραφείς του ήταν ο επιστημονικός ερευνητής δρ. Νικ Μπέγκις και η
δημοσιογράφος Τζην Μάνιν. Εκτός του ότι περιείχε αρκετές διαφωτιστικές
λεπτομέρειες σχετικά με το σχεδόν άγνωστο ως τότε πρόγραμμα, το βιβλίο
αυτό αποτελούσε και μια ανοικτή καταγγελία για τον «υψηλής συχνότητας
βανδαλισμό του ουρανού» που ετοιμαζόταν να εξαπολυθεί από την
Αλάσκα.
Αυτό το πρόγραμμα δεν έχει καμιά σχέση με μουσικά όργανα ή με το βόρειο
σέλας», ήταν η ειρωνική απάντηση της στρατευμένης πολέμιας του HAARP
Μπάρμπαρα-Κλερ Ζίκουρ σε όσους ζητούσαν να πληροφορηθούν γιʼ αυτό
το πρόγραμμα, που ενώ δεν είχε χαρακτηριστεί ως απόρρητο, εντούτοις
καλύφθηκε από την αρχή με πέπλα αοριστίας και μυστικότητας. Σύντομα
όμως όλοι κατάλαβαν ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε στην Τζακόνα (Gakona)
της κεντρικής Αλάσκα.
Κάτω από τα μονίμως χιονισμένα βουνά του Σαιντ Ελίας Παρκ
εγκαταστάθηκαν 360 κεραίες, ύψους 24 μέτρων η κάθε μία και συνολικής
ισχύος 1,7 Gigawatt(!), ένα ραντάρ ασύμφωνης σκέδασης διαμέτρου 36
μέτρων, συσκευές ανίχνευσης, αποστασιόμετρα λέιζερ, μαγνητόμετρα,
αισθητήρες υπερύθρων και οπτικές διατάξεις για την ανάλυση της φωτεινής
ακτινοβολίας χαμηλού επιπέδου από την ατμόσφαιρα, πομποί, γεννήτριες,
κλωβοί ελέγχου κ.α. Εκεί κοντά κτίστηκε επίσης κι ένας οικισμός για τη
φιλοξενία μιας μικρής «στρατιάς» επιστημόνων, ερευνητών και ειδικών που
θα εκτελούσαν τα πειράματα. Φανερός σκοπός η επίμονη και σε βάθος
«έρευνα της ιονόσφαιρας». Όσο για τους κρυφούς σκοπούς του
προγράμματος, ακόμη και οι πιο ευφάνταστοι συνωμοσιολόγοι
δυσκολεύονται να τους ανακαλύψουν...
Αναμοχλεύοντας το παρελθόν και το επιστημονικό υπόβαθρο αυτού του
εξωτικού προγράμματος, με έκπληξη ανακαλύπτουμε τη διαχρονική
μεγαλοφυία του Νίκολα Τέσλα, που πριν από έναν αιώνα είχε βάλει τις
βάσεις για την ανάπτυξη των τεχνολογιών που βασίζονται στην
ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Συγκεκριμένα στην υπ' αριθμόν 1.119.732
ευρεσιτεχνία του (8-12-1915), ο Τέσλα πραγματεύεται τη δημιουργία μιας
«παγκόσμιας ηλεκτρομαγνητικής ασπίδας» ως ένα φοβερό αμυντικό όπλο
για την προστασία από κάθε είδους επιθέσεις! Προς τη δύση της ζωής του ο
Σερβοαμερικάνος εφευρέτης ασχολήθηκε με την κατασκευή υπερόπλων
που θα αχρήστευαν τις πολεμικές συγκρούσεις. Δεν είναι άσχετο εξάλλου
ότι, μόλις ο Τέσλα πέθανε (7/1/1943), πράκτορες του FBI έκλεψαν και
κατακράτησαν τελικά μέρος των πολύτιμων σημειώσεων του...

Ο θάνατος ωστόσο του Τέσλα, που συνέπεσε χρονολογικά με τις πρώτες

προσπάθειες διάσπασης του ατόμου (Πρόγραμμα Manhattan), είχε ως
αποτέλεσμα όλες οι μελέτες του σχετικά με τις εφαρμογές της
ηλεκτρομαγνητικής τεχνολογίας να βυθιστούν στην αφάνεια. Σ' αυτό
συντέλεσε και η έναρξη της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, που έστρεψε την
προσοχή των ερευνητών αποκλειστικά στα πυρηνικά όπλα,
περιθωριοποιώντας έτσι τις σχετικά λιγότερο φονικές τεχνολογίες.
Η περιθωριοποίηση αυτή φαίνεται ότι έληξε το 1980 με τις εργασίες του
Αμερικανού φυσικού Μπέρναρντ Ίστλουντ, προέδρου τότε της εταιρίας
ARCO. Στην υπ' αριθμόν 4.686.605 ευρεσιτεχνία του, ο Ίστλουντ κάνει λόγο
για τον «Δυναμικό Καθρέπτη» που δίνει την ιδέα για την δημιουργία μιας
«παγκόσμιας ηλεκτρομαγνητικής ασπίδας» υψηλής ενέργειας, που σε
πρώτη φάση θα αναχαίτιζε όλα τα διηπειρωτικά βαλλιστικά βλήματα.

Η εφαρμογή των εργασιών του Ίστλουντ, όσον αφορά τη δημιουργία της

ηλεκτρομαγνητικής ασπίδας ως αντιβαλλιστικό σύστημα, ανεστάλησαν το
1987, όταν η τότε πολιτική ηγεσία υπό την προεδρία του Ρ. Ρήγκαν, επέλεξε
το πρόγραμμα SDI (Πρωτοβουλία Στρατηγικής Άμυνας ή Πόλεμος των
Άστρων) του Ε. Τέλερ. Παρόλα αυτά, οι μελέτες του Ίστλουντ παρέμειναν
απόρρητες μέχρι και το 1991.
Σε αυτό συντέλεσε το γεγονός ότι από το 1985, η εταιρία στην οποία ήταν
πρόεδρος, η ARCO, μαζί με την θυγατρική της Atlantic Richfield Co. και την
ΑΡΤΙ, με εντολή του DARPA (Defence Advanced Research Projects
Agency) ανέλαβαν την οικοδόμηση του HAARP σε μια ακατοίκητη περιοχή
της Αλάσκα. Κύριο αντικείμενο των εργασιών τους υπήρξε η δυνατότητα
επέμβασης στην ιονόσφαιρα για «επικοινωνιακές και άλλες εφαρμογές».
Το HAARP αποτελεί στην ουσία μια εξελιγμένη μορφή «ιονοσφαιρικού
θερμαστή». Βομβαρδίζει το ανώτερο στρώμα της ιονόσφαιρας, η οποία
εκτείνεται από 60 ως 900χλμ., με μια πανίσχυρη κατευθυνόμενη
ηλεκτρομαγνητική ακτίνα. Πιο συγκεκριμένα η συστοιχία των 360 κεραιών
που ονομάζεται IRI (Ionospheric Research Instrument), εκπέμποντας 1,7
Gigawatt (1.7 δισεκατομμύρια watts) ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας με τη
μορφή εξαιρετικά χαμηλών συχνοτήτων (ELF και VLF), δημιουργεί στο
ανώτερο τμήμα της ιονόσφαιρας μια περιοχή διαμέτρου 48χλμ, που
αποτελείται από διεγερμένα λόγω της «θέρμανσης» σωματίδια (το
φαινόμενο αυτό είναι ανάλογο της αρχής λειτουργίας του φούρνου
μικροκυμάτων, στον οποίο τα φαγητά ζεσταίνονται μέσω της διέγερσης των
μορίων ύδατος που παρέχουν από τα μικροκύματα). Όλη αυτή η διεγερμένη
περιοχή λειτουργεί ως ένας τεχνητός φακός (ιονοσφαιρικό κάτοπτρο), που
αποσκοπεί στην εστίαση ισχυρών δεσμών ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.
Αυτή η ενέργεια διασκορπίζεται στη συνέχεια και σε άλλες περιοχές της
ιονόσφαιρας, σχηματίζοντας έτσι μια «εικονική κεραία» μήκους πολλών
χιλιάδων χιλιομέτρων. Κοντολογίς με την μέθοδο αυτή ολόκληρη η
ιονόσφαιρα μετατρέπεται σε μια γιγαντιαία κεραία ELF. Τα εκπεμπόμενα
ηλεκτρομαγνητικά κύματα αντανακλώνται κατόπιν πίσω στη Γη,
διαπερνώντας οτιδήποτε οργανικό και ανόργανο και πραγματοποιώντας μια
«γήινη τομογραφία» (γεωτομογραφία).
Η πρώτη εικόνα που προσπάθησε να περάσει το HAARP στην κοινή γνώμη
ήταν ότι επρόκειτο για ένα επιστημονικό σχέδιο με στόχο την επιλεκτική
τροποποίηση της ιονόσφαιρας για τη βελτίωση των τηλεπικοινωνιών.
Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό ότι το αμερικανικό Πεντάγωνο ήθελε να
εκμεταλλευτεί την ιονόσφαιρα για τους δικούς του σκοπούς. Η επικοινωνία
με τα υποβρύχια ήταν ένας από αυτούς.
Ως γνωστόν το νερό είναι πρακτικά αδιαπέραστο από τις περισσότερες
ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες. Έτσι, ένα υποβρύχιο που βρίσκεται εν
καταδύσει δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο της επιφάνειας παρά
μόνον αν αναδυθεί και προεκβάλλει την κεραία του, με κίνδυνο πάντα να
εντοπιστεί από τους εχθρικούς δορυφόρους που σαρώνουν τους ωκεανούς.
Ωστόσο οι δέσμες των ELF κυμάτων, που αντανακλώνται από το
«ιονοσφαιρικό κάτοπτρο» του HAARP, μπορούν να διαπεράσουν το νερό,
επιτρέποντας έτσι την πολυπόθητη επικοινωνία με τα υποβρύχια.
Ο εντοπισμός και η επικοινωνία με τα υποβρύχια αποτελεί μονάχα την
κορυφή του παγόβουνου των εφαρμογών του HAARP. Σύμφωνα μʼ ένα
εμπιστευτικό εσωτερικό έγγραφο του Πενταγώνου «το πρόγραμμα HAARP
έχει ως αντικείμενο, τον έλεγχο διαφόρων φυσικών χαρακτηριστικών της
ιονόσφαιρας γα τη βελτίωση των στρατιωτικών συστημάτων διοίκησης,
ελέγχου και επικοινωνιών». Η πολέμια ωστόσο του HAARP Κλερ Ζίκουρ
επιμένει: «Ο στρατός θα δώσει στην ιονόσφαιρα μια μεγάλη κλωτσιά για να
δει τι θα συμβεί». Το HAARP χαρακτηρίζεται από τους πολέμιους του ως
ένας «ουρανοθραύστης» (skybuster) με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Αν και το αμερικανικό Πεντάγωνο αρνείται την άμεση ανάμειξη του στο
πρόγραμμα και υποβαθμίζει τη σημασία του, εντούτοις το DoD (Department
of Defense) αναγκάστηκε να δώσει στη δημοσιότητα ορισμένες εφαρμογές
του.
- Το HAARP δίνει την δυνατότητα στον αμερικανικό στρατό να εκμεταλλευτεί
το φαινόμενο του ηλεκτρομαγνητικού παλμού (EMP) στην ατμόσφαιρα, που
μέχρι σήμερα μπορούσε να παραχθεί μόνο με πυρηνική έκρηξη. Ως
γνωστόν ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός μπορεί να καταστρέψει κάθε
ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό σύστημα
- Δίνει την ευκαιρία για αντικατάσταση των συστημάτων επικοινωνιών των
υποβρυχίων, που βρίσκονται στο Μίτσιγκαν και το Ουισκόνσιν, με πιο
σύγχρονη τεχνολογία.
- Μπορεί νʼ αντικαταστήσει τα συστήματα ραντάρ «πέρα από τον ορίζοντα».
- Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παρακώλυση και την καταστροφή των
εχθρικών τηλεπικοινωνιών σε μια μεγάλη περιοχή, εξασφαλίζοντας όμως
ταυτόχρονα τη λειτουργία των φίλιων στρατιωτικών συστημάτων.
- Καθιστά εφικτή την γήινη τομογραφία, τα αποτελέσματα της οποίας
αναλύονται από τους υπερυπολογιστές EMASS και CRAY και παρέχουν
πληροφορίες για υπόγεια πυρηνικά εργαστήρια ή χώρους αποθήκευσης
πυρηνικών όπλων, που απαραίτητες για τον έλεγχο των συνθηκών Μη
Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων (ΝΡΤ).
- Προσφέρει τη δυνατότητα ανεύρεσης πετρελαίου, φυσικού αερίου και
κοιτασμάτων μετάλλων σε μια μεγάλη περιοχή έρευνας.
- Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση αεροσκαφών και πυραύλων
που πετούν σε χαμηλό ύψος και δεν εντοπίζονται από τα ραντάρ.
- Έχει τη δυνατότητα να εξακριβώσει την ταυτότητα των βλημάτων με
πυρηνικές κεφαλές από τα παραπλανητικά βλήματα, μέσω
ηλεκτρομαγνητικής φασματικής ανίχνευσης.
Όλες οι παραπάνω δυνατότητες του HAARP καθιστούν απαρχαιωμένες μια
σειρά από στρατιωτικές τεχνολογίες (π.χ. τα ραντάρ) και, φαινομενικά
τουλάχιστον, ικανοποιούν όλους όσους υποστηρίζουν τη μείωση των
στρατιωτικών δαπανών, εφόσον το πρόγραμμα στοιχίζει πολύ λιγότερο από
τα δισεκατομμύρια δολάρια που ξοδεύονται κάθε χρόνο στην ανάπτυξη και
συντήρηση των άλλων αμυντικών τεχνολογιών. Επίσης το HAARP
θεωρείται ότι παίζει σημαντικό ρόλο στο ευρύτερο πρόγραμμα του Πολέμου
των Άστρων, που συνεχίζει να εξελίσσεται στο πρόσωπο πλέον μιας
περιορισμένης αντιβαλλιστικής προστασίας.
Πέρα όμως από τις συμβατικές στρατιωτικές κι επιστημονικές εφαρμογές, το
HAARP έχει και μια σειρά άλλων εξωτικών δυνατοτήτων που εξάπτουν τη
φαντασία ακόμη και των πιο ψύχραιμων ερευνητών του χώρου της μυστικής
τεχνολογίας.
Πιο αναλυτικά λοιπόν το HAARP μπορεί να έχει τις παρακάτω εξωτικές
εφαρμογές:
- Η εκπομπή τεράστιων ποσοτήτων ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στην
ιονόσφαιρα μπορεί να την ωθήσει να συμπεριφέρεται σαν μια τεράστια
κεραία κυμάτων ELF, που είναι σε θέση να πραγματοποιήσει διεισδυτικές
«τομογραφίες» του υπεδάφους της γης. Με άλλα λόγια, ακτινοβολώντας
κύματα εξαιρετικά χαμηλών συχνοτήτων από τον ουρανό προς τη γη, είναι
δυνατόν να σχηματιστεί εικόνα για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό της.
- Η «θέρμανση» τμημάτων της άνω και κάτω ιονόσφαιρας για το
σχηματισμό εικονικών «κατόπτρων» και «φακών» που ανακλούν
ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία πολλών φασματικών περιοχών
(συχνοτήτων), επιτρέπει την ανίχvευση και τον εντοπισμό των «αόρατων»
αεροσκαφών στελθ καθώς και των πυραύλων κρουζ.
- Η δημιουργία μας «ουράνιας ασπίδας», που θα είναι σε θέση να
καταστρέφει τα βαλλιστικά βλήματα μέσω της υπερθέρμανσης των
ηλεκτρονικών συστημάτων καθοδήγησής τους, καθώς αυτά θα διέρχονται
μέσα από τα ισχυρά ηλεκτρομαγνητκά πεδία που έχουν δημιουργηθεί στην
ιονόσφαιρα.
- Η διαχείριση και ο επηρεασμός εντοπισμένων καιρικών φαινομένων, με
την πρόκληση διαταραχών όπως πλημμύρες, καταιγίδες, τυφώνες κ.α. που
μπορούν να αξιοποιηθούν στρατιωτικά (βλέπε κλιματολογικός πόλεμος).
- Η σταδιακή και επιλεκτική θέρμανση ενός συγκεκριμένου τμήματος του
γήινου φλοιού, έχει ως αποτέλεσμα η εκτόνωση αυτής της απορροφημένης
ενέργειας να γίνεται με την μορφή σεισμικής και ηφαιστειακής
δραστηριότητας (σεισμικός πόλεμος).
Όλες αυτές οι εφαρμογές αναμένεται να έχουν τρομακτικές επιπτώσεις στην
ούτως ή άλλως ευαίσθητη ισορροπία της ιονόσφαιρας. Στο άρθρο HAARP:
Ο Βανδαλισμός στον Ουρανό, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Δεκέμβριος
1995 - Ιανουάριος 1996, του αυστραλέζικου περιοδικού NEXUS, έχουμε τις
απόψεις ορισμένων επιστημόνων για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις του
προγράμματος στην πλανητική ισορροπία. Σύμφωνα με την αμερικανίδα
φυσικό δρ. Ελίζαμπεθ Ράουσερ είναι εγκληματικό «να διοχετεύεται
τρομακτική ποσότητα ενέργειας μέσα σʼ ένα φοβερά λεπτό μοριακό
σχηματισμό, που περιλαμβάνει τα πολυστρώματα που ονομάζουμε
ιονόσφαιρα». Από την πλευρά του ο φυσικός δρ. Ντάνιελ Γουίντερ
υποστηρίζει ότι ο συνδυασμός των υψηλής συχνότητας εκπομπών του
HAARP με τα ΕLF κύματα θα έχει πολλές παρενέργειες, με κυριότερη τον
αποσυγχρονισμό του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της γήινης βιόσφαιρας.

Επίσης ο Ντέιβιντ Γιάροου, ηλεκτρονικός ερευνητής του Πανεπιστημίου

Άλμπανι (Νέα Υόρκη), υποστηρίζει ότι το HAARP θα έχει σοβαρές
επιδράσεις όχι μόνον στην ιονόσφαιρα αλλά και στο μαγνητικό πλέγμα της
Γης: «Το HAARP δεν θα ανοίξει ΄τρύπες΄ στην ιονόσφαιρα. Αυτό είναι
επικίνδυνα υποτιμητικό του τι θα προξενήσει μια ακτίνα γιγαβάτ του
HAARP…». Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι το HAARP «θα πάλλει κάθε χορδή
της Γαίας με άγριες, άτακτες, μη αρμονικές υψηλές συχνότητες. Αυτές οι
θορυβώδεις ωθήσεις θα προκαλέσουν δονήσεις στη γεωμαγνητική ροή…».
Παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις είναι φανερό ότι το κύριο βάρος της
λειτουργίας του HAARP έχει δοθεί στην ανάπτυξη κλιματολογικών και
σεισμικών όπλων. Το πρόγραμμα HAARP δεν είναι το μοναδικό του είδους.
Από το 1948 έλαβαν χώρα περάματα κάτω από τον γενικό χαρακτηρισμό,
Active Ionospheric Experiments. Μερικές από τις πολλές κωδικές ονομασίες
ήταν: EXCEDE, RED AIR, CHARGE IV, RIME, CRRES, WISP, ACTIVE,
HIPAS, RADC, AIM. Τα κλιματολογικά όπλα έχουν μακρά ιστορία. Σκοπός
τους ήταν η εκμετάλλευση των καιρικών φαινομένων ως τακτικό
πλεονέκτημα για τον επιτιθέμενο ή την καθήλωση του εχθρού εξ αιτίας της
τεχνητής κακοκαιρίας. Για τους ίδιους λόγους πραγματοποιήθηκαν και μια
σειρά από σεισμικά πειράματα, σπουδαιότερο των οποίων υπήρξε το
πρόγραμμα με την κωδική ονομασία PRIME ARGUS.
Αν και το HAARP αποτελεί τον ισχυρότερο «πομπό» του είδους του (3.000
φορές ισχυρότερος από τον μεγαλύτερο πομπό στον κόσμο), εντούτοις δεν
είναι και μοναδικός. Παρόμοιες, αλλά μικρότερες εγκαταστάσεις υψηλής
συχνότητας «ιονοσφαιρικών θερμαστών» υπάρχουν στο Τρόμσο της
Νορβηγίας, στο Αρεσίμπο του Πουέρτο Ρίκο, στο Φέρμπανκ της Αλάσκα,
στο Νίζνυ-Νοβγκορόντ της Ρωσίας, στην Ντουσαμπέ του Τατζικιστάν και
στο Χάρκοβο της Ουκρανίας. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον της
παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, αλλά και των κυβερνήσεων, για
τέτοιου είδους τεχνολογίες είναι έντονο και ιδιαίτερα μυστικοπαθές. Η
μυστικοπάθεια αυτή, που χαρακτηρίζει τους εμπλεκόμενους στο HAARP,
αιτιολογείται κυρίως από τη Σύμβαση Απαγόρευσης Περιβαλλοντικών
Τροποποιήσεων του 1977 (EMC ή Enviromental Modification Convention),
η οποία απαγορεύει κάθε στρατιωτική ή εχθρική χρήση του περιβάλλοντος
με τεχνικές διαμόρφωσής του. Έτσι αιτιολογείται γιατί το αμερικανικό
Πεντάγωνο προσπάθησε να αποσιωπήσει την εμπλοκή του στο HAARP.
Από κάθε άποψη το HAARP αποτελεί μια τεράστια πηγή ηλεκτρομαγνητικής
μόλυνσης που απειλεί το περιβάλλον και την υγεία των έμβιων όντων. Τις
τελευταίες τρεις δεκαετίες ένας αριθμός από μελέτες σε Ευρώπη και ΗΠΑ
έχουν συνδέσει την έκθεση σε ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες με μια σειρά
από προβλήματα υγείας. Έτσι λοιπόν οι επιδράσεις της λειτουργία του
HAARP πάνω στον ανθρώπινο οργανισμό είναι ποικίλες και σοβαρές.
Ξεκινώντας από μια απλή κόπωση, υπνηλία ή ευερεθιστότητα και
καταλήγουν μέχρι την απώλεια μνήμης, την αύξηση του σακχάρου και της
χοληστερίνης στο αίμα, την αύξηση της αρτηριακής πίεσης και των
καρδιακών παλμών, τη λευχαιμία, τον καταρράκτη και τον καρκίνο! Μια από
τις σοβαρότερες επιδράσεις της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας του
HAARP είναι η διατάραξη της χημείας του ανθρώπινου εγκεφάλου και κατʼ
επέκταση των εγκεφαλικών κυμάτων.
Μάλιστα η συγκεκριμένη εκπομπή του HAARP στα 435 ΜΗΖ δημιουργεί μια
σειρά προβληματισμών αλλά και απίθανων συμπτώσεων, αν βέβαια μπορεί
κανείς να τις θεωρήσει έτσι. Ενώ ο «Πόλεμος των Άστρων» απαίτησε
συχνότητες 1.000-1.200 ΜΗΖ για τις ανάγκες του (δορυφορικές
επικοινωνίες κ.α.), η εμφάνιση της συχνότητας των 435 ΜΗΖ μας οδηγεί στο
συμπέρασμα ότι αυτή χρησιμοποιείται αποκλειστικά για πειράματα ελέγχου
του νου (Mind Control), αφού είναι πλέον γνωστό ότι οι συχνότητες 400-450
ΜΗΖ είναι υπεύθυνες για τη σωστή λειτουργία της ανθρώπινης συνείδησης.
Επιπλέον η συχνότητα των 435 ΜΗΖ είναι ίδια με αυτήν που ακτινοβολεί ο
Γαλαξίας και επίσης έχει ανιχνευθεί στις συχνές εμφανίσεις των UFO!
Πρόκειται απλά περί συμπτώσεων ή μήπως τα παραπάνω έρχονται ως
επιβεβαίωση της προχειρογραμμένης πινακίδας που τοποθετήθηκε στην
αρχή των εργασιών της εγκατάστασης του HAARP στην Αλάσκα: ΑΚΡΩΣ
ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΕΞΩΓΗΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ (TOP SECRET
GOVERMENT EXTRATERRESTRIAL PROJECT).
Το HAARP έχει προκαλέσει ποικίλες και σοβαρές αντιδράσεις τόσο στην
κοινή γνώμη, όσο και σε ευαίσθητα μέλη της επιστημονικής κοινότητας,
κυρίως στις ΗΠΑ. Οι μεγαλύτερες ανησυχίες εστιάζονται γύρω από τις
οικολογικές επιπτώσεις που θα έχει η λειτουργία του προγράμματος.
Αρκετοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η εκπομπή τεράστιων ποσοτήτων
ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας (η ισχύς εξόδου του πομπού του HAARP είναι
περίπου 3.000 φορές μεγαλύτερη από αυτή των ισχυρότερων εμπορικών
ραδιοφωνικών σταθμών), μπορεί να έχει καταστροφικές και μη
αναστρέψιμες συνέπειες γα τα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας.
Εξάλλου ο ίδιος Ίστλουντ είχε επισημάνει ότι δεν έχει λειτουργήσει κατά το
παρελθόν πομπός τέτοιας ισχύος σʼ αυτή την περιοχή συχνοτήτων (2,8-10
MHz) και ότι τα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να είναι πολύ
προσεκτικά. Προειδοποίησε μάλιστα ότι η λειτουργία της εγκατάστασης δεν
πρέπει να αρχίσει προτού μελετηθούν ο επιπτώσεις της στο περιβάλλον,
πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Η ιονόσφαιρα αποτελεί σαφώς το πρώτο τμήμα
του περιβάλλοντος που επηρεάζεται άμεσα από το HAARP. Αυτή είναι ένα
ευαίσθητο στρώμα, που μεταβάλλεται ανάλογα με τη μέρα ή τη νύχτα, τη
διακύμανση του γήινου μαγνητικού πεδίου και την ηλιακή δραστηριότητα
(ηλιακές κηλίδες). Αποτελείται από τέσσερα στρώματα, που υψώνονται από
56-800 χλμ. πάνω από την επιφάνεια της Γης. Σ' αυτό το ύψος οι
υπεριώδεις ακτίνες και οι ακτίνες Χ του ήλιου, μετατρέπουν τα ουδέτερα
άτομα των αερίων σε ιόντα και ελεύθερα ηλεκτρόνια (φαινόμενο ιονισμού).
Η θερμοκρασία των ηλεκτρονίων στην Ιονόσφαιρα κυμαίνεται από -54 έως
+150 βαθμούς Κελσίου.
Το HAARP κατά τη λειτουργία του αυξάνει τη θερμοκρασία συγκεκριμένου
τμήματος της ιονόσφαιρας κατά +23 βαθμούς Κελσίου και για διάρκεια
πάνω από 3 μήνες. Ακόμη ούτε οι ίδιοι οι επιστήμονες δεν μπορούν να
συμφωνήσουν σχετικά με το τί μεταβολές μπορεί να προκαλέσει αυτή η
αύξηση της θερμοκρασίας! Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ακόμη και μια μικρή
διαταραχή της ιονόσφαιρας έχει ως αποτέλεσμα το πάγωμα όλων των
ασύρματων επικοινωνιών στον πλανήτη, αφού ως γνωστόν, τα
ραδιοφωνικά κύματα αντανακλώνται από την ιονόσφαιρα και μόνο με αυτό
τον τρόπο μπορούν να καλύψουν μεγάλες αποστάσεις.
Πέρα από την ιονόσφαιρα άμεσο κίνδυνο από τη λειτουργία του HAARP
διατρέχει το ευαίσθητο οικοσύστημα της Αρκτικής, αφού καθημερινά
καταναλώνονται 95 τόνοι πετρελαίου για να τροφοδοτηθούν με ισχύ οι
εγκαταστάσεις, χωρίς να υπολογίσουμε το καυσαέριο από τις κινήσεις των
οχημάτων και τα απόβλητα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Επίσης
καθημερινά εκλύονται στην ατμόσφαιρα 1,8 τόνοι οξειδίων του θείου και 14
τόνοι οξειδίων του αζώτου. Η επιβάρυνση ωστόσο του περιβάλλοντος σε
τοπικό επίπεδο, που κάνει δικαίως τους οικολόγους της Αλάσκα νʼ
ανησυχούν, δεν είναι τίποτα σχετικά με τις διαταραχές που προκαλεί η
λειτουργία του HAARP σε πλανητικό επίπεδο. Όχι αναίτια εκφράζονται
σοβαροί φόβοι ότι ο επηρεασμός του γήινου μαγνητικού πεδίου από το
HAARP θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια προσανατολισμού των ζώων
και κυρίως των μεταναστευτικών πτηνών και ίσως ορισμένων ανθρώπινων
δραστηριοτήτων (λειτουργία πυξίδων κ.α.). Ανάμεσα σε όλα αυτά δεν
πρέπει να παραβλέψουμε και τον κίνδυνο που διατρέχουν τα αεροσκάφη
που εκτελούν τακτικά δρομολόγια και διέρχονται πλησίον της περιοχής του
HAARP. Γιʼ αυτό το σύστημα του HAARP περιλαμβάνει αυτόματη διάταξη
αναστολής της λειτουργίας του πομπού μόλις εντοπιστεί κάποιο
αεροσκάφος στη περιοχή του το AAR (Aircraft Alert Radar), καθώς στην
περιοχή την εγκαταστάσεων πετούν καθημερνά 12-20 αεροσκάφη σε
τακτικά δρομολόγια.
Επίσης μπορεί να προκληθεί διακοπή καρδιακών βηματοδοτών, ανάφλεξη
στα συστήματα φόρτωσης και μεταφοράς καυσίμων, να προκαλέσει την
ανάφλεξη πυρομαχικών, πυροδότηση πυροσωλήνων και ηλεκτρονικών
πυροκροτητών και πλήθος άλλων φαινομένων. Δεν είναι παράξενο λοιπόν
που το Πεντάγωνο με ανακοίνωσή του απαγορεύει ρητά να βρίσκεται κοντά
στον πομπό οποιαδήποτε στρατιωτική εγκατάσταση.
Αν και το ζήτημα των επιπτώσεων του HAARP στην ιονόσφαιρα και το
περιβάλλον δεν έχει ακόμα διερευνηθεί, ωστόσο οι επιστήμονες
προχώρησαν ανεύθυνα στη λειτουργία του, πράγμα που κάνει τους
ανθρώπους να αντιμετωπίζουν το HAARP με δικαιολογημένη νευρικότητα.
Όπως άλλωστε καταγγέλλει χαρακτηριστικά ο Ρίτσαρν Γουίλιαμς, φυσικός
στο Πρίνστον, «οι ενέργειες αυτές είναι ανεύθυνες πράξεις ενός παγκόσμιου
βανδαλισμού». Άνοιξε άραγε το σύγχρονο «κουτί της Πανδώρας»;

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑΣ

Πολύ καιρό πριν όταν ο κόσμος ήταν νέος, ένας παλαιός πνευματικός
ηγέτης των Lakota ήταν σε ένα υψηλό βουνό και είχε ένα όραμα. Στο όραμά
του, το Iktomi, οι μεγάλοι trickster και ο δάσκαλος της φρόνησης,
εμφανίστηκαν υπό μορφή αράχνης.
Το Iktomi μίλησε σε τον σε μια ιερή γλώσσα που μόνο οι πνευματικοί ηγέτες
του Lakota θα μπορούσαν να καταλάβουν.
Δεδομένου ότι μίλησε το Iktomi, η αράχνη, πήρε την παλαιότερη στεφάνη
ιτιών που είχε τα φτερά, την τρίχα αλόγων, τις χάντρες και τις πρόσφορε σε
αυτό και άρχισε να υφαίνει έναν Ιστό. Μίλησε στον παλαιότερο για τους
κύκλους της ζωής... και πώς αρχίζουμε την ζωή μας ως νήπια και
κινούμαστε προς την παιδική ηλικία, και έπειτα προς την ενηλικίωση. Τέλος,
πηγαίνουμε στα γηρατειά όπου πρέπει να μας φροντίσουν ως νήπια, που
ολοκληρώνουν τον κύκλο.Αλλά, το Iktomi εν λόγω όλων των δεδομένων
συνέχισε να υφαίνει τον Ιστό του, κάθε φορά που ο κύκλος της ζωής
τελείωνε εμφανίζονται πολλές δυνάμεις -- κάποιο αγαθό και μερικά κακά.
Και μετά είπε "Εάν ακούσετε τις καλές δυνάμεις, θα σας οδηγήσουν στη
σωστή κατεύθυνση. Αλλά εάν ακούτε της κακές δυνάμεις, θα σας βλάψουν
και θα σας οδηγήσουν στη λανθασμένη κατεύθυνση."
Και συνέχισε "Υπάρχουν πολλές δυνάμεις και διαφορετικές κατευθύνσεις
που μπορούν να βοηθήσουν ή παρεμποδίσουν με την αρμονία της φύσης,
και επίσης το μεγάλο πνεύμα και τις όλες θαυμάσιες διδασκαλίες του." Όση
ώρα η Αράχνη μιλούσε, συνέχισε να υφαίνει τον Ιστό της που άρχιζε από
τον εξωτερικό κύκλο και τελείωνε προς το κέντρο. Όταν το Iktomi τελείωσε,
έδωσε στο Lakota τον παλαιότερο Ιστό και είπε "Σε αυτόν τον Ιστός είναι
ένας τέλειος κύκλος αλλά υπάρχει μια τρύπα στο κέντρο του κύκλου.
Χρησιμοποιήστε τον Ιστό για να ενισχυθείτε εσείς οι άνθρωποι για να
επιτύχετε τους στόχους σας και να χρησιμοποιήσετε τις ιδέες των
ανθρώπων σας, τα όνειρα και τα οράματα. Εάν πιστέψετε στο μεγάλο
πνεύμα, ο Ιστός θα πιάσει τις καλές ιδέες σας -- και οι κακές θα περάσουν
από την τρύπα." Οι Lakota παλαιότερα χρησιμοποιούσαν τον Ιστό για να
περνάν τα οράματα τους στους ανθρώπους του και τώρα οι Ινδοί
χρησιμοποιούν την ονειροπαγίδα ως Ιστό της ζωής τους. Την Κρεμάνε
επάνω από τα κρεβάτια τους ή στο σαλόνι τους για να κοσκινίσει τα όνειρα
και τα οράματά τους. Το αγαθό στα όνειρά τους συλλαμβάνεται στον Ιστό
της ζωής και τους βοηθάει... αλλά το κακό διαπερνάει τα όνειρά τους μέσω
της τρύπας στο κέντρο του Ιστού και δεν είναι πλέον ένα μέρος της ζωής
τους. Οι Lakota και οι Ινδοί θεωρούν ότι η ονειροπαγίδα κρατά το
πεπρωμένο του μέλλοντός τους

UFO έσωσε τη γη πριν 100 χρόνια» ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΡΩΣΟΣ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ
Ο Ρώσος επιστήμονας Yuri Labvin πιστεύει ότι ένα UFO συγκρούστηκε
εσκεμμένα με έναν μετεωρίτη το
1908 για να σώσει την Γη από την
καταστροφή. Από τη σύγκρουση ,
σύμφωνα με τη θεωρεία του,
προκλήθηκε η μεγάλη καταστροφή
στο Tnguska της Σιβηρίας. Μέχρι
τώρα οι θεωρίες έλεγαν ότι η
καταστροφή των 80,000,000
δέντρων της περιοχή ήταν
αποτέλεσμα πρόσκρουσης κομήτη. Κάποια ευρήματα όμως λέει ο Labvin
δείχνουν ότι υπήρχε και κάτι άλλο και πιστεύει ότι ήταν to UFO αυτό που
ήθελε να μας σώσει
δαιμονική σκιά
Το περιστατικό αυτό έγινε σε ένα
φίλο μου όταν παραθέριζε στο
χωρίο του στην Βόρεια Ελλάδα
πρίν απο δέκα περίπου χρόνια.
Το δωμάτιο του ήταν στο τέλος
του διαδρόμου και πάντα άφηνε
την πόρτα μισάνοικτη για να
μπαίνει λίγο φώς. Ένα βράδυ
είδε μια ανθρώπινη σκιά να
κινήται στο δωμάτιο του
μικρότερου αδελφού του και να
μπαίνει μέσα απο την επίσης
μσάνοικτη πόρτα. Ο φίλος μου σηκώθηκε και κοίταξε στο δωμάτιο του
αδελφού του αλλα δέν είδε κανένα. ΄Ομως ορκιζόταν οτι άκουσε ψιθύρους
και πολύ σιγανά μουρμουρητά. Οι γονείς τους κοιμόντουσαν σε άλλο
δωμάτιο με την πόρτα πάντα κλειστή. Το πρωί ρώτησε τον αδελφό του άν
μπήκε κανείς στο δωμάτιο αλλα ο αδελφός του είπε οτι κοιμηθηκε σερί όλο
το βράδυ. Αυτό γινόταν για αρκετές ημέρες. Κάθε βράδυ κατα τις δώδεκα με
μία έβλεπε την σκιά να μετακινήται στο δωμάτιο του μικρού αδελφού του και
μετά άκουγε για κανα τέταρτο ψίθυρους. Σταδιακά παρατηρούσε οτι η
συμπεριφορά του αδελφού του πήγαινε απο το κακό στο χειρότερο. Ο
μικρός απο ήσυχος και ευγενικός είχε γίνει υπερβολικά ζωηρός, άτακτος και
αγενής. Έτσι μήν έχοντας τίποτα άλλο να κάνει το είπε στην γιαγιά του.
Αυτή είπε οτι πρόκειται για κακό πνέυμα ή δαιμόνιο που βάζει κακές ιδέες
στο μυαλο του μιρκού. Έτσι η γιαγια για να πολεμίσει το πνέυμα λιβάνισε
όλο το δωμάτιο, κρυφά βέβαια απο όλους, και μετά έβαλε μια μικρή εικόνα
της Παναγίας κάτω απο το μαξιλάρι του μικρού. Το ίδιο βράδυ, η σκιά
ξαναμπήκε στο δωμάτιο αλλα αυτή την φωρά αντί για μουρμουρητά ο φίλος
μου άκουσε ένα αναστεναγμό και ένα ψιθυριστό επιφόνημα πόνου.
Η σκιά δέν ξαναεμφανίστικε κανένα άλλο βράδυ και με τις μέρες η
συμπεριφορά του μικρού άλλαξε πρός το καλύτερο.
Ιδαίο Αντρο στην Κρήτη
Το σπήλαιο Ιδαίο
Αντρο (που επίσης θα
το βρείτε γραμμένο
σαν Ιδαίον Αντρον)
βρίσκεται στον
Ψηλορείτη ή όρος Ιδη,
το ψηλότερο βουνό
στην Κρήτη.
Το Ιδαίο Αντρο είναι
ένα από τα
σπουδαιότερα
λατρευτικά σπήλαια
στην Κρήτη και άκμασε
στην αρχαιότητα
(4.000 π.Χ. μέχρι 1ο μ.Χ. αιώνα), ενώ θεωρείται αντίστοιχης αξίας με τα
μεγαλύτερα πανελλήνια ιερά.
Τη φήμη του το Ιδαίο Αντρο, αντλούσε από το μύθο που θέλει το Δία,
πατέρα και θεό των θεών να έχει γεννηθεί και ανατραφεί εδώ.
Βέβαια τη γέννηση του Δία εκτός από το Ιδαίο Αντρο διεκδικεί και το Δικταίο
Αντρο στην Ανατολική Κρήτη γιατί ο Ησίοδος στη Θεογονία του δεν
διευκρινίζει με ακρίβεια την τοποθεσία της γέννησης του Δία στην Κρήτη.

Πού βρίσκεται το Ιδαίο Αντρο

Η σπηλιά Ιδαίο Αντρο βρίσκεται στην ανατολική πλαγιά του όρους Ίδη στο
κέντρο της Κρήτης, σε υψόμετρο 1498 μέτρα. Το σπήλαιο βρίσκεται 20
χιλιόμετρα μετά το χωριό Ανώγεια και λίγα μέτρα ψηλότερα από το
οροπέδιο Νίδα.
Μπαίνοντας στο Ιδαίο Αντρο θα βρεθείτε στην κεντρική
αίθουσα που έχει 40 μέτρα μήκος και
50 μέτρα πλάτος. Η αίθουσα
αυτή έχει ανασκαφεί δύο
φορές, μια το 1885 από τον
Federico Halbherr και το 1982 από τον
Γιάννη Σακελλαράκη.
Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το Ιδαίο Αντρο σαν σπήλαιο δεν έχει κάτι το
εντυπωσιακό, αντίθετα με το Δικταίο Αντρο που το επισκέπτονται χιλιάδες
τουρίστες κάθε χρόνο.
Ωστόσο δεν είναι καθόλου τυχαίο που επιλέχτηκε το Ιδαίο Αντρο για να
γεννηθεί και να λατρευτεί ο σημαντικότερος θεός στην αρχαία Ελλάδα. Το
Ιδαίο Αντρο βρίσκεται πάνω στο βουνό - σύμβολο της Κρήτης, τον
Ψηλορείτη, που στη νότια πλευρά του βρίσκεται ένα άλλο σημαντικό
λατρευτικό σπήλαιο, το σπήλαιο των Καμαρών. Μάλιστα μέχρι και τις μέρες
μας στην ψηλότερη κορυφή του Ψηλορείτη, στα 2456 μέτρα, υπάρχει
πετρόχτιστο εκκλησάκι που λειτουργείται μια δυο φορές το χρόνο
αφιερωμένο στον Τίμιο Σταυρό.
Ο μύθος λέει ότι η Ίδη έχει το προνόμιο να βλέπει τον ήλιο πριν την
ανατολή. Είναι γεγονός ότι τις μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, από
την Ίδη μπορεί κάποιος να δει σχεδόν όλη την Κρήτη, τις Νότιες Κυκλάδες,
μέχρι και τον Ταϋγετο στην Πελοπόννησο.

Ο μύθος της γέννησης του Δία

Σύμφωνα με χρησμό ο γιός του Κρόνου και της Ρέας θα έπαιρνε την
εξουσία από τον πατέρα του, ο οποίος για να προστατευτεί καταβρόχθιζε τα
παιδιά του. Η μάνα Ρέα όμως δεν μπορούσε να το αντέξει αυτό, έτσι
ξεγέλασε το σύζυγό της και του έδωσε μια φασκιωμένη πέτρα να καταπιεί.
Το βρέφος το έκρυψε βαθιά σε μια σπηλιά όπου τον ανέθρεψαν η νύμφη
Μέλισσα και η κατσίκα Αμάλθεια από το κέρατο της οποίας έβγαιναν κάθε
λογής αγαθά, ενώ το κλάμα του μωρού κάλυπταν οι μυθικοί Κουρήτες
χτυπώντας τύμπανα και τις ασπίδες τους καθώς χόρευαν. Με αυτό τον
τρόπο επαληθεύτηκε η προφητεία και ο Δίας όταν έφτασε σε κατάλληλη
ηλικία εκδίωξε τον πατέρα του Κρόνο παίρνοντάς του την εξουσία.

Άλλες ονομασίες του Ιδαίου Αντρου

Το Ιδαίο Αντρο, η σπηλιά της Ίδης δηλαδή, λέγεται ακόμα Σπηλιάρα της
Βοσκοπούλας. Οι ντόπιοι λένε ότι κοντά στη σπηλιά τάφηκε η γυναίκα του
Χαρίδημου (άρχοντας της Γόρτυνας, συναγωνιστής του Ερωτόκριτου) που
ενώ κυνηγούσε στον Ψηλορείτη τη σκότωσε κατά λάθος, όπως γράφει ο
Βιτσέντζος Κορνάρος στον Ερωτόκριτο (αφηγηματικό ποίημα, κλασικό έργο
Νεοελληνικής λογοτεχνίας, γραμμένο στο κρητικό ιδίωμα).
Ένα άλλο όνομα για το Ιδαίο Αντρο είναι ΑρκέσιονΑντρο. Άρκεσις σημαίνει
βοήθεια. Στο Ιδαίο
κατέφευγαν οι
προσκυνητές ώστε να
ζητήσουν τη βοήθεια
του Δία, ο οποίος
σύμφωνα με το μύθο
είχε και ο ίδιος
βοηθηθεί στο
παρελθόν και γλίτωσε
το θάνατο.
Αναφορές για το Ιδαίο
και μύθοι

Ένας από τους

προσκυνητές στο Ιδαίο υπήρξε ο σπουδαίος σοφός της αρχαιότητας από τη
Σάμο, ο Πυθαγόρας. Αναφέρεται ότι είχε λάβει μέρος στις τελετές στο Ιδαίο
και μάλιστα είχε μυηθεί στα μυστήρια που γίνονταν προς τιμή του Κρητικού
Δία. Για τα μυστήρια στο Ιδαίο δεν γνωρίζουμε τίποτα συγκεκριμένο, καθώς
οι επιλεγμένοι μύστες (μυημένοι) ήταν υποχρεωμένοι να μην μιλάν για αυτά
στο ευρύ κοινό.

- Στην είσοδο του

Ιδαίου Αντρου φαίνεται
ο βωμός λαξευμένος
στο βράχο -
Ο Πυθαγόρας
περιγράφει στην
είσοδο του Ιδαίου ένα
βωμό λαξευμένο στο
φυσικό βράχο, που
μπορεί κάποιος να δει
και σήμερα, ενώ μέσα στην σπηλιά αναφέρει ότι υπήρχε ένας
μεγαλοπρεπής ελεφαντοστέινος θρόνος προς τιμή του Δία, ο οποίος δεν
σώζεται πια. Στο Ιδαίο κάθε χρόνο γίνονταν γιορτές αρχικά προς τιμή του
θεού της βλάστησης που πέθαινε και ξαναγεννιόταν σύμφωνα με τον κύκλο
των εποχών. Τη θέση του μινωίτη θεού της βλάστησης πήρε λίγο αργότερα
ο Κρηταγενής Δίας, ο ντόπιος νεαρός Δίας, ο οποίος σύμφωνα με τον
τοπικό μύθο πέθαινε και ξαναγγενιόταν κάθε χρόνο.
Στη διάρκεια των τελετών οι προσκυνητές
κρεμούσαν αναθήματα στα κλαδιά
μιας λεύκης μπροστά από την
είσοδο του Ιδαίου, όπως αναφέρει
ο Θεόφραστος.
Ακόμα και ο Μίνωας, ο μυθικός
βασιλιάς της Κνωσού, ερχόταν
σαν προσκυνητής στο ιερό του
Ιδαίου κάθε 9 χρόνια, όπως μας
πληροφορεί ο μύθος, για να
πάρει τους ανανεωμένους νόμους
από τον πατέρα του το Δία.

Οι ανασκαφές στο Ιδαίο Αντρο

Η σημασία που είχε το Ιδαίο Αντρο σαν κέντρο
λατρείας στην αρχαιότητα ήταν άγνωστη μέχρι το 1884 όταν τυχαία η
κατσούνα (μπαστούνι) ενός ανωγειανού βοσκού του Γεωργίου Πασπαράκη
ή Μουσά ξέσκαψε τα πρώτα ευρήματα.

ασπίδα από το Ιδαίο Αντρο

με τους Κουρήτες γύρω από το Δία
Το τυχαίο αυτό γεγονός τράβηξε το ενδιαφέρον διάφορων συλλεκτών αλλά
κυρίως του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ηρακλείου, που με πρόεδρο τον
μετέπειτα διευθυντή-ιδρυτή του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου Ιωσήφ
Χατζηδάκη οργάνωσε την πρώτη ανασκαφή στο Ιδαίο Αντρο το καλοκαίρι
του 1885 με επικεφαλής τον ιταλό αρχαιολόγο Φεντερίκο Άλμπερ - Federico
Halbherr, τον αρχαιολόγο που έχει συνδέσει το όνομα του με την ανασκαφή
στη Γόρτυνα.Από την πρώτη αυτή ανασκαφή στο Ιδαίο ήρθαν στο φως
μεταξύ άλλων σπουδαία δείγματα μεταλλοτεχνίας των Γεωμετρικών χρόνων
και χάλκινες αναθηματικές ασπίδες (τέλος 8ου-7ου π.Χ.) με εγχάρακτες και
σφυρήλατες παραστάσεις, από τα εκλεκτότερα έργα τέχνης του αρχαίου
κόσμου. Σε μία από αυτές τις ασπίδες απεικονίζεται στο κέντρο ο Δίας να
περιβάλλεται από Κουρήτες που κρατούν τύμπανα ως άμεση παραπομπή
στο μύθο για την ανατροφή του.
Επόμενες ανασκαφές στο Ιδαίο, αν και σε μικρή κλίμακα, έγιναν το 1917
από το Στ. Ξανθουδίδη και το 1956 από το Σπ. Μαρινάτο.

Ο αρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης με την ομάδα του μπροστά στο Ιδαίο

Αντρο το 1983
Όμως ο κύκλος δεν είχε κλείσει έτσι το 1982 ο καθηγητής του
Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθυντής τότε στο Αρχαιολογικό Μουσείο
Ηρακλείου Γιάννης Σακελλαράκης ξεκινάει μία συστηματική ανασκαφή στο
Ιδαίο. Με τη συνδρομή της Αρχαιολογικής Εταιρίας και του Δήμου Ανωγείων
συγκροτείται ένα επιτελείο από επιστήμονες - μελετητές και ντόπιους
ιδιαίτερα φιλότιμους εργάτες που για 4 χρόνια έφεραν στο φως αξιόλογα
ευρήματα που κατάφεραν να αποκαλύψουν μια καλύτερη εικόνα για το
παρελθόν του Ιδαίου Αντρου.
Το 1986 σταμάτησε η ανασκαφή στο Ιδαίο Αντρο χωρίς να έχει
ολοκληρωθεί πλήρως, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές αρχαιολόγων.
Ο ανασκαφέας Γιάννης Σακελλαράκης, υποστηρίζει ότι για να συνεχιστεί η
ανασκαφή στο Ιδαίο πρέπει να μελετηθούν σε βάθος τα μέχρι σήμερα
ευρήματα.

χάλκινη ασπίδα που βρέθηκε στο Ιδαίο Αντρο

Τα ευρήματα στο Ιδαίο Αντρο

Λατρεία στο ιερό στο Ιδαίο Αντρο φαίνεται ότι

υπήρχε από το τέλος της 4ης χιλιετίας,
στην Ύστερη Νεολιθική Εποχή, ενώ
συνεχίζεται μέχρι και τα Ρωμαϊκά Χρόνια,
όπου ήταν και η τελευταία ακμή του. Η
συνολική έκταση του σπηλαίου στο Ιδαίο
φτάνει τα 800 τμ. και ξεχωρίζουν
τέσσερεις χώροι (Βόρειος, Νότιος, Μυχός
βόρεια της εισόδου και Κεντρικός).
Στη διάρκεια της ανασκαφής στο Ιδαίο
βρέθηκαν πολλά ελεφαντοστέινα
αναθήματα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας.
Το ελεφαντόδοντο σαν πρώτη ύλη έχει
καταγωγή από τη βόρεια Συρία, γεγονός που αποδεικνύει τις εμπορικές
σχέσεις της Κρήτης με άλλους σπουδαίους πολιτισμούς της εποχής όπως η
Συρία και η Αίγυπτος ήδη από τη 2η χιλιετία π.Χ.
Στο Ιδαίο βρέθηκε επίσης ένας τεράστιος αριθμός από σπασμένα πήλινα
λυχνάρια καθώς επίσης πάρα πολλά αφιερώματα με προσεγμένη
κατασκευή από πολύτιμες πρώτες ύλες. Αυτό υποδηλώνει ένα ιδιαίτερα
μεγάλο αριθμό προσκυνητών και συνεπώς τη σπουδαιότητα του ιερού.
Τα ευρήματα του Ιδαίου της μινωικής εποχής, ιδιαίτερα αυτά μεταξύ 2000-
1700 π.Χ., είναι εξαιρετικά δείγματα ενός εκλεπτυσμένου πολιτισμού, του
πρώτου ανεπτυγμένου στον ευρωπαϊκό χώρο, του Μινωικού. Εκφράζουν
μια φυσιοκρατική αντίληψη, που πηγάζει από το σεβασμό που είχαν οι
Μινωίτες για τη φύση.

Ευρήματα από το Ιδαίο Αντρο. Αριστερά: χρυσό κόσμημα - Δεξιά:

σφραγίδες από ελεφαντόδοντο

Δικταίο Αντρο, η σπηλιά του Δία στην Κρήτη

Το Δικταίο Άντρο (ή Δικταίον Αντρον) είναι από τα σημαντικότερα και πιο
γνωστά σπήλαια από τα 3000 στην Κρήτη ή τα 8500 στην Ελλάδα.
Στο εντυπωσιακό σπήλαιο Δικταίο Αντρο, πλούσιο σε σταλαγμίτες και
σταλακτίτες, ο μύθος θέλει να
γεννήθηκε ο Δίας. Γιʼ αυτό το λόγο το
Δικταίο Άντρο ήταν ήδη από την
αρχαιότητα φημισμένο σπήλαιο
αφιερωμένο στη λατρεία του μέγιστου
των θεών, όπως προδίδουν τα
πολυάριθμα αναθήματα που βρέθηκαν
εδώ.
Στις μέρες μας το Δικταίο Άντρο
συνεχίζει να δέχεται πολλούς
επισκέπτες, όχι πια προσκυνητές
βέβαια, αλλά ταξιδευτές από κάθε
γωνιά του πλανήτη.
Που βρίσκεται το Δικταίο Αντρο

Το Δικταίο Αντρο βρίσκεται στην

πλαγιά της οροσειράς Δίκτη στην
Ανατολική Κρήτη, στο οροπέδιο Λασιθίου.
Το οροπέδιο Λασιθίου φαίνεται ότι κατοικείται ήδη από τη Νεολιθική Εποχή
(6.000 π.Χ.) και είναι μάλιστα από τις ελάχιστες περιοχές στη Μεσόγειο που
αναπτύχθηκαν οικισμοί σε τόσο μεγάλο υψόμετρο (μ.ο. 840μ.). Σημαντικό
ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι το οροπέδιο Λασιθίου έχει ιδιαίτερα εύφορο
έδαφος και ο υδροφόρος του ορίζοντας μαζεύει μεγάλες ποσότητες νερού
από το χιόνι που πέφτει στις ψηλές κορυφές της Δίκτης.
Για να επισκεφτείτε το Δικταίο Αντρο θα πρέπει να ανεβείτε στο οροπέδιο
Λασιθίου, που βρίσκεται κοντά στην Νεάπολη, τα Μάλια, τη Σταλίδα και τη
Χερσόνησο. Δεν απέχει πολλά χιλιόμετρα από τις παραπάνω περιοχές,
αλλά ο δρόμος είναι ανηφορικός και γεμάτος στροφές, οπότε θα χρειαστείτε
45 λεπτά – 1 ώρα για να φτάσετε στο οροπέδιο Λασιθίου και το χωριό
Ψυχρό.

Το Δικταίο άντρο βρίσκεται σε

υψόμετρο 1025μ στις βόρειες πλαγιές του όρους Δίκτη, που δεσπόζει στο
οροπέδιο Λασιθίου και ολόκληρη την ανατολική Κρήτη, κοντά στο χωριό
Ψυχρό, από όπου παίρνει και το δεύτερό του όνομα Σπήλαιο του Ψυχρού.
Από το Ψυχρό ακολουθείστε το πλακόστρωτο μονοπάτι που περιστοιχίζεται
από βελανιδιές. Για όσους είστε πιο περιπετειώδεις, στην αρχή του
μονοπατιού θα βρείτε γαϊδουράκια που μπορούν να σας ανεβάσουν μέχρι
τη σπηλιά του Δικταίου. Στο τέλος του σύντομου μονοπατιού λίγο πριν την
είσοδο για τη σπηλιά του Δικταίου αξίζει να σταματήσετε για να πάρετε μια
ανάσα από την ανάβαση, να απολαύσετε την πανοραμική θέα ολόκληρου
του οροπεδίου και να ρουφήξετε τον αναζωογονητικό βουνίσιο αέρα, που
κουβαλά τα αρώματα από θυμάρι, φασκόμηλο και άλλα αρωματικά βότανα
της περιοχής. Η αίσθηση είναι μοναδική και γεννά τη σκέψη ότι δεν
επιλέχθηκε τυχαία η σπηλιά του Δικταίου για ένα τόσο σημαντικό γεγονός
όπως η γέννηση του Δία, του πατέρα των θεών του Ολύμπου.

• Χάρτης με το Δικταίο
Αντρο (χωριό Ψυχρό
στο οροπέδιο
Λασιθίου)

Μέσα στο Δικταίο Άντρο

Περνώντας την είσοδο του

Δικταίου Άντρου θα βρεθείτε
στον προθάλαμο και αμέσως
θα νιώσετε τη διαφορά στη
θερμοκρασία. Οι ακτίνες του ήλιου δεν μπορούν να φτάσουν μέχρι το
εσωτερικό του Δικταίου και η υγρασία, όπως σε όλα τα σπήλαια, μπορεί να
φτάσει και το 85%, ενώ επικρατεί απόλυτη ησυχία.
Αυτές οι συνθήκες είναι ιδανικές για να είναι το Δικταίο ένας σημαντικός
βιότοπος με πλούσια πανίδα. Στον προθάλαμο φωλιάζουν αγριοπερίστερα
και άλλες ποικιλίες πουλιών, ενώ πιο μέσα ζουν είδη από αρθρόποδα και η
νυκτερίδα Mediterranean Ear Bat.

Στον προθάλαμο του Δικταίου βρέθηκαν τα θεμέλια κτιστού βωμού και

αντικείμενα από προσφορές. Πάνω στο βωμό τοποθετούνταν οι προσφορές
των προσκυνητών, όπως λάδι, μέλι, κρασί, σιτηρά, θυσιασμένα ζώα και στη
συνέχεια τους έβαζαν φωτιά. Τα υπολείμματα από την καύση δεν έπαυαν
να είναι προσφορές γιʼ αυτό δεν επιτρεπόταν να πεταχτούν όπως τα κοινά
σκουπίδια. Με σεβασμό συλλέγονταν στο πλάι του βωμού.
Στην πορεία του χρόνου το Δικταίο δεν σταμάτησε να χρησιμοποιείται έτσι
λόγω της έλλειψης χώρου πολλά ευρήματα φαίνεται ότι έχουν εκτεθεί στη
φωτιά πολλές φορές, από αλλεπάλληλες καύσεις προσφορών πάνω στον
ίδιο βωμό. Το δυσάρεστο βέβαια είναι ότι επειδή ο χώρος μέσα στους
αιώνες δεν σταμάτησε να είναι επισκέψιμος πολλά ευρήματα έχουν κλαπεί
(συληθεί). Καθώς κατεβαίνετε προς το εσωτερικό του Δικταίου θα δείτε την
αρχαία περιτείχιση του τεμένους, του ιερού χώρου δηλαδή.
Εσωτερικά το Δικταίο Αντρο αποτελείται από 5 θαλάμους μεγαλύτερους και
μικρότερους. Το πιο εντυπωσιακό σημείο είναι η λίμνη που περιβάλλεται
από τεράστιους σταλακτίτες και σταλαγμίτες και βρίσκεται στο χαμηλότερο
επίπεδο.
Για να φτάσετε τη λίμνη του Δικταίου, καλό είναι να έχετε εξοπλιστεί με
κατάλληλα παπούτσια και να θυμάστε ότι στα τέλη Σεπτέμβρη η λίμνη έχει
την χαμηλότερη στάθμη της, ενώ το χειμώνα
ανεβαίνει σημαντικά λόγω των βροχών.
Στη λίμνη θα δείτε το «μανδύα του Δία», ένα
σταλακτίτη, που σαν πολυέλαιος κρέμεται πάνω
από τη λίμνη και το σχήμα του στη φαντασία των
ντόπιων φορτισμένη με τους μύθους αιώνων
θυμίζει μανδύα.
Στο πίσω μέρος της λίμνης μπορείτε εύκολα να
διακρίνετε ένα μικρό διαμέρισμα του Δικταίου
Αντρου, εκεί που λένε ότι γεννήθηκε ο Πατέρας
των Θεών.

Η λατρεία του Δία στο Δικταίο Αντρο

Το ιερό σπήλαιο του Δικταίου Αντρου φαίνεται
ότι λειτουργούσε ως κεντρικό ιερό της
Ανατολικής Κρήτης με δύο πιθανά παραρτήματα
στην Πραισό και στο Παλαίκαστρο. Οι μύθοι που
αφορούν το Δικταίο Αντρο είναι πολλοί, γεγονός
που αποδεικνύει και τη σπουδαιότητά του για
την Κρήτη και ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα.
Το Δικταίο Αντρο μαζί με το Ιδαίο Αντρο στην κεντρική Κρήτη είναι τα
σπουδαιότερα ιερά λατρευτικά σπήλαια της αρχαιότητας στην Κρήτη, και
μοιράζονται πολλούς μύθους. Ο πιο γνωστός μύθος είναι ασφαλώς η
γέννηση του Δία, που όπως μας πληροφορεί ο Ησίοδος έλαβε χώρα κοντά
στη πόλη Λύκτο της κεντρικής - ανατολικής Κρήτης, δηλαδή στο Δικταίο
Αντρο.
Εξετάζοντας τα διάφορα ευρήματα φαίνεται ότι το σπήλαιο του Δικταίου
χρησιμοποιήθηκε από τον άνθρωπο ήδη από τη βαθιά αρχαιότητα. Αρχικά
πιθανότατα σαν χώρος κατοικίας και ταφών ενώ από τη 2η χιλιετία π.Χ. ως
χώρος λατρείας μέχρι περίπου το 700 π.Χ.
Ο θεός που λατρεύεται στο Δικταίο είναι ο Δικταίος Δίας που απεικονίζεται
στα αρχαιότερα αφιερώματα νεαρός, χωρίς γένια, πεθαίνει κάθε χρόνο και
ξαναγεννιέται, μάλιστα με τρόπο θεαματικό καθώς φωτιά έβγαινε από το
βάθος της σπηλιάς τη στιγμή της αναγέννησής του.
Σε ό,τι αφορά το τελετουργικό των εορτών προς τιμήν του Δία πληροφορίες
αντλούμε από ένα σπουδαίο εύρημα, την κατατεμαχισμένη επιγραφή με τον
Ύμνο του Δικταίου Δία. Όπως γράφει: «...Μέγιστε Κούρε (Δία)... έρχεσαι
κάθε χρόνο στη Δίκτη και ψάλλομε τον Ύμνο σου...χτυπώντας τις άρπες...
με τον ήχο των αυλών...γύρω από το βωμό σου...»
Με τον Ύμνο παρακαλούσαν οι προσκυνητές του Δικταίου να τους
βοηθήσει ώστε να έχουν ευημερία στις οικογένειές τους, στα κοπάδια τους,
στα χωράφια, στα πλοία τους και να επικρατεί ειρήνη και δικαιοσύνη.

Ιστορία του Δικταίου Αντρου

Το Δικταίο Αντρο μέσα από τα μέχρι τώρα αρχαιολογικά ευρήματα
υποδηλώνει αδιάκοπη ανθρώπινη παρουσία από το τέλος της Νεολιθικής
περιόδου, δηλαδή τα τελευταία 6000 χρόνια.
Πιθανώς να κατοικήθηκε και να χρησιμοποιήθηκε για ταφές, πάντως
σίγουρα λειτούργησε ως κέντρο λατρείας από την Μινωική μέχρι την
Αρχαϊκή Εποχή (2000- 700 π.Χ.) ενώ η λατρεία στο Δικταίο συνεχίστηκε
σποραδικά μέχρι τα Ρωμαϊκά Χρόνια (1ος π.Χ.-1ος μ.Χ. αιώνας) με
περιόδους άνθησης και σχετικής παρακμής.
Από τον 16ο μ.Χ. μέχρι το 1883 τη σπηλιά του Δικταίου χρησιμοποιούσαν
ντόπιοι βοσκοί και κυνηγοί ως καταφύγιο.
Η σημασία του Δικταίου Αντρου ως σπουδαίο λατρευτικό σπήλαιο της
αρχαιότητας ανακαλύφθηκε τυχαία, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές, το
1883. Το 1886 ο ιταλός αρχαιολόγος Φρ. Άλμπερ (Federico Halbherr)
έρχεται να κάνει τις πρώτες ανασκαφές μικρής κλίμακας.
Η πρώτη συστηματική ανασκαφή όμως ξεκίνησε το 1899 με επικεφαλής τον
Άγγλο αρχαιολόγο, διευθυντή της Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών,
Ντέβιντ Χόγκαρθ. Η ανασκαφή έφερε στο φως ευρήματα που έκρυβε το
Δικταίο για αιώνες και ήταν αρχαιότερα από αυτά που βρέθηκαν στο Ιδαίο
Αντρο: έναν κτιστό βωμό, αναθήματα πιστών μέσα σε σχισμές των βράχων
και άλλα τελετουργικά αντικείμενα.
Μύθοι γύρω από το σπήλαιο Δικταίο Αντρο

Η γέννηση του Δία

Αναμφισβήτητα ο πιο γνωστός μύθος που σχετίζεται με το Δικταίο Αντρο και
του έδωσε τη φήμη του στην αρχαιότητα είναι η γέννηση του Δία. Σύμφωνα
με το μύθο εδώ γέννησε η Ρέα τον Υπέρτατο των θεών, Δία, κρυφά από το
σύζυγό της Κρόνο. Εδώ επίσης μεγάλωσε ο Δίας κάτω από την προστασία
των μυθικών Κουρήτων με τη φροντίδα της κατσίκας Αμάλθειας και της
νύμφης Μέλισσας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Την τιμή της γέννησης διεκδικεί τόσο το Δικταίο Αντρο όσο και
το Ιδαίο Αντρο στον Ψηλορείτη.

Ο Λάϊος, ο Κέρβερος, ο Κούκουλος και ο Αίγλιος

Στο ιερό σπήλαιο της Δίκτης απαγορευόταν η είσοδος σε θνητούς σύμφωνα
με έναν άλλο μύθο. Την απαγόρευση όμως αυτή κάποτε την έσπασαν
τέσσερεις θνητοί ο Λάιος, ο Κέρβερος, ο Κούκουλος και ο Αίγλιος.
Ήθελαν να μπουν μέσα όπου φώλιαζαν μέλισσες και να πάρουν το μέλι.
Εξοπλίστηκαν με χάλκινα ρούχα ώστε να μην τσιμπηθούν από τις μέλισσες
και μπήκαν. Εκεί βρήκαν τα σπάργανα του Δία, ο οποίος ενοχλήθηκε τόσο
που τους κεραυνοβόλησε.
Μέσα στη σπηλιά της γέννησης όμως δεν μπορούσε κανείς να πεθάνει, γιʼ
αυτό το λόγο η Θέμις και οι Μοίρες ανέλαβαν να μεταμορφώσουν τους
τέσσερεις φίλους σε πουλιά και έτσι σήμερα έχουμε τους λάιους, τους
κέρβερους, τους κούκους και τις γλαύκες.

Ο Μίνωας παίρνει τους νόμους από τον Δία

Στο Δικταίο επίσης, όπως λέει η ντόπια παράδοση, είχε ραντεβού ο Μίνωας
με τον πατέρα του Δία κάθε εννιά χρόνια, όταν συγκλίνουν οι τροχιές ήλιου
και σελήνης, για να πάρει τους ανανεωμένους νόμους. Δεν είναι τυχαίο
συνεπώς πως ο Μίνωας συμβολίζει την απόλυτη δικαιοσύνη γιʼ αυτό μετά
το θάνατό του έγινε κριτής στον άλλο κόσμο. Βέβαια τον τόπο συνάντησης
Μίνωα και Δία διεκδικεί εκτός από το Δικταίο και το Ιδαίο Άντρο.

Ο Μίνωας γεννήθηκε στο Δικταίο Αντρο

Ένας άλλος ντόπιος μύθος, όχι ιδιαίτερα γνωστός, αναφέρει ότι και ο
Μίνωας γεννήθηκε στο Δικταίο, τη σπηλιά που γεννήθηκε ο πατέρας του
Δίας.
Όταν ο Δίας, μεταμορφωμένος σε ταύρο, έκλεψε την πριγκίπισσα της
Φοινίκης, Ευρώπη, την πήρε μαζί του στην Κρήτη, στο Δικταίο άντρο
(αντίθετα με την πιο γνωστή παραλλαγή του μύθου, που αναφέρει τη
Γόρτυνα) όπου της αποκάλυψε το πραγματικό του πρόσωπο σε πλήρη
μεγαλοπρέπεια.
Η συνεύρεσή τους έφερε καρπούς: το Μίνωα, μυθικό βασιλιά της Κνωσού,
το Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα.

Ο Επιμενίδης
Μία μεγάλη προσωπικότητα του αρχαίου κόσμου, ο σοφός Επιμενίδης,
κάποτε θέλοντας να ξαποστάσει αποκοιμήθηκε σε μία σπηλιά. Όταν
ξύπνησε, μετά από πολλά χρόνια, ναι μεν είχε την ίδια ηλικιά που είχε πριν
κοιμηθεί αλλά είχε κερδίσει θεϊκή γνώση και σοφία.
Καμιά άλλη σπηλιά δεν θα μπορούσε να έχει τέτοιες μαγικές δυνάμεις, παρά
η σπηλιά όπου γεννήθηκε ο μέγιστος των θεών, δηλαδή το Δικταίο Αντρο.

Το Κτήνος της Ζεβοντάν

To Κτήνος της
Ζεβοντάν ενώ
καταβάλλει χωρικό σε
λαϊκή απεικόνιση.
Με τον όρο «Κτήνος
της Ζεβοντάν» ή
«Θηρίο της
Ζεβοντάν» (Γαλλ.: La
bête du Gévaudan)
χαρακτηρίστηκε ένα
μυστηριώδες ζώο που
εμφανίστηκε το 1764
στην περιοχή Ζεβοντάν
(Gevaudan) στην
νοτιο-κεντρική Γαλλία, όπου σήμερα βρίσκεται η επαρχία Λοζέρ (Lozere).
Επί τρία έτη τρομοκρατούσε τους κατοίκους των γύρω περιοχών με τις
επιθέσεις που επιχειρούσε εναντίον τους, οι οποίες κατά κανόνα είχαν
φρικτά αποτελέσματα.
Περιγράφηκε ως ένα λυκόμορφο πλάσμα σε μέγεθος αγελάδας, οι μελετητές
όμως, ακόμα και σήμερα, δεν μπορούν να το ταυτίσουν με κάποιο γνωστό
είδος. Το μυστήριο που καλύπτει την φύση αυτού του ζώου, έχει γίνει
έναυσμα, κατά καιρούς, για διάφορες θεωρίες συνωμοσίας και ενέπνευσε
πολλούς καλλιτέχνες (λογοτέχνες, ζωγράφους, κινηματογραφιστές, κ.λπ.).
Πάντως, στην Ζεβοντάν ο απόηχος του τέρατος κρατά μέχρι σήμερα και οι
κάτοικοι μιλούν με τρόμο γιʼ αυτό. Θεωρείται ότι τα λυκόμορφα υπερμεγέθη
ανθρωποφάγα ζώα ήταν παραπάνω από ένα.

Η εμφάνιση του τέρατος

H θέση της επαρχίας Λοζέρ στον χάρτη της Γαλλίας.

Η Ζεβοντάν, όπως και οι γύρω περιοχές, είναι ορεινή με έντονο ανάγλυφο.

Ανάμεσα στους επιβλητικούς ορεινούς όγκους σχηματίζονται οροπέδια με
εκτεταμένα βοσκοτόπια και γαίες κατάλληλες για καλλιέργεια. Πυκνά δάση
καλύπτουν τις βαθιές χαράδρες και μεγάλα τμήματα των λιβαδιών,
 δημιουργώντας πολλά και απρόσιτα κρησφύγετα,
όπου επιβιώνει μεγάλη ποικιλία άγριας πανίδας.
Στον χώρο αυτό εμφανίστηκε το μυστηριώδες τέρας
το καλοκαίρι του 1764. Η πρώτη επίθεση έγινε
εναντίον μιας βοσκοπούλας στην περιοχή
Langogne. Η νεαρή γυναίκα ήταν από τα λίγα
θύματα του κτήνους που κατάφερε να επιβιώσει.
Αρχικά την υπερασπίστηκαν τα σκυλιά της,
δίνοντάς της χρόνο να καταφύγει ανάμεσα στα
βόδια της. Αυτά με τη σειρά τους, κράτησαν μακριά
το τέρας με τα κέρατά τους, μέχρι που αυτό
εγκατέλειψε την προσπάθεια. Η κοπέλα έφτασε
τελικά στο χωριό σώα και διηγήθηκε στους
έκπληκτους χωρικούς το συμβάν. Σύμφωνα με την
περιγραφή της, της επιτέθηκε ένα ζώο που έμοιαζε με λύκο αλλά ήταν πολύ
μεγαλύτερο. Είχε κεφάλι και λαιμό πιο πλατιά από του λύκου και οι
κυνόδοντές του εξείχαν από τις πλευρές των σαγονιών του. Μια μαύρη
λωρίδα διέτρεχε την ράχη του, ενώ η ουρά του ήταν εξαιρετικά μεγάλη και
κατέληγε σε μια πλούσια φούντα. Οι γρατσουνιές που έφερε σε όλο το
σώμα της η κοπέλα, καθώς και το σκισμένο φουστάνι της έπεισε τους
συγχωριανούς της για την αλήθεια των λόγων της.
Τους επόμενους μήνες οι επιθέσεις πολλαπλασιάστηκαν. Συνήθως τα
θύματα ήταν γυναίκες και μικρά παιδιά που φύλαγαν τα κοπάδια τους στα
λιβάδια του οροπεδίου. Τα πτώματα των άτυχων θυμάτων βρίσκονταν
διαμελισμένα ή φρικτά ακρωτηριασμένα και πολλές φορές αγνώριστα.
Σύντομα η φήμη του τέρατος απλώθηκε σε όλη τη χώρα και οι γαλλικές
αρχές σύστησαν στον τοπικό πληθυσμό να μην αφήνει απροστάτευτα τα
γυναικόπαιδα. Όμως στην αγροτική Ζεβοντάν, κάθε μέλος της οικογένειας
ήταν απαραίτητο για τις εργασίες, οι οποίες εξαρτιόνταν από τον κύκλο των
εποχών. Οι άντρες δούλευαν στα χωράφια (συνήθως σε μεγάλες ομάδες),
αφήνοντας στα γυναικόπαιδα την πιο ελαφριά εργασία της βοσκής των
κοπαδιών, που πολλές φορές μπορούσε να γίνει από μόνον ένα άτομο. Γιʼ
αυτό και τα γυναικόπαιδα ήταν τα πιο ευάλωτα κι εκτεθειμένα στις επιθέσεις
του τέρατος. Μπροστά, όμως, στις συνεχείς φρικτές εμφανίσεις του ζώου,
πολλοί εγκατέλειψαν την συγκομιδή των καρπών για να ασχοληθούν με την
κτηνοτροφία, ενώ άλλοι πάλι, αναγκάστηκαν να αφήνουν εκτεθειμένα τα
γυναικόπαιδα.

Εξάπλωση του τρόμου και άκαρπες προσπάθειες εξόντωσής του

Στις 6 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, μια γυναίκα που ασχολείτο με τον κήπο
του σπιτιού της δέχτηκε την επίθεση του τέρατος. Μέχρι τα τέλη του μήνα
ένα βοσκόπουλο και μια μικρή κοπέλα προστέθηκαν στα θύματα, με
αποτέλεσμα οι κάτοικοι να μην νιώθουν πλέον καμιά ασφάλεια. Αρκετοί
οργάνωσαν μια ομάδα για να εξοντώσουν το κτήνος. Δύο εξ αυτών το
εντόπισαν και το πυροβόλησαν από πολύ μικρή απόσταση. Αυτό, όμως
αφού έπεσε, ξανασηκώθηκε και διέφυγε παρά τα συνεχή εύστοχα πυρά των
διωκτών του. Οι κάτοικοι θεώρησαν ότι το θηρίο θα πέθαινε κατά τις
επόμενες ημέρες. Διαψεύσθηκαν οικτρά όταν οι επιθέσεις επαναλήφθησαν.
Τότε όλη η περιοχή τρομοκρατήθηκε και οι χωρικοί άρχισαν να το θεωρούν
κάτι το υπερφυσικό. Φήμες που ήθελαν το θηρίο να είναι «λυκάνθρωπος»
(loup-garou) ή κάποιο ακάθαρτο ον-όργανο μάγισσας, διαδίδονταν
αυξάνοντας το φόβο των ήδη τρομοκρατημένων κατοίκων.

Βασιλικός δραγώνος.Ο διοικητής της Ζεβοντάν και προσωπικός φίλος του

Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ', Ετιέν Λαφόντ (Etienne Lafont) ζήτησε
επίμονα βοήθεια από την Αυλή για την αντιμετώπιση της μάστιγας. Πέτυχε
τελικά την αποστολή μιας ομάδας βασιλικών δραγώνων υπό τον
ταγματάρχη Ντιαμέλ (Duhamel). Επίσης, το θηρίο επικυρήχθηκε έναντι
μεγάλης αμοιβής με αποτέλεσμα να συρρεύσουν στην περιοχή πολλοί
επαγγελματίες κυνηγοί. Αυτοί οργανώθηκαν σε πολυάριθμες ομάδες από
τον Ντιαμέλ και συντόνισαν καλύτερα τις κινήσεις τους. Το τέρας όμως
παρέμενε ελεύθερο. Κατάφερνε και ξέφευγε από τις παγίδες και τα δόκανα,
ενώ δεν άγγιζε τα δηλητηριασμένα δολώματα που του άφηναν. Επιπλέον,
εξαιτίας της πίεσης των συνεχών περιπόλων, πέρασε τα βουνά Μαργκερίντ
και έκανε αισθητή την παρουσία του στην Rieutort με πρώτο θύμα έναν
12χρονο βοσκό. Νέες προσπάθειες των κατοίκων να δώσουν τέλος στον
εφιάλτη, έπεφταν στο κενό. Το θηρίο, που πλέον αποκαλείτο «τέρας της
Ζεβοντάν», συνέχιζε το μακάβριο έργο του χωρίς κάποιος να μπορεί να
δώσει ένα τέλος.Την άνοιξη του 1765 ο βασιλιάς απέστειλε τον φημισμένο
κυνηγό Ντενεβάλ. Ο Ντενεβάλ ήταν γνωστός σʼ όλη τη χώρα ως έμπειρος
κυνηγός λύκων και λεγόταν ότι είχε σκοτώσει πάνω από 1000 λύκους. Ούτε
όμως αυτός κατάφερε κάτι, παρά τις διαφορετικές τακτικές που δοκίμασε.
Στις 29 Απριλίου του 1765, δύο μήνες περίπου από την άφιξη του Ντενεβάλ,
ένας τοπικός ευγενής, ονόματι de la Chaumette, κυνήγησε μαζί με τους δύο
αδερφούς του το θηρίο σώζοντας έναν βοσκό. Το πυροβόλησαν
επανειλλημένως αλλά αυτό αφού ξανασηκώθηκε (όπως και στην
περίπτωση των δύο κυνηγών κατά το προηγούμενο έτος), χάθηκε μέσα
στην πυκνή βλάστηση γρυλίζοντας. Τα πολλά και μεγάλα ίχνη αίματος που
ήταν εμφανή στον τόπο της επίθεσης, έδειχναν ότι το θηρίο είχε χάσει πολύ
αίμα. Πάλι θεωρήθηκε ότι θα πέθανε μέσα στις επόμενες μέρες και πάλι οι
ελπίδες διαψεύστηκαν. Τον Ιούνιο, ο Ντενεβάλ εγκατέλειψε κάθε
προσπάθεια, αφού δεν μπόρεσε να κάνει το παραμικρό. Σαν να μην έφτανε
αυτό, το θηρίο εξαπέλυσε περισσότερες επιθέσεις και με μεγαλύτερη
αγριότητα. Ως έσχατη λύση, εστάλη από την Αυλή ο βασιλικός κυνηγός
Αντουάν ντε Μπωτέρν (Antoine de Beauterne) επικεφαλής μια ομάδας 40
ατόμων. Έφτασε στην περιοχή στις 22 Ιουνίου και μετά από εντατικές
προσπάθειες τριών μηνών εντόπισε και σκότωσε, στις 21 Σεπτεμβρίου,
έναν τεράστιο λύκο μέσα στο φαράγγι Bial κοντά στην Pommier. Είχε μήκος
δύο μέτρων και βάρος 75 κιλών. Οι κάτοικοι όπως και ο ντε Μπωτέρν
παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν ξαναδεί τόσο μεγάλο λύκο και εύλογα
θεώρησαν ότι επρόκειτο για το τέρας που είχε ερημώσει την περιοχή.
Επίσης, θύματα επιθέσεων του τέρατος βεβαίωσαν ότι ήταν αυτό,
αναγνωρίζοντας σημάδια που είχε στο σώμα του τα οποία είχαν προκληθεί
από την πάλη με κάποια θύματά του. Το ζώο βαλσαμώθηκε και στάλθηκε
στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας των Παρισίων. Μεγάλη χαρά και ανακούφιση
επικράτησε στις πολύπαθες περιοχές. Ο βασιλικός κυνηγός πανηγύρισε την
επιτυχία του, ενώ οι κάτοικοι προσπάθησαν να ξαναρχίσουν την ζωή τους
και να επουλώσουν τα ψυχικά και σωματικά τραύματα που είχε αφήσει στο
πέρασμά του ο υπερμεγέθης λύκος. Σύντομα, όμως, η χαρά και η
αγαλλίαση διαλύθηκαν. Στις 2 Δεκεμβρίου δύο παιδιά τραυματίστηκαν
σοβαρά. Δεκάδες θάνατοι ακολούθησαν κατά τα επόμενα δύο έτη.
Εκστρατεία εναντίον του θηρίου οργανώθηκε από τον κόμη de Tournon. 18
μήνες αργότερα δεν είχε αποφέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Από την
άλλη, με εντολή του βασιλιά δεν ανακοινώνονταν οι ειδήσεις που έρχονταν
από τη Ζεβοντάν, ίσως για πολιτικούς λόγους. Την αδιαφορία της Αυλής,
φυσικά, δεν συμμεριζόταν και το τέρας, που συνέχιζε ακάθεκτο την
εφιαλτική δράση του. Όλη η περιοχή πλέον είχε παραλύσει. Οι
απελπισμένοι χωρικοί δεν τολμούσαν να βγουν από τα σπίτια τους,
παρατώντας τις εργασίες τους. Έτσι, πέραν των συνεχών θανάτων, η
περιοχή αντιμετώπιζε και το ενδεχόμενο της οικονομικής καταστροφής, που
δεν φάνταζε πολύ μακρινό. Οι όροι πλέον είχαν αντιστραφεί: το τέρας της
Ζεβοντάν έκανε τη Ζεβοντάν να ονομάζεται «η χώρα του θηρίου» (pays de
la bete) .

Η θανάτωση του θηρίου

Προτομή του Ζαν Σαστέλ στην La Besseyre-

St.Mary

Τον Ιούνιο του 1767 εκατοντάδες χωρικοί

μαζεύτηκαν στον καθεδρικό ναό του Notre-
Dame de Beaulieu για να ζητήσουν από τον Θεό
να τους απαλλάξει από το τέρας, που το
θεωρούσαν τιμωρία για τις αμαρτίες τους. Ιδίως
κατά την άνοιξη του έτους αυτού η συχνότητα
των επιθέσεων είχε αυξηθεί δραματικά. Ένας
τοπικός κυνηγός ονόματι Ζαν Σαστέλ (Jean
Chastel) ζήτησε από τους ιερείς του ναού να
ευλογήσουν τις σφαίρες και το όπλο του.
Στις 19 του μηνός, στα πλαίσια μιας ακόμα
εκστρατείας που διοργανώθηκε από έναν τοπικό
ευγενή, ο Ζαν Σαστέλ σκότωσε το τέρας στο πέρασμα Sogne dʼ Aubert.
Ήταν ένα ζώο παρόμοιο με τον λύκο που είχε σκοτώσει ο ντε Μπωτέρν
πριν δύο χρόνια. Αν και έμοιαζε με λύκο, ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερο.
Όταν άνοιξαν το στομάχι του, βρήκαν μέσα ανθρώπινα υπολείμματα.
Το τέρας βαλσαμώθηκε και περιφέρθηκε στην περιοχή ώστε να το δούν οι
κάτοικοι και να ηρεμήσουν. Ο βασιλιάς ζήτησε το βαλσαμωμένο ζώο να
σταλεί στις Βερσαλλίες για να εκτεθεί στο παλάτι. Μέχρι να φτάσει όμως στο
Παρίσι, το κουφάρι του ζώου είχε αρχίσει να όζει, προφανώς επειδή δεν είχε
ταριχευτεί σωστά. Για μερικές μέρες, οι αυλικοί των Βερσαλλιών θαύμασαν
το πρωτόγνωρο έκθεμα, αλλά έπειτα απομακρύνθηκε και θάφτηκε καθώς η
δυσωδία είχε γίνει αφόρητη. Μια εβδομάδα αργότερα μετά την εξολόθρευση
του τέρατος, άλλο ένα κυνήγι οργανώθηκε. Αποτέλεσμα είχε την θανάτωση
ενός μεγάλου θηλυκού λύκου που εικάζετο ότι ήταν ο σύντροφος του
τέρατος.

Ιδιόμορφα χαρακτηριστικά του τέρατος

Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι το τέρας μύριζε ανυπόφορα. Επίσης ότι

ενώ ήταν παρόντα ζώα, αυτό επέλεγε να επιτεθεί στους ανθρώπους. Ο
τρόπος που σκότωνε τα θύματά του, ήταν το να ξεσκίζει το λαιμό τους με τα
δόντια του. Προτιμούσε να επιτίθεται σε γυναικόπαιδα παρά σε άντρες.

Αποτίμηση

Ο υπολογισμός των θυμάτων του τέρατος διαφέρει ανάλογα με αυτόν που

κάνει την εκτίμηση. Κατά μια εκτίμηση το τέρας σκότωσε πάνω από 100
ανθρώπους και τραυμάτισε σοβαρά άλλους 30. Ο de Beaufor (1987)
αναφέρει 210 επιθέσεις που είχαν ως αποτέλεσμα 113 θανάτους και 49
τραυματισμούς. Σε 98 από τα νεκρά θύματα φαγώθηκαν διάφορα μέρη του
σώματός τους. [1] Αρκετοί θάνατοι δεν μας είναι γνωστοί, είτε επειδή οι
Αρχές, κατόπιν διαταγής του βασιλιά, αρνούντο να τους καταγράψουν, είτε
επειδή δεν δηλώνονταν από τις οικογένειες των θυμάτων. Οι περισσότεροι
θάνατοι έγιναν εντός του νοητού τριγώνου που οριοθετούν οι πόλεις St-
Flour, St-Chely-d'Apcher και Saugues. Παρά το μεγάλο ποσοστό
αναλφαβητισμού της περιοχής, τα γεγονότα μας είναι αρκετά γνωστά λόγω
των πρακτικών και των καταλόγων που κράτησαν κάποιοι μορφωμένοι
ντόπιοι κληρικοί, όπως ο αββάς Pierre Pourcher που έγραψε πάνω από
1000 σελίδες για τα εν λόγω συμβάντα.

Ερμηνείες

Πολλές ερμηνείες έχουν διατυπωθεί για τη φύση του παράξενου αυτού

ζώου. Καμιά δεν έχει γίνει γενικά αποδεκτή και μελετητές, ιστοριοδίφες και
φυσιοδίφες συνεχίζουν να ερίζουν μέχρι σήμερα.
Κατά την περίοδο της δράσης του, οι έντρομοι χωρικοί άλλοτε το
θεωρούσαν λυκάνθρωπο, θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες τους, άλλοτε
σατανικό πλάσμα υποχείριο κάποιας μάγισσας, άλλοτε πάλι ως την
προσωποποίηση του ίδιου του διαβόλου. Άλλες θεωρίες υποστηρίζουν ότι
επρόκειτο για ένα άγνωστο, στους περισσότερους Ευρωπαίους εκείνης της
εποχής, εξωτικό ζώο (όπως ύαινα) που πιθανώς να ξέφυγε από το
εκτροφείο κάποιου εκκεντρικού αριστοκράτη. Άλλοι πάλι συγκλίνουν προς
την άποψη ότι ήταν ένα υβρίδιο λύκου ή μια τερατογέννεση λύκου και
σκύλου ή μια τερατογέννεση αρκούδας.Το θηρίο της Ζεβοντάν αποτελεί ένα
από τα αγαπημένα θέματα των κρυπτοζωολόγων. Και στο πεδίο αυτό έχουν
εκφραστεί πάμπολλες θεωρίες που κυμαίνονται από υβρίδια γνωστών
ζώων (όπως αναφέρθηκε παραπάνω) έως προϊστορικά αρπακτικά που
μπορεί να επιβιώνουν σε απρόσιτες γωνιές της υδρογείου.

Ενδιαφέροντα Περιστατικά και Πτυχές της ιστορίας

• Τα αγαπημένα θύματα του Κτήνους, όπως προαναφέρθηκε, ήταν τα

γυναικόπαιδα. Συνήθως απέφευγε τους άνδρες και τους επιτίθετο
αν δεν είχε άλλη επιλογή. Μια από τις λίγες εξαιρέσεις αποτελεί η
επίθεση που δέχτηκε ένας αγρότης στο χωράφι του. Θέλοντας να
προλάβει τη ζέστη της ημέρας, είχε σηκωθεί πριν την ανατολή του
Ηλίου και πήγε στο χωράφι του να θερίζει το σιτάρι. Στο ημίφως
διέκρινε μια κίνηση ανάμεσα στα σπαρτά και νόμισε ότι ήταν κάποια
από τα πολλά σκυλιά που είχαν οι αγρότες στις φάρμες τους. Λίγες
στιγμές αργότερα πολεμούσε για τη ζωή του. Το δρεπάνι του
αποδείχτηκε πολύ καλό όπλο. Αρκετή ώρα αντιστάθηκε στο
τεράστιο αρπακτικό και κατάφερε να φτάσει στο σπίτι του σώος,
όπου για αρκετή ώρα δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη έχοντας
παραλύσει από τον τρόμο.

• Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις μικρόσωμων ανθρώπων που δεν

δίστασαν να αντιμετωπίσουν το θηρίο. Τέτοιες ήταν οι μάχες που
έδωσαν ένας 12χρονος μαθητής και μία μικροκαμωμένη μητέρα 6
παιδιών:

Χωρικοί προσπαθούν να σώσουν μια γυναίκα από το τέρας.

Το 1765 οι επιθέσεις ήταν τόσες πολλές ώστε τα παιδιά πήγαιναν στο
σχολείο σε μεγάλες ομάδες και οπλισμένα με αυτοσχέδια όπλα. Δυστυχώς
κάποια δεν απέφυγαν τον φρικτό θάνατο. Όμως, ο 12χρονος Jacques
Portefaix έσωσε από αυτή την μοίρα έξι άλλους συμμαθητές του πετώντας
πέτρες στο τέρας που τους καταδίωκε. Για αυτό του το ανδραγάθημα
ανταμείφθηκε και του δόθηκε εκπαίδευση σε στρατιωτική σχολή με την
προοπτική να γίνει αξιωματικός στον Γαλλικό Στρατό.
Η πιο ηρωική περίπτωση είναι αυτή της Jeanne Jouve. Στις 9 Μαρτίου τρία
από τα έξι παιδιά της δέχτηκαν την επίθεση του θηρίου. Η μητέρα τους τα
υπερασπίστηκε λυσσαλέα με πέτρες ακόμα και με τα γυμνά της χέρια.
Τελικά το τέρας αποχώρησε αφήνοντας την ίδια σοβαρά τραυματισμένη και
ένα αγοράκι της αιμόφυρτο και με κατακρεουργημένο πρόσωπο. Το παιδί
απεβίωσε τρεις μέρες αργότερα. Η είδηση τού περιστατικού έφτασε μέχρι τις
Βερσαλλίες και ο βασιλιάς χορήγησε μία ανταμοιβή 300 λιβρών στην
γενναία μητέρα.
• Κάποιοι τοπικοί ευγενείς βοήθησαν με όποιον τρόπο μπορούσαν
τους δύστυχους χωρικούς, διοργανώνοντας κυνήγια για την
εξόντωση του τέρατος ή προσφέροντας με δικά τους έξοδα
περίθαλψη στα θύματα, ακόμα και καταλύματα. Άλλοι πάλι
αδιαφόρησαν για την τύχη των συντοπιτών τους φροντίζοντας
μονάχα για την δική τους ασφάλεια. Όταν το 1789 εξερράγη η
Γαλλική Επανάσταση, οι χωρικοί της Ζεβοντάν επενέβησαν πολλές
φορές για να σώσουν ευγενείς (ή απογόνους αυτών) που τους είχαν
συμπαρασταθεί και βοηθήσει κατά την τριετία 1764-1767. Αντίθετα,
αδιαφόρησαν για τους υπόλοιπους.

Σύχρονο μνημείο του

Κτήνους της Ζεβοντάν στην
Sauques της Λοζέρ.

Το τέρας της Ζεβοντάν

στην Τέχνη
Πολλοί καλλιτέχνες έχουν
επίσης εμπνευστεί και
επηρεαστεί από την ιστορία
του τέρατος της Ζεβοντάν:

• ο Σκοτσέζος συγγραφέας Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον διέσχισε την

περιοχή το 1878 και περιγράφει τον θρύλο του θηρίου στο βιβλίο
του «Travels with a Donkey in the Cévennes». Χαρακτηρίζει το
κτήνος «Ναπολέοντα Βοναπάρτη των λύκων» και επίσης σημειώνει
ότι αν όλοι οι λύκοι ήταν σαν το τέρας αυτό, θα είχαν αλλάξει την
ιστορία του Ανθρώπου.

• Οι Αδερφοί Γκριμ εμπνεύστηκαν κάποια από τα παραμύθια τους

από τα διάφορα περιστατικά της ιστορίας του τέρατος.
 • Η γαλλική ταινία «Η Αδελφότητα
των Λύκων» (Le Pacte des Loups,
2001) περιγράφει ακριβώς αυτό το
γεγονός. Αν και οι συντελεστές της
ταινίας μελέτησαν τα χρονικά που
αναφέρονται στα γεγονότα, τελικά
υιοθέτησαν μια από τις πολλές
θεωρίες συνομωσίας: Το τέρας ήταν
μια λέαινα εκπαιδευμένη από έναν
παρανοϊκό αριστοκράτη και οι
επιθέσεις γίνονταν στα πλαίσια
άσκησης πολιτικής πίεσης από μια
μυστική αδελφότητα προς την
γαλλική κυβέρνηση. Η απόκοσμη
εμφάνισή του, οφειλόταν σε μια αλλόκοτη πανοπλία με την οποία το
είχε ντύσει το αφεντικό του.

Παραπομπές

http://www.newanimal.org/beastgev.htm http://labete.7hunters.net/

κρυσταλλινα κρανια
Σε διάφορα ντοκιμαντέρ, όπως και σε βιβλία
που ανιχνεύουν μυστήρια (π.χ. αυτά του
Έριχ φον Νταίνικεν), έχουμε ακούσει ίσως
για το περίφημο κρυστάλλινο κρανίο που
ανακαλύφθηκε στην περιοχή των Μάγιας,
στην Κεντρική Αμερική.
Πριν αναφερθώ σ αυτό, όμως, θα ήθελα να
πω, πως το συγκεκριμένο κρανίο από
κρύσταλλο χαλαζία, δεν είναι το μόνο.
Υπάρχουν αρκετά που έχουν ανακαλύψει
εξερευνητές και αρχαιολόγοι. Υπολογίζεται
στα περισσότερα η ηλικία τους από 100 έως
και 1000 έτη πριν την εποχή μας. Μεταξύ
τους διαφέρουν σε μέγεθος. Τα πιο πολλά είναι γνήσια χειροποίητα
αντικείμενα από πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής και είναι γνωστά σαν
«μάσκες κρανίων». Βρέθηκαν σε ερείπια ιθαγενών πολιτισμών και
φρουρούνται από τους απόγονους αυτών των φυλών. Συνήθως, όταν τα
παρατηρήσουμε καλά, κάποιο ίχνος από εργαλεία επεξεργασίας μπορεί να
διακριθεί.
Υπάρχουν, όμως και αρχαία κρανία άνω των 1500-2000 ετών, χαραγμένα
σε κρύσταλλο χαλαζία ή άλλο είδος ορυκτού.
Οι ερευνητές των μυστηρίων, προβάλλουν διάφορες εικασίες.
Για παράδειγμα, πως τα κρανία αυτά σχετίζονται με εξωγήινους θεούς, ή με
πολιτισμούς της Κοίλης Γης, είτε με χαμένες ηπείρους, όπως αυτές της
Ατλαντίδας και της Λεμουρίας. Λέγεται μάλιστα, ότι θρύλοι αναφέρουν πως
κάποιοι άνθρωποι φυλάνε τέτοια κρανία κρυφά, καθώς περιέχουν κωδικά
μηνύματα και πληροφορίες. Υπάρχει η υπόθεση, πως κάποιοι
χρησιμοποίησαν αυτά τα αντικείμενα σαν υπολογιστές, ή σε τελετές
θεραπευτικές, για να διοχετεύσουν ενέργεια για πνευματικούς ή
τεχνολογικούς λόγους. Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν, πως αυτά τα
αντικείμενα, ανήκουν στις κατασκευές που δημιουργήθηκαν από διάνοιες
άλλων εποχών, για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να συνδεθεί με την
ανώτερη πηγή ενέργειας, την Παγκόσμια Συνείδηση ή τον ανώτερο εαυτό
του. Είναι βοήθεια για τον μυημένο να ανακαλύψει τα μυστήρια της
Δημιουργίας.
Αναφορά σε τέτοιες ανακαλύψεις άρχισε να γίνεται στον 19ο αιώνα, όταν οι
Ευρωπαίοι κατακτητές ερευνούσαν παλιούς πολιτισμούς στην Κεντρική
Αμερική. Στο Παρίσι, στο «Μουσείο του Ανθρώπου» υπάρχει ένα τέτοιο
κρανίο, όπως και στο αντίστοιχο Μουσείο του Λονδίνου. Και τα δύο
ανακαλύφθηκαν στο 1860, κατά την περίοδο της γαλλικής κατοχής στο
Μεξικό.
Το φημισμένο κρυστάλλινο κρανίο του Mitchell-Hedges -3600 ετών!

Χωρίς αμφιβολία το διασημότερο και πιο

αινιγματικό κομμάτι αρχαίου κρυστάλλου που
ανακαλύφθηκε μέχρι σήμερα είναι αυτό.
Παρουσιάστηκε σε εκθέσεις, τράβηξε το
βλέμμα επιστημόνων κι ερευνητών κάθε
είδους κι ονομάστηκε «κρανίο της μοίρας».
Ο Mitchell-Hedges ήταν ένας τυχοδιώχτης κι
ερευνητής και το 1927 καθώς εξερευνούσε
ένα αρχαίο ναό των Μάγιας στην βρετανική
Ονδούρα, η κόρη του ʼννα που τον συνόδευε,
βρήκε κάτω από σκόνες και χώματα, το
όμορφο αυτό αντικείμενο. Του έλειπε μέρος
της σιαγόνας, την οποία ανακάλυψαν αργότερα.
Το περίεργο στο συγκεκριμένο κρανίο είναι πως είναι ενιαίο, από ένα μόνο
κομμάτι κρυστάλλου, ψηλό 5 ίντσες, μακρύ 7 ίντσες, φαρδύ 5 ίντσες, και με
βάρος 11 λίβρες και 7 ουγγιές. Μοιάζει πολύ στο μέγεθος με ένα ανθρώπινο
μικρό κρανίο, με τέλειες λεπτομέρειες και μάλιστα δείχνει να είναι γένους
αρσενικού.
Το 1970, δόθηκε η άδεια από την κόρη του εξερευνητή, να εξεταστεί σε
ειδικά εργαστήρια της Καλιφόρνιας, το αντικείμενο αυτό. Ο μελετητής του
κρανίου Frank Dorland, ανακάλυψε πως το κρανίο ολόκληρο
κατασκευάστηκε από το ίδιο κομμάτι πέτρας χαλαζία. Έχει χαραχτεί
στο φυσικό άξονα του κρυστάλλου, κάτι που είναι στη σύγχρονη εποχή, η
πρώτη διαδικασία, για να αποφύγει ο κατασκευαστής το σπάσιμο, ενώ
διαμορφώνει το γλυπτό του. Ο άγνωστος καλλιτέχνης δεν φαίνεται να
χρησιμοποίησε κανένα εργαλείο μεταλλικό, παρά την μεγάλη μικροσκοπική
ανάλυση. Δεν υπάρχει σημάδι γρατζουνιάς στο κρύσταλλο. Αλλά και η
πυκνότητα του κρυστάλλου είναι τόσο μεγάλη, που κι ένα σύγχρονο
μεταλλικό εργαλείο, δεν θα μπορούσε να το σημαδέψει.
Ο Dorland διαπίστωσε πως το κρανίο σμιλεύτηκε πρώτα σε μία τραχιά
μορφή, πιθανώς με διαμάντι. Στη συνέχεια, έγινε η λεπτή διαμόρφωση, η
λείανση και η στίλβωση, με τη βοήθεια άμμου, νερού και πυριτίου
κρυστάλλου. Το μεγάλο πρόβλημα, είναι πως αυτές οι διαδικασίες, θα
απαιτούσαν πάνω από 300 χρόνια για να ολοκληρωθεί το κρανίο! ʼραγε
υπήρχαν κάποιοι που έκαναν ένα τέτοιο άθλο, ή μία άγνωστη σε μας
τεχνολογία δημιούργησε το κρανίο?
Τα ζυγωματικά του ενεργούν σαν ελαφριοί σωλήνες, που διοχετεύουν φως
από τη βάση του κρανίου στις υποδοχές των ματιών του. Από τις υποδοχές
των ματιών, μικροσκοπικοί κοίλοι φακοί, μεταφέρουν το φως στη συνέχεια,
στο ανώτερο μέρος του κρανίου. Στο εσωτερικό του κρανίου, υπάρχει ένα
πρίσμα από μικροσκοπικά φωτεινά κανάλια, από τα οποία όλο το ανάγλυφο
φωτίζεται.
Το μυστήριο του κρανίου, δεν σταματά όμως εδώ. Ο συγγραφέας ενός
βιβλίου για το θέμα αυτό, Richard Garvin, πιστεύει πως σχεδιάστηκε για να
φωτίζεται με λίγο φως, αλλά το πρίσμα κάνει να φωτίζεται ολόκληρο και τα
μάτια να μοιάζουν πως φλογίζονται. Πράγματι, ο Dorland ανάφερε πως με
τα πειράματά του, είδε τα φώτα στα μάτια να μοιάζουν με πυρκαγιά.
Διαπιστώθηκε πως η σιαγόνα κινείται όπως θα συνέβαινε σε ένα
πραγματικό κρανίο, έτοιμο να αρθρώσει λόγο ή να μασήσει τροφή.
Γιατί όμως κατασκευάστηκε αυτό το αντικείμενο? Ήταν απλά έργο ενός
εμπνευσμένου καλλιτέχνη, ή όπως πιστεύει ο Dorland, προοριζόταν για
τελετουργικούς και προφητικούς σκοπούς? Περίεργα φαινόμενα συνδέονται
μαζί του.
Διάφοροι παρατηρητές έχουν αναφέρει, πως ενώ το εξέταζαν, το κρανίο
άλλαζε χρώματα, σαν ένα λευκό χρώμα να κάλυπτε το μέτωπο, ή
εξαφανιζόταν σαν να γινόταν αόρατο για λίγα λεπτά, άλλοτε σκοτείνιαζε ένα
σημείο, το οποίο μετά εξαφανιζόταν, άλλοτε στις υποδοχές των ματιών
έβλεπαν σχήματα, όπως κτήρια κι άλλα αντικείμενα, άλλοτε μία αύρα
κάλυπτε το κρανίο για λίγα λεπτά. Η αίσθηση της μυρωδιάς, του ήχου, της
θερμότητας, έχουν παρατηρηθεί στο κρανίο.
Ο Dorland θεωρεί πως το κρύσταλλο υποκινεί ένα άγνωστο μέρος του
εγκεφάλου κι ανοίγει μία ψυχική πόρτα προς το σύμπαν. Τα κρύσταλλα
εκπέμπουν συνεχώς ηλεκτρισμό, όπως τα ραδιοκύματα. Επειδή ο
ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει το ίδιο, αλληλοεπιδρούν. Διαπίστωσε πως οι
θέσεις του Ήλιου, της Σελήνη, των πλανητών, είχαν σχέση με τα περιοδικά
φαινόμενα που παρατηρήθηκαν στο κρανίο. Η ερευνήτρια MarianneZezelic
πιστεύει επίσης το κρανίο χρησιμοποιήθηκε για να υποκινήσει και να
ενισχύσει ψυχικές δυνατότητες όσων το έχουν. Λέει πως «χρησιμεύει σαν
ένα συσσωρευτής του γήινου μαγνητισμού. Και όταν το κοιτάζουμε, υποκινεί
την παρεγκεφαλίδα μας. Η παρεγκεφαλίδα επομένως γίνεται μια δεξαμενή
του μαγνητισμού που επηρεάζει την ποιότητα της μαγνητικής εκροής μέσω
των ματιών, οργανώνοντας κατά συνέπεια μια συνεχή ροή του μαγνητισμού
μεταξύ του παρατηρητή και του κρυστάλλου. Το ποσό ενέργειας που εισάγει
τον εγκέφαλο αυξάνεται τελικά σε μια τέτοια αναλογία ώστε να επηρεαστούν
οι πόλοι του εγκεφάλου, μια περιοχή που επεκτείνεται ακριβώς επάνω από
τα μάτια, συμβάλλοντας στα ψυχικά φαινόμενα». (πιθανά εννοεί το άνοιγμα
του τρίτου ματιού). Ο Tom Bearden, ένας ψυχομέτρης μελετητής, είπε πως
το κρανίο μετασχηματίζει την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια και χρησιμοποιείται
ως ενισχυτής και ως συσκευή αποστολής σημάτων ψυχικών δυνάμεων και
γήινης ενέργειας.
Οι ερευνητές διαπιστώνουν και συμπεραίνουν πως στη σύγχρονη
εποχή, που ο άνθρωπος έφθασε και πάτησε στο φεγγάρι, είναι
αδύνατον να κατασκευάσει ένα τέτοιο ανάγλυφο, και δεν είναι θέμα
υπομονής ή χρόνου, αλλά απλά είναι αδύνατον!
Παρ ό,τι υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβήτησαν το ότι το κρανίο
ανακαλύφθηκε από τον Mitchell-Hedges και την κόρη του, κανείς δεν μπορεί
να αμφισβητήσει, την άρτια τεχνική του, την ύπαρξη μη-λογικής εξήγησης
της κατασκευής του, αλλά και τα περίεργα φαινόμενα που το ακολουθούν.
Είναι από τα αντικείμενα, που ενώ η επιστήμη αποδέχεται πως έχουν
κατασκευαστεί σε εποχή που τα τεχνικά μέσα δεν επέτρεπαν τέτοιες
κατασκευές, τα δέχεται σαν μυστήρια και δεν τα απορρίπτει.
Ποιος ξέρει; Ίσως το κρυστάλλινο κρανίο του Mitchell-Hedges, να
κρατά μυστικά της ιστορίας του ανθρώπου, από κάποια μακρινή
εποχή

Ενας αμύθητης αξίας θησαυρός, των εβραίων της Ελλάδος, από

διαμάντια, χρυσά κοσμήματα και άλλα τιμαλφή καθώς και χιλιάδες
χρυσές λίρες, που η συνολική του αξία ξεπερνούσε τα 125.000.000
χρυσά φράγκα, ποσό τεράστιο για την εποχή εκείνη, λεηλατήθηκε
από τους Γερμανούς στη διάρκεια της κατοχής. Ενα μέρος αυτού του
θησαυρού είχε αποσταλεί τότε στη Γερμανία από τους επικεφαλείς
των ναζιστικών στρατευμάτων. Το υπόλοιπο παρέμεινε στην Ελλάδα
και μετά το τέλος της κατοχής και όλες οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο
ότι μάλλον θα πρέπει να είναι θαμμένος κάπου στη Βόρειο Ελλάδα.
Είναι λίγο πολύ γνωστή η ιστορία ενός από τους μεγαλύτερους
διώκτες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, του αναπληρωτή διοικητή
της Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης - Αιγαίου Μαξιμίλιαν
Μέρτεν, ο οποίος υπέγραψε για τη μεταφορά των 50.000 Εβραίων της
Θεσσαλονίκης στα ναζιστικά στρατόπεδα και τον αφανισμό της
μεγαλύτερης ισραηλιτικής κοινότητας που υπήρχε στη
Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ο Μέρτεν, που επέστρεψε τον Μάιο του
1957 στην Ελλάδα ως «τουρίστας», μετέβη αμέσως στη Θεσσαλονίκη,
αναζητώντας κατά μια εκδοχή έναν κρυμμένο θησαυρό. Αλλά κατά την
επιστροφή του στην Αθήνα αναγνωρίστηκε από επιζώντα θύματά του,
προσήχθη σε δίκη, στο ειδικό δικαστήριο εγκληματιών πολέμου της
Αθήνας, η οποία διήρκεσε από τις 11 Φεβρουαρίου ως τις 5 Μαΐου
1959 και καταδικάστηκε σε 25ετή κάθειρξη. Αφέθηκε όμως ελεύθερος
μετά την έκδοση, από την τότε ελληνική κυβέρνηση κατόπιν εντόνων
πιέσεων από την κυβέρνηση της τότε Δυτικής Γερμανίας, του
νομοθετικού διατάγματος 4016, με το οποίο οριζόταν ότι
«αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασίς τις
δικαστηρίου, πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως
εγκληματιών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το
υπόλοιπον ταύτης». Ετσι, στις 5 Νοεμβρίου 1959, ο «Δήμιος της
Θεσσαλονίκης» Μέρτεν αποφυλακίζεται και απελαύνεται από την
Ελλάδα, έχοντας καθήσει στις φυλακές μόλις 7 μήνες.

Οι πρόσφατες αποφάσεις της γερμανικής κυβέρνησης να αποζημιώσει τους

ομήρους από τις ευρωπαϊκές χώρες, που μεταφέρθηκαν στη διάρκεια της
πανούκλας του Γ' Ράιχ για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία και στην
Αυστρία, αλλά και η ενέργεια της κυβέρνησης της Ελβετίας να ανοίξει τους
αζήτητους εδώ και πάνω από μισό αιώνα λογαριασμούς ξένων καταθετών -
μεταξύ των οποίων και 31 Ελλήνων - αναζητώντας τους κληρονόμους τους,
θέτει επί τάπητος ένα κρίσιμο ζήτημα, το οποίο δυστυχώς δεν το
αντιμετώπισαν με τη δέουσα σοβαρότητα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις
μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: την καταβολή αποζημίωσης από
τη Γερμανία στο ελληνικό κράτος για την αμύθητης αξίας περιουσία των
ελλήνων εβραίων που λεηλατήθηκε από τους ναζιστές.
* Οι οργανωτές της αρπαγής

Οργανωτές της διαρπαγής της εβραϊκής περιουσίας και του αφανισμού της
εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, που αριθμούσε πάνω από 50.000
ψυχές, ήταν οι λοχαγοί των Ες-Ες Αλόις Μπρούνερ και Ντίτερ Βισλιτσένι,
δύο ανθρωπόμορφα τέρατα, όπως τους περιγράφουν τα θύματά τους.
Η λεηλασία σε βάρος των εβραίων της Μακεδονίας αρχίζει στις 11 Ιουλίου
του 1942, όταν όλοι οι άνδρες συγκεντρώνονται υποχρεωτικά στην πλατεία
Ελευθερίας της Θεσσαλονίκης, όπου αρχίζει η επιλογή τους προκειμένου να
αποσταλούν σε καταναγκαστικά έργα, κυρίως στην κατασκευή του
σιδηροδρομικού δικτύου. Η ηγεσία του εβραϊκού στοιχείου προσπάθησε να
αντιδράσει. Οι αρχές κατοχής όμως, στις οποίες απευθύνθηκε η Ισραηλιτική
Κοινότητα, ζήτησαν να καταβληθεί στους Γερμανούς το ποσό των δυόμισι
δισεκατομμυρίων δραχμών ή 50.000.000 γερμανικά μάρκα για να
απαλλαγούν οι ασχολούμενοι με καταναγκαστικά έργα Ισραηλίτες. Η
κοινότητα δέχθηκε αναγκαστικά και υπεγράφη σχετικό συμφωνητικό με τον
αρχηγό του Επιτελείου Θεσσαλονίκης - Αιγαίου Μαξ Μέρτεν. Τελικά
καταβλήθηκαν 1.900.000.000 δρχ. ή 38.000.000 μάρκα σε 4 δόσεις. Το
υπόλοιπο ποσό δεν χρειάστηκε να καταβληθεί, γιατί εν τω μεταξύ είχε
συντελεσθεί η εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.
Από τις 15 Μαρτίου ως τις 10 Αυγούστου 1943, οι Εβραίοι της
Θεσσαλονίκης μεταφέρονται και, πλην ελαχίστων, εξοντώνονται στο
στρατόπεδο Αουσβιτς-Μπιρκενάου, στην Πολωνία. Το γενικό πρόσταγμα το
είχαν οι δήμιοι Μπρούνερ και Βισλιτσένι, οι οποίοι σύχναζαν στο κτίριο της
οδού Βασιλίσσης Ολγας, όπου ήταν η έδρα της SD, της φοβερής
γερμανικής αντικατασκοπίας. Στο ίδιο κτίριο, ιδιοκτησίας του Ερυθρού
Σταυρού, στο οποίο τα τελευταία χρόνια στεγάστηκαν τα γραφεία του
Οργανισμού της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας «Θεσσαλονίκη-97».
Ο Μπρούνερ παρουσίασε δύο πανούργα κόλπα που είχε χρησιμοποιήσει
προηγουμένως στη Βιέννη και αργότερα στο Ντρανσί του Παρισιού, όπου
έδρασε επίσης. Κάθε κρατούμενος έπρεπε να καταθέσει όσα χρήματα είχε
σε ελληνικές δραχμές ή ξένα νομίσματα, λαμβάνοντας μια απόδειξη που
έλεγε ότι «το ισότιμο ποσό θα αποδοθεί σε πολωνικά νομίσματα ζλότι από
την Τράπεζα της Κρακοβίας».
Οι κρατούμενοι πίστεψαν τις διαβεβαιώσεις ότι στο γκέτο του Αουσβιτς,
όπου επρόκειτο να μεταφερθούν, οι ηλικιωμένοι δεν θα υποβάλλονταν σε
καταναγκαστική εργασία, τα παιδιά θα πήγαιναν σε εβραϊκά σχολεία, οι
άνδρες και οι γυναίκες θα δούλευαν στα εργοστάσια και στα ορυχεία.

* Η διαδρομή του χρυσού

Οπως έγραψε ο Χάιντς Κούνιο στο βιβλίο του «Εζησα τον θάνατο», όταν
ήρθε η ώρα οι Ισραηλίτες της Θεσσαλονίκης να ετοιμαστούν για αναχώρηση
και διατάχθηκαν να συγκεντρωθούν στην κεντρική πλατεία του συνοικισμού
Βαρόνου Χιρς, έπρεπε να πάρουν μαζί τους μόνο μία κουβέρτα, ένα κουτάλι
κι ένα πιρούνι, καθώς επίσης να φορέσουν τα πιο ζεστά τους ρούχα.
«Χρυσά κοσμήματα και άλλα τιμαλφή παραδόθηκαν στη Συναγωγή, που μας
έδωσε στον καθένα μια σχετική απόδειξη παραλαβής των».
Οσοι από τους εβραίους πήραν μαζί τους κάποια κοσμήματα ή χρυσό και
άλλα πολύτιμα αντικείμενα αναγκάσθηκαν να τα δηλώσουν φτάνοντας στο
Αουσβιτς, στο ειδικό κομάντο (ομάδα εργασίας) που υπήρχε για τον σκοπό
αυτό.
«Αποστολή του», περιγράφει ο Χ. Κούνιο «ήταν η καταγραφή των
ισραηλιτικών αποσκευών: χρυσός, κοσμήματα από τη μια, τρόφιμα από την
άλλη και ρούχα. Πολλοί που δούλευαν σε τούτο το κομάντο έκλεβαν χρυσό
και ρούχα και οτιδήποτε άλλο».

* Ο θηριώδης δήμιος
«Ο πιο θηριώδης από τους ναζιστές δημίους», αναφέρεται στο «In
Memoriam», που εξέδωσε το 1974 η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης,
«ήτο ο Μπρούνερ, προσωποποίηση του τευτονικού σαδισμού σε όλη του τη
φρίκη. Μαστίγωνε τα θύματά του με ένα μαστίγιο από λεπτές δερμάτινες
λωρίδες, εναλλασσόμενες με μετάλλινα νήματα, και τρομοκρατούσε με ένα
περίστροφο που το στήριζε στον σβέρκο ή στον κρόταφο. Ο Τάκας, άλλο
κάθαρμα της επιτροπής, ξεχώριζε επίσης με τη φοβερή κτηνωδία του.
Αναφέρουμε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, μια περίπτωση βασανισμού: Μια
ημέρα, ο μέγας διώκτης Χασών οδηγεί δυο εβραίους, έναν αγαθό άνθρωπο
και τον ανεψιό του. Ο Τάκας προεδρεύει της ανακρίσεως. Διατάσσει τους
φυλακισμένους να αποκαλύψουν τον κρυψώνα όπου έχουν αποκρύψει τα
κοσμήματα και το χρυσάφι των. Καθώς σωπαίνουν, τους αρπάζει και τους
δυο από το σβέρκο και τους σπρώχνει ως την άκρη μιας δεξαμενής που
βρισκόταν στο κέντρο του κήπου, βυθίζει τα κεφάλια των μέσα στο νερό. Η
ίδια πάντα επιμονή. Απειλώντας με λύσσα, τρέχει ο Μπρούνερ. Τους
ανακρίνει ο ίδιος. Η απάντηση που παίρνει δεν τον ικανοποιεί. Κρατά ένα
περίστροφο στο κάθε χέρι. Διατάσσει τα δύο θύματα να στραφούν προς τον
τοίχο και στηρίζει τα δύο του όπλα στους αυχένες των, με τα δάκτυλα στις
σκανδάλες. Τρομοκρατημένοι, ικετεύοντας οι δύο άνθρωποί μας,
προβαίνουν σε πλήρεις ομολογίες. Ξυλοκοπούνται βαρύτατα και
εγκαταλείπουν τούτη την κόλαση βουτηγμένοι στο αίμα».
* Η αξία των κλοπιμαίων
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ισραηλιτικής Κοινότητας
Θεσσαλονίκης, η μέση περιουσία, κατά κεφαλήν, των εβραίων της Ελλάδος,
λίγο πριν από την εισβολή των Γερμανών στη χώρα μας, ανερχόταν σε
3.360 χρυσά φράγκα, ενώ η συνολική κινητή περιουσία ξεπερνούσε τα
125.000.000 χρυσά φράγκα και η ακίνητος περιουσία τα 75.000.000.
Συνολικά, 200.000.000 χρυσά φράγκα. Από αυτά τα 5/6, δηλαδή
168.000.000 χρυσά φράγκα, αναλογούσαν στη Θεσσαλονίκη και το
υπόλοιπο 1/6, δηλαδή 32.000.000 χρυσά φράγκα, στην Αθήνα και στην
υπόλοιπη Ελλάδα.
Αναλυτικά, από την περιουσία αυτή το 12,5% αντιπροσώπευε έπιπλα,
οικιακά σκεύη και είδη ρουχισμού, το 21,5% κοσμήματα και χρηματικά
αποθέματα, το 28,5% εμπορικό και βιομηχανικό κεφάλαιο και το 37,5%
ακίνητη περιουσία.
Ειδικότερα, πάντα σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τα οικογενειακά κοσμήματα
ήταν αξίας 8.000.000 χρυσών φράγκων στη Θεσσαλονίκη και 3.000.000
στην υπόλοιπη χώρα, ενώ τα χρηματικά αποθέματα, που είχαν κρυμμένα οι
εβραίοι για τις «δύσκολες στιγμές», ανέρχονταν σε 25.000.000 χρυσά
φράγκα στη Θεσσαλονίκη και σε 7.000.000 στην υπόλοιπη χώρα.
ΧΡΥΣΟΘΗΡΕΣ Το παραμύθι του «ναυαγίου» στον Μεσσηνιακό
Τα τελευταία χρόνια και καθώς το μεγαλύτερο μέρος της λεηλατημένης
κινητής περιουσίας των εβραίων της Θεσσαλονίκης δεν βρέθηκε,
κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για το τι μπορεί να απέγινε αυτή. Μία από
αυτές τις φήμες βρήκε πρόσφορο έδαφος το περασμένο καλοκαίρι,
αναστατώνοντας το πανελλήνιο, καθώς διατυπώθηκε βλακωδώς η άποψη
ότι ο θησαυρός αυτός, αμύθητης αξίας, ήταν κρυμμένος σε μικρό αλιευτικό
σκάφος που ναυάγησε στον κόλπο της Μεσσηνίας.
Σύμφωνα με τα όσα κυκλοφόρησαν τότε από κάποιον επιτήδειο, το
μεγαλύτερο μέρος του πολύτιμου φορτίου αποτελούνταν από διαμάντια,
άλλους πολύτιμους λίθους, ράβδους χρυσού και τιμαλφή, η σημερινή αξία
των οποίων, σύμφωνα με τους σύγχρονους Ιντιάνα Τζόουνς, άγγιζε τα 850
δισεκατομμύρια δραχμές Σύμφωνα με το σενάριο που είχε κυκλοφορήσει -
και δυστυχώς έγινε πιστευτό από αρκετούς αφελείς - ο γερμανός
στρατιωτικός διοικητής της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν, στην προσπάθειά
του να οικειοποιηθεί τα πλέον πολύτιμα αντικείμενα της περιουσίας των
εβραίων της συμπρωτεύουσας, τα έβαλε σε γερμανικό υποβρύχιο και τα
μετέφερε ως το Κατάκολο. Εκεί τα μεταφόρτωσε σε ένα αλιευτικό σκάφος,
το οποίο σκοπίμως πόντισε με στόχο να επιστρέψει σε ανύποπτο χρόνο και
να ανελκύσει τον θησαυρό!! Το εκπληκτικό είναι ότι οι μυθομανείς, που
σκαρφίστηκαν αυτή την ιστορία - «μου αποκάλυψε την πληροφορία κάποιος
συγκρατούμενός μου στις φυλακές» είχε ισχυριστεί τότε ο απατεώνας που
επινόησε τα περί του «ναυαγίου» -, παγίδευσαν ακόμη και τον πρόεδρο του
Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, κ. Μωυσή Κωνσταντίνη, ο
οποίος σοβαρά σοβαρά δήλωσε στις εφημερίδες με έμφαση: «Γνωρίζουμε
την υπόθεση, αλλά είναι ακόμα πολύ νωρίς για να μιλήσουμε γι' αυτό το
θέμα. Δεν μπορώ να σας πω τίποτα παραπάνω»!
Τελικά εκείνος ο ανύπαρκτος «θησαυρός» αποδείχθηκε ότι ήταν όχι
άνθρακες αλλά νερόφουσκα. Ενώ από τον πραγματικό θησαυρό ένα μέρος
του είχε μεταφερθεί στη Γερμανία και ένα άλλο θάφτηκε στη Βόρεια Ελλάδα
με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ανασυρθεί. Πού βρίσκεται; Αυτό είναι και
το μεγάλο αναπάντητο ερώτημα.

Τους πρόσφερε τσάι... με μια σφαίρα στο κεφάλι

Με το στόμα ανοιχτό έμειναν οι αστυνομικοί που κλήθηκαν σε σπίτι

στο Μισισιπή, όταν είδαν μία γυναίκα που είχε δεχθεί μια σφαίρα στο
κεφάλι από τον άντρα της, όχι μόνο να ζει αλλά και να τους προσφέρει
τσάι!
Γιατροί και αστυνομικοί θεωρούν θαύμα ότι επέζησε η 47χρονη Τάμμι
Σέξτον, καθώς η σφαίρα από το 38χτάρι όπλο, τρύπησε το μέτωπό της,
διαπέρασε το κρανίο της και βγήκε από το πίσω μέρος του κεφαλιού της.
Ωστόσο, η Σέξτον είχε ακόμα δυνάμεις και ως καλή οικοδέσποινα πρόσφερε
στους «επισκέπτες» ένα φλιτζάνι τσάι. Η ίδια, πάντως, αναμένεται να
αναρρώσει πλήρως, σε αντίθεση με τον άντρα της, που αυτοκτόνησε μετά
την επίθεση στη σύζυγό του. Ο δράστης
βρισκόταν υπό αστυνομική
παρακολούθηση, αφού είχε παρουσιάσει
βίαιη συμπεριφορά κατά το παρελθόν
απέναντι στην κόρη και τη γυναίκα του και
δεν έπρεπε να τις πλησιάζει.

Η "κατάρα" του ρόλου του Ιησού

Θεωρείται από πολλούς ο πιο

στοιχειωμένος ρόλος στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η καριέρα πολλών από όσους τόλμησαν να τον υποδυθούν καταστράφηκε.

Άλλοι έπαθαν περίεργα ατυχήματα κατά τη διάρκεια
των γυρισμάτων. Υπήρξαν, όμως, και κάποιες
εξαιρέσεις για ορισμένους, για τους οποίους η κατάρα
δεν ίσχυσε…Ο λόγος για τους ηθοποιούς, οι οποίοι
υποδύθηκαν τον Ιησού σε ταινίες που ασχολήθηκαν
με το Θείο Δράμα.
«Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (1977)

Ο άνθρωπος που μετέφερε την ζωή και τα πάθη του Ιησού πιο πιστά στην
μεγάλη οθόνη ήταν ο Ρόμπερτ Πάουελ, πρωταγωνιστής της σειράς «Ο
Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι.
Ωστόσο, αν και θα περίμενε κανείς ότι μετά την υπερπαραγωγή του
Τζεφιρέλι ο Πάουελ θα έχει μια λαμπρή καριέρα στο Χόλυγουντ, συνέβη το
ακριβώς αντίθετο.
Η αλήθεια είναι ότι ο Βρετανός ηθοποιός μετά τον
«Ιησού από τη Ναζαρέτ» συνέχισε να δουλεύει σε
εγχώριες τηλεοπτικές σειρές και ευρωπαϊκές ταινίες.
Οι παραγωγοί του Χόλιγουντ, όμως, θεώρησαν ότι το
κοινό τον έχει ταυτίσει τόσο με το ρόλο του Ιησού, που
δε θα μπορούσε ποτέ να τον δει να «αμαρτάνει» επί
της μεγάλης οθόνης. Έτσι, όλες οι πόρτες έκλεισαν!
Σήμερα, σε ηλικία πλέον 64 ετών, ο Πάουελ ηρεμεί τα
Σαββατοκύριακα παρακολουθώντας από την εξέδρα
των VIP του "Ολντ Τράφορντ" την Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ. "Υπάρχει ένας θρύλος που λέει ότι
όποιος ερμηνεύει το ρόλο του Χριστού δεν έχει
καλή τύχη. Δεν ξέρω αν ισχύει απόλυτα αυτό.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η εμπειρία σού
αλλάζει για πάντα τη ζωή και σε σημαδεύει.
Η εμπειρία των γυρισμάτων ήταν συγκλονιστική
και η επαφή μου με την ουσία του χριστιανισμού
μού άφησε ανεξίτηλα σημάδια" είχε δηλώσει ο
Πάουελ.
«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1975-76)
Ενα πτώμα άστεγου βρέθηκε στην πλατεία Κολιάτσου και μεταφέρθηκε στο
νεκροτομείο το 2007.Για δύο μήνες δεν είχε βρεθεί κανένας να το
αναζητήσει, μέχρι να αποκαλυφθεί η αληθινή του ταυτότητα: ήταν ο Αλέξης
Γκολφής, ο οποίος τα τελευταία χρόνια ζούσε στο δρόμο και έτρωγε μέσα
από τους κάδους των σκουπιδιών.
Ο Έλληνας ηθοποιός, που υποδύθηκε τον
Μανωλιό στην μεταφορά του βιβλίου του Νίκου
Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» στη
μικρή οθόνη από τον Βασίλη Γεωργιάδη, είδε την
καριέρα του να παίρνει την κατιούσα μετά την
ολοκλήρωση των γυρισμάτων.Δεν έκλεισε καμία
αξιόλογη δουλειά και ο ίδιος θεωρούσε ότι ο
Χριστός του Καζαντζάκη τον κυνηγούσε και θα τον κυνηγούσε για πάντα.«Ο
Βασιλεύς των βασιλέων» (1927- 1961) Η πρώτη ταινία για τον Ιησού ήταν
"Ο Βασιλεύς των βασιλέων" του Σεσίλ Ντε Μιλ.Στον ρόλο ο Η. Β. Γουόρνερ,
ο οποίος είδε την καριέρα του να απογειώνεται μετά την προβολή της
ταινίας.Λίγα χρόνια μετά, το 1937, προτάθηκε και για Όσκαρ. Κάνοντας
όμως το μεγάλο απολογισμό το 1956, όταν σταμάτησε να κάνει σινεμά,
δήλωσε ότι ο Χριστός έβλαψε την καριέρα του.Χειρότερη ήταν η εξέλιξη του
Τζέφρι Χάντερ, του Ιησού στην επανέκδοση της ταινίας "Ο Βασιλεύς των
βασιλέων" το 1961. Ενώ ως τότε είχε μια πολύ καλή πορεία, μετά τον
Χριστό έγινε ένας από τους πρώην λαμπερούς νέους ηθοποιούς των ΗΠΑ
που μετακόμισαν στις ευρωπαϊκές ταινίες. Ήταν μόλις 33 ετών.Εννιά χρόνια
μετά σκοτώθηκε πέφτοντας μέσα στο ίδιο του το σπίτι. «Η ωραιότερη
ιστορία του κόσμου» (1965)

Η παραγωγή της ταινίας «άγγιξε» το ποσό των

20.000.000 δολαρίων, και ο Μαξ Φον Σίντοφ
προσφέρει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο ρόλο
του Θεανθρώπου. Παρά το κόστος, όμως, κάθε
άλλο παρά εύκολη δουλειά ήταν τα γυρίσματα. Ο
ηθοποιός Μαξ Φον Σίντοβ μπορεί να επιβίωσε
μετά την απόφασή του να υποδυθεί τον Ιησού σε μία από τις πιο γνωστές
ταινίες για τη ζωή Του, δυστυχώς, όμως, η ίδια η παραγωγή ήταν μια από
τις πιο πολυπαθείς. Ο διευθυντής φωτογραφίας, Γουίλιαμ Σ. Μέλορ, έπαθε
καρδιακή προσβολή, κατέρρευσε και πέθανε στο πλατό, προτού προλάβει
κανείς να τον βοηθήσει.Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στην Αριζόνα,
χιονοθύελλα χτύπησε την περιοχή για πρώτη φορά έπειτα από 50 ολόκληρα
χρόνια, θάβοντας ολόκληρα τα σετ της Ιερουσαλήμ!
Καστ και συνεργεία υπερέβαλαν εαυτόν για να καθαρίσουν με τη βοήθεια
μηχανημάτων το χώρο και να ξεθάψουν τα σκηνικά.
Και μόλις το έκαναν, ξαναχτύπησε μια νέα χιονοθύελλα, ακόμη πιο ισχυρή
από την πρώτη, αναγκάζοντας την παραγωγή να τα μαζέψει άρον-άρον και
να συνεχίσει το γύρισμα σε χολιγουντιανό στούντιο.

«Τα Πάθη του Χριστού» (2004)

Ο Τζέιμς Καβίζελ, που ενσάρκωσε τον Ιησού στα
πλέον πολυσυζητημένα και πετυχημένα
εισπρακτικά «Πάθη του Χριστού», σε σκηνοθεσία
του Μελ Γκίμπσον, σίγουρα δεν ήξερε ότι ο τίτλος
της ταινίας θα γινόταν πραγματικότητα κατά τη
διάρκεια των γυρισμάτων.
Στη σκηνή πάνω στο Σταυρό, αστραπή από το πουθενά χτυπά τον
ηθοποιό, ο οποίος σώζεται από θαύμα.
Αστραπή τον χτυπά και στα γυρίσματα στην επί του Όρους Ομιλία!
Τα βάσανά του δεν τελειώνουν εδώ! Παθαίνει σοβαρή εξάρθρωση ώμου,
όταν του έπεσε ο Σταυρός που κουβαλούσε.
«Τρώει» κατά λάθος διπλό χτύπημα από μαστίγιο στη σχετική σκηνή,
κόβεται άσχημα στον καρπό του και αποκτά μια βαθιά ουλή στην πλάτη και,
τέλος, αρρωσταίνει με υποθερμία.

Τα αρχαία ελληνικά μυστήρια

Η λέξη Μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το
άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας οι οποίες δεν γινόταν φανερές σε
άτομα που δεν είχαν μυηθεί. Όπως φαίνεται και ετυμολογικά η λέξη
παράγεται από το ρήμα Μυείν δηλαδή κλείνω και αναφέρεται κυρίως στα
μάτια και στα χείλη. Εκείνοι που μυούνται στα μυστήρια του υπερβατικού,
απαγορεύεται να τα ανακοινώσουν σε άλλους μη μυημένους , πρέπει να
κλείνουν το στόμα τους. Τα αρχαία Μυστήρια ήταν ίσως η ανώτερη
πνευματική κληρονομιά στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν κυρίως κρυφές λατρείες,
όπου έπρεπε πρώτα κανείς να μυηθεί, κοινώς να εισαχθεί. Ο οπαδός αυτής
της λατρείας ονομαζόταν Μύστης και το πρόσωπο που τον εισήγαγε σ' αυτή
Μυσταγωγός. Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε τα κοινά γεύματα , τους
κοινούς χορούς και τις ιεροτελεστίες , όπου άνθρωποι που έσμιξαν στο ίδιο
χορό, που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν για πάντα ενωμένοι.

Στην εσωτερική έννοιά τους παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες είτε ήταν
φυσικές είτε ήταν πνευματικές που διατηρήθηκαν στο πέρασμα χιλιάδων
ετών.Από τα λίγα που γνωρίζουμε για αυτά φαίνεται ότι παρουσίαζαν
αλληγορικές αναπαραστάσεις που συμβολίζουν τα πεπρωμένα των ψυχών
μετά θάνατον, το νόμο και την ενότητα που συνδέουν όλα τα όντα. Επίσης
ήταν τελετουργίες για την ευκαρπία της γης , για την πολυπόθητη βροχή.
Και υπήρχαν πάντα τοπικά μυστήρια ,αλλά και μυστήρια που απόκτησαν
πανελλήνια εμβέλεια όπως τα Ελευσίνια, τα Ορφικά , τα Κρητικά και τα
Καβείρια..
Όλα σχεδόν επηρεασμένα από αυτά της Αιγύπτου, αναδιοργανώθηκαν με
την παρέμβαση μεγάλων μυστών και ιεροφαντών που θήτευσαν πριν στα
Αιγυπτιακά ιερά όπως ο Κάδμος , ο Ορφέας, ο Φερεκύδης , ο Επιμενίδης , ο
Πυθαγόρας. Στα μυστήρια όλων των εποχών και όλων των θρησκειών οι
άνθρωποι επιδιώκουν τη βοήθεια του θεού ή των θεών. Και την επιδιώκουν
από την στιγμή που μπόρεσαν να συλλάβουν την ιδέα των πανίσχυρων
θεών και του υπερβατικού τους κόσμου. Τα μυστήρια εμφανίζονται σε ένα
αρκετά αναπτυγμένο πολιτιστικό στάδιο του ανθρώπου . Η σύλληψη της
έννοιας των θεών, των πνευμάτων και ενός υπερβατικού κόσμου που
υπάρχει πέρα από τις αισθητές δυνατότητες του ανθρώπου , αποτελούν την
αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη των μυστηρίων.
Βασικό στοιχείο στην τέλεση των μυστηρίων ήταν ο κύκλος των μυημένων.
Αλλά έως ένα βαθμό συμμετείχαν και μη μυημένοι διαφορετικά δεν θα
υπήρχε συνέχεια στα μυστήρια αν δεν υπήρχαν μυημένοι.
Εκεί μπορούσαν να λάβουν μέρος μόνο όσοι πετύχαιναν μετά από
προετοιμασίες δοκιμασιών και υποσχέσεων (π.χ περί εχεμύθειας) και μόνο
τότε γίνονταν δεκτοί στο χώρο των μυημένων. Στους χώρους εκείνους που
υπήρχε εξωτερική και εσωτερική λειτουργία ιδιαίτερη έμφαση δινόταν στην
ψυχική ανύψωση του ανθρώπου προς την πνευματική του ολοκλήρωση και
τελειοποίηση μέσω του καθαρμού και του εξαγνισμού , για να κατακτήσει ο
μυημένος με την ψυχή του την αγάπη και την πνευματική ελευθερία. Το
κυριότερο μέρος από την εξωτερική μύηση ήταν οι καθαρμοί και οι
εξαγνισμοί , όπου το μέρος αυτό των Μυστηρίων ονομαζόταν καθάρσια ή
και καθαρμοί. Όλα τα μυστήρια του κόσμου έχουν για κέντρο τους τη
Μητέρα-Γη που στους διάφορους λαούς παίρνει και ιδιαίτερα ονόματα.
Στους Σουμέριους λέγεται Ιναννά, στους Βαβυλώνιους Ιστάρ, στη Συρία
Αστάρτη, στη Φοινίκη Ανάθ, στην Αίγυπτο Ίσιδα, στη Μικρά Ασία λέγεται
Μεγάλη Μητέρα, Κυβέλη, Δινδυμήνη, Μα , στους Έλληνες Δήμητρα ή Ρέα
κ.λ.π. Στον χώρο του Αιγαίου υπάρχει το κοινό επίκεντρο της Μεγάλης
Μητέρας Γης με τις αντίστοιχες της Δ..Μικράς Ασίας, όπου στην αρχή
μάλλον δεν χρειαζόταν να αναφερθεί το όνομά της. Αργότερα πήρε το
όνομα Ρέα ( που σημαίνει Γη - Γαία ) και επίσης Δήμητρα (Γη Μήτηρ).
Στα πρώτα μυστήρια στον κόσμο του Αιγαίου υπάρχει και αρσενικός
θνήσκων θεός όπως σε όλα τα μυστήρια της Μέσης Ανατολής.Στις νεότερες
ανακαινίσεις των μυστηρίων εκλείπει ο θνήσκων θεός και στη θέση μπαίνει
η "Κόρη - Περσεφόνη". Ο ουράνιος σύζυγος εξακολουθεί να υπάρχει , αλλά
με διάφορα ονόματα όπως: Δίας, Ποσειδώνας, Ίακχος ή και ακόμα είναι
ανώνυμος θεός. Παρατηρούμε ότι στα Διονυσιακά-Ορφικά και στα Κρητικά
εξακολουθεί να παίζει κύριο ρόλο ο θνήσκων θεός όπως ο Διόνυσος που
ταυτίζεται με τον Όσιρη και ο Ορφέας.
Πάντως στον κόσμο του Αιγαίου και της Ελλάδας γενικότερα τα μυστήρια
γίνονταν δύο φορές το χρόνο, το φθινόπωρο με τη σπορά και την άνοιξη
όταν τα σπαρτά θέλουν βροχή, αλλά. σε κάθε περιοχή τα μυστήρια
τελούνταν ανάλογα με το κλίμα.

ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
" Η κόρη έπαιζε ασταμάτητα στα λιβάδια που τόσο πολύ αγαπούσε. Ήταν η
εποχή που η ζωή εκδηλωνόταν στη γη με πολλά χρώματα. Μέσα στο
παιχνίδι η κόρη είδε ένα θεσπέσιο λουλούδι, ένα Νάρκισσο κι έτρεξε να τον
πάρει. Εκεί κοντά έβοσκε τους χοίρους του ο Ευουλέας και μόλις η κόρη
άγγιξε το Νάρκισσο ο Πλούτωνας βρήκε την ευκαιρία να την πάρει κοντά
του, ανοίγοντας ένα χάσμα όπου μαζί με την Περσεφόνη έπεσαν και οι
χοίροι του Ευουλέα. Η μητέρα της έτρεξε να τη βρει δίχως αποτέλεσμα και
καθώς η λύπη της Θεάς συνεχιζόταν , ο Δίας θέλοντας να τη βοηθήσει
έκανε μία συμφωνία με τον Πλούτωνα. Το 1/3 του χρόνου να είναι
βασίλισσα του κάτω κόσμου και τα 2/3 να είναι επάνω στη γη με την μητέρα
της�"Οι θεοί αυτών των μυστηρίων είναι δύο ζεύγη , η Μητέρα - Κόρη και ο
Θεός - Θεά .
Ο μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης αποτελεί το κέντρο της λατρείας
των Ελευσινίων. Θεωρείται ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια ιδρύθηκαν από τον
Εύμολπο το 1.400 π.Χ κι ότι άρχισαν να λειτουργούν επίσημα τον 8ο αιώνα
π.Χ Υπήρχαν τα μικρά (Ελάσσονα) τα εν Άγραις και τα μεγάλα (Μείζονα)
μυστήρια. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές , δεν πρέπει να ταυτίζονται τα
μικρά (Ελευσίνια) με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Υπήρχε σαφής διάκριση
μεταξύ των Ελευσινίων και των Μυστηρίων, διότι για την τιμή της Δήμητρας
και της Κόρης γίνονταν πολλές γιορτές και οι πιο επίσημες ήταν όπως
αναφέραμε τα Ελευσίνια, τα Θεσμοφόρια , τα Αλώα και τα Θαλύσια.
Κατά τη διάρκεια του Ανθεστηρίωνα (Β΄ 15ήμερο Φεβρουαρίου και Α΄
15ήμερο Μαρτίου) την εποχή της Άνοιξης, τελούνταν τα Ελευσίνια ή τα "Εν
Αστει" ενώ τα "Μυστήρια εν Ελευσίνι" τα ονομαζόμενα μεγάλα τελούνταν το
μήνα Βοηδρομιώνα (Β΄15ήμερο Σεπτεμβρίου και Α΄15ήμερο Οκτωβρίου).
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή , και οι δύο γιορτές τελούνταν στην Ελευσίνα
αλλά τα μεν Μυστήρια ήταν η καθαρά θρησκευτική τελετή στην οποία
έπαιρναν μέρος μόνο οι μύστες, ενώ τα δε Ελευσίνια ήταν αγώνες προς
τιμήν της Δήμητρας κι ονομάστηκαν έτσι επειδή τελούνταν στην Ελευσίνα.
Άλλοι μελετητές υποστηρίζουν ότι και στα μικρά τελούνταν Ιερές μυητικές
τελετουργίες προς τιμή της Θεάς Περσεφόνης (Κόρης) και ήταν εισαγωγικές
και προπαρασκευαστικές για τα Μεγάλα Μυστήρια.
Οι μυούμενοι θυσίαζαν δέλφακα (χοιρίδιο) και με τα νερά του ποταμού
(Ιλισσός) καθαρίζονταν από τα μιάσματα με τη βοήθεια ειδικού ιερέα που
λεγόταν "Υδρανός". Ακολουθούσε μέγας όρκος τους μπροστά στον όσιο
Ευμολπίδη "Ιεροφάντη" της Ελευσινίας Δήμητρος και κατήχησή τους από
τον τελευταίο, αναγκαία για την προπαρασκευή των μυστών για τα μετά
από πέντε ενιαυτούς λεγόμενα Μεγάλα Ελευσίνια (Εποπτεία). Στο τέλος, οι
μυούμενοι ενθρονίζονταν και οι ιερείς χόρευαν τελετουργικά γύρω απ'
αυτούς ως σημείο αποδοχής στον κύκλο της πρώτης μύησης.
Από τις δεκαπέντε έως τις είκοσι δύο του μήνα Βοηδρομιώνα τελούνταν ανά
πενταετία στην Ελευσίνα τα Μεγάλα Μυστήρια που κατέληγαν σε επιφάνεια
της Θεάς Περσεφόνης και μύηση των μυστών στο "υπέρτατο μυστικό της
ζωής". Η πρώτη ημέρα της μύησης λεγόταν "Αγυρμός", δηλαδή
συγκέντρωση και περνούσε με την προσέλευση των υποψηφίων μυστών
στο Ιερό της Ελευσίνας. Η δεύτερη ημέρα λεγόταν "΄Αλαδαι Μύσται" και
περνούσε με πομπή προς τη θάλασσα και καθαρμούς στα νερά της. Την
τρίτη ημέρα καθιερωνόταν απόλυτη νηστεία κι άρχιζε η χορήγηση του
περίφημου ποτού "Κυκεών". Η νηστεία σταματούσε το ίδιο βράδυ με λίγα
"ιερά τρόφιμα" που δίνονταν στους μυούμενους μέσα από μια "Μυστική
Κύστη". Την τέταρτη ημέρα προσφέρονταν θυσίες στις θεότητες της
Ελευσίνας και χορεύονταν ιερατικοί κυκλικοί χοροί. Την πέμπτη ημέρα
"Λαμπαδηφορία" οι μυούμενοι με πυρσό στο χέρι σχημάτιζαν ανά δύο
σιωπηλή πομπή με επικεφαλής τον "Δαδούχο" ιερέα κι έμπαιναν στο Ναό
της Θεάς Δήμητρας. Η έκτη ημέρα λεγόταν "΄Ιακχος" και ήταν αφιερωμένη
σε λατρευτικές πράξεις προς τιμή του θεοπαίδα Ιάκχου με περιφορά του
αγάλματός του (στεφανωμένου με μυρσίνη σε ένδειξη πένθους) και των
ιερών του αντικειμένων (Λικμός,Κάλαθος,Φαλλός) από τον Κεραμεικό στην
Ελευσίνα μέσω της "Ιεράς Οδού". Η νύχτα προς την έβδομη ημέρα λεγόταν
"Ιερά Νύξ" και εγκαινίαζε τη Μεγάλη Μύηση που ολοκληρωνόταν την ένατη
ημέρα με την τελική Ιεροφάνεια και τη Θεαματική επιφάνεια της Θεάς
Περσεφόνης που ανερχόταν από τον Άδη. Επίσης τα σύμβολα που
αναφέρονται ότι χρησιμοποιούσαν στα μυστήρια αυτά είναι τα εξής :Η
σφαίρα , το στάχυ και η χλόη , το φίδι , η άκανθος , ο υάκινθος , το
σπειρωτό φίδι το κουκουνάρι , το αυγό και Κλάδος Πίτυος .
Στα Ελευσίνια γύρω 176 μ.Χ μυήθηκε και ο Μ.Αυρήλιος ενώ στα Μυστήρια
αυτά δεν γίνονταν δεκτοί ανθρωποκτόνοι, ιερόσυλοι, εναγείς, μάγοι και
άθεοι (στους τελευταίους κατατάσσονταν την ύστερη αρχαιότητα οι
Επικούριοι και οι Χριστιανοί). Τα Μυστήρια έπαψαν να τελούνται το 395 μ.Χ
με την πλήρη καταστροφή και πυρπόληση των Ιερών από τον Γότθο
χριστιανό Αλάριχο και τη μαρτυρική θανάτωση σύσσωμου του ιερατείου
πάνω στην πυρά.

TA ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Ο Ορφέας στάθηκε το έμψυχο πνεύμα της ιερής Ελλάδας , αυτός που
αφύπνισε τη θεία ψυχή. Η επτάχορδη λύρα του αγκαλιάζει το σύμπαν. Κάθε
χορδή της αντιστοιχεί σ' ένα ρυθμό της ανθρώπινης ψυχής ,περιέχει το νόμο
μιας επιστήμης και μιας τέχνης. Η θεουργική και διονυσιακή ώθηση, που
κατόρθωσε να μεταδώσει στην Ελλάδα ο Ορφέας, μεταφέρθηκε μέσα απ'
αυτήν σε όλη την Ευρώπη. Εμφανίστηκε στη Θράκη ήταν βασιλικής
καταγωγής και με τη μελωδική φωνή του ασκούσε παράδοξη έλξη. Ξαφνικά
ο νέος αυτός εξαφανίστηκε. Έλεγαν ότι πέθανε, ότι κατέβηκε στον Άδη. Είχε
φύγει για την Αίγυπτο όπου μυήθηκε και ξαναγύρισε μετά από πολλά χρόνια
με ένα όνομα μύησης που πήρε από τους δασκάλους του. Τώρα
ονομαζόταν Ορφέας ή Άρφα που σημαίνει "Εκείνος που γιατρεύει με το
φως".
Οι ιερείς της Ροδόπης υποδέχτηκαν τον μύστη της Αιγύπτου σαν σωτήρα.
Σε λίγο η επίδρασή του θα εισχωρήσει σε όλα τα ιερά της Ελλάδας. Αυτός
καθιέρωσε τη βασιλεία του Δία στη Θράκη και του Απόλλωνα στους
Δελφούς, που έβαλε τις βάσεις του Αμφικτιονικού Συνεδρίου, το οποίο
υπήρξε η κοινοτική ενότητα της Ελλάδας. Τέλος με τη δημιουργία των
Μυστηρίων διαμόρφωσε τη θρησκευτική ψυχή της πατρίδας του. Στην
κορυφή της της μύησης συγχώνευσε τη θρησκεία του Δία με τη θρησκεία
του Διονύσου, σε μια παγκόσμια σκέψη. Οι μύστες ασπάζονταν από τα
διδάγματά του το αγνό φως των υπέρτατων αληθειών. Κι αυτό το ίδιο φως
έφθανε ως τον λαό κάπως μετριασμένο, όχι όμως και λιγότερο ευεργετικό,
κάτω από το πέπλο της ποίησης και των μαγευτικών γιορτών. Κατ' αυτό τον
τρόπο έγινε ο αρχιερέας της Θράκης, μέγας ιερέας του Ολυμπίου Δία, και
για τους μύστες αυτός που αποκάλυπτε τον Ουράνιο Διόνυσο.
Ο μύθος της Ευριδίκης έχει μεγάλο ενδιαφέρον , αλλά όχι σαν ιστορία
αγάπης. Είναι ένα θεολογικό κομμάτι που οικειοποιήθηκε στην αρχή ο
Διόνυσος. Η Σεμέλη, η πρασινισμένη γη, προβάλλει από κάτω, χρόνο με το
χρόνο μαζί της έρχεται κι ο Διόνυσος ,ενώ εξαιτίας κάποιου αισθήματος
ιπποτισμού οι άντρες είπαν ότι πηγαίνει για τη φέρει. Ο ρόλος του Διόνυσου
περνά στον Ορφέα. Πάντως το πάντρεμα μεταξύ του Διονύσου Ζαγρέα και
του Ορφισμού δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ο Ορφέας ως ιερέας του
Διονύσου σφετερίστηκε την ανάστασή και το θάνατό του απ' όπου
ξεπήδησε η όμορφη ιστορία αγάπης. Εύκολα προστέθηκε ένα στοιχείο-
ταμπού, κοινό σε πολλές πρωτόγονες ιστορίες. Χθόνιες τελετές συχνά
επικαλούνταν εμπεριέχοντας την ιδέα "να μην στραφεί κάποιος πίσω"
(αμεταστραπί). Στα Ορφικά Μυστήρια υπήρχαν διάφορες τελετουργίες
εξαγνισμού, οι διάφορες αποχές όπως η απαγόρευση της κρεοφαγίας. Ο
Ορφισμός επηρέασε και τον Πυθαγόρα που έγινε ζηλωτής του τρόπου
έκφρασης του Ορφέα. Στα χρόνια δε του Πεισίστρατου ήταν πολύ δύσκολο
να ξεχωρίσουν τα γνήσια Ορφικά από τα Πυθαγόρεια. Όσοι μυούνταν στα
Ορφικά Μυστήρια τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια μυστικές διατάξεις , οι
οποίες είχαν μεγάλης ομοιότητα με τις Πυθαγορικές αρχές. (Αποτελούνταν
από 9 βαθμούς και διαιρούνταν σε 3 κατηγορίες.
Σε αυτά που αφορούσαν τη διαμόρφωση του ανθρώπου κι έδειχναν την
προέλευσή του, σε αυτά που δίδασκαν τις δυνάμεις της φύσης, τις ποικιλίες
των οργάνων των διαφόρων μορφών και μεγάλα και ιερά στα οποία δεν
έπρεπε να αναφέρουν ούτε λέξη για την ύπαρξή τους.

Στην πρώτη ομάδα μυούνταν άντρες και γυναίκες και υποβάλλονταν σε

πενταετή σιγή. Στη δεύτερη μυούνταν μόνο εξαγνισμένοι στο σώμα και στο
νου και καθαροί από ανομήματα. Στην τρίτη μυούνταν μόνο φωτισμένοι και
εμπνευσμένοι νέοι και αγνές κοπέλες με ψυχικό κάλλος).
Οι Ορφικοί Ύμνοι , μύθοι και εξορκισμοί αν και γραμμένοι σε διαφορετικές
εποχές από διαφορετικούς συγγραφείς ,(μολονότι το όνομα του Ορφέα
αρκετές φορές δεν αναφέρεται πουθενά) εκφράζουν θέματα που
εντάσσονται στα πλαίσια του Ορφισμού, μιας ονομασίας που έφτασε να
είναι θρησκευτική τάση αν και μερικοί μελετητές τον θεωρούν ως θρησκεία
που είχε εισαχθεί από άλλες χώρες, ενώ άλλοι ως αίρεση και άλλοι ως
ρεύμα ελληνικής προέλευσης με ξένες επιδράσεις (όπως η αντίληψη της
Ορφικής Κοσμογονίας με το Κοσμικό Αυγό και η αθανασία της Ψυχής με
την αντίληψη του Ορφικού Τροχού ή του Κύκλου του ακατάπαυστου
εξαγνισμού.

ΤΑ ΚΡΗΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Η γη είναι ζωντανή και κάθε χρόνο γεννά καρπούς με τους οποίους
τρέφονται τα ζώα και ο άνθρωπος. Κάθε μορφή ζωής στηρίζεται στους
καρπούς που γεννά η γη. Ήταν μια ανακάλυψη, μία επαναστατική σκέψη
που επηρέασε τις κατοπινές σκέψεις του ανθρώπου στη δημιουργία των
διαφόρων πολιτισμών που θα αναπτύξει. Η ΓΗ γεννά. Αλλά για να γεννήσει
έπρεπε να έχει επαφή με κάποιο αρσενικό. Στην Πελασγική Κρήτη το κύριο
μέρος της λατρείας ήταν εστιασμένο στη Μεγάλη Μητέρα, τη Ρέα-Γη σε
ύστερους χρόνους, που συμβόλιζε την ανανεωτική παραγωγική φροντίδα
της φύσης. Η Θεά Μητέρα είναι η χθόνια θεά με τα φίδια , η πότνια θηρών
με λιοντάρια και αγρίμια κ.λ.π . Μαζί της λατρεύεται ο δυνατός γονιμοποιός
θεός (φαίνεται στη μορφή του ταύρου) και το νεαρό ζευγάρι του αγοριού και
της κόρης που πεθαίνουν ή χάνονται το φθινόπωρο και ξαναγυρίζουν την
άνοιξη στο φως και τη ζωή φανερώνοντας την περιοδική μορφή της φύσης.
Αρκετοί υποστηρίζουν ότι τα Κρητικά Μυστήρια διακρίνονται σε δύο
κατηγορίες:

Α) Στα μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας Ρέας-Γης

Β) Στα μυστήρια του Κρηταγενή Ιδαίου Δία.
Γ) Πιθανολογείται ότι τα Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας ήταν
διαχωρισμένα σε Μικρά και σε Μεγάλα.

Στα Μικρά ήταν αφιερωμένα στη Θεά Μητέρα Ρέα, που τη διαδέχεται στη
λατρεία η Θεά Δίκτυννα Δήμητρα και η κόρη της Δικτυναία Βριτόμαρτυ-
Άρτεμη ή η ίδια μορφή της Θεάς Ειλειθυίας, Ελευθώς ή Ελευσίας και όπου
έπρεπε να γίνει προπαρασκευή των γυναικών που θα μυηθούν σ' αυτά να
γίνουν αγνές και καθαρές τόσο ψυχικά όσο και σωματικά για να μπορέσουν
να προχωρήσουν στα Μεγάλα Μυστήρια. Επίσης έτσι φανερώνεται γιατί
είχαν χωριστά το Ιερό Σπήλαιο της Ειλειθυίας η οποία ήταν θεά της
αναπαραγωγής και του τοκετού σε σχέση με τη θεά Βριτόμαρτυ δηλαδή τη
γλυκιά παρθένο ή την Άρτεμη. Σε αυτά τα μυστήρια διδάσκονταν οι
παραδόσεις των Θεών και ηρώων καθώς και οι συμβολισμοί της Μεγάλης
Μητέρας καθώς και οι δυνάμεις και ιδιότητές της στα τέσσερα γνωστά
στοιχεία (γη-όφις, νερό-ιχθύς, αέρα-περιστέρα, φωτιά-λέων).
Μυούνταν επίσης στην κατασκευή του συμβολικού μίτου της Αριάδνης (από
εδώ πιθανόν να παράγεται το όνομα Μίτρα που δήλωνε την Αφροδίτη
συμβολίζοντας επίσης το υφάδι ως νήμα της ζωής ή και την παρθενική
ζώνη.
Στα Μεγάλα Μυστήρια υπήρχαν βαθμοί μυστικών τελετουργιών προς τη θεά
των Όφεων που συμβόλιζε τη μεγάλη θεά . Πριν όμως απ' αυτά ξεκινούσαν
λιτανείες, λατρευτικές προσφορές που προσφέρονταν στο Ιερό Δένδρο,
αλλά και στη στήλη του Διπλού Πέλεκυ που βρισκόταν στο κέντρο Ιερού ή
Σπηλαίου δείχνοντας έτσι την ιερότητα του χώρου.
Το Ιερό Δένδρο ως σύμβολο από την άλλη συμβόλιζε την μητέρα που
προσφέρει τον καρπό της ζωής. Η εκρίζωσή του γινόταν στο τέλος της
σοδειάς του χρόνου και ακολουθούσαν επικλήσεις και άσματα για την
αναβλάστησή του αποβλέποντας στη διαιώνισή του.
Η Ρέα , κόρη του Ουρανού και της Γης , σύζυγος του Κρόνου και μητέρα του
Δία, λατρευόταν κάτω από το Ιερό Δένδρο στις ψηλές κορυφές των βουνών
όπως και στα Ιερά Σπήλαια. Είχε επίσης και επίθετο Αμμάς Πελασγικής
προελεύσεως που σήμαινε τη μητέρα κάτι που αναγραμματισμένο υπάρχει
και σήμερα με τη λέξη "μαμά".
Σύμφωνα με το μύθο , όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει η Ρέα το μελλοντικό
πατέρα των θεών , το Δία ήρθε κι έκρυψε το παιδί σε ένα σπήλαιο (του
όρους Αιγαίου ή στο βουνό Δίκτη ή στο βουνό Ίδη) για να μην το
καταβροχθίσει ο σύζυγός της ο Κρόνος.
Όταν άρχισαν οι πόνοι του τοκετού , στηρίχτηκε με τα χέρια στο έδαφος.
Αμέσως το βουνό έβγαλε με μιας τόσα πνεύματα ή θεούς , όσα ήταν τα
δάκτυλα της ετοιμογέννητης.Τα όντα αυτά διευκόλυναν τη γέννα της θεάς
και ονομάζονται Ιδαίοι Δάκτυλοι, από το βουνό Ίδη και τα δάκτυλα της
Ρέας , αλλά και κατά μία άλλη εκδοχή ονομάζονται επίσης Κουρήτες και
Κορύβαντες διότι το όνομα των πρώτων σημαίνει νέοι και γιατί οι δεύτεροι
ήταν ήδη συνοδοί της Ρέας. Αυτοί σύμφωνα με το μύθο ήταν οπλισμένοι με
ξίφος και ασπίδα και χόρευαν έναν πολεμικό χορό γύρω από το νεογέννητο
παιδί της Ρέας. Με τα όπλα τους έκαναν τόσο θόρυβο σκεπάζοντας τα
κλάματα του παιδιού έτσι ώστε να μην το ακούσει ο Κρόνος. Για τα
Μυστήρια του Κρηταγενή Δία έχουμε κάποια στοιχεία που μας δίνει ο
Θαλήτας από τη Γόρτυνα Κρήτης (διάσημος μύστης που έζησε τον Θ΄ π.Χ
αιώνα) αναφέροντας ότι οι μυούμενοι στα μυστήρια αυτά διδάσκονταν την
Ιατρική , την καθαρτική, την μουσική, την ορχηστρική και τη μουσική τέχνη.
Στα μυστήρια αυτά έπαιρναν μέρος οι Κουρήτες (τα μυστήρια αυτά
ονομάζονταν και Κορυβαντικά), ιερείς που διακρίνονταν για τη σοφία τους.
Υπήρχαν κι εδώ βαθμοί μυήσεων και γινόταν προπαρασκευές με
συμβολικούς καθαρμούς .
Έπειτα ακολουθούσαν δοκιμασίες αξιότητας όπως τα ταυροκαθάψια που
μετέπειτα έγινε δημοφιλές και στις τοπικές γιορτές. Μέρος επίσης της
τελετής ήταν και η πυρρίχη, ο ένοπλος χορός.

Τον μυούμενο τον οδηγούσαν μέσα σε ένα σπήλαιο όπου έμενε έγκλειστος
για ένα διάστημα 27 ημερών.
Αναφέρεται επίσης ότι την εποχή του Πυθαγόρα του Σάμιου τα κρητικά
μυστήρια ονομάζονταν "Μυστήρια του Μόργου" διότι ο Μόργος ήταν ένας
από τους Ιδαίους Δακτύλους .
Ο Πορφύριος αναφέρει ότι όταν ο Πυθαγόρας πήγε στην Κρήτη για να
μυηθεί έκανε καθαρμούς στην παραλία της Κρήτης , νηστεύοντας 9 ημέρες
κι έπειτα πήγε στο Ιδαίο Άντρο όπου γίνονταν η μύηση. Λέγεται επίσης ότι ο
Πυθαγόρας διδάχθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους ότι ο Ζευς δεν είχε
ακόμη θεοποιηθεί κι ότι ήταν θνητός εφόσον μέσα στο Ιδαίο Άντρο υπήρχε
ο τάφος του.
Γι' αυτό το λόγο ξέσπασαν διαμάχες στην Ελλάδα όπου π.χ ο ποιητής
Καλλίμαχος κατάκρινε τον Πυθαγόρα για ασέβεια , παρουσιάζοντας τον Δία
ως θνητό.
Ο Πλάτων μας πληροφορεί ότι οι Κορύβαντες έκαναν την τελετή ενθρόνισης
σε όποιον μυούσαν στα Μυστήρια.
Το γενικό συμπέρασμα πάντως των μυητικών τελετών είναι ο πλασματικός
"θάνατος" και η "αναβίωση" του μύστη που αφήνει την παλιά του κατάσταση
κι ανασταίνεται σε μια υψηλότερη σφαίρα.

ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Τα Καβείρια Μυστήρια πιθανολογείται να ήταν πελασγικής, Φρυγικής ή
Φοινικικής προέλευσης . Αν και η λατρεία τους ήταν σχεδόν εξαπλωμένη σε
όλη την Ελλάδα όπως και στην Μικρά Ασία έχουμε τα λιγότερα στοιχεία γι'
αυτά τα Μυστήρια
Κατά τον Ηρόδοτο οι Πελασγοί ίδρυσαν τα Καβείρια. Ο ίδιος όπως και ο
βασιλιάς της Σπάρτης Λύσανδρος είχαν μυηθεί στα μυστήρια της
Σαμοθράκης.
Ο Στησίμβροτος από τη Θάσο, τον οποίο αναφέρει και ο Στράβων
υποστήριζε ότι οι Κάβειροι προέρχονταν από το βουνό Κάβειρο της
Φρυγίας όπου επίσης υπάρχει και πόλη Καβειρία και Κάβειρα στον Πόντο.
Επίσης άλλοι υποστηρίζουν ότι οι δαίμονες αυτοί ήρθαν από την Φοινίκη
(απ' όπου είχε έρθει κατά μία εκδοχή ο Κάδμος). Τέλος άλλοι λένε ότι οι
Κάβειροι είναι θεότητες που έρχονται από την Αίγυπτο με τον Κάδμο που
έζησε στη Μέμφιδα κι ύστερα στην Τύρο της Φοινίκης.
Το καβίρ στις σημιτικές γλώσσες σημαίνει μεγάλος, στην αραβική γράφεται
Kebir ενώ στα σανσκριτικά το Kawiras σημαίνει επίσης μεγάλος. Από την
άλλη πλευρά όμως κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό το όνομα είναι ελληνικό
και φαίνεται από το ρήμα καίω (καίειν - ΚαFeiροι) εφόσον και οι Κάβειροι
έχουν σχέση μα τη φωτιά εφόσον ήταν παιδιά του Ήφαιστου.
Κατά τον Ηρόδοτο που επισκέφθηκε την Αίγυπτο ο μεγάλος θεός της
Μέμφιδας ήταν ο Φθά ή Πτά που αποδίδεται στα ελληνικά με το όνομα
Ήφαιστος.
Στην ελληνική μυθολογία οι Κάβειροι αλλά και οι θηλυκές Καβειρίδες είναι
παιδιά του Ηφαίστου και της Καβειρώς. Σε μία άλλη παραλλαγή του μύθου
ο Ήφαιστος και η Καβειρώ απέκτησαν τον Κάδμιλο και παιδιά του είναι οι
Κάβειροι και οι Καβειρίδες .
Οι Κάβειροι είναι στην ουσία δαίμονες της γονιμικής μαγείας
κάτι που προσδιορίζεται με τα όρθια αιδοία που
αναπαριστάνονται. Τον ίδιο ρόλο άλλωστε έχουν οι Σάτυροι και
οι Σιληνοί στα Διονυσιακά Μυστήρια.
Αναφορές του Ομήρου τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια μας
δείχνουν ότι ο Αγαμέμνονας και ο Οδυσσέας, ανήκαν στον κύκλο των
μυημένων αυτών των μυστηρίων .
Ο Φίλιππος ο Β΄ γνώρισε την μελλοντική του γυναίκα την Ολυμπιάδα
(μητέρα του Αλέξανδρου) ενώ ήταν ιέρεια στα Μυστήρια της Σαμοθράκης,
όταν αυτός πήγε να μυηθεί.
Η διαφορά από τα άλλα μεγάλα τοπικά κέντρα Μυστηρίων της Ελλάδος
ήταν η μεγάλη εμβέλεια που είχαν αλλά και το ότι σ' αυτά μπορούσαν να
συμμετέχουν άνθρωποι χωρίς διάκριση φυλής, κοινωνικής τάξης και φύλου.

Και αυτά τα Μυστήρια αποτελούνταν από διάφορους βαθμούς μύησης και

διαιρούνταν σε Μικρά και Μεγάλα Μυστήρια. Έχουμε κι εδώ τη λατρεία της
Μεγάλης Θεάς που συσχετιζόταν με ιερούς βράχους πάνω στους οποίους
γίνονταν προσφορές ή θυσίες. Το όνομα της μεγάλης θεάς ήταν Αξίερος
Αργότερα οι Έλληνες την ταύτισαν με τη Δήμητρα. Την έλεγαν επίσης
Ηλέκτρα ή Αλέκτρα , Οδηγήτρια (Αλέκ σημαίνει προστάτης και στη δωρική
διάλεκτο έχει σχέση με το φως, όπως την ίδια ρίζα έχει και το όνομα του
Αλέξανδρου).
Ο αντίστοιχος αρσενικός θεός ήταν ο Κάδμιλος που αργότερα κι αυτός
ταυτίστηκε με τον Ερμή. Ο Κάδμιλος σε μία στήλη κρατά το κηρύκειο όπου
μέσα υπάρχουν δύο μεγάλα φίδια που συμβόλιζαν τα δύο κοσμικά
πνεύματα τους Καβείρους που τους αναπαριστούσαν σαν δύο δίδυμους
αδελφούς , ιθυφαλλικούς και γυμνούς . Οι Έλληνες τους ταύτισαν με τους
Διόσκουρους, τους Δίδυμους γιους του Δία τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη.
Οι δύο πρώτες θεότητες είχαν κυρίως χθόνιο και υπόγειο χαρακτήρα . Η μία
είναι ο θεός του κάτω κόσμου και η άλλη η σύζυγός του που οι Έλληνες
αργότερα ταύτισαν με τον Άδη και την Περσεφόνη. Στην προελληνική
γλώσσα λέγονται Αξιόκερσος και Αξιόκερσα.
Οι χαρακτήρες όμως των Καβείρων αλλά και ο αριθμός τους είναι
διαφορετικοί από τόπο σε τόπο.
( Π.χ στη Λήμνο και στη Μακεδονία λατρευόταν μία τριάδα , ενώ στη Θήβα
ένα ζευγάρι αρσενικών θεών , ο Κάβειρος κι ο Παις ). Τα ονόματά τους
όμως οι πιστοί δεν τα πρόφεραν, αλλά απλώς τους ονόμαζαν "Άνακτες",
όπως στην Ελευσίνα οι "Θεοί" . Το δε πρόθεμα "άξιος" σήμαινε "άγιος".
Η μεγαλύτερη εξάπλωση αυτών των Μυστηρίων άρχισε τον 3ο π.Χ αι. όπου
ευνοήθηκαν από την Μακεδονική πολιτική. Στην Όλυνθο της Χαλκιδικής
βρέθηκε επιγραφή που συντελεί στο γεγονός ότι εκεί υπήρχε ναός των
Καβείρων. Επίσης νομίσματα της Θεσσαλονίκης έφεραν την επιγραφή
ΚΑΒΕΙΡΟΣ, ενώ άλλα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ ΚΑΒΕΙΡΟΙ. Επίσης στη
Θεσσαλονίκη γίνονταν γιορτές και αγώνες με τα ονόματα Καβείρια Πύθια και
Καβείρια επινίκια.
Η συμμετοχή στα μυστήρια δεν ήταν αναγκαστική για όσους πήγαιναν στο
ιερό των Μεγάλων Θεών, όπως συνέβαινε στην Ελευσίνα. Το ιερό ήταν
ανοιχτό στον καθένα για τη λατρεία των θεών σε όλες τις δημόσιες
εκδηλώσεις. Ο Θέωνας ο Σμυρναίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ αι.
υποστηρίζει πως η μύηση στα Καβείρια αποτελούνταν από πέντε μέρη που
είναι τα εξής:

1)Καθαρμός,
2) Παράδοση της τελετής,
3)Εποπτεία
4) Ανάδεση στεφάνων ,
5) Τελειοποίηση και ευδαιμονία. Η λειτουργία των Καβειρίων άρχιζε με την
δοκιμασία της προηγούμενης διαγωγής τους. Η εξομολόγηση ήταν
υποχρεωτική καθαρίζοντας ψυχικά τους υποψήφιους. Κατά τη μύηση
έβαζαν τον υποψήφιο πάνω σε θρόνο γι' αυτό και η μύηση ονομαζόταν
θρονισμός. Στο κεφάλι του μυούμενου έβαζαν στεφάνι ελιάς και γύρω από
την κοιλιά μία κόκκινη λωρίδα που θα τον προφύλαγε από κάθε κίνδυνο.

Μετά ακολουθούσε ο ιερός χορός, όπου οι μυημένοι χόρευαν γύρω του. Στο
ιερατείο των Καβειρίων υπήρχαν οι εξής: Ο Κόης ή Κοίης που ήταν ο
εξομολογητής ιερέας, οι Ανακτοτελεστές που αποφάσιζαν ποιοι απ' αυτούς
που προσέρχονταν ήταν άξιοι να μυηθούν και η Λουτροφόρος που ήταν
ιέρεια που ήταν υπεύθυνη για τους καθαρμούς των υποψηφίων. Οι μυήσεις
γίνονταν σε ορισμένη εποχή του χρόνου και διαρκούσαν 9 ημέρες. Σ' αυτή
τη χρονική διάρκεια έσβηναν όλα τα φώτα στο νησί και πένθος απλωνόταν
σε όλο το νησί. Νηστεία και θρήνος ήταν οι εκδηλώσεις του πένθους μέχρι
να έρθει το καινούριο φως από το ιερό νησί της Δήλου.

Το φως το έφερναν με πλοίο. Αν το πλοίο έρχονταν νωρίτερα περιφερόταν

ανοιχτά του νησιού. Όταν έφτανε η στιγμή το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι , οι
άνθρωποι έπαιρναν το φως πιστεύοντας ότι έτσι καθαρμένοι από κάθε κακό
έμπαιναν σε καινούρια ζωή, αναγεννιόντουσαν κάνοντας μια νέα αρχή .
Στη συμβολική τέλεση των μυστηρίων έχουμε την θυσία και ανάσταση του
Καδμίλου ο οποίος αργότερα νυμφεύεται τη χαμένη Κόρη. Αναστημένος πια
ο Καδμίλος τελεί τον ιερό γάμο που είναι και το μεγάλο μυστήριο. Σε
ετρουσκικά αγγεία τη θυσία του Καδμίλου την κάνουν αδέλφια του οι
Κάβειροι και στην ανάσταση που την κάνει ο Ερμής παρευρίσκονται μόνο τα
αδέλφια του.
Στα Καβείρια θάβεται το αρσενικό όπως σε όλα τα μυστήρια της Μέσης
Ανατολής ενώ στην Ελευσίνα θάβεται η Περσεφόνη.Στα Καβείρια ο
θνήσκων θεός είναι αρσενικός που συμβολίζει τον σπόρο και ανασταίνεται
για να δώσει νέα ζωή κάτι που επικράτησε και στη δική μας θρησκεία.
Γενικώς τα Καβείρια Μυστήρια στην λειτουργία τους είχαν τον θεμελιώδη
σκοπό στο να επιδιώκουν την ηθικοποίηση των ανθρώπων όπως το
αναφέρει και ο Διόδωρος Σικελιώτης λέγοντας "..οι μυούμενοι γίνονταν
ευσεβέστεροι, δικαιότεροι και κατά πάντον καλλίτεροι".

Επίσης σε αυτά γίνονταν και διδασκαλίες για τη γέννηση του κόσμου και του
ανθρώπου.
Δηλαδή πέρα από τη λατρεία τους και τη θρησκευτική τους υπόσταση είχαν
και τον χαρακτήρα της κοινωνικής αρετής όπως άλλωστε όλα τα μυστήρια
(είτε ήταν μικρά ή τοπικά είτε ήταν μεγάλα) της αρχαίας Ελλάδας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΔΟΜΗ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ
ΜΕΛΕΤΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΝΤΕΙΩΝ (ΛΕΦΑΚΗ
{ΔΟΜΙΝΟΥ})
ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΠΡΑΞΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΒΛ. ΡΑΣΙΑΣ)
ΤΑ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Γ.ΣΙΕΤΤΟΣ)
ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Γ.ΣΙΕΤΤΟΣ)
ΤΑ ΚΡΗΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Γ.ΣΙΕΤΤΟΣ)
ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ( Γ. ΣΙΕΤΤΟΣ)
ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Π. ΡΟΔΑΚΗΣ)
ΟΡΦΕΥΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ (Π. ΦΡΑΓΚΕΛΛΗΣ)
ΟΡΦΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ (JANE ELLEN HARRISON)
Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ Α΄ ΤΟΜΟΣ (ΣΤ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ - Μ.ΔΑΝΕΖΗΣ)

ατα τον Ησιοδο ομως οι ΑΤΛΑΝΤΕΣ,ηταν εχθροι των

ΕΛΛΗΝΩΝ.εκστρατευσαν εναντιον τους και τους
κατατροπωσαν,διασκορπιζοντας τους σε πολλα μερη της γης,οπως την
λατινικη αμερικη,αμαζονιο,πολυνησια,μικρονησια,αυστραλια,αφρικη.αυτο
γινεται αντιληπτο σημερα μονο και μονο αν εξετασουμε κατι πολυ απλο¨τις
ονομασιες καποιων συγχρονων κρατων!!! polynesia micronesia australia
t.i.b.e.t. ολα αυτα μαρτυρουν την ελληνικη τους προελευση!με βαση τα
αρχαιολογικα ευρηματα και τις θαλασσιες ερευνες στα ανοικτα νερα του
νησιου της σαντορινης ,δεν βρεθηκαν ευρηματα που να υποστηριζουν την
παραπανω θεωρια!! οσο και να κατασραφηκε απο το ηφαιστειο κατι θα
βρισκονταν. συμφωνα ακομα με τον Ησιοδο,μετα την ηττα των Ελληνων και
αφου σκορπιστηκαν στα περατα της γης,,αρχισαν οι Ελληνες την
ανοικοδομηση τους.οταν εφτασαν στο ζενιθ τους,συγκεντρωθηκαν ολοι μαζι
ξανα και πηραν την ρεβανς απο τους Ατλαντες.αξιζει να προσεχθει το
γεγονος οτι στις αναφορες του ο Ησιοδος αναφερεται για ενα νεο οπλο των
Ελληνων το οποιο ισοπεδωνε βουνα,ανεδυε νεες θαλασσες,και μεγαλωνε
ποταμια!!με το οπλο αθτο κατεστρεψαν την ατλαντιδα και την εξαφανισαν
απο το χαρτη!!

Ακρωτηρι Σαντορινης (ηταν η Ατλαντιδα??)

 Το μυστήριο της
Ατλαντίδας αποτελεί
τον πιο
πολυσυζητημένο ίσως
μύθο. Κανείς ωστόσο
δεν μπορεί να
αποδείξει ότι υπήρξε
και πού ακριβώς
βρισκόταν. Παρόλα
αυτά, ορισμένοι
επιστήμονες
υποστηρίζουν ότι η
καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού και της αρχαίας Θήρας ταυτίζεται με
τη χαμένη Ατλαντίδα.Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα
πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) ο οποίος
μας αφηγείται ότι οι Ατλαντες ήταν ένας λαός με υπερφυσικές ικανότητες και
θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις
Πύλες των Ηρακλειδών. Στην αρχαιότητα, οι Ηράκλειες Πύλες ήταν τα στενά
του Γιβραλτάρ, άρα πιθανότατα βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην Ευρώπη
και την Αμερική. Όπως θα δούμε όμως παρακάτω, νεότερα στοιχεία
έρχονται να ανατρέψουν τις αρχικές θεωρίες.
Όλα αυτά τα διδάχθηκε από τον Αιγύπτιο ιερέα Σάις, σε ένα ταξίδι στη
μακρινή Αίγυπτο και τα αφηγήθηκε στους μαθητές του Κριτία και Τιμαίο, στο
έργο «Ατλαντικός Λόγος». Ανάμεσα στα σπουδαία και θαυμαστά που
άκουσε, ήταν ότι οι Ατλαντες σταδιακά άρχισαν να χάνουν τη θεϊκή τους
δύναμη. Όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες αποφάσισαν να
στραφούν ενάντια σε άλλους εύπορους λαούς με σκοπό την υποταγή. Γι΄
αυτό ταξίδεψαν προς τη Μεσόγειο, ώσπου συναντήθηκαν με τους
παντοδύναμους και γενναίους Αθηναίους, από τους οποίους ηττήθηκαν για
πρώτη φορά. Μετά από εξαντλητικές όμως μάχες, οι Αθηναίοι τελικά
 λύγισαν. Οι θεοί τότε
εξοργίστηκαν με τους Ατλαντες,
κι αποφάσισαν να τους
τιμωρήσουν με παντοτινό
αφανισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η
οργή, που τους κατάστρεψαν
μέσα σε μία μόνο νύχτα,
αφήνοντας πίσω μόνο μάζες
από λάσπη και πυκνούς
καπνούς. Εικόνα της
Ατλαντίδας σύμφωνα με τις περιγραφές του Πλάτωνα. Photo: Wikipedia. Τι
κοινό έχει η Σαντορίνη με τη χαμένη Ατλαντίδα; Η αρχαία Θήρα ήταν ένας
τέλειος επίγειος παράδεισος, που καταστράφηκε περίπου το 1.500 π.Χ.,
μαζί με ένα πλήθος από γειτονικά παράλια, συμπαρασύροντας λαμπρά
δείγματα πολιτισμού του Αιγαίου. Η περιγραφή της ταιριάζει απόλυτα με τα
λεγόμενα του Πλάτωνα για τη μυθική χώρα των Ατλάντων που
καταστράφηκε ολοσχερώς, χωρίς να αφήσει ίχνος πίσω της.
Στην επιστολή προς Κριτία
εξηγείται το πώς δημιουργήθηκε
η Ατλαντίδα και γιατί είχε σχήμα
κυκλικό σαν δαχτυλίδι, με
θάλασσα κι ένα μικρό νησάκι
στη μέση (έτσι ακριβώς όπως
ήταν η αρχαία Θήρα, λίγο πριν
από τη μεγάλη έκρηξη). «Όταν
οι θεοί μοιράστηκαν τη γη, ο
Ποσειδώνας έλαβε την
Ατλαντίδα και την παρέδωσε
στους γιους του τους ημίθεους
για να την καλλιεργήσουν. Ένας από αυτούς παντρεύτηκε την Λευκίππη και
έκαναν την Κλειτώ, που την ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και θέλησε να την
κάνει για πάντα δικιά του. Τότε διάλεξε ένα μέρος και το προστάτεψε με
κυκλικές ζώνες από εύφορη γη και θάλασσα ώστε να της εξασφαλίσει
παραδεισένια ζωή (σαν να βλέπουμε στο χάρτη την Κρήτη μαζί με την
αρχαία Καλλίστη)».
Το όνομα Ατλαντίδα προέρχεται πιθανότατα από το μυθικό γίγαντα
Ατλαντα, που κρατούσε στους ώμους του ολόκληρη τη γη και τον ουρανό.
Σύμφωνα με τις ανακαλύψεις των Αμερικανών γεωλόγων Χάικεν και
ΜακΚόϋ που έγιναν στη Σαντορίνη το 1990, όλα παραπέμπουν στη
διάσημη τοιχογραφία που βρέθηκε στο δυτικό κτίριο του Ακρωτηρίου. Εδώ
βλέπουμε μια παραλία της αρχαίας Θήρας με εύπορη ζωή πάνω σ΄ ένα
κεντρικό νησάκι που βρεχόταν από θάλασσα γύρω-γύρω. Έτσι ακριβώς
όπως περιέγραφε και ο Πλάτωνας τη χαμένη Ατλαντίδα. Και το νησάκι αυτό
υποστηρίζεται ότι εξαφανίστηκε από μια μεγάλη έκρηξη που προκάλεσε
φοβερούς σεισμούς και καπνούς. Κατά τον Πλάτωνα οι καπνοί
εκτοξεύονταν στον ουρανό, 40 χιλιόμετρα ψηλά. Αν ήταν πράγματι έτσι, τότε
σίγουρα φαινόταν από τις ακτές της Ανατολικής και Κεντρικής Μεσογείου. Οι
άνθρωποι παρακολουθούσαν σαστισμένοι τα καμώματα της φύσης,
θαρρώντας ότι έβλεπαν τον ίδιο τον Ατλαντα να κρατά τον ουρανό στους
ώμους του.
Τοιχογραφία στο Ακρωτήρι. Photo: Wikipedia. Όμως ο Αιγύπτιος ιερέας
μίλησε για ένα νησί μεγάλο όσο η Λιβύη και η Ασία μαζί, που βρισκόταν έξω
από τις Ηράκλειες Πύλες και όλα αυτά συνέβησαν 9.000 χρόνια πριν από το
ταξίδι του Πλάτωνα στην Αίγυπτο. Οι άνθρωποι, όμως, δεν είχαν
ανακαλύψει ολόκληρο τον κόσμο, παρά μόνο λίγα χιλιόμετρα γύρω από τα
παράλια της Μικράς Ασίας. Ίσως ακόμη και οι Ηράκλειες Πύλες να μην
βρίσκονταν στα στενά του Γιβραλτάρ, αλλά να ήταν απλώς ένα στενό
πέρασμα στο Αιγαίο, προς τον «έξω κόσμο». Πράγματι είχαν σχηματιστεί
στενά περάσματα γης γύρω από τη Θήρα, ύστερα από τις απανωτές
εκρήξεις του ηφαιστείου. Επίσης δεν έχει διευκρινιστεί αν ο Πλάτωνας
έγραφε ότι το νησί ήταν «μείζον» = μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη ή
«μέσον» = ανάμεσα στη Λιβύη και τη Ασία. Αν η πραγματική λέξη είναι
«Μέσον» τότε η Ατλαντίδα ήταν κάπου ανάμεσα στην Ασία και τη Λιβύη,
άρα οδηγούμαστε και πάλι στη Θήρα.
Τέλος, όσον αφορά τη χρονική διαφορά ανάμεσα στον Πλάτωνα (9.000
χρόνια πριν) και τη μεγάλη Μινωική έκρηξη (1600-1500 π.Χ.), αξίζει να
σημειώσουμε ότι στην αρχαία Αίγυπτο επικρατούσε διαφορετικό
ημερολογιακό σύστημα από εκείνο των Ελλήνων, καθώς οι Αιγύπτιοι
πρόσεθεταν ένα επιπλέον μηδενικό. Σύμφωνα λοιπόν με τους
αστρολογικούς υπολογισμούς του Πλάτωνα, η καταστροφή της Ατλαντίδας
είχε συμβεί μόλις 900 χρόνια πριν. Ο Πλάτωνας έζησε το 300 π.Χ., και αν
όλα αυτά συνέβησαν 900 χρόνια νωρίτερα, τότε οι ιστορικές αναδρομές
καταλήγουν ούτε λίγο ούτε πολύ στα χρόνια της μεγάλης έκρηξης του
ηφαιστείου της Θήρας. Ακόμη, σύμφωνα με τον Έλληνα ηφαιστειολόγο Δ.
Γαλανόπουλο, λίγο πριν από τη μεγάλη έκρηξη, η Θήρα είχε κυκλικές ζώνες
γης που ενώνονταν μεταξύ τους με στενές διώρυγες. Εξ άλλου, το γεγονός
ότι δεν βρέθηκε κανένα ζωντανό αποτύπωμα στις ανασκαφές του
Ακρωτηρίου, μαρτυρά ότι οι κάτοικοι της Θήρας είχαν φροντίσει έγκαιρα να
τραπούν σε φυγή, προς αναζήτηση νέας πατρίδας.
Το μυστήριο της χαμένης Ατλαντίδας είναι απλώς ένας μύθος, με αμέτρητα
αναπάντητα ερωτήματα. Πιθανότατα να μην υπήρξε ποτέ αυτή η χώρα.
Παρόλα αυτά, η θεωρία για την ηφαιστειακή καταστροφή της Σαντορίνης
εξακολουθεί να βασίζεται σε πραγματικές πηγές που θυμίζουν τον
«Πλατωνικό Λόγο». κατα τον Ησιοδο ομως οι ΑΤΛΑΝΤΕΣ,ηταν εχθροι των
ΕΛΛΗΝΩΝ.εκστρατευσαν εναντιον τους και τους
κατατροπωσαν,διασκορπιζοντας τους σε πολλα μερη της γης,οπως την
λατινικη αμερικη,αμαζονιο,πολυνησια,μικρονησια,αυστραλια,αφρικη.αυτο
γινεται αντιληπτο σημερα μονο και μονο αν εξετασουμε κατι πολυ απλο¨τις
ονομασιες καποιων συγχρονων κρατων!!! polynesia micronesia australia
t.i.b.e.t.
ολα αυτα μαρτυρουν την ελληνικη τους προελευση!με βαση τα αρχαιολογικα
ευρηματα και τις θαλασσιες ερευνες στα ανοικτα νερα του νησιου της
σαντορινης ,δεν βρεθηκαν ευρηματα που να υποστηριζουν την παραπανω
θεωρια!!
οσο και να κατασραφηκε απο το ηφαιστειο κατι θα βρισκονταν.
συμφωνα ακομα με τον Ησιοδο,μετα την ηττα των Ελληνων και αφου
σκορπιστηκαν στα περατα της γης,,αρχισαν οι Ελληνες την ανοικοδομηση
τους.οταν εφτασαν στο ζενιθ τους,συγκεντρωθηκαν ολοι μαζι ξανα και
πηραν την ρεβανς απο τους Ατλαντες.αξιζει να προσεχθει το γεγονος οτι
στις αναφορες του ο Ησιοδος αναφερεται για ενα νεο οπλο των Ελληνων το
οποιο ισοπεδωνε βουνα,ανεδυε νεες θαλασσες,και μεγαλωνε ποταμια!!με το
οπλο αθτο κατεστρεψαν την ατλαντιδα και την εξαφανισαν απο το χαρτη!!
Η Ατλαντιδα βρισκεται
μετα το γιβλταρταρ-
Ηρακλειες στηλες .....

Τα Πρωτόκολλα
των Σοφών της
Σιών Τι είναι ;
Πρόκειται για κείμενα
που ανακαλύφθηκαν
το 1902 από τον Ρώσο
Σέργιο Νείλο. Λέγεται
ότι είχαν εκτυπωθεί εν
κρυφό το 1897 και
ήρθαν στην δημοσιότητα το 1905.
Τα κείμενα φαίνεται ότι ήταν στην κατοχή κάποιου ονόματι Stepanoff από το
1895 και του Nilus από το 1902 και είχαν δημοσιευθεί ολόκληρα στην
Ρώσικη εφημερίδα Znamja το 1903.Τα κείμενα αυτά πολεμήθηκαν και
πολεμιούνται μέχρι σήμερα από τους Εβραίους που διαψεύδουν την
αυθεντικότητα τους, λέγοντας ότι πρόκειται για ψέματα που προέρχονται
από αντισιωνιστές.
Στην Βικιπαιδεία βρήκα το παρακάτω:
Τα Πρωτόκολλα των Πρεσβύτερων (Σοφών) της Σιών, γνωστά συνήθως ως
Τα Πρωτόκολλα της Σιών (Ρωσικά: "Протоколы Сионских мудрецов" ή
"Сионские Протоколы"), είναι ένα κείμενο που πιθανώς έχει την αφετηρία
του στην Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα και παρουσιάζει ένα
υποτιθέμενο σχέδιο κυριαρχίας του κόσμου από τους Εβραίους.

Αρκετές ανεξάρτητες έρευνες έχουν επανειλημμένα δείξει ότι τα

πρωτόκολλα αποτελούν απάτη. Κυριότερα, μια σειρά άρθρων τυπωμένα
στους «Τάιμς» του Λονδίνου το 1921 φανέρωσαν ότι το περισσότερο από
το υλικό των πρωτοκόλλων ήταν αντιγραμμένο από παλαιότερη πολιτική
σάτιρα που δεν είχε κανένα αντισημιτικό θέμα.
Από την εποχή που τα Πρωτόκολλα πρωτοεμφανίστηκαν στην αρχή του
20ου αιώνα, οι πρώτοι τους εκδότες έφεραν αμφισβητούμενης αξίας και
συχνά αντικρουόμενες αποδείξεις σχετικά με το πώς έφτασε στα χέρια τους
αντίγραφο του αυθεντικού κειμένου. Παρόλα αυτά κάποιοι άνθρωποι
συνέχισαν να βλέπουν τα Πρωτόκολλα σαν απόδειξη μίας σημαντικής
συνωμοσίας, ειδικά σε μέρη του κόσμου όπου ο αντισημιτισμός ήταν αρκετά
διαδεδομένος.
Το κείμενο ανατυπώνεται συχνά από αντισημίτες και χρησιμοποιείται
μερικές φορές σαν απόδειξη μίας Εβραϊκής συνωμοσίας, ειδικά στη Μέση
Ανατολή σήμερα.
Τα Πρωτόκολλα θεωρούνται ευρέως προδρομική μορφή της σύγχρονης
λογοτεχνίας συνωμοσιολογικών θεωριών και παίρνει την μορφή ενός
εγχειριδίου για τα νέα «μέλη» των «Σοφών», περιγράφοντας πώς
κυβερνούν τον κόσμο μέσω του ελέγχου των ΜΜΕ και της οικονομίας και
αντικαθιστούν την παραδοσιακή κοινωνία με μία που βασίζεται καθαρά στον
έλεγχο των μαζών.Το κείμενο έχει γίνει διάσημο από εκείνους που
αντιδρούν στις επαναστατικές κινήσεις και διαδόθηκε περισσότερο μετά την
Ρωσική Επανάσταση του 1905 και την Μπολσεβίκικη Οκτωβριανή
Επανάσταση του 1917, όταν έγινε δημοφιλής η ιδέα ότι «ο Μπολσεβικισμός
ήταν μια συνωμοσία για παγκόσμια κυριαρχία» .Επίσης, η παγκόσμια
οικονομική κρίση του 1930 ήταν μία σημαντική εξέλιξη στην ιστορία των
Πρωτοκόλλων καθώς πλήθυναν οι οπαδοί των σχετικών θεωριών παρά την
έλλειψη πηγών περί της αυθεντικότητάς τους.Ήταν ευρέως διαδεδομένα
στην Δύση των δεκαετιών του 20 και 30 και παρότι η χρήση των
Πρωτοκόλλων σαν ένα εργαλείο προπαγάνδας μειώθηκε σημαντικά μετά
την ήττα των Ναζί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει ακόμα κάποια
χρήση στον σύγχρονο αντισημιτισμό.Τα υπό συζήτησιν κείμενα ήταν ένα
εγχειρίδιο, ή μάλλον, ένα προτεινόμενο κοινωνικό και πολιτικό πρόγραμμα.
Εμφανίστηκε με διάφορους, ελαφρά διαφορετικούς τίτλους, ο κοινότερος
από τους οποίους είναι Τα Πρωτόκολλα των Πρεσβύτερων (Σοφών) της
Σιών. Τα Πρωτόκολλα -σύμφωνα με τους ισχυρισμούς εκείνης της εποχής-
προέρχονταν από συγκεκριμένες εβραϊκές πηγές και για πολλούς ήταν
πειστική απόδειξη μιας 'διεθνούς εβραϊκής συνωμοσίας'. Κατά τον εμφύλιο
του 1918-1921 οι Λευκοί έκαναν εκτεταμένη χρήση του βιβλίου στην
προπαγάνδα τους, υποστηρίζοντας ότι η επανάσταση δεν ήταν παρά μια
εβραϊκή συνωμοσία, που είχε ως στόχο να αλώσει μέσω του
μπολσεβικισμού τη χριστιανική Αγία Ρωσία.

«Αυτή η προπαγάνδα προκάλεσε τρομερές σφαγές» παρατηρεί ο

αμερικανός ιστορικός Μπέρναρντ Λιούις. Το 1919, για παράδειγμα,
διανεμήθηκε στα στρατεύματα του λευκού ρωσικού στρατού -και αυτά τα
στρατεύματα, κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών, σφαγίασαν
περίπου 60.000 Εβραίους που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την επανάσταση
του 1917. Για να εξασφαλίσουν βοήθεια από το εξωτερικό οι Λευκοί
διέδωσαν τα "Πρωτόκολλα" στην Ευρώπη και την Αμερική.
Το 1919 τα Πρωτόκολλα κυκλοφόρησαν και από τον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ,
τον μετέπειτα κύριο θεωρητικό της φυλετικής ανωτερότητας της άρειας
φυλής και προπαγανδιστή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη
Γερμανία, όπου γνώρισαν και τη μεγαλύτερη εκδοτική τους επιτυχία.
Μέσα στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας (1920) πουλήθηκαν πάνω από
120.000 αντίτυπα και οργανώθηκαν πολυάριθμες εκδηλώσεις που
"εκλαΐκευαν" τις πλαστογραφημένες αποκαλύψεις, ενώ το 1935 το
γερμανικό υπουργείο Παιδείας τα συμπεριέλαβε στα επίσημα σχολικά
εγχειρίδια.
Τα Πρωτόκολλα προτείνουν συνοπτικά ένα σχέδιο για μια ολοκληρωτική
παγκόσμια κυριαρχία.Σε πρώτη ανάγνωση φαίνονται ως μακιαβελικό
πρόγραμμα -ένα είδος εσωτερικού υπομνήματος- για μια ομάδα ατόμων
που έχει αποφασίσει να επιβάλει μια νέα παγκόσμια τάξη, κρατώντας για
τον εαυτό της τον ρόλο του κυρίαρχου ηγέτη.
Το κείμενο υποστηρίζει μια συνωμοσία αφιερωμένη στην αναταραχή και την
αναρχία, στην ανατροπή ορισμένων καθεστώτων, στη διείσδυση στον
Ελευθεροτεκτονισμό και άλλους τέτοιους οργανισμούς, για την απόκτηση
του απόλυτου ελέγχου επί των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών
οργανισμών του δυτικού κόσμου. Οι ανώνυμοι συγγραφείς των
Πρωτόκολλων δηλώνουν ρητά τη χειραγώγηση ολόκληρων λαών
«σύμφωνα με ένα πολιτικό σχέδιο», το οποίο κανείς δε γνωρίζει στο σύνολό
του εδώ και αιώνες.Τα Πρωτόκολλα αποκαλύφθηκαν ως χαλκευμένα
πλαστογραφήματα από τον Λουσιάν Βολφ στο έργο του Το εβραϊκό
φόβητρο και τα πλαστογραφημένα πρωτόκολλα των λογίων σοφών της
Σιών. Το 1920, Ο Χένρι Φορντ δημοσίευσε τα Πρωτόκολλα στην εφημερίδα
του The Dearborn Independent και τον επόμενο χρόνο, τα ανέφερε ως
στοιχεία μιας επερχόμενης εβραϊκής απειλής δηλώνοντας: «Η μόνη δήλωση
που επιθυμώ να κάνω για τα πρωτόκολλα, είναι ότι ταιριάζουν με αυτά που
συμβαίνουν. Είναι δέκα έξι ετών, και ταιριάζουν στην παγκόσμια κατάσταση
μέχρι αυτή την περίοδο». Το 1921 ο Φίλιπ Γκρέιβς, ανταποκριτής της
εφημερίδας The Times, δημοσιοποίησε την απάτη.
Ο Χέρμαν Μπερνστάιν το 1935 με το Αλήθεια για "Τα Πρωτόκολλα των
Σοφών της Σιών": Μια Πλήρης Αποκάλυψη προσπάθησε ανεπιτυχώς να
πείσει τον κόσμο για την απάτη, στην οποία εύκολα υπέκυπτε η ξενοφοβία
και ο ρατσισμός.Οι σύγχρονοι μελετητές έχουν καταλήξει στην
πραγματικότητα ότι τα Πρωτόκολλα, στη δημοσιευμένη μορφή τους, είναι
βασισμένα τουλάχιστον εν μέρει σε ένα σατιρικό έργο που γράφτηκε και
τυπώθηκε στη Γενεύη το 1864. Το έργο ήταν λίβελλος κατά του Ναπολέοντα
Γ' από κάποιον Μορίς Ζολί, ο οποίος μάλιστα φυλακίστηκε.
Η αρχική ιστορία σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς δημιουργήθηκε από
τον Χέρμαν Γκαίντσε (1868), έναν Γερμανό συγγραφέα και αντισημίτη, ο
οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Τζον Ρέτκλιφ. Ο Γκαίντσε φαίνεται
πως έκλεψε τη βασική ιστορία από τον Μορίς Ζολί, το βιβλίο του οποίου
Διάλογοι μεταξύ του Μακιαβέλι και του Μοντεσκιέ στην Κόλαση (1864)
περιλαμβάνει ένα ανατρεπτικό σχέδιο ενάντια στον Ναπολέοντα Γ'.
Η συνεισφορά του Γκαίντσε στο έργο του Ζολί είναι ότι παρουσίασε τους
Εβραίους να συνωμοτούν για την κατάληψη του κόσμου. Ο Ζολί λέγεται ότι
ήταν μέλος μιας ροδοσταυρικής εταιρείας. Είτε αληθεύει αυτό είτε όχι, ο Ζολί
ήταν φίλος του Βίκτορα Ουγκώ και ο Ουγκώ συμμεριζόταν την αντιπάθεια
του Ζολί για τον Ναπολέοντα Γ'.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Οχράνα, η μυστική αστυνομία του
τσαρικού καθεστώτος που κατηγορούσε τους Εβραίους για τα δεινά της
χώρας, τύπωσε το κείμενο -μερική αντιγραφή από το κείμενο του Γκαίντσε-
το 1897 και το δημοσιοποίησε το 1905.
Πρωτόκολλο Πρώτο
Οι Χριστιανικοί λαοί αποκτηνώθηκαν από τα ισχυρά ποτά, η νεολαία τους
αποβλακώθηκε από τις κλασσικές σπουδές και από την πρόωρη ακολασία, στην
οποία την έχουν σπρώξει οι πράκτορές μας - οικοδιδάσκαλοι, υπηρέτες, γυναίκες
παιδαγωγοί στα σπίτια των πλουσίων - οι υπάλληλοί μας αλλού, οι γυναίκες μας
στους τόπους διασκεδάσεως των Χριστιανών. Στον αριθμό των τελευταίων αυτών
πρέπει να προσθέσουμε και τις ονομαζόμενες "γυναίκες του κόσμου" που μιμούνται
με τη θέλησή τους τις ακολασίες τους και τις ηδυπάθειες τους.
Το σύνθημά μας είναι: Η ισχύς και η υποκρισία Εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι
πρώτοι έχουμε ρίξει στο λαό τις λέξεις: "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα", λέξεις που
επαναλαμβάνονται ύστερα από ανόητους παπαγάλους, οι οποίοι προσελκύονται
από παντού μ' αυτό το δόλωμα και δεν χρησιμοποιούνται για τίποτε άλλο παρά για
να καταστρέψουν την ευημερία του κόσμου, την αληθινή ατομική ελευθερία, που
άλλοτε προφυλασσόταν τόσο καλά εναντίον του εξαναγκασμού του συρφετού.

Πρωτόκολλο Δεύτερο
Οι άρχοντες, που θα τους εκλέγουμε εμείς από την τάξη του λαού ανάλογα με το
δουλικό χαρακτήρα τους, δε θα είναι πρόσωπα προετοιμασμένα για τη
διακυβέρνηση της χώρας. Η διανοούμενη τάξη των Χριστιανών θα καυχιέται για τις
γνώσεις της και, χωρίς να τις εξετάζει λογικά, θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της
επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, για να οδηγούν τα
πνεύματα των Χριστιανών στην κατεύθυνση που μας είναι αναγκαία. Μη νομίσετε ότι
αυτές οι διαβεβαιώσεις μας είναι αβάσιμες. Παρατηρήστε τις επιτυχίες, τις οποίες
μπορέσαμε να δημιουργήσουμε στο Δαρβινισμό, στο Μαρξισμό, στο Νιτσεϊσμό.Ο
τύπος ενσαρκώνει την ελευθερία του λόγου. Αλλά τα Κράτη δε μπόρεσαν να
χρησιμοποιήσουν αυτή τη δύναμη, και έτσι αυτή έπεσε στα χέρια μας. Με αυτή
πετύχαμε επιρροή, μένοντας συγχρόνως αφανείς.

Πρωτόκολλο Τρίτο
Λίγο χρόνο ακόμη και οι αταξίες, οι χρεοκοπίες θα εμφανισθούν παντού.
Οι καταχρήσεις της εξουσίας θα ετοιμάσουν τελικά την πτώση όλων των
πολιτευμάτων, και όλα θα ανατραπούν κάτω από τα χτυπήματα του μαινόμενου
πλήθους.
Όλα αυτά τα δήθεν "δίκαια του λαού" δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία. Δεν
είναι ποτέ πραγματοποιήσιμα.
Με την καθοδήγησή μας ο λαός έχει καταστρέψει την αριστοκρατία, που ήταν η
προστάτριά του και η φυσική μητέρα τροφός του, της οποίας το συμφέρον είναι
συνυφασμένο με την ευημερία του λαού. Τώρα που η αριστοκρατία είναι
κατεστραμμένη, ο λαός έπεσε στο ζυγό των οποιωνδήποτε, των λωποδυτών που
πλούτισαν, οι οποίοι τον καταπιέζουν χωρίς έλεος.
Το συμφέρον μας απεναντίας είναι να εκφυλίζονται οι Χριστιανοί.
Οι Χριστιανοί έχασαν την συνήθεια να σκέπτονται χωρίς τις επιστημονικές
συμβουλές μας.
Θυμηθείτε τη Γαλλική Επανάσταση, την οποία χαρακτήρισαν "μεγάλη". Τα μυστικά
της προπαρασκευής της είναι πολύ γνωστά, διότι υπήρξε ολόκληρη έργο των
χεριών μας.
Προς το παρόν είμαστε άτρωτοι σαν διεθνής δύναμη, διότι, όταν μας επιτίθενται σε
ένα κράτος, μας υπερασπίζονται στα άλλα. Η λέξη "ελευθερία" βάζει τις ανθρώπινες
κοινωνίες σε πάλη εναντίον κάθε εξουσίας, εναντίον κάθε δύναμης και αυτής ακόμη
της δύναμης του Θεού και της Φύσης.

Πρωτόκολλο Τέταρτο
Κάθε δημοκρατία περνά από διάφορα στάδια.
Το πρώτο μοιάζει με τις πρώτες μέρες της μανίας ενός τυφλού που ρίχνεται εδώ κι
εκεί. Το δεύτερο είναι αυτό της δημαγωγίας, απ' την οποία γεννιέται η αναρχία.
Έπειτα έρχεται αναπόφευκτα ο δεσποτισμός.
Όχι δεσποτισμός νόμιμος και δηλωμένος και επομένως υπεύθυνος, αλλά
δεσποτισμός αόρατος και άγνωστος, όμως αισθητός. Δεσποτισμός που ασκείται
από μυστική οργάνωση, η οποία ενεργεί με πολύ μικρότερη ευσυνειδησία όσο
χρόνο ενεργεί κάτω απ' την κάλυψη διαφόρων πρακτόρων, των οποίων η αλλαγή
όχι μόνο δεν τη βλάπτει, αλλά την ενισχύει κιόλας, απαλλάσσοντας την απ' το να
ξοδεύει τους πόρους της στο να ανταμείβει μακροχρόνιες εκδουλεύσεις.
Ποιος θα μπορούσε να ανατρέψει μια αόρατη δύναμη; Διότι τέτοια είναι η δική μας.
Η εξωτερική επιφάνεια του Μασονισμού δε χρησιμεύει παρά στο να καλύπτει τους
σκοπούς μας.
Το σχέδιο της ενέργειας της αόρατης αυτής δύναμης και επιπλέον ο τόπος της
διαμονής της θα μένουν πάντοτε άγνωστα στο λαό.
Να γιατί είναι αναγκαίο να καταστρέψουμε την πίστη, να αποσπάσουμε από το νου
των Χριστιανών αυτή την ίδια την αρχή της Θεότητας και του Αγίου Πνεύματος, για
να υποκαταστήσουμε στη θέση τους τους υλικούς υπολογισμούς και τις υλικές
ανάγκες.Και για να μη έχουν τα πνεύματα των Χριστιανών τον καιρό να σκέπτονται
και να εξετάζουν τα σχετικά με τους εαυτούς τους, πρέπει να τα αποσπάμε με τις
βιομηχανίες και το εμπόριο.
Οι κοινωνίες αυτές θα έχουν μία απόλυτη απέχθεια προς την ανώτερη πολιτική και
προς τη Θρησκεία

Πρωτόκολλο Πέμπτο
Ποια μορφή διοικήσεως μπορεί κανείς να δώσει σε κοινωνίες, στις οποίες η
διαφθορά εισχώρησε παντού, στις οποίες δε φτάνει κανείς στον πλούτο παρά μόνο
μέσω εκείνων των ικανών εκπλήξεων, που είναι ψευτολωποδυσίες, στις οποίες
βασιλεύει η ακολασία των ηθών και η ηθική δε συγκρατείται παρά μόνο με τιμωρίες
και με σκληρούς νόμους και όχι με εκούσια παραδεκτές αρχές, στις οποίες τα
αισθήματα της Πατρίδας και της Θρησκείας καταπνίγονται από κοσμοπολίτικες
δοξασίες; Ποια μορφή Κυβερνήσεως να δώσει κανείς σ' αυτές τις κοινωνίες εκτός
από την αυταρχική μορφή, την οποία θα περιγράψω παρακάτω; Θα κανονίσουμε
μηχανικά τις πράξεις του πολιτικού βίου των υπηκόων μας με νέους νόμους.
Οι νόμοι αυτοί θα καταργήσουν μία προς μία όλες τις πάρα πολύ μεγάλες
ελευθερίες, οι οποίες χορηγήθηκαν από τους Χριστιανούς, και η βασιλεία μας θα
εκδηλωθεί με έναν αυταρχισμό τόσο επιβλητικό, ώστε να είναι σε θέση σε κάθε
χρόνο και τόπο να φιμώσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι θα θελήσουν να μας κάνουν
αντιπολίτευση και θα είναι δυσαρεστημένοι.
Όταν ο λαός θεωρούσε τα βασιλικά πρόσωπα ως μια καθαρή απόρροια της Θείας
Θελήσεως, υποτασσόταν χωρίς ψίθυρο στην απολυταρχία των βασιλιάδων. Αλλά
από την ημέρα που έχουμε υποβάλλει στους ανθρώπους την ιδέα των ατομικών
τους δικαιωμάτων, θεώρησαν τα βασιλικά πρόσωπα ως απλούς θνητούς. Το "ελέω
Θεού" έπεσε από το κεφάλι των βασιλιάδων, αφού τους αφαιρέσαμε την πίστη τους
προς το Θεό. Η εξουσία μεταφέρθηκε στο δρόμο, δηλ. σ' έναν τόπο δημόσιο, και
έτσι εμείς την κυριεύσαμε.
Οι δυνάμεις δε μπορούν να συνάψουν ούτε την πιο ασήμαντη συμφωνία χωρίς να
παίρνουμε εμείς μέρος σ' αυτή.
Η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, που επινοήθηκε από τους σοφούς μας, μας
δείχνει από πολύ καιρό το ακατανίκητο γόητρο του χρυσού.
Το κεφάλαιο, για να έχει τα χέρια ελεύθερα, οφείλει να πετύχει το μονοπώλιο της
βιομηχανίας και του εμπορίου. Αυτό ακριβώς πραγματοποιεί συνεχώς ένα αόρατο
χέρι σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Το μεγαλειώδες πρόβλημα της Κυβερνήσεώς μας είναι να εξασθενίζουμε το δημόσιο
φρόνημα μέσω της κριτικής, να κάνουμε τους λαούς να χάνουν την συνήθεια να
σκέπτονται, γιατί η σκέψη δημιουργεί την αντιπολίτευση, να μετατρέπουμε τις
δυνάμεις της σκέψης σε ρητορικές αψιμαχίες.
Θα οικειοποιηθούν τη φυσιογνωμία όλων των κομμάτων, όλων των τάσεων και θα
τις διδάξουμε στους ρήτορες μας, που θα μιλάνε τόσο πολύ, ώστε όλος ο κόσμος θα
απαυδήσει ακούγοντάς τους.
Για την εξασφάλιση της κοινής γνώμης στα χέρια μας, πρέπει να την κάνουμε
περίπλοκη, εκφράζοντας από διάφορα μέρη και για πολύ χρόνο τόσες αντιφατικές
γνώμες, ώστε οι Χριστιανοί θα χαθούν στο τέλος μέσα στο λαβύρινθο τους και θα
πιστέψουν τελικά ότι αξίζει πολύ καλύτερα να μην έχει κάποιος καμία γνώμη στην
πολιτική.
Αυτά είναι ζητήματα που η κοινωνία δεν πρέπει να γνωρίζει. Δεν επιτρέπεται να τα
γνωρίζει εκτός από εκείνον, ο οποίος τη διευθύνει. Αυτό είναι το πρώτο μυστικό.
Θα κουράζουμε τόσο πολύ τους Χριστιανούς μ' αυτή την ελευθερία, ώστε θα τους
εξαναγκάζουμε να μας προσφέρουν μια διεθνή εξουσία, η διάταξη της οποίας θα
είναι τέτοια, ώστε να κατορθώσει, χωρίς να τις συντρίψει, να περιλάβει τις δυνάμεις
όλων των Κρατών του Κόσμου και να σχηματίσει την
Υπέρτατη Κυβέρνηση.

Πρωτόκολλο Έκτο
Λίγο αργότερα θα ιδρύσουμε τεράστια μονοπώλια, δεξαμενές των κολοσσιαίων
πλούτων, από τα οποία και οι μεγάλες περιουσίες των Χριστιανών θα εξαρτώνται
κατά τέτοιο τρόπο, ώστε θα καταβροχθισθούν μέσα σ' αυτά, όπως η αξιοπιστία των
Κρατών την επόμενη μέρα μιας οικονομικής καταστροφής... Κύριοι οικονομολόγοι
που είστε εδώ παρόντες, προσέξτε τη σπουδαιότητα αυτού του συνδυασμού!
Η αριστοκρατία των Χριστιανών σαν πολιτική δύναμη εξαφανίσθηκε. Δε χρειάζεται
να την λάβουμε υπόψη. Αλλά επειδή είναι ιδιοκτήτρια εδαφικών περιουσιών, και
μπορεί ως εκ τούτου να μας βλάψει λόγω των ανεξάρτητων πόρων της, είναι
απόλυτα αναγκαίο να αφαιρέσουμε την κατοχή των γαιών της. Πρέπει η βιομηχανία
να αφαιρεί από τη γη τον καρπό της εργασίας, όπως και του κεφαλαίου, και μέσω
της κερδοσκοπίας να έρχεται το χρήμα όλου του κόσμου στα χέρια μας. Ριχνόμενοι
έτσι όλοι οι Χριστιανοί στις τάξεις των απόρων, θα σκύψουν ενώπιόν μας μόνο και
μόνο για να έχουν το δικαίωμα της ύπαρξης. Επιπλέον θα υποσκάπτουμε με
επιτήδειο τρόπο και βαθιά τις πηγές της παραγωγής, συνηθίζοντας τους εργάτες
στην αναρχία και τα οινοπνευματώδη ποτά και παίρνοντας κάθε μέτρο για ν'
απομακρύνουμε από τη γη τους διανοούμενους Χριστιανούς.

Πρωτόκολλο Έβδομο
Η αύξηση των εξοπλισμών και του προσωπικού της αστυνομίας είναι αναγκαίο
συμπλήρωμα του σχεδίου που εκθέσαμε. Πρέπει να μην υπάρχουν πια στα Κράτη,
εκτός από μας, παρά μάζες απόρων, κάποιοι εκατομμυριούχοι αφοσιωμένοι σε μας,
αστυνομικοί και στρατιώτες.
Σ' όλη την Ευρώπη, όπως και στις άλλες Ηπείρους, πρέπει να ξεσηκώνουμε την
ταραχή, τη διχόνοια και το μίσος. Το όφελος είναι διπλό.
ασφαλέστερος δρόμος της επιτυχίας στην πολιτική είναι η μυστικότητα των
ενεργειών της. Ο λόγος του Διπλωμάτη δεν οφείλει να συμφωνεί με τις πράξεις του.
Η κοινή γνώμη θα μας βοηθήσει σ' αυτό, αυτή η κοινή γνώμη, την οποία η "μεγάλη
δύναμη", δηλαδή ο τύπος, έχει ήδη βάλει μυστικά μέσα στα χέρια μας. Πράγματι,
εκτός από μερικές εξαιρέσεις, τις οποίες είναι περιττό να λάβουμε υπόψη, ο τύπος
είναι εντελώς στην εξουσία μας.

Πρωτόκολλο Όγδοο
Έχουμε χρέος να οικειοποιηθούμε όλα τα όργανα που οι αντίπαλοί μας θα
μπορούσαν να μεταχειρισθούν εναντίον μας. Θα χρειασθεί να βρούμε στις
λεπτότητες της δικαστικής γλώσσας μία δικαιολογία για τις περιπτώσεις που θα
υπάρξει ανάγκη να ανακοινώσουμε αποφάσεις, οι οποίες πιθανό να φανούν πάρα
πολύ θρασείς και άδικες, γιατί ενδιαφέρει να εκφράζουμε τις αποφάσεις αυτές με
λέξεις που να φαίνονται ότι είναι ηθικά γνωμικά πολύ υψηλά, έχοντας συγχρόνως
νομικό χαρακτήρα.
Θα περιστοιχίσουμε την κυβέρνησή μας με έναν ολόκληρο κόσμο οικονομολόγων.
Να γιατί οι οικονομολογικές επιστήμες είναι οι σπουδαιότερες για τη
διαπαιδαγώγηση των Ιουδαίων.

Πρωτόκολλο Ένατο
Θα κυβερνήσουμε με χέρι σταθερό, διότι έχουμε να κάνουμε με συντρίμμια ενός
κόσμου άλλοτε ισχυρού, σήμερα όμως υποταγμένου σε μας. Κρατούμε στα χέρια
μας υπέρμετρες φιλοδοξίες, ένθερμες απληστίες, ανελέητες εκδικήσεις, μνησίκακες
έχθρες.
Εμείς είμαστε εκείνοι από τους οποίους προέρχεται ο τρόμος, που έχει κυριεύσει το
παν. Έχουμε στην υπηρεσία μας ανθρώπους όλων των αρχών, όλων των
δογμάτων. Επανορθωτές της μοναρχίας, δημαγωγούς, κοινωνιστές, επαναστάτες,
και κάθε είδους ουτοπιστές.
Έχουμε αναθέσει σε όλο τον κόσμο από μία εργασία: Καθένας τους υποσκάπτει τα
τελευταία λείψανα της εξουσίας, προσπαθεί να ανατρέψει οτιδήποτε μένει ακόμη
όρθιο. Ο λαός άρχισε να κραυγάζει ότι είναι αναγκαίο να λύσουμε το κοινωνικό
ζήτημα με διεθνή συνεννόηση. Η διαίρεση του λαού σε κόμματα τους έχει φέρει
όλους στην διάθεσή μας, διότι, για να υποστηρίξει κάποιος μια πάλη συναγωνισμού,
χρειάζεται χρήμα, και το χρήμα βρίσκεται ολόκληρο στα χέρια μας. Βάλαμε χέρι στη
δικαιοσύνη, στις εκλογές, στον τύπο, στην ατομική ελευθερία και προπαντός στην
εκπαίδευση και την ανατροφή, οι οποίες είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ελεύθερης
ύπαρξης. Έχουμε αποκτηνώσει και διαφθείρει τη Χριστιανική νεολαία με μια
ανατροφή βασισμένη σε αρχές και θεωρίες ψεύτικες, όπως γνωρίζουμε, αλλά οι
οποίες ήταν έμπνευση δική μας.
Σε λίγο οι οργανώσεις μας θα έχουν εγκατασταθεί σε όλες τις πρωτεύουσες, έτοιμες
να ανατινάξουν οποιοδήποτε κρατικό συγκρότημα εναντίον μας.

Πρωτόκολλο Δέκατο
Επαναλαμβάνω σήμερα ό,τι ήδη είπα, και παρακαλώ να το θυμηθείτε, ότι δηλαδή
ασφαλώς οι Κυβερνήσεις και οι λαοί δε βλέπουν παρά μόνο την εξωτερική επιφάνεια
των πραγμάτων. Και πως θα μπορούσαν να διερευνήσουν την εσωτερική σημασία
τους, αφού οι αντιπρόσωποί τους δε σκέφτονται τίποτε άλλο παρά να διασκεδάζουν;
Όταν θα πραγματοποιείται το πραξικόπημά μας, θα πούμε στις λαϊκές μάζες "όλα
πήγαιναν απελπιστικά, όλοι οι άνθρωποι υπέφεραν πάνω από τις δυνάμεις τους.
Συντρίβουμε λοιπόν και αφανίζουμε τα αίτια της δυστυχίας σας, δηλ. τις εθνότητες,
τα σύνορα, τα διάφορα νομίσματα.
Αναμφίβολα σας αφήνουμε ελεύθερους να μας δηλώσετε υπακοή. Μπορείτε όμως
με πλήρη επίγνωση και δικαιολογημένα να το κάνετε αυτό προτού να δοκιμάσετε
αυτό που θα σας προσφέρουμε;" Τότε οι λαοί συνεπαρμένοι θα μας σηκώσουν
θριαμβευτικά κυριευόμενοι από ενθουσιώδεις ελπίδες και πεποιθήσεις.
Από τότε που έχουμε εισαγάγει στον οργανισμό του Κράτους το δηλητήριο της
φιλελευθερίας, όλη η πολιτική του σύσταση έχει μεταβληθεί! Τα Κράτη πάσχουν από
θανάσιμη ασθένεια: την αποσύνθεση του αίματος.
Δε μένει πια παρά να περιμένουμε το τέλος της αγωνίας τους.
Από τη φιλελευθερία γεννήθηκαν οι συνταγματικές Κυβερνήσεις, οι οποίες
αντικατέστησαν για τους Χριστιανούς την σωτήρια μοναρχία, και το Σύνταγμα, όπως
ξέρετε καλά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία διδασκαλία διαφωνιών, διχονοιών,
συζητήσεων, διχογνωμιών, ολέθριων προστριβών των κομμάτων.
Στο προσεχές μέλλον θα δημιουργήσουμε την ευθύνη των προέδρων.
Τότε θα διαπράξουμε τα γεγονότα χωρίς να στενοχωρηθούμε για όσα ενδιαφέρεται
το απρόσωπο δημιούργημά μας και θα δώσει λόγο, τι μας ενδιαφέρει αν οι τάξεις
εκείνων που αποβλέπουν στην εξουσία γίνονται αραιότερες, αν λόγω έλλειψης
προέδρων συμβαίνουν αναταραχές ικανές να παραλύσουν την χώρα;...
Για να πετύχουμε το αποτέλεσμα αυτό, θα συντελέσουμε στην εκλογή προέδρων, οι
οποίοι έχουν στο παρελθόν τους κρυμμένη κάποια ηθική πληγή, κάποιον "Παναμά".
Ο φόβος των αποκαλύψεων, η επιθυμία που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο που
ανέβηκε στην εξουσία να διατηρήσει τα προνόμιά του, τις ωφέλειες και τις τιμές, οι
οποίες ανήκουν στη θέση του, θα καταστήσουν τους Προέδρους τυφλούς εκτελεστές
των διαταγών μας.
Η Βουλή θα καλύψει, θα υπερασπίσει, θα εκλέξει τους Προέδρους, αλλά εμείς θα της
αποσύρουμε το δικαίωμα να προτείνει νόμους ή να τους μεταβάλλει. Το δικαίωμα
αυτό θα απονεμηθεί στον υπεύθυνο Πρόεδρο, ο οποίος θα είναι ένα παιχνιδάκι μέσα
στα χέρια μας.
Έτσι θα προχωρήσουμε στην κατάργηση κάθε συνταγματικότητας, όταν θα έχει
έλθει ο χρόνος να συγκεντρώσουμε όλες τις κυβερνήσεις κάτω από τη Μοναρχία
μας.
Η αναγνώριση της Μοναρχίας μας μπορεί πιθανόν να επέλθει πριν την κατάργηση
του Συντάγματος, αν οι λαοί, αγανακτισμένοι από τις ταραχές και την ανικανότητα
των κυβερνητών τους, αναφωνήσουν: "Διώξτε τους και δώστε μας γενικό βασιλιά
που να μπορεί να μας ενώσει και να καταστρέψει τα αίτια των διαφωνιών μας, τα
σύνορα των εθνών, τις θρησκείες, τους υπολογισμούς των Κρατών. Βασιλιά που να
μας εξασφαλίσει την ειρήνη και την ανάκαμψη, τις οποίες δε μπορούμε να
απολαύσουμε με τους κυβερνήτες μας και τους αντιπροσώπους μας".
Πρέπει να διαταράζουμε διαρκώς σε όλες τις χώρες τις σχέσεις του λαού και της
κυβερνήσεως, να κουράζουμε όλο τον κόσμο με το χωρισμό, την έχθρα, το μίσος και
με το μαρτύριο της πείνας, του εμβολιασμού των ασθενειών, της αθλιότητας, για να
μη βλέπουν έτσι οι Χριστιανοί άλλη σωτηρία παρά την προσφυγή στην πλήρη και
ολοκληρωτική ηγεμονία μας

Πρωτόκολλο Ενδέκατο
Οι Χριστιανοί είναι κοπάδι πρόβατα και εμείς είμαστε γι' αυτούς λύκοι. Και ξέρετε τι
συμβαίνει στα πρόβατα όταν οι λύκοι μπουν μέσα στη μάντρα τους.
Τούτο χρησίμευσε για βάση στη διοργάνωση από μας του μυστικού μασονισμού
που δε γνωρίζει ο κόσμος και τους σκοπούς του οποίου ούτε καν υποπτεύονται οι
ηλίθιοι Χριστιανοί, που προσελκύονται από μας στην ορατή στρατιά των στοών, για
να παραπλανήσουμε τα βλέμματα των αδελφών τους.

Πρωτόκολλο Δωδέκατο
Απέναντι στον Τύπο θα ενεργούμε με τον εξής τρόπο.
Ποιο ρόλο παίζει τώρα ο Τύπος; Χρησιμεύει για να αναφλέγει τα πάθη ή να συντηρεί
τους εγωισμούς των κομμάτων. Είναι μάταιος, άδικος, ψεύτης και οι περισσότεροι
άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν καθόλου σε τι χρησιμεύει.
Θα του φορέσουμε σαμάρι και θα του βάλουμε γερά χαλινάρια, θα κάνουμε το ίδιο
και για τα άλλα έντυπα, γιατί σε τι θα μας χρησίμευε να απαλλαγούμε από τον τύπο,
αν επρόκειτο να χρησιμεύσουμε για στόχος των φυλλαδίων και των βιβλίων;
Θα απαιτούμε εγγύηση για την ίδρυση εφημερίδων ή τυπογραφείων. Έτσι θα
προφυλάσσεται η Κυβέρνησή μας από κάθε επίθεση εκ μέρους του τύπου. Είναι
αλήθεια ότι οι εφημερίδες των κομμάτων θα μπορούσαν να αντέξουν στις χρηματικές
απώλειες. Θα τις απαγορεύσουμε αμέσως μετά τη δεύτερη επίθεση εναντίον μας.
Κανείς δε θα θίξει χωρίς τιμωρία την αίγλη του κυβερνητικού μας αλάθητου.
Σας παρακαλώ να σημειώσετε ότι ανάμεσα σ' εκείνους που θα μας επιτίθενται θα
υπάρχουν και όργανα δημιουργημένα από μας, αλλά αυτά θα προσβάλλουν
αποκλειστικά ορισμένα σημεία, των οποίων εμείς θέλουμε τη μεταβολή.
Τίποτα δε θα δημοσιεύεται στο κοινό χωρίς τον έλεγχό μας. Το αποτέλεσμα αυτό
κατορθώθηκε πια στις μέρες μας από το γεγονός ότι όλες οι ειδήσεις συλλέγονται
από πάρα πολλά πρακτορεία, τα οποία τις συγκεντρώνουν από όλα τα μέρη του
κόσμου. Τα πρακτορεία αυτά θα είναι τότε εξ ολοκλήρου δικά μας και δε θα
δημοσιεύουν τίποτε άλλο παρά αυτό που θα τα διατάζουμε.
Αν από τώρα μπορέσαμε να κυριαρχήσουμε στις σκέψεις των Χριστιανικών
κοινωνιών σε τέτοιο βαθμό, ώστε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται τα
παγκόσμια γεγονότα μέσα από τους χρωματιστούς φακούς των γυαλιών τα οποία
βάζουμε μπροστά στα μάτια τους, αν από τώρα σε κανένα Κράτος δεν υπάρχουν
συρτάρια που να μας κρύβουν τα ανόητα λεγόμενα από τους Χριστιανούς μυστικά
του Κράτους, τι θα γίνει, όταν εμείς θα είμαστε οι αναγνωρισμένοι
Κυρίαρχοι του σύμπαντος στο πρόσωπο του παγκόσμιου Βασιλιά μας;
Όλοι εκείνοι που ονομάζουμε φιλελεύθερους είναι αναρχικοί, αν όχι έμπρακτα,
τουλάχιστον ως προς τη σκέψη. Ο καθένας τους επιδιώκει τις φαντασιοπληξίες της
ελευθερίας και καταλήγει στην αναρχία, διαμαρτύρεται απλά γιατί του αρέσει να
διαμαρτύρεται. Αν βρεθούν πρόσωπα που θα θέλουν να γράψουν εναντίον μας, δε
θα βρεθεί κανείς για να εκτυπώσει τα γραπτά τους. Πριν δεχτεί να τυπώσει ένα
κείμενο ο εκδότης ή ο τυπογράφος, θα υποχρεώνεται να πηγαίνει στις αρχές, για να
πετύχει την έγκριση γι' αυτό. Μ' αυτό τον τρόπο θα γνωρίζουμε εκ των προτέρων τις
παγίδες που μας στήνουν και θα τις καταστρέφουμε, δίνοντας εκ των προτέρων
εξηγήσεις για την εξεταζόμενη υπόθεση. Στην τρίτη γραμμή θα βάλουμε την
υποτιθέμενη αντιπολίτευσή μας. Ένα ελάχιστο όργανο θα είναι ο αντίποδας των
ιδεών μας. Οι αντίπαλοί μας θα θεωρήσουν τον ψευτοαντίπαλό μας αυτόν για
σύμμαχό τους και θα μας αποκαλύψουν το παιχνίδι τους. Από τώρα πλέον,
τουλάχιστον στο γαλλικό Τύπο, υπάρχει μία μασονική αλληλεγγύη. Όλα τα όργανα
του Τύπου είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με το επαγγελματικό μυστικό. Όπως με
τους αρχαίους μάντεις, κανένα μέλος δεν προδίδει το μυστικό των πληροφοριών
του, αν δεν πάρει διαταγή γι' αυτό. Πρέπει να γίνει πιστευτό ότι το νέο καθεστώς έχει
τόσο καλά ικανοποιήσει όλο τον κόσμο, ώστε και τα εγκλήματα ακόμη
εξαφανίσθηκαν. Οι περιπτώσεις εκδήλωσης της εγκληματικότητας πρέπει να είναι
γνωστές μόνο στα θύματά της και τους τυχόν μάρτυρές τους.
Πρωτόκολλο Δέκατο Τρίτο
Ο Τύπος άλλωστε θα τραβάει αμέσως την προσοχή πάνω σε νέα ζητήματα (έχουμε,
όπως γνωρίζετε, συνηθίσει τους ανθρώπους να ζητούν πάντοτε το νέο). Κάποιοι
ηλίθιοι, που θα φαντάζονται τους εαυτούς τους όργανα του πεπρωμένου, θα
ασχοληθούν με τα νέα αυτά ζητήματα, χωρίς να αντιληφθούν ότι δεν καταλαβαίνουν
τίποτε από εκείνα που θέλουν να συζητήσουν. Και για να μην κατορθώνουν τίποτε
με τη σκέψη, θα τους αποτρέπουμε απ' αυτή με διασκεδάσεις, με παιχνίδια, τέρψεις,
πάθη, οίκους ανοχής...Λίγο μετά θα προτείνουμε μέσω του Τύπου διαγωνισμούς
τέχνης, αθλητισμού κλπ. Το ενδιαφέρον γι' αυτά θ' απομακρύνει οριστικά το πνεύμα
τους από ζητήματα, για τα οποία θα αναγκαζόμασταν να παλέψουμε εναντίον
τους.Χάνοντας λίγο-λίγο τη συνήθεια να σκέπτονται με δική τους πρωτοβουλία, θα
καταλήξουν να μιλάνε για συνταύτιση των ιδεών μας, διότι θα είμαστε οι μόνοι που
θα προτείνουμε νέες κατευθύνσεις της σκέψης μέσω τέτοιων προσώπων, που να μη
θεωρούνται συνεργάτες μας.
Ο ρόλος των Φιλελεύθερων ουτοπιστών θα λήξει οριστικά όταν το πολίτευμά μας θα
αναγνωριστεί. Μέχρι τότε θα μας προσφέρουν καλές υπηρεσίες, γιατί υποτάξαμε
αυτούς τους βλακοχριστιανούς με πλήρη επιτυχία με τη λέξη "πρόοδος" και δεν
υπάρχει ούτε ένας μεταξύ τους, ο οποίος να βλέπει ότι κάτω απ' αυτή τη λέξη
κρύβεται πλάνη σε όλες τις περιπτώσεις που δεν πρόκειται για υλικές εφευρέσεις,
αφού η αλήθεια είναι μία και μόνη και δε μπορεί να έχει πρόοδο.

Πρωτόκολλο Δέκατο Τέταρτο

Όταν θα έρθει η βασιλεία μας δε θ' αναγνωρίσουμε την ύπαρξη άλλης θρησκείας
εκτός απ' αυτή του ενός θεού μας, με τον οποίο είναι συνδεδεμένη η μοίρα μας, γιατί
είμαστε ο εκλεκτός λαός και μέσω του οποίου η ίδια μοίρα είναι ενωμένη με τα
πεπρωμένα του κόσμου. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει να καταστρέψουμε κάθε πίστη.
Θα διεγείρουμε τόσο μεγάλη απέχθεια απέναντι σ' αυτά, ώστε οι λαοί θα προτιμούν
την ησυχία της δουλείας από τα δικαιώματα της διαβόητης ελευθερίας, η οποία τόσο
τους βασάνισε, η οποία τους αφαίρεσε τα μέσα της επιβίωσης, η οποία τους
παρέδωσε για εκμετάλλευση σε συμμορία τυχοδιωκτών που δε γνώριζαν τι έκαναν...

Πρωτόκολλο Δέκατο Πέμπτο

Όταν τέλος αρχίσουμε να βασιλεύουμε μετά από πραξικοπήματα οργανωμένα
παντού την ίδια μέρα, ύστερα από την οριστική ομολογία της μηδαμινότητας όλων
των υφισταμένων Κυβερνήσεων (και θα περάσει πολύς καιρός ακόμη, ίσως αιώνας
ολόκληρος, μέχρι τη στιγμή εκείνη), θα προσπαθήσουμε να μην υπάρχουν
συνομωσίες εναντίον μας.
Κάθε νέα δημιουργία οποιασδήποτε μυστικής οργάνωσης θα τιμωρείται επίσης με
θάνατο.
Με τον ίδιο τρόπο θα μεταχειρισθούμε και τους Χριστιανούς Μασόνους που
γνωρίζουν περισσότερα απ' όσα πρέπει.Στις Χριστιανικές κοινωνίες που έχουμε
σπείρει τόσο βαθιές ρίζες διαφωνιών και διαμαρτυριών, δεν είναι δυνατό ν'
αποκατασταθεί η τάξη παρά μόνο με αμείλικτα μέτρα, που να μαρτυρούν άκαμπτη
εξουσία. Είναι ανώφελο να δίνεται προσοχή στα θύματα που πέφτουν για χάρη του
μελλοντικού καλού.
Αλλά για όσο καιρό θα περιμένουμε την ανακήρυξή μας, θα δημιουργούμε και θα
πολλαπλασιάζουμε τις μασονικές στοές σε κάθε χώρα της οικουμένης. Θα
προσελκύουμε σ' αυτές όλους εκείνους που είναι ή μπορούν να γίνουν υπέροχοι
πράκτορές μας. Οι στοές αυτές θ' αποτελούν το σπουδαιότερο γραφείο
πληροφοριών μας και το όργανό μας που θα έχει τη μεγαλύτερη επιρροή. Όσοι
συμμετέχουν στις μυστικές οργανώσεις είναι συνήθως φιλόδοξοι τυχοδιώκτες και
γενικά άνθρωποι ως επί το πλείστον κενοί, με τους οποίους δε θα δυσκολευτούμε να
συνεννοηθούμε για την εκπλήρωση των σκοπών μας. Είναι φυσικό να είμαστε εμείς,
και όχι κάποιος άλλος, εκείνοι που θα καθοδηγούν τις υποθέσεις του μασονισμού,
διότι γνωρίζουμε που βαδίζουμε, γνωρίζουμε τον τελικό σκοπό κάθε ενέργειας, ενώ
οι Χριστιανοί δε γνωρίζουν τίποτα, ούτε καν το άμεσο αποτέλεσμα.Θέλουν την
συγκίνηση της επιτυχίας και των χειροκροτημάτων, τα οποία πάντοτε χορηγούμε
άφθονα. Δε μπορείτε να φανταστείτε πως γίνεται να φτάσουν και οι πιο συνετοί
Χριστιανοί σε ασυνείδητη απλοϊκότητα, με τον όρο να είναι ευχαριστημένοι με τον
εαυτό τους, και συγχρόνως πόσο εύκολα απογοητεύονται από την παραμικρή
αποτυχία, έστω και μόνο με την παρεμπόδιση των χειροκροτημάτων, καταλήγοντας
κατόπιν σε δουλική υπακοή με το σκοπό νέων επιτυχιών...
Πόσο οξυδερκείς ήταν οι παλιοί σοφοί μας που έλεγαν ότι, για να πετύχει κάποιος
ένα σκοπό, δεν πρέπει να διστάζει μπροστά στα μέσα ούτε και να υπολογίζει τον
αριθμό των θυμάτων που θυσιάστηκαν. Ποτέ δεν υπολογίσαμε τα θύματα των
κτηνών Χριστιανών και, μολονότι έχουμε θυσιάσει πολλούς δικούς μας, έχουμε
δώσει στο λαό μας τέτοια δύναμη πάνω στη γη, που δε θα τολμούσε καν να
ονειρευτεί άλλοτε.
Ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος καθενός. Είναι προτιμότερο να
επισπεύδουμε το τέλος εκείνων, οι οποίοι βάζουν εμπόδια στο έργο μας, παρά το
τέλος το δικό μας, που δημιουργήσαμε αυτό το έργο.
Τα μέτρα αυτά εξολόθρευσαν από τον κόλπο του μασονισμού κάθε σπέρμα
διαμαρτυρίας. Ενώ συγκρατούμε το λαό και τους πράκτορές μας σε πλήρη υπακοή.
Οι καταχρήσεις εξουσίας των κατώτερων υπαλλήλων θα τιμωρούνται τόσο αυστηρά,
ώστε κανείς δε θα τολμήσει να μετρήσει τη δύναμή του.
Κάθε περίπτωση παρανομίας ή καταχρήσεως θα τιμωρείται παραδειγματικά. Η
δωροδοκία και η αλληλέγγυα συνενοχή μεταξύ των υπαλλήλων της Διοικήσεως θα
εξαφανιστούν μετά τα πρώτα παραδείγματα αυστηρότατης τιμωρίας. Η αίγλη της
εξουσίας μας απαιτεί αποτελεσματικές τιμωρίες, δηλαδή σκληρές, για την ελάχιστη
παράβαση των νόμων, γιατί κάθε παράβαση θίγει το γόητρο της ανώτερης αρχής.
Θα απομακρύνουμε το φιλελευθερισμό απ' όλες τις σπουδαίες θέσεις της διοίκησής
μας, από τις οποίες θα εξαρτάται η μόρφωση των υποτελών μας σύμφωνα με τον
τρόπο που επιβάλλει η κοινωνική μας τάξη.
Θα καταργήσουμε το δικαίωμα της αναίρεσης, την οποία θα διατηρήσουμε μόνο
εμείς οι κυβερνήτες, γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε να σχηματίσει ο λαός την
εντύπωση ότι είναι δυνατό να βγήκε κάποια άδικη απόφαση από τους δικαστές που
διορίστηκαν από μας.
Αν ο Βασιλιάς του Ισραήλ βάλει πάνω στο ιερό κεφάλι του το στέμμα που θα του
προσφέρει η Ευρώπη, θα γίνει ο Πατριάρχης του Κόσμου. Τα αναγκαία θύματα, τα
οποία λόγω της χρησιμότητάς τους θα τα θυσιάσει, δε θα φτάσουν ποτέ στον αριθμό
των θυμάτων που προσφέρθηκαν για πολλούς αιώνες στη μανία των μεγαλείων από
την αντιζηλία των Χριστιανικών κυβερνήσεων.

Πρωτόκολλο Δέκατο Έκτο

Για το σκοπό να καταστρέψουμε κάθε ξένη για μας συγκεντρωτική δύναμη, θα
καταργήσουμε τα Πανεπιστήμια, τα οποία αποτελούν τον πρώτο σταθμό του
συγκεντρωτισμού, και θα ιδρύσουμε καινούργια με νέα μορφή.
Η κακή γνώση που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για τα πολιτικά ζητήματα
δημιουργεί ουτοπιστές και κακούς πολίτες. Μπορείτε και μόνοι σας να καταλάβετε σε
ποια κατάσταση έφερε τους Χριστιανούς η γενική μόρφωσή τους.
Αναγκασθήκαμε να εισαγάγουμε στη μόρφωσή τους όλες τις αρχές που τόσο καλά
εξασθένησαν την κοινωνική τους τάξη. Όταν θα βρισκόμαστε όμως στην εξουσία, θ'
αποκλείσουμε από την εκπαίδευση οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει αναταραχές και
από τη νεολαία θα δημιουργήσουμε παιδιά που θα υπακούουν στους Νόμους και θ'
αγαπούν τον κυβερνήτη τους σαν ένα στήριγμα και ελπίδα ειρήνης και ευτυχίας.
Θα διαγράψουμε από τη μνήμη των ανθρώπων όλα τα δυσάρεστα σε μας γεγονότα
των περασμένων αιώνων, διατηρώντας απ' αυτά μόνο εκείνα που ζωγραφίζουν τα
σφάλματα των Χριστιανικών Κυβερνήσεων.
Θα καταργήσουμε κάθε ελεύθερη μόρφωση.
Το σύστημα της κατάπνιξης της σκέψης μπήκε ήδη σε εφαρμογή με τη μέθοδο που
ονομάστηκε "διδασκαλία με εικόνες" και που θα μεταβάλλει τους Χριστιανούς σε
υπάκουα ζώα που δε θα σκέπτονται και θ' αναμένουν την παράσταση των
πραγμάτων με εικόνες, για να τ' αντιληφθούν...

Πρωτόκολλο Δέκατο Έβδομο

Η ελευθερία της συνειδήσεως έχει ήδη διακηρυχθεί παντού. Επομένως ελάχιστα
χρόνια απομένουν ακόμη μέχρι την πλήρη κατάρρευση της Χριστιανικής Θρησκείας.
Ο βασιλιάς των Ιουδαίων θα είναι ο αληθινός Πάπας της Οικουμένης, ο Πατριάρχης
της διεθνούς Εκκλησίας.
Το πολίτευμά μας θα είναι ενσάρκωση της Βασιλείας του Βισνού, ο οποίος θα είναι
το σύμβολό μας. Με καθένα από τα εκατό χέρια μας θα κρατάμε και ένα ελατήριο
της κοινωνικής μηχανής. Θα αντιλαμβανόμαστε τα πάντα χωρίς τη βοήθεια της
επίσημης Αστυνομίας, η οποία, όπως την έχουμε διοργανώσει για τους Χριστιανούς,
εμποδίζει σήμερα τις Κυβερνήσεις να βλέπουν. Στο πρόγραμμα μας το ένα τρίτο των
υπηκόων μας θα επιβλέπει τους άλλους από καθήκον, για να υπηρετήσουν το
Κράτος με τη θέλησή τους. Δε θα θεωρείται τότε ατιμία να είναι κάποιος κατάσκοπος
και καταδότης. Απεναντίας αυτό θα είναι αξιέπαινο, οι αβάσιμες όμως καταγγελίες
θα τιμωρούνται σκληρά, για να μη γίνεται κατάχρηση αυτού του δικαιώματος.
Όποιος δεν αναφέρει ό,τι είδε και άκουσε γύρω από τα πολιτικά ζητήματά τους, θα
θεωρείται εξίσου ένοχος συμμετοχής και απόκρυψης, σαν να αποδεικνυόταν ότι
διέπραξε αυτά τα δύο εγκλήματα.
Όπως σήμερα οι αδελφοί μας είναι υποχρεωμένοι με δική τους ευθύνη να
καταγγέλλουν στην κοινότητά τους τούς αποστάτες ή τα πρόσωπα που σχεδιάζουν
κάτι εναντίον της κοινότητάς τους, έτσι και στο παγκόσμιο Κράτος μας οι υπήκοοί
μας θα είναι υποχρεωμένοι πάντοτε να εξυπηρετούν το Κράτος σε κάθε περίπτωση.
Μια τέτοια οργάνωση θα εξαφανίσει τις καταχρήσεις της εξουσίας, τη διαφθορά και
οτιδήποτε τα συμβούλιά μας και οι θεωρίες μας για πανανθρώπινα δικαιώματα
εισήγαγαν στις συνήθειες των Χριστιανών... Πως αλλιώς όμως θα μπορούσαμε να
πετύχουμε τον πολλαπλασιασμό των ανωμαλιών στη διοίκησή τους; Με ποια άλλα
μέσα;... Μεταξύ των σπουδαιότερων απ' αυτά είναι και τα όργανα στα οποία έχει
ανατεθεί η διατήρηση και η αποκατάσταση της τάξης.

Πρωτόκολλο Δέκατο Όγδοο

Θα εξαναγκάσουμε τις Κυβερνήσεις ν' αναγνωρίσουν την αδυναμία τους με τα
φανερά μέτρα ασφαλείας που θα παίρνουν, και με τον τρόπο αυτό θα
καταστρέφουμε το γόητρο της εξουσίας.

Η κυβέρνησή μας θα φρουρείται από σχεδόν αόρατη φρουρά γιατί δεν

παραδεχόμαστε ούτε καν τη σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει εναντίον της κάποια
δύναμη, εναντίον της οποίας να μην είναι σε θέση να παλέψει, ώστε να είναι
υποχρεωμένη να κρύβεται.

Πρωτόκολλο Δέκατο Ένατο

Οι επαναστάσεις δεν είναι δυνατό να χαρακτηριστούν αλλιώς εκτός από γάβγισμα
μικρού σκυλιού εναντίον ενός ελέφαντα. Για μια καλά διοργανωμένη Κυβέρνηση, όχι
από άποψη αστυνομικής, αλλά κοινωνικής οργάνωσης, το μικρό σκυλί γαβγίζει
εναντίον του ελέφαντα, γιατί αγνοεί την ξεχωριστή του θέση και αξία.
Αρκεί κάποιος να αποδείξει μ' ένα καλό παράδειγμα την αξία της μιας ή της άλλης,
για να πάψουν τα σκυλάκια να γαβγίζουν και να συνηθίσουν να κουνάνε την ουρά
τους μόλις εμφανίζεται ο ελέφαντας.Για να αφαιρέσουμε το γόητρο της ανδρείας από
το πολιτικό έγκλημα, θα τους καθίζουμε στο εδώλιο των κατηγορουμένων δίπλα με
τους κλέφτες, τους δολοφόνους και τους κάθε λογής φτηνούς και ταπεινούς
εγκληματίες.
Τότε η κοινή γνώμη θα συγχύσει στη σκέψη της αυτή την κατηγορία των
εγκληματιών με τον εξευτελισμό των άλλων και θα τους αντιμετωπίσει με την ίδια
περιφρόνηση. Είμαστε διατεθειμένοι (και ελπίζω ότι το έχουμε κατορθώσει) να
εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να καταπολεμήσουν τις επαναστάσεις μ' αυτό τον
τρόπο.Γι' αυτό το σκοπό, μέσω του τύπου, των λόγων μας που δημοσιεύονται και
των ωραίων εγχειριδίων της ιστορίας έχουμε διαφημίσει το μαρτύριο που
προτίμησαν δήθεν οι επαναστάτες για το κοινό καλό. Αυτή η διαφήμιση αύξησε τις
τάξεις των φιλελευθέρων και έριξε χιλιάδες Χριστιανούς στις τάξεις του κοπαδιού
μας.

Πρωτόκολλο Εικοστό
Μια προοδευτική φορολογία θα δώσει πολύ μεγαλύτερο εισόδημα από τη
σημερινή αναλογική φορολογία, η οποία μας είναι χρήσιμη μόνο για να
διεγείρουμε αναταραχές και δυσαρέσκειες μεταξύ των
Χριστιανών.Προκαλέσαμε στους Χριστιανούς οικονομικές κρίσεις με μοναδικό
σκοπό ν' αποσύρουμε το χρυσό από την κυκλοφορία.
Τεράστια κεφάλαια έμειναν στάσιμα, αποσύροντας και το χρήμα των Κρατών, που
υποχρεώνονταν έτσι ν' απευθύνονται στα ίδια αυτά κεφάλαια, για να βρουν χρήματα.
Τα δάνεια αυτά επιβάρυναν τα οικονομικά των Κρατών με την πληρωμή
τόκων. Τα υποδούλωσαν στο κεφάλαιο. Η συγκέντρωση της βιομηχανίας στα
χέρια των κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι κατέστρεψαν τη μικρή βιομηχανία,
απορρόφησε όλες τις δυνάμεις του λαού και συγχρόνως του Κράτους. Όσο
καιρό τα δάνεια παρέμειναν εσωτερικά, οι Χριστιανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο
από το να μεταβιβάζουν το χρήμα από την τσέπη του φτωχού στις τσέπες του
πλούσιου. Όταν όμως εξαγοράσαμε τα πρόσωπα που χρειάζονταν για να
μεταφέρουμε τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των Χριστιανών
διοχετεύθηκαν στα ταμεία μας και όλοι οι Χριστιανοί άρχισαν να μας
πληρώνουν φόρο υποτέλειας. Πόσο φανερή είναι η απουσία της κρίσης από
τα καθαρά ζωώδη μυαλά των Χριστιανών! Δανείζονταν από μας με τόκο και
χωρίς να σκέπτονται ότι θα χρειαζόταν ν' αφαιρέσουν το χρήμα αυτό
επιβαρυμένο με τους επιπλέον τόκους από τα ταμεία του Κράτους για να μας
εξοφλήσουν! Υπήρχε τίποτε απλούστερο από το να παίρνουν το χρήμα που
είχαν ανάγκη από τους φορολογουμένους τους;

Πρωτόκολλο Εικοστό Πρώτο

Επωφεληθήκαμε τη διαφθορά των διοικητών και την αμέλεια των κυβερνητών, για
να εισπράξουμε ποσά διπλάσια, τριπλάσια και ακόμη μεγαλύτερα, δανείζοντας στις
κυβερνήσεις των Χριστιανών χρήμα που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο στο Κράτος.
Θα καταργήσουμε επίσης όλα τα χρηματιστήρια, γιατί δεν επιτρέπουμε να κλονιστεί
το γόητρο της δυνάμεως μας με την αυξομείωση των τιμών των αξιών μας.
Πρωτόκολλο Εικοστό Δεύτερο
Έχουμε στα χέρια μας τη μεγαλύτερη δύναμη της σημερινής εποχής, το χρυσό.
Μήπως δεν αποδείξαμε με τον τόσο μεγάλο πλούτο ότι το κακό που αναγκαστήκαμε
να διαπράξουμε για τόσους αιώνες χρησίμευσε επιτέλους στο αληθινό καλό, να
τακτοποιήσουμε δηλαδή τα πάντα; Ορίστε η σύγχυση του ορισμού του καλού και του
κακού. Η τάξη θ' αποκατασταθεί κάπως με τη βία, αλλά επιτέλους θ'
αποκατασταθεί.Θα εξηγήσουμε συγχρόνως ότι η ελευθερία δεν έγκειται στην
ακολασία και το δικαίωμα της ισχύος.Το κράτος μας θα είναι ένδοξο, γιατί θα είναι
ισχυρό, θα διοικεί και θα διευθύνει και δε θα ρυμουλκείται από αρχηγούς κομμάτων
και ρήτορες, που απαγγέλλουν ανόητες λέξεις, τις οποίες ονομάζουν μεγάλες αρχές
αλλά στην πραγματικότητα είναι ουτοπίες.

Πρωτόκολλο Εικοστό Τρίτο

Για να συνηθίσουν οι Λαοί την υπακοή, πρέπει να τους εξασκήσουμε στη

μετριοφροσύνη και, επομένως, να ελαττώσουμε την παραγωγή των ειδών
πολυτελείας. Μ' αυτό το μέτρο θα βελτιώσουμε τα διεφθαρμένα ήθη ανταγωνιζόμενοι
την πολυτέλεια. Θα επανιδρύσουμε τη μικρή βιομηχανία, η οποία θα μειώσει τα
ιδιωτικά κεφάλαια των εργοστασιαρχών.Η απεργία είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα
για την κυβέρνηση. Για μας ο ρόλος της θα τελειώσει, αμέσως μόλις η εξουσία έρθει
στα χέρια μας. Το μεθύσι θ' απαγορευτεί επίσης με νόμους και θα τιμωρείται σαν
έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, αφού οι άνθρωποι που κατακυριεύονται απ'
αυτό κάτω από την επίδραση του οινοπνεύματος μεταμορφώνονται σε κτήνη. Ο
άρχοντας αυτός θα πάρει τη θέση των κυβερνήσεων που υπάρχουν σήμερα, οι
οποίες σέρνουν την ύπαρξη τους ανάμεσα στις απογοητευμένες εξαιτίας μας
κοινωνίες, που απαρνήθηκαν ακόμη και αυτή τη δύναμη του Θεού και στους
κόλπους τους υψώνεται από παντού η φωτιά της αναρχίας, ενώ αυτός πρέπει πριν
από οτιδήποτε άλλο να κατασβέσεις αυτή την αχόρταγη φλόγα. Αυτή είναι η αιτία,
για την οποία θα υποχρεωθεί να καταδικάσει σε θάνατο αυτές τις κοινωνίες, ακόμη
και αν πρέπει να τις πνίξει στο αίμα τους, για ν' αναστήσει με τη μορφή στρατιάς που
οργανώθηκε σωστά και αγωνίζεται ευσυνείδητα εναντίον κάθε μολύνσεως ικανής να
μολύνει το κρατικό σώμα.
Οι δυνάμεις αυτές ήδη θριαμβεύουν, λεηλατούν και προβαίνουν σε κάθε είδους
βιαιοπραγίες με το πρόσχημα της ελευθερίας και του δικαίου. Αυτές κατέστρεψαν
κάθε τάξη στην κοινωνία, για να υψώσουν πάνω στα ερείπιά τους το θρόνο του
Βασιλιά του Ισραήλ. Τότε θα χρειαστεί να τους απομακρύνουμε από το δρόμο του,
στον οποίο δεν πρέπει να υπάρχει ούτε το ελάχιστο εμπόδιο.

Πρωτόκολλο Εικοστό Τέταρτο

Και για να γνωρίζει και να αγαπά ο λαός το Βασιλιά του, είναι αναγκαίο αυτός
να συνεννοείται με τους υπηκόους του στις δημόσιες πλατείες. Αυτό επιφέρει
την αναγκαία ένωση των δύο δυνάμεων, τις οποίες έχουμε χωρίσει σήμερα με
τον τρόμο.Αυτή η τρομοκρατία μας ήταν κάθε φορά απαραίτητη, για να
πέσουν οι δύο αυτές δυνάμεις χωρισμένες κάτω από την επιρροή μας.

Η μυστηριώδης φυλή των Ανασάζι

 Από ταμεγαλύτερα μυστήρια της
Βορείου Αμερικής, ιδιαίτερα δε των
Ηνωμένων Πολιτειών, είναι η φυλή
των Ανασάζι, κέντρο δράσεως των
οποίων υπήρξε σε κεκλιμένου
ωοειδούς σχήματος περιοχή, που
καταλαμβάνει τμήματα των πολιτειών
Νεβάδα, Γιούτα, Κολοράντο, Νέο
Μεξικό και Αριζόνα. To 1877
ιππεύων στο Chao Canyon ο φωτογράφος William Jackson αντίκρυσε
όρθια ερείπια θαυμασίων κτιρίων, κατάλοιπα από μακρού εξαφανισθέντος
πολιτισμού. Σε παλαιότερη επίσκεψή του δυτικά στο Colorado ο διάσημος
σκηνοθέτης της «Παλιάς Δύσης» πληροφορήθηκε ότι εργάτες αρυχείων
ανεκάλυψαν πέτρινες κατοικίες συμπυγμένες σε λόφους πάνω από τον
ποταμό Manco. Σκαρφάλωσε με φίλο του - οι πρώτοι λευκοί που εισέδυσαν
στις ανθρώπινες αετοφωλιές - και τράβηξε τις πρώτες πονοραματικές
φωτογραφίες των διασήμων οικιών των λόφων του Mesa Verde. Μετέβη
στο Hovenween σε απομακρυσμένα ερείπια λίθινων πύργων, που
διασκελίζουν την γραμμή Γιούτα - Κολοράντο. Επισκέφθηκε το Chelly
Canyon στην Αριζόνα (Ari/Zona>Ζώνη/Άρη). Τέλος έφθασε στα σπίτια των
απογόνων των μυστηριωδών αρχαίων κατοίκων των ερειπίων.
Σε περιοδείες του ο Jackson διέσχισε την καρδιά της χώρας των Ανασάζι. Η
περιοχή τους, μεγαλύτερη της Καλιφόρνιας, εξετείνετο ανατολικά του Ρίο
Γκράντε, δυτικά στη Νεβάδα και βόρεια από το κεντρικό Νέο Μεξικό και την
Αριζόνα στο Κολοράντο και τη Γιούτα. Αξιοθαύμαστοι οικοδόμοι, ανήγειραν
πολλαπλών οικογενειών κατοικίες απαράμιλλες σε μέγεθος στις Η.Π.Α.
μέχρι το 1870. Παρά την έλλειψη του τροχού και μεταφορικών ζώων,
εκόσμησαν τη χώρα τους με δρόμους εκατοντάδες μιλλίων. Για να ζουν από
τη γεωργία, επενόησαν ιδιοφυείς ανακαλύψεις ελέγχου των υδάτων, που
διέτρεφαν μεγαλύτερους πληθυσμούς εκείνων, που κατοικούν στις ίδιες
περιοχές σήμερα. Ακολούθως εγκατέλειψαν πλείστα εκείνων που είχαν
οικοδομήσει, αφήνοντας πίσω τους ένα μεγαλύτερο αίνιγμα να βασανίζει
τους αρχαιολόγους. Διακρίθηκαν οι Ανασάζι των περιοχών Mesa Verde,
Chao και Rio Grande. Ο πολιτισμός και καλλιέργειά τους είναι υπέρτατα
παντός άλλου πολιτισμού, ιστορικού ή προϊστορικού, της Βόρειας Αμερικής.
Τα ίχνη και τα κατάλοιπα των έργων τους προκαλούν την απορία και
αποτελούν άλυτο αίνιγμα ιδίως των αμερικανκών πανεπιστημίων και των
ερευνητών. Μεσολάβησαν 5 επισκέψεις μου στον Ειρηνικό Ωκεανό,
απόκτηση βιβλιοθήκης περί των χωρών του, μετάβασή μου στο San
Francisco, έρευνες, μελέτες και δημοσιεύσεις μου περί αυτών. Παρέμενε
όμως η επιθυμία να ερευνήσω τον ανασάζι μυστηριώδη πολιτισμό των
Anasazi. Πράγματι προ έτους πέτυχα να συγκεντρώσω τα τεύχη του
«National Geographic» πολλών ετών, ως παλαιός συνδρομητής, και να
ανεύρω το αναφερόμενο στους Ανασαζι. Η πανάρχαιη παρουσία των
Ελλήνων
Όπισθεν των Ανασάζι εναργώς διακρίνεται η πορεία των διαχρονικών
Ελλήνων ηρώων Αργοναυτών, ουσία εκπολιτιστική εκστρατεία επί χιλιετίες
εφ' όλης της οικουμένης υπό τον εκάστοτε «Ιάσονα». Ο Ιάσων = ο
θεραπεύων (μετοχή μέλλοντος του ιάω - ώ = θεραπεύω) μαρτυρεί
αδιάψευστα το σκοπό των αργοναυτικών εκστρατειών, ιαματικόν όχι των
σωματικών ασθενειών αλλά της ψυχής και του πνεύματος, της άγνοιας, που
γεννά τα «τρία κακά της μοίρας μας», το φόβο, τη βαρβαρότητα και τις
προλήψεις.
Βάσει εξορμήσεώς των ήταν και η Κρήτη, διότι «...σφόδρα ευφυώς η νήσος
κείται προς τας εφ' όλην την οικουμένην σρατείας», ως αποκαλύπτει ο
Διόδωρος ο Σεκελιώτης (Β.Ι 17.3) περιγράφων την εκκίνηση εξ αυτής του
Ηρακλή με στρατό και στόλο κατά της Ισπανίας και του τρικεφάλου
Γηρυόνη. Την ελληνική καταλυτική παρουσία στον Ειρηνικό Ωκεανό
αποδεικνύουν οι μελέτες του καθηγητή του Παν/μίου Χαϊλδελβέργης Nors
Josephson («Δαυλός, τ. 169, 170, 213) και οι διά του «Δαυλού» περι του
Ελληνικού Ειρηνικού δημοσιεύσεις μας. Αυτές απέδειξαν ότι οι χώρες και οι
νήσοι του Ειρηνικού δεν ήσαν για του προγόνους μας terrae incognitae.
Tην έρευνά μας ενίσχυσε ο Πλάτων διά του «Τιμαίου» Ε25, όπου ο
αρχιερέας της Σαϊδος λέγει μεταξύ άλλων στο Σόλωνα: «....πολλά μεν ουν
υμών και μεγάλα έργα της πόλεως (σημ.: των Αθηνών) τη <δε>
γεγραμμένα, θαυμάζεται, πάντων γε μην έν υπερέχει μεγέθει και αρετή λέγει
γαρ τα γεγραμμένα, όσην η πόλις υμών έπαυσέ ποτε δύναμιν ύβρει
πορευομένην άμα επί πάσαν Ευρώπην και Ασίαν, έξωθεν ορμηθείσαν εκ
του Ατλαντικού πελάγους. Τότε γαρ πορεύσιμον ην το εκεί πέλαγος νήσον
γαρ προ του στόματος είχεν ο καλείτε, ώς φατε, υμείς Ηρακλέους στήλας η
δε νήσος άμα Λιβύη ην και Ασίας μείζων, εξ ης επιβατόν επι τας άλλα
νήσους τοις τότε εγίγνετο πορευομένοις, εκ δε των νήσων επί την
καταντικρύ πάσαν ήπειρον την περί τον αληθινόν εκείνον πόντον..» (Δηλ.
πολλά και μεγάλα έργα της πόλεώς σας γραμμένα εδώ θαυμάζονται,
υπερέχει όμως ένα κατά το μέγεθος και την αρετή λέγουν τα γραπτά μας
πόση η πόλη σας κατέστρεψε κάποτε δύναμη, η οποία με ύβρη
εξορμήσασα εκ του Ατλαντικού Ωκεανού επορεύετο εναντίον όλης της
Ευρώπης και Ασίας. Διότι τότε ήταν πορεύσιμη η εκεί θάλασσα, δηλαδή
υπήρχε νήσος προ του στομίου, που σεις καλείτε Ηρακλέους στήλες, η δε
νήσος ήταν μεγαλύτερη της Λιβύης (Αφρικής) και της Ασίας ηνωμένων, εκ
της οποίας ηδύναντο να μεταβούν στις άλλες νήσους οι τότε πορευόμενοι,
και εκ των νήσων στην αντικρυνή όλη ήπειρο την περί τον αληθή εκείνο
Ωκεανό). Αυτά αποκαλύπτουν ότι προ της ήττας των κατά της Ευρασίας
στρατευσάντων Ατλάντων υπό των Αθηναίων οι ταξιδεύοντες (πορευόμενοι)
έξω του Γιβραλτάρ εύκολα ηδύναντο εκ της Ατλαντίδος να διαπεραιωθούν
σε νήσους, εκείθεν δε «στην αντικρυνήν όλην ήπειρον (δηλ. τη Βόρειο και
Νότιο Αμερική). Αυτή η σημαντική πληροφορία του Σόλωνος εξηγεί την
αναμφισβήτητη ελληνική παρουσία στη βόρεια και νότια Αμερική. Θα ήταν
ανεξήγητη μη μετάβαση και επίδραση των εκεί, όταν ζώσα εμφανίζεται
αμάχητη στην απείρως δυσχερέστερη προσπέλαση των προγόνων μας
στον αντίποδα Ειρηνικό Ωκεανό (χώρες και νήσους του) με ανεξίτηλα τα
ίχνη της παρουσίας και επιδράσεώς τους.
Το άλυτο μυστήριο: Ποιοί ήσαν οι Ανασάζι;
Αλλά ποιοί ήσαν οι Ανασάζι (Anasazi), ποια η διαφορά των εκ των λοιπών
κατοίκων, κατά την αρχαιότητα και προ της αποβάσεως του Κολόμβου, της
Β. Αμερικής και ιδιαίτερα της περιοχής δράσεώς τους, ποια η γλώσσα, η
προέλευση, οι οικισμοί, η αρχιτεκτονική τους, το οδικό και αρδευτικό δίκτυο,
η χειροτεχνία τους κλπ.; Πλείστοι των ερευνητών ανάγουν την παρουσία
τους μετά Χριστόν ή κατά την έλευσι του χριστιανισμού, άλλοι προ Χριστού.
Θεωρούμε ότι οι Ανασάζι εκπολιτίσθησαν ή υπήρξαν τμήμα του
οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού, αντίστοιχο χρονικώς με την ελληνική
«προϊστορία» η πρωτοϊστορία.
Ανασάζι: αναλύεται εις Anasa/Zi->Ανάσα/Ζή->/ Άνασσα->Ζήτω η
Βασίλισσα, δηλαδή τούτων ηγείτο άνασσα, όπερ πιθανολογεί ότι Anasazi
υπό βασίλισσαν ήταν Βασίλειο των Αμαζόνων! Η προϊστορική ύπαρξη
βασιλείου των Αμαζόνων στην Αμερική, εξηγεί την ανεξήγητη ονομασία του
μεγίστου ποταμού της αμερικανικής ηπείρου.
Περαιτέρω εντυπωσικό, ενισχύον τη θεωρία μας, ότι δηλαδή Ανασάζι ήταν
το βασίλειο των Αμαζόνων, το αναφερόμενο στην εγκυκλοπαίδεια «Coliers»
και στο «National Geographic» είναι το ότι η «κεραμική των Pueblos», που
ακολουθεί την παράδοση των κεραμιστών Ανασάζι, έχει σχέδια της
ελληνικής αρχαίας κεραμικής. Επιπλέον είναι έργο χειρών των γυναικών
των φυλών των Pueblos, που πλάθουν τα θαυμάσια αγγεία, ως αναφέρεται
στή σελίδα 95, τ.10 της «Collier Encyclopaedia».
Ενισχύει την άποψή μας ο 9ος άθλος του Ηρακλέους. Ο Ευρυσθεύς για την
κόρη του Αδμήτη ζήτησε τη ζώνη της Ιππολύτης, βασίλισσας των
Αμαζόνων. Ο μύθος, ως όλοι οι ελληνικοί μύθοι, έχει συμβολική έννοια, την
εξής: Η Αδμήτη (=αδόμητη ήτοι αφιλοσόφητη) έρρεπε προς υλικά αγαθά. Η
ζώνη της Αμαζόνας, λιτής μαχήτριας, δεν ήταν χρυσή ή αργυρή, κοσμημένη
δι' αδαμάντων, μαργαριτών ή λίθων. Αν υπήρξε, θα ήτο σχοίνινη, εξ
υφάσματος ή δέρματος. Επρόκειτο όμως περί γεωγραφικής ζώνης,
πλούσιας για την Αδμήτη. Ήταν η ζώνη της Β. Αμερικής, όπου οι Ανασάζι.
Ο Ηρακλής διεπεραιώθηκε στην Ατλαντίδα και εκείθεν στην καταντικρύ
αμερικανική ήπειρο, «...παρατάξει δε μεγάλη τό τε στρατόπεδον των
Αμαζόνων κατακόψαι και την Ιππολύτην μετά του ζωστήρος ζωγρήσαντα το
έθνος τούτο τελείως συντρίψαι» (Διόδωρος Σικελιώτης). Οι Αμαζόνες, για να
περισωθούν, κατέφυγαν στον τούτου ένεκεν κληθέντα Αμαζόνιο.
Ερευνητές επιστήμονες των Η.Π.Α. γράφουν: «ευρισκόμεθα στα ίχνη πλέον
ανεπτυγμένου προϊστορικού λαού, τον οποίον καλύπτει πέπλος
μυστηρίου». Αυτόν τον πέπλο επιχειρούμε να ανασύρουμε.

Οι Ινδιάνοι Ναυάχος και η γλώσσα Αθαπάσκαν

Η ινδιάnικη φυλή με όνομα Navahos - Ναυαγοί, που προέρχεται από μη
Ινδιάνους, αφού αυτοί δεν έπλεαν στη θάλασσα αλλά με καγιάκ (δερμάτινες
ελαφρές λέμβους) διαπλέουν λίμνες και ποταμούς, προφανώς προήλθε
λόγω επαφής με ναυαγούς Αργοναύτες εκπολιτιστές. Τιμητικά οι σωτήρες
τους Ινδιάνοι έλαβαν την ονομασία Ναυάχος. Του αρχηγού των
Αργοναυτών Ιάσονος, Ηρακλέους ή άλλου τινός ουδέποτε πρόφεραν το
όνομα ως ιερό, αλλά τον εκάλουν (ιερώνυμο) jeronymo. Για τούτο ο
τελευταίος μέγας αρχηγός τους εκλήθη Jeronymo. Σημειωτέον ότι ο
αρχηγός Jeronymo με τον Natchez (Απάτσι), παράνομοι όντες,
φωτογραφήθηκαν στο στρατόπεδο του πρώτου στο Tombstone της
Αριζόνας (Εγκυκλοπαίδεια «Colliers» σελ. 85, τ. 10).
Οι Ναυάχος ανεύρον τους οικισμούς των Ανασάζι, σιωπηλούς και έρημους
επί αιώνες, όταν περιπλανώμενοι κατέλαβαν μέγα μέρος της χώρας τους.
Θεωρούντες τα θλιβερά κατάλοιπα πίστευσαν ότι «οικοδομήθηκαν από
aliens - αλλοδαπούς αρχαίους», τους Ανασάζι Anasazi (στη γλώσσα των
Αθαπάσκαν). Εξεταστέα η λέξη Athapaskan: ποιά η προέλευση και
σημασία της; Athapaskan > Atha > paskan > Atha(na)paskan >
Atha(na)faskan > Αθα(να)φάσκων > φάσκων Αθανα (Αθάνα: θεά
σοφίας και πολεμική, φέρουσα περικεφαλαία, αιγίδα, ασπίδα και
δόρυ), ή Atho/paskan > Athos/faskan (Athos επώνυμον του Διός),
(οράτε βάσκω > φάσκω εις Ιακ. Θωμόπουλου «Πελασγικά»). Η λέξη
συνεπώς Αθαπάσκαν επιβεβαιοί την προφανή ερμηνεία μας για τη
σύνθετη ελληνική λέξι Ανασάζι. Συνεπώς η μνήμη των Ναυάχος
(μαθητών των Ναυαγών Αργοναυτών) ορθώς συνδέει ως παράλληλες
έννοιες τους Ανασάζι με τη γλώσσα Αθαπάσκαν, δηλ. τη γλώσσα της
σοφίας, της Αθηνάς ή του Άθω, Άθωνος, επιθέτου του Ζηνός - Διός
(ονομ. Δεύς > Deus), επιβεβαιουμένης έτσι της ελληνικότητας της
αναλυθείσας ονομασίας Ανασάζι.
Οι Ανασάζι στην Mesa Verde του Κολοράντο έκτιζαν στους οικισμούς τους
(pueblos) επί υψηλών λόφων πολυώροφα κτίρια πλησίον ή εφαπτόμενα
αποκρήμνων βράχων. Αυτές οι αρχαίες τεχνοτροπίες επιτυχώς
αντεγράφησαν από τους συγχρόνους κεραμιστές Pueblos.
Εκτός των Ανασάζι πολλές άλλες μαρτυρίες έχομε της παρουσίας των
Ελλήνων στη Β. Αμερική και της μεγίστης πολιτιστικής τους επιδράσεως επί
των γηγενών.Λύνοντας ένα μυστήριο Οι Ανασάζι ανέβαιναν στα σπίτια τους
με σχοινιά; Κάποιες από τις κατοικίες που κατασκεύασαν οι Ανασάζι σε
βουνοπλαγιές, πάνω από 700 χρόνια πριν, είναι τόσο δυσπρόσιτες ώστε
σήμερα μόνο αναρριχητές με σχοινιά μπορούν να τις προσεγγίσουν. Έτσι
λοιπόν κάποιοι αναρωτήθηκαν: Μήπως χρησιμοποιούσαν και οι Ανασάζι
σχοινιά; Και, αν ναι, πώς τα έφτιαχναν;
«Απ' όσο ξέρω, κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ασχοληθεί με αυτό το θέμα» λέει
ο Ρίτσαρντ Γουιλσούζεν, ειδικός στους Ανασάζι στο Πανεπιστήμιο του
Κολοράντο. Πολλές ερειπωμένες κατοικίες των Ανασάζι υπάρχουν στο Φορ
Κόρνερς, όπου συναντιούνται η Γιούτα, το Κολοράντο, η Αριζόνα και το
Νιου Μέξικο. Οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν ότι για να φτάνουν στα σπίτια που
είχαν κατασκευάσει σε φυσικές κοιλότητες –συχνά σε ύψος εκατοντάδων
μέτρων στους ψαμμιτικούς λόφους– οι Ανασάζι χρησιμοποιούσαν κορμούς
δέντρων στους οποίους είχαν σκαλίσει εγκοπές για να διευκολύνονται στην
ανάβαση, καθώς και σκάλες λαξεμένες στις βουνοπλαγιές.
Ωστόσο, για τους ορειβάτες που αναρριχώνται στην περιοχή αυτά τα μέσα
δεν αρκούν για να προσεγγίσουν αρκετές από τις κατοικίες...

Υπόγεια Αθήνα
Επεσα τυχαια επανω στο παρακατω κειμενο, που μου κινησε το ενδιαφερον
και σας το παραθετω εδω...Μυθος ή πραγματικοτητα; Μαλλον ενας
στροβιλισμος των δυο...οπως κι αν εχει η αναγνωση του με συνεπηρε ως το
τελος...
«Δεν υπάρχει πόλη που να θέλει να απολαμβάνει τη ζωή και να αποφεύγει
τα βάσανα περισσότερο από την Ευσαπία. Για να είναι μάλιστα το πέρασμα
από τη ζωή στο θάνατο λιγότερο απότομο, οι κάτοικοι έκτισαν ένα κανονικό
αντίγραφο της πόλης τους κάτω από τη γη».
Ίταλο Καλβίνο

«Η νεομυθολογία δεν είναι τα διαδεδομένα ψέματα. Η νεομυθολογία είναι

φαινόμενο στη ροή της πληροφορίας, που περιέχει, μεταξύ πολλών άλλων,
και διαδεδομένα ψέματα, αλλά ακόμη πιο πολλές –παραλλαγμένες ή
μεταλλαγμένες- αληθινές ιστορίες. (Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει
διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η
κατάσταση)». Παντελής Γιαννουλάκης

ΚΑΘΟΔΟΣ

Κατάδυση στον υπόγειο κόσμο της Αθήνας σημαίνει κατάδυση στη σκοτεινή
της πλευρά, στο υποσυνείδητό της. Σημαίνει κατάδυση στους φόβους, στις
ανασφάλειες και τις αμφιβολίες της, στην άβυσσο των δοξασιών, των
θρύλων και των δεισιδαιμονιών, στην άβυσσο του αρχέγονου τρόμου, ενός
τρόμου που καλύφθηκε στο πέρασμα του χρόνου με τόνους μπετόν, πέτρας
και χώματος, λωρίδες ασφάλτου και θόρυβο.

Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας. Μάλλον δεν χρειάζεται να είναι

κανείς «ειδικός» στα θέματα του μυστηρίου για να την γνωρίζει. Ο καθένας
πλέον το έχει ακούσει. Άλλωστε είναι ένα ζήτημα που κατάφερε να γίνει
πρωτοσέλιδο ακόμη και στην εφημερίδα Espresso (12 & 13/12/2000). Το
υπέδαφος της πρωτεύουσας είναι γεμάτο από υπόγειες στοές. Αυτές
συνδέονται μεταξύ τους και συνδέουν τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της
πόλης, ενώ ποιος ξέρει και τι μπορεί να συμβαίνει τα βράδια σε ορισμένες
από αυτές. Η ιστορία έχει ως εξής. Ξεκινάς το ταξίδι σου από κάποια από
τις «γνωστές εισόδους» του κέντρου της πόλης. Από τα υπόγεια της Βουλής
στο Σύνταγμα, την εκκλησία της Αγίας Δυνάμεως δίπλα στο Υπουργείο
Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως, την Ρώσικη Εκκλησία στην οδό
Φιλελλήνων ή το κτίριο της οδού Ακαδημίας 58a με τον θρυλικό και
απομακρυσμένο πλέον υπέρθυρο δράκο. Από εκεί συνεχίζεις το δρόμο και
ανάλογα με την πορεία που θα ακολουθήσεις μπορείς να βγεις στους
Αγίους Ισιδώρους στον λόφο του Λυκαβηττού, ή στις υπόγειες στοές κάτω
από την Ακρόπολη όπου υπάρχει άλλωστε και ο «πραγματικός» μυστικός
Παρθενώνας. Αν προχωρήσεις για ώρα μέσα στις σκοτεινές στοές μπορείς
να φτάσεις ως το μοναστήρι της Καισαριανής στον Υμηττό, ή φυσικά στην
σπηλιά «του Νταβέλη» στην Πεντέλη περνώντας και κάτω από το σπίτι της
Δουκίσσης της Πλακεντίας.

Σύμφωνοι λοιπόν, όλοι φαίνεται πως έχουν ακούσει τις σχετικές ιστορίες, ή
έστω τις πιο γνωστές απʼ αυτές, όμως πόσοι στʼ αλήθεια έχουν πράγματι
προσπαθήσει έστω, να εισέλθουν σε κάποια από τις στοές για να εξετάσουν
το θέμα; Πόσοι απʼ αυτούς έχουν στη συνέχεια ακολουθήσει τις περίφημες
αυτές διαδρομές και έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους την αλήθεια;

Δυστυχώς οι απαντήσεις, για όσους αγαπούν τα μυστήρια, είναι μάλλον

απογοητευτικές. Ελάχιστοι έχουν επιχειρήσει να μπουν σε κάποια από τις
εισόδους των στοών, ξεπερνώντας το φόβο τους για το σκοτάδι και το
άγνωστο που αυτές συμβολίζουν, καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι είναι
πιθανόν να συναντήσει στον υπόγειο αυτό κόσμο. Αλλά και για αυτούς τους
λίγους, τους περισσότερο παράτολμους, που κάποτε μπορεί να το
επιχείρησαν, το τέλος δεν ήταν αυτό που είχαν ονειρευτεί. Το υπόγειο ταξίδι
συνήθως δεν προχωρά περισσότερο από μερικά μέτρα και οι στοές φαίνεται
να μην οδηγούν πουθενά αλλού. Όταν, λοιπόν, οι περισσότερες είσοδοι της
Υπόγειας Αθήνας έχουν ερμητικά σφραγιστεί και κανείς δεν μπαίνει στον
κόπο να ανοίξει δύο - τρεις καινούργιες, αρκούμαστε στη Φαντασία μας για
να εξερευνήσουμε στοές και λαγούμια. Κυρίες, κύριοι, καλωσήρθατε στην
«Κλειδωμένη Υπόγεια Αθήνα».

Ωραία ως εδώ. Οι σκεπτικιστές μπορούν να χαμογελάσουν και τρίβοντας τα

χέρια από ικανοποίηση να πουν: «Αν δεν υπάρχουν χειροπιαστές
αποδείξεις, τότε δεν υπάρχει κανένα ζήτημα. Φαίνεται πως πρόκειται απλά
για ένα θέμα που ξεκίνησε από φήμες και συνεχίστηκε παίρνοντας
διαστάσεις νεομυθολογίας». Μια στιγμή όμως, είπαμε πως: «Μια αληθινή
κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να
σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση». Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν (ή
τουλάχιστον δεν τις γνωρίζουμε) ατράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξη
στοών από ανθρώπους που έχουν περπατήσει σε αυτές ή από υπόγειους
χάρτες που περιγράφουν με ακρίβεια τις διαδρομές, υπάρχουν, ωστόσο,
στοιχεία που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Για τον ερασιτέχνη κυνηγό μυστηρίων, κάθε συλλογισμός μπορεί να

πυροδοτήσει διαδοχικές διανοητικές εκρήξεις. Μία ερώτηση, ένας συνειρμός
μπορούν να αποτελέσουν το κλειδί. Όταν τα κλειδιά για την Υπόγεια Αθήνα
έχουν χαθεί ή σαπίζουν σε σφηνωμένα συρτάρια, μόνο μέσο εξερεύνησης
είναι οι υπάρχουσες πληροφορίες, η Φαντασία και διάθεση συλλογιστική.
Μπορεί κάτι να μας ξέφυγε…

Ανοίγουμε τον χάρτη της Αθήνας και προσπαθούμε να παρατηρήσουμε.

Γραμμές, σχέδια, τετραγωνάκια, χρώματα, γράμματα. Αγγίζουμε τον χάρτη,
μα το μόνο που νιώθουμε είναι το χαρτί, μία επιφάνεια τίποτα περισσότερο.
Κάτω από το χαρτί με τα σχεδιάκια δεν υπάρχει τίποτα, κανένα βάθος. Κάτι
ξένο απλώνεται κάτω και πέρα από το χάρτη. Ο Χάρτης δεν είναι η Αθήνα.
Το μάτι μας πέφτει στην Ακρόπολη και το αφήνουμε να περιπλανηθεί στους
δρόμους γύρω της, όπως το μάτι του δορυφόρου. Εστιάζουμε όπου μας
κάνει εντύπωση, ψάχνουμε για άγνωστα μέρη, τοποθεσίες πάνω στον
χάρτη που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, παράξενα ονόματα, η φαντασία μας
οργιάζει. Και τα ερωτήματά μας παραμένουν αναπάντητα. Αχαρτογράφητα.
Ο χάρτης είναι ελλιπής. Απουσιάζουν τα υπόγειά του, θριαμβεύουν οι
ταράτσες του. Ο δορυφόρος ερωτοτροπεί με την επιφάνεια, με το
πρόσωπο, δεν ενδιαφέρεται για τα μύχια. Το μόνο που μπορούμε, είναι
λάθρα να υποθέτουμε και λάθρα να φανταζόμαστε. Η Υπόγεια Αθήνα
κρύβει τα Μυστικά της. Χρειαζόμαστε άλλη όραση για να τα εξερευνήσουμε.

Ο ΝΤΑΒΕΛΗΣ, Ο ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Το νερό της βροχής αλλά και ανθρώπινα χέρια κατέσκαψαν τα βουνά γύρω
από την Αθήνα. Λατομεία, ορυχεία, λατρευτικές σπηλιές χρωστούν στον
άνθρωπο τη διαμόρφωσή τους. Ληστές, επαναστάτες, μοναχοί, βοσκοί,
στρατός έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς τους πέτρινους όγκους που
περικυκλώνουν την Αθήνα. Το πιο φημισμένο βουνό της Αθήνας στο πεδίο
των παράξενων μελετών είναι η πολυσυζητημένη Πεντέλη. Στην αρχαιότητα
τροφοδοτούσε τους Αθηναίους με το περίφημο πεντελικό μάρμαρο από το
οποίο είναι κατασκευασμένος και ο Παρθενώνας. Αιώνες μετά η σπηλιά των
Αμώμων που βρίσκεται στο βουνό και κάποτε αποτελούσε λατρευτικό και
ασκητικό χώρο, όπως μαρτυρούν και τα μικρά εκκλησάκια που στέκουν
στην είσοδό της, συνδέεται με καθοριστικό τρόπο με τον φοβερό λήσταρχο
Νταβέλη και έκτοτε γίνεται γνωστή με το όνομα «Σπηλιά του Νταβέλη». Η
λαϊκή φαντασία ήθελε τον Νταβέλη να μπαινοβγαίνει απαρατήρητος στην
πόλη των Αθηνών χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών που με
κομβικό σημείο την Πεντέλη οδηγούσε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας,
ενώ επέτρεπε και την διαφυγή σε μακρινά σημεία εκτός της πόλης. Μία από
αυτές τις στοές μάλιστα υποτίθεται πως οδηγούσε στα υπόγεια της θερινής
έπαυλης της Δούκισσας της Πλακεντίας στην Πεντέλη. Η αλληλεπίδραση
φαντασίας και πραγματικότητας στο τρίπτυχο Πεντέλη- Νταβέλης- Δούκισσα
της Πλακεντίας, με εξαιρετικά γόνιμο τρόπο μας έδωσε τον πιο
συναρπαστικό σύγχρονο θρύλο των Αθηνών.

Το ενδιαφέρον για τα μυστήρια της Πεντέλης αναζωπυρώθηκε στα τέλη της

δεκαετίας του ʼ70 και τις αρχές του ʼ80, όταν ξεκίνησαν τα θρυλικά
στρατιωτικά έργα που έλαβαν χώρα στην περιοχή της σπηλιάς με άκρα τότε
μυστικότητα. Οι θεωρίες συνωμοσίας της εποχής μιλούσαν για δημιουργία
υπογείων αποθηκών πυρηνικών και για επαφές με εξωγήινους. Μια άλλη
θεωρία ήθελε μεγάλες ποσότητες λατύπης από το βουνό να ταξιδεύει για
ύποπτους λόγους στην Αμερική. Τα μυστηριώδη μέχρι και σήμερα έργα
σταμάτησαν στις αρχές περίπου της δεκαετίας του ʼ90, όταν η περιοχή
εγκαταλείφθηκε μʼ έναν μάλλον βιαστικό και ακατανόητο τρόπο. Τα ίχνη
που άφησαν αυτά τα έργα στο χώρο είναι κάτι παραπάνω από εμφανή.
Αινιγματικές και σχεδόν κωμικές δυο στοές στέκουν εκατέρωθεν της
σπηλιάς των Αμώμων. Μοιάζουν σαν ο στρατός να προσπαθούσε να
προσεγγίσει την σπηλιά από …τα πλάγια. Πολλές θεωρίες έχουν αναφερθεί
για τη χρησιμότητα αλλά και την παραδοξότητα των ημιτελών, όπως
φαίνεται, αυτών έργων. Το σίγουρο είναι ότι κάποτε υπήρξε ενδιαφέρον, ο
στρατός προσπάθησε να ανοίξει σήραγγες. Να υποθέσουμε ότι το
μετάνιωσε στην πορεία ή ότι ευοδώθηκαν άλλα έργα που εξυπηρετούσαν
καλύτερα τα όποια συμφέροντα; Αχ, Πεντέλη! Με τόσο κόσμο μαζεμένο εκεί
πάνω τα ραντάρ έπιαναν παράσιτα.

Η μόνη είσοδος στοάς που υπάρχει ανοικτή σήμερα εντός της σπηλιάς, δεν
οδηγεί παρά μερικά μέτρα πιο βαθιά σε μια υπόγεια μικρή λίμνη. Μόνο
υποθέσεις μπορούμε πλέον να κάνουμε για την πιθανή ύπαρξη και άλλων
στοών πριν την έναρξη των έργων. Από το βουνό βέβαια δεν εξαλείφθηκαν
τα παράξενα φαινόμενα, με υπόκωφους μηχανικούς θορύβους, θεάσεις
αγνώστων όντων και παρεμβολές σε μηχανήματα να συνεχίζονται μέχρι και
σήμερα. Φαντάζει πάντως παράλογο ο ελληνικός στρατός ή όποιες
δυνάμεις εκμεταλλεύονταν με κάποιο τρόπο το πεντελικό όρος να έπαψαν
ξαφνικά να ενδιαφέρονται για αυτό. Η Αθήνα χρειάζεται αεράμυνα,
χρειάζεται καταφύγια και χρειάζεται υπόγειες βάσεις. Στοιχειώδης
στρατηγική προετοιμασίας πολέμου. «Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε τα
βουνά σου…» Η κοινή λογική προστάζει ότι αν οι ιθύνοντες, έπαψαν να
ασχολούνται με την Πεντέλη, δεν είναι γιατί έχασαν το ενδιαφέρον τους,
αλλά γιατί έστρεψαν την προσοχή τους αλλού. Κάπου εδώ, ξεκίνησαν να
ακούγονται ιστορίες για τον Υμηττό. Ο Υμηττός ή αλλιώς Τρελός (!) βρίθει
από τρύπες και ανοίγματα με μαρτυρίες για ανθρώπους που χάθηκαν για
πάντα στα βάθη του. Φημολογείται ότι οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις δεν
είχαν παρά να εκμεταλλευτούν τις ήδη υπάρχουσες διόδους. Άλλες
μαρτυρίες μιλούν για θεάσεις UFO, παράξενων φώτων ή ακόμη και
πλασμάτων. Είναι γεγονός πάντως ότι απαγορεύεται η παραμονή στον
Υμηττό μετά τη δύση του ηλίου.
Ο Υμηττός θεωρείται θετικός πόλος σε ένα παράξενο κύκλωμα που
περιζώνει την Αθήνα. Αντίθετα, αρνητικός πόλος θεωρείται η Πεντέλη και
εξισορροπιστής ο χαρακτηριστικότερος λόφος των Αθηνών: Ο Λυκαβηττός.
Στο κέντρο της Αθήνας, στέκει πράσινος ακόμα και φυλάει τα μυστικά του.
Κλειδαμπαρωμένες είσοδοι προς το εσωτερικό του, εκκλησάκια κτισμένα
πάνω στον βράχο και πάνω από στοές, ημιτελή έργα και άφαντες
στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Το 1885 ο ρομαντικός κλασικιστής
αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ ατενίζει τον Λυκαβηττό, επιθυμεί να τον
ονομάσει «Αερικόν Θεραπευτήριον» και ονειρεύεται κήπους ένυδρους,
καταρράχτες και κιονοστοιχίες με θέα την Ακρόπολη. Φαίνεται, γνωρίζει ότι
ο Λυκαβηττός κρύβει υπόγεια ποτάμια, τα σχέδιά του όμως μένουν στα
συρτάρια. Από το Λυκαβηττό βλέπεις τον λόφο του Στρέφη, θυμάσαι
κάποιον που σου είπε ότι μεταξύ Λυκαβηττού και Στρέφη κάποτε ήταν
δάσος με νεράιδες (στο παρελθόν δεν χτίζονταν σπίτια εκεί, αλλά όταν οι
παραδόσεις ξεχάστηκαν και άρχισε να οικοδομείται, δημιουργήθηκε μια
«νέα πόλη»,η σημερινή περιοχή Νεάπολη) και χαμογελώντας αποστρέφεις
το βλέμμα σου. Εξάλλου πάντα ο λόφος σε αποπροσανατόλιζε, ακριβώς
όπως και οι αλλοπρόσαλλες κατασκευές στα πλευρά του, λες και ο χώρος
ήταν κομβικό σημείο, σταυροδρόμι.

Από τα υπόγεια μυστήρια της Αττικής δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα

ορυχεία και τα μεταλλεία της. Στο Λαύριο, όπου οι Αθηναίοι διατηρούσαν
στην αρχαιότητα μεταλλεία αργύρου, υπάρχουν ακόμα και σήμερα
άνθρωποι που αναφέρουν παράξενες όσο και εξωφρενικές ιστορίες για τις
στοές των ορυχείων. Ορυχεία και νταμάρια αποτέλεσαν για μεγάλο ή μικρό
χρονικό διάστημα πολλοί από τους λόφους και τα βουνά της Αθήνας. Η
φύση των εργασιών προϋπέθετε διάνοιξη εισόδων και εξόδων στους
ορεινούς όγκους. Πολλές φορές, ωστόσο, οι εργασίες διακόπτονταν
απότομα και δίχως εμφανή δικαιολογία. Οι χάρτες των στοών των ορυχείων
αποτελούν συλλεκτικά αντικείμενα μεταξύ των ερευνητών των υπόγειων
στοών αλλά και των επίδοξων κυνηγών θησαυρών. Πολύτιμοι οδηγοί είναι
και οι γνώστες των στοών που κάποτε δούλευαν εκεί. Οι ιστορίες που
διηγούνται αφορούν δαιδαλώδη δίκτυα, άγνωστα ακόμα και στους πιο
έμπειρους, μυστηριώδη φώτα και φωνές, χαμένους συντρόφους, ξεχασμένα
κοιτάσματα, συναισθήματα τρόμου και αποπροσανατολισμού. Οι άνθρωποι
αυτοί κυριολεκτικά μετοίκησαν στην Υπόγεια Αθήνα και έζησαν εκεί ένα
μεγάλο μέρος της ζωής τους. Στις διηγήσεις τους πάντα αναφέρουν τον
φρικτό φόβο τους να αποκλειστούν στα έγκατα της Γης, όσο και την
λυτρωτική ανακούφισή τους όταν αντίκριζαν τον Ήλιο μετά από ώρες
σκοταδιού.

ΥΔΑΤΙΝΟΙ ΘΕΟΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ένα άλλο άγνωστο κεφάλαιο της Υπόγειας Αθήνας είναι οι διάφοροι

ποταμοί που την διέσχιζαν και πλέον ρέουν υπογείως. Πολλές φορές κατά
τη διάρκεια ανασκαφών, ανεγέρσεων οικοδομών και των εργασιών του
Μετρό οι εργάτες συνάντησαν κομμάτια των ποταμών αυτών που παλαιοί
περιηγητές αλλά και κάτοικοι θυμούνται. Η Αθήνα είχε ανέκαθεν πολλούς
ποταμούς-χειμάρρους και ήταν πλούσια σε νερά, με το 80% των νερών να
απορροφούνται από το έδαφος. Μελέτες (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
29/12/2002) έχουν αποδείξει ότι κάτω από την Αθήνα, σχεδόν σε κάθε
δρόμο της, κρύβεται ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι που
συνεχίζει να κυλά. Μόνο στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και
τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Τα ποτάμια
μπαζώθηκαν προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των
κατοίκων της ΑΘήνας αλλά σε πολλά σημεία τους συνεχίζουν να
κατεβάζουν νερό και να αποτελούν απειλή όταν φουσκώνουν από τις
νεροποντές.

Ο Ιλισός, το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα, ξεκινούσε από τον
Υμηττό και σήμερα κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως. Συνεχίζει κάτω από τη
Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας μπροστά από το
Παναθηναϊκό Στάδιο, συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την
Καλλιθέα στη θάλασσα. Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό ιερό και στις
όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών. Η σπουδαιότητά του,
ωστόσο διαφαίνεται περισσότερο από το γεγονός ότι εκεί τελούνταν τα
Μικρά Μυστήρια τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια Μυστήρια, όσο
και με Διονυσιακές τελετουργίες. Από το ιερό ποτάμι το μόνο που απομένει
τώρα εμφανές είναι η στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του δίπλα στην οποία
είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή του Ιλισού. Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός
που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη
διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος,
ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς
Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά και καταλήγει στον
Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό και στο
Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, καθώς
το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των
εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά
νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από
τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.

Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα

μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και στην οδό Ακαδημίας
προς το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας
από τους μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, έφθανε στο Πεδίον του
Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης. Το
Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της
Γριάς» αντίστοιχα. Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή
Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της Πικροδάφνης. Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει
κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει
υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας καταλήγοντας στον Κηφισό. Οι σχετικές
πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις
παλαιότερες διαμορφώσεις της όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και
ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν
την Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει
ανεπιστρεπτί. Λόγω των επιχωματώσεων και των αλλοπρόσαλλων
οικιστικών σχεδίων τα υπόγεια ποτάμια φουσκώνουν και πλημμυρίζουν
κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη
ύπαρξή τους που χλευάζει τις όποιες προσπάθειες εξαφάνισής τους. Στις
υπόγειες πια διαδρομές τους τα ποτάμια συνεχίζουν τις πορείες τους
μουρμουρίζοντας φευγαλέα μυστικά μηνύματα κάτω από τα πόδια μας…

«ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟ»

Ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος, το «Μέγα Θηρίο», μεταφέρει σήμερα τους

δικούς του μυημένους στην Υπόγεια Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών
που επίσημα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1992 αποκαλύφθηκε ένας
άγνωστος κόσμος κάτω από την επιφάνεια. Πριν ξεκινήσουν οι εργασίες η
εταιρία κατασκευής του Μετρό, χρηματοδότησε και υποστήριξε τεχνικά
ανασκαφές έκτασης 69.000 τετραγωνικών μέτρων, τις εκτενέστερες που
έγιναν ποτέ στην Αθήνα. Το Υπουργείο Πολιτισμού σχεδίασε και επέβλεπε
τις αρχαιολογικές έρευνες που ομολογουμένως ολοκληρώθηκαν σε αρκετά
σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Κεραμεικός, το Ολυμπιείο, το Σύνταγμα, η
Ακαδημία και το Μοναστηράκι χαρακτηρίστηκαν Περιοχές Υψηλού
Αρχαιολογικού Κινδύνου, ενώ σε κάθε σταθμό, οι ανασκαφές αλλά και
αργότερα τα μηχανήματα εκσκαφής, αποκάλυπταν πληθώρα αναπάντεχων
ευρημάτων από τη νεολιθική έως και τη σύγχρονη εποχή. Εκτεταμένα
αποχετευτικά δίκτυα, υδραγωγεία, δημόσια λουτρά, νεκροταφεία,
εργαστήρια, δρόμοι, τείχη και μία μυστηριώδης αίθουσα γεμάτη με λυχνίες
ελαίου διακοσμημένες με ερωτικές σκηνές, περιλαμβάνονταν μεταξύ των
πολύ σημαντικών ευρημάτων. Μόνο στον Κεραμεικό, το σημαντικότερο
αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, βρέθηκαν περίπου 1200 τάφοι. Φρέατα
αποκαλύφθηκαν στο Ζάππειο, στον Εθνικό Κήπο, στο Σύνταγμα, στην Οδό
Αμερικής και σε άλλες τοποθεσίες που θα περνούσε το Μετρό. Στην οδό
Σανταρόζα υπόγειες σήραγγες συνέδεαν φρέατα και δεξαμενές που
αποτελούσαν τμήματα υδραυλικών συστημάτων (OpenDNS. gr).
Αποχετευτικά συστήματα, Ρωμαϊκοί αγωγοί ομβρίων υδάτων και δίκτυα
φρεάτων ήταν συνήθη ευρήματα σε μέρη όπως ο Σταθμός Λαρίσης, ο
Ευαγγελισμός και η σήραγγα Παλαιολόγου.

Πολλά από τα εν λόγω υδρευτικά και αποχετευτικά δίκτυα χαρακτηρίζονται

ως πυκνότατα και πολύπλοκα και οι ίδιες οι επίσημες πινακίδες που έχουν
αναρτηθεί στους σταθμούς του Μετρό αποδεικνύουν την ύπαρξη πυκνών
υπόγειων στοών, πηγαδιών και φρεάτων κατά την διάρκεια των εργασιών.
Σύμφωνα με την επίσημη πινακίδα που έχει αναρτηθεί δίπλα από την
γιγαντοαφίσα στον σταθμό του Μετρό στην Ακρόπολη σχετικά με το φρέαρ
νο. 68, «τα συμβατικά μηχανήματα εκσκαφής συναντούσαν στην πορεία
τους αρχαία ορύγματα-πηγάδια και δεξαμενές- το υλικό πλήρωσης των
οποίων με τα πρώτα χτυπήματα εκχυνόταν στο δάπεδο της σήραγγας»
(φωτογραφία από τα αρχεία της Αʼ ΕΠΚΑ). Η γιγαντοαφίσα δεν δημιουργεί
και τις καλύτερες σκέψεις για το τι απέγιναν τα χιλιάδες ευρήματα. Στις
πινακίδες τονίζεται ιδιαίτερα έως ύποπτα η μικρή σημασία που είχαν τα
περισσότερα ευρήματα, η χρήση των πηγαδιών και των φρεάτων
αποκλειστικά σαν αποχετευτικών δικτύων και η διάσωση των περισσότερων
αρχαιοτήτων σε αποθήκες. Ελάχιστο μέρος των ευρημάτων παρουσιάζεται
στους σταθμούς και αφού δεν γνωρίζουμε που βρίσκονται τα ευρήματα,
πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους υπόγειους χώρους, τα
νεκροταφεία και τις υπόγειες στοές που συνάντησαν τα μηχανήματα του
Μετρό;

Για να αποφευχθούν τέτοιες συναντήσεις, οι σήραγγες διανοίχθησαν σε

βάθος 20 μέτρων «πολύ χαμηλότερο από αυτό στο οποίο βρίσκονταν οι
αρχαιότητες». Όπως αποδεικνύει η ζημιογόνα συνάντηση του Μετρό με το
Αδριάνειο Υδραγωγείο σε βάθος 27 μέτρων στο σταθμό της Πανόρμου
(Ελευθεροτυπία 12/07/2002) οι αρχαιότητες δεν περιορίζονταν στα είκοσι
μέτρα κάτω από την επιφάνεια, αλλά εκτείνονταν πολύ βαθύτερα. Γιατί έχει
αποκλειστεί η ύπαρξη αρχαιοτήτων σε μεγαλύτερα βάθη; Αν οι υπεύθυνοι
δεν γνώριζαν τις ακριβείς τοποθεσίες αρχαιολογικών ευρημάτων λίγα μέτρα
κάτω από την επιφάνεια, πώς θα μπορούσαν να γνωρίζουν για πολύ πιο
βαθιά; Ό,τι υπάρχει από εκεί και κάτω πέρασε στην ανυπαρξία από τη
στιγμή που το πρώτο βαγόνι μπήκε σε λειτουργία. Προφανώς δεν θα
επιτραπεί σε κανέναν αρχαιολόγο να αναζητήσει θησαυρούς κάτω από τις
σήραγγες του Μετρό, αν θίγονται ιδιωτικά συμφέροντα.

Εκτός από το αρχαιολογικό ενδιαφέρον, τα αποχετευτικά δίκτυα και τις

υπόγειες σήραγγες (γνωστές και άγνωστες), τα μηχανήματα του Μετρό
συνάντησαν ένα έδαφος που δυσκόλευε αφάνταστα το έργο τους. Οι
γεωλογικοί σχηματισμοί που αποτελούν το υπέδαφος της Αθήνας
ονομάζονται «Αθηναϊκός Σχιστόλιθος», με τις δυνάμεις της φύσης να έχουν
δημιουργήσει ένα πολυσύνθετο υπόβαθρο με κερματισμένα, πτυχωμένα και
παραμορφωμένα στρώματα. Η δε βραχoμάζα χαρακτηρίζεται αvoμoιoγεvής,
αvισότρoπη και αποσαθρωμένη. «Ανοιχτές ασυνέχειες, καρστικά έγκοιλα σε
ασβεστολιθικά πετρώματα και κατακερματισμένο υλικό σε συμπαγή
πετρώματα» τονίζουν την ιδιαιτερότητα του «Αθηναϊκού Σχιστόλιθου»
(OpenDNS) : Η Υπόγεια Αθήνα δείχνει να είναι σαθρή και διάτρητη.
Μάλιστα, οι διαφοροποιήσεις αυτές, από τους πιο σκληρούς ως τους πιο
χαλαρούς γεωλογικούς σχηματισμούς, δεν συναντούνται σε άλλες πόλεις με
Μετρό, όπως το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο! Σαν αποτέλεσμα, οι
γεωτρήσεις που έγιναν δεν ήταν καθόλου αξιόπιστες, αφού κάθε λίγα μέτρα
η μορφολογία του εδάφους άλλαζε. Τα υπερσύγχρονα μηχανήματα ΤΒΜ
(Μετροπόντικες) αναγκάζονταν να αδρανοποιούνται για μεγάλα χρονικά
διαστήματα και τη θέση τους έπαιρναν συμβατικές μέθοδοι προκειμένου να
ολοκληρωθούν τα έργα. Ο ένας Μετροπόντικας ήταν καθηλωμένος για
περίπου δύο χρόνια στην περιοχή της οδού Αγ. Κωνσταντίνου, ενώ ο άλλος
έβρισκε ανυπέρβλητες δυσκολίες στις περιοχές της Ερμού και του
Κεραμεικού και κάτω από τη Συγγρού συνάντησε ασταθή εδάφη, υπόγειες
λίμνες και στοές.

Εξαιτίας του εδάφους αλλά και πιθανών λανθασμένων υπολογισμών

σημειώθηκαν καθιζήσεις στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην Αγίου
Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, στη λεωφόρο
Βουλιαγμένης και στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Θυμηθείτε το διάσημο πλέον
περίπτερο στην Πανεπιστημίου 44, που η γη άνοιξε και το κατάπιε. Μόνο
κάτω από το σημείο εκείνο βρέθηκαν δύο πηγάδια, μία υπόγεια στοά και
ένας υπόγειος ποταμός!(Το Βήμα, 28/03/1999) Τσιμέντο ταχείας πήξεως
κάλυψε το ανεπιθύμητο άνοιγμα, ενώ συνολικά 600.000 κ.μ. τσιμέντου
χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίσουν τις τρύπες που άφηναν πίσω τους οι
Μετροπόντικες. Μία και μόνο εικόνα, του περιπτέρου που σε ζωντανή
σύνδεση κατέρρεε, ήταν αρκετή για να τρομάξει τους υπεργήινους και να
προβληματίσει τους υπεύθυνους. Σοβαρά ερωτηματικά τέθηκαν την
περίοδο εκείνη ακόμα και για τη συνέχεια των έργων του Μετρό αφού η μία
δυσκολία διαδεχόταν την άλλη. Εκτός από το σαθρό έδαφος και τις
αρχαιότητες, τα μηχανήματα δεν μπορούσαν να προχωρήσουν τις ήδη
καθυστερημένες εργασίες επειδή έπεφταν πάνω σε δίκτυα κοινωφελών
οργανισμών, παράνομους και επομένως άγνωστους αγωγούς, μπαζωμένα
ρέματα και ποτάμια, παλιές γαλαρίες και υπόγειες στοές τις οποίες οι
γεωλόγοι δεν γνώριζαν που ακριβώς βρίσκονται.
Τα έργα, ωστόσο, ολοκληρώθηκαν και εδώ και έξι περίπου χρόνια ο
Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος των Αθηνών εξυπηρετεί εκατοντάδες
χιλιάδες πολίτες προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Ανησυχίες
όμως εκφράζονται για την αντοχή του ήδη επιβαρημένου και αποδεδειγμένα
πλέον κούφιου υπεδάφους. Παρόμοιοι προβληματισμοί αφορούν και τις
μελλοντικές επεκτάσεις του Μετρό ιδίως προς περιοχές όπως το Περιστέρι
που παλιότερα λειτουργούσαν λιγνιτωρυχεία. Όσον αφορά τις μελλοντικές
νέες γραμμές, στην «Κίτρινη», θα συνδέονται Μαρούσι, Άνω Λιόσια,
Παγκράτι/ Καισαριανή, Κολωνάκι, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Δικαστήρια,
Γαλάτσι, Άλσος Βεΐκου. Δεν έχουν ακουστεί λίγα για υπόγειες διαδρομές
που περνούν κάτω από ορισμένα από τα παραπάνω μέρη. Γιατί δεν
ξεκλειδώνονται άραγε οι ήδη υπάρχουσες υπόγειες στοές να εξυπηρετηθεί ο
κόσμος;

ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ας πάμε και μια βόλτα ως την Ακρόπολη (την γνωστή, όχι την υπόγεια).
Ένας μικρός περίπατος, στην πιο όμορφη ίσως περιοχή της πρωτεύουσας,
τον πεζόδρομο των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου,
αλλά και στο λόφο του Φιλοπάππου θα μας αποκαλύψει μια σειρά από
σφραγισμένες με σιδερένιες πόρτες εισόδους σε μικρά σπήλαια ή
«πηγάδια». Το ίδιο θα διαπιστώσουμε αν συνεχίσουμε και προς την αρχαία
Αγορά, τον Κεραμεικό ή τους στύλους του Ολυμπίου Διός (κάπου εκεί κοντά
όπου ο Δευκαλίων είδε κάποτε τα τελευταία νερά του κατακλυσμού να
υποχωρούν σε μια ρωγμή του εδάφους). Αλλά και στους πρόποδες του
«ιερού βράχου» θα δούμε κλειστά σπήλαια, όπως του Πανός και του
Απόλλωνος.

Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης με τους αμέτρητους λατρευτικούς χώρους,

τα σπήλαια που αφθονούν στα διαβρωμένα του πετρώματα και τις ιερές
πηγές που ξεπηδούν από τα σπλάχνα του, τυλιγμένος στην άχλη του μύθου
στέκεται αινιγματικά στο πέρασμα του χρόνου κεντρίζοντας το ενδιαφέρον
των εξερευνητών με το πλήθος των θρύλων που μιλούν για θησαυρούς
θαμμένους στο εσωτερικό του, αμύθητης αξίας αγάλματα και λαβυρινθώδεις
στοές που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Υπάρχει μάλιστα και ένας θρύλος
που τοποθετεί κάτω από το έδαφος της Ακρόπολης έναν Παρθενώνα
μεγαλοπρεπέστερο από αυτόν που όλοι γνωρίζουμε. Ο Παυσανίας,
περιγράφοντας την Ακρόπολη αναφέρει διάφορα ιερά σπήλαια, μυστηριώδη
πηγάδια και ανοίγματα του εδάφους, καθώς και μυστικές τελετές που
συνδέονταν με όλα αυτά.

Στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, πάνω από το θέατρο του Διονύσου
περιγράφει σπήλαιο πάνω στο οποίο βρισκόταν τοποθετημένος τρίποδας,
ενώ στο εσωτερικό του έφερε παράσταση του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος
να σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης. Το σπήλαιο σήμερα πέρα από
κάποιους εναπομείναντες κίονες φιλοξενεί (φυσικά!) και ένα χριστιανικό
εκκλησάκι. Περιγράφοντας τον ιερό χώρο του Ερεχθείου ο Παυσανίας
αναφέρει στο εσωτερικό του παράξενου οικοδομήματος την ύπαρξη ενός
πηγαδιού με θαλασσινό νερό. Το αξιοπερίεργο σχετικά με αυτό το πηγάδι
δεν είναι τόσο το γεγονός ότι διαθέτει θαλασσινό νερό, όσο το γεγονός ότι
όταν φυσάει νοτιάς ακούγεται μέσα του ήχος κυμάτων! Υποτίθεται ότι το
πηγάδι αυτό το δημιούργησε ο Ποσειδώνας με ένα χτύπημα της τρίαινάς
του ως σημείο προς τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια της φιλονικίας του με
την Αθηνά για την κυριαρχία της πόλης. Άραγε υπάρχει κάποια υπόγεια
διαδρομή που ενώνει το πηγάδι του Ερεχθείου με τη θάλασσα; Σήμερα
πάντως το εσωτερικό του Ερεχθείου είναι απρόσιτο για το κοινό, και κανείς
δεν μπορεί να είναι εκεί όταν φυσάει νοτιάς για να ακούσει τον φλοίσβο των
κυμάτων που ταξιδεύει με τον άνεμο ως το βράχο της Ακρόπολης.
Δυτικά του Ερεχθείου σε συνέχεια με τον ναό της Αθηνάς βρίσκεται ναός
της Πανδρόσου της μόνης κόρης του Κέκροπα που δεν παράκουσε την
εντολή της θεάς να μην ανοιχθεί το καλάθι στο εσωτερικό του οποίου
βρισκόταν το παράξενο οφιοειδές πλάσμα που ονομαζόταν Εριχθόνιος.
Σχετική με αυτό το γεγονός – ίσως σε ανάμνησή του – ήταν μια μυστική
τελετή την οποία περιγράφει ο Παυσανίας. Γιʼ αυτή την τελετή
προετοιμάζονταν δύο μικρές παρθένες – διαφορετικές κάθε φορά – οι
οποίες κατοικούσαν για κάποιο χρονικό διάστημα κοντά στον ναό της
Πολιάδος Αθηνάς και ονομάζονταν αρρηφόροι. Η τελετή διαδραματιζόταν
κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχε μυστηριακό χαρακτήρα.
Οι δύο αρρηφόροι τοποθετούσαν στα κεφάλια τους, κατά το πρότυπο των
καρυάτιδων, καλάθια που τους έδινε η ιέρεια της Αθηνάς των οποίων το
περιεχόμενο δεν γνώριζε ούτε η ιέρεια ούτε και οι ίδιες. Στη συνέχεια
κατευθύνονταν προς τον περίβολο της Αφροδίτης των Κήπων ο οποίος
βρισκόταν εκεί κοντά – στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης που είναι σήμερα
κλειστή για το κοινό – και από εκεί κατέβαιναν μέσω ενός υπόγειου
περάσματος στο εσωτερικό του βράχου. Εκεί κάτω άφηναν τα αντικείμενα
που μετέφεραν και έπαιρναν κάτι άλλο που έβρισκαν εκεί ήδη τοποθετημένο
και έφερναν πίσω μαζί τους καλυμμένο. Ο Παυσανίας είτε δεν ήξερε είτε δεν
ήθελε να αποκαλύψει τη φύση των μεταφερομένων αντικειμένων, καθώς και
τη σκοπιμότητα αυτής της τελετής για την οποία απʼ ό,τι φαίνεται ούτε και η
ίδια η ιέρεια της Αθηνάς είχε επαρκή πληροφόρηση. Αλλά τότε ποιος είχε
γνώση της φύσης όλων αυτών των αντικειμένων που πηγαινοέρχονταν
μέσω υπογείων περασμάτων, χωρίς κάποιο προφανή λόγο με τέτοια
μυστικότητα και μέσα στη νύχτα; Προφανώς κάποιος ή κάποιοι που
κατείχαν ιδιαίτερες γνώσεις σχετικές τόσο με τις χθόνιες λατρείες, οι οποίες
είχαν συνήθως μυστηριακό χαρακτήρα, όσο και με την ιδιαίτερη σημασία
της χρήσης σπηλαίων και υπογείων στοών σε τέτοιου είδους τελετουργίες.

Ο λόφος του Φιλοπάππου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη

προσφέροντας την ωραιότερη θέα προς τον Παρθενώνα. Εκεί δεσπόζουν
καγκελόφραχτες οι υποτιθέμενες φυλακές του Σωκράτους που φημολογείται
ότι συνδέονται με άλλο ένα τμήμα υπόγειων στοών. Μεταξύ των διαφόρων
φραγμένων «πηγαδιών» που αφθονούν στο λόφο υπάρχει ένα που
«κραυγάζει» ότι κάτι δεν πάει καλά. Λίγα μόλις μέτρα από την Δ.
Αρεοπαγίτου, αλλά πάνω στην πλαγιά, κάποιος έφερε από το σπίτι του ένα
βράδυ ένα στρώμα και μια καρέκλα και τα τοποθέτησε στο «πηγάδι».
Επειδή μάλιστα τον ενδιέφερε η διάταξη των απορριμμάτων του, κατάφερε
με κάποιον τρόπο να τοποθετήσει από ύψος τεσσάρων περίπου μέτρων,
την καρέκλα όρθια στο στρώμα! Πρέπει να ήταν κάποιος πολύ τακτικός για
να μην την πετάξει απλά μέσα…

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΥΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ

Στην Αθήνα ιδιαίτερη σχέση με την φημολογούμενη ύπαρξη υπογείων

στοών και σηράγγων που συνδέουν διάφορα σημεία της πόλης έχουν και
αρκετοί χριστιανικοί ναοί. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο ναός των Αγίων
Ισιδώρων στον Λυκαβηττό στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει ένα άνοιγμα
που σύμφωνα με την αναρτημένη μέσα στον ναό επιγραφή αποτελούσε
έξοδο διαφυγής των πιστών κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η ίδια
επιγραφή αναφέρει ότι η υπόγεια διαδρομή έφτανε στο Γαλάτσι και από εκεί
μέσω μιας άλλης οπής κατέληγε στην Πεντέλη. Η οπή όμως σήμερα δεν
οδηγεί παρά μόνο λίγα μέτρα μακριά (βλ. άρθρο Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού,
Η σφραγισμένη έξοδος, Μυστική Ελλάδα # 8, Μάρτιος 2005). Άραγε κάποιοι
για λόγους που μόνο να φανταστούμε μπορούμε έκλεισαν την υπόγεια
δίοδο ή απλά αυτή δεν υπήρξε ποτέ; Το ενδιαφέρον είναι ότι αν δεν υπήρξε,
τότε η επιγραφή είναι η ατράνταχτη απόδειξη μιας εισβολής του
φανταστικού στο πραγματικό! Η επιγραφή διασώζει έναν θρύλο αν όχι ένα
γεγονός και στηρίζει την ύπαρξη αρχαίων υπογείων διαδρομών, έστω και
στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου.

Ένα ανάλογο παράδειγμα αποτελεί ο ναός της Αγίας Δυνάμεως στη γωνία
των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης. Σύμφωνα με το ενημερωτικό
φυλλάδιο που διανέμεται στο ναό, το εκκλησάκι που αποτελεί μετόχι της
μονής Πεντέλης διαθέτει μία υπόγεια στοά που φτάνει ως το σκοπευτήριο
Καισαριανής και χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας για
τη μεταφορά πυρομαχικών. Τα πυρομαχικά αυτά κατασκευάζονταν από
καλόγερους σε έναν υπόγειο χώρο του ναού που βρίσκεται σε βάθος 15
μέτρων κάτω από την Αγία Τράπεζα, από τον οποίο ξεκινούσε η στοά.
Όπως μας πληροφορεί το φυλλάδιο «τους τοίχους του υπόγειου χώρου
κοσμούν παλιές τοιχογραφίες και σκαλισμένες παραστάσεις πουλιών,
φύλλων αμπέλου και αγγέλων που κρατούν ρομφαίες», γεγονός που
υποδεικνύει ότι κάποτε αποτελούσε τόπο λατρείας. Η ύπαρξη μάλιστα
κάποιων κιόνων εκεί ανάγει την ύπαρξη λατρευτικού τόπου στην
αρχαιότητα. Το ιερό του ναού είναι βεβαίως κλειστό και για άλλη μία φορά
αδύνατο να διαπιστωθεί η αλήθεια ή όχι των όσων επίσημα αναφέρονται για
τα υπόγεια της Αγίας Δυνάμεως.

Μία άλλη εκκλησία της περιοχής του κέντρου που αποτέλεσε σταθμό στην
νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι η γνωστή ρώσικη εκκλησία στην
Φιλελλήνων, στην περιοχή που κάποτε ονομαζόταν «Μπουμπουνίστρα»
λόγω των ανεξήγητων κρότων που ακούγονταν κατά καιρούς από το
υπέδαφος. Η Ρώσικη Εκκλησία γνωστή και ως εκκλησία της Παναγίας
Λυκοδήμου διαθέτει μία κρύπτη αλλά η στοά που ξεκινά από αυτή δεν
οδηγεί σε κάποιο δαιδαλώδες δίκτυο, αλλά αντίθετα σταματά σε ένα ρηχό
αρχαίο πηγάδι (βλ. το πληρέστατο site Ίρανον ). Άλλοι χριστιανικοί ναοί που
έχουν συνδεθεί με το θέμα της Υπόγειας Αθήνας είναι η Μονή Καισαριανής,
η Μονή Αστερίου και η Ομορφοκκλησιά στο Γαλάτσι.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Από τα πιο μυστηριώδη «αόρατα» σημεία του κέντρου είναι η πόρτα στην
Ακαδημίας 58 a που αποτελεί δεύτερη είσοδο του νεοκλασικού κτιρίου της
οδού Μαυρομιχάλη 6. Δημιούργημα και οικία του μεγάλου και ιδιαίτερου
αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ , το κτίριο παραμένει εντυπωσιακό και
αποπνέει μυστήριο. Η παράδοξη αρχιτεκτονική και διακόσμηση μπορούν να
εξάψουν την φαντασία του ερευνητή, με αποκορύφωμα ένα μικρό βυζαντινό
μουσείο, μεταγενέστερη προσθήκη, που μοιάζει (;) με εκκλησάκι και
καλύπτει όλη την εσωτερική αυλή. Περίτεχνα τέμπλα, κόγχες και η
μεγαλοπρέπεια ενός άλλου αιώνα ιντριγκάρουν τη σκέψη. Το γεγονός ότι ο
Τσίλερ σύμφωνα με τα αρχεία της Μασονικής Στοάς της Ελλάδας (Grand
Lodge of Greece ) υπήρξε Μασόνος μάλλον δεν είναι αρκετό για να
υποστηρίξει και τα όσα περί μυστικών τελετών εντός του κτιρίου έχουν
αναφερθεί κατά καιρούς. Ο μεταλλικός δράκος που στόλιζε την είσοδο από
Ακαδημίας 58a αποκαθηλώθηκε πριν λίγα χρόνια, αφού έγιναν ανόητες και
ύποπτες συνδέσεις με «σατανιστικές» τελετές στο χώρο του οικήματος.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε και είσοδοι που οδηγούν στον «κάτω κόσμο»
παρά μόνο σκάλες που οδηγούν στον πάνω όροφο. Κανένα στοιχείο δεν
αποδεικνύει τη σύνδεση της οικίας με υπόγειες στοές. Η πρόσβαση στην
Ακαδημίας 58a από το εσωτερικό του σπιτιού έχει κλείσει με δύο τσιμεντένια
χωρίσματα και στους δύο ορόφους, καθιστώντας οποιαδήποτε έρευνα
αδύνατη.
Το κτίριο των παλαιών ανακτόρων που στεγάζει σήμερα το ελληνικό
κοινοβούλιο υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία
αναφοράς των θρύλων που μιλούν για δαιδαλώδη δίκτυα στοών που
διατρέχουν το υπέδαφος της Αθήνας. Η Βουλή χτίστηκε την περίοδο 1836-
1840 από Βαυαρούς αρχιτέκτονες σʼ έναν ιδιόμορφο, υπερυψωμένο από τη
μία πλευρά και σχεδόν επικλινή γεωγραφικό χώρο, ο οποίος πριν
φιλοξενήσει το γνωστό σε όλους αυστηρό και επιβλητικό κτίριο είχε την
ονομασία «Αναλαμπή»! Ως κτίριο προορισμένο για βασιλείς και μάλιστα
μιας χώρας που δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί πολιτικά, είναι πολύ πιθανό
να διέθετε υπόγειες διεξόδους που θα χρησιμοποιούνταν σε περιπτώσεις
εκτάκτου ανάγκης. Εντυπωσιακό μάλιστα είναι το πολυεπίπεδο υπόγειο
γκαράζ της Βουλής, η ύπαρξη του οποίου οδηγεί συνειρμικά στη φήμη που
θέλει τα υπόγεια της Βουλής να συνδέονται με τα σπήλαια του
απαγορευμένου μετά το σούρουπο Υμηττού δημιουργώντας μία μυστική
έξοδο κινδύνου, διαθέσιμη στα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.
Το 1842, άρχισε η κατασκευή και του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, που
είναι το πρώτο κτίριο, εκτός των Ανακτόρων, που χτίστηκε στην πλατεία
Συντάγματος. Για τις υπόγειες στοές της περιοχής έχουν επίσης ακουστεί
πολλά. Τα Χριστούγεννα του 1944, μια ομάδα ανταρτών, εισερχόμενη από
κάποια υπόγεια είσοδο της οδού Πειραιώς μετέφερε ένα τόνο δυναμίτιδας
κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όπου γινόταν συνάντηση των
συμμάχων (ανάμεσά τους και ο Γ. Τσόρτσιλ και ο Γ. Παπανδρέου). Η
έκρηξη δεν έγινε, γιατί η ασφάλεια του ξενοδοχείου ειδοποιήθηκε και
εντόπισε εγκαίρως τα εκρηκτικά. Το σχέδιο των υπογείων δικτύων
υποτίθεται πως είχε διαρρεύσει από την πολεοδομία Αθηνών (βλ. άρθρο
του Jonathan Bright «Υπόγειες Πολιτείες», strange 23).

Για την περίπτωση του Συντάγματος είναι προφανές πως δεν θα

μπορούσαν να υπάρξουν αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη ή μη
υπογείων στοών για λόγους «εθνικής ασφαλείας». Αν πράγματι υπάρχει,
όπως λέγεται, υπόγεια διαδρομή προς τα σπήλαια του Υμηττού, που θα
οδηγούσε εκεί την πολιτική εξουσία (την παλαιότερη ή την σημερινή) σε
περίπτωση κινδύνου, σίγουρα είναι μια πληροφορία που δεν θα έπρεπε να
γνωρίζει ο καθένας, τουλάχιστον όχι στις ακριβείς λεπτομέρειές της.
Τώρα, το που μπορεί να οδηγούν όλες αυτές οι υπόγειες στοές δεν είναι το
μεγαλύτερο μυστήριο σχετικά με αυτές. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει φήμες
και για το τι μπορεί να συμβαίνει κάποια βράδια εκεί, όταν κανείς δεν μπορεί
να το δει. Πόσο πιθανό είναι τελικά να υπάρχουν «μυστικές οργανώσεις»
που δρουν στην Αθήνα και τελούν «παράξενες λειτουργίες» στα υπόγεια
γύρω από το κέντρο της πόλης, ακόμα και κάτω από τη Βουλή, πράγμα
που θα σήμαινε ότι σε αυτές λαμβάνουν μέρος και δημόσια πρόσωπα
υπεράνω υποψίας; Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 όταν ο Γιώργος
Μπαλάνος, ο οποίος έχει συμβάλει καθοριστικά και σε αυτό το ζήτημα,
δημοσίευσε έναν (θρυλικό πλέον) πρόλογο λίγων σελίδων στις «Ιστορίες
της Μυθολογίας Κθούλου» (εκδόσεις Ωρόρα). Εκεί, ως συνήθως,
αφήνοντας πολλά δυσνόητα υπονοούμενα, μεταξύ άλλων, για τις υπόγειες
στοές της Αθήνας και τις πιθανές συνδέσεις τους με τη δράση μυστικών
αδελφοτήτων, δίνει εντελώς νέα και διαφορετική όψη στο όλο θέμα. Φυσικά
ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν με το «Αίνιγμα της Πεντέλης» είχε
κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το ζήτημα της σπηλιάς του Νταβέλη
και της ευρύτερης περιοχής, που τελικά έφτασε, μέσα και από αρκετές
παρεξηγήσεις, να αναφέρεται σε κάθε συζήτηση γύρω από την υπόγεια
Αθήνα. Κάποια στιγμή στο παρελθόν ζητήθηκε και από κρατικές υπηρεσίες
η βοήθειά του για να ερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί ένας «υπόγειος
κίνδυνος», όπως έχει ο ίδιος αποκαλύψει. Το θέμα φαίνεται πως συνδέεται
και με αυτό της «Σκιάς» και τελικά και με τα παράξενα καπάκια που φέρουν
σύμβολα παραδοσιακά αποκρυφιστικά, όπως τα πεντάκτινα αστέρια σε
όλες τις πιθανές εκδοχές τους και άλλα περίεργα σχήματα, και βρίσκονται
διάσπαρτα στους δρόμους της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων (βλ. Κάτι
που έρπειΣαν σκιά, Locus 7).
Μυστηριώδη καπάκια, τρύπια βουνά, εκκλησίες με μυστικές κρύπτες,
υπόγεια ποτάμια, υποχθόνιες λατρείες, απόρρητες στρατιωτικές
εγκαταστάσεις, απόκρυφες αδελφότητες με σκοτεινούς σκοπούς φτιάχνουν
ένα περίπλοκο αλλά και συναρπαστικό μωσαϊκό που αποτελεί πρόκληση
για κάθε επίδοξο εξερευνητή. Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι το
ίδιο λαβυρινθώδης και γοητευτική με τις σήραγγες που υποτίθεται πως
διατρέχουν την πόλη. Ίσως και περισσότερο…

ΑΝΟΔΟΣ
Περπατάμε αμέριμνοι σε μία Νεκρή Πόλη. Την Αθήνα. Νεκροί Άνθρωποι και
Νεκρά Κτίρια την αποτελούν. Ξένοι σε ένα αφιλόξενο νεκροταφείο, έχουμε
χάσει τα κλειδιά της εξόδου. Ίσως δεν τα είχαμε ποτέ. Περιμένουμε τη Ζωή
από το Σκοτάδι, μία δροσοσταλίδα δράσης, μία ανακάλυψη από μία Αθήνα
που πέρασε στη Λήθη. Την Υπόγεια Αθήνα και τα ξεχωριστά μυστικά της.
Αναζητούμε μία Έξοδο, αλλά οι έξοδοι έχουν κλείσει. Χωρίς κλειδιά,
αναπολούμε μπροστά από πόρτες άδειες…
«Έτσι η Ευσαπία των ζωντανών άρχισε να αντιγράφει το υπόγειο αντίγραφό
της. Λένε ότι αυτό δεν συμβαίνει μονάχα τώρα: λένε ότι στην
πραγματικότητα είναι οι νεκροί που έκτισαν την πάνω Ευσαπία κατʼ εικόνα
και ομοίωση της πόλης τους. Λένε ακόμα ότι στις δυο δίδυμες πόλεις δεν
υπάρχει πλέον τρόπος για να ξεχωρίσει κανείς ποιοι είναι οι ζωντανοί και
ποιοι οι νεκροί».

"Πήλινος Στρατός" - Σιάν - Κίνα

Ο "Πήλινος Στρατός" ήρθε στο φως το 1974, τυχαία, από κάποιον
αγρότη της περιοχής 33 χιλιόμετρα έξω από την Xi'an και μόλις 1,5
από τον τάφο του Qin Shi Huang (πρώτου αυτοκράτορα Qin).
Αποτελείται από 8099 αγάλματα που απεικονίζουν μορφές ανθρώπων
και αλόγων στις φυσικές τους διαστάσεις. Κάθε μορφή έχει τα δικά της
μοναδικά χαρακτηριστικά με εκπληκτικές λεπτομέρειες τόσο στο
πρόσωπο όσο και στα μαλλιά! Ο στρατός φτιάχτηκε να κοιτάει προς
την εχθρική γη, με σκοπό να υπηρετεί και να προστατεύει τον
αυτοκράτορα μετά θάνατον...H περιοχή και το μουσείο βελτιώνονται
και αναβαθμίζονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια προσθέτοντας όλο
και περισσότερα στοιχεία... Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η
κυκλική αίθουσα όπου προβάλλεται ντοκυμαντέρ μικρού μήκους
σχετικά με την ιστορία του "Πήλινου Στρατού" σε οθόνη 360 μοιρών!
Ένα από τα γνωστότερα μνημεία της Κίνας είναι σίγουρα το Μαυσωλείο του
του Αυτοκράτορα Qin. Ο άνθρωπος που ένωσε για πρώτη φορά τη Κίνα,
είναι θαμμένος ανάμεσα στο πήλινο στρατό του, ένα στρατό, που χιλιάδες
ίσως ακόμη μέλη του, μένουν θαμμένα στο χώμα. Τα πήλινα στρατιωτάκια
του Qin, όλα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, φρουρούν το βασιλιά τους
εδώ και αιώνες, και προσθέτουν κι άλλη μαγεία στην ήδη μαγική χώρα της
Κίνας. Με τα άλογα και τα αληθινά τους όπλα, που μάλιστα πιστεύεται ότι
έχουν χρησιμοποιηθεί σε αληθινές
μάχες, οι 8.099 μικρές ρεαλιστικές
φιγούρες που φτιάχτηκαν το 210
πΧ και χρειάστηκαν 700.000
εργάτες και 38 χρόνια για τη
κατασκευή τους, δέχονται τους
περίπου 2.000.000 τουρίστες το
χρόνο και τους χαμογελούν με το
αινιγματικό τους μεγαλείο.
Στο κατάλογο της Παγκόσμιας
Κληρονομιάς από το 1987.

Πώς να εξηγηθεί " η αστρονομία στο επάνω μέρος";

Τα τελευταία χρόνια, στο Xi'an Jiaotong University ανακάλυψαν σε τάφους

της δυναστείας Han τοιχογραφίες σχετικές με την αστρονομία και τη
γεωγραφία. Στο επάνω μέρος στις τοιχογραφίες συμβολίζονται ο ήλιος, το
φεγγάρι και αστέρια στον ουρανό, ενώ το κάτω μέρος της τοιχογραφίας
αντιπροσωπεύει τα βουνά και τα ποτάμια. Συνάγεται το συμπέρασμα ότι
μπορεί ενδεχομένως να σχεδιαστεί ένας πιο σφαιρικός χάρτης με 28
αστερισμούς στο άνω μέρος του υπόγειου παλατιού και ο υδράργυρος στο
κάτω μέρος να αντιπροσωπεύει τη γεωγραφία των βουνών και των
ποταμών. Σε αυτό το υπόγειο "Βασίλειο" σύμβολο ουρανού και της γης, η
ψυχή του Qin Shihuang μπορεί ταυτόχρονα να έχει "ψηλά" την αστρονομία
και "στα χαμηλά" τη γεωγραφία .

Πόσοι πολύτιμοι θησαυροί υπάρχουν στο υπόγειο παλάτι;

Η παρατήρηση ότι "σπάνιοι και πολύτιμοι θησαυροί μεταφέρονται εδώ για
να στιβαχτούν στο παλάτι" προήλθε από την πένα του Sima Qian.
Καταχωρηθείσες με σαφείς όρους στα ιστορικά αρχεία είναι η "χρυσή χήνα",
το "μαργαριτάρι και σμαράγδι", κ.λ.π. Οι αρχαιολόγοι απεκάλυψαν ομάδα
μεγάλων έγχρωμων σχεδίων με χάλκινα άρματα και άλογα, στα τέλη της
δεκαετίας του 1980. Το ακριβές σχήμα του άρματος και η εξαίσια
διακόσμηση είναι σπάνιες στον κόσμο. Πριν από αυτό, οι αρχαιολόγοι είχαν
επίσης ανασκάψει ομάδα ξύλινων αρμάτων. Εκτός από τα άρματα και ττις
φιγούρες των αυτοκρατορικών αξιωματικών που είναι ξύλινα, διακοσμητικά
και άλλα μεταφορικά μέσα ήταν σφυρηλατημένα με χρυσό, ασήμι και χαλκό.
Δεδομένου ότι τόσο έξοχα νεκρικά αντικείμενα είναι αποτιθεμένα στο
εξωτερικό του υπόγειου παλατιού,μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο
πλούσια και κομψά αντικείμενα υπάρχουν στο εσωτερικό του.

Enigma 8: Το αυτόματο σύστημα εκτίναξης

Ο Qin Shihuang κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για την πρόληψη της

σύλλησης του τάφου. Σύμφωνα με το Ιστορικά Αρχεία, "διατάχθηκαν
τεχνίτες να κατασκευάσουν τόξα και βέλη με τα οποία να ρίχνουν σε κάθε
εισβολέα", το οποίο αναφέρεται σε μια σειρά από κρυμμένους αυτόματους
εκτοξευτές-βαλλίστρες εγκαταστημένους εδώ. Εάν η εγγραφή ισχύει, τότε
πρόκειται για την αρχαιότερη αυτόματη αντικλεπτική συσκευή της αρχαίας
Κίνας.Είναι ένα μεγάλο αίνιγμα γιατί τέτοιο σούπερ αυτόματο σύστημα
εκτίναξης παρήχθη στη δυναστεία Qin πάνω από 2200 χρόνια πριν.
Έχετε νιώσει ποτέ ότι πέφτετε σε χρονικό κενό; Να αισθάνεστε ότι για
κάποια δευτερόλεπτα αποσύρεστε σε μια άλλη χρονική ( ή μάλλον αχρονική
) διάσταση, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος γύρω σας μάλλον βιώνει
"φυσιολογικά" αυτό το κενό; Περίεργα όλα αυτά; Κι όμως, σε μένα έχει
συμβεί... Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω και, κυρίως, να μεταφέρω
αυτό το βίωμα έτσι ώστε να γίνει κάπως αντιληπτό ( αφού και εγώ, όντας
καθαρόαιμο λογικό όν, δυσκολεύτηκα να το αποδεχτώ ), όμως αποφάσισα
να το προσπαθήσω.
Ήταν περίπου ένα χρόνο πριν, καλοκαίρι, μεσημέρι προς απόγευμα. Ο
σύντροφος μου κι εγώ ξεκινήσαμε για ένα μικρό ταξίδι με το μετρό.
Ακολουθούσαμε μία διαδρομή γνώριμη και επαναλαμβανόμενη τακτικά,
τουλάχιστον εκείνο τον καιρό. Το ταξίδι αυτό το περιμέναμε πάντα με
λαχτάρα. Ανυπομονούσαμε να φθάσουμε στον προορισμό μας. Εκεί, στο
τέλος του ταξιδιού, μας περίμενε πάντα κάτι πολύ όμορφο. Η συνάντηση
μαζί του γέμιζε με κάποιο τρόπο όλο το μεσοδιάστημα μέχρι την επόμενη
φορά που θα το επισκεπτόμασταν ξανά.
Γιατί τα λέω όλα αυτά ; Στο μετρό οι στάσεις ήταν τόσο γνωστές! Η
ακολουθία τους είχε γίνει και αυτή μέρος της ιεροτελεστίας του ταξιδιού.. 1η,
2η, 3η, 4η, 5η, 6η. Στην 6η πάντα κατεβαίναμε και αλλάζαμε συρμό. Όλα
γίνονταν σχεδόν μηχανικά, χωρίς σκέψη. Ήμασταν "προγραμματισμένοι" γι'
αυτή τη διαδρομή. Το ταξίδι δεν είχε παρεκκλίνει καμία φορά ..μέχρι τότε..
Γιατί εκείνο το μεσημέρι προς απόγευμα, κάτι άλλαξε. Κάτι πολύ περίεργο
συνέβη...Στο ξεκίνημα, τίποτα δε φαινόταν περίεργο ή διαφορετικό.
Καθήσαμε στη θέση μας -πάντα την ίδια-, αυτή που μας επέτρεπε να
έχουμε μπροστά μας όλο το βαγόνι, και να παρατηρούμε ανενόχλητοι τον
κόσμο. Ήμασταν χαρούμενοι και ανυπόμονοι, όπως κάθε φορά. Ο συρμός
ξεκίνησε κι εγώ άρχισα να μετράω σταθμούς : 1ος, 2ος, 3ος, 4ος, ..." Ωραία,
πλησιάζουμε", σκέφτηκα. Ένας ακόμη και κατεβαίνουμε, αλλάζουμε συρμό,
ΦΤΑΝΟΥΜΕ ! Αυτή η σκέψη. Πόσο χρόνο καταλαμβάνει αυτή η σκέψη; Κι
όμως, αμέσως μετά ακούστηκε η αναγγελία του 7ου σταθμού. Εμείς έπρεπε
να είχαμε κατέβει στον 6ο. Κοιταχτήκαμε. Η ίδια τεράστια έκπληξη. Είχαμε
χάσει δύο σταθμούς! Πεταχτήκαμε από τις θέσεις μας σχεδόν
αντανακλαστικά. Έπρεπε να κατέβουμε άμεσα και να επιστρέψουμε στον
προηγούμενο σταθμό. Δεν έπρεπε να καθυστερήσουμε. Τρέξαμε χωρίς να
ανταλλάξουμε λέξη. Όταν πλέον καθήσαμε ξανά, προσπαθήσαμε να
καταλάβουμε τι είχε συμβεί. Ξεκίνησα να περιγράφω αυτό που έζησα, τις
σκέψεις που έκανα, το "ξύπνημά" μου και την επάνοδό μου στη χρονική
πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως, ήταν όλα για μένα πολύ περίεργα και,
πολύ περισσότερο, δυσεξήγητα. Περίμενα όμως ότι ο σύντροφος μου θα
μπορούσε κάτι να μου πει, να μου εξηγήσει... Τον κοίταξα σχεδόν
παρακλητικά. Η ανταπόκριση στο βλέμμα μου κάθε άλλο παρά
καθησυχαστική ήταν. Ήταν η σειρά του να μιλήσει. Τον άκουγα να μου λέει
ότι και αυτός θυμόταν την αναγγελία του 4ου σταθμού, ότι τότε ακριβώς
σκέφθηκε ότι πλησιάζαμε στο σταθμό όπου θα έπρεπε να κατέβουμε για να
αλλάξουμε συρμό και ότι το αμέσως επόμενο που μπορούσε να θυμηθεί,
μετά από εκείνη τη σκέψη, ήταν η αναγγελία του 7ου σταθμού. Η έκπληξή
μας, μετά και από αυτή τη διασταύρωση βιωμάτων, ήταν τεράστια. Τι στο
καλό μας είχε συμβεί; Δεν ήταν μόνο ότι καθένας μας είχε βιώσει κάτι τόσο
περίεργο, αλλά ότι αυτό ήταν και ένα κοινό βίωμα, που καταγράφηκε
ταυτόχρονα και από τους δύο. Και οι δύο, ταυτόχρονα, κάναμε την ίδια
σκέψη στον ίδιο ακριβώς σταθμό, χάσαμε έναν πολύ αγαπημένο και για
τους δύο σταθμό, καθώς και έναν κεντρικότατο σταθμό, για να
"ξυπνήσουμε" ταυτόχρονα σε ένα σταθμό που απείχε από τον προορισμό
μας. Ήμασταν και οι δύο έκπληκτοι, εμβρόντητοι. Τι συνέβη; Και πώς
συνέβη ταυτόχρονα και στους δύο; Ήταν τόσο περίεργη η αίσθηση, ώστε
αποφασίσαμε να βάλουμε τα πράγματα σε μία "τάξη". "Δεν είναι δυνατόν",
σκεφτήκαμε. "Κάτι έχει γίνει εδώ πέρα. Μάλλον έχει κατασκευαστεί νέα
γραμμή που παρακάμπτει τους σταθμούς που χάσαμε". Ε, λοιπόν, εκείνη τη
στιγμή, αυτή η εντελώς παράλογη ερμηνεία του βιώματός μας φάνταζε στο
μυαλό και των δύο ως η μόνη λογική εξήγηση. Τόσο λογική μάλιστα, που
ήμασταν αποφασισμένοι να ρωτήσουμε κάποιον υπεύθυνο για
επιβεβαίωση. Ευτυχώς δεν το κάναμε, γιατί ίσως να είχαμε καταλήξει σε
καμιά ψυχιατρική μονάδα παρακολούθησης.
Αποφασίσαμε να το αποδεχτούμε ως κάτι μοναδικό που μας συνέβη, χωρίς
εκλογικεύσεις, αφού μάλλον, τελικά, αυτές δε χωρούν παντού. Νιώθαμε
άλλωστε τυχεροί γι' αυτό που ζήσαμε. Ξέραμε ότι θα έμενε για πάντα μέσα
μας ως ένα πολύτιμο και ξεχωριστό δώρο, ένα λαμπερό παιχνιδιάρικο
φωτάκι, που θα αναβόσβηνε πονηρά όποτε εμείς θα προσπαθούσαμε
επίμονα να βρούμε λογικές εξηγήσεις... Τελικά είναι συναρπαστικό να μην
πατάς πάντα στη Γη!

Ανθρωπινος εγκεφαλος - αποτελεσμα εξαιρετικα ταχυτατης

εξελιξης...
Η ανθρώπινη εξέλιξη είναι, στην πραγματικότητα, μια προνομιακή
διαδικασία διότι εμπλέκει έναν μεγάλο αριθμό μεταλλάξεων σε έναν μεγάλο
αριθμό γονιδίων ...
Η αξία του ανθρώπινου εγκεφάλου δεν
είναι απλά το αποτέλεσμα μιας κανονικής
εξέλιξης, σύμφωνα με μια νέα έρευνα. Οι
άνθρωποι είχαν την τύχη (;) να
προικιστούν με έναν εγκέφαλο που ήταν
αποτέλεμα μιας εξαιρετικά ταχύτατης
εξέλιξης που ήταν αποκλειστικό
προνόμιο μόνο των ανθρώπων από όλα
τα είδη του ζωικού βασιλείου.
"Απλώς η εξέλιξη εργάστηκε πολύ
σκληρά με τον ανθρώπινο εγκέφαλο" λέει
ο Bruce Lahn βοηθός καθηγητή της ανθρώπινης γενετικής στο
Πανεπιστήμιο του Σικάγο και ερευνητής στο Howard Hughes Medical
Institute. Και συνεχίζει: "Η μελέτη μας, μας προσφέρει την πρώτη γενετική
ένδειξη ότι οι άνθρωποι έχουν μια μοναδική θέση στο δένδρο της ζωής" Η
έρευνα του Bruce Lahn δείχνει ότι η εξέλιξη των γνωστικών ικανοτήτων του
ανθρώπου δεν είναι ένα τυχαίο αποτέλεσμα σποραδικών γενετικών
μεταλλάξεων - όπως συνήθως συμβαίνει στα ζωντανά όντα - αλλά μάλλον
αποτέλεσμα ενός ασυνήθιστα μεγάλου αριθμού μεταλλάξεων σε μια πολύ
σύντομη περίοδο.Ο Lahn και η ομάδα του εξετασαν το DNA από 214
γονίδια που σχετίζονται με την ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου σε
ανθρώπους, μαϊμούδες, αρουραίους και ποντίκια. Με την σύγκριση των
μεταλλάξεων που δεν είχαν επίδραση στην λειτουργία των γονιδίων αυτών,
με τις μεταλλάξεις που είχαν, κατέληξαν στο να βρουν ένα μέτρο της πίεσης
της φυσικής επιλογής πάνω σε αυτά τα γονίδια. Οι επιστήμονες
ανακάλυψαν ότι τα γονίδια του ανθρώπινου εγκεφάλου είχαν υποστεί μια
έντονη αλλαγή μέσα από την εξέλιξη σε ένα σύντομο αναλογικά χρόνο - μια
διαδικασία που είχε αφήσει πολύ πίσω την εξέλιξη των γονιδίων των άλλων
ζώων."Αποδείξαμε ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά" είπε ο καθηγητής Lahn.
"Η ανθρώπινη εξέλιξη είναι, στην πραγματικότητα, μια προνομιακή
διαδικασία διότι εμπλέκει έναν μεγάλο αριθμό μεταλλάξεων σε έναν μεγάλο
αριθμό γονιδίων"Και συνεχίζει: "Το να επιτύχεις τόσα πολλά σε τόσο μικρό
εξελικτικό διάστημα - λίγες δεκάδες εκατομμυρίων ετών - απαιτεί μια
επιλεκτική διαδικασία που ίσως ανήκει σε μια διαφορετική κατηγορία από τις
τυπικές διαδικασίες απόκτησης νέων βιολογικών χαρακτηριστικών."
Μια πιθανή εξήγηση που δίνει ο Lahn είναι ότι με κάποιο τρόπο η γρήγορη
ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου σχετίζεται με την εξέλιξη της
κοινωνικότητας του ανθρώπου. Σε ένα αυξημένα απαιτητικό κοινωνικό
περιβάλλον, πιθανώς να προωθήθηκαν βιολογικά οι γνωστικές ικανότητες.
Αλλά, αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, δίνουμε μια απάντηση η οποία όμως
είναι και αυτή ένα παζλ. Πώς μπορεί η ανάγκη για μια πιο εξελιγμένη
κοινωνική ζωή να επιδράσει στον ρυθμό και το μέγεθος των βιολογικών
μεταλλάξεων; Μήπως το άλμα μας γίνεται στο κενό; Μήπως τελικά
αντικαθιστούμε το ένα μυστήριο με μια άλλη αναπόδεικτη "υπόθεση
εργασίας";
Το Συμπαν μας εχει...αδελφακι. Το λεει και ο Νευτων !
Τελικά το Σύμπαν μας είναι μοναδικό ή έχει και αδελφάκι; Πέρα από το
πλήθος των επιστημονικών θεωριών "ένας Θεός ξέρει!" Ή μήπως δύο; !!!
Η Κοσμολογία, η επιστήμη που ασχολείται με τη γέννηση και την εξέλιξη του
Σύμπαντος, έχει δώσει κατά καιρούς πολλές εκδοχές για τη γέννηση του
Σύμπαντος - όπως τη θεωρία της "Μεγάλης Έκρηξης" (Big Bang) ή τη
θεωρία των Υπερχορδών. Ανάμεσα σε αυτές τις θεωρίες φαντάζουν και
κάποιες που υποστηρίζουν ότι, το Σύμπαν μας δεν είναι μοναδικό, αλλά ότι
υπάρχουν κι άλλα Σύμπαντα. Μάλιστα ένας Ινδός κοσμολόγος, ο δρ. Raj
Baldev υποστηρίζει την ύπαρξη ενός (τουλάχιστον) ακόμα Σύμπαντος,
βασιζόμενος στον γνωστό και θεμελιώδη Νόμο της Βαρύτητας του
Νεύτωνα. Παρόλο που γενικά έχουμε ταυτίσει την έννοια του Σύμπαντος με
το "Όλο" το "Παν", ίσως χρειαστεί να την αναθεωρήσουμε, καθώς αυτό το
"Παν" να αποτελείται τελικά από πολλά Σύμπαντα. Η άποψη αυτή ίσως να
μην είναι και πολύ σύγχρονη καθώς και αρχαίες κοσμοθεωρίες - μέσα από
φιλοσοφικά ή θρησκευτικά κείμενα - κυρίως της ανατολής, υπαινίσσονται
την ύπαρξη παράλληλων κόσμων.
Αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες δεν έχουν φτάσει σε ένα
ασφαλές συμπέρασμα για το
αν υπάρχουν ένα ή πολλά
σύμπαντα. Έτσι κι αλλιώς
αποτελεί "κοινό μυστικό" ότι τα
συμπεράσματα της επιστήμης
υπάρχουν για να αναιρούνται.
Η επιστήμη έχει προχωρήσει
συχνά μέσα από την απόρριψη
των κατεστημένων απόψεών
της και την υιοθέτηση νέων.
Όμως ο δρ. Raj Baldev,
διευθυντής του επιστημονικού
κέντρου SAROUL (Scientific Advance Research of Universe and Life),
βασίζεται σε έναν "κλασικό" νόμο της Φυσικής, όπως αυτόν της Βαρύτητας
του Νεύτωνα για να στηρίξει την άποψη ότι, ένα ακόμα Σύμπαν, πέρα από
το δικό μας, πρέπει να υπάρχει. Ο δρ. Baldev υποστηρίζει τη λεγόμενη
θεωρία των δύο "Big Bang" (ή του γονικού Σύμπαντος), σύμφωνα με την
οποία το Σύμπαν μας έχει ένα κοντινό Σύμπαν-αδελφάκι το οποίο είναι
δημιούργημα μιας δεύτερης "Μεγάλης Έκρηξης". Ο συλλογισμός του Ινδού
κοσμολόγου ξεκινάει από το Νόμο της Έλξης δύο υλικών σωμάτων, για να
υποστηρίξει ότι, δεν μπορεί ένα σώμα στο Σύμπαν ή στο διάστημα να
υπάρχει μόνο του, χωρίς τη "στήριξη" ενός άλλου σώματος, μεταξύ των
οποίων θα ασκείται αμοιβαία έλξη, όπως περιγράφει ο Νόμος της
Βαρύτητας του Νεύτωνα (δηλ. ανάλογη της μάζας και αντιστρόφως ανάλογη
της απόστασης των δύο σωμάτων). Άρα και το Σύμπαν μας πρέπει να έχει
το δίδυμο, συμπληρωματικό του Σύμπαν που να το στηρίζει!
Ακόμα και ο Ήλιος μας που φαίνεται να τριγυρνάει μονάχος του στο
διάστημα, στην ουσία δεν είναι μόνος του. Περιστρέφεται γύρω από το
κέντρο του Γαλαξία μας, σε μια τροχιά που για να την διατρέξει χρειάζεται
240.000.000 χρόνια. Επιπλέον ο δρ. Baldev επισημαίνει ότι, η ύπαρξη ενός
ή και περισσότερων Συμπάντων δεν εξαρτάται από το σχήμα του δικού μας
Σύμπαντος, το οποίο, διάφορες θεωρίες, το περιγράφουν σφαιρικό ή
επίπεδο ή ακόμα και με το σχήμα μιας σέλας αλόγου. Ο Νόμος της
Βαρύτητας του Νεύτωνα θα ισχύει έτσι κι αλλιώς και αυτό θα συνεπάγεται
την ύπαρξη ενός ακόμα Σύμπαντος! Τελικά το Σύμπαν μας είναι μοναδικό ή
έχει και αδελφάκι; Πέρα από το πλήθος των επιστημονικών θεωριών "ένας
Θεός ξέρει!" Ή μήπως δύο; !!!

Ο Δίσκος της Φαιστού

Ο Δίσκος της Φαιστού είναι ένα αρχαιολογικό εύρημα από την
ΜινωικήΦαιστού στη νότια Κρήτη και χρονολογείται πιθανώς στον
17ο αιώνα π.Χ.. Αποτελεί ένα από τα γνωστότερα μυστήρια της
αρχαιολογίας, αφού ο σκοπός της κατασκευής του και το νόημα των
όσων αναγράφονται σε αυτόν παραμένουν άγνωστα.
Ο δίσκος ανακαλύφθηκε στις 3 Ιουνίου 1908 από τον Ιταλό
αρχαιολόγο Λουΐτζι Περνιέ και φυλάσσεται σήμερα στο Αρχαιολογικό
Μουσείο Ηρακλείου.
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Κάντε κλικ εδώ για να δείτε ολόκληρη την

εικόνα.
Η πρώτη όψη του δίσκου.

Η δεύτερη όψη του δίσκου.

Ο δίσκος της Φαιστού ανακαλύφθηκε στο υπόγειο του δωματίου XL-101 του
Μινωικού παλατιού της Φαιστού, κοντά στην Αγία Τριάδα, στη νότια Κρήτη.
Ο Ιταλός αρχαιολόγος Luigi Pernier ανάκτησε αυτό τον εντυπωσιακά άθικτο
"δίσκο", περίπου 15 εκατ. στη διάμετρο και ομοιόμορφα μόλις πάνω από 1
εκατ. στο πάχος, στις 3 Ιουλίου 1908.
Ο δίσκος είναι φτιαγμένος από πηλό. Η μέση διάμετρός του είναι 16
εκατοστά και το μέσο πάχος του 2.1 εκατοστά. Στις δύο όψεις του
βρίσκονται 45 διαφορετικά σύμβολα, πολλά από τα οποία αναπαριστούν
εύκολα αναγνωρίσιμα αντικείμενα, όπως ανθρώπινες μορφές, ψάρια,
πουλιά, έντομα, φυτά κ.α. Συνολικά υπάρχουν 241 σύμβολα, 122 στην 1η
πλευρά και 119 στη 2η, τοποθετημένα σπειροειδώς. Τα σύμβολα είναι
χωρισμένα σε ομάδες με τη χρήση μικρών γραμμών που κατευθύνονται
προς το κέντρο του δίσκου.

Χαμενα εργα του Αρχιμηδη ερχονται στο φως... ιστορία αυτών των
χειρογράφων μπορεί να
αποτελέσει τυπικό παράδειγμα
για το πώς τόσα χειρόγραφα
και αρχαιολογικοί θησαυροί
έχουν χαθεί και δεν έχουν
φτάσει στα χέρια των
σύγχρονων ερευνητών.
Πολλές φορές οι αρχαιολόγοι
χρειάζεται να σκάψουν βαθιά
με υπομονή και επιμονή για να
φέρουν στο φως έναν
αρχαιολογικό θησαυρό. Αυτός
όμως ο θησαυρός ήρθε στο φως με τα «φώτα» της πυρηνικής Φυσικής και
της σύγχρονης τεχνολογίας. Πρόκειται για μια σειρά «αγνοούμενων»
χειρογράφων του Αρχιμήδη, του διάσημου μαθηματικού, φυσικού και
εφευρέτη της Ελληνιστικής εποχής. Η ιστορία αυτών των χειρογράφων
μπορεί να αποτελέσει τυπικό παράδειγμα για το πώς τόσα χειρόγραφα και
αρχαιολογικοί θησαυροί έχουν χαθεί και δεν έχουν φτάσει στα χέρια των
σύγχρονων ερευνητών. Τα χειρόγραφα αυτά δεν είναι τα αυθεντικά από τα
χέρια του Αρχιμήδη του 3ου αι. π.Χ., αλλά αντιγράφηκαν από το
πρωτότυπο γύρω στον 10ο αιώνα. Όμως διακόσια χρόνια αργότερα, κάπου
στον 12ο αιώνα, κάποιος μοναχός αγνοώντας την σπουδαιότητα αυτού του
κειμηλίου, χρησιμοποίησε τις περγαμηνές αυτές για να συγγράψει επάνω
τους ένα κείμενο προσευχών. Έτσι το κείμενο του Αρχιμήδη καταστράφηκε,
όντας το υπόστρωμα για το έργο του μοναχού. Η πρακτική αυτή - δηλ. της
χρησιμοποίησης του υλικού ενός παλιότερου έργου για να καταγραφεί
πάνω του κάτι πιο νέο - είναι συχνή στους προηγούμενους αιώνες, καθώς
σπάνιζαν τα ποιοτικά υλικά στα οποία κάποιος μπορούσε να γράψει ή να
ζωγραφίσει. Έτσι πολλά αρχαία κείμενα ή ζωγραφικοί πίνακες χρησίμευσαν
ως «υπόβαθρο» για άλλους, νεότερους. Έτσι δημιουργούνταν τα λεγόμενα
«παλίμψηστα» δηλ. πάπυροι ή περγαμηνές που σβήνονταν για να γραφεί
πάνω τους κάτι άλλο. Είναι επίσης λογικό ένας καλόγερος του μεσαίωνα να
θεωρήσει σημαντικότερη μια σειρά προσευχών από ένα κλασσικό κείμενο,
το οποίο έτσι κι αλλιώς μπορεί να μην πολύ-συμπαθούσε (καθαρά για
θρησκευτικούς λόγους). Τέλος πάντων, το συγκεκριμένο χειρόγραφο είχε
αγοραστεί το 1998 σε πλειστηριασμό από ανώνυμο ιδιωτικό συλλέκτη με
την τιμή των 2.000.000 δολαρίων (!!!), ο οποίος όχι μόνο το δάνεισε στο
μουσείο της Βαλτιμόρης, αλλά και χρηματοδότησε τις έρευνες για να
αποκαλυφθεί το κείμενο του
Αρχιμήδη που είχε αποσβεστεί.
Προφανώς ήταν κάποιος που
εκτιμούσε το περιεχόμενο
αυτού του ανεκτίμητου
κειμηλίου ! Πώς όμως θα
αποκαλύπτονταν το αρχαίο
περιεχόμενο δίχως να
καταστραφεί αυτό κειμήλιο; Τη
λύση έδωσε πρόσφατα η
σύγχρονη πυρηνική φυσική.
Συγκεκριμένα με χρήση ενός γραμμικού επιταχυντή στο Menlo Park της
Καλιφόρνια και με ακτίνες X υψηλής εστίασης, το κείμενο άρχισε να
αποκαλύπτει τα μυστικά του. Οι ακτίνες X προκαλούν την πυράκτωση του
σιδήρου που περιέχεται στο μελάνι γραφής αποκαλύπτοντας έτσι τα
γραφόμενα. Αυτή τη στιγμή έχει αποκαλυφθεί το 80% από τις 174 σελίδες
του αρχαίου κειμένου.
Επικεφαλής της ομάδας αποκρυπτογράφησης - ή καλύτερα «αποκάλυψης»
- των κειμένων είναι ο William Noel. Είναι ο άνθρωπος που διευθύνει το
αποκαλούμενο "Archimedes Palimpsest project" (Σχέδιο παλίμψηστου του
Αρχιμήδη). Όμως εμπνευστής της μεθόδου αποκάλυψης υπήρξε ο Uwe
Bergmann, καθηγητής Φυσικής του Stanford.
Στην αποκάλυψη του κειμένου συμβάλλουν και επιστήμονες από το
πανεπιστήμιο Johns Hopkins και το Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Rochester,
χρησιμοποιώντας ψηφιακές κάμερες και φίλτρα υπεριωδών και υπέρυθρων
ακτινοβολιών.
Το περιεχόμενο των χειρογράφων που έχει αποκαλυφθεί είναι τεράστιας
σημασίας, καθώς σώθηκαν το έργο του Αρχιμήδη "Περί των Μηχανικών
Θεωρημάτων" ("Method of Mechanical Theorems") και το «Περί των
Επιπλεόντων Σωμάτων» ("On Floating Bodies"). Στο πρώτο ο αρχαίος
σοφός εξηγεί πώς χρησιμοποίησε μεθόδους μηχανικής για την ανάπτυξη
των μαθηματικών του θεωρημάτων, ενώ στο δεύτερο αναφέρεται στη
φυσική της πλεύσης και στη βαρύτητα.
Αυτή τη φορά η ανθρωπότητα και οι ερευνητές στάθηκαν τυχεροί. Ένα
πνευματικό μνημείο της ανθρωπότητας διασώθηκε. Το έσωσαν η αγάπη
στη γνώση, η γενναιοδωρία και η ευφυΐα κάποιων ανθρώπων. Τόσα άλλα
όμως έχουν καταστραφεί από την άγνοια και την αδιαφορία των ανθρώπων
διάφορων εποχών και μαζί της εποχής που ζούμε!
Τα μυστικά των Ναϊτών
Φύλακες του Γκράαλ, αιρετικοί,
ομοφυλόφιλοι. Στην πραγματικότητα
έπεσαν θύματα της πάλης για εξουσία.

Μοναχοί με άδεια δολοφόνου

Στις 13 Οκτωβρίου του 1307, ο βασιλιάς
Φίλιππος ο Ωραίος της Γαλλίας έδωσε μια
εντολή που δεν επιδεχόταν καμία
αμφισβήτηση: «Συλλάβετε όλους τους
Ναΐτες». Οι θρυλικοί ιππότες, παρά την
οικονομική δύναμη και τις υψηλές τους
διασυνδέσεις, πιάστηκαν κυριολεκτικά
στον ύπνο. Μέσα σε μερικές ημέρες
βρέθηκαν όλοι κλειδωμένοι στα βασιλικά
μπουντρούμια να τους βασανίζουν
νυχθημερόν προκειμένου να
ομολογήσουν κάθε έγκλημα που είχαν
διαπράξει, αληθινό ή ανύπαρκτο.
Κάποιοι δεν έσπασαν και πέθαναν από τα βασανιστήρια. Οι περισσότεροι
όμως ομολόγησαν και το δικαστήριο τους επέβαλε την ποινή, που δεν ήταν
άλλη από κατήχηση μέχρι να επανέλθουν στον σωστό δρόμο. Ανάμεσά
τους ήταν και ο αρχηγός τους, ο Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών Ζακ ντε
Μολέ. Σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, αυτός και οι έξι υπαρχηγοί του
οδηγήθηκαν έξω από την Παναγία των Παρισίων και παραδέχτηκαν
δημοσίως τις αμαρτίες τους. Ο Μολέ και ο υπαρχηγός του Ζεφρί ντε Σαρνί
άρχισαν με στεντόρεια φωνή να αναιρούν τις ομολογίες τους και να
διακηρύσσουν την αθωότητα τόσο τη δική τους όσο και ολόκληρου του
τάγματος.
Η προσβολή δεν έμεινε αναπάντητη. Η ποινή μετατράπηκε αμέσως σε
θάνατο. Έτσι, στις 19 Μαρτίου του 1314 έριξαν τον Μολέ και τον Σαρνί στην
πυρά. Με τις φλόγες να τον κατακαίγουν, ο άλλοτε πανίσχυρος Μάγιστρος
καταράστηκε τον βασιλιά Φίλιππο και τον Πάπα Κλήμη Εʼ να τον
ακολουθήσουν σύντομα στον θάνατο. Πράγματι, πριν κλείσει ο χρόνος οι
δύο ισχυροί άντρες πέθαναν, αφού προηγουμένως εξολόθρευσαν όλους
τους Ναΐτες ιππότες. Πριν από αυτό το άδοξο και αιματηρό τέλος, οι Ναΐτες
είχαν ήδη διανύσει δύο αιώνες ισχύος, πλούτου, καταξίωσης και απόλυτης
διαφθοράς.

Οι φύλακες της Ιερουσαλήμ

Οι Ναΐτες ήταν το πρώτο μοναστικό στρατιωτικό τάγμα. Ιδρύθηκαν το 1118,
στον απόηχο της Πρώτης Σταυροφορίας. Σκοπός τους ήταν η προστασία
των προσκυνητών των Αγίων Τόπων από τους μουσουλμάνους καθώς και
η σταθεροποίηση του νεοσύστατου βασιλείου της Ιερουσαλήμ. Σταδιακά
άρχισαν να συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη και να αποκτούν ισχύ. Έτσι
μετατράπηκαν στο ισχυρότερο ιπποτικό τάγμα. Επισήμως, οι Ναΐτες
έπαψαν να υπάρχουν από τις 19 Μαρτίου του 1314.
Έκτοτε άρχισε να διαδίδεται ο μύθος ότι μετά την καταδίκη τους, την οποία
είχαν μεθοδεύσει ο Φίλιππος ο Ωραίος και ο Πάπας, οι ελάχιστοι
εναπομείναντες ιππότες έκρυψαν ένα μέρος του θησαυρού τους. Τον μύθο
αυτό τροφοδότησε το ότι έναν μήνα μετά τον θάνατο του Μολέ ο Πάπας
Κλήμης Εʼ πέθανε από κάποια ασθένεια. Ο Φίλιππος ο Ωραίος τον
ακολούθησε μερικούς μήνες αργότερα, αφού σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια
του κυνηγιού.

Βασιλική απόφαση
Οι ιστορικοί είναι σε θέση να ξεδιαλύνουν πλέον το μυστήριο που καλύπτει
τον μύθο των Ναϊτών. Η τελευταία ανακάλυψή τους είναι η ανεύρεση στα
μυστικά αρχεία του Βατικανού της περγαμηνής της Σινόν, φρουρίου στο
οποίο ήταν φυλακισμένοι οι αρχηγοί των Ναϊτών. Σύμφωνα με το έγγραφο,
ο υψηλόβαθμος εκκλησιαστικός αξιωματούχος, καρδινάλιος Μπερενζέ
Φρεντόλ, ανιψιός του Πάπα Κλήμη Εʼ, είχε ηγηθεί μιας από τις πολλές
ανακρίσεις των Ναϊτών στην επαρχιακή πόλη Τουρ της Γαλλίας. Κάτι όμως
δεν πήγαινε καλά. Μπορούσε μια τέτοια προσωπικότητα να εγκαταλείψει το
Βατικανό για να διευθύνει μια από τις πολλές ανακρίσεις της εποχής;
Μια έρευνα εις βάθος αποκάλυψε ότι ο Φρεντόλ δεν ήταν παρών στη μικρή
πόλη αλλά στις φυλακές του φρουρίου της Σινόν, σε μια σημαντική ακρόαση
που έγινε με την παρουσία άλλων δύο καρδιναλίων. Στην ανάκριση
ακούστηκαν οι απόψεις των αρχηγών των Ναϊτών, πρώτου από όλους του
Ζακ ντε Μολέ. Το έγγραφο αποκαλύπτει ότι οι κατηγορούμενοι
απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες κατόπιν απόφασης του Πάπα
Κλήμη Εʼ. Οι ειδικοί συμπεραίνουν ότι ο Μολέ και ο Σαρνί θανατώθηκαν
από μια αιφνιδιαστική κίνηση του Φιλίππου του Ωραίου. Αυτό δεν σημαίνει
ότι η ανάκριση από μέρους του Ποντίφικα δεν είχε εντοπίσει παρανομίες
ανάμεσα στους Ναΐτες. Στα έγγραφα του Βατικανού φαίνεται ότι κατά τη
διάρκεια της μύησης οι υποψήφιοι ιππότες έπρεπε να φτύσουν τον Σταυρό
και να απαρνηθούν τον Χριστό, αυτό όμως εκτιμήθηκε ως απλή βλασφημία
και όχι ως ένδειξη αιρετικής συμπεριφοράς.
Ομοφυλοφιλία;
Σε άλλη έρευνα διαπιστώθηκε ότι οι Ναΐτες τελούσαν το μυστήριο της Θείας
Κοινωνίας χωρίς την όστια, άρτο των καθολικών. Το μυστήριο τελούνταν
κάθε Πέμπτη μόνο με κρασί, προς ανάμνηση του Μυστικού Δείπνου.
Σταδιακά συνδέθηκαν με το Γκράαλ. Έχει αποδειχθεί επίσης ότι οι Ναΐτες
ορκίζονταν στους ανωτέρους τους ότι θα αρνούνταν το γυναικείο φιλί,
ορκίζονταν όμως ότι αν τους το ζητούσαν θα ακολουθούσαν έναν σύντροφό
τους. Από τις καταθέσεις προκύπτει ότι μόνο οι έξι από τις χίλιες ομολογίες
αφορούσαν σε ομοφυλοφιλία. Οι ερευνητές προσπαθούν να ρίξουν φως και
σε άλλα σκοτεινά σημεία όπως ποιοι πραγματικά ήταν οι πρώτοι Ναΐτες και
πώς απέκτησε το τάγμα ισχύ.

Η στρατιά του Αγίου Βερνάρδου

Το τάγμα ιδρύθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία ο ιπποτισμός στην
Ευρώπη ήταν το ίδιο επικίνδυνος με την πανώλη. Άνεργοι ιππότες
επιδίδονταν σε εκβιασμούς, βιαιοπραγίες, μονομαχίες και απειλές κατά των
φεουδαρχικών δικαιωμάτων. Η απασχόληση αυτών των θερμόαιμων στους
Αγίους Τόπους επίλυσε ένα οξυμένο κοινωνικό πρόβλημα. Μετά την
κατάληψη της Ιερουσαλήμ, μια ομάδα υπό την ηγεσία του Γάλλου ιππότη
Ούγκο ντε Πεν εγκαταστάθηκε στο τέμενος του Αλ Άκσα, το οποίο είχε
ανεγερθεί πάνω στα ερείπια του Ναού του Σολομώντος. Έτσι προέκυψε ο
όρος Ναΐτες, που σήμαινε οι φύλακες του ναού.
Με το πέρας της Πρώτης Σταυροφορίας ενέσκυψε το πρόβλημα της
προστασίας των πιστών στους Αγίους Τόπους. Ο ντε Πεν ήρθε σε επαφή με
τον Άγιο Βερνάρδο του Κλερβό, από τους πιο επιφανείς θρησκευόμενους
της εποχής, και του πρότεινε την ίδρυση ενός τάγματος πολεμιστών. Ο
τελευταίος, μετά από κάποια στιγμή αμηχανίας, δέχτηκε τις προτάσεις του
ντε Πεν. Μέχρι τότε ποτέ δεν είχε εξουσιοδοτηθεί ένας μοναχός να χύσει
αίμα ούτε η Εκκλησία βασιζόταν για τις «βρόμικες» δουλειές στους ευγενείς
και στους στρατούς των επιφανών φίλων της. Ο Βερνάρδος συνέταξε έναν
μοναστικό-στρατιωτικό κανόνα τον οποίο τελικά ενέκρινε το 1129 ο
ποντίφικας Ονόριος Βʼ.
Για τη στρατολόγηση δεν όπλισαν τους υπάρχοντες μοναχούς.
Προσέγγισαν ιππότες, ως επί το πλείστον περιθωριοποιημένους, και τους
στρατολόγησαν με βάση τα χριστιανικά τους πιστεύω. Ο Κανόνας των
Ναϊτών μιλούσε για απόλυτη υπακοή στο πρόσωπο του Μεγάλου
Μαγίστρου του τάγματος. Ανώτερος από αυτόν ήταν μόνο ο Πάπας.
Οι πρώτοι τραπεζίτες
Οι Ναΐτες δημιούργησαν ένα δίκτυο οχυρωμένων εκκλησιαστικών κτημάτων
για να ελέγχουν τις οδούς που οδηγούσαν από την Ευρώπη στους Αγίους
Τόπους. Στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία και στη Γερμανία,
οικειοποιήθηκαν χιλιάδες τέτοια κτήματα και η παρουσία τους απέκτησε
μορφή δικτύου. Αυτοί εφηύραν την πιστωτική επιστολή. Αν ένας ταξιδιώτης
πλήρωνε τα χρήματα στο ιπποτικό κτήμα της περιοχής του μπορούσε να
πάρει το ισότιμο ποσό χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από ένα άλλο ιπποτικό
δίκτυο χωρίς να διακινδυνεύσει να τον κλέψουν κατά τη διάρκεια του
ταξιδιού του. Τέτοιου είδους δραστηριότητες, μαζί με τους φόρους επί των
οικονομικών συναλλαγών, μεταμόρφωσαν τους ιππότες σε τραπεζίτες. Έτσι
έφτασαν μέχρι να φυλάσσουν τα ταμεία του γαλλικού κράτους. Ποτέ όμως
δεν έχασαν τον ρόλο του πολεμιστή. Συμμετείχαν στην υπεράσπιση των
πόλεων που είχαν καταλάβει οι Σταυροφόροι, τις οποίες ανακατέλαβαν οι
μουσουλμάνοι. Τι έφερε όμως τους Ναΐτες σε σύγκρουση με τον βασιλιά και
τον Πάπα;
Αποδιοπομπαίος τράγος
Σύμφωνα με ερευνητές, η Γαλλία αντιμετώπισε μια πολύ σοβαρή οικονομική
κρίση και ο Φίλιππος ο Ωραίος αποφάσισε να κατηγορήσει τους Ναΐτες ως
αιρετικούς προκειμένου να δημεύσει τα υπάρχοντά τους. Μεταξύ των
κατηγοριών ήταν και το ότι οι Ναΐτες λάτρευαν ένα είδωλο, το οποίο
περιέγραφαν σαν κρανίο ή σαν το πρόσωπο ενός γενειοφόρου, γνωστού
ως Μπαφομέτο. Μια υπόθεση είναι ότι η μορφή αυτή ήταν ίδια με εκείνη
που έχει αποτυπωθεί πάνω στην Ιερά Σινδώνη. Θρυλείται επίσης ότι ο
Μπαφομέτο συνδεόταν στενά με σατανιστικές τελετές. Όπως και να έχει, τα
υπάρχοντα των Ναϊτών δημεύτηκαν από τον Φίλιππο τον Ωραίο και όσα
βρίσκονταν εκτός Γαλλίας παραχωρήθηκαν από την Εκκλησία στους
Οσπιταλιέρους, άλλο θρησκευτικό τάγμα.
Ένα πάντως είναι βέβαιο. Ένα χειρόγραφο που φυλάσσεται στην Εθνική
Βιβλιοθήκη του Παρισιού (10919-84v-236v) περιέχει μια επιστολή των
στρατιωτών προς τον Φίλιππο τον Ωραίο με την οποία τον πληροφορούν
ότι ένας υψηλός αξιωματούχος των Ναϊτών διέφυγε με πλοίο έχοντας μαζί
του σαράντα μοναχούς του ίδιου τάγματος. Η επιστολή δεν αναφέρει από
πού αναχώρησε και ποια κατεύθυνση είχε, δεν μπορούμε πάντως να
αποκλείσουμε ότι οι Ναΐτες φυγάδες μετέφεραν χρυσό και άλλα αντικείμενα
αξίας.
Οι δρακόντειοι νόμοι των ιερών μαχητών
Οι Ναΐτες είχαν τέσσερις βαθμούς: του ιππότη, τον οποίο έπαιρνε όποιος
είχε ιπποτική καταγωγή, του υπαξιωματικού, του κτηματία και του ιερέα-
στρατιωτικού. Κάθε ιππότης είχε στη διάθεσή του δέκα άντρες σε θέσεις
υποστήριξης. Σύμφωνα με τον επίσημο κανονισμό ο οποίος απαρτιζόταν
από εβδομήντα άρθρα, οι Ναΐτες είχαν την υποχρέωση να αντιστέκονται
στον εχθρό ακόμη και αν ήταν ένας εναντίον πολλών. Μόνο ο αρχηγός είχε
το δικαίωμα να τους καλέσει σε υποχώρηση.
Σεμνά και ταπεινά. Ήταν επιβεβλημένο να βοηθούν όποιον σύντροφό τους
αντιμετώπιζε δυσκολία ακόμη και με κόστος της ζωής τους. Ως μοναχοί
χαρακτηρίζονταν αδελφοί και έτρωγαν πάντα από το ίδιο πιάτο. Άλλα άρθρα
απαγόρευαν το κυνήγι με γεράκια και γενικά το κυνήγι, εκτός από εκείνο των
λεόντων, επειδή θεωρούνταν κοσμικές δραστηριότητες. Οι ιππότες έπρεπε
να φορούν λευκό μανδύα, σύμβολο αγνότητας, ενώ οι υπαξιωματικοί καφέ
ενδύματα. Τα ρούχα τους έπρεπε να είναι φτιαγμένα από ευτελή υφάσματα,
ώστε να διαφέρουν από τους κοσμικούς ιππότες που ντύνονταν με
εντυπωσιακά ρούχα και ιπποσκευές. Το κουτσομπολιό κομμένο!
Απαγορεύονταν οι γούνες και επιτρέπονταν μόνο τα αρνίσια δέρματα. Τα
μαλλιά τους έπρεπε να είναι κοντοκουρεμένα και δεν επιτρεπόταν να
φορούν σπιρούνια. Απαγορευόταν να μαστιγώνουν τους υπηρέτες τους και
δεν έπρεπε να κουτσομπολεύουν σιγοψιθυρίζοντας. Τέλος, αν ελάμβαναν
κάποιο δώρο από συγγενή έπρεπε να το προσφέρουν στην κοινότητα.

Απατη ότι ανακάλυψαν την Αμερική

Γιατί οι Ναΐτες κατασκεύασαν στη Λα Ροσέλ, γαλλική ακτή του Ατλαντικού,
ένα μεγάλο λιμάνι παρότι βρισκόταν μακριά από την πορεία που
ακολουθούσαν προς τους Αγίους Τόπους; Σύμφωνα με μια ακραία
υπόθεση, ενδιαφέρονταν για την Κεντρική Αμερική, την ύπαρξη της οποίας
γνώριζαν.Προφητεία. Εκείνη την εποχή εμφανίστηκαν στην Ευρώπη
μεγάλες ποσότητες αργύρου. Το μέταλλο ήταν σε αφθονία στο Μεξικό.
Σύμφωνα με μια προφητεία, εκεί ο Μοντεζούμα γνώριζε για την επικείμενη
απόβαση λευκών πολύ πριν από την άφιξη του Κορτέζ. Η υπόθεση
διαμορφώνεται ως εξής: Οι Αζτέκοι είχαν δει τους Ναΐτες 150 χρόνια πριν
από τον Κορτέζ και ίσως η αναμονή της επιστροφής τους έγινε προφητεία.

Ανεκτικοί προς τους μουσουλμάνους - Σουφι

Οι Ναΐτες προσαρμόστηκαν στη ζωή και στις συνήθειες της Παλαιστίνης και
διατηρούσαν φιλικές σχέσεις ακόμη και με τους μουσουλμάνους. Αυτό
επιβεβαιώνει η εμπειρία του εμίρη Σαϊζάρ Ουσάμα ιμπν Μουνκίχ,
μορφωμένου και θρησκευόμενου ανθρώπου που συνήθιζε να προσεύχεται
μπροστά στη Λίθο του Αβραάμ στο τέμενος Αλ Άκσα της Ιερουσαλήμ.
Αναφέρει ότι «Όταν έμπαινα στο τζαμί οι φίλοι μου οι Ναΐτες έθεταν στη
διάθεσή μου ένα στασίδι για να ολοκληρώσω με τη βοήθειά του τις
προσευχές».
Κοίτα προς την Ανατολή! «Μια μέρα ένας Φράγκος έπεσε πάνω μου, με
άρπαξε και μου έστρεψε το πρόσωπο προς την Ανατολή λέγοντας: «Έτσι
προσεύχονται!». Αμέσως επενέβησαν μερικοί Ναΐτες που τον απομάκρυναν
από κοντά μου. Εκείνος, επωφελούμενος από μια στιγμή κατά την οποία
δεν τον πρόσεχαν, ξαναρίχτηκε πάνω μου στρέφοντας το πρόσωπό μου
προς την Ανατολή και επανέλαβε: «Έτσι προσεύχονται!». Για δεύτερη φορά
επενέβησαν οι Ναΐτες και μου ζήτησαν συγνώμη λέγοντας: “Είναι ξένος,
αυτές τις μέρες έφτασε από τη χώρα των Φράγκων και δεν έχει δει κανέναν
να προσεύχεται χωρίς να στρέφει το πρόσωπό του προς την Ανατολή”».

Οι Ναϊτες πάντα ήταν ιδιαίτερα ελκυστικοί ίσως λόγω του τραγικού τέλους
τους. Πάντως για να αναπτύξουμε το θέμα και λιγάκι παραπάνω, θα ήθελα
να προσθέσω ένα λιθαράκι, έτσι απλά για να έχουμε να συζητάμε...
Να σημειώσω ότι το κείμενο δεν είναι δικό μου, αλλά έχω διαβάσει αρκετά
ανάλογα και το συγκεκριμένο είναι εξαιρετικά δομημένο. Αν το βρείτε
ενδιαφέρον να προσθέσουμε και άλλα κομμάτια:
Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da gloriam – πολεμική
κραυγή των Ναϊτών Ιπποτών (= μτφρ. Όχι σε μας Κύριε, όχι σε μας, αλλά
στο όνομά Σου δώσε τη δόξα)
Το 1118, είκοσι περίπου χρόνια μετά την ίδρυση του Βασιλείου της
Ιερουσαλήμ από το Γοδεφρίγο ντε Μπουγιόν και τους Σταυροφόρους του,
εννέα Γάλλοι ιππότες υπό την ηγεσία του Υγ ντε Πεγιέ, ενός ευγενή από την
Καμπανία, έφθασαν στους Άγιους Τόπους κι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή
γύρω από το Ναό του Σολομώντα, ονομάστηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναϊτες
και το τάγμα τους, Τάγμα του Ναού.
Αρχικά οι Ναϊτες ζούσαν στην απόλυτη φτώχια, ενώ ο επικεφαλής τους, Υγ
ντε Πεγιέ, μοιραζόταν το ίδιο άλογο με έναν από τους εννιά ιππότες, το
Ζωφρέ του Σαιν Ομέρ. Η δύναμη και η επιρροή τους δεν άργησε ωστόσο να
μεγαλώσει, εφόσον ανταποκρίνονταν και στην «ιπποτική μόδα» της εποχής
τους. Έτσι, δέκα χρόνια μετά την ίδρυση του Τάγματός τους, ο αριθμός των
Ναϊτών έφθασε τους 300 ιππότες και ο στρατός τους αριθμούσε 3000
άνδρες. Η δύναμή τους μεγάλωνε συνεχώς, όσο καιρό βρίσκονταν σε
εξέλιξη οι Σταυροφορίες, οι «ιερές» εκστρατείες της χριστιανικής Δυσης, που
αποσκοπούσδαν στην απελευθέρωση –κι όχι μόνο- των Αγίων Τόπων από
τους «απίστους». Στα πρώτα τους βήματα οι Ναϊτες είχαν την υποστήριξη
μιας από τις μεγαλύτερες μορφές της εποχής, του Αγίου Βερνάρδου του
Κλερβώ, που ήταν επικεφαλής του μοναχικού Κισκερκιανού Τάγματος. Ο
Άγιος Βερνάρδος, χάρη στη μεγάλη του επιρροή, στην ευφράδεια και στην
ασκητική ζωή του, κατόρθωσε να πείσει τον Πάπα Ονώριο ΙΙ να δώσει την
επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας στο Τάγμα του Ναού. Έτσι, το
Συμβούλιο της Καθολικής Εκκλησίας, που συνεδρίασε το 1128 στο Τρουάγ
της Γαλλίας, ενέκρινε το καταστατικό του νέου Τάγματος. Οι Ναϊτες είχαν
πλέον και επίσημη εκκλησιαστική υπόσταση.
Το Τάγμα του Ναού βασιζόταν σε μια πολύ κλειστή αδελφότηταν ανδρών με
αριστοκρατική καταγωγή. Η αδελφότητα αυτή συνοδευόταν από ιππότες,
ιπποκόμους, υπηρέτες κι από μεγάλο αριθμό τεχνητών και χειρονακτών,
τους οποίους και παραχωρούσαν οι βασιλείς στο Τάγμα. Επικεφαλής του
Τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Επόμενος στην ιεραρχία και πληρεξούσιος του
Μαγίστρου ήταν ο Πρωτόγερος. Ακολουθούσε ο Στρατάρχης και κατόπιν ο
Αρχηγός. Το Τάγμα του Ναού ήταν χωρισμένο διοικητικά σε επαρχίες, όπου
ο αρχηγός της κάθε επαρχίας υπάκουε στην ίδια ιεραρχική δομή. Το Τάγμα
απαλλασσόταν από φόρους προς τις εκκλησιαστικές αρχές των περιοχών
δράσης του κι απολάμβανε δικαστική αυτονομία. Στις σχέσεις του με την
εκκλησία ήταν υπόλογο μόνον στον Πάπα κι αντιδρούσε μονάχα στις δικές
του προσταγές.
Για να εισέλθει ένας υποψήφιος στο Τάγμα του Ναού έπρεπε να πληρεί
ορισμένες προϋποθέσεις. Καταρχήν έπρεπε να είναι τέκνο νόμιμου γάμου,
ανύπαντρος, ενήλικας, ελεύθερος από δεσμεύσεις και χρέη, και να μην είναι
μέλος κάποιου άλλου Τάγματος, τις ίδιες δηλαδή προϋποθέσεις που ζητούν
ακόμα και σήμερα ορισμένα εσωτερικά Τάγματα. Εκτός από αυτές τις
προϋποθέσεις ο υποψήφιος Ναϊτης, προκειμένου να γίνει δεκτός, έπρεπε
να υποστεί ορισμένες δοκιμασίες: να περάσει μια μεγάλη περίοδο
προετοιμασίας, στη διάρκεια της οποίας θα έπρεπε να αποδείξει την
ευσέβεια και τη δύναμη του χαρακτήρα του. Επίσης, ήταν υποχρεωμένος να
παραδώσει όλη την προσωπική του περιουσία στο Τάγμα, που έτσι γινόταν
όλο και πιο πλούσιο με την είσοδο νέων μελών. Ο νεοεισερχόμενος έδινε
όρκους αγνότητας και υπακοής: «Ορκίζομαι να αφιερώσω τις σκέψεις, την
ενέργεια και τη ζωή μου στην υπεράσπιση της ενότητας του Θεού και των
μυστηρίων της πίστης... Υποσχομαι να είμαι ταπεινός και υπάκουος στο
Μεγάλο Διδάσκαλο του Τάγματος». Ακόμη, τα μέλη του Τάγματος έδιναν
όρκο πενίας, έτρωγαν τροφές μόνο από δημητριακά κι απαρνιούνταν το
κυνήγι κι άλλες στρατιωτικές απολάυσεις. Όταν δεν πολεμούσαν,
ασχολούνταν με τη συντήρηση του οπλισμού τους παράλληλα με
προσευχές, μετάνοιες κι άλλες θρησκευτικές ασχολίες, όπως κι οι απλοί
μοναχοί.
Η σημαία των Ναϊτών ήταν ένας κόκκινος σταυρός μέσα σʼενα λευκό και
μαύρο πλαίσιο. Η σφραγίδα του Τάγματος απεικόνιζε δύο ιππότες καβάλα
στο ίδιο άλογο και συμβόλιζε τόσο τη φτώχια όσο και τη συντροφικότητά
τους. Η πολεμική κραυγή τους ήταν: Non nobis, Domine, non nobis, sed
Nomini Tuo da gloriam – πολεμική κραυγή των Ναϊτών Ιπποτών (= μτφρ.
Όχι σε μας Κύριε, όχι σε μας, αλλά στο όνομά Σου δώσε τη δόξα)

Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ

Όχι πολύ καιρό μετά την ίδρυσή του το Τάγμα του Ναού έγινε υπολογίσιμη
δύναμη τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη. Όπως ήταν φυσικό,
η επιρροή και ο πλούτος του αυξανόταν συνεχώς, όσο διαρκούσαν οι
Σταυροφορίες. Πολλοί γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών της Ευρώπης
έσπευδαν να ενταχθούν στους Ναϊτες, προτιμώντας την ασκητική ζωή του
πολεμιστή – μοναχού από εκείνη του ευγενή χωρίς φέουδο. Αρκετοί
βασιλιάδες, φιλικά προσκείμενοι προς το Τάγμα, του παραχώρησαν
περιουσίες, όπως ο βασιλιάς της Αραγονίας, που κληροδότησε στους
Ναϊτες το 1/3 της επικράτειάς του!
Το 12ο αιώνα οι Ναϊτες ήταν πανίσχυροι, καθώς κατείχαν γη, περιουσίες,
λιμάνια και στόλους. Για κάποιο διάστημα, μάλιστα, υπήρξαν και οι
τραπεζίτες της Ευρώπης. Σε μια εποχή που η διακίνηση εμπορευμάτων και
ιδιαίτερα χρημάτων ήταν εξαιρετικά επισφαλής, οι Ναϊτες εγγυούνταν κι
αναλάμβαναν, με το αζημίωτο φυσικά (κρατούσαν ως και το 20% του
ποσού), τις ριψοκίνδυνες χρηματαποστολές στον άναρχο κόσμο του
Μεσαίωνα. Μάλιστα, για να αποφεύγουν τους κινδύνους από τη μετακίνηση
χρηματικών ποσών, άρχισαν να εκδίδουν πιστωτικά σημειώματα, με τα
οποία έδιναν την εντολή ο ένας στον άλλο να πληρώσουν το διακινούμενο
ποσό στον παραλήπτη του. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι οι Ναϊτες υπήρξαν
και οι εφευρέτες της επιταγής! Όπως λοιπόν οι περισσότεροι τραπεζίτες, το
Τάγμα του Ναού εγινε γρήγορα πολύ πλουσιο κι άρχισε να δανείζει χρήματα
σε ευγενείς και βασιλιάδες. Σύντομα, αρκετοί βασιλείς βρέθηκαν χρεωμένοι
στους «πένητες» ιππότες, γεγονός που αύξησε και τη δυσαρέσκεια
απέναντί τους. Την περίοδο ωστόσο που το Τάγμα αύξανε τον πλούτο και
την επιρροή του στην Ευρώπη, έχανε τα ερείσματά του στους Αγίους
Τόπους.
Η αποτυχία της 2ης Σταυροφορίας υπήρξε μοιραία για τους Ναϊτες.
Ειδικότερα, η συντριπτική τους ήττα στη μάχη του Χάττιν (04/07/1187) από
τις αραβικές δυνάμεις του Σαλαντίν, σήμανε την αρχή του τέλους της
ευρωπαϊκής και βεβαίως της ναϊτικής παρουσίας στους Άγιους Τόπους. Τον
επόμενο αιώνα οι περισσότερες μάχες χάθηκαν για τους χριστιανούς και τα
προπύργιά τους στην Παλαιστίνη έπεσαν το ένα μετά το άλλο στα χέρια των
Μουσουλμάνων. Το 1244 έπεσε η Ιερουσαλήμ και το 1291 το λιμάνι του
Αγίου Ιωάννη της Άκρα, το τελευταίο οχυρό των Χριστιανών στους Αγίους
Τόπους. Διαισθανόμενοι το τέλος της παρουσίας τους στη Μέση Ανατολή, οι
Ναϊτες είχαν ήδη μεταφέρει το κέντρο βάρους της δύναμής τους από την
Παλαιστίνη στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Εκεί απόλαυσαν για
κάποιο διάστηματην κοσμική ζωή, ώσπου ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος
ΙV, γνωστός ως Φίλιππος ο Ωραίος, άρχισε να μηχανεύεται την εξόντωσή
τους. Χρεωμένοι στους Ναϊτες, ζηλεύοντας τη δημοτικότητά τους και
εποφθαλμιώντας τη μεγάλη περιουσία τους, ο βασιλιάς της Γαλλίας, σε
συνεργασία με τον Πάπα της Ρώμης Κλημέντιο Ε’, αποφάσισε να
καταστρέψει το Τάγμα του Ναού και να ιδιοποιηθεί τους θησαυρούς του.
Έτσι στις 13 Οκτωβρίου του 1312, ο Φίλιππος κατηγόρησε τους Ναϊτες ως
αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψή τους. Στα επτά χρόνια των διώξεων που
ακολούθησαν, συνελήφθησαν τα περισσότερα μέλη του Τάγματος στη
Γαλλία και καταδικάστηκαν σε θάνατο από πρόχειρες «ιεροεξεταστικές»
δίκες. Ο τελευταίος Μάγιστρος του Τάγματος, Ζακ ντε Μολέ, που το 1297
είχε εκλεγεί 22ος Μέγας Διδάσκαλος των Ναϊτών, φυλακίστηκε για πεντέμισι
χρόνια. Τελικά, ύστερα από προσωπική διαταγή του ίδιου του βασιλιά της
Γαλλίας, ο Ζακ ντε Μολέ κάηκε στην πυρά στις 18 Μαρτίου του1314.
Υπάρχει μάλιστα φήμη, που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας ως θρύλος, ότι
μόλις άναψαν οι φωτιές, ο τελευταίος Μάγιστρος των Ναϊτών είπε τα εξής
στο πλήθος: «Η απόφαση που μας καταδικάζει είναι μια άδικη απόφαση,
αλλά στον ουρανό υπάρχει ένα σεβαστο δικαστήριο, στο οποίο οι αδύναμοι
δεν καταφεύγουν ποτέ μάταια. Στο δικαστήριο αυτό καλώ, μέσα σε σαράντα
μέρες, το Ρωμαίο Ποντίφικα. Ω Φίλιππε, βασιλιά μου, σε συγχωρώ, αν και
ανώφελα, γιατί η ζωή σου είναι καταδικασμένη στο δικαστήριο του Θεού.
Μέσα σ’ ένα χρόνο σε περιμένω και σένα». Και πράγματι, τρεις εβδομάδες
αργότερα, ο Πάπας προσβλήθηκε από μια παράξενη ασθένεια και πέθανε.
Όσο για το βασιλιά της Γαλλίας, εκείνος κατέρρευσε, πριν περάσει καν ένας
χρόνος και έσβησε μέσα σε φρικτούς πόνους....

ΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ

Η πραγματική ή αν θέλετε η μυστική αποστολή των Ναϊτών ήταν ανέκαθεν
αντικείμενο διαφωνίας και ατελείωτων συζητήσεων ανάμεσα στους
μελετητές και μέχρι σήμερα έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες. Σύμφωνα
λοιπόν με τη Ναϊτική παράδοση, υπήρχαν δύο επίπεδα στο τάγμα: Από τη
μία ένα μυστικό συμβούλιο με κάποιον επικεφαλή, γνωστό μόνο σε ένα
κύκλο μυημένων κι από την άλλη μια εξωτερική οργάνωση και μια
συγκεκριμένη ιεραρχία με επικεφαλή τον Μάγιστρο. Η μυστικιστική πλευρά
των ναϊτικών δραστηριοτήτων οφειλόταν κυρίως στην επίδραση του
ευεργέτη τους, του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβώ, για τον οποίο λέγεται ότι
είχε μυηθεί στις μυστικές διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας.
Για τους Ναϊτες Ιππότες κι όχι μόνο η Ιερουσαλήμ ήταν ένα μέρος με
τεράστια συμβολική σημασία. Η ιερή πόλη των τριών μεγάλων
μονοθεϊστικών θρησκειών (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, και μωαμεθανισμός)
ήταν κατά την περίοδο των Σταυροφοριών τόπος θρησκευτικού
συγκρητισμού. Πλάι στους καθολικούς Σταυροφόρους υπήρχαν ορθόδοξοι,
κόπτες, και μονοφυσίτες Χριστιανοί. Και μαζί τους Μουσουλμάνοι όλων των
ειδών και φυσικά πολλοί εβραίοι. Εφόσον μάλιστα ο ιουδαϊσμός, ο
χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός κατάγονταν από τον ίδιο γενάρχη,
τον Αβραάμ, τι πιο φυσικό για τους Ναϊτες να συμπεράνουν, ότι Γιαχβέ,
Θεός και Αλλάχ ήταν Ένα και το Αυτό πρόσωπο; Σε κάποια φάση λοιπόν
της εξέλιξης τους οι Ναϊτες μετατράπηκαν σε φορείς του αυθεντικού
μονοθεϊσμού και γι’αυτόν το λόγο κατηγορήθηκαν από τους εχθρούς τους,
ότι επιδίωκαν τη σύσταση μιας νέας θρησκείας που θα ένωνε χριστιανισμό,
μουσουλμανισμό και ιουδαϊσμό σε μια απόλυτα μονοθεϊστική θρησκεία.
Αυτή ίσως να ήταν και η μεγαλύτερη «αίρεση» των Ναϊτών: η ανακάλυψη ότι
ο εβραϊκός, ο χριστιανικός και ο μουσουλμανικός Θεός ήταν ουσιαστικά ο
ίδιος! Αναμφίβολα, οι μουσουλμανικές επιρροές στους Ιππότες του Ναού
ήταν αρκετά έντονες. Πολλοί Ναϊτες ήταν γνώστες μυστικών της Τέχνης των
οικοδόμων και τους άρεσε να κατασκευάζουν ναούς, όπως για παράδειγμα
ορισμένοι καθεδρικοί στη Γαλλία. Είναι πλέον παραδεκτό ότι τα
αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά των γοτθικών ναών φανερώνουν, σιωπηλά
έστω, ισλαμικές αρχιτεκτονικές επιδράσεις, που εισήχθηκαν στη δυτική
Ευρώπη μέσω των Ναϊτών και των υπολοίπων Σταυροφόρων. Πολλά έχουν
ειπωθεί για τη σχεση μεταξύ των Ναϊτών και των περιβόητωνΑσσασίνων.
Φαίνεται ότι υπήρχε μια μυστική συμφωνία ανάμεσα στο Μάγιστρο του
Τάγματος και το Γέρο του Βουνού, που επέτρεπε στις δύο οργανώσεις να
συνεργάζονται φανερά ή κρυφά απέναντι στους κοινούς εχθρούς. Επίσης
κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στις διδασκαλίες των Ναϊτών και του
σουφισμού οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αρκετές πρακτικές των Σούφι
ίσως υιοθετήθηκαν από τους Ναϊτες.
Πέρα από τις μουσουλμανικές επιδράσεις, ένα τμήμα των Ναϊτών είχε
πιθανότατα επηρεαστει από τον ινδουϊσμό, καθώς και άλλες ανατολικές
θεωρίες και πρακτικές. Ζώντας στη Μέση Ανατολή, στη γενέτειρα της
Αλχημείας, αρκετοί Ναϊτες μυήθηκαν στην τέχνη της και ρίχτηκαν έτσι στο
κυνήγι της «φιλισοφικής λίθου» και του «ελιξιρίου της μακρωζωίας». Ακόμη
και η Καμπάλα, η εσωτερική πλευρά του Ιουδαϊσμού, δεν ήταν άγνωστη
στους Ναϊτες. Είναι γεγονός άλλωστε, ότι εκείνη την εποχή η Παλαιστίνη
ήταν ένα μέρος θρησκευτικού συγκρητισμού, όπου δεν υπήρχαν σαφή όρια
μεταξύ θρησκείας, φιλοσοφίας, μυστικισμού και μαγείας.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι εννέα ιδρυτές ιππότες του Τάγματος δεν
είχαν σκοπό απλά να προστατεύσουν τους χριστιανούς προσκυνητές.
Σύμφωνα με τους θρύλους, ο κρυφός σκοπός τους ήταν ν’ανακαλύψουν
στοιχεία και ιερά αντικείμενα από την περιοχή του Ναού του Σολομώντα και
να τα στείλουν στους μυστικούς αρχηγούς τους στη Γαλλία. Κάποιοι άλλοι
θρύλοι βέβαια τους θελουν να είναι και φύλακες του μυθικού Γκράαλ, του
Αγίου Δισκοπότηρου, το οποίο στην ουσία συμβόλιζε ένα είδος εσωτερικής
γνώσης που αναζητούσαν διακαώς τα μέλη πολλών μυστικών εταιριών.
Ορισμένοι βέβαια υποστηρίζουν ότι το λεγόμενο Άγιο Δισκοπότηρο δεν ήταν
τίποτε περισσότερο από κάποιο μυστικό Ευαγγέλιο, που υποτίθεται ότι
έγραψε ο Χριστός. Σύμφωνα με τους ίδιους αυτό το μυστικό Ευαγγέλιο
αποτελούσε και την εσωτερική παράδοση των Ναϊτών.
Μια άλλη σημαντική πλευρά της αποστολής των Ναϊτών ήταν το εμπόριο
των «ιερών λειψάνων» που αποτελούσε την εποχή εκείνη μια αρκετά
προσοδοφόρα επιχείρηση, στη οποία βεβαίως πρωτοστατούσαν οι ίδιοι οι
«προστάτες» των Αγίων Τόπων. Πολλά λείψανα χριστιανών Αγίων, που η
κατοχή τους σήμαινε στον προληπτικό κόσμο του Μεσαίωνα δύναμη και
θεϊκή εύνοια, «ταξίδεψαν» τότε από τους Άγιους Τόπους στις αυλές των
βασιλέων της Ευρώπης. Το ίδιο φυσικά συνέβη και με την άλωση της
Πόλης, της επονομαζόμενης Νέας Ιερουσαλήμ, από τους Σταυροφόρους
(1204), οι οποίοι προέβησαν σε ανείπωτες λεηλασίες κι αρπαγές λειψάνων
στις αυλές των Ευρωπαίων βασιλιάδων, με αποτέλεσμα η τιμή τους να
πέσει δραματικά.
Οι Ναϊτες που σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές «μολύνθηκαν» από το
γνωστικιστικομανιχαϊστικό «αιρετικό ιό» της Ανατολής, φαίνεται ότι πήραν
ένα τμήμα από τη –μετέπειτα- τεκτονική τους γνώση από κάποιες
πανάρχαιες συριακές αδελφότητες που δρούσαν την εποχή εκείνη γύρω
από το όρος Λίβανος. Ορισμένοι μάλιστα ερευνητές, όπως ο συγγραφέας
και ιστορικός του τεκτονισμού Μάικλ Μπέιτζεντ, υποστηρίζουν ότι οι Ναϊτες
κατείχαν μια μορφή απαγορευμένης γνώσης, την οποία και
χρησιμοποιούσαν για να εκβιάζουν την Καθολική Εκκλησία. Σύμφωνα με το
συγγραφέα του βιβλίου Holy Blood, Holy Grail αυτοί οι ιππότες – μοναχοί
ήταν ένα είδος προέκτασης μιας αρχαίας Μυστικής Κοινωνίας – ίσως του
«Βασιλείου του Δισκοπότηρου» - που ίδρυσε τον περιβόητο Ναό της Σιών,
δημιούργημα του οποίου ήταν και το Τάγμα του Ναού. Στη διάρκεια του
13ου αιώνα ο Ναός της Σιών, που σχετίζεται και με την αίρεση των
Καθαρών, πήρε οριστικό «διαζύγιο» από τους Ναϊτες, το Τάγμα των οποίων
έπεσε σε δυσμένεια και στη συνέχεια διαλύθηκε.
Ιδιαίτερα δημοφιλής στους κύκλους των ερευνητών της ναϊτικής ιστορίας
είναι η άποψη ότι οι Ναϊτες πήγαν στους Αγίους Τοπους με σκοπό να
αποκτήσουν πρόσβαση σ’ένα είδος «Ανώτερης Γνώσης», που πίστευαν ότι
υπήρχε στην περιοχή. Αυτή η άποψη στηρίζεται στο λεγόμενο έγγραφο
Ρουμπάντ, που πήρε το όνομά του από το συντάκτη του και φέρει την
ημερομηνία 11 Απριλίου 1308. Σύμφωνα με το παραπάνω έγγραφο, που σε
ορισμένα σημεία του παρουσιάζει ασάφειες, ο εσωτερικός κύκλος των
μυημένων του Τάγματος ήταν επιφορτισμένος με την ευθύνη να κατανοήσει
την καθολική Γνώση των πάντων. Συγκεκριμένα, σ’ένα σημείο του το
απαγορευμένο αυτό έγγραφο αναφέρει: «Οι Ναϊτες ήταν αναμφισβήτητα πιο
εξελιγμένοι από ‘μας εξαιτίας της Μυστικής Γνωσης, που είχαν ανακαλύψει
μέσα σε βιβλία. Είχαν ανακαλύψει μια απόλυτη καθολική γνώση....»

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κίνητρα πίσω από τη δίωξη των Ναϊτών ως
«αιρετικών» ήταν στη βάση τους οικονομικά και πολιτικά. Ο Βασιλιάς της
Γαλλίας, της χώρας που φιλοξενούσε και τα περισσότερα μέλη του
Τάγματος. Φίλιππος ο Ωραίος, όντας καταχρεωμένος στους Ναϊτες και
εποφθαλμιώντας τα αμύθητα πλούτη τους, δεν έβλεπε τη στιγμή να τους
ξεφορτωθεί. Έχοντας απολέσει τις θέσεις τους στους Αγίους Τόπους (άρα
και τον πρωταρχικό λόγο της ύπαρξής τους
), οι Ναϊτες ήταν πλέον ευάλωτοι στις διαθέσεις των βασιλέων των χωρών
που τους φιλοξενούσαν. Ο Φίλιππος συνέλαβε ένα σχέδιο για την εξόντωσή
τους, το οποίο του υπαγόρευσε ένας σατανικά έξυπνος ακόλουθός του, ο
Γκιγιώμ ντε Νογκαρέ. Η όλη ιδέα βασιζόταν στη «δαιμονοποίηση» των
Ναϊτών στα μάτια του Πάπα Κλημέντιου Εʼ που χρωστούσε άλλωστε την
εκλογή του στον παππικό θρόνο στο βασιλιά της Γαλλίας, και ο οποίος θα
τους αποκήρυττε ως αιρετικούς και ως ανταμοιβή θα μοιραζόταν τα πλούτη
τους από κοινού με το Φίλιππο.
Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη συνωμοσιολογική εκδοχή για τους
πραγματικούς λόγους της δίωξης των Ναϊτων. Σύμφωνα με αυτή, ολόκληρη
η ιστορία της Δυτικής Ευρώπης είναι μια αδιάκοπη αντιπαράθεση, ανάμεσα
στη βόρεια τευτονο-σιωνιστική (Τ/Σ) και στη νότια ιησουϊτική κλίκα. Οι
Ναϊτες φαίνεται ότι είχαν δεχθεί βαθιές επιρροές από τη βόρεια Τ/Σ κλίκα
(Τεύτονες, Σκανδιναβούς και Αγγλοσάξωνες). Οι νότιοι οίκοι των Ναϊτών, σε
συνδυασμό με τους αδελφούς Νοσοκόμους (Hospitallers) πλησίασαν το
χρεωμένο σʼαυτούς Βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο IV, με μια λίστα
διεκδικήσεων. Ζητώντας στην ουσία την υποταγή του στη βόρεια Τ/Σ κλίκα.
Εκείνος όμως, γνωρίζοντας από πριν το σχέδιό τους, αντέδρασε δυναμικά,
τους κατηγόρησε ως αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψή τους.
Στα χρόνια των διώξεων που ακολούθησαν, οι Ναϊτες εξαφανίστηκαν από
όλη την Ευρώπη, εκ΄τος από την κέλτικη Σκοτία, όπου κατέφυγαν για να
υπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα της βόρειας Τ/Σ κλίκας. Όσοι
παρέμειναν στο νότο προσχώρησαν στο τάγμα των Νοσοκόμων. Η νότια
κλίκα κυριαρχούνταν πλέον από μια σύσκολη συμμαχία Γάλλων και
Λατίνων αριστοκρατών. Η εξολόθρευση πάντως των Ναϊτών Ιπποτών και ο
περιορισμός των οικονομικών δραστηριοτήτων των Νοσοκόμων
δημιούργησε ένα κενό στον εμβρυακό τραπεζικό τομέα της Ευρώπης, που
καλύφθηκε από την οικονομική κλίκα των Μπαρντί της Ρώμης και αργότερα
από τους περιβόητους Μεδίκους.
Μια άλλη αφορμή για τη δίωξη των Ναϊτών ως αιρετικών φαίνεται ότι
υπήρξε η στενή σχέση τους με τους Καθαρούς. Αυτή η
γνωστικομανιχαϊστικοβογομιλική αίρεση που μέσω Βουλγαρίας και Βοσνίας
– διαμέσου δηλαδή του κλασσικού δρόμου, που ακολουθούσαν οι
προσκυνητές προς τους Αγίους Τόπους – διαδόθηκε στη δυτική Ευρώπη,
γνώρισε, μεγάλη απήχηση στις κοιλάδες της νότιας Γαλλίας.
Ο Χριστιανισμός, ενώ στην Ανατολή επικράτησε εξαιτίας της λαϊκής του
απήχησης, στη Δύση επιβλήθηκε τις περισσότερες φορές δυναμικά από την
εξουσία, καταστρέφοντας τους αρχαίους θεούς. Χαρακτηριστικό είναι το
γλυπτό του Μουασάκ στη Νότια Γαλλία, ο καλλιτέχνης του οποίου
προσπάθησε να αποδώσει το τρομακτικό μεγαλείο στο πρόσωπο του
Ιησού. Στην πρόσφατα εκχριστιανισμένη Γαλλία της εποχής εκείνης, η
εικόνα του Ιησού, σταυρωμένου και γυμνού, θεωρούνταν σκάνδαλο. Οι
επιφανειακά και βίαια εκχριστιανισμένοι Κέλτες έβλεπαν τον Ιησού
περισσότερο ως έναν τιμωρό κι εκδικητικό Θεό παρά ως έναν μάρτυρα.
Σε αυτές τις περιοχές η διδασκαλία του Χριστού άργησε να γίνει εδωτερικό
βίωμα πράγμα που διευκόλυνε την ανάπτυξη αιρέσεων και παρερμηνειών,
που απλοποίούσαν το χριστιανισμό κι αποκτούσαν έτσι μεγάλη λαϊκή και
κοινωνική βάση. Μια από τις σημαντικότερες αιρεσεις ήταν το κίνημα των
Καθαρών που στρατολογούσε οπαδούς στους κόλπους των
δυσαρεστημένων (αγρότες, τεχνίτες, αστούς, κ.αλ) κηρύσσοντας μια
αυστηρά ηθική σταση προς τη ζωή. Οι Καθαροί, το ιδεολογικό υπόβαθρο
των οποίων ήταν πάντα βογομιλικό και μανιχαϊστικό, έγιναν απειλή για την
ενότητα της Καθολικής εκκλησίας στις αρχές του 13ου αιώνα, όταν αρκετοί
ευγενείς της νότιας Γαλλίας προσχώρησαν στο κίνημα. Το 1209 μ.χ ο
Πάπας Ιννοκέντιος Γʼ κήρυξε Σταυροφορία εναντίον τους και 30 χρόνια
αργότερα ανέλαβε η Ιερά Εξέταση την οριστική τους εξαφάνιση. Έτσι «οι
συγκρατημένοι και σεμνοί άνθρωποι, που έζησαν τον 13ο αιώνα στη νότιο
Γαλλία, των οποίων ο πρακτικός κανόνας ήταν η πενία και ιδανικό τους ην
Αγάπη, αφανίστηκαν.......» (Μωρίς Μαγκρ).
Ωστόσο οι Καθαροί δεν εξαφανίστηκαν από προσώπου γης με τη διαταγή
και μόνον «ad oboledam» (να χαθεί) του Πάπα. Αντίθετα σκόρπισαν σε
ολόκληρη την Ευρώπη. Στα μέσα του 13ου αιώνα περίπου 4000 Τέλειοι,
δηλαδή οι ανώτεροι μυημένοι του κινήματος, περιπλανούνταν στην
Ευρώπη, μεταμφιεσμένοι σε τροβαδούρους, εμπόρους, γυρολόγους, και
ταξιδιώτες. Επίσης ένας σημαντικός αριθμός Καθαρών που επέζησαν,
βρήκαν καταφύγιο και προστασία στο Τάγμα του Ναού, πράγμα που δεν
άρεσε καθόλου στους διώκτες τους. Δεν αποκλείεται λοιπόν αρκετοί Ναϊτες
του 13ου αιώνα να ήταν στην πραγματικότητα «μεταμφιεσμένοι Καθαροί».
Άλλωστε και το Τάγμα του Ναού ήταν, ως ένα βαθμό, επηρεσμένο από τις
μανιχαϊστικές δοξασίες της Ανατολής. Όπως και ναʼχει πάντως, Ναϊτες και
Καθαροί φαίνεται ότι συνεισέφεραν από κοινού στη δημιουργία του
μετέπειτα καλβινιστικού υπόβαθρου στη Γαλλία, θέτοντας έτσι τις βάσεις του
σύγχρονου προτεσταντισμού.Το επιχείρημα πάνω στο οποίο στήριξε ο
Βασιλιάς της Γαλλίας και το υποχείριό του, ο Πάπας Κλημέντιος Εʼ, τη δίωξη
των Ναϊτών, ήταν ότι αυτοί είχαν καταντήσει αιρετικοί, δηλαδή ότι δεν είχαν
πλέον με το επίσημο χριστιανικό δόγμα. Κι αυτό δεν ήταν ψέμα. Οι Ναϊτες
είχαν όντως απομακρυνθεί από το στενό κεφάλαιο «Καθολικό Δόγμα» κι
είχαν ξανοιχθεί και προς άλλες θρησκείες, δόγματα κι αιρέσεις, αναζητώντας
την Απόλυτη Γνώση. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, οι Ναϊτες
υποστήριζαν το «συγκερασμό» του χριστιανισμού με τον ιουδαϊσμό, από
τον οποίο άλλωστε και προήλθε ο πρώτος. Ο ίδιος ο τελευταίος Μάγιστρος
του Τάγματος φαίνεται ότι ήταν έτοιμος νʼαποκαλύψει το μυστικό των
Ναϊτών, δηλώνοντας στις 26 Νοεμβρίου του 1308 στους ιεροεξεταστές που
τον βασάνιζαν: «Θα σας έλεγα κάποια πράγματα, αν δεν είσαστε αυτοί που
είστε, κι αν είχατε την εξουσιοδότηση να τα ακούσετε».
Η προσπάθεια συγκερασμού χριστιανισμού – ιουδαϊσμού δόθηκε τελικά ως
παρακαταθήκη από τους Ναϊτες στους μετέπειτα οπαδούς της θρησκευτικής
μεταρρύθμισης κι έτσι επιτεύχθηκε η σύμπραξη Διαμαρτυρομένων και
Εβραίων, που επέτρεψε στους δεύτερους να ευημερήσουν στο περιβάλλον
των ατλαντικών χωρών και νʼαποκτήσουν τη σημερινή τους δύναμη.
Η επτάχρονη καταδίωξη των Ναϊτών καλύφθηκε πρόχειρα κάτω από
διάφορες ιεροεξεταστικές δίκες, που στηρίζονταν σε ψεύτικες ή
κατασκευασμένες ομολογίες. Δύο εγκληματίες, πρώην Ναϊτες, που σάπιζαν
στα υπόγεια των φυλακών, δέχτηκαν να ψευδομαρτυρήσουν και να
κατηγορήσουν το Τάγμα του Ναού για νʼαποκτήσουν την ελευθερία τους.
Έτσι αυτοί κατηγόρησαν τους Ναϊτες ότι αρνιούνται το Χριστό, την Παναγία
και τους Αγίους και ότι στην πραγματικότητα είναι ειδωλολάτρες, που
ασκούν κανιβαλισμό, μαύρη μαγεία και σεξουαλικά όργια!
Ένας άλλος Ναϊτης, ο Ντεοντά Ζοφρέ, ομολόγησε, κάτω από την
«έμπνευση» των πυρωμένων λαβίδων, ότι το τάγμα τιμούσε ένα είδωλο,
που ήταν το κεφάλι του Μπαφομέτ. Έτσι η κύρια κατηγορία εναντίον των
Ναϊτών κατέληξε να είναι ότι βλασφήμισαν εναντίον του Ιησού, πιστεύοντας
σʼ έναν δαίμονα με το όνομα του Μπαφομέτ. Ωστόσο όμως η λέξη
Μπαφομέτ ( Mafumat στα Ισπανικά, Bafomet στα προβηγκιανά ) ίσως ήταν
στην πραγματικότητα προφορά του Μαχομέτ ή Μουχαμάντ (Μωάμεθ). Κατά
μια άλλη εκδοχή, η αραβική λέξη «Abu Fihamat» |(Πατέρας της Γνώσης),
είναι τίτλος του αρχηγού των Σούφι, με τους οποίους οι Ναϊτες φαίνεται ότι
διατηρούσαν στενές σχέσεις. Επίσης η λέξη «Μπαφομέτ» ανταποκρίκεται,
σύμφωνα μʼέναν πρώιμο ελληνιστικό κώδικα, στην ελληνική Σοφία, τη βάση
του γνωστικισμού. Είναι γνωστό τέλος ότι και ο μεγάλος Μάγος (ή
τσαρλατάνος) του 20ου αιώνα Άλιστερ Κρόουλυ, χρησιμοποιούσε αυτή τη
λέξη ως έναν από τους τίτλους του (το μυητικό του όνομα στο Ο.Τ.Ο. ΧΙ)

ΟΙ ΝΑΪΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΚΟΤΙΑΣ

Αν και ο επικεφαλής του Τάγματος, ο τελευταίος Μάγιστρός του Ζακ Ντε
Μολέ, ρίχτηκε στην πυρά, πάνω σʼένα μικρό νησί του Σηκουάνα στις 18
Μαρτίου 1314, εντούτοις δε χάθηκε μαζί του και το Τάγμα. Παρʼ όλη την
καταδίωξή τους σʼ ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη αρκετοί Ναϊτες
κατόρθωσαν να επιβιώσουν είτε μεταμφιεσμένοι είτε ως ένα «υπόγειο
κίνημα», το οποίο θα υπόσκαπτε εν τέλει τα σαθρά θεμέλια της Καθολικής
Εκκλησίας.
Κάποιες ομάδες Ναϊτών κατέφυγαν στην Κύπρο, παίρνοντας μαζί τους
τμήμα του περιβόητου «θησαυρού» τους, που για πολλούς δεν ήταν παρά
βιβλία και ιερά κείμενα που εμπεριείχαν τις μυστικές τους δοξασίες. Άλλοι
κατέφυγαν στους Ιωαννίτες Ιππότες, που κατείχαν τότε τη Ρόδο και τη
Μάλτα. Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία οι Ναϊτες, κάτω από την ανοχή
των βασιλέων των δύο χωρών, ίδρυσαν νέα Τάγματα και συγκεκριμένα το
Τάγμα της Μοντέσα (Ισπανία) και το Τάγμα του Χριστού (Πορτογαλία),
στους κόλπους των οποίων βρήκαν προστασία από τους διώκτες τους. Και
τα δύο αυτά Τάγματα εξακολουθούν να υπάρχουν ως τις μέρες μας.
Η από ξηράς καταδίωξη των Ναϊτών ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση για τους
διώκτες τους, ωστόσο όμως δε συνέβη το ίδιο και στην περίπτωση των
ναυτικών τους δυνάμεων. Συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο της
ολοκληρωτικής τους εξαφάνισης, αρκετοί Ναϊτες της Γαλλίας και της Ιταλίας
μαζί με το μεγαλύτερο μέρος του στόλου τους, απέπλευσαν από τα λιμάνια
της Μεσογείου και μέσω Γιβραλτάρ, πορτογαλικών ακτών και Ιρλανδίας
έφτασαν τελικά στις ακτές της Σκοτίας (1307-1309). Την περίοδο εκείνη η
κέλτικη Σκοτία ήταν σε διαρκή αναταραχή. Ξεσηκωμένοι από έναν φλογερό
πατριωτη, τον Γουίλιαμ Γουάλας, οι Σκοτσέζοι αγωνίζονταν με πείσμα για
νʼαπαλλαγούν από την επικυριαρχία του στυγννού βασιλιά της Αγγλίας
Εδουάρδου Βʼ. Τελικά έπειτα από μια σειρά αιματηρών πολέμων, που
έμειναν στην ιστορία ως «Πόλεμοι των Μπρούς», οι Σκοτσέζοι κατόρθωσαν
νʼ απελευθερώσουν την πατρίδα τους. Και σʼαυτό η συμβολή των Ναϊτών
ήταν καθοριστική.
Την εποχή εκείνη οι Άγγλοι, με πρόσχημα τη διάδοση του καθολικισμού,
επιδίωκαν την «ενοποίηση», δηλαδή την κατάκτηση των Βρετανικών
Νησιών. Αντιστεκόμενοι σʼ αυτή την επιθετική πολιτική της Αγγλίας, οι
Σκοτσέζοι, με τη βοήθεια και των Ιρλανδών, αμφισβητούσαν τον
καθολικισμό συνεχίζοντας τις παραδοσιακές δρυϊδικές τελετές τους. Κάτω
από τις ευλογίες του Πάπα, ο πανούργος βασιλιάς Εδουάρδος επιχείρησε
αρκετές πολεμικές εκστρατείες κατά της «κρυφοπαγανιστικής» Σκοτίας.
Παρʼ ότι είχε επιτυχίες συχνά στις μάχες απέναντι στους μαχητικούς αλλά
ανοργάνωτους Σκοτσέζους δεν μπορούσε ωστόσο να κρατήσει τη χώρα
τους υποταγμένη.
Ύστερα από κάθε αγγλική νίκη οι Σκοτσέζοι επαναστατούσαν και
χτυπούσαν τους κατακτητές. Ταυτόχρονα, οι συνεχείς συγκρούσεις με τους
καθολικούς Άγγλους έσπρωχναν τους Σκοτσέζους όλο και πιο πολύ προς
την παγανιστική τους θρησκεία. Έτσι ο Ρόμπερτ Μπρούς ανακηρύχτηκε
βασιλιάς της Σκοτίας το 1304, εκμεταλλευόμενος το αντικαθολικό μένος του
λαού του, στράφηκε σχδόν ανοικτά προς τον πατροπαράδοτο κέλτικο
Δρυϊδισμό. Και για να αποδείξει την απέχθεία του προς τον καθολικισμό,
έσφαξε τον καθολικό του αντίπαλο, Τζων Κόμιν, μέσα σε μια χριστιανική
εκκλησία, με βάση την κέλτικη τελετουργία, βεβηλώνοντας έτσι τα ιερά!
Έχοντας πειστεί για τον αντικαθολικισμό του Μπρούς, οι επιζήσαντες Ναϊτες
αποφάσισαν να τον υποστηρίξουν στον αγώνα του κατά των Άγγλων.. Έτσι,
στην αποφασιστική μάχη του Μπάνοκμπερν, που έγινε τρεις μήνες μετά την
εκτέλεση του Μάγιστρου Ζακ Ντε Μολέ και μάλιστα μια μέρα, που για το
Τάγμα του Ναού θεωρούνταν ιερή (24/06/1314), ενώ η μάχη έγερνε υπέρ
των Άγγλων «εμφανίστηκαν από το πουθενά σιδερόφρακτοί ιππότες κι
έπεσαν με φοβερή ορμή κατά των Άγγλων». Χάρη στην αποφασιστική
συμβολή των Ναϊτών οι Άγγλοι έπαθαν πανωλεθρία και οι Σκοτσέζοι
νίκησαν, αποκτώντας την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους. Τελικά, το 1324 ο
Πάπας αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τον Μπρούς ως το νόμιμο βασιλιά της
Σκοτίας.Μετά τα γεγονότα αυτά, στη Σκοτία παρέμεινε τελικά ένας μεγάλος
αριθμός κυνηγημένων Ναϊτών, οι οποίοι κι απέκτησαν στενές σχέσεις με
ορισμένες ισχυρές οικογένειες Σκότων ευγενών, όπως με τους Σινκλαίρ.
Σύμφωνα με τους Μ.Μπέιτζαντ και Ρίτσαρντ Λέιγκ, συγγραφείς του βιβλίου
«Ο Ναός και η Στοά», οι απαρχές του σύγχρονου τεκτονισμού ανάγονται
στη στενή σχέση Ναϊτών – Σινκλαίρ και στις μυστικές γνώσεις που οι
πρώτοι μεταβίβασαν στους δεύτερους για να τις διαφυλάξουν. Οι Σινκλαίρ
μυήθηκαν στις αρχιτεκτονικές και κατασκευαστικές γνώσεις των Ναϊτών, σε
σημείο ώστε ο βασιλιάς της Σκοτίας Τζέημς Βʼ να διορίσει το 1441 το Λόρδο
Σινκλαίρ ισόβιο προστάτη των Τεκτόνων (οικοδόμων) και μάλιστα με
κληρονομικό δικαίωμα. Το 1630 τα κληρονομικά δικαιώματα του εκάστοτε
αρχηγού των Σινκλαίρ στην ηγεσία των Τεκτόνων επιβεβαιώθηκαν με
διάταγμα του βρετανικού θρόνου. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που μέλη της
μεγάλης αυτής οικογένειας, σε όλη τη διάρκεια της βρετανικής ιστορίας,
κατέλαβαν ανώτατα αξιώματα της Αυτοκρατορίας.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ «ΝΕΟΝΑΪΤΙΣΜΟΥ»

Διάφορα Τάγματα, που εμφορούνταν από εθνικιστικές τάσεις κι έδρασαν
κυρίως στην κατακερματισμένη Γερμανία του 19ου αιώνα, επηρεάστηκαν
σημαντικά από τις ιδέες των Ναϊτών, όπως αυτές μεταλλάχθηκαν μέσω του
περιβόητου Τευτονικού Τάγματος, που σκορπούσε για αιώνες τον όλεθρο
στις παγανιστικές ακόμη φυλές της Βαλτικής του Μεσαίωνα. Άλλωστε και ο
Σταυρός στη σημαία της Αυτοκρατορικής Γερμανίας, που δημιουργήθηκε τη
δεκαετία του 1870 από το σιδερένιο καγκελάριο Όττο Βίσμαρκ, έχει
σαφέστατα ναϊτική προέλευση.
Μία από τις νέες αποκρυφιστικές ομάδες στη Γερμανία, που διεκδικεί
κάποιους, αδύναμους, έστω, δεσμούς με τους Ναϊτες, είναι το Τάγμα των
Νέων Ναϊτών, που ιδρύθηκε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα από το
Γιοργκ Λαντζ φον Λίμπενφελς. Το Τάγμα αυτό συγχώνευσε κάποιες,
ακαθόριστης προέλευσης, ναϊτικές τελετές καο συμβολισμούς με το θρύλο
του Γκράαλ. Επρόκειτο για μια καθαρά αντισημιτική οργάνωση, με βαθιά
συντηρητικές και ρατσιστικές τάσεις, που βασίζονταν σε παρεξηγημένες
αποκρυφιστικές ιδέες, πολύ πριν το ναζιστικό κόμμα καταλάβει την εξουσία.
Ανάμεσα στην τεράστια βιβλιοθήκη του Λαντζ φον Λίμπενφελς υπήρχε και
το δεκάτομο Βιβλιομυστικόν (Bibiomystikon), που οι φήμες λένε ότι
επρόκειτο για ένα ακόμη σπάνιο μυστικό βιβλίο μεγάλης αξίας.

Είναι γνωστό ότι στις αρχές του 20ου αιώνα, ορισμένα μέλη του εν λόγω
Τάγματος, δημιούργησαν και τη λεγόμενη Αριοσοφία (Ariosophy). Το 1907,
σʼ έναν πύργο της Αυστρίας, ο Λίμπενφελς σχεδίασε μια σημαία, που είχε
πάνω της τη σβάστικα, παραπέμποντας έτσι στους ιερούς για το γερμανικό
λαό Ρούνους, καθώς και στην εσωτερική ιστορία της «Αρίας» φυλής.
Ενδιαφέρον είναι πάντως ότι ο Λίμπενφελς, ψευδο-αποκρυφιστής
που διεκδικούσε αριστοκρατική καταγωγή, συναντήθηκε το 1909 με το
νεαρό Αδόλφο Χίτλερ στη Βιέννη. Αργότερα ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι ο
Χίτλερ υπήρξε ένας από τους μαθητές του Τάγματος των Νέων
Ναϊτών.Όταν οι Ναζί κατέλαβαν την εξουσία και ο Χίτλερ επέστρεψε
πλέον πανίσχυρος στην Αυστρία (1938), αυτό το
ψευδοαποκρυφιστικό Τάγμα είχε περάσει ήδη στο περιθώριο,
υπομένοντας την ίδια μοίρα με τις υπόλοιπες, αναγνωρισμένες
εσωτερικές κι ερμητικές ομάδες στην Γερμανία. Στον Λίμπενφελς
απαγορευόταν να δημοσιεύσει οτιδηπότε.
Η ναϊτική παράδοση ισχυρίζεται ότι διδάσκει την ουσία της κοινής
κληρονομιάς της ανθρώπινης πνευματικής εμπειρίας. Αυτή η πνευματική
γνώση αποτελεί και τον εσωτερικό κύκλο της ναϊτικής παράδοσης, που έχει
διασωθεί ως τις μέρες μας. Το σημερινό Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών είναι
μια από τις εκδηλώσεις του Τάγματος του Ναού.
Οι σύγχρονοι Ναϊτες προσπαθούν νʼ αναβιώσουν σήμερα την παράδοση
των προγόνων τους, πιστεύοντας ότι αποτελεί κεφαλαιώδες μνημείο της
ανθρώπινης ιστορίας. Αποκαλούν αυτή την προσπάθεια «Αναγέννηση του
Τάγματος». Οι ίδιοι πιστεύουν ότι οι Ναϊτες έχουν να παίξουν σημαντικό
ρόλο στη σημερινή περίοδο της μετάβασης από την εποχή του Ιχθύος στην
εποχή του Υδροχόου. Ορισμένα μάλιστα ναϊτικά Τάγματα ισχυρίζονται ότι οι
ψυχές των παλιών Ιπποτών του Ναού έχουν ενσαρκωθεί στη διάρκεια του
αιώνα μας κι έτσι το Τάγμα θα συνεχίσει το έργο που σταμάτησε το 14ο
αιώνα.ΠΗΓΗ:http://www.truth.freeforums.org/view...p?f=174&t=2063

Τεχνολογικος γριφος δισεκατομμυριων ετων...

Μια περίεργη ανακάλυψη που έγινε το 1997 στην Νότια Αφρική, βγήκε
τελευταία από την αφάνεια. Πρόκειται για μερικά περιστρεφόμενα σφαιρίδια,
στα οποία ο ιδιοκτήτης τους δεν είχε δώσει και πολύ σημασία όταν τα
βρήκε. Τώρα όμως έφτασαν να αποτελούν ένα μυστήριο από το παρελθόν,
ηλικίας ? δισεκατομμυρίων ετών !!!
Τα μυστηριώδη σφαιρίδια που έχουν
διάμετρο από 30 έως 50 χιλιοστά και
είναι φτιαγμένα από ένα πάρα πολύ
σκληρό υλικό, είχε ανακαλύψει στο
ορυχείο Gestoptesfontein της Ν.
Αφρικής ο John Hund, θαμμένα μέσα σε
ένα ασβεστολιθικό πέτρωμα που
ονομάζεται πυροφυλλίτης. Αρχικά
έπαιζε μαζί τους σαν ένα ωραίο
παιχνίδι, όπως κάποιος παίζει το
κομπολόι του στο καφενείο, μιας και τα σφαιρίδια είχαν την ιδιότητα να
περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους. Καθώς όμως ο κ. Hund συνέχιζε
το παιχνίδι του, παρατήρησε την απόλυτη ισορροπία με την οποία
περιστρέφονταν τα σφαιρίδια.

Το θέμα του κίνησε την περιέργεια και

αποφάσισε να τα πάει στο Διαστημικό
Ινστιτούτο της Καλιφόρνια για να τα
υποβάλλει σε μια πιο λεπτομερή
εξέταση. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι
παραπάνω από το αναμενόμενο: ο
βαθμός ισορροπίας των σφαιριδίων
ήταν τόσο μεγάλος ώστε να ξεπερνάει
τα συστήματα μέτρησης των
εργαστηρίων και ? προφανώς ? τις
κατασκευαστικές δυνατότητες του συγκεκριμένου εργαστηρίου, το οποίο ας
ληφθεί υπόψη ότι κατασκευάζει γυροσκοπικές πυξίδες για την NASA !!! ? Η
απόκλιση των σφαιριδίων από την απόλυτη ισορροπία γύρω απ? τον άξονά
τους καθορίστηκε τελικά στο ένα εκατοστό του χιλιοστού της ίντσας (δηλ.
στο 1/100.000 της ίντσας) !!! Πιο επισταμένη έρευνα έδειξε ότι τα σφαιρίδια
δεν είναι απόλυτα σφαιρικά, αλλά ελαφρώς επιμήκη.
 Όσο για το
εσωτερικό τους:
άλλα περιέχουν μια
σπογγώδη ουσία και
άλλα κάτι σαν
ξυλάνθρακα.
Τα μυστηριώδη αυτά
αντικείμενα
προκάλεσαν το
ενδιαφέρον πολλών
ερευνητικών
κέντρων και
εργαστηρίων, που
θέλουν να διεξάγουν
περαιτέρω μελέτες
πάνω τους. Πάντως
είναι μια σοβαρή
ένδειξη ότι το
παρελθόν της
ανθρωπότητας και
του πλανήτη μας
γενικότερα, κρύβει
αινίγματα που ούτε
καν μπορούμε να
φανταστούμε και
αφήνει ανοικτή την
πιθανότητα ο
σύγχρονος τεχνολογικός πολιτισμός μας να μην είναι απαραίτητα ο
υψηλότερος που κατοίκησε τη Γη ? Εξάλλου οι μύθοι και οι παραδόσεις
πολλών πολιτισμών σε Ανατολή και Δύση αναφέρονται σε πολιτισμούς,
χαμένους στο χρόνο, με υψηλότατο τεχνολογικό επίπ

Ο Σιναϊτικος Κωδικας στο Internet...

Ο Σιναϊτικός Κώδικας, είναι το πολυτιμότερο χειρόγραφο στον κόσμο με
ελληνικό κείμενο της Αγίας Γραφής (μέσα 4ου αι.) και ονομάστηκε
«Σιναϊτικός Κώδικας» από το μέρος στο οποίο γράφτηκε...
Η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά διαθέτει μια από τις
σπουδαιότερες βιβλιοθήκες χειρογράφων του κόσμου. Γι αυτό αποτελεί
παγκοσμίου ακτινοβολίας κέντρο μελέτης και πολιτισμού. Υπάρχουν
περισσότερα από 4.500 σε ποικιλία γλωσσών όπως Ελληνικά, Αραβικά,
Ιβιρικά (Γεωργιανά), Σλαβικά, Αιθιοπικά, Λατινικά, Περσικά, Πολωνικά,
Αρμενικά, Κοπτικά. Όπως είναι φυσικό τα ελληνικά είναι τα περισσότερα
(άνω των 3.000).
Σελίδα του Σιναϊτικού Κώδικα στην Βρετανική Βιβλιοθήκη στο Λονδίνο.
Μεταξύ αυτών ο Σιναϊτικός Κώδικας, είναι το πολυτιμότερο χειρόγραφο στον
κόσμο με ελληνικό κείμενο της Αγίας Γραφής (μέσα 4ου αι.) και ονομάστηκε
«Σιναϊτικός Κώδικας» από το μέρος στο οποίο γράφτηκε. Ορισμένοι
υποστηρίζουν ι ότι έχει συνταχθεί σε πενήντα αντίγραφα, κατ’ εντολή του
Μεγάλου Κωνσταντίνου, όταν ασπάστηκε τον Χριστιανισμό.
Το γνήσιο έκανε «φτερά» το 1865, όταν «δανείστηκε» σταδιακά μέρη του
κυρίως σώματος του χειρογράφου ο Γερμανός μελετητής Κονσταντίν φον
Τίσεντορφ για λογαριασμό του Ρώσου αυτοκράτορα. Από τότε ουδέποτε
επιστράφηκαν, καταλήγοντας στη Γερμανία και τη Ρωσία. Το 1933 το
αγόρασε από τη Σοβιετική Ένωση (έναντι 100.000 λιρών) η Βρετανική
Βιβλιοθήκη στο Λονδίνο, όπου φυλάσσονται 347 από τις 400 σελίδες του
χειρογράφου. Οι υπόλοιπες σελίδες βρίσκονται στη Βιβλιοθήκη της Λειψίας,
στην Εθνική Πινακοθήκη της Ρωσίας στην Αγία Πετρούπολη και στη Μονή
της Αγίας Αικατερίνης, η οποία μέχρι σήμερα θεωρεί ότι το σπάνιο κειμήλιο
έχει κλαπεί.
ο Κ.TischendorfΣυχνά αναφέρεται και ο μύθος
τον οποίο έπλασε ο Κ.Tischendorf για να
δικαιολογήσει την υπεξαίρεσή του, ότι δήθεν το
χειρόγραφο ήταν παρατημένο σε ένα καλάθι ή ότι
οι μοναχοί χρησιμοποιούσαν ως προσάναμμα τα
φύλλα του. Σημειωτέον ότι στο Αρχείο της Μονής
φυλάσσεται έως σήμερα το ιδιόχειρο έγγραφο,
στην ελληνική γλώσσα γραμμένο, του
Κ.Tischendorf, με το οποίο δηλώνει τον προσωρινό δανεισμό του
κώδικα.Πάντως, κατά την άποψη της Μονής, ο Σιναϊτικός Κώδικας δεν
ανήκει στα 50 σώματα που παρήγγειλε ο Μ. Κωνσταντίνος στον επίσκοπο
Καισαρείας της Παλαιστίνης για να εφοδιάσει τους νεοΐδρυθέντες ναούς της
Κωνσταντινούπολης, πρόκειται όμως για ένα άμεσο αντίγραφό τους.Όπως
μετέδωσε προ ημερών το BBC ειδικοί από τη Βρετανία, τη Ρωσία και την
Αίγυπτο προετοιμάζουν τεχνικά, βελτιώνοντας την ευκρίνεια, τη δημοσίευση
στο διαδίκτυο του «Σιναϊτικού Κώδικα», του χειρογράφου με το πλήρες
ελληνικό κείμενο της Καινής Διαθήκης.
Η εργασία αυτή αφορά επίσης μέρος της Παλαιάς Διαθήκης, της γνωστής
«Μετάφρασης των Ο'», που περιλαμβάνει βιβλία τα οποία θεωρούνται
«Απόκρυφα».
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του στο ΒΒC ο προϊστάμενος του Τμήματος
Μεσαιωνικών Χειρογράφων και Χειρογράφων των Πρώιμων Χρόνων είπε:
«Είναι ένα πολύ ευδιάκριτο χειρόγραφο και κανένα άλλο δεν μοιάζει με
αυτό», λέγοντας στη συνέχεια ότι «σε κάθε σελίδα μεγέθους 34-37
εκατοστών βρίσκεται το ελληνικό κείμενο σε τέσσερις στήλες». Η διαδικασία
προετοιμασίας για την πλήρη δημοσίευση του χειρογράφου στο Ίντερνετ θα
χρειαστούν τέσσερα χρόνια.
Το αρχαιότερο Ελληνικό Ευαγγέλιο στη Βιβλιοθήκη είναι του 717 μ.Χ., τα
περίφημα ιστορημένα χειρόγραφα του Ιώβ, ένας μεγαλογράμματος κώδικας
γραμμένος με χρυσά γράμματα που αποδίδεται σε δωρεά του αυτοκράτορα
Θεοδοσίου του Γ΄. Επίσης, υπάρχουν 13.000 τόμοι βιβλίων, μεταξύ των
οποίων αρκετά αρχέτυπα (όπως η πρώτη έκδοση των κωμωδιών του
Αριστοφάνη, 1498 και το Μέγα Ετυμολογικό του 1499).
Στο Σινά υπάρχει μεγάλη ποικιλία και από αρχειακό υλικό. Το σπουδαίο
είναι ότι δίνει πολύτιμα στοιχεία όχι μόνο για την ιστορία της Μονής και των
μετοχίων της, αλλά και για τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες και ξένα κράτη με
τα οποία είχε και έχει επικοινωνία. Το αρχαιότερο έγγραφο είναι μια
επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη Γεννάδιου (15ος αι.). Στο
ξενόγλωσσο και αραβικό τμήμα σώζονται τα αντίγραφα του «αχτιναμέ» του
Μωάμεθ.
Το αρχαιότερο αντίγραφο είναι επικυρωμένο από τον Σελήμ τον Α΄, όταν το
1517 μ.Χ. κατέλαβε την Αίγυπτο. Αξιόλογα είναι το τουρκικό έγγραφο με
διαταγή του Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου και το Γαλλικό Ασφαλιστήριο
έγγραφο υπέρ της Μονής, με την ιδιόχειρη υπογραφή του Ναπολέοντα
Βοναπάρτη (1798).
Ακόμα στο Σινά απίστευτος είναι ο πλούτος της Μονής σε χρυσοκέντητα
άμφια που προέρχονται από κάθε γωνιά της γης, αλλά και τα
αριστουργήματα αργυροχοϊας (όπως ο Ιουστινιάνειος σταυρός, η
αργυροεπίχρυση μίτρα που αφιέρωσαν χριστιανοί από τα Ιωάννινα, ο
σμαλτωμένος σταυρός λιτανείας και άλλα τελετουργικά αντικείμενα) που
είναι πραγματικά ιστορικά τεκμήρια (6ος-18ος αι.).

Η ΘΕΩΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΗΣ ΓΗΣ

Οι θρύλοι λένε ότι υπάρχει στον Βορά μια είσοδος που οδηγεί στα έγκατα
της γης. Μάλιστα, οι αρχαίοι πολιτισμοί που ζούσαν εκεί, την
χρησιμοποιούσαν για να βρίσκουν καταφύγιο κάτω από την επιφάνεια της
γης όποτε αυτό ήταν απαραίτητο. Οι μυστικιστές ισχυρίζονται ότι η είσοδος
στην Υπερβόρεια, την Σαμπάλα και την Πλουτώνια, βρίσκεται κάπου στον
Βόρειο Πόλο. Επίσης υπάρχει και η άποψη ότι τα ΑΤΙΑ ,δεν μας
επισκέπτονται ερχόμενα από το διάστημα , αλλά βγαίνουν από τεράστιες
τρύπες κάτω από την επιφάνεια της γης, στο Βόρειο Πόλο.
Στην εποχή του Πλάτωνος οι άνθρωποι πίστευαν στην πιθανή ύπαρξη ζωής
κάτω από την επιφάνεια της γης. Ο ίδιος ο Πλάτωνας πίστευε ότι η γη στο
εσωτερικό της είναι γεμάτη σπηλιές και διόδους .Ο ερευνητής Halley
κατέληξε μετά από μελέτες στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια σφαίρα στο
εσωτερικό της γης με το δικό της ξεχωριστό μαγνητικό πεδίο.
Ο επιστήμονας Mark Sadikov ισχυρίζεται ότι στο Βορά δεν υπάρχουν
τρύπες που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως είσοδοι στο εσωτερικό της γης.
Αυτό ισχυρίζεται και η Maria Gavrilo επικεφαλής της έρευνας του αρκτικού
και ανταρκτικού ινστιτούτου. Επίσης προσθέτει ότι ο Βόρειος Πόλος είναι
ένας ωκεανός καλυμμένος με πάγο κι όσες προσπάθειες γίνανε για να
βρεθεί ξηρά κατέληξαν σε αποτυχία.
Η πύλη εισόδου στον βόρειο πόλο
Οι υποστηρικτές της θεωρίας της κούφιας γης τεκμηριώνουν τις απόψεις
τους επικαλούμενοι φαινόμενα
όπως το aurora Polaris , την
περίεργη συμπεριφορά των
πυξίδων στο Βόρειο Πόλο, καθώς
και τα ρεύματα θερμού αέρα που
κατά καιρού παρατηρούνται εκεί και
ισχυρίζονται ότι προέρχονται από
το εσωτερικό της γης. Σ αυτά
απαντάνε ο Mark Sadikov και η
Maria Gavrilo με επιστημονικά
επιχειρήματα.
«Κάτω από το φλοιό της γης που
έχει πάχος 800 χιλιόμετρα, υπάρχει
ένα κενό. Ένα τεράστιο κούφωμα.
Μέσα σε αυτό το κενό, υπάρχουν
τρεις oμόκεντροι πλανήτες, με τον
ίδιο άξονα. Έχουν περίπου το μέγεθος του Άρη της Αφροδίτης και του
Ερμή...»
ΕΝΤΜΟΥΝΤ ΧΑΛΕΫ, αστρονόμος, 1692
«Δηλώνω ότι η γη είναι κούφια. Το εσωτερικό της κατοικείται και αποτελείται
από ένα αριθμό συμπαγών ομόκεντρων σφαιρών, η μία μέσα στην άλλη,
και είναι ανοιχτή στις περιοχές των πόλων στη 12η ή 16η μοίρα. Αναζητώ
εκατό γενναίους συντρόφους, εφοδιασμένους και εξοπλισμένους πολύ
καλά, για να ξεκινήσουμε το φθινόπωρο από τη Σιβηρία με τάρανδους και
έλκηθρα, με κατεύθυνση τους πάγους της βόρειας παγωμένης θάλασσας.
Δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα βρούμε μία θερμή και πλούσια χώρα γεμάτη
από ωφέλιμα φυτά και ζώα. Αν δεν συναντήσουμε ανθρώπους όταν
φθάσουμε σε 82 μοίρες βόρειο πλάτος, θα επιστρέψουμε την επόμενη
άνοιξη.»
ΤΖΩΝ ΚΛΗΒΣ ΣΥΜΣ, πρώην λοχαγός πεζικού, Μάιος 1818 - Οχάιο, ΗΠΑ
«Ο κόσμος μας δημιουργήθηκε αρχικά μόνο για το εσωτερικό του. Η
απόσταση μεταξύ των 2 εσωτερικών επιφανειών είναι 1000 χιλιόμετρα
λιγότερη από τη διάμετρο της Γης. Στο κέντρο βρίσκεται μία τεράστια μπάλα
θαμπής κόκκινης φωτιάς, περικυκλωμένη από ένα λευκό απαλό φωτεινό
σύννεφο. Εκεί βρίσκεται ο θρόνος του βασιλιά του κόσμου.»
ΓΟΥΙΛΣ ΤΖΩΡΤΖ ΕΜΕΡΣΟΝ, 1908
Ο Ελβετός μαθηματικός ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΟΗΛΕΡ (1707-1783), πίστευε ότι στο
κέντρο της γης, υπήρχε ένας μικρός ήλιος, που έριχνε το ήπιο φως του σε
ένα πολύ ανεπτυγμένο υπόγειο πολιτισμό.
Ο ΛΟΡΔΟΣ ΛΥΤΟΝ (1803-1873), στο βιβλίο του «Η Επερχόμενη φυλή»
λέει πως ακολουθώντας τις στοές ενός μεταλλείου, βρέθηκε σε ένα υπόγειο
κόσμο όπου συνάντησε φτερωτά όντα, καθώς και μία φυλή που αποκαλεί
τον εαυτό της Βριλ-για.Οι Βριλ-για, διατηρούν ένα σοφό και ανώτερο
πολιτισμό, και είναι κάτοχοι της «δύναμης Βριλ», που την χειρίζονται μέσω
ενός θαυματουργού ραβδιού. Η δύναμη Βριλ, είναι η υπέρτατη γήινη
δύναμη και δημιουργείται από τη συλλογή της αιθερικής ενέργειας της γης,
σε σύνδεση με την προσωπική ενέργεια του ανθρώπου.

«Η αληθινή κατοικία του Απόλλωνα βρίσκεται ανάμεσα στους

Υπερβόρειους, σε μία χώρα αιώνιας ζωής. Η Λητώ, η μητέρα του
Απόλλωνα, γεννήθηκε σε ένα νησί στον αρκτικό ωκεανό, πολύ πιο πέρα
από το βόρειο άνεμο. O θεός που κάθεται στο κέντρο, στον ομφαλό της γης,
είναι ο Κύριος των μύθων και ο Δημιουργός των θρησκειών της
ανθρωπότητας.»
ΠΛΑΤΩΝ

Γενικα ολες οι μυθολογιες καθως και τα ιερα κειμενα

εχουν αναφορες για καποια υπογεια χωρα οπου χρησιμοποιουνται
διαφορετικα ονοματα που πολλες φορες μοιαζουν .
Στο αποκρυφο βιβλιο του Ενωχ βρισκουμε διαφορες περιγραφες ταξιδιων
του Ενωχ
προς τον Αλλο κοσμο.Ταξιδευει οπως γραφει το βιβλιο σε ενα φλεγομενο
ανοιγμα
της Γης μεσα στο οποιο οι Εκπεσοντες Αγελλοι ειναι τιμωρημενοι για
παντα.Επισης
επισκεφτεται την She ol,που την περιγραφει σαν ενα τεραστιο βουνο με
τεσσερα «κουφια μερη»Ο Αγγελος Ραφαηλ λεει στον Ενωχ οτι αυτα τα
«κουφια μερη» δημουργηθηκαν για να συγκεντρωθουν ολες οι ψυχες των
ανθρωπων μεχρι την ημερα της Τελικης Κρισης.Αργοτερα λεγεται οτι αυτα
τα κουφια μερη μεταλλαχθηκαν και οτι αποτελουν πλεον μονο κολαση για
τους κακους και αμαρτωλους και οτι ο παραδεισος μεταφερθηκε στους
Ουρανους.
Στη Σρι Ραμαγιάνα έχουμε δύο σκηνές που υποδηλώνουν την ύπαρξη
εσωτερικών περιοχών της Γης. Μετά από την απαγωγή του Shrimati
Sitatevi από τον Ravana, ο Shree Laksman ορκίστηκε στον Rama ότι θα
έβρισκε το βλάσφημο ακόμη κι αν χρειαζόταν να τον κυνηγήσει στις "μαύρες
τρύπες της Γης". Στο κεφάλαιο 8 του Kishkindya, ο Rama αποδεικνύει τη
δυνατότητα του στον Sugriva με το να ρίξει ένα βέλος το οποίο "διαπέρασε
εφτά παλάμες, ένα βράχο, και την ΕΝΔΟΤΑΤΗ περιοχή της Γης και σε ένα
λεπτό επέστρεψε πίσω στη φαρέτρα.
Οι Puranas επίσης τονίζουν το κούφιο τμήμα της Γης σε πολλές αφηγήσεις.
Μια τέτοια αφήγηση μας λέει ότι, στο τέλος της Κάλι Γιούγκα, ο Αβατάρα
Kalki θα γεννηθεί στην καλύτερη από τις καλλιεργημένες οικογένειες της
πόλης Shambala - μια πόλη που αναγνωρίζεται και στην Πουρανική και στη
Θιβετανική παράδοση σαν η πόλη του εσωτερικού του πλανήτη - και ότι θα
εξαφανίσει τους αιρετικούς στην επιφάνεια της γης. Κατόπιν, η γενική
Πουρανική ερμηνεία λέει ότι άνθρωποι θα έρθουν στην επιφάνεια από το
εσωτερικό του πλανήτη για να ξανά-αποικήσουν και να ξανά-ξεκινήσουν τη
Βεδική κουλτούρα.
Υπάρχει μια διήγηση στις Puranas για τους γιους του Sagara που
αναφέρεται παραπάνω. Τους δόθηκε η αποστολή να αναζητήσουν το άλογο
που ήταν να θυσιαστεί και είχε κλαπεί από τον Ίντρα έτσι ώστε να
σταματήσει τις θυσίες του Μαχαραγιά Prithu. Στην αναζήτηση τους, οι
Puranas λένε ότι έφτασαν σε ένα βόρειο ωκεανό, τον οποίο διέσχισαν και
ότι μπήκαν στα "σωθικά" της Γης. Εκεί βρήκαν το άλογο, στο ερημητήριο
του Kapila Rishi.
Οι ΑΝΑΣΑΖΙ, οι οποίοι εμφανίστηκαν ξαφνικά στην Δυτική Αμερική το 100
πΧ και εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς 15 αιώνες αργότερα, πίστευαν πως οι
πρόγονοί τους βγήκαν από τον κάτω κόσμο μέσα από μία τρύπα που
ενώνει την επιφάνεια με το κέντρο της γης, μέσα από την ίδια τρύπα οι
ψυχές των νεκρών γυρνάνε στην αρχέγονη πατρίδα τους. Έχτιζαν υπόγειες
κατοικίες ή σε κοιλώματα του εδάφους και ναούς κοντά σε τρύπες. Έχτιζαν
πενταόροφα κτήρια 2000 δωματίων!!! Οι Ινδιάνοι Ναβάχο τους έδωσαν το
όνομα Ανασάζι που σημαίνει "<ι>ξένοι αρχαίοι".
Ο Olaf Jansen, Νορβηγός νέος που πέρασε το άνοιγμα με τον πατέρα του
με τη βάρκα τους στα 1820, αφηγήτε:
Ταξίδευαν με το ιστιοφόρο τους προς το Spitzenburg, ένα νησί πάνω από τη
Γροιλανδία. Αφού σταμάτησαν στη βόρεια πλευρά του νησιού για να
πάρουν προμήθειες, ξεκίνησαν προς καλές περιοχές για ψάρεμα. Αλλά ο
πατέρας του παιδιού ήταν εξουσιασμένος από την επιθυμία να προχωρήσει
πιο μακριά προς το βορρά, στις θερμές περιοχές των θρύλων της
Νορβηγίας, και βεβαίωσε το αγόρι ότι θα προστατεύονταν από τους Θεούς
Thor (Δίας, από τη λέξη "Thursday") και Odin.
Γρήγορα συνάντησαν παγόβουνα και έπρεπε να οδηγούν προσεκτικά το
πλοίο τους ανάμεσα τους. Ο Olaf αναφέρει ότι αν το σκάφος τους ήταν
μεγαλύτερο, δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν ανάμεσα στα παγόβουνα.
Μετά από ένα μήνα περίπου με τέτοιες κινήσεις, ο πάγος εξαφανίστηκε και
βρέθηκαν σε μια θαυμάσια ανοιχτή θάλασσα, μόλις λίγες μοίρες από τον
Πόλο! Αυτό δεν ανταποκρίνεται στις τυπικές μας απόψεις για τις Πολικές
περιοχές, οι οποίες φανταζόμαστε ότι είναι καλυμμένες από συμπαγές
στρώμα πάγου. Αλλά στην πραγματικότητα, όλοι οι εξερευνητές των Πόλων
ανέφεραν ότι υπάρχουν ανοιχτές θάλασσες κοντά στους Πόλους, και ένα
ολόκληρο φαινόμενο που ονομάζεται "Πολική θέρμανση".
Αυτό το φαινόμενο φαίνεται ότι προκαλείται όταν θερμός αέρας από το
εσωτερικό του πλανήτη βγαίνει από τα ανοίγματα δίπλα στους Πόλους. Οι
δυο τους συνέχισαν την πορεία τους, στις ανοιχτές θάλασσες για αρκετές
εβδομάδες.
Όσο σχεδίαζαν την πορεία τους προς το Βορρά είχαν τα μάτια προς τον
ήλιο, ο οποίος ήταν πίσω τους και έπεφτε στον ορίζοντα, ακολουθώντας το
ισημερινό μονοπάτι του. Τότε είδαν μια ασυνήθιστη εικόνα. Αυτό που
ακριβώς είδαν το αγόρι και ο πατέρας του ήταν ένας εσωτερικός ήλιος, που
έλαμπε μπροστά τους! Ο δίσκος του ήταν μικρότερος, και το χρώμα του
ευκρινώς πιο κόκκινο από το δικό μας ήλιο, αλλά ήταν εκεί.
Προχώρησαν προς την κατεύθυνση τού του εναλλασσόμενου ήλιου και όταν
η άκρη του πλοίου αγκιστρώθηκε στην καμπύλη του ακτινοειδούς
ανοίγματος του Πόλου, ο ήλιος έλαμπε ψηλότερα, και τον έβλεπαν καθώς
εισχωρούσαν στην εσώτερη Γη. Σε αντίθεση ο μεγαλύτερος ήλιος που είναι
ορατός στην επιφάνεια εξαφανίστηκε και βυθίστηκε μόνιμα στον ορίζοντα
πίσω τους.
Όσο ο πατέρας και ο γιος συνέχιζαν την πορεία τους προς το εσωτερικό
έφτασαν στην ακτογραμμή μιας ηπείρου και την ακολούθησαν. Είδαν
τεράστια δέντρα και μαμούθ με μέγεθος διπλάσιο ενός ελέφαντα. Διέσχισαν
μονοπάτια με ένα γιγαντιαίο πλοίο, όπως το περιγράφει ο Olaf, μεγαλύτερο
από όσο είχε ποτέ φανταστεί. Βέβαια, αυτό ήταν το 1830. Του φαινόταν σαν
κρουαζιερόπλοιο ή πλοίο εκδρομών επειδή τα καταστρώματα ήταν γεμάτα
με ανθρώπους που τραγουδούσαν τραγούδια με χαρούμενη διάθεση. Οι
δύο ταξιδιώτες γνωρίστηκαν με τους κατόχους του πλοίου και ανέβηκαν
επάνω. Βρέθηκαν σε παρέες ανθρώπων με γιγαντιαίο ανάστημα, ο πιο
κοντός ήταν πάνω από 12 πόδια!
Τους καλωσόρισαν στην κούφια Γη· περιηγήθηκαν στα βασίλεια της
Shambala της Μικρότερης και της Shambala της μεγαλύτερης. Το πλοίο
τους μεταφερόταν από πόλη σε πόλη και παρουσιαζόταν σαν αντικείμενο
περιέργειας και θαυμασμού, ένα μικρό πλοίο των μικροσκοπικών
ανθρώπων που ήρθαν από την επιφάνεια.

ΚΟΙΛΗ ΓΗ ΚΑΙ ΧΙΤΛΕΡ

Πολλοί λένε ότι ο Χίτλερ γνώριζε όντα από τη φυλή της Κούφιας γης και ότι
είχαν συνεννοηθεί για να φτιάξουν την Υπεράνθρωπη Άρια φυλή που θα
κυριαρχούσε σε ολόκληρο το πλανήτη. Είναι γνωστό ότι μετά από την
Γερμανική ήττα, στις Γερμανικές βάσεις, βρέθηκαν σχέδια UFO με άγνωστη
προέλευση. Οι οπαδοί της Κούφιας Γης υποστηρίζουν ότι τα UFO
προέρχονται από τους Νάγκας. Επίσης υποστηρίζουν ότι όσοι αξιωματικοί
δεν βρέθηκαν (και ο Χίτλερ), μετά την ήττα τους, κρύφτηκαν στα έγκατα της
γης. Όσοι Γερμανοί επιστήμονες πιάστηκαν αιχμάλωτοι, μεταφέρθηκαν στις
Η.Π.Α για να συνεχίσουν το έργο τους...
Γιατί όμως ονομάζονταν και οι "δυνάμεις του άξονα";
Σβάστικα (Αγκυλωτός σταυρός). Η λέξη (svastika) προέρχεται από το
Σανσκριτικό "Su" που σημαίνει "καλός", "astig" που σημαίνει "να είσαι" και
το "ka" είναι απλή κατάληξη.
Για πάρα πολλούς λαούς συμβόλιζε και διαφορετική έννοια.
Πρωτοεμφανίστηκε 3000 χρόνια πριν σε διάφορα έργα τέχνης (αγγεία,
ποτήρια) ακόμη και σε νομίσματα στην Τροία. Για τους Έλληνες συμβόλιζε
την επανάληψη, το αιώνιο, και το χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν την
επανάληψη στη μουσική (παρτιτούρες).
Για τους Ναζί η σβάστικα συμβόλιζε την αιώνια κίνηση του κόσμου και τον
άξονα αυτής της κίνησης, τον πόλο, από όπου εξήλθαν οι Άρειοι. Είναι ένα
σύμβολο περιστροφικής κίνησης. Εξʼ ού και ο όρος "Δυνάμεις του άξονα"
και ένα ακόμη στοιχείο που μπορεί να συνδεθεί με τις θεωρίες της "Κούφιας
Γης". Ο Ρώσος ερευνητής Σνέγκιρεφ αναφέρει: «Στον 80ο παράλληλο, το
βέλος της πυξίδας θα δείχνει βόρεια, μετά ξαφνικά θα δείξει προς τα δυτικά
και μετά ξανά σχεδόν απρόθυμα θα γυρίσει πίσω στην θέση του». Αυτό
αποδεικνύει την γεωμετρική ασυμμετρία των πόλων.
Υπάρχουν και πολλά άλλα στοιχεία αλλά θα σας μιλήσω για την κυριότερη
ΑΠΟΔΕΙΞΗ: Υπάρχουν φωτογραφίες από διαστημικούς δορυφόρους που
κατάφεραν και βγήκαν στην δημοσιότητα. Σε πολλές από αυτές, το μόνο
που φαίνεται πάνω από τους πόλους είναι τα σύννεφα που τους
καλύπτουν, αλλά σε κάποιες που δεν υπάρχουν σύννεφα, φαίνονται
πεντακάθαρα τα τεράστια ρήγματα-είσοδοι και μέσα σε αυτά ΠΟΛΕΙΣ
ολόκληρες. Αναρωτιέται κανείς γιατί υπάρχουν στις συγκεκριμένες περιοχές
στρατιωτικές εγκαταστάσεις όπου εκτελούνται απόρρητα πειράματα και δεν
επιτρέπουν την πρόσβαση σε κανένα...;Τις πρώτες αναφορές για μια
κούφια γη τις βρίσκουμε σε αρχαία Ελληνικά κείμενα ώς κόσμο του Άδη
κάτω από την γη, στην Ιλιάδα. Μπορούσαν να μπουν στο κόσμο αυτόν και
κοινοί θνητοί αντιμετωπίζοντας τον Κέρβερο. Αναφορές υπάρχουν και για
την τιμωρία που επέβαλε ο Δίας στους Τιτάνες φυλακίζοντας τους μέσα
στην Γη.Η θεωρία της Κούφιας γης ενισχύθηκε -και σε εκείνα τα χρόνια
απέκτησε και οπαδούς- αρκετά χρόνια αργότερα με τον Ιούλιο Βερν, τον
Έντγκαρ Άλαν Πόε και άλλους αξιόλογους συγγραφείς να γράφουν για
αυτήν. Οι φήμες λοιπόν, που οι οπαδοί της "Κούφιας Γης" υποστηρίζουν ως
πραγματικότητα, αναφέρουν:Είσοδοι και έξοδοι υπάρχουν πολλοί για το
εσωτερικό της γης, μα οι κυριότεροι είναι οι δύο πόλοι της. Οι οποίοι -και
αποτελεί ανεξήγητο φαινόμενο- δεν συμπίπτουν με τους γεωγραφικούς,
όπως θα έπρεπε εάν η Γη ήταν συμπαγής. Εάν όμώς φανταστούμε την
ύπαρξη πολικών ανοιγμάτων με τους μαγνητικούς πόλους κατά μήκος των
χειλών αυτών και όχι σαν σταθερό σημείο, τότε όλα διελευκάνονται.
Μην σκέφτεστε λοιπόν την Υδρόγειο όπως σας την παρουσίαζαν στη
Γεωγραφία... Οι οπαδοί της Κούφιας Γης, θα σας δίδασκαν τα εξής:

Πάχος κέλυφους Γης: 1280 χιλιόμετρα

Εσωτερικός Ήλιος πλάτους: 960 χιλιόμετρα
Απόσταση εσωτερικού Ήλιου - Κέλυφους: 4640 χιλιόμετρα
Διάμετρος χείλους στο άνοιγμα των πόλων: 1920 χιλιόμετρα
Δύο κύριοι είσοδοι: Βόρειος και Νότιος πόλος
Υπόλοιποι είσοδοι: τα περισσότερα σπήλαια του κόσμου
Μήκος κύριων εισόδων: 2240 χιλιόμετρα
Εφικτή διαβίώση στο εσωτερικό: Φυσικά!! Αποδεκτό ακόμη και από
την Nasa!!
Πόλη: Σαμπάλα ή αλλιώς Αγκάρθα
Φυλές: Ερπετοειδή νοήμοντα όντα «Νάγκας» και «Δέρος»
Οι επιστήμονες μιλούν για τον πυρήνα της σαν ένα μικρό ήλιο. Μα και οι
οπαδοί της "Κούφιας Γης" ακριβώς το ίδιο υποστηρίζουν. Όταν λέμε
«κούφια γη» δεν εννοούμε τελείως κούφια, αλλά κατοικήσιμη. Κι έτσι οι
οπαδοί της, μας δίνουν την πολύ όμορφο παράδειγμα του πλυντηρίου για
να καταλάβουμε την δημιουργία της: όταν το πλυντήριο δουλεύει, τα ρούχα
και το νερό πετιούνται προς τα έξω λόγω της φυγόκεντρου και
συγκρατούνται από το κουβούκλιο του. Ανάλογα και στην Γη, ξέφυγαν από
την όλη μάζα νερό και χώμα, αλλά συγκρατήθηκαν από την βαρύτητα του
μικρού ήλιου.
Σέλας: Είναι φαινόμενο το οποίο παρατηρείται μόνο στους δύο πόλους και
δημιουργείται όταν ηλεκτρόνια και πρωτόνια, που προέρχονται από τον
Ήλιο, προσκρούουν στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και
παγιδεύονται από το γήινο μαγνητικό πεδίο.
Ο Σερ Έντμουντ Χάλεϊ λοιπόν υποστήριξε ότι το Σέλας δεν δημιουργείται με
τον παραπάνω τρόπο, αλλά ότι προκαλείται από μία φωτεινή ατμόσφαιρα
που διαρρέει από μία κοιλότητα στο εσωτερικό της Γης.
Η θεωρία αυτή είχε αρκετούς υποστηρικτές ένας απ' τους οποίους ήταν και
ο Ρόντεϊ Κλαφ ο οποίος εξηγεί ότι: «τα σέλα παράγονται αποκλειστικά από
τα σωματίδια που εκπέμπει ο εσωτερικός ήλιος της γης» και ότι «ο ηλιακός
άνεμος στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εισέλθει στο μαγνητικό πεδίο
της γης, αλλά εκτρέπεται γύρω από αυτό.» Επίσης «τα χρώματα του σέλας
προκαλούνται από έντονα στρώματα ενεργητικών ηλεκτρονίων που
εκπέμπονται από την πολική περιοχή μέσα στην ατμόσφαιρα όπου αυτά
συγκρούονται με σωματίδια μοριακού αζώτου, μοριακού οξυγόνου και
ατομικού οξυγόνου. Το πιο συνηθισμένο χρώμα του σέλας, το
πρασινοκίτρινο, εκπέμπεται από διεγερμένα άτομα οξυγόνου τα οποία
συγκρούονται με ηλεκτρόνια χαμηλής ενέργειας. Το σκούρο κόκκινο χρώμα
εκπέμπεται από μόρια οξυγόνου όταν αυτά συγκρούονται με ενεργητικά
ηλεκτρόνια».Σέλας όμως δεν εμφανίζεται μόνο στη Γη! Είναι γεγονός ότι
όλοι οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος προβάλουν κατά καιρούς
στοιχεία, που αποδεικνύουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Δεν θα επεκταθώ
στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά πρέπει να αναφέρω ότι όταν το 1973 η NASA
έριξε στην επιφάνεια της σελήνης, το τμήμα ενός πύραυλου, οι δονήσεις
στην επιφάνεια της σελήνης, διάρκεσαν 3,5 ώρες!
Μήπως τελικά έτσι είναι; Μήπως όλοι οι πλανήτες είναι κούφιοι;
Μήπως είναι αδύνατον να δημιουργηθεί ένας συμπαγής πλανήτης;
Οι περισότερες επίσης χώρες του κόσμου (Ελλάς, σκανδιναβία, Αίγυπτος,
Αγγλο-σάξονες, Ίνκας, Μάγιας...) έχουν αναφορές στην κοίλη γη μέσα
στους μύθους, θρύλους και παραδόσεις τους.
Μύθοι όπως το όρος Τέλος, η ύπαρξει πλασμάτων που ζούν κάτω απο την
επιφάνεια (καλικάνταροι για τους Έλληνες, κόμπολτ για τους γερμανούς,
δέρος & τέρος, βρίλ-για,Τίτανες, και πάει λέγοντας...).
Μια σχετική φημολογία σχετικά με την αλλαγή των πόλων του πλανήτη, την
σχέση της αλλαγής αυτής με το πείραμα Haarp, τον φόβο του Αϊνστάϊν
σχετικά με το θεμα αυτό, την ύπαρξη μεγάλων στρατιωτικών δυναμεων στα
σημεία των που βρίσκονται οι ''τρύπες'' και πολλά ακόμα που με γέρνουν
στην αλήθεια της θεωρίας αυτής....Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω επί του
θέματος, πάντως χαίρομαι που υπάρχυν και άλλοι που θεωρούν αληθινό το
παραπάνω θέμα, η έστω έλκονται απο την πιθανή αλήθεια που κρύβεται
στις παραδόσεις τόσων λαών ανα τον κόσμο....

Εξωγηινοι στην Αρχαιοτητα...Αυτοι οι Εμείς?

Καλοι μου φιλοι αν σκεφτέίτε ότι κατοικουμε στην εξωτερικη επιφανεια
του πλανητη γη και εχουμε ενδειξεις ότι ο πλανητης κατοικειται στοι
εσωτερικό του, τοτε το μυστικο είναι κατω από τα πόδια μας. Εμείς
είμαστε οι εξωγηινοι μια που κατοικουμε στην εξωτερικη επιφανεια. Οι
αλλοι είναι απλά εσωγηινοι, δε νομίζετε?
Μέσα στους Μύθους, τις Παραδόσεις, τις αφηγήσεις, αλλά και τις θρησκείες
των Αρχαίων Πολιτισμών, υπάρχουν αναφορές για την επίσκεψη εξωγήινων
οντοτήτων στη Γη. Δεν αναφέρονται αεροσκάφη, ούτε υψηλή τεχνολογία
( που άλλωστε υπήρχε π.χ. στην Ατλαντίδα ) αλλά ότι τα όντα αυτά ήταν
από ενέργεια και από φως. Επειδή αυτές οι εξωγήινες οντότητες ήταν πολύ
ανώτερες σε σχέση με τον άνθρωπο, ονομάστηκαν θεοί, ημίθεοι και ήρωες,
εμπλουτίζοντας τις Μυθολογίες και τις θρησκείες όλων των Πολιτισμών.

Ο σκοπός της επίσκεψης των εξωγήινων οντοτήτων -

θεών ήταν να βοηθήσουν την Ανθρωπότητα με
συγκεκριμένο τρόπο, για να επιταχύνει την εξέλιξή της.
Στις παραδόσεις των αρχαίων Πολιτισμών αναφέρονται
ονομαστικά οι Θεοί, οι οποίοι έδωσαν στην
Ανθρωπότητα σαν βοήθεια τη νόηση και του δίδαξαν τα
Μυστήρια, τις Τέχνες, τις Επιστήμες και τα Γράμματα.
Μετέδωσαν στον άνθρωπο ορισμένα στοιχεία της
λατρείας των άστρων και κυρίως του πλανήτη Αφροδίτη
και του άστρου Σείριου. Ίχνη αυτής της απόκρυφης
γνώσης συναντάμε σε Πολιτισμούς πολύ
απομακρυσμένους χωροχρονικά, όπως στους Μάγια,
στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα, στις φυλές της Αφρικής
κλπ. Σύμφωνα με την Εσωτερική Παράδοση, οι Μανασαπούτρα (αυτοί που
έφεραν το ΜΑΝΑΣ - ΝΟΥ) ήρθαν στη Γη από την Αφροδίτη, πριν από
εκατομμύρια χρόνια, για να βοηθήσουν την οικοδόμηση και εξέλιξη της
Ανθρωπότητας. Από τον Σείριο ήρθε μια πολύ ανώτερη οντότητα, που
εδρεύει στον Πλανήτη Αφροδίτη, για να βοηθήσει στην εξέλιξη του Ηλιακού
Συστήματος. Γι' αυτό οι Μανασαπούτρα δίδαξαν στους Ανθρώπους όχι
μόνο την ηλιακή και πλανητική λατρεία, αλλά και τη λατρεία του Σείριου,
καθώς και άλλων μεγάλων άστρων, όπως του Ανταρές ή Καρδιά του
Σκορπιού (Θεά Σελκίτ στην Αίγυπτο), του Αλντεμπαράν ή Ματιού του
Ταύρου (του Θεού Μιν στην Αίγυπτο), του Μπεντελγκές ή Δεξιού Ώμου του
Ωρίωνα (του Όσιρι) ή των Πλειάδων. Αυτά τα άστρα, όπως και ο Σείριος του
Μεγάλου Κυνός (ο Θεός ΄Ανουβις), αποτελούσαν μέρος των αστερισμών
του λεγόμενου Κάθετου Ζωδιακού, σε αντιπαράθεση με τον οριζόντιο
Ζωδιακό της γνωστής Αστρολογίας. Οι πυραμίδες σε Δύση και Ανατολή
εξυπηρετούσαν την τέλεση των ανώτερων Μυστηρίων, που δίδαξαν αυτές
οι εξωγήινες οντότητες-Θεοί, αλλά χρησίμευαν και σαν αστεροσκοπεία
μεγάλης ακρίβειας. Ακόμα, τα Ανατολικά κείμενα μιλούν για τους Πίτρι
Αγνισβάτα, που ήρθαν από τον πλανήτη Ερμή και έδωσαν στην
Ανθρωπότητα τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει το ΒΟΥΔΙ ή Πνευματική
Διαίσθηση. Από τον πλανήτη Άρη ήρθε ένα κύμα οντοτήτων, που βοήθησαν
να μεταβάλλει ο άνθρωπος την κατώτερη επιθυμία σε Βουλητική ώθηση.
Για όλα αυτά που αναφέραμε μέχρι τώρα, υπάρχουν πλήθος από
αποδείξεις, αναφορές και στοιχεία σε πολλούς αρχαίους Πολιτισμούς, που
περιμένουν τον κάθε ερευνητή με ανοιχτό μυαλό να τα προσεγγίσει. Στη
Βόρεια Αμερική οι παραδόσεις των Ινδιάνων Χόπι αναφέρουν τους
"Καχίνα", όντα εξωγήινα που προστάτευαν , συμβούλευαν και βοηθούσαν
με υπεράνθρωπες δυνάμεις να υπερνικήσουν οι φυλές των Ινδιάνων
δύσκολες καταστάσεις. Έτσι έγινε και με την Κόκκινη Πόλη στο Νότο, όταν
ξαφνικά μερικές φυλές των Χόπι δέχτηκαν επίθεση.
Στη Βραζιλία η Φυλή των Καϊάτο, που ζει στην Πολιτεία Μάττο Γκρόσσο,
στην Άνω Ξιγκού, θεωρεί ότι οι πρόγονοί τους ήρθαν από έναν άλλο κόσμο
και εγκαταστάθηκαν στη Γη. Διατηρούσαν την επικοινωνία με τον άλλο
κόσμο για αρκετά χρόνια, αλλά ένας κακός μάγος έκοψε αυτήν την
επικοινωνία και από τότε περιμένουν να ξανανοίξει πάλι αυτός ο τρόπος
επικοινωνίας.Μια άλλη φυλή των Ινδιάνων, οι Καϋάπο, αναφέρουν τον
Μπεπ - Κορόρκι, ο οποίος ήρθε στο χωριό της φυλής από το Σύμπαν με τα
μαγικά του όπλα, για να τους διδάξει πράγματα άγνωστα σε αυτούς. Έτσι
έγινε ο Δάσκαλος και Καθοδηγητής τους. Οι Ντογκόν, μια φυλή της Αφρικής
που ζει στο Μαλί, έγιναν γνωστοί από τους Γκριόλ και Ντετερλίν, οι οποίοι
για αρκετά χρόνια ερεύνησαν και έμαθαν αρκετά αποκαλυπτικά στοιχεία
μέσα από τις παραδόσεις τους. Το καταπληκτικό είναι ότι μέσα στις
παραδόσεις των Ντογκόν (οι οποίες έχουν αρκετές χιλιάδες χρόνια
αρχαιότητας) υπάρχουν πολύ ακριβείς γνώσεις για το Σείριο Α, το Σείριο Β,
αλλά και για πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος. Εδώ και λίγα χρόνια αυτές
οι γνώσεις ανακαλύφθηκαν και από την επιστημονική κοινότητα, με τη
χρήση πολύ εξελιγμένων ραδιοτηλεσκοπίων. Η Θρησκεία και οι
παραδόσεις τους στηρίζονται στην ανατολή και την κίνηση του Σείριου. Αυτό
είναι κάτι που φαίνεται απίστευτο για μία φυλή που ζει στα δάση και δεν έχει
καμία επαφή με τη σημερινή τεχνολογία.Πολλές αφρικάνικες φυλές
αναφέρουν μία κάθοδο οντοτήτων στη Γη, η οποία σηματοδοτεί και την
αρχή της εξέλιξης: ΜΑΣΑΪ: Ζευγάρια Θεών γέννησαν τον ανοιχτόχρωμο
Ουράνιο λαό με αιώνια ζωή. Ο Θεός έστειλε μερικά παιδιά στη Γη.
ΓΙΑ-ΛΟΥΟ: Ο προπάτορας Αποντό κατέβηκε από τον Ουρανό με τη
γυναίκα του και όλα τα αγαθά του πολιτισμού.
ΜΑΝΤΙ-ΜΟΡΟΥ: Οι πρώτοι άνθρωποι κατοικούσαν στον Ουρανό. Μέχρι
που το γαλάζιο πουλί κατάφαγε τη σκάλα του Ουρανού, υπήρχε ζωηρή
επικοινωνία με τη Γη.
ΓΚΑΝΤΑ: Οι δυο πρώτες γυναίκες έπεσαν από τον Ουρανό.
ΝΥΟΡΟ: Ο Θεός έστειλε το πρώτο ζευγάρι ανθρώπων από τον Ουρανό,
όταν έπλασε τον κόσμο. Είχαν ουρά και γέννησαν δυο κορίτσια και ένα
αγόρι και αυτά πάλι γέννησαν το χαμαιλέοντα, τον πατέρα της
Ανθρωπότητας και το φεγγάρι.
ΠΥΓΜΑΙΟΙ ΚΙΒΟΥ: Ο γενάρχης της φυλής έπεσε από τον Ουρανό.
ΚΟΥΛΟΥΒΕ: Το πρώτο ζευγάρι ανθρώπων ήρθε με σπόρους, τσάπα,
τσεκούρι, φυσερό κλπ. από τον Ουρανό.
ΑΣΑΝΤΙ: Επτά άνθρωποι, πλασμένοι από τον Θεό κατέβηκαν από μια
αλυσίδα στη Γη. Αφού γέννησαν εκεί ανθρώπους, επέστρεψαν στην
Ουράνια πατρίδα τους.
Αζτέκα, Μάγια, ΄Ινκα και οι άλλοι πολιτισμοί της Κεντρικής και Νότιας
Αμερικής, αναφέρουν σαν προγόνους τους Θεότητες, οι οποίες ήταν
υπεύθυνες για την εξέλιξη της κάθε φυλής. Γι' αυτό το σκοπό
ενσαρκώθηκαν σαν άνθρωποι-Βασιλιάδες, για να τους οδηγήσουν. Ο
Βιρακότσα, ο Μάνκο Κάπακ, ο Κετζαλκοάτλ κλπ. ήταν κάποιοι από αυτούς.
Γι' αυτό και οι θρησκευτικές τους λατρείες και τα ημερολόγιά τους ήταν
συντονισμένα με τις κινήσεις πλανητών, όπως η Αφροδίτη, άστρων, όπως ο
Ήλιος κι η Σελήνη και αστερισμών, όπως ο Σείριος και ο Ωρίων.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των αρχαίων πολιτισμών είναι η Ουράνια
βοήθεια από ανώτερα όντα, τα οποία πολλές φορές ζούσαν μαζί με τους
ανθρώπους, παίρνοντας την ανάλογη μορφή, για να βοηθήσουν στην
πνευματική εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος αποτελείται από ένα
ουράνιο μέρος, πνευματικό, εξωγήινο και με την κάθοδο και βοήθεια αυτών
των εξωγήινων οντοτήτων - θεών προσπαθεί να το αναπτύξει. Κι από ένα
γήινο μέρος, υλικό το οποίο πρέπει να ελέγχει και να το θέτει στην υπηρεσία
του ανώτερου.

Οι αποκρυφες δυναμεις της Φυσης...

Ο κόσμος και η φύση μέσα στην οποία ζούμε αποτελείτε από ορατά
και αόρατα στοιχεία. Για τα ορατά όλοι συμφωνούμε καθώς η όραση
μας τα παρατηρεί και λίγο η πολύ δεν υπάρχουν διαφορές απόψεων.
Όσον αφορά τώρα τα αόρατα έχουμε μια ποικιλία απόψεων και
εξηγήσεων από την τέλεια άρνηση της
ύπαρξής τους έως την άποψη ότι μόνο
αυτά είναι ουσιαστικά.
Αυτό και πάλι είναι φυσικό καθώς δεν είναι
δυνατό να παρατηρήσουμε αυτά τα
αόρατα στοιχεία αλλά μόνο τα
αποτελέσματά τους και από αυτά καθώς
και από τη ενέργεια που παράγουν να
βγάλουμε τα όποια συμπεράσματα και να
έχουμε τις όποιες αποδείξεις για την
ύπαρξή τους.Ανάλογα με τον τόπο και το
χρόνο ανάλογα με τις χώρες και τους
πολιτισμούς αναπτύχθηκαν και
αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες και
απόψεις πάνω στις αόρατες Δυνάμεις της
Φύσης ή τους απόκρυφους Νόμους του
Σύμπαντος. Ένα απλό παράδειγμα είναι το πώς ο σπόρος ενός δέντρου
γίνεται κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες το αντίστοιχο δέντρο. Αυτό το
απόλυτα φυσικό γεγονός μπορεί να εξηγηθεί από πολλές πλευρές ανάλογα
τον άνθρωπο που το εξηγεί, ανάλογα το περιβάλλον και την εποχή που
εξηγείται. Ένας βιολόγος λόγου χάρη θα πει ότι ο σπόρος μεγαλώνει
τρεφόμενος από τα συστατικά της γης και ακολουθώντας τον αντίστοιχο
βιολογικό σχέδιο μας δίνει μετά από κάποια περίοδο το αντίστοιχο
δέντρο.Ένας μοναχός του μεσαίωνα θα πει ότι η παντοδυναμία του
Θεού οδηγεί το σπόρο και τον κάνει δέντρο και ένας αποκρυφιστής
του προηγούμενου αιώνα θα πει ότι τα στοιχειά της γης και του ξύλου
θα μεταφέρουν ότι χρειάζεται στο σπόρο και τελικά τον οδηγήσουν
στο δέντρο. Μπορούμε να αναφέρουμε πάρα πολλές διαφορετικές απόψεις
που ωστόσο δεν χρειάζεται. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να δούμε με
διαλεκτική διάθεση όλες τις όψεις που μπορούμε να γνωρίσουμε και αν το
κάνουμε το σίγουρο αποτέλεσμα που θα βγάλουμε είναι ότι υπάρχει κάτι
που κάνει το σπόρο δέντρο και ότι καλό θα ήταν να μη χρησιμοποιούμε
δογματικά τη μία ή την άλλη άποψη.
Το γεγονός που περιγράφω δεν προξενεί ίσως και μεγάλη έκπληξη σε
κανένα από εμάς και αυτό διότι από μικροί έχομε μάθει ότι τα φυτά
λειτουργούν με αυτό το τρόπο. Αλλά αν το δούνε από την πλευρά του
ανθρώπου εκείνου που χωρίς την παρέμβαση κανενός ανακάλυψε αυτό το
γεγονός θα καταλάβουμε πόσο καταπληκτικό γεγονός είναι ένας σπόρος 5
γραμμαρίων να μας δίνει ένα δέντρο 100 πχ κιλών. Αυτό το γεγονός με
ψυχρή λογική είναι αρκετά παράδοξο και αποδεικνύει το μέγεθος και την
ποιότητα των δημιουργικών δυνάμεων και ενεργειών της Φύσης.
Μπορούμε να δώσουμε χιλιάδες τέτοια παραδείγματα από όλα τα βασίλεια,
της γης που όλα αποδεικνύουν το ίδιο νόμο ή δύναμη ή μαγεία ή όπως
αλλιώς θέλετε να το ονομάσουμε που οδηγούν στην αύξηση τη γέννηση και
την εξέλιξη των διάφορων ειδών ζωής στη Φύση. Αυτή η διαδικασία
υπάρχει παντού στο πλανήτη γη οπότε μιλάμε για πλανητικό νόμο ή
δύναμη.Μέσα σε αυτή τη διαδικασία εμπλέκεται και ο άνθρωπος
συνειδητά ή ασυνείδητα. Όταν το κάνει συνειδητά τότε έχουμε μια
συνεργασία του ανθρώπου με τις δυνάμεις της Φύσης που γίνεται μια
θαυμάσια δημιουργική συνεργασία όταν δεν αποσκοπεί σε εγωιστικές
τάσεις ή οφέλη ενώ γίνεται καταστροφική στην αντίθετη περίπτωση.
Αυτή η δύναμη και η μαγεία της Φύσης η τόσο εμφανής για αυτόν που
έχει παρθένα ματιά για αυτόν που βλέπει τη φύση σαν να ήταν η
πρώτη φορά, δεν γίνεται αντιληπτή από το μεγαλύτερο μέρος της
ανθρωπότητας ακριβώς γιατί την έχουμε συνηθίσει από πολύ μικρή
ηλικία και έτσι δεν μας προξενεί έκπληξη. Αλλά αν ένα πρωί ανοίξουμε
τα μάτια μας και δούμε την ποικιλία από ορυκτά φυτά ζώα από τις
μορφές του εδάφους από τα χρώματα τους ήχους τα σχήματα τις
εναλλαγές τις αντιθέσεις και το πως αυτές εναρμονίζονται και μας
δίνουν ένα σύνολο που ονομάζουμε φύση θα είναι σαν να
γεννιόμαστε δεύτερη φορά και σίγουρα η αντίληψη που θα έχομε τότε
για τη φύση θα είναι εντελώς διαφορετική.
Είναι καλό εδώ να αναφερθεί ότι υπήρξαν πολιτισμοί στο παρελθόν που
είχαν μια συνειδητή επαφή με αυτές τις δυνάμεις της Φύσης και όσοι από
αυτούς συνεργάσθηκαν με αλτρουιστική διάθεση μας άφησαν μια σημαντική
παράδοση ενώ όσοι καταχράστηκαν αυτές τις δυνάμεις μας απέκοψαν από
το παρελθόν κάνοντάς μας να οπισθοδρομήσουμε.Και φτάνοντας στη
σημερινή εποχή έχουμε την θετικιστική αντίληψη να επικρατεί τους
τελευταίους αιώνες και να μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα ζωής και
Φύσης που μας απομακρύνει αρχικά από τον αόρατο κόσμο της φύσης και
τα τελευταία χρόνια και από την ορατή φύση κλείνοντάς μας σε
μεγαλουπόλεις που πραγματικά πολλές φορές δεν γνωρίζουμε από που
βγαίνει ο Ήλιος. Αλλά τελικά ελπίζω πως η αλήθεια που τόσο πολύ
κρύβεται ή διαστρεβλώνεται θα λάμψει και πάλι.

ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Στη Φύση υπάρχει η δράση ενός Συμπαντικού Νόμου που δεν τον
βλέπουμε ούτε τον γνωρίζουμε. Η σύγχρονη επιστήμη όμως μελετά και
βγάζει συμπεράσματα και γνώσεις για τα αποτελέσματα που προκαλεί
αυτός ο Νόμος . Ερευνά δηλαδή το πώς και όχι το γιατί των πραγμάτων.
Όπως η Φύση έτσι κι ο άνθρωπος έχει σε μικρογραφία αυτές τις
Δυνάμεις οπότε γνωρίζοντας τον εαυτό του γνωρίζει τη Φύση ή και το
αντίθετο γνωρίζοντας τη Φύση γνωρίζει τον εαυτό του .
Οι Δυνάμεις αυτές χρησιμοποιούνται καθημερινά από τον άνθρωπο, τις πιο
πολλές φορές ασυνείδητα. όταν σε λίγες περιπτώσεις γίνεται συνειδητά
έχουμε ανθρώπους αρκετά εξελιγμένους που έχουν ένα γνώθι σ΄ αυτών . Η
γνώση αυτή τους δίνει μια δύναμη πέρα από τις ανθρώπινες διαστάσεις
τους κάνει συμμέτοχους της φύσης. Αυτό είναι από τη μια πολύ δημιουργικό
όταν αυτός που τις χρησιμοποιεί έχει ξεπεράσει τον εγωισμό ενώ σε
αντίθετη περίπτωση είναι καταστροφικό, τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο όσο
για τη φύση γενικότερα.
Όποιος κάνει μια πράξη με την ελπίδα της ανταμοιβής ή το φόβο της
τιμωρίας δεν είναι ελεύθερος αλλά σκλάβος του ίδιου του εαυτού του. Μόνο
όποιος συνειδητοποιεί την υπέρτατη δύναμη της φύσης μέσα στην καρδιά
του είναι ελεύθερος.
« Η αμαρτία του εγωισμού που μέσα στο Σύμπαν σαν σε καθρέπτη βλέπει την
εικόνα της να φωνάζει εγώθα προτιμούσε όλος ο κόσμος να φωνάζει εγώ
και τα πάντα να αφανιστούν αν εξακολουθήσει να γίνεται έτσι »
Έντουαρντ Άρνολντ
Υπάρχουν δυνάμεις κατώτερες ( ένστικτα ) μέσα σε κάθε άνθρωπο που αν
αφεθούν ελεύθερες θα κυριεύσουν πραγματικά την ψυχή του και θα πρέπει
να υποταχθούν απ' τις ανώτερες εκείνες δυνάμεις που επίσης έχει ο κάθε
άνθρωπος αν πραγματικά θέλει να λέγεται άνθρωπος .
Αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις ή μικρά εγώ δεν είναι φανταστικά ή ποιητικά
στοιχεία αλλά ζωντανές ζωώδεις δυνάμεις που αν αφεθούν μεγαλώνουν
δυναμώνουν και τελικά ελέγχουν τον άνθρωπο ο οποίος δεν μπορεί από
ένα σημείο και μετά να αντιδράσει.Τέτοια στοιχεία ή στοιχειά μπορεί να
μεταφραστούν ως επιθυμίες όπως φιλαργυρία, σαρκικός πόθος ,
απληστία, αισθησιασμός, φιλοδοξία, δειλία, τρόμος , φόβος , μίσος,
υπερηφάνεια, ματαιοδοξία, εγωισμός κ.τ.λ.
Αυτά τα στοιχειά ζουν στη ψυχή του ανθρώπου και μεγαλώνουν και
δυναμώνουν σε βάρος των ανώτερων στοιχείων της ζωής . Αυτά
αποτελούν μέρος της ψυχής μας και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να
γίνει κατανοητό. Το αμέσως επόμενο βήμα είναι να καταλάβουμε ότι το να
διώξουμε το ένα ή το άλλο δεν θα φέρει αποτέλεσμα . Αυτό γίνεται γιατί με
μια απλή δίωξη αδειάζει απλώς ένας χώρος στην ψυχή μας που κάποιο
άλλο κατώτερο στοιχείο μπορεί να γεμίσει.
Αυτό που γλιτώνει και εξελίσσει είναι να αντικατασταθεί το κατώτερο με ένα
ανώτερο στοιχειό που επίσης είναι μέρος της ψυχής μας πράγμα που
σημαίνει ότι πρέπει να δυναμώσει το ανώτερο. Αυτό μοιάζει με
μονόδρομος . Μόνο όταν δυναμώνουμε τα ανώτερα στοιχεία του εαυτού
μας αδυνατίζουν οι μαύρες σκιές που έχουμε . Αυτό δίνει στην ψυχή μας
άμεση πρόσβαση στις δημιουργικές δυνάμεις της φύσης και μας κάνει
καλούς αγωγούς διοχέτευσης των.Η μάχη αυτή μεταξύ φωτός και σκοταδιού
είναι τόσο παλιά όσο και η φύση . Άλλοτε κερδίζει το φως και η φύση
προχωράει και άλλοτε το σκοτάδι και έχουμε στασιμότητα ή οπισθοδρόμηση
. όταν οι δημιουργικές δυνάμεις υπερισχύουν το μικρό αναπτύσσεται σε
μεγάλο, όταν συμβεί το αντίθετο έχουμε μαρασμό και στασιμότητα . Αυτός
είναι ο νόμος της εξέλιξης Όπως η γη θέλει το νερό έτσι η ψυχή θέλει
τροφή . Και όπως η γη προετοιμάζεται να δεχθεί το νερό έτσι και η
ψυχή πρέπει να είναι έτοιμη να δεχθεί την τροφή που πηγάζει από τα
ύψη.
Αυτός είναι ο νόμος του πνεύματος στη φύση και δικιά μας
υποχρέωση να χτίσουμε τη σκάλα που ενώνει την ψυχή μας με τα
ανώτερα πνευματικά στοιχεία , τα θεϊκά στοιχεία που μας αντιστοιχούν
.Η φύσης έχει τον ίδιο οργανισμό με τον άνθρωπο ασχέτως
εξωτερικής μορφής ή μεγέθους . «έχουμε τα ίδια όργανα και
λειτουργίες και μας διέπουν οι ίδιοι νόμοι. Επίσης όπως ο άνθρωπος
έχει διάφορες φάσεις και ασθένειες έτσι και η φύση έχει τα αντίστοιχα.
Έχει τις δικές της νευρικές διαταραχές τα δικά της συμπτώματα
παραλυσίας που με αυτά πολιτισμένες χώρες μετατρέπονται σε
έρημους , τα δικά της συμπτώματα πυρετού, της δικές της περιόδους
κρύου ή ζέστης της εκρήξεις και τους σεισμούς. Αν οι φυσικοί μας
γνώριζαν καλά την ανθρώπινη φύση θα μπορούσαν να καταλάβουν
πολύ καλύτερα τον οργανισμό της φύσης και τις επιδημικές αρρώστιες
από τις οποίες μονό τα εξωτερικά συμπτώματα γνωρίζουμε . Αν οι
σημερινοί επιστήμονες είχαν πιο σφαιρική αντίληψη για τη φύση θα
μπορούσαν παραδειγματιζόμενοι πότε από τον μικρόκοσμο και πότε από
τον μεγάκοσμο να κατανοήσουν και να προνοήσουν για αρκετά θέματα και
προβλήματα που κατά καιρούς μαστίζουν τον άνθρωπο και τη φύση. Θα
μπορούσαν να φτάσουν στις αιτίες των πραγμάτων και όχι όπως σήμερα να
ασχολούνται με τα αποτελέσματα και τα εξωτερικά συμπτώματα.
Ο πολιτισμός μας έχει σαν κεντρικό σημείο τον άνθρωπο. Ότι ανακαλύπτει
και εξελίσσει το κάνει για την «καλυτέρευση» της ζωής του ανθρώπου.
Οποιαδήποτε ανακάλυψη ή επίτευγμά γίνεται προέκταση του ανθρώπου.
Έτσι έχουμε ένα οριζόντιο πολιτισμό που ναι μεν στα υλικά και ορατά
πλησιάζει μεγάλες κορυφές αλλά στα άϋλα και αόρατα είναι μωρό παιδί.
Έχει άγνοια των κάθετων στοιχείων και των παράλληλων κόσμων που
υπάρχουν γύρω του. Ένα καλό άνοιγμα που βοηθάει τον άνθρωπο να
ξεφύγει από τον υλιστικό παραλογισμό και τον σημερινό τρόπο ζωής είναι
να γνωρίσει άλλες διαστάσεις όπου κατοικούν άλλα είδη όντων με τα οποία
παλιότερα ο άνθρωπος όταν δεν ήταν τόσο υλιστής είχε επαφή και
συνεργασία Πρέπει να αισθανθούμε ξανά τη φυσική μας θέση μέσα στο
Σύμπαν χωρίς σύνδρομο κατωτερότητας.
Έχει επικρατήσει στην εποχή μας να θεωρούμε αντιληπτό μόνο ότι
γίνεται αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις που μέχρι τώρα έχουμε
αναπτύξει. Και ενώ έχουμε ανακαλύψει και επιστημονικά χιλιάδες
περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι οι αντιλήψεις που προέρχονται
από τις αισθήσεις μας είναι λάθος εξακολουθούμε να είμαστε
προσκολλημένοι στον κόσμο των αισθήσεων χωρίς να
παραδεχόμαστε αλήθειες ή πραγματικότητες πέρα από αυτό. Για
παράδειγμα βλέπουμε τον ήλιο να κινείται από την ανατολή προς τη
δύση και αυτό είναι απατηλό γιατί η κίνηση αυτή φαίνεται εξαιτίας της
γης που κινείται και όχι του ήλιου.
Επίσης η γη κάνει πολλές ταυτόχρονες κινήσεις που οι πέντε αισθήσεις μας
δεν αντιλαμβάνονται και όμως η γη κινείται.Συχνά ονειρευόμαστε ενώ
είμαστε ξύπνιοι και άλλοτε ενώ πιστεύουμε ότι είμαστε ξύπνιου κοιμόμαστε .
Αλλά και όταν κοιμόμαστε πιο μέρος μας κοιμάται και πιο όχι ? Μπορεί να
είμαστε ξύπνιοι ως προς ένα πράγμα και να κοιμόμαστε ως προς ένα άλλο
για παράδειγμα ένας άνθρωπος σε υπνοβασία είναι ξύπνιος ή κοιμισμένος?
Επίσης η αντίληψη μας για το χώρο και το χρόνο είναι άμεσα επιρεάσημες
από την ψυχολογική μας διάθεση καθώς και τις συνθήκες κάτω από τις
οποίες βρισκόμαστε. Για παράδειγμα το να διανύσουμε μια απόσταση 10
χιλιομέτρων με μια ευχάριστη παρέα είναι εντελώς διαφορετικό από το να τη
διανύσουμε μόνοι και για κάποια εργασία που δεν μας ευχαριστεί.
Ο χρόνος είναι εντελώς σχετικός για παράδειγμα η διάρκεια της μέρας για
ένα φυλακισμένο είναι τεράστια σε αντίθεση με ένα πολυάσχολο
επιχειρηματία για τον οποίο η διάρκεια της δεν του είναι αρκετή.
Οι εξωτερικές αισθησιακές αντιλήψεις χρειάζονται για να δούμε αισθησιακά
πράγματα ενώ οι εσωτερικές αισθησιακές αντιλήψεις για να δούμε
εσωτερικά πράγματα. Τα υλικά σώματα είναι τόσο ορατά στην πνευματική
όραση όσο και τα αστρικά σώματα στα μάτια του ανθρώπου. Και αυτό έως
και μερικά χρόνια πριν δεν μπορούσε να στηριχθεί σε απτά παραδείγματα.
Ήρθε όμως η ανακάλυψη της μηχανής Κίρλιαν που φωτογράφησε την Αύρα
και έτσι αποδείχθηκε και εξωτερικά η ύπαρξη αόρατων κόσμων
Όλες οι μορφές είναι εκφράσεις μίας ή περισσότερων βασικών αρχών και
υπάρχουν όσο και οι σχετικές δυνάμεις που δρουν μέσα τους. Δεν είναι
απαραίτητα ορατές γιατί η εμφάνιση τους εξαρτάται από την ικανότητά τους
να αντανακλούν το φως. Τα αόρατα αέρια μπορούν να στερεοποιηθούν με
πίεση και ψύξη και να γίνουν ορατά και απτά και αντίθετα οι πλέον
συμπαγείς ουσίες μπορούν να γίνουν αόρατες και αεριώδεις με την
επίδραση της θερμότητας. Τα προϊόντα της σκέψης είναι επίσης αόρατα
Όλα τα σώματα έχουν αόρατες σφαίρες που περικλείουν μέσα τους τα
ορατά σώματα.. Δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές εκτός αν δημιουργήσουμε
τις κατάλληλες συνθήκες οπότε μπορούν οι αισθήσεις να τις αντιληφθούν.
Αυτές οι σφαίρες σε όλη τη φύση είναι μαγνητικά, θερμικά, ακουστικά και
φωτιστικά πεδία, καθώς και άλλες εκπομπές ακτινοβολιών που ανήκουν σε
κάθε αντικείμενο στη Φύση.Τα φωτοστέφανα των αγίων δεν είναι ποιητική
φαντασία όπως οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε αλλά ακτινοβολία που
προέρχεται από την πνευματική κατάσταση των.

Ακτινοβολία επίσης εκπέμπουν όλοι οι πολύτιμοι λίθοι

ΧΑΛΚΟΣ
ΑΝΘΡΑΚΑΣ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΑ
ΑΡΣΕΝΙΚΟ
ΜΟΛΥΒΔΟΣ
ΘΕΙΟΝ ΜΠΛΕ ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΑ
ΧΡΥΣΟΣ
ΑΣΗΜΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΑ
ΑΝΤΙΜΟΝΙΟ
ΣΙΔΗΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΟΣ

Αντίστοιχα κάθε πλανήτης εκπέμπει άλλο χρώμα π.χ. ο Άρης εκπέμπει

κόκκινο και η Γη μπλε. Επίσης οι άνθρωποι ανάλογα Αυτοί που έχουν
υψηλό πνευματικό επίπεδο έχουν όμορφα φωτοστέφανα από άσπρο, μπλε,
χρυσό και πράσινο με διαφορετικές σε ένταση αποχρώσεις ενώ χαμηλές
φύσεις αποβάλουν κυρίως σκούρες κόκκινες ακτινοβολίες που σε
κτηνώδεις, χυδαίους ή αισχρούς ανθρώπους γίνονται σκουρότερες σχεδόν
μαύρες. Ακόμα πιο πέρα τα σύνθετα φωτοστάφανα των ανθρώπων, ζώων,
φυτών και ακόμα πόλεων, χωρών, τοποθεσιών, ανταποκρίνονται στα
υπερισχύοντα χαρακτηριστικά τους ώστε ένα άτομο με ανεπτυγμένη
αντίληψη και διαίσθηση μπορεί να δει την κατάσταση της διανοητικής και
ηθικής ανάπτυξης ενός τόπου ή μίας χώρας παρατηρώντας την σφαίρα των
ακτινοβολιών τους.
Η ποιότητα των ακτινοβολιών εξαρτάτε από το επίπεδο δραστηριότητας του
κέντρου από το οποίο προέρχεται. Και εδώ υπάρχει αντιστοιχία χρώματος
ακτινοβολίας και ψυχής ή συναισθημάτων.

Για παράδειγμα έχουμε αντιστοιχία:

ΑΓΑΠΗΣ ------------ ΜΠΛΕ
ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ-------- ΚΟΚΚΙΝΟΥ
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ---ΠΡΑΣΙΝΟΥ

Το μπλε χρώμα κατ΄ επέκταση έχει κατευναστικές επιδράσεις σε αντίθεση

με το κόκκινο που έχει διεγερτικές. Αυτές οι γνώσεις που υπάρχουν σε
όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς αρχίζουν να γίνονται γνωστές και
από τον δικό μας μέσω επιστημών όπως η ψυχολογία και η αστρολογία αν
και συνήθως σήμερα μένουμε μόνο στα αποτελέσματα τους και όχι στις πιο
εσωτερικές τους αιτίες.Συμπερασματικά αποδεικνύεται ότι υπάρχουν
παράλληλοι κόσμοι που στο σύνολό τη η σημερινή ανθρωπότητα δεν
αντιλαμβάνεται. Όπως στο φυσικό επίπεδο έχουμε τα βασίλεια των
ορυκτών των φυτών, των ζώων όπου υπάρχουν στα στοιχεία της γης, του
νερού, του αέρα, και της φωτιάς έτσι και σε αστρικό επίπεδο υπάρχουν
κάτοικοι πνεύματα της Φύσης που κατοικούν στα τέσσερα στοιχεία
(περισσότερες πληροφορίες στο εκπληκτικό βιβλίο: ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑΚΑ
ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, J.A. Livraga - Εκδόσεις "Νέα Ακρόπολη").
Όταν λέμε γη νερό αέρας και φωτιά δεν λέμε για τα φυσικά στοιχεία που
όλοι γνωρίζουμε αλλά για μεγάλες ομάδες που εξωτερικά συμβολίζονται με
τα τέσσερα προαναφερθέντα στοιχεία. Τα στοιχειακά τώρα είναι οντότητες
που ζουν στα τέσσερα στοιχεία . Είναι μορφές ζωής από πρανικό επίπεδο
και άνω. Είναι οντότητες που έχουν αρκετά αναφερθεί από τους αρχαίους
και είναι κατά πολύ παλιότερες από τους ανθρώπους.
Τα στοιχειακά μπορούμε να τα χωρίσουμε σε τέσσερις κατηγορίες
αντίστοιχες με τα στοιχεία και θα χρησιμοποιήσουμε εδώ τα ονόματα που
είναι πιο πολύ γνωστά.

ΓΗΣ: Νάνοι, Μοίρες

ΝΕΡΟΥ: Νεράιδες, Νηρηίδες, Βρυσηίδες
ΑΕΡΑ: Συλφίδες, Έλφη
ΦΩΤΙΑΣ: Σαλαμάνδρες

Αυτά τα όντα είναι ορατά μεταξύ τους εφόσον κατοικούν στο ίδιο στοιχείο.
Όλα αυτά δεν είναι ορατά για το σύνολο των ανθρώπων υπό κανονικές
συνθήκες. Μπορούν όμως να γίνουν σε αυτούς που έχουν αναπτυγμένη τη
διαίσθηση και κάτω από κατάλ- ληλες συνθήκες. Τα σώματα αυτών των
οντοτήτων είναι από μια ελαστική ημιυλική ουσία αρκετά αεριώδη ώστε να
μην διακρίνονται φυσιολογικά και αλλάζουν σχήμα σύμφωνα με κάποιους
νόμους που τα διέπουν.
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που αναφέρουν την επαφή τους με
τέτοιες οντότητες αλλά και την συνεργασία τους με αυτές είτε για δημιουργία
είτε για καταστροφή. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα όντα είναι δημιουργίες
των ανθρώπων απαραί- τητα. Στις πιο φυσιολογικές περιπτώσεις είναι
απρόσωπες δυνάμεις που παίρνουν μορφή, ζωή και συνείδηση δηλαδή
υλοποιούνται ή από τη δημιουργική δύναμη της φύσης ή από τον άνθρωπο
με τον οποίο έρχονται σε επαφή.
Ο Παράκελσος είχε πει ότι το Σύμπαν είναι μια σκέψη του Θεού. Σε
μικρογραφία και ο άνθρωπος που μπορεί να κατευθύνει τη σκέψη του και
να τη σταθεροποιεί μπορεί να δημιουργεί και μορφές αν και αυτό ξεπερνάει
κατά πολύ το μέσο όρο εξέλιξης της παρούσας ανθρωπότητας.
Τα τέσσερα βασίλεια της Φύσης ζουν και μεγαλώνουν προσπαθώντας να
φτάσουν κάθε φορά σε υψηλότερο στάδιο σύμφωνα με το νόμο της
εξέλιξης. Τα στοιχειά της Φύσης τώρα συνεργάζονται άριστα σε αυτό το
επίπεδο ασταμάτητα και χωρίς θόρυβο για την εξέλιξη και το μεγάλωμα
όλων των ειδών καθώς και των ανθρώπων.
Τα ορυκτά τα φυτά τα ζώα τα ανθρώπινα, τα ηρωικά, ο κόσμος των θεών
και η στήλη του φωτός που όλα τα ενώνει, όλα ζουν, όλα πνέουν, όλα
δονούν και ηρεμούν. Η μία ΖΩΗ υπάρχει παντού. Μία ΖΩΗ νοήμων, με
θέληση να είναι, που παίρνει τις μορφές και τις πυκνότητες που κάθε φορά
χρειάζεται. Όλα ζουν σε ένα κύκλο ζωής μέσα στο Μακρόβιο Ον του οποίου
πνεύμα είναι ο ΕΝΑΣ Θεός. Από αυτή τη άποψη δεν υπάρχει θάνατος. Η
ζωή κατοικεί σε μια μορφή και όταν αυτή καταστραφεί, μαζεύει τα στοιχεία
της φύσεως και χτίζει νέο σπίτι. Για παράδειγμα ένας βράχος με τη συνεχή
διάβρωση από τον αέρα ή το νερό αρχίζει να φθείρεται στην επιφάνειά το,
αλλά τα στοιχεία συγκεντρώνονται πάλι και σχηματίζουν νέες μορφές.
Υποτυπώδη φυτά και βρύα φυτρώνουν πάνω του, ζουν, πεθαίνουν και
ξαναγεννιόνται ώσπου η ύλη συσσωρεύεται και δημιουργεί ανώτερες
μορφές. Μπορεί να περάσουν αιώνες μέχρι την τελειοποίηση αυτής της
διαδικασίας αλλά τελικά τα χορτάρια θα αναπτυχθούν και η ζωή που πριν
ήταν κοιμισμένη μέσα στο βράχο τώρα λειτουργεί μέσα σε μορφές ικανές να
μπουν στο βασίλειο των ζώων. Σαν συνέχεια ένα σκουλήκι τρώει το φυτό
και η ζωή αποκτά περισσότερη κίνηση και ενέργεια. Κατόπιν το σκουλήκι
τρώγεται από ένα πουλί και η ζωή που σερνόταν στη γη τώρα βρίσκεται
στον αέρα. Σε κάθε σκαλοπάτι της σκάλας προόδου η ζωή αποκτά νέα μέσα
για να δραστηριο- ποιήσει την ενέργειά της και ο θάνατος κάθε μορφής
σημαίνει τη γέννηση μιας νέας, ανώτερης από την προηγούμενη. Κάποια
στιγμή στην διαδικασία της εξέλιξης η ζωή φτάνει σε τέτοιο ύψος που καμιά
μορφή απ΄ αυτές που γνωρίζουμε δεν είναι ικανές να χρησιμεύσουν σαν
όργανα με τα οποία οι ιδιότητες της θα εκφραστούν κατάλληλα. Τότε η ζωή
απελευθερώνεται από τα πλαίσια που εμείς είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε.
Η Σοφία δεν είναι προϊόν του ανθρώπινου οργανισμού. Είναι αιώνια και
συμπαντική. Εκφράζεται μέσα από φυσικούς νόμους που κυβερνούν το
Σύμπαν σε όλες του τις μορφές. Εκφράζεται στη μορφή ενός φύλου, στο
σώμα ενός ζώου, στον οργανισμό του ανθρώπου. Η δράση της βρίσκεται
παντού μέσα στη φύση, όσο τα πλάσματα της ζουν σύμφωνα με το φυσικό
νόμο. Δεν υπάρχει αρρώστια στη Φύση που να μην δημιουργήθηκε από
δυνάμεις που εργάστηκαν ενάντια στους νόμους της. Έχουμε βέβαια αρρώ
στιες και επιδημίες και στα φυτά και τα ζώα. Μια βαθύτερη όμως έρευνα θα
δείξει ότι τελικά όλες οι μορφές μέχρι και τον άνθρωπο επηρεάζονται απ'
αυτόν. Η φαντασία της φύσης επηρεάζεται και τροποποιείται απ' αυτήν του
ανθρώπου κι έτσι η νοσηρή ανθρώπι νη φαντασία ακολουθείτε από τη
Φύση έτσι έχουμε αποτελέσματα και αρρώστιες όπως αυτές που
περιέγραψα.Αυτό επίσης εξηγεί πως περίοδοι μεγάλης διαφθοράς και
αισθησιασμού και προ- λήψεων και υλισμού ακολουθείται πάντα από
λοιμούς, επιδημίες, πείνα, πολέμους κτλ. Και θα ήταν άξιο να
συγκεντρωθούν και στατιστικά στοιχεία που να το αποδεικνύουν.
Στις 30 Ιουνίου του 1908 μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε τη Σιβηρία και μια
έκρηξη ισχυρή όσο... 1.000 Χιροσίμες ισοπέδωσε δασική έκταση 2.150 τετρ.
χιλιομέτρων! Η λάμψη τους καλύπτει το χλωμό φως του Ηλιου. Σε μερικά
λεπτά μία γιγαντιαία έκρηξη, που ακολουθείται από ήχους σαν χιλιάδες
κανόνια να πυροβολούν ταυτόχρονα, ρίχνει στο έδαφος όσους
περιφέρονταν σε κοντινή απόσταση, πετώντας τους -σύμφωνα με
μαρτυρίες- αρκετά μέτρα μακριά και ισοπεδώνοντας μια δασική έκταση
2.150 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η γη τρέμει κάτω από τα πόδια των
λιγοστών περιοίκων και τζάμια σπάνε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Αυτή είναι μία από τις πολλές περιγραφές της μυστηριώδους έκρηξης της
Τουνγκούσκα, για τα αίτια της οποίας αρκετοί σοβαροί επιστήμονες, αλλά
και πολλοί παρα - επιστήμονες, ερίζουν μέχρι και σήμερα.
Τι ή ποιος κρυβόταν πίσω από αυτή την κοσμικών διαστάσεων έκρηξη (οι
μέτριες εκτιμήσεις της ισχύος της κάνουν λόγο για 1.000 Χιροσίμες); Ηταν -
όπως λέει η περισσότερο διαδεδομένη επιστημονική άποψη - ένας κομήτης
(ή ένας αστεροειδής ή κάποιος μετεωρίτης), ο οποίος δεν έφτασε ποτέ να
χτυπήσει το έδαφος; Ηταν εξωγήινοι;
Η «ακτίνα θανάτου» του Νικολά Τέσλα; Την αλήθεια ή το ψεύδος αυτών των
προτάσεων κλήθηκαν να εξετάσουν όσοι συμμετείχαν στο συμπόσιο με
θέμα «Το γεγονός της Τουνγκούσκα», που διοργανώθηκε αυτή την
εβδομάδα στη Μόσχα, τα αποτελέσματα του οποίου αναμένονται τις
προσεχείς ημέρες. Η κρατούσα επιστημονική άποψη για το τι συνέβη στην
Σιβηρία εκατό χρόνια πριν είναι ότι ένας κομήτης ή ένας αστεροειδής
διαπέρασε την ατμόσφαιρα της Γης φλεγόμενος και εξερράγη μερικά μόλις
χιλιόμετρα από το έδαφος. Το αντεπιχείρημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να
εξηγήσει τι προκάλεσε την έκρηξη, καθώς το «άγνωστο σώμα» δεν άφησε
πίσω του συντρίμμια. Οι μετρήσεις που έχουν διενεργηθεί στην περιοχή
δείχνουν αυξημένες τιμές σε νικέλιο και ιρίδιο, στοιχεία που έχουν εντοπιστεί
σε μετέωρα σώματα.Μόλις πέρυσι, ερευνητές του Πανεπιστήμιου της
Μπολόνια που επισκέφθηκαν την περιοχή της καταστροφής, διατύπωσαν
την άποψη ότι η λίμνη Τσέκο είναι στην ουσία ο κρατήρας από τη
σύγκρουση ενός από τα θραύσματα του αστρικού σώματος που εισήλθε
στην ατμόσφαιρα. Φέτος, θα μεταβούν και πάλι στην περιοχή και με τη
χρήση σόναρ θα προσπαθήσουν να εντοπίσουν το αντικείμενο. Αλλοι
επιστήμονες απαντούν ότι η λίμνη έχει ηλικία 5.000 χρόνων. Σύμφωνα,
πάντως, με την πιο πρόσφατη θεωρία (διατυπώθηκε αυτή την εβδομάδα), η
έκρηξη ίσως να προκλήθηκε από την απότομη απελευθέρωση μεθανίου
από το έδαφος.
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ: ΦΩΤΙΣΤΗΚΕ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Η έκρηξη στην Τουνγκούσκα και οι δονήσεις που αυτή προκάλεσε
καταγράφηκαν σε αρκετά γεωλογικά Ινστιτούτα της Ευαρασίας.
Παρότι το 1908 δεν χρησιμοποιούταν η κλίμακα Ρίχτερ, οι επιστήμονες
υπολογίζουν ότι η δόνηση ήταν ίση με 5 βαθμούς της κλίμακας.
Ενα άλλο παρεπόμενο της ισχυρότατης έκρηξης είναι ότι προκάλεσε
διαταραχές στην ατμοσφαιρική πίεση, οι οποίες ήταν τόσο μεγάλες που
ήταν παρατηρήσιμες ακόμα και από τη Μεγάλη Βρετανία.
Σύμφωνα με αναφορές, κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν την έκρηξη,
η σκόνη που σηκώθηκε και συγκεντρώθηκε στην στρατόσφαιρα έκανε τον
νυχτερινό ουρανό τόσο φωτεινό, ώστε κάποιος που ήθελε να διαβάσει
μπορούσε να το κάνει χωρίς να χρειάζεται να ανάψει φως!
Συγκεκριμένα, σε επιστολή σε βρετανική εφημερίδα της εποχής ένας
αναγνώστης γράφει: «Ξύπνησα γύρω στις 1:15 τα ξημερώματα και το φως
ήταν τόσο έντονο, που μπορούσα να διαβάσω με άνεση μέσα στο δωμάτιό
μου. Στις 1:45 ολόκληρος ο ουρανός από τα Βόρεια ως τα Βορειοδυτικά είχε
ένα απαλό ροζ χρώμα, όπως αυτό του σολομού και τα πουλιά κελαηδούσαν
σαν να ήταν πρωί». Στις ΗΠΑ, το Σμιθσόνιαν Αστροφυσικό Παρατηρητήριο
και το Παρατηρητήριο στο Βουνό Γούιλσον, είχαν εντοπίσει μείωση στον
βαθμό διαφάνειας της ατμόσφαιρας - εξ αιτίας της σκόνης - που διήρκεσε
αρκετούς μήνες.Το πρωί της 30ης Ιουνίου 1908, στην περιοχή
Τουνγκούσκα της Σιβηρίας, «κάτι» έπεσε από τον ουρανό. Στην
πραγματικότητα, αυτό το «κάτι» δεν έφτασε ποτέ στο έδαφος καθώς
εξερράγη στην ατμόσφαιρα, ισοπεδώνοντας μια έκταση περίπου 2.000 τετρ.
χιλιομέτρων. Μέχρι σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν πλήθος
ερωτηματικά για την ακριβή φύση του γεγονότος.
Το συμβάν Το επίκεντρο του συμβάντος εντοπίζεται στις συντεταγμένες
101Ε,62Ν, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα, περίπου 90Km βορείως του
οικισμού Βαναράβα. Το αντικείμενο πιστεύεται ότι εξερράγη σε ύψος
περίπου 7Km από την επιφάνεια της γης. Η δύναμη της έκρηξης ισοπέδωσε
τα δένδρα σε μια έκταση 2.150 τετρ. χιλιομέτρων. Για αρκετές εβδομάδες
μετά την κρηξη, φωτιές έκαιγαν σε μια έκταση 1.000 τετρ. χιλιομέτρων.

Για αρκετές ημέρες μετά την έκρηξη ένα μεγάλο μέρος του Βορείου
ημισφαιρίου, «απόλαυσε» μια σειρά εξαιρετικά εντυπωσιακών δειλινών και
αυγών. Οι έντονοι χρωματισμοί της ατμόσφαιρας τις συγκεκριμένες ώρες
ήταν ορατοί μέχρι το Λονδίνο. Επίσης αναφέρεται ότι οι για διάστημα
αρκετών ημερών ο ουρανός της Κεντρικής και Βορείου Ασίας ήταν τόσο
φωτεινός κατά τη διάρκεια της νύχτας, ώστε μπορούσε κανείς να διαβάσει
εφημερίδα χωρίς άλλη πηγή φωτός. Η έκρηξη εκτιμάται ότι είχε ισχύ 20
μεγατόνων ΤΝΤ, δηλαδή περίπου 2.000 φορές την ισχύ της ατομικής
βόμβας της Χιροσίμα. Άλλωστε, όταν μετά το 2ο ΠΠ συγκρίθηκαν οι
αεροφωτογραφίες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με αυτές της
Τουνγκούσκα, οι ομοιότητες ήταν πολλές. Το αστεροσκοπείο του Ιρκούτσκ,
περίπου 900Km νοτιανατολικά του επικέντρου, παρατήρησε διαταραχές στο
μαγνητικό πεδίο της Γης. Αυτές οι μαγνητικές διαταραχές παρουσίαζαν
αρκετές ομοιότητες με αντίστοιχες διαταραχές που καταγράφηκαν αργότερα
κατά τη διάρκεια πυρηνικών δοκιμών στην ατμόσφαιρα. Επίσης πολλά
γεωδυναμικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο κατέγραψαν ισχυρές σεισμικές
δονήσεις.Η περιοχή της Τουνγκούσκα είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη και
μακριά από μεγάλες πόλεις. Οι λίγοι κάτοικοι είναι κυρίως νομάδες οι
οποίοι, στις αρχές του 20ου αιώνα, σίγουρα δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν
την ακριβή φύση του γεγονότος. Το εξέλαβαν λοιπόν ως κάποιο είδος
εκδήλωση της οργής των θέων και έπαψαν να επισκέπτονται την περιοχή
θεωρώντας τη καταραμένη, ενώ δεν το ανέφεραν στην κεντρική τσαρική
εξουσία με την οποία ήταν σε διαρκή σύγκρουση.
Έτσι λοιπόν, και με δεδομένη την απουσία των σημερινών μέσων
επιστημονικών παρατηρήσεων, ο κόσμος δεν έμαθε για το γεγονός και οι
ενδείξεις θεωρήθηκε ότι αφορούσαν κάποιο μεγάλο σεισμό. Αρκετά όμως
μέλη της επιστημονικής κοινότητας, λαμβάνοντας υπ΄ όψιν όλα τα
φαινόμενα, και τα δεδομένα, εκτιμούσαν ότι συνέβη κάτι περισσότερο. Ένας
από αυτούς ήταν και ο Λεονίντ Κούλικ, ο θεωρούμενος πατέρας της έρευνας
των μετεωριτών στη Ρωσία, ο οποίος πίστευε ότι κάποιος μετεωρίτης είχε
συντριβεί. Αυτός ήταν και εκείνος που οργάνωσε την πρώτη επιστημονική
αποστολή στην περιοχή, 19 ολόκληρα χρόνια μετά το συμβάν. Με τη
χρηματοδότηση της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών και ξεπερνώντας μια
σειρά προβλημάτων, από το δύσβατο της περιοχής, μέχρι την αρνητική
αντιμετώπιση των ντόπιων, κατόρθωσε να προσεγγίσει την περιοχή το
1927.
Μηπως εδώ είχαμε μια περιπτωση αυτοκαυσεως υλικου στοιχειου
γιατι απλα δεν μπορεσαν να διατηρηθουν ενεργειακες ισοροπίες?
Σκεφτειτε το λιγο.
Μια από τις πρώτες παρατηρήσεις του ήταν ότι παρά τα εμφανή σημάδια
του γεγονότος, δεν υπήρχε κρατήρας, και άρα αποκλείσθηκε η συντριβή
οποιουδήποτε αντικειμένου. Στα χρόνια που ακολούθησαν έγιναν μια σειρά
επιστημονικές αποστολές, όλες από επιστημονικά και ερευνητικά ιδρύματα
της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη επίσκεψη Δυτικών στην περιοχή έγινε το
1989 και ακολούθησαν αρκετές ακόμα στη δεκαετία του 90. Ακόμα και
σήμερα, σχεδόν ένα αιώνα μετά, οι καταστροφικές συνέπειες του
συμβάντος είναι εμφανείς.
Οι σημαντικότερες παρατηρήσεις των διαφόρων αποστολών έχουν ως εξής:

• Δεν υπάρχει κρατήρας συντριβής

• Πέρα από το βασικό επίκεντρο υπάρχουν 4 ακόμα μικρότερα
επίκεντρα σε μια ακτίνα 60Km. Σε κάθε ένα από αυτά εμφανίζεται
ένα κοινό μοτίβο ακτινικής πτώσης δένδρων.
• Μετά το συμβάν παρατηρήθηκε μια αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης
βιομάζας στην περιοχή του επικέντρου
• Στην ευρύτερη περιοχή έχει παρατηρηθεί μια σειρά μεταλλάξεων
στην πανίδα και τη χλωρίδα
• Στους κορμούς των δένδρων έχουν ανακαλυφθεί υπολείμματα
ασβεστίου, σιδηρονικελίου, κοβαλτίου, μολύβδου και άλλων που
μπορεί να προέρχονται από κάποιο ουράνιο σώμα.
• Η ραδιενέργεια στην περιοχή είναι σε φυσιολογικά επίπεδα.
• Στο έδαφος εντοπίσθηκαν συγκεντρώσεις πτητικών ουσιών που
συνήθως συναντώνται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και
πιστεύεται ότι είναι υπολείμματα των κομητών που καίγονται στην
ατμόσφαιρα της γης.
Οι θεωρίες
Η επικρατέστερη θεωρία, την οποία ασπάζονται και οι περισσότεροι
επιστημονικοί κύκλοι, αναφέρεται στην είσοδο κάποιου κομήτη ή
αστεροειδούς, χαμηλής πυκνότητας, στην ατμόσφαιρα της Γης. Ένα τέτοιο
σώμα, με πυκνότητα κοντά σε αυτή του νερού, είναι ο αστεροειδής Mathilde
που φωτογραφήθηκε το 1997. Η είσοδός του στην ατμόσφαιρα της Γης
πιθανότατα θα οδηγούσε σε έκρηξη, λόγω πίεσης, και αποσύνθεση του
σώματος του αστεροειδούς ή του κομήτη. Στην επιφάνεια της Γης θα
έφθαναν μόνο πολύ μικρά σωματίδια ύλης, όπως αυτά που εντοπίσθηκαν
στα δένδρα και το έδαφος, και το ωστικό και θερμικό κύμα της έκρηξης.
Προφανώς όλα τα δεδομένα συγκλίνουν προς την υπόθεση αυτή, ενώ η
μάζα του ουρανίου σώματος εκτιμάται κοντά στους 100.000 τόνους.
Βέβαια, όπως είναι σχεδόν φυσιολογικό, μια σειρά άλλες, περισσότερο
ελκυστικές θεωρίες, έχουν δει το φως της δημοσιότητας και έχουν
αποκτήσει ένθερμους υποστηρικτές.

Αναφέρονται οι κυριότερες:
Μαύρη τρύπα
Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή μια «μικρή» μαύρη τρύπα συγκρούστηκε με τη
Γη και πέρασε μέσα από τον πλανήτη. Να σημειωθεί ότι είναι άγνωστο εάν
υπάρχουν «μικρές» μαύρες τρύπες, όπως άγνωστο είναι και το πιθανό
αποτέλεσμα μιας τέτοιας σύγκρουσης.
Αντιύλη
Μια ποσότητα αντιύλης διέσχισε το διαστημικό χώρο και συγκρούστηκε με
τη Γη. Και πάλι είναι μάλλον άγνωστο το αποτέλεσμα μιας τέτοιας
σύγκρουσης, ενώ η ακριβής φυσική σημασία της έννοιας της αντιύλης
παραμένει ασαφής.
Συντριβή-έκρηξη εξωγήινου σκάφους
Φυσικά δε θα ήταν δυνατό να μην εμφανισθεί και αυτή η θεωρία. Βέβαια θα
περίμενε κανείς να υπάρχουν και τα αντίστοιχα συντρίμμια. Εδώ έρχονται οι
θεωρίες συνομωσίας να προσθέσουν το δεδομένο της απόκρυψης
στοιχείων, της εκμετάλλευσης της εξωγήινης τεχνολογίας από εκείνους που
εντόπισαν πρώτοι τα συντρίμμια και τα συνέλεξαν. Στήνεται δηλαδή μια
θεωρία η οποία δικαιολογεί, εκ του περιεχομένου της, την απουσία
αποδεικτικών στοιχείων και άρα δεν είναι δυνατό να αντικρουστεί.
Επίθεση εξωγήινων
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία επιλέχτηκε από κάποιους εξωγήινους αυτός ο
τρόπος επίδειξης δύναμης προς κάποια(ες) κυβερνήσεις ως μέσο
προβολής δύναμης. Στη συνέχεια ακολούθησαν διαπραγματεύσεις
συμφωνίες κλπ. Χωρίς σχόλια.
Πειράματα υπερόπλων
Στη θεωρία αυτή εμπλέκεται κυρίως το όνομα του Νίκολα Τέσλα. Ποτέ δεν
έχει υπάρξει η παραμικρή επιστημονική ή ιστορική ένδειξη για κάτι
τέτοιο.Πέρα όμως από τα κάθε είδους σενάρια, η ανάλυση και διερεύνηση
του γεγονότος της Τουνγκούσκα, του μεγαλύτερου αντίστοιχου συμβάντος
της καταγεγραμμένης ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού, έχει ιδιαιτέρως
μεγάλη σημασία. Η σημασία αυτή συνοψίζεται στα λόγια του μέλους της
Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών Νικολάι Βασίλιεφ: "... εάν το εν λόγω
ουράνιο σώμα είχε εκραγεί όχι πάνω από τις στέπες της Σιβηρίας αλλά
πάνω από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές της Ευρώπης, ο αριθμός των
ανθρωπίνων θυμάτων θα ήταν ανυπολόγιστος και η οικολογική καταστροφή
χωρίς προηγούμενο. Παρότι στο γεωλογικό παρελθόν της Γης έχουν
καταγραφεί πολλές τέτοιες συγκρούσεις και εκρήξεις, το συμβάν της
Τουνγκούσκα είναι η μοναδική περίπτωση σύγκρουσης της Γης με ένα
ουράνιο σώμα τέτοιων διαστάσεων, στην ιστορία του πολιτισμού. Οι έρευνες
γύρω από αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικές, καθώς οι νόμοι της φυσικής και
της στατιστικής οδηγούν στο συμπέρασμα ότι θα συμβεί ξανά. Μόνο
γνωρίζοντας τη φύση του συμβάντος και τις ακριβείς συνέπειες του θα είναι
δυνατή η έγκαιρη προειδοποίηση, και η αντιμετώπιση ενός άλλου τέτοιου
συμβάντος...".

Τα 10 μεγαλυτερα μυστηρια του Νου και της Ζωης!!!

Ζούμε σε έναν κατά το μεγαλύτερο μέρος άγνωστο και ίσως κάπως
μυστηριώδη κόσμο, προσπαθώντας από τις πιο μακρινές στιγμές του
παρελθόντος να ξεκλειδώσουμε τα μυστικά του, που είναι και τα μυστικά της
ύπαρξής μας. Χιλιάδες είναι τα ερωτήματα που έχουν διατυπωθεί ανά τους
αιώνες, κάποια από αυτά απαντήθηκαν, κάποια άλλα όχι. Πολλές φορές δε
φαίνεται, πως μια απάντηση γεννάει και νέα ερωτήματα. Κάπως έτσι έγινε
και με το νου του ανθρώπου. Βαδίζοντας στον 21ο αιώνα η σύγχρονη
επιστήμη έχει προσεγγίσει σε μεγάλο βαθμό την κατανόηση νοητικών
λειτουργιών, που πριν από μερικούς αιώνες φαινόντουσαν ερωτήματα που
θα παρέμεναν για πάντα μυστηριώδη. Τα έχει όμως απαντήσει, ή απλά
άνοιξε το κουτί της Πανδώρας;

Όνειρα
Αν ρωτούσατε 10 ανθρώπους σχετικά με τη φύση των ονείρων, πιθανότατα
θα παίρνατε 10 διαφορετικές απαντήσεις. Κι αυτό, επειδή οι επιστήμονες
ακόμα προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο. Μία πιθανότητα: τα όνειρα
ασκούν το νου ενεργοποιώντας συνάψεις μεταξύ νευρικών κυττάρων. Άλλη
θεωρία είναι ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται για στόχους και αισθήματα που
δεν πραγματώθηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας και η διαδικασία των
ονείρων βοηθάει στη στερεοποίηση των σκέψεων και των αναμνήσεων.
Γενικά, οι επιστήμονες συμφωνούν ότι ονειρευόμαστε κυρίως κατά τη
διάρκεια του βαθύτερου σταδίου του ύπνου, του ονομαζόμενου ύπνου REM
(REM: Rapid Eye Movement γρήγορη κίνηση των ματιών), αν και συμβαίνει
να βλέπουμε όνειρα και στα υπόλοιπα στάδια του ύπνου.

Ύπνος
Το κάνουν οι μύγες των φρούτων, το κάνουν οι τίγρεις και άλλα ζώα, το
κάνει ο άνθρωπος και φαίνεται πως δεν χορταίνει με τίποτε. Ο λόγος, για
τον ύπνο. Κλείνουμε τα μάτια και αυτή η διαδικασία είναι τόσο σημαντική για
μας, ώστε ξοδεύουμε το ένα τέταρτο ολόκληρης της ζωής μας κοιμούμενοι.
Αλλά οι λόγοι που κρύβονται πίσω από το φαινόμενο του ύπνου
εξακολουθούν να αποτελούν ένα αίνιγμα, όσο αποτελούν και τα όνειρα. Ένα
πράγμα που γνωρίζουν οι επιστήμονες είναι, πως ο ύπνος έχει κριτική
σημασία για τα θηλαστικά. Παρατεταμένες περίοδοι αϋπνίας μπορούν να
οδηγήσουν σε ζαλάδες, ψευδαισθήσεις και σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμα
και στο θάνατο. Υπάρχουν δύο βασικά στάδια ύπνου, ο NREM (non REM)
κατά τη διάρκεια του οποίου ο εγκέφαλος παρουσιάζει χαμηλή μεταβολική
δραστηριότητα και ο REM, όπου ο εγκέφαλος εμφανίζει μεγάλη
δραστηριότητα. Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν ότι ο NREM ύπνος είναι
αυτός που πρακτικά ξεκουράζει το σώμα εξασφαλίζοντας τη συντήρηση της
ενέργειάς μας, όπως γίνεται στα ζώα με τη χειμερία νάρκη. Ο REM ύπνος
θα μπορούσε να βοηθάει στην οργάνωση των αναμνήσεων. Αυτή η άποψη
όμως δεν έχει αποδειχθεί, και τα όνειρα που εμφανίζονται σ΄ αυτό το στάδιο
δε σχετίζονται πάντα με αναμνήσεις.

Αισθήσεις από μέλη φαντάσματα

Υπολογίζεται πως περίπου το 80% των αναπήρων (με κολοβώματα) έχουν
αισθήσεις που περιλαμβάνουν θερμότητα, φαγούρα, πίεση και πόνο και
που προέρχονται από το αφαιρεμένο μέλος. Τα άτομα που βιώνουν αυτό το
φαινόμενο, το οποίο είναι γνωστό ως 'μέλος φάντασμα', νιώθουν σαν το
μέλος που έχουν χάσει να είναι ακόμα μέρος του σώματός τους. Μία
εξήγηση θεωρεί ότι τα νεύρα που αντιστοιχούν στο απολεσθέν μέλος
δημιουργούν νέες συνδέσεις με τον νωτιαίο μυελό και συνεχίζουν να
στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο σα να υπήρχε το μέλος ακόμα εκεί. Μια
άλλη πιθανότητα είναι πως ο εγκέφαλος είναι ρυθμισμένος να λειτουργεί
θεωρώντας πως υπάρχει ολόκληρο το σώμα, δηλαδή ο νους συνεχίζει να
διατηρεί ένα σχεδιάγραμμα του σώματος στο οποίο περιλαμβάνει όλα τα
μέλη του.

Το βιολογικό ρολόι
Βρίσκεται στον υποθάλαμο και ονομάζεται υπερχιασματικός πυρήνας, ή
βιολογικό ρολόι και προγραμματίζει το σώμα να ακολουθεί έναν ρυθμό 24
ωρών (κιρκαδιανός ρυθμός). Το πιο ευδιάκριτο αποτέλεσμα του
κιρκαδιανού ρυθμού είναι ο κύκλος του ύπνου και της εγρήγορσης, αλλά το
βιολογικό ρολόι επίσης ελέγχει τη λειτουργία της πέψης, τη θερμοκρασία
του σώματος, την πίεση του αίματος και την παραγωγή ορμονών.
Ερευνητές έχουν βρει ότι η ένταση του φωτός μπορεί να προσαρμόσει το
ρολόι προς τα μπρος ή προς τα πίσω, ρυθμίζοντας την έκκριση της
ορμόνης μελατονίνη. Η τελευταία διαφωνία αφορά στο εάν συμπληρώματα
μελατονίνης θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην πρόληψη του jet lag, το
σύνδρομο που προκαλείται όταν κάποιος πετάει με αεροπλάνο
διασχίζοντας διαφορετικές ζώνες ώρας.

Μνήμη
Κάποιες εμπειρίες είναι δύσκολες να τις ξεχάσουμε, όπως ίσως το πρώτο
φιλί. Αλλά πως διατηρείται όλη αυτή η 'ταινιοθήκη' της ζωής μας;
Χρησιμοποιώντας εγκεφαλο-απεικονιστικές τεχνικές, οι επιστήμονες
προσπαθούν να αποκαλύψουν τους μηχανισμούς που είναι υπεύθυνοι για
τη δημιουργία και την αποθήκευση των αναμνήσεων. Έχουν ανακαλύψει ότι
ο ιππόκαμπος που βρίσκεται στη φαιά ουσία του εγκεφάλου, θα μπορούσε
να λειτουργεί σαν ένα κουτί μνήμης. Αλλά αυτή η περιοχή διατήρησης των
μνημών δεν είναι πλήρως διακριτή. Προκύπτει πως τόσο αληθινές, όσο και
ψευδείς αναμνήσεις μπορούν να ενεργοποιήσουν ίδιες εγκεφαλικές
περιοχές. Για να ανακληθεί η πραγματική ανάμνηση, κάποιοι ερευνητές
ζητούν σε ένα υποκείμενο να την ανακαλέσει μαζί με τα περιβάλλοντα
γεγονότα που σχετίζονται μ' αυτή, κάτι που είναι δύσκολο εάν το γεγονός
δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα.

Γέλιο
Το γέλιο αποτελεί μία από τις πιο δυσνόητες ανθρώπινες συμπεριφορές.
Επιστήμονες έχουν βρει πως κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 'καλού γέλιου'
ενεργοποιούνται τρεις εγκεφαλικές περιοχές: μία που αφορά τις νοητικές
διεργασίες που συντελούν στην κατανόηση του αστείου, μία κινητική
περιοχή που δίνει την χαρακτηριστική για το γέλιο κίνηση των μυών και μία
συναισθηματική περιοχή που δίνει το αίσθημα της ιλαρότητας. Αλλά
παραμένει άγνωστο γιατί ένα άτομο γελάει με τα ανόητα αστεία κάποιου
φίλου του, ενώ κάποιο άλλο άτομο ξεκαρδίζεται παρακολουθώντας μία
ταινία τρόμου. Ο John Morreall, που είναι ένας από τους σημαντικότερους
ερευνητές του χιούμορ στο Κολέγιο William και Mary, βρήκε ότι το γέλιο
είναι μία παιχνιδιάρικη αντίδραση σε ιστορίες που δεν παρουσιάζουν μία
εννοιολογική συνάφεια που θα περιμέναμε. Άλλοι ερευνητές του πεδίου
τονίζουν ότι το γέλιο είναι ένας τρόπος μη λεκτικής επικοινωνίας μεταξύ των
ανθρώπων που υποδηλώνει ότι αυτός που γελάει βρίσκεται σε κέφι. Ένα
είναι σίγουρο: το γέλιο μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.

Κληρονομικότητα ή περιβάλλον
Σ' αυτή τη μακρόχρονη μάχη σχετικά με το εάν οι σκέψεις και οι
προσωπικότητές μας ελέγχονται από γονίδια ή από το περιβάλλον, οι
επιστήμονες έχουν έναν πειστικό όγκο στοιχείων που υποδηλώνει ότι
ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο. Η δυνατότητα της μελέτης μεμονωμένων
γονιδίων παρέχει ενδείξεις πως λίγο έλεγχο έχουμε επάνω στην
κληρονομικότητά μας, ωστόσο σε πολλά πεδία, η άσκηση συγκεκριμένων
πιέσεων και μεθόδων ανατροφής έχουν δείξει ισχυρή επίδραση σχετικά με
το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.

Γιατί γερνάμε
Η αθανασία είναι μόνο για τις ταινίες του Hollywood. Αλλά γιατί γερνούν οι
άνθρωποι; Γεννιόμαστε με ένα εύρωστο σώμα γεμάτο με μηχανισμός για να
καταπολεμούν την ασθένεια και τους τραυματισμούς, που θα περίμενε
κανείς ότι θα εξακολουθούσαν να μας προστατεύουν από δύσκαμπτες
αρθρώσεις και άλλες ασθένειες που εμφανίζονται καθώς μεγαλώνουμε.
Αλλά καθώς γινόμαστε μεγαλύτεροι, οι μηχανισμοί επιδιόρθωσης του
σώματός μας αρχίζουν να μας εγκαταλείπουν. Ως αποτέλεσμα, η αντοχή
μας απέναντι σε φυσικούς τραυματισμούς και φορτία ολοένα και μειώνεται.
Οι θεωρίες που εξετάζουν το γιατί γερνάμε διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:
1) όπως όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, η γήρανση θα μπορούσε να
είναι απλά ένα τμήμα της ανθρώπινης γενετικής και με κάποιον τρόπο είναι
ευεργετική για εμάς, 2) στην λιγότερο αισιόδοξη θέαση, η γήρανση δεν
επιτελεί κανέναν σκοπό, αλλά είναι αποτέλεσμα της καταστροφής των
κυττάρων που γίνεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Κάποιοι λίγοι
ερευνητές ωστόσο, πιστεύουν ότι η επιστήμη θα καταφέρει τελικά να
επιβραδύνει τη γήρανση, τουλάχιστον τόσο ώστε να ζούμε διπλάσιο χρόνο
από όσο ζούμε τώρα.

Κρυογονική
Το να ζει κανείς για πάντα ίσως δε γίνει ποτέ. Αλλά ένα πρωτοποριακό
πεδίο που λέγεται κρυογονική θα μπορούσε να δώσει σε κάποιους
ανθρώπους δύο ζωές. Ένα τέτοιο κέντρο είναι το Alcor Life Extension
Foundation στην Αριζόνα, που αποθηκεύει σώματα σε θήκες που είναι
γεμάτες με υγρό άζωτο σε θερμοκρασίες πολύ χαμηλές, των 320 βαθμών
Fahrenheit (ή 78 Kelvin). Η ιδέα είναι πως ένα άτομο που πεθαίνει από μία
ανίατη για τη σημερινή επιστήμη ασθένεια, θα μπορούσε να παγώσει και να
αναζωογονηθεί στο μέλλον όταν βρεθεί η θεραπεία. Το σώμα του τέως
θρυλικού παίχτη του μπέϊζμπολ Ted Williams είναι φυλαγμένο σε μία από
τις καταψύξεις του Alcor. Όπως και τα άλλα σώματα που βρίσκονται εκεί,
βρίσκεται σε μια θέση με το κεφάλι προς τα κάτω. Μ' αυτόν τον τρόπο, εάν
ποτέ υπήρχε κάποια διαρροή στο δοχείο, ο εγκέφαλος θα παρέμενε μέσα
στο ψυχρό υγρό. Ακόμα δεν έχει αναζωογονηθεί κανένα από τα
κατεψυγμένα σώματα, επειδή δεν υπάρχει τέτοια τεχνολογία. Εάν το σώμα
δεν καταψυχθεί στην ακριβώς κατάλληλη θερμοκρασία, τα κύτταρά του θα
μετατραπούν σε πάγο και θα σπάσουν σε κομμάτια.

Συνείδηση
Όταν σηκωνόμαστε το πρωί, μπορεί να αντιλαμβανόμαστε ότι ο ήλιος μόλις
σηκώθηκε, να ακούμε μερικά πουλιά να τιτιβίζουν, ή ακόμα να νιώθουμε μια
στιγμή αγαλλίασης καθώς ο φρέσκος πρωινός αγέρας χαϊδεύει το πρόσωπό
μας. Με άλλα λόγια, είμαστε συνειδητοί. Αυτό το περίπλοκο θέμα έχει
παιδέψει την επιστημονική κοινότητα από την αρχαιότητα. Μόνο πρόσφατα
οι νευροεπιστήμονες έχουν θεωρήσει τη συνείδηση ως ένα πραγματικό
θέμα για έρευνα. Το μεγαλύτερο αίνιγμα είναι να εξηγηθεί το πώς οι
διεργασίες που γίνονται στον εγκέφαλο δίνουν γένεση σε υποκειμενικές
εμπειρίες

Το Τρίγωνο των Βερμούδων

Το κομμάτι του Ατλαντικού ωκεανού που έγινε γνωστό με αυτό το όνομα

αποτελεί το επίκεντρο ενός από τα μεγάλα μυστήρια που γεννήθηκαν και
διαδόθηκαν στο πλατύ κοινό τον 20ο αιώνα. Συνδυάζει, με τρόπο σχεδόν
 ιδανικό, παλιές
αλλά και
σύγχρονες
ναυτικές ιστορίες,
το μυστηριώδη
αρχαίο πολιτισμό
της Ατλαντίδας,
το φαινόμενο των
UFO, θαλάσσια
τέρατα, αλλά και
στοιχεία
υπερφυσικού. Το
Τρίγωνο των
Βερμούδων ή
Τρίγωνο του Διαβόλου είναι όλες μαζί οι περιπέτειες του Οδυσσέα, χωρίς
την Ιθάκη. Το Τρίγωνο των Βερμούδων έγινε γνωστό καθώς φέρεται να
είναι ο τόπος ενός μεγάλου αριθμού εξαφανίσεων πλοίων και αεροπλάνων,
υπό μυστηριώδεις συνθήκες και, συνήθως, χωρίς κανένα ίχνος. Γεωγραφικά
ορίζεται από το Miami της Florida, το San Juan του Puerto Rico και τα νησιά
των Βερμούδων. Η περιοχή άρχισε να αποκτά τη φήμη της μετά το τέλος
του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, με την κορύφωση να έρχεται στις δεκαετίες
του 60 και του 70. Όμως, πολύ πριν το Τρίγωνο αποκτήσει τη φήμη του, οι
θάλασσες της περιοχής ήταν γεμάτες μυστήριο και κινδύνους για τους
ναυτικούς. Στα νότια του Τριγώνου, τα πολυάριθμα νησιά της Καραϊβικής
αποτελούσαν το ορμητήριο άγριων πειρατών. Στα δυτικά και εν μέρει εντός
της περιοχής του Τριγώνου ρέει το περίφημο ρεύμα του Κόλπου του
Μεξικού, ένα «ποτάμι μέσα στη θάλασσα» με θερμοκρασία και
φυσικοχημικά χαρακτηριστικά ελαφρώς διαφορετικά του υπόλοιπου
ωκεανού. Ολόκληρη η περιοχή χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά
ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες και ιδιαιτέρως έντονα μετεωρολογικά
φαινόμενα τα οποία είναι συνήθως εντελώς απρόβλεπτα και βραχύβια.
Τέλος, στα βόρειοανατολικά του Τριγώνου και σε μερική επικάλυψη με την
περιοχή που αυτό ορίζει, βρίσκεται η θάλασσα των Σαργασσών, ίσως το
πιο ιδιόμορφο κομμάτι ωκεανού στον πλανήτη.

Η Θάλασσα των Σαργασσών

Όταν ο Κολόμβος έκανε το ταξίδι του προς το Νέο Κόσμο, βρέθηκε κάποια
στιγμή να πλέει σε μια θάλασσα γεμάτη φύκια, γεγονός που τον έκανε να
πιστέψει ότι πλησίαζε τη στεριά. Όταν προσπάθησε να βυθομετρήσει δε
μπόρεσε να βρει το βυθό, καθώς σε αρκετά σημεία αυτός βρίσκεται σε
βάθος μεγαλύτερο των 5.000 m. Στα χρόνια που ακολούθησαν η Θάλασσα
των Σαργασσών δεν έπαψε ποτέ να είναι ο φόβος και ο τρόμος των
ναυτικών. Στην περιοχή που ορίζεται ανάμεσα στον 20 ο και τον 35ο βόρειο
παράλληλο και ανάμεσα στον 30ο και τον 75ο δυτικό μεσημβρινό, ο
Ατλαντικός ωκεανός είναι καλυμμένος από ένα πυκνό στρώμα φυκιών. Ο
βυθός του ωκεανού βρίσκεται σε βάθη 1.500-7.000 m. Το φύκι Sargassum
αναπαράγεται μόνο του στην επιφάνεια του ωκεανού και λόγω των
ασθενών θαλασσίων ρευμάτων ο κύριος όγκος του διατηρείται
συσσωρευμένος σε εκείνη την περιοχή. Η Θάλασσα των Σαργασσών
χαρακτηρίζεται από αδύναμα θαλάσσια ρεύματα, υψηλή αλατότητα και
μεγάλα διαστήματα άπνοιας. Στην εποχή των ιστιοφόρων, ένα πλοίο που θα
κατέληγε στη Θάλασσα των Σαργασσών μπορούσε να παγιδευτεί για
εβδομάδες ή και μήνες λόγω των αδύναμων ή ανύπαρκτων ανέμων. Για
πολλούς αιώνες έφερε το χαρακτηρισμό «Θάλασσα των χαμένων πλοίων»,
καθώς πολλά ήταν τα σκάφη που παγιδεύτηκαν στα νερά της και μάλιστα
διατηρήθηκαν εν πλώ με πληρώματα νεκρά από τη δίψα και την ασιτία.
Ένα άλλο από τα ονόματά της είναι «Οι παράλληλοι των Αλόγων» (μτφ του
«Horse Lattitudes»), καθώς πολλά από τα Ισπανικά πλοία που
κατευθύνονταν στο Νέο Κόσμο κουβαλούσαν τα άλογα των στρατιωτών.
Όταν ένα πλοίο παγιδευόταν και τα πληρώματα άρχισαν να υποφέρουν από
τη δίψα πετούσαν στη θάλασσα τα νεκρά ή ζωντανά άλογα ώστε να
εξοικονομήσουν νερό.. ’λλα πλοία πολύ συχνά συναντούσαν τα κουφάρια
των αλόγων να επιπλέουν στη θάλασσα. Για αιώνες οι, πάντα προληπτικοί,
ναυτικοί πίστευαν ότι η περιοχή ήταν στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των
αλόγων και των ναυτικών που είχαν πεθάνει εκεί. Το θρύλο συντηρούσαν
και οι συχνές ανακαλύψεις πλοίων εγκαταλελειμμένων. Αρκετές φορές τα
πληρώματα εγκατέλειπαν τα ακινητοποιημένα από την άπνοια πλοία τους,
προσπαθώντας να γλιτώσουν κωπηλατώντας τις σωσίβιες λέμβους. Οι
ναυτικές ιστορίες του 17ου και 18ου αιώνα μιλούσαν για δεκάδες πλοία που
εξακολουθούσαν να πλέουν μπλεγμένα στα φύκια. Εγκαταλελειμμένα ή
φορτωμένα με τα κουφάρια των άτυχων ναυτικών που παγιδεύτηκαν μαζί
τους στο Σάργκασσο. Πλοία από όλες τις εποχές, από σπανιόλικα γαλιόνια
κατάφορτα με χρυσάφι, μέχρι Ρωμαϊκές γαλέρες με σκελετούς να κρέμονται
από τα κουπιά τους. Η Θάλασσα των Σαργασσών ήταν η Θάλασσα των
Χαμένων Πλοίων, ένα κομμάτι ωκεανού που κάθε ναυτικός ήθελε να
αποφύγει. Ακόμα και σήμερα, πολλά μικρά σκάφη κινδυνεύουν εάν βρεθούν
εκεί καθώς τα φύκια μπλέκονται στις προπέλες τους και τα ακινητοποιούν.

Το Ρεύμα του Κόλπου (Gulf Stream)

Από την περιοχή ανάμεσα στη Florida και τις Bahamas εισέρχεται στον
Ατλαντικό και το περίφημο Ρεύμα του Κόλπου. Πρόκειται για ένα ποτάμι
μέσα στη θάλασσα το οποίο χαρακτηρίζεται από θερμοκρασία υψηλότερη
κατά 10οC από τα νερά του ωκεανού και από αυξημένη περιεκτικότητα σε
αλάτι. Τα νερά του Ρεύματος κινούνται, στη συγκεκριμένη περιοχή, με
ταχύτητα περίπου 4 κόμβων την ώρα και κατεύθυνση βόρεια-
βορειοανατολικά. Το Ρεύμα του Κόλπου είναι υπεύθυνο για πολλά έντονα
και αιφνίδια καιρικά φαινόμενα. Όταν φυσούν δυνατοί βορειοανατολικοί
άνεμοι η θάλασσα αγριεύει και μπορεί να σηκώσει κύματα 10-15 m ύψος,
ικανά να βυθίσουν ή να αναποδογυρίσουν μικρά σκάφη. Η θερμοκρασιακή
διαφορά ανάμεσα στο Ρεύμα και τα γύρω νερά πολύ συχνά δημιουργεί ένα
στρώμα ομίχλης που ξεκινά απότομα και τελειώνει επίσης απότομα,
οριοθετώντας περίπου τη διαδρομή που ακολουθεί το «ποτάμι μέσα στη
θάλασσα».Στα βόρεια και τα ανατολικά της περιοχής του Τριγώνου
βρίσκεται μόνο ο Ατλαντικός Ωκεανός και η Θάλασσα των Σαργασσών,
μέρος της οποίας περιλαμβάνεται σε αυτό. Στα δυτικά ρέει το Ρεύμα του
Κόλπου και στη συνέχεια βρίσκονται οι ηπεριωτικές ΗΠΑ. Στα νότια-
νοτιοδυτικά βρίσκονται η Κούβα και οι Μπαχάμες, ενώ στα νότια οι Αντίλλες.
Η περιοχή του Τριγώνου χαρακτηρίζεται από μεγάλα βάθη ωκεανού και
ιδιαίτερα μετεωρολογικά φαινόμενα. Το βάθος του ωκεανού είναι στα
περισσότερα σημεία κάτω από τα 5.500 m, ενώ στα ανοιχτά των ακτών του
Puerto Rico βρίσκεται το βαθύτερο σημείο του Ατλαντικού Ωκεανού με
βάθος περίπου 8.300 m. Ο καιρός είναι ιδιαίτερα ευμετάβλητος και
απρόβλεπτος. Ακόμα και όταν οι ευρείας κλίμακας προγνώσεις είναι καλές
είναι πιθανό να αναπτυχθούν απότομα θύελλες με ταχύτητες ανέμου έως
και 75 κόμβους οι οποίες είναι περιορισμένες, χωρικά, σε μικρά τμήματα της
θάλασσας, αλλά τρομερά βίαιες. Ένα άλλο φαινόμενο της περιοχής είναι
κυκλώνες που αναπτύσσονται και παρασύρουν μάζες νερού σε ύψος
αρκετών δεκάδων, ή και εκατοντάδων μέτρων, απειλώντας αεροσκάφη που
πετούν χαμηλά. Οι καταιγίδες της περιοχής φορτίζουν την ατμόσφαιρα με
στατικό ηλεκτρισμό, σε βαθμό μεγαλύτερο από το συνηθισμένο, με
αποτέλεσμα να είναι πιο συχνή η εμφάνιση του φαινομένου της Φωτιάς του
St Elmo, ή επί το επιστημονικότερο εκκένωσης κορόνα. Αυτό το φυσικό
φαινόμενο συνίσταται στη δημιουργία ενός αδύναμου φωτός στο
περίγραμμα αντικειμένων, κατά τη διάρκεια καταιγίδων. Το φαινόμενο έχει
παρατηρηθεί στις αντένες και τις προπέλες πλοίων, τα φτερά αεροπλάνων,
αλλά και σε κτίσματα στη στεριά. Από την περιοχή του Τριγώνου περνούσε
κατά τη δεκαετία του 60 και τις αρχές αυτής του 70 η γραμμή μηδενικής
απόκλισης του μαγνητικού από το γεωγραφικό Βορά. Πρόκειται για μια
γραμμή μεσημβρινού η οποία μετακινείται με την πάροδο του χρόνου
καθώς μετακινούνται και οι μαγνητικοί πόλοι της Γης. Κατά κανόνα οι
κατευθύνσεις προς το μαγνητικό και το γεωγραφικό Βορά έχουν απόκλιση
έως και 20ο. Αυτή η απόκλιση σημειώνεται στους χάρτες ναυσιπλοΐας, έτσι
ώστε να λαμβάνεται υπ' όψιν στην χάραξη και τήρηση πορείας. Σήμερα η
γραμμή μηδενικής απόκλισης βρίσκεται δυτικά της Florida και διασχίζει τον
Κόλπο του Μεξικού. Η ευρύτερη περιοχή είναι σταυροδρόμι της
ναυσιπλοϊας καθώς συναντώνται οι ρότες πλοίων που κινούνται από και
προς τη Βόρεια, την Κεντρική και τη Νότια Αμερική, και τα νησιά της
Καραϊβικής. Το ίδιο ισχύει και για τα αεροπλάνα, καθώς πλήθος
αεροδιάδρομοι διέρχονται από εκεί. Πέρα από την εμπορική κίνηση,
αυξημένη είναι και η κίνηση που προέρχεται από μικρά ιδιωτικά ή
μισθωμένα αεροπλάνα και πλοιάρια, καθώς τα νησιά της περιοχής είναι
περιοχές με ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη τουριστική δραστηριότητα. Η ιστορία
του Τριγώνου δε δημιουργήθηκε απότομα. Υπήρξε ένα αρχικό στάδιο
ωρίμανσης, η δεκαετία του 50, μια περίοδος σταδιακής δημοσιοποίησης
κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60, και μια πραγματική έκρηξη και ταχεία
διάδοση κατά τη δεκαετία του 70. Το 1950 ένας δημοσιογράφος του
Associated Press, ο E. Jones, έγραψε ένα άρθρο όπου υπαινισσόταν ότι
υπήρχε κάποιο μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση 5 τορπιλοπλάνων του
Αμερικάνικου Ναυτικού, στα ανοιχτά των ακτών της Florida, το 1945. Δύο
χρόνια αργότερα ένα άρθρο στο περιοδικό Fate αναφέρθηκε στην ίδια
υπόθεση και προσέθεσε και κάποιες άλλες εξαφανίσεις αεροπλάνων στην
περιοχή. Αναφορά στην περίπτωση των 5 αεροπλάνων έγινε και στα βιβλία
Flying Saucers του H.T. Wilkins το 1954, The Flying Saucer του D. Kehoe
το 1955 και The Case for the UFO του Μ.Κ.Jessup, επίσης το 1955. Ο όρος
«Το Τρίγωνο» χρησιμοποιούταν σχετικά συχνά κατά τη δεκαετία του 50
όταν γινόντουσαν αναφορές σε περιστατικά που έλαβαν χώρα στη
συγκεκριμένη περιοχή. Το 1962 ο D. Titler στο βιβλίο του Wings of Mystery
αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην ιστορία των 5 αεροπλάνων, υπό τον
τίτλο The Mystery of Flight 19.χρησιμοποιώντας τον όρο «Το Τρίγωνο του
Θανάτου». Επίσης το 1962, σε ένα άρθρο του A. Eckert με τίτλο Lost Patrol
έγιναν εκτεταμένες αναφορές σε μια σειρά διαλόγων που διαμείφθηκαν
μεταξύ του πύργου ελέγχου και των αεροσκαφών όπως: «... όλα φαίνονται
παράξενα ...», «η θάλασσα δείχνει περίεργη...», «... δεν είμαστε σίγουροι
για τίποτε, ακόμη κι ο ωκεανός δε δείχνει όπως θα έπρεπε ..». Το όνομα
Τρίγωνο των Βερμούδων πρωτοεμφανίστηκε το 1964 σε ένα άρθρο του V.
Gaddis στο περιοδικό Argosy. Το πρώτο βιβλίο με κύριο θέμα το Τρίγωνο
κυκλοφόρησε το 1969, γραμμένο από τον J. Spencer και με τίτλο Limbo of
the Lost. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 γράφτηκαν εκατοντάδες άρθρα σε
περιοδικά και εφημερίδες, όμως κανένα άρθρο ή βιβλίο δε διαβάστηκε όσο
το The Bermuda Triangle του C. Berlitz που κυκλοφόρησε το 1974. Ο
Berlitz, ξεκινώντας από την περίφημη πια Πτήση 19, παρουσίαζε μια σειρά
περιστατικών και διάφορες θεωρίες. Το βιβλίο του πούλησε περισσότερα
από 10.000.000 σε όλο τον κόσμο και ήταν εκείνο που όσο κανένα άλλο
συνέβαλε στη διάδοση της ιστορίας και την καθιέρωση του Τριγώνου των
Βερμούδων ως ένα από τα μεγάλα μυστήρια του 20ου, και όχι μόνο, αιώνα.

Το μυστήριο της Πτήσης 19

Η εξαφάνιση της Πτήσης 19 δεν είναι μόνο το πιο διάσημο από τα μυστήρια
του Τριγώνου των Βερμούδων. Είναι η υπόθεση που συντέλεσε σε μέγιστο
βαθμό στο να δημιουργηθεί και να παγιωθεί η φήμη του Τριγώνου. Η
εξαφάνιση των 5 αεροπλάνων και οι μυστηριώδεις συνθήκες υπό τις οποίες
έλαβε χώρα, υπήρξαν το αντικείμενο των πρώτων αναφορών στην περιοχή
κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 50 και του 60. Ίσως δε θα ήταν
υπερβολή να πεί κανείς πώς χωρίς το μυστήριο της Πτήσης 19 ίσως να μην
είχε γεννηθεί το μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων.

«... Μήν έρχεστε πίσω μου, μοιάζουν σα να

είναι από το διάστημα ...»

Στις 5 Δεκεμβρίου του 1945 μια πτήση 5 τορπιλοπλάνων

τύπου TBM-3 Avenger του Αμερικανικού Ναυτικού, με τον
κωδικό Πτήση 19, ξεκίνησε από το Fort Lauderdale της Florida, για μια
περιπολία ρουτίνας, διάρκειας περίπου 2 ωρών. Οι πιλότοι των 5
αεροπλάνων ήταν όλοι τους πεπειραμένοι και βετεράνοι του 2ου Παγκοσμίου
Πολέμου, .όπως ήταν και αρκετά από τα μέλη των πληρωμάτων. Λίγη ώρα
πριν την αναμενόμενη ώρα άφιξης των αεροπλάνων πίσω στη βάση τους ο
πύργος ελέγχου του Fort Lauderdale κατέγραψε μια σειρά περιέργων
μηνυμάτων από τον επικεφαλής της Πτήσης 19 ο οποίος έμοιαζε να
βρίσκεται σε κατάσταση σύγχυσης:

- «Δε μπορούμε να δούμε ξηρά, φαίνεται πώς είμαστε εκτός πορείας»

- Ο πύργος ελέγχου ρωτά: «Ποια είναι θέση σας;»

Η επαφή χάνεται για περίπου 10 λεπτά. Όταν αυτή αποκαθίσταται, ο

πύργος ελέγχου καταγράφει τις φωνές διαφόρων πιλότων της πτήσης οι
οποίοι ακούγονται αποπροσανατολισμένοι. Ο πύργος ελέγχου της βάσης
(Fort Lauderdale) συμβουλεύει τον επικεφαλής της πτήσης να πετάξει προς
τον ήλιο (δυτικά) ώστε να βρει στεριά.

- «Δε μπορούμε να βρούμε τη δύση. Όλα είναι λάθος. Δε μπορούμε να

είμαστε σίγουροι για οτιδήποτε. Ακόμα κι ο ωκεανός δεν είναι όπως θα
έπρεπε.»

Η ώρα ήταν περίπου 4 το απόγευμα, μια όμορφη μέρα στη Florida, όμως η
Πτήση 19 έδειχνε να αντιμετωπίζει κάποιο απροσδιόριστο πρόβλημα. Η
επικοινωνία με τα αεροσκάφη ήταν αρκετά δύσκολη και ο ασύρματος της
βάσης άρχισε να πιάνει μόνο σκόρπια μηνύματα μεταξύ των αεροσκαφών.
Κάποιο από αυτά τα μηνύματα φάνηκε να αναφέρει ότι τα καύσιμα των
αεροσκαφών είχαν σχεδόν τελειώσει (πράγμα αδύνατο βάσει της
χωρητικότητας των δεξαμενών καυσίμων τους και της ώρας που αυτά
βρίσκονταν ήδη στον αέρα), ενώ ένα άλλο μιλούσε για πυξίδες που
«πηγαίνουν σαν τρελές».

Λίγο αργότερα ο επικεφαλής της πτήσης ακούστηκε να λέει:

- «Δεν είμαστε σίγουροι πού βρισκόμαστε, πρέπει να έχουμε περάσει τη

Florida και να βρισκόμαστε στον Κόλπο του Μεξικού»

Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από την Πτήση 19 ήταν :

- «Φαίνεται να μπαίνουμε σε άσπρα νερά. Είμαστε εντελώς χαμένοι»

Οι παραπάνω διάλογοι δημοσιοποιήθηκαν το 1962 στο άρθρο του A. Eckert

με τίτλο Lost Patrol.
Ένα περιπολικό υδροπλάνο PBM-5 Martin Mariner απογειώθηκε σε βοήθεια
της Πτήσης 19, όμως λίγα λεπτά μετά χάθηκε και αυτό. Ποτέ κανείς δεν
άκουσε κάτι ούτε και βρέθηκε κανένα ίχνος από τα 5 τορπιλοπλάνα και το
υδροπλάνο που έσπευσε σε βοήθειά τους. Σύμφωνα με κάποιες
πληροφορίες ο ασύρματος μιας βάσης κοντά στο Miami έλαβε ένα αδύναμο
σήμα στο οποία ακούστηκαν τα διακριτικά γράμματα «FT» που
αποτελούσαν τμήμα του κωδικού κλήσης της Πτήσης 19. Όμως το σήμα
αυτό καταγράφηκε στις 7 το βράδυ, περίπου 2 ώρες αφού θα έπρεπε να
είχαν τελειώσει τα καύσιμα των αεροσκαφών.

Η έρευνα που ακολούθησε κράτησε περίπου 1 εβδομάδα και συμμετείχαν

σε αυτή εκατοντάδες αεροσκάφη και πλοία που χτένισαν μια περιοχή
περίπου 300.000 τετραγωνικών μιλίων στα ανοικτά των ακτών της Florida,
τόσο στον Ατλαντικό Ωκεανό, όσο και στον Κόλπο του Μεξικού. Όμως δε
βρέθηκε απολύτως τίποτα.

Ακολούθησε η διερεύνηση των αιτίων του ατυχήματος, τα αποτελέσματα της

οποίας ήταν ελάχιστα διαφωτιστικά. Δε δόθηκε καμία ικανοποιητική
απάντηση αν και υπήρξαν αρκετές υποθέσεις για την πιθανότητα τα
αεροσκάφη να συνάντησαν κάποιο αιφνίδιο καιρικό φαινόμενο. Ένα από τα
μέλη της επιτροπής διερεύνησης φέρεται να δήλωσε: «Εξαφανίστηκαν
εντελώς, σα να πήγαν στον ’ρη».

Το 1974 ο δημοσιογράφος-ερευνητής A. Ford που παρακολουθούσε την

υπόθεση από το 1945, μιλώντας σε μια τηλεοπτική εκπομπή, προχώρησε
σε μια συνταρακτική αποκάλυψη. Ένα από τα μηνύματα του επικεφαλής της
Πτήσης 19 ήταν: «μην έρχεστε πίσω μου, μοιάζουν να είναι από το
διάστημα».

Το μήνυμα αυτό είχε καταγράψει κάποιος ραδιοερασιτέχνης και το είχε

αναφέρει στο Ford την εποχή του συμβάντος. Αυτός δεν του είχε δώσει
ιδιαίτερη σημασία καθώς εκτίμησε ότι η δημοσιότητα που είχε λάβει το
γεγονός και οι φήμες που κυκλοφορούσαν μπορεί να είχαν εξάψει τη
φαντασία του ραδιοερασιτέχνη και είτε να τον οδήγησαν σε παρερμηνεία
κάποιου από τα αδύναμα μηνύματα, είτε σε σκόπιμη παραπληροφόρηση με
στόχο την προσωπική ανάδειξη. Όμως, χρόνια αργότερα, μελετώντας τα
αρχεία της επιτροπής διερεύνησης του συμβάντος, ανακάλυψε ότι η
επίσημη καταγραφή των διαλόγων περιείχε σε κάποιο σημείο τη φράση:
«μην έρχεστε πίσω μου». Η φράση αυτή του θύμισε τη μαρτυρία του
ραδιοερασιτέχνη, η οποία αποκτούσε πλέον σημασία, καθώς ο Ford
πίστευε ότι το Ναυτικό είχε φροντίσει να κρατήσει απόρρητο ένα μέρος των
αρχείων.

Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει καταφέρει να βρεί οποιαδήποτε στοιχεία, ή να

δώσει κάποια ικανοποιητική, λογική εξήγηση για την τύχη ή τις συνθήκες
εξαφάνισης της Πτήσης 19 και του υδροπλάνου Martin Mariner.
Παραλείψεις και
ανακρίβειες

Η παραπάνω αφήγηση
είναι και η πιο
διαδεδομένη εκδοχή της
εξαφάνισης της Πτήσης
19 και έχει παρουσιαστεί,
με μικρές
διαφοροποιήσεις, σε μια
ατέλειωτη σειρά άρθρων
και βιβλίων. Αυτή η
επανάληψη την έχει Αεροσκάφος ΤΒΜ-3 Avenger, παρόμοιο με τα
παγιώσει στο μυαλό του αεροσκάφη της Πτήσης 19
αναγνωστικού κοινού ως τη μοναδική αυθεντική εκδοχή. Αρκετοί ερευνητές
που κατά καιρούς που προσπάθησαν να δώσουν μια λογική εξήγηση στην
υπόθεση, απέδωσαν το συμβάν σε άσχημες καιρικές συνθήκες ή σε
ανεπάρκεια του επικεφαλής της πτήσης, αλλά και οι δύο αυτοί ισχυρισμοί
έχει αποδειχθεί ότι ήταν αβάσιμοι.

Όμως και η πιο διαδεδομένη εκδοχή της υπόθεσης δεν είναι παρά ένα μόνο
μέρος της πλήρους καταγραφής του συμβάντος και μάλιστα με αρκετές
ανακρίβειες.

Η πρώτη ανακρίβεια αφορά τη σύνθεση και την αποστολή της Πτήσης 19.
Επρόκειτο για μια εκπαιδευτική πτήση με κύριο αντικείμενο την πλοήγηση
πάνω από θάλασσα. Τα μέλη της πτήσης, με την εξαίρεση του επικεφαλής-
εκπαιδευτή, ήταν άπειροι πιλότοι. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν χρόνια
προϋπηρεσία στις ένοπλες δυνάμεις, και είχαν πολεμήσει στο 2 ο Παγκόσμιο
Πόλεμο, όχι όμως ως πιλότοι αεροσκαφών, ιδιότητα που μόλις πρόσφατα
είχαν αποκτήσει, στα πλαίσια της αναδιοργάνωσης της δομής των
Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων μετά το τέλος του πολέμου. Αξίζει
μάλιστα να αναφερθεί ότι ο εκπαιδευτής Υποπλοίαρχος Taylor και ένας εκ
των εκπαιδευομένων, ο Λοχαγός των Πεζοναυτών Powers, είχαν τον ίδιο
βαθμό και μάλιστα ο Powers ήταν αρχαιότερος του Taylor, γεγονός που
σύμφωνα με τα στρατιωτικά ήθη τον καθιστούσε τυπικά ανώτερο.

Η δεύτερη ανακρίβεια αφορά την παρουσίαση των διαλόγων. Κατ' αρχήν η

Πτήση 19 βρισκόταν σε επαφή με τον πύργο ελέγχου του Fort Lauderdale,
αλλά και άλλες βάσεις της περιοχής, για αρκετές ώρες. Οι διάλογοι που
παρουσιάστηκαν νωρίτερα είναι ένα μικρό μόνο μέρος των μηνυμάτων της
Πτήσης 19, ενώ είναι ένα μίγμα φράσεων που καταγράφηκαν και φράσεων
που δεν ελέχθησαν ποτέ. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι η φράση που ο
Ford ανακάλυψε στα αρχεία της επιτροπής διερεύνησης του συμβάντος,
«μην έρχεστε πίσω μου» και συνέδεσε με τη μαρτυρία του ραδιοερασιτέχνη,
όντως ελέχθη από τον επικεφαλής της Πτήσης 19, Υποπλοίαρχο Taylor,
αλλά μόλις στις 16.11 περίπου, ενώ η Πτήση 19 συνέχισε να έχει επαφή με
τη βάση για σχεδόν 3 ακόμα ώρες, μέχρι τις 19.04. Στο σημείο αυτό πρέπει
να αναφερθεί ότι η πληροφορία ότι στις 7 το απόγευμα ελήφθησαν ασθενή
μηνύματα με τα αρχικά του κωδικού κλήσης των αεροσκαφών της Πτήσης
19 «FT» είναι απόλυτα ακριβής, όμως δεν είναι σωστή η παρατήρηση ότι τα
καύσιμα των αεροσκαφών θα έπρεπε να είχαν τελειώσει. Σύμφωνα με τις
εκτιμήσεις του φορτίου καυσίμων των αεροσκαφών και τα χαρακτηριστικά
λειτουργίας των κινητήρων τους, τα καύσιμά τους δε θα τελείωναν πριν τις
8-9 το βράδυ, ανάλογα και με τη δύναμη και κατεύθυνση των ανέμων που
συνάντησαν στην πορεία τους. Μηνύματα για «ωκεανό που δε δείχνει όπως
θα έπρεπε», «πυξίδες που γυρίζουν σαν τρελές» και «λευκά νερά»,
ουδέποτε ελήφθησαν από την Πτήση 19.

Ακόμα και ο ισχυρισμός του Ford ότι κάποιος ραδιοερασιτέχνης κατάφερε

να πιάσει μηνύματα της Πτήσης 19 είναι εξαιρετικά απίθανος, καθώς όλες οι
συνομιλίες έγιναν στους 4.805 χιλιοκύκλους, μια συχνότητα που αφενός
χρησιμοποιούταν μόνο για τις εκπαιδευτικές πτήσεις γύρω από το Fort
Lauderdale, και αφετέρου ήταν αρκετά αδύναμη (ακόμα και οι στρατιωτικοί
ασύρματοι δυσκολεύονταν να πιάσουν τα μηνύματα).

Η εξαφάνιση του PBM-5

Martin Mariner, κάθε άλλο
παρά μυστηριώδης ή
ανεξήγητη ήταν. Το
υδροπλάνο απογειώθηκε
στις 19.27 και ενώ οι
καιρικές συνθήκες είχαν
ήδη χειροτερέψει πάρα
πολύ. Το ραντάρ του
αεροπλανοφόρου
Solomons (CVE-67) που
βρισκόταν στην περιοχή
και συμμετείχε στις
PBM-5 Martin Mariner έρευνες, παρακολουθούσε
το PBM-5 μέχρι τις 19.50, όταν ίχνος του εξαφανίστηκε. Την ίδια ώρα το
τάνκερ SS Gaines Mills έστειλε σήμα ότι παρατηρήθηκε έκρηξη στον αέρα.
Το σημείο όπου χάθηκε το ίχνος του PBM-5 από την οθόνη ραντάρ του
Solomons ήταν ακριβώς το σημείο όπου το τάνκερ σημείωσε την έκρηξη και
στη συνέχεια εντόπισε κηλίδες καυσίμου.

Όμως, το μεγαλύτερο λάθος της διαδεδομένης εκδοχής για την εξαφάνιση

της Πτήσης 19 είναι ότι παρουσιάζει τα γεγονότα αποσπασματικά και
επιλεκτικά, αφήνοντας ασάφειες και ερωτηματικά.
Η πραγματική ιστορία της Πτήσης 19

Τα 5 TBM-3 ξεκίνησαν από Fort Lauderdale στις 14.10, το μεσημέρι της 5 ης

Δεκεμβρίου 1945. Αποστολή τους ήταν να πετάξουν ανατολικά (πορεία
091ο) για 53 μίλια, να διεξαγάγουν άσκηση βομβαρδισμού στις ξέρες Hens
and Chickens Shoals, να συνεχίσουν στην ίδια πορεία για 67 μίλια, να
στραφούν βόρεια-βορειοδυτικά (πορεία 346ο) για 73 μίλια περνώντας πάνω
από τη Grand Bahama, και τέλος να γυρίσουν νοτιοδυτικά (πορεία 241 ο) για
120 μίλια επιστρέφοντας στο Fort Lauderdale. Επρόκειτο κυρίως για μια
άσκηση πλοήγησης πάνω από θάλασσα. Σε κάθε ένα από τα τμήματα της
πτήσης, ένας από τους εκπαιδευόμενους θα αναλάμβανε να καθοδηγεί τους
υπόλοιπους.

To 1945, πριν την εποχή του GPS, οι πιλότοι των αεροσκαφών πάνω από
θάλασσα, ελλείψει σημείων αναφοράς στο έδαφος, στηρίζονταν σε ένα
χάρτη, ένα καλό ρολόι, μια πυξίδα και τα όργανα του αεροσκάφους για να
κινηθούν με ασφάλεια προς ένα προορισμό.

Ο έλεγχος των πληρωμάτων εδάφους έδειξε ότι τα αεροσκάφη ήταν σε

απόλυτα καλή κατάσταση. Ο καιρός στην περιοχή είχε χαρακτηρισθεί ως
ευνοϊκός και η κατάσταση της θάλασσας «μέτρια προς αγριεμένη». ’λλα
αεροσκάφη που βρίσκονταν εν πτήση το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα,
σημείωναν ότι έπνεαν βορειοανατολικοί άνεμοι 20-30 κόμβων, ενώ η
ορατότητα ήταν 10-15 μίλια και ελαφρώς χειρότερη προς τα δυτικά. Σοβαρή
επιδείνωση του καιρού σημειώθηκε μόνο μετά τις 18.30-19.00, περίπου
όταν ελήφθησαν και τα τελευταία μηνύματα από την Πτήση 19.

Στο χάρτη που ακολουθεί σημειώνονται:

• με πράσινη γραμμή η προβλεπόμενη πορεία

• με κόκκινη γραμμή η πορεία που πιθανότατα ακολούθησε η Πτήση

19

• με κίτρινη γραμμή η πορεία που ο επικεφαλής της, υποπλοίαρχος

Taylor, πίστευε ότι είχε ακολουθήσει

• με Α,Β,Γ τα σημεία αλλαγής πορείας και ο χρόνος που

αναφέρθηκαν μέσω ασυρμάτου

Η κόκκινη γραμμή αποτελεί μια εκτίμηση της πιθανής πορείας της Πτήσης
19 σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα στοιχεία.
 Στις 15.00, όπως
προέκυψε από
τις έρευνες που
ακολούθησαν,
ένα ψαράδικο
είδε 5
αεροσκάφη να
πετούν χαμηλά,
περίπου στην
περιοχή που
επρόκειτο να
διεξαχθεί η
άσκηση
βομβαρδισμού.

Ο υποπλοίαρχος
Cox,
εκπαιδευτής στο
Fort Lauderdale,
είχε απογειωθεί
για να οδηγήσει
μια ομάδα
εκπαιδευομένων σε μια άσκηση παρόμοια με αυτή της Πτήσης 19. Περίπου
στις 15.45-16.00 και ενώ βρισκόταν ακόμα κοντά στο Fort Lauderdale,
άκουσε στον ασύρματό του μια συνομιλία στους 4.805 χιλιοκύκλους, τη
συχνότητα που χρησιμοποιούταν για τις εκπαιδευτικές πτήσεις από το Fort
Lauderdale. Μια φωνή ρωτούσε κάποιον ονόματι Powers για την ένδειξη
της πυξίδας του. Στη συνέχεια η ίδια φωνή είπε:- «Δεν ξέρω που είμαστε,
πρέπει να χαθήκαμε μετά την τελευταία στροφή»Είχε ήδη ξεκινήσει η
αντίστροφη μέτρηση που θα οδηγούσε στην τραγωδία της Πτήσης 19. Για
περίπου 3 ώρες διάφορες βάσεις της περιοχής της Florida που είχαν
ειδοποιηθεί να βοηθήσουν, είχαν επικοινωνία με την Πτήση 19. Η
επικοινωνία δεν ήταν καλή λόγω της συχνότητας που χρησιμοποιούταν με
αποτέλεσμα όλες οι συνομιλίες να μην είναι καθαρές, ενώ όσο περνούσε η
ώρα το Fort Lauderdale δυσκολευόταν να επικοινωνήσει, ενώ άλλες βάσεις
λάμβαναν τα μηνύματα της Πτήσης 19. Το σύνολο αυτών των μηνυμάτων
ενοποιήθηκε μόνο μετά την εξαφάνιση, στα πλαίσια των εργασιών της
επιτροπής διερεύνησης (επικοινωνίες με την Πτήση 19 - κείμενα στα
αγγλικά).

Ο υποπλοίαρχος Cox (κωδικός κλήσης FT-74) ήρθε σε επαφή με τη φωνή

που είχε ακούσει, αφού ενημέρωσε σχετικά το Fort Lauderdale. Επρόκειτο
για τον υποπλοίαρχο Taylor, επικεφαλή της Πτήσης 19, με τον κωδικό
κλήσης FT-28 :

- «FT-28, εδώ FT-74. Ποιο είναι το πρόβλημά σου;»

- «Και οι 2 πυξίδες μου είναι εκτός και προσπαθώ να επιστρέψω στο Fort
Lauderdale. Είμαι πάνω από στεριά αλλά είναι διακεκομμένη. Είμαι
σίγουρος ότι είμαι στα Keys αλλά δεν ξέρω πόσο νότια και δεν ξέρω πώς να
επιστρέψω στο Fort Lauderdale.»

- «Αν είσαι στα Keys βάλε τον ήλιο στο αριστερό σου φτερό και πέτα
παράλληλα με την ακτή μέχρι να φτάσεις στο Miami» «Ποιο είναι το ύψος
σου, θα πετάξω νότια να σε συναντήσω»

- «Ξέρω που είμαι τώρα. Είμαι στα 2.300 πόδια. Μην έρχεσαι πίσω μου»

- «Ελήφθη, είσαι στα 2.300 πόδια. Έρχομαι να σε συναντήσω»

Λίγο αργότερα ο Taylor εξηγεί τι έχει συμβεί:

- «Εκτελούσαμε εκπαιδευτική πτήση και στο 2ο τμήμα της πίστεψα ότι

πήγαιναν λάθος. Ανέλαβα να τους φέρω στη σωστή πορεία, όμως τώρα
είμαι σίγουρος πώς καμία από τις πυξίδες μου δε λειτουργεί σωστά»

Το Fort Lauderdale και άλλες 4 βάσεις της ανατολικής ακτής της Florida
προσπάθησαν να «πιάσουν» στα ραντάρ τους την Πτήση 19, χωρίς
αποτέλεσμα. Ακούστηκαν στον ασύρματο διάλογοι μεταξύ των πιλότων για
την πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσουν, ενώ ο Taylor προσπαθούσε
να εκτιμήσει το σφάλμα των πυξίδων του σε σχέση με τις πυξίδες των
άλλων αεροσκαφών.

Στις 16.31 ο Taylor ανέφερε στο Fort Lauderdale ότι κάποιοι από τους
πιλότους εκτιμούσαν ότι έπρεπε να ακολουθήσουν πορεία 270ο (δυτικά) για
να φτάσουν στην ακτή. Ο υποπλοίαρχος Cox, παρότι πετούσε νότια προς
τα Keys, άκουγε τα μηνύματα της Πτήσης 19 όλο και πιο αδύναμα.
Αργότερα, στην επιτροπή διερεύνησης είχε δηλώσει:

- «Ενώ εγώ πήγαινα νότια οι εκπομπές του γινόταν όλο και πιο αδύναμες.
Εκτιμώ ότι τη στιγμή της 1ης του εκπομπής πρέπει να ήταν πάνω από το
Bimini ή τη Bahama»

Όμως ο Taylor εξακολουθούσε να πιστεύει ότι βρισκόταν κάπου στα Florida

Keys, έχοντας περάσει στον Κόλπο του Μεξικού. Στις 16.45 ακούγεται ότι
έχει δώσει πορεία βόρεια-βορειοανατολικά (30ο) ελπίζοντας να βρεθεί πάνω
από τη Florida και λίγο αργότερα στρέφει ανατολικά (90ο). Όμως υπήρχαν
ήδη αντιδράσεις μεταξύ των άλλων πιλότων οι οποίοι πίστευαν ότι έπρεπε
να ακολουθήσουν πορεία δυτικά. Αυτό συμβαίνει στις 17.12 όταν η πτήση
στρέφει σε πορεία 270ο. Ήδη αντιμετωπίζει ολοένα και αυξανόμενους
νότιους-νοτιοδυτικούς ανέμους που τη σπρώχνουν βόρεια.
Όσο η ώρα περνά τα σήματα της Πτήσης 19 γίνονται πιο αδύναμα και στις
17.20 ο πύργος ελέγχου του Fort Lauderdale ζητά από τον Taylor να
γυρίσει στη συχνότητα εκτάκτου ανάγκης, τους 3000 χιλιοκύκλους. Ο Taylor
απαντά αρνητικά. Έχει ήδη πέσει το σκοτάδι και φοβάται ότι εάν κάποιο
από το αεροσκάφη του δε λάβει το μήνυμα αλλαγής συχνότητας, ή δεν
καταφέρει να συντονιστεί, θα είναι εντελώς χαμένο.

Ο Taylor ακούγεται αρκετές φορές να ρωτά την ώρα, ή για πόσο χρόνο
ακολουθούσαν συγκεκριμένη πορεία, γεγονός που μαρτυρά ότι εκτός από
τις πυξίδες του πιθανότατα δεν είχε ρολόι ή αυτό δε λειτουργούσε, ή απλά
δεν το εμπιστευόταν.

Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι αφού η πτήση στράφηκε δυτικά στις
17.12, ο Taylor ακούγεται να επαναλαμβάνει την άποψή του ότι βρίσκονται
πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού και πρέπει να στραφούν ανατολικά,
χρησιμοποιώντας όμως την έκφραση «προτείνω - suggest». Σε αυτό το
σημείο αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι ο υποπλοίαρχος Taylor, αν και ο
εκπαιδευτής της πτήσης, δεν ήταν ο ανώτερος βαθμοφόρος. Όπως ήδη
αναφέρθηκε ο λοχαγός των πεζοναυτών Powers ήταν αρχαιότερός του.
Αυτόν ακούγεται να καλεί συνεχώς ο Taylor ρωτώντας πορεία και χρόνο, και
«προτείνοντας» ξανά στροφή προς τα ανατολικά. Μάλιστα ο Powers
φαίνεται να αγνοεί τα μηνύματά του. Πιθανότατα ο Powers, πεπεισμένος ότι
ο Taylor είχε άδικο σχετικά με τη θέση της πτήσης, άσκησε το δικαίωμα του
βαθμού του και ανέλαβε επικεφαλής της πτήσης, γυρίζοντάς τη δυτικά.

Οι τελευταίες επικοινωνίες της Πτήσης 19 είναι στις 18.37, όπου ακούγεται ο

Taylor να ρωτά τη πορεία τους και στις 19.04, όταν ελήφθησαν μηνύματα
μεταξύ των αεροσκαφών τα οποία ήταν όμως πολύ αδύναμα για να γίνουν
καταληπτά.

Συμπεράσματα

Η αρχή των προβλημάτων της Πτήσης 19 πρέπει να ήταν κάπου μετά την
αρχή του 2ου σκέλους της άσκησης (σημείο Α του σχετικού χάρτη). Ενώ
κάποιος από τους εκπαιδευόμενους καθοδηγούσε τους υπόλοιπους, ο
Taylor διαπίστωσε ότι ακολουθούσαν λάθος πορεία και ανέλαβε να τους
φέρει πίσω στη σωστή. Όμως στην πραγματικότητα ήταν οι δικές του
πυξίδες που είχαν σφάλμα και έτσι οδήγησε την πτήση περίπου 60-70ο
προς τα ανατολικά της κανονικής πορείας της. Περνώντας πάνω από το
Great Abaco θεώρησε πώς βρισκόταν πάνω από τη Grand Bahama, όπως
αναμενόταν από τον αρχικό σχεδιασμό. Στο σημείο Β του χάρτη παρέδωσε
ξανά την πτήση σε ένα από τους εκπαιδευόμενους για τη συνέχισή της.
Αυτός την έφερε πίσω σε πορεία 241ο, όπως προβλεπόταν για το τρίτο
σκέλος της άσκησης.
Κάπου εκεί ο Taylor πρέπει να άρχισε να καταλαβαίνει ότι υπάρχει κάποιο
πρόβλημα. Όταν μάλιστα δεν έβλεπε μπροστά του τη Grand Bahama πάνω
από την οποία έπρεπε να περάσει μία ακόμα φορά, σύμφωνα με το αρχικό
σχέδιο, η ανησυχία του πρέπει να έγινε ακόμα πιο έντονη. Αντίθετα βλέπει
μια σειρά μικρών νησιών.

Ο Taylor είχε να αντιμετωπίσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση καθώς έπρεπε

να διαπιστώσει την απόκλιση της πυξίδας του και να αντιστρέψει την έως
τότε πορεία του ώστε να καταλάβει πού ακριβώς βρίσκεται. Όμως όταν μια
πυξίδα δυσλειτουργεί πολύ συχνά έχει απόκλιση που συνεχώς
μεταβάλλεται. Είναι άγνωστο ποιοι υπολογισμοί τον οδήγησαν στο
συμπέρασμα ότι βρισκόταν πάνω από τα Florida Keys. Όμως ήταν σίγουρα
λανθασμένοι καθώς όσο ο Cox κατέβαινε νότια, τόσο πιο αδύναμα γινόταν
τα σήματα του Taylor. Μια λογική υπόθεση, σύμφωνα και με όσα
αναφέρθησαν είναι ότι βρισκόταν πάνω από τα Fish και Pensacola Cays και
πετούσε παράλληλα προς αυτά.

Τέλος, αν λάβει κανείς υπ' όψιν την εκτίμηση της θέσης της Πτήσης 19 που
έγινε βάσει των εκπομπών ασυρμάτου στις 17.50, η κόκκινη γραμμή του
χάρτη πρέπει να αναπαριστά την πορεία που ακολούθησε η Πτήση 19. Η
περιοχή που παρουσιάζεται στο χάρτη ώς η πιθανή θέση τους στις 17.50
συμπίπτει περίπου και με την περιοχή που προέκυψε από τον τριγωνισμό
των ραδιοσημάτων μεταξύ των 6 επίγειων σταθμών που τα λάμβαναν.

Είναι επίσης βέβαιο ότι κάποια στιγμή μετά τις 17.00 ο Powers άσκησε το
δικαίωμα της αρχαιότητάς του και ανέλαβε επικεφαλής της πτήσης
γυρίζοντάς τη προς τα δυτικά. Κάτι με το οποίο συμφωνούσαν και οι
περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους άλλους πιλότους.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα, αλλά και σημαντική παράμετρος είναι το ότι το Fort
Lauderdale είχε εσφαλμένη αναμενόμενη ώρα άφιξης της Πτήσης 19. Ο
πύργος ελέγχου περίμενε τα αεροσκάφη πίσω στις 17.23, 3 ώρες και 13
λεπτά μετά την απογείωσή τους. Όμως, σύμφωνα με τις καταθέσεις άλλων
πιλότων και εκπαιδευτών, η συγκεκριμένη εκπαιδευτική πτήση διαρκούσε 2
ώρες και 13 λεπτά. Αυτή η λεπτομέρεια, οδήγησε το Fort Lauderdale σε
λάθος εκτιμήσεις και αποφάσεις. Όταν ήρθαν τα πρώτα μηνύματα από τον
Taylor που ανέφεραν ότι είχε χαθεί στις 16.00 επικράτησε η εκτίμηση ότι δεν
υπάρχει λόγος ιδιαίτερης ανησυχίας αφού η πτήση έχει πάνω από 1 ώρα
περιθώριο για να επιστρέψει. Επίσης θεωρήθηκε λογικό το ότι δεν την
εντόπισαν τα ραντάρ. Όμως ο Taylor και τα αεροσκάφη του έπρεπε στις
16.00 να βρίσκονται κοντά στο Fort Lauderdale και εντός της ακτίνας των
ραντάρ. Αν το σημείο αυτό ήταν ξεκάθαρο από τη αρχή οι διαδικασίες
εκτάκτου ανάγκης θα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.

Είναι άγνωστο τι έγινε μετά τις 19.00 και ενώ τα αεροσκάφη

εξακολουθούσαν να πετούν δυτικά. Ο καιρός είχε ήδη χειροτερέψει, σε αέρα
και θάλασσα. Ίσως ο Taylor έπεισε τον Powers να ξαναγυρίσει ανατολικά,
καθώς η δυτική πορεία δεν τους είχε φέρει πάνω από στεριά. Στην
περίπτωση αυτή χάθηκαν κάπου στον Ατλαντικό βόρεια της Grand Bahama
και νότια των ακτών της Georgia. Ίσως συνάντησαν ισχυρούς αντίθετους
ανέμους με αποτέλεσμα τα καύσιμά τους να εξαντληθούν πριν φτάσουν στις
ακτές της Florida. Επίσης έχει διατυπωθεί και μια τρίτη εκδοχή. Ίσως οι
ισχυροί άνεμοι μετέφεραν τα αεροσκάφη αρκετά προς τα βόρεια ώστε να
φτάσουν πάνω από τη Georgia και να χαθούν στην απέραντη έκταση των
βάλτων Okefenokee.

Η εξαφάνιση της Πτήσης 19 συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που

χαρακτηρίζουν τις αεροπορικές τραγωδίες: αστοχία υλικού (πυξίδες),
λανθασμένες εκτιμήσεις (Florida Keys), άσχημες συγκυρίες (ομοιότητα
μεταξύ Florida Keys και Cays, λανθασμένη αναμενόμενη ώρα άφιξης).

Όσο για την ερώτηση γιατί ποτέ δε βρέθηκε κανένα συντρίμμι από τα
αεροσκάφη, η απάντηση εξαρτάται από το μέρος που τελικά κατέπεσαν τα
αεροσκάφη. Αν αυτό έγινε στη θάλασσα, οι κακές καιρικές συνθήκες που
επικρατούσαν αφού έπεσε το σκοτάδι, και η ροή του ρεύματος του Κόλπου
που μπορεί να παρέσυρε κάθε ίχνος που επέπλεε, μπορούν να αποτελούν
λογικές εξηγήσεις. Αν τα αεροσκάφη συνετρίβησαν στους βάλτους
Okefenokee η απάντηση είναι ακόμα πιο απλή: ποτέ κανείς δεν έψαξε εκεί.
Όμως η εξαφάνιση της Πτήσης 19 αν και είναι το πιο γνωστό, δεν είναι και
το μόνο από τα πολλά μυστήρια του Τριγώνου των Βερμούδων.

Άλλες εξαφανίσεις

Η εξαφάνιση της Πτήσης 19 μπορεί να είναι το πιο γνωστό, δεν είναι όμως
και το μόνο από τα μυστήρια του Τριγώνου των Βερμούδων. Δεκάδες είναι
τα περιστατικά εκείνα που παρουσιάζονται από διάφορους ερευνητές ως
μυστηριώδεις εξαφανίσεις ή ατυχήματα και αφορούν πλοία και αεροσκάφη.
Τα περισσότερα από αυτά έχουν καταγραφεί μετά το 1950, αφού δηλαδή
άρχισε η συστηματική παρακολούθηση της περιοχής, χωρίς όμως να
απουσιάζουν και συμβάντα που διαδραματίστηκαν σε προγενέστερα
χρόνια.

Ένα από τα πρώτα περίεργα περιστατικά που αναφέρονται στην περιοχή

του Τριγώνου συνέβη το 1840. Το Γαλλικό πλοίο Rosalie, 222 τόνων,
ανακαλύφθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου στα ανοικτά της Κούβας,
εγκαταλελειμμένο από το πλήρωμά του. Το σκαρί του ήταν άθικτο, όπως και
το φορτίο του, ενώ ποτέ δεν έγινε γνωστό τι απέγιναν οι ναυτικοί του.
Η πιο συζητημένη εξαφάνιση πλοίου είναι αυτή του USS Cyclops. Το
Cyclops ήταν πλοίο του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και μετέφερε,
κατά κανόνα, κάρβουνο για τον ανεφοδιασμό των πολεμικών πλοίων. Το
Μάρτιο του 1918 μετέφερε φορτίο ορυκτού μαγγανίου προς το Norfolk. Δεν
έφτασε ποτέ στο Norfolk καθώς εξαφανίστηκε χωρίς το παραμικρό ίχνος. Οι
έρευνες του Ναυτικού δεν απέδωσαν ποτέ καρπούς. Η περίπτωση της
βύθισής του από κάποιο Γερμανικό πλοίο ή υποβρύχιο, καθώς ο Α'
Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε ακόμη τελειώσει, αποκλείστηκε αργότερα
όταν εξετάστηκαν τα σχετικά αρχεία του Γερμανικού Αυτοκρατορικού
Ναυτικού. Ιδιαίτερο χρώμα στην ιστορία προσδίδουν οι μαρτυρίες για τον
αυταρχικό και ιδιαίτερα
εκκεντρικό χαρακτήρα του
καπετάνιου του, ο οποίος
λέγεται ότι συνήθιζε να
βρίσκεται στη γέφυρα του
πλοίου φορώντας μόνο τα
εσώρουχά του και ένα
ημίψηλο καπέλο. Ανάμεσα
στις εξηγήσεις που δόθηκαν
ήταν και αυτή της ανατροπής
του πλοίου με αποτέλεσμα να
παγιδευτούν οι επιβαίνοντες
και στη συνέχεια να
παρασυρθούν μαζί του στο USS Cyclops
βυθό. Δύο από τις πηγή: US Naval Historical Center
σημαντικότερες εξαφανίσεις
αεροσκαφών συνέβησαν με διαφορά 1 έτους η μία από την άλλη και
αφορούσαν και οι δύο επιβατικά αεροσκάφη τύπου Tudor IV της Βρετανικής
εταιρείας BSAAC. Στις 30 Ιανουαρίου του 1948 το Tudor IV με το όνομα
Star Tiger εκτελούσε πτήση από τις Αζόρες στις Βερμούδες με πλήρωμα 6
ατόμων και 25 επιβάτες. Το αεροσκάφος επικοινώνησε με τον πύργο
ελέγχου του αεροδρομίου Kindley στις Βερμούδες περίπου 2 ώρες πρίν την
εκτιμούμενη ώρα άφιξης, ζητώντας επιβεβαίωση για την πορεία που έπρεπε
να ακολουθήσει ώστε να προσεγγίσει το αεροδρόμιο. Επρόκειτο για μια
κλήση ρουτίνας, όμως ήταν και η τελευταία επικοινωνία του αεροσκάφους
που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. Οι έρευνες που ακολούθησαν
δεν βρήκαν κανένα ίχνος του αεροπλάνου ή των επιβατών του. Η επιτροπή
που συστάθηκε από τη Βρετανική κυβέρνηση για τη διερεύνηση των αιτίων
δε μπόρεσε να δώσει καμία απάντηση. Το αεροσκάφος ήταν καινούριο, σε
άριστη κατάσταση, ενώ η πρόωσή του από 4 κινητήρες ελαχιστοποιούσε τις
πιθανότητες αιφνίδιας απώλειας ισχύος και πτώσης και μάλιστα χωρίς
επαρκή χρόνο για την εκπομπή σήματος κινδύνου, ενώ και οι καιρικές
συνθήκες ήταν άριστες. Ένα χρόνο μετά, στις 17 Ιανουαρίου 1949, ένα άλλο
Tudor IV της BSAAC, το Star Ariel εξαφανίστηκε ενώ εκτελούσε πτήση από
τις Βερμούδες στη Jamaica, με πλήρωμα 7 ατόμων και 13 επιβάτες. Και σε
αυτή την περίπτωση, η επιτροπή διερεύνησης δε μπόρεσε να δώσει κάποια
εξήγηση.

Λίγες μέρες πρίν την εξαφάνιση του Star Ariel, στις 28 Δεκεμβρίου 1948,
ένα άλλο αεροσκάφος, ένα DC-3 με 36 άτομα είχε εξαφανιστεί ενώ
εκτελούσε πτήση από το San Juan του Puerto Rico στο Miami. Μάλιστα
στην περίπτωση του DC-3 η τελευταία επικοινωνία του πιλότου ανέφερε ότι
έβλεπε τα φώτα του Miami. Όμως και πάλι δε βρέθηκε ποτέ κανένα ίχνος
του αεροσκάφους ή των επιβατών του.

Ιδιαίτερης σημασίας είναι η

εξαφάνιση ενός στρατηγικού
βομβαρδιστικού B-52 τον
Οκτώβριο του 1961, συμβάν
που για αρκετό καιρό είχε
κρατηθεί μυστικό, για
προφανείς λόγους. Επρόκειτο
για την 1η εξαφάνιση
αεριωθούμενου jet στο
B-52 Τρίγωνο των Βερμούδων, και
πηγή: Federation of American Scientists μάλιστα όχι ενός
οποιουδήποτε jet. Τα Β-52, από το 1957 που πρωτοεμφανίστηκαν μέχρι
σήμερα (έκδοση Η), αποτελούν τη βασική εναέρια πλατφόρμα μεταφοράς
πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα τεράστιο αεροσκάφος με
μήκος περίπου 50 μέτρα και άνοιγμα πτερύγων περίπου 52 μέτρα, που
χρησιμοποιεί 8 turbofan μηχανές. Το Β-52 που εξαφανίστηκε ήταν μέρος
μιας πτήσης 6 όμοιων αεροσκαφών που συμμετείχαν σε άσκηση
ετοιμότητας για την εξαπόλυση πυρηνικού πλήγματος. Η άσκηση
αποτελούταν από 2 μέρη. Το πρώτο αφορούσε τη συνάντηση με 2
αεροσκάφη-τάνκερ και την εκτέλεση εναέριου ανεφοδιασμού, ενώ το
δεύτερο την προσέγγιση στις δυτικές ακτές των ΗΠΑ σε σχηματισμό
προσβολής στόχων. Το δεύτερο μέρος της άσκησης θα έφερνε το
σχηματισμό βόρεια των Βερμούδων. Τα προβλήματα για το μοιραίο Β-52,
με τον κωδικό πτήσης Pogo 22, άρχισαν ήδη από το πρώτο μέρος, καθώς
δε μπορούσε να εντοπίσει το τάνκερ από την εκπομπή του ραδιοφάρου,
αλλά ούτε και το αεροσκάφος ανεφοδιασμού μπορούσε να εντοπίσει το
βομβαρδιστικό, με αποτέλεσμα ο πιλότος του τελευταίου να εκτελέσει
οπτική αναγνώριση και προσέγγιση, με τη βοήθεια του 2ου αεροσκάφους του
στοιχείου στο οποίο πετούσε. Στο δεύτερο μέρος της άσκησης τα
βομβαρδιστικά πήραν θέσεις σε αποστάσεις 10 μιλίων το ένα από το άλλο,
σε ύψος περίπου 350 μέτρων, και κινήθηκαν, παράλληλα μεταξύ τους, προς
τις ακτές. Το Pogo 22 βρισκόταν στο βόρειο άκρο του σχηματισμού. Η
ορατότητα ήταν 7-10 μίλια και ο καιρός καλός, με αποτέλεσμα τα
αεροσκάφη να έχουν οπτική επαφή με τα γειτονικά τους, ενώ οι μικρές
αναταράξεις που συναντούσαν σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούσαν
πρόβλημα για ένα αεροπλάνο του μεγέθους, της κατασκευής και των
δυνατοτήτων του Β-52. Όμως το Pogo 22 εξαφανίστηκε. Το γειτονικό του
αεροσκάφος δεν παρατήρησε ούτε έκρηξη ούτε οποιοδήποτε άλλο συμβάν
ικανό να εξηγήσει την εξαφάνιση, ενώ και η εκτεταμένη έρευνα που
ακολούθησε δεν απέδωσε καρπούς.

Ένα από τα μεγαλύτερα πλοία που εξαφανίστηκαν στο Τρίγωνο των

Βερμούδων ήταν το δεξαμενόπλοιο Marine Sulphur Queen, μήκους
περίπου 170 μέτρων, το Φεβρουάριο του 1963. Το πλοίο, πετρελαιοφόρο
κατασκευασμένο προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε
μετασκευαστεί ώστε να έχει τη δυνατότητα μεταφοράς λιωμένου θειαφιού,
ενός φορτίου επικίνδυνου και δύσκολου στο χειρισμό. Όταν εξαφανίστηκε
μετέφερε φορτίο 15.000 τόνων από το Beaumont του Texas στο Norfolk.
Μόλις 2 εβδομάδες πριν το τελευταίο ταξίδι το πλοίο είχε περάσει με
επιτυχία γενική επιθεώρηση του αξιόπλοού του, όλων των συστημάτων
συμπεριλαμβανομένων.
Πιστεύεται ότι χάθηκε κάπου
κοντά στα Florida Keys, ενώ
τα μοναδικά ίχνη που
βρέθηκαν ήταν μερικά
συντρίμμια μικρού μεγέθους,
μεταξύ των οποίων μια
πινακίδα με το όνομα του
πλοίου και σωσίβια. Σε ένα
σωσίβιο ήταν δεμένο ένα
πουκάμισο, ενώ άλλα
σωσίβια έφεραν ίχνη Από τα συντρίμια του Marine Sulphur Queen
επίθεσης, πιθανότατα από πηγή: US Coast Guard
καρχαρίες. Η συγκεκριμένη εξαφάνιση αφορά ένα πλοίο μεγάλου μεγέθους
και δύσκολα μπορεί να αποδοθεί σε καιρικές συνθήκες. Κάποια από τα
αδελφά πλοία του Marine Sulphur Queen (δεξαμενόπλοια Τ-2) είχαν σπάσει
στα 2, πιθανότατα κάποιου στατικού σφάλματος στο σχεδιασμό τους, όμως
σχεδόν πάντα άφηναν αρκετό χρόνο στο πλήρωμα να τα εγκαταλείψει, ενώ
αρκετές φορές το ένα μισό του πλοίου παρέμενε εν πλώ. Αν λοιπόν το
Marine Sulphur Queen είχε και αυτό σπάσει στα 2, το πλήρωμα είχε αρκετό
χρόνο και για να στείλει κάποιο μήνυμα με τον ασύρματο, αλλά και για να
χρησιμοποιήσει τα σωστικά μέσα. Διατυπώθηκε επίσης η υπόθεση κάποιου
προβλήματος στη διαχείριση του φορτίου που μπορεί να οδήγησε σε
έκρηξη, αν και πάλι δε δικαιολογείται η πλήρης καταστροφή του πλοίου. Μια
άλλη θεωρία ενέπλεκε την Κούβα και την κυβέρνηση του Κάστρο. Σύμφωνα
με τη θεωρία αυτή οι Κουβανοί κατέλαβαν το πλοίο έχοντας ως στόχο το
φορτίο του, και σκηνοθέτησαν την εξαφάνισή του διασπείροντας τα
συντρίμμια που βρέθηκαν. Όμως για καμία από τις παραπάνω θεωρίες δεν
υπήρξαν ποτέ σαφείς αποδείξεις, ή έστω ενδείξεις, με αποτέλεσμα η
επίσημη εκδοχή για την εξαφάνιση να αναφέρεται σε άγνωστα αίτια.
Πέρα από τις παραπάνω εξαφανίσεις υπάρχει μια ατελείωτη σειρά
περιστατικών με αεροπλάνα και πλοία. Πολλά από αυτά είναι μικρά,
ιδιωτικά ή ναυλωμένα, σκάφη αναψυχής και αεροπλάνα, καθώς η περιοχή
πέρα από σταυροδρόμι μεταφορών, έχει σημαντικούς πόλους έλξης
τουριστικής κίνησης.

Αρκετές φορές, είτε από λάθος, είτε από κεκτημένη ταχύτητα, είτε και σε μια
προσπάθεια εντυπωσιασμού, στα συμβάντα του Τριγώνου τω Βερμούδων
συμπεριλαμβάνονται και δύο πολύ γνωστές υποθέσεις, οι οποίες όμως δε
σχετίζονται με αυτό. Πρόκειται για το περίφημο μυστήριο του Mary Celeste
και το ναυάγιο του πυρηνικού υποβρυχίου SSN-589 Scorpion. Και τα δύο
περιστατικά έχουν συμβεί σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή του
Τριγώνου, κοντά στις Αζόρες, ενώ τουλάχιστο το ναυάγιο του Scorpion δεν
αποτελεί μυστήριο.

Κοινό στοιχείο στα περισσότερα περιστατικά είναι η αιφνίδια εξαφάνιση,

χωρίς κανένα σήμα κινδύνου. Επίσης, στις έρευνες που ακολουθούν
ανευρίσκονται ελάχιστα ή καθόλου ίχνη των χαμένων πλοίων και
αεροσκαφών, ακόμα και όταν αυτά είναι μεγάλου μεγέθους. Προφανώς, στο
μακρύ κατάλογο των περιστατικών που παρουσιάζονται ως μυστήρια του
Τριγώνου υπάρχουν πάρα πολλές υποθέσεις οι οποίες έχουν μερικώς ή
πλήρως εξηγηθεί.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που επίδοξοι ερευνητές σκόπιμα αλλοίωσαν

περιστατικά, ή παρουσίασαν μέρος της ιστορίας, ή και δεν προέβησαν σε
πλήρη αναλυτική έρευνα, με ατποτέλεσμα να παρουσιάζουν ως μυστήρια
ιστορίες οι οποίες έχουν απόλυτα λογικές εξηγήσεις. Η περίπτωση της
Πτήσης 19 είναι το κορυφαίο παράδειγμα.

Με ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να αντιμετωπίζονται και τα περιστατικά

που αφορούν μικρά, ιδιωτικά, σκάφη και αεροπλάνα. Είναι λογικό να
υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για την κατάσταση τους σε ότι αφορά τόσο
τα συστήματα πρόωσης και ελέγχου, όσο και τα συστήματα επικοινωνιών.
Φυσικά ο ανθρώπινος παράγοντας και η εμπειρία των ερασιτεχνών
καπετάνιων ή πιλότων, αποτελεί παράμετρο ύψιστης σημασίας, ειδικά σε
μια περιοχή πολύ απαιτητική εξ' αιτίας των ιδιαίτερων μετεωρολογικών
χαρακτηριστικών της.

Όμως ακόμα και αν κανείς διαγράψει και αγνοήσει όλα τα περιστατικά που
αφορούν μικρά σκάφη και αεροπλάνα, εξακολουθεί να παραμένει ένας
μεγάλος αριθμός εξαφανίσεων στις οποίες οι επίσημες επιτροπές
διερεύνησης δεν έχουν καταφέρει να δώσουν κάποια εξήγηση.

Από την άλλη μεριά, ανεξήγητες εξαφανίσεις συμβαίνουν σε όλες τις

θάλασσες του κόσμου, αλλού λιγότερες, αλλού περισσότερες, ανάλογα με
την πυκνότητα της κίνησης και τα μορφολογικά και μετεωρολογικά δεδομένα
που χαρακτηρίζουν κάθε περιοχή.

Είναι δύσκολο να σταθμίσει κανείς αυτές τις 2 πλευρές του ίδιου νομίσματος
και να αποφανθεί εάν στην περιοχή που έχει γίνει γνωστή ως Τρίγωνο των
Βερμούδων συμβαίνει κάτι παράξενο, κάτι έξω από τα συνηθισμένα, ή αν
απλά ο αριθμός των ανεξήγητων εξαφανίσεων είναι αποδεκτός (δηλαδή σε
φυσιολογικά επίπεδα συγκρινόμενος με άλλες περιοχές) λαμβάνοντας υπ'
όψιν τους μεγάλους αριθμούς αεροσκαφών και πλοίων που διέρχονται από
την περιοχή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της (έντονα, αιφνίδια καιρικά
φαινόμενα, Gulf Stream κλπ).

Θεωρίες και ερωτηματικά

Οι κύριες τάσεις που επικρατούν στη διατύπωση θεωριών και πιθανών

εξηγήσεων για το Τρίγωνο των Βερμούδων είναι τρεις.

Η πρώτη είναι εκείνη που εκφράζει όσους δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι
αξιοπερίεργο στην περιοχή. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης
αποδέχονται τον αριθμό των ανεξήγητων ναυαγίων και αεροπορικών
ατυχημάτων ως φυσιολογικό, λαμβάνοντας υπ' όψιν τη μεγάλη πυκνότητα
των θαλάσσιων και εναέριων δρομολογίων που διέρχονται από την περιοχή
ή εκτελούνται εντός αυτής. Σημειώνουν επίσης ότι μεγάλος αριθμός των
αεροσκαφών και πλοίων είναι ιδιωτικής χρήσης, με ότι αυτό συνεπάγεται,
για την εμπειρία των χειριστών, την παλαιότητα και το επίπεδο συντήρησης
του μηχανολογικού εξοπλισμού, καθώς επίσης και την επάρκεια των
βοηθημάτων ναυσιπλοΐας ή αεροπλοΐας και επικοινωνιών. Ενισχυτικά
χρησιμοποιούν τις διατυπώσεις της Ακτοφυλακής των ΗΠΑ, ότι ο αριθμός
εκκλήσεων για βοήθεια στη συγκεκριμένη περιοχή, σε ετήσια βάση, δεν
υπερβαίνει αυτόν που αντιστοιχεί σε άλλες περιοχές, αντίστοιχου μεγέθους,
αλλά και του ασφαλιστικού οργανισμού των Lloyds του Λονδίνου, ότι η
περιοχή δεν παρουσιάζει αυξημένο ποσοστό ατυχημάτων. Τέλος, διάφοροι
ερευνητές, προσπάθησαν να τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς τους, μέσω
της ανάλυσης των ναυαγίων και εξαφανίσεων σε άλλες περιοχές του
κόσμου. Μια τέτοια μελέτη, αναφορά στην οποία έχει γίνει και σε ένα
εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του BBC για το Τρίγωνο, κατέδειξε ότι στην περιοχή
ανάμεσα στις Αζόρες και την Πορτογαλία, μπορεί κανείς να εντοπίσει εξίσου
μεγάλο αριθμό ανεξήγητων εξαφανίσεων.

Η δεύτερη τάση αποδέχεται ότι πράγματι η περιοχή παρουσιάζει

υπερβολικό αριθμό ανεξήγητων συμβάντων, προσπαθεί όμως να τα
εξηγήσει με βάση τη λογική και την επιστήμη. Στον κεντρικό άξονα αυτής
της αντιμετώπισης βρίσκονται τα ιδιαίτερα φυσικά χαρακτηριστικά της
περιοχής και οι μετεωρολογικές συνθήκες που επικρατούν. Τα κυριότερα
σημεία που επικαλούνται οι υποστηρικτές αυτής της τάσης είναι:
• το Ρεύμα του Κόλπου και τα μικρότερα επιφανειακά και
υποθαλάσσια ρεύματα μπορούν αφενός να παρασύρουν σε
μεγάλες αποστάσεις τα επιπλέοντα συντρίμμια των ατυχημάτων και
αφετέρου συντελούν σε μια σειρά περίεργα φαινόμενα. Τέτοια
φαινόμενα είναι η απότομη εμφάνιση πυκνής ομίχλης λόγω
θερμοκρασιακών διαφορών και η απρόβλεπτη και ξαφνική
δημιουργία έντονων κυματισμών ύψους μέχρι και 15 μέτρων.

• τα έντονα, απρόβλεπτα, χρονικά και χωρικά περιορισμένα έντονα

καιρικά φαινόμενα, όπως θύελλες με ταχύτητες ανέμου μέχρι και
100 Km/hr. Αυτές οι θύελλες ή καταιγίδες έχει παρατηρηθεί ότι
μερικές φορές διαρκούν μόλις μερικά λεπτά καλύπτοντας ελάχιστα
τετραγωνικά μίλια. Συχνά συνοδεύονται και από εμφάνιση υψηλών
φορτίων στατικού ηλεκτρισμού (φαινόμενο St Elmo's fire) που
μπορούν να επηρεάσουν όργανα πλοήγησης και επικοινωνιών. Τα
περισσότερα από αυτά τα καιρικά φαινόμενα συνδέονται έμμεσα ή
άμεσα με τη ροή του Ρεύματος του Κόλπου.

• τα σιφούνια, τα οποία είναι θαλάσσιοι κυκλώνες που μπορούν να

ανεβάσουν στήλες νερού σε ύψος μερικών εκατοντάδων μέτρων.

• κύματα που προκαλούνται από υποθαλάσσιους σεισμούς,

φαινόμενο σχετικά συχνό στην περιοχή.

• οι μαγνητικές ανωμαλίες στην περιοχή οι οποίες μπορούν να

επηρεάσουν πυξίδες, ασυρμάτους και όργανα πλοήγησης. Να
σημειωθεί πάντως ότι η ύπαρξη τέτοιων μαγνητικών ανωμαλιών δεν
αποτελεί αποτέλεσμα κάποιας λεπτομερούς επιστημονικής μελέτης,
αλλά περισσότερο θεωρία. Το πρόγραμμα Magnet του Πολεμικού
Ναυτικού των ΗΠΑ που παρακολουθεί για περίπου 50 χρόνια, τη
διαμόρφωση του μαγνητικού πεδίου της γης στους ωκεανούς, δεν
έχει καταγράψει ιδιαίτερες μαγνητικές διαταραχές στην περιοχή.

• οι θύλακες μεθανίου στο βυθό του ωκεανού οι οποίοι μπορεί να

απελευθερώνουν φυσαλίδες αερίου προς την επιφάνεια της
θάλασσας. Αυτές οι φυσαλίδες ελαττώνουν την πυκνότητα του
νερού προκαλώντας τη βύθιση πλοίων που μπορεί εκείνη τη στιγμή
να βρίσκονται στο σημείο εκτόνωσης της φυσαλίδας. Επιπλέον,
σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, αν κάποιο αεροπλάνο βρεθεί σε
χαμηλό ύψος τη στιγμή που εκτονώνεται η φυσαλίδα, οι κινητήρες
του μπορεί να προκαλέσουν έκρηξη λόγω ανάφλεξης του μεθανίου.
Η θεωρία αυτή δεν είναι απόλυτα αποδεκτή επιστημονικά, ενώ
αξίζει να σημειωθεί ότι θύλακες μεθανίου σε χαμηλές θερμοκρασίες
υπάρχουν στο βυθό των θαλασσών σχεδόν σε όλη τη γη και όχι
μόνο στην περιοχή του Τριγώνου.
Τέλος, υπάρχει η τρίτη τάση σύμφωνα με την οποία η απάντηση στο
μυστήριο του Τριγώνου δεν πρέπει να αναζητηθεί στα πλαίσια της γνωστής,
επίσημης επιστήμης αλλά πέρα από αυτή. Οι υποστηρικτές αυτής της τάσης
αναζητούν την εξήγηση, ή τις εξηγήσεις μέσω διάφορων θεωριών, οι
περισσότερες εκ των οποίων διατυπώθηκαν για πρώτη φορά τις δεκαετίας
του 60 και του 70, όταν, κυρίως μετά το 1970, το Τρίγωνο των Βερμούδων
γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα.

Μεταξύ των πιο δημοφιλών θεωριών βρίσκεται η σύνδεση των σημερινών

φαινομένων στην περιοχή με τον αρχαίο, μυθικό πολιτισμό της Ατλαντίδας.
Η αναζήτηση της χαμένης ηπείρου ήταν και είναι αντικείμενο ενδιαφέροντος
για ένα πλήθος ανθρώπων και ειδικοτήτων από ιστορικούς, αρχαιολόγους
και φιλολόγους, μέχρι μέντιουμ, κυνηγούς θησαυρών και ερευνητές του
μυστηρίου και του υπερφυσικού. Πολλές απόψεις έχουν εκφραστεί για την
ίδια την ύπαρξη της Ατλαντίδας, την ταύτισή της με άλλους αρχαίους
γνωστούς πολιτισμούς (πχ Μινωϊκός), ή τη θέση στην οποία βρισκόταν.
Μέχρι σήμερα καμία άποψη δεν έχει επαρκώς τεκμηριωθεί ώστε να δίνει με
σαφήνεια και πληρότητα το γεωγραφικό και πολιτισμικό στίγμα της
Ατλαντίδας.

Η εκτίμηση την οποία ασπάζεται το ευρύ κοινό, όχι απαραίτητα

δικαιολογημένα, είναι ότι η Ατλαντίδα βρίσκεται στο βυθό του Ατλαντικού
Ωκεανού, στην περιοχή ανάμεσα στον Κόλπο του Μεξικού και το Γιβραλτάρ
και κατά συνέπεια το Τρίγωνο των Βερμούδων βρίσκεται πάνω από τα
ερείπια των αρχαίων Ατλάντιων πόλεων.Η θεωρία που συνδέει την
Ατλαντίδα και το Τρίγωνο των Βερμούδων βασίζεται στην άποψη ότι στο
βυθό της θάλασσας, κάτω από την περιοχή όπου συμβαίνουν οι ανεξήγητες
εξαφανίσεις, βρίσκονται οι πηγές ενέργειας της Ατλαντίδας. Μεγάλοι
ενεργειακοί κρύσταλλοι, οι οποίοι επέζησαν της καταστροφής της ηπείρου,
έχοντας υποστεί σημαντικές ζημιές. Οι βλάβες αυτές είχαν ως αποτέλεσμα
οι κρύσταλλοι να παράγουν και να εκπέμπουν δέσμες ενέργειας σε άτακτα
χρονικά διαστήματα. Όταν λαμβάνουν χώρα αυτές οι εκπομπές ενέργειας
όσα άτυχα πλοία ή αεροπλάνα βρεθούν στην πορεία τους εξαϋλώνονται και
εξαφανίζονται χωρίς κανένα ίχνος και χωρίς να προλάβουν να
επικοινωνήσουν με κανένα. Να σημειωθεί πάντως ότι η συγκεκριμένη
θεωρία δεν προσφέρει την παραμικρή απτή απόδειξη, ή έστω ένδειξη για
όσα περιγράφει ή υποθέτει, ενώ και αρκετά από τα συμβάντα που
αποδίδονται στις μυστηριώδεις δυνάμεις του Τριγώνου έρχονται να την
αντικρούσουν (πχ τα πλοία φαντάσματα). Μια άλλη ενδιαφέρουσα θεωρία
είναι εκείνη που υποστηρίζει ότι τα πλοία και τα αεροπλάνα που
εξαφανίζονται, στην πραγματικότητα περνούν σε μια άλλη διάσταση, ή
μετατοπίζονται στο χρόνο. Τοποθετεί στην περιοχή του Τριγώνου την
είσοδο, την πύλη, μιας μαύρης τρύπας πλανητικής κλίμακας ή μιας
σκουληκότρυπας (wormhole) η οποία μπορεί να είναι είτε απλά μια
ανωμαλία της φύσης, είτε αποτέλεσμα της ύπαρξης κάποιας πηγής υψηλής
ενέργειας (όπως οι κρύσταλλοι της Ατλαντίδας), είτε εξωγήινης προέλευσης.
Φυσικά υπάρχει και η θεωρία της επέμβασης UFO και της απαγωγής
(abduction) των εξαφανισθέντων σκαφών και των πληρωμάτων τους από
εξωγήινα όντα. Οι απαγωγές αυτές μπορεί να γίνονται είτε μέσω της
φυσικής παρουσίας εξωγήινων σκαφών στην περιοχή (εξηγούνται έτσι και
διάφορες μαρτυρίες για περίεργα φώτα), είτε προς μία μυστική
υποθαλάσσια βάση, είτε με απευθείας τηλεμεταφορά. Η θεωρία της
εμπλοκής εξωγήινων όντων είναι ίσως η πιο διαδεδομένη και αυτή που έχει
τους περισσότερους οπαδούς.

Οι τρείς τάσεις-θέσεις απέναντι στο Τρίγωνο των Βερμούδων και οι

επιμέρους θεωρίες που στις οποίες αναλύονται οι δύο από αυτές,
καλύπτουν όλο το φάσμα της σκέψης και της κοσμοθεωρίας των
ανθρώπων. Ο καθένας μπορεί να διαλέξει ποια τον εκφράζει και ποια τον
πείθει περισσότερο. Ίσως κάποιες από τις παραπάνω θεωρίες να ηχούν
υπερβολικά αυθαίρετες, ή ακόμη και αστείες, όμως δεν παύουν να πείθουν
και να συναρπάζουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Βέβαια, το βασικό,
θεμελιώδες ερώτημα είναι κατά πόσο υπάρχει κάποιο μυστήριο στην
ιστορία αυτή. Ο πλανήτης μας είναι γεμάτος μεγάλα και μικρά μυστήρια.
Κάποια από αυτά εξηγούνται με την πάροδο του χρόνου και την πρόοδο της
επιστήμης, άλλα εξακολουθούν να περιμένουν απαντήσεις. Δεν πρέπει να
ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη φύση έλκεται από το μυστήριο, από το ανεξήγητο.
Ίσως να οφείλεται στην αρχέγονη ανάγκη της αίσθησης μιας ανώτερης
δύναμης στην οποία να μπορούν να αποδοθούν οι όμορφες και οι άσχημες
στιγμές της ζωής, τα καλά και τα κακά αυτού του κόσμου. Για κάποιους η
δύναμη αυτή ονομάζεται Θεός, για άλλους Φύση, για κάποιους τρίτους
Μοίρα. Ίσως είναι αυτή η ίδια δύναμη που κινεί τα νήματα στο Τρίγωνο των
Βερμούδων, ίσως το ίδιο το Τρίγωνο να μην είναι παρά το άθροισμα των
φόβων μας για ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.

Βιβλιογραφικές αναφορές και σύνδεσμοι

http://www.bermuda-triangle.org
Berlitz C., The Bermuda Triangle, Doubleday, 1974
Kuche L., The Bermuda Triangle Mystery Solved, Prometheus Books, 1995
(reprint)
Department of the Navy, Naval Historical Center, The Loss of Flight 19,
1998
Department of the Navy, Naval Historical Center, The Bermuda Triangle,
2001
Encyclopaedia Britannica (Sargasso Sea, Gulf Stream, Bermuda Triangle,
St Elmo's Fire)
Mayel H., Bermuda Triangle: Behind the Intrigue, National Geographic
News, Dec 2002
Bermuda Shorts: A brief history of the Devil's Triangle
Courson M., The Bermuda Triangle
Skeptic Dictionary, Bermuda (or Devil's) Triangle
Devil's Triangle
Keyte G., The Bermuda Triangle
http://unmuseum.mus.pa.us/triangle.htm
http://bermuda-trianlge.fateback.com

Από παιδιά μάς

λένε ότι δεν
υπάρχουν
φαντάσματα,
όμως αυτά
επιμένουν να
εμφανίζονται στις
ιστορίες και στους
εφιάλτες μας. Πώς
εξηγείται αυτός ο
τόσο επίμονος
«παραλογισμός»;

Στις 11 Νοεμβρίου του 2007, η κάμερα ασφαλείας ενός πρατηρίου

καυσίμων στην Πάρμα, στο Οχάιο των ΗΠΑ, συνέλαβε τη φιγούρα
ενός... φαντάσματος. Το ντοκουμέντο γρήγορα διαδόθηκε παντού.
Στο YouTube μπορεί να το δει όποιος θέλει ακόμα και σήμερα. Ο
ιδιοκτήτης του πρατηρίου, ο Παλαιστίνιος Αμίντ Αμπουζαρί, δήλωσε
ότι είχε ξαναδεί το φάντασμα, όταν ήταν παιδί και βρισκόταν στη
χώρα του. Μάλιστα υποστήριξε ότι είχε εμφανιστεί πλάι σε ένα
δέντρο, ήταν πιο ανοιχτόχρωμο και είχε ανθρώπινη μορφή.
Αντίθετα, το φάντασμα του Οχάιο έμοιαζε με ένα γιγάντιο μπλε
δάκρυ. Η μυστηριώδης φιγούρα εμφανιζόταν να γλιστρά ανάμεσα
σε αντλίες, αυτοκίνητα και πελάτες. Πολλοί επιχείρησαν να δώσουν
μια πειστική ερμηνεία στην εικόνα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι στην
πραγματικότητα η μπλε θολούρα ήταν μια σακούλα σκουπιδιών
που την έπαιρνε ο αέρας. Άλλοι θεώρησαν ότι η εικόνα έκρυβε
κάποιο μυστήριο, ίσως έναν άγγελο. Μάλιστα κάποιος συνέδεσε
την παρουσία του με ένα νεκροταφείο ιθαγενών που βρισκόταν
στην περιοχή. Κάποιος άλλος βεβαίωνε ότι το είχε δει να
απομακρύνεται από το πρατήριο... Ώσπου, τελικά, δόθηκε μια
λογική εξήγηση: ήταν κάποιο μικροσκοπικό ζώο που κατέγραψε ο
φακός της κάμερας. Το πιθανότερο είναι να επρόκειτο για κάποιο
έντομο του είδους Lepisma saccharina, που φυσικά δεν πλησίασε
πελάτες ή αντικείμενα που βρίσκονταν στο πρατήριο αλλά μόνο
την κάμερα που το συνέλαβε. Κανείς δεν το είδε ποτέ. Ούτε ο
οδηγός του αυτοκινήτου πάνω στο παρμπρίζ του οποίου φαινόταν
να ανεβαίνει το παρατήρησε. Και μια σημαντική λεπτομέρεια: η
κάμερα ήταν στερεωμένη σε έναν τοίχο που ήταν βαμμένος μπλε.
Ο άνθρωπος που υποστήριξε πρώτος ότι επρόκειτο για έντομο
αναπαρήγαγε το φαινόμενο στο σπίτι του, προκειμένου να
αποδείξει ότι το χρώμα του τοίχου έκανε το μικροσκοπικό ζώο να
φαίνεται μπλε. Του ήρθε αυτή η ιδέα, όταν παρατήρησε προσεκτικά
μια ρεπόρτερ που κάλυπτε το μυστήριο: από την κάμερα
ασφαλείας φαινόταν να φορά μπλε ρούχα, ενώ στην
πραγματικότητα τα ρούχα της ήταν κόκκινα.

Μεσαιωνικοί μοναχοί

Το περιστατικό δείχνει ότι βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε.

Τα χαρακτηριστικά των υποτιθέμενων φαντασμάτων
διαμορφώνονται ανάλογα με τον πολιτισμό, την ψυχολογία και τα
έθιμα κάθε εποχής. Έτσι, κατά το Μεσαίωνα, εμφανίζονταν σπάνια
και μόνο στην κοινωνική ελίτ, κυρίως στον κλήρο. Σύμφωνα με τις
αφηγήσεις ενός χρονογράφου του 11ου αιώνα, του Ραούλ
Γκλέιμπερ, τη νύχτα του Αγίου Πνεύματος, ο Γάλλος μοναχός
Βουλφέριους ντε Μουτιέ-Σεν-Ζαν είδε στην εκκλησία του
μοναστηριού του κάποιους άντρες ντυμένους με ρούχα λευκά και
κόκκινα, να ακολουθούν έναν επίσκοπο. Έρχονταν, είπε, για να
πάρουν μέρος στην τελετή. Ήταν χριστιανοί που είχαν χάσει τη
ζωή τους σε μάχες με Σαρακηνούς. Στο δρόμο προς τον παράδεισο
έκαναν μια στάση, για να βρεθούν με χριστιανούς αδελφούς. Ο
μάρτυρας ισχυρίστηκε ότι είδε τα φαντάσματα, επειδή ο ίδιος
διέθετε υπερφυσικά χαρίσματα.

1.684 περιστατικά

Ανάλογες ιστορίες έχουν καταγραφεί σε όλους τους πολιτισμούς

και σχεδόν πάντα συνδέονταν με τη θρησκεία και τους
εκπροσώπους της. Όμως, όλα αυτά πριν από την εμφάνιση του
σύγχρονου πνευματισμού, το 1848, όταν κάποιοι επιστήμονες
αποφάσισαν να ερευνήσουν σοβαρά το ζήτημα. Το 1894, το
βρετανικό ίδρυμα Society for Psychical Research, που
δημιουργήθηκε από μια ομάδα πανεπιστημιακών καθηγητών,
εξέδωσε ένα δοκίμιο 400 σελίδων με τίτλο Census of
Hallucinations. Επρόκειτο για το αποτέλεσμα πενταετούς έρευνας
και συγκέντρωνε 1.684 μαρτυρίες πιθανών εμφανίσεων
φαντασμάτων. Στόχος των ερευνητών ήταν να προσδιορίσουν το
ποσοστό των ανθρώπων που υποστήριζαν ότι είχαν δει
φαντάσματα, ενώ ήταν ξύπνιοι.
Από το σύνολο των περιπτώσεων που καταγράφηκαν, μόλις στις
830 το φάντασμα είχε ανθρώπινη μορφή, ενώ το 20% των
μαρτυριών ανήκαν σε άτομα που δε ζούσαν πια. Στην πλειονότητά
τους οι εμφανίσεις αφορούσαν συναντήσεις με ζωντανούς και
κάποιες φορές τα φαντάσματα αποκτούσαν απροσδιόριστες
μορφές. Οι συγγραφείς του δοκιμίου κατέληγαν στο συμπέρασμα
ότι ένα στα δέκα άτομα βίωναν ανάλογες εμπειρίες, τουλάχιστον
μία φορά στη ζωή τους. Μεταγενέστερες μελέτες στη Γαλλία, τη
Γερμανία και τις ΗΠΑ επιβεβαίωσαν τα στατιστικά στοιχεία τους.
Οι έρευνες που ακολούθησαν αφορούσαν την κλασική εμφάνιση
των φαντασμάτων με το αέρινο σεντόνι. Συχνότερες ήταν οι
σύντομες επισκέψεις ανθρώπινων μορφών, που διαφοροποιούνταν
ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής. Ποικιλία παρουσίαζε και ο
βαθμός στον οποίο γίνονταν ορατές. Επιπλέον, συνήθως υπήρχε
κάποια αιτία για την εμφάνισή τους, η οποία συνδεόταν με
συγκεκριμένους κανόνες: πνευματική αστάθεια του ατόμου στο
οποίο εμφανίζονταν, ένα υποβλητικό σκηνικό, ο τόπος ενός
εγκλήματος ή κάποια τοποθεσία όπου επρόκειτο να συμβεί κάποια
καταστροφή. Μέχρι σήμερα, οι ιστορίες για φαντάσματα
προσδίδουν σε αυτά τα παράξενα πλάσματα κάποια κοινά
χαρακτηριστικά: γίνονται απόλυτα αντιληπτά ή είναι σχεδόν
αόρατα * δημιουργούν σκιά * εμφανίζονται ξαφνικά και χάνονται
όταν εισέρχονται σε κτίρια * μειώνουν το φως μιας λάμπας *
αντανακλώνται σε καθρέφτες * σπάνια αγγίζουν ανθρώπους ή τους
μιλούν, άλλες φορές βαδίζουν μόνα τους, αγνοώντας τον κόσμο
γύρω τους * οι επισκέψεις τους παραμένουν σύντομες. Ωστόσο η
γκάμα των πράξεων ή των παραλείψεών τους είναι τόσο ευρεία,
ώστε δύσκολα μπορεί να βγει οποιοδήποτε ασφαλές συμπέρασμα
γιʼ αυτά.

Ο πατέρας στο άλογο

Μια από τις εμφανίσεις φαντασμάτων που περιλαμβάνει αυτή η

απογραφή συνέβη στις 5 Φεβρουαρίου του 1887. Οι δύο κόρες του
Κάνον Μπουρν επέστρεφαν με άμαξα στο σπίτι, όταν είδαν τον
πατέρα τους να περνά από δίπλα τους, πάνω στο άλογό του. Οι
δύο νεαρές αλλά και ο αμαξάς τον αναγνώρισαν αμέσως και
εκείνος τους χαιρέτισε κουνώντας το καπέλο του. Μάλιστα και οι
τρεις ανέφεραν ότι κατάφεραν να διαβάσουν την ετικέτα στο
εσωτερικό του καπέλου. Κάτι που τους φάνηκε πολύ παράξενο,
δεδομένης της απόστασης που τους χώριζε από τον Μπουρν.
Σκέφτηκαν ότι επρόκειτο για σημάδι, ένα είδος προειδοποίησης για
ένα επερχόμενο ατύχημα. Όταν έφτασαν στο σημείο όπου
υποτίθεται ότι βρισκόταν ο άντρας, δε συνάντησαν κανέναν.
Επέστρεψαν στο σπίτι και μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο
έφτασε ο Μπουρν: δεν του είχε συμβεί τίποτα. Το συγκεκριμένο
όραμα δημιουργεί ποικίλα ερωτήματα. Το φάντασμα εμφανίστηκε
σε τρία άτομα, κάτι πολύ σπάνιο: μόλις στο 9% των
καταγεγραμμένων εμφανίσεων υπάρχουν περισσότερες από μία
μαρτυρίες. Είδαν πραγματικά το φάντασμα του Μπουρν ή μήπως
επρόκειτο για συλλογική παραίσθηση; Το γεγονός ότι αναγνώρισαν
την ετικέτα του καπέλου, ενός Λίνκολν-Μπένετ, από μεγάλη
απόσταση, θα μπορούσε να αποτελεί σημάδι ότι επρόκειτο για μια
υπναγωγική παραίσθηση. Αυτό το είδος παραίσθησης εμφανίζεται
λίγο πριν αποκοιμηθούμε ή πριν ξυπνήσουμε και η ακρίβεια με την
οποία ανακαλούμε τις λεπτομέρειές της αποτελεί το βασικό
χαρακτηριστικό της. Από την άλλη πλευρά, όσοι ισχυρίζονται ότι
επρόκειτο για φάντασμα δύσκολα θα εξηγούσαν την παρουσία του
αλόγου αλλά και του ρουχισμού. Να υποθέσουμε ότι και τα δύο
διαθέτουν κάποιο είδος ψυχής; Και πώς μπορεί να εμφανίζεται το
φάντασμα ενός ανθρώπου που χαίρει άκρας υγείας;

Φαντάσματα υπό έλεγχο

Σημαντικό στοιχείο των ερευνών αποτελεί το γεγονός ότι ο αριθμός

των εμφανίσεων φαντασμάτων σταδιακά μειώνεται με το πέρασμα
των χρόνων, υποδεικνύοντας τη σύνδεσή τους με τις κυρίαρχες
πολιτισμικές τάσεις. Το ζενίθ σημειώθηκε στη διάρκεια του
δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Ακολούθησε μια σχετικά
«φαντασμαγορική» περίοδος, κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα:
ίσως οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι να συνδέονται με το γεγονός,
όμως τα φαντάσματα πέρασαν στο σκοτάδι από τη δεκαετία του ʼ50
και έπειτα. Σήμερα, το φαινόμενο έχει σχεδόν εξαλειφτεί.
Στο πρόσφατο παρελθόν, το 1980, ο ψυχίατρος Μόρτον Σάτζμαν
δημοσίευσε μια περίπτωση από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε
αρκετά συμπεράσματα. Επρόκειτο για τη μοναδική μαρτυρία
ανθρώπου που ισχυριζόταν ότι ήταν σε θέση να ελέγξει τα
φαντάσματα. Η Ρουθ, μια γυναίκα 25 ετών, είχε κάνει έναν
επιτυχημένο γάμο και ήταν μητέρα δύο παιδιών. Οδηγήθηκε στον
Σάτζμαν, επειδή υπέφερε από εφιάλτες και συχνά έβλεπε το
φάντασμα του πατέρα της, παρʼ όλο που ήταν ζωντανός, ο οποίος
την είχε κακοποιήσει όταν ήταν δέκα ετών. Τα οράματα ήταν πολύ
ρεαλιστικά και η Ρουθ ήταν σε θέση να ανακαλέσει αρκετές
λεπτομέρειες όσον αφορά το ρουχισμό, την εξωτερική εμφάνιση,
τη χαρακτηριστική οσμή, τις κινήσεις και τις εκφράσεις. Φυσικά, το
φάντασμα του προγόνου της είχε τη μορφή που εκείνη είχε
δημιουργήσει και όχι την πραγματική, εκείνη τη χρονική περίοδο,
δεδομένου ότι η Ρουθ ζούσε στην Αγγλία και ο πατέρας της στις
ΗΠΑ. Το αέρινο πλάσμα ξεγλιστρούσε ανάμεσα σε τραπέζια και
καρέκλες, άνοιγε και έκλεινε την πόρτα, δημιουργούσε σκιά, έκανε
θόρυβο όταν πλησίαζε, η μορφή του φαινόταν στον καθρέφτη και
η Ρουθ μπορούσε να νιώσει το βάρος του στο κρεβάτι, όταν
ξάπλωνε.
Με τη θεραπεία, στα οράματα της Ρουθ εισήλθαν και άλλα
πρόσωπα που της ήταν οικεία. Σταδιακά και με τη βοήθεια του
γιατρού Σάτζμαν, η νεαρή κατάφερε να τα εμφανίζει και να τα
εξαφανίζει κατά βούληση. Μάλιστα, είχαν τη δική τους
προσωπικότητα: «Δεν μπορώ να τα υποχρεώσω να κάνουν κάτι
που δε θέλουν ή να τους απαγορεύσω να κάνουν κάτι που
επιθυμούν. Είναι σαν τον κανονικό κόσμο», σχολίαζε.

Η δύναμη της σκέψης

Στη διάρκεια μιας συνεδρίας, ο ψυχίατρος τής ζήτησε να αναγκάσει

το φάντασμα να περάσει μέσα από μια λάμπα. Η γυναίκα επέμενε
ότι το δωμάτιο σκοτείνιασε, όμως ο Σάτζμαν της απάντησε ότι τα
μάτια του έβλεπαν άπλετο φως. Οι αισθήσεις της είχαν εξαντληθεί.
Κάτι συνέβαινε στο μυαλό της. Τελικά τα κατάφερε. Οι
παραισθήσεις της άρχισαν να αποτελούν γιʼ αυτήν ένα είδος
διασκέδασης με το οποίο επέλεγε να ασχοληθεί, όποτε ένιωθε
μοναξιά ή πλήξη. Κατανόησε ότι, αν το μυαλό είναι σε θέση να
προκαλέσει την εμφάνιση φαντασμάτων, τότε μπορεί και να τα
αναγκάσει να εξαφανιστούν. Οι άνθρωποι στις μέρες μας
συναντούν φαντάσματα; Και αν ναι, η εμφάνισή τους συνδέεται με
τη φυσιολογία του εγκέφαλου; Αυτό ακριβώς ισχυριζόταν ο
Ρόμπερτ Α. Μπέικερ, επίτιμος καθηγητής ψυχολογίας στο
Πανεπιστήμιο του Κεντάκι στις ΗΠΑ. «Δεν υπάρχουν μαγικές
καταστάσεις, υπάρχουν μαγεμένοι άνθρωποι», βεβαίωνε. Ένα από
τα αγαπημένα του περιστατικά ήταν εκείνο ενός νεαρού ζευγαριού
που ζούσε σε μια μικρή πόλη του Κεντάκι. Ήταν τρομοκρατημένο
από το πνεύμα μιας μικρής που κανείς δεν είχε δει, ούτε είχε
ακούσει. Με υπομονή, ο Μπέικερ ανακάλυψε ότι οι δύο νέοι
επιθυμούσαν απεγνωσμένα να αποκτήσουν απογόνους. Ο
ψυχολόγος τούς συμβούλεψε να υιοθετήσουν ένα παιδί και, όταν
το έκαναν, το φάντασμα εξαφανίστηκε. Άραγε, ο εγκέφαλός μας
«γεννά» και τα φαντάσματα συγγενικών ή πολύ αγαπημένων
προσώπων που δεν βρίσκονται πια κοντά μας;
Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση επιχειρεί να δώσει ένας από
τους πιο διάσημους κυνηγούς φαντασμάτων των τελευταίων ετών,
ο ψυχολόγος Ρίτσαρντ Γουάισμαν, του Πανεπιστημίου του
Χέρτφορντσαϊρ στη Βρετανία. Επέλεξε δύο από τις πιο τρομακτικές
περιοχές στη Βρετανία: τις κρύπτες της γέφυρας Σάουθ Μπριτζ στο
Εδιμβούργο και το Χάμπτον Κουόρτ, το ανάκτορο του Ερρίκου Η΄,
όπου λέγεται ότι πλανάται το φάντασμα της πέμπτης συζύγου του,
Κάθριν Χάουαρντ, που αποκεφαλίστηκε στον Πύργο του Λονδίνου.
Οδήγησε σε αυτές τις τοποθεσίες διάφορα άτομα και στη συνέχεια
τους ζήτησε να διηγηθούν τι έζησαν εκεί. Οι αφηγήσεις τους
αποδείχτηκε ότι ταυτίζονταν πλήρως με τις παραδοσιακές ιστορίες
των στοιχειωμένων σπιτιών: θόρυβοι στους διαδρόμους,
ανατριχίλα, η αίσθηση ότι κάποιος τους παρακολουθούσε... Στο
τέλος της επίσκεψης σημείωναν πάνω σε ένα σχέδιο τα σημεία που
τους είχαν φανεί πιο τρομακτικά. Παρʼ όλο που οι συμμετέχοντες
δε γνώριζαν ποια ήταν τα κατά την παράδοση στοιχειωμένα, τα
σημείωναν ως τα πιο τρομακτικά. «Υπάρχουν τοποθεσίες όπου ο
κόσμος βιώνει εμπειρίες πέρα από τις συνηθισμένες», σχολιάζει ο
Γουάισμαν, «και τα φαντάσματα αποτελούν έναν τρόπο για να τις
ερμηνεύσει». Είναι αυτή η σωστή ερμηνεία; Η ομάδα του
ψυχολόγου υποστηρίζει πως όχι: υπάρχουν στοιχειωμένες
τοποθεσίες, όμως δεν υπάρχουν φαντάσματα.
Μαγνητικές διακυμάνσεις

Πράγματι, σε κάποιες τοποθεσίες η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική,

συχνά απόκοσμη, κάτι που γνωρίζουν καλά οι σκηνοθέτες του
Χόλιγουντ και κάποιοι μυθιστοριογράφοι. Ο Ρόμπερτ Α. Μπέικερ
ισχυριζόταν ότι αρκεί να διακοσμηθεί κατάλληλα ένα παλιό σπίτι,
για να βγουν τα φαντάσματα. Φαίνεται πως αντιδρούμε ασυνείδητα
τόσο σε κάποια οπτικά όσο και σε κάποια περιβαλλοντικά
ερεθίσματα. Ο Γουάισμαν αναφέρεται σε τρεις παραισθησιογόνους
παράγοντες που επιδρούν στον εγκέφαλο. Σύμφωνα με μια έρευνά
του, που δημοσιεύτηκε το 2003 στο έντυπο British Journal of
Psychology, στις στοιχειωμένες τοποθεσίες, σε σημεία όπου οι
άνθρωποι βλέπουν φαντάσματα, σημειώνονται διακυμάνσεις στο
μαγνητικό πεδίο, ασυνήθιστες αλλαγές στη φωτεινότητα ή
απότομες αλλαγές στη θερμοκρασία.

Το κάστρο των πειραμάτων

Ο διακεκριμένος ψυχολόγος σχεδιάζει την κατασκευή ενός

πειραματικού στοιχειωμένου κάστρου με σκοπό να μελετήσει, σε
ελεγχόμενες συνθήκες, την πραγματική επίδραση παραγόντων που
κάνουν τα φαντάσματα να αποκαλυφθούν. Δύο από τα ερεθίσματα
που προκαλούν... ανατριχίλα και αποτελούν αντικείμενο μελέτης
για τον Γουάισμαν είναι ήδη γνωστά σε σκηνοθέτες ταινιών φρίκης,
αρχιτέκτονες μουσείων τρόμου και άλλους επαγγελματίες που ζουν
από τα φαντάσματα. Για να προκαλέσουν φόβο, αλλάζουν το
φωτισμό και τη θερμοκρασία του χώρου. Μοναδική καινοτομία στα
πειράματα του Γουάισμαν αποτελούν οι μαγνητικές διακυμάνσεις.
Παρʼ όλο που δεν έχει αποδειχτεί, υπάρχουν ενδείξεις ότι τέτοιες
διακυμάνσεις συνδέονται με την εμφάνιση παραισθήσεων.
Μεταξύ των βασικών υπέρμαχων αυτής της θεωρίας
περιλαμβάνεται ο νευροεπιστήμονας Μάικλ Πέρσινγκερ, του
Πανεπιστημίου Λορέντιαν στον Καναδά. Για τις ανάγκες των
πειραμάτων του, κατασκεύασε ένα κράνος που δημιουργεί
μαγνητικά πεδία σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκέφαλου. Το
κράνος προκαλεί εμπειρίες οραμάτων και εμφάνισης φαντασμάτων,
ερεθίζοντας τον κροταφικό λοβό του εγκέφαλου.
Κλινικές ενδείξεις αποδεικνύουν ότι οι λειτουργίες του κροταφικού
λοβού συνδέονται με τις παραισθήσεις. Για παράδειγμα, οι εστιακές
κρίσεις επιληψίας προκαλούν την εκδήλωση αυθόρμητης και
ανεξέλεγκτης δραστηριότητας σε αυτή τη ζώνη του εγκέφαλου. Σε
αυτό το στάδιο, οι ασθενείς παρουσιάζουν ακουστικές και οπτικές
παραισθήσεις που συνδέονται με την εμφάνιση φαντασμάτων.

Έτσι η αναζήτηση των λειτουργιών του εγκέφαλου που προκαλούν

παράξενες εμπειρίες «συναντά» το έργο των κυνηγών
φαντασμάτων. Πρόσφατη νευρολογική έρευνα σε άτομα που
ισχυρίζονταν ότι δέχονταν επισκέψεις φαντασμάτων έδειξε ότι
υπέφεραν από χρόνιες κεφαλαλγίες και συχνές απώλειες
συνείδησης, στη διάρκεια των οποίων, σύμφωνα με μαρτυρίες,
δάγκωναν τη γλώσσα τους. Η διάγνωση επιληψίας θα ταίριαζε
απόλυτα στην περίπτωσή τους.

Διαταραχές συνείδησης

Οι σύγχρονοι κυνηγοί φαντασμάτων δρουν και τη νύχτα, καθώς

μελετούν σκοτεινές τοποθεσίες όπου συχνάζουν τα φαντάσματα
και παρατηρούνται μυστήριες καταστάσεις. Αντικείμενο της μελέτης
τους αποτελούν τα στάδια της ύπνωσης και οι εμπειρίες που πολλοί
άνθρωποι βιώνουν στη διάρκεια περιόδων αϋπνίας ή στο στάδιο
ανάμεσα στην αγρύπνια και τον ύπνο. Συνοδεύονται από πολύ
ασυνήθιστες σκέψεις και μονολόγους που, αρχικά, δίνουν την
εντύπωση ότι το άτομο έχει τις αισθήσεις του, όμως στη συνέχεια
αποδεικνύεται ότι έχει το ακαταλόγιστο και λέει... ασυναρτησίες.
Το συγκεκριμένο επίπεδο διαταραγμένης συνείδησης εκδηλώνεται
με ποικίλα συμπτώματα, ανάλογα με το άτομο. Κάποιοι αναφέρουν
ότι στην αρχή βλέπουν φωτεινές λάμψεις και χρώματα ή
γεωμετρικά σχήματα και στη συνέχεια πρόσωπα και διάφορα
αντικείμενα. Στο τέλος, κυριαρχούν περίπλοκες σκηνές, όπου
πρωταγωνιστούν αλλόκοτες μορφές με λεπτομέρειες πολύ
χαρακτηριστικές. Λιγότερο συχνά, το άτομο έχει την αίσθηση ότι
ακούει θορύβους, είτε πρόκειται για μουσική είτε για ομιλίες είτε
για κάποιον που απλώς φωνάζει το όνομά του.
Όλες οι αφηγήσεις για φαντάσματα θα παρέμεναν ανέκδοτα με
περιορισμένο κοινό, αν δε συνδέονταν με το ευρύτερο πολιτιστικό
και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής τους, που τις βοήθησε να
διαδοθούν. Γιʼ αυτό σήμερα οι επιστήμονες λαμβάνουν υπόψη από
ψιθύρους μέχρι συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των περίφημων
αστικών μύθων, προκειμένου να αντλήσουν περισσότερες
πληροφορίες για τη γέννηση και την προέλευση των
φαντασμάτων. Πώς ξέρουμε ότι κάποιο μέρος είναι στοιχειωμένο;
Πότε προέκυψε αυτή η ιδέα;

Δημιουργία φαντάσματος
Το καλοκαίρι του 1970, ο δημοσιογράφος Φρανκ Σμιθ αποφάσισε
ότι, αντί να αρχίσει να ψάχνει για φαντάσματα, θα ήταν πιο
χρήσιμο να δημιουργήσει ένα. Συνέλαβε την ιδέα στο Λονδίνο,
κάτω από τα συντρίμμια του ναού της Αγίας Άννας, και αποφάσισε
να δώσει στο φάντασμά του «ταυτότητα» ιερέα.
Εκεί κοντά βρισκόταν μια λεωφόρος που μέχρι τα τέλη του 19ου
αιώνα ήταν γεμάτη οίκους ανοχής, ταβέρνες και φτηνές πανσιόν.
Σκέφτηκε ότι ο επίσκοπός του θα ήταν ο ιδιοκτήτης κάποιου παλιού
σπιτιού φιλοξενίας ναυτικών, που θα έκλεβε τους πελάτες του πριν
ρίξει τα πτώματά τους στον Τάμεση. Επόμενο βήμα θα ήταν η
διάδοση της ιστορίας του. Με αυτόν το σκοπό, έγραψε ένα άρθρο
όπου μιλούσε για το φάντασμα ενός μυστηριώδους ιερέα. Είχε
γεννηθεί το φάντασμα της προβλήτας του Ράτκλιφ.
Το δημοσίευμα στον τύπο είχε τεράστια απήχηση. Την αμέσως
επόμενη χρονιά εκδόθηκαν οκτώ βιβλία όπου γινόταν αναφορά στη
στοιχειωμένη προβλήτα του διεφθαρμένου κληρικού.
Ξαφνιασμένος από τις διαστάσεις που πήρε η ιστορία του, ο Σμιθ
άρχισε να εξηγεί το πείραμά του στην εφημερίδα The Sunday
Times. Αρκετά αργότερα, το BBC παρουσίασε ένα ντοκιμαντέρ
σχετικά με το τέχνασμά του.
Παρʼ όλα αυτά, ιστορίες σχετικά με νέες περιπέτειες του
φαντάσματος του ιερέα συνέχισαν να διαδίδονται. Χρόνια
αργότερα, δημοσιεύονταν στον τύπο μαρτυρίες όπως εκείνη ενός
αξιωματικού της αστυνομίας, ο οποίος δήλωνε ότι όταν ήταν νέος
(20 χρόνια πριν από το τέχνασμα του Σμιθ) δεν του άρεσε
καθόλου να εισέρχεται στις συγκεκριμένες αποβάθρες, επειδή του
προκαλούσε φόβο το φάντασμα. Γιατί οι άνθρωποι συνέχισαν και
συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυτό το θλιβερό δημιούργημα της
φαντασίας ενός δημοσιογράφου; Σύμφωνα με τον Σμιθ, η ύπαρξη
του ιερέα έγινε ευρύτερα γνωστή, λόγω των διαστάσεων που
έδωσαν στην ιστορία του οι αρχές. Ο δημοσιογράφος είχε
αποφασίσει ότι, αν κάποιος ενδιαφερόταν πραγματικά για το
φαινόμενο, θα του αποκάλυπτε αμέσως την αλήθεια. Όμως κανείς
δεν τον πλησίασε για να επιβεβαιώσει τις πληροφορίες του. Πολλοί
πίστεψαν αμέσως την ιστορία, επειδή ήταν αληθοφανής. Έτσι
λειτουργούν οι περισσότεροι αστικοί μύθοι: είναι ιστορίες που
ανταποκρίνονται στο λαϊκό αίσθημα μια δεδομένη χρονική στιγμή.

Τα όρια της ζωής προκαλούν φόβο

Τελικά, γιατί μας αρέσει να μιλάμε για φαντάσματα; Ο Γιαν

Χάρολντ Μπράνβαντ, καθηγητής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο της
Γιούτα στις ΗΠΑ, επιχείρησε να δώσει μια επιστημονική εξήγηση
ιχνογραφώντας τους «ψιθύρους» της πόλης. Σε πρώτη φάση,
ανακάλυψε ότι οι ιστορίες που εντυπωσιάζουν σχετίζονται με
θέματα που χτυπούν ευαίσθητες χορδές μας. Και τα όρια ανάμεσα
στη ζωή και το θάνατο αναμφισβήτητα προκαλούν εύκολα φόβο.
Επιπλέον, οι «ψίθυροι» που διαδίδονται ταχύτερα αφορούν
σκοτεινά θέματα. Άλλωστε οι αφηγήσεις φαντασμάτων
εμπλουτίζονται διαρκώς με νέες λεπτομέρειες, χωρίς να υπάρχει
κίνδυνος διάψευσης των μαρτυριών. Φαντάσματα, αέρινες μορφές,
ζόμπι, εξωγήινοι εισβολείς... όλα αυτά αποτελούν διαφορετικές
όψεις του ίδιου νομίσματος. Σήμερα, τα θρησκευτικά οράματα των
πρώιμων χρόνων έχουν αντικατασταθεί από άλλα, που αφορούν
εισβολές εξωγήινων.Τα φαντάσματα κυριάρχησαν το
Μεσαίωνα, σταδιακά όμως βρέθηκαν αντικαταστάτες
τους και έτσι αυτά μας εγκαταλείπουν

αρχαιοι ελληνες στην Αμερικη?

Υπάρχουν πολλές
ενδείξεις για την
παρουσία των
Ελλήνων κατά
τους αρχαίους
χρόνους στην
Αμερικάνικη
ήπειρο . Πλήθος
ευρημάτων
(Αρχαιολογικά,
γλωσσολογικά
κλπ), μερικά από
τα οποία τα
παραθέτουμε στις
σελίδες μας ,
έχουν βάλει
διάφορους ερευνητές σε σκέψεις και είχαν σαν αποτέλεσμα την
επίσημη αποστολή ομάδας από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο Αθηνών στο
Περού , προκειμένου να μελετήσουν την ομοιότητα των
ευρημάτων με τα αντίστοιχα Ελληνικά. Βρεθηκαν:

α) αρχαιολογικά ευρήματα : αρχαία κλασικά θέματα όπως το

κεφάλι της Μέδουσας , ο Ηρακλής με λεοντή και ρόπαλο αγγεία με
μαιάνδρους κ.α., αλλά και πολλά οικοδομήματα, φρούρια, κλπ)
που είναι συχνά ευρήματα από αρχαιολογικούς χώρους του Περού
και άλλων περιοχών.
 β) γλωσσολογικά ευρήματα :
πολλές τοπικές διάλεκτοι
(Κετσούα, νήσοι Χαβάη κλπ)
έχουν βάση την Ελληνική
γλώσσα και μάλιστα με
πλήθος Ελληνικών λέξεων
(π.χ. στα νησιά Χαβάη
ευρέθησαν 1108
Ελληνογενείς λέξεις .

Πιθάρι που βρέθηκε από τον

Α. Έβανς στο Ανάκτορο της Κνωσσού και εκτίθεται στο μουσείο του
Ηρακλείου. Οι ομοιότητες με το πιθάρι του Μπίμινι είναι
εκπληκτικές.Πιθάρι Κρητικής προελεύσεως , που βρέθηκε στην
περιοχή Μπίμινι των νήσων Μπαχάμες.

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΟΥ

Πλήθος ευρημάτων
από το Περού
(αρχαιολογικών και
γλωσσολογικών)
επιβεβαιώνουν την
άποψη πολλών
Ελλήνων και Ξένων
ερευνητών -
επιστημόνων, ότι η
ευρύτερη περιοχή
του Περού είχε
επικοινωνία με τον
Ελλαδικό χώρο από
τα πανάρχαια χρόνια

Αρχαιολογικά
ευρήματα που
παρουσιάζουν
πολύ
μεγάλη
ομοιότητα με
ευρήματα από τον
Ελλαδικό χώρο , αλλά και γλωσσολογικές μελέτες που
 αναδεικνύουν την Ελληνική ώς τη
βάση πολλών τοπικών
διαλέκτων(Κετσούα, νήσοι Χαβάης
κλπ ).
Μάτσου-Πίτσου.
Πύλη Κυκλώπειων τειχών.
Οι ομοιότητες με τις Μυκήνες είναι
εμφανέστατες Όχι δεν βρισκόμαστε
στις Μυκήνες, αλλά στο κυκλώπειο
φρούριο του Σακσαϋουαμάν στό
Περού. Άποψη της πύλης του
φρουρίου.
Ο Ακαδημαϊκός ENRICO MATTIEVICH στο βιβλίο του με τίτλο "
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ-
η ανακάλυψη της Αμερικής
από τους Έλληνες "
παρουσιάζει τα αποτελέσματα
των ερευνών του σε
αρχαιολογικούς χώρους του
Περού που στηρίζουν την
θεωρία του ότι τα Τάρταρα -η
πύλη του Άδη - των αρχαίων
Ελλήνων ήταν στο Τσαβίν ντε
Χουαντάρ , όπου οι αρχαίοι
μας πρόγονοι ήταν επισκέπτες
! Μερικές από τις ενδείξεις είναι α) Ανεύρεση σε διάφορα μέρη
του Περού , της κεφαλής της Μέδουσας , του περίφημου
Γοργώνιου β) Ύπαρξη από το 1867 (!) σειράς άρθρων σε
περιοδικό της Αργεντινής , ότι η γλώσσα Κέτσουα των
Περουβιανών των Άνδεων έχει βάση τα αρχαία Ελληνικά !
γ)Ανακαλύψεις αμφορέων Ελληνικής τέχνης (σημείωση: τέτοιοι
αμφορείς έχουν βρεθεί σε πολλά μέρη της Αμερικανικής ηπείρου
και όχι μόνο στο ΠερούΚοντά στο Ταράμε, στην νοτιοανατολική
Βενεζουέλα, ο Ομέ ανακάλυψε ένα από τα πιο αινιγματικά και
εντυπωσιακά μνημεία της προϊστορικής Αμερικής: “την πέντρα
πιντάδα ” (πέτρα με ζωγραφιές).Η πέντρα πιντάδα είναι ένα
ογκώδες μνημείο μήκους 92 μέτρων, πλάτους 76 και φαίνεται σαν
ένα τεράστιο αυγό στο μέσο μιας απέραντης κοιλάδας .“Kοντά στην
πέντρα πιντάδα, ο Ομέ βρήκε ντολμέν παρόμοια με εκείνα της
Ευρώπης και της Αλγερίας, γραμμένα με Ελληνικά
γράμματα”.Επάνω Δε στην πέτρα υπήρχαν σκίτσα αλόγων, αμαξών
και τροχών που επαναλαμβάνονται πολλές φορές. Είναι βέβαιο ότι
όταν έφτασαν οι Ευρωπαίοι κατακτητές δεν υπήρχαν όλα αυτά
(σύμφωνα με τους επιστήμονες οι Ινδιάνοι της Αμερικής
αγνοούσαν τον τροχό). Φαίνεται ότι κάποιος άλλος τα ζωγράφισε
για λογαριασμό των Ινδιάνων. Ο Ομέ λεει ότι είναι ζωγραφισμένα
πάντοτε σε προφίλ και είναι συχνά φτιαγμένα με μία ειδική μέθοδο,
δηλαδή μʼ εκείνη που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα την
Τρίτη χιλιετία π.Χ. “Τα ημερολόγια του Κορτέζ μιλάνε για τους
Ζοποτέκους έναν λαό φιλοπόλεμο του νοτίου Μεξικού. Οι πόλεις
τους το Μόντε Αλμπάν και η Μίτλα με τις κιονοστοιχίες, θυμίζουν
την Τσίτσεν Ίτσα (Γιουκατάν) και εκείνες της Κνωσού και της
Τίρυνθας”. Ο Πιέρ Ονορέ έκανε μία καταπληκτική σύγκριση μεταξύ
δύο νωπογραφιών, που η μία παριστάνει έναν πρίγκιπα της
Κνωσού της Κρήτης και η άλλη έναν Ινδιάνο ευγενή από το
Παλένκουε του Γιουκατάν στο Μεξικό......

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ

ΑΜΑΖΟΝΙΟ,ΒΡΑΖΙΛΙΑ,ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ!!
ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ''ΓΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ''.ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ
ΑΝΑΦΟΡΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ:
ΜΕΛΑΝΟΝΗΣΙΑ=ΜΕΛΑΝΑ ΝΗΣΙΑ ΜΙΚΡΟΝΗΣΙΑ=ΜΙΚΡΑ
ΝΗΣΙΑ ΠΟΛΥΝΗΣΙΑ=ΠΟΛΛΑ ΝΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ
ΑΥΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΙΤΕ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ,ΓΑΛΛΙΚΑ
ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΘΑ ΤΑ ΒΡΕΙΤΕ
ΕΤΣΙ. ΑΡΧΑΙΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ
ΑΥΤΩΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ''ΘΕΟΥΣ'' ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ.ΘΕΟΙ
ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΝΤΙΟΝ-ΑΝ=ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΗΡΑΚΑΝ=
ΗΡΑΚΛΗΣ, ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ.ΑΝΕΤΡΕΞΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ
ΤΟΠΩΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙTE!!!Μπορει οι Αρχαιοι Ελληνες
να εφτασαν μεχρι το Μεξικο στην Αμερικη μα να ειστε
σιγουροι ότι εγω με τους συγχρονους μεσω της
αποδικοποιησεως του ηχητικου dna του συμπαγους κενου
μπορουμε να φτασουμε μεχρι την απαρχη της ανθρωπινης
ιστοριας ως αυτή εχει καταγραφει στη μνημη αντιβαρυτικων
μη μεταλικων υλικων πχ ξυλο, βραχια, μνημη του νερου,
μνημη της Τυθης . Στη διαισθηση αυτή ισως βοηθα και η
καταγωγη από Λεσβο, το νησι του Αρχαγγελου Γαβριηλ και
της ΒΟΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛ, ΛΕΣΒΟΣ ανεστραμένα.

Με τιμη

Ο ΤΣΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑΣ

LIAPIC LIAPUNOV ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ