ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΙΧΑΝ Ο ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ;

Ο Δημήτριος στους «Ομώνυμους» λέει ότι την ίδια μέρα που πέθανε ο Αλέξανδρος στη
Βαβυλώνα, πέθανε και ο Διογένης στην Κόρινθο!.. Διαβάστε τι γράφαμε σε ένα άρθρο
μας στην εφημερίδα "Άλφα Ένα" του Σαββάτου 26 Αυγούστου 2006...

ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Η συνάντηση του Αλεξάνδρου στην Κόρινθο με

τον κυνικό φιλόσοφο Διογένη και η μεταξύ τους στιχομυθία είναι χαρακτηριστική της
ιδιαίτερης εκτίμησης που έτρεφε ο νεαρός βασιλέας στους φιλοσόφους και ιδιαίτερα
στον κυνικό φιλόσοφο, όπως ήταν ο Διογένης!...

ΠΟΛΛΑ έχουν γραφεί και ακόμη πεισσότερα έχουν λεχθεί για τους Διογήνη και
Αλέξανδρο. Άλλα γνωστά και άλλα άγνωστα. Όμως, πολλές φορές η ιστορία κρύβει ορισμένα
περίεργα παιχνίδια που όσο αποσιωπούνται, τόσο περιβάλλονται από την αχλύ του
μυστηρίου. Ας δούμε πρώτα ποιος ήταν ακριβώς ο Διογένης ο Κυνικός, έτσι όπως τον
διαβάζουμε στα εγκυκλοπαιδικά λεξικά:

Ο Διογένης ο Σινωπεύς (Σινώπη 400 – Κόρινθος 325 π.Χ.) ονομαζόταν και Κύων.
Υπήρξε ο πιο γνωστός εκπρόσωπος της Κυνικής σχολής, ιδρυτής της οποίας υπήρξε ο
Αντισθένης. H φήμη του οφείλεται στο γεγονός ότι εφάρμοσε το πνεύμα των Κυνικών σε κάθε
όψη της καθημερινής ζωής και της συμπεριφοράς του, εκδηλώνοντας ακραία περιφρόνηση
για κάθε συμβατικότητα. Με μόνη περιουσία του έναν μανδύα και ένα φανάρι, πέρασε τη ζωή
του περιφερόμενος και έχοντας για στέγη ένα βαρέλι. Η παράδοση αναφέρει πλήθος
περιστατικών της ζωής και της συμπεριφοράς του, όπως το ότι περιφερόταν με ένα αναμμένο
φανάρι αναζητώντας τον «άνθρωπο». Χαρακτηριστική είναι και η απάντηση που φέρεται ότι
έδωσε στον Μέγα Αλέξανδρο, όταν o τελευταίος τον ρώτησε αν είχε να του ζητήσει καμιά
χάρη: «Ναι, τραβήξου από τον ήλιο που κρύβεις». Λέγεται ακόμα ότι όταν είδε ένα παιδί να
πίνει νερό στη χούφτα, αποφάσισε να μην ξαναχρησιμοποιήσει κύπελλο. Ο Διογένης υπήρξε
ζωντανό σύμβολο μιας αντίληψης, της οποίας περιεχόμενο και στόχος ήταν η δύναμη της
αποχής από κάθε αλλοτριωτική εξάρτηση (1) Θέλετε να μάθουμε περισσότερα για την ζωή
του;
Ο Διογένης ο Κυνικός ήταν ο πιο φημισμένος από τους κυνικούς φιλοσόφους.
Γεννήθηκε στη Σινώπη του Εύξεινου Πόντου, αλλά νέος ήρθε στην Αθήνα, γιατί διώχτηκε από
την πατρίδα του ως παραχαράκτης, ενώ μερικοί υποστηρίζουν ότι ο πατέρας του Ικεσίας ήταν
ο παραχαράκτης και αναγκάστηκε και ο γιος να εκπατριστεί. Ήταν μαθητής του ιδρυτή της
Κυνικής σχολής Αντισθένη, τον οποίο όμως επισκίασε. Κάποτε πηγαίνοντας στην Αίγινα
πιάστηκε από πειρατές, που τον πήγαν στην Κρήτη να τον πουλήσουν ως δούλο. Αυτή την
ατυχία την αντιμετώπισε με γενναιότητα και, χωρίς να χάσει το θάρρος του, όταν ρωτήθηκε
από τους πειρατές τι δουλειά μπορεί να κάνει, απάντησε: «ανθρώπων άρχειν». Και υπέδειξε
σε ποιον ήθελε να πουληθεί δούλος. Τον αγόρασε ο Κορίνθιος άρχοντας Ξενιάδης και του
ανέθεσε τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών του. Έτσι ζούσε το χειμώνα στην Αθήνα και το
καλοκαίρι στην Κόρινθο, όπου τον συνάντησε κάποτε και ο Μ. Αλέξανδρος.
Σύμφωνα με τις πηγές, ο Διογένης βρισκόταν μέσα στο πιθάρι του και όταν ο
Αλέξανδρος προθυμοποιήθηκε να το δώσει ό,τι ήθελε, αυτός απάντησε: «μη μου κρύβεις τον
ήλιο». Πέθανε πολύ γέρος στην Κόρινθο. Οι Κορίνθιοι τον τίμησαν μετά το θάνατό του και
έστησαν προς τιμή του άγαλμα σκύλου, ενώ οι κάτοικοι της Σινώπης τον τίμησαν με χάλκινες
εικόνες και με θαυμάσιο επίγραμμα, χαρακτηριστικό της γνώμης και της εκτίμησης που
έτρεφαν γι' αυτόν.
Ο Διογένης πίστευε ότι η ευτυχία βρίσκεται στη φυσιολογική ζωή και επιτυγχάνεται με
την άσκηση και την αυτάρκεια. Ήταν παράξενος και ζούσε εκκεντρικά. Γυρνούσε ξυπόλυτος,
κοιμόταν μέσα σ' ένα πιθάρι και τρεφόταν λιτότατα. Πίστευε ότι στάλθηκε στη γη για να
αναθεωρήσει όλες τις αξίες και ότι ήταν ένας «Σωκράτης μαινόμενος», ένας Σωκράτης που
τρελάθηκε. Είναι ήρωας πολλών ανεκδότων, με γνωστότερο, ίσως, το ότι κάποτε γύριζε με
ένα φανάρι και όταν κάποιος τον ρώτησε τι έψαχνε, ο Διογένης του απάντησε ότι έψαχνε να
βρει «άνθρωπο» . Αναφέρεται ότι έγραψε διαλόγους και τραγωδίες, όμως δε σώθηκε τίποτε
από τα έργα του (2)

Παρά ταύτα, χάριν της ιστορίας, να αναφέρουμε τα εξής δικά του βιβλία:

1. Διάλογοι:
2. Κεφαλιώνν
Ιχθύαςν
Κολοιόςν
Πόρδαλοςν
Δήμοςν Αθηναίων
Πολιτείαν
Τέχνη ηθικήν
Περί πλούτουν
Ερωτικόςν
ν Θεόδωρος
Υψίας Αρίσταρχοςν
Περί θανάτουν
2. Επιστολαί
3. Εφτά τραγωδίες:
Ελένην
Θυέστηςν
Ηρακλήςν
Αχιλλεύςν
Μήδειαν
ν Χρύσιππος
Οιδίπουςν
Ο Σωτίων στο έβδομο βιβλίο του αναφέρει ότι τα μόνα έργα του Διογένη του Κυνικού
(3) είναι τα εξής: Περί αρετής. Περί αγαθού, Ερωτικός, Πτωχός, Τολμαίος, Πόρδαλος,
Κάσανδρος. Κεφαλιών, Φιλίσκος, Αρίσταρχος, Σίσυφος, Γανυμήδης, Χρείας,
Επιστολαί.

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΠΕΡΙ ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Πολλά για την ζωή και το έργο του Διογένους του Σινωπέως ή Κυνικού, μπορούμε να
διαβάσουμε μέσα στο έργο του Διογένους του Λαερτίου από τον οποίον αντλούμε και τα
περισσότερα στιγμιότυπα της ζωής του μεγάλου κυνικού φιλοσόφου. Αξίζει τον κόπο να
διαβάσουμε μερικά:
 Λένε πως και ο Αλέξανδρος είχε πει ότι, αν δεν ήταν Αλέξανδρος, θα ήθελε ναν είναι
Διογένης!
Καθώς λιαζόταν στο Κράνειο στάθηκε μπροστά του ο Αλέξανδροςν και του είπε: «Ζήτησε
μου ό,τι θέλεις». Και ο Διογένης είπε: «Μη μου στερείς το φως»!
Κάποτε που έστειλε ο Αλέξανδρος επιστολή στον Αντίπατρο στην Αθήνα μεν κάποιον
Άθλιο, ο Διογένης που ήταν παρών είπε: «Άθλιος από άθλιο, διά μέσου αθλίου προς άθλιο».
Όταν ο Περδίκκας τον απείλησε πως αν δεν πάει προς αυτόν θα τον σκοτώσει, είπε: «Δεν
είναι τίποτε σπουδαίο. Το ίδιο θα έκανε κι ένα σκαθάρι και μια αράχνη». Ισχυριζόταν πως
απειλή θα ήταν αν: «Ακόμη και χωρίς εμένα, θα μπορούσες να ζεις ευτυχισμένα»!
Κάποτε στάθηκε μπροστά του ο Αλέξανδρος καιν του είπε: «Είμαι ο Αλέξανδρος ο μέγας
Βασιλιάς», και αυτός: «Και γω είμαι ο Διογένης ο κύνας»!

Θέλετε τώρα την πιο σημαντική πληροφορία;

Ο Δημήτριος στους «Ομώνυμους» λέει ότι την ίδια μέρα που πέθανε ο
Αλέξανδρος στη Βαβυλώνα, πέθανε και ο Διογένης στην Κόρινθο. Ήταν γέρος στη
διάρκεια της εκατοστής δέκατης τρίτης Ολυμπιάδας.Κι αυτό δεν ήταν απλή σύμπτωση. Ήταν
η κοινή μοίρα των δύο μεγάλων ανδρών!..

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1Δομή»
2Eγκυκλοαπίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία»

3. Κυνικοί. Αρχαία ελληνική σχολή φιλοσόφων, που ίδρυσε ο μαθητής του Σωκράτη
Αντισθένης στις αρχές του 4ου αι. π.Χ. Οι κυνικοί ξεχώριζαν για τη λιτότητα της ζωής τους,
την περιφρόνηση του πολιτισμού, της πολιτείας και των ηθών. Περίφημοι κυνικοί ήταν ο
Διογένης από τη Σινώπη και οι οπαδοί του Λίσημος, Ονησίκριτος, Φαιλίσκος και ο Θηβαίος
Κράτης. Οι κυνικοί δίδασκαν ότι η αρετή (που μπορεί να διδαχτεί) παρέχει την ευδαιμονία και
ότι ο άνθρωπος, για να γίνει εντελώς ανεξάρτητος, πρέπει να μη φροντίζει για την εξασφάλιση
των αναγκαίων για τη ζωή, αλλά να περιορίζεται σε ό,τι διαθέτει ο ίδιος. Στο χώρο της
εξέλιξης της φιλοσοφίας, οι απόψεις των κυνικών αποτελούν ένα μεταβατικό στάδιο από τη
σωκρατική διδασκαλία στις ιδέες των στωικών.Γενικά, οι κυνικοί αδιαφορούσαν για τις
υπαρκτές κοινωνίες και είχαν ως αποκλειστικό σκοπό της βιοθεωρίας τους την ατομική
ευδαιμονία. Δίδασκαν π.χ. ότι, αν μια πόλη κυριευτεί από εχθρούς, οι κάτοικοί της μπορούν
να διατηρήσουν την εσωτερική ελευθερία τους ακόμη και με την αυτοκτονία
Και … θεϊκά σημεία για τον Μέγα Αλέξανδρο;

Πολλά και θαυμαστά πράγματα λέγονται και γράφονται για τον θρυλικό βασιλιά της
Μακεδονίας, μέσα στις «Φυλλάδες» του Μεγάλου Αλεξάνδρου! (Στην εικόνα μας ο θρυλικός
Μακεδόνας βασιλιάς με μορφή Βυζαντινού Αυτοκράτορα σε Κώδικα του Ελληνικού
Ινστιτούτου της Βενετίας).

Και … θεϊκά σημεία για τον Μέγα Αλέξανδρο;

Πάλι καλά που υπάρχουν και τα ξένα πανεπιστήμια και βάζουν τα πράγματα στη θέση
τους, γράφοντας ακόμη και για κάποιες θαυματουργικά στοιχεία που σημάδεψαν την
ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου!..

Πολλές φορές στο παρελθόν «ποιήσαμε την νήσσαν» (νεοελληνιστί: «κάναμε την πάπια»)
όταν μας εξύβριζαν τον Μακεδόνα βασιλιά!.. Κάναμε ότι δεν καταλάβαμε όταν
χαρακτηρίσθηκε ο θρυλικός Στρατηλάτης «σφαγέας των λαών»!.. Δεν μιλήσαμε ακόμη και
όταν ορισμένοι επιτήδειοι έριξαν τη ρετσινιά στο γιο του Φιλίππου περί δήθεν ομοφυλοφιλίας
του! Τώρα, αλήθεια, τι πρέπει να πούμε με όλα όσα διαβάζουμε; Πάλι καλά που υπάρχουν
και τα ξένα πανεπιστήμια και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, γράφοντας ακόμη και για
κάποιες θαυματουργικά στοιχεία που σημάδεψαν την ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου!..
Διαβάστε τα παρακάτω κείμενα και θα καταλάβετε:

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΗΓΗΣ!

Λένε πως τα Δίδυμα, που βρίσκονται πλησίον της Μιλήτου, εκεί δηλαδή που
βρισκόταν ο μεγαλοπρεπής ναός του Απόλλωνα και το μαντείο του θεού, έπαιξαν σημαντικό
ρόλο στην ιστορία του Αλεξάνδρου Πιο συγκεκριμένα, το 494 π.Χ., όταν οι Έλληνες
της Ιωνίας εξεγέρθηκαν κατά των Περσών, η Μίλητος είχε καταστραφεί και ο ναός της στα
Δίδυμα είχε βεβηλωθεί και λεηλατηθεί, ενώ το ιερό άγαλμα του Απόλλωνα είχε μεταφερθεί
στα Σούσα. Τότε οι ιερείς του, οι Βραγχίδες, είχαν συμπράξει με τους Πέρσες και στη συνέχεια
εγκαταστάθηκαν στην Κεντρική Ασία. Το μαντείο έπεσε σε σιγή και, σύμφωνα με τον ιστορικό
του Αλεξάνδρου, τον Καλλισθένη, η ιερή πηγή, απ' όπου πήγαζαν οι χρησμοί του είχε
στερέψει. Όταν, όμως, ο Αλέξανδρος ήρθε στα Δίδυμα, την άνοιξη του 334 π.Χ., ανέβλυσε
ξανά ως εκ θαύματος (!!). Το ως άνω μαντείο ανασυστάθηκε με μία νέα Πυθία, η οποία
σύντομα έδωσε χρησμό για το νέο της προστάτη, προφητεύοντας τη νίκη του στην Ασία και
το θάνατο του Δαρείου (!!)

Η ΝΕΑ ΕΡΥΘΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ!..

Είναι γνωστόν ότι οι πάντες ομιλούν περί του όντως συγκλονιστικού ιστορικού
γεγονότος της διαβάσεως της Ερυθράς θαλάσσης υπό του Μωϋσέως, κάτι το οποίο
αναφέρεται μέσα στην Αγία Γραφή.Ποιος ομιλεί, όμως, περί μιας άλλης παρόμοιας διαβάσεως
που έγινε από τον Μέγα Αλέξανδρο, ως θεϊκό σημάδι, στο «Ακρωτήρι των Χελιδονιών», που
βρίσκεται στην ακτή της Παμφυλίας, κοντά στην Αττάλεια της Μικράς Ασίας, που αναφέρει ο
Αρριανός;27
Εις το 26ο κεφάλαιο του έργου: «Αλεξάνδρου Ανάβασις», ο Αρριανός γράφει τα εξής:
«Ο δε Αλέξανδρος αφού εξεκίνησεν από την Φασηλίδα, ένα μεν μέρος του στρατού του
έστειλε δια μέσου των ορέων εις την Πέργην, όπου οι Θράκες είχαν εξομαλύνει τον δρόμον, ο
οποίος άλλωστε (εάν δεν ηνοίγετο) ήτο ανώμαλος και μακρός˙ αυτός δε ωδήγει τον στρατόν
του παραλλήλως προς την θάλασσαν δια μέσου του αιγιαλού. Δεν δύναται δε να βαδίζη κανείς
απ’ αυτού παρά μόνον όταν πνέουν βόρειοι άνεμοι, εάν όμως πνέουν τυχόν νότιοι άνεμοι, δεν
είναι δυνατόν να οδοιπορή άνθρωπος δια μέσου της παραλίας…».

Προσέξατε τώρα την συνέχεια:

«Προς χάριν του δε ύστερον από δυνατόν νότον, αφού έπνευσε βόρειος άνεμος, ουχί
άνευ της συγκαταθέσεώς του θεού, συμφώνως προς την εξήγησιν, την οποίαν έδιδαν αυτός
και η συνοδεία του, έκαμε την διάβασιν εύκολον και ταχείαν» (!!)

Τι περίεργο, φίλοι αναγνώστες! Ακόμη και σήμερα δείχνεται το «Ακρωτήρι των

Χελιδονιών» (να ήταν άραγε τυχαία η περίπτωση της χελιδόνας;) εις την ακτή της Παμφυλίας ,
κοντά στην Αττάλεια, όπου ο άνεμος φύσηξε ξαφνικά και τραβήχτηκαν τα νερά για να περάσει
ο στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς την Πέργη! Αμέσως μετά η θάλασσα σκέπασε αυτό
το πέρασμα, όπως ακριβώς έγινε στην περίπτωση του ισραηλιτικού λαού στην Ερυθρά
θάλασσα!..

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΣΦΑΓΕΣ!…

Το 329 π.Χ., ο Αλέξανδρος σύμφωνα με τη μαρτυρία ορισμένων πηγών,

καταδιώκοντας τον Βήσσο, έφθασε σε μία μικρή πόλη, στις όχθες του Ώξου, που την
κατοικούσαν οι απόγονοι των ιερόσυλων Βραγχιδών, οι οποίοι, ζώντας στις εσχατιές του
περσικού κράτους, είχαν αρχίσει να υιοθετούν τη γλώσσα των εντοπίων, εξακολουθούσαν,
όμως, να διατηρούν ζωντανές τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής της ελληνικής τους
πατρίδας. Έτσι, υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό τον Μακεδόνα βασιλέα και του παρέδωσαν
ανεπιφύλακτα την πόλη τους. 0 Αλέξανδρος, κατά τον Κούρτιο, εμπιστεύθηκε αρχικά την
απόφαση σχετικά με την τύχη των κατοίκων στους Μιλήσιους που υπηρετούσαν στο στρατό
του. Επειδή, όμως, ανέκυψαν διαφορές μεταξύ τους, αποφάσισε να ενεργήσει σύμφωνα με τη
δική του κρίση: η φάλαγγα των πεζεταίρων περικύκλωσε την ανυπεράσπιστη πόλη και
εισορμώντας, κατά διαταγή του βασιλέα, λεηλάτησε και κατέστρεψε όλα τα οικοδομήματα και
κατέσφαξε το σύνολο των άοπλων κατοίκων.

Η τιμωρία της προδοσίας των Βραγχιδών θα ήταν δίκαιη, σημειώνει ο Κούρτιος, αν είχε
στόχο τους ίδιους τους δράστες της ιεροσυλίας και του μηδισμού, και όχι τους ξεριζωμένους
απογόνους τους, που δεν είχαν καν ποτέ γνωρίσει τη Μίλητο. 0 Αλέξανδρος πήρε εκδίκηση
από τους απογόνους των προγόνων 150 χρόνια μετά...
Ωστόσο, όπως παραδέχεται και το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, η λεπτομερής
αναδίφηση των πηγών που αναφέρουν τη σφαγή των Βραγχιδών, όπως για παράδειγμα του
Κουρτίου Ρούφου, του Πλουτάρχου και του Στράβωνα, «οδηγεί με αρκετή βεβαιότητα στο
συμπέρασμα πως πρόκειται για μιαν ακόμη μυθιστορηματική αφήγηση, που οι ρίζες της
πρέπει να αναζητηθούν στη μεροληπτική φαντασία ορισμένων από τους ιστοριογράφους του
Αλεξάνδρου» (!)
Κι αυτό πρέπει να το ερευνήσουμε, όπως και τόσα άλλα που γράφονται για τον θρυλικό
βασιλιά.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΡΑΧΜΑΝΟΙ

Κάποιοι άλλοι για να πλήξουν το κύρος του Μεγάλου βασιλιά, προσπάθησαν να

χρεώσουν στον Αλέξανδρο πολλούς φόνους και σφαγές, λες και οι πόλεμοι –για να λέμε τα
πράγματα με το όνομά τους- διεξάγονται με ρόδα και τριαντάφυλλα!
Κι όμως!… Όπως σημειώνει το ίδιο το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ στην «Ιστορία της
Αρχαίας Ελλάδας», πολλοί από αυτούς που είχαν καταδικασθεί από τον Αλέξανδρο σε
σταυρικό θάνατο, όπως για παράδειγμα οι Βραχμάνοι (1) μαζί με το βασιλέα τους Μουσικανό,
λόγω της αντίστασης που προέβαλαν, σώθηκαν εξαιτίας των ευφυών απαντήσεων που
έδωσαν στις ερωτήσεις του Μακεδόνα βασιλιά!..
Αυτό, φίλοι αναγνώστες, δεν είναι ένα θαύμα της ιστορίας;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΓΕΝΗΣ!..

Για την λεγόμενη «κουλτούρα» του θρυλικού βασιλιά και της παιδείας που είχε
αποκτήσει από τους μεγάλους διδασκάλους του, όπως για παράδειγμα ο Αριστοτέλης, θα
αναφέρουμε μονάχα τον διάλογο που είχε ο Μέγας Αλέξανδρο με τον περίφημο κυνικό (2)
φιλόσοφο Διογένη, διότι δεν ταιριάζει σ’ έναν τέτοιο βασιλιά ο τίτλος του «σφαγέα των λαών»:
Η συνάντηση του Αλεξάνδρου στην Κόρινθο με τον κυνικό φιλόσοφο Διογένη και η
μετα¬ξύ τους στιχομυθία είναι χαρακτηριστική της ιδιαίτερης εκτίμησης που έτρεφε ο νεαρός
βασιλέας στους φιλοσόφους.
Ο Αλέξανδρος, σύμφωνα με τους ιστορικούς, ρώτησε τον Διογένη αν θέλει τίποτε. Και ο
φι¬λόσοφος του απήντησε να μετακινηθεί γιατί του έκρυβε τον ήλιο!
Η παράδοση διέσωσε ότι μετά την απάντηση του φιλοσόφου, ο βασιλέας είπε: «Εάν δεν
ήμουν Αλέξανδρος θα ήθελα να είμαι Διογένης»!..

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Βραχμανισμός: Συλλογική ονομασία των ινδικών αιρέσεων και φιλοσοφικών σχολών που
θεωρούνται ότι στηρίζονται στην αυθεντία των ιερών γραφών, που είναι γνωστές ως Βέδες.
Υπάρχει επίσης και μία αρσενική θεότητα, ο Βράχμαν, που στις μεταγενέστερες Βέδες
προσωποποιεί το παγκόσμιο πνεύμα. Παλαιότερα η λέξη σήμαινε το ίδιο πνεύμα ως μια
πραγματικότητα που ενυπάρχει στο καθετί, ταυτόσημη με το ενσαρκωμένο στον άνθρωπο
πνεύμα ή άτμαν. Μια κάστα ιερέων, οι βραχμάνες ή βραχμάνοι, εξασφάλισε με τη βοήθεια της
θρησκείας απόλυτη επικράτηση στις Ινδίες. Αρχικά οι βραχμάνες ήταν τελετάρχες στις θυσίες,
για να εξασφαλίζουν την αποφυγή λαθών κατά τις τελετουργίες.
2. Κυνικοί. Καλούνται οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας που περιφρονούσαν την κοινωνική
συμβατικότητα. Ιδρυτής του φιλοσοφικού ρεύματος θεωρείται είτε ο μαθητής του Σωκράτη,
Αντισθένης, είτε ο Διογένης ο Σινωπέας. Η φιλοσοφία τους ξεκίνησε κατά τον 4ο αι. π.Χ. και
κατόρθωσε να επιβιώσει μέσω διαδοχικών φάσεων σε όλη την ιστορία του αρχαιοελληνικού
πνευματικού πολιτισμού. Σύμφωνα με ορισμένους, η ονομασία της κίνησης προέρχεται από
το γυμνάσιο του Κυνοσάργους, όπου δίδασκε ο Αντισθένης· άλλοι υποστηρίζουν ότι προήλθε
από τη λέξη κύων (σκύλος), καθώς το ζώο θα μπορούσε να είναι το σύμβολο αυτών των
σοφών, εξαιτίας της απλότητας και της φυσικότητας της ζωής του. Η αποστολική και διδακτική
συμπεριφορά τους γέννησε μια ολόκληρη φιλολογική παράδοση (διάλογοι, σάτιρα,
παραινέσεις κλπ.) και κορυφώθηκε στο τυπικό είδος της διατριβής σε θέματα ηθικής. Οι
ασκητικές συνήθειες των κ. εμπόδισαν την κίνησή τους να συγκροτηθεί σε οργανωμένη
σχολή, ενώ ευνόησαν την επιβίωσή της παράλληλα προς τον στωικισμό. Ο Ζήνων ο Κιτιεύς,
ιδρυτής του τελευταίου ρεύματος, άντλησε στοιχεία από την κυνική διδασκαλία, παρά την
αντίθεσή του προς αυτή.
Είναι σημαντικό να δούμε τον τρόπο που οι φιλόσοφοι αλληλοκατηγορούνταν μεταξύ
τους και έστελναν στο πυρ το εξώτερο τις αντίπαλες φιλοσοφίες και τους αντίπαλους
φιλόσοφους, ώστε να πάψει ο μύθος πως δήθεν οι φιλόσοφοι ήταν μία όμορφη παρέα
συζητητών, οι οποίοι συνεργάζονταν και αλλοβοηθιούνταν.

Ο Αριστοτέλης γράφει (Μεταφυσ. Α’, 986b, 27) ότι ο Ξενοφάνης ήταν πολύ κατώτερος από
τον Παρμενίδη και μάλιστα «μικρόν αγροικότερος».

-Ο Αριστοτέλης αποκαλεί απαίδευτους τους Κυνικούς γράφοντας «οι Αντισθένιοι και οι ούτως
απαίδευτοι» (Μετά τα Φυσικά, Η’, 3 (1043b, 24)).

-Ο Αριστοτέλης γράφει για τον Πρωταγόρα: «ενώ δεν λένε τίποτα αυτού του είδους οι
διανοητές, δίνουν την εντύπωση ότι λένε κάτι σημαντικό» (Μετά τα Φυσικά, Ι’, 1 (1053b, 4)).

- Ο Παρμενίδης πήρε εξαρχής εχθρική στάση απέναντι στον Ηράκλειτο. Κάπου γράφει:

«...οι δε φορούνται κωφοί ομώς τυφλοί τε τεθηπότες άκριτα φύλαυτόν εστι κέλευθος» (Απ. 6,
8).

Δηλαδή: «Ενώ αυτοί παραδέρνουν κουφοί μαζί και τυφλοί, σαστισμένοι, μπουλούκια χωρίς
κρίση, αυτοί που δεν κάνουν παρά να θεωρούν το «είναι» και το «μη είναι» σαν το ίδιο
πράγμα».

-Ο Ηράκλειτος χλευάζει τον Πυθαγόρα (Απ. 81): «Πυθαγόρας κοπίδων εστίν αρχηγός», «ο
Πυθαγόρας είναι αρχηγός στους αγύρτες»,

-Ο Ηράκλειτος περιφρονεί τον Ησίοδο, τον Πυθαγόρα, τον Ξενοφάνη και τον Εκαταίο
λέγοντας (Απ. 40): «Η πολυμάθεια δε διδάσκει να έχεις νου. Αν ήταν έτσι θα είχε διδάξει τον
Ησίοδο και τον Πυθαγόρα, ακόμα και τον Ξενοφάνη και τον Εκαταίο («Πολυμαθίη νόον έχειν
ου διδάσκει˙ Ησίοδον γαρ αν εδίδαξε και Πυθαγόρην αύτις τε Ξενοφάνεά τε και Εκαταίον»).

-Ο Ξενοφάνης, όταν ο Εμπεδοκλής του είπε ότι ο σοφός άνδρας δεν βρίσκεται, αυτός του
απάντησε ειρωνικά: «φυσικά, διότι πρέπει κανείς να είναι σοφός ώστε να αναγνωρίσει τον
σοφό» («Εμπεδοκλέους δε ειπόντος αυτώ ότι ανεύρετός εστιν ο σοφός, "εικότως," έφη:
"σοφόν γαρ είναι δει τον επιγνωσάμενον τον σοφόν"» Διογένης Λαέρτιος, IX, 20).

-Για τον Επίκουρο, «ο στωικός Διότιμος, εχθρικά διατεθειμένος απέναντί του, τον διέβαλε με
ιδιαίτερα σκληρό τρόπο, κυκλοφορώντας πενήντα αισχρές επιστολές με το όνομα του
Επίκουρου. Το ίδιο έκανε κι εκείνος που συγκέντρωσε και απέδωσε στον Επίκουρο τα
ερωτικά γράμματα που αποδίδονται στον Χρύσιππο. Ακόμη, ο στωικός Ποσειδώνιος και ο
κύκλος του και ο Νικόλαος και ο Σωτίων (...) υποστηρίζουν πως ο Επίκουρος περιφερόταν
στα χαμόσπιτα και διάβαζε καθαρτήριες ευχές.(...) Λένε, επίσης, ότι ήταν προαγωγός του
ενός αδελφού του (...) ˙ ότι παρουσίαζε ως δικές τους τις διδασκαλίες του Δημόκριτου για τα
άτομα και του Αρίστιππου για την ηδονή˙ ότι δεν ήταν γνήσιος Αθηναίος πολίτης (...). Ο
Επίκτητος τον ονομάζει αισχρολόγο και τον βρίζει για τα καλά. Ακόμη και ο Τιμοκράτης,
αδελφός του Μητρόδωρου και μαθητής του Επίκουρου μέχρι να εγκαταλείψει τη Σχολή, στο
έργο του με τον τίτλο Ευφρανταί γράφει ότι ο Επίκουρος ξερνούσε δύο φορές την ημέρα,
επειδή του άρεσε να απολαμβάνει τα γεύματα, και ότι ο ίδιος με δυσκολία κατάφερε να
ξεφύγει από εκείνες τις νυχτερινές φιλοσοφικές συζητήσεις (...)» Διογένης Λαέρτιος, X, 3-6),
ενώ ο Τίμων, σκεπτικός, μαθητής του Πύρρωνα, «λέει για τον Επίκoυρο: ο πιο ποταπός κι ο
πιο ξεδιάντροπος από τους φυσικούς, δασκαλάκος για παιδιά φερμένος από τη Σάμο, ο πιο
ανάγωγος από τα ζωντανά» (Διογ. Λαέρτ., X, 3).

-Αντίστοιχα, ο Επίκουρος «τους Πλατωνικούς τους αποκαλούσε «κόλακες του [Συρακούσιου

τύραννου] Διονύσιου» και τον ίδιο τον Πλάτωνα «χρυσό»˙ τον Αριστοτέλη «άσωτο, που
σπατάλησε την πατρική περιουσία και κατατάχθηκε στο στρατό και πουλούσε φάρμακα»˙ τον
Πρωταγόρα «χαμάλη» και «γραφιά του Δημόκριτου» και επαρχιακό γραμματοδιδάσκαλο˙ τον
Ηράκλειτο «κυκητή» [λόγω της θεωρίας του για τον κυκεώνα, απ. 125], τον Δημόκριτο
«Ληρόκριτο» [φαφλατά], τον Αντίδωρο «Σαννίδωρο» [βλάκα], τους Κυζικηνούς [τον
αστρονόμο και μαθηματικό Εύδοξο] «εχθρούς της Ελλάδας», τους διαλεκτικούς [τους
Μεγαρικούς, του φίλου του Σωκράτη, Ευκλείδη] «φθονερούς για τα πάντα» και τον Πύρρωνα
«αμαθή και ακαλλιέργητο»» (Διογένης Λαέρτιος, X, 7-8). Ενώ για το δάσκαλό του: «ο ίδιος ο
Επίκουρος λέει στα γράμματά του για τον Ναυσιφάνη: «αυτά τον έφεραν εκτός εαυτού, σε
σημείο που να με προσβάλει και να με αποκαλέσει "καθηγητή"». Και τον ονόμαζε σουπιά και
αγράμματο και απατεώνα και πόρνο» (Διογ. Λαέρτ., X, 7-8).

-«Σε γενικές γραμμές ήταν [ο Αριστοτέλης], σύμφωνα με τον Επίκουρο, αντίπαλος πιο
βλαβερός για τη σωτηρία της ζωής εκείνων που προετοιμάζονται, όπως οι αθλητές, για το
στίβο της πολιτικής» (Φιλόδημου Περί ρητορικής, 2, 58, 10-15).

-Ο Πλούταρχος στο ένα από τα δύο συγγράμματα που έγραψε κατά των Επικούρειων, το Ει
καλώς είρηται το λάθε βιώσας, τονίζει (κεφ. 1 (1128bc)) ότι όπως «άνθρωποι με ασυγκράτητη
και ακόρεστη φιλοδοξία κατηγορούν τη δόξα στους άλλους, σαν να είναι αντεραστές τους, για
να την κερδίσουν χωρίς ανταγωνισμούς», έτσι κι ο Επίκουρος, αντί να «ζήσει στην αφάνεια»
διακήρυττε το «λάθε βιώσας», ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να ακολουθήσει το ρητό του, ενώ ο
ίδιος να κερδίσει δόξα και να μη μείνει στην αφάνεια – όπως θα έπρεπε, αν ακολουθούσε ο
ίδιος το ρητό του.

-Ο Πλούταρχος έγραψε τέσσερα βιβλία κατά Στωικών κατηγορώντας τους, μεταξύ άλλων, ότι
αυτά που δογματίζουν είναι παραδοξότερα κι από όσα ισχυρίζονται οι ποιητές της
αρχαιοελληνικής μυθολογίας.

Ο Κλεάνθης έλεγε πως οι Περιπατητικοί παθαίνουν κάτι ανάλογο μ’ αυτό που παθαίνουν οι
λύρες, οι οποίες βγάζουν ωραίο ήχο, αλλά δεν ακούνε ποτέ τον εαυτό τους (Διογένης
Λαέρτιος, VII, 173).

-Ο Πλατωνικός Αρκεσίλαος είπε «δε συγκινούμαι από κολακείες» και ο Στωικός Κλεάνθης του
απάντησε: «σε κολακεύω λέγοντας ότι άλλα λες και άλλα κάνεις» (Διογένης Λαέρτιος, VII,
171).

-Ο Αρκεσίλαος παρομοίαζε τους Επικούρειους και τους μη Επικούρειους με τους άντρες και
τους ευνούχους αντίστοιχα (Διογένης Λαέρτιος, IV, 6).

-ο Πλάτωνας κατηγορούσε τους σοφιστές. Ο Πλάτωνας δεν αναφέρει καν ούτε μια φορά το
όνομα του Δημόκριτου (που είχε τόση φήμη στην Αθήνα του 5ου π.Χ. αι., όση έχει ο Πλάτωνας
σήμερα), επειδή τον μισούσε για την υλιστική φιλοσοφία του.

-Ο Πλάτωνας αποκαλεί τον πρώτο Κυνικό, τον Αντισθένη, περιπαιχτικά «οψιμαθή γέροντα»
(Σοφιστής, 251b).

-Αντίστοιχα, ο Αντισθένης αποκαλούσε τον Πλάτωνα «επηρμένο»: «Έσκωπτέ τε Πλάτωνα ως

τετυφωμένον» (Διογένης Λαέρτιος, VI, 7).

-Ο Πλάτων κατηγορούσε τον Αριστοτέλη, ότι ο τελευταίος τον εγκατέλειψε. «Απέστη δε

Πλάτωνος έτι περιόντος· ώστε φασίν εκείνον ειπείν, "Αριστοτέλης ημάς απελάκτισε καθαπερεί
τα πωλάρια γεννηθέντα την μητέρα."» (Διογένης Λαέρτης, V, 2).

-«Τους Ακαδημαϊκούς ο Τίμων τους διασύρει με τούτα τα λόγια: Των Ακαδημαϊκών η σαχλή
περιττολογία» (Διογένης Λαέρτιος, IV, 67).

Ο φιλόσοφος Μενέδημος «περιφρονούσε τους διδασκάλους της σχολής του Πλάτωνα και του
Ξενοκράτη» (Διογένης Λαέρτιος, II, 134).
-Ο Διογένης ο Κυνικός κοροϊδεύει τον Πλάτωνα και τη φιλοσοφία του. Ο Διογένης ο Κυνικός
«την μην Ευκλείδου [όχι του μαθηματικού] Σχολήν έλεγε χολή, την δε Πλάτωνος διατριβήν
κατατριβήν» (Διογένης Λαέρτιος VI, 24, 26 και 40 και 53).

-«Ο Θεόπομπος στον Ηδυχάρη λέει "Δεν υπάρχει τίποτε που να είναι πραγματικά ένα, αφού
και ο αριθμός δύο, μόλις είναι ένα, όπως λέει ο Πλάτων"» (Διογένης Λαέρτιος, III, 26).

-Ο Τίμων παίζοντας με το όνομα του Πλάτωνα έλεγε «όπως ανέπλαττε ο Πλάτων παράξενες
κοινοτοπίες» («ως ανέπλασσε Πλάτων πεπλασμένα θαύματα ειδώς») (Διογένης Λαέρτιος, III,
26).

-«Ο Άλεξις στον Αγκυλιώνα του γράφει "Μιλάς για πράγματα που δεν ξέρεις. Πήγαινε να
τρέξεις μαζί με τον Πλάτωνα, και θα τα μάθεις όλα για το σαπούνι και το κρεμμύδι"» (Διογένης
Λαέρτιος, III, 27).

-«Ο Άμφις στον Δεξιδημίδη γράφει "Ω Πλάτων, όλο κι όλο που ξέρεις είναι μόνο να
σκυθρωπιάζεις, σμίγοντας σεμνά τα φρύδια σαν σαλιγκάρι"» (Διογένης Λαέρτιος, III, 28).

-«Ο Άλεξις στον Παράσιτο γράφει "Παρά να μωρολογείς μόνος με τον Πλάτωνα". Τον
χλευάζει και ο Αναξίλας στον Βοτρυλίωνα, στην Κίρκη και στις Πλούσιες» (Διογένης Λαέρτιος,
III, 28).

-ο Λουκιανός έβριζε τον Αριστοτέλη («ο πιο αχρείος από όλους τους κόλακες» Νεκρικοί
διάλογοι Διογένους και Αλεξάνδρου), τον Εμπεδοκλή («αλαζόνα», «κουτό», Νεκρικοί διάλογοι
Μένιππου και Αιάκου), τον Πλάτωνα («έμπειρος στην τέχνη να κολακεύει τους τυράννους»,
Νεκρικοί διάλογοι Μένιππου και Αίακου) και τον Σωκράτη («σοφιστής», «ψευτογενναίος»,
Νεκρικοί διάλογοι Μένιππου και Κέρβερου).

-Ο Ιουλιανός συνιστούσε το διάβασμα του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και των
Στωικών, αλλά όχι τα έργα του Πύρρωνα (Σκεπτικοί) και του Επίκουρου (Επιστολή στον
Αρσάκειο). Επίσης έγραψε πραγματεία κατά των Κυνικών. Ενώ ο ίδιος δεν ήταν Κυνικός,
συμβούλευε έναν Κυνικό πώς πρέπει να είναι ο Κυνικός.

Ο Νεοπλατωνικός Παγανιστής φιλόσοφος Ιάμβλιχος, που ήταν μαθητής του Πορφύριου και
επηρέασε σημαντικά τη σκέψη του Ιουλιανού, στο έργο του Αβάμμωνος διδασκάλου προς την
"Πορφυρίου προς Ανεβώ επιστολήν αποκρίσεις και των εν αυτή απορρημάτων λύσεις"
χαρακτηρίζει τους Έλληνες ανώριμους από την ίδια τη φύση τους, χωρίς εσωτερικότητα,
ανίκανους να ανακαλύψουν μόνοι τους την αλήθεια˙ τους κατηγορεί ότι αλλοιώνουν με τη
λεπτολογία τους όσα μαθαίνουν από τους άλλους λαούς (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,
Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ.513). Γιατί τα λέει αυτά αφού ήταν Παγανιστής;

-Οι φιλόσοφοι όχι μόνο αλληλοβρίζονταν, αλλά ο Πλάτωνας είχε δοκιμάσει να κάψει τα βιβλία
του Δημόκριτου, αλλά δεν προχώρησε πολύ, όχι διότι άλλαξε μυαλά και παράτησε τη
νοοτροπία του αρχαιοέλληνα Ιεροεξεταστή, αλλά επειδή τον έπεισαν ότι όσα και να κάψει,
ήδη τα κατείχαν ήδη πάρα πολλοί (Διογένης Λαέρτιος, IX, 40: «Πλάτωνα θελήσαι συμφλέξαι
τα Δημοκρίτου συγγράμματα, οπόσα εδυνήθησυναγαγείν, Αμύκλαν δε και Κλεινίαντούς
Πυθαγορικούς κωλύσαι αυτόν, ως ουδέν όφελος· παρά πολλοίς γαρ είναι ήδη τα
βιβλία»).

ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΟΥΡΑΚΗΣ
Η ΠΥΡΑΙΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
(Β' ΜΕΡΟΣ)
Στο προηγούμενο τεύχος του Απαγορευμένου Περιοδικού δημοσιεύσαμε το πρώτο μέρος της
συναρπαστικής συνέντευξης που μας παραχώρησε ο Ιωάννης Φουράκης με την ευκαιρία της
κυκλοφορίας του καινούριου του βιβλίου. Ο κ. Φουράκης μας μίλησε για το καινούριο του
βιβλίο, την εμφάνιση μιας νέας «πυραιθέριας» ανθρώπινης φυλής, τις αινιγματικές Πύλες του
Αιγαίου, τα πειράματα στην Πύλο, τις παράξενες εμπειρίες του στο Άγιον Όρος, και εκτός των
άλλων, αποκάλυψε το σχέδιο κάποιων σκοτεινών κύκλων να δημιουργήσουν ένα νέο
ελληνικό ιερατείο - υποτίθεται «εξ αποκαλύψεως του Απόλλωνα» - χρησιμοποιώντας το
αμφιλεγόμενο πρόσωπο του Σπύρου Νάγου, με απώτερο σκοπό μια ξενοκινούμενη
«αναγέννηση του Ελληνισμού» που θα προκαλέσει ένα νέο εθνικό διχασμό, προκαλώντας τη
ρήξη Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης, θα προσπαθήσουμε
να ρίξουμε περισσότερο φως σε όλα αυτά...
Παντελής Γιαννουλάκης: Mας έχεις πει ότι κάποιες σκοτεινές ομάδες συνεργάζονται για να
προκαλέσουν ένα νέο εθνικό διχασμό των Ελλήνων. Ποια μπορεί να είναι τα μυστικά σχέδια
που κρύβονται πίσω από αυτές τις κινήσεις, πέρα από την προσπάθεια να επιβληθεί ένας
εξωτερικός κοινωνικός και πολιτικός έλεγχος της Ελλάδας;
Ιωάννης Φουράκης: Πολλά από αυτά τα σχέδια προωθούνται από τoυς Άγγλους, καθώς
ένας από τους στρατηγικούς τους στόχους, είναι να ελέγξουν απόλυτα - και το ταχύτερο
δυνατόν - τo Αιγαίο. Όταν υποστήριζαν τις επαναστάσεις που δημιούργησαν τη νέα μορφή
της Ευρώπης, είχαν τον ίδιο σκοπό, να αποκτήσουν πρόσβαση στην ηπειρωτική Ευρώπη. Με
τις κινήσεις τους σήμερα και την εγκατάστασή τους σαν στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν,
οι Άγγλοι «βάλανε χέρι» ξανά στους δύο μεγάλους δρόμους, στους δρόμους του Μεταξιού και
της Ινδίας. Το παιχνίδι αυτή τη στιγμή παίζεται στο Αιγαίο, τo οποίο κανείς δεν μπορεί να
κουμαντάρει, πέρα από τους Έλληνες ναυτικούς. To Αιγαίο είναι η πύλη προς τους δύο
εκείνους δρόμους. Στο Αφγανιστάν, ο πραγματικός πόλεμος δεν έχει ακόμη αρχίσει. Οι
Άγγλοι θα υπονομεύσουν κάποια στιγμή τους Αμερικάνους και εκείνοι θα πάρουν
μέρος σε μια στρατιωτική επιχείρηση όπου θα «φάνε τα μούτρα τους». Οι Άγγλοι
θέλουν να αναγκάσουν τους Αμερικάνους να περιοριστούν στον Ειρηνικό - για να τον
προστατεύσουν, δήθεν, από τους Βορειοκορεάτες και την Κίνα. Ήδη έχουμε ενδείξεις
αποχωρήσεως των Αμερικανών από την Ευρώπη. Οι ίδιοι θεωρούν ότι επιστρέφουν στο
«δόγμα Μονρόε», δηλαδή ότι δεν έχουν καμιά δουλειά πέρα από τα εδάφη της Αμερικανικής
ηπείρου. Οι Άγγλοι λοιπόν, μαζί με τους Εβραίους - που είναι το ένα και το αυτό -
προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτές τις καταστάσεις για να υποστηρίζουν τα
γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Βέβαια, εδώ πρέπει να επισημάνω όποιον λέμε
«Άγγλοι» ή «Εβραίοι», δεν εννοούμε το λαό, αλλά την απόκρυφη ηγεσία, το «Ιερατείο». Τώρα
όμως, αυτό το αγγλοεβραϊκό ιερατείο έχει έναν ισχυρό αντίπαλο, την ένωση - ή την
συνεργασία - τριών άλλων Ιερατείων: του κέλτικου ιερατείου των Δρυίδων, του ιερατείου των
Σούφι και των Ελλήνων. Ανάμεσα σ' αυτά τα τρία, έχουν γίνει μέχρι στιγμήs αλλεπάλληλες
επαφές και συνεργασίες.
Ξέρουν πλέον πολύ καλά τις επιδιώξεις, τους στόχους και τις μεθοδολογίες των
Αγγλοεβραίων. «Tους περιμένουν στη γωνία». Δεν βιάζονται γιατί γνωρίζουν τί είναι
προδιαγεγραμμένο στην Ειμαρμένη τους και γιατί τρέχουν να προλάβουν πριν κλείσουν οι
πύλες διαφυγής τους. Δεν τους επιτίθενται και διότι έχουν κατέβει και το τελευταίο σκαλί της
αποφράδας και είναι έτοιμοι να ανοίξουν τις πύλες της φλέργας προκειμένου να
απελευθερώσουν τον Αββαδών και να προκαλέσουν τον Αρμαγεδδώνα. Τα τρία αυτά ιερατεία
δεν θα παρασυρθούν στην παγίδα του δήθεν «πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας».
Περισσότερα περί αυτών των ιερατείων δεν γνωρίζω και επομένως δεν μπορώ να
διατυπώσω πιο σαφείς και κατανοητές πληροφορίες. Εκείνο όμως που γνωρίζω και μπορώ
να αναφέρω είναι ότι: περί των επαφών και της σχεδιαζόμενης ή πραγματοποιούμενης
συνεργασίας αυτών των τριών, και ίσως και άλλων ιερατείων, φαίνεται ότι κάτι σχετικό έχει
μυριστεί και το αγγλοεβραϊκό. Για το λόγο αυτό το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου έγινε στη
Βέροια συνάντηση - και μια από τις αλλεπάλληλες, σε διάφορα σημεία της Ευρώπης και
Ευρασίας, συσκέψεις κλιμακίου των Κοναχίμ. Σ' αυτήν εξέτασαν την πολιτικοστρατηγική και
οικονομική κατάσταση στα Βαλκάνια μετά τον πόλεμο στη Βαλκανική και το Αφγανιστάν και
κυρίως τα αίτια της αποτυχίας των σχεδίων τους, ειδικότερα στα πρώτα. Την αποτυχία αυτή
την αποδίδουν «στην παρέμβαση και παρεμβολή κάποιων Ελλήνων αξιωματικών κυρίως του
Πολεμικού Ναυτικού». Ποία ήταν αυτή η «παρέμβαση» δεν γνωρίζω. Και αν πράγματι έγινε,
είναι αυτονόητο ότι είμαι ο πιο αναρμόδιος να γνωρίζω κάτι σχετικό. Και αν υποθέσουμε ότι
γνωρίζω, είναι επίσης αυτονόητο ότι δεν θα έκανα συγκεκριμένη αναφορά. Απλώς μόνο σου
υπενθυμίζω -και βγάλε εσύ και οι αναγνώστες σου τα συμπεράσματά σας - μια αόριστη πάλι
αναφορά μου στο άρθρο: Έγιναν κάποιοι πόλεμοι εις την κοιλάδα του Αίμου; Άρθρο μου, το
οποίο δημοσιεύθηκε στο 15ο Strange (Σεπτέμβριος 1999). Σ' αυτό λοιπόν σημείωνα σαφώς
σηματοδοτικά: «Δια των παρόντων όμως γραμμών γνωστοποιείται εις τον Υπουργόν Αμύνης
της Πολιτείας που φέρει το νομικίστικο όνομα Ελλάδα ότι α)
η ομάδα αυτή δεν πρόκειται παρά την θέλησή της να εντοπισθεί. β) Ανεξαρτήτως από το αν
πράγματι οι Αμερικανοί και το Ν.Α.Τ.Ο. τού ανέθεσαν να εντοπίσει την ομάδα αυτή, να μην
ικανοποιήσει τις εισηγήσεις τους "να αντικαταστήσει ή να αποστρατεύσει «μερικούς
ανώτερους αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού.» Του υπενθυμίζω αυτή την αόριστη
αναφορά μου προκειμένου να σου αναφέρω - και πάλι σχεδόν αορίστως- πως ο τότε
Υπουργός Αμύνης ή δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να εντοπίσει και να εξουδετερώσει αυτή την
«ομάδα των αξιωματικών». Για τον λόγο αυτό αντικαταστάθηκε και ο νέoς Υπουργός,
«ξήλωσε», όπως ήδη γνωρίζουμε και γνωρίζεις, όλη την ανωτάτη ηγεσία του Πολεμικού
Ναυτικού. Όσον αφορά το κοβάλτιο και το καίσιο που περιεχόταν στις βόμβες που ερίφθησαν
στα Βαλκάνια προερχόταν από την Αλβανία. Το μετάλλευμα (σκυρόδεμα) που περιείχε τα δυο
αυτά στοιχεία τo εξόρυξε η εταιρεία Σαραντόπουλος για να επιστρώσει τo δρόμο τns
Κακαβιάς, και τo μετέφερε με πλοία της η εταιρεία Αρφάνη-Χιώνη, με τη διαφορά όμως ότι τα
πλοία αυτά έκαναν παράξενες στροφές στην Αδριατική και κατευθύνονταν προς άγνωστα
λιμάνια της Ιταλίας. Ο Σαραντόπουλος άνοιξε κι άλλο λατομείο στα Ιωάννινα,
αφού πρώτα προσπάθησε να ανοίξει στις Σέρρες, σε ουρανιοφόρα περιοχή...
Θυμόσαστε τίποτα σχετικό με τα έργα στην Πεντέλη και την εξόρυξη της
λατύπης από τον Σαραντόπουλο και τη μεταφορά της σε άγνωστη χώρα;
Τα αλβανικά λατομεία και ορυχεία, κυρίως της βόρειας Αλβανίας και του Κοσσόβου, έχουν
σημαντικές, μέχρι αξιόλογες, ποσότητες ουρανίου. Τα κυριότερα από αυτά τα ορυχεία τα
έλεγχε τότε το βιομηχανικό συγκρότημα Μυτιληναίος, αλλά τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκε
να τα πουλήσει εξαιτίας της πτώσης των χρηματιστηρίων. Τα αγόρασαν κάποιες γαλλικές
εταιρείες που τις ελέγχουν Εβραίοι. (Το πολύ παράξενο τώρα με όλα αυτά, είναι ότι
συμπίπτουν με κάποια δημοσιεύματα του ξένου τύπου, που μιλούν για σμήνη
Δρακονιανών που βρήκαν καταφύγιο μέσα σ' αυτά τα ορυχεία...). Ένα μεγάλο κομμάτι
του «παιχνιδιού» είναι αυτή η ιστορία με τον Μυτιληναίο και φυσικά με την τεχνική άνοδο και
στη συνέχεια κατάπτωση του Χρηματιστηρίου των Αθηνών. Αφού έγινε η αναφορά στα
«σμήνη των Δρακονιανών», είναι ίσως απαραίτητη μια ακόμη σχετική και
γενική αναφορά. Όταν μιλάμε για Δρακονιανούς, μιλάμε για κάποιου είδους
φωτοχημικά πλάσματα, και όχι όντα της κατωτέρας τρίτης διαστάσεως, που
εισέρχονται στον πλανήτη μας και τρέφονται από τα συναισθήματα
(ενεργειακές εκπομπές) των ενσαρκωμένων «ομοιοστοίχων» τους που
προέρχονται από τον αστερισμό τους, (τον Δράκοντα) και τον Βοώτη.
Οι Αμερικανοί λένε ότι απέτυχαν στην επίτευξη των αντικειμενικών τους στόχων στο
Κόσσοβο, γιατί οι βόμβες που έριχναν δεν έβρισκαν τους στόχους τους, αλλά έπεφταν στην
Αδριατική. Οι μόνοι που πέτυχαν τους στόχους τους, ήταν οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί. Κάποιοι
στο αμερικανικό Πεντάγωνο αποδίδουν την αποτυχία των Αμερικανών πιλότων σε
παρεμβολές από ελληνικά πλοία, «τα οποία όμως, δεν
ανήκαν στο επίσημο πολεμικό ναυτικό». Τα πλοία αυτά «γνώριζαν μάλλον την "μπάντα" των
ραδιοσυχνοτήτων των αμερικανικών αεροσκαφών και χρησιμοποιούσαν κάποιους
κρυστάλλους που παραπλανούσαν τους πιλότους και τους πυραύλους».
Αυτά αναφέρονται στις αναλύσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, τις οποίες μου
μετέφερε ένα σημαντικό στέλεχός τους, (ένα στέλεχός των, αν θέλεις, «πυρηνικών κέντρων»
της Αμερικής). Όλα αυτά όμως, και πολλά άλλα σχετικά και «άσχετα», για να γίνουν
αντιληπτά και όχι κατανοητά, πρέπει να ειδωθούν υπό το πρίσμα της προσπάθειας των
Άγγλων (ή των Προτεσταντών) να
διαβρώσουν, υπονομεύσουν και φαλκιδεύσουν, την αναμενόμενη αλλά και
πραγματοποιούμενη Αναγέννηση του Ελληνισμού.

Π.Γ.: Μια που μιλάμε για βόμβες και για ορυχεία ουρανίου, γιατί νομίζεις ότι οι Αμερικανοί
προσπάθησαν να «σπείρουν» την περιοχή των Βαλκανίων με βόμβες που περιείχαν ουράνιο;
Ποιος μπορεί να ήταν ο σκοπός τους;
Ι.Φ.: Γι' αυτό ανέφερα τους Δρακονιανούς. Οι αναγνώστες που γνωρίζουν να χειρίζονται καλά
τα φωτογραφικά προγράμματα των υπολογιστών, ας πάρουν μια φωτογραφία κάποιου
γνωστού παγκόσμιου πολιτικού - ας πούμε του Τόνι Μπλαιρ, του Χαβιέ Σολάνα, του αρχηγού
του Ν.Α.Τ.Ο. κατά τov πόλεμο στα Βαλκάνια Στρατηγού Γ. Κλαρκ - και μια Κοσσοβάρου του
UCK με στολή, από αυτές που έχουν δημοσιευτεί, και ας κάνουν μια μεγέθυνση και ανάλυση
των ματιών τους. Η κόρη των ματιών τους αποκαλύπτει πολλά. Έχω τέτοιες φωτογραφίες
στις οποίες έχει γίνει ανάλυση, και η κόρη των ματιών αποκαλύπτει πολλά. Για αυτά που θα
παρατηρήσει κάποιος που θα ψάξει το θέμα, υπάρχουν πολλές διαφωτιστικές αναφορές,
τόσο στην αρχαία ελληνική γραμματεία, όπως π.χ.
στους διαλόγους του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Διογένη, όσο και σε πολλά βιβλία διεθνών
ερευνητών, όπως π.χ. του David Icke. Oπως, λοιπόν, γράφει ο Δίων Χρυσόστομος, όταν ο
Μέγας Αλέξανδρος συναντήθηκε στην Κόρινθο με τον Διογένη, εκείνος του είπε: «Οι
Σπαρτοί, οι Θηβαίοι, έχουν στο σώμα τους ένα σημάδι, μια «λόγχη». Όποιος δεν έχει
αυτό το σημάδι, δεν θεωρείται Σπαρτός».
Ο Μέγας Αλέξανδρος ρώτησε: «Και τα παιδιά του Διός, τι σημάδι έχουν;». Ο Διογένης
απάντησε: «Έχουν το σημάδι της ψυχής στα μάτια, αλλά to γνωρίζουν μόνο αυτοί που
ξέρουν...»,
δηλαδή οι Διογενείς και οι μυημένοι. Έχω κάνει πολλές αναλύσεις σχετικά με τα
σχηματιζόμενα σημάδια της κόρης των ματιών. Τι δηλώνει και προσδιορίζει τo κάθε
διαφορετικό σημάδι θα το αναφέρω σε άλλη
μελλοντική μας συζήτηση, ή σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο μου. Όσο για τους Δρακονιανούς,
πρέπει να πούμε πάρα πολλά απλώς για να δείξουμε τι περίπου συμβαίνει. Σε αρχαία
κείμενα υπάρχουν πολλές αναφορές που δεν είναι εύκολο να τις αναφέρω τώρα, γιατί η
καταγραφή και η ερμηνεία τους απαιτούν πολλές σελίδες. Μιας όμως, που ασχολείσαι με τηv
Κούφια Γη και τους υποχθόνιους, σε
προτρέπω να μελετήσεις και να ερμηνεύσει μόνο δύο αναφορές του θείου Πλούταρχου. Αυτές
τις έχει καταγράψει στο έργο του, Περί της Αλεξάνδρου Tύχης ή Αρετής. Η πρώτη είναι στο 5ο
κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου και λέει: «Πόσο αξιοθαύμαστη είναι η φιλοσοφία, χάρη στην
οποία οι Ινδοί λατρεύουν Ελληνικούς θεούς, και οι Σκύθες θάβουν τους νεκρούς τους και
δεν τους τρώνε!...». Η δε Δευτέρα είναι στο 9ο κεφάλαιο του δεύτερου βιβλίου και λέει:
«...Ήπιε (ο Μέγας Αλέξανδρος) ποταμούς ανακατεμένους με αίμα και τους διάβηκε έχοντας
γέφυρες τα πτώματα των εχθρών, και από την πείνα του έφαγε το πρώτο χορτάρι που βγήκε
μπροστά του. Έβγαλε στην επιφάνεια λαούς κρυμμένους στα βάθη των χιονιών και πόλεις
βυθισμένες κάτω από τη γη...».
Π.Γ.: Επειδή το θέμα των Δρακονιανών και των υποχθονίων είναι πολύ μεγάλο και
δυσκολονόητο, ας επιστρέψουμε λοιπόν στο θέμα της «πυραιθέριας» αναγεννημένης
ανθρώπινης φυλής, που έχει δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά σε εμάς και τους αναγνώστες
του Απαγορευμένου Περιοδικού. Τι συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους;

Ι.Φ.: Αυτοί οι «άνθρωποι», αν μπορούμε να τους αποκαλούμε πλέον ανθρώπους, οι

«πυραιθέριοι» απόγονοι, οι μετενσαρκώσεις των Ημιθέων και Ηρώων που αναφέρονται στη
Μυθολογία, τον Όμηρο και τις Τραγωδίες, έχουν έρθει ή έρχονται, ως συμπαντικές εκπομπές
φωτοχημικών σωματιδίων που με κάποιο άγνωστο μηχανισμό επηρέασαν τον οργανισμό και
τον εγκέφαλο τους και έχουν ξεκλειδώσει - ή δημιουργήσει - «μνήμες». Το ερωτηματολόγιο
των 1.000 ερωτήσεων του «Διευρωπαϊκού Κέντρου Ψυχικής και Σωματικής Υγείας»,
απευθύνθηκε σε παιδιά τριών χωρών, της Αγγλίας, της Δανίας και της Ελλάδας, τα οποία
γεννήθηκαν τον Απρίλιο του '83. Είμαι βέβαιος ότι οι αστρονόμοι τον Αύγουστο του '82 (9
μήνες πριν τη γέννηση των παιδιών, άρα την εποχή που
έγινε η σύλληψή τους), παρατήρησαν κάποια ενδιαφέροντα αστρονομικά φαινόμενα τα οποία
σχετίζονταν με το αστρικό σύμπλεγμα του Κυνός και του Σείριου. Και από τις πολύ έντονες
ηλιακές εκλάμψεις εκείνης της χρονιάς, είχε επηρεαστεί ιδιαίτερα η ευρύτερη περιοχή του
Αιγαίου. Ας μην ξεχνούμε ότι το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ιδιαίτερων παιδιών που
συνελήφθησαν το '82 και γεννήθηκαν το '83 (και «ετέθησαν υπό παρακολούθηση»), ήταν ότι
τα περισσότερα συνελήφθησαν στην ύπαιθρο. Κάποια από αυτά τα παιδιά, από διαβολική
«σύμπτωση», βρέθηκαν στην Πατησίων και μπήκαν «από μόνα τους» (πόσο «τυχαία»
μπορεί να συνέβη αυτό;) σε ένα γραφείο των Σαϊεντολόγων και έκαναν τεστ νοημοσύνης. Τα
δύο από αυτά τα παιδιά έχουν «τάσεις φυγής» προς τα όρη και μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι
βλέπουν στο δωμάτιό τους οντότητες, οι οποίες τα επισκέπτονται. Είμαι πάντως
επιφυλακτικός με όλα αυτά, γιατί δεν ξέρω πραγματικά υ αντιμετωπίσουν αυτά τα παιδιά και
από την άλλη φοβάμαι μην τα εκθέσω σε κάποιον κίνδυνο...
Π.Γ.: Aς μιλήσουμε πιο ανοιχτά: Είναι αυτά τα παιδιά προπομποί μιας «καθόδου» οντοτήτων
στον ελληνικό χώρο, μια εμπροσθοφυλακή που έρχεται να καταλάβει σώματα και να
λειτουργήσει σαν πυρήνας καταστάσεων που θα έρθουν στο μέλλον; Είναι «ιδιαίτερα» όλα τα
παιδιά που γεννήθηκαν τον Απρίλιο του '83;
Ι.Φ.: Όλα σχεδόν τα παιδιά που γεννήθηκαν τότε έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες, το σύνολο
όμως των ιδιαιτεροτήτων εντοπίζεται σε 49 αγόρια και 49 κορίτσια. Υπάρχουν και άλλα, τα
οποία όμως έχουν «άλλες αποστολές»... Όσο για το αν είναι άνθρωποι, έχουν το φυσιολογικό
ανθρώπινο φαινότυπο. H ερμηνεία πολλών αρχαίων κειμένων και η σύμπτωση των
αστρονομικών φαινομένων εκείνης της χρονιάς με έχει οδηγήσει να εκτιμήσω ότι δεν είναι
απλώς «προπομποί», αλλά μια πλήρης «ενσάρκωση» οντοτήτων. Επαναλαμβάνω, ότι κατά
τη δική μου εκτίμηση, είναι η επάνοδος των Ηρώων που χάθηκαν στην επτάπυλη Θήβα και
στην Τροία. Αυτοί είναι οι ήρωες που ο Νέστορας συνάντησε στην Πύλο. Γι' αυτό και οι
Δρακονιανοί αγωνιούν να τα εντοπίσουν, και για αυτό στο βιβλίο μου μιλάω για νέους
Ηρώδηδες: θέλουν να βρούνε τον τρόπο να τα εξουδετερώσουν. Για αυτό λέω ότι
επέστρεψε η Ιφιγένεια, την οποία ονομάζω «Ιφιγόνη». Υποστηρίζω ότι τα παιδιά
ανήκουν στο τέταρτο Ησιόδειο γένος, ενώ άλλοι λένε ότι ανήκουν στο «χρυσό» γένος,
και όχι στο «σιδηρούν».Έρχονται για να δημιουργήσουν νέες συνθήκες στον πλανήτη, είναι
απεσταλμένα από κάποιες αστρικές οντότητες ή δυνάμεις για να παίξουν ένα συγκεκριμένο
ρόλο, αφού και όταν θα συμβούν οι αναδιατάξεις στον πλανήτη μας και στον περίγυρο του. Οι
δυνάμεις που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη μας μεταμφιεσμένες σε ανθρώπινες
μορφές, τα αναζητούν για να τα εντοπίσουν μέσω διαφόρων «ειδικών» προγραμμάτων. Στα
πλαίσια αυτής της διαδικασίας, προκειμένου να παρέμβουν στο γενετικό κώδικα, εκτελούν
ένα παράξενο σχέδιο, που πιθανόν έχετε παρατηρήσει κι εσείς. Αυτό το πρόγραμμα
συμβαίνει σε όλο τον ελληνικό χώρο και ειδικά στα νησιά. Η αεροπορία έχει πολλές
καταγραφές και επίσημα έγγραφα για αυτό, αλλά δεν τολμά να τα αποκαλύψει. Εμφανίζονται
αεροπλάνα που ψεκάζουν, σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, ειδικές ουσίες που σχηματίζουν νέφη
τα οποία διαλύονται μόνο μετά από πολλές ώρες (ενώ τα φυσιολογικά ίχνη των αεροπλάνων
θα έπρεπε να διαλυθούν πολύ γρήγορα). Κατά γενική ομολογία, τα αεροσκάφη που κάνουν
αυτούς τους ψεκασμούς δεν έχουν «διακριτικά». Ίσως για αυτό πάρα πολλοί Αθηναίοι
παραπονιούνται κάποιες μέρες για βάρος στο κεφάλι και στα πόδια και για τελείως
αδικαιολόγητη κούραση. Με έχουν πάρει πολλές φορές τηλέφωνο διάφοροι για να μου
αναφέρουν τέτοιους «ψεκασμούς». Κατά την γνώμη μου γίνονται για να επέμβουν κάποιοι
στο γενετικό κώδικα και στα πνευματικά ή νοητικά πεδία...
Π.Γ.: Παρόμοιες «εξωτερικές» παρεμβολές, που προέρχονταν από αλλού, συμβαίνουν
συχνά;

Ι.Φ.: Όλοι μας προερχόμαστε από μια «εξωτερική παρεμβολή». Το σπέρμα - και όχι μόνο το
«πνευματικό» σπέρμα - προέρχεται από τον ουρανό, επηρεάζεται από τα ουράνια σώματα
και από τις κοσμικές ακτινοβολίες. Οι ζωικοί οργανισμοί που εξελίχθηκαν τελικά σε
ανθρώπινες μορφές στην Αττική έχουν έρθει από τον ουρανό, αφού βρίσκονταν στο
μετεωρίτη που έπεσε στην Παλλήνη. Έχουμε πολλές αναφορές και πολλά παλαιοντολογικά
ευρήματα που συμφωνούν με αυτό. Και κάποιοι σήμερα πιστεύουν ότι η Θήρα δεν ήταν θύμα
του ηφαιστείου, το ηφαίστειο δεν εξερράγη, αλλά χτυπήθηκε από επάνω. Σήμερα η NASA
παίρνει από τον πυθμένα του ηφαιστείου υπολείμματα πετρωμάτων και χώμα, γιατί σ' αυτά
βρίσκονται μύκητες, οι οποίοι, «παραδόξως», είναι συμβατοί με την ατμόσφαιρα του πλανήτη
Άρη. Ένας Ιταλός ερευνητής αστροφυσικής μου τα ανέλυσε όλα αυτά - και μετά παρατήρησα
ότι στη Θήρα έγινε ένα μεγάλο συνέδριο αστροφυσικής. Οι επιστήμονες κατέβαιναν στον
πυθμένα, ψάχνοντας μύκητες και ζωικούς οργανισμούς, οι οποίοι μπορούν να επιζήσουν και
στον Άρη! Ξέρουμε ότι υπάρχουν δύο αδέρφια, μόνιμοι υπάλληλοι της NASA, οι οποίοι
κατεβαίνουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα και με ειδικούς θαλάμους αφαιρούν ύλη από τον
πυθμένα και τη στέλνουν στα κεντρικά εργαστήρια της NASA. H Ζωή, λοιπόν, ήρθε από τον
ουρανό! Το μεγάλο μυστήριο που πρέπει τώρα να εξερευνηθεί είναι οι διαφορές του άνθρακα
και του πυριτίου. Προκαλώ τους γιατρούς να εξερευνήσουν το πυρίτιο! Κάποιοι γιατροί που
ήταν κάποτε υπέρμαχοι των μεταμοσχεύσεων, τώρα είναι πολέμιοί τους. Γιατί, όπως δείχνουν
τα ιατρικά στοιχεία, οποιοδήποτε δεχτεί κάποιο μόσχευμα, οποιοδήποτε μόσχευμα, μετά από
κάποιο διάστημα, τριών ή τεσσάρων ετών, αποκτά όλες τις συνήθειες του δότη;
Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι θα πει «ασυμβατότητα»; Και γιατί ορισμένες γυναίκες που κάνουν
προσθετική σιλικόνης (δηλαδή πυριτίου), μετά από λίγο καιρό την αποβάλλουν, ενώ άλλες τη
δέχονται; Τι σχέση έχει το πυρίτιο με τους Αρκάδες και τη Βελανιδιά; Οι Αρκάδες είναι
«προ της έλευσης» της Σελήνης. Έχουμε μια αναφορά στα Τεγεατικά του Αριστοτέλη και
μια ολόκληρη διασωσμένη αναφορά στα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου, πως οι
Αρκάδες είναι παλιότεροι από την έλευση της Σελήνης. Και οι δύο μιλούν για «έλευση» της
Σελήνης. Ακόμη και ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες γράφει, τελείως ξεκάρφωτα, ότι η
Σελήνη επιβουλεύεται τους Έλληνες. Όλοι μας προερχόμαστε από το Σύμπαν. Γι' αυτό
και ο Αριστοτέλης μας λέει ότι η ψυχή επιστρέφει στο άστρο από το οποίο
κατάγεται...

Π.Γ.: Αφού συζητάμε για την επιστροφή κάποιων «τέλειων» και «ανώτερων» όντων, σημαίνει
ότι δεχόμαστε εξ ορισμού για τον εαυτό μας ότι είμαστε «ημιτελείς». Όμως η αιτία για αυτό δεν
είναι φανερή. Τι είναι αυτό που μας «κλείδωσε» σε μια κατώτερη κατάσταση; Ζούμε σε
έναν «πλανήτη-φυλακή», έναν πλανήτη που βρίσκεται κάτω από μια «κατοχή», όπως
βρισκόταν επί εκατονταετίες η Ελλάδα ή η Ιρλανδία;

Ι.Φ.: Κάποιος μπορεί να «προέρχεται» από τον αστερισμό του Βοώτη, ενώ κάποιος άλλος
από τον αστερισμό του Ωρίωνα, ή τον αστερισμό του Kυνός.
Έχουμε, εξ ανάγκης, διαφορετικές χημικές ενώσεις μέσα μας. H δομή του Μακρόκοσμου
μεταφέρεται στο Μικρόκοσμο και, όπως οι πλανήτες του ηλιακού συστήματός μας είναι
παρόμοιοι μεν αλλά τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, μέσα στο DNA μας υπάρχουν
διαφορετικά στοιχεία, διαφορετική δομή και σύνθεση. Έχω στα χέρια μου μια μελέτη ενός
πραγματικού μύστη, την οποία μάλιστα σκοπεύω να δημοσιεύσω σύντομα, η οποία
ασχολείται με τα Προμηνύματά μου, αναλύοντας όλα αυτά τα θέματα με σχέδια, εξισώσεις,
αστρονομικά και βιολογικά στοιχεία. Για να αρχίσουμε πάντως, να «εννοούμε» έστω (και όχι
να «κατανοούμε») το θέμα, πρέπει να μελετήσουμε την Μυθολογία. Το μεγάλο παιχνίδι με την
«Παγκοσμιοποίηση» και την «Ομογενοποίηση» σχετίζεται με όλα
αυτά. Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτοί που φτιάχνουν και στηρίζουν όλο αυτό το «σενάριο» που
στήνεται γύρω μας, βιάζονται. Βλέπουν να πλησιάζουν κάποιες κοσμογονικές αναδιατάξεις
και ανακατατάξεις που θα «αλλάξουν» τον πλανήτη, και θέλουν να φύγουν(;)... Ποιοι είναι
αυτοί, και γιατί βιάζονται να προκαλέσουν όλες αυτές τις ανακατατάξεις και την
Παγκοσμιοποίηση; Εντάξει, δέχομαι ότι είμαστε όλοι παιδιά ενός θεού, κτλ. Αλλά, η
διαδικασία των μεταλλάξεων και η δημιουργία ανθρώπινων προτύπων σε εργαστήρια,
η δημιουργία ρομπότ με ανθρώπινη σάρκα, που θα καταλήξουν τελικά στη δημιουργία
μοντέρνων Εκατόγχειρων και Γιγάντων, τι άλλο είναι, πέρα από τη δημιουργία ενός
ρομποτικού στρατού; Δυο λοιπόν σενάρια πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν
προσπαθούμε να καταλάβουμε τί συμβαίνει: το ένα είναι στρατηγικό και κοινωνικοπολιτικό,
αλλά το άλλο είναι επιστημονικής φαντασίας. Θα κάνω εδώ μία παράξενη παρένθεση, η
οποία ίσως γίνει κατανοητή παρακάτω: Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους
Γραικούς. Εμείς κανονικά θα έπρεπε να λεγόμαστε Γραικοί και όχι Έλληνες. Το «Έλληνες»
συμβολίζει μία ιερατική «κάστα» και είναι χαρακτηρισμός θρησκευτικής ιδιότητας, όπως π.χ.
λέμε «Χριστιανοί». Χριστιανοί είναι και οι Ιταλοί και οι Άγγλοι και οι Ρώσοι.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι η ιδιότητα του Έλληνα», δεν είναι εθνική, φυλετική, αλλά
θρησκευτική. Τί συμβαίνει λοιπόν με τον «Έλληνα»; Μία εκδοχή λέει ότι ο Δευκαλίων ήταν
απόγονος του Προμηθέα. Η άλλη εκδοχή λέει πως ήταν γιος του Γραικού, του βασιλιά της
Φθίας. Ο Γραικός ήταν γιος του Θεσσαλού, βασιλιά της Θεσσαλίας, ενώ ο Θεσσαλός ήταν
γιος του Πελασγού. Το ποιος ήταν ο Πελασγός μας το λέει καθαρά ο Αισχύλος στις Ικέτιδες:
ποιος είναι ο «Παλαιόχθων» (ο Μεγάλος Παλαιός;). Τί συμβαίνει τώρα με την γέννηση του
Έλληνα; Ο Έλληνας δεν γεννήθηκε από πουθενά! Δεν γεννήθηκε ποτέ κανείς
«Έλληνας». Οι Έλληνες φτιάχτηκαν, «εποιήθησαν». Και άλλο «ποιώ» και άλλο
«γεννώ». Ο Δευκαλίων στον Παρνασσό (Παρνησσό) μετά τον Κατακλυσμό (η
ετοιμολογία του «Παρνησσού» είναι «περιστρεφόμενος πόλος») και δια μέσου του
Ερμή, ζήτησε από τον Δία να του χαρίσει ανθρώπους, «λαό». Και ο Ερμής του είπε να
πάρει «πέτρες» και να τις πετάξει πάνω από το κεφάλι του, «αίρων αήρων». Σε αυτό
το σημείο είναι ενδιαφέρον να δούμε τα στοιχεία με τα οποία φτιάχνεται ο άνθρωπος.
Δεν είναι μόνον χώμα ' homo' αλλά και αέρας. Στο
ίδιο σημείο, στον Παρνασσό, πέφτουν και οι σταγόνες του αίματος του Ουρανού από
τη λεπίδα του Κρόνου, ενώ οι πέτρες, οι λίθοι, είναι η ίδια πέτρα που η Ρέα τάισε στον
Κρόνο, για να μην φάει τον Δία. Είναι τριτογονόσπερμος (τρισυπόστατος). Έχει το
γόνος και των τριών Θεών καθώς και το πνεύμα (τον ευαγή αιθέρα) του κατά τον
Ηράκλειτο «Υπερτάτου Νου». Ο Έλληνας λοιπόν, όχι φυσικά ο ελλαδίτης, δεν είναι
άνθρωπος, δεν είναι αυτόχθων ή γηγενής, διότι είναι Υιός και των τριών Θεών και του
«Υπέρτατου Νου». Ως Υιός τους έχει αποσταλεί εξ αυτών επί της χθονός (τον πλανήτη μας),
για να αποτρέψει την κυριαρχία των Δρακονιανών πάνω της. Ελπίζω να γίνομαι κάπως
εννοητός, αν όχι κατανοητός... Έχει μεγάλη σημασία ότι το όνομα Έλληνας, κατά τον
Θουκυδίδη, εξαπλώθηκε σταδιακά στον Ελλαδικό χώρο. Δεν υπήρχε ούτε την εποχή του
Μεγάλου Αλεξάνδρου, ούτε και μετέπειτα. Δεν υπήρχε μια ενιαία, αλλά πολλές διαφορετικές
φυλετικές ομάδες: Μακεδόνες, Δωριείς, Αιολείς, Κρήτες... Ποτέ στη διάρκεια της κλασσικής
περιόδου δεν υπήρξε μια κοινή ονομασία, ή ιδιότητα, ή ταυτότητα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι
έχουμε τους Πελασγούς. Αυτοί από που εμφανίζονται; Ο Ίναχος ποια είχε γυναίκα; Η μητέρα
του Ινάχου ποια ήταν; Η μητέρα του ήταν ταυτόχρονα και πατέρας του, ήταν η Τηθύς, το
βάραθρο, το απεριόριστο σκοτάδι που δεν εξερευνείται. Ο Ίναχος γεννήθηκε από τη Γη και ο
ίδιος γέννησε τον Φορωνέα, τον Πελασγό, τον Άργο, και την Ιώ, χωρίς να υπάρχει καμμιά
γυναίκα. Έτσι επιβεβαιώνεται ο Αριστοτέλης όταν λέει ότι ο άνθρωπος είναι πρότερος του
σπέρματος.
Π.Γ.: Είναι πάρα πολύ παράξενα και σκοτεινά όλα αυτά που μας λες...

Ι.Φ.: Για να βρούμε άκρη περί της καταγωγής των Πελασγών, των Ατρειδών, του αστερισμού
του Κριού και όλα αυτά τα θέματα, ίσως μας βοηθήσει το βιβλίο του Φρανσουά Μιτεράν Η
Επιστροφή των Ατρειδών, το οποίο έγραψε ως πρόεδρος της Γαλλίας. Τότε επισκεπτόταν
τακτικά τις Μυκήνες. Συνδέω την «Επιστροφή των Ατρειδών» με την εμφάνιση των παιδιών
που λέγαμε πριν. Τα παιδιά
εμφανίστηκαν αφού ο αστερισμός του Υδροχόου μπήκε στον άξονα του βορείου ημισφαιρίου.
Μετά την είσοδο στην περίοδο του Υδροχόου, ακολουθεί η έλευση των επιρροών και
επιδράσεων της Ανδρομέδας. Για αυτό σήμερα πολλοί από εμάς τους «τρελλούς» και τους
«αιθεροβάμονες» λέμε ότι καταγόμαστε από την Ανδρομέδα. Πώς μας ήρθε αυτό το πράγμα;
Το λέμε τόσοι πολλοί που πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε τί έχουμε πάθει ή τί μας
συμβαίνει. Πάντως εγώ, συνηθίζω όταν ξεκουράζομαι, να λέω ότι «ταξιδεύω» στην
Ανδρομέδα. Το έχω κάνει τόσες φορές, που θα μπορούσα να κατασκευάσω έναν χάρτη της,
στον οποίο θα κατέγραφα και το κάθε στενάκι της. Όλα αυτά βέβαια, δεν έχουν καμμία βάση
στην καθιερωμένη λογική. Τα καταθέτω γιατί απλώς έτσι νοιώθω...
Όσο για το ερώτημα που προβληματίζει ιδιαίτερα εσένα Παντελή, γιατί οι Ιρλανδοί βρίσκονται
πάντα πολιτικά και στρατιωτικά στο πλευρό της Ελλάδας:
Δεν είναι μονάχα η φυλετική ή η πολιτισμική συγγένεια η αιτία γι' αυτό - συμβαίνει και κάτι
άλλο. Ίσως εσύ που τα ξέρεις καλύτερα, γνωρίζεις το λόγο... Πάντως εγώ, ένα έχω να σου
πω: άλλο Κέλτες και άλλο Κελτοί. Οι Κελτοί είναι το ιερατικό γένος, οι Δρυίδες. Δεν είναι
εθνικό ή φυλετικό γένος. Οι Κελτοί εμφανίζονται βέβαια στην Ισπανο-Γαλλία. Αυτό σου το
λέω, γιατί όπως είπα προηγουμένως, αυτόν τον καιρό γίνεται μία συνεργασία Δρυίδων, Σούφι
και Ελληνικού Ιερατείου. Αλλά δεν θα πω περισσότερα. Το τί δένει τα τρία αυτά ιερατικά γένη
- και τους τρεις λαούς τους που τα ακολουθούν αναμεταξύ τους - μπορείτε να το ψάξετε και
μόνοι σας.

Π.Γ.: Στεναχωριέμαι βαθύτατα, που ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που έχουν την αναγκαία
πολυπλοκότητα της παιδείας για να καταλάβουν, ή έστω να ψυχανεμιστούν τις τρομερές
προεκτάσεις και τις συνδέσεις των πραγμάτων που μας λες. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν
μπορούν να καταλάβουν τη βαθύτητα και τη «συνδετότητα» των πραγμάτων αυτών και
απλώς τους ακούγονται «τρελλά».

Ι.Φ.: Γιατί έχεις την απαίτηση ο «άλλος» να σκέπτεται όπως εσύ; Δεν είναι λάθος αυτό; Αν
σκέφτονταν όλοι όπως εμείς δεν θα βαλτώναμε;

Π.Γ.: Για ποιο λόγο λες ότι η Ιφιγένεια επιστρέφει;

Ι.Φ.: Η Ιφιγένεια, ενώ πρέπει να θυσιαστεί στην Αυλίδα, για να δώσουν ούριο άνεμο οι Θεοί
στα πλοία που φεύγουν για την Τροία, τελικά δεν θυσιάζεται.Βρίσκεται αργότερα στην
Αίγυπτο και στην Ταυρίδα. Αυτό σημαίνει ότι σαν οντότητα συνεχίζει να είναι υπαρκτή και έχει
την δυνατότητα να «επανέρχεται». Επανέρχεται όταν τη βρίσκει ο Ορέστης στην Ταυρίδα,
στον ναό της Αρτέμιδος. Όμως εγώ έχω γράψει ότι δεν την βρίσκει ο Ορέστης, ο αδελφός
της, αλλά ο Μενέλαος, ο άνδρας της Ωραίας Ελένης, για την οποία έγινε ο Τρωικός Πόλεμος.
Αυτό είναι μεν ένα ιστορικό λάθος, αλλά εγώ το αναφέρω επίτηδες, κωδικοποιώντας μια δική
μου έννοια και κάνοντας μια σηματοδότηση, την οποία όμως, δεν θέλω να αποκαλύψω... Η
δική μου διαίσθηση και οι πληροφορίες μου, είναι ότι η Ιφιγένεια υπάρχει ακόμη, σαν μια
μορφή και οντότητα «εμφυτευμένη» με κάποιο παράξενο τρόπο σε κάποιο φυσικό πρόσωπο,
που βρίσκεται σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Κάποια μέρα, μάλιστα, είδα μια κοπέλα με έναν
νεαρό και μου δημιουργήθηκε πολύ έντονα η εντύπωση πως ήταν αυτή! Δυστυχώς δεν βρήκα
το θάρρος να πλησιάσω και να μιλήσω στα παιδιά, αλλά μπορεί πραγματικά να ήταν αυτή.

Π.Γ.: Η μυθολογία είναι γεμάτη καταγραφές θεών που τοποθετούν το «σπέρμα» τους, χωρίς
όμως άμεση σωματική επαφή, και παράγουν παιδιά που ονομάζονται Ημίθεοι. Στο καινούριο
σου βιβλίο, αναφέρεις έμμεσα, κάτι παρόμοιο. Όμως, γιατί μεσολάβησε μία τεράστια χρονική
περίοδος τουλάχιστον 2000 ετών, που δεν συνέβαιναν παρόμοιες καταστάσεις;
Ι.Φ.: Υπήρξε ένα «κλείσιμο», ένα «σφράγισμα» των αστρικών πυλών. Οι πύλες αυτές είναι
στην Γη μας μία «διέλευση» ανάμεσα σε παράλληλα σύμπαντα. Ένα τέτοιο παράλληλο
σύμπαν, ένα «πνευματικό» σύμπαν, είναι ο «Όλυμπος». Ο δικός μας Όλυμπος, το βουνό
είναι ένας απλός αντικατοπτρισμός των πραγματικών ουράνιων δυνάμεων που τον
αποτελούν, όπως και πολλές άλλες «ιερές
τοποθεσίες» ή «άτοποι δύναμης» είναι αντικατοπτρισμοί ουράνιων χωροχρόνων. Είναι
σχεδόν βέβαιο ότι αυτό το κλείσιμο των πυλών ξεκίνησε περίπου την περίοδο που φύγαμε
από το Ζώδιο του Κριού και μπήκαμε στους Ιχθείς. Γι' αυτό και ένα από τα σύμβολα του
Χριστιανισμού -ειδικά των Πρωτο-χριστιανών - ήταν οι ιχθείς, και η εξάπλωση τους δεν
συμπίπτει τυχαία με την αστρονομική αυτή
αλλαγή. Οι Ιχθείς «κλείσανε» τις πύλες. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν λέμε «Ζώδια», εννοούμε
γαλαξιακά ή αστρικά συγκροτήματα που ευθυγραμμίζονται κατά κάποιο τρόπο αναμεταξύ
τους. Όλο αυτά μπορούμε να τα συνδυάσουμε με την αναζήτηση του Μιτεράν για την
Επιστροφή των Ατρειδών. Τώρα, που μπαίνουμε στον Υδροχόο, οι πύλες ξανανοίγουν (αν
δεν άνοιξαν ήδη). Τόσο καιρό βρισκόμασταν σε μια «σκοτεινή περιοχή», μια περιοχή
επιρροής σκοτεινών δυνάμεων, δηλαδή επιρροών από τον Βοώτη και τον Δράκοντα.
Επανερχόμαστε σε μια διαφορετική «πρότερη» κατάσταση. Σχετικά με τα παιδιά που
έρχονται, τα οποία ονομάζω Προπομπούς, θα πρέπει να διερωτηθούμε γιατί οι αρχαίοι
συγγραφείς πιστεύουν ότι οι Ημίθεοι χάθηκαν στην επτάπυλη Θήβα και στην Τροία. Και γιατί
στη Θήβα; Τι συμβαίνει και τώρα, αυτή τη στιγμή που κουβεντιάζουμε, εκεί; Γιατί οι
Ιεχωβάδες έκαναν το κέντρο τους σε εκείνη την περιοχή; Γιατί οι Γύφτοι (και όχι οι Τσιγγάνοι)
έχουν το κέντρο τους στη Θήβα; Όσοι είμαστε πονηρεμένοι, μπορούμε το καλοκαίρι στις
παραλίες να παρατηρήσουμε πολλά πράγματα. Γιατί π.χ. οι Θηβαίοι έχουν το σημάδι
της λόγχης στην πλάτη; (Όταν λέμε Θηβαίοι, αναφερόμαστε στους απόγονους των
Καδμίων, γιατί τώρα τελευταία έχουν αλλάξει τα πράγματα. Και πρέπει στη συνέχεια
να διερωτηθούμε, γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος ισοπέδωσε τη Θήβα και άφησε μονάχα το
σπίτι του Πινδάρου; θυμηθείτε και την συζήτηση με τον Διογένη, όπου ο Διογένης λέει
στον Αλέξανδρο ότι τα παιδιά του Σπαρτού, οι Θηβαίοι, έχουν ένα σημάδι στο σώμα,
ενώ τα παιδιά του Διός έχουν ένα «σημάδι της ψυχής στα μάτια... Όλα αυτά, αν τα
συνδυάσουμε με τις νεότερες απόψεις των Μυστικιστών, των Αλχημιστών, και με τα
πιστεύω διαφόρων «αιρέσεων», θα δούμε ότι κάτι συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει,
κατά την δική μου εκτίμηση, χωρίς να μπορώ να το στηρίξω με πιο συγκεκριμένες
πληροφορίες, είναι ότι ο ελλαδικός χώρος, η Έλλα, η «καθέδρα των θεών», είναι ο
τόπος όπου εστιάζονται οι θεϊκές δυνάμεις. Την Έλλα την περιορίσουμε γεωγραφικά
στην περιοχή της Φθιώτιδας - κι αν δούμε τη «δομή» του Ολύμπου και τις
κατευθύνσεις των εκπομπών του, θα δούμε ότι εστιάζονται εκεί. Και γιατί μιλάμε για
«εκπομπές»; Σήμερα ξέρουμε ότι στο νομό της Αττικής, που είναι «επτάλοφη» κι αυτή,
οι κεραίες εκπομπής των τηλεοπτικών σταθμών, δεν είναι τοποθετημένες όπως θα
ήταν φυσικό στην Πεντέλη που είναι ψηλότερο βουνό, αλλά στον Υμηττό. Κι αυτό
συμβαίνει γιατί η Πεντέλη απορροφά το σήμα. Αν ψάξουμε για την Πεντέλη, για το
σπήλαιο του Πανός, και δούμε ποιος είναι ο Πάνας, θα διαπιστώσουμε πάρα πολλές
συμπτώσεις με πράγματα που βλέπουμε μόνο σε ταινίες ή υπαινίσσονται οι πολύ
προχωρημένες επιστημονικές έρευνες. Στην εποχή μας έχουμε μια τρομακτική
ανάπτυξη της Τεχνολογίας. Η Τεχνολογία έχει
ξεπεράσει την Επιστήμη. Το ξεπέρασμα αυτό, η ανισορροπία, οδηγεί μονάχο στον αφανισμό
του ανθρώπινου γένους. Μήπως αυτό είναι κομμάτι ενός «εξωγήινου» ή ενός «θεϊκού»
προγράμματος, ένα κομμάτι της Ειμαρμένης, ώστε να έρθει στο προσκήνιο το επόμενο
ανθρώπινο γένος, ένα πιο εξελιγμένο, πιο αγαθό, πιο ηρωικό ανθρώπινο γένος, θα γίνει
δηλαδή, η - κατά τους Χριστιανούς - Δευτέρα Παρουσία. Οι εξελίξεις τείνουν κατά εκεί, προς
την Αποκάλυψη του Ιωάννη...
Έτσι, σήμερα βλέπουμε ότι στον ελληνικό χώρο υπάρχει μια τρομακτική αναγέννηση του
Ελληνισμού. Μέσα σε δέκα μόνο χρόνιο, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα,
στον ευρύτερο ελληνικό χώρο και όπου υπάρχουν Έλληνες, σχηματίστηκαν ομάδες,
συντροφιές, παρέες που συζητούν τα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και αναζητούν τις
ρίζες τους. Αυξήθηκαν οι
κυκλοφορίες των βιβλίων, οι Έλληνες διαβάζουν περισσότερο, και αυτό δεν είναι ένα
περιορισμένο φαινόμενο, αλλά δείχνει ότι υπάρχουν κάποιες επιρροές που προέρχονται
πέραν του καθημερινού πεδίου αντίληψης.
Π.Γ.: Μας έχεις πει πολλές φορές ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα γίνουν. Πού το στηρίζεις
αυτό;

Ι.Φ.: Δεν το στηρίζω σε κανένα δεδομένο στοιχείο. Επιμένω ότι οι Ολυμπιακοί δεν θα γίνουν,
για να δοθεί η ευκαιρία στους Άγγλους να εφαρμόσουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια σε έναν
από τους πιο κύριους στόχους τους, τον έλεγχο του Αιγαίου και των δρόμων των Βαλκανίων
προς την Ασία, αυτού που λέμε δηλαδή, «δρόμου των Ινδιών», φυσικά, εύχομαι να γίνουν οι
Ολυμπιακοί, αν και αυτή δεν είναι μια πολύ δυνατή ευχή μου, γιατί οι Ολυμπιακοί θα είναι
απλώς ένας ευτελισμός των ιδανικών και των οραμάτων των πραγματικών Ολυμπιακών,
τίποτε παραπάνω από ένα πανηγύρι της Coca Cola, αφού κατά κάποιο τρόπο οι Ολυμπιακοί
είναι πλέον μία επιχείρηση της Coca Cola... Βέβαια, η καταρράκωση των οραμάτων τους θα
έχει μόνο ηθικό κόστος, ενώ η μη πραγματοποίηση τους θα ανοίξει βαθύτατες στρατηγικές και
πολιτικές πληγές που δεν θα κλείσουν αν δεν περάσουν τουλάχιστον 200 χρόνια... Αλλά μέσα
μου, διαισθητικά, είμαι 500% σίγουρος. Εφόσον εφαρμοστούν τα σχέδια των Άγγλων, οι
Ολυμπιακοί δεν πρόκειται να γίνουν. H ματαίωση των Ολυμπιακών θα γίνει με τη δικαιολογία
της τρομοκρατίας. Θα γίνουν δηλαδή πολλές τρομοκρατικές ενέργειες στην Ελλάδα, και όχι
μόνον αυτό, αλλά θα εμφανιστούν και διάφοροι ιοί και αρρώστιες. Πιστεύω ότι o ιός «κοξάκι»
είναι ένα πετυχημένο πείραμα, μάλλον κατασκεύασμα ενός γνωστού πανεπιστημίου των
Βαλκανίων που δεν θέλω να αναφέρω (μόνο θα πω ότι ανήκει στη Διεθνή Τράπεζα, έχει το
μεγαλύτερο βιολογικό εργαστήριο της Ευρώπης συνεργασία με το Ινστιτούτο Μαξ Πλάνκ της
Γερμανίας... Προκειμένου λοιπόν να υποδουλωθούνε ξανά την Ελλάδα και να της
εφαρμόσουν έναν απόλυτο οικονομικό και πολιτικό έλεγχο, θα δημιουργήσουν ένα οικονομικό
κραχ. Η Ελλάδα έχει τρομακτικό δημόσιο χρέος, περίπου 53 δισεκατομμύρια δολάρια. Για τα
ολυμπιακά έργα, η Ελλάδα έχει δανειστεί κεφάλαια (που δόθηκαν με ύποπτη ευχέρεια) που
φτάνουν περίπου το μισό του δημοσίου χρέους της. Η Ελλάδα θα πρέπει λοιπόν να εισπράξει
από τους Ολυμπιακούς τουλάχιστον αυτό το ποσό, για να ξεπληρώσει τα δάνεια που πήρε.
Αλλά κάποιοι θα προκαλέσουν με κάθε τρόπο καταστάσεις, ώστε να μη γίνουν οι Ολυμπιακοί
και να μην μπορεί η Ελλάδα να ξεχρεώσει το ποσό, οπότε θα πρέπει να δεχτεί ένα νέο διεθνή
οικονομικό έλεγχο, όπως έγινε το 1897 με την καταστροφή του ελληνικού στρατού στη
Θεσσαλία, όπου επεβλήθη ο οικονομικός έλεγχος για τα δάνεια της κυβέρνησης Ζαΐμη και
Δεληγιάννη. Έτσι θα δέσουν χειροπόδαρα την Ελλάδα, ελέγχοντας την πολιτική και
οικονομική ζωή. Και τότε θα επιβάλουν τη διχοτόμηση του Αιγαίου, θα επιβληθεί μία
«διαιτησία», που θα αναθέσει τον περίπλου του Αιγαίου στον αγγλικό στόλο, ώστε η Αγγλία
να ξαναβρεί τη ρότα της προς τα Δαρδανέλια, τις Κασπίες Πύλες οι οποίες οδηγούν στους
δύο βασικούς «άξονες», τους δυο βασικούς δρόμους του πλανήτη, το «Δρόμο των Ινδιών»
και το «Δρόμο του Μεταξιού» που περνά πίσω από το Καζακστάν. Αυτό είναι το ένα σενάριο.
Το δεύτερο σενάριο σχετίζεται με τις Τρομοκρατικές ενέργειες. Γι' αυτό σήμερα, ο έλεγχος
της Αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών όπως η Κ.Υ.Π., βρίσκεται στα χέρια των
Άγγλων και των Αμερικάνων, Τι κάνουν οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι στην Ελλάδα, όταν
δήθεν ψάχνουν για την 17η Νοέμβρη; Μελετούν σε βάθος τις αντιδράσεις και τις
τεχνικές της ελληνικής Αστυνομίας, για να δημιουργήσουν τα αντίμετρα που θα
ωφελήσουν τα σχέδια τους. Ένα εναλλακτικό σενάριο είναι να αφήσουν έναν ιό να
εξαπλωθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, ώστε να μην έρθει κανένας. Η
δοκιμή έγινε με το «κοξάκι» και η Γερμανία έβγαλε κατευθείαν «ταξιδιωτική
οδηγία» να μην έρχονται οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η «πρόβα τζενεράλε» για
το τι πρόκειται να γίνει... Αλλά, όπως είπα, αυτό είναι ένα εναλλακτικό σενάριο. Το βασικό
σενάριο είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες. H 17η Νοέμβρη είναι δουλειά των αγγλικών και
ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. Το δεύτερο σενάριο σχετίζεται με την αποτυχία των έργων,
στα οποία έχουν χαθεί
τεράστια ποσά. Προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο της πολιτικής καταστάσεως, θα
ρίξουν τις ευθύνες στον Λαλιώτη, τον οποίο και θα στείλουν στο ειδικό δικαστήριο. Ήδη έχουν
εμφανιστεί τα ελλείμματα, έχουν χαθεί τρομακτικά ποσά από εργολαβίες, και έχουν ήδη ρίξει
τις ευθύνες, έμμεσα πλην σαφώς, στον Λαλιώτη. Ο Σημίτης κάποια στιγμή θα αποχωρήσει,
γιατί του έχουν
τάξει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ίσως να αποχωρήσει πριν τις δημοτικές
εκλογές... Το σενάριο λοιπόν προβλέπει να αναλάβει την κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, για
να πάρει όλες τις ευθύνες της αποτυχίας. Ο Φλωράκης είπε πρόσφατα ότι πρωθυπουργός
100% θα γίνει ο Καραμανλής, γιατί έχει κάποιες πολύ σημαντικές υποχρεώσεις στον
Μητσοτάκη, από τότε που εκείνος το 1965 πήγε στην Αυστρία, στο σπίτι του Τσίλερ, του
ορθόδοξου αρχιεπισκόπου, και συμφώνησε με τον Κολιγιάννη να γυρίσει στην Ελλάδα και να
αναγνωρίσει το κομουνιστικό κόμμα. Ο Μητσοτάκης ήταν τότε υπουργός συντονισμού, αλλά
πραγματικός πρωθυπουργός. Πριν γυρίσει ο Μητσοτάκης, έγινε η γνωστή σύσκεψη των τότε
κομμάτων με τον Λαμπράκη και τη Βλάχου και βγάλανε το «μνημόνιο ανατροπής της
κυβερνήσεως αποστατών» του Μητσοτάκη, οπότε δεν δόθηκε περιθώριο στον Μητσοτάκη να
υλοποιήσει την υποχρέωση που είχε αναλάβει έναντι του κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό το
μνημόνιο είναι γνωστό, έχει δημοσιευτεί, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Για αυτό και στις
εκλογές του 1991 το κομμουνιστικό κόμμα «συνέβαλε» στην οικουμενική κυβέρνηση του
Μητσοτάκη, και είπαν κάποιοι ότι «παραδόθηκε η Αριστερά»... Το θέμα είναι ποιος θα
αναλάβει τις ευθύνες της νέας πολιτικής κρίσης, που θα έχει εθνικές επιπτώσεις. θα πρέπει
να χρεωθεί η Νέα Δημοκρατία την οικονομική αποτυχία και όλες τις άλλες αποτυχίες, έτσι
ώστε να αναδιοργανωθεί το ΠΑΣΟΚ, και να γίνει ο Γιωργάκης Παπανδρέου αρχηγός του.
Ανάμεσα λοιπόν σε όλα αυτά τα σενάρια, εμφανίστηκε ένας αστάθμητος παράγοντας που
ανέτρεψε τα σχέδια όλων: ο Χριστόδουλος. Γι' αυτό τον κατηγόρησαν ότι «συμμετέχει» στην
πολιτική σκηνή. Στην Ελλάδα, η μόνη οργανωμένη σε παγκόσμια επίπεδα μονάδα που
αντιστέκεται στην παγκοσμιοποίηση, δεν είναι τα ελληνικά κόμματα, αλλά η Ελληνική
Εκκλησία, που, το θέλουμε ή δεν το θέλουμε, έχει και οικονομική αλλά και πληθυσμιακή
δύναμη για να αντιδράσει. Λαμβάνουν επίσης πάρα πολύ υπόψη τους ότι ο Χριστόδουλος
ανέβασε στη λαοσύναξη της πλατείας Συντάγματος το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, που δεν
είχε ξαναβγεί από την Αγία Λαύρα. Συμβολικά, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Στην τελευταία
σελίδα του βιβλίου μου, δημοσιεύω ένα κομμάτι ενός άρθρου μου του 1978(!) για τον
Κωνσταντίνο Σημίτη, όπου έγραψα ότι ο πραγματικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είναι ο Σημίτης.
Τότε ο Κουρής και ο Μανόλης Γλέζος, μου είπαν «τί κουζουλάδες γράφει εδώ πέρα;» και
αναγκάστηκα να βάλω αυτή τη φράση σε παρένθεση και να περικόψω το άρθρο μου...
Επιμένω λοιπόν ότι αυτή η κόντρα Λαλιώτη - Μητσοτάκη κατασκευάστηκε για να αναγκάσουν
τον Μητσοτάκη να ζητήσει ελέγχους, ώστε να βρεθούν οι αφορμές για το μέλλον. Για όλα
αυτά που λέω, δεν έχω κανένα φόβο. Αυτό που μπορώ να πω μάλιστα με απόλυτη ευθύνη,
είναι το θέμα που ανέκυψε με τον Στεφανόπουλο και την ενοικίαση του μαγαζιού του στην
Πάτρα. Ένας δικός μου γνωστός, πήγε το έγγραφο που ξεκίνησε αυτό το θέμα στον Σπύρο
Καρατζαφέρη, και το έφερε και σε μένα. Το έγγραφο προερχόταν από τη στοά Προμηθέας.
Προσπάθησαν να δημιουργήσουν πολιτική κρίση, ελπίζοντας ότι ο Στεφανόπουλος θα
παραιτηθεί, για να επιταχυνθεί η άνοδος της Νέας Δημοκρατίας...

Π.Γ.: Υπάρχει κάποιο «σενάριο διαφυγής» από την επερχόμενη «κρίση»;

Ι.Φ.: Φυσικά. «Έχουν γνώση οι φύλακες» και υπάρχουν Έλληνες που θα προσπαθήσουν να
διαφυλάξουν τα συμφέροντα της Ελλάδος. Τα σενάρια διαφυγής τα χειρίζονται Έλληνες όχι
μόνο της πολιτικής ηγεσίας, αλλά και έξω απ' αυτήν. Αυτοί οι Έλληνες δουλεύουν ελεύθεροι
από τον ιδεολογικό έλεγχο μιας συγκεκριμένης ομάδας και έχουν πολύ μεγάλη πρόσβαση
στις Αμερικάνικες και Αγγλικές μυστικές οργανώσεις. Λόγω της πρόσβασής αυτής, ξέρουν τα
ανθελληνικά σχέδια και παρεμβαίνουν συντονισμένα...

Π.Γ.: Ποιες είναι λοιπόν οι επόμενες κινήσεις του συγγραφέα Φουράκη; Τι ρόλο νιώθει ότι
παίζει σ' όλα αυτά με το ιδιόμορφο έργο του;

Ι.Φ.: Οι προηγούμενες, παρούσες και επόμενες κινήσεις του συγγραφέα Φουράκη, ορίζονται
και καθορίζονται από την πορεία της Ελλάδος και του Ελληνισμού. Ο συγγραφέας Φουράκης,
αλλά και ο πολίτης της Ελλάδος Φουράκης Ιωάννης ήταν, είναι και θα είναι ένας απλός και
ταπεινός ημιονηγός της ανασυγκροτούμενης Οικουμενικής στρατιάς των Πανελλήνων. Δεν
έπαιξε, δεν παίζει και δεν θα παίξει επομένως, κανέναν άλλο ρόλο, πέρα απ' αυτόν που έχει
ταχθεί να παίξει, δηλαδή του απλού στρατιώτη και ταπεινού ημιονηγού.

Π.Γ.: Κλείνοντας αυτή τη μικρή συζήτηση, δώσε μου ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του
περιοδικού μας.

Ι.Φ.: Το σαφώς συνοπτικό μου μήνυμα είναι: η Ανακαίνιση της Ελλάδος και η Αναγέννηση
του Ελληνισμού, έρχονται. Μόνο που και η πρώτη, αλλά και η δεύτερη απαιτούν ποταμό
αίματος και θάλασσα δακρύων... Πιο συγκεκριμένο και κατανοητό μήνυμα, έχω νομίζω,
διατυπώσει και αποτυπώσει στις σελίδες του βιβλίου μου, Πυραιθέριον Ελλήνων Όραμα. Ο
αναγνώστης λοιπόν, αν θέλει να το αναζητήσει και να το εννοήσει, πρέπει να καταφύγει στις
σελίδες του...

Η Επικούρεια Φιλοσοφία

Κατά την ελληνιστική εποχή, την περίοδο δηλαδή που αρχίζει με το θάνατο
του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και τελειώνει συμβατικά με τη ναυμαχία
στο Άκτιο, το 31 π.Χ., κυρίαρχη θέση στην αρχαία φιλοσοφία κατέχουν οι
σχολές των Στωικών και των Επικούρειων, παράλληλα βέβαια με εκείνες των
Πλατωνικών, Αριστοτελικών, Σκεπτικιστών, Κυνικών κ.α.. Ο Επίκουρος και η
θεωρία του στρέφονται σ έναν ηθικολογικό χαρακτήρα της φιλοσοφίας.
Στόχος του ήταν η αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των
εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως π.χ. η δεισιδαιμονία, ώστε
να υπάρξει η αντιπρόταση για την προοπτική μιας ευχάριστης ζωής (ΖΗΝ
ΗΔΕΩΣ), που για την επίτευξή της ο Επίκουρος προσέφερε ξεκάθαρες
φιλοσοφικές συμβουλές.

Το ζην ηδέως επιτυγχάνεται με την απουσία του πόνου και φόβου και με τη
βίωση μιας ζωής αυτάρκους περιβαλλόμενης από φίλους. Ο Επίκουρος δίδαξε
ότι η ηδονή ή ευχαρίστηση όπως θα λέγαμε σήμερα και ο πόνος είναι το
μέτρο για το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύγουμε. Βασικές
αρχές της διδασκαλίας του είναι οι εξής: - με τον θάνατο έρχεται το
τέλος όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής - οι θεοί δεν επιβραβεύουν
η τιμωρούν τους ανθρώπους - το σύμπαν είναι άπειρο και αιώνιο - τα
γενόμενα στον κόσμο συμβαίνουν τελικά, με βάση τις κινήσεις και τις
αλληλεπιδράσεις των ατόμων που διακινούνται στο κενό χώρο

Γνωστή είναι η τετραφάρμακος, δηλαδή οι τέσσερις "αρχές" που πρόβαλλε ο

Επίκουρος:

"Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος. και ταγαθόν μεν εύκτητον, το δε

δεινόν ευκαρτέρητον." (Φιλόδημος, επικούρειος φιλόσοφος)

και σε νεοελληνική απόδoση:

Ο θεός δεν είναι για φόβο (διότι η θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσεως),
ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή) και
το καλό (ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε) εύκολα αποκτιέται, το δε κακό
αντέχεται (ό,τι μας κάνει να υποφέρουμε, εύκολα μπορούμε να το υπομείνουμε).

Επικούρεια Συγγράμματα
Από την επικούρεια φιλοσοφική σχολή στην Αθήνα, τον Κήπο, διαδόθηκαν οι
αρχές της επικούρειας φιλοσοφίας σε όλο τον ελληνικό και αργότερα
ρωμαϊκό κόσμο. Ο Επίκουρος, ήταν από τους πολυγραφότερους φιλοσόφους της
Ιστορίας. Είχε συγγράψει έργα τα οποία αναπτύσσονταν σε 300 κυλίνδρους.
Τα κυριότερα από αυτά σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο, ήταν τα εξής:

ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ 37 ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΚΕΝΟΥ
ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ
ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΡΙΚΟΥΣ
ΔΙΑΠΟΡΙΑΙ
ΚΥΡΙΑΙ ΔΟΞΑΙ
ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΦΥΓΩΝ
ΠΕΡΙ ΤΕΛΟΥΣ
ΠΕΡΙ ΚΡΙΤΗΡΙΟΥ Η΄ ΚΑΝΩΝ
ΧΑΙΡΕΔΗΜΟΣ
ΠΕΡΙ ΘΕΩΝ
ΠΕΡΙ ΟΣΙΟΤΗΤΟΣ
ΗΓΗΣΙΑΝΑΞ
ΠΕΡΙ ΒΙΩΝ
ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΓΙΑΣ
ΝΕΟΚΛΗΣ ΠΡΟΣ ΘΕΜΙΣΤΑΝ
ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ
ΕΥΡΥΛΟΧΟΣ ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΝ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΑΤΟΜΩ ΓΩΝΙΑΣ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΡΑΝ
ΠΕΡΙ ΑΦΗΣ
ΠΕΡΙ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ
ΠΕΡΙ ΠΑΘΩΝ ΔΟΞΑΙ ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΚΡΑΤΗΝ
ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΝ
ΠΡΟΤΡΕΠΤΙΚΟΣ
ΠΕΡΙ ΕΙΔΩΛΩΝ
ΠΕΡΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ
ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΑΡΕΤΩΝ
ΠΕΡΙ ΔΩΡΩΝ ΚΑΙ ΧΑΡΙΤΟΣ
ΠΟΛΥΜΗΔΗΣ
ΤΙΜΟΚΡΑΤΗΣ Γ΄
ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΣ Ε΄
ΑΝΤΙΔΩΡΟΣ Β΄
ΠΕΡΙ ΝΟΣΩΝ ΔΟΞΑΙ ΠΡΟΣ ΜΙΘΡΗΝ
ΚΑΛΛΙΣΤΟΛΑΣ
ΠΕΡΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ
ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ

Με το τέλος του ελληνορωμαϊκού κόσμου και την απαρχή του μεσαίωνα, τα

περισσότερα επικούρεια έργα αφανίστηκαν λόγω του περιεχομένου τους. Από
το έργο του Επίκουρου σήμερα σώζονται μέσω του βιογράφου Διογένη του
Λαέρτιου (3αι. μ.χ.χ.), τρεις επιστολές (Προς Ηρόδοτο, Περί Φύσεως, Προς
Πυθοκλή -Περί Ουρανίων Σωμάτων, Προς Μενοικέα -Περί Ζωής) και Οι Κύριες
Δόξες, τα οποία αποτελούν την επιτομή του φιλοσοφικού του συστήματος. Το
1414 ο Πόντζιο Μπρατζιολίνι ανακάλυψε σ' ένα γερμανικό μοναστήρι το
ποίημα De Rerum Natura (Για την Φύση των Πραγμάτων) του επικούρειου
ρωμαίου Λουκρήτιου (94-55 π.χ.χ.). Το ποίημα αναπτύσσεται σε έξι βιβλία
και εμπεριέχει την επικούρεια θεώρηση των πραγμάτων.

Το 1884 ανακαλύφθηκε από δύο Γάλλους αρχαιολόγους στην Ιωνία, η μεγάλη

επιγραφή του επικούρειου Διογένη Οινοανδέα, φιλοσοφικό μνημείο της
ανθρωπότητας. Το 1888 βρέθηκαν στο Βατικανό οι Επίκουρου Προσφωνήσεις.
Απόψεις της επικούρειας φιλοσοφίας εντοπίζονται στα έργα άλλων
συγγραφέων, όπως ο Αθήναιος, ο Κικέρων κ.α. Επίσης έχουμε και νέα
κείμενα που έρχονται στο φως ακόμη και σήμερα, από τους απανθρακωμένους
πάπυρους του Ηρακλείου (Ερκουλάνο) πόλης της Ιταλίας που είχε
καταστραφεί από την ηφαιστιακή έκρηξη του Βεζούβιου. Στο πρόσφατο
παρελθόν, τα επικούρεια έργα που έχουν σωθεί, εκδόθηκαν και στα νέα
ελληνικά.

Αποσπάσματα Έργων
Στο De Rerum Natura (για τη φύση των πραγμάτων), ενα ποιητικό έργο
γραμμένο πριν από σχεδόν 2.000 χρόνια, ο Ρωμαίος Λουκρήτιος λέει για τον
Επίκουρο:

Καθώς η ανθρωπότητα χαμένη

Σ' όλη τη γης κοίτωταν νικημένη
Εμπρός στα μάτια ολονών, απ' τη Θρησκεία-που
Την κεφαλή επρόβαλε μέσα απ' τους ουρανούς
Σκιάζοντας με την όψης της, της φρίκης, τους θνητούς
Ένας Έλληνας ήταν αυτός που πρώτος τόλμησε ν'αψηφήσει
Και σήκωσε μάτια θνητά τον τρόμο ν'αντικρύσει
Αυτόν π' ούτε η δόξα των Θεών, μήδε η βοή του κεραυνού,
Μήτε τ'αστροπελέκι του ανταριασμένου ουρανού
Τον' εταπείνωνε μα τον τσινούσε με μήνιν πυρωμένη
Η άτρόμητη καρδιά του να είναι η πρώτη που οργισμένη
Τις πυλές που είχαν μανταλώσει αυτοί
της Φύσης της αρχαίας να τσακίσει.
(Liber I:62-70)

Παρά τις κατά καιρούς αστήρικτες κατηγορίες για αθεΐα, η ευσέβεια του
φιλοσόφου υπήρξε παροιμιώδης. Ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει στο έργο του
ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ (10ο ΒΙΒΛΙΟ) για τον Επίκουρο ότι:

«ΤΗΣ ΜΕΝ ΓΑΡ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥΣ ΟΣΙΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΦΙΛΙΑΣ ΑΛΕΚΤΟΣ Η
ΔΙΑΘΕΣΙΣ».

Στην επιστολή προς Μενοικέα, ο ίδιος ο Επίκουρος αναφέρει σχετικά με

τους θεούς,

«ΘΕΟΙ ΜΕΝ ΓΑΡ ΕΙΣΙΝ. ΕΝΑΡΓΗΣ ΓΑΡ ΑΥΤΩΝ ΕΣΤΙΝ Η ΓΝΩΣΙΣ»,

δηλαδή ότι "οι Θεοί βέβαια υπάρχουν διότι η γνώση που έχουμε γι΄αυτούς
είναι εναργής(ξεκάθαρη, ολοφάνερη, διαχρονική και καθολική)".

Η Επικούρεια φιλοσοφία την σύγχρονη εποχή

Κατά τη διάρκεια του διαφωτισμού, υπήρξαν προσωπικότητες που ακολούθησαν

τις αρχές του Επίκουρου και τις διέδωσαν ανά το κόσμο. Μια μεγάλη μορφή
της παγκόσμιας ιστορίας, ο ΚήποςΤόμας Τζέφερσον (αγγλ. Thomas Jefferson,
13 Απριλίου 1743 - 4 Ιουλίου 1826), ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α.
(1801-1809) και κύριος συγγραφέας της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, είχε
γράψει σε επιστολή προς το φίλο του, Γουίλιαμ Σορτ, (γραμμένη στο
Μοντιτσέλο της Βιρτζίνια στις 19 Οκτωβρίου 1819), τα εξής:

"Όπως λες για τον εαυτό σου, έτσι κι εγώ είμαι Επικούρειος. Θεωρώ ότι η
αυθεντική (όχι η πλαστή) διδασκαλία του Επίκουρου περιέχει καθετί λογικό
από την πρακτική φιλοσοφία που μας άφησαν η Ελλάδα και η Ρώμη."

Επίσης είχε πει την εξής φράση για την αρχαία Ελλάδα: "Είμαστε όλοι
υποχρεωμένοι στους αρχαίους Έλληνες για το ΦΩΣ εκείνο που μας οδήγησε
μακριά από το σκοτάδι."

Σήμερα τόσο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, το φιλοσοφικό αυτό ρεύμα
έχει υποστηρικτές που συνεχίζουν την παράδοση των επικούρειων της
αρχαιότητας στον σύγχρονο κόσμο μας, ακολουθώντας την τελευταία φράση
του Επίκουρου,

«ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΜΝΗΣΘΑΙ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ»

Σημειώσεις
Η φιλοσοφία του Επίκουρου αποτέλεσε τη βάση της ατομιστικής αντίληψης
για το σύμπαν και της υλιστικής μεταφυσικής. Κατά τον 19ο αιώνα, η
φιλοσοφία του Επίκουρου εντυπωσίασε τον Κάρολο Μαρξ, ο οποίος το 1841
έγραψε διατριβή υπό τον τίτλο: «Διαφορά μεταξύ, της φυσικής φιλοσοφίας
του Δημοκρίτου και του Επικούρου», την οποία υπέβαλε στην Φιλοσοφική
Σχολή τού Πανεπιστημίου της Ιέννας στη Γερμανία και με αυτήν έλαβε τον
τίτλο του διδάκτορα. Από τότε το φυσικόν και γνωσιολογικόν τμήμα της
Επικούρειας φιλοσοφίας χρησιμοποιήθηκε ως βάση του διαλεκτικού υλισμού.
Η γνωσιολογική θεωρία του διαλεκτικού υλισμού αποτελεί δάνειο που
εισήχθη αυτουσίως στο φιλοσοφικό σύστημα του κομμουνισμού, από τον ίδιο
τον Μαρξ. Ακόμη και ο Λένιν ασπάσθηκε την περί ειδώλων γνωσιολογική
αντίληψη του Επίκουρου.

Βιβλιογραφία:

* ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ

* ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑ
* ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΕΙΜΕΝΑ - ΠΗΓΕΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ
ΖΗΝ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ Εισαγωγή: D.S. Hutchinson Eπιμέλεια: Γ.
Αβραμίδης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΥΡΑΘΕΝ
* Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ στον 21ο ΑΙΩΝΑ ERIC ANDERSON, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΥΡΑΘΕΝ
* Η ΦΙΛOΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ ΑΤΟΜΑ ΗΔΟΝΗ ΑΡΕΤΗ Α. ΚΟΕΝ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΘΥΡΑΘΕΝ
* Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ A. J. FESTUGIERE, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΥΡΑΘΕΝ
* ΣΤΩΙΚΟΙ, ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ και ΣΚΕΠΤΙΚΟΙ ΜΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ R.W. SHARPLES, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΥΡΑΘΕΝ
* ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
Διδακτορική διατριβή ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ Εισαγωγή, μετάφραση, υπομνηματισμός
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΝΩΣΗ»
* ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΡΙΟΣ ΒΕΡΕΤΤΑΣ

Πηγή: http://newsgroups.derkeiler.com/Archive ... 00004.html

_________________
« Του λόγω μέτρον εστίν ουχ ο λέγων, αλλ΄ο ακούων ».

ΠΛΑΤΩΝ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΟΥΡΑΚΗΣ

Η ΠΥΡΑΙΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
(Α' ΜΕΡΟΣ)

Ήδη κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία το συναρπαστικό νέο βιβλίο του Ιωάννη Φουράκη με τον
τίτλο Πυραιθέριον Ελλήνων Όραμα, και ο γνωστός συγγραφέας παραχώρησε στα
Απαγορευμένο Περιοδικό Strange αυτήν την αποκαλυπτική συνέντευξη που παρουσιάζεται
σε δύο μέρη και θα ολοκληρωθεί στο επόμενο τεύχος...

Παντελής Γιαννουλάκης: Μίλησέ μας για το καινούργιο αυτό έργο σου, για το οποίο πολλοί
από τους φίλους που το ανέγνωσαν είπαν ότι πρόκειται για ένα νεοελληνικό «θούριο»!
Στο προηγούμενο βιβλίο σου, Ιχνηλάτησις εις τον Λαβύρινθο του Παρελθόντος-Μέλλοντος,
είχες σημειώσει πως δεν θα γράψεις άλλο βιβλίο, και μέσα σε δυο χρόνια όχι μόνο έγραψες
ένα από τα καλύτερα έργα σου αλλά ανήγγειλες και την έκδοση ενός ακόμη βιβλίου που ο
τίτλος του θα είναι Ουράνια Ελλάς...
Ιωάννης Φουράκης: Μετά τη συγγραφή και κυκλοφορία του προηγούμενου βιβλίου μου, είχα
περίπου αυτοπεισθεί ότι δεν θα έχω πλέον τις απαιτούμενες βιολογικο - πνευματικές δυνάμεις
για να ξαναγράψω. Η προχωρημένη μου ηλικία και κυρίως οι πολλαπλές ταλαιπωρίες και
στερήσεις κάθε είδους, με είχαν κουράσει πάρα πολύ. Και την κούρασή μου αυτή, την
επέτεινε το γεγονός της αναπόφευκτης ανάγκης που επιβάλλει να πραγματοποιώ -όπως
πάντα- εγώ μόνος μου όλη τη διαδικασία που απαιτεί η συγγραφή και η έκδοση ενός βιβλίου,
όλη την έρευνα, τη διαλογή και επιλογή, τη σύνταξη και συγγραφή, σελιδοποίηση,
φιλμοποίηση, μεταφορά, κ.λ.π., κ.λ.π., για τη δημιουργία και κυκλοφορία κάθε μου έργου. Δεν
είχα και δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να πληρώσω βοηθό ή συνεργάτες σε όλα αυτά.
Όλες μα όλες τις απαιτούμενες έρευνες και μελέτες, και όλες τις σχετικές εκδοτικές διαδικασίες
έπρεπε και πρέπει να τις κάνω ολομόναχος. Τις κάνω μόνος μου διότι, όπως και εσύ
γνωρίζεις, δεν έχω κανένα μα κανένα ακίνητο ή κινητό περιουσιακό στοιχείο ή άλλο έσοδο,
και οι μοναδικοί οικονομικοί μου πόροι είναι εκείνοι που μου αποδίδουν οι πωλήσεις των
έργων μου.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είχα σχεδόν αυτοπεισθεί να μη ξαναγράψω άλλο βιβλίο. Ένας
άλλος επιπρόσθετος λόγος και πολύ σημαντικός για μένα, που ενίσχυε αυτή μου την τάση,
ήταν και είναι η ψυχική μου ανάγκη να εξοικονομήσω επιτέλους λίγο χρόνο, για να αναγνώσω
-και όχι απλώς να διαβάσω- έστω και μερικά από τα σημαντικά έργα των προγόνων μας.
Βέβαια, έχω διαβάσει δεκάδες φορές όλα τα περισσωθέντα έργα των: Αισχύλου, Ησιόδου,
Ομήρου, Πλάτωνος, Αριστοτέλους, Πλουτάρχου, Θουκυδίδου, Αρριανού, Λουκιανού,
Ευριπίδη, Σοφοκλή, Ιουλιανού, Ιπποκράτους, και πάρα πολλών άλλων, αλλά δεν τα έχω
αναγνώσει. Επομένως. όχι μόνο δεν έχω κατανοήσει αλλά δεν έχω ούτε απλώς εννοήσει τις
διδαχές, τις γνώσεις και τα διαχρονικά μηνύματα των σοφών αυτών προγόνων μας...

Π.Γ.: Και τελικά τι σε παρακίνησε να γράψεις το Πυραιθέριον Ελλήνων Όραμα;

Ι.Φ: Oπως είπα, είχα σχεδόν αποφασίσει ότι δεν θα έγραφα άλλο. Επειδή τότε επιθυμούσα
και επεδίωκα να αναχωρήσω από τη Χθόνα και να επιστρέψω στο Άστρο από το οποίο,
όπως πιστεύω, κατάγομαι. Πρέπει να ομολογήσω και να τονίσω ότι όχι μόνο η ιδέα αλλά και
η δύναμη και το κουράγιο για τη συγγραφή του βιβλίου μου, καθώς και το πνεύμα και μήνυμα
που διαχέουν οι σελίδες του, ανήκουν στις Ελληνοπούλες και τα Ελληνόπουλα, που
συγκροτούν τον «κύκλον της των Ελλήνων Αυτογνωσίας». Αυτές και αυτά μου επέβαλλαν,
αιχμαλωτίζοντάς με κυριολεκτικά, την αναστολή της αναχώρησής μου, αλλά και με ανάγκασαν
να διατυπώσω και να διακηρύξω με το δικό μου γραπτό λόγο, τη δική τους λατρεία προς την
Ελλάδα και το ακατανίκητο όραμα της ανακαίνισής της και της αναγέννησης του Ελληνισμού.
Σ' αυτά τα Ελληνόπουλα οφείλεται αφενός η παροχή της δυνατότητας να συνομιλούμε τώρα.
και αφετέρου η συγγραφή του νέου έργου μου, ή πιο σωστά του έργου τους, καθώς και της
Ουράνιας Ελλάδος που θα ακολουθήσει, όπως έχω αναγγείλει.

Π.Γ.: Ποιο είναι το βασικό μήνυμα του βιβλίου και γιατί το χαρακτηρίζεις «Ε-λλήνων
Αυτογνωσία»;

Ι.Φ.: Το βασικό του μήνυμα, όπως εγώ πιστεύω, είναι κυρίως η επιτακτική και αναπόφευκτη
πλέον πολυμέτωπη και πολυδιάστατη επίθεση των Ελλήνων και ελλαδιτών εναντίον της
λεπροφόρας Δύσης. Θέλω να πιστεύω πως γνωρίζω ότι οι Έλληνες και ο Ελληνισμός - και
όχι οι ελλαδίτες και το δυτικότροπο κρατίδιο που ονομάζεται Ελλάδα- είναι προετοιμασμένοι
και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αυτήν την επίθεση και όχι μόνο. Η μεταξύ Ανατολής (των
Ελλήνων και του Ελληνισμού) και Δύσης τελική σύγκρουση, δεν επέρχεται απλώς αλλά και
είναι αναπόφευκτη, επειδή είναι προδιαγραφή της Ειμαρμένης. Το «Ανατολικό Ζήτημα»
συνεχίζει να ζητά τη λύση του. Το γιατί επέρχεται η σύγκρουση αυτή, και γιατί είναι
αναπόφευκτη, αναφέρεται στις σελίδες του έργου μου αυτού... Ένας από τους λόγους για
τους οποίους επιθυμούσα την εσπευσμένη αναχώρηση μου από τον πλανήτη, είναι ότι δεν θα
μπορούσα και δεν θα μπορέσω να δω και να ανεχτώ αυτό που ετοιμάζουν οι καταχθόνιοι
μισέλληνες, τη μεγάλη και μεθοδευμένη -εάν όχι και ολοκληρωτική και «τελική»- ταπείνωση
και αλλοτρίωση της Παν-Γαίας Μητρός Ελλάδας. Δηλαδή αυτό που μεθοδεύουν να γίνει, με
τους αποκαλούμενους «Ολυμπιακούς Αγώνες», οι οποίοι, εκτός από τον προγραμματισμένο
ευτελισμό των ιδανικών, οραμάτων και πανανθρώπινων αξιών και μηνυμάτων του
Ολυμπιακού ιδεώδους και πνεύματος, τα οποία έχουν μετατραπεί σε εμποροπανήγυρη της
Κόκα-Κόλα, είναι προγραμματισμένοι να φέρουν εκτεταμένο και πολυδιάστατο μακελειό.
Μάλιστα, ένας από τους αντικειμενικούς στόχους αυτού του μακελειού, είναι η παραπέρα και
βαθύτερη κοινωνική, οικονομική, πολιτική και στρατιωτική αποδυνάμωση της Ελλάδας, ώστε
να αναπτυχθούν οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες του γεωγραφικού και δημογραφικού της
κατακερματισμού. Πιστεύω ότι, με «αιχμή του δόρατος» αυτούς τους δήθεν Ολυμπιακούς
Αγώνες, έχουν σχεδιάσει και μεθοδεύουν αυτό το μακελειό, με σειρά προκαταρκτικών
«τρομοκρατικών επιθέσεων» αλλά και με κατασκευασμένες επιδημίες, μία πρόβα των οποίων
παρακολουθήσαμε με τον πρόσφατο υποτιθέμενο ιό Κοξάκι.
Όλα αυτά είναι εναλλακτικά σενάρια των παρασκηνιακών υπερδυνάμεων για μακροπρόθεσμη
εθνική καταστροφή. Το πρώτο βήμα είναι να οδηγηθεί η Ελλάδα σε ανεπανόρθωτο εθνικό
χρέος με τους δανεισμούς για τα ολυμπιακά έργα. να μολυνθεί από κατασκευασμένους ιούς
και να χαρακτηριστεί ως βασικό πεδίο δράσης τρομοκρατών με στημένα τρομοκρατικά
χτυπήματα, και στόχος τους είναι μία μεγάλη εθνική τραγωδία όπως εκείνη του 1897, με
προκατασκευασμένες συνέπειες. Το μεθοδευόμενο γεωγραφικό και δημογραφικό
κατακερματισμό της Ελλάδας, μπορεί κανείς να τον διαπιστώσει - και όχι απλά να τον
επισημάνει- αν μελετήσει και συνδυάσει, αναλύσει και ερμηνεύσει, τα όσα συμβαίνουν και τα
όσα θα συμβούν, μέχρι το 2010, στη Μέση και στην Εγγύς Ανατολή και τον ευρύτερο
Καύκασο. Όλα όσα συμβαίνουν και θα συμβούν στις περιοχές αυτές, σε συνδυασμό με αυτά
που διαδραματίστηκαν και θα διαδραματιστούν στην Κοιλάδα του Αίμου (στα Βαλκάνια) και
στη Μεσόγειο (κυρίως στην ανατολική), έχουν ως έναν από τους αντικειμενικούς τους
στόχους την κατασκευή του λεγόμενου «Μακεδονικού Κράτους του Αιγαίου», στο οποίο θα
«εγκατασταθούν» και θα κυριαρχήσουν οι Εβραίοι Σεφαραδίμ που εκδιώκονται από την
Παλαιστίνη και από το λυόμενο κρατίδιο του Ισραήλ. Το αν θα επιτύχουν να
πραγματοποιήσουν αυτά τους τα σχέδια, αναμφίβολα εξαρτάται από τους Έλληνες και τους
ελλαδίτες.. Εάν εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε ή και υποψιαζόμαστε αυτά τους τα σχέδια, τότε
ίσως έχουμε και τη δύναμη, πνευματική, ψυχική και υλική, αλλά και το ιδιαίτερα όπλα για να
ματαιώσουμε τα σχέδια τους και να τα αντιστρέψουμε... Αργότερα, θα συζητήσουμε για
αυτούς τους Σεφαραδίμ και για όλα τα σχετικά με αυτούς...

Π.Γ.: Ναι, θα ήθελα στην πορεία αυτής της συνέντευξης να τα συζητήσουμε με περισσότερες
λεπτομέρειες όλα αυτά, για να μπορέσουμε να τα καταλάβουμε κι εμείς. Θέλω να σε ρωτήσω
κάτι άλλο: Αν κατάλαβα καλά από τα γραφόμενά σου, πιστεύεις πως έχει αρχίσει να
εμφανίζεται μία νέα «πυραιθέρια» ανθρώπινη φυλή;

Ι.Φ.: Ναι! Το πιστεύω. Το πέμπτο "ανθρώπινο γένος» (αυτό που κατά τον Ησίοδο είναι το «
σιδηρούν») έχει κλείσει - ή έστω φαίνεται πως έχει κλείσει - τον κύκλο του. Έρχεται το έκτο
γένος. Με μόνη διαφορά πως αυτό το νέο γένος δεν έρχεται απλώς, αλλά επανέρχεται... Αυτό
είναι, όπως το αναφέρει και ο Ησίοδος, το «χρυσούν», εκείνο των Ημιθέων και των Ηρώων.
Εδώ και πάρα πολλούς αιώνες, η ανθρωπότητα έχει κολλήσει σε ένα βιολογικό τέλμα, θα
λέγαμε σε ένα στάδιο Νεοτονίας, σε στάδιο νυμφιακό.
Οι θεοί μας εποίησαν για να εξελιχθούμε και να ξεπεράσουμε το στάδιο των βρωτών και
θνητών και να ενωθούμε με το λαό μας στα άστρα, και μια ξένη παρέμβαση ανέκοψε και
κλείδωσε την εξέλιξή μας, διότι ο κόσμος μας βρίσκεται υπό κατοχή από τις αρνητικές
δυνάμεις. Οι προπομποί και ανιχνευτές ενός νέου ανθρώπινου είδους ήταν πάντοτε ανάμεσα
μας, αλλά τώρα πλέον, στην εποχή που διανύουμε, τελείται η επιστροφή των θετικών
δυνάμεων που εποπτεύουν την εξέλιξη και απελευθέρωση μας, και αυτό είναι που οι
αρνητικές δυνάμεις βιάζονται τόσο πολύ για να το ανακόψουν και έχουν αρχίσει να κάνουν
όλες αυτές τις έκδηλα εσπευσμένες κινήσεις και την επίσπευση των αιωνόβιων σχεδίων τους.
Τα νέα «σπέρματα» έχουν ήδη αρχίσει να μπολιάζουν τη Γη, όπως τότε που τη μπόλιασαν με
την πτώση κάποιων μετεωριτών και κομητών και δημιούργησαν τη ζωή στον πλανήτη.
Η «πυραιθέρια» φυλή επιστρέφει και κανείς δεν μπορεί να ανακόψει την προέλαση της. Έχω
έντονη την αίσθηση και τη βεβαιότητα, πως στον ευρύτερο γεωσυμπαντικό χωρόχρονο της
Γαίας (Αιγαίας) και Αίας, έχουν ήδη κατέλθει 49 Ημίθεοι και Ήρωες και 49 Ημίθεες και
Ηρωίδες. Όσο για το πότε και γιατί ήλθαν, αναφέρεται ήδη, έστω και μόνο για τους μυημένους
αλλά και τους «ψυλλιασμένους», στις σελίδες του τελευταίου μου έργου με τον τίτλο
Πυραιθέριον Ελλήνων Όραμα. Ναι, πιστεύω πως έχει ήδη αρχίσει η εμφάνιση μίας «νέας
ανθρώπινης φυλής», ανεξάρτητα από το τι ακριβώς δηλώνουμε και προσδιορίζουμε με την
έννοια φυλή. Γι΄ αυτό και είναι καλύτερα να πούμε ότι έρχεται ένα νέο ανθρώπινο Γένος...

Π.Γ.: Κατά τη γνώμη σου, όλα αυτά άραγε υποδεικνύουν έναν κάποιο «αντιστασιακό
πυρήνα» στον κόσμο μας, που ζει ήδη ανάμεσά μας; Ποιος θα μπορούσε να είναι ο σκοπός
του; Τα μέλη του άραγε γνωρίζουν συνειδητά το ρόλο τους; Πώς λειτουργούν αυτή τη στιγμή
και πώς θα λειτουργήσουν στο μέλλον; Τι υποστηρίζεις για όλα αυτά;

Ι.Φ.: Αν όντως ισχύουν όλα αυτά, τότε δεν θα έπρεπε να συζητάμε πολύ γι' αυτά. Ό,τι
γνωρίζω ή συμπεραίνω, το έχω γράψει στο βιβλίο μου. Το μόνο που μπορώ να πω με
βεβαιότητα αυτήν τη στιγμή είναι απλά αυτό: Υπάρχει και δρα αυτό που ονομάζεις
«αντιστασιακός πυρήνας». Ζουν ανάμεσα μας. Επίσης, υπάρχει και λειτουργεί ένα απόκρυφο
συντονιστικό όργανο Ελλήνων,
Χριστιανών και θετικών Ισλαμιστών. Διαδραματίζεται η ένωση και λειτουργία ενός νέου
απόκρυφου ιερατείου, που σχηματίζεται από τους Έλ-ληνες και τις δυνάμεις των
απροσδιόριστων Έψιλον, των Ορθοδόξων και των Σούφι. Διαισθάνομαι πως η δράση του θα
προετοιμάσει το έδαφος για αυτόν τον «αντιστασιακό πυρήνα» των προπομπών ενός νέου
ανθρώπινου Γένους, σε όλα τα επίπεδα, θα μας δοθεί αργότερα η ευκαιρία να συζητήσουμε
για όλα αυτά...

Π.Γ.: Μάλιστα... Τότε, πες μας, τι είναι όλη αυτή η ιστορία για τις κοσμικές ακτινοβολίες από
το διάστημα, οι οποίες «μεταλλάσσουν» το ανθρώπινο DΝΑ, κ.λ.π. ; Επίσης, γιατί θεωρείς ότι
αυτές εστιάζονται στον ελληνικό χώρο; Ποια είναι τα νεότερα συμπεράσματά σου για όλα
αυτά;

Ι.Φ.: Οι «κοσμικές ακτινοβολίες» δεν είναι μία κάποια ιστορία. Είναι ένα αδιαμφισβήτητο
γεγονός, μόνο που δεν είναι ούτε ακτινοβολίες ούτε κοσμικές. Επειδή, νομίζω, ότι δεν μιλάς
για τις κοσμικές ακτινοβολίες» όπως π.χ. τις υπεριώδεις, αλλά για κάποιες «άλλες». οι οποίες
όπως επεσήμανες, «μεταλλάσσουν το ανθρώπινο DΝΑ». Δεν είναι θερμοηλεκτρικές ηλιακές
ακτινοβολίες. Δεν είναι θερμοηλεκτρικά ή θερμομαγνητικά μικροσωματίδια, τα οποία
εκπορεύονται από τον ήλιο μας, δηλαδή από τις υδρογονικές εκρήξεις του. Δεν είναι ούτε
κοσμικές, διότι δεν προέρχονται ούτε από τον ήλιο μας ούτε από κάποιον άλλον ήλιο του
«κόσμου» (δηλαδή του ουράνιου αστρικού θόλου, το κόσμημα του ουρανού), δηλαδή των
άστρων και των αστρικών συγκροτημάτων που βλέπουμε. Όταν λες «κοσμικές ακτινοβολίες
από το διάστημα», είναι μάλλον σαφές πως δεν εννοείς το ηλιακό μας σύστημα αλλά όλες τις
πολλές χιλιάδες ηλιακά συστήματα, τα οποία συνθέτουν και συγκροτούν τον «κόσμο», τον
ορατό ουράνιο θόλο. Οι «ακτινοβολίες» αυτές, όπως εμείς τις ονομάζουμε, δεν εκπορεύονται
ούτε από το «διάστημα», δηλαδή το δικό μας γαλαξία, ούτε και από το συμβατό υλικό
Σύμπαν, (εκείνο που συγκροτείται από τους ορατούς δώδεκα γαλαξίες), αλλά από Σύμπαν
αντι-ύλης, ή από το αποκαλούμενο «παράλληλο Σύμπαν» ή αντι-Σύμπαν. Από τον
Αντίκοσμο. Δεν είναι σμήνη θερμοηλεκτρικών (με μάζα) σωματιδίων, πρωτονίων, φωτονίων,
ηλεκτρονίων, κ.λ.π., ούτε εκπορεύονται από το ορατό υλικό Σύμπαν, και δεν διαχέονται πάνω
σε όλον τον πλανήτη μας. Οι «ακτινοβολίες» αυτές είναι άυλα, δηλαδή άμαζα, ψυχροχημικά
μεσόνια, ή νετρίνα, τα οποία εκπορεύονται από το πνευματικό Σύμπαν (και όσο για το ποιο ή
τι είναι αυτό, έχω καταθέσει κάποιες σηματοδοτικές σημειώσεις στο βιβλίο μου Ιχνηλάτησις εις
τον Λαβύρινθο του Παρελθόντος - Μέλλοντος), και διαμέσω συγκεκριμένων διαύλων φτάνουν
και διαχέονται μόνο στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη μας, και περισσότερο στην ανατολική
λεκάνη της Μεσογείου, με κύρια εστίασή τους το Αιγαίο. Το γιατί "εστιάζονται στον ελληνικό
χώρο» όπως λες, άρα κάτι θα ξέρεις γι' αυτό, είναι ένα ζήτημα που εγώ δεν το ξέρω, αλλά και
να το ήξερα δεν θα μιλούσα ποτέ γι' αυτό, και ειδικότερα αυτήν την περίοδο...

Π.Γ.: Όλα αυτά, έχουν άραγε κάποια σχέση με τα πειράματα που γίνονται στην Πύλο;

Ι.Φ.: Α, αυτό είναι ένα ερώτημα που πάρα πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να κατέχουν την
απάντησή του. Νομίζω πως ο πιο σωστός τρόπος για να προσεγγίσουμε ένα ενδιαφέρον
ερώτημα είναι να του επιτεθούμε με ακόμη περισσότερες ερωτήσεις. Ας επιχειρήσω κάποιες
απ' αυτές: Μπορούν οι αρμόδιοι να απαντήσουν τι ακριβώς είναι και από πού προέρχονται τα
«νετρίνα» που προσπαθούν να συλλάβουν στην Πύλο, ξοδεύοντας δεκάδες δισεκατομμύρια
δραχμές για το μεγαλύτερο και τελειότερο υποθαλάσσιο αστεροσκοπείο του πλανήτη μας ;
Ποιες συγκεκριμένες χώρες, ή ποια ιδρύματα και τράπεζες χρηματοδοτούν το «Πρόγραμμα
Νέστωρ»; (και ποιος ήταν ο Νέστωρ;) και είναι οι ίδιες που χρηματοδοτούν το αντίστοιχο
πρόγραμμα της Χαβάης; Γιατί ο υπεύθυνος-διάσημος πλέον Έλληνας καθηγητής της
αστροφυσικής - των πειραμάτων στην Πύλο, είναι έξι μήνες στη Χαβάη και έξι μήνες στην
Πύλο; Αν απαντηθούν αυτά τα δημοσιογραφικά ερωτήματα από τον αρμόδιο επικεφαλής
επιστήμονα, τότε ίσως θα μπορέσω κι εγώ να αποκαλύψω ένα μέρος των στοιχείων που
προς το παρόν γνωρίζω. (Όσο για το ποια περίπου είναι αυτά τα «νετρίνα» που εστιάζονται
στο Αιγαίο, ο συνεπής αναγνώστης μου μπορεί να το επισημάνει στο τέταρτο κεφάλαιο του
τελευταίου μου βιβλίου). Για ρωτήστε και τον ερευνητή ωκεανολγο, τον κ. Άγγελο Αριβάνη, τι
ξέρει για όλα τα παραπάνω; Εσείς που έχετε επαφές μαζί του, πρέπει να το διερευνήσετε, θα
είχε μεγάλο ενδιαφέρον να τα συζητήσουμε μαζί του όλα αυτά...

Π.Γ: Ναι, θα το προσπαθήσουμε αυτό, με τον τρόπο του έχει αναφερθεί και ο κ. Αριβάνης στο
ζήτημα. Αλλά, τι συμβαίνει με την Πύλο αυτή τη στιγμή; Σε μια παλαιότερη συνέντευξή μας,
ήσουν ο πρώτος που μίλησες για το παράξενο αυτό ζήτημα σχετικά με την Πύλο, κι έφτασαν
τελικά έπειτα από χρόνια να αναφέρονται σ' αυτό οι τηλεοπτικές ειδήσεις, κάποιες
εφημερίδες, κ.λ.π. Τώρα μιλούν επιτέλους κάπως ανοιχτά για το θέμα…

Ι.Φ.: Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί απέτυχαν μέχρι τώρα, έχουν αποτύχει να ποντίσουν το
αστεροσκοπείο. Μας λένε ότι τα νετρίνο δεν είναι σωματίδια φορτισμένα, μάλιστα, οι
υπεύθυνοι επιστήμονες δήλωσαν σε συνέντευξη τους ότι πρόκειται για στοιχεία από άλλα
σύμπαντα. Και τα ίδια λένε άλλοι και για τα έργα στην Αργεντινή, για τα οποία θα
συζητήσουμε παρακάτω, όπου θέλουν να παρακολουθήσουν συμβάντα από άλλες
διαστάσεις. Το εργαστήριο στην Ιαπωνία καταστράφηκε μυστηριωδώς, πήρε φωτιά όπως
λένε, ένα αντίστοιχο εργαστήριο όπως αυτό της Πύλου, με μία τεχνητή λίμνη που υπάρχει
εκεί...
Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου και όχι μόνο, τα νετρίνο μπορούμε να τα ονομάσουμε Μεσόνια.
Είναι τα Μεσόνια, που είναι μεταξύ των φωτονίων και των πρωτονίων, ας πούμε σε μία
ενδιάμεση κλίμακα, τα οποία τώρα έχουν αρχίσει να τα ανακαλύπτουν. Όλα αυτά έχουν
σχέση με την περιβόητη «Σκοτεινή Ύλη, του Σύμπαντος», που τώρα τελευταία διαρρέουν
περίεργες ανακαλύψεις περί αυτής. Αυτή η Σκοτεινή Ύλη, σχετίζεται με αυτό που εγώ
ονομάζω Παράλληλο Σύμπαν ή Αντι-Σύμπαν, το οποίο θεωρώ ότι είναι το «Πνευματικό
Σύμπαν», το μη-υλικό Σύμπαν- ενώ το δικό μας Σύμπαν είναι υλικό. Εκτός των άλλων,
επιμένω ότι αυτό σχετίζεται και με την Αργοναυτική Εκστρατεία, η οποία αναφέρεται σε ταξίδι
μη-γήινο, και έχει να κάνει με «αντικατοπτρισμούς» των αστρικών σημείων και άστρων που
διακρίνονται από εδώ. Η Αργοναυτική Εκστρατεία έγινε για να φέρουν το «Χρυσόμαλλο
Δέρας» (ψάξτε τι είναι η Νεφέλη, τι είναι ο Αδάμας, ο πατέρας του Φρίξου και της Έλλης,
ψάξτε για τους γάμους θνητών και θεών και τις τεκνοποιήσεις τους). Η Αργοναυτική
Εκστρατεία γίνεται στο Αντι-Σύμπαν, και ο πλανήτης μας βρίσκεται στο σημείο εκείνο του
γαλαξία μας όπου εφάπτεται το Σύμπαν μας με το Αντι-Σύμπαν. Γι' αυτό και ο πλανήτης μας
αποτελεί και λειτουργεί ως ένα ιδιόμορφο «Κέντρο Διερχομένων»... Έχω αναπτύξει τη θεωρία
στο βιβλίο μου, ότι ο πλανήτης μας είναι χώρος εξορίας και τιμωρίας. Υποστηρίζω ότι τα όντα
που βρίσκονται εδώ, τα ανθρώπινα και όλα τα άλλα, προέρχονται από διαφορετικούς
αστρικούς χώρους, αν θέλετε, από άλλους πλανήτες με διαφορετικές φωτοχημικές ενώσεις,
γι' αυτό και έχουμε όλες αυτές τις διαφορές στη σκέψη, στη ζωή, στο φαινότυπό μας και στο
DNA μας. Είμαστε εξορισμένοι εδώ. Είμαστε σε ένα Κέντρο Διερχομένων. Κι έτσι αρχίζει το
μεγάλο θέμα των «Πυλών», αλλά θέλουμε μήνες για να συζητήσουμε σωστά για όλα αυτά, κι
η ανθρώπινη αντοχή δεν επαρκεί...
Τέλος πάντων, στην Πύλο αναζητούν να φαλκιδεύσουν τα νετρίνα, τα οποία εγώ θεωρώ ως
Μεσόνια, το οποία δίνουν τη δυνατότητα σε κάποια όντα που είναι εδώ αλλά που
προέρχονται από συγκεκριμένα αστρικά συστήματα, να είναι -ας το πούμε έτσι- η πνευματική
τους τροφή ή η ενίσχυση της πνευματικής τους ανάπτυξης. Υπάρχουν «άνθρωποι» που,
μέσω συγκεκριμένων εστιών, τρέφονται ενεργειακά και πνευματικά με αυτές τις εκπομπές
από αλλού...

Π.Γ.: Ο κ. Αριβάνης παλαιότερα είχε αναφερθεί σε «πύλες» που υπάρχουν στο Αιγαίο. Εσύ τι
λες γι' αυτό;

Ι.Φ.: Αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα, για το οποίο απαιτούνται πιο ειδικοί από εμένα για να
μπορεί να συζητηθεί ικανοποιητικά. Μπορώ όμως να το σχολιάσω με κάποιες πληροφορίες
που οι έχοντες γνώση μπορούν να συνδέσουν και να αναλύσουν. Με όλη εκείνη τη φασαρία
που έγινε σχετικά πρόσφατα, ότι υπάρχει ένα βυθισμένο πλοίο με θησαυρούς των Εβραίων,
έξω από την Καλαμάτα, και ψάχνανε να το βρούνε, στην πραγματικότητα ψάχνανε να βρούνε
έναν αγωγό, μία πύλη, ένα υποθαλάσσιο τούνελ, που από την περιοχή του κόλπου της
Καλαμάτας φτάνει στην Πύλο. Ναι, ίσως υπάρχουν αυτές οι «πύλες», και αν υπάρχουν, θα
είναι κόμβοι που συνδυάζουν υποχθόνιες, υποθαλάσσιες, αιθέριες, επικοινωνιακές,
ενεργειακές και γεωμαγνητικές γραμμές. Είναι βέβαιο, και μπορώ να πω ότι έχω ιδίαν
αντίληψη, ότι από τη νήσο Γαυδοπούλα δίπλα στη Γαύδο, ξεκινά ένα τεχνητό τούνελ και
βγαίνει στην Κυρήνη της Λιβύης. Το τούνελ αυτό έχει διάμετρο 15 μέτρα, αυτό θέλουνε να
χρησιμοποιήσουνε κάποιοι για διαφόρους λόγους και είναι γνωστές οι αντιδράσεις που έχουν
προκληθεί, και είναι υποθαλάσσιο. Από την ίδια ευρύτερη περιοχή περνάνε τα καλώδια των
οπτικών ινών που συνδέουν το δυτικό κόσμο με τον ανατολικό. Είναι τεράστια υποθαλάσσια
καλώδια οπτικών ινών με τα οποία συνδέονται τηλεπικοινωνιακά τα κράτη μεταξύ τους, όπως
π.χ. το Ιντερνετ. Τη μεγάλη εργολαβία των βυθίσεων των καλωδίων αυτών την έχει πάρει η
FIAT, γνωρίζω τον άνθρωπο που είναι ο υπερ-εργολάβος αυτών των έργων για την Ελλάδα,
ο οποίος είναι και ο εφευρέτης του εκσκαφέα βαθυσκάφους που χρησιμοποιείται γι' αυτές τις
δουλειές, ένα ρομπότ που το κατευθύνει με κομπιούτερ. Αυτές οι γραμμές οπτικών ινών,
κατασκευάζονται υποθαλάσσια για να ακολουθούν τις ενεργειακές γραμμές του γήινου
ενεργειακού πεδίου.
Οι εξελιγμένες οπτικές ίνες, όπως αναφέρω στο βιβλίο μου, ξεκίνησαν από μια δική μου ιδέα
σχετικά με κάποια μυστικά της Πεντέλης. Οπτικές ίνες φτιάχνανε εδώ και χρόνια, όμως
χρησιμοποιούσαν κάποιες πλαστικές συνθέσεις που δεν ήταν και τόσο επιτυχημένες, αλλά
τώρα σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούν τη λατύπη της Πεντέλης για τις οπτικές ίνες. Η
λατύπη των μαρμάρων, είναι τα υπόλοιπα, η σκόνη, των μαρμάρων από τα λατομεία, που τα
πήρε τώρα ο εργολάβος Σαραντόπουλος (ο οποίος αγόρασε πρόσφατα την Απογευματινή),
αυτός έκανε τις εξορύξεις όλες, τις φορτώσανε και πήρανε χιλιάδες τόνους, όλη αυτή η
φασαρία που γινότανε για την Πεντέλη κατά καιρούς, για τα φοβερά τούνελ που είχανε
ανοίξει, έγινε για να πάρουν την ιδιαίτερη αυτή λατύπη και να τη χρησιμοποιήσουν για την
κατασκευή των νέων οπτικών ινών. Κι εμείς λέγαμε τότε, και είχαμε κάνει λάθος, ότι τη
λατύπη της Πεντέλης την παίρνανε οι Εβραίοι για την ανακατασκευή του Ναού του
Σολομώντος, αυτή ήταν η πρώτη μας εντύπωση, όμως αποδείχθηκε ότι αυτό ήταν λάθος,
όπως επίσης και με τα κινητά τηλέφωνα, τέλος πάντων...
Εκεί τώρα, στη Γαυδοπούλα, θα πρέπει να ανατρέξεις τουλάχιστον στην Οδύσσεια του
Ομήρου, διότι η Γαυδοπούλα ήταν το Νησί της Καλυψούς, να ψάξεις τι ήταν η Καλυψώ, τι
αντιμετώπισε εκεί πέρα ο Οδυσσέας, και θα βρεις ένα πλήθος παράξενων πληροφοριών στη
συνέχεια, όταν θα κάνεις αναλύσεις των ιδιοτήτων και δυνατοτήτων της Καλυψούς, και στις
αρχαίες περιγραφές θα βρεις εκεί πληροφορίες για τα "Πλοία των Φαιάκων», που κινούνται
μόνο με το λόγο, δεν έχουν καπετάνιο, δεν έχουν πηδάλιο, και σε μεταφέρουν σε όποιο
σημείο θέλεις, αρκεί να «πεις» στο πλοίο πού θέλεις να πας. Και ερχόμαστε μετά στα
σημερινά αυτόματα πλοία και αεροπλάνα, στους αυτοματοποιημένους δορυφόρους με τους
οποίους επικοινωνεί λεκτικά το προσωπικό εδάφους, κ.λ.π…
Η θεωρία μου είναι πως ένα σημαντικό μυστικό κρύβεται στον Τσούτσουρο της νότιας
Κρήτης, όπου έχετε πάει κι εσείς να εξερευνήσετε το μέρος, λοιπόν, εκεί έγινε το μεγάλο
παιχνίδι, εκεί βρήκανε τα πιο απίστευτα πράγματα, κι εκεί -έχω βρει όλες τις σχετικές αρχαίες
αναφορές- ήταν οι Άρπυιες, οι οποίες «εχάθησαν στα δάση της Κρήτης» και εξαφανίστηκαν,
πρέπει να βρεις ποιες ήταν οι Άρπυιες, τι περιγράφεται γι' αυτές, ότι τρώγανε το φαγητό του
τυφλού Φινέα, το μάτι του Φινέα, κ.λ.π., κ.λ.π. Εσείς έχετε πάει στον Τσούτσουρο και ξέρετε,
όπως σας είχα πει, ότι η περιοχή φυλάσσεται από στρατό χωρίς διακριτικά και αναγνωριστικά
εθνόσημα...

Π.Γ.: Νωρίτερα έλεγες ότι θα μας πεις για κάποια έργα στην Αργεντινή, όπου γίνονται για να
παρακολουθήσουν συμβάντα από άλλες διαστάσεις...

Ι.Φ.: Πριν μερικά χρόνια, στην Αργεντινή, στήθηκε το μεγαλύτερο αστεροσκοπείο του κόσμου,
το οποίο αποτελείται από τεράστιες μεταλλικές πλάκες, σε μια έκταση χιλιάδων στρεμμάτων,
ένας παράλογος αριθμός, το οποίο είναι ένα τεράστιο αυτί πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη,
που ο σκοπός του είναι να εντοπίσει τη δημιουργία Μαύρων Τρυπών, στη στρατόσφαιρα και
στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας, από την κάθοδο των κοσμικών ακτινών που
συγκρούονται με τα νετρίνα, κ.λ.π., κι ο σκοπός τους υποτίθεται ότι είναι για να δουν κατά
πόσο οι κοσμικές ακτινοβολίες επηρεάζουν καθοριστικά τον πλανήτη, ένας εντοπισμός
ακτινών που έρχονται εδώ από πολύ μακριά. Είπαν όμως, ότι για να δουλέψει αυτό το «αυτί»
χρειάζεται ένα παρόμοιο αντιδιαμετρικό αστεροσκοπείο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του
πλανήτη, στους αντίποδες της Αργεντινής. Όσο και αν ψάξεις όμως, π.χ. στο Ιντερνετ, δεν θα
βρεις να αναφέρεται πουθενά η ακριβής τοποθεσία αυτού του άλλου «τηλεσκοπίου», παρ'
όλο που αναφέρονται στην ύπαρξη του. Σας ανακοινώνω ότι αυτό βρίσκεται στην Ινδονησία,
όπου και εργάζονταν πριν οι άνθρωποι που κάνουν τώρα τις βυθίσεις των οπτικών ινών στη
Μεσόγειο.
Π.Γ.: Σε μια προσωπική συζήτησή μας, είχες αναφερθεί στον Αλντεμπαράν. Μίλησε μας γι'
αυτό...

Ι.Φ.: Ο Αλντεμπαράν, το άστρο αυτό, είναι ο Λαμπαδίας, ονομάζεται και έτσι. Αν ψάξετε τη
χριστιανική μυθολογία, θα δείτε ότι ο Λαμπαδίας είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Και αν ψάξετε
περί Λαμπαδία και Μιχαήλ, θα βρείτε ότι υποτίθεται πως εστιάζεται ως ουράνιο σώμα αόρατο
ή ως «νέφος», μόνο στο Αιγαίο Πέλαγος, πάνω από το Αιγαίο. Εγώ, επιπλέον, πιστεύω ότι
στο Αιγαίο εστιάζονται ειδικές αστροφυσικές και χημικές ενώσεις, και δημιουργούν μία
παγκόσμια ιδιαιτερότητα στο συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο.
Η Δήλος, η «φανερωμένη», και τα νησιά που επιπλέουν στο Αιγαίο, είναι τοποθεσίες πολύ
ιδιαίτερες... Πάντα υποστήριζα ότι τα νησιά των Κυκλάδων δεν είναι γήινα τμήματα άλλα είναι
μετεωρίτες που έχουν πέσει στο Αιγαίο, είναι ξένα σώματα στον πλανήτη μας. Έχω εντοπίσει
αναφορές σε εκατοντάδες αρχαία κείμενα, αλλά και σε χριστιανικά, που υποδεικνύουν ότι οι
άνθρωποι, μετά από αυτό που λέμε Αρμαγεδδώνα ή παγκόσμια καταστροφή, μόνο όσοι
φτάσουν στα νησιά των Κυκλάδων θα σωθούν, διότι δεν μπορούν να βυθιστούν. Έχω όλες
τις πηγές και είναι στη διάθεσή σας...
Δεν είναι τυχαίο που ο Λαμπαδίας πάντα εμφανίζεται λαμπρός πάνω από το Αιγαίο κατά την
περίοδο του Πάσχα, και γι' αυτό έλεγα πάντοτε ότι δεν πρέπει να λέμε τη γιορτή αυτή
«Πάσχα» αλλά πρέπει να τη λέμε «Λαμπρή». Ο ανήσυχος αναγνώστης πρέπει να ψάξει τι
εννοούμε όταν λέμε «λαμπάδα» και γιατί γίνεται η λαμπαδηφορία την Λαμπρή, τι είναι το
«Δεύτε Λάβετε Φως», κ.λ.π., κ.λ.π. Και να σας θυμίσω τη μεγάλη σύνοδο των πλανητών που
συνέπεσε με την Ανάσταση φέτος, για την οποία δεν αναφέρθηκε σχεδόν τίποτε στα μέσα
ενημέρωσης...

Π.Γ.: Ποια είναι η προσωπική σου σχέση με το Αιγαίο;

Ι.Φ.: Για μένα είναι χώρος κάθαρσης. Το ξέρω αυτό και από προσωπική πείρα. Από τον
καιρό που πείστηκα για κάποια πράγματα, μετά από ό,τι είδα και αντιμετώπισα στον Όλυμπο,
μπήκε μέσα μου η πεποίθηση, φαινομενικά παράλογη, ότι για να επισκεφτείς ιερούς τόπους
πρέπει πρώτα να πας στο Αιγαίο να καθαρθείς. Εγώ μόνο πάρα πολύ σπάνια κάνω μπάνιο
στη θάλασσα, τα τελευταία δέκα χρόνια είχα κολυμπήσει στη θάλασσα μόνο μία φορά. Και
πήγα σχετικά πρόσφατα στην Κάλυμνο, και έκανα δέκα μπάνια, και ένιωσα τελείως
εξαγνισμένος, ανανεωμένος, τελείως καθαρός ψυχικά και πνευματικά. Και θυμάσαι που σου
έλεγα ότι δεν πάω στο Άγιο Όρος γιατί δεν νιώθω καθαρός. Για να επισκεφτείς ιερούς τόπους,
είτε ο Όλυμπος είναι αυτός είτε το Άγιο Όρος, πρέπει να καθαρθείς πρώτα, αλλιώς είσαι ξένο
σώμα...
Κι έτσι πήγα στο Άγιο Όρος και βρήκα εκείνο το σύμβολο που λέγαμε...

Π.Γ.: Θέλεις να μας διηγηθείς την ιστορία της πρόσφατης επίσκεψής σου στο Άγιο Όρος και
τις έρευνες που έκανες εκεί;...

Ι.Φ.: Ναι, ευχαρίστως, αν και είναι παράξενα πράγματα αυτά για τους καθημερινούς
ανθρώπους... Λοιπόν, πάμε στον Όλυμπο με κάποιους φίλους. Πάμε στα Πριόνια, βλέπουμε
τον Ενιπέα εκεί που είναι η λιμνούλα. Εκεί μου λένε: «εδώ από κάτω είναι ένα μοναστήρι, η
μονή του Αγίου Διονυσίου, έλα να πάμε». Πρόκειται για ένα μικρό κατεστραμμένο μοναστήρι,
που το γκρεμίσανε οι Γερμανοί, όπου μένει τον περισσότερο καιρό ένας καλόγερος μοναχός
του. Εγώ αρνήθηκα, έτσι, δογματικά. Λοιπόν, εκεί στα Πριόνια, στέκουμε πάνω στην ξύλινη
γεφυρούλα, και παρατηρούμε τα νερά. Εκεί αφοσιώνομαι για λίγη ώρα, και ανεξήγητα μου
έρχεται η παρόρμηση να απαγγείλω μέσα μου τον Ύμνο προς τον Δία του Καλλίμαχου του
Αλεξανδρινού.
Λέω από μνήμης μερικούς στίχους του ύμνου, και καθώς στέκω εκεί, από πάνω μου στον
ουρανό αρχίζει να εμφανίζεται ένα σύννεφο. Δεν δίνω σημασία, προχωράμε λίγο παρακάτω
και ξαφνικά μου λένε οι άλλοι έκπληκτοι «κοίτα στον ουρανό εκείνο το σύννεφο»! Κοιτώ και
βλέπω το σύννεφο να έχει σχηματίσει στον ουρανό ένα τεράστιο Έψιλον (Ε) από πάνω μας!
Το φαντάζεσαι; Ένα τέλεια σχηματισμένο Έψιλον! Οι φίλοι μου πρόλαβαν και του έβγαλαν
αρκετές φωτογραφίες, τις οποίες και σου τις έχω δείξει, και νομίζω πως πρέπει κάποια στιγμή
να τις δημοσιεύσουμε, έτσι, ως παράξενο φαινόμενο. Μέχρι να μπούμε στο αυτοκίνητο μας,
δεν υπήρχε τίποτε, είχε εξαφανιστεί... Καθώς επιστρέφουμε, μου ξαναλένε να πάμε στο
μοναστήρι και στον καλόγερο, αλλά εγώ πάλι αρνήθηκα. Τέλος πάντων, κοιμόμαστε στην
Κατερίνη, και μετά, την άλλη μέρα, επιστρέφουμε με το αυτοκίνητο στην Αθήνα. Κατά τη
διάρκεια του ταξιδιού στην εθνική οδό, μου έρχεται ένας εσωτερικός καταιγισμός επιπλήξεων
και κατηγοριών γιατί αρνήθηκα να πάω στο μοναστήρι. Προσπαθώ να αποφύγω τις σκέψεις
και επιπλήξεις, που ήταν σαν να μην ήταν δικές μου, βάζω μουσική, κάνουμε καλαμπούρι,
τίποτε, εγώ εκεί, σκέφτομαι συνέχεια αυτό. Αργότερα, στο σπίτι στην Αθήνα, συνεχίζεται αυτή
η εσωτερική αναταραχή, ανεξήγητα, για μέρες και μέρες, σε σημείο που μου γίνεται
αβάσταχτη. Έτσι, λέω στον γιο μου τον Τάλω, θέλω να πάμε μέχρι την Κατερίνη, μη ρωτάς
γιατί, να οδηγήσουμε να πάμε. Ο Τάλως δέχεται, ξεκινάμε και πάμε, παίρνουμε και τους
φίλους μας από την Κατερίνη, και φτάνουμε ξανά στον Όλυμπο. Φτάνουμε στο μοναστήρι του
Αγίου Διονυσίου.
Βλέπω ένα μοναστηράκι κατεστραμμένο, την εκκλησία του την έφτιαχνε η αρχαιολογική
υπηρεσία, ανάβουμε ένα κερί, και συναντάμε εκεί τον καλόγερο εκείνο, ο οποίος είναι ο
μοναδικός που μένει εκεί, αλλά όχι όλο το χρόνο. Μας κερνάει ο καλόγερος έναν καφέ, ο
οποίος με εμπνέει πολύ ως φυσιογνωμία. Λοιπόν, καθόμαστε λίγο εκεί, συζητάμε κάποια
πράγματα, κι έπειτα φεύγουμε, επιστρέφουμε στην Αθήνα. Η πρώτη θετική για μένα έκβαση
της κατάστασης, ήταν ότι, στην όλη διαδρομή, μου δόθηκε η ευκαιρία να κουβεντιάσω χαλαρά
και εκ βαθέων με το παιδί μου, κάτι το οποίο ποτέ δεν ήταν εύκολο μέσα στις πιέσεις της
καθημερινότητας της Αθήνας, των ασχολιών μου και των υποθέσεων της οικογένειας. Ήταν η
πρώτη φορά που επικοινωνήσαμε τόσο βαθιά, και από τότε έχουμε βιώσει οι δυο μας πολλές
αλλαγές...
Τέλος πάντων, λήγουν όλα αυτά, και μου ξαναμπαίνει μία ιδέα. Ξέρεις, εγώ πλέον -είχα γίνει
πολύ δογματικός πάνω σ' αυτό- είχα καταλήξει να μην πηγαίνω σε ιερούς τόπους, ούτε στον
Παρθενώνα πλέον, ούτε στους Δελφούς, ούτε στο Άγιο Όρος, ούτε πουθενά, διότι δεν ένιωθα
σωματικά και ψυχικά καθαρός. Λοιπόν, μου μπαίνει μια ιδέα, μια φωνή που μου λέει «πήγαινε
στο Αιγαίο να καθαρθείς». Πάω, λοιπόν, όπως είπαμε, στην Κάλυμνο, και τελικά νιώθω
καθαρός και ανανεωμένος, νιώθω εξαγνισμένος, μια ευλογία, άλλος άνθρωπος. Κι από εκεί
έπειτα βρίσκομαι στη Βέροια όπου κάνω μία ομιλία, και τη νύχτα, καθώς κοιμόμαστε στο
ξενοδοχείο, στις πέντε η ώρα το χαράματα, με ξυπνάει ο Τάλως και μου λέει σήκω, πάμε να
φύγουμε, και με σηκώνει με το ζόρι και κυριολεκτικά με φορτώνει στο αυτοκίνητο, και μου λέει
«πάμε στο Άγιο Όρος…».
Ως την ημέρα εκείνη είχα δεχθεί αλλεπάλληλες προσκλήσεις να επισκεφτώ το 'Άγιο Όρος και
από ηγουμένους των μονών, και ειδικά από παρέα Μοναχών με τους οποίους είχα
συναντηθεί κατ' επανάληψη στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα και στην Κρήτη, και είχαμε κάνει
ομηρικές συζητήσεις για τον Ηράκλειτο, τον οποίον μελετούν επισταμένα. Πάμε λοιπόν στο
Άγιο Όρος, το οποίο επισκέπτομαι για πρώτη φορά, στη Μονή Ιβήρων. Δυστυχώς δεν πρέπει
αυτήν τη στιγμή να συζητήσουμε πολύ για το ταξίδι μου αυτό, για το σκοπό του και τις
συνέπειές του και για τα αποκαλυπτικά του αποτελέσματα. Πάντως, ο βασικός μου στόχος
ήταν ο εντοπισμός ενός συγκεκριμένου συμβόλου, η έρευνα περί αυτού και ο
αποσυμβολισμός του. Έψαχνα να βρω αυτό το σύμβολο στο Άγιο Όρος. Όταν στη
συγκεκριμένη Μονή αναζήτησα το σύμβολο αυτό, οι Μοναχοί τους οποίους ερώτησα σχετικά
με πού υπάρχει αυτό, με διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει τέτοιο σύμβολο εκεί. Απογοητεύτηκα,
λοιπόν, και έπαψα τη μάταιη αναζήτησή του. Διέκοψα τη συγκεκριμένη μου αναζήτηση και
άρχισα μια κάποια πρώτη έρευνα στη φημισμένη βιβλιοθήκη της Μονής.

Π.Γ.: Μην υπεκφεύγεις και το προσπερνάς. Πες μας γι' αυτό το σύμβολο. Θα επιμείνω όσο
χρειαστεί... Τι ήταν αυτό το σύμβολο;...

Ι.Φ.: Εντάξει, έψαχνα ένα συγκεκριμένο και σημαντικότατο για μένα σύμβολο, την «Οκτάδα».
Όλοι όμως, μη εξαιρουμένου και του ηγούμενου, αρνούνταν επίμονα ότι υπάρχει εκεί. Εγώ
όμως επέμενα, έστω και διαισθητικά. Αυτοί λένε ότι δεν υπάρχει και ότι «αν υπήρχε θα το
ήξεραν». Νόμιζα πως εάν πράγματι ήξεραν για την ύπαρξη του θα μου το έλεγαν, ήθελα να
πιστεύω πως δεν θα μου έλεγαν ποτέ ψέματα και πως μου είχαν κάποια εμπιστοσύνη...

Π.Γ.: Το σύμβολο αυτό, έχει κάποια σχέση με τους εννέα γυμνούς ή τους εννέα αόρατους; Με
τους Εξαγωνίτες και τους Οκταγωνίτες; Με την Οκτάβα και τη Μουσική των Σφαιρών; Είναι
αρχαίο; Τι ακριβώς είναι αυτό το σύμβολο; Γιατί το ερευνάς;...

Ι.Φ.: Δεν ξέρω, εσύ τα λες αυτά. Δεν θέλω προς το παρόν να το συζητήσουμε. Ας πούμε
απλά ότι πρόκειται για το διπλό Οκτώ... Εγώ έψαχνα να το εντοπίσω, οι Μοναχοί με
διαβεβαίωναν ότι δεν ξέρουν τίποτε περί αυτού, κι εγώ ήμουν υποχρεωμένος να πιστεύω
πως δεν μου έλεγαν ψέματα, αν και είναι πολύ μορφωμένοι και ενημερωμένοι καλά σε πολλά
ζητήματα και θα έπρεπε να το έχουν εντοπίσει... Τέλος πάντων, εγώ εκείνο το μεσημέρι δεν
πρόλαβα το φαγητό στην τραπεζαρία, η οποία κλείνει έπειτα από κάποια ώρα. Αφού δεν
πρόλαβα το φαγητό, πήγα και κάθισα στο αίθριο της Μονής, δίπλα σε ένα σωρό από
πεπόνια, παλεύοντας με τον πειρασμό να σπάσω και να φάω ένα χωρίς να με δουν. Κάθομαι
εκεί και καπνίζω, μπροστά μου είναι οι λαχανόκηποι, πιο αριστερά το εργοστάσιο ξυλείας του
μοναστηριού και στη συνέχεια των κήπων, απέναντι, είναι η θάλασσα. Από εκεί που κάθομαι
στο αίθριο, κοιτώ το δρόμο που περνάει μπροστά από την παραλία, κι έχει ένα τοιχάκι που
τον χωρίζει απ' αυτήν. Τότε, ξαφνικά βλέπω έναν Μοναχό να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα,
να αναδύεται από τα νερά! Εμφανίστηκε από το πουθενά και αναδύθηκε μέσα από τη
θάλασσα, προχωρώντας μέσα στο νερό προς την ακτή. Ανέβηκε το τοιχάκι, διέσχισε τον
παραλιακό δρόμο και πήρε το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί από την ακτή προς το
μοναστήρι και περνά δίπλα από το αίθριο όπου καθόμουν. Όταν τον είδα να βγαίνει από το
νερό νόμισα πως είναι μία παραίσθηση μου. Αμέσως όμως σκέφτηκα πως εκεί πάντα
υπάρχουν πολλοί Μοναχοί που δουλεύουν στο εργοστάσιο ξυλείας, που εργάζονται στα
χωράφια, που ψαρεύουν, κ.λ.π., και σκέφτομαι μήπως βγήκε μέσα από κάποια βάρκα που
δεν πρόλαβα να τη δω και την τραβήξανε πίσω από το τοιχάκι, έξω από το οπτικό μου πεδίο.
Ο Μοναχός βγαίνει από τη θάλασσα και παίρνει το ανηφορικό δρομάκι που βγαίνει προς το
μοναστήρι, και έρχεται προς το μέρος μου στο αίθριο, εκεί που κάθομαι. Μου λέει: «τις
ευλογίες σου αδελφέ Ιωάννη...» και σκύβει να μου ασπασθεί το χέρι, εγώ φυσικά το τράβηξα
τελείως σαστισμένος, σοκαρισμένος διότι γνώριζε το όνομα μου και το επίθετό μου, όσο και
για την παρουσία στο μοναστήρι του γιου μου Τάλω, για τον οποίο έκανε κάποια φευγαλέα
αναφορά. Πριν προλάβω να συνέλθω από το αρχικό σοκ, ο Μοναχός μου λέει: «αυτό που
αναζητάτε, αδελφέ, βρίσκεται εκεί...» και μου υποδεικνύει το ακριβές σημείο όπου βρίσκεται
το σύμβολο που αναζητούσα! Πριν προλάβω να του μιλήσω περισσότερο, γυρίζει και παίρνει
την κατηφόρα, μπαίνει πάλι μέσα στη θάλασσα και χάνεται! Μπήκε πάλι στο νερό και
εξαφανίστηκε από τα μάτια μου... Τώρα, μέσα στη σαστιμάρα μου, διότι ήταν ένα σοκ για
μένα να έρθει κάποιος και να μου πει πού βρίσκεται αυτό που αναζητούσα, η εντύπωση που
μου άφησε ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Μοναχός που είχα συναντήσει στη Μονή του
Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο! Ήταν το φαινότυπό του, και μέσα μου μέχρι τώρα επιμένω
πως ήταν αυτός, νομίζω πως ήταν το ένα και το αυτό φυσικό πρόσωπο... Γνωρίζουμε,
φυσικά, πολλά για την πολυστασία, και ίσως μπορούμε να δώσουμε μία ερμηνεία σ' αυτό το
φαινόμενο... Αφού κατόρθωσα να συνέλθω, πηγαίνω κατευθείαν στο σημείο που μου
υπέδειξε, και πράγματι εντοπίζω το σύμβολο που αναζητούσα, το οποίο αγνοούσαν πλήρως
οι Μοναχοί. Περί αυτού, όμως, και ποιους ενημέρωσα σχετικώς, τίποτε άλλο προς το παρόν.
Το μόνο που μπορώ τώρα να αναφέρω είναι: Μετά τα όσα εβίωσα, είδα και παρατήρησα,
ύστερα από την επίσκεψη μου στο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο, και φυσικά
στο Αιγαίο και στο Άγιο Όρος, μου δημιουργήθηκε η έντονη εσωτερική τάση να επισκεφθώ
ξανά το μοναστήρι αυτό στον Όλυμπο, και να εκπληρώσω κάποιο τάμα μου. Μεθαύριο κιόλας
θα πραγματοποιήσω αυτήν την προσκυνηματική επίσκεψη κι αυτό το χρέος μου, μαζί με τα τη
σύζυγό μου και μερικούς φίλους μου από τη Θεσσαλονίκη, τη Βέροια και την Κατερίνη. [σ.σ. η
συζήτησή μας γίνεται στη Θεσσαλονίκη, το δεύτερο δεκαήμερο του Μαΐου ]...

Π.Γ.: Αφού μιλάμε για σύμβολα, νομίζω πως ήρθε η ώρα να μας πεις τι είναι όλη αυτή η
ιστορία με τον περιβόητο "Λωτό". Όπως γνωρίζω, αλλά και εσύ το γνωρίζεις καλύτερα από
εμένα, σε διάφορους στενούς κύκλους κυκλοφορεί η φήμη ότι πρόκειται για το σύμβολο της
διαδοχής του επικεφαλής των Έψιλον(!), το οποίο το κατέχει κάποιος «φύλακας», αλλά κανείς
δεν ξέρει πολλά περί αυτού. Τι είναι αυτός ο Λωτός; Τι συμβαίνει με αυτήν τη νεφελώδη
υπόθεση αυτήν την εποχή; Θέλεις να προσπαθήσεις να μας εξηγήσεις;

Ι.Φ.: Είναι μια πολύ μπερδεμένη και προς το παρόν «απαγορευμένη ιστορία», όλα αυτά τα
περί «Λωτού». Σε μερικές - πραγματικές και μη - ελληνοκεντρικές οργανώσεις και ομάδες,
έχει διαδοθεί πολύ έντεχνα και σαφώς γκεμπελικά, μία κατασκευασμένη παραμυθολογία περί
των Έψιλον, που λέει ότι υπάρχει μία συγκεκριμένη ομάδα που αποτελείται από φυσικά
(γνωστά και άγνωστα) πρόσωπα, η οποία «είναι η πραγματική ανώτατη ηγεσία των Έψιλον».
Αυτό το ζήτημα καλλιεργείται ξανά, αφού πρώτα έχει διαδοθεί από συγκεκριμένους κύκλους
και έντυπα, ακόμη και βιβλία, η ιδέα ότι δήθεν «ο ιδρυτής των Έψιλον και οραματιστής της
αναγέννησης του Ελληνισμού και της Ελλάδας» ήταν ο αρχιμασόνος Σπυρίδων Νάγος. Σας
θυμίζω κάποιες αόριστες αναφορές σε δημοσιεύματα, για ένα βοσκόπουλο από την Αρκαδία
που υποτίθεται πως το 1840 «ενώ έβοσκε τα πρόβατα του, του παρουσιάστηκε ο Θεός
Απόλλωνας και του ανέθεσε την εντολή της δημιουργίας του κινήματος αναγέννησης του
Ελληνισμού και της Ελλάδας, καθώς και της διάχυσης του Απολλώνιου Φωτός», κ.λ.π...
Έρχονται τώρα να μας πουν ότι το βοσκόπουλο αυτό ήταν ο Σπυρίδων Νάγος, και πως οι
Έψιλον ιδρύθηκαν αποκλειστικά από τη Μασονία. Εκτός από το ότι είναι αμφίβολη η ύπαρξη
ενός φυσικού προσώπου με το ονοματεπώνυμο Σπυρίδων Νάγος, είναι βέβαιο ότι στην
Αθήνα υπάρχει μασονική στοά με τίτλο της αυτό το ονοματεπώνυμο, και γι' αυτήν τη στοά και
για τον ανθελληνικό της ρόλο αναφέρω πολλά στο βιβλίο μου Σιωνιστικές Συνωμοσίες το
οποίο κυκλοφόρησε πριν από 24 χρόνια. Συγκεκριμένα εκεί αποκαλύπτω ότι η τότε ηγεσία
της στοάς αυτής πίεσε το μέλος της Παττακό στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Τώρα. οι ίδιοι μασονικοί κύκλοι, διαδίδουν με δημοσιεύματα και βιβλία ότι ο Νάγος πήρε
εντολή από τον Απόλλωνα και ήρθε από την Αρκαδία στην Αθήνα, όπου ίδρυσε διάφορους
εθνικο-πνευματικούς κύκλους, οργάνωσε και κινήματα, και δήθεν ανάμεσα τους και την
Ομάδα Έψιλον και όλο το κίνημα της αναγεννήσεως του Ελληνισμού, δηλαδή ότι όλα αυτά
είναι μασονικής προελεύσεως. Δηλαδή πως η παρατηρούμενη, κυρίως την τελευταία
δεκαετία, αφύπνιση των Ελλήνων είναι αποκλειστικό έργο της μασονίας! Μάλιστα,
κυκλοφορούν και κάποια δήθεν «κατηχητικά» βιβλία του Νάγου για την αναγέννηση του
Ελληνισμού, τα οποία φυσικό γράφτηκαν τα πέντε τελευταία χρόνια και όχι από τον δήθεν
Νάγο...
Επιπλέον, κάποιοι γνωστοί και συγκεκριμένοι μασονικοί και προτεσταντικοί κύκλοι,
προσπαθούν να με εκβιάσουν, εμμέσως πλην σαφώς, να αποκαλύψω γνώσεις μου και
σημαντικές πληροφορίες μου περί των Έψιλον, με κατηγορούν δήθεν πως ενώ κάποιο
συγκεκριμένο και γνωστό πρόσωπο μου έδωσε και μου δίνει τις πληροφορίες περί των
Έψιλον που έχω αναφέρει σε βιβλία μου και συνεντεύξεις μου, δεν έχω ποτέ αναφέρει το
ονοματεπώνυμό του...

Π.Γ.: Τα δημοσιεύματα αυτά υπονοούν αυτόν τον Νάγο;...

Ι.Φ.: Όχι. Υπονοούν δήθεν ένα άλλο πρόσωπο, υπαρκτό πρόσωπο, έναν θεσσαλονικιό, ο
οποίος ισχυρίζεται ότι έχει το "Λωτό", και αυτός έχει και σε μένα τον ίδιο διατυπώσει αυτόν τον
ισχυρισμό του. Ο Λωτός αυτός υποτίθεται ότι είναι το σύμβολο του "αρχιερέα" των Έψιλον,
του πνευματικο-πολιτικού ηγέτη των Έψιλον. Το σύμβολο της διαδοχής του ιερατείου των
Έψιλον. Το σύμβολο αυτό της διαδοχής του ιερατείου των Έψιλον, το είχε ο αείμνηστος
Ελευθέριος Πρόκος, και αυτός το μεταβίβασε στο άτομο αυτό, όχι για να ανακηρυχθεί αυτό
επικεφαλής των Έψιλον, αλλά για να το φρουρεί ως Φύλακας του Λωτού, για να το δώσει
στον αρχηγό ή τον αρχιερέα ή τον πνευματικό ηγέτη ο οποίος θα εμφανιστεί στην κατάλληλη
στιγμή. Το άτομο αυτό, ο υποτιθέμενος Φύλακας του Λωτού, είναι ένας αξιοσέβαστος
άνθρωπος, ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος ο οποίος είναι τυφλός, και όπως μου έχει πει ο
ίδιος, έχει πολλές καλές σχέσεις με τους ραβίνους της Θεσσαλονίκης και με πάρα πολλούς
άλλους κομβικούς ανθρώπους, και όπως είπα είναι ένα πολύ αξιοσέβαστο πρόσωπο. [σ.σ. Ο
κ. Φουράκης μας είπε το όνομα του προσώπου αυτού, αλλά επιλέγουμε να μην το
δημοσιεύσουμε μέχρι να ερευνήσουμε περισσότερο την υπόθεση αυτή... ]
Φυσικά, θα πρέπει να αναφέρω ότι είναι αδιανόητο μια θρησκευτική, φιλοσοφική ή
εθνικοπολιτική ομάδα συγκροτούμενη από Έλληνες να χρησιμοποιεί το Λωτό ως σύμβολο
της. Είναι αδιανόητο αυτό, διότι ο Λωτός είναι ένα από τα θρησκευτικο-φιλοσοφικά σύμβολα
του Βουδισμού αλλά και του Ινδουισμού...

Π.Γ.: Και ποιος είναι ο Ελευθέριος Πρόκος;

Ι.Φ.: Ο Ελευθέριος Πρόκος ήταν ένας πνευματικός ταγός, ο οποίος από το 1958 ήταν μόνιμος
καθηγητής σε όλες τις ανώτατες στρατιωτικές σχολές. Δεν βρίσκεται πλέον εν Ζωή. Έχει
γράψει μερικά πολύ σημαντικά βιβλία τα οποία κυκλοφορούσαν μόνο μεταξύ ανωτάτων
αξιωματικών, τα οποία έχω στην κατοχή μου. Ο Πρόκος υποτίθεται ότι παίρνει το Λωτό - αλλά
σημειώστε ότι δεν υπάρχει Λωτός, υπάρχει κάποιο άλλο σύμβολο- και παίρνει τη διαδοχή
κάποιας ιθαγενούς ομάδας από τον Ιωάννη Διάκο. Ο Διάκος είναι ο εμπνευστής του "νέου
ελληνικού πολιτισμού" και ήταν ο μυστικοσύμβουλος του Μεταξά, και μετέπειτα του
Αλεξάνδρου Παπάγου. Ο Γιάννης Διάκος όμως ήταν αντιβασιλικός, πρόσφατα εντόπισα
άρθρα του στον Εθνικό Κήρυκα, πύρινα άρθρα εναντίον της "ξενόφερτης βασιλείας". Από
πολλά στοιχεία βγαίνει ότι όλη αυτή η ιδεολογία της "4ης Αυγούστου", περί "νέου ελληνικού
πολιτισμού", ήταν έργο του Διάκου και κάποιας ομάδας ανθρώπων.
Π.Γ.: Σύμφωνα με τη νεομυθολογία του πράγματος, ο Παπάγος ήταν ιδρυτής της Ο.Ε.Α., έτσι
δεν είναι;

Ι.Φ.: Ναι. Η Ο.Ε.Α. βέβαια, είναι μία συνέχεια από τον Μακρυγιάννη, και όλα αυτά σχετίζονται
με την επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη. Και αναφέρεται στα Απομνημονεύματα του
Μακρυγιάννη, ότι οι Άγγλοι και οι Γάλλοι αναζητούσαν μία μυστική οργάνωση πίσω από τον
Μακρυγιάννη. Από τον Μακρυγιάννη περνάει η διαδοχή στην "Ομάδα 3Ε" (Τρία Έψιλον, ή
"Τριεψιλονίτες"), που αποτελούνταν από τον αξιωματικό Λυκούδη και δυο-τρεις άλλους, και
είναι εκείνοι οι οποίοι επέμεναν επί κυβερνήσεως Δεληγιάννη να γίνει η επίθεση εναντίον των
Τούρκων στη Θεσσαλία και η επανάσταση στην Κρήτη. Ο Δεληγιάννης και ο βασιλιάς
επέμεναν ότι δεν υπήρχαν οι στρατιωτικές και οικονομικές δυνατότητες για τέτοιες
επιχειρήσεις, αλλά παρ' όλα αυτά η ομάδα αυτή πράγματι κίνησε την εκστρατεία στη
Θεσσαλία και την επανάσταση στην Κρήτη, και πάθαμε τη μεγάλη καταστροφή του 1897...
Ψάχνοντας εγώ, βρίσκω δίχως αυτό να σημαίνει ότι τα μέλη της ομάδας 3Ε ήταν Τέκτονες -
ότι πίσω από αυτούς βρισκόταν οι Μασόνοι και συγκεκριμένα ο πρίγκιπας Ροδοκανάκης.
Ψάχνοντας, λοιπόν, πέφτει στα χέρια μου το αρχείο του επίσημου τεκτονικού περιοδικού της
Μεγάλης Στοάς, ο Πυθαγόρας, έντυπο εσωτερικής κυκλοφορίας, και όλο αυτό το αρχείο και
άλλα πολλά μου τα έχει δώσει ο καθηγητής Γεώργιος Στεργίου, υψηλόβαθμος Τέκτονας, ο
οποίος εκβιαστικά πείστηκε να γράψει ένα μικρό βιβλίο που υποτίθεται ότι αποδείκνυε ότι ο
Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν Τέκτονας, ενώ φυσικά ο Βενιζέλος δεν ήταν. Λοιπόν, στα έντυπα
αυτά βρήκα ότι ο Μέγας Θησαυροφύλαξ της Μεγάλης Στοάς το 1897 ήταν ο Θεόδωρος
Χερτς, ο ιδρυτής του Διεθνούς Σιωνισμού... Τέλος πάντων, λοιπόν, το "Λωτό" υποτίθεται ότι
τον έχει ο Πρόκος και τον δίνει στο άτομο που προανέφερα, όπως ισχυρίζεται το ίδιο το άτομο
αυτό σε μια συνάντηση μας στο σπίτι μου, αλλά -απ' όσο ξέρω- δεν υπάρχει καμία
χειροπιαστή απόδειξη γι' αυτή τη δοσοληψία. Έρχονται τώρα κάποια δημοσιεύματα και με
κατηγορούν εμμέσως ότι ενώ έχω πολλές πληροφορίες από συγκεκριμένο πρόσωπο, δεν
ανέφερα ποτέ το όνομα του, μία έμμεση κατηγορία για να πουν ότι τις πληροφορίες περί των
Έψιλον τις πρωτοπήρα από το συγκεκριμένο πρόσωπο, τον υποτιθέμενο "Φύλακα του
Λωτού", άρα δεν αποτελούν αποτέλεσμα δικής μου έρευνας και δικής μου γνώσης ή
εφεύρεσης. Φυσικά, όσον αφορά εμένα, όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την
πραγματικότητα... Εγώ πιστεύω ότι οι περισσότερες "ελληνοκεντρικές" οργανώσεις και τα
"ελληνοκεντρικά" περιοδικά - δίχως αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι οι επικεφαλής και οι
εκδότες τους και τα μέλη τους έχουν κάποια άμεση γνώση γι' αυτό- κατευθύνονται από τον
Τεκτονισμό. Ενώ ακόμη και γνωστοί "ελληνοκεντρικοί" συγγραφείς παίρνουν τα κείμενα τους
έτοιμα από τη Στοά Προμηθέα. Αυτήν τη στιγμή, υπάρχει ένα κίνημα που προετοιμάζει το
έδαφος για να πει ότι ο "Λωτός", που υποτίθεται ότι είναι το σύμβολο του "κινήματος της
αναγέννησης του Ελληνισμού", το οποίο όπως είπα υποτίθεται ότι προέρχεται από τον
Μακρυγιάννη, τον Γιάννη Διάκο και έπειτα από τον Ελευθέριο Πρόκο (και μετά από αυτόν δεν
υπάρχει διάδοχος), θα δοθεί σε αυτόν που θα εμφανιστεί για να διαδεχθεί τον Πρόκο. Ο
"Λωτός" είναι ένας "θυρεός", ένας τίτλος, μία σφραγίδα εξουσίας... Τώρα, πρέπει να πούμε ότι
διεθνώς προετοιμάζεται ένας νέος ψευδο-Μεσσίας, ένας νέος παγκόσμιος "Χριστός", αλλά
προετοιμάζεται και ένας "βασιλέας των Ελλήνων". Σχετικά με αυτόν τον δεύτερο, την υπόθεση
κυρίως τη στηρίζουν στη δική μου αναφορά στο βιβλίο μου Τα (προ)Μηνύματα των Δελφών,
ότι ο αληθινός βασιλέας των Ελλήνων στέφθηκε τα τελευταία χρόνια στο Μυστρά. Επίσης,
πρέπει να πούμε ότι συγκεκριμένοι "εθνικιστικοί" και βασιλικοί κύκλοι καλλιεργούν τις φήμες
ότι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ (το υποτιθέμενο αληθινό του επώνυμο είναι
Κωνσταντίνος Χριστιανός) είναι απόγονος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, βρίσκουν
υποτιθέμενες ρίζες ότι ο μικρός γιος του Παλαιολόγου μετά την Πτώση της Κων/πολης
βρέθηκε στην Τεργέστη, και από εκεί πήγε στη Δανία, παντρεύτηκε μία πριγκίπισσα και
ίδρυσε την υποτιθέμενη δυναστεία των Χριστιανών, διότι το Γκλύξμπουργκ δεν είναι επίθετο
αλλά τοπωνύμιο συγκεκριμένης περιοχής. Λοιπόν, προκειμένου οι γνωστοί βασιλικοί κύκλοι
να έχουν ένα αντίβαρο και έναν αντιπερισπασμό στο ενδεχόμενο να εμφανιστεί ένας άλλος
ηγέτης, ο οποίος θα πει ότι είναι απόγονος των Λασκαραίων ή του Παλαιολόγου και ότι του
ανήκει ο θρόνος, έχοντας κάποιο επιτελείο που θα τον προωθήσει και θα τον επιβάλλει, κι
έτσι οι κύκλοι αυτοί ετοιμάζουν αυτό το άλλο σενάριο ότι ο Κωνσταντίνος είναι ο απόγονος
των Παλαιολόγων. Αλλά οι Προτεστάντες και οι Τέκτονές τους έχουν λάβει τα μέτρα τους, για
να μας παρουσιάσουν έναν νέο ηγέτη, κάτω από τις συνθήκες μιας επικείμενης εθνικής
καταστροφής ή μιας επικείμενης ανατάσεως και εξαπλώσεως του Ελληνισμού: διότι αν π.χ.
ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα και ανακτήσει η Ελλάδα κάποια εδάφη, είναι αναγκαία και
αναπόφευκτη η ύπαρξη βασιλείας, διότι από κράτος θα γίνουμε έθνος, θα πρέπει να έχουμε
ένα εθνικό πρόσωπο, αφού λογικά δεν μπορεί να υπάρχει έθνος χωρίς ένα κέντρο αναφοράς,
άσχετα αν τώρα που είμαστε κρατίδιο δηλαδή μια εξαρτημένη επαρχία της Ευρώπης αυτή η
ανάγκη δεν είναι φανερή, και αν ενωθεί η Ελλάδα με την Κύπρο θα πρέπει αυτή να έχει
ανεξάρτητη κυβέρνηση και κοινοβούλιο, και το ίδιο ισχύει π.χ. για τον Πόντο ή τη Μικρά Ασία,
θα πρέπει να υπάρχει ένα ενωτικό εθνικό πρόσωπο, ένας βασιλιάς. Έτσι, λοιπόν, απέναντι σ'
αυτό το σενάριο, οι Προτεστάντες και οι Τέκτονές τους, οι οποίοι είναι ενάντιοι σε ένα τέτοιο
όραμα, έχουν τα "εφεδρικά" τους σενάρια. Κι όταν λέω "Τέκτονες" δεν εννοώ τους Έλληνες
Τέκτονες ή τη Μεγάλη Στοά της Ελλάδας, αλλά εννοώ τους Προτεστάντες, και βασικά τη
βασιλική ηγεσία της Αγγλίας. Εννοώ τους περιβόητους "72 Αόρατους" που καθορίζουν τις
τύχες του πλανήτη, οι οποίοι συνεδριάζουν κάτω από συγκεκριμένες φάσεις του φεγγαριού
και περιοδικές αστρολογικές συνθήκες στα υπόγεια του ναού του Κατέρμπουρυ (όπου και
αλλάζουν φαινότυπο και μορφή και είναι ερπετόμορφοι, αυτό είναι το μυστικό τους, διότι
πρέπει να ξέρετε ότι δεν υπάρχει π.χ. λόρδος χωρίς ουρά), φτιάχνουν τους άξονες των
τεκταινομένων στον πλανήτη, κι από εκεί αυτοί διοχετεύονται στις Στοές και στις μυστικές
υπηρεσίες και στα ιδρύματα και στις κυβερνήσεις. Για όλα αυτά δεν φταίνε οι Τέκτονες, αφού
δεν αποτελούν παρά ένα ενδιάμεσο μικρό κανάλι διοχέτευσης κατευθυντήριων γραμμών.
Λοιπόν, όπως είπα, στα "εφεδρικά" τους σενάρια, προβλέπουν ότι θα μας παρουσιάσουν τον
"βασιλέα" αυτόν, και τότε θα εμφανιστεί ο κύριος τάδε και θα πει "εγώ έχω το διάδημα που
παρέλαβα από τον Πρόκο και τον Φύλακα", το Λωτό, και "είμαι ο απόγονος της δυναστείας"
την οποία υποτίθεται ότι διατήρησαν οι "Έψιλον". Μέσα στα σχέδια των 72 για την ανάπτυξη
του νέου ελληνιστικού κινήματος, προβλεπόταν να αναπτυχθούν οι λεγόμενοι "αρχαιολάτρες"
ώστε να υπάρξει σύγκρουση με τον Ελληνορθοδοξία, η οποία, ως η μοναδική συγκροτημένη
δύναμη των Ελλήνων, αποτελεί την ισχυρότατη αμυντική και επιθετική ασπίδα κατά της
παγκοσμιοποίησης και ομογενοποίησης...

Π. Γ.: Είναι πολύ παράξενα όλα αυτά που μας λες, και δεν έχουμε τρόπο να τα
διερευνήσουμε, ευτυχώς που τα λες σε ένα περιοδικό που ασχολείται με το Παράξενο κι έτσι
δικαιολογείται η παρουσία τους σε αυτές τις σελίδες. Λοιπόν, η Εκκλησία τι ρόλο υποτίθεται
ότι παίζει σε όλα αυτά;...

Ι.Φ.: Αυτοί οι σκοτεινοί κύκλοι καλλιεργούν τη σύγκρουση των "ελληνιστών" με την ελληνική
Ορθόδοξη Εκκλησία. Ξέρουν ότι μέσα στην Εκκλησία έχουν γίνει κάποιες διεργασίες, πολύ
σημαντικές. Ξέρουν, οπωσδήποτε, τι σημαίνει "Χρυσοπηγή" και ποια είναι η Ομάδα της
Χρυσοπηγής... Ξέρουν ότι υπάρχει μια σκληροπυρηνική, ας το πούμε έτσι, ομάδα ιεραρχών,
με οράματα αναβίωσης του Βυζαντίου, με αρχαιοελληνικά οράματα, και άλλα τέτοια, αλλά δεν
ξέρουν ίσως την πορεία της ομάδας αυτής. Δεν περίμεναν, όπως νομίζω, τον αστάθμητο
παράγοντα Χριστόδουλο, δεν τον είχαν υπολογίσει διότι ήξεραν ότι δεν είχε άμεση επιρροή
στην ιεραρχία... Εγώ τον Χριστόδουλο τον θεωρώ όχι απλώς θετικό παράγοντα, αλλά και κάτι
παραπάνω από θετικό. Ο Χριστόδουλος είναι το πάντρεμα - πέρα από το θρησκευτικό - στο
πολιτικό πεδίο, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Όταν στις πρώτες εμφανίσεις του είπε
ότι "ο Παρθενώνας και η Αγια Σοφιά εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος", ήταν μια πολύ
σημαντική συνθηματολογία. Συνθηματολογεί ο Ειρηναίος όταν λέει ότι το Πατριαρχείο
Ιεροσολύμων είναι "φρούριο του Ελληνισμού", ενώ έπρεπε να πει "της Ορθοδοξίας" ή "του
Χριστιανισμού", ή ο τέως Αμερικής που είπε ότι οι Έλληνες "φωτίζονται από το φως του
Απόλλωνα". Ο Χριστόδουλος είναι ο μόνος σύγχρονος πνευματικός ηγέτης που βγήκε και
εμφανώς και γενναία στράφηκε ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση και τις επιταγές της. Οι
αρνητικοί παράγοντες προσπαθούν να προκαλέσουν τη σύγκρουση Ελληνισμού και
Ορθοδοξίας, για να προκαλέσουν εθνικό διχασμό, και να τον χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν
στην κατάλληλη μοιραία στιγμή. Έτσι λοιπόν, οι κινήσεις κάποιων ιεραρχών της Ελλάδας τούς
έχουν χαλάσει λίγο τα σχέδια, τα οποία φυσικά αναπροσαρμόζουν ανάλογα με τις νέες
περιστάσεις.
Ο κίνδυνος με το σενάριο περί Έψιλον, δυστυχώς είναι ο εξής: ότι προετοιμάζεται το σχέδιο
να εμφανιστεί ένα νέο ελληνικό ιερατείο εξ αποκαλύψεως του Απόλλωνα στο υποτιθέμενο
πρόσωπο του παρελθόντος με το όνομα Νάγος, με σκοπό την - ξενοκινούμενη - "αναγέννηση
του Ελληνισμού", και να εμφανιστούν κάποιοι και να πουν "εμείς είμαστε η μέχρι τώρα αόρατη
ηγεσία της Ομάδας Έψιλον, κι εμείς καθορίζουμε με εντολή του Απόλλωνα και των θεών της
Ελλάδας ως ηγέτη τον κατά κόσμο κύριο τάδε, του δίνουμε το Λωτό και αυτός είναι ο
δικαιωματικός βασιλέας των Ελλήνων"...
Δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό STRANGE τεύχος 45 ΙΟΥΝΙΟΣ 2002

ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΟΥΡΑΚΗΣ

Η ΠΥΡΑΙΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
(Β' ΜΕΡΟΣ)

Στο προηγούμενο τεύχος του Απαγορευμένου Περιοδικού δημοσιεύσαμε το πρώτο μέρος

της συναρπαστικής συνέντευξης που μας παραχώρησε ο Ιωάννης Φουράκης με την ευκαιρία
της κυκλοφορίας του καινούριου του βιβλίου. Ο κ. Φουράκης μας μίλησε για το καινούριο του
βιβλίο, την εμφάνιση μιας νέας «πυραιθέριας» ανθρώπινης φυλής, τις αινιγματικές Πύλες του
Αιγαίου, τα πειράματα στην Πύλο, τις παράξενες εμπειρίες του στο Άγιον Όρος, και εκτός των
άλλων, αποκάλυψε το σχέδιο κάποιων σκοτεινών κύκλων να δημιουργήσουν ένα νέο
ελληνικό ιερατείο - υποτίθεται «εξ αποκαλύψεως του Απόλλωνα» - χρησιμοποιώντας το
αμφιλεγόμενο πρόσωπο του Σπύρου Νάγου, με απώτερο σκοπό μια ξενοκινούμενη
«αναγέννηση του Ελληνισμού» που θα προκαλέσει ένα νέο εθνικό διχασμό, προκαλώντας τη
ρήξη Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης, θα προσπαθήσουμε
να ρίξουμε περισσότερο φως σε όλα αυτά...

Παντελής Γιαννουλάκης: Mας έχεις πει ότι κάποιες σκοτεινές ομάδες συνεργάζονται για να
προκαλέσουν ένα νέο εθνικό διχασμό των Ελλήνων. Ποια μπορεί να είναι τα μυστικά σχέδια
που κρύβονται πίσω από αυτές τις κινήσεις, πέρα από την προσπάθεια να επιβληθεί ένας
εξωτερικός κοινωνικός και πολιτικός έλεγχος της Ελλάδας;

Ιωάννης Φουράκης: Πολλά από αυτά τα σχέδια προωθούνται από τoυς Άγγλους, καθώς
ένας από τους στρατηγικούς τους στόχους, είναι να ελέγξουν απόλυτα - και το ταχύτερο
δυνατόν - τo Αιγαίο. Όταν υποστήριζαν τις επαναστάσεις που δημιούργησαν τη νέα μορφή
της Ευρώπης, είχαν τον ίδιο σκοπό, να αποκτήσουν πρόσβαση στην ηπειρωτική Ευρώπη. Με
τις κινήσεις τους σήμερα και την εγκατάστασή τους σαν στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν,
οι Άγγλοι «βάλανε χέρι» ξανά στους δύο μεγάλους δρόμους, στους δρόμους του Μεταξιού και
της Ινδίας. Το παιχνίδι αυτή τη στιγμή παίζεται στο Αιγαίο, τo οποίο κανείς δεν μπορεί να
κουμαντάρει, πέρα από τους Έλληνες ναυτικούς. To Αιγαίο είναι η πύλη προς τους δύο
εκείνους δρόμους. Στο Αφγανιστάν, ο πραγματικός πόλεμος δεν έχει ακόμη αρχίσει. Οι Άγγλοι
θα υπονομεύσουν κάποια στιγμή τους Αμερικάνους και εκείνοι θα πάρουν μέρος σε μια
στρατιωτική επιχείρηση όπου θα «φάνε τα μούτρα τους». Οι Άγγλοι θέλουν να αναγκάσουν
τους Αμερικάνους να περιοριστούν στον Ειρηνικό - για να τον προστατεύσουν, δήθεν, από
τους Βορειοκορεάτες και την Κίνα. Ήδη έχουμε ενδείξεις αποχωρήσεως των Αμερικανών από
την Ευρώπη. Οι ίδιοι θεωρούν ότι επιστρέφουν στο «δόγμα Μονρόε», δηλαδή ότι δεν έχουν
καμιά δουλειά πέρα από τα εδάφη της Αμερικανικής ηπείρου. Οι Άγγλοι λοιπόν, μαζί με τους
Εβραίους - που είναι το ένα και το αυτό - προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτές τις
καταστάσεις για να υποστηρίζουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Βέβαια, εδώ πρέπει
να επισημάνω όποιον λέμε
«Άγγλοι» ή «Εβραίοι», δεν εννοούμε το λαό, αλλά την απόκρυφη ηγεσία, το «Ιερατείο». Τώρα
όμως, αυτό το αγγλοεβραϊκό ιερατείο έχει έναν ισχυρό αντίπαλο, την ένωση - ή την
συνεργασία - τριών άλλων Ιερατείων: του κέλτικου ιερατείου των Δρυίδων, του ιερατείου των
Σούφι και των Ελλήνων. Ανάμεσα σ' αυτά τα τρία, έχουν γίνει μέχρι στιγμήs αλλεπάλληλες
επαφές και συνεργασίες.
Ξέρουν πλέον πολύ καλά τις επιδιώξεις, τους στόχους και τις μεθοδολογίες των
Αγγλοεβραίων. «Tους περιμένουν στη γωνία». Δεν βιάζονται γιατί γνωρίζουν τί είναι
προδιαγεγραμμένο στην Ειμαρμένη τους και γιατί τρέχουν να προλάβουν πριν κλείσουν οι
πύλες διαφυγής τους. Δεν τους επιτίθενται και διότι έχουν κατέβει και το τελευταίο σκαλί της
αποφράδας και είναι έτοιμοι να ανοίξουν
τις πύλες της φλέργας προκειμένου να απελευθερώσουν τον Αββαδών και να προκαλέσουν
τον Αρμαγεδδώνα. Τα τρία αυτά ιερατεία δεν θα παρασυρθούν στην παγίδα του δήθεν
«πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας». Περισσότερα περί αυτών των ιερατείων δεν γνωρίζω
και επομένως δεν μπορώ να διατυπώσω πιο σαφείς και κατανοητές πληροφορίες. Εκείνο
όμως που γνωρίζω και μπορώ να αναφέρω είναι ότι: περί των επαφών και της σχεδιαζόμενης
ή πραγματοποιούμενης συνεργασίας αυτών των τριών, και ίσως και άλλων ιερατείων,
φαίνεται ότι κάτι σχετικό έχει μυριστεί και το αγγλοεβραϊκό. Για το λόγο αυτό το πρώτο
δεκαήμερο του Μαΐου έγινε στη Βέροια συνάντηση - και μια από τις αλλεπάλληλες, σε
διάφορα σημεία της Ευρώπης και Ευρασίας, συσκέψεις κλιμακίου των Κοναχίμ. Σ' αυτήν
εξέτασαν την πολιτικοστρατηγική και οικονομική κατάσταση στα Βαλκάνια μετά τον πόλεμο
στη Βαλκανική και το Αφγανιστάν και κυρίως τα αίτια της αποτυχίας των σχεδίων τους,
ειδικότερα στα πρώτα. Την αποτυχία αυτή την αποδίδουν «στην παρέμβαση και παρεμβολή
κάποιων Ελλήνων αξιωματικών κυρίως του Πολεμικού Ναυτικού». Ποία ήταν αυτή η
«παρέμβαση» δεν γνωρίζω. Και αν πράγματι έγινε, είναι αυτονόητο ότι είμαι ο πιο
αναρμόδιος να γνωρίζω κάτι σχετικό. Και αν υποθέσουμε ότι γνωρίζω, είναι επίσης
αυτονόητο ότι δεν θα έκανα συγκεκριμένη αναφορά. Απλώς μόνο σου υπενθυμίζω -και βγάλε
εσύ και οι αναγνώστες σου τα συμπεράσματά σας - μια αόριστη πάλι αναφορά μου στο
άρθρο: Έγιναν κάποιοι πόλεμοι εις την κοιλάδα του Αίμου; Άρθρο μου, το οποίο
δημοσιεύθηκε στο 15ο Strange (Σεπτέμβριος 1999). Σ' αυτό λοιπόν σημείωνα σαφώς
σηματοδοτικά: «Δια των παρόντων όμως γραμμών γνωστοποιείται εις τον Υπουργόν Αμύνης
της Πολιτείας που φέρει το νομικίστικο όνομα Ελλάδα ότι α)
η ομάδα αυτή δεν πρόκειται παρά την θέλησή της να εντοπισθεί. β) Ανεξαρτήτως από το αν
πράγματι οι Αμερικανοί και το Ν.Α.Τ.Ο. τού ανέθεσαν να εντοπίσει την ομάδα αυτή, να μην
ικανοποιήσει τις εισηγήσεις τους "να αντικαταστήσει ή να αποστρατεύσει «μερικούς
ανώτερους αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού.» Του υπενθυμίζω αυτή την αόριστη
αναφορά μου προκειμένου να σου αναφέρω - και πάλι σχεδόν αορίστως- πως ο τότε
Υπουργός Αμύνης ή δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να εντοπίσει και να εξουδετερώσει αυτή την
«ομάδα των αξιωματικών». Για τον λόγο αυτό αντικαταστάθηκε και ο νέoς Υπουργός,
«ξήλωσε», όπως ήδη γνωρίζουμε και γνωρίζεις, όλη την ανωτάτη ηγεσία του Πολεμικού
Ναυτικού. Όσον αφορά το κοβάλτιο και το καίσιο που περιεχόταν στις βόμβες που ερίφθησαν
στα Βαλκάνια προερχόταν από την Αλβανία. Το μετάλλευμα (σκυρόδεμα) που περιείχε τα δυο
αυτά στοιχεία τo εξόρυξε η εταιρεία Σαραντόπουλος για να επιστρώσει τo δρόμο τns
Κακαβιάς, και τo μετέφερε με πλοία της η εταιρεία Αρφάνη-Χιώνη, με τη διαφορά όμως ότι τα
πλοία αυτά έκαναν παράξενες στροφές στην Αδριατική και κατευθύνονταν προς άγνωστα
λιμάνια της Ιταλίας. Ο Σαραντόπουλος άνοιξε κι άλλο λατομείο στα Ιωάννινα, αφού πρώτα
προσπάθησε να ανοίξει στις Σέρρες, σε ουρανιοφόρα περιοχή... Θυμόσαστε τίποτα σχετικό
με τα έργα στην Πεντέλη και την εξόρυξη της λατύπης από τον Σαραντόπουλο και τη
μεταφορά της σε άγνωστη χώρα; Τα αλβανικά λατομεία και ορυχεία, κυρίως της βόρειας
Αλβανίας και του Κοσσόβου, έχουν σημαντικές, μέχρι αξιόλογες, ποσότητες ουρανίου. Τα
κυριότερα από αυτά τα ορυχεία τα έλεγχε τότε το βιομηχανικό συγκρότημα Μυτιληναίος, αλλά
τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκε να τα πουλήσει εξαιτίας της πτώσης των χρηματιστηρίων.
Τα αγόρασαν κάποιες γαλλικές εταιρείες που τις ελέγχουν Εβραίοι. (Το πολύ παράξενο τώρα
με όλα αυτά, είναι ότι συμπίπτουν με κάποια δημοσιεύματα του ξένου τύπου, που μιλούν για
σμήνη Δρακονιανών που βρήκαν καταφύγιο μέσα σ' αυτά τα ορυχεία...). Ένα μεγάλο κομμάτι
του «παιχνιδιού» είναι αυτή η ιστορία με τον Μυτιληναίο και φυσικά με την τεχνική άνοδο και
στη συνέχεια κατάπτωση του Χρηματιστηρίου των Αθηνών. Αφού έγινε η αναφορά στα
«σμήνη των Δρακονιανών», είναι ίσως απαραίτητη μια ακόμη σχετική και
γενική αναφορά. Όταν μιλάμε για Δρακονιανούς, μιλάμε για κάποιου είδους φωτοχημικά
πλάσματα, και όχι όντα της κατωτέρας τρίτης διαστάσεως, που εισέρχονται στον πλανήτη μας
και τρέφονται από τα συναισθήματα (ενεργειακές εκπομπές) των ενσαρκωμένων
«ομοιοστοίχων» τους που προέρχονται από τον αστερισμό τους, (τον Δράκοντα) και τον
Βοώτη. Οι Αμερικανοί λένε ότι απέτυχαν στην επίτευξη των αντικειμενικών τους στόχων στο
Κόσσοβο, γιατί οι βόμβες που έριχναν δεν έβρισκαν τους στόχους τους, αλλά έπεφταν στην
Αδριατική. Οι μόνοι που πέτυχαν τους στόχους τους, ήταν οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί. Κάποιοι
στο αμερικανικό Πεντάγωνο αποδίδουν την αποτυχία των Αμερικανών πιλότων σε
παρεμβολές από ελληνικά πλοία, «τα οποία όμως, δεν
ανήκαν στο επίσημο πολεμικό ναυτικό». Τα πλοία αυτά «γνώριζαν μάλλον την "μπάντα" των
ραδιοσυχνοτήτων των αμερικανικών αεροσκαφών και χρησιμοποιούσαν κάποιους
κρυστάλλους που παραπλανούσαν τους πιλότους και τους πυραύλους».
Αυτά αναφέρονται στις αναλύσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, τις οποίες μου
μετέφερε ένα σημαντικό στέλεχός τους, (ένα στέλεχός των, αν θέλεις, «πυρηνικών κέντρων»
της Αμερικής). Όλα αυτά όμως, και πολλά άλλα σχετικά και «άσχετα», για να γίνουν
αντιληπτά και όχι κατανοητά, πρέπει να ειδωθούν υπό το πρίσμα της προσπάθειας των
Άγγλων (ή των Προτεσταντών) να
διαβρώσουν, υπονομεύσουν και φαλκιδεύσουν, την αναμενόμενη αλλά και
πραγματοποιούμενη Αναγέννηση του Ελληνισμού.

Π.Γ.: Μια που μιλάμε για βόμβες και για ορυχεία ουρανίου, γιατί νομίζεις ότι οι Αμερικανοί
προσπάθησαν να «σπείρουν» την περιοχή των Βαλκανίων με βόμβες που περιείχαν ουράνιο;
Ποιος μπορεί να ήταν ο σκοπός τους;

Ι.Φ.: Γι' αυτό ανέφερα τους Δρακονιανούς. Οι αναγνώστες που γνωρίζουν να χειρίζονται καλά
τα φωτογραφικά προγράμματα των υπολογιστών, ας πάρουν μια φωτογραφία κάποιου
γνωστού παγκόσμιου πολιτικού - ας πούμε του Τόνι Μπλαιρ, του Χαβιέ Σολάνα, του αρχηγού
του Ν.Α.Τ.Ο. κατά τov πόλεμο στα Βαλκάνια Στρατηγού Γ. Κλαρκ - και μια Κοσσοβάρου του
UCK με στολή, από αυτές που έχουν δημοσιευτεί, και ας κάνουν μια μεγέθυνση και ανάλυση
των ματιών τους. Η κόρη των ματιών τους αποκαλύπτει πολλά. Έχω τέτοιες φωτογραφίες
στις οποίες έχει γίνει ανάλυση, και η κόρη των ματιών αποκαλύπτει πολλά. Για αυτά που θα
παρατηρήσει κάποιος που θα ψάξει το θέμα, υπάρχουν πολλές διαφωτιστικές αναφορές,
τόσο στην αρχαία ελληνική γραμματεία, όπως π.χ.
στους διαλόγους του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Διογένη, όσο και σε πολλά βιβλία διεθνών
ερευνητών, όπως π.χ. του David Icke. Oπως, λοιπόν, γράφει ο Δίων Χρυσόστομος, όταν ο
Μέγας Αλέξανδρος συναντήθηκε στην Κόρινθο με τον Διογένη, εκείνος του είπε: «Οι Σπαρτοί,
οι Θηβαίοι, έχουν στο σώμα τους ένα σημάδι, μια «λόγχη». Όποιος δεν έχει αυτό το σημάδι,
δεν θεωρείται Σπαρτός».
Ο Μέγας Αλέξανδρος ρώτησε: «Και τα παιδιά του Διός, τι σημάδι έχουν;». Ο Διογένης
απάντησε: «Έχουν το σημάδι της ψυχής στα μάτια, αλλά to γνωρίζουν μόνο αυτοί που
ξέρουν...», δηλαδή οι Διογενείς και οι μυημένοι. Έχω κάνει πολλές αναλύσεις σχετικά με τα
σχηματιζόμενα σημάδια της κόρης των ματιών. Τι δηλώνει και προσδιορίζει τo κάθε
διαφορετικό σημάδι θα το αναφέρω σε άλλη
μελλοντική μας συζήτηση, ή σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο μου. Όσο για τους Δρακονιανούς,
πρέπει να πούμε πάρα πολλά απλώς για να δείξουμε τι περίπου συμβαίνει. Σε αρχαία
κείμενα υπάρχουν πολλές αναφορές που δεν είναι εύκολο να τις αναφέρω τώρα, γιατί η
καταγραφή και η ερμηνεία τους απαιτούν πολλές σελίδες. Μιας όμως, που ασχολείσαι με τηv
Κούφια Γη και τους υποχθόνιους, σε
προτρέπω να μελετήσεις και να ερμηνεύσει μόνο δύο αναφορές του θείου Πλούταρχου. Αυτές
τις έχει καταγράψει στο έργο του, Περί της Αλεξάνδρου Tύχης ή Αρετής. Η πρώτη είναι στο 5ο
κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου και λέει: «Πόσο αξιοθαύμαστη είναι η φιλοσοφία, χάρη στην
οποία οι Ινδοί λατρεύουν Ελληνικούς θεούς, και οι Σκύθες θάβουν τους νεκρούς τους και δεν
τους τρώνε!...». Η δε Δευτέρα είναι στο 9ο κεφάλαιο του δεύτερου βιβλίου και λέει: «...Ήπιε (ο
Μέγας Αλέξανδρος) ποταμούς ανακατεμένους με αίμα και τους διάβηκε έχοντας γέφυρες τα
πτώματα των εχθρών, και από την πείνα του έφαγε το πρώτο χορτάρι που βγήκε μπροστά
του. Έβγαλε στην επιφάνεια λαούς κρυμμένους στα βάθη των χιονιών και πόλεις βυθισμένες
κάτω από τη γη...».

Π.Γ.: Επειδή το θέμα των Δρακονιανών και των υποχθονίων είναι πολύ μεγάλο και
δυσκολονόητο, ας επιστρέψουμε λοιπόν στο θέμα της «πυραιθέριας» αναγεννημένης
ανθρώπινης φυλής, που έχει δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά σε εμάς και τους αναγνώστες
του Απαγορευμένου Περιοδικού. Τι συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους;

Ι.Φ.: Αυτοί οι «άνθρωποι», αν μπορούμε να τους αποκαλούμε πλέον ανθρώπους, οι

«πυραιθέριοι» απόγονοι, οι μετενσαρκώσεις των Ημιθέων και Ηρώων που αναφέρονται στη
Μυθολογία, τον Όμηρο και τις Τραγωδίες, έχουν έρθει ή έρχονται, ως συμπαντικές εκπομπές
φωτοχημικών σωματιδίων που με κάποιο άγνωστο μηχανισμό επηρέασαν τον οργανισμό και
τον εγκέφαλο τους και έχουν
ξεκλειδώσει - ή δημιουργήσει - «μνήμες». Το ερωτηματολόγιο των 1.000 ερωτήσεων του
«Διευρωπαϊκού Κέντρου Ψυχικής και Σωματικής Υγείας», απευθύνθηκε σε παιδιά τριών
χωρών, της Αγγλίας, της Δανίας και της Ελλάδας, τα οποία γεννήθηκαν τον Απρίλιο του '83.
Είμαι βέβαιος ότι οι αστρονόμοι τον Αύγουστο του '82 (9 μήνες πριν τη γέννηση των παιδιών,
άρα την εποχή που
έγινε η σύλληψή τους), παρατήρησαν κάποια ενδιαφέροντα αστρονομικά φαινόμενα τα οποία
σχετίζονταν με το αστρικό σύμπλεγμα του Κυνός και του Σείριου. Και από τις πολύ έντονες
ηλιακές εκλάμψεις εκείνης της χρονιάς, είχε επηρεαστεί ιδιαίτερα η ευρύτερη περιοχή του
Αιγαίου. Ας μην ξεχνούμε ότι το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ιδιαίτερων παιδιών που
συνελήφθησαν το '82 και
γεννήθηκαν το '83 (και «ετέθησαν υπό παρακολούθηση»), ήταν ότι τα περισσότερα
συνελήφθησαν στην ύπαιθρο. Κάποια από αυτά τα παιδιά, από διαβολική «σύμπτωση»,
βρέθηκαν στην Πατησίων και μπήκαν «από μόνα τους» (πόσο «τυχαία» μπορεί να συνέβη
αυτό;) σε ένα γραφείο των Σαϊεντολόγων και έκαναν τεστ νοημοσύνης. Τα δύο από αυτά τα
παιδιά έχουν «τάσεις φυγής» προς τα όρη και μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι βλέπουν στο
δωμάτιό τους οντότητες, οι οποίες τα επισκέπτονται. Είμαι πάντως επιφυλακτικός με όλα
αυτά, γιατί δεν ξέρω πραγματικά υ αντιμετωπίσουν αυτά τα παιδιά και από την άλλη φοβάμαι
μην τα εκθέσω σε κάποιον κίνδυνο...

Π.Γ.: Aς μιλήσουμε πιο ανοιχτά: Είναι αυτά τα παιδιά προπομποί μιας «καθόδου» οντοτήτων
στον ελληνικό χώρο, μια εμπροσθοφυλακή που έρχεται να καταλάβει σώματα και να
λειτουργήσει σαν πυρήνας καταστάσεων που θα έρθουν στο μέλλον; Είναι «ιδιαίτερα» όλα τα
παιδιά που γεννήθηκαν τον Απρίλιο του '83;

Ι.Φ.: Όλα σχεδόν τα παιδιά που γεννήθηκαν τότε έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες, το σύνολο
όμως των ιδιαιτεροτήτων εντοπίζεται σε 49 αγόρια και 49 κορίτσια. Υπάρχουν και άλλα, τα
οποία όμως έχουν «άλλες αποστολές»... Όσο για το αν είναι άνθρωποι, έχουν το φυσιολογικό
ανθρώπινο φαινότυπο. H ερμηνεία πολλών αρχαίων κειμένων και η σύμπτωση των
αστρονομικών φαινομένων εκείνης της χρονιάς με έχει οδηγήσει να εκτιμήσω ότι δεν είναι
απλώς «προπομποί», αλλά μια πλήρης «ενσάρκωση» οντοτήτων. Επαναλαμβάνω, ότι κατά
τη δική μου εκτίμηση, είναι η επάνοδος των Ηρώων που χάθηκαν στην επτάπυλη Θήβα και
στην Τροία. Αυτοί είναι οι ήρωες που ο Νέστορας συνάντησε στην Πύλο. Γι' αυτό και οι
Δρακονιανοί αγωνιούν να τα εντοπίσουν, και για αυτό στο βιβλίο μου μιλάω για νέους
Ηρώδηδες: θέλουν να βρούνε τον τρόπο να τα εξουδετερώσουν. Για αυτό λέω ότι επέστρεψε
η Ιφιγένεια, την οποία ονομάζω «Ιφιγόνη». Υποστηρίζω ότι τα παιδιά ανήκουν στο τέταρτο
Ησιόδειο γένος, ενώ άλλοι λένε ότι ανήκουν στο «χρυσό» γένος, και όχι στο
«σιδηρούν».Έρχονται για να δημιουργήσουν νέες συνθήκες στον πλανήτη, είναι απεσταλμένα
από κάποιες αστρικές οντότητες ή δυνάμεις για να παίξουν ένα συγκεκριμένο ρόλο, αφού και
όταν θα συμβούν οι αναδιατάξεις στον πλανήτη μας και στον περίγυρο του. Οι δυνάμεις που
βρίσκονται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη μας μεταμφιεσμένες σε ανθρώπινες μορφές, τα
αναζητούν για να τα εντοπίσουν μέσω διαφόρων «ειδικών» προγραμμάτων. Στα πλαίσια
αυτής της διαδικασίας, προκειμένου να παρέμβουν στο γενετικό κώδικα, εκτελούν ένα
παράξενο σχέδιο, που πιθανόν έχετε παρατηρήσει κι εσείς. Αυτό το πρόγραμμα συμβαίνει σε
όλο τον ελληνικό χώρο και ειδικά στα νησιά. Η αεροπορία έχει πολλές καταγραφές και
επίσημα έγγραφα για αυτό, αλλά δεν τολμά να τα αποκαλύψει. Εμφανίζονται αεροπλάνα που
ψεκάζουν, σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, ειδικές ουσίες που σχηματίζουν νέφη τα οποία
διαλύονται μόνο μετά από πολλές ώρες (ενώ τα φυσιολογικά ίχνη των αεροπλάνων θα
έπρεπε να διαλυθούν πολύ γρήγορα). Κατά γενική ομολογία, τα αεροσκάφη που κάνουν
αυτούς τους ψεκασμούς δεν έχουν «διακριτικά». Ίσως για αυτό πάρα πολλοί Αθηναίοι
παραπονιούνται κάποιες μέρες για βάρος στο κεφάλι και στα πόδια και για τελείως
αδικαιολόγητη κούραση. Με έχουν πάρει πολλές φορές τηλέφωνο διάφοροι για να μου
αναφέρουν τέτοιους «ψεκασμούς». Κατά την γνώμη μου γίνονται για να επέμβουν κάποιοι
στο γενετικό κώδικα και στα πνευματικά ή νοητικά πεδία...

Π.Γ.: Παρόμοιες «εξωτερικές» παρεμβολές, που προέρχονταν από αλλού, συμβαίνουν

συχνά;

Ι.Φ.: Όλοι μας προερχόμαστε από μια «εξωτερική παρεμβολή». Το σπέρμα - και όχι μόνο το
«πνευματικό» σπέρμα - προέρχεται από τον ουρανό, επηρεάζεται από τα ουράνια σώματα
και από τις κοσμικές ακτινοβολίες. Οι ζωικοί οργανισμοί που εξελίχθηκαν τελικά σε
ανθρώπινες μορφές στην Αττική έχουν έρθει από τον ουρανό, αφού βρίσκονταν στο
μετεωρίτη που έπεσε στην Παλλήνη. Έχουμε πολλές αναφορές και πολλά παλαιοντολογικά
ευρήματα που συμφωνούν με αυτό. Και κάποιοι σήμερα πιστεύουν ότι η Θήρα δεν ήταν θύμα
του ηφαιστείου, το ηφαίστειο δεν εξερράγη, αλλά χτυπήθηκε από επάνω. Σήμερα η NASA
παίρνει από τον πυθμένα του ηφαιστείου υπολείμματα πετρωμάτων και χώμα, γιατί σ' αυτά
βρίσκονται μύκητες, οι οποίοι, «παραδόξως», είναι συμβατοί με την ατμόσφαιρα του πλανήτη
Άρη. Ένας Ιταλός ερευνητής αστροφυσικής μου τα ανέλυσε όλα αυτά - και μετά παρατήρησα
ότι στη Θήρα έγινε ένα μεγάλο συνέδριο αστροφυσικής. Οι επιστήμονες κατέβαιναν στον
πυθμένα, ψάχνοντας μύκητες και ζωικούς οργανισμούς, οι οποίοι μπορούν να επιζήσουν και
στον Άρη! Ξέρουμε ότι υπάρχουν δύο αδέρφια, μόνιμοι υπάλληλοι της NASA, οι οποίοι
κατεβαίνουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα και με ειδικούς θαλάμους αφαιρούν ύλη από τον
πυθμένα και τη στέλνουν στα κεντρικά εργαστήρια της NASA. H Ζωή, λοιπόν, ήρθε από τον
ουρανό! Το μεγάλο μυστήριο που πρέπει τώρα να εξερευνηθεί είναι οι διαφορές του άνθρακα
και του πυριτίου. Προκαλώ τους γιατρούς να εξερευνήσουν το πυρίτιο! Κάποιοι γιατροί που
ήταν κάποτε υπέρμαχοι των
μεταμοσχεύσεων, τώρα είναι πολέμιοί τους. Γιατί, όπως δείχνουν τα ιατρικά στοιχεία,
οποιοδήποτε δεχτεί κάποιο μόσχευμα, οποιοδήποτε μόσχευμα, μετά από κάποιο διάστημα,
τριών ή τεσσάρων ετών, αποκτά όλες τις συνήθειες του δότη;
Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι θα πει «ασυμβατότητα»; Και γιατί ορισμένες γυναίκες που κάνουν
προσθετική σιλικόνης (δηλαδή πυριτίου), μετά από λίγο καιρό την αποβάλλουν, ενώ άλλες τη
δέχονται; Τι σχέση έχει το πυρίτιο με τους Αρκάδες και τη Βελανιδιά; Οι Αρκάδες είναι «προ
της έλευσης» της Σελήνης. Έχουμε μια αναφορά στα Τεγεατικά του Αριστοτέλη και μια
ολόκληρη διασωσμένη αναφορά
στα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου, πως οι Αρκάδες είναι παλιότεροι από την
έλευση της Σελήνης. Και οι δύο μιλούν για «έλευση» της Σελήνης. Ακόμη και ο Αριστοφάνης
στις Νεφέλες γράφει, τελείως ξεκάρφωτα, ότι η Σελήνη επιβουλεύεται τους Έλληνες. Όλοι μας
προερχόμαστε από το Σύμπαν. Γι' αυτό και ο Αριστοτέλης μας λέει ότι η ψυχή επιστρέφει στο
άστρο από το οποίο
κατάγεται...

Π.Γ.: Αφού συζητάμε για την επιστροφή κάποιων «τέλειων» και «ανώτερων» όντων, σημαίνει
ότι δεχόμαστε εξ ορισμού για τον εαυτό μας ότι είμαστε «ημιτελείς». Όμως η αιτία για αυτό δεν
είναι φανερή. Τι είναι αυτό που μας «κλείδωσε» σε μια κατώτερη κατάσταση; Ζούμε σε έναν
«πλανήτη-φυλακή», έναν πλανήτη που βρίσκεται κάτω από μια «κατοχή», όπως βρισκόταν
επί εκατονταετίες η Ελλάδα ή η Ιρλανδία;

Ι.Φ.: Κάποιος μπορεί να «προέρχεται» από τον αστερισμό του Βοώτη, ενώ κάποιος άλλος
από τον αστερισμό του Ωρίωνα, ή τον αστερισμό του Kυνός.
Έχουμε, εξ ανάγκης, διαφορετικές χημικές ενώσεις μέσα μας. H δομή του Μακρόκοσμου
μεταφέρεται στο Μικρόκοσμο και, όπως οι πλανήτες του ηλιακού συστήματός μας είναι
παρόμοιοι μεν αλλά τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, μέσα στο DNA μας υπάρχουν
διαφορετικά στοιχεία, διαφορετική δομή και σύνθεση. Έχω στα χέρια μου μια μελέτη ενός
πραγματικού μύστη, την οποία μάλιστα σκοπεύω να δημοσιεύσω σύντομα, η οποία
ασχολείται με τα Προμηνύματά μου, αναλύοντας όλα αυτά τα θέματα με σχέδια, εξισώσεις,
αστρονομικά και βιολογικά στοιχεία. Για να αρχίσουμε πάντως, να «εννοούμε» έστω (και όχι
να «κατανοούμε») το θέμα, πρέπει να μελετήσουμε την Μυθολογία. Το μεγάλο παιχνίδι με την
«Παγκοσμιοποίηση» και την «Ομογενοποίηση» σχετίζεται με όλα
αυτά. Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτοί που φτιάχνουν και στηρίζουν όλο αυτό το «σενάριο» που
στήνεται γύρω μας, βιάζονται. Βλέπουν να πλησιάζουν κάποιες κοσμογονικές αναδιατάξεις
και ανακατατάξεις που θα «αλλάξουν» τον πλανήτη, και θέλουν να φύγουν(;)... Ποιοι είναι
αυτοί, και γιατί βιάζονται να προκαλέσουν όλες αυτές τις ανακατατάξεις και την
Παγκοσμιοποίηση; Εντάξει, δέχομαι ότι είμαστε όλοι παιδιά ενός θεού, κτλ. Αλλά, η διαδικασία
των μεταλλάξεων και η δημιουργία ανθρώπινων προτύπων σε εργαστήρια, η δημιουργία
ρομπότ με ανθρώπινη σάρκα, που θα καταλήξουν τελικά στη δημιουργία μοντέρνων
Εκατόγχειρων και Γιγάντων, τι άλλο είναι, πέρα από τη δημιουργία ενός ρομποτικού στρατού;
Δυο λοιπόν σενάρια πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν προσπαθούμε να καταλάβουμε τί
συμβαίνει: το ένα είναι στρατηγικό και κοινωνικοπολιτικό, αλλά το άλλο είναι επιστημονικής
φαντασίας. Θα κάνω εδώ μία παράξενη παρένθεση, η οποία ίσως γίνει κατανοητή παρακάτω:
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους Γραικούς. Εμείς κανονικά θα έπρεπε να
λεγόμαστε Γραικοί και όχι Έλληνες. Το «Έλληνες» συμβολίζει μία ιερατική «κάστα» και είναι
χαρακτηρισμός θρησκευτικής ιδιότητας, όπως π.χ. λέμε «Χριστιανοί». Χριστιανοί είναι και οι
Ιταλοί και οι Άγγλοι και οι Ρώσοι.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι η ιδιότητα του Έλληνα», δεν είναι εθνική, φυλετική, αλλά
θρησκευτική. Τί συμβαίνει λοιπόν με τον «Έλληνα»; Μία εκδοχή λέει ότι ο Δευκαλίων ήταν
απόγονος του Προμηθέα. Η άλλη εκδοχή λέει πως ήταν γιος του Γραικού, του βασιλιά της
Φθίας. Ο Γραικός ήταν γιος του Θεσσαλού, βασιλιά της Θεσσαλίας, ενώ ο Θεσσαλός ήταν
γιος του Πελασγού. Το ποιος ήταν ο Πελασγός μας το λέει καθαρά ο Αισχύλος στις Ικέτιδες:
ποιος είναι ο «Παλαιόχθων» (ο Μεγάλος Παλαιός;). Τί συμβαίνει τώρα με την γέννηση του
Έλληνα; Ο Έλληνας δεν γεννήθηκε από πουθενά! Δεν γεννήθηκε ποτέ κανείς «Έλληνας». Οι
Έλληνες φτιάχτηκαν, «εποιήθησαν». Και άλλο «ποιώ» και άλλο «γεννώ». Ο Δευκαλίων στον
Παρνασσό (Παρνησσό) μετά τον Κατακλυσμό (η
ετοιμολογία του «Παρνησσού» είναι «περιστρεφόμενος πόλος») και δια μέσου του Ερμή,
ζήτησε από τον Δία να του χαρίσει ανθρώπους, «λαό». Και ο Ερμής του είπε να πάρει
«πέτρες» και να τις πετάξει πάνω από το κεφάλι του, «αίρων αήρων». Σε αυτό το σημείο είναι
ενδιαφέρον να δούμε τα στοιχεία με τα οποία φτιάχνεται ο άνθρωπος. Δεν είναι μόνον χώμα '
homo' αλλά και αέρας. Στο
ίδιο σημείο, στον Παρνασσό, πέφτουν και οι σταγόνες του αίματος του Ουρανού από τη
λεπίδα του Κρόνου, ενώ οι πέτρες, οι λίθοι, είναι η ίδια πέτρα που η Ρέα τάισε στον Κρόνο,
για να μην φάει τον Δία. Είναι τριτογονόσπερμος (τρισυπόστατος). Έχει το γόνος και των
τριών Θεών καθώς και το πνεύμα (τον ευαγή αιθέρα) του κατά τον Ηράκλειτο «Υπερτάτου
Νου». Ο Έλληνας λοιπόν, όχι φυσικά ο ελλαδίτης, δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι αυτόχθων ή
γηγενής, διότι είναι Υιός και των τριών Θεών και του «Υπέρτατου Νου». Ως Υιός τους έχει
αποσταλεί εξ αυτών επί της χθονός (τον πλανήτη μας), για να αποτρέψει την κυριαρχία των
Δρακονιανών πάνω της. Ελπίζω να γίνομαι κάπως εννοητός, αν όχι κατανοητός... Έχει
μεγάλη σημασία ότι το όνομα Έλληνας, κατά τον Θουκυδίδη, εξαπλώθηκε σταδιακά στον
Ελλαδικό χώρο. Δεν υπήρχε ούτε την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ούτε και μετέπειτα.
Δεν υπήρχε μια ενιαία, αλλά πολλές διαφορετικές φυλετικές ομάδες: Μακεδόνες, Δωριείς,
Αιολείς, Κρήτες... Ποτέ στη διάρκεια της κλασσικής περιόδου δεν υπήρξε μια κοινή ονομασία,
ή ιδιότητα, ή ταυτότητα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι έχουμε τους Πελασγούς. Αυτοί από που
εμφανίζονται; Ο Ίναχος ποια είχε γυναίκα; Η μητέρα του Ινάχου ποια ήταν; Η μητέρα του ήταν
ταυτόχρονα και πατέρας του, ήταν η Τηθύς, το βάραθρο, το απεριόριστο σκοτάδι που δεν
εξερευνείται. Ο Ίναχος γεννήθηκε από τη Γη και ο ίδιος γέννησε τον Φορωνέα, τον Πελασγό,
τον Άργο, και την Ιώ, χωρίς να υπάρχει καμμιά γυναίκα. Έτσι επιβεβαιώνεται ο Αριστοτέλης
όταν λέει ότι ο άνθρωπος είναι πρότερος του σπέρματος.

Π.Γ.: Είναι πάρα πολύ παράξενα και σκοτεινά όλα αυτά που μας λες...

Ι.Φ.: Για να βρούμε άκρη περί της καταγωγής των Πελασγών, των Ατρειδών, του αστερισμού
του Κριού και όλα αυτά τα θέματα, ίσως μας βοηθήσει το βιβλίο του Φρανσουά Μιτεράν Η
Επιστροφή των Ατρειδών, το οποίο έγραψε ως πρόεδρος της Γαλλίας. Τότε επισκεπτόταν
τακτικά τις Μυκήνες. Συνδέω την «Επιστροφή των Ατρειδών» με την εμφάνιση των παιδιών
που λέγαμε πριν. Τα παιδιά
εμφανίστηκαν αφού ο αστερισμός του Υδροχόου μπήκε στον άξονα του βορείου ημισφαιρίου.
Μετά την είσοδο στην περίοδο του Υδροχόου, ακολουθεί η έλευση των επιρροών και
επιδράσεων της Ανδρομέδας. Για αυτό σήμερα πολλοί από εμάς τους «τρελλούς» και τους
«αιθεροβάμονες» λέμε ότι καταγόμαστε από την Ανδρομέδα. Πώς μας ήρθε αυτό το πράγμα;
Το λέμε τόσοι πολλοί που πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε τί έχουμε πάθει ή τί μας
συμβαίνει. Πάντως εγώ, συνηθίζω όταν ξεκουράζομαι, να λέω ότι «ταξιδεύω» στην
Ανδρομέδα. Το έχω κάνει τόσες φορές, που θα μπορούσα να κατασκευάσω έναν χάρτη της,
στον οποίο θα κατέγραφα και το κάθε στενάκι της. Όλα αυτά βέβαια, δεν έχουν καμμία βάση
στην καθιερωμένη λογική. Τα καταθέτω γιατί απλώς έτσι νοιώθω...
Όσο για το ερώτημα που προβληματίζει ιδιαίτερα εσένα Παντελή, γιατί οι Ιρλανδοί βρίσκονται
πάντα πολιτικά και στρατιωτικά στο πλευρό της Ελλάδας:
Δεν είναι μονάχα η φυλετική ή η πολιτισμική συγγένεια η αιτία γι' αυτό - συμβαίνει και κάτι
άλλο. Ίσως εσύ που τα ξέρεις καλύτερα, γνωρίζεις το λόγο... Πάντως εγώ, ένα έχω να σου
πω: άλλο Κέλτες και άλλο Κελτοί. Οι Κελτοί είναι το ιερατικό γένος, οι Δρυίδες. Δεν είναι
εθνικό ή φυλετικό γένος. Οι Κελτοί εμφανίζονται βέβαια στην Ισπανο-Γαλλία. Αυτό σου το
λέω, γιατί όπως είπα προηγουμένως, αυτόν τον καιρό γίνεται μία συνεργασία Δρυίδων, Σούφι
και Ελληνικού Ιερατείου. Αλλά δεν θα πω περισσότερα. Το τί δένει τα τρία αυτά ιερατικά γένη
- και τους τρεις λαούς τους που τα ακολουθούν αναμεταξύ τους - μπορείτε να το ψάξετε και
μόνοι σας.

Π.Γ.: Στεναχωριέμαι βαθύτατα, που ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που έχουν την αναγκαία
πολυπλοκότητα της παιδείας για να καταλάβουν, ή έστω να ψυχανεμιστούν τις τρομερές
προεκτάσεις και τις συνδέσεις των πραγμάτων που μας λες. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν
μπορούν να καταλάβουν τη βαθύτητα και τη «συνδετότητα» των πραγμάτων αυτών και
απλώς τους ακούγονται «τρελλά».

Ι.Φ.: Γιατί έχεις την απαίτηση ο «άλλος» να σκέπτεται όπως εσύ; Δεν είναι λάθος αυτό; Αν
σκέφτονταν όλοι όπως εμείς δεν θα βαλτώναμε;

Π.Γ.: Για ποιο λόγο λες ότι η Ιφιγένεια επιστρέφει;

Ι.Φ.: Η Ιφιγένεια, ενώ πρέπει να θυσιαστεί στην Αυλίδα, για να δώσουν ούριο άνεμο οι Θεοί
στα πλοία που φεύγουν για την Τροία, τελικά δεν θυσιάζεται.Βρίσκεται αργότερα στην
Αίγυπτο και στην Ταυρίδα. Αυτό σημαίνει ότι σαν οντότητα συνεχίζει να είναι υπαρκτή και έχει
την δυνατότητα να «επανέρχεται». Επανέρχεται όταν τη βρίσκει ο Ορέστης στην Ταυρίδα,
στον ναό της Αρτέμιδος. Όμως εγώ έχω γράψει ότι δεν την βρίσκει ο Ορέστης, ο αδελφός
της, αλλά ο Μενέλαος, ο άνδρας της Ωραίας Ελένης, για την οποία έγινε ο Τρωικός Πόλεμος.
Αυτό είναι μεν ένα ιστορικό λάθος, αλλά εγώ το αναφέρω επίτηδες, κωδικοποιώντας μια δική
μου έννοια και κάνοντας μια σηματοδότηση, την οποία όμως, δεν θέλω να αποκαλύψω... Η
δική μου διαίσθηση και οι πληροφορίες μου, είναι ότι η Ιφιγένεια υπάρχει ακόμη, σαν μια
μορφή και οντότητα «εμφυτευμένη» με κάποιο παράξενο τρόπο σε κάποιο φυσικό πρόσωπο,
που βρίσκεται σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Κάποια μέρα, μάλιστα, είδα μια κοπέλα με έναν
νεαρό και μου δημιουργήθηκε πολύ έντονα η εντύπωση πως ήταν αυτή! Δυστυχώς δεν βρήκα
το θάρρος να πλησιάσω και να μιλήσω στα παιδιά, αλλά μπορεί πραγματικά να ήταν αυτή.

Π.Γ.: Η μυθολογία είναι γεμάτη καταγραφές θεών που τοποθετούν το «σπέρμα» τους, χωρίς
όμως άμεση σωματική επαφή, και παράγουν παιδιά που ονομάζονται Ημίθεοι. Στο καινούριο
σου βιβλίο, αναφέρεις έμμεσα, κάτι παρόμοιο. Όμως, γιατί μεσολάβησε μία τεράστια χρονική
περίοδος τουλάχιστον 2000 ετών, που δεν συνέβαιναν παρόμοιες καταστάσεις;

Ι.Φ.: Υπήρξε ένα «κλείσιμο», ένα «σφράγισμα» των αστρικών πυλών. Οι πύλες αυτές είναι
στην Γη μας μία «διέλευση» ανάμεσα σε παράλληλα σύμπαντα. Ένα τέτοιο παράλληλο
σύμπαν, ένα «πνευματικό» σύμπαν, είναι ο «Όλυμπος». Ο δικός μας Όλυμπος, το βουνό
είναι ένας απλός αντικατοπτρισμός των πραγματικών ουράνιων δυνάμεων που τον
αποτελούν, όπως και πολλές άλλες «ιερές
τοποθεσίες» ή «άτοποι δύναμης» είναι αντικατοπτρισμοί ουράνιων χωροχρόνων. Είναι
σχεδόν βέβαιο ότι αυτό το κλείσιμο των πυλών ξεκίνησε περίπου την περίοδο που φύγαμε
από το Ζώδιο του Κριού και μπήκαμε στους Ιχθείς. Γι' αυτό και ένα από τα σύμβολα του
Χριστιανισμού -ειδικά των Πρωτο-χριστιανών - ήταν οι ιχθείς, και η εξάπλωση τους δεν
συμπίπτει τυχαία με την αστρονομική αυτή
αλλαγή. Οι Ιχθείς «κλείσανε» τις πύλες. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν λέμε «Ζώδια», εννοούμε
γαλαξιακά ή αστρικά συγκροτήματα που ευθυγραμμίζονται κατά κάποιο τρόπο αναμεταξύ
τους. Όλο αυτά μπορούμε να τα συνδυάσουμε με την αναζήτηση του Μιτεράν για την
Επιστροφή των Ατρειδών. Τώρα, που μπαίνουμε στον Υδροχόο, οι πύλες ξανανοίγουν (αν
δεν άνοιξαν ήδη). Τόσο καιρό βρισκόμασταν σε μια «σκοτεινή περιοχή», μια περιοχή
επιρροής σκοτεινών δυνάμεων, δηλαδή επιρροών από τον Βοώτη και τον Δράκοντα.
Επανερχόμαστε σε μια διαφορετική «πρότερη» κατάσταση. Σχετικά με τα παιδιά που
έρχονται, τα οποία ονομάζω Προπομπούς, θα πρέπει να διερωτηθούμε γιατί οι αρχαίοι
συγγραφείς πιστεύουν ότι οι Ημίθεοι χάθηκαν στην επτάπυλη Θήβα και στην Τροία. Και γιατί
στη Θήβα; Τι συμβαίνει και τώρα, αυτή τη στιγμή που κουβεντιάζουμε, εκεί; Γιατί οι
Ιεχωβάδες έκαναν το κέντρο τους σε εκείνη την περιοχή; Γιατί οι Γύφτοι (και όχι οι Τσιγγάνοι)
έχουν το κέντρο τους στη Θήβα; Όσοι είμαστε πονηρεμένοι, μπορούμε το καλοκαίρι στις
παραλίες να παρατηρήσουμε πολλά πράγματα. Γιατί π.χ. οι Θηβαίοι έχουν το σημάδι της
λόγχης στην πλάτη; (Όταν λέμε Θηβαίοι, αναφερόμαστε στους απόγονους των Καδμίων, γιατί
τώρα τελευταία έχουν αλλάξει τα πράγματα. Και πρέπει στη συνέχεια να διερωτηθούμε, γιατί
ο Μέγας Αλέξανδρος ισοπέδωσε τη Θήβα και άφησε μονάχα το σπίτι του Πινδάρου;
θυμηθείτε και την συζήτηση με τον Διογένη, όπου ο Διογένης λέει στον Αλέξανδρο ότι τα
παιδιά του Σπαρτού, οι Θηβαίοι, έχουν ένα σημάδι στο σώμα, ενώ τα παιδιά του Διός έχουν
ένα «σημάδι της ψυχής στα μάτια... Όλα αυτά, αν τα συνδυάσουμε με τις νεότερες απόψεις
των Μυστικιστών, των Αλχημιστών, και με τα πιστεύω διαφόρων «αιρέσεων», θα δούμε ότι
κάτι συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει, κατά την δική μου εκτίμηση, χωρίς να μπορώ να το
στηρίξω με πιο συγκεκριμένες πληροφορίες, είναι ότι ο ελλαδικός χώρος, η Έλλα, η «καθέδρα
των θεών», είναι ο τόπος όπου εστιάζονται οι θεϊκές δυνάμεις. Την Έλλα την περιορίσουμε
γεωγραφικά
στην περιοχή της Φθιώτιδας - κι αν δούμε τη «δομή» του Ολύμπου και τις κατευθύνσεις των
εκπομπών του, θα δούμε ότι εστιάζονται εκεί. Και γιατί μιλάμε για «εκπομπές»; Σήμερα
ξέρουμε ότι στο νομό της Αττικής, που είναι «επτάλοφη» κι αυτή, οι κεραίες εκπομπής των
τηλεοπτικών σταθμών, δεν είναι τοποθετημένες όπως θα ήταν φυσικό στην Πεντέλη που είναι
ψηλότερο βουνό, αλλά στον Υμηττό. Κι αυτό συμβαίνει γιατί η Πεντέλη απορροφά το σήμα.
Αν ψάξουμε για την Πεντέλη, για το σπήλαιο του Πανός, και δούμε ποιος είναι ο Πάνας, θα
διαπιστώσουμε πάρα πολλές συμπτώσεις με πράγματα που βλέπουμε μόνο σε ταινίες ή
υπαινίσσονται οι πολύ προχωρημένες επιστημονικές έρευνες. Στην εποχή μας έχουμε μια
τρομακτική ανάπτυξη της Τεχνολογίας. Η Τεχνολογία έχει
ξεπεράσει την Επιστήμη. Το ξεπέρασμα αυτό, η ανισορροπία, οδηγεί μονάχο στον αφανισμό
του ανθρώπινου γένους. Μήπως αυτό είναι κομμάτι ενός «εξωγήινου» ή ενός «θεϊκού»
προγράμματος, ένα κομμάτι της Ειμαρμένης, ώστε να έρθει στο προσκήνιο το επόμενο
ανθρώπινο γένος, ένα πιο εξελιγμένο, πιο αγαθό, πιο ηρωικό ανθρώπινο γένος, θα γίνει
δηλαδή, η - κατά τους Χριστιανούς - Δευτέρα Παρουσία. Οι εξελίξεις τείνουν κατά εκεί, προς
την Αποκάλυψη του Ιωάννη...
Έτσι, σήμερα βλέπουμε ότι στον ελληνικό χώρο υπάρχει μια τρομακτική αναγέννηση του
Ελληνισμού. Μέσα σε δέκα μόνο χρόνιο, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα,
στον ευρύτερο ελληνικό χώρο και όπου υπάρχουν Έλληνες, σχηματίστηκαν ομάδες,
συντροφιές, παρέες που συζητούν τα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και αναζητούν τις
ρίζες τους. Αυξήθηκαν οι
κυκλοφορίες των βιβλίων, οι Έλληνες διαβάζουν περισσότερο, και αυτό δεν είναι ένα
περιορισμένο φαινόμενο, αλλά δείχνει ότι υπάρχουν κάποιες επιρροές που προέρχονται
πέραν του καθημερινού πεδίου αντίληψης.

Π.Γ.: Μας έχεις πει πολλές φορές ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα γίνουν. Πού το στηρίζεις
αυτό;

Ι.Φ.: Δεν το στηρίζω σε κανένα δεδομένο στοιχείο. Επιμένω ότι οι Ολυμπιακοί δεν θα γίνουν,
για να δοθεί η ευκαιρία στους Άγγλους να εφαρμόσουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια σε έναν
από τους πιο κύριους στόχους τους, τον έλεγχο του Αιγαίου και των δρόμων των Βαλκανίων
προς την Ασία, αυτού που λέμε δηλαδή, «δρόμου των Ινδιών», φυσικά, εύχομαι να γίνουν οι
Ολυμπιακοί, αν και αυτή δεν είναι μια πολύ δυνατή ευχή μου, γιατί οι Ολυμπιακοί θα είναι
απλώς ένας ευτελισμός των ιδανικών και των οραμάτων των πραγματικών Ολυμπιακών,
τίποτε παραπάνω από ένα πανηγύρι της Coca Cola, αφού κατά κάποιο τρόπο οι Ολυμπιακοί
είναι πλέον μία επιχείρηση της Coca Cola... Βέβαια, η καταρράκωση των οραμάτων τους θα
έχει μόνο ηθικό κόστος, ενώ η μη πραγματοποίηση τους θα ανοίξει βαθύτατες στρατηγικές και
πολιτικές πληγές που δεν θα κλείσουν αν δεν περάσουν τουλάχιστον 200 χρόνια... Αλλά μέσα
μου, διαισθητικά, είμαι 500% σίγουρος. Εφόσον εφαρμοστούν τα σχέδια των Άγγλων, οι
Ολυμπιακοί δεν πρόκειται να γίνουν. H ματαίωση των Ολυμπιακών θα γίνει με τη δικαιολογία
της τρομοκρατίας. Θα γίνουν δηλαδή πολλές τρομοκρατικές ενέργειες στην Ελλάδα, και όχι
μόνον αυτό, αλλά θα εμφανιστούν και διάφοροι ιοί και αρρώστιες. Πιστεύω ότι o ιός «κοξάκι»
είναι ένα πετυχημένο πείραμα, μάλλον κατασκεύασμα ενός γνωστού πανεπιστημίου των
Βαλκανίων που δεν θέλω να αναφέρω (μόνο θα πω ότι ανήκει στη Διεθνή Τράπεζα, έχει το
μεγαλύτερο βιολογικό εργαστήριο της Ευρώπης συνεργασία με το Ινστιτούτο Μαξ Πλάνκ της
Γερμανίας... Προκειμένου λοιπόν να υποδουλωθούνε ξανά την Ελλάδα και να της
εφαρμόσουν έναν απόλυτο οικονομικό και πολιτικό έλεγχο, θα δημιουργήσουν ένα οικονομικό
κραχ. Η Ελλάδα έχει τρομακτικό δημόσιο χρέος, περίπου 53 δισεκατομμύρια δολάρια. Για τα
ολυμπιακά έργα, η Ελλάδα έχει δανειστεί κεφάλαια (που δόθηκαν με ύποπτη ευχέρεια) που
φτάνουν περίπου το μισό του δημοσίου χρέους της. Η Ελλάδα θα πρέπει λοιπόν να εισπράξει
από τους Ολυμπιακούς τουλάχιστον αυτό το ποσό, για να ξεπληρώσει τα δάνεια που πήρε.
Αλλά κάποιοι θα προκαλέσουν με κάθε τρόπο καταστάσεις, ώστε να μη γίνουν οι Ολυμπιακοί
και να μην μπορεί η Ελλάδα να ξεχρεώσει το ποσό, οπότε θα πρέπει να δεχτεί ένα νέο διεθνή
οικονομικό έλεγχο, όπως έγινε το 1897 με την καταστροφή του ελληνικού στρατού στη
Θεσσαλία, όπου επεβλήθη ο οικονομικός έλεγχος για τα δάνεια της κυβέρνησης Ζαΐμη και
Δεληγιάννη. Έτσι θα δέσουν χειροπόδαρα την Ελλάδα, ελέγχοντας την πολιτική και
οικονομική ζωή. Και τότε θα επιβάλουν τη διχοτόμηση του Αιγαίου, θα επιβληθεί μία
«διαιτησία», που θα αναθέσει τον περίπλου του Αιγαίου στον αγγλικό στόλο, ώστε η Αγγλία
να ξαναβρεί τη ρότα της προς τα Δαρδανέλια, τις Κασπίες Πύλες οι οποίες οδηγούν στους
δύο βασικούς «άξονες», τους δυο βασικούς δρόμους του πλανήτη, το «Δρόμο των Ινδιών»
και το «Δρόμο του Μεταξιού» που περνά πίσω από το Καζακστάν. Αυτό είναι το ένα σενάριο.
Το δεύτερο σενάριο σχετίζεται με τις Τρομοκρατικές ενέργειες. Γι' αυτό σήμερα, ο έλεγχος της
Αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών όπως η Κ.Υ.Π., βρίσκεται στα χέρια των Άγγλων και
των Αμερικάνων, Τι κάνουν οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι στην Ελλάδα, όταν δήθεν ψάχνουν για
την 17η Νοέμβρη; Μελετούν σε βάθος τις αντιδράσεις και τις τεχνικές της ελληνικής
Αστυνομίας, για να δημιουργήσουν τα αντίμετρα που θα ωφελήσουν τα σχέδια τους. Ένα
εναλλακτικό σενάριο είναι να αφήσουν έναν ιό να εξαπλωθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών
Αγώνων, ώστε να μην έρθει κανένας. Η δοκιμή έγινε με το «κοξάκι» και η Γερμανία έβγαλε
κατευθείαν «ταξιδιωτική
οδηγία» να μην έρχονται οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η «πρόβα τζενεράλε» για το τι
πρόκειται να γίνει... Αλλά, όπως είπα, αυτό είναι ένα εναλλακτικό σενάριο. Το βασικό σενάριο
είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες. H 17η Νοέμβρη είναι δουλειά των αγγλικών και ισραηλινών
μυστικών υπηρεσιών. Το δεύτερο σενάριο σχετίζεται με την αποτυχία των έργων, στα οποία
έχουν χαθεί
τεράστια ποσά. Προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο της πολιτικής καταστάσεως, θα
ρίξουν τις ευθύνες στον Λαλιώτη, τον οποίο και θα στείλουν στο ειδικό δικαστήριο. Ήδη έχουν
εμφανιστεί τα ελλείμματα, έχουν χαθεί τρομακτικά ποσά από εργολαβίες, και έχουν ήδη ρίξει
τις ευθύνες, έμμεσα πλην σαφώς, στον Λαλιώτη. Ο Σημίτης κάποια στιγμή θα αποχωρήσει,
γιατί του έχουν
τάξει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ίσως να αποχωρήσει πριν τις δημοτικές
εκλογές... Το σενάριο λοιπόν προβλέπει να αναλάβει την κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, για
να πάρει όλες τις ευθύνες της αποτυχίας. Ο Φλωράκης είπε πρόσφατα ότι πρωθυπουργός
100% θα γίνει ο Καραμανλής, γιατί έχει κάποιες πολύ σημαντικές υποχρεώσεις στον
Μητσοτάκη, από τότε που εκείνος το 1965 πήγε στην Αυστρία, στο σπίτι του Τσίλερ, του
ορθόδοξου αρχιεπισκόπου, και συμφώνησε με τον Κολιγιάννη να γυρίσει στην Ελλάδα και να
αναγνωρίσει το κομουνιστικό κόμμα. Ο Μητσοτάκης ήταν τότε υπουργός συντονισμού, αλλά
πραγματικός πρωθυπουργός. Πριν γυρίσει ο Μητσοτάκης, έγινε η γνωστή σύσκεψη των τότε
κομμάτων με τον Λαμπράκη και τη Βλάχου και βγάλανε το «μνημόνιο ανατροπής της
κυβερνήσεως αποστατών» του Μητσοτάκη, οπότε δεν δόθηκε περιθώριο στον Μητσοτάκη να
υλοποιήσει την υποχρέωση που είχε αναλάβει έναντι του κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό το
μνημόνιο είναι γνωστό, έχει δημοσιευτεί, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Για αυτό και στις
εκλογές του 1991 το κομμουνιστικό κόμμα «συνέβαλε» στην οικουμενική κυβέρνηση του
Μητσοτάκη, και είπαν κάποιοι ότι «παραδόθηκε η Αριστερά»... Το θέμα είναι ποιος θα
αναλάβει τις ευθύνες της νέας πολιτικής κρίσης, που θα έχει εθνικές επιπτώσεις. θα πρέπει
να χρεωθεί η Νέα Δημοκρατία την οικονομική αποτυχία και όλες τις άλλες αποτυχίες, έτσι
ώστε να αναδιοργανωθεί το ΠΑΣΟΚ, και να γίνει ο Γιωργάκης Παπανδρέου αρχηγός του.
Ανάμεσα λοιπόν σε όλα αυτά τα σενάρια, εμφανίστηκε ένας αστάθμητος παράγοντας που
ανέτρεψε τα σχέδια όλων: ο Χριστόδουλος. Γι' αυτό τον κατηγόρησαν ότι «συμμετέχει» στην
πολιτική σκηνή. Στην Ελλάδα, η μόνη οργανωμένη σε παγκόσμια επίπεδα μονάδα που
αντιστέκεται στην παγκοσμιοποίηση, δεν είναι τα ελληνικά κόμματα, αλλά η Ελληνική
Εκκλησία, που, το θέλουμε ή δεν το θέλουμε, έχει και οικονομική αλλά και πληθυσμιακή
δύναμη για να αντιδράσει. Λαμβάνουν επίσης πάρα πολύ υπόψη τους ότι ο Χριστόδουλος
ανέβασε στη λαοσύναξη της πλατείας Συντάγματος το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, που δεν
είχε ξαναβγεί από την Αγία Λαύρα. Συμβολικά, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Στην τελευταία
σελίδα του βιβλίου μου, δημοσιεύω ένα κομμάτι ενός άρθρου μου του 1978(!) για τον
Κωνσταντίνο Σημίτη, όπου έγραψα ότι ο πραγματικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είναι ο Σημίτης.
Τότε ο Κουρής και ο Μανόλης Γλέζος, μου είπαν «τί κουζουλάδες γράφει εδώ πέρα;» και
αναγκάστηκα να βάλω αυτή τη φράση σε παρένθεση και να περικόψω το άρθρο μου...
Επιμένω λοιπόν ότι αυτή η κόντρα Λαλιώτη - Μητσοτάκη κατασκευάστηκε για να αναγκάσουν
τον Μητσοτάκη να ζητήσει ελέγχους, ώστε να βρεθούν οι αφορμές για το μέλλον. Για όλα
αυτά που λέω, δεν έχω κανένα φόβο. Αυτό που μπορώ να πω μάλιστα με απόλυτη ευθύνη,
είναι το θέμα που ανέκυψε με τον Στεφανόπουλο και την ενοικίαση του μαγαζιού του στην
Πάτρα. Ένας δικός μου γνωστός, πήγε το έγγραφο που ξεκίνησε αυτό το θέμα στον Σπύρο
Καρατζαφέρη, και το έφερε και σε μένα. Το έγγραφο προερχόταν από τη στοά Προμηθέας.
Προσπάθησαν να δημιουργήσουν πολιτική κρίση, ελπίζοντας ότι ο Στεφανόπουλος θα
παραιτηθεί, για να επιταχυνθεί η άνοδος της Νέας Δημοκρατίας...

Π.Γ.: Υπάρχει κάποιο «σενάριο διαφυγής» από την επερχόμενη «κρίση»;

Ι.Φ.: Φυσικά. «Έχουν γνώση οι φύλακες» και υπάρχουν Έλληνες που θα προσπαθήσουν να
διαφυλάξουν τα συμφέροντα της Ελλάδος. Τα σενάρια διαφυγής τα χειρίζονται Έλληνες όχι
μόνο της πολιτικής ηγεσίας, αλλά και έξω απ' αυτήν. Αυτοί οι Έλληνες δουλεύουν ελεύθεροι
από τον ιδεολογικό έλεγχο μιας συγκεκριμένης ομάδας και έχουν πολύ μεγάλη πρόσβαση
στις Αμερικάνικες και Αγγλικές μυστικές οργανώσεις. Λόγω της πρόσβασής αυτής, ξέρουν τα
ανθελληνικά σχέδια και παρεμβαίνουν συντονισμένα...

Π.Γ.: Ποιες είναι λοιπόν οι επόμενες κινήσεις του συγγραφέα Φουράκη; Τι ρόλο νιώθει ότι
παίζει σ' όλα αυτά με το ιδιόμορφο έργο του;

Ι.Φ.: Οι προηγούμενες, παρούσες και επόμενες κινήσεις του συγγραφέα Φουράκη, ορίζονται
και καθορίζονται από την πορεία της Ελλάδος και του Ελληνισμού. Ο συγγραφέας Φουράκης,
αλλά και ο πολίτης της Ελλάδος Φουράκης Ιωάννης ήταν, είναι και θα είναι ένας απλός και
ταπεινός ημιονηγός της ανασυγκροτούμενης Οικουμενικής στρατιάς των Πανελλήνων. Δεν
έπαιξε, δεν παίζει και δεν θα παίξει επομένως, κανέναν άλλο ρόλο, πέρα απ' αυτόν που έχει
ταχθεί να παίξει, δηλαδή του απλού στρατιώτη και ταπεινού ημιονηγού.

Π.Γ.: Κλείνοντας αυτή τη μικρή συζήτηση, δώσε μου ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του
περιοδικού μας.

Ι.Φ.: Το σαφώς συνοπτικό μου μήνυμα είναι: η Ανακαίνιση της Ελλάδος και η Αναγέννηση
του Ελληνισμού, έρχονται. Μόνο που και η πρώτη, αλλά και η δεύτερη απαιτούν ποταμό
αίματος και θάλασσα δακρύων... Πιο συγκεκριμένο και κατανοητό μήνυμα, έχω νομίζω,
διατυπώσει και αποτυπώσει στις σελίδες του βιβλίου μου, Πυραιθέριον Ελλήνων Όραμα. Ο
αναγνώστης λοιπόν, αν θέλει να το αναζητήσει και να το εννοήσει, πρέπει να καταφύγει στις
σελίδες του...

Β ΤΟΜΟΣ ΕΑΠ (ΕΛΠ21)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ: 323 π.Χ. (θάνατος Μ. Αλεξάνδρου-επιβολή της μακεδονικής
δυναστείας στην Ελλάδα) - 30 π.Χ. (κατάληψη Αλεξάνδρειας από Αύγουστο και άρα
ολοκλήρωση προσάρτησης ελληνικού κόσμου στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).
Περίοδος σημαντικών αλλαγών: επέκταση ελληνισμού προς ανατολάς, δημιουργία ενιαίου
πολιτισμικού χώρου με κυρίαρχη την ελληνική γλώσσα, νέες πόλεις εκτός ελληνικού χώρου
με πρωτεύοντα ρόλο, κυριαρχία μοναρχικών κρατών, τάση για ενασχόληση με την ιδιώτευση
και όχι με τα κοινά, οι βασιλικές αυλές γίνονται πολιτικοοικονομικοπνευματικά Κέντρα,
λογοτεχνική παραγωγή με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ: 30 π.Χ. (ανάρρηση Αυγούστου στον αυτοκρατορικό θρόνο)
– 330 μ.Χ. (μεταφορά της πρωτεύουσας του ρωμαϊκού κράτους στην Κωνσταντινούπολη)
Μεγάλες αλλαγές: η παράδοση αποκτά πλέον βάρος και η ρητορική έχει ηγεμονικό ρόλο,
επιδράσεις και στην εκπαίδευση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Κυριαρχεί μεν ο ελληνικός πολιτισμός αλλά το κέντρο βάρους πλέον στα ανατολικά κράτη
που κατέλαβαν και αποίκισαν οι Έλληνες.

1.1 Γενικός προσδιορισμός της ελληνιστικής εποχής

Ελληνιστική εποχή= η ιστορική περίοδος κατά την οποία η ελληνική γλώσσα, μέσω των
κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου εξαπλώνεται προς ανατολάς και γίνεται κυρίαρχη γλώσσα
όλων των κατακτημένων περιοχών. Ο όρος ελληνιστικός (Droysen, 1836) από
γλωσσολογικός αρχικά, επεκτάθηκε σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού (βλ. σελ. 23 για τη
σημασία του).

1.2 Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες

Δημιουργία νέων κρατών εκτός Ελλάδας (Βασίλειο των Σελευκιδών, βασίλειο των Λαγιδών....)
μετά τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου και την παρακμή της κυρίως
Ελλάδας. Πολυμορφία και πολιτισμικές επιμειξίες, αλλά και ένα κοινό συνεκτικό στοιχείο: η
παρουσία των Ελλήνων μέσα από την εξουσία και την παιδεία.
Πολιτική οργάνωση: Την εξουσία στα βασίλεια είχαν οι Έλληνες που εκμεταλλεύτηκαν την
παράδοση δουλοπρέπειας των Ανατολιτών, υιοθέτησαν ξένες συνήθειες προς όφελός τους
(θεοποίηση ηγεμόνων, προσκύνησή τους) και κατέστησαν την ελληνική κουλτούρα κυρίαρχη.
Παράλληλα και μεταναστευτικό κύμα από Ελλάδα με φιλόδοξους Έλληνες να αναλάμβανουν
ηγετικές θέσεις πλέον στα βασίλεια.
Τρόπος ζωής: Ο ελληνικός τρόπος ζωής έγινε σύμβολο κύρους, οι κατακτημένοι ευγενείς τον
μιμούνταν, η ελληνική γλώσσα το κύριο όργανο συνεννόησης και στη διοίκηση και στον λαό
(συγκεκριμένα η ελληνιστική κοινή, εξέλιξη της αττικής διαλέκτου). Το άτομο/ο πολίτης ζει
μόνος του σε αχανή κράτη, χωρίς δεσμούς με τους συμπολίτες του, δεν συμμετέχει στη λήψη
αποφάσεων. Άρα απομόνωση, ανάγκη του ανήκειν κάπου και γι’αυτό ίδρυση ομίλων και
λεσχών με μέλη, στροφή του κόσμου σε μυστηριακές θρησκείες, άνθηση της μαγείας.
Παράλληλη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ενδιαφέρον για κέρδος και προσωπική
προβολή. Καλλιέργεια μιας νέας αισθητικής αντίληψης με ετερόκλητα στοιχεία που
αντανακλούν την πολυμορφία του νέου κόσμου. Σπάταλη επίδειξη, αισθητική του όγκου,
αγάπη για θέαμα, δημόσιες τελετές εξαιρετικής χλιδής και παράλληλα αγάπη για λεπτομέρεια
και μικροσκόπηση.
Κοινωνική διάρθρωση: Στην κορυφή ο ηγεμόνας και οι αξιωματούχοι, όλοι Έλληνες. Στη
βάση, οι ντόπιοι, τυφλά υποταγμένοι στην εξουσία. Στο ενδιάμεσο, μεσαία τάξη, Έλληνες και
εξελληνισμένοι ντόπιοι παλαιοί αριστοκράτες με κύρια επιδίωξη το κέρδος.

Γράμματα –επιστήμες
Αλλαγές και στον πνευματικό τομέα. Η Αθήνα παρακμάζει σταδιακά και αναδεικνύονται Νέα
Κέντρα: Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια. Το επίκεντρο: οι βασιλικές αυλές που χορηγούν, στηρίζουν
τους διανοουμένους, χρηματοδοτούν την κατασκευή βιβλιοθηκών (π.χ. Βιβλιοθήκη
Αλεξανδρείας μέσα στο Μουσείον) και δημιουργούν γύρω τους κύκλους λογίων που τους
κολακεύουν με το έργο τους.
Φιλολογική επιστήμη: Για πρώτη φορά συστηματική ανάπτυξη λόγω της δημιουργίας
Βιβλιοθηκών και της ανάγκης καταγραφής, ταξινόμησης, σχολιασμού έργων. Έκδοση
αρχαιότερων κειμένων, φιλολογικά ζητήματα, μελέτες. Οι σημαντικότεροι φιλόλογοι εποχής οι
βιβλιοθηκάριοι και λόγω της επαγγελματικής τους ενασχόλησης: Ζηνόδοτος, Απολλώνιος
Ρόδιος, Αριστοφάνης Βυζάντιος, Αρίσταρχος,...
Άλλες επιστήμες: Χάρη στις χρηματοδοτήσεις των ηγεμόνων τεράστια έκρηξη. Μαθηματικά
(Ευκλείδης, Αρχιμήδης). Αστρονομία (Αρίσταρχος ο Σάμιος-ηλιοκεντρικό σύστημα,
Ερατοσθένης Κυρηναίος-μέτρηση περιφέρειας γης), Γεωγραφία ....
Λογοτεχνία: Επηρεάζεται από την ακμή των φιλολογικών σπουδών και έτσι η ποιητική
παραγωγή αποκτά λόγιο χαρακτήρα και απηχεί φιλολογικούς προβληματισμούς και ζητήματα
(ασυνήθεις τρόποι πραγμάτευσης διάφορων θεμάτων, αναζήτηση σπάνιας λέξης,
υπαινιγμοί...). Επίσης επικρατεί ειδολογική ποικιλία (όλα τα λογοτεχνικά είδη ανθούν και
μάλιστα ενίοτε καλλιεργούνται από το ίδιο πρόσωπο) και μία πρωτοφανής ανάμειξη των
ειδών. Οι βασιλικές αυλές πηγή έμπνευσης, αγάπη για καθημερινά θέματα, εμμονή στη
λεπτομέρεια, ένταξη θεών και ηρώων σε λιγότερο υψηλά, ανθρώπινα πλαίσια, ανάδειξη
άσημων προσώπων σε ήρωες έργων. Πρωταρχικό μέλημα η ανανέωση του ποιητικού
λόγου. Όλα τα παραπάνω στοιχεία σε πρωτοφανή συσσώρευση και με έμφαση.Αν και
κάποια από αυτά μοιάζουν να τείνουν προς τη ρεαλιστική απεικόνιση, π.χ. η εμμονή στη
λεπτομέρεια, τα οικεία θέματα,..., ο ρεαλισμός απλώς ένα λογοτεχνικό πρόσχημα στην
υπηρεσία της ανανέωσης του ποιητικού λόγου. Εμμονή στη λέξη για δημιουργία του
κατάλληλου αισθητικού αποτελέσματος, όμως ενίοτε υπερβολή, ακαδημαϊκή διαστροφή με
αναζήτηση συνεχώς της πιο σπάνιας λέξης ως αυτοσκοπό. Τέλος, η πλούσια ερωτική
θεματολογία, μάρτυρας φαινομενικά του ατομικισμού και του ρεαλισμού της εποχής,
καταλήγει ενίοτεσε νοσηρές ιστορίες, ακρότητες.
Η ποικιλία που επικρατεί στην τέχνη, τη λογοτεχνία,... αντανακλά την πολιτισμική ανάμειξη και
τις αναζητήσεις του νέου κόσμου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΕΠΟΣ ΚΑΙ ΕΠΥΛΛΙΟΝ

2.1 Το παραδοσιακό έπος ΕΚΤΟΣ

2.2 Το Νεωτερικό έπος: Τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου

Ως αντίδραση στο παραδοσιακό έπος έχουμε στην Αλεξάνδρεια το νεωτερικό έπος με τον
Καλλίμαχο και τον Απολλώνιο τον Ρόδιο (τα Αργοναυτικά του σε 4 βιβλία, 5.835 στίχους- το
μόνο ακέραια σωζόμενο έπος της ελληνιστικής εποχής).
2.2.1 Βίος του Απολλώνιου του Ρόδιου
Από την Αλεξάνδρεια. Το έπος του είναι μια προσπάθεια να εφαρμοστούν οι καλλιμάχειες
αρχές την ποίηση (μικρό μέγεθος, λόγιος χαρακτήρας, εξαιρετική επεξεργασία της μορφής)
παρά τις αρχαίες πηγές που αναφέρονταν σε διαμάχη του Απολλώνιου με τον Καλλίμαχο.
Ίσως διαδέχτηκε τον Ζηνόδοτο στη διεύθυνση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, έγινε
παιδαγωγός του Πτολεμαίου του Ευεργέτη.Το έργο του έγινε αποδεκτό στη Ρόδο, γι’αυτό τον
αποκαλούσαν Ρόδιο.

2.2.2 Ο αργοναυτικός μύθος, οι πηγές του Απολλώνιου, ο λόγιος χαρακτήρας των

Αργοναυτικών
O ποιητής δουλεύει και ως λόγιος και ως φιλόλογος. Μελετά παλαιότερα κείμενα τα οποία
χρησιμοποιεί ως πηγές περιεχομένου, όσο και λεξιλογίου. Οι περισσότερες πηγές των
Αργοναυτικών, όπως μας δίνονται στα αρχαία Σχόλια του κειμένου, έχουν χαθεί, άρα δεν
ξέρουμε τον βαθμό πρωτοτυπίας του έργου του Απολλώνιου. Όμως ήταν πολυάριθμες,
μεταξύ αυτών και τα ομηρικά έπη, η Μήδεια, ύμνοι του Πινδάρου ο οποίος ήταν ιδιαίτερα
αγαπητός στους αλεξανδρινούς.

2.2.3 Σχέση προς το παραδοσιακό έπος

Η επίδραση του Ομήρου εμφανής. Όχι απλή μίμηση αλλά με βάση τις 2 τυπικές αρχές
αντιμετώπισης της παλαιότερης λογοτεχνικής παράδοσης από την ελληνιστική ποίηση:
«αντίθεση μέσω της μίμησης» και «ανταγωνισμός με την παράδοση για την παραγωγή νέου»
(«σκόπιμη ανομοιότητα»). Επίσης εφαρμογή του «συμφυρμού των λογοτεχνικών ειδών»
(τα Αργοναυτικά όχι αποκλειστικά έπος, αλλά με στοιχεία και από άλλα λογοτεχνικά είδη:
τραγωδία, λυρική ποίηση). Επίσης έντονη η παρουσία της διακειμενικότητας (πολλές
άμεσες ή έμμεσες αναφορές σε άλλα έργα, ποιητικά ή μη). Εμφανής η ιδιότητα του λόγιου
ποιητή. Όπως και ο Καλλίμαχος, αναφορά σε «αίτια» (διηγήσεις που ερμηνεύουν ονομασίες,
έθιμα, τελετές) και πολλές γεωγραφικές πληροφορίες. Βασική διαφορά από παραδοσιακό
έπος: τρόπος σύνθεσης ποιήματος (τα ομηρικά έπη σε συνθήκες προφορικής δημιουργίας,
απομνημόνευση, φόρμουλες, ενώ τα Αργοναυτικά προϊόν γραφής). Τέλος τα Αργοναυτικά
προκρίνουν το ατομικό και συναισθηματικό στοιχείο, αντίθετα από ομηρικά ιδεώδη: κλέος,
τιμή.

2.2.4 Οι ήρωες, ο έρωτας, η ψυχολογική διερεύνηση του ατόμου

Δεν υπάρχει βασικός ήρωας στα Αργοναυτικά. Ο Ιάσονας ίσος με τους συντρόφους του.
Χαρακτηρίσθηκε και αντι-ήρωας, γιατί ενίοτε όχι πολύ θαρραλέος, αλλά αναποφάσιστος.
Χαρακτηρίσθηκε επίσης «ερωτικός ήρωας» γιατί μοιάζει να κερδίζει λόγω της γοητείας του και
όχι λόγω της ανδρείας του. Η Μήδεια πιο πειστική από Ιάσονα. Μοιάζει να είναι αυτή η
ηρωίδα. Γενικά στην ελληνιστική εποχή μεγάλο ενδιαφέρον για ψυχισμό ατόμου, ιδίως
γυναίκας.Απόλυτα ρεαλιστική η σκιαγράφησή της. Ο έρωτας στα Αργοναυτικά το βασικό
στοιχείο, η κινητήρια δύναμη της ιστορίας.
2.2.5 Παρατηρήσεις για τη γλώσσα και το ύφος του έπους
Η γλώσσα των Αργοναυτικών είναι βασισμένη στην ομηρική που για την εποχή ήταν πολύ
απομακρυσμένη από την Κοινή. Ο Απολλώνιος δουλεύει ως φιλόλογος, αξιοποιώντας λέξεις
σπάνιες, δύσκολες ομηρικές, πολλές και άπαξ ειρημένες, προκρίνει τη λεξιλογική ποικιλία, τα
συνώνυμα, τις καινοφανείς εικόνες (αντίθετα από παραδοσιακό έπος με την τυποποίηση, τις
formulas), υιοθετεί λέξεις από άλλα λογοτεχνικά είδη (τραγωδία, λυρική ποίηση). Συνεπώς η
γλώσσα βαρυφορτωμένη, επιτηδευμένη, ο λόγος δυσνόητος. Το μέτρο επίσης κοντά στο
ομηρικό εξάμετρο. Ελληνιστικός τρόπος γραφής: Συχνές μεταλλαγές παραδοσιακών θεμάτων,
τρόπων. Άφθονες παρομοιώσεις, απεικονίσεις του καθημερινού και οικείου, χαριτωμένο,
ανέμελο ύφος, οι θεοί συχνά παρουσιάζονται σαν κοινοί άνθρωποι, συνύπαρξη αντιθέτων,
λόγιος και υπαινικτικός χαρακτήρας με κρυμμένα νοήματα, αγάπη για λεπτομέρειες,
περιγραφή συναισθηματικής σχέσης, ανακάλυψη και περιγραφή γυναικείας και παιδικής
φύσης συνδυασμό με το ενδιαφέρον για το ατομικό.

2.3 Επύλλιον ΕΚΤΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ

3.1 Γενικά στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Καλλίμαχου

(320 π.Χ, Κυρήνη Αιγύπτου-240 π.Χ.) Έζησε πολλά χρόνια στην Αλεξάνδρεια, ίσως να
μεγάλωσε κι εκεί. Εργάσθηκε στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Δεν έγινε ποτέ Διευθυντής
της. Ήταν ο πρώτος που κατέβαλε προσπάθεια ταξινόμησης του υλικού της Βιβλιοθήκης,
συντάσσοντας καταλόγους (120 τόμους): Πίνακες των εν πάση παιδεία διαλαμψάντων και ων
συνέγραψαν.
Συνδύαζε τη βιβλιοθηκονομική με τη φιλολογική εργασία (ασχολήθηκε με ζητήματα
γνησιότητας έργων, σημασιολογικά προβλήματα, σχολιασμούς). Επίσης συνέγραψε κατάλογο
δραματικών ποιητών + έκανε λεξικογραφική εργασία (Εθνικαί ονομασίαι) + συνδύασε
λεξικογραφία με ιστορική έρευνα (Κτίσεις νήσων και πόλεων και μετονομασίαι) + αγαπούσε
την παραδοξολογία (Θαυμάτων των εις άπασαν την γην κατά τόπους όντων συναγωγή). Τα
περισσότερα έργα του χάθηκαν.
Ενδιαφέροντα του Καλλίμαχου: Φιλολογική περιέργεια > ενδιαφέρον για ιστορία λογοτεχνίας,
λεξικογραφία, αναζήτηση πηγών για προέλευση ονομασιών τόπων και πραγμάτων, κλίση του
για το σπάνιο και το παράδοξο. Εμπνέεται από την πραγματικότητα εποχής. Το έργο του έχει
λόγιο χαρακτήρα: τάση για χρήση σπάνιων λέξεων, δύσκολων εννοιών, οπότε δυσνόητο το
έργο του στον πολύ κόσμο.
Σώζονται μόνο Ύμνοι και Επιγράμματα. Από τα υπόλοιπα ή τίποτα ή αποσπάσματα. Το
πλήρες έργο του: 6 Ύμνοι, περίπου 60 επιγράμματα, τα Αίτια (εκτενές ελεγειακό ποίημα για
διερεύνηση ετυμολογίας τοπωνυμίων, θεσμών,...), η Εκάλη (επύλλιο), 13 Ίαμβοι και 4 Μέλη
(λυρικά ποιήματα), αποσπάσματα αταύτιστα, ποίημα Ίβις (χαμένο σήμερα). Άρα ποικιλία
δημιουργημάτων.
Κύριο γνώρισμά του: ανανέωση ποιητικού λόγου (χαρακτηριστικό ελληνιστικής ποίησης
γενικότερα). Διέκρινε με το φιλολογικό του αισθητήριο το τέλμα της μίμησης της παράδοσης
και υιοθέτησε όχι την απόρριψη, αλλά τη δημιουργική της εκμετάλλευση.

3.2 Αίτια
Το περιφημότερο παράδειγμα θεωρητικών αρχών. Έχει πολεμικό χαρακτήρα απέναντι σε
επικριτές του (φιλολογικές έριδες για το ποιητικό γούστο). Υπερασπίζεται μια νέα αισθητική:
αποφεύγει το πομπώδες-βαρύγδουπο ύφος, την παραδοσιακή θεματολογία, τα μακροσκελή
ποιήματα. Προτιμά τη συντομία, την ολιγοστιχία, τη γλυκύτητα, τη λεπτότητα, την τέχνη (ο
όρος λεπτός όρος-κλειδί για την καλλιμαχική θεωρία, συμβολίζει την ποσοτική σμίκρυνση και
το ποιοτικό αποτέλεσμα: βασανιστικός μόχθος, προσοχή στην παραμικρή λέξη,
ευρηματικότητα στον χειρισμό). Πάντως στα Αίτια δείχνει πώς μπορεί να συνδυάσει τα 2
αντίθετα στοιχεία: μακροσκελές έργο-σύντομη αφήγηση, καθώς πρόκειται για ένα εκτενές
έργο που όμως αποτελείται από σύντομες αυτόνομες ιστορίες (αφηγηματική τεχνική στον
Καλλίμαχο).
Φιλολογικό πρόβλημα: Τα 2 πρώτα βιβλία πρέπει να κυκλοφόρησαν ως αυτόνομο ποίημα
γύρω στο 270 π.Χ. Τα 2 επόμενα μάλλον χρονολογούνται μετά το 246 π.Χ. Τα 2 μέρη
συντέθηκαν σε ενιαίο έργο, αν και αυτόνομα επεισόδια, χάρη σε εξωτερικούς παράγοντες που
λειτούργησαν ενοποιητικά (στα 2 πρώτα οι Μούσες, στα 2 τελευταία η Βερενίκη).

3.3 Εκάλη
Διαφωτιστικό παράδειγμα για την αφηγηματική τεχνική του Καλλίμαχου η Εκάλη. Σε δακτυλικό
εξάμετρο 1500 στίχοι. Νέο είδος: το επύλλιον, μικρό έπος με ιδιαίτερη ποιότητα αφήγησης-
δεν έχει την αναμενόμενη επική συνοχή. Βασικό θέμα: ένας γνωστός άθλος του Θησέα, η
εξόντωση του Ταύρου του Μαραθώνα. Στο επίκεντρο της αφήγησης βρισκόταν ένα άγνωστο
επεισόδιο αυτού του άθλου, η φιλοξενία του ήρωα από την Εκάλη.
Σε σχέση με το παραδοσιακό έπος τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της τεχνικής του Καλλίμαχου:
πραγματικός πρωταγωνιστής δεν είναι ο Θησέας αλλά η Εκάλη. Δεν περιγράφεται ο
πολεμικός άθλος, αλλά η ταπεινή φιλοξενία. Άρα πάλι το γνωστό ελληνιστικό στοιχείο: η
σμίκρυνση του σπουδαίου ήρωα και της σπουδαίας πράξης. Αναδεικνύεται το ασήμαντο.
Συνεχείς διακοπές στην πλοκή, θεματολογικές και υφολογικές εναλλαγές, διάψευση
προσδοκιών του αναγνώστη που καθιστούν τη συνοχή του έργου προβληματική και
αποκαλύπτουν τη λεπτή επεξεργασία του ποιητή. Μεγάλη σημασία έχουν οι λέξεις για τον
Καλλίμαχο («ακτινοβολία της μεμονωμένης λέξης»). Η σπανιότητά τους, το κοσμητικό
επίθετο, ο τετράλεξος στίχος δείχνουν τη σημασία της φορμαλιστικής έντασης για τη νέα
ποίηση.Το έμβλημα της ποητικής θεωρίας του Καλλίμαχου: το λεπτόν.

3.4 Ύμνοι
Υπήρχαν ήδη οι ομηρικοί Ύμνοι στους θεούς που σκοπό είχαν την προβολή του θεϊκού
μεγαλείου. Έχουμε 6 Ύμνους του Καλλίμαχου: Ύμνος στην Άρτεμη, Ύμνος στη Δήμητρα,
Ύμνος στο Δία, Ύμνος στη Δήλο, Ύμνος στον Απόλλωνα, Ύμνος στα Λουτρά της Παλλάδος.
Γενικά χαρακτηριστικά: τάση για ανατροπή καθιερωμένων αξιών, σύντομες συνθέσεις,
επιστράτευση νέων αφηγηματικών τρόπων (κατατμημένα κομμάτια, δυσκολία επίτευξης
συνοχής), σημασία στη λέξη (σπάνια, πρωτόγνωρη), ενασχόληση με παιδική ηλικία,
παιγνιώδες στοιχείο-χιουμοριστικά επεισόδια, γνώση παιδικής ψυχολογίας, ένταση μεταξύ
οικείου και υψηλού-σμίκρυνση υψηλού, αυλικός χαρακτήρας καλλιμάχειας ποίησης-κολακεία,
αναφορά σε σύγχρονα γεγονότα, εμμονή σε νέα-άγνωστα θέματα. Συσσώρευση
γεωγραφικών πληροφοριών, φιλοπερίεργον λόγιου ποιητή, φιλολογικά ερωτήματα,
μυθολογικό πλαίσιο, αναζήτηση προέλευσης ονομασιών τόπων, εθίμων < φιλολογικός
χαρακτήρας ποίησης. Συνήθως περιέχουν και την τυπική για Ύμνους απαρίθμηση τόπων και
προσώπων που συνδέονται με τους θεούς (δείτε τον πίνακα στη σελ. 76 για τα
χαρακτηριστικά της ποίησης του Καλλίμαχου με βάση την αποδελτίωση του συγγραφέα του
κεφαλαίου).
Δημιουργικός ποιητής και στοχαστικός φιλόλογος. Δεν αρνήθηκε την παράδοση, αλλά την
εκμεταλλεύθηκε δημιουργικά ώστε να καλλιεργήσει μια νέα ποίηση με γνώριμα μεν στοιχεία
παράδοσης αλλά σε άλλο πνεύμα, με νέα μέσα. Καλλιέργησε μια νέα αισθητική.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4. ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ. ΕΚΤΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5.1
ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ
Πρόλογος
Δημιουργός της βουκολικής ποίησης, φημισμένος ήδη στην Aρχαιότητα, ενέπνευσε τις
Eκλογές Bεργιλίου.
Πιθανότατα καταγόταν από τις Συρακούσες (χώρος δράσης αρκετών ειδυλλίων) και
συνδεόταν με το νησί της Kω (γίνεται λόγος στην ποίησή του για χλωρίδα αυτής της
περιοχής).
Έζησε στην ακμή της ελληνιστικής εποχής (περ. 300-260 π.X.). Xρονολογικές ενδείξεις οι
αναφορές στο έργο του στη δυναστεία Πτολεμαίων Aιγύπτου και στον Iέρωνα των
Συρακουσών. Σύγχρονος Kαλλιμάχου (διακρίνονται κοινές ποιητικές προτιμήσεις στο έργο
τους) και Aράτου, λίγο μεγαλύτερος Aπολλωνίου Pοδίου.

5.1.1 O όρος “Bουκολικό’’

Στην ποίηση Θεοκρίτου αναφέρονται οι όροι: ‘Bουκολική Mούσα’, ‘βουκολική αοιδή’,
‘βουκολιαστής’ (τραγουδιστής βουκολικού τραγουδιού), ‘βουκολιάσδομαι’ (τραγουδώ
βουκολικό τραγούδι). Λόγος γίνεται για τραγούδι, όχι για γραπτή ποίηση.
Bουκόλος = βοσκός βοδιών (πρβλ. Ποιμήν, αιπόλος, κτλπ.), ανώτερος στην ιεραρχία
βοσκών, ιεραρχηση που μάλλον δέχεται ο Θεόκριτος. Aργότερα, ‘βούτας’, ‘βουκόλος’ =
ποιητής βουκολικών ποιημάτων’, ‘βουκολιάζειν’ = γράφω βουκολική ποίηση. Στην ποίηση
Θεοκρίτου μόνο 12 από τα 31 ποιήματα έχουν θέμα βοσκούς και ανθρώπους της υπαίθρου,
άρα ο όρος ‘βουκολική ποίηση’ χρησιμοποιείται συμβατικά, ομοίως και από τους
μεταγενέστερους εκπροσώπους (Mόσχο Συρρακούσιο, Bίωνα Σμυρναίο), όπου κύριο θέμα
ποίησης πλέον είναι ο έρωτας.
Θεωρίες σχετικά με την προέλευση βουκολικής ποίησης.
1) Αρχές της βουκολικής ποίησης εντοπίζονται σε λατρευτικά δρώμενα Σικελίας και
Πελοποννήσου σύμφωνα με τα αρχαία σχόλια προήλθε α) από την Σπάρτη, όταν αγρότες
πήραν τη θέση παρθένων στη γιορτή της θεάς Αρτέμιδος Καρυάτιδος και τραγούδησαν γι’
αυτή κατά τους Περσικούς Πολέμους, β) από την Τυνδαρίδα της Σικελίας, κατά την υποδοχή
με ύμνους του ξοάνου της Άρτεμης, το οποίο ο Ορέστης μετέφερε από τους Ταύρους της
Σκυθίας, γ) από τη Συρακούσα, από τα αγροτικά τραγούδια, με τα οποία ντόπιοι τίμησαν την
Άρτεμη μετά την αποκατάσταση της ειρήνης χάρι σ’ αυτήν ύστερα από μία εμφύλια διαμάχη.
Επίσης: Λατινικές πηγές αναφέρουν ως αφετηρία της βουκολικής ποίησης ύμνους προς
τιμήν θεών (Απόλλωνος, Διονύσου, Πανός κ.α). Από τους νεότερους μελετητές, ο
Reitzenstein (1893) ερευνά τη σχέση με λαϊκά βουκολικά λατρευτικά τραγούδια Άρτεμης και
Διονύσου, Dover (1971) τη σχέση με λαϊκά τραγούδια Σικελίας. Ανατολίζουσα θεωρία: τα
βασικά μοτίβα του βουκολικού είδους (έρωτας, ποιμενικός θρήνος, μουσική, προσωποποίηση
φύσης κ.α.) προέρχονται από προομηρική παράδοση Μ. Ασίας.
2) Καταγωγή του βουκολικού είδους έγκειται σε «μυθική αρχή». Ως ευρετής του είδους
αναφέρεται (μάλλον από τον ιστορικό Τιμαίο) ο Σικελός Βουκόλος Δάφνης, γιος Ερμή και
Νύμφης. Στησίχορος έγραψε γι’ αυτόν, αλλά και ο Θεόκριτος στο πρώτο ειδύλλιό του. Ίσως
μάλιστα η θεωρία αυτή να δημιουργήθηκε βάσει αυτού του ειδυλλίου εκ των υστέρων.

Πριν από Θεόκριτο δεν υπάρχει αυτοτελής ποίηση με θέματα αγροτικά. Ευκαιριακά
διακρίνεται το ενδιαφέρον για τη ζωή των απλών ανθρώπων (Ιλιάδος 18 στην περιγραφή της
Ασπίδος του Αχιλλέως, Οδύσσεια – Στάνη Εύμαιου, Σπηλιά Πολύφημου, Ησιόδου Έργα και
Ημέραι, προοίμιο Θεογονίας, ο ποιητής αυτοσυστήνεται ως βοσκός στον Ελικώνα. Βοσκοί
στη μυθολογία και ποίηση οι θεοί Άδωνης και Άττης και οι Τρώες ήρωες Πάρης και Αγχίσης.
Ο Φιλήτας επίσης πρέπει να ενδιαφέρθηκε για βουκολικά θέματα.

Η βουκολική ποίηση είναι επική ποίηση, καθώς κατά κανόνα γράφτηκε σε δακτυλικό
εξάμετρο. Οφειλή αλλά και αντιπαράθεση με παραδοσιακό έπος σύμφωνα με αρχές
Καλλιμάχου. Διαφορές με το έπος στη θεματική: αντί για βασιλιάδες, ήρωες κτλπ,
πρωταγωνιστές απλοί άνθρωποι της υπαίθρου στην καθημερινή τους ζωή
τραγουδούν για τον έρωτα. Και όταν υπάρχει αναφορά σε ήρωες, στόχος η ανάδειξη
της καθημερινής πλευράς του μύθου.

5.2.2 Ο όρος ειδύλλιον

Από τη ρωμαϊκή εποχή καθιερώνεται για όλα τα ποιήματα του Θεοκρίτου ο όρος ειδύλλια.
Είναι υποκοριστικό του είδους (= γραμματειακό είδος), δεν έχει υποτιμητικό χαρακτήρα, και
μάλλον σημαίνει μικρό ποίημα. Τα ποιήματα Θεοκρίτου έχουν μικρή έκταση και εικόνες από
τη ζωή απλών ανθρώπων, χαρακτήρα δε σύμφωνα με τα αρχαία σχόλια διηγηματικό
(=αφηγηματικό), δραματικό (διαλογικό) και μικτό. Ο όρος δεν έχει σχέση με τον
μεταγένεστερο όρο ειδυλλιακός = τρυφερός και γοητευτικός σε σχέση με περιγραφή
φυσικών τοπίων ή συναισθημάτων, χαρακτηριστικά της μεταγενέστερης βουκολικής ποίησης,
όπου παρουσιάζεται η παραδεισένια εκδοχή της υπαίθρου σε αντίθεση με την ασφυκτική ζωή
της πόλης. Τα ποιήματα του Θεοκρίτου δεν έχουν πολιτική σκόπευση, όπως οι Εκλογές
του Βεργιλίου.
Ερμηνευτικές Θεωρίες Θεοκρίτειων Ειδυλλίων
α) «ρεαλιστική»: ερμηνεία μόνο όσων λέγονται ρητά στο ποίημα
β) «συμβολική»: αναζητά κρυμμένα νοήματα, αλληγορίες και σύμβολα. Επίσης, κάποιοι
θεώρησαν ότι η ποίηση του Θεόκριτου παρουσιάζει τις επικούρειες αξίες (αταραξίας,
σχόλης, ελευθερίας).
Με το όνομα του Θεοκρίτου παραδίδονται 31 ποιήματα και 24 επιγράμματα. Από αυτά 8
θεωρούνται νόθα. Η έκδοση και κυκλοφορία των ποιημάτων του παραμένει ένα φιλολογικό
πρόβλημα. Διάφορες σχετικές θεωρίες, π.χ. υπήρχε συλλογή της Κω με τα 7 πρώτα (σχεδόν
αμιγώς βουκολικά) της συλλογής. Στη χειρόγραφη παράδοση προτάσσεται επίγραμμα του
Αρτεμιδώρου, ο οποίος πιθανόν είχε εκδώσει κανόνα δέκα ειδυλλίων στο πρώτο μισό του 1.
αιώνα π.Χ.

Το έργο του Θεοκρίτου διακρίνεται σε

1) Βουκολικά Ειδύλλια: 13 μόνο ποιήματα της συλλογής γραμμένα σε δακτυλικό εξάμετρο
και δωρική διάλεκτο έχουν ως ήρωες βοσκούς ή γεωργούς, και θέμα τους τη ζωή της
υπαίθρου. Όλα παραδίδονται με τίτλους που δεν γνωρίζουμε αν έδωσε ο ίδιος ο ποιητής.
Προγραμματικό το πρώτο ειδύλλιο “Θύρσις ή ωδή”, και τα υπόλοιπα με παρόμοια
χαρακτηριστικά.
Δύο διακριτά μέρη ποιήματος. Στο πρώτο διάλογος μεταξύ δύο βοσκών, ώρα μεσημβρινή,
όταν η φύση αναπαύεται. Πρόσκληση σε μουσικό διαγωνισμό, συχνό στη βουκολική ποίηση,
ορισμός βραβείων (κατσίκα, τράγος, ένα ξύλινο βαθύ ποτήρι, το οποίο περιγράφεται
διεξοδικά και συνιστά ένα αυτόνομο τραγούδι). Aνθρώπινος κόσμος καθημερινότητας
κυριαρχεί, περιγραφή ευχάριστου φυσικού περιβάλλοντος. Στο δεύτερο μέρος ο Θύρσης
καλεί τις Mούσες να αρχίσουν το τραγούδι για τον θάνατο του βοσκού Δάφνη, επειδή
αντιστάθηκε στην Aφροδίτη. Πρόκειται για Bουκολικό Θρήνο, συστατικό βουκολικής ποίησης,
στον οποίο συμμετέχει όλη η φύση και οι βουκολικοί θεοί (Παν, Πρίαπος). Mοτίβο η
συμμετοχή της φύσης στη ζωή των ανθρώπων (= παθητική πλάνη). Eπανάληψη μοτίβων.
Σύμφωνα με τον Ch. Segal 12 βασικά θεματικά μοτίβα στην ποίηση: αλήθεια, μνήμη,
μεσημέρι, δέντρα και φυτά, άνθη, τζιτζίκια και ακρίδες, δροσερό νερό, σπηλιά, μάγισσα,
θάλασσα, βουνά, σύριγξ και αυλός. Στο τέλος, γίνεται απονομή του βραβείου και επιστροφή
στη βουκολική πραγματικότητα.
Διαφορές ανάμεσα στα δύο τμήματα του ποιήματος: Ρεαλιστικό το πρώτο μέρος με απόδοση
των σκηνών από τον ανθρώπινο βίο. Αντίθετα στο δεύτερο παραμυθένιος κόσμος με
εμφάνιση θεών, ημιθέων και έμψυχης φύσης μαζί με βοσκούς Σικελίας. Πρώτο τμήμα χωρίς
βάθος συναισθημάτων και προθέσεων, στο δεύτερο ατμόσφαιρα βαριά, σχεδόν τραγική.
Γεωγραφικά απροσδιόριστο το πρώτο τμήμα, το δεύτερο λαμβάνει χώρα στη Σικελία.
Διαφορά στην τεχνική: διαλογικό το πρώτο, μονόλογος και θρήνος στο δεύτερο. Γλώσσα
επίσημη στο πρώτο τμήμα, με λαϊκότροπα στοιχεία στο δεύτερο. Οι αντιθέσεις παράγουν ένα
βασικό συστατικό Θεοκρίτειας ποίησης, την ποικιλία (=variatio). Περιγραφή φύσης κυρίαρχη
(και πάνω στο ποτήρι). Περιγραφή ενός ευχάριστου περιβάλλοντος καλείται locus amoenus
(= ευχάριστος τόπος). Φύση συμμετέχει στην ανθρώπινη ζωή, τραγουδά με τους βοσκούς
και θρηνεί τον ετοιμοθάνατο Δάφνη. Πίσω από την αφέλεια των ηρώων βρίσκεται ο λόγιος
ποιητής που τους αντιμετωπίζει με μια ευδιάκριτη ειρωνεία,. Υπάρχει δηλαδή μια αίσθηση
αποστασιοποίησης. Θέμα έρωτα κυρίαρχο στο ποίημα. Στο πρώτο μέρος δεν υπάρχει
καθόλου τραγικό βάρος, αντίθετα στο δεύτερο έχει τραγικό τέλος και οδηγεί στην αυτοκτονία
του Δάφνη. Θέμα “έρωτας δυστυχισμένος και ανικανοποίητος” συχνό. Γενικά, ο έρωτας
δεν αποκτά στην ποίηση του Θεόκριτου τραγικές διαστάσεις, εμφανής η ειρωνεία του λόγιου
ποιητή.
Δραστηριότητα 1
Κώμος: είδος καντάδας, που τραγουδούσαν οι συμποσιαστές να τριγυρνούν κρατώντας
λαμπάδες στον δρόμο και να καταλήγουν τραγουδώντας στο σπίτι μιας κοπέλας. Αν ο
ερωτευμένος κωμαστής ξενυχτούσε στην εξώπορτα αγαπημένης του τραγουδώντας, για να
κάμψει την αντίστασή της, το τραγούδι του ονομαζόταν παρακλαυσίθυρον. Στο 3. ειδύλλιο ο
Θεόκριτος μεταφέρει μια αστική συνήθεια στον βουκολικό χώρο.
2) Αστικά Ειδύλλια: 3 ειδύλλια (2., 14., 15.), γραμμένα σε δακτυλικό εξάμετρο και δωρική
γλώσσα, τα δύο τελευταία διαλογική μορφή, έχουν θέμα αστικό, αφού αναφέρονται σε θέματα
της πόλης. Πρωταγωνίστριες επί το πλείστον είναι γυναίκες. Από τεχνικής άποψης ίδια με
βουκολικά. Το 2. ‘Φαρμακεύτρια’ περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο την ερωτική ιστορία της
Σιμαίθας, η οποία εκτελεί μαγικές πράξεις μέσα στη νύχτα, για να αναγκάσει τον εραστή της
Δέλφη να γυρίσει πίσω σε αυτή. Στο δεύτερο μέρος διηγείται την ιστορία της με τον Δέλφη.
Το πρώτο τμήμα πιο γκροτέσκο και χυδαίο, το δεύτερο πιο συναισθηματικό, διακόπτεται
όμως από κωμικά στοιχεία. Η επίπληξη της δούλης μοτίβο και στην τραγωδία και μίμο
(κατά τα αρχαία χρόνια δανείστηκε από Σώφρονα, σπουδαίο μιμογράφο 5. αιώνα). Άλλο
μοτίβο:σχετλιασμός προς τον Έρωτα = μεμψιμοιρία για τον Θεό που καταστρέφει τους
ανθρώπους. Το 15. ‘Συρακόσιαι ή Αδωνιάζουσαι’ διαδραματίζεται στην πτολεμαϊκή
Αλεξάνδρεια, όταν δύο γυναίκες πηγαίνουν στο παλάτι Αρσινόης και Πτολεμαίου για να
παρακολουθήσουν εορτασμό προς τιμή του Άδωνη και σχολιάζουν διάφορα. Πρώτο μέρος
μιμητικό, διαλογικό με έντονο λαϊκό χαρακτήρα (παροιμίες κτλ), το δεύτερο περιλαμβάνει έναν
ύμνο, πιο επεξεργασμένο υφολογικά. Έχει ως πρότυπο μίμο του Σώφρονα. Θέμα Έρωτα,
όπως και στα βουκολικά ειδύλλια, απουσιάζει ο τραγικός τόνος. Διαφορά με Ηρώνδα: ο
Θεόκριτος ενδιαφέρεται για την καλλιτεχνική υπόσταση του ποιητικού λόγου.
3) Μυθολογικά Ειδύλλια (ή επύλλια): Aναφέρονται στον Hρακλή (13, 24 και το μάλλον νόθο
25), Eλένη (18, ‘Eλένης Eπιθαλάμιον’), Διόσκουρους (22), στον Πενθέα (26) όπως και οι
Bάκχαι του Eυριπίδη.
4) Αυλικά, εγκωμιαστικά ειδύλλια: Eγκωμιαστικού χαρακτήρα. Το 16 είναι εγκώμιο του
Iέρωνος των Συρακουσών, το 17 Πτολεμαίου B Φιλαδέλφου. Σε δακτυλικό εξάμετρο και επική
διάλεκτο με ανάμειξη δωρικής.
5) Αιολικά ειδύλλια: 4 ποιήματα της συλλογής είναι γραμμένα σε αιολική διάλεκτο και αιολικά
μέτρα. Tο 28 (αλακάτα) απευθύνεται στη γυναίκα του φίλου του ποιητή, γιατρού Nικία, τα
άλλα τρία (29-31) επιγράφονται ‘παιδικά’, ερωτικού περιεχομένου.
6) Σύριγξ: Πρόκειται για τεχνοπαίγνιον (= ποίημα γραμμένο με τρόπο, ώστε να
αναπαράγεται η μορφή ενός αντικειμένου, π.χ. βωμού, αυγού). Aυτό σε μορφή αυλού.
7) Επιγράμματα: Στην έκδοση του Gow εκδίδονται 24 επιγράμματα με ποικίλο περιεχόμενο,
βουκολικό (τα πρώτα 6), αναθηματικά, επιτύμβια, άλλα αναφέρονται σε αγάλματα (π.χ.
Aνακρέοντος, Eπιχάρμου, Aρχιλόχου), σε δωρική διάλεκτο και ελεγειακό δίστιχο.

5.1.3 Παρατηρήσεις για τη γλώσσα και το ύφος

Γλώσσα του Θεόκριτου είναι η δωρική διάλεκτος της Συρακούσας ή της Κω του 3 ου αιώνα
π.Χ. με επικά στοιχεία. Αναμειγνύει διάφορα διαλεκτικά στοιχεία, από την καθομιλουμένη
δωρική, από προηγούμενους Συρακούσιους συγγραφείς (Επίχαρμος, Σώφρων), από κείμενα
της χορικής ποίησης (Στησίχορο, Πίνδαρο, Αλκμάνα), επικούς τύπους με στοιχεία ιωνικά.
Πρόκειται για μια ιδιόμορφη, τεχνητή διάλεκτο. Ίσως να μην είχε ίδιες προτιμήσεις σε όλη τη
διάρκεια δημιουργίας του. Στα αιολικά ειδύλλια μιμείται λεσβιακή ποίηση (Σαπφώ, Αλκαίο),
στα εγκωμιαστικά σαφής η επίδραση Πινδάρου. Με βάση τη διάλεκτο διακρίνονται 5
κατηγορίες ποιημάτων: 1) γνήσια στη δωρική διάλεκτο, 2) νόθα ή αμφίβολα στη δωρική
διάλεκτο, 3) Ποιήματα σε επική διάλεκτο με κάποια δωρικά στοιχεία, 4) ποιήματα σε επική και
ιωνική διάλεκτο, 5) ποιήματα σε αιολική διάλεκτο. Συνδιαλέγεται με την επική παράδοση και
ως προς τη χρήση της γλώσσας, με στόχο τη δημιουργία μιας διαφορετικής ατμόσφαιρας,
π.χ. ΄γέρας’ = στο έπος σύμβολο ηρωϊκής τιμής, το βραβείο ανδρείας των πολεμιστών, στον
Θεόκριτο, μια κατσίκα, το έπαθλο ενός βοσκού σε διαγωνισμό τραγουδιού.
Το βουκολικό ποίημα καλείται μετα-έπος, διότι δημιουργεί ένα νέο είδος επικής ποίησης.
Γίνεται εκλεκτικός συμφυρμός άλλων λογοτεχνικών ειδών, γι’ αυτό υπάρχει γλωσσική και
υφολογική ποικιλία. Ενσωματώνει στοιχεία από τη δωρική κωμωδία (π.χ. Επίχαρμο), από
τον μίμο (= λογοτεχνικό υποείδος που σε δραματική μορφή παρουσιάζει στιγμιότυπα από τη
ζωή ανθρώπων χαμηλής τάξης αστικού πληθυσμού), παροιμίες, κοινοτοπίες, καθημερινές
εκφράσεις, συχνές επαναλήψεις που ταιριάζουν με αφέλεια απλών ανθρώπων υπαίθρου και
πόλης. Ταυτόχρονα υπάρχουν αναμνήσεις από προηγούμενη λογοτεχνική παράδοση
που ο λόγιος ποιητής αξιοποιεί ανάλόγα. Πίσω από τη ‘βουκολική απλότητα’ κρύβεται ένας
λόγιος ποιητής.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ

Οι σημαντικές εξελίξεις (παρακμή πόλης-κράτους, κατακτήσεις Αλεξάνδρου, πόλεμοι

διαδόχων, ρωμαϊκή κατάκτηση, εμφύλιο στη Ρώμη) της περιόδου από τον 4ο στον 1ο αι. π.Χ.
επηρεάζουν την ιστοριογραφία αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το άτομο αντιλαμβάνεται τη
θέση του στην κοινωνία και τον κόσμο: ο υπεύθυνος πολίτης αντικαθίσταται από τον
ανίσχυρο υπήκοο, αμέτοχο στις εξελίξεις. Το ενδιαφέρον για τα σύγχρονα γεγονότα και την
ιστορία έχει περισσότερο εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα ή φιλοσοφική διάθεση (Πολύβιος).

6.1 Η ιστοριογραφία τον 4ο και τον 3ο αι. π.Χ.

Μετά τον Θουκυδίδη συνεχιστές του έργου του ήταν ο Ξενοφώντας, ο Θεόπομπος από τη Χίο
(εξιστόρηση γεγονότων ως το 394 π.Χ., ναυμαχία της Κνίδου), ο άγνωστος συγγραφέας των
Ελληνικών της Οξυρύγχου (παπυρικά ευρήματα με ιστορία επίσης ως το 394), ο Κράτιππος
κ.ά.
Αν και σώζονται μόνο αποσπάσματα από τα ιστορικά έργα που γράφτηκαν από τον
Ξενοφώντα ως τον Πολύβιο (μέσα 2ου αι. π.Χ.), είναι πολλές και σημαντικές οι εξελίξεις:
Υποχωρεί η αμεσότητα του πολιτικού προβληματισμού, ενισχύεται το ρητορικό στοιχείο στην
εξιστόρηση, προαναγγέλλεται η βιογραφική τάση της ελληνιστικής και ρωμαϊκής
ιστοριογραφίας, γράφονται οι πρώτες παγκόσμιες ιστορίες, (Έφορος από την Κύμη, Τίμαιος
ο Σικελός), προετοιμάζεται η άνθηση της παραδοξογραφίας μέσα από χαμένα σήμερα έργα
για τις κατακτήσεις του Μ. Αλέξανδρου, ανθεί η λεγόμενη "τραγική ιστοριογραφία" (3 ος αι. με
Δούρι, Φύλαρχο) που επιδιώκει τη δημιουργία συναισθηματικών αντιδράσεων στον
αναγνώστη), συγγραφή Ατθίδων (ιστορίες της Αθήνας, Ανδροτίων, Φιλόχορος).

6.2. Πολύβιος
Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης (περ.200-120 π.Χ.), ο πρώτος Έλληνας ιστορικός που
αντιμετώπισε και δημιούργησε υπό ρωμαϊκή κυριαρχία. 40 βιβλία το έργο του (γεγονότα
περιόδου 220-144: Β και Γ Καρχηδονιακός πόλεμος, κατάκτηση Ελλάδας από Ρωμαίους).
Μόνο τα 5 πρώτα βιβλία του (προοίμιο) σώζονται ακέραια. Το κύριο ενδιαφέρον του: να
εξηγήσει την άνοδο της Ρώμης. Θεωρεί σημαντικό το ρωμαϊκό πολίτευμα και ιδανικό τον τύπο
του μεικτού πολιτεύματος (σ’αυτόν ανήκει και το ρωμαϊκό), θαυμάζει τη στρατιωτική
οργάνωση και πειθαρχία της Ρώμης. Ενδιαφέρεται για την αντικειμενικότητα και αληθοφάνεια
του έργου του< μελέτη ιστορικών πηγών, άμεση γνώση προσώπων και δεδομένων και κοινή
λογική. Στόχος της ιστορίας του: να ωφελήσει τους αναγνώστες του, ώστε να προσαρμοστούν
στην ενοποιημένη παγκόσμια ιστορία και στις δυνάμεις που την διέπουν<νέα πολιτική
πραγματικότητα, λίγα τα περιθώρια ατομικής συμβολής στα κοινά, επιρροές ελληνιστικής
φιλοσοφίας και σκέψης, ιδίως του στωικισμού.
Το έργο του συνεχίστηκε από τον Ποσειδώνιο τον Ρόδιο (1ο αι. π.Χ.) και τον Στράβωνα (1ος
μ.Χ. αι.). Δεν είναι ιδιαίτερα υψηλών λογοτεχνικών αξιώσεων (μονότονο ύφος, στεγνό,
αφαιρετική διατύπωση, γλώσσα με ευδιάκριτο αττικό χαρακτήρα χωρίς όμως ευκαμψία και
χάρη).

6.3 Διόδωρος ο Σικελιώτης

Έζησε τον 1ο αι. π.Χ., πρωτοποριακός, ο πρώτος που συνέγραψε παγκόσμια ιστορία από τις
αρχές μέχρι τη Ρωμαϊκή κατάκτηση. Έργο του η Βιβλιοθήκη σε 40 βιβλία (παγκόσμια ιστορία
ως το 54 π.Χ.) Ακολουθεί τη μέθοδο του συγχρονισμού των γεγονότων που εξιστορεί
(χρονολόγησή τους σε σχέση με άλλα γνωστά γεγονότα), ακολουθεί επιμελημένο σχέδιο
σύνθεσης (εισαγωγή κάθε βιβλίου με προοίμιο), είχε γενική φιλοσοφική παιδεία και αγάπη
στον εκλεκτικισμό. Αν και έκανε εκτεταμένη έρευνα (30 χρόνια, ταξίδια, πολλές πηγές όχι
πάντα αξιόπιστες) δεν διακρίνεται για την ιστορική του σκέψη ή μέθοδο. Υπάρχουν αντιφάσεις
και γλωσσικές διαφορές σε τμήματα του έργου. Συχνά όμως πολύτιμο το υλικό που διασώζει.
Η στάση του απέναντι στη Ρώμη επιφυλακτική.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΕΚΤΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

Αυτοκρατορικοί χρόνοι: η ιστορική περίοδος κατά την οποία η Ρώμη ασκεί την εξουσία της με
βάση το αυτοκρατορικό σύστημα διακυβέρνησης. Συμβατικά όρια: 31 π.Χ. (ναυμαχία στο
Άκτιο) – 330 μ.Χ. (μεταφορά της πρωτεύουσας του κράτους από τη Ρώμη στην
Κωνσταντινούπολη). Η πνευματική παραγωγή πιο σημαντική τους 2 πρώτους
μεταχριστιανικούς αιώνες, βασίζεται στην παιδεία και αναπτύσσεται προς δύο κατευθύνσεις:
τη φιλοσοφία και τη ρητορική.

8.1 Παιδεία
Η Ρωμαϊκή εξουσία χρησιμοποίησε την ελληνική παιδεία ως ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ των
διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που έπρεπε να κυβερνήσει. Η ρωμαϊκή διοίκηση
στηριζόταν στους εύπορους πολίτες των οποίων η παιδεία εκ των προτέρων βασιζόταν στην
ελληνική παιδεία και ειδικότερα στην ελληνική πολιτιστική δημιουργία της κλασικής εποχής
μέσα από δύο εργαλεία, τη φιλοσοφία και τη ρητορική. Η επίμονη στροφή προς την παιδεία
των κλασικών χρόνων ονομάστηκε κλασικισμός.

8.2 Φιλοσοφία και ρητορική στην υπηρεσία της παιδείας

Τα σπουδαιότερα φιλοσοφικά ρεύματα αυτή την εποχή: Ακαδημία (πλατωνική παράδοση),
Περίπατος (αριστοτελική παράδοση), Στωικοί, Επικούρειοι, Κυνικοί, σκεπτικισμός
(αμφισβήτηση της δυνατότητας πρόσβασης στη γνώση) και εκλεκτικισμός (τάση για
επιλεκτική υιοθέτηση απόψεων από διαφορετικά ρεύματα).
Η Ρητορική διχάζεται ανάμεσα στον ασιανισμό (περίτεχνο, φορτωμένο, βαρύ ύφος) και τον
αττικισμό (λιτότερο ύφος, ως αντίδραση στον ασιανισμό, υπέρ της καθαρότητας και της
σαφήνειας).
Όλες οι μορφές λογοτεχνικής έκφρασης επηρεάζονται από την κυριαρχία της φιλοσοφίας και
της ρητορικής στην παιδεία, οπότε τα πρώτα πνευματικά δημιουργήματα συνήθως είναι καλά
επεξεργασμένα προγυμνάσματα (ασκήσεις για την υποστήριξη ή ανασκευή μιας θέσης) και
πολλά πνευματικά δημιουργήματα της εποχής έχουν πρωτίστως παιδαγωγική ή διδακτική
σκοπιμότητα.

8.3 Δεύτερη σοφιστική και σοφιστές

Ο όρος Δεύτερη Σοφιστική οφείλεται στον Φιλόστρατο Β, που έτσι δήλωσε τις τάσεις της
ρητορικής από τον Αισχίνη και μετά, άρα σε αντιδιαστολή με την παλαιότερη ρητορική του
Γοργία. Οι νεότεροι μελετητές με τον όρο αυτό ορίζουν τα έργα τέχνης και λόγου από τον 1ο
ως τον 3ο αι. μ.Χ. με περίοδο ακμής τον 2ο αιώνα.
Σοφιστής σ’αυτό το πλαίσιο είναι ο δάσκαλος του ελληνικού παιδευτικού ιδεώδους, που
ανήκει συνήθως σε κάποιο φιλοσοφικό ρεύμα και χρησιμοποιεί τις μεθόδους της ρητορικής.
Προάγει συνήθως πέραν της παιδείας και την ατομική του ευμάρεια και φήμη και συχνά
ενισχύει έμμεσα τη ρωμαϊκή διοίκηση αλλά και διευκολύνει άμεσα την ελληνόφωνη
πνευματική παραγωγή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9. ΡΗΤΟΡΙΚΗ. ΕΚΤΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10 ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΕΚΤΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

11.1 Ο βίος του Λουκιανού

Γεννήθηκε στα Σαμόσατα της Κομμαγηνής (Συρία) γύρω στο 120-125 μ.Χ. Είναι γέννημα της
εποχής του, σατιρικός, προσφέρει γέλιο με σοβαρό ύφος (εξ ου και ο χαρακτηρισμός του κατά
την αρχαιότητα σπουδογέλοιος), ξεπέρασε τα έργα του παρελθόντος, δεν τα μιμήθηκε. Δείγμα
της ωριμότητάς του η δημιουργία του σατιρικού διαλόγου.
Δε γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τη ζωή του, καθώς οι σύγχρονοί του δεν μίλησαν
γι’αυτόν. Οι πληροφορίες μας προέρχονται από τα δικά του έργα. Στο έργο του Ενύπνιον
αναφέρεται στο ενύπνιον (όνειρο) που είδε όταν ήταν παιδί και τον κατηύθυνε στην παιδεία.
Στο Δις κατηγορούμενος ο Λουκιανός κατηγορείται αφενός από τη Ρητορική γιατί την
εγκατέλειψε και μεταπήδησε στη Φιλοσοφία, αφετέρου από τον Διάλογο (τον φιλοσοφικό)
γιατί τον προσέβαλε μετατρέποντάς τον σε σατιρικό. Ο Λουκιανός απολογείται και
υποστηρίζει αφενός ότι η μεν Ρητορική τότε βρισκόταν σε παρακμή (επικράτηση ασιανισμού
και υπεραττικισμού αντί του ορθού κατ’αυτόν μετριοπαθούς αττικισμού), αφετέρου ότι στην
περίοδο της ωριμότητάς του έπρεπε πλέον να αφήσει τα δικαστήρια και τις ρητορείες και να
στραφεί στον ήρεμο Διάλογο (όχι στη φιλοσοφία, δεν ακολούθησε κάποια σχολή της εποχής,
αλλά έκανε τον φιλοσοφικό Διάλογο δικό του εκφραστικό όργανο που ανταποκρινόταν
περισσότερο στην καθημερινότητα).
Δημιουργία σατιρικού διαλόγου: ο Λουκιανός υποστήριζε (στα Δις κατηγορούμενος, Βάκχος
και Ζεύξις,...) ότι έλεγε έτσι τις αλήθειές του με διασκεδαστικό τρόπο, με τη μορφή του
διαλόγου πετύχαινε το τερπνό ενώ με το περιεχόμενο το ωφέλιμο. Ανέμειξε το σοβαρό με το
αστείο (παράδοση του σκώμματος, της λοιδορίας, της κωμωδίας, του Μένιππου) σε σωστή
αναλογία για να έχει το κατάλληλο αποτέλεσμα κι όχι κάτι το τερατώδες (έναν ιπποκένταυρο).
Ο διάλογός του υπηρέτησε την καθημερινότητα Πέθανε μετά το 180 μ.Χ.

11.2 Το έργο του Λουκιανού

86 έργα στην έκδοση της Οξφόρδης. Η έρευνα σε ό,τι αφορά το Λουκιανό έχει ασχοληθεί με
θέματα γνησιότητας, χρονολόγησης και κατάταξης των έργων του. 2 μεγάλες περίοδοι στη
συγγραφική του δημιουργία:
Η περίοδος της νεότητας (κυριαρχία ρητορικής, π.χ. Φάλαρις 1 και 2, Τυραννοκτόνος,
Αποκηρυττόμενος που είναι ασκήσεις ρητορικής για την τεχνική της μελέτης, επίσης το Περί
του οίκου που είναι μια ρητορική περιγραφή, μια έκφρασις, το Μυίας εγκώμιον που είναι ένα
ρητορικό εγκώμιο, κάποιες προλαλιές για την απόσπαση της εύνοιας του ακροατηρίου, π.χ.
Περί του ηλέκτρου, -κάποιες προλαλιές , π.χ. Ηρακλής, προέρχονται από τη γεροντική του
ηλικία, οπότε ξαναέγραψε ρητορικά έργα-, τα Περί θυσιών και Περί πένθους,...., και 2
πραγματείες σε ιωνική διάλεκτο που ενδεχομένως να μην είναι γνήσιες)
και η περίοδος της ωριμότητας (κυριαρχία σάτιρας). Εδώ ανήκουν τα πιο αξιόλογα έργα και
είναι σε διαλογική μορφή.
• Σειρά από σύντομους διαλόγους: 25 Θεών διάλογοι (συνομιλία δύο θεών για τους
έρωτές τους), 15 Ενάλιοι διάλογοι (πρωταγωνιστής ο Ποσειδών), 15 Εταιρικοί
 διάλογοι (συνομιλία κοινών θνητών). Στοιχεία από τη Νέα Κωμωδία και τον μίμο της
ελληνιστικής σάτιρας.
• Μενίππειοι διάλογοι: Στην ακμή της συγγραφικής του δραστηριότητας. Δηκτική
σάτιρα, ευστροφία, θέματα αγαπητά στην κυνική φιλοσοφία (ματαιότητα ανθρώπινων
επιθυμιών, ανθρώπινη ανοησία, κενοδοξία πλουσίων,...). Ο Λουκιανός δεν ανέμειξε
πολύ συχνά το πεζό με στίχο. Περισσότερο ανέμειξε το σοβαρό (Διάλογος
φιλοσοφικός που εκπροσωπεί τον πεζό λόγο) με το αστείο (κωμωδία που επροσωπεί
τον έμμετρο λόγο). Διάλογοι Μένιππος ή Νεκυομαντεία, Ικαρομένιππος ή
Υπερνέφελος, Κατάπλους ή Τύραννος, Ζευς ελεγχόμενος, Θεών εκκλησίαι, Δις
κατηγορούμενος, Νεκρικοί διάλογοι.
• Και διάλογοι με μορφή πλατωνικού διαλόγου: Ερμότιμος ή περί αιρέσεων (συζήτηση
για την υπόσχεση της στωικής φιλοσοφίας για την κατάκτηση της ευτυχίας μέσα από
την κατάκτηση της αρετής), μια «διατριβή» σε μορφή επιστολής: Πώς δει ιστορίαν
συγγράφειν (χιουμοριστική κριτική όσων έγραψαν αναξιόπιστα ιστορικά έργα, συζητά
τις αρχές της ιστοριογραφίας), 2 λίβελλοι σε μορφή επιστολής: Περί της Περεγρίνου
τελευτής και Αλέξανδρος ή Ψευτομάντις (σημαντική ιστορική μαρτυρια για τη ζωή των
Χριστιανών του 2ου αιώνα), Δημώνακτος βίος (απομνημονεύματα), Αληθή διηγήματα
και Λούκιος ή Όνος (σε μορφή μυθιστορήματος, το πρώτο ταξιδιωτική περιπέτεια, το
δεύτερο σατιρίζει τις προλήψεις, τη μαγεία, τη μετεμψύχωση)
• Επιγράμματα και ποιητικά έργα επίσης του αποδίδονται.

11.3 Ο Λουκιανός και οι νεότεροι μελετητές

Helm: ο Λουκιανός μιμήθηκε το έργο του Μένιππου (γιατί έχει αναμεμιγμένο πεζό λόγο και
στίχο, στοιχεία διατριβής και μυθολογικές αναφορές, κυριαρχία σκέψης κυνικών).
McCarthy: Αντιδρά στον Helm. Δεν ξέρουμε αν τα έργα του Μένιππου ήταν γραμμένα σε πεζό
ανάμεικτο με στίχο.
Bompaire: «Αχρονία» έργου Λουκιανού. Δε συνδέει το έργο του Λουκιανού με την εποχή του,
πρόκειται απλώς για ρητορική δημιουργία.
Schwarz: Αντιδρά στον Bompaire. Συσχετίζει κάθε αναφορά στα έργα του Λουκιανού με άλλα
εξωτερικά γεγονότα.
Baldwin, Παπαιωάννου: Θεωρούν τον Λουκιανό άνθρωπο του καιρού του που αποτύπωσε τα
προβλήματα της εποχής, σατίρισε κοινωνικά φαινόμενα.
Jones: θεωρεί τον Λουκιανό παρατηρητή του καιρού του που ήθελε να διασκεδάσει τους
συνανθρώπους του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ12: ΕΚΤΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

13.1 H Βιογραφία ως είδος

Αν και η βιογραφία ανθεί στην αυτοκρατορική περίοδο, σπέρματά της έχουμε από
προηγούμενους αιώνες, π.χ. το εγκώμιο Ευαγόρας του Ισοκράτη, η παρουσίαση του
ιστορικού προσώπου Αγησίλαου από τον Ξενοφώντα, των δημαγωγών της Αθήνας στα
Φιλιππικά του Θεόπομπου και στο Περί δημαγωγών του Ιδομενέα. Για τη φιλοσοφική
βιογραφία οι βάσεις πρέπει να τέθηκαν από τον Αριστοξένη τον Ταραντίνο (4ος αι. π.Χ.) που
έγραψε Βίους φιλοσόφων, ενώ η βιογραφία ιστορικών προσώπων ενιχύθηκε πιθανότατα και
από την περιπατητική διδασκαλία.
Μετά τον 3ο αι. π.Χ. σταθμοί στη βιογραφία είναι οι εξής: ο Αντίγονος από την Κάρυστο και ο
Έρμιππος από τη Σμύρνη με Βίους συγχρόνων τους φιλοσόφων τον 3ο αιώνα, οι Σωτίων από
την Αλεξάνδρεια (Διαδοχαί φιλοσόφων), Σωσικράτης από τη Ρόδο (Χρονικά) και
Απολλόδωρος από την Αθήνα (Χρονικά) τον 2ο αιώνα, οι Αλέξανδρος ο Πολυίστωρ (Διαδοχαί
φιλοσόφων), ο Δημήτριος από τη Μαγνησία (Ομώνυμοι) και ο Διοκλής από τη Μαγνησία
(Διαδρομή των φιλοσόφων) τον 1ο αιώνα π.Χ., η Παμφίλη (Ιστορικά υπομνήματα) τον 1ο αι.
μ.Χ., ο Πλούταρχος (Βίοι παράλληλοι) και ο Φαβορίνος τον 1ο-2ο αι. μ.Χ., ο Φιλόστρατος (Βίοι
σοφιστών) και ο Διογένης Λαέρτιος (έγραψε σε 10 βιβλία για τους βίους και τις γνώμες των
φιλοσόφων από την αρχή της φιλοσοφίας με βάση τα φιλοσοφικά δόγματα από δάσκαλο σε
διάδοχο κ.ο.κ, με πλούσιο ανεκδοτολογικό υλικό και έτσι διέσωσε ανεκτίμητες πληροφορίες)
τον 2ο-3ο αιώνα. Το έργο των περισσοτέρων, εκτός από τον Πλούταρχο και το Φιλόστρατο,
σώζεται σε αποσπασματική μορφή.

13.2 ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
13.2.1 Βίος και έργο
Περίπου 50-120 μ.Χ. από τη Χαιρώνεια της Βοιωτίας. Μας έχει σωθεί μεγάλο μέρος του
έργου του που διαιρείται σε 2 κατηγορίες: Ηθικά (έργα για ηθικοφιλοσοφικά θέματα σε μορφή
διαλόγου ή διατριβής) και Βίοι Παράλληλοι (πλήθος βιογραφιών), το πιο διάσημο. Είναι
βιογραφίες σημαντικών ανδρών, Ελλήνων και Ρωμαίων, που παραλληλίζονται ανά ζεύγη με
βάση κάποια κοινά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας ή/και της δράσης τους. Η διαδικασία
της σύγκρισης ανάγεται ήδη στην παράδοση των ρητορικών προγυμνασμάτων. Ο
Πλούταρχος ωφέλησε και τους Έλληνες (ενίσχυε την ανάμνηση του ελληνικού πολιτιστικού
στίγματος) και τους Ρωμαίους (προέβαλλε τα ρωμαϊκά επιτεύγματα, έχοντας βέβαια δώσει
πριν το ελληνικό προηγούμενο χρονολογικά πρότυπο). Η συγκριτική βιογραφική αντιστοιχία
ομόλογων προσωπικοτήτων σώζεται μόνο στο έργο του Πλουτάρχου. Σώζονται και 4
μεμονωμένες βιογραφίες που θεωρούνται και προγενέστερες των ζευγών.
Η συγγραφή βιογραφιών ζητήθηκε στον Πλούταρχο από άλλους, αλλά μέσα από αυτές
ανακάλυψε τα δικά του κίνητρα, το δικό του ενδιαφέρον για την ανάδειξη των ηθικών
ιδιοτήτων που διαφαίνονται στις πράξεις των ανθρώπων. Όπως ο ίδιος αναφέρει η διαφορά
βιογραφίας και ιστορικής συγγραφής είναι ακριβώς αυτή η απεικόνιση του ηθικού χαρακτήρα
στις πράξεις των ανθρώπων που χαρακτηρίζει το πρώτο είδος. Σώζονται 22 ζεύγη
βιογραφιών, το ένα από τα οποία διπλό με 4 προσωπικότητες που γίνονται αντικείμενο
σύγκρισης. Άρα έχουμε συνολικά 46 βίους παράλληλους και 4 μεμονωμένες βιογραφίες.
Χρονολογική σειρά Βίων: οι 4 μεμονωμένοι είναι προγενέστεροι των διπλών Βίων. Γενικά οι
Βίοι τοποθετούνται στη δεύτερη περίοδο της ζωής του Πλούταρχου. Σε ό,τι αφορά την
εσωτερική χρονολογική σειρά τους δεν έχουμε πολλές μαρτυρίες γιατί δεν ξέρουμε πώς
ακριβώς δούλευε ο Πλούταρχος. Η κατάταξη των Βίων γίνεται είτε με διμερή κατάταξη με
βάση τη χρονολογική σειρά των Ελλήνων που βιογραφούνται, είτε με βάση τις χρονολογίες
των Ρωμαίων, είτε με τριμερή κατάταξη με βάση τον τόπο καταγωγής των Ελλήνων και
δευτερευόντως τη χρονολογική σειρά.

13.2.2 Η δομή των Βίων

Στην αρχή των παραλληλισμών εκθέτει κάποια χαρακτηριστικά που εκλαμβάνει ως κοινά στη
ζωή των δύο ανδρών, έστω κι αν αυτό γίνεται τεχνητά ή οφείλεται σε συμπτώσεις. Εκθέτονται
οι δύο βιογραφίες και στη συνέχεια τα χαρακτηριστικά που θεωρεί κοινά τα συνοψίζει,
εμπλουτίζει, αξιοποιεί στο καταληκτήριο τμήμα, στη σύγκριση, όπου συγκρίνονται οι δύο
άνδρες ως προς τα χαρακτηριστικά αυτά. Σε κάποιους Βίους λείπει η σύγκρισις, ίσως όχι
τυχαία (π.χ. στο ζεύγος Θεμιστοκλή-Κάμιλλου).
Παραδείγματα: Ζεύγος Θησέα-Ρωμύλου με κοινά χαρακτηριστικά το ότι και οι δύο ίδρυσαν
πόλεις και άρπαξαν γυναίκες. Στο ζεύγος Σόλωνα-Ποπλικόλα και οι δύο διακρίνονται για τον
πολιτικό στοχασμό τους και την καθοριστική πολιτική δράση τους. Οι Αριστείδης και Κάτων
παραλληλίζονται γιατί και στο πολεμικό και στο πολιτικό και ηθικό πεδίο είχαν ανάλογες
επιδόσεις, ενώ οι Κίμων και Λούκουλλος γιατί χειρίστηκαν με ανάλογο τρόπο όμοιες
περιστάσεις.

13.2.3 Βίοι και ηθικά κριτήρια

Ο Πλούταρχος συνηθίζει να παραλληλίζει και άτομα με βάση ηθικά κριτήρια, αν και εκεί
παρεμβάλλει συχνά και ανεκδοτολογικά στοιχεία, όπως συνηθιζόταν στην παράδοση της
βιογραφίας.
Παραδείγματα: Ο παραλληλισμός του Περικλή με τον Φάβιο Μάξιμο γίνεται με βάση την
πραότητα και τη δικαιοσύνη για τις οποίες διακρίνονταν και οι δύο, καθώς και για την
ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν θετικά τις αρνητικές αντιδράσεις των πολιτών και των
συναρχόντων τους προς όφελος της πόλης τους. Στον παραλληλισμό Νικία και Μάρκου
Κράσσου πέρα από ένα ιστορικό παράλληλο (τα παθήματα και των δύο σε εκστρατείες), οι
δύο άνδρες συγκρίνονται και ως προς άλλα χαρακτηριστικά και ως προς τη χρήση του
πλούτου. Για τη σύγκριση Αλκιβιάδη και Γάιου Μάρκου Κοριολανού το μόνο ίσως κοινό
σημείο είναι μια ιδιότυπη μορφή υπερηφάνειας.

13.2.4 Άλλα κριτήρια

Άλλα κριτήρια παραλληλισμού είναι τα ακόλουθα: ρητορική ικανότητα και των δύο
βιογραφουμένων (Δημοσθένης-Κικέρων), η φιλοσοφική παιδεία και η σημασία της στη ζωή
τους (Δίων-Βρούτος), το γεγονός ότι και οι δύο πολέμησαν εναντίον αλλόφυλων στρατών
(Τιμολέων-Αιμίλιος Παύλος), και οι δύο είχαν πρωτοφανείς στρατιωτικές επιτυχίες
(Πελοπίδας-Μάρκελλος). Ενίοτε τα κριτήρια είναι ακαθόριστα (π.χ. παραλληλισμός Πύρρου
και Μάριου). Στα ζεύγη Φωκίων-Κάτων και Αλέξανδρος-Καίσαρ δεν επιτάσσεται σύγκρισις.

13.2.5 Μεμονωμένοι Βίοι-Ειδικά κριτήρια παραλληλισμού

Βίος Αράτου (πολιτική και στρατιωτική δραστηριότητα και σημασία Αχαϊκής συμπολιτείας,
ηθική προσωπικότητα Αράτου), Βίος Αρταξέρξη (γεγονότα ζωής του και περιγραφή
εσωτερικού κόσμου περσικής αυλής), Βιογραφία Γάλβα και βιογραφία Όθωνα χωρίς
παραλληλισμό.
Σε τετραπλό αφηγηματικό σχήμα έχουμε τις βιογραφίες των Άγι, Κλεομένη, Γάιου και Τιβέριου
Γράκχου. Συγκρίνονται κατά άτομο και κατά ζεύγος, το κριτήριο της σύγκρισης οι
μεταρρυθμίσεις που έφεραν οι δύο πρώτοι στη Σπάρτη, οι δύο τελευταίοι στη Ρώμη.
Η σύγκριση Λυκούργου-Νουμά έγινε με βάση την αναλογία ανάμεσα στις θεσμικές
μεταρρυθμίσεις στη Σπάρτη και στη Ρώμη. Η σύγκριση Λυσάνδρου και Σύλλα με βάση την
προσωπική αναρρίχηση στην εξουσία με την απόκτηση ατομικής ισχύος, ενώ μεταξύ
Αγησίλαου και Πομπήιου με βάση τον τρόπο ανόδου στην εξουσία.

13.2.6 Η σημασία των Βίων

Οι Βίοι Παράλληλοι διαβάστηκαν πολύ γιατί ο Πλούταρχος κατόρθωσε με έναν ισορροπημένο
γλωσσικό πλούτο να συγκεράσει τον αττικισμό με τον φιλοσοφικό λόγο και να συνεχίσει τη
μακραίωνη παράδοση του είδους. Άσκησαν επίδραση στην ιστορία του πολιτισμού, καθώς
υπογράμμισαν τον ελληνικό πολιτισμό σε μια εποχή που αυτός δεν εκφραζόταν με όρους
εξουσίας. Βιογραφία δε σημαίνει βέβαια ιστορία, αλλά πάντως εκφράζει το πάγιο αίτημα όλων
των εποχών την προσωπογραφική αποτύπωση των ιστορικών γεγονότων και άρα συνιστά
μία επιπλέον πηγή για την ιστορική έρευνα.

13.3 ΦΛΑΒΙΟΣ ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ

13.3.1 Βίος και έργο
170-249 περίπου. Έζησε για αρκετό διάστημα στη Ρώμη. Σώζονται τα εξής έργα του:
Ηρωικός (διάλογος με θέμα τους ήρωες του Τρωικού πολέμου), Γυμναστικός (για την
αθλητική άσκηση), Επιστολαί (73 με ερωτικό κυρίως περιεχόμενο), Εικόνες (2 ομάδες, η μία
μάλλον δική του, η άλλη του ομώνυμου γαμπρού του), Νέρων (σύντομος διάλογος), 2
Διαλέξεις. Επίσης, οι Βίοι σοφιστών και Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον (βιογραφίες).

13.3.2 Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον

Κατά παραγγελίαν της αυτοκράτειρας Ιουλίας Δόμνας η περιγραφή της ζωής του φιλοσόφου
με παρεβολή πολλών μυστικιστικών, υπερφυσικών και θαυματολογικών στοιχείων σε σημείο
που να παραβάλλεται με το ελληνιστικό μυθιστόρημα και βίους αγίων. Πολλές περιγραφές
συναντήσεων του ήρωα ξεπερνούν τη λογική, π.χ. συναντήσεις με ψυχές. Ο φιλόσοφος έζησε
τον 1ο αι. μ.Χ., περιπλανώμενος, εμποτισμένος από τις αρχές του νεοπυθαγορισμού σε μια
εποχή που παράλληλα με την παιδευτική προσήλωση στα αρχαιοελληνικά πρότυπα εξέφραζε
και μια ευαισθησία σε θέματα μυστικισμού και θρησκευτικής θαυματολογίας.Θεωρήθηκε ότι με
τη συγκεκριμένη βιογραφία επιχειρείται η προβολή ενός Εθνικού, αντίστοιχου προς τον
Χριστό. Πάντως η επίδραση του χριστιανισμού και των ευαγγελίων έχει ασκήσει επίδραση στο
έργο. Η αφήγηση του Φιλόστρατου στηρίζεται στις πλούσιες αφηγηματικές του ικανότητες.

13.3.3 Βίοι σοφιστών

Θεωρούνται μεταγενέστεροι, αφιερωμένοι στον ύπατο Αντώνιο Γορδιανό, μετέπειτα
αυτοκράτορα, άρα δημοσιεύτηκαν μετά το 229 μ.Χ. Αποτελούν ένα σύνολο βιογραφιών σε
δύο βιβλία που ξεκινά από τους Γοργία και Πρωταγόρα και καταλήγει στους σοφιστές της
αυτοκρατορικής εποχής. Στον Φιλόστρατο οφείλουμε τον όρο «Δεύτερη Σοφιστική» με την
οποία εννοούσε την περίοδο της σοφοστικής από τον Αισχίνη και μετά.
Η σειρά των βίων δεν είναι αλφαβητική αλλά ιστορική. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στον
Πολέμωνα από τη Λαοδίκεια και στον Ηρώδη τον Αττικό. Βιογραφούνται 59 σοφιστές όχι
πάντα με αντικειμενικά κριτήρια. Άλλοτε τα κριτήρια είναι σταθερές και διαχρονικές αξίες και
άλλοτε είναι πολύ συζητήσιμες αξίες, όπως ο πλούτος, η αναγνώριση, η κοινωνική επιτυχία.
Και ο τρόπος παρουσίασης είναι πολύ διαφορετικός και απηχεί περισσότερο την επιδίωξη
υφολογικής ποικιλίας με τη συσσώρευση ανεκδοτολογικού υλικού και λιγότερο την
προσπάθεια για αντικειμενική ανάδειξη της πνευματικής προσφοράς των βιογραφουμένων.
Κάποιοι σοφιστές μνημονεύονται απλώς για να δηλωθεί πόσο ανάξιοι λόγου είναι, ενώ
εξαιρούνται από την παρουσίαση οι σύγχρονοι του συγγραφέα σοφιστές για να υπάρξει κατά
το δυνατόν αντικειμενικότητα. Όσο όμως κι αν το έργο έχει μειονεκτήματα, έχει επίσης
σημαντικές αρετές, όπως αφηγηματική πληρότητα και εκφραστική ευστοχία. Ο βασικός
στόχος του έργου του είναι η εγκωμιαστική καταξίωση της Δεύτερης Σοφιστικής και ένα
βασικό κριτήριο αξιολόγησης για τον Φιλόστρατο είναι αυτό της παιδευτικής χρηστικότητας,
κριτήριο που χαρακτηρίζει όλη την εποχή, αφού η διάδοση της ελληνικής παιδείας είναι
βασική προτεραιότητα.

ΕΠΜΕΤΡΟ
2. ΝΕΑ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

2.1 ΠΛΑΤΩΝ

Προικισμένος ο ίδιος με λογοτεχνικό χάρισμα και παρά το ότι κανένα έργο του δεν είναι
εξ ολοκλήρου σχετικό με την κριτική της λογοτεχνίας διατυπώνει απόψεις για λογοτεχνικά
θέματα. Κατηγορεί την ποίηση ότι δεν φτάνει στην αλήθεια και την αφήνει έξω από την ιδανική
του Πολιτεία. Η ποιητική έμπνευση δεν οδηγεί στη γνώση και γι’ αυτό είναι άνευ αξίας. Οι
ποιητές συνθέτουν όχι επειδή έχουν σοφία, αλλά επειδή έχουν χάρισμα ή διακατέχονται από
θεϊκή μανία. Στον Ίωνα ο ποιητής παρουσιάζεται σε κατάσταση θεϊκής κατοχής και είναι
ερμηνευτής των θεών. Στον Φαίδρο τονίζεται ότι μόνο η ποίηση που γράφεται υπό ένθεη
μανία δίνει καρπούς, όμως ο ποιητής δεν γνωρίζει την αλήθεια, και επομένως δεν μπορεί να
ωφελήσει την Πολιτεία. Η άποψή του αυτή αιτιολογείται με την ιδέα της μίμησης.
Διακρίνει 3 είδη ποίησης:
1ο είδος: διθύραμβος, χρησιμοποιεί την απλή διήγηση
2ο είδος: τραγωδία, κωμωδία, χρησιμοποιεί τη μίμηση
3ο είδος: η ποίηση του Ομήρου, χρησιμοποιεί τη διήγηση και τη μίμηση
Συνδέει τις εικαστικές τέχνες με την ποίηση: ο αισθητός κόσμος είναι μίμηση του
κόσμου των ιδεών, η ζωγραφική και οι άλλες εικαστικές τέχνες είναι μίμηση του αισθητού
κόσμου (επομένως μιμούνται τη μίμηση του κόσμου των ιδεών), δεν είναι όμως ο
πραγματικός αισθητός κόσμος και ο ποιητής μιμείται τον κόσμο των αισθήσεων και όσα
παρουσιάζει στα ποιήματά του είναι σκιές της αρετής. Οι ποιητές δεν μιμούνται τα καλά και γι’
αυτό θα εκδιωχθούν από την ιδανική Πολιτεία. Στους Νόμους υποστηρίζει ότι υπάρχει
αποδεκτός ποιητής: έχει περάσει τα 50 χρόνια, είναι καλός άνθρωπος και έχει υπηρετήσει με
πίστη την πατρίδα.
Από τους πρωταρχικούς όρους της τέχνης θεωρεί την οργανική ενότητα, όπως το
σώμα (Φαίδρος). Καταγγέλλει την ρητορική ως σύστημα απάτης και κολακείας (Γοργίας) και
τη μηχανική μέθοδο διδασκαλίας των συγχρόνων του ρητόρων. Σκοπός: η ποίηση δεν
πρέπει να αξιολογείται με κριτήριο την απόλαυση που προσφέρει , αλλά την αλήθεια.
Η πλατωνική κριτική αντιμετωπίζει τη λογοτεχνία σε σχέση με τη ζωή.

2.2 ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Ομοίως κατατάσσει την ποίηση στις μιμητικές τέχνες. Θεωρεί τη μίμηση μέσο για την
απόκτηση γνώσης, η δε επιθυμία για μάθηση είναι έμφυτη στον άνθρωπο. Στο Περί Ποιητικής
τονίζει ότι έπος, κωμωδία, διθύραμβος και μουσική μοιάζουν στο ότι μιμούνται και στον τρόπο
της μίμησης και εντοπίζει και τις διαφορές τους. Έργο του ποιητή δεν είναι να παρουσιάζει
πράγματα που έγιναν, αλλά όσα είναι πιθανόν ή αναγκαίο να συμβούν (δυνατά κατά το εικός
ή το αναγκαίον). Παρουσιάζει επίσης τις διαφορές μεταξύ ποίησης και Ιστορίας. Αντίθετα με
τον Πλάτωνα πιστεύει ότι η ορθότητα στην τέχνη διαφέρει από την ορθότητα της ηθικής.
Σκοπός της ποίησης είναι η αισθητική απόλαυση.
Ο Αριστοτέλης δίνει μικρή αξία στην έμπνευση του ποιητή. Επίσης φαίνεται να δέχεται
την ποιητική δημιουργία άνευ λογικής, υπό το καθεστώς συγκινησιακής φόρτισης. Άλλοι
ερευνητές ερμηνεύουν την άποψή του διαφορετικά:ο προικισμένος είναι αληθινός
καλλιτέχνης, όχι ο εκστατικός, είναι ένα όν προικισμένο αλλά ελέγχει τις δυνάμεις του.
Η λογική και το συναίσθημα συντελούν από κοινού στη δημιουργία του έργου τέχνης.
 Συγκρίνει επίσης το έπος με την τραγωδία και θεωρεί την τραγωδία αξιολογότερο
ποιητικό είδος. Ασχολείται και με το λεκτικό της ποίησης το ύφος, την σαφήνεια που οδηγεί
στην τελειότητα του λόγου (αρετή σαφή).
Στην Ρητορική τέχνη υποστηρίζει ότι η ρητορική είναι πρακτική ικανότητα και
παρουσιάζει τις αρετές του λόγου: σαφήνεια, πρέπουσα γλωσσική έκφραση, ταιριαστές
μεταφορές, ορθή χρήση του επιθέτου. Δεν θεωρεί σημαντική τη διαίρεση του ρητορικού λόγου
σε μέρη, αλλά το να μιλήσει κανείς με ειρμό για το θέμα του και να τεκμηριώσει τις απόψεις
του σε ενιαίο όλον.

2.3 ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ

Διάδοχος του Αριστοτέλη στη Σχολή ενώνει ποίηση και ρητορική επειδή και οι δύο
ξεκινούν από τους ακροατές, όχι με τα γεγονότα (επομένως δεν ασχολούνται πρωταρχικά με
την αλήθεια). Όσα γράφει κάποιος πρέπει να τα γράφει για τους ακροατές του (ρήτορες και
ποιητές) ή για τα ίδια τα πράγματα (φιλόσοφοι).
Διακρίνει 4 είδη αρετών της λέξεως: ελληνισμός (=γραμματική ορθότητα), σαφήνεια,
πρέπον, κατασκευή (=καλλιτεχνική διακόσμηση)

2.4 ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΠΕΡΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

Είναι από τις πρώτες πραγματείες που θέτουν τις αρχές της φιλολογικής θεωρίας. Η
πραγματεία αποδόθηκε αρχικά στον Δημήτριο τον Φαληρέα, σήμερα θεωρούμε ότι είναι έργο
αγνώστου που εξακολουθούμε να τον αποκαλούμε Δημήτριο.
Χρονολόγηση: από 3ο αι. π.Χ. μέχρι 1ο αι. μ.Χ. Άλλη άποψη την θεωρεί έργο
μεταγενέστερο, που στηρίζεται αναχρονιστικά σε πηγές του 4ου και 3ου αι. και αγνοεί τις
ύστερες ελληνιστικές θεωρίες.
Ο συγγραφέας απορρίπτει την ύπαρξη μόνο δύο ειδών ύφους (απλού και
μεγαλοπρεπούς) και προτείνει 4 είδη ύφους (χαρακτήρ): μεγαλοπρεπής, ισχνός, γλαφυρός,
δεινός και τα αντίστοιχά τους διημαρτημένα: ξηρός, ψυχρός, κακόζηλος και άχαρις.
Ασχολείται με τα σχήματα λόγου, κυρίως το ασύνδετο και το πολυσύνδετο.

2.5 ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΕΑΣ

Ρητοροδιδάσκαλος και ιστορικός, θεωρεί ως σημαντικότερο έργο του την Ρωμαϊκή

Αρχαιολογία (20 βιβλία, σώζονται 1-10, αποσπάσματα του 11ου), εγραψε επίσης 10 δοκίμια,
πραγματείες και επιστολές.
Στο Περί μιμήσεως η μίμηση δεν είναι αναπαράσταση ανθρώπων και πράξεων, όπως στον
Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά μελέτη και μίμηση παλαιοτέρων συγγραφέων.
Στο Περί των αρχαίων ρητόρων εξετάζει τι πρέπει να υιοθετηθεί από κάθε ρήτορα ώστε να
χρησιμεύσει ως πρότυπο. Αναφέρεται σε 6 ρήτορες: Λυσία, Ισοκράτη Ισαίο, Δημοσθένη,
Υπερείδη και Αισχίνη. Συνδέει τον ξεπεσμό του καλού φιλολογικού γούστου με την Ασιανή
ρητορική. Πρεσβεύει τη μίμηση της Αττικής των κλασικών χρόνων στο λεξιλόγιο και τη
σύνταξη (άποψη που θα ακμάσει με τη Δεύτερη Σοφιστική).
Μετριοπαθής Αττικιστής, ενδιαφέρεται για το ηθικά και πολιτικά χρήσιμο περιεχόμενο, θεωρεί
ως κριτήριο του αναγνώστη μία αίσθηση πέρα από τη λογική (άλογος αίσθησις) και αξιολογεί
Λυσία, Ισοκράτη και Δημοσθένη.
Στο Περί συνθέσεως ονομάτων εξετάζει τη σειρά των λέξεων, ώστε με τον συνδυασμό
μελωδίας, ρυθμού, μεταβολής και πρέποντος να είναι ο λόγος ευχάριστος (=κομψός, με χάρη,
αδρότητα και πειστικότητα) και ωραίος (=μεγαλοπρεπής με σοβαρότητα σπουδαιότητα και
αρχαιοπρέπεια). Ο καλός ποιητής και ρήτορας πρέπει να μιμείται τα πράγματα που αφηγείται.
Πιστεύει ότι ο πεζός λόγος μπορεί να μοιάσει με ποίηση (με το ρυθμό) και η ποίηση με πεζό
λόγο.
Τα είδη της σύνθεσης του λόγου: πρώτη αυστηρή σύνθεση, δεύτερη κομψή και ανθηρή, τρίτη
μεταξύ των δύο προηγουμένων (μέση)

2.6 ΑΝΩΝΥΜΟΥ, ΠΕΡΙ ΥΨΟΥΣ

Κριτικό κείμενο του οποίου σώζονται τα 2/3. Σχετικά με τον συγγραφέα (ανώνυμος
που δηλώνεται συχνά με το συμβατικό όνομα Λογγίνος) και τη χρονολόγησή του (1ος αι. μ.
Χ.) υπάρχουν έντονες φιλολογικές συζητήσεις. Θαυμαστής του Πλάτωνα τον οποίο θεωρεί
εκπρόσωπο του υψηλού ύφους ασχολείται στα πρώτα 8 κεφάλαια με τις εισαγωγικές
παρατηρήσεις του για το ύψος στο ύφος: δεν καθορίζεται από λεκτικά στοιχεία,
αποκαλύπτεται ακόμη και σε μία λέξη ή φράση, συμβάλλει σε αυτό και η σιωπή. Πιστεύει ότι
δεν υπάρχει μέθοδος διδασκαλίας του, είναι συνδυασμός χαρίσματος και μεθόδου. Ορίζει το
υψηλό ως εκείνο που αρέσει στους πάντες για πάντα και παρουσιάζει τις 5 πηγές της
υψηγορίας, από τις οποίες θεωρεί σημαντικές την ικανότητα να συλλαμβάνεις υψηλά
διανοήματα και το σφοδρό και εμπνευσμένο πάθος. Πολύ σημαντική είναι και η φαντασία.
Διακρίνει την ρητορική φαντασία (στόχος: η ενάργεια) και την παρά ποιηταίς φαντασία
(στόχος: η έκπληξη). Το υψηλό επιτυγχάνεται μέσω της μίμησης του ύφους μεγάλων
συγγραφέων και ποιητών του παρελθόντος. Ασχολείται επίσης ενδεικτικά με τα σχήματα
λόγου.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΧΩΡΙΣ ΛΥΣΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Β ΤΟΜΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Δραστηριότητα 1
Δημιουργία νέων κρατών: διαμελισμός αυτοκρατορίας Μεγάλου Αλεξάνδρου σε επιμέρους
βασίλεια, μακρόχρονη περίοδος ταραχών στην κυρίως Ελλάδα με αποτέλεσμα την παρακμή
και την ανάπτυξη νέων κέντρων εξουσίας μακριά απ’αυτή π.χ. το βασίλειο των Σελευκιδών ή
η Αίγυπτος (βασίλειο των Λαγιδών).
Πολιτική οργάνωση: μέσα στην πολυμορφία και τις πολιτισμικές επιμειξίες των βασιλείων της
εποχής, υπήρχε ως συνεκτικό στοιχείο η παρουσία των Ελλήνων στην εξουσία και την
παιδεία. Παντού την εξουσία την είχαν Έλληνες, πρωτίστως Μακεδόνες που εκμεταλλεύτηκαν
τις θεωρίες των ντόπιων για θεοποίηση των αρχόντων προς όφελός τους. Πολλοί Έλληνες με
την ενθάρρυνση των ηγεμόνων (Ελλήνων κατακτητών) μετανάστευσαν στα νέα κράτη όπου
υπήρχαν ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού και κοινωνικής καταξίωσης. Ο ελληνικός τρόπος
ζωής έγινε σύμβολο κύρους για τους ντόπιους, επικράτησε ο ελληνικός πολιτισμός και η
ελληνική γλώσσα.
Κοινωνική διάρθρωση: ευδιάκριτη η κοινωνική διαρθρωση. Σην κορυφή ο ηγεμόνας και οι
αξιωματούχοι του, πάντα ελληνικής καταγωγής. Στο άλλο άκρο το μεγάλο πλήθος των
αυτόχθονων κατοίκων που υποτάσσονται τυφλά στην εξουσία. Στη μέση βρίσκεται μια
πολυπληθής τάξη που αναζητά συνήθως το κέρδος: Έλληνες και μέλη της παλαιάς
αριστοκρατίας των κατακτημένων που έχει εξελληνιστεί.
Τρόπος ζωής: το άτομο είναι μοναχικό, μετέωρο πλέον σε εκτεταμένα βασίλεια, μακριά από
τα κέντρα εξουσίας (τις βασιλικές αυλές), δεν είναι πλέον ο πολίτης που συμμετέχει στη λήψη
αποφάσεων για την τύχη της πόλης του. Οι επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεσή του είναι
σημαντικές με αποτέλεσμα την ίδρυση λεσχών και ομίλων που προσέφεραν στα μέλη τους
την αίσθηση του ανήκειν, στροφή σε μυστηριακές θρησκείες που άμβλυναν τα υπαρξιακά
αδιέξοδα, στροφή στη μαγεία, έντονη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ενδιαφέρον για
το ατομικό κέρδος και την προσωπική προβολή. Αποτέλεσμα η δημιουργία νέων αισθητικών
αντιλήψεων: οι δημόσιες τελετές αποκτούν εξαιρετική μεγαλοπρέπεια και χλιδή, οι νεόπλουτοι
επιδιώκουν και έχουν προβολή, επικράτηση αισθητικής του όγκου, της σπάταλης επίδειξης,
της διακοσμητικής υπερβολής, αγάπης γα τη λεπτομέρεια, τη μικροσκόπηση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Δραστηριότητα 2
Έμφαση σε παραγνωρισμένα ή άγνωστα περιστατικά, ερμηνείες προέλευσης τοπωνυμίων ή
θεσμών (αγώνων), εμμονή στη λεπτομέρεια, αγάπη για θέματα καθημερινά και οικεία,
ανάδειξη άσημων προσώπων σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, αποκαθήλωση ηρώων από το
παραδοσιακό τους ύψος, προσαρμογή τους στο πλαίσιο των απλών ανθρώπων, έμφαση σε
αστεία γεγονότα: διακωμώδηση άθλου ήρωα μέσα από τον παραλληλισμό τους με
καθημερινά γεγονότα.
Δραστηριότητα 3
Τα γνωστά μυθολογικά γεγονότα Ηρακλή, Θησέα επισκιάζονται από τα κατορθώματα του
Μόλορκου και της Εκάλης που είναι άγνωστοι καθημερινοί άνθρωποι. Συμβαίνουν γεγονότα
παράλληλα σε δύο μέρη, σπαστή αφήγηση, έλλειψη επικής συνοχής, επιφανειακή σύνδεση
γεγονότων, ανάδειξη λεπτομέρειας, σμίκρυνση ήρωα και σπουδαίας πράξης, το επικό
επεισόδιο γίνεται το πλαίσιο για την προβολή άλλου γεγονότος.

Δραστηριότητα 4
Δείτε τις παρατηρήσεις στο Παράρτημα. Επίσης: Ο Καλλίμαχος προσδιορίζει με πομπώδη
τρόπο τη χρονική στιγμή των …. κατορθωμάτων του Μόλορκου, με την αποστροφή του προς
τα ποντίκια τα οποία αποκαλεί ..γείτονες λες και είναι άνθρωποι (γείτονες, φιλοξενούμενοι) και
την εσκεμμένη καθυστέρηση στην αποκάλυψη της ταυτότητάς τους (δημιουργείται η
εντύπωπωση πως ο Μόλορκος είναι αφιλόξενος στους γείτονες) δημιουργεί κωμικό
αποτέλεσμα. Τραγικοποιείται το πρόβλημα του Μόλορκου, παίρνει τεράστιες διαστάσεις για
τον ίδιο, κωμικές για τους αναγνώστες που παρακολουθούν τα «βασανιστήριά του», στήνεται
«μυστική ενέδρα» για τους ποντικούς (αστεία έκφραση για εξολόθρευση ποντικών), η
αναφορά σε ενέδρα, λιοντάρι πραπέμπουν συνεχώς σε άθλους Ηρακλή που στην ουσία
παραλληλίζεται με ….κατόρθωμα Μόλορκου. Για το Γ ερώτημα συμπληρωματικά: ο
εκτεταμένος χρονικός προσδιορισμός των 4 πρώτων στίχων, η αναφορά στο «παχύ αίμα του
λιονταριού» δημιουργεί ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και παραπέμπει στον Ηρακλή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Δραστηριότητα 1
Θέματα: ιστορία μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, βιογραφία, παγκόσμια ιστορία,
κατακτήσεις Αλεξάνδρου, τραγική ιστοριογραφία, Ατθίδες (αθηναϊκή ιστορία).
Παράγοντες: υποχώρηση αμεσότητας πολιτικού προβληματισμού και ενίσχυση ρητορικού
στοιχείου, συνέχεια/μίμηση έργου παλαιότερων ιστορικών π.χ. Θουκυδίδη, ο ρόλος
μεμονωμένων προσώπων στις ιστορικές εξελίξεις γίνεται ολοένα πιο σημαντικός, οπότε
έχουμε και άνθηση της ιστοριογραφίας.

Δραστηριότητα 2
Ομοιότητες: θέμα και των δύο ο πόλεμος (Πελοποννησιακός πόλεμος, Ρωμαϊκή κατάκτηση),
και οι δύο δεν περιγράφουν απλώς τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα αλλά τα αναλύουν,
ερμηνεύουν, τα εξηγούν (εξήγηση αιτίων Πελοποννησιακού πολέμου, εξήγηση ανόδου
Ρώμης), προσπαθούν να αναδείξουν την ιστορική σημασία τους. Και οι δύο στηρίζονται σε
κοινή λογική/ορθολογισμό για την ερμηνεία των γεγονότων.
Διαφορές: Ο Πολύβιος ευνοούσε τους Ρωμαίους, ο Θουκυδίδης πιο αμερόληπτος. Ο
Θουκυδίδης εστιάζει πιο πολύ σε ψυχολογικές διεργασίες πρωταγωνιστών και έχει στόχο η
ιστορία του να μείνει «κτήμα ες αεί» για να βελτιωθεί η ικανότητα του πολίτη για πρόβλεψη και
δράση σε παρόμοιες καταστάσεις, ενώ ο Πολύβιος θέλει μέσω της ιστορίας του να βοηθήσει
τον πολίτη να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.

Δραστηριότητα 3
Και οι δύο συγγραφείς έγραψαν Παγκόσμια Ιστορία, ο Πολύβιος όμως εστιάζει και ευνοεί
περισσότερο τους Ρωμαίους ενώ ο Διόδωρος είναι πιο αντικειμενικός. Παρουσιάζει απλώς τα
γεγονότα, διακρίνεται για την ανεξαρτησία της σκέψης του και είναι επιφυλακτικός απέναντι
στους Ρωμαίους.Ο Πολύβιος ήταν υπέρ των Ρωμαίων (ειδικότερα υπέρ της στρατιωτικής
οργάνωσης, της πειθαρχίας και του πολιτεύματός τους), συνόδευε τον Σκιπίωνα στις
εκστρατείες του. Το βασικό θέμα του είναι η εξήγηση της ανόδου της Ρώμης που οφειλόταν
σε μεγάλο βαθμό κατά τον Πολύβιο στο ρωμαϊκό πολίτευμα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

Δραστηριότητα 1
Εξυπηετούσε τους σκοπούς της Ρώμης γιατί ήταν ενοποιητικό στοιχείο για τους
διαφορετικούς λαούς και εθνότητες. Εξασφάλισε μια νέα ελληνοφωνη πολιτιστική δημιουργία
προσαρμοσμένη στα δεδομένα της εποχής.
Δραστηριότητα 2
Ασιανισμός: περίτεχνο ύφος ρητορικού λόγου φορτωμένου με σχήματα, που επιζητεί τον
φραστικό εντυπωσιασμό και οφείλει το όνομά του στις ρητορικές σχολές της Μ. Ασίας όπου
και αναπτύχθηκε.
Αττικισμός: το λιτότερο ύφος ρητορικού λόγου, που αναπτύχθηκε ως αντίδραση στον
ασιανισμό και επεδίωκε την καθαρότητα και τη σαφήνεια. Είχε ως πρότυπο την πρώιμη αττική
ρητορεία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

Δραστηριότητα 1
Ο Λουκιανός εγκωμιάζει τη μύγα και ερμηνεύει τις κινήσεις της. Δικαιολογεί τα αρνητικά
χαρακτηριστικά που όλοι της καταλογίζουν (ενοχλεί τους κοιμισμένους, τους…δαγκώνει, κάνει
θόρυβο) και τα μεταστρέφει σε θετικά παρουσιάζοντάς τα με χαριτωμένο τρόπο και
αποδίδοντας τη συμπεριφορά της σε υπερβολική τρυφερότητα. Η Μύγα ως νεαρή κοπέλα
είχε εξαιρετικό χαρακτήρα, αλλά ήταν άτυχη καθώς αφενός η αφοσίωση και η αγάπη της δεν
μπόρεσαν να εκτιμηθούν, όπως της άξιζε, από τον Ενδυμίωνα, αφετέρου είχε και μία πολύ
ισχυρή αντίζηλο τη Σελήνη που έδρασε καταλυτικά και την καταδίκασε να γίνει έντομο. Άρα η
μύγα ως έντομο πλέον ενοχλεί αλλά δεν φταίει αυτή. Για να ενισχύσει το εγκώμιό του, ο
Λουκιανός αναφέρει και τις καλές αι διάσημες Μύιες της ιστορίας.

Δραστηριότητα 2
Ο φιλοσοφικός διάλογος με το «σοβαρό» αντικείμενο (μελέτη των θεών, της φύσης και της
πορείας του σύμπαντος) αναμίχθηκε με το σκώμμα, τον ίαμβο, τον κυνισμό, τις πρακτικές του
Αριστοφάνη και του Μένιππου, με αποτέλεσμα τη μεταμόρφωσή του σε ένα κράμα πεζού και
ποιητικού λόγου, σε ένα κωμικό, σατιρικό, γελοίο είδος λόγου και άρα την υποβάθμιση και
απαξίωσή του.
Δραστηριότητα 3
Βασικά είναι όλα όσα λέει ο Λουκιανός στην παράγραφο 41.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

Δραστηριότητα 1
Διαφοροποιούνται. Η ιστοριογραφία ασχολείται με περιγραφή πολέμων, κατορθωμάτων τα
οποία όμως δεν αρκούν πολλές φορές για να αποκαλυφθεί το ήθος (αρετές και ελαττώματα)
των πρωταγωνιστών τους σε αντίθεση με τη βιογραφία που προβάλλει και ασήμαντα
φαινομενικά γεγονότα, που αποκαλύπτουν όμως την ψυχή των βιογραφουμένων. Ο
Πλούταρχος ενδιαφερόταν για την ανάδειξη των ηθικών ιδιοτήτων των ανθρώπων, όπως
φαίνεται από το σύνολο του έργου του.

Δραστηριότητα 2
Θησέας-Ρωμύλος (και οι δύο ίδρυσαν πόλεις και άρπαξαν γυναίκες)
Σόλων-Ποπλικόλας (και οι δύο άνθρωποι με πολιτικό στοχασμό και καθοριστική πολιτική
δράση)
Αριστείδης-Κάτων (ανάλογες επιδόσεις στο πολιτικό και στο ηθικό πεδίο)
Περικλής-Φάβιος Μάξιμος (κοινές αρετές και των δύο η πραότης, η δικαιοσύνη και η
ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν θετικά τις αρνητικές αντιδράσεις πολιτών και συναρχόντων
προς όφελος της πόλης)
Αλκιβιάδης-Γάιος Μάρκος Κοριολανός (και οι δύο είχαν μία ιδιότυπη υπερηφάνεια)
Δημοσθένης-Κικέρων (και οι δύο οι ικανότεροι εκφραστές του λόγου σε Ελλάδα και Ρώμη)
Δίων-Βρούτος (φιλοσοφική παιδεία και σημασία της για τη ζωή τους, καθώς και ο απόλυτος
χαρακτήρας που έδειξαν στην πολιτική και στρατιωτική τους δράση και η διάψευση των
προσπάθειών τους)
Ευμένης-Σερτόριος (και οι δύο πολέμησαν επικεφαλής αλλόφυλων στρατών)
Φωκίων-Κάτων (θετική πρόσληψη της δράσης τους και η ηθική στάση που επέδειξαν στα
έργα που ανέλαβαν)
Πελοπίδας-Μάρκελλος (και οι δύο πρωτοφανείς επιτυχίες, ο ένας εναντίον των
Λακεδαιμονίων, ο άλλος εναντίον του Αννίβα)
……………….
Δραστηριότητα 3
Ο Φιλόστρατος άντλησε στοιχεία από τη ζωή και το έργο του Απολλώνιου του Τυανέα αλλά
σίγουρα πρόσθεσε και στοιχεία που μαρτυρούν την επίδραση του πνευματικού κλίματος της
εποχής και επιτρέπουν τον συσχετισμό της συγκεκριμένης βιογραφίας με το ελληνιστικό
μυθιστόρημα και τους χριστιανικούς βίους αγίων. Έχουμε συνεπώς ένα εγκώμιο του
φιλοσόφου, μια εξιδανικευτική περιγραφή των πράξεών του με πολλά παράλληλα από τη ζωή
του Χριστού και των Αγίων. Ο Απολλώνιος, εφόσον είχε εμποτισθεί στις αρχές του
νεοπυθαγορισμού, είχε μεταφυσικές ανησυχίες και πεποιθήσεις, απλώς οι πεποιθήσεις και
εξιστορήσεις του διογκώθηκαν από τον Φιλόστρατο λόγω των γενικότερων τάσεων για
παρεμβολή μυστικιστικών, εξωλογικών στοιχείων.

Δραστηριότητα 4
Κατά τον Φιλόστρατο, στον οποίο οφείλεται και ο όρος, «Δεύτερη Σοφιστική» είναι η περίοδος
από τον Αισχίνη και μετά, κατά την οποία το ενδιαφέρον της σοφιστικής αφορούσε όχι πλέον
φιλοσοφικά θέματα αλλά θέματα που αποτελούσαν αντικείμενο της ιστορίας (προσδορισμός
των φτωχών και των πλουσίων, των ηγεμόνων και των τυράννων)
Η νεότερη έρευνα αποκαλεί «Δεύτερη Σοφιστική» τα έργα τέχνης και λόγου από τον 1ο ως
τον 3ο μ.Χ. αι. με ακμή τον 2ο αιώνα. Σοφιστής ήταν πλέον ο άνθρωπος που προσέφερε με
τη διδασκαλία του το ελληνικό παιδευτικό ιδεώδες, στεγασμένος συνήθως σε κάποιο
φιλοσοφικό ρεύμα και εκμεταλλευόμενος τη δυναμική πειθώ της ρητορικής (Γ τόμος, κεφάλαιο
8.3).

ΤΑΦΗ Η ΚΑΥΣΗ???
Η ταφή των νεκρών είναι δομικό στοιχείο του ελληνορθόδοξου πολιτισμού και θεμελιώδης
πρακτική της Ορθοδόξου παραδόσεως. Ιστορικά αποδεικνύεται πεπλανημένη και κυρίως
παραπειστική η θέση, ότι η ταφή συνδέεται με τον εβραϊκό πολιτισμό, ενώ η καύση με τον
ελληνικό. Το ορθό ιστορικά είναι, ότι υπήρχαν περιπτώσεις καύσεως των νεκρών στην
ελληνική αρχαιότητα, αλλά ο κανόνας ήταν η ταφή τους.

Κλασσικές αποδείξεις: ο τύμβος του Μαραθώνος, τα πάμπολλα ταφικά ευρήματα (σκελετούς

ανακαλύπτουμε) ως σήμερα, ο επιτάφιος του Περικλέους (περιεφέρετο κλίνη κενή για τους μη
ταφέντες στον πόλεμο), στους τάφους των Μυκηνών ανακαλύπτουμε σκελετούς, ο αββάς
Σισώης το λείψανο (σκελετό) του Μ. Αλεξάνδρου είδε τον 4ο μ.Χ. αιώνα και το κλασσικότερο
παράδειγμα η τραγωδία του Σοφοκλέους "Αντιγόνη", που έθαψε τον "προδότη", κατά τον
Κρέοντα, αδελφό της (ήταν εξευτελισμός η μη ταφή του ανθρώπου και επιβαλλόμενη ποινή
για τους προδότες).

Η καύση συνδέεται παντού (Ελλάδα, Ανατολή και Δύση) με υποτίμηση του σώματος και
θεώρησή του ως κακού και, τελικά, περιφρόνησή του.

Χριστιανικά το σώμα γίνεται "ναός" του Θεού, θεώνεται κατά χάριν μαζί με
την ψυχή ("το συναμφότερον") και συνδοξάζεται. Γι' αυτό ο Χριστός ετάφη
και έκτοτε όλοι οι Χριστιανοί, Άγιοι και μη, από τον Πρόδρομο και τον
Στέφανο ως σήμερα. Μέσω της ταφής σώθηκαν τα άφθαρτα και ακέραια
λείψανα των Αγίων (ως οι άγιοι Σπυρίδων, Γεράσιμος, Διονύσιος κ.λ.π.),
φανερώσεις της θεώσεως. Η Νεκρώσιμος Ακολουθία, από τα
σημαντικότερα κείμενα της παγκοσμίου φιλολογίας, αναπτύσσει
θεολογικά τη φυσική λύση του ανθρωπίνου σώματος, όπως φυσική
(χάριτι Θεού) είναι και η σύστασή του από το "μη Είναι" στο "Είναι" (από
την ανυπαρξία στην ύπαρξη).

Χριστιανικά η αστασίαστη επί 20 αιώνες ταφή (μιλώ για την Ορθοδοξία) είναι,
παρά τις δηλώσεις των μοντεριζόντων θεολόγων, "δόγμα" (διδασκαλία)
πίστεως. Ανήκει δε, στα κατά τον Μ. Βασίλειο "άγραφα" της πίστεως, όπως το
σημείον του σταυρού, η στροφή των ναών κατ΄ανατολάς, η τριπλή κατάδυση και
ανάδυση στο Βάπτισμα κ.π.α., που δεν διετυπώθησαν γραπτώς ποτέ και εν
τούτοις είναι μόνιμη και απαρασάλευτη ομολογία του Ορθοδόξου Σώματος,
έχουν δε "την αυτήν ισχύν προς την ευσέβειαν". Το ίδιο και η ταφή. Κανείς
θεολόγος, όσο "σπουδαίος" και αν φαίνεται, δεν μπορεί να γίνει κανόνας
 πίστεως, παρά μόνο η πράξη των Αγίων μας, όπως ο Μ. Βασίλειος.

Πιστεύω όμως, ότι ο ισχυρότερος λόγος, για να μείνουμε στην παράδοση της
ταφής οι σημερινοί Έλληνες, είναι ο πολιτιστικός. Η ταφή είναι αστασίαστο
συστατικό του πολιτισμού μας. Πολιτισμός δε, είναι η πραγμάτωση
χωροχρονικά της ψυχής μας. Όσοι , μέσα από βουδισμούς και ινδουισμούς ή
ό,τι άλλο, οικοδόμησαν μέσα τους άλλη συνείδηση, δεν μπορούν να επιβάλλουν
την άποψή τους στους πολλούς, διότι αυτό θα είναι όντως "φασιστική" και μη
δημοκρατική στάση.

Ο μεγάλος λαογράφος μας, καθηγητής Δημ. Λουκάτος, έχει δηλώσει: " Δεν
έχουν ίσως τα λείψανα των νεκρών την ανάγκη μας, εμείς όμως την έχουμε
πολύ. Το κάψιμο θα ήταν ένας πλήρης αφανισμός μιας ζωντανής συνέχειας και
μιας επικοινωνίας, πού τη θέλουμε>>!

Αν, υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα, αυτό το δημιούργησε ο συνωστισμός μας

στην πρωτεύουσα. Αν, λοιπόν, γνωρίζουμε τι σημαίνει πολιτική ταυτότητα και
έχουμε τη διάθεση να τη σώσουμε, θα ενισχύσουμε κινήσεις, όπως οι
ακόλουθες: δημιουργία νέων νεκροταφείων (κοιμητηρίων) εκτός των
κατοικημένων περιοχών - μεταφορά των νεκρών μας στις επαρχίες μας, στη
γενέτειρα γη. Το οικονομικό επιχείρημα αποδεικνύεται σαθρό, αφού η καύση
απαιτεί τεράστια έξοδα (ήδη υπάρχουν δημόσιες τοποθετήσεις σ' αυτό π.χ <<
Τα Νέα>>, 5.11.1992). Ας αφήσουμε δε τους κινδύνους μολύνσεως από τα
κρεματόρια, για τους οποίους έχουν γραφεί πολλά στο Εξωτερικό.

Μία πρώτη, και μάλιστα πολύ φθηνή λύση, είναι η όντως <<δημοκρατική>>. Να
παύσει το εμπόριο ταφών από τους Δήμους. Δεν μπορεί μέσα σε μια
ευνοούμενη χώρα άλλοι να διαθέτουν τεράστιους τάφους, διότι είναι πλούσιοι,
και οι φτωχοί να καιγόμαστε (...και πεθαμένοι). Προτείνουμε κανονική ταφή
ΟΛΩΝ και συγκέντρωση των οστών σε μικρές λειψανοθήκες, σε αλλεπάλληλα
επίπεδα, όπως λ.χ στο Κοιμητήριο του Δήμου Ζωγράφου. Αλλ' αυτό ισχύει για
ΟΛΟΥΣ! Είναι ευνόητο πόσος χώρος εξοικονομείται.

Η δημοκρατική συνείδηση επιβάλλει, βέβαια, να δεχθούμε την ελεύθερη επιλογή

καύσεως από τους μη ελληνορθόδοξα φρονούντες και σκεπτόμενους. Όχι όμως
να την επιβάλουμε και σ' όσους την αρνιούνται.

Επειδή δε κάποιοι επικαλούνται το παράδειγμα της Μ. Κάλας, δηλώνω ότι ούτε

η μακαρίτισσα αοιδός, ούτε ο μακαρίτης Δ. Μητρόπουλος, που προηγήθηκε
(1960), είναι μέτρα πίστεως και ελληνορθοδόξου συνειδήσεως. Άλλο η τιμή στην
προσφορά των προσώπων και άλλο η μίμηση των επιλογών τους.

Ο ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

" Βέβαιο όμως πρέπει να θεωρηθεί ότι ο Αλέξανδρος σπούδαζε στη Μίεζα μαζί με τον ωραίο
Ηφαιστίωνα που το άγαλμά του -χαμένο πια- έπλασε ο Λύσιππος. Ο Ηφαιστίων που είχε
ανατραφεί από μικρός μαζί του έγινε για τον Αλέξανδρο «άλλος εγώ» (τον ορισμό αυτό του
πολύ επιστήθιου φίλου έδωσε λίγες δεκαετίες αργότερα ο Ζήνων ο Κιτιεύς). Και έμεινε ως το
θάνατό του -προανάκρουσμα του θανάτου του πιο αγαπημένου του φίλου- σχεδόν αδιάκοπα,
όσο οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν έπεβαλλαν περιοδικές απομακρύνσεις, πλάι του ως
αρχηγός των «σωματοφυλάκων» και ύστερα της πιο εκλεκτής «Ιππαρχίας» των εταίρων (της
«Ηφαιστίωνος Χιλιαρχίας» όπως ονομάστηκε μετά το θάνατό του).

Εκεί στη Μίεζα πίστεψαν οι δυο τους –κάποιες ώρες που στους «υποσκίους περιπάτους»
έγινε η φιλία τους έκσταση- πως ήταν η επανεσάρκωση του Αχιλλέα και του Πάτροκλου. "

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, 1980. Τόμος Δ', σελ.15
Συντάκτες του τόμου (μεταξύ άλλων): Κων/νος Τσάτσος, Παν. Κανελλόπουλος,
Κων/νος Δεσποτόπουλος
" Ο Αλέξανδρος περιφρονούσε τις ηδονές των γυναικών σε τέτοιο βαθμό που η μητέρα του
Ολυμπιαδα φοβόταν ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει απογόνους. "

Κουίντος Κούρτιος Ρούφος (ρωμαίος ιστορικός του 1ου αιώνα μ.Χ), Η Ιστορία του
Αλέξανδρου του Μέγα.

" Ο Ιερώνυμος στις επιστολές του γράφει ότι σύμφωνα με το Θεόφραστο ο Αλέξανδρος δεν
είχε μεγάλη έφεση στα αφροδίσια. Η Ολυμπιάδα και ο Φίλιππος το γνώριζαν πολύ καλά αυτό
και έστειλαν τη θεσσαλή εταίρα Καλλίξεινα, μια πανέμορφη γυναίκα, να πλαγιάσει μαζί του.
Φοβόντουσαν ότι μπορεί να είναι γυναικωτός (ευλαβούντο γαρ μη γυννίς ειη) και η
Ολυμπιάδα τον ικέτευε να συνουσιαστεί με την Καλλίξεινα. "

Αθηναίος o Ναυκράτιος (λόγιος του 2ου αιώνα μ.Χ), Δειπνοσοφισταί. Ο Ιερώνυμος

ήταν ιστορικός και προστατευόμενος του Ευμένη, γραμματέα του Αλέξανδρου. Ο
Θεόφραστος ήταν μαθητής του Αριστοτέλη και διάδοχός του στο Λύκειο των Αθηνών.
" Ο Αλέξανδρος πρόσφερε στεφάνι στον τάφο του Αχιλλέα και ο Ηφαιστίων στον τάφο του
Πάτροκλου, υπαινισσόμενος ότι και αυτός ήταν ερώμενος του Αλέξανδρου όπως και ο
Πάτροκλος ήταν του Αχιλλέα. "

Κλαύδιος Αιλιανός (ρωμαίος ιστορικός του 3ου αιώνα μ.Χ), Ποικίλη Ιστορία

" Και μου λένε ότι άρχισες να μιμήσε τις συνήθειες των κατακτημένων περσών, ότι άρχισες να
φοράς τα ρούχα των βασιλιάδων τους και ζητούσες από τους ελεύθερους μακεδόνες να σε
προσκυνούν σύμφωνα με τα περσικά έθιμα! Όσο για τους αγώνες που διοργάνωνες και τους
σοφούς που έριχνες στα κλουβιά με τα λιοντάρια και την υπερβολική σου αγάπη για τον
Ηφαιστίωνα, όσο λιγότερα πω τόσο το καλύτερο. "

Ο Φίλιππος απευθύνεται στον Αλέξανδρο στους Νεκρικούς Διαλόγους του Λουκιανού,

κεφάλαιο 14 (2ος αιώνας μ.Χ.)
" Αν θέλεις να γίνεις καλός καγαθός, πέτα το στέμμα που έχεις στο κεφάλι σου και έλα σε μας.
Αλλά δεν θα μπορέσεις ποτέ να το κάνεις γιατί σε κυβερνούν οι μηροί του Ηφαιστίωνα. "

Διογένης ο Σινωπεύς (κυνικός φιλόσοφος του 4ου αιώνα π.Χ), Επιστολές

" Ο βασιλιάς Αλέξανδρος αγαπούσε τόσο τα αγόρια που έχανε τα λογικά του (φιλόπαις δ’ην
εκμανώς). Όπως μας λέει ο Δικαίαρχος του άρεσε τόσο πολύ ο ευνούχος Βαγόας που έσκυψε
και τον φίλησε μπροστά σε όλος τους άντρες του. Και όταν όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να
χειροκροτούν, με μεγάλη προθυμία έσκυψε και τον ξαναφίλησε. Και σύμφωνα με τον
Καρύστιο ο Χάρων από τη Χαλκίδα είχε μαζί του ένα πανέμορφο αγόρι που του ήταν
απόλυτα αφοσιωμένο. Σε μια γιορτή που είχε διοργανώσει ο Κρατερός ο Αλέξανδρος
θαύμασε την ομορφιά του αγοριού. Ο Χάρων ζήτησε από το αγορι να πλησιάσει και να
φιλήσει τον Αλέξανδρο. «Όχι» είπε ο βασιλιάς. «Αυτό θα προκαλέσει σε σένα μεγαλύτερο
πόνο από την απόλαυση που θα χαρίσει σε μένα» "

Αθηναίος o Ναυκράτιος, Δειπνοσοφισταί

" Ο Ηφαιστίων ήταν αυτός που από όλους τους φίλους του είχε εγκρίνει περισσότερο την
υιοθέτηση των περσικών εθίμων και μιμήθηκε τον Αλέξανδρο σε αυτό. Αντίθετα ο Κρατερός
συνέχισε να τηρεί τα μακεδονικά έθιμα. Γι’αυτό και ο Αλέξανδρος ανέθεσε στον Ηφαιστίωνα
στις σχέσεις του με τους βαρβάρους και τον Κρατερό στις σχέσεις του με τους έλληνες. Στον
Ηφαιστίωνα έδειχνε τη μεγαλύτερη αγάπη (εφίλει μάλιστα) και τον αποκαλούσε φιλαλέξανδρο.
Στον Κρατερό έδειχνε τον περισσότερο σεβασμό και τον αποκαλούσε φιλοβασιλέα. Αλλά οι
δυο τους δεν τα πήγαιναν καλά και πολλές φορές ερχόντουσαν σε σύγκρουση ακόμα και
μπροστά στους στρατιώτες. "

" Ο Αλέξανδρος ήταν εξαιρετικά αγνός και ευγενής στις σχέσεις του με το άλλο φύλο και
έδειχνε μεγάλο σεβασμό στο θεσμό του γάμου. ‘Ελεγε ότι δύο πράγματα του θυμίζουν ότι
είναι άνθρωπος και όχι θεός: ο ύπνος και η πράξη της αναπαραγωγής - σαν να πίστευε ότι
και τα δύο τα προκαλούσε η αδυναμια της ανθρώπινης φύσης. "

" Το πένθος του Αλέξανδρου για τον Ηφαιστίωνα ξεπέρασε κάθε λογικό όριο. ‘Εβαλε να
σταυρώσουν το γιατρό που τον είχε αναλάβει. Διέταξε τους στρατιώτες να κόψουν τη χαίτη
και την ουρά όλων των αλόγων του ιππικού ως ένδειξη πένθους και να γκρεμίσουν τα τείχη
όλων των γειτονικών πόλεων. Αμέσως μετά, χωρίς λόγο, εισέβαλε στη χώρα των Κασσιτών
και τους σφάγιασε όλους. "

Λούκιος Μέστριος Πλούταρχος (έλληνας ιστορικός του 1ου αιώνα μ.Χ), Βίοι
Παράλληλοι
" Μετά τη μάχη της Ισσού ο Αλέξανδρος μπήκε μαζί με τον Ηφαιστίωνα στη σκηνή που
κρατούσαν τις γυναίκες και τις κόρες του Δαρείου. Καθώς ήταν ντυμένοι με τα ίδια ρούχα, η
μητέρα του Δαρείου έπεσε να προσκυνήσει τον Ηφαιστίωνα που ήταν ο ψηλότερος από τους
δύο. Όταν ένας από τους ακολούθους της την τράβηξε στην άκρη και της έδειξε ποιος ήταν
πραγματικά ο Αλέξανδρος, εκείνη ντράπηκε τόσο που ζήτησε να αποσυρθεί. Αλλά ο βασιλιάς
της απάντησε πως δεν έκανε κάποιο λάθος αφού ο Ηφαιστίωνας είναι κι αυτός Αλέξανδρος. "

Λούκιος Φλάβιος Αρριανός (ιστορικός του 2ου αιώνα μ.Χ), Αλεξάνδρου Ανάβασις
" Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν ότι όσα είπε και έκανε ο Αλέξανδρος τον καιρό του υπερβολικού
του πένθους για τον άνθρωπο που αγαπούσε περισσότερο από κάθε τί άλλο στον κόσμο
είναι απόδειξη του μεγαλείου του. Άλλοι θεωρούν ότι τέτοια συμπεριφορά δεν αρμόζει σε
κανένα βασιλιά, πόσο μάλλον στον Αλέξανδρο. Κάποιοι λένε ότι ρίχτηκε πάνω στο σώμα του
νεκρού συντρόφου του και έμεινε εκεί όλη την ημέρα θρηνώντας απαρηγόρητος. Και ότι δεν
δεχοταν να τον αποχωριστεί μέχρι που οι εταίροι αναγκάστηκαν να τον τραβήξουν από τη
σορό με τη βία. 'Αλλοι λένε ότι για να τιμήσει το νεκρό έκοψε τα μαλλιά του, κι αυτό δεν μου
φαίνεται απίθανο αφού από μικρό παιδί ήθελε να συναγωνιστεί τον Αχιλλέα....

Όλοι όμως συμφωνούν για τα παρακάτω: για τρεις μέρες μετά το θάνατο του Ηφαιστίωνα ο
Αλέξανδρος δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα του και παραμέλησε εντελώς την εμφάνισή του.
Έμενε όλη μέρα ξαπλωμένος στο έδαφος κλαίγοντας γοερά ή θρηνώντας σιωπηλά. Διέταξε
να ετοιμαστεί στη Βαβυλώνα μια πυρά τόσο μεγάλη που κόστισε 10 χιλιάδες τάλαντα και
κήρυξε δημόσιο πένθος σε όλες τις επαρχίες των βαρβάρων. Προς τιμή του νεκρού
διοργάνωσε μουσικούς και αθλητικούς αγώνες με τη συμμετοχή 3.000 αθλητών. Και ήταν οι
ίδιοι αθλητές που συμμετείχαν στους αγώνες που συνόδευσαν την κηδεία του Αλέξανδρου. "