‫ﺑﻴﺴﺖ ﻋﺎﻣﻞ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻣﻠﻜﻴﺎﻥ‬
‫۱. ﭘﻴﺶﺩﺍﻭﺭﻱ‬ ‫ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺘﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺟﻮﻉ ﮐﻨﻴﻢ ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶﺩﺍﻭﺭﻱﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﺶ ﻭ ﻭﺍﮐﻨﺶﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺎ‬ ‫ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺕ ﻣﻨﻔﻲ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻭﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻱ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻱ ﻣﻨﻔﻲ ﻣﺤﻞ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲﺁﺛﺎﺭ‬ ‫ﻣﺨﺮﺏ ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻱ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻱ ﻣﻨﻔﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﻣﺜﺒﺖ ﻫﻢ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﺨﺮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﻲﻫﺎﻱ ﻧﺎﺑﻪﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻗﺸﺮﻫﺎ ﻭ ﻻﻳﻪﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ.‬ ‫۲. ﺩﮔﻤﺎﺗﻴﺴﻢ ﻭ ﺟﻤﻮﺩ‬ ‫ﻧﻮﻋﻲ ﺩﮔﻤﺎﺗﻴﺴﻢ ﻭ ﺟﻤﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺑﺎﺭﻩ‬ ‫ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﻠﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺍﻫﻞ ﺟﺰﻡ ﻭ ﺟﻤﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻲ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺤﻞ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﮔﺮﭼﻪ‬ ‫ﺗﺒﻴﻴﻨﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﺰﻡ ﻭ ﺟﻤﻮﺩ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﺎ ﻳﮏ ﺿﻤﻴﻤﻪﺍﻱ ﺩﺍﺭﺩ. ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﻓﻼﻥ ﮔﺰﺍﺭﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﻓﻼﻥ ﮔﺰﺍﺭﻩ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻦ "ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ"، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ‬ ‫ﺩﮔﻤﻲ ﻣﻲﮐﻨﺪ. ﻭ ﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﻳﮏ "ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ" ﻣﻨﻀﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻣﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ.‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺎ ﻳﮏ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻓﻼﻥ ﮔﺰﺍﺭﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻳﮏ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺩﻭﻡ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﺰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﻼﻥ ﮔﺰﺍﺭﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ.‬ ‫۳. ﺧﺮﺍﻓﻪﭘﺮﺳﺘﻲ‬ ‫ﻭﻳﮋﮔﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﺧﺮﺍﻓﻪﭘﺮﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﺧﺮﺍﻓﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻓﺖ ﺩﻳﻨﻲ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺎﻓﺖﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﺩﻳﻨﻲ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻲ،‬ ‫ﺧﺮﺍﻓﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻓﺖ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ‬ ‫ﺳﮑﻮﻻﺭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺧﺮﺍﻓﻪﭘﺮﺳﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺧﺮﺍﻓﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺑﺎﻭﺭ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪﻱ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﺷﺎﻫﺪﻱ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ‬ ‫ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻒ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻧﺎﮔﺮﺍﻳﻲ ﻣﺎ ﺩﺍﻧﺴﺖ.‬ ‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩﺣﻞ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝﮔﺮﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ.‬ ‫۴. ﺑﻬﺎﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﺩﺭ "ﻣﻨﻲ" ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮﺟﻪﻣﺎﻥ ﺑﻪ "ﻣﻨﻲ" ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ‬ ‫ﻣﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺎﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺎﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻋﻠﺖﺍﻟﻌﻠﻞ ﻳﮏﺳﺮﻱ‬ ‫ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎﺳﺖ.‬ ‫۵. ﻫﻤﺮﻧﮕﻲ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﻧﮑﺘﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﻧﮑﺘﻪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ،‬ ‫ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻳﻢ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ.‬

‫۶. ﺗﻠﻘﻴﻦﭘﺬﻳﺮﻱ‬ ‫ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺃﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻱ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻥ. ﻫﺮ‬ ‫ﻭﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩﺍﻱ ﻧﻈﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻠﻘﻴﻦﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ.‬ ‫ﺗﻠﻘﻴﻦﭘﺬﻳﺮﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﺗﮏﺁﻭﺍﻳﻲ.‬ ‫۷. ﺍﻟﻘﺎﭘﺬﻳﺮﻱ‬ ‫ﺍﻟﻘﺎﭘﺬﻳﺮﻱ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺭﻭﺍﻥﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﺑﺎ ﺗﻠﻘﻴﻦﭘﺬﻳﺮﻱ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻟﻘﺎ ﻳﮏ ﺭﺍﻱ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺟﺎﻱ‬ ‫ﺩﻟﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻼﻥ ﮔﺰﺍﺭﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﻟﻴﻞ‬ ‫ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ۰۰۲ ﺑﺎﺭ ﻓﻼﻥ ﮔﺰﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻲﮐﻨﻢ ﻭ ﮐﻢﮐﻢ ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﻲﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﺪﻋﺎ ﺟﺎﻱ ﺩﻟﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ. ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﺪﻋﺎ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﭘﺎﮔﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎ ﺁﻭﺍﺯﻩﮔﺮﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻗﺪﺭﺕﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺍﻟﻘﺎﭘﺬﻳﺮﻱ ﺩﺭ‬ ‫ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍﻻ ﺍﮔﺮ ﻣﻠﺘﻲ ﺍﻟﻘﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻭ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲﮐﻨﺪ.‬ ‫۸. ﺗﻘﻠﻴﺪ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻧﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﻘﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﻣﺮﺍﺩ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﮕﻮﻱ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎﺷﻢ. ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﻲﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺸﺒﻪ ﻣﻲﺟﻮﻳﻢ ﻭ ﺗﻘﻠﻴﺪ،‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻟﮕﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ. ﺁﻥﭼﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺸﺒﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ‬ ‫ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺍﺳﺖ.‬ ‫۹. ﺗﻌﺒﺪ‬ ‫ﺗﻌﺒﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﻓﻼﻥ ﺷﺨﺺ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﺻﻮﺭﺕ‬ ‫ﺍﺳﺘﺪﻻﻟﻲ ﻣﻦ، ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻓﻼﻥ ﮔﺰﺍﺭﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﻓﻼﻥ ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: "ﻓﻼﻥ ﮔﺰﺍﺭﻩ‬ ‫ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ"، ﻣﻦ ﺍﻫﻞ ﺗﻌﺒﺪﻡ. ﺁﻳﻪﺍﻱ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺍﺗﺨﺬﻭ ﺍﺣﺒﺎﺭﻫﻢ ﻭ ﺭﻫﺒﺎﻧﻬﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺩﻭﻥﺍ... ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﻧﺼﺎﺭﻱ ﻭ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﺎﺭﻱ، ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﻲﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﻥﺍ... ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻳﺎ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ. ﺻﺤﺎﺑﻲ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ)ﻉ( ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ‬ ‫ﻣﻲﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ، ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻮﻥ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﮐﺴﻲ ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﺘﻴﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺭﻓﺘﺎﺭﻱ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﻭﻡ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻋﻤﻞ ﻭﺍﺣﺪ‬ ‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺻﻴﻞ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺻﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥﮔﺮﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻋﺮﻓﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧﻮﺩ. ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺻﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ: ﻋﻘﻞ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ‬ ‫ﻧﻈﺮﻱ ﻭ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻤﻠﻲ.‬

‫۰۱. ﺷﺨﺼﻴﺖﭘﺮﺳﺘﻲ‬ ‫ﮐﻤﺘﺮ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖﭘﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺖﭘﺮﺳﺘﻲ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﺮﺿﻪ‬ ‫ﻣﻲﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺑﻲﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﻢ، ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﻮﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲﮐﻨﻴﻢ.‬ ‫۱۱. ﺗﻌﺼﺐ‬ ‫ﺗﻌﺼﺐ ﻫﻢ ﺍﻓﻖ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖﭘﺮﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ﺗﻌﺼﺐ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﭼﺴﺒﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ‬ ‫ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺁﻥﭼﻪ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺟﺎﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻌﺼﺐ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺩﻭ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲﮐﻨﻢ.‬ ‫ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺧﻮﺩﻱ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻏﻴﺮﺧﻮﺩﻱ. ﻗﺮﺁﻥ ﺧﻮﺩﻱ ﻭ ﻏﻴﺮﺧﻮﺩﻱ ﺭﺍ ﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺣﺐ ﻭ‬ ‫ﺑﻐﺾ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺩﺷﻤﻨﻴﺪ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻴﺪ. ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ‬ ‫ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﺖ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻴﺮﺩ. ﻫﻤﻴﺖ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﻼﻧﻲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ.‬ ‫ﻃﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲﮔﻴﺮﻡ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﻳﮋﮔﻲﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻭﻳﮋﮔﻲﻫﺎﻱ ﺗﻌﻠﻘﻲ‬ ‫ﺍﻭ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ.‬ ‫۲۱. ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﻲ‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺟﻮﻉ ﮐﻨﻴﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻓﮑﺮ ﻣﻲﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻄﻒ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ.‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﺿﻊ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﮐﺜﺮ ﺍﻫﻤﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﺑﻲﺗﻮﺟﻲﻫﺎ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻻﻳﭗ ﻧﻴﺘﺲ ﺍﺻﻄﻼﺣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﻲﺑﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﭘﻴﺶﺑﻨﻴﺎﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻗﺎﺋﻠﻴﻢ.‬ ‫۳۱. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻴﻨﺪﻭﺧﺘﻦ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻧﺪﻻ ﻭﺍﺳﻼﻭﻫﺎﻭﻝ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ "ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﮐﺮﺩﻥ‬ ‫ﺳﻴﺎﺳﺖ" ﺗﻼﺵ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩﺍﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﺨﺶ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻦ ﻳﺎ ﺑﺒﺨﺶ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻦ. ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻲﺧﻮﺭﻳﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻱ ﺳﺎﻟﻢ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﻨﺪ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﺸﻮﺩ‬ ‫ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺫﻫﻨﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻋﮑﺲ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﮐﻨﻴﻢ،ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﻧﻤﻲﺑﺨﺸﻴﻢ ﻭ‬ ‫ﮐﻴﻨﻪﺟﻮﻳﻲ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺫﻫﻨﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲﮐﻨﻴﻢ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﻣﻠﺖ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺭ‬ ‫ﺍﺳﺖ.‬ ‫۴۱. ﺟﺪﻱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﺳﻘﺮﺍﻁ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺷﻮﺥﻃﺒﻌﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺟﺪﻱ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺟﺪﻱ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﻭ‬ ‫ﻧﮑﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻨﺪ. ۱-ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺜﻨﻲ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ. ﺩﻟﻴﻞ ﻫﺮ ﺟﺪﻱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﺘﺜﻨﻲ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ۲-ﻧﺴﺒﺖﺳﻨﺠﻲ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ ﺍﺻﻄﻼﺣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻭﺯﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺴﻨﺠﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺟﺪﻱ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻬﻢ ﺭﻫﺎ ﻣﻲﮐﻨﻨﺪ. ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻄﺎﻱ ﺗﺎﮐﺘﻴﮑﻲ ﻧﻤﻲﮐﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﻄﺎﻱ‬ ‫ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻳﮏ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﮐﻞ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﺎﺯﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﻳﺰﻩﮐﺎﺭﻱﻫﺎ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﺩﺍﺭﻧﺪ.‬ ‫۵۱. ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ‬ ‫ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﺁﻣﺪ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺭﺍ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﮑﺎﺭﻱ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻤﻲﮐﻨﻴﻢ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺎ‬ ‫ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﻲﺩﺍﻧﻴﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﻮﻟﻮﻱ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺭ ﺟﻮﻫﺮ‬ ‫ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ.‬ ‫۶۱. ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺿﺖ‬ ‫ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺎﺿﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻥ }ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ{. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵﺗﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﺁﻭﺭﺩ.‬ ‫ﻗﺪﻣﺎﻱ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭ ﺗﺰﺍﺣﻢ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺩﺭ ﻳﮏﺟﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺟﻤﻊ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻧﻴﻤﺎ ﻳﻮﺷﻴﺞ ﺗﺎ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﺪﻫﻲ ﭼﻴﺰﮐﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻲ ﻗﺪﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ. ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﻣﺴﻴﺤﻲ‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻱ ﻭ ﻗﺪﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻣﺎﺩﻩﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺍﺯ‬ ‫ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ. ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻤﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﺍﺳﺖ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻑ ﻫﻢ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺼﺮﻑﺯﺩﮔﻲ ﺷﻮﻳﻢ. ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺎ ﺑﺤﺚ‬ ‫ﻣﺼﺮﻑﺯﺩﮔﻲ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻲﮐﻨﻴﻢ، ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻲﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻓﻘﺮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﺼﺮﻑﺯﺩﮔﻲ‬ ‫ﻳﮏ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻳﮏ ﺍﻣﮑﺎﻥ؛ ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﺮﺳﻮﻳﺪﺍﻱ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﮐﺎﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﺼﺮﻑ ﻣﻲﮐﺮﺩﻡ. ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺭﻣﺎﻥﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺮﻑﺯﺩﮔﻲ ﻣﺎ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺎﺋﺖ ﻣﻲﮐﺸﺪ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺿﺮﻭﺭﻳﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﮐﺮﻧﺶ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺒﻮﺩﻳﻢ.‬ ‫۷۱. ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﻗﻮﻩ ﺗﻤﻴﺰ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺖ‬ ‫ﻣﺮﺩﻣﻲ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﮐﻮﺗﺎﻩﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺩﺭﺍﺯﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻓﺮﻳﺐﺧﻮﺭﺩﮔﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﻴﺮ ﻫﻢ ﺭﻭﺍﺝ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ، ﻧﺪﻳﺪﻥ ﻣﻨﺎﻓﻊ‬ ‫ﺩﺭﺍﺯﻣﺪﺕ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺑﻠﻨﺪﻣﺪﺕ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﮐﻮﺗﺎﻩﻣﺪﺕ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻧﮑﺒﺖ ﻭ ﺍﺩﺑﺎﺭ‬ ‫ﺩﺭﺍﺯﻣﺪﺕ.‬ ‫۸۱. ﺯﻳﺎﺩﻩﮔﻮﻳﻲ‬ ‫ﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺯﻳﺎﺩﻩﮔﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﻧﻴﻢ. ﻧﻘﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺮﻓﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺭﻭﺣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﻣﻠﺖ ﭘﺮﺳﺨﻨﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺁﺳﺎﻥﺗﺮﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺣﺮﻑﺯﺩﻥ ﺍﺳﺖ.‬ ‫۹۱. ﺯﺑﺎﻥﭘﺮﻳﺸﻲ‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﺨﻨﻲ ﻣﺎ ﺯﺑﺎﻥﭘﺮﻳﺸﻲ ﻣﺎﺳﺖ. ﺯﺑﺎﻥﭘﺮﻳﺸﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺣﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﮔﺮ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﺍﺻﻼ ﺑﺮﺧﻲ ﺟﻤﻼﺕ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻬﺮﮎﻫﺎﻱ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﮊ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺭﻳﺰﺩ. ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺮﻑﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺻﺪﺭ ﺗﺎ ﺫﻳﻞ ﻳﺎﻭﻩ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﻢ. ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ‬ ‫ﺫﻫﻨﻲ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻴﻢ. ﮐﺴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ﺫﻫﻨﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﻻﻳﺶ ﮐﻨﻨﺪ. ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮﻑ‬ ‫ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﺰﻧﻨﺪ، ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ. ﻧﻮﺍﻡ ﭼﺎﻣﺴﮑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪﺍﻱ‬ ‫ﮐﻪ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻧﺤﻮﻱ ﻭ ﺻﺮﻓﻲ ﺁﻥ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺷﺪﻩ، ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺎﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻤﻼﺗﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻄﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻲﮔﻔﺖ: ﻭﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ »ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺜﻠﺚ ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻴﻀﻲ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ«. ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺻﺮﻓﻲ ﻭ ﻧﺤﻮﻱ ﺁﻥ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ.‬ ‫۰۲. ﻇﺎﻫﺮﻧﮕﺮﻱ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮﻧﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻏﻠﺒﻪ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻓﻘﻬﻲ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ، ﺑﺮ ﮐﻞ ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ. ﺍﻳﻦ ﻇﺎﻫﺮﺑﻴﻨﻲﻫﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻇﺎﻫﺮﻓﺮﻳﺒﻲ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮ‬ ‫ﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﺧﻼﻕ، ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﻓﺪﺍﻱ ﻓﻘﻪ ﻭ ﻇﻮﺍﻫﺮ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲﮐﻨﺪ.‬

‫ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﻱ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺩﻭ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﺳﺖ:‬ ‫ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﻄﺮﺡﺷﺪﻩ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ. ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﮐﺎﺭﻱ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﮐﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺨﺺ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﮐﻨﻴﻢ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺫﺭﻩﺑﻴﻦ ﻧﮑﻨﻴﻢ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻭﻝ ﺫﺭﻩﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ.‬ ‫ﻧﮑﺘﻪ ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺠﻴﺰ‬ ‫ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺭﮊﻳﻢ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺠﻴﺰﮔﻮﻳﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺮﺩﻡ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪﺍﻳﺪ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪﺍﻧﺪ. ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺯﺍﺋﻴﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻨﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﻱ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﺶ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺳﻴﺎﺳﺘﺶ ﻫﻢ ﺁﻥ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﺵ ﻫﻢ ﺁﻥ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺧﻄﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍﮐﺮﺩﻥ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺠﻴﺰ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺐ ﻭ‬ ‫ﻧﻘﺼﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺭﮊﻳﻢ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺯﺍﺩﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﮊﻳﻢ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻬﺘﺮ، ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ.‬