Lengi heilluu hugann heirkir dagar, alstirnd kvld, lf eirra, lj og sgur, sem lifu horfinni ld.

. Kynslir koma og fara, kllun eirra er mikil og glst . Bak vi muna miklu rs mannlegur andi hst.

Vor jr hefur tt og ali ttir, sem klifu fell og tind. v vsa r rum veginn a viskunnar dpstu lind. Enn getur nt noti nar og frslu hj liinni ld. Drauminn um vori vekja vetrarins stjrnukvld. (Dav Stefnsson fr Fagraskgi)

t til annarra landa fer rlega fjldi manns sem geri lti r grri sns gamla heimalands.

En svo koma fley r frum me feramennina heim og ttjrin speglast aftur augunum eim.

v lengri fr sem er farin v fegra er heim a sj og blmi vi bjarvegginn er blmi sem allir r. (Dav Stefnsson)

Kristalshljmur hreinn eins og nturdgg nju grasi.

Gleymum ekki: Gler brtur s er syngur hst.

Andinn ofar efninu lj og tnar. (Gylfi Grndal) Glerlist e Gylfa .

Hnga tr af hrygg og glei, hver ein vistund vei, ljs og skuggar la hj, lengst af mun a skiptast .

Enginn kann af eigin dum ea neinna manna rum reikna lei um lnd og geim, loks er skilar llum heim.

Dagur ljmar, dimma rtur, drottinn ha til mn ltur. enginn fr nema aeins hann upplst mna braut og rann.

Ofar gn, er heiminn hryggir, himinsali, er byggir! M g vona? Samt sr sorg og r er hjarta ber.

Kristur forum fri sanninn: furauga ltur manninn. Leitar enn me vissu og von vinur jarar, himins son.

Gef mr rek og ol a ba, , sem veldur r og kva, einn veist mitt vistig, ekki ekki g sjlfan mig.

Ljmi sl um lnd og geima. Lttu flki sorgum gleyma, lt oss vita viljann inn. Vinur allra, drottinn minn. (Sigurur Norland)

Svo lur nnum sld og sorg, hver slarkoma og hvarf.

Og morgunn hvern er hafi verk. Kvld hvert sr enda starf. En dagsverk unni, nokkurs ntt, gefur nturhvld arf. (. Einar Benediktsson) eftir Longfellow

En stoltastur ertu og strstur roki haustin. Strandmlin grtir landi. seilist naustin. Skin, au hanga himninum slitin ttra. a hriktir bnum, eins og kippt s fjtra. bryuru gaddinn vi grfandi btastefnin. Grunnsjrinn beljar um voginn, svo jarirnar ntra. En hafttin er hmi og blikum til skipta; hn hleypir skammdegisbrnum fl undir svefninn. hamastu, trlli. himininn viltu lyfta hyljum ns eigin dpis og lgum svipta. (Einar Benediktsson)

Stundin deyr og dvnar burt sem dropi straumaniinn. ll vor sla er annahvurt s ea liin. (Einar Benediktsson)

Lttu draumaljsi skna, lttu opnast slu na

fyrir llu fgru og hu, fjarri llu ljtu, smu. (Einar Benediktsson)

Far skyldulei andans, me brotnar brr a baki sj, frammi er eilfar sr. Hvar mganna hvr og metnaur flr, ar mttu vita a auna grr. ar endur sjer gu sna mynd manni, sem meistarinn skp, undir Edens banni. J, vittu a eilf alstaar br, ar einlg og ttalaust hjarta slr. (Einar Benediktsson) r Draumsp srafels e Einar

snauum heim g hlusta lngum vkum og heyri yt af snggum vngjatkum. Minn engill hefur lyft sr ljss veldi, ar lur aldrei dagur gus a kveldi. En g er mold og mni heiin bl, mean stundaglasi sandkorn . (Einar Benediktsson.) Vi lt Svlu e. Einar

Minn hugur spannar himingeiminn. Mitt hjarta telur stjrnuseiminn, sem dylur sig heilofts hyl. Svo htt og vtt mr finnst g skynja, Gus verld! Andans hlekkir hrynja

sem hjm vi etta geislaspil. Mr finnst g elska allan heiminn og enginn daui vera til. (Einar Benediktsson) Lgnttissl vi Grmseyjarsund e Einar

Mitt verk er, g fer, eitt fr, mitt land, duft itt grafi, mn sngvabrot sem b g r, eitt bla ljasveig inn vafi. En innsta hrring hugar mns, hn hverfa skal til upphafs sns, sem bran endurheimt hafi. (Einar Benediktsson) Stefjahreimur e. Einar

Allt er rungi af r til a unna, sundir ska stga fr jr, upp yfir landsins grjtkldu grunna grsin sig rtta, svo htt sem au kunna. Ljsi heldur um lfi vr. (Einar Benediktsdttir)

S deyr ei, sem heimi gaf lfvnt lj. S lst, sem reis gull fr dsanna bori, sem kraup vi ess ndveg me kali bl og kom ekki fyrir sitt hjarta ori. (Einars Benediktsson.)

Vor vi stuttrar stundar er stefnd til Drottins fundar, a heyra lfs og liins dm. En mannsins sonar mildi skal mttug standa gildi. Hn boast oss engils rm.

Svo helgist hjartans varar. Ei hrynur tr til jarar tr, a ekki tali s. aldastormsins straumi og stundarbarnsins draumi oss veita himnar vernd og hl. (Einar Benediktsson.)

a lina, a sem var og vann, er vorum tma yfir; v aldur deyir engan mann, sem a verk sem lifir. J, blessum ll hin hlju heit, sem heill vors lands voru' unnin, hvern kraft, sem studdi sta og sveit og steina lagi' grunninn.

(Einar Benediktsson.) Aldamt e Einar

Hva hraast lur, a lengst af bur

og gleymist sur r sinni og hug. au fl mig draga til ttarhaga me slskins daga og fanna flug.

g fel djpi og dularbndum me kuldans hjpi heitu gl. rum lndum me lji og spili eim slaryli g sendi . (Einar Benediktsson.) r ljinu J, heim skal vitja bkinni Hafblik e. Einar

Kvikan, mjkan bylgjubarm bi g leggjast mr a hjarta, dgg auga, djpan harm me dularhjp um andann bjarta; hgltt ml og brennheitt bl, blju af kulda um hjartans gl. Kraft, sem ei vill htt n kvarta. (Einar Benediktsson.) Lognsr [brot]

N er dagur vi sk, heyr hinn dynjandi gn, n arf drakka menn, ekki blundandi , a arf vakandi nd, a arf vinnandi hnd til a velta rstir og byggja n. (Einar Benediktsson.)

g fann num dnardegi, hve djpt er stafest lfs vors r. g s allrar sorgar vegi er slskin til me von og n. Og t yfir itt vikvld skal andinn lifa nrri ld. (Einar Benediktsson)

Fr llum heimsins hrmum, svo hgt friar rmum hvlist hels vi ln. N ertu af eim borinn hin allra sstu sporin, sem r unnu og minnast n.

Me trygg til mls og manna mtt hins ga og sanna trir traust og fast. Hr er n starfsins endi. ri stjrnar hendi er a sem eitt hug barst.

Gu blessi lfs ns brautir, itt banastr og rautir og starfs ns mark og mi. Vi hugsum til n hljir. A hjarta sr vor mir ig vefur fast og veiti fri.

g minnist bernsku minnar daga og margs fr r, sem einn g veit. g fann n allt a einu draga, og mig dauans grunur beit. En eftir stutta stundarbi st g nar brur vi.

g fann num dnardegi, hve djpt er stafest lfs vors r. g s allrar sorgar vegi er slskin til me von og n. Og t yfir itt vikvld skal andinn lifa nrri ld. (Einar Benediktsson.)

Maur og hestur, eir eru eitt fyrir utan hinn skammsna, markaa baug. ar finnst, hvernig um alls fjrs er veitt r farvegi einum, fr smu taug. eir eru bir me eilfum slum, andann eir lofi tveimur mlum,

 og saman eir teyga loftsins laug lfdrykk af morgunsins gullronu sklum.

S drekkur hvern gleinnar dropa grunn, sem dansar fkspori yfir grund. mannsbarminn streymir sem afalls-unn af afli hestsins og gfugu lund. Maurinn einn er ei nema hlfur, me rum er hann meiri en hann sjlfur. Og knapinn hestbaki er kngur um stund, krnulaus hann rki og lfur.

morgunljmann er lagt af sta. Allt logar af dr, svo vtt sem er s. Slttan, hn opnast sem skrifa bla, ar akur ei blettar, ar skyggir ei tr. Menn og hestar hsumardegi hp rbeinum, sknandi vegi me nesti vi bogann og bikar me. Betra daulegi heimurinn eigi.

Ef inni er rngt, tak hnakk inn og hest og hleyptu burt undir loftsins k. Hstu aldrei inn harm. a er best. A heiman, t, ef berst vk. a finnst ekki mein, sem ei breytist og btist, ei bl sem ei aggast, ei lund sem ei ktist vi fjrgammsins stoltu og sterku tk. Lt hann stkkva, svo draumar ns hjarta rtist.

(Einar Benediktsson.)

a er stormur og frelsi faxins hvin, sem fellir af brjstinu dgursins ok. Jrin, hn hlakkar af hfadyn. Sem hverfandi sorg er jreyksins fok. Lognman verur a fallandi fljti; allt flr a baki hrapandi rti. Hvert spor er sem flug gegnum foss ea rok, sem slr funa hjarta og neista r grjti. (Einar Benediktsson.)

Hva bindur vorn hug vi heimsins glaum, sem himnaarf skulum taka? Oss dreymir leislu lfsins draum, en ltumst allir vaka, og hryllir vi dauans dkkum straum, dauinn oss megi ei saka.

Sem kona hn lifi tr og trygg; a tregandi sorg skal gjalda. Vi vinnar lok ber st og dygg sinn vxtinn sundfalda, og ljs eirra skn hjartans hrygg svo htt yfir myrkri kalda.

Til moldar oss vgi hi mikla vald, hvert mannslf, sem jrin elur. Sem hafsjr, er rs me fald vi fald,

au falla, en gu au telur, v heilofti sjlft er hulistjald, sem hanna dr oss felur.

En stin er bjrt sem barnsins tr, hn blikar ljssins geimi, og fjarlg og nlg, fyrr og n, oss finnst ar eining streymi. Fr heli til lfs hn byggir br og bindur oss rum heimi.

Sem mir hn br barnsins mynd; a ber hennar ttarmerki. Svo streyma skal fram lfsins lind, loki s hennar verki. Og vkja skal hel vi garsins grind, v gu vor, hann er s sterki.

Af eilfarljsi bjarma ber, sem brautina ungu greiir. Vort lf, sem svo stutt og stopult er, a stefnir ri leiir. Og upphiminn fegri en auga sr mt llum oss faminn breiir. (Einar Benediktsson)

Fyrst jafnt skal rigna yfir alla, jafnt akurland sem grtta jr, skal nokkurt tr tapa falla,

skal tna saui nokkur hjr? Hver er a dmi sta gur, hver er hr smr og hver er str? hverju stri er himingrur, hverjum dropa reginsjr. (Einar Ben.)

g veit, a allt er af einu ftt, a alheimsins lf er ein voldug tt,

dauleg, eilf og tal-tt um afgrunns og himins slir. (Einar Benediktsson)

Slin, hn lur ljsvakaheiminn, en lkamans svipur draumageiminn burt, inn dalalnd dularbleik. ar dregur hann st undir tfranna ak, st eins og ilmur af slvermdu rjri sr eins og vorr ungum grri og flug sem fjallbrjstsins andartak. (Einar Ben.)

Lt hljma, svo ri g horfnar stundir, svo hjarta sli og taki undir og trega g finni taugum og um af tndri minning og gltuum kvum, svo hrfist g me og hefjist gei. Mn hsta sorg og mn sta glei,

r hittast sngvanna hum. (Einar Benediktsson)

Orka r entist aldur tveggja manna a vinna strt og vinna rtt. Vitur og vinsll varstu til heiurs inni bygg og inni sttt.

Hfingi hras, htt n minning standi, vaxtist hj oss itt vistarf. jrkni, mannd, ol og trygg raunum itt dmi gefi oss arf. (Einar Benediktsson)

Vegir skiptast allt fer msar leiir inn fyrirheitsins lnd. Einum lfi arma breiir, rum dauinn rttir hnd. Einum flutt er rdags kveja, rum sungi dnarlag, allt saman kntt sem keja, krossfr ein me sama brag. Veikt og sterkt streng er undi strt og smtt er saman bundi.

Allt, sem hjarta, ber sr r upp sngvanna rki; herskarar drottins slirnar sj syngjandi engla lki.

Veikasta strengnum berst mur af upp til slkonungs hallar; rtt eins og lindir renna haf, raddir ar sameinast allar.

Hva er ekki einu lji fali, einum sng fr gu hjarta? J, allt, sem fagurt er, skal vera tali efst vi dmsins hstl bjarta. (Einar Benediktsson)

Hr hvlir vn og gfug grein af gmlum, sterkum hlyni; hn lokai augum hugarhrein me hvarm mt slar skini. Hn dmdi ei hart, hn vildi vel, vinskap, tt og kynning. Hn bar a hlja holla el, sem hverfur ekki r minning.

Hn unni list mli og mynd, s mennt var hennar stjarna; ar heyri hn tala tra lind

 tungu engilbarna. Ef bla hn tk og batt sn or, var blrinn hreinn og fagur; en hgvr sat hn hssins bor, v htt skein ri dagur.

Allt metur rtt hin mikla n um manna hug og vilja; eitt hjartans or um eilf skr orku, er himnar skilja. N les hn herrans hulin r um hlut og rlg ja, ar sst lfbk srhver d hins sanna, fagra og ga. (Einar Ben.)

A leika upp skunnar vintr me ranna reynslu sem var svo dr, er lfi dins-lki. g gref allt hi lina gleinnar skaut, g gjri mr veginn a rsabraut og heiminn a himnarki.

g lyfti r, blikandi lfsins veig. Ljsblmin grp g af himinsins sveig og legg mr um heita hvarma. Einn straumur, sem lur, ein stund, sem ver. Streymandi mannhaf, sem kemur og fer, g hverf r opna arma.

(Einar Benediktsson)

Hver er sem veit, nr daggir drjpa, hvar dafnar fr, sem n skal hst. Hver er sem veit, nr knin krjpa vi kirkjuskr, hva Gui er nst. Fyrst jafnt skal rigna yfir alla, jafnt akurland sem grtta jr, skal nokkurt tr tapa falla, skal tna saui nokkur hjr? Hver er a dmi sta gur, hver er hr smr og hver er str? hverju stri er himingrur, hverjum dropa reginsjr. (Einar Benediktsson)

Til n fer mitt ljalag lngum yfir bjrg og sund. Manstu okkar eina dag? Er ei lfi skammvinn stund?

Eins og hylja haustleg kvld heiarvngsins sngga flug, leistu t lfsins fjld, langt r sn, en ei r hug.

Undir skjum, yfir mold, innan hafs og reginfjalls, aleinn tre g ftum fold,

fagna engu, minnist alls.

Himinv mn hll er gjr. Hana lsti bros itt eitt. Og tt allt s jafna jr, g vil aldrei grafa neitt.

Hlj og tm er hjartans borg. Heimsins svipur breyttur er. Andi minn, hann ei sorg. Alltaf lifir hj mr. (Einar Benediktsson.)

Ltill drengur lfa strkur ltt um vota murkinn, augun spyrja eins og myrkvu tta og grun fyrsta sinn: Hvar er amma, hvar er amma, hn sem gaf mr brosi sitt yndislega og alltaf skildi fullkomna hjali mitt?

Ltill sveinn leyndardmum lfs og daua kann ei skil: hann vill bara eins og ur mmu sinnar komast til, hann vill f a hjfra sig a hennar brjsti stt og rtt. Amma er din amma finnur

augasteininn sinn ntt.

Ltill drengur leggst koddann lokar sinni reyttu br uns draumi er hann staddur mmu sinni gu hj. Amma brosir amma kyssir undurbltt kollinn hans. breiist st af rum heimi yfir be hins litla manns. (Jhannes r Ktlum.)

, mamma, elsku mamma, n hugsa g heim til n, er nturmyrkri nlgast og dagsins ylur dvn. g ligg hr, ltill drengur, og les n versin mn.

g man vgguvsu, er sngstu mr sl. Hn br brjsti mnu, sem heilagt hulduml; hn er a eina heimi, sem aldrei reynist tl.

Me barnslegt bros vrum hj r hvldi g. g man, hva murhndin

var nm og notaleg, og brennheit bnarorin, sem bentu lfsins veg.

,,, Jes, brir bezti, var asto okkar . Og krleik hans svo hreinan svip num g s, er heitan lfann lagir litla vangann .

g hjfrai mig hrddur vi bla barminn inn, ef pabbi einn var ti, og buldi bylurinn. - veittir styrk, stundum r streymdu tr um kinn.

, mamma, elsku mamma, g hugsa heim til n. ,,, Jes, brir bezti, r sendi ljsin sn. Og Gu ig gleji, egar grtur vegna mn. (Jhannes r Ktlum)

Sunnan yfir sinn breia sumarylinn vinda leia. Draumalandi himinheia

hlr og opnar skauti sitt. Vori kemur, heimur hlnar, hjarta mitt!

Gakk t grna lundinn, gu fram blu sundin. Mundu, a a er stutt hver stundin, stopult jarneskt yndi itt. Vori kemur, heimur hlnar, hjarta mitt!

Allt hi lina er ljft a geyma, lta sig vku dreyma. Slskinsdgum sst m gleyma, segu engum manni hitt! Vori kemur heimur hlnar, hjarta mitt! (Jhannes r Ktlum) Vikivakar e. Jhannes

Vort lf er svo rkt af ljssins r, a lokkar oss himins slarbr, og hmi hltur a dvna, er hrynjandi geislar skna.

Vor sl er svo rk af trausti og tr, a traula mun bregast huggun s, vin sem elding rjti, gus eilf blasir oss mti.

Vort hjarta er svo rkt af hreinni st, a hugir gegnum dauann sjst. Vr hverfum og hldum var, en hittumst aftur sar. (Jhannes r Ktlum.)

ung er s gn landi lfar ugga um sinn hag horfi er af heiminum brott a ljflingslag lindin spyr vindinn: Hv syngur hann ekki dag? (Jhannes r Ktlum) r Sleyjarkvi

Htt uppi heium hvtir fuglar vaka. Vngjunum stru veifa eir og blaka. a eru lftir, lftirnar, sem kvaka.

Handan af hafi, heim aunir fjalla, vordgrin snemma villta hpinn kalla. er n sungi, sungi fyrir alla.

Hringair hlsar hljar taka dfur. rvakur skari ldufaldinn klfur. - Andi gus friar yfir vtnum svfur.

Margs er a minnast. Margt er enn seyi. Leikur er varpinn, - brinn minn eyi. Syngja enn svanir fram heii. (Jhannes r Ktlum) lftirnar kvaka e Jhannes

Ltill drengur lfa strkur ltt um vota murkinn, augun spyrja eins og myrkvu tta og grun fyrsta sinn: Hvar er amma, hvar er amma, hn sem gaf mr brosi sitt yndislega og alltaf skildi fullkomna hjali mitt.

Ltill sveinn leyndardmum lfs og daua kann ei skil: hann vill bara eins og ur

mmu sinnar komast til, hann vill f a hjfra sig a hennar brjsti stt og rtt. Amma er din amma finnur augasteininn sinn ntt.

Ltill drengur leggst koddann lokar sinni reyttu br uns draumi er hann staddur mmu sinni gu hj. Amma brosir amma kyssir undirbltt kollinn hans. Breiist st af rum heimi yfir be hins litla manns. (Jhannes r Ktlum)

Er hngur sl a hafsins djpi og hulin sorg brjstin knr, vr minnumst eirra, er du draumi um djarft og voldugt vintr.

koma eir r llum ttum, me skir r, er flugu hst, og grta vorum hlju hjrtum hinn helga draum, sem gat ei rst.

Og er eins og andvrp taki hin undurfagra slskinsvon,

og allir kveldsins mar veri eitt angurlj um tndan son.

Og hinsti geislinn deyr djpi, en daginn eftir rull nr oss kveikir sama dra drauminn um djarft og voldugt vintr. (Jhannes r Ktlum)

Ekkert fr di af eli nu, ekkert skyggt st na. Sofu fangi ljs mns, sofu fangi lands ns, glkollur, bleygur, gus barn. (Jhannes r Ktlum)

Sley slu fegri situr vi hafi kralskm, leikur vi linda lykill fr Rm, augun bl eins og stjrnur, varirnar rauar sem blm.

Djpsir, dularfullir dagarnir hennar la, tbr varpar titrandi bliki

 silki sa og eitt er vst; a skirnar fljga va. (Jhannes r Ktlum)

Hgan! stin mn sefur: haustblrinn kom inn um gluggann og vaggai henni r.

Hgan hgan! stina mna dreymir: hn ekur gullkerru um vetrarbrautina stjrnur syngja henni sng.

Hgan hgan hgan! stin mn sefur stina mna dreymir og n vaknar hn aldrei framar

aldrei aldrei framar. (Jhannes r Ktlum)

Sof, strka auga, sof, yndisrdd , hvl, hljasta hjarta, hvl, hndin svo bl! a hverfur ei han, sem helgast oss var:

vor brjst eiga bsta, - br alltaf ar. Hi mjka milda vor sn blm ig breii og blessi n spor. (Jhannes r Ktlum)

Ljsi flir enn um snd na: yfir num luktu hvrmum skna slir r er slu inni fr snum geislum stru veginn .

Myrkur dauans megnar ekki a hylja mannlund na, trygg og frnarvilja - eftir v sem hryggin harar slr hjarta itt er brjstum okkar nr.

Innstu sveiflur skastunda inna enn m hsi nu finna anga mun hann skja slarr s er lengst af fegur eirra bj.

Brnin sem blessun vafir inni ba r n sta vitund sinni: alla sna vi geyma ar aulegina sem eim gefin var.

ert fram lf af okkar lfi: lkt og morgunblr um hugann svfi

ilmi og svlun andar minning hver - athvarfi var strt og bjart hj r.

Allir sem r unnu akkir gjalda. st inni handan blrra tjalda opi standi dauleikans svi. Andinn mikli gefi r sinn fri. (Jhannes r Ktlum)

Sasti valsinn e Jhannes

Gott er ein me gui a vaka, grta hljtt og minnast n, egar annar ylur dvn, seia lii lf til baka, og lta huggast, systir mn!

Vi skulum leiast eilf alla, aldrei sigur lfsins dvn. g s ig, elsku systir mn. Gott er reyttu hfi a halla a hjarta gus og minnast n. (Jhannes r Ktlum) r Systurminningu e. Jhannes

a eitt er vst, a g aldrei

augunum num gleymi er sstu sumari koma sunnan r blum geimi; svo fegin varstu, a mr fannst fegursta konan heimi.

i voru rjr, essar systur, og varst s mii ... Eitt kvldi kyrrltu veri g kvaddi ig t vi hlii. N er hann kominn noran og n er sumari lii. (Jhannes r Ktlum)

Blessi ig blmjr, blessi ig tsr, blessi ig heiur himinn! Elski ig alheimur, eilf ig geymi, signi ig sjlfur Gu! (Jhannes r Ktlum)

g er einn, g er einn sl mn allslaus og hlj. Langt fr upprunans jist eirarlaust bl. jist vngur inn, vor? Kannski ver g of seinn. Kannski dey g dag.

Kannski dey g hr einn.

g vil heim g vil heim yfir hyldjpann s, heim dltinn dal, heim a dlitlum b Hver vill bera mig bltt um hinn blheia geim? , blasti blr! Vilt bera mig heim.

Allt er lj allt er lj. ar sem lynghrslan grr ar sem virinn vex ar sem vorperlan hlr. ar sem afi minn bj ar sem amma mn d, undir heiinni h, vil g hvla r... (Jhannes r Ktlum)

Af r er g kominn undursamlega jr: eins og ljs skna augu mn blm n eins og snjr lykja hendur mnar um grjt itt eins og blr leikur andardrttur minn um gras itt eins og fiskur syndi g vatni nu eins og fugl syng g skgi num eins og lamb sef g num m.

A r mun g vera undursamlega jr: eins og sveipur mun g hverfast stormi num eins og dropi mun g falla regni nu eins og nfur mun g loga eldi num eins og duft mun g sldrast na mold.

Og vi munum upp rsa undursamlega jr. (Jhannes r Ktlum) Jarerni eftir Jhannes

Reikult er rtlaust angi, rekst a um van sj, straumar og votir vindar velkja v til og fr.

Fuglar flugu yfir hafi me fgnui og vngjagn, hurfu t himinblmann hratt eins og vindltt sk.

angi, sem horfi hpinn, var hnpi allan ann dag. Bylgjan, sem bar a uppi, var blug um slarlag. (Jhann Sigurjnsson)

, hvar er leii itt lga, ljfasti brir? ar sem trvota vanga

 vinbla mur mjklega lagir, er lfi lagi ig, brir minn kri, srustu yrnunum snum, tt saklaus vrir og gur.

, hvar er leii itt lga? Mig langar a mega leggja a liljukrans sman, v liljurnar eiga sammerkt me slinni inni og sna a, vinur minn besti, a stin er flug og lifir tt augun dauanum bresti. (Jhann Sigurjnsson).

Sofu unga stin mn, ti regni grtur. Mamma geymir gullin n, gamla leggi og vluskrn. Vi skulum ekki vaka um dimmar ntur.

a er margt, sem myrkri veit, minn er hugur ungur. Oft g svarta sandinn leit sva grnan engireit. jklinum hlja dauadjpar sprungur.

Sofu lengi, sofu rtt,

seint mun best a vakna. Man kenna mun r fljtt, Mean hallar degi skjtt, A mennirnir elska, missa, grta og sakna. (Jhann Sigurjnsson)

fu dagar og ratugir langan vef fr vggu minni. S g gullri glitra vefnum mjk er murhndin. (Jhann Sigurjnsson)

Konan blkldda n bjarta tr kyssti augu n skudgum. sst v land og ljsar hallir ar dapureygir sj dimmu.

rng er lfsgata ungar klyfjar binda rlgin tal mrgum. Veikur styji veikan, varist allir

a hrinda magnlitlum halla.

F og frami eru fallvlt hnoss hraukar hrungjarnir. Stust minning og stastur arfur eru starfr akri hjartans. (Jhann Sigurjnsson)

Ein af annarri birtast okkar samfylgdarstundir, hljar huga mr. (Jakobna Sigurardttir)

g vildi, mir, grpa orsins au og i mila r. Af gulli snau er hnd mn enn og eflaust mun svo lngum. En mr er einnig stirt um tungutak, tfri lindasu og fuglakvak og ytur bls grasi og skgargngum.

Hva get g, mir, sagt um ll au r, sem okkur gafstu, slu na og tr? g veit hefur vaka, r og bei. Og einhvernveginn er a svo um mig, a allt hi bezta finnst mr sagt um ig, sem arir hafa um arar mur kvei.

Samt vel g mr a egja um lfsstarf itt. En akkir fyrir veganesti mitt g vildi r litlu lji inna. Og a brn n veri vaxnir menn, au vildu fegin mega njta enn um langan aldur murmunda inna. (Jakobna Sigurardttir)

g horfi t um gluggann heirkju dagsins, og hjarta mitt tekur a sl me rlitlum sting, v vi eyru mr hvsla me leitni draumur og r: ,,, komdu, v ti er angan r jru. N yrkir hvert gnkandi str. Hva skiptir a mli, matarger seinki? Hver mannsvi er hralifu stund. Og bttar flkur og hreinir sokkar eru r hlekkir um mund. , gleymdu v, komdu og eigu me okkur og angandi vorinu fund.

g s hvernig vatni og verldin ljmar, og vngjanna fagnandi yt g heyri lofti, en hfar og eyjar sr hreykja me grandans lit. Mig langar a slta af mr hlekki og hlaupa hljandi sldagsins vit.

 lt g glkoll minn ljfan vi svfil. g legg fr mr drauminn og hl. v hr er mitt verksvi, mn von og mn skylda. Svo verldin kasti ekki gl Draumunum hennar, skal hugur minn sttur Vi heimskuleg strf inn b. (Jakobna Sigurardttir)

Hgt nlgast hausti. Af hvtum skjum rkkurunguum rsir drjpa. Hvtar rsir af hljum skjum hnga hmi haustbleika jr. (Jakobna Sigurardttir) Haustfjk e. Jakobnu

Brinn minn, brinn minn og inn sefur sll kyrr. Fellur mjll hljtt hmi jr. Grasi mitt grasi mitt og itt geymir mold til vors.

Hjfrar lind

leynt vi brekkurt, vakir eins og vi. Lfi tr kyrrlt kaldavermsl augum djps t himinfir stara stillt um ntt.

Langt burt vakir verld str, grimmum tfrum tryllt, eirarlaus, ttast ntt og dag. Augu n, ttalaus og hrein, brosa vi mr bjrt.

Vonin mn, blessa brosi itt, vekur lj r vr. Hvlist jr hlj rmum sns. Liljuhvt lokar augum blm litla stlkan mn. (Jakobna Sigurardttir) Vkur e. Jakobnu

Fennir ftspor

feramanna, svo heimhaga sem hgngum, fljtt sum, seinna nnur, loks allra eins.

Samt er samfylgd sumra manna andblr friar n yfirltis, hrif gvildar, inntak hamingju eim er njta nr. (Gumundur Bvarsson)

a er marklaust a minnast ess n, egar moldin er yfir ig breidd. g tti r goldna skuld. Aldrei verur hn greidd. (Gumundur Bvarsson)

v draumur vor skal kljfa hvern dimman nturs djsn vort heimti eilf til a rast. Og tilraun vor til sigurs skal endurtakast aldarair veri a hverfa og sast.

Svo vinnist r morgun a sem vannst ei mr dag. a vera skal a lokum hinzta kvejan, er kyrrist um smiju og kemur slarlag og kulna sindur liggur kringum stejann. (Gumundur Bvarsson)

Barni mitt, brjttu n ekki gulli itt, eignist nnur n, ekki skaltu henda v. Margir eiga engin gull, msir mrg, sumir f. Geymdu itt gum sta, gefu seinna rum a, eim sem ekkert . (Gumundur Bvarsson)

Sofnar skgi s fugl sem dag hefur fundi fegurstan sta undir hreiur fegursta stainn sem fundinn verur r og ess vegna er vorkvldsins famur fagur og breiur ,,og himinninn heiur og blr

(Gumundur Bvarsson)

Lengi hafa vindar leiki tjaldstrengi mna. g hef legi vi skr, og g vakti og hlustai lengi hfatk au sem dvnuu fjr og fjr

og fann hvernig gnin lddist mna strengi.

Enn fara lestir, a ltur silum og klkkum og leiin til vasins er aukennd me gamalli vru. J, n vri t a taka dt sitt klif.

Tjaldhla mna dreg g brum r jru. (Gumundur Bvarsson)

r lia hratt yfir himin og heim, me bllttum yt, a slr au gullinni slikju, a slr au silfurlit. (Gumundur Bvarsson)

S g fjld af frnum dgum, finn mr skylt a akka a nju ghug inn og al alla, endalausa trygg og hlju. (Gumundur Bvarsson)

himni snum hkkar sl. Um heibl loft og tr

hn lsir enn itt land n, og ljma snum slr um hina mjku, hlju grf. Og hljta loks skalt eitt kvejulj, svo litla gjf a launum fyrir allt. (G. Bvarsson)

r djpum geimsins er dagurinn risinn og slr drlegum roa ttuhimininn blan, og lof s r, blessaa lf, og r, himneska sl, og lof s r, elskaa jr, a g fkk a sj hann. (Gumundur Bvarsson)

kistli eim fr num skumorgni sem lst gjarnan standa ti horni og laukst ekki upp augsn nokkurs manns, straukst aeins ryki burt af loki hans, og kmi barn og segi: sndu mr, var svar itt jafnan: a er ekkert hr, ar fann g niri botni lti ln, einn ltinn dk og fyrstu nlarsporin n.

Ein barnsleg rs me rauum krnublum,

fimm rsarbl kyrfilegri r, og ljst teiknu fram sex til nu, au ttu a vera tu, og t fr leggjum uxu pr og vn me yndisokka laufin fagurgrn, og a tti eflaust arna a koma fleira, en a var aldrei meira.

g veit a best, a var n visaga a vera a hverfa flesta na daga fr inni r og draumi, fr num rsasaumi, og nlin n a ra nnur spor en au sem eitt sinn gerir a tkni um sl og vor.

Svo grf g enn hj rum vinum snum inn tsaums dk gullastokknum num, og lagi n til hliar horni gamals friar og fannst a vri von og huggun mn a einhver lyki seinna vi a sauma sna og na drauma me rauum ri etta hvta ln. (Gumundur Bvarsson) Gullastokkur e. Gumund

Mitt lj og itt og eirra lj

sem gn og gleymska felur, mun vera heyrt af hiri eim er hjr a kvldi telur, hann ekkir hjarta hvers og eins og hann mun sj og skilja a vsan n og vsan mn hn var okkar Lilja. (Gumundur Bvarsson) Vsur til sra Fririks e. Gumund

Og san jafnan, ef slskin er og sit g stofunni inni, vaknar ei hltur huga mr, g heyri hvsla ar inni: Mir sl er of mild og hl, of mttug snu lji. Mig langar svo kaft a lifa n eitt ljsfagurt sumar, gi. (Gumundur Bvarsson) slskini e Gumund

Sem eitt sinn litin yndis-sjn starhug fr geymst, sem indlt snglag eitt sinn heyrt fr aldrei san gleymst, svo varstu mr, hi vna sprund, mn vera greip vi r, og gfug, fgur, g og bl gleymdist aldrei mr.

Og v var a, mr br brn, er barst s fregnin ung sem ytur lofts r rungnum geim, a varst din ung, v einnig eg fann tregans til, tungan mlti ftt. Eg syrgi ig af hjarta og hug sem hefi eg ge itt tt. (Steingrmur Thorsteinsson)

Verndi ig englar, elskan mn, augun fgru lykjast n; li eir kringum hvlu hljtt hvtum vngjum um mija ntt.

Nei, nei a varla htt er englum a tra fyrir r; engill ert og englum of vel kann ig a ltast . (Steingrmur Thorsteinsson)

, vorgyja, svfur r surnum geim. slgeisla vngjunum breium. Til slands fannkktu fjallanna heim. A fossum og dimmblum heium. g s, hvar skjum brunar braut. , ber mitt lj heim ttjarar skaut.

En bt er oss heiti, ef bilar ei d. Af beisku hi sta m spretta. Af skaa vr nemum hin ntustu r. Oss neyin skal kenna a rtta. Og jafnvel r hlekkjunum sja m sver sannleiks og frelsisins jnustuger. (Steingrmur Thorsteinsson)

Svo flgur t og hinga hverfa leiir: Svo hneig og hn, er fylgjum vr dag; Sns herfangs krefur kaldur lfsins eyir Vi klukkna hljm og dapurt sorgar lag. hennar kistu segja sveigar blma, A sjlf hn eitt sinn var sem blmin fr, A innst hjrtum harmi dggvu ljma Skal hennar minning unasskr og bl. (Steingr. Thorsteinsson)

Fagra haust fold g kve fami vef mig num. Bleikra laufa lttu be a legsta vera mnum. (Steingrmur Thorsteinsson) Vor og haust e Steingrm

Tmarnir la sem hverfandi hvel, hugurinn reikar til komandi ta. Enginn m vita, hva vor kann a ba, vermandi sl ea bitrasta l.

Maurinn fist vi bros ea bl, byltist me fluga tmanna straumi, vaknar til sorgar og svfist glaumi, svifinn braut eftir skammvinna dvl.

Glein er lttfleyg, og lni er valt. Lfi er spurning, sem enginn m svara. Vinirnir koma og kynnast og fara, kvaning til brottfarar lfi er allt.

Liin a sinni er vor samverustund, sustu kvejur me andblnum la. Velkomin aftur, er sjumst vi sar, slnanna drottinn oss blessi ann fund. (Freysteinn Gunnarsson)

g fann a um sir, a gfan er gler, svo grtlega brothtt hn reyndist mr, v skan er lttstg og leikur sr a ljmandi gullinu fra. En gleri er brothtt, og grjti er va.

Mr gersemin dra var gefin hnd, gskanum hldu mr engin bnd; g lk mr skunnar ljmandi strnd, s leikur var gullinu a meini. g braut a gti rlagasteini. (Freysteinn Gunnarsson)

Glerbrot e. Freystein

A minnast grar mur er mannsins sta dygg og andans krsti ur um st og murtrygg.

Hj hennar blum barmi er barnsins hvld og fr. ar hverfa tr af hvarmi og hjarta fyllist r. (Freysteinn Gunnarsson)

Tminn lur furu fljtt, flna hr vanga, sngvar agna, nlgast ntt,

nttin hlja langa. Ljsi dvn og lokast br, ltur vel eyrum mur sku sngva. (Fr. G.)

sla heimsins svalalind , silfurskra tr, er allri svalar takind og tal lknar sr.

, hverf ei af auga mr,

 starbla tr, er sorgir heims burtu ber, tt bli hjartans sr.

Mr himneskt ljs hjarta skn hvert sinn, er g grt, en drottinn telur trin mn g tri' og huggast lt. (Kristjn Jnsson.)

N samvist inni g sviptur er; g s ig aldrei meir! stvinirnir, sem ann g hr, svo allir fara eir.

g felli tr, en hv g grt? v heimskingi g er! n minning hn er sl og st, og smu lei g fer.

J, smu lei! En hvert fer ? ig hylja s g grf. ar mun g eitt sinn eiga b, of vi svifinn hf.

En er n sla sigri ktt og sla bin r? g veit a ekki! sofu stt! En smu lei g fer.

(Kristjn Jnsson Fjallaskld.)

Flnar rs og bliknar bla birkigreinum. Hmar eins og haustar a hjartans leynum. (Kristjn Jnsson.)

egar g hng faminn inn hinn fra og fast a num starrka barmi rstir mr me yndislegum armi og auga tindrar djpa og himinbla

er sem stt g sofni og draumi slum engla himinslu njti g l burtu r lfsins ldurti algleymis borinn undurdjpum straumi.

ska g en or g m ei segja , a aldrei mttu slkar stundir rjta, v himinslu hjarta mr g finn.

g ska ess, a aldrei yrfti a deyja, Um eilf mtta g slkrar slu njta. Mitt himnarki, a er famur inn. (Kristjn Jnsson.) Mansngur e. Kristjn

, sem a harmi rungin(n) stynur

og reytist undir byri kfs, treystu v, a hinn tryggi vinur, er tmum rur hels og lfs, n muni gra sorgarsr og srhvert erra harmatr.

a r flli ungt a skilja vi inn sku ninn son, gefu ig undir Gus ns vilja og gleddu ig eirri von, a hann munir sar sj slunnar helga landi .

ar sem a geisla bjartur bjarmi blikar um skra himinsl og alsknandi starvarmi alsla gerir jararj, eim slbjarta slugeim sjst eir, sem skilja hr heim. (Kristjn Jnsson Fjallaskld)

Lsir af morgni, ljs af skari dvn. Hlj ti horni, harpan bur mn. Mkri skildu mundir, mnum strengi bra elfur taka undir, lftakvaki skra.

Grt g og greii, gjaldi eina er m lt g leii, laufin bleik og f. Sgrn bl r breii, bjrk fegri heimi mildur blr meii, minning na geymi. (Sig. Sig. fr Arnarholti) (Sigurur Sigursson fr Arnarholti)

Vel er a fauskar fnir klofni, felli eir ei hinn nja skg en hr fll grein af gum stofni, grisjai daui meira' en ng. v svo eru not a nema rjur, a ngringinn vanti' ei skjl. Strjll er enn vor stri grur, stendur hann engum fyrir sl. (Sig. Sig. fr Arnarholti) (Sigurur Sigursson fr Arnarholti) r ljinu Mannskaa e. Sigur

Smvinir fagrir, foldarskart, ffill haga, rau og bl brekkusley, vi mttum margt muna hvort ru a segja fr. Pri r lengi landi a,

sem lifandi gu hefur fundi sta starslan, v stin hans alls staar fyllir arfir manns.

Fair og vinur alls, sem er, annastu ennan grna reit. Blessau, fair, blmin hr, blessau au hverri sveit. Vesalings sley, sru mig? Sofu n vrt og byrgu ig. Hgur er dr daggarntt. Dreymi ig ljsi, sofu rtt! (Jnas Hallgrmsson.) (r Hulduljum Jnasar)

Hglega, hglega, hafsng a, slin sla ! sg til viar. N er um heiar

himin-brautir fr n farin yfir frjvga jr.

Blessu, margblessu, bla sl ! blessaur margfalt

inn bestu skapari ! fyrir gott allt, sem gjrt hefur uppgngu fr og a enda dags. (r Slsetursljum Jnasar Hallgrmssonar)

Veit g, hvar von ll og verld mn gldd er gus loga. Hlekki brt g hugar og heilum mr fleygi fam inn . (Jnas Hallgrmsson.)

, Jess brir besti og barnavinur mesti, brei blessun na barnskuna mna.

Mr gott barn gef a vera og gan vxt bera, en forast allt hi illa, svo ei mr ni' a spilla.

a t s mn ija a elska ig og bija, n lfsins or a lra og lofgjr r a fra.

n umsjn mr hlfi llu mnu lfi, n lknarhnd mig leii og lfsins veginn greii.

Mig styrk stri naua, styrk mig daua. itt lfsins ljsi bjarta ljmi' mnu hjarta.

Me blum barnarmi mitt bnakvak svo hljmi: itt gott barn gef g veri og gan vxt beri. (Pll Jnsson.)

Hin blasta fjla fyrr varst fur ns laukagari, angan og fegur sku barst, sem skelfd til himins stari. a yndi er flna, en yfir v rs n elskunnar minnisvari.

n bros voru st, eins og slgeislinn og sumar vngum num er stormurinn ddi um algrna hl einveldismtti snum, bliknai, skalf og beygi fald

a blm er var fegurst snum. (Hulda.)

fagra t, allt er grnt og ungt, eldur sl og brjsti daggarungt, kemur sem fugl og syngur svfur braut skgarskaut.

Einn dag er slin hst himinbraut, ein hjartans glei skrst, ein srust raut; hn er sigru svali haustsins ber r silfurker.

ska, iggur allt og gefur frjls, elskar og harmar vegna lfsins sjlfs, veizt ei a ert vori og n blm f vetrardm.

g tti ig. N g minnis lj sem andbl hausts og mnans rkkurgl. hvtum vngjum svifin ertu sjlf me sl og lf.

Vi fjallavtnin fagurbl er friur, tign og r. fltinn mna fjllin h me fannir, klappir, skg.

ar la lftir langt geim me ljfum sngva kli, og lindir tal lja glatt ljsrar nturfri. (Hulda.)

Fair, mr fjarlg hylji friargeisla augna inna, ertu samt um allar stundir engill krleiksdrauma minna. (Hulda.)

Hvldu hjarta. Hmbl nttin hefur fold fami sveipt, mildir geislar mnans hafa munarslum dalinn reift. Bldgg vafin blmin hvla, blundar fugl kvisti vr. Sofu einnig, rtt hjarta, allt er gult fjr og nr. Hvldu, hjarta, hvldu.

Hvldu, hjarta. Sj hve fljti silfurlygna sveimar hljtt t hafi gnardjpa er v vaggar hgt og rtt. Lt einnig, ljfa hjarta, ljsa drauma bera ig burt fr sorg og burt fr kva,

burt fr vku yrnistig. Hvldu, hjarta, hvldu. (Hulda.) Aftansngur eftir Huldu

sandinum tti g eftir stkru sporin n. En regni grt, uns au grfust, geisli ar yfir skn.

sl minni gleymd g a eilfu brosin n. au grafast ei, g grti, geisli ar yfir skn. (Hulda)

Kom, fegur, lj mr ljsi itt og lei mig hvtri hendi a furustiginn fi g hitt og fundi reya landi mitt, numi undralendi. (Hulda) r ljinu Gebrigi e. Huldu

Hv drpir laufi grnni grein? Hv grtur lindin og stynur hljtt? Hv glampar daggir grum stein, sem grfi yfir dalnum gul ntt?

g veit hva grtur litla lind: Langt er san hn hvarf r fr; hn skoar ei framar fallega mynd fleti num me augun bl.

manstu, egar sasta sinn hn settist grtandi bakkann inn og tr hennar fllu tran straum? Hn tregai flnaan sumardraum. hvslair a blmum blum, a birkihrslum og klettum grum: Hn leiksystir okkar er komin a kveja. Me hverju megum vi hana gleja hinzta sinn? En blm og steinar og birkigreinar hnpin mndu augu hennar inn og golan stundi grnum lundi: N kyssi g vanga inn sasta sinn. (Hulda.)

ar sem djpa dalinn taka dimmbl fjll arma sterka og brekkum birkilundir blin rtta mti varma, ar sem trar, litlar lindir ljsan r r gulli spinna mean eygl yfir brennur

en um ntt r skru silfri, langar mig a minnast n.

ar sem blm laufalautum ljfu mli saman tala sem a st og angur skilja, blgresi og burknar grannir, brnugrs og msareyra, ljsberi og lkjarstjarna, litlar fjlur, ruprsar, gullmura og gleym-mr-eigi? vildi g mega minnast n.

Allar stundir vi minnar ertu nlg, hjartans lilja. er nst um nisstundu nvist n og angurbla, starljs og endurminning. Allar stundir vi minnar, yndist og harmadaga, unassumur, sorgarvetur sakna g og minnist n. (Hulda.)

Eins og hvsl fr hrpustrengjum hljmar um hlja ntt hin gla bn, og svari endurmar svo undur rtt. hjartans djpi, langt fr ljssins slum

svo ljft og heitt laugast glei sl, er ur tti ekki neitt.

Hve undur gott er reyttu hfi a halla a hjarta v, er slr af krleik alltaf fyrir alla. Hvert angursk, a svfur burt, og svipur liins tma ei srir neitt. v lfi fletti blai bkum snum blasu eitt. (Hugrn.) Tvennir tmar e. Hugrnu

dag er hlin hlugr og rau v hausti kom ntt, g s a koma vestan vatn gegnum svefninn. Vatni er hema ar sem sl ess l. (Snorri Hjartarson.) Haust e Snorra

Hver vegur a heiman er vegur heim.

Hratt snst hjl dagsins, hllin vi lindina og tjaldstin hj fljtinu eru tnd langt a baki,

a rkkvar og sigin er reidd a bleikum stjrnum.

Hamraklifin opnast, hrmgr og kld blasir aunin vi, x stjarnanna hrynja glhvt dautt grjti og ungfran sandinn.

Lng verur nttin nturleg og dimm.

En handan vi fjllin og handan vi ttirnar og nttina rs turn ljssins ar sem tminn sefur.

Inn fri hans og draum er frinni heiti. (Snorri Hjartarson)

yndisleik vorsins milli blma og runna situr ung mir me barni hnjm sr andlit hennar sl bros hennar ylhlir geislar

Rafael allri sinni dr

Fegur og gvild etta tvennt og eitt hva er umkomulausara rangsnnum heimi

Og mest af llu og mun lifa allt (Snorri Hjartarson) - Ung mir eftir Snorra Hjartarson.

g sat vi efans byrgu bogadyr og bei, g vissi ei hvers, og tminn lei ungum vng um etta dapra svi en of hratt v sfellt skyggi meir af dimmri ntt me gran geig fr, glmeygan vom er sndi mr og bau mr inn um hrma hli, en bak vi a var haustleg rkkuraun.

komu bo fr r

og or itt strauk af himni hmsins ryk og hlii var a grnna skga sveig ar surnn blr me sng og angan lk um sorgarbrn a leik, um ig og mig;

og langr von mn, sl n sl og rk,

r slhyl augna inna breiddan fam minn steig. (Snorri Hjartarson. Bi eftir Snorra Hjartarson

Langt af fjllum hrslast lkirnir og laa ig margir til fylgdar.

En vegurinn er einn, vegurinn velur ig, hvert spor itt er stigi.

Og fr upphafi allra vega fr enginn lei nema . (Snorri Hjartarson.) Langt af fjllum e Snorra

Strjl eru laufin loftslum trjnna, blika, hrapa haustkaldri r.

Virist skammt san vi mr skein grn angan opnu brumi. (Snorri Hjartarson.)

Enn sit g fjrunni og horfi til eyjanna

langt fyrir landi ar sem enginn hefur komi og alltaf er vor og allt er litir og ljs og hljmar (Snorri Hjartarson.) [r ljinu Eyjar eftir Snorra Hjartarson]

rslin lstur hvtum geislahndum hamra og skga, strengi eyilands, og hrfur litahljma ess r bndum hrmflrar kyrrar, leikur glaan dans lyngs og blma gula, grna, raua glandi skraut, fjalli misturbltt, strjlar breiur sumarhvtra saua, svartrar sprungur, hrauni vtt og grtt. (Snorri Hjartarson.

Allt sem var lifa og allt sem hvarf er, a sem verur dvelur fjr numinn heimur, huli starf; hs essa dags st reist gr.

Vi gngum dimmu vi litfl log ljsi sem geymir um eilf hva sem er, og bur. Fuglinn sem flaug framhj er enn sama sta. (Snorri Hjartarson.)

g vil hverfa langt langt inn grna skga inn launhelgar trjnna og gra ar tr gleymdur sjlfum mr, finna r djpum rtum og rtt ungu ljsyrstu laufi

leita svo aftur me visku trjnna vit reikulla manna. (Snorri Hjartarson.)

grnni kyrr vi strra strauma ni, strengleik sem svalar vegamri r, strum vorsins undir ungum greinum einfrull gestur r g heim dalinn.

Um laufi flgrar lttur aftansvalinn leit a nttsta, skjli heiarfami, um seimtt trra tjarna, malinda, tinda og runna syngja fjarir hans. (Snorri Hjartarson.) grnni kyrr e Snorra

I Flgur tjaldur yfir mynd sinni t bllygnan vog

fljga tveir tjaldar breiddum fami mti hafi himni hvor rum inn slhvta gn og hillingar langt t firi.

II Gulstirnd og grn breiist muran um grjti og hunangsflugur sveima milli stjarna.

III Undarleg tkn skrir tildran sandinn eilf tkn sem enginn hefur ri nema mjk aldan sem mir au t. (Snorri Hjartarson.) Vi sj e Snorra

a gisti ur minn eyiskg er ftt vor bj kvistum, me morgunsvala slardyr lei svefninn ylfrjr

og gur. (Snorri Hjartarson)

g leggst grasi og loka augunum, heyri lind heiinni, djpt undir jr og sl streymir hn hljlt, geymir hn landi, lf hvers ltils blms og drs og manns sem a l. (Snorri Hjartarson.) (Snorri Hjartarson, Kyrrin heiinni. 1966)

En vit a, sem reyttur er, og , sem djpur harmur sker, tt hrynji tr og svi sr, a mest er miskunn Gus. (Sig. Einarsson.)

Lkkar lfdaga sl. Lng er orin mn fer. Fauk faranda skjl, fegin hvldinni ver. Gu minn, gefu inn fri, gleddu og blessau , sem a lgu mr li. Ljsi kveiktu mr hj. (Herds Andrsdttir.)

missi g heyrn og ml og rm og mttinn g verra finni, sofna g hinst vi dauadm,

, Drottinn, gef slu minni a vakna vi sngsins helga hljm himneskri kirkju inni. (lna Andrsdttir.)

varst mr a sem vatn er yrstum manni varst mitt frelsi dimmum fagnaranni og vngjalyfting vona barni lgu og vorsl ylrk trarblmi smu. (lna Andrsdttir.)

Skn, Gudms sl, hugarhimni mnum, sem hjpar allt krleiksgeislum num. , Drottinn Jess, lfsins ljsi bjarta, , ls n mnu trarveika hjarta.

varst mr a, sem vatn er yrstum manni, varst mitt frelsi dimmum fangaranni og vngjalyfting vona barni lgu og vorsl ylrk trarblmi smu.

ert a lyf, sem lfsins grir srin, s ljfa mund, sem harma errar trin, minn hugarstyrkur, hjartans meginmttur og minnar slar hreini andardrttur.

lfsins hretum fkur flest skjlin, og frnda og vina myrkvast krleiksslin. , Drottinn Jess, hrelldum huga mnum

tt hlf og skjl narfami num.

vegur eins hinn vesala og sma og virir jafnt eim auuga og ha, telur ei tugum sljrra manna, n tala er eitt hjrtum sundanna.

Ef einhver ig ei enn fundi hefur, sem llum ljs dauans myrkrum gefur, , veit heyrn veikum bnum mnum, og vsa eim a narfami num. (lna Andrsdttir.)

hefur lifa lengi og vel, og lrt a skilja og blessa hel og gefa sjlf og sakna; og svo vi lfsins slarlag sr hinn endalausa dag. r verur gott a vakna. (lna Andrsdttir.)

Hefuru fundi, hva himneskt lfi er, gleina elskunni, gu sjlfum r? Hefuru s a, sem heimurinn , eilfa fegur, sem aldrei deyja m? (lna Andrsdttir)

Vertu sl, mr svfur yfir, sfellt blessu minning n.

Vertu sl, g veit lifir, veit hugsar enn til mn. (lna Andrsdttir)

Upp hef g augu mn, alvaldi Gu, til n. N inni' er ljft a lsa, lofa itt nafn og prsa.

Allt er a akka r a gott, sem hljtum vr um allar aldarair, eilfi ljssins fair.

Vr erum gleymskugjrn, glaus og fvs brn, en , sem aldrei sefur, llum gtur hefur.

g veit, a aldrei dvn stin og mildin n, v fel g mig og mna, minn Gu, umsj na. (Herds Andrsdttir.)

Lng sjkdmsleiin verur, lfi hvergi vgir r, rautir magnast, rjta kraftar, ungt og srt hvert spori er,

honum treystu, hjlpin kemur, hann af raunum sigur ber. Drottinn elskar, Drottinn vakir daga' og ntur yfir r

egar virull rennur, rkkvar fyrir sjnum r, hrstu eigi, hel er fortjald. hinum megin birta er. Hndin, sem ig hinga leiddi, himins til ig aftur ber. Drottinn elskar, Drottinn vakir daga' og ntur yfir r (Sigurur Kristfer Ptursson.)

g heyri Jes himneskt or: Kom, hvld g veiti r. itt hjarta er mtt og hfu reytt, v halla a brjsti mr.

g heyri Jes staror: Kom, eg mun gefa r a drekka yrstum lfs af lind, itt lf vei er.

g leit til Jes, ljs mr skein, a ljs er n mn sl, er lsir mr um dauans dal, a Drottins narstl.

(Stefn Thorarensen.)

g s hvar kemur svrtum hjpi seyandi mttinn r hjarta mns djpi. Og fyrr en mig varir vefur mig rmum og vanga minn snertir svo tr drjpa af hvrmum. (Ragnhildur Gsladttir.) Sorgin e. Ragnhildi (Mur Rriks Har?)

kertinu mnu g kveiki dag vi krossmarki helgi og friar v tminn mr virist n standa sta en stugt fram honum miar. g finn a og veit a vi erum ei ein a almtti vakir oss yfir, v ljsi kertinu lifir.

Vi flktandi logana falla n tr, a flr enginn sorgina lengi. Hn braut allar vonir, hn braut allar rr, hn brtur vikvmu strengi, er blunda hjarta og brjsti hvers manns. N birtir, og friur er yfir, v ljsi kertinu lifir.

S einn ekkir gleinnar gska og fjr sem gist hefur jning og pnu. S einn getur sigrast tta og kvl sem eygir hugskoti snu, a sorgina vi getum virkja til gs, vanmtti sem er oss yfir, ef ljsi kertinu lifir. (Kristjn Stefnsson fr Gilhaga.) Ljsi kertinu lifir e Kristjn

N skil g a fullvel hver auleg mn er, er last g gjafirnar nar. Me ftkum orum, sem finn g hj mr, g fri r akkirnar mnar.

vaktir a besta, sem blundai mr, svo bjartir mr lfsgeislar skna. Me strku hjarta svo aunaist r a umbera brestina mna.

a veitist margt rugt, sem vi er a fst, verld me reyju rka. ar fyndum vi meira af frisld og st ef fleiri ttir r lka. (Kristjn Stefnsson fr Gilhaga.)

Lttu smtt, en hyggu htt. Heilsa ktt, ef ttu bgt. Leik ei grtt vi minni mtt.

Mltu ftt og hlu lgt. (Einar Benediktsson.)

Sem loftbra rsi vi hrpuhljm og hverfi eilfargeiminn, skal verra hver kraftur og kulna hvert blm au komu til ess heiminn. En sr vonir hvert lfsins ljs, er lta skal dauans veldi, og moldin sig hylur me rs vi rs, er rona slareldi.

Oss er svo lttgengt um skunnar stig ylgeislum himinsins nar, og fyrir oss breia brautirnar sig svo bjartar og rsum strar. Vr leikum oss, brnin, vi lni valt, og ltum dauans veldi, v ur en varir er allt ori kalt og vinnar dagur a kveldi.

En svo eru vonirnar vonir um lf, sem veldinu heljar ei lti, r lsa oss htt yfir kvalir og kf og kennist, bernskan er ti. r tala um sfgur slskins-lnd og saklausa eilfa glei, me krleik og fri, engin fjtrandi bnd, en frjlst allt, sem drottinn li.

v er oss erfitt a dma ann dm, a dauinn s hryggarefni, ljsin slokkni og blikni blm. Er ei bjartara land fyrir stefni? r foreldrar grti, en grti lgt, vi grfina dttur og sonar, v allt, sem lf og andardrtt, til dinsheimanna vonar. (Einar Benediktsson.)

Tp var itt eli, trr til gs inn vilji, stofnsettur varst sterkri rt. Um ig og a r fl og straumar sttu, sem brotsjr flli fjalls vi rt.

Orka r entist, aldur tveggja manna, a vinna strt og vinna rtt. Vitur og vinsll varstu til heiurs inni bygg og inni sttt. (Einar Ben.)

Ljst var af morgni og lifna grein. Fr langri ntt gekk g mannau strti. Vi torgi g s einn ttrasvein.

g tk upp ver, hann br a sr fti. Landhlaupi var hann og l upp vi stein. Hann leit mig snggt. g ber a minni. Einn geisli braust fram, og gulli skein, gntt hans hnd, en aska minni.

a sma er strt harmanna heim, hpp og slys bera dularlki, og aldrei er sama sinni hj tveim, tt sama glysi eir bir flki. En mundu, tt verld s hjartahr, tt hrokinn sigri og rtturinn vki, bli, sem aldrei fkk uppreisn jr, var auleg vxtum guanna rki.

Eitt bros getur dimmu dagsljs breytt, sem dropi breytir veig heillar sklar. el getur snist vi ator eitt. Agt skal hf nrveru slar. Svo oft leyndist strengur brjsti, sem brast vi biturt andsvar, gefi n saka. Hve irar margt lf eitt augnakast, sem aldrei verur teki til baka.

Ein hreyfing, eitt or, og rskots-stund rlaga vorra grunn vr leggjum vntum, hverfulum farandfund, vi flim og kerskni, hj hlustandi veggjum. Hva vitum vr menn? Eitt vermandi lj,

ein veig ber vort lf undir tmdum dreggjum. Hva vill s sem rur? Voldug og hlj reis verkmanna sl yfir mranna eggjum. (Einar Benediktsson.) r Einrum Starkaar

Eii og tmt er afgrunns hyl, tt allt anga dragi hinn rammi taumur. A si ar falla ll uppsprettu skil, en alltaf er dauinn jafn snauur og naumur. Hver vi og saga, hvert aldabil fer eina samlei sem hrapandi straumur. Eilfin sjlf, hn er alein til. Vor eigin tmi er villa og draumur. (Einar Benediktsson.) r Einrum Starkaar

hallarglaum var mitt hjarta ftt. Hreysi g kaus me rjfri lga. Gei ber ugg egar gengi er htt. Glein er heilust og dpst vi a sma. (Einar Benediktsson.) r Einrum Starkaar

Me jarneska kraftsins veig vr r visnandi hndum g sklinni fleygi. g heyri lj mitt lf var fr. Ljsi handan vi daginn g eygi.

(Einar Benediktsson.) r Einrum Starkaar

Aldrei er svo bjart yfir lingsmanni, a eigi geti syrt eins sviplega og n; og aldrei svo svart yfir sorgarranni, a eigi geti birt fyrir eilfa tr. (M. Joch.)

Ljs ber rkkurvegu, rkkur ljsvegu.

Lf ber til daua, og daui til lfs. (orsteinn Valdimarsson.) Hvel eorstein

Sumir kveja og san ekki sguna meir. Arir me sng sem aldrei deyr. (orsteinn Valdimarsson.)

, undur lfs, er um skei a aunast eim, sem dauans bei a finna gra gras vi il og glei hjarta a vera til. Hve bjrt og vnt skuggaskil.

Ei s g fyrr au skil svo skr. Mr skilst hve lfsins gjf er dr a mega fagna fleygri t vi fuglasng morgunhl og tbr ljss um loftin v.

Og gamaltrona gatan mn geislaljma njum skn. g lt a blmi lgum reit og les ar tkn og fyrirheit ess dags, er ekkert auga leit.

g svara, Drottinn, kk s r! Af nu ljsi skugginn er vor verld ll, vort verk, vor r a vinna r til lofs g m stund, er fgur hverfur hj. (orsteinn Valdimarsson.)

Hver af rum til hvldar rtt halla sr n og gleyma vku dagsins um vra ntt vinirnir gmlu heima.

lei n sem ur ar liggi hj, er lyngi um hlsa brumar, mrg hndin sem krst ig kvaddi , hn kveur ig ekki sumar.

Og andlitin, sem r ur fannst a ekkert okai r skorum, hin smu jafn langt og lengst manst ei ljma n vi r sem forum.

Og undri stra, n skusveit, mun nnur og smrri snast. Og loksins felst hn litlum reit af leium sem gra og tnast. (orsteinn Valdimarsson.) orsteinn skld Valdimarsson fr Teigi.

g s egar sumari kvaddi, a sveipai okuhjp um hreista borg og hlar og hvarf t hafsins djp.

g innti ess rla morguns hvort ei myndi von um frest; g mtti ekki missa blmin sem mr vru hjarta fest.

andai svalt fr snum svari var enginn bi: s rt sem reit r hjarta ei raskast tt skiljum vi.

Svo hvelfdist hinn ljsi hjpur um hverfi mitt dggum vtt. g fann a g missti miki en meira er stugt grtt. (Jakobna Johnson.)

g held um sma hendi, v gatan hr er grtt, get g lka fundi, hvort r er ngu hltt. g veit mr skylt a ra og rata fyrir ig, en raunar ert a , sem leiir mig.

, snertir vi yrni? Hann fl hin fra rs, og fgur trin myrkva itt skra hvarmaljs. Mr rennur a til hjarta og reyni a gleja ig, en raunar ert a , sem huggar mig.

spyr um svarta ski, sem skyggir fyrir sl, og skrlnu msurblin, er fjka um laut og hl. g leitast vi a ra r rnir fyrir ig, en raunar ert a , sem frir mig.

N reytast smir ftur, svo faminn r g b. g fel ig ljft a hjarta, og stundin s er bl. andar hgt og rtt og n rsemd grpur mig, svo raunar ert a , sem hvlir mig.

egar mr sgur svefn br sastur alls heimi,

mttulinn inn mjka , mir, breiddu mig ofan , svo sofi g vrt og ekkert illt mig dreymi. (Einar lafur Sveinsson.) (r Haustvsum til Mru eftir Einar laf )

Handan r horfa fjllin um heima eirra er lifu. Mttu au mli hafa margt gtu eflaust tala.

En au eru vingunareium rtugra kletta bundin. Hljlt sguna hlusta hulin eilfarblma.

Grasi grnkar leium gamalla vina og frnda. fyrnist all fas og i fjllin yfir eim vaka. (Indrii G. orsteinsson.) Feraland e Indria

Eitt kvld, eitt kvld er sl til viar sgur og svalar brur lauga fjrustein og upp af blum ldum mistri stgur og ans perlur titra skgargrein og handan yfir hafi til mn flgur eitt heirkt vor sem lknar gmul mein.

Eitt kvld, eitt kvld er sl til viar sgur og svalar brur lauga fjrustein. (Dseus Tmtheusson.)

Kysstu mig vor, komst yfir sinn dag, kvld er g hljur a reika um strtin og torgin. Syngdu filuna na ljflings lag langt ti blmanum tndist a elfu sorgin. (Dseus Tmtheusson.)

, undur lfs, er um skei a aunast eim, sem dauans bei, a finna gra gras vi il og gle hjarta, vera til. Hve bjrt og vnt skugga skil.

Ei s g fyrr au skil svo skr. Mr skilst, hve lfsins gjf er dr a mega fagna fleygri t vi fuglasng morgun hl og tbr ljss um loftin v.

Og gamaltrona gatan mn geislaljma njum skn. g lt a blmi lgum reit og les ar tkn og fyrirheit ess dags, er ekkert auga leit.

g svara Drottinn, kk s r. Af nu ljsi skugginn er vor verld ll, vort verk, vor r a vinna r til lofs sem m stund, er fgur hverfur hj. (orsteinn Valdimarsson.)

g kve ig heitu hjarta. Minn hugur klkkur er. g veit, a lei n liggur svo langt burtu fr mr.

Mr ljmar ljs hjarta, sem lsir harmask, lfsins kyndla kveikti n kynning bjrt og hl.

Og egar vori vermir og vekur blmin sn, hjartans helgilundum hlr mr minning n. (Jn rarson.)

au ljs sem skrast lsa, au ljs sem skna glaast au bera mesta birtu en brenna lka hraast og fyrr en okkur uggir fer um au harur bylur

er dauans dmur fellur og dm ann enginn skilur.

En skini loga skra sem skamma stund oss gladdi a kveikti st og yndi me llum sem a kvaddi. tt burt r heimi hrum n hverfi ljsi bjarta situr eftir ylur okkar mdda hjarta. (Fririk Guni rleifsson.)

Hvernig sem eilfar tmarnir tifa, trin hn grir sem vorblrinn hlr. Myndin in, brosi og minningin lifa, meitlu huganum svo fgur og skr. (Fririk Steingrmsson.)

Hver ttast er lfi vi skunni hlr sem rslast um slrka vegi, og krleikur trs ktinni fr, s komi a skilnaardegi.

Svo vikvmt er lfi sem vordagsins blm er verur a hlta eim lgum a beygja sig undir ann allsherjardm sem vina telur dgum.

Vi ttum hr saman svo indla stund sem aldrei mr hverfur r minni. Og n ertu genginn guanna fund a geislar af minningu inni. (Fririk Steingrmsson.) Fririk Steingrmsson fr Grmsstum.

Leii ig hstu heima hndin drottins krleiks bl. g vil bija Gu a geyma ga sl um alla t.

rum strra ttir hjarta n stjarna himni skn. Myndin geymir brosi bjarta blessu veri minning n. (Fririk Steingrmsson.) Fririk Steingrmsson fr Grmsstum.

akoman var hrikaleg englar himins flykktust a englar himins grtu dag

allt var broti, hljtt og kyrrt verldin sem viti fyrrt englar himins grtu dag sorgin bj sig heiman a

allt var kyrrt og allt var hljtt

miur dagur var sem ntt sorgin bj sig heiman a englar himins grtu dag, dag

allt var kyrrt og allt var hljtt llu loki furu fljtt englar himins grtu dag, dag (KK.)

Ltum yfir farinn veg heimurinn og g. gtu samferamenn, g erfiur var og er enn. g feginn fkk a fljta me, Gus frii g kve.

S sem fist hann deyr. a sem var er ei meir. endinum upphafi br. Og aftur er heimurinn nr. g uni glaur vi minn hag Gus frii dag. (K.K.)

Sum brn sem gestir koma slrkan dag um vor og brosi eirra bjarta br til ltil spor hjrtum sem hljlaust fela

sinn harm og djpu sr vi sorginni er bnin svari og silfurlitu tr.

Brn Gus sem gestir koma gleymum aldrei v. minningunni brosi bjarta br hjarta okkar . a gull vi geyma skulum og allt sem okkur er krt, vi vitum egar birtu bregur brn Gus sofa vrt. (Bubbi Morthens.) (sbjrn Morthens.)

ar sem englarnir syngja sefur sefur djpinu vra. Vi hin sem lifum, lifum tr a ljsi bjarta skra veki ig me sl a morgni.

Drottinn minn fair lfsins ljs lt n na skna svo bla. Minn styrkur ert mn lfsins rs tak burt minn myrka kva. vekur hann me sl a morgni.

Fair minn lttu lfsins sl lsa upp sorgmtt hjarta.

Hj r g finn fri og skjl. Lttu svo ljsi itt bjarta vekja hann me sl a morgni.

Drottinn minn rttu sorgmddri sl svala lknarhnd og slkk hjartans harmabl slt sundur dauans bnd. Svo vaknar hann me sl a morgni.

Faru frii vinur minn kr fairinn mun ig geyma. Um aldur og vi verur mr nr aldrei g skal r gleyma. Svo vknum vi me sl a morgni. (Bubbi Morthens) (sbjrn Morthens.)

Veit ekki hva vakti mig vil liggja um stund togar mig tr birtan lsir mna lund

essi fallegi dagur essi fallegi dagur

slenskt sumar og slin syngja r sitt lag gengur gl t hitann

inn draumblan dag

essi fallegi dagur ...

Mvahvtt sk dormar dofi inn draum vindsins er a ofi hreyfist vart r sta konurnar blmstra brosandi slar sumarkjlar hir hlar kvldi vill komast a

essi fallegi dagur ... (Bubbi Morthens.) (sbjrn Morthens.)

Eitt andartak st tminn kyrr, ddi san inn um glugga og dyr, hreif burt vonir, reif upp rtur. Einhvers staar engill grtur.

Hvers vegna hr menn sp og spyrja. Spurningar fla, hvar a byrja? Flki ig kallar, Kristur, kvlin nstir brur og systur.

Trin eru lei til a lkna undir lfi er aeins essar stundir Gangverk lfsins au ltlaust tifa og vi lrum me sorginni a lifa.

(Bubbi Morthens.)

Hve srt g sakna n, g sit vi legstein inn og hugsa um horfna t, hjartans vinur minn.

S sannreynd sturlar mig, a vi sjumst aldrei meir. gafst mr nja sl, sl sem eitt sinn deyr.

, hve sr er daui inn, varst eini vinur minn. Einn g stari sortann inn, me sorgardgg kinn.

Hve lei og laus vi svr er lfsins gngufr. Vi leyndardmsins dyr, deyja mennirnir. (Sverrir Stormsker.)

g veit um lind sem ljar svo ljft a raunir sofna um lyf sem lknar srin og ltur sviann dofna.

Um lti blm sem brosir svo bltt a allir glejast. Um rdd sem vekur vonir, daprir vinir kvejast.

g ekki glei ga sem grir allt me varma og slu er svkur aldrei, en sefar alla harma. g veit um stjrnu er vakir vetrarmyrkur rki, um st sem er veri stir heimsins svki.

a allt sem g hef tali er eitt og sama: barni, s gusmynd bjrt er gfan og grir jafnvel hjarni. mean lfi lifir a ljs mun aldrei deyja. Og mannsins bjrg og blessun er barnsins stjrnu a eygja. (Hulda.)

Hver sr fegra furland, me fjll og dal og blan sand, me norurljsa bjarmaband og bjrk og lind hl, me frisl bli, ljs og lj.

svo langt fr heimsins vgasl? Geym, drottinn, okkar dra land, er duna jararstr.

Hver sr meal ja j, er ekkir hvorki sver n bl, en lifir sl vi st og og au, sem frisld gaf? Vi heita brunna, hreinan bl og htign jkla, blan s hn unir grandvr, farsl, fr og frjls vi yzta haf.

, sland, fagra ttarbygg, um eilf s n gfa trygg, ll grimmd fr inni strndu stygg og stugt allt itt r. Hver dagur lti d n, hver draumur rtist verkum , svo veri slands stkr bygg ei rum jum h. Svo aldrei framar slands bygg S rum jum h. (Unnur Benediktsdttir Bjarklind.)

Heyr, himna smiur, hvers skldi biur, komi mjk til mn miskunnin n.

v heit eg ig, hefur skaptan mig, g er rllinn inn, ert Drottinn minn.

Gu, heit eg ig, a grir mig, minnst, mildingur, mn, mest urfum n. Ry , rla gramur, rklyndur og framur, hlds hverri sorg r hjartaborg.

Gt, mildingur, mn, mest urfum n helzt hverja stund hlda grund. Set, meyjar mgur, mls efni fgur, ll er hjlp af r, hjarta mr. (Kolbeinn Tumason.)

, leyf mr ig a leia til landsins fjalla heia me slu sumrin lng. ar angar blma breia vi blan fuglasng.

ar aeins yndi fann g ar aeins vi mig kann g ar batt mig trygga band v ar er allt sem ann g, a er mitt draumaland. (Jn Trausti.) Draumalandi e Jn Trausta

Sem afbrags dreng vi ekktum ig, og kk og lotning vor, og miklu fleiri, fjr og nr, r fylgja hinstu spor.

ig fami liinn friur gus, og fi verug laun itt ga hjarta, glaa lund og gfugmennska raun.

Vr kvejum ig me ungri sorg, og essi linu r me tal stundum ljss og lfs oss lsa gegnum tr.

Vr munum na hgu hnd og hetjulega dug, og rkan samhug, sanna trygg og sannan lingshug.

Gu blessi ig! blm fkkst grtt, og bjart um nafn itt er. Og vertu um eilf t sll! Vr aldrei gleymum r. (Jn Trausti.)

, elsku hjartans mir mn, svo mild og ljf og bl! bjarti engill blu og ljss bernsku minnar t.

S elska var svo heit og hrein sem himinslar-bl, sem t r r augum skein og inn mna sl.

S hnd var svo hl og mjk og holl, sem leiddi mig, sem greiddi r vanda og breiddi blm bernsku minnar stig.

Hvert or itt var svo yndisrkt sem engils vggulj. Af hverri hugmynd heilagt ljs og himnesk glei st.

Mitt lj er veikt sem kveinstafs-kvak og kvejustundin sr. En a er hjartans hrygarlj

og hjartans akkartr.

, hjartans mir, kk s r! g akka st og tryg, hvert augnarblik af al fylt og allri murdyg.

g vildi eg gti geymt og rkt n gu murr og snt me aldri vxt ess, sem st n hefir s.

n bjarta minning bendir , hvar blmar himinn inn. ann himin ljmar heilg von: Vi hittumst anna sinn. (Jn Trausti.)

N grtur sorg mn gengnum vonum yfir, genginni von, sem fyrrum tti rtt, v slkum daua drpir allt sem lifir, er dagur ljssins verur svartantt.

Hi tra lj, a x r innst vi hjarta, sem stin hrein a barst sl mr inn. Og n, tt dauinn signi svip inn bjarta, syngur enn glei huga minn.

, minning n er minning hreinna lja,

er minning ess, sem veit hva tri er. Vi barm inn greru blmstur alls hins ga. g bi minn gu a vaka yfir r. (Vilhjlmur fr Skholti.)

Mr finnst g varla heill n hlfur maur og heldur sjlfbjarga, v er verr. Ef vrir hj mr vildi g glaur vera betri en g er.

Eitt sinn vera allir menn a deyja. Eftir bjartan daginn kemur ntt. g harma a en samt g ver a segja, a sumari lur allt of fljtt.

Vi gtum sungi, gengi um, gleymt okkur me blmunum. Er rkkvar ri stjrnuml. Gengi saman hnd hnd, hglt fari niur strnd. Fundi sta, sameina beggja sl.

Horfi er n sumari og slin, slu minni hefur grma vld. sku lttu s og myrkur jlin; n einn g sit um vetrarkvld.

Eitt sinn vera allir menn a deyja. Eftir bjartan daginn kemur ntt.

g harma a en samt g ver a segja, a sumari lur allt of fljtt.

g gi t um gluggann minn hvort gangir um hlii inn. Mr alltaf snist g sji ig. g rni t um rifurnar. g reyndar s ig alls staar. napurt er, a nir hr og nstir mig. (Vilhjlmur Vilhjlmsson)

Hmar a kveldi, hljnar dagsins ys, hngur a gi gulli rulblys. Vanga minn strkur blrinn blri hnd, og bran kveur vggulj vi fjararstrnd. g er reyttur, g er reyttur, og g ri svefnsins fr. Kom, draumantt, me fangi fullt af frii og r.

Syngdu mig svefninn, ljfi blr. Sorgmddu hjarta er hvldin jafnan vr. Draumgyjan ljfa, lj mr vinarhnd, og lei mig um n tfraglstu friarlnd. g er reyttur, g er reyttur, og g ri svefnsins fr. Kom draumantt, me fangi fullt af frii og r. (Jn fr Ljrskgum.)

Kom, vorntt og syng itt barn blund! Hve bltt itt vggulj og hl n mund g ri ig brei hmsins mjku verndarvngi, vra ntt, yfir mig. Draumljfa ntt, fr mr inn fri, firr mig dagsins hreysti og kli, , kom fljtt! Elfur tmans fram rennur, enn hjartasri brennur, skapanorn, , gef mr stundargri! Kom ljfa ntt, sigra sorg og harm, svf mig vi inn barm, svf glaumsins kli og gef mr fri, ga ntt. (Jn fr Ljrskgum.)

Bltt og rtt breiir ntt blju um fjll og voga Augun n, stin mn, eins og stjrnur loga. Sonur kr! svefninn vr

sgur brtt hvarma.

Sofu rtt sumarntt svfir dagsins harma. (Jn fr Ljrskgum.)

N ljmar vorsins ljs um loftin hei og bl, og allt er rungi ilm og vintrar. N gngum vi til skgar hinn grna mjka veg, vi stefnum t vintri, stlkan mn og g. (Jn fr Ljrskgum.)

Og n er sl a hnga og gullnir glampar loga, svo glitri slr tinda og spegilslttan s. fjarska synda svanir um slargyllta voga, silfurtnar ma kvldsins ltta bl.

Og nna egar haustar og hnga blm og falla, heldur norur og vegir skilja um sinn. Og ef g gti handsama himinsgeisla alla, g hntti r eim sveiga a skreyta veginn inn.

Er hamast kaldur vetur og hrin hvn glugga og hauur allt er fjtra ramelfd klakabnd, g vildi geta sungi r sl r alla skugga og seitt inn hug n inn vorsins draumalnd.

Og n er leiir skiljast og vetur sest a vldum, verur etta sasta kvejuskin mn. A vori eigi hjarta nu vld dgum kldum og vefji snu fegursta skarti sporin n. (Jn fr Ljrskgum.)

Manstu er himins htign skr hl vi sundum blum? Manstu er lttur ljflingsblr lk a grnum strum? Manstu ungra lfta sng ti fjararstraumi? Manstu er kvldin ljs og lng liu glum draumi?

Allt er etta eins og fyr. Arfur drra minna bur enn vi opnar dyr skustva inna. Enn byggir Breiafjr blmi kvenna og manna um hann heldur helgan vr hersveit minninganna. (Jn fr Ljrskgum.)

N er skar v a skjli er horfi er skldi bernskunnar t og margt er minningu sorfi

er markai glei og str. au gleymast ei gmlu sporin er gengum vi r vi hli, um nttlausu veraldarvorin vi hlddum fuglanna kli.

g veit a Gu ig mun geyma glitrar mr tr kinn, vi elskum og virum allt heima vkum og bijum um sinn. Vi kvejumst me klkkva sinni er kallinu hefur hltt, en lfsstarf itt lifir minni n leisgn og vimti bltt. (Reynir Hjartarson.)

Senn eru dagar sleyjanna taldir sumari reyndist furu stutt r. (Hannes Ptursson.)

Svo er v fari: S er eftir lifir deyr eim sem deyr en hinn dni lifir hjarta og minni manna er hans sakna. eir eru himnarnir honum yfir.

(Hannes Ptursson.)

Brot r kvinu gekkst mr vi hli eftir Hannes Jlantt og g kveikti kerti rtt eins og forum litlu kerti. a logar bori mnu unir ar snu lfi slr ljma gnina.

Og b ess a g finni sem forum a glair hljmar su lagir af sta t r lgum turnunum a g heyri svfa yfir hvtt landi og stefna hrra, hrra!

Eins og hyggist eir setjast sjlfar stjrnurnar svo ljs og hljmar geti hafi einingu saman af himnum gegnum loftin sna heilgu fer. (Hannes Ptursson) Ljs og hljmar e Hannes

 legg laufbla snilegt tungu vinar mns, n undir vetur sjlfan

a hann sofi geti vongur, eins og hann rir essari sprungu. (Hannes Ptursson.) Vi sjkrabe e Hannes

Eitthva er a sem engin hugsun rmar en drpur r augu sem dgg egar hmar. (Hannes Ptursson.)

morgun sastu hr undir meii slarinnar og hlustair fuglana htt upp geislunum

minn gamli vinur

en veist n kvld hvernig vegirnir enda hvernig orin nema staar og stjrnurnar slokkna (Hannes Ptursson)

Sorgin reisir hallir hafdjpi inna augna hafdjpi hreinu, blu mean hljltt grtur. tlg verur glein sem ur ar bj. Ekki tjaldar sorgin til einnar ntur. (Hannes Ptursson.) egar grtur . e Hannes

ryggi, a er murbros sem mjkt kemur af himnum ofan hjarta mitt og augu. (Hannes Ptursson.) Minning 3. vers e Hannes

Strin flnni er flnu og n fer enginn um veginn annar en . dimmunni greiniru daufan ni og veizt ert kominn a vainu nni... (Hannes Ptursson.)

Blir eru dalir nir bygg mn norrinu heiur er inn vorhiminn hljar eru ntur nar ltt falla ldurnar a innskerjum hvt eru trf eirra.

glar eru heiar nar bygg mn norrinu. Huldur br fossgljfri saumar slargull silfurfestar vatnsdropanna.

Sl verur gleymskan undir grasi nu bygg mn norrinu v slt er a gleyma fangi ess maur elskar.

blir eru dalir nir bygg mn norrinu. (Hannes Ptursson.) Blir eru dalir nir e Hannes

Hgt og hgt fjka fjllin burt

 fangi vindanna streyma fjllin burt rmum vatnanna.

Hgt og hgt ber heim inn r sta. (Hannes Ptursson.) ljabkinni Stund og stair

Fer n er hafin. Fjarlgjast heimatn. N fylgir vtnum sem falla til nrra staa. Og sjnhringar nir sindra r fyrir augum. (Hannes Ptursson.)

Utan essa dags bak vi rin og fjallvegina streyma fram lindir mnar.

Ef g legg aftur augun ef g hlusta, ef g b heyri g r koma eftir leyningunum grnu langt innan r tmanum

hinga, hinga r fjarska. r hljma vi eyru mr

r renna gegnum lfa mna ef g legg aftur augun. (Hannes Ptursson) Farvegir - lj Hannesar r ljabkinni Innlndum

au sumarkvld slueyjar vtnum minninganna; logn sem himneskum grum hltrar og frjlsleg kll. Rauberjarunnar blma. Reynitr sunnan vi gmul hs.

langri r koma ltrandi krnar inn orpi r blautum mrunum. Marglit fylking me djp sveitarinnar seimdregnum hljum.

En heimvi bryggjurnar blikar litla fiska botntrum sj. eir synda hgt um sal r dimmgrnum speglum. (Hannes Ptursson)

Fjalli sem gult fylgdi mr eftir hvert skref hvert ftml sem g steig, n er a horfi. beru svi leita augu mn athvarfs. (Hannes Ptursson) Brot r kvinu Sknuur eftir Hannes

au stu ar sem aut me bjrtum lit hi unga fljt og horfu vatnsins strengi og heyru a sunnan sumarvinda yt um ski og engi.

Og armlg eirra minntu fyrsta fund flur beygur hgt um svii gengi er laut hann hfi og sagi sama mund: Veistu hva glein tefur tpa stund en treginn lengi. (Hannes Ptursson.)

Haustkvld. Langvegir. Ljsafjld sveitanna slokknu og allt agna nema einn lkur einn hestur sem rir beinan stg og ber mig dimmunni yfir heialnd fera minna til fjarlgs staar.

Engu arf a kva. N kular r opnum skrum og lkurinn hljnar lautunum mr a baki.

Engu arf a kva

klrinn fetar sinn veg stefnir inn nttina me stjrnu enni. (Hannes Ptursson.)

Sem dropi tindrandi tki sig t r regni htti vi a falla hldist loftinu kyrr

annig fer unassnnum augnablikum hins lina. au taka sig t r tmanum og ljma kyrrst, mean hrynur gegnum hjarta stund eftir stund. (Hannes Ptursson.)

g di runna sem rona undir haust og standa rttir tt stormana heri uns tmi er kominn a lta laust lauf sitt og fella

hfu a sveri. (Einar Bragi)

Laufin brustu ei grsin du ei sandurinn missti ei purpuralitinn ljma slr af laufunum skuggar flkta veginum geislum stafar gegnum runnann yfir mr er dagur og fugl ea himinninn enn logar slinni (Einar Bragi.)

Eins og egar eldur deyr hlum yfirgefins tjaldstaar um haust, vindur slkkvir hinsta gneista glum, spar af hellu silfurgra sku, sldrar henni yfir vatn og fjr

svo vil g duft mitt berist burt me eynum um beitilnd og fan heiam, falli sem skuggi fjallsins spegil, finni sr skjl hlrri mosat, heimkomi barn vi barm r, mir jr. (Rose-Marie Huuva, . Einar Bragi.) Lj eftir Samann Rose-Marie Huuva ingu Einars Braga r ljabk hans: Hvsla a klettinum

sta valds, stafs ea sprota, sta ess a ljsta klettinn

leiftursnggt og harlega kemur birta, kemur ylur, kemur glfingru vi klkuga brynjuna.

Og sj: Vatn sprettur fram, vorbl lind fer a nia. (lafur Jhann Sigursson.) A linum vetri eftir laf Jhann

Hva varar ann um vesalings jararbrn, um vanda eirra, harmatlur og rautir, sem malar stjrnur sundur svartri kvrn og sendir r endurskaptar njar brautir?

Vr lrum a ung, a s teldi hvert hfuhr sem hnattakerfum strir um geiminn aua, heyri hvert andvarp, si hvert sorgartr, en sakir essa erum vr lka a naua.

v bi g ig, Drottinn, a muna n mig um a (og m ekki skilja au or sem dylgjur um gleymsku), a egar sendir mig nst njan sta, veri naumara skammta ar af grimmd og af heimsku. (lafur Jhann Sigursson.) kall - lj lafs Jhanns

Leiddir forum

ltinn dreng.

Titrar vi mur af tregastreng.

Safnast vestri svipung sk.

Veturinn nlgast me veragn.

Berst fyrir laufsegli lj til n:

Kemst yfir hafi kvejan mn? (lafur Jhann Sigursson.) Kemst hn yfir hafi - lj lafs Jhanns

N kular um strin: sl er a svefnsum gengin, og ssumardggin hngur a tndum sporum. hljltri spurn lykst hmi um smaladrenginn sem hjr sinna kva tti brjstum vorum.

Hann hvarf oss rkkri, heimtur af vntu kalli, en heiar og runnar og lkir minning hans geyma, strin og ffan, blundandi blm fjalli, blklukkan sm fnakollunum heima.

Hann hvarf oss braut. Og birtunni s hann falinn sem bj sl hans og var honum styrkur nauum. Vr hlustum, vr spyrjum, og horfum me trega um dalinn sem hmnttin fyllir a slkktum glunum rauum.

v aldrei framar mun leiftra af ljrisi nju hj lindum og bjrkum augunum skru og hlju. (lafur Jhann Sigursson.)

Undir blum himnum horfinna daga hverf g til n.

snir mr aftur sumarblmin. Og slin skn.

leiir mig aftur ltinn hnokka a lk vi tn.

Og skjafanir fjarska strjkast vi fjallsins brn.

talar um dsemd drottins jarar vi drenginn inn

Og st leggur r lfa num um lfa minn.

Allt er ljsblik og lindaniur, svo ljft og rtt

unz blir himnar hrynja og skkva hm og ntt (lafur Jhann Sigursson.) Minning e. laf Jhann

Hrddist g, fkur, bleika br, er beizlislaus forum gekkstu hj. Hljur spuri g hfspor n: Hvenr skyldi hann vitja mn?

Fur og mur barstu braut, brur minn, vin og frunaut, upp yfir Brn og sveit sem enginn essum sknum leit.

vantar 3. og 4. erindi

Af flestu v hef g ftt eitt gert sem flki hr ykir mest um vert, en ef til vill s einhvern barm

ori sem mildar kvl og harm.

Loks egar hl fr hrm kinn hneggjar mig, fkur minn. Stg g bak og brott g held, beint inn slarlagsins eld. (lafur Jhann Sigursson.) - Maur kveur a haustlagi, r sustu ljabk lafs Jhanns, A lokum.

Hr er frin rskmm dvl ningarsta. Verum v hlj, hver snerting er kveja hinsta sinni. (Birgir Sigursson) ning e Birgi

a var eitt kvld a mr heyrist hlfvegis bari, g hlustai um stund og tk af kertinu skari, g kallai fram, og kvldgolan veitti mr svari: Hr kvaddi Lfi sr dyra, og n er a fari. (Jn Helgason.)

djpum mns hjarta er rlti leynihlf innst, sem opnast af skyndingu egar mig varir minnst og hugskotsins auga me undrun og fgnui sr

eitt andartak birtast ar mynd san forum af r.

g s ig morgun og mjg varst orin breytt svo myndin gat tplega heiti a lktist r neitt og ur en vari var hugur minn fullur af hrygg vi hverfulleik blmsins og aldursins viurstygg.

En aftur er myndin mr ausnd jafn bjrt og jafn skr og aldrei fyrr hefur hn veri mr svona dr, v skan n horfna og st mn sem forum var er henni varveitt og hvergi til nema ar. (Jn Helgason.)

Sklavruholti htt hugurinn skoppar nna. ar var ur kvei ktt og kalsa margt um trna.

ar var Herds. ar var smkt. ar skein sl heii. ar var ekki hkjum hkt n hitt gert undir leii.

Ef fer undan mr yfr slli verld, taktu mti mr me n slarkerld.

En ef g fer undan r

yfr slustraffi, mun g taka mti r. Manga gefur kaffi. (rbergur rarson.)

i stdentsrin skugl, sem oft vi minnumst sar, i runnu burtu helst til hr hafsj fyrri tar, og ekkert a sem ar er geymt mun aan fst um eilf heimt. (. Jn Helgason.) (Du alte Burschenherrlichkeit)

Hn mun gegnum myrkrin lsa n minning hl og slskinsbjrt, og hugljf eins og vgguvsa, er vori hefur bezta gjrt. Hve bjrt hn var n slarsn, og slskinsgjafi brosin n!

Hve rugt reyndist oss a skilja, hve angursr var hlutur inn, er kvejum vi ig, hvta lilja, vi kumbli dkkt hinzta sinn. , sorgarinnar ljalj var lka um ig, sem varst svo g.

En tt vi berum harm hjarta,

oss huggun veri sorg og ney, a inn verld yndisbjarta r engill dauans fylgdi lei,a bak vi ntt og feigarfjll vi finnumst um sir ll. (Gumundur Frmann.)

fami fjalla blrra, ar freyir aldan kld, slum hamra hrra huldan ga vld, sem ltur blysin blika um bldimm kletta-skr, er kvldsins geislar kvika og kyssa safjr. (Gumundur Gumundsson.)

N breiir nttin bla sinn blvng undura lina barnsins brjst. En htt himinvegi a heilsar sl og degi, ar allt er milt og ljft og ljst. (Gumundur Gumundsson.)

Sem lgur lkjaniur, er lur kvldsins friur um bjartan blmsturreit, er krleiks kvejan hlja,

sem kallar drenginn ga himinljmans hvtu sveit.

ar englar engli fagna, er allar sorgir agna og deyja drarhljm. , mikli drottins dagur, er dauinn verur fagur, hvert tr sem lfdgg laugi blm! (Gumundur Gumundsson.)

Vorsins barn, verur kvatt me trum og vinahendur hla a num be. g veit a margir sitja n srum og sakna ess a geta ei fylgst r me.

Vi bijum Gu a blessa minning na og breyta sorgarmyrkri ljsan dag og lta krleiksrul skran skna og skreyta jr vi lfs ns slarlag. (Gumundur Gumundsson.)

N til n, fair, fl g, furhjarta kn g, um asto eg bi ig. , vert me mr verki, g veit inn armur sterki stri lfsins styur mig.

g veit, a vi itt hjarta er vonarlindin bjarta, sem svalar srri nd, sem trin himnesk heitir, sem huggun sanna veitir. , rtt mr, Jess, hjlparhnd.

En veri, Gu, inn vilji, veg inn ei g skilji, g fs hann fara vil. bl og str mig beygi, hann brugist getur eigi, hann leiir slulandsins til. (Gumundur Gumundsson)

Kvldblan lognvra kyssir hvern reit komi er sumar og fgur er sveit. Sl er a kveja vi blfjalla brn brosa vi aftanskin fgurgrn tn. Seg mr hva indlla auga itt leit slenska kvldinu fallegri sveit. (Gum. Gum. sklaskld.)

Hrna lgu lttu sporin, lngu horfin, sama veg: Sumarblu slskins-vorin saman gengu eir og g, vinir mnir allir, allir,

eins og skuggar liu eir inn rkkur-hljar hallir, hallir dauans einn og tveir, einn og tveir! (Gumundur Gumundsson) Dropatal e. Gumund sklaskld

rkkurr hn sefur me rs a hjartasta. Sj hausti anda hefur hlji liljubla. Vi bli blmum aki er blkyrr helgir. Og lgstillt lukvaki er lii burt r m. haustbl lengi, lengi um lyngm titrar kvein. Vi slhvrf silfrin strengi ar sorgin brir ein. (Gumundur Gumundsson.)

Hver setur a sgur, tt sofni lti blm. En elskan ung og fgur ar sinn helgidm, um daggrk lyngdrg leiir hn leggur ein og hlj, er sumarblrinn breiir

 br ess nturlj.

Sof, sof blmsl bla, r blundur svalar vr ilmbl Edenshla endurvakin grr. bjrtu geislagliti hj gui sl skn, tt brygi ljsum liti hr ljfa myndin n.

A barmi sumarblma brostir okkur vi. hum himinljma hefir sl og fri. N huggar gu ig gi hann geymir brnin sm, bn og ljflingslji lifir okkur hj. (Gumundur Gumundsson.)

Vormenn slands yar ba eyiflkar, heiarlnd. Komi grnum skgi a skra skriur berar, sendna strnd. Huldar landsins verndarvttir vonarglaar stga dans, eins og mjkir hrynji httir, heilsa brnum vorhugans.

(Gumundur Gumundsson.) (Gum. Gum. sklaskld.)

Mamma sefur, mjkir hljmar mildu hjarta vagga r, og daggadropum ljmar drleg sl vi grafar r.

Mamma sefur, hr er hnigi hfu gjfugt blstrum a. Lgt er hvsla, hljtt er stigi hr vi rktar griasta.

Ltinn sveig vi sorgar hljminn saman fltta brnin n: elsku og tryggar beztu blmin, bernskudrauma gullin sn. (Gumundur Gumundsson.)

Hn flnai, bliknai, fagra rsin mn, v frosti var napurt. Hn hneigi til foldar in blu blin sn vi banastr dapurt. En gu hana dauanum hneigi sr a hjarta og himindr tindrai um krnuna bjarta. Sof, rs mn r, djpri r. (Gumundur Gumundsson.)

Fyrst er a vilja veginn finna,

vaka, bija nafni hans, meistaranna meistarans. reytast ekki, vinna, vinna, vsdms stu kllun sinna: Leita sfellt sannleikans.

Veistu, a hann er alla, alla vi na a leita a r, f ig einn fylgd me sr? Lttu hann ekki lengur kalla: Lur daginn, skuggar falla, fyrr en varir aldimmt er.

Ef r finnst vera veikur, viljakraft inn hefta bnd, grptu hans hgri hnd. munt finna, a afl r eykur ra magn, um taugar leikur krafturinn fr hans krleikshnd. (Gumundur Gumundsson.)

inn svipur var eins og heii hreinn hann hafi ei mrgu a leyna. Og varst svo fagur, frjls og beinn og fsti svo krafta a reyna, er ststu brosandi, bjarti sveinn, brjstfylking ungra sveina.

Hn var svo rugg n vinatrygg

og vikvmt og traust itt hjarta, og ar var svikin st og dygg en ekki til ess a skarta. ttu marga, slands bygg, eftir svo fagra og bjarta?

Um er n sigld n skuskei thafsins slronu brum. Hn endai of fljtt n vilei, en eftir vi hnpum srum. En minning n er svo hl og hei, hana vi vkvum trum.

En okkur nsti sollin sr og sknum n eins og brur, munu hfgari hnga tr af hvrmum fur og mur. Er ekki von eim vkni br a vanta sinn fagra grur?

Hve dagarnir vera eim daprir haust me dnarminningu na, hve allt verur snautt og yndislaust og engin sl til a skna. Drottinn sendi eim tr og traust, tr rstfun sna. (Gumundur Gumundsson.)

Komdu, litli ljfur,

labbi, pabba stfur, ltum draumsins dfur dvelja inni' um sinn, heiur er himininn. Blrinn famar binn, bur t daginn. Komdu, kalli minn.

Hr bj afi og amma eins og pabbi og mamma. Eina vi og skamma eignast hver um sig, stundum rngan stig. En tt a muna, alla tilveruna, a etta land ig.

Gngum langar leiir, landi faminn breiir. Allar gtur greiir gamla landi mitt, snir hjarta sitt. Mundu, mmmu ljfur, mundu, pabba stfur, a etta er landi itt. (Gum. Bvarsson.)

g finn, hve srt g sakna, hve sorgin hjarta sker.

Af stum svefni a vakna, en sj ig ekki hr; v svipur inn sveimi svefni birtist mr. drauma dularheimi g dvaldi ntt hj r (K.N.)

bljgri bn og kk til n, sem ekkir mig og verkin mn. g leita n, Gu, leiddu mig, og lstu mr um vistig.

g reika oft rangri lei, s rtta virist aldrei grei. g geri margt sem miur fer, og man svo sjaldan eftir r.

S ein er bn brjsti mr, g betur kunni jna r. v veit mr feta veginn inn og verir Drottinn minn. (Ptur rarinsson.)

N rkir kyrr djpum dal, tt duni foss gljfrasal, hreirum fuglar hvla rtt, eir hafa boi ga ntt.

N saman leggja blmin bl, er breiddu fam mt slu gl, brekkum fjalla hvla hljtt, au hafa boi ga ntt.

N hverfur sl vi segulskaut og signir geisli h og laut, en aftanskini hverfur fljtt, a hefur boi ga ntt. (Magns Gslason.)

ig sem fjarlg fjllin bak vi dvelur, og fagrar vonir tengir lf mitt vi. Minn hugur rir, hjarta kaft saknar, er horfnum stundum, ljfum, dvel g hj.

Heyriru ei, ig hjarta kallar ? Heyriru ei storm, er kveju mna ber? fagra minning eftir skildir eina, sem aldrei gleymist, mean lfs g er. (Valdimar Hlm Hallsta.) fjarlg mun hafa veri sent samkeppni me dulnefninu Cesar og er til msum tgfum. - Sigrn Hjlmtsdttir sng einhverju sinni einsng me karlakrnum Hreim Hsavk. Einn krmanna ( Gunnar ) fri henni textann blai og sagi a annig hefi Valdimar fair sinn gengi fr honum. Textinn er til prentaur me ntum a.m.k. rem tgfum. a er svo nnur saga a textablai me pltu Diddar segir a Cesar hafi tt textann!

Vi ysta haf, ar sem vagga n st verld slbjartra daga,

var mrku og skr n manndmslei og mtu n visaga. Vi sngvablinn og lindalj var ltt yfir svipnum bjarta ar gafst lfinu heilg heit af hreinleik hins unga hjarta.

vegir skiljist um stutta stund og stormarnir feyki sporin lifir hver minning svo ljf og hl og ljminn um bernskuvorin. Vi mtumst aftur morgunsl egar mjkeyrinn andar um geima gngum vi frndi grnni jr um gmlu slirnar heima. (Valdimar Hlm Hallsta.)

a gleymist vst engum sem gengur sinn veg hve gott er a eiga ar vini.

Og finna sam langri lei lfsins hverfula skini. deildir milli dagsins nn num drengskap sem heilu ri a rtta frnandi heita hnd var hamingja n og glei. (Valdimar Hlm Hallsta)

Vi gengum tv, vi gengum tv rkkurr, vi leiddumst hlj, vi leiddumst hlj um ungan skg. varst yndi, varst yndi og stin mn, og stundin feng, stundin feng eins og vn.

Vi hlddum tv, vi hlddum tv hmi ein, er blrinn kva, er blrinn kva vi bl og grein. g var nttin, g var nttin gla n, og varst eina, varst eina stjarnan mn.

mean norurljsin leiftra um blan himininn, sit g ein og ri kvejukossinn inn. (Valdimar Hlm Hallsta.)

Hver strauk svo ljft yfir ltinn koll, svo ltt um enni og vanga? Hver leiddi af krleik vi heita hnd egar hafin var fyrsta ganga? Hver vakti um ntur vi barnsins be,

me bn og r vrum? Hver sng okkur kvi um slskini, sumari vri frum? (Valdimar Hlm Hallsta.)

g lt anda lina t, er leynt hjarta geymi. S ljfa minning ltt og hljtt hn list til mn dag og ntt, svo aldrei, aldrei gleymi (Halla Eyjlfsdttir.)

egar nttin kemur taktu henni feginshugar.

Hn mun loka hurinni a baki deginum og lyfta byri hans af herum num.

Hn, sem geymir fortina og safnar skunum, mun vita hvert skal leia ig

og vdd hennar er nnur. (ra Jnsdttir.)

Hafi, bla hafi, hugann dregur. Hva er bak vi ystu sjnarrnd? annga liggur beinn og breiur vegur. Ba mn ar skudrauma lnd. Beggja skauta byr baust mr aldrei fyrr. Bruna n, btur minn. Svfu seglum ndum, svfu burt fr strndum. Fyrir stafni haf og himinninn. (rn Arnarson.)

N er g aldin a rum. Um sig meinin grafa. Senn er slarlag. Svur gmlum srum. Samt er gaman a hafa lifa svo langan dag. Er syrtir af ntt, til sngur er ml a ganga, st mun hvldin eftir vegfer stranga, vildi g, mir mn, a mildin n svfi mig svefninum langa. (rn Arnarson)

v til eru menn, sem eiga enn ann yl og hugans gl,

er vegur mti veldi kuldans og vermt getur heila j, sem kvei geta a b og bli bl r slartt, er rjfi okusortann svo a sr heii bltt. (rn Arnarson.)

reyta merkir hr og hr hvtt, er lur vori. Sljvgar auga tr og tr. Tmist skuori. Allir hljta sr og sr, svo a yngir spori. Leggist vi baggann r og r, unz menn f ei bori. (rn Arnarson.)

Sorgin lttist, sri grr, slin gegnum skin hlr, hreinni tsn hugur fr, himinninn nr dag en gr. (rn Arnarson.)

Stjni bli bjst til ferar. Bundin skei lending flaut. Sjmenn spu llu illu. Yzt Valhsgrunni braut.

Klgublginn klakabakki kryppu upp vi hafsbrn skaut.

Stjni setti stt a vrum, stundi ltt og grnum br, stakk vasann, strauk r skeggi, steig skip og tti fr, hjarai stri, strengdi klna, stefndi undir Skagat.

sivindur lotulangur lri siglum hrra bls. Sng reipum. Sau keipum. S grnan vegg til hls. Stjni bli strengdi klna, stri fyrir Keilisnes.

Su eir Suurnesjum segli binn, ltinn knrr yfir bratta bylgjuhryggi bruna hratt, sem flygi r siglt var hratt, og siglt var mikinn sgust kenna Stjna fr.

Vindur hkkar. Hrnnin stkkar. Hrmgrtt srok felur grund. Brotsjr rs til beggja handa. Brimi lokast vk og sund. Stjni bli strengdi klna,

stri beint drottins fund.

Drottinn sjlfur st strndu: Stillist vindur! Lkki sr! Htt er siglt og stugt stjrna. Stra kannt sonur kr. Hr er lundin, hraust er mundin, hjarta gott, sem undir slr.

Heill til stranda, Stjni bli, stg land og kom til mn. Hr er ng a stra og starfa. Stundau sj og drekktu vn, kjs r leii, vel r veii. Valin skeiin bur n.

Horfi g t himinlna. Hugur eygir glsimynd: Mr er sem g sji Stjna sigla hvassan beitivind austur af sl og suur af mna, sur keipum himinlind. (rn Arnarson)

slands Hrafnistumenn lifu tmamt tvenn, a tf yri framsknar lei. Eftir sbyrings fr kom hinn seglpri knrr,

eftir seglskipi vlknin skei. En tt tkjum s breytt, er eli samt eitt eins og tlunarverki, er sjmannsins bei.

Hvort sem fleytan er sm ea seglpr a sj og hvort sin er tr ea stl, hvort sem knr hana r ea reii og rr ea rammaukin vl yfir l, hvert eitt fljtandi skip ber farmannsins svip. Hann er ferjunnar andi og hafskipsins sl.

Hvort me heimalands strnd ea langt t lnd hann lei yfir lgandi fl, gegn um vku og draum flttar tryggin ann taum, sem hann tengir vi land sitt og j. egar htt reynist fr, egar krpp reynast kjr, verpur karlmennskan slenzka bjarma hans sl.

slands Hrafnistumenn eru hafsknir enn, ganga hiklaust orustuvll,

t stormvirin hst, mti straumungri rst, yfir strsj og holskeflufll, flytja jinni au, skja barninu brau, fra bjrgin grunn undir framtarhll. (rn Arnarson) rn, 1884-1942, ht rttu nafni Magns Stefnsson

Endurminningin merlar mnasilfri hva sem var, yfir hi lina bregur bl blikandi fjarlgar, gleina jafnar, sefar sorg; svipyrping skir ing sinnis hljri borg.

Lgt tt eir hafi, heyri eg allt sem hvsla eir eyra mr; segja eir: Vera svipur skalt sjlfur lkt og vr. Kvldroi lfsins kenni r a kemur skjtt en svala ntt og svefn skauti ber.

sku fram lfsins lei vr ltum, en ei anna neitt,

vonandi a breia gatan grei grnum s blmum skreytt; en aftur horfir ellin gr. Slarlag liinn dag laugar gulli . (Grmur Thomsen.)

Eftir ein strnd vi stndum, strum eftir svrtum nkkva, sem a burtu lfs fr lndum ltur t hafi dkkva.

Ein er huggun, ei fr granda lgusjr, n fr skeri dauans hann dimmu stranda. Drottinn sjlfur strir kneri. (Grmur Thomsen.)

g elska blm og a eim hlynni, einkum dafna virist mr au sem hj mr eru inni, tt ekki stundi hin g ver.

g vatna eim og vi au losa visinn anga slna bla, mr finnst sem blessu blmin brosa bllega til mn fyrir a. (Grmur Thomsen.)

Fuglinum drottinn fjarir gaf, fyrirheit er a r a sigla megir himins haf hrra en rninn fer; hans er valdi vngjasltt a veita ann og dug, a unnt r veri um alheimsgtt ruggt a beina flug. (Grmur Thomsen) Stjrnu-Odda draumur nrri e Grm

v hr var hjarta hreint sem gull og himinull, margra kenndi meina, og heilg glei' og hgvrt ge af himnum l, og or, sem unnu' steina. (Grmur Thomsen.)

Svo grtur landi loksins snjnum burt

r greipum vetrar ggist blr spegill birtir blan himin bl fjll

bltt slskin

sumarlangur lognspegill liggur til hausts (Njrur P. Njarvk.)

egar g leystur ver rautunum fr, egar g slfagra landinu lifi og ver mnum lausnara hj a verur dsamleg dr handa mr.

Dsm a er, dr handa mr, dr handa mr, dr handa mr, er g skal f Jes auglit a sj, a verur dr, verur dr handa mr.

Og egar hann, er mig elskar svo heitt, indlan sta mr himni hefur veitt, svo a hans sjnu g augum f leitt a verur dsamleg dr handa mr.

stvini s g, sem unni g hr, rstraumar fagnaar berast a mr, blessai frelsari, brosi fr r, a verur dsamleg dr handa mr. (. Lrus Halldrsson.)

ert vori vetrarins stor, ert vinin eyimrk sandsins,

 ert blmi vi hraunhellu-bor, ert brosi sjnu landsins.

ert geislinn dimmunnar geim, ert glein er sorgirnar baga, ert vonin harmanna heim, ert hrynjandi eilfra braga. (Jakob Jhannesson Smri.)

Fagna , sl mn. Allt er eitt Drottni, eilft og fagurt dauinn stur blundur. tt jarnesk dr og vegsemd visni og rotni, veit g, a geymast handar strri undur, tt strtr vor byljum jarar brotni, bur vor allra um sir Edensblundur.

Fagna , sl mn. Lt vlend veldi vona og drauma, er rtur rkkurstginn. Sj hina helgu gl af arineldi eilfa krleikans bak vi skin. Fagna , sl mn, dauans kyrra kveldi, kemur upp fegri sl, er essi er hngin. (Jakob Jhannesson Smri.)

hve einmana g er vorin egar slin strkur blum trjnna lkt og straukst vanga minn forum og egar g s allt lifna og grnka minnist g ess a gafst einnig lfi mnu lit

og egar g s slina speglast vatninu speglast minningin um ig hjarta mnu og laufgast n. (Bjrg Eln Finnsdttir.)

Minning e BEF r ljabkinni Ljaleikir tg.1995

tti g hrpu hljmaa, hreina, mjka ggjustrengi, til n mundu lg mn la, leita n, er einn g gengi.

Viltu, egar vori bla vefur rsir kvlddgginni, koma til mn, kvi hla, kveja mig hinzta sinni.

Lfi allt m lttar falla, ljsi vaka hugsun minni, ef g m ig aeins kalla yndi mitt fjarlginni.

Innsta r skahllum svo margt skauti snu. g vildi geta vafi llum vorylnum a hjarta nu. (Fririk Hansen.)

a er svo margt a minnast

fr morgni sku ljsum er vori hl vi barnsins br og bj a skarti af rsum.

Hver endurminning er svo hl a yljar kldu hjarta hver saga forn er saga n um slskinsdaga bjarta. (Einar E. Smundsson.)

Hvl mig rtt, a hallar degi, hvl mig ljfa gla ntt. Vef mig num vinarrmum. Vagga mr draumi rtt.

Hvldu mig er hfi reyttur, hinsta sinn g drpi rtt. Ber mig til bjartra sala, bla kyrra stirnda ntt. (B.. Grndal.)

ar gerast msir hlutir sem er gaman a og gtu ei hr heimi tt sr sta. En egar hfgi svefnsins hngur , nr heimur opnast, fagurt er a sj. (lafur Gaukur.)

g tri ljs, sem lsi mr, lf og krleika,

 sigur ess, sem sannast er, og sttir mannanna.

afl sem stendur t vr um allt, sem fagurt er, Gu himni, Gu jr og Gu sjlfum mr. (lafur Gaukur.) - Amazing Grace

g syng til lfsins star, me sk um sl og vor og grp ll au lg og lj, sem lfs mns geyma spor.

a lf sem ur ri mest, a ltur ba sn v gengi hef g gegnum flest, sem grtur sla mn.

N geng g stt gus mns fund, g grt ei sporin mn og akka vinur vonarstund, v vonin hn er n. (B.S.) - Amazing Grace

Ef r finnst n fr s glst, framavonir hafi rst.

n s mektin mest og hst, mundu a dramb er falli nst.

Holl s regla llum er og ess ver a temja sr. A hafa ei nnur or um mann en getur sagt vi hann. (Gsli Konrsson.) 1916-2003. r minngr.

Sju suur og vestur hi svipmikla fjallagrp ar Gljfur austan vi smundarnp fer lgandi norur Hp. Fegurin aldrei fyrnist fkki afburamenn. Norast Vidal veit g i sji virki hans Finnboga enn.

Horfu norur um Hagan og Hpi spegilsltt Hnvetnska klaustri ar hillir svo htt milli vatnanna sett. Vi stainn fornhelga, frga festist minningaband Um a syngur hann gir upp vi ingeyrarsand. (Gsli lafsson.) tv erindi r lji eftir aluskldi Gsla

lafsson fr Eirksstum.

Brostinn er strengur og harpan n hlj svo hljmarnir vaka ei lengur, en minningin geymist og safnast sj, er syrgjendum drmtur fengur. (Trausti Reykdal.)

n ntt er me rum stjrnum. Um lognkyrra tjrn laufvindur fer. Kalla er ig og komi a kvejustundinni er.

Dimman, gnin og djpi og blin n mjk sem brast svo hljtt liljan mn hvta sem lokast ntt.

Or eins og hendur sig hefja, bnir til gus r brjsti manns, stga upp stjrnuhimin og snerta ar anda hans.

r heimi sem ekki er okkar ra ljs skn en auga mitt sr,

liljan mn hvta sem hverfur ntt fr mr.

r lindunum djpu leitar st gus til n yfir ll hf. Hn ferjar ig yfir fljti og frir r lfi a gjf.

Og sngnum sem eyra ei nemur r andar brjst. Dreymi ig rtt, liljan mn hvta sem opnast n ntt. (Gunnar Dal.) Lilja e. Gunnar - 1995

Tkubarn g horfi undrun heiminn og ig hnd na og ljsa kinn. komst til mn, barn mitt, kyrrltri stund. Og g kyssti ig, ljfur minn. Og andlit itt var eins og vikvmt blm sem vex upp himininn.

a var eins og gu hefi vitja mn, g veit ekki hva a er en ekkert heiminum llum er til sem ann g heitar en r.

ig aldrei g undir brjstum bar en g ber ig hjarta mr.

n ntt er me rum stjrnum. Um lognkyrra tjrn laufvindur fer. Kalla ig og komi a kvejustundinni er. Dimman, gnin og djpi. Og blin n mjk sem brast svo hljtt ltusinn hvti sem lokast ntt.

Or eins og hendur sig hefja, bnir til Gus r brjsti manns. Stga upp stjrnuhiminn og snerta ar andlit hans. Og nttin fylllist af frii. r heimi sem ekki er okkar ra ljs skn en auga mitt sr. a lknandi hndum um ltusinn hvta fer.

r lindunum djpu leitar st Gus til n yfir ll hf. Sl n fyllist af frii

sem frir r lfi a gjf. Og sngnum sem eyra ei nemur r andar brjst. Dreymi ig rtt ltusinn hvti sem opnast n ntt. (Gunnar Dal.)

S tttaka okkar er illu a hafna, a elska og bta og deilur a jafna. verki sna okkar virku st, og vinna honum sem aldrei brst.

Hn felst a skapa en ekki a eya. Hn er a a lfga og neita a deya. Og hverju lfsgrasi hla a, og heiminn gera a betri sta.

A starfa svo alls staar upplausnin vki. A alls staar samrmi og stjrnun hans rki, jru eins og himni hans. a hlutverk strsta er srhvers manns. (Gunnar Dal.) Tr mn e Gunnar

a skilur enginn augnabliki fyrr en a er fari, a skilur enginn nja skpun fyrr en henni er loki og enginn ekkir stund hamingjunnar fyrr en hn er liin. (Gunnar Dal) r Kasti ekki steinunum, e. Gunnar

Vi virum ei manninn fyrir a f f ea rs r hnefa.

Og hrs fyrir allt sem hann ekki var. Menn tal blekkingar vefa.

v einungis viringu okkar fr s, sem eitthva hefur a gefa. (Gunnar Dal.)

A lifa er a elska,

allt hitt er daui, og allt sem lifir er ftt af stinni, v verldin er skpun hennar. a er hn sem vakti afli, sem stjrnar viti og vilja mannsins og vefur rlagari lfsins. a er hn sem gerir verldina fagra, v a hn er brosi rbnvrum kvldsins og ljs hinnar daulegu glei augum morgunsins. A lifa er a elska, og s sem einhver elskar getur aldrei di. (Gunnar Dal) Raddir morgunsins e Gunnar

tt g s ltinn, harmi mig ekki me trum, hugsi ekki um dauann me harmi ea tta. g er svo nrri, a hvert eitt tr ykkar snertir mig og kvelur, tt ltinn mig haldi. En egar i hli og syngi me glum hug, lyftist sl mn upp mt til ljssins. Veri gl og akklt fyrir allt sem lfi gefur og g, tt ltinn s, tek tt glei ykkar yfir lfinu. (hf. ekktur)

Vinur inn er r allt. Hann er akur slarinnar, ar sem sam inni er s og glei n uppskorin. Hann er brau itt og arineldur. kemur til hans svangur og leit a frii.

egar vinur inn talar, andmlir honum ttalaust ea ert honum samykkur af heilum hug. Og egar hann egir, skilji i hvor annan. v a gulli vinttu ykkar vera allar hugsanir, allar langanir og allar vonir ykkar til, og eirra er noti glei, sem krefst einskis. skalt ekki hryggjast, egar skilur vi vin inn, v a a, sem r ykir vnst um fari hans, getur ori r ljsara fjarveru hans, eins og fjallgngumaur sr fjalli bezt af slttunni. (r Spmanninum)

Leitau a sl dauans lkama lfsins, v a lf og daui er eitt eins og fljti og srinn.

v a hva er a a deyja anna en a standa nakinn blnum og hverfa inn slskini? Og hva er a htta a draga andann anna en a frelsa hann fr frilausum ldum lfsins, svo a hann geti risi upp mtti snum og fjtraur leita fund gus sns?

Og egar hefur n vitindinum, fyrst munt hefja fjallgnguna. Og egar jrin krefst lkama ns, muntu dansa fyrsta sinn. (r Spmanninum)

sagi kona ein: Talau vi okkur um glei og sorg. Og hann svarai: Sorgin er grma gleinnar. Og lindin, sem er uppspretta gleinnar, var oft full af trum. Og hvernig tti a ruvsi a vera? eim mun dpra sem sorgin grefur sig hjarta manns, eim mun meiri glei getur a rma.

Er a ekki bikarinn, sem geymir vn itt, brenndur eldi smijunnar? Og var ekki hljppan, sem mildar skap itt, holu innan me hnfum? Skoau hug inn vel, egar ert glaur, og munt sj, a aeins a, sem valdi hefur hrygg inni, gerir ig glaan. egar ert sorgmddur, skoau aftur huga inn, og munt sj, a grtur vegna ess, sem var glei n. Sum ykkar segja: heimi hr er meira ef glei en sorg, og arir segja: Nei, sorgirnar eru fleiri. En g segi r, sorgin og glein ferast saman a hsi nu, og egar nnur situr vi bor itt, sefur hin rmi nu. vegur salt milli glei og sorgar. Jafnvgi nr aeins num dauu stundum. egar sl n vegur gull sitt og silfur metasklum, hltur glein og sorgin a koma og fara. (Kahlil Gibran.) (r Spmanninum.)

rdags rull rs ftur ronar vangi hafs og lands.

Blmin vaka, bjartar ntur brosa veldi grandans. Geislinn vermir gamlar rtur glir allar vonir manns.

Vi eigum ll hj honum heima sem huga okkar veit og sr. Vi skulum skuglei geyma

gla allt, sem betur fer ekkja, meta, r og dreyma a, sem best og helgast er.

Mean la virin orka dvn og slitna bnd. Skynjar fleygur andi okkar undra fgur vonalnd. er llum ljft a leggja lfa sinn Drottins hnd. (Snorri Gunnlaugsson.) fyrrum bndi Geitafelli

Gur drengur er genginn, gur maur er dinn. Minnir hann oft mttinn maurinn slyngi me ljinn.

Allra okkar kynna er ngjulegt a minnast. Mr finnst slkum mnnum, mannbtandi a kynnast. (Kristjn rnason fr Skl)

egar dauans dyr berjum dimman klukkna heyrum hljm. Eigum vi um eilf sofa? ea lifir slin frm. egar reyttir hnga a foldu,

hjlparurfi annars r. Megum hvla mjkri moldu, mikil er s drottins n. (urur Gumundsdttir fr B)

Sngurinn gfgar og glir gulegan neista sl, lyftir oss hrra hir helgar vort bnaml. Sameinar lka anda eykur krleikans mtt, bgir fr bli og vanda bendir slartt.

Harmur r huganum vki hamingjan taki vld, stin a eilfu rki, eflist hn sundfld. Farsld og fegur glir forast hatur og tl, Sngurinn sefar og grir sngur er alheimsml. (urur Kristjnsdttir) Mttur sngsins e uri

Srt er vinar a sakna. Sorgin er djp og hlj. Minningar mtar vakna. Margar r gleymsku rakna.

Svo var n samfylgd g.

Daprast hugur og hjarta. Hmskuggi fll br. Lifir ljsi bjarta, lsir upp myrkri svarta. Vinur flli fr.

Ga minning a geyma gefur syrgjendum fr. Til n munu akkir streyma. r munum vi ei gleyma. Sofu slli r. (Hf. k.)

Me sl hjarta og sng vrum, vi setjumst niur grnni laut, lgu kjarri vi kveikjum eldinn, kak hitum og eldum graut. (Ragnar Jh.)

Vi kistu na kvejumst vi dag, kirkju hljmar mtt sorgarlag. leggur upp langa gngufr, n lei er grei a drottins ftaskr.

Vi hfum tal margt a akka r, akkltt auga minninganna sr myndir koma minn hugarskj,

j, margt er gott sem hugarfylgsni .

Vi lofgjr syngjum lausnaranum eim, sem leiir okkur rtta gtu heim. Drottinn minn um blessun na bi, og brn n last r og fri. (Hrur Zphanasson)

Svur srum, sorg drpir hfi, gur er genginn braut. Minningar mildar mkja og lsa og leggja lkn vi raut. (Hrur Zphanasson)

Lfsgtan er stundum str, stundum g og stundum bl. Stundum bros og stundum tr, stundum ljf og stundum sr. (Hrur Zphanasson)

Vi skiljum svo ftt, en skynjum ann mtt, sem skapar oss vidaga. vnt og skjtt, upp kemur ntt, ti er lfsins saga.

Vinurinn kr, farinn er fjr fund ess er llu rur.

Sorgbitin lund, j, opin er und, og orvana systur og brur.

Margt er a sj minningaskj, myndirnar hugurinn geymir. Maur um kveld vi minningaeld, minningum situr og dreymir.

hjartanu br og hrpuna knr harmur, fallvaltleik bendir. huga er kk og kvejan er klkk, kvejan sem Gilwell r sendir.

Gu, drottinn minn, og gu, fair inn, oss gti blu og strngu. Geislandi vor og gleinnar spor r gefist ferina lngu. (Hrur Zphanasson)

ert skti horfinn heim, himinn, jr, ber sorgarkeim. Vinar saknar vinafjld, varar kkin vikvld.

Srhver hefur minning ml, vi munum tjld og vareldsbl, bjartan hug og brosin n, au bera ljsi inn til mn.

Kvejustundin helg og hl, hugum okkar rkir . Sktaminning, sktaspor, skilja eftir sl og vor. (Hrur Zphanasson.)

Kvejan er hl vi kistu na, krleikurinn lsir farinn veg. Minningar birtast, mildar skna, myndin hver bjrt og yndisleg. Hugurinn skynjar heima bjarta,

hugsunin nja vngi fr. Gott er a hvla Gus vi hjarta, Gusrki hljltt, okast nr.

Drottinn ig blessi, lsi leiir, ltt spori heldur braut. Frelsarinn brosir, fam t breiir, fjarri ertu kvl og raut. Vakandi syrgir vikvm lundin, varirnar akkir flytja hljtt. Krleika vafin kvejustundin komin og bur ga ntt. (Hrur Zphanasson)

kkum, egar slin blikar, kkum fyrir regn og vor. kkum er lax straumi stikar,

stkkin kalla or.

kkum, egar finnst oss gaman, kkum fyrir sng og r. kkum er allir syngja saman, skjum brattann .

kkum ennan skuskara, kkum fyrir glaa lund. kkum eim sem koma og fara, kkum helgistund. (Hrur Zphanasson)

Komdu nr mr svo g heyri hjarta sl, hjarta sem tleg minni einn g .

staror sem g vil muna hvsla hljtt. Handtak bltt mr leyfi a geyma g fer ntt.

Horfa vil g andartak augu r augun sem a hvert mitt ftml lsa mr. Kvejukossinn gef mr svo heitt og hljtt og hann g geymi vrum mnum g fer ntt.

Andi inn sem augu birta mr og staror sem brenna vr munu fylgja mr um fjarlg lnd og fylgja mr hinstu fr. (mar Ragnarsson.)

Hn bar ig heiminn og hjfrai a sr. Hn heitast ig elskai' og fyrirgaf r. Hn t er skjl itt, inn skjldur og hlf. Hn er slenska konan, sem l ig og r helgai sitt lf.

Me landnemum sigldi'hn um svarrandi haf. Hn sefai harma. Hn vakti'er hn svaf. Hn errai trin. Hn errai bl. Hn var slenska konan, sem allt a akka vor j.

! Hn var ambttin hlj. Hn var stkonan rj. Hn var amma, svo fr. ! Athvarf umrenningsins, inntak hjlprisins, lkn fr kyni til kyns.

Hn raukai hallri, hungur og fr. Hn hjkrai'og stritai gleisnau r. Hn enn dag frna sr endalaust m. Hn er slenska konan, sem gefur r allt sem hn .

, hn er brur sem skn! Hn er barnsmir n eins og bjrt slarsn! ! Hn er st, hrein og tr! Hn er alvaldi kr eins og Gusmir skr!

Og loks egar mirin lg er mold ltur hfi og tr falla' fold. veist, hver var skjl itt, inn skjldur og hlf. a var slenska konan sem l ig og gaf r sitt lf.

En slin, hn sgur, og slin, hn rs, og sj: r vi hli er n hamingjuds, sem vallt er skjl itt, inn skjldur og hlf: a er slenska konan, tkn trar og vonar, sem ann r og r helgar sitt lf. (mar Ragnarsson.) -SLENSKA KONAN e mar

Er flnar hinn grni grur, genginn er stig. , miki var Gu n gur a gefa mr ig.

A jru hneig drifhvt dfan; a dimmdi vi torg. En g veit lifir, ljfan, ljsanna borg. (Sigurur gisson.)

Fugl hmi flgur. Flytur hann illa sp. Hann er mske a hugsa um hve hefur augu bl.

ti er ttans fugl.

aggast dagsins ytur. a er a koma ntt. Fuglinn upp fjallinu er farinn a sofa rtt. Svartur er feigar fugl.

Mjk er hvld mosa. Myrkri er a krumma sng. Hann er a dreyma hrafnajl, me hfui undir vng. Sefur hinn svarti fugl. (Kristjn fr Djpalk.)

Loks er dagsins nn enda ti birtan dvn. Byrgu fyrir blkkum skugga bjrtu augun n. g skal erra tr ns trega, tendra falinn eld, svo vi getum saman vinur syrgt og glast kveld.

Lfi hefur hendur kaldar, hjartaljfur minn. Allir bera sorg sefa, srin bla inn. Trin fall heit hlji,

heimur ei au sr. Sofna vinur, svefnlj mean syng g yfir r

reyttir hvlast, gla nttin aggar dagsins kvein. Felur brtt fami snum fagureygan svein. Eins og hljur engill friar yfir jru fer. Sof vran, vinur, g skal vaka yfir r. (Kristjn fr Djpalk.)

Loks er dagsins nn enda, ti birtan dvn. Byrgu fyrir blkkum skugga, bjrtu augun n. g skal erra tr ns trega, tendra falinn eld, svo vi getum saman vinur, syrgt og glast kveld.

Lfi hefur hendur kaldar, hjartaljfur minn. Allir bera sorg sefa, srin bla inn. Trin falla heit hlji, heimur ei au sr. Sofna vinur, svefnlj, mean syng g yfir r.

reyttir hvlast, gla nttin, aggar dagsins kvein. Felur brtt fami snum fagureygan svein. Eins og hljur engill friar yfir jru fer. Sof vran, vinur, g skal vaka yfir r. (Kristjn fr Djpalk.)

Sast er g s ig sastu meal rsa er eigin hndum annast mjkltt hafir. Frostntt hefur flva fegur eirra slegi eins og aldurtili snd na bjarta.

Vaknar jurt vori vetrar upp af di. Slin sefur ekki, sofni g, mig dreymir. Vinm strra vinda vngi hennar styrkir fyrir hsta flugi, fjllum ofar brttum.

Himinninn hli handa hverju barni snu, srhvers hnattar. Sl er allra mir. Grtum eigi, glejumst, gata hver er heimlei, villugjrn, en vru vitum, Drottins ori. (Kristjn fr Djpalk.)

a setur geig a manni eins og mr sem myrkur kvlds nstu grsum sr og veit a hann fr illa me sinn arf og ori seint a hefja nokkurt starf. eftirsj og vol oss verur tamt. En veistu hva mig er a dreyma samt?

A grursetja grling, haust s, er gti rtur fest og ori tr sem hrku frosts og hra standi gegn og hfugt angi egar drpur regn. Og ktur rstur gti athvarf tt ungri krnu ess og sungi dtt.

Og gisti g garsins hlju bygg

ei geri ht, s framt sprotans trygg. g vildi a hann vri slensk bjrk r valaskgi ea elamrk. Og fddi af sr grein af grein m. J grnan, ttan, han birkiskg. (Kristjn fr Djpalk.)

Loks er dagsins nn enda, ti birtan dvn. Byrgu fyrir blkkum skugga, bjrtu augun n. g skal erra tr ns trega,

tendra falinn eld, svo vi getum saman vinur syrgt og glast kveld.

Lfi hefur hendur kaldar, hjartaljfur minn. Allir bera sorg sefa, srin bla inn. Trin falla heit hlji, heimur ei au sr. Sofna, vinur, svefnlj mean syng g yfir r.

reyttir hvlast, gla nttin, aggar dagsins kvein. Felur brtt fami snum, fagureygan svein. Eins og hljur engill friar, yfir jru fer. Sof vran vinur, g skal vaka yfir r. (Kristjn fr Djpalk.) Svefnlj - e Kristjn.

Ef ndvert allt r gengur og undan halla fer, skal skn huga hafin, og hn mun bjarga r. Vi getum eigin vi

 skafarveg leitt og vaxi hverjum vanda, s vilja beitt.

ar einn leit naktar aunir, sr annar blmaskr. a verur, sem vntir. a vex, sem a er hl. rkta rsir vona reit ns hjarta skalt, og bast vi v bezta, blsi kalt.

rlg llum vru kunn bkfell skr, a nst r nornahndum, sem ngu heitt er r. g endurtek anda rj or vi hver mitt spor: Fegur, glei, friur mitt fairvor. (Kristjn fr Djpalk.)

sefur eins og bylgja sem vindar hafa vagga vr lygnum fleti. Andar hljtt. Og liljuhvtar mundir

hafa loka augum num og ljssins dsir boi ga ntt.

Svo fagurt er vort mannlf, svo fullt af st og mildi, feyki visnum blum gegnum draum inn stormaher.

mynd ess, sem vonar, sem verndar allt og blessar skal vaka yfir r. (Kristjn fr Djpalk.)

Vort lf er oft svo rug fr og andar kalt fang, og margur viti villuljs og veikum ungt um gang. En Kristur segir: Kom til mn, og krossinn tekur vegna n. Hann ljr r bjarta slarsn, tt syrti um jararvang. (Kristjn fr Djpalk.)

N leggur hinn ljsa vog, sem liggur milli stranda. r verur fagna af vinum, ar sem verir himnanna standa, sem alkomnum brur, r tleg, heim af eyimrk reginsanda.

En n vi minnumst me kk hug sem ess sem vi lkjast viljum. Og fetum veginn ftspor n, hve ftt og smtt, sem vi skiljum. a lttir raun a rata heim reynslunnar hrkubyljum. (Kristjn fr Djpalk.)

Svo skotinn sem hann afi var mmu, var ekki margt um fjas og sundurger. Hann sendi henni bnorsbrf psti og ba um heira svar me nstu fer. Hann sagist eiga 18 r kvum og rni hefi byggt sr hlfa Skor. Og flli hennar frma svar a vonum, fru au a ba nsta vor.

Og svari kom, hn sagist hafa bori hans seil undir mmmu og pabba sinn. au litu hann efni gott bnda, ekki vri mikill bstofninn. au kvu hana kostum gum bna og kunna a elda mat og sauma ln. Hn sagi ekki neitt eigin nafni, en nean undir brfinu st: n.

au giftu sig sumardaginn fyrsta og sama vori fluttu au a Skor.

au lifu vel og ttu brn og buru, v bi hfu vilja, kjark og or. En hefi afi ekki skrifa brfi og amma svara draumi hans vil, og reynst svo bi vaxin hverjum vanda, g vri sennilega ekki til. (Kristjn fr Djpalk.)

Stundin lur, tminn tekur, toll af llu hr, sviplegt brotthvarf sknu vekur sorg hjarta mr. veitir yl verld kaldri vermir t mig, a hafa unga aldri eignast vin sem ig.

varst ljs villuvegi, viti minni lei, varst skin dkkum degi, daglei n var grei. barst trygg traustri hendi, trin straukst af kinn. r g mnar akkir sendi, varst afi minn. (Hkon Aalsteinsson.)

Ltil bra ber land

brotna skel vi fjrusand. Slin gyllir sund og hlein, sefur fugl birkigrein.

Vikvm hvslar vorsins ntt, vanga strkur blrinn hljtt. Sumarblm brekkut brist hgt kvldsins r.

Lfi sr leyndardm; ljfan dreng votum skm. Ltill btur landi fr, leggur fram opinn sj.

t fr strndu bran ber btinn litla fangi sr, sem fjarlg siglir n slarlagsins gullnu br.

Seiir vorsins slarlag; saman tengir ntt og dag, dul sjvar, loft og land og ltinn dreng vi fjrusand.

Er hverju andartaki eilf dulin r, gyllir hafi heimsins ljs, hngur aldan bl. (Hkon Aalsteinsson.)

Heimsins ljs eftir Hkon Aalsteinsson

Dkkur skuggi daginn fellur, dimmir yfir landsbyggina. Kldum hljmi klukkan gellur, kvejustund er milli vina. Fallinn dmur ri anda, astandendur setur hlja. Kunningjarnir klkkir standa, komi skar hpinn ga.

Gangan me r virin okkur lur seint r minni. Vi sem fellum tregatrin trum varla brottfr inni. na lei til ljssins bjarta lsi drottins verndarkraftur. Me krleiksor klkku hjarta kvejumst nna, sjumst aftur. (Hkon Aalsteinsson.)

Mannlfsins bratta bra ber okkur milli skerja. Vfemar okkur velur vegleiir stundu hverja. Markandi mannsins tma meitlandi spor grundir, mtandi margar gtur misjafnar vistundir.

Loki er vku langri liinn er essi dagur. Morgunsins rulroi rennur upp nr og fagur. Miskunnarandinn mikli metur itt veganesti. Breiir t ferskan faminn fagnandi njum gesti.

N er vk milli vina vermir minningin hlja. Allra leiir a lokum liggja um vegi nja. Vi frum til fljtsins breia fetum ar sama veginn. anga sem brir bur bakkanum hinum megin. (Hkon Aalsteinsson.)

Hryggar hrrist strengur hr er liin vaka ekki lifir lengur ljs num stjaka. Skar er fyrir skildi skyggir verldina eftir hara hildi horfin ertu vina.

Klukkur tmans tifa telja vistundir t lengi lifa ljfir vinafundir. Drottinn veg r vsi vel ig t geymi ljsi bjart r lsi lei njum heimi. (Hkon Aalsteinsson.)

Mean gnin leikur hrpu kvldroans og fjllin speglast bldpi rkkurs, sem aldrei verur a ntt, siglir stin yfir brulausan sj, bur ung kona vi aragrna vk og hlustar eftir blaki af rum.

Mean arkollan sefur me hfu undir vng, fer sl yfir hf vekur mf og kru er enn hrundi bti r vr, gripi hrum hndum um hlumma.

rablin kyssa lygnan fjr eins og hvtir vngir.

eru hlunnar dregnir undan fli og bei morguns og starfs, n ess a gengi s til hvlu. (Jn r Vr.)

Sumarntt eftir Jn r Vr -

a elskan er drmtust alls ess ga, sem unnt er a gefa og f. Og hljur og akkltur hlt g brattann og hfin bl. (Jn r Vr)

Enginn sltur au bnd, sem hann er bundinn heimahgum snum. Mir n fylgir r gtu, er leggur af sta t heiminn, en orpi fer me r alla lei. (Jn r Vr.) g er svona str eftir Jn r Vr

Brnin fast litlum systkinum snum eins og ljs s kveikt, eins og fyrstu blm vorsins vakni einn morgun. Ef au deyja hverfa au til gus, eins og draumur, sem aldrei gleymist.

 sorginni mtast foreldrar og brn og vera ekki san viskila. (Jn r Vr)

Stillt vakir ljsi stjakans hvtu hnd, milt og rtt fer sl yfir myrkvu lnd.

Ei me oraflaumi mun eyast heimsins nau. Kyrrt og rtt jru vex korn brau. (Jn r Vr.)

Oft hafi er hrt, en vi svipviri svalt a svellur me helrungnum brum; a gefur, en tekur svo grtlega margt, a gefur, en lka a hrfur spart og veldur svo volegum srum.

Vr hrmum rekka, sem Rn hafa gist, en rkust er sorgin ar heima, ar beiskt grtur mir, sem bur hefur mist, og brurin, sem fyrir skemstu hafi kysst ann stvin, sem aldrei m gleyma.

N lk yar andvana hvla hr, sem hrnn hefir skila a li;

svo klkkvir yur kvejum vr, er kendum ann drengskap, er bru r, sem gnoinni stru gri.

r fullhugar snjllu, flvir n og fallnir skublma, vr d yar kkum, trygg og tr, ei traustari menn, - vor raun var s, vr fundum a frknleik og sma.

Og , sem varst eftir vi unnarstein og ylgjan ei skilai a landi, vr kvejum ig hr, berir bein, ar bran kveur inn lksng ein og verpur r sng r sandi.

aldan hrfur burt ungra li, ess ttjrin seint fr btur: Svo sran allir a vikna vi og vinirnir bja a hinzta fri eim grtandi gar ntur. (Steingrmur Thorsteinsson.)

bljgri bn og kk til n, sem ekkir mig og verkin mn. g leita n, Gu, leiddu mig og lstu mr um vistig.

g reika oft rangri lei,

s rtta virist aldrei grei. g geri margt, sem miur fer, og man svo sjaldan eftir r.

S ein er bn brjsti mr, g betur kunni jna r, v veit mr feta veginn inn, a verir Drottinn minn. (Ptur rarinsson.)

Hv uru ljf og ltil blm a lta essum skapadm? Hv var ei lengra lfsins skei er leiin virtist sltt og grei?

Menn hafa spurt og spyrja enn tt spurningu leysi ei menn v Gus er eins a gefa svar og gra djpu undirnar.

N falla tr. r fagni er finnast vinir himnum og samvist hefst slubygg sorg mun gleymd og dauans hrygg.

Svo krjpi hlj vi kisturnar og kveji er blunda ar og flytji kvldbn hgt og hljtt.

Af hjarta segi: GA NTT. (Valdimar V. Snvarr.)

Ellin unga baki beygir bleik er kinn og silfra hr enda lur lfs daginn, lamast rek og fkka r. Engu sur ertu jafnan skubjarti geislinn minn, fgur eins og forum daga fer r eins vel kvldljminn.

Fornar stir fyrnast eigi fegurin tt breyti sr, ar um rur ellin engu stin sinnar leiar fer. Ltum dag a kveldi koma kvum engu vina mn. a allt hi ytra hrrni innra morgunbjarmi skn.

Skuggar lengjast, hmi hngur hgt og markvisst yfir fold. reki dvnar, reytan magnast g mun hvld fsturmold. egar dauinn dyra kveur dra skuvina mn, ganga skulum gl til dyra, Gu mun annast brnin sn.

(Valdemar V. Snvarr.)

g er langfer um lfsins haf og lngum breytinga kenni. Mr stefnu frelsarinn gur gaf. g glaur fer eftir henni. Mig ber a drlegum, ljsum lndum. ar lfsins tr gra fgrum strndum. Vi sumaryl og slardr.

Og stundum sigli g blan byr og brra samfylgd hlt g og kjlfars hinna er fru fyrr n fyrirhafnar nt g. slarljsi er srinn frur og srhver dagurinn um lur, er siglt er fyrir fullum byr.

En stundum aftur g aleinn m, ofsarokinu berjast. skellur niadimm nttin , svo naumast hgt er a verjast. g greini ei vita n landi lengur, en ljfur Jess ldum gengur, um bor til mn tka t.

Mitt skip er lti, en lgur str og leynir sundum skerja. En granda skal hvorki sker n sjr

v skipi, er Jess m verja. Hans vald er sama sem var a ur, v valdi er srinn og stormur hur. Hann bur: Veri blalogn!

hinsti garurinn ti er, g eigi lnd fyrir stfnum. Og eftir slfum s mig ber, a slum bllygnum hfnum. Og tal klukkur g heyri hringja. Og hersing ljsengla Drottins syngja. Velkominn hinga heim til vor.

Lt akker falla! g er hfn. g er me frelsara mnum. Far vel andi dimma drfn! Vor Drottinn bregst eigi snum. mean akker ginn falla. g alla vinina heyri kalla, sem fyrri uru hinga heim. (.Vald. V. Snvarr)

ltur efnisokur ynnast svo a s hgra elskendum a finnast og jafnvel heljarhmi svart n heilg st gjrir bjart. (V. V. Snvarr.)

Herra Jes hj mr ver

hallar degi rkkva fer Lei mig er ljsi dvn lka egar slin skn. (V.V.Snvarr.)

Hinsti bjarmi dagsins dvn, dimman foldu vefur. starfair, upp til n nd vor gl sig hefur. Send oss vernd, af himni hljtt, helgra mttarvalda. Lttu engla n ntt nttvr um oss halda. (Vald. V. Snvarr.)

Fyrir alla, er f n hvld hj r, en forum trarstyrkir brust hr, r vegsemd Jess, kk og heiur ber. Hallelja, hallelja.

vestri kvldsins bjarmi boar fri, og brtt fr hvld hi reytta, tra li,

og Paradsar heilagt opnast hli. Hallelja, hallelja.

Og sj, aftur drri dagur skn, er Drottinn kallar tru brnin sn til lfs slu, sem ei framar dvn.

Hallelja, hallelja. (. Valdem. V. Snvarr.)

N lkur degi sl er sest. N svefnfri rir jrin mest. N blm og fuglar blunda rtt, en blrinn hvslar ga ntt. Gus friur signi foldarrann, gus friur blessi srhvern mann.

Kom, engill svefnsins undur hljtt og llum bj ga ntt. Hvl hjarta rtt. Hvl hndin reytt, r himins styrk fr svefninn veitt. Hann gefur lnum rek og rtt. , reytti maur - sof n rtt. (Valdimar V. Snvar)

Herra Jes hj oss vertu, huggun vor lfi og dey; dagar la, ljs vort vertu, ljmann heims er felur ney. Huggun s er hugarfr, hjartans yndi, sld og r, ig a vita vera oss nrri, vina hjlp ll er fjrri.

Herra Jes, hj oss vaktu,

han burt er sofum vr; oss miskun a r taktu, einkatrausti vort a er. Bend oss heim h til n, himinljma ann oss sn, er til fulls vi sar sjum, sjlfan ig er liti fum.

Herra Jes hj oss vertu, hugurinn til n lyftir sr; hj oss kvldi sasta srtu, sjlfur vort ljs ver. Hugsun lt hugga sl, heyrn er rtur, sjn og ml, a oss hel er endir naua, og a fist lf daua. (Jn orleifsson.)

, hve srt g sakna n smakonan elskulega, minning n er skrast skn skarta mun slu mn orstr inn er aldrei dvn eyir burtu sorg og trega. , hve srt g sakna n smakonan elskulega.

Aldrei gleymir trygg n tr

traust reyndist hverju sinni me krleik num bttir b bezt r virtist afer s. Lir, sem ig lifa n lofa munu ll n kynni. Aldrei gleymdir trygg n tr traust reyndist hverju sinni. (Hf. k.)

N er ljsi dagsins dvn, tt dauinn okkur skilji, mr finnst sem hlja hndin n hjarta mnu ylji.

Myndin n hn mist ei mr r hug n hjarta. Hn ar sti uns g dey og augar lfi bjarta.

tt okkur finnist vin tm er stvinirnir kveja, minninganna mildu blm mega hugann gleja. (gst Bvarsson.)

N sit g hrna' er slin skn og sl mn full af trega leitar hljum hug til n, sem hvarfst svo skyndilega.

 fylltir lf mitt st og yl, svo aldrei bar skugga.

Hvort n lfi ekkert til sem auma sl m hugga?

a friar, gleur, lttir lund og lokar hjartans undum, a eiga' hug sr helgan fund, me horfnum vistundum.

Myndin n hn mist ei mr r hug n hjarta. Hn ar sti uns g dey og augar lfi bjarta. (gst Bvarsson.)

Nei! Din ert ekki, tt okkur horfin srt, fr oss burtu flogin til fegri heima ert. ig sjlfa heyri g segja: ,,N samglejist mr ll, v g hefi fengi frelsi og fluttst bjarta hll. (gst Bvarsson.)

Alltaf vaknar ylur

afa gamla hjarta, er mig snertir hnd n hl og heyri' g rminn bjarta (gst Bvarsson.)

Hi gfugasta lfi okkar er st er mir ber til sinna barna hn frnar, gefur helft af sjlfri sr og skir styrk til lfsins dpsta kjarna hn veitir ljs sem ljmi bjartra stjarna.

Hn veitir ljs, og leysir hverja raut hn lfi unga styur fyrstu sporin er frari framvindunnar braut og fyrirmynd sem yljar best vorin hinn unga stofn sem er til roska borin.

Er stofnin ungi erfir hennar si st og viring geymir sr hjarta vi mundum eiga gntt af yndi og fri a efla og styja glei lfsins bjarta hefur enginn yfir neinu a kvarta.

Ef murstin mtai okkar spor og mildi hennar gjrum okkar ri yri lfi eins og fagurt vor sem okkur fri hamingju og glei lifum vi sem blm fgru bei.

 krleikur og tryggin tkju vld og tr lfi veitti sanna glei rkti fegur lfsins fram kvld v fagurt mannlf stri voru gei a forsj hans er fyrst oss hinga ri.

J murst er yndi srhvers manns og allra besta sto vegi hlum hin drmtasti kjarni krleikans sem kallar fram hi besta vorum slum hn tti a ra llum okkar mlum.

Gu ig leii srhvert sinn slarvegi alla. Verndarengill varstu minn vissir mna galla.

Hvar sem g um foldu fer finn g nvist na. Aldrei skal r minni mr mamma, g r tna. (Jn Sigfinnsson.)

Komdu hrna, krli mitt, komdu, litla mori; enn er lii ekki itt sku bla vori.

Kristn litla, komdu hr me kalda fingur na; eg skal brum bja r ba lfa mna.

Fuglinn segir b, b, b, b, b, segir Stna. Kvldlfur er kominn kerlinguna mna. (Sveinbjrn Egilsson.)

Litfr og ljshr og ltt undir brn, handsm og hreyg og heitir Sigrn.

Vizka me vexti vaxi r hj! Veraldar vlr ei vinni ig !

Svkur hn seggi og svfir vi glaum, vrum tir rlaga straum.

Veikur er viljinn, og veik eru brn; alvaldur, alvaldur

 s eim vrn!

Sofu, mn Sigrn, og sofu n rtt; gu fair gefi ga r ntt! (Jn Thoroddsen.) (essar vsur raulai Sigrur aftur og aftur og ess millum essar alkenndu hendingar: - r Pilti og stlku)

Hn var hjarta pr, hreinskilin, vimts; hgvr var hennar skr, hfsemi, stillng fr; httu og hegan alla gurknis skreytti birta bl.

Mannstin helg og hrein hennar brjsti var, hn vildi hvers mein hnd leggja frunar, gverk hn gjri eigi sr til fntrar fordildar.

Hn olg rautir bar, sterk, er reynd var mest; stvinum engill var, af gui sendur bezt sorgjan sefa a hugga

og allan hugar bta brest.

Gu tk mit ga vf, gu ekkir hrelldra tr; gu, sem er ljs og lf, ljsgeislum errar brr sinna syrgjandi barna, egar upp rennur eilft r. (Jn Thoroddsen)

Sortnar , sk, surinu og sga brnir ltur. Eitthva a r eins og a mr amar, g s grtur.

Virist grei liggja n lei um ljsar himinbrautir, en niri hr mta mr myrkur og vegarrautir.

Hrafara sk, flt r og fl fr essum brautum harma, jru v hver of nrri er

oft hltur vta hvarma. (Jn Thoroddsen.)

B b og blaka, lftirnar kvaka; g lt sem g sofi, en samt mun g vaka.

Drenginn litla leiddu ljfi Gu um rann. Bnir mnar breiddu

og blessau yfir hann. (Anna Herds Jnsdttir.)

Blessu srtu sveitin mn, sumar, vetur, r og daga. Engi, fjllin, in n, yndislega sveitin mn, heilla mig og heim til sn huga minn r fjarlg draga. Blessu srtu, sveitin mn, sumar, vetur, r og daga.

Yndislega ttarjr, starkveju heyr mna, akkarklkkva kvejugjr, kve g lf itt, mir jr.

Mir bi mild og hr, mig tak arma na. Yndislega ttarjr, starkveju heyr mna.

Fair lfsins, fair minn, fel g r minn anda hendur. foldin geymi fjtur sinn. Fair lfsins, Drottinn minn,

hjlpi mr himin inn heilagur mttur, veikum sendur. Fair lfsins, fair minn, fel g r minn anda hendur. (Sigurur Jnsson.) (Sig. Jnsson fr Arnarvatni.)

Stundin lur ei. a erum vi, sem hverfum. okkar haust s fjarri dag, a kemur. veizt a, hversu dapran dm vi erfum, a dauinn eitt sinn hurir okkar lemur.

S stund er lk og ef a aftur grnar af s og snj, sem leggst a f

um grnum. En g veit ekkert um, hvort sar hlnar, og ekki, hvort vi komum grn r snjnum. (Einar smundsson.) Hauststund e Einar r bkinni Fjkandi lauf

Sagan er tr me rtur minningum manna,

stofn ar sem atvikin lifa, laufbl r orum. ..... (Einar Mr Gumundsson)

Erla, ga Erla! eg a vagga r. Svf inn svefninn sng fr vrum mr. Kvi mitt er kveldlj, v kveldsett lngu er.

ti eysa lfar um si laga sl. Bjarma slr binn hi bleika tunglskinsfl.

Erla, hjartans Erla, n ertu g og g!

Hart er mannsins hjarta, a hugsa mest um sig. Kveldi er svo koldimmt, g kenndi brjsti um mig. Drlega ig dreymi og drottinn blessi ig. (Stefn fr Hvtadal) - Stafest - rtt

Kirkjan mar ll bur hjlp og hlf, essi klukknakll boa ljs og lf. Heyri mlmsins ml lofi Gu sem gaf. Og mn sjka sl verur hljma haf. (Stefn fr Hvtadal.)

Gu er eilf st, engu hjarta er htt. Rkir eilf st, srhvert bl skal btt. Lofi Gu, sem gaf, akki hjlp og hlf. Tmt er hmsins haf,

allt er ljs og lf. (Stefn fr Hvtadal.)

N er hafinn annar ur. Angar lfsins Berurjur. Innra hj mr skugrur. i mnum ltt um spor. g akka af hjarta, gu minn gur, gjafir nar, sl og vor. (Stefn fr Hvtadal.) r vorsl, eftir Stefn

N finn g vorsins heii hjarta. Horfin, din nttin svarta. tal drauma bla, bjarta barstu vorsl inn til mn. a er engin rf a kvarta, egar blessu slin skn. ( Stefn fr Hvtadal)

a kvea vi klukkur fjarska, a kalla mig dulin vld. N heyri g hljmana bla g hringist til gus kvld. (Stefn fr Hvtadal.)

N get g lofa lfi, tt lokist visund. g hef liti ljmann

og lifa glaa stund. (Stefn fr Hvtadal.)

Kveikt er ljs vi ljs, burt er sortans svi. Angar rs vi rs, opnast himins hli. Niur stjrnum str, engill fram hj fer. Drottins ng og n boin alj er. (Stefn fr Hvtadal)

Svanir fljga hratt til heia, huga minn til fjalla seia. Vill mr nokkur gtu greia? Glir sl um hf og lnd. Viltu ekki, lngun, leia litla barni r vi hnd?

N finn g vorsins heii hjarta. Horfin, din nttin svarta. tal drauma bla, bjarta barstu, vorsl, inn til mn. a er engin rf a kvarta, egar blessu slin skn.

vetur gat g sagt me sanni: Svart er yfir essu ranni.

Srhvert gleibros banni, blasir nturaunin vi. Drottinn, er dprum manni drsta gjfin slskini!

N er hafinn annar ur. Angar lfsins Berurjur. Innra hj mr skugrur. i mnum ltt um spor. g akka af hjarta, gu minn gur, gjafir nar, sl og vor.

Hillir uppi ldufalda. Austurleiir vil g halda. Sestu, skuvon, til valda, vorsins bla himni lk. g llum gott a gjalda, glei mn er djp og rk.

vor rann sl mn til viar, vor g ig kvaddi. N bleiklit blm braut minni liggja.

n hefur tmleiki tmans mig teki fang sitt

og rst kldum kossi

 kinn mna.

En mynd af bjartleitu blmi vi brjst mitt g fel. Hn er angur mns hjarta og hltur lfs mns. (Stefn Hrur Grmsson.) Sl e Stefn Hr

egar undir skrum mna kuli feykir dnu laufi mun g eiga ig a rsu.

egar tregans fingurgmar styja ungt strenginn raua mun g eig ig a brosi. (Stefn Hrur Grmsson)

Af fegur blms verur aldrei sagt,

aldrei sagt me orum,

n finni me neinum orum. (Stefn Hrur Grmsson.) Helgistef e Stefn Hr

g leita ora, leita nr og fjr, lj a flytja r mildum tnum, r, sem skuggi dauans flva fr og fram veginn horfir dprum sjnum.

Handan vi sorg og harmkld verask himinn er blr, svo tr og fagur. Slin mun aftur brosa bjrt og hl, brtt fer a skna vonadagur.

, sem n lifir jningu og ney, , sem tregar stvininn inn kra, gegnum sorg og harma lng er lei, g leyfi mr a benda veginn fra:

tt num huga helgidm, himneska birtu Drottinn lfsins gefur. Krist hefur sent a tala trum rm tj mnnum krleik ann er aldrei sefur.

slenska jin er vi na hli. Einhuga biur: Miskunn til n streymi. r veiti Drottinn lf og lkn og fri, ljs eilft eim sem deyja essum heimi. (Hjlmar Jnsson) Kveja vestur. e Hjlmar

(Ort til a senda Svkingum. Fyrir tilstilli Hemma Gunn samdi g lj og Gunnar rarson lag. Svo sng kr ttinum hj Hemma.

San hefur a veri nota vi tfarir og fleiri slk tilefni. Hjlmar Jnsson)

Geturu sofi um sumarntur? senn kemur brosandi dagur. Hitnar r ekki um hjartartur, hve heimur vor er fagur?

ttu ekki essar unasntur, erindi vi ig forum? Margt gerist fagurt, er moldin og dggin mlast vi tfraorum.

Finnuru hva a er broslegt a bogna og barnalegt a hrast, er ljsmur hendur himins og jarar hjlpa lfinu a fast.

Er ekki gaman a eiga ess kost a orka ar nokkru haginn, og mega svo rlegur kveja a kvldi me krri kk fyrir daginn? (Sra Sig. Einarsson Holti)

ert gestur jru, Gu er a leia ig heim ar sem gta n rst og loki er hinsta vanda.

En kvld hver dagur, er kul yfir jrina lur og koma mun haust, er slnar blmvangur frur. vakir a afl a glitrandi moldar,

sem ekkert sinna smstu barna skal missa. blmsins vitund brist sem unaarvissa s bjarti Gu, sem er hfundur allra slna. a lifir og er hans dr, er dagarnir klna og drjpandi bl ess hnga visin til foldar. (Sigurur Einarsson Holti.)

Me klkkum huga ig g kve, g akka allt sem lii er, Gu okkur verndi og blessi. a er srt a kvejast vi dauans dyr. En svona er lfi og dauinn ei spyr, hvort finnist oss rtti tminn til, dauinn hann engum sleppir. (Ingimar Gumundsson.)

g leit eina lilju holti, hn lifi hj steinum mel. Svo bl og svo bjrt og svo aumjk en blettinn sinn prddi hn vel.

g veit a er ti um engin mrg nnur sem glitrar og skn. g rti ekki um litinn n ljmann en liljan holtinu er mn!

essi lilja er mn lifandi tr, essi lilja er mn lifandi tr. Hn er ljs mitt og von mn og yndi.

essi lilja er mn lifandi tr!

Og a vindinum visni, vllum og engjum hvert blm. Og haustvindar blsi um heiar, me hrum og deyandi rm.

Og veturinn komi me kulda og klaka og hrar og snj. Hn lifir hug mr s lilja og lf hennar veitir mr fr.

essi lilja er mr gefin af gui hn grr vi hans krleik og n, a vkva hana t og vernda er vilja mns drasta r.

Og hvar sem a leiin mn liggur liljuna hjartasta ber, en missi g liljuna ljfu lfi er horfi fr mr. (orsteinn Gslason.)

Vi sem strndinni stndum starandi viskei genginna karla og kvenna oss kunnug farinni lei. Minningar mtar, krar, merlast og fanga hug,

einkum ef vistarfi var unni af frnandi dug. (Eyjlfur Valgeirsson.)

viskei mitt, ungi vinur, tla m a styttist senn. Harla ftt af fornum dmum fullu gildi heldur enn. Endurmeti snar sakir s er dmir ara menn.

Glestu yfir gum degi, gleymdu v sem miur fer. Sndu rek og olinmi egar nokku t af ber. Hafi slys a hndum bori hefi geta fari ver.

Aldrei skaltu a leium lesti leita fari annars manns, Aeins grafa enn dpra eftir bestu kostum hans. Geymdu ekki gjafir nar gum vini dnarkrans. (Heirekur Gumundsson.) Heilri mmu innar e. Heirek

Sofu rtt, sofu rtt, n er svartasta ntt.

Sju sleyjarvnd geymdu' hann sofandi hnd. munt vakna me sl Gu mun vitja um itt bl.

Ga ntt, ga ntt, vertu gott barn og hljtt. Mean yfir er hm situr engill vi rm. Sofu vrt, sofu rtt eigu slustu ntt. (Jn Sigursson fr Kaldaarnesi.)

Sofu vrt, sofu rtt hina sustu ntt. Burt r jning og raut

ert svifin braut. Vakir vinur r hj hann mun vel fyrir sj. Sofu vrt, sofu rtt hina sustu ntt. (Jn Sigursson fr Kaldaarnesi.) Vgguvsa Joh.Brahms sl texti. Jn Sigursson fr Kaldaarnesi.

Gleibros gtu inni

gafstu hvar sem var. Frunautum ti og inni una sinn a bar. Vona g smu leiarljsin lifi og fylgi r ar til seinast t sinn vistraumur fer. (Gumundur Ingi Kristjnsson.)

g treysti r mttuga mold. g er maur sem gekk t a s. g valdi mr ntt, g valdi mr logn egar vor yfir dalnum l. Haginn er enn hvtur, en heimatnin grn. Grundirnar anga, grurinn angar til gus hljri bn. g fyllist fgnui vorsins og friarins milda bl. (Gumundur Ingi Kristjnsson.) r vorntt e. Gumund Inga

tt a vernda og verja tt virist a ekki frt allt sem er hug num heilagt og hjarta nu krt.

Vonlaust getur a veri tt vrn n s djrf og traust.

En afrek sigrum lfsins er aldrei tilgangslaust. (Gumundur Ingi Kristjnsson.)

Hv skyldi g ekki reyna a byrla Braga full og bra, steypa og mta hi dra fera gull Ef heimastan kynni a horfa afer mna og hlusta stutta sgu um mmmu og mmu sna. (Gumundur Frijnsson.) fyrsta erindi ljsins Ekkjan vi na e Gumundur Frijnsson fr Sandi um Maru Kristjnsdttir fr Kntsstum

egar g heyri gs manns geti glanar yfir mr um sinn. er eins og dgun dafni, drgi bjarma um himininn; Vonum fjlgi, veur batni, vkni af dggum jarar kinn.

Jafnvel ftspor fenni, fjki skjlin heimaranns, gott er a signa gfugmenni, gjalda blessun minning hans, dreifa skini yfir enni, ilmi um brjst hins fallna manns. (Gumundur Frijnsson.)

Vi eigum minningar um brosi bjarta,

lfsglei og marga ga stund, um mann sem tti gott og gfugt hjarta sem gengi hefur gus sns fund.

Hann afi lifa mun um eilf alla til ri heima stga etta spor. Og eins og blmin fljtt a frosti falla au fgur lifna aftur nsta vor. (Gurn Vagnsdttir.)

Kvldblan lognvra kyssir hvern reit, komi er sumar og fgur er sveit. Sl er a kveja vi blfjalla brn, brosa vi aftanskin fagurgrn tn. Seg mr hva indlla auga itt leit slenska kvldinu fallegri sveit. (Gumundur Gumundsson.)

g ann r skunnar veldi. g ann hinum gfga hlyn. g ann eim, sem eiga gfur. g ann eim sem meta sinn vin. g ann mest af llu orku, sem olir sr, og vilja sem veit hva a gildir a vira sn manndmsr. (Gunnlaugur Bjrnsson.)

Daprast hugir, dauinn kallar, drjpa tr og vta kinn. Fair minn, hfi hallar, heim ig leiir frelsarinn.

kkum linu lngu rin, er leiddir okkur srhvert sinn. Ljft hj mmmu trega trin hn tekur ig faminn sinn. (Gurn Gujnsdttir.)

Ver hj mr, Herra, dagur um dvn, n dimman vex, , komdu n til mn. Og egar enga hjlp er hr a f, , hjlparlausra lknin, vert mr hj.

, birstu mr, er bresta augun mn, og bentu mr gegnum hm til n, ljmar dagur, la myrkrin fr. lfi' og daua, Jess, vert mr hj. (. Fririk Fririksson.)

g ver brott, egar sumarsl sveitina skn. Og blessu trn t bjarhl blmgast n mn. (S Ting . Helgi Hlfdnarson.)

knverskt lj frum eftir S Ting ingu Helga

Hvlan er au. g vaki. Vindur hvn um vetrarntt. Fr gluggans silkitjldum berst niur sem af fjarlgum thafs ldum;

a r gtu bori mig til n! (Helgi Hlfdnarsson) Einmana r Lj r austri e Helga

Dauinn d, en lfi lifir, lfs og friar slin skr ljmar dauadlum yfir, dauinn oss ei granda fr, lfi sanna slum manna sigurskjld mt daua ljr. (Helgi Hlfdnarson.)

Vi skiljum hana a lokum fegur lfsins

hn kemur til okkar hlju og fingrum og umvefur okkur og elur vi daga og ntur

fegurin

hn er ekki hluti af tma og lan

hn er og fer ekki br okkur

og vi skiljum hana a lokum egar lfi skilur vi. (Sigmundur Ernir.) A lokum e Sigmund Erni

Sumir dagar eru hs sem vi lsum vandlega ur en vi kvejum og hverfum t vettvang ranna en ef vi sar frum ar hj af tilviljun sjum vi allar dyr opnar brn dvelja ar a leik og a sem mest er um vert: slin skn trlega glatt hsi. (orsteinn fr Hamri.) Sumir dagar e. orstein

g sem gari gleinnar sat vi lindir lja lyngmnum ti hvar bros itt skein

lt skugga minn hverfa skginn hlja. (orsteinn fr Hamri.) Hvld e orstein

ei, ei og r. gn breiist yfir allt. Hnigin er sl sj. Sof blri r. Vi hfum vaka ng. Vrar njta skalt. ei, ei og r. gn breiist yfir allt. (Jhann Jnsson.)

g veit bur mn handan vi dyrnar hljur og ungbinn en g er a hlusta sng sumargesta minna r tjarnarsefinu. eir spegla sig lygnunni engin vindhvia grar vatni og slin gengur seint til viar, rauhfand og lft inshani og lmur og duggndin fagra segja mr drauma sna. Hv skyldi g haska mr

um dyr nar? g veit a hausti kemur me myrkur fanginu en anga til hlusta g snginn ni rinnar, tala vi slina og hafi um tmann og a sem er handan vi dyrnar. (Rgnvaldur Finnbogason.)

bur ljabkinni Hvar er land drauma e. sr. Rgnvald

Va til ess vott g fann, tt venjist oftar hinu, a gu margan gimstein ann, sem glir mannsorpinu.

Einn, nafn sitt feli fjr, fagrir geislar pra. Dyggin aldrei dulist fr, dttir gus hin fra.

Sannlega fr ar smdin gist og sfellt lfsins yndi, er smu vinna vist viska og eallyndi. (Blu Hjlmar.)

g get svari ykkur trygg vegna ljsanna hjrtum ykkar

margt kvld hefur ylur eirra bjarga skjlfta mnum (Nna Bjrk rnadttir.)

N er sl n rs rsagari Gus

kysst af englum

dggvu af bnum eirra sem elskair

aldrei framar mun essi rs blikna a hausti (Ragnhildur Pla feigsdttir.)

skalt vera stjarna mn Drottinn yfir dimm hf yfir djpa dali og eyimerkur g geng geisla num

og eitt sinn mun geisli inn vera a gullstiga ar sem g geng upp fagnandi skrefum. (Ragnhildur feigsdttir.)

N ljmar sl um fnnum vafin fjll og fjrst vestri jkul ber vi sk en grs og lyng ess ba mjkri mjll a mildur eyrinn boi vor n.

gn fjllum, ar er maur einn; gn fjllum steinn og lyng fr ml og aeins ar er hljmur lfsins hreinn og heilagt guspjall lesi vorri sl.

Um heiar, fjll og hraun n lgu spor er helgar vttir efldu glan sei n ganga ar er ll en vngja vor og vttan n bur ljs og hei.

ar ljmar sl um tinda og hamrahll heii jkul ber vi gulli sk v syni fjalla er gangan aldrei ll og eilf gnin kallar hann n. (rur Halldrsson.)

Drengurinn okkar er dinn, drengurinn ljfi og gi. Slysi tk ljsasta ljsi r lfsins drasta sji.

Gegn harmi n innantm orin okkur svo lti a segja vinum og ttingjum llum fyrst ungur var hann a deyja.

N umfama vildum vi alla og opna hjrtu er trega en von ll og vissan er Jess me vini okkar elskulega.

Jes bririnn besti blessar n leiina na og ljs itt alla er ig elska eilft mun lifa og skna. (Vgr H. Jrundsson.) ort um rna r Bjarnason tf 24.3.04

Hann er genginn sll a svi sj, hans brar bur far fagur gjrt a hennar hfi. Hn n gefur lokasvar er hn lkur langri vi og lausnarinn byr um gullinn mar.

Fair alls lg og lndum leyf oss enn n undur sj: au sigla tv a slskins-strndum, sinni hinstu lending n.

Eru num helgu hndum hafin yfir von og r. (Vgr H. Jrundsson.) ort um Gumundu Gumundsdttur (og Einar Hansen) tf 19.4.05

Lfi rennur sem lkur me lygnu og djpan hyl grefur sr farveg og fellur um flir og klettagil.

Vi bakkana beggja megin blandast hin tra lind uns lkurinn orinn er allur annarra spegilmynd.

Lkurinn minnir lfi lindin er tr og hrein fljti ber hann ll frin sem falla af nstu grein.

En fljti er lfsins ferja er flytur me ungum straum lji um lindina tru lkjarins skadraum.

Vi kvejum og kkum svo allt og allt, sem talmargt kemur til greina. tt lni, heilsan og lfi s valt

er lausnarinn bjargi eina. Og minningin geymist um gan dreng,

sem gaf fyrir brau ekki steina. (IS.)

agna sumars lgin ljfu litum skiptir jrin fr. a sem var vori fegurst visnar oft fyrstu hr. Minning um ann mta grur mun vara alla t.

Viltu mnar akkir iggja akkir fyrir liin r. strki og umhyggjuna er vina errair tr. Autt er sti, slin horfin sjnir blindna hryggar-tr.

Elsku mamma, sorgin sra sviftir okkur glei og r. Hvar var meiri hjartahlja hnd er grddi, og hvlu bj reyttu barni og bj um srin bar smyrsl, svo verk r dr.

Muna skulum alla vi, stargjafir bernsku fr.

akka gui gfudaga glaa, er mur dvldum hj. Ein er huggun okkur gefin aftur mtumst himnum . (Hf. k.)

Er vori hlr og fagrar grundir gra og geislar himins leika' um h og m, er syngur drrin d lofti la og ljssins englar dansa um strnd og sj. Vi komum, elsku afi, til a kveja me starkk og bnarlj vr. n sta sla var a gefa og gleja, og gir englar voru inni fr.

Vi munum vallt muna nar bnir og mildu brosin, hjartans afi minn, og hva sem okkur kaldur heimur rnir krt vi geymum minjagullin n. Hve oft vi stum alein t vi glugga, ef ttum vi ess von a kmir . Me r fr vi eygum engan skugga, vallt veittir glei, von og tr.

tt dagar komi og virin li mun aldrei fenna n gengin spor, og bros n veita blessun lfs stri og breyta vetrar ntt sl og vor,

tt aldrei framar mi rddin kra og aldrei heyrist ftataki itt, fr draumsins lndum lur ljsi skra, er ljssins brn r flytja lagi sitt.

, hjartans afi, ll n heitt vi sknum v enginn var eins gur okkar braut. angurs ntt og vonar morgni er vknum vakir andi inn glei og raut og gleim mr ei a nu lga leii vi leggjum hljtt og brosum gegnum tr, sem masl, er brosir bltt heii blessar okkar stundir daga og r. (H.P.)

Augun n, f dimmu' dagsljs breytt. Augun n, f sorgarskjum eytt. Ljmi au er allt svo undur bjart a g v tri vart a mr au segi satt. eru' augun n svo full af trri trygg og tllaus yfirskygg af st.

Augun n, au birta eitt og allt segja sundfalt a srt stin mn. Burt rekur fr mr srhverja sorg

syng g v glavr um strti og torg vegsama allt sem au tj og g , geymt hjarta mnu. (Sigurur H. Gumundsson.) Augun n - Only Love -V. Cosma/N. Gimbel sig h gum?

egar endar viskei er sem vinir finni, a gerist margt lfsins lei, sem lifir minningunni. (Stefn Ragnar Bjrnsson.)

sleyjarbreiu sdegi heiu n sit g vi hliina r og hendinni minni heldur inni vertu mamma, hj mr.

Er vindurinn tur er veturinn btur ef vegurinn holttur er skal mamma ig leia og lei na greia j, er mamma hj r.

Spinna rlg minn skavef

t hann breiir sig von mn rtist aeins ef g ig og tt mig

Ef heimurinn kaldur r gelur sinn galdur og gr virist tilveran hr g hendinni inni skal halda minni vil g vera hj r. (Karl gst lfsson.)

N s g ljsi, a laar mig a sr, g heyrir raddir, sem kalla bltt a mr, samt er svo margt sem arf a gera, margt sem arf a sj, leyf mr a leggjast og hvldina lngu f. Leyf mr a hvlast, mr lur svo vel, ljsi a dofnar, n svefni g stel, samt er svo margt sem arf a gera, margt sem arf a sj, leyf mr a leggjast og hvldina lngu f. (Eyjlfur Kristjnsson.)

Leyf mr a hvlast mr lur svo vel ljsi a dofnar n svefni g stel.

Samt er svo margt sem arf a gera margt sem arf a sj. Leyf mr a leggjast og hvldina lngu a f. (Eyjlfur Kristjnsson.) Skrti e Eyjlf

tt g sigli um sj, tt g sli me lj, a allt s tj og tundri, g ngju , st og hamingjur. Ljft er lfi mr hj rtt og sltt. g veit a lfi fkk g til a geta lifa v. g tla a lifa bara alveg eins og snist mr.

Margir kvarta og kveina en ef kannski eir reyna, er lfi ltt. (orsteinn Eggertsson.)

Vi spyrjum margs en finnum ftt um fullngjandi svr. Vi treystum hinn mikla mtt sem mildar allra kjr. skjli hans athvarf tt er endar lfsins fr.

Og a er margt sem akka ber

vi essa kvejustund. Fjr og kraftur fylgdi r, n frska, glaa lund. Mt og g n minning er og mildar djpa und.

skilur eftir auleg sem enginn teki fr. st hjarta, blik br, og brosin silfurtr. Mesta auinn eignast s er llum reynist kr.

En a veri vegamt og vinir hverfi brott, alfair vi llu bt svo aftur veri gott. Hann grir allt af einni rt me st og krleiksvott.

n minning llu skrar skn skilji lei um sinn. okkur byrgi sorgin sn mun slin brjtast inn. Vi bijum Gu a gta n og greia veginn inn. (G..)

g veit ekki hvort hefur,

huga inn vi a fest. A fegursta gjf sem gefur er gjfin sem varla sst.

st andartaki, auga sem glalega hlr, hlja handartaki, hjarta sem rar slr,

Allt sem hugsar hlji, heiminum breytir til. Gef r slarsji, sakleysi, fegur og yl. (lfur Ragnarsson.) Gjfin e. lf

raut til krafta inna tt me kti a finna, a strsta tak arf sterkast bak, en strt er best a vinna. Ef tpt er fyrir ftinn og ftt um vina htin sj inn mtt. sorg tt ig sjlfan, a er btin. v fjr sem heims er hyllin er hjarta Gus r nr. (Bjrnstjerne Bjrnson.)

 raut - eftir Bj Bj

kvaddir egar blmin fru a falla og flva haustsins sl sumarskraut. hafir gengi gtu na alla og gfu noti hr lfsins braut.

a syrtir a og sknuurinn svur, hann svur a dulin su tr en vin okkar eins og lkur lur til lfsins bak vi jarnesk vir.

Og tregablandin hinsta kvejan hljmar svo hrygg vi erum v vi sknum n, hugum okkar stjarna lfs ns ljmar, sem ljs vegi brjstum okkar skn.

Vi bijum a r ljssins englar lsi og leii ig hin krleiksrka hnd njum heimi r vrur vsi, sem vitar inn himnesk slarlnd.

r sendum bnir upp hrri heima og hjartans akkir ll vi frum r. Vi slu na bijum gu a geyma, n gfga minning okkur heilg er (Gurn Elsabet Vormsdttir.)

g kve ig vina klkkvaungri lundu

n kra minning innst sl mr br au stabnd sku ljft oss bundu fr aldrei buga heimsins stormagnr. g man ig og mun r aldrei gleyma, en minnast n vi srhvert vistig og innst sl mun mynd na geyma, uns aftur loks g f a hitta ig. (Fririk Halldrsson.)

Hvort skiljast leiir fyrir fullt og allt, fjarlg er burtu hverfur skjtt? En allar stundir mun g minnast n, jafnt morgun, kvld og dag sem raua ntt.

g ei neitt, sem gefi r g get, er gleisl vonarhimni dvn. leit a hnossum lfsins er fer, eitt lti tr er gjfin mn til n.

g get ei rtt r hlja vinar hnd, n heldur flutt r krleik runginn brag. Eitt lti tr er lokakvejan mn, er ltur skipi itt r hfn dag. (Bragi Jnsson fr Hoftnum.) Bragi fr Hoftnum - Refur bndi

Hver getur siglt, a blsi ei byr, bt snum ri n ra?

Hver getur kvatt sinn krasta vin, kvatt hann n srustu tra?

g get siglt, a blsi ei byr, bt mnum ri n ra. En ekki kvatt minn krasta vin, kvatt hann n srustu tra. (. Hulda Runlfsdttir fr Hl.)

Er hfst ungur htt itt merki hugsun n var hvergi veil. Sveitunum unnir og sndir verki hve sannfring n var skr og heil.

n alvara djp var elisttur ofin vi ri kmni grar. kynntir ljum hve moldarmttur er mikill og forsenda lfs og grrar.

Vi erum svo mrg sem kkum r

hva egi vi hfum ranna rum. ljunum num lfspeki sr hver lesandi h mannflagsstum. (Birkir Fribertsson.)

Birkir form Bnsamb vestfj orti nafni vest firskra bnda nrisafmli Gumundar Inga Kristjnssonar

Lng var orin vakan ljf er v hvldin eim sem alla vi elska ljs og fri. Silfurregn sumri sindur stjrnu um vetur allt a einu vsar upp hrra svi. (A. Ptursd.)

Mr andltsfregn a eyrum berst g t stari blinn og hugsa um a, sem hefur gerst til hjarta mr s fregnin skerst, hn mir mn er din!

varst mr strk, einlg og snn, mitt athvarf lfs brautum, inn krleik snart ei tmans tnn, hann traust mitt var hvld og nn, sld og sorg og rautum.

g veit heim ert horfin n og hafin rautir yfir svo mt og g, svo trygg og tr svo tllaus, falslaus reyndist g veit ltin lifir! (Steinn Sigursson.)

Miki held g vr yrum undrandi, ef vr flettum Lfsins bk, er geymir nfn eirra, sem lofsyngja lambinu hvtklddum skaranum himnum.

ar ber lti mrgum eim valdsmnnum veraldar er skreyta spjld sgunnar.

Meir nfnum eirra, er fir tku eftir hversdagslega. eir jnuu Gui kyrrey og vktu sjaldan athygli fjldans. (Jnas Gslason.)

Mir g minningar um ig, minningar, sem leia veginn mig. Ljs mr gafstu, lfsins von og tr, ljssins drar engilmynd ert .

Vaktir yfir breyskri barns ns lund, brostir hverja unga raunastund. Leirttir ll bernsku minnar brot, svo brosti vi r kinn mn travot.

N er horfi hra brosi itt, heilg minning fyllir hjarta mitt. Skauti itt var skjl og vagga mn, g skil n fyrst, hve sl er minning n. (Sigurlinni Ptursson.) Hugur og hnd e. Sigurlinna

in a snginn syngur sst hl hvar lkur fer essi fri fjallahringur faminn bur mr og r. (rni Jlus Haraldsson.) bj Hallfrarstum Hrgrdal

Sumari me slskini og sngvakliinn tra bunu niinn bakka vi og blgresi mitt kra.

Hmi laar hausti a hryggist hva sem lifir hluskaa blikna bla brist hlai yfir.

Jrin ljsum klist kjl kulda a rsum setur lkir frjsa, sefur sl sigri hrsar vetur.

Vori da vekja von og r hjarta glei tjir bros br blmin smu skarta. (rni Jlus Haraldsson)

Hrin gra herir heyra m a, auargn, skafla ha hleur snj hyljast str og viartg.

Hvert sem liti augum er engin litinn jarar sr, kuldi bitur kinnar sker klaki sitja llu fer. (rni Jlus Haraldsson.)

a hefur alltaf eitthva skort allri lfsins vku svo g hafi aeins ort eina ga stku. (rni Jlus Haraldsson.)

Staulast g vi stafinn minn,

stirfttur og linn, gamall maur, grr kinn getu og hreysti rinn. (rni Jlus Haraldsson.)

Flna lauf og blikna blm, bl sn hneigja undir ennan dulardm a deyja.

flni laufin, blikni blm og blundi kraftur, undir vorsins virkum rm au vakna aftur. (J. Hj. Jnsson.)

Hva er mkra en murhndin kr og mildara en hn a lkna srin. Og n er ungur harmur hugann slr j hver a strjka burtu trin. hlja murhndin vri sm, hn hafi styrk a mila llu gu. a munu fir greina gtu n ganga spor sem nettir ftur tru.

Fjlskyldan n eftir stendur ein eins og nakin bjrk kldum heimi. a skjl og st sem alltaf fr r skein enn er kjlfestan tmum geymi.

a er sem hafi slokna leiarljs sem leiarstjarna hverfi myrku kafi. Sem hafi flna, kulna krleiksrs sem kveikur ankersfestar slitna hafi.

Sumir vildu sjlfsagt fylgja r til sumarlands a baki lfs og grfum. En vi sem lifum erum enn hr og eigum v a hlta essum tfum. Og jafnvel a enn s allt svo hljtt, vi eigum ljs minninganna sjum. Vi getum alltaf ylinn anga stt fr sku og bernsku hljum dgum g um.

Og gu himnum hann mun gta n og hann mun lka erra sorgartrin. Hann mun r lka leyfa mir mn a leggja hnd dpstu tregasrin. Og munt lka horfa himni fr og hafa gt framt inna barna. Og sendir kveju er svefninn lokar br a stta okkur vi inn bsta arna.

Og gu himnum hann mun gta n, hann kann a meta strf n hr jru. Hann kallar til sn bestu brnin sn og ber au t r jararlfi hru. Hann leiir au ljsi upp til sn

og ljfur engill brautina r vsar. Vertu sl, n gu mun gta n og greia na fr til Paradsar. (Gun Jnsdttir.) Mir e Gunju

Eskifjrur skubyggin mn innst slu greypt er myndin n, hj r fyrst g ljma dagsins leit, lifi nu skjli og fjallareit. Blessi Drottinn bygg og l, blessi alla t. (rni Helgason.)

Ertu horfin? Ertu din? Er n loku glaa brin? Angurs horfi g t blinn, autt er rm og stofan n, elskulega mamma mn. Gesturinn me grimma ljinn glggt hefur unni verkin sn.

g hef inni leisgn loti, lka innar star noti, finn, hva allt er beiskt og broti, burt er vkur asto n elsku ga mamma mn. Allt sem gott g hefi hloti, hefir eflst vi rin n.

 skal ekki vla og vola, verld tt oss brjti mola. Starfa, hjlpa, jna, ola, a var alltaf hugsun n, elsku ga mamma mn. Og r rstum kaldra kola kveiktiru skrustu blysin n.

Flg g heim r fjarlginni, fylgi r hinsta sinni, krp me kk a kistu inni, kyssi anda sporin n, elsku ga mamma mn. Okkur seinna eilfinni eilft ljs fr gui skn. (rni Helgason.) Mir mn e rna

Mamma mn, g minnist n a morgni dags er slin skn og sendir birtu s og jr og sveipar stafagulli fjr.

straukst mr bernsku um br, bltt og hltt var allt a sj, allt svo hljtt og undur rtt yfir frist ntt.

Mig signdir mjkri hnd, myrkri hvarf draumalnd. Tilveran eitt ljflingslag leikur minni srhvern dag.

au eru liin essi r, og nar hafa lokast brr. mnum huga ertu enn, a r hndust dr og menn sem ekki mikils mttu sn. Svo minnast vil g alltaf n. (Helga Finnsdttir)

Mamma, elsku mamma, man g augun n, eim las g alla elskuna til mn.

Mamma, elsku mamma, man g na hnd, bar hn mig og benti bjrt drarlnd.

Mamma, elsku mamma, man g brosi itt; gengu hlir geislar gegnum hjarta mitt.

Mamma, elsku mamma, mr huga skn, bjarmi inna bna, blessu versin n.

Mamma, elsku mamma, man g lengst og best, hjarta bla, heita hjarta, er sakna g mest. (Sumarlii Halldrsson.)

Elskulega mamma mn mjk er alltaf hndin n trin orna srhvert sinn sem strkur vanga minn. egar str g orinn er allt a skal g launa r. (Sig. Jl. Jhannesson.)

Tek g r gleymsku myrkri, mir, minninganna spjld, a er eins og englar gir a mr svfi kvld, star stjarna eilf skni inn myrkri svart, er sem kalinn hugur hlni, hmi veri bjart.

Man g alla st na,

ll n tryggabnd, yfir barnabresti mna breiddiru milda hnd, stundum vil g vera gur vnsta yndi itt. a er svo gott a eiga mur sem elskar barni sitt.

Hver ekkir mtt, er mir veitir, mild og krleiksrk? Allri sorg una breytir, engin er henni lk. Hvar finnst vinur hlr, svo gur, hjartans mkja sr? Hva er betra en blrar mur bros og hryggartr? (Kristjn Jnsson fr Skari.)

egar nir mnu hjarta og huga mr engin r og g ri a sj hi bjarta sem a ur mr bj er lausnin vallt nlg, ef um hana aumkt bi og me bninni kemur ljsi og ljsinu finn g fri.

, svo dapur er dagur vaknar, dgurrasi svo fjarri er. Mundu egar srast saknar og slin skn hvergi nlgt r a bn er falinn mttur er ig magnar sundfalt v me bninni kemur ljsi og ljsinu lagast allt.

g vil mta essum degi, fagna llu sem fyrir ber og g bi ess a g megi njta alls sem hann gefur mr. Ef g bi hverjum degi, hef g von sem aldrei deyr v me bninni kemur ljsi og myrkri g geng ei meir. (Pll skar/Brynhildur Bjrnsdttir.)

agna sumars lgin ljfu litum skiptir jrin fr. a sem var vori fegurst visnar oft fyrstu hr. Minning um ann mta grur mun vara alla t.

Viltu mnar akkir iggja akkir fyrir liin r. strki og umhyggjuna er vina errir tr. Autt er sti, slin horfin sjnir blinda hryggar-tr.

Elsku mamma, sorgin sr sviftir okkur glei og r. Hvar var meiri hjartahlja hnd er grddi, og hvlu bj reyttu barni, og bj um srin bar smyrsl, svo verk r dr.

Muna skulum alla vi, stargjafir bernsku fr.

akka gui gfudaga glaa, er mur dvldum hj. Ein er huggun okkur gefin aftur mtumst himnum . (Hfundur ekktur.)

a er svo margt a minnast fr morgni sku ljsum, er vori hl vi barnsins br og bj a skart af rsum.

Vi ttum geta eina ntt vorn anda lti dreyma, um dalinn ljfa austurtt, ar tti mamma heima. (Einar E. Smundsen.)

dkkni og dimmi yfir og dagsins loki nn, s vissa a ltinn lifir er ljf og sterk og snn. Hn er a ljs, sem lifir og lsir myrkan veg. Hn ljmar llu yfir svo rugg, dsamleg.

Vi samfer na kkum, j, kkum allt itt starf. Hrrum huga og klkkum

 hlaust gfu arf a eiga huga heian og hreina sanna lund, sem geri veg inn greian granna og vinafund.

N ertu han hafinn hrra og betra svi. ar st og al vafinn en eftir stndum vi. ig drottinn Gu svo geymi og gleji na sl. rum ra heimi r mi guaml. (Valdemar Lrusson.)

Vinkonan ga, vinaskjli hlja, varst oss bjartur geisli Drottni fr, af honum ir rek og krafta nja, ef ungbr sorg hjarta nu l. Af honum ir roskapundi dra og rtt til da heil starfagntt. n breytni sndi slargulli skra og sannan trna fram a dauans ntt.

Og Drottinn lt frii jn sinn fara, n fagnar nd n sl himins rann. n bla minning blessun vina skara, oss bendir anga Vegurinn er Hann.

Svo helga g r lji litla snaua, sem laufbla falli, grna beinn inn. g akka kynning na allt til daua og na elsku er tregar hugur minn. (Sigrur Einarsdttir, B.)

egar myrkur yfir grfi, og engin sust lnd. Gatan svo grtt og hrjstrug, ei glitti slar rnd. ttist rvinglan finna, a mr var trtt hnd, svo sterk og skjli bau mr. g skildi a af Gui var send.

Og a leiirnar skildu, s rur er bundinn var ar. Hann sterklega og tt var ofinn, og aldreigi slitinn var.

v er a mn hinsta kveja, a Hann, er mr sendi ig. Taki ig traustum rmum, er tkst forum mig. (Ingibjrg rnadttir.)

Npur er nttin, nidimm og kld senn kemur slin,

skir ll vld sorgin hn sefur slinni vst eftir vetur, vorar n. (Pll Eyr Jhannsson.)

N hngur sl a svar barmi sgur hm reytta jr. N blikar dgg blma hvarmi, blundar gul fuglahjr. hljrar ntur star rmum, allir f hvld fr dagsins hrmum. (Axel Gumundsson.)

Leiirnar skilja en ljs okkur skn, er liinna daga vi minnumst. g akka af hjarta og hugsa til n uns heima hj Drottni vi finnumst. (Hf. k.)

Vel er mtt til vinafundar vel s eim er sj og skilja hva vor eining mikils m sji upptk slla stunda sji margra kraft og vilja steypast fram sem straum .

Eitt er marki ein er leiin.

Ekkert skilur eirra vegi er v saman tla a n. oss skilji hbrnd heiin heyrum vr hverjum degi hver rum hjarta sl. (Hf. .)

J fgur eru Fljtin mn og frj af jarargrri, er mrgu blaa blmin n brekku standa gri. Og endurspegla aftur sig lygnum vatnafleti, g held a far fegri en ig menn fundi sveitir geti. (orsteinn Helgason.)

Tryggin h er hfudygg, helst ef margar rautir reynir, hn er v bjargi bygg, sem buga ekki stormar neinir.

Vilji g minnast vors og sku, vitja eg heim fjrinn minn. Hlr og fagur, fullur gzku faminn vi mr breiir sinn. Vaknar llum von hjarta, vtnin hlja, brosir jr,

egar slin sumarbjarta seiir vor Skagafjr. (Ptur Jnsson.) etta er fyrsta erindi af lji Pturs Jnssonar sem kenndur er Nautab en var bndi Eyhildarholti, Hraunum og Brnastum Fljtum en slai um og var gjaldkeri hj Tryggingastofnun. Lji heitir Til Skagafjarar og er svona prenta Skagfirskum ljum.

g horfi ljssins loga sem lsir hugskot mitt og s bjrtum boga brosandi andlit itt. (Snjlaug Gumundsdttir.)

Fallin er hjartans fgur rs og fl er kalda brin. Hn sem var mitt lfsins ljs ljfust allra er din.

Drjpa hjlt tregatrin og tmi fyllir allt. Ekkert sefar hjartasin slu andar kalt.

gul sorg sl mr nir, sr og vonar myrk en Drottinn t af gsku grir og gefur trarstyrk.

Hnpin vinur harmi slegin, hugann ltur reika. Kannski er hn hinumegin heilgum veruleika.

ert laus fr lfsins rautum og liin jararganga. En fram lifir andans brautum vidaga langa.

Heimur bjartur bur ar og brum kem g lka. verur allt sem ur var er verld finnum slka.

Drottinn verndar dag og ntt dularvegi njum. Aftur fru aukinn rtt eilf ofar skjum.

alltaf verur einstk rs, elsku vinan ga. krafti trar kveiki ljs og kveju sendi hlja. (Jna Rna Kvaran.)

Farinn ert friarstrnd frjls af lfsins rautum. Styrkir Drottins helga hnd

hal ljssins brautum.

Englar allir lsi lei lnum feralangi. Hefst n eilft viskei ofar slargangi. (Jna Rna Kvaran.)

A eilfarsi umvafin elsku frjls ert farin ferina lngu.

englaverld andinn linn, furfami frisll hvlir.

Takk fyrir tmann og tryggareli, mrgum mtum minningum er lifa. (Jna Rna Kvaran.)

skuggahmi slin dpur syrgir harmi slegin. ofin gleibliki gskumynda gngusporanna linu.

 sorgarbirtu strnuljma slargeisla hryggar er hamingjutr hjartatrega hvarfaflru fortar.

englaverld hnpinn gengur umvafin elskurkum yl. furarmi finnur rautalkn frjls af vivijum. Jna Rna Kvaran.

A eilfarstrnd umvafin elsku, frjls ert farin ferina lngu.

englaverld andinn linn, furfami frisll hvlir.

Takk fyrir tmann og tryggareli mrgum mtum minningum sem lifa. (Jna Rna Kvaran.)

Gu er nrri

allt er hljtt jning hverfur armi Drottins lknar ljsi.

Faru frjls fram veginn til gra verka eilfarfami um aldir alda.

Gu veri me r nrri framt fjarri stvinum en svo nrri heimi andans. (Jna Rna Kvaran)

Aldrei fellur ig ryk fyrir innri sjnum mnum. tt hef g slust augnablik rmunum sterku num. (ura Gari)

Ekki fr g alls mis, yljair mnu hjarta. Man g enn n brnablys bjrtu, og hri svarta. (ura Gari)

r hverju vildir bli bta, brosi var sem skin af sl. Vildir hugga, verma og kta, veita hrjum lkn og skjl. Gfugt allt og gott kenndir, ga elsku mamma mn, bttir allt og blu sendir. Bjrtust allra er minning n. (urur Briem)

Lei mig eftir lfsins vegi ljfi Jes heim til n, gfubraut a ganga g megi grtt virist leiin mn.

olinmi raut mr kenndu m koma hva sem vill, helgan anda af himni sendu hjarta krafti nu fyll. (H.I.)

g horfi t hafi hskasl. Inn skra skipin skreytt af aftangl nema eitt og eitt og v fr enginn breytt

Vi brnunum blasir brosandi framtin

au halda t heiminn hraust og kvein nema eitt og eitt og v fr enginn breytt

veist um verldina aumu varnarlausar hrmungar. ll vi eigum okkar drauma en rlgin ba okkar allstaar. g fer upp fjalli finn ar litla laut leggst og lt blmin lfs mns yndi og skraut nema eitt og eitt v fr enginn breytt (Haraldur Reynisson.)

Vi hfi ltum sorg og harmi og hrygg vi strjkum burt trin af hvarmi. N strt er skar lf okkar sorfi v fegursta blmi er fr okkur horfi.

Me st og krleik allt a r vafir og t tma fyrir okkur hafir tt muna miklu farin srt yfir alltaf huga okkar myndin n lifir.

Vi kvejum ig, amma, me sknu hjarta, en minning um famlag og brosi itt bjarta.

Allar linar stundir um ig okkur dreymi og algur Gu himnum ig geymi. (Sigfrur Sigurjnsdttir.)

Margt g vildi akka r og ess er gott a minnast a ert ein af eim sem mr tti gott a kynnast. (Gurn Jhannsdttir)

Vi komum til a kveja hann dag, sem kvaddi lngu fyrir slarlag. Fr manndmsstarfi miri roskabraut, hann m n hverfa jararinnar skaut, sem brnum tti a ba vernd og skjl er burtu kippt af lfsins sjnarhl. (Gurn Jhannsdttir)

komst eins og lti, blessa blm bjartasta lfsins vori. Fuglarnir sungu me stum rm, vi svifum svo ltt spori. gafst okkur dpstan unasm stinni og lfsins ori. (Gurn Jhannsdttir)

Me r var lfi svo ljft og hreint og ljmi yfir hverjum degi.

 sl inni gtum vi sigur greint, sonurinn elskulegi. varst okkur bi ljst og leynt ljsberi alla vegi. (Gurn Jhannsdttir)

g kve ig, hugann heillar minning bl, hjartans akkir fyrir lina t, lifu sl ljssins friar strnd, leii sjlfur Drottinn ig vi hnd. (Gurn Jhannsdttir)

(Gurn Jhannsdttir fr Brautarholti)

kk fyrir strf n, dugna og d og djrfung ori og verki, nafn itt mun lengi hj l vera skr og lifa itt hugsjna merki. (Gurn Jhannsdttir)

Drpur sorg dins vinar rann, Drottinn, huggau alla er syrgja hann, brnin ung sem brennheit fella tr, besti fair, grddu eirra sr. ert einn sem leggur lkn me raut lfsins rugustu yrnibraut. (Gurn Jhannsdttir fr Brautarholti)

Hver skilur lfsins hulda heljardm

er haustsins nepja deyir fegurst blm, a bturinn sem berst um reian sj brotna fyrst lendingunni m. A einn m hla ma af gleisng, annar sorgarinnar lkabng. (Gurn Jhannsdttir)

Sumarblrinn bli, hann ber til n inn fr mr krustu kveju og koss vanga inn. (Gurn Jhannsdttir)

Hann gekk hr um a gra drengja si, gladdi mdda, veitti reyttum li. eir fundu best sem voru vegi hans vinarel hins drenglundaa manns. vikjrin yru mski tvenn, hann tti sttir jafnt vi Gu og menn. (Gurn Jhannsdttir)

Angri skir okkur tum heim sem erum fvs brn essum heim vi skynjum ftt, en skilja viljum a skaparinn oss eilft lf til bj, a upprisan er llum slum vs og endurfundir vina parads. (Gurn Jhannsdttir)

Mig vantar or til a akka r, gninni geymi g bestu ljin, gullinu betra gafstu mr, gfuga st trygga sjinn og a sem huganum helgast er, hjartanu verur drasti grinn. (Gurn Jhannsdttir)

Vertu sll um alla eilf, elskulega ga barn. a stugt ig vi grtum reytt og mdd um lfsins hjarn eigum vi huga hrelldum helga von og bjarta r a eiga vsa endurfundi aftur ig a mega sj. (Gurn Jhannsdttir)

Vi burtfr na er sorgin sr af sknui hjrtun bla. En horft skal gegnum tregatr tilbeislu Drottin ha. og fela honum um vi r undina dpstu a gra. (Gurn Jhannsdttir) ( Gurn Jhannsdttir fr Brautarholti)

a er bt bli naua a bnin okkur huggun lr

og bak vi dimman daua Drottins miskunn auga sr. tt a flest feigarstrndum fjtri oss vi sorgirnar, bjart er yfir lfsins lndum ljft a mega finnast ar. (Gurn Jhannsdttir)

n er ljft a mega minnast miki gott var r a kynnast og gaman var a f a finnast og festa vinttunnar bnd er vi tkumst hnd hnd.

Orstr fagur aldrei deyr htt m v skrifa sguspjldum sar meir, saga n mun lifa. (Gurn Jhannsdttir) (Gurn Jhannsdttir fr Brautarholti.)

egar komstu var hltt, au voru okkar kynni, allt var gfugt, gott og bltt er gafst nvist inni, ef a jarlfs mddu mein mest var krleiksdin, skorinor og hjartahrein hollust gafstu rin.

(Gurn Jhannsdttir)

Vi kvejum ig me tregans unga tr sem trygg og krleik veittir liin r. n frnarlund var fagurt vistarf og fr r eigum vi hinn dra arf. (Gurn Jhannsdttir)

Elskulega amma er din, angri sra vekur tr, amma, sem var alla daga okkur bezt um liin r, amma sem a kunni a kenna kvin fgru og bnalj, amma, sem a vinlega okkur var svo mild og g.

Ef vi brek bernskuleikjum brotin lgu gullin fn, var gott a eiga mmu, er alltaf skildi brnin sn. Hn var fljt a fyrirgefa og finna llum meinum bt, okkur veittist ekkert betra en mmu mildi og krleiksbt.

Vertu blessu, elsku amma, okkur verur minning n vegi lfsins, vi alla,

eins og fagurt ljs, er skn. Vertu blessu, kristna kona, krleikanum gafstu ml, vertu blessu, gu ig geymi, ga amma, hreina sl. (Gurn Jhannsdttir)

Er grnkar jr og grsin spretta n og golan verur aftur mild og hl, er gott a mega hvlast hgt og rtt, er hmar ei og til er engin ntt.

kvejustund er margt a minnast , er murhjarta ga er htt a sl. En ftk or ei mikils mega sn, mti v sem gaf hn, hndin n.

g s ig koma og signa barnsins rm, me smu mildi og fyrr, er nlgast hm. Hi stillta fas, svo sterk hverri raun, stst veri, spurir ei um laun

Og egar loki lfsins fer er hr, og lknu reyta vinnudagsins er, hver minning veru mttug heit og klkk, um murst og krleik hjartans kk. (skar rarson fr Haga)

g var lti barn og g spuri mur mna hver munur vri glei og sorg. Mir mn strauk yfir hr mitt og svarai: S maur sem aldrei kennir sorgar hjarta snu getur ekki glast v hann ekkir ekki sorgina. (runn Magnea) Glein og sorgin e runni sofna hefur ssta blund slli von um endurfund, n englar Drottins undurhljtt r yfir vaki sofu rtt. (Aalbjrg Magnsdttir)

egar fi-rull rennur rkkva fyrir sjnum tekur, sr hjarta sorgin brennur sknu harm og trega vekur.

Hart barist huga djrfum me hetjulund til ssta dagsins llu nu stri og strfum sterkur varst til slarlagsins.

llum stundum, vinur varstu veittir krleiks yl af hjarta.

Af num aui okkur gafstu undurfagra minnig bjarta. (Aalbjrg Magnsdttir)

Gu vill a g s honum slskinsbarn er s og skn fyrir hann heimili, skla, hverjum leik, sem honum gejast kann.

Gu vill a g reynist af hjarta hlr vi hvern sem er me mr, og geti snt hve glatt og ljft gei barn hans er. (Bjarni Jnsson)

Beri aldrei heift hjarta, heiminum sendi geisla bjarta og llu gu lji li. Me orku ljss fr lfsins veldi lami heimsins skuggaveldi svo allar jir list fri.

Gerum einn og ll vor besta aldrei m oss trna bresta v einn er Drottinn llum nr. Lknar sr og mannameinin molar jafnvel kaldan steininn narlindin ljf og tr.

essi bn er bn til yar beri hi hvta merki friar og rjfi hvergi rttlti. Eins koti og hrri hllu hjartans dygg er fyrir llu v hn geymir guseli. (rra Gumundsdttir)

perlubandi daganna er alltaf einn og einn

sem eitthva srstakt hefir manni a fra. minningunni ljmar hann sem ekta ealsteinn og angar eins og lambagrasi skra.

mean okkar verld spinnur vofelld vinarbnd og vitund manna knr hrpustrengi. Vi urfum ekki a ttast um andans draumalnd n ra lf me varanlegra gengi. (rra Gumundsdttir)

Mrugn munni mildur lfi um vanga

lundin ljf og fr.

Lng var lfsins ganga leiarendi fundinn

minning bjrt og bl. (Ingi Steinar Gunnlaugsson)

Gur engill Gus oss leiir gegnum jarneskt bl og str, lttir byrar, angist eyir, engill s er vonin bl.

Mitt hryggar dimmum degi drlegt oss hn kveikir ljs, mitt ney vorum vegi vaxa ltur gleirs.

a lokist aumum aftur allar dyr jru rtt, helgrar vonar himinkraftur hjlparlausum eykur mtt.

er hjartabenjar bla, bregst hver jarnesk sto og hlf, megnar sollin sr a gra signu von um eilft lf.

er jarnesk bresta bndin, bltt vi hjrtu sorgum j vonin segir: Heilg hndin hntir aftur slitinn r.

Blessu von, brjsti mnu

b mean hr g dvel, lt mig sj ljsi nu ljmann drar bak vi hel. (Helgi Hlfdnarson)

, meistarinn fr himnahll, sem himinfri kennir ll, hve fvs g og aumur er, ef eigi lri g hj r. , lt til mn og lei mig inn sem lrisvein skla inn. (Helgi Hlfdnarson.)

Hver fgur dygg fari manns er fyrst af rtum krleikans. Af krleik sprottin aumkt er, vi ara vg og gvild hver og frisemd hrein og hgvrt ge og hjartapri stilling me. (Helgi Hlfdnarson)

Af helgum augum hrynja tr, helgri sl er tregi sr og trygg helgu gei. Hv grtur s, er gefur fr? Hv grtur mannkyns lf og r? Hv grtur himna glei? (Helgi Hlfdnarson.) fyrsta erindi slms 145 eldri tg

Hva m hvld mr veita, harmar lfs er reyta, og mig rautir j? Hvar m huggun finna? Hvar er eymda minna fulla bt a f? Hr er valt heimi allt, sorg og nauir, stt og daui sfellt lfi jaka.

Burt fr bli hru, burt fr tra jru lt upp mn nd. Tran stvin ttu einn, sem treysta mttu, Gus vi hgri hnd. Js hj er hjlp a f, hann r blur huggun bur, hvld og lkning meina. (Helgi Hlfdnarson.)

Hve slt hvert hs, er sinna meal gesta r sfellt bur heim, , Jess kr. hsi v er ht hin besta, er heimskn na dag hvern last fr.

Hve slt hvert hs, ef hjn ar saman ba helgri tr og von og krleik eitt

og sfellt augum slna til n sna, um samfylgd na bija rtt og heitt.

Hve slt hvert hsi, ar sem athfn alla r allir helga' og gjrvallt dagfar sitt. sar til samvistar munt kalla slurka drar hsi itt. (Helgi Hlfdnarson.)

Gur engill Gus oss leiir gegnum jarneskt bl og str, lttir byrar, angist eyir, engill s er vonin bl.

Mitt hryggar dimmum degi drlegt oss hn kveikir ljs, mitt ney vorum vegi vaxa ltur gleirs.

Blessu von, brjsti mnu b mean hr g dvel, lt mig sj ljsi nu ljmann drar bak vi hel. (Helgi Hlfdnarson.)

vindur blsi litla logann inn og lka streymi regn hann blikar arna. v flguru ekki htt himininn? ar hltur a vera fgur stjarna.

(. Helgi Hlfdnarson)

Upp han himininn horfa augu mn. Langa vegu um ljrann minn logar stjarnan n. a vi sum sm og vtturnar blu villi okkur sn, fer g, vinur minn, verldina enda vegna n. (Olga Gurn rnadttir.)

g gli vi blmi sem gafst mr. N er ilmur ess beiskur og blin drjpa. Ef g kyssi a falla blin af, en krnan stendur eftir og grtur. (Nna Bjrk rnadttir.) Sknuur e. Nnu Bjrk

g tti afa sem minnti ig me hvtt hr og htt enni,

og hann lktist r mest v, finnst mr n egar hann er farinn. Samt var nvist hans lgml.

g ttaist hann ekki en leit hann smu augum og g n horfi til n (Matthas Johannessen.)

N er ei anna eftir en inna akkar-ml og hinstri kveju kveja ig, kra, hreina sl. n starorin gu og starverkin n. hljum hjrtum geymast, tt hverfir vorri sn. (Einar H. Kvaran.) Einar H. Kvaran, Lj

Minning fegur mannsins sorga, mnaljmi aura borga, ylur fornra stargla, angan bleikra yrnirsa, geislum slru gengnar urir, grtur bak vi lstar hurir,

brir ela ankans hlja, egar allar lindir frjsa.

Vori be inn vkvar trum, vakir sl yztu brum, greiir hinzta geislalokkinn, grfir sig a brjstum hranna. Moldin a r mjk skal hla, murlega um ig ba, rtta r rekkjustokkinn rs r lundum minninganna. (Magns sgeirsson.)

g horfi gegnum gluggann, grafhljri vetrarnttu, og leit eina litla stjrnu, ar lengst ti blrri nttu. Hn skein me svo blum bjarma, sem bros fr linum rum. Hn titrai gegnum gluggann, sem geisli sorgartrum. (Magns sgeirsson.)

a bur okkar bak vi dauans haf hi bjarta land, sem trarvissan gaf og ar er ekki jning lengur til n yrnibraut vi il.

A lni fenginn lfsins neisti er. Til landsins bjarta hann vi andlt fer og vinir koma ar me hjlparhnd hinni miklu strnd.

r sorgarfjtrum slin verur leyst, sigur yfir broddi dauans treyst og gengi fram glei yfir v a geta sst n. (Gumundur Kristjnsson.)

Hverfur margt huganum frlast sn er bjart egar g minnist n.

Allt er geymt allt er vsum sta engu gleymt, ekkert er fullakka. (Oddn Kristjnsdttir.)

Himnafair, hjlp mr veittu, heyru bnarandvarp mitt. Sorg glei brum breyttu, svo blessa finni g ljsi itt. (Jn lafsson.)

En svo hef g hlera og haft fyrir satt, hrin tk a r a sveigja og feigin a hlum r helskna batt, sem hetja kunnir a deyja. (Theodra Thoroddsen.)

essar sustu ntur voru engin or sg en hrmkld augu eirra slkktu einasta lfskertinu.

essar sustu ntur voru daprar, lfssnauar.

---

Og a kvldi hins sasta dags axlai hann vtumykju sna og hlt t nttina.

r myrkrinu hvarflar bitur hugur til essara sustu ntta. (Vilmundur Gylfason.) Maur og kona, e. Vilmund

Engan arf g ttast voa eigi' hin dekkstu rumusk. Gegn um lfsins brim og boa

ber mig drottinn fami . egar hinsta brotnar bra, brt g skip vi feigarstrnd, framhaldslf fegra heimi fel g, gu! na hnd. (Erla.) bkinni Hlublm, 1937, e. Erlu

Margir grta bliknu blm. Beygja sorgir flesta. n ess nokkur heyri hljm, hjartans strengir bresta.

Valta fleyi vaggan sr votum hafs brum. Einatt mna eftir r augun, stokkin trum.

Enginn getur meina mr minning na' a geyma. Kring um hll, sem hrunin er, hugann lt g sveima.

, sem heyrir hrynja tr, hjartans titra strengi, grddu etta sorgarsr, svo a bli' ei lengi. (Erla)

Tveir restir byggu birkigrein, batt me tryggum stin ein. En hjrtu eirra harmur skar og hljta'a skilja srast var. eir hfu dapran sorgarsng er sendi hljm um skgargng.

sng hinn fyrri Sjafninn minn! g sran harm vi skilna finn. g sakna ess er sll g naut, er sorgin fylgir mr braut. sjumst aldrei stin mn, g allar stundir minnist n.

klkkum rmi kvakar hinn: N kvejumst vi hinsta sinn. eir hldu sinn hvora tt og hurfu t fjarskann brtt. En kveja lei um himinshvel, hinsta sinn: Far vel! Far vel.

einn stundlausan dag benda hausttrjafingur til lofts eins og r eftir dansi og lkurinn breytir um rm fr sorg yfir marglita r eftir vernum hafsins

einn stundlausan dag greypi g mynd na skin og geri mr gn. (orgeir orgeirson.)

Enginn skuggi, ekkert sk mir burtu minning na, hn mun vina hjrtum skna allar stundir, ung og hl. Brosi itt var bjart og hreint.

a var ljsblik innar slar, a dr aldrei neinn tlar, vermdi og grddi ljst og leynt.

Hva skal segja? Orin ein greina ei meir en hug vorn hlfan, hgvr gnin manninn sjlfan dylur, og hans innri mein. Aeins hljlt hjartans kk streymir ljft fr sl til slar. Sknu vina enginn mlar, og v er stundin kveju klkk. (Gunnar Einarsson.)

Alla vi erum vi a ganga gegnum astur, sem vekja me okkur glei og sorg. Vi getum afneita essum tilfinningum, ea haldi utan um r,

fundi r og uppgtva, a vegna eirra hfum vi frst nr v a skilja, hva a er, a vera manneskja. (Bragi Sklason.)

, vef mig vngjum num til verndar, Jess hr, og ljfa hvld mr lju, tt lni breyti sr. Vert mr allt llu, mn sta speki og r, og lt um lfs mns daga mig lifa af hreinni n.

Tak burtu brot og syndir me bli, Jess minn, og hreint mr gefu hjarta og helgan vilja inn.

Mig geym gslu inni. Mn gti n n bl, a fri og hvld mr fri hin fagra nturt. (Magns Runlfsson)

Lifu sl ljssins heimi lj r voru jafnan kr. snum fami gu ig geymi glein var r alltaf nr,

unaur hennar um ig streymi eins og ferskur sunnanblr. (Valdimar Lrusson)

g kve ig n kri vinur, Kve ig hinsta sinn. slenski eal hlynur, einstaki vinur minn. (Valdimar Lrusson)

lokast hljlaust rreytt augu mn, inn draumsins lendur hverf g brtt, hvar vi mr blasir birta sem ei dvn, birta, sem a dreifist vtt og htt,

birta sem a gefur mrgum mtt, og mrgum veitir ri og nrri sn. (Valdimar Lrusson) A kvldi e Valdimar

Hann stendur fjrunni horfir hafi, himinn tr og fagurblr. Allt er lfskrafti vorsins vafi, vonin brjstinu hrein og klr, vetrarins unglyndi gleymt og grafi, geislandi fegur um enni og brr.

Minningar a honum stugt streyma, stormsm vi um hugann fer.

Um lina daga hann ltur sig dreyma lf'ans hafi n borist sker. Hann ri og elskai hafsins heima. hillingum allt etta finnur og sr.

Hr vildi hann ljka langri vi, leggjast til hvlu vi sjvarni. Ba ess hljur a gu sr gfi af gsku sinni eilfan fri. A mtti hann ra slgullnum svi og skja gjful fiskimi. (Valdimar Lrusson)

Loks er dagsins nn enda, ti birtan dvn. Byrgu fyrir blkkum skugga, bjrtu augun n. g skal erra tr ns trega, tendra falinn eld, svo vi getum saman vinur, syrgt og glast kveld.

Lfi hefur hendur kaldar, hjartaljfur minn. Allir bera sorg sefa, srin bla inn. Trin falla heit hli, heimur ei au sr. Sofna vinur, svefnlj, mean syng g yfir r.

reyttir hvlast, gla nttin, aggar dagsins kvein. Felur brtt fami snum fagureygan svein. Eins og hljur engill friar yfir jru fer. Sof vran, vinur, g skal vaka yfir r. (Hf. k.) Svefnlj e. ??

a er ekki verlaust a vaka ef vel er a stundinni gtt, og fara ekki feti til baka ef Frelsarinn hefir oss mtt. (Kristjn Kristmundsson.)

komst til a kveja gr. kvaddir og allt var svo hljtt. glugganum frostrsin grr. g gat ekkert sofi ntt. Hvert andvarp fr einmana sl. Hvert or sem var mynda n hljms, n greindist sem gaddfrei ml gervi hins lfvana blms.

En stormurinn brst inn b me brimgn fr klettttri strnd. En reium og rjkandi s hann rttir oft grandi hnd. v krp g og bn mna bi, bn sem hjartanu er skr. , yrmdu honum, gefu honum gri. Hver gti mr or essi l? (Freymur Jhannsson)

Mig dreymir heim um dimmar kaldar ntur. Mig dreymir heim til n, , mir kr, er hjarta reytt hmi dapurt grtur

og hnga tr sem ein skili fr.

Og egar blessu slin gegnum glugga me geislum snum strkur vanga minn, mr finnst a vera hnd n mig a hugga og hjarta last r vi barminn inn.

Er sunnan gestir sumarlandsins berast sngvavngjum norur bjartan geim, og vinir fagna, vorsins undur gerast verur yndislegt a koma heim. (Freymur Jhannesson.)

Hngur sl a svi, syrgir jarargrur. Kveja rsir a kvldi klkkvar sna mur. Mtist lf a morgni og menn banastundum. Fegnir vera vinir vinar endurfundum

Flnar gras, tt gri, grnar hr me rum, klnar dagur a kvldi, kveja bros me trum, fast menn og fara, finnast menn og skilja. Lgml lfs og daua

ltur drottins vilja. (Sigursteinn Magnsson)

Fegurin er fr r barst, fullvel tti sanna, a yndi okkar allra varst, engill meal manna.

Hlutverk itt heimi hr, hafir leyst af hendi. Af eim skum eftir r, Gu englahpa sendi.

S besta gjf er gafst mr, var gleislin bjarta, sem skna skal til heiurs r, skrt mnu hjarta. (B.H.)

En vst er a gott a geta gefi ann tn strengi, sem eftir a vin er liin, mar ar hltt og lengi.

N sit g hr hljur og hugsi og horfi yfir gmul kynni. Og sknuur breytist blessun og bn yfir minning inni. (Sigurjn Frijnsson)

, heita og margreynda murst, milda og sterka, sem aldrei brst, og Drottins vors drasta gjfin. Hve lk er hn elsku lausnarans, er leiarstjarna hvers einasta manns, er lsir um hauur og hfin.

Hn hugsar ekki um sinn eigin hag, en llu frnar, og ntt og dag g veit, a hn vakir og biur. Hn heyrir barnanna hjartasltt og hlustar og telur hvern andardrtt, hn beygir sig bljg a eim niur.

Hn kyssir au, vaggar eim bltt blund, hn brosir og grtur smu stund, a brjsti sr vikvm au vefur og veitir eim af snu lfi lf, er ljs eirra, vernd og bezta hlf. Hn er engill, sem Gu oss gefur.

Gu blessi ig, mir, glei og raut, og geislar fr himins stjrnu braut r lsi um farin rin. Og sl n glejist vi hjarta hans, vors hjartkra, ga frelsarans, er skilur bezt tregann og trin. (Sumarlii Halldrsson)

Hvlk harmafregn hjartansstrengur hvn. Dynur dauaregn, daprast augu mn. Lokast birtubr, og brosin hl og skr. Er vinur fellur fr, frist myrkur nr.

Hafu hjartans kk mr horfin stund er kr. minni mnu, klkk er minning hrein og skr. gengur um gleilnd, r glampar slin hei og vi herrans hnd heldur fram lei.

Gu alheimsgeim geisla sendu inn. Til lknar lju eim ljs myrkri inn, er harmar ungir j og jaka hjartasr, styddu og styrktu , strjktu votar brr.

Drottinn ljsa og lfs

lju huggun eim, er lta kvlum kfs kaldan og dimman heim. Lttu helga hnd harma lkna sr, sefa sjka nd, svia eirra tr. (Pll Janus rarson)

S stjarnan sem gli gr og gladdi huga minn. Leiftrar enn ljmandi skr tt lkamans flni kinn.

leitair ltt a hrri um lfs ns skei, en hlir a hjartans grri hamingju lei.

N ertu horfin meal heilladsa hloftin bl. Heilagir englar um hauur r lsa og hrpurnar sl.

En sorg og glei sna ri spinna rlagavef. Lkn me raut er lngum vor grir; hi ljrna lfsins stef. (Gunnr Gumundsson)

Leiin heim e.Gunnr

Hann bar leyni hljan harm hvergi sust tr. Og enginn veit annars barm hve und er djp og sr. (. K.)

Bltt lti blm eitt er, ber nafni: Gleymdu ei mr. Vri g fleygur fugl flygi g til n. Svo mna slu n sigraa hefur , engu g unna m ru en r. (sk jvsa.)

Megi gfan ig geyma, megi Gu r fra sigurlag. Megi sl lsa na lei, megi ljs itt skna srhvern dag. Og bnar bi g r, a vallt geymi ig Gu hendi sr. (. Bjarni Stefn Konrsson) rsk bn

Aldan hngi til a mta r,

vindurinn s bak r, slin vermi andlit itt, regni falli milt a jru. Og allt til ess a vi sjumst n, varveiti ig Gu rmum snum. (rsk blessun.)

Vi ttum ljs svo undur hltt og bjart, okkar veg a stri geislum snum. a dr upp sk svo dauans gnar svart. Einn dag var ljsi horfi okkur snum.

En a hyrfi skn a bak vi sk, skynjum ei ann geisla, er fr v stafar. En aftur birtir efalaust n; a okkur lsir hinummegin grafar.

minninganna skara skulum eld; Hann skoti getur bjarma fram veginn og ylja ar til kemur vikveld og kra ljsi birtist hinum megin.

Er a v kemur, ska viljum ess, a eina hvlu bi megum gista og vakna afturelding saman hress, endurheimtum ljsi okkar missta. (Arnr Sigmundsson)

Gtur eru greiar

gengur allt haginn n a lokum leiar lii er daginn. Falla fjarskans skorur fyllist hugur langan hallar heium norur heilsar ingeysk angan. (Arnds Bjrg Steingrmsdttir)

Elskulega amma, njttu eilflega Gui hj, umbunar ess, er vi hlutum, vallt inni hendi fr; varst okkar ungu hjrtum, eins og egar slin hl, vorblmin me vorsins geislum vefur sumarfegur .

Hjartakr amma, far frii, furlandi himneskt , sundfaldar akkir hljttu num litlu vinum fr. Vertu sl um allar aldir, alvaldshendi falin ver; inn landi unasbjarta, englar Drottins fylgi r. (Hf. k.)

N er lfsins leiir skilja,

loki inni gngu jr. Flyt g r af hlju hjarta, hinstu kveju og akkargjr. Gegnum rin okkar bjrtu, tti g ig glei og raut. Umhyggju sem aldrei gleymist, vallt lst mr falla skaut. (Hf. k.)

Okkar dpstu starakkir ll af hjarta frum r. Fyrir allt sem okkur varstu, yndislega samlei hr. Drottinn launar, drottinn hefur dauann sigra, lfi skn. Hvar sem okkar liggja leiir, lifir hjartkr minning n. (Hf. k.)

Tminn lur tru mr taktu maur vara r. Heimurinn er sem hla gler hugsau um hva eftir fer. (Hf. k.)

Tendrast sl slu mr, st burtu strkur. t mun g akklt r, ar til yfir lkur.

Allar stundir okkar hr er mr ljft a muna. Fyllstu akkir flyt g r fyrir samveruna. (Har. S. Mag.)

tt dpur s n slin, mrg hr renni trin, mikla hlju enn g finn verur alltaf afi minn. (Hf. k.) grein Hebu Daggar 2.6.06 um afa, Kjartan J. Hallgrmsson

Gott er r, vina, gus dr a vakna, ig gladdi lngum himininn a sj. Vst er oss ungt a sj bak og sakna samvista inna. En oss skal huggun lj: vr eigum lka r lfsins svefni a rakna. (Gsli Thorarensen.)

varst s hetja svo hl og g a hugljfa vildir sna. g tni huganum brosandi blm og breii kistuna na. (S.G.)

reyttur leggst g n til na,

nar fair, gttu mn. Alla mdda, alla ja endurnri miskunn n. Gef llum ga ntt, gef a morgni njan rtt llum eim, aftur vekur, eilft lf, eim burt tekur. (lafur Indriason.)

Fair lfsins, fair vor, fair alls sem grr og lifir. sem ekkir ll vor spor, num brnum vakir yfir.

Lttu na ljma sl lndum llum blessun skna. Hvar sem haldin eru jl, herra klr minning na (Karl rarson.)

Friar engill frelsis blur, friarhugsjn lifi nu, sem llum birtu bur beru ljs itt inn til mn (Karl rarson.)

r kra sendi kveju me kvldstjrnunni bl a hjarta, sem tt,

en sem er svo langt r fr.

ar mtast okkar augu, tt ei oftar sjumst hr. , Gu minn vallt gti n, g gleymi aldrei r. (Bjarni orsteinsson.)

Sofu, ljfa, sl til viar hngur, svefn og draumar fria hjartans r. Mean hmi hljtt jru sgur, hvtur engill loki inni br. (.H.J.)

huganum reika g heim til n mir og hugsa um forna og liinna t. finnst mr sem ur faminn mr bjir og fagnandi kyssir mig strk og bl. hverfi mr ska og alvara lfsins um eirarlaust sjvardjp hreki mitt fley hljti g mu mtgangi kfsins mir mn kra g gleymi r ei.

Allt er heiminum hverfult og ma en hann sem er ljsi vegferarbraut hann veiti r ngju og gntt sinna ga fr gjrvllum verndi ig sorgum og raut. J alvaldur Drottinn r gtuna greii

og gefi r hamingju, farsld og au. Hndin hans jafnan fr httu ig leii huggun r veiti og fori r nau. (Svafar jbjrnsson.)

Kra vina, g sakna n, g vildi a kmist aftur til mn. En ert umvafin ljsi ar, eins og varst reyndar alls staar.

Srt er a horfa eftir r, en g veit a munt muna eftir mr. v itt hreina hjarta og bjarta sl, munu erra okkar trega tr. (Sigrur Vigds rardttir.)

tmi eins og lkur fram lur um lfsins krppu bugur alltof fljtt. Markar okkur mjg svo undan svur, minnir ig, gengur ttt og tt.

Ekkert kvikt sem andar fr ig fli, a flnar allt og mist burt um s. Galdur enginn getur ig sni glottir bara og hist alla t

Samt linar og lknar hjartasrin og leggur vi au smyrsl n srhvern dag. Svo tnast eitt og eitt burtu rin

eins og dgrin bjrt um slarlag.

tmi sem a tf vilt enga gera vi tltum etta lf eftir r, llum stundum viljum hj r vera og vita meir um tilvist okkar hr. (Valgeir Skagfjr.)

Bltt mr kenn a bija, bnin veitir fr. Indl bnaija eykur fri og r.

Kenndu mr a krjpa kross inn, Jes vi. Lttu, Drottinn, drjpa dr hjarta og fri. (. Bjrgvin Jrgensson)

Gu vill a g s honum slskinsbarn, er s og skn fyrir hann heimili', skla, hverjum leik, sem honum gejast kann.

Gu vill a g reynist af hjarta hlr vi hvern sem er me mr, og geti snt, hve glatt og ljft gei barn hans er. (Bjarni Jnsson.)