ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΣΤΟΙΧΕΙΑ DOCUMENTATION TOY ABAQUS

1
 ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ
1. Εισαγωγή 1
2. Πεπερασµένα στοιχεία και άκαµπτα σώµατα 2
2.1 Πεπερασµένα στοιχεία 2
2.1.1 Χαρακτηρισµός στοιχείων 2
2.1.2 Οµογενή στοιχεία 6
2.2 Σύγκλιση πλέγµατος 9
3.1 Εισαγωγή στο ABAQUS/CAE 14
3.1.1 Ξεκινώντας το ABAQUS/CAE 14
3.1.2 Συστατικά του κύριου παραθύρου 15
3.1.3 Τι είναι ένα module? 17
4.1 Κατανόηση του ρόλου των partitions 20
4.2 Χρησιµοποιώντας τα εργαλεία partition 20
4.3 Κατανόηση των partitions 21
4.3.1 Γιατί δηµιουργούµε ένα partition 21
4.3.2 Τα partitions ως features (χαρακτηριστικά) 22
4.4 Επισκόπηση των τεχνικών διαχωρισµού (portioning techniques) 23
4.4.1 Επισκόπηση των µεθόδων για portioning edges 23
5.1 Κινηµατικοί περιορισµοί: επισκόπηση 25
5.2 Γραµµικές εξισώσεις περιορισµού 27
5.3 Περιορισµοί δεσµών πλέγµατος 29
6. Tutorial: Χρησιµοποιώντας το Interaction module 38
6.1 Άνοιγµα της βάσης δεδοµένων του µοντέλου 38
6.2 ∆ηµιουργία µιας ιδιότητας αλληλεπίδρασης 39
6.3 ∆ηµιουργία µιας αλληλεπίδρασης επαφής επιφάνειας µε 40
επιφάνεια (surface-to-surface contact interaction)
6.4 ∆ηµιουργία ενός περιορισµού εξίσωσης (equation constraint) 42
6.5 Αλλαγή του βήµα προς βήµα ιστορικού της αλληλεπίδρασης 43
6.6 Ανακεφαλαίωση των βασικών σηµείων 44
7.1 Visualization Module 45
7.1.1 Επισκόπηση των αποτελεσµάτων της ανάλυσης 45
7.1.2 Περίληψη των επιλογών για τα σχέδια µε ισοϋψείς (contour plot 47
options)
7.2 Κατανόηση των general queries 48
7.3 Κατανόηση αποτελεσµάτων κατά µήκος µιας τροχιάς (path) 48
7.3.1 Προσδιορισµός του path 48
7.3.2 Πως το ABAQUS/CAE λαµβάνει αποτελέσµατα κατά µήκος του 49
path
7.4 Λήψη X–Y δεδοµένων (X–Y data) κατά µήκος ενός path 51
7.4.1 Επιλογή των θέσεων path στις οποίες θα λάβουµε δεδοµένα 51
7.4.2 Έλεγχος των τιµών-Χ ζευγών δεδοµένων (data pair Χ-values) 52
7.4.3 Έλεγχος των τιµών-Υ ζευγών δεδοµένων (data pair Y-values) 53
7.5 Επικαλυπτόµενα σχέδια (overlay plots) 54
7.5.1 Κατανόηση του τρόπου µε τον οποίο δηµιουργούνται 54
επικαλυπτόµενα σχέδια (overlay plots)
7.5.2 ∆ηµιουργία ενός επικαλυπτόµενου σχεδίου (overlay plot) 56
7.5.3 Επαναδιάταξη των layers σε ένα overlay plot 57
7.5.4 ∆ιαχείριση της άποψης για ένα overlay plot 58
7.5.5 Προσαρµογή των επιλογών σχεδίασης (plot options) για ένα 58
overlay plot

2
1. Εισαγωγή

Το ABAQUS είναι µια ακολουθία από ισχυρά προγραµµάτα προσοµοίωσης

εφαρµοσµένης µηχανικής, βασισµένα στη µέθοδο πεπερασµένων στοιχείων, η οποία
µπορεί να λύσει τα προβλήµατα που κυµαίνονται από τις σχετικά απλές γραµµικές
αναλύσεις ως τις πιό απαιτητικές µη γραµµικές προσοµοιώσεις. Το ABAQUS
περιέχει µια εκτενή βιβλιοθήκη στοιχείων, τα οποία µπορούν να διαµορφώσουν
ουσιαστικά οποιαδήποτε γεωµετρία. Έχει έναν εξίσου εκτενή κατάλογο πρότυπων
υλικών, τα οποία µπορούν να προσοµοιώσουν τη συµπεριφορά των περισσότερων
χαρακτηριστικών υλικών εφαρµοσµένης µηχανικής συµπεριλαµβανοµένων των
µετάλλων, ελαστικών, πολυµερών, σύνθετων υλικών, οπλισµένου σκυροδέµατος,
συνθλίψιµους και ελαστικούς αφρούς, και γεωτεχνικών υλικών όπως το έδαφος και ο
βράχος. Σχεδιασµένο ως εργαλείο προσοµοίωσης γενικής χρήσης, το ABAQUS
µπορεί να χρησιµοποιηθεί για να µελετήσει προβλήµατα πέρα από τα δοµικά
προβλήµατα (τάσης/µετατόπισης). Μπορεί να προσοµοιώσει προβλήµατα σε πολλές
διαφορετικές περιοχές όπως η µεταφορά θερµότητας, η διάχυση µάζας, η θερµική
διαχείριση των ηλεκτρικών τµηµάτων (ζεύγη θερµο-ηλεκτρικών αναλύσεων), η
ακουστική, η εδαφοµηχανική (ζεύγη αναλύσεων ρευστού-πίεσης πόρων), και η
πιεζοηλεκτρική ανάλυση.
Το ABAQUS είναι απλό στη χρήση και προσφέρει στο χρήστη ένα ευρύ φάσµα
δυνατοτήτων. Ακόµη και οι πιό περίπλοκες αναλύσεις µπορούν να µοντελοποιηθούν
εύκολα. Παραδείγµατος χάριν, τα προβλήµατα µε πολλαπλά συστατικά
διαµορφώνονται συνδέοντας τη γεωµετρία κάθε συστατικού µε τα κατάλληλα
πρότυπα υλικά. Στις περισσότερες προσοµοιώσεις, συµπεριλαµβανοµένων και των µη
γραµµικών, ο χρήστης οφείλει µόνο να δώσει τα κατασκευαστικά δεδοµένα, όπως τη
γεωµετρία της κατασκευής, της συµπεριφοράς των υλικών της, των συνοριακών
συνθηκών της, και των φορτίων που εφαρµόζονται σε αυτήν. Σε µια µη γραµµική
ανάλυση, το ABAQUS επιλέγει αυτόµατα τις κατάλληλες αυξήσεις φορτίων και τις
ανοχές σύγκλισης. Όχι µόνο επιλέγει τις τιµές για αυτές τις παραµέτρους, αλλά
επίσης τις ρυθµίζει συνεχώς κατά τη διάρκεια της ανάλυσης για να εξασφαλίσει ότι
θα λαµβάνεται µια ακριβής λύση αποτελεσµατικά. Ο χρήστης πρέπει σπάνια να
καθορίζει τις παραµέτρους για τον έλεγχο της αριθµητικής λύσης του προβλήµατος.

3
2. Πεπερασµένα στοιχεία και άκαµπτα σώµατα

Πεπερασµένα στοιχεία και άκαµπτα σώµατα αποτελούν τα θεµελιώδη

συστατικά ενός µοντέλου του ABAQUS. Τα πεπερασµένα στοιχεία είναι
παραµορφώσιµα, ενώ τα άκαµπτα σώµατα µετακινούνται στον χώρο χωρίς να
αλλάζει το σχήµα τους. Ακόµα κι αν οι χρήστες των προγραµµάτων ανάλυσης
πεπερασµένων στοιχείων έχουν µια γνώση των πεπερασµένων στοιχείων, η γενική
αρχη των άκαµπτων σωµάτων µέσα σε ένα προγράµµα πεπερασµένων στοιχείων
πιθανόν να είναι κάτι καινούριο.
Για υπολογιστική αποδοτικότητα το ABAQUS έχει µια γενική άκαµπτη
ικανότητα σωµάτων. Οποιοδήποτε σώµα ή µέρος ενός σώµατος µπορεί να οριστεί ως
ένα άκαµπτο σώµα. Οι περισσότεροι τύποι στοιχείων µπορούν να χρησιµοποιηθούν
σε έναν ορισµό άκαµπτο σωµάτων. Το πλεονέκτηµα των άκαµπτων σωµάτων πέρα
από τα παραµορφώσιµα σώµατα είναι ότι η κίνηση ενός άκαµπτου σώµατος
περιγράφεται πλήρως από λιγότερους από έξι βαθµούς ελευθερίας σε έναν κόµβο
αναφοράς. Αντίθετα, τα παραµορφώσιµα στοιχεία έχουν πολλούς βαθµούς
ελευθερίας και απαιτούν ακριβείς υπολογισµούς στοιχείων για να προδιορίσουν τις
παραµορφώσεις. Όταν τέτοιες παραµορφώσεις είναι αµελητέες ή δεν ενδιαφέρουν, η
µοντελοποίηση ενός συστατικού ως άκαµπτο σώµα παράγει σηµαντικό υπολογιστικό
κέρδος, χωρίς να επηρεάζονται τα γενικά αποτελέσµατα.

2.1 Πεπερασµένα στοιχεία

Ένα ευρύ φάσµα στοιχείων είναι διαθέσιµα στο ABAQUS. Αυτή η εκτενής
βιβλιοθήκη στοιχείων µας παρέχει ένα ισχυρό σύνολο εργαλείων για επίλυση πολλών
διαφορετικών προβληµάτων. Τα στοιχεία που είναι διαθέσιµα στο ABAQUS/Explicit
είναι ένα υποσύνολο από αυτέ που είναι διαθέσιµα στο ABAQUS/Standard. Αυτή η
παράγραφος µας εισάγει στις πέντε πτυχές ενός στοιχείου που επηρεάζουν τη
συµπεριφορά του.

2.1.1 Χαρακτηρισµός στοιχείων

Κάθε στοιχείο χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω:

• Οικογένεια (Family)
• Βαθµοί ελευθερίας (Degrees of freedom) - σχετίζονται απευθείας µε την
οικογένεια του στοιχείου
• Αριθµός των κόµβων (Number of nodes)
• Τυποποίηση (Formulation)
• Ολοκλήρωση (Integration)

Κάθε στοιχείο στο ABAQUS έχει ένα µοναδικό όνοµα, όπως T2D2, S4R, ή
C3D8I. Το όνοµα του στοιχείου προδιορίζει κάθε µια από τις πέντε πτυχές ενός
στοιχείου. Η σύµβαση για την ονοµατολογία εξηγείται σε αυτό το κεφάλαιο.

Family (Οικογένεια)
Το Σχήµα 2–1 δείχνει τις οικογένειες στοιχείων που χρησιµοποιούνται
συχνότερα στην ανάλυση τάσεων. Μια από τις κύριες διαφορές µεταξύ διαφορετικών
οικογενειών στοιχείων είναι ο τύπος της γεωµετρίας που αναλαµβάνει κάθε
οικογένεια.

4
Σχήµα 2–1 Οι πιο συνήθεις οικογένειες στοιχείων.

Το πρώτο γράµµα ή γράµµατα ενός ονόµατος στοιχείου δείχνει σε ποια

οικογένεια ανήκει το στοιχείο. Παραδείγµατος χάριν, το S στο S4R δείχνει ότι αυτό
είναι ένα στοιχείο κελύφους (shell element), ενώ το C στο C3D8I δείχνει ότι αυτό
είναι ένα συνεχές οµογενές στοιχείο (continuum element).

Degrees of freedom (Βαθµοί ελευθερίας)

Οι βαθµοί ελευθερίας (dof) είναι οι θεµελιώδεις µεταβλητές που υπολογίζονται
κατά τη διάρκεια της ανάλυσης. Για µια προσοµοίωση τάσης/µετατόπισης, οι βαθµοί
ελευθερίας είναι οι µετακινήσεις σε κάθε κόµβο. Μερικές οικογένειες στοιχείων,
όπως οι οικογένειες διατοµής δοκού (beam families) και οι οικογένειες κελυφών
(shell families), έχουν επιπλέον περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας. Για µια
προσοµοίωση µεταφοράς θερµότητας οι βαθµοί ελευθερίας είναι οι θερµοκρασίες σε
κάθε κόµβο. Μια ανάλυση µεταφοράς θερµότητας, εποµένως, απαιτεί τη χρήση
διαφορετικών στοιχείων από µια ανάλυση τάσης, δεδοµένου ότι οι βαθµοί ελευθερίας
δεν είναι οι ίδιοι.
Η παρακάτω αριθµητική σύµβαση χρησιµοποιείται για τους βαθµούς
ελευθερίας στο ABAQUS:
1 Μετακίνηση στη δειεύθυνση 1 (Translation in direction 1)
2 Μετακίνηση στη δειεύθυνση 1 (Translation in direction 2)
3 Μετακίνηση στη δειεύθυνση 1 (Translation in direction 3)
4 Περιστροφή γύρω από τον άξονα-1 (Rotation about the 1-axis)
5 Περιστροφή γύρω από τον άξονα-1 (Rotation about the 2-axis)
6 Περιστροφή γύρω από τον άξονα-1 (Rotation about the 3-axis)
7 Στρέβλωση σε στοιχεία ανοικτής διατοµής δοκού (Warping in open-section beam
elements)
8 Ακουστική πίεση (acoustic pressure), πίεση πόρων (pore pressure), ή
υγροστατική πίεση ρευστών (hydrostatic fluid pressure)
9 Ηλεκτρικό δυναµικό (Electric potential)
11 Θερµοκρασία (Temperature)- ή οµαλοποιηµένη συγκέντρωση στην ανάλυση
διάχυσης µάζας(or normalized concentration in mass diffusion analysis) για
οµογενή στοιχεία ή θερµοκρασία στο πρώτο σηµείο κατά το πάχος στοιχείων
διατοµής δοκού ή κελυφών (temperature at the first point through the thickness
of beams and shells)
12+ Θερµοκρασία σε άλλα σηµεία κατά το πάχος στοιχείων διατοµής δοκού ή
κελυφών (Temperature at other points through the thickness of beams and shells)

5
 Οι διευθύνσεις 1, 2, και 3 αντιστοιχούν στις διευθύνσεις 1-, 2-, και 3-του
γενικού συστήµατος, αντίστοιχα, εκτός αν έχει οριστεί ένα τοπικό σύστηµα
συντεταγµένων στους κόµβους.
Τα αξονοσυµµετρικά στοιχεία είναι η εξαίρεση, µε τους βαθµούς ελευθερίας
µετατοπίσεων και περιστροφών να αναφέρονται ως εξής:
1 Μετακίνηση στη διεύθυνση r (Translation in the -direction)
2 Μετακίνηση στη διεύθυνση z (Translation in the -direction)
6 Περιστροφή στο επίπεδο r-z (Rotation in the – plane)

Οι διευθύνσεις (ακτινική) και (αξονική) αντιστοιχούν στις διευθύνσεις 1- και

2-του γενικού συστήµατος, αντίστοιχα, εκτός αν έχει οριστεί ένα τοπικό σύστηµα
συντεταγµένων στους κόµβους.

Number of nodes (Αριθµός των κόµβων) — order of interpolation (τάξη

παρεµβολής)
Μετακινήσεις, στροφές, θερµοκρασίες και άλλοι βαθµοί ελευθερίας που
αναφέρθηκαν στην προηγούµενη παράγραφο, υπολογίζονται µόνο στους κόµβους
των στοιχείων. Σε οποιοδήποτε άλλο σηµείο του στοιχείου, οι µετακινήσεις
λαµβάνονται µε παρεµβολή από τις κοµβικές µετακινήσεις. Συνήθως, η τάξη της
παρεµβολής ορίζεται µε βάση τον αριθµό των κόµβων που υπάρχουν σε ένα στοιχείο.
• Στοιχεία που έχουν κόµβους µόνο στις γωνίες τους, όπως το 8-κοµβικό κυβικό
στοιχείο του σχήµατος 2-2(a), χρησιµοποιούν γραµµική παρεµβολή σε κάθε
διεύθυνση και συχνά ονοµάζονται γραµµικά στοιχεία (linear elements) ή
στοιχεία πρώτης τάξης (first-order elements).
• Στοιχεία µε ενδιάµεσους κόµβους, όπως το 20-κοµβικό κυβικό στοιχείο του
σχήµατος 2-2(b), χρησιµοποιούν παρεµβολή δευτέρου βαθµού (τετραγωνική)
και συχνά καλούνται τετραγωνικά στοιχεία (quadratic elements) ή στοιχεία
δευτέρας τάξης (second-order elements).
• Τροποποιηµένα τριγωνικά ή τετραεδρικά στοιχεία µε ενδιάµεσους κόµβους,
όπως το 10-κοµβικό τετραεδρικό στοιχείο του σχήµατος 2-2(c),
χρησιµοποιούν µια τροποποιηµένη παρεµβολή δευτέρας τάξεως και συχνά
καλούνται τροποποιηµένα στοιχεία (modified elements) ή τροποιηµένα
στοιχεία δευτέρας τάξεως (modified second-order elements).

Σχήµα 2–2 Γραµµικά κυβικά, τετραγωνικά κυβικά, και τροποποιηµένα τετραεδρικά

στοιχεία.

Το ABAQUS/Standard παρέχει µια ευρεία συλλογή από γραµµικά και

τεραγωνικά στοιχεία. Το ABAQUS/Explicit παρέχει µόνο γραµµικά στοιχεία, µε
εξαίρεση το τετραγωνικό στοιχείο διατοµής δοκού (quadratic beam element), το
τροποποιηµένο τετραεδρικό στοιχείο (modified tetrahedron element), καθώς και το
τροποποιηµένο τριγωνικό στοιχείο (modified triangle element).

6
 Τυπικά, ο αριθµός των κόµβων σε ένα στοιχείο είναι σαφώς προσδιορισµένος
από το όνοµά του στοιχείου. Το 8-κοµβικό κυβικό στοιχείο ονοµάζεται C3D8, ενώ το
8-κοµβικό γενικό στοιχείο κελύφους ονοµάζεται S8R. Η οικογένεια στοιχείων
διατοµής δοκού χρησιµοποιεί µια ελαφρώς διαφορετική σύµβαση: η τάξη της
παρεµβολής προσδιορίζεται στο όνοµα. Συνεπώς, ένα πρώτης τάξης, τρισδιάστατο
στοιχείο διατοµής δοκού ονοµάζεται B31,ενώ ένα δευτέρας τάξης, τρισδιάστατο
στοιχείο διατοµής δοκού ονοµάζεται B32. Μια παρεµφερής σύµβαση χρησιµοποιείται
για αξονοσυµµετρικά στοιχεία κελυφών και µεµβρανών.

Formulation (Τυποποίηση)
Η τυποποίηση ενός στοιχείου αναφέρεται στην µαθηµατική θεωρία που
χρησιµοποιήθηκε για να οριστεί η συµπεριφορά του στοιχείου. Ελλείψει ενός
προσαρµόσιµου πλέγµατος (adaptive meshing), όλα τα στοιχεία τάσης/µετατόπισης
στο ABAQUS είναι βασισµένα στην κατά Lagrange ή υλική περιγραφή της
συµπεριφοράς: το υλικό που συνδέεται µε ένα στοιχείο παραµένει συνδεµένο µε το
στοιχείο σε όλη την ανάλυση, και επίσης το υλικό δεν µπορεί να διαρεύσει πέρα από
τα όρια των στοιχείων. Στην εναλλακτική κατά Euler περιγραφή ή χωρική
περιγραφή, τα στοιχεία καθορίζονται στον χώρο όπως το υλικό ρέει µέσω αυτών. Οι
µέθοδοι κατά Euler χρησιµοποιούνται συνήθως στις προσοµοιώσεις της
ρευστοµηχανικής. Το ABAQUS/Standard χρησιµοποιεί στοιχεία κατά Euler για να
διαµορφώσει τη µεταφορά θερµότητας εκ µεταγωγής. Ένα προσαρµόσιµο πλέγµα
(adaptive meshing) στο ABAQUS/Explicit, συνδυάζει τα χαρακτηριστικά
θεωρητικών αναλύσεων κατά Lagrange και κατά Euler και επιτρέπει την κίνηση του
στοιχείου, ώστε να είναι ανεξάρτητη από το υλικό.
Για να προσαρµόσουµε διαφορετικούς τύπους συµπεριφοράς, µερικές
οικογένειες στοιχείων στο ABAQUS περιλαµβάνουν στοιχεία µε αρκετές
διαφορετικές τυποποιήσεις. Παραδείγµατος χάριν, η οικογένεια στοιχείων κελύφους
έχει τρεις κατηγορίες: µια κατάλληλη για ανάλυση κελυφών γενικής χρήσης, άλλη
για λεπτά κελύφη, και άλλη µια για κελύφη µε µεγάλο πάχος.
Μερικές οικογένειες στοιχείων του ABAQUS/Standard έχουν µια πρότυπη
τυποποίηση όπως κάποιες εναλλακτικές τυποποιήσεις. Στοιχεία µε εναλλακτικές
τυποποιήσεις, αναγνωρίζονται από έναν επιπλέον χαρακτήρα στο τέλος του ονόµατος
των στοιχείων. Για παράδειγµα, οικογένειες στοιχείων οµογενών, διατοµής δοκού και
δικτυωτών στοιχείων, περιλαµβάνουν µέλη µε µια υβριδική τυποποίηση, στην οποία
η πίεση (οµογενή στοιχεία) ή αξονική δύναµη (στοιχεία διατοµής δοκού και
δικτυωµάτων) αντιµετωπίζεται ως πρόσθετη άγνωστη. Αυτά τα στοιχεία
αναγνωρίζονται από το γράµµα "Η" στο τέλος του ονόµατος (C3D8H ή B31H).
Μερικές τυποποιήσεις στοιχείων επιτρέπουν να επιλυθούν προβλήµατα ζεύγους
πεδίων. Παραδείγµατος χάριν, στοιχεία των οποίων τα ονόµατα αρχίζουν µε το
γράµµα C και τελειώνουν µε το γράµµα T (όπως C3D8T) και έχουν και µηχανικούς
και θερµικούς βαθµούς ελευθερίας και προορίζονται για ζεύγη θερµικών και
µηχανικών προσοµοιώσεων.

Integration (Ολοκλήρωση)
Tο ABAQUS χρησιµοποιεί αριθµητικές τεχνικές για να ολοκληρώσει διάφορες
ποσότητες στον όγκο κάθε στοιχείου. Χρησιµοποιώντας τον τετραγωνισµό κατά
Gauss (Gaussian quadrature) για τα περισσότερα στοιχεία, το ABAQUS αξιολογεί
την υλική απόκριση σε κάθε σηµείο ολοκλήρωσης κάθε στοιχείου. Μερικά οµογενή
στοιχεία (continuum elements) στο ABAQUS, µπορούν να χρησιµοποιήσουν ολική ή

7
µειωµένη ολοκλήρωση (full or reduced-integration), µια επιλογή που µπορεί να έχει
µια σηµαντική επίδραση στην ακρίβεια του στοιχείου για ένα δεδοµένο πρόβληµα,.
To ABAQUS χρησιµοποιεί το γράµµα "R" στο τέλος του ονόµατος του
στοιχείου για να διακρίνει τα στοιχεία µειωµένης ολοκλήρωσης (εκτός αν είναι
επίσης υβριδικά στοιχεία, οπότε σ'αυτή την περίπτωση το όνοµα των στοιχείων
τελειώνει µε τα γράµµατα "RH"). Παραδείγµατος χάριν, CAX4 είναι ο κόµβος-4,
πλήρους ολοκλήρωσης, γραµµικού, αξονοσυµµετρικού στερεού στοιχείου και
CAX4R είναι η έκδοση µειωµένης ολοκλήρωσης του ίδιου στοιχείου.
Το ABAQUS/Standard προσφέρει ταυτόχρονα στοιχεία πλήρους και µειωµένης
ολοκλήρωσης. Το ABAQUS/Explicit παρέχει µόνο στοιχεία µειωµένης ολοκλήρωσης
µε εξαίρεση τα τροποποιηµένα τετραεδρικά και τριγωνικά στοιχεία (the modified
tetrahedron and triangle elements).

2.1.2 Οµογενή στοιχεία (Continuum elements)

Μεταξύ των διαφορετικών οικογενειών στοιχείων, οµογενή ή στερεά στοιχεία

µπορούν να χρησιµοποιηθούν για να διαµορφώσουν µια ευρεία ποικιλία συστατικών.
Εννοιολογικά, οµογενή στοιχεία διαµορφώνουν απλά µικρά τµήµατα υλικού σε ένα
συστατικό. ∆εδοµένου ότι µπορούν να συνδεθούν µε άλλα στοιχεία σε οποιεσδήποτε
από τις πλευρές τους, οµογενή στοιχεία, όπως τα τούβλα σε ένα κτίριο ή τα πλακάκια
σε ένα µωσαϊκό, µπορούν να χρησιµοποιηθούν για να διαµορφώσουν µοντέλα σχεδόν
οποιασδήποτε µορφής, που υποβάλλονται σχεδόν σε οποιαδήποτε φόρτιση. Το
ABAQUS έχει και τάσης/µετατόπισης και ζεύγη θερµοκρασίας-µετατόπισης οµογενή
στοιχεία.
Οµογενή στοιχεία τάσης/µετατόπισης στο ABAQUS, έχουν ονόµατα που
αρχίζουν µε το γράµµα "C." Τα επόµενα δύο γράµµατα δείχνουν τη διαστατικότητα
και συνήθως, αλλά όχι πάντα, τους ενεργούς βαθµούς ελευθερίας στο στοιχείο. Τα
γράµµατα "3D" δείχνουν ένα τρισδιάστατο στοιχείο, τα "AX" ένα αξονοσυµµετρικό
στοιχείο, τα "PE" ένα στοιχείο επίπεδης παραµόρφωσης και τα "PS" ένα στοιχείο
επίπεδης τάσης.

Βιβλιοθήκη τρισδιάστατων οµογενών στοιχείων (Three-dimensional continuum

element library)
Τρισδιάστατα οµογενή στοιχεία µπορούν να είναι εξάεδρα (bricks), σφήνες
(wedges), ή τετράεδρα.
Όποτε είναι δυνατόν, θα πρέπει να χρησιµοποιούνται στο ABAQUS εξαεδρικά
στοιχεία ή τροποποιηµένα τετραδρικά στοιχεία δεύτερης τάξης (second-order
modified tetrahedral elements). Τα τετράεδρα στοιχεία πρώτης τάξης (C3D4) έχουν
µια απλή, σταθερής παραµόρφωσης τυποποίηση, και απαιτούν πολύ λεπτά πλέγµατα
για µια ακριβή επίλυση.

Βιβλιοθήκη δισδιάστατων οµογενών στοιχείων (Two-dimensional continuum

element library
Το ABAQUS έχει διάφορες κατηγορίες δισδιάστατων οµογενών στοιχείων που
διαφέρουν το ένα από το άλλο στην συµπεριφορά τους εκτός επιπέδου. Τα
δισδιάστατα στοιχεία µπορούν να είναι τετραπλευρικά ή τριγωνικά. Το σχήµα 2 –3
παρουσιάζει τις τρεις κατηγορίες που χρησιµοποιούνται πιο συχνά.

8
Σχήµα 2–3 Στοιχεία επίπεδης παραµόρφωσης, επίπεδης τάσης, και αξονοσυµµετρικά
στοιχεία χωρίς στρέψη.

Τα στοιχεία επίπεδης παραµόρφωσης υποθέτουν ότι η παραµόρφωση εκτός

επιπέδου , είναι µηδέν. Μπορούν να χρησιµοποιηθούν για να διαµορφώσουν
κατασκευές µε πάχος.
Τα στοιχεία επίπεδης τάσης υποθέτουν ότι η τάση εκτός επιπέδου , είναι
µηδέν και είναι κατάλληλα για λεπτές κατασκευές.
Τα αξονοσυµµετρικά στοιχεία χωρίς συστροφή, η κατηγορία "CAX" των
στοιχείων, διαµορφώνουν ένα δαχτυλίδι 360° και είναι κατάλληλα για ανάλυση
κατασκευών µε αξονοσυµµετρική γεωµετρία που υποβάλλοναι σε αξονοσυµµετρική
φόρτιση.
Το ABAQUS/Standard παρέχει επίσης γενικευµένα στοιχεία επίπεδης
παραµόρφωσης, αξονοσυµµετρικά στοιχεία µε συστροφή, και αξονοσυµµετρικά
στοιχεία µε ασύµµετρη παραµόρφωση.
• Τα γενικευµένα στοιχεία επίπεδης παραµόρφωσης περιλαµβάνουν την
πρόσθετη γενίκευση καθώς η παραµόρφωση εκτός επιπέδου µπορεί να
ποικίλει γραµµικά µε τη θέση στο επίπεδο του µοντέλου. Αυτή η τυποποίηση
ταιριάζει ιδιαίτερα στην θερµο-τασική ανάλυση διατοµών µε πάχος.
• Τα αξονοσυµµετρικά στοιχεία µε συστροφή διαµορφώνουν µια αρχικά
αξονοσυµµετρική γεωµετρία, η οποία µπορεί να στραφεί γύρω από τον άξονα
συµµετρίας. Αυτά τα στοιχεία είναι χρήσιµα για στρέψη κυλινδρικών
κατασκευών, όπως οι αξονοσυµµετρικοί ελαστικοί δακτύλιοι.
• Τα αξονοσυµµετρικά στοιχεία µε ασύµµετρη παραµόρφωση διαµορφώνουν
µια αρχικά αξονοσυµµετρική γεωµετρία, η οποία µπορεί να παραµορφώσει
ασύµµετρα (τυπικά ως αποτέλεσµα της κάµψης). Είναι χρήσιµα για
προβλήµατα προσοµοίωσης, όπως ένα αξονοσυµµετρικό ελαστικό βάθρο που
υποβάλλεται σε διατµητικά φορτία.
Τα δισδιάστατα στερεά στοιχεία πρέπει να οριστούν στο επίπεδο 1-2, έτσι ώστε η
διάταξη των κόµβων να είναι αντίθετη προς τη φορά των δεικτών του ρολογιού, γύρω
από την περίµετρο τωνστοιχείων, όπως φαίνεται στο σχήµα 2 –4.

Σχήµα 2–4 Ορθή κοµβική συνδεσιµότητα για τα δισδιάστατα στοιχεία.

9
 Όταν χρησιµοποιούµε έναν προεπεξεργαστή για να δηµιουργήσουµε το
πλέγµα, πρέπει να εξασφαλίσουµε ότι τα στοιχεία βρίσκουν όλα τα σηµεία στην ίδια
κατεύθυνση µε τον θετικό, γενικό άξονα-3. Οποιαδήποτε αποτυχία να παρασχεθεί η
σωστή συνδεσιµότητα µεταξύ των στοιχείων θα αναγκάσει ABAQUS να εκδώσει ένα
µήνυµα λάθους που δηλώνει ότι τα στοιχεία έχουν αρνητική περιοχή (negative area).

Βαθµοί ελευθερίας (Degrees of freedom)

Όλα τα οµογενή στοιχεία τάσης/µετατόπισης έχουν µεταφορικούς βαθµούς
ελευθερίας σε κάθε κόµβο. Αντίστοιχα, οι βαθµοί ελευθερίας 1, 2, και 3 είναι ενεργοί
στα τρισδιάστατα στοιχεία, ενώ µόνο οι βαθµοί ελευθερίας 1 και 2 είναι ενεργοί στα
στοιχεία επίπεδης παραµόρφωσης, στα στοιχεία επίπεδης τάσης, και στα
αξονοσυµµετρικά στοιχεία χωρίς συστροφή.

Ιδιότητες στοιχείων (Element properties)

Όλα τα στερεά στοιχεία πρέπει να αναφέρονται σε µια ιδιότητα στερεάς
διατοµής (solid section property), η οποία ορίζει το υλικό και οποιαδήποτε πρόσθετα
στοιχεία γεωµετρίας που συνδέονται µε το στοιχείο. Για τρισδιάστατα και
αξονοσυµµετρικά στοιχεία, καµία πρόσθετη γεωµετρική πληροφορία δεν απαιτείται·
οι κοµβικές συντεταγµένες καθορίζουν πλήρως τη γεωµετρία των στοιχείων. Για τα
στοιχεία επίπεδης τάσης και επίπεδης παραµόρφωσης µπορεί να οριστεί το πάχος των
στοιχείων, διαφορετικά θα χρησιµοποιηθεί η προκαθορισµένη τιµή 1.

Τυποποίηση και ολοκλήρωση (Formulation and integration)

Οι εναλλακτικές διαθέσιµες τυποποίησεις για την οικογένεια των οµογενών
στοιχείων στο ABAQUS/Standard περιλαµβάνουν έναν ασυµβίβαστο τρόπο
(incompatible mode) τυποποίησης (το τελευταίο ή το προτελευταίο γράµµα στο
όνοµα του στοιχείου είναι Ι) και µια υβριδική τυποποίηση στοιχείων (το τελευταίο
γράµµα στο όνοµα του στοιχείου είναι Η).
Στο ABAQUS/Standard µπορούµε να επιλέξουµε µεταξύ της πλήρους και της
µειωµένης ολοκλήρωσης για τα τετραπλευρικά και τα εξαεδρικά (κυβικά-brick)
στοιχεία. Στο ABAQUS/Explicit µόνο η µειωµένη ολοκλήρωση είναι διαθέσιµη για
τα τετραπλευρικά και τα εξαεδρικά οµογενή στοιχεία (continuum elements). Τόσο η
τυποποίηση, όσο και ο τύπος της ολοκλήρωσης µπορούν να έχουν µια σηµαντική
επίδραση στην ακρίβεια των στερεών στοιχείων.

Μεταβλητές εξόδου των στοιχείων (Element output variables)

Εξ ορισµού, οι µεταβλητές εξόδου των στοιχείων όπως η τάση και η
παραµόρφωση αναφέρονται στο γενικό καρτεσιανό σύστηµα συντεταγµένων. Κατά
συνέπεια, η συνιστώσα της τάσης, στο σηµείο ολοκλήρωσης που παρουσιάζεται
στο Σχήµα 2 –5(α), δρα στη γενική διεύθυνση-1. Ακόµα κι αν το στοιχείο
περιστρέφεται κατά τη διάρκεια µιας προσοµοίωσης µεγάλων-µετατοπίσεων, όπως
φαίνεται στο σχήµα 2–5(β), η προεπιλογή είναι επίσης η χρησιµοποίηση του γενικού
καρτεσιανού συστήµατος, ως βάση για τον προσδιορισµό των µεταβλητών των
στοιχείων.

10
Σχήµα 2–5 Εξ ορισµού υλικές διευθύνσεις για οµογενή στοιχεία.

Ωστόσο, το ABAQUS µας επιτρέπει να ορίσουµε ένα τοπικό σύστηµα

συντεταγµένων για τις µεταβλητές των στοιχείων. Αυτό το τοπικό σύστηµα
συντεταγµένων περιστρέφεται µε την κίνηση του στοιχείου στις προσοµοιώσεις
µεγάλων-µετατοπίσεων. Ένα τοπικό σύστηµα συντεταγµένων µπορεί να είναι πολύ
χρήσιµο, εάν το αντικείµενο που πρόκειται να µοντελοποιηθεί έχει κάποιο φυσικό
υλικό προσανατολισµό, όπως οι διευθύνσεις των ινών σε ένα σύνθετο υλικό.

2.2 Σύγκλιση πλέγµατος (Mesh convergence)

Είναι σηµαντικό να χρησιµοποιούµε ένα αρκετά πυκνό πλέγµα για να

εξασφαλίσουµε ότι τα αποτελέσµατα από την προσοµοίωση στο ABAQUS σας είναι
ικανοποιητικά. Τα χονδροειδή πλέγµατα µπορούν να παραγάγουν ανακριβή
αποτελέσµατα στις αναλύσεις χρησιµοποιώντας implicit ή explicit µεθόδους. Η
αριθµητική λύση που παρέχεται από το µοντέλο µας θα τείνει προς µια µοναδική τιµή
καθώς αυξάνουµε την πυκνότητα του πλέγµατος. Οι πόροι του συστήµατος που
απαιτούνται για να τρέξουν την προσοµοίωσή µας αυξάνονται επίσης καθώς το
πλέγµα πυκνώνεται. Το πλέγµα λέγεται ότι είναι συγκλιµένο όταν η περαιτέρω
πύκνωσή του παράγει µια αµελητέα αλλαγή στη λύση.
Καθώς αποκτούµε εµπειρία, µαθαίνουµε να κρίνουµε ποιο επίπεδο πύκνωσης
παράγει ένα κατάλληλο πλέγµα για να δώσει τα αποδεκτά αποτελέσµατα για τις
περισσότερες προσοµοιώσεις. Ωστόσο, θεωρείται ορθή πρακτική να διεξάγουµε µια
µελέτη σύγκλισης πλέγµατος, κατά την οποία προσοµοιώνουµε το ίδιο πρόβληµα µε
ένα λεπτότερο πλέγµα και συγκρίνουµε τα αποτελέσµατα. Μπορούµε να έχουµε την
σιγουριά ότι το µοντέλο µας παράγει µια ακριβή λύση από µαθηµατική άποψη, εάν τα
δύο πλέγµατα δίνουν ουσιαστικά το ίδιο αποτέλεσµα.
Η σύγκλιση πλέγµατος είναι µια σηµαντική θεώρηση τόσο στο
ABAQUS/Standard όσο και στο ABAQUS/Explicit. Η συνδετήρια υποδοχή θα
χρησιµοποιηθεί ως παράδειγµα µιας µελέτης πύκνωσης πλέγµατος, µε περαιτέρω
ανάλυση της υποδοχής στο ABAQUS/Standard, χρησιµοποιώντας τέσσερις
διαφορετικές πυκνότητες πλέγµατος (σχήµα 2 –6). Ο αριθµός των στοιχείων που
χρησιµοποιούνται σε κάθε πλέγµα φαίνεται στο σχήµα.

11
Σχήµα 2–6 ∆ιαφορετικά πλέγµατα για το πρόβληµα της συνδετήριας υποδοχής.

Εξετάζουµε την επιρροή της πυκνότητας πλέγµατος σε τρία συγκεκριµένα

αποτελέσµατα από αυτό το µοντέλο:
• Στην µετατόπιση του κατώτατου σηµείου της οπής.
• Στην µέγιστη τάση Mises στην περιοχή συγκέντρωσης τάσεων στην κατώτατη
επιφάνεια της τρύπας.
• Στην µέγιστη τάση Mises όπου η υποδοχή συνδέεται µε τη υπόλοιπη
κατασκευή.
Οι θέσεις όπου συγκρίνονται τα αποτελέσµατα παρουσιάζονται στο σχήµα 2 –7.

Σχήµα 2–7 Οι θέσεις όπου συγκρίνονται τα αποτελέσµατα στη µελέτη πύκνωσης του
πλέγµατος.

Τα αποτελέσµατα για κάθε µια από τις τέσσερις πυκνότητες πλέγµατος,

συγκρίνονται στον πίνακα 2–1, σε σχέση µε τον χρόνο που απαιτείται από τον
επεξεργαστή (CPU) για να τρέξει κάθε προσοµοίωση.

12
Πίνακας 2–1 Τα αποτελέσµατα της µελέτης πύκνωσης του πλέγµατος.
Τάση στο
Μετατόπιση του Τάση στο
Πλέγµα κατώτατο Σχετικός χρόνος
κατώτατου σηµείο
(Mesh) σηµείο της επεξεργασίας
σηµείου της οπής σύνδεσης
οπής
Χονδρό
2.01E–4 180.E6 205.E6 0.26
(Coarse)
Κανονικό
3.13E–4 311.E6 365.E6 1.0
(Normal)
Λεπτό
3.14E–4 332.E6 426.E6 2.7
(Fine)
Πολύ λεπτό
3.15E–4 345.E6 496.E6 22.5
(Very fine)

Το χονδροειδές πλέγµα προβλέπει ανακριβείς µετατοπίσεις στο κατώτατο

σηµείο της οπής, αλλά το κανονικό, το λεπτό, και το πολύ λεπτό πλέγµα, όλα
προβλέπουν παρόµοια αποτελέσµατα. Το κανονικό πλέγµα, εποµένως, συνέκλινε
όσον αφορά στις µετατοπίσεις. Η σύγκλιση των αποτελεσµάτων αποτυπώνεται στο
σχήµα 2 –8.

Σχήµα 2–8 Η σύγκλιση των αποτελεσµάτων στη µελέτη πύκνωσης του πλέγµατος.

Όλα τα αποτελέσµατα είναι οµαλοποιηµένα όσον αφορά τις τιµές που

προβλέπονται από το χονδροειδές πλέγµα. Η µέγιστη πίεση στο κατώτατο σηµείο της
οπής συγκλίνει πολύ πιο αργά από τις µετατοπίσεις, επειδή η τάση και η
παραµόρφωση υπολογίζονται από τις κλίσεις των µετατοπίσεων. Κατά συνέπεια, ένα
πολύ λεπτότερο πλέγµα απαιτείται για να προβλέψει τις ακριβείς κλίσεις
µετατοπίσεων από ότι απαιτείται για να υπολογίσει τις ακριβείς µετατοπίσεις.
Η πύκνωση του πλέγµατος αλλάζει σηµαντικά την τάση που υπολογίζεται στη
σύνδεση της υποδοχής· συνεχίζει να αυξάνεται µε την συνεχή πύκνωση του
πλέγµατος. Μια ιδιοµορφία τάσης υπάρχει στη γωνία της υποδοχής όπου συνδέεται
µε την υπόλοιπη κατασκευή. Θεωρητικά η τάση είναι άπειρη σε αυτήν την θέση.

13
Εποµένως, η αύξηση της πυκνότητας του πλέγµατος δεν θα παράγει µια συγκλιµένη
τιµή τάσης σε αυτήν την θέση. Αυτή η ιδιοµορφία εµφανίζεται λόγω των
εξιδανικεύσεων που χρησιµοποιούνται στο µοντέλο πεπερασµένων στοιχείων. Η
σύνδεση µεταξύ της υποδοχής και της υπόλοιπης κατασκευής έχει διαµορφωθεί
άκαµπτα. Αυτές οι εξιδανικεύσεις οδηγούν στην ιδιοµορφία τάσης. Στην
πραγµατικότητα πιθανώς να υπάρξει µια µικρή λωρίδα (fillet) µεταξύ της υποδοχής
και της υπόλοιπης κατασκευής (µητρική), και η µητρική κατασκευή θα είναι
παραµορφώσιµη, µη άκαµπτη. Εάν απαιτείται η ακριβής τάση σε αυτήν την θέση,
πρέπει να διαµορφωθεί µε ακρίβεια η λωρίδα µεταξύ των συστατικών (βλ. σχήµα 2–
9) και να ληφθεί υπόψη η ακαµψία της µητρικής κατασκευής.

Σχήµα 2–9 Εξιδανίκευση µιας λωρίδας ως αιχµηρή γωνία.

Είναι σύνηθες να παραλείπονται µικρές λεπτοµέρειες, όπως οι ακτίνες λωρίδων

(fillet radius) από ένα µοντέλο πεπερασµένων στοιχείων, για να απλοποιηθεί η
ανάλυση και για να παραµείνει το µέγεθος του µοντέλου σε λογικό επίπεδο.
Εντούτοις, η εισαγωγή οποιασδήποτε αιχµηρής γωνίας σε ένα µοντέλο θα οδηγήσει
σε µια ιδιοµορφία τάσης σε εκείνη την θέση. Αυτό έχει κανονικά µια αµελητέα
επίδραση στη γενική απόκριση του µοντέλου, αλλά οι προβλεφθείσες τάσεις που
βρίσκονται κοντά στην ιδιοµορφία θα είναι ανακριβείς.
Για σύνθετες, τρισδιάστατες προσοµοιώσεις οι διαθέσιµοι πόροι των υπολογιστών
υπαγορεύουν συχνά ένα πρακτικό όριο στην πυκνότητα του πλέγµατος που µπορούµε
να χρησιµοποιήσουµε. Σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να χρησιµοποιούµε τα
αποτελέσµατα από την ανάλυση προσεκτικά. Τα χονδροειδή πλέγµατα είναι συχνά
επαρκή για να προβλέψουν τις τάσεις και να συγκρίνουν πώς οι διαφορετικές έννοιες
συµπεριφέρονται η µια σε σχέση µε την άλλη. Ωστόσο, θα πρέπει να χρησιµοποιούµε
µε προσοχή τα πραγµατικά µεγέθη της µετατόπισης και της τάσης που υπολογίζονται
µε ένα χονδροειδές πλέγµα.

Σχήµα 2–10 Πλέγµα που πυκνώνεται γύρω από την οπή.

14
 Είναι σπάνια απαραίτητο να χρησιµοποιείται ένα οµοιόµορφα λεπτό πλέγµα σε
όλη την κατασκευή που αναλύεται. Θα πρέπει να χρησιµοποιούµε ένα λεπτό πλέγµα
κυρίως στις περιοχές των υψηλών τάσεων και ένα πιό χονδροειδές πλέγµα στις
περιοχές των χαµηλών τάσεων ή όπου το µέγεθος των τάσεων δεν µας ενδιαφέρει.
Παραδείγµατος χάριν, το σχήµα 2–10 δείχνει ένα πλέγµα που έχει ως σκοπό να
δώσει µια ακριβή πρόβλεψη της συγκέντρωσης τάσεων στο κατώτατο σηµείο της
οπής.
Ένα λεπτό πλέγµα χρησιµοποιείται µόνο στην περιοχή των υψηλών τάσεων, και
ένα χονδροειδές πλέγµα οπουδήποτε αλλού. Τα αποτελέσµατα από µια προσοµοίωση
στο ABAQUS/Standard µε αυτό το τοπικά πυκνωµένο πλέγµα παρουσιάζονται στον
πίνακα 2–2. Αυτός ο πίνακας δείχνει ότι τα αποτελέσµατα είναι συγκρίσιµα µε
εκείνα από το πολύ λεπτό πλέγµα, αλλά η προσοµοίωση µε το τοπικά πυκνωµένο
πλέγµα απαιτούν αρκετά λιγότερο χρόνο από τον επεξεργαστή (CPU) σε σχέση µε
την ανάλυση µε το πολύ λεπτό πλέγµα.

Πίνακας 2–2 Σύγκριση ενός πολύ λεπτού πλέγµατος και τοπικά πυκνωµένων
πλεγµάτων.
Μετατόπιση του Τάση στο
Σχετικός χρόνος
Πλέγµα κατώτατου σηµείου της κατώτατο σηµείο
επεξεργασίας
οπής της οπής
Πολύ λεπτό 3.15E–4 345.E6 22.5
Τοπικά
3.14E–4 346.E6 3.44
πυκνωµένο
Μπορούµε συχνά να προβλέψουµε τις θέσεις των περιοχών υψηλών τάσεων
ενός µοντέλου —και, ως εκ τούτου, των περιοχών όπου απαιτείται ένα λεπτό
πλέγµα—χρησιµοποιώντας τις γνώσεις µας παρόµοιων συστατικών ή µε
υπολογισµούς µε το χέρι. Αυτές οι πληροφορίες µπορούν επίσης να ληφθούν
χρησιµοποιώντας ένα χονδροειδές πλέγµα αρχικά, για να προσδιορίσουµε τις
περιοχές υψηλής τάσης και πυκνώνοντας µετά το πλέγµα σε αυτές τις περιοχές. Η
τελευταία διαδικασία πραγµατοποιείται εύκολα χρησιµοποιώντας προεπεξεργαστές
όπως το ABAQUS/CAE, όπου το πλήρες αριθµητικό µοντέλο (δηλ., ιδιότητες
υλικών, συνοριακές συνθήκες, φορτία, κ.λ.π.) µπορεί να οριστεί µε βάση τη
γεωµετρία της κατασκευής. Είναι απλό να δηµιουργήσουµε ένα χονδροειδές πλέγµα
της γεωµετρίας για την αρχική προσοµοίωση και έπειτα να πυκνώσουµε το πλέγµα
στις κατάλληλες περιοχές, όπως υποδεικνύεται από τα αποτελέσµατα τη
χονδροειδούς προσοµοίωσης.
Το ABAQUS παρέχει µια προηγµένη λειτουργία που ονοµάζεται submodeling
(υποµοντελοποίηση), η οποία µας επιτρέπει να λαµβάνουµε πιο λεπτοµερή (και
ακριβή) αποτελέσµατα σε µια περιοχή της κατασκευής που µας ενδιαφέρει. Η λύση
από ένα χονδροειδές πλέγµα ολόκληρης της κατασκευής χρησιµοποιείται για "να
οδηγήσει" µια λεπτοµερή τοπική ανάλυση που χρησιµοποιεί ένα λεπτό πλέγµα σε
αυτήν την περιοχή ενδιαφέροντος.

15
3.1 Εισαγωγή στο ABAQUS/CAE

Το ABAQUS/CAE είναι το πλήρες περιβάλλον ABAQUS που παρέχει µια

απλή, συνεπή αληλεπίδραση για τη δηµιουργία µοντέλων ABAQUS, για την υποβολή
και την παρακολούθηση αµφίδροµα εργασιών του ABAQUS και για την αξιολόγηση
των αποτελεσµάτων από τις προσοµοιώσεις του ABAQUS. Το ABAQUS/CAE
διαιρείται σε modules (ενότητες), όπου κάθε module καθορίζει µια λογική πτυχή της
διαδικασίας µοντελοποίησης· παραδείγµατος χάριν, καθορίζοντας τη γεωµετρία,
καθορίζοντας τις ιδιότητες του υλικού, και δηµιουργώντας ένα πλέγµα. Καθώς
κινούµαστε από module σε module, αναπτύσσουµε σταδιακά το µοντέλο. Όταν το
µοντέλο είναι πλήρες, το ABAQUS/CAE δηµιουργεί ένα αρχείο εισόδου (input file),
το οποίο υποβάλλουµε στο προϊόν ανάλυσης του ABAQUS. Το ABAQUS/Standard ή
το ABAQUS/Explicit διαβάζει το input file που δηµιουργήθηκε από το
ABAQUS/CAE, εκτελεί την ανάλυση, στέλνει τις πληροφορίες στο ABAQUS/CAE,
ώστε να µπορούµε να παρακολουθούµε την πρόοδο της εργασίας (job), και
δηµιουργεί µια βάση δεδοµένων εξόδου (output database). Τέλος, χρησιµοποιούµε το
Visualization module (ενότητα απεικόνισης) για να διαβάσουµε την βάση δεδοµένων
εξόδου (output database) και να δούµε τα αποτελέσµατα της ανάλυσής µας. Καθώς
αλληλεπιδρούµε µε το ABAQUS/CAE, δηµιουργείται ένα αρχείο επανάληψης (replay
file), το οποίο περιέχει τις εντολές του ABAQUS/CAE για κάθε λειτουργία
µοντελοποίησης που εκτελούµε.

3.1.1 Ξεκινώντας το ABAQUS/CAE

Για να ξεκινήσουµε το ABAQUS/CAE, πληκτρολογούµε την εντολή

abaqus cae
στην προτροπή του λειτουργικού συστήµατος (operating system prompt), όπου
abaqus είναι η εντολή που χρησιµοποιείται για να τρέξει το ABAQUS. Η εντολή
αυτή µπορεί να είναι διαφορετική στο σύστηµά µας.
Όταν το ABAQUS/CAE ξεκινά, εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Start Session
όπως φαίνεται στο Σχήµα 3–1.

Σχήµα 3–1 Το παράθυρο διαλόγου Start Session.

16
Οι ακόλουθες επιλογές του session startup είναι διαθέσιµες:
• Create Model Database µας επιτρέπει να ξεκινήσουµε µια καινούρια
ανάλυση.
• Open Database µας επιτρέπει να ανοίξουµε ένα αποθηκευµένο µοντέλο
(previously saved model) ή ένα αρχείο βάσης δεδοµένων εξόδου (output
database file).
• Run Script µας επιτρέπει να τρέξουµε ένα αρχείο που περιέχει εντολές του
ABAQUS/CAE.
• Start Tutorial µας επιτρέπει να ξεκινήσουµε µια εισαγωγική διδακτική ύλη
(introductory tutorial) από την άµεση δικτυακή τεκµηρίωση (online
documentation).

3.1.2 Συστατικά του κύριου παραθύρου

Αλληλεπιδρούµε µε το ABAQUS/CAE µέσω του κύριου παραθύρου. Το Σχήµα 3–2

δείχνει τα συστατικά που εµφανίζονται στο κύριο παράθυρο.
Σχήµα 3–2 Συστατικά του κύριου παραθύρου.

Τα συστατικά είναι:
Title bar (Γραµµή τίτλου)
Η γραµµή τίτλου δείχνει την έκδοση του ABAQUS/CAE µε την οποία εργαζόµαστε
και το όνοµα της τρέχουσας βάσης δεδοµένων του µοντέλου (current model
database).

17
Menu bar (Γραµµή µενού)
Η γραµµή µενού περιέχει όλα τα διαθέσιµα µενού· τα µενού δίνουν πρόσβαση σε
όλες τις λειτουργίες. ∆ιαφορετικά µενού εµφανίζονται στη γραµµή µενού, ανάλογα
µε το µενού που επιλέγουµε από τη γραµµή περιεχοµένων (context bar).
Toolbar (Γραµµή εργαλείων)
Η γραµµή εργαλείων εξασφαλίζει άµεση πρόσβαση σε όλα τα στοιχεία που είναι
επίσης διαθέσια στα µενού.
Context bar (Γραµµή περιεχοµένων)
Το ABAQUS/CAE διαιρείται σε ένα σύνολο από modules (ενότητες), όπου κάθε
module µας επιτρέπει να εργαζόµαστε σε µια πτυχή του µοντέλου µας. Η λίστα
Module στη γραµµή περιεχοµένων µας επιτρέπει να κινούµαστε µεταξύ αυτών των
modules. Άλλα στοιχεία της γραµµής περιεχοµένων αποτελούν λειτουργία του
module στο οποίο εργαζόµαστε. Για παράδειγµα, η γραµµή περιεχοµένων µας
επιτρέπει να ανακτούµε ένα υπάρχον part, καθώς δηµιουργούµε τη γεωµετρία του
µοντέλου.
Toolbox area (Περιοχή εργαλειοθήκης)
Όταν εισάγουµε ένα module, η περιοχή εργαλειοθήκης εµφανίζει εργαλεία που είναι
κατάλληλα για αυτό το module. Η εργαλειοθήκη επιτρέπει άµεση πρόσβαση σε
πολλές από τις λειτουργίες του module που είναι επίσης διαθέσιµες από τη γραµµή
µενού (menu bar).
Canvas and drawing area (Φόντο και περιοχή σχεδίασης)
Το φόντο (canvas) µπορεί να θεωρηθεί ως µια άπειρη οθόνη ή πίνακας, πάνω στον
οποίο µπορούµε να τοποθετήσουµε παράθυρα απόψεων (viewports). Η σχεδιαστική
περιοχή είναι ένα ορατό τµήµα του φόντου.
Viewport (Παράθυρο άποψης)
Τα Viewports είναι παράθυρα πάνω στο φόντο, στα οποία το ABAQUS/CAE
εµφανίζει το µοντέλο µας.
Prompt area (Περιοχή προτροπών)
Η περιοχή προτροπών εµφανίζει οδηγίες που πρέπει να ακολουθήσουµε κατά τη
διάρκεια της διαδικασίας. Για παράδειγµα, µας ζητά να επιλέξουµε τη γεωµετρία,
καθώς δηµιουργούµε ένα σύνολο (set).
Message area (Περιοχή µηνυµάτων)
Το ABAQUS/CAE τυπώνει πληροφορίες κατάστασης και προειδοποιήσεις στην
περιοχή µηνυµάτων. Για να µεγεθύνουµε την περιοχή µηνυµάτων, σύρουµε το
ανώτατο άκρο. Για να δούµε πληροφορίες που έχει βγει εκτός της περιοχής
µηνυµάτων, χρησιµοποιούµε τη γραµµή κύλισης στη δεξιά πλευρά. Η περιοχή
µηνυµάτων εµφανίζεται εξ ορισµού, αλλά χρησιµοποιεί τον ίδιο χώρο που
καταλαµβάνει η επιφάνεια της γραµµής εντολών. Αν έχουµε πρόσφατα
χρησιµοποιήσει την επιφάνεια της γραµµής εντολών (command line interface), πρέπει
να πατήσουµε το κουµπί στην κατώτατη αριστερή γωνία του κύριου παραθύρου
για να ενεργοποιήσουµε την περιοχή µηνυµάτων.
Σηµείωση: Αν προστίθενται νέα µηνύµατα καθόσον είναι ενεργή η επιφάνεια της
γραµµής εντολών, το αλλάζει το χρώµα του φόντου που περιβάλλει την περιοχή
µηνυµάτων σε κόκκινο. Όταν εµφανίζουµε την περιοχή µηνυµάτων, το φόντο
επανέρχεται στο κανονικό του χρώµα.
Command line interface (Επιφάνεια γραµµής εντολών)
Μπορούµε να χρησιµοποιήσουµε την επιφάνεια γραµµής εντολών για να
πληκτρολογήσουµε εντολές Python και να αποτιµήσουµε µαθηµατικές εκφράσεις
χρησιµοποιώντας τη γλώσσα προγραµµατισµού Python που είναι δοµηµένη µέσα στο
ABAQUS/CAE. Η επιφάνεια περιλαµβάνει βασικές (>>>)και δευτερεύουσες (...)

18
προτροπές για να υποδείξει πότε πρέπει να παραχθούν εντολές που να συµφωνούν µε
την σύνταξη κατά Python.
Η επιφάνεια γραµµής εντολών είναι εξ ορισµού κρυµµένη, αλλά χρησιµοποιεί τον
ίδιο χώρο που καραλαµβάνει η περιοχή µηνυµάτων. Πατάµε το κουµπί στην
κατώτατη αριστερή γωνία για να εναλλαχθούµε από την περιοχή µηνυµάτων στην
επιφάνει γραµµής εντολών.

3.1.3 Τι είναι ένα module?

Όπως αναφέρθηκε προηγουµένως, το ABAQUS/CAE διαιρείται σε

λειτουργικές µονάδες που ονοµάζονται modules. Κάθε περιέχει µόνο εκείνα τα
εγαλεία που είναι σχετικά µε το ιδιαίτερο κοµµάτι της διαδικασίας µοντελοποίοσης.
Για παράδειγµα, το Mesh module περιέχει µόνο τα εργαλεία που είναι απαραίτητα για
να δηµιουργηθούν πλέγµατα πεπερασµένων στοιχείων, ενώ το Job module περιέχει
µόνο τα εργαλεία που χρησιµοποιούνται για να δηµιουργηθεί, να τροποποιηθεί, να
υποβληθεί και να ελεγχθεί η ανάλυση της εργασίας.
Επιλέγουµε ένα module από τη λίστα Module list στη γραµµή περιεχοµένων,
όπως φαίνεται στο Σχήµα 3–3. Η διάταξη των modules στο µενού αντιστοιχεί σε µια
λογική ακολουθία που πιθανόν να ακολουθήσουµε καθώς δηµιουργούµε ένα µοντέλο.
Σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να ακολουθήσουµε µια φυσιολογική πρόοδο για να
ολοκληρώσουµε µια διαδικασία µοντελοποίησης. Για παράδειγµα, πρέπει να
δηµιουργήσουµε parts πρωτού δηµιουργήσουµε ένα assembly. Αν και η διάταξη των
modules ακολουθεί µια λογική διαδοχή, το ABAQUS/CAE µας επιτρέπει να
επιλέγουµε οποιοδήποτε module οποιαδήποτε στιγµή, ανεξάρτητα από την
κατάσταση του µοντέλου. Ωστόσο, επιβάλλονται συγκεκριµένοι προφανείς
περιορισµοί. Για παράδειγµα, δεν µπορούµε να αναθέσουµε ιδιότητες διατοµών,
όπως διαστάσεις διατοµής µιας I-δοκού, σε µια γεωµετρία που δεν έχει ακόµα
δηµιουργηθεί.

Σχήµα 3–3 Επιλέγοντας ένα module.

Ένα ολοκληρωµένο µοντέλο περιέχει ο,τιδήποτε χρειάζεται το ABAQUS για να

ξεκινήσει η ανάλυση. Το ABAQUS/CAE χρησιµοποιεί µια βάση δεδοµένων
µοντέλου (model database) για να αποθηκεύει τα µοντέλα µας. Όταν ξεκινά το
ABAQUS/CAE, το παράθυρο διαλόγου µας επιτρέπει να δηµιουργήσουµε µια
καινούρια, άδεια βάση δεδοµένων µοντέλου στη µνήµη. Αφού ξεκινήσουµε το
ABAQUS/CAE, µπορούµε να αποθηκεύσουµε τη βάση δεδοµένων του µοντέλου σε
ένα δίσκο, επιλέγοντας από το κύριο µενού File Save. Για να ανακτήσουµε µια
βάση δεδοµένων µοντέλου από ένα δίσκο, επιλέγουµε File Open.

19
 Η ακόλουθη λίστα των modules που είναι διαθέσιµη µέσα στο ABAQUS/CAE,
περιγράφει µε συντοµία τις πράξεις µοντελοποίησης που µπορούµε να εκτελέσουµε
σε κάθε module. Η διάταξη των modules στη λίστα αντιστοιχεί στη σειρά µε την
οποία εµφανίζονται στην Module list της γραµµής περιεχοµένων (βλ. Σχήµα 3–3):
Part
Το Part module µας επιτρέπει να δηµουργούµε µεµονωµένα parts, σχεδιάζοντας τη
γεωµετρία τους απευθείας στο ABAQUS/CAE ή εισάγοντας τη γεωµετρία τους από
άλλα προγράµµατα γεωµετρικής µοντελοποίησης.
Property
Ο ορισµός ενός section περιέχει πληροφορίες σχετικά µε τις ιδιότητες ενός part ή µιας
περιοχής ενός part,όπως ο καθορισµός του υλικού που συνδέεται µε µια περιοχή και
και η γεωµετρία της διατοµής. Στο Property module δηµιουργούµε ορισµούς section
και ορισµούς υλικών, τους οποίους αναθέτουµε σε περιοχές των parts.
Assembly
Όταν δηµιουργούµε ένα part, αυτό υφίσταται στο δικό του σύστηµα συντεταγµένων,
που είναι ανεξάρτητο από τα άλλα parts του µοντέλου. Χρησιµοποιούµε το Assembly
module για να δηµιουργήσουµε instances (οµοιώµατα) των parts και για να
τοποθετήσουµε τα instances εξαρτηµένα µεταξύ τους σε ένα γενικό σύστηµα
συντεταγµένων, δηµιουργώντας εποµένως ένα. Ένα µοντέλο του ABAQUS περιέχει
µόνο ένα assembly.
Step
Χρησιµοποιούµε το Step module για να δηµιουργήσουµε και να σχηµατίσουµε
βήµατα ανάλυσης (analysis steps) και να τα συνδέσουµε µε ζητήµατα/αποτελέσµατα
εξόδου (output requests). Η διαδοχή των step εξασφαλίζει έναν εύκολο τρόπο για να
ληφθούν οι αλλαγές σε ένα µοντέλο (όπως οι αλλαγές των φορτίσεων ή των
συνοριακών συνθηκών). Τα ζητήµατα εξόδου (output requests) µπορούν να
ποικίλλουν ως κρίνεται απαραίτητο µεταξύ των steps.
Interaction
Στο Interaction module καθορίζουµε τις µηχανικές και θερµικές αλληλεπιδράσεις
µεταξύ των περιοχών ενός µοντέλου και του περιβάλλοντός του. Ένα παράδειγµα
µιας αλληλεπίδρασης είναι η επαφή µεταξύ δύο επιφανειών. Άλλες αλληλεπιδράσεις
που µπορούν να οριστούν περιλαµβάνουν περιορισµούς, όπως περιορισµούς δεσµών,
εξίσωσης και άκαµπτων σωµάτων. Το ABAQUS/CAE δεν αναγνωρίζει µηχανικές
επαφές ανάµεσα σε part instances ή σε περιοχές ενός assembly, εκτός αν η επαφή έχει
προσδιοριστεί στο Interaction module. Η απόλυτη φυσική εγγύτητα δύο επιφανειών
σε ένα assembly δεν είναι επαρκής για να δείξει οποιοδήποτε είδος αλληλεπίδρασης
µεταξύ των επιφανειών. Οι αλληλεπιδράσεις (Interactions) είναι αντικείµενα
εξαρτώµενα από τα βήµατα (step-dependent objects), το οποίο σηµαίνει ότι πρέπει να
καθορίζουµε τα βήµατα της ανάλυσης στα οποία είναι ενεργά.
Load
Το Load module µας επιτρέπει να προσδιορίζουµε φορτία, συνοριακές συνθήκες και
πεδία (loads, boundary conditions, fields). Τα φορτία και οι συνοριακές συνθήκες
είναι αντικείµενα εξαρτώµενα από τα βήµατα (step-dependent objects), το οποίο
σηµαίνει ότι πρέπει να προσδιορίσουµε τα βήµατα της ανάλυσης στα οποία είναι
ενεργά. Κάποια πεδία έιναι εξαρτώµενα από τα βήµατα, ενώ άλλα εφαρµόζονται
µόνο στο ξεκίνηµα της ανάλυσης.
Mesh
Το Mesh module περιέχει εργαλεία που µας επιτρέπουν να παράγουµε ένα πλέγµα
πεπερασµένων στοιχείων σε ένα assembly που δηµιουργήθηκε µέσα στο
ABAQUS/CAE. ∆ιάφορα επίπεδα αυτοµατισµού και ελέγχου είναι διαθέσιµα, ώστε

20
να µπορούµε να δηµιουργούµε ένα πλέγµα που ικανοποιεί τις ανάγκες της ανάλυσής
µας.
Job
Από τη στιγµή που έχουµε ολοκληρώσει όλα τα καθήκοντα που συνδέονται µε τον
ορισµό ενός µοντέλου, χρησιµοποιούµε το Job module για να αναλύσουµε το
µοντέλο. Το Job module µας επιτρέπει να υποβάλλουµε µια εργασία για ανάλυση και
να παρακολουθήσουµε την πρόοδό της. Πολλαπλά µοντέλα και «τρεξίµατα» µπορούν
να υποβληθούν και να παρακολουθηθούν ταυτόχρονα.
Visualization
Το Visualization module εξασφαλίζει γραφική απεικόνιση των µοντέλων
πεπερασµένων στοιχείων και των αποτελεσµάτων. Παρέχει πληροφορίες του
µοντέλου και των αποτελεσµάτων από την βάση δεδοµένων εξόδου (output database).
Μπορούµε να ελέγξουµε ποιες πληροφορίες θα γράφονται στη βάση δεδοµένων
εξόδου, τροποποιώντας τα ζητήµατα εξόδου (output requests) στο Step module.
Sketch
Τα σκαριφήµατα (Sketches) είναι δισδιάστατα προφίλ που χρησιµοποιούµε για να
διαµορφώσουµε τη γεωµετρία, καθώς ορίζουµε ένα native part στο ABAQUS/CAE.
Χρησιµοποιούµε το Sketch module για να δηµιουργήσουµε ένα σκαρίφηµα (sketch)
που ορίζει ένα επίπεδο part, µια δοκό, ή ένα partition ή για να δηµιουργήσουµε ένα
σκαρίφηµα, το οποίο µπορεί να προεκταθεί (extrude), να κινηθεί κυκλικά (sweep) ή
να περιστραφεί (revolve) για να διαµορφωθεί ένα τρισδιάστατο part.
Τα περιεχόµενα του κύριου παραθύρου αλλάζουν καθώς κινούµαστε µεταξύ
των modules. Επιλέγοντας ένα module από τη λίστα Module list της γραµµής
περιεχοµένων, η γραµµή περιεχοµένων, η εργαλειοθήκη του module, και η γραµµή
µενού αλλάζουν, ώστε να απεικονίζουν τις λειτουργίες του τρέχοντος module.

21
4.1 Κατανόηση του ρόλου των partitions

Καθώς προχωράµε τη διαδικασία µοντελοποίησης, ίσως διαπιστώσουµε ότι

πρέπει να επιλέξουµε µια συγκεκριµένη περιοχή που δεν υπάρχει στο µοντέλο.
Τέτοιες περιοχές µπορούν να χρησιµοποιηθούν για να καθορίσουν τα όρια υλικών, να
υποδείξουν τη θέση των φορτίων και των περιορισµών, και να βοηθήσουν στη
βελτίωση του πλέγµατος. Χρησιµοποιούµε τα εργαλεία Partition για να χωρίσουµε το
µοντέλο σε περιοχές.
Τα Partitions µπορούν να δηµιουργηθούν σε άκρα (edges), σε πλευρές (faces),
και σε κελιά (cells). Ένα partition κατά µήκος ενός edge δηµιουργεί µια νέα κορυφή
(vertex), ενώ partitions σε faces και cells δηµιουργούν νέα άκρα (edges) και νέες
πλευρές (faces), αντίστοιχα. Σε όλες τις περιπτώσεις, το partitioning χρησιµεύει για
να υποδιαιρέσει τη γεωµετρία που πρόκειται να διαχωριστεί. Το σχήµα 4–1 επεξηγεί
το χωρισµό ενός edge, ενός face, και ενός cell.

Σχήµα 4–1 ∆ιαχωρισµός (Partitioning) ενός edge, ενός face, και ενός cell.

∆ιαχωρίζουµε edges, faces, και cells, ορίζοντας partitions που αναφέρονται σε

υπάρχουσα γεωµετρία. Μπορούµε να χωρίσουµε ένα part είτε στο Part module, είτε
στο Property module, ή µπορούµε να χωρίσουµε ένα assembly στα modules που
λειτουργούν µε το assembly. Παραδείγµατος χάριν, µπορούµε να χωρίσουµε ένα face
του assembly στο Mesh module, και να δηµιουργήσουµε seeds στο προκύπτον
εσωτερικό edge για να βελτιώσουµε το πλέγµα. Ένα partition είναι ένα feature
(χαρακτηριστικό) και όπως όλα τα features, µπορεί να τροποποιηθεί, να διαγραφεί, να
αποκρυφθεί, και να επαναληφθεί, καθώς επίσης είναι εφικτό να δοθούν πληροφορίες
γι’ αυτό. Οµοίως, ένα partition αναπαράγεται όταν αναπαράγεται το assembly ή το
part.

4.2 Χρησιµοποιώντας τα εργαλεία Partition

Μπορούµε να έχουµε πρόσβαση στα εργαλεία Partition επιλέγοντας Tools

Partition από το κύριο µενού. Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Create Partition,
και επιλέγουµε τον τύπο γεωµετρίας µε βάση την οποία θα γίνει το partition —edge,
face, ή cell— από τα κουµπιά στην περιοχή Type στην κορυφή του παραθύρου
διαλόγου. Η Method list (λίστα µε τις µεθόδους) αλλάζει για να απεικονίσει τα
partitions που µπορούµε να δηµιουργήσουµε. Επιλέγουµε το επιθυµητό εργαλείο
partition από την Method list, και ακολουθούµε τις υπαγορεύσεις στη περιοχή
προτροπών για να δηµιουργήσουµε το partition. Τα περισσότερα από τα εργαλεία µας
επιτρέπουν να δηµιουργήσουµε πολλαπλά partition edges, faces, ή cells, σε µια χρήση
του παραθύρου Create Partition. Μπορούµε να χρησιµοποιήσουµε έναν συνδυασµό
drag select (επιλογή µε σύρσιµο), [ Shift]+Click, [ Ctrl]+Click, και την angle

22
method (µέθοδος γωνίας) για να επιλέξουµε τα edges, faces, ή cells που θα
δηµιουργήσουν τα partition.
Μπορούµε επίσης να έχουµε πρόσβαση στα εργαλεία Partition από την
εργαλειοθήκη module toolbox. Το σχήµα 4–2 παρουσιάζει τις κρυµµένες εικόνες για
όλα τα εργαλεία partition στις εργαλειοθήκες module toolboxes.

Σχήµα 4–2 Τα εργαλεία partition.

Για να δούµε ένα tooltip που περιέχει µια µικρή περιγραφή για κάθε εργαλέιο
partition, κρατάµε για λίγο το ποντίκι πάνω από το εργαλείο.

4.3 Κατανόηση των partitions

Αυτή η παράγραφος περιγράφει τις βασικές έννοιες που πρέπει να καταλάβουµε

πρίν χρησιµοποιήσουµε τα εργαλεία Partition.

4.3.1 Γιατί δηµιουργούµε ένα partition?

Η απόφαση για το πότε θα χρησιµοποιήσουµε τα εργαλεία Partition εξαρτάται

από τον τρόπο µε τον οποίο θα χρησιµοποιήσουµε τις προκύπτουσες περιοχές, όπως
περιγράφεται παρακάτω:

∆ιαχωρισµός (Partitioning) των parts

Χρησιµοποιούµε τα εργαλεία Partition στο Part ή στο Property module για να
διαιρέσουµε ένα part σε περιοχές. Πιθανόν να χρησιµοποιήσουµε τις προκύπτουσες
περιοχές στο Property module για να εφαρµόσετε section definitions (προσδιορισµοί
των sections πάνω στο µοντέλο), οι οποίοι περιλαµβάνουν πληροφορίες γεωµετρίας
διατοµών (cross-sectional geometry information), καθώς επίσης και πληροφορίες
ιδιοτήτων υλικών (material property information). Τα Partitions που δηµιουργήθηκαν
στο Part module και στο Property module είναι συνδεµένα µε το part, και είναι
διαθέσιµα σε κάθε instance του part στο assembly. Ωστόσο, δεν µπορούµε να
τροποποιήσουµε ή να διαγράψουµε τα partitions σε ένα part instance.

∆ιαχωρισµός (Partitioning) του assembly

Χρησιµοποιούµε τα εργαλεία Partition στα σχετικά µε το assembly modules, για
να διαιρέσουµε τα part instances στο assembly σε περιοχές. Πιθανόν να
χρησιµοποιήσουµε τις προκύπτουσες περιοχές για να κάνουµε τα εξής:
• Να εφαρµόσουµε φορτία (loads), συνοριακές συνθήκες (boundary conditions),
και πεδία (fields) σε περιοχές.
• Να συνδέσουµε ένα output request µε περιοχές.
• Να κερδίσουµε πιο λεπτοµερή έλεγχο της διαδικασίας δηµιουργίας του
πλέγµατος, µε την προσθήκη εσωτερικών ακρών (internal edges), στα οποία
µπορεί να γίνει seeding.
• Να υποδιαιρέσουµε σύνθετες τρισδιάστατες περιοχές σε απλούστερες περιοχές,
ώστε να µπορεί να γίνει αυτόµατα η δηµιουργία του πλέγµατος.
Τα Partitions που δηµιουργήθηκαν σε ένα assembly συνδέονται µόνο µε το
assembly, και όχι µε τα αρχικά parts, και είναι διαθέσιµα σε όλα τα modules που

23
λειτουργούν στο assembly. ∆εν θα εµφανιστούν σε άλλα instances του ίδιου part, και
δεν είναι διαθέσιµα στο Part ή στο Property module.

4.3.2 Τα Partitions ως features (χαρακτηριστικά)

Η γεωµετρία κάθε part αποτελείται από ένα σύνολο από features. Ένα partition
είναι απλά ένα πρόσθετο γεωµετρικό χαρακτηριστικό (geometric feature) που
προσθέτουµε στο part. Επειδή τα partitions είναι features, µπορούν να
τροποποιηθούν, να διαγραφούν, να αποκρυφθούν, και να επαναληφθούν,
χρησιµοποιώντας το εργαλείο Feature Manipulation toolset.
Εάν δηµιουργούµε ένα partition και κατόπιν τροποποιούµε τη γεωµετρία του
υποκείµενου part ή του assembly, το ABAQUS / CAE αναπαράγει το partition µαζί
µε όλα τα άλλα χαρακτηριστικά. Επιπλέον, η γεωµετρία του αναπαραγµένου partition
εξαρτάται από τη µέθοδο που χρησιµοποιήσαµε για να δηµιουργήσουµε το partition.
Το ακόλουθο παράδειγµα δείχνει ότι οι αλλαγές στην υποκείµενη γεωµετρία µπορούν
να αναγκάσουν τα partitions να µετακινηθούν ή να αλλάξουν σχήµα όταν
αναπαράγεται το assembly.
1. Ο χρήστης διαχωρίζει ένα face χρησιµοποιώντας µια γραµµή µεταξύ δύο
επιλεγµένων σηµείων (τα κέντρα των δύο κύκλων), όπως φαίνεται στο Σχήµα
4–3.
Σχήµα 4–3 Partition µεταξύ δύο επιλεγµένων σηµείων.

2. Ο χρήστης τροποποιεί το assembly, και τη θέση των επιλεγµένων σηµείων

που ορίζουν τις αλλαγές του partition. Όταν το ABAQUS/CAE αναπαράγει
το assembly, το partition ορίζεται ακόµα ως η γραµµή µεταξύ του κέντρου
των δύο κύκλων, όπως φαίνεται στο σχήµα 4 –4.

24
 Σχήµα 4–4 Το partition µετά την αναπαραγωγή.

4.4 Επισκόπηση των τεχνικών διαχωρισµού (partitioning techniques)

Αυτή η παράγραφος δίνει µια επισκόπηση των διαφόρων τεχνικών διαχωρισµού

(partitioning techniques).

4.4.1 Επισκόπηση των µεθόδων για partitioning edges

Επιλέγουµε Tools Partition από το κύριο µενού για να εµφανίσουµε το

παράθυρο διαλόγου Create Partition. Όταν επιλέγουµε Edge από το παράθυρο
διαλόγου Create Partition, η λίστα µε τις µεθόδους (Method list) εµφανίζει τις
ακόλουθες µεθόδους για partitioning edges:

Specify parameter by location (Προσδιορισµός παραµέτρου µε βάση τη θέση)

Επιλέγουµε ένα σηµείο οπουδήποτε κατά µήκος του edge.
Enter parameter (Εισαγωγή παραµέτρου)
Εισάγουµε µια παράµετρο στην περιοχή προτροπών, όπως φαίνεται στο σχήµα 4–5.
Ένα βέλος κατά µήκος του edge δείχνει τη διεύθυνση κατά την οποία αυξάνεται η
τιµή της παραµέτρου ξεκινώντας από την αρχική κορυφή (που αντιστοιχεί σε τιµή της
παραµέτρου ίση µε 0) προς την τελική κορυφή (που αντιστοιχεί σε τιµή ίση µε 1).

Σχήµα 4–5 Εισαγωγή παραµέτρου για τη δηµιουργία ενός partition edge.

Select midpoint/datum point (Επιλογή µέσου σηµείου ή datum point)

Επιλέγουµε το σηµείου του µέσου ενός edge ή ένα datum point κατά µήκος ενός
edge, όπως φαίνεται στο Σχήµα 4–6.

25
Σχήµα 4–6 Επιλογή µέσου σηµείου ή ενός datum point για δηµιουργία ενός partition
edge.

Use datum plane (Χρήση ενός datum plane)

Επιλέγουµε ένα datum plane. Το ABAQUS/CAE δηµιουργεί το partition στα σηµεία
όπου το datum plane τέµνει τα άκρα (edges), όπως φαίνεται στο Σχήµα 4–7. Ο
διαχωρισµός (Partitioning) µιας οµάδας από επιλεγµένα άκρα (edges) µε ένα datum
plane είναι µια χρήσιµη τεχνική για ευθυγράµµιση µιας οµάδας από partitions.

Σχήµα 4–7 Επιλογή ενός datum plane για δηµιουργία partition edges.

26
5.1 Κινηµατικοί περιορισµοί (Kinematic constraints): επισκόπηση

Οι ακόλουθοι τύποι κινηµατικών περιορισµών µπορούν να οριστούν:

Equations: Γραµµικοί περιορισµοί πολλαπλών σηµείων (Linear multi-point

constraints) µπορούν να δοθούν υπό µορφή εξίσωσης.
Multi-point constraints: Οι περιορισµοί πολλαπλών σηµείων (Multi-point
constraints-MPCs) ορίζουν γραµµικούς ή µη γραµµικούς περιορισµούς µεταξύ
κόµβων. Αυτές οι σχέσεις µεταξύ των κόµβων µπορούν να είναι είτε προεπιλεγµένοι
τύποι που παρέχονται από το ABAQUS, είτε να κωδικοποιούνται στο
ABAQUS/Standard, υπό µορφή υπορουτίνας που δίνεται από τον χρήστη.
Kinematic coupling: Στο ABAQUS/Standard, ένας κόµβος ή µια οµάδα κόµβων
µπορεί να περιοριστεί (να δεσµευτεί) σε έναν κόµβο αναφοράς. Παρόµοιος µε τους
περιορισµούς πολλαπλών σηµείων, ο κινηµατικός περιορισµός σύζευξης επιτρέπει
τον γενικό προσδιορισµό των περιορισµένων βαθµών ελευθερίας κόµβο προς κόµβο.
Surface-based tie constraints: ∆ύο επιφάνειες µπορούν να συνδεθούν. Κάθε κόµβος
στην πρώτη επιφάνεια (δευτερεύουσα επιφάνεια) θα έχει τις ίδιες τιµές για τους
βαθµούς ελευθερίας του, µε το σηµείο στη δεύτερη επιφάνεια (κύρια επιφάνεια) στην
οποία είναι πλησιέστερος. Στην περίπτωση επιφανειακών στοιχείων που δένονται σε
µια επιφάνεια διατοµής δοκού, οι αποστάσεις µεταξύ των επιφανειακών στοιχείων
και της δοκού χρησιµοποιούνται στον καθορισµό των περιορισµών, οι οποίοι
περιλαµβάνουν τους περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας της δοκού.
Surface-based coupling constraints: Μια οµάδα κόµβων που βρίσκονται σε µια
επιφάνεια µπορεί να περιοριστεί σε έναν κόµβο αναφοράς. Αυτός ο περιορισµός
µπορεί να είναι κινηµατικός, στον οποίο η οµάδα κόµβων σύζευξης µπορεί να
περιοριστεί από την άκαµπτη κίνηση του σώµατος που καθορίζεται από τον κόµβο
αναφοράς, ή διανεµηµένος, στον οποίο η οµάδα κόµβων σύζευξης µπορεί να
περιοριστεί από την άκαµπτη κίνηση του σώµατος που καθορίζεται από τον κόµβο
αναφοράς υπό µια µέση έννοια.
Surface-based shell-to-solid coupling: Μια ακραία επιφάνεια σε ένα τρισδιάστατο
κελυφοειδές πλέγµα στοιχείων µπορεί να συνδεθεί µε ένα στοιχείο ή µε µια επιφάνεια
(βασισµένη σε κόµβους) σε ένα τρισδιάστατο στερεό πλέγµα. Η σύζευξη επιβάλλεται
από τη δηµιουργία ενός εσωτερικού συνόλου από διανεµηµένους περιορισµούς
σύζευξης.
Mesh-independent spot welds: ∆ύο ή περισσότερες επιφάνειες µπορούν να
συνδεθούν µαζί χρησιµοποιώντας συνδέσεις όπως οι συγκολλήσεις σηµείων. Οι
διανεµηµένοι περιορισµοί σύζευξης δηµιουργούνται σε κάθε µια από τις
συνδεδεµένες επιφάνειες. Η σύνδεση διαµορφώνεται ανεξάρτητα από το πλέγµα.
Embedded elements: Ένα στοιχείο ή µια οµάδα στοιχείων µπορεί να ενσωµατωθεί
σε µια οµάδα στοιχείων υποδοχής (host elements), ABAQUS θα ψάξει για τις
γεωµετρικές σχέσεις µεταξύ των κόµβων στα ενσωµατωµένα στοιχεία και στα
στοιχεία υποδοχής. Εάν ένας κόµβος σε ένα ενσωµατωµένο στοιχείο βρεθεί µέσα σε
ένα στοιχείο υποδοχής, οι βαθµοί ελευθερίας στον κόµβο θα εξαλειφθούν µε τον
περιορισµό τους στις (παρεµβαλλόµενες) τιµές των βαθµών ελευθερίας του στοιχείου
υποδοχής. Τα στοιχεία υποδοχής δεν µπορούν τα ίδια να ενσωµατωθούν.
Release: Στο ABAQUS/Standard ένας τοπικός περιστροφικός βαθµός ελευθερίας ή
ένας συνδυασµός τοπικών περιστροφικών βαθµών ελευθερίας µπορεί να
απελευθερωθεί και στο ένα ή και στα δύο άκρα ενός στοιχείου διατοµής δοκού.

27
 Οι συνοριακές συνθήκες είναι επίσης ένας τύπος κινηµατικού περιορισµού
στην ανάλυση τάσεων, επειδή ορίζουν την στήριξη της κατασκευής ή δίνουν τις
σταθερές µετατοπίσεις στα σηµεία των κόµβων.
Τα στοιχεία συνδετήρων µπορούν να χρησιµοποιηθούν για να επιβάλουν τους
στοιχείο-βασισµένους στον κινηµατικούς περιορισµούς για την ανάλυση µηχανισµός-
τύπων.
Οι αλληλεπιδράσεις επαφών, που περιγράφονται στο Part VIII, “Interactions,”
µπορούν να χρησιµοποιηθούν για να επιβάλουν περιορισµούς µεταξύ σωµάτων που
έρχονται σε επαφή. Οι αλληλεπιδράσεις επαφών µπορούν να χρησιµοποιηθούν στη
µηχανική καθώς επίσης και στην συνδεµένη θερµοµηχανική και συνδεµένη ρευστός-
µηχανική ανάλυση πόρων.

Πολλαπλοί κινηµατικοί περιορισµοί σε έναν κόµβο

Είναι δυνατό να χρησιµοποιηθεί ένας µοναδικός κόµβος σε διάφορους

περιορισµούς πολλαπλών σηµείων, στον κινηµατικό περιορισµό σύζευξης
(καθορισµένο είτε µέσω της επιλογής *COUPLING είτε της επιλογής *KINEMATIC
COUPLING), στον περιορισµό δεσµών, και στις σχέσεις περιορισµού εξίσωσης.
Ωστόσο, οι εξαρτήσεις των περιορισµών αντιµετωπίζονται διαφορετικά στο
ABAQUS/Standard και διαφορετικά στο ABAQUS/Explicit.

Πολλαπλάσιοι περιορισµοί στο ABAQUS/Standard

Στο ABAQUS/Standard, οι κινηµατικοί περιορισµοί επιβάλλονται συνήθως από

απαλειφόµενους βαθµούς ελευθερίας στους εξαρτηµένους κόµβους. Από τη στιγµή
που µια µεταβλητή έχει απαλειφθεί, δεν µπορεί να αναφέρεται σε οποιαδήποτε
συνοριακή συνθήκη ή σε οποιονδήποτε συνακόλουθο περιορισµό πολλαπλών
σηµείων, κινηµατικό περιορισµό σύζευξης, δεσµικό περιορισµό ή περιορισµό
εξίσωσης. Εάν ο χρήστης σκοπεύει να χρησιµοποιήσει µια µεταβλητή που
εξαλείφεται σε µια εξίσωση περιορισµού ως παραµένουσα µεταβλητή σε µια άλλη
εξίσωση περιορισµού, τα δεδοµένα εισόδου πρέπει να διαταχτούν έτσι ώστε, η
εξίσωση περιορισµού στην οποία η µεταβλητή εξαλείφεται, να ακολουθεί τις άλλες
εξισώσεις περιορισµού στο αρχείο δεδοµένων.
Το υπερβολικό «δέσιµο» του περιορισµού πολλαπλών σηµείων, του
κινηµατικού περιορισµού σύζευξης, και των σχέσεων περιορισµού εξίσωσης δεν
συστήνεται και µπορεί να οδηγήσει σε µια υποβάθµιση στην απόδοση κατά τη
διάρκεια προεπεξεργασίας της ανάλυσης. Όποτε είναι δυνατόν, είναι καλύτερο να
συσχετίζεται η συµπεριφορά διάφορων κόµβων (που οµαδοποιούνται σε ένα σύνολο
κόµβων) µε έναν µοναδικό κόµβο χρησιµοποιώντας έναν περιορισµό πολλαπλών
σηµείων, ή έναν κινηµατικό περιορισµό σύζευξης, ή µια σχέση περιορισµού
εξίσωσης.

Πολλαπλοί περιορισµοί στο ABAQUS/Explicit

Οι κινηµατικοί περιορισµοί στο ABAQUS/Explicit µπορούν να οριστούν µε

οποιαδήποτε σειρά αδιαφορώντας για τις εξαρτήσεις περιορισµών. Με εξαίρεση τους
περιορισµούς που προκύπτουν από κινηµατικά ζευγάρια επαφών, το
ABAQUS/Explicit επιλύει για όλους τους κινηµατικούς περιορισµούς ταυτόχρονα.
Κατά συνέπεια, οι κόµβοι που περιλαµβάνονται σε έναν συνδυασµό από
περιορισµούς πολλαπλών σηµείων, περιορισµούς εξίσωσης, κινηµατικούς

28
περιορισµούς συνδετήριων στοιχείων, περιορισµούς άκαµπτων σωµάτων, και
περιορισµούς λόγω των συνοριακών συνθηκών θα ικανοποιούν ταυτόχρονα αυτούς
τους περιορισµούς εφ' όσον δεν είναι ασύµβατοι. Οι περιττοί και κλειστοί
περιορισµοί βρόχων είναι αποδεκτοί.
Για να ληφθούν ακριβή αποτελέσµατα (δυνάµεις αντίδρασης και ροπές) από το
ABAQUS/Explicit, στους κόµβους που περιορίζονται από συνοριακές συνθήκες,
εκτός από έναν ή περισσότερους από τους κινηµατικούς περιορισµούς που
περιγράφονται ανωτέρω, µπορεί µερικές φορές να είναι απαραίτητο να υποβληθεί η
ανάλυση σε επίλυση µε διπλή ακρίβεια. Σε µια τέτοια περίπτωση, µια επίλυση διπλής
ακρίβειας θα αποφέρει µια καλύτερη εκτίµηση του έργου που παράγεται από τις
δυνάµεις αντίδρασης και τις ροπές, και µε αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται µια
ακριβέστερη τιµή της ενέργειας λόγω της εξωτερικής εργασίας που περιγράφεται από
το ABAQUS/Explicit.

5.2 Γραµµικές εξισώσεις περιορισµού

Με τη χρήση της επιλογής *EQUATION εισάγονται οι γραµµικοί περιορισµοί

πολλαπλών σηµείων υπό µορφή εξίσωσης.

Επισκόπηση

Ένας γραµµικός περιορισµός πολλαπλών σηµείων απαιτεί ότι ένας γραµµικός

συνδυασµός κοµβικών µεταβλητών είναι ίσος µε µηδέν, το οποίο σηµαίνει:

όπου είναι µια κοµβική µεταβλητή στον κόµβο , για τον βαθµό ελευθερίας i
και είναι συντελεστές που καθορίζουν τη σχετική κίνηση των κόµβων.
Οι γραµµές δεδοµένων της επιλογής *EQUATION χρησιµοποιούνται για να ορίσουν:
• τον αριθµό των όρων στην εξίσωση,
• τους κόµβους , και τους βαθµούς ελευθερίας, i, που αντιστοιχούν στις
κοµβικές µεταβλητές και
• τους συντελεστές .

Στο ABAQUS/Explicit, η επιλογή *EQUATION µπορεί να χρησιµοποιηθεί µόνο

για να περιορίσει µηχανικούς βαθµούς ελευθερίας.

Στο ABAQUS/Standard, η πρώτη κοµβική µεταβλητή που δίνεται στις γραµµές

δεδοµένων ( που αντιστοιχεί στον ) θα απαλειφθεί για να επιβάλει τον
περιορισµό. Εποµένως, δεν πρέπει να χρησιµοποιηθεί για να εφαρµόσει συνοριακές
συνθήκες, όπως επίσης δεν θα ‘πρεπε να χρησιµοποιηθεί σε οποιονδήποτε
επακόλουθο περιορισµό πολλαπλών σηµείων, ή κινηµατικό περιορισµό σύζευξης, ή
δεσµικό περιορισµό, ή περιορισµό εξίσωσης ο περιορισµός δεν ισχύει στο
ABAQUS/Explicit.

Προσδιορίζοντας τους κόµβους που περιλαµβάνονται στην εξίσωση

Είτε σύνολα κόµβων, είτε µεµονωµένοι κόµβοι µπορούν να δοθούν ως

δεδοµένα εισόδου στις γραµµές δεδοµένων της επιλογής *EQUATION. Εάν

29
χρησιµοποιούνται σύνολα κόµβων, οι αντίστοιχες καταχωρήσεις συνόλων θα
εναρµονίζονται µεταξύ τους. Εάν ως δεδοµένα εισόδου δίνονται ταξινοµηµένα
σύνολα κόµβων, ο χρήστης πρέπει να εξασφαλίσει ότι οι κόµβοι είναι αριθµηµένοι
έτσι ώστε θα ταιριάξουν σωστά ο ένας πάνω τον άλλον αφότου ταξινοµηθούν. Οι
κόµβοι σε ένα άτακτο σύνολο κόµβων θα χρησιµοποιηθούν µε τη σειρά που έχουν
δοθεί κατά τον ορισµό του συνόλου.
Εάν η πρώτη καταχώρηση είναι ένας µοναδικός κόµβος, οι επόµενες καταχωρήσεις
πρέπει να είναι µοναδικοί κόµβοι. Εάν η πρώτη καταχώρηση είναι ένα σύνολο
κόµβων, οι επόµενες καταχωρήσεις µπορούν να είναι είτε σύνολα κόµβων, είτε
µοναδικοί κόµβοι. Η τελευταία επιλογή είναι χρήσιµη, εάν ένας βαθµός ελευθερίας
σε κάθε ένα από τα σύνολα των κόµβων εξαρτάται από έναν βαθµό ελευθερίας ενός
µοναδικού κόµβου. Η περίπτωση αυτή µπορεί να εµφανιστεί σε συγκεκριµένες
συνθήκες συµµετρίας ή στην προσοµοίωση ενός άκαµπτου σώµατος.
Στο ABAQUS/Standard, ένας γραµµικός περιορισµός πολλαπλών σηµείων δεν
µπορεί να χρησιµοποιηθεί για να συνδέσει δύο άκαµπτα σώµατα, στους κόµβους
πέρα από τους κόµβους αναφοράς, δεδοµένου ότι οι περιορισµοί πολλαπλών σηµείων
χρησιµοποιούν την εξάλειψη των βαθµών ελευθερίας και οι άλλοι κόµβοι σε ένα
άκαµπτο σώµα δεν έχουν ανεξάρτητους βαθµούς ελευθερίας. Στο ABAQUS/Explicit
ένας κόµβος αναφοράς άκαµπτου σώµατος ή οποιοσδήποτε άλλος κόµβος σε ένα
άκαµπτο σώµα µπορεί να χρησιµοποιηθεί στον καθορισµό εξίσωσης (*EQUATION
definition).
Οι γραµµικές εξισώσεις περιορισµού οδηγούν σε δυνάµεις περιορισµού προς
όλους τους βαθµούς ελευθερίας που εµφανίζονται στις εξισώσεις. Εάν ο χρήστης
ελέγχει την ισορροπία του µοντέλου στο ABAQUS/Standard, αυτές οι δυνάµεις
περιορισµού πρέπει να λαµβάνονται υπόψη.

Παράδειγµα
Επιθυµούµε να επιβάλουµε την εξίσωση

Γράφουµε αρχικά την εξίσωση στην τυποποιηµένη µορφή

Κατόπιν, τα δεδοµένα δίνονται ως εξής

*EQUATION
3
5, 3, 1.0, 6, 1, -1.0, 1000, 3, 1.0

Στο ABAQUS/Standard, ο βαθµός ελευθερίας 3 στον κόµβο 5, θα απαλειφθεί

για να επιβάλει αυτόν τον περιορισµό και εποµένως, δεν µπορεί να χρησιµοποιηθεί σε
οποιονδήποτε καθορισµό συνοριακής συνθήκης ή σε οποιοδήποτε επακόλουθη
εξίσωση, κινηµατική σύζευξη, δεσµό, ή περιορισµό πολλαπλών σηµείων. Εντούτοις,
ο βαθµός ελευθερίας 1 στον κόµβο 6 και ο βαθµός ελευθερίας 3 στον κόµβο 1000
µπορούν να χρησιµοποιηθούν σε επόµενες εξισώσεις, περιορισµούς πολλαπλών
σηµείων , ή συνοριακές συνθήκες. Αυτός ο περιορισµός δεν ισχύει στο
ABAQUS/Explicit.

Λήψη της δύναµης περιορισµού

Ο γραµµικός περιορισµός παράγει δυνάµεις περιορισµού σε όλους τους

βαθµούς ελευθερίας που περιλαµβάνονται στην εξίσωση. Για µια δεδοµένη εξίσωση

30
περιορισµού, αυτές οι δυνάµεις είναι ανάλογες προς τους αντίστοιχους συντελεστές
τους. Για να βρει ο χρήστης τις δυνάµεις περιορισµού, εισάγει έναν κόµβο που δεν
είναι συνδεµένος µε κανένα στοιχείο στο µοντέλο. Η εξίσωση περιορισµού πρέπει να
ξαναγραφεί ως εξής

και να καθοριστεί µια συνοριακή συνθήκη µηδενικής µετατόπισης στο βαθµό

ελευθερίας του κόµβου χρησιµοποιώντας την επιλογή *BOUNDARY. Η δύναµη
αντίδρασης που λαµβάνεται στον κόµβο θα είναι ίση µε τη δύναµη περιορισµού
που ενεργεί στον κόµβο , στον βαθµό ελευθερίας . Η δύναµη περιορισµού για
οποιονδήποτε όρο µε συντελεστή στην εξίσωση περιορισµού, λαµβάνεται
πολλαπλασιάζοντας την δύναµη περιορισµού στον κόµβο , και στον βαθµό
ελευθερίας , µε τον λόγο .
Παραδείγµατος χάριν, εάν η εξίσωση είναι

και απαιτούνται οι δυνάµεις περιορισµού, η εξίσωση µπορεί να ξαναγραφεί ως

ακολούθως

όπου ο κόµβος 1000 είναι ο σταθερός "τεχνητός" κόµβος.

∆εδοµένου ότι ο συντελεστής του είναι αντίθετος του συντελεστή του ,η
δύναµη περιορισµού στον κόµβο 5 είναι η ίδια µε τη δύναµη αντίδρασης στον κόµβο
1000. ∆εδοµένου ότι ο συντελεστής του είναι ο ίδιος µε το συντελεστή του ,
η δύναµη περιορισµού στον κόµβο 6 είναι αντίθετη της δύναµης αντίδρασης στον
κόµβο 1000.

Ανάγνωση των γραµµών δεδοµένων από ένα εναλλακτικό αρχείο εισαγωγής

δεδοµένων

Οι γραµµές δεδοµένων της επιλογής *EQUATION µπορούν να περιληφθούν σε

ένα χωριστό αρχείο εισαγωγής δεδοµένων. Χρησιµοποιώντας την παράµετρο
INPUT, καθορίζεται το όνοµα του εναλλακτικού αρχείου. Εάν η παράµετρος INPUT
παραλείπεται, υποτίθεται ότι οι γραµµές δεδοµένων ακολουθούν τη γραµµή λέξης
κλειδιού.

5.3 Περιορισµοί δεσµών πλέγµατος

Η παράγραφος αυτή περιγράφει πώς δύο επιφάνειες µπορούν να συνδεθούν

κατά τη διάρκεια µιας προσοµοίωσης, και αποτελεί χρήσιµο στοιχείο για λόγους
βελτιστοποίησης του πλέγµατος, ειδικά για τα τρισδιάστατα προβλήµατα.

Επισκόπηση

Ένας περιορισµός δεσµών ή δεσµικός περιορισµός βασισµένος σε επιφάνεια:

• µπορεί να χρησιµοποιηθεί µόνο µε ορισµούς περιορισµών βασισµένους σε
επιφάνεια

31
 • περιορίζει καθέναν από τους κόµβους στην δευτερεύουσα επιφάνεια ώστε να
έχει την ίδια κίνηση και την ίδια τιµή θερµοκρασίας, πίεσης πόρων,
ακουστικής πίεσης, ή ηλεκτρικού δυναµικού µε το σηµείο στην κύρια
επιφάνεια στην οποία είναι πλησιέστερο.
• επιτρέπει τις γρήγορες µεταβάσεις στην πυκνότητα του πλέγµατος µέσα στο
µοντέλο και
• απαλείφει τους βαθµούς ελευθερίας των κόµβων της δευτερεύουσας επιφάνειας
που περιορίζονται, όπου είναι δυνατόν.

Καθορισµός ενός δεµένου περιορισµού για ένα ζευγάρι επιφανειών

Η επιλογή * TIE µπορεί να χρησιµοποιηθεί για να δηµιουργήσει µεταφορική

και περιστροφική κίνηση όπως επίσης και όλοι οι άλλοι ενεργοί βαθµοί ελευθερίας
που είναι ίσοι για ένα ζευγάρι από επιφάνειες. Η παράµετρος NAME πρέπει να
χρησιµοποιηθεί για να ορίσει ένα όνοµα σε αυτόν τον περιορισµό και µπορεί να
χρησιµοποιηθεί για µετέπειτα επεξεργασία στο ABAQUS/CAE. Οι δευτερεύουσες
και οι κύριες επιφάνειες που ζευγαρώνονται στον περιορισµό καθορίζονται στη
γραµµή δεδοµένων.

Καθορίζοντας τις επιφάνειες που περιορίζονται

Χρησιµοποιώντας την επιλογή *SURFACE, καθορίζονται οι δευτερεύουσες και

οι κύριες επιφάνειες που χρησιµοποιούνται στον περιορισµό. Ως δευτερεύουσες
επιφάνειες µπορούν να χρησιµοποιηθούν είτε επιφάνειες βασισµένες σε στοιχεία, είτε
επιφάνειες βασισµένες σε κόµβους. Οποιοσδήποτε τύπος επιφάνειας (επιφάνεια
βασισµένη σε στοιχεία, επιφάνεια βασισµένη σε κόµβους, ή αναλυτικός τύπος
επιφάνειας) µπορεί να χρησιµοποιηθεί ως κύρια επιφάνεια. Επιφάνειες βασισµένες σε
στοιχεία, µπορούν να είναι είτε µονής όψης, είτε διπλής όψης, ή να βασίζονται σε
άκρα. Όταν η κύρια επιφάνεια είναι βασισµένη σε κόµβους, ο δευτερεύων κόµβος
περιορίζεται από τον πλησιέστερο κύριο κόµβο.

Καθορισµός του υποσυνόλου των δευτερευόντων κόµβων που δένονται

Χρησιµοποιώντας την παράµετρο TIED NSET, ορίζεται ένα σύνολο κόµβων

που περιέχει τους δευτερεύοντες κόµβους που πρόκειται να δεθούν µε την επιλογή
*TIE. Εναλλακτικά, χρησιµοποιείται η παράµετρος POSITION TOLERANCE για να
καθοριστεί µια απόλυτη απόσταση από την κύρια επιφάνεια (είτε πάνω, είτε κάτω,
είτε µακριά από το άκρο) µέσα στην οποία πρέπει να βρεθούν όλοι οι κόµβοι στην
δευτερεύουσα επιφάνεια που δένεται. Οι δευτερεύοντες κόµβοι που δεν βρίσκονται
µέσα σε αυτήν την απόλυτη απόσταση δεν είναι δεµένοι. Εάν δεν χρησιµοποιηθεί η
παράµετρος TIED NSET, ούτε η POSITION TOLERANCE, το ABAQUS θα
καθορίσει τους κόµβους που πρόκειται να δεθούν, χρησιµοποιώντας την
προεπιλεγµένη ανοχής θέσης.

Κύρια επιφάνεια βασισµένη σε στοιχεία

Κατά τη χρήση µιας κύριας επιφάνειας βασισµένης σε στοιχεία, η πραγµατική

απόσταση µεταξύ των επιφανειών µετριέται κατά µήκος µιας γραµµής που εκτείνεται
από τον δευτερεύοντα κόµβο στο πλησιέστερο σηµείο πάνω στην κύρια επιφάνεια (το
οποίο µπορεί να βρίσκεται στο άκρο της κύριας επιφάνειας). Όπως φαίνεται στο

32
σχήµα 5–1, οι κόµβοι 2–14 είναι µέσα στην απόσταση ανοχής, αλλά οι κόµβοι 1 και
15 δεν είναι (κατά συνέπεια δεν θα περιοριστούν). Η προεπιλεγµένη ανοχή θέσης για
τις κύριες επιφάνειες βασισµένες σε στοιχεία είναι 5% του τυπικού µεγέθους
στοιχείων στην κύρια επιφάνεια.

Σχήµα 5–1 Περιοχή ανοχής γύρω από µια κύρια επιφάνεια χωρίς πάχος, βασισµένη
σε στοιχεία.

Αναλυτική άκαµπτη κύρια επιφάνεια

Κατά τη χρήση µιας αναλυτικής άκαµπτης κύριας επιφάνειας, η πραγµατική

απόσταση µεταξύ της επιφάνειας µετριέται επίσης κατά µήκος µιας γραµµής που
εκτείνεται από τον δευτερεύοντα κόµβο στο πλησιέστερο σηµείο πάνω στην κύρια
επιφάνεια. Εντούτοις, η προεπιλεγµένη ανοχή θέσης είναι 5% του τυπικού µεγέθους
στοιχείων σε µια δευτερεύουσα επιφάνεια βασισµένη σε στοιχεία ή ένα κλάσµα µιας
µέσης απόστασης µεταξύ των κόµβων µιας δευτερεύουσας επιφάνειας βασισµένης σε
κόµβους.

Κύρια επιφάνεια βασισµένη σε κόµβους

Για µια κύρια επιφάνεια βασισµένη σε κόµβους, η πραγµατική απόσταση ενός

δευτερεύοντα κόµβου στην επιφάνεια είναι η πιο µικρή απόσταση από οποιονδήποτε
κόµβο πάνω στην κύρια επιφάνεια. Το σχήµα 5–2 δείχνει πως η περιοχή ανοχής
ορίζεται γύρω από µια κύρια επιφάνεια βασισµένη σε κόµβους. Η προεπιλεγµένη
ανοχή θέσης είναι βασισµένη στη µέση απόσταση µεταξύ των κόµβων στην κύρια
επιφάνεια.

Σχήµα 5–2 Περιοχή ανοχής γύρω από µια κύρια επιφάνεια χωρίς πάχος, βασισµένη
σε κόµβους.

Μη περιορισµένοι κόµβοι σε ζευγάρια µε δεσµικούς περιορισµούς

Το ABAQUS δεν περιορίζει τους δευτερεύοντες κόµβους στην κύρια επιφάνεια

εκτός αν βρίσκονται µέσα στην απόσταση ανοχής από την κύρια επιφάνεια κατά την
έναρξη της ανάλυσης. Οποιοιδήποτε δευτερεύοντες κόµβοι, που δεν βρίσκονται µέσα
στην απόσταση ανοχής κατά την έναρξη της ανάλυσης, θα παραµείνουν αβίαστοι
καθ’ όλη τη διάρκεια της προσοµοίωσης. ∆εν θα αλληλεπιδράσουν ποτέ µε την κύρια
επιφάνεια ως τµήµα του δεσµικού περιορισµού. Στις µηχανικές προσοµοιώσεις, ένας

33
µη περιορισµένος δευτερεύων κόµβος µπορεί να διαπεράσει την κύρια επιφάνεια
ελεύθερα, εκτός αν ορίζεται επαφή µεταξύ του δευτερεύοντα κόµβου και της κύριας
επιφάνειας. (Ο γενικός αλγόριθµος επαφών στο ABAQUS/Explicit θα δηµιουργήσει
αυτόµατα απαγορεύσεις επαφών για συνδυασµούς δευτερευόντων κόµβων – κύριων
επιφανειών, που αντιστοιχούν σε περιορισµένους κόµβους των ζευγαριών δεσµικών
περιορισµών. Ωστόσο, κανένας τέτοιος αποκλεισµός επαφών δεν δηµιουργηθεί για
κόµβους που βρίσκονται έξω από την ανοχή θέσης των περιορισµών).
Το ABAQUS τυπώνει έναν πίνακα στο αρχείο δεδοµένων (.dat), που απαριθµεί
κάθε δευτερεύοντα κόµβο καθώς και τους κόµβους της κύριας επιφάνειας, στους
οποίους θα δεθεί εάν και εφόσον χρησιµοποιείται η επιλογή *PREPRINT,
MODEL=YES. Εάν ένας περιορισµός δεν µπορεί να διαµορφωθεί για έναν δεδοµένο
δευτερεύοντα κόµβο, το ABAQUS/Standard θα τυπώσει ένα µήνυµα προειδοποίησης
στο αρχείο δεδοµένων.
Επιπλέον, για κάθε έναν ορισµό *TIE, το ABAQUS/Explicit δηµιουργεί ένα
σύνολο κόµβων που περιλαµβάνει τους δευτερεύοντες κόµβους που θα δεθούν. Αυτό
το σύνολο κόµβων είναι διαθέσιµο για εµφάνιση στο ABAQUS/CAE.
Κατά δηµιουργία ενός µοντέλου µε δεσµικούς περιορισµούς βασισµένους σε
επιφάνεια, είναι σηµαντικό να χρησιµοποιηθούν αυτές οι πληροφορίες που
παρέχονται από το ABAQUS, για να προσδιοριστούν οποιοιδήποτε µη περιορισµένοι
κόµβοι και για να γίνουν οποιεσδήποτε απαραίτητες τροποποιήσεις στο µοντέλο,
ώστε να περιοριστούν.

Ρύθµιση των επιφανειών σε ένα ζευγάρι δεσµικού περιορισµού

Γενικά, χρησιµοποιώντας την παράµετρο ADJUST=YES στην επιλογή *TIE,

µετακινούνται όλοι οι κόµβοι της δευτερεύουσας επιφάνειας επάνω στην κύρια
επιφάνεια στην αρχική διαµόρφωση, χωρίς πρόκληση οποιασδήποτε παραµόρφωσης.
∆ιενεργώντας αυτές τις προσαρµογές το ABAQUS/Standard δεν θα λάβει υπόψη του
το πάχος του κελύφους εάν καθεµία των επιφανειών ορίζεται σε στοιχεία κελύφους.
Για µια κύρια επιφάνεια βασισµένη σε στοιχεία, ένας δευτερεύων κόµβος θα
µετακινηθεί προς το πλησιέστερο σηµείο στην κύρια επιφάνεια. Για µια κύρια
επιφάνεια βασισµένη σε κόµβους, ένας δευτερεύων κόµβος θα µετακινηθεί προς τον
πιο κοντινό κύριο κόµβο.
Set ADJUST=NO αν οι κόµβοι στην δευτερεύουσα επιφάνεια δεν κινηθούν.
ADJUST=YES είναι η προεπιλογή εκτός από την περίπτωση που η δευτερεύουσα
επιφάνεια ανήκει σε µια υποδοµή, ή στο ABAQUS/Explicit, όταν είτε ο δευτερεύων
είτε ο κύριος είναι µια επιφάνεια βασισµένη σε στοιχεία. Συστήνεται αυστηρά να
τίθεται η παράµετρος ADJUST ίση µε YES, όταν καµία επιφάνεια δεν έχει
περιστροφές. Σ’ αυτή την περίπτωση χρησιµοποιείται ένα σταθερό διάνυσµα
µετατόπισης, έτσι ώστε οποιαδήποτε ανακριβής συµπεριφορά του περιορισµού, κάτω
από την άκαµπτη περιστροφή του σώµατος, να µπορεί να εµφανιστεί, όταν οι
δευτερεύοντες κόµβοι δεν βρίσκονται ακριβώς πάνω στην κύρια επιφάνεια.

Περιορισµός των περιστροφικών βαθµών ελευθερίας

Εξ ορισµού, το ABAQUS θα περιορίσει τους περιστροφικούς βαθµούς

ελευθερίας όταν υπάρχουν και στις δευτερεύουσες και στις κύριες επιφάνειες (βλ. Σχ.
τις 5–3). Για την περίπτωση που οι περιστροφικοί βαθµοί ελευθερίας δεν πρέπει να
δεθούν, χρησιµοποιείται η παράµετρος NO ROTATION στην επιλογή *TIE.

34
Σχήµα 5–3 Αλγόριθµος δεσµού βασισµένου σε επιφάνεια.

35
Επιλογή της δευτερεύουσας και κύριας επιφάνειας ενός βασισµένου στην
επιφάνεια περιορισµού δεσµών µεταξύ δύο σωµάτων
Εάν και οι δύο επιφάνειες σε ένα ζευγάρι περιορισµών είναι παραµορφώσιµες
επιφάνειες, η κύρια επιφάνεια πρέπει να επιλεχτεί ως επιφάνεια µε το πιο χονδροειδές
πλέγµα.
Στο ABAQUS/Standard, οι δευτερεύουσες επιφάνειες πρέπει πάντα να
ορίζονται σε παραµορφώσιµα σώµατα. Οι άκαµπτες επιφάνειες πρέπει πάντα να
αποτελούν την κύρια επιφάνεια στο ζευγάρι περιορισµού. Και οι δύο επιφάνειες σε
ένα ζευγάρι περιορισµού δεν µπορούν να είναι άκαµπτες επιφάνειες.

Η βασισµένη στην επιφάνεια δεµένη διατύπωση περιορισµού

Το ABAQUS χρησιµοποιεί τη µη-παραµορφωµένο σχήµα του µοντέλου για να

καθορίσει ποιοι δευτερεύοντες κόµβοι θα δεθούν στην κύρια επιφάνεια στην έναρξη
της ανάλυσης. Το ABAQUS κατόπιν, διαµορφώνει περιορισµούς µεταξύ αυτών των
δευτερευόντων κόµβων και των κόµβων πάνω στην κύρια επιφάνεια. Για µια κύρια
επιφάνεια βασισµένη σε στοιχεία, το σηµείο πάνω στην επιφάνεια που βρίσκεται πιο
κοντά σε κάθε δευτερεύοντα κόµβο, υπολογίζεται και χρησιµοποιείται για να
καθορίσει τους κύριους κόµβους που πρόκειται να διαµορφώσουν τον περιορισµό
(βλ. Σχ. 5–4). Παραδείγµατος χάριν, οι κόµβοι 202, 203, 302, και 303
χρησιµοποιούνται για να περιορίσουν τον κόµβο , οι κόµβοι 204 και 304
χρησιµοποιούνται για να περιορίσουν τον κόµβο και ο κόµβος 402 χρησιµοποιείται
για να περιορίσει τον κόµβο .

Σχήµα 5–4 Αναζήτηση των σηµείων σε µια κύρια επιφάνεια βασισµένη σε στοιχεία
που είναι πλησιέστερα στους κόµβους , και .

∆ιατοµή δοκού ως κύρια επιφάνεια

Η κύρια επιφάνεια για έναν περιορισµό δεσµού, µπορεί να βασιστεί σε

τρισδιάστατα στοιχεία διατοµής δοκού. Για αυτήν την περίπτωση, κάθε δευτερεύων
κόµβος προβάλλεται επάνω στη γραµµή που διαµορφώνεται από τους κόµβους των
στοιχείων διατοµής δοκού, στο µη-παραµορφωµένο σχήµα, για να βρει το σηµείο
προβολής. Κατά τη διάρκεια της επόµενης ανάλυσης, η κίνηση κάθε δευτερεύοντα
κόµβου περιορίζεται άκαµπτα από την κίνηση του σηµείου προβολής του. Για
παράδειγµα, κάθε δευτερεύων κόµβος και το σηµείο προβολής του στη γραµµή
αναφοράς της διατοµής δοκού, κινούνται ως άκαµπτο σώµα. Η σύνδεση άλλων
στοιχείων σε µια κύρια επιφάνεια βασισµένη σε στοιχεία διατοµής δοκού, µπορεί να

36
είναι χρήσιµη στον καθορισµό της επαφής ή άλλων αλληλεπιδράσεων στο εξωτερικό
σύνορο µιας σύνθετης διατοµής δοκού.
Περιορισµός των µεταφορικών κινήσεων επιφανειών σε απόσταση µεταξύ τους

Η φύση του περιορισµού της µεταφορικής κίνησης µεταξύ επιφανειών στο

ABAQUS, εξαρτάται από το εάν υπάρχει απόσταση µεταξύ των επιφανειών και σε
ποιες επιφάνειες υπάρχουν περιστροφικοί βαθµοί ελευθερίας.

Καµία επιφάνεια δεν έχει περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας

Εάν καµία επιφάνεια δεν έχει περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας, οι

µεταφορικοί βαθµοί ελευθερίας (στο γενικό σύστηµα συντεταγµένων) του
δευτερεύοντα κόµβου και του πλησιέστερου σηµείου στην κύρια επιφάνεια,
περιορίζονται ώστε να είναι οι ίδιοι. Όταν υπάρχει µια απόσταση (offset), το
ABAQUS θα επιβάλει τον περιορισµό µέσω της σταθερής απόστασης, όπως σε έναν
τύπο άρθρωσης πολλαπλών σηµείων περιορισµού (MPC) όταν οι κόµβοι στον
περιορισµό πολλαπλών σηµείων δεν είναι συµπίπτοντες. Επειδή η σταθερή
απόσταση-offset δεν περιστρέφεται, ο βασισµένος στην επιφάνεια περιορισµός δεν θα
αντιπροσωπεύει σωστά την άκαµπτη περιστροφή του σώµατος. Ο περιορισµός θα
αντιπροσωπεύει την άκαµπτη κίνηση του σώµατος σωστά όταν η απόσταση-offset
είναι µηδέν. Αυτή η συµπεριφορά µπορεί να εξασφαλιστεί θέτοντας την παράµετρο
ADJUST ίση µε YES για να µετακινήσει όλους τους δεµένους δευτερεύοντες
κόµβους πάνω στην κύρια επιφάνεια.

Μόνο µια επιφάνεια έχει περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας

Εάν η δευτερεύουσα επιφάνεια έχει περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας και η

κύρια επιφάνεια όχι, η µεταφορική κίνηση περιορίζεται στο πλησιέστερο σηµείο
πάνω στην κύρια επιφάνεια αναφοράς. Όταν οι επιφάνειες αναφοράς έχουν απόσταση
µεταξύ τους, µια ροπή θα εφαρµοστεί σε κάθε δευτερεύοντα κόµβο βασισµένη στη
δύναµη περιορισµού επί την απόσταση όφσετ. Οµοίως, εάν η κύρια επιφάνεια έχει
περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας και η δευτερεύουσα επιφάνεια όχι, η
µεταφορική κίνηση περιορίζεται σε κάθε δευτερεύοντα κόµβο και µια ροπή θα
εφαρµοστεί στους σχετικούς κόµβους πάνω στην κύρια επιφάνεια εάν υπάρχει
απόσταση-offset. Στη µια ή στην άλλη περίπτωση, ο βασισµένος σε επιφάνεια θα
συµπεριφερθεί σωστά κάτω από την άκαµπτη περιστροφή του σώµατος ανεξάρτητα
από το µέγεθος της απόστασης-offset.

Και οι δύο επιφάνειες έχουν περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας

Εάν και οι δύο επιφάνειες που έχουν περιστροφικούς βαθµούς ελευθερίας, δεν
έχουν µεταξύ τους απόσταση, και οι περιστροφές είναι δεσµευµένες, κάθε
δευτερεύων κόµβος περιορίζεται στην κύρια επιφάνεια όπως σε έναν τύπο δεσµού
(TIE), πολλαπλών σηµείων περιορισµού (MPC). Εάν υπάρχει απόσταση-offset
µεταξύ των επιφανειών, ο περιορισµός ενεργεί όπως ένας περιορισµός πολλαπλών
σηµείων διατοµής δοκού, µεταξύ του δευτερεύοντα κόµβου και του πλησιέστερου
σηµείου στην κύρια επιφάνεια αναφοράς.
Εάν οι περιστροφές δεν είναι δεσµευµένες, το ABAQUS επιτρέπει στο χρήστη να
επιλέξει τη θέση του µεταφορικού περιορισµού. Μπορεί να επιβληθεί είτε στην κύρια
επιφάνεια αναφοράς, είτε στην δευτερεύουσα επιφάνεια αναφοράς, ή οπουδήποτε

37
ενδιάµεσα. Η θέση της επιβολής περιορισµού για µεταφορική κίνηση, για επιφάνειες
όπου οι περιστροφές δεν είναι δεσµευµένες, θα έχει επιπτώσεις στη διανοµή της
ροπής σε κάθε µια από τις επιφάνειες. Η πιο λογική επιλογή είναι να τοποθετηθεί ο
περιορισµός στο σηµείο όπου οι πραγµατικές πλευρές κορυφών ή κατώτατων
σηµείων κάθε επιφάνειας συναντιούνται. Ο περιορισµός τότε διαµορφώνει µια τέλεια
συγκόλληση µεταξύ των επιφανειών, µεταφέροντας διατµητικές τάσεις σε κάθε
επιφάνεια. Εξ ορισµού, το ABAQUS/Standard θα τοποθετήσει τον µεταφορικό
περιορισµό στην δευτερεύουσα επιφάνεια αναφοράς, ενώ το ABAQUS/Explicit θα
επιλέξει τη θέση του µεταφορικού περιορισµού ως εξής:
• Εάν η κύρια επιφάνεια είναι κελυφοειδές στοιχείο, ο µεταφορικός
περιορισµός επιβάλλεται από την άνω ή την κάτω πλευρά της κύριας
επιφάνειας.
• Εάν η δευτερεύουσα επιφάνεια είναι κελυφοειδές στοιχείο και η κύρια
επιφάνεια δεν είναι, ο µεταφορικός περιορισµός επιβάλλεται στην άνω ή στην
κάτω πλευρά της δευτερεύουσας επιφάνειας.
• ∆ιαφορετικά, ο µεταφορικός περιορισµός επιβάλλεται στην κύρια επιφάνεια
αναφοράς.
Σε περίπτωση που ο χρήστης θέλει να αγνοήσει τις προεπιλεγµένες θέσεις, µπορεί
να θέσει την παράµετρο CONSTRAINT RATIO, στην επιλογή *TIE, ίση µε την
κλασµατική απόσταση µεταξύ της κύριας επιφάνειας αναφοράς και του δευτερεύοντα
κόµβου, στον οποίο ο µεταφορικός περιορισµός πρέπει να ενεργήσει. Το σχήµα 5–5
παρουσιάζει ένα παράδειγµα της χρήσης της παραµέτρου CONSTRAINT RATIO,
για να ορίσει τη θέση του µεταφορικού περιορισµού µεταξύ δύο κελυφωτών
επιφανειών που είναι δεµένες, χρησιµοποιώντας την επιλογή *TIE και την παράµετρο
NO ROTATION για να αποτρέψει την απαγόρευση των περιστροφών των δύο
κελυφών.

Σχήµα 5–5 Χρήση της παραµέτρου CONSTRAINT RATIO για να ορίσει τη θέση
του µεταφορικού περιορισµού

.
Η απόσταση µεταξύ της κύριας επιφάνειας αναφοράς και της δευτερεύουσας
επιφάνειας αναφοράς είναι . Η καθορισµένη παράµετρος CONSTRAINT RATIO, ,
χρησιµοποιείται τότε για να τοποθετήσει τον µεταφορικό περιορισµό σε µια
απόσταση από την κύρια επιφάνεια αναφοράς. Όλες οι αποστάσεις µετριούνται
κατά µήκος του διανύσµατος µεταξύ του δευτερεύοντα κόµβου και του σηµείου
προβολής του πάνω στην κύρια επιφάνεια αναφοράς. Η συµπεριφορά του
περιορισµού σ’ αυτή την περίπτωση είναι παρόµοια µε αυτήν δύο άκαµπτων δοκών
που ενώνονται αρθρωτά όπως φαίνεται στο σχήµα.

38
∆εµένοι περιορισµοί εναντίον της δεµένης επαφής σε ABAQUS/Standard

Η χρήση της επιλογής *TIE στο ABAQUS/Standard, αντί του καθορισµού της
δεσµευµένης επαφής έχει τα ακόλουθα πλεονεκτήµατα:

• Οι βαθµοί ελευθερίας των δευτερευόντων κόµβων επιφάνειας θα

απαλειφθούν.
• Ο δεσµικός περιορισµός είναι αποδοτικότερος όσον αφορά το µέγεθος του
µητρώου του τανυστή, επειδή λιγότεροι κύριοι επιφανειακοί κόµβοι
συνδέονται µε κάθε δευτερεύοντα κόµβο.
• Οι περιστροφικοί βαθµοί ελευθερίας καθώς επίσης και οι µεταφορικοί βαθµοί
ελευθερίας µπορούν να δεθούν.
• Η κύρια επιφάνεια µπορεί να είναι µια επιφάνεια βασισµένη σε κόµβους.

Overconstraint στο ABAQUS/Standard

Ο περιορισµός *TIE επιβάλλεται στο ABAQUS/Standard µε την εξάλειψη των

βαθµών ελευθερίας στην δευτερεύουσα επιφάνεια. Εποµένως, κόµβοι πάνω στην
δευτερεύουσα επιφάνεια δεν πρέπει να χρησιµοποιούνται για να εφαρµόσουν
συνοριακές συνθήκες, ούτε επίσης να χρησιµοποιούνται σε οποιονδήποτε επόµενο
δεσµό, περιορισµό πολλαπλών σηµείων, περιορισµό εξίσωσης, ή κινηµατικό
περιορισµό σύζευξης.

Πολλαπλοί ορισµοί *ΤΙΕ στο ABAQUS/Explicit

Σε ένα µοντέλο µε πολλαπλούς ορισµούς *TIE, είναι δυνατό οι δευτερεύουσες

και οι κύριες επιφάνειες διαφορετικών ορισµών *TIE να τέµνονται. Εάν δύο ορισµοί
*TIE έχουν ένα µέρος ή όλες τις κύριες επιφάνειές τους κοινές ή εάν οι επιφάνειες
που δένονται είναι τοποθετηµένες σε στρώσεις (δηλ., η κύρια επιφάνεια ενός ορισµού
δεσµού *TIE δρα ως δευτερεύουσα επιφάνεια ενός επόµενου ορισµού *TIE), το
ABAQUS/Explicit θα προσπαθήσει να δέσει από κοινού τους ορισµούς *TIE. Αυτό
θα µειώσει τον αριθµό βαθµών ελευθερίας και θα χαµηλώσει την υπολογιστική
δαπάνη, µε συνέπεια τους γρηγορότερους χρόνους τρεξίµατος της ανάλυσης.
Εντούτοις, σε ένα µοντέλο µε πολλαπλούς ορισµούς *TIE, εάν κόµβοι πάνω στην
δευτερεύουσα επιφάνεια ενός ορισµού *TIE αποτελούν µέρος της δευτερεύουσας
επιφάνειας άλλου ορισµού *TIE, ο αναγωγή των προκυπτόντων περιορισµών στους
δευτερεύοντες κόµβους µπορεί να αυξήσει την υπολογιστική δαπάνη της ανάλυσης.
Συνιστάται, οπουδήποτε είναι δυνατόν, ο χρήστης να διευθετεί τις δευτερεύουσες και
τις κύριες επιφάνειες των ορισµών *TIE, έτσι ώστε να µην τέµνουν δευτερεύουσες
επιφάνειες.
Επιπλέον, εάν η δευτερεύουσα επιφάνεια για έναν ορισµό *TIE, αποτελεί
µέρος ενός άκαµπτου σώµατος, ενώ η κύρια επιφάνεια περιλαµβάνει ένα
παραµορφώσιµο στοιχείο ή µια βασισµένη σε κόµβους επιφάνεια, και η κύρια
επιφάνεια δρα ως δευτερεύουσα επιφάνεια ενός επόµενου ορισµού *TIE , η αναγωγή
των προκυπτόντων περιορισµών µπορεί να αποδειχθεί υπολογιστικά εντατικός.
Συνιστάται, οπουδήποτε είναι δυνατόν, ο χρήστης να διευθετεί τις δευτερεύουσες και
τις κύριες επιφάνειες των ορισµών *TIE ώστε να αποφευχθεί µια τέτοια κατάσταση.

39
6. Tutorial: Χρησιµοποιώντας το Interaction module

Αυτή η παράγραφος περιέχει µια περιεκτική διδακτική ύλη (tutorial), που

βοηθά τον χρήστη να εξοικειωθεί µε το Interaction module. Για διδακτικούς σκοπούς
λοιπόν χρησιµοποιείται το µοντέλο του συνδέσµου που φαίνεται στο σχήµα 6-1.

Σχήµα 6-1 Το µοντέλο του συνδέσµου.

Θα δηµιουργηθεί µια αλληλεπίδραση (interaction) που θα ορίζει την επαφή

µεταξύ των εσωτερικών επιφανειών του συνδέσµου. Μια τέτοια αλληλεπίδραση θα
ήταν απαραίτητη για µια ανάλυση στην οποία ένα φορτίο εφαρµόζεται σε κάθε
πλευρά του συνδέσµου, έτσι ώστε τα άκρα της διχάλας να έρθουν σε επαφή.
Αν και µπορεί κανείς να δηµιουργήσει ιδιότητες αλληλεπίδρασης (interaction
properties) κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δηµιουργίας µιας αλληλεπίδρασης, σ’
αυτή την παράγραφο θα φανεί ότι υπάρχει η δυνατότητα να δηµιουργηθεί αρχικά µια
ιδιότητα αλληλεπίδρασης και κατόπιν να δηµιουργηθεί η αλληλεπίδραση που
σχετίζεται µε αυτή την ιδιότητα.
Αφού δηµιουργηθεί η αλληλεπίδραση, θα τροποποιηθεί το ιστορικό της, ώστε
να είναι ενεργή στο Step 2 και να είναι ανενεργή κατόπιν.

6.1 Άνοιγµα της βάσης δεδοµένων του µοντέλου

Για να ξεκινήσει το tutorial, πρέπει να ανοίξουµε την βάση δεδοµένων που

περιέχει το µοντέλο του συνδέσµου.
Για να ανοίξουµε τη βάση δεδοµένων του µοντέλου:
1. Μπορούµε να χρησιµοποιήσουµε την εντολή fetch του ABAQUS για να
αντιγράψουµε τη βάση δεδοµένων του µοντέλου στο τοπικό µας κατάλογο
(directory). Πληκτρολογούµε την παρακάτω εντολή στην προτροπή του
λειτουργικού συστήµατος:
abaqus fetch job=clamp
2. Από τη γραµµή του κύριου µενού, επιλέγουµε File Open.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Open Database.
3. Από τη λίστα File Filter στο κάτω µέρος του παραθύρου διαλόγου Open
Database, επιλέγουµε Model Database (*.cae) αν δεν είναι ήδη επιλεγµένο.
4. Από τη λίστα Directory στην κορυφή του παραθύρου διαλόγου Open
Database, επιλέγουµε το τοπικό µας directory.
5. Επιλέγουµε clamp.cae από τη λίστα των αρχείων βάσεων δεδοµένων των
µοντέλων και πατάµε OK.
Το ABAQUS/CAE ανοίγει τη βάση δεδοµένων που περιέχει το µοντέλο του
συνδέσµου.

40
6.2 ∆ηµιουργία µιας ιδιότητας αλληλεπίδρασης

Σ’ αυτή την παράγραφο θα δηµιουργήσουµε µια ιδιότητα αλληλεπίδρασης που

αντιστοιχεί σε έναν συντελεστή τριβής ίσο µε 0.1, την οποία θα αποδώσουµε
αργότερα σε µια αλληλεπίδρασης επαφής (contact interaction) που θα ορίσουµε.
Για να δηµιουργήσουµε µια ιδιότητα αλληλεπίδρασης:
1. Στην λίστα Module που βρίσκεται κάτω από τη γραµµή εργαλείων,
επιλέγουµε Interaction.
Ο κέρσορας µετατρέπεται σε κλεψύδρα όσο το Interaction module φορτώνει.
Το µοντέλο του συνδέσµου εµφανίζεται στο παράθυρο άποψης.
Σηµείωση: Κατά τη διάρκεια αυτού του tutorial, µπορούµε να
χρησιµοποιήσουµε τις παρακάτω τεχνικές για να διαχειριστούµε τη θέση του
συνδέσµου στο παράθυρο άποψης:
• Χρησιµοποιούµε έναν συνδυασµό από τα εργαλεία διαχείρισης
απόψεων (view manipulation tools) και τα εργαλεία επιλογών
οθόνης (display option tools) στην γραµµή εργαλείων και τα
εργαλεία στην εργαλειοθήκη Views για αλλαγή µεγέθους και
θέσης του µοντέλου όπως κρίνεται απαραίτητο. (Η
εργαλειοθήκη Views εµφανίζεται όταν επιλέγουµε από τη
γραµµή εργαλείων.)
Συγκεκριµένα, είναι ιδιαίτερα χρήσιµα το εργαλείο µεγέθυνσης ,
καθώς και το εργαλείο περιστροφής , τα οποία εµφανίζουν το
µοντέλο σε ένα βολικό σχήµα και προσανατολισµό.
• Όποτε είναι αναγκαίο, επιλέγουµε το εργαλείο Iso στην
εργαλειοθήκη Views για να επαναφέρουµε το µοντέλο στο
αρχικό του µέγεθος και στον αρχικό του προσανατολισµό στο
παράθυρο άποψης.
2. Από τη γραµµή του κύριου µενού, επιλέγουµε Interaction Property
Create.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Create Interaction Property.
3. Στο παράθυρο διαλόγου:
a. Όνοµα ιδιότητας (Name) Friction.
b. Στην επιλογή Type αποδεχόµαστε την επιλογή Contact.
c. Πατάµε Continue.
Εµφανίζεται ο συντάκτης ιδιοτήτων επαφών (contact property editor).
4. Από τη γραµµή µενού του editor, επιλέγουµε Mechanical Tangential
Behaviour. Στο κάτω µισό του editor, δίνουµε τις πληροφορίες σχετικά µε
την επιλογή Tangential Behaviour:
. Πατάµε το βέλος που βρίσκεται δίπλα στο πεδίο Friction
formulation για να δούµε τις διαθέσιµες επιλογές. Επιλέγουµε
Penalty formulation.
a. Στο πεδίο Friction Coeff 1, πληκτρολογούµε 0.1 για τον
συντελεστή τριβής.
b. Εξετάζουµε τις άλλες επιλογές και αποδεχόµαστε τις
προεπιλεγµένες.
5. Από τη γραµµή µενού του editor, επιλέγουµε Mechanical Normal
Behaviour. Στο κάτω µισό του editor, εξετάζουµε τις ρυθµίσεις για την
επιλογή Normal Behaviour:

41
 . Πατάµε το βέλος που βρίσκεται δίπλα στο πεδίο Pressure-
Overclosure για να δούµε τις επιλογές που ορίζουν τη σχέση πίεσης-
απόστασης µεταξύ των επιφανειών. Αποδεχόµαστε την επιλογή
“Hard” Contact.
a. Αποδεχόµαστε την επιλογή Allow separation after contact.
6. Πατάµε OK για να βγούµε από τον editor και να αποθηκεύσουµε τον ορισµό
της ιδιότητας.

6.3 ∆ηµιουργία µιας αλληλεπίδρασης επαφής επιφάνειας µε επιφάνεια (surface-

to-surface contact interaction)

Στη συνέχεια, θα δηµιουργήσουµε µια αλληλεπίδραση που θα ορίζει την επαφή

µεταξύ των δύο εσωτερικών επιφανειών του συνδέσµου. Ο ορισµός της
αλληλεπίδρασης θα συµπεριλάβει µια αναφορά στην ιδιότητα αλληλεπίδρασης που
µόλις δηµιουργήσαµε.
Για να δηµιουργήσουµε µια αλληλεπίδραση:
1. Από τη γραµµή του κύριου µενού, επιλέγουµε Interaction Create.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Create Interaction.
2. Στο παράθυρο διαλόγου:
a. Πληκτρολογούµε το όνοµα της Contact αλληλεπίδρασης.
b. Στην λίστα Step που βρίσκεται κάτω από τη γραµµή εργαλείων,
επιλέγουµε Step-1.
Η αλληλεπίδραση που ορίζουµε θα ενεργοποιηθεί σ’ αυτό το step.
c. Ως επιλογή για τα είδη του επιλεγµένου step (Types for Selected
Step),επιλέγουµε Surface-to-surface contact (Standard) .
d. Πατάµε Continue.
3. Επιλέγουµε ως κύρια επιφάνεια του συνδέσµου την κάτω εσωτερική
επιφάνεια, όπως φαίνεται στο σχήµα 6-2.

Σχήµα 6-2 Επιλογή της κάτω εσωτερικής επιφάνειας ως κύρια επιφάνεια.

4. Κάνουµε κλικ µε µεσαίο κουµπί του ποντικιού στο παράθυρο άποψης για να
αποδεχτούµε την επιλεγµένη γεωµετρία.
Σηµείωση: Αν έχουµε ήδη ορίσει την επιφάνεια χρησιµοποιώντας την
γραµµή εργαλείων Surface toolset, µπορούµε να πατήσουµε το κουµπί
Surfaces στο τέλος της περιοχής προτροπών και κατόπιν να επιλέξουµε το
όνοµα της επιφάνειας από τη λίστα που εµφανίζεται.
5. Από τα κουµπιά στη γραµµή προτροπών, επιλέγουµε επιφάνεια-Surface ως
δευτερεύων τύπος.
6. Επιλέγουµε ως δευτερεύουσα επιφάνεια του συνδέσµου, την πάνω εσωτερική
επιφάνεια, όπως φαίνεται στο σχήµα 6-3.

42
 Σχήµα 6-3 Επιλογή της πάνω εσωτερικής επιφάνειας ως δευτερεύουσα
επιφάνεια.

Εξ ορισµού, όταν επιλέγουµε µια περιοχή που επικαλύπτει περισσότερες από

µία πλευρές, το ABAQUS/CAE επιλέγει την πλευρά που βρίσκεται πιο κοντά
στην οθόνη. Για να επιλέξουµε την πάνω εσωτερική επιφάνεια του
συνδέσµου, µπορούµε να απενεργοποιήσουµε την προεπιλεγµένη
συµπεριφορά και να κινηθούµε κυκλικά γύρω από τις έγκυρες επιλογές.
a. Στην περιοχή προτροπών, κλικάρουµε το εργαλείο επιλογής .
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Options.
b. Στο παράθυρο διαλόγου, εντοπίζουµε το εργαλείο Select the Entity
Closest to the Screen , κρατώντας για λίγο τον κέρσορα πάνω από
κάθε κουµπί του παραθύρου. Απενεργοποιούµε αυτό το εργαλείο.
c. Στο παράθυρο άποψης, επιλέγουµε την κάτω εσωτερική επιφάνεια του
συνδέσµου.
Το ABAQUS/CAE εµφανίζει τα κουµπιά Next, Previous, και OK
στην γραµµή προτροπών.
d. Πατάµε Next ή Previous µέχρι να επιλεχθεί η επιθυµητή επιφάνεια.
e. Πατάµε OK για να επικυρώσουµε την επιλογή µας.
Εναλλακτικά, µπορούµε να χρησιµοποιήσουµε τα εργαλεία διαχείρισης
απόψεων για να καταστήσουµε δυνατή την επιλογή µας.
7. Κάνουµε κλικ µε το µεσαίο κουµπί του ποντικιού στο παράθυρο άποψης για
να αποδεχθούµε την επιλεγµένη γεωµετρία.
Εµφανίζεται ο συντάκτης επαφών επιφάνειας µε επιφάνεια (surface-to-surface
contact editor) .
8. Στον συντάκτη, προσέχουµε ότι οι κύριες και δευτερεύουσες επιφάνειες
προσδιορίζονται όπως επιλέχθηκαν, για να καταστεί εµφανές ότι τα επιλέξαµε
από το παράθυρο άποψης. Το κουµπί µας επιτρέπει να ανταλλάσσουµε τις
επιλογές κύριων και δευτερευουσών επιφανειών, χωρίς να ξαναρχίζουµε απ’
την αρχή.
9. Αποδεχόµαστε τις προεπιλεγµένες επιλογές Sliding formulation και Slave
Node Adjustment.
10. Κλικάρουµε το βέλος δίπλα στο πεδίο Interaction property και επιλέγουµε
ως Friction ιδιότητα αλληλεπίδρασης interaction property.
11. Κλικάρουµε την επιλογή Interference Fit για να δούµε τα περιεχόµενα του
παραθύρου διαλόγου Interference Fit Options. Μπορούµε να αποδεχθούµε
τις προεπιλεγµένες επιλογές και τις τιµές που ορίζονται για την
αλληλεπίδραση.

43
 12. Στον συντάκτη αλληλεπίδρασης (interaction editor), πατάµε OK για να
αποθηκεύσουµε τον ορισµό της αλληλεπίδρασης και να βγούµε από τον
editor.
Στο παράθυρο άποψης εµφανίζονται κίτρινα τετράγωνα που υποδεικνύουν τις
επιφάνειες στις οποίες εφαρµόζεται η αλληλεπίδραση.

6.4 ∆ηµιουργία ενός περιορισµού εξίσωσης (equation constraint)

Μπορούµε επίσης να δηµιουργήσουµε γραµµικούς-πολλαπλών σηµείων

περιορισµούς εξίσωσης , µεταξύ σηµείων, στο Interaction module. Θα
δηµιουργήσουµε έναν απλό περιορισµό εξίσωσης πάνω στις µετακινήσεις των άκρων
του συνδέσµου, στην 3-διάσταση. Η εξίσωση του περιορισµού έχει τη µορφή
= 0, όπου είναι η µετακίνηση της άνω αριστερής γωνίας του συνδέσµου και όπου
είναι η µετακίνηση της κάτω δεξιά γωνίας του συνδέσµου. Για να δηµιουργήσουµε
αυτόν τον περιορισµό, θα πρέπει να δηµιουργήσουµε ένα γεωµετρικό σύνολο για
κάθε σηµείο που πρόκειται να περιστραφεί.
Για να δηµιουργήσουµε γεωµετρικά σύνολα:
1. Από τη γραµµή του κύριου µενού, επιλέγουµε Tools Set Create.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Create Set .
2. Στο παράθυρο διαλόγου, πληκτρολογούµε το όνοµα Top_Left για το πρώτο
σύνολο, και πατάµε Continue.
3. Επιλέγουµε το πάνω αριστερό γωνιακό σηµείο του πάνω κοµµατιού του
συνδέσµου, ως γεωµετρία για το σύνολο και πατάµε το µεσαίο κουµπί του
ποντικιού στο παράθυρο άποψης για να αποδεχθούµε την επιλεγµένη
γεωµετρία.
4. Χρησιµοποιούµε την ίδια µέθοδο για να δηµιουργήσουµε ένα γεωµετρικό
σύνολο µε όνοµα Bottom_Right , το οποίο περιέχει το πιο χαµηλό δεξί
γωνιακό σηµείο του κάτω κοµµατιού του συνδέσµου.
Για να δηµιουργήσουµε τον περιορισµό:
1. Από τη γραµµή του κύριου µενού, επιλέγουµε Constraint Create.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Create Constraint .
2. Στο παράθυρο διαλόγου, πληκτρολογούµε το όνοµα asymmetry για τον
περιορισµό.
3. Από την λίστα Type επιλέγουµε Equation και πατάµε Continue .
Εµφανίζεται ο συντάκτης περιορισµών (constraint editor).
4. Πληκτρολογούµε τις πληροφορίες των περιορισµών στον πίνακα, όπως
φαίνεται στο σχήµα 6-4.

Σχήµα 6-4 Περιορισµός Εξίσωσης.

44
 5. Πατάµε OK για να βγούµε από τον constraint editor.
Στο παράθυρο άποψης, εµφανίζονται κίτρινοι κύκλοι που υποδεικνύουν τα
σηµεία στα οποία εφαρµόζονται οι περιορισµοί.

6.5 Αλλαγή του βήµα προς βήµα ιστορικού της αλληλεπίδρασης

Οι αλληλεπιδράσεις είναι αντικείµενα εξαρτώµενα από το βήµα, το οποίο

σηµαίνει ότι µπορούµε να τα δηµιουργήσουµε, και σε ορισµένες περιπτώσεις να τα
τροποποιήσουµε και να τα απενεργοποιήσουµε για διαφορετικά βήµατα της
ανάλυσης. Για παράδειγµα, όταν δηµιουργήσαµε την αλληλεπίδραση Contact,
ορίσαµε ότι η αλληλεπίδραση θα ενεργοποιηθεί στο Step-1 της ανάλυσης. Το
ABAQUS/CAE µεταδίδει την αλληλεπίδραση αυτόµατα στα Step-2 and Step-3 της
ανάλυσης, εκτός αν απενεργοποιήσουµε την αλληλεπίδραση σε ένα από αυτά τα
steps.
Το παράθυρο Interaction Manager εµφανίζει όλες τις αλληλεπιδράσεις που
έχουµε δηµιουργήσει και την κατάσταση της αλληλεπίδρασης σε κάθε step. Περιέχει
επίσης µια σειρά από κουµπιά, που µας επιτρέπουν να αλλάζουµε την κατάσταση της
αλληλεπίδρασης σε διαφορετικά steps. Για παράδειγµα, η αλληλεπίδραση Contact
εµφανίζεται στο παράθυρο Interaction Manager που φαίνεται στο σχήµα 6-5.

Σχήµα 6-5 Interaction Manager.

Σ’ αυτή την παράγραφο θα χρησιµοποιήσουµε τα κουµπιά του Interaction

Manager για να ενεργοποιήσουµε την αλληλεπίδραση στο Step-2 της ανάλυσης αντί
του Step-1, και θα απενεργοποιήσουµε την αλληλεπίδραση στο Step-3. Με άλλα
λόγια, καθορίζουµε ότι η επαφή θα αναγνωρίζεται µεταξύ των επιφανειών στο Step-2
της ανάλυσης, αλλά δεν θα είναι ορισµένη στο Step-3.
Για να µεταβάλλουµε το ιστορικό της αλληλεπίδρασης:
1. Από την γραµµή του κύριου µενού, Interaction Manager.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Interaction Manager.
2. Αυξάνουµε το πλάτος του παραθύρου Interaction Manager σύροντας είτε το
αριστερό είτε το δεξί άκρο, µέχρι να είναι ορατά όλα τα steps της ανάλυσης
στον πίνακα του παραθύρου.
3. Στο παράθυρο Interaction Manager, κλικάρουµε το κελί µε την επιγραφή
Created στην στήλη του Step-1.
Το επιλεγµένο κελί εµφανίζεται τώρα τονισµένο.
4. Στη δεξιά πλευρά του παραθύρου Interaction Manager , πατάµε το κουµπί
Move Right.

45
 Η τρέχουσα κατάσταση Created της αλληλεπίδρασης Contact µετακινείται
από το Step-1 στο Step-2.
5. Στο παράθυρο Interaction Manager, κλικάρουµε το κελί µε την επιγραφή
Propagatedστην στήλη του Step-3.
Το επιλεγµένο κελί εµφανίζεται τώρα τονισµένο.
6. Πατάµε το κουµπί Deactivate (Απενεργοποίηση).
Η τρέχουσα κατάσταση Propagated στο Step-3 µεταβάλλεται σε Inactive (µη
ενεργή).
7. Πατάµε το κουµπί Dismiss για να κλείσουµε το παράθυρο Interaction
Manager.

6.6 Ανακεφαλαίωση των βασικών σηµείων

Η παρακάτω λίστα συνοψίζει τα βασικά σηµεία που περιγράφηκαν σ’ αυτό το

tutorial:
• Όταν ορίζουµε µια αλληλεπίδραση, θα πρέπει να προσδιορίσουµε τα
παρακάτω:
à Τις περιοχές αλληλεπίδρασης.
à Το step στο οποίο ξεκινά η αλληλεπίδραση.
• Οι ορισµοί αλληλεπιδράσεων επαφών σχετίζονται µε ιδιότητες
αλληλεπίδρασης, οι οποίες περιέχουν πληροφορίες για τριβή και άλλες
σχετικές συµπεριφορές µεταξύ επιφανειών.
• Μπορούµε να χρησιµοποιήσουµε το παράθυρο Interaction Manager για να
επιθεωρήσουµε και σε µερικές περιπτώσεις να διαχειριστούµε το βήµα προς
βήµα ιστορικό µιας αλληλεπίδρασης.
• Όταν εφαρµόζουµε µια αλληλεπίδραση ή έναν περιορισµό σε ένα µοντέλο,
στο παράθυρο άποψης εµφανίζονται σύµβολα που αναπαριστούν την
αλληλεπίδραση ή τον περιορισµό.

46
7. Visualization Module

7.1.1 Επισκόπηση των αποτελεσµάτων της ανάλυσης

Χρησιµοποιούµε το Visualization module για να διαβάσουµε τα αποτελέσµατα

της βάσης δεδοµένων (output database) που δηµιουργεί το ABAQUS/CAE κατά τη
διάρκεια της ανάλυσης και για να δούµε τα αποτελέσµατα της ανάλυσης. Επειδή όταν
δηµιουργήσαµε ένα job, δώσαµε όνοµα Deform , το ABAQUS/CAE θα ονοµάσει την
βάση δεδοµένων εξόδου (output database) Deform.odb.
Όταν ανοίγουµε µια βάση δεδοµένων εξόδου (output database), το
ABAQUS/CAE εµφανίζει αµέσως µια «πρόχειρη» αναπαράσταση του µοντέλου που
είναι παρόµοια µε ένα σχέδιο του απαραµόρφωτου σχήµατος. Για διδακτικούς λόγους
θα δούµε επίσης ένα απαραµόρφωτο, ένα παραµορφωµένο και ένα σχέδιο
περιγράµµατος µιας προέχουσας δοκού υποβαλλόµενης σε φορτία.
Για να δούµε τα αποτελέσµατα της ανάλυσης:
1. Αφού πατήσουµε το κουµπί Results στο παράθυρο Job Manager του Job
module's, το ABAQUS/CAE φορτώνει το Visualization module, ανοίγει το
Deform.odb και εµφανίζει ένα πρόχειρο σχέδιο του µοντέλου, όπως φαίνεται
στο σχήµα 7–1.

Σχήµα 7–1 «Πρόχειρο» σχέδιο του µοντέλου.

Στη θέση τίτλου σηµειώνονται τα παρακάτω:

• Η περιγραφή του job.
• Η βάση δεδοµένων εξόδου (output database) από την οποία το
ABAQUS/CAE διαβάζει τα δεδοµένα.
• Η έκδοση του ABAQUS/Standard ή ABAQUS/Explicit που
χρησιµοποιήθηκε για να δηµιουργηθεί η βάση δεδοµένων εξόδου
(output database).
• Η ηµεροµηνία που δηµιουργήθηκε η βάση δεδοµένων εξόδου (output
database).
Στη θέση κατάστασης σηµειώνονται τα παρακάτω:
• Το όνοµα του step και η περιγραφή του.
• Η αύξηση µέσα σε ένα step.
• Ο χρόνος του step.

47
 • Η µεταβλητή παραµόρφωσης και συντελεστής κλίµακας της
παραµόρφωσης, όταν βλέπουµε ένα παραµορφωµένο σχέδιο.
Εξ ορισµού, το ABAQUS/CAE σχεδιάζει το τελευταίο step και το τελευταίο
frame της ανάλυσης. Στην περιοχή προτροπών, υπάρχουν διαθέσιµα κουµπιά
που µας επιτρέπουν να ελέγχουµε ποια αποτελέσµατα ανάλυσης θα
σχεδιάζονται.
2. Από το κύριο µενού, επιλέγουµε Plot Undeformed Shape για να δούµε ένα
σχέδιο απαραµόρφωτου σχήµατος.
Το χρώµα του µοντέλου αλλάζει σε πράσινο για να υποδηλώσει ότι πρόκειται
για ένα σχέδιο απαραµόρφωτου σχήµατος και όχι για ένα «πρόχειρο» σχέδιο.
3. Από το κύριο µενού, επιλέγουµε Plot Deformed Shape για να δούµε ένα
σχέδιο παραµορφωµένου σχήµατος.
4. Πατάµε το κουµπί του εργαλείου auto-fit, ώστε ολόκληρο το σχέδιο να
ξανασχεδιαστεί σε νέα κλίµακα για να χωράει στο παράθυρο άποψης, όπως
φαίνεται στο σχήµα 7–2.

Σχήµα 7–2 Σχέδιο παραµορφωµένου σχήµατος του µοντέλου.

5. Από το κύριο µενού, επιλέγουµε Plot Contours για να δούµε ένα σχέδιο
ισοϋψών των τάσεων von Mises , όπως φαίνεται στο σχήµα 7–3.

Σχήµα 7-3 Σχέδιο ισοϋψών των τάσεων Mises.

48
 6. Πατάµε το κουµπί Contour Options στην κάτω δεξιά γωνία της περιοχής
προτροπών για να αλλάξουµε την εµφάνιση του τρέχοντος σχεδίου.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Contour Plot Options. Μπορούµε να
χρησιµοποιήσουµε αυτό το παράθυρο διαλόγου για να εµφανίσουµε για
παράδειγµα την αρίθµηση κόµβων και στοιχείων, για να αλλάξουµε τον
συντελεστή κλίµακας της παραµόρφωσης του υποκείµενου µοντέλου, ή να
ρυθµίσουµε τα διαστήµατα των ισοϋψών. (Για να αλλάξουµε γενικές
σχεδιαστικές επιλογές, όπως το να είναι ορατό ή µη ορατό το υπόµνηµα,
επιλέγουµε Viewport Viewport Annotation Options από το κύριο µενού).
7. Πατάµε Cancel για να κλείσουµε το παράθυρο διαλόγου Contour Plot
Options.
8. Για ένα σχέδιο ισοϋψών, η προεπιλεγµένη µεταβλητή που θα εµφανίζεται
στην οθόνη, εξαρτάται από την διαδικασία ανάλυσης. Σ’ αυτή την περίπτωση,
η προεπιλεγµένη µεταβλητή είναι οι τάσεις von Mises. Από το κύριο µενού,
επιλέγουµε Result Field Output για να εξετάσουµε τις µεταβλητές που
είναι διαθέσιµες για εµφάνιση στην οθόνη.
Το ABAQUS/CAE εµφανίζει το παράθυρο διαλόγου Field Output.
Κλικάρουµε την καρτέλα Primary Variable για να διαλέξουµε ποια
µεταβλητή θα εµφανίζεται, καθώς και τις σταθερές ή τις συνιστώσες που µας
ενδιαφέρουν. Ως προεπιλογή, είναι επιλεγµένη η σταθερά του Mises των
συνιστωσών των τάσεων στα σηµεία ολοκλήρωσης (Stress components at
integration points).
9. Πατάµε Cancel για να κλείσουµε το παράθυρο διαλόγου Field Output.
Ιδιαίτερη σηµασία πρέπει να δοθεί στα παρακάτω βασικά σηµεία:
• Χρησιµοποιούµε το Visualization module για να διαβάσουµε τη βάση
δεδοµένων εξόδου (output database) που δηµιουργήθηκε από την ανάλυση
και για να δούµε τα αποτελέσµατα.
• Μπορούµε να επιλέξουµε τη µεταβλητή που θα εµφανίζεται από τα δεδοµένα
της output database, καθώς και την αύξηση που θα εµφανίζεται.
• Μπορούµε να εµφανίζουµε τα αποτελέσµατα µε διαφορετικά στυλ –
απαραµόρφωτα, παραµορφωµένα, µε ισοϋψείς.
• Μπορούµε να ελέγξουµε την εµφάνιση των αποτελεσµάτων στην οθόνη για
κάθε στυλ, ανεξάρτητα από τα άλλα στυλ.

7.1.2 Περίληψη των επιλογών για τα σχέδια µε ισοϋψείς (contour plot options)

Για να προσαρµόσουµε την εµφάνιση των σχεδίων µε ισοϋψείς µπορούµε να

χρησιµοποιήσουµε το παράθυρο διαλόγου Contour Plot Options. Επιλέγουµε από το
κύριο µενού Options Contour για να εισέλθουµε στο παράθυρο Contour Plot
Options. Κλικάρουµε τις ακόλουθες καρτέλες για να προσαρµόσουµε την εµφάνιση
των σχεδίων µε ισοϋψείς στο τρέχον παράθυρο άποψης:
• Basic: Επιλέγουµε το στυλ φωτοσκίασης, τον τύπο ισοϋψών
(συµπεριλαµβάνοντας το αν θα εµφανίζονται σηµάδια για τα γραµµικά
στοιχεία), τα διαστήµατα µεταξύ των ισοϋψών, τη µέθοδο σχεδιασµού των
ισοϋψών, καθώς και την ορατότητα των άκρων.
• Color & Style: Η σελίδα Color & Style περιέχει τις ακόλουθες καρτέλες:
• Model Edges: Ελέγχει το χρώµα, το στυλ, και το πάχος των άκρων
του µοντέλου.
• Spectrum: Επιλογή χρωµάτων για τις ισοϋψείς.

49
 • Line: Για γραµµικού τύπου ισοϋψείς (line-type contours), ελέγχουµε
το στυλ και το πάχος κάθε γραµµής.
• Banded: Για ισοϋψείς τύπου ταινίας (banded-type contours) ελέγχει το
χρώµα, το στυλ και το πάχος των άκρων των ισοϋψών.
• Labels: Ελέγχει τις επιγραφές των στοιχείων, των πλευρών και των κόµβων,
καθώς και τους συµβολισµούς των κόµβων.
• Shape: Επιλογή σχεδιασµού των ισοϋψών είτε στο απαραµόρφωτο, είτε στο
παραµορφωµένο σχήµα του µοντέλου.
• Limits: Ελέγχει τον υπολογισµό των ορίων των ισοϋψών.
• Other: Η σελίδα Other περιέχει τις ακόλουθες καρτέλες:
• Scaling: Ελέγχει την κλίµακα και τη σµίκρυνση του µοντέλου.
• Translucency: Ελέγχει το στυλ φωτοσκιασµού ηµιδιαφάνειας.
• Tick Marks: Ελέγχει τις επιλογές σχεδιασµού συµβόλων στην οθόνη.

7.2 Κατανόηση των general queries

Το εργαλείο Query µας επιτρέπει να πάρουµε γενικές πληροφορίες για το

µοντέλο. Το ABAQUS/CAE εµφανίζει τη ζητούµενη πληροφορία στην περιοχή
µηνυµάτων, ενώ η ίδια πληροφορία αποθηκεύεται σε ένα αρχείο replay (replay file).
Επιλέγουµε από το κύριο µενού Tools Query, ή για να χρησιµοποιήσουµε το
Query toolset επιλέγουµε το εργαλείο query από τη γραµµή εργαλείων. Στοιχεία
υποβαλλόµενα σε General Queries παρέχουν τις παρακάτω πληροφορίες:
• Συντεταγµένες ενός επιλεγµένου κόµβου στο απαραµόρφωτο και στο
παραµορφωµένο σχήµα.
• Μετακινήσεις ενός επιλεγµένου κόµβου.
• Απόσταση µεταξύ δύο επιλεγµένων κόµβων στο απαραµόρφωτο και στο
παραµορφωµένο σχήµα.
• Σχετική µετακίνηση µεταξύ δύο επιλεγµένων κόµβων.
• Αριθµός κόµβων, αριθµός στοιχείων και τύποι στοιχείων που περιέχονται στο
µοντέλο.

7.3 Κατανόηση αποτελεσµάτων κατά µήκος µιας τροχιάς (path)

Για να δούµε τα αποτελέσµατα κατά µήκος µιας τροχιάς (path) στο µοντέλο,
επιλέγουµε αρχικά Tools Path για να προσδιορίσουµε το path και κατόπιν
επιλέγουµε Tools XY Data για να λάβουµε δεδοµένα - X–Y data κατά µήκος του
path.

7.3.1 Προσδιορισµός του path

Ένα είναι µια γραµµή που ορίζουµε, προσδιορίζοντας µια σειρά σηµείων µέσα
στο µοντέλο. Τα σηµεία αυτά µπορεί να είναι κόµβοι ή θέσεις συντεταγµένων. Τα
Paths µπορούν να διασχίσουν περισσότερα από ένα part instances.Το
ABAQUS/CAE προσφέρει δύο ευδιάκριτους τύπους path:

Λίστα κόµβων (Node list)

Τα σηµεία που αποτελούν το path, αποτελούνται µόνο από κοµβικές θέσεις.
Προσδιορίζουµε τα σηµεία χρησιµοποιώντας τις επιγραφές των κόµβων και το εύρος
των επιγραφών των κόµβων. Η επιγραφή ενός κόµβου είναι ένας µόνιµος τρόπος
αναφοράς σε έναν δεδοµένο κόµβο. Αυτό σηµαίνει ότι οι επιγραφές των κόµβων δεν

50
αλλάζουν καθώς το µοντέλο παραµορφώνεται. Λόγω αυτού, οι επιγραφές των
κόµβων που περιέχονται σε ένα path από κόµβους εφαρµόζονται εξίσου στο µη-
παραµορφωµένο ή στο παραµορφωµένο σχήµα. Ωστόσο, οι επιγραφές των κόµβων
είναι συγκεκριµένες στα part instances. Με άλλα λόγια, µπορούµε να έχουµε την ίδια
επιγραφή κόµβων για πολλαπλά part instances. Εποµένως, πρέπει να καθορίσουµε σε
ποιο part instance αναφερόµαστε όταν χρησιµοποιούµε επιγραφές κόµβων.
Λίστα σηµείων (Point list)
Τα σηµεία που αποτελούν το path, αποτελούνται από θέσεις συντεταγµένων
µέσα στο µοντέλο. Αυτές οι θέσεις είτε συµπίπτουν είτε όχι µε τις κοµβικές θέσεις. Οι
συντεταγµένες της λίστας σηµείων παραµένουν σταθερές στον χώρο και είναι
ανεξάρτητες από το µοντέλο. Παραδείγµατος χάριν, οι συντεταγµένες που
συµπίπτουν µε µια κοµβική θέση στο απαραµόρφωτο σχήµα, µπορεί να µην
συµπέσουν µε οποιαδήποτε θέση στο παραµορφωµένο σχήµα. Σύµφωνα µε την ίδια
λογική, οι συντεταγµένες της λίστας σηµείων είναι ανεξάρτητες από συγκεκριµένα
part instances.
Το ABAQUS/CAE διαµορφώνει το path συνδέοντας τους κόµβους ή τα σηµεία
που καθορίζουµε, στη σειρά µε την οποία έχουµε δώσει.
Αφού δηµιουργήσουµε ένα path, µπορούµε να επιλέξουµε Tools Path από
το κύριο µενού, για να το τροποποιήσουµε, να το αντιγράψουµε, να το
µετονοµάσουµε, να το διαγράψουµε, ή να το σχεδιάσουµε. Η χάραξη του ίδιου του
path είναι ένας τρόπος να ελεγχθεί οπτικά ότι έχουµε ορίσει την προοριζόµενη
γραµµή. Για να δούµε τα αποτελέσµατα κατά µήκος του path, πρέπει να
διαµορφώσουµε ζευγάρια Χ-Υ δεδοµένων (X–Y data) και να παράγουµε ένα σχέδιο Χ
–Υ.

7.3.2 Πως το ABAQUS/CAE λαµβάνει αποτελέσµατα κατά µήκος του path

Το ABAQUS/CAE λαµβάνει αποτελέσµατα κατά µήκος ενός path υπό τη

µορφή ζευγών X–Y δεδοµένων (X–Y data pairs). Το ABAQUS ορίζει τις τιµές-Χ του
ζεύγους δεδοµένων µε βάση τα σηµεία που σχηµατίζουν το path. Αυτά τα σηµεία
καθορίζουν πρότυπες θέσεις στις οποίες θα ληφθούν δεδοµένα. Το ABAQUS ορίζει
τις τιµές-Υ του ζεύγους δεδοµένων µε βάση τα αποτελέσµατα της ανάλυσης σε
εκείνες τις πρότυπες θέσεις. Το ABAQUS εξετάζει µόνο τις οντότητες στο τρέχον
display group όταν υπολογίζει τα ζεύγη δεδοµένων.
Path data X-values
Μπορούµε να επιλέξουµε να διαµορφώσουµε τις τιµές-Χ µε βάση τα σηµεία
που έχουµε ορίσει για το path ή επιπρόσθετα να συµπεριλάβουµε όλες τις θέσεις στις
οποίες το path τέµνει το µοντέλο. (Μια τοµή εµφανίζεται στα σηµεία όπου το path
διασταυρώνεται µε µια πλευρά στοιχείων, µια άκρη στοιχείων, µια πλευρά
επιφάνειας, ή την άκρη µιας επιφάνειας.)
Μπορούµε επίσης να επιλέξουµε εάν το ABAQUS/CAE θα ερµηνεύει τα
σηµεία που αποτελούν το path, ως θέσεις στο µη-παραµορφωµένo ή παραµορφωµένο
σχήµα. Οι επιγραφές κόµβων λίστας δείχνουν τις πρότυπες θέσεις και εφαρµόζονται
εξίσου στην µη-παραµορφωµένη ή παραµορφωµένη µορφή του µοντέλου. Οι
συντεταγµένες σηµείων λίστας είναι σταθερές θέσεις, ανεξάρτητες της γεωµετρίας
του µοντέλου. Το ABAQUS δεν διαµορφώνει ζεύγη δεδοµένων για σηµεία που δεν
συµπίπτουν µε το σχήµα του µοντέλου που έχουµε επιλέξει.
Οι επιγραφές κόµβων ή οι συντεταγµένες σηµείων που περιλαµβάνουν ένα path
δεν είναι συνήθως σε µια κατάλληλη µορφή για άµεση χρήση ως Χ- τιµές. Το
ABAQUS/CAE προσφέρει διάφορες επιλογές για να µετατρέψουµε αυτήν την σειρά

51
σηµείων σε χρήσιµες Χ-τιµές και συνακόλουθες επιγραφές άξονα ενός σχεδίου X–
Y . Μπορούµε να επιλέξουµε µια από τις ακόλουθες επιλογές για να µετατρέψουµε τα
σηµεία path σε Χ-τιµές:
• True distance: Τιµές–X αντιστοιχούν στην πραγµατική απόσταση κάθε
σηµείου κατά µήκος του path στις χωρικές συντεταγµένες του µοντέλου,
ξεκινώντας από το µηδέν.
• Normalized distance: Τιµές–X αντιστοιχούν στην απόσταση κάθε σηµείου
κατά µήκος του path, ως κλάσµα του συνολικού µήκους του path.
• Sequence ID: Τιµές–X αντιστοιχούν στη σειρά µε την οποία κάθε σηµείο
βρίσκεται στη λίστα αποτελεσµάτων του path.
• X, Y, or Z distance: Τιµές–X αντιστοιχούν στην πραγµατική απόσταση κάθε
σηµείου κατά µήκος του path, σε µια µοναδική διεύθυνση συντεταγµένων
που ορίζουµε, ξεκινώντας από το µηδέν. Αυτή η επιλογή είναι ιδιαίτερα
χρήσιµη για τη δηµιουργία ενός σχεδίου µε αποτελέσµατα κατά ακτίνα, σε
ένα αξονοσυµµετρικό µοντέλο.
Path data Y-values
Μπορούµε να ελέγξουµε τις τιµές-Υ ζευγών δεδοµένων, επιλέγοντας τη
µεταβλητή των αποτελεσµάτων για το step, frame, και field output, για την οποία το
ABAQUS/CAE παρέχει αποτελέσµατα και ρυθµίζοντας πως το ABAQUS/CAE
υπολογίζει συγκεκριµένους τύπους αποτελεσµάτων, ως ακολούθως:
• Για field output µεταβλητές, βασισµένες σε κόµβους, όπως η µετακίνηση που
είναι να ληφθεί σε κοµβικές θέσεις, το ABAQUS/CAE διαβάζει τα
αποτελέσµατα απ’ ευθείας από τη βάση δεδοµένων εξόδου (output database),
χωρίς επιπλέον υπολογισµούς.
• Για field output µεταβλητές, βασισµένες σε στοιχεία, όπως η τάση ή η
παραµόρφωση που είναι να ληφθούν σε κοµβικές θέσεις, το διαβάζει τα
αποτελέσµατα από τη βάση δεδοµένων εξόδου (output database), εξάγει
αυτές τις τιµές στους κόµβους και στη συνέχεια υπολογίζει υποθετικά
πολλαπλές συµβολές, ανάλογα µε τις επιλογές που έχουµε θέσει.
• Για µεταβλητές βασισµένες σε κόµβους ή βασισµένες σε στοιχεία, οι οποίες
πρόκειται να ληφθούν στα σηµεία path που δεν συµπίπτουν µε κοµβικές
θέσεις, το ABAQUS/CAE υπολογίζει τιµές µε παρεµβολή από τους κόµβους
στη ζητούµενη θέση, χρησιµοποιώντας γεωµετρική προσέγγιση του σχήµατος
του στοιχείου. ∆εν µπορούµε να ελέγξουµε αυτόν τον υπολογισµό.
Οι επιλογές υπολογισµού µε µέσο όρο για µεταβλητές βασισµένες σε στοιχεία
και οι επιλογές σύνθετης µορφής για σύνθετες αριθµητικές τιµές, βρίσκονται στο
παράθυρο διαλόγου Result Options. Ο µέσος όρος µειώνει τις πολλαπλές συµβολές
σε µία µοναδική τιµή. Όταν ορίζουµε στις επιλογές των αποτελεσµάτων να
καταστέλλεται µερικώς ή ολικώς ο µέσος όρος, τα σηµεία path λαµβάνουν πολλαπλές
συµβολές για να δηµιουργήσουν πολλαπλά ζεύγη δεδοµένων. Τέτοια ζεύγη
δεδοµένων µοιράζονται την ίδια τιµή-Χ, αλλά διαφορετική τιµή-Υ για κάθε συµβολή.
Ανάλογα µε το και τα χαρακτηριστικά του µοντέλου, ίσως είναι αναγκαίες οι
ακόλουθες τεχνικές, ώστε πολλαπλά ζεύγη δεδοµένων να µην µοιράζονται την ίδια
τιµή-Χ:
• Θέτουµε τις επιλογές αποτελεσµάτων σε πλήρη υπολογισµό µε µέσο όρο.
• Θέτουµε τις επιλογές αποτελεσµάτων, ώστε να αγνοούν περιοχές ορίων όταν
υπολογίζουν τιµές.
• Αποφεύγουµε paths που διέρχονται από περιοχές µε ασυνέχειες.
• Αποφεύγουµε paths κατά µήκος µιας γραµµής που διαχωρίζει περιοχές
ασυνεχειών.

52
 • Χρησιµοποιούµε display groups για να αποµονώσουµε µεµονωµένες περιοχές
πριν λάβουµε αποτελέσµατα κατά µήκος ενός path.
Η τιµή-Υ των ζευγών δεδοµένων επηρεάζεται από την τρέχουσα σύνθετη
µορφή, αν η field output επιλεγµένη µεταβλητή περιέχει σύνθετα αριθµητικά
αποτελέσµατα. Μια συντόµευση της σύνθετης µορφής είναι προσαρτηµένη στον
τίτλο του Υ-άξονα, όταν σχεδιάζουµε το path.
Για παράδειγµα, αν η επιλεγµένη field output variable µεταβλητή είναι η τάση
S-Mises, και Magnitude είναι η σύνθετη µορφή, ο τίτλος του Υ-άξονα S-Mises
CPX:Mg. Άλλες σύνθετες µορφές είναι παρεµφερώς συντµηµένες. Για περισσότερες
πληροφορίες στις σύνθετες µορφές, βλ. “Controlling the form of complex results”,
Παράγραφος 27.4.9.
Το ABAQUS/CAE δεν σχηµατίζει ζεύγη δεδοµένων για σηµεία που δεν έχουν
δεδοµένα για την καθορισµένη step, frame, ή field output µεταβλητή.

7.4 Λήψη X–Y δεδοµένων (X–Y data) κατά µήκος ενός path

Αυτή η παράγραφος εξηγεί πως λαµβάνουµε X–Y δεδοµένα κατά µήκος ενός path.

7.4.1 Επιλογή των θέσεων path στις οποίες θα λάβουµε δεδοµένα

Το ABAQUS/CAE παρέχει αποτελέσµατα κατά µήκος ενός path στη µορφή

ζευγών Χ-Υ δεδοµένων. Οι τιµές-Χ ενός ζεύγους δεδοµένων ορίζουν τις θέσεις του
µοντέλου, στις οποίες θα ληφθούν δεδοµένα. Οι τιµές-Υ είναι αποτελέσµατα της
ανάλυσης σ’ αυτές τις θέσεις. Το ABAQUS λαµβάνει υπόψη του µόνο τις οντότητες
στο τρέχον display group, όταν υπολογίζει τα ζεύγη δεδοµένων.
Το ABAQUS υπολογίζει τις τιµές-Χ του ζεύγους δεδοµένων, βασιζόµενο στα
σηµεία που έχουµε καθορίσει για το path. Μπορούµε να επιλέξουµε να σχηµατίσουµε
τις τιµές-Χ, ώστε να βασίζονται στα σηµεία που έχουµε ορίσει ή επιπρόσθετα να
συµπεριλάβουµε όλες τις θέσεις στις οποίες το path τέµνει το µοντέλο. (Μια τοµή
λαµβάνει χώρα σε σηµεία όπου το path διασταυρώνεται µε µια πλευρά στοιχείου, ένα
άκρο στοιχείου, µια πλευρά επιφάνειας ή ένα άκρο επιφάνειας).
Μπορούµε επίσης να επιλέξουµε αν το ABAQUS θα ερµηνεύει τα σηµεία που
σχηµατίζουν το path ως θέσεις πάνω στο απαραµόρφωτο ή στο παραµορφωµένο
σχήµα του µοντέλου. Για paths λίστας κόµβων, οι επιγραφές των κόµβων που
αποτελούν το path, είναι εξίσου εφαρµόσιµες τόσο σε απαραµόρφωτα όσο και σε
παραµορφωµένα σχήµατα του µοντέλου. Ωστόσο, οι συντεταγµένες ενός path λίστας
σηµείων παραµένουν σταθερές στον χώρο και είναι ανεξάρτητες από το µοντέλο. Για
παράδειγµα, συντεταγµένες που συµπίπτουν µε µια κοµβική θέση στο µη
παραµορφωµένο σχήµα, ίσως να µην συµπίπτουν µε οποιαδήποτε θέση στο
παραµορφωµένο σχήµα. Οι τιµές που λαµβάνονται χρησιµοποιώντας συντεταγµένες
ενός path λίστας σηµείων και το παραµορφωµένο σχήµα, επηρεάζονται από τον
συντελεστή κλίµακας της παραµόρφωσης. Το ABAQUS δεν σχηµατίζει ζεύγη
δεδοµένων για σηµεία που δεν συµπίπτουν µε το µοντέλο.
Για να επιλέξουµε τις θέσεις του path στις οποίες θα λάβουµε δεδοµένα:
1. Εντοπίζουµε τις επιλογές XY Data from Path.
Από το κύριο µενού, επιλέγουµε Tools XY Data Create. Από το
παράθυρο διαλόγου που εµφανίζεται, επιλέγουµε Path. Στη συνέχεια πατάµε
Continue. Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου XY Data from Path.
2. Κλικάρουµε το βέλος Path για να επιλέξουµε το path για το οποίο θα
λάβουµε δεδοµένα.

53
 Το σχέδιο του µοντέλου στο τρέχον παράθυρο άποψης αλλάζει για να τονίσει
το path που έχουµε επιλέξει.
3. Κλικάρουµε στο Undeformed ή στο Deformed για να επιλέξουµε αν το
ABAQUS θα ερµηνεύει τα σηµεία που αποτελούν το path, ως θέσεις στο
απαραµόρφωτο ή στο παραµορφωµένο σχήµα του µοντέλου αντίστοιχα.
4. Για να λάβουµε Χ-Υ δεδοµένα σε θέσεις όπου το path τέµνει το µοντέλο,
όπως επίσης και στα σηµεία που σχηµατίζουν το path, κλικάρουµε στο
Include intersections. Η προεπιλογή είναι να λάβουµε δεδοµένα µόνο στα
σηµεία που σχηµατίζουν το path.
5. Για να αποτιµήσουµε και να εµφανίσουµε τα δεδοµένα, πατάµε Plot.
Ένα σχέδιο X–Y εµφανίζεται στο τρέχον παράθυρο άποψης. Το σχέδιο
αναπαριστά τα δεδοµένα που έχουµε σχηµατίσει στο παράθυρο διαλόγου, τα
οποία το ABAQUS τα θεωρεί ως προσωρινά δεδοµένα είτε πατήσαµε Save
As για να τα σώσουµε, είτε όχι.
6. Για να σώσουµε τα δεδοµένα που έχουµε σχηµατίσει, πατάµε Save As.
Σηµείωση: Για να σχεδιάσουµε τα αποθηκευµένα Χ-Υ δεδοµένα, επιλέγουµε
Tools XY Data Plot από το κύριο µενού και διαλέγουµε από το pull-
right µενού τα Χ-Υ δεδοµένα.
7. Όταν τελειώσουµε, πατάµε για αν κλείσουµε το παράθυρο διαλόγου.

7.4.2 Έλεγχος των τιµών-Χ ζευγών δεδοµένων (data pair Χ-values)

Το ABAQUS παρέχει αποτελέσµατα κατά µήκος ενός path, µε µορφή ζευγών

Χ-Υ δεδοµένων, υπολογίζοντας τις τιµές-Χ του ζεύγους δεδοµένων, µε βάση τα
σηµεία που έχουµε ορίσει για το path και προαιρετικά µε πρόσθετα σηµεία στα οποία
το path τέµνει το µοντέλο.
Οι επιγραφές των κόµβων ή οι συντεταγµένες σηµείων που αποτελούν ένα path,
δεν είναι συνήθως σε κατάλληλη µορφή για άµεση χρήση ως τιµές-Χ. Το ABAQUS
προσφέρει αρκετές επιλογές για να µετατρέψουµε αυτές τις σειρές σηµείων σε
χρήσιµες τιµές-Χ και συνακόλουθα σε επιγραφές αξόνων σε σχέδια Χ-Υ.
Για να ελέγξουµε τις τιµές-Χ ζευγών δεδοµένων:
1. Εντοπίζουµε τις επιλογές XY Data from Path.
Από το κύριο µενού, επιλέγουµε Tools XY Data Create. Από το
παράθυρο διαλόγου που εµφανίζεται, επιλέγουµε Path. Στη συνέχεια πατάµε
Continue. Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου XY Data from Path.
2. Στην κορυφή του παραθύρου διαλόγου, κλικάρουµε στο βέλος Path για να
επιλέξουµε το path για το οποίο θα λάβουµε δεδοµένα.
Το σχέδιο του µοντέλου στο τρέχον παράθυρο άποψης αλλάζει για να τονίσει
το path που έχουµε επιλέξει.
3. Στο πεδίο των X Values, επιλέγουµε µια από τις παρακάτω επιλογές για να
µετατρέψουµε τα path points σε X Values:
• True distance: Οι X-values αντιστοιχούν στην πραγµατική απόσταση
κάθε σηµείου κατά µήκος του path, στις χωρικές συντεταγµένες του
µοντέλου, ξεκινώντας από το µηδέν.
• Normalized distance: Οι X-values αντιστοιχούν στην απόσταση κάθε
σηµείου κατά µήκος του path, ως κλάσµα του συνολικού µήκους του
path.
• Sequence ID: Οι X-values αντιστοιχούν στη σειρά µε την οποία κάθε
σηµείο απαντάται στη λίστα αποτελεσµάτων του path.

54
 • X, Y, or Z distance: Οι X-values αντιστοιχούν στην πραγµατική
απόσταση κάθε σηµείου κατά µήκος του path σε µια µοναδική
διεύθυνση συντεταγµένων που καθορίζουµε, ξεκινώντας από το
µηδέν. Η επιλογή αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιµη για δηµιουργία
σχεδίων αποτελεσµάτων µε βάση την ακτίνα σε ένα αξονοσυµµετρικό
µοντέλο.
4. Για να αποτιµήσουµε και να εµφανίσουµε τα δεδοµένα, πατάµε Plot.
Ένα σχέδιο X–Y εµφανίζεται στο τρέχον παράθυρο άποψης. Το σχέδιο
αναπαριστά τα δεδοµένα που έχουµε σχηµατίσει στο παράθυρο διαλόγου, τα
οποία το ABAQUS τα θεωρεί ως προσωρινά δεδοµένα, είτε πατήσαµε Save
As για να τα αποθηκεύσουµε, είτε όχι.
5. Για να αποθηκεύσουµε τα ζεύγη Χ-Υ δεδοµένων (X–Y data pairs) που έχουµε
σχηµατίσει ως ένα αντικείµενο Χ-Υ δεδοµένων, πατάµε Save As.
Σηµείωση: Για να σχεδιάσουµε το αντικείµενο Χ-Υ δεδοµένων (X–Y data
object) που αποθηκεύσαµε, επιλέγουµε Tools XY Data Plot από το
κύριο µενού και διαλέγουµε το αντικείµενο Χ-Υ δεδοµένων από το pull-right
µενού.
6. Όταν τελειώσουµε, πατάµε Cancel για να κλείσουµε το παράθυρο διαλόγου.

7.4.3 Έλεγχος των τιµών-Υ ζευγών δεδοµένων (data pair Y-values)

Το ABAQUS παρέχει αποτελέσµατα κατά µήκος ενός path µε τη µορφή ζευγών

Χ-Υ δεδοµένων (X–Y data pairs). Οι X-values του ζεύγους δεδοµένων ορίζουν τις
θέσεις του µοντέλου στις οποίες θα λάβουµε δεδοµένα. Οι Y-values βασίζονται στα
αποτελέσµατα της ανάλυσης σ’ αυτές τις θέσεις. Μπορούµε να ελέγξουµε αυτές τις
Y-values επιλέγοντας τη µεταβλητή εξόδου (step, frame, και field output variable) για
την οποία το ABAQUS θα δώσει αποτελέσµατα, ελέγχοντας πως το ABAQUS
υπολογίζει συγκεκριµένους τύπους αποτελεσµάτων και επιλέγοντας τη µορφή
εµφάνισης των σύνθετων αριθµητικών αποτελεσµάτων (όπου είναι εφικτό).
Για να ελέγξουµε τις Y-values ενός ζεύγους δεδοµένων:
1. Εντοπίζουµε τις επιλογές XY Data from Path.
Από το κύριο µενού, επιλέγουµε Tools XY Data Create. Από το
παράθυρο διαλόγου που εµφανίζεται, επιλέγουµε Path. Στη συνέχεια πατάµε
Continue. Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου XY Data from Path.
2. Στην κορυφή του παραθύρου διαλόγου, κλικάρουµε στο βέλος Path για να
επιλέξουµε το path για το οποίο θα λάβουµε δεδοµένα.
Το σχέδιο του µοντέλου στο τρέχον παράθυρο άποψης αλλάζει για να τονίσει
το path που έχουµε επιλέξει.
3. Το πεδίο Y Values προσδιορίζει τη µεταβλητή step, frame, και field output
για την οποία το ABAQUS θα βγάλει αποτελέσµατα.
• Για να αλλάξουµε το step ή το frame, πατάµε Step/Frame.
• Για να αλλάξουµε τη µεταβλητή field output, πατάµε Field Output.
• Ο υπολογισµός των field output τιµών βασισµένων σε στοιχεία
(element-based field output values) ελέγχεται από τις επιλογές
αποτελεσµάτων (result options settings) για το τρέχον παράθυρο
άποψης. Για να δούµε ή να αλλάξουµε αυτές τις ρυθµίσεις,
επιλέγουµε Result Options από το κύριο µενού.
• Η µορφή των τιµών σύνθετων αριθµών ελέγχεται από τις επιλογές
αποτελεσµάτων (result options settings) για το τρέχον παράθυρο
άποψης.The form of values for complex numbers is controlled by the

55
 for the current viewport. Για να δούµε ή να αλλάξουµε αυτές τις
ρυθµίσεις, επιλέγουµε Result Options από το κύριο µενού.
Το ABAQUS ανανεώνει το πεδίο των Y Values και το παραµορφωµένο
σχέδιο, το σχέδιο ισοϋψών, ή το σχέδιο συµβόλων στο τρέχον παράθυρο
άποψης, σύµφωνα µε οποιεσδήποτε αλλαγές έγιναν στη µεταβλητή step,
frame, field output ή στις επιλογές αποτελεσµάτων (result options).
4. Για να αποτιµήσουµε και να εµφανίσουµε τα δεδοµένα, πατάµε Plot.
Εµφανίζεται ένα σχέδιο X–Y plot στο τρέχον παράθυρο άποψης. Το σχέδιο
αναπαριστά τα δεδοµένα που έχουµε σχηµατίσει στο παράθυρο διαλόγου, τα
οποία το ABAQUS τα θεωρεί ως προσωρινά δεδοµένα είτε έχουµε πατήσει
Save As για να τα αποθηκεύσουµε, είτε όχι.
5. Για να αποθηκεύσουµε τα ζεύγη Χ-Υ δεδοµένων (X–Y data pairs) που
σχηµατίσαµε ως αντικείµενο Χ-Υ δεδοµένων (X–Y data object), πατάµε Save
As.
Σηµείωση: Για να σχεδιάσουµε το αποθηκευµένο X–Y data object,
επιλέγουµε Tools XY Data Plot από το κύριο µενού και διαλέγουµε το
X–Y data object από το pull-right µενού.
6. Όταν έχουµε τελειώσει, πατάµε Cancel για να κλείσουµε το παράθυρο
διαλόγου.

7.5. Επικαλυπτόµενα σχέδια (overlay plots)

Η παράγραφος αυτή εξηγεί πως δηµιουργούµε πολλαπλά επικαλυπτόµενα

σχέδια δηµιουργώντας layers και σχεδιάζοντάς τα στο ίδιο viewport, καθώς επίσης
και πως τροποποιούµε ένα overlay plot από τη στιγµή που το δηµιουργήσαµε.

7.5.1 Κατανόηση του τρόπου µε τον οποίο δηµιουργούνται επικαλυπτόµενα

σχέδια (overlay plots)

Μπορούµε να δηµιουργήσουµε µια εµφάνιση στην οθόνη που να περιέχει

πολλαπλά σχέδια σε ένα παράθυρο άποψης (viewport). Παραδείγµατος χάριν,
πιθανόν να θέλουµε να συνδυάσουµε ένα απαραµόρφωτο σχέδιο, ένα σχέδιο
ισοϋψών, και ένα Χ–Υ σχέδιο ή να συγκρίνουµε τα παραµορφωµένα σχέδια από δύο
διαφορετικά αρχεία εξόδου βάσεων δεδοµένων στο ίδιο παράθυρο άποψης. Τα
επικαλυπτόµενα σχέδια αποτελούνται από στρώµατα. Κάθε στρώµα περιέχει ένα
σχέδιο, και τα στρώµατα συσσωρεύονται το ένα πάνω από το άλλο για να
δηµιουργήσουν το συνδυασµένο σχέδιο. ∆εν µπορούµε να αλλάξουµε τα περιεχόµενα
ενός layer αφότου δηµιουργήθηκε, αλλά µπορούµε να αλλάξουµε τη σειρά των
layers, να διαχειριστούµε την άποψη για κάθε µεµονωµένο layer και να αλλάξουµε
τις διάφορες επιλογές εµφάνισης (display options) που εφαρµόζονται στα
περιεχόµενα.
Το σχήµα 7-4 παρουσιάζει ένα σχέδιο που περιέχει τα παραµορφωµένα σχέδια
σε τέσσερις διαφορετικές αυξήσεις µιας ανάλυσης, καθώς επίσης και ένα σχέδιο Χ–Υ
της ενέργειας παραµόρφωσης στο µοντέλο σε σχέση µε τον χρόνο.

Εξ ορισµού, το viewport δεν περιέχει καθόλου στρώµατα. Μόνο ένα σχέδιο τη

φορά εµφανίζεται στην οθόνη. Για να επικαλύψουµε πολλαπλά σχέδια, δηµιουργούµε
ένα στρώµα (layer) για κάθε µεµονωµένο σχέδιο. Έπειτα επιλέγουµε τα layers που θα
εµφανίσουµε στο τρέχον viewport. Μπορούµε να δηµιουργήσουµε όσα layers
επιθυµούµε. Οποιοσδήποτε αριθµός layers µπορεί να εµφανιστεί στο ίδιο viewport.

56
Σχήµα 7–4 Επικαλυπτόµενα σχέδια (Overlay plots).

Χρησιµοποιούµε το Overlay Plot Layer Manager για να δηµιουργήσουµε, να

εµφανίσουµε, να τοποθετήσουµε και να διαγράψουµε layers. Για να αποκτήσουµε
πρόσβαση στο παράθυρο Overlay Plot Layer Manager, επλέγουµε View Overlay
Plot από το κύριο µενού. Όταν δηµιουργούµε ένα layer, αυτό περιέχει ο,τιδήποτε
είναι ορατό στο τρέχον viewport. Από τη στιγµή που ένα layer δηµιουργήθηκε, δεν
µπορούν να αλλάξουν τα περιεχόµενά του. Ωστόσο, µπορούµε να διαχειριστούµε την
άποψη, να ξαναβάλουµε σε σειρά ένα layer κατ’ αντιστοιχία µε τα άλλα layers στο
overlay plot και να αλλάξουµε τις διάφορες επιλογές εµφάνισης στην οθόνη, που
εφαρµόζονται στα περιεχόµενα. Εξ ορισµού, τα layers σχεδιάζονται άµεσα το ένα
πάνω από το άλλο. Μερικές φορές γραµµές που εµφανίζονται άµεσα η µια πάνω στην
άλλη µπορούν να δηµιουργήσουν τα ανεπιθύµητα οπτικά αποτελέσµατα. Μπορούµε
τοποθετήσουµε τα layers σε αποστάσεις µεταξύ τους, για να αποφύγουµε τέτοιες
ανωµαλίες στην εµφάνιση.
Οι ρυθµίσεις στο παράθυρο Overlay Plot Layer Manager εφαρµόζονται στα
περιεχόµενα του τρέχοντος viewport, µόνο όταν πατάµε Plot/Apply. Το
ABAQUS/CAE εισάγει τότε το overlay plot mode. Όταν πατάµε Cancel στο
Overlay Plot Layer Manager ή Done στην περιοχή προτροπών, το overlay plot
εξαφανίζεται από το viewport και η οθόνη επανέρχεται στην προηγούµενη εµφάνισή
της.
Όταν βρισκόµαστε σε overlay plot mode, το ABAQUS/CAE εµφανίζει τα
σχέδιά µας σε σχέση µε ένα overlay plot σύστηµα συντεταγµένων. Καθώς
δηµιουργούµε ένα layer, το ABAQUS/CAE θέτει την άποψη στην οποία
δηµιουργήθηκε το layer στην overlay plot µπροστινή όψη.
Οι στήλες στο παράθυρο Overlay Plot Layer Manager εµφανίζουν τις
παρακάτω πληροφορίες για κάθε layer:
Visible
Ένα σύµβολο 9 στην στήλη αυτή υποδεικνύει ότι το layer είναι ορατό στο viewport
όταν βρισκόµαστε σε κατάσταση overlay plot mode.
Current
Ένα σύµβολο 9 στην στήλη αυτή υποδεικνύει ότι το layer είναι τρέχον. Μόνο ένα
layer µπορεί να είναι τρέχον κάθε φορά. Οι επιλογές σχεδίασης (Plot options)
εφαρµόζονται µόνο στο τρέχον layer όταν βρισκόµαστε σε κατάσταση overlay plot

57
mode. Μπορούµε να επιλέξουµε αν οι επιλογές διαχείρισης απόψεων (view
manipulation options) θα εφαρµόζονται σε όλα τα υπάρχοντα layers και όχι µόνο στο
τρέχον layer. Το τρέχον layer δεν είναι αναγκαστικά το πρώτιστο layer στο viewport.
Name
Το όνοµα του layer.
Object
Το όνοµα του αντικειµένου που περιέχεται στο layer. Για παράδειγµα, µια βάση
δεδοµένων εξόδου (output database) ή ένα σχέδιο X–Y.
Mode
Το στυλ σχεδίου (plot mode) που περιέχεται στο layer. ∆εν µπορούµε να αλλάξουµε
το στυλ σχεδίου αφότου δηµιουργήσαµε το layer.

7.5.2 ∆ηµιουργία ενός επικαλυπτόµενου σχεδίου (overlay plot)

Ένα overlay plot είναι µια εµφάνιση στην οθόνη που περιέχει πολλαπλά σχέδια
σε ένα viewport. Τα Overlay plots αποτελούνται από layers. Χρησιµοποιούµε το
παράθυρο Overlay Plot Layer Manager για να δηµιουργήσουµε layers και να
σχηµατίσουµε overlay plots.
Σηµείωση: Μια εναλλακτική µέθοδος για συνδυασµό απαραµόρφωτων και
παραµορφωµένων σχηµάτων του µοντέλου σε ένα σχέδιο, είναι να τσεκάρουµε την
επιλογή Superimpose undeformed plot στο παράθυρο διαλόγου Deformed Plot
Options.

Για να δηµιουργήσουµε ένα overlay plot:

1. ∆ηµιουργούµε το πρώτο σχέδιο που θέλουµε να συµπεριλάβουµε στην οθόνη.
2. Εντοπίζουµε το παράθυρο διαλόγου overlay plot.
Από το κύριο µενού, επιλέγουµε View Overlay Plot. Εµφανίζεται το
παράθυρο Overlay Plot Layer Manager.
3. Πατάµε Create για να δηµιουργήσουµε ένα layer που θα περιέχει το σχέδιο
που φαίνεται στο τρέχον viewport.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου Create Viewport Layer.
4. Εισάγουµε ένα όνοµα για το layer, και πατάµε OK.
Το νέο layer εµφανίζεται στο παράθυρο Overlay Plot Layer Manager, µε
σύµβολα 9 στις στήλες Visible και Current.
5. ∆ηµιουργούµε ένα νέο σχέδιο στο τρέχον viewport.
6. Επαναλαµβάνουµε τα βήµατα 3 µέχρι 5 για να δηµιουργήσουµε όσα layers
επιθυµούµε να περιέχονται στο σχέδιο. Στο παράθυρο διαλόγου Create
Viewport Layer για όλα τα layers µετά το πρώτο, µπορούµε να επιλέξουµε
να αντιγράψουµε µια άποψη από ένα υφιστάµενο layer τσεκάροντας την
επιλογή Copy view from και επιλέγοντας ένα layer από την λίστα.
Τα νέα layers εµφανίζονται στο παράθυρο Overlay Plot Layer Manager
καθώς τα δηµιουργούµε. Το πιο πρόσφατα δηµιουργηµένο layer θα έχει ένα
σύµβολο 9 στην στήλη Current.
Σηµείωση: Μπορούµε να διαγράψουµε ένα layer κλικάροντας στη
στήλη Name, Object, ή Mode στο παράθυρο Overlay Plot Layer
Manager για να επιλέξουµε το layer και πατάµε Delete.
7. Ελέγχουµε ότι τα layers που θέλουµε να συµπεριλάβουµε στο σχέδιο έχουν
ένα σύµβολο 9 στην στήλη Visible και πατάµε Plot/Apply.

58
 Τα layers εµφανίζονται συσσωρευµένα το ένα πάνω από το άλλο στο τρέχον
viewport µε τη σειρά µε την οποία παρατίθενται στο παράθυρο Overlay Plot
Layer Manager.

Όταν έχουµε τελειώσει, πατάµε Cancel στο παράθυρο Overlay Plot Layer
Manager για να βγούµε από την κατάσταση overlay plot mode και κλείνουµε το
παράθυρο Overlay Plot Layer Manager. Εναλλακτικά, µπορούµε να πατήσουµε το
Done στην περιοχή προτροπών για να βγούµε από τη κατάσταση overlay plot mode,
αφήνοντας ανοιχτό το παράθυρο Overlay Plot Layer Manager. Το overlay plot
εξαφανίζεται από το viewport, και η οθόνη επιστρέφει στην προηγούµενη
κατάσταση. Για να ξαναδηµιουργήσουµε το overlay plot, επιλέγουµε View
Overlay Plot (αν το παράθυρο Overlay Plot Layer Manager δεν είναι ανοιχτό) και
πατάµε Plot/Apply.

7.5.3 Επαναδιάταξη των layers σε ένα overlay plot

Τα Layers σχεδιάζονται στο viewport µε τη σειρά µε την οποία παρατίθενται

στο παράθυρο Overlay Plot Layer Manager. Εξ ορισµού, τα layers σχεδιάζονται
απευθείας το ένα πάνω στο άλλο, γεγονός το οποίο µερικές φορές µπορεί οδηγήσει σε
ανεπιθύµητα οπτικά αποτελέσµατα όπου τα σχέδια εµφανίζονται να
αληλοκαλύπτονται.
Μπορούµε να ρυθµίσουµε εκ νέου τη σειρά µε την οποία τα layers
σχεδιάζονται, και µπορούµε να εφαρµόσουµε ένα µικρό όφσετ (απόσταση) σε όλα τα
layers στην κατεύθυνση- της οθόνης (κάθετη στο επίπεδο της οθόνης) για να τα
διαχωρίσουµε στην οθόνη και να εξαλείψουµε οποιαδήποτε ανεπιθύµητα οπτικά
αποτελέσµατα. Εάν εφαρµόσουµε ένα θετικό όφσετ, τα layers σχεδιάζονται στο
viewport µε τη σειρά που φαίνεται στο παράθυρο Overlay Plot Layer Manager (το
τελευταίο layer στο παράθυρο manager είναι το κορυφαίο layer στο viewport). Εάν
εφαρµόσουµε ένα αρνητικό όφσετ, η σειρά σχεδίασης αντιστρέφεται. Το σχήµα 7–5
δείχνει ένα παράδειγµα ενός overlay plot µε εφαρµογή διαφορετικών τιµών όφσετ.

Σχήµα 7–5 Επικάλυψη σχεδίων: µη-παραµορφωµένου σχεδίου και σχεδίου ισοϋψών

Για να επαναδιατάξουµε τα layers σε ένα overlay plot:

1. ∆ηµιουργούµε ένα overlay plot.
2. Επαναδιατάσσουµε τα layers χρησιµοποιώντας µια από τις ακόλουθες
µεθόδους:
• Επιλέγουµε το layer του οποίου θέλουµε να αλλάξουµε τη σειρά
κλικάροντας σε µια από τις στήλες the Name, Object, ή Mode στο
παράθυρο Overlay Plot Layer Manager. Πατάµε Move Up για να
µετακινήσουµε το layer προς τα πάνω στο παράθυρο manager.

59
 Πατάµε Move Down για να µετακινήσουµε το layer προς τα κάτω
στο παράθυρο manager.
• Σύρουµε τη µπάρα ολίσθησης του Layer offset σε µια θετική ή
αρνητική τιµή για να µετακινήσουµε τα layers στη θετική ή στην
αρνητική διεύθυνση- της οθόνης. Πιθανόν να χρειαστεί να
πειραµατιστούµε µε τις τιµές όφσετ για να πετύχουµε την επιθυµητή
εµφάνιση των σχεδίων στην οθόνη.
3. Πατάµε Plot/Apply για να εφαρµόσουµε τις ρυθµίσεις που κάναµε στο
overlay plot στο τρέχον viewport.
Όταν έχουµε τελείωσει, πατάµε Cancel στο παράθυρο Overlay Plot Layer
Manager για να βγούµε από την κατάσταση overlay plot mode και να κλείσουµε το
παράθυρο Overlay Plot Layer Manager. Εναλλακτικά, µπορούµε να πατήσουµε το
κουµπί Done στην περιοχή προτροπών για να βγούµε από την κατάσταση overlay
plot mode, αλλά να αφήσουµε ανοιχτό το παράθυρο Overlay Plot Layer Manager.
Το overlay plot εξαφανίζεται από το viewport, και η οθόνη επιστρέφει στην
προηγούµενη κατάσταση σχεδίασης (previous plot mode). Για να
επαναδηµιουργήσουµε το overlay plot, επιλέγουµε View Overlay Plot (αν δεν
είναι ανοιχτό το παράθυρο Overlay Plot Layer Manager) και πατάµε Plot/Apply.

7.5.4 ∆ιαχείριση της άποψης για ένα overlay plot

Όταν βρισκόµαστε σε κατάσταση overlay plot mode, µπορούµε να επιλέξουµε

αν οι χειρισµοί αλλαγής των απόψεων (view manipulations) θα εφαρµόζονται σε όλα
τα υφιστάµενα layers ή µόνο στο τρέχον layer.
Για να διαχειριστούµε την άποψη των layers σε ένα overlay plot:
1. ∆ηµιουργούµε ένα overlay plot.
2. Στο παράθυρο Overlay Plot Layer Manager, τσεκάρουµε το All ή το
Current δίπλα στο View manipulation layer, για να προσδιορίσουµε αν οι
αλλαγές που κάνουµε στις απόψεις θα επηρεάζουν όλα τα layers ή µόνο το
τρέχον layer.
3. Πατάµε Plot/Apply για να εφαρµόσουµε τις ρυθµίσεις του overlay plot στο
τρέχον viewport.
4. Χρησιµοποιούµε τα εργαλεία view manipulation tools για να τοποθετήσουµε,
να προσανατολίσουµε και να µεγεθύνουµε τα αντικείµενα στο viewport.
Οι αλλαγές στις απόψεις θα εφαρµοστούν είτε σε όλα τα ορατά layers είτε
µόνο στο τρέχον layer, ανάλογα µε την επιλογή µας στο βήµα 2.
Όταν έχουµε τελειώσει, πατάµε Cancel στο παράθυρο Overlay Plot Layer
Manager για να βγούµε από την κατάσταση overlay plot mode και να κλείσουµε το
παράθυρο Overlay Plot Layer Manager. Εναλλακτικά, µπορούµε να πατήσουµε το
κουµπί Done στην περιοχή προτροπών για να βγούµε από την κατάσταση overlay
plot mode, αλλά να αφήσουµε ανοιχτό το παράθυρο Overlay Plot Layer Manager.
Το overlay plot εξαφανίζεται από το viewport, και η οθόνη επιστρέφει στη
προηγούµενη κατάσταση σχεδίασης (previous plot mode). Για να
επαναδηµιουργήσοµε το overlay plot, επιλέγουµε View Overlay Plot (αν δεν είναι
ανοιχτό το παράθυρο Overlay Plot Layer Manager) και πατάµε Plot/Apply.

7.5.5 Προσαρµογή των επιλογών σχεδίασης (plot options) για ένα overlay plot

Οι επιλογές σχεδίασης (plot options) εφαρµόζονται µόνο στο τρέχον layer όταν
βρισκόµαστε σε κατάσταση overlay plot mode.

60
Για να εφαρµόσουµε επιλογές σχεδίασης σε layers ενός overlay plot:
1. ∆ηµιουργούµε ένα overlay plot.
2. Κλικάρουµε στην στήλη Current, δίπλα στο layer για το οποίο επιθυµούµε να
τροποποιήσουµε τις επιλογές σχεδίασης.
3. Πατάµε Plot/Apply για να εφαρµόσουµε τις ρυθµίσεις µας στο overlay plot
του τρέχοντος viewport.
4. Επιλέγουµε Options plot mode από το κύριο µενού, και επιλέγουµε τις
επιλογές προσαρµογής σχεδίασης (plot customization options) για το σχέδιο
που περιέχεται στο τρέχον layer.
5. Πατάµε OK ή Apply στο παράθυρο διαλόγου plot options.
Οι plot customization options εφαρµόζονται στο τρέχον layer του overlay
plot.
6. Επαναλαµβάνουµε το βήµα 2 µέχρι το βήµα 5 για κάθε σχέδιο που θέλουµε
να τροποποιήσουµε.
Σηµείωση: Αν τροποποιήσουµε τις επιλογές προσαρµογής σχεδίασης
(plot customization options) για µια κατάσταση σχεδίασης (plot mode)
διαφορετική από αυτή που περιέχεται στο τρέχον layer, οι αλλαγές
µας θα είναι ορατές µόνο όταν βγούµε από την κατάσταση overlay
plot mode και εισέλθουµε στην άµεσα επηρεαζόµενη κατάσταση
σχεδίασης (affected plot mode).
Όταν έχουµε τελειώσει, µπορούµε να πατήσουµε Cancel στο παράθυρο
Overlay Plot Layer Manager για να βγούµε από την κατάσταση overlay plot mode
και να κλείσουµε το παράθυρο Overlay Plot Layer Manager. Εναλλακτικά,
µπορούµε να πατήσουµε το κουµπί Done στην περιοχή προτροπών, για να βγούµε
από την κατάσταση overlay plot mode, αλλά να αφήσουµε ανοιχτό το παράθυρο
Overlay Plot Layer Manager. Το overlay plot εξαφανίζεται από το viewport, και η
οθόνη επιστρέφει στην προηγούµενη κατάσταση σχεδίασης. Για να
επαναδηµιουργήσουµε το overlay plot, επιλέγουµε View Overlay Plot (αν δεν
είναι ανοιχτό το παράθυρο Overlay Plot Layer Manager) και πατάµε Plot/Apply.

61
 Το παρόν έγγραφο αποτελεί ένα απλό εγχειρίδιο λειτουργίας του
προγράµµατος ABAQUS σε περιβάλλον CAE, όσον αφορά το πρόβληµα της
επίπεδης έντασης.

ΒΗΜΑ 1 PART MODULE

Στο part module εισάγουµε την γεωµετρία που έχει το προς εξέταση δοκίµιο.

Επιλέγοντας λοιπόν Part στο παραθυράκι Module (πάνω

αριστερά) εµφανίζεται µια σειρά από εργαλεία στο αριστερό µέρος του παραθύρου
σχεδίασης τα οποία θα µας βοηθήσουν στην κατασκευή του part. Τα ίδια εργαλεία
περιέχονται στην πάνω οριζόντια γραµµή εντολών.
Όλα αυτά τα εργαλεία για να χρησιµοποιηθούν απαιτούν την ύπαρξη ενός part.
Επιλέγουµε το παραθυράκι ‘Create Part’ για να δηµιουργήσουµε ένα part. Αµέσως
εµφανίζεται ένα παράθυρο διαλόγου στο οποίο ονοµάζουµε το part που θέλουµε να
φτιάξουµε και ορίζουµε τον τύπο, την µορφή και τον τρόπο κατασκευής της
γεωµετρίας του. Επίσης, στο ίδιο παράθυρο καθορίζουµε το µέγεθος του
τετραγωνικού κάνναβου που απαιτείται για την κατασκευή του part. Στην περίπτωση
επίπεδης δισδιάστατης ανάλυσης επιλέγουµε:
Name: ‘Επίπεδη πλάκα’
Modelling space: 2D
Type: Deformable
Base Feature: shell
Εάν στο Modelling space επιλέγαµε 3D ή Axisymmetric, θα έπρεπε να
καθορίσουµε τις παραµέτρους που απαιτούνται για την εν λόγω επιλογή. Στην
περίπτωσή µας, (2D) δυο πράγµατα πρέπει να καθορίσουµε : Τον τύπο (type) του part
και την µορφή (shape) που θα έχει το base feature (shell=επίπεδο
σχήµα,wire=γραµµή,point=σηµείο) (ότι θα µπορούσαµε δηλαδή να σχεδιάσουµε σε
δυο διαστάσεις). Το base feature είναι το πρώτο σχήµα που φτιάχνουµε στο part
module.
Όταν φτιάχνουµε ένα καινούριο part, πρέπει να περιγράψουµε το base feature.
Η περιγραφή αυτή γίνεται προσδιορίζοντας δυο παραµέτρους: το shape και το type.
-Το shape δείχνει την βασική τοπολογία του feature (σχήµα) που είναι: shell,
wire, point.
-Το type δείχνει ποια από τις ακόλουθες µεθόδους θα χρησιµοποιηθεί για να
οριστεί το base feature.
Planar: (σχεδιασµός σε 2 διαστάσεις)
Extrusion: (σχεδιασµός σε 2D και ορισµός βάθος)
Revolution: (σχεδιασµός σε 2D και περιστροφή υπό συγκεκριµένη γωνία και
περί συγκεκριµένου άξονα)

62
 Sweep: (σχεδιασµός δυο φιγούρων 2D, το sweep path και το sweep profile. Το
sweep profile έπειτα εκτείνεται κατά µήκος της πορείας του path.
Οι τρεις τελευταίες µέθοδοι αφορούν τα 3D σχήµατα.

Στο approximate size βάζουµε τέτοια τιµή ώστε το part που θα δηµιουργήσουµε
να χωράει στον κάνναβο. Π.χ. εάν πρέπει να σχεδιάσουµε ένα ορθογώνιο 300x200
για να χωράει η µεγάλη διάσταση στον κάνναβο (300) θα πρέπει ο κάνναβος να έχει
διαστάσεις µεγαλύτερες από 300, έστω 350. Έτσι, όλο το σχήµα θα βρίσκεται εντός
κάνναβου.
Σηµείωση : ακόµη και αν το σχήµα προκύψει από λάθος εκτίµηση µεγαλύτερο
του κάνναβου, δεν υπάρχει πρόβληµα, απλά δεν θα µπορούµε να σχεδιάσουµε µόνο
µε το ποντίκι. Θα πρέπει να δώσουµε τις συντεταγµένες των γραµµών και σηµείων µε
το πληκτρολόγιο.
Πατάµε Continue… και βλέπουµε στην οθόνη τον κάνναβο.

Με την βοήθεια των εργαλείων αριστερά της οθόνης σχεδιασµού σχεδιάζουµε

το part. Έστω ότι θέλουµε το σχήµα του part να είναι ορθογωνικό:
Επιλέγουµε το παραθυράκι για να ορίσουµε το σχήµα
µε δυο σηµεία µόνο. (το παραθυράκι είναι κρυµµένο πίσω από το ). Για να
εµφανιστεί κάνουµε αριστερό κλικ και κρατάµε πατηµένο µέχρι να µας δείξει τι έχει
από πίσω. Αφήνουµε το αριστερό κλικ πάνω στο παράθυρο .

Τώρα µπορούµε να σχεδιάσουµε το σχήµα είτε µε το

ποντίκι είτε δίδοντας συντεταγµένες. ∆ίνουµε -75,50 (starting corner) και 75,-50
(opposite corner) στο παραθυράκι κάτω από την οθόνη σχεδιασµού. Πατάµε το roll
του mouse (µεσαίο κουµπί) ή ξαναπατάµε το για να βγούµε από την εντολή.
Πατάµε Done για να απενεργοποιηθεί η εντολή σχεδιασµού του base feature.

∆ιευκρίνιση: Tα parts που δηµιουργούµε στο CAE είναι φτιαγµένα από µια
καθορισµένη λίστα features και τις παραµέτρους που καθορίζουν την γεωµετρία του
κάθε feature. Το πρώτο feature που φτιάχνουµε καθώς κατασκευάζουµε ένα part,
λέγεται base feature. Προσθέτουµε λοιπόν και άλλα features ή τροποποιούµε το base
feature για να ολοκληρώσουµε την γεωµετρία του part. Στο πρόβληµά µας, το part
αποτελείται από ένα µόνο feature που είναι και το base feature.(αυτό που ονοµάσαµε
‘επίπεδη πλακα’)

Όταν ολοκληρωθεί το part µπορούµε από το Feature/Manager να αλλάξουµε

την γεωµετρία του. Π.χ. έστω οτι θέλουµε το δοκίµιο µας να έχει ύψος 120 και όχι
100. Πατάµε …Feature/Manager… στην πάνω οριζόντια γραµµή εντολών και
εµφανίζεται ένα παράθυρο διαλόγου. Επιλέγουµε το shell planar-1 (το οποίο είναι

63
αυτό που σχεδιάσαµε) και πατάµε Edit. Εµφανίζεται ακόµη ένα παράθυρο διαλόγου

για να επιβεβαιώσει την επιλογή µας.

Πατάµε Edit Section Sketch και εµφανίζεται το σχήµα που είχαµε δηµιουργήσει
πρωτίστως σε κάνναβο. Το σχήµα αποτελείται τώρα από γραµµές και σηµεία που
έχουν δύο χρώµατα. Το κόκκινο είναι το χρώµα του συγκεκριµένου feature (base
feature) το οποίο δεν τροποποιείται. Το κίτρινο είναι το χρώµα που υποδεικνύει τις
γραµµές και τα σηµεία που επιτρέπουν τροποποίηση. Στην ουσία το κόκκινο υπάρχει
για να βλέπουµε πως ήταν πριν από την τροποποίηση το σχήµα.
Πατάµε Add/Dimension/Vertical στην πάνω οριζόντια γραµµή εντολών, για
να ορίσουµε διαστάσεις στις κάθετες ακµές του σχήµατός. Κάτω από το παράθυρο
σχεδιασµού, µας ζητείται να επιλέξουµε το πρώτο σηµείο της κάθετης ακµής.
Επιλέγουµε µε το mouse το πάνω αριστερά σηµείο (αριστερό κλικ):
Ζητείται έπειτα το δεύτερο σηµείο της κάθετης ακµής. Επιλέγουµε µε το mouse το
κάτω αριστερά σηµείο:
Τραβάµε την διάσταση λίγο έξω από το σχήµα και ξανακάνουµε κλικ. Το ίδιο
κάνουµε και για την δεξιά κάθετη ακµή. Απενεργοποιούµε την εντολή µε τον γνωστό
πλέον τρόπο πατώντας το roll του mouse. Τώρα έχουν τοποθετηθεί διαστάσεις στις
κάθετες ακµές. Για να αλλάξουµε λοιπόν τις ακµές αυτές, από 100 σε 120 πατάµε
Edit/Dimensions στην πάνω οριζόντια γραµµή εντολών. Μας ζητείται να επιλέξουµε
µια διάσταση. Επιλέγουµε την µία από τις δύο και πατάµε αριστερό κλικ (όταν η
διάσταση έχει κοκκινίσει). Ζητείται επίσης να επιλέξουµε ποια άκρη θα αλλάξει.
Επιλέγουµε την πάνω άκρη µε το mouse και πατάµε Done.
Στο παραθυράκι που εµφανίζεται κάτω από την οθόνη σχεδιασµού βάζουµε
την νέα διάσταση 120 και πατάµε Enter. Η διάσταση έχει πλέον αλλάξει.

Κάνουµε το ίδιο και για την άλλη διάσταση.

Απενεργοποιούµε την εντολή. Αφού λοιπόν έχει τροποποιηθεί το σχήµα, πατάµε
Done και εµφανίζεται πάλι το παράθυρο διαλόγου ‘Edit Feature’. Πατάµε Apply για
να πάρει τις καινούριες διαστάσεις που βάλαµε και έπειτα Ok. (πρέπει το ‘Regenerate
on Ok’ να είναι ενεργοποιηµένο για να γίνουν οι αλλαγές)

64
ΒΗΜΑ 2 PROPERTY MODULE

Από το παραθυράκι πάνω αριστερά του module επιλέγουµε property. Φορτώνει

το property module. Χρησιµοποιούµε το Property module για να δηµιουργήσουµε ένα
υλικό και να ορίσουµε τις ιδιότητές του.
Για την ‘επίπεδη πλάκα’ θα δηµιουργήσουµε ένα υλικό το οποίο θα ονοµαστεί
Plexiglas και θα είναι ένα γραµµικά ελαστικό υλικό. Από την πάνω οριζόντια γραµµή
εντολών επιλέγουµε …Material/Create… για να εισάγουµε το υλικό. Εµφανίζεται το
παράθυρο διαλόγου ‘Create Material’. Ονοµάζουµε το υλικό ‘Plexiglas’ και πατάµε
Continue. Εµφανίζεται ένα νέο παράθυρο διαλόγου, το ‘Edit material’ στο οποίο
περιέχονται όλες οι δυνατές επιλογές του CAE για να ορίσουµε ένα υλικό.
Επιλέγουµε Mechanical/Elastisity/Elastic όπως φαίνεται στην εικόνα:

Το ABAQUS/CAE εµφανίζει την ελαστική

φόρµα δεδοµένων όπως στην εικόνα:

Κρατάµε το type ÆIsotropic και δεν αλλάζουµε

τίποτα στην περιοχή Elastic. Στην περιοχή Data εισάγουµε το µέτρο ελαστικότητας
(Young’s Modulus) και τον λόγο του Poisson (Poisson’s ratio). Κάνουµε κλικ στο Ok
για να απενεργοποιήσουµε το ‘Edit Material’.
Μπορούµε να δούµε και να τροποποιήσουµε τις ιδιότητες του υλικού από το
Material/Manager/edit. Αφού έχει δηµιουργηθεί ένα υλικό (plexiglas), θα πρέπει να
ορίσουµε ένα ‘section’ (τοµή). Ένα section περιέχει πληροφορίες για τις ιδιότητες
ενός part ή µιας περιοχής ενός part. Οι πληροφορίες που απαιτούνται στον καθορισµό
ενός section εξαρτώνται από τον τύπο της εν λόγο περιοχής (ή του εν λόγω part). Για
παράδειγµα, αν η περιοχή είναι ένα δισδιάστατο στερεό(2D), πρέπει να ορίσουµε ένα
section σ’ αυτή την περιοχή που να παρέχει πληροφορίες για την γεωµετρία της
διατοµής της περιοχής.
Στην δικιά µας περίπτωση επιλέγουµε …Section/Create… από την πάνω
οριζόντια γραµµή εντολών. Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου ‘Create Section’ στο

65
οποίο ονοµάζουµε το section ‘πλάκα 8mm’ και επιλέγουµε την κατηγορία και τον
τύπο του:
Category: Solid
Type : Homogeneous (οµογενές στερεό)
πατάµε Continue.
Εµφανίζεται ένα παράθυρο διαλόγου ‘Edit section’ όπου γράφει το όνοµα και
τον τύπο του section που δηµιουργήθηκε. Στο παραθυράκι Material θα πρέπει να
αναφέρεται το υλικό που εισάγαµε πριν: Plexiglas. Εµφανίζεται επίσης και ο λόγος
Plane stress/strain thickness = 1.
Πατάµε ok και το section έχει δηµιουργηθεί.
Μπορούµε να δούµε και να τροποποιήσουµε το section από το
Section/Manager/edit (πάνω γραµµή εντολών). Αφού έχουµε φτιάξει ένα section που
περιέχει το υλικό (plexiglas) θα πρέπει τώρα να κάνουµε ‘αντιστοίχιση’ (assign) του
εν λόγω section στο part που δηµιουργήσαµε στο 1ο βήµα. Θα πρέπει δηλαδή να
δώσουµε στο σχήµα υλική υπόσταση. Αυτό γίνεται επιλέγοντας Assign/Section από
την πάνω γραµµή εντολών. Μας ζητείται από το CAE να επιλέξουµε την περιοχή του
σχήµατος (part), που φαίνεται στην οθόνη, στην οποία θέλουµε να αντιστοιχίσουµε
το section που φτιάξαµε. Κάνουµε κλικ στο εσωτερικό της περιοχής του part
(κοκκινίζει όταν επιλεχθεί) και πατάµε Done. Εµφανίζεται έπειτα το παράθυρο
διαλόγου ‘Assign section’ για να επιλέξουµε το section που θέλουµε να
αντιστοιχίσουµε. (θα µπορούσαµε να είχαµε περισσότερα από ένα sections).
Επιλέγουµε το section που ορίσαµε ως ‘πλάκα 8mm’ και πατάµε Ok. Στο
κάτω µέρος της οθόνης (command line) το CAE εµφανίζει το ακόλουθο µήνυµα:
<The section ‘πλάκα 8mm’ has been assigned to the selected regions>
Τώρα το σχήµα έχει εκτός από την γεωµετρική µορφή και τις µηχανικές ιδιότητες του
υλικού που ορίσαµε.
Σηµείωση: Όταν αντιστοιχίζουµε ένα section σε ένα part (assign section), το
CAE αυτόµατα αντιστοιχίζει αυτό το section σε κάθε instance (ορίζεται στα επόµενα)
του part. Κατά συνέπεια, τα στοιχεία που δηµιουργούνται όταν φτιάξουµε τον
κάνναβο στο instance του part, θα χαρακτηρίζονται από τις ιδιότητες του section.

ΒΗΜΑ 3 ASSEMBLY MODULE

-Ο ρόλος του Assembly module

Όταν δηµιουργούµε ένα part, αυτό υπάρχει στο δικό του (τοπικό) σύστηµα
συντεταγµένων, ανεξάρτητα από τα άλλα parts στο µοντέλο. Έτσι χρησιµοποιούµε το
assembly module για να ορίσουµε instances (αναφορές) από τα parts και για να
τοποθετήσουµε όλες αυτές τις αναφορές σ’ ένα γενικό σύστηµα συντεταγµένων σε
θέσεις κατάλληλες (σχετικές) µεταξύ τους, έτσι ώστε να συνθέσουν το τελικό
µοντέλο.
[Assembly = συνέλευση όλων των instance parts, ‘συναρµολόγηση’]
Ένα part instance µπορούµε να πούµε ότι είναι µια παρουσίαση του original
part. ∆ηµιουργούµε ένα part στο part module και ορίζουµε τις ιδιότητές του στο
property module. Εντούτοις, όταν ‘συναρµολογούµε’ το µοντέλο στο Assembly
module εργαζόµαστε µε τα instances (κοµµάτια/ αναφορές) του µοντέλου. Το
interaction module, το Load module και το Mesh module αναφέρονται επίσης στην

66
‘συναρµολόγηση’(Assembly) του µοντέλου και κατά συνεπεία σε instances του
µοντέλου.
Ένα part instance είναι µια αναφορά στο original part, δεν είναι αντίγραφο! ∆εν
µπορούµε να αλλάξουµε τα χαρακτηριστικά ενός part instance απ’ευθείας. Μπορούµε
να αλλάξουµε το part µέσω του part module. Όταν λοιπόν αλλάζουµε ένα part, το
Abaqus αυτόµατα ξαναφτιάχνει όλα τα instances (τµήµατα) του τροποποιηµένου part
στο Assembly module.

Παράδειγµα:
Έστω ότι πρέπει να δηµιουργήσουµε ένα καροτσάκι. Ορίζουµε λοιπόν ένα
part στο part module που το ονοµάζουµε ‘καρότσα’, ένα part που το ονοµάζουµε
‘άξονα’ και ένα part που το ονοµάζουµε ‘ρόδα’.

καρότσα άξονας ρόδα

∆ίνουµε τις ιδιότητες του καθενός part στο Property Module και µέσω του Assembly
Model συναθροίζουµε/ συναρµολογούµε το µοντέλο. Γι’ αυτή την συναρµολόγηση
θα χρειαστούµε :

1 instance part ‘καρότσα’

2 instance part ‘άξονας’
4 instance part ‘ρόδα’
Τοποθετούµε σ’ ένα γενικό σύστηµα όλα αυτά τα instances (στο Assembly module)
µε τέτοιο τρόπο και σε τέτοιες θέσεις ώστε τελικά να έχουµε :

∆ηλαδή έχουµε τοποθετήσει όλα τα instances που δηµιουργήσαµε σε τέτοιες

θέσεις ώστε στο σύνολό τους να αποδίδουν το καροτσάκι.
Συµπέρασµα: Ένα µοντέλο µπορεί να έχει πολλά parts και ακόµη περισσότερα
instance parts. Έχει όµως µόνο ένα Assembly.

67
 Μπορούµε να µπούµε στο Assembly module οποιαδήποτε στιγµή επιλέγοντας
Assembly στο παραθυράκι module, κάτω από την οριζόντια γραµµή εργαλείων. Στην
δίκια µας περίπτωση έχουµε µονό ένα part και χρειαζόµαστε µόνο ένα instance από
το part. Για να ορίσουµε ένα instance από το part ‘πλάκα’, επιλέγουµε…
Instance/Create, από την πάνω οριζόντια γραµµή εργαλείων. Εµφανίζεται ένα
παράθυρο διαλόγου που έχει όλα τα parts τα οποία δηµιουργήθηκαν στο part module.
(Στην περίπτωσή µας µόνο ένα part “πλάκα”). Επιλέγουµε λοιπόν το part (πλάκα) που
θέλουµε και πατάµε Ok. Όταν επιλεγεί ένα Part, εµφανίζεται στην οθόνη µε κόκκινο
χρώµα. Μετά το ok εµφανίζεται µε µπλε χρώµα και εµφανίζεται επίσης µία τριάδα
αξόνων η οποία δείχνει την αρχή των αξόνων και τη διεύθυνση του γενικού
συστήµατος συντεταγµένων. Υπάρχει τώρα µία σειρά από µενού και επιλογές τα
οποία έχουν να κάνουν µε την διαµόρφωση των instances καθώς επίσης και µε τη
σχετική τους τοποθέτηση (διάταξη) στο γενικό σύστηµα συντεταγµένων, τα οποία
όµως δε χρειάζονται αφού το πρόβληµα απαιτεί µόνο ένα instance από το Part
«πλάκα». Το Instance αυτό χαίρει όλων των χαρακτηριστικών του part «πλάκα»:
γεωµετρίας και µηχανικών ιδιοτήτων που έχουν οριστεί στα προηγούµενα βήµατα.

ΒΗΜΑ 4 STEP MODULE

Μπορούµε να χρησιµοποιήσουµε το Step module για να ικανοποιήσουµε τους

ακόλουθους στόχους:

∆ηµιουργία βηµάτων ανάλυσης

Μέσα σε ένα µοντέλο καθορίζεται µια σειρά ενός ή περισσότερων βηµάτων
ανάλυσης. Η ακολουθία βηµάτων παρέχει έναν κατάλληλο τρόπο ορισµού των
αλλαγών στις φορτιστικές και συνοριακές συνθήκες του µοντέλου, αλλαγές στον
τρόπο µε τον οποίο τα parts του µοντέλου αλληλεπιδρούν µεταξύ τους, στην
αφαίρεση ή προσθήκη των parts, καθώς και οποιεσδήποτε άλλες αλλαγές που
µπορούν να εµφανιστούν στο µοντέλο κατά τη διάρκεια της ανάλυσης. Επιπλέον, τα
βήµατα επιτρέπουν την αλλαγή της διαδικασίας ανάλυσης, του data output, και
διαφόρων άλλων λειτουργιών.

Προσδιορισµός των απαιτήσεων των εξερχόµενων δεδοµένων

Το ABAQUS εξάγει δεδοµένα κατά την ανάλυση στο output database.
Μπορούµε να προσδιορίσουµε τα data διευκρινίζοντας τις απαιτήσεις των
εξαγόµενων οι οποίες θα ισχύουν και για τα επόµενα βήµατα ανάλυσης. Με τις
απαιτήσεις των εξαγόµενων (output requests) ορίζονται οι µεταβλητές οι οποίες θα
εξαχθούν κατά την διάρκεια ενός βήµατος ανάλυσης, καθώς και η περιοχή του
µοντέλου από την οποία θα εξαχθούν, και σε ποιο ποσοστό. Παραδείγµατος χάριν,
µπορούµε να ζητήσουµε το πεδίο των µετακινήσεων όλου του µοντέλου στο τέλος
ενός step και επίσης να ζητήσουµε την ιστορία (history data) µιας αντίδρασης σε µια
στήριξη.
Το ABAQUS/CAE δηµιουργεί ένα ειδικό αρχικό βήµα ανάλυσης στο
ξεκίνηµα της ακολουθίας των βηµάτων του µοντέλου και το ονοµάζει initial, το οποίο
δεν δέχεται κανένα είδος τροποποίησης ή διαγραφή. Σε αυτό το αρχικό βήµα (initial
step) µπορούµε να ορίσουµε τις συνοριακές συνθήκες που έχει το µοντέλο.

68
Μπορούµε να ορίσουµε ένα ή περισσότερα steps. Το τέλος του κάθε step
προσδιορίζει τις αρχικές συνθήκες του επόµενου. Το πρόβληµά µας απαιτεί τη
δηµιουργία ενός ακόµα step, στο οποίο θα εισάγουµε ένα φορτίο.
Για να δηµιουργήσουµε ένα step, επιλέγουµε… Step/Create από την επάνω
οριζόντια γραµµή εντολών. Το παράθυρο διαλόγου Create Step εµφανίζεται.
Ονοµάζουµε το step, “fortisi” και επιλέγουµε Static, General. (Το general που
υπάρχει στο procedure type σηµαίνει ότι η κατάσταση του µοντέλου στο τέλος του
κάθε step θα προσδιορίζει τις αρχικές συνθήκες για το επόµενο step.)
Πατάµε Continue και εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου «Edit step». Στην
περιοχή description: περιγράφουµε µε λίγες λέξεις το step. Τις υπόλοιπες επιλογές τις
αφήνουµε ως έχουν (default). Πατάµε ok.
Αν ενεργοποιήσουµε το Output/Field Output Requests/Manager, βλέπουµε ότι
το CAE έχει δηµιουργήσει εξ’ ορισµού ένα output µενού στο step ‘fortisi’. Πατώντας
edit µπορούµε να προσθέσουµε – αφαιρέσουµε µεταβλητές κατά τα εξαγόµενα.
Επιλέγουµε στο Output Variables το Energy για να δούµε και τις καµπύλες
ενέργειας στα εξαγόµενα δεδοµένα.
Πατάµε Ok και απενεργοποιούµε το παράθυρο και έπειτα Dismiss για να
απενεργοποιήσουµε το “Field Output Request Manager”.

ΒΗΜΑ 5 LOAD MODULE

Οι συνθήκες περιγραφής του µοντέλου (φορτία, στηρίξεις κ.τ.λ.) στο

ABAQUS/CAE είναι εξαρτώµενες των βηµάτων ανάλυσης (step depended-object), το
οποίο σηµαίνει ότι θα πρέπει να καθοριστούν τα βήµατα ανάλυσης όπου θα είναι
ενεργές. Μέσω του Load module µπορούµε να χρησιµοποιήσουµε τα Load, boundary
condition και field manager για να δούµε και να µεταβάλλουµε τα δεδοµένα των
φορτίων, των συνοριακών συνθηκών και γενικότερα των συνθηκών που ορίζονται
στις διάφορες περιοχές του µοντέλου.
Ενεργοποιούµε το load module οποιαδήποτε στιγµή επιλέγοντας Load στο
παραθυράκι module. (κάτω από την οριζόντια γραµµή εργαλείων)

Εισαγωγή συνοριακών συνθηκών

Για να εισάγουµε συνοριακές συνθήκες στο µοντέλο κάνουµε κλικ στο BC
(οριζόντια γραµµή εντολών) και επιλέγουµε …Create.(ή επιλέγουµε )
Το παράθυρο διαλόγου “Create Boundary Conditions” εµφανίζεται. Στο name
δίνουµε το όνοµα της στήριξης, π.χ. “kilisi stin katheti aristeri akmi”.
Στο step δηλώνουµε σε ποιο βήµα ανάλυσης (από αυτά που έχουν δηµιουργηθεί στο
Step Module) επιθυµούµε να ενεργοποιηθεί η συγκεκριµένη συνοριακή συνθήκη.
Επιλέγουµε Initial.
Στο category επιλέγουµε Mechanical.

69
Στο type for selected step φαίνεται η λίστα όλων των διαθέσιµων συνοριακών
συνθηκών για το συγκεκριµένο βήµα (step) που επιλέξαµε.
Επιλέγουµε Symmetry/Antisymmetry/Encastre (αυτός ο τύπος µας επιτρέπει να
δώσουµε συνοριακές συνθήκες τύπου αρθρώσεις, κυλίσεις, πακτώσεις, σε γραµµές
και σηµεία) και πατάµε Continue.
Το CAE µας ζητά να ορίσουµε την περιοχή του µοντέλου που θέλουµε να εισάγουµε
τις συνοριακές συνθήκες. (command line κάτω από το παράθυρο σχεδίασης).
Πατώντας το τετραγωνάκι αριστερά του Done, µπορούµε να κάνουµε ειδική επιλογή.
Π.χ. θέλουµε να επιλέξουµε µόνο τις ακµές και όχι τις επιφάνειες και τα σηµεία. Στο
παράθυρο διαλόγου “Options” που εµφανίζεται, επιλέγουµε από το “select from” το
“edges”. Έπειτα µε το ποντίκι επιλέγουµε την ακµή που θέλουµε και πατάµε Done.
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου “Edit Boundary Conditions”. Ορίζουµε τις
κατάλληλες συνοριακές συνθήκες στην εν λόγω ακµή και πατάµε Ok. Έστω ότι
θέλουµε κύλιση κατά τον y–y. Αυτή η στήριξη ορίζεται από τις παραµέτρους u1 = 0
και u2 ≠ 0.
Έστω ότι θέλουµε να αποδώσουµε τις ίδιες συνοριακές συνθήκες σε µια άλλη
ακµή αλλά όχι σε όλο το µήκος της. (π.χ. ακµή που περιέχει και ρωγµή). Έστω ότι η
ακµή έχει µήκος 150 mm και η ρωγµή που περιέχεται σε αυτή έχει µήκος 15 mm. Θα
πρέπει να χωρίσουµε την ακµή σε δύο τµήµατα, έτσι ώστε το ένα να έχει 15mm
µήκος και το άλλο 135 mm. Από την πάνω οριζόντια γραµµή εντολών επιλέγουµε…
Tools/Partition (ή επιλέγουµε . Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου “Create
Partition”. Στο Type επιλέγουµε edge (γιατί θέλουµε να χωρίσουµε µία ακµή) και στο
Method επιλέγουµε Use Parameter (µε το use parameter εισάγουµε τον λόγο: µήκος
νέας ακµής/ συνολικό µήκος). Πατάµε Ok για να συνεχίσουµε. Το CAE µας ζητά να
επιλέξουµε την ακµή που θα χωρίσει. Την επιλέγουµε και πατάµε Done. Η ακµή έχει
κοκκινίσει και εµφανίζει ένα βελάκι το οποίο δείχνει από πού θα ξεκινήσει να µετράει
την καινούρια ακµή. Κάτω από το παράθυρο σχεδίασης, ζητείται ο ορισµός του
λόγου του µήκους της νέας ακµής σε σχέση µε εκείνο της συνολικής.
Επειδή 15/150=0.1, πληκτρολογούµε 0.1 και πατάµε Enter. Ορίζεται έπειτα
γραφικά που θα γίνει η partition µε ένα κόκκινο τετραγωνάκι και το πρόγραµµα ζητά
επιβεβαίωση για τη δηµιουργία των δύο τµηµάτων.

Πατώντας Create Partition το πρόγραµµα

προχωρά στη δηµιουργία. Αν έχει γίνει λάθος υπολογισµός, πατάµε το βελάκι Å και
επιλέγουµε τον κατάλληλο λόγο (ποσοστό). Πατάµε Done και απενεργοποιούµε την
εντολή create partition. Προσοχή: η ακµή τώρα είναι χωρισµένη, γεγονός όµως που
δεν φαίνεται όµως στο παράθυρο σχεδίασης!
Αφού λοιπόν έχουµε χωρίσει την ακµή σε δύο τµήµατα, µπορούµε κατά τα
γνωστά να αποδώσουµε στο ένα τµήµα της τις συνοριακές συνθήκες που θέλουµε.
Οι συνοριακές συνθήκες που έχουν δηµιουργηθεί µπορούν να ελεγχθούν και να
τροποποιηθούν, επιλέγοντας στην οριζόντια πάνω γραµµή εντολών… BC/Manager.
Το παράθυρο διαλόγου ‘Boundary Condition Manager’ εµφανίζεται. Εκεί ελέγχουµε
σε ποια steps έχουµε δηµιουργήσει τις συνοριακές µας συνθήκες και σε ποια έχουν
ισχύ (θα πρέπει να είναι φτιαγµένες (created) στο initial step και να ισχύουν
(propagated) και για τα επόµενα βήµατα). Με το Edit µπορούµε να αλλάξουµε τα
δεδοµένα µιας συνοριακής συνθήκης.

Εισαγωγή φορτίων

70
 Για να εισάγουµε µια φόρτιση, επιλέγουµε από την πάνω οριζόντια γραµµή
εντολών… Load/Create. Το παράθυρο διαλόγου ‘Create Load’ εµφανίζεται. ∆ίνουµε
ένα όνοµα στην φορτίο που θα εισάγουµε (π.χ. ‘Φορτίο’) και επιλέγουµε το step στο
οποίο επιθυµούµε να εφαρµοστεί. Στο step επιλέγουµε, ‘fortisi’, στο category,
Mechanical και δεξιά στο types, τον τύπο του φορτίου το οποίο απαιτεί το πρόβληµα.
Για παράδειγµα αν ασκείται συγκεντρωµένη δύναµη, επιλέγουµε …Concentrated
Force και πατάµε Continue.
Το πρόγραµµα ζητά τον ορισµό του σηµείου εφαρµογής της συγκεντρωµένης
δύναµης. Με το ποντίκι επιλέγουµε το σηµείο της πάνω αριστερά γωνίας(κοκκινίζει
µόλις επιλεχθεί) και πατάµε Done. Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου ‘Edit Load’

. Ορίζουµε το µέγεθος του φορτίου (π.χ. 1000ΚN) στο

CF1 ή στο CF2 αναλόγως µε τη διεύθυνση εφαρµογής του φορτίου, κατά µήκος του
άξονα x ή y αντίστοιχα. Το µέγεθος µπορεί να εισαχθεί και µε αρνητικό πρόσηµο εάν
το πρόβληµα απαιτεί θλιπτικό φορτίο. Πατάµε Ok και το φορτίο έχει εισαχθεί
(φαίνεται και στο παράθυρο σχεδίασης µε ένα κίτρινο βέλος).
Όπως και στην περίπτωση των Boundary Conditions, έτσι και εδώ µπορούµε να
δούµε το σύνολο των φορτίων που έχουν εισαχθεί, καθώς και σε ποια steps είναι αυτά
ενεργοποιηµένα, επιλέγοντας …Load/Manager. Εµφανίζεται το παρακάτω

παράθυρο : οπού επιλέγοντας

µια φόρτιση και πατώντας Edit, ελέγχονται και τροποποιούνται τα δεδοµένα της.

ΒΗΜΑ 6 MESH MODULE

71
 Το Mesh Module µας βοηθάει να φτιάξουµε FE meshes (πλέγµατα
πεπερασµένων στοιχείων) σε ήδη υπάρχοντα Assemblies από το CAE. Μεγάλη
ποικιλία αυτοµατισµών και ελέγχων είναι διαθέσιµα έτσι ώστε να δηµιουργήσουµε το
mesh που ικανοποιεί τις ανάγκες του εκάστοτε µοντέλου.
Το Mesh Module παρέχει τα εξής :
♦ Εργαλεία που καθορίζουν την πυκνότητα σε τοπικό αλλά και γενικό
επίπεδο.
♦ Μια ποικιλία από τεχνικές κατασκευής πλέγµατος (meshing
techniques), όπως :
- Αυτόµατο µονοδιάστατο meshing
- Αυτόµατο τετραπλευρικο meshing
- Αυτόµατο τριγωνικό και τετραεδρικό meshing
- Τετράπλευρη και εξάεδρη structure mapping µέθοδο
- Αυτόµατο mesh sweeping και mesh revolving.
♦ Ένα εργαλείο αντιστοίχισης των Abaqus/Standard-Explicit τύπων
πεπερασµένων στοιχείων (Finite Elements), στα στοιχεία που έχουµε
φτιάξει.
♦ Ένα εργαλείο το οποίο δείχνει την ποιότητα του meshing (περιορισµοί
στοιχείων : φ < 120ο, φ > 30ο κτλ)
♦ Εργαλεία διαχωρισµού σε περιοχές (partitioning) ενός σύνθετου
µοντέλου, έτσι ώστε το CAE να µπορεί µε τις τεχνικές του να
οργανώσει το FE meshing (to be meshed).

Φάσεις κατασκευής του mesh (πλέγµα FE).

Οι ικανότητες του Mesh Module κατατάσσονται σε τρεις γενικές κατηγορίες :
1. Λειτουργίες αντιστοίχισης και έλεγχος των ιδιοτήτων του mesh (Αυτές οι
λειτουργίες επιτρέπουν τον ορισµό διαφορετικών χαρακτηριστικών του mesh,
όπως η πυκνότητα, το σχήµα και ο τύπος των FE).
2. Λειτουργίες ορισµού του mesh. (∆ηλαδή, πως θα παραχθεί το mesh)
Το CAE χρησιµοποιεί πολλές τεχνικές για να παράγει meshes, στις οποίες
υπάρχουν δυνατότητες παρεµβολής.
3. Λειτουργίες ποιότητας (έλεγχος)

Ενεργοποιούµε το Mesh Module επιλέγοντας Μesh στο παραθυράκι module.

Το χρώµα που έχει το µοντέλο, δηλώνει ποια τεχνική κατασκευής πλέγµατος FE
θα χρησιµοποιήσει το CAE:
Πράσινο Æ θα χρησιµοποιήσει Structure method.
Κίτρινο Æ θα χρησιµοποιήσει Sweep method.
Πορτοκαλί Æ ∆εν µπορεί να δηµιουργήσει πλέγµα χρησιµοποιώντας µια
συγκεκριµένη τεχνική και θα πρέπει να χωριστεί (partitioned) αναγκαστικά.
Ροζ Æ θα χρησιµοποιήσει Free method.

Για να δηλώσουµε το σχήµα των FE που επιθυµούµε να δηµιουργήσουµε (π.χ.

τριγωνικά, τετραγωνικά, ορθογωνικά κ.α.), επιλέγουµε Mesh/Controls από την
πάνω οριζόντια γραµµή εργαλείων. Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου ‘Mesh
Controls’ και επιλέγουµε την τεχνική κατασκευής του πλέγµατος FE.

Οι τεχνικές του Meshing

♦ Structure meshing

72
 Αυτή η τεχνική δίνει περισσότερες δυνατότητες παρεµβολής και ελέγχου
(control) στο meshing του µοντέλου, διότι εφαρµόζει προκαθορισµένες
µορφές-τύπους meshing ,σε συγκεκριµένες–ειδικές τοπολογίες του
µοντέλου.
(Αυτήν θα χρησιµοποιήσουµε στο πρόβληµά µας!)
♦ Sweep Meshing
(∆εν ενδείκνυται για το πρόβληµά µας)
♦ Free Meshing
∆εν χρησιµοποιεί προκαθορισµένες µορφές meshing και µπορεί να
εφαρµοστεί σχεδόν σε όλα τα µοντέλα.(∆εν ενδείκνυται για το πρόβληµά
µας, διότι το πρόγραµµα κάνει τη διάταξη των στοιχείων όπως αυτό
νοµίζει καλύτερα)

Λίγα λόγια για το Structure Meshing

Μπορούµε να χρησιµοποιήσουµε αυτήν την τεχνική σε περιοχές τετραγωνικών
(Quad) και Quad-Dominate στοιχείων (σχηµάτων), για απλές δισδιάστατες περιοχές
(planar).
Μια δισδιάστατη περιοχή µπορεί να σαρωθεί µε πλέγµα FE (be meshed) µε την
Structure meshing τεχνική, εάν έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
♦ Η περιοχή δεν έχει τρύπες, µεµονωµένες ακµές και µεµονωµένα
σηµεία.
♦ Η περιοχή είναι περιορισµένη (σχηµατισµένη) από τρεις έως πέντε
λογικές πλευρές, οπού κάθε πλευρά είναι ένα συνδυασµένο σετ από
ακµές.
Εάν κάνουµε meshing σε µια περιοχή τεσσάρων πλευρών µε τετραπλευρικά
στοιχεία, θα πρέπει ο συνολικός αριθµός των στοιχείων των ακµών, κατά µήκος του
εξωτερικού περιγράµµατος να είναι ίσος. ∆ηλαδή θα πρέπει να προσέξουµε στο
seeding, οι απέναντι ακµές της κάθε περιοχής να έχουν ίδιο αριθµό κόµβων(seeds).

Μπορούµε να ελέγξουµε την πυκνότητα των στοιχείων µε το να εισάγουµε

seeds (κόµβους) κατά µήκος των ακµών του µοντέλου για να υποδείξουµε που θα
σχηµατιστούν οι γωνιακοί κόµβοι των στοιχείων.
Τα seeds είναι κάποια σηµεία (κόµβοι) τα οποία τοποθετούνται κατά µήκος
των ακµών της περιοχής που έχουν επιλεγεί για τον προσδιορισµό της πυκνότητας
του πλέγµατος της περιοχής. Τόσο η πυκνότητα κατά µήκος των ακµών της περιοχής
που έχουµε επιλέξει, όσο και η πυκνότητα του εσωτερικού της, προσδιορίζονται από
τα seeds κατά µήκος των ακµών της.
Χρησιµοποιούµε το seed µενού στο Mesh Module για να εισάγουµε και να
αλλάξουµε τα seeds. Το CAE δηµιουργεί meshes που αντιπαρατάσσουν τα seeds
οµοιόµορφα ή τα πυκνώνουν, κατά µήκος µιας ακµής.
Στην περίπτωση που δεν υποδεικνύονται ακριβείς απαιτήσεις διασποράς
(seeding), η ελάχιστη είναι αρκετή. Για παράδειγµα µπορούµε να ορίσουµε µόνο σε
µια ακµή του part instance τους κόµβους που επιθυµούµε και να αφήσουµε µετά το
CAE να ορίσει την πυκνότητα των υπολοίπων ακµών, χρησιµοποιώντας παρόµοια
πυκνότητα στοιχείων.
Το mesh seeds προσδιορίζει µόνο την πορεία της πύκνωσης. Αν
χρησιµοποιούµε εξαεδρικά ή τετραπλευρικά (quadrilateral) στοιχεία, το πρόγραµµα
συχνά αλλάζει την διασπορά των στοιχείων, έτσι ώστε να πληρωθούν από το πλέγµα
(mesh) επιτυχώς.

73
 Για να εισαχθούν λοιπόν κόµβοι, επιλέγουµε από την οριζόντια γραµµή
εντολών Seed και έπειτα ανάλογα µε την επιθυµητή πύκνωση ορίζουµε:
Edge by number: επιλέγουµε την ακµή και δίνουµε το νούµερο των στοιχείων
που θα σχηµατιστούν κατά µήκος της.
Edge by size: επιλέγουµε την ακµή και δίνουµε το µέγεθος των ακµών
των στοιχείων που θα σχηµατιστούν κατά µήκος της.
Edge biased: επιλέγουµε την ακµή κάνοντας κλικ κοντά στο ένα από τα
δύο άκρα της (θα είναι το άκρο που θα γίνει η πύκνωση των
κόµβων). ∆ίνουµε το bias ratio (= µέγεθος ακµής του
µεγαλύτερου στοιχείου \ µέγεθος ακµής µικρότερου) και το
πλήθος των στοιχείων που επιθυµούµε κατά µήκος της
ακµής.

Σηµείωση: Κατά την εκτέλεση του seed edge και του seed instance part, εµφανίζεται
κάτω αριστερά ένα παράθυρο µε την κύρια επιλογή constraints. Μπορούµε να
επιλέξουµε:
Allow the number of element to increase – decrease Æ (προσθέτει ή αφαιρεί seeds
ώστε να δηµιουργηθεί το σωστό meshing)
Allow the number of element to increase only Æ (µόνο προσθέτει στοιχεία)
Do not allow the number of element to shape Æ (δεν προσθέτει – αφαιρεί στοιχεία.
Σχηµατίζει τα στοιχεία σύµφωνα µε τα seeds που έχουν οριστεί)

Χρήση του Partition στο mesh module.

Χρησιµοποιούµε το Partition toolset για τον διαχωρισµό του Part instance (το
µοντέλο του προβλήµατός µας) σε µικρότερες περιοχές για τους εξής λόγους:
1) Για τον προσδιορισµό µε µεγαλύτερη ακρίβεια του τρόπου δηµιουργίας του
πλέγµατος FE.
2) Για να αποκτήσουµε περιοχές στις οποίες θέλουµε να αντιστοιχήσουµε
διαφορετικό τύπο στοιχείων.
Τα τµήµατα που προκύπτουν µε αυτόν τον τρόπο δίνουν νέες ακµές πάνω στις οποίες
µπορούµε να εισάγουµε τις διασπορές που επιθυµούµε (π.χ. πυκνώσεις). Επιλέγουµε
tools/partition/type=Face (sketch) για να διαιρέσουµε ένα Instance.

Με αυτόν τον τρόπο, δηµιουργούµε νέες περιοχές, στις οποίες έχουµε τη

δυνατότητα να αντιστοιχήσουµε διαφορετικούς τύπους στοιχείων. Π.χ. µπορεί να
θέλουµε να αντιστοιχήσουµε µειωµένης ολοκλήρωσης στοιχεία σε κάποια περιοχή
του µοντέλου και πλήρης ολοκλήρωσης σε κάποια άλλη.

Μπορούµε να επιλέξουµε την µορφή (σχήµα) που θα έχουν αντιστοιχιζόµενα

στοιχεία, επιλέγοντας options στο παράθυρο διαλόγου του mesh control. (εµφανίζεται
επιλέγοντας Mesh/Controls).

74
 Μπορούµε να ορίσουµε ή να αλλάξουµε τον τύπο των στοιχείων που
αντιστοιχεί στο πλέγµα που θα δηµιουργηθεί, επιλέγοντας options στο παράθυρο
διαλόγου element type.(εµφανίζεται επιλέγοντας Mesh/Element type)
Επιλέγουµε την περιοχή στην οποία επιθυµούµε να αντιστοιχήσουµε τον τύπο των
στοιχείων µε το ποντίκι.
Εµφανίζεται τότε το παράθυρο διαλόγου ‘Element Type’:
Element library Æ standard
Family Æ plane stress
Geometric order Æ quadratic
Quad Æ reduced integration (CPS8R)

Τέλος επιλέγουµε Mesh/Instance και δηµιουργείται το πλέγµα των στοιχείων

του µοντέλου.

ΒΗΜΑ 7 JOB MODULE

Ενεργοποιούµε το Job Module επιλέγοντας job στο παραθυράκι module.

Επιλέγουµε το αριστερό παραθυράκι από αυτά που εµφανίζονται στην αριστερή
στήλη (Create Job) ,

και εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου ‘Create Job’. ∆ίνουµε ένα όνοµα στο Job που
θα δηµιουργήσουµε και πατάµε Continue..
Εµφανίζεται το παράθυρο διαλόγου ‘Edit Job’. Περιγράφουµε µε λίγα λόγια την
διαδικασία ανάλυσης στη γραµµή περιγραφής (Description) και πατάµε OK. (Τις
υπόλοιπες επιλογές τις αφήνουµε ως έχουν)

75
 Από το εικονίδιο ‘job manager’ εµφανίζεται το αντίστοιχο παράθυρο
διαλόγου, από όπου γίνεται και η πλήρης ανάλυση του µοντέλου µέσω της εντολής
Submit.

Όταν στη στήλη status εµφανιστεί η έκφραση ‘completed’, η ανάλυση έχει

ολοκληρωθεί επιτυχώς.

Τέλος, µέσω της εντολής results το πρόγραµµα εµφανίζει αυτόµατα τα

αποτελέσµατα στο Visualization Module.

76
Ο∆ΗΓΙΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ABAQUS VER 6.4

Τοποθετούµαι το CD 2/2 πρώτα, σηµειώνουµε από την φόρµα

Abaqus 6.4 Documentation και από τοι κελλί hostname/ IP
address το περιεχώµενο.
Στο επόµενο USE ABAQUS WEB SERVER κάνουµε λοιπόν το
installing του Abaqus από το next>next>……… έως Complet.
Προτού βάλουµε το CD1/2 δηµιουργούµε στο C ενα φάκελο µε
το όνοµα flexlm εντός του οποίου κάνουµε το extract toy crack
Σηµείωση . Mε Ctrl+Alt+Del ελέγχουµε πια από τα
προγράµµατα τρέχουν πίσω από τα Windows (στις διεργασίες)
και αν υπάρχουν το Abaquslm.exe και το lmgrd.exe τα
σβήνουµε
Κάνουµε EDIT στο Abaqus.lic και στην 7η γραµµη
αντικαθιστούµε το hostname πετώντας τα εισαγωγικά.
Τρέχουµε το lmtools και επιλέγουµε στην καρτέλα service το
configuration using services.
Πάµε µετά στο config service και εκλεγουµε τα Paths του
lmgrd.exe και του Abaqus.lic.Στο config services σηµειώνουµε
την επιλογή start server at power up και use services , στην
συνέχεια κάνουµε save service. Και κλείνουµε αυτήν την
εφαρµογή αφού πρώτα κάνουµε start/stop/repearer πατήσουµε
start server αν τρέχει θα µας βγάλει µύνηµα succesfull.
Στην συνέχεια κάνουµε δεξί κλικ στων υπολογιστή ιδιότητες για
προχωρηµένους και πατάµε το κουµπί µεταβλητές
περιβάλλοντος και κάνουµε δηµιουργία µεταβλητής
Με όνοµα LM_LICENSE_FILE και τιµή µεταβλητής
27000@hostname.
Στην συνέχεια κάνουµε install το product Abaqus V6.4
Γράφουµε στην φόρµα Abaqus 6.4 Product installer και στο
κελλί licence server 1 (27000@hostname).

77
Προκειµένου να εξάγουµε αποτελέσµατα σε αναφορές (αρχεία *.rpt, τα οποία
ανοίγουν σε Notepad ή Excel) και να µην έχουµε πρόβληµα κατά την ανάγνωσή του
από το Excel, θα πρέπει:
α. από τη φόρµα StartÆControl PanelÆRegional and Language OptionÆCustomize
να έχουµε βάλει στο κελί <Decimal Symbol> τελεία (.) και στο κελί <Digit Grouping
Symbol> κόµµα (,).
β. Από το Excel αφού πάµε από την εντολή Open, εµφανίζεται το πρώτο παράθυρο
<Text import wizard Step 1 of 3> όπου και επιλέγουµε <Fixed Width> και στη
συνέχεια <Next>. Στην επόµενη φόρµα <Text import wizard Step 2 of 3>, επιλέγουµε
<Next> και στην τελευταία φόρµα <Text import wizard Step 3 of 3>, επιλέγοντας το
button <Advanced>, επιλέγουµε στις επιλογές <Decimal Separator>, τελεία (.) και
στην <Thousand Separator>, κόµµα (,).

Θέλω π.χ. να εξάγω για έναν κόµβο την βύθισή του σε σχέση µε το φορτίο που
επιβάλλεται στον φορέα. Το επιβαλλόµενο φορτίο, εκ της ισορροπίας του φορέα
ισούται µε το άθροισµα των αντιδράσεων των στηρίξεων στην εν λόγο διεύθυνση.
Συνεπώς αφού µας ενδιαφέρουν οι αντιδράσει των στηρίξεων θα πρέπει µε µία σειρά
εντολών του τύπου:

*OUTPUT,HISTORY
*NODE OUTPUT,NSET=STIRIXI
RF
*NODE OUTPUT,NSET=MID1
U2

να επιλέξουµε την εξαγωγή των αντιδράσεων των σηµείων στήριξης αλλά και της
βύθισης του σηµείου που µας ενδιαφέρει. Αφού γίνει η επίλυση και ανοίξουµε το
αρχείο ODB από τον Viewer, από ToolsÆXY DataÆCreateÆODB History Output
& Continue, επιλέγουµε i. µαζικά τα σηµεία στήριξης και µόνο κατά την διεύθυνση
που µας ενδιαφέρει και στη συνέχεια επιλέγουµε Save as, οπότε παίρνουν ένα εξ
ορισµού όνοµα και ii. επιλέγουµε την βύθιση που µας ενδιαφέρει και στη συνέχεια
πάλι Save as όπου και µπορούµε να προσθέσουµε κάποιο δικό µας όνοµα. Έτσι έχουν
γίνει τόσο οι αντιδράσεις όσο και η βύθιση ενός σηµείου δεδοµένα τύπου XY Data.
Στη συνέχεια πάλι από ToolsÆXY DataÆCreateÆOperate on XY Data
δηµιουργούµε ένα µέγεθος έστω SFY στο οποίο θα αντιστοιχεί το άθροισµα των
αντιδράσεων σε µία διεύθυνση επιλέγοντας από την δεξιά την συνάρτηση sum και
στη συνέχεια µαζικά όλες τις αντιδράσεις. Έτσι έχουµε ένα µέγεθος το οποίο
εµπεριέχει το άθροισµα των αντιδράσεων και το οποίο είναι τύπου XY Data. Στη
συνέχεια, από την ίδια φόρµα επιλέγουµε την συνάρτηση combine (X,X) και
ακολούθως τα µεγέθη SFY και την επιθυµητή µετατόπιση, δίνοντας όνοµα π.χ. SF2-
U δηµιουργώντας τον συνδυασµό αυτό. Τέλος από τη ReportÆXY..--> και αφού
επιλέξουµε το όνοµα της µεταβλητής (στη προκειµένη περίπτωση SF2-U) επιλέγουµε
OK. Στο αρχείο που δηµιουργείται θα αναφέρονται σε µορφή πίνακα Χ,Υ το
ζητούµενα δεδοµένα.

Προκειµένου να εξάγουµε αποτελέσµατα σε µορφή αρχείων που ανοίγουν µε

Notepad, τότε:
• αν αυτά τα δεδοµένα είναι µορφής Field,
™ από το menu ReportÆField Output και αφού επιλέξουµε
ποια από τα δεδοµένα και σε ποίο βήµα, θέλουµε να

78
 βγάλουµε σε αρχείο, επιλέγουµε ΟΚ. Στην παραγόµενη
αναφορά τα στοιχεία έχουν τη µορφή πίνακα του τύπου
node ή element σε αντιστοιχία µε τιµή µεταβλητής.
™ Από το menu ToolsÆXY DataÆCreate (ODB field output-
Continue)Æεπιλογή Variable, node/element, times/frames
και τέλος Save as. Έτσι µετατρέπονται τα field output σε
XY Data. Τέλος από το menu ReportÆXY..-->και αφού
επιλέξουµε τον συνδυασµό µέγεθος-time step-node/element
προχωρούµε στην παραγωγή του αρχείου µε ΟΚ. Στην
παραγόµενη αναφορά τα στοιχεία έχουν την µορφή πίνακα
του τύπου time step σε αντιστοιχία µε τιµή αποτελέσµατος
για συγκεκριµένο node/element.
• αν τα δεδοµένα είναι τις µορφής history,
™ από το menu ToolsÆXY DataÆCreateÆODB History
OutputÆ και αφού κάνουµε τις κατάλληλες επιλογές στη
συνέχεια επιλέγουµε Save as και µετά τον ορισµό του
ονόµατος επιλέγουµε ΟΚ. Στη συνέχεια από το menu
ReportÆXY.. και αφού επιλέξουµε την αναφορά που µας
ενδιαφέρει, επιλέγουµε ΟΚ. Στην παραγόµενη αναφορά τα
στοιχεία έχουν την µορφή πίνακα του τύπου time step σε
αντιστοιχία µε τιµή αποτελέσµατος για συγκεκριµένο
node/element.

79
Όσο αφορά την εκτύπωση από το Abaqus, τα διαθέσιµα format για εξαγωγή εικόνας
από το Abaqus είναι τα εξής:

• PS (PostScript). H επεξεργασία του γίνεται µόνο µέσω του

Corel. Συνήθως απεργοποιο0ύµε από την φόρµα PS Options,
τις επιλογές Print Date και Print Abaqus Options, ενώ
µπορούµε να ρυθµίσουµε και την ανάλυση (dpi).
• EPS (Enhanced PostScript). H επεξεργασία του γίνεται µόνο
µέσω του Corel, ενώ µπορεί να εισαχθεί και µέσω Word σε
κείµενο. Επίσης µπορούµε να ρυθµίσουµε και την ανάλυση
(dpi).
• PNG. Είναι συνήθως µαζί µε το format του tiff, ο πιο βολικός
τρόπος εξαγωγής εικόνων από το Abaqus. Το αρχείο είναι
επεξεργάσιµο από Windows Picture Viewer, Paint, Paint Shop
PRO, ενώ µπορεί να εισαχθεί τόσο στο AutoCAD, όσο και
στο Word. Μπορούµε να ρυθµίσουµε το µέγεθος της εικόνας
µέσω της επιλογής image size, είτε στην ανάλυση της οθόνης
όσο και σε κάποια άλλη ανάλυση.
• TIFF. Οµοίως µε τα αρχεία PNG, είναι ο πιο βολικός τρόπος
εξαγωγής εικόνων από το Abaqus. Το αρχείο είναι
επεξεργάσιµο από Windows Picture Viewer, Paint, Paint Shop
PRO, ενώ µπορεί να εισαχθεί τόσο στο AutoCAD, όσο και
στο Word. Μπορούµε να ρυθµίσουµε το µέγεθος της εικόνας
µέσω της επιλογής image size, είτε στην ανάλυση της οθόνης
όσο και σε κάποια άλλη ανάλυση.

Σε περίπτωση που έχουµε πολλαπλά παράθυρα (Canvas), τότε πριν από την φόρµα
εκτύπωσης, κάνουµε κλικ πάνω στην Status bar (επάνω λωρίδα) του παραθύρου που
θέλουµε να τυπώσουµε και στη συνέχεια επιλέγουµε από στη φόρµα Print,
επιλέγουµε αντί για All Canvas Object, Selected Canvas Object.
Σε περίπτωση που θέλουµε πριν από την εκτύπωση να απενεργοποιήσουµε την
εµφάνιση του τίτλου, των σχολίων, του τρίποδα και της λεζάντας, θα πρέπει
προηγουµένως από το menu Canvas, Viewport Annotation Option, να
απενεργοποιήσουµε από κάθε φόρµα το check box µε τίτλο Show.

80
 • Στην περίπτωση που συµπεριλαµβάνονται οι πιο κάτω εντολές:

*STEP
*STATIC
0.05,1.,.01,.2
*CLOAD
1, 2, -200.

τότε η πρώτη επίλυση γίνεται µε αρχικό χρόνο t=0.05sec, στην οποία και
εφαρµόζεται δύναµη F=200*0.05/1=10 στον κόµβο 1 και στο 2ο βαθµό ελευθερίας.
Στην συνέχεια το πρόγραµµα προχωράει σε διαδοχικές επιλύσεις µε βήµατα τα οποία
η µέγιστη τιµή είναι 0.01 και µέγιστη 0.2.
Τέλος φτάνει την τιµή του χρόνου t=1 όπου και η τιµή του φορτίου είναι φυσικά
F=200*1/1=200.
∆ηλαδή το τελικό φορτίο εφαρµόζεται για χρόνο t, όπου t η δεύτερη µεταβλητή στην
γραµµή παραµέτρων της εντολής *STATIC.

• Στην περίπτωση που συµπεριλαµβάνονται οι πιο κάτω εντολές:

*STEP
*STATIC
0.05,5.,.01,.2
*CLOAD
1, 2, -200.

τότε η πρώτη επίλυση γίνεται µε αρχικό χρόνο t=0.05sec, στην οποία και
εφαρµόζεται δύναµη F=200*0.05/5=10 στον κόµβο 1 και στο 2ο βαθµό ελευθερίας.
Στην συνέχεια το πρόγραµµα προχωράει σε διαδοχικές επιλύσεις µε βήµατα τα οποία
η µέγιστη τιµή είναι 0.01 και µέγιστη 0.2.
Τέλος φτάνει την τιµή του χρόνου t=5 όπου και η τιµή του φορτίου είναι φυσικά
F=200*5/5=200.
∆ηλαδή το τελικό φορτίο εφαρµόζεται για χρόνο t, όπου t η δεύτερη µεταβλητή στην
γραµµή παραµέτρων της εντολής *STATIC.

• Στην περίπτωση που συµπεριλαµβάνονται οι πιο κάτω εντολές:

*STEP,INC=30
*STATIC
0.05,5.,.01,.2
*CLOAD
1, 2, -200.

τότε η πρώτη επίλυση γίνεται µε αρχικό χρόνο t=0.05sec, στην οποία και
εφαρµόζεται δύναµη F=200*0.05/5=10 στον κόµβο 1 και στο 2ο βαθµό ελευθερίας.
Στην συνέχεια το πρόγραµµα προχωράει σε διαδοχικές επιλύσεις µε βήµατα τα οποία
η µέγιστη τιµή είναι 0.01 και µέγιστη 0.2.
Ο µέγιστος αριθµός των επαναλήψεων που µπορεί να εφαρµοστούν από το
πρόγραµµα είναι 30, µέσα στις οποίες θα προσπαθήσει να ολοκληρώσει την φόρτιση.
Αν χρειαστούν περισσότερες επαναλήψεις από 30, τότε το πρόγραµµα διακόπτει τη
επίλυση.

81
Αν τέλος µπορέσει να ολοκληρώσει την επίλυση (δηλαδή ο χρόνος φτάσει την τιµή 5)
σε λιγότερες από 30 επαναλήψεις, το φορτίο και η τιµή του φορτίο που θα
εφαρµοστεί είναι F=200*5/5=200.

• Στην περίπτωση που συµπεριλαµβάνονται οι πιο κάτω εντολές:

*AMPLITUDE,NAME=KAMPILI1
0,0,1,100
*STEP,INC=30
*STATIC
0.05,5.,.01,.2
*CLOAD,AMPLITUDE=KAMPILI1
1, 2, -200.

Τέλος στην περίπτωση που θέλουµε να εισάγουµε µια καµπύλη χρόνου τότε
χρησιµοποιώντας την εντολή *AMPLITUDE δίνουµε ένα όνοµα στην καµπύλη
αυτή, µέσα από τον ορισµό της παραµέτρου NAME (της *AMPLITUDE), όνοµα το
οποίο είναι το ίδιο στη παράµετρο AMPLITUDE των εντολών φόρτιση (CLOAD,
DLOAD, ΒOUNDARY ή οποιαδήποτε άλλη εντολή).

82