Kool Nieuws van de Károli - 10

Nieuwe Levenstekens uit Midden- en Oosteuropa

van Anne-Marie Kool
Jaargang 3

Email: amkool@t-online.hu

“Looft de Here, mijn ziel, en vergeet niet Ook de gemeente van Oud-Alblas
een van zijn weldaden.” Ps. 103:2 heeft op vele wijzen haar
betrokkenheid getoond in de
“Weest in geen ding bezorgd, maar laten afgelopen weken en maanden. Ik
bij alles uw wensen door gebed en
geniet nog elke dag van de vele
smeking met dankzegging bekend
worden bij God. berichten en wist en weet mij
En de vrede Gods, die alle verstand te gedragen door jullie gebeden.
boven gaat, zal uw harten en uw
gedachten behoeven in Christus Jezus.”
Fil. 4: 6+7.

Budapest, 27 juni 2009.

Aan de Herv. Gemeenten te Houten

en te Oud-Alblas!

Beste vrienden en familie!

Gelukkig kan ik mijn nieuwsbericht

zelf weer schrijven! Ik kan weer
regelmatig zitten, en wil daarom
beginnen met allen te bedanken voor
het medeleven dat ik in de afgelopen
periode heb mogen ervaren.
Vele kaarten, telefoontjes en brieven
met evenzo veel goede wensen en
meeleven zijn in Boedapest
aangekomen. En dan nog die
bloemengroet van de kinderen van
de gemeente in Houten: bloemen die
nooit verwelken!
1. ábra Bloemen van de kinderen uit Houten
2. ábra Tekens van meeleven. De boeken zijn
niet meer zichtbaar!
De vele maanden thuis in bed en de
twee perioden in een ziekenhuis
hebben hele nieuwe ervaringen
opgeleverd. Kennismaken met het
Hongaarse gezondheidssysteem is
een reis door een tot nu toe geheel
onbekende wereld met ook een hele
nieuwe woordenschat. Als de
fysiotherapeut mij probeert duidelijk
te maken welke oefeningen ik moet
doen heb ik vaak het gevoel dat hij
“chinees” spreekt.
Artsen en verpleegkundigen die
ondanks alle problemen met veel
liefde hun werk verrichten en dikwijls
heel benieuwd waren naar die
mevrouw die zo goed Hongaars
spreekt maar uit Nederland komt,
hoogleraar is en “iets met God te
maken heeft.”
 -2-
Heel veel gesprekken kregen een
andere dimensie, vragen van geloof
en de betekenis daarvan voor je
dagelijks leven vormden al snel
onderwerp van gesprek.
Medepatienten die wel van de Here
God gehoord hadden, nog wel enige
relatie met het geloof hadden maar
nu.... vooral getekend door het leven
en met grote afstand van wat ze ooit
geleerd hadden. Zending is - zo werd
ook nu weer duidelijk - niet een
kwestie van ver weg, ergens in een
land waar men de Bijbel niet kent.
Levens- en geloofsvragen liggen zo
dichtbij. Ook in Europa! Of: juist in
Europa!
De achterliggende periode was er
voor mij een waarin ik opnieuw
bepaald werd bij mijn opdracht hier
in Midden- en Oost- Europa. Mensen
helpen op hun zoektocht, op hun
weg naar de Here God. Dat zijn in
mijn dagelijkse werk vooral
studenten, maar in de afgelopen
periode ook vele anderen die ik
tegen kwam. Vaak had ik het gevoel
dat ik stage liep om het hongaarse
levensgevoel beter te leren kennen.
Voortdurend had ik hulp van anderen
nodig. Dat opende vele deuren! Mijn
gedachten gaan daarbij uit naar Lilli,
de pedicure die een paar keer bij mij
thuis kwam. Ze vertelde dat ze als
Bulgaarse min of meer betrokken
was bij de orthodoxe kerk maar zich
er niet meer thuis voelde. Ze stelde
de ene vraag na de andere. Enkele
weken geleden lazen we samen Joh.
15 en baden we. Ze leende mijn
bijbel om die te gaan lezenn.
Afgelopen zondag was ze voor het
eerst in onze kerk.
“Majd én” – Laat mij dat maar
doen
Ik werd ook bepaald bij het feit dat
ik niet degene ben die alles in
handen kan of moet houden.
Ziek zijn betekent ook je opnieuw
leren overgeven aan de weg die de
Here God met je gaat. Ica, een
zuster uit de Gazdagrét gemeente
die me veel heeft geholpen riep
steeds: “Majd én”, laat mij dat maar
doen! als ik weer eens de neiging
had iets op te rapen, of iets snel
even aan te pakken.
Onze gesprekken gingen uiteraard
over ziek zijn en over het volgende
doktersbezoek en ook over gewone
alledaagse dingen als het opknappen
van haar flatje. Maar ook over de
betekenis van het geloof in ons
leven, over de vragen en over de
richting die de Bijbel ons wijst.
3. ábra Ica
De koelkast en diepvries wordt
volgestouwd met eten als het nodig
is en bezoek in het ziekenhuis is
vanzelfsprekend.
In alle maanden die ik thuis was heb
ik hulp nodig gehad. Die hulp werd
volop geboden vanuit de gemeente.
Geen formele procedures voor
thuiszorg, geen vraag of de hulp wel
mocht koken en strijken of discussies
over eigen bijdragen. De kerkelijke
gemeente en in het bijzonder enkele
gemeenteleden weten wat
mantelzorg is, wat diaconale hulp is.
Misschien zijn er niet eens
Hongaarse woorden voor en doet
men het gewoon. Je komt als het
 -3-
nodig is iedere dag een paar keer,
blijft om te helpen, kookt of brengt
eten mee.
4. ábra Glazen potten waarin de meest heerlijke
maaltijden werden gebracht als tekenen van
God's voorzienigheid
De zoete inval
Na de operatie en mijn terugkeer uit
het ziekenhuis diende zich een
nieuwe fase aan. Een fase waarin
langzamerhand mijn conditie wat
verbeterde en een fase waarin
verschillende mensen met een
zekere regelmaat langs kwamen.
Er was tijd voor gesprekken met
Krysia een Poolse studente die aan
de Karoli studeert en vele vragen
heeft over het vreemdeling zijn of
vooral aangezien worden als
vreemdeling in de Hongaarse
samenleving. Tijd voor gesprekken
met Zsuzsa die recent als hoogleraar
aan een van de Hongaarse
universiteiten was ontslagen. Ze
kwam om te helpen maar we
spraken ook heel veel over geloof en
kerk, allemaal nog heel nieuw voor
haar. Een jaar geleden kwam ze voor
het eerst naar de gemeente nav het
overlijden van haar vader. Sindsdien
sloeg ze geen enkele keer over. Een
maand geleden deed ze belijdenis.
Beci, een van mijn studenten die
deze week afgestudeerd is op een
missiologisch onderwerp (de taak
van de kerk onder vluchtelingen),
kwam regelmatig langs. Dorottya
nam spontaan mijn taak in de
begeleiding van zijn doktoraal
scriptie over. Waar mogelijk heb ik
geprobeerd hem te helpen. Het is
bijzonder verheugend dat hij cum
laude is afgestudeerd.
Eszter Dani, een van de predikanten
van Gazdagrét gemeente is ook een
regelmatige bezoekster. Soms
zomaar even om koffie te drinken,
vaak iets langer om te studeren en
te praten over de opdracht die ze in
de gemeente heeft. Soms om een
klusje te doen als even mijn
vuilnisbak te legen. Missionair
gemeente zijn voor de wijk en ook
voor de Roma is haar op het lijf
geschreven.
Hoe verder?
Ruim een half jaar ziek betekent ook
een half jaar weg uit de dagelijkse
gang van zaken in de universiteit.
Voorzichtig probeer ik de draad weer
op te pakken, al word ik voortdurend
geconfronteerd met het feit dat ik
nog flinke beperkingen heb. Ik
probeer trouw mijn oefeningen te
doen, en begin langzamerhand de
draad met thuis werken weer op te
pakken.
Gastenboek van Anne-Marie Kool
Gastvrijheid is voor sommige mensen
een vanzelfsprekendheid. Zo iemand is
Anne-Marie. Er zijn zeker lezers van dit
nieuwsbericht die dat volmondig beamen
kunnen. Een aantal van u heeft dat
recent nog ervaren. Het hoort bij haar
en ook bij het leven en werken in
Hongarije. Als je met Hongaren spreekt
over de moeilijke jaren van de
communistische periode, dan krijg je ook
altijd iets te horen over hoe vindingrijk
men was met het zorgen voor eten van
het gezin en de familie. Zelf bakken,
fruit bewerken en groenten op
verschillende manieren inmaken zijn
basisvaardigheden die destijds goed van
pas kwamen en nu nog dagelijks
beoefend worden. Wat dat met Anne-
Marie te maken heeft? En met haar
opdracht als hoogleraar missiologie? Is
dat niet een privé aangelegenheid? Zei
niet ooit eens iemand dat de beste
 -4-

geestelijke gesprekken ontstaan aan de

keukentafel? En genieten niet velen van
een gezamenlijk moment bij het koken
of aan de afwas?
Anne-Marie werkt al heel veel jaren in
Hongarije en heeft al die jaren heel veel
gasten ontvangen. Mensen die op
bezoek zijn bij de universiteit of bij een
plaatselijke gemeente, studenten en
collega’s uit de hele wereld. Mensen van
ver weg en dichtbij. Niet alleen
geografisch maar ook wat hun
levensovertuiging betreft. Er is altijd
iets van je gading: iets te eten of te
drinken en bovenal een open oor.
Inspirerende gesprekken en dingen om Anne-Marie Kool werd in 1993
verder over na te denken, een verwijzing uitgezonden door de GZB en was
naar een boek, een artikel of een jarenlang verbonden aan het Protestants
bijzondere ervaring. Geen praatje voor Zendingsinstituut (PMTI) in Budapest
de vaak, het gaat over de Zaak. (Hongarije). Vanaf 1 september 2006 is
De gastenboeken spreken boekdelen. zij verbonden als hoogleraar missiologie
Mineke Hardeman aan de Karoli Reformatus Universiteit
(KRE) en geeft leiding aan het Central
and Eastern European Institute for
Weest in geen ding bezorgd Mission Studies (CIMS). Verder is zij
De gevolgen van de financiele crisis aktief betrokken bij de hervormde
zijn ook hier heel duidelijk te gemeente in de flatgebouwenwijk waarin
merken. Collega’s komen van de een ze woont (Budapest/Gazdagret).
op de andere dag op straat te staan,
en geplande programma’s kunnen Giften voor het werk kunnen worden
niet doorgaan. Het lijken soms wel overgemaakt op giro 28016 tnv GZB,
paniek reakties. Dit soort berichten Driebergen.
grijpen je aan. Vooral als het
collega’s uit je eigen vakgebied
betreft die je heel na staan. Dan
staat de oproep van de apostel
Paulus om “in geen ding bezorgd te
zijn” ineens in een ander daglicht.

Verhalen van studenten

De afgelopen tijd hebben een aantal
studenten aan Cindy, een van de
medewerksters van het
Zendingsinstituut, hun verhaal
verteld, waar ze vandaan komen, en
wat de cursussen aan het
Zendingsinstituut hen gedaan
hebben. Deze verhalen zijn te vinden
op mijn blog:
www.annemariekool.org.

In diepe verbondenheid,

Anne-
Anne-Marie Kool