Κίνημα ΥΠΕΡΒΑΣΗ: Ομαδική Αγωγή κατά των Τραπεζών

ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ 2018
ΟΜΑΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗ
ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΕ, ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ,
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ, FBB-ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΕ, ΤΡΑΠΕΖΑ
PROBANK ΑΕ, ΤΡΑΠΕΖΑ EUROBANK ERGASIAS ΑΕ, ΝΕΑ PROTON ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΕ,
ΝΕΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΤΕ, ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΕ, ΑΓΡΟΤΙΚΗ
ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ, ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ, ΤΡΑΠΕΖΑ MILLENIUM BANK
ΑΕ (πρώην NOVA Bank), ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ
ΕΛΛΑΔΟΣ), CYPRUS POPULAR BANK PUBLIC CO LTD (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ) (πρώην
MARFIN POPULAR BANK PUBLIC CO LTD), ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ
ΚΑΙ ΚΑΤΑ
ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Κυριάκος Τόμπρας | Λεωνίδας Στάμος | Ευαγγελία Καλδή | Γιώργος Σαρρής
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ

Γιώργος Νούλας | Χρήστος Ζώης | Τζένη Στάμου | Γιάννης Κυνηγόπουλος | Γιώργος Βαλέττας | Κωνσταντίνα Ζανιά-
Πλούμη | Παύλος Σαράκης | Αντώνης Βασιλειάδης | Λιλιάνα Κουλουμπή | Στέφανος Τσίπας | Ίριδα Σταθάκου
Μελίνα Μπάχλα | Πάνος Λελιάτσος | Χάρης Καλογερής | Μαρία Διβανίου | Κατερίνα Νικολάκη Κωνσταντίνα Στάικου
| Ελένη Καλιακούδα | Κωνσταντίνα Γεωργούλια | Κατερίνα Ζόγγου | Αλεξάνδρα Φώτη Γεσθημανή Πασσιά | Βασιλεία
Γιαβρούτα | Βασιλική Νταντάκου | Ελπίδα Κεβρεκάκη | Πολυτίμη Πεγέτη | Ελένη Χαβνάφη | Ειρήνη Κυριακάτου
Ευαγγελία Τσάμπαλα | Θεοδώρα Καρτάνου | Νικόλαος Καραμάνης | Διονυσία Γιαννούλη | Αναστασία Ρενιέρη
Κωνσταντίνος Μπαρούτας | Θεοδώρα Σπυροπούλου | Ελευθερία Δασκαλάκη
Αθήνα, Δεκέμβριος 2018

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΜΕΛΟΥΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ
ΑΘΗΝΩΝ
ΑΓΩΓΗ
ΑΤΟΜΙΚΩΣ, των Μελών του μη κερδοσκοπικού σωματείου με την
επωνυμία «ΥΠΕΡΒΑΣΗ – ΚΙΝΗΜΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΚΑΙ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» και τον διακριτικό τίτλο «ΚΙΝΗΜΑ
ΥΠΕΡΡΒΑΣΗ», που εδρεύει στην Αθήνα, Αγ. Κωνσταντίνου 2, ΤΚ
10431, ΑΦΜ 997277534, ΔΟΥ Α’ Αθηνών, έχει συσταθεί και
λειτουργεί νόμιμα, δυνάμει της υπ’ αριθ. 431/2013 Απόφασης του
Ειρηνοδικείου Αθηνών (Εκουσία Διαδικασία), έχει καταχωρηθεί με
αύξοντα αριθμό 29909 στο Βιβλίο Σωματείων του Πρωτοδικείου
Αθηνών την 22/01/2014 και εκπροσωπείται νόμιμα από τον
Πρόεδρο της Διοικούσας Επιτροπής κ.ο ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΟΜΠΡΑ,
κάτοικο Αθηνών, κάτοχο Δ.Α.Τ. με αριθμό Ρ 006521/1993, ήτοι :
……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………
ΜΕΛΗ- ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ
……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………
ΕΝΝΟΜΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ :
Α. ΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ
……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………
Β. ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ
……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ : 2
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ :
Γιώργος Νούλας | Χρήστος Ζώης | Τζένη Στάμου | Γιάννης Κυνηγόπουλος | Γιώργος Βαλέττας | Κωνσταντίνα Ζανιά-Πλούμη
Παύλος Σαράκης | Αντώνης Βασιλειάδης | Λιλιάνα Κουλουμπή | Στέφανος Τσίπας | Ίριδα Σταθάκου-Δαρσακλή | Μελίνα Μπάχλα
Πάνος Λελιάτσος | Χάρης Καλογερής | Μαρία Διβανίου | Κατερίνα Νικολάκη Κωνσταντίνα Στάικου | Ελένη Καλιακούδα
Κωνσταντίνα Γεωργούλια | Κατερίνα Ζόγγου | Αλεξάνδρα Φώτη Γεσθημανή Πασσιά | Βασιλεία Γιαβρούτα | Βασιλική Νταντάκου
Ελπίδα Κεβρεκάκη | Πολυτίμη Πεγέτη | Ελένη Χαβνάφη | Ειρήνη Κυριακάτου | Ευαγγελία Τσάμπαλα | Θεοδώρα Καρτάνου
Νικόλαος Καραμάνης | Διονυσία Γιαννούλη | Αναστασία Ρενιέρη | Κωνσταντίνος Μπαρούτας | Θεοδώρα Σπυροπούλου
Ελευθερία Δασκαλάκη | Όλγα Καλκανάκου
ΚΑΤΑ
1. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΑΛΦΑ
ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Σταδίου 40), όπως
νόμιμα εκπροσωπείται, τόσο ατομικώς, όσο και ως ειδικής
διαδόχου της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία
«ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.» και της ανώνυμης
τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «CITIBANK INT.Plc».
2. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΕΘΝΙΚΗ

ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Αιόλου
86), όπως νόμιμα εκπροσωπείται, τόσο ατομικώς, όσο και ως
ειδικής διαδόχου των ανωνύμων τραπεζικών εταιρειών με τις
επωνυμίες «FBB-ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.» και
«ΤΡΑΠΕΖΑ PROBANK Α.Ε.».
3. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ

EUROBANK ERGASIAS Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Όθωνος
8), όπως νόμιμα εκπροσωπείται, τόσο ατομικώς, όσο και ως
ειδικής διαδόχου των ανωνύμων τραπεζικών εταιρειών με τις
επωνυμίες «ΝΕΑ PROTON ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.» και «ΝΕΟ
ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε.».
4. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ

ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Αμερικής 4), όπως
νόμιμα εκπροσωπείται, τόσο ατομικώς, όσο και ως ειδικής
διαδόχου των ανωνύμων τραπεζικών εταιρειών με τις επωνυμίες
«ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», «ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», «ΤΡΑΠΕΖΑ MILLENIUM BANK Α.Ε.» (πρώην
NOVA Bank), «ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ»
(ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ), «CYPRUS POPULAR BANK PUBLIC
CO LTD (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ)» (πρώην MARFIN POPULAR
BANK PUBLIC CO LTD), «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΗΜΟΣΙΑ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ».
5. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΓΕΝΙΚΗ

ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Λ.
Μεσογείων 109-111), όπως νόμιμα εκπροσωπείται.
6. Της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ

ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Πανεπιστημίου 21),
όπως νόμιμα εκπροσωπείται, που εμπίπτει, εν προκειμένω, στην
δικαιοδοσία του Δικαστηρίου Σας, καθόσον αυτή, δυνάμει των
ΟλΑΠ 01/2006 και ΑΠ 214/2003, διατηρεί τον χαρακτήρα του
νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου ως προς την άσκηση των
τραπεζικών εργασιών της, ήτοι κατά την άσκηση της εμπορικής
της δραστηριότητας και της εν γένει οικονομικής της
πρωτοβουλίας, καθ΄ ον τρόπο αυτή περιγράφεται στο ιστορικό
της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 1.Γ.4.3, Ο ΔΙΦΥΗΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ, «Κεφάλαιο 5Ο , Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» και «Κεφάλαιο 7ο : ΑΙΤΗΤΙΚΟ».
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Κεφάλαιο 1ο :
Συνοπτική επισκόπηση ουσιωδών όρων Οικονομίας.
1.Α. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
1.Β. ΤΟ ΧΡΗΜΑ
1.Β.1 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ
1.Β.2 ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ
1.B.3 ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ

ΔΑΝΕΙΟΥ
1.Β.4 Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
1.Β.5 ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ

ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
1.Β.5.1 Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΠΙΣΤΩΣΗΣ
1.Β.5.2 Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
1.Β.5.2.Α Η ΝΟΜΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ
ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
1.Β.5.2.Β ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
1.Β.6 ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΧΡΗΜΑ, ΟΥΤΕ

ΔΑΝΕΙΑ
1.Β.7 ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ
1.Γ. ΤO ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
1.Γ.1 ΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ
1.Γ.2 ΤΑ ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ
1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
1.Γ.4 ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

1.Γ.4.1 Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ (ΕΚΤ)
1.Γ.4.2 Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ)
1.Γ.4.3 Ο ΔΙΦΥΗΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ
Η ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ
1.Γ.5 ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ
1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ)
1.Γ.7 Η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.
Ο ΑΓΩΓΙΜΟΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ
Η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων.
2.Α. ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

2.Α.1 Η ΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ Ν.128/75, ΤΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ ΚΑΙ Η ΒΑΣΗ
ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 365/366 ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ
ΤΟ Σ.Ε.Π.Ε. ή Σ.Ε.Π.Π.Ε. (ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ –
ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗΣ)
2.Α.2 Η ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5)
ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
2.Β. ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ &

ΜΕΓΕΘΩΝ
2.Γ. ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK
2.Δ. Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5)
Η Εγγύηση της Απόδοσης Καταθέσεων και Επενδύσεων, η
Ενίσχυση της της Κεφαλαιακής Επάρκειας και η Ενίσχυση
της Ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων.
3.Α. ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

(Τ.Ε.Κ.Ε.)
3.Β. ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

(Τ.Χ.Σ.)
3.Γ. Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
3.Δ. Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ

ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5)
ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ
3.Ε. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ
Η Απομείωση των Αξιώσεων από τις Επίδικες Πιστωτικές
Συμβάσεις και το Ανεκκαθάριστο των εξ’ αυτών
Απαιτήσεων.
4.Α. Η ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ («ΚΟΥΡΕΜΑ») ΤΩΝ ΑΞΙΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ

ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΠΡΟΣ ΟΡΙΣΤΙΚΗ
ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ
ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ, ΑΛΛΩΣ ΑΞΙΩΣΗ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΥ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ ΣΕ
ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
4.Β. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ «ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ» ΤΩΝ

ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
4.Γ. Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ («ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ») ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ
ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ
4.Δ. ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ
ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΕΣ
Κεφάλαιο 5Ο
Η Ευθύνη της Τράπεζας της Ελλάδος και των Εκπροσώπων
της Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική
Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο).
5.1 Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ)

5.2 Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ (ΔΝΤ,ΕΕ, ΕΚΤ)
Κεφάλαιο 6ο
ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΓΩΓΗΣ
ΑΙΤΗΤΙΚΟ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Συνοπτική επισκόπηση ουσιωδών όρων της Οικονομίας
1.Α. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Σύμφωνα με το άρθρο 4 του Κώδικα Φ.Π.Α., Οικονομική Δραστηριότητα,

κατά την έννοια της διάταξης της παραγράφου 1 του άρθρου 3, θεωρείται
οποιαδήποτε από τις δραστηριότητες του παραγωγού, του εμπόρου ή αυτού
που παρέχει υπηρεσίες.
Ο ως άνω ορισμός της οικονομικής δραστηριότητας, αφορά την
εξατομικευμένη ιδιωτική δραστηριότητα φυσικών και νομικών προσώπων, η
οποία κατά την οικονομική επιστήμη και θεωρία αποτελεί την
μικροοικονομία.
ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑPΤΟ
Ειδικές τελικές και μεταβατικές διατάξεις
ΤΜΗΜΑ Α’
Ειδικές διατάξεις
Άρθρο 106
1. Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του
γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει
την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να
εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής
οικονομίας. Λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποίηση των
πηγών του εθνικού πλούτου, από την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια ή
υποθαλάσσια κοιτάσματα, για την προώθηση της περιφερειακής
ανάπτυξης και την προαγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών,
νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών.
2. Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να
αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.
Ειρήσθω εν παρόδω, η Οικονομική Επιστήμη μελετά, μεταξύ άλλων,

την παραγωγή, τη διανομή και την κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών, μέσα
από δύο θεμελιώδεις Οικονομικές Θεωρίες :
1. Τη Μικροοικονομική Θεωρία, που εξετάζει και αναλύει την

εξατομικευμένη οικονομική συμπεριφορά μεμονωμένων φυσικών και
νομικών προσώπων ή ακόμη και μεμονωμένων κοινωνικών και
επαγγελματικών ομάδων, προκειμένου να κατανοήσει τη διαδικασία
λήψης των αποφάσεων με τις οποίες δρουν, στη βάση της αρχής της
σπανιότητας των πόρων που έχουν στη διάθεσή τους και των
επιπτώσεων των αποφάσεων τους στην ατομική τους ευημερία.
Αντικείμενο της μικροοικονομικής ανάλυσης είναι η διαδικασία
λήψεως αποφάσεων των οικονομικών μονάδων, καταναλωτών και
επιχειρήσεων. Μεταξύ άλλων, εξετάζονται η κατανομή των πόρων και
η διανομή του εισοδήματος μεταξύ των οικονομικών μονάδων.
Από την πλευρά των καταναλωτών, εξετάζεται ποια προϊόντα θα
επιλέξουν να καταναλώσουν, σε ποιες ποσότητες και πώς τελικά
προκύπτει η καμπύλη ζήτησης.
Από την πλευρά των επιχειρήσεων, εξετάζεται ποια ποσότητα
προϊόντος θα προσφέρουν για κάθε τιμή και πώς προκύπτει η καμπύλη
προσφοράς.
Οι δυο πλευρές μέσω του μηχανισμού της αγοράς ανταλλάσσουν
αγαθά και υπηρεσίες με χρήμα, που σε συνθήκες τέλειου
ανταγωνισμού διαμορφώνονται η τιμή και η ποσότητα ισορροπίας.
Ο σύγχρονος κλάδος της μικροοικονομίας επεκτείνει την προσέγγιση
αυτή και στις λογικές της συνέπειες, εξετάζοντας ταυτόχρονα κάθε
αγορά για κάθε προϊόν, προκειμένου να κατανοήσει πλήρως τα
πρότυπα κατανάλωσης, παραγωγής και ανταλλαγής στην οικονομία,
σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, εφαρμόζοντας λογικές
απλουστεύσεις που καθιστούν την ανάλυση εύχρηστη, χωρίς να
αλλοιώνουν ουσιωδώς την πραγματικότητα.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, η μικροοικονομική και η μακροοικονομική
θεωρία ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, αφού η μικροοικονομική
προσφέρει τη λεπτομερή ανάλυση μιας μόνο άποψης της οικονομικής
συμπεριφοράς, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις αλληλεπιδράσεις της με
την υπόλοιπη οικονομία, προκειμένου να περιορίσει την ανάλυση σε
εξατομικευμένο επίπεδο.
Για παράδειγμα, η μικροοικονομική ανάλυση των μισθών των
Δικαστών δίνει έμφαση στα ειδικότερα χαρακτηριστικά των Δικαστών
και στη δυνατότητα της Πολιτείας να πληρώνει τους μισθούς τους.
Αυτό το επίπεδο ανάλυσης δεν ασχολείται με την αλυσίδα των
έμμεσων οικονομικών επιπτώσεων που θα είχε η αύξηση των μισθών
των Δικαστών στην αγορά ή την εθνική οικονομία.
Όταν η μικροοικονομική ανάλυση δεν εξετάζει αυτές τις έμμεσα
προκαλούμενες επιπτώσεις, τότε ονομάζεται μερική ανάλυση.
Στις περιπτώσεις που οι έμμεσες επιπτώσεις δεν είναι ουσιώδεις, η
μικροοικονομική ανάλυση μπορεί να επικεντρώσει τις προσπάθειές της
στη λεπτομερή εξέταση συγκεκριμένων ομάδων, κλάδων ή
δραστηριοτήτων.
Στις περιπτώσεις όμως που οι έμμεσες επιπτώσεις είναι ουσιώδεις,
τότε επιλέγονται εναλλακτικές, σύνθετες μέθοδοι ανάλυσης.
• David Begg, Εισαγωγή στην οικονομική, Τόμοι 2, Κριτική 2006.

• Τριαντόπουλος Χρ. – Φιλίνης Κ. * Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών
Σπουδών «Ευρωπαϊκών και Διεθνών Σπουδών», Εισαγωγικό
Σεμινάριο στην Οικονομική Θεωρία.
2. Τη Μακροοικονομική Θεωρία, που μελετά και εξετάζει τις

μικροοικονομικές αλληλεπιδράσεις στην οικονομία συνολικά, με
βασικότερα ζητήματα τη σταθεροποίηση και την ανάπτυξη της
οικονομίας.
Αντικείμενό της είναι η οικονομία ως σύνολο, χρησιμοποιώντας
συναθροιστικές μεταβλητές, όπως είναι το επίπεδο του εισοδήματος,
της απασχόλησης, της οικονομικής ανάπτυξης και το γενικό επίπεδο
των τιμών, με τη χρήση των λεγομένων Μακροοικονομικών
Υποδειγμάτων, ήτοι των θεωριών που συνοψίζουν τις σχέσεις μεταξύ
οικονομικών μεταβλητών μέσω μαθηματικών σχέσεων.
Οι μεταβλητές που περιλαμβάνονται στα υποδείγματα διακρίνονται
(α) στις εξωγενείς μεταβλητές, οι οποίες ορίζονται εκτός υποδείγματος
και αποτελούν τις εισροές τους και (β) στις ενδογενείς μεταβλητές, οι
οποίες προκύπτουν από το υπόδειγμα και αποτελούν τις εκροές του.
Η μακροοικονομική θεωρία απλοποιεί τις επιμέρους αναλυτικές
ενότητες, προκειμένου να εξασφαλίσει την εύχρηστη ανάλυση του
συνόλου των επί μέρους αλληλεπιδράσεων της οικονομίας.
Για παράδειγμα, η μακροοικονομική ανάλυση τυπικά δεν ενδιαφέρεται
για τη διάκριση των καταναλωτικών αγαθών σε αυτοκίνητα, ποδήλατα
και τηλεοράσεις και τα αντιμετωπίζει συνολικά ως ένα καλάθι
προϊόντων που το ονομάζει «καταναλωτικά αγαθά», αφού ο σκοπός
της είναι, για παράδειγμα, η ανάλυση της αλληλεπίδρασης μεταξύ των
αγορών καταναλωτικών αγαθών με τα νοικοκυριά και των
αποφάσεων των επιχειρήσεων για αγορές μηχανημάτων και
επενδύσεις σε κτίρια.
Επειδή οι μακροοικονομικές έννοιες αναφέρονται στην οικονομία ως
σύνολο, απασχολούν συχνότερα την κοινή γνώμη σε σχέση με τις
μικροοικονομικές έννοιες, οι οποίες ενδιαφέρουν περισσότερο αυτούς
που ανήκουν σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα.
Η Οικονομική Πολιτική κάθε Εθνικής Οικονομίας, αποτελείται από
δύο επί μέρους πολιτικές :
• Τη Δημοσιονομική Πολιτική, που ασκείται από την Κυβέρνηση

μέσω της φορολογίας και των δημοσίων δαπανών και
• Τη Νομισματική Πολιτική, που ασκείται από την Κεντρική
Τράπεζα, ήτοι στην Ελλάδα από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ),
μέσω του ελέγχου της προσφοράς και της ζήτησης χρήματος.
Η Ζήτηση Χρήματος, προσδιορίζεται από τις επιχειρήσεις και τα

νοικοκυριά και είναι συνάρτηση του εισοδήματος και του επιτοκίου.
Η Προσφορά Χρήματος στην Ελλάδα καθορίζεται κατ’

αποκλειστικότητα από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), άμεσα και
έμμεσα.
Άμεσα, μέσω του αποκλειστικού της δικαιώματος να ελέγχει την
κυκλοφορία κερμάτων και τραπεζογραμματίων ευρώ και, έμμεσα, μέσω
των εργαλείων νομισματικής πολιτικής, όπως είναι οι συναλλαγές
ανοιχτής αγοράς, ο καθορισμός των υποχρεωτικών διαθεσίμων των
εμπορικών τραπεζών και του προεξοφλητικού επιτοκίου.
Προκειμένου να αποφευχθούν οι έντονες οικονομικές διακυμάνσεις του

προϊόντος και της απασχόλησης μιας οικονομίας, είναι γνωστό και γενικά
παραδεικτό κατά την οικονομική θεωρία ότι η Κυβέρνηση μπορεί να
ασκήσει Σταθεροποιητική Πολιτική, κυρίως μέσω της Δημοσιονομικής
Πολιτικής και των αυτόματων σταθεροποιητών, όπως για παράδειγμα οι
φόροι και τα επιδόματα ανεργίας.
Έτσι, η Κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος και οι Εμπορικές

Τράπεζες γνωρίζουν και, σε κάθε περίπτωση, οφείλουν να
γνωρίζουν ότι όταν μια οικονομία εισέρχεται στη φάση της ύφεσης,
όπως η ελληνική εθνική οικονομία από το 2008 μέχρι και σήμερα,
το εθνικό προϊόν μειώνεται και η ανεργία αυξάνεται.
Στην περίπτωση αυτή, κατά τη μακροοικονομική θεωρία, η Κυβέρνηση
που ασκεί τη δημοσιονομική πολιτική, μπορεί μέσω στοχευμένων
δράσεων, όπως για παράδειγμα αυτού της παροχής επιδομάτων ανεργίας,
να εξασφαλίσει ένα κατώφλι εισοδήματος για τους άνεργους, το οποίο
τονώνει τη συνολική ζήτηση, αποφεύγοντας μια βίαιη και μεγάλη μείωση
του εισοδήματος και της ιδιωτικής κατανάλωσης.
Επίσης, όταν το συνολικό εισόδημα της οικονομίας, ήτοι το Α.Ε.Π.,
ακολουθεί πτωτική πορεία, η Κυβέρνηση, κατά την οικονομική
θεωρία, στα πλαίσια της δημοσιονομικής πολιτικής, γνωρίζει ή
οφείλει να γνωρίζει ότι πρέπει να μειώνει τα συνολικά φορολογικά
έσοδα και τις επιβαρύνεσεις του δημοσίου, διατηρώντας σταθερό το
διαθέσιμο εισόδημα των φορολογουμένων.
Τα μέτρα Σταθεροποιητικής Πολιτικής που δεν έχουν αυτόματο

χαρακτήρα, συνδέονται πολλές φορές με το γνωστό Πρόβλημα της
Υστέρησης, σύμφωνα με το οποίο η χρονική καθυστέρηση μεταξύ
αντίληψης του προβλήματος από την Κυβέρνηση και την Κεντρική
Τράπεζα και λήψης των ενδεδειγμένων αποφάσεων για την
ενεργοποίηση Σταθεροποιητικών Πολιτικών, με ad hoc παρεμβάσεις
της Κυβέρνησης στη Δημοσιονομική Πολιτική και της Κεντρικής
Τράπεζας στη Νομισματική Πολιτική, ήτοι εν προκειμένω, της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), αποτελεί όχι μόνο τροχοπέδη για την
επίλυση του προβλήματος αλλά, αντιθέτως, είναι γνωστό και γενικά
αποδεκτό ότι κατά κανόνα συμβάλει στην επιδείνωσή του.
• David Begg, Εισαγωγή στην οικονομική, Τόμοι 2, Κριτική 2006.

• Τριαντόπουλος Χρ. – Φιλίνης Κ. * Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών
«Ευρωπαϊκών και Διεθνών Σπουδών», Εισαγωγικό Σεμινάριο στην
Οικονομική Θεωρία.
Έτσι, κατά το άρθρο 106, παρ. 2 του Συντάγματος, για την εδραίωση
της κοινωνικής ειρήνης, της ευημερίας των πολιτών και την
προστασία του γενικού συμφέροντος, το Κράτος πρέπει να
προγραμματίζει και να συντονίζει την κατά το άρθρο 4, Κωδ. Φ.Π.Α.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την
οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας, ήτοι
του συνόλου αυτής κατά τη μακροοικονομική θεωρία, με την έγκαιρη
και χωρίς υστέρηση άσκηση της ενδεδειγμένης, ανάλογα με την
οικονομική συγκυρία, δημοσιονομικής, νομισματικής και
σταθεροποιητικής πολιτικής, διασφαλίζοντας έτσι τον έλεγχο των
πάσης φύσης ατομικών και συλλογικών μικροοικονομικών
αλληλεπιδράσεων της οικονομικής δραστηριότητας των Πολιτών,
προκειμένου η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία να μην επιτρέπεται
να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας ή ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ και να
συμμορφώνεται με την ουσιαστική νομιμότητα του ΚΡΑΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΙΟΥ και με την ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΩΣ
ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, όπως αυτή
ορίζεται στο άρθρο 25 του Συντάγματος.
1.Β. ΤΟ ΧΡΗΜΑ
Η Εθνική Οικονομική Πολιτική, όπως αυτή ασκείται στην Ελλάδα από την
Κυβέρνηση και την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), στα πλαίσια άσκησης της
Δημοσιονομικής και της Νομισματικής Πολιτικής, χρησιμοποιεί, κατά την
επιταγή της Οικονομικής Θεωρίας, ήτοι της Μικροοικονομίας και της
Μακροοικονομίας, ως μέσο υπολογισμού και υποκατάστατο αξίας, μονάδα
υπολογισμού εμπορικής αξίας και αγοραστικής δύναμης, μέσο ανταλλαγής
προϊόντων και υπηρεσιών και πραγματοποίησης των σύγχρονων οικονομικών
συναλλαγών, το ΧΡΗΜΑ.
Η οικονομική θεωρία αναφέρει ότι «……...το χρήμα είναι μια τεχνητή

κοινωνική συμβατικότητα…….» αφού, κατά τον J.K. Galbraith, το
ερώτημα τι είναι χρήμα παραμένει κατ’ αρχήν αναπάντητο ενώ, η
οικονομική θεωρία, έχει ταλαντευθεί στην εκτίμηση του χρήματος σαν αιτίας
ή σαν αποτελέσματος, αιτιατού των οικονομικών καταστάσεων.
• J.K. Galbraith, Money (1995), σσ. 36-37· Π. Μηλιαράκης, Το Νομισματικό

Σύστημα στα πλαίσια του Οικονομικού Δικαίου (1990), σσ. 55 κ.εξ.
Έτσι, επειδή στην οικονομική επιστήμη υπάρχει μια έντονη διαφωνία γύρω
από τον ορισμό του χρήματος, πρέπει να διευκρινιστούν οι ιδιότητες του
χρήματος, ήτοι ποιες ιδιότητες ακριβώς πρέπει να έχει ένα πράγμα για να
ονομαστεί χρήμα και ποιες είναι οι λειτουργίες του χρήματος.
• Μ. Fleming, Νομισματική θεωρία (στα ελληνικά, 1972), σ. 17. Πάντως,

πολλλοί συγγραφείς ομιλούν και για το «οιονεί χρήμα», βλ. σχετικώς Π.Α.
Κιόχος, Γ.Δ. Παπανικολάου, Χρήμα-Πίστη-Τράπεζες (1997), σ. 55.
Χρήμα χαρακτηρίζεται οποιοδήποτε μέσο χρησιμοποιείται από μια

κοινωνία ως :
1. Νόμιμο και αποδεκτό υποκατάστατο αξίας.

2. Μέσο ανταλλαγής και πραγματοποίησης των οικονομικών
συναλλαγών.
3. Μονάδα υπολογισμού της εμπορικής αξίας προϊόντων και υπηρεσιών
και της αγοραστικής δύναμης των κατόχων του.
4. Μέσο διατήρησης αξίας, μεταφέροντας την αγοραστική δύναμη των
κατόχων του, από το παρόν στο μέλλον.
Οι Βασικές Λειτουργίες του Χρήματος :
α) Μέσο ανταλλαγής
Το χρήμα στη σημερινή του μορφή είναι προϊόν μακρόχρονης εξελικτικής
διαδικασίας που άρχισε από την εποχή των πρωτόγονων κοινωνιών, όταν το
ρόλο του μέσου ανταλλαγής έπαιζαν διάφορα αντικείμενα και κατοικίδια ζώα.
Σύντομα κατανοήθηκε ότι το μέσο ανταλλαγής πρέπει να ικανοποιεί τα εξής
προαπαιτούμενα :
1. Να είναι αποδεκτό από όλα τα μέλη μιας κοινωνίας.
2. Να μην υπόκειται εύκολα σε φθορά και να μην αλλοιώνεται με την
πάροδο του χρόνου.
3. Να μεταφέρεται εύκολα ώστε, σε περίπτωση ανταλλαγής μεγάλης
αξίας, το κόστος μεταφοράς του να μην αποτελεί εμπόδιο.
β) Μονάδα Μέτρησης Αξίας

Το χρήμα αποτελεί κοινό παρονομαστή στη σύγκριση της αξίας των
προϊόντων. Επιτρέπει επίσης τη σύγκριση της κατά μονάδα τιμής των αγαθών
και υπηρεσιών. Έτσι, όταν για παράδειγμα λέμε ότι το αγαθό Χ είναι διπλάσιο
σε αξία αγοράς από το αγαθό Υ που στοιχίζει Ζ ευρώ, εφαρμόζουμε τη χρήση
του χρήματος ως λογιστική μονάδα μέτρησης αξίας των αγαθών.
Προέκταση της λειτουργίας αυτής του χρήματος είναι τη χρήση του για
τον υπολογισμό της αξίας μελλοντικών πληρωμών και χρεών, όπως εν
προκειμένω οι μελλοντικές πληρωμές για την εξόφληση κεφαλαίου και
τόκων των επίδικων δανείων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες.
Η χρήση αυτή αναφέρεται ως ξεχωριστή λειτουργία πολλές φορές στη
παγκόσμια βιβλιογραφία, λόγω της μεγάλης σημασίας που δίνεται στο
διαχρονικό στοιχείο
οικονομικής συναλλαγής.
Έτσι για παράδειγμα, το χρήμα κάνει δυνατό τον ακριβή προσδιορισμό
του μεγέθους της μελλοντικής παραγωγής.
γ) Μορφή Συσσώρευσης Οικονομικού Πλούτου

Η τρίτη λειτουργία του χρήματος είναι η δυνατότητα που παρέχει στις
οικονομικές μονάδες να διατηρούν τα περιουσιακά τους στοιχεία σε ρευστή
μορφή.
Τα ρευστά περιουσιακά στοιχεία είναι μια εναλλακτική μορφή διατήρησης
του πραγματικού, μη ανθρώπινου πλούτου του ανθρώπου.
Έτσι, το χρήμα παρέχει τη δυνατότητα στα φυσικά και νομικά
πρόσωπα, όπως εν προκειμένω οι πέντε (05) πρώτες εδώ εναγόμενες
και εκάστη εξ’αυτών, να ρευστοποιούν τα πραγματικά περιουσιακά
στοιχεία τους και να τα διατηρούν σε ρευστή μορφή, για όσο χρονικό
διάστημα θέλουν.
Η λειτουργία αυτή του χρήματος είναι ζωτικής σημασίας για τις οικονομικά
προηγμένες κοινωνίες και παίζει σπουδαίο ρόλο στον καθορισμό της ζήτησης
του
χρήματος.
• Το Βασικό Μακροοικονομικό Μοντέλο: Η Βραχυχρόνια Θεώρηση, σελ.

288 Μέρος ΙIΙ.
ΝΟΜΙΣΜΑ, χαρακτηρίζεται οποιοδήποτε μέσο γίνεται γενικά δεκτό ως

χρήμα σε ανταλλαγή με εμπορεύματα και υπηρεσίες ή για πληρωμή
χρεών.
Το στοιχείο που αρκεί για να γίνει ένα πράγμα νόμισμα είναι να γίνει αυτό
αποδεκτό από το κοινό στο οποίο απευθύνεται ως τέτοιο, δίνοντάς του τον
χαρακτήρα του μέσου πραγματοποίησης των ανταλλαγών προϊόντων και
υπηρεσιών και των οικονομικών συναλλαγών.
Το ότι αυτή η αποδοχή γίνεται επειδή το νόμισμα υλοποιείται σ’ ένα
αντικείμενο που έχει δική του χρησιμότητα ή επειδή υπάρχει με την έννοια
αυτή συνήθεια ή επειδή το κράτος υποχρεώνει τους πολίτες να το δεχτούν,
δεν έχει καμιά σημασία για τον ορισμό της φύσης και των χαρακτηριστικών
του νομίσματος.
Η εισαγωγή του ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, δηλαδή του κυρίως

νομίσματος, αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ιστορία της ανθρωπότητας,
αφού σηματοδοτεί το οριστικό πέρασμα από μια φάση κλειστής, οικιακής
οικονομίας, που βασιζόταν στον αντιπραγματισμό, σε μια νέα εποχή, που
προσανατολίζεται ολοένα και περισσότερο προς τον καταμερισμό της
εργασίας, την ειδίκευση, τις εμπορικές ανταλλαγές και τις οικονομικές
συναλλαγές.
Τα πολιτικά γεγονότα της εποχής μας συνέτριψαν το διώνυμο χαρτονόμισμα -

μέταλλο.
Τα κράτη, για δικές τους ανάγκες, κατέφυγαν όλο και περισσότερο στις
εκδόσεις των κεντρικών τραπεζών τους και, έτσι, οδηγήθηκαν στην
ανάγκη να τις απαλλάξουν από την υποχρέωση να ανταλλάσσουν τα
τραπεζογραμμάτιά τους με χρυσό.
Με την εισαγωγή της ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ γκρεμίστηκε το
παγκόσμιο σύστημα πληρωμών που στηριζόταν στο χρυσό και η κυκλοφορία
των διάφορων νομισμάτων περιορίστηκε στο εσωτερικό των εθνικών
οικονομιών.
Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού κάθε κυβέρνηση έχει τη δύναμη
να επιβάλλει στο εσωτερικό του κράτους οποιοδήποτε νομισματικό σύμβολο,
αλλά δεν μπορεί να πετύχει το ίδιο στο εξωτερικό, όπου δεν είναι σε θέση να
επιβάλλει την εξουσία της.
Η Δραχμή, υπήρξε το εθνικό νόμισμα της Ελλάδος από το 1833.
Η Τράπεζα της Ελλάδος ανέλαβε με την ίδρυσή της το 1927 κατ’

αποκλειστικότητα το εκδοτικό προνόμιο από την Εθνική Τράπεζα και, μέχρι
την εισαγωγή του ευρώ, εξέδιδε τα τραπεζογραμμάτια σε δραχμές που
κυκλοφορούσαν ως νόμιμο χρήμα στην Ελλάδα.
Η δραχμή έπαψε να είναι το εθνικό νόμισμα της Ελλάδος μετά την
εισαγωγή του ευρώ την 1η Ιανουαρίου 2002.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2002, τα τραπεζογραμμάτια και τα κέρματα δραχμών
έπαψαν να αποτελούν νόμιμο χρήμα και αντικαταστάθηκαν από
τα τραπεζογραμμάτια ευρώ και τα κέρματα ευρώ.
• ΤτΕ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας :

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Euro/drachma.aspx#ker
Σύμφωνα με τα ανωτέρω, ως χρήμα δεν νοείται μόνο το Χρήμα της

Αναγκαστικής - Νομισματικής Κυκλοφορίας, ήτοι το λεγόμενο
Παραστατικό Χρήμα (Fiat Money), δηλαδή αυτό που εκδίδεται κατ’
αποκλειστικότητα από Κεντρική Τράπεζα και, στην περίπτωση της Ελλάδας,
μπορεί να τίθεται σε κυκλοφορία μόνον από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ),
το οποίο δεν καλύπτεται από αποθεματικό άλλων υλικών, στερείται άμεσα ή
έμμεσα εσωτερικής αξίας και γίνεται υποχρεωτικά αποδεκτό κατά τις
συναλλαγές δυνάμει κυβερνητικών αποφάσεων ή νομοθετικών διατάξεων,
αφού ο ορισμός του χρήματος είναι σήμερα ευρύτερος της
νομισματικής κυκλοφορίας και είναι ρητά και κατηγορηματικά σαφής,
ορισμένος και συγκεκριμένος.
1.Β.1 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ
Κατά τον Μ. Fleming, στην έννοια του χρήματος περιλαμβάνονται όλα τα

περιουσιακά στοιχεία που είναι γενικώς αποδεκτά ως μέσα πληρωμών.
• Μ. Fleming, Νομισματική θεωρία (στα ελληνικά, 1972), σ. 17. Πάντως,
πολλλοί συγγραφείς ομιλούν και για το «οιονεί χρήμα», βλ. σχετικώς Π.Α.
Κιόχος, Γ.Δ. Παπανικολάου, Χρήμα-Πίστη-Τράπεζες (1997), σ. 55.
Στη γενική αυτή κατεύθυνση της οικονομικής θεωρίας προσχωρεί και η

νομική επιστήμη, καθόσον το σύνολο των συναλλαγών σε διακρατικό και
ιδιωτικό διεθνές ή εσωτερικό επίπεδο, ρυθμίζεται από αυστηρούς
ουσιαστικούς και τυπικούς κανόνες δικαίου, που είναι κανόνες δημόσιας
τάξης.
Έτσι, κατά Π. Μηλιαράκη, (βλ. Το Νομισματικό Σύστημα στα πλαίσια του
Οικονομικού Δικαίου, 1990), ρητά αναφέρεται ότι «……….ανάμεσα στο
Οικονομικό Δίκαιο και την Πολιτική Οικονομία υπάρχει οργανικός-
λειτουργικός» σύνδεσμος……», κατά την αναλογία που διατυπώνει ο Λ.
Θεοχαρόπουλος, (βλ. Φορολογικόν Δίκαιον, 1981), ότι «………….ο
οικονομολόγος δεν γίναται δημοσιονόμος εάν δεν είναι νομικός, ομοίως
όπως ο νομικός δεν θα είναι δημοσιονόμος ειμή εν ω μέτρω θα
εμπλουτισθή με την οικονομικήν επιστήμην………..» και ο Μ.
Στασινόπουλος (βλ. Μαθήματα Δημοσιονομικού Δικαίου, 1966, σελ. 6), ο
οποίος αναφέρει ότι «……….διά την κατανόησιν των κανόνων του
δημοσιονομικού δικαίου απαιτούνται ιδιαίτερα οικονομικαί γνώσεις
........ την οικονομικήν άποψιν ερευνά η Δημοσία Οικονομική, την δε
νομικήν η Νομική Επιστήμη………..».
Έτσι, κατά την οικονομική και τη νομική επιστήμη, την Ευρωπαϊκή Κεντρική
Τράπεζα (ΕΚΤ) και την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), ΧΡΗΜΑ είναι το
σύνολο των Κερμάτων, των Τραπεζογραμματίων και των
Καταθέσεων.
• R. Dornbusch, S. Fischer, Macroeconomics, 1990, ελλ. μτφ. Χρ.

Ανδροβιτσανέας, Κεφ. 11 «Η Κεντρική Τράπεζα, το χρήμα και οι
πιστώσεις».
• ΕΚΤ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας :
http://www.ecb.europa.eu/mopo/strategy/monan/html/index.en.html
Οτιδήποτε άλλο εκτός από τα τρία ανωτέρω, ΔΕΝ ΕΝΑΙ ΧΡΗΜΑ.
Σε ότι αφορά τον αμιγώς οικονομικό χαρακτήρα του χρήματος, μερικές από
τις δυσκολίες του ορισμού του προκύπτουν από τη στενή έννοιά του ως μέσου
πληρωμών, αφού, κέρματα, τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις όψεως και
ταμιευτηρίου είναι μέσα πληρωμών, επειδή γίνονται αποδεκτά σε αντάλλαγμα
αγαθών και χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων, ενώ οι καταθέσεις
προθεσμίας που δεν μεταβιβάζονται με επιταγές και, για το λόγο αυτό, δεν
θεωρούνται μέσο πληρωμής, παρά ταύτα, λαμβάνονται επίσης κατά τα
ανωτέρω ως χρήμα.
• Γ. Χουφσμίντ (J. Huffschmid), Πολιτική Οικονομία των
Χρηματιστηριακών Αγορών και Εναλλακτικές Στρατηγικές (στα
ελληνικά, 2006), G. Soros, The New Paradigm for Financial Markets
(2008), σσ. 64 κ.εξ., όπου το κεφάλαιο «The International Banking Crisis
of the 1980s», Π. Μηλιαράκης, Τραπεζικό Δίκαιο (1994), σσ. 58 κ.εξ., Ι.
Βελέντζας, Τραπεζικό Δίκαιο (1992), σσ. 49 κ.εξ., Σ. Ψυχομάνης,
Τραπεζικό Δίκαιο (2001), σσ. 57 κ.εξ., Β. Πανάγος, Χρηματιστήριο,
Τράπεζες, Κεφαλαιαγορές (1990), σσ. 12 κ.εξ., Κ. Στεργιώτης, Χρήμα και
Διεθνές Τραπεζικό Σύστημα (1990), σσ. 111 κ.εξ., Δ. Ζαχαριάδης-Σούρας,
Χρήμα-ΠίστηΤράπεζες (1993), σσ. 49 κ.εξ. και Γ.Σ. Ζερβός, Η Τραπεζική
Πολιτική της ΕΟΚ εν όψει του 1992 (1989), σσ. 29 κ.εξ.
Η μορφή χρήματος από ειδικής ποιότητας χαρτί, με την οποία καλύπτεται ο

κύριος όγκος της νομισματικής κυκλοφορίας, ονομάζεται ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑ
όταν εκδίδεται απ’ευθείας από το κράτος και, ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΟ, όταν
εκδίδεται από την κεντρική τράπεζα που διατηρεί την αποκλειστικότητα του
εκδοτικού προνομίου.
Το ευρώ, όπως άλλωστε και η δραχμή, είναι τραπεζογραμμάτιο, αφού

εκδίδεται μόνον κατόπιν απόφασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
(ΕΚΤ) και τίθεται σε κυκλοφορία από τις εθνικές κεντρικές τράπεζες, τις
αντίστοιχες δηλαδή με την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) εκδοτικές τράπεζες
των κρατών μελών της ευρωζώνης και του ευρωσυστήματος.
Στα κέρματα και τα τραπεζογραμμάτια ευρώ, όπως άλλωστε και στα

χαρτονομίσματα, καθώς και στα αντικατασταθέντα από το ευρώ
κέρματα και τραπεζογραμμάτια σε δραχμές, ο νόμος προσδίδει την
ιδιότητα του ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ, ΝΟΜΙΜΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ,
επιβάλλοντας υποχρεωτικά την παραδοχή τους σε νόμιμη εξόφληση
υποχρεώσεων, αφού αυτά γίνονται υποχρεωτικά δεκτά ως νόμιμο μέσο
πληρωμών και πραγματοποίησης οικονομικών συναλλαγών ενώ,
ταυτόχρονα, η ισχύουσα εθνική και κοινοτική νομοθεσία, ρητά
απαγορεύει την κυκλοφορία, τη χρήση και την αποδοχή άλλης μορφής
και τύπου νομισμάτων εντός της Ευρωζώνης, ήτοι και της Ελλάδος,
ιδιαίτερα δε αφού στις 28 Φεβρουαρίου 2002, τα τραπεζογραμμάτια και τα
κέρματα δραχμών έπαψαν να αποτελούν νόμιμο χρήμα και
αντικαταστάθηκαν από τα τραπεζογραμμάτια και τα κέρματα ευρώ.
• Κανονισμός 1478/2000 - Κατάργηση της παρέκκλισης της Ελλάδος /
Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων L 167 7/7/2000
• vΕθνικό Σχέδιο Εισαγωγής Τραπεζογραμματίων και Κερμάτων Ευρώ -
Καθορισμός της αμετάκλητης τιμής μετατροπής ευρώ –
δραχμή ‚2000/427/ΕΚ : Απόφαση του Συμβουλίου, της 19ης Ιουνίου
2000, σύμφωνα με το άρθρο 122 παράγραφος 2 της συνθήκης για την
υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος από την Ελλάδα από την 1η
Ιανουαρίου 2001
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι η μόνη αρμόδια να εγκρίνει την

έκδοση τραπεζογραμματίων ευρώ από τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, ενώ η
ευθύνη της παραγωγής, έκδοσης και απόσυρσης από την κυκλοφορία των
τραπεζογραμματίων ευρώ ανήκει, κατ’ αποκλειστικότητα, από κοινού στις
Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες των χωρών-μελών της ζώνης του ευρώ.
Τα κέρματα ευρώ εκδίδονται από τα κράτη της ζώνης του ευρώ, σε

ποσότητες που εγκρίνει κάθε χρόνο η ΕΚΤ.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συντονίζει όλα τα θέματα που αφορούν στα κέρματα
σε επίπεδο ζώνης του ευρώ.
Η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) θέτει σε κυκλοφορία τα

τραπεζογραμμάτια και κέρματα ευρώ μέσω του τραπεζικού
συστήματος.

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Euro/Notes-coins/default.aspx
Η Ελλάδα εντάχθηκε στη ζώνη του ευρώ την 1η Ιανουαρίου 2001,

σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομίας και
Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ECOFIN) στο πλαίσιο της Συνόδου
Κορυφής που πραγματοποιήθηκε στην Πορτογαλία στις 19 και 20 Ιουνίου
2000.
Η ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑ μετατροπής της δραχμής σε ευρώ ορίστηκε

ως εξής : 1 ευρώ = 340,750 δραχμές.
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι από την 1η Ιανουαρίου 2001 μέρος του
Ευρωσυστήματος, το οποίο αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική
Τράπεζα (ΕΚΤ) και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες των κρατών-μελών που
έχουν υιοθετήσει το ευρώ.
Την 1η Ιανουαρίου 2002, τα τραπεζογραμμάτια και κέρματα ευρώ
τέθηκαν σε κυκλοφορία στην Ελλάδα, ταυτόχρονα με τα άλλα κράτη-
μέλη της ζώνης του ευρώ.
Η μετάβαση στο ευρώ ολοκληρώθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2002.

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Euro/Notes-
coins/transition.aspx#yio
Το σύνολο ΚΕΡΜΑΤΩΝ και ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΩΝ συνιστά τη
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ.
Χρήμα όμως, κατά τα ανωτέρω, δεν είναι μόνο η Νομισματική Κυκλοφορία,
ήτοι το σύνολο των κερμάτων και των τραπεζογραμματίων.
ΧΡΗΜΑ, κατά τα ανωτέρω, είναι και οι ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ.
• R. Dornbusch, S. Fischer, Macroeconomics, 1990, ελλ. μτφ. Χρ.

Ανδροβιτσανέας, Κεφ. 11 «Η Κεντρική Τράπεζα, το χρήμα και οι
πιστώσεις».
1.Β.2 ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ
Σύμφωνα με το άρθρο 9 του ν. 3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α’ 16-2-2009), ως

ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ορίζονται τα πιστωτικά υπόλοιπα των κατατεθειμένων σε
λογαριασμούς κεφαλαίων ή τα πιστωτικά υπόλοιπα προσωρινού
χαρακτήρα που προκύπτουν κατά τις συνήθεις τραπεζικές συναλλαγές
και τα οποία το πιστωτικό ίδρυμα οφείλει να επιστρέψει, βάσει των εφαρ-
μοζόμενων νόμιμων και συμβατικών όρων, καθώς και οι υποχρεώσεις για τις
οποίες το πιστωτικό ίδρυμα έχει εκδώσει παραστατικούς τίτλους.
Στην έννοια των καταθέσεων δεν εμπίπτουν οι συμφωνίες πώλησης με

σύμφωνο επαναγοράς (repos).
Κατά την ΑΠ 1122/2005, η κατάθεση χρημάτων σε Τράπεζα φέρει το

χαρακτήρα Ανώμαλης Παρακαταθήκης και συνεπώς έχει επ΄ αυτής
εφαρμογή η διάταξη του άρθρου 830 παρ. 1 εδ. β΄ του ΑΚ, με την οποία, επί
ανώμαλης παρακαταθήκης, σχετικά με το χρόνο και τον τόπο της απόδοσης
ισχύουν, σε περίπτωση αμφιβολίας, οι διατάξεις για την παρακαταθήκη,
επομένως και η διάταξη ΑΚ 827, κατά την οποία ο θεματοφύλακας, αν ο
παρακαταθέτης απαιτεί το πράγμα, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΩΣΕΙ και αν
ακόμη δεν έχει περάσει η προθεσμία που ορίστηκε για τη φύλαξή του.
Απόδειξη κατάθεσης χρημάτων είναι και το βιβλιάριο κατάθεσης ή άλλο
αντίστοιχο έγγραφο, ανάλογα με το είδος και τον τύπο του τραπεζικού
λογαριασμού, το οποίο εκδίδει η τράπεζα, που εξομοιώνεται με ιδιωτικό
έγγραφο και αποτελεί πλήρη απόδειξη για όσα γεγονότα και πράγματα
αναγράφει.
Επιτρέπεται μόνο ανταπόδειξη κατά της αλήθειας των εγγράφων.
Επομένως κάθε φορά που η Τράπεζα εξοφλεί, ολικώς ή μερικώς, απαίτηση
του καταθέτη που αναφέρεται στο έγγραφο αυτό και σημειώνει επ΄ αυτού την
εξόφληση (ανάληψη) με χειρόγραφη ή μηχανική απεικόνιση, η ευθύνη της
Τράπεζας να αποδώσει στον καταθέτη το ποσό της κατάθεσής του, το οποίο
κατέβαλε σε τρίτο, που πλαστογράφησε την υπογραφή του καταθέτη,
εξαντλείται στον δόλο, ή στη βαριά αμέλεια των οργάνων της. Τέτοια βαριά
αμέλεια υπάρχει και όταν οι προστηθέντες υπάλληλοί της, που συνέταξαν και
εκτέλεσαν το ένταλμα πληρωμής του αναληφθέντος ποσού, δεν προέβησαν σε
διαπίστωση της ταυτοπροσωπίας μεταξύ εκείνου που έκανε την ανάληψη και
του δικαιούχου του λογαριασμού από αδιαφορία για τη διαφύλαξη των
συμφερόντων του τελευταίου.
Η άρνηση της Τράπεζας να αποδώσει στον παρακαταθέτη το χρηματικό ποσό
της κατάθεσης, και αν ακόμα αυτό έχει αναληφθεί από τρίτο με αξιόποινη
πράξη, συνιστά αθέτηση σύμβασης, παρά το ότι μπορεί να απαλλαγεί αυτή
της εν λόγω υποχρέωσής της και όχι αδικοπραξία, δεδομένου ότι στην
περίπτωση παρεμβολής αξιόποινης συμπεριφοράς τρίτου η αδικοπραξία αυτή
γίνεται σε βάρος της Τράπεζας από τον τρίτο και όχι απ΄ αυτήν κατά του
παρακαταθέτη.
Έτσι, οι Τραπεζικές Καταθέσεις :

1. Φέρουν το χαρακτήρα της ανώμαλης παρακαταθήκης, επί της
οποίας, σύμφωνα με το άρθρο 830 παρ. 1 ΑΚ, έχουν εφαρμογή, αφενός η
περί δανείου η διάταξη του άρθρου 806 ΑΚ, κατά την οποία η τράπεζα
αποκτά την κυριότητα των κατατιθέμενων χρημάτων, αφετέρου η
διάταξη του άρθρου 827 ΑΚ, που ορίζει ότι ο θεματοφύλακας, αν ο
παρακαταθέτης απαιτεί το πράγμα, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΩΣΕΙ και
αν ακόμη δεν έχει περάσει η προθεσμία που ορίστηκε για τη φύλαξη
του.
2. Παρακολουθούνται από λογαριασμούς παθητικού στα κατά ΚΒΣ βιβλία
των τραπεζικών ιδρυμάτων, αφού, κατά τα ανωτέρω, συνιστούν
πιστωτικά υπόλοιπα λογαριασμών παθητικού, ήτοι υποχρεώσεις
των τραπεζών προς τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που είναι δικαιούχοι
τους.
3. Εντάσσονται στα χρηµατοοικονοµικά µέσα, όπως αυτά ορίζονται από
τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα (IAS 32), επειδή για µεν το πιστωτικό
ίδρυµα που δέχεται την κατάθεση αποτελούν χρηµατοοικονοµικό
στοιχείο υποχρεώσεων, για δε το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που κάνει
την κατάθεση αποτελούν χρηµατοοικονοµικό στοιχείο ενεργητικού.
4. Αποτιµώνται στο αναπόσβεστο κόστος, εκτός και αν το πιστωτικό
ίδρυµα ορίσει ότι για κάποια συγκεκριμένη κατηγορία καταθέσεων η
αποτίµηση θα γίνεται στην εύλογη αξία, µε µεταφορά της διαφοράς στα
αποτελέσµατα.
Το Κλαδικό Λογιστικό Τραπεζικό Σχέδιο παρακαλουθεί τις καταθέσεις
στην οµάδα 5, ήτοι ως υποχρεώσεις των τραπεζών προς τους καταθέτες και
τους πάσης φύσης δικαιούχους αυτών και, συγκεκριµένα, µε τέσσερεις
πρωτοβάθµιους λογαριασµούς παθητικού, τους 50, 51, 52 και 53.
• Γεώργιος Κόντος (2007), Λογιστική Τραπεζών και Εταιρειών Leasing &
Factoring, Εκδόσεις ∆ιπλογραφία, σελ 390-391.
• ΤΜΗΜΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ * ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ
ΣΠΟΥ∆ΩΝ ΣΤΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ * ∆ιπλωµατική Εργασία *
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ALPHA BANK, της ΖΗΚΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
(MAF: 18/10).
Έτσι, ο λογιστικός χειρισμός των Τραπεζικών Καταθέσεων, κατά το
Κλαδικό Λογιστικό Σχέδιο των τραπεζών, εντοπίζεται µεθοδολογικά στις
ακόλουθες λογιστικές εγγραφές, σύμφωνα με τις φάσεις που µπορεί να
διέλθει µια κατάθεση :
Με βάση την οικονοµική της λειτουργία, ως Τραπεζική Κατάθεση ορίζεται η
αποδοχή εκ µέρους του τραπεζικού ιδρύματος χρηµάτων από το κοινό, µε
όρους που είτε καθορίζονται εκ των προτέρων από τις τράπεζες, είτε
αποτελούν αντικείµενο διαπραγµάτευσης µεταξύ καταθέτη και τράπεζας.
Μεταξύ των όρων αυτών περιλαµβάνεται κατ’ αρχήν ο χρόνος απόδοσης
των χρηµάτων, αν η κατάθεση είναι έντοκη ή άτοκη και, στην περίπτωση
της εντόκου, το επιτόκιο µε το οποίο θα γίνεται ο εκτοκισµός του κεφαλαίου.

Factoring, Εκδόσεις ∆ιπλογραφία, σελ 385.
• ΤΜΗΜΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ * ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥ∆ΩΝ ΣΤΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ
ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ * ∆ιπλωµατική Εργασία * ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ALPHA BANK, της ΖΗΚΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
(MAF: 18/10).
Αν τρίτος μετήλθε αξιόποινη πράξη και συνεπεία αυτής πέτυχε την παράδοση
ποσού της κατάθεσης, η αδικοπραξία τελείται εις βάρος της τράπεζας, η
οποία είναι κυρία των χρημάτων και της οποίας η περιουσία βλάπτεται από
την παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά του τρίτου, ενώ η εναντίον της
τράπεζας ενοχική αξίωση του καταθέτη από τη σύμβαση της ανώμαλης
παρακατάθεσης παραμένει άθικτη, εφόσον δεν συντρέχει περίπτωση
απαλλαγής της κατά το άρθρο 3 του Ν.Δ. 17.7/13.8.1923 «περί ειδικών
διατάξεων περί ανωνύμων εταιριών».
Ενόψει δε της ΑΠ 830/2003 (ΕλλΔνη 45.176), κατά την οποία είναι αδύνατη
η συνδρομή αξίωσης από σύμβαση και από αδικοπραξία και η ευθύνη της
τράπεζας παραμένει πάντοτε συμβατική, ακόμη και όταν, κατ' εφαρμογή του
άρθρου 3 του ως άνω Ν.Δ., τελεί υπό τον πρόσθετο όρο ότι η απόδοση του
οφειλομένου ποσού οφείλεται σε δόλο ή βαριά αμέλεια των οργάνων της,
αφού λόγω της φύσης του χρήματος ως πράγματος αντικαταστατού και κατά
γένος ορισμένου, δεν νοείται αδυναμία απόδοσης των καταθέσεων λόγω
φθοράς, κλοπής ή υπεξαίρεσης.
Οι Τραπεζικές Καταθέσεις συνιστούν χρήμα, όπως αυτό ορίζεται κατά την

ανάλυση των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 από την Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Για τον ακριβή ορισμό της κρατούσας έννοιας του χρήματος και του τι
ακριβώς συνιστά χρήμα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) λαμβάνει
ένα σύνολο επιλεγμένων βασικών μεγεθών, ήτοι τα ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ
ΜΕΓΕΘΗ Μ1, Μ2 και Μ3.
Το Μ1 ορίζεται ως το άθροισμα του νομίσματος σε κυκλοφορία (κέρματα +
τραπεζογραμμάτια) και των καταθέσεων διάρκειας μίας ημέρας, ήτοι των
Καταθέσεων Όψεως, Ταμιευτηρίου, σε Τρεχούμενο Λογαριασμό, καθώς
επίσης και των , , σε Κοινό Λογαριασμό, Συναλλάγματος και των Καταθέσεων
σε Επιχειρηματικούς Λογαριασμούς e-banking.
Το M2 περιλαμβάνει το Μ1, τις προθεσμιακές καταθέσεις με συμφωνημένη
διάρκεια έως δύο ετών και τις καταθέσεις υπό προειδοποίηση εξαργύρωσης
έως τριών μηνών.
Το M3 περιλαμβάνει το M2, τις συμφωνίες επαναγοράς, τα μερίδια αμοιβαίων
κεφαλαίων της αγοράς χρήματος και τα χρεόγραφα διάρκειας έως και δύο
ετών.
http://www.ecb.europa.eu/ecb/educational/facts/monpol/html/mp_006.el.html
• ΕΚΤ * Ακριβής Μετάφραση Πίνακα Συνδέσμου Ιστοσελίδας :

Η ανάλυση του ευρέος νομισματικού μεγέθους Μ3 εξετάζεται από μέσο-

μακροπρόθεσμη προοπτική και χρησιμοποιείται από την ΕΚΤ για να
υπενθυμίζει στις κεντρικές τράπεζες, όπως εν προκειμένω στην Τράπεζα της
Ελλάδος (ΤτΕ), τη θεμελιώδη αρχή ότι, όταν αναλαμβάνουν δράση για την
αντιμετώπιση των εκάστοτε οικονομικών εξελίξεων, δεν πρέπει ποτέ να
παραβλέπουν το γεγονός ότι, σε αρκετά μακροχρόνιους ορίζοντες, ο ρυθμός
μεταβολής της ποσότητας χρήματος πρέπει να είναι συμβατός με τον στόχο
της σταθερότητας των τιμών.
Ο μέσο-μακροπρόθεσμος χαρακτήρας της νομισματικής προοπτικής
υποδηλώνει επίσης ότι δεν υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ των
βραχυπρόθεσμων νομισματικών εξελίξεων και των αποφάσεων
νομισματικής πολιτικής.
Μια τέτοια ανάλυση συμβάλλει στη βαθύτερη κατανόηση της συμπεριφοράς
του νομισματικού μεγέθους Μ3, ενώ δίνει και μια ευρύτερη εικόνα των
συνθηκών ρευστότητας στην οικονομία και των συνεπειών τους όσον αφορά
τους κινδύνους διατάραξης της σταθερότητας των τιμών.
Η ανάλυση των επί μέρους μεγεθών του Χρήματος και των Χορηγήσεων
παρέχει έγκαιρη πληροφόρηση για επικείμενη χρηματοπιστωτική
αστάθεια, όπως εν προκειμένω στην περίπτωση της Ελλάδος από το έτος
2008 μέχρι και σήμερα.
Οι πληροφορίες αυτές έχουν σημασία για τη νομισματική πολιτική, επειδή η
εμφάνιση χρηματοπιστωτικών ανισορροπιών ή η υπερβολική αύξηση των
τιμών των περιουσιακών στοιχείων λειτουργεί αποσταθεροποιητικά για
την οικονομική δραστηριότητα και, σε τελική ανάλυση, για τις τιμές
μεσοπρόθεσμα.

http://www.ecb.europa.eu/ecb/educational/facts/monpol/html/mp_006.el.h
tml
1.B.3 ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΔΑΝΕΙΟΥ
Δάνειο είναι η σύμβαση κατά την οποία ο ένας από τους συμβαλλόμενους
(δανειστής) μεταβιβάζει στον άλλο συμβαλλόμενο (οφειλέτη) κατά κυριότητα
χρήματα ή άλλα αντικαταστατά πράγματα, ο δε οφειλέτης υποχρεούται να
επιστρέψει στον δανειστή πράγματα της ίδιας ποσότητας και ποιότητας
(άρθρο 806 Α.Κ.).
Έτσι, αντικείμενο του δανείου μπορεί να είναι μόνο τα χρήματα ή άλλα
αντικαταστά πράγματα, των οποίων η κυριότητα μεταβιβάστηκε στον
οφειλέτη (Εφ. Αιγ. 76/1980, Α.Π. 660/1979).
Το αντικείμενο του δανείου πρέπει να έχει οικονομική αξία. Δεν είναι
απαραίτητο το πράγμα να είναι αναλωτό (Ειρ. Αργ. 1581/1969), ούτε
ενδιαφέρει ο σκοπός για τον οποίο πρόκεται να χρησιμοποιηθεί το δάνεισμα
(Α.Π. 80/1938), αφού ο σκοπός του δανείου ποικίλλει. Συνήθως, για τον
οφειλέτη αποτελεί άρση μιάς προσωρινής οικονομικής ανάγκης, ενώ, για τον
δανειστή, όταν το δάνειο συμφωνείται έντοκο, αποτελεί μία επωφελή
τοποθέτηση κεφαλαίου.
Η σύμβαση του δανείου έχει τα εξής χαρακτηριστικά :
1. Είναι σύμβαση παραδοτική και κατατάσσεται στις λεγόμενες

«παραδοτικές» (re) συμβάσεις, καθόσον, για την κατάρτιση της
σύμβασης αυτής δεν αρκεί μόνο συμφωνία των συμβαλλόμενων,
αλλά απαιτείται και παράδοση του πράγματος στον οφειλέτη.
2. Είναι σύμβαση άτυπη, δηλαδή, είναι σύμβαση, για την οποία δεν
απαιτείται έγγραφος τύπος (Εφ. Θεσ. 407/1980).
3. Είναι σύμβαση αιτιώδης, με την έννοια, ότι το κύρος της εξαρτάται
από την ύπαρξη και τη νομιμότητα της αιτίας, που είναι η πρόθεση
δανεισμού (Φορ. Πρωτ. Ρόδου 6/1966).
4. Είναι σύμβαση ενοχική και υποσχετική, αφού ο ένας από τους

συμβαλλόμενους (δανειστής) μεταβιβάζει την κυριότητα
αντικαταστατών πραγμάτων στον άλλο (οφειλέτη), για την
απόδοση άλλων πραγμάτων της ίδιας ποσότητας και ποιότητας.
5. Είναι σύμβαση διαρκής.
6. Είναι σύμβαση συναινετική, επειδή, για την κατάρτιση αυτού

αρκεί η συμφωνία των μερών, η, δε, μεταβίβαση αυτού γίνεται στα
πλαίσια της ήδη καταρτισμένης σύμβασης.
7. Είναι σύμβαση ετεροβαρής, καθόσον γεννά υποχρέωση μόνο για

τον οφειλέτη, και δη, για απόδοση άλλων πραγμάτων της ίδιας
ποσότητας και ποιότητας (Α.Π. 569/1958, Εφ. Αθ. 161/1962,
419/1970). Τούτο ισχύει στην περίπτωση που το δάνειο είναι
άτοκο. Εάν όμως το δάνειο είναι έντοκο, τότε η σύμβαση του
δανείου είναι σύμβαση αμφοτεροβαρής, του τόκου επέχοντος
θέση ανταλλάγματος (αντιπαροχής).
8. Το δάνειο και, ειδικότερα, το χρηματικό δάνειο, είναι πάντοτε

πιστωτική σύμβαση (Φορ. Πρ. Ροδ. 6/1966).
9. Το δάνειο διαφέρει από το χρησιδάνειο αφού, σε αντίθεση με το

δάνειο, στο χρησιδάνειο δεν μεταβιβάζεται η κυριότητα του
πράγματος, αλλά παραχωρείται μόνο η χρήση αυτού.
10. Το δάνειο διαφέρει από την ανώμαλη παρακαταθήκη στο ότι

επί δανείου προέχει το συμφέρον του οφειλέτη, που είναι η
χρησιμοποίηση του δανείσματος, σε αντίθεση με την ανώμαλη
παρακαταθήκη, όπως εν προκειμένω η τραπεζική κατάθεση, στην
οποία προέχει το συμφέρον του παρακαταθέτη (δανειστή), που
είναι η ασφαλής φύλαξη των κατατιθέμενων πραγμάτων.
11. Το δάνειο μπορεί να ασφαλισθεί, διά της παροχής στον δανειστή

οποιασδήποτε ασφάλειας, εμπράγματης ή μη. Εξαιρετικά, επί
δανείου είναι ανεπίτρεπτη η συνομολόγηση ποινικής ρήτρας
(Εφ. Θεσ. 97/1961).
12. Οι αξιώσεις από δάνειο υπόκεινται στη γενική εικοσαετή
παραγραφή του άρθρου 249 ΑΚ.
Κατά τις διατάξεις των άρθρων 250, περ. 15 και 253 ΑΚ. ο χρόνος
παραγραφής των τόκων και των χρεολύτρων είναι πενταετής
και αρχίζει με τη λήξη του έτους, εντός του οποίου γεννήθηκε η
αξίωση και είναι δυνατή η δικαστική της επιδίωξη.
Χρεόλυτρο κατά την έννοια του δεύτερου των άρθρων τούτων,
είναι το αποδιδόμενο μέρος του οφειλομένου κεφαλαίου, το οποίο
καταβάλλεται, είτε χωριστά, είτε κατόπιν άθροισης και των τόκων,
οπότε σχηματίζεται το Τοκοχρεόλυτρο.
Όταν ο δανειστής έχει το δικαίωμα, σύμφωνα με τους όρους της
δανειακής σύμβασης, να την καταγγείλει πρόωρα, αν δεν
πληρωθούν οι δόσεις, τότε όλες οι οφειλόμενες περιοδικές δόσεις
του δανείου, που αφορούν χρεόλυτρο ή τοκοχρεόλυτρο ή τόκο,
γίνονται απαιτητές.
Με την καταγγελία η σύμβαση του δανείου λύεται και επομένως
ενεργοποιείται ο συμβατικός όρος που παρέχει στο δανειστή το
δικαίωμα να αξιώσει την άμεση πληρωμή από τον οφειλέτη
ολοκλήρου του οφειλομένου κεφαλαίου, καθώς και τους τόκους
υπερημερίας από την καταγγελία.
Το δάνειο συνεπώς είναι τοκοχρεωλυτικό, με την έννοια ότι έχει
συνομολογηθεί η εξόφληση του με την καταβολή είτε χρεολύτρων
και τόκων χωριστά, είτε ενιαίων τοκοχρεολύτρων, υπό την αίρεση
της εμπρόθεσμης και προσήκουσας καταβολής των δόσεων.
Μόνον όμως όταν η αίρεση πληρωθεί και καταγγελθεί το δάνειο δεν
οφείλονται πλέον δόσεις, αλλά ολόκληρο το μέχρι τότε ανεξόφλητο
κεφάλαιο και η αξίωση του δανειστή προς απόδοση του δανείου
υπόκειται στη συνήθη εικοσαετή παραγραφή, ενώ αν δεν γίνει
καταγγελία, η αξίωση των περιοδικών δόσεων, αφού αυτές
διατηρούν την αυθυπαρξία τους, υπόκειται στην πενταετή
παραγραφή (Α.Π. 747, 751/2012, 1455/2007, Α.Π. 637/1997, δημ. σε
ΤΝΠ της Νόμος).
13. Το δάνειο, ανάλογα με την ιδιότητα των συμβαλλόμενων, υπόκειται

σε αναλογικό τέλος χαρτοσήμου σύμφωνα με τις διατάξεις των
άρθρων 13 παρ. 1α ή 15 παρ. 1α του Κώδικα Χαρτοσήμου,
αντίστοιχα.
Εξαιρετικά, το τέλος χαρτοσήμου δεν οφείλεται, στις περιπτώσεις
που με διάταξη νόμου προβλέπεται απαλλαγή από το τέλος
χαρτοσήμου.
• ΔΕΛΤΙΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ, ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ
ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, Έτος 60ο, Tόμος 60ος,
Aριθ. 1352, Β' Δεκαπενθήμερο ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006
Η δανειακή σύμβαση, ως διαρκής ενοχική σχέση, συνεπάγεται μία

μακρόχρονη συμβατική δέσμευση για τον καταναλωτή. Για το λόγο αυτό,
πολλές από τις διατάξεις του δικαίου της προστασίας των οικονομικών
συμφερόντων του καταναλωτή αναφέρονται στις υποχρεώσεις παροχής
επαρκούς πληροφόρησης εκ μέρους του προμηθευτή, ήτοι των τραπεζών.
Η πληροφόρηση αυτή πρέπει να διαφοροποιείται ιδίως ανάλογα

µε το είδος της συναλλαγής (συνήθης ή ασυνήθης), το στάδιο στο οποίο
βρίσκεται (προσυµβατικά, κατά τη σύναψη και κατά τη διάρκεια της
σύμβασης) και τον τρόπο µε τον οποίο πραγματοποιείται (με φυσική επαφή,
με διαμεσολάβηση ή εξ αποστάσεως).
Οι τράπεζες, προκειμένου να ανταποκριθούν στη μαζική προσφορά

υπηρεσιών, στο πλαίσιο της ορθολογικής οργάνωσης για την οικονομικότερη
και πρακτικότερη συναλλακτική διαδικασία, χρησιμοποιούν τους Γενικούς
Όρους Συναλλαγών, τους γνωστούς και ως ΓΟΣ. Πρόκειται για τα κοινώς
λεγόμενα «ψιλά γράμματα» στις συμβάσεις, τα οποία είναι στην ουσία
προδιατυπωμένοι στερεότυποι συμβατικοί όροι, που προορίζονται να
διέπουν γενικά και ενιαία όλες τις συναπτόμενες από την τράπεζα
συμβάσεις.
Ο καταναλωτής των τραπεζικών συναλλαγών που καλείται να

υπογράψει μία τραπεζική σύμβαση, υποχρεώνεται να αποδεχτεί τους ΓΟΣ
της σύμβασης ως αναπόσπαστο μέρος αυτής, χωρίς όμως να έχει
περιθώρια διαπραγματευτικών ελιγμών. Έτσι, η μόνη ευχέρεια που
διαθέτει είναι να δεχθεί ή να μη δεχθεί να υπογράψει τη σύμβαση.
Οι τραπεζικές δανειακές συμβάσεις αποτελούν κατ’ ουσία

Συμβάσεις Προσχώρησης, στις οποίες ο καταναλωτής που «προσχωρεί»
βρίσκεται εκ των πραγμάτων σε μειονεκτική θέση έναντι της συμβαλλόμενης
με αυτόν τράπεζας, καθώς προβαίνει στην κατάρτιση της σύμβασης
στερημένος από δυνατότητες ελεύθερης δικαιοπρακτικής αυτοδιάθεσης ως
προς τη διαμόρφωση τους. Στην πραγματικότητα δηλαδή, τα θεωρητικά
ελευθέρως συμβαλλόμενα μέρη έχουν άνιση οικονομική και
διαπραγματευτική ελευθερία.
Οι γενικές διατάξεις του ν. 2251/1994, όπως αυτός τροποποιήθηκε με
το ν. 3587/2007, για την προστασία του καταναλωτή, έχουν ακριβώς ως
σκοπό την αποκατάσταση της προαναφερθείσας συμβατικής
ανισορροπίας. Για το λόγο αυτό, εστιάζουν κατά πρώτον στην καθιέρωση
απαγόρευσης των καταχρηστικών ΓΟΣ, δηλαδή των όρων εκείνων που
έχουν ως αποτέλεσμα τη σημαντική διατάραξη της συμβατικής ισορροπίας
ανάμεσα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μερών. Ταυτόχρονα,
επιδιώκεται η κατοχύρωση ορισμένων κρίσιμων για τη λειτουργία της
συναλλακτικής σχέσης δικαιωμάτων του καταναλωτή ανά κατηγορία
συμβάσεων, όπως η ερμηνεία ασαφών γενικών όρων των συναλλαγών εν
αμφιβολία προς το συμφέρον του καταναλωτή, το δικαίωμα πρόωρης
αποπληρωμής ή το δικαίωμα υπαναχώρησης.
Ο καταναλωτής προστατεύεται από την ισχύουσα νομοθεσία έναντι

των καταχρηστικών όρων των συμβάσεων, αφού ορίζεται ότι
καταχρηστικοί είναι οι όροι που έχουν σαν αποτέλεσμα τη σημαντική
διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των
συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή και δεν έχουν αποτελέσει
προϊόν διαπραγμάτευσης.
Συγκεκριμένα, οι Καταχρηστικοί Όροι ρυθμίζονται από το άρθρο 2

του ν. 2251/94 ‘Προστασία των καταναλωτών’ (ΦΕΚ 191 Α’/1994), όπως
αυτό έχει τροποποιηθεί από το άρθρο 10, παρ. 24 του ν.2741/1999 (ΦΕΚ 199
Α’/1999), με το οποίο επήλθε η εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας προς
την Οδηγία 93/13 ΕΟΚ/5-4-93 σχετικά με τους καταχρηστικούς όρους των
συμβάσεων και όπως ισχύει σήμερα, κατόπιν της τροποποίησης που επήλθε
με το ν. 3587/2007 (ΦΕΚ Α΄ 152/10.07.2002). Σημαντικά επίσης
νομοθετήματα αποτελούν οι ειδικές διατάξεις της ΚΥΑ Φ1-983/7.3.91,
σχετικά με την καταναλωτική πίστη και την εναρμόνιση με την Οδηγία
87/102/ΕΟΚ της 22.12.1986, όπως αυτή τροποποιήθηκε από την Οδηγία
90/88/ΕΟΚ της 22.2.1990 (ΦΕΚ Β΄172/21.3.1991), της ΠΔ/ΤΕ 2501/2002
σχετικά με την ενημέρωση των συναλλασσομένων με τα πιστωτικά ιδρύματα
για τους όρους που διέπουν τις συναλλαγές τους (ΦΕΚ Α΄ 277/18.11.2002),
όπως αυτή τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε με τη νεότερη απόφαση της
Επιτροπής Τραπεζικών και Πιστωτικών Θεμάτων 234/11.12.2006 (ΦΕΚ Β΄
1872/2006), της ΚΥΑ Ζ1-178/13.02.2001 για τις συναλλαγές που γίνονται με
κάρτες, προς εναρμόνιση με τις διατάξεις της Σύστασης Συνήγορος του
Καταναλωτή 97/489/ΕΚ της Επιτροπής της 30ης Ιουλίου 1997 «σχετικά με
τις συναλλαγές που γίνονται με μέσα ηλεκτρονικής πληρωμής και ιδίως όσον
αφορά τις σχέσεις μεταξύ του εκδότη και του κατόχου» (ΦΕΚ Β΄
255/09.03.2001) και του Κώδικα Τραπεζικής Δεοντολογίας της Ένωσης
Ελληνικών Τραπεζών του 1997.
Στους ΓΟΣ των δανειακών συμβάσεων προβλέπονται πολύ σημαντικοί

όροι, τόσο για τον καταναλωτή-δανειολήπτη όσο και για τον εγγυητή του
δανείου, οι οποίοι τους αγνοούν, καθόσον αυτοί, στερούμενοι τις απαραίτητες
ειδικές γνώσεις, τις οποίες δεν διαθέτουν ούτε οι τραπεζικοί υπάλληλοι που
εργάζονται στις χορηγήσεις πιστώσεων, ακόμη και όταν τους διαβάζουν,
αδυνατούν σε κάθε περίπτωση να τους κατανοήσουν.
Οι πιο σημαντικοί από αυτούς τους όρους είναι οι ακόλουθοι :
• επιβάρυνση με έξοδα διαχείρισης,

• ποινές για την προεξόφληση δανείου και την πρόωρη λύση της
σύμβασης,
• όροι για τον ανατοκισμό των τόκων,
• τρόπος υπολογισμού των τόκων του δανείου με βάση το ημερολογιακό
έτος,
• επιβαρύνσεις στη δυνατότητα ελάχιστης καταβολής στις δόσεις και
• προσδιορισμός απεριόριστης ευθύνης του εγγυητή και παραίτησής του
από προβλεπόμενες εκ του νόμου ενστάσεις που θα μπορούσε να
προβάλλει κατά της τράπεζας.
Τα ελληνικά Δικαστήρια, εξετάζοντας αγωγές που φέρονται ενώπιόν

τους, προβαίνουν στον έλεγχο της καταχρηστικότητας ΓΟΣ σε δανειακές
συμβάσεις τραπεζών, οι οποίοι διαταράσσουν σημαντικά και σε βάρος
του καταναλωτή την ισορροπία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που
απορρέουν από αυτές, κυρίως λόγω παραβάσεων των υποχρεώσεων
σαφήνειας και διαφάνειας ως προς τις επαγόμενες για τον καταναλωτή
οικονομικές επιβαρύνσεις, οι οποίες επιβάλλονται δίχως τον εκ των προτέρων
καθορισμό ειδικών και ευλόγων για τον καταναλωτή κριτηρίων (ΑΠ
1219/2001).
Αποτέλεσμα του προαναφερόμενου ελέγχου είναι η κήρυξη των

όρων αυτών ως καταχρηστικών και άκυρων.
Συνεπώς, κατά τα ανωτέρω, πριν από τη λήψη οποιασδήποτε

απόφασης δανεισμού, ιδιαίτερα όταν η έγκριση γίνεται με συνοπτικές
διαδικασίες, ο καταναλωτής έχει το δικαίωμα να ζητά αντίγραφο της
προς υπογραφή δανειακής σύμβασης, ώστε να συγκρίνει, με την βοήθεια
εξειδικευμένου ανεξάρτητου συμβούλου, δικηγόρου ή/και λογιστή, όλους τους
όρους και τις παραμέτρους της σε σχέση με τις λοιπές προσφορές που
υπάρχουν στην αγορά, όπως είδος και Ενημέρωση του Καταναλωτή για τα
τραπεζικά δάνεια, ύψος επιτοκίου, διάρκεια, λοιπά κόστη, συνολικές
επιβαρύνσεις και έξοδα, έξοδα φακέλου, αμοιβές δικηγόρων, εκτιμητών,
εγγραφής προσημείωσης και κόστος ασφάλισης ακινήτου.
• Γιάννης Δ. Αδαμόπουλος, Ενημέρωση του Καταναλωτή για τα Τραπεζικά

Δάνεια, Συνήγορος του Καταναλωτή, Ιούλιος 2007
Σύμφωνα με όλα τα ανωτέρω, κατά τη διάταξη του άρθρου 806 ΑΚ,

συνάγεται ότι για τη σύναψη τραπεζικής δανειακής σύμβασης, απαιτείται να
υπάρχει καταρτισμένη σύμβαση κατά τους όρους των άρθρων 185-195 ΑΚ
και μεταβίβαση της κυριότητας των χρημάτων που συνιστούν το
δάνεισμα, από την τράπεζα, στον οφειλέτη - δανειολήπτη. Έτσι, η
μεταβίβαση στον οφειλέτη - δανειολήπτη της κυριότητας τού χρηματικού
δανείσματος που είναι το αντικείμενο του δανείου ή, έστω, η περιέλευση και η
ενσωμάτωση αυτού στην περιουσία του, αποτελεί προϋπόθεση για την
υπαγωγή της τραπεζικής δανειακής σύμβασης στις διατάξεις του
άρθρου 806 ΑΚ. Επειδή δε με το άρθρο 1034 ΑΚ, για τη μεταβίβαση της
κυριότητας κινητού, επομένως και χρήματος, απαιτείται παράδοση της νομής
του, από τον κύριο, σε αυτόν που την αποκτά και συμφωνία των δύο ότι
μετατίθεται η κυριότητά του, εν προκειμένω, για την μεταβίβαση στον
οφειλέτη – δανειολήπτη της κυριότητας του χρηματικού δανείσματος,
όπως αυτό ορίζεται από την ΕΚΤ και την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), υπό την
έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, απαιτείται η παράδοση,
από την τράπεζα, στον οφειλέτη - δανειολήπτη, της νομής του
νομισματικού μεγέθους που συνιστά το χρηματικό δάνεισμα που
αποτελεί το αντικείμενο της τραπεζικής δανειακής σύμβασης.
Όμως, κατά τα ανωτέρω, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα λειτουργεί

ως τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων, κατά το οποίο τα
ρευστά διαθέσιμα που συνιστούν τα τραπεζικά αποθέματα, είναι μόνον
ένα κλάσμα που συνιστά το ποσοστό αποθεματικών της συνολικής
ποσότητας των καταθέσεων στις εμπορικές τράπεζες, το λεγόμενο
κλασματικό απόθεμα (βλ. 1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ). Και, επειδή, ακόμη, οι
τραπεζικές καταθέσεις, θεωρείται καλόπιστα ότι συνιστούν χρήμα στο
σύνολό τους, δηλαδή ακόμη και για το μέρος αυτών που δεν συγκροτείται
από το χρήμα των κερμάτων και των τραπεζογραμματίων, κατά το
νομισματικό μέγεθος Μ1, και των καταθέσεων του νομισματικού μεγέθους
Μ2, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, αυξάνουν πλασματικά την
παροχή χρήματος στην ελληνική οικονομία, με τη χορήγηση δανείων και την
αντίστοιχη δημιουργία στο παθητικό τους νέων δανειακών κεφαλαίων, που
επιτυγχάνονται με το άνοιγμα και την πίστωση νέων λογιαριασμών
καταθέσεων πελατείας ή με την πίστωση των υφιστάμενων λογαριασμών
καταθέσεων πελατείας, στις περιπτώσεις που χορηγούν δάνεια σε πελάτες
τους που διαθέτουν ήδη σε αυτές καταθετικούς λογαριασμούς και, έτσι,
δημιουργούν στην πράξη νέο χρήμα, ήτοι δημιουργούν νέο, λογιστικό
μόνο χρήμα τραπεζικής πίστης, που δεν συγκροτείται και δεν έχει τη
μορφή, τον τύπο και την ποιότητα των νομισματικών μεγεθών Μ1 και
Μ2 (κέρματα + τραπεζογραμμάτια + καταθέσεις), αλλά αυτό
συγκροτείται από τα ίδια τα δανείσματα των χορηγούμενων
πιστώσεων και, έτσι, διαφέρει κατά ποιότητα από το χρήμα της
νομισματικής κυκλοφορίας του νομισματικού μεγέθους Μ1 και από
αυτό του νομισματικού μεγέθους Μ2.
Έτσι, κατά τον πάγιο κανόνα της λειτουργίας του ελληνικού

τραπεζικού συστήματος και, ειδικότερα, των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, που επιβεβαιώνεται με ασφάλεια από την ανάλυση των
δημοσιευμένων στα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ στοιχείων των οικονομικών
καταστάσεων και των ισολογισμών τους, καθόλη τη διάρκεια της λειτουργίας
τους, όπως αυτά παραθέτονται αναλυτικά ανά εδώ εναγόμενη στο Κεφάλαιο
2ο, «Η ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της οικονομικής
δραστηριότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων» και έχουν
χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος το οποίο το Δικαστήριο Σας έχει
υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 §
1), κατά τη διάρκεια ενός έτους, εκτός από τις περιόδους αιχμής στη ζήτηση
χρήματος, όπως για παράδειγμα οι ημέρες των Χριστουγέννων, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, ανταποκρίνονται στις ταμειακές
υποχρεώσεις τους διατηρώντας στα ταμεία τους ποσοστά ρευστών
διαθεσίμων μεταξύ 2% και 5% αφού, όπως ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ από τον Ηλία
Λεκκό, Διευθυντή Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και Αγορών της
Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ και Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής
Ένωσης Τραπεζών, κατά την τραπεζική των κλασματικών αποθεμάτων,
«……….... ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ………….…», ενώ «…..όταν
μία τράπεζα εκδίδει ένα νέο δάνειο δημιουργεί μία επιπλέον κατάθεση, είτε σε
όσους έχουν λάβει το δάνειο είτε στον τελικό αποδέκτη του δανεισμένου ποσού.
Για παράδειγμα, όταν ένας υποψήφιος αγοραστής σπιτιού παίρνει ένα
στεγαστικό δάνειο, μία ισόποση κατάθεση δημιουργείται στο λογαριασμό του
πωλητή/ κατασκευαστή του σπιτιού….».
• Ηλίας Λεκκός * Ο ελληνικός τραπεζικός τομέας μετά την κρίση,
Νοέμβριος 2013, Σελ. 7.
Επειδή όμως η διαδικασία αυτή συνεχίζεται αενάως, σήμερα, το
πραγματικό, νομισματοποιημένο χρήμα που κυκλοφορεί, κατά την
έννοια του νομισματικού μεγέθους Μ1, ήτοι τα ρευστά διαθέσιμα κέρματα και
τραπεζογραμμάτια ευρώ στα ταμεία των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
και εκάστης εξ’ αυτών, και το νομισματικό μέγεθος Μ2, αποτελούν ένα
μονοψήφιο μόνο ποσοστό του συνολικού χρήματος, όπως αυτό ορίζεται
κατά τα ανωτέρω από την ΕΚΤ, ήτοι από τη συνολική νομισματική βάση του
νομισματικού μεγέθους Μ3, με το υπόλοιπο του συνολικού χρήματος να έχει
δημιουργηθεί από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, με τον ανωτέρω
«αέναο» μηχανισμό δημιουργίας χρήματος από τη χορήγηση
τραπεζικών δανείων, όπως άλλωστε ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ από τον Ηλία
Λεκκό, Διευθυντή Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και Αγορών της
Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ και Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής
Ένωσης Τραπεζών, όταν περιγράφει την ανωτέρω διαδικασία δημιουργίας
χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες και, εν προκειμένω, από τις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες ως «……..….Ο ενάρετος κύκλος δημιουργίας δανείων
και καταθέσεων……..….» ενώ ρητά και κατηγορηματικά ΟΜΟΛΟΓΕΙ ότι αυτό
συνιστά «…….…παραγωγή αέρα κοπανιστού, ο οποίος στη συνέχεια βαφτίζεται
χρήμα.….……».
Νοέμβριος 2013.
1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ

ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Σύμφωνα με τα ανωτέρω, ο κατά την Ευρωπαϊκη Κεντρική Τράπεζα

(ΕΚΤ) και την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) ορισμός της Προσφοράς
Χρήματος με την έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, είναι :
• η νομισματικη κυκλοφορία, ήτοι κέρματα και τραπεζογραμμάτια και

• οι καταθέσεις στις εμπορικές τράπεζες.
Οι εμπορικές τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις του

χρηματοπιστωτικού τομέα, οι οποίες με τη λειτουργία τους πρέπει να
επιδιώκουν την πραγματοποίηση κέρδους, κύρια πηγή του οποίου είναι τα
έσοδα από τη διαφορά μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων και
χορηγήσεων (βλ. Γ. ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ). Όμως, οι εμπορικές
τράπεζες, με τις εργασίες των χορηγήσεων, ήτοι ΜΕ ΤΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ
ΔΑΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΗΣ ΠΙΣΤΩΣΕΩΝ, διαμεσολαβώντας ως δανειστές
σε οικονομικές μονάδες, ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΣ,
στο μέτρο που επηρεάζουν τις καταθέσεις του μη τραπεζικού κοινού.
• Το Βασικό Μακροοικονομικό Μοντέλο : Η Βραχυχρόνια Θεώρηση

Κεφάλαιο 12 - Χρήμα, Τραπεζικό Σύστημα και Νομισματική Πολιτική.
12.5. Η Δημιουργία Χρήματος από το Τραπεζικό Σύστημα και η Συνολική
Προσφορά, σελ. 298.
Από την πράξη της πιστωτικής λειτουργίας επιβεβαιώνεται ο

εμπειρικός κανόνας του τραπεζικού συστήματος κατά τον οποίο, κατά τη
συνήθη πορεία των πραγμάτων, οι εμπορικές τράπεζες, σε περιόδους ομαλών
πολιτικο-οικονομικών συνθηκών, χρειάζονται να διαθέτουν σε άμεση
ζήτηση προς απόδοση στους δικαιούχους, όχι το σύνολο, αλλά μόνον
ένα μικρό μέρος των καταθέσεων, προκειμένου να ικανοποιούνται
επαρκώς οι απαιτήσεις ανάληψης των πελατών τους. Έτσι, η εξυπηρέτηση
του εταιρικού και επιχειρηματικού τους σκοπού, υπαγορεύει την επένδυση,
την εκμετάλλευση και τον δανεισμό των ρευστών διαθεσίμων, πέρα
από αυτά που χρειάζονται και πρέπει να μένουν αχρησιμοποίητα και
διαθέσιμα στα ταμεία τους, για να εξασφαλίσουν την ταμειακή τους
ρευστότητα (βλ. Αρχή της Ρευστότητας, Γ.3, ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ). Το
ποσοστό αυτό διαφέρει από από κράτος σε κράτος και εξαρτάται από τις
διαφορές στα θεσμικά πλαίσια εκάστου τραπεζικού συστήματος.
Για την εξασφάλιση όμως των καταθετών και τον έλεγχο

της ρευστότητας της οικονομίας, οι Κεντρικές Τράπεζες ορίζουν για τις
εμπορικές τράπεζες ένα ελάχιστο ποσοστό υποχρεωτικών διαθεσίμων με
τη μορφή μετρητών ή των καταθέσεων σε αυτές.
Οι δυνατότητες των εμπορικών τραπεζών να χορηγούν δάνεια
και να δημιουργούν δια των εργασιών τους αυτών
νέες καταθέσεις, εξαρτώνται από αυτό το ποσοστό. Έτσι, τα ποσά
αυτά των ρευστών διαθεσίμων που διαθέτουν οι εμπορικές τράπεζες, τους
παρέχουν τη δυνατότητα δανειοδότησης, ήτοι της αύξησης της αναγκαστικής
κυκλοφορίας και, εν τέλει, της προσφοράς χρήματος.
• Ο Τραπεζικός Πολλαπλασιαστής * Σύνδεσμος :

http://www.euretirio.com/2010/03/trapezikospollaplasiastis.html#ixzz
2vbihWwqR
Κατά τον ανωτέρω εμπειρικό κανόνα, στα οργανωμένα
χρηματοπιστωτικά συστήματα, υπολογίζεται ότι, κατά τη διάρκεια ενός
έτους, εκτός από τις περιόδους αιχμής στη ζήτηση χρήματος, όπως για
παράδειγμα οι ημέρες των Χριστουγέννων, οι τράπεζες θα μπορούσαν να
ανταποκριθούν στις ταμειακές υποχρεώσεις τους, διατηρώντας
ποσοστά ρευστών διαθεσίμων μεταξύ 2% και 5%.

Προσφορά, σελ. 298.
Όμως, το ελάχιστο ποσοστό των ρευστών διαθεσίμων που
υποχρεούνται κατά τα ανωτέρω να διατηρούν οι εμπορικές τράπεζες,
καθορίζεται με βάση την εθνική και την ευρωπαΙκή νομοθεσία και είναι ενιαίο
για όλες τις τράπεζες.
Η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), είναι η αρμόδια ελληνική αρχή

για τον καθορισμό του ύψους του ποσοστού του Δείκτη και του
Ελάχιστου Ορίου Ρευστών Διαθεσίμων.
Δυνάμει της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε και

ισχύει από την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009, την απόφαση ΕΤΠΘ
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, περί καθορισμού του
πλαισίου ελέγχου από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) της επάρκειας
ρευστότητας των πιστωτικών ιδρυμάτων, καθορίζονται οι υποχρεωτικοί
δείκτες ρευστότητας με τη μορφή ελαχίστων ορίων, τους οποίους
οφείλουν να τηρούν όλα τα πιστωτικά ιδρύματα που
δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και δη οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, ως εξής (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 1.Γ.5, ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ
ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ) :
• 15% μέχρι την 30/09/2005 και

• 20% από την 01/10/2005 και εφεξής.
Έτσι, η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), καθορίζει τα ελάχιστα όρια του

δείκτη ρευστών διαθεσίμων κατά τρόπο ώστε να εξυπηρετεί καλύτερα το
σκοπό του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος και, ειδικότερα, για να
περιορίζει τη δυνατότητα του τραπεζικού συστήματος να δημιουργεί
αυθαίρετα χρήμα δια της χορήγησης δανείων σε φυσικά και νομικά
πρόσωπα και να αυξάνει αυθαίρετα κατά τον τρόπο αυτό την προσφορά
χρήματος, δημιουργώντας ή/και αυξάνοντας, δια της χορήγησης
δανείων, το λογιστικό χρήμα και τη συνολική νομισματική βάση Μ3,
ήτοι δημιουργώντας ή/και αυξάνοντας, στην πράξη πλασματικά, κατά
λογιστικό μόνο τρόπο, τις ποσότητες του χρήματος που παράγεται δια
των λογιστικών εγγραφών τoυ ανοίγματος και της πίστωσης των
λογαριασμών καταθέσεων, δηλαδή των λογαριασμών των δανειακών
κεφαλαίων του παθητικού των τραπεζών και της ομάδας 5 του
κλαδικού λογιστικού σχεδίου αυτών, που πιστώνονται με το άρθρο της
λογιστικής εγγραφής που καταχωρείται στα κατά ΚΒΣ βιβλία τους, για
την χορήγηση των δανείων, έναντι της αντίστοιχης χρέωσης του
λογαριασμού χορηγήσεων της ομάδας 2 του ενεργητικού τους. Και
τούτο, επειδή, οι καταθέσεις αυτές δεν συγκροτούνται, δεν
αντιστοιχούν και δεν αντικρύζονται στα ενεργητικά των τραπεζών με
τα ρευστά, διαθέσιμα στοιχεία αυτών, που συνιστούν χρήμα κατά την
έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, αλλά, αντιθέτως, με
τα ίδια τα δανείσματα των χορηγούμενων πιστώσεων, δημιουργώντας
κατά τα ανωτέρω μια ψευδαίσθηση ρευστότητας, την κοινώς λεγόμενη
στην τραπεζική πρακτική «Φούσκα Δανείων και Καταθέσεων».
Οι Τράπεζες εφαρμόζουν υποχρεωτικά από 01/01/1994 το

Κλαδικό Λογιστικό Σχέδιο Τραπεζών (Κ.Λ.Σ.Τ.) του Π.Δ. 384/1992,
καθώς και τις διατάξεις των άρθρων 110-131 του Κ.Ν. 2190/1920, με τα
οποία έγινε η προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας με τις διατάξεις της
Οδηγίας 86/635 της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους «ετήσιους και
ενοποιημένους λογαριασμούς των Τραπεζών και των λοιπών πιστωτικών
Ιδρυμάτων». Το διπλογραφικό σύστημα, που ισχύει και εφαρμόζεται στο
Κλαδικό Λογιστικό Σχέδιο των Τραπεζών, όπως αντίστοιχα και στο Γενικό
Λογιστικό Σχέδιο, εδράζεται στην αρχή της διατήρησης της ισορροπίας
στο μικρόκοσμο της λογιστικής, προκειμένου οποιαδήποτε μεταβολή σε ένα
μέγεθος της τράπεζας, να οδηγεί αυτόματα σε ισόποση μεταβολή σε κάποιο
άλλο μέγεθος αυτής. Έτσι, για παράδειγμα, όταν μία εμπορική επιχείρηση
αγοράζει έναν υπολογιστή, η μια διάσταση είναι ότι έχει μείωση των
μετρητών στο ταμείο της και, η άλλη διάσταση είναι, ότι η μείωση αυτή του
ταμείου της αντικρύζεται στα βιβλία και στην περιουσία της με την κατοχή
ενός νέου υπολογιστή.
Η θεμελιώδης αρχή του Διπλογραφικού Συστήματος είναι ότι οι
δυο αυτές μεταβολές είναι ΠΑΝΤΑ ΙΣΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ.
Κατά τα ανωτέρω, όταν ένας καταθέτης της τράπεζας ανοίγει ένα νέο
λογαριασμό καταθέτοντας μετρητά, η μια όψη είναι ότι η τράπεζα έχει
αυξήσει τα μετρητά στο ταμείο της (μεταβολή νομισματικού μεγέθους στο
ενεργητικό της) και, η άλλη, ότι η τράπεζα έχει δημιουργήσει μια υποχρέωση
έναντι του καταθέτη της (μεταβολή οικονομικού μεγέθους στο παθητικό της).
Η αύξηση στο ένα μέγεθος (Μετρητά Χρήματα) είναι ίση και αντίθετη με τη
μεταβολή στο άλλο μέγεθος (Καταθέσεις).
Ειδικότερα και αναλυτικότερα, πριν ακόμη τη λογιστική καταχώρηση
µιας χορήγησης σε λογαριασµούς ενεργητικού και παθητικού, ήτοι ΠΡΙΝ ΤΗ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΠΟΥ
ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, αυτές παρακολουθούν σε λογαριασµούς τάξεως τα
ποσά που έχουν αναλάβει να χορηγήσουν στους οφειλέτες-δανειολήπτες,
αλλά δεν έχουν ακόµη εκταμιεύσει. Το άρθρο της αντίστοιχης λογιστικής
εγγραφής στο στάδιο αυτό είναι το εξής:
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ΧΡΕΩΣΗ
03.11 Εγκεκριµένες δανειακές συµβάσεις
ΠΙΣΤΩΣΗ
07.11 Υποχρεώσεις από εγκεκριµένες δανειακές συµβάσεις
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Το ζεύγος αυτό των λογαριασμών χρησιµοποιείται, σύµφωνα µε το
Κλαδικό Λογιστικό Σχέδιο των Τραπεζών, για την παρακολούθηση
µεσοµακροπρόθεσµων δανειακών συµβάσεων, η εκτέλεση των οποίων
προβλέπεται να γίνει τµηµατικά ενώ, το ίδιο ζεύγος λογαριασµών µπορεί να
χρησιµοποιηθεί και κατά την υπογραφή συµβάσεων ανοικτού τρεχούµενου
λογαριασµού, που στην αντίστοιχη περίπτωση προϋποθέτει την υπογραφή
σύµβασης.
• Ν Κυρίκος (1993), Κλαδικό Λογιστικό Σχέδιο Τραπεζών, Εκδόσεις
Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, σελ 62-65
Αντιθέτως, το εν συνεχεία παρατιθέμενο ζεύγος λογαριασμών,
χρησιµοποιείται όταν έχουν εγκριθεί στον οφειλέτη-δανειολήπτη τα
πιστωτικά όρια, χωρίς να έχει πραγµατοποιηθεί ακόµη η υπογραφή της
σύµβασης, με το άρθρο της αντίστοιχης λογιστικής εγγραφής στην περίπτωση
αυτή είναι το εξής :
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ΧΡΕΩΣΗ
04.81 Εγκεριµένα πιστωτικά όρια
ΠΙΣΤΩΣΗ
08.81 Πελάτες µε εγκεκριµένα πιστωτικά όρια
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Τέλος, κατά την κρίσιμη στιγμή της εκταμίευσης, δηλαδή κατά τη
χρονική στιγμή ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ, ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ, ΠΟΥ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΤΩΝ
ΔΑΝΕΙΩΝ ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, με την εφ’ άπαξ χορήγηση ή τις
διαδοχικές χορηγήσεις του ποσού που εγκρίθηκε, καταχωρούνται απ’ευθείας
οι σχετικές λογιστικές εγγραφές στους λογαριασµούς ουσίας, ταυτόχρονα δε
ενηµερώνονται και οι σχετικοί λογαριασµοί τάξεως, προκειµένου τα υπόλοιπά
τους να κλείνουν.
Κατά τα ανωτέρω, όταν εκταμιεύεται το ποσό της χορηγήσεως,

χρεώνεται ο οικείος λογαριασµός χορηγήσεως, µε πίστωση του αντίστοιχου
λογαριασμού παθητικού της ομάδας 5 του κλαδικού λογιστικού σχεδίου των
τραπεζών. Έτσι, για παράδειγµα, κατά την εκταμίευση ενός στεγαστικού
δανείου με πίστωση του ποσού της χορήγησης σε λογαριασμό ταμιευτηρίου
του οφειλέτη δανειολήπτη, πραγματοποιείται και καταχωρείται στα βιβλία
ΚΒΣ της τράπεζας, η εν συνεχεία παρατιθέμενη ΣΥΜΨΗΦΙΣΤΙΚΗ λογιστική
εγγραφή :
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ΧΡΕΩΣΗ
20.30.10.02 Στεγαστικά δάνεια ιδιωτών
ΠΙΣΤΩΣΗ
51.00 Καταθέσεις Ταµιευτηρίου
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Factoring, Εκδόσεις ∆ιπλογραφία, σελ 227-228.
Έτσι, με την ολοκλήρωση της ανωτέρω λογιστικής εγγραφής, η
τράπεζα ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΝΕΟ, ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, αφού ΠΙΣΤΩΝΕΙ ΤΟ
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ 51.00 ΤΟΥ ΚΛΑΔΙΚΟΥ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΤΗΣ
ΣΧΕΔΙΟΥ, ΜΕ ΙΣΟΠΟΣΗ ΧΡΕΩΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ
20.30.10.02, ΔΗΛΑΔΗ ΠΙΣΤΩΝΕΙ (ΑΥΞΑΝΕΙ) ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ
ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΜΕ ΧΡΕΩΣΗ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ
ΤΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ ΠΟΥ ΧΟΡΗΓΕΙ ΚΑΙ, ΕΤΣΙ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΝΕΟ ΧΡΗΜΑ,
ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΥΞΗΣΕΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΣ ΤΑ ΡΕΥΣΤΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΗΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΑ ΚΕΡΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ
ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΕ
ΑΛΛΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ
ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΣΤΟΝ
ΟΦΕΙΛΕΤΗ-ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΑΜΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ, ΜΕ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΕΤΣΙ, Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΔΙΑ
ΤΗΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ, ΕΤΣΙ,
ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ.
Αντιθέτως, αν η εκταμίευση του στεγαστικού δανείου του

προηγούμενου παραδείγματος γινόταν με την παράδοση στον δανειολήπτη
πραγματικών, μετρητών χρημάτων, δηλαδή κερμάτων και
τραπεζογραμματίων που εκταμιεύονται από το ταμείο της τράπεζας προς
αυτόν, τότε το άρθρο της ανωτέρω ΣΥΜΨΗΦΙΣΤΙΚΗΣ λογιστικής
εγγραφής της χορήγησης του στεγαστικού δανείου του προηγούμενου
παραδείγματος θα ήταν διαφορετικό και, ειδικότερα, θα είχε την μορφή της εν
συνεχεία παρατιθέμενης ΤΑΜΕΙΑΚΗΣ λογιστικής εγγραφής :
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ΧΡΕΩΣΗ
ΠΙΣΤΩΣΗ
38.00 Ταμείο
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Αν όμως η τράπεζα χορηγούσε το δάνειο του ανωτέρω
παραδείγματος με την εκταμίευση πραγματικών μετρητών χρημάτων από το
ταμείο της ή από τους καταθετικούς λογαριασμούς που τηρεί σε άλλες
τράπεζες ή, ακόμη, από οποιοδήποτε άλλο ρευστό διαθέσιμο στοιχείο του
ενεργητικού της, που συνιστά χρήμα κατά την έννοια του νόμου, ήτοι κατά τα
νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3, καταχωρώντας τελικά στα βιβλία της το
άρθρο της ανωτέρω, ταμειακής λογιστικής εγγραφής, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΝΕΟ ΧΡΗΜΑ, αφού, έτσι, ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΙΣΤΩΣΕΙ ΤΟ
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ 38.00 ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΤΗΣ, αντί του λογαριασμού 51.00 των
καταθέσεων, ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΙΣΟΠΟΣΗΣ ΧΡΕΩΣΗΣ ΤΟΥ
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ 20.30.10.0 και, έτσι, ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΧΡΕΩΣΗΣ
ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΘΕΙΣΑΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ, ΘΑ ΕΙΧΕ ΜΕΙΩΣΕΙ
ΤΑ ΜΕΤΡΗΤΑ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΕΙΧΕ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΟ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΡΕΥΣΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ
ΚΑΙ, ΕΤΣΙ, ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙ ΤΗ ΝΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΕΙ ΤΗΝ
ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΗΣ
(ΚΕΡΜΑΤΑ - ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΑ - ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ) ΣΤΟΝ ΟΦΕΙΛΕΤΗ-
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΑΜΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ, ΜΕ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ
ΑΥΞΗΘΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΝΩΤΕΡΩ, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΜΟΝΟ ΤΡΟΠΟ.
Συμπερασματικά, ΟΤΑΝ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΟΡΗΓΕΙ ΔΑΝΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ

ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΗΣ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΡΕΥΣΤΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΗΣ, ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ
ΡΕΥΣΤΟΥ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΗΣ, ενώ,
ΟΤΑΝ ΧΟΡΗΓΕΙ ΔΑΝΕΙΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ,
ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ΤΟΤΕ ΑΥΞΑΝΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ
ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΚΑΙ, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ΔΕΝ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΟ
ΑΠΟΛΥΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
ΤΟΥ ΕΝΕΡΗΤΙΚΟΥ ΤΗΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΟ ΤΩΝ ΚΕΡΜΑΤΩΝ, ΤΩΝ
ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ.
ΕΤΣΙ, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ

ΤΗΝ ΕΥΧΕΡΕΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ
ΤΗΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ ΜΟΝΟ
ΧΡΗΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΚΑΙ ΠΟΥ
ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝΤΑΙ, ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΑ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ Μ1, Μ2 ΚΑΙ Μ3 ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ
ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΣΕΩΝ ΠΟΥ ΧΟΡΗΓΟΥΝ .
ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΩΣ ΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ

ΕΚΤΑΜΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΠΙΣΤΩΣΕΩΝ, ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΕΡΕΙΑ, ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ
ΤΟΥΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΤΡΗΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ (ΚΕΡΜΑΤΑ +
ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΑ) KAI ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ
ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ (Μ1+Μ2+Μ3) ΣΤΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ-
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΝΑ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ
ΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ-
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΑΥΤΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΠΟΥ
ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΟΝΤΑΙ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΣΤΑ ΔΑΝΕΙΑΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ
ΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, ΗΤΟΙ ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ
ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ, ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΤΩΝ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΑΥΤΕΣ,
ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ (Κέρματα + Τραπεζογραμμάτια + Καταθέσεις), ΝΑ
ΧΟΡΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΗ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ, ΟΜΩΣ,
ΕΚΜΤΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΛΑΔΙΚΟΥ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΟΥ, ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΣ ΩΣ
ΔΗΘΕΝ ΝΕΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ.
Το ζήτημα αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας

χρηματοοικονομικής βιβλιογραφίας και της γενικευμένης κατακραυγής κατά
του χρηματοπιστωτικού και τραπεζικού συτήματος, ως προς τον τρόπο της
δημιουργίας του χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες και είναι ευρύτερα
γνωστό ως «η Απάτη του Κλασματικού Αποθέματος».
Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι τραπεζικό σύστημα
κλασματικών αποθεμάτων, κατά το οποίο οι εμπορικές τράπεζες δεν
έχουν την υποχρέωση να κρατούν στα ταμεία τους όλα τα ρευστά διαθέσιμα
χρήματα των καταθέσεων των πελατών τους αλλά, μέρος αυτών, μπορούν να
τα επενδύουν, να τα εκμεταλλεύονται ή να τα χορηγούν ως δάνεια σε άλλους
πελάτες τους. Έτσι, τα ρευστά διαθέσιμα, τα λεγόμενα τραπεζικά
αποθέματα, είναι μόνο ένα κλάσμα που συνιστά το ποσοστό αποθεματικών
της συνολικής ποσότητας των καταθέσεων και του συνόλου των δανειακών
κεφαλαίων στις εμπορικές τράπεζες, το λεγόμενο κλασματικό απόθεμα, το
οποίο, κατά τα ανωτέρω, καθορίζεται από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ),
δυνάμει της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, σε ποσοστό 15% μέχρι την
30/09/2005 και σε 20% από την 01/10/2005 και εφεξής, επί του
συνόλου των δανειακών κεφαλαίων, για κάθε τραπεζικό ίδρυμα που έχει
συσταθεί και λειτουργεί νόμιμα στην Ελλάδα. Όμως, επειδή κατά την έννοια
του νομισματικού μεγέθους Μ3, οι τραπεζικές καταθέσεις συνιστούν χρήμα
στο σύνολό τους, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα διαθέτει την
λογιστική δυνατότητα και την ευχέρεια να αυξάνει την παροχή
χρήματος με τη διαδικασία της χορήγησης δανείων και πάσης φύσης
πιστώσεων και με την αντίστοιχη δι’ αυτών δημιουργία νέων
καταθέσεων, δημιουργώντας, στην πράξη, νέο χρήμα.
Η λογιστική δυνατότητα και η ευχέρεια των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, να δημιουργούν λογιστικό, πλασματικό χρήμα τραπεζικής
πίστης, δια της χορήγησης δανείων σε φυσικά και νομικά πρόσωπα,
περιγράφεται κατά τον Ηλία Λεκκό, Διευθυντή Μονάδας Οικονομικής
Ανάλυσης και Αγορών της Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ και Μέλος του Επιστημονικού
Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, ως «….Ο ενάρετος κύκλος
δημιουργίας δανείων και καταθέσεων….» ενώ ρητά και
κατηγορηματικά προσδιορίζεται από τον ίδιο ως «.………….παραγωγή
αέρα κοπανιστού, ο οποίος στη συνέχεια βαφτίζεται χρήμα………….…».

Νοέμβριος 2013.
Η ανωτέρω, κατά τον Ηλία Λεκκό, «παραγωή αέρα κοπανιστού, ο

οποίος στη συνέχεια βαφτίζεται χρήμα», συνιστά τον σκληρό πυρήνα της
πρακτικής του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και, εν προκειμένω, των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, που είναι ευρύτερα γνωστή στην
χρηματοοικονομική επιστήμη και στις χρηματαγορές ως «η απάτη του
κλασματικού αποθέματος», η οποία πραγματώνεται, όχι από την αιτία
της εφαρμογής της τραπεζικής των κλασματικών αποθεμάτων και της
υιοθέτησής της ως νόμιμης και αποδεκτής χρηματοοικονομικής και
νομισματικής μεθοδολογίας ανάπτυξης της ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και, εν προκειμένω,
και του αντίστοιχου ελληνικού, ήδη από την εποχή της Αναγέννησης, αλλά
από την αιτία ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ
ΚΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΑΠΟΘΕΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΧΕΤΙΚΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΥΪΟΘΕΤΗΣΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΥΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΤ, που έχει ως αποτέλεσμα την αντιστροφή του
μηχανισμού της τραπεζικής λειτουργίας και του πιστωτικού κύκλου των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ
ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ. Έτσι,
αντί το χρήμα να παράγει δάνεια, είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα,
που όμως είναι κατά τα ανωτέρω μόνο λογιστικό και, έτσι, πλασματικό,
αφού πρόκειται για προϊόν δημιουργικής λογιστικής που δημιουργείται από
το μηδέν, με την καταστρατήγηση του νομοκανονιστικού πλαισίου του
Κλαδικού Λογιστικού Σχεδίου των Τραπεζών και της ΠΔ/ΤΕ
2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε από την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009,
την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010.
Έτσι, οποιαδήποτε πίστωση λογαριασμού παθητικού θα μπορούσε να
βαφτιστεί ως χρήμα, δηλαδή ακόμη και οι οφειλές των τραπεζών προς τους
προμηθευτές τους, αρκεί να αντικρύζεται στο αντίστοιχο άρθρο της
λογιστικής εγγραφής που το δημιούργησε, ακόμη και με την ισόποση χρέωση
μιας φιάλης αέρα κοπανιστού, που δύναται, καταστρατηγώντας το ισχύον
κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών, να συνιστά στοιχείο του
ενεργητικού στο οποίο το χρήμα μπορεί να συγκροτείται (δηλ. σε μια φιάλη
αέρα κοπανιστού).
Κατά την έννοια της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε

και ισχύει, το Κλασματικό Απόθεμα πρέπει σε κάθε χρονική στιγμή να
ανέρχεται στο 20% του συνόλου των δανειακών κεφαλαίων του
παθητικού κάθε τράπεζας και να συγκροτείται από συγκεκριμένα μόνο
στοιχεία ενεργητικού, που προσδιορίζονται ειδικά για το σκοπό αυτό από από
την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Έτσι, οι τράπεζες, κατά την ανάπτυξη της
ιδιωτικής οικονομικής τους πρωτοβουλίας, για κάθε 100 ευρώ καταθέσεων
πελατείας και λοιπών δανειακών κεφαλαίων, μπορούν να διαθέτουν 83
μόνον ευρώ στη χορήγηση των δανείων και να κρατούν τα υπόλοιπα 17
ευρώ ως το ελάχιστο απαιτούμενο κλασματικό απόθεμα, για τη σύννομη
και ασφαλή λειτουργία τους, αφού έτσι 83 Χ 20% = 16,6 ευρώ, ήτοι ποσό
μικρότερο των 17 ευρώ του απαιτούμενου που διαθέτουν ως υπόλοιπο
καταθέσεων για τη συγκρότηση επαρκούς ελάχιστου δείκτη ρευστών
διαθεσίμων. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του κλασματικού
αποθέματος κατά την ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005 και, έτσι, αυτή όχι μόνο
δεν συνιστά την παραγωγό αιτία της «φούσκας δανεισμού και
καταθέσεων» και της «απάτης του κλασματικού αποθέματος», που είχαν
ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και
την πρόκληση της χρηματοπιστωτικής αστάθειας στην εθνική οικονομία της
Ελλάδος αλλά, αντιθέτως, διασφαλίζει τη λειτουργία του τραπεζικού
συστήματος στη βάση των τριών θεμελιωδών αρχών του, ήτοι των
αρχών της ρευστότητας, της αποδοτικότητας και της ασφάλειας, αφού
η τράπεζα, από τα ανωτέρω 100 ευρώ των καταθέσεων και του συνόλου των
δανειακών κεφαλαίων του παθητικού της, μπορεί να δανείζει μόνον τα 83
ευρώ, να πραγματοποιεί λειτουργικά έσοδα τόκων από αυτά και, έτσι, η
λειτουργία της να είναι αποδοτική και, ταυτόχρονα, να διαθέτει σε κάθε
χρονική στιγμή την ασφάλεια του κλασματικού αποθέματος των 17 ευρώ,
προκειμένου, έτσι, να διαθέτει την απαραίτητη ρευστότητα για να μπορεί να
ανταποκριθεί στην εκ του νόμου υποχρέωση της απόδοσης των καταθέσεων
στους δικαιούχους αυτών, οποτεδήποτε αυτές ζητηθούν.
Αντιθέτως, ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΚΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ

ΑΠΟΘΕΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, υφίσταται όταν οι
διοικούντες τις τράπεζες, εκμεταλλεύονται ιδιοτελώς την μαθηματική και τη
λογιστική επιστήμη, την ανοχή της εποπτείας (ΤτΕ) και της Πολιτείας και την
πλήρη άγνοια που έχει περί της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος η
νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία και, έτσι, καταστρατηγώντας το ισχύον
νομοκανονιστικό πλαίσιο, αντί να ξεκινήσουν από τα ανωτέρω 100 ευρώ
πραγματικών καταθέσεων πελατείας και δανειακών κεφαλαίων, για να
καταλήξουν στα 17 ευρώ του κλασματικού αποθέματος, επινοούν το
τέχνασμα της αντιστροφής του ανωτέρω μηχανισμού και της
διάρθρωσης του πιστωτικού κύκλου και, έτσι, ξεκινούν από την αφετηρία
με 17 μόνον ευρώ καταθέσεων και δανειακών κεφαλαίων και, στη συνέχεια,
χορηγούν δάνεια αξίας 83 ευρώ, τα οποία με τη σειρά τους δημιουργούν νέες
καταθέσεις, πλασματικού όμως χρήματος, αξίας 83 ευρώ και, έτσι, μαζί με τις
αρχικές καταθέσεις πελατείας, συγκροτούν ένα σύνολο καταθέσεων 100 ευρώ
(83+17=100) αφού, κατά τα μαθηματικά, 5 Χ 20% κάνει πάντα 100% και, στη
συνέχεια, με τις νέες, πλασματικές αυτές καταθέσεις λογιστικού χρήματος,
που συγκροτούνται από τα ίδια τα δανείσματα των πιστώσεων που
χορήγησαν, επιχειρούν να δημιουργήσουν πραγματικό χρήμα, αντίστοιχο και
ανάλογο με τα δάνεια των 83 ευρώ που χορήγησαν κατά τα ανωτέρω, με τη
μόχλευση του πλασματικού αυτού χρήματος που δημιούργησαν, κυριολεκτικά
από το μηδέν, στην διατραπεζική αγορά και στις διεθνείς αγορές χρήματος.
Στην αντίθετη περίπτωση, κατά την κανονική, νόμιμη διαδικασία, με τα

17 ευρώ των αρχικών καταθέσεων και των δανειακών κεφαλαίων που
διέθεταν, αυτές θα μπορούσαν να χορηγήσουν συνολικά δάνεια ποσού 14
μόνον ευρώ και να συγκροτήσουν κλασματικό απόθεμα 3 ευρώ, αφού έτσι
14+3=17 ευρώ, ενώ τα 3 ευρώ του κλασματικού αποθέματος ισοδυναμούν με
το 21,4% των 14 ευρώ των χορηγήσεων και, έτσι, θα είχε συγκροτηθεί
επαρκής δείκτης ελάχιστων ρευστών διαθεσίμων.
Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΔΥΟ ΑΝΩΤΕΡΩ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ

ΠΡΟΦΑΝΗΣ :
Στην πρώτη περίπτωση, για να χορηγηθούν δάνεια συνολικού

ποσού 83 ευρώ και να πραγματοποιηθούν τα επ’ αυτών έσοδα των
ανίστοιχων τόκων, απαιτείται να υπάρχει νομισματικό μέγεθος καταθέσεων
και λοιπών δανειακών κεφαλαίων 100 ευρώ, ενώ, στη δεύτερη περίπτωση,
επιτυγχάνονται ισόποσα οικονομικά ωφελήματα, με 17 μόνον ευρώ
καταθέσεων και 83 ευρώ αέρα κοπανιστού που, δανειζόμενος στους πελάτες
της τράπεζας, βαφτίζεται ως χρήμα και, έτσι, συγκροτεί, εντελώς πλασματικά,
το συνολικό νομισματικό μεγεθος των καταθέσεων και της νομισματικής τους
βάσης.
Η κατά τα ανωτέρω αντιστροφή αυτή της λειτουργίας του

τραπεζικού συστήματος και της έννοιας του κλασματικού αποθέματος,
μεταλλάσσει τον πιστωτικό κύκλο από ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ
ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, με
αποτέλεσμα, έτσι, αντί το χρήμα να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια
που παράγουν χρήμα, που όμως είναι κατά τα ανωτέρω μόνο λογιστικό
και, έτσι, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ.
Χάριν όμως της μαθηματικής και της λογιστικής επιστήμης,

του Κλαδικού Λογιστικού Σχεδίου των Τραπεζών και της ΠΔ/ΤΕ
2560/01.04.2005, τα ποσοτικά χαρακτηριστικά του παραδείγματος
είναι τα ίδια και στις δύο ανωτέρω περιπτώσεις, αφού το σύνολο των
χορηγηθέντων δανείων είναι αξίας 83 ευρώ, το σύνολο των καταθέσεων είναι
αξίας 100 ευρώ και το κλασματικό απόθεμα είναι, και στις δύο περιπτώσεις,
αξίας 17 ευρώ, ενώ, η κατά τα ανωτέρω ασφάλεια του υπολογισμού των
ανωτέρω αξιών σε ευρώ, βοήθησε επί οκτώ συναπτά έτη (2002-2010) το
ελληνικό τραπεζικό σύστημα να αποκρύπτει τις εγγενείς διαρθρωτικές,
νομισματικές και λειτουργικές του αδυναμίες, ιδιαίτερα δε την κεφαλαιακή
του ανεπάρκεια σε σχέση με τους πιστωτικούς κινδύνους και την ανεπαρκή
στάθμιση αυτών, αντίθετα με τις νομοκανονιστικές διατάξεις της ΒΑΣΙΛΕΙΑ Ι
και ΙΙ ( βλ. σχετικά Κεφάλαιο 2.Δ, Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ
(5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
Διαφέρουν όμως διαμετρικά στις δύο ανωτέρω περιπτώσεις

τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτών, αφού στην πρώτη περίπτωση η
τράπεζα διαθέτει 100 ευρώ πραγματικά χρήματα, εκ των οποίων δανείζει
83 ευρώ σε πραγματικά χρήματα και σχηματίζει 17 ευρώ κλασματικό
απόθεμα σε πραγματικά πάλι χρήματα ενώ, στη δεύτερη περίπτωση, η
τράπεζα διαθέτει μόνον 17 ευρώ πραγματικά χρήματα και, έτσι,
δημιουργεί 100 ευρώ καταθέσεων πελατείας σε πλασματικά χρήματα, τα
οποία συκγροτούνται από τα ίδια τα δανείσματα των χορηγηθεισών
πιστώσεων των 83 ευρώ και όχι σε πραγματικά χρήματα, δηλαδή σε κέρματα
και τραπεζογραμμάτια ή καταθέσεις κατά την έννοια των νομισματικών
μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 ενώ, ακόμη και η διατήρηση των ποιοτικών
χαρακτηριστικών των 17 ευρώ του κλασματικού αποθέματος, εξαρτάται από
την επιτυχία της μόχλευσης του ως άνω πλασματικού χρήματος στην
διατραπεζική αγορά και τις διεθνείς αγορές χρήματος.
Έτσι, ενώ οι χρηματικές αξίες στις οποίες είναι εκπεφρασμένα τα

ανωτέρω νομισματικά μεγέθη παραμένουν ίδιες κατά ποσότητα και στις δύο
αυτές περιπτώσεις, αφού τα 100 ευρώ ισούνται πάντα στη μαθηματική και τη
λογιστική επιστήμη με 100 ευρώ, καθόσον 100 ευρώ = 100 ευρώ, διαφέρουν
διαμετρικά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτών, αφού τα 100 ευρώ των
κερμάτων και των τραπεζογραμματίων ευρώ (Μ1) και των καταθέσεων των
νομισματικών μεγεθών Μ2 και Μ3 διατηρούν και, εν μέσω κρίσης, αυξάνουν
την πραγματική αξία και την αγοραστική τους δύναμη ενώ, η αξία του
προϊόντος της φιάλης με τον κοπανιστό αέρα, που συγκροτεί το συνολικό
νομισματικό μέγεθος στη δεύτερη περίπτωση, εξατμίζεται κατά τη
διαδικασία της μόχλευσης.
Τέλος, το μόνο μέγεθος που αυξάνεται κατά ποσότητα και

ποιότητα στη δεύτερη περίπτωση, είναι αυτό των λειτουργικών
κερδών που πραγματοποιούνται από τα έσοδα των τόκων αφού, στην
πρώτη περίπτωση, η τράπεζα, για να αποκτήσει περιουσιακά ωφελήματα από
τους τόκους των 83 ευρώ που δάνεισε, αγόρασε πρώτα χρήμα ομοειδούς
με το δάνεισμα ποιότητας, συνολικής αξίας 100 ευρώ, για το οποίο
πλήρωσε τους αντίστοιχους τόκους των καταθέσεων ενώ, η τράπεζα της
δεύτερης περίπτωσης, πραγματοποιεί, κατά ποσότητα και ποιότητα,
μεγαλύτερα, περισσότερα και προδήλως δυσανάλογα της παροχής της
περιουσιακά ωφελήματα, από τα έσοδα των τόκων για τα τα 83 ευρώ
που δανείζει, επειδή, για να τα δανείσει, χρειάστηκε να αγοράσει ομοειδή
ποιότητα χρήματος αξίας μονον 17 ευρώ, αντί των 100 ευρώ της τράπεζας της
πρώτης περίπτωσης, αφού το υπόλοιπο χρήμα που χρειάζεται προς το
σκοπό της αντιστροφής της διαδικασίας του πιστωτικού της κύκλου,
το δημιουργεί από μόνη της, από το μηδέν και, ειδικότερα, κατά τον Ηλία
Λεκκό, ως αέρα κοπανιστό, τον οποίο στη συνέχεια βαφτίζει αυθαίρετα ως
χρήμα, με αποτέλεσμα το πραγματικό κόστος της ανάπτυξης της ιδιωτικής
οικονομικής της πρωτοβουλίας, να είναι απείρως μικρότερο και
ανταγωνιστικότερο από το αντίστοιχο της τράπεζας της πρώτης περίπτωσης.
Κατά τα ανωτέρω, η τράπεζα της πρώτης περίπτωσης,

πραγματοποιεί νόμιμα και θεμιτά λειτουργικά έσοδα και κέρδη από την
ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής της πρωτοβουλίας ενώ, αυτή της
δεύτερης περίπτωσης, πραγματοποιεί ανήθικα, υπέρμετρα και
προφανώς δυσανάλογα των παροχών της κερδοσκοπικά έσοδα και
κέρδη, που συνιστούν ακόμη και την περίπτωση της τοκογλυφίας,
κατά την έννοια του άρθρου 404 ΠΚ (βλ. Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ).
Έτσι, κατά τον Ηλία Λεκκό «….. ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ

ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ.…», αφού «…..όταν μία τράπεζα εκδίδει ένα νέο δάνειο
δημιουργεί μία επιπλέον κατάθεση, είτε σε όσους έχουν λάβει το δάνειο είτε
στον τελικό αποδέκτη του δανεισμένου ποσού. Για παράδειγμα, όταν ένας
υποψήφιος αγοραστής σπιτιού παίρνει ένα στεγαστικό δάνειο, μία ισόποση
κατάθεση δημιουργείται στο λογαριασμό του πωλητή/κατασκευαστή του
σπιτιού….».

Νοέμβριος 2013, Σελ. 7.
Και, ακόμη, κατά την Τράπεζα της Αγγλίας, σύμφωνα με την

πρόσφατη έκδοση του τετράμηνου ενημερωτικού της δελτίου μηνός Μαρτίου
2014, υπό τον τίτλο «Money creation in the modern economy», όπου
ομολογείται η δυνατότητα της δημιουργίας χρήματος από το πουθενά,
ρητά αναφέρεται οτι: «οι βασικές απόψεις των περισσοτέρων ανθρώπων, σε
σχέση με το νομισματικό μας σύστημα, είναι εντελώς εσφαλμένες. Ειδικότερα,
τα χρήματα χωρίς αντίκρισμα, τα οποία χρησιμοποιούμε σήμερα, δεν είναι
τίποτα άλλο, από «υποσχετικές πληρωμών» ενώ οι εμπορικές τράπεζες τα
δημιουργούν από το πουθενά, με το πάτημα ενός κουμπιού, απλά και μόνο με
την παροχή δανείων. Το αντίκρισμα, η κάλυψη καλύτερα αυτών των χρημάτων,
εξασφαλίζεται αποκλειστικά και μόνο από την εμπιστοσύνη των Πολιτών, από
το ότι γίνονται αποδεκτά από τους ανθρώπους, για την ανταλλαγή αγαθών και
υπηρεσιών».
Αυτό άλλωστε ομολογείται και από τον ίδιο το Διοικητή της

Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), Γεώργιο Προβόπουλο, στην Ενδιάμεση
Έκθεση Νομισματικής Πολιτικής 2012-2013 και στις σελίδες 95 και 96 αυτής,
όπου ρητά αναφέρεται ότι «………..η υποχώρηση των καταθέσεων θα ήταν
δυνατόν να αποδοθεί στον περιορισμό της τραπεζικής χρηματοδότησης: Όταν
μία τράπεζα χορηγεί ένα νέο δάνειο, συνήθως ανοίγεται καταθετικός
λογαριασμός υπέρ του δανειολήπτη, όπου και πιστώνεται το προϊόν του
δανείου. Αντιστοίχως, σε περίπτωση αποπληρωμής δανείων (οι οποίες τα
τελευταία έτη στην Ελλάδα υπερβαίνουν τις εκταμιεύσεις νέων δανείων) το
υπόλοιπο των καταθέσεων υποχωρεί. Καθώς θα ανακάμπτει η οικονομική
δραστηριότητα, η ζήτηση καταθέσεων θα αυξηθεί, ενώ, όπως αναλύεται στο
Τμήμα V.5, θα δημιουργηθούν σταδιακά οι προϋποθέσεις ώστε να αυξηθεί και ο
όγκος των νέων δανείων………..». Με την ως άνω ομολογία του, ο Διοικητής της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), στην πράξη, αναφέρει ότι, με την ανάκαμψη της
οικονομικής δραστηριότητας, θα αυξηθούν οι καταθέσεις, επειδή θα αυξηθεί
σταδιακά ο όγκος των χορηγούμενων νέων δανείων, ήτοι, κατά το Διοικητή
της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ΤΑ ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ
ΝΕΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ.
Και, ακόμη, το στοιχείο αυτό επιβεβαιώνεται και ομολογείται, πέρα
πάσης αμφιβολίας, από το μέγεθος της ΜΟΧΛΕΥΣΗΣ των ελληνικών
τραπεζών και, εν προκειμένω, των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
δηλαδή του λόγου μεταξύ των δανειακών και των ιδίων κεφαλαίων τους,
χωρίς τις προβλέψεις, ο οποίος προσεγγίζει την αναλογία 19/1, με
αποτέλεσμα τα δανειακά κεφάλαια του ελληνικού τραπεζικού
συστήματος, ήτοι κατά κύριο λόγο οι καταθέσεις και, ειδικότερα, το
μέρος αυτών που δημιουργείται από το μηδέν, ως πλασματικό χρήμα
τραπεζικής πίστης, που συγκροτείται από τα δανείσματα των
χορηγούμενων πιστώσεων, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΕΙΚΟΣΑΠΛΑΣΙΑ των
ιδίων κεφαλαίων αυτού και, έτσι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της
Eurostat του 2011, όπως αυτά απεικονίζονται στον πίνακα που ακολουθεί, τo
ελληνικό χρηματοοικονομικό σύστημα και, κατ’ επέκταση, το ελληνικό
τραπεζικό σύστημα, κατά το έτος 2011, να είναι το πλέον μοχλευμένο
και υποκεφαλαιοποιημένο της ΕΕ.
• Κρίση και Προοπτικές Ανάκαμψης : Ανακεφαλαιοποίηση Τραπεζών και

Χρηματοδότηση της Οικονομίας, Κέντρο Ερευνών Προοδευτικής
Πολιτικής, Ιούλιος 2013, σελ. 49 και επ.
Για να γίνουν κατανοητά στο σύνολό τους, ο τρόπος και η
μεθοδολογία της δημιουργίας του πλασματικού-λογιστικού χρήματος που
δημιουργούν οι εμπορικές τράπεζες, πέρα από το πραγματικό χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας, αρκεί να εκλάβουμε το τραπεζικό σύστημα,
απλοποιημένα, ως έναν ενιαίο οργανισμό. Έτσι, κάθε φορά που ένα φυσικό ή
νομικό πρόσωπο εκταμιεύει ένα δάνειο, το χρήμα που αντιστοιχεί σε αυτό δεν
εκρέει από το τραπεζικό σύστημα στο συνολό του, κατά το νομισματικό
μέγεθος Μ1, ως νομισματοποιημένο χρήμα που συγκροτείται στη μορφή
κερμάτων και τραπεζογραμματίων, αφού αυτό λογιστικοποιείται κατά το
διπλογραφικό σύστημα και το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών, με
άρθρο λογιστικής εγγραφής που πιστώνει λογαριασμό παθητικού των
δανειακών κεφαλαίων των καταθέσεων, που τηρείται στην ομάδα 5
των βιβλίων ΚΒΣ του τραπεζικού ιδρύματος που το χορήγησε, με
χρέωση του αντίστοιχου λογαριασμού ενεργητικού των χορηγήσεων,
της ομάδας 2 και, στη συνέχεια, η κατάθεση αυτή, που δεν συνιστά
τίποτα περισσότερο από ένα ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΟΝΟ, πιστωτικό υπόλοιπο
ενός λογαριασμού παθητικού, είτε μεταφέρεται σε άλλη τράπεζα, ξανά ως
ΚΑΤΑΘΕΣΗ του δανειολήπτη ή του τρίτου δικαιούχου υπέρ του οποίου
χορηγήθηκε το δάνειο και σε αντίστοιχο λογαριασμό παθητικού της ομάδας 5
της άλλης τράπεζας, είτε ΞΑΝΑΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ, ακόμη και στα ίδια πρόσωπα
υπέρ των οποίων αυτή δημιουργήθηκε, με αποτέλεσμα ΟΙ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ,
ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ
ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ-ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ
ΑΥΤΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΩΣ ΔΑΝΕΙΑΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΣΤΑ
ΠΑΘΗΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ, ήτοι τα πιστωτικά υπόλοιπα των λογαριασμών καταθέσεων
της ομάδας 5 του κλαδικού λογιστικού σχεδίου των τραπεζών που, έτσι,
συγκροτούνται σε λογιστικό μόνο, πλασματικό χρήμα και μεταφέρονται από
τη μία τράπεζα στην άλλη ως πιστωτικά υπόλοιπα λογαριασμών παθητικού
και όχι στη φυσική μορφή κερμάτων και τραπεζογραμματίων. Όμως,
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ΟΙ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ
ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΤΟΥΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΟΝΟ ΧΡΗΜΑΤΑ, ήτοι
νομισματοποιημένο χρήμα και δη μόνο κέρματα και τραπεζογραμμάτια, κατά
την έννοια του νομισματικού μεγέθους Μ1 ή ρευστά διαθέσιμα υπόλοιπα των
καταθετικών λογαριασμών τους, κατά την έννοια του νομισματικού μεγέθους
Μ2, ρητά αποκλειομένου σε όλες τις αντίστοιχες δανειακές συμβάσεις
και στους ΓΟΣ αυτών, κάθε άλλου νομισματικού μέσου ή μεγέθους για
την αποπληρωμή των δανείων και των πάσης φύσης πιστώσεών τους.
Και, επειδή η διαδικασία αυτή συνεχίζεται αενάως, σήμερα, το πραγματικό,
νομισματοποιημένο χρήμα που κυκλοφορεί, κατά την έννοια του
νομισματικού μεγέθους Μ1, ήτοι τα κέρματα και τα τραπεζογραμμάτια,
αποτελεί ένα μονοψήφιο μόνο ποσοστό του συνολικού χρήματος των
τραπεζικών καταθέσεων, όπως αυτό ορίζεται κατά τα ανωτέρω από την
ΕΚΤ, ήτοι από το σύνολο του νομισματικού μεγέθους Μ3. Με το υπόλοιπο
του συνολικού χρήματος των καταθέσεων, κατά την έννοια των
νομισματικών μεγεθών Μ2 και Μ3, να έχει δημιουργηθεί, κατά τον
Καθηγητή Ρίτσαρντ Βέρνερ, Πρόεδρο του Τμήματος Διεθνούς Τραπεζικής του
Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον, με τον ανωτέρω μηχανισμό της
δημιουργίας πλασματικού χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες αφού, όπως
καταγγέλει ο Νομπελίστας Maurice Allais, «……………..Η σημερινή
δημιουργία χρήματος από το τίποτα γίνεται από το τραπεζικό σύστημα
και είναι πανομοιότυπη με τη δημιουργία χρήματος από τους
παραχαράκτες………..….» και, αφού επίσης, κατά τον Ηλία Λεκκό, Διευθυντή
Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και Αγορών της Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ και
Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών,
ρητά και κατηγορηματικά ομολογείται ότι «…… Επιπλέον, επειδή οι
τράπεζες υποχρεώνονται να κρατούν μόνο ένα τμήμα των καταθέσεων τους ως
αποθεματικό, αυτή η νέα κατάθεση μπορεί να δημιουργήσει ένα άλλο δάνειο, το
οποίο δημιουργεί μία κατάθεση ...και ούτω καθεξής. Με τον τρόπο αυτό, έχουμε
θέσει σε κίνηση ένα μηχανισμό που δημιουργεί έναν ενάρετο κύκλο
δημιουργίας δανείων και καταθέσεων……..».
Όλα τα ανωτέρω περί της δημιουργίας πλασματικού, λογιστικού

χρήματος τραπεζικής πίστης, μέσα από τη διαδικασία της χορήγησης των
δανείων και των πάσης φύσης πιστώσεων, κατά την οποία, τα νομισματικά
μεγέθη των αντίστοιχων καταθέσεων συγκροτούνται από τα ίδια τα
δανείσματα των χορηγούμενων πιστώσεων, με αποτέλεσμα, οι οφειλέτες-
δανειολήπτες, τελικά, να δανείζονται από τις τράπεζες τα ίδια πλασματικά
χρήματα που δημιουργούνται κατά λογιστικό, πλασματικό μόνο τρόπο στα
βιβλία ΚΒΣ αυτών, δια της συνομολόγησης των πιστωτικών τους συμβάσεων,
αφού τα χρήματα αυτά δημιουργούνται δια άρθρου συμψηφιστικής
λογιστικής εγγραφής, αντί ταμειακής εγγραφής, όπως αντίστοιχα οι
καταθέσεις και αναλήψεις μετρητών χρημάτων στα ταμεία των τραπεζών και,
έτσι, αυτοί δανείζονται τα ίδια τους τα δάνεια και, εν τέλει, τα δικά τους
χρήματα, τα οποία όμως περιέρχονται κατά κυριότητα στις τράπεζες με την
κατά ΑΠ υπαγωγή τους στην έννοια της ανώμαλης παρακαταθήκης, αφού η
λογιστική εγγραφή πίστωσης των ποσών στους αντίστοιχους λογαριασμούς
καταθέσεων είναι συμψηφιστική και όχι ταμειακή ενώ, ταυτόχρονα, δια των
πιστωτικών τους αυτών συμβάσεων, οι οφειλέτες-δανειολήπτες,
αναλαμβάνουν την υποχρέωση να επιστρέψουν στις τράπεζες, για την
εξόφληση των δανεισμάτων του λογιστικού χρήματος των χορηγούμενων σε
αυτούς πιστώσεων, πραγματικά μόνο χρήματα, δηλαδή κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και ρευστά διαθέσιμα πιστωτικά υπόλοιπα των
καταθετικών τους λογαριασμών.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ακόμη και κατά τις αναφορές της

ΒΙΒΛΟΥ, «………..Ο ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΤΗ………….» και, επίσης, κατά τον ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ, «…………ΟΙ
ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΤΟΥΣ…………..».
Όλα τα ανωτέρω είναι γνωστά στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και

ομολογημένα από τους ειδικούς επιστήμονες και αναλυτές των
χρηματοοικονομικών και της τραπεζικής εδώ και 300 ολόκληρα χρόνια,
από τότε που δημιουργήθηκε η πρώτη Τράπεζα της Αγγλίας, που διέθετε
βασιλική άδεια να δανείζει γραμμάτια χρυσού με το σύστημα του
κλασματικού αποθέματος και με αναλογία 2/1, η οποία σταδιακά αυξήθηκε
και έφτασε σήμερα, με τη βοήθεια της μόχλευσης, ακόμη και στην αναλογία
50/1, όπως άλλωστε προκύπτει με ασφάλεια από τις αναφορές και τις
ομολογίες :
• Του Henry Ford, με την ιστορική αναφορά του κατά τη δεκαετία του
1930 ότι : «Εάν οι άνθρωποι κατανοήσουν πώς λειτουργεί το
νομισματικό μας σύστημα, θα ξεσπάσει επανάσταση και μάλιστα
ήδη το επόμενο πρωί».
• Του Sir Josiah Stamp, Διευθυντή της Τράπεζας της Αγγλίας την
περίοδο 1928-1941, με την αναφορά του ότι : «Το σύγχρονο
τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα απ’ το τίποτα. Η όλη
διαδικασία είναι το πιο εκπληκτικό ταχυδακτυλουργικό κόλπο
που ανακαλύφθηκε ποτέ».
• Του Marriners Eccles, Πρόεδρου του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού
Συμβουλίου των ΗΠΑ, με την αναφορά του ότι : «Αν δεν υπήρχαν
χρέη στο χρηματικό μας σύστημα, δεν θα υπήρχαν καθόλου
χρήματα».
• Του Robert H. Hemphill, Διευθυντή πιστώσεων της Τράπεζας του
Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος των ΗΠΑ στην Ατλάντα
της Τζώρτζια, με την αναφορά του ότι : «Είμαστε πλήρως
εξαρτημένοι από τις εμπορικές τράπεζες. Πρέπει να δανειστεί
κάποιος κάθε δολάριο που υπάρχει στην κυκλοφορία, μετρητό ή
πιστωτικό. Όσο οι τράπεζες δημιουργούν άφθονα συνθετικά
χρήματα, ευημερούμε. Αν όχι, λιμοκτονούμε».
• Της Τράπεζας της Αγγλίας, με την πρόσφατη έκδοση του
τετράμηνου ενημερωτικού της δελτίου μηνός Μαρτίου 2014, υπό τον
τίτλο «Money creation in the modern economy», όπου για πρώτη φορά
ομολογεί δημόσια τη δημιουργία του χρήματος από το πουθενά, αφού
ρητά αναφέρει ότι : «οι βασικές απόψεις των περισσοτέρων
ανθρώπων, σε σχέση με το νομισματικό μας σύστημα, είναι
εντελώς εσφαλμένες. Ειδικότερα, τα χρήματα χωρίς αντίκρισμα,
τα οποία χρησιμοποιούμε σήμερα, δεν είναι τίποτα άλλο, από
«υποσχετικές πληρωμών» ενώ οι εμπορικές τράπεζες τα
δημιουργούν από το πουθενά, με το πάτημα ενός κουμπιού, απλά
και μόνο με την παροχή δανείων.
Το αντίκρισμα, η κάλυψη καλύτερα αυτών των χρημάτων,
εξασφαλίζεται αποκλειστικά και μόνο από την εμπιστοσύνη των
Πολιτών, από το ότι γίνονται αποδεκτά από τους ανθρώπους, για
την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών».
• Του Νομπελίστα Maurice Allais, με την ιστορική αναφορά του ότι :
«Η σημερινή δημιουργία χρήματος από το τίποτα γίνεται από το
τραπεζικό σύστημα και είναι πανομοιότυπη με τη δημιουργία
χρήματος από τους παραχαράκτες».
• Του Ηλία Λεκκού, Διευθυντή Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και
Αγορών της Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ και Μέλος του Επιστημονικού
Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, ο οποίος στην
πρόσφατη, από Νοέμβριο 2013 μελέτη του υπό τον τίτλο «Ο ελληνικός
τραπεζικός τομέας μετά την κρίση», ρητά αναφέρει ότι η δημιουργία
χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες με τη διαδικασία της χορήγησης
των δανείων συνιστά «παραγωγή αέρα κοπανιστού, ο οποίος στη
συνέχεια βαφτίζεται χρήμα».
Έτσι, από τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται τα δάνεια, οι
καταθέσεις και, εν τέλει, το ΧΡΗΜΑ, προκύπτει με ασφάλεια ότι όχι μόνον το
χρήμα είναι στο μεγαλύτερο μέρος του προϊόν δανείων αλλά, επιπλέον,
ότι όταν δεν χορηγούνται νέα δάνεια, δεν μπορεί αντιστοίχως να
υπάρξει δημιουργία νέου χρήματος καταθέσεων από τις εμπορικές
τράπεζες.
Αυτό άλλωστε κατέδειξε και η ελληνική τραπεζική κρίση, από το έτος
2009 μέχρι και σήμερα, αφού η διαπιστωθείσα και κοινώς συνομολογούμενη
αρνητική πιστωτική επέκταση, ήτοι η συρρίκνωση του ιδιωτικού
τραπεζικού δανεισμού κατά το ίδιο ανωτέρω χρονικό διάστημα,
προκάλεσε τη δραματική συρρίκνωση των καταθέσεων στο ελληνικό
τραπεζικό σύστημα, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τη σύνοψη των
επίσημων στοιχείων της ΤτΕ στο εν συνεχεία παρατιθέμενο διάγραμμα του
Μιχάλη Μασουράκη, Διευθυντή Οικονομικών Μελετών της ALPHA Bank και
Πρόεδρου του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών,
όπου απεικονίζεται διαχρονικά, από την έναρξη της ελληνικής
χρηματοπιστωτικής κρίσης μέχρι και σήμερα, η εξέλιξη των χορηγήσεων
δανείων και των καταθέσεων, όπως δημοσιεύεται στη μελέτη της
Επιστημονικής Επιτροπής της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών «Tο ελληνικό
τραπεζικό σύστημα το 2011 και το 2012, Ιανουάριος 2013».
• Tο ελληνικό τραπεζικό σύστημα το 2011 και το 2012, Ιανουάριος

2013, Ελληνική Ένωση Τραπεζών, σελ. 49.
Έτσι, αποτέλεσμα της αρνητικής πιστωτικής επέκτασης,
ήτοι της συρρίκνωσης του ιδιωτικού τραπεζικού δανεισμού, ήταν η
κατά 96 δις ευρώ συνολική ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ του ελληνικού
τραπεζικού συστήματος από το μήνα Ιούνιο του έτους 2009 μέχρι την
31/12/2011, αφού το σύνολο των καταθέσεων του ελληνικού τραπεζικού
συστήματος κορυφώθηκε τον Σεπτέμβριο 2009, φτάνοντας στα 329 δις ευρώ,
ενώ, όπως αποδεικνύεται από τα διαγράμματα που ακολουθούν, από το
χρονικό σημείο αυτό και μετά άρχισε η σταδιακή απομείωση των καταθέσεων
στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και δη στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, με αποτέλεσμα, το μήνα Δεκέμβριο του
έτους 2011 οι συνολικές καταθέσεις να έχουν μειωθεί κατά 96 δις ευρώ, σε
233 δις ευρώ, γεγονός που προκάλεσε την αδυναμία εξυπηρέτησης και
απόδοσης των καταλειπομένων καταθέσεων του ελληνικού
τραπεζικού συστήματος και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων ήδη από το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2009.
Διάγραμμα 1
• 16/01/2014 * Ομιλία Δικοικητή ΤτΕ στον ΣΕΒ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας :

http://www.naftemporiki.gr/finance/story/753416
• Τράπεζα της Ελλάδος, Έκθεση του Διοικητή για το έτος 2011, Απρίλιος
2012, σελ. 167.
• Tο ελληνικό τραπεζικό σύστημα το 2011 και το 2012, Ιανουάριος 2013,
Ελληνική Ένωση Τραπεζών, σελ. 60, 61 & 64.
• Κεφ. 2.Α. ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ.
Προς απόδειξη όλων των ανωτέρω, ότι δηλαδή η δραματική
συρρίκνωση των καταθέσεων στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα
προκλήθηκε από τη συρρίκνωση του ιδιωτικού τραπεζικού δανεισμού,
αναφέρουμε ειδικότερα ότι, όπως προκύπτει από τις δημοσιευμένες στα ΦΕΚ
ΤΑΕ και ΕΠΕ ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και τους ισολογισμούς των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων κατά το ίδιο ανωτέρω διάστημα, αλλά και
από τα επίσημα στοιχεία των ετήσιων εκθέσεων νομισματικής πολιτικής της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και τις δημοσιευθείσες μελέτες της Ελληνικής
Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ), από την κατά 96 δις ευρώ συνολική μείωση των
καταθέσεων στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα κατά το διάστημα από τον
Ιούνιο 2009 μέχρι και τον Ιανουάριο 2014, μόνο από την αρχή του έτους 2010
και μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου 2012, αυτή ανήλθε σε 73,1 δις ευρώ, ήτοι σε
ποσοστό (-) 25%, ενώ η πτωτική τους τροχιά συνεχίστηκε και το Μάιο 2012,
με τη διαρροή των καταθέσεων να διαμορφώνεται σε επιπλέον 8,6 δις ευρώ,
εκ των οποίων 3 μόνο δις μεταφέρθηκαν σε τράπεζες του εξωτερικού.

Ελληνική Ένωση Τραπεζών, σελ. 49.
Με το περί του αντιθέτου επιχείρημα, ότι δηλαδή είναι η δραματική

συρρίκνωση του ιδιωτικού τραπεζικού δανεισμού που προκλήθηκε
ΔΗΘΕΝ από τη συρρίκνωση των καταθέσεων στο ελληνικό τραπεζικό
σύστημα από το μήνα Ιούνιο 2009 μέχρι και σήμερα, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΘΡΟ,
επειδή αυτό διαψεύδεται από τα ίδια τα ανωτέρω επίσημα στοιχεία της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και τις μελέτες της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών
(ΕΕΤ), αφού από το ίδιο ανωτέρω διάγραμμα, όπως αυτό δημοσιεύεται στη
μελέτη της Επιστημονικής Επιτροπής της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών «Tο
ελληνικό τραπεζικό σύστημα το 2011 και το 2012, Ιανουάριος 2013»,
καθίσταται προφανές και αυταπόδεικτο ότι :
• Η συρρίκνωση του ιδιωτικού τραπεζικού δανεισμού προηγήθηκε

χρονικά, σε κάθε εξεταζόμενη χρονική περίοδο, από την αντίστοιχη
συρρίκνωση των καταθέσεων του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
• Η συρρίκνωση των καταθέσεων του ελληνικού τραπεζικού συστήματος

κατά τις ίδιες ως άνω εξεταζόμενες χρονικές περιόδους, είναι
πολλαπλάσια ακόμη και του συνόλου της νομισματικής
κυκλοφορίας εκάστης χρονικής περιόδου, ήτοι είναι πολλαπλάσια του
πραγματικού χρήματος των κερμάτων και τραπεζογραμματίων ευρώ σε
κυκλοφορία, με αποτέλεσμα, έτσι, να αποδεικνύεται ότι η συνολική, κατά
96 δις ευρώ συρρίκνωση των καταθέσεων του ελληνικού τραπεζικού
συστήματος κατά τις ίδιες ως άνω χρονικές περιόδους, όπως αυτή
ομολογείται κατά τα ανωτέρω από τον ίδιο το Διοικητή της Τράπεζας της
Ελλάδος, να αφορά στη συντριπτική της πλειοψηφία το λογιστικό χρήμα,
στο οποίο δεν περιλαμβάνεται η κατά το νομισματικό μέγεθος Μ1
νομισματική κυκλοφορία, δηλαδή τα κέρματα και τα τραπεζογραμματια.
Για την ομαλή, εύρυθμη και ασφαλή λειτουργία του τραπεζικού

συστήματος, προκειμένου η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία των
εμπορικών τραπεζών να αναπτύσεται κατά τις επιταγές του άρθρου 106 του
Συντάγματος, ήτοι να μην αναπτύσσεται προς βλάβη της εθνικής οικονομίας,
απαιτείται το σύνολο των δανείων να είναι μικρότερο ή το πολύ ίσο με
το κατά την Ε.Κ.Τ. νομισματικό μέγεθος Μ3, ώστε η βάση της
χρηματοδότησης να είναι πραγματική και όχι πλασματική.
• Θεοχάρης Φρουζάκης * Με τη ματιά ενός τεχνοκράτη 1, Απρίλιος 2013,

Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Συνδέσμου :
http://www.moneyworld.gr/moneyworld-tv/2274/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B1-
%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-
%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7-1
Σύμφωνα όμως με τη μελέτη των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και

Μ3, όπως αυτή απεικονείζεται στο διάγραμμα που ακολουθεί, από την είσοδο
της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ και, ειδικότερα, από το έτος 2001 μέχρι και
το έτος 2006, διαπιστώνεται πτώση του απόλυτου νομισματικού
μεγέθους Μ3, επειδή η είσοδος του ευρώ μείωσε κατά πολύ την χρήση
συναλλαγματικών, γραμματίων και επιταγών, αφού οι εμπορικές συναλλαγές
γίνονταν πλέον με τη χρήση χρεωστικών ή πιστωτικών καρτών και όχι με
έκδοση νομισματικών στοιχείων από τις εμπορικές επιχειρήσεις. Έτσι, η
ανάπτυξη της νομισματικής βάσης στην Ελλάδα κατά την περίοδο
2001-2013, περιορίστηκε κατά μεγάλο βαθμό στο νομισματικό μέγεθος
Μ2, όπως αποδεικνύεται από το «Διάγραμμα Ανάπτυξης Νομισματικής Βάσης,
Περιόδου 2001 – 2013» που ακολουθεί.
• Θεοχάρης Φρουζάκης * Με τη ματιά ενός τεχνοκράτη 1, Απρίλιος 2013,

Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Συνδέσμου :
http://www.moneyworld.gr/moneyworld-tv/2274/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B1-
%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-
%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7-1
Διάγραμμα Ανάπτυξης Νομισματικής Βάσης, Περιόδου 2001 – 2013
Στο χρονικό σημείο 1, το οποίο εντοπίζεται στο πρώτο τρίμηνο του

έτους 2006, διαπιστώνεται έξαρση της τραπεζικής χρηματοδότησης,
ήτοι της χορήγησης δανείων σε φυσικά και νομικά πρόσωπα. Έτσι, από το
σημείο αυτό και μετά, οι εμπορικές τράπεζες στην Ελλάδα και, εν προκειμένω,
οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, χρηματοδοτούσαν την εσωτερική
οικονομία ακόμα και πάνω από το νομισματικό μέγεθος Μ3,
δημιουργώντας έτσι μία «φούσκα δανεισμού», η οποία ΓΝΩΡΙΖΑΝ και, σε
κάθε περίπτωση, όφειλαν να γνωρίζουν λόγω της γνώσης και της εμπειρίας
τους, ότι κάποια στιγμή θα εκραγεί, προκαλώντας τη διατάραξη της
χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της ελληνικής εθνικής οικονομίας και τη
χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση, ήτοι οι εμπορικές τράπεζες στην
Ελλάδα και δη οι πέντε (05) πρώτες εδώ εναγόμενες, καθόλο το ανωτέρω
διάστημα, από το μήνα Μάρτιο του έτους 2006 μέχρι και το μήνα Μάρτιο του
έτουες 2008, ανέπτυξαν με ΠΡΟΘΕΣΗ την ιδιωτική οικονομική τους
πρωτοβουλία, αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του
Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.
Το όφελος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και, εν
προκειμένω, των πέντε (05) πρώτων εδώ εναγομένων, να δημιουργήσουν την
κατά τα ανωτέρω «φούσκα δανεισμού και καταθέσεων», αναλαμβάνοντας
τον αντίστοιχο κίνδυνο, ήταν ότι με την αύξηση της χορήγησης δανείων
αύξαναν τη νομισματική τους βάση και τα έσοδα από τους τόκους των
δανείων που χορηγούσαν, επιτυγχάνοντας έτσι, σύμφωνα με τις
δημοσιευμένες στα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και
τους ισολογισμούς τους (βλ. Κεφάλαιο 2.Β. ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ), αλλά και με τα επίσημα στοιχεία, τις
εκθέσεις και τις ανωτέρω επιστημονικές μελέτες της Ελληνικής Ένωσης
Τραπεζών (ΕΕΤ) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), την αύξηση της
κερδοφορίας, των ιδίων κεφαλαίων και, έτσι της ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ τους,
κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, επιτυγχάνοντας :
• την αύξηση της αξίας των μετοχών τους, που είναι εισηγμένες και
διαπραγματεύονται στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (Χ.Α.Α.),
• την αύξηση των αντιστοίχων μερισμάτων υπέρ των μετόχων
τους και
• την αύξηση των πάσης φύσης αμοιβών και μπόνους υπέρ των
μελών των διοικητικών τους συμβουλίων και των δικαιούχων σε
αυτά στελεχών, υπαλλήλων και συνεργατών τους.
Όμως, λίγο πριν το σημείο 1 του ανωτέρω διαγράμματος και δη κατά
το μήνα Μάρτιο του έτους 2005, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες είχαν
ξεκινήσει να αυξάνουν το απόλυτο νομισματικό μεγέθος Μ2, επειδή
προσέλκυαν κατά το αντίστοιχο χρονικό διάστημα (Μάρτιος 2005 – Μάρτιος
2008) στην καταθετική τους βάση προθεσμιακές καταθέσεις, οι οποίες
τους επέτρεπαν να ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι μπορούσαν κατά τον τρόπο αυτό να
αυξήσουν τον ιδιωτικό δανεισμό, ήτοι τη χορήγηση δανείων σε φυσικά και
νομικά πρόσωπα, όπως, εν προκειμένω, τα επίδικα δάνεια των εδώ εναγόντων
ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά εδώ εναγόμενη. Ταυτόχρονα
όμως, σταμάτησε να αυξάνεται το νομισματικό μέγεθος Μ1, ήτοι η
νομισματική κυκλοφορία, δηλαδή το πραγματικό χρήμα που κυκλοφορεί στη
φυσική μορφή των κερμάτων και των τραπεζογραμματίων ευρώ, το οποίο
παρέμεινε σταθερό κατά το ίδιο ανωτέρω διάστημα, παρέχοντας έτσι στο
ελληνικό τραπεζικό σύστημα και, εν προκειμένω, στις πέντε (05) πρώτες εδώ
πρώτες εναγόμενες, καθώς επίσης και στην 6η εναγόμενη Τράπεζα της
Ελλάδος (ΤτΕ), τη ΓΝΩΣΗ ότι, ενώ αύξανε το νομισματικό μέγεθος Μ2,
η ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας είχε σταματήσει να αυξάνεται.
Η πορεία αυτή συνεχίστηκε μέχρι το χρονικό σημείο 2 του
ανωτέρω διαγράμματος, ήτοι μέχρι και το 1ο τρίμηνο του έτους 2009.
Με τη μεγέθυνση της «φούσκας δανεισμού και καταθέσεων», λόγω της
απομάκρυνσης της χρηματοδότησης από το νομισματικό μέγεθος Μ3, να
συνεχίζεται με μόνη στήριξη του απόλυτου νομισματικού μεγέθους Μ2,
με αποτέλεσμα, για όλη την χρονική περίοδο από το μήνα Μάρτιο του έτους
2005 μέχρι το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2009, τα μόνα στοιχεία που
αυξάνονταν σταθερά να είναι το απόλυτο νομισματικό μέγεθος Μ2 και
η τραπεζική χρηματοδότηση, ήτοι η χορήγηση δανείων σε φυσικά και
νομικά πρόσωπα. Έτσι, λόγω της αυξημένης τραπεζικής χρηματοδότησης,
αυξανόταν η συνολική νομισματική βάση της Ελλάδος, ήτοι το νομισματικό
μεγεθος Μ3, όμως το σύνολο της νομισματικής αυτής βάσης
απορροφώνταν από το νομισματικό μέγεθος Μ2 ενώ, το νομισματικό
μέγεθος Μ1 και, ιδιαίτερα, η νομισματική κυκλοφορία, δηλαδή το
πραγματικό χρήμα που κυκλοφορεί στη φυσική μορφή των κερμάτων και των
τραπεζογραμματίων, παρέμεινε αμετάβλητο καθόλο το ανωτέρω
χρονικό διάστημα, όπως προκύπτει και από τα στοιχεία του εν συνεχεία
παρατιθέμενου πίνακα νομισματικών μεγεθών και χρηματοδότησης του
ιδιωτικού τομέα της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), του έτους 2013.
Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από τη μελέτη της Ελληνικής

Ένωσης Τραπεζών «Tο ελληνικό τραπεζικό σύστημα το 2011 και το 2012,
Κεφ. 3.4, Κατανομή καταθέσεων φυσικών προσώπων ανά κατηγορία ποσού»
σελίδες 26-27, Ιανουάριος 2013, όπου ΡΗΤΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ότι, σύμφωνα με
τα πλέον πρόσφατα δημοσιευμένα στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), οι καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων στις
ελληνικές τράπεζες και δη στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, μειώθηκαν
στο τέλος Ιουλίου 2012 κατά 35% σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2009 ενώ,
την 30ή Ιουνίου 2012, το 93% των φυσικών προσώπων-καταθετών
των ελληνικών τραπεζών και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, διέθεταν καταθέσεις συνολικού ύψους μόλις έως 10.000
ευρώ, ενώ μόνο το 0,4% αυτών διέθεταν καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ,
ποσό που συνιστά και το ανώτατο όριο αποζημίωσης ανά καταθέτη από το
Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων (Τ.Ε.Κ.Ε.) και, επίσης,
αντίστοιχα ποσοστά παρατηρούνται και στα λοιπά βασικά διεθνή νομίσματα,
όπως ειδικότερα αναφέρεται στον σχετικό πίνακα της ανωτέρω μελέτης
(Πίνακας 11), ο οποίος αναπαράγεται εδώ αυτούσιος και έχει ως εξής :
Από τα στοιχεία του ανωτέρω «Πίνακα 11» προκύπτει με ασφάλεια,
ότι, η ως άνω κατανομή των καταθέσεων την 30/06/2012, κατά ποσά,
ποσοστά και κατά την αναλογία Μ1/Μ3, για το σύνολο του ελληνικού
τραπεζικού συστήματος και δη για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
για εκάστη εξ’ αυτών, ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΟ, ότι, από τη συνολική
νομισματική βάση της Ελλάδος, κατά το νομισματικό μεγεθος Μ3, το
νομισματικό μέγεθος Μ1 και, ειδικότερα, η νομισματική κυκλοφορία,
δηλαδή το πραγματικό χρήμα που κυκλοφορεί στη φυσική μορφή των
κερμάτων και των τραπεζογραμματίων ευρώ, παρέμεινε σταθερά, κατά
μέσο όρο σε ποσοστό 5% επί του συνόλου των καταθέσεων καθόλο το
ανωτέρω χρονικό διάστημα 2002-2012, ακολουθώντας παράλληλα την
πορεία της ανωτέρω και κατά 96 δις ευρώ μείωσης των καταθέσεων, που
την 31/12/2012 ανήλθαν συνολικά στο ποσό των 161,373 δις ευρώ,
όπως άλλωστε ομολογείται στην Έκθεση Νομισματικής Πολιτικής της
Τράπεζας της Ελλάδος 2012-2013, στη σελίδα 111 αυτής και στον Πίνακα 3,
όπου παρατίθεται η ανάλυση καταθέσεων των εγχώριων επιχειρήσεων και
νοικοκυριών κατά νόµισµα και κατηγορία, ο οποίος αναπαράγεται αυτούσιος
εκ της ανωτέρω έκθεσης και έχει ως εξής :
Απότέλεσμα όλων των ανωτέρω ήταν ότι, αφού η ελληνική
εθνική οικονομία αύξανε τη νομισματική της βάση με μοναδική αύξηση
του νομισματικού μεγέθους Μ2, η μέση ταχύτητα κυκλοφορίας του
χρήματος σημείωνε σημαντικότατη πτώση και αυτό διότι το
νομισματικό μέγεθος Μ1 παρέμενε σταθερό.
Η κατά τα ανωτέρω ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής

πρωτοβουλίας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και, εν προκειμένω,
των πέντε (05) πρώτων εδώ εναγομένων και, ειδικότερα, η πιστωτική
πολιτική της υπέρμετρης και ανεύθυνης αύξησης του ιδιωτικού δανεισμού,
όπως εν προκειμένω η χορήγηση όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστώσεων
στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών ανά εδώ
εναγόμενη, κατά το διάστημα 01/01/2001- 16/02/2009, είχε ως
αποτέλεσμα, η ελληνική εθνική οικονομία, να αυξάνει διαρκώς τη
νομισματική της βάση, διατηρώντας όμως σταθερή τη ρευστότητά της και,
έτσι, η σταθερότητα του νομισματικού μεγέθους Μ1 και η μικρή
αναλογία του ως προς τη συνολική νομισματική βάση του
νομισματικού μεγέθους Μ3, αφού η σχέση της νομισματικής
κυκλοφορίας προς αυτό (Μ1/Μ3) παρέμενε για το σύνολο του
ελληνικού τραπεζικού συστήματος και, εν προκειμένω, για τις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες, σταθερά κατά μέσο όρο στο 5% (Βλ. Κεφ.
2.Β. ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ),
προκάλεσε την κρίση ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος, την
επιβράδυνση της ελληνικής εθνικής οικονομίας, την συστημική
χρηματοπιστωτική αστάθεια, τη χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση
κατά τα έτη 2008-2009 και, στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα, την ύφεση, με
άμεσο αποτέλεσμα τη σταθερή μείωση κατά 25% του ελληνικού ΑΕΠ, η
οποία, σύμφωνα με τα επίσημα, δημοσιευμένα στατιστικά στοιχεία περιόδου
της ΕΛΣΤΑΤ, κατά τον Καθηγητή Σ. Ρομπόλη, Επιστημονικό Διευθυντή του
Ιστιντούτου Εργασίας ΙΝ.Ε. της Γ.Σ.Ε.Ε., είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την
ακύρωση της πραγματικής σύγκλισης της ελληνικής εθνικής οικονομίας προς
τον αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρωπαίκής Ένωσης, κατά το αμέσως
προηγούμενο χρονικό διάστημα 1995-2007.
• Σ. Ρομπόλης, Επιστ. Δ/ντής ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Η Ελληνική Οικονομία και η
Απασχόληση, Ετήσια Έκθεση ΙΝΕ/ΓΣΕΕ 2013, σελ. 5.
Έτσι, κατά τον Μιχάλη Μασουράκη, Διευθυντή Οικονομικών Μελετών

της ALPHA Bank και Πρόεδρου του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής
Ένωσης Τραπεζών, ακολούθησε μια περίοδος όπου η εμπιστοσύνη στις
προοπτικές της ελληνικής οικονομίας άρχισε να αποδυναμώνεται, με τις
συνεχείς αναφορές σε διαδικασίες χρεοκοπίας και εξόδου της χώρας από το
ευρώ, με αποτέλεσμα τη διαρροή καταθέσεων, είτε προς το εξωτερικό είτε
προς φύλαξη σε θυρίδες σε μορφή τραπεζογραμματίων ενώ, παράλληλα, η
μεγάλη - κατά Σ. Ρομπόλη - ύφεση οδήγησε στη μείωση των εισοδημάτων και
συνέβαλε επίσης στη μείωση των καταθέσεων, ως αποτέλεσμα της μείωσης
της συνολικής αποταμίευσης για την αντιμετώπιση από τα νοικοκυριά της
εντεινόμενης αβεβαιότητας λόγω των δυσοίωνων προοπτικών απασχόλησης.
Σημειώνεται δε, κατά τον Μιχάλη Μσουράκη, ότι, αναφορές σε μείωση

των καταθέσεων λόγω χρησιμοποίησης των διαθεσίμων από τους
καταθετικούς λογαριασμούς για την αναπλήρωση χαμένου εισοδήματος στην
κατανάλωση, ή για να πληρωθούν φόροι και άλλες υποχρεώσεις, ΔΕΝ
ΕΥΣΤΑΘΟΥΝ, καθώς οι χρησιμοποιούμενοι πόροι επιστρέφουν ξανά ως
καταθέσεις στο τραπεζικό σύστημα, με την εξαίρεση μόνον όσων
δαπανώνται σε εισαγωγές ή φεύγουν στο εξωτερικό.
• Tο ελληνικό τραπεζικό σύστημα το 2011 και το 2012, Ιανουάριος
2013, Ελληνική Ένωση Τραπεζών, σελ. 46.
Συμπερασματικά, από όλα τα ανωτέρω, προκύπτει με ασφάλεια ότι

η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία των πέντε (05) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, κατά το διάστημα 01/01/2001-
16/02/2009, αναπτύχθηκε αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106,
παρ. 2 του Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος.
Αυτό δε ομολογείται και από τους Ηλία Λεκκό, Διευθυντή Μονάδας

Οικονομικής Ανάλυσης και Αγορών, Τράπεζα ΠΕΙΡΑΙΩΣ και Μέλους του
Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών και Ειρήνη
Στάγγελ και Κωνσταντίνο Κεφαλά, της Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και
Αγορών της Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ, αφού διαπιστώνουν ότι «…. έχουμε
εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο….», όπου η μείωση του τραπεζικού
δανεισμού οδηγεί σε μια ανάλογη μείωση των καταθέσεων των τραπεζών και
ως εκ τούτου στον περιορισμό της ρευστότητας του μη τραπεζικού τομέα,
αφού οι τράπεζες μειώνουν περαιτέρω τον δανεισμό και οι καταθέσεις
μειώνονται ακόμη περισσότερο και ούτω καθεξής. Έτσι, «……….. οι
καταθέσεις μειώνονται επειδή, με τη μείωση του τραπεζικού δανεισμού,
προκαλείται η αντιστροφή του «μηχανισμού δημιουργίας ρευστότητας»
σε «μηχανισμό καταστροφής ρευστότητας…………..».
Ελληνική Ένωση Τραπεζών, σελ. 71.
Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο το επιχείρημα υπέρ της
απομόχλευσης είναι σαθρό, αφού, από το έτος 2009 μέχρι και σήμερα, ενώ η
χορήγηση δανείων μειώθηκε σταδιακά ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυτό
συνοδεύτηκε από την ανάλογη και αναμενόμενη μείωση των
τραπεζικών καταθέσεων, με αποτέλεσμα, η αναλογία δανείων προς
καταθέσεις του ελληνικού τραπεζικού συστήματος να παραμείνει σταθερά
πάνω από το 100% και η έλλειψη ιδιωτικού δανεισμού να συνεχίζει να
ωθεί την ελληνική οικονομία σε περαιτέρω ύφεση, ήτοι η ιδιωτική
οικονομική πρωτοβουλία των πέντε (05) πρώτων εδώ εναγομένων
κατά το διάστημα από 16/02/2009 μέχρι και σήμερα, να συνεχίζει να
αναπτύσσεται αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του
Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος.
Η κατά τα ανωτέρω βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος είχε

με τη σειρά της ως άμεσο αποτέλεσμα, από το μήνα Ιούνιο του έτους 2009
μέχρι και σήμερα, την απώλεια των καταθέσεων του ελληνικού τραπεζικού
συστήματος κατά 96 δις ευρώ, η οποία προκάλεσε την από 16/02/2009
αδυναμία εγγύησης και απόδοσης των καταλειπομένων στο ελληνικό
τραπεζικό σύστημα και στις πέντε (05) πρώτες εδώ εναγόμενες
καταθέσεων, συνολικού ποσού 237,3 δις ευρώ, όπως άλλωστε
ομολογείται και με την από 16/02/2009 ίδρυση του Ταμείου Εγγύησης
Καταθέσεων και Εγγυήσεων (ΤΕΚΕ), ήτοι του νομικού προσώπου που
ιδρύθηκε με το νόμο 3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α’ 16/2/2009), ως φορέας
διαχείρισης του συστήματος εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων και
επενδυτικών υπηρεσιών, με την οποία ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ
ΤΕΚΜΗΡΙΟ ότι την 16/02/2009 επήλθε στην Ελλάδα, με τον
πανηγυρικότερο τρόπο, ο συστημικός κίνδυνος της
χρηματοπιστωτικής αστάθειας, ήτοι η κατάσταση κατά την οποία στο
χρηματοπιστωτικό σύστημα και, εν προκειμένω, στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, επήλθε ο κίνδυνος απροσδόκητων
χρηματοπιστωτικών ανισορροπιών που έθεσαν σε άμεσο, συστημικό κίνδυνο
την κατανομή των δανειακών τους κεφαλαίων, ήτοι των καταθέσεων και
των επενδύσεων, καθώς και τις ροές του χρήματος προς κοινωνικά
επωφελείς δραστηριότητες, λόγω της παραβίασης του θεσμικού πλαισίου
της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
Συστημικού Κινδύνου (ESRB) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), κατά το
οποίο διαμορφώνεται και διασφαλίζεται η σταθερότητα του εθνικού
χρηματοπιστωτικού συστήματος και, έτσι, η σταδιακή από το έτος 2009
απομείωση των καταθέσεων στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε
εκάστη εξ’ αυτών, είχε ως άμεσο αποτέλεσμα τη διαπιστωθείσα αδυναμία
αυτών να εγγυηθούν και να αποδώσουν τα δανειακά κεφάλαια των
καταθέσεων και των επενδύσεων στους δικαιούχους (βλ. 3.Α, ΤΟ
ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (Τ.Ε.Κ.Ε.)).
Προς περαιτέρω δε απόδειξη του αγώγιμου ισχυρισμού μας,

επικαλούμαστε τα επίσημα στατιστικά στοιχεία ρευστότητας του
ελληνικού τραπεζικού συστήματος, όπως αυτά δημοσιεύονται σε ετήσια βάση
από την Ελληνική Ένωση Τραπεζών (ΕΕΤ) και την Τράπεα της Ελλάδος (ΤτΕ),
όπου ΡΗΤΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ, με βάση τα στοιχεία όλων ανεξαιρέτως των
δημοσιευμένων στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ & ΕΠΕ ισολογισμών του συνόλου
των εμπορικών τραπεζών που λειτουργούν νόμιμα στην Ελλάδα, ότι το
σύνολο των καταθέσεων πελατείας και του συνόλου των δανειακών
τους κεφαλαίων, κατά την έννοια της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως
τροποποιήθηκε από την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009, την απόφαση ΕΤΠΘ
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, αντιστοιχεί, κατά ποσό
και ποσοστό, σε υπερ-δεκαπλαπλάσια, ακόμη και υπερ-εικοσαπλάσια
μεγέθη από τα αντίστοιχα της νομισματικής κυκλοφορίας, ήτοι του
κατά το νομισματικό μέγεθος Μ1 του συνόλου των κερμάτων και των
τραπεζογραματίων σε κυκλοφορία, αφού, επί του συνόλου της
νομισματικής βάσης Μ3, το σύνολο των κερμάτων και των
τραπεζογραμματίων (Μ1), ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ ΤΗΣ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ, είναι σε κάθε περίπτωση μικρότερο
του 10% ενώ, στις περισσότερες οικονομικές χρήσεις, είναι ακόμη και
μικρότερο του 5%, όπως άλλωστε αποδεικνύεται και από τις ετήσιες
οικονομικές καταστάσεις και τους δημοσιευμένους ισολογισμούς στα
αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών, αλλά και από τα επίσημα στοιχεία, τις εκθέσεις και τις εδώ
αναφερόμενες επιστημονικές μελέτες της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ)
και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), που παραθέτονται αναλυτικά ανά
εδώ εναγόμενη, στο Κεφάλαιο 2ο, «Η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων» και έχουν χαρακτήρα
πασίδηλου γεγονότος το οποίο το Δικαστήριο Σας έχει υπηρεσιακό καθήκον
να λαμβάνει υπ’ όψη του αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 § 1).
Έτσι, για κάθε νομισματική μονάδα που κυκλοφορεί σε μορφή

κέρματος ή/και τραπεζογραμματίου, υπάρχουν συνολικά δανειακά κεφάλαια
από καταθέσεις πελατείας αξίας, κατά μέσο όρο περιόδου κυκλοφορίας, υπερ-
δεκαπλάσιων ή ακόμη και υπερ-εικοσαπλάσιων νομισματικών μονάδων, ήτοι
το χρήμα της νομισματικής κυκλοφορίας, δηλαδή τα κέρματα και
τραπεζογραμμάτια, ήτοι το συνολικό νομισματικό μέγεθος Μ1,
αντιστοιχεί σε ποσοστό μικρότερο του 10% ή ακόμη και του 5% του
συνόλου των τραπεζικών καταθέσεων, με το μέγεθος αυτό να μην είναι
επαρκές και αντίστοιχο προς το σύνολο των δανειακών κεφαλαίων της ΠΔ/ΤΕ
την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010,
κατά την οποία το Ελάχιστο Όριο του Δείκτη Ρευστών Διαθεσίμων από
την 01/10/2005 και εντεύθεν ορίζεται στο 20%, ήτοι στο 1/5 (εν
πέμπτο). Με τις επιπλέον νομισματικές μονάδες της συνολικής
νομισματικής βάσης Μ3, να μη συγκροτούνται από κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων σε άλλες τράπεζες, αλλά, κατά τα ανωτέρω, να
συνιστούν ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΜΟΝΟ πιστωτικά υπόλοιπα λογαριασμών
καταθέσεων πελατείας – ήτοι δανειακών κεφαλαίων του παθητικού -
στα που αυτές τηρούν υποχρεωτικά, κατά το κλαδικό λογιστικό τους σχέδιο,
στα κατά ΚΒΣ βιβλία τους, που, έτσι, συγκροτούνται από τα ίδια τα
δανείσματα των πιστώσεων που χορηγούν στους πελάτες τους και, εν
προκειμένω, στα δανείσματα όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες.

Προσφορά.
Ο έλεγχος της Προσφοράς Χρήματος σε σχέση με την άσκηση της

Νομσματικής Πολιτικής, αναλύεται ως εξής :
• Προσφορά Χρήματος νοείται η συνολική ποσότητα χρήματος και

• Νομισματική Πολιτική νοείται το σύνολο των αποφάσεων και
εγκυκλίων της ΤτΕ, καθώς και των ΠΔ/ΤΕ, που επηρεάζουν την
προσφορά χρήματος και συγκροτούν το λεγόμενο κανονιστικό πλαίσιο.
ΡΕΥΣΤΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ είναι τα κέρματα, τα τραπεζογραμμάτια, οι

καταθέσεις σε άλλες τράπεζες και τα άμεσα ρευστοποιήσιμα στοιχεία του
ενεργητικού των τραπεζών.
Έτσι, αν μία εμπορική τράπεζα, έστω η «Α», δεν χορηγούσε

καθόλου δάνεια, αν δηλαδή το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ήταν σύστημα
κατά 100% υποχρεωτικών ρευστών διαθεσίμων, τότε οι αντίστοιχοι
λογαριασμοί του ισολογισμού της θα είχαν ως εξής :
Στην περίπτωση αυτή, η Προσφορά Χρήματος θα είχε ως εξής :
Μ = Νομισματική Κυκλοφορία + Καταθέσεις Όψεως = Μ1,
ήτοι πριν την ίδρυση της τράπεζας : Μ = 100 + 0 = 100
και μετά την ίδρυση της τράπεζας : Μ = 0 + 100 = 100
Κατά τα ανωτέρω, όταν οι τράπεζες διατηρούν όλες τις καταθέσεις τους

ως ρευστά διαθέσιμα δεν επηρεάζουν την προσφορά χρήματος, με
αποτέλεσμα, ΟΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΧΟΡΗΓΟΥΝ ΔΑΝΕΙΑ, ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ
ΑΥΞΗΣΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ, ΕΤΣΙ,
ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΝΕΟ ΧΡΗΜΑ.
Αν όμως η Τράπεζα «Α» κρατούσε μόνο ένα ποσοστό ρευστών

διαθεσίμων, όπως πράγματι κάνει στην πράξη, έστω για παράδειγμα με την
αναλογία Ρευστά Διαθέσιμα / Καταθέσεις = 10% και χορηγούσε το υπόλοιπο
ποσό με τη μορφή δανείων, τότε οι αντίστοιχοι λογαριασμοί του ισολογισμού
της θα είχαν ως εξής :
Εφόσον στη συνέχεια, μετά την εκταμίευση των δανείων τους, οι δανειολήπτες
κατέθεταν τα 90 € των δανείων τους στην Τράπεζα «Β», τότε οι αντίστοιχοι
λογαριασμοί του ισολογισμού της Τράπεζας «Β» θα είχαν ως εξής :

Προσφορά Χρήματος Μ = Νομισματική Κυκλοφορία + ΚαταθέσειςΌψεως =
0 + (100 +90) = 190, ήτοι ποσό μεγαλύτερο του αρχικού 100 της
νομισματικής κυκλοφορίας.
Κατά τα ανωτέρω, όταν οι τράπεζες κρατούν μόνο ένα μέρος των

δανειακών κεφαλαίων των καταθέσεών τους ως ρευστά διαθέσιμα,
τότε με τα χορηγούμενα δάνεια δημιουργούν νέες καταθέσεις, με τις
οποίες δημιουργούν νέο χρήμα και αυξάνουν την προσφορά χρήματος,
με αποτέλεσμα, ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΝΕΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ, ΕΤΣΙ, ΝΕΟ ΧΡΗΜΑ, ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ
ΧΟΡΗΓΟΥΝ ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑ.
Αν στη συνέχεια, η Τράπεζα «Β» κρατούσε και αυτή μόνο ένα

ποσοστό ρευστών διαθεσίμων, όπως πράγματι κάνει στην πράξη, έστω για
παράδειγμα με την αναλογία Ρευστά Διαθέσιμα / Καταθέσεις = 10% και
χορηγούσε το υπόλοιπο ποσό με τη μορφή δανείων, τότε οι αντίστοιχοι
λογαριασμοί του ισολογισμού της θα είχαν ως εξής :
Και εφόσον στη συνέχεια, μετά την εκταμίευση των δανείων τους, οι
δανειολήπτες κατέθεταν τα 81 € των δανείων τους στην Τράπεζα «Γ», τότε οι
αντίστοιχοι λογαριασμοί του ισολογισμού της Τράπεζας «Γ» θα είχαν ως εξής :

Προσφορά Χρήματος Μ = Νομισματική Κυκλοφορία + ΚαταθέσειςΌψεως =
0 + (100 + 90 + 81) = 271, ήτοι ποσό μεγαλύτερο του αρχικού 100 και
του μεταγεννέστερου 190 της νομισματικής κυκλοφορίας.
Έτσι, κατά τον ίδιο αέναο τρόπο, η διαδικασία δημιουργίας
χρήματος συνεχίζεται κάθε φορά που κάποια από τις τράπεζες του
συστήματος χορηγεί ένα νέο δάνειο, το οποίο, εν συνεχεία, μόλις
δημιουργήσει μια νέα κατάθεση, δημιουργεί αυτόματα νέο χρήμα και
αυξάνει τη συνολική προσφορά χρήματος.
Κατά τα ανωτέρω, η συνολική Προσφορά Χρήματος
υπολογίζεται με τον εξής μαθηματικό τύπο :
Μ = Νομισματική Κυκλοφορία + Καταθέσεις Όψεως =
Δηλαδή :
όπου :
Μ, η συνολική ποσότητα και προσφορά χρήματος,
Β, η Νομισματική Βάση (=100, ήτοι 100%),
r, το ποσοστό διαθεσίμων που κρατούν οι τράπεζες και
M/B = 1/r, ο Πολλαπλασιαστής Χρήματος, που είναι η ποσότητα χρήματος
(Μ) που δημιουργείται από κάθε μονάδα της Νομισματικής Βάσης (Β).
Έτσι, όσο λιγότερα είναι τα χορηγούμενα δάνεια, τόσο μεγαλύτερο
είναι το ποσοστό των τραπεζικών διαθεσίμων (r) και τόσο μικρότερος είναι ο
πολλαπλασιαστής χρήματος και, επομένως, τόσο μικρότερη είναι και η
συνολική προσφορά χρήματος που εξαρτάται από τη δημιουργία χρήματος
από τις εμπορικές τράπεζες δια της χορήγησης πιστώσεων. Ήτοι, εν
κατακλείδι, Η ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ ΜΕΙΩΝΕΙ ΣΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ
ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ, ΕΝΩ, Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ, ΑΥΞΑΝΕΙ ΣΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ, ΕΤΣΙ, ΤΗ
ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ.
1.Β.5 ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ

ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Στο πλαίσιο της Οικονοµικής και Νοµισµατικής Ένωσης (Κοτσίρης Λ.,

Ευρωπαϊκό Εµπορικό ∆ίκαιο, Ι, 2003, σελ 21 επ., Ένωση Ελληνικών Τραπεζών,
Ένα νόµισµα για την Ευρώπη, 2001) και σε συνέχεια της δηµιουργίας του
ευρώ ως αυτοτελούς νοµίσµατος, η Ελλάδα συµµετείχε σε ένα πρωτότυπο
οικονοµικό ευρωπαϊκό εγχείρηµα µεγάλης κλίµακας, την υιοθέτηση του νέου
ευρωπαϊκού νοµίσµατος (Ν.2548/1997, N.2609/1998, άρθρο 18 N.2832/2000
και ΠΣΝΠ/ΤΕ 45/19/29.12.2000, όπως ισχύει / Λιακόπουλος Θ., Νοµικά
ζητήµατα από την εισαγωγή του ευρώ, ΕΕµπ∆ 1998.485. Mattout Jean- Pierre,
Droit Bancaire International, 2eme Ed., 1996, σ. 286-311), µε την ταυτόχρονη
αποδοχή της ιδιαιτερότητας της υπερεθνικής διάστασής του αλλά και τον
γενικότερο προβληµατισµό της ουσιαστικής συµβατότητας της ποιότητας της
οικονοµίας της µε τις απαιτήσεις του νέου νοµισµατικού περιβάλλοντος.
Ασφαλώς, στην ευρωπαϊκή ιστορία θα καταγραφεί ως ένα ιστορικό γεγονός
που επανακαθορίζει τις διεθνείς οικονοµικές ισορροπίες, ιδιαίτερα, όµως, στην
Ελλάδα σηµατοδοτεί την αρχή µιας νέας εποχής και την ανάγκη προώθησης
µιας δέσµης θεσµικών και διαρθρωτικών αλλαγών (Ένωση Ελληνικών
Τραπεζών, Το θεσµικό πλαίσιο του ευρώ, 2001), τόσο σε επίπεδο οικονοµικού
σχεδιασµού όσο και λειτουργίας του τραπεζικού συστήµατος της χώρας
(Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, Οι προσαρµογές και επιπτώσεις στον ελληνικό
τραπεζικό τοµέα από την ΟΝΕ και την εισαγωγή του ευρώ, 1998, Γκαργκάνας,
Το ελληνικό τραπεζικό σύστηµα και το νέο χρηµατοοικονοµικό πλαίσιο, ∆ΕΕΤ
1998, τεύχος 14, σελ. 7 επ.)
Θεµελιώδες στοιχείο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αποτελεί η παραδοχή πως
το σύνολο των δικαιϊκών διατάξεων της Ε.Ε. διαµορφώνει ευρέως ή
περιοριστικώς ένα πλαίσιο παραγωγής εθνικών νόµων στη βάση της
προώθησης και εναρµόνισης της ευρωπαϊκής νοµοθεσίας.
Η αναγκαιότητα της πρωταρχικής αυτής δράσης της Ε.Ε. είναι εµφανής και
προφανής. Οι διαφορετικές εθνικές ρυµίσεις και η διαφοροποιηµένη
συναλλαγµατική, πιστωτική, νοµισµατική και φορολογική πολιτική των
κρατών
µελών καθιστούν εξαρχής τη δηµιουργία ενός ενιαίου νοµοθετικού πλαισίου
προσδιορισµού και λειτουργίας της κοινής αγοράς ιδιαίτερα πολύπλοκη αλλά
και δύσκολα πραγµατοποιήσιµη. Χωρίς, λοιπόν, να αποσκοπεί στην
δηµιουργία αυστηρώς ενιαίου δικαίου και προβάλλοντας την εναρµόνιση ως
συµβατική υποχρέωση των κρατών µελών και όχι ως αυτοσκοπό του, το
κοινοτικό δίκαιο προωθεί µια ήπια προσαρµογή, µέσω της διαδικασίας
προσέγγισης των εθνικών νοµοθεσιών, ώστε να παραχθεί ένα ευρωπαϊκό
νοµικό καθεστώς που θα διασφαλίζει, τουλάχιστον, την οµοιότητα των όρων
του ανταγωνισµού. Ταυτόχρονα, παραχωρεί στα κράτη-µέλη το δικαίωµα
χρήσης εθνικών κανόνων και διατάξεων, διασφαλίζοντας, όµως, πως η
διαφορετικότητά τους δεν θα απειλήσει την παραγωγή ισοδύναµων έννοµων
αποτελεσµάτων στο περιβάλλον των κρατών -µελών.
Το τραπεζικό δίκαιο - όπως και το δίκαιο της κεφαλαιαγοράς - διαµορφώθηκε
από σωρεία κοινοτικών συστάσεων και συντονιστικών οδηγιών (ενδεικτικά
αναφέρονται: Οδηγία 73/183/ΕΟΚ, Οδηγία 77/780/ΕΟΚ (Πρώτη Τραπεζική
ή Συντονιστική Οδηγία), Οδηγία 83/350/ΕΟΚ, Σύσταση Επιτροπής
87/62/ΕΟΚ, 87/63/ΕΟΚ, 87/598/ΕΟΚ, 88/590/ΕΟΚ, 90/109/ΕΟΚ, Οδηγία
86/635/ΕΟΚ, Οδηγία 88/361/ΕΟΚ, Οδηγία 89/117/ΕΟΚ, Οδηγία
89/299/ΕΟΚ, Οδηγία 89/646/ΕΟΚ (∆εύτερη Τραπεζική Οδηγία), Οδηγία
89/647, Οδηγία 91/308/ΕΟΚ, Οδηγία 92/121/ΕΟΚ, Οδηγία 92/16/ΕΟΚ και
πλήθος άλλων) περί πιστωτικών ιδρυµάτων, στο γενικότερο πλαίσιο της
άρσης των περιορισµών της ελευθερίας της εγκατάστασης, της ελεύθερης
παροχής υπηρεσιών και της κυκλοφορίας κεφαλαίων (Ψυχοµάνης Σπ., Η
ενιαία τραπεζική αγορά. Κενά και αντιφάσεις της Ελληνικής τραπεζικής
νοµοθεσίας, ΕΕΕυρ∆ 1998.515 επ., Κοτσίρης Λ., Εθνικό ∆ίκαιο, ο ίδιος, Η
εναρµόνιση στον τοµέα των πιστωτικών ιδρυµάτων, ΕΤραπ∆ 1993.4.
Τραγάκης, Η θεσµική θεµελίωση της κοινής τραπεζικής αγοράς, 1990, ο
ίδιος, Ελληνική τραπεζική νοµοθεσία και πρακτική, 1980. Cassou Pierre-
Henry, La Reglementation Bancaire, 1997, p.p.101 et seq)
Με βάση, το χαρακτηριστικό της παροχής πίστεως (εµπιστοσύνης) σε µία
σχέση, οι τραπεζικές εργασίες διακρίνονται (Τσουτρέλλης, Τεχνική και
Οικονοµική των τραπεζικών εργασιών, 1961. Hawke, Levenson, Smith (Ed),
Securities Activities of Banks. Bank Takeover. New products, 1981.
Γεωργουτσάκος, Τράπεζαι-Τραπεζικαί εργασίαι, Οικονοµική και Λογιστική
Εγκυκλοπαιδεία, τόµος ΙΧ, 1961.889), κατά βάση, σε παθητικές (οι κυριότερες
παθητικές τραπεζικές εργασίες είναι οι καταθέσεις, η έκδοση
τραπεζογραµµατίων, η έκδοση οµολογιακών δανείων, η αναπροεξόφληση από
τις εµπορικές τράπεζες του χαρτοφυλακίου τους στην εκδοτική τράπεζα, κ.α.
Ο δανεισµός µε ενεχυρίαση τίτλων ακινήτων και η έκδοση ή η αποδοχή
συναλλαγµατικών συνιστούν επιπλέον τρόπους απόκτησης χρήµατος
αυξάνουν, όµως, ταυτόχρονα, την έκθεση της τράπεζας σε κίνδυνο), υπό την
έννοια ότι η τράπεζα καθίσταται οφειλέτης των καταθετών της για τα
ανάλογα χρηµατικά ποσά που κατατίθενται (με τις οποίες εισάγεται,
αποκτάται το χρήµα των τραπεζών και κατά κανόνα προηγούνται των
ενεργητικών) σε αυτήν, και σε ενεργητικές (κυριότερες είναι η παροχή
δανείων, η προεξόφληση συναλλαγµατικών, γραµµατίων και άλλων
χρεογράφων, όπως οµολογιών, το άνοιγµα πίστωσης µε ανοικτό αλληλόχρεο
λογαριασµό όπως εν προκειμένω, οι αγοραπωλησίες ακινήτων, χρεογράφων
και συναλλάγµατος κ.ά.), υπό την έννοια ότι η τράπεζα καθίσταται δανειστής
των πελατών της για τα ποσά της παρεχόµενης πίστωσης. Οι τελευταίες, µε
τις οποίες κινείται το χρήµα στην αγορά, έπονται, συνήθως, των
παθητικών εργασιών (Ψυχοµάνης Σ., Τραπεζικό ∆ίκαιο, 2001, σ. 218, Κιάντoυ-
Παµπoύκη, ∆ίκαιο τραπεζικών εργασιών (πανεπιστηµιακές παραδόσεις) χ.χρ.,
σελ. 3, Παµπούκης Κ., Τραπεζικαί πιστωτικαί συµβάσεις, 1962, σελ. 18,
Βελέντζας, ∆ίκαιο τραπεζών, σελ. 499-500, Κουζιώρτη, Κατάσχεση στα χέρια
τράπεζας ως τρίτης, ΕΕΑρµ 1994.225, 228 επ., ιδίως 229).
1.Β.5.1 Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΠΙΣΤΩΣΗΣ
Ως σύµβαση πιστώσεως νοείται η σύµβαση, µε την οποία η τράπεζα

αναλαµβάνει άµεσα ή έµµεσα την υποχρέωση για κεφαλαιακή ενίσχυση του
αντισυµβαλλοµένου - πελάτη της, στη βάση ενός συµφωνηθέντος, συνήθως,
χρονικού ορίζοντα και ποσού.
Η έννοια της πίστωσης παρουσιάζει τις ίδιες ερµηνευτικές δυσκολίες µε αυτήν
της κατάθεσης, παρότι στον δικαιϊκό χώρο οι όροι «πίστωση» και «πίστη»(
άρθρα 531, 870 ΑΚ, ν.δ. 588/1948 περί ελέγχου της πίστεως, ν.δ. 3838/1958
περί πωλήσεων επί πιστώσει και πλήθος άλλα) απαντώνται συχνά.
Αντλώντας το βασικό κριτήριο για την διατύπωση ενός ορισµού από την
οικονοµική της λειτουργία, µπορεί κανείς να πει ότι πίστωση είναι η
προσωρινή ενίσχυση από ένα πρόσωπο (πιστοδότη) της αγοραστικής
δύναµης ενός άλλου (πιστολήπτη ή πιστούχου) (Γεωργιάδης Απ., Η
εξασφάλιση των πιστώσεων, 2001, σελ. 2). Πρόκειται για µια παροχή της
τράπεζας προς τον πελάτη της, που βασίζεται στην θετική αξιολόγηση του
τελευταίου, όσον αφορά την φερεγγυότητά του και την πρόθεσή του να
εκπληρώσει τις αναληφθείσες υποχρεώσεις του. Όταν η ενίσχυση της
αγοραστικής δύναµης του πελάτη επιτυγχάνεται άµεσα µε την απευθείας
παραχώρησή της από τον πιστοδότη, τότε γίνεται λόγος για άµεση πίστωση,
ενώ, όταν η αύξηση της πιστοληπτικής ικανότητάς του επιτυγχάνεται κατά
τρόπο έµµεσο, µε την ανάληψη εκ µέρους του πιστοδότη χρηµατικής
υποχρεώσεως, ώστε να αποφευχθεί η δέσµευση της ήδη υπάρχουσας
αγοραστικής δύναµης του πιστούχου, τότε πρόκειται για έµµεση πίστωση.
Μορφές της άµεσης πίστωσης είναι το δάνειο, η σύµβαση ανοίγµατος
πίστωσης και η πίστωση µε τρέχοντα λογαριασµό, οι οποίες θα εξεταστούν
συνοπτικά παρακάτω, αλλά και οι προεξοφλήσεις πιστωτικών τίτλων, η
πρακτορεία επιχειρηµατικών απαιτήσεων κ.α. Έµµεσες πιστώσεις είναι η
ανάληψη εγγυήσεων, η πίστωση του τιµήµατος, η προκαταβολή, η
πιστωτική κάρτα, η χρηµατοδοτική µίσθωση αλλά και οι ενέγγυες πιστώσεις
και οι εγγυητικές επιστολές.
Με βάση τα παραπάνω είναι φανερό ότι η έννοια της πίστωσης είναι
ευρύτερη από την αντίστοιχη του δανείου, στο βαθµό που εκτείνεται σε όλο
το εύρος της πιστωτικής δραστηριότητας.
1.Β.5.2. Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
Στην σύμβαση πίστωσης, όπως σε όλες οι ‘τραπεζικές’ συμβάσεις ή ακόµη και

στα πλαίσια της απλής συναλλακτικής επαφής µεταξύ της τράπεζας και του
πελάτη της, πυρήνας της συναλλακτικής σχέσης που αναπτύσσεται είναι
η σχέση εµπιστοσύνης που αναπτύσσεται στα συµβαλλόµενα µέρη, σχέση
που δικαιολογείται από τη δυνατότητα της τράπεζας να επεµβαίνει σε
ουσιώδεις περιουσιακές υποθέσεις και να επηρεάζει την οικονοµική
υπόσταση του πελάτη της. Σηµαντική συνέπεια του χαρακτήρα της σχέσης
τράπεζας-πελάτη ως σχέση εµπιστοσύνης είναι ότι προκύπτουν για την
τράπεζα τόσο γενικής φύσεως υποχρεώσεις (παρεπόµενες υποχρεώσεις - ΑΚ
288) όσο και ειδικής, οι οποίες έχουν τη βάση τους στη συγκεκριµένη, κατά
περίπτωση, σχέση (τραπεζική σύµβαση).
Τα πιστωτικά ιδρύµατα, πέρα από ιδιωτικές επιχειρήσεις διαµεσολάβησης
στην κυκλοφορία του χρήµατος, ασκούν, παράλληλα, και δηµόσια λειτουργία
(υπό την ευρεία έννοια του όρου), αφού η δραστηριότητά τους
(χρηµατοδότηση επιχειρήσεων και καταναλωτών) έχει καταρχήν ευεργετικές
επιπτώσεις στην εθνική οικονοµία (ΠΠρΑθ 2087/2004, ΕΕµπ∆ 2005.777,
ΕφΑθ 2214/2001, ∆ΕΕ 2001.620). Η θέση αυτή επιβάλλει στις τράπεζες,
µεταξύ άλλων, την υποχρέωση οµαλής και καλόπιστης συνεργασίας µε τους
πελάτες τους. Από την άλλη, η τράπεζα είναι αποδέκτης ποικίλων
πληροφοριών που αφορούν την οικονοµική αλλά όχι σπάνια και την
προσωπική σφαίρα του πελάτη, τις οποίες ο ίδιος ο πελάτης εµπιστεύεται σε
αυτήν ή τις πληροφορείται η τράπεζα από τρίτους στο πλαίσιο της επιµέλειας
των υποθέσεων του πελάτη. Αυτή η δυνατότητα της τράπεζας να γνωρίζει
επιχειρηµατικά απόρρητα, αλλά και προσωπικές, ευαίσθητες και,
ενδεχοµένως, απόρρητες πληροφορίες σχετικά µε τον πελάτη της, ενόψει και
της αυξηµένης δυνατότητάς της να επεµβαίνει στην οικονοµική σφαίρα του
πελάτη της, σε συνδυασµό και µε την, κατά κανόνα, πολύ µεγαλύτερη
οικονοµική ισχύ της αλλά και τις ειδικές γνώσεις της στο χώρο των
συναλλαγών, δικαιολογούν τη θεµελίωση ιδιαίτερης σχέσης
εµπιστοσύνης.
Η συναλλακτική σχέση µεταξύ Τράπεζας και πελάτη σπανιότατα εξαντλείται
στην ευκαιριακή σύναψη και εκτέλεση µεµονωµένων τραπεζικών συµβάσεων,
όπως λ.χ. µιας σύµβασης εµβάσµατος. Συνήθως, ο κάθε πελάτης έχει µια ή
περισσότερες τράπεζες συναλλαγών του, µε τις οποίες συναλλάσσεται
διαρκώς και για µεγάλα χρονικά διαστήµατα και καταρτίζει και εκτελεί
πολυάριθµες και ποικίλες τραπεζικές συµβάσεις και του παρέχονται
ποικίλες υπηρεσίες. Η προαναφερόµενη σχέση εµπιστοσύνης µεταξύ
τράπεζας και πελάτη δεν αφορά µόνο σε µεµονωµένες συναλλαγές, αλλά στην
εν γένει συναλλακτική σχέση µεταξύ τράπεζας και πελάτη. Η µονιµότητα και,
καθολικότητα της σχέσης αυτής και, κυρίως, η ανάγκη να θεµελιωθούν
νοµικές υποχρεώσεις της τράπεζας έναντι του πελάτη, ανεξαρτήτως της
σύναψης µεµονωµένων συµβάσεων, ώθησε την επιστήµη να προσπαθήσει να
συλλάβει και να εντάξει σε νοµικές κατηγορίες την εν γένει συναλλακτική
σχέση τράπεζας και πελάτη.
1.Β.5.2.Α. Η ΝΟΜΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
Για τη νοµική φύση της σχέσης αυτής έχουν αναπτυχθεί πρωτίστως στο
πλαίσιο του γερµανικού δικαίου δύο θεωρίες, οι οποίες βρήκαν απήχηση και
στην ηµεδαπή επιστήµη (Ψυχοµάνης Σ., Τραπεζικό ∆ίκαιο, σελ. 91, ο ίδιος,
Περί των τραπεζικών δανείων για απόκτηση µετοχών, Γνµδ, Αρµ 2003.1875,
Καραγκουνίδης, Η ευθύνη της τράπεζας έναντι των πελατών της από την
παραβίαση υποχρεώσεων προστασίας, Αρµ 1995.444).
Κατά την πρώτη και παλαιότερη θεωρία µεταξύ τράπεζας και πελάτη
συνάπτεται µια γενική τραπεζική σύµβαση.
Σε αυτή την Γενική Τραπεζική Σύµβαση ενσωµατώνονται οι ΓΟΣ της Τράπεζας
και επ’ αυτής εδράζονται όλες οι µεµονωµένες τραπεζικές συµβάσεις, όπως
καταθέσεις, δάνεια, διαχείριση επενδύσεων, πληρωµές, µεταφορές κεφαλαίων
κ.ά., των οποίων η σύναψη είναι εξαρχής αβέβαιη και ο αριθµός τους
απροσδιόριστος. Η Γενική Τραπεζική Σύµβαση έχει ως αντικείµενο την
επιµέλεια των υποθέσεων του πελάτη και την προστασία των εννόµων
αγαθών και συµφερόντων του τελευταίου από την τράπεζα (Κοτσίρης,
Προβλήµατα αστικής ευθύνης τραπεζών έναντι τρίτων κατά την άσκηση της
πιστωτικής λειτουργίας, Αρµ 1984.601, 605, Herold / Lippisch, Bank- und
Börsenrecht, 2η έκδ., 1992, σελ. 33, Canaris, Bankvertragsrecht, § 2, σηµ. 1).
Η Γενική Τραπεζική Σύµβαση χαρακτηρίζεται ως σύµβαση πλαίσιο ή σύµβαση
µανδύας, το περιεχόµενο της οποίας συνίσταται στο να θέτει η τράπεζα τις
υπηρεσίες της στη διάθεση του πελάτη και έχει, κατά περίπτωση, τα ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά, είτε της σύµβασης έργου, είτε της σύµβασης ανεξαρτήτων
υπηρεσιών.
Ουσιώδη δε στοιχεία της είναι:
α. η ίδρυση σχέσης εµπιστοσύνης ανάµεσα στα µέρη,
β. η εφαρµογή των Γενικών 'Ορων Συναλλαγών (ΓΟΣ) (για τους ΓΟΣ στις
τραπεζικές συναλλαγές ίδ.µεταξύ άλλων Ψυχοµάνης, Τραπεζικές
δραστηριότητες αµφισβητούµενης νοµιµότητας, 2002, σελ. 90-101, ∆ούβλης,
Ο δικαστικός έλεγχος των ΓΟΣ στις τραπεζικές συναλλαγές, ΕΤρΑξΧρ∆ 1999.9,
Καράκωστας, Γενικοί όροι των τραπεζικών συναλλαγών, 2001, passim,
Μεντής, ΓΟΣ τραπεζικών καταναλωτικών συµβάσεων, ΧρΙ∆ 2001.558.), τους
οποίους έχει προδιατυπώσει η τράπεζα και στους οποίους προσχωρεί ο
πελάτης της και οι οποίοι ΓΟΣ ισχύουν για όλες τις µέλλουσες συναλλαγές
ανάµεσα στα συµβαλλόµενα µέρη.
Πρόκειται δηλ. για µια σχέση χωρίς αυστηρά οριοθετηµένο αντικείµενο
παροχής, σχέση, η οποία δεν εξαντλείται στην εκτέλεση της σχετικής
συναλλαγής, αλλά στη διενέργεια ενός αόριστου και απροσδιόριστου, εξαρχής,
είδους συναλλαγών, όπως π.χ. διεξαγωγή δοσοληψιών, πληρωµή επιταγών,
πιστώσεων, καταθέσεων κλπ.
Η νεώτερη άποψη, η οποία έχει επικρατήσει στη γερµανική επιστήµη και έχει
υιοθετηθεί πρόσφατα και από το γερµανικό ακυρωτικό (θεµελιώδης
απόφαση: BGHZ 152, 114 και σχόλια Κilgus, BB 2002, σελ. 2576, Βalzer, BKR
2002, 1092, Kort, EWiR 2003, 151), αποκρούει τη θεωρία της «γενικής
τραπεζικής σύµβασης».
Οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της άποψης χαρακτηρίζουν την συναλλακτική
σχέση µεταξύ τράπεζας και πελάτη ως ex lege και όχι συµβατική έννοµη
σχέση, η οποία θεµελιώνεται στη "συναλλακτική επαφή"( Ψυχοµάνης Σ.,
Τραπεζικό ∆ίκαιο, σελ. 91, ο ίδιος, Αρµ 2003.1875) τράπεζας και πελάτη, και,
συνεπώς, είναι ανεξάρτητη από τη δικαιοπρακτική βούληση και ικανότητα
του τελευταίου. Η εν λόγω έννοµη σχέση χαρακτηρίζεται συγκεκριµένα ως
"ενοχική σχέση χωρίς πρωτογενή υποχρέωση προς παροχή".
Ο χαρακτηρισµός της σχέσης της τράπεζας µε τον πελάτη της ως ενοχικής
χωρίς πρωτογενή υποχρέωση προς παροχή, εναρµονίζεται καλύτερα µε το
δόγµα του ενοχικού δικαίου, δεδοµένου ότι αποφεύγει τη συναγωγή
βούλησης δικαιοπρακτικής δέσµευσης, εκεί όπου η ύπαρξή της είναι εντελώς
αµφίβολη. 'Ετσι, υποστηρίζεται ότι δεν είναι δυνατό να γίνει δεκτή γενική
υποχρέωση της τράπεζας να πραγµατοποιεί όσες επιµέρους συναλλαγές
επιθυµεί ο πελάτης της, ανεξάρτητα αν πρόκειται για ενεργητικές ή/και
παθητικές εργασίες. Κι αυτό γιατί, σε διαφορετική περίπτωση θα είχαµε
αντίθεση στην αρχή της ελευθερίας των συµβάσεων (άρθρο 5 Συν
1975/1986/2001, 361 ΑΚ), καθώς και στις διατάξεις των άρθρων 173 και 200
ΑΚ, οι οποίες επιτρέπουν την ερµηνεία µίας δήλωσης -άρα και της σύµβασης, η
οποία αποτελεί σύµπτωση δηλώσεων- κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το
περιεχόµενό της να µην συγκρούεται µε την πραγµατική βούληση των
συναλλασσοµένων, καθώς η βασική υποχρέωση της τράπεζας να διενεργεί
όλες τις επιµέρους συναλλαγές, τις οποίες επιθυµεί ο πελάτης της πιθανόν να
µην συµπλέει µε τα δικαιολογηµένα συµφέροντά της.
Υπάρχουν, πράγµατι, περιπτώσεις δεσµών, µεταξύ δύο ορισµένων προσώπων
που γεννούν υποχρεώσεις και αντίστοιχα δικαιώµατα µεταξύ τους, γενικά ή
σε σχέση µε ορισµένα έννοµα αγαθά τους, χωρίς, όµως, οι υποχρεώσεις αυτές
να έχουν συγκεκριµένο περιεχόµενο δηλ. να κατευθύνονται στην εκτέλεση
συγκεκριµένης πράξης. Η υποχρέωση εξαντλείται στην τήρηση κάποιας
γενικής (έντιµης, καλόπιστης) συµπεριφοράς από τον «οφειλέτη» στην
συναλλακτική επαφή του µε το «δανειστή». Προϋποθέτουν κατά κανόνα
κάποιο χαλαρότερο προσωπικό δεσµό και συνήθως ορισµένο κύκλο
προστατευόµενων αγαθών. Το στοιχείο της παροχής που χαρακτηρίζει µια
ενοχή είναι εδώ αποψιλωµένο από συγκεκριµένο περιεχόµενο, αφού η γενική
αυτή υποχρέωση συµπεριφοράς δεν είναι εξειδικευµένη ως παροχή (την
έννοια της ενοχής και τα στοιχεία της βλ. Ζέπο Π., Ενοχικόν ∆ίκαιον, Α’ Μέρος
Γενικόν, 1955 σελ.25 επ., όπου και αναπτύσσονται οι θεωρίες περί του
χαρακτήρα της ενοχής ως «οργανισµού» (Siber) ή ως «συνθέµατος»
(Larenz), λόγω της διαρκούς λειτουργίας και εξέλιξης της βασικής ενοχικής
σχέσης. Βλ. ακόµη, Μπαλή Γ., Ενοχικόν ∆ίκαιον, (κατά τον Κώδικα), Εκδ.Γ’
1969, σελ. 3 επ., Σταθόπουλος, Γενικό Ενοχικό ∆ίκαιο, 2004, σελ. 53 επ.,
Γεωργιάδης Αστ., Ενοχικό ∆ίκαιο, Γενικό Μέρος, 2003, Ι, σελ.21 επ.,
Σπυριδάκης Ι., Ενοχικό ∆ίκαιο, Γενικό Μέρος, 2004, σελ.15 επ.). Για το λόγο
αυτό οι σχέσεις αυτές αποκαλούνται ενοχές υπό ευρεία (ή καταχρηστική)
έννοια (Σταθόπουλος, Γενικό Ενοχικό ∆ίκαιο, 2004, σελ.76, 126, Σταθόπουλος,
σε Γεωργιάδη / Σταθόπουλο, ΑΚ, Εισαγωγή στο Ενοχικό ∆ίκαιο, αρ. 30-33,
Γεωργιάδης Αστ., Ενοχικό ∆ίκαιο, Γενικό Μέρος, 2003, ΙΙ, σελ.10, Σπυριδάκης
Ι., Ενοχικό ∆ίκαιο, Γενικό Μέρος, 2004, σελ.24 (όπου και οι όροι «ενοχή σε
ευρύτατη έννοια» και «σχέση συµπεριφοράς»).
Η κυριότερη περίπτωση τέτοιου δεσµού που ρυθµίζεται στον ΑΚ είναι η
υποχρέωση των µερών που διαπραγµατεύονται τη σύναψη µιας σύµβασης
«να συµπεριφέρονται αµοιβαία σύµφωνα µε την καλή πίστη και τα
συναλλακτικά ήθη» (197 ΑΚ).
Κατά συνέπεια, οι σχέσεις τράπεζας-πελάτη από τη συναλλακτική επαφή, ως
ενοχικές σχέσεις χωρίς πρωτογενή υποχρέωση προς παροχή είναι νοµικοί
δεσµοί, οι οποίοι δεν αποτελούν stricto sensu ενοχικές σχέσεις, µε την έννοια
του άρθρου 287 ΑΚ, αφού περιεχόµενό τους δεν είναι η υποχρέωση για
συγκεκριµένη παροχή, αλλά ενοχικές σχέσεις µε την ευρεία έννοια του όρου,
δηλ. sui generis ενοχικές σχέσεις, από τις οποίες απορρέουν µόνο υποχρεώσεις
προς επίδειξη ορισµένης συµπεριφοράς.
Οι ενοχικές σχέσεις χωρίς πρωτογενή υποχρέωση προς παροχή βρίσκουν τη
δικαιοπολιτική τους δικαίωση στη λεγόµενη "αρχή του κοινωνικού
συνδέσµου" (Καραγκουνίδης, Αρµ 1995.446).
Η δεύτερη αυτή άποψη ξεκινά από την ορθή επισήµανση ότι οι πελάτες, οι
οποίοι συχνά έρχονται σε επαφή µε µία τράπεζα απλά και µόνο για να
διαπραγµατευτούν µια συναλλαγή ή να πληροφορηθούν τους όρους σύναψης
κάποιων συµβάσεων, όπως π.χ. τη σύναψη ενός δανείου, χρήζουν προστασίας,
ανεξαρτήτως αν είχαν δικαιοπρακτική βούληση και ικανότητα. Συνεπώς, οι
υποχρεώσεις προστασίας της τράπεζας (Γεωργιάδης Απ., Η κατ’ ΑΚ 919
ευθύνη της τράπεζας απέναντι στους πελάτες της, Ελλ∆νη 1992.57,
Κοτσίρης, Αρµ 1984.605, Βελέντζας, ∆ίκαιο τραπεζών, σελ. 84, Ψυχοµάνης,
Τραπεζικό ∆ίκαιο, σελ. 94, 340) όπως π.χ. η υποχρέωση πρόνοιας, η
υποχρέωση τήρησης εχεµύθειας, η υποχρέωση ενηµέρωσης και παροχής
πληροφοριών κτλ. δεν χρειάζεται να θεµελιωθούν σε µια συµβατική έννοµη
σχέση, αλλά σε µια ex lege σχέση, η οποία δεν θεµελιώνεται στην ανταλλαγή
δικαιοπρακτικών δηλώσεων βουλήσεως, αλλά στην απλή συναλλακτική
επαφή πελάτη και τράπεζας ως πραγµατικού δηµιουργίας εµπιστοσύνης. Στο
πλαίσιο αυτό η τράπεζα έχει αποκλειστικά νόµιµες υποχρεώσεις επίδειξης
ορισµένης συµπεριφοράς, όχι ως παρεπόµενες υποχρεώσεις κύριας παροχής,
αλλά ως ανεξάρτητες υποχρεώσεις χωρίς κύρια παροχή (ως ανωτέρω
ενδεικτικά: η υποχρέωση διαφύλαξης του τραπεζικού απορρήτου, η
υποχρέωση επιµελούς ακρόασης και εκτίµησης των συµφερόντων του
πελάτη).
Υπενθυµίζεται ότι θεµέλιο της Ενιαίας Αγοράς γενικότερα, αλλά και του
τοµέα των χρηµατοοικονοµικών υπηρεσιών ειδικότερα, είναι η καλή πίστη, τα
συναλλακτικά χρηστά ήθη και η εµπιστοσύνη, που πρέπει να διέπει τις
σχέσεις ανάµεσα στους συναλλασσόµενους και τα χρηµατοπιστωτικά
ιδρύµατα (ίδ. σχετικά Χρηµατοπιστωτικές υπηρεσίες: Ενίσχυση της
εµπιστοσύνης του καταναλωτή. Ανακοίνωση της Επιτροπής. Συνέχεια του
Πράσινου Βιβλίου, Χρηµατοπιστωτικές υπηρεσίες: Οι προσδοκίες των
καταναλωτών (COM (97) 309 τελικό).
∆ογµατικό θεµέλιο της τραπεζικής σχέσης είναι η αρχή της καλής πίστης,
δηλαδή ο νόµος, και όχι η σύµβαση. Στο ελληνικό δίκαιο, ειδικότερα, η σχέση
εµπιστοσύνης και οι παραγόµενες υποχρεώσεις για τα µέρη, στο µεν
προσυµβατικό στάδιο βρίσκουν το νοµοθετικό τους θεµέλιο στις διατάξεις
197, 198 ΑΚ, στο δε συµβατικό, στην αρχή της καλόπιστης εκπλήρωσης των
οφειλών της ΑΚ 288, η οποία καλύπτει, επίσης, και το µετασυµβατικό.
1.Β.5.2.Β ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
Οι επιµέρους συµβάσεις που συνάπτονται µεταξύ τράπεζας και πελατών της

δηµιουργούν, καταρχήν, αµφοτέρω υποχρεώσεις για την εκπλήρωση της
κύριας παροχής, παράλληλα, όµως, και, εκτός από τις ειδικά προβλεπόµενες
στη σύµβαση ή στο νόµο υποχρεώσεις, δηµιουργούν και παρεπόµενες
υποχρεώσεις που υπαγορεύονται από την αρχή της καλής πίστης και των
συναλλακτικών ηθών.
Κατά τον Γεωργιάδη, καλή πίστη είναι η ευθύτητα και η εντιµότητα που
πρέπει να τηρούνται γενικά στις συναλλαγές, συναλλακτικά ήθη είναι οι
συνήθειες, οι οποίες κρατούν στις συναλλαγές ή σε ορισµένες κατηγορίες
συναλλαγών. (Γεωργιάδης Απ., Γενικές αρχές, § 2/37 και § 2/40)
Το νοµοθετικό τους έρεισµα αποτελεί η διάταξη του 288 ΑΚ. Οι παρεπόµενες
αυτές υποχρεώσεις -είτε της συναφθείσας τραπεζικής σύµβασης είτε ακόµη
και της απλής δικαιοπρακτικής επαφής- αποτελούν απόρροια της
συναλλακτικής καλής πίστης και επιβάλλουν στα συµβαλλόµενα µέρη, να
τηρούν τέτοια συµπεριφορά, ώστε να διευκολύνουν την εκπλήρωση της
κύριας παροχής, να λαµβάνουν υπόψη τα συµφέροντα του άλλου µέρους και
να αποφεύγουν πράξεις που θα έθεταν σε κίνδυνο τα έννοµα αγαθά του. Οι
αρχές της καλής πίστεως και των συναλλακτικών ηθών διαπνέουν τη
δηµιουργούµενη τραπεζική σχέση στο σύνολό της, ήδη από την έναρξη των
διαπραγµατεύσεων, καταλαµβάνουν στη συνέχεια όλο το επίπεδο της
συµβατικής δέσµευσης και στηρίζουν, τέλος, και τις µετά τη λήξη της
σύµβασης υποχρεώσεις.
Οι παρεπόµενες αυτές υποχρεώσεις είθισται να αποκαλούνται µε τον
γενικότερο όρο «υποχρεώσεις προστασίας» και έχουν ως αντικείµενο τη λήψη
των µέτρων που απαιτούνται για την περιφρούρηση των έννοµων αγαθών
του αντισυµβαλλοµένου. Οι υποχρεώσεις προστασίας αποτελούν, πράγµατι,
περιεχόµενο ενοχής, είτε της οιωνεί δικαιοπρακτικής ενοχής από τις
διαπραγµατεύσεις είτε της καθαρά δικαιοπρακτικής συµβατικής ενοχής. Κατά
συνέπεια, η αθέτησή τους συνιστά παράνοµη ή αντισυµβατική πράξη και
οδηγεί, υπό τις λοιπές οικείες προϋποθέσεις, στη µεν πρώτη περίπτωση στην
προσυµβατική ευθύνη (198 ΑΚ), στη δε δεύτερη περίπτωση σε συµβατική
ευθύνη (κατά τους ειδικότερους κανόνες της πληµµελούς εκπλήρωσης). Οι
υποχρεώσεις προστασίας φέρουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τόσο ως
προς τις προϋποθέσεις τους όσο και ως προς τις έννοµες συνέπειες. Πράγµατι,
οι υποχρεώσεις αυτές γεννώνται µεταξύ συγκεκριµένων υποκειµένων στα
πλαίσια ηθεληµένης δικαιοπρακτικής επαφής, εισέρχονται στο πεδίο των
δικαιοπρακτικών ενοχών και λήγουν σε χρονικό σηµείο µετά τη λήξη της
συµβάσεως. Θεµελιώνονται αφηρηµένα στην αρχή της προστασίας των
εννόµων αγαθών του αντισυµβαλλοµένου, αρχή που διατρέχει ολόκληρο το
πεδίο των συναλλακτικών σχέσεων, και επιβάλλουν την εφαρµογή των
εκάστοτε αυστηρότερων κανόνων της αδικοπρακτικής ή της συµβατικής
ευθύνης (για ιδιαίτερη, αυτοτελή και ενιαία ενοχή, αποκαλούµενη ως «ενοχή
προστασίας» κάνει λόγο ο Καράσης, Συρροή δικαιοπρακτικής και
αδικοπρακτικής ευθύνης. Ένα ψευδοπρόβληµα; Μελέτη στην Ελλ∆νη
2005.634, ιδίως 650 επ. Συγκεκριµένα, υποστηρίζει ότι οι υποχρεώσεις
προστασίας έχουν γνήσια αδικοπρακτική φύση και φέρουν χαρακτηριστικά,
σε επίπεδο παραγωγικού λόγου, προϋποθέσεων και έννοµων συνεπειών, που
τις οριοθετούν σαφώς από τις άλλες κατηγορίες ευθύνης).
Οι παρεπόµενες υποχρεώσεις που γεννά η καλή πίστη µε βάση τα
προαναφερθέντα, βαρύνουν τόσο τον πελάτη όσο και την τράπεζα. Η
νοµολογία και η αντίστοιχη θεωρία που έχει αναπτυχθεί για τα θέµατα που
έχουν ανακύψει είναι, εντούτοις, ιδιαιτέρως πλούσια, αναφορικά µε τις
υποχρεώσεις που βαρύνουν τις τράπεζες, δεδοµένου του κυριαρχικού ρόλου
που αυτές διαδραµατίζουν στον καθορισµό των σχέσεων µε τους πελάτες
τους.
Γενικότερες πρόσθετες υποχρεώσεις που γεννά η σχέση
εµπιστοσύνης που χαρακτηρίζει τις τραπεζικές συµβάσεις, και
επιβάλλονται από την καλή πίστη (288 ΑΚ).
i) Η υποχρέωση προστασίας
Η αυξηµένη δυνατότητα που έχει η τράπεζα να ενεργεί στην περιουσιακή
σφαίρα των πελατών της γεννά σε βάρος της µια σειρά υποχρεώσεων, οι
οποίες έχουν ως στόχο την προστασία του συµφέροντος των πελατών για
διατήρηση της περιουσιακής τους υπόστασης. Επιστήµη και νοµολογία
χρησιµοποιούν κατά περίπτωση όρους που εξειδικεύουν, µε αφορµή
συγκεκριµένα πραγµατικά περιστατικά, την γενικότερη αυτή υποχρέωση της
τράπεζας, η οποία µπορεί να αποδωθεί µε τον γενικότερο χαρακτηρισµό ως
υποχρέωση προστασίας.
Η δραστηριότητα της τράπεζας είναι άρρηκτα συνδεδεµένη µε την
υποχρέωση προστασίας των συµφερόντων των συναλλασσοµένων µαζί της. Η
υποχρέωση προστασίας αφορά στη λήψη µέτρων προστατευτικών των
απόλυτων έννοµων αγαθών αλλά και της περιουσίας του άλλου µέρους
(Ψυχοµάνης, Τραπεζικό ∆ίκαιο, 2001, σελ. 93)και αποτελεί απόρροια της
συναλλακτικής πίστης, η οποία επιβάλλει την στάθµιση των αντιτιθέµενων
συµφερόντων και επιτάσσει κάθε αντισυµβαλλόµενος να λαµβάνει υπόψιν
του τα συµφέροντα του άλλου.
Όπως εκτέθηκε ήδη παραπάνω, το νοµικό θεµέλιο της υποχρέωσης
προστασίας και φροντίδας των συµφερόντων του πελάτη από την πλευρά της
τράπεζας βρίσκεται στην ιδιαίτερη σχέση εµπιστοσύνης, η οποία είναι
απόρροια της αρχής της καλής πίστης (288 ΑΚ) και ξεκινά από το στάδιο των
διαπραγµατεύσεων, συνεχίζει στην κατάρτιση συγκεκριµένης σύµβασης
µεταξύ των δύο µερών και εξακολουθεί ακόµη και µετά τη λήξη αυτής.
Στα πλαίσια µιας τραπεζικής σύµβασης, η υποχρέωση προστασίας ή ορθότερα
επίδειξης προστατευτικής συµπεριφοράς, εξειδικεύεται σε µια σειρά
ειδικότερων υποχρεώσεων, οι οποίες διευρύνουν το περιεχόµενο της
ενοχής, χωρίς να µεταβάλλουν και την πηγή από την οποία βασικά
απορρέουν (Σταθόπουλος, σε Γεωργιάδη / Σταθόπουλο, ΑΚ, άρθρο 288, αρ.
30) , δηλαδή της τραπεζικής σύµβασης, και, άρα, θεωρούνται συµβατικές
υποχρεώσεις συνεπαγόµενες (ενδο)-συµβατική ευθύνη (Σταθόπουλος, σε
Γεωργιάδη / Σταθόπουλο, ΑΚ, άρθρο 288, αρ. 23) . Οι υποχρεώσεις αυτές
απορρέουν αφενός από την ίδια τη «συναλλακτική σχέση» και εκλαµβάνονται
ως παρεπόµενες συµβατικές υποχρεώσεις -παράλληλα προς τις υποχρεώσεις
του πελάτη της-, και αφετέρου, από το άρθρο 288 ΑΚ. Μετά τη λήξη της
ενοχικής σχέσης, η διάταξη του άρθρου 288 ΑΚ εξακολουθεί να στηρίζει τη
συνέχιση της σχέσης εµπιστοσύνης, επιβάλλοντας στα µέρη µετασυµβατικές
υποχρεώσεις.
∆ηλαδή, η υποχρέωση εµπιστοσύνης, ως ειδικότερη εκδήλωση της καλής
πίστης (ΕφΘεσ 3444/1997, ΕΤρΑξΧρ∆ 1998.398 = ΕΕµπ∆ 1998.285 = ∆ΕΕ
1998.394.), επιβάλλει στην τράπεζα παρεπόµενες συµβατικές υποχρεώσεις, οι
οποίες διευρύνουν το περιεχόµενο της ενοχής της (για την αρχή της
καλόπιστης εκπλήρωσης των ενοχών, βλ. µεταξύ άλλων Σταθόπουλος, Γενικό
Ενοχικό ∆ίκαιο, 2004, σελ. 195 επ., Σταθόπουλος, σε Γεωργιάδη / Σταθόπουλο,
ΑΚ, άρθρο 288, Γεωργιάδης Αστ., Ενοχικό ∆ίκαιο, Γενικό Μέρος, 2003, ΙΙ,
σελ.1 επ., Σπυριδάκης Ι., Ενοχικό ∆ίκαιο, Γενικό Μέρος, 2004, σελ.15 επ.,
Μπαλής Γ., Ενοχικόν ∆ίκαιον, (κατά τον Κώδικα), Εκδ.Γ’ 1969, σελ. 14 επ.,
Ζέπος Π., Ενοχικόν ∆ίκαιον, Α’ Μέρος Γενικόν, 1955, σελ. 112 επ.).
Η σχέση αυτή δίνει τη δυνατότητα στην τράπεζα να επενεργεί στη σφαίρα
δράσης του πελάτη της. Κατά συνέπεια, η τράπεζα οφείλει, κατά την
εξυπηρέτηση του πελάτη της, τον ψηλότερο βαθµό εξειδικευµένης γνώσης, τη
συνειδητή άσκηση των καθηκόντων της, διακριτικότητα, εχεµύθεια και
προσπάθεια παροχής προτεραιότητας στην προστασία των συµφερόντων
του.
Σύµφωνα µε µια άποψη, δηµιουργείται µια ενιαία σχέση προστασίας, από την
οποία απορρέει η ενιαία αντιµετώπιση των υποχρεώσεων προστασίας,
διαφώτισης, προειδοποίησης, παροχής -ορθών- συµβουλών, επιµέλειας κλπ.
σε όλα τα επίπεδα, τα οποία προηγούνται ή ακολουθούν τον ενοχικό δεσµό.
Η τράπεζα, παραβιάζοντας τις παραπάνω υποχρεώσεις της υπέχει
(ενδο)συµβατική ευθύνη και είναι δυνατό να απαλλαγεί, µόνο αν αποδείξει ότι
κατά την εκτέλεση του έργου της επέδειξε ιδιαίτερα αυξηµένη και
εξειδιασµένη επιµέλεια.
Ο Κώδικας Τραπεζικής Δεοντολογίας

Από τη µεριά της, η γενική συνέλευση της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών το
1997, ενέκρινε οµόφωνα την υιοθέτηση του «Κώδικα Τραπεζικής
∆εοντολογίας», που σκοπό του είχε τον καθορισµό προτύπων καλής
τραπεζικής πρακτικής, όπως αυτά διαµορφώνονται «από τα συναλλακτικά
ήθη, το εθιµικό δίκαιο και τις διεθνώς παραδεδεγµένες αρχές δεοντολογίας,
στα πλαίσια των κοινοτικών ρυθµίσεων, νοµοθετικών διατάξεων και
αποφάσεων των εποπτικών αρχών» και µε απώτερο στόχο την ανάπτυξη
υγιούς ανταγωνισµού µεταξύ των πιστωτικών ιδρυµάτων προς όφελος των
πελατών τους. Στο τµήµα που πραγµατεύεται τις σχέσεις των τραπεζών µε
τους πελάτες τους (άρθ. 1-83), γίνεται προσπάθεια να αναχθεί η υποχρέωση
προστασίας των τελευταίων σε ύψιστη υποχρέωση των τραπεζών, που
οφείλει να διατρέχει όλα τα στάδια της λειτουργίας των τραπεζικών
συµβάσεων.
ii) Η υποχρέωση πρόνοιας
Η τράπεζα, εκτός από ιδιωτική επιχείρηση επιτελεί και δηµόσια λειτουργία
(ΕφΑθ 2214/2001, ∆ΕΕ 2001.620 = ΕΤρΑξΧρ∆ 2002.493) και ασκεί
αποφασιστική επίδραση στην ανάπτυξη και στη λειτουργία µιας επιχείρησης
και, κατ' επέκταση, στην οµαλή λειτουργία της εθνικής οικονοµίας
(Γεωργιάδης Απ., Η κατ' ΑΚ 919 ευθύνη της τράπεζας απέναντι στους πελάτες
της, Ελλ∆νη 1992.55 και ΝοΒ 1992.485, 488, επ., 57, Κοτσίρης, Αρµ 1984.604,
Μάνεσης / Μανιτάκης, Κρατικός παρεµβατισµός και Σύνταγµα - 'Ελεγχος
τραπεζών βάσει α.ν. 1665/1951 και Ν. 431/1976, ΝοΒ 1981.1999 επ. = in:
Μάνεσης / Μανιτάκης / Παπαδηµητρίου, Η "υπόθεση Ανδρεάδη" και το
οικονοµικό Σύνταγµα, 1991, σελ. 13 επ., 32-33.Λαδάς Π., Η προστασία του
οφειλέτη στις τραπεζικές συναλλαγές, Ε.ΝΟ.Β.Ε. τεύχ. 19, 1993, σελ. 13 επ.,
17).
Αυτός ο ρόλος της τράπεζας αφενός της προσδίδει σηµαντικές δυνατότητες
επίδρασης στην πορεία του συναλλακτικά σχετιζόµενου πελάτη της και,
αφετέρου, σηµαίνει ότι η άσκηση χρηµατοδοτικού έργου συνεπάγεται
αυξηµένη ευθύνη, µέριµνα, επιµέλεια, εχεµύθεια και πληροφόρηση για τα
συµφέροντα της χρηµατοδοτούµενης οικονοµικής µονάδας. Η ενάσκηση των
δικαιωµάτων της τράπεζας, όπως απορρέουν από τη σχετική σύµβαση, πρέπει
να επιτελείται µε επιµέλεια αλλά και διακριτικότητα, όπως επιβάλλεται από
τις περιστάσεις (Βελέντζας, Τραπεζικό δίκαιο, 1992, σελ. 81-82, Κοτσίρης, Αρµ
1984.601 επ.).
Ακριβώς λόγω της σηµασίας της πιστωτικής λειτουργίας της τράπεζας και της
επίδρασης που αυτή µπορεί να ασκήσει στο σύνολο της οικονοµίας µιας
χώρας, γίνεται δεκτό ότι ασκεί «δηµόσια υπηρεσία». Η έννοια της δηµόσιας
υπηρεσίας (Κοτσίρης, Αρµ. 1984.604 µε περαιτέρω παραποµπές για την
έννοια της δηµόσιας υπηρεσίας: “service publique”) τονίζει ιδιαίτερα το ρόλο
της τράπεζας ως θεσµού που εξυπηρετεί το δηµόσιο συµφέρον και δηµιουργεί
την ανάγκη ανάδειξης ιδιαίτερων επαγγελµατικών καθηκόντων και
υποχρεώσεων συναλλακτικής ασφάλειας και προστασίας.
Έτσι, η τράπεζα, κατά την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της, έχει απέναντι
στον αντισυµβαλλόµενο-πελάτη της, όπως απαιτεί άλλωστε και η καλή πίστη
και τα συναλλακτικά ήθη (άρθρο 288 ΑΚ), τις αποκαλούµενες «υποχρεώσεις
προνοίας» (Καραγκουνίδης, Αρµ 1995.442). Οι υποχρεώσεις αυτές
εξειδικεύονται σε µια σειρά παρεπόµενων υποχρεώσεών της και, ειδικότερα,
στην υποχρέωση προστασίας των περιουσιακών αγαθών του πελάτη της,
ιδίως, όταν τα αγαθά αυτά είναι δυνατό, κατά την εκπλήρωση της παροχής, να
κινδυνεύσουν380, ακριβώς επειδή έχει αυξηµένη δυνατότητα να επεµβαίνει
στην περιουσιακή σφαίρα των πελατών της (ΕφΑθ 2214/2001, ∆ΕΕ 2001.620
= ΕΤρΑξΧρ∆ 2002.493).
iii) Η υποχρέωση πίστης
Η ιδέα της υποχρέωσης πίστης βρίσκει το δογµατικό της θεµέλιο στην ανάγκη
θεσµοθέτησης µιας σχέσης αυξηµένης εµπιστοσύνης, η οποία να εξισορροπεί
την οικονοµική, νοµική ή κοινωνική ανισότητα ανάµεσα στα συµβαλλόµενα
µέρη, µιας σχέσης, δηλαδή, που να επιρρίπτει την υποχρέωση προστασίας του
ασθενέστερου στον ισχυρότερο αντισυµβαλλόµενο (∆έλλιος, Η προστασία του
καταναλωτή στις τραπεζικές συναλλαγές, ΝοΒ 1992.812).
Η τραπεζική πίστη, που είναι ο πυρήνας της έννοιας του πιστωτικού
ιδρύµατος, αποτελεί και αυτή εξειδίκευση του κανόνα της καλής πίστης
(288ΑΚ). Κύριο και βασικό περιεχόµενο της υποχρέωσης πίστης είναι η
γενική υποχρέωση της τράπεζας να ανταποκρίνεται πλήρως στην
εµπιστοσύνη που ο πελάτης επιδεικνύει, όταν προστρέχει στις υπηρεσίες της
(ίδ. ανωτέρω και υποχρέωση προστασίας), αποφεύγοντας κάθε ενέργεια
ικανή να επιφέρει βλάβη στους πελάτες της (Κοτσίρης, Αρµ 1984.605,
Βελέντζας, ∆ίκαιο τραπεζών, σελ. 80).
Η υποχρέωση αυτή δεν είναι γενική υποχρέωση, αλλά πρέπει να συνοδεύει τη
συµπεριφορά της τράπεζας σε κάθε εξειδικευµένη περίπτωση συναλλαγής µε
πελάτη της. Η ένταση και το περιεχόµενο της υποχρέωσης πίστης στις
τραπεζικές συναλλαγές ποικίλλουν ανάλογα µε το είδος της συγκεκριµένης
τραπεζικής δραστηριότητας, εµφανίζεται δε ιδιαίτερα αυξηµένη στην
περιπτώσεις χορήγησης πιστώσεων αλλά και παροχής επενδυτικών
υπηρεσιών.
'Ετσι, η τράπεζα έχει υποχρέωση αφενός να φροντίζει να αποφεύγει
βλαπτικές επενέργειες στη σφαίρα της περιουσίας του πελάτη της και,
αφετέρου, να διαφωτίζει, να προειδοποιεί και να παρέχει ορθές συµβουλές.
Ειδικές υποχρεώσεις της τράπεζας που γεννά η σχέση εµπιστοσύνης

που χαρακτηρίζει τις τραπεζικές συµβάσεις, σχετικές µε την τήρηση
λογαριασµού και επιβάλλονται από την καλή πίστη (288 ΑΚ).
Η τράπεζα κατά την τήρηση ενός λογαριασµού έχει συγκεκριµένες
υποχρεώσεις διαφορετικές από αυτές, τις οποίες γεννούν οι ενέργειες µε τις
οποίες αυτός σχετίζεται. Πράγµατι, η τήρηση ενός λογαριασµού αποτελεί µία
αυτόνοµη υπηρεσία συνδεδεµένη µε το άνοιγµα ενός λογαριασµού και όχι µε
το σύνολο των υπηρεσιών, τις οποίες καλείται να παράσχει για την εκτέλεση
των επιµέρους εγγραφών. Υπάρχει, λοιπόν, ευθύνη της τράπεζας για
την τήρηση ενός λογαριασµού, η οποία προστίθεται στην ευθύνη η οποία
δηµιουργείται από την εκτέλεση των ενεργειών οι οποίες απαιτούνται.
Στην πράξη, οι υποχρεώσεις της τράπεζας κατά την τήρηση ενός λογαριασµού
δεν αποτελούν αντικείµενο ειδικότερης συµφωνίας µεταξύ των µερών,
προκύπτουν κυρίως από επαγγελµατικούς κανόνες, και είναι οι ακόλουθες: η
υποχρέωση ακρίβειας , η υποχρέωση συνέπειας, η υποχρέωση επικοινωνίας
και η υποχρέωση παροχής συµβουλών.
Εν προκειμένω, μας ενδιαφέρει η υποχρέωση ακρίβειας.
Η υποχρέωση ακρίβειας
Η υποχρέωση ακρίβειας περιλαµβάνει την υποχρέωση της τράπεζας να τηρεί
τους λογαριασµούς χωρίς -ανθρώπινα (ενδ: πίστωση από λάθος των οργάνων
της τράπεζας. ΕφΘεσ 2312/1992, ΕΤρΑξΧρ∆ 1993.38) ή λογιστικά (ενδ: διπλή
καταχώριση. ΕφΘεσ 283/1995, ΕΤρΑξΧρ∆ 1995.39) - λάθη και παραλείψεις
(ενδ: αδιαφορία κατά τη διάρκεια του ελέγχου. ΕφΑθ 3807/1998, ΕΤρΑξΧρ∆
1999.73).
Το πταίσµα της τράπεζας, το οποίο επισύρει την ευθύνη της, είναι δυνατό να
συνίσταται είτε σε υλική πράξη -των οργάνων- της τράπεζας (περίπτωση
χορήγησης µπλοκ επιταγών σε Ε.Π.Ε., η οποία προήλθε από µετατροπή Ο.Ε.,
που έφεραν, από λάθος εκτύπωση, ως δικαιούχο του λογαριασµού, την
παλαιά Ο.Ε., αντιµετωπίζει η ΕφΚερκ 167/1998, ∆ΕΕ 1999.503, οπότε σε
περίπτωση έκδοσης ακάλυπτων επιταγών, ο κοµιστής τους δεν µπορεί να
στραφεί κατά της Ο.Ε. και να επισπεύσει αναγκαστική εκτέλεση κατά του
οµορρύθµου εταίρου, γιατί δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις της παθητικής
νοµιµοποίησης), ή να είναι ένα αριθµητικό λάθος(π.χ. πίστωση του
λογαριασµού κατάθεσης ταµιευτηρίου από λάθος των οργάνων της τράπεζας
(ΕφΘεσ 2312/1992, ΕΤραπ∆ 1993.38), ή διπλή πίστωση, από παραδροµή των
υπαλλήλων τράπεζας, λογαριασµού ταµιευτηρίου µε το ίδιο ποσό σε δυο
υποκαταστήµατα και διπλή είσπραξη του ποσού (ΠΠρΘεσ 218/1993,
ΕΤρΑξΧρ∆ 1994.62) ή παράλειψη κάποιας ενέργειας (άρνηση τράπεζας να
αποδώσει στους συνδικαιούχους το ποσό κατάθεσης σε κοινό λογαριασµό
(επίσχεση), µέχρις ότου ο ένας από αυτούς εκπληρώσει την υποχρέωση, την
οποία έχει απέναντί της, εξετάζει η Εφ∆ωδ 287/1996, ΕΤρΑξΧρ∆ 1998.380).
Το πταίσµα περιλαµβάνει ακόµη και τις περιπτώσεις κακής εφαρµογής
των κανόνων λογιστικής ή λάθους αναφορικά µε την αιτία των εγγραφών.
Η ευθύνη της τράπεζας σε περίπτωση παράβασης των υποχρεώσεων

προστασίας
'Οταν οι υποχρεώσεις προστασίας αποτελούν παρεπόµενες υποχρεώσεις από
υφιστάµενη σύµβαση, η ευθύνη από την παράβαση των υποχρεώσεων
της τράπεζας (έτσι, στα πλαίσια της σύµβασης ανοίγµατος πίστωσης, σε
περίπτωση µη εκπλήρωσης παρεπόµενης υποχρέωσης, η τράπεζα
υποχρεούται σε αποζηµίωση (άρθρο 330 ΑΚ) και ο πελάτης δικαιούται να
προβεί σε καταγγελία, αντί υπαναχώρησης (άρθρα 382, 383 ΑΚ).
Μητροπούλου, Η λειτουργία της σύµβασης ανοίγµατος πίστωσης, ΕΤρΑξΧρ∆
2002.1, ιδίως, 36) ακολουθεί τους κανόνες της πληµµελούς (µη προσήκουσας)
εκπλήρωσης της παροχής (Σταθόπουλος, σε Γεωργιάδη / Σταθόπουλο, ΑΚ,
άρθρο 288, αρ. 22, Σταθόπουλος Μ., Γενικό Ενοχικό ∆ίκαιο, 2004, σελ. 1103,
Ζέπο Π., Ενοχικόν ∆ίκαιον, Α’ Μέρος Γενικόν, 1955, σελ.594). ∆ηλαδή,
εφαρµόζονται αναλογικά, σύµφωνα και µε τις ειδικότερες συνθήκες της κάθε
περίπτωσης, οι διατάξεις, οι οποίες προβλέπουν (ενδο)συµβατική ευθύνη
ή/και αδικοπρακτική ευθύνη.
Ειδικά όσον αφορά την αδικοπρακτική ευθύνη, πρέπει να σηµειωθούν τα
ακόλουθα: Η παραβίαση ενοχικής σύµβασης εκ µέρους κάποιου από τους
συµβαλλόµενους, και όταν αυτή γίνεται µε υπαίτια πράξη ή παράλειψή του ή
των προσώπων, τα οποία χρησιµοποιούνται για την εκπλήρωση των
υποχρεώσεών του, δεν συνιστά αυτή καθαυτή αδικοπραξία, µε την έννοια των
άρθρων 914 επ. ΑΚ. ∆εν γεννά, πέρα από τις αξιώσεις, οι οποίες απορρέουν
από τη σύµβαση, και αξίωση αποζηµίωσής του βάσει του 914 ΑΚ, εκτός, ίσως,
αν η υπαίτια πράξη ή παράλειψη, µε την οποία παραβιάστηκε η ενοχική
σύµβαση, λαµβάνουσα χώρα και χωρίς τη συµβατική σχέση, θα ήταν
παράνοµη ως αντικείµενη στο γενικό καθήκον, το οποίο επιβάλλεται από το
νόµο, να µη ζηµιώνει κανείς άλλον υπαίτια. Προϋποθέσεις δηλαδή της
αδικοπραξίας είναι η ύπαρξη ζηµιάς από παράνοµη και υπαίτια πράξη ή
παράλειψη, εφόσον µεταξύ τους υπάρχει αιτιώδης συνάφεια, καθώς
πρόκειται για λευκό κανόνα, γιατί παραπέµπει στο σύνολο της νοµοθεσίας
(ΠΠρΘεσ 218/1993, ΕΤρΑξΧρ∆ 1994.62).
Προϋποθέσεις γέννησης της ευθύνης

Εφαρµοστέοι είναι οι κανόνες, οι οποίοι διέπουν κάθε ενοχή προς αποζηµίωση
(ΑΠ 555/1999, ∆ΕΕ 2000.190, ΑΠ 1449/1998, ∆ΕΕ 1999.198). Για δε τη
θεµελίωση της αξίωσης του πελάτη εναντίον της τράπεζας απαιτείται (ΑΠ
118/2002, ∆ΕΕ 2002.722):
α. υπαίτια παράβαση συγκεκριµένης υποχρέωσης προς προστασία (άρθρο
330 ΑΚ),
β. ύπαρξη ζηµίας στην περιουσία του οφειλέτη ή µείωση ή αποφυγή αύξησης
της περιουσίας του και
γ. ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας (συνδέσµου) ανάµεσα στη ζηµία και στη
συµπεριφορά της τράπεζας.
Ειδικότερα η ευθύνη της τράπεζας λόγω συµπεριφοράς αντίθετης στα

χρηστά ήθη. Ευθύνη κατ’άρθρο 919 ΑΚ
Σύµφωνα µε το άρθρο 919 ΑΚ, όποιος µε πρόθεση ζηµίωσε άλλον κατά τρόπο
αντίθετο προς τα χρηστά ήθη έχει υποχρέωση να τον αποζηµιώσει.
Η διάταξη αυτή είναι ειδική και συµπληρωµατική της διάταξης του άρθρου
914 ΑΚ (Γεωργιάδης Απ., σε Γεωργιάδη / Σταθόπουλο, ΑΚ, άρθρο 919, αρ. 1.
ΠΠρΑθ 4941/2004, ΕΕµπ∆ 2004.517, ΕφΠειρ 110/2005, ΠειρΝοµ 2005.154),
αφού επεκτείνει την αδικοπρακτική ευθύνη και στις περιπτώσεις, κατά τις
οποίες, ευθέως, δεν προσβλήθηκε ορισµένο δικαίωµα ή προστατευόµενο
συµφέρον ούτε υφίσταται παράβαση διάταξης νόµου, αλλά το αίσθηµα
δικαίου απαιτεί αποκατάσταση της ζηµίας. Η ειδική µορφή αδικοπραξίας του
άρθρου 919 ΑΚ είναι ευρύτερη και δεν καλύπτεται εννοιολογικά από τη
διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ, η οποία αναφέρεται, σύµφωνα µε τη νοµολογία,
µόνο στην άσκηση δικαιώµατος µε τη στενή νοµικοτεχνική έννοια του όρου
και όχι και σε παράλειψη άσκησης ορισµένου δικαιώµατος, νόµιµου ή
συµβατικού, που επιχειρείται δυνάµει της γενικής ατοµικής ελευθερίας (ΑΠ
211/1980, ΝοΒ 1980.1483, ΑΠ 214/1972, ΝοΒ 1972.901, ΕφΑθ 770/1991,
ΕΕµπ∆ 1992.45. Βλ. και Παπανικολάου, Ευθύνη τράπεζας κατ' ΑΚ 919, ΝοΒ
1992.511). Ειδικότερα, οι προϋποθέσεις εφαρµογής της είναι (Γεωργιάδης
Απ., σε Γεωργιάδη / Σταθόπουλο, ΑΚ, άρθρο 919, Γαζή / Χιωτέλλη, Ευθύνη
τράπεζας κατ' ΑΚ 919, ΝοΒ 1992.467, Παπανικολάου, Ευθύνη τράπεζας κατ'
ΑΚ 919, ΝοΒ 1992.509, Ρόκα Ν., Ευθύνη τράπεζας κατ' ΑΚ 919, ΝοΒ 1992.503.
Βλ. και ΑΠ 604/2005, (αδηµ), ΑΠ 223/2004 (αδηµ), ΠΠρΑθ 4941/2004,
ΕΕµπ∆ 2004.517, ΜΠρΚερκ 317/2003, Αρµ 2004.1186, ΜΠρΠειρ 3396/2003,
ΝοΒ 2003.1463=ΕΤρΑξΧρ∆ 2004.401):
α. συµπεριφορά του δράστη (πράξη ή παράλειψη, η οποία ανάγεται είτε σε
άσκηση δικαιώµατος, είτε όχι), η οποία αντίκειται στα χρηστά ήθη (για την
έννοια των χρηστών ηθών, βλ. Λαδά, Η ακυρότης της δικαιοπραξίας λόγω
αντιθέσεως στα χρηστά ήθη, 1979, σελ. 53 επ),
β. η συµπεριφορά αυτή να συνοδεύεται από πρόθεση επαγωγής ζηµιάς, έστω
και µε τη µορφή του ενδεχόµενου δόλου,
γ. να προκλήθηκε πραγµατικά ζηµία σε άλλον και
δ. να υπάρχει αιτιώδης συνάφεια (σύνδεσµος) ανάµεσα στη συµπεριφορά του
δράστη και στη ζηµία (ΑΠ 598/1986 ΝοΒ 1987.370, ΑΠ 211/1980, ΝοΒ
1987.370, ΕφΑθ 770/1991, ΕΕµπ∆ 1992.45), υπό την έννοια ότι η ως άνω
συµπεριφορά, εκτός του ότι αποτέλεσε αναγκαίο όρο της επελεύσεως της
ζηµίας, ήταν καθεαυτή και ικανή, υπό τις συντρέχουσες περιστάσεις, στη
συνήθη πορεία των πραγµάτων, να την επιφέρει, ήτοι η ζηµία στη
συγκεκριµένη περίπτωση να µπορεί να αποδοθεί, σύµφωνα µε τα διδάγµατα
της κοινής πείρας στην αιτιώδη δυναµικότητα της συµπεριφοράς που
αντίκειται στα χρηστά ήθη και, αντιστοίχως, η συµπεριφορά αυτή να συνιστά
πρόσφορη και επαρκή αιτία της ζηµίας (ΑΠ 925/1991, Αρµ.1992.115=ΕΕµπ∆
1992.32).
Από τη διάταξη του άρθρου 919 ΑΚ προκύπτει ότι δεν προσαπαιτείται ο
δράστης να προέβη στη ζηµιογόνο πράξη ή παράλειψη µε µόνο σκοπό τη
ζηµία του άλλου, αλλά αρκεί η γνώση του, ότι µε τη συµπεριφορά του αυτή
ήταν δυνατή η επέλευση της ζηµίας στον άλλο, και, παρόλα αυτά, αυτός δεν
θέλησε να αποστεί από αυτή, αποδεχόµενος το –έστω, µη σκοπούµενο- αυτό
ενδεχόµενο (ΑΠ 297/1959, ΝοΒ 1959.1015, ΕφΑθ 770/1991, ΕΕµπ∆ 1992.45).
Ενίοτε δε, δεν απαιτείται κάν η αποδοχή του επιζήµιου αποτελέσµατος, αλλά
αρκεί µόνο η γνώση αυτού από τον ζηµιώσαντα (ΑΠ 672/1993, Ελλ∆νη 1994,
1271).
Τα Χρηστά Ήθη
Τα χρηστά ήθη είναι αόριστη νοµική έννοια. Το περιεχόµενό της
διαµορφώνεται σε κάθε συγκεκριµένη περίπτωση από τον εφαρµοστή του
δικαίου για το τι επιβάλλουν τα χρηστά ήθη. Για τη συγκεκριµενοποίηση της
έννοιας των χρηστών ηθών, η κρατούσα γνώµη χρησιµοποιεί ορισµένα γενικά
κριτήρια, που αποτελούν τη γέφυρα µεταξύ της αόριστης έννοιας των
χρηστών ηθών και της ατοµικής συµπεριφοράς. Έτσι, αντίθεση προς
τα χρηστά ήθη υπάρχει, όταν, κατ' αντικειµενική κρίση, σύµφωνα µε τις
αντιλήψεις του "χρηστώς και εµφρόνως σκεπτοµένου κοινωνικού ανθρώπου"
(ΕφΑθ 6292/1999, ∆ΕΕ 2001.185, ΑΠ 1023/1993, Ελλ∆νη 1993.1564), η
συµπεριφορά του δράστη αντίκειται στην κοινωνική ηθική και στις
θεµελιώδεις δικαιϊκές αρχές (θεµελιώδεις ηθικές πνευµατικές,
πολιτειακές, οικονοµικές κ.α. αντιλήψεις), πάνω στις οποίες στηρίζεται το
θετικό δίκαιο (γνωστό ως κριτήριο της «δηµόσιας τάξης». Βλ. σχετ.
Γεωργιάδης Απ., Η κατ’ ΑΚ 919 ευθύνη της τράπεζας απέναντι στους πελάτες
της, Ελλ∆νη 1992.55, 57, ∆εληγιάννης / Κορνηλάκης, Ειδικό ενοχικό δίκαιο, ΙΙΙ,
1992, σελ. 144, Καυκάς, Ενοχικόν δίκαιον, άρθρο 919, σελ. 775, ΑΠ 598/1986,
ΝοΒ 1987.370, ΑΠ 211/1980, ΝοΒ 1980.1483).
Για να διαπιστωθεί, περαιτέρω, η αντίθεση στα χρηστά ήθη, η συµπεριφορά
του δράστη πρέπει να εξετάζεται συνολικά και όχι µεµονωµένα µόνο τα αίτια
που τον οδήγησαν στη συγκεκριµένη ενέργειά του. Πρέπει δηλ. να ελέγχεται
το σύνολο των περιστάσεων, κάτω από τις οποίες εκδηλώθηκε η
προβαλλόµενη ως επιλήψιµη συµπεριφορά του, και οι οποίες σχετίζονται µε
τους σκοπούς, τα κίνητρα, τα µέσα και τις µεθόδους που χρησιµοποίησε,
αναφορικά, πάντοτε, µε τα κρατούντα χρηστά ήθη ( ΑΠ 211/1980, ΝοΒ
1980.1483, ΕφΑθ 770/1991, ΕΕµπ∆ 1992.45, ΑΠ 1346/2000, ∆ΕΕ 2001.735).
Αυτός, ο οποίος ζηµιώθηκε µε τη συνδροµή των παραπάνω προϋποθέσεων
του άρθρου 919 ΑΚ635, έχει τη δυνατότητα να ασκήσει αυτοτελή αγωγή,
κατά τις διατάξεις του άρθρου 919 ΑΚ (ΑΠ 598/1986, ΝοΒ 1987.370),
ζητώντας την αποκατάσταση της ζηµίας του. Αυτή η ζηµία του µπορεί να είναι
είτε υλική, µε τη µορφή θετικής ζηµίας -η οποία ισούται
µε τη µείωση της περιουσίας του-, ή µε τη µορφή αποθετικής ζηµιάς από τη µη
επαύξηση της περιουσίας του, είτε ηθική, προς αποκατάσταση της οποίας
απαιτείται ανάλογη χρηµατική ικανοποίηση (µάλιστα, η ηθική βλάβη µπορεί
να συµβεί και στα νοµικά πρόσωπα, ΑΠ 1043/1987, ΝοΒ 1988.1432, ΕφΑθ
770/1991, ΕΕµπ∆ 1992.45).
Στο χώρο των τραπεζικών συναλλαγών, ειδικότερα, η εφαρµογή της 919 ΑΚ
βασίζεται στη δηµιουργούµενη σύνθετη σχέση αφενός µεταξύ τράπεζας και
πελάτη και αφετέρου στην αντανακλαστική ενέργεια της σχέσης αυτής προς
τους τρίτους.
Έτσι, όταν οι τράπεζες, µε τη συµπεριφορά τους, όπως αυτή εκδηλώνεται
µέσω των αρµόδιων οργάνων τους, ενεργούν κατά τρόπο που βρίσκεται σε
αντίθεση προς τα χρηστά ήθη προκαλώντας, έτσι, ζηµία στον
αντισυµβαλλόµενο-πελάτη τους, έχουν υποχρέωση, κατ’ εφαρµογήν του
άρθρου 919 ΑΚ, να αποζηµιώσουν τον ζηµιωθέντα.
Καταχρηστική και αντίθετη στα χρηστά ήθη κρίθηκε η συµπεριφορά
τράπεζας, η οποία υπό την απειλή πλειστηριασµού υποχρέωσε τον οφειλέτη
στην καταβολή µη εκκαθαρισµένης και ληξιπρόθεσµης απαιτήσεώς της
(ΜΠρΠειρ 3396/2003, ΝοΒ 2003.1463 και ΕφΑθ 770/1991, ΕΕµπ∆
1992.45).
Βάρος απόδειξης
Σχετικά µε το βάρος απόδειξης των περιστατικών, τα οποία θεµελιώνουν την
ευθύνη υποστηρίζεται η αναλογική εφαρµογή των διατάξεων των άρθρων
336, 342, 363 ΑΚ για την ενδοσυµβατική ευθύνη, τα οποία οδηγούν σε νόθο
αντικειµενική ευθύνη, δηλαδή σε αντιστροφή του βάρους απόδειξης της
υπαιτιότητας, άρα σε υποχρέωση της τράπεζας να αποδεικνύει την έλλειψη
υπαιτιότητάς της (Canaris, Bankvertragsrecht, § 82, Kαραγκουνίδης, Αρμ
1995.448-449, με αναφορές). Κάτι τέτοιο, εξάλλου, δικαιολογείται από την εκ
των πραγµάτων αποδεικτική δυσκολία που αντιµετωπίζει ο κάθε πελάτης
ως αντισυµβαλλόµενος της τράπεζας λόγω της πολυπλοκότητας που
χαρακτηρίζει το τραπεζικό σύστηµα τόσο οργανωτικά όσο και νοµικά.
1.Β.6 ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΧΡΗΜΑ - ΟΥΤΕ ΔΑΝΕΙΑ
Οι πιστωτικές κάρτες είναι συμβάσεις παροχής καταναλωτικής

πίστης, που συνίστανται στη δημιουργία λογαριασμού ανακυκλούμενης
πίστωσης, όπου ο κάτοχος της κάρτας δύναται να χρησιμοποιήσει την κάρτα
είτε για αγορές είτε για ανάληψη μετρητών μέχρι ενός συγκεκριμένου ορίου,
χωρίς να χρειάζεται να καταβληθούν τα χρήματα άμεσα (βλ. Απόφαση Αριθ.
549/VII/2012, ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ). Έτσι, οι πιστωτικές κάρτες
συνιστούν ΔΙΑΚΡΙΤΗ ΑΓΟΡΑ σε σχέση με τα τραπεζικά δάνεια (Βλ.
απόφαση Ευρωπαϊκής Επιτροπής M.5384-BNP PARIBAS/FORTIS, παρ. 42, 43
και 127) επειδή θεωρούνται ένα ιδιαίτερο χρηματοπιστωτικό εργαλείο,
καθώς η χρήση τους περιλαμβάνει (α) ένα μεγάλο αριθμό διαφορετικών
χαρακτηριστικών, όπως το εύρος συναλλαγών, η πίστωση και οι παροχές, (β)
ένα μεγάλο αριθμό συνδεδεμένων τιμών, όπως τα δικαιοπρακτικά επιτόκια,
τα επιτόκια υπερημερίας, η περίοδος χάριτος, η ποινή υπέρβασης ορίου και η
ετήσια συνδρομή και (γ) ποσοτικούς περιορισμούς, όπως τα πιστωτικά όρια
και οι ελάχιστες καταβολές.
Επιπλέον, τα χαρακτηριστικά αυτά και οι σχετικές υπηρεσίες
παρέχονται όχι μόνο από τράπεζες αλλά και από πληθώρα άλλων
οργανισμών και επιχειρήσεων (βλ. σχετικά B. Scholnick, N. Massoud, A.
Saunders, S. Carbo-Valverde, F. Rodriguez-Fernandez The Economics of Credit
Cards, Debit Cards and ATMs: A Survey and Some New Evidence, April 2006,
Invited Paper Submitted to the 30th Annual Journal of Banking and Finance
Conference, Beijing, China, June 6-8-2006) και, έτσι, η διαδικασία χορήγησης
αυτών, ήτοι η διαδικασία έγκρισης των πιστωτικών τους ορίων, είναι
απλούστερη από την αντίστοιχη των δανείων ενώ, η τιμολόγηση τους,
ιδιαίτερα δε ως προς το ύψος των επιτοκίων, καθώς και οι λοιποί όροι
παροχής πίστωσης, ιδιαίτερα δε ο χρονικός ορίζοντας αποπληρωμής αυτής,
διαφέρουν σε σχέση με τις αντίστοιχες των δανείων.
Η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) διακρίνει επίσης την παροχή

καταναλωτικής πίστης μέσω πιστωτικών καρτών και δανείων (Βλ.
σχετικά Στατιστικό Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας, πίνακα IV 20 ΣΔΟΣ).
Από τις διατάξεις των άρθρων 713 επ. Α.Κ., σε συνδυασμό προς εκείνες
των άρθρων 25-28 του από 17/7-13/8/1923 Ν.Δ/τος «περί ειδικών διατάξεων
επί ανωνύμων εταιριών», προκύπτει ότι στη, δημιουργούμενη από την
πιστωτική κάρτα, που εκδίδεται από οικονομικοπιστωτικούς οργανισμούς,
τριγωνική σχέση μεταξύ εκδότη, κατόχου και επιχειρηματία, η μεταξύ
του εκδότη της κάρτας και του κατόχου, σχέση, κατά την περί τούτου
βούληση των μερών, χαρακτηρίζεται ως ΕΜΜΙΣΘΗ ΕΝΤΟΛΗ (αρθρ. 713
επ. Α.Κ.). Έτσι, βάσει της σχέσεως αυτής ο εκδότης της κάρτας αναλαμβάνει,
έναντι πληρωμής σε αυτόν αμοιβής, να εξοφλεί τις, από τον κάτοχο της
κάρτας, εντός του συμφωνηθέντος ορίου χρηματικού ποσού,
αναλαμβανόμενες υποχρεώσεις πληρωμής έναντι των συμβεβλημένων με τον
εκδότη της κάρτας επιχειρήσεων, από τις οποίες ο κάτοχος της κάρτας
αποκτά αγαθά ή υπηρεσίες. Η εξόφληση αυτή γίνεται από τον εκδότη της
κάρτας στη συμβεβλημένη επιχείρηση μετά από προσκόμιση από τη δεύτερη
στον πρώτο των απαιτούμενων δικαιολογητικών, τα οποία ο κάτοχος της
κάρτας έχει υπογράψει κατά τη χρήση της. Με την υπογραφή αυτή παρέχεται
η εντολή από τον κάτοχο στην εκδότρια τράπεζα να προβεί στη σχετική
καταβολή.
Η σύμβαση εκδόσεως πιστωτικής κάρτας μπορεί επικουρικά
μόνο να συνδυασθεί με την παροχή δανείου από τον εκδότη της
πιστωτικής κάρτας, μόνον όταν όμως αυτός είναι τράπεζα, βάσει του
οποίου ο κάτοχος πιστώνεται αναλαμβάνοντας την υποχρέωση της κατά
δόσεις εξοφλήσεως του, συνυπολογιζομένων και αντιστοίχων τόκων.
Εξάλλου η έννομη σχέση μεταξύ του εκδότη της πιστωτικής κάρτας και της
συμβεβλημένης επιχειρήσεως διαμορφώνεται κατά την περί τούτου βούληση
των μερών και δύναται να προσλάβει το χαρακτήρα αγοράς απαιτήσεως,
εγγυοδοτικής συμβάσεως, αφηρημένης υπόσχεσης χρέους ή ιδιορρύθμου
συμβάσεως. Τέλος, η έννομη σχέση μεταξύ κατόχου της κάρτας και
συμβεβλημένης επιχειρήσεως δυνατό να είναι αγορά πράγματος (αρθρ. 513
Α.Κ.), σύμβαση υπηρεσιών (αρθρ. 648 Α.Κ.) ή σύμβαση έργου (αρθρ. 681 Α.Κ. -
βλ. σχ. Α.Π. 589/2001 ΔΕΕ 2001.1117, Α.Π. 1116/1996 ΕΕμπΔ 1997.481).
Έτσι, οι πιστωτικές κάρτες είναι διακριτές, επισφαλείς
συμβάσεις παροχής καταναλωτικής πίστης, αφού οι φορείς έκδοσής
αυτών τις χορηγούν προδήλως αντίθετα με τις αρχές του συνετού
δανεισμού, του υπεύθυνου δανεισμού και της ασφάλειας (βλ. Γ.3, ΟΙ
ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Οι Βασικές Αρχές που διέπουν τις εργασίες των
Εμπορικών Τραπεζών), ακόμη και σε άνεργους ή και σε φοιτητές, χωρίς να
εξετάζουν αν ο κάτοχος είναι σε θέση να εξυπηρετήσει το ποσό του
πιστωτικού ορίου που του χορηγούν ενώ, ως προς την αδειοδότηση και
εγγραφή ως μελών ανεξάρτητων χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων
προκειμένου για τη χρήση του διεθνούς σήματος της κάρτας, καθώς και την
έκδοση και αποδοχή καρτών διαμέσω του διεθνούς δικτύου συναλλαγών,
υπεύθυνες είναι μόνον οι εταιρίες διεθνούς σήματος, οι λεγόμενες
Scheme Owner (VISA, MASTERCARD κλπ.).
Συμπερασματικά, οι Πιστωτικές Κάρτες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΧΡΗΜΑ,

ΟΥΤΕ ΔΑΝΕΙΑ, αφού (α) συνιστούν ένα διακριτό τύπο σύβασης παροχής
καταναλωτικής πίστης, διαφορετικό της σύμβασης δανείου και (β) δεν
περιλαμβάνονται στον αναλυτικό πίνακα των στοιχείων που συγκροτούν τα
ανωτέρω νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 κατά την Ευρωπαϊκή Κεντρική
Τράπεζα (ΕΚΤ), επειδή αυτές δεν είναι ούτε κέρματα, ούτε
τραπεζογραμμάτια, ούτε καταθέσεις και, έτσι, στην πραγματικότητα, δεν
συνιστούν μέσο πληρωμής, ήτοι ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΧΡΗΜΑ κατά την έννοια
του νόμου αλλά, αντιθέτως, συνιστούν μέσο αναβολής της πληρωμής και
μετάθεσής της στο μέλλον, ενώ ο σκοπός τους είναι η μείωση της
ποσότητας των χρημάτων που διακρατούν οι συναλλασσόμενοι για να
πραγματοποιούν τις συναλλαγές τους, ήτοι η μείωση της νομισματικής
κυκλοφορίας.
1.Β.7. ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ
Η επιταγή είναι το αξιόγραφο που έχει συνταχθεί σύµφωνα µε τον

ορισµένο από το ν. 5960/1933 τύπο και µε το οποίο ένα πρόσωπο, ο εκδότης,
δίνει εντολή στην τράπεζα, τον πληρωτή, να καταβάλει µε την εµφάνιση του
τίτλου ορισµένο χρηµατικό ποσό, κατά κανόνα από το λογαριασµό του σε
αυτή, στο πρόσωπο που αναγράφεται στο αξιόγραφο. Έτσι, η επιταγή είναι
ένα έγγραφο µε τυποποιηµένη µορφή, που πρέπει να φέρει στο κείµενο του τη
λέξη «ΕΠΙΤΑΓΗ» και, ουσιαστικά, αποτελεί την έγγραφη και ρητή εντολή του
εκδότη προς τον πληρωτή, να καταβάλλει ένα συγκεκριµένο ποσόν προς τον
ίδιον ή άλλον τρίτο.
Στην Ελλάδα, όλα τα βασικά ζητήµατα που αναφέρονται στις
επιταγές, ρυθµίζονται από τους ν. 3500/1926, ν. 4519/1930 και ν. 5960/
1933 και από τις εκάστοτε αποφάσεις της Τράπεζας της Εαλλάδος (ΤτΕ).
Η ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ είναι η επιταγή που εκδίδεται από

τράπεζα και πληρώνεται από τράπεζα, είναι δηλαδή η επιταγή όπου
εκδότης και πληρωτής είναι το ίδιο πρόσωπο, δηλαδή η τράπεζα ενώ, κατά το
ν. 5960/1933, για την έκδοση της τραπεζικής επιταγής δεν είναι
απαραίτητη προϋπόθεση η ύπαρξη λογαριασμού στην εκδότρια και
πληρώτρια ταυτοχρόνως τράπεζα.
Σύμφωνα με το άρθρο 3, ν. 5960/1933, «η επιταγή εκδίδεται επί

τραπεζίτου έχοντος κεφάλαια εις την διάθεσιν του εκδότου και επί συμφωνίας,
ρητής ή σιωπηράς, καθ’ ήν ο εκδότης έχει το δικαίωμα διαθέσεως των
κεφαλαίων τούτων δι΄ επιταγής». Περαιτέρω, σύμφωνα με το τρίτο εδάφιο
του άρθρου 6, ν. 5960/1933, σχετικά με την τραπεζική επιταγή, ο νομοθέτης
ρητά αναφέρει ότι «η εξόφληση δύναται να εκθοθεί επ΄ αυτού του
εκδότου μόνον εάν πρόκειται περί επιταγής εκδιδόμενης μεταξύ
διαφόρων καταστημάτων του αυτού εκδότου. Αλλ’ εν τη εξαιρετική
ταύτη περιπτώσει απαγορεύεται η έκδοσις της επιταγής εις τον
κομιστή».
Από τα ανωτέρω προκύπτει με σαφήνεια ότι, ενώ κατά κανόνα στην

επιταγή τα πρόσωπα του εκδότη και του πληρωτή διαφέρουν, στην
τραπεζική επιταγή, κατά το άρθρο 6, ν. 5960/1933, ο έκδότης και ο
πληρωτής ταυτίζονται και επιτρέπεται να είναι μόνο τράπεζα.
Για να εκδοθεί τραπεζική επιταγή από μια τράπεζα πρέπει, κατά το

κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών :
• είτε να χρεωθεί ο λογαριασμός του πελάτη της τράπεζας με το
αντίστοιχο λογιστικό ποσό και να πιστωθεί ο ειδικός λογαριασμός που
τηρείται στην τράπεζα επ’ ονόματί της, όπως ακριβώς γίνεται στις
περιπτώσεις των τραπεζικών επιταγών που παραδίδονται από τις
τράπεζες ΧΑΡΙΝ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ κατά τη διαδικασία εκταμίευσης των
δανείων και, ειδικότερα, όπως εν προκειμένω έπραξαν οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, κατά την
εκταμίευση των αντίστοιχων επίδικων δανεισμάτων στους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ΄αυτών ανά
εναγόμενη,
• είτε να γίνει απευθείας κατάθεση μετρητών χρημάτων, ήτοι κερμάτων

ή/και τραπεζογραμματίων ευρώ που συνιστούν το κατά την Ε.Κ.Τ.
νομισματικό μέγεθος Μ1, από τον πελάτη στο συγκεκριμένο αυτό
λογαριασμό της τράπεζας, ήτοι σε κάθε άλλη περίπτωση πλην
αυτής της εκταμίευσης των δανείων και δη των εδώ επίδικων
πιστώσεων.
Όμως, στο τρίτο εδάφιο του άρθρου 6, ν. 5960/1933 ρητά ορίζεται

ότι, η επιταγή εκδόσεως τραπέζης, ήτοι η τραπεζική επιταγή,
ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΤΑΙ ΝΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΜΙΣΤΗ, προκειμένου να
αποφευχθεί ο κίνδυνος να υποκαταστήσει το χρήμα, καθώς, δεδομένου
ότι οι τράπεζες είναι φερέγγυοι οργανισμοί, οι επιταγές που εκδίδονται στον
κομιστή μεταξύ καταστημάτων της ίδιας τράπεζας θα μπορούσαν με ευχέρεια
να κυκλοφορούν αντί για χρήμα.
• Α. Κιάντου- Παμπούκη, Δίκαιο Αξιογράφων, σελ. 347, εκδ. Σάκκουλα,

1997
Έτσι, κατά τις ανωτέρω διατάξεις του ν. 5960/1933, Η ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ

ΕΠΙΤΑΓΗ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ, αφού δεν συνιστά κανένα από τα
τρία κατά την ΕΚΤ νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 αλλά, επιπροσθέτως, Η
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ, ΝΑ
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΩΣ ΧΡΗΜΑ Ή ΝΑ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, εξαντλούμενη
κατά τα ανωτέρω σε ένα αξιόγραφο που ενσωματώνει την έγγραφη
υπόσχεση της εκδότριας και, ταυτόχρονα, πληρώτριας τράπεζας, ότι
είναι στη διάθεση τού δικαιούχου το αναφερόμενο στο σώμα αυτής
χρηματικό ποσό.
Από τα ανωτέρω προκύπτει με ασφάλεια ότι Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΕΠΙΤΑΓΗΣ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, κατά την
έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 ή Μ3, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΤΡΙΑ
ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΤΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟ ΑΥΤΗΣ, αλλά ότι αυτή
παραδίδεται ως έγγραφη μόνον υπόσχεση χάριν καταβολής και όχι αντί
καταβολής, αφού μόνη η παράδοση της τραπεζικής επιταγής, η οποία
αποτελεί όργανο και όχι µέσο πληρωµής, δεν συνιστά καταβολή κατά την
έννοια του άρθρου 416 ΑΚ, ούτε σε περίπτωση αµφιβολίας θεωρείται δόση ή
υπόσχεση αντί καταβολής κατά τα άρθρα 419 και 421 ΑΚ, αλλά γίνεται μόνο
χάριν καταβολής (βλ. Α.Π. 79/2011).
Έτσι, στα τραπεζικά δάνεια που εκταμιεύονται με την παράδοση

τραπεζικών επιταγών του άρθρου 6, ν. 5960/1933, επειδή, κατά το
κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών, προκειμένου να παραδοθεί η
τραπεζική επιταγή της εκταμίευσης των δανείων, χρεώνεται ο τραπεζικός
λογαριασμός του οφειλέτη-δανειολήπτη με το αντίστοιχο λογιστικό ποσό της
εκταμίευσης και, ταυτόχρονα, πιστώνεται ο ειδικός λογαριασμός που τηρείται
στην τράπεζα επ’ ονόματι αυτής και όχι αυτός που τηρείται επ’ ονόματι του
οφειλέτη-δανειολήπτη, ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ, αφού ΔΕΝ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΣΤΩΣΗ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΤΟΥ
ΟΦΕΙΛΕΤΗ-ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ, ούτε ακόμη και στην λογιστική, πλασματική
μορφή της πίστωσης του καταθετικού λογαριασμού αυτού, με την
ταυτόχρονη και αντίστοιχη χρέωση του λογαριασμού του ίδιου του
χορηγούμενου δανείσματος, το οποίο έτσι συγκροτεί κατά ποσότητα και
ποιότητα το χρήμα της χορηγούμενης πίστωσης, με αποτέλεσμα, κατά την
παράδοση της τραπεζικής επιταγής, ΝΑ ΜΗ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ από την τράπεζα, στον οφειλέτη – δανειολήπτη, αφού δεν
παραδίδεται σε αυτόν η νομή ενός νομισματικού μεγέθους που να
συνιστά χρήμα και, έτσι, χρηματικό δάνεισμα κατά την έννοια του
νόμου, ήτοι ένα οποιοδήποτε εκ των κατά την Ε.Κ.Τ. νομισματικών μεγεθών
Μ1, Μ2 ή Μ3, παρά μόνο παραδίδεται σε αυτόν το σώμα μιας τραπεζικής
επιταγής που συνιστά την έγγραφη υπόσχεση της τράπεζας «χάριν
καταβολής» και όχι «αντί καταβολής» αφού, κατά τα ανωτέρω, μόνη η
παράδοση της τραπεζικής επιταγής, η οποία αποτελεί όργανο και όχι µέσο
πληρωµής, δεν συνιστά καταβολή κατά την έννοια του άρθρου 416 ΑΚ, ούτε
σε περίπτωση αµφιβολίας θεωρείται δόση ή υπόσχεση αντί καταβολής κατά
τα άρθρα 419 και 421 ΑΚ (βλ. Α.Π. 79/2011).
1.Γ. ΤO ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Για την πραγµατοποίηση των οικονομικών συναλλαγών απαιτείται η ύπαρξη

και λειτουργία ενός οργανωµένου οικονοµικού και θεσµικού πλαισίου.
Ο ρόλος του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος συνίσταται στη
συγκέντρωση των πλεοναζόντων κεφαλαίων και στη διοχέτευσή τους
σε επενδυτικές ή καταναλωτικές δραστηριότητες.
Τα χρηµατοπιστωτικά ιδρύµατα λειτουργούν ως διαµεσολαβητές για τη
µεταφορά των χρηµατικών διαθεσίµων και τη διοχέτευση αυτών στην
ευρύτερη οικονοµική αγορά.
Η αποτελεσµατική και αποδοτική κατανοµή των κεφαλαίων επιτυγχάνεται
µέσω των χρηµατοπιστωτικών προϊόντων όπως οι Οµολογίες, τα Έντοκα
Γραµµάτια του ∆ηµοσίου, τα Πιστοποιητικά Καταθέσεων, τα Εµπορικά ή
Βιοµηχανικά Οµόλογα, οι Οµολογίες Επιχειρήσεων, τα Προϊόντα Εξασφάλισης
Κεφαλαίου και τα Δάνεια.
Τα χρηµατοπιστωτικά προϊόντα διοχετεύονται στο χρηµατοπιστωτικό

σύστηµα µέσω των χρηµατοπιστωτικών αγορών, ήτοι :
1. Η Πρωτογενής Αγορά
2. Η ∆ευτερογενής Αγορά
3. Η Χρηµαταγορά Αγορά
4. Η Κεφαλαιαγορά
5. Η Τρέχουσα Αγορά
6. Η Προθεσµιακή Αγορά
7. Η Εγχώρια Αγορά συναλλάγµατος
8. Η ∆ιεθνής Αγορά συναλλάγµατος
9. Η Αγορά ∆ικαιωµάτων και Προθεσµιακών Συµβολαίων
10. Η Αγορά Παραγώγων
11. Η ∆ιατραπεζική Αγορά.
Το σύνολο των χρηµατοπιστωτικών αγορών και προϊόντων αποτελεί
το Χρηµατοπιστωτικό Σύστηµα.
• ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΤΙΚΟ Ι∆ΡΥΜΑ ΚΡΗΤΗΣ

ΣΧΟΛΗ ∆ΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ - ΤΜΗΜΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ
«Το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα της Ελλάδας.
Παρουσίαση της τράπεζας ΑΤΕbank»
ΧΡΥΣΙΝΑ ∆ΗΜΗΤΡΑ (ΑΜ: 5714.) Αθήνα, Νοέµβριος 2009
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα στηρίζεται στο χρηματικό αντίκρισμα και την
αξιολόγηση της εμπιστοσύνης (ΠΙΣΤΗ) ως προς τη διαθεσιμότητα και τη
δυνατότητα ρευστοποίησης των φυσικών και άυλων στοιχείων του
ενεργητικού του και ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, όπως ορίζεται από τις
εθνικές νομοθεσίες και τις διεθνείς συνθήκες, στην ανταλλαγή αγαθών και
υπηρεσιών, με σκοπό τη διευκόλυνση και τη μείωση του κόστους και του
κινδύνου των συναλλαγών.
Το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα αποτελεί για την εθνική οικονοµία το
αναγκαστικό μέσο για να µεταφερθεί το χρήµα από την αποταµίευση στην
επένδυση.
Αποτελείται από θεσµούς που βοηθούν στη συγκέντρωση των
αποταµιεύσεων και στη διοχέτευσή τους σε επενδυτικές και καταναλωτικές
δραστηριότητες, φέρνοντας σε επαφή τους αποταµιευτές µε τους επενδυτές.
Η διάρθρωση του Ελληνικού Χρηματοπιστωτικού Συστήματος είναι η
εξής :
ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ :
Η Τράπεζα της Ελλάδος
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ευρωπαϊκό Σύστηµα Ευρωπαϊκών
Τραπεζών
Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΕΦΑΛΑΙΑΓΟΡΑΣ
Η ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ ΑΓΟΡΑ :
Το Χρηµατιστήριο Αξιών Αθηνών (Χ.Α.Α.)
Το Κεντρικό Αποθετήριο Αξιών (Κ.Α.Α.)
Το Χρηµατιστηριακό Κέντρο Θεσσαλονίκης (ΧΚΘ)
ΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ :
Τα Τραπεζικά ιδρύµατα (Τράπεζες)
Οι Ανώνυµες Εταιρείες ∆ιαχείρισης Αµοιβαίων Κεφαλαίων (ΑΕΔΑΚ)
Οι Εταιρείες Χρηµατοδοτικής Μίσθωσης (Leasing)
Οι Εταιρείες Πρακτορείας Επιχειρηµατικών Απαιτήσεων (Factoring)
Οι Ασφαλιστικές Επειχηρήσεις
Οι Χρηµατιστηριακές εταιρίες
Οι Εταιρίες Hedge Funds
Οι Εταιρίες Επιχειρηµατικών Συµµετοχών (Venture Capital)
Οι Εταιρίες Επενδύσεων Ακίνητης Περιουσίας
Οι Εταιρείες Παροχής Επενδυτικών Υπηρεσιών (ΕΠΕΥ)
Οι Θεσµικοί Επενδυτές
Τα Συνταξιοδοτικά. Ταµεία
ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ Ι∆ΡΥΜΑΤΑ
Οι Εµπορικές Τράπεζες
Οι Τράπεζες Επενδύσεων
Το Ταµείο Παρακαταθηκών και ∆ανείων
Οι Συνεταιριστικές Τράπεζες
Τα Αλλοδαπά Πιστωτικά Ιδρύµατα
Η λειτουργία του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος αποτυπώνεται
σύμφωνα με το κατωτέρω διάγραμμα - πίνακα της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) :

http://www.ecb.europa.eu/ecb/tasks/stability/html/index.el.html
Η πρόσφατη διεθνής οικονοµική κρίση είναι συνυφασµένη µε την

εντυπωσιακή εξάπλωση των χρηµατοοικονοµικών καινοτοµιών και
αποδίδεται ευρέως στις αδυναµίες των πιστωτικών ιδρυµάτων να
διαχειρίζονται αποτελεσµατικά την εκτίµηση και αξιολόγηση
κινδύνων που υπάρχουν στο σύγχρονο διεθνές χρηµατοοικονοµικό
περιβάλλον.
Μεγάλο µέρος της πρόσφατης διεθνούς βιβλιογραφίας δίνει έµφαση στη
σύγχρονη δοµή του διεθνούς χρηµατοπιστωτικού συστήµατος και τους
παράγοντες που αποτελούν δυνητική πηγή αστάθειας.
Από την άλλη πλευρά, έχει αναπτυχθεί µια ογκώδης βιβλιογραφία σχετικά µε
τη σηµασία που έχουν οι τράπεζες για τη λειτουργία του οικονοµικού
συστήµατος και του ειδικού τους ρόλου που υπεισέρχεται ως αποφασιστκός
παράγοντας στη µακροχρόνια διαδικασία της οικονοµικής µεγέθυνσης.
• Χρηματοπιστωτικό Σύστημα και Οικονομική Δραστηριότητα

ΕΝΟΤΗΤΑ Α : ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Δημήτριος Μόσχος

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ - ΤΜΗΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ - ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ
ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠIΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Γεώργιος Χορταρέας
ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ - ΤΜΗΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ -
ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ.
1.Γ.1 ΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ
Προκειµένου να διασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία των συναλλαγών και να

αντιµετωπίζονται τα προβλήµατα που προκύπτουν από την έλλειψη των
απαιτούµενων γνώσεων, πληροφοριών και χρόνου από την πλευρά τόσο των
δανειζόµενων, όσο και των αποταµιευτών, παρεµβάλλονται οι
χρηµατοπιστωτικοί οργανισµοί, οι οποίοι συνιστούν τον αναγκαστικό
διαμεσολαβητή του συστήµατος.
Η κύρια δραστηριότητα και υποχρέωση των χρηµατοπιστωτικών

οργανισµών είναι να ανευρίσκουν λύσεις στα προβλήµατα που
προκύπτουν µε τα προσφερόµενα και τα ζητούµενα κεφάλαια.
Οι χρηµατοοικονοµικοί οργανισµοί επεξεργάζονται τα προσφερόµενα
κεφάλαια, προκειµένου να είναι πιο ελκυστικά και αρεστά στους πελάτες –
δανειζόµενους, αναζητούν τρόπους για να τα αντλήσουν, ώστε να
ικανοποιήσουν καλύτερα τις ανάγκες των πελατών τους ενώ, παράλληλα,
περιορίζουν µε την παρέµβασή τους τον πιστωτικό κίνδυνο.
Ειδικότερα, όσον αφορά στον περιορισµό των πιστωτικών και άλλων

κινδύνων στο Ελληνικό Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, οι εποπτικές αρχές και,
ειδικότερα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και η Τράπεζα της Ελλάδος
(ΤτΕ), έχουν θεσπίσει αυστηρούς κανόνες που αφορούν στη λειτουργία
των αγορών και στο ύψος και τη στάθμιση των κινδύνων.
Οι Χρηµατοπιστωτικοί Οργανισµοί, λόγω του θεσμικού τους ρόλου και

του δημοσίου συμφέροντος που οφείλουν να υπηρετούν κατά τη
λειτουργία τους, της γνώσης, της εξειδίκευσης, της εµπειρίας και του
µεγέθους που διαθέτουν, έχουν την υποχρέωση να διαθέτουν την
απαραίτητη υποδομή και τεχνογνωσία προκειμένου να διαµορφώνουν
τα χρηµατοοικονοµικά προϊόντα και, κατά κύριο λόγο, τα πάσης φύσης
δάνεια, στη βάση του περιορισµού του πιστωτικού κινδύνου και της
αύξησης της απόδοσης των επενδύσεων.
Ο ρόλος των χρηµατοπιστωτικών ιδρυµάτων είναι σηµαντικός για τη

διαµόρφωση της προσφοράς του χρήµατος και του ελέγχου της ποσότητας

του, αφού λόγω της λειτουργίας τους µπορούν να εφαρµοστούν νοµισµατικά
µέτρα, όπως είναι τα υποχρεωτικά διαθέσιµα στην Κεντρική Τράπεζα, ο
πολλαπλασιαστής χρήµατος και η πολιτική της ανοικτής αγοράς.
Επιπλέον, ο αυξανόµενος ανταγωνισµός στην αγορά των χρηµατοπιστωτικών
οργανισµών µειώνει το κόστος χρήσης των κεφαλαίων και καθιστά το ρόλο
τους καθοριστικό για την οικονοµική ανάπτυξη.
1.Γ.2 ΤΑ ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ
Στον πυρήνα του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος βρίσκονται τα τραπεζικά

ιδρύματα (τράπεζες) και δη οι Εμπορικές Τράπεζες, που αποτελούν τον
κυριότερο χρηµατοπιστωτικό οργανισµό και έχουν ως σκοπό, µέσω της
ποικιλίας των προϊόντων και υπηρεσιών που προσφέρουν, να συγκεντρώνουν
τα πλεονάζοντα κεφάλαια των καταθετών τους και να τα χορηγούν ως δάνεια
στους επενδυτές, προάγοντας έτσι την οικονοµική δραστηριότητα και
χρηµατοδοτώντας την πραγµατική οικονοµία.
Ο Νόµος 5076/1931 «Περί Ανώνυµων Εταιριών και Τραπεζών»

δηµιουργεί το θεσµικό πλαίσιο για τα Πιστωτικά Ιδρύµατα. Οι
τραπεζικές οδηγίες 77/1980 και 89/646 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που
έχουν ενσωµατωθεί στην ελληνική τραπεζική νοµοθεσία µε το Νόµο
2076/1992, ρυθµίζουν τα θέµατα που αφορούν στην έννοια, ίδρυση,
λειτουργία και στις δραστηριότητες των πιστωτικών ιδρυµάτων στην
Ελλάδα.
Στην ισχύουσα νομοθεσία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ορισμός της τραπεζικής

επιχείρησης γενικά παραδεκτός.
• ΤΜΗΜΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ * ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥ∆ΩΝ ΣΤΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ALPHA BANK, της ΖΗΚΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
(MAF: 18/10).
Η δυσκολία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι οι σύγχρονες τραπεζικές εργασίες

είναι πολλές και πολυδιάστατες για να συμπεριληθφούν σε έναν ενιαίο ορισμό
σε όλη τους την έκταση. Σύμφωνα με τον Δ. Γαλάνη, η τραπεζική επιχείρηση
κατά κύριο και αποκλειστικό επάγγελμα ενεργεί πιστωτικές πράξεις, ενώ
κατά τον Μ. Γεωργιάδη, τραπεζική επιχείρηση είναι εκείνη που προβαίνει στη

συγκέντρωση της κοινωνικής αποταμίευσης και τη διοχέτευση αυτής με
κέρδος προς τους διάφορους κλάδους της οικονομίας.
Κατά το άρθρο 1, παρ. 1, Ν. 2076/1992, για τον ορισμό της τραπεζικής

επιχείρησης και δη της εμπορικής τράπεζας, χρησιμοποιείται ο όρος
ΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ, που ορίζεται ως η επιχείρηση, η δραστηριότητα
της οποίας συνίσταται στην αποδοχή καταθέσεων ή άλλων
επιστρεπτέων κεφαλαίων από το κοινό και στη χορήγηση πιστώσεων
για λογαριασμό της.
• Εμμανουήλ Ι. Σακέλλης (1993), Το Κλαδικό Λογιστικό Σχέδιο των
Τραπεζών, Εκδόσεις «ΒΡΥΚΟΥΣ» Ε.Ε, Πρώτη Έκδοση, σελ 55-56
Οι ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ και οι αναλαµβανόµενοι

ΚΙΝΔΥΝΟΙ προσδιορίζουν το απαιτούµενο ύψος των ΕΠΟΠΤΙΚΩΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ κάθε πιστωτικού ιδρύµατος.
1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Κυρίαρχο ρόλο και δεσπόζουσα θέση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα έχουν

οι ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, οι οποίες, στη βάση της εμπιστοσύνης που
αντλούν από τους συναλλασσομένους – πελάτες τους, συγκεντρώνουν τις
αποταμιεύσεις προκειμένου να τις διοχετεύσουν προς τους διάφορους
κλάδους της εθνικής οικονομίας, διενεργούν τις πιστωτικές πράξεις και
διεκπεραιώνουν τις συμφωνίες των πάσης φύσης οικονομικών συναλλαγών.
Οι εµπορικές τράπεζες αποτελούν σήµερα τη σηµαντικότερη µορφή
χρηµατοπιστωτικού οργανισµού.
Οι κύριες εµπορικές τράπεζες σήμερα στην Ελλάδα είναι οι τέσσερεις

πρώτες εδώ εναγόμενες συστημικές τράπεζες, ήτοι :
• Alpha Bank A. E.
• Εθνική Τράπεζα (ΕΤΕ)
• EFG Eurobank Εrgasias Α.Ε.
• Τράπεζα Πειραιώς Α. Ε.
Η πέμπτη εδώ εναγόμενη :

• Γενική Τράπεζα της Ελλάδος (Geniki Bank)
Οι εμπορικές τράπεζες που εξαγοράστηκαν, συγχωνεύθηκαν ή/και

απορροφήθηκαν από τις τέσσερεις πρώτες εδώ εναγόμενες συστημικές
τράπεζες, όπως αναλυτικά αναφέρονται στους εναγόμενους, ήτοι :
• Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος Α. Ε. (ΑΤΕbank)

• Aspis Bank A. E.
• Εµπορική Τράπεζα
• Marfin Egnatia Bank
• MILLENNIUM BANK
• PROBANK Τράπεζα Α. Ε.
• PROTON BANK Α. Ε.
• Ταχυδροµικό Ταµιευτήριο (TT)
• Τράπεζα Κύπρου
• FBB- Πρώτη Επενδυτική Τράπεζα A.E.
και τέλος η ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΤΤΙΚΗΣ Α.Ε. (ATTICA BANK).
Οι εμπορικές τράπεζες, ως επιχειρήσεις, παρουσιάζουν ουσιώδεις διαφορές σε

σύγκριση με τις επιχειρήσεις άλλων κλάδων της οικονομίας, οι οποίες
συνοψίζονται στα εξής :
1. Η τραπεζική επιχείρηση είναι επιχείρηση δημοσίου συμφέροντος και

ασχολείται κατά κύριο επάγγελμα με το εμπόριο του χρήματος.
Τα κεφάλαια που εμπορεύεται η εμπορική τράπεζα είναι στο
μεγαλύτερο μέρος τους δανειακά.
H εμπορική τράπεζα δανείζεται προκειμένου να μπορέσει να δανείσει,
αφού τα ίδια κεφάλαια της διαθέτονται : (α) για την απόκτηση των
πάγιων εγκαταστάσεων που είναι απαραίτητες για την εύρυθμη
λειτουργία της και
(β) για την κάλυψη ενδεχόμενων ζημιών, ήτοι προορίζονται για τη
συγκρότηση των κεφαλαίων που είναι απαραίτητα για τη δημιουργία
του αισθήματος εμπιστοσύνης του κοινού προς αυτήν, ήτοι για τη
συγκρότηση των εγγυητικών κεφαλαίων που είναι απαραίτητα
προκειμένου να διασφαλίζεται η κεφαλαιακή της επάρκεια.
Τα χρήματα που συγκεντρώνει η εμπορική τράπεζα τα δανείζει στους
πελάτες της, φυσικά και νομικά πρόσωπα, εισπράττοντας για τις
αντίστοιχες πιστωτικές πράξεις τόκο μεγαλύτερο από εκείνον που
καταβάλλει στους δανειστές της, έτσι ώστε να απομένει σε αυτήν ένα
εύλογο και επαρκές περιθώριο, με το οποίο η εμπορική τράπεζα
υποχρεούται να καλύπτει το σύνολο των λειτουργικών της εξόδων και
να πραγματοποιεί και ένα λειτουργικό, εμπορικό κέρδος.
Η κατ’ επάγγελμα άσκηση εμπορίου ή βιομηχανίας απαγορεύεται στις
τράπεζες, ενώ δεν απαγορεύεται η διενέργεια μεμονωμένων ή
περιστασιακών εμπορικών ή βιομηχανικών πράξεων.

2. Το πρόβλημα της ρευστότητας στις εμπορικές τράπεζες, λόγω της
φύσης τους ως τραπεζικές επιχειρήσεις, εμφανίζεται σε οξύτερη μορφή
σε σχέση με τις επιχειρήσεις των λοιπών κλάδων της οικονομίας,
επειδή η προθεσμία λήξεως των υποχρεώσεων τους και δη, κατά κύριο
λόγο, η εξυπηρέτηση και η απόδοση των καταθέσεων στους
δικαιούχους αυτών, δεν μπορεί κατά κανόνα να υπολογιστεί εκ των
προτέρων ενώ, ταυτόχρονα, απαγορεύεται να τύχουν αναστολής,
καθόσον οι καταθέσεις φέρουν το χαρακτήρα της ανώμαλης
παρακαταθήκης, επί της οποίας, σύμφωνα με το άρθρο 830 παρ. 1
ΑΚ, έχουν εφαρμογή αφενός η περί δανείου η διάταξη του άρθρου 806
ΑΚ, κατά την οποία η τράπεζα αποκτά την κυριότητα των
κατατιθέμενων χρημάτων, αφετέρου η διάταξη του άρθρου 827 ΑΚ,
που ορίζει ότι ο θεματοφύλακας, αν ο παρακαταθέτης απαιτεί το
πράγμα, οφείλει να το αποδώσει και αν ακόμη δεν έχει περάσει η
προθεσμία που ορίστηκε για τη φύλαξη του.
3. Η εμπορική τράπεζα δεν είναι μόνο επιχείρηση δημοσίου συμφέροντος

αλλά είναι ταυτόχρονα και οργανισμός κοινωνικής ωφέλειας και, για
το λόγο αυτό, υποχρεούται να λειτουργεί ανάλογα, ήτοι προς όφελος
του κοινωνικού συνόλου.
4. Στην Ελλάδα, η τραπεζική επιχείρηση μπορεί να λειτουργεί μόνο με τη

μορφή της ανώνυμης εταιρίας, το μετοχικό της κεφάλαιο πρέπει να
είναι ολοσχερώς καταβεβλημένο σε μετρητά χρήματα, ενώ οι μετοχές
της είναι υποχρεωτικά ονομαστικές.

Οι Βασικές Αρχές που διέπουν τις εργασίες των Εμπορικών Τραπεζών,

είναι οι εξής :
1. Η αρχή της ρευστότητας

Ως ρευστότητα νοείται η ικανότητα κάθε επιχείρησης να
ανταποκρίνεται στις λήγουσες υποχρεώσεις της.
Για την εύρυθμη λειτουργία της, η επιχείρηση πρέπει να διαθέτει
εκάστοτε τόσα χρήματα, όσα είναι αναγκαία για την εξόφληση των
ληγουσών υποχρεώσεών της.
Η σχέση όμως αυτή, μεταξύ χρηματικών διαθεσίμων και
ληγουσών υποχρεώσεων, δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί από
τις εμπορικές τράπεζες όπως ισχύει στις λοιπές επιχειρήσεις,
αφού, για να διαθέτει η εμπορική τράπεζα πλήρη ρευστότητα σε
μόνιμη, διαρκή και σταθερή βάση, θα πρέπει να διατηρεί στο ταμείο
της το σύνολο των καταθέσεων της, ώστε να μπορεί ανά πάσα στιγμή
να ανταποκρίνεται σε κάθε πιθανή ανάληψη, οποιουδήποτε ποσού.
Αυτό όμως είναι αδύνατο να συμβεί, αφού θα οδηγούσε τις εμπορικές
τράπεζες να μη προβαίνουν σε χορηγήσεις δανείων και τοποθετήσεις
των κεφαλαίων που προέρχονται από τις απρόθεσμες τουλάχιστον
καταθέσεις τους, πράγμα αντίθετο προς την κοινωνική τους
αποστολή :
(α) της χρηματοδότησης της εθνικής οικονομίας και
(β) της υποχρέωσής τους να καταβάλλουν τόκο στους
καταθέτες.
Από την πράξη όμως έχει αποδειχθεί και γίνεται γενικά παραδεκτό,
αφού αυτό αποτελεί παγκοσμίως τη συνήθη πρακτική της λειτουργίας
του τραπεζικού συστήματος ότι, κάτω από ομαλές πολιτικοοικονομικές
συνθήκες, μόνο ένα μέρος των καταθέσεων αναλαμβάνεται ή ζητείται
προς απόδοση από τις εμπορικές τράπεζες, το οποίο κατά τη συνήθη
πορεία των πραγμάτων αντιρροπίζεται από τις διενεργούμενες νέες
καταθέσεις, επειδή στις εμπορικές τράπεζες, καθημερινά, εισρέουν και
εκρέουν χρήματα.
Έτσι, οι εμπορικές τράπεζες υποχρεούνται κατά τη λειτουργία
τους να εξισορροπούν τη ροή των δύο αυτών αντίθετων
ρευμάτων, ήτοι αυτών της καθημερινής εισροής και εκροής
χρημάτων, επειδή : (α) αν οι καταθέσεις υπερβαίνουν, πέρα της κατά
τη συνήθη πορεία των πραγμάτων αναλογικότητας, τις πληρωμές
(εκροές), οι εμπορικές τράπεζες οδηγούνται σε αυξημένη ρευστότητα,
παραβιάζοντας κατά τη λειτουργία τους την αρχή της αποδοτικότητας
(βλ. στη συνέχεια, σημ. 2) και (β) αν οι χορηγήσεις υπερβαίνουν, πέρα
της κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων αναλογικότητας, τις
εισπράξεις (εισροές), οι εμπορικές τράπεζες οδηγούνται σε έλλειψη
ρευστότητας, παραβιάζοντας κατά τη λειτουργία τους τις αρχές της
ρευστότητας και της ασφάλειας (βλ. στη συνέχεια, σημ.3)
Κατά τα ανωτέρω, για την αντιμετώπιση των πληρωμών τους και δη
για την εξυπηρέτηση και την απόδοση των καταθέσεων στους
δικαιούχους αυτών, οι εμπορικές τράπεζες υποχρεούνται να
διατηρούν στα ταμεία τους, σε μόνιμη, διαρκή και σταθερή βάση,
επαρκή ποσά χρηματικών διαθεσίμων, το ύψος των οποίων
διαφέρει κατά τράπεζα και εξαρτάται :
(α) από την πολιτική και νομισματική σταθερότητα,
(β) από την κρατική παρέμβαση,
(γ) από τη φήμη κάθε εμπορικής τράπεζας,
(δ) από την πιστωτική πολιτική κάθε εμπορικής τράπεζας και

(ε) από το μεταβατικό κεφάλαιο που δημιουργείται σε κάθε εμπορική
τράπεζα από τις μεσολαβητικές εργασίες της.
2. Η αρχή της αποδοτικότητας

Οι εμπορικές τράπεζες, ως εμπορικές επιχειρήσεις, επιδιώκουν τη
μεγιστοποίηση της αποδοτικότητάς τους, ήτοι την επίτευξη του
μεγαλύτερου δυνατού κέρδους από την επωφελέστερη τοποθέτηση
των χρηματικών διαθεσίμων τους και την βέλτιστη εκμετάλλευση των
λοιπών περιουσιακών στοιχείων του ενεργητικού τους.
3. Η αρχή της ασφάλειας

Οι κίνδυνοι που αντμετωπίζουν οι εμπορικές τράπεζες και δη οι
πιστωτικοί και επενδυτικοί κίνδυνοι, είναι ιδιαίτερα μεγάλης εντάσεως
και επιτάσεως και απορρέουν :
(α) από τη φύση των εργασιών τους και
(β) από το γεγονός ότι αυτές διαχειρίζονται κατά κύριο λόγο ξένα
κεφάλαια, ήτοι τα χρήματα των καταθετών, αποταμιευτών και
επενδυτών.
Για το λόγο αυτό, οι εμπορικές τράπεζες υποχρεούνται κατά τη
λειτουργία τους, πριν από κάθε χορήγηση δανείου, να προβαίνουν στην
αναλυτική και λεπτομερή εκτίμηση και αξιολόγηση της
φερεγγυότητας και της πιστοληπτικής ικανότητας κάθε
υποψήφιου δανειολήπτη, καθώς και της προοπτικής για την
επιστροφή του χρηματικού ποσού της χορήγησης,
συνυπολογίζοντας στον πιστωτικό κίνδυνο τις κρατούσες και
τις προβλεπόμενες σε μέσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα
πολιτικοκοινωνικές συνθήκες και τις εθνικές και διεθνείς
οικονομικές συγκυρίες, ιδιαίτερα δε αυτή της παρατεταμένης
οικονομικής ύφεσης, που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα και
συνέπεια την οικονομική δυσπραγία, τη μείωση του Α.Ε.Π. και
την αύξηση της ανεργίας. Έτσι, οι εμπορικές τράπεζες,
υποχρεούνται κατά τη στάθμιση του κινδύνου να εξετάζουν το
λεγόμενο «αξιόχρεο του πρωτοφειλέτη», ακόμη και στις
περιπτώσεις που ο δανειολήπτης - πρωτοφειλέτης παρέχει
πρόσθετες εξασφαλίσεις, προσωπικές ή/και εμπράγματες, επειδή
οι τυχόν δικαστικοί αγώνες που μπορεί να απαιτηθούν για την
ικανοποίηση των απαιτήσεων της εμπορικής τράπεζας δημιουργούν
κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων επισφάλειες, περιπλοκές και
δυσαρέσκειες, ανακόπτουν τη γόνιμη δράση των λειτουργιών της
εμπορικής τράπεζας και δυσφημίζουν το όνομά της και τον ίδιο το
θεσμό της τραπεζικής πίστης. Κατά τα ανωτέρω, οι εμπορικές

τράπεζες, προκειμένου να ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο από τις
εξασφαλίσεις, υποχρεούνται να διενεργούν δανεισμούς περιορισμένων
χρηματικών ποσών στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πιστούχων -
δανειοληπτών, διασφαλίζοντας τη μεγαλύτερη δυνατή διασπορά
των χορηγήσεών τους και την ευρεία κατανομή των κινδύνων
τους, υιοθετώντας τον στατιστικό νόμο των μεγάλων αριθμών.
Οι ανωτέρω βασικές αρχές που διέπουν τις εργασίες των εμπορικών

τραπεζών δεν είναι ανεξάρτητες, αλλά κατά την εφαρμογή τους
αλληλοσυνδένονται και αλληλοεπηρεάζονται.

4. Η αρχή του Συνετού Δανεισμού, της ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999, κατά

την οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από το
30 - 40 % του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος του
δανειοδοτόυμενου.
5. Η αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού και η υποχρέωση της

Ενημέρωσης των Δανειοληπτών
Ανεξάρτητα από τις ανωτέρω τρεις (3) βασικές αρχές που διέπουν
ιστορικά τις εργασίες των εμπορικών τραπεζών από τη δημιουργία του
τραπεζικού συστήματος, τα Πιστωτικά Ιδρύματα υποχρεούνται να
τηρούν κατά τη λειτουργία τους την αρχή του Υπεύθυνου
Δανεισμού, που έχει θεσμοθετηθεί και νομοθετικά με το άρθρο 8 της
ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής
νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις
συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση της Οδηγίας
87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη
Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22.5.2008» των Υπουργών
Οικονομικών – Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και
Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που
ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο.
• Λειβαδάς * Το νέο ευρωπαϊκό ρυθμιστικό πλαίσιο για την

καταναλωτική πίστη, 2008.
• Περάκη * Η αρχή του υπεύθυνου δανεισμού και η πρόσφατη
κοινοτική Οδηγία για την καταναλωτική πίστη σε ΧρηΔικ
2009.352επ.

• Τασίκας * Εκφάνσεις της αρχής του υπεύθυνου δανεισμού στην
καταναλωτική πίστη, η παροχή επαρκών εξηγήσεων στον
καταναλωτή και η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας σε
ΕπισκΕΔ 2011.337επ. \
• Ανθή Πελλένη – Παπαγεωργίου * Η νέα Οδηγία 2008/48/ΕΚ για
τις καταναλωτικές συμβάσεις σε ΝοΒ 2010.275επ.
Με τις διατάξεις της ανωτέρω ΚΥΑ, κατ’ επιταγή της ΕΕ, τα πιστωτικά
ιδρύματα έχουν την υποχρέωση να προβαίνουν σε υπεύθυνο
δανεισμό των οφειλετών τους και, ως εκ τούτου, υποχρεώνονται
να εξετάζουν την πιστοληπτική ικανότητα του κάθε υποψήφιου
οφειλέτη να ανταπεξέλθει στις συμβατικές του υποχρεώσεις
εξυπηρετώντας τις πληρωμές του, αν δε διαπιστώσουν ότι αυτό δεν
συμβαίνει, θα πρέπει να απέχουν από το δανεισμό ακόμη και σε
βάρος των οικονομικών τους συμφερόντων, ήτοι θα πρέπει να
μην καταρτίζουν δανειακή σύμβαση, αφού αυτό προβλέπεται από
το νόμο και η συμπεριφορά αυτή του πιστωτικού ιδρύματος συμβάλει
στην παγίωση της ασφάλειας των συναλλαγών, στον περιορισμό της
επισφάλειας των χορηγούμενων πιστώσεων και στην προστασία
των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών που προσφεύγουν στον
συνεχή τραπεζικό δανεισμό για να αντιμετωπίσουν επείγουσες
και ανεπίδεκτες αναβολής οικονομικές τους ανάγκες, χωρίς την
απαραίτητη και αναγκαία προς τούτο προηγούμενη
πληροφόρηση και τη νηφάλια ώριμη σκέψη ως προς τις
μελλοντικές αρνητικές επιπτώσεις, ήτοι σε πλήρη αντίθεση με τα
αντισυμβαλλόμενα αυτών πιστωτικά ιδρύματα. Αν τα πιστωτικά
ιδρύματα δεν πράξουν αυτό τότε, σύμφωνα με τις διατάξεις της
ανωτέρω ΚΥΑ, ο οφειλέτης απαλλάσσεται από το κόστος της
χορηγηθείσας πίστωσης περιλαμβανομένων των τόκων και έχει
την υποχρέωση να καταβάλει μόνο το ποσό του κεφαλαίου,
σύμφωνα με τις προβλεπόμενες στη σύμβαση πίστωσης δόσεις,
καθόσον, δεν ορίζεται υποχρέωση ανάλογης ευθύνης «Υπεύθυνου
Δανειολήπτη» για τον καταναλωτή και, έτσι, όλοι ανεξαιρέτως οι
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, δεν είχαν κατά την κατάρτιση και τη
συνομολόγηση των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, τη νομοθετική
υποχρέωση να ενεργούν με σύνεση, αφού τέτοια υποχρέωση δεν
ορίζεται ειδικά στη σχετική διάταξη. Έτσι, για τον πιστωτικό φορέα
και, εν προκειμένω, για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
καθιερώνεται ειδική μορφή ευθύνης σε ότι αφορά την υπεύθυνη
χορήγηση πίστωσης, με αποτέλεσμα, κατά το ισχύον νομοθετικό
πλαίσιο, να υφίσταται, δικαίως, δυσμενέστερη μεταχείριση των

πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, σε σχέση με εμάς τους
ενάγοντες ως δανειολήπτες. Όμως, οι πέντε (05) πρώτες εδώ
εναγόμενες, δεν χορήγησαν ποτέ μέχρι και σήμερα στους
ενάγοντες δανειολήπτες, ως όφειλαν, όλο το αναγκαίο και
απαραίτητο πληροφοριακό υλικό για τη γνώση και επίγνωση
των οικονομικών δεδομένων, ούτε τους ενημέρωσαν επαρκώς με
ποιους τρόπους θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον όποιο
πιστωτικό κίνδυνο και τον τρόπο που αυτό θα μπορούσε να επιδράσει
στην αποπληρωμή των δανείων τους, ούτε τους παρείχαν την
απαραίτητη βοήθεια μέσω των ειδικών συμβούλων που υποχρεούνται
να διαθέτουν για το σκοπό αυτό τα πιστωτικά ιδρύματα, ιδιαίτερα δε
οι εμπορικές τράπεζες. Επιπλέον, η πληροφόρηση αυτή, θα έπρεπε να
είναι επαρκής και εξειδικευμένη, προκειμένου οι μη έχοντες ειδικές
γνώσεις δανειολήπτες να είναι σε θέση να λαμβάνουν
εμπεριστατωμένες και συνετές αποφάσεις, προκειμένου να
εξασφαλίζεται η επίγνωση του κινδύνου της υπερχρέωσης τους,
ιδιαίτερα δε στις περιπτώσεις των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών
που προσφεύγουν στον συνεχή τραπεζικό δανεισμό για να
αντιμετωπίσουν επείγουσες και ανεπίδεκτες αναβολής οικονομικές
τους ανάγκες, χωρίς την απαραίτητη και αναγκαία προς τούτο
προηγούμενη πληροφόρηση και τη νηφάλια ώριμη σκέψη ως προς τις
μελλοντικές αρνητικές επιπτώσεις της υπερχρέωσής τους.
Συνεπώς, στις περιπτώσεις αυτές, αναγνωρίζεται πλέον ένα είδος
συνευθύνης και συνυπαιτιότητας των δανειστών (βλ. σχετικά
ΕιρΛαρ 78/2013, Δημοσίευση ΝΟΜΟΣ, ΕιρΠειρ 76 – 77/2012, ΕιρΘεσ
5193/2012, ΕιρΠεριστ 30/2012 ΤΝΠ Δ.Σ.Α., ΕιρΚαλυμν 1/2012,
ΕιρΠτολεμ 175/2012, ΕιρΚαλαυρ 22/2012 ΤΝΠ Δ.Σ.Α., ΕιρΣερρ 12/2012)
καθόσον δεν νοείται δολιότητα του δανειολήπτη με μόνη την ανάληψη
δανειακής υποχρέωσης της οποίας η εξυπηρέτηση είναι επισφαλής
αλλά απαιτείται και η από τον δανειολήπτη πρόκληση άγνοιας της
επισφάλειας στους πιστωτές, ενώ δολιότητα θα μπορούσε να νοηθεί
μόνο αν ο δανειολήπτης εξαπάτησε τους υπαλλήλους του πιστωτικού
ιδρύματος προσκομίζοντας πλαστά στοιχεία ή αποκρύπτοντας
υποχρεώσεις του που δεν έχουν καταχωρηθεί στις βάσεις δεδομένων
που αξιοποιούν τράπεζες για την οικονομική συμπεριφορά των
πελατών τους (ΕιρΚαλυμν 1/2012 ΝοΒ 2012.563, ΕιρΜουδ 2/2012
Δημοσίευση ΝΟΜΟΣ, ΕιρΑλμωπ 60/2012 Δημοσίευση ΝΟΜΟΣ,
ΕιρΝ.Ιωνίας 4/2011 ΝΟΜΟΣ).
Από τα ανωτέρω προκύπτει σαφέστατα ότι τα πιστωτικά ιδρύματα και

δη οι πρώτες πέντε (5) εδώ εναγόμενες, έχοντας και λαμβάνοντας

υπόψη τους τα διεθνώς γνωστά οικονομικά δεδομένα, είχαν ήδη και, σε
κάθε περίπτωση, μπορούσαν να έχουν αντισταθμίσει επαρκώς και
αποτελεσματικά τον πιστωτικό κίνδυνο τον οποίο διεθνώς και
εγχωρίως τα ίδια είχαν αναλάβει.
Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, την ως άνω

τεχνογνωσία τους δεν την μετέδωσαν, ως όφειλαν, στους
δανειολήπτες, ώστε και αυτοί να μπορέσουν αποτελεσματικά να
προϋπολογίσουν ή ακόμη και να σταθμίσουν και αντισταθμίσουν
τον κίνδυνο της υπερχρέωσής τους.
Τα ανωτέρω σχετικά με την ακολουθούμενη πρακτική

των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, έρχονται σε αντίθεση :
• με την ανωτέρω εκτιθέμενη αρχή του Συνετού Δανεισμού,

της ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ
1635/21.10.2005,
• με την ανωτέρω εκτιθέμενη αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού,
• με το σύνολο του περιεχομένου των διατάξεων του άρθρου 4, Ν.

2251/1994 «Περί προστασίας των καταναλωτών», που
αναφέρει ότι οι όροι που έχουν διατυπωθεί εκ των προτέρων
για μελλοντικές συμβάσεις (Γ.Ο.Σ.) δεν δεσμεύουν τον
καταναλωτή εάν κατά την κατάρτιση της σύμβασης τους
αγνοούσε ανυπαιτίως, όπως, ιδίως, όταν ο προμηθευτής δεν
του υπέδειξε την ύπαρξη τους ή του στέρησε τη δυνατότητα να
λάβει πραγματική γνώση του περιεχομένου τους.
• με τη διάταξη του άρθρου 49, παρ. 1, Ν. 3371/2005 «Θέματα

Κεφαλαιαγοράς και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 178/14.07.2005 ),
που τονίζει την υποχρέωση των Χρηματοπιστωτικών
Ιδρυμάτων της πιστοποίησης επιπέδου «Β1», που
αποδεικνύει την επαγγελματική επάρκεια των τραπεζικών
υπαλλήλων που παρέχουν υπηρεσίες σε τίτλους χρηματαγοράς.
Σχετική ανάλογη υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων και δη των

πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, ως προς την ελάχιστη
απαιτούμενη ενημέρωση των δανειοληπτών, αποτυπώνεται και
στην με αριθμό 2.501/31.10.2002 ΠΔ/ΤΕ, στην παρ. 2 της οποίας
ορίζεται ότι τα πιστωτικά ιδρύματα οφείλουν κατ’ ελάχιστο να
παρέχουν ορισμένες πληροφορίες, ώστε οι συναλλασσόμενοι με
αυτά να σχηματίζουν πριν τη σύναψη της κάθε σύμβασης σαφή
εικόνα για τις παρεχόμενες υπηρεσίες και προϊόντα, όταν αυτά
δεν αποτελούν αντικείμενο εξατομικευμένης διαπραγμάτευσης αλλά μη
διαπραγματεύσιμες από τον δανειολήπτη συμβάσεις προσχώρησης.
Περαιτέρω, λόγω ακριβώς της έκτασης που έχει λάβει η υπερχρέωση

των συναλλασσομένων πολιτών – καταναλωτών, όχι μόνο στην
Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Επιτροπή
Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου, αντιλαμβανόμενη τους εμπεριεχόμενους στην ανωτέρω
πρακτική των τραπεζικών ιδρυμάτων κινδύνους για τους δανειολήπτες
και λαμβάνοντας υπόψη της με ρητή μάλιστα αναφορά στο ότι «…σε
ορισμένα κράτη μέλη η υπερβολική χορήγηση καταναλωτικών
δανείων συνέβαλε στην οικονομική κρίση…», με την από
08.06.2012 Γνωμοδότησή της που αφορά την εφαρμογή της Οδηγίας
2008/48/ΕΚ για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης (συντάκτης
Theodor Dumitru Stolojan - 2012/2037(ΙΝΙ)), καλεί την αρμόδια προς
τούτο Επιτροπή Εσωτερικής Αγοράς και Προστασίας των
Καταναλωτών, να συμπεριλάβει σε σχετική πρόταση ψηφίσματος τα
ειδικότερα αναφερόμενα στην από 21.09.2011 Σύσταση του
Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού Κινδύνου και, ειδικότερα, μεταξύ
άλλων να ζητήσει από τις εποπτικές αρχές του εκάστοτε κράτους –
μέλους και, εν προκειμένω για την Ελλάδα, από την Τράπεζα της
Ελλάδος (ΤτΕ), να υποχρεωθούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα,
αφού λάβουν υπόψη την οικονομική κατάσταση των
καταναλωτών, να τους προειδοποιούν οσάκις μία σύμβαση
πίστωσης ενδέχεται να ενέχει για αυτούς συγκεκριμένους
κινδύνους.
Τα είδη των εργασιών των Εμπορικών Τραπεζών

Οι κύριες εργασίες των εμπορικών τραπεζών αναλύονται στις ακόλουθες
τρεις κατηγορίες :
1. Στις παθητικές τραπεζικές εργασίες, δηλαδή στις εργασίες με τις
οποίες επιδιώκεται η συγκέντρωση του χρήματος, όπως για
παράδειγμα οι καταθέσεις, η έκδοση ομολογιακών δανείων, κλπ.
2. Στις ενεργητικές τραπεζικές εργασίες, δηλαδή σε εκείνες με τις
οποίες επιδιώκεται η προσοδοφόρα επένδυση του χρήματος, όπως για
παράδειγμα οι χορηγήσεις δανείων, οι προεξοφλήσεις, κλπ. Και

3. Στις διαμεσολαβητικές ή επί προθεσμία τραπεζικές εργασίες, τις
λεγόμενες και βοηθητικές, με τις οποίες οι τράπεζες αναλαμβάνουν
εργασίες επί αμοιβή για λογαριασμό των πελατών τους, όπως για
παράδειγμα οι εισπράξεις για λογαριασμό τρίτων, φύλαξη τίτλων,
ενοικίαση θησαυροφυλακίων, κίνηση κεφαλαίων, ανοίγματα
πιστώσεων, πιστωτικές επιστολές, αποδοχές-εγγυήσεις, αναδοχή
εκδόσεως τίτλων, κλπ.
Μεταξύ των ανωτέρω κατηγοριών τραπεζικών εργασιών,

δημιουργείται αναγκαστικά αμοιβαία αλληλεξάρτηση και
αλληλεπίδραση.
Οι τράπεζες κατανέμουν χρησιμότητες, τις οποίες λαμβάνουν από εκεί όπου

πλεονάζουν και τις μεταφέρουν εκεί όπου ζητούνται, με τη μορφή πιστώσεων.
Κατά περιεχόμενο και αντικείμενο, οι τραπεζικές εργασίες

διακρίνονται σε:
1. Καταθέσεις πάσης φύσης

2. Χορηγήσεις πάσης φύσης
3. Κίνηση Κεφαλαίων (εντολές, επιταγές, κλπ.)
4. Γραμμάτια και Επιταγές (διαχείριση συναλλαγματικών και επιταγών
που περιέρχονται στην τράπεζα προς είσπραξη ή/και για
προεξόφληση, ως κάλυμμα χορηγητικών λογαριασμών, κλπ.)
5. Εισαγωγές και Εξαγωγές
6. Εργασίες Συναλλάγματος
7. Γενική Λογιστική
8. Εργασίες υποστήριξης του τραπεζικού οργανισμού (προσωπικό,
μισθοδοσία, διαχείριση υλικών)
9. Αναλυτική λογιστική κόστους και κοστολόγηση των ανωτέρω
εργασιών
• Βασίλειος Φ. Φίλιος (1989), Τραπεζική Λογιστική, Εκδόσεις Παπαζήση,

Τόμος Πρώτος, σελ 26-27
1.Γ.4 ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

1.Γ.4.1 Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ (ΕΚΤ)
Η Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και

το Καταστατικό του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών
και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αποτελούν τη νομική βάση για
την ενιαία νομισματική πολιτική.
Με το Καταστατικό, ιδρύθηκαν η ΕΚΤ και το Ευρωπαϊκό Σύστημα
Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ) την 1η Ιουνίου 1998.
Η ΕΚΤ ιδρύθηκε ως πυρήνας του Ευρωσυστήματος και του ΕΣΚΤ.
Η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες εκτελούν από κοινού τα καθήκοντα
και τις αρμοδιότητες που τους έχουν ανατεθεί.
Η ΕΚΤ διαθέτει νομική προσωπικότητα σύμφωνα με το δημόσιο διεθνές

δίκαιο.
Μέλη του Ευρωπαϊκού Συστήµατος αποτελούν, εκτός από την

Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι εθνικές κεντρικές τράπεζες κάθε
χώρας µέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρο 282, παρ. 1 της
Συνθήκης), ενώ η κύρια λειτουργία του συνίσταται στην άσκηση της
νοµισµατικής και πιστωτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.).
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες των
κρατών – µελών που έχουν υιοθετήσει το ευρώ, όπως εν προκειμένω η
Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), αποτελούν το Ευρωσύστηµα.
Στο Ευρωσύστηµα συµµετέχουν οι 15 χώρες - µέλη της ζώνης του ευρώ

(Βέλγιο, Γερµανία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Κύπρος,
Λουξεµβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Σλοβενία, Φιλανδία).
Ωστόσο, στο Ε.Σ.Κ.Τ συµµετέχουν και µέλη της Ε.Ε. που δεν έχουν υιοθετήσει
το ευρώ, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η ∆ανία και η Σουηδία.
Βασική αρχή του Ευρωσυστήµατος αποτελεί η ανεξαρτησία του από

παρεµβάσεις στο έργο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των
Εθνικών Κεντρικών Τραπεζών, από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης
ή από τα κράτη µέλη.
Η ΕΚΤ είναι η κεντρική τράπεζα για το ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης, το

ευρώ.
Το βασικό καθήκον της ΕΚΤ είναι να διατηρεί την αγοραστική δύναμη του
ευρώ και, συνεπώς, τη σταθερότητα των τιμών στη ζώνη του ευρώ.
Η ζώνη του ευρώ αποτελείται από τις 18 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
έχουν υιοθετήσει το ευρώ από το 1999 και έπειτα.
Η Ε.Κ.Τ. µαζί µε τις εθνικές κεντρικές τράπεζες διαµορφώνουν τη

νοµισµατική πολιτική, βάσει των επιτοκίων κύριας αναχρηµατοδότησης
(main refinancing operations minimum bid rate), διευκόλυνσης οριακής
χρηµατοδότησης (marginal lending facility) και διευκόλυνσης αποδοχής
καταθέσεων (deposit facility).
Η ∆ιοίκηση της Ε.Κ.Τ. αποτελείται από το ∆ιοικητικό Συµβούλιο, την
Εκτελεστική Επιτροπή και το Γενικό Συµβούλιο.
Στο ∆ιοικητικό Συµβούλιο συµµετέχουν τα µέλη της Εκτελεστικής

Επιτροπής και οι διοικητές των Εθνικών Κεντρικών Τραπεζών των
κρατών – µελών που συµµετέχουν στη ζώνη του ευρώ, ήτοι εν
προκειμένω και ο εκάστοτε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ).
Ειδικότερα, στις αρµοδιότητες του ∆ιοικητικού Συµβουλίου περιλαµβάνονται
η διαµόρφωση των βασικών πολιτικών, η χάραξη της νοµισµατικής πολιτικής
των κρατών - µελών της Ευρωζώνης και ο προσδιορισµός κατευθύνσεων για
την υλοποίηση της νοµισµατικής πολιτικής.
Ο ρόλος της Εκτελεστικής Επιτροπής συνίσταται στην υλοποίηση της

νοµισµατικής πολιτικής, βάσει των αποφάσεων του ∆ιοικητικού
Συµβουλίου και στην άσκηση λοιπών καθηκόντων που ορίζονται από
το ∆ιοικητικό Συµβούλιο.
Τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Συστήματος

Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ) και του Ευρωσυστήματος καθορίζονται
στη Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσδιορίζονται
στο Καταστατικό του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών και
της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Το Καταστατικό είναι πρωτόκολλο προσαρτημένο στη Συνθήκη.
Η Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφέρεται γενικώς

στο ΕΣΚΤ και όχι στο Ευρωσύστημα, καθώς το κείμενο αυτό συντάχθηκε
βάσει του συλλογισμού ότι όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ θα υιοθετήσουν τελικά
το ευρώ.
Το άρθρο 127, παρ. 1 της Συνθήκης ορίζει τον πρωταρχικό στόχο του
Ευρωσυστήματος ως εξής :
«Πρωταρχικός στόχος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών […]
είναι η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών».
Και συνεχίζει ως εξής :
«Με την επιφύλαξη του στόχου της σταθερότητας των τιμών, το ΕΣΚΤ
στηρίζει τις γενικές οικονομικές πολιτικές στην Ένωση, προκειμένου να
συμβάλει στην υλοποίηση των στόχων της Ένωσης, που ορίζονται στο άρθρο
3 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση»"

Σύμφωνα με το άρθρο 127, παρ. 2 της Συνθήκης για τη λειτουργία της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα βασικά καθήκοντα του Ευρωσυστήματος
είναι:
 Η χάραξη και η εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής για τη ζώνη του

ευρώ,
 Η διενέργεια πράξεων συναλλάγματος,
 Η κατοχή και η διαχείριση των επίσημων συναλλαγματικών

διαθεσίμων των χωρών της ζώνης του ευρώ (διαχείριση
χαρτοφυλακίων),
 Η προώθηση της ομαλής λειτουργίας των συστημάτων πληρωμών.

 το αποκλειστικό δικαίωμα της έγκρισης για την έκδοση
τραπεζογραμματίων εντός της ζώνης του ευρώ.
 Η συλλογή, σε συνεργασία με τις εθνικές κεντρικές τράπεζες, των

στατιστικών πληροφοριών που είναι αναγκαίες για την εκπλήρωση
των καθηκόντων του ΕΣΚΤ, είτε από τις εθνικές αρχές είτε απευθείας
από οικονομικούς φορείς,
 Η συνεργασία σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού η ΕΚΤ διατηρεί

σχέσεις συνεργασίας με αντίστοιχα όργανα, οργανισμούς και φορείς
εντός της ΕΕ, αλλά και διεθνώς, σχετικά με τα καθήκοντα που έχουν
ανατεθεί στο Ευρωσύστημα και
 Η Χρηματοπιστωτική σταθερότητα και εποπτεία :

Το Ευρωσύστημα συμβάλλει στην ομαλή άσκηση πολιτικών που
προωθούν οι αρμόδιες αρχές αναφορικά με την προληπτική
εποπτεία των πιστωτικών ιδρυμάτων και τη σταθερότητα του
χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητες της ΕΚΤ και του Ευρωσυστήματος

στον τομέα της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας ορίζονται στο άρθρο
127, παρ. 4 και 5 και στο άρθρο 282, παρ. 5 της Συνθήκης για τη λειτουργία
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και στα άρθρα 3.3, 4 και 25.1 του
Καταστατικού του ΕΣΚΤ.
Η επίβλεψη εντάσσεται στο πλαίσιο των καθηκόντων και αρμοδιοτήτων της
ΕΚΤ να προωθεί την ομαλή λειτουργία των συστημάτων πληρωμών και να

διασφαλίζει αποδοτικά και υγιή συστήματα πληρωμών εντός της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και με άλλες χώρες (άρθρο 127 της Συνθήκης για τη λειτουργία της
ΕΕ και άρθρα 3.1 και 22 του Καταστατικού του ΕΣΚΤ).
Κατά τις ανωτέρω διατάξεις, τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητες της
ΕΚΤ και του Ευρωσυστήματος στον τομέα της χρηματοπιστωτικής
σταθερότητας είναι τα εξής :
1. Παρακολούθηση και αξιολόγηση της χρηματοπιστωτικής

σταθερότητας
H ΕΚΤ, από κοινού με τις λοιπές κεντρικές τράπεζες του

Ευρωσυστήματος και του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών
Τραπεζών, παρακολουθεί συστηματικά τις κυκλικές και
διαρθρωτικές εξελίξεις στον τραπεζικό τομέα της ζώνης του
ευρώ και της ΕΕ ως σύνολο, καθώς και σε άλλους
χρηματοπιστωτικούς τομείς.
Έτσι, μπορεί να εντοπίζει τυχόν αδυναμίες και να ελέγχει την
ανθεκτικότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Η αξιολόγηση αυτή πραγματοποιείται σε συνεργασία με τις εθνικές
κεντρικές τράπεζες της ΕΕ, μέσω της Επιτροπής Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας.
Στην ΕΚΤ, η παρακολούθηση και αξιολόγηση της

χρηματοπιστωτικής σταθερότητας πραγματοποιούνται σε
συνεργασία με διάφορες γενικές διευθύνσεις :
• τη Διεύθυνση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (η οποία
συντονίζει τις σχετικές δραστηριότητες),
• τη Γενική Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών,
• τη Γενική Διεύθυνση Δραστηριοτήτων Αγορών, τη Γενική
Διεύθυνση Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σχέσεων και
• τη Γενική Διεύθυνση Πληρωμών και Υποδομών Αγοράς.

2. Παροχή συμβουλών
Λόγω της εμπειρογνωμοσύνης της σε θέματα τεχνικής φύσεως, η ΕΚΤ

καλείται συχνά από τις αρχές της ΕΕ και τις εθνικές αρχές να
συμβάλλει στον σχεδιασμό και την κατάρτιση των
χρηματοπιστωτικών κανόνων και των απαιτήσεων εποπτείας
που ισχύουν για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Η ΕΚΤ συμβάλλει ενίοτε σε συζητήσεις με δική της πρωτοβουλία.
Είτε ζητείται η γνώμη της είτε όχι, η ΕΚΤ μεριμνά ώστε να
λαμβάνεται υπόψη η χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
Η ΕΚΤ καλείται να γνωμοδοτεί για κοινοτικά και εθνικά σχέδια

νομοθετικών διατάξεων που αφορούν τη χρηματοπιστωτική
σταθερότητα και εποπτεία.
Η ΕΚΤ συμμετέχει επίσης σε σχετικά διεθνή και ευρωπαϊκά φόρα,

όπως :
• στην Επιτροπή Τραπεζικής Εποπτείας της Βασιλείας,

• στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών,
• στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κινητών Αξιών,
• στις Ευρωπαϊκές Εποπτικές Αρχές (ΕΑΤ, ΕΑΚΑΑ και ΕΑΑΕΣ),
• στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου (ΕΣΣΚ).

3. Προώθηση συνεργασίας
Από την ίδρυση της ΕΚΤ, οι κεντρικές τράπεζες και οι εποπτικές

αρχές της ΕΕ εργάζονται με σκοπό την ενίσχυση της συνεργασίας
στο πλαίσιο της Επιτροπής Τραπεζικής Εποπτείας.
Το 2011, μετά τις θεσμικές αλλαγές που επέφερε ο κανονισμός της ΕΕ

όσον αφορά τη σύσταση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού
Κινδύνου, θεσπίστηκε μια νέα επιτροπή ΕΣΚΤ, η Επιτροπή
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Στην επιτροπή αυτή συμμετέχουν υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι της ΕΚΤ
και των άλλων κεντρικών τραπεζών της ζώνης του ευρώ και, ενίοτε,
της ΕΕ ως σύνολο.
Η εν λόγω επιτροπή συνδράμει τα όργανα λήψης αποφάσεων του
ΕΣΚΤ στην εκπλήρωση των καθηκόντων τους στον τομέα της
χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Η καλή συνεργασία και η τακτική ανταλλαγή πληροφοριών
θεωρούνται ουσιώδεις για τη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής
σταθερότητας τόσο σε φυσιολογικές συνθήκες όσο και σε συνθήκες
κρίσεως.
Στις δραστηριότητες αυτές συμμετέχουν και τα υπουργεία
οικονομικών όταν κρίνεται απαραίτητη η διαχείριση και επίλυση
κρίσεων, όπως η σημερινή κρίση του ελληνικού χρηματοπιστωτικού
Οι συμφωνηθείσες διαδικασίες αναθεωρούνται και ελέγχονται
τακτικά, με τη διενέργεια ασκήσεων προσομοίωσης
καταστάσεων χρηματοπιστωτικών κρίσεων, καθώς και άλλες
δραστηριότητες.
4. Επίβλεψη των υποδομών αγοράς από το Ευρωσύστημα
Πέρα των καθηκόντων που αναφέρθηκαν ήδη, το Ευρωσύστημα

είναι άμεσα υπεύθυνο για την επίβλεψη των υποδομών των
Χρηματοπιστωτικών Αγορών, ήτοι, κατά κύριο λόγο, του
Τραπεζικού Συστήματος.
Σκοπός των δραστηριοτήτων επίβλεψης είναι να διασφαλιστεί ότι οι εν
λόγω υποδομές λειτουργούν ομαλά και ότι τυχόν διαταραχές δεν
προκαλούν συστημικούς κινδύνους που επηρεάζουν το
χρηματοπιστωτικό σύστημα και την οικονομία ως σύνολο.

Επίσης, κατά τις ανωτέρω διατάξεις, το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ για

τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα στηρίζεται σε δύο συνιστώσες :
1. την πρόληψη κρίσεων και
2. τη διαχείριση και επίλυση κρίσεων.
H EKT, από κοινού με τις εθνικές κεντρικές τράπεζες της ζώνης
του ευρώ, συμβάλλουν και στις δύο.
Το θεσμικό πλαίσιο αναθεωρήθηκε και σήμερα καλύπτει ρητά
την εποπτεία τόσο σε μακροπροληπτικό όσο και σε μικροπροληπτικό
επίπεδο.

Κατά τα ανωτέρω, το νέο Ευρωπαϊκό Σύστημα
Χρηματοπιστωτικής Εποπτείας αποτελείται από :
• τις τρεις ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές (την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών

(ΕΑΤ), την Ευρωπαϊκή Αρχή Κινητών Αξιών και Αγορών (ΕΑΚΑΑ), και
την Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφαλίσεων και Επαγγελματικών Συντάξεων
(ΕΑΑΕΣ), οι οποίες προήλθαν από τη μετατροπή των υφιστάμενων
επιτροπών (της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Αρχών Τραπεζικής Εποπτείας,
της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Ρυθμιστικών Αρχών των Αγορών Κινητών
Αξιών και της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Εποπτικών Αρχών Ασφαλίσεων και
Επαγγελματικών Συντάξεων αντίστοιχα) στις οποίες συμμετείχαν εθνικές
αρχές χρηματοπιστωτικής εποπτείας,
• το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου (ΕΣΣΚ) το οποίο αξιολογεί

τους κινδύνους διατάραξης της σταθερότητας του χρηματοπιστωτικού
συστήματος ως συνόλου και παρέχει προειδοποιήσεις και διατυπώνει
συστάσεις όταν κρίνεται απαραίτητο.
Κατά την ΕΚΤ, η διαφύλαξη της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας

και η αποτροπή τέτοιων κρίσεων έχουν δύο συνιστώσες :
1. Τους κανονισμούς στον τομέα της προληπτικής εποπτείας,
δηλαδή τους κανόνες με τους οποίους πρέπει να συμμορφώνονται τα
χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και

2. την προληπτική εποπτεία, δηλαδή τη διενέργεια ελέγχου ότι τα
χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σέβονται αυτούς τους κανόνες.

Οι κανονισμοί προληπτικής εποπτείας βασίζονται σε ένα

εναρμονισμένο κατά μεγάλο βαθμό κανονιστικό πλαίσιο σε επίπεδο ΕΕ για το
οποίο αρμόδιοι κατά κύριο λόγο είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο
της ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Οι εθνικές εποπτικές αρχές, ήτοι εν προκειμένω η Τράπεζα της

Ελλάδος (ΤτΕ), είναι υπεύθυνες για την προληπτική εποπτεία σε εθνικό
επίπεδο.
Αν για οποιονδήποτε λόγο παρουσιαστούν διαταραχές στις

δραστηριότητες των χρηματοπιστωτικών αγορών, των ενδιάμεσων
χρηματοπιστωτικών οργανισμών ή των υποδομών, οι δημόσιες αρχές μπορεί
να χρειαστεί να παρέμβουν.
Οι αρχές μπορούν να λάβουν διάφορα μέτρα για τη διαχείριση κρίσεων και
την αντιμετώπιση διαταραχών.
Σκοπός των ρυθμίσεων διαχείρισης κρίσεων της ΕΕ είναι να διασφαλιστεί ότι
οι εποπτικές αρχές, οι κεντρικές τράπεζες και τα υπουργεία οικονομικών της
ΕΕ ανταλλάσσουν πληροφορίες και συνεργάζονται βάσει θεσπισμένων
διαδικασιών. Τον Ιούνιο του 2008 τα μέρη αυτά σύναψαν μνημόνιο
συνεννόησης όσον αφορά τη συνεργασία σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Κατά την ΕΚΤ, η επίλυση κρίσεων αφορά τον χειρισμό τράπεζας

ή άλλου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος με προβλήματα
φερεγγυότητας, καθώς και την προστασία πιστωτών, κυρίως δε των
καταθετών.
Ωστόσο, η ΕΚΤ επισημαίνει ότι «επίλυση κρίσεων» δεν σημαίνει

«σωτηρία των τραπεζών» αφού, μεταξύ άλλων, αφορά :
1. Τη δημιουργία σχεδίων διάσωσης,
2. Τη σύναψη συμφωνιών που αφορούν τον τρόπο κατάλληλου
επιμερισμού τυχόν επιβάρυνσης που προκύπτει από τα σχέδια
διάσωσης,
3. Την κατά περίπτωση, οργάνωση ελεγχόμενης χρεοκοπίας,
4. Τη θέσπιση ρυθμίσεων, όπως τα συστήματα εγγύησης καταθέσεων για
την προστασία των καταθετών, τα οποία υπερβαίνουν τις ελάχιστες
απαιτήσεις της ΕΕ.
Η αποτελεσματικότητα των ρυθμίσεων διαχείρισης και επίλυσης

κρίσεων σε επίπεδο ΕΕ ελέγχεται τακτικά μέσω ασκήσεων προσομοίωσης
καταστάσεων χρηματοπιστωτικών κρίσεων. Το πλαίσιο της ΕΕ για τη
χρηματοπιστωτική σταθερότητα συμπληρώνεται από εθνικές ρυθμίσεις που
έχουν τη μορφή επιτροπών για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα,
μνημονίων συνεννόησης και άλλων επίσημων ή ανεπίσημων μέσων
συντονισμού.
Το Ευρωσύστημα συμβάλλει με διάφορους τρόπους στην εκ μέρους των

αρμόδιων εθνικών αρχών, ήτοι εν προκειμένω της Τράπεζας της Ελλάδος
(ΤτΕ), ομαλή άσκηση πολιτικών που αφορούν την προληπτική εποπτεία
των πιστωτικών ιδρυμάτων και τη σταθερότητα του
Ειδικότερα, το Ευρωσύστημα :
• παρακολουθεί και αξιολογεί τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού

συστήματος της ζώνης του ευρώ ως συνόλου και δεν εξετάζει τις
τράπεζες μεμονωμένα,
• παρέχει συμβουλές για ζητήματα που άπτονται χρηματοπιστωτικών
κανονιστικών ρυθμίσεων και εποπτείας, τα οποία συζητούνται σε
επίπεδο ΕΕ και διεθνές επίπεδο,
• προωθεί ρυθμίσεις για τη διαχείριση κρίσεων εντός της ζώνης του
ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης γενικότερα, και
• προωθεί τη συνεργασία μεταξύ κεντρικών τραπεζών και εποπτικών
αρχών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατά την ΕΚΤ, οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπως εν

προκειμένω η ελληνική, μπορούν να προκαλέσουν τεράστιες ζημίες
στην κοινωνία και οι συνέπειές τους μπορεί να υπερβούν κατά πολύ τις
ζημίες των μεμονωμένων τραπεζών.
Έτσι, η ΕΚΤ επισημαίνει ότι αυτό που ξεκίνησε ως αναταραχή σε

συγκεκριμένα τμήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος τον Αύγουστο
του 2007 εξελίχθηκε στη συνέχεια σε παγκόσμια οικονομική και
χρηματοπιστωτική κρίση, είχε ως αποτέλεσμα την πτώχευση
επιχειρήσεων, την άνοδο της ανεργίας, την απώλεια χρημάτων από
τους επενδυτές, καθώς και τη διάθεση μεγάλων χρηματικών ποσών
από τις κυβερνήσεις για την αποτροπή της κατάρρευσης του
τραπεζικού συστήματος.
Έτσι, κατά την ΕΚΤ, αυτό είχε δυσμενείς επιδράσεις και στα
δημόσια οικονομικά.
Οι εντάσεις αυτές οδήγησαν τελικά ορισμένες χώρες της ζώνης του

ευρώ, όπως εν προκειμένω η Ελλάδα, να ζητήσουν στήριξη από την ΕΕ και το
ΔΝΤ, καθώς και να εφαρμόσουν συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής σε επίπεδο ΕΕ,
με σκοπό την ενδυνάμωση μηχανισμών αναστολής και τον μετριασμό
ευπαθειών του χρηματοπιστωτικού τομέα.
• ΕΚΤ * Financial Stability Review * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας :
http://www.ecb.europa.eu/pub/fsr/html/index.en.html
1.Γ.4.2 Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ)
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το

1927 δυνάμει Παραρτήματος του Πρωτοκόλλου της Γενεύης και ξεκίνησε να
λειτουργεί τον Μάιο του 1928. Από το έτος 1938 λειτουργεί με τη μορφή που
διατηρείται ως σήμερα. Μέχρι το 1928 το ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας
κάλυπτε η Εθνική Τράπεζα.
Η ΤτΕ έχει συσταθεί με τη μορφή ανωνύμου εταιρίας.
Ως έδρα της ορίζεται από το Καταστατικό της η Αθήνα, ενώ διατηρεί 17
Υποκαταστήματα, 33 Πρακτορεία και 9 Θυρίδες σε όλη την Ελλάδα.
Με την ένταξη της από τις αρχές του 2001 στο Ευρωπαϊκό Σύστημα
Κεντρικών Τραπεζών και την από 01/01/2002 εισαγωγή του ευρώ ως
εγχώριο νόμισμα στην Ελλάδα, η ΤτΕ Η ανήκει στο Ευρωπαϊκό Σύστημα
Κεντρικών Τραπεζών και υποχρεούται να λειτουργεί βάσει των
οδηγιών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ενώ παράλληλα

συμμετέχει στην άσκηση της ευρωπαϊκής νομισματικής, ως μέλος του
Ευρωσυστήματος.
Το καθεστώς που διέπει τη λειτουργία της Τράπεζας της Ελλάδος

προσδιορίζεται στο Καταστατικό της.
Το Καταστατικό της Τράπεζας της Ελλάδος κυρώθηκε με τον ν.
3424/7.12.1927 ΦΕΚ Α΄ 298 «Περί κυρώσεως του από 10 Νοεμβρίου 1927
ΝΔ/τος ''Περί κυρώσεως της από 27 Οκτωβρίου 1927 συμβάσεως περί
παραιτήσεως της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος από του προνομίου
εκδόσεως τραπεζικών γραμματίων και περί συστάσεως νέας Τραπέζης υπό
την επωνυμίαν «ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» και του προσαρτωμένου τη
συμβάσει Καταστατικού της Τραπέζης της Ελλάδος''».
Στο άρθρο 1 παρ. β του Νομοθετικού Διατάγματος της 10.11.1927

ορίζεται ρητά ότι οι διατάξεις του Καταστατικού της ΤτΕ έχουν ισχύ
διατάξεων νόμου και μάλιστα νόμου αυξημένης τυπικής ισχύος,
δοθέντος ότι το Καταστατικό της ΤτΕ αποτελεί μέρος διεθνούς
σύμβασης επικυρωμένης διά νόμου (βλ. άρθρο 28 παρ. 1 του
Συντάγματος).
Το Καταστατικό της ΤτΕ ορίζει ως πρωταρχικό σκοπό αυτής τη διασφάλιση

της σταθερότητας των τιμών, καθορίζει τις βασικές της αρμοδιότητες,
κατοχυρώνει την ανεξαρτησία της και προσδιορίζει τις σχέσεις της με τη
Βουλή και την Κυβέρνηση.
Προβλέπει επίσης ότι, από της υποκαταστάσεως του ευρώ στο εθνικό
νόμισμα, η Τράπεζα της Ελλάδος λειτουργεί ως αναπόσπαστο μέρος του
Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών τόσο κατά την επιδίωξη
του πρωταρχικού της σκοπού όσο και ως προς σειρά βασικών αρμοδιοτήτων
της, ενεργώντας σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες
της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/LegalF/statute.aspx
Τo νoμικό πλαίσιο λειτουργίας της Τράπεζας της Ελλάδος περιλαμβάνει

τους Νόμους, τα Προεδρικά Διατάγματα και τις Υπουργικές Αποφάσεις που
αφορούν τη λειτουργία της ΤτΕ, καθώς και τους Κανονισμούς Λειτουργίας
των Συστημάτων Διακανονισμού και Διαπραγμάτευσης Τίτλων που τελούν
υπό τη διαχείριση αυτής, το Καταστατικό της, τις Πράξεις του Διοικητή
(ΠΔ/ΤΕ), τις Πράξεις της Εκτελεστικής Επιτροπής, τις Πράξεις του Συμβουλίου
Νομισματικής Πολιτικής (ΠΣΝΠ), τις Αποφάσεις της Επιτροπής Μέτρων
Εξυγίανσης, τις Αποφάσεις της Επιτροπής Πιστωτικών και Ασφαλιστικών

Θεμάτων (ΕΠΑΘ), καθώς και τις Αποφάσεις της προγενέστερης αυτής
Επιτροπής Πιστωτικών και Τραπεζικών Θεμάτων (ΕΤΠΘ).
http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/LegalF/default.aspx
Κατά το άρθρο 2 του Καταστατικού της, οι κύριες αρµοδιότητες της

Τράπεζας της Ελλάδος είναι οι εξής :
α’) Χαράσσει και ασκεί τη νοµισµατική πολιτική. Στην έννοια της
νοµισµατικής πολιτικής περιλαµβάνεται και η πιστωτική πολιτική.
β’) Ασκεί την πολιτική της συναλλαγµατικής ισοτιµίας έναντι των άλλων
νοµισµάτων, σύµφωνα µε το πλαίσιο της συναλλαγµατικής πολιτικής που
προκρίνει η Κυβέρνηση, ύστερα από διαβουλεύσεις µε την Τράπεζα της
Ελλάδος.
γ’) Κατέχει και διαχειρίζεται τα επίσηµα συναλλαγµατικά διαθέσιµα της
χώρας, στα οποία περιλαµβάνονται τα σε συνάλλαγµα και χρυσό διαθέσιµα
της Τράπεζας της Ελλάδος και του ∆ηµοσίου, και ενεργεί πράξεις σε
συνάλλαγµα.
δ’) Ασκεί την εποπτεία των πιστωτικών ιδρυµάτων και άλλων επιχειρήσεων
και οργανισµών του χρηµατοπιστωτικού τοµέα της οικονοµίας, καθώς και
των ασφαλιστικών επιχειρήσεων, σύµφωνα µε το άρθρο 55Α του
Καταστατικού της.
ε’) Προωθεί και επιβλέπει την οµαλή λειτουργία και αποτελεσµατικότητα των
συστηµάτων και µέσων πληρωµών, καθώς και συστηµάτων
διαπραγµάτευσης, διακανονισµού και εκκαθάρισης εξωχρηµατιστηριακών
συναλλαγών επί τίτλων και λοιπώνχρηµατοπιστωτικών µέσων, σύµφωνα µε
το άρθρο 55, αριθµός 5 του Καταστατικού της.
στ’)Έχει το αποκλειστικό προνόµιο της εκδόσεως τραπεζικών γραµµατίων, τα
οποία κυκλοφορούν ως νόµιµο χρήµα σε όλη την επικράτεια.
ζ’) Ενεργεί ως ταµίας και εντολοδόχος του ∆ηµοσίου, σύµφωνα µε τα άρθρα
45 επ.
του Καταστατικού της.
Για την άσκηση των αρµοδιοτήτων της και την εκπλήρωση των κατά το
άρθρο 5 του Καταστατικού του Ευρωπαϊκού Συστήµατος Κεντρικών
Τραπεζών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας καθηκόντων της, η
Τράπεζα της Ελλάδος συλλέγει τις απαραίτητες πληροφορίες και στοιχεία
κατά τα οριζόµενα στο άρθρο 55Γ του Καταστατικού της.
Από της υποκαταστάσεως του ευρώ στο εθνικό νόµισµα της χώρας, η
Τράπεζα παύεινα ασκεί αυτοτελώς τις αρµοδιότητες των περιπτώσεων α’, β’,
γ’ και τις εµπίπτουσες στο πεδίο του Ευρωπαϊκού Συστήµατος Κεντρικών
Τραπεζών αρµοδιότητες της περίπτωσης ε’, αλλά συµβάλλει, ως

αναπόσπαστο µέρος του Ευρωπαϊκού Συστήµατος Κεντρικών Τραπεζών, στην
άσκηση των καθηκόντων του Συστήµατος, σύµφωνα µε το άρθρο 2 του
Καταστατικού του, και ενεργεί σύµφωνα µε τις κατευθυντήριες γραµµές και
οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κατά τα άρθρα 105
παράγραφοι 2 και 3 και 111 της Συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής
Κοινότητας καθώς και τα άρθρα 3, 12, 14 παράγραφος 3, 30 και 31 του
Καταστατικού του Ευρωπαϊκού Συστήµατος Κεντρικών Τραπεζών. Από την
ίδια ηµεροµηνία η Τράπεζα εκδίδει τραπεζογραµµάτια που κυκλοφορούν ως
νόµιµο χρήµα, σύµφωνα µε τις διατάξεις του άρθρου 106 της Συνθήκης για
την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και του άρθρου 16 του Καταστατικού
του Ευρωπαϊκού Συστήµατος Κεντρικών Τραπεζών.
Η Τράπεζα της Ελλάδος µετέχει σε διεθνείς νοµισµατικούς και οικονοµικούς
οργανισµούς, επιφυλασσοµένης της εγκρίσεως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας κατά το άρθρο 6 παράγραφος 2 του Καταστατικού του
Ευρωπαϊκού Συστήµατος Κεντρικών Τραπεζών.
http://www.bankofgreece.gr/BoGDocuments/%CE%9A%CE%B1%CF%8
4%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF
%8C_%CE%88%CE%BA%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B7_%CE%99.
pdf
Κατά τα ανωτέρω, σύμφωνα με το αρθ. 2 του καταστατικού της, στις

κύριες αρμοδιότητες της ΤτΕ εντάσσονται :
1. Η εφαρμογή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας,

2. Η άσκηση νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής στο πεδίο του
Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών και ως αναπόσπαστο
μέρος του Συστήματος αυτού,
3. Η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών,
4. Η υλοποίηση των κοινών κανόνων και η άσκηση της συναλλαγματικής
πολιτικής,
5. Η κατοχή και διαχείριση των συναλλαγματικών διαθεσίμων της χώρας,
στα οποία περιλαμβάνονται τα σε χρυσό και συνάλλαγμα διαθέσιμα,
6. Η εποπτεία πιστωτικών ιδρυμάτων και χρηματοπιστωτικών
οργανισμών,
7. Η προώθηση και επίβλεψη της ομαλής λειτουργίας των συστημάτων
πληρωμών, διαπραγμάτευσης, διακανονισμού και εκκαθάρισης τίτλων
και λοιπών χρηματοπιστωτικών μέσων από εξωχρηματιστηριακές
συναλλαγές,
8. Ο ρόλος του κεντρικού ταμία και εντολοδόχου του Δημοσίου και
εκδότη νόμιμου χρήματος.

• ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΤΙΚΟ Ι∆ΡΥΜΑ ΚΡΗΤΗΣ
ΣΧΟΛΗ ∆ΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ - ΤΜΗΜΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ
«Το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα της Ελλάδας.
Παρουσίαση της τράπεζας ΑΤΕbank»
ΧΡΥΣΙΝΑ ∆ΗΜΗΤΡΑ (ΑΜ: 5714.) Αθήνα, Νοέµβριος 2009
Ειδικότερα και αναλυτικά, οι αρμοδιότητες της Τράπεζας διακρίνονται σε

αυτές που εντάσσονται στο πλαίσιο του Ευρωσυστήματος και σε άλλες
αρμοδιότητες, και, συνοπτικά, είναι οι εξής :
Α. Αρμοδιότητες στο πλαίσιο του Ευρωσυστήματος

• Νομισματική Πολιτική
• Συνάλλαγμα και συναλλαγματικά διαθέσιμα
• Συστήματα πληρωμών και διακανονισμού
• Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα
• Στατιστικά Στοιχεία
• Τραπεζογραμμάτια και κέρματα
Β. Άλλες Αρμοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος

• Εποπτεία
• Συστήματα πληρωμών και διακανονισμού χρεογράφων
• Συναλλαγματικά διαθέσιμα
• Ταμίας και εντολοδόχος του Δημοσίου
• Στατιστικά Στοιχεία
• Έρευνα και Δημοσιεύσεις

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/default.aspx
Κατά τα ανωτέρω, η Τράπεζα της Ελλάδος έχει την αποκλειστική

αρμοδιότητα και ευθύνη :
• για την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής του Ευρωσυστήματος

στην Ελλάδα,
• για τη διαφύλαξη της σταθερότητας του ελληνικού

χρηματοπιστωτικού συστήματος, ήτοι της χρηματοπιστωτικής
σταθερότητας και

• για τον έλεγχο και την εποπτεία των πιστωτικών ιδρυμάτων,
που πραγματοποιείται με την παρακολούθηση των δεικτών
φερεγγυότητας και κεφαλαιακής επάρκειας, κατά τους Κανόνες
Κεφαλαιακής Επάρκειας, όπως αυτοί καθορίζονται από τις Πράξεις του
Διοικητή της ΤτΕ (Π∆/ΤΕ).
Η Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα
Χρηματοπιστωτική σταθερότητα είναι η κατάσταση στην οποία το
χρηματοπιστωτικό σύστημα, ήτοι τράπεζες, χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί,
αγορές χρήματος και κεφαλαίων, δεν κινδυνεύει από απροσδόκητες
ανισορροπίες που θα έθεταν σε κίνδυνο την κατανομή των δανειακών
κεφαλαίων, ήτοι των καταθέσεων και αποταμιεύσεων, καθώς και τις ροές
χρήματος προς κοινωνικά επωφελείς δραστηριότητες.
Για την επίτευξη και διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας
είναι σημαντικοί οι θεσμοί εποπτείας του χρηματοπιστωτικού
• Νίκος Κουτσιαράς, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, Σχολή Νομικών

Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και
Δημόσιας Διοίκησης.
Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη για
την παρακολούθηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, η οποία
αποβλέπει στον εντοπισμό των παραγόντων που θα μπορούσαν να
προκαλέσουν αστάθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος της
χώρας και αξιολογεί το βαθμό ανθεκτικότητάς του.
Κατά τα ανωτέρω, η ΤτΕ :

1. Προωθεί ρυθμίσεις για τη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής
σταθερότητας και την αποτελεσματική διαχείριση χρηματοπιστωτικών
κρίσεων, σε συνεργασία με άλλες αρμόδιες αρχές της χώρας.
2. Παρακολουθεί τους τραπεζικούς κινδύνους, αναλύει τις εξελίξεις που
τους επηρεάζουν και διαμορφώνει προτάσεις για τη διασφάλιση της
3. Παρακολουθεί επίσης τις εξελίξεις στις ασφαλιστικές και επενδυτικές
εταιρίες, καθώς και στους Οργανισμούς Συλλογικών Επενδύσεων που δεν
εποπτεύονται από την Τράπεζα της Ελλάδος.

• ΤτΕ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας
http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/responsibilities.aspx
Για την επίτευξη του θεσμικού αυτού της σκοπού, η ΤτΕ, σύμφωνα με το
δημοσιευμένο και αναρτημένο στην ιστοσελίδα της οργανόγραμμά της, έχει
θεσπίσει τη Διεύθυνση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η οποία
παρακολουθεί τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα στην Ελλάδα,
εντός του πλαισίου που διαμορφώνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και
διεθνώς.
Ειδικότερα, η Διεύθυνση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι

αρμόδια για :
• την ποσοτικοποίηση και παρακολούθηση των τραπεζικών
κινδύνων, την ανάλυση των εξελίξεων που τους επηρεάζουν, την
αξιολόγηση των χρηματοπιστωτικών υποδομών και των
διασυνδέσεών τους.
• την ανάλυση των προοπτικών του ελληνικού χρηματοπιστωτικού
συστήματος και τη διαμόρφωση προτάσεων για τη διασφάλιση της
• τη διερεύνηση θεμάτων μακροπροληπτικής πολιτικής, σύμφωνα
με τις θεσμικές υποχρεώσεις της Τράπεζας της Ελλάδος στον τομέα
αυτό.
• την επίβλεψη των συστημάτων πληρωμών και διακανονισμού και των
χρησιμοποιούμενων μέσων πληρωμής, με σκοπό τη διασφάλιση της
αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητάς τους, ως επίσης και του
περιορισμού του συστημικού κινδύνου.
Η Διεύθυνση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας συμμετέχει σε θεσμικά

όργανα και σχετικές δραστηριότητες διεθνών οργανισμών, κυρίως δε της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
Συστημικού Κινδύνου (ESRB), συνεργαζόμενη με τις εποπτικές αρχές του
χρηματοπιστωτικού τομέα στην Ελλάδα.
Σχεδιάζει και διενεργεί αναλύσεις ευαισθησίας, ως επίσης και ασκήσεις
προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων για την αξιολόγηση των επιπτώσεων
στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Τέλος, υποστηρίζει το έργο της Επιτροπής Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας της Τράπεζας της Ελλάδος και την έκδοση γενικών ή ειδικών
εκθέσεων επί θεμάτων συστημικής ευστάθειας, σε συνεργασία με άλλες
Διευθύνσεις της ΤτΕ.
Η Διεύθυνση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της ΤτΕ διαρθρώνεται
στις εξής Υπηρεσιακές Μονάδες :

1. ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΒΛΕΨΗΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
2. TMHMA ΜΑΚΡΟΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
3. ΤΜΗΜΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΙΝΔΥΝΩΝ
4. TMHMA ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ ΚΑΙ
ΥΠΟΔΟΜΩΝ

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/Organization/Dnseis.a
spx?FltFld=ID&FltVal=8
Η Εποπτεία του Ελληνικού Χρηματοπιστωτικού Συστήματος

Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη για
την άσκηση της προληπτικής εποπτείας των πιστωτικών και
χρηματοδοτικών ιδρυμάτων, η οποία στοχεύει στη διασφάλιση της
σταθερότητας και της εύρυθμης λειτουργίας του εγχώριου
H Διεύθυνση Εποπτείας Πιστωτικού Συστήματος (ΔΕΠΣ) της Τράπεζας

της Ελλάδος είναι επιφορτισμένη με την άσκηση της προληπτικής εποπτείας
των πιστωτικών και χρηματοδοτικών ιδρυμάτων.
Το θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση της εποπτείας έχει κατά κύριο λόγο
διαμορφωθεί από την ενσωμάτωση της σχετικής κοινοτικής νομοθεσίας,
η οποία με τη σειρά της είναι συμβατή με τις αρχές της Βασιλείας ΙΙ.
Πιο συγκεκριμένα, ο Νόμος 3601/2007, όπως τροποποιήθηκε από

τους ν.3693/2008,ν.3746/2009, ν.3862/2010 , 4002/2011 και 4021/2011)
και οι σχετικές Πράξεις του Διοικητή ΤτΕ (ΠΔ/ΤΕ), συνιστούν το ισχύον
πλαίσιο εποπτείας (Βασιλεία ΙΙ). Επιπλέον, στο θεσμικό εποπτικό πλαίσιο
περιλαμβάνονται και οι ΠΔ/ΤΕ που αφορούν τα Συστήματα Εσωτερικού
Ελέγχου, καθώς και οι αποφάσεις ΕΤΠΘ t που αφορούν την πρόληψη της
χρησιμοποίησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος για τη νομιμοποίηση
των εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και τη χρηματοδότηση της
τρομοκρατίας και λοιπά θέματα.
Ειδικότερα, ο ν. 3601/2007, όπως ισχύει, και οι ανωτέρω ΠΔ/ΤΕ σχετικά με το

πλαίσιο εποπτείας «Βασιλεία ΙΙ» αποτελούν ενσωμάτωση στην ελληνική
έννομη τάξη των αντίστοιχων διατάξεων των
Οδηγιών 2006/48/ΕΚ, 2006/49/ΕΚ, και ï2007/64/ΕΚ, 2009/111/ΕΚ (CRD
II) και 2010/76/ΕΕ (CRD III) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του

Συμβουλίου και των Οδηγιών 2009/27/ΕΚ και 2009/83/ΕΚ της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής.
Με το ν. 4021/2011 ενσωματώθηκαν οι διατάξεις της Οδηγίας 2009/111/ΕΚ

(CRD II) οι οποίες αφορούν τροποποιήσεις του ν. 3601/2007 και συνίστανται
κυρίως στα εξής:
• ορίζεται η έννοια των σημαντικών υποκαταστημάτων πιστωτικών
ιδρυμάτων,
• καθιερώνεται ο θεσμός του «σώματος εποπτών», ομάδα
συγκροτούμενη από τις εποπτικές αρχές πιστωτικών ιδρυμάτων με
παρουσία σε άλλα κράτη-μέλη ή τρίτες χώρες, μέσω θυγατρικού
πιστωτικού ιδρύματος ή σημαντικού υποκαταστήματος,
• καθιερώνεται η υποχρέωση υιοθέτησης των κατευθυντήριων
γραμμών, προτύπων, συστάσεων της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής
με γνώμονα τη σύγκλιση των εποπτικών μέσων και μεθόδων σε
ευρωπαϊκό επίπεδο και θεσπίζεται η υποχρέωση της Τράπεζας της
Ελλάδος να συμμετέχει στις δραστηριότητές της,
• καθορίζεται το πλαίσιο συνεργασίας των αρμόδιων εποπτικών αρχών
και λήψης απόφασης σε περιπτώσεις πιστωτικών ιδρυμάτων με
παρουσία σε διαφορετικά κράτη-μέλη σε καιρούς ομαλής λειτουργίας ή
κρίσεων.
Οι λοιπές διατάξεις της Οδηγίας 2009/111/ΕΚ (CRD II) οδήγησαν στην

αντικατάσταση ή/και τροποποίηση προϋπάρχουσων κανονιστικών
διατάξεων.
Συγκεκριμένα, εκδόθηκαν οι ΠΔ/ΤΕ 2630-2631-2632-2633-2634-

2635/29.10.2010, που αφορούν αντίστοιχα :
α) τον ορισμό των Ιδίων Κεφαλαίων,
β) την εφαρμογή της Τυποποιημένης Προσέγγισης, της Προσέγγισης
Εσωτερικών Διαβαθμίσεων και τον λειτουργικό κίνδυνο,
γ) τη δημοσιοποίηση στοιχείων (Πυλώνας ΙΙΙ),
δ) την τιτλοποίηση,
ε) τους κινδύνους αγοράς και αντισυμβαλλομένου και
στ) τα μεγάλα χρηματοδοτικά ανοίγματα.
Επιπλέον, με το ν. 4021/2011 :
• Ενσωματώνονται ορισμένες διατάξεις της Οδηγίας 2010/76/ΕΕ (CRD

III), σχετικά με τα μέτρα του Πυλώνα ΙΙ (4ν. 3601/2007, άρθρο 62,
παρ. 2, εδ. στ) και η)) και με τα κριτήρια που λαμβάνονται υπόψη
για τον καθορισμό του κατάλληλου επιπέδου των ιδίων
κεφαλαίων των πιστωτικών ιδρυμάτων (}ν. 3601/2007, άρθρο 62,
παρ. 4).
• Υιοθετούνται οι διατάξεις της Οδηγίας 2009/110/ΕΚ για τη ρύθμιση

έκδοσης ηλεκτρονικού χρήματος και την εποπτεία της έκδοσης
ηλεκτρονικού χρήματος.
• Ενισχύεται το πλαίσιο εποπτείας των πιστωτικών ιδρυμάτων

και θεσπίζονται μέτρα εξυγίανσης εκ μέρους της Τράπεζας της
Ελλάδος επί αυτών, με στόχο την αποτελεσματική διασφάλιση
της χρηματοοικονομικής σταθερότητας.
Ειδικότερα, ενισχύονται σημαντικά οι εποπτικές αρμοδιότητες της
Τράπεζας της Ελλάδος προκειμένου να αντιμετωπισθεί έγκαιρα η μη
συμμόρφωση ή ο κίνδυνος μη συμμόρφωσης πιστωτικών ιδρυμάτων
με τις απαιτήσεις του νόμου και των σχετικών αποφάσεών της, και
εξειδικεύεται περαιτέρω το ισχύον καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης.
Επιπρόσθετα, με την ΠΔ/ΤΕ 2651/20.1.2012, επανακαθορίζονται και

συμπληρώνονται οι υποχρεώσεις περιοδικής υποβολής εποπτικής φύσεως
στοιχείων και πληροφοριών από τα πιστωτικά ιδρύματα, ορισμένα
χρηματοδοτικά ιδρύματα και τα ιδρύματα πληρωμών προς την Τράπεζα της
Ελλάδος και καθορίζονται τα πρόσωπα που έχουν ειδική σχέση με το
πιστωτικό ίδρυμα.
Η εποπτεία της ΤτΕ ασκείται με βάση το πλαίσιο του Συμφώνου της

Βασιλείας, όπως ενσωματώνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση με αντίστοιχες
Ευρωπαϊκές Οδηγίες, ήτοι :
• χορήγηση άδειας λειτουργίας,

• έλεγχος της εν γένει φερεγγυότητας, της ρευστότητας, της
κεφαλαιακής επάρκειας και της συγκέντρωσης κινδύνων των
εποπτευόμενων ιδρυμάτων,
• της επάρκειας και αποτελεσματικότητας της εταιρικής διακυβέρνησης

και των συστημάτων εσωτερικού ελέγχου, περιλαμβανομένων των
διαδικασιών για την πρόληψη της χρησιμοποίησης του
χρηματοπιστωτικού συστήματος για τη νομιμοποίηση εσόδων από
εγκληματικές δραστηριότητες και τη χρηματοδότηση της
τρομοκρατίας.

Ως Βασιλεία ΙΙ νοείται το πλαίσιο εποπτείας του διεθνούς
χρηματοοικονομικού και τραπεζικού συστήματος και στοχεύει στην
πληρέστερη απεικόνιση των κινδύνων που αναλαμβάνουν τα
χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και την αποτελεσματικότερη σύνδεση
των απαιτήσεών τους με τους κινδύνους που αναλαμβάνουν.
Η Βασιλεία ΙΙ στηρίζεται σε τρεις πυλώνες :

1ος Πυλώνας
Σύνδεση κεφαλαιακών απαιτήσεων με τους πιστωτικούς και λειτουργικούς
κινδύνους.
Ποιοτική αξιολόγηση των κινδύνων που αναλαμβάνουν τα χρηματοπιστωτικά
ιδρύματα, ακόμα και αυτών που δεν ποσοτικοποιούνται.
Υποχρέωση δημοσιοποίησης στοιχείων του χρηματοπιστωτικού ιδρύματος
για την πληρέστερη πληροφόρηση των επενδυτών και των συναλλασσόμενων
με αυτό.
• Τράπεζα της Ελλάδος, (2010), Έκθεση για τη χρηματοπιστωτική

σταθερότητα.
Ως Βασιλεία ΙΙΙ νοείται το πλήρες και ολοκληρωμένο σύνολο
μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων, που αναπτύχθηκε από την Επιτροπή της
Βασιλείας (2010-2011) για την εποπτεία του χρηματοπιστωτικού
Σκοπός της είναι η ενίσχυση του ρυθμιστικού και εποπτικού πλαισίου του
χρηματοπιστωτικού τομέα, καθώς επίσης και η αποδοτικότερη διαχείριση
των κινδύνων που εγγενώς υπάρχουν σε αυτόν.
Τα μέτρα που περιλαμβάνονται στη Βασιλεία ΙΙΙ στοχεύουν στη βελτίωση της
ικανότητας του τραπεζικού τομέα να απορροφά διαταραχές, προερχόμενες
από ανισορροπίες στο χρηματοπιστωτικό ή στο ευρύτερο οικονομικό
περιβάλλον, στην αποτελεσματικότερη διαχείριση των κινδύνων και στην
ενίσχυση της διαφάνειας στον τραπεζικό τομέα.
Ειδικότερα, σε επίπεδο μεμονωμένης τράπεζας το ρυθμιστικό πλαίσιο
μικροπροληπτικής (microprudential) εποπτείας στοχεύει στην ενίσχυση της
ανθεκτικότητας των τραπεζικών ιδρυμάτων να απορροφούν διαταραχές σε
περιόδους κρίσεων, ενώ τα μέτρα μακροπροληπτικής εποπτείας στοχεύουν
στην αντιμετώπιση συστημικών κινδύνων που εκτείνονται στο σύνολο του
τραπεζικού τομέα.

Η Βασιλεία ΙΙΙ περιλαμβάνει μέτρα για τις ελάχιστες προδιαγραφές
κεφαλαιακής επάρκειας και ρευστότητας που πρέπει να πληροί κάθε
τράπεζα.
Για τα συστημικά σημαντικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (Systemically
Important Financial Institutions-SIFISs) προβλέπονται μία σειρά διακριτών
μέτρων και αυστηρότερες προδιαγραφές.
Απώτερος σκοπός είναι η ενίσχυση της ανθεκτικότητας των εν λόγω
τραπεζών στην απορρόφηση διαταραχών.
• Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών * Επιτροπή της Βασιλείας για την

Εεποπτεία του Χχρηματοπιστωτικού Συστήματος
Η Τράπεζα της Ελλάδος καθορίζει τους κανόνες για τη διαφάνεια και
σαφήνεια των όρων των συναλλαγών.
Η αρμοδιότητα της εποπτείας περιλαμβάνει την παρακολούθηση της
εφαρμογής του σχετικού θεσμικού πλαισίου και τη δυνατότητα λήψης
διορθωτικών μέτρων και επιβολής διοικητικών κυρώσεων,
περιλαμβανομένης της ανάκλησης της άδειας λειτουργίας των
εποπτευόμενων ιδρυμάτων.

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Supervision/default.aspx
H Τράπεζα της Ελλάδος, για την αποτελεσματική υλοποίηση των εποπτικών

της αρμοδιοτήτων, υποχρεούται να συμμορφώνεται πλήρως :
• με τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας,
• με τις διαδικασίες και πρότυπα που τίθενται από την Επιτροπή της
Βασιλείας για την Τραπεζική Εποπτεία,
• με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ),
• με την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (European Banking Authority-
EBA) και
• με τους λοιπούς φορείς που αναφέρονται στη συνεργασία μεταξύ
αρχών σε εθνικό ή διασυνοριακό επίπεδο.
Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει προσυπογράψει μια σειρά διμερών και
πολυμερών Μνημονίων Συνεργασίας με Εποπτικές Αρχές τόσο κρατών-
μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και τρίτων χωρών, στις οποίες ελληνικοί
τραπεζικοί όμιλοι έχουν παρουσία, μέσω θυγατρικών ή υποκαταστημάτων.
Τα πολυμερή μνημόνια συνεργασίας έχουν διαμορφωθεί, κυρίως, με
πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη συνεργασία σε

θέματα διατήρησης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και
διασυνοριακής διαχείρισης κρίσεων.
Με πρωτοβουλία της Τράπεζας της Ελλάδος έχει διαμορφωθεί και υπογραφεί
πολυμερές μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ των κεντρικών τραπεζών
εννέα (9) χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης για θέματα τραπεζικής
εποπτείας.
http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Supervision/cooperation/default.aspx
Κατά τα ανωτέρω, η ΤτΕ :

• Το 1998, υπέγραψε Πρωτόκολλο Συνεργασίας με την Επιτροπή
Κεφαλαιαγοράς, το οποίο αναθεωρήθηκε στις 17/3/2009.
• Την 31/10/2011, υπέγραψε Πρωτόκολλο Συνεργασίας με το Ταμείο

Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).
• Υπέγραψε Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ των αρχών που

επιβλέπουν τα συστήματα πληρωμών και των εποπτικών αρχών
τραπεζών (2001).
• Υπέγραψε Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ των εποπτικών αρχών

τραπεζών και κεντρικών τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για
τη διαχείριση κρίσεων (2003).
• Υπέγραψε Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ των εποπτικών αρχών

τραπεζών, κεντρικών τραπεζών και υπουργείων οικονομικών σε
καταστάσεις χρηματοπιστωτικών κρίσεων (2005).
• Υπέγραψε Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ των αρχών εποπτείας

(τραπεζών, κεφαλαιαγορών και ασφαλιστικών εταιριών), κεντρικών
τραπεζών και υπουργείων οικονομικών της ΕΕ, για τη διασυνοριακή
χρηματοπιστωτική σταθερότητα (2008).
• Υπέγραψε Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ των αρχών τραπεζικής

εποπτείας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που έχουν προσυπογράψει
οι κεντρικές τράπεζες της Αλβανίας, της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, της
Βουλγαρίας, της Ελλάδος, της Κύπρου, του Μαυροβουνίου, της ΠΓΔΜ,
της Ρουμανίας και της Σερβίας (2007).
• Υπέγραψε Διμερή Πρωτόκολλα Συνεργασίας με αρχές της

Αλλοδαπής. Tα διμερή μνημόνια είναι ομοιόμορφα ως προς το
περιεχόμενο και ακολουθούν τις βασικές αρχές συνεργασίας μεταξύ
εποπτικών αρχών που έχει εισαγάγει η Basel Committee on Banking
Supervision και οι οποίες εφαρμόζονται και από τις εκτός της ΕΕ
χώρες.
Τα μνημόνια αυτά έχουν αποτελέσει τη βάση συνεργασίας και άμεσης

επικοινωνίας της Διεύθυνσης Εποπτείας Πιστωτικού Συστήματος με
αντίστοιχες ξένες εποπτικές αρχές για θέματα σχετικά με :
• την παροχή άδειας εγκατάστασης και την επέκταση του δικτύου

τους,
• την ανταλλαγή εποπτικών πληροφοριών, ιδιαίτερα σε ό,τι
αφορά την πορεία των τραπεζών στις χώρες υποδοχής,
προβλήματα που εντοπίστηκαν κατά την τρέχουσα εποπτική
διαδικασία ή τους επιτόπιους ελέγχους,
• την καταλληλόλητα των στελεχών που πρόκειται να είναι
υπεύθυνα για μονάδες στο εξωτερικό,
• τη διενέργεια επιτόπιων ελέγχων από τη Διεύθυνση Εποπτείας
Πιστωτικού Συστήματος στις χώρες υποδοχής,
• την παρακολούθηση ειδικών κινδύνων,
• τη διαχείριση κρίσεων,
• ad hoc θέματα.
Στους πίνακες που ακολουθούν εμφανίζονται οι χώρες και οι συγκεκριμένες

εποπτικές αρχές αυτών με τις οποίες έχει υπογράψει πρωτόκολλα
συνεργασίας η Τράπεζα της Ελλάδος.
ΠΙΝΑΚΑΣ Α
Κράτος-Μέλος της ΕΕ Εποπτική αρχή
Ιταλία Banca d’ Italia
Ολλανδία De Nederladsche Bank
Γερμανία Bundesanstalt fur Finanzdiensleistungsaufsicht (BaFin)
Γαλλία Commission Bancaire
Ηνωμένο Βασίλειο Financial Services Authority (FSA)
Κύπρος Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου
Ρουμανία National Bank of Romania
Βουλγαρία Bulgarian National Bank
ΠΙΝΑΚΑΣ Β
Τρίτες χώρες Εποπτική αρχή
Aλβανία Bank of Albania
Σερβία National Bank of Serbia
Τουρκία Banking Regulatory and Supervision Agency of Turkey

UKRAINE National Bank of Ukraine

Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία National Bank of the Republic of Macedonia (Η ανωτέρω ονομασία αποτελεί τη
της Μακεδονίας βάσει του καταστατικού της επωνυμίας της κεντρικής τράπεζας της ΠΓΔΜ και η
Τράπεζα της Ελλάδος έχει εκφράσει την πάγια επιφύλαξη της Ελλάδας ως προς τη
συγκεκριμένη χρήση της λέξης "Μακεδονία")

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Supervision/cooperation/foreign.
aspx
1.Γ.4.3 Ο ΔΙΦΥΗΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η

ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ
Ειδικότερα, ως προς την δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων

και, εν προκειμένω, του Δικαστηρίου Σας, επειδή η Τράπεζα της Ελλάδος
έχει ιδιότυπο διφυή χαρακτήρα και, έτσι, κατά τις ΟλΑΠ 01/2006 και ΑΠ
214/2003, διατηρεί τον χαρακτήρα του νομικού προσώπου ιδιωτικού
δικαίου ως προς την άσκηση των τραπεζικών εργασιών της, ήτοι κατά
την άσκηση της εμπορικής της δραστηριότητας, καθ΄ ον τρόπο
περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 5Ο , Η ΕΥΘΥΝΗ
ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» και «Κεφάλαιο 7ο : ΑΙΤΗΤΙΚΟ», προκύπτει
πέρα πάσης αμφιβολίας ότι, αυτή, ΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ενάγεται ενώπιον του
Δικαστηρίου Σας, διότι, κατά την άσκηση των αμιγώς τραπεζικών εργασιών
της, καθ’ όλο το χρονικό διάστημα από 01/01/2008 μέχρι και σήμερα, ήτοι
κατά την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής του ευρωσυστήματος στην
Ελλάδα, κατά τον έλεγχο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και την
εποπτεία των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, όχι μόνο παρέλειψε από
βαριά αμέλεια να ασκήσει την προσήκουσα προληπτική εποπτεία, ως είχε
κατά το νόμο υποχρέωση, και επέτρεψε δια των παραλείψεών της στις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες να αναπτύξουν την ιδιωτική οικονομική τους
πρωτοβουλία αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ.2 του
Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, ήτοι προς
βλάβη του δημοσίου χρέους, του δημοσιονομικού ελλείμματος και, εν τέλει,
προς βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι, αλλά
και διότι, λαμβανομένου υπ΄ όψη ότι αυτή είναι ανώνυμη εταιρεία
εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, ανέπτυξε και ΤΗΝ ΔΙΚΗ
ΤΗΣ ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, καθ’ όλο το ανωτέρω
διάστημα, αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του
Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, καθότι
αυτή δεν συμμορφώθηκε ως όφειλε : (α) με τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής
Νομοθεσίας, (β) με τις διαδικασίες και πρότυπα που τίθενται από την
Επιτροπή της Βασιλείας για την Τραπεζική Εποπτεία, (γ) με την Ευρωπαϊκή

Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), (δ) με την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (European
Banking Authority-EBA) και, εν γνώσει της βέβαιης επέλευσης της
ανεπανόρθωτης βλάβης της Εθνικής Οικονομίας της Ελλάδος, από βαριά
αμέλεια κατά την εκτέλεση των εποπτικών αρμοδιοτήτων της, αποδέχθηκε
ενσυνείδητα την επέλευση της ανεπανόρθωτης βλάβης της Εθνικής
Οικονομίας της Ελλάδος και των αποτελεσμάτων αυτής στους εδώ ενάγοντες
ως φορολογούμενοι και στην περιουσία αυτών, δεδομένου ότι με τις
διαδοχικές πράξεις της υπαγόρευσε, εισηγήθηκε, αποφάσισε, εφάρμοσε,
βεβαίωσε, επόπτευσε, έλεγξε και, εν τέλει, επέβαλε, καθ΄ ον τρόπο
περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 3.Δ. Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ
ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ» την ενίσχυση της ρευστότητας
των πέντε (5) πρώτων εναγομένων από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό
Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency Liquidity
Assistance» (ELA), με την συνολική παροχή στις πέντε (5) πρώτες
εναγόμενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστότητας, δηλαδή χρήματος, συνολικού
ποσού 90,00 δις ευρώ, με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, κατά
την από 01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για
υψηλού επιπέδου αρχές της συνεργασίας μεταξύ των αρχών τραπεζικής
εποπτείας και των Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε
καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, του λεγόμενου «M.O.U. - Memorandum of
Understanding on high-level principles of co-operation between the banking
supervisors and central banks of the European Union in crisis management
situations», που παρέχει ρευστότητα στις τράπεζες που λειτουργούν στην
Ευρωζώνη όταν αυτές αδυνατούν να δανειστούν από τη διατραπεζική αγορά
ή από την ίδια την ΕΚΤ μέσω της κανονικής διαδικασίας.
Όμως, ο ανωτέρω μηχανισμός έκτακτης παροχής ρευστότητας

«ELA» της Τράπεζας της Ελλάδος, συνιστά για αυτή μια ΑΜΙΓΩΣ
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ήτοι μια αμιγώς ιδιωτική οικονομική
πρωτοβουλία που αυτή ασκεί, όπως όλες οι κεντρικές τράπεζες του
ευρωσυστήματος, κατά τον ιδιότυπο, διφυή χαρακτήρα της ως ΝΠΙΔ
και, ειδικότερα, ως ανώνυμη εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο
Αξιών Αθηνών, παρέχοντας με την αμιγώς τραπεζική αυτή εργασία της
ρευστότητα στις πέντε (5) πρώτες εναγόμενες με επιτόκιο δανεισμού
1,55%, που είναι σημαντικά υψηλότερο, έως και 30 φορές, σε σύγκριση
με το κόστος δανεισμού από την ΕΚΤ, επειδή μέσω του μηχανισμού ELA οι
εγγυήσεις που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι τράπεζες συμπεριλαμβάνουν
και το δανειακό τους χαρτοφυλάκιο, σε αντίθεση με το δανεισμό από την ΕΚΤ,
όπου απαιτούνται κυρίως εγγυήσεις κρατικών ομολόγων.

Από τα ανωτέρω προκύπτει πέρα πάσης αμφιβολίας ότι, η 6η εδώ
εναγόμενη «ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ» παραδεκτά ενάγεται ενώπιον
του Δικαστηρίου Σας, επειδή η κατά τα ανωτέρω έκτακτη παροχή
ρευστότητας του μηχανισμού «ELA», συνιστά για αυτή μια ΑΜΙΓΩΣ
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΕΠ’ ΑΜΟΙΒΗ, που
διαμορφώνει τα λειτουργικά έσοδα και τα κέρδη αυτής, τα μερίσματα που
διαθέτει στους μετόχους της, τα ίδια κεφάλαιά της και την αξία της μετοχής
της στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών.
1.Γ.5 ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ
Κατά τα ανωτέρω, η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), είναι η μόνη αρμόδια

ελληνική αρχή για τον καθορισμό του ύψους του ποσοστού των
Δεικτών και του Ελάχιστου Ορίου Ρευστών Διαθεσίμων και, δυνάμει της
ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, καθορίζει τους υποχρεωτικούς δείκτες
ρευστότητας με τη μορφή ελαχίστων ορίων, τους οποίους υποχρεούνται
να τηρούν όλα ανεξαιρέτως τα πιστωτικά ιδρύματα που έχουν την έδρα τους
στην Ελλάδα και ασκούν τη δραστηριότητα της αποδοχής καταθέσεων ή
άλλων επιστρεπτέων κεφαλαίων από το κοινό και δη οι πέντε (05) πρώτες
εδώ εναγόμενες.
Δείκτες Ρευστότητας
Καθορίζονται υποχρεωτικοί δείκτες ρευστότητας µε τη µορφή ελάχιστων
ορίων, ως εξής :
1. ∆είκτης Ρευστών ∆ιαθεσίµων :
Ορίζεται το πηλίκο του κλάσµατος στο οποίο ως αριθµητής λαµβάνεται
το σωρευτικό υπόλοιπο των «ρευστών διαθεσίµων» της χρονικής
ζώνης άµεσης λήξης µέχρι και 30 ηµέρες όπως προσδιορίζονται στο
Παράρτηµα Ι, Τµήµα Β, της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005 και ως
παρονοµαστής οι «βραχυπρόθεσµες υποχρεώσεις», ήτοι τα
δανειακά κεφάλαια, όπως προσδιορίζονται στο προαναφερθέν
Παράρτηµα Ι της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005.
Το Ελάχιστο Όριο του Δείκτη Ρευστών Διαθεσίμων ορίζεται σε:
• 15% μέχρι την 30.9.2005 και

• 20% από την 1.10.2005 και εφεξής.
2. ∆είκτης Ασυµφωνίας Ληκτότητας Απαιτήσεων-Υποχρεώσεων :

Ορίζεται το πηλίκο του κλάσµατος στο οποίο ως αριθµητής λαµβάνεται
το σωρευτικό υπόλοιπο της διαφοράς των απαιτήσεων και των
υποχρεώσεων της χρονικής ζώνης άµεσης λήξης µέχρι και 30 ηµέρες
όπως προσδιορίζονται στο Παράρτηµα Ι, Τµήµα Β της ΠΔ/ΤΕ
2560/01.04.2005 και ως παρονοµαστής οι «βραχυπρόθεσµες
υποχρεώσεις», όπως προσδιορίζονται στο προαναφερθέν Παράρτηµα
Ι.
Το ελάχιστο όριο του δείκτη αυτού, µε την επισήµανση του αρνητικού
προσήµου, ορίζεται σε -20%.
Τήρηση Ελάχιστων Ορίων

Τα πιστωτικά ιδρύματα οφείλουν να τηρούν τα ελάχιστα όρια σε κάθε
χρονική στιγμή καθώς και να γνωστοποιούν αμέσως στην Τράπεζα της
Ελλάδος (Διεύθυνση Εποπτείας Πιστωτικού Συστήματος), κάθε σημαντική επί
έλαττον απόκλιση, μεγαλύτερη των δύο εκατοστιαίων μονάδων (2%) των
υποχρεωτικών δεικτών από τα ανωτέρω ελάχιστα όρια.
Στην ανωτέρω γνωστοποίηση θα πρέπει επίσης να αναφέρονται οι λόγοι της
απόκλισης καθώς και τα μέτρα που τα πιστωτικά ιδρύματα έχουν λάβει ή
σκοπεύουν να λάβουν για τη συμμόρφωσή τους με τα ελάχιστα όρια.
Βασικές Αρχές Διαχείρισης του Κινδύνου Ρευστότητας

Τα πιστωτικά ιδρύματα υποχρεούνται να διαθέτουν συστήματα διαχείρισης
του κινδύνου ρευστότητας τα οποία να βασίζονται και στις αρχές που
αναλυτικότερα παρουσιάζονται στο Παράρτημα II της ΠΔ/ΤΕ
2560/01.04.2005.
Με την ΠΔ/ΤΕ \ªnúQ/-ç’W¤Y½eόπως τροποποιήθηκε από την
απόφαση öΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ
2626/29.7.2010, μεταβλήθηκε, συμπληρώθηκε και ενισχύθηκε και
αυστηροποιήθηκε το πλαίσιο και οι αρχές διαχείρισης της ρευστότητας
των πιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία είχαν οριστεί με την προγενέστερη
και πλέον καταργηθείσα ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005.
Οι βασικότερες προσαρμογές που πραγματοποιούνται αφορούν κυρίως

στα εξής :
1. Καθορίζεται η τήρηση των δεικτών ρευστότητας και η υποβολή των
σχετικών στοιχείων και σε ενοποιημένη βάση, πέραν της
προγενέστερης σχετικής υποχρέωσης μόνο σε επίπεδο τράπεζας.
2. Υιοθετούνται αρχές διαχείρισης ρευστότητας σύμφωνα με τις

πρόσφατες εκθέσεις της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Αρχών Τραπεζικής
Εποπτείας (CEBS) και της Επιτροπής της Βασιλείας (Basel Committee

for Banking Supervision) για τη διαμόρφωση των οποίων έχει
συνεκτιμηθεί η μέχρι σήμερα σχετική εμπειρία από την κρίση.
3. Παρέχονται κίνητρα για την αποφυγή της υπερβολικής στήριξης στη

χρηματαγορά και την κεφαλαιαγορά με κατάλληλες τεχνικές
προσαρμογές του τρόπου υπολογισμού των δεικτών ρευστότητας.
4. Καθορίζονται κριτήρια διάκρισης μεταξύ καταθέσεων χονδρικής

και λιανικής που διαθέτουν διαφορετικά χαρακτηριστικά
κινδύνου ρευστότητας, δηλαδή διαφορετικό βαθμό
μεταβλητότητας.
5. Θεσπίζεται η ευχέρεια της Τράπεζας της Ελλάδος να εγκρίνει τη

μείωση μέχρι ύψους 10% του υποχρεωτικού ελάχιστου ορίου
δείκτη ρευστών διαθεσίμων πιστωτικών ιδρυμάτων που έχουν την
έδρα τους στην Ελλάδα και δεν ασκούν τη δραστηριότητα της
αποδοχής καταθέσεων ή άλλων επιστρεπτέων κεφαλαίων από το
κοινό.

http://www.bankofgreece.gr/pages/el/supervision/legalf/creditins
titutions/supervisionrules/liquidity.aspx
1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ)
Βάση του πλαισίου που έχει διαμορφώσει η Επιτροπή της Βασιλείας για την
κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών αποτελεί το Σύμφωνο της Βασιλείας
του 1988 (Basle Capital Accord), οι διατάξεις του οποίου αφορούν δύο
συναφή θέματα :
• τη μέθοδο υπολογισμού των κεφαλαιακών απαιτήσεων των

διεθνών τραπεζών για την κάλυψη έναντι της έκθεσής τους στον
πιστωτικό κίνδυνο και τον κίνδυνο χώρας από στοιχεία
ενεργητικού και εκτός ισολογισμού και
• τον καθορισμό των στοιχείων των εποπτικών ιδίων κεφαλαίων,

με τα οποία οι τράπεζες δικαιούνται να εκπληρώνουν τις κεφαλαιακές
απαιτήσεις για κάλυψη έναντι του πιστωτικού κινδύνου και των
κινδύνων αγοράς.

Ως Συντελεστής Φερεγγυότητας ορίζεται ο λόγος των Ιδίων Κεφαλαίων
του πιστωτικού ιδρύματος προς τα στοιχεία του Ενεργητικού και τα
εκτός ισολογισμού στοιχεία σταθμισμένα με τον κίνδυνο τους.
Το πρώτο Σύμφωνο της Βασιλείας, γνωστό ως Βασιλεία Ι, εστιάζει στην

Kεφαλαιακή Eπάρκεια των Tραπεζών.
Ο κίνδυνος κεφαλαιακής επάρκειας, δηλαδή ο κίνδυνος από μια

απροσδόκητη απώλεια, ταξινομείται σε πέντε κατηγορίες (0%, 10%,
20%, 50%, 100%).
Συγκεκριμένα, το σύμφωνο προσδιορίζει τα στοιχεία και την ποιότητα των

ιδίων κεφαλαίων των τραπεζών και ομαδοποιεί σε βασικές κατηγορίες τα
εντός και εκτός ισολογισμού στοιχεία τους, ανάλογα με τον τεκμαιρόμενο
πιστωτικό κίνδυνο που εμπεριέχουν.
Έτσι το Σύμφωνο της Βασιλείας επέβαλλε ένα Ελάχιστο Ενιαίο Δείκτη

Κεφαλαιακής Επάρκειας 8% και εναρμόνισε για πρώτη φορά το διεθνές
εποπτικό σύστημα.
Σύμφωνα με το σύμφωνο της Βασιλείας Ι, με δεδομένους τους συντελεστές
στάθμισης κινδύνων, ο Δείκτης Κεφαλαιακής Επάρκειας υπολογίζεται ως
εξής:
Η ύπαρξη υψηλών δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας είναι βεβαίως αναγκαία,

αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την εξασφάλιση της χρηματοπιστωτικής
σταθερότητας.
Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ποιοτικών χαρακτηριστικών, όπως το καλό
μάνατζμεντ και η υγιής δομή της τράπεζας, η ύπαρξη επαρκών συστημάτων
εσωτερικού ελέγχου, η ανάπτυξη διαδικασιών χορήγησης δανείων και η
συνετή διαχείριση χαρτοφυλακίου, που είναι εξίσου απαραίτητα.
Με αφορμή τη νέα χρηματοοικονομική κατάσταση οι εποπτικές αρχές και, εν

προκειμένω, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και η Τράπεζα της
Ελλάδος (ΤτΕ), επέκτειναν τους ήδη υπάρχοντες κανόνες και θέσπισαν νέους,
δίνοντας περισσότερο έμφαση στην εφαρμογή των κεφαλαιακών απαιτήσεων
και στον κίνδυνο αγοράς με την επιβολή του Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας.

Για το λόγο αυτό, το σύμφωνο της Βασιλείας συμπληρώθηκε
προκειμένου να καλύψει με κεφαλαιακές απαιτήσεις και τον κίνδυνο
αγοράς.
Η βασική μεθοδολογία του πρώτου αναθεωρημένου Συμφώνου της Βασιλείας

αφορά άμεσα τα Εποπτικά Ίδια Κεφάλαια.
Οι Σταθμίσεις Πιστωτικού Κινδύνου ορίζονται ανά κατηγορία οφειλέτου,

δηλαδή μικρότερου πιστωτικού κινδύνου, και είναι οι κεντρικές κυβερνήσεις
και κεντρικές τράπεζες, ενώ στη συνέχεια ακολουθούν τα πιστωτικά
ιδρύματα και οι επιχειρήσεις.
Επίσης, οι σταθμίσεις πιστωτικού κινδύνου έναντι κεντρικών κυβερνήσεων
και τραπεζών θα βασίζονται σε διαχωρισμό των κρατών ανάλογα με τα
στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ θα ανήκουν σε Α’ Ζώνη
πιστωτικού κινδύνου, ενώ τα λοιπά κράτη θα είναι σε Β’ Ζώνη υψηλότερου
κινδύνου.
Ακόμη, οι βραχυπρόθεσμες διατραπεζικές τοποθετήσεις ορίζονται σε 12
μήνες.
Παρά τα ανωτέρω επιτεύγματα, ο σχεδιασμός του κανόνα κεφαλαιακής

επάρκειας του 1988 έλαβε αποκλειστικά υπόψη τα χαρακτηριστικά του
τραπεζικού συστήματος της δεκαετίας του 1980 και κρίθηκε ανεπαρκής για
τις ανάγκες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα του 21ου αιώνα.
Η συνειδητοποίηση των αδυναμιών του συμφώνου της Βασιλείας Ι, αλλά και η

πίεση της αγοράς οδήγησε στην έναρξη των εργασιών για την αναθεώρησή
του από την Επιτροπή Τραπεζικής Εποπτείας της Βασιλείας και την
Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία όφειλε να αναθεωρήσει τις οδηγίες περί
κεφαλαιακής επάρκειας, οι οποίες σε αντίθεση με τις συστάσεις της
Επιτροπής της Βασιλείας είναι υποχρεωτικές.
Έτσι, στις 26 Ιουνίου 2004 εκδόθηκε το αναθεωρημένο εποπτικό

πλαίσιο της Κεφαλαιακής Επάρκειας, το οποίο είναι γνωστό ως
Βασιλεία ΙΙ.
• ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ

ΣΠΟΥΔΩΝ,
ΔΙΑΤΜΗΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗ
ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ : Βασιλεία ΙΙ και
Τραπεζικό Σύστημα (Μελέτη Περίπτωσης), ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ ΕΥΔΟΞΙΑ

Α.Μ.: 43/08, ΕΠΙΒΛΕΠΩΝ : Αναπληρωτής Καθηγητής ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
ΙΩΑΝΝΗΣ, Θεσσαλονίκη, 2009.
Με τις με τις ΠΔΤΕ 2595/20.8.2007, ΠΔΤΕ 2630/2010,2588/2007,

2589/2007, 2590/2007, 2646/2011, 2655/19.03.2012, 2645/2011,
2594/2007,2595/2007, 2635/2010 και ΠΔΤΕ 2620/28.08.2009,
ολοκληρώθηκε, κατ’ εξουσιοδότηση του Ν. 3601/2007, η ενσωμάτωση στο
ελληνικό δίκαιο των εξειδικευμένων διατάξεων των Οδηγιών 2006/48/ΕΚ και
2006/49/ΕΚ, σχετικά με την επάρκεια των ιδίων κεφαλαίων των πιστωτικών
ιδρυμάτων που λειτουργούν νόμιμα στην Ελλάδα και, έτσι, των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, γνωστό κατά τα ανωτέρω και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II
(26/06/2004), σχετικά με την επάρκεια των ιδίων κεφαλαίων των
πιστωτικών ιδρυμάτων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και δη
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων.
Το εν λόγω εποπτικό πλαίσιο, γνωστό κατά τα ανωτέρω και ως Βασιλεία II,

καθιέρωσε τους ακόλουθους τρεις θεμελιώδεις άξονες εποπτείας, του
λεγόμενους «Πυλώνες» :
1. Τον ΠΥΛΩΝΑ 1, που αφορά τις μεθόδους προσδιορισμού των

κεφαλαιακών απαιτήσεων έναντι των κινδύνων που τα
πιστωτικά ιδρύματα κατά κανόνα αντιμετωπίζουν στο πλαίσιο της
άσκησης των δραστηριοτήτων τους και καθιερώνονται κεφαλαιακές
απαιτήσεις και για το λειτουργικό κίνδυνο.
2. Τον ΠΥΛΩΝΑ 2, που αφορά τις αρχές, τα κριτήρια και τη διαδικασία

με την οποία καταρχάς τα ίδια τα πιστωτικά ιδρύματα και κατ'
ακολουθίαν η Tράπεζα της Ελλάδος, αξιολογούν την επάρκεια των
κεφαλαίων και των συστημάτων διαχείρισης κινδύνων κάθε
πιστωτικού ιδρύματος χωριστά, σε σχέση με τους πάσης φύσεως
κίνδυνους στους οποίους αυτό εκτίθεται ή ενδέχεται να εκτεθεί, πέραν
από εκείνους που αντιμετωπίζονται στον Πυλώνα 1.
3. Τον ΠΥΛΩΝΑ 3, που αφορά τις υποχρεώσεις δημοσιοποίησης

στοιχείων για την ενίσχυση της διαφάνειας και της πειθαρχίας της
αγοράς με την παροχή στους ενδιαφερόμενους της δυνατότητας
σύγκρισης τόσο της πολιτικής για τη διαχείριση κινδύνων, της
κεφαλαιακής και οργανωτικής επάρκειας των πιστωτικών ιδρυμάτων,
παρέχοντας έτσι κίνητρο για την βελτίωσή τους, όσο και των μεθόδων
και πρακτικών που εφαρμόζει η Τράπεζα της Ελλάδος.

Έτσι, σύμφωνα με το νέο σύμφωνο της Βασιλείας ΙΙ, τα πιστωτικά
ιδρύματα που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και δη οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, έχουν την υποχρέωση να υπολογίζουν το Δείκτη
Κεφαλαιακής Επάρκειας ως εξής :
ΠΔ/ΤΕ 2630/29.10.2010 :
Ορισμός των Ιδίων Κεφαλαίων των πιστωτικών ιδρυμάτων που έχουν
την έδρα τους στην Ελλάδα
Με την Πράξη αυτή, η οποία αντικαθιστά την ΠΔ/ΤΕ 2587/20.08.2007,
ενσωματώνονται οι διατάξεις της Οδηγίας 2009/111/ΕΕ του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου που αφορούν στον ορισμό των ιδίων
κεφαλαίων των πιστωτικών ιδρυμάτων και ειδικότερα καθορίζονται οι
νέες προϋποθέσεις, με βάση τα κριτήρια της μονιμότητας, της ευελιξίας στην
αναστολή καταβολής πληρωμών τόκων/μερισμάτων και της απορρόφησης
ζημιών, καθώς και νέα όρια για την αναγνώριση των υβριδικών τίτλων στα
Βασικά ίδια Κεφάλαια (Tier 1 Capital) των πιστωτικών ιδρυμάτων που
δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων.
ΠΔ/ΤΕ 2588/20.08.2007 :
Υπολογισμός Κεφαλαιακών Απαιτήσεων έναντι του Πιστωτικού
Κινδύνου σύμφωνα με την Τυποποιημένη Προσέγγιση
Με την Πράξη αυτή καθορίζεται ο τρόπος υπολογισμού των κεφαλαιακών
απαιτήσεων για τον πιστωτικό κίνδυνο με την Τυποποιημένη Προσέγγιση
(Standardised Approach), που είναι η απλούστερη από τις νέες εναλλακτικές
σχετικές προσεγγίσεις.
Με την προσέγγιση αυτή βελτιώνεται το προϊσχύον πλαίσιο με την
καθιέρωση αναλογικότερης σύνδεσης των ιδίων κεφαλαίων προς τον
αναλαμβανόμενο κίνδυνο, καθώς :
• Διευρύνεται η κλίμακα των προκαθορισμένων συντελεστών με τους

οποίους σταθμίζεται κάθε κατηγορία χρηματοδότησης ή άλλου
ανοίγματος της τράπεζας,
• Λαμβάνονται υπόψη παράμετροι όπως η πιστοληπτική διαβάθμιση του

πιστούχου από αναγνωρισμένους Εξωτερικούς Οργανισμούς
Πιστοληπτικής Αξιολόγησης (ΕΟΠΑ), η διασπορά των κινδύνων που

επιτρέπει τη μείωση από 100% σε 75% του συντελεστή στάθμισης για
τον κίνδυνο των μέχρι ποσού 1 εκατ. ευρώ πιστώσεων προς φυσικά
πρόσωπα ή μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η εξασφάλιση από κατοικίες
που επιτρέπει τη μείωση του συντελεστή στάθμισης των δανείων από
50% σε 35%, ενώ, αντιθέτως, η εμφάνιση καθυστέρησης
αποπληρωμής άνω των 90 ημερών οδηγεί σε αύξηση του συντελεστή
και
• Αναγνωρίζονται και άλλα είδη εξασφαλίσεων, καθώς και πιο

εξελιγμένες τεχνικές μείωσης του πιστωτικού κινδύνου, όπως τα
πιστωτικά παράγωγα.
ΠΔ/ΤΕ 2589/20.08.2007 :
Υπολογισμός Κεφαλαιακών Απαιτήσεων έναντι του Πιστωτικού
Κινδύνου σύμφωνα με την Προσέγγιση Εσωτερικών Διαβαθμίσεων
Με την Πράξη αυτή θεσπίζεται η προσέγγιση εσωτερικών διαβαθμίσεων
(Internal Ratings Based Approach), η οποία εισάγει εξ ολοκλήρου νέα
μεθοδολογία υπολογισμού των κεφαλαιακών απαιτήσεων με βάση
παραμέτρους κινδύνου, όπως η πιθανότητα αθέτησης υποχρέωσης του
πιστούχου (Probability of Default) και η ζημία του πιστωτικού ιδρύματος σε
περίπτωση αθέτησης (Loss Given Default), επιτρέποντας για πρώτη φορά στα
πιστωτικά ιδρύματα να χρησιμοποιούν τα εσωτερικά τους συστήματα
διαχείρισης και υποδείγματα για την εκτίμηση των παραμέτρων αυτών.
Η χρησιμοποίηση της πιο πάνω προσέγγισης και της πιο εξελιγμένης εκδοχής
της (Advanced IRB) από τις πέντε (05) πρώτες εδώ εναγόμενες,
προϋποθέτει την έγκριση της Τράπεζας της Ελλάδος, μετά από
διαβούλευση στην οποία συμμετέχει και η Τράπεζα της Ελλάδος.
Η έγκριση παρέχεται εφόσον διαπιστωθεί ότι ικανοποιούνται συγκεκριμένες
προϋποθέσεις όσον αφορά την επάρκεια των εσωτερικών συστημάτων που
το πιστωτικό ίδρυμα έχει αναπτύξει για τη διαβάθμιση των πιστούχων και
των πιστοδοτήσεων, την ποσοτικοποίηση των παραμέτρων κινδύνου, την
επικύρωση των σχετικών αποτελεσμάτων και την αξιοποίησή τους στη λήψη
των αποφάσεων για τη χορήγηση και την τιμολόγηση των δανείων.
ΠΔ/ΤΕ 2590/20.08.2007 :
Ελάχιστες Κεφαλαιακές Απαιτήσεις των Πιστωτικών Ιδρυμάτων για το
Λειτουργικό Κίνδυνο
Με την Πράξη αυτή θεσπίζεται η καθιέρωση των κεφαλαιακών
απαιτήσεων για το λειτουργικό κίνδυνο και αποτελεί μια από τις
σημαντικές καινοτομίες του νέου πλαισίου.

Η έννοια του εν λόγω κινδύνου αφορά στις ενδεχόμενες ζημίες που μπορεί να
προκληθούν από ανεπάρκεια ή λάθη διαδικασιών ή προσώπων, καλύπτοντας
και τον νομικό κίνδυνο.
Με την εν λόγω Πράξη παρέχεται, επίσης, η δυνατότητα στα πιστωτικά
ιδρύματα να επιλέγουν μεταξύ τυποποιημένων και εξελιγμένων
προσεγγίσεων για τον υπολογισμό των κεφαλαιακών απαιτήσεων και
για τον κίνδυνο αυτό.
ΠΔ/ΤΕ 2646/09.09.2011 :
ΥπολογισμόςΚεφαλαιακών Απαιτήσεων των Πιστωτικών Ιδρυμάτων
για τον Κίνδυνο Αγοράς
Η Πράξη αυτή αντικαθιστά την ΠΔ/ΤΕ 2591/2007, όπως ισχύει, προκειμένου
να ενσωματώσει στην ελληνική έννομη τάξη τις διατάξεις της Οδηγίας
2010/76/ΕΚ. Οι κύριες αλλαγές σχετίζονται με τον υπολογισμό των
κεφαλαιακών απαιτήσεων για το χαρτοφυλάκιο συναλλαγών.
Ειδικότερα, προβλέπεται :
• η υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων τα οποία έχουν εγκεκριμένα

εσωτερικά μοντέλα για τον υπολογισμό των κεφαλαιακών απαιτήσεων
για τον γενικό κίνδυνο, να υπολογίζουν επιπλέον κεφαλαιακές
απαιτήσεις, σύμφωνα με την εκτίμηση της δυνητικής ζημιάς κάτω από
ακραίες συνθήκες (stressed VaR),
• η υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία έχουν εγκεκριμένα
εσωτερικά μοντέλα για τον υπολογισμό των κεφαλαιακών απαιτήσεων
για τον ειδικό κίνδυνο, να υπολογίζουν επιπλέον κεφαλαιακές
απαιτήσεις για τον κίνδυνο αθέτησης και μεταβολής της
πιστοληπτικής αξιοπιστίας (incremental default and migration risk)
του εκδότη χρεωστικών τίτλων και μετοχών,
• η υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων να διενεργούν, κατ’
ελάχιστον, υποθετικό εκ των υστέρων δοκιμαστικό έλεγχο
(hypothetical back testing) για την αξιολόγηση των εσωτερικών
υποδειγμάτων δυνητικής ζημιάς,
• η αύξηση του συντελεστής στάθμισης από 4% σε 8% για τον ειδικό
κίνδυνο, για τον υπολογισμό της κεφαλαιακής απαίτησης από μετοχές
με βάση την τυποποιημένη μέθοδο και
• η υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων να καθιερώσουν διαδικασίες
με τις οποίες θα προσαρμόζουν την τρέχουσα αξία των στοιχείων τους,
τα οποία δεν είναι άμεσα ρευστοποιήσιμα.

ΠΔ/ΤΕ 2645/2011 :
Υπολογισμός Σταθμισμένων Ανοιγμάτων για Θέσεις σε Τιτλοποίηση
Με την Πράξη αυτή, η οποία αντικαθιστά την ΠΔ/ΤΕ 2633/29.10.2010 :
• κωδικοποιούνται σε ενιαίο κείμενο οι διατάξεις που αφορούν στον
υπολογισμό των κεφαλαιακών απαιτήσεων των τραπεζών
έναντι του πιστωτικού κινδύνου ανοιγμάτων τους σε
τιτλοποιήσεις (securitisation), προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τα
πιστωτικά ιδρύματα διαθέτουν επαρκή κεφάλαια για την κάλυψη του
πιστωτικού κινδύνου που διατηρούν ή αναλαμβάνουν στο πλαίσιο της
εν λόγω τεχνικής και
• ενσωματώνονται οι διατάξεις της Οδηγίας 2010/76/ΕΕ του
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου που αφορούν στις
κεφαλαιακές απαιτήσεις για τις θέσεις σε επανατιτλοποίηση (CRD III)
και, ειδικότερα,
εισάγεται ο ορισμός της «επανατιτλοποίησης» και της «θέσης σε
επανατιτλοποίηση, προστίθενται συντελεστές στάθμισης για
θέσεις σε επανατιτλοποιήση και εξειδικεύεται η εφαρμογή της
μεθόδου του εποπτικού υποδείγματος στις θέσεις σε
επανατιτλοποίηση.
ΠΔ/ΤΕ 2594/20.8.2007 :
Κίνδυνος Αντισυμβαλλομένου
Με την Πράξη αυτή παρέχεται στα πιστωτικά ιδρύματα η δυνατότητα
χρησιμοποίησης και νέων εξελιγμένων μεθόδων για τον υπολογισμό
της αξίας των ανοιγμάτων, ειδικά από συναλλαγές τύπου πώλησης και
επαναγοράς (REPOS) και από συμβάσεις παραγώγων, προκειμένου να
υπολογιστούν οι κεφαλαιακές απαιτήσεις έναντι του κινδύνου
αντισυμβαλλομένου.
Ο κίνδυνος αυτός αφορά τη ζημία που θα προκύψει για το πιστωτικό
ίδρυμα εάν ο αντισυμβαλλόμενος δεν ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις
του, λαμβανομένων υπόψη και των πιθανών διακυμάνσεων των τιμών
αγοράς των χρηματοπιστωτικών μέσων τα οποία αφορά η συναλλαγή.
ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 :
Καθορισμός των κριτηρίων που πρέπει να διέπουν τη Διαδικασία
Αξιολόγησης Επάρκειας Εσωτερικού Κεφαλαίου (ΔΑΕΕΚ) των
πιστωτικών ιδρυμάτων και της Διαδικασίας Εποπτικής Αξιολόγησης
(ΔΕΑ) από την Τράπεζα της Ελλάδος
Με την Πράξη αυτή θεσπίζονται, πέρα των προβλεπομένων στον Πυλώνα 1,
τα εξής :

• Ποιοτικού χαρακτήρα κριτήρια υπολογισμού της κεφαλαιακής
επάρκειας κάθε πιστωτικού ιδρύματος, ανάλογα με τα ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά του.
• Η έννοια των «εσωτερικών κεφαλαίων», η οποία είναι ευρύτερη

εκείνης των «εποπτικών κεφαλαίων» που υπολογίζονται με τις
μεθόδους του Πυλώνα 1, καθώς αφορά τα κεφάλαια που το
πιστωτικό ίδρυμα πρέπει να διαθέτει σε επάρκεια από πλευράς
ποσότητας, ποιότητας και κατανομής για την αντιμετώπιση των
πάσης φύσεως κινδύνων που έχει αναλάβει ή στους οποίους
ενδέχεται να εκτεθεί.
Ως τέτοιοι κίνδυνοι θεωρούνται, ενδεικτικά, αυτοί που δεν
καλύπτονται ή δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς στο πλαίσιο του
Πυλώνα 1, όπως ο κίνδυνος συγκέντρωσης, ο κίνδυνος
στρατηγικής, ο κίνδυνος φήμης αλλά και εξωγενείς κίνδυνοι που
απορρέουν από το θεσμικό, οικονομικό ή επιχειρηματικό περιβάλλον.
• Η διαδικασία αξιολόγησης από την Τράπεζα της Ελλάδος της εν

γένει συμμόρφωσης του πιστωτικού ιδρύματος προς τις εποπτικές του
υποχρεώσεις, η οποία θα αποτελεί αντικείμενο διαλόγου με το
πιστωτικό ίδρυμα.
Στόχος του διαλόγου είναι η αμοιβαία κατανόηση των εφαρμοζόμενων
μεθόδων και διαδικασιών και η έγκαιρη αντιμετώπιση των αδυναμιών
τους. Στο πλαίσιο αυτό, η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί να λαμβάνει
τα εποπτικά μέτρα που προβλέπονται από τον ν. 3601/2007,
μεταξύ των οποίων και η επιβολή πρόσθετων προβλέψεων ή, εφόσον
κρίνει ότι με τα σχετικά διορθωτικά μέτρα δεν αντιμετωπίζονται
επαρκώς οι κίνδυνοι, να επιβάλλει πρόσθετες κεφαλαιακές απαιτήσεις.
ΠΔ/ΤΕ 2635/29.10.2010 :
Εποπτεία και έλεγχοςτων μεγάλων χρηματοδοτικών ανοιγμάτων των
πιστωτικών ιδρυμάτων
Με την Πράξη αυτή προσαρμόζονται και κωδικοποιούνται σε ενιαίο κείμενο οι
ισχύουσες διατάξεις σχετικά με τον έλεγχο των μεγάλων χρηματοδοτικών
ανοιγμάτων.
Οι κυριότερες προσαρμογές αφορούν :
• την αναγνώριση εξασφαλίσεων που μειώνουν το ύψος των μεγάλων

χρηματοδοτικών ανοιγμάτων, κατ΄ αντιστοιχία με τα καθοριζόμενα
στις προαναφερόμενες ΠΔ/ΤΕ τις σχετικές με τον Πιστωτικό Κίνδυνο
και τον Κίνδυνο Αγοράς και

• τον καθορισμό χωριστού ορίου για το σύνολο των χρηματοδοτικών
ανοιγμάτων της τράπεζας έναντι των σημαντικών μετόχων της και των
συνδεδεμένων με αυτούς προσώπων και επιχειρήσεων.
Με την ΠΔ/ΤΕ 2442/29.01.1999, όπως ισχύει, καθορίζονται οι συντελεστές

που εφαρμόζονται επί ορισμένων κατηγοριών απαιτήσεων σε καθυστέρηση
των πιστωτικών ιδρυμάτων για τον υπολογισμό του ελάχιστου ποσού
προβλέψεων.
Οι ελάχιστες αυτές προβλέψεις καθορίζονται για εποπτικούς σκοπούς και
συνδέονται με την αξιολόγηση της κεφαλαιακής επάρκειας των
πιστωτικών ιδρυμάτων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και δη των
πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων.
Ο κατάλογος των εγγράφων που αποτελούν το θεσμικό πλαίσιο αυτής της

αξιολόγισης αναφέρεται στις ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999, ΠΔ/ΤΕ 2513/15.1.2003,
ΠΔ/ΤΕ 2557/2005, ΠΔ/ΤΕ 2565/2005, ΕΤΠΘ 254/7/2007 και ΠΔ/ΤΕ
2619/ 30.07.2009.
Κατά τα ανωτέρω, οι μηχανισμοί εσωτερικού ελέγχου και διαχείρισης των

κινδύνων τους οποίους, με βάση τις θεσμοθετημένες αρχές από την Τράπεζα
της Ελλάδος, υποχρεούνται να εφαρμόζουν τα πιστωτικά ιδρύματα που
εναγόμενες, οφείλουν να ενσωματώσουν τις απαραίτητες
προσαρμογές των κριτηρίων έγκρισης ή απόρριψης δανείων κατά τη
διαδικασία προαξιολόγησης.
Τα κριτήρια αυτά πρέπει να αναγνωρίζουν τη δυναμική του οικονομικού
περιβάλλοντος και τις επιπτώσεις του έντονου ανταγωνισμού στην πολιτική
ανάληψης κινδύνων και την ταχεία πιστωτική επέκταση.
Με το ΕΓΓΡΑΦΟ 1635/21.10.2005 της Τράπεζας της Ελλάδος, καθορίστηκε

περαιτέρω ως γενικά αποδεκτό όριο της σχέσης των οφειλόμενων
μηνιαίων τοκοχρεωλυτικών δόσεων έναντι του ύψους του διαθέσιμου
εισοδήματος στο στάδιο της προαξιολόγησης το 30-40% και
προσδιορίστηκαν οι ελάχιστοι παράγοντες, οι οποίοι θα λαμβάνονται υπόψη
για τον υπολογισμό του πιο πάνω ποσοστού και, ειδικότερα, η σταθερότητα
του εισοδήματος, το απόλυτο ύψος του εισοδήματος και η επάρκεια των
στοιχείων.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες της Τράπεζας της Ελλάδος υποχρεούνται να

παρακολουθούν την αποτελεσματική ενσωμάτωση των εν λόγω
παραγόντων στο σύστημα διαχείρισης κινδύνων κάθε τράπεζας και να

λαμβάνουν τα τυχόν αναγκαία πρόσθετα μέτρα, συμπεριλαμβανομένου του
καθορισμού υψηλότερου Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας.
Οι κανόνες για την επιβολή κεφαλαιακών απαιτήσεων στις τράπεζες τοχεύουν
στη διασφάλιση της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος μέσω της
ενίσχυσης της ικανότητας των τραπεζών για την «απορρόφηση» ζημιών από
τη στιγμή που οι κίνδυνοι στους οποίους εκτίθενται κατά τη λειτουργία τους
εκδηλωθούν.
Η ενσωμάτωση στο ελληνικό τραπεζικό δίκαιο των Οδηγιών 2006/48/ΕΚ,

σχετικά με την ανάληψη και την άσκηση δραστηριότητας πιστωτικών
ιδρυμάτων και 2006/49/ΕΚ, για την επάρκεια των ιδίων κεφαλαίων
των επιχειρήσεων επενδύσεων και των πιστωτικών ιδρυμάτων
ολοκληρώθηκε στις 17 Ιουλίου 2007, με την ψήφιση του ανωτέρω νόμου
για την «Ανάληψη και άσκηση δραστηριοτήτων από τα πιστωτικά ιδρύματα,
επάρκεια ιδίων κεφαλαίων των πιστωτικών ιδρυμάτων και των επιχειρήσεων
παροχής επενδυτικών υπηρεσιών και λοιπές διατάξεις».
Κατά τη Βασιλεία ΙΙ, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που

δραστηριοποιύνται στην Ελλάδα και δη οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, έχουν την υποχρέωση να ενισχύσουν τη λειτουργία
διαχείρισης των αναλαμβανόμενων κινδύνων σε όλο το εύρος των
δραστηριοτήτων τους (enterprise-wide risk management) και να συσχετίσουν
τους κινδύνους αυτούς με τις εποπτικές (regulatory), καθώς και με τις
εσωτερικά εκτιμώμενες κεφαλαιακές απαιτήσεις (economic capital).
Έτσι, για την υλοποίηση της Βασιλείας ΙΙ, τα χρηματοπιστωτικά

ιδρύματα έχουν την υποχρέωση :
• να υιοθετούν όσον το δυνατόν πιο εξελιγμένες προσεγγίσεις

υπολογισμού των κεφαλαιακών απαιτήσεων έναντι των
αναλαμβανόμενων κινδύνων,
• να προωθούν τη διαχείριση των κινδύνων σε όλο το εύρος του

οργανισμού τους και
• να εξασφαλίζουν την ενεργότερη συμμετοχή της ανώτατης

διοικητικής βαθμίδας και δη του διοικητικού τους συμβουλίου,
στη διαχείριση κινδύνων και στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων σε
όλο το εύρος των δραστηριοτήτων του πιστωτικού ιδρύματος,
εισάγοντας τα ζητήματα αυτά στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων
και των προβληματισμών των διοικητικών συμβουλίων,
αναγνωρίζοντας έτσι ότι η άσκηση τραπεζικών δραστηριοτήτων
είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διαχείριση των κινδύνων που
απορρέουν από αυτές.
Κατά τα ανωτέρω, για την υλοποίηση της Βασιλείας ΙΙ, τα χρηματοπιστωτικά

ιδρύματα και δη οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, έχουν την
υποχρέωση να υιοθετούν ένα ισχυρό σύστημα εσωτερικού ελέγχου,
συμπεριλαμβανομένων των πληροφοριακών και λογιστικών συστημάτων και
ένα σαφές επιχειρησιακό πρότυπο λειτουργίας σε επίπεδο ομίλου (group
operating model).
Έτσι, η Βασιλεία ΙΙ υποχρεώνει τα πιστωτικά ιδρύματα και δη τις πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες, στην αξιολόγηση, ποσοτική και ποιοτική, των
διαθέσιμων κεφαλαιακών πόρων, δηλαδή της ικανότητας ανάληψης κινδύνων
(risk bearing capacity), σε συνδυασμό με τη διάθεση ανάληψης κινδύνου (risk
appetite) και το προφίλ κινδύνου (risk profile) και κατ’ ουσία στην ενεργή
διαχείριση του οικονομικού τους κεφαλαίου και στην κατανομή του στις
επιμέρους επιχειρηματικές δραστηριότητες, χαρτοφυλάκια ή θυγατρικές.
Τα κεφάλαια καθορίζουν οποιαδήποτε δραστηριότητα ή ενέργεια κάθε
πιστωτικού ιδρύματος, ήτοι την ικανότητα μόχλευσης, , δηλαδή την ικανότητα
να αυξάνει το ενεργητικό του και συνεπώς την κερδοφορία του, ιδιαίτερα δε
την ικανότητα χορήγησης δανείων, καθώς επίσης και τη δυνατόπτητα να
μεγεθύνεται και να ανταμείβει τους μετόχους του με μερίσματα και
προγράμματα επαναγοράς ιδίων μετοχών.
Επίσης, μέσω της κατανομής των εποπτικών κεφαλαίων για την

κάλυψη των μη αναμενόμενων ζημιών, ήτοι ο κίνδυνος ανάληψης
τραπεζικών δραστηριοτήτων και της προσαρμογής των κερδών για την
κάλυψη των αναμενόμενων ζημιών σε σχέση με τις προβλέψεις, ήτοι το
κόστος ανάληψης τραπεζικών δραστηριοτήτων, καθίσταται υποχρεωτική η
σύγκριση μεταξύ διαφορετικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων,
χαρτοφυλακίων και δανείων και, συνεπακόλουθα, η ανακατανομή του
κεφαλαίου εκεί όπου η σταθμισμένη, ανάλογα με τον κίνδυνο,
αποδοτικότητα είναι υψηλότερη.
Έτσι, τα πιστωτικά ιδρύματα και δη οι πέντε (5) εδώ πρώτες εναγόμενες,

πρέπει κατά την κατάρτιση των επιχειρησιακών τους σχεδίων, στρατηγικών
και προϋπολογισμών, να συνεκτιμούν και να προϋπολογίζουν όχι μόνο τη
μεγέθυνση των στοιχείων του ενεργητικού (volume growth) και τα
αντίστοιχα περιθώρια κέρδους, αλλά και τη μεταβολή του αντίστοιχου
εποπτικού κεφαλαίου και των αναμενόμενων ζημιών που απαιτούνται
για να υποστηρίξουν την αύξηση των στοιχείων ενεργητικού και,

ιδιαίτερα, της χορήγησης δανείων, παράγοντας την
αντίστοιχηκερδοφορία.
Βασική υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων και δη των πέντε (5)

πρώτων εδώ εναγομένων με τη Βασιλεία ΙΙ είναι η μείωση του
λειτουργικού κόστους από τον περιορισμό των ζημιών από πιστωτικό
κίνδυνο, μέσω :
• της ενίσχυσης της πειθαρχίας και της αποτελεσματικότητας στις

διαδικασίες και πολιτικές πιστοδοτήσεων, ανακτήσεων και
διαγραφών επισφαλών απαιτήσεων,
• της δυνατότητας εντοπισμού και διαχωρισμού των

δανειοληπτών και των μορφών δανειοδότησης ανάλογα με τον
αναλαμβανόμενο κίνδυνο, με βάση τα εσωτερικά συστήματα
διαβάθμισης πιστωτικού κινδύνου, με στόχο την προσέλκυση
καλίτερων πελατών (cherry picking) και την κατάλληλη δόμηση της
μορφής πιστοδότησης, βελτιστοποιώντας την πιθανότητα
αποπληρωμής, μέσω της χρήσης τεχνικών μείωσης πιστωτικού
κινδύνου, όπως εξασφαλίσεις, εγγυήσεις και συμφωνίες συμψηφισμού.
• της βελτίωσης της πολιτικής και της διαδικασίας σχηματισμού

προβλέψεων για επισφαλή δάνεια,
• της ορθής πληροφόρησης σχετικά με τα στοιχεία κινδύνου, τόσο

σε επίπεδο αντισυμβαλλόμενου, όσο και απαίτησης, ήτοι
δανείου, χρησιμοποιώντας τις παραμέτρους κινδύνου, ήτοι την
πιθανότητα αθέτησης, τη ζημία και την έκθεση σε περίπτωση
αθέτησης, με κατάλληλες προσαρμογές, στο σχηματισμό προβλέψεων
σύμφωνα με τα Διεθνή Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης
(ΔΠΧΠ),
• της βελτίωσης της τιμολόγησης, ενσωματώνοντας τις παραμέτρους

κινδύνου (risk adjusted pricing),
• τις αυξημένες δυνατότητες εντοπισμού και διαχωρισμού των

δανειοληπτών και μορφών δανειοδότησης, ανάλογα με τον
αναλαμβανόμενο κίνδυνο, υιοθετώντας μια διαφοροποιημένη
τιμολογιακή πολιτική και επιβραβεύοντας τους συνεπείς πελάτες με
χαμηλότερο επιτόκιο,

• της δομημένης τακτικής καταγραφής με τη δημιουργία βάσης
δεδομένων λειτουργικού κινδύνου και ανάλυσης των στοιχείων
ζημιών και
• της ανάπτυξης ενός πλαισίου διαχείρισης λειτουργικού κινδύνου

δομημένου και εστιασμένου στις διαδικασίες με χρήση εξειδικευμένων
εργαλείων και μεθοδολογιών, που να διαθέτουν ικανότητα πρόβλεψης
ενδεχόμενων γεγονότων και πιθανών ζημιών και να αποτελούν ένα
σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης (early warning system) για
ανάληψη συγκεκριμένων δράσεων.
Συμπερασματικά, το εποπτικό πλαίσιο της κεφαλαιακής επάρκειας κατά

τη Βασιλεία ΙΙ, συνιστά μια εποπτική αλλαγή και κανονιστική
συμμόρφωση για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και για την έκτη
(6η) εδώ εναγόμενη, Τράπεζα της Ελλάδος.
• ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ

ΣΠΟΥΔΩΝ,
ΔΙΑΤΜΗΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗ
ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ : Βασιλεία ΙΙ και
Τραπεζικό Σύστημα (Μελέτη Περίπτωσης), ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ ΕΥΔΟΞΙΑ
Α.Μ.: 43/08, ΕΠΙΒΛΕΠΩΝ : Αναπληρωτής Καθηγητής ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
ΙΩΑΝΝΗΣ, Θεσσαλονίκη, 2009.
Κατόπιν όλων των ανωτέρω, τα πιστωτικά ιδρύματα που
εναγόμενες, έχουν την υποχρέωση να συντάσσουν και να αποστέλουν
στην Τράπεζα της Ελλάδος τον συγκεντρωτικό Πίνακα Ιδίων
Κεφαλαίων και Πληροφοριακών Στοιχείων Δείκτη Κεφαλαιακής
Επάρκειας, που έχει ως εξής :

http://www.bankofgreece.gr/pages/el/supervision/legalf/creditinstituti
ons/supervisionrules/data.aspx
1.Γ.7 Η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.
H ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ A.E. είναι ανώνυμη μη κερδοσκοπική εταιρεία, που

ιδρύθηκε από το σύνολο σχεδόν των Tραπεζών που λειτουργούν στην
Ελλάδα, ο οποίες της ανέθεσαν την ανάπτυξη και τη διαχείριση Aρχείου
Δεδομένων Οικονομικής Συμπεριφοράς, επειδή η πρόσβαση σε ακριβείς
πληροφορίες οικονομικής συμπεριφοράς συμβάλλει στην προστασία της
εμπορικής πίστης και στη μείωση των επισφαλειών προς όφελος του
τραπεζικού συστήματος και των συναλλασσομένων και, έτσι, σύμφωνα
με τον Kανονισμό Eπεξεργασίας Δεδομένων της (KEΔ), η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.
στηρίζει τη λειτουργία της στις αρχές :
• της προαγωγής και προστασίας του θεσμού της τραπεζικής πίστης,
• της εξυγίανσης των οικονομικών συναλλαγών και συνεπώς, της
ομαλής λειτουργίας της αγοράς,
• της συμβολής της στη μείωση των επισφαλειών προς όφελος του
τραπεζικού συστήματος και των συναλλασσομένων,
• της πρόληψης και αποτροπής της απάτης στις τραπεζικές συναλλαγές
και στις συναλλαγές με πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες,
προκειμένου να διασφαλίζεται :
• η προστασία του θεσμού της πίστης και η εξυγίανση των οικονομικών
συναλλαγών,
• η μείωση των επισφαλειών και κατ΄ επέκταση του κόστους
δανεισμού,
• ο περιορισμός της υπερχρέωσης μέσω της ορθής εκτίμησης της
φερεγγυότητας και της πιστοληπτικής ικανότητας των
συναλλασσομένων,
• η μείωση της γραφειοκρατίας και του κόστους για την έγκριση των
χορηγήσεων,
• ο περιορισμός της απάτης στις συναλλαγές που συνεπάγεται
προστασία των Πολιτών και αύξηση της εμπιστοσύνης στην
αγορά,
• η προστασία των Πολιτών που έχουν απολέσει προσωπικά έγγραφα
(ταυτότητα, διαβατήριο) από πιθανές απάτες εις βάρος τους.
Έτσι, η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. εξειδικεύεται στη συγκέντρωση και διάθεση

πληροφοριών οικονομικής συμπεριφοράς για επιχειρήσεις και ιδιώτες,
δεδομένων συγκέντρωσης χορηγήσεων για ιδιώτες και μικρές επιχειρήσεις,
υποθηκών και προσημειώσεων καθώς και στοιχείων που συνδράμουν στην
αποτροπή απάτης στις τραπεζικές συναλλαγές, τα οποία παρέχει μέσω
αξιόπιστων πληροφορικών συστημάτων.
• ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας : http://www.tiresias.gr/
Η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. υποχρεούται να λειτουργεί στη βάση της αρχής του

σεβασμού και της προστασίας των δικαιωμάτων του Πολίτη, καθώς και
στην πιστή εφαρμογή των διατάξεων για την «Προστασία του ατόμου από
την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα» του ν.

2472/97, με τον οποίο ενσωματώθηκαν στην ελληνική νομοθεσία οι διατάξεις
της οδηγίας 95/46/ΕΚ, με αποτέλεσμα τα καταχωρούμενα στο αρχείο της
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΑΕ στοιχεία οικονομικής συμπεριφοράς, να είναι δεδομένα
προσωπικού χαρακτήρα και επομένως, για την επεξεργασία τους, ισχύουν
οι διατάξεις του ν. 2472/97.
Έτσι, η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΑΕ, έχει προσαρμόσει την ανάπτυξη και λειτουργία των
εξής συστημάτων διαχείρισης αρχείων οικονομικής συμπεριφοράς :
• του Συστήματος Αθέτησης Υποχρεώσεων (ΣΑΥ),

• του Συστήματος Δεδομένων Υποθηκών - Προσημειώσεων (ΣΥΠ),
• του Συστήματος Συγκέντρωσης Χορηγήσεων,
• του Συστήματος Καταγγελθεισών Συμβάσεων Επιχειρήσεων
(ΣΚΣΕ) και
• του Συστήματος Ταυτοτήτων/ Διαβατηρίων που έχουν
απωλεσθεί ή κλαπεί (ΣΤΔ),
προκειμένου η προστασία του ατόμου από την επεξεργασία των δεδομένων
αυτών να είναι εξασφαλισμένη.
Για το σκοπό αυτό, η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. έχει γνωστοποιήσει στην Αρχή
Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα τον Κανονισμό
Επεξεργασίας Δεδομένων (KEΔ) του αρχείου της, μετά την έγκριση του
οποίου ενημερώνει σχετικά τους ενδιαφερομένους με τακτικές ανακοινώσεις
της στον Τύπο ενώ, οι αποφάσεις και κανονιστικές πράξεις της Αρχής
Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα που αφορούν στη
λειτουργία της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΑΕ είναι οι εξής :
• 109-31.03.1999, για τις προϋποθέσεις νόμιμης επεξεργασίας του

αρχείου δεδομένων οικονομικής συμπεριφοράς από την ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΑΕ,
• 523-13.10.1999, για τους κανόνες κατηγοριοποίησης Δεδομένων της
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΑΕ κατ’ άρθρο 40 Ν. 3259/2004 (ΦΕΚ Α-149, με το οποίο
τροποποιήθηκε ο χρόνος τήρησης δεδομένων, όπως αυτό
τροποποιήθηκε κ' ισχύει με το αρθρο 70 ν.3746/2009/ΦΕΚ Α-27,
• 86/2002, για το Σύστημα Συγκέντρωσης Χορηγήσεων,
• 06/2006, Γνωμοδότηση της Αρχής για σύσταση και λειτουργία από
την ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. αρχείου επιχειρήσεων των οποίων οι συμβάσεις για
αποδοχή καρτών έχουν καταγγελθεί,
• 11/2006, για τη δημιουργία αρχείου κλαπέντων ή απολεσθένων
διαβητηρίων ή δελτίων ταυτότητας από την ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.,
• Ν. 3746 / 2009, αρθρο 40, Αρχεία δεδομένων Οικονομικής
Συμπεριφοράς και

• Ν. 3816 / 10, άρθρο 4, Επεξεργασία Δεδομένων Οικονομικής
Συμπεριφοράς.
Σύμφωνα με το άρθρο 12 του Ν. 2472/97, κάθε φυσικό πρόσωπο έχει,

σύμφωνα με το άρθρο 12 του Ν. 2472/97, πρόσβαση στο Αρχείο
Δεδομένων της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΑΕ, προκειμένου να γνωρίζει εάν τηρούνται σε
αυτό δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν και, ειδικότερα,
δεδομένα εκ των εξής αρχείων :
• Από το Aρχείο Δεδομένων Oικονομικής Συμπεριφοράς, στο οποίο

περιλαμβάνονται δεδομένα αθέτησης υποχρεώσεων (ΣΑΥ),
υποθηκών-προσημειώσεων (ΣΥΠ) και χορηγήσεων δανείων/καρτών
(ΣΣΧ) για επιχειρήσεις και ιδιώτες ενώ, οι κατηγορίες πληροφοριών
που καταχωρούνται στα ΣΑΥ και ΣΥΠ, είναι οι εξής :
1. ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΑΥ : Aκάλυπτες (σφραγισμένες) επιταγές,
απλήρωτες (κατά τη λήξη τους) συναλλαγματικές, αιτήσεις
πτωχεύσεων, αποφάσεις που απορρίπτουν αιτήσεις
πτωχεύσεων λόγω μη επάρκειας περιουσίας του οφειλέτη (αρ.
6 παρ.2 ν 3588/2007), εξέλιξη αιτήσεων πτωχεύσεων,
κηρυχθείσες πτωχεύσεις, διαταγές πληρωμής,
προγράμματα πλειστηριασμών, κατασχέσεις και
επιταγές προς πληρωμή βάσει του N.Δ. του 1923,
καταγγελίες συμβάσεων καρτών και προσωπικών,
καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων και διοικητικές
κυρώσεις κατά παραβατών φορολογικών νόμων.
2. ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΥΠ : Υποθήκες και προσημειώσεις
υποθηκών
• Από το Aρχείο Δεδομένων Συγκέντρωσης Χορηγήσεων, το οποίο

αποσκοπεί στην παροχή στις τράπεζες πληροφόρησης για την
εκτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας των πελατών τους και,
έτσι, σε αυτό καταχωρούνται πληροφορίες που αφορούν σε ενήμερες
και σε καθυστέρηση οφειλές δανείων καταναλωτικής πίστης
(προσωπικών, καταναλωτικών, ανοιχτών και λιανικής
πρακτόρευσης), πληροφορίες για στεγαστικά δάνεια και
χορηγήσεις πιστώσεων μέσω δικαιώματος υπερανάληψης από
καταθετικό λογαριασμό, τρεχούμενο ή όψεως (overdrafts) και
πιστωτικών καρτών, που οι τράπεζες έχουν χορηγήσει σε πελάτες
τους, χορηγήσεις προς επιχειρήσεις των οποίων ο ετήσιος κύκλος

εργασιών δεν υπερβάινει τα 2.500.000 ευρώ, καθώς και
εταιρικές πιστωτικές κάρτες.
Τα Δεδομένα Συγκέντρωσης Χορηγήσεων διαβιβάζονται
στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. με ηλεκτρονικά μέσα από τα πιστωτικά
ιδρύματα, τις εταιρίες παροχής πιστώσεων και τις εταιρείες έκδοσης
και διαχείρισης καρτών (Φορείς), οι οποίοι χορήγησαν τα σχετικά
δάνεια και πιστωτικές κάρτες ενώ, η ενημέρωση των δεδομένων
που έχουν εισαχθεί στο σύστημα συγκέντρωσης χορηγήσεων,
πραγματοποιείται αποκλειστικά και μόνον με βάση τα σχετικά
στοιχεία που διαβιβάζονται στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε., σε μηνιαία βάση,
από τους άνω Φορείς, οι οποίοι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την
ακρίβεια των δεδομένων και τα δεδομένα συγκέντρωσης
χορηγήσεων διατηρούνται για πέντε (5) χρόνια από την τελευταία
μηνιαία ενημέρωση της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΑΕ από τους φορείς.
Η διαγραφή δεδομένου από το αρχείο πραγματοποιείται μόνο εφόσον

έχει εξοφληθεί η αντίστοιχη οφειλή στο σύνολό της ενώ, στην
περίπτωση δανείου ή πιστωτικής κάρτας για την οποία έχει εκδοθεί
τελεσίδικη δικαστική απόφαση με την οποία βεβαιώνεται ότι το υποκείμενο
δεν ανέλαβε εγκύρως υποχρέωση από το συγκεκριμένο δάνειο ή την
πιστωτική κάρτα, η σχετική πληροφορία του αρχείου ΔΕΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ
παρά μόνο ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ σχετικώς με την ένδειξη «ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ».
Οι πηγές άντλησης των δεδομένων ΣΑΥ είναι οι εξής :
ΠΗΓΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ

Ακάλυπτες (σφραγισμένες) επιταγές
Συναλλαγματικές απλήρωτες κατά τη λήξη
τους
Αιτήσεις Δικαστικής Ρύθμισης Οφειλών
ΤΡΑΠΕΖΕΣ :
Αποφάσεις Δικαστικής Ρύθμισης Οφειλών
Καταγγελίες συμβάσεων χορηγήσεων
καταναλωτικής, στεγαστικής πίστης και
επιχειρηματικής, καταγγελίες συμβάσεων
πιστωτικών καρτών
Αιτήσεις Πτωχεύσεων
ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΑ : Αποφάσεις που απορρίπτουν τις αιτήσεις
πτωχεύσεων λόγω μη επάρκειας περιουσίας

του οφειλέτη
Κηρυχθείσες Πτωχεύσεις
Διαταγές Πληρωμής
Αιτήσεις και αποφάσεις συνδιαλλαγής (αρ.99
επ. Πτωχευτικού Κώδικα)
Προγρ. Πλειστηριασμών Ακινήτων
Προγρ. Πλειστηριασμών Κινητών
ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΑ : Διαταγές Πληρωμής
Αιτήσεις Δικαστικής Ρύθμισης Οφειλών
Αποφάσεις Δικαστικής Ρύθμισης Χρεών
ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ Χρηματοδοτικής
Μίσθωσης, Παροχής
Πιστώσεων, Πρακτορείας Καταγγελίες Συμβάσεων Χορηγήσεων &
Επιχειρηματικών Καταγγελίες Συμβάσεων Χορήγησης
Απαιτήσεων, Έκδοσης & Πιστωτικών Καρτών
Διαχείρισης Πιτωιτικών
Καρτών :
Υποθήκες - Προσημειώσεις Υποθηκών
Υποθηκοφυλακεία /
Τροπές Προσημειώσεων σε Υποθήκες
Κτηματολογικά Γραφεία :
Κατασχέσεις - Επιταγές του Ν.Δ. 1923
Υπουργείο Οικονομίας και
Διοικητικές Κυρώσεις κατά παραβατών
Οικονομικών μέσω της
φορολογικών νόμων
Τράπεζας της Ελλάδος :
Για τις πληροφορίες που διαγράφονται καυ αυτές που συμπληρώνονται

με την ένδειξη «ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ», ισχύουν οι κατωτέρω αναφερόμενες,
κατά περίπτωση, συνθήκες :
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΡΗΣΗΣ

Επιταγές, Συναλλαγματικές 2 χρόνια
Καταγγελίες συμβάσεων
πιστωτικών καρτών, δανείων
2 χρόνια
καταναλωτικής, στεγαστικής
επιχειρηματικής πίστης
3 χρόνια στην περίπτωση
Διαταγές Πληρωμής
εξόφλησης και 10 χρόνια σε κάθε
άλλη περίπτωση
Προγράμματα
Πλειστηριασμώνκινητών και 4 χρόνια
ακινήτων
Κατασχέσεις-Επιταγές του Ν.Δ.
4 χρόνια
1923
Διοικητικές Κυρώσεις του Υπουργείου Οικονομικών 4 χρόνια
Διαγράφονται, είτε με την καταχώρηση της τελικής

πληροφορίας για κήρυξη της πτώχευσης, είτε, εφόσον
ματαιωθεί η σχετική μ' αυτές συζήτηση, μετά 12μηνο
από την ημερομηνία της (ματαιωθείσας) συζήτησης, σε
κάθε δε περίπτωση διαγράφονται στο μήνα εντός του
οποίου συμπληρώνονται 5 έτη από την ημερομηνία
Αιτήσεις Πτωχεύσεων
κατάθεσης αυτών στο αρμόδιο δικαστήριο. Σε
περίπτωση απόρριψης της αίτησης πτώχευσης, λόγω
μη επάρκειας της περιουσίας του οφειλέτη διαγράφεται
η πληροφορία για την αίτηση πτώχευσης, αλλά
καταχωρίζεται στο ΣΑΥ η σχετική πληροφορία, η οποία
διατηρείται σε αυτό για δέκα (10) έτη.
-Οι αιτήσεις για άμεση επικύρωση συμφωνίας
εξυγίανσης και υπαγωγής σε ειδική εκκαθάριση σε
λειτουργία - διαγράφονται μετά τη πάροδο πέντε (5)
ετών από την ημερομηνία κατάθεσης αυτών στο
δικαστήριο
- Σε περίπτωση που εκδοθεί απόφαση επικύρωσης
συμφωνίας συνδιαλλαγής / εξυγίανσης, οπότε η
Αιτήσεις συνδιαλλαγής /εξυγίανσης - Αιτήσεις
πληροφορία για την αίτηση και την επικύρωση της
επικύρωσης συμφωνίας εξυγίανσης
συμφωνίας, διατηρούνται στο αρχείο για χρονικό
διάστημα πέντε (5) ετών από τη λήξη της διάρκειας
ισχύος της συμφωνίας. Σε περίπτωση απόρριψης της
επικύρωσης της συμφωνίας, η πληροφορία για την
αίτηση και τη σχετική απόφαση διατηρούνται στο
αρχείο για πέντε (5) έτη από την ημερομηνία
δημοσίευσης της σχετικής απόφασης.
Οι πληροφορίες για κηρυχθείσες πτωχεύσεις
διαγράφονται από το Αρχείο μετά τη πάροδο δέκα ετών
Κηρυχθείσες Πτωχεύσεις (10) εφόσον οι εργασίες τους δεν συνεχίζονται και σε
κάθε περίπτωση μετά την πάροδο δέκα πέντε (15) ετών
από την κήρυξή τους.
Τροπές Προσημειώσεων σε
Εως ότου εξαλειφθούν
Υποθήκες
Εφόσον επέλθει ο συμβιβασμός (δικαστικός)
Αιτήσεις Δικαστικής Ρύθμισης Οφειλών διατηρούνται στο αρχείο για χρονικό διάστημα τριών
(3)ετών από την εξόφληση των σχετικών οφειλών.

Εφόσον δεν καταλήξουν σε συμβιβασμό, διαγράφονται
από το αρχείο τρία (3) έτη μετά την ημερομηνία
συζήτησης αυτών. Σε περίπτωση παραίτησης του
αιτούντος η σχετική με την αίτηση πληροφορία
διαγράφεται από το αρχείο ενα (1) έτος μετά την
υποβολή της αίτησης.
Διατηρούνται για τρια (3) χρόνια
από την επέλευση της απαλλαγής
(αρ.11 & 1α ν.3869/10) από τα χρέη.
Αποφάσεις Δικαστικής Ρύθμισης
Για τρία (3) χρόνια διατηρούνται
Χρεών
και οι αποφάσεις για την πλήρη
απαλλαγή του οφειλέτη.(αρ.8 & 5
ν.3869/10)
Διατηρούνται στο αρχείο για τρία (3) χρόνια από τη
Διαταγές Απόδοσης Χρήσης Μισθίου Ακινήτου δημοσίευσή τους, μετά την πάροδο των οποίων
διαγράφονται σε κάθε περίπτωση.
Χρόνος Τήρησης Δεδομένων ΣΥΠ

Προσημειώσεις Υποθηκών και
Εως ότου εξαλειφθούν
Υποθήκες

Ο ΑΓΩΓΙΜΟΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ
Η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων
2.Α ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
Από τα ανωτέρω αναλυτικώς εκτεθέντα στο Κεφάλαιο 1ο, προκύπτει με

ασφάλεια ότι :
1. ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΧΡΗΜΑ, ΟΥΤΕ ΔΑΝΕΙΑ

και, έτσι, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες συμβάσεις χορήγησης
πιστωτικών καρτών, που έχουν συναφθεί μεταξύ των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως
αντισυμβαλλόμενο σε σύμβαση χορήγησης πιστωτικής κάρτας, ΔΕΝ
ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ
ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ (806 ΑΚ), έτσι, όπως, αυτές, έχουν κριθεί και
διαμορφωθεί και από την σχετική νομολογία, και ως εκ τούτου,
δεν γεννάται σε βάρος των εδώ εναγόντων και εκ της ανωτέρω αιτίας,
υποχρέωση για απόδοση του «οικείου δανείου» και για καταβολή
τόκων, επειδή οι πιστωτικές κάρτες είναι διακριτές συμβάσεις
παροχής καταναλωτικής πίστης, διαφορετικές από τα δάνεια και
συνίστανται στη δημιουργία λογαριασμού ανακυκλούμενης πίστωσης,
όπου ο κάτοχος της κάρτας δύναται να χρησιμοποιήσει την κάρτα είτε
για αγορές είτε για ανάληψη μετρητών χρημάτων μέχρι ενός
συγκεκριμένου πιστωτικού ορίου, χωρίς να χρειάζεται να καταβληθούν
τα χρήματα άμεσα (βλ. Απόφαση Αριθ. 549/VII/2012, ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ) και, έτσι, συνιστούν ΔΙΑΚΡΙΤΗ ΑΓΟΡΑ σε σχέση
με τα τραπεζικά δάνεια (Βλ. απόφαση Ευρωπαϊκής Επιτροπής
M.5384-BNP PARIBAS/FORTIS, παρ. 42, 43 και 127), επειδή θεωρούνται
ένα ιδιαίτερο χρηματοπιστωτικό εργαλείο αφού, από τις διατάξεις
των άρθρων 713 επ. Α.Κ., σε συνδυασμό προς εκείνες των άρθρων 25-
28 του από 17/7-13/8/1923 Ν.Δ/τος «περί ειδικών διατάξεων επί
ανωνύμων εταιριών», προκύπτει ότι στη, δημιουργούμενη από την
πιστωτική κάρτα τριγωνική σχέση μεταξύ εκδότη, κατόχου και
επιχειρηματία, η μεταξύ του εκδότη της κάρτας και του κατόχου,
σχέση, κατά την περί τούτου βούληση των μερών,
χαρακτηρίζεται ως ΕΜΜΙΣΘΗ ΕΝΤΟΛΗ (αρθρ. 713 επ. Α.Κ.).
Έτσι, εφεξής, για το διαχωρισμό των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων
που αφορούν πιστωτικές κάρτες από από εκείνες που αφορούν
δάνεια, αυτές θα αναφέρονται ως «ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΠΑΡΟΧΗΣ
ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ».
2. ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ και, έτσι, σε όλες

ανεξαιρέτως τις επίδικες συμβάσεις, που έχουν συναφθεί μεταξύ των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη, οι οποίες εκταμιεύθηκαν με την παράδοση
τραπεζικής επιταγής ΧΑΡΙΝ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ (βλ.
Α.Π. 79/2011) στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες ή στους τρίτους
δικαιούχους αυτών, ΔΕΝ ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ
ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ (806 ΑΚ), έτσι, όπως,
αυτές, έχουν κριθεί και διαμορφωθεί και από την σχετική
νομολογία, και ως εκ τούτου, δεν γεννάται σε βάρος των εδώ
εναγόντων και εκ της ανωτέρω αιτίας, υποχρέωση για απόδοση του
«οικείου δανείου» και για καταβολή τόκων, επειδή ΤΟ ΧΟΡΗΓΗΘΕΝ
ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ, αφού η τραπεζική επιταγή
δεν αποτελεί μέσο πληρωμής αλλά ΟΡΓΑΝΟ ΠΛΗΡΩΜΗΣ και, έτσι,
η παράδοσή της δεν συνιστά καταβολή κατά την έννοια του άρθρου
416 ΑΚ, ούτε σε περίπτωση αµφιβολίας θεωρείται δόση ή υπόσχεση
αντί καταβολής κατά τα άρθρα 419 και 421 ΑΚ. Ακόμη, κατά το τρίτο
εδάφιο του άρθρου 6, ν. 5960/1933 περί επιταγών, Η ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ
ΕΠΙΤΑΓΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ, αφού δεν συνιστά κανένα
από τα τρία κατά την Ε.Κ.Τ. νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 αλλά,
επιπροσθέτως, Η ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΧΡΗΜΑ, ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΩΣ ΧΡΗΜΑ Ή ΝΑ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟ
ΧΡΗΜΑ (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 1.Β.7, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΔΕΝ
ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ), εξαντλούμενη κατά τα ανωτέρω σε ένα αξιόγραφο που
ενσωματώνει την έγγραφη υπόσχεση της εκδότριας και,
ταυτόχρονα, πληρώτριας τράπεζας, ότι ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΥΤΗ, και όχι
ο δικαιούχος της τραπεζικής επιταγής, το αναγραφόμενο στο
σώμα αυτής χρηματικό ποσό, αφού με τη γένεση της ενοχής από την
επιταγή δηµιουργείται µόνο ένας εναλλακτικός τρόπος πληρωµής και
για το λόγο αυτό δεν επέρχεται απόσβεση της αρχικής
υποχρεώσεως. Έτσι, ανεξάρτητα από τον τρόπο και τον χρόνο
απόσβεσης της υποχρέωσης καταβολής του δανείσματος, στις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, των οποίων η εκταμίευση πραγματοποιήθηκε
με την παράδοση τραπεζικής επιταγής, ήτοι χάριν καταβολής του
δανείσματος και όχι αντί καταβολής αυτού από τις πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη και έκαστο εξ’ αυτών ανά επίδικη πιστωτικη σύμβαση,
ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ.

3. Κατά το άρθρο 806 ΑΚ (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 1.B.3, ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΔΑΝΕΙΟΥ), με τη σύμβαση του
δανείου :
• ο ένας από τους συμβαλλομένους μεταβιβάζει στον άλλον κατά
κυριότητα χρήματα ή άλλα αντικαταστατά πράγματα και
• ο άλλος συμβαλλόμενος έχει υποχρέωση να αποδώσει άλλα πράγματα,
της ίδιας όμως ποσότητας και ποιότητας.
Έτσι, αντικείμενο του δανείου μπορεί να είναι μόνο χρήματα ή άλλα
αντικαταστά πράγματα, των οποίων η κυριότητα μεταβιβάστηκε στον
οφειλέτη (Εφ. Αιγ. 76/1980, Α.Π. 660/1979), αυτό πρέπει να έχει οικονομική
αξία, ενώ δεν είναι απαραίτητο το πράγμα να είναι αναλωτό (Ειρ. Αργ.
1581/1969), ούτε ενδιαφέρει ο σκοπός, για τον οποίο πρόκεται να
χρησιμοποιηθεί το δάνεισμα (Α.Π. 80/1938).
Η σύμβαση του δανείου είναι σύμβαση παραδοτική και

κατατάσσεται στις λεγόμενες «παραδοτικές» (re) συμβάσεις, καθόσον, για
την κατάρτιση της σύμβασης αυτής δεν αρκεί μόνο συμφωνία των
συμβαλλόμενων, αλλά απαιτείται και παράδοση του πράγματος στον
οφειλέτη, είναι σύμβαση αιτιώδης, με την έννοια, ότι το κύρος της
εξαρτάται από την ύπαρξη και τη νομιμότητα της αιτίας (Φορ. Πρωτ.
Ρόδου 6/1966), είναι σύμβαση ενοχική και υποσχετική, αφού με αυτή ο
ένας από τους συμβαλλόμενους (δανειστής) μεταβιβάζει την κυριότητα
αντικαταστατών πραγμάτων στον άλλο (οφειλέτη), ο οποίος αναλαμβάνει
την υποχρέωση της απόδοσης άλλων πραγμάτων της ίδιας ποσότητας και
ποιότητας και είναι πάντα ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ (Φορ. Πρ. Ροδ. 6/1966).
Έτσι, κατά το νομοθέτη και τη νομολογία, ο προσδιορισμός της

έννοιας και των χαρακτηριστικών του ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ, δηλαδή
αυτού που έχει ως αντικείμενο χρήματα και όχι άλλα αντικαταστατά
πράγματα, εδράζεται στη βάση της ΥΠΑΡΞΗΣ, της ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ, της
ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ και της ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ του χρηματικού
δανείσματος στον οφειλέτη, καθώς και στην παραδοχή ότι ο οφειλέτης
διαθέτει την εκ του νόμου και της δανειακής σύμβασης ελευθερία και
δικαιοπρακτική δυνατότητα να αποδόσει στην τράπεζα ΑΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ,
ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ.

Από τα ανωτέρω καθίσταται σαφές ότι, τόσο ο νομοθέτης, όσο και η
νομολογία, αντιλαμβάνονται και προσδιορίζουν το χρηματικό δάνειο,
ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ, ως την πίστωση εκείνη που χορηγείται ΜΟΝΟΝ από το
ΧΡΗΜΑ ΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ που διαθέτει η τράπεζα στο
ενεργητικό της, τα οποία αυτή ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΕΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ στον
οφειλέτη κατά την εκταμίευση του δανείου, με την παράδοση σε αυτόν
ρευστού, διαθέσιμου χρήματος εκ του ενεργητικού της, ήτοι χρήματος
κερμάτων, τραπεζογραμματίων και καταθέσεων της σε άλλες
τράπεζες (Μ1, Μ2, Μ3) και, έτσι, ο οφειλέτης, νομίμως αναλαμβάνει την
υποχρέωση να αποδόσει στην τράπεζα άλλα χρήματα, της ίδιας ποσότητας
και ποιότητας με αυτά του χρηματικού δανείσματος που έλαβε, ήτοι
αναλαμβάνει την υποχρέωση να επιστρέψει στην τράπεζα άλλα κέρματα και
τραπεζογραμμάτια ή να μεταφέρει σε αυτήν διαθέσιμα πιστωτικά υπόλοιπα
καταθέσεών του στην ίδια την πιστώτρια ή σε άλλες τράπεζες. Έτσι, ο
νομοθέτης και η νομολογία, αντιλαμβάνονται και προσδιορίζουν
ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ την έννοια του χρηματικού δανείου, ΜΟΝΟΝ ΩΣ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΧΟΡΗΓΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚΤΑΜΙΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΟΦΕΙΛΕΤΗ, ήτοι
κατά τα νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3, ήτοι ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟΝ ΟΦΕΙΛΕΤΗ ΤΗΣ ΝΟΜΗΣ
ΚΕΡΜΑΤΩΝ ‘Η/ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΩΝ Ή/ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ
ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΑΙ
ΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΑΥΤΟΥ.
Έτσι, ο νομοθέτης και η νομολογία αντιλαμβάνονται και

προσδιορίζουν την έννοια του χρηματικού δανείου με την περιοριστική
ΠΑΡΑΔΟΧΗ ότι, όταν εκταμιεύεται το ποσό του χρηματικού δανείσματος
στον οφειλέτη και χρεώνεται αντίστοιχα ο οικείος λογαριασµός χορηγήσεων
της ομάδας 2 του κλαδικού λογιστικού σχεδίου των τραπεζών, ο αντίστοιχος
λογαριασμός που πιστώνεται ισόποσα, αφού το δάνεισμα είναι χρηματικό,
είναι : (α) είτε ο λογαριασμός 38.00 του ταμείου, αφού μόνο από το ταμείο
μπορεί να παραδοθεί νομισματοποιημένο, νόμιμο χρήμα, δηλαδή κέρματα και
τραπεζογραμμάτια ευρώ στον οφειλέτη κατά την εκταμίευση και (β) είτε
οποιοσδήποτε άλλος λογαριασμός ρευστών διαθεσίμων εκ του ενεργητικού
της πιστώτριας τράπεζας, όπως, ενδεικτικά, ο οποιοσδήποτε λογαριασμός
καταθέσεων της πιστώτριας τράπεζας σε άλλη τράπεζα.
Στην πραγματικότητα, όμως, κατά τα αναλυτικώς εκτεθέντα στο
Κεφάλαιο 1.Β.4, υπό τον τίτλο «Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ», όταν εκταμιεύθηκαν όλα
ανεξαιρέτως τα δανείσματα των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, σε όλους

ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστον εξ’ αυτών,
σύμβαση προς σύμβαση και, έτσι χρεώθηκαν αντιστοίχως οι οικείοι
λογαριασµόί χορηγήσεων της ομάδας 2 του κλαδικού λογιστικού σχεδίου των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, οι αντίστοιχοι λογαριασμοί που
πιστώθηκαν ισόποσα, δεν ήταν : (α) ΟΥΤΕ ο λογαριασμός 38.00 του
ταμείου και (β) ΟΥΤΕ οποιοσδήποτε άλλος λογαριασμός ρευστών
διαθεσίμων του ενεργητικού τους, όπως, ενδεικτικά, ο οποιοσδήποτε
λογαριασμός καταθέσεων εκάστης εκ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
σε άλλη τράπεζα. Έτσι, ο μόνος λογαριασμός αυτών που πιστώθηκε, σε όλες
ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, ήταν ο λογαριασμός
παθητικού των δανειακών κεφαλαίων των καταθέσεων πελατείας της
ομάδας 5 του κλαδικού λογιστικού τους σχεδίου, που τηρείται υπό τον
κωδικό αριθμό 51.00 και, έτσι, η αντίστοιχη λογιστική εγγραφή της
χορήγησης και της δήθεν εκταμίευσης, όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων δανεισμάτων, ήταν ΣΥΜΨΗΦΙΣΤΙΚΗ και όχι ΤΑΜΕΙΑΚΗ, με
αποτέλεσμα, κατά το ανωτέρω παράδειγμα του Κεφαλαίου 1.Β.4, υπό τον
τίτλο «Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ
ΤΡΑΠΕΖΕΣ», όλα ανεξαιρέτως τα άρθρα των συμψηφιστικών λογιστικών
εγγραφών που καταχωρήθηκαν κατά ΚΒΣ για τη χορήγηση όλων
ανεξαιρέτως των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ήταν,
σύμβαση προς σύμβαση, τα εξής :
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ΧΡΕΩΣΗ
ΠΙΣΤΩΣΗ
51.00 Καταθέσεις
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Έτσι, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις,
επειδή το δάνεισμα χορηγήθηκε ΣΥΜΨΗΦΙΣΤΙΚΑ και ΔΕΝ
ΕΚΤΑΜΙΕΥΘΗΚΕ ΤΑΜΕΙΑΚΑ Ή ΕΣΤΩ ΜΕ ΠΙΣΤΩΣΗ ΑΛΛΟΥ
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ
(5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ (πχ λογαριασμών καταθέσεων αυτών σε
άλλες τράπεζες), αυτό δεν συγκροτήθηκε κατά την έννοια του άρθρου 806 ΑΚ
και των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ,
κατά την έννοια του ισχύοντος νομοκανονιστικού πλαισίου, αφού αυτό δεν
συγκροτήθηκε στα ρευστά χρηματικά διαθέσιμα του ενεργητικού τους, αλλά,
αντιθέτως, το δάνεισμα αυτό συγκροτήθηκε στο λογιστικό, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ
ΜΟΝΟ ΧΡΗΜΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, που δημιούργησαν κυριολεκτικά
από το μηδέν οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, καταστρατηγώντας κατά
τα ανωτέρω ((βλ. σχετικά Κεφάλαιο 1.Β.4, Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ) την έννοια του

κλασματικού αποθέματος και της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως
τροποποιήθηκε από την απόφαση &ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ
2626/29.7.2010. Έτσι, το δάνεισμα αυτό, ουδέποτε προήλθε, σύμβαση
προς σύμβαση, από άρθρο ταμειακής λογιστικής εγγραφής, με πίστωση
του λογαριασμού ταμείου υπό τον κωδικό αριθμό 38.00 ή
οποιουδήποτε άλλου λογαριασμού ρευστών διαθεσίμων του
ενεργητικού των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αλλά, αντιθέτως,
όπως αποδεικνύεται με τον πανηγυρικότερο τρόπο, από τα ίδια τα έγγραφα
των αντιδίκων μας, ήτοι από τις λογιστικές εγγραφές που αυτές
καταχώρησαν κατά ΚΒΣ στα βιβλία που τηρούν κατά το κλαδικό τους
λογιστικό σχέδιο, το δάνεισμα αυτό δημιουργήθηκε, σύμβαση προς
σύμβαση, κυριολεκτικά από το μηδέν, ήτοι χωρίς να συγκροτείται και
να αντικρύζεται με αντίστοιχα ρευστά διαθέσιμα νομισματικά μεγέθη
των ενεργητικών τους, με την καταχώρηση άρθρων συμψηφιστικών
λογιστικών εγγραφών και, έτσι, με πίστωση των δανειακών κεφαλαίων των
παθητικών τους και, ειδικότερα, των λογαριασμών καταθέσεων πελατείας
που τηρούνται υπό τον κωδικό αριθμό της ομάδας 51.00 του κλαδικού
λογιστικού τους σχεδίου, με αποτέλεσμα, έτσι, όλα ανεξαιρέτως τα
επίδικα δανείσματα, να έχουν συγκροτηθεί, αντί σε ΧΡΗΜΑ, σε
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, με την ίδια ακριβώς μεθόδευση που περιγράφεται από
την Τράπεζα της Αγγλίας, στην πρόσφατη έκδοση του τετράμηνου
ενημερωτικού της δελτίου μηνός Μαρτίου 2014, υπό τον τίτλο «Money
creation in the modern economy», όπου ρητά αναφέρει ότι : «οι βασικές
απόψεις των περισσοτέρων ανθρώπων, σε σχέση με το νομισματικό μας
σύστημα, είναι εντελώς εσφαλμένες. Ειδικότερα, τα χρήματα χωρίς αντίκρισμα,
τα οποία χρησιμοποιούμε σήμερα, δεν είναι τίποτα άλλο, από «υποσχετικές
πληρωμών» ενώ οι εμπορικές τράπεζες τα δημιουργούν από το πουθενά,
με το πάτημα ενός κουμπιού, απλά και μόνο με την παροχή δανείων.
Πολιτών, από το ότι γίνονται αποδεκτά από τους ανθρώπους, για την
ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών».
Όμως, ο νομοθέτης και η νομολογία, δεν αντιλαμβάνονται και δεν θα

μπορούσαν άλλωστε να αντιλαμβάνονται και να προσδιορίζουν το χρηματικό
δάνειο υπό την ανήθικη, παράνομη και νομικά και κοινωνικά απαράδεκτη
αυτή έννοια της κατά τα ανωτέρω καταστρατήγησης του κλασματικού
αποθέματος και της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε από την
ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009, την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και
την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, επειδή, έτσι, θα νομιμοποιούσαν την αθέμιτη,
κερδοσκοπική και προδήλως τοκογλυφική αντιστροφή του μηχανισμού

λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και του πιστωτικού κύκλου, από
ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ
ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ
ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, επειδή αυτό έχει ως αποτέλεσμα, αντί το χρήμα
να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που, όμως, είναι
κατά τα ανωτέρω μόνο λογιστικό και, έτσι, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ. Έτσι, εν
προκειμένω, επειδή τα νομισματικά μεγέθη του λογαριασμού παθητικού υπό
τον κωδικό αριθμό 51.00 (ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ) των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων, που συγκροτήθηκαν κατά την πίστωση της χορήγησης
όλων ανεξαιρέτως των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
κατά την ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει,
συνιστούν για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες ΔΑΝΕΙΑΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ,
που συγκροτούνται στα ίδια τα δανείσματα των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, με αποτέλεσμα, έτσι, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, δια των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, να έχουν
δανειστεί, αντί για ΧΡΗΜΑ, την ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ που συγκρότησαν,
κατά λογιστικό μόνο τρόπο στα κατά ΚΒΣ βιβλία τους οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι η χρηματοοικονομική

επιστήμη και όλη ανεξαιρέτως η σχετική βιβλιογραφία, ελληνική και διεθνής,
αναφέρουν επίσημα τις τράπεζες ως «ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ», τις χορηγήσεις
ως «ΠΙΣΤΩΣΕΙΣ» ή «ΠΙΣΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ», τις αντίστοιχες συμβάσεις ως
«ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ» και τους δανειολήπτες ως «ΠΙΣΤΟΥΧΟΥΣ», ενώ
ακόμη και η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος αναφέρεται ως
«ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ» και η αξιολόγηση του δανειολήπτη
ως «ΠΙΣΤΟΛΗΠΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ», επειδή, οι τράπεζες, ενώ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ
ΧΡΗΜΑ από τις αγορές και τους καταθέτες τους, έχουν την δυνατότητα
και την ευχέρεια, αντί του χρήματος που αγοράζουν, να ΠΩΛΟΥΝ
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ στους δανειολήπτες.
Εν προκειμένω, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών

συμβάσεων, σύμβαση προς σύμβαση και ανά εδώ ενάγονα ως δανειολήπτη, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ανέλαβαν, ρητά και
κατηγορηματικά, την κατ’ άρθρο 806ΑΚ συμβατική υποχρέωση να
δανείσουν, σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
το νομισματικό μέγεθος του χρήματος που, κατά το ισχύον
νομοκανονιστικό πλαίσιο, συγκροτείται, κατά ποσότητα και ποιότητα,
περιοριστικά και μόνο στα νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 των
ρευστών διαθεσίμων του ενεργητικού τους, ήτοι σε κέρματα,

τραπεζογραμμάτια και πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων, εκάστης εξ’
αυτών, σε άλλες τράπεζες.
Όμως, αντίθετα προς την ανωτέρω, θεμελιώδη συμβατική τους

υποχρέωση, αυτές, όπως αποδεικνύεται πέρα πάσης αμφιβολίας από το
ίδιο το κλαδικό τους λογιστικό σχέδιο, τα βιβλία ΚΒΣ που τηρούν, τα έγγραφα
των αντίστοιχων λογιστικών τους εγγραφών και τις οικονομικές τους
καταστάσεις, ήτοι από τα έγγραφα των ίδιων των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΤΟ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ
ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ Ή ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ
ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ
ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑ ΚΒΣ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΒΑΣΗ
ΤΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗΣ ΤΟΥΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ.
Δεν θα διαφύγει άλλωστε της προσοχής Σας ότι, καθ’ ον τρόπο

αποδεικνύεται από το ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 2.Β.
ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ», οι πέντε(5)
πρώτες εδώ εναγόμενες κατέφυγαν στην ανωτέρω μεθόδευση ενσυνείδητα,
με πρόθεση και με την ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΝΩΣΗ ότι, όπως αποδεικνύεται πέρα
πάσης αμφιβολίας από τα ίδια τα οικονομικά και νομισματικά μεγέθη των
δημοσιευμένων ισολογισμών τους, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΥΤΕΣ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΣΤΑ
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΕΤΣΙ ΝΑ ΤΑ
ΔΑΝΕΙΣΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΕΠΑΡΚΩΣ
ΑΝΤΙΚΡΥΖΟΜΕΝΑ ΜΕ ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ, ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΡΕΥΣΤΑ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, όπως αυτά προσδιορίζονται από το
κανονιστικό πλαίσιο του δείκτη ελάχιστων ρευστών διαθεσίμων της ΠΔ/ΤΕ
την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010. Και
αυτό, επειδή, ακόμη και η ρευστότητα που άντλησαν, καθόλο το διάστημα
από την 01/01/2002, μέχρι και την 31/12/2012, από την διατραπεζική
αγορά, έχει ήδη συνυπολογιστεί στα ρευστά διαθέσιμα του ενεργητικού τους
και έχει, ως εκ τούτου, προσμετρηθεί αντιστοίχως στον δείκτη ελάχιστων
ρευστών διαθεσίμων της ΠΔΤΕ 2560/01.04.2005, που έπρεπε αυτές ανά
πάσα στιγμή να διαθέτουν και, έτσι, έχει ήδη συνυπολογιστεί και
συμπεριληφθεί στα στοιχεία των οικονομικών τους καταστάσεων, που
δημοσιεύονται κατά τα ανωτέρω στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΑΕ, καθ’ ον τρόπο
περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 2.Β. ΠΙΝΑΚΕΣ
ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ». Έτσι, αποδεικνύεται

πέρα πάσης αμφιβολίας ότι, ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΠΟΥ ΑΝΤΛΗΣΑΝ ΟΙ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΑΓΟΡΑ, καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου από
01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, το πραγματικό χρήμα του συνολικού
νομισματικού μεγέθους των ρευστών τους διαθεσίμων (Μ1, Μ2, Μ3), ήταν σε
κάθε περίπτωση, ανά εδώ εναγόμενη και κατά χρήση, σταθερά και σε κάθε
χρονική στιγμή, μικρότερο του 9% και, στις περισσότερες των περιπτώσεων,
ανά εδώ εναγόμενη και χρήση, κατά μέσο όρο, μικρότερο ακόμη και του 5%,
και, έτσι, αυτές, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΣΤΑ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ,
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΕΤΣΙ, ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΣΟΥΝ, ΤΑ ΡΕΥΣΤΑ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, αλλά, επιπροσθέτως, αυτές ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ,
ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΧΡΗΣΗ, ΟΥΤΕ ΑΚΟΜΗ ΤΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΥ
ΠΛΑΙΣΙΟΥ (ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, κλπ) ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ ΔΕΙΚΤΗ
ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ, τουλάχιστον 15%, μέχρι την
31/03/2005 και τουλάχιστον 20% εφεξής, με αποτέλεσμα, έτσι, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΟΥΤΕ ΑΚΟΜΗ ΤΑ ΕΚ ΤΟΥ
ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΡΕΥΣΤΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΠΟΥ
ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΝΟΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥΣ. Έτσι, ακόμη και
αν αυτές ήθελαν να συγκροτήσουν τα δανείσματα των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων στο πραγματικό χρήμα ρευστών διαθέσιμων περιουσιακών
στοιχείων των ενεργητικών τους (Μ1, Μ2, Μ3), αυτό, κατά τα ανωτέρω,
ΗΤΑΝ ΠΡΟΔΗΛΩΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ.
Ακόμη – άκουσον, άκουσον (!!!) - οι πέντε (5) πρώτες εδώ

εναγόμενες, αντίθετα προς τις συμβατικές υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΑΝΤΙ ΝΑ
ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΟΥΝ ΚΑΤΑ 806ΑΚ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ
ΧΟΡΗΓΗΘΕΝΤΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΩΣ
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙ ΙΔΙΕΣ, με την
αυτόματη υπαγωγή, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων δανεισμάτων, σύμβαση
προς σύμβαση, στο νομικό καθεστώς της ΑΝΩΜΑΛΗΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ,
αφού τα δανείσματα αυτά πιστώθηκαν κατά τα ανωτέρω σε λογαριασμούς
καταθέσεων της ομάδας 5 (Κωδ 51.00) του παθητικού τους, τις λεγόμενες
«καταθέσεις πελατείας». Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, σε όλες
ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές σύμβασεις, ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη, αντί να μεταβιβάσουν κατά 806ΑΚ την κυριότητα του
δανείσματος στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, στην πραγματικότητα,
τους έπεισαν εν αγνοία τους, με την υπογραφή τους σε κάθε πιστωτική
σύμβαση, να συνομολογήσουν την ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ ΟΛΩΝ
ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ

ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΣΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ,
αφού, αυτοί, με την κατά τα ανωτέρω υπογραφή τους, συνομολόγησαν,
χωρίς να το γνωρίζουν, την πίστωση του εκάστοτε χορηγούμενου επίδικου
δανείσματος, σύμβαση προς σύμβαση, σε λογαριασμό καταθέσεων της
ομάδας 5 (Κωδ. 51.00) του παθητικού των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων. Επειδή, όμως, κατά την πάγια νομολογία ΑΠ, η πάσης φύσης
τραπεζική κατάθεση φέρει τον χαρακτήρα της ΑΝΩΜΑΛΗΣ
ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ και, συνεπώς, έχει επ΄ αυτής εφαρμογή η διάταξη του
άρθρου 830 παρ. 1 εδ. β΄ του ΑΚ, εν προκειμένω, έχει εφαρμογή η περί
δανείου η διάταξη του άρθρου 806 ΑΚ, κατά την οποία, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, με την ως άνω μεθόδευση, απέκτησαν οι ίδιες
την κυριότητα όλων ανεξαιρέτως των επίδικων δανεισμάτων.
Εν κατακλείδι, με την κατά τα ανωτέρω μεθόδευση της

καταστρατήγησης της έννοιας του κλασματικού αποθέματος και της ΠΔ/ΤΕ
την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 και
την δι αυτής αθέμιτη, κερδοσκοπική και προδήλως τοκογλυφική αντιστροφή
του μηχανισμού της τραπεζικής λειτουργίας τους και του πιστωτικού τους
κύκλου, ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ
ΤΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, που είχε ως αποτέλεσμα, αντί το χρήμα να
παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που, όμως, είναι
κατά τα ανωτέρω μόνο λογιστικό και, έτσι, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ και, ακόμη, με την
κατά τα ανωτέρω, αδιαμφισβήτητη και ομολογημένη από τα ίδια τα έγγραφά
τους πρακτική των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, με την συνομολόγηση
κάθε επίδικης πιστωτικής σύμβασης και την ως άνω χορήγηση όλων
ανεξαιρέτως των αντιστοίχων δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, πριν ακόμη καταστούν οφειλέτες,
κατέστησαν, το πρώτον, ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ, δανειστές και, έτσι,
πιστωτές των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων (!!!) και, μάλιστα,
για τα ίδια τα δανείσματα (!!!) που αυτές τους χορήγησαν δια των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ήτοι, εν τέλει, ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ
ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΕΣ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5)
ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ ΤΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΩΣ ΚΑΤΑΘΕΤΕΣ (!!!).
Δεν θα διαφύγει άλλωστε της προσοχής Σας το πρωτοφανές

παράδοξο ότι, κατά τα ανωτέρω, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, με
όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και την δι αυτών
χορήγηση των αντιστοίχων δανεισμάτων στους εδώ ενάγοντες ως

δανειολήπτες, σύμβαση προς σύμβαση, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕΙΩΣΟΥΝ ή, έστω, ΝΑ
ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΑ ΤΑ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ, δηλαδή την
ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ τους, τελικά τα ΑΥΞΗΣΑΝ (!!!), με τις ως άνω, κατά ΚΒΣ,
λογιστικές εγγραφές που πραγματοποίησαν οι ίδιες στους λογαριασμούς της
ομάδας 2 των ενεργητικών τους, ήτοι των απαιτήσεων τους από τις εδώ
επίδικες πιστώσεις που χορήγησαν κατά τα ανωτέρω, τροφοδοτώντας την
εκτενώς επεξηγηθείσα κατά τα ανωτέρω ((βλ. σχετικά Κεφάλαιο 1.Β.4, Ο
ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ
ΤΡΑΠΕΖΕΣ) φούσκα δανείων και καταθέσεων, με την οποία αύξησαν
ισόποσα τα ενεργητικά τους, ήτοι την περιουσία τους. Έτσι,
αποδεικνύεται πέρα πάσης αμφιβολίας, από τα ίδια τα έγγραφα των
αντιδίκων μας, ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, αντίθετα προς τις
συμβατικές υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΧΡΗΜΑ Ή ΑΛΛΑ
ΡΕΥΣΤΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ Ή ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, σύμβαση
προς σύμβαση, επειδή, αν το είχαν πράξει, ΤΑ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ, ΗΤΟΙ Η
ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ, ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΙΣΟΠΟΣΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ή,
έστω, ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΑ και ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ,
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΞΗΘΕΙ (!!!), όπως εν
προκειμένω.
Το ανωτέρω δε, πρωτοφανές παράδοξο, προσκρούει όχι μόνο στη

λογική του νομοθέτη και της νομολογίας, αλλά ακόμη και στην κοινή λογική
του μέσου ανθρώπου, αφού, εν προκειμένω, καθιστά ΝΟΜΟΤΕΧΝΙΚΑ
ΑΔΥΝΑΤΗ, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, την
εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 806ΑΚ, έτσι, όπως, αυτές, έχουν
κριθεί και διαμορφωθεί και από την σχετική νομολογία, επειδή, η
θεμελιώδης προϋπόθεση της μεταβίβασης της κυριότητας του χρήματος ή
των άλλων αντικαταστατών πραγμάτων του δανείσματος ή, έστω, ακόμη, η
μεταφορά και ενσωμάτωση αυτού στην περιουσία του δανειολήπτη, είναι
ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ, καθόσον αφήνει αναπάντητο στον Δικαστή το
αυτονόητο ερώτημα «ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΑΥΞΑΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ
ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΤΡΙΤΟ
ΠΟΥ, ΑΝΤΙ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΤΙΜΗΜΑΤΟΣ, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ
ΤΟΥ ΑΠΟΔΟΣΕΙ, ΟΧΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ
ΙΔΙΑΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ;;;». Έτσι, εν προκειμένω, ΕΙΝΑΙ
ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ έστω και η νομολογιακή προϋπόθεση, κατά
την οποία, γίνεται δεκτό ότι, για την κατάρτιση έγγυρης σύμβασης δανείου,
δεν απαιτείται η μεταβίβαση της κυριότητας των πραγμάτων που αποτελούν
το αντικείμενο του δανείου, όπως ρητά απαιτείται κατά 806ΑΚ, αλλά, ότι,

ΑΡΚΕΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΝΑ ΠΕΡΙΕΡΧΕΤΑΙ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΤΗ (ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗ), ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ (βλ. Απ.
Γεωργιάδη, Ενοχικό Δίκαιο, Ειδικό Μέρος, τόμος Ι (2004), σελ. 577, βλ. και
Βαθρακοκοίλη, ΕιρΝομΑΚ, τόμος Γ, ημιτόμος Γ’, σελ. 354), επειδή, όπως
αποδείχθηκε κατά τα ανωτέρω, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΗΛΘΕ ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ και, έτσι, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΑ ΕΔΩ ΕΠΙΔΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ
ΠΕΡΙΗΛΘΑΝ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, αφού, με τις κατά τα ανωτέρω λογιστικές πιστώσεις των
λογαριασμών καταθέσεων της ομάδας 5 (Κωδ. 51.00) του κλαδικού
λογιστικού σχεδίου όλων ανεξαιρέτως των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, όλα ανεξαιρέτως τα κατά τα ανωτέρω πιστωθέντα επίδικα
δανείσματα, υπαγόμενα αυστηρά στο καθεστώς της ανώμαλης
παρακαταθήκης, μεταβιβάστηκαν κατά κυριότητα και, έτσι, περιήλθαν,
ρητά και κατηγορηματικά, στις περιουσίες των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, αντί να περιέλθουν, όπως απαιτείται κατά τα ανωτέρω, στις
αντίστοιχες περιουσίες των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες. Έτσι, εν
προκειμένω, είναι λανθάνουσα η εκτίμηση ότι, οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, επαύξησαν δήθεν την περιουσία τους με τα πράγματα
(947επ.ΑΚ) των εδώ επίδικων δανεισμάτων, καθόσον, στα ενεργητικά των
περιουσιών τους που αυξήθηκαν, αντιστοιχούν ισόποσες χρεώσεις, ήτοι
υποχρεώσεις, των αντιστοίχων αξιών των κατά τα ανωτέρω χορηγηθέντων
σε αυτούς δανεισμάτων, δηλαδή των αρχικών κεφαλαίων των εδώ επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων. Εξ’ ου και η εν γένει συλλογιστική της
ανυπόστατης τοκοφόρου δικαιοπραξίας (βλ. δάνειο) και το
συνακόλουθο αίτημα για απομείωση μεν της οφειλής επί του
ονομαστικού δε αρχικού κεφαλαίου πίστωσης (βλ. άτοκο δάνειο).
Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο, με όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις και την αντίστοιχη χορήγηση όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων δανεισμάτων, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, αντί να
μειώσουν ή, έστω, να διατηρήσουν αμετάβλητα τα ενεργητικά και, έτσι, τις
περιουσίες τους, αντιθέτως, ΤΑ ΑΥΞΗΣΑΝ, επιτυγχάνοντας το οικονομικό
αποτέλεσμα της διατήρησης των εδώ επίδικων δανεισμάτων στις περιουσίες
τους, ενώ, αντιθέτως, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΕΤΥΧΑΝ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, επειδή, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΠΕΡΙΗΛΘΑΝ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ, ΕΤΣΙ,
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ ΔΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΝ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ.

Ταυτόχρονα, όμως, δια των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, όλοι
ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ανά επίδικη πιστωτική
σύμβαση, ανέλαβαν την υποχρέωση να επιστρέψουν στις πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, για την εξόφληση των δανεισμάτων των κατά τα ανωτέρω
χορηγηθεισών σε αυτούς πιστώσεων, πραγματικά ΜΟΝΟ χρήματα, δηλαδή
ΜΟΝΟ κέρματα, τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα πιστωτικά υπόλοιπα των
τραπεζικών τους καταθέσεων, ήτοι ΜΟΝΟ ΡΕΥΣΤΟ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΧΡΗΜΑ, το
οποίο, όμως, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΕΙΔΕΣ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ με την ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ
ΠΙΣΤΗ του δανείσματος που τους χορηγήθηκε, αφού αυτή δεν
συγκροτήθηκε κατά την χορήγηση και την εκταμίευσή της σε κάποια από τις
ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, ήτοι σε κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις.
Έτσι, εν προκειμένω :
• επειδή ΟΙ ΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ

ΟΜΑΔΑΣ 5 (Κωδ 51.00) ΣΤΑ ΠΑΘΗΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ
ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ, ΠΟΥ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΥΠΑΓΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΓΙΑ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΠ ΣΤΟ
ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΗΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ και
• επειδή οι πιστώσεις αυτές ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ, ΔΕΝ

ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΡΕΥΣΤΑ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΩΝ
ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ, κατά την έννοια των
νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, ήτοι σε κέρματα και
τραπεζογραμμάτια ή, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ2
και Μ3, σε ρευστά διαθέσιμα υπόλοιπα των καταθέσεων που τηρούν οι
πέντε (5) πρώτες εναγόμενες σε άλλες τράπεζες, αλλά, αντιθέτως, όλες
ανεξαιρέτως οι εδώ επίδικες πιστώσεις συγκροτήθηκαν, αντί σε χρήμα,
στο ίδιο το μη χρηματικό δάνεισμα της τραπεζικής πίστης των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ πέρα πάσης αμφιβολίας, ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ

ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ, ότι, σε όλες ανεξαιρέτως τις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, ανά εδώ εναγόμενη και ενάγοντα ως
δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, ΔΕΝ ΠΛΗΡΟΥΝΤΑΙ οι θεμελιώδεις
προϋποθέσεις των διατάξεων του άρθρου 806 ΑΚ έτσι, όπως, αυτές,
έχουν κριθεί και διαμορφωθεί και από την σχετική νομολογία,
προκειμένου οι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις να μπορούν να

εκληφθούν και να χαρακτηριστούν από το Δικαστήριό Σας ως
συμβάσεις χρηματικών δανείων, αφού : (α) αντικείμενο του χρηματικού
δανείου μπορεί να είναι μόνο χρήματα των οποίων η κυριότητα
μεταβιβάστηκε στον οφειλέτη, (β) η σύμβαση του χρηματικού δανείου
πρέπει να είναι σύμβαση παραδοτική, καθόσον κατατάσσεται στις
λεγόμενες «παραδοτικές» (re) συμβάσεις, αφού, για την κατάρτιση της
σύμβασης αυτής δεν αρκεί μόνο συμφωνία των συμβαλλόμενων, αλλά
απαιτείται και παράδοση του χρήματος στον οφειλέτη και (γ) η
σύμβαση του χρηματικού δανείου είναι σύμβαση ενοχική και υποσχετική,
αφού με αυτήν, ο ένας από τους συμβαλλόμενους (δανειστής) μεταβιβάζει
την κυριότητα χρημάτων στον άλλο (οφειλέτη), ο οποίος αναλαμβάνει την
υποχρέωση της απόδοσης άλλων χρημάτων της ίδιας ποσότητας και
ποιότητας.
Έτσι, εν προκειμένω, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές

σύμβασεις, δεν πληρούνται οι κατά το νομοθέτη και τη νομολογία
προϋποθέσεις περί προσδιορισμού της έννοιας και των
χαρακτηριστικών του ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ, δηλαδή αυτού που έχει ως
αντικείμενο ΜΟΝΟ ΧΡΗΜΑΤΑ και όχι άλλα αντικαταστατά πράγματα, και
εδράζεται στη βάση της ΥΠΑΡΞΗΣ, της ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ, της ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ και της ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ του χρηματικού ΜΟΝΟ δανείσματος
στον οφειλέτη, καθώς και στην παραδοχή ότι ο οφειλέτης διαθέτει την εκ του
νόμου και της δανειακής σύμβασης ελευθερία και δικαιοπρακτική δυνατότητα
και ικανότητα να αποδόσει στην τράπεζα ΑΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΣ
ΙΔΙΑΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να εκλείπει μια ακόμη απαραίτητη

προϋπόθεση για την υπαγωγή των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων στις
διατάξεις του άρθρου 806 ΑΚ, έτσι, όπως, αυτές, έχουν κριθεί και
διαμορφωθεί και από την σχετική νομολογία, αφού, σύμφωνα με το άρθρο
1034 ΑΚ, για τη μεταβίβαση της κυριότητας κινητού, επομένως και χρήματος,
απαιτείται παράδοση της νομής του πραγματος που συγκροτεί το
δάνεισμα της δανειακής σύμβασης, από την τράπεζα, στον οφειλέτη, και
συμφωνία των δύο μερών ότι μετατίθεται η κυριότητά του, πράγμα εν
προκειμένω ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ, αφού, ως παράδοση της νομής, νοείται η
επερχόμενη σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 976-978 ΑΚ, κατά τις
οποίες δεν αρκεί να είναι ο εκποιών νομέας ή κάτοχος, αλλά πρέπει να
μεταβιβάζει στον αποκτώντα τη φυσική εξουσία του πράγματος. Έτσι,
επειδή οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’αυτών, αντίθετα
προς τις συμβατικές υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια όλων ανεξαιρέτως των

επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ την
κυριότητα του δανείσματος στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
αλλά, αντιθέτως, ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ήτοι στην
ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ τους, και επειδή, για την κτήση της κυριότητας του χρηματικού
δανείσματος, δεν αρκεί μόνον η μεταβίβαση αυτού, αλλά, επιπροσθέτως και
η παράδοση της νομής του χρήματος του δανείσματος, πρέπει δηλαδή ο
καλόπιστος δανειολήπτης να αποκτά συγχρόνως και την κατοχή του
χρηματικού δανείσματος, ώστε να ασκεί σωματική εξουσία πάνω σε αυτό,
ΠΡΑΓΜΑ, σε κάθε περίπτωση, ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΑΫΛΟ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΠΟΥ
ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, αφού
αυτό, όχι μόνο δεν συγκροτείται σε φυσική μορφή, ήτοι σε κέρματα και
τραπεζογραμμάτια, όπως αντιστοίχως τα ρευστά διαθέσιμα του νομισματικού
μεγέθους Μ1, ούτε ακόμη στην μορφή της πίστωσης λογαριασμών
καταθέσεων του ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ, των νομισματικών μεγεθών Μ2 και Μ3 των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αλλά, επίσης, αυτό (το δάνεισμα)
μεταβιβάστηκε κατά κυριότητα και, έτσι, ενσωματώθηκε στις περιουσίες των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, με αποτέλεσμα, έτσι, να μην είναι
δυνατή, να μην χωρεί και να μη νοείται, ούτε η παράδοση της νομής
του επίδικου δανείσματος στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ούτε
η από αυτούς άσκηση της απαιτούμενης σωματικής εξουσίας πάνω σε
αυτό.
Ακόμη, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, δεν

μπορεί να τύχει εφαρμογής ούτε η διάταξη του άρθρου 806 ΑΚ έτσι,
όπως, αυτή, έχει κριθεί και διαμορφωθεί και από την σχετική
νομολογία, κατά την οποία, ο οφειλέτης, και δη οι όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών, σύμβαση προς σύμβαση,
ανέλαβαν την υποχρέωση να αποδώσουν στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, πράγματα της ίδιας ποσότητας και
ποιότητας με το δάνεισμα, επειδή, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ, ΑΝΤΙ
ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ (Μ1, Μ2, Μ3), ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΟΥ
ΧΟΡΗΓΗΘΕΝΤΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΔΙΑ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ
ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, αφού αυτό ρητά απαγορεύεται από
τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και από το νομοθετικό
πλαίσιο που ρυθμίζει την αναγκαστική κυκλοφορία, καθόσον ο νόμος, ρητά
και κατηγορηματικά, προσδίδει την ιδιότητα του ΝΟΜΙΜΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ,
επιβάλλοντας την αναγκαστική κυκλοφορία του, ήτοι την

υποχρεωτική παραδοχή του σε νόμιμη εξόφληση υποχρεώσεων, ΜΟΝΟ
ΣΤΑ ΚΕΡΜΑΤΑ, ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ενώ,
ταυτόχρονα, η ισχύουσα εθνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, ρητά
απαγορεύουν την κυκλοφορία, τη χρήση και την αποδοχή άλλης
μορφής και τύπου χρήματος εντός της Ευρωζώνης, ήτοι και της
Ελλάδος.
• •Κανονισμός 1478/2000 - Κατάργηση της παρέκκλισης της Ελλάδος /
Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων L 167 7/7/2000
• 0Εθνικό Σχέδιο Εισαγωγής Τραπεζογραμματίων και Κερμάτων Ευρώ -
Καθορισμός της αμετάκλητης τιμής μετατροπής ευρώ –
δραχμή 2000/427/ΕΚ : Απόφαση του Συμβουλίου, της 19ης Ιουνίου
2000, σύμφωνα με το άρθρο 122 παράγραφος 2 της συνθήκης για την
υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος από την Ελλάδα από την 1η
Ιανουαρίου 2001
Έτσι, η αναγκαστική απόδοση, εξυπηρέτηση και, ειδικότερα, η

αποπληρωμή των δόσεων κατά κεφάλαιο και τόκους, καθώς και η συμβατική
υποχρέωση της αναγκαστικής απόδοσης, εξυπηρέτησης και εξόφλησης όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων με πραγματικά ΜΟΝΟ
χρήματα, δηλαδή ΜΟΝΟ με κέρματα και τραπεζογραμμάτια (Μ1) ή με την
μεταφορά ρευστών διαθεσίμων από πιστωτικά υπόλοιπα λογαριασμών
καταθέσεων κάθε μορφής (Μ2 και Μ3) των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
ήτοι ΜΟΝΟ με το νόμιμο χρήμα των ρευστών διαθεσίμων της αναγκαστικής
κυκλοφορίας, συνιστά ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ,
έναντι της παροχης του δανείσματος, που χορηγήθηκε σε όλους
ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών,
ανά εδώ εναγόμενη και ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση.
Κατόπιν όλων των ανωτέρω, εν προκειμένω, σε όλες ανεξαιρέτως τις

επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, που έχουν συναφθεί μεταξύ όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση,
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΥΧΟΥΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
806 ΑΚ έτσι, όπως, αυτές, έχουν κριθεί και διαμορφωθεί και από την
σχετική νομολογία, επειδή, οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΕΝΩ
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΛΑΒΑΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ
ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ (Μ1, Μ2, Μ3) και, έτσι, ΟΥΔΕΠΟΤΕ
ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑΝ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΘΑ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΝ, ΕΤΣΙ, ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ
ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΟΥΣ

ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΤΩΝ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΜΕ ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ και, έτσι, ΘΑ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΝ
ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ ΜΟΝΟ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ
ΜΕΓΕΘΗ (Μ1, Μ2, Μ3), ήτοι μόνο κέρματα και τραπεζογραμμάτια ή/και
ρευστά διαθέσιμα πιστωτικά υπόλοιπα λογαριασμών καταθέσεων και, έτσι,
ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ κατά ΠΟΙΟΤΗΤΑ και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ με την
παροχή του δανείσματος πράγματα, ρητά αποκλειομένου από το νόμο
και τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, κάθε άλλου
νομισματικού μέσου ή μεγέθους για την απόδοση του δανείσματος, με
αποτέλεσμα, έτσι, οι όροι συνομολόγησης, εξυπηρέτησης και εξόφλησης
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων να είναι ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΟΙ, αφού,
κατά τα ανωτέρω, διαταράσσουν σημαντικά και σε βάρος των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες, την ισορροπία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων
που απορρέουν από αυτές, κυρίως λόγω παραβάσεων των υποχρεώσεων
σαφήνειας και διαφάνειας ως προς τις επαγόμενες για αυτούς οικονομικές,
χρηματικές και νομισματικές επιβαρύνσεις, οι οποίες επιβάλλονται δίχως
τον εκ των προτέρων καθορισμό ειδικών και ευλόγων για τους εδώ ενάγοντες
ως δανειολήπτες κριτηρίων (βλ. σχετικά ΑΠ 1219/2001).
Συνοψίζοντας, κατά τα ανωτέρω, με όλες ανεξαιρέτως τις

επίδικες πιστωτικές συμβάσεις :
1. Οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΤΟ

ΕΠΙΔΙΚΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ
(Μ1, Μ2, Μ3) ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ και, έτσι, ΟΥΔΕΠΟΤΕ
ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΧΡΗΜΑΤΑ στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
2. Οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΔΙΚΟΥ, ΜΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ, στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
3. Οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗ

ΝΟΜΗ ΤΟΥ ΕΠΙΔΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ (Μ1, Μ2, Μ3), στους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
4. ΟΥΔΕΠΟΤΕ, ΔΙΑ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ

ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ
ΠΕΡΙΗΛΘΑΝ, ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5)

ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ, ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ.

ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ΟΙ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ ΜΕΙΩΣΑΝ Ή, ΕΣΤΩ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΑΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΑ ΤΑ
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΤΑ
ΑΥΞΗΣΑΝ.

ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΑΥΞΗΣΑΝ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ,
ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΑΥΤΕΣ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΑΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ.

ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ
ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΣΤΙΣ
ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ, ΟΜΟΕΙΔΟΥΣ ΚΑΤΑ
ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΤΟΥ
ΧΟΡΗΓΗΘΕΝΤΟΣ ΣΕ ΕΚΑΣΤΟΝ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ.
Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, κατά την κατάρτιση και τη
συνομολόγηση, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι, τα ανωτέρω, είχαν ως αποτέλεσμα, ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ
ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, μέχρι και σήμερα,
ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ, για όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, να μπορούν να αποδώσουν σε αυτές τα δανείσματα όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, στα νομισματικά
μεγέθη Μ1 και Μ2, επειδή, το σύνολο των νομισματικών αυτών μεγεθών που
υπήρχε διαθέσιμο στα ενεργητικά τους και, έτσι, στην ελληνική εθνική
οικονομία στο σύνολό της, όχι μόνο δεν ήταν επαρκές για την απόδοση σε
αυτές των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αλλά, ότι,
ανερχόμενα κατά μέσο ετήσιο όρο αυτά, από τότε, μέχρι και σήμερα, σε
ποσοστά από 5% έως 9% της συνολικής νομισματικής τους βάσης Μ3,
ΚΑΘΙΣΤΑΤΩ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ, ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ
ΣΗΜΕΡΑ, ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ, ακόμη και η συγκρότηση από αυτές
του ελάχιστου δείκτη ρευστών διαθεσίμων 20%, που είναι κατά το
ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο απαραίτητος για τη σύννομη λειτουργία
τους.

Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ΓΝΩΡΙΖΑΝ σε κάθε
χρονική στιγμή, ότι :
1. ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, ούτε ακόμη τα εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου

υποχρεωτικά ελάχιστα ρευστά διαθέσιμα, για τη σύννομη λειτουργία
τους,
2. ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, τα απαιτούμενα εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου
ελεύθερα ρευστά διαθέσιμα, για την χορήγηση όλων ανεξαιρέτως των
δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων στα νομισματικά
μεγέθη Μ1 και Μ2,
3. ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΥΠΑΙΤΙΑ,
τα εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου ρευστά διαθέσιμα που
απαιτούνται, κατά τη συνολική νομισματική τους βάση Μ3, που
συγκροτεί, ταυτόχρονα, την συνολική νομισματική βάση της ελληνικής
εθνικής οικονομίας, που ήταν τότε και είναι, διαρκώς μέχρι και σήμερα
απαραίτητα, προκειμένου αυτές να μπορούν να εγγυηθούν, ως έχουν
υποχρέωση, την ασφάλεια των τραπεζικών συναλλαγών, την
ρευστότητα της ελληνικής εθνικής οικονομίας και τη νομισματική
δυνατότητα των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες να μπορούν να
αποδώσουν σε αυτές τα δανείσματα των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, επειδή, ρητά και κατηγορηματικά, από τα ίδια τα ως άνω
έγγραφα των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αποδεικνύεται πέρα
πάσης αμφιβολίας, ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ
ΤΩΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ Μ1 ΚΑΙ Μ2, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ ΟΛΩΝ
ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, με
αποτέλεσμα, έτσι, Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ, με αποκλειστική υπαιτιότητα των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων, εκ των ανωτέρω πράξεων και
παραλείψεών τους.
Συνακόλουθα, δε, λαμβανομένου υπ΄ όψιν ότι: (α) κατά το άρθρο 380
ΑΚ καθιερώνεται γενικός κανόνας ότι, στις αμφοτεροβαρείς συμβάσεις
καθένας από τους συμβαλλομένους φέρει τον κίνδυνο της δικής του παροχής,
δηλαδή ότι, ο οφειλέτης απαλλάσσεται από την υποχρέωση εκπλήρωσης της
παροχής, εάν αυτή έχει καταστεί αδύνατη για λόγο για τον οποίο αυτός δεν
έχει ευθύνη, αλλά συγχρόνως συναπαλλάσσεται και ο δανειστής της δικής του
παροχής, η οποία, εάν έχει καταβληθεί, αναζητείται κατά τις διατάξεις περί
αδικαιολογήτου πλουτισμού και (β) κατά τον ΑΚ, τόκος, είναι η ομοειδής προς
το κεφάλαιο ποσότητα αντικαταστατών πραγμάτων (χρημάτων ή άλλων),

την οποία υποχρεούται να καταβάλλει ο οφειλέτης ως αντιπαροχή για την
χρήση του ξένου κεφαλαίου και αποτελεί παρεπόμενη υποχρέωση, εν
προκειμένω, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ανά
επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ εναγόμενη, σύμβαση προς σύμβαση,
αφενός (α) πρέπει να απαλλαχθούν από την υποχρέωση απόδοσης του
«κεφαλαίου» των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, οι οποίες έχουν
συνομολογηθεί ως «έντοκα δάνεια», ήτοι ως αμφοτεροβαρείς συμβάσεις,
για το λόγο ότι, η απόδοση των δι’ αυτών χορηγηθέντων μη χρηματικών
«δανεισμάτων» - υπό την έννοια της αποδόσεως άλλων πραγμάτων της
ίδιας ποιότητας και ποσότητας - είναι ΑΔΥΝΑΤΗ, ως ανωτέρω, από
γεγονός για το οποίο οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες δεν υπέχουν
ευθύνη και, αφετέρου (β) αντίστοιχα, πρέπει να απαλλαχθούν και από την
υποχρέωση καταβολής «τόκων», για τον ίδιο ως άνω λόγο και διότι για να
γεννηθούν τόκοι προαπαιτείται η ύπαρξη της κύριας υποχρέωσης, που είναι η
απόδοση του κεφαλαίου.
Κατά το άρθρο 178 ΑΚ, δικαιοπραξία που αντιβαίνει στα χρηστά

ήθη, ήτοι η ΑΝΗΘΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, είναι άκυρη.
Ως κριτήριο των χρηστών ηθών χρησιμεύουν οι ιδέες του

κοινωνικού ανθρώπου, που κατά την γενική αντίληψη σκέπτεται και
πράττει χρηστά και με σύνεση, η δε αντίθεση προς αυτά, που καθιστά τη
δικαιοπραξία άκυρη, κρίνεται από το περιεχόμενο αυτής, εν όψει και του
συνόλου των περιστάσεων που την συνοδεύουν και πάντως όχι μεμονωμένα
με την λήψη δηλαδή υπ όψιν του αιτίου που την προκάλεσε, ή του σκοπού που
επιδιώκεται με αυτήν (ΑΠ 1522/2000, ΕφΘεσ 526/2000).
Κατά το άρθρο 179 ΑΚ, που αποτελεί ειδικότερη περίπτωση

εφαρμογής του άρθρου 178 ΑΚ, ΑΚΥΡΗ, ως αντίθετη προς τα χρηστά ήθη
είναι η δικαιοπραξία με την οποία εκμεταλλεύεται κάποιος την ανάγκη
ή την απειρία του άλλου και πετυχαίνει, να συνομολογήσει ή να πάρει
για τον εαυτό του ή τρίτο, για κάποια παροχή, περιουσιακά
ωφελήματα, που κατά τις περιστάσεις βρίσκονται σε φανερή
δυσαναλογία προς την παροχή.
Για να επέλθει το προβλεπόμενο αποτέλεσμα, δηλαδή η ακυρότητα
της σύμβασης, που είναι απόλυτη και συνεπώς μπορεί να προταθεί από
οποιονδήποτε έχει έννομο συμφέρον και να ληφθεί υπ όψιν και
αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο, απαιτούνται οι ακόλουθες
προϋποθέσεις :

• η ύπαρξη φανερής δυσαναλογίας μεταξύ παροχής και
αντιπαροχής κατά το χρόνο κατάρτισης της σύμβασης.
Τέτοια θεωρείται εκείνη, που γίνεται αντιληπτή από λογικό άνθρωπο,
που έχει πείρα των σχετικών συναλλαγών και υπερβαίνει το μέτρο
κατά το οποίο είναι ανθρωπίνως φυσικό και εύλογο, να αποκομίσει
όφελος από οικονομικού περιεχομένου σύμβαση με ζημία του άλλου,
• η συνδρομή ανάγκης, κουφότητας ή απειρίας του
αντισυμβαλλομένου, που είναι «αδήριτη» δηλαδή αδιαφορία και
αμεριμνησία, εξ αιτίας της οποίας ο συναλλασσόμενος δεν μπορεί να
εκτιμήσει τις συνέπειες των πράξεων του και απειρία, δηλαδή έλλειψη
πείρας γύρω από τη ζωή και τις συναλλαγές, έστω και για ορισμένη
κατηγορία αυτών, λόγω ηλικίας, ελλειπούς μόρφωσης, διανοητικής
κατάστασης κλπ. και
• η εκμετάλλευση μιας τουλάχιστον των ανωτέρω καταστάσεων
που να τη γνωρίζει ο αντισυμβαλλόμενος.
Μόνη, όμως, η προφανής δυσαναλογία παροχής και αντιπαροχής

δεν καθιστά την σύμβαση ανήθικη, εφ όσον δεν προσδιορίζεται με
συγκεκριμένους παράγοντες, όπως είναι τα ιδιοτελή κίνητρα, ή οι ανήθικοι
σκοποί, σε συνδυασμό και με την συγκεκριμένη σύμβαση, ο ανήθικος
χαρακτήρας στο σύνολό του (Εφ Αθ 6446/90, ΑΠ 958/1988, ΑΠ 1523/82,
ΕφΠατρ 1347/90).
Εν προκειμένω, στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις που

συνομολογήθηκαν μεταξύ όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, σύμβαση προς
σύμβαση, συντρέχουν σωρρευτικά όλες οι ανωτέρω προϋποθέσεις, με
αποτέλεσμα οι επίδικες αυτές πιστωτικές συμβάσεις να αντιβαίνουν στα
χρηστά ήθη εν όψει του συνόλου των περιστάσεων που τις συνοδεύουν (ΑΠ
1522/2000, ΕφΘεσ 526/2000), δηλαδή υπό του συνόλου των περιστάσεων
υπό τις οποίες αυτές έχουν καταρτιστεί, συνομολογηθεί, υπογραφεί,
εκταμιευθεί και εξυπηρετηθεί, καθιστάμενες, έτσι, αυτές ΑΚΥΡΕΣ, ως
ΑΝΗΘΙΚΕΣ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΕΣ, με τις οποίες οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, ενεργώντας με ιδιοτελή κίνητρα, εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη,
την κουφότητα και την απειρία των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και
πέτυχαν να συνομολογήσουν και να πάρουν για τον εαυτό τους, δια των
παροχών αυτών, τα περιουσιακά ωφελήματα που ενσωματώνοται στους
τόκους και τα πάσης φύσης λοιπά έσοδα αυτών, που συνιστούν τα κύρια
λειτουργικά έσοδα των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
διαμορφώνουν άμεσα και ουσιαστικά τον κύκλο εργασιών τους, την

κερδοφορία τους, την αξία της μετοχής τους στο Χρηματιστήριο Αξιών
Αθηνών (ΧΑΑ), τα μερίσματα των μετόχων τους και τις πρόσθετες αμοιβές και
τα μπόνους των στελεχών, των υπαλλήλων και των μελών των διοικητικών
τους συμβουλίων. Τα οφελήματα δε αυτά, κατά τις εδώ περιστάσεις,
βρίσκονται σε φανερή δυσαναλογία προς τις παροχές, η δε ακυρότητα των
επίδικων αυτών πιστωτικών συμβάσεων, επειδή είναι απόλυτη και
συνεπώς μπορεί να προταθεί από οποιονδήποτε έχει έννομο συμφέρον,
πρέπει να ληφθεί υπ όψιν, αυτεπαγγέλτως, από το Δικαστήριο Σας.
Ειδικότερα, ως προς την προϋπόθεση της ύπαρξης

φανερής δυσαναλογίας μεταξύ παροχής και αντιπαροχής κατά το
χρόνο κατάρτισης των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αυτή γίνεται
άμεσα αντιληπτή μόνον από τον εξειδικευμένο επιστήμονα που έχει πείρα
των σχετικών τραπεζικών συναλλαγών και της εν γένει λειτουργίας της
τραπεζικής των κλασματικών αποθεμάτων και, ειδικότερα, της λειτουργίας
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αφού αυτή υπερβαίνει το μέτρο κατά
το οποίο είναι ανθρωπίνως φυσικό και εύλογο να αποκομίσει όφελος από
οικονομικού περιεχομένου σύμβαση με ζημία του άλλου, επειδή οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, αναπτύσσοντας την κατά το άρθρο 106 του
Συντάγματος ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία κατά την τραπεζική των
κλασματικών αποθεμάτων, στην πράξη, έπεισαν τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, δια της εν τοις πράγμασι τυφλής προσχώρησής τους σε όλες
ανεξαιρέτως τις επίδικες αυτές πιστωτικές συμβάσεις προσχώρησης,
στερημένοι αυτοί από τις δυνατότητες της ελεύθερης δικαιοπρακτικής
αυτοδιάθεσης ως προς τη διαμόρφωση τους, ήτοι βρισκόμενοι σε άνιση
οικονομική και διαπραγματευτική ελευθερία, ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΤΟΥΝ, ΑΝΤΙ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, που συγκροτείται ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανά εδώ ενάγοντα
ως δανειολήπτη, και όχι από τα ρευστά διαθέσιμα του ενεργητικού των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων, που συγκροτούνται, κατά τα νομισματικά
μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3, μόνον από κέρματα, τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα
πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων του ενεργητικού τους και, ταυτόχρονα,
έτσι, αυτοί ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ
ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΜΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΜΟΝΟ ΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ, ήτοι με το πραγματικό
χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας, δηλαδή, κατά την έννοια των
νομισματικών μεγεθών Μ1 και Μ2, μόνο με ρευστά διαθέσιμα που
συγκροτούνται αποκλειστικά σε κέρματα, τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα
πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων, ήτοι με ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ, διαφορετικής
ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ και προφανώς ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ της παροχής του δανείσματος
πράγματα, ρητά αποκλειομένου από το νόμο και τους ΓΟΣ των

επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, κάθε άλλου νομισματικού μέσου ή
μεγέθους για την απόδοση του δανείσματος, με αποτέλεσμα, έτσι, η
φανερή αυτή δυσαναλογία μεταξύ παροχής και αντιπαροχής κατά το χρόνο
συνομολόγησης των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, να διαταράσσει
σημαντικά και σε βάρος των εδώ εναγόντων καταναλωτών ως δανειολήπτες,
την ισορροπία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτές,
κυρίως δε λόγω παραβάσεων των υποχρεώσεων σαφήνειας και διαφάνειας
ως προς τις επαγόμενες για αυτούς οικονομικές, χρηματικές και
νομισματικές επιβαρύνσεις, οι οποίες επιβάλλονται δίχως τον εκ των
προτέρων καθορισμό ειδικών και ευλόγων για αυτούς κριτήρια (βλ. σχετικά
ΑΠ 1219/2001).
Ακόμη, ως προς την προϋπόθεση της συνδρομής της ανάγκης, της

κουφότητας και της απειρίας των αντισυμβαλλομένων και δη εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες, αυτή είναι πρόδηλη και «αδήριτη», δηλαδή
αδιαφορία και αμεριμνησία, εξ αιτίας της οποίας, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών δεν μπόρεσαν να
εκτιμήσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και, απειρία, δηλαδή
έλλειψη πείρας ως προς τη λειτουργία της τραπεζικής των
κλασματικών αποθεμάτων και της δυνατότητας των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων να καταστρατηγούν την έννοια του κλασματικού
αποθέματος και της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε και
ισχύει και, έτσι, να αντιστρέφουν το μηχανισμό της τραπεζικής λειτουργίας
τους και του πιστωτικού τους κύκλου, από ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ
ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, με
αποτέλεσμα, αντί το χρήμα να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που
παράγουν χρήμα, που όμως είναι κατά τα ανωτέρω μόνο λογιστικό και,
μάλιστα, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ και, έτσι, αυτές να δημιουργούν λογιστικό μόνο
χρήμα τραπεζικής πίστης, εκπεφρασμένο σε ευρώ ή σε οποιοδήποτε άλλο
νόμισμα, από τις ίδιες επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και το δάνεισμα που
χορήγησαν με αυτές στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’
αυτών, κατά επίδικη πιστωτική σύμβαση, με τη δημιουργία ή την πίστωση
λογαριασμών δανειακών κεφαλαίων στα παθητικά τους, που
τηρούνται υπό τον κωδικό αριθμό 51.00 (ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ)
κατά το κλαδικό λογιστικό σχέδιο αυτών και που συγκροτούνται από
το ίδιο το δάνεισμα των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και όχι από
τα ρευστά διαθέσιμα στοιχεία του ενεργητικού τους, ήτοι από κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα πιστωιτκά υπόλοιπα καταθέσεων τους σε
άλλες τράπεζες, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1 και Μ2,
λόγω της ελλειπούς εξειδικευμένης μόρφωσης, της αναγκαίας

επιστημονικής γνώσης, της απαραίτητης και αναγκαίας
πληροφόρησης, της νηφάλιας, ώριμης σκέψης και της επίγνωσης του
κινδύνου του δανεισμού και της εξ’ αυτού χρέωσής τους, ως προς τις
μελλοντικές αρνητικές επιπτώσεις από τη σύναψη των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, που αυτοί διαθέτουν ή, σε κάθε περίπτωση,
που θα μπορούσαν να διαθέτουν κατά τη σύναψη και συνομολόγηση
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, που είναι όμως απαραίτητες
προκειμένου να γίνουν αντιληπτά και κατανοητά τόσο ευαίσθητα, ιδιαίτερα
και εξειδικευμένα χρηματοοικονομικά και νομισματικά ζητήματα, τα οποία
δεν είναι άλλωστε γνωστά ούτε σε τραπεζικούς υπαλλήλους και ανώτερα
τραπεζικά στελέχη, σε δικηγόρους, οικονομολόγους, φοροτέχνες, λογιστές,
ούτε ακόμη στους Δικαστές ενώ, αντιθέτως, αυτά είναι γνωστά στις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε έκαστη εξ’ αυτών, καθώς επίσης και στους
ειδικούς επιστήμονες και αναλυτές των χρηματοοικονομικών και της
τραπεζικής, όπως προκύπτει με ασφάλεια από τις αναφορές και τις ομολογίες:
• Του Henry Ford, με την ιστορική αναφορά του κατά τη δεκαετία του
1930 ότι : «Εάν οι άνθρωποι κατανοήσουν πώς λειτουργεί το
νομισματικό μας σύστημα, θα ξεσπάσει επανάσταση και μάλιστα
ήδη το επόμενο πρωί».
• Του Sir Josiah Stamp, Διευθυντή της Τράπεζας της Αγγλίας την
περίοδο 1928-1941, με την αναφορά του ότι : «Το σύγχρονο
τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα απ’ το τίποτα. Η όλη
διαδικασία είναι το πιο εκπληκτικό ταχυδακτυλουργικό κόλπο
που ανακαλύφθηκε ποτέ».
• Του Marriners Eccles, Πρόεδρου του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού
Συμβουλίου των ΗΠΑ, με την αναφορά του ότι : «Αν δεν υπήρχαν
χρέη στο χρηματικό μας σύστημα, δεν θα υπήρχαν καθόλου
χρήματα».
• Του Robert H. Hemphill, Διευθυντή πιστώσεων της Τράπεζας του
Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος των ΗΠΑ στην Ατλάντα
της Τζώρτζια, με την αναφορά του ότι : «Είμαστε πλήρως
εξαρτημένοι από τις εμπορικές τράπεζες. Πρέπει να δανειστεί
κάποιος κάθε δολάριο που υπάρχει στην κυκλοφορία, μετρητό ή
πιστωτικό. Όσο οι τράπεζες δημιουργούν άφθονα συνθετικά
χρήματα, ευημερούμε. Αν όχι, λιμοκτονούμε».
• Της Τράπεζας της Αγγλίας, με την πρόσφατη έκδοση του
τετράμηνου ενημερωτικού της δελτίου μηνός Μαρτίου 2014, υπό τον
τίτλο «Money creation in the modern economy», όπου για πρώτη φορά
ομολογεί δημόσια τη δημιουργία του χρήματος από το πουθενά, αφού
ρητά αναφέρει ότι : «οι βασικές απόψεις των περισσοτέρων
ανθρώπων, σε σχέση με το νομισματικό μας σύστημα, είναι
εντελώς εσφαλμένες. Ειδικότερα, τα χρήματα χωρίς αντίκρισμα,
τα οποία χρησιμοποιούμε σήμερα, δεν είναι τίποτα άλλο, από
«υποσχετικές πληρωμών» ενώ οι εμπορικές τράπεζες τα
δημιουργούν από το πουθενά, με το πάτημα ενός κουμπιού, απλά
και μόνο με την παροχή δανείων.
Πολιτών, από το ότι γίνονται αποδεκτά από τους ανθρώπους, για
την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών».
• Του Νομπελίστα Maurice Allais, με την ιστορική αναφορά του ότι :
«Η σημερινή δημιουργία χρήματος από το τίποτα γίνεται από το
τραπεζικό σύστημα και είναι πανομοιότυπη με τη δημιουργία
χρήματος από τους παραχαράκτες».
• Του Ηλία Λεκκού, Διευθυντή Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και
Αγορών της Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ και Μέλος του Επιστημονικού
Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, ο οποίος στην
πρόσφατη, από Νοέμβριο 2013 μελέτη του υπό τον τίτλο «Ο ελληνικός
τραπεζικός τομέας μετά την κρίση», ρητά αναφέρει ότι η δημιουργία
χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες με τη διαδικασία της χορήγησης
των δανείων συνιστά «παραγωγή αέρα κοπανιστού, ο οποίος στη
συνέχεια βαφτίζεται χρήμα».
Για το λόγο αυτό άλλωστε: (α) κατά την Αρχή του Συνετού
Δανεισμού, της ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ
1635/21.10.2005, κατά την οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι
μεγαλύτερη από το 30 - 40 % του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος του
δανειοδοτόυμενου και (β) κατά την Αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού και
την υποχρέωση των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων ως προς την
ενημέρωση των εδώ εναγόντων ως Δανειολήπτες, αυτές υποχρεούνται
να τηρούν κατά τη λειτουργία τους την αρχή που έχει θεσμοθετηθεί και
νομοθετικά με το άρθρο 8 της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή
της Ελληνικής νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις
καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση της Οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του
Συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133
της 22.5.2008» των Υπουργών Οικονομικών – Οικονομίας,
Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο

εσωτερικό δίκαιο, κατά την οποία και κατά κοινοτική επιταγή, όπως επίσης
και κατά την παρ.2, ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002, καθώς και με το σύνολο
του περιεχομένου των διατάξεων του άρθρου 4, Ν. 2251/1994 «Περί
προστασίας των καταναλωτών», οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, είχαν την υποχρέωση όχι μόνο να εξετάσουν την
πιστοληπτική ικανότητα και το αξιόχρεο ενός εκάστου εκ των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες, να ανταπεξέλθει ΜΟΝΟ ΜΕ ΡΕΥΣΤΑ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΧΡΗΜΑΤΑ (Μ1, Μ2, Μ3) στις υποχρεώσεις των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, αλλά, επιπλέον, εφόσον διαπίστωσαν και, σε κάθε
περίπτωση, αφού όφειλαν να διαπιστώσουν ότι αυτό δεν συμβαίνει και δεν
μπορεί, αφού δεν είναι τεχνικοοικονομικά και νομισματικά δυνατόν, να συμβεί
ούτε στο μέλλον, ήτοι μετά την συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, είχαν την υποχρέωση να απέχουν από
το δανεισμό, ακόμη και σε βάρος των οικονομικών τους συμφερόντων,
ήτοι ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΤΑΡΤΙΣΟΥΝ ΠΟΤΕ τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, ιδιαίτερα δε επειδή γνώριζαν όλα τα ανωτέρω και, επίσης, ότι,
ακόμη και κατά τις αναφορές της ΒΙΒΛΟΥ «………..Ο ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΤΗ………….» και ότι, επίσης, ακόμη και κατά τον
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ, «…………ΟΙ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ
ΤΟΥΣ…………..», αλλά και επειδή αυτό προβλέπεται από το νόμο. Έτσι, η
συμπεριφορά αυτή των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, δεν συνέβαλε
επισφάλειας των χορηγούμενων πιστώσεων και στην προστασία των
οικονομικά ασθενέστερων εδώ εναγόντων δανειοληπτών, που
προσέφυγαν στον δια των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων τραπεζικό
δανεισμό, για να αντιμετωπίσουν επείγουσες και ανεπίδεκτες
αναβολής οικονομικές τους ανάγκες, χωρίς την απαραίτητη και
αναγκαία προς τούτο προηγούμενη πληροφόρηση και τη νηφάλια
ώριμη σκέψη ως προς τις μελλοντικές αρνητικές επιπτώσεις, ήτοι σε
πλήρη αντίθεση με τις αντισυμβαλλόμενες αυτών πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες. Έτσι, όλοι ανεξαιρέως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, κατά
τις ανωτέρω διατάξεις, μπορούν να απαλλαγούν, σύμβαση προς σύμβαση,
από το κόστος της χορηγηθείσας σε αυτούς πίστωσης,
περιλαμβανομένων των τόκων και, έτσι, μα έχουν την υποχρέωση να
αποδώσουν μόνο το ποσό του κεφαλαίου των χορηγηθέντων σε αυτούς
δανεισμάτων, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες στις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις δόσεις εξυπηρέτησής τους, καθόσον, δεν ορίζεται
υποχρέωση ανάλογης ευθύνης «ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ» για τον
καταναλωτή και, έτσι, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
δεν είχαν κατά την κατάρτιση και τη συνομολόγηση των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, τη νομοθετική υποχρέωση να ενεργούν με σύνεση,

αφού τέτοια υποχρέωση δεν ορίζεται ειδικά στη σχετική διάταξη. Έτσι, εν
προκειμένω, για για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, καθιερώνεται
ειδική μορφή ευθύνης σε ότι αφορά την υπεύθυνη χορήγηση πίστωσης,
με αποτέλεσμα, κατά το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, να υφίσταται,
δικαίως, δυσμενέστερη μεταχείριση αυτών σε σχέση με τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες.
Τέλος, ως προς την προϋπόθεση της εκμετάλλευσης μιας

τουλάχιστον των ανωτέρω καταστάσεων, που να τη γνωρίζει ο
αντισυμβαλλόμενος, από όλα τα ανωτέρω αναλυτικώς εκτεθέντα προκύπτει
με ασφάλεια ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, με τη σύναψη όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, εκμεταλλεύτηκαν
ενσυνείδητα, με πρόθεση, ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ εκ των ανωτέρω καταστάσεων,
ήτοι γνώριζαν και με πρόθεση εκμεταλλεύτηκαν :
a) την ύπαρξη της φανερής δυσαναλογίας μεταξύ παροχής και
αντιπαροχής κατά το χρόνο κατάρτισης και συνομολόγησης όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και
b) τη συνδρομή της ανάγκης, της κουφότητας και της απειρίας όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
με τον ιδιοτελή σκοπό της πραγμάτωσης ΑΜΕΣΟΥ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΟΥ
ΩΦΕΛΗΜΑΤΟΣ που συνίσταται στην, δια των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων χορήγηση των ανωτέρω δανεισμάτων και παροχών πίστης στους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, αύξηση για εκάστη εξ’ αυτών, εκ της
αιτίας των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη, του συνολικού μεγέθους της νομισματικής τους βάσης, κατά την
έννοια του νομισματικού μεγέθους Μ3, ήτοι της αύξησης του ενεργητικού και
της περιουσίας τους, των λειτουργικών τους εσόδων από τους τόκους και τα
λοιπά έσοδα εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, τα κέρδη χρήσεως, τα
ίδια κεφάλαια, τα μερίσματα που διένειμαν στους μετόχους τους, τις αμοιβές
και τα πάσης φύσης μπόνους των στελεχών, των υπαλλήλων τους και των
μελών των διοικητικών τους συμβουλίων και, ως αποτέλεσμα αυτών, την αξία
και την απότίμηση των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών
(ΧΑΑ), προς όφελος των μετόχων τους, σκοπό τον οποίο ΠΕΤΥΧΑΝ,
δημιουργώντας την κατά τα ανωτέρω «φούσκα δανεισμού και
καταθέσεων» και αναλαμβάνοντας, εκάστη εξ’ ατυτών, κατά επίδικη
πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, τον αντίστοιχο
πιστωτικό κίνδυνο, επειδή, κατά τα ανωτέρω (βλ. Β.4 Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ) εκάστη εκ των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και όλες μαζί συνολικά γνώριζαν :

• ότι, αν χορηγούσαν, δια των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, τα
δανείσματα αυτών, στη νομισματική ποιότητα των ρευστών
διαθεσίμων του ενεργητικού τους, κατά την έννοια των νομισματικών
μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, ήτοι σε κέρματα, τραπεζογραμμάτια και
διαθέσιμα πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεών τους σε άλλες τράπεζες,
δεν θα επηρέαζαν τη συνολική προσφορά χρήματος, ήτοι γνώριζαν
ότι, έτσι, δεν θα μπορούσαν να αυξήσουν το συνολικό μέγεθος
της νομισματικής τους βάσης, ήτοι, ότι δεν θα μπορούσαν, έτσι,
να αυξήσουν τα ενεργητικά και την περιουσία τους, κατά τον
αέναο τρόπο δημιουργίας δανείων και καταθέσεων, όπως άλλωστε
ομολογείται κατά τα ανωτέρω από τον Ηλία Λεκκό, Διευθυντή
Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και Αγορών της Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ
και Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης
Τραπεζών, ο οποίος ρητά αναφέρει ότι «……….… Επιπλέον, επειδή οι
τράπεζες υποχρεώνονται να κρατούν μόνο ένα τμήμα των καταθέσεων
τους ως αποθεματικό, αυτή η νέα κατάθεση μπορεί να δημιουργήσει ένα
άλλο δάνειο, το οποίο δημιουργεί μία κατάθεση ...και ούτω καθεξής. Με
τον τρόπο αυτό, έχουμε θέσει σε κίνηση ένα μηχανισμό που
δημιουργεί έναν ενάρετο κύκλο δημιουργίας δανείων και
καταθέσεων……..…..» και
• ότι, με την κατά τα ανωτέρω συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των

επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και την δι αυτών χορήγηση όλων
των ανωτέρω, μη χρηματικών δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες δανείστηκαν από αυτές, αντί για
ΧΡΗΜΑ, την ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, που συγκροτήθηκε, κατά λογιστικό
μόνο τρόπο στα βιβλία ΚΒΣ αυτών, επειδή, σε κάθε περίπτωση, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑ από τις αγορές
και τους καταθέτες και ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, καθόσον, όπως αποδεικνύεται πέρα πάσης αμφιβολίας
από το ίδιο το κλαδικό τους λογιστικό σχέδιο, τα βιβλία ΚΒΣ που
τηρούν, τα έγγραφα των αντίστοιχων λογιστικών τους εγγραφών και
τις οικονομικές τους καταστάσεις, ήτοι από τα ίδια τα έγγραφα των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αυτές γνώριζαν ότι ΔΕΝ
ΔΑΝΕΙΣΑΝ στους εδώ ενάγονες ως δανειολήπτες ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ
ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ Ή ΤΩΝ
ΛΟΙΠΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, αλλά
αντιθέτως, ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ
ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗΣ ΤΟΥΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ, με αποτέλεσμα, έτσι, αυτές να

γνωρίζουν, ότι, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
στην πραγματικότητα, έχουν δανειστεί ΠΙΣΤΗ αντί ΧΡΗΜΑΤΟΣ.
Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, κατά την κατάρτιση και
συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
γνώριζαν ότι :
1. ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΤΟ ΕΠΙΔΙΚΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ

ΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ (Μ1, Μ2, Μ3) ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ
ΤΟΥΣ και, έτσι, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΧΡΗΜΑΤΑ στους εδώ
2. ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΔΙΚΟΥ, ΜΗ

ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ, στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες.
3. ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΝΟΜΗ ΤΟΥ ΕΠΙΔΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ

ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ
(Μ1, Μ2, Μ3), στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
4. ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΠΕΡΙΗΛΘΑΝ ΣΤΙΣ

ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ.
5. ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΙΩΣΑΝ Ή, ΕΣΤΩ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΑΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΑ ΤΑ

ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΤΑ
ΑΥΞΗΣΑΝ.
6. ΟΥΔΕΠΟΤΕ, ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΩΣ

ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΑΥΞΗΣΑΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ,
ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΑΥΤΕΣ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΑΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ.
7. ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΔΩ

ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΟΜΟΕΙΔΟΥΣ
ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΤΟΥ
Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, κατά την καράτιση και τη
συνομολόγηση, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι, τα ανωτέρω, είχαν ως αποτέλεσμα, ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ
ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, μέχρι και σήμερα,
ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ, για όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως

ποσοστά από 5% έως 9% της συνολικής νομισματικής τους βάσης Μ3,
τους.
Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ΓΝΩΡΙΖΑΝ σε κάθε

χρονική στιγμή, ότι :

τους,
μεγέθη Μ1 και Μ2,

Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ αυτών, κατά
επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με την
κατάρτιση και συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, ΠΕΤΥΧΑΝ την πραγμάτωση άμεσου περιουσιακού
ωφελήματος, που συνίσταται στην αύξηση της συνολικής
νομισματικής τους βάσης Μ3 και, έτσι, στην αύξηση των ενεργητικών,
της περιουσίας τους και των λειτουργικών τους εσόδων, αφού οι τόκοι
που εισέπραξαν από τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις ήταν υπέρμετρα
δυσανάλογοι και αναντίστοιχοι με τους τόκους που πλήρωσαν για τις
καταθέσεις της πελατείας τους κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, με άμεσο
αποτέλεσμα, έτσι, αυτές, εκτός από την περιουσία τους, να αυξήσουν
υπέρμετρα και τα κέρδη χρήσεως, τα ίδια κεφάλαια, τα μερίσματα που
διένειμαν στους μετόχους τους, τις αμοιβές και τα πάσης φύσης μπόνους των
στελεχών και των υπαλλήλων τους και των μελών των διοικητικών τους
συμβουλίων και, ως αποτέλεσμα αυτών, την αξία και την απότίμηση των
μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ), προς όφελος των
μετόχων τους, όπως προκύπτει με ασφάλεια από τις ετήσιες οικονομικές τους
καταστάσεις και τους δημοσιευμένους ισολογισμούς τους στα αντίστοιχα
ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ, αλλά και από τα επίσημα στοιχεία, τις εκθέσεις και τις
ανωτέρω επιστημονικές μελέτες της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ) και
της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), που παραθέτονται αναλυτικά ανά εδώ
εναγόμενη, στο Κεφάλαιο 2.Β, «Η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων». Από τα ανωτέρω
στοιχεία, που έχουν χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος το οποίο το Δικαστήριο
Σας έχει υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του αυτεπαγγέλτως
(ΚΠολΔ 336 § 1), αποδεικνύεται ότι οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
ανέπτυξαν την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία κατά τις χρήσεις από
01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, εκμεταλλευόμενες κατά τα ανωτέρω
την ανάγκη και την απειρία των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και
ΠΕΤΥΧΑΝ, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, να
συνομολογήσουν και να πάρουν για τον εαυτό τους, περιουσιακά
ωφελήματα κατά κεφάλαιο και τόκους, που συγκρότησαν τα
λειτουργικά έσοδα και τα κέρδη εκάστης εξ’ αυτών ανά χρήση, όπως
αναλυτικά αυτά αναφέρονται στους πίνακες του Κεφαλαίου 2ου υπό τον τίτλο
«Η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων», τα οποία, κατά τα ανωτέρω, βρίσκονται σε φανερή

δυσαναλογία προς τις παροχές του δανείσματος εκάστης εξ’ αυτών ανά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη και ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ήτοι οι
απαιτήσεις κατά κεφάλαιο και τόκους όλων ανεξαιρέτως των εδώ
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και
ανά εναγόμενη, βρίσκονται σε ΠΡΟΦΑΝΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΜΕΤΡΗ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΙΑ ως προς το είδος και την ποιότητα του δανείσματος
που χορήγησαν οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ΄αυτών
στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, κατά τη σύνομολόγηση των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων και τη χορήγηση των σχετικών με αυτές
δανεισμάτων.
Σύμφωνα με το άρθρο 404 του Π.Κ. :

1. Οποιος σε δικαιοπραξία για την παροχή οποιασδήποτε πίστωσης, ανανέωσής
της ή παράταση της προθεσμίας πληρωμής εκμεταλλεύεται την ανάγκη, την
πνευματική αδυναμία, την κουφότητα, την απειρία ή την ψυχική έξαψη εκείνου
που παίρνει την πίστωση, συνομολογώντας ή παίρνοντας για τον εαυτό του ή
για τρίτον περιουσιακά ωφελήματα, που ανάλογα με τις ειδικές περιστάσεις
είναι προφανώς δυσανάλογα προς την παροχή του υπαιτίου, τιμωρείται "με
φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών" και με χρηματική ποινή.
2. Με τις ίδιες ποινές τιμωρείται και: α) όποιος, ανεξάρτητα από τους πιο πάνω
όρους, κατά την παροχή ή την παράταση της προθεσμίας πληρωμής, κατά την
ανανέωση ή την προεξόφληση δανείου, συνομολογεί ή παίρνει για τον εαυτό
του ή για τρίτον περιουσιακά ωφελήματα που υπερβαίνουν το κατά το νόμο
θεμιτό ποσοστό του τόκου,* β) όποιος απαλλοτριώνει παραπέρα** ή δίνει ως
ενέχυρο κάποια απαίτηση που απέκτησε και που είναι του είδους που
αναφέρεται στην παρ. 1 ή στην παρ.2 στοιχ. α' ή επιδιώκει την εκπλήρωση
τοκογλυφικών ωφελημάτων που πηγάζουν από αυτή την απαίτηση.
3. Αν ο υπαίτιος επιχειρεί κατ' επάγγελμα ή κατά συνήθεια τοκογλυφικές
πράξεις του είδους των παρ. 1 και 2 τιμωρείται "με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών"
και χρηματική ποινή.
4. Αν οι πράξεις των πιο πάνω παραγράφων τελούνται από νομικά πρόσωπα,
ποινική ευθύνη υπέχουν οι διοικητές και οι διευθυντές τους.
Ως κατ' επάγγελμα θεωρείται ότι διαπράττεται η τοκογλυφία, σύμφωνα
με το άρθρο 13 στ’ του Π.Κ., όταν από την επανειλημμένη τέλεση της πράξης ή
από την υποδομή που έχει διαμορφώσει ο δράστης με πρόθεση επανειλημμένης
τέλεσης της πράξης, προκύπτει σκοπός του δράστη για πορισμό εισοδήματος.
Έτσι, στο άρθρο 404 ΠΚ προβλέπονται δύο αυτοτελείς και

διακεκριμένες πράξεις ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑΣ.

Ειδικότερα στην πρώτη παράγραφο προβλέπεται η υπό στενή έννοια
αισχροκέρδεια, η οποία συνίσταται, πλην άλλων, στην κατά τη σύναψη
πιστωτικής δικαιοπραξίας εκμετάλλευση της ανάγκης, της πνευματικής
αδυναμίας,της απειρίας ή της ψυχικής έξαψης εκείνου που λαμβάνει την
πίστωση.
Στην παρ. 2α΄ προβλέπεται η κυρίως τοκογλυφία, η οποία

συνίσταται στη συνομολόγηση ή λήψη περιουσιακών ωφελημάτων που
υπερβαίνουν το κατά νόμο θεμιτό ποσοστό του τόκου κατά τη σύναψη,
παράταση προθεσμίας ή ανανέωση συμβάσεως δανείου χρημάτων και όχι
άλλης πιστωτικής δικαιοπραξίας, χωρίς να προαπαιτείται στην περίπτωση
αυτή η εκμετάλλευση της ανάγκης της πνευματικής αδυναμίας,της απειρίας ή
της ψυχικής έξαψης του λαμβάνοντος το δάνειο.
Το έγκλημα της κυρίως τοκογλυφίας θεωρείται συντελεσμένο

και αποπερατωμένο με τη συνομολόγηση της τοκογλυφικής σύμβασης
και μάλιστα κατά την αρχική σύναψη ή τη μεταγενέστερη παράταση ή και την
ανανέωση, έστω και αν στο οφειλόμενο κεφάλαιο συμποσούνται και οι μέχρι
τότε παράνομοι τόκοι και εμφανίζονται ενιαίως στο νέο οριστικοποιηθέν
κεφάλαιο. Λαμβανομένου δε υπόψιν ότι είναι έγκλημα διακινδυνεύσεως
περιουσίας, δεν είναι αναγκαίο να επέλθει πραγματική ουσιαστική βλάβη
στον φερόμενο παθόντα, ήτοι δεν επιβάλλεται η λήψη τοκογλυφικών
ωφελημάτων ενώ, ως λήψη τοκογλυφικών ωφελημάτων θεωρείται όχι
μόνο η είσπραξη χρημάτων, αλλά και η παραλαβή αξιόγραφων, τα οποία
ενσωματώνουν τόκους μη νόμιμους, χωρίς να απαιτείται και η είσπραξη ή η
επιδίωξη αυτών.
Εν προκειμένω, σύμφωνα με όλα τα ανωτέρω αναλυτικά εκτεθέντα

και προς αποφυγή ασκόπων επαναλήψεων (Βλ. Κεφάλαια 1.Β.1 ΤΙ ΕΙΝΑΙ
ΧΡΗΜΑ, 1.Β.2 ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ, 1.B.3 ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΔΑΝΕΙΟΥ, 1.Β.4 Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, 1.Β.5 ΟΙ
ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, 1.Β.6 ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ΔΕΝ
ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΧΡΗΜΑ, ΟΥΤΕ ΔΑΝΕΙΑ, 1.Β.7 ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΧΡΗΜΑ, , 2.Β. ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ),
οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, δια των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη,
εκμεταλλευόμενες την ανάγκη των αντισυμβαλλομένων τους και εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες και την απειρία τους ως προς την
λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και της δυνατότητας αυτών (των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων) να καταστρατηγούν την έννοια του

κλασματικού αποθέματος και της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως
τροποποιήθηκε και ισχύει και, έτσι, εκμεταλλευόμενες ιδιοτελώς τις
δυνατότητες της λογιστικής και της μαθηματικής επιστήμης, να
αντιστρέφουν τον μηχανισμό της τραπεζικής λειτουργίας τους και του
πιστωτικού τους κύκλου, από ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, με αποτέλεσμα, έτσι, αντί το
χρήμα να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που όμως
είναι κατά τα ανωτέρω μόνο λογιστικό, δηλαδή ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ και, έτσι, να
δημιουργούν ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ποσοτικά εκπεφρασμένη σε δραχμές,
ευρώ, ελβετικό φράγκο, γιέν, δολάριο ΗΠΑ και οποιοδήποτε άλλο νόμισμα,
χωρίς, μάλιστα, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, να διαθέτουν ούτε τα
ελάχιστα απαιτούμενα προς τούτο συναλαγματικά αποθέματα, από τις ίδιες
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και το δάνεισμα αυτών που χορήγησαν στους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών, κατά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, με τη δημιουργία ή την πίστωση των λογαριασμών
των δανειακών κεφαλαίων των καταθέσεων πελατείας που τηρούνται
στα παθητικά τους, υπό τον κωδικό αριθμό 51.00, κατά το κλαδικό
λογιστικό σχέδιο αυτών, και που συγκροτούνται από τα ίδια τα
δανείσματα της τραπεζικής πίστης των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων και όχι από τα ρευστά διαθέσιμα στοιχεία του ενεργητικού τους,
ήτοι από κέρματα, τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα υπόλοιπα καταθέσεων
τους σε άλλες τράπεζες, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2
και Μ3, συνομολόγησαν και πήραν δι εαυτόν περιουσιακά ωφελήματα
κατά κεφάλαιο και τόκους, που είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ με την
κατά τα ανωτέρω παροχή των δανεισμάτων τους, αφού χορήγησαν με
αυτές στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ, ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ
ΠΙΣΤΗ, ενώ αυτοί (οι ενάγοντες) ανέλαβαν την υποχρέωση να
επιστρέψουν, κατά κεφάλαιο και τόκους, πραγματικά μόνο χρήματα,
ήτοι ρευστά διαθέσιμα κέρματα, τραπεζογραμμάτια και πιστωτικά
υπόλοιπα καταθέσεων, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών
Μ1, Μ2 και Μ3, ρητά αποκλειομένου από το νόμο και τους ΓΟΣ των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων κάθε άλλου νομισματικού μέσου ή
μεγέθους για την απόδοση του δανείσματος. Περαιτέρω, δια όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και δι εκάστης εξ’ αυτών,
ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, αυξήθηκε υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ για εκάστη εκ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
το λογιστικό μέγεθος της συνολικής νομισματικής τους βάσης Μ3 και,
έτσι, των ενεργητικών και της περιουσίας τους, που αυξήθηκε ισόποσα
με τις απαιτήσεις της απόδοσης σε αυτές, από τους εδώ ενάγονες ως
δανειολήπτες, σε πραγματικά μόνο χρήματα, όλων ανεξαιρέτως των μη

χρηματικών δανεισμάτων των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και,
συγκεκριμένα, κατά τα ανωτέρω, υπερ-δεκαπλασιάστηκε και υπερ-
εικοσαπλασιάστηκε η συνολική νομισματική τους βάση Μ3 και, έτσι, τα
ενεργητικά και η περιουσία τους, καθώς και τα λειτουργικά τους
έσοδα κατά κεφάλαιο και τόκους και τα λοιπά έσοδα εκ των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, με άμεσο αποτέλεσμα να αυξηθούν
υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, κατά κεφάλαιο και τόκους,
τα κέρδη χρήσεως εκάστης εξ’ αυτών καθ΄ όλο το χρονικό διάστημα
από 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012 (βλ. σχετικά Κεφ. 2.Β ΠΙΝΑΚΕΣ
ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ), αφού αυτά είναι
προφανώς δυσανάλογα του καταβεβλημένου μετοχικού κεφαλαίου, των ιδίων
κεφαλαίων και της αρχικής περιουσίας εκάστης εξ’ αυτών και, έτσι, οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες ΠΕΤΥΧΑΝ την αύξηση των ιδίων κεφαλαίων
τους, των μερισμάτων που διένειμαν στους μετόχους τους, τις αμοιβές και τα
πάσης φύσης μπόνους των στελεχών και των υπαλλήλων τους και των μελών
των διοικητικών τους συμβουλίων και, ως αποτέλεσμα αυτών, την αύξηση της
αξίας και της αποτίμησης των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών
Αθηνών (ΧΑΑ), προς όφελος των μετόχων τους. Εξάλλου, σε ότι αφορά τα
περιουσιακά αυτά ωφελήματα κατά κεφάλαιο και τόκους, με δεδομένο
ότι οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, χορήγησαν και
εκταμίευσαν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΜΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ, ήτοι δανείσματα μη προερχόμενα από ρευστά διαθέσιμα
περιουσιακά στοιχεία των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 των
ενεργητικών τους, που συγκροτήθηκαν στην ποιότητα της
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, από τα ίδια τα δανείσματα των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων και, λαμβανομένου υπ΄όψη ότι «τόκος είναι η
ομοειδής προς το κεφάλαιο ποσότητα χρημάτων ή άλλων αντικαταστατών
πραγμάτων που ανέλαβε την υποχρέωση ο οφειλέτης να δώσει στο δανειστή ως
αντάλλαγμα για την χρήση του κεφαλαίου», αυτές συνομολόγησαν και
έλαβαν τόκους πλέον του ανωτάτου θεμιτού κατά νόμο ποσού αφού, για
κάθε επί μέρους ποσό κεφαλαίου μη χρηματικού δανείσματος τραπεζικής
πίστης, που χορήγησαν ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, ως μη ρευστό χρηματικό
διαθέσιμο στοιχείο του ενεργητικού τους και με το ανώτατο θεμιτό ετήσιο
επιτόκιο κατά περίοδο χορήγησης, αυτές συνομολόγησαν και έλαβαν ως
ωφελήματα, κατά κεφάλαιο και τόκους, πραγματικά μόνο χρήματα,
ήτοι ωφελήματα συγκροτούμενα, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθων
Μ1, Μ2 και Μ3, αποκλειστικά και μόνο σε ρευστά διαθέσιμα κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις και, έτσι, αυτές συνομολόγησαν και
έλαβαν την επιστροφή του κεφαλαίου και των τόκων του μη
χρηματικού δανείσματος, σε ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ με το

δάνεισμα χρήμα. Σύμφωνα όμως με τα ανωτέρω αναλυτικώς εκτεθέντα
(Βλ. Κεφ. 1.Β.4, Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ) και με βάση τις ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και
τους δημοσιευμένους στα ΦΕΚ ΤΑΕ & ΕΠΕ ισολογισμούς των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, για όλες τις χρήσεις από την 01/01/2002 μέχρι και
την 31/12/2012 (Βλ Κεφ. 2.Β, ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ) και από τα επίσημα στοιχεία, τις εκθέσεις και τις εδώ
αναφερόμενες επιστημονικές μελέτες της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ)
και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), που παραθέτονται αναλυτικά ανά εδώ
εναγόμενη, στο Κεφάλαιο 2ο υπό τον τίτλο «Η ανάπτυξη της ιδιωτικής
οικονομικής δραστηριότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων» και
έχουν χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος το οποίο το Δικαστήριο έχει
υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 §
1), επειδή το σύνολο των δανειακών κεφαλαίων των καταθέσεων
πελατείας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’
αυτών, αντιστοιχεί κατά ποσό και ποσοστό, σε μέγεθος υπερ-
δεκαπλαπλάσιο, ακόμη και υπερ-εικοσαπλάσιο του κατά το
νομισματικό μέγεθος Μ1 χρήματος, που αντιστοιχεί στο σύνολο κερμάτων
και τραπεζογραματίων αφού, επί του συνόλου των δανειακών κεφαλαίων
των καταθέσεων πελατείας (Κωδ 51.00) των πέντε (5) πρώτων εναγομένων
και εκάστης εξ’ αυτών, όπως αυτά ορίζονται με την ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005,
όπως τροποποιήθηκε και ισχύει, το σύνολο κερμάτων και
τραπεζογραμματίων Μ1, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ,
ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΧΡΗΜΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ,
είναι σε κάθε περίπτωση, ανά εδώ εναγόμενη, μικρότερο του 10% ενώ,
στις περισσότερες οικονομικές χρήσεις, είναι ακόμη και μικρότερο του
5% ανά εδώ εναγόμενη. Έτσι, επειδή για κάθε νομισματική μονάδα που
κυκλοφορεί σε μορφή κέρματος ή/και τραπεζογραμματίου ή και κατάθεσης
(Μ1, Μ2, Μ3), οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
δημιούργησαν, κατά τα ανωτέρω, συνολικό, πλασματικό χρήμα τραπεζικής
πίστης, κατά μέσο όρο περιόδου κυκλοφορίας, υπερδεκαπλάσιων ή ακόμη και
υπερεικοσαπλάσιων νομισματικών μονάδων, με τις επιπλέον των Μ1, Μ2 και
Μ3 νομισματικές μονάδες να έχουν δημιουργηθεί κυριολεκτικά από το μηδέν
και να συγκροτούνται από τα ίδια τα μη χρηματικά δανείσματα των
πιστωτικών τους συμβάσεων και, εν προκειμένω, από τα ίδια τα επίδικα
δανείσματα που χορήγησαν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε
έκαστο εξ΄αυτών, αποδεικνύεται πέρα πάσης αμφιβολίας ότι :
• για κάθε νομισματική μονάδα που αποδίδεται σε ρευστό

διαθέσιμο, νομισματοποιημένο, νόμιμο χρήμα Μ1, Μ2 και Μ3,
αντί καταβολής κεφαλαίου και τόκων από τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και από έκαστο εξ’ αυτών στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση,
οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών δημιουργούν
νέες καταθέσεις αξίας, κατά μέσο όρο περιόδου κυκλοφορίας, υπερ-
δεκαπλάσιων ή ακόμη και υπερ-εικοσαπλάσιων νομισματικών
μονάδων, αυξάνοντας έτσι, ισόποσα και αναλογικά, το συνολικό
μέγεθος της νομισματικής τους βάσης Μ3 και, έτσι, αυξάνοντας
ισόποσα και αντίστοιχα τα ενεργητικά και, εν τέλει, την περιουσία τους
και, ότι,
• για κάθε νομισματική μονάδα κεφαλαίου που χορήγησαν ως μη

χρηματικό δάνεισμα, στην ποιότητα της τραπεζικής πίστης, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, στους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, ήτοι του κεφαλαίου του μη χρηματικού
δανείσματος που χορήγησαν στη λογιστική μορφή της τραπεζικής
πίστης, με την πίστωση των λογαριασμών των δανειακών τους
κεφαλαίων, που τηρούν στο παθητικό τους υπό τον κωδικό αριθμό
51.00, κατά το κλαδικό λογιστικό τους σχέδιο και σε χρέωση των ίδιων
των δανεισμάτων των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και όχι
σε ρευστό διαθέσιμο χρήμα, που συγκροτείται κατά την έννοια των
νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, εισπράττοντας ή/και
επιδιώκοντας την είσπραξη και την απόδοση του συνόλου του
κεφαλαίου και των τόκων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων
σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή του δανείσματος που
χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο κατά τα νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2
και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα κερμάτων, τραπεζογραμματίων
και καταθέσεων, πετυχαίνουν στην πράξη την αποκόμιση
ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του δανείσματος
της παροχής τους χρηματικών και νομισματικών περιουσιακών
ωφελημάτων, υπερ-δεκαπλάσιας και υπερ-εικοσαπλάσιας
νομισματικής αξίας, επειδή το πραγματικό χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας, που εισπράττουν κατά κεφάλαιο
και τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ σε
υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια ποσά που, επειδή
συγκροτούνται σε διαφορετική ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτήν των
χορηγηθέντων μη χρηματικών δανεισμάτων των πιστωτικών
συμβάσεων, κατά την ολοκλήρωση του πιστωτικού κύκλου,
αυτά συγκροτούν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και,
έτσι, στην περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-
εικοσαπλάσιες των χορηγηθέντων, μη χρηματικών
δανεισμάτων, ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ νομισματικών μονάδων και μεγεθών,
με αποτέλεσμα, έτσι, σε κάθε περίπτωση, να αντιστοιχούν, κατά
κεφάλαιο και τόκους, σε ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ περιουσιακά ωφελήματα επί του μη χρηματικού
δανείσματος που χορήγησαν με τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΝ ΑΘΕΜΙΤΟ ΕΚΤΟΚΙΣΜΟ.
Σύμφωνα με την ΠΔ/ΤΕ 2286/28.1.1994, που εκδόθηκε κατ`

εξουσιοδότηση του άρθρου 1 του ν. 1266/1982, τα επιτόκια καθορίζονται
ελεύθερα από τα πιστωτικά ιδρύματα, με την επιφύλαξη όμως των
διατάξεων περί ελαχίστων ορίων επιτοκίων χορηγήσεων που τυχόν
ισχύουν. Έτσι, τα τραπεζικά επιτόκια είναι σήμερα κατά κανόνα ελευθέρως
διαπραγματεύσιμα και το ισχύον γι` αυτά καθεστώς δεν συνοδεύεται από τη
θέσπιση ανωτάτων ορίων ενώ, η επέμβαση του νομοθέτη, περιορίζεται στη
ρύθμιση των εξωτραπεζικών επιτοκίων.
Παγίως όμως γίνεται δεκτό από τη νομολογία ότι τα εξωτραπεζικά

επιτόκια, παρά τον περιορισμό τους στις εξωτραπεζικές συναλλαγές, δεν
παύουν να έχουν γενικότερη κοινωνικοοικονομική σημασία και ν’αφορούν και
τις τραπεζικές συμβατικές σχέσεις ενώ, ο κοινωνικός και
οικονομικός σκοπός του δικαιώματος στην ελεύθερη διαμόρφωση των
τραπεζικών επιτοκίων, είναι η συμπίεσή τους κάτω από τα όρια των
εξωτραπεζικών.
Κατά δε τις διατάξεις του άρθρου 39, ν. 3259/04 ΦΕΚ 149/4-8-04,

ορίζεται ότι τα πιστωτικά ιδρύματα οφείλουν να αναπροσαρμόσουν το ύψος
των απαιτήσεών τους κατά τέτοιο τρόπο που να μην υπερβαίνει το
τριπλάσιο του ληφθέντος δανείου αφού, στην παρ. 1 αυτού ορίζεται ο
τρόπος επαναπροσδιορισμού της οφειλής ως εξής : «η συνολική
ληξιπρόθεσμη οφειλή από κάθε είδους συμβάσεις δανείων ή πιστώσεων,
οι οποίες συνομολογούνται ή έχουν συνομολογηθεί πριν από την έναρξη
ισχύος του παρόντος νόμου με πιστωτικά ιδρύματα, δεν δύναται να
υπερβαίνει το τριπλάσιο του κατά περίπτωση ληφθέντος κεφαλαίου
εκάστου δανείου ή πίστωσης ή του αθροίσματος των ληφθέντων
κεφαλαίων περισσότερων δανείων ή πιστώσεων ή προκειμένου περί
αλληλόχρεων λογαριασμών, του ποσού της οφειλής, όπως αυτή
διαμορφώθηκε κατά την τελευταία εκταμίευση του λογαριασμού, με
την επιφύλαξη των παραγράφων 4 και 5 του παρόντος άρθρου».
Ετσι η συμφωνία για επιτόκια που υπερβαίνουν τα ανώτατα

αυτά όρια δεν παύει να απαγορεύεται από το νόμο (ΑΚ 281, αρθρ.2 παρ.7

περ.ια΄του ν.2251/1994 βλ. ΑΠ 1219/2001, ΜονΠρ.Αθ 716/2005
Αρμ.2006.1730).
Παγία δε είναι και η θέση της νομολογίας ότι η καταβολή των

υπέρμετρων τόκων εξαναγκάζεται δικαστικά (βλ. ΕφΑθ 3562/2001 αδημ)
ενώ, η ενσωμάτωση υπέρμετρων τόκων στο διατασσόμενο να
πληρωθεί κεφάλαιο καθιστά μη εκκαθαρισμένη και μη βέβαιη τη
διατασσομένη να πληρωθεί απαίτηση (ΕιρΑθ 1734/2013, ΕιρΑθ 178/2009
(ΑΡΜ 2009/1374)), αφού λόγω των παράνομων τόκων που έχουν
ενσωματωθεί στο κεφάλαιο δεν μπορεί να προκύψει από τα έγγραφα η
νόμιμη απαίτηση, αφού η ακυρότητα των επι μέρους ποσών που προέρχονται
από την ενσωμάτωση στο κεφάλαιο υπέρμετρων τόκων, επηρεάζει την
αποδεικτικότητα με έγγραφα του συνόλου της απαιτήσεως, αφού έτσι, δεν
είναι δυνατός, λόγω του είδους της εγγραφής, ο διαχωρισμός των επιμέρους
ποσών.
Ακόμη, η ύπαρξη υπέρμετρων τόκων ερευνάται και

αυτεπαγγέλτως, τυχόν δε τέτοιοι τόκοι, καταβληθέντες,
καταλογίζονται στο κεφάλαιο και δεν εξαναγκάζεται η πληρωμή τους
(βλ. ΕφΑθ 3562/2001 αδημ).
Ως εκ τούτου, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες ανέπτυξαν

την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία, κατήρτισαν και
συνομολόγησαν τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, χορήγησαν,
εκταμίευσαν, χρέωσαν και εισέπραξαν τα δανείσματα αυτών κατά
κεφάλαιο και τόκους, ΔΙΑΠΡΑΤΤΟΝΤΑΣ ΚΑΤ’ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ
ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 404 και 13 στ’ του
Π.Κ., δεδομένου ότι, από την επανειλημμένη τέλεση της πράξης και από την
υποδομή που είχαν διαμορφώσει με πρόθεση την επανειλημμένη τέλεση της
πράξης, προκύπτει ο σκοπός τους για πορισμό εισοδήματος από τα προφανώς
δυσανάλογα της παροχής τους περιουσιακά ωφελήματα των τόκων και των
λοιπών εσόδων επί του κεφαλαίου του δανείσματος των επίδικων
συμβάσεων.
Σε κάθε όμως περίπτωση, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες

πιστωτικές συμβάσεις, συντρέχει η ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ και ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών ως προς
την κατάρτιση και συνομολόγηση αυτών και τη χορήγηση των δανεισμάτων
των πιστώσεων στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ
αυτών ανά εδώ εναγόμενη, καθώς αυτές, επιδεικνύοντας βαριά αμέλεια, δεν
έλεγξαν ως όφειλαν και δεν εξακρίβωσαν :

• το κατά την αρχή του Συνετού Δανεισμού, της ΠΔ/ΤΕ
2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005, κατά
δανειοδοτόυμενου, ανώτατο αποδεκτό όριο της σχέσης των
οφειλόμενων μηνιαίων τοκοχρεωλυτικών δόσεων έναντι του
ύψους του ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών κατά το στάδιο της
προαξιολόγησης, το οποίο, ρητά και κατηγορηματικά
προσδιορίζεται από την ΤτΕ στο 30%-40% αυτού, σταθμισμένο με
τη σταθερότητα του εισοδήματος, το απόλυτο ύψος αυτού και την
επάρκεια των περιουσιακών στοιχείων που συνιστούν τις
εξασφαλίσεις,
• τον κατά τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 28/2004, της 5ης Ιανουαρίου
2004, για την εφαρμογή του κανονισμού (EΚ) αριθ. 1177/2003 του
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, σχετικά με τις
κοινοτικές στατιστικές για το εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης
(EU-SILC) όσον αφορά το αναλυτικό περιεχόμενο της ενδιάμεσης και
της τελικής έκθεσης ποιότητας (Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 005 της
09/01/2004 σ. 0042 – 0056) και συγκεκριμένα στο Παράρτημα Ι
(ΟΡΙΣΜΟΙ) προσδιορισμό του Ισοδύναμου ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΥ
ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ, που είναι το συνολικό διαθέσιμο εισόδημα ενός
νοικοκυριού διαιρούμενου δια του Ισοδύναμου Μεγέθους, που κατά
την τροποποιημένη κλίμακα του ΟΟΣΑ σταθμίζει με συντελεστή 1,00
τον πρώτο ενήλικα, με 0,50 τα υπόλοιπα άτομα από 14 ετών και άνω
που κατοικούν στο νοικοκυριό και με 0,30 κάθε τέκνο ηλικίας κάτω
των 14 ετών. Έτσι, το διαθέσιμο εισόδημα ενός παντρεμένου
ζευγαριού που αμείβονται αμφότεροι με 1.000 ευρώ μηνιαίως, ήτοι
συνολικό εισόδημα 2 Χ 1.000,00 ευρώ = 2.000,00 ευρώ, είναι 1.333,33
ευρώ (2000/1,5 στάθμιση= 1.333,33).
Αντίστοιχα, εάν το ανωτέρω ζευγάρι έχει ένα ανήλικο τέκνο άνω των
14 ετών, το διαθέσιμο ειδόσημά τους είναι 1.000,00 ευρώ (2000 /2
στάθμιση {1 ο πρώτος ενήλικας + 0,50 η σύζυγος + 0,50 ο ανήλικος άνω
των 14 ετών=στάθμιση 2} = 1.000)
Και εφόσον έχουν κι ένα δεύτερο ανήλικο μέλος, μικρότερο των 14
ετών, τότε το διαθέσιμο εισόδημα τους είναι 869,565 ευρώ (2000 / [1 ο
πρώτος ενήλικας +0,50 ο δεύτερος ενήλικας +0,50 το ανήλικο μέλος
άνω των 14 ετών +0,30 το ανήλικο μέλος κάτω των 14 ετών=]2,3 =
869,565)

• την προϋπάρχουσα δανειακή επιβάρυνση των εδώ εναγόντων
ως δανειολήπτες ενώ, με τη συνδρομή της τεχνολογίας, είχαν τη
σχετική δυνατότητα να το πράξουν, αφού διαθέτουν ευθεία
ηλεκτρονική σύνδεση με τα πληροφοριακά συστήματα της ΔΙΑΣ Α.Ε.
και της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. και, ειδικότερα, με το Aρχείο Δεδομένων
Συγκέντρωσης Χορηγήσεων, το οποίο αποσκοπεί στην παροχή στις
τράπεζες πληροφόρησης για την εκτίμηση της πιστοληπτικής
ικανότητας των πελατών τους και, έτσι, σε αυτό καταχωρούνται
πληροφορίες που αφορούν σε ενήμερες και σε καθυστέρηση οφειλές
δανείων καταναλωτικής πίστης (προσωπικών, καταναλωτικών,
ανοιχτών και λιανικής πρακτόρευσης), πληροφορίες για στεγαστικά
δάνεια και χορηγήσεις πιστώσεων μέσω δικαιώματος υπερανάληψης
από καταθετικό λογαριασμό, τρεχούμενο ή όψεως (overdrafts) και
πιστωτικών καρτών, που οι τράπεζες έχουν χορηγήσει σε πελάτες
τους, χορηγήσεις προς επιχειρήσεις των οποίων ο ετήσιος κύκλος
εργασιών δεν υπερβάινει τα 2.500.000 ευρώ, καθώς και εταιρικές
πιστωτικές κάρτες, προκειμένου να διασφαλίζεται (α) η προστασία
του θεσμού της πίστης και η εξυγίανση των οικονομικών
συναλλαγών, (β) η μείωση των επισφαλειών και κατ΄ επέκταση
του κόστους δανεισμού, (γ) ο περιορισμός της υπερχρέωσης
μέσω της ορθής εκτίμησης της φερεγγυότητας και της
πιστοληπτικής ικανότητας των συναλλασσομένων, (δ) η μείωση
της γραφειοκρατίας και του κόστους για την έγκριση των χορηγήσεων,
(ε) ο περιορισμός της απάτης στις συναλλαγές που συνεπάγεται
προστασία των Πολιτών και αύξηση της εμπιστοσύνης στην αγορά και
(στ) η προστασία των Πολιτών που έχουν απολέσει προσωπικά
έγγραφα (ταυτότητα, διαβατήριο) από πιθανές απάτες εις βάρος τους
(βλ. σχετικά Κεφάλαιο 1.Γ.7 Η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.),
ενώ πρέπει επίσης να συνεκτιμηθεί και η επιθετική στρατηγική πώλησης
των τραπεζικών προϊόντων από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
μέσω των καταιγιστικών τηλεοπτικών διαφημίσεων και των οργανωμένων
τηλεφωνικών κέντρων προώθησης μαζικών πωλήσεων, τα λεγόμενα «call
centers», που χαρακτήρισαν την ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών,
καθόλη τη διάρκεια της περιόδου 01/01/2002 – 31/12/2012, που στην πράξη
επέβαλλαν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες την συνομολόγηση
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και τη λήψη των δανεισμάτων
αυτών (βλ. σχετικά ΕιρΚαλυμν 1/2012). Αυτό άλλωστε προβλέπεται από το
νόμο για την παγίωση της ασφάλειας των συναλλαγών, τον περιορισμό της
επισφάλειας των χορηγούμενων πιστώσεων και την προστασία των
οικονομικά ασθενέστερων πολιτών που προσφεύγουν στον συνεχή
τραπεζικό δανεισμό για να αντιμετωπίσουν επείγουσες και
ανεπίδεκτες αναβολής οικονομικές τους ανάγκες, χωρίς την
απαραίτητη και αναγκαία προς τούτο προηγούμενη πληροφόρηση και
τη νηφάλια ώριμη σκέψη ως προς τις μελλοντικές αρνητικές αυτής
επιπτώσεις, ήτοι σε πλήρη αντίθεση με τις αντισυμβαλλόμενες αυτών πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες, οι οποίες, λόγω του θεσμικού τους ρόλου και του
δημοσίου συμφέροντος που υπηρετούν κατά τη λειτουργία τους, της γνώσης,
της εξειδίκευσης, της εµπειρίας και του µεγέθους τους, έχουν την
υποχρέωση να διαθέτουν την απαραίτητη υποδομή και τεχνογνωσία
προκειμένου να διαµορφώνουν τα χρηµατοοικονοµικά προϊόντα και, κατά
κύριο λόγο, τα πάσης φύσης δάνεια, στη βάση του περιορισµού του
πιστωτικού κινδύνου και της αύξησης της απόδοσης των επενδύσεων του
ενεργητικού τους ενώ, ταυτόχρονα, από την υποχρέωση πιστοποίησης των
τραπεζικών υπαλλήλων παρέχεται τεκμήριο για την επαγγελματική
επάρκεια εκείνων που διεξήγαγαν τις εγκρίσεις, υπέγραψαν τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις και χορήγησαν το προϊόν του αντιστοίχου κατά επίδικη
πιστωτική σύμβαση δανείσματος στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και
σε έκαστο εξ’ αυτών, κατά επίδικη σύμβαση και ανά εδώ εναγόμενη.
Ακόμη, η περίπτωση της ΣΥΝΕΥΘΥΝΗΣ και

ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών ως προς την κατάρτιση και συνομολόγηση των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, προκύπτει με ασφάλεια από το αδιαμφισβήτητο
γεγονός ότι αυτές, επιδεικνύοντας βαρειά αμέλεια, σύνηψαν και
συνομολόγησαν τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και χορήγησαν τα
δανείσματα των επίδικων πιστώσεων στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και
ανά εδώ εναγόμενη, ΟΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ, αφού διαχειρίστηκαν τον κίνδυνο
ρευστότητας, τον πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό
κίνδυνο, ως εξής :
• αντίθετα με τις αρχές και το πλαίσο του ανωτέρω

Παραρτήματος II, ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, οι οποίες κατά το ίδιο
ανωτέρω διάστημα (2002 – 2012), ενισχύθηκαν και
αυστηροποιήθηκαν με την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009,
την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ
2626/29.7.2010, (βλ. 1.Γ.5 ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ), επειδή οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ
ΑΠΟΘΕΜΑΤΟΣ, ΤΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΧΕΤΙΚΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΥΪΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ

ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ 6ης ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗΣ
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, με την αντιστροφή του μηχανισμού
λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ
ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ
ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ
ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ και με αποτέλεσμα, έτσι, αντί το χρήμα
να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που
όμως είναι μόνο λογιστικό και, έτσι, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ,
• αντίθετα με την αρχή του Συνετού Δανεισμού, της ΠΔ/ΤΕ

2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005 , κατά
δανειοδοτούμενου,
• αντίθετα με την αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού που

υποχρεούνται να τηρούν κατά τη λειτουργία τους, όπως αυτή έχει
θεσμοθετηθεί και νομοθετικά με το άρθρο 8 της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄
917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας προς την οδηγία
2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της
23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και
την Κατάργηση της Οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που
δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της
22/05/2008» των Υπουργών Οικονομικών – Οικονομίας,
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ
στο εσωτερικό δίκαιο, καθώς επίσης και αντίθετα με την παρ. 2,
ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002 και με το σύνολο του περιεχόμενου
των διατάξεων του άρθρου 4, Ν. 2251/1994 «Περί προστασίας
των καταναλωτών», κατά την οποία οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες είχαν την υποχρέωση να εξετάζουν την πιστοληπτική
ικανότητα των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’
αυτών να ανταπεξέλθει στις συμβατικές του υποχρεώσεις
εξυπηρετώντας τις πληρωμές του και, αφού διαπίστωναν ότι αυτό
δεν συμβαίνει, έπρεπε να απέχουν από το δανεισμό ακόμη και σε
βάρος των οικονομικών τους συμφερόντων, ήτοι έπρεπε ΝΑ
ΜΗΝ ΚΑΤΑΡΤΙΣΟΥΝ ΠΟΤΕ τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις,
αφού αυτό προβλέπεται από το νόμο και, ιδιαίτερα, επειδή αυτές
γνώριζαν ότι, κατά τις διατάξεις της ανωτέρω ΚΥΑ, ο οφειλέτης
απαλλάσσεται από το κόστος της χορηγηθείσας πίστωσης
περιλαμβανομένων των τόκων και έχει την υποχρέωση να

καταβάλει μόνο το ποσό του κεφαλαίου, σύμφωνα με τις
προβλεπόμενες στη σύμβαση πίστωσης δόσεις, καθόσον, δεν
ορίζεται υποχρέωση ανάλογης ευθύνης «ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ
ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ» για τον καταναλωτή και, έτσι, όλοι ανεξαιρέτως οι
συνομολόγηση των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, τη νομοθετική
υποχρέωση να ενεργούν με σύνεση, ως ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, αφού τέτοια υποχρέωση δεν ορίζεται ειδικά στη
σχετική διάταξη. Έτσι, εν προκειμένω, για τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, καθιερώνεται ειδική μορφή ευθύνης σε ότι αφορά
την υπεύθυνη χορήγηση πίστωσης, με αποτέλεσμα, κατά το
ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, να υφίσταται, δικαίως,
δυσμενέστερη μεταχείριση τους, σε σχέση με τους ε δώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες. Η δε υποχρέωση αυτή των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών συμβάλει στην
παγίωση της ασφάλειας των συναλλαγών, στον περιορισμό της
οικονομικά ασθενέστερων πολιτών και, εν προκειμένω, των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες, που προσφεύγουν στον συνεχή
απαραίτητη και αναγκαία προς τούτο προηγούμενη πληροφόρηση
και τη νηφάλια ώριμη σκέψη ως προς τις μελλοντικές αρνητικές
επιπτώσεις ενώ, αφού οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες δεν
έπραξαν αυτό, τότε, σύμφωνα με τις ανωτέρω διατάξεις, όλοι
ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’
αυτών ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ
ΧΟΡΗΓΗΘΕΙΣΑΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ, περιλαμβανομένων των τόκων και
να έχουν την υποχρέωση να καταβάλουν ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΟΣΟ ΤΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες, ανά εδώ εναγόμενη
και ενάγοντα δανειολήπτη, στις επίδικες σύμβασεις δόσεις (βλ. 1.Γ.3
ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού και η
υποχρέωση της Ενημέρωσης των Δανειοληπτών),
• αντίθετα με το εποπτικό πλαίσιο του Συμφώνου της Βασιλείας

του 1988 (Basle Capital Accord) ως προς τον υπολογισμό των
κεφαλαιακών τους απαιτήσεων για την κάλυψη έναντι της έκθεσής
τους στον πιστωτικό κίνδυνο και τον κίνδυνο χώρας από στοιχεία
ενεργητικού και εκτός ισολογισμού, αφού η ύπαρξη ακόμη και
υψηλών δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας, που εν προκειμένω δεν
υφίστανται σε καμία περίπτωση, όπως προκύπτει με ασφάλεια

ανά εδώ εναγόμενη και ανά χρήση στο Κεφάλαιο 2.Β, υπό τον τίτλο
«ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ», αφού
η σχέση του συνόλου των ιδίων κεφαλαίων προς το σύνολο των
δανείων εκάστης εξ’ αυτών, προ κάθε σταθμίσεως κινδύνου, είναι
ιδιαίτερα χαμηλή καθόλη τη διάρκεια των ελεγχόμενων χρήσεων από
την 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012 και για κάθε μία από
αυτές ξεχωριστά, είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την
εξασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, αφού υπάρχει
ένας μεγάλος αριθμός ποιοτικών χαρακτηριστικών, όπως το καλό
μάνατζμεντ, η ύπαρξη επαρκών συστημάτων εσωτερικού ελέγχου, η
ανάπτυξη διαδικασιών χορήγησης δανείων και η συνετή διαχείριση
χαρτοφυλακίου, που είναι εξίσου απαραίτητα και, κατά τα ανωτέρω,
δεν υφίστανται, καθώς επίσης και ως προς τις σταθμίσεις
πιστωτικού κινδύνου, που ορίζονται ανά κατηγορία οφειλέτου,
δηλαδή μικρότερου πιστωτικού κινδύνου, που είναι οι κεντρικές
κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες ενώ, στη συνέχεια,
ακολουθούν τα πιστωτικά ιδρύματα και τελευταίες μόνον οι
επιχειρήσεις και τα φυσικά πρόσωπα, ήτοι οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, με τις σταθμίσεις πιστωτικού κινδύνου έναντι
κεντρικών κυβερνήσεων και τραπεζών να βασίζονται στο διαχωρισμό
των κρατών ανάλογα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ (Ζώνες «Α» και «Β»)
και τις βραχυπρόθεσμες διατραπεζικές τοποθετήσεις να ορίζονται σε
12 μήνες (βλ. 1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ)).
• αντίθετα με το εποπτικό πλαίσιο και τις υποχρεώσεις

κεφαλαιακής επάρκειας του άρθρου 28, ν. 3601/2007, της
ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και του άρθρου 27, ν. 3601/2007, καθώς
και αντίθετα με όλες τις ΠΔ/ΤΕ, με τις οποίες ολοκληρώθηκε, κατ’
εξουσιοδότηση του ν. 3601/2007, η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο
των εξειδικευμένων διατάξεων των Οδηγιών 2006/48/ΕΚ και
2006/49/ΕΚ, σχετικά με την επάρκεια των ιδίων κεφαλαίων των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, γνωστό κατά τα ανωτέρω και
ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II (26/06/2004) και, ειδικότερα, αντίθετα με τον
ΠΥΛΩΝΑ 1, που αφορά τις μεθόδους προσδιορισμού των
κεφαλαιακών απαιτήσεων έναντι των κινδύνων που κατά κανόνα
αντιμετωπίζουν οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες στο πλαίσιο της
άσκησης των δραστηριοτήτων τους και καθιερώνονται κεφαλαιακές
απαιτήσεις και για το λειτουργικό κίνδυνο, αντίθετα με τον
ΠΥΛΩΝΑ 2, που αφορά τις αρχές, τα κριτήρια και τη διαδικασία με
την οποία οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες αξιολογούν την
επάρκεια των κεφαλαίων και των συστημάτων διαχείρισης κινδύνων

σε σχέση με τους πάσης φύσεως κίνδυνους στους οποίους εκτίθενται
ή ενδέχεται να εκτεθούν, πέραν αυτών που αντιμετωπίζονται στον
Πυλώνα 1 και αντίθετα με τον ΠΥΛΩΝΑ 3, που αφορά τις
υποχρεώσεις δημοσιοποίησης στοιχείων για την ενίσχυση της
διαφάνειας και της πειθαρχίας της αγοράς με την παροχή στους
ενδιαφερόμενους της δυνατότητας σύγκρισης της πολιτικής για τη
διαχείριση κινδύνων και την κεφαλαιακή και οργανωτική επάρκεια
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και, ειδικότερα, (α) ως
προς την αναλογικότερη σύνδεση των ιδίων κεφαλαίων προς τον
αναλαμβανόμενο κίνδυνο, κατά την οποία διευρύνεται η κλίμακα των
προκαθορισμένων συντελεστών με τους οποίους σταθμίζεται κάθε
κατηγορία χρηματοδότησης και λαμβάνονται υπόψη παράμετροι
όπως η πιστοληπτική διαβάθμιση των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες από αναγνωρισμένους Εξωτερικούς Οργανισμούς
Πιστοληπτικής Αξιολόγησης (ΕΟΠΑ), η διασπορά των κινδύνων που
επιτρέπει τη μείωση από 100% σε 75% του συντελεστή στάθμισης
για τον κίνδυνο των μέχρι ποσού 1.000.000 ευρώ πιστώσεων προς
φυσικά πρόσωπα ή μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όπως εν προκειμένω
οι επίδικες δανειακές συμβάσεις των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες, η εξασφάλιση από κατοικίες που επιτρέπει τη μείωση
του συντελεστή στάθμισης των αντιστοίχων επίδικων δανειακών
συμβάσεων από 50% σε 35% ενώ, αντιθέτως, η εμφάνιση
καθυστέρησης αποπληρωμής άνω των 90 ημερών οδηγεί σε αύξηση
του συντελεστή, (β) ως προς την προσέγγιση των εσωτερικών
διαβαθμίσεων με τη μεθοδολογία υπολογισμού των κεφαλαιακών
απαιτήσεων με βάση παραμέτρους κινδύνου, όπως η πιθανότητα
αθέτησης υποχρέωσης των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και
εκάστου εξ΄αυτών και η ζημία των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών σε περίπτωση αθέτησης, (γ) ως
προς την καθιέρωση των κεφαλαιακών απαιτήσεων για το
λειτουργικό κίνδυνο που αφορά στις ενδεχόμενες ζημίες που μπορεί
να προκληθούν από ανεπάρκεια ή λάθη διαδικασιών ή προσώπων,
καλύπτοντας και τον νομικό κίνδυνο, (δ) ως προς τον υπολογισμό
των κεφαλαιακών απαιτήσεων για τον κίνδυνο αγοράς και δη τον
υπολογισμό των κεφαλαιακών απαιτήσεων για το χαρτοφυλάκιο
συναλλαγών, με την ειδκότερη υποχρέωση των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών να υπολογίζουν επιπλέον
κεφαλαιακές απαιτήσεις, σύμφωνα με την εκτίμηση της δυνητικής
ζημιάς κάτω από ακραίες συνθήκες, να υπολογίζουν επιπλέον
κεφαλαιακές απαιτήσεις για τον κίνδυνο αθέτησης και μεταβολής της
πιστοληπτικής αξιοπιστίας του εκδότη χρεωστικών τίτλων και

μετοχών, να διενεργούν, κατ’ ελάχιστον, υποθετικό εκ των υστέρων
δοκιμαστικό έλεγχο για την αξιολόγηση των εσωτερικών
υποδειγμάτων δυνητικής ζημίας, να αυξάνουν το συντελεστή
στάθμισης από 4% σε 8% για τον ειδικό κίνδυνο, για τον υπολογισμό
της κεφαλαιακής απαίτησης από μετοχές με βάση την τυποποιημένη
μέθοδο και την υποχρέωση να καθιερώσουν διαδικασίες με τις οποίες
θα προσαρμόζουν την τρέχουσα αξία των στοιχείων τους, τα οποία
δεν είναι άμεσα ρευστοποιήσιμα, (ε) ως προς τη θέσπιση ποιοτικού
χαρακτήρα κριτηρίων υπολογισμού της κεφαλαιακής επάρκειας των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανάλογα
με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, με τον καθορισμό των
λεγόμενων «εσωτερικών κεφαλαίων», ήτοι των κεφαλαίων που οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες πρέπει να διαθέτουν σε επάρκεια
από πλευράς ποσότητας, ποιότητας και κατανομής για την
αντιμετώπιση των πάσης φύσεως κινδύνων που έχουν αναλάβει ή
στους οποίους ενδέχεται να εκτεθούν, ιδιαίτερα δε αυτούς που δεν
καλύπτονται ή δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς στο πλαίσιο του
Πυλώνα 1, όπως ο κίνδυνος συγκέντρωσης, ο κίνδυνος στρατηγικής, ο
κίνδυνος φήμης αλλά και εξωγενείς κίνδυνοι που απορρέουν από το
θεσμικό, οικονομικό ή επιχειρηματικό περιβάλλον, (στ’) ως προς την
αναγνώριση εξασφαλίσεων που μειώνουν το ύψος των μεγάλων
χρηματοδοτικών ανοιγμάτων, κατ΄ αντιστοιχία με τα καθοριζόμενα
στις ΠΔ/ΤΕ τις σχετικές με τον πιστωτικό κίνδυνο και τον κίνδυνο
αγοράς και τον καθορισμό χωριστού ορίου για το σύνολο των
χρηματοδοτικών ανοιγμάτων των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, έναντι των σημαντικών μετόχων τους και των
συνδεδεμένων με αυτούς προσώπων και επιχειρήσεων, (ζ) ως προς
τους συντελεστές που εφαρμόζονται επί ορισμένων κατηγοριών
απαιτήσεων σε καθυστέρηση, για τον υπολογισμό του ελάχιστου
ποσού προβλέψεων, που καθορίζονται για εποπτικούς σκοπούς και
συνδέονται με την αξιολόγηση της κεφαλαιακής επάρκειας των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων, με τον κατάλογο των εγγράφων που
αποτελούν το θεσμικό πλαίσιο αυτής της αξιολόγισης να αναφέρεται
στις ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999, ΠΔ/ΤΕ 2513/15.1.2003, ΠΔ/ΤΕ
2557/2005, ΠΔ/ΤΕ 2565/2005, ΕΤΠΘ 254/7/2007 και ΠΔ/ΤΕ 2619/
30.07.2009, κατά τις οποίες οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
όφείλαν να ενσωματώσουν τις απαραίτητες προσαρμογές των
κριτηρίων έγκρισης ή απόρριψης των επίδικων πιστώσεων των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες κατά τη διαδικασία της
προαξιολόγησης, με τα κριτήρια αυτά να πρέπει να αναγνωρίζουν
τη δυναμική του οικονομικού περιβάλλοντος και τις επιπτώσεις του

έντονου ανταγωνισμού στην πολιτική ανάληψης κινδύνων και την
ταχεία πιστωτική επέκταση (βλ. 1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ
(Βασιλεία ΙΙ)).
Ακόμη, κατά τη Βασιλεία ΙΙ, οι πέντε (5) πρώτες εδώ

εναγόμενες είχαν την υποχρέωση να ενισχύουν τη λειτουργία
διαχείρισης των αναλαμβανόμενων κινδύνων σε όλο το εύρος των
δραστηριοτήτων τους (enterprise-wide risk management) και να
συσχετίζουν τους κινδύνους αυτούς με τις εποπτικές, καθώς και με τις
εσωτερικά εκτιμώμενες κεφαλαιακές απαιτήσεις τους, με αποτέλεσμα, κατά
τη σύναψη των επίδικων συμβάσεων με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και με έκαστο εξ’ αυτών και την χορήγηση του δανείσματος των επίδικων
δανείων και των παροχών καταναλωτικής πίστης, να έχουν την υποχρέωση :
• να υιοθετούν όσον το δυνατόν πιο εξελιγμένες προσεγγίσεις

αναλαμβανόμενων κινδύνων,
• να προωθούν τη διαχείριση των κινδύνων σε όλο το εύρος του

οργανισμού τους και
• να εξασφαλίζουν την ενεργότερη συμμετοχή της ανώτατης

διοικητικής βαθμίδας και δη του διοικητικού τους συμβουλίου, στη
διαχείριση κινδύνων και στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων σε
όλο το εύρος των δραστηριοτήτων τους, εισάγοντας τα ζητήματα
αυτά στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων και των
προβληματισμών των διοικητικών τους συμβουλίων, αναγνωρίζοντας
έτσι ότι η άσκηση τραπεζικών δραστηριοτήτων και δη της σύναψης
και συνομολόγησης των επίδικων δανειακών συμβάσεων και της
χορήγησης των επίδικων δανείων, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη
διαχείριση των κινδύνων που απορρέουν από αυτές,
ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΡΑΞΑΝ αφού, κατά τα ανωτέρω, οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών : (α) δεν υιοθέτησαν,
ως όφειλαν, ένα ισχυρό σύστημα εσωτερικού ελέγχου, συμπεριλαμβανομένων
των πληροφοριακών και λογιστικών συστημάτων και ένα σαφές
επιχειρησιακό πρότυπο λειτουργίας, ακόμη και σε επίπεδο ομίλου (group
operating model), αφού μέχρι και σήμερα αυτές αδυνατούν να
αναζητήσουν και να ανασύρουν τα αντίγραφα των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και να
τα παραδώσουν σε εύλογο χρονικό διάστημα σε έκαστο εξ’ αυτών,
οποτεδήποτε αυτά ζητηθούν, τις οποίες, κατά την ανωτέρω υποχρέωση

υιοθέτησης ενός ισχυρού συστήματος εσωτερικού ελέγχου, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες είχαν την υποχρέωση να τηρούν σε ειδικό για το
σκοπό αρχείο, σε φυσική και ηλεκτρονική μορφή, (β) δεν προέβησαν, ως
όφειλαν, στην ορθή ποσοτική και ποιοτική αξιολόγηση των διαθέσιμων
κεφαλαιακών πόρων, δηλαδή της ικανότητας ανάληψης κινδύνων (risk
bearing capacity), σε συνδυασμό με τη διάθεση ανάληψης κινδύνου (risk
appetite) και το προφίλ κινδύνου (risk profile) και, κατ’ ουσία, στην ενεργή
διαχείριση των κεφαλαίων τους αφού, τα κεφάλαια, καθορίζουν οποιαδήποτε
δραστηριότητα ή ενέργεια των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών, ήτοι την ικανότητα μόχλευσης και δη την ικανότητα να
αυξάνουν το ενεργητικό τους και συνεπώς την κερδοφορία τους, ιδιαίτερα δε
την ικανότητα εκάστης εξ’ αυτών για τη χορήγηση των επίδικων δανείων ανά
εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, καθώς επίσης και τη δυνατόπτητα να
μεγεθύνονται και να ανταμείβουν τους μετόχους τους με μερίσματα και
προγράμματα επαναγοράς ιδίων μετοχών, (γ) δεν προέβησαν, ως όφειλαν,
στην κατανομή των εποπτικών τους κεφαλαίων για την κάλυψη των μη
αναμενόμενων ζημιών, ήτοι για τον κίνδυνο ανάληψης τραπεζικών
δραστηριοτήτων και της προσαρμογής των κερδών για την κάλυψη των
αναμενόμενων ζημιών σε σχέση με τις προβλέψεις και την ανακατανομή του
κεφαλαίου εκεί όπου η σταθμισμένη, ανάλογα με τον κίνδυνο, αποδοτικότητα
είναι υψηλότερη, (δ) δεν συνεκτίμησαν και δεν προϋπολόγγισαν, ως όφειλαν,
όχι μόνο τη μεγέθυνση των στοιχείων του ενεργητικού (volume growth) και
τα αντίστοιχα περιθώρια κέρδους, αλλά και τη μεταβολή του αντίστοιχου
εποπτικού κεφαλαίου και των αναμενόμενων ζημιών που απαιτούνται για να
υποστηρίξουν την αύξηση των στοιχείων ενεργητικού και, ιδιαίτερα, της
χορήγησης των επίδικων δανείων κατά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη,
παράγοντας την αντίστοιχη κερδοφορία, (ε) δεν ενίσχυσαν, ως όφειλαν, την
πειθαρχία και την αποτελεσματικότητα στις διαδικασίες και τις πολιτικές
πιστοδοτήσεων, ανακτήσεων και διαγραφών επισφαλών απαιτήσεων και δη
των επίδικων δανείων κατά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, (στ’) δεν
διαχώρισαν, ως όφειλαν, τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήτπες και τις μορφές
δανειοδότησης αυτών ανάλογα με τον αναλαμβανόμενο κίνδυνο, με βάση τα
εσωτερικά συστήματα διαβάθμισης πιστωτικού κινδύνου, με στόχο την
κατάλληλη δόμηση της μορφής πιστοδότησης, βελτιστοποιώντας την
πιθανότητα αποπληρωμής, μέσω της χρήσης τεχνικών μείωσης πιστωτικού
κινδύνου, (ζ) δεν βελτίωσαν, ως όφειλαν, την πολιτική και τη διαδικασία
σχηματισμού προβλέψεων για τα επισφαλή επίδικα δάνεια, ανά εδώ ενάγοντα
δανειολήπτη, (η) δεν εφάρμοσαν, ως όφειλαν, διαδικασίες ορθής
πληροφόρησης σχετικά με τα στοιχεία κινδύνου, τόσο σε επίπεδο
αντισυμβαλλόμενου, όσο και απαίτησης, ήτοι επίδικου υπολοίπου δανείου
κατά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, χρησιμοποιώντας τις παραμέτρους

κινδύνου, ήτοι την πιθανότητα αθέτησης, τη ζημία και την έκθεση σε
περίπτωση αθέτησης, με κατάλληλες προσαρμογές, στο σχηματισμό
προβλέψεων σύμφωνα με τα Διεθνή Πρότυπα Χρηματοοικονομικής
Πληροφόρησης (ΔΠΧΠ), (θ) δεν βελτίωσαν, ως όφειλαν, την τιμολόγηση,
ενσωματώνοντας τις παραμέτρους κινδύνου (risk adjusted pricing) ανάλογα
με τον αναλαμβανόμενο κίνδυνο, υιοθετώντας μια διαφοροποιημένη
τιμολογιακή πολιτική και επιβραβεύοντας τους συνεπείς εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες με χαμηλότερο επιτόκιο και (ι) δεν λειτούργησαν, ως όφειλαν,
κατά τη δομημένη τακτική καταγραφής με τη δημιουργία βάσης δεδομένων
λειτουργικού κινδύνου και ανάλυσης των στοιχείων ζημιών και ανάπτυξης
ενός πλαισίου διαχείρισης λειτουργικού κινδύνου δομημένου και εστιασμένου
στις διαδικασίες με χρήση εξειδικευμένων εργαλείων και μεθοδολογιών, που
να διαθέτουν ικανότητα πρόβλεψης ενδεχόμενων γεγονότων και πιθανών
ζημιών και να αποτελούν ένα σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης (early
warning system) για την ανάληψη συγκεκριμένων δράσεων.
Αυτά δε συνάγονται αβίαστα :
1. Από την Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) για την
Ανακεφαλαιοποίηση και Αναδιάταξη του Ελληνικού Τραπεζικού
Τομέα, Κεφάλαιο Ι, που δημοσιεύθηκε το μήνα Δεκέμβριο του έτους
2012, όπου ρητά αναφέρεται ότι « ……. η Τράπεζα της Ελλάδος υπολόγισε
το στόχο για το απαιτούμενο επίπεδο των Κύριων Βασικών Ιδίων
Κεφαλαίων στο τέλος κάθε έτους έως και το 2014, με βάση το στόχο που
είχε τεθεί για τον αντίστοιχο δείκτη σε κάθε σενάριο και την εξέλιξη των
σταθμισμένων για τον κίνδυνο στοιχείων ενεργητικού (Risk-Weighted Assets
– RWAs, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι τράπεζες δεν υποεκτιμούν το
βαθμό έκθεσής τους σε κίνδυνο, τα σταθμισμένα για τον κίνδυνο στοιχεία
ενεργητικού προσαρμόστηκαν βάσει της αυστηρότερης μεθοδολογίας της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ)……….».
Έτσι, το γεγονός της κατά τα ανωτέρω προσαρμογής της στάθμισης του
πιστωτικού κινδύνου των πέντε (5) πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’
αυτών την 31/12/2012, συνιστά ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ) ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι,
οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, από την
01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, ήτοι μέχρι τη χρονική στιγμή της
εκτίμησης των κεφαλαιακών αναγκών τους κατά τη διαδικασία της
ανακεφαλαιοποίησής τους, ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΠΟΤΕ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ, ΣΤΑΘΜΙΣΕΙ,
ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΕΙ, ως όφειλαν, με τον ανωτέρω, κατά
ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ ορθό και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον κατά 46,834
δις ευρώ πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον

λειτουργικό κίνδυνο από την κατ’ άρθρο 106, παρ. 2 του
Συντάγματος ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής τους
πρωτοβουλίας, όπως αυτός για πρώτη φορά υπολογίστηκε από την
Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) κατά τη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης
αυτών (βλ. Κεφ. 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ)
και
2. Από το περιεγχόμενο της από 30/12/2011 εμπιστευτικής έκθεσης

της εταιρείας συμβούλων BLACKROCK Solutions (βλ. σχετικά
Κεφάλαιο 2.Γ, ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK), που
διενήργησε τον έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και δη των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’αυτών, από τα
ευρήματα και τα πορίσματα ελέγχου της οποίας προκύπτει με
• Ως προς τα ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ, τις ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ, τα

ΔΑΝΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ και τα ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ
που χορήγησαν οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’
αυτών και δη ως προς τα επίδικα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών ανά εδώ
εναγόμενη, σύμφωνα με τις διαπιστώσεις ελέγχου και τους σχετικούς
με αυτές Πίνακες 9, 18, 19 και 20 στις σελίδες 15, 35, 40 και 45 της
ανωτέρω έκθεσης, προκύπτει ότι στα αρχεία της βάσης δεδομένων
που υποχρεούνται να τηρούν οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, κατά το εποπτικό πλαίσιο της «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ», δεν
υπάρχουν καταχωρημένα και δεν παραδόθηκαν στους ελεγκτές
της ανωτέρω εταιρείας συμβούλων BLACKROCK Solutions, ενιαία,
πλήρη, επαρκή και ποιοτικά αποδεκτά στοιχεία ως προς τα βασικά και
υποχρεωτικά πεδία που απαιτούνται για τον υπολογισμό και τη
στάθμιση του πιστωτικού κινδύνου, του κινδύνου αγοράς και του
λειτουργικού κίνδυνου των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων ανά εδώ
εναγόμενη και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με αποτέλεσμα ο
έλεγχος να πραγματοποιηθεί στη βάση γενικών στατιστικών
παραδοχών, επειδή δεν υπήρχαν και δεν παραδόθηκαν τα εξής
στοιχεία αξιολόγησης και στάθμισης του πιστωτικού κινδύνου
σε ενιαία, πλήρη, επαρκή και ποιοτικά αποδεκτή μορφή :
• η ημερομηνία χορήγησης όλων των επίδικων δανείων,
• το αρχικό ποσό της χορήγησης όλων των επίδικων δανείων,
• ο δείκτης LTV, ήτοι η σχέση του ποσού του επίδικου δανείου
προς την αξία του δανειοδοτούμενου ακινήτου,

• ο ταχυδρομικός κώδικας της τοποθεσίας όπου βρίσκονται τα
ακίνητα που συγκροτούν το κάλυμα των επίδικων στεγαστικών
δανείων,
• ο ταχυδρομικός κώδικας της διεύθυνσης όλων των
πρωτοφειλετών και εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
• η ηλικία των πρωτοφειλετών όλων των επίδικων δανείων και
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
• η ημερομηνία λήξης όλων των επίδικων δανείων, των οποίων
επιμηκύνθηκε η διάρκεια εξυπηρέτησης,
• η ημερομηνία λήξης όλων των επίδικων δανείων με καταβολή
μόνο τόκων,
• η ημερομηνία ωρίμανσης όλων των επίδικων δανείων,
• το τρέχον επιτόκιο όλων των επίδικων δανείων και των
πιστωτικών καρτών,
• ο τύπος του επιτοκίου όλων των επίδικων δανείων (σταθερό,
κυμαινόμενο, κλπ.),
• το επάγγελμα των πρωτοφειλετών όλων των επίδικων δανείων
και εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
• η εσωτερική αξιολόγηση του πιστωτικού κινδύνου των
επίδικων δανείων και πιστωτικών καρτών κατά τη συνήθη
εγκριτική διαδικασία «credit score»,
• ο ταχυδρομικός κώδικας της διεύθυνσης των κατόχων όλων
των επίδικων πιστωτικών καρτών και εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες,
• η ημερομηνία λήξης όλων των επίδικων πιστωτικών καρτών,
των οποίων επιμηκύνθηκε η διάρκεια εξυπηρέτησης,
• η ηλικία των κατόχων όλων των επίδικων πιστωτικών καρτών
και εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
• το επάγγελμα όλων των κατόχων των επίδικων πιστωτικών
καρτών και εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και
• το αρχικό πιστωτικό όριο όλων των επίδικων πιστωτικών
καρτών.
• Ως προς τα ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ που χορήγησαν οι πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών και δη ως προς τα
επίδικα επιχειρηματικά δάνεια των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες
και εκάστου εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη, σύμφωνα με τα ευρήματα
του ελέγχου και τον σχετικό με αυτές «Πίνακα 30» της σελίδας 66 της
ανωτέρω έκθεσης, προκύπτει ότι, ενώ από τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, ζητήθηκαν τα μηνιαία ιστορικά
στοιχεία πιστοληπτικής αξιολόγησης των επίδικων επιχειρηματικών
δανείων των τελευταίων πέντε ετών, ήτοι από το έτος 2006 μέχρι και
το έτος 2011, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες δεν διέθεταν τα
στοιχεία αυτά, όπως ζητήθηκαν, κατά ποσότητα και ποιότητα, στις
βάσεις δεδομένων των αρχείων που υποχρεούνται να τηρούν κατά το
εποπτικό πλαίσιο της «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ», με αποτέλεσμα αυτές να
παραδώσουν στους ελεγκτές της ανωτέρω εταιρείας συμβούλων
BLACKROCK Solutions διαφορετικά αρχεία η κάθε μία, από τα
οποία λείπουν βασικά και ουσιώδη στοιχεία για τον ορθό και
επιστημονικά αποδεκτό υπολογισμό και τη στάθμιση του πιστωτικού
κινδύνου, του κινδύνου αγοράς και του λειτουργικού κίνδυνου των
εδώ επίδικων επιχειρηματικών δανείων και, ειδικότερα,
παραδόθηκαν κατά εδώ εναγόμενη τα εξής ελλειπή στοιχεία
αξιολόγησης και στάθμισης του πιστωτικού κινδύνου :
• Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε., παρέδωσε ιστορικά στοιχεία

εξαμήνου, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω,
για 3 μόνο χρόνια αντί των 5 τελευταίων που ζητήθηκαν, ήτοι
μόνο για την περίοδο Ιουνίου 2008- Ιουνίου 2011, παρέχοντας
έτσι ομολογία ότι δεν διαθέτει, κατά ποσότητα και ποιότητα,
όλα τα ιστορικά στοιχεία πιστοληπτικής αξιολόγησης των εδώ
επίδικων επιχειρηματικών δανείων για την περίοδο από
01/01/2002 μέχρι και την 31/06/2011,
• Η ΤΡΑΠΕΖΑ EUROBANK ERGASIAS A.E., παρέδωσε ιστορικά

στοιχεία εξαμήνου, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα
ανωτέρω, για 2,5 μόνο χρόνια αντί των 5 τελευταίων που
ζητήθηκαν, ήτοι μόνο για την περίοδο Δεκεμβρίου 2008- Ιουνίου
2011, παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διαθέτει, κατά
ποσότητα και ποιότητα, όλα τα απαιτούμενα ιστορικά στοιχεία
πιστοληπτικής αξιολόγησης των εδώ επίδικων επιχειρηματικών
δανείων για την περίοδο από 01/01/2002 μέχρι και την
30/06/2011,
• Η ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε., παρέδωσε ετήσια ιστορικά στοιχεία, αντί

των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω, παρέχοντας
έτσι ομολογία ότι δεν διαθέτει, κατά ποσότητα και ποιότητα,
όλα τα απαιτούμενα ιστορικά στοιχεία πιστοληπτικής
αξιολόγησης των εδώ επίδικων επιχειρηματικών δανείων για την
περίοδο από 01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011,
• Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε., παρέδωσε ετήσια ιστορικά στοιχεία,

αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω,

παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διαθέτει, κατά ποσότητα
και ποιότητα, όλα τα απαιτούμενα ιστορικά στοιχεία
30/06/2011,
• Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε., δεν παρέδωσε

κανένα απολύτως στοιχείο από αυτά που ζητήθηκαν κατά τα
ανωτέρω, παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διαθέτει κανένα
απολύτως ιστορικό στοιχείο πιστοληπτικής αξιολόγησης
των εδώ επίδικων επιχειρηματικών δανείων για την περίοδο από
01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011,
• Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε, παρέδωσε ιστορικά

στοιχεία τετραμήνου, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα
ανωτέρω, παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διαθέτει, κατά
30/06/2011 ενώ, ακόμη και τα στοιχεία που χορήγησε κατά
τα ανωτέρω, κρίθηκαν χαμηλής ποιότητας και δεν
αξιολογήθηκαν και
• ΤΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε., παρέδωσε

ετήσια ιστορικά στοιχεία, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν και
για 2,5 μόνο χρόνια αντί των 5 τελευταίων που ζητήθηκαν κατά
τα ανωτέρω, ήτοι μόνο για την περίοδο Δεκεμβρίου 2008- Ιουνίου
αξιολογήθηκαν.
Έτσι, κατόπιν όλων των ανωτέρω, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ

ενάγοντες ως δανειολήπτες πρέπει να ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ
ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΘΕΙΣΑΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ
ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από έκαστη εξ’
αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και ανά επίδικη πιστωτική
σύμβαση, ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ και να έχουν την
υποχρέωση ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΟΣΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΤΟΥ

ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ που έλαβαν έκαστος εξ ‘αυτών, σύμφωνα με τις
προβλεπόμενες στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις δόσεις, επειδή, οι
πέντε (05) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, δεν χορήγησαν
ποτέ στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ως όφειλαν, όλο το αναγκαίο και
απαραίτητο πληροφοριακό υλικό για τη γνώση και επίγνωση των
οικονομικών δεδομένων, ούτε ενημέρωσαν επαρκώς τους δανειολήπτες με
ποιους τρόπους θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον όποιο κίνδυνο και τον
τρόπο που αυτό θα μπορούσε να επιδράσει στην αποπληρωμή των επίδικων
πιστώσεων, ούτε τους παρείχαν την απαραίτητη βοήθεια μέσω των ειδικών
συμβούλων που υποχρεούνται από το νόμο να διαθέτουν για το σκοπό αυτό,
ενώ η πληροφόρηση αυτή, θα έπρεπε να είναι επαρκής και εξειδικευμένη,
προκειμένου οι μη έχοντες ειδικές γνώσεις εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες να είναι σε θέση να λαμβάνουν εμπεριστατωμένες και
συνετές αποφάσεις και να εξασφαλίζεται η επίγνωση του κινδύνου εκ
του δανεισμού τους.
Η κατά τα ανωτέρω υποχρέωση των πέντε (5) πρώτων εδώ

εναγομένων, ως προς την ελάχιστη απαιτούμενη ενημέρωση των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες, αποτυπώνεται ρητά στην με αριθμό
2501/31.10.2002 ΠΔ/ΤΕ, στην παρ. 2 της οποίας ορίζεται ότι τα πιστωτικά
ιδρύματα οφείλουν κατ’ ελάχιστο να παρέχουν ορισμένες πληροφορίες, ώστε
οι συναλλασσόμενοι με αυτά να σχηματίζουν πριν τη σύναψη της κάθε
σύμβασης σαφή εικόνα για τις παρεχόμενες υπηρεσίες και προϊόντα,
όταν αυτά δεν αποτελούν αντικείμενο εξατομικευμένης διαπραγμάτευσης
αλλά μη διαπραγματεύσιμες από τον δανειολήπτη συμβάσεις
προσχώρησης, όπως επίσης και στο περιεχόμενο των διατάξεων του
άρθρου 4, ν. 2251/1994 «Περί προστασίας των καταναλωτών», που
αναφέρει ότι οι όροι που έχουν διατυπωθεί εκ των προτέρων για μελλοντικές
συμβάσεις δεν δεσμεύουν τον καταναλωτή εάν κατά την κατάρτιση της
σύμβασης τους αγνοούσε ανυπαιτίως, όπως, ιδίως, όταν ο προμηθευτής
δεν του υπέδειξε την ύπαρξη τους ή του στέρησε τη δυνατότητα να λάβει
πραγματική γνώση του περιεχομένου τους, όπως εν προκειμένω έπραξαν οι
πρώτες πέντε (5) εδώ εναγόμενες. Έτσι, αυτές, αποκρύπτοντας και
στερώντας από τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες να λάβουν γνώση
της δυνατότητας τους να καταστρατηγούν την έννοια του κλασματικού
αποθέματος και του δείκτη ελάχιστων ρευστών διαθεσίμων της ΠΔ/ΤΕ
2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει και, έτσι,
εκμεταλλευόμενες ιδιοτελώς τις δυνατότητες της λογιστικής και της
μαθηματικής επιστήμης, να αντιστρέφουν το μηχανισμό της τραπεζικής
λειτουργίας τους και του πιστωτικού τους κύκλου, από ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ
ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ
ΔΑΝΕΙΑ, με αποτέλεσμα, αντί το χρήμα να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια
που παράγουν χρήμα, που όμως είναι κατά τα ανωτέρω μόνο λογιστικό και,
έτσι, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ, πέτυχαν να δημιουργήσουν λογιστικό μόνο χρήμα
τραπεζικής πίστης, από τις ίδιες επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και το
δάνεισμα που χορήγησαν με αυτές στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και
σε έκαστο εξ’ αυτών κατά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ
εναγόμενη, με τη δημιουργία ή την πίστωση των λογαριασμών των
δανειακών κεφαλαίων των καταθέσεων πελατείας που τηρούν υπό τον
κωδικό αριθμό 51.00 κατά κλαδικό λογιστικό τους σχέδιο, στο
παθητικό τους, που συγκροτούνται από το ίδιο το δάνεισμα των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και όχι από ρευστά διαθέσιμα
νομισματικά στοιχεία του ενεργητικού τους, ήτοι από κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις, κατά την έννοια των νομισματικών
μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, λόγω της ελλειπούς εξειδικευμένης μόρφωσης,
της γνώσης, της απαραίτητης και αναγκαίας πληροφόρησης, της
νηφάλιας, ώριμης σκέψης και της επίγνωσης του κινδύνου του
δανεισμού και της χρέωσής τους, ως προς τις μελλοντικές αρνητικές
επιπτώσεις από τη σύναψη των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, που
αυτοί διαθέτουν ή, σε κάθε περίπτωση, που θα μπορούσαν να
διαθέτουν κατά τη σύναψη και συνομολόγηση των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, προκειμένου οι μη έχοντες ειδικές γνώσεις
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες να είναι σε θέση να λαμβάνουν
εμπεριστατωμένες και συνετές αποφάσεις και να εξασφαλίζεται η
επίγνωση του κινδύνου εκ του δανεισμού τους, που είναι σε κάθε
περίπτωση απαραίτητες προκειμένου να γίνουν αντιληπτά και κατανοητά
τόσο ευαίσθητα, ιδιαίτερα και εξειδικευμένα χρηματοοικονομικά και
νομισματικά ζητήματα, τα οποία δεν είναι άλλωστε γνωστά ούτε σε
τραπεζικούς υπαλλήλους και ανώτερα τραπεζικά στελέχη, σε δικηγόρους,
οικονομολόγους, φοροτέχνες, λογιστές, ούτε ακόμη στους Δικαστές αφού,
ακόμη και η Τράπεζα της Αγγλίας, με την έκδοση του τετράμηνου
ενημερωτικού της δελτίου του μηνός Μαρτίου 2014, υπό τον τίτλο «Money
creation in the modern economy», ΡΗΤΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ότι «……………οι
βασικές απόψεις των περισσοτέρων ανθρώπων, σε σχέση με το νομισματικό
μας σύστημα, είναι εντελώς εσφαλμένες. Ειδικότερα, τα χρήματα χωρίς
αντίκρισμα, τα οποία χρησιμοποιούμε σήμερα, δεν είναι τίποτα άλλο, από
«υποσχετικές πληρωμών» ενώ οι εμπορικές τράπεζες τα δημιουργούν από το
πουθενά, με το πάτημα ενός κουμπιού, απλά και μόνο με την παροχή δανείων.
Το αντίκρισμα, η κάλυψη καλύτερα αυτών των χρημάτων, εξασφαλίζεται
αποκλειστικά και μόνο από την εμπιστοσύνη των Πολιτών, από το ότι γίνονται

αποδεκτά από τους ανθρώπους, για την ανταλλαγή αγαθών και
υπηρεσιών………………..…..».
Αντιθέτως, όλα αυτά είναι γνωστά στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε έκαστη εξ’ αυτών, καθώς επίσης και στους ειδικούς
επιστήμονες και αναλυτές των χρηματοοικονομικών και της τραπεζικής εδώ
και 300 ολόκληρα χρόνια, από τότε που δημιουργήθηκε η πρώτη Τράπεζα
της Αγγλίας, που διέθετε βασιλική άδεια να δανείζει γραμμάτια χρυσού με το
σύστημα του κλασματικού αποθέματος και με αναλογία 2/1, η οποία
σταδιακά αυξήθηκε και έφτασε σήμερα, με τη βοήθεια της μόχλευσης, ακόμη
και στην αναλογία 50/1, με αποτέλεσμα, εν κατακλείδι, οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, να έχουν αποκρύψει και στερήσει
στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες τη δυνατότητα να λάβουν
γνώση της κατά τα ανωτέρω ΡΗΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ του Ηλία Λεκκού,
Διευθυντή Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και Αγορών της Τράπεζας
ΠΕΙΡΑΙΩΣ και Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης
Τραπεζών, που αποτελεί ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ,
ότι το δάνεισμα που τους χορηγήθηκε με όλες ανεξαιρέτως τις εδώ
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις συνιστά «……..…παραγωγή αέρα
κοπανιστού, ο οποίος στη συνέχεια βαφτίζεται χρήμα……..…».
Επίσης, η περίπτωση της ΣΥΝΕΥΘΥΝΗΣ και

ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών ως προς την κατάρτιση και συνομολόγηση των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, προκύπτει με ασφάλεια από το αδιαμφισβήτητο
γεγονός ότι αυτές, επιδεικνύοντας βαρειά αμέλεια, σύνηψαν και
δανείσματα των επίδικων πιστώσεων στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και
ανά εδώ εναγόμενη, ενώ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι, αυτό, είχε ως αποτέλεσμα, ΝΑ
ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ,
μέχρι και σήμερα, ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ, για όλους ανεξαιρέτως τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, να μπορούν να αποδώσουν σε αυτές τα
δανείσματα όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
στα νομισματικά μεγέθη Μ1 και Μ2, επειδή, το σύνολο των νομισματικών
αυτών μεγεθών που υπήρχε διαθέσιμο στα ενεργητικά τους και, έτσι, στην
ελληνική εθνική οικονομία στο σύνολό της, όχι μόνο δεν ήταν επαρκές για την
απόδοση σε αυτές των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
αλλά, ότι, ανερχόμενα κατά μέσο ετήσιο όρο αυτά, από τότε, μέχρι και σήμερα,
σε ποσοστά από 5% έως 9% της συνολικής νομισματικής βάσης Μ3, που
αυτές δημιούργησαν και διέθεταν, δια της κατά τα ανωτέρω ανεύθυνης

πιστωτικής τους επέκτασης, ΚΑΘΙΣΤΑΤΩ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ,
ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ, ακόμη και η
συγκρότηση από αυτές του ελάχιστου δείκτη ρευστών διαθεσίμων
20%, που είναι κατά το ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο απαραίτητος για τη
σύννομη λειτουργία τους. Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
ΓΝΩΡΙΖΑΝ σε κάθε χρονική στιγμή, ότι :

τους.
μεγέθη Μ1 και Μ2.
Επειδή δε οι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις είναι Συμβάσεις

Προσχώρησης, στις οποίες, κατά ενάγοντα και εναγόμενη, οι εδώ ενάγοντες
ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών προσχώρησαν βρισκόμενοι εκ των
πραγμάτων σε μειονεκτική θέση έναντι των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, καθώς αυτοί προέβησαν στην υπογραφή

τους στερημένοι από τις δυνατότητες ελεύθερης δικαιοπρακτικής
αυτοδιάθεσης ως προς τη διαμόρφωση τους, ήτοι βρισκόμενοι σε ΑΝΙΣΗ
οικονομική και διαπραγματευτική ελευθερία, αφού πριν από τη λήψη της
απόφασης περί του δανεισμού τους και, ενώ οι αντίστοιχες εγκρίσεις από τις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες έγιναν με εξαιρετικά συνοπτικές
διαδικασίες, οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήτες δεν είχαν ούτε τη
δυνατότητα να λάβουν αντίγραφα των τότε προς υπογραφή και
σήμερα επίδικων αυτών πιστωτικών συμβάσεων, ώστε να
πληροφορηθούν επαρκώς και να εξετάσουν, με τη βοήθεια εξειδικευμένων,
ανεξάρτητων συμβούλων, δικηγόρων και λογιστών, όλους τους όρους και τις
παραμέτρους χορήγησης, εξυπηρέτησης και εξόφλησης αυτών, διαθέτοντας
ως μοναδική τους ευχέρεια να δεχθούν ή να μη δεχθούν να υπογράψουν
τις επίδικες αυτές πιστωτικές συμβάσεις, αντίθετα με τις γενικές
διατάξεις του ν. 2251/1994, όπως αυτός τροποποιήθηκε με το ν. 3587/2007,
που έχουν ως σκοπό την αποκατάσταση της προαναφερθείσας
συμβατικής ανισορροπίας ανάμεσα στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
και τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
Άλλωστε, η πρόληψη και καταπολέμηση της υπερχρέωσης,

συνιστούν τη δικαιολογητική βάση της ρυθμιστικής παρέμβασης στον τομέα
της προστασίας των οικονομικών συμφερόντων του καταναλωτή, ενώ οι δύο
άλλες δικαιολογητικές βάσεις ρυθμιστικής παρέμβασης στον εν λόγω τομέα
είναι :
(1) η αποκατάσταση της πληροφοριακής ασυμμετρίας και
(2) η αποκατάσταση της μειωμένης διαπραγματευτικής ικανότητας
του καταναλωτή (βλ. σχετικά Χρήστος Γκόρτσος, Γενικός Γραμματέας Ελληνικής
Ένωσης Τραπεζών, Υπεύθυνος Δανεισμός: Άμυνα στην υπερχρέωση των
καταναλωτών).
Ειδικότερα:
• Ασυμμετρία πληροφόρησης μεταξύ προμηθευτή και καταναλωτή

Κατά κανόνα, ο καταναλωτής, ο οποίος κάνει ή επιθυμεί να κάνει χρήση ενός
προϊόντος ή μιας υπηρεσίας δεν διαθέτει την τεχνογνωσία και την
πληροφόρηση που έχει ο προμηθευτής του σε σχέση με τις ιδιότητες και τα
χαρακτηριστικά του προϊόντος ή της υπηρεσίας. Επιπλέον, ο καταναλωτής
δεν επαναλαμβάνει με μεγάλη ή τουλάχιστον με την ίδια συχνότητα
συναλλαγές σε σχέση με τον προμηθευτή των προϊόντων και των υπηρεσιών,
γεγονός το οποίο συνεπάγεται την έλλειψη εμπειρίας του ως προς τις
συγκεκριμένες συναλλαγές. Στην περίπτωση αυτή συνεπώς, η αδυναμία του
καταναλωτή εστιάζεται στην ιδιότητά του ως «ερασιτέχνη» σε σχέση με τον

προμηθευτή/επαγγελματία. Η ασυμμετρία αυτή της πληροφόρησης μεταξύ
καταναλωτή και προμηθευτή έχει συχνά ως άμεση συνέπεια την αδυναμία του
καταναλωτή να επιλέξει το προϊόν ή την υπηρεσία που ανταποκρίνονται
καλύτερα στις ανάγκες του, στο βαθμό που δεν είναι σε θέση να τα
αξιολογήσει ορθά και να προβεί σε ουσιαστική έρευνα αγοράς, προκειμένου
να καταλήξει συνειδητά στην επιλογή του. Στο πλαίσιο αυτό, η
δικαιολογητική βάση της ρυθμιστικής παρέμβασης συνίσταται στην επιδίωξη
της αποκατάστασης της πληροφοριακής ασυμμετρίας μεταξύ καταναλωτή
και προμηθευτή.
• Τα μέσα υλοποίησης της ρυθμιστικής παρέμβασης
Τα μέτρα που λαμβάνονται προς το σκοπό της αποκατάστασης της
πληροφοριακής ασυμμετρίας εστιάζουν κατά πρώτον στην καθιέρωση
υποχρέωσης του προμηθευτή για την παροχή στον καταναλωτή εκείνης της
πληροφόρησης που θα του δώσει τη δυνατότητα να αξιολογήσει ορθά το
προσφερόμενο προϊόν ή υπηρεσία, να κατανοήσει τα δικαιώματα και τις
υποχρεώσεις του και να είναι σε θέση να καταλήξει συνειδητά στην επιλογή
του. Πράγματι, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των διατάξεων του δικαίου της
προστασίας των οικονομικών συμφερόντων του καταναλωτή αφορά στις
υποχρεώσεις παροχής πληροφόρησης του προμηθευτή προς τις
προαναφερθείσες κατευθύνσεις. Η πληροφόρηση που πρέπει να παρέχεται
διαφοροποιείται ιδίως ανάλογα με το είδος της συναλλαγής (συνήθης ή
ασυνήθης), το στάδιο στο οποίο βρίσκεται (προσυμβατικά, κατά τη σύναψη
και κατά τη διάρκεια της σύμβασης) και τον τρόπο με τον οποίο
πραγματοποιείται (φυσική επαφή, διαμεσολάβηση ή εξ αποστάσεως).
Περαιτέρω, για την αποκατάσταση της πληροφοριακής ασυμμετρίας
λαμβάνονται μέτρα μέσω των οποίων επιδιώκεται η απαγόρευση των
αθέμιτων εμπορικών πρακτικών, περιλαμβανομένης της διαφήμισης, οι
οποίες οδηγούν ή ενδέχεται να οδηγήσουν τον καταναλωτή στη λήψη
αποφάσεων που δεν θα ελάμβανε εάν διέθετε ορθή πληροφόρηση.
• Η μειωμένη διαπραγματευτική ικανότητα του καταναλωτή
έναντι του προμηθευτή
Η μαζικότητα των συναλλαγών και η προσφορά τυποποιημένων προϊόντων
και υπηρεσιών (ως αποτέλεσμα της ανάγκης ορθολογικής οργάνωσης των
προμηθευτών) έχει οδηγήσει τους προμηθευτές στη διατύπωση και χρήση
Γενικών Όρων Συναλλαγών (εφεξής ΓΟΣ), δηλαδή συμβατικών όρων, οι
οποίοι καθορίζονται εκ των προτέρων κατά τρόπο γενικό και ενιαίο για να
αποτελέσουν ομοιόμορφο περιεχόμενο απροσδιόριστου αριθμού μελλοντικών
συμβάσεων. Ο καταναλωτής, στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων,
δέχεται τους ΓΟΣ που τίθενται από τον προμηθευτή χωρίς αντίρρηση, στο
μέτρο που αφενός μεν δεν έχει τις αναγκαίες για την πλήρη κατανόησή τους
γνώσεις, και αφετέρου δεν έχει την οικονομική ισχύ για τη διαπραγμάτευσή

τους. Η χρήση των ΓΟΣ είναι τόσο διαδεδομένη στις συναλλαγές, ώστε είναι
μάλλον αδύνατη η αποφυγή τους με την εξεύρεση προμηθευτή, ο οποίος θα
ήταν διατεθειμένος να προβεί σε ατομική διαπραγμάτευση των όρων που
αφορούν συναλλαγές για τυποποιημένα προϊόντα ή υπηρεσίες. Στο πλαίσιο
αυτό, γίνεται δεκτό ότι υπάρχει συμβατική ανισορροπία μεταξύ καταναλωτή
και προμηθευτή με την έννοια ότι τα μέρη δεν διαθέτουν τον ίδιο βαθμό
επιρροής στη διαμόρφωση των συμβατικών όρων και η δικαιολογητική βάση
της ρυθμιστικής παρέμβασης συνίσταται στην επιδίωξη αποκατάστασης της
εν λόγω ανισορροπίας. Τα μέτρα που λαμβάνονται με σκοπό την
αποκατάσταση της προαναφερθείσας συμβατικής ανισορροπίας εστιάζουν
κατά πρώτον στην καθιέρωση απαγόρευσης των καταχρηστικών ΓΟΣ, δηλαδή
των όρων εκείνων που έχουν ως αποτέλεσμα την ουσιώδη διατάραξη της
συμβατικής ισορροπίας ανάμεσα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των
μερών. Ταυτόχρονα, επιδιώκεται η κατοχύρωση ορισμένων κρίσιμων για τη
λειτουργία της συναλλακτικής σχέσης δικαιωμάτων του καταναλωτή ανά
κατηγορία συμβάσεων, όπως το δικαίωμα πρόωρης αποπληρωμής ή το
δικαίωμα υπαναχώρησης με την καθιέρωση σχετικών διατάξεων. Τέλος,
λαμβανομένης υπόψη της έλλειψης συχνά μέσων και πόρων του καταναλωτή,
η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις συνεπάγεται αδυναμία αποτελεσματικής
διεκδίκησης των δικαιωμάτων του, λαμβάνονται μέτρα ώστε να
διευκολύνεται η επίλυση των διαφορών του, δικαστικά ή εξωδίκως.
Σε ό,τι αφορά την πρόληψη και θεραπεία της υπερχρέωσης, η

ανάληψη δράσης για τη νομοθετική αντιμετώπιση του θέματος
θεμελιώνεται ιδίως στα εξής:
• αδυναμία του καταναλωτή να αξιολογήσει αντικειμενικά και ορθά τις
οικονομικές δυνατότητές του,
• αυξητικές τάσεις υπερχρέωσης των νοικοκυριών με σοβαρές
κοινωνικές διαστάσεις,
• αυξημένος κίνδυνος για τους καταναλωτές να υπερχρεωθούν λόγω των
αθέμιτων (παραπλανητικών ή επιθετικών) πρακτικών που ενδέχεται
να χρησιμοποιούνται από τους πιστωτές και οι οποίες τον οδηγούν
στην λήψη απόφασης που δεν θα ελάμβανε εφόσον δεν υπήρχαν οι
πρακτικές αυτές,
• ολοένα και πιο «εύκολη» πρόσβαση του καταναλωτή σε προϊόντα και
υπηρεσίες,
• το φαινόμενο της πολλαπλής χρέωσης που παρατηρείται τα τελευταία
χρόνια, με αποτέλεσμα να μην έχουν οι καταναλωτές συνολική εικόνα
των χρεών που έχουν αναλάβει.

Η αδυναμία του καταναλωτή να ανταποκριθεί στις οικονομικές
υποχρεώσεις του που προκύπτουν συνιστά την έννοια της
υπερχρέωσης:
• είτε από πιστωτική σύμβαση που έχει συνάψει, όπως εν προκειμένω οι
εδώ επίδικες,
• είτε από τις τρέχουσες οικονομικές υποχρεώσεις του.
Σύμφωνα με την αρχική πρόταση της Οδηγίας για την χορήγηση

πίστης σε καταναλωτές (άρθρο 9), «όταν ο πιστωτικός φορέας, όπως εν
προκειμένω οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, συνάψει σύμβαση
πίστωσης ή εγγύησης ή αυξήσει το συνολικό ποσό της πίστωσης ή το
ποσό της εγγύησης, προϋποτίθεται ότι έχει εκτιμήσει εκ των προτέρων,
με κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή του, ότι ο καταναλωτής και,
ενδεχομένως, ο εγγυητής, θα τηρήσουν λογικά τις υποχρεώσεις τους που
απορρέουν από τη σύμβαση». Όπως προκύπτει από την Αιτιολογική
Έκθεση της πρότασης Οδηγίας, πηγή έμπνευσης της διάταξης αυτής
αποτέλεσε η νομοθετική ισχύς σε ορισμένα κράτη μέλη (Ολλανδία, Βέλγιο)
κανόνων που επιβάλλουν στους πιστωτικούς φορείς στον τομέα της
καταναλωτικής πίστης να ενεργούν με σύνεση ή στο πλαίσιο κανόνων
«καλής διαχείρισης». Όπως ειδικότερα αναφέρεται στην αρχική πρόταση
της Οδηγίας, η αρχή του «Υπεύθυνου Δανεισμού» συνιστά υποχρέωση ως
προς τα μέσα, και ειδικότερα υποχρέωση:
• προσφυγής σε κεντρικές βάσεις δεδομένων για την αναζήτηση
στοιχείων και την εξέταση των απαντήσεων που δίνει ο καταναλωτής
ή ο εγγυητής,
• σύστασης εγγυήσεων,
• επαλήθευσης των δεδομένων που διαβιβάζουν οι μεσίτες πιστώσεων
και
• επιλογής του είδους της χορηγούμενης πίστωσης.
Η υποχρέωση δηλαδή αυτή προϋποθέτει την εξάντληση όλων

των υπαρχόντων μέσων για την αξιολόγηση του αιτήματος του
δανειολήπτη, όπως εν προκειμένω οι περιπτώσεις των εδώ εναγόντων
ως δανειολήπτες.
Στην τροποποιημένη πλέον Οδηγία, έχει απαλειφθεί το ως άνω άρθρο 9

και, αντ’αυτού, προβλέπονται σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 1 (παροχή
πληροφοριών πριν από τη σύναψη της σύμβασης) τα εξής: «Ο πιστωτικός
φορέας, όπως εν προκειμένω οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και,
όπου συντρέχει περίπτωση, ο μεσίτης πιστώσεων, υποχρεούνται να
τηρούν την αρχή της υπεύθυνης χορήγησης πίστωσης. Κατά συνέπεια, ο

πιστωτικός φορέας και ο μεσίτης πιστώσεων οφείλουν να τηρούν τις
υποχρεώσεις τους όσον αφορά την παροχή πληροφοριών πριν από τη
σύναψη της σύμβασης, καθώς και την υποχρέωση του πιστωτικού
φορέα να αξιολογεί την πιστοληπτική ικανότητα του καταναλωτή με
βάση ακριβείς πληροφορίες που παρέχει ο τελευταίος και, όπου
χρειάζεται, με βάση στοιχεία προερχόμενα από σχετικές βάσεις
δεδομένων. Αν η σύμβαση πίστωσης επιτρέπει στον πιστωτικό φορέα να
τροποποιήσει το συνολικό ποσό της πίστωσης μετά την ημερομηνία σύναψης
της σύμβασης πίστωσης, ο πιστωτικός φορέας υποχρεούται να
επικαιροποιεί τα χρηματοοικονομικά στοιχεία που έχει στη διάθεσή του
σχετικά με τον καταναλωτή και να αξιολογεί την πιστοληπτική
ικανότητα του καταναλωτή πριν από οποιαδήποτε σημαντική αύξηση
του συνολικού ποσού της πίστωσης».
Με βάση την εν λόγω διάταξη, οι πέντε (5) πρώτες εδώ

εναγόμενες, προκειμένου να μπορεί να θεωρηθεί ότι προέβησαν σε
υπεύθυνο δανεισμό – γεγονός το οποίο ρητά και κατηγορηματικά
αρνούμαστε - κατά την κατάρτιση και συνομολόγηση των εδώ
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, όφειλαν :
• να παράσχουν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’
αυτών, ανά εδώ επίδικη πιστωτική σύμβαση, την προβλεπόμενη
προσυμβατική πληροφόρηση, πράγμα που ουδόλως έπραξαν και
• να αξιολογήσουν την πιστοληπτική ικανότητα των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες, όχι μόνο με βάση τις πληροφορίες που τους παρείχαμε
εμείς οι ίδιοι, αλλά, ιδίως, με βάση στοιχεία προερχόμενα από τις
σχετικές βάσεις δεδομένων της ΔΙΑΣ και της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε., τα
στοιχεία των οποίων αγνόησαν.
Τέλος, επειδή δεν ορίζεται υποχρέωση ανάλογης ευθύνης

«ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ» για τον καταναλωτή, όλοι ανεξαιρέτως οι
συνομολόγηση, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, τη
νομοθετική υποχρέωση να ενεργούν με σύνεση, αφού τέτοια υποχρέωση δεν
ορίζεται ειδικά στη σχετική διάταξη. Έτσι, για τον πιστωτικό φορέα και, εν
προκειμένω, για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, καθιερώνεται ειδική
μορφή ευθύνης σε ότι αφορά την υπεύθυνη χορήγηση πίστωσης, με
αποτέλεσμα, έτσι, κατά το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, να υφίσταται,
δικαίως, δυσμενέστερη μεταχείριση των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, σε σχέση με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.

Έτσι, η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας του δανειολήπτη
αποτελεί πάγια τραπεζική υποχρέωση και, εν προκειμένω, ισχύουν
συγκεκριμένοι κανόνες και μοντέλα αξιολόγησης, που όμως, κατά τα
ανωτέρω, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
ανά εδώ επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά ενάγοντα ως
δανειολήπτη, παραβίασαν, ενσυνείδητα, ευθέως, διότι :
(α) δεν στάθμισαν, ως όφειλαν, κατά τον ορθό και επιστημονικά αποδεκτό
τρόπο, όπως αναλυτικά αναφέρεται στο ανωτέρω σημείο «v.», τον πιστωτικό
κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο, ήτοι δεν
συγκρότησαν επαρκή Ελάχιστο Δείκτη Ρευστών Διαθεσίμων τουλάχιστον
20%, Συντελεστή Φερεγγυότητας και Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας,
σταθμίζοντας τα στοιχεία του ενεργητικού τους και, ειδικότερα, τις επίδικες
εδώ πιστώσεις και τα εκτός ισολογισμών στοιχεία με όλους τους ανωτέρω
κινδύνους και με έκαστο εξ΄ αυτών, ήτοι χωρίς να έχουν υπολογίσει επαρκώς,
ως είχαν νομοθετική υποχρέωση, κατά τον ορθό και επιστημονικά
ενδεδειγμένο και αποδεκτό τρόπο, τον κίνδυνο κεφαλαιακής επάρκειας,
δηλαδή τον κίνδυνο από απροσδόκητες απώλειες των στοιχείων των
ενεργητικών τους και, ιδιαίτερα, των επίδικων εδώ πιστώσεων ανά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη, ήτοι χωρίς να συγκροτούν και να διαθέτουν σε
κάθε χρονική στιγμή την απαραίτητη κεφαλαιακή επάρκεια,
(β) δεν ενσωμάτωσαν, ως όφειλαν, τις απαραίτητες προσαρμογές των

κριτηρίων έγκρισης ή απόρριψης των επίδικων πιστώσεων των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες κατά τη διαδικασία της προαξιολόγησης, ενώ με
τα κριτήρια αυτά έπρεπε να αναγνωρίζουν τη δυναμική του οικονομικού
ανάληψης κινδύνων και την ταχεία πιστωτική επέκταση,
(γ) δεν συμμορφώθηκαν, ως όφειλαν, προς την υποχρέωσή τους να

ενισχύουν τη λειτουργία διαχείρισης των αναλαμβανόμενων κινδύνων σε όλο
το εύρος των δραστηριοτήτων τους και να συσχετίζουν και να σταθμίζουν
επαρκώς τους κινδύνους αυτούς με τις κεφαλαιακές απαιτήσεις τους,
(δ) δεν παρείχαν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’
αυτών, ανά εδώ επίδικη πιστωτική σύμβαση, την προβλεπόμενη
προσυμβατική πληροφόρηση,
(ε) δεν αξιολόγησαν την πιστοληπτική ικανότητα και την προγενέστερη

δανειακή επιβάρυνση των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, με βάση στοιχεία

προερχόμενα από τις σχετικές βάσεις δεδομένων της ΔΙΑΣ και της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ
Α.Ε.,
(στ’) ως προς την διαμόρφωση του περιεχομένου των επίδικων πιστωτικών

συμβάσεων, δεν έλαβαν, ως όφειλαν, υπ΄όψη, το κατά το έγγραφο
1635/21.10.2005 της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ανώτατο αποδεκτό όριο
της σχέσης των οφειλόμενων μηνιαίων τοκοχρεωλυτικών δόσεων έναντι του
ύψους του διαθέσιμου εισοδήματος των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και
εκάστου εξ’ αυτών, κατά το στάδιο της προαξιολόγησης, το οποίο
προσδιορίζεται από την ΤτΕ στο 30%-40% αυτού, σταθμισμένο με τη
σταθερότητα του εισοδήματος, το απόλυτο ύψος αυτού και την επάρκεια των
περιουσιακών στοιχείων που συνιστούν τις εξασφαλίσεις και τον κατά τον
Κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 28/2004, της 5ης Ιανουαρίου 2004, για την εφαρμογή
του κανονισμού (EΚ) αριθ. 1177/2003 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του
Συμβουλίου, σχετικά με τις κοινοτικές στατιστικές για το εισόδημα και τις
συνθήκες διαβίωσης (EU-SILC), όσον αφορά το αναλυτικό περιεχόμενο της
ενδιάμεσης και της τελικής έκθεσης ποιότητας (Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L
005 της 09/01/2004 σ. 0042 – 0056) και συγκεκριμένα στο Παράρτημα Ι
(ΟΡΙΣΜΟΙ) προσδιορισμό του Ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος.
2.Α.1 Η ΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ Ν.128/75, ΤΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ ΚΑΙ Η ΒΑΣΗ

ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 365/366 ΗΜΕΡΩΝ
ΚΑΙ ΤΟ Σ.Ε.Π.Ε. ή Σ.Ε.Π.Π.Ε. (ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ
ΕΠΙΤΟΚΙΟ – ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ
ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗΣ)
Οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, καθ’ όλο
το διάστημα ισχύος, όλων ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και με έκαστον ε’ αυτών,
εντελώς αυθαίρετα, παράνομα και αντισυμβατικά, ενσωμάτωναν στις
απαιτήσεις τους, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα και με περισσότερες
πράξεις, διάφορα χρηματικά ποσά, ειδικότερα τόκους, χρεωλύσια, τόκους
υπερημερίας και έξοδα, τα οποία, οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και
έκαστος εξ’ αυτών δεν όφειλαν σε καμία περίπτωση, καθιστώντας έτσι τις
απαιτήσεις τους μεγαλύτερες των πραγματικών, λόγω ακριβώς αυτών
των, αυθαίρετων, παράνομων και αντισυμβατικών χρώσεων, τις οποίες δεν
έπρεπε να είχαν ενσωματώσει στα ποσά των απαιτήσεών τους, γεγονός που
είχε ως αποτέλεσμα τα απαιτητά ποσά των εδώ επίδικων πιστώσεων
ανα εναγόμενη και ανά ενάγοντα δανειολήπτη, να διογκώνονται
διαρκώς παράνομα και, έτσι, σήμερα, να μην είναι εκκαθαρισμένα.

Ειδικότερα:
i.- Η ΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ Ν.128/75:
Σύμφωνα με τις διατάξεις των παραγράφων 1 και 3, του άρθρου

1, Ν. 128/1975 (ΦΕΚ Α’ /178-28.08.1975), από το έτος 1976, επιβάλλεται
εισφορά, που βαρύνει τα πάσης φύσης πιστωτικά ιδρύματα που λειτουργούν
στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, υπέρ του
κοινού λογαριασμού για την επιστροφή σε εξαγωγικές επιχειρήσεις διαφορών
τόκων, ο δε λογαριασμός αυτός δημιουργήθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Έτσι, με τη διάταξη της παραγράφου 3 του άρθρου 1 του

ν.128/75, «Επιβάλλεται από του έτους 1976 εισφορά, βαρύνουσα τα πάσης
φύσεως εν Ελλάδι λειτουργούντα πιστωτικά ιδρύματα, περιλαμβανομένης και
της Τραπέζης της Ελλάδος, υπέρ του εν τη παραγράφω 1 του παρόντος άρθρου
λογαριασμού, ανερχομένη εις ποσοστόν ένα (1) επί τοις χιλίοις ετησίως επί του
μόνου ετησίου ύψους των εντός εκάστου ημερολογιακού έτους μηνιαίων
υπολοίπων των χορηγουμένων υπ’ αυτών πάσης φύσεως δανείων ή πιστώσεων,
περιλαμβανομένων και των πιστώσεων προς Τραπέζας, ως και προς το
Δημόσιον, πλην των εντόκων γραμματίων».
Τόσο ο Άρειος Πάγος (ΑΠ 430/2005) όσο και το Συμβούλιο της

Επικρατείας (ΣτΕ 3164/2014) έχουν αποφανθεί τον φορολογικό
χαρακτήρα της εν λόγω εισφοράς.
Κατ’ ένα μέρος της νομολογίας, η μετακύλιση του βάρους της

εισφοράς του Ν. 128/1975 στους δανειολήπτες, με δεδομένο το
χαρακτήρα της σχετικής διάταξης (αρθρ. 1 παρ. 3 Ν. 128/1975) ως δημοσίας
τάξεως (βλ. ΜονΠρΚερκ. 219/2011 Αρμ. 2011.1345, ΜονΠρΣύρου 36/2012 -
αδημ - η οποία θεωρεί αναγκαστικού δικαίου τη διάταξη του άρθρου 1 παρ. 1
και 3 του Ν. 128/1975), αποκλείεται ακόμα και στην περίπτωση σχετικής
συμφωνίας αυτών με την παρέχουσα την πίστωση Τράπεζα, η οποία
ελέγχεται ως παράνομη και συνακόλουθα άκυρη, με βάση τις διατάξεις
των άρθρων 174 και 180 ΑΚ. Το καθοριζόμενο στο νόμο 128/1975
μοναδικό, σαφές υποκείμενο απόδοσης της εισφοράς του Ν. 128/75 στην
Τράπεζα της Ελλάδος είναι τα πιστωτικά ιδρύματα. Ωστόσο, αν και είναι
δυνατή διά συμβάσεως η ανάληψη εκ μέρους τρίτου προσώπου της
υποχρέωσης καταβολής της εισφοράς του ν. 128/1975, δεν πρόκειται
για αναδοχή χρέους, διότι απαιτείται σύμβαση μεταξύ του δανειστή
(Τράπεζα της Ελλάδος) και του τρίτου (δανειολήπτη), αλλά μόνο για
απλή υπόσχεση ελευθερώσεως (478 ΑΚ). Έτσι, στην περίπτωση

συμβατικής μετακύλισης της εισφοράς του ν. 128/75, η συμφωνία
ελευθερώσεως είναι άκυρη, αν δεν προβλέπεται από τη σύμβαση, αιτία
επιδόσεως, ως προς τη συγκεκριμένη παροχή (ΕφΛαμ 124/2007,
Αρμ.2009.1190,ΜονΠρΚερκ.354/2009 Αρμ.2009.1370, ΕιρΚαλλιθ.625/2005
Αρμεν.2007.68, ΕιρΑΘ 869/2004 Αρμεν.2006.1952, ΕιρΑΘ 1446/2005
Αρμεν.2007.71, ΜΠΑΘ 5272/2011 Αρμεν. 2012.410). Περαιτέρω, κατά την
ορθότερη άποψη, επειδή η εισφορά του Ν. 128/1975, αποτελεί
δημοσιονομικό βάρος, που επιβαρύνει τις Τράπεζες, έναντι των
πιστώσεων που παρέχουν στο κοινωνικό σύνολο, το βάρος τούτο,
ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να μετατεθεί τυπικά στους άλλους
κοινωνικούς εταίρους, επειδή, μόνον τυπικός νόμος και όχι σύμβαση,
είναι δυνατόν να επιβάλλει φόρο ή άλλο οικονομικό βάρος σε πολίτες
(άρθρο 75 Συντ.) και ως εκ τούτου, η κατά κυριολεξία μετάθεση του
φόρου, θα σήμαινε τουλάχιστον καταστρατήγηση του νόμου, που
προέβλεψε για συγκεκριμένο λόγο την εισφορά. Ούτως, ουδεμία εισφορά
είναι δυνατόν να επιβάλλεται ή να μετακυλίεται στον πιστολήπτη ως
πρόσθετη διακεκριμένη επιβάρυνση. Ο πιστολήπτης, είναι υποχρεωμένος να
καταβάλει μόνον τους συμφωνημένους τόκους, με βάση συγκεκριμένο
επιτόκιο. Η εισφορά του Ν. 128/1975 δεν τον αφορά (βλ. ΜονΠρΧίου 10/2012
ΕφΑΔ.2012.893, Σπ. Ψυχομάνη, «Τραπεζικό Δίκαιο - Δίκαιο Τραπεζικών
συμβάσεων», παρ. 614, 620, 622, σελ. 254, 257 - 258).
Επιπροσθέτως στα ανωτέρω, η εισφορά του ν. 128/75, αποτελεί

ανταγωνιστικό μειονέκτημα για τις ελληνικές τράπεζες. Δημιουργείται
πρόβλημα ανταγωνισμού, καθώς σε καμία από τις χώρες της ενιαίας πλέον
τραπεζικής αγοράς δεν υπάρχει αντίστοιχη επιβάρυνση, με αποτέλεσμα η
επιβάρυνση του κάθε δανειολήπτη να αποβαίνει και από πλευράς
ανταγωνισμού, αθέμιτη. Σε ένα περιβάλλον ανοδικών επιτοκίων μάλιστα, η
επιτοκιακή αύξηση (καθώς η εισφορά του ν. 128/75 προστίθεται στα επιτόκια
των δανείων και βαρύνει τους αγνοούντες τη λειτουργία της επιβάρυνσης
δανειολήπτες), μέσω της εισφοράς, δεν είναι αμελητέα, τη στιγμή μάλιστα που
δεν είναι ευκρινής η χρησιμοποίηση των ποσών που εισπράττονται από τις
τράπεζες και αποδίδονται στο Ελληνικό Δημόσιο μέσω του ειδικού
λογαριασμού, ο οποίος έχει δημιουργηθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος. Αρχικά,
ο ειδικός αυτός λογαριασμός χρηματοδοτούσε τις εξαγωγές, ενώ, στη
συνέχεια, έγινε χρήση των κεφαλαίων για βιοτεχνικές επιχειρήσεις,
σεισμοπαθείς επιχειρήσεις σε λεγόμενες μειονεκτικές περιοχές κτλ. Μέσω της
εισφοράς που βαρύνει όλες τις κατηγορίες δανείων (0,12% στα στεγαστικά
δάνεια και 0,6% στις άλλες κατηγορίες δανείων προς επιχειρήσεις και ιδιώτες,
συμπεριλαμβανομένων των πιστωτικών καρτών), το Δημόσιο εισπράττει
ποσό της τάξης των 600 εκατ. € ετησίως. Αν, αντιθέτως, ταχθεί κανείς με την

υπολανθάνουσα στα τελευταία νομοθετήματα (Ν. 2517/1997 άρθρ. 22, Ν.
2703/1999 άρθρο 18) αντίληψη, ότι, η εισφορά αποτελεί οικονομικό βάρος
του πιστολήπτη, θα βρεθεί αντιμέτωπος με απαγορευτικές για τη θέση αυτή
συνταγματικές διατάξεις. Η μείζονα δηλαδή επιβάρυνση ενός πολίτη, ο οποίος,
πέραν των βαρών επιστροφής της ληφθείσας πιστώσεως, πληρωμής των
τόκων που θα γεννηθούν, παροχής ασφαλειών και καταβολής εξόδων,
επωμίζεται και το πρόσθετο βάρος εισφοράς προς το δημόσιο, δεν
δικαιολογείται από τις διατάξεις του συντάγματος, περί ισονομίας και περί
συνεισφοράς στα δημόσια βάρη, αναλόγως των δυνάμεων του κάθε πολίτη
(άρθρο 4 παράγραφοι 1, 2 και 5 Συντ.) (βλ. Σπ. Ψυχομάνη, Τραπεζικό Δίκαιο,
Δίκαιο Τραπεζικών Συμβάσεων, τεύχος II, Στ' έκδοση Σάκκουλα 2010 σελ. 258
αριθ. 621). Εν πάση περιπτώσει, ένας τυπικός νόμος, με τον οποίο
επιβάλλονται φόροι ή άλλα οικονομικά βάρη, πρέπει μεταξύ άλλων να
καθορίζει με σαφήνεια το «υποκείμενο» της φορολογικής επιβάρυνσης (άρθρο
78 Συντ.). Το καθοριζόμενο δε στο νόμο 128/1975 μοναδικό, σαφές
υποκείμενο είναι τα πιστωτικά ιδρύματα, και μόνον κατ' εξαίρεση - σε
περίπτωση λήψεως πιστώσεως στην αλλοδαπή - ο πιστολήπτης. Έτσι,
ουδεμία εισφορά μπορεί να επιβάλλεται ή να «μετακυλίεται» στον
πιστολήπτη ως πρόσθετη, διακεκριμένη επιβάρυνση. Περαιτέρω, έχει κριθεί
νομολογιακά ότι, η εισφορά των §§ 1 και 3 του άρθρου 1 του ν. 128/1975,
βαρύνει τα κάθε είδους πιστωτικά ιδρύματα που λειτουργούν στην Ελλάδα
(βλ. ΑΠ 35/1997 ΝοΒ 46.202), και σε καμμία περίπτωση τους δανειολήπτες
πελάτες (βλ. ΕφΛαμ. 124/2007 Αρμ.2009.1190, ΜΠΑΘ 4443/2005,
ΠρΛογΠοινΔικ 2005.341, Μον.Πρ.ΑΘ. 7630/2006 Αρχ.Νομολ. 2007.60
=Αρμ.2007.68, ΜονΠρΚερκ. 354/2009 Αρμ.2009.1370, ΜονΠρΚερκ.
99/2010 Αρμ.2010.1006, ΜονΠρΑΘ 5272/2011 Αρμ.2012.410). Στην περίπτωση
του άρθρου 1 και 3 του ν. 128/1975 πρόκειται για ηθελημένη νομοθετική
ρύθμιση και όχι για γνήσιο κενό, το οποίο θα δικαιολογούσε τη μετακύλιση
στους δανειοδοτούμενους, διότι στο μέτρο που ο νομοθέτης θέλησε τούτο, το
όρισε ρητά, όπως στην περίπτωση της διάταξης του άρθρου 22 § 2 του ν.
2515/1997, το οποίο, ως προς την καταβολή της σχετικής εισφοράς, στις
περιπτώσεις χορήγησης δανείων από πιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού,
ορίζει ότι, υπόχρεος προς απόδοση της είναι ο δανειοδοτούμενος, εξ ού
συνάγεται ότι, η εισφορά αυτή βαρύνει τα κάθε είδους πιστωτικά ιδρύματα
που λειτουργούν στην Ελλάδα και σε καμία περίπτωση τους δανειολήπτες
πελάτες αυτών.
Ως προελέχθη, αν και είναι δυνατή δια συμβάσεως η ανάληψη

εκ μέρους τρίτου προσώπου της υποχρέωσης καταβολής της, δεν
πρόκειται για αναδοχή χρέους, διότι απαιτείται σύμβαση μεταξύ του
δανειστή (Τράπεζα Ελλάδος) και του τρίτου (δανειολήπτη), αλλά μόνο

για απλή υπόσχεση ελευθερώσεως (478 ΑΚ). Έτσι, στην περίπτωση
συμβατικής μετακύλισης της εισφοράς του ν. 128/75, η συμφωνία
ελευθερώσεως είναι άκυρη, αν δεν "προβλέπεται από τη σύμβαση αιτία
επιδόσεως ως προς τη συγκεκριμένη παροχή, (πρβλ. ΜΠΑΘ
5272/2011Αρμ.2012.410, η οποία αναφερόμενη και στην ΑΠ 430/2005 δέχθηκε
ότι, είναι μεν δυνατή η δια συμβάσεως ανάληψη εκ μέρους τρίτου προσώπου
της σχετικής υποχρεώσεως (361,471 επ. ΑΚ), όμως, δεν μπορεί να γίνει λόγος
για αναδοχή χρέους στην περίπτωση αυτή, αφού απαιτείται σύμβαση μεταξύ
του δανειστή (Τράπεζα Ελλάδος) και του τρίτου, αλλά μόνο για απλή υπόσχεση
ελευθερώσεως (478 ΑΚ).
Αληθές βέβαια είναι ότι, η αντίθετη νομολογία αποφαίνεται

ότι, από τον ν. 128/1975, ούτε προβλέπεται ρητώς, ως συμβατικώς δυνατή,
αλλά ούτε και απαγορεύεται, η συμβατική μετακύληση της εισφοράς που
θεσπίζεται με το νόμο αυτό. Ότι, η ρυθμιστική ισχύς του νόμου αυτού
εξαντλείται στον καθορισμό του υπόχρεου, έναντι του Δημοσίου, προσώπου
στα πλαίσια της έννομης σχέσης, που ιδρύεται με τη σχετική διάταξη και
αφορά, επομένως, αποκλειστικά στην κάθετη σχέση μεταξύ κράτους και
πιστωτικών ιδρυμάτων, και όχι στην οριζόντια σχέση μεταξύ των πιστωτικών
ιδρυμάτων και δανειοληπτών. Ότι, η μετακύληση της εισφοράς αυτής στους
τελευταίους επιτρέπεται με βάση την αρχή της ιδιωτικής αυτονομίας και
εφόσον δεν απαγορεύεται από άλλη διάταξη, ως τέτοιας νοούμενης της
θέσπισης του ανωτάτου ορίου επιτοκίου, το οποίο θα υπερέβαινε η εισφορά
αυτή και μόνον εάν δεν υπήρχε αντίθετη ρύθμιση. Ότι επομένως, ο
υπολογισμός του ποσοστού της εισφοράς του ν. 128/1975 για τον καθορισμό
του επιτοκίου δανείων της τράπεζας με έμμεσο αποτέλεσμα τη μετακύληση
της εισφοράς αυτής στους δανειολήπτες είναι νόμιμος, γιατί δεν αντίκειται
στη διάταξη του άρθρου 1 παρ. 3 του ν. 128/1975, η οποία δεν καθιερώνει
απαγορευτικό κανόνα δικαίου κατ' άρθρο 174 του ΑΚ, αλλά ούτε και
αντίκειται σε άλλον απαγορευτικό κανόνα δικαίου, εντάσσεται δε στο πλαίσιο
του ελεύθερου καθορισμού των επιτοκίων στα τραπεζικά δάνεια. Ότι, η
επίρριψη της σχετικής επιβάρυνσης στο δανειολήπτη αποτέλεσε από την ισχύ
του ν. 128/1975 συναλλακτική πρακτική των τραπεζών, στην παγίωση της
οποίας συνετέλεσαν: α) το ότι μεταγενέστερα νομοθετήματα που
τροποποίησαν τον ως άνω νόμο ανέφεραν γενικώς ότι η εισφορά βαρύνει τη
συναλλαγή, β) ότι το ύψος του συντελεστή, καθ' όλο το χρονικό διάστημα από
την καθιέρωση της εν λόγω εισφοράς, κλιμακώθηκε ποσοστιαίως, κατά τρόπο
που αποσκοπεί στην ελάφρυνση ή και απαλλαγή ορισμένων κατηγοριών
δανειοληπτών. Ότι, αν η εν λόγω εισφορά, βάρυνε τα πιστωτικά ιδρύματα, δε
θα θεσπίζονταν οι εξαιρέσεις του άρθρου 8 του ν. 2459/1997 κατ' άρθρο 19
παρ, 4β του ν. 3152/2003 (δανειοδοτήσεις προς φυσικά και νομικά πρόσωπα,

κοινοπραξίες με έδρα τα νησιά με πληθυσμό κάτω των 3.100 κατοίκων και
δανειοδοτήσεις προς Ιερές Μονές του Αγίου Όρους), και γ) η Τράπεζα της
Ελλάδος, από την έναρξη της εφαρμογής του ν. 128/1975, ουδέποτε θεώρησε
ότι η εν λόγια εισφορά επιβαρύνει τα πιστωτικά ιδρύματα, ώστε να έχει
ληφθεί υπόψη κατά το χρονικό διάστημα που ίσχυε ο διοικητικός καθορισμός
από μέρους της, του περιθωρίου μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων
χορηγήσεων, δηλαδή μέχρι το 1993. Ότι, υπό καθεστώς ελεύθερης
διαμόρφωσης των επιτοκίων, η Τράπεζα της Ελλάδος επέβαλε την υποχρέωση
για ξεχωριστή αναφορά της σχετικής επιβάρυνσης με αποφάσεις της (ΠΔ/ΤΕ
1969/1991, 2501/2002). Ότι, με την ΠΔ/ΤΕ 2501/2002 (άρθρο 82)
επεκτείνεται η υποχρέωση ενημέρωσης του πελάτη από την τράπεζα και για
την επιβολή ειδικών εισφορών και η εισφορά του ν. 128/1975 είναι μία τέτοια
ειδική εισφορά. Ότι, η επιβολή της εισφοράς αυτής στο δανειολήπτη μπορεί
να ελεγχθεί μόνον από την άποψη της διαφάνειας, ιδίως όταν επιβάλλεται
χωρίς προηγούμενη επαρκή ενημέρωση ή κατά τρόπο κεκαλυμμένο (ΕφΑΘ
5707/2008 ΝΟΜΟΣ, ΕφΑΘ 1558/2007 ΝΟΜΟΣ, ΕφΛαρ 114/2007 ΝΟΜΟΣ).
Όμως, ακόμη και στην περίπτωση που κρίνεται ότι, σύννομα

λαμβάνει χώρα η εν λόγω μετακύληση, ακόμη και αν το ποσοστό της
εισφοράς του ν. 128/1975, προσαυξανόμενο στο συμβατικό επιτόκιο,
μπορεί να μην αυξάνει το συμβατικό επιτόκιο σε επίπεδο καταχρηστικό
ή παράνομο ή απαγορευμένο, δεν αλλοιώνεται εξ αυτών το γεγονός ότι,
η εισφορά του ν.128/75 είναι ΦΟΡΟΣ (ως ανωτέρω ΑΠ 430/2005, ΣτΕ
3164/2014). Η προσαύξηση λοιπόν, του ποσοστού του επιτοκίου με το
ποσοστό της εισφοράς, προσδίδει στο ποσοστό αυτής -της εισφοράς- το
χαρακτήρα και τα χαρακτηριστικά του επιτοκίου. Ως εκ τούτου, Ο
ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΟΣ ΕΤΣΙ ΤΟΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ, διότι κατ’ άρθρον 37
παρ.1 ν.4172/2013 (ΦΕΚ Α΄ 167): «Ο όρος «τόκοι» σημαίνει το εισόδημα που
προκύπτει από απαιτήσεις κάθε είδους, είτε εξασφαλίζονται με υποθήκη είτε
όχι, και είτε παρέχουν δικαίωμα συμμετοχής στα κέρδη του οφειλέτη είτε
όχι, και ιδιαίτερα εισόδημα από καταθέσεις, κρατικά χρεόγραφα, τίτλους και
ομολογίες, με ή χωρίς ασφάλεια, και κάθε είδους δανειακή σχέση,
συμπεριλαμβανομένων των πρόσθετων ωφελημάτων (premiums), των
συμφωνιών επαναγοράς (repos/ reverse repos) και ανταμοιβών τα οποία
απορρέουν από τίτλους, ομολογίες ή χρεόγραφα.». Η διάταξη δε αυτή,
ερμηνεύτηκε με την ΠΟΛ. 1042/2015, όπου στο σημείο -6- ορίζεται ότι: «6. Με
τις διατάξεις της παρ. 1 του άρθρου 37 του Ν.4172/2013 , ορίζεται ότι ο όρος
«τόκοι» σημαίνει το εισόδημα που προκύπτει από απαιτήσεις κάθε είδους, είτε
εξασφαλίζονται με υποθήκη είτε όχι, και είτε παρέχουν δικαίωμα συμμετοχής
στα κέρδη του οφειλέτη είτε όχι, και ιδιαίτερα εισόδημα από καταθέσεις,
κρατικά χρεόγραφα, τίτλους και ομολογίες, με ή χωρίς ασφάλεια, και κάθε

είδους δανειακή σχέση, συμπεριλαμβανομένων των πρόσθετων ωφελημάτων
(premiums), των συμφωνιών επαναγοράς (repos/ reverse repos) και
ανταμοιβών, τα οποία απορρέουν από τίτλους, ομολογίες ή χρεόγραφα.
Επισημαίνεται ότι, στην έννοια των τόκων εμπίπτουν κάθε είδους τόκοι,
ημεδαπής ή αλλοδαπής προέλευσης, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι
τόκοι δανείων, οι τόκοι υπερημερίας λόγω συμβατικής υποχρέωσης, καθώς και
οι τόκοι που επιδικάζονται με δικαστική απόφαση, ανεξάρτητα αν αυτές
αφορούν την επιχειρηματική δραστηριότητα της επιχείρησης. Διευκρινίζεται
ότι στην έννοια των τόκων δεν περιλαμβάνονται οι τόκοι που επιβάλλονται
βάσει των διατάξεων του ΚΕΔΕ και του ΚΦΔ.». Όσον δε αφορά τους φόρους,
«Τόκοι επί των τόκων δεν υπολογίζονται και δεν οφείλονται» (άρθρ. 53
παρ.3 ν.4174/2013) και τούτο διότι, η εκπρόθεσμη πληρωμή δεν επιφέρει
υπερημερία αλλά πρόστιμο (αρ. 54 παρ.1 ν.4174/2013). Σύμφωνα δε, με τη
διάταξη της παρ.1 του άρθρου 12 ν. 2601/1998 που άρχισε να ισχύει από
15.4.1998 (Α' 81), «από την ισχύ του παρόντος νόμου οι οφειλόμενοι στα
πιστωτικό ιδρύματα σε καθυστέρηση τόκοι ανατοκίζονται, εφόσον τούτο
συμφωνηθεί, από την πρώτη ημέρα της καθυστέρησης. Οι τόκοι που
προκύπτουν, προστίθενται στο ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο ανά εξάμηνο κατ’
ελάχιστο όριο, είτε πρόκειται για συμβάσεις δανείων, είτε για συμβάσεις
αλληλόχρεου λογαριασμού. Κατά τα λοιπά εφαρμόζεται η διάταξη του άρθρου
112 του ΕισΝΑΚ. Εάν δεν υπάρχει συμφωνία ανατοκισμού, ισχύουν οι σχετικές
διατάξεις του ΑΚ και του εισαγωγικού νόμου αυτού...».
Από τις διατάξεις αυτές, σαφώς συνάγεται ότι, από τη δημοσίευση

του νόμου και εφεξής επήλθε διαφοροποίηση των ισχυόντων επί δανείων και
πιστώσεων σε αλληλόχρεο λογαριασμό, ως προς τον ανατοκισμό των τόκων,
που οφείλονται στα πιστωτικά ιδρύματα, για συμβάσεις που καταρτίζονται
υπό την ισχύ του νόμου, τόσο ως προς το άρθρο 112 ΕισΝΑΚ , όσο και προς τα
άρθρα 35, 36, 47, 48, 64-67 του ν.δ. 177/13.8.1923, περί ειδικών διατάξεων
ανωνύμων εταιριών, που προβλέπουν το περιοδικό κλείσιμο του λογαριασμού
ανά τρίμηνο κατ’ ελάχιστο, με τοκισμό έκτοτε του προσωρινού υπολοίπου, και
συνεπώς ανατοκισμό των μέχρι τότε κονδυλίων των τόκων, αλλά και ως προς
την απόφαση 289/30.10.1980 της Νομισματικής Επιτροπής (Α' 269), που
εκδόθηκε κατόπιν εξουσιοδότησης που της παρασχέθηκε με την παρ.6 του
άρθρου 8 του ν. 1083/1980, (η οποία καταργήθηκε με την παρ.6 του άρ. 12 του
ν.2601/1998), βάσει της οποίας επιτρεπόταν ο ανατοκισμός σε οποιοδήποτε
χρονικό διάστημα, εφ’ όσον τούτο είχε συμφωνηθεί από τους
συμβαλλόμενους (πρβλ. ΟλΑΠ 8/1998 και 9/1998 ΕλλΔ/νη 39.72 και ΝοΒ
46.496, αποφάσεις με τις οποίες ανατράπηκε η μέχρι τότε κρατούσα νομολογία,
κατά την οποία δεν απαιτείτο τέτοια συμφωνία). Προβλέπεται πλέον ότι, οι
οφειλόμενοι στα πιστωτικά ιδρύματα συμβατικοί τόκοι, ανατοκίζονται από

την πρώτη ημέρα της καθυστέρησης, κατά τη διάρκεια λειτουργίας της
πίστωσης, μόνον εφ’ όσον αυτό συμφωνηθεί μεταξύ των συμβαλλομένων και
μόνον εφ’ όσον εγγράφονται-προστίθενται ως κονδύλια στο λογαριασμό κάθε
εξάμηνο κατ’ ελάχιστο όριο. Συνεπώς, συμφωνία που καταρτίσθηκε μετά
την έναρξη ισχύος του νόμου και προβλέπει τον ανατοκισμό για
χρονικό διάστημα μικρότερο του εξαμήνου, αντίκειται στην
αναγκαστικού δικαίου προαναφερόμενη διάταξη και ισχύει για τον
προβλεπόμενο στο νόμο ανατοκισμό ανά εξάμηνο. Αν δεν υπάρχει δε
καθόλου συμφωνία ανατοκισμού, αυτός διέπεται από τις διατάξεις του ΑΚ και
του ΕισΝΑΚ (ΑΠ 74/2002 ΕλλΔ/νη 43.771, ΑΠ 1781/2007 Νόμος, ΕφΑΘ
1778/2010 Αρμ 2011.251, Παν. Μάζη, γνωμοδότηση σε ΔΕΕ 06.1119 και μελέτη
σε ΝοΒ 47.1525).
Περαιτέρω, ως πιστωτική σύμβαση νοείται η σύμβαση με την οποία,

η τράπεζα, αναλαμβάνει άμεσα ή έμμεσα την υποχρέωση για κεφαλαιακή
ενίσχυση του αντισυμβαλλομένου - πελάτη της, στη βάση ενός
συμφωνηθέντος, συνήθως, χρονικού ορίζοντα και ποσού. Η έννοια της
πίστωσης παρουσιάζει τις ίδιες ερμηνευτικές δυσκολίες με αυτήν της
κατάθεσης, παρότι στον δικαιϊκό χώρο οι όροι «πίστωση» και «πίστη» (άρθρα
531, 870 ΑΚ, ν.δ. 588/1948 περί ελέγχου της πίστεως, ν.δ. 3838/1958 περί
πωλήσεων επί πιστώσει και πλήθος άλλα) απαντώνται συχνά. Αντλώντας το
βασικό κριτήριο για την διατύπωση ενός ορισμού από την οικονομική της
λειτουργία, μπορεί κανείς να πει ότι πίστωση είναι η προσωρινή ενίσχυση από
ένα πρόσωπο (πιστοδότη) της αγοραστικής δύναμης ενός άλλου (πιστολήπτη
ή πιστούχου) (Γεωργιάδης Απ., Η εξασφάλιση των πιστώσεων, 2001, σελ. 2).
Πρόκειται για μια παροχή της τράπεζας προς τον πελάτη της, που βασίζεται
στην θετική αξιολόγηση του τελευταίου, όσον αφορά την φερεγγυότητά του
και την πρόθεσή του να εκπληρώσει τις αναληφθείσες υποχρεώσεις του. Όταν
η ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης του πελάτη επιτυγχάνεται άμεσα με την
απευθείας παραχώρησή της από τον πιστοδότη, τότε γίνεται λόγος για άμεση
πίστωση, ενώ, όταν η αύξηση της πιστοληπτικής ικανότητάς του
επιτυγχάνεται κατά τρόπο έμμεσο, με την ανάληψη εκ μέρους του πιστοδότη
χρηματικής υποχρεώσεως, ώστε να αποφευχθεί η δέσμευση της ήδη
υπάρχουσας αγοραστικής δύναμης του πιστούχου, τότε πρόκειται για έμμεση
πίστωση. Μορφές της άμεσης πίστωσης είναι το δάνειο, η σύμβαση
ανοίγματος πίστωσης και η πίστωση με τρέχοντα λογαριασμό, αλλά και οι
προεξοφλήσεις πιστωτικών τίτλων, η πρακτορεία επιχειρηματικών
απαιτήσεων κ.α. Έμμεσες πιστώσεις είναι η ανάληψη εγγυήσεων, η πίστωση
του τιμήματος, η προκαταβολή, η πιστωτική κάρτα, η χρηματοδοτική
μίσθωση αλλά και οι ενέγγυες πιστώσεις και οι εγγυητικές επιστολές.

Με βάση τα ανωτέρω, είναι φανερό ότι η έννοια της πίστωσης
είναι ευρύτερη από την αντίστοιχη του δανείου, στο βαθμό που εκτείνεται σε
όλο το εύρος της πιστωτικής δραστηριότητας. Περαιτέρω, στην πιστωτική
σύμβαση, όπως σε όλες τις “τραπεζικές’ συμβάσεις ή ακόμη και στα πλαίσια
της απλής συναλλακτικής επαφής μεταξύ της τράπεζας και του πελάτη της,
πυρήνας της συναλλακτικής σχέσης που αναπτύσσεται είναι η σχέση
εμπιστοσύνης που αναπτύσσεται στα συμβαλλόμενα μέρη, σχέση που
δικαιολογείται από τη δυνατότητα της τράπεζας να επεμβαίνει σε ουσιώδεις
περιουσιακές υποθέσεις και να επηρεάζει την οικονομική υπόσταση του
πελάτη της. Σημαντική συνέπεια του χαρακτήρα της σχέσης τράπεζας-
πελάτη ως σχέση εμπιστοσύνης είναι ότι προκύπτουν για την τράπεζα
τόσο γενικής φύσεως υποχρεώσεις (παρεπόμενες υποχρεώσεις - ΑΚ
288) όσο και ειδικής, οι οποίες έχουν τη βάση τους στη συγκεκριμένη, κατά
περίπτωση, σχέση (τραπεζική σύμβαση).
Τα πιστωτικά ιδρύματα, πέρα από ιδιωτικές επιχειρήσεις

διαμεσολάβησης στην κυκλοφορία του χρήματος, ασκούν, παράλληλα,
και δημόσια λειτουργία (υπό την ευρεία έννοια του όρου), αφού η
δραστηριότητά τους (χρηματοδότηση επιχειρήσεων και καταναλωτών)
έχει καταρχήν ευεργετικές επιπτώσεις στην εθνική οικονομία (ΠΠρΑθ
2087/2004, ΕΕμπΔ 2005.777, ΕφΑθ 2214/2001, ΔΕΕ 2001.620). Η θέση αυτή
επιβάλλει στις τράπεζες, μεταξύ άλλων, την υποχρέωση ομαλής και
καλόπιστης συνεργασίας με τους πελάτες τους. Από την άλλη, η τράπεζα
είναι αποδέκτης ποικίλων πληροφοριών που αφορούν την οικονομική αλλά
όχι σπάνια και την προσωπική σφαίρα του πελάτη, τις οποίες ο ίδιος ο
πελάτης εμπιστεύεται σε αυτήν ή τις πληροφορείται η τράπεζα από τρίτους
στο πλαίσιο της επιμέλειας των υποθέσεων του πελάτη. Αυτή η δυνατότητα
της τράπεζας να γνωρίζει επιχειρηματικά απόρρητα, αλλά και προσωπικές,
ευαίσθητες και, ενδεχομένως, απόρρητες πληροφορίες σχετικά με τον πελάτη
της, ενόψει και της αυξημένης δυνατότητάς της να επεμβαίνει στην
οικονομική σφαίρα του πελάτη της, σε συνδυασμό και με την, κατά κανόνα,
πολύ μεγαλύτερη οικονομική ισχύ της αλλά και τις ειδικές γνώσεις της στο
χώρο των συναλλαγών, δικαιολογούν τη θεμελίωση ιδιαίτερης σχέσης
εμπιστοσύνης. Για τη νομική δε φύση της σχέσης αυτής, έχουν αναπτυχθεί
πρωτίστως στο πλαίσιο του γερμανικού δικαίου δύο θεωρίες, οι οποίες
βρήκαν απήχηση και στην ημεδαπή επιστήμη (Ψυχομάνης Σ, Τραπεζικό Δίκαιο,
σελ. 91, ο ίδιος, Περί των τραπεζικών δανείων για απόκτηση μετοχών, Γνμδ, Αρμ
2003.1875,Καραγκουνίδης, Η ευθύνη της τράπεζας έναντι των πελατών της
από την παραβίαση υποχρεώσεων προστασίας, Αρμ 1995.444). Κατά μεν
την πρώτη και παλαιότερη θεωρία μεταξύ τράπεζας και πελάτη
συνάπτεται μια γενική τραπεζική σύμβαση. Σε αυτή την Γενική Τραπεζική

Σύμβαση ενσωματώνονται οι ΓΟΣ της Τράπεζας και επ’ αυτής εδράζονται όλες
οι μεμονωμένες τραπεζικές συμβάσεις, όπως καταθέσεις, δάνεια, διαχείριση
επενδύσεων, πληρωμές, μεταφορές κεφαλαίων κ.ά., των οποίων η σύναψη
είναι εξαρχής αβέβαιη και ο αριθμός τους απροσδιόριστος. Η Γενική
Τραπεζική Σύμβαση έχει ως αντικείμενο την επιμέλεια των υποθέσεων του
πελάτη και την προστασία των εννόμων αγαθών και συμφερόντων του
τελευταίου από την τράπεζα (Κοτσίρης, Προβλήματα αστικής ευθύνης
τραπεζών έναντι τρίτων κατά την άσκηση της πιστωτικής λειτουργίας, Αρμ
1984.601, 605, Herold / Lippisch, Bank- und Borsenrecht, 2η έκδ., 1992, σελ. 33,
Canaris, Bankvertragsrecht, § 2, σημ. 1). Η Γενική Τραπεζική Σύμβαση
χαρακτηρίζεται ως σύμβαση πλαίσιο ή σύμβαση μανδύας, το περιεχόμενο της
οποίας συνίσταται στο να θέτει η τράπεζα τις υπηρεσίες της στη διάθεση του
πελάτη και έχει, κατά περίπτωση, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είτε της
σύμβασης έργου, είτε της σύμβασης ανεξαρτήτων υπηρεσιών. Ουσιώδη δε
στοιχεία της είναι: (α) η ίδρυση σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στα μέρη, (β)
η εφαρμογή των Γενικών 'Ορων Συναλλαγών (ΓΟΣ) (για τους ΓΟΣ στις
τραπεζικές συναλλαγές ίδ. μεταξύ άλλων Ψυχομάνης, Τραπεζικές
δραστηριότητες αμφισβητούμενης νομιμότητας, 2002, σελ. 90-101, Δούβλης,
Ο δικαστικός έλεγχος των ΓΟΣ στις τραπεζικές συναλλαγές, ΕΤρΑξΧρΔ 1999.9,
Καράκωστας, Γενικοί όροι των τραπεζικών συναλλαγών, 2001, passim,
Μεντής, ΓΟΣ τραπεζικών καταναλωτικών συμβάσεων, ΧρΙΔ 2001.558.), τους
οποίους έχει προδιατυπώσει η τράπεζα και στους οποίους προσχωρεί ο πελάτης
της και οι οποίοι ΓΟΣ ισχύουν για όλες τις μέλλουσες συναλλαγές ανάμεσα στα
συμβαλλόμενα μέρη. Πρόκειται δηλ. για μια σχέση χωρίς αυστηρά
οριοθετημένο αντικείμενο παροχής, σχέση, η οποία δεν εξαντλείται στην
εκτέλεση της σχετικής συναλλαγής, αλλά στη διενέργεια ενός αόριστου και
απροσδιόριστου, εξαρχής, είδους συναλλαγών, όπως π.χ. διεξαγωγή
δοσοληψιών, πληρωμή επιταγών, πιστώσεων, καταθέσεων κλπ. Η νεώτερη
δε άποψη, η οποία έχει επικρατήσει στη γερμανική επιστήμη και έχει
υιοθετηθεί πρόσφατα και από το γερμανικό ακυρωτικό (θεμελιώδης
απόφαση: BGHZ 152, 114 και σχόλια Kilgus, BB 2002, σελ. 2576, Balzer, BKR
2002, 1092, Kort, EWiR 2003, 151), αποκρούει τη θεωρία της «γενικής
τραπεζικής σύμβασης». Οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της άποψης
χαρακτηρίζουν την συναλλακτική σχέση μεταξύ τράπεζας και πελάτη
ως ex lege και όχι συμβατική έννομη σχέση, η οποία θεμελιώνεται στη
"συναλλακτική επαφή” (Ψυχομάνης Σ, Τραπεζικό Δίκαιο, σελ. 91, ο ίδιος, Αρμ
2003.1875) τράπεζας και πελάτη, και, συνεπώς, είναι ανεξάρτητη από τη
δικαιοπρακτική βούληση και ικανότητα του τελευταίου. Η εν λόγω
έννομη σχέση χαρακτηρίζεται συγκεκριμένα ως "ενοχική σχέση χωρίς
πρωτογενή υποχρέωση προς παροχή". Ο χαρακτηρισμός της σχέσης της
τράπεζας με τον πελάτη της ως ενοχικής χωρίς πρωτογενή υποχρέωση προς

παροχή, εναρμονίζεται καλύτερα με το δόγμα του ενοχικού δικαίου,
δεδομένου ότι αποφεύγει τη συναγωγή βούλησης δικαιοπρακτικής
δέσμευσης, εκεί όπου η ύπαρξή της είναι εντελώς αμφίβολη. 'Έτσι,
υποστηρίζεται ότι δεν είναι δυνατό να γίνει δεκτή γενική υποχρέωση της
τράπεζας να πραγματοποιεί όσες επιμέρους συναλλαγές επιθυμεί ο πελάτης
της, ανεξάρτητα αν πρόκειται για ενεργητικές ή/και παθητικές εργασίες. Κι
αυτό γιατί, σε διαφορετική περίπτωση θα είχαμε αντίθεση στην αρχή της
ελευθερίας των συμβάσεων (άρθρο 5 Συν 1975/1986/2001, 361 ΑΚ), καθώς
και στις διατάξεις των άρθρων 173 και 200 ΑΚ, οι οποίες επιτρέπουν την
ερμηνεία μίας δήλωσης -άρα και της σύμβασης, η οποία αποτελεί σύμπτωση
δηλώσεων- κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το περιεχόμενό της να μην συγκρούεται
με την πραγματική βούληση των συναλλασσομένων, καθώς η βασική
υποχρέωση της τράπεζας να διενεργεί όλες τις επιμέρους συναλλαγές, τις
οποίες επιθυμεί ο πελάτης της πιθανόν να μην συμπλέει με τα δικαιολογημένα
συμφέροντά της. Υπάρχουν, πράγματι, περιπτώσεις δεσμών, μεταξύ δύο
ορισμένων προσώπων που γεννούν υποχρεώσεις και αντίστοιχα δικαιώματα
μεταξύ τους, γενικά ή σε σχέση με ορισμένα έννομα αγαθά τους, χωρίς, όμως,
οι υποχρεώσεις αυτές να έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο δηλ. να
κατευθύνονται στην εκτέλεση συγκεκριμένης πράξης. Η υποχρέωση
εξαντλείται στην τήρηση κάποιας γενικής (έντιμης, καλόπιστης)
συμπεριφοράς από τον «οφειλέτη» στην συναλλακτική επαφή του με το
«δανειστή». Προϋποθέτουν κατά κανόνα κάποιο χαλαρότερο προσωπικό
δεσμό και συνήθως ορισμένο κύκλο προστατευόμενων αγαθών. Το στοιχείο
της παροχής που χαρακτηρίζει μια ενοχή είναι εδώ αποψιλωμένο από
συγκεκριμένο περιεχόμενο, αφού η γενική αυτή υποχρέωση συμπεριφοράς
δεν είναι εξειδικευμένη ως παροχή (την έννοια της ενοχής και τα στοιχεία της βλ. Ζέπο Π.,
Ενοχικόν Δίκαιον, Α’ Μέρος Γενικόν, 1955 σελ.25 επ., όπου και αναπτύσσονται
οι θεωρίες περί του χαρακτήρα της ενοχής ως «οργανισμού» (Siber) ή ως
«συνθέματος» (Larenz), λόγω της διαρκούς λειτουργίας και εξέλιξης της
βασικής ενοχικής σχέσης. Βλ. ακόμη, Μπαλή Γ, Ενοχικόν Δίκαιον, (κατά τον
Κώδικα), Εκδ.Γ’ 1969, σελ. 3 επ, Σταθόπουλος, Γενικό Ενοχικό Δίκαιο, 2004,
σελ. 53 επ., Γεωργιάδης Αστ., Ενοχικό Δίκαιο, Γενικό Μέρος, 2003, Ι, σελ.21 επ.,
Σπυριδάκης Ι., Ενοχικό Δίκαιο, Γενικό Μέρος, 2004, σελ.15 επ.). Για το λόγο
αυτό οι σχέσεις αυτές αποκαλούνται ενοχές υπό ευρεία (ή καταχρηστική)
έννοια (Σταθόπουλος, Γενικό Ενοχικό Δίκαιο, 2004, σελ.76, 126, Σταθόπουλος,
σε Γεωργιάδη / Σταθόπουλο, ΑΚ, Εισαγωγή στο Ενοχικό Δίκαιο, αρ. 30-33,
Γεωργιάδης Αστ., Ενοχικό Δίκαιο, Γενικό Μέρος, 2003, ΙΙ, σελ.10, Σπυριδάκης
Ι., Ενοχικό Δίκαιο, Γενικό Μέρος, 2004, σελ.24 (όπου και οι όροι «ενοχή σε
ευρύτατη έννοια» και «σχέση συμπεριφοράς»).Η κυριότερη περίπτωση
τέτοιου δεσμού που ρυθμίζεται στον ΑΚ είναι η υποχρέωση των μερών που
διαπραγματεύονται τη σύναψη μιας σύμβασης «να συμπεριφέρονται

αμοιβαία σύμφωνα με την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη» (197 ΑΚ).
Κατά συνέπεια, οι σχέσεις τράπεζας-πελάτη από τη

συναλλακτική επαφή, ως ενοχικές σχέσεις χωρίς πρωτογενή
υποχρέωση προς παροχή είναι νομικοί δεσμοί, οι οποίοι δεν αποτελούν
stricto sensu ενοχικές σχέσεις, με την έννοια του άρθρου 287 ΑΚ, αφού
περιεχόμενό τους δεν είναι η υποχρέωση για συγκεκριμένη παροχή,
αλλά ενοχικές σχέσεις με την ευρεία έννοια του όρου, δηλ. sui generis
ενοχικές σχέσεις, από τις οποίες απορρέουν μόνο υποχρεώσεις προς
επίδειξη ορισμένης συμπεριφοράς. Οι δε ενοχικές σχέσεις χωρίς
πρωτογενή υποχρέωση προς παροχή βρίσκουν τη δικαιοπολιτική τους
δικαίωση στη λεγόμενη "αρχή του κοινωνικού συνδέσμου”
(Καραγκουνίδης, Αρμ 1995.446). Η δεύτερη αυτή άποψη ξεκινά από την
ορθή επισήμανση ότι οι πελάτες, οι οποίοι συχνά έρχονται σε επαφή με
μία τράπεζα απλά και μόνο για να διαπραγματευτούν μια συναλλαγή ή
να πληροφορηθούν τους όρους σύναψης κάποιων συμβάσεων, όπως
π.χ. τη σύναψη ενός δανείου, χρήζουν προστασίας, ανεξαρτήτως αν
είχαν δικαιοπρακτική βούληση και ικανότητα. Συνεπώς, οι
υποχρεώσεις προστασίας της τράπεζας (Γεωργιάδης Απ., Η κατ’ ΑΚ 919
ευθύνη της τράπεζας απέναντι στους πελάτες της, ΕλλΑνη 1992.57, Κοτσίρης,
Αρμ 1984.605, Βελέντζας, Δίκαιο τραπεζών, σελ. 84, Ψυχομάνης, Τραπεζικό
Δίκαιο, σελ. 94, 340) όπως π.χ. η υποχρέωση πρόνοιας, η υποχρέωση τήρησης
εχεμύθειας, η υποχρέωση ενημέρωσης και παροχής πληροφοριών κτλ. δεν
χρειάζεται να θεμελιωθούν σε μια συμβατική έννομη σχέση, αλλά σε μια ex
lege σχέση, η οποία δεν θεμελιώνεται στην ανταλλαγή δικαιοπρακτικών
δηλώσεων βουλήσεως, αλλά στην απλή συναλλακτική επαφή πελάτη και
τράπεζας ως πραγματικού δημιουργίας εμπιστοσύνης. Στο πλαίσιο αυτό η
τράπεζα έχει αποκλειστικά νόμιμες υποχρεώσεις επίδειξης ορισμένης
συμπεριφοράς, όχι ως παρεπόμενες υποχρεώσεις κύριας παροχής, αλλά ως
ανεξάρτητες υποχρεώσεις χωρίς κύρια παροχή (ως ανωτέρω ενδεικτικά: η
υποχρέωση διαφύλαξης του τραπεζικού απορρήτου, η υποχρέωση επψελούς
ακρόασης και εκτίμησης των συμφερόντων του πελάτη). Υπενθυμίζεται ότι,
θεμέλιο της Ενιαίας Αγοράς γενικότερα, αλλά και του τομέα των
χρηματοοικονομικών υπηρεσιών ειδικότερα, είναι η καλή πίστη, τα
συναλλακτικά χρηστά ήθη και η εμπιστοσύνη, που πρέπει να διέπει τις
σχέσεις ανάμεσα στους συναλλασσόμενους και τα χρηματοπιστωτικά
ιδρύματα (ίδ. σχετικά Χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες: Ενίσχυση της
εμπιστοσύνης του καταναλωτή. Ανακοίνωση της Επιτροπής. Συνέχεια του
Πράσινου Βιβλίου, Χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες: Οι προσδοκίες των
καταναλωτών (COM (97) 309 τελικό). Δογματικό θεμέλιο της τραπεζικής
σχέσης είναι η αρχή της καλής πίστης, δηλαδή ο νόμος, και όχι η

σύμβαση. Στο ελληνικό δίκαιο, ειδικότερα, η σχέση εμπιστοσύνης και οι
παραγόμενες υποχρεώσεις για τα μέρη, στο μεν προσυμβατικό στάδιο
βρίσκουν το νομοθετικό τους θεμέλιο στις διατάξεις 197, 198 ΑΚ, στο
δε συμβατικό, στην αρχή της καλόπιστης εκπλήρωσης των οφειλών
της ΑΚ 288, η οποία καλύπτει, επίσης, και το μετασυμβατικό. Η
τραπεζική πίστη είναι ο πυρήνας της έννοιας του πιστωτικού
ιδρύματος και αποτελεί εξειδίκευση του κανόνα της καλής πίστης,
κατατείνει δε σε παρεπόμενες υποχρεώσεις που υπαγορεύονται από
την Αρχή της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, το δε
νομοθετικό τους έρεισμα αποτελεί η διάταξη του 288 ΑΚ. Εν τέλει, το
πιστωτικό ίδρυμα, δεν αρκεί να ενεργεί νομότυπα (έναντι του πελάτη
της), οφείλει ,επιπλέον, να τον προστατεύει καθότι υπέχει υποχρεώσεις
και πέραν των αρχών της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών
του άρθρου 281ΑΚ.
ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ, οι πέντε πρώτες εδώ εναγόμενες, δια όλων

ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, με γνώση
όλων των ανωτέρω, δημιούργησαν με πρόθεση, λειτουργώντας από
κοινού, με εναρμονισμένες πρακτικές, εν είδει consortium, την κατά τα
ανωτέρω πρακτική να μετακυλύουν την φορολογική τους υποχρέωση
προς όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΜΕ
ΠΡΟΣΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΟΚΙΑΚΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ
ΕΔΩ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, παραβιάζοντας, έτσι,
ευθέως, όλες τις ανωτέρω διατάξεις και, επιπλέον, παραβιάζοντας
ευθέως και την αρχή της τραπεζικής πίστης και της εμπιστοσύνης σε
αυτήν (288ΑΚ).
Σημειωτέον, ότι, όλα τα ανωτέρω τα αγνοούσαν όλοι ανεξαιρέτως

οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών, μέχρι και το
χρόνο κατά τον οποίο απευθύνθηκαν στο μη κερδοσκοπικό σωματείο
με την επωνυμία «ΥΠΕΡΒΑΣΗ – Κίνημα Τραπεζικής και Οικονομικής
Δικαιοσύνης», όπου ενημερώθηκαν σχετικά από τους αρμόδιους
υπαλληλους και τους δικηγόρους αυτού. Το δε γεγονός της ανυπαίτιας
άγνοιας, είναι για τον κοινό μέσο άνθρωπο αυτονόητο, αφού για τον απλό
πολίτη είναι αδιανόητο να παρακολουθεί στενά τη νομολογία, και είναι
επίσης αδιανόητο να κατανοήσει τους δυσνόητους νομικούς και
οικονομικούς όρους της σύμβασης, (όπως λ.χ. γιατί ο υπολογισμός του
τόκου με βάση το έτος 360 ημερών προσκρούει στην αρχή της
διαφάνειας, τι είναι η εισφορά του Ν. 128/1975, τι σημαίνει
ανατοκισμός των τόκων και της εισφοράς του Ν. 128/1975, Σ.Ε.Π.Ε.,
ποια η έκταση των εφαρμοστέων διατάξεων του νόμου, κλπ), ενώ η

«γνώση» του πολίτη επ' αυτών των δυσνόητων οικονομικών και νομικών
εννοιών, δεν μπορεί παρά να γίνει δεκτό, ότι επέρχεται κατά το χρόνο που,
λόγω της ανώμαλης εξέλιξης της σύμβασης, θα απευθυνθεί σε δικηγόρο.
ii.- ΕΠΙΤΟΚΙΟ – ΒΑΣΗ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΕΤΟΣ

365/366 ΗΜΕΡΩΝ:
Σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 6 του Ν. 2251/1994 «περί προστασίας

των καταναλωτών», όπως ισχύει, οι γενικοί όροι συναλλαγών (ΓΟΣ), δηλαδή
οι όροι που έχουν διατυπωθεί εκ των προτέρων για απροσδιόριστο αριθμό
μελλοντικών συμβάσεων, απαγορεύονται και είναι άκυροι αν έχουν ως
αποτέλεσμα τη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και
υποχρεώσεων των συμβαλλόμενων μερών εις βάρος του καταναλωτή. Πρέπει
δε, σύμφωνα με την αρχή της διαφάνειας να παρουσιάζουν τα δικαιώματα
και τις υποχρεώσεις των μερών κατά τρόπο ορισμένο, ορθό και σαφή.
Γενικός όρος συναλλαγών που προβλέπει ότι οι τόκοι

υπολογίζονται με βάση έτος 360 ημερών, προσκρούει στην ως άνω αρχή
της διαφάνειας που επιτάσσει οι όροι να είναι διατυπωμένοι κατά τρόπο
ορισμένο, ορθό και σαφή, ώστε ο απρόσεκτος μεν ως προς την ενημέρωση
του, αλλά διαθέτοντας τη μέση αντίληψη κατά το σχηματισμό της
δικαιοπρακτικής του απόφασης καταναλωτής να γνωρίζει τις συμβατικές
δεσμεύσεις που αναλαμβάνει, ιδίως όσον αφορά τη σχέση παροχής και
αντιπαροχής. Με το να υπολογίζεται το επιτόκιο σε έτος 360 ημερών, ο
καταναλωτής δεν πληροφορείται το (πραγματικό) ετήσιο επιτόκιο, όπως
αυτό θα έπρεπε να προσδιορίζεται σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 243
παρ. 3 ΑΚ. Με τον τρόπο αυτό διασπάται εντελώς τεχνητά και κατ` απόκλιση
των δικαιολογημένων προσδοκιών του καταναλωτή το χρονικό διάστημα (το
έτος), στο οποίο όφειλε να αναφέρεται το επιτόκιο, δημιουργώντας έτσι μια
πρόσθετη επιβάρυνση του καταναλωτή - δανειολήπτη, ο οποίος πλέον - όταν
το επιτόκιο μιας ημέρας προσδιορίζεται με βάση έτος 360 ημερών - για
κάθε ημέρα επιβαρύνεται με τόκους κατά 1,3889% περισσότερο, καθώς
το επιτόκιο υποδιαιρείται για τον προσδιορισμό του τόκου προς 360 ημέρες,
χωρίς αυτή η επιπλέον επιβάρυνση να μπορεί να δικαιολογηθεί με την
επίκληση κάποιου σύνθετου χαρακτήρα της παρεχόμενης υπηρεσίας ή από
κάποιους εύλογους για τον καταναλωτή λόγους ή από κάποιο δικαιολογημένο
ενδιαφέρον του αντισυμβαλλομένου του. Τούτο δε ιδίως σε μια εποχή, όπου
τα ηλεκτρονικά μέσα προσφέρουν, χωρίς καμία πρόσθετη δυσχέρεια, τον
επακριβή υπολογισμό των τόκων με έτος 365 ημερών.

Άλλωστε, το έτος των 365 ημερών ισχύει και εφαρμόζεται
σήμερα, κατ’ επιταγή της κοινοτικής οδηγίας 98/7/ΕΚ, που
ενσωματώθηκε στο εθνικό μας δίκαιο με την ΚΥΑ 21.178/13.2.2001
(ΦΕΚ Β` 255/8.3.2001) στην καταναλωτική πίστη, με τη στενή έννοια,
ρύθμιση που δείχνει τη σημασία που απονέμει και ο κοινοτικός νομοθέτης για
τον, κατ` αυτόν τον τρόπο, ακριβή προσδιορισμό του επιτοκίου. (ΑΠ
430/2005 ΕλλΔνη 2005.793).
Ο ΓΟΣ, κρίθηκε παράνομος και καταχρηστικός, με την

αμετάκλητη απόφαση 430/2005/04-03/2005 Αρείου Πάγου (Δ΄
Πολιτικό Τμήμα) μετά από συλλογική αγωγή με τη διαδικασία του Ν.
2251/1994 περί προστασίας καταναλωτών καθώς ερχόταν σε αντίθεση με το
παράγωγο ευρωπαϊκό-κοινοτικό δίκαιο (οδηγία) που ενσωματώθηκε στο
ελληνικό δίκαιο με κοινή υπουργική απόφαση (Ζ1-178/13.02.2001, ΦΕΚ Β
255/08.03.2001).
Εξάλλου, την 16-04-2010, από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της

Επικρατείας, εξεδόθη η με αριθμ. 1210/2010 απόφαση, με την οποία
απορρίπτεται η αίτηση ακύρωσης 16 τραπεζών, μεταξύ των οποίων και η
εναγόμενη, κατά της απόφασης του Υπουργού Ανάπτυξης με την οποία
απαγόρευε στα πιστωτικά ιδρύματα να αναγράφουν στις πιστωτικές
συμβάσεις τον παράνομο όρο υπολογισμού τόκων με βάση τις 360 ημέρες
(Ζ1-798/25.06.2008-ΦΕΚ Β 1353/11.07.2008). (Σχετ. 5).
Ο δε Υπουργός Ανάπτυξης, προκειμένου να εκδώσει την υπ’ αριθμ. Ζ1-

798/25.6.2008 (Β΄ 1353/11.7.2008) απόφασή του, έλαβε υπ’ όψιν του
αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις, μεταξύ των οποίων και η
430/2005 του Αρείου Πάγου. (ενδεικτικά: ΕιρΑθ 4093/2008, ΜΠρΑθ
2461/2009).
iii.- Σ.Ε.Π.Ε. ή Σ.Ε.Π.Π.Ε. (ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

ΕΠΙΤΟΚΙΟ – ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ
ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗΣ):
Συνολικό Ετήσιο Πραγματικό Επιτόκιο (Σ.Ε.Π.Ε.) είναι το

συνολικό κόστος της πίστωσης για τον καταναλωτή, εκφραζόμενο ως
ετήσιο ποσοστό του ποσού της παρεχόμενης πίστωσης.
Ειδικότερα, το Σ.Ε.Π.Ε. μίας πίστωσης είναι το επιτόκιο που σε ετήσια

βάση εξισώνει παρούσες αξίες του συνόλου των υποχρεώσεων (δανείων,
εξοφλήσεων και επιβαρύνσεων) μελλοντικών ή τρεχουσών, που έχουν

αναληφθεί από το πιστωτικό ίδρυμα και τον πιστοδοτούμενο καταναλωτή,
όπως υπολογίζεται σύμφωνα με την ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ που
αποτυπώνεται στο μέρος Ι του παραρτήματος Ι της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917
Β’/23-6-10) και είναι η εξής:
Ως εκ τούτου, η ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ του Σ.Ε.Π.Ε. είναι η

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΝΟΜΙΜΗ, ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ της
συνολικής πραγματικής ετήσιας επιβάρυνσης ενός δανείου ή μίας
πίστωσης.
Αρχικά, εξεδόθη η Κ.Υ.Α. Φ1-983 (ΦΕΚ 172 Β’/21-3-91), με σκοπό την

προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας προς τις διατάξεις των Οδηγιών του
Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων 87/102/ΕΟΚ της 22ας Δεκεμβρίου
1986 και 90/88/ΕΟΚ της 22ας Φεβρουαρίου 1990 «για την προσέγγιση των
νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών
που διέπουν την καταναλωτική πίστη», που δημοσιεύτηκαν στην Επίσημη
Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων Αριθμ. L 42 της 12-2-87 και L61 της
10-3-90 αντιστοίχως, ορίζοντας για πρώτη φορά το Ετήσιο Πραγματικό
Επιτόκιο (Ε.Π.Ε.).
Με την Κ.Υ.Α. Ζ1-178/13-2-01 (ΦΕΚ 255 Β’/9-3-01), ο όρος «Ετήσιο

Πραγματικό Επιτόκιο» και η συντομογραφία «ΕΠΕ» αντικατεστάθη από τον

όρο «Συνολικό Ετήσιο Πραγματικό Ποσοστό Επιβάρυνσης» και τη
συντομογραφία «ΣΕΠΠΕ» αντιστοίχως.
Η Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) άλλαξε, μεταξύ άλλων, τη

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ του, πρώην, Σ.Ε.Π.Π.Ε..
Με την από το 2012 Κ.Υ.Α. Ζ1-111 (ΦΕΚ 627 Β’/7-3-12),

αντικαταστάθηκε ο όρος Σ.Ε.Π.Π.Ε. σε Σ.Ε.Π.Ε. (Συνολικό Ετήσιο Πραγματικό
Επιτόκιο), διατηρώντας την ως άνω ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ και
προσθέτοντας περαιτέρω κριτήρια στον υπολογισμό των μεταβλητών της ως
άνω εξισώσεως.
Κατ’ άρθρον 4 περ. 15 της ΟΔΗΓΙΑΣ 2014/17/ΕΕ, δε, τα ως άνω

ισχύουν και για τις συμβάσεις πίστωσης που εξασφαλίζονται με εμπράγματη
ασφάλεια επί ακινήτου, ήτοι δάνεια στεγαστικά, επισκευαστικά,
επιχειρηματικά κλπ.
Από τη σαφή γραμματική διατύπωση της Κ.Υ.Α. Ζ1-699/2010, η

οποία σχετικά με τα αμέσως κατωτέρω διαλαμβανόμενα επαναφέρει τις
αυτές διατάξεις της προηγηθείσας και αρχικής Κ.Υ.Α. Φ1-983/1991,
προκύπτουν τα εξής:
1) Το «Συνολικό Ετήσιο Πραγματικό Ποσοστό Επιβάρυνσης» (ΣΕΠΠΕ)

μιας πιστωτικής σύμβασης, διαφέρει του «επιτοκίου χορηγήσεως» που
αναγράφεται στην πιστωτική σύμβαση (ίδ. αρ. 3 περ. θ σε συνδ. με περ.
ι ).
2) Το ΣΕΠΠΕ, ΔΕΝ μπορεί να υπολογιστεί με ΑΠΛΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ
ΠΡΑΞΕΙΣ, αλλά ΜΟΝΟΝ είτε αλγεβρικά, είτε μέσω διαδοχικών
προσεγγίσεων, είτε μέσω προγράμματος υπολογιστή (ίδ. αρ. 19 παρ. 1,
τρόπος υπολογισμού ΣΕΠΠΕ).
3) Το ΣΕΠΠΕ, ΔΕΝ μπορεί να υπολογιστεί για πίστωση που καταγγέλθηκε
(ίδ. αρ. 19 παρ. 3 στ. 1:3)
4) Το ΣΕΠΠΕ, ΔΕΝ μπορεί να υπολογιστεί για πίστωση στην οποία ο
καταναλωτής είναι υπερήμερος έστω και μία ημέρα (ίδ. αρ. 19 παρ. 3
στ.4:6)
5) Το ΣΕΠΠΕ, ΔΕΝ μπορεί να υπολογιστεί για πίστωση στην οποία ο
καταναλωτής εκπληρώνει τις υποχρεώσεις έστω και μία ημέρα
ενωρίτερα (ίδ. αρ. 19 παρ. 3 στ.4:6).
6) Το ΣΕΠΠΕ, ΔΕΝ μπορεί να υπολογιστεί άπαξ για πίστωση με
κυμαινόμενο επιτόκιο (ίδ. άρ. 19 παρ. 4 στ. 1:3, 7, 9).

7) Το ΣΕΠΠΕ, ΔΕΝ μπορεί να υπολογιστεί άπαξ για πίστωση με ρήτρες
που επιτρέπουν μεταβολές στο ποσό ή το ύψος άλλων επιβαρύνσεων
που συμπεριλαμβάνονται στο ΣΕΠΠΕ, που όμως ΔΕΝ είναι δυνατόν να
προσδιοριστούν ποσοτικά ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ τη στιγμή του υπολογισμού
του (ίδ. άρ. 19 παρ. 4 στ. 1, 2, 4:10).
ΣΥΝΟΛΙΚΑ:
Τόσο το προγενέστερο Νομοθετικό πλαίσιο (Κ.Υ.Α. Φ1-983 (ΦΕΚ 172

Β’/21-3-91) όπως τροποποιήθηκε από την Κ.Υ.Α. Ζ1-178/13-2-01 (ΦΕΚ 255
Β’/9-3-01)), όσο και το ισχύον (Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) όπως
τροποποιήθηκε από την Κ.Υ.Α. Ζ1-111 (ΦΕΚ 627 Β’/7-3-12)), ορίζει, διευκρινίζει
και αποσαφηνίζει ότι ο υπολογισμός του ΣΕΠΕ (πρώην ΣΕΠΠΕ και
παλαιότερα ΕΠΕ) γίνεται, αποκλειστικά, με την εφαρμογή του
ανωτέρω σύνθετου ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ, ΣΩΡΕΥΤΙΚΑ όμως με την
ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ παραδοχή ότι όλοι οι παράγοντες του μαθηματικού τύπου
είναι ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ.
Περαιτέρω, ο Καθηγητής Οικονομετρίας του Οικονομικού

Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γεώργιος Βάμβουκας, πιστοποιεί τα κάτωθι, με την
από 5 Σεπτεμβρίου 2015 γνωμοδότησή του, αφορώσα την «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
ΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΤΗΣ εν λόγω ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΦΟΡΜΟΥΛΑΣ»,
σύμφωνα με την οποία «Μαθηματικές σχέσεις σαν την ΣΕΠΕ θεωρούνται
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΠΛΟΚΕΣ και ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ ΑΚΟΜΑ και για
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ », η οποία γνωμοδότηση είναι η εξής:
(Σχετ. 6).

Εξάλλου, ήδη, σύμφωνα με την απόφαση ECLI:EU:C:2016:842
ΔΕΕ της 9ης Νοεμβρίου 2016: «Προδικαστική παραπομπή – Οδηγία
2008/48/ΕΚ – Προστασία των καταναλωτών – Συμβάσεις καταναλωτικής
πίστεως – Άρθρο 1, άρθρο 3, στοιχείο ιγ΄, άρθρο 10, παράγραφοι 1 και 2,
άρθρο 22, παράγραφος 1, και άρθρο 23 – Ερμηνεία του όρου “εγγράφως” και
της φράσεως “επί άλλου σταθερού μέσου” – Σύμβαση παραπέμπουσα σε άλλο
έγγραφο – Απαίτηση περί “εγγράφου τύπου” κατά το εθνικό δίκαιο – Μνεία
των απαιτούμενων στοιχείων μέσω παραπομπής σε αντικειμενικές
παραμέτρους – Στοιχεία τα οποία πρέπει να μνημονεύονται σε σύμβαση
πιστώσεως που έχει σταθερή διάρκεια – Συνέπειες της ελλείψεως των
υποχρεωτικών πληροφοριών – Αναλογικότητα». Στην υπόθεση C-42/15, με
αντικείμενο αίτηση προδικαστικής αποφάσεως δυνάμει του άρθρου 267
ΣΛΕΕ, που υπέβαλε το Okresný súd Dunajská Streda (πρωτοδικείο Dunajská
Streda, Σλοβακία) με απόφαση της 19ης Δεκεμβρίου 2014, η οποία περιήλθε
στο Δικαστήριο στις 2 Φεβρουαρίου 2015, στο πλαίσιο της δίκης Home Credit
Slovakia a.s. κατά Klára Bíróová, το Δικαστήριο (τρίτο τμήμα), μεταξύ άλλων
απεφάνθη ότι: «Η παράλειψη της τράπεζας να μνημονεύσει στη σύμβαση
πιστώσεως όλα τα στοιχεία τα οποία, βάσει της οδηγίας, πρέπει να
περιλαμβάνονται υποχρεωτικά στη σύμβαση, όπως είναι το Σ.Ε.Π.Ε., ο
αριθμός και η περιοδικότητα των καταβολών στις οποίες πρέπει να
προβεί ο καταναλωτής, τα συμβολαιογραφικά έξοδα και οι
απαιτούμενες από τον δανειστή εγγυήσεις και ασφάλειες, δύναται να
επισύρει την εκ μέρους των κρατών μελών επιβολή της κυρώσεως της
εκπτώσεως του δανειστή από το δικαίωμα εισπράξεως τόκων και
εξόδων, οσάκις η παράλειψη μνείας των στοιχείων αυτών δύναται να
θέσει εν αμφιβόλω τη δυνατότητα του καταναλωτή να εκτιμήσει το
περιεχόμενο της δεσμεύσεώς του». (Σχετ. 7).
Σημειωτέον, ότι, όλα τα ανωτέρω τα αγνοούσαν όλοι ανεξαιρέτως

οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών, μέχρι και το
χρόνο κατά τον οποίο απευθύνθηκαν στο μη κερδοσκοπικό σωματείο
με την επωνυμία «ΥΠΕΡΒΑΣΗ – Κίνημα Τραπεζικής και Οικονομικής
Δικαιοσύνης», όπου ενημερώθηκαν σχετικά από τους αρμόδιους
υπαλληλους και τους δικηγόρους αυτού. Το δε γεγονός της ανυπαίτιας
άγνοιας, είναι για τον κοινό μέσο άνθρωπο αυτονόητο, αφού για τον απλό
πολίτη είναι αδιανόητο να παρακολουθεί στενά τη νομολογία, και είναι
επίσης αδιανόητο να κατανοήσει τους δυσνόητους νομικούς και
οικονομικούς όρους της σύμβασης, (όπως λ.χ. γιατί ο υπολογισμός του
τόκου με βάση το έτος 360 ημερών προσκρούει στην αρχή της
διαφάνειας, τι είναι η εισφορά του Ν. 128/1975, τι σημαίνει
ανατοκισμός των τόκων και της εισφοράς του Ν. 128/1975, Σ.Ε.Π.Ε.,
ποια η έκταση των εφαρμοστέων διατάξεων του νόμου, κλπ), ενώ η
«γνώση» του πολίτη επ' αυτών των δυσνόητων οικονομικών και νομικών
εννοιών, δεν μπορεί παρά να γίνει δεκτό, ότι επέρχεται κατά το χρόνο που,
λόγω της ανώμαλης εξέλιξης της σύμβασης, θα απευθυνθεί σε δικηγόρο.
iv.-ΟΙ «ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ» ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ:
Από τους όρους των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και την κίνηση
των αντιστοίχων τηρούμενων λογαριασμών, από τα εμπορικά βιβλία ΚΒΣ των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, κατά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη, συνάγονται τα κάτωθι:

i.- Ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
μετακύλισαν την φορολογική τους υποχρέωση, της εισφοράς του Ν.
128/75, προς όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και σε έκαστο εξ΄αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, αυξάνοντας,
έτσι, ταυτόχρονα, το πραγματικό επιτόκιο της πίστωσης που τους χορήγησαν,
κατά το ποσοστό της ανωτέρω εισφοράς. Με την αύξηση δε αυτή του
πραγματικού επιτοκίου, κατά το ποσοστό της ανωτέρω εισφοράς, ούτως
γενόμενης αυτής μέρος του συνολικού επιτοκίου, πέτυχαν, σε όλες
ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, τον αυτόματο,
παράνομο τοκισμό, ανατοκισμό και κεφαλαιοποίηση της εισφοράς του
Ν. 128/75, κάθε φορά που τοκίζονταν, ανατοκίζονταν και
κεφαλαιοποιούνταν οι τόκοι.
Ειδικότερα, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και έκαστη εξ’

αυτών, κεφαλαιοποιούσαν τους τόκους αυτής, στους οποίους όμως
είχαν κατά τα ανωτέρω συμπεριλάβει, ως δήθεν ποσοστό και μέρος του
συμβατικού επιτοκίου, την εισφορά του Ν.128/75 και, έτσι, επί του
εκάστοτε νέου προκύπτοντος κεφαλαίου των οφειλών όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγομένων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’
αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, που περιείχε το αρχικό
κεφάλαιο και τους νόμιμους τόκους, υπολόγιζαν αυθαίρετα, παράνομα
και αντισυμβατικά, νέους, πρόσθετους τόκους, ήτοι αυτές προέβαιναν
στον παράνομο ανατοκισμό της εισφοράς του Ν.128/1975. Έτσι, εκ της
αιτίας του παράνομου τοκισμού, ανατοκισμού και κεφαλαιοποίησης της
εισφοράς του Ν. 128/75, σε όλες ανεξαιρέτως τις εδώ επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, προκύπτει ΔΙΑΦΟΡΑ του ποσού της οφειλής για κάθε επίδικη
σύμβαση, ανα εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με τις νόμιμες χρεώσεις
αυτής από το ποσό των, δήθεν, απαιτήσεων των πέντε (5) πρώτων
εναγομένων, με τις ως άνω παράνομες χρεώσεις.
Όμως, ακόμη και στην περίπτωση που κρίνεται ότι, σύννομα λαμβάνει
χώρα η εν λόγω μετακύληση, ακόμη και αν το ποσοστό της εισφοράς του ν.
128/1975, προσαυξανόμενο στο συμβατικό επιτόκιο, μπορεί να μην αυξάνει
το συμβατικό επιτόκιο σε επίπεδο καταχρηστικό ή παράνομο ή
απαγορευμένο, δεν αλλοιώνεται εξ αυτών το γεγονός ότι, η εισφορά του
ν.128/75 είναι ΦΟΡΟΣ (ως ανωτέρω ΑΠ 430/2005, ΣτΕ 3164/2014). Η
προσαύξηση λοιπόν, του ποσοστού του επιτοκίου με το ποσοστό της
εισφοράς, προσδίδει στο ποσοστό αυτής -της εισφοράς- το χαρακτήρα και τα
χαρακτηριστικά του επιτοκίου. Ως εκ τούτου, Ο ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΟΣ ΕΤΣΙ
ΤΟΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ,

Έτσι, εν προκειμένω, οι πέντε πρώτες εδώ εναγόμενες, δια όλων
ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, με γνώση όλων των
ανωτέρω, δημιούργησαν με πρόθεση, λειτουργώντας από κοινού, με
εναρμονισμένες πρακτικές, εν είδει consortium, την κατά τα ανωτέρω
πρακτική να μετακυλύσουν την φορολογική τους υποχρέωση προς
όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΜΕ
ΠΡΟΣΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΟΚΙΑΚΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ
ΕΔΩ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, παραβιάζοντας, έτσι,
ευθέως, όλες τις ανωτέρω διατάξεις και, επιπλέον, παραβιάζοντας
ευθέως και την αρχή της τραπεζικής πίστης και της εμπιστοσύνης σε
αυτήν (288ΑΚ).
ii.- Ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’
αυτών, υπολόγισαν παρανόμως το επιτόκιο των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’
αυτών, οι οποίες σε κάθε περίπτωση εμπίπτουν στην προστασία του πεδίου
εφαρμογής του Ν. 2251/94, αφού πρόκειται για τυποποιημένες σύμβασεις με
(ΓΟΣ), στις οποίες οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών
προσχώρησαν χωρίς ενδελεχή εξέταση και διαπραγμάτευση, με βάση
υπολογισμού το ημερολογιακό έτος των 360 ημερών, αντί της εκ του
νόμου ρητά προβλεπόμενης βάσης υπολογισμού των 365 ημερών και, κατά τα
δίσεκτα έτη, των 366 ημερών, όπως ισχύει και εφαρμόζεται κατ' επιταγή της
κοινοτικής οδηγίας 98/7/Ε.Κ., που ενσωματώθηκε στο εθνικό μας δίκαιο με
την ΚΥΑ 21-178/13.2.2001 (ΦΕΚ Β 255/8.3.2001), με αποτέλεσμα, οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών να μην πληροφορούνται το
πραγματικό επιτόκιο όπως θα έπρεπε, σύμφωνα με το άρθρο 243 παρ. 3 του
ΑΚ, και την υπερχρέωση των οφειλών τους με τόκο προσαυξημένο κατά
1,3889%, χωρίς αυτή η επιπλέον, εις βάρος τους χρηματική επιβάρυνση, να
μπορεί να δικαιολογηθεί από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, με την επίκληση οποιουδήποτε απλού ή σύνθετου
χαρακτήρα της παρεχόμενης στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε
έκαστον εξ’ αυτών υπηρεσίας ή από άλλους εύλογους λόγους ή από κάποιο
δικαιολογημένο συμφέρον των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών, και τούτο ενώ τα ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτουν οι
αρμόδιες υπηρεσίες τους, προσφέρουν, χωρίς καμία απολύτως δυσχέρεια, τον
επακριβή και νόμιμο υπολογισμό των τόκων με βάση αναφοράς το κατά τα
ανωτέρω ημερολογιακό έτος των 365 ή των 366 ημερών.
Έτσι, εκ της αιτίας του παράνομου υπολογισμού του επιτοκίου των

εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, με βάση υπολογισμού το
ημερολογιακό έτος των 360 ημερών, αντί της εκ του νόμου ρητά

προβλεπόμενης βάσης υπολογισμού των 365 ημερών και, κατά τα δίσεκτα
έτη, των 366 ημερών, προκύπτει διαφορά του ποσού της οφειλής για
κάθε σύμβαση και ανα εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με τις νόμιμες
χρεώσεις αυτών, από το ποσό των, δήθεν, απαιτήσεων των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, με τις ως άνω παράνομες χρεώσεις αυτών.
iii.- Οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
με τον ανωτέρω τρόπο, δημιούργησαν εις βάρος όλων ανεξαιρέτως των
εδώ εναγομένων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, απαιτήσεις
μεγαλύτερες των πραγματικών, αφού έχουν συμπεριλάβει και υπολογίσει
σε αυτές, εντελώς αυθαίρετα, παράνομα και αντισυμβατικά, παράνομους
τόκους και χρεώσεις και πέτυχαν έτσι να αυξήσουν υπέρ τους το συνολικό
ετήσιο πραγματικό επιτόκιο και το ποσοστό επιβάρυνσης όλων
ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσσεων, που
υπολόγισαν και, έτσι, χρέωσαν, ανά εδώ επίδικη πιστωτική σύμβαση,
αντίθετα με την υποχρεωτική, νόμιμη ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ και
μέθοδο υπολογισμού, που αποτυπώνεται στο μέρος Ι του
παραρτήματος Ι της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε.
(ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ).
Ειδικότερα, σε ότι αφορά την διαφορά από τον παράνομο υπολογισμό

του συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου και του ποσοστού
επιβάρυνσης της ως άνω πιστωτικής μας σύμβασης, αντίθετα με την
υποχρεωτική, νόμιμη ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ και μέθοδο υπολογισμού
που αποτυπώνεται στο μέρος Ι του παραρτήματος Ι της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ
917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε., οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, δια των εγγράφων των κινήσεων των λογαριασμών
εξυπηρέτησης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη,
ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ότι έχουν υπάρξει υπερημερίες κατά την κίνηση των
ανωτέρω λογαριασμών, με αποτέλεσμα ο όποιος τυχόν υπολογισμός των
εναντίον των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών
απαίτησεών τους, να έχει αλλάξει και μεταβληθεί τόσες φορές, όσες αλλαγές
επήλθαν σε ΜΙΑ ΕΣΤΩ εκ των ΣΤΑΘΕΡΩΝ ΠΑΡΑΔΟΧΩΝ με βάση τις οποίες,
υπολογίζεται ο Σ.Ε.Π.Ε., σωρευτικά δε να έχουν επέλθει τόσες αλλαγές όσες
και οι εμφανίσεις των «παραβιάσεων» (ίδ. υπερημερίες, τμηματικές
καταβολές κλπ στις οικείες κινήσεις λογαριασμών) των ΣΤΑΘΕΡΩΝ
ΠΑΡΑΔΟΧΩΝ με τις οποίες υπολογίζεται ο Σ.Ε.Π.Ε. (ίδ. οικείες Κ.Υ.Α.).
Όμως, από το σύνολο των εγγράφων και των σχετικών λογιστικών

εγγραφών των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών,

προκύπτει ότι δεν υπάρχει καμία καταγραφή των υπολογιστικών
πράξεων, καμία ανάλυση και καμία καταγραφή των, δήθεν,
απαιτήσεών τους, που να προσδιορίστηκε με την ανωτέρω
μεθοδολογία υπολογισμού. Η δε, η ανάλυση, ο υπολογισμός, η αποτύπωση
και εν συνεχεία η μεταφορά και καταγραφή στις λογιστικές εγγραφές της
κίνησης των σχετικών λογαριασμών από τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, με την ανωτέρω, υποχρεωτική κατά νόμο
μεθοδολογία του Σ.Ε.Π.Ε., δεν μπορεί να υπολογιστεί και επιβεβαιωθεί
από κανέναν από τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστον εξ’
αυτών, ούτε από το Δικαστήριό Σας, παρά μόνον από κατόχους
εξειδικευμένων τεχνικών, μαθηματικών, αναλογιστικών και
οικονομετρικών γνώσεων, όπως άλλωστε πιστοποιεί και ο Καθηγητής
Οικονομετρίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεώργιος
Βάμβουκας, με την ως άνω από 05-09-2015 γνωμοδότησή του, αφορώσα την
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΦΟΡΜΟΥΛΑΣ
της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε., σύμφωνα με την οποία,
μαθηματικές σχέσεις όπως αυτή του Σ.Ε.Π.Ε. θεωρούνται ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ
ΠΟΛΥΠΛΟΚΕΣ και ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ ΑΚΟΜΑ και για ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ.
Έτσι, εκ της αιτίας του παράνομου υπολογισμού του συνολικού

ετήσιου πραγματικού επιτοκίου και ποσοστού επιβάρυνσης των εδώ
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αντίθετα με την υποχρεωτική, νόμιμη
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ και μέθοδο υπολογισμού που αποτυπώνεται στο
μέρος Ι του παραρτήματος Ι της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί
Σ.Ε.Π.Ε. (ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ), προκύπτει ΔΙΑΦΟΡΑ
σε όλα τα ποσά, όλων των οφειλών, όλων ανεξαιρέτως των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, με τις νόμιμες χρεώσεις αυτών από το ποσό των,
δήθεν, απαιτήσεων των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, με τις
κατά τα ανωτέρω παράνομες χρεώσεις.
Από τη συναλλακτική σχέση που δημιουργείται μεταξύ τράπεζας

και πελάτη προκύπτουν τόσο γενικής φύσης υποχρεώσεις, όσο και ειδικής, οι
οποίες έχουν τη βάση τους στην συγκεκριμένη σχέση. Τούτο συμβαίνει κυρίως
για τους εξής λόγους: α) η τράπεζα είναι επαγγελματίας και γνώστης της
αγοράς χρήματος, με ευρύτατη πληροφόρηση στον χρηματοπιστωτικό
τομέα, λόγω δε της θέσης της αυτής, μπορεί να προκύψει υποχρέωση της να
καταστήσει τον πελάτη της κοινωνό ορισμένων πληροφοριών ή να του
παράσχει συμβουλές, β) από τη συμπεριφορά της τράπεζας εξαρτάται πολλές
φορές ακόμη και η οικονομική κατάσταση του πελάτη της, γ) οι σχέσεις

τράπεζας και πελάτη έχουν εμπιστευτικό και άρα ιδιαίτερα ευαίσθητο
χαρακτήρα, δεδομένου ότι η τράπεζα γνωρίζει πολλά προσωπικά και
ενδεχομένως απόρρητα στοιχεία του πελάτη της, δ) τα πιστωτικά ιδρύματα
δεν είναι απλές εμπορικές επιχειρήσεις, αλλά επιτελούν σημαντικότατη
λειτουργία στην εθνική οικονομία κάθε χώρας διότι χρηματοδοτούν το
εμπόριο και τη βιομηχανία. Η θέση αυτή των τραπεζών τους επιβάλλει
την υποχρέωση ομαλής και καλόπιστης συνεργασίας τους με τους
πελάτες τους και ε) η τράπεζα έχει κατά κανόνα μεγαλύτερη
οικονομική ισχύ από τον πελάτη της.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η θέση της τράπεζας είναι κατά

πολύ πλεονεκτικότερη από αυτή των πελατών της, πράγμα που
δικαιολογεί τη δημιουργία αυξημένης υποχρέωσης προστασίας των
συμφερόντων των πελατών της, η οποία εξειδικεύεται με βάση και τις
ειδικές συνθήκες κάθε συγκεκριμένης περίπτωσης. Και τούτο γιατί μεταξύ
τράπεζας και πελάτη δημιουργείται μία εξειδικευμένη σχέση
εμπιστοσύνης αλλά εν μέρει και εξάρτησης του πελάτη καθόσον, όπως
προαναφέρθηκε η τράπεζα έχει ειδικές γνώσεις των συνθηκών της αγοράς,
καθώς και ευρύτατο φάσμα πληροφοριών. Από τη γενική αυτή υποχρέωση
απορρέει αφενός η ειδικότερη υποχρέωση της τράπεζας να μην
επιδιώκει μονομερώς την πρόταξη των ατομικών της συμφερόντων
καθώς και ότι η υπό ευρεία έννοια παροχή της πρέπει να τελεί σε σχέση
αναλογίας με την αιτούμενη από τον πελάτη της αντιπαροχή, αφετέρου
η ειδικότερη υποχρέωση ενημέρωσης και παροχής συμβουλών, ανάλογα και
με τις συγκεκριμένες συνθήκες και το επίπεδο γνώσεων του πελάτη της. Έτσι
η τράπεζα έχει υποχρέωση όταν είναι πρόδηλο ότι ο συγκεκριμένος πελάτης
δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους από τη σκοπούμενη συναλλαγή ή όταν η
τράπεζα γνωρίζει ορισμένα γεγονότα, πού αν γνώριζε ο πελάτης της,
δεν θα προέβαινε στη σύναψή της. Αντίστοιχα ισχύουν σχετικά με την
υποχρέωση της τράπεζας για παροχή συμβουλών σε περίπτωση που το
ζητήσει ο πελάτης και το αποδεχθεί η τράπεζα.
Περαιτέρω, στο πλαίσιο όλων εν γένει των τραπεζικών

συμβάσεων γεννώνται πέραν των υποχρεώσεων των μερών για κύρια
παροχή και επιπρόσθετες παρεπόμενες υποχρεώσεις, τις οποίες
υπαγορεύει και προσδιορίζει κατά περιεχόμενο η προβλεπόμενη στη διάταξη
του άρθρου 288 ΑΚ αρχή της καλής πίστης και των συναλλακτικών
ηθών, διευρύνοντας το περιεχόμενο της ενοχής. Επομένως και αυτές οι
υποχρεώσεις, παρότι προβλέπονται στο νόμο στο περιθώριο της ενοχής, δεν
παύουν να θεωρούνται (και να είναι) συμβατικές, με συνέπεια η παράβασή
τους να συνιστά πλημμελή εκπλήρωση της παροχής. Η παραπάνω αρχή

λειτουργεί τόσο ως συμπληρωματική των δικαιοπρακτικών βουλήσεων
ρήτρα, όσο και ως διορθωτική αυτών, στις περιπτώσεις όπου η συνδρομή
ειδικών συνθηκών επιβάλλει παρέκκλιση από την αρχική ρύθμιση της
ενοχικής σχέσης.
Εξάλλου, λόγω της προαναφερόμενης σχέσης ιδιαίτερης

εμπιστοσύνης που χαρακτηρίζει κάθε τραπεζική σύμβαση και έχει ως
γενικό περιεχόμενο την πίστη κυρίως του πελάτη της τράπεζας ότι
αυτή θα πράξει ότι είναι αναγκαίο για την εξυπηρέτηση και την
προστασία των οικονομικών του συμφερόντων, αλλά και της ίδιας της
τράπεζας ότι ο πελάτης της συμπεριφέρεται απέναντί της με ειλικρίνεια και
διάθεση να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για εκπλήρωση των
υποχρεώσεων που αναλαμβάνει, η εφαρμογή των αρχών της καλής πίστης
(288 Α.Κ.) προσλαμβάνει ιδιαίτερα ευρύ περιεχόμενο και ένταση στα
πλαίσια των τραπεζικών συναλλαγών. Οι αρχές αυτές επιβάλλουν τόσο
στα διαπραγματευόμενα όσο και στα συμβαλλόμενα μέρη την τήρηση
συμπεριφοράς ανταποκρινόμενης στην ιδιαιτερότητα της αμοιβαίας
εμπιστοσύνης των μερών. Κατά το στάδιο των διαπραγματεύσεων (197-
198 Α.Κ.) η σχέση εμπιστοσύνης, ως απόρροια της εφαρμογής της καλής
πίστης και των συναλλακτικών ηθών, αφορά οπωσδήποτε στις γενικές
υποχρεώσεις διαφώτισης και προστασίας. Η πρώτη έχει ως αντικείμενο
την παροχή πληροφοριών και διευκρινίσεων σχετικά με το περιεχόμενο της
σκοπούμενης σύμβασης, ώστε να διαφυλάσσεται η συμβατική ελευθερία,
δηλαδή να μην επηρεάζεται από άγνοια η βούληση του άλλου μέρους, κατά τη
σύναψη της σύμβασης και τη διαμόρφωση του περιεχομένου της. Η δεύτερη
αφορά στην λήψη μέτρων προστατευτικών των απολύτων εννόμων αγαθών,
αλλά και της περιουσίας του άλλου μέρους. Κατά το στάδιο της συμβατικής
δέσμευσης, η σχέση εμπιστοσύνης -επιβάλλει στην τράπεζα τις γενικές
"υποχρεώσεις" αφενός της τήρησης εξαιρετικής επιμέλειας ως προς την
εξυπηρέτηση του αντισυμβαλλόμενου πελάτη της, αφετέρου, σε
περιπτώσεις σύγκρουσης συμφερόντων, της πρόταξης του
συμφέροντος αποκλειστικά του πελάτη της. Ο τελευταίος οφείλει επίσης
από την πλευρά του να επιδεικνύει ιδιαίτερα ειλικρινή συμπεριφορά και
επιμέλεια. Η παράβαση αυτών των υποχρεώσεων, που θεωρούνται επίσης
συμβατικές, συνεπάγεται, βεβαίως, ενδοσυμβατική ευθύνη του παραβάτη.
Ειδικότερη παραβίαση των αρχών της καλής πίστης μπορεί να

αποτελέσει και η εκμετάλλευση της υπερέχουσας θέσης της τράπεζας
έναντι του πελάτη της και μάλιστα με την χρησιμοποίηση μεθοδεύσεων μη
ανταποκρινόμενων στην εντιμότητα και την ειλικρίνεια των συναλλαγών, με
αποτέλεσμα τη συνομολόγηση υπέρ αυτής συμβατικών όρων που

διαταράσσουν υπέρμετρα την ισορροπία σε βάρος του πελάτη, με
συνεκτίμηση βέβαια της φύσης των αγαθών και των υπηρεσιών που αφορά η
σχετική σύμβαση.
Εξάλλου, το παράνομο της αδικοπρακτικής ευθύνης συντρέχει

και όταν παραβιάζεται η γενική υποχρέωση ασφάλειας και προστασίας
των προσώπων και αγαθών με τα οποία η συμπεριφορά ενός κοινωνού
του δικαίου έρχεται ή μπορεί να έλθει σε επαφή ή άλλως «το
επιβαλλόμενο γενικό καθήκον του μη υπαιτίως ζημιούν άλλον». Την
υποχρέωση να τηρείται η εν λόγω συμπεριφορά επιβάλλουν οι γενικές
ρήτρες, που καθιερώνουν τις αρχές της καλής πίστης και των χρηστών
ηθών και που απαγορεύουν την καταχρηστική άσκηση των
δικαιωμάτων ή της γενικής ελευθερίας δράσης (ιδίως 281 και 288 Α.Κ.).
Την επιβάλλει ακόμα το πνεύμα της διάταξης του άρθρου 914 Α.Κ., αλλά
και το γενικότερο πνεύμα της νομοθεσίας μας που καθιερώνει για κάθε
άτομο γενικές υποχρεώσεις συμπεριφοράς. Το κυριότερο δε, κριτήριο,
με βάση το οποίο θα κρίνεται αν υπάρχει ή όχι τέτοια υποχρέωση (που
η παράβασή της θα σήμαινε παρανομία), είναι η αντικειμενική
συναλλακτική καλή πίστη.
Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθων 330, 361, 297, 298,
914 και 919 του ΑΚ προκύπτει ότι, όταν υπάρχει συμβατικός δεσμός,
ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα πρόσωπα, μπορεί, στα πλαίσια των
συμβατικών υποχρεώσεων και δικαιωμάτων τους, από μια ή περισσότερες
πράξεις ή παραλείψεις ενός από τους συμβαλλομένους, να γεννηθεί, εκτός από
την ενδοσυμβατική ευθύνη και εξωδικαιοπρακτική ευθύνη του, για
αποκατάσταση της ζημίας που προκλήθηκε στον άλλο, κατά τους
ορισμούς των άρθρων 914 ή και 919 ΑΚ.
Κατά το άρθρο 281 του ΑΚ, «η άσκηση του δικαιώματος απαγορεύεται

αν υπερβαίνει προφανώς τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά
ήθη ή ο κοινωνικός ή οικονομικός σκοπός του δικαιώματος».
Η διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ, δεν μπορεί να ερμηνεύεται διαφορετικά

παρά μόνο κατά το σαφή προσδιορισμό, τον οποίο παρέχει η διατύπωση της,
ούτε ευρύτερα, ούτε στενότερα, αρκεί μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση να
ερευνάται εάν πράγματι συντρέχουν οι προϋποθέσεις που τίθενται από αυτή,
με απώτερο σκοπό η άσκηση των δικαιωμάτων να γίνεται κατά τρόπο
που συνάδει προς το κοινωνικό περιεχόμενο του δικαίου που τίθεται.
Δηλαδή πρέπει να ερευνάται εάν η άσκηση του δικαιώματος στη
συγκεκριμένη περίπτωση τείνει στην πραγμάτωση του κοινωνικού ή

οικονομικού αυτού σκοπού ή υπερβαίνει αυτόν ή αντιβαίνει στην καλή πίστη
ή στα χρηστά ήθη προς βλάβη του κοινωνικού συμφέροντος και συνεπώς
πρέπει να απαγορευθεί. Η διάταξη αυτή έχει έντονο χαρακτήρα κανόνα
δημοσίας τάξεως και αποσκοπεί στην καταπολέμηση της κακοπιστίας
και της ανηθικότητας στις συναλλαγές.
Κατάχρηση υπάρχει όταν ο τρόπος ασκήσεως του δικαιώματος

υπερβαίνει τα όρια που τίθενται από την καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή
από τον οικονομικό ή κοινωνικό σκοπό του δικαιώματος. Ειδικότερα:
Καλή πίστη: νοείται σε κάθε περίπτωση η αντικειμενική καλή πίστη ως
κριτήριο συμπεριφοράς. Το μέτρο αυτό, το οποίο αξιώνει η καλή πίστη είναι η
επιβαλλόμενη στην κοινωνική συμβίωση ευθύτητα και εντιμότητα. Τα
χρηστά ήθη είναι οι επιδοκιμαζόμενες από την ηθική συνήθειες σε ορισμένη
εποχή, τόπο και κύκλο ανθρώπων. Ο οικονομικός σκοπός του
δικαιώματος προκύπτει από τα γενικότερα οικονομικά συμφέροντα, τα
οποία αποσκοπεί να ικανοποιήσει η χορήγηση του συγκεκριμένου
δικαιώματος. Στο σκοπό αυτό υπάγεται και η κατά τη ρύθμιση ορισμένης
σχέσεως εκτίμηση των οικονομικών εν γένει αντικτύπων, τους οποίους
θα έχει η αναγνώριση κάποιου δικαιώματος κατά τρόπο ώστε καταχρηστική
άσκηση αυτού να συνιστά ακριβώς η πέραν του επιτρεπόμενου μέτρου
πραγμάτωση των αντικτύπων αυτών. Ο κοινωνικός σκοπός του
δικαιώματος: Το δικαίωμα νοείται υπό την άποψη ότι εκπληρώνει ορισμένη
κοινωνική λειτουργία που αφορά το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον. Η
υπέρβαση της ασκήσεως του δικαιώματος να είναι προφανής. Προφανής
θεωρείται η υπέρβαση εκείνη, κατά την οποία στη συγκεκριμένη
περίπτωση έκδηλα και κατά τρόπο προφανή ασκείται εξουσία πέρα από τα
όρια που επιβάλλονται. Η προφανής παράβαση έχει ως σκοπό τον άμεσο
έλεγχο της ενέργειας, όπως αυτή προδιαγράφεται και σκιαγραφείται με βάση
τα πραγματικά περιστατικά.
Συνεπώς, για να θεωρηθεί

η άσκηση του δικαιώματος ως καταχρηστική θα πρέπει η προφανής
υπέρβαση των ορίων που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο
οικονομικός ή κοινωνικός σκοπός του δικαιώματος να προκύπτει από
την προηγηθείσα συμπεριφορά του δικαιούχου ή από την πραγματική
κατάσταση που δημιουργήθηκε ή τις περιστάσεις που μεσολάβησαν ή
από άλλα περιστατικά, τα οποία, χωρίς κατά νόμο να εμποδίζουν τη
γέννηση ή να επάγονται την απόσβεση του δικαιώματος καθιστούν μη
ανεκτή την άσκηση του κατά τις περί δικαίου και ηθικής αντιλήψεις
του μέσου κοινωνικού ανθρώπου.

Από τη διάταξη του άρθρου 919 ΑΚ, που είναι ειδική και
συμπληρώνει εκείνη του άρθρου 914 ΑΚ, σύμφωνα με την οποία: «Όποιος με
πρόθεση ζημίωσε άλλον κατά τρόπο αντίθετο προς τα χρηστά ήθη, έχει
την υποχρέωση να τον αποζημιώσει», συνάγεται ότι προϋποθέσεις
εφαρμογής του άρθρου αυτού είναι: 1) συμπεριφορά του δράστη (πράξη ή
παράλειψη αναγόμενη είτε σε άσκηση δικαιώματος ή όχι), που αντίκειται στα
χρηστά ήθη, 2) η συμπεριφορά αυτή να συνοδεύεται από πρόθεση επαγωγής
ζημίας, 3) να προκλήθηκε πράγματι ζημία σε άλλον και 4) να υπάρχει
αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της συμπεριφοράς του δράστη και της ζημίας.
Αντίθεση στα χρηστά ήθη υπάρχει όταν, κατά αντικειμενική κρίση,
σύμφωνα με τις αντιλήψεις του "χρηστώς και εμφρόνως σκεπτόμενου
κοινωνικού ανθρώπου", η συμπεριφορά του δράστη αντίκειται στην
κοινωνική ηθική και στις θεμελιώδεις δικαιϊκές αρχές, πάνω στις οποίες
στηρίζεται το θετικό δίκαιο. Κριτήριο για το εάν συγκεκριμένη συμπεριφορά
είναι αντίθετη προς τα χρηστά ήθη αποτελεί το, κατά τον κρίσιμο χρόνο και
στον αντίστοιχο χώρο, κοινό για την επιβαλλόμενη συμπεριφορά συναίσθημα,
το εκφραζόμενο στις σχετικές αντιλήψεις του μέσου κοινωνικού ανθρώπου
που σκέπτεται με χρηστότητα και φρόνηση. Συνεκτιμώνται, επίσης, συνολικά
και όχι μεμονωμένα, τα κίνητρα, ο σκοπός του δράστη της συμπεριφοράς, το
είδος των μέσων που χρησιμοποιήθηκαν για την επίτευξη θεμιτού τυχόν
σκοπού και όλες οι λοιπές περιστάσεις πραγμάτωσης της συμπεριφοράς,
θετικής ή αρνητικής, ανεξάρτητα από τις δικές του ιδέες, αναφορικά με τα
χρηστά ήθη. Η συμπεριφορά του δράστη πρέπει να συνοδεύεται από πρόθεση
επαγωγής ζημίας, έστω και με τη μορφή του ενδεχόμενου δόλου, καθώς
αρκεί η γνώση του ότι με τη συμπεριφορά του αυτή ήταν δυνατή η επέλευση
ζημίας στον άλλον και, παρά ταύτα, αυτός δεν θέλησε να αποστεί από αυτήν.
Συνακολούθως, αυτός που ζημιώθηκε με την συνδρομή των ως άνω
προϋποθέσεων του άρθρου 919 ΑΚ μπορεί να ασκήσει αυτοτελή αγωγή, κατά
τις διατάξεις του άρθρου τούτου, ζητώντας την αποκατάσταση της ζημίας
του. Αυτή η ζημία του μπορεί να είναι είτε υλική, υπό την μορφή θετικής
ζημίας, ισουμένης με την μείωση της περιουσίας του, είτε ηθική προς
αποκατάσταση της οποίας απαιτείται ανάλογη χρηματική
ικανοποίηση.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 8 παρ. 1 του Ν. 2251/1994 όπως

τροποποιήθηκε και ισχύει, «ο παρέχων υπηρεσίες ευθύνεται για κάθε
περιουσιακή ζημία ή ηθική βλάβη που προκάλεσε παράνομα και
υπαίτια, με πράξη ή παράλειψή του, κατά την παροχή αυτών στον
καταναλωτή».

Με το άρθρο 8 του Ν. 2251/1994 η ευθύνη του παρέχοντος
υπηρεσίες, o οποίος δύναται να είναι και τράπεζα, αποκτά μία
εξειδικευμένη αδικοπρακτική ρύθμιση, η οποία όμως δεν αποκλείει την κοινή
αδικοπρακτική, ούτε την τυχόν ενδοσυμβατική ευθύνη κατά τον ΑΚ.
Προϋποθέσεις ευθύνης στην εν λόγω περίπτωση είναι: α) Παροχή
ανεξάρτητων υπηρεσιών στο πλαίσιο επαγγελματικής δραστηριότητας. β)
Υπαιτιότητα. Ο παρέχων υπηρεσίες δρα υπαιτίως είτε γιατί
οι υπηρεσίες του δεν ανταποκρίνονται στην ευλόγως αναμενόμενη
ασφάλεια και σύμφωνα με τις ειδικές συνθήκες που περιγράφονται
στην παρ. 4, είτε γιατί παραβιάζονται οι
συναλλακτικές υποχρεώσεις πρόνοιας και ασφάλειας γενικότερα (ΑΚ
281, 288, 330 εδ. β΄, 914). Οι συναλλακτικές υποχρεώσεις του
παρέχοντος υπηρεσίες, οι οποίες συνιστούν τη βάση της
ενδοσυμβατικής και αδικοπρακτικής του ευθύνης συμπληρώνοντας τη
ρύθμιση του νόμου, ορίζονται ή συνάγονται από το σύνολο της έννομης
τάξης και ειδικότερα από τις συνταγματικές, ποινικές και αστικού
δικαίου διατάξεις, από τις ειδικές διατάξεις και τους δεοντολογικούς
κανόνες που ισχύουν στον οικείο κλάδο επαγγελματικής
δραστηριότητας και από τις γενικές ρήτρες και αρχές του δικαίου (π.χ.
ΑΚ 281, 288), γ) Παράνομο. Η αμελής συναλλακτική συμπεριφορά, η οποία
πληροί κατά τα ως άνω το στοιχείο της υπαιτιότητας, πληροί και το στοιχείο
του παρανόμου. δ) Πρόκληση ζημίας στον καταναλωτή. ε) Αιτιώδης συνάφεια
μεταξύ παροχής της υπηρεσίας και ζημίας. Για τη θεμελίωση της
(αδικοπρακτικής) ευθύνης απαιτείται όπως προεκτέθηκε παράνομη και
υπαίτια πρόκληση ζημίας. Αμφότερες οι προϋποθέσεις αυτές
(παρανομία και υπαιτιότητα) συντρέχουν ταυτοχρόνως με βάση τη
θεώρηση της αμέλειας ως μορφής πταίσματος και ως
μορφής παρανομίας ("διπλή λειτουργία της αμέλειας"). Έτσι, αν, στο
πλαίσιο παροχής υπηρεσιών από την τράπεζα εκδηλωθεί συμπεριφορά
μη ανταποκρινόμενη στην ευλόγως προσδοκώμενη ασφάλεια δηλαδή
στις συναλλακτικές υποχρεώσεις πρόνοιας και ασφάλειας τότε η
συμπεριφορά αυτή είναι παράνομη και συγχρόνως υπαίτια. Ενόψει δε
της καθιερούμενης, συναφώς, νόθου αντικειμενικής ευθύνης, με την έννοια
της αντιστροφής του βάρους αποδείξεως τόσο ως προς την υπαιτιότητα
όσο και ως προς την παρανομία, ο ζημιωθείς φέρει το βάρος να αποδείξει την
παροχή των υπηρεσιών, τη ζημία του και τον αιτιώδη σύνδεσμο της ζημίας με
την εν γένει παροχή των υπηρεσιών, όχι όμως και τη συγκεκριμένη πράξη ή
παράλειψη που επέφερε το ζημιογόνο αποτέλεσμα, ενώ
ο παρέχων τις υπηρεσίες προκειμένου να απαλλαγεί από την ευθύνη, πρέπει
να αποδείξει είτε την ανυπαρξία παράνομης και υπαίτιας πράξεώς του, είτε
την έλλειψη αιτιώδους συνδέσμου της ζημίας με την παράνομη και υπαίτια

πράξη του. Για την εκτίμηση της έλλειψης υπαιτιότητας λαμβάνονται
υπόψη η ευλόγως προσδοκώμενη ασφάλεια και το σύνολο των ειδικών
συνθηκών και ιδιαίτερα: α) η φύση και το αντικείμενο της υπηρεσίας, ιδίως σε
σχέση με το βαθμό επικινδυνότητάς της, β) η παρουσίαση και ο τρόπος
παροχής της γ) ο χρόνος παροχής της υπηρεσίας, δ) η αξία της παρεχόμενης
υπηρεσίας, ε) η ελευθερία δράσης που αφήνεται στον ζημιωθέντα στο πλαίσιο
της υπηρεσίας, στ) το αν ο ζημιωθείς ανήκει σε κατηγορία μειονεκτούντων ή
ευπρόσβλητων προσώπων.
Σύμφωνα με το άρθρο 116 παρ.1 ΚΠολΔ, «οι διάδικοι, οι νόμιμοι

αντιπρόσωποι και οι πληρεξούσιοι αυτών οφείλουν να τηρούν τους
κανόνες των χρηστών ηθών και της καλής πίστεως, να αποφεύγουν
ενέργειες που φανερά οδηγούν στην παρέλκυση της δίκης, να εκθέτουν
τα πραγματικά γεγονότα που αναφέρονται στην υπόθεση, έτσι
ακριβώς όπως τα γνωρίζουν με πληρότητα και σύμφωνα με την
αλήθεια, αποφεύγοντας διφορούμενες και ασαφείς εκφράσεις». Με την
παραπάνω διάταξη, που αποσκοπεί στον περιορισμό της κατάχρησης των
δικονομικών δυνατοτήτων, επιβάλλεται στο διάδικο η τήρηση, κατά την
διενέργεια των διαφόρων διαδικαστικών πράξεων, των κανόνων των
χρηστών ηθών και της καλής πίστης, η αποφυγή ενεργειών που οδηγούν
προφανώς σε παρέλκυση της δίκης και τέλος ως γνήσια υποχρέωση η
τήρηση του καθήκοντος αληθείας, με το οποίο απαγορεύεται σ' αυτόν
αφενός η προβολή αναληθών πραγματικών γεγονότων εν γνώσει της
αναλήθειας αυτών, αφετέρου δε η αμφισβήτηση των πραγματικών
ισχυρισμών του αντιδίκου εν γνώσει της αλήθειας αυτών. Η παράβαση του
καθήκοντος αυτού και γενικότερα η παράβαση της αρχής της καλόπιστης
διεξαγωγής της δίκης, (εκτός από δικονομικές κυρώσεις, ήτοι επιβολή
χρηματικής ποινής, καταδίκη στα έξοδα και την πειθαρχική ευθύνη του
πληρεξούσιου δικηγόρου), συνεπάγεται, ενδεχόμενα και ποινική ευθύνη
του παραβάτη. Αν ο - εν γνώσει ψευδόμενος ενώπιον του δικαστηρίου-
διάδικος είναι αυτός που προβάλλει επιθετικά τον αναληθή ισχυρισμό
στοιχειοθετείται απάτη επί δικαστηρίου (άρθρο 368 ΠΚ), όταν η
παράβαση του καθήκοντος αλήθειας συνοδεύεται από ψευδή
αποδεικτικά μέσα. Όταν όμως η παράβαση έγκειται σε αθέμιτη
παρασιώπηση ή απόκρυψη αληθινών γεγονότων η οποία μπορεί να
παραπλανήσει το δικαστήριο και να το οδηγήσει στην έκδοση δυσμενούς για
τον αντίδικο απόφασης, η οποία θα προξενήσει σ’ αυτόν περιουσιακή βλάβη
που θα αποφευγόταν αν ο διάδικος τηρούσε το καθήκον αληθείας, μπορεί να
στηριχθεί σε βάρος του διαδίκου αυτού κατηγορία για εξαπάτηση του
δικαστηρίου εφόσον συντρέχουν και οι υπόλοιπες προϋποθέσεις του
εγκλήματος αυτού. Περαιτέρω, η παράβαση του καθήκοντος της αλήθειας,

πολύ περισσότερο μάλιστα όταν πληροί και τις προϋποθέσεις
στοιχειοθετήσεως της απάτης, συνεπάγεται και υποχρέωση προς
αποζημίωση του αντιδίκου (άρθρα 914, 919 ΑΚ) αν δεν αντιμάχεται το
δεδικασμένο που απορρέει από την απόφαση που τελικά εκδόθηκε. Και τούτο
διότι «η διάσπαση του δεδικασμένου που αποκτήθηκε με δόλο δεν
επιτρέπεται ούτε έμμεσα με την άσκηση από το διάδικο που νικήθηκε αγωγής
αποζημιώσεως κατά του νικήσαντα, κατά τα άρθρα 914 και 919 ΑΚ, αφού
σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία της πρόσφορης αιτίας, η ζημία του δεν
προήλθε από τη δικαστική απόφαση, ή την εκτέλεση αυτής, αλλά από τις
δόλιες ενέργειες του αντιδίκου, η δε μείωση της περιουσίας του από την
εκτέλεση της αποφάσεως, δεν αποτελεί ζημία κατά την έννοια των άρθρων
914 και 919, αφού με δύναμη δεδικασμένου έχει κριθεί ότι αποτελεί νόμιμη
υποχρέωση του καταδικασθέντα». Διαφορετικά όμως έχει το πράγμα όταν
δεν παρήχθη δεδικασμένο. Στην περίπτωση αυτή, όποιος βλάφτηκε από την
παράβαση του καθήκοντος αληθείας του αντιδίκου του, μπορεί να αξιώσει
από τον παραβάτη αποζημίωση για περιουσιακή ζημία που έπαθε, εφόσον η
ζημιά του τελεί σε αιτιώδη σύνδεσμο με την παράβαση, καθώς και χρηματική
ικανοποίηση για την προσβολή της προσωπικότητάς του και γενικά για ηθική
βλάβη. Απαιτείται όμως η παράβαση του καθήκοντος αληθείας να έγινε
δολίως κατά τρόπο που αντιβαίνει τα χρηστά ήθη κ.λπ., ώστε να
πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 919 ΑΚ.
2.Α.2 Η ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ

ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
Σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις, η νομολογία αναγνωρίζει πλέον

τη ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ και τη ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών (βλ. σχετικά ΕιρΛαρ 78/2013,
Δημοσίευση ΝΟΜΟΣ, ΕιρΠειρ 76 – 77/2012, ΕιρΘεσ 5193/2012, ΕιρΠεριστ
30/2012 ΤΝΠ Δ.Σ.Α., ΕιρΚαλυμν 1/2012, ΕιρΠτολεμ 175/2012, ΕιρΚαλαυρ
22/2012 ΤΝΠ Δ.Σ.Α., ΕιρΣερρ 12/2012), αφού αυτές, έχοντας και λαμβάνοντας
υπόψη τους τα διεθνώς γνωστά οικονομικά δεδομένα, είχαν ήδη και, σε κάθε
περίπτωση, μπορούσαν εκ της θέσης, της γνώσης και της εμπειρίας τους, να
έχουν σταθμίσει και αντισταθμίσει επαρκώς και αποτελεσματικά τον
πιστωτικό κίνδυνο τον οποίο ανέλαβαν με τη σύναψη των επίδικων
συμβάσεων, όμως, την ως άνω γνώση τους δεν την μετέδωσαν, ως
όφειλαν, στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ώστε και αυτοί να
μπορέσουν αποτελεσματικά να προϋπολογίσουν και να σταθμίσουν τον
κίνδυνο εκ του δανεισμού τους και, έτσι, ως έμμεση αμφισβήτηση του
πραγματικού ύψους της απαίτησης των πέντε (5) πρώτων εδώ

εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, μπορεί ευχερώς να νοηθεί και ο
ισχυρισμός των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών ότι
αυτές, κατά τη σύναψη των εδώ επίδικων συμβάσεων, δεν τους
ενημέρωσαν επαρκώς για το συνολικό ύψος στο οποίο θα
διαμορφώνονταν στο μέλλον οι απαιτήσεις τους εκ των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, αναλυτικά κατά κεφάλαιο, τόκους και έξοδα,
ενώ αυτοί δεν είχαν ουδεμία δυνατότητα να προβούν ούτε ακόμη στον
υπολογισμό της οφειλής με το συμβατικό τόκο ενώ, εν προκειμένω, κατά τη
γερμανική νομολογία και το ΔΕΕ, υποστηρίζεται πλέον παγίως ότι πρέπει να
γίνεται αυτεπάγγελτος έλεγχος της απαίτησης - οφειλής από το
δικαστή, ακόμη και αν δεν αμφισβητείται αυτή από κάποιο διάδικο της
διαδικασίας ή ακόμη και αν η απαίτηση του οφειλέτη περιλαμβάνει μόνο μία
απαίτηση (βλ. σχετικάBGHZIP 2006.247 σε Ι. Βενιέρη – Θ Κατσά ό.π. έκδοση
2013 σελ. 357 υποσημ. 1825 ).
Με την ΥΑ Ζ1-798/25.6.2008 (ΦΕΚ Β΄ 1353/11.7.2008) είχε

αποφασιστεί η απαγόρευση αναγραφής ορισμένων Γενικών Όρων
Συναλλαγών (ΓΟΣ), που είχαν κριθεί ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες
δικαστικές αποφάσεις επί αγωγών ενώσεων καταναλωτών κατά τραπεζών,
σε συμβάσεις που συνάπτουν αυτές με τους καταναλωτές.
Η νομιμότητα της απαγόρευσης σε βάρος των τραπεζών

κρίθηκε με την απόφαση ΟλΣτΕ 1210/ 2010,
Έτσι, η Διοίκηση, με την ΥΑ Ζ1-798/25.6.2008 (ΦΕΚ Β΄
1353/11.7.2008), επιτρεπτώς κατέστησε περιεχόμενο της κανονιστικής
ρύθμισης τις ανωτέρω απαγορεύσεις, επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει για τη
δημιουργία κανόνα δικαίου τη δεσμευτικότητα που γεννάται από την
αμετάκλητη κρίση του δικαστηρίου και, ειδικά στις ανωτέρω περιπτώσεις, σε
όρους που έχουν διατυπωθεί εκ των προτέρων από τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, για μελλοντικές συμβάσεις (ΓΟΣ).
Εν προκειμένω, οι όροι αυτοί όλων ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, δεν δεσμεύουν τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και έκαστο εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ
εναγόμενη, διότι αυτοί έχουν ως αποτέλεσμα την σημαντική διατάραξη της
ισορροπίας των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων τους σε βάρος τους.
Όμως, από την ανάγνωση των επίδικων πιστωτικών σύμβάσεων,

προκύπτει ότι εμπεριέχονται σε αυτές συγκεκριμένοι εκ των ανωτέρω
όρων που έχουν ήδη κριθεί ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές
αποφάσεις και, ως εκ τούτου, έχει κριθεί νόμιμη η απαγόρευση της

αναγραφής τους στους ΓΟΣ αυτών (ΟλΣτΕ 1210/2010) και, ειδικότερα, στους
ΓΟΣ αυτών εμπεριέχονται οι εξής παράνομοι και καταχρηστικοί όροι ανά εδώ
κατηγορία επίδικης πιστωτικής σύμβασης :
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΔΑΝΕΙΩΝ
• Όρος που προβλέπει ότι, σε περίπτωση καθυστέρησης πληρωμής εκ

μέρους του καταναλωτή οποιασδήποτε δόσης ή μέρους αυτής ή των
τόκων ή των εξόδων, το πιστωτικό ίδρυμα δύναται να καταγγείλει τη
σύμβαση δανείου και να ζητήσει το σύνολο του ανεξόφλητου ποσού
μαζί με τους αναλογούντες τόκους υπερημερίας (ΕφΑθ 5253/2003).
• Όρος που προβλέπει υπολογισμό των τόκων με βάση έτος 360 ημερών
αντί του ημερολογιακού έτους (ΑΠ 430/2005 καταχρηστικότητα των
πιο πάνω γ,δ ε όρων διότι ο όρος δεν εξαρτήθηκε από κάποιες ιδιαίτερες
περιστάσεις.).
• Όρος που προβλέπει ότι, σε περίπτωση πρόωρης εξόφλησης μερικώς ή

ολικώς του κεφαλαίου του δανείου, η οποία πραγματοποιείται μετά
τον πρώτο χρόνο σύναψης της σύμβασης και εφόσον δεν υπάρχει
καθυστέρηση οφειλής, ο καταναλωτής θα καταβάλει ως αποζημίωση
στο πιστωτικό ίδρυμα ποσό ίσο με ποσοστό επί του κεφαλαίου που
καταβάλλεται πρόωρα ή τόκους ορισμένων μηνών επί του κεφαλαίου
αυτού. Επίσης, κάθε όρος που εξαρτά την άσκηση του
προαναφερόμενου δικαιώματος πρόωρης εξόφλησης από οποιοδήποτε
αντάλλαγμα (ΑΠ 430/2005 ).
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΚΑΡΤΩΝ
• Όρος που προβλέπει, στις περιπτώσεις ανάληψης μετρητών, την

καταβολή προμήθειας στο πιστωτικό ίδρυμα. (Με ΑΠ 1219/2001
απόφαση επικύρωσε την κρίση του ΕφΑθ 6291/2000 περί ακυρότητας
γενικού όρου συναλλαγών που όριζε ότι «η προμήθεια ανάληψης
μετρητών ανέρχεται σήμερα στο 3% επί του ποσού της ανάληψης, με
ελάχιστο ποσό προμήθειας 500 δρχ.»).
• Όρος που προβλέπει ότι αν, εντός συγκεκριμένης ταχθείσας από το

πιστωτικό ίδρυμα προθεσμίας από τη λήψη του μηνιαίου λογαριασμού
(ή και άλλης ειδοποίησης οποτεδήποτε, για την πληρωμή οφειλής
σχετικής με την κάρτα), ο κάτοχος ή ο συνοφειλέτης δεν αμφισβητήσει
το σύνολο του ποσού και δεν προτείνει τις βάσιμες αντιρρήσεις του,
λογίζεται ότι αποδέχθηκε όλες τις εγγραφές που έγιναν καθώς και το

χρεωστικό του υπόλοιπο και δεν έχει πλέον το δικαίωμα να το
αμφισβητήσει (ΑΠ 1219/2001).
• Όρος που προβλέπει την επιβάρυνση του καταναλωτή με ποσό

προμήθειας ή εξόδων για τη χορήγηση από το πιστωτικό ίδρυμα
βεβαίωσης οφειλών, με την έννοια ότι απαγορεύεται από την τράπεζα
η χρήση του όρου ως έχει, προκαθορισμένο ποσόν, χωρίς δηλαδή να
προσδιορίζονται με σαφήνεια τα έξοδα στα οποία υποβάλλεται το
πιστωτικό ίδρυμα για τη χορήγηση βεβαίωσης οφειλών (ΠολΠρωτΑθ
961/2007).
• Όρος που προβλέπει την αναπροσαρμογή του ύψους της ετήσιας

συνδρομής πιστωτικής κάρτας, χωρίς προηγούμενη ενημέρωση του
κατόχου της (ΑΠ 1219/2001).
Έτσι, οι όροι αυτοί απαγορεύονται και είναι άκυροι και

δημιουργούν δικαίωμα αποζημίωσης του θιγομένου πολίτη (βλ. ΟλΣτΕ
1210/ 2010) ενώ, επειδή οι έννομες συνέπειες από αμετάκλητες δικαστικές
αποφάσεις επί συλλογικής αγωγής ενώσεων καταναλωτών ισχύουν έναντι
πάντων, και αν δεν ήταν διάδικοι σε συλλογική αγωγή ενώσεων
καταναλωτών και το δεδικασμένο απόφασης που δέχεται εν όλω ή εν μέρει
συλλογική αγωγή ένωσης καταναλωτών ισχύει και υπέρ των ζημιωθέντων
καταναλωτών, έστω και αν αυτοί δεν είχαν συμμετάσχει στη σχετική δίκη (βλ.
ΟλΣτΕ 1210/ 2010) οι έννομες αυτές συνέπειες ισχύουν και υπέρ όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και υπέρ εκάστου
εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ εναγόμενη.

2.Β. ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ
Σύμφωνα με τις δημοσιευμένες στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ

ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και τους ισολογισμούς των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, που έχουν χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος το
οποίο το Δικαστήριο έχει υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του
αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 § 1), όπως αναλυτικά αναφέρονται ανά
εναγόμενη, χρήση και αριθμό ΦΕΚ ΤΑΕ & ΕΠΕ στους πίνακες που ακολουθούν,
η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία εκάστης εξ’ αυτών κατά τις
χρήσεις από 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, αναπτύχθηκε κατά
τα εν συνεχεία παρατιθέμενα οικονομικά στοιχεία, νομισματικά μεγέθη,
συντελεστές και δείκτες ρευστότητας*, φερεγγγυότητας και κεφαλαιακής
επάρκειας, ως εξής :
*
Στους πίνακες που ακολουθούν, στη σχέση Μ1/Μ3, ως Μ1 λαμβάνεται μόνο το
σύνολο των Ρευστών Διαθεσίμων (κερμάτων και τραπεζογραμματίων ευρώ)
που συγκροτούν το νομισματικό μέγεθος Μ1, εξαιρουμένων των καταθέσεων
μίας ημέρας που δεν συγκροτούνται σε κέρματα και τραπεζογραμμάτια ευρώ.

Η ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία «ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.», που
εδρεύει στην Αθήνα (Σταδίου 40), ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της
πρωτοβουλία ως εξής:

Η ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία «ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.», που
εδρεύει στην Αθήνα (Σταδίου 40), ως ειδική διάδοχος της ανωνύμου τραπεζικής
εταιρείας με την επωνυμία «ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.»,
ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής:

Η ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία «ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.»,
που εδρεύει στην Αθήνα (Αιόλου 86), ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της

Η ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία «ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ.Ε.», που
εδρεύει στην Αθήνα (Αιόλου 86), ως ειδική διάδοχος της ανωνύμου
τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «FBB-ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ
ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.», ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής :

Η ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία «ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ.Ε.», που
εδρεύει στην Αθήνα (Αιόλου 86), ως ειδική διάδοχος της ανωνύμου
τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ PROBANK Α.Ε.», ανέπτυξε
την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής :

Η ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε.»,
που εδρεύει στην Αθήνα (Αμερικής 4), ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της

που εδρεύει στην Αθήνα (Αμερικής 4), ως ειδική διάδοχος της ανωνύμου
τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Α.Ε.», ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής:

τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ MILLENIUM BANK Α.Ε.»
(πρώην NOVA Bank), ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως
εξής :

τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ» (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ), ανέπτυξε την ιδιωτική
οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής:

τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «CYPRUS POPULAR BANK PUBLIC
CO LTD (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ)» (πρώην MARFIN POPULAR BANK
PUBLIC CO LTD), ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως
εξής :

τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΗΜΟΣΙΑ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ», ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως
εξής :

Η ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ EUROBANK
ERGASIAS Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Όθωνος 8), ανέπτυξε την ιδιωτική
οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής :

ERGASIAS Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Όθωνος 8), ως ειδική διάδοχος της
ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΝΕΑ PROTON ΤΡΑΠΕΖΑ
Α.Ε.», ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής:

ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΝΕΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ
ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε.», ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της

ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «Τ- ΒΑΝΚ Α.Ε. (Πρώην ΑΣΠΙΣ
ΒΑΝΚ Α.Ε.)», ανέπτυξε την ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής :

Η ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία «ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Λ. Μεσογείων 109-111,), ανέπτυξε την
ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία ως εξής :

2.Γ. ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK
Από το περιεγχόμενο, τα ευρήματα και τα πορίσματα ελέγχου της από

30/12/2011 εμπιστευτικής έκθεσης της εταιρείας συμβούλων
BLACKROCK Solutions, που διενήργησε τον έλεγχο του ελληνικού
τραπεζικού συστήματος και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’αυτών, η οποία, όλως παραδόξως, δημοσιεύθηκε από την Τράπεζα
της Ελλάδος (ΤτΕ) μόνο στην αγγλική γλώσσα, προκύπτουν με ασφάλεια τα
εξής :
• Ως προς τα χορηγηθέντα ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ από τις πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, σύμφωνα με τα
ευρήματα του ελέγχου και το σχετικό με αυτές «Πίνακα 9» της σελίδας
15 της ανωτέρω έκθεσης, ο οποίος αναπαράγεται ως έχει
συμπεριληφθεί σε αυτή, στην πρωτότυπη έκδοσή του στην αγγλική
γλώσσα, προκύπτει ότι στα αρχεία της βάσης δεδομένων που
υποχρεούνται να τηρούν οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη
εξ’ αυτών, κατά το εποπτικό πλαίσιο της «Βασιλεία ΙΙ», δεν υπάρχουν
καταχωρημένα και δεν παραδόθηκαν στους ελεγκτές της ανωτέρω
εταιρείας συμβούλων BLACKROCK Solutions, δεν υπάρχουν
καταχωρημένα και δεν παραδόθηκαν στους ελεγκτές της
ανωτέρω εταιρείας συμβούλων BLACKROCK Solutions, ενιαία,
• η ημερομηνία χορήγησης αυτών,
• ο δείκτης LTV, ήτοι η σχέση του ποσού του δανείου προς την
αξία του δανειοδοτούμενου ακινήτου,
• ο ταχυδρομικός κώδικας της τοποθεσίας όπου βρίσκεται το
ακίνήτο,
• η ημερομηνία λήξης των δανείων των οποίων επιμηκύνθηκε η
διάρκεια εξυπηρέτησης,
• η ημερομηνία λήξης των δανείων με καταβολή μόνο τόκων,
• η ημερομηνία ωρίμανσης αυτών,
• το τρέχον επιτόκιο,

• ο τύπος του επιτοκίου (σταθερό, κυμαινόμενο, κλπ.),
• το επάγγελμα του πρωτοφειλέτη και
• η εσωτερική αξιολόγηση του πιστωτικού κινδύνου κατά τη
συνήθη εγκριτική διαδικασία «credit score».
Πίνακας 9
• Ως προς τις χορηγηθείσες ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ από τις πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, σύμφωνα με τα
ευρήματα του ελέγχου και το σχετικό με αυτές «Πίνακα 18» της
σελίδας 35 της ανωτέρω έκθεσης, ο οποίος αναπαράγεται ως έχει

• ο ταχυδρομικός κώδικας της διεύθυνσης του κατόχου,
• η ημερομηνία λήξης των πιστωτικών καρτών των οποίων
επιμηκύνθηκε η διάρκεια εξυπηρέτησης,
• η ηλικία του κατόχου,
• το επάγγελμα του κατόχου,
συνήθη εγκριτική διαδικασία «credit score» και
• το αρχικό πιστωτικό όριο αυτών.
Πίνακας 18
• Ως προς τα χορηγηθέντα ΔΑΝΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ από τις

πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, σύμφωνα
με τα ευρήματα του ελέγχου και το σχετικό με αυτές «Πίνακα 19» της

• ο ταχυδρομικός κώδικας της διεύθυνσης του πρωτοφειλέτη,
• η ηλικία του πρωτοφειλέτη,
• η ημερομηνία ωρίμανσης,
• το επάγγελμα του πρωτοφειλέτη,
• το αρχικό ποσό της χορήγησης.
Πίνακας 19

• Ως προς τα χορηγηθέντα ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ από τις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, σύμφωνα με τα
• ο ταχυδρομικός κώδικας της διεύθυνσης του πρωτοφειλέτη,
• η ηλικία του πρωτοφειλέτη,
• η ημερομηνία ωρίμανσης,
• το επάγγελμα του πρωτοφειλέτη,
• το αρχικό ποσό της χορήγησης.

Πίνακας 20
1. Ως προς τα χορηγηθέντα ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ από τις πέντε

(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, σύμφωνα με τα
γλώσσα, προκύπτει ότι, ενώ από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
και από εκάστη εξ’ αυτών, ζητήθηκαν τα μηνιαία ιστορικά στοιχεία
πιστοληπτικής αξιολόγησης των δανειοδοτουμένων από αυτές
επιχειρήσεων των τελευταίων πέντε ετών, ήτοι από το έτος 2006 μέχρι
και το έτος 2011, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες δεν διέθεταν τα
στοιχεία αυτά, όπως ζητήθηκαν, κατά ποσότητα και ποιότητα, στις
βάσεις δεδομένων των αρχείων που υποχρεούνται να τηρούν κατά το
εποπτικό πλαίσιο της «Βασιλεία ΙΙ», με αποτέλεσμα αυτές να
παραδώσουν στους ελεγκτές της ανωτέρω εταιρείας συμβούλων
BLACKROCK Solutions διαφορετικά αρχεία η κάθε μία, από τα
οποία λείπουν βασικά και ουσιώδη στοιχεία για τον υπολογισμό και τη
λειτουργικού κίνδυνου των ανωτέρω επιχειρηματικών δανείων που
χορήγησαν και, ειδικότερα, παραδόθηκαν κατά εδώ εναγόμενη τα
εξής στοιχεία αξιολόγησης και στάθμισης του πιστωτικού
κινδύνου :

εξαμήνου, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω,
για 3 μόνο χρόνια αντί των 5 τελευταίων που ζητήθηκαν, ήτοι
μόνο για την περίοδο Ιουνίου 2008- Ιουνίου 2011, παρέχοντας
έτσι ομολογία ότι δεν διέθετε κατά ποσότητα και ποιότητα
όλα τα ιστορικά στοιχεία πιστοληπτικής αξιολόγησης των
δανειοδοτούμενων από αυτή επιχειρήσεων, για την περίοδο από
01/01/2002 μέχρι και την 31/06/2011,
• Η ΤΡΑΠΕΖΑ EUROBANK ERGASIAS A.E., παρέδωσε ιστορικά

στοιχεία εξαμήνου, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα
ανωτέρω, για 2,5 μόνο χρόνια αντί των 5 τελευταίων που
ζητήθηκαν, ήτοι μόνο για την περίοδο Δεκεμβρίου 2008- Ιουνίου
2011, παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διέθετε κατά
ποσότητα και ποιότητα όλα τα απαιτούμενα ιστορικά στοιχεία
πιστοληπτικής αξιολόγησης των δανειοδοτούμενων από αυτή
επιχειρήσεων, για την περίοδο από 01/01/2002 μέχρι και την
30/06/2011,
• Η ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε., παρέδωσε ετήσια ιστορικά στοιχεία, αντί

των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω, παρέχοντας
έτσι ομολογία ότι δεν διέθετε κατά ποσότητα και ποιότητα
αξιολόγησης των δανειοδοτούμενων από αυτή επιχειρήσεων, για
την περίοδο από 01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011,
• Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε., παρέδωσε ετήσια ιστορικά στοιχεία,

αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω,
παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διέθετε κατά ποσότητα και
ποιότητα όλα τα απαιτούμενα ιστορικά στοιχεία πιστοληπτικής
αξιολόγησης των δανειοδοτούμενων από αυτή επιχειρήσεων, για
• Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε., δεν παρέδωσε

κανένα στοιχείο από αυτά που ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω,
παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διέθετε κανένα απολύτως
ιστορικό στοιχείο πιστοληπτικής αξιολόγησης των
δανειοδοτούμενων από αυτή επιχειρήσεων, για την περίοδο από
01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011,
• Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε, παρέδωσε ιστορικά

στοιχεία τετραμήνου, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα
ανωτέρω, παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διέθετε κατά
• ΤΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε., παρέδωσε

ετήσια ιστορικά στοιχεία, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν και
για 2,5 μόνο χρόνια αντί των 5 τελευταίων που ζητήθηκαν κατά
τα ανωτέρω, ήτοι μόνο για την περίοδο Δεκεμβρίου 2008- Ιουνίου
2011, παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διέθετε κατά
Πίνακας 30
Αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω πράξεων και παραλείψεων

των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, ως προς τον ενιαίο, πλήρη,
επαρκή και ποιοτικά αποδεκτό υπολογισμό και τη στάθμιση του πιστωτικού
κινδύνου, του κινδύνου αγοράς και του λειτουργικού κίνδυνου των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων ανά εδώ εναγόμενη και ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη και της αναγκαστικής κατά τα ανωτέρω ολοκλήρωσης της
διαδικασίας ελέγχου της εταιρείας συμβούλων Blackrock Solutions στη βάση
γενικών στατιστικών παραδοχών, ήταν ο με δική τους υπαιτιότητα
ΕΣΦΑΛΜΕΝΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ των αναμενόμενων ζημιών πιστωτικού
κινδύνου την 31/12/2012 από τις πάσης φύσης πιστώσεις που αυτές
χορήγησαν στην Ελλάδα και, εν προκειμένω, από τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών ανά
εδώ εναγόμενη, της εκτιμώμενης εσωτερικής δημιουργίας κεφαλαίου για την
περίοδο 2012-2014, κατά τα υποβληθέντα από τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες τριετή επιχειρησιακά σχέδια, της εξέλιξης των σταθμισμένων για
τον κίνδυνο στοιχείων ενεργητικού (Risk-Weighted Assets – RWAs), του
βαθμού έκθεσης τους σε κίνδυνο και της στάθμισης του κινδύνου βάσει της
μεθοδολογίας που ακολούθησε η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ).
Έτσι, ο πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος αγοράς και ο λειτουργικός

κίνδυνος την 31/12/2012 υπολογίστηκαν ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ στο ποσό των
46,8 δις ευρώ (βλ. σχετ. Κεφ. 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ) ενώ, σύμφωνα με τα πρόσφατα απολογιστικά στοιχεία της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) του μηνός Ιουνίου 2014, ο πιστωτικός κίνδυνος,
ο κίνδυνος αγοράς και ο λειτουργικός κίνδυνος είναι τουλάχιστον διπλάσιοι
των κατά τα ανωτέρω υπολογισθέντων την 31/12/2014, αφού αυτοί
ανέρχονται συνολικά στο ποσό των 84 δις ευρώ, με αποτέλεσμα οι πάσης
φύσης πιστώσεις που δεν εξυπηρετούνται για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο
των 90 ημερών να αντιστοιχούν σήμερα στο 44,20% του Α,Ε,Π,
Εφόσον δε στη διαμόρφωση του ανωτέρω μεγέθους συνυπολογιστούν και οι
πιστώσεις που έχουν μικρότερες των 90 ημερών αλλά συνεχείς
καθυστερήσεις, τότε ο πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος αγοράς και ο
λειτουργικός κίνδυνος ανέρχονται τουλάχιστον στα 110 δις ευρώ και
αντιστοιχούν στο 58% του Α.Ε.Π. και στο 50% του συνόλου των
χορηγήσεων και κατανέμονται ανά κατηγορία κινδύνου ως εξής :
• Εταιρικά επιχειρηματικά δάνεια, 101,3 δις ευρώ,
• Δάνεια ελεύθερων επαγγελματών, αγροτών και ατομικών επιχειρήσων,
13,676 δις ευρώ και
• Δάνεια Νοικοκυριών και σε ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά ιδρύματα,
100,172 δις ευρώ, εκ των οποίων 70,819 δις ευρώ αφορούν
στεγαστικά δάνεια, 27,936 δις ευρώ αφορούν μη εξασφαλισμένα
καταναλωτικά δάνεια και 1,416 δις ευρώ αφορούν λοιπές μορφές
χρηματοδότησης ιδιωτών.

2.Γ. Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ
ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5)
Από την ανάλυση των ανωτέρω οικονομικών στοιχείων και

νομισματικών μεγεθών, που αφορούν την ανάπτυξη της ιδιωτικής
οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες, ετήσιες οικονομικές
καταστάσεις τους και τους ισολογισμούς όλων των χρήσεων, από
01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, σε συνδυασμό με τα ανωτέρω
ευρήματα και τα πορίσματα του ελέγχου της εταιρείας συμβούλων
BLACKROCK Solutions, όπως αυτά δημοσιεύονται στην από 30/12/2011
έκθεση αυτής, που παραδόθηκε αρμοδίως στην Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ),
προκύπτουν με ασφάλεια τα εξής :
• Ότι το σύνολο των καταθέσεων των πέντε (5) πρώτων εδώ

εναγομένων, καθόλη τη διάρκεια της περιόδου και των χρήσεων από
01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, αντιστοιχεί κατά ποσό και
ποσοστό σε υπερ-δεκαπλαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες
νομισματικές μονάδες του πραγματικού χρήματος της αναγκαστικής
κυκλοφορίας, ήτοι του κατά τα νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3,
συνόλου των κερμάτων, των τραπεζογραματίων και των καταθέσεων
εκάστης εξ’ αυτών σε άλλες τράπεζες, αφού, επί του συνόλου των
καταθέσεων της πελατείας τους, των λογαριασμών της ομάδας 51.00
στα παθητικά τους, το σύνολο του νομισματικού μεγάθους Μ3,
ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ, είναι σε κάθε περίπτωση, ανά εδώ εναγόμενη και
κατά χρήση, σταθερά και σε κάθε χρονική στιγμή, μικρότερο του
9% και, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ανά εδώ
εναγόμενη και χρήση, είναι κατά μέσο όρο μικρότερο ακόμη και
του 5% .
Έτσι, για κάθε νομισματική μονάδα πραγματικού χρήματος, κατά την

έννοια του νομισματικού μεγέθους Μ3, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, εκμεταλλευόμενες :
• τη δυνατότητα της αέναης δημιουργίας λογιστικου-

πλασματικού χρήματος καταθέσεων, από τα ίδια τα
δανείσματα της τραπεζικής πίστης των χορηγήσεων των
πάσης φύσης πιστώσεων αυτών, όπως, εν προκειμένω,
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών

συμβάσεων, που τους παρέχει η κατά τα ανωτέρω ανάπτυξη
της ιδιωτικής οικονομικής τους πρωτοβουλίας και η
δυνατότητά τους να ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ
ΚΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΑΠΟΘΕΜΑΤΟΣ, ΤΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ ΔΕΙΚΤΗ
ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΧΕΤΙΚΟΥ ΜΕ ΤΗΝ
ΥΪΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΥ
ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ 6ης ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΟΣ, με την αντιστροφή του μηχανισμού της τραπεζικής
λειτουργίας τους, ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ
ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ
ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ και με αποτέλεσμα, έτσι, αντί το
χρήμα να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που
παράγουν χρήμα, που όμως είναι μόνο λογιστικό και,
έτσι, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ (βλ. 1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ),
συγκροτούμενο, κατά τα ανωτέρω, αντί στα νομισματικά
μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3, στην χορηγούμενη με τα
δανείσματα των πιστωτικών συμβάσεων τραπεζική
πίστη και
• την ανάγκη, την κουφότητα και την απειρία όλων ανεξαιρέτως

των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, να συμβληθούν μαζί
τους στις εδώ ΑΝΗΘΙΚΕΣ, ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ, ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΕΣ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΕΣ, ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ,
αγνοώντας αυτοί τον τρόπο με τον οποίο οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες ανέπτυξαν την ιδιωτική οικονομική τους
πρωτοβουλία και τον σκοπό με τον οποίο κατίρτησαν,
συμβλήθηκαν, συνομολόγησαν, χρηματοδότησαν και
εκτέλεσαν τις επίδικες αυτές πιστωτικές συμβάσεις,
επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας την πραγμάτωση του
άμεσου, αθέμιτου, ανήθικου, τοκογλυφικού και, εν τέλει,
παράνομου περιουσιακού ωφελήματος, υπερ-
δεκαπλάσιου και υπερ-εικοσαπλάσιου του συνολικού
νομισματικού μεγέθους του πραγματικού χρήματος των
ρευστών διαθεσίμων του ενεργητικού τους και, έτσι, της
περιουσίας τους, αυξάνοντας υπέρμετρα και τα
λειτουργικά έσοδα εκάστης χρήσεως και, ιδιαίτερα, τα
έσοδα από τους τόκους των χορηγηθεισών πιστώσεων,
όπως εν προκειμένω τα έσοδα από τους τόκους όλων
ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων

(βλ. 1.Β.5.1. ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ), που είχε ως
άμεσο αποτέλεσμα την ΥΠΕΡΜΕΤΡΗ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΗ ΤΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ
ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ, ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΝ, ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ, ΑΥΞΗΣΗ
ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΕΚΑΣΤΗΣ ΧΡΗΣΕΩΣ, που πραγματοποίησε
κατά τα ανωτέρω στοιχεία εκάστη εξ’ αυτών καθόλο το
διάστημα από 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, όπως
αναλυτικά αναφέρεται κατά εναγόμενη και ανά χρήση στους
ανωτέρω πίνακες οικονομικών στοιχείων και νομισματικών
μεγεθών (Βλ. Κεφάλαιο 2.Β, ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ),
αντίθετα με τις συμβατικές υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια όλων

ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, δημιούργησαν
αυθαίρετα και παράνομα, καθόλο το ανωτέρω διάστημα και σε κάθε
χρονική στιγμή, έναντι των μη χρηματικών δανεισμάτων που χορήγησαν
κατά τα ανωτέρω σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστον εξ’ αυτών, συνολικές πιστώσεις
καταθέσεων πελατείας (Λογ. Ομάδας 51.00), υπερ-δεκαπλάσιων και
υπερ-εικοσαπλάσιων νομισματικών μονάδων, αφού το πραγματικό
ρευστό διαθέσιμο χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας, κατά το
νομισματικό μέγεθος Μ3 (ήτοι Μ1+Μ2+Μ3), που υπήρχε σε κάθε χρήση
στα ρευστά διαθέσιμα στοιχεία του ενεργητικού των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, αντιστοιχεί σε κάθε περίπτωση
σε ποσοστό μικρότερο του 9% του συνόλου των καταθέσεων πελατείας
εκάστης εξ’ αυτών, σε κάθε χρονική στιγμή κατά τη διάρκεια της
περιόδου από 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012 ενώ, στις
περισσότερες των περιπτώσεων, ανά εδώ εναγόμενη και κατά χρήση, η
σχέση αυτή διατηρείται κατά μέσο όρο μικρότερη ακόμη και του 5%, με
το μέγεθος αυτό να μην είναι επαρκές προκειμένου να
διασφαλίζεται η απαιτούμενη, κατά την έννοια της ΠΔ/ΤΕ
2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει, συγκρότηση
του Ελάχιστου Ορίου του Δείκτη Ρευστών Διαθεσίμων, που
ορίζεται στο 15% μέχρι την 30/09/2005 και στο 20% από την
01/10/2005 και εφεξής και το Ελάχιστο Όριο του ∆είκτη
Ασυµφωνίας Ληκτότητας Απαιτήσεων-Υποχρεώσεων ορίζεται
ταυτόχρονα, µε την επισήµανση του αρνητικού προσήµου, στο -
20%, τους οποίους δείκτες οφείλουν να τηρούν σε κάθε χρονική στιγμή
οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και να γνωστοποιούν αμέσως στην

Τράπεζα της Ελλάδος (Διεύθυνση Εποπτείας Πιστωτικού Συστήματος),
κάθε σημαντική επί έλαττον απόκλιση, μεγαλύτερη των δύο
εκατοστιαίων μονάδων (2%) των υποχρεωτικών δεικτών από τα
ανωτέρω ελάχιστα όρια (βλ. 1.Γ.5 ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΡΙΟ
ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ).
2. Ότι, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) καθορίζει τα ελάχιστα όρια του
δείκτη ρευστών διαθεσίμων και του δείκτη ασυµφωνίας ληκτότητας
απαιτήσεων-υποχρεώσεων, κατά τρόπο ώστε να εξυπηρετεί καλύτερα
το σκοπό του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος και, ειδικότερα, για
να περιορίζει τη δυνατότητα των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων να δημιουργούν λογιστικό, πλασματικό χρήμα
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, δια της «αέναης» χορήγησης πιστώσεων,
ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΠΡΑΞΑΝ οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, αυξάνοντας υπέρμετρα, με
πρόθεση, την προσφορά του λογιστικού μόνο χρήματος της
τραπεζικής πίστης, δημιουργώντας και αυξάνοντας, δια της
κατάρτισης και συνομολόγησης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων και της χορήγησης των επίδικων
πιστώσεων, το λογιστικό μόνο χρήμα των καταθέσεων και των
χορηγήσεων, ήτοι δημιουργώντας και αυξάνοντας αυθαίρετα και,
έτσι, πλασματικά, κατά λογιστικό μόνο τρόπο, τα δανειακά
κεφάλαια των καταθέσεων που χορήγησαν ως πιστώσεις μη
χρηματικών δανεισμάτων στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και σε έκαστον εξ’ αυτών, τα οποία συγκροτήθηκαν, κατά τα
ανωτέρω, από τα ίδια τα μη χρηματικά δανείσματα της
τραπεζικής πίστης των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ενώ οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και έκαστη εξ’ αυτών γνώριζαν ότι οι
επίδικες αυτές πιστώσεις δεν συγκροτούνται, δεν αντιστοιχούν και δεν
αντικρύζονται κατά ποσότητα και ποιότητα στα ενεργητικά τους, με τα
στοιχεία εκείνα των ρευστών διαθεσίμων που απαιτούνται από την
ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει και, έτσι, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, δημιούργησαν με γνώση και
πρόθεση, την κατά τα ανωτέρω ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ,
ήτοι την κοινώς λεγόμενη στην τραπεζική πρακτική «φούσκα
δανεισμού και καταθέσεων» (βλ. 1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ) .
3. Ότι, κατά τα ανωτέρω, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες στα αντίστοιχα

ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και τους
ισολογισμούς των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, που έχουν
χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος, το οποίο το Δικαστήριο Σας έχει
υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ
336 § 1), όπως αναλυτικά αναφέρονται ανά εναγόμενη, χρήση και
αριθμό ΦΕΚ ΤΑΕ & ΕΠΕ στους ανωτέρω πίνακες και, ειδικότερα, με βάση
τα κατά εδώ εναγόμενη οικονομικά και νομισματικά τους μεγέθη,
προκύπτει με ασφάλεια ότι οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, ανέπτυξαν με πρόθεση την ιδιωτική οικονομική
τους πρωτοβουλία, καθόλο το διάστημα από την 01/01/2002
μέχρι και την 31/12/2012, κατήρτισαν και συνομολόγησαν όλες
ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και χορήγησαν
όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστώσεις των μη χρηματικών
δανεισμάτων τραπεζικής πίστης, σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΟΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ, αφού
διαχειρίστηκαν τον κίνδυνο ρευστότητας, τον πιστωτικό κίνδυνο, τον
κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο, ως εξής:
• αντίθετα με τις αρχές και το πλαίσο του Παραρτήματος II,
ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε από την
ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009, την απόφαση ΕΤΠΘ
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 (βλ. 1.Γ.5
ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ),
• αντίθετα με την παρ. 2, ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002 και με τις

διατάξεις του άρθρου 4, ν. 2251/1994 «Περί προστασίας
των καταναλωτών» (βλ. 1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η
αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού και η υποχρέωση της Ενημέρωσης
των Δανειοληπτών, Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ),

2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005 ,
κατά την οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι
μεγαλύτερη από το 30 - 40 % του διαθέσιμου μηνιαίου
εισοδήματος του δανειοδοτούμενου.
• αντίθετα με την αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού και την

ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής
Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις
συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση της
Οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στην
Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22/05/2008» των
Υπουργών Οικονομικών – Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και
Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο
εσωτερικό δίκαιο (βλ. 1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η αρχή
του Υπεύθυνου Δανεισμού και η υποχρέωση της Ενημέρωσης των
Δανειοληπτών, Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ),
• αντίθετα με την θεμελιώδη αρχή της Εμπιστοσύνης (βλ.

1.Β.5.3 Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ),
• αντίθετα με τις βασικές αρχές της Ρευστότητας και της

Ασφάλειας (βλ. 1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η αρχήτης
Ρευστότητας, Η Αρχή της Ασφάλειας, Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ),
• αντίθετα με το βασικό νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ και,

ιδιαίτερα, αντίθετα με τις οδηγίες 73/183/ΕΟΚ, Οδηγία
77/780/ΕΟΚ (Πρώτη Τραπεζική ή Συντονιστική Οδηγία),
Οδηγία 83/350/ΕΟΚ, Σύσταση Επιτροπής 87/62/ΕΟΚ,
87/63/ΕΟΚ, 87/598/ΕΟΚ, 88/590/ΕΟΚ, 90/109/ΕΟΚ, Οδηγία
86/635/ΕΟΚ, Οδηγία 88/361/ΕΟΚ, Οδηγία 89/117/ΕΟΚ, Οδηγία
89/299/ΕΟΚ, Οδηγία 89/646/ΕΟΚ (∆εύτερη Τραπεζική Οδηγία),
Οδηγία 89/647, Οδηγία 91/308/ΕΟΚ, Οδηγία 92/121/ΕΟΚ,
Οδηγία 92/16/ΕΟΚ,
• αντίθετα με το εποπτικό πλαίσιο του Συμφώνου της

Βασιλείας του 1988 (Basle Capital Accord) (βλ. 1.Γ.6
ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ ), Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ
ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ),

ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και του άρθρου 27, ν. 3601/2007,
καθώς και αντίθετα με τις ΠΔΤΕ 2595/20.8.2007, ΠΔΤΕ
2630/2010,2588/2007, 2589/2007, 2590/2007, 2646/2011,
2655/19.03.2012, 2645/2011, 2594/2007,2595/2007,
2635/2010 και ΠΔΤΕ 2620/28.08.2009, με τις οποίες
ολοκληρώθηκε, κατ’ εξουσιοδότηση του Ν. 3601/2007, η
ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο των εξειδικευμένων
διατάξεων των Οδηγιών 2006/48/ΕΚ και 2006/49/ΕΚ,
σχετικά με την επάρκεια των ιδίων κεφαλαίων των
πιστωτικών ιδρυμάτων που λειτουργούν νόμιμα στην
Ελλάδα και, έτσι, των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
γνωστό κατά τα ανωτέρω και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II (26/06/2004),
και, ειδικότερα, αντίθετα με τον ΠΥΛΩΝΑ 1, που αφορά τις
μεθόδους προσδιορισμού των κεφαλαιακών απαιτήσεων έναντι
των κινδύνων που κατά κανόνα αντιμετωπίζουν οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες στο πλαίσιο της άσκησης των
δραστηριοτήτων τους και καθιερώνονται κεφαλαιακές
απαιτήσεις και για το λειτουργικό κίνδυνο, αντίθετα με τον
ΠΥΛΩΝΑ 2, που αφορά τις αρχές, τα κριτήρια και τη διαδικασία
με την οποία οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες αξιολογούν την
επάρκεια των κεφαλαίων και των συστημάτων διαχείρισης
κινδύνων σε σχέση με τους πάσης φύσεως κίνδυνους στους
οποίους εκτίθενται ή ενδέχεται να εκτεθούν, πέραν αυτών που
αντιμετωπίζονται στον Πυλώνα 1 και αντίθετα με τον ΠΥΛΩΝΑ
3, που αφορά τις υποχρεώσεις δημοσιοποίησης στοιχείων για την
ενίσχυση της διαφάνειας και της πειθαρχίας της αγοράς με την
παροχή στους ενδιαφερόμενους της δυνατότητας σύγκρισης της
πολιτικής για τη διαχείριση κινδύνων και την κεφαλαιακή και
οργανωτική επάρκεια των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
((βλ. 1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ), Κεφάλαιο 2.Α,
ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ),
• αντίθετα με την ως άνω, κατά «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ» υποχρέωσή

τους να ενισχύουν τη λειτουργία διαχείρισης των
αναλαμβανόμενων κινδύνων σε όλο το εύρος των
δραστηριοτήτων τους και να συσχετίζουν τους κινδύνους
αυτούς με τις εποπτικές, καθώς και με τις εσωτερικά
εκτιμώμενες κεφαλαιακές απαιτήσεις τους, σύμφωνα με
την οποία, κατά τη σύναψη των επίδικων συμβάσεων με τους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και με έκαστο εξ’ αυτών και κατά
τη χορήγηση του δανείσματος, έχουν την υποχρέωση (α) να
υιοθετούν όσον το δυνατόν πιο εξελιγμένες προσεγγίσεις
αναλαμβανόμενων κινδύνων, (β) να προωθούν τη διαχείριση των
κινδύνων σε όλο το εύρος του οργανισμού τους και (γ) να
εξασφαλίζουν την ενεργότερη συμμετοχή της ανώτατης
διοικητικής βαθμίδας και δη του διοικητικού τους συμβουλίου,
στη διαχείριση κινδύνων και στη διαδικασία της λήψης
αποφάσεων σε όλο το εύρος των δραστηριοτήτων τους ((βλ. 1.Γ.6

ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ), Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ
ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ).
Από όλα τα ανωτέρω προκύπτει με ασφάλεια ότι οι πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ανέπτυξαν την ιδιωτική
οικονομική τους πρωτοβουλία, καθόλο το διάστημα από 01/01/2002 μέχρι
και την 31/12/2012 και χορήγησαν τις επίδικες πιστώσεις στους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη
ΟΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ, χωρίς να σταθμίσουν, ως όφειλαν, κατά τον ορθό και
επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς
και τον λειτουργικό κίνδυνο, ήτοι χωρίς να συγκροτούν επαρκή
Συντελεστή Φερεγγυότητας, σταθμίζοντας κατά τα ανωτέρω τα στοιχεία
του ενεργητικού τους και, ειδικότερα, όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστώσεις και τα εκτός ισολογισμών τους στοιχεία, με όλους τους ανωτέρω
κινδύνους και με έκαστο εξ΄αυτών, ήτοι χωρίς να έχουν υπολογίσει
επαρκώς, κατά τον ορθό και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον
κίνδυνο κεφαλαιακής επάρκειας, δηλαδή τον κίνδυνο από απροσδόκητες
απώλειες των στοιχείων των ενεργητικών τους και δη των επίδικων εδώ
πιστώσεων, κατά τον κατά «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ» υποχρεωτικό μαθηματικό
τύπο :
με αποτέλεσμα, εν κατακλείδι, να έχουν αναπτύξει την ιδιωτική οικονομική

τους πρωτοβουλία και να έχουν χορηγήσει όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστώσεις, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕ
ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ.
Αυτό δε συνάγεται αβίαστα :
1. Από την Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) για την
Ανακεφαλαιοποίηση και Αναδιάταξη του Ελληνικού Τραπεζικού Τομέα,
Κεφάλαιο Ι, που δημοσιεύθηκε το μήνα Δεκέμβριο του έτους 2012, όπου
ρητά αναφέρεται ότι « ……. η Τράπεζα της Ελλάδος υπολόγισε το στόχο για
το απαιτούμενο επίπεδο των Κύριων Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων στο τέλος
κάθε έτους έως και το 2014, με βάση το στόχο που είχε τεθεί για τον
αντίστοιχο δείκτη σε κάθε σενάριο και την εξέλιξη των σταθμισμένων για
τον κίνδυνο στοιχείων ενεργητικού (Risk-Weighted Assets – RWAs,
προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι τράπεζες δεν υποεκτιμούν το βαθμό
έκθεσής τους σε κίνδυνο, τα σταθμισμένα για τον κίνδυνο στοιχεία
ενεργητικού προσαρμόστηκαν βάσει της αυστηρότερης μεθοδολογίας της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ)……….». Έτσι, το γεγονός της κατά τα ανωτέρω
προσαρμογής της στάθμισης του πιστωτικού κινδύνου των πέντε (5)
πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών την 31/12/2012, συνιστά
ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ) ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ
ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, από την 01/01/2002 μέχρι και την
31/12/2012, ήτοι μέχρι τη χρονική στιγμή της εκτίμησης των
κεφαλαιακών αναγκών τους κατά τη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησής
τους, ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΠΟΤΕ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ, ΣΤΑΘΜΙΣΕΙ, ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ ΚΑΙ
ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΕΙ, ως όφειλαν, με τον ανωτέρω, κατά ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ ορθό και
επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον κατά 46,834 δις ευρώ πιστωτικό
κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο από την
κατ’ άρθρο 106, παρ. 2 του Συντάγματος ανάπτυξη της ιδιωτικής
οικονομικής τους πρωτοβουλίας, όπως αυτός για πρώτη φορά
υπολογίστηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) κατά τη διαδικασία της
ανακεφαλαιοποίησής τους (βλ. Κεφ. 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ
ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ) και
2. Από το περιεγχόμενο της από 30/12/2011 εμπιστευτικής έκθεσης

της εταιρείας συμβούλων BLACKROCK Solutions, που διενήργησε τον
έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και δη των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’αυτών, από τα ευρήματα και
τα πορίσματα ελέγχου της οποίας ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ,
ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ (Βλ.
Κεφάλαιο 2.Γ, ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK).
3. Από τον διαπιστωθέντα και με υπαιτιτότητα των πέντε (5) πρώτων

εδώ εναγομένων ΕΣΦΑΛΜΕΝΟ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ των αναμενόμενων
ζημιών πιστωτικού κινδύνου την 31/12/2012 (Βλ. Κεφάλαιο 2.Γ,
ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK), από τις πάσης φύσης
πιστώσεις που αυτές χορήγησαν στην Ελλάδα και, εν προκειμένω, από
όλες ανεξαιρέτως τις εδώ επίδικες πιστωτικές συμβάσεις των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά εδώ εναγόμενη,
της εκτιμώμενης εσωτερικής δημιουργίας κεφαλαίου για την περίοδο
2012-2014, κατά τα υποβληθέντα από τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες τριετή επιχειρησιακά σχέδια, της εξέλιξης των σταθμισμένων
για τον κίνδυνο στοιχείων ενεργητικού (Risk-Weighted Assets – RWAs),
του βαθμού έκθεσης τους σε κίνδυνο και της στάθμισης του κινδύνου
βάσει της μεθοδολογίας που ακολούθησε η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ).

Έτσι, ο πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος αγοράς και ο λειτουργικός
κίνδυνος την 31/12/2012 υπολογίστηκαν ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ στο ποσό των
46,8 δις ευρώ (βλ. σχετ. Κεφ. 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ) ενώ, σύμφωνα με τα μεταγεννέστερα απολογιστικά
στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) του μηνός Ιουνίου 2014, ο
πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος αγοράς και ο λειτουργικός κίνδυνος
είναι τουλάχιστον διπλάσιοι των κατά τα ανωτέρω υπολογισθέντων την
31/12/2012, αφού αυτοί ανέρχονται συνολικά στο ποσό των 84 δις
ευρώ, με αποτέλεσμα οι πάσης φύσης πιστώσεις που δεν εξυπηρετούνται
για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 90 ημερών να αντιστοιχούν
σήμερα στο 44,20% του Α,Ε,Π, Εφόσον, δε, στη διαμόρφωση του
ανωτέρω μεγέθους συνυπολογιστούν και οι πιστώσεις που έχουν
μικρότερες των 90 ημερών, αλλά, συνεχείς καθυστερήσεις, τότε ο
πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος αγοράς και ο λειτουργικός
κίνδυνος ανέρχονται τουλάχιστον στα 110 δις ευρώ και
αντιστοιχούν στο 58% του Α.Ε.Π. και στο 50% του συνόλου των
1. Εταιρικά επιχειρηματικά δάνεια, 101,3 δις ευρώ,
2. Δάνεια ελεύθερων επαγγελματών, αγροτών και ατομικών επιχειρήσων,
3. Δάνεια Νοικοκυριών και σε ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά ιδρύματα,
Έτσι, κατά τα ανωτέρω, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και

εκάστη εξ’ αυτών, ανέπτυξαν με πρόθεση την ιδιωτική οικονομική τους
πρωτοβουλία, καθόλο το διάστημα από την 01/01/2002 μέχρι και την
31/12/2012, κατίρτησαν και συνομολόγησαν όλες ανεξαιρέτως τις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και χορήγησαν τα μη χρηματικά
δανείσματα της τραπεζικής πίστης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστώσεων, στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’
αυτών, αντίθετα με τις συμβατικές υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΟΛΩΣ
ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ, ενώ γνώριζαν και, σε κάθε περίπτωση, όφειλαν να
γνωρίζουν, λόγω του θεσμικού τους ρόλου και του δημοσίου συμφέροντος
που υπηρετούν κατά τη λειτουργία τους, της γνώσης, της εξειδίκευσης, της
εµπειρίας και του µεγέθους τους, της υποχρέωσης να διαθέτουν την
απαραίτητη υποδομή και τεχνογνωσία προκειμένου να διαµορφώνουν τα
χρηµατοοικονοµικά προϊόντα και, κατά κύριο λόγο, τις πάσης φύσης
πιστώσεις και τις παροχές πίστης, στη βάση του περιορισµού του πιστωτικού
κινδύνου και της αύξησης της απόδοσης των επενδύσεων, καθώς και από την
ανάλυση των επί μέρους μεγεθών του χρήματος, των καταθέσεων, των
χορηγήσεων και των δεικτών ρευστότητας, ιδιαίτερα δε των σχέσεων των
νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, ότι η κατά τα ανωτέρω ανάπτυξη
της ιδιωτικής οικονομικής τους πρωτοβουλίας θα προκαλούσε με βεβαιότητα:
1. την δημιουργία της κατά τα ανωτέρω φούσκας δανείων και
καταθέσεων και την εκ της αιτίας αυτής υπερ-μόχλευση των
ισολογισμών, των ενεργητικών και, έτσι, της περιουσίας τους
και της λογιστικής μόνον αύξησης των στοιχειωδών
οικονομικών μεγεθών και δεικτών τους,
2. την, εκ της αιτίας αυτής, επέλευση της αδυναμίας τους να

εγγυηθούν την απόδοση των καταθέσεων και των επενδύσεων
στους δικαιούχους αυτών,
3. την οριστική απώλεια της κεφαλαιακής τους επάρκειας, λόγω
της υπέρμετρης αύξησης του πιστωτικού κινδύνου στον οποίο
εκτέθηκαν με τη δημιουργία της ανωτέρω φούσκας δανείων και
καταθέσεων, σε σχέση με τα υφιστάμενα ίδια κεφάλαια που
διέθεταν και
4. την εκ της αιτίας όλων των ανωτέρω πρόκληση συστημικής
χρηματοπιστωτικής αστάθειας στην ελληνική εθνική οικονομία,
όπως εν προκειμένω συνέβη από το έτος 2009 μέχρι και σήμερα αφού,
σύμφωνα με την ανωτέρω μελέτη των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3,
καθώς και του σχετικού διαγράμματος ανάπτυξης της νομισματικής βάσης,
διαπιστώνεται ότι η ανάπτυξη της νομισματικής βάσης στην Ελλάδα
κατά την περίοδο 2001-2013 και, εν προκειμένω, αυτή των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, περιορίστηκε σχεδόν στο σύνολό της στο
απόλυτο νομισματικό μέγεθος Μ2, όπως αποδεικνύεται από
το «Διάγραμμα Ανάπτυξης Νομισματικής Βάσης, Περιόδου 2001 – 2013» (βλ.
1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ
ΤΡΑΠΕΖΕΣ). Έτσι, διαπιστώνεται έξαρση της τραπεζικής χρηματοδότησης
και, εν προκειμένω, της χορήγησης όλων ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων
πιστώσεων στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών,
ανά εδώ εναγόμενη, με αποτέλεσμα, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, να έχουν συνάψει όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες ακόμη
και πάνω από το νομισματικό μέγεθος Μ3, δημιουργώντας έτσι,
ενσυνείδητα, με πρόθεση, τη «φούσκα δανεισμού και καταθέσεων», η
οποία γνώριζαν και, σε κάθε περίπτωση, όφειλαν να γνωρίζουν, λόγω
της γνώσης και της εμπειρίας τους, ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου να
εκραγεί, προκαλώντας την οριστική απώλεια της κεφαλαιακής τους
επάρκειας και την κατάρρευση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της
ελληνικής εθνικής οικονομίας, τη χρηματοπιστωτική και συστημική αστάθεια
και την τραπεζική κρίση.
Έτσι, κατά το ανωτέρω διάγραμμα Ανάπτυξης της Νομισματικής

Βάσης, Περιόδου 2001 – 2013 (βλ. 1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ), οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών αύξαναν το απόλυτο
νομισματικό μεγέθος Μ2, επειδή, κατά το ίδιο, αντίστοιχο χρονικό
διάστημα, προσέλκυαν στην καταθετική τους βάση προθεσμιακές καταθέσεις.
Ταυτόχρονα όμως, σταμάτησε να αυξάνεται το νομισματικό μέγεθος
Μ1 και, ειδικότερα, το πραγματικό χρήμα που συγκροτείται στη φυσική
μορφή των κερμάτων και τραπεζογραμματίων ευρώ, το οποίο παρέμεινε
σταθερό κατά το ίδιο ανωτέρω διάστημα, παρέχοντας έτσι στις πέντε (05)
πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών τη γνώση ότι, ενώ αύξανε
το νομισματικό μέγεθος Μ2, η ρευστότητα της αγοράς και, έτσι, της
ελληνικής εθνικής οικονομίας είχε σταματήσει να αυξάνεται.
Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι, αυτό, είχε
ως αποτέλεσμα, ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ
ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, μέχρι και σήμερα, ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ,
για όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, να
μπορούν να αποδώσουν σε αυτές τα δανείσματα όλων ανεξαιρέτως
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, στα νομισματικά μεγέθη Μ1 και
Μ2, επειδή, το σύνολο των νομισματικών αυτών μεγεθών που υπήρχε
διαθέσιμο στα ενεργητικά τους και, έτσι, στην ελληνική εθνική οικονομία στο
σύνολό της, όχι μόνο δεν ήταν επαρκές για την απόδοση σε αυτές των
δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αλλά, ότι, ανερχόμενα
κατά μέσο ετήσιο όρο αυτά, από τότε, μέχρι και σήμερα, σε ποσοστά από 5%
έως 9% της συνολικής νομισματικής βάσης Μ3, που αυτές δημιούργησαν και
διέθεταν, δια της κατά τα ανωτέρω ανεύθυνης πιστωτικής τους επέκτασης,
τους.

Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ΓΝΩΡΙΖΑΝ σε κάθε χρονική
στιγμή, ότι :

τους.
Η πορεία αυτή των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,

συνεχίστηκε μέχρι το 1ο τρίμηνο του έτους 2009 και, ειδικότερα, μέχρι
την 16/02/2009.
Έτσι, η μεγέθυνση της «φούσκας δανεισμού και καταθέσεων»
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, με την απομάκρυνση της
χρηματοδότησης από το νομισματικό μέγεθος Μ3, συνεχίστηκε με
μόνη στήριξη του απόλυτου νομισματικού μεγέθους Μ2, με αποτέλεσμα,
για όλη την χρονική περίοδο μέχρι το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2009, τα
μόνα στοιχεία που αυτές αύξαναν σταθερά να είναι το απόλυτο
νομισματικό μέγεθος Μ2 και η τραπεζική χρηματοδότηση και, εν
προκειμένω, η χορήγηση των επίδικων πιστώσεων στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών, ανά εδώ εναγόμενη. Λόγω δε της
αυξημένης ιδιωτικής χρηματοδότησης, ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΝ ΚΑΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ
ΜΟΝΟ ΤΡΟΠΟ η συνολική νομισματική βάση της ελληνικής εθνικής
οικονομίας, ήτοι το νομισματικό μεγεθος Μ3, όμως το σύνολο της
νομισματικής αυτής βάσης των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
απορροφώνταν από το νομισματικό μέγεθος Μ2 ενώ, το νομισματικό
μέγεθος Μ1 και, ειδικότερα, το νομισματοποιημένο, νόμιμο χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας, δηλαδή το πραγματικό χρήμα που
κυκλοφορεί στη φυσική μορφή των κερμάτων και των
τραπεζογραμματίων ευρώ, παρέμεινε αμετάβλητο καθόλο το ανωτέρω
χρονικό διάστημα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ότι, αφού η εθνική οικονομία
της Ελλάδος αύξανε τη νομισματική της βάση με μοναδική αύξηση του
νομισματικού μεγέθους Μ2 των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, η μέση
ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος να σημειώνει σημαντικότατη πτώση και
αυτό διότι το νομισματικό μέγεθος Μ1 αυτών παρέμενε σταθερό.
Η κατά τα ανωτέρω ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής

πρωτοβουλίας των πέντε (05) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’
αυτών και, ειδικότερα, η πιστωτική πολιτική της υπέρμετρης και ανεύθυνης
αύξησης του ιδιωτικού δανεισμού κατά το διάστημα 2001-2009 και, εν
προκειμένω, της σύναψης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και με έκαστο εξ΄αυτών,
ανά εδώ εναγόμενη, είχε ως αποτέλεσμα η ελληνική εθνική οικονομία, ενώ
αύξανε διαρκώς τη νομισματική της βάση, να διατηρεί σταθερή τη
ρευστότητά της και, έτσι, η σταθερότητα του νομισματικού μεγέθους Μ1
προκάλεσε τη μείωση της ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, που είχε ως αποτέλεσμα, αρχικά, την ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ και,
στη συνέχεια, από το έτος 2008, την ΥΦΕΣΗ της ελληνικής εθνικής
οικονομίας, την οριστική απώλεια της κεφαλαιακής επάρκειας των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, τη χρηματοπιστωτική αστάθεια,
τη χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση που εκδηλώθηκε για πρώτη
φορά κατά τα έτη 2008-2009 και, στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα, κατά
τον Καθηγητή Σ. Ρομπόλη, Επιστημονικό Διευθυντή του Ιστιντούτου Εργασίας
ΙΝ.Ε. της Γ.Σ.Ε.Ε., τη σωρρευτική ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ Α.Ε.Π. κατά 25% για τα έξι
συνεχόμενα έτη της ύφεσης, ήτοι κατά το διάστημα από 01/01/2008
μέχρι και την 31/12/2013, η οποία, σύμφωνα με τα επίσημα, δημοσιευμένα
στατιστικά στοιχεία περιόδου της ΕΛΣΤΑΤ, που έχουν χαρακτήρα πασίδηλου
γεγονότος το οποίο το Δικαστήριο έχει υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’
όψη του αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 § 1), είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την

ακύρωση της πραγματικής σύγκλισης της ελληνικής εθνικής
οικονομίας προς τον αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρωπαίκής Ένωσης,
κατά το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα 1995-2007 (Βλ. Σ.
Ρομπόλης, Επιστ. Δ/ντής ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Η Ελληνική Οικονομία και η Απασχόληση,
Ετήσια Έκθεση ΙΝΕ/ΓΣΕΕ 2013, 1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ), αφού η σωρευτική μείωση του
ΑΕΠ για τα έξι έτη ύφεσης (2008-2013), συγκρινόμενη με την αντίστοιχη
μεταβολή στις 36 πιο προηγμένες χώρες του κόσμου, ανέρχεται στο 25%, ενώ
το ΑΕΠ υποχώρησε κατά 6,4% το 2012 μετά την μείωση κατά περίπου 14,6%
στην τετραετία ύφεσης 2008-2011 και το ΑΕΠ ανά κάτοικο, σε σταθερές
τιμές, παρουσιάζει στο τέλος του 2013 σοβαρή κάμψη κατά 23,6% έναντι του
2008.
Συμπερασματικά, από όλα τα ανωτέρω, προκύπτει με ασφάλεια ότι

οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες ανέπτυξαν ενσυνείδητα, με
πρόθεση, την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία κατά το
διάστημα από το έτος 2001 μέχρι και το έτος 2009, αντίθετα με τις
διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του Συντάγματος, ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ
ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, προσβάλλοντας έτσι ευθέως την
ουσιαστική νομιμότητα του ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, σε βαθμό που να
ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ
ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, όπως αυτό
ορίζεται στο άρθρο 25 του Συντάγματος. Αυτό δε ομολογείται και από
τους Ηλία Λεκκό, Διευθυντή Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και Αγορών,
Τράπεζα ΠΕΙΡΑΙΩΣ και Μέλους του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ελληνικής
Ένωσης Τραπεζών και Ειρήνη Στάγγελ και Κωνσταντίνο Κεφαλά, της
Μονάδας Οικονομικής Ανάλυσης και Αγορών της Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ, αφού
διαπιστώνουν ότι «…. έχουμε εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο….», όπου η
μείωση του τραπεζικού δανεισμού οδηγεί σε μια ανάλογη μείωση των
καταθέσεων των τραπεζών και ως εκ τούτου στον περιορισμό της
ρευστότητας του μη τραπεζικού τομέα, αφού οι τράπεζες μειώνουν
περαιτέρω τον δανεισμό και οι καταθέσεις μειώνονται ακόμη περισσότερο και
ούτω καθεξής και, ετσι, « ……. οι καταθέσεις μειώνονται επειδή, με τη
μείωση του τραπεζικού δανεισμού, προκαλείται η αντιστροφή του
«μηχανισμού δημιουργίας ρευστότητας» σε «μηχανισμό καταστροφής
ρευστότητας……..» (βλ. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα το 2011 και το
2012, Ιανουάριος 2013, Ελληνική Ένωση Τραπεζών, 1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ
ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ).

Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο το επιχείρημα υπέρ της
απομόχλευσης είναι σαθρό αφού, από το έτος 2009 μέχρι και σήμερα, ενώ η
χορήγηση των πάσης φύσης πιστώσεων μειώθηκε σταδιακά ως
ποσοστό του ΑΕΠ, αυτό συνοδεύτηκε από την ανάλογη και
αναμενόμενη μείωση των τραπεζικών καταθέσεων αφού, κατά τα
ανωτέρω, οι καταθέσεις δημιουργούνται από τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, στη συντριπτική πλειοψηφία
τους, από τα ίδια τα δανείσματα των χορηγούμενων πιστώσεων, όπως
εν προκειμένω οι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις με τις οποίες χορηγήθηκαν
τα δανείσματα των πιστώσεων αυτών στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και σε έκαστο εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη, με αποτέλεσμα, η αναλογία
δανείων προς καταθέσεις των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών να παραμείνει σταθερά πάνω από το 100% και η
έλλειψη νέου ιδιωτικού δανεισμού να συνεχίζει να ωθεί την ελληνική
οικονομία σε περαιτέρω ύφεση, δημιουργώντας έτσι τον λεγόμενο «φαύλο
κύκλο της ύφεσης», με αποτέλεσμα, η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία
των πέντε (05) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, κατά
το διάστημα από το έτος 2009 μέχρι και σήμερα, να συνεχίζει να
αναπτύσσεται αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του
Συντάγματος, ήτοι ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΟΣ, προσβάλλοντας έτσι ευθέως την ουσαστική νομιμότητα του
ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, σε βαθμό που να ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ
ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΩΣ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ
ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, όπως αυτό ορίζεται στο άρθρο
25 του Συντάγματος.
Έτσι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το κατά κεφαλήν

ΑΕΠ του 2013 διαμορφώθηκε στα 12.354 ευρώ, επιστρέφοντας στα επίπεδα
του 2001 και καταγράφοντας απώλεια 5.020 ευρώ, έναντι του αντίστοιχου
μεγέθους του 2008 που ήταν 17.374 ευρώ, αφού το ΑΕΠ του έτους 2013
διαμορφώθηκε σε 182,1 δις ευρώ, από τα 193,3 δις ευρώ που ήταν το
2012, ενώ το 2008 είχε διαμορφωθεί στα 233,3 δις ευρώ, με αποτέλεσμα,
στα 6 χρόνια της ύφεσης (2008-2013) να χαθούν συνολικά από το ΑΕΠ
και την ελληνική εθνική οικονομία 51,2 δις ευρώ.
Σύμφωνα όμως με τα επίσημα στοιχεία της EUROSTAT και της

Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που έχουν χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος το οποίο
το Δικαστήριο έχει υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του
αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 § 1), τα δημόσια έσοδα, ως ποσοστό επί του

ΑΕΠ, διαμορφώθηκαν ιστορικά από το έτος 1970 μέχρι και σήμερα, σύμφωνα
με τον πίνακα που ακολουθεί :
Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ανωτέρω πίνακα, ο μέσος όρος

των δημοσίων εσόδων επί του ΑΕΠ για το διάστημα από το έτος 2002
μέχρι και το έτος 2013, ήτοι επί 12 συνεχή έτη, ανήλθε συνολικά στο
40,58% αυτού και εφαρμοζόμενος κατ’ αναλογία ο συντελεστής αυτός επί
του συνόλου του ΑΕΠ που απωλέσθηκε κατά τα ανωτέρω επό την εθνική
οικονομία της Ελλάδος κατά το διάστημα από την 01/01/2008 μέχρι και την
31/12/2013, ήτοι επί του ανωτέρω ποσού των 51,2 δις ευρώ, ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ 20,7 ΔΙΣ ΕΥΡΩ, ΠΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ
ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, από την αιτία της ως
άνω ανάπτυξης της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε (05)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, κατά το διάστημα από
01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012.
Εν κατακλείδι, η κατά τα ανωτέρω προκληθείσα χρηματοπιστωτική
αστάθεια και η βλάβη που προκλήθηκε εκ της αιτίας αυτής στην εθνική
οικονομία της Ελλάδος, είχαν ως άμεσο αποτέλεσμα :
1. την αδυναμία εγγύησης και απόδοσης των καταθέσεων από τις
πέντε (05) πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών στους
εδώ ενάγοντες και σε έκαστο εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη,
2. την οριστική απώλεια της κεφαλαιακής επάρκειας των πέντε (5)
πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών,
3. την υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης και
ικανότητας και την απώλεια της πρόσβασης των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’αυτών στις αγορές,
προκειμένου αυτές να μπορούν να δανείζονται από τη διατραπεζική
αγορά ή/και από την Ε.Κ.Τ., κατά την κανονική διαδικασία και

4. τη συνολική απώλεια δημοσίων εσόδων 20,7 δις ευρώ από τους
ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς των ετών 2008, 2009,
2010, 2011, 2012 και 2013,
όπως άλλωστε ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ :
1. Με την από 16/02/2009 ίδρυση του Ταμείου Εγγύησης
Καταθέσεων και Εγγυήσεων (ΤΕΚΕ), ήτοι του νομικού προσώπου
που ιδρύθηκε με το νόμο 3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α’ 16/2/2009), ως
φορέας διαχείρισης του συστήματος εγγύησης των τραπεζικών
καταθέσεων και επενδυτικών υπηρεσιών και την υποχρεωτική
συμμετοχή σε αυτό των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, που
ΣΥΝΙΣΤΑ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι, την 16/02/2009, επήλθε στην Ελλάδα,
με τον πανηγυρικότερο τρόπο, ο συστημικός κίνδυνος της
χρηματοπιστωτικής αστάθειας, ήτοι η κατάσταση κατά την οποία
στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και δη στις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, επήλθε ο κίνδυνος
απροσδόκητων χρηματοπιστωτικών ανισορροπιών που έθεσαν σε
άμεσο, συστημικό κίνδυνο την κατανομή των δανειακών τους
κεφαλαίων, ήτοι, πρωτίστως, των καταθέσεων, καθώς και τις
ροές του χρήματος προς κοινωνικά επωφελείς δραστηριότητες, λόγω
της παραβίασης του θεσμικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού
Κινδύνου (ESRB) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), κατά το οποίο
διαμορφώνεται και διασφαλίζεται η σταθερότητα του εθνικού
χρηματοπιστωτικού συστήματος και, έτσι, η κατά τα ανωτέρω
απώλεια των καταθέσεων του ελληνικού τραπεζικού συστήματος
κατά 96 δις ευρώ και η σταδιακή από το έτος 2009 απομείωση των
καταλειπομένων καταθέσεων στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
και σε εκάστη εξ’ αυτών, είχε ως άμεσο αποτέλεσμα τη
διαπιστωθείσα αδυναμία αυτών να εγγυηθούν και να
αποδώσουν τα δανειακά κεφάλαια των καταλειπομένων
πιστωτικών υπολοίπων των καταθέσεων και των επενδύσεων
στους δικαιούχους, άλλως το Τ.Ε.Κ. δεν θα είχε ποτέ καταργηθεί, το
Τ.Ε.Κ.Ε. δεν θα είχε ποτέ ιδρυθεί, ούτε θα συμμετείχαν υποχρεωτικά
σε αυτό οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ούτε κατά την
παράγραφο 12, του άρθρου 16Β, ν. 3864/2010, όπως τροποποιήθηκε
από τον ν. 4051/29.2.2012, το Τ.Χ.Σ., για 22 μήνες, από την
29/02/2012, θα έπρεπε να καλύπτει τα ποσά που θα κάλυπτε το
ΤΕΚΕ στα πλαίσια της εξυγίανσης πιστωτικών ιδρυμάτων, όπως

προέβλεπε η παράγραφος 13 του άρθρου 63Δ και η παράγραφος 7
του άρθρου 63E του ν. 3601/2007, ούτε το Τ.Ε.Κ.Ε. θα εποπτεύονταν
από τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, ούτε ο νόμος
3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α’ /16-2-2009) θα όριζε ότι στο Τ.Ε.Κ.Ε.
συμμετέχουν υποχρεωτικά σε αυτό όλα τα πιστωτικά ιδρύματα που
έχουν λάβει άδεια λειτουργίας στην Ελλάδα, ούτε θα ορίζονταν τα
κατά σκέλος καταθέσεων και επενδύσεων ανώτατα όρια
αποζημιώσεων των δικαιούχων προσώπων, καθώς και οι εξαιρέσεις
από τις αντίστοιχες κατά σκέλος υποχρεώσεις καταβολής
αποζημιώσεων αλλά, αντιθέτως, εφόσον δεν είχε ανατραπεί η
χρηματοπιστωτική σταθερότητα, οι καταθέσεις και οι επενδύσεις θα
ήταν εγγυημένες και θα αποζημιώνονταν στο ακέραιο και χωρίς
καμμία εξαίρεση, ούτε ακόμη θα ομολογούνταν ρητά ότι κύριος
σκοπός του Τ.Ε.Κ.Ε., κατά το Καταστατικό του, είναι η
καταβολή αποζημιώσεων στους καταθέτες και τους επενδυτές
των πιστωτικών ιδρυμάτων και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, που βρίσκονται σε
αδυναμία να εκπληρώσουν τις προς αυτούς υποχρεώσεις τους
(βλ. 3.Α, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ
(Τ.Ε.Κ.Ε.)),
2. Με την από 21/07/2010 ίδρυση του Ταμείου

Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), ήτοι του νομικού
προσώπου που ιδρύθηκε με το ν. 3864/2010 (ΦΕΚ 119/21.07.2010),
ως φορέας διατήρησης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ήτοι
της σταθερότητας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και δη των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, μέσω της ενίσχυσης της
κεφαλαιακής τους επάρκειας, που ΣΥΝΙΣΤΑ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ
ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι την
21/07/2010, παρά την κατά τα ανωτέρω ίδρυση του Τ.Ε.Κ.Ε., ο
συστημικός κίνδυνος της χρηματοπιστωτικής αστάθειας
επήλθε με τον πανηγυρικότερο τρόπο ακόμη και σε επίπεδο
οικονομικών καταστάσεων και ισολογισμών των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, ήτοι εκδηλώθηκε η κατάσταση κατά την
οποία στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και δη στις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, επήλθε, κατά τα
ανωτέρω, ο κίνδυνος απροσδόκητων χρηματοπιστωτικών
ανισορροπιών εκ των οποίων αυτές δεν πληρούσαν τις
υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας, αντίθετα με το εποπτικό
πλαίσιο και τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας του άρθρου
28, ν. 3601/2007, της ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και του άρθρου 27, ν.

3601/2007, καθώς και αντίθετα με τις ΠΔΤΕ 2595/20.8.2007, ΠΔΤΕ
2630/2010,2588/2007, 2589/2007, 2590/2007, 2646/2011,
2655/19.03.2012, 2645/2011, 2594/2007,2595/2007, 2635/2010
και ΠΔΤΕ 2620/28.08.2009, με τις οποίες ολοκληρώθηκε, κατ’
εξουσιοδότηση του Ν. 3601/2007, η ενσωμάτωση στο ελληνικό
δίκαιο των εξειδικευμένων διατάξεων των Οδηγιών 2006/48/ΕΚ και
πιστωτικών ιδρυμάτων που λειτουργούν νόμιμα στην Ελλάδα και,
έτσι, των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, γνωστό κατά τα
ανωτέρω και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II (26/06/2004), ήτοι τη δυνατότητα τους
να συγκροτούν επαρκή Συντελεστή Φερεγγυότητας, ήτοι επαρκή
λόγο ιδίων κεφαλαίων προς τα στοιχεία του ενεργητικού τους και τα
εκτός ισολογισμού, επαρκώς σταθμισμένα με τους κινδύνους τους,
σύμφωνα με τον κατά «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ» ορθό και επιστημονικά
αποδεκτό τρόπο, προκειμένου να καλύπτονται έναντι της έκθεσής
τους στον πιστωτικό κίνδυνο, στον κίνδυνο αγοράς και το
λειτουργικό κίνδυνο από τα ίδια ανωτέρω στοιχεία του ενεργητικού
τους και τα εκτός ισολογισμού, με τα οποία οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών υποχρεούνται να εκπληρώνουν τις
κεφαλαιακές απαιτήσεις τους και να διαθέτουν Ελάχιστο Ενιαίο
Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας τουλάχιστον 8%, λόγω της
παραβίασης του θεσμικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας (ΕΚΤ), του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού Κινδύνου
(ESRB) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), κατά το οποίο
διαμορφώνεται και διασφαλίζεται η σταθερότητα του εθνικού
χρηματοπιστωτικού συστήματος και, έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ ότι αδυνατούσαν
να συγκροτήσουν Ελάχιστο Ενιαίο Δείκτη Κεφαλαιακής
Επάρκειας τουλάχιστον 8% αφού, κατά το άρθρο 6, παρ.1 του
ανωτέρω ν. 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010, κατόπιν υπόδειξης της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), υπέβαλαν οι ίδιες αίτημα για την
κεφαλαιακή τους ενίσχυση στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ), συνοδευόμενο από (α) επιχειρησιακό
σχέδιο και (β) λεπτομερές χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των
μέτρων που περιγράφονται στο επιχειρησιακό σχέδιο (άρθρο 6,
παρ. 2 ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/ 21.07.2010) και, στη συνέχεια, στο
πλαίσιο της ενίσχυσης της κεφαλαιακής τους επάρκειας, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, η κάθε μία κατά την
αναλογία της, ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ κατά το συνολικό ποσό των
40,542 δις ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας

(ΤΧΣ), δυνάμει του ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί
ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,
που κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, προς
βλάβη του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, ήτοι ΠΡΟΣ
ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ και, εν τέλει,
προς βλάβη της περιουσίας και των κεκτημένων οικονομικών
συμφερόντων των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι, άλλως
το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ.) δεν θα είχε ποτέ
ιδρυθεί, ούτε θα είχαν ανακεφαλαιοποιηθεί από αυτό οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, ούτε η ενίσχυση αυτή της κεφαλαιακής τους
επάρκειας θα πραγματοποιούνταν προς βλάβη του δημόσιου χρέους
και του ελλείμματος, ήτοι προς βλαβη της περιουσίας των εδώ
έναγόντων ως φορολογούμενοι και, εν τέλει, προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος, ούτε το κεφάλαιο του Τ.Χ.Σ. θα
κατατίθονταν, με αποφάσεις του Υπουργού Οικονομικών, σε ειδικό,
έντοκο λογαριασμό που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος,
αποκλειστικά για το σκοπό αυτό, ούτε ακόμη θα ομολογούνταν
ρητά ότι ο αποκλειστικός σκοπός του Τ.Χ.Σ. είναι η διατήρηση
της σταθερότητας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος,
μέσω της ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των
πιστωτικών ιδρυμάτων και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους (βλ. 3.Β, ΤΟ
ΤΑΜΕΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ (Τ.Χ.Σ.)) και
3. Με την κρατική ενίσχυση που παρασχέθηκε στις πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες, με τους δημόσιους χρηματοδοτικούς
πόρους των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου, των νόμων
3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-
2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011 και 4056/2012/ΦΕΚ
52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, προκειμένου
αυτές να να προσφύγουν στους χρηματοδοτικούς πόρους :
• του Μηχανισμού Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας της έκτης

(6ης) εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), ήτοι του λεγόμενου
«Emergency Liquidity Assistance (ELA)», κατά την από
01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου
Συμφωνίας για υψηλού επιπέδου αρχές της συνεργασίας μεταξύ
των αρχών τραπεζικής εποπτείας και των Κεντρικών Τραπεζών
της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων,
του λεγόμενου «M.O.U. - Memorandum of Understanding on
high-level principles of co-operation between the banking
supervisors and central banks of the European Union in crisis
management situations», που παρέχει ρευστότητα στις
τράπεζες που λειτουργούν στην Ευρωζώνη όταν αυτές
αδυνατούν να δανειστούν από τη διατραπεζική αγορά ή από την
ίδια την Ε.Κ.Τ. μέσω της κανονικής διαδικασίας, από τον οποίο, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες άντλησαν συνολικά ποσά
ρευστότητας 90 δις ευρώ και, ειδικότερα, συνολικά ποσά 30
δις ευρώ ανά εκταμίευση και ΦΕΚ, τα οποία καλύφθηκαν
στο σύνολό τους με εγγυήσεις ομολόγων του Ελληνικού
Δημοσίου και
• του Μηχανισμού Παροχής Ρευστότητας της Ευρωπαϊκής

Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), που παρέχει ρευστότητα στις
τράπεζες που λειτουργούν στην Ευρωζώνη στη βάση της
προσφοράς ενεχύρων, από τον οποίο, οι τέσσρεις (4) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, άντλησαν, η καθεμία κατά την
αναλογία της, συνολικά ποσά ρευστότητας 85 δις ευρώ,
προσφέροντας ως ενέχυρα εγγυήσεις του Ελληνικού
Δημοσίου, (βλ. αναλυτικά Κεφάλαιο 3.Δ, Η ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ),
που ΣΥΝΙΣΤΑ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ

ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ, ότι, κατά τις ως άνω ημερομηνίες και παρά την
κατά τα ανωτέρω ίδρυση του Τ.Ε.Κ.Ε. και του Τ.Χ.Σ., ο συστημικός
κίνδυνος της χρηματοπιστωτικής αστάθειας συνέχιζε, με τον
πανηγυρικότερο τρόπο, όχι μόνο να υφίσταται αλλά και να
επιτείνεται, ακόμη και σε επίπεδο άντλησης ρευστότητας για τις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες. Ήτοι εκδηλώθηκε η κατάσταση
κατά την οποία στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και δη στις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, επήλθε, κατά
τα ανωτέρω, ο κίνδυνος απροσδόκητων χρηματοπιστωτικών
ανισορροπιών εκ των οποίων αυτές απώλεσαν οριστικά και κατά
απόλυτο τρόπο τη δυνατότητα του δανεισμού τους από τη
διατραπεζική αγορά ή/και από την Ε.Κ.Τ. κατά την κανονική
διαδικασία. Έτσι, αυτές αδυνατούσαν να δανειστούν το συνολικό ποσό
των 175,00 δις ευρώ, η κάθε μία κατά την αναλογία της, από τη
διατραπεζική αγορά με επιτόκιο euribor ή/και να δανειστούν απ’ ευθείας
από την Ε.Κ.Τ. με το βασικό επιτόκιο αφού, για το σκοπό αυτό, είχαν
την υποχρέωση να προσφέρουν αντίστοιχα ενέχυρα και
εξασφαλίσεις εκ του δανειακού χαρτοφυλακίου τους, συνιστάμενα

σε δάνεια άριστης ποιότητας, ήτοι δάνεια υψηλής πιστοληπτικής
αξιολόγησης, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ και, έτσι, με την προσφυγή
τους στους ανωτέρω μηχανισμούς παροχής ρευστότητας,
λαμβάνοντας για το σκοπό αυτό την κρατική ενίσχυση των
εγγυήσεων και των ενεχύρων του Ελληνικού Δημοσίου, οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ ότι τα
δάνεια του χαρτοφυλακίου τους και, εν προκειμένω, όλες ανεξαιρέτως οι
επίδικες πιστώσεις των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’
αυτών ανά εδώ εναγόμενη, είναι πιστώσεις και δάνεια μειωμένης
πιστοληπτικής αξιολόγησης, ήτοι επισφαλείς πιστωτικές
συμβάσεις, τις οποίες οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη
εξ’ αυτών, κατά τα ανωτέρω και προς αποφυγή άσκοπων επαναλήψεων,
κατήρτισαν, συνομολόγησαν και χορήγησαν ΟΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ,
αφού ανέπτυξαν την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία, καθόλο το
ανωτέρω διάστημα, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, με
αποτέλεσμα να επέλθει με τον πανηγυρικότερο τρόπο ο συστημικός
κίνδυνος της χρηματοπιστωτικής αστάθειας. Αυτό δε είχε ως
αποτέλεσμα, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών
(α) να αδυνατούν να εγγυηθούν και να αποδώσουν τις καταθέσεις
στους δικαιούχους αυτών και (β) να απωλέσουν οριστικά την
κεφαλαιακή τους επάρκεια, ενώ γνώριζαν και, σε κάθε περίπτωση,
όφειλαν να γνωρίζουν, λόγω του θεσμικού τους ρόλου και του δημοσίου
συμφέροντος που υπηρετούν κατά τη λειτουργία τους, της γνώσης, της
εξειδίκευσης, της εµπειρίας και του µεγέθους τους, της υποχρέωσης να
διαθέτουν την απαραίτητη υποδομή και τεχνογνωσία προκειμένου να
διαµορφώνουν τα χρηµατοοικονοµικά προϊόντα και, κατά κύριο λόγο, τα
πάσης φύσης δάνεια, στη βάση του περιορισµού του πιστωτικού
κινδύνου και της αύξησης της απόδοσης των επενδύσεων, καθώς και από
την ανάλυση των επί μέρους μεγεθών του χρήματος, των καταθέσεων,
των χορηγήσεων δανείων και των δεικτών ρευστότητας, ιδιαίτερα δε
των σχέσεων των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 και της
σχέσης του συνόλου των δανείων και των πασης φύσης
πιστώσεων που χορήγησαν προς το νομισματικό μέγεθος Μ3 και
προς τις καταθέσεις, ότι η κατά τα ανωτέρω ανάπτυξη της ιδιωτικής
οικονομικής τους πρωτοβουλίας θα προκαλούσε με βεβαιότητα τη
χρηματοπιστωτική αστάθεια της ελληνικής εθνικής οικονομίας,
όπως εν προκειμένω συνέβη από το έτος 2008 μέχρι και σήμερα, αφού οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, έχουν συνάψει
όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις με τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες ακόμη και πάνω από το νομισματικό μέγεθος
Μ3, δημιουργώντας έτσι την κατά τα ανωτέρω «φούσκα

δανεισμού και καταθέσεων». Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, γνώριζαν και, σε κάθε περίπτωση, όφειλαν να γνωρίζουν,
λόγω της γνώσης και της εμπειρίας τους, ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου η
φούσκα αυτή να εκραγεί και να οδηγήσει στην οριστική απώλεια της
κεφαλαιακής τους επάρκειας, ενώ ακόμη και η μεγέθυνση της
«φούσκας δανεισμού και καταθέσεων», με την απομάκρυνση της
χρηματοδότησης από το νομισματικό μέγεθος Μ3, συνεχίστηκε να
διογκώνεται με πρόθεση, καθόλο το ανωτέρω διάστημα, από τις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, με
μόνη στήριξη του απόλυτου νομισματικού μεγέθους Μ2, αφού,
κατά τα ανωτέρω, το νομισματικό μέγεθος Μ1 και, ειδικότερα, το
πραγματικό χρήμα που συγκροτείται στη φυσική μορφή κερμάτων και
τραπεζογραμματίων ευρώ, παρέμεινε σταθερό κατά το ίδιο ανωτέρω
διάστημα, παρέχοντας έτσι στις πέντε (05) πρώτες εδώ εναγόμενες και
σε εκάστη εξ’ αυτών τη γνώση ότι, ενώ αύξανε το νομισματικό
μέγεθος Μ2, η ρευστότητα της αγοράς είχε σταματήσει να
αυξάνεται, με αποτέλεσμα τα μόνα στοιχεία που αυξάνονταν σταθερά
να είναι το απόλυτο νομισματικό μέγεθος Μ2 και η τραπεζική
χρηματοδότηση, ήτοι η χορήγηση όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστώσεων στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’
αυτών, ανά εδώ εναγόμενη. Άλλως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ΄αυτών, δεν θα είχαν ποτέ προσφύγει στους
Μηχανισμούς Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας E.L.A. της ΤτΕ και της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), δεν θα είχαν για το σκοπό
αυτό λάβει την κρατική ενίσχυση των εγγυήσεων και των ενεχύρων του
Ελληνικού Δημοσίου και θα είχαν αντιθέτως καλύψει τις δανειακές
τους ανάγκες, συνολικού ποσού 175,00 δις ευρώ, η κάθε μία κατά
την αναλογία της, από τη διατραπεζική αγορά ή/και από την Ε.Κ.Τ.
κατά την κανονική διαδικασία, με επιτόκιο euribor ή/και με το βασικό
επιτόκιο της Ε.Κ.Τ., ανταποκρινόμενες στην υποχρέωση τους να
παρέχουν εξασφαλίσεις και ενέχυρα εκ του δανειακού χαρτοφυλακίου
τους, συνιστάμενα σε δάνεια άριστης ποιότητας, ήτοι δάνεια υψηλής
πιστοληπτικής αξιολόγησης, τα οποία, κατά τα ανωτέρω ΔΕΝ
ΔΙΕΘΕΤΑΝ, αφού γνώριζαν εκ των προτέρων ότι τα δάνεια και οι
πάσης φύσης πιστώσεις του χαρτοφυλακίου τους και, εν
προκειμένω, όλες ανεξαιρέτως οι επίδικες πιστώσεις των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά εδώ
εναγόμενη, ήταν μειωμένης πιστοληπτικής αξιολόγησης, ήτοι
επισφαλή δάνεια και πιστώσεις (Βλ. Κεφάλαιο 3.Δ, Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ
ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ).

Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
ανέπτυξαν την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία, καθόλο το διάστημα
από την 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, κατά το οποίο κατήρτισαν
σύνηψαν και συνομολόγησαν τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και
χορήγησαν τα δανείσματα αυτών στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και
σε έκαστο εξ’ αυτών, αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2
του Συντάγματος, ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΟΣ, προσβάλλοντας, έτσι, ευθέως, την ουσιαστική νομιμότητα
του ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, σε βαθμό που να ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ
ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, όπως αυτό ορίζεται στο άρθρο
25 του Συντάγματος, αφού :
• Η κατά 51,2 δις ευρώ διαπιστωθείσα μείωση του ελληνικού ΑΕΠ

κατά το ίδιο ανωτέρω χρονικό διάστημα, η οποία, σύμφωνα με τα
επίσημα, δημοσιευμένα στατιστικά στοιχεία περιόδου της ΕΛΣΤΑΤ, που
έχουν χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος το οποίο το Δικαστήριο έχει
υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ
336 § 1) και κατά τον Καθηγητή Σ. Ρομπόλη, Επιστημονικό Διευθυντή
του Ιστιντούτου Εργασίας ΙΝ.Ε. της Γ.Σ.Ε.Ε., επέφερε την ακύρωση της
πραγματικής σύγκλισης της ελληνικής εθνικής οικονομίας προς τον
αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρωπαίκής Ένωσης, κατά το αμέσως
προηγούμενο χρονικό διάστημα 1995-2007 (Βλ. Σ. Ρομπόλης, Επιστ.
Δ/ντής ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Η Ελληνική Οικονομία και η Απασχόληση, Ετήσια
Έκθεση ΙΝΕ/ΓΣΕΕ 2013, 1.Β.4. Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ), είχε ως άμεσο
αποτέλεσμα την ΑΠΩΛΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ 20,7 ΔΙΣ ΕΥΡΩ, ΠΟΥ
ΣΥΝΙΣΤΑ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κατά
το ίδιο ανωτέρω διάστημα.
• Η συνολική βλάβη των 34,884 δις ευρώ που προκλήθηκε με την
ανακεφαλαιοποίηση των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας, (ΤΧΣ), ΣΥΝΙΣΤΑ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΗ ΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΜΕ
ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ, δυνάμει του του ν.
3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του Τ.Χ.Σ. και της
ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που κυρώθηκε με το νόμο
4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, (Βλ. Κεφάλαιο 3.Γ, Η
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).

Η Εγγύηση της Απόδοσης Καταθέσεων και Επενδύσεων, η Ενίσχυση της
Ρευστότητας και η Ενίσχυση της Κεφαλαιακής Επάρκειας των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων
3.Α ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (Τ.Ε.Κ.Ε.)
Το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων (ΤΕΚΕ) είναι ο

φορέας διαχείρισης του συστήματος εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων
και επενδυτικών υπηρεσιών και ο οποίος διέπεται από τον ν. 3746/2009
(ΦΕΚ 27 Α’ 16/2/2009) και είναι ο καθολικός διάδοχος του Ταμείου Εγγύησης
Καταθέσεων (ΤΕΚ) του ν. 2832/2000 (ΦΕΚ 141 Α’ 13-6-2000).
Σκοπός του ΤΕΚΕ είναι :

a) η καταβολή αποζημίωσης στους καταθέτες των πιστωτικών
ιδρυμάτων που ευρίσκονται σε αδυναμία να εκπληρώσουν τις
προς αυτούς υποχρεώσεις τους και
b) η καταβολή αποζημίωσης στους επενδυτές-πελάτες των πιστωτικών
ιδρυμάτων που ευρίσκονται σε αδυναμία να εκπληρώσουν τις προς
αυτούς υποχρεώσεις τους, για απαιτήσεις που απορρέουν από
την παροχή «καλυπτόμενων επενδυτικών υπηρεσιών»,
με στόχο τη συμβολή στη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού
Ο νόμος δεν παρέχει στο ΤΕΚΕ την εξουσία παρέμβασης για την
εξυγίανση προβληματικών πιστωτικών ιδρυμάτων, δεδομένου ότι η
αρμοδιότητα αυτή ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα στην Τράπεζα της Ελλάδος
(ΤτΕ).
• ΤΕΚΕ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας : http://www.hdgf.gr/info/main.htm
Η αποζημίωση για το σύνολο των καλυπτόμενων καταθέσεων του

ίδιου καταθέτη ανέρχεται κατ' ανώτατο όριο σε εκατό χιλιάδες (100.000)
ευρώ, σύμφωνα με το άρθρο 9 παρ 2(α) του ν. 3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α΄
16/02/2009) και, δυνάμει της Οδηγίας 2009/14/ΕΚ του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, το όριο αυτό έχει καταστεί υποχρεωτικό
μετά τις 31 Δεκεμβρίου 2010 για όλες τις χώρες της Ερωπαϊκής ΄Ενωσης.

Το ΤΕΚΕ είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, έχει την
έδρα του στην Αθήνα και εποπτεύεται από τον Υπουργό Οικονομίας και
Οικονομικών.
Δεν αποτελεί νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου ή δημόσιο οργανισμό και δεν
υπάγεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, για την εξασφάλιση της μεγαλύτερης
δυνατής ευελιξίας στη λειτουργία του συστήματος εγγύησης καταθέσεων και
επενδυτικών υπηρεσιών.
Iδρυτικοί φορείς του ΤΕΚΕ είναι η Τράπεζα της Ελλάδος και η

Ελληνική Ένωση Τραπεζών, που συμμετέχουν στο ιδρυτικό κεφάλαιό του
με ποσοστό 6/10 και 4/10 αντίστοιχα.
Η εισαγωγή του θεσμού της εγγύησης καταθέσεων στην Ελλάδα έγινε

με το ν. 2324/1995 (ΦΕΚ 146 Α’ 17-7-1995).
Με το νομοθέτημα αυτό, που βασίστηκε στην κοινοτική Οδηγία 94/19/ΕΚ
"περί των συστημάτων εγγύησης των καταθέσεων" ιδρύθηκε το ΤΕΚ ως
φορέας διαχείρισης του συστήματος, το οποίο άρχισε να λειτουργεί το από το
1995. Το έτος 2000 εκδόθηκε ο ν. 2832/2000, με τον οποίο αφενός
πραγματοποιήθηκαν ορισμένες βελτιώσεις του νομοθετικού πλαισίου που
διέπει τη λειτουργία του φορέα και αφετέρου κωδικοποιήθηκαν οι διατάξεις
του αρχικού ν. 2324/1995. Ο πρόσφατος ν. 3606/2007 (ΦΕΚ 195 Α’
17/8/2007) περί αγορών χρηματοπιστωτικών μέσων ενσωμάτωσε την
Οδηγία 2004/39/ΕΚ.
Η ανάγκη ενιαίας ρύθμισης της κάλυψης των πελατών των πιστωτικών

ιδρυμάτων και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων σε περίπτωση
αφερεγγυότητας αυτών, τόσο ως προς το σκέλος των καταθέσεων όσο και ως
προς το σκέλος της παροχής επενδυτικών υπηρεσιών, επέκτεινε τον σκοπό
του «Ταμείου Εγγύησης Καταθέσεων» (ΤΕΚ), το οποίο μετονομάστηκε σε
«Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων» (ΤΕΚΕ).
Έτσι, δημιουργήθηκαν δύο ξεχωριστά σκέλη εντός του ΤΕΚΕ, ένα για την
κάλυψη των καταθετών, το λεγόμενο «Σκέλος Κάλυψης Καταθέσεων» και ένα
για την κάλυψη των επενδυτών, το λεγόμενο «Σκέλος Κάλυψης Επενδύσεων»,
καθένα από τα οποία διαθέτει αυτοτελές ενεργητικό, προοριζόμενο για την
ικανοποίηση των απαιτήσεων των καταθετών και των απαιτήσεων των
επενδυτών, αντίστοιχα.
Ο ν. 3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α’ /16-2-2009) ορίζει ότι στο ΤΕΚΕ, στο

Σκέλος Κάλυψης Καταθέσεων και στο Σκέλος Κάλυψης Επενδύσεων
συμμετέχουν υποχρεωτικά όλα τα πιστωτικά ιδρύματα που έχουν λάβει άδεια
λειτουργίας στην Ελλάδα, εκτός από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.

Επίσης, στο Σκέλος Κάλυψης Επενδύσεων συμμετέχουν υποχρεωτικά
όλα τα πιστωτικά ιδρύματα που έχουν λάβει άδεια λειτουργίας στην Ελλάδα
εκτός από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και τα πιστωτικά
Ιδρύματα που ήδη συμμετείχαν στο Συνεγγυητικό Κεφάλαιο Εξασφάλισης
Επενδυτικών Υπηρεσιών. Έτσι, στο Σκέλος Κάλυψης Καταθέσεων, του ΤΕΚΕ
συμμετέχουν 33 πιστωτικά ιδρύματα, από τα οποία 29 είναι ελληνικά
πιστωτικά ιδρύματα και 4 είναι υποκαταστήματα πιστωτικών ιδρυμάτων με
καταστατική έδρα σε χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πιστωτικά ιδρύματα δεν επιτρέπεται να αποδέχονται καταθέσεις

εάν δεν συμμετέχουν στο Σκέλος Κάλυψης Καταθέσεων του ΤΕΚΕ.
Υποχρεωτικά συμμετέχουν επίσης τα λειτουργούντα στην Ελλάδα

υποκαταστήματα πιστωτικών ιδρυμάτων η καταστατική έδρα των οποίων
βρίσκεται σε τρίτη, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, χώρα, εφόσον στη χώρα αυτή
δεν υπάρχει ισοδύναμο σύστημα εγγύησης καταθέσεων ή/και επενδυτικών
υπηρεσιών.
Υποχρεωτικά συμμετέχουν επίσης τα λειτουργούντα στην Ελλάδα

υποκαταστήματα πιστωτικών ιδρυμάτων η καταστατική έδρα των οποίων
βρίσκεται σε τρίτη, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, χώρα, εφόσον στη χώρα αυτή
δεν υπάρχει ισοδύναμο σύστημα εγγύησης καταθέσεων ή/και επενδυτικών
υπηρεσιών.
Στο Σκέλος Κάλυψης Επενδύσεων του ΤΕΚΕ, συμμετέχουν τα πιστωτικά

ιδρύματα, τα οποία έχουν λάβει άδεια λειτουργίας στην Ελλάδα, και παρέχουν
μία τουλάχιστον από τις καλυπτόμενες επενδυτικές υπηρεσίες που
αναφέρονται στο άρθρο 4 του ν. 3606/2007 (ΦΕΚ 195 Α' 17/8/2007)
παράγραφοι 1 (α) - (δ), (στ), (ζ) και της παρεπόμενης υπηρεσίας της
παραγράφου 2 (α) του ίδιου άρθρου) και οι οποίες παρουσιάζονται
αυτούσιες:
1. (α) Η λήψη και διαβίβαση εντολών, η οποία συνίσταται στη λήψη
και διαβίβαση εντολών για λογαριασμό πελατών, για κατάρτιση
συναλλαγών σε χρηματοπιστωτικά μέσα,
(β) Η εκτέλεση εντολών για λογαριασμό πελατών, η οποία
συνίσταται στην κατάρτιση συμβάσεων αγοράς ή πώλησης ενός ή
περισσότερων χρηματοπιστωτικών μέσων για λογαριασμό
πελατών,

(γ) Η διαπραγμάτευση για ίδιο λογαριασμό, η οποία συνίσταται στη
διαπραγμάτευση από ΕΠΕΥ με κεφάλαιά της ενός ή περισσότερων
χρηματοπιστωτικών μέσων προς κατάρτιση συναλλαγών επ’
αυτών,
(δ) Η διαχείριση χαρτοφυλακίων, η οποία συνίσταται στη

διαχείριση, κατά τη διακριτική ευχέρεια της ΕΠΕΥ, χαρτοφυλακίων
πελατών, στο πλαίσιο εντολής τους, που περιλαμβάνουν ένα ή
περισσότερα χρηματοπιστωτικά μέσα,
(στ) Η αναδοχή χρηματοπιστωτικών μέσων ή η τοποθέτηση
χρηματοπιστωτικών μέσων με δέσμευση ανάληψης,
(ζ) Η τοποθέτηση χρηματοπιστωτικών μέσων χωρίς δέσμευση
ανάληψης και
• Η φύλαξη και διοικητική διαχείριση χρηματοπιστωτικών μέσων για

λογαριασμό πελατών, περιλαμβανομένης της παροχής υπηρεσιών
θεματοφύλακα και παροχής συναφών υπηρεσιών όπως η διαχείριση
χρηματικών διαθεσίμων ή παρεχόμενων ασφαλειών.
Τα Πιστωτικά Ιδρύματα που συμμετέχουν στο Σκέλος Κάλυψης

Καταθέσεων του ΤΕΚΕ είναι τα εξής :
Α. ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΜΕ ΕΔΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

1. AEGEAN BALTIC BANK Α.Ε.
2. ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.
3. ATTICA BANK Α.Τ.Ε.
4. ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.
5. ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.
6. CREDICOM CONSUMER FINANCE ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.
7. ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.
8. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.
9. ΤΡΑΠΕΖΑ EUROBANK - ERGASIAS Α.Ε.
10. ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε.
11. ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΥΝ.Π.Ε.
12. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΡΑΜΑΣ ΣΥΝ.Π.Ε.
13. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Ν. ΕΒΡΟΥ ΣΥΝ.Π.Ε.
14. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΗΠΕΙΡΟΥ ΣΥΝ.Π.Ε.
15. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΣΥΝ.Π.Ε.
16. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΣΥΝ.Π.Ε.
17. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΣΥΝ.Π.Ε.
18. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΙΕΡΙΑΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΠΙΣΤΗ ΣΥΝ.Π.Ε.
19. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΕΡΡΩΝ ΣΥΝ.Π.Ε.
20. ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΑΝΙΩΝ ΣΥΝ.Π.Ε B.
Β. ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΜΕ ΕΔΡΑ ΣΕ ΧΩΡΑ

ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
21. BANK OF AMERICA N.A.

22. BANK SADERAT IRAN
23. KEDR CLOSE JOINT STOCK COMPANY COMMERCIAL BANK
24. T.C. ZIRAAT BANKASI A.S
• ΤΕΚΕ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας :

http://www.hdgf.gr/info/banksdep.htm
Κατά τα ανωτέρω, προκύπτει με ασφάλεια ότι οι πέντε (5) πρώτες

εδώ εναγόμενες συμμετέχουν υποχρεωτικά στο ΤΕΚΕ.
Συνέπεια της υποχρεωτικής συμμετοχής των πιστωτικών ιδρυμάτων στο

σύστημα του ΤΕΚΕ, σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι η υποχρέωση καταβολής
ετήσιων τακτικών εισφορών. Εφόσον ένα πιστωτικό ίδρυμα δεν
ανταποκρίνεται στην υποχρέωση αυτή, η Τράπεζα της Ελλάδος επιβάλλει τις
κυρώσεις που προβλέπονται στο ν. 3601/2007 (ΦΕΚ 178 Α’ 1/8/2007). Αν το
πιστωτικό ίδρυμα εξακολουθεί να μην τηρεί τις υποχρεώσεις του, το ΤΕΚΕ
δικαιούται, σε συνεργασία με την Τράπεζα της Ελλάδος, να το αποκλείσει
από την κάλυψη.
Το ΤΕΚΕ χρηματοδοτείται από πόρους που περιλαμβάνουν το ιδρυτικό

κεφάλαιο, τις αρχικές και τις ετήσιες τακτικές εισφορές των πιστωτικών
ιδρυμάτων που συμμετέχουν στο Ταμείο καθώς και από έκτακτους πόρους
που προέρχονται από δωρεές, ρευστοποίηση απαιτήσεων του ΤΕΚΕ,
συμπληρωματικές εισφορές και δάνεια.
Κατ’ εξαίρεση, σε περίπτωση που τα διαθέσιμα του Ενεργητικού του

Σκέλους Κάλυψης Καταθέσεων του ΤΕΚΕ κατέλθουν του ορίου του 1% των
καταθέσεων που αποτελούν τη βάση υπολογισμού της εισφοράς, οι ετήσιες
εισφορές των πιστωτικών ιδρυμάτων θα ορίζονται από το Διοικητικό
Συμβούλιο του ΤΕΚΕ ποσοστιαία, με τέτοιο τρόπο, ώστε τα διαθέσιμα να
αποκαθίστανται σε επίπεδο ανώτερο του ως άνω ποσοστιαίου ορίου του 1%.
Το ποσό της διαφοράς της ετήσιας τακτικής εισφοράς των πιστωτικών
ιδρυμάτων που προκύπτει από την εφαρμογή της παραγράφου 2 του άρθρου
6 του ν. 3714/2008 (ΦΕΚ 231 Α' 7/11/2008) περιέρχεται σε ειδική ομάδα

περιουσίας που προορίζεται αποκλειστικά για την ικανοποίηση απαιτήσεων
των καταθετών των συμμετεχόντων στο Σκέλος Κάλυψης Καταθέσεων του
ΤΕΚΕ πιστωτικών ιδρυμάτων, το λεγόμενο «Πρόσθετο Κεφάλαιο Κάλυψης
Καταθέσεων» και της οποίας τα επιμέρους στοιχεία ανήκουν εξ αδιαιρέτου
στα συμμετέχοντα σ' αυτό πιστωτικά ιδρύματα, κατά το λόγο συμμετοχής
τους σ' αυτό και αποτελεί αντικείμενο διαχείρισης από το ΤΕΚΕ.
Το Πρόσθετο Κεφάλαιο Κάλυψης Καταθέσεων συνίσταται και διαμορφώνεται
με βάση τις εισφορές σε αυτό των συμμετεχόντων, στο Σκέλος Κάλυψης
Καταθέσεων, πιστωτικών ιδρυμάτων.
Οι πόροι του Ενεργητικού του Σκέλους Κάλυψης Επενδύσεων του

ΤΕΚΕ προορίζονται αποκλειστικά για την ικανοποίηση απαιτήσεων των
επενδυτών-πελατών κατά των συμμετεχόντων σε αυτό πιστωτικών ιδρυμά-
των, οι οποίες προκύπτουν από την παροχή από μέρους τους καλυπτόμενων
Το ανώτατο όριο κάλυψης που προβλέπεται για κάθε καταθέτη,

του οποίου οι καταθέσεις δεν ανήκουν στην κατηγορία των
εξαιρουμένων καταθέσεων, και αφού ληφθεί υπόψη το σύνολο των
καταθέσεών του σε ένα πιστωτικό ίδρυμα και συμψηφιστούν οι
ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του προς αυτό, είναι 100.000 ευρώ (άρθρο
9 παρ. 2(α), ν. 3746/2009, – ΦΕΚ 27 Α΄ 16/02/2009).
Το ποσό αυτό καταβάλλεται ως αποζημίωση σε κάθε καταθέτη,

ανεξάρτητα από τον αριθμό των λογαριασμών, το νόμισμα ή τη χώρα
λειτουργίας του υποκαταστήματος του πιστωτικού ιδρύματος στο οποίο
τηρείται η κατάθεση. Όσον αφορά κοινούς λογαριασμούς που έχουν ανοιχθεί
στο όνομα δύο ή περισσότερων προσώπων, το τμήμα που αναλογεί σε κάθε
καταθέτη θεωρείται χωριστή κατάθεση και καλύπτεται μέχρι το όριο των
100.000 ευρώ. Οι αποζημιώσεις που καταβάλλονται στους δικαιούχους δεν
υπόκεινται σε κανενός είδους φόρο, τέλος ή εισφορά.
Το ΤΕΚΕ καλύπτει επίσης όλους τους επενδυτές-πελάτες των

συμμετεχόντων στο Σκέλος Κάλυψης Επενδύσεων του ΤΕΚΕ πιστωτικών
ιδρυμάτων, πλην των εξαιρούμενων απαιτήσεων από καλυπτόμενες
επενδυτικές υπηρεσίες, έως ποσού τριάντα χιλιάδων (30.000) ευρώ, για
το σύνολο των απαιτήσεων επενδυτή-πελάτη έναντι συμμετέχοντος
πιστωτικού ιδρύματος, ανεξαρτήτως καλυπτόμενων επενδυτικών υπηρεσιών,
αριθμού λογαριασμών, νομίσματος και τόπου παροχής της υπηρεσίας.
Προκειμένου περί επενδυτών-πελατών των συμμετεχόντων στο ΤΕΚΕ
πιστωτικών ιδρυμάτων που είναι συνδικαιούχοι της ίδιας απαίτησης από

καλυπτόμενες επενδυτικές υπηρεσίες, το τμήμα της απαίτησης που αναλογεί
σε κάθε επενδυτή-πελάτη νοείται ως χωριστή απαίτηση έναντι του
πιστωτικού ιδρύματος, και, συνυπολογιζομένων των λοιπών απαιτήσεων του
έναντι του ιδίου πιστωτικού ιδρύματος από καλυπτόμενες επενδυτικές
υπηρεσίες, αποζημιώνεται μέχρι του ποσού των 30.000 ευρώ.
Σύμφωνα με το άρθρο 9 του ν. 3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α’ 16-2-2009) ως

καταθέσεις ορίζονται τα πιστωτικά υπόλοιπα των κατατεθειμένων σε
λογαριασμούς κεφαλαίων ή τα πιστωτικά υπόλοιπα προσωρινού
χαρακτήρα που προκύπτουν κατά τις συνήθεις τραπεζικές συναλλαγές
και τα οποία το πιστωτικό ίδρυμα οφείλει να επιστρέψει βάσει των
εφαρμοζόμενων νόμιμων και συμβατικών όρων, καθώς και οι
υποχρεώσεις για τις οποίες το πιστωτικό ίδρυμα έχει εκδώσει
παραστατικούς τίτλους.
Στην έννοια των καταθέσεων δεν εμπίπτουν οι συμφωνίες

πώλησης με σύμφωνο επαναγοράς (repos).
Κατά τα ανωτέρω, το σύνολο των τραπεζικών καταθέσεων κάθε

δικαιούχου καταθέτη, εφόσον δεν ανήκουν στις κατωτέρω κατηγορίες
εξαιρούμενων καταθέσεων, καλύπτεται από το ΤΕΚΕ μέχρι του ύψους των
100.000 ευρώ.
Από την κάλυψη του συστήματος και σύμφωνα με το άρθρο 11

του ν. 3746/2009 εξαιρούνται οι ακόλουθες κατηγορίες καταθέσεων :
• Οι καταθέσεις άλλων πιστωτικών ιδρυμάτων, κατά την έννοια της
παραγράφου 1 του άρθρου 2 του ν. 3601/2007, που τηρούνται στο
όνομα τους και για ίδιο λογαριασμό.
• Οι τίτλοι που αποτελούν στοιχεία των «Ιδίων Κεφαλαίων» των
πιστωτικών ιδρυμάτων, κατά την έννοια της ΠΔ/ΤΕ 2587/2007.
• Οι καταθέσεις που προέρχονται από συναλλαγές πελατών, για τις
οποίες εξεδόθη τελεσίδικη καταδικαστική δικαστική απόφαση για
ποινικό αδίκημα σχετικά με την πρόληψη και καταστολή της
νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και τη
χρηματοδότηση της τρομοκρατίας, κατά τις εκάστοτε διατάξεις της
νομοθεσίας ή την αντίστοιχη νομοθεσία άλλων κρατών.
• Οι καταθέσεις για ίδιο λογαριασμό των Εταιρειών Παροχής
Επενδυτικών Υπηρεσιών, κατά την έννοια του άρθρου 2 περίπτωση 1
του ν. 3606/2007.
• Οι καταθέσεις των χρηματοδοτικών ιδρυμάτων, κατά την έννοια του
άρθρου 2 περίπτωση 11 του ν. 3601/2007.
• Οι καταθέσεις των ασφαλιστικών εταιρειών, κατά την έννοια του ν.δ.
400/1970, όπως εκάστοτε ισχύει.
• Οι καταθέσεις των οργανισμών συλλογικών επενδύσεων σε κινητές
αξίες κατά την έννοια του ν. 3283/2004, όπως εκάστοτε ισχύει,
συμπεριλαμβανομένων των εταιρειών διαχείρισης τους.
• Οι καταθέσεις των νομικών προσώπων που είναι συνδεδεμένα, κατά
την έννοια του άρθρου 42ε παράγραφος 5 του κ.ν. 2190/1920, όπως
εκάστοτε ισχύει, με το συμμετέχον στο ΤΕΚΕ πιστωτικό ίδρυμα που
περιέρχεται σε αδυναμία.
• Οι καταθέσεις της Κεντρικής Διοίκησης (ως τέτοιες νοούνται οι
καταθέσεις των Υπουργείων και των αποκεντρωμένων Υπηρεσιών των
Υπουργείων) και των υπερεθνικών οργανισμών, των ομοσπονδιακών,
ομόσπονδων, επαρχιακών και τοπικών διοικητικών αρχών, καθώς και
των ΟΤΑ.
• Οι καταθέσεις των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου
(περιλαμβανομένων των κατά νόμο δύο τουλάχιστον υπεύθυνων για
τον προσανατολισμό δράσης του προσώπων) του συμμετέχοντος στο
ΤΕΚΕ πιστωτικού ιδρύματος που περιέρχεται σε αδυναμία και των
ανώτατων διευθυντικών στελεχών του.
• Οι καταθέσεις των μετόχων του συμμετέχοντος στο ΤΕΚΕ πιστωτικού
ιδρύματος που περιέρχεται σε αδυναμία, των οποίων η συμμετοχή
άμεσα ή έμμεσα στο κεφάλαιο του ανέρχεται σε ποσοστό τουλάχιστον
ίσο με πέντε τοις εκατό (5%) του μετοχικού του κεφαλαίου ή των
δικαιωμάτων ψήφου, καθώς και των προσώπων που είναι υπεύθυνα
για τη διενέργεια του προβλεπόμενου στη νομοθεσία ελέγχου των
οικονομικών καταστάσεων του εν λόγω πιστωτικού ιδρύματος.
• Οι καταθέσεις των προσώπων που κατέχουν σε εταιρείες
συνδεδεμένες, κατά την έννοια του άρθρου 42ε παράγραφος 5 του κ.ν.
2190/1920, όπως εκάστοτε ισχύει, με το συμμετέχον στο ΤΕΚΕ
πιστωτικό ίδρυμα που περιέρχεται σε αδυναμία, θέσεις ή ιδιότητες
αντίστοιχες με τις απαριθμούμενες στις περιπτώσεις 10 και 11.
• Οι καταθέσεις των συγγενών μέχρι δευτέρου βαθμού και των συζύγων
των προσώπων που απαριθμούνται στις περιπτώσεις 10, 11 και 12,
καθώς και των τρίτων που τυχόν ενεργούν για λογαριασμό των
προσώπων αυτών.
• Ομολογίες και ομόλογα εκδοθέντα από το εν λόγω πιστωτικό ίδρυμα
και υποχρεώσεις από αποδοχές συναλλαγματικών και από
υποσχετικές επιστολές ή γραμμάτια έκδοσης του.
• Τα διαπραγματεύσιμα πιστοποιητικά καταθέσεων.
Καλυπτόμενες επενδυτικές υπηρεσίες ορίζονται για τους σκοπούς του

παρόντος νόμου οι επενδυτικές υπηρεσίες που αναφέρονται στο άρθρο 4 του
ν. 3606/2007 (ΦΕΚ 195 Α' 17/8/2007) παράγραφοι 1 (α) - (δ), (στ), (ζ) και
της παρεπόμενης υπηρεσίας της παραγράφου 2 (α) του ίδιου άρθρου.
Εξαιρούνται από την κάλυψη του ΤΕΚΕ οι απαιτήσεις από καλυπτόμενες
επενδυτικές υπηρεσίες που αντιστοιχούν στις περιπτώσεις 1 και 3 έως 13 των
εξαιρουμένων καταθέσεων οι οποίες εφαρμόζονται αναλόγως.
Οι περιπτώσεις του άρθρου 11 παρ. 14 και 15 με το ν. 3746/2009

συνεχίζουν να εξαιρούνται από το σκέλος αποζημίωσης καταθετών αλλά θα
αποζημιώνονται στο εξής από το επενδυτικό σκέλος του φορέα καθώς
σύμφωνα με την νέα Οδηγία 2004/39ΕΚ MiFID που αφορά τους κανόνες
παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, αποτελούν αντικείμενο
Τα repos εξαιρούνται από την έννοια των καταθέσεων οι

απορρέουσες εκ των οποίων απαιτήσεις καλύπτονται από το σύστημα
αποζημίωσης επενδυτών του ΤΕΚΕ.
Το ΤΕΚΕ αποζημιώνει τους καταθέτες εφόσον μια κατάθεση

καταστεί μη διαθέσιμη. Μια κατάθεση καθίσταται μη διαθέσιμη όταν
οφείλεται, είναι ληξιπρόθεσμη και δεν έχει καταβληθεί από συμμετέχον στο
Σκέλος Κάλυψης Καταθέσεων του ΤΕΚΕ πιστωτικό ίδρυμα.
Το ΤΕΚΕ αποζημιώνει τους επενδυτές-πελάτες για απαιτήσεις τους που

απορρέουν από καλυπτόμενες επενδυτικές υπηρεσίες, σε περίπτωση κατά την
οποία διαπιστώνεται αδυναμία συμμετέχοντος στο Σκέλος Κάλυψης
Επενδύσεων του ΤΕΚΕ πιστωτικού ιδρύματος να αποδώσει στους επενδυτές-
πελάτες του κεφάλαια που τους οφείλει στο πλαίσιο της εκ μέρους του
παροχής καλυπτόμενων επενδυτικών υπηρεσιών ή να παραδώσει στους
επενδυτές-πελάτες του χρηματοπιστωτικά μέσα, κατά την έννοια του άρθρου
5 του ν. 3606/2007, που τους ανήκουν και τα οποία το συμμετέχον στο ΤΕΚΕ
πιστωτικό ίδρυμα κατέχει, διαχειρίζεται ή φυλάσσει για λογαριασμό τους.
Το ΤΕΚΕ ενεργοποιεί τη διαδικασία καταβολής αποζημιώσεων

εφόσον :
a) Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει κοινοποιήσει στο ΤΕΚΕ απόφαση της, την
οποία εκδίδει εφόσον διαπιστώσει ότι το συμμετέχον πιστωτικό
ίδρυμα αδυνατεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του έναντι των
καταθετών ή επενδυτών-πελατών του, κατά περίπτωση, για
λόγους που συνδέονται άμεσα με την οικονομική του κατάσταση και η

αδυναμία αυτή προβλέπεται ότι δεν είναι αναστρέψιμη στο προσεχές
μέλλον ή
b) Δικαστική αρχή, βασιζόμενη σε λόγους που έχουν άμεση σχέση με την
οικονομική κατάσταση του συμμετέχοντος πιστωτικού ιδρύματος έχει
εκδώσει απόφαση για την αναστολή της δυνατότητας, κατα
περίπτωση, των καταθετών ή των επενδυτών πελατών να
ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους κατά του εν λόγω πιστωτικού
ιδρύματος.
Όταν το ΤΕΚΕ ενημερωθεί για την απόφαση είτε της Τράπεζας

της Ελλάδος είτε των αρμόδιων δικαστικών αρχών, προβαίνει στις
ακόλουθες ενέργειες :
• Καταρτίζει κατάλογο καταθετών, οι οποίοι δικαιούνται
αποζημίωση με βάση τα στοιχεία που του υποβάλλονται από το
πιστωτικό ίδρυμα. Ενημερώνει τους καταθέτες, μέσω του
ημερήσιου τύπου σχετικά με το δικαίωμά τους για αποζημίωση.
• Καταβάλλει τις σχετικές αποζημιώσεις που αφορούν μη διαθέσιμες
καταθέσεις, χωρίς καταβολή τόκου για το διάστημα μέχρι την
καταβολή της αποζημίωσης.
• Σε περίπτωση καταβολής αποζημίωσης σε καταθέτες,
χρησιμοποιείται αρχικά, μέχρι την εξάντληση της, η ατομική μερίδα
του συμμετέχοντος πιστωτικού ιδρύματος στο Πρόσθετο
Κεφάλαιο Κάλυψης Καταθέσεων. Στην συνέχεια θα διατίθενται
ποσά ίσα με ποσοστό τουλάχιστον 5% του Ενεργητικού του
Σκέλους Κάλυψης Καταθέσεων του ΤΕΚΕ, όπως αυτό προέκυψε
την ημέρα του τελευταίου εγκριθέντος ισολογισμού του. Στο τέλος,
για το υπόλοιπο ποσό θα γίνεται χρήση των κεφαλαίων του
Πρόσθετου Κεφαλαίου Κάλυψης Καταθέσεων.
• Αποζημιώνει τους καταθέτες εντός είκοσι εργάσιμων ημερών
από την ημέρα κατά την οποία οι καταθέσεις κατέστησαν μη
διαθέσιμες και τους επενδυτές-πελάτες το αργότερο μετά από
τρεις μήνες από την αποστολή από το ΤΕΚΕ στην Τράπεζα της
Ελλάδος του πρακτικού των δικαιούχων αποζημίωσης.
Προκειμένου για την καταβολή αποζημιώσεων σε καταθέτες, η
παράταση της προθεσμίας δεν μπορεί να υπερβαίνει τις δέκα
εργάσιμες ημέρες, ενώ για την καταβολή αποζημιώσεων σε
επενδυτές πελάτες τους τρεις μήνες.
Ο έλεγχος της οικονομικής διαχείρισης του ΤΕΚΕ και του

ισολογισμού του ανατίθεται από το Διοικητικό Συμβούλιο σε ορκωτούς
ελεγκτές ή αναγνωρισμένη ελεγκτική εταιρεία, που υποβάλλουν σχετική
έκθεση προς την Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής των
Ελλήνων, τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, την Τράπεζα της
Ελλάδος, την Ελληνική Ενωση Τραπεζών, την Ένωση Συνεταιριστικών
Τραπεζών Ελλάδος και το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΕΚΕ.
Τα συμμετέχοντα στο ΤΕΚΕ πιστωτικά ιδρύματα και δη οι πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες, οφείλουν να ενημερώνουν με ενημερωτικό
φυλλάδιο τους καταθέτες και επενδυτές-πελάτες για τα εξής θέματα :
• την παρεχόμενη από το ΤΕΚΕ κάλυψη,
• για την έκταση και το ύψος της,
• τις εξαιρούμενες κατηγορίες,
• τις συμψηφιζόμενες ανταπαιτήσεις του πιστωτικού ιδρύματος,
• τις προϋποθέσεις και διατυπώσεις καταβολής της αποζημίωσης,
• τα περί προθεσμίας καταβολής των αποζημιώσεων και περί
παραγραφής των σχετικών αξιώσεων.
Η πληροφόρηση των πελατών γίνεται κατ' αρχήν με την ελεύθερη

διάθεση στα κεντρικά γραφεία και τα υποκαταστήματα του συμμετέχοντος
πιστωτικού ιδρύματος σχετικών αναλυτικών ενημερωτικών φυλλαδίων τα
οποία είναι διατυπωμένα με τρόπο εύληπτο και σαφή στην ελληνική γλώσσα
ή, προκειμένου για υποκαταστήματα ελληνικών πιστωτικών ιδρυμάτων
εγκατεστημένα στην αλλοδαπή, στην επίσημη γλώσσα του κράτους στο οποίο
είναι εγκατεστημένο το υποκατάστημα.
Το ΤΕΚΕ διοικείται από επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.).

Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου διορίζεται ένας εκ των
Υποδιοικητών της Τράπεζας της Ελλάδος.
Τα υπόλοιπα έξι (6) μέλη προέρχονται:
• ένα (1) από το Υπουργείο Οικονομικών,
• τρία (3) από την Τράπεζα της Ελλάδος και
• δύο (2) από την Ελληνική Ένωση Τραπεζών.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ, κατόπιν όλων των ανωτέρω, προκύπτει με

ασφάλεια ότι με την κατάργηση του Τ.Ε.Κ. (Ταμείο Εγγύησης
Καταθέσεων του ν. 2832/2000-ΦΕΚ 141 Α’ 13-6-2000) και την από
16/02/2009 ίδρυση του Ταμείου Εγγύησης Καταθέσεων και
Εγγυήσεων (ΤΕΚΕ), ήτοι του νομικού προσώπου που ιδρύθηκε με το νόμο
3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α’ 16/2/2009), ως φορέας διαχείρισης του συστήματος
εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων και επενδυτικών υπηρεσιών και,
ειδικότερα :

• με την υποχρεωτική συμμετοχή σε αυτό των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη της απαγόρευσης στις πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες να αποδέχονται καταθέσεις εάν δεν
συμμετέχουν στο Σκέλος Κάλυψης Καταθέσεων αυτού,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη της δημιουργίας δύο ξεχωριστών

σκελών εντός αυτού, ένα για την κάλυψη των καταθετών, το λεγόμενο
«Σκέλος Κάλυψης Καταθέσεων» και ένα για την κάλυψη των
επενδυτών, το λεγόμενο «Σκέλος Κάλυψης Επενδύσεων», καθένα
από τα οποία διαθέτει αυτοτελές ενεργητικό, που προορίζεται για την
ικανοποίηση των απαιτήσεων των καταθετών και των απαιτήσεων
των επενδυτών των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη της υποχρεωτικής

χρηματοδότησης αυτού,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη της σύστασης Πρόσθετου

Κεφάλαιου Κάλυψης Καταθέσεων των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη ότι οι περιπτώσεις του άρθρου 11

παρ. 14 και 15 με το ν. 3746/2009 εξαιρούνται από το σκέλος
αποζημίωσης καταθετών και θα αποζημιώνονται από το «Σκέλος
Κάλυψης Επενδύσεων»,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη ότι, οι συμφωνίες πώλησης με

σύμφωνο επαναγοράς (repos) εξαιρούνται από την κάλυψη,
όπως και οι απαιτήσεις από καλυπτόμενες επενδυτικές υπηρεσίες που
αντιστοιχούν στις περιπτώσεις 1 και 3 έως 13 των εξαιρουμένων
καταθέσεων οι οποίες εφαρμόζονται αναλόγως,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη της μη διαθέσιμης κατάθεσης και

της αδυναμίας απόδοσης αυτής από τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη του ανώτατου ορίου κάλυψης που

προβλέπεται για κάθε καταθέτη στο ποσό των 100.000 ευρώ,
περιοριστικά και μονο για τις καταθέσεις που δεν ανήκουν στην
κατηγορία των εξαιρουμένων καταθέσεων και αφού ληφθεί υπόψη το
σύνολο των καταθέσεών του σε ένα πιστωτικό ίδρυμα και
συμψηφιστούν οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του προς αυτό,

ήτοι μόνον αφού συμψηφιστούν τα χρεωστικά υπόλοιπα των
επίδικων δανείων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και
εκάστου εξ’ αυτών (άρθρο 9 παρ. 2(α), ν. 3746/2009, – ΦΕΚ 27 Α΄
16/02/2009),
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη της περίπτωσης της αδυναμίας

απόδοσης των οφειλομένων κεφαλαίων στο πλαίσιο της παροχής
επενδυτικών υπηρεσιών και της παράδοσης στους επενδυτές των
χρηματοπιστωτικών μέσων, κατά την έννοια του άρθρου 5 του ν.
3606/2007, από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη του ανώτατου ορίου κάλυψης που

προβλέπεται για κάθε επενδυτή στο ποσό των 30.000 ευρώ,
περιοριστικά και μόνο για τις απαιτήσεις που δεν εξαιρούνται από
καλυπτόμενες επενδυτικές υπηρεσίες,
• με τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη της διαδικασίας και του χρόνου

καταβολής των αποζημιώσεων στους δικαιούχους,
• με τη ρητή νομοθετική υποχρέωση των πέντε (5) πρώτων εδώ

εναγομένων να ενημερώνουν με ενημερωτικό φυλλάδιο τους
καταθέτες και επενδυτές για την παρεχόμενη κάλυψη, για την
έκταση και το ύψος της, για τις εξαιρούμενες κατηγορίες, για τις
συμψηφιζόμενες ανταπαιτήσεις του πιστωτικού ιδρύματος, για τις
προϋποθέσεις και διατυπώσεις καταβολής της αποζημίωσης και για τα
περί προθεσμίας καταβολής των αποζημιώσεων και περί παραγραφής
των σχετικών αξιώσεων,
ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι, την 16/02/2009, επήλθε στην Ελλάδα, με τον
πανηγυρικότερο τρόπο, ο συστημικός κίνδυνος της
χρηματοπιστωτικής αστάθειας, ήτοι η κατάσταση κατά την οποία στο
χρηματοπιστωτικό σύστημα και δη στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
σε εκάστη εξ’ αυτών, επήλθε ο κίνδυνος απροσδόκητων χρηματοπιστωτικών
ανισορροπιών, που έθεσαν σε άμεσο, συστημικό κίνδυνο την κατανομή των
δανειακών τους κεφαλαίων, ήτοι των καταθέσεων και των επενδύσεων,
καθώς και τις ροές του χρήματος προς κοινωνικά επωφελείς δραστηριότητες,
λόγω της παραβίασης του θεσμικού-κανονιστικού πλαισίου της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
Συστημικού Κινδύνου (ESRB) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), κατά το
οποίο διαμορφώνεται και διασφαλίζεται η σταθερότητα του εθνικού
χρηματοπιστωτικού συστήματος, αφού η κατά τα ανωτέρω ανάπτυξη της
ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
και εκάστης εξ’ αυτών, καθόλο το διάστημα από την 01/01/2002 μέχρι
και την 16/02/2009, είχε ως άμεσο αποτέλεσμα τη διαπιστωθείσα
αδυναμία αυτών να εγγυηθούν και να αποδώσουν τα δανειακά
κεφάλαια των καταθέσεων και των επενδύσεων στους δικαιούχους
αυτών, άλλως το Τ.Ε.Κ. δεν θα είχε ποτέ καταργηθεί, το Τ.Ε.Κ.Ε. δεν θα είχε
ποτέ ιδρυθεί, ούτε θα συμμετείχαν υποχρεωτικά σε αυτό οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, ούτε αυτό θα εποπτεύονταν από τον Υπουργό Οικονομίας
και Οικονομικών, ούτε ο νόμος 3746/2009 (ΦΕΚ 27 Α’ /16-2-2009) θα όριζε
ότι στο Τ.Ε.Κ.Ε. συμμετέχουν υποχρεωτικά σε αυτό όλα τα πιστωτικά
ιδρύματα που έχουν λάβει άδεια λειτουργίας στην Ελλάδα, ούτε κατά την
παράγραφο 12, του άρθρου 16Β, ν. 3864/2010, όπως τροποποιήθηκε από τον
ν. 4051/29.2.2012, το Τ.Χ.Σ., για 22 μήνες, από την 29/02/2012, θα έπρεπε να
καλύπτει τα ποσά που θα κάλυπτε το ΤΕΚΕ στα πλαίσια της εξυγίανσης
πιστωτικών ιδρυμάτων, όπως προέβλεπε η παράγραφος 13 του άρθρου 63Δ
και η παράγραφος 7 του άρθρου 63E του ν. 3601/2007, ούτε θα ορίζονταν τα
κατά σκέλος καταθέσεων και επενδύσεων ανώτατα όρια αποζημιώσεων των
δικαιούχων, καθώς και οι εξαιρέσεις από τις αντίστοιχες κατά σκέλος
υποχρεώσεις καταβολής αποζημιώσεων αλλά, αντιθέτως, εφόσον δεν είχε
ανατραπεί η χρηματοπιστωτική σταθερότητα, οι καταθέσεις και οι
επενδύσεις θα ήταν εγγυημένες και θα αποζημιώνονταν στο ακέραιο και
χωρίς καμμία εξαίρεση, ούτε ακόμη θα ομολογούνταν ρητά ότι κύριος
σκοπός του Τ.Ε.Κ.Ε., κατά το Καταστατικό του, είναι η καταβολή
αποζημιώσεων στους καταθέτες και τους επενδυτές των πιστωτικών
ιδρυμάτων και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης
εξ’ αυτών, που βρίσκονται σε αδυναμία να εκπληρώσουν τις προς
αυτούς υποχρεώσεις τους.
3.Β ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ (Τ.Χ.Σ.)
Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) ιδρύθηκε τον

Ιούλιο του έτους 2010, με το ν. 3864/2010 (ΦΕΚ 119/21.07.2010), ως νομικό
πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, το οποίο δεν ανήκει στο δημόσιο τομέα, διαθέτει
διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια, λειτουργεί αμιγώς κατά τους κανόνες
της ιδιωτικής οικονομίας και διέπεται από τις διατάξεις του ιδρυτικού του
νόμου, όπως ισχύει.
Σκοπός του Τ.Χ.Σ. είναι η διατήρηση της χρηματοπιστωτικής

σταθερότητας, ήτοι της σταθερότητας του ελληνικού τραπεζικού
συστήματος, μέσω της ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των
πιστωτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων και θυγατρικών

αλλοδαπών πιστωτικών ιδρυμάτων, εφόσον λειτουργούν νόμιμα στην
Ελλάδα, κατόπιν άδειας της Τράπεζας της Ελλάδος και μέσω της κεφαλαιακής
ενίσχυσης μεταβατικών πιστωτικών ιδρυμάτων που συστήνονται σύμφωνα
με το άρθρο 63Ε του Ν. 3601/2007.
• ΤΧΣ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας :

http://www.hfsf.gr/el/about_whatwedo.htm
Στο πλαίσιο εκπλήρωσης του σκοπού αυτού, το Τ.Χ.Σ. οφείλει να

διαχειρίζεται το κεφάλαιο και την ενγένει περιουσία του και να ασκεί
τα απορρέοντα από την ιδιότητά του ως μετόχου δικαιώματα, κατά
τρόπο που να προστατεύει την αξία της περιουσίας αυτής, να
ελαχιστοποιεί τους κινδύνους για τον Έλληνα Πολίτη και να μην
εμποδίζει ούτε να στρεβλώνει τον ανταγωνισμό στον τραπεζικό τομέα.
Στο σκοπό του Τ.Χ.Σ. δεν εντάσσεται η ενίσχυση της ρευστότητας, που
παρέχεται με βάση το ν. 3723/ 2008 ή στο πλαίσιο λειτουργίας του
ευρωσυστήματος και της Τράπεζας της Ελλάδος (αρθ. 2, παρ. 1, ν.
3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010).
Το κεφάλαιο του Τ.Χ.Σ. στην παράγραφο 1 του άρθρου 3, ν..

3864/2010, είχε οριστεί αρχικά σε 10 δις ευρώ και, εν συνεχεία, με την ΠΝΠ
19.04.2012/ΦΕΚ 94 A/19.04.2012, η οποία κυρώθηκε με το ν.
4079/20.09.2012/ΦΕΚ 180 Α/20.09.2012, αυξήθηκε στο ποσό των 50 Δις
ευρώ και κατατίθεται, με αποφάσεις του Υπουργού Οικονομικών, σε ειδικό
έντοκο λογαριασμό του Τ.Χ.Σ., που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ)
αποκλειστικά για το σκοπό του ενώ, στην περίπτωση που το κεφάλαιο
κατατίθεται με τη μορφή ομολόγων του Ευρωπαϊκού Ταμείου
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ. - E.F.S.F.) ή άλλης μορφής
χρηματοπιστωτικών μέσων που εκδίδει ή εγκρίνει το Ευρωπαϊκό Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ – E.F.S.F.), τα ως άνω ομόλογα ή
χρηματοπιστωτικά μέσα τηρούνται σε λογαριασμό τίτλων τον οποίο τηρεί η
Τράπεζα της Ελλάδος (άρθρο 3 παρ.2, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010).
Πιστωτικό ίδρυμα, του οποίου η βιωσιμότητα έχει αξιολογηθεί

από την Τράπεζα της Ελλάδος, μπορεί να υποβάλει στο ΤΧΣ αίτημα για
κεφαλαιακή ενίσχυση, δυνάμει του άρθρου 6, παρ.1 του ανωτέρω νόμου,
κατόπιν υπόδειξης της Τράπεζας της Ελλάδος. Το αίτημα του πιστωτικού
ιδρύματος για κεφαλαιακή ενίσχυση πρέπει απαραιτήτως να συνοδεύεται
από: (α) επιχειρησιακό σχέδιο, το οποίο καθορίζει τους τρόπους με τους
οποίους το πιστωτικό ίδρυμα θα διασφαλίσει βιωσιμότητα στο διάστημα των
επόμενων τριών έως πέντε ετών, βάσει συντηρητικών εκτιμήσεων και το
οποίο έχει αξιολογηθεί ως βιώσιμο και αξιόπιστο από την Τράπεζα της
Ελλάδος (ΤτΕ), στο οποίο στοιχειοθετείται το ύψος της αναγκαίας
κεφαλαιακής ενίσχυσης και περιγράφονται αναλυτικά τα μέτρα, τα οποία το
πιστωτικό ίδρυμα προτίθεται να λάβει, ώστε να επιτευχθεί το συντομότερο
δυνατόν η διασφάλιση και ενίσχυση της φερεγγυότητάς του, μέσω, μεταξύ
άλλων, αύξησης κεφαλαίου ή/και μέσω της παροχής κεφαλαιακής ενίσχυσης
από το Ταμείο, της πώλησης κλάδων του πιστωτικού ιδρύματος ή/και
αποκατάστασης της κερδοφορίας του, μέσω μείωσης εξόδων, κινδύνων ή την
εξασφάλιση στήριξης από άλλες εταιρίες του ομίλου, και (β) λεπτομερές
χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των μέτρων που περιγράφονται στο
επιχειρησιακό σχέδιο (άρθρο 6 παρ.2, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010).
Το Τ.Χ.Σ., μετά από απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ),

χορηγεί σε πιστωτικό ίδρυμα το οποίο έχει κριθεί βιώσιμο από την Τράπεζα
της Ελλάδος (ΤτΕ) και το οποίο έχει υποβάλει αίτημα κεφαλαιακής ενίσχυσης,
βεβαίωση με την οποία δεσμεύεται ότι θα συμμετάσχει στην αύξηση
του μετοχικού κεφαλαίου του εν λόγω πιστωτικού ιδρύματος, για το
ποσό που προσδιορίζεται από την Τράπεζα της Ελλάδος (άρθρο 6, παρ.8, ν.
3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010) και, ενόψει της συμμετοχής του στην
κεφαλαιακή ενίσχυση πιστωτικού ιδρύματος το οποίο έχει κριθεί βιώσιμο από
την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), το Τ.Χ.Σ. προκαταβάλλει την εισφορά του ή
μέρος της εισφοράς αυτής και μέχρι του ποσού που προσδιορίζεται από την
Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), εφόσον: (α) έχει υποβληθεί από το πιστωτικό
ίδρυμα αίτημα κεφαλαιακής ενίσχυσης, το οποίο συνοδεύεται από
επιχειρησιακό σχέδιο και λεπτομερές χρονοδιάγραμμα, (β) το αίτημα αυτό
έχει εγκριθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) και έχει γνωστοποιηθεί
στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το δε ως άνω επιχειρησιακό σχέδιο έχει
αξιολογηθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) ως βιώσιμο και αξιόπιστο,
(γ) η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) κρίνει ότι η προκαταβολή της εισφοράς
είναι αναγκαία, προκειμένου να προστατεύεται η σταθερότητα του
πιστωτικού συστήματος και να διασφαλίζεται η συνεισφορά του πιστωτικού
συστήματος στην ανάπτυξη και την πραγματική οικονομία, (δ) το πιστωτικό
ίδρυμα έχει συνάψει με το Τ.Χ.Σ. και το Ευρωπαίκό Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.), ως εκ τρίτου συμβαλλόμενο,
σύμβαση προεγγραφής.
Στο άρθρο 6, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010, η διαδικασία

ενεργοποίησης του Τ.Χ.Σ. προβλέπει, μεταξύ άλλων, τα εξής :
1. Πιστωτικό ίδρυμα, το οποίο πληροί τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής
επάρκειας του άρθρου 28 του ν. 3601/2007 και της Πράξης του
Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (ΠΔ/ΤΕ), μπορεί να υποβάλει
αίτημα στο Ταμείο για κεφαλαιακή ενίσχυση, κατόπιν υπόδειξης της
Τράπεζας της Ελλάδος ή με δική του πρωτοβουλία, η οποία μπορεί να
τύχει της υποστήριξης της Τράπεζας της Ελλάδος, εφόσον, σε κάθε
περίπτωση, συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις : (α)
Με βάση συντηρητικές παραδοχές της Τράπεζας της Ελλάδος
εκτιμάται ότι υφίσταται βάσιμος κίνδυνος ως προς τη
δυνατότητα του πιστωτικού ιδρύματος να συνεχίσει να τηρεί
τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας, που υπέχει βάσει του
άρθρου 28 του ν. 3601/2007 και της ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και (β)
Έχουν αποβεί άκαρπες οι προσπάθειες του πιστωτικού ιδρύματος να
αυξήσει τα ίδια κεφάλαιά του με τη συμμετοχή των υφιστάμενων ή
νέων μετόχων.
2. Η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί επίσης να υποδείξει σε πιστωτικό

ίδρυμα την υποβολή αιτήματος στο Ταμείο για κεφαλαιακή ενίσχυση,
εφόσον : (α) Το πιστωτικό ίδρυμα δεν πληροί τις υποχρεώσεις
κεφαλαιακής επάρκειας, που υπέχει βάσει του άρθρου 28 του ν.
3601/2007 και της ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και συντρέχει
παράλληλα και η περίπτωση β’ της παραγράφου 1 του παρόντος
άρθρου ή (β) Το πιστωτικό ίδρυμα δεν πληροί τις υποχρεώσεις
κεφαλαιακής επάρκειας, που υπέχει βάσει του άρθρου 27 του ν.
3601/2007 και συντρέχει παράλληλα και η περίπτωση β’ της
παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου.
3. (α) Οι κατά τα ανωτέρω υποδείξεις της Τράπεζας της Ελλάδος θα

πρέπει να είναι αιτιολογημένες και διατυπωμένες εγγράφως,
λαμβάνοντας υπόψη την ανάγκη διασφάλισης της
χρηματοοικονομικής σταθερότητας. Στις περιπτώσεις της
παραγράφου 2 και εφόσον το πιστωτικό ίδρυμα δεν υποβάλει αίτημα
στο Ταμείο για κεφαλαιακή του ενίσχυση, η Τράπεζα της Ελλάδος
προβαίνει στον ορισμό Επιτρόπου, σύμφωνα με το άρθρο 63
παράγραφος 2 του ν. 3601/2007 ή στην ανάκληση της άδειας,
σύμφωνα με το άρθρο 8 του ίδιου νόμου και (β) Στις περιπτώσεις της
παραγράφου 2 του παρόντος άρθρου, η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί
να ζητήσει την απομάκρυνση των υπεύθυνων προσώπων του άρθρου
5, παράγραφος 10, περίπτωση γ’, στοιχείο i, του ν. 3601/2007, εάν
κρίνει ότι τα εν λόγω πρόσωπα δεν έλαβαν όλα τα στη δικαιοδοσία
τους μέτρα και δεν προέβησαν στις απαιτούμενες ενέργειες,
προκειμένου να ανταποκριθούν στις υποδείξεις της για αύξηση της
κεφαλαιακής επάρκειας του πιστωτικού ιδρύματος. Τα νέα υπεύθυνα
πρόσωπα θα πρέπει να τυγχάνουντης αποδοχής του Ταμείου και θα
αξιολογούνται, ως προς την επάρκεια και αποτελεσματικότητά τους,

καθόλη τη διάρκεια της κεφαλαιακής ενίσχυσης, με δυνατότητα
απομάκρυνσής τους από την Τράπεζα της Ελλάδος είτε με δική της
πρωτοβουλία είτε κατόπιν σχετικής εισήγησης του Ταμείου.
Η προκαταβαλλόμενη εισφορά κατατίθεται σε λογαριασμό του

πιστωτικού ιδρύματος που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ)
αποκλειστικά για το σκοπό συμμετοχής του Τ.Χ.Σ. στην ως άνω «κεφαλαιακή
ενίσχυση» και αποδεσμεύεται με την πιστοποίηση της καταβολής του
κεφαλαίου, κατά την παράγραφο 2, άρθ. 11 και την παράγραφο 3, άρθ. 3α, κ.ν.
2190/1920, όπως ισχύει.
Αν η συμμετοχή του Τ.Χ.Σ. στην κεφαλαιακή ενίσχυση είναι μικρότερη

από το ποσό που προκαταβλήθηκε, καθώς και αν δεν πραγματοποιηθεί, το
Τ.Χ.Σ. έχει αξίωση για επιστροφή του υπερβάλλοντος ή ολόκληρου του ποσού
κατά περίπτωση, με επιτόκιο που ορίζεται με απόφαση του Υπουργού
Οικονομικών, ύστερα από εισήγηση της Τράπεζας της Ελλάδος και γνώμη του
Ταμείου (άρθρο 6, παρ.10, ν. 3864/2010 (ΦΕΚ 119/21.07.2010).
Η κεφαλαιακή ενίσχυση παρέχεται μέσω συμμετοχής του Τ.Χ.Σ. σε

αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του πιστωτικού ιδρύματος με την έκδοση
νέων μετοχών ή υπό αίρεση μετατρέψιμων ομολογιών, τις λεγόμενες
«Contingent Convertible Securities» ή άλλα μετατρέψιμα χρηματοοικονομικά
μέσα.
Σύμφωνα με το αρθ. 7, παρ. 1, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010, η

κεφαλαιακή ενίσχυση παρέχεται μέσω της συμμετοχής του Τ.Χ.Σ. σε αύξηση
του μετοχικού κεφαλαίου του πιστωτικού ιδρύματος, που πραγματοποιείται
με την έκδοση προνομιούχων μετοχών, εξαιρέσει της περίπτωσης β΄ της
παραγράφου 2 του άρθρου 6, όπου η αύξηση πραγματοποιείται με την έκδοση
κοινών μετοχών, ενώ οι αυξήσεις αυτές καλύπτονται εξ ολοκλήρου σε μετρητά
χρήματα και δεν ισχύει τυχόν δικαίωμα προτίμησης των παλαιών μετόχων
στην απόκτηση των νέων μετοχών.
Κατά δε την παρ. 3 του αρθ. 7, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010, η

τιμή διάθεσης των μετοχών θα πρέπει να αντικατοπτρίζει την εύλογη ή την
αγοραία εμπορική αξία, όπως αυτή διαμορφώνεται χωρίς τη στήριξη ή ακόμη
και τη δυνατότητα στήριξης του πιστωτικού ιδρύματος από το Ελληνικό
Δημόσιο, το Τ.Χ.Σ. ή την Τράπεζα της Ελλάδος, εκτός του πλαισίου των
πράξεων του Ευρωσυστήματος.
Για τον προσδιορισμό της κατά τα ανωτέρω αξίας πρέπει να λαμβάνεται

υπόψη ο μέσος όρος των εκτιμήσεων δύο (2) ανεξάρτητων ελεγκτικών
εταιρειών, που θα διενεργούνται με κοινά αποδεκτές μεθόδους και κριτήρια
και, σε περίπτωση απόκλισης των εκτιμήσεων σε ποσοστό μεγαλύτερο του
δέκα τοις εκατό (10%), η αξία θα προσδιορίζεται οριστικά από τρίτη
ανεξάρτητη ελεγκτική εταιρεία, η οποία θα ορίζεται με κοινή απόφαση του
Υπουργού Οικονομικών και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ)
ενώ, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να τηρούνται οι σχετικές κατευθυντήριες
οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για ανάλογες αποτιμήσεις.
Σύμφωνα με το αρθ. 8, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010, οι

προνομιούχες μετοχές εξαγοράζονται στο σύνολό τους από το
πιστωτικό ίδρυμα μετά πάροδο πέντε (5) ετών ή και νωρίτερα, κατόπιν
έγκρισης της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ).
Ως τιμή εξαγοράς των μετοχών καθορίζεται η υψηλότερη μεταξύ της

τιμής διάθεσης, πλέον μη καταβληθέντων απαιτητών μερισμάτων και της
τιμής κατά το χρόνο λήψης της απόφασης για σύγκληση της Γενικής
Συνέλευσης προς εξαγορά των μετοχών.
Ως η κατά το χρόνο λήψης της παραπάνω απόφασης τιμή λογίζεται η

εύλογη αξία των προνομιούχων μετοχών, προσδιοριζόμενη κατά τα
προβλεπόμενα στην παράγραφο 3 του άρθρου 7 του ν. 3864/2010/ΦΕΚ
119/21.07.20101, ενώ ρητά προβλέπεται ότι μερική εξαγορά μετοχών δεν
επιτρέπεται.
Η εξαγορά τελεί υπό την αίρεση της έγκρισης της Τράπεζας της
Ελλάδος (ΤτΕ) και χορηγείται, εφόσον δεν θέτει σε κίνδυνο τη φερεγγυότητα
του πιστωτικού ιδρύματος και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
Σε περίπτωση παρέλευσης της πενταετίας χωρίς να έχει εν τω μεταξύ
ολοκληρωθεί η εξαγορά των προνομιούχων μετοχών από το πιστωτικό
ίδρυμα, επιβάλλεται σωρευτική ετήσια προσαύξηση σε ποσοστό 2% επί
της κατά το άρθρο 10 παράγραφος 2 του παρόντος νόμου απόδοσης.

προνομιούχες μετοχές μετατρέπονται σε κοινές μεταβιβάσιμες
μετοχές, με απόφαση του Τ.Χ.Σ. και τόπιν εισήγησης της Τράπεζας της
Ελλάδος (ΤτΕ), εφόσον : (α) δεν επιτυγχάνονται συγκεκριμένοι στόχοι του
σχεδίου αναδιάρθρωσης, συμπεριλαμβανομένου αυτού για το ύψος της
κεφαλαιακής επάρκειας του πιστωτικού ιδρύματος ή (β) δεν πληρούται το
γενικό ελάχιστο όριο του δείκτη για τα βασικά ίδια κεφάλαια του πιστωτικού
ιδρύματος ή του δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας με βάση το άρθρο 28 του ν.

3601/2007 και της ΠΔ/ΤΕ 2595/ 20.8.2007, ενώ η τιμή μετατροπής των
προνομιούχων σε κοινές προσδιορίζεται, κατά το χρόνο παροχής της
κεφαλαιακής ενίσχυσης, με βάση την τιμή διάθεσης των προνομιούχων
μετοχών, όπως αυτή καθορίζεται από το Τ.Χ.Σ. και το πιστωτικό ίδρυμα,
λαμβάνοντας υπόψη τις εκτιμήσεις των ελεγκτικών εταιρειών, κατά τα
προβλεπόμενα στην παράγραφο 3 του άρθρου 7 για την εύλογη ή την
εμπορική αξία της μετοχής, όπως αυτή διαμορφώνεται χωρίς τη στήριξη ή τη
δυνατότητα στήριξης του πιστωτικού ιδρύματος από το Ελληνικό Δημόσιο, το
Ταμείο ή την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), εκτός του πλαισίου των πράξεων
του Ευρωσυστήματος και σύμφωνα με το κανονιστικό πλαίσιο της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ακολουθούμενων πρακτικών της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής περί κρατικών ενισχύσεων.

προνομιούχες μετοχές του ανωτέρω άρθρου 7 του ιδίου νόμου, παρέχουν
δικαίωμα μη σωρευτικής απόδοσης, το ύψος της οποίας καθορίζεται με
απόφαση του Τ.Χ.Σ., σύμφωνα με τη νομοθεσία της Ε.Ε. περί κρατικών
ενισχύσεων και τις σχετικές πρακτικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Σύμφωνα με το αρθ. 12, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010, το Τ.Χ.Σ.

υποχρεούται να δημιουργήσει λογαριασμούς αποθεματικών από διαφορές
αποτίμησης, με τα καθαρά κέρδη και τις ζημίες του να προσδιορίζονται
σύμφωνα με τα Διεθνή Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Αναφοράς,
προσαρμοσμένα για τον ειδικό σκοπό του Τ.Χ.Σ. ενώ, τα διανεμόμενα κέρδη
προκύπτουν ως ακολούθως : (α) με αφαίρεση από τα καθαρά κέρδη του
συνολικού ποσού μη πραγματοποιηθέντων κερδών από διαφορές αποτίμησης
και με μεταφορά του αντίστοιχου ποσού στον οικείο λογαριασμό
αποθεματικών από διαφορές αποτίμησης και (β) με αφαίρεση από τον οικείο
λογαριασμό αποθματικών από διαφορές αποτίμησης και πρόσθεση στα κατά
το προηγούμενο εδάφιο α΄ διανεμόμενα κέρδη, του ποσού τυχόν μη
πραγματοποιηθέντων κερδών που είχε αφαιρεθεί από τα καθαρά κέρδη μίας
ή περισσοτέρων προηγούμενων χρήσεων και είχε πραγματοποιηθεί εντός της
τρέχουσας χρήσης.
Οι μη πραγματοποιηθείσες ζημίες από διαφορές αποτίμησης θα
μεταφέρονται στους οικείους λογαριασμούς διαφορών αποτίμησης έως ότου
οι εν λόγω λογαριασμοί εμφανίζουν μηδενικό υπόλοιπο και, κατόπιν τούτου,
οι ως άνω ζημίες καλύπτονται από τα κέρδη της τρέχουσας χρήσης και εν
συνεχεία από το κεφάλαιο.
Εντός τριάντα (30) ημερών από τη δημοσίευση των οικονομικών

του καταστάσεων, το Ταμείο μεταφέρει το σύνολο των διανεμόμενων

κερδών στο Ελληνικό Δημόσιο, ως έσοδο για τους σκοπούς του Γενικού
Προϋπολογισμού του Κράτους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ, κατόπιν όλων των ανωτέρω, προκύπτει με

ασφάλεια ότι, με την από 21/07/2010 ίδρυση του Ταμείου
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), ήτοι του νομικού προσώπου
που ιδρύθηκε με το νόμο 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010, ως φορέας
διατήρησης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ήτοι της σταθερότητας
του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, μέσω της ενίσχυσης της κεφαλαιακής τους επάρκειας και,
ειδικότερα :
• με το σκοπό του Τ.Χ.Σ. να είναι η διατήρηση της χρηματοπιστωτικής
σταθερότητας, μέσω της ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας
των πιστωτικών ιδρυμάτων και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών,
• με την κεφαλαιακή ενίσχυση να παρέχεται μέσω συμμετοχής του
Τ.Χ.Σ. στις αντίστοιχες αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, με την
έκδοση νέων μετοχών ή υπό αίρεση μετατρέψιμων ομολογιών ή άλλων
μετατρέψιμων χρηματοοικονομικών μέσων,
• με τις συντηρητικές παραδοχές της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) ότι
υφίσταται βάσιμος κίνδυνος ως προς τη δυνατότητα των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών να συνεχίσουν να
τηρούν τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας, που υπέχουν βάσει
του άρθρου 28, ν. 3601/2007 και της ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007,
• με την υπόδειξη της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) στις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, της υποβολής
αιτήματος στο Τ.Χ.Σ. για την κεφαλαιακή τους ενίσχυση, αφου΄αυτές :
(α) δεν πληρούσαν τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας, που
υπέχουν βάσει του άρθρου 28 του ν. 3601/2007 και της ΠΔ/ΤΕ
2595/20.8.2007 ή (β) δεν πληρούσαν τις υποχρεώσεις
κεφαλαιακής επάρκειας, που υπέχουν βάσει του άρθρου 27 του ν.
3601/2007, παράλληλα με την περίπτωση β’, της παραγράφου 1 του
άρθρου 6, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010,
• με άκαρπες τις προσπάθειες των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
και εκάστης εξ’ αυτών να αυξήσουν τα ίδια κεφάλαιά τους με τη
συμμετοχή των υφιστάμενων ή νέων μετόχων,

• με την, κατά το άρθρο 63, παράγραφος 2, ν. 3601/2007, περίπτωση η
Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) να μπορεί να προβεί στον ορισμό
Επιτρόπων στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη
εξ΄αυτών ή στην ανάκληση της άδειας λειτουργίας τους, σύμφωνα
με το άρθρο 8 του ίδιου νόμου και στην απομάκρυνση των
υπεύθυνων προσώπων του άρθρου 5, παράγραφος 10, περίπτωση
γ’, στοιχείο i, του ν. 3601/2007,
ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ

ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ, ότι, την 21/07/2010, παρά την κατά τα ανωτέρω
ίδρυση του Τ.Ε.Κ.Ε., ο συστημικός κίνδυνος της χρηματοπιστωτικής
αστάθειας επήλθε με τον πανηγυρικότερο τρόπο ακόμη και σε επίπεδο
οικονομικών καταστάσεων και ισολογισμών των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων, ήτοι εκδηλώθηκε η κατάσταση κατά την οποία στο
ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και δη στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, επήλθε, κατά τα ανωτέρω, ο κίνδυνος
απροσδόκητων χρηματοπιστωτικών ανισορροπιών εκ των οποίων αυτές δεν
πληρούσαν τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας του άρθρου 28, ν.
3601/2007, της ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και του άρθρου 27, ν. 3601/2007,
καθώς και των ΠΔ/ΤΕ 2630/2010, 2655/19.03.2012, 2645/2011,
2594/2007, 2595/2007, 2635/2010 και ΠΔ/ΤΕ 2620/28.08.2009, ήτοι τη
δυνατότητα τους να συγκροτούν επαρκή Συντελεστή Φερεγγυότητας,
ήτοι επαρκή λόγο ιδίων κεφαλαίων προς τα στοιχεία του ενεργητικού τους
και τα εκτός ισολογισμού, σταθμισμένα με τον κατά ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ ορθό και
επιστημονικά αποδεκτό τρόπο με τους κινδύνους τους, προκειμένου να
καλύπτονται έναντι της έκθεσής τους στον πιστωτικό κίνδυνο, στον κίνδυνο
αγοράς και το λειτουργικό κίνδυνο από τα ίδια ανωτέρω στοιχεία του
ενεργητικού τους και τα εκτός ισολογισμού, με τα οποία οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών υποχρεούνται να εκπληρώνουν τις
κεφαλαιακές απαιτήσεις τους και να διαθέτουν Ελάχιστο Ενιαίο Δείκτη
Κεφαλαιακής Επάρκειας τουλάχιστον 8%, λόγω της παραβίασης του
θεσμικού-κανονιστικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
(ΕΚΤ), του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού Κινδύνου (ESRB) και της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), κατά το οποίο διαμορφώνεται και
διασφαλίζεται η σταθερότητα του εθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ ότι αδυνατούσαν να συγκροτήσουν Ελάχιστο Ενιαίο
Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας τουλάχιστον 8%, αφού, κατά το άρθρο
6, παρ.1 του ανωτέρω ν. 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010, κατόπιν υπόδειξης
της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ). υπέβαλαν οι ίδιες αίτημα για την
κεφαλαιακή τους ενίσχυση στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής

Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ), συνοδευόμενο από (α) επιχειρησιακό σχέδιο και
(β) λεπτομερές χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των μέτρων που
περιγράφονται στο επιχειρησιακό σχέδιο (άρθρο 6, παρ. 2 ν.
3864/2010/ΦΕΚ 119/ 21.07.2010) και, στη συνέχεια, στο πλαίσιο της
ενίσχυσης της κεφαλαιακής τους επάρκειας, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, η κάθε μία κατά την αναλογία της,
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ
ΠΟΡΟΥΣ κατά το συνολικό ποσό των 40,542 δις ευρώ από το Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), δυνάμει του ν. 3864/2010/ΦΕΚ
119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ
94/19-04-2012, που κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012,
εις βάρος του γενικού συμφέροντος, του δημόσιου χρέους και του
ελλείμματος, ήτοι προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος και
της περιουσίας των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι, άλλως το
Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ.) δεν θα είχε ποτέ ιδρυθεί,
ούτε θα είχαν ανακεφαλαιοποιηθεί από αυτό οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, ούτε η ενίσχυση αυτή της κεφαλαιακής τους επάρκειας θα
πραγματοποιούνταν εις βάρος του γενικού συμφέροντος, του δημόσιου
χρέους και του ελλείμματος, ήτοι προς βλαβη της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος, ήτοι της περιουσίας των εδώ έναγόντων ως φορολογούμενοι,
ούτε το κεφάλαιο του Τ.Χ.Σ. θα κατατίθονταν, με αποφάσεις του Υπουργού
Οικονομικών, σε ειδικό, έντοκο λογαριασμό που τηρείται στην Τράπεζα της
Ελλάδος, αποκλειστικά για το σκοπό αυτό, ούτε ακόμη θα ομολογούνταν
ρητά ότι ο αποκλειστικός σκοπός του Τ.Χ.Σ. είναι η διατήρηση της
χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, μέσω της ενίσχυσης της
κεφαλαιακής επάρκειας των πιστωτικών ιδρυμάτων και δη των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών.
3.Γ Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
Με τον ανωτέρω ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως

του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που κυρώθηκε με το
νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, αποφασίστηκε η
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης
εξ’ αυτών, ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ, προκειμένου
να αποκατασταθεί η κεφαλαιακή τους επάρκεια και η η εμπιστοσύνη των
αγορών και των καταθετών στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα ώστε, η
βελτίωση της κεφαλαιακής τους θέσης και της ρευστότητας, να τους
επιτρέψει να στηρίξουν την πραγματική οικονομία, συμβάλλοντας κατά τα
ανωτέρω στη βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος και στην
αποκατάσταση του ρυθμού της οικονομικής ανάπτυξης αφού, κατά τα
ανωτέρω αναλυτικώς εκτεθέτνα, αυτές ανέπτυξαν την ιδιωτική πρωτοβουλία
και την οικονομική τους δραστηριότητα, χωρίς να διαθέτουν, ως όφειλαν,
σε κάθε χρονική στιγμή, καθόλο το διάστημα από 01/01/2002 μέχρι και
την 31/12/2012, την απαραίτητη κεφαλαιακή επάρκεια.
Κατά την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), σύμφωνα με το περιεγχόμενο

της «Έκθεσης για την Ανακεφαλαιοποίηση και Αναδιάταξη του
Ελληνικού Τραπεζικού Τομέα» και του Κεφαλαίου Ι αυτής, που
δημοσιεύθηκε το μήνα Δεκέμβριο του έτους 2012, η κατά τα ανωτέρω
κεφαλαιακή ανεπάρκεια των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης
εξ’ αυτών αποδίδεται στη συνδυαστική επίδραση :
1. της αδυναμίας πρόσβασης αυτών στις διεθνείς αγορές και της
εκροής καταθέσεων,
2. των δυσμενών οικονομικών συνθηκών που προκάλεσαν την

επιδείνωση της ποιότητας των δανειακών τους χαρτοφυλακίων
και
3. της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους με τη συμμετοχή του

ιδιωτικού τομέα (“PSI”).
• ΤτΕ * Έκθεση για την Ανακεφαλαιοποίηση και Αναδιάταξη του

Ελληνικού Τραπεζικού Τομέα, Κεφάλαιο Ι, σελ. 3, Δεκέμβριος 2012.
Έτσι, κατά τα ανωτέρω, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη «Τράπεζα

της Ελλάδος ΑΕ» (ΤτΕ), ΠΑΡΕΧΕΙ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ
ΑΓΩΓΙΜΟΥ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι η κεφαλαιακή ανεπάρκεια των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών προκλήθηκε, κυρίως, από
την ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής τους πρωτοβουλίας αντίθετα με τις
διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του Συντάγματος, η οποία προκάλεσε την
αναλυτικώς προεκτεθείσα χρηματοπιστωτική αστάθεια και τη βλάβη της
εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, που είχε ως άμεσο αποτέλεσμα :
• την κατά τα ανωτέρω διαπιστωθείσα αδυναμία εγγύησης και

απόδοσης των καταθέσεων τους,
• την κατά τα ανωτέρω απώλεια της κεφαλαιακής τους

επάρκειας,

• την κατά τα ανωτέρω υποβάθμιση της πιστοληπτικής τους
ικανότητας και την απώλεια της πρόσβασης τους στις αγορές,
προκειμένου αυτές να μπορούν να δανείζονται από τη διατραπεζική
αγορά ή/και από την Ε.Κ.Τ., κατά την κανονική διαδικασία και
• την κατά τα ανωτέρω συνολική απώλεια δημοσίων εσόδων 20,7

δις ευρώ από τους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς των
ετών 2008, 2009, 2010, 2011, 2012 και 2013,
αφού, κατά την ως άνω έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ΡΗΤΑ
ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ότι «……… οι παράγοντες αυτοί άσκησαν ισχυρές πιέσεις
στη ρευστότητα και την κεφαλαιακή βάση των ελληνικών τραπεζών,
απειλώντας τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος και την
ευρωστία αρκετών τραπεζών. Σε αυτό το δεδομένο πλαίσιο, η Τράπεζα
της Ελλάδος και η πολιτεία προέβησαν σε σειρά ενεργειών που
αποσκοπούσαν στην θωράκιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας
και της ασφάλειας των καταθέσεων. Μεταξύ των ενεργειών αυτών,
κρίσιμη σημασία είχαν : η κάλυψη των βραχυπρόθεσμων αναγκών
ρευστότητας των τραπεζών, με την παροχή δυνατότητας προσφυγής
στο μηχανισμό έκτακτης χρηματοδότησης (“emergency liquidity
assistance – ELA”), η διασφάλιση της επάρκειας των “Χρηματοδοτικών
Πόρων” (Financial Envelope), δηλαδή των δημόσιων πόρων που
προορίζονται για την κάλυψη της απαιτούμενης ανακεφαλαιοποίησης
και του κόστους αναδιάταξης του ελληνικού τραπεζικού τομέα την
περίοδο 2012-2014, το ύψος των οποίων έχει εκτιμηθεί σε 50 δισεκ.
ευρώ, η εξυγίανση αδύναμων τραπεζών, βάσει ενός διευρυμένου νομικού
πλαισίου, η απαίτηση από όλες τις ελληνικές τράπεζες να αυξήσουν την
κεφαλαιακή τους βάση σε ένα συντηρητικά εκτιμημένο επαρκές
επίπεδο ……………»

Ελληνικού Τραπεζικού Τομέα, Κεφάλαιο Ι, σελ. 3, Δεκέμβριος 2012.
Αυτό όμως έχει ήδη ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΓΙΜΟ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟ

ΜΑΣ, με τα εξής τεκμήρια :
1. Με την από 16/02/2009 ίδρυση του Ταμείου Εγγύησης
Καταθέσεων και Εγγυήσεων (ΤΕΚΕ), (βλ. Κεφάλαιο 3.Α, ΤΟ
ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (Τ.Ε.Κ.Ε.)),

2. Με την από 21/07/2010 ίδρυση του Ταμείου
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), (βλ. Κεφάλαιο 3.Β, ΤΟ
ΤΑΜΕΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ (Τ.Χ.Σ.)) και
3. Με την κρατική ενίσχυση που παρασχέθηκε στις πέντε (5)

πρώτες εδώ εναγόμενες, με τους δημόσιους χρηματοδοτικούς
πόρους των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου, των νόμων
3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-
2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011 και 4056/2012/ΦΕΚ
52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011 (Βλ. Κεφάλαιο
2.Δ, Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ
ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ
ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
Έτσι, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη «Τράπεζα της Ελλάδος ΑΕ» (ΤτΕ),
εκπόνησε, το Μάρτιο του 2012, ειδική μελέτη στρατηγικής αξιολόγησης του
τραπεζικού τομέα, από την οποία προέκυψαν τέσσερις (4) Συστημικές
Τράπεζες και δη οι τέσσερεις (4) πρώτες εδώ εναγόμενες, αφού μόνον
αυτές κρίθηκαν κατάλληλες για στήριξη με ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ.
Η εκτίμηση των κεφαλαιακών αναγκών διενεργήθηκε προκειμένου

να εκτιμηθούν με συντηρητικά κριτήρια οι κεφαλαιακές ανάγκες όλων των
ελληνικών τραπεζών και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών, ώστε να πληρούνται τα ελάχιστα απαι τούμενα Κύρια
Βασικά Ίδια Κεφάλαια για την περίοδο από το έτος 2012 μέχρι και το
τέλος του 2014.
Για την εκτίμηση των ανωτέρω κεφαλαιακών αναγκών,

χρησιμοποιήθηκαν δύο μακροοικονομικά σενάρια :
1. Το Βασικό Σενάριο, με στόχο για το Δείκτη Κυρίων Βασικών Ιδίων
Κεφαλαίων (Core Tier 1 ratio – CT1 ratio) το 9% για το έτος 2012 και
το 10% τα έτη 2013 και 2014.
2. Το Δυσμενές Σενάριο, με στόχο το 7% για τον Δείκτη Κυρίων
Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων για όλη την περίοδο από το έτος 2012 μέχρι
και το τέλος του 2014.

Ελληνικού Τραπεζικού Τομέα, Κεφάλαιο Ι, σελ. 4, Δεκέμβριος
2012.
Η εξέλιξη των Κύριων Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων κατά την

προαναφερθείσα περίοδο, διαμορφώθηκε λαμβάνοντας υπόψη τα εξής
στοιχεία :
• Ζημίες από τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην ανταλλαγή
ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου και επιλεγμένων δανείων που ήταν
στην περίμετρο του PSI+, μετά την αφαίρεση των ήδη σχηματισμένων
για το λόγο αυτό ειδικών προβλέψεων,
• Αναμενόμενες ζημίες πιστωτικού κινδύνου από δάνεια που έχουν
χορηγηθεί: (α) στην Ελλάδα, βάσει των εκτιμήσεων της εταιρίας
συμβούλων BLACKROCK Solutions, η οποία εκπόνησε την ανωτέρω
εμπιστευτική μελέτη για τα χαρτοφυλάκια εγχώριων δανείων των
ελληνικών τραπεζών, (β) στο εξωτερικό, με βάση την εφαρμογή από
την Τράπεζα της Ελλάδος της μεθοδολογίας που είχε εφαρμόσει η
Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή (EBA) στην πανευρωπαϊκή προσομοίωση
ακραίων καταστάσεων του Ιουνίου 2011, και (γ) σε φορείς και
οργανισμούς σχετιζόμενους με το Δημόσιο, βάσει των εκτιμήσεων της
εταιρείας συμβούλων BLACKROCK Solutions ή της Τράπεζας της
Ελλάδος ενώ, και στις τρεις ανωτέρω περιπτώσεις, από τις
αναμενόμενες ζημίες πιστωτικού κινδύνου αφαιρέθηκαν οι αντίστοιχες
συσσωρευμένες προβλέψεις.
• Εκτιμώμενη εσωτερική δημιουργία κεφαλαίου κατά την περίοδο 2012-
2014, όπως προκύπτει από τη συντηρητική θεώρηση των βασικών
στοιχείων λειτουργικής κερδοφορίας που προέβλεπαν τα υποβληθέντα
από τις τράπεζες τριετή επιχειρησιακά σχέδια, όπου συνεκτιμήθηκαν
οι ενέργειες ενίσχυσης των κεφαλαίων που είχαν ολοκληρωθεί μέχρι το
πέρας της άσκησης.
Τέλος, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη «Τράπεζα της Ελλάδος ΑΕ»,

υπολόγισε το στόχο για το απαιτούμενο επίπεδο των Κύριων Βασικών Ιδίων
Κεφαλαίων στο τέλος κάθε έτους έως και το 2014, με βάση το στόχο που είχε
τεθεί για τον αντίστοιχο δείκτη σε κάθε σενάριο και την εξέλιξη των
σταθμισμένων για τον κίνδυνο στοιχείων ενεργητικού (Risk-Weighted
Assets – RWAs). Πιο συγκεκριμένα, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι
τράπεζες δεν υποεκτιμούν το βαθμό έκθεσής τους σε κίνδυνο, τα σταθμισμένα

για τον κίνδυνο στοιχεία ενεργητικού προσαρμόστηκαν βάσει της
αυστηρότερης μεθοδολογίας της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ).
Όμως, το γεγονός της κατά τα ανωτέρω προσαρμογής της στάθμισης

του πιστωτικού κινδύνου, συνιστά ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ
ΑΓΩΓΙΜΟΥ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, από την 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, ήτοι μέχρι
τη χρονική στιγμή της εκτίμησης των κεφαλαιακών αναγκών τους κατά τη
διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησής τους, ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΠΟΤΕ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ,
ΣΤΑΘΜΙΣΕΙ, ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΕΙ, ως όφειλαν, με τον ανωτέρω,
κατά ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ ορθό και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον κατά 46,8
δις ευρώ πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό
κίνδυνο, όπως αυτός για πρώτη φορά υπολογίστηκε στο διάγραμμα 1.1 που
ακολουθεί, ήτοι δεν συγκρότησαν επαρκή Συντελεστή Φερεγγυότητας,
σταθμίζοντας κατά τα ανωτέρω τα στοιχεία του ενεργητικού τους και,
ειδικότερα, τις απαιτήσεις τους από τα δάνεια και τις παροχές καταναλωτικής
πίστης που χορήγησαν και τα εκτός ισολογισμών τους στοιχεία, με όλους τους
ανωτέρω κινδύνους και με έκαστο εξ΄αυτών και δεν υπολόγισαν επαρκώς,
κατά τον ορθό και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον κίνδυνο
κεφαλαιακής επάρκειας, δηλαδή τον κίνδυνο από απροσδόκητες απώλειες
των στοιχείων των ενεργητικών τους και, ειδικότερα, των δανείων τους, με
τον κατά ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ υποχρεωτικό μαθηματικό τύπο :
με αποτέλεσμα να έχουν αναπτύξει την ιδιωτική πρωτοβουλία και την

οικονομική τους δραστηριότητα και να έχουν χορηγήσει το σύνολο των
δανείων τους και, εν προκειμένω, όλα ανεξαιρέτως τα εδώ επίδικα δάνεια και
τις παροχές καταναλωτικής πίστης, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και
ανά εναγόμενη, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕ
ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ.

Οι κεφαλαιακές ανάγκες για το σύνολο των ελληνικών τραπεζών εκτιμήθηκαν
το μήνα Μάιο του έτους 2012 από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), σύμφωνα
με τον Πίνακα Ι.1 που ακολουθεί, σε 40,5 δις ευρώ.

Οι κεφαλαιακές ανάγκες των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, υπολογίστηκαν ως η διαφορά
ανάμεσα :

a) στο στόχο που τέθηκε για το απαιτούμενο επίπεδο των Κύριων
Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων της στο τέλος κάθε έτους έως και το 2014
και
b) στα αντίστοιχα εκτιμώμενα επίπεδα των Κύριων Βασικών Ιδίων
Κεφαλαίων της.
Οι υπολογισμοί αυτοί έγιναν και με το Βασικό και με το Δυσμενές Σενάριο, που
οδηγούσε σε υψηλότερες κεφαλαιακές ανάγκες και θεωρήθηκε δεσμευτικό.
Την 15/03/2012, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας

(ΕΤΧΣ), το Ελληνικό Δημόσιο, το ΤΧΣ και η ΤτΕ, υπέγραψαν το “Master
Financial Assistance Facility Agreement” συνολικού ποσού 109,00 δις ευρώ,
μέσω του οποίου το ΤΧΣ εγγυήθηκε εκ μέρους του Ελληνικού Δημοσίου ότι το
ποσό θα χρησιμοποιηούταν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών
τραπεζών και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων.
Την 17/04/2012, το ΤΧΣ υπέγραψε με το ελληνικό δημόσιο, το ΕΤΧΣ και την

ΤτΕ το «Σημείωμα Αποδοχής» για την εισφορά των εν συνεχεία
αναφερομένων ομολόγων κυμαινόμενου επιτοκίου εκδόσεως ΕΤΧΣ,
συνολικού ποσού 25,00 δις ευρώ στο ΤΧΣ, για την ανακεφαλαιοποίηση των
ελληνικών τραπεζών και δη των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων.
Την 13/12/2012, το ΤΧΣ, η Ελληνική Κυβέρνηση και η ΤτΕ υπέγραψαν μια

Επιστολή Αποδοχής για την κατάθεση στο λογαριασμό του ΤΧΣ, των εν
συνεχεία αναφερομένων επιπρόσθετων ομολόγων ΕΤΧΣ, συνολικής
ονομαστικής αξίας 16,00 δις ευρώ, το οποίο αφορούσε το δεύτερο μέρος της
τρίτης δόσης για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και δη
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων.

Κατά την παράγραφο 12, του άρθρου 16Β, ν. 3864/2010, όπως
τροποποιήθηκε από τον Ν. 4051/29.2.2012, το ΤΧΣ, για 22 μήνες, από την
29/02/2012, πρέπει να καλύπτει τα ποσά που θα κάλυπτε το ΤΕΚΕ στα
πλαίσια της εξυγίανσης πιστωτικών ιδρυμάτων, όπως προέβλεπε η
παράγραφος 13 του άρθρου 63Δ και η παράγραφος 7 του άρθρου 63E του Ν.
3601/2007.
Σύμφωνα με την Ετήσια Οικονομική Έκθεση του Τ.Χ.Σ. για τη χρήση από
01/01/2012 έως 31/12/2012, που δημοσιεύθηκε το μήνα Αύγουστο 2013, οι
εκδόσεις και η εισφορά των ομολόγων ΕΤΧΣ ανά εδώ εναγόμενη, μέχρι την
31/12/2012, είναι η εξής :
Για την πρώτη εδώ εναγόμενη :
Για τη δεύτερη εδώ εναγόμενη :

Για την τρίτη εδώ εναγόμενη :
Για την τέταρτη εδώ εναγόμενη :
Επειδή όμως οι τέσσερεις (4) πρώτες εδώ εναγόμενες συστημικές

τράπεζες και εκάστη εξ’ αυτών, ενάγονται όχι μόνον ατομικώς αλλά και ως
ειδικοί διάδοχοι των τραπεζών που απορρόφησαν ή/και εξαγόρασαν, κατά τη
διαδικασία αναδιάρθρωσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος που
ολοκληρώθηκε εντός του έτους 2013, ήτοι :
• Η πρώτη εδώ εναγόμενη, ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την

επωνυμία «ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Σταδίου
40), όπως νόμιμα εκπροσωπείται, ενάγεται τόσο ατομικώς, όσο και ως
ειδική διάδοχος της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία
«ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.»,
• Η δεύτερη εδώ εναγόμενη, ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την

επωνυμία «ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», που εδρεύει στην
Αθήνα (Αιόλου 86), όπως νόμιμα εκπροσωπείται, ενάγεται τόσο

ατομικώς, όσο και ως ειδική διάδοχος των ανωνύμων τραπεζικών
εταιρειών με τις επωνυμίες «FBB-ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ
ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.» και «ΤΡΑΠΕΖΑ PROBANK Α.Ε.»,
• Η τρίτη εδώ εναγόμενη, ανώνυμη τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία

«ΤΡΑΠΕΖΑ EUROBANK ERGASIAS Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα
(Όθωνος 8), όπως νόμιμα εκπροσωπείται, ενάγεται τόσο ατομικώς,
όσο και ως ειδική διάδοχος των ανωνύμων τραπεζικών εταιρειών με
τις επωνυμίες «ΝΕΑ PROTON ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.» και «ΝΕΟ
ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε.» και
• Η τέταρτη εδώ εναγόμενη, τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία

«ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Αμερικής 4),
όπως νόμιμα εκπροσωπείται, ενάγεται τόσο ατομικώς, όσο και ως
ειδική διάδοχος των ανωνύμων τραπεζικών εταιρειών με τις επωνυμίες
«ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», «ΤΡΑΠΕΖΑ MILLENIUM
BANK Α.Ε.» (πρώην NOVA Bank), «ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ» (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ), «CYPRUS
POPULAR BANK PUBLIC CO LTD» (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ και
πρώην MARFIN POPULAR BANK PUBLIC CO LTD) και «ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ» και
• η πέμπτη εδώ εναγόμενη, τραπεζική εταιρεία με την επωνυμία

«ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΕ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα (Λ.
Μεσογείων 109-111), όπως νόμιμα εκπροσωπείται, ενώ ενάγεται
ατομικώς, πρέπει στην πράξη να ενσωματωθεί ως προς την
ανακεφαλαιοποίηση στην τέταρτη εδώ εναγόμενη ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Α.Ε., επειδή αυτή, ενώ έχει ανακεφαλαιοποιηθεί με δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους, την εξαγόρασε ήδη από το μήνα Απρίλιο του
έτους 2012 και παραμένει και σήμερα μητρική της εταιρεία και κύριος
μέτοχος της. αφού κατέχει ποσοστό 99,08% επί του συνόλου των
μετοχών αυτής και, έτσι, η ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε. είναι
απολύτως ενταγμένη στον όμιλο της τέταρτης εδώ εναγόμενης
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε,
ενώ, ειδικότερα, σύμφωνα με τα επί μέρους ανά εδώ εναγόμενη στοιχεία και
τα οψιγενή κατά την 31/12/2012 γεγονότα της Ετήσιας Οικονομικής
Έκθεσης του Τ.Χ.Σ. για τη χρήση από 01/01/2012 έως 31/12/2012, που
δημοσιεύθηκε το μήνα Αύγουστο 2013, προκύπτει με ασφάλεια ότι :
• Την 09/10/2011 το ΤΧΣ, κατόπιν εισήγησης της ΤτΕ και σύμφωνα με

το άρθ. 63Ε του ν. 3601/2007, αποτελεί το μοναδικό μέτοχο του
μεταβατικού πιστωτικού ιδρύματος Νέα Proton Bank A.E. (Νέα
Proton), την 09/10/2011 το Ταμείο κατέβαλε τη πρώτη δόση του
μετοχικού κεφαλαίου της Νέας Proton, ποσού 220,00 εκ. ευρώ και η
δεύτερη δόση ποσού 30,00 εκ. ευρώ, καταβλήθηκε το Φεβρουάριο του
2012.
Κατά τους πρώτους 6 μήνες από τη δημιουργία του μεταβατικού
πιστωτικού ιδρύματος, η ΤτΕ, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.
3601/2007 (παρ. 6, άρθ. 63E), καθόρισε το οριστικό funding gap της
Proton Bank σε 1.121,60 εκ ευρώ.
Δυνάμει της παραπάνω απόφασης και σύμφωνα με το ν. 4052/2012,
όπως συμπληρώθηκε από τη ΠΥΣ 30/04/2012, παρ. 6γ, το Ταμείο
κατέβαλε στη Νέα Proton το ποσό των 259.60 εκ. ευρώ αντί του ΤΕΚΕ
την 14/05/2012. Τον Ιούνιο του 2012 ένα αναθεωρημένο σχέδιο
αναδιάρθρωσης της Νέας Proton για τη περίοδο 2012-2016
υποβλήθηκε στη DG Comp.
Το σχέδιο αναδιάρθρωσης, μεταξύ άλλων, προέβλεπε την ανάγκη
επιπρόσθετης κεφαλαιακής ενίσχυσης ποσού 300,00 εκ. ευρώ και, έτσι,
το ΤΧΣ προέβη στη πλήρη κάλυψη 2 επιπρόσθετων αυξήσεων
κεφαλαίων συνολικού ποσού 265,0 εκ. ευρώ (€ 230,0εκ. στις
01/08/2012 και € 35,0εκ. στις 31/12/2012).
• Την 11/09/2012 η Τράπεζα Πειραιώς ανακοίνωσε τη πρόθεση της να

εξαγοράσει τη Γενική Τράπεζα Α.Ε. (Γενική) από τη Société Générale
S.A. (εφεξής «SG»).
Την 14/12/2012, η Τράπεζα Πειραιώς εξαγόρασε ποσοστό 99,08% της
Γενικής από την SG έναντι ποσού 1,00 εκ. ευρώ.
Στο πλαίσιο της συναλλαγής, η SG συμφώνησε να επενδύσει συνολικό
ποσό 460,00 εκ. ευρώ στον Όμιλο Πειραιώς.
Το ποσό αυτό αποτελείτο από εισφορά κεφαλαίου από τη SG στη
Γενική Τράπεζα ύψους 290,00 εκ. ευρώ και τη κάλυψη από τη SG
ποσού 170,00 εκ. ευρώ για τη συμμετοχή στην αύξηση μετοχικού
κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς.
• Την 01/10/2012, η Credit Agricole (CA) ανακοίνωσε τη πρόθεση της να

προβεί σε αποκλειστικές διαπραγματεύσεις με την Alpha Bank για την
εξαγορά της Εμπορικής Τράπεζας.
Σύμφωνα με τη συμφωνία, και κατόπιν της ολοκλήρωσης του ειδικού
ελέγχου, η CA κάλυψε την αύξηση κεφαλαίου της Εμπορικής ποσού
2.893,00 εκ. ευρώ και κάλυψε πλήρως την έκδοση ενός μετατρέψιμου
ομολογιακού δανείου εκδόσεως της Alpha Bank ποσού 150,00 εκ.
ευρώ.

• Την 18/01/2013, κατόπιν της ανεπιτυχούς διαδικασίας υποβολής
προσφορών για την εξαγορά των στοιχείων ενεργητικού και
παθητικού της Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Ελλάδος ΑΤΕ (ΤΤ), η ΤτΕ
προέβη στη λύση και εκκαθάριση της τράπεζας και τη δημιουργία ενός
μεταβατικού πιστωτικού ιδρύματος, στα πλαίσια του άρθ. 63E του Ν.
3601/2007 ως ισχύει, με την επωνυμία Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο
Ελλάδος ΑΤΕ (Νέο ΤΤ).
Το μετοχικό κεφάλαιο του μεταβατικού πιστωτικού ιδρύματος
προσδιορίστηκε στο ποσό των 500,00 εκ. ευρώ και καταβλήθηκε
πλήρως από το ΤΧΣ με τη μορφή ομολόγων ΕΤΧΣ.
Επιπλέον, το ΤΧΣ κάλυψε αντί του ΤΕΚΕ και σύμφωνα με το ν.
4051/2012 το funding gap.
• Την 29/01/2013, το ΤΧΣ κατέβαλε ποσό 2,7308 εκ. ευρώ σε ομόλογα

ΕΤΧΣ, που σχετιζόταν με τα 2/3 του συνολικού funding gap, που
καταβλήθηκε στο Νέο ΤΤ σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 3601/2007,
άρθ. 63E, παρ. 7.
• Την 14/02/2013 το ΤΧΣ κατέβαλε ποσό 227,00 εκ. ευρώ, αντί του
ΤΕΚΕ, στο Νέο ΤΤ, ως μέρος του funding gap το οποίο καθορίσθηκε
από την ΤτΕ, μετά την εκκαθάριση της Τ-Bank και τη μεταφορά των
στοιχείων ενεργητικού και παθητικού της στο ΤΤ, όπως είχε αρχικά
καθοριστεί από την ΤτΕ, απόφαση EΠAΘ 26/2/17.12.2011 και
οριστικοποιήθηκε με την 2/1/09.04.2012 απόφαση.
• Την 14/06/2013, κατόπιν της απόφασης της ΤτΕ για την

οριστικοποίηση του funding gap ποσού 3.732,6 εκ. ευρώ (EME
11/21.05.2013), το ΤΧΣ προέβη στην καταβολή των υπόλοιπων
ομολόγων ΕΤΧΣ ονομαστικής αξίας 1,0017 εκ. ευρώ στο Νέο ΤΤ.
• Ως προς την Τράπεζα Πειραιώς, στις 28/01/2013 και κατόπιν της

οριστικοποίησης της έκθεσης αποτίμησης από ανεξάρτητη εταιρεία
ορκωτών ελεγκτών, η ΤτΕ αποφάσισε, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.
3601/2007 (άρθ. 63δ, παρ. 15), να καθορίσει το οριστικό funding gap.
Το τελικό ποσό ανήλθε σε 7,4707 εκ. ευρώ, ήτοι 794,80 εκ. ευρώ
παραπάνω από το αρχικό ποσό που είχε προσδιορίσει η ΤτΕ και
καταβλήθηκε από το Ταμείο την 26/03/2013 με τη μορφή ομολόγων
ΕΤΧΣ στη Τράπεζα Πειραιώς.
Η οριστικοποίηση του funding gap της υπό εκκαθάριση ATE
θεωρήθηκε διορθωτικό γεγονός που συνδέεται με την αρχική απόφαση
της ΤτΕ (27/07/2012) να μεταβιβάσει στοιχεία ενεργητικού και
παθητικού της πρώην ΑΤΕ στη Τράπεζα Πειραιώς και το ποσό των

794,80 εκ. ευρώ αναγνωρίσθηκε ως υποχρέωση από το ΤΧΣ κατά την
31/12/2012.
Το οριστικό ποσό κεφαλαιακής ενίσχυσης για εποπτικό σκοπό, το
οποίο το Ταμείο δεσμεύτηκε να καταβάλει στην Τράπεζα Πειραιώς
ορίσθηκε σε 570,00 εκ. ευρώ.
Το ποσό αυτό καταβλήθηκε ως προκαταβολή κεφαλαίου με τη μορφή
ομολόγων ΕΤΧΣ την 10/04/2013.
• Την 06/02/2013, η Τράπεζα Πειραιώς ανακοίνωσε ότι είναι σε

αποκλειστικές διαπραγματεύσεις με την Millennium BCP (BCP), για την
εξαγορά της θυγατρικής της στην Ελλάδα, Millennium Bank of Greece
S.A. (MBG).
Στις 22/04/2013 η Τράπεζα Πειραιώς ανακοίνωσε ότι έφτασε σε
οριστική συμφωνία για την εξαγορά της MBG με στοιχεία συνολικού
ενεργητικού περίπου 5,00 δις ευρώ, μετά την κεφαλαιοποίηση με
413,00 εκ. ευρώ από την BCP έναντι τιμήματος 1,00 εκ. ευρώ.
• Την 26/03/2013, η Τράπεζα Πειραιώς υπέγραψε συμφωνία για την

εξαγορά των ελληνικών καταθέσεων, δανείων και του δικτύου
καταστημάτων της Τράπεζας Κύπρου (Κύπρου), της Cyprus Popular
Bank (Λαϊκή) και της Ελληνικής Τράπεζας Α.Ε. (Ελληνική), έναντι
συνολικού τιμήματος 524,00 εκ ευρώ.
Σύμφωνα με την από 26/04/2013 απόφαση της ΤτΕ το ΤΧΣ κατέβαλε
στη Τράπεζα Πειραιώς τα επιπρόσθετα κεφάλαια που απαιτούνταν
ύψους 524,00 εκ. την 18/06/2013.
Με την αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου κατά ποσό 8,429 εκ.
ευρώ, η Τράπεζα Πειραιώς ενέκρινε την κάλυψη από επενδυτές με
μετρητά ποσού 1,444 εκ. ευρώ.
Το ΤΧΣ είχε ήδη καταβάλει στη Τράπεζα Πειραιώς ομόλογα ΕΤΧΣ
ονομαστικής αξίας 7,347 εκ. ευρώ ως προκαταβολή για την αύξηση
κεφαλαίου της.
Στα πλαίσια της ολοκλήρωσης της ανακεφαλαιοποίησης της Τράπεζας
Πειραιώς επεστράφησαν στο ΤΧΣ ομόλογα ΕΤΧΣ ονομαστικής αξίας
499,50 εκ. ευρώ και έλαβε 4.109.040.164 κοινές ονομαστικές μετοχές.
• H Alpha Bank πέτυχε το στόχο του 10% ιδιωτικής συμμετοχής στην

αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου με δικαιώματα προτίμησης
συγκεντρώνοντας 457,10 εκ. ευρώ και επιπλέον συγκέντρωσε 2% ή
92,90 εκ. ευρώ με ιδιωτική τοποθέτηση σε θεσμικούς και άλλους
επενδυτές. Κατόπιν της προαναφερθείσας κάλυψης με μετρητά ποσού
550,00 εκ. ευρώ και δεδομένων των συνολικών κεφαλαιακών της
αναγκών ποσού 4.571,00 εκ. ευρώ, η τράπεζα χρειαζόταν να αντλήσει

4.021,00 εκ. ευρώ από το ΤΧΣ. Δεδομένων των ομολόγων ΕΤΧΣ που
κατείχε η Alpha Bank ονομαστικής αξίας 2.942,00 εκ. ευρώ ως
προκαταβολή για την αύξηση κεφαλαίου της, το ΤΧΣ προέβη στην
εισφορά πρόσθετων ομολόγων ΕΤΧΣ ονομαστικής αξίας 1.018,50 εκ.
ευρώ και, έτσι, η συνολική ονομαστική αξία ομολόγων ΕΤΧΣ που
καταβλήθηκε στην Alpha Bank ανήλθε στο ποσό των 3.960,50 εκ. ευρώ
και η εύλογη αξία τους την 30/05/2013 ανήλθε σε 4.021,00 εκ. ευρώ.
• Η Alpha Bank στις 01/02/2013 ολοκλήρωσε την εξαγορά της

Εμπορικής Τράπεζας και την 28/06/2013 ολοκλήρωσε τη νομική
συγχώνευση με την Εμπορική.
• Στις 05/10/2012, η Εθνική Τράπεζα (ΕΤΕ) ανακοίνωσε προαιρετική

δημόσια πρόταση στους μετόχους της Eurobank για την εξαγορά του
συνόλου των κοινών της μετοχών με αντάλλαγμα νέων μετοχών ΕΤΕ.
Στα πλαίσια αυτά, η 2η Επαναληπτική Γενική Συνέλευση της
23/11/2012 αποφάσισε να προβεί η τράπεζα σε αύξηση μετοχικού
κεφαλαίου ποσού 320,70 εκ. ευρώ
Σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης Προεγγραφής που
υπεγράφησαν μεταξύ του ΤΧΣ και των δύο τραπεζών, το ΤΧΣ έδωσε τη
συγκατάθεση του για τη συμφωνία στις 14/02/2013.
Την 19/03/2013, το ΔΣ της ΕΤΕ ενέκρινε την έναρξη των διαδικασιών
συγχώνευσης με την Eurobank.
Την 07/04/2013, η ΤτΕ γνωστοποίησε στις τράπεζες ότι η διαδικασία
ανακεφαλαιοποίησης των τεσσάρων συστημικών τραπεζών έπρεπε να
ολοκληρωθεί έως τα τέλη του Απριλίου του 2013.
Μετά την εν λόγω ανακοίνωση, η ΕΤΕ και η Eurobank ανακοίνωσαν
ότι θα ανακεφαλαιοποιηθούν πλήρως και ανεξάρτητα η μία από
την άλλη και ότι η συγχώνευση θα αναβληθεί μέχρι την ολοκλήρωση
της διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησης.
• Κατόπιν της απόφασης της ΤτΕ για την εκκαθάριση της First Business
Bank (FBB), και την επακόλουθη διαγωνιστική διαδικασία στην οποία
συμμετείχαν η ΕΤΕ και η Eurobank, η ΤτΕ αποφάσισε να μεταφέρει
επιλεγμένα στοιχεία ενεργητικού και παθητικού στην ΕΤΕ.
Κατόπιν αυτού, το ΤΧΣ εισέφερε την 28/06/2013 ομόλογα ΕΤΧΣ
ονομαστικής αξίας 350,00 εκ. ευρώ για τα 2/3 του αρχικού funding gap,
έναντι αρχικού funding gap 524,30 εκ ευρώ.
Υπάρχει επίσης η δέσμευση του ΤΧΣ στην ΕΤΕ να καλύψει κεφαλαιακές
ανάγκες ποσού 95,00 εκ. ευρώ που προέκυψαν από την απόκτηση των
στοιχείων ενεργητικού της FBB.

• Στα πλαίσια της ανακεφαλαιοποίησης της ΕΤΕ, το ΤΧΣ είχε ήδη
καταβάλει ομόλογα ΕΤΧΣ ονομαστικής αξίας 9.756,00 εκ. ευρώ (€
7.430 εκ. στην 28/05/2012 και € 2.326 εκ. την 21/12/2012).
Λόγω της κάλυψης της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου σε μετρητά
ύψους 1.079,00 εκ. ευρώ, ήτοι ποσοστό 11% του συνόλου και της
εύλογης αξίας των ομολόγων ΕΤΧΣ που είχαν ήδη καταβληθεί, η ΕΤΕ
επέστρεψε στο ΤΧΣ ομόλογα ΕΤΧΣ ονομαστικής αξίας 1.291,7 εκ. ευρώ.
• Την 10/04/2012 και 20/07/2012 το ποσό των 320,50 εκ. ευρώ στην
Εθνική Τράπεζα. (ΕΤΕ), που αντιστοιχούσε στην διαφορά μεταξύ της
αποτιμηθείσας αξίας των μεταβιβαζομένων στοιχείων του παθητικού
των τριών συνεταιριστικών τραπεζών Συνεταιριστική Τράπεζα Λέσβου
– Λήμνου, Αχαϊκή Συνεταιριστική Τράπεζα και Συνεταιριστική Τράπεζα
Λαμίας) και της αξίας των μεταβιβαζομένων στοιχείων του
ενεργητικού τους μετά τη θέση τους από την ΤτΕ σε ειδική
εκκαθάριση,
• Η ΤτΕ, κατόπιν διαγωνιστικής διαδικασίας αποφάσισε την
26/07/2013 για την μεταβίβαση των επιλεγμένων στοιχείων του
ενεργητικού και του παθητικού της Probank στην ΕΤΕ, μετά από
σχετική πρόταση της τελευταίας που έλαβε την έγκριση του ΤΧΣ.
Το προσωρινό funding gap ποσού 237,6 εκ. ευρώ καταβλήθηκε από το
ΤΧΣ στην ΕΤΕ.
Το ΤΧΣ κάλυψε επίσης τις κεφαλαιακές ανάγκες από την απόκτηση
των στοιχείων ενεργητικού της Probank.
Η άδεια της Probank ανακλήθηκε και η τράπεζα τέθηκε σε ειδική
εκκαθάριση.
• Η Eurobank, κατόπιν της αναβολής της συγχώνευσης της με την ΕΤΕ,

ανακοίνωσε ότι η αύξηση κεφαλαίου της θα καλυφθεί μόνο από το
ΤΧΣ, ώστε να ανακεφαλαιοποιηθεί πλήρως σύμφωνα με τις απαιτήσεις
της ΤτΕ. Η συνολική αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας
ανήλθε στο ποσό των 5.839,00 εκ. ευρώ.
Δεδομένων των ομολόγων ΕΤΧΣ που έχει ήδη λάβει ως προκαταβολή
ποσού 5.311,00 εκ. ευρώ, το ΤΧΣ κατάβαλλε επιπλέον 528,00 εκ. ευρώ
στη Eurobank στις 30/04/2013 ώστε να καλυφθούν οι κεφαλαιακές
της ανάγκες.
Κατόπιν της αποτίμησης σε εύλογη αξία των ομολόγων ΕΤΧΣ, η
Eurobank επέστρεψε στο ΤΧΣ ομόλογα ΕΤΧΣ ονομαστικής αξίας 113,20
εκ. ευρώ.

• Η Eurobank υπέγραψε την 15/07/2013 δύο δεσμευτικές συμφωνίες
με το ΤΧΣ για την εξαγορά του 100% του μετοχικού κεφαλαίου του
Νέου ΤΤ και της Νέας Proton.
Η Eurobank συμφώνησε να καταβάλει στο ΤΧΣ τίμημα 681 εκ. ευρώ
για την εξαγορά του 100% του μετοχικού κεφαλαίου του Νέου ΤΤ με
τη μορφή νέων κοινών μετοχών Eurobank.
Ο αριθμός των μετοχών που έλαβε το ΤΧΣ καθορίστηκε με βάση τη
μέση σταθμισμένη τιμή της μετοχής της Eurobank στο Χρηματιστήριο
Αθηνών, στο διάστημα των δέκα εργάσιμων ημερών πριν από την
Έκτακτη Γενική Συνέλευση, με κατώτατο όριο τις 1.418.750.000
μετοχές.
Επίσης, σύμφωνα με τους όρους της πώλησης της Proton, όπως αυτοί
ορίστηκαν από το ΤΧΣ, η Eurobank κατέβαλε συμβολικό τίμημα 1,00
ευρώ για την εξαγορά του 100% του μετοχικού κεφαλαίου της Νέας
Proton ενώ, πριν από την ολοκλήρωση της συναλλαγής, το ΤΧΣ
κάλυψε τις κεφαλαιακές ανάγκες της Proton με εισφορά μετρητών
395,00 εκ. ευρώ.
Έτσι, κατόπιν όλων των ανωτέρω, ο Πίνακας I.1 της Έκθεσης για την
Ανακεφαλαιοποίηση και Αναδιάταξη του Ελληνικού Τραπεζικού Τομέα της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), του μηνός Δεκεμβρίου 2012, σχετικά με τον
υπολογισμό των κεφαλαιακών αναγκών και των δημόσιων χρηματοδοτικών
πόρων για την κάλυψή τους, σε ενοποιημένη βάση και ανά είδος ζημίας και
προβλέψεων, ήτοι ως προς την κάλυψη της ζημίας από την ανταλλαγή των
ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου και των επιλεγμένων δανείων του PSI+
και των ακαθάριστων ζημιών πιστωτικού κινδύνου των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’αυτών, πρέπει να αναδιαμορφωθεί,
προκειμένου τα ανωτέρω στοιχεία και μεγέθη να αποτυπωθούν ανά εδώ
εναγόμενη, κατά τον επικαιροποιημένο, ορθό και επιστημονικά αποδεκτό
τρόπο, από τον οποίο θα προκύψει με ακρίβεια το σύνολο των δημόσιων
χρηματοδοτικών πόρων που κάλυψαν, κατά ποσό, ποσοστό και ανά
εδώ εναγόμενη, τη ζημία του πιστωτικού μόνο κινδύνου, ήτοι να
προκύψει η ανά εδώ εναγόμενη βλάβη της εθνικής οικονομίας, που
προκλήθηκε από την αιτία της κάλυψης της ανακεφαλαιοποίησης των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων με δημόσιους χρηματοδοτικούς
πόρους, δυνάμει του ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του
ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που κυρώθηκε με το
νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012 ήτοι η βλαβη που προκλήθηκε στο
δημόσιο χρέος, το δημοσιονομικό έλλειμμα και, εν τέλει, στην
περιουσία και τα κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα των εδώ
εναγόντων ως φορολογούμενοι και, ειδικότερα, της καθαρής ζημίας

που προκλήθηκε κατά τα ανωτέρω από το μέρος εκείνο της κάλυψης
των κεφαλαιακών αναγκών των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
που αφορά τις ζημίες πιστωτικού κινδύνου εκάστης εξ’ αυτών την
31/12/2012
αφού :
• δυνάμει της ΥΑ 2/37700/0023Α ΦΕΚ 1646 Β 01.05.2012,
αποφασίστηκε η καταγραφή στα πιστωτικά έσοδα του κρατικού
προϋπολογισμού έτους 2012 του ποσού των 25,00 δις ευρώ, που
αποτελεί το προϊόν του τρίτου μέρους (tranche) της πρώτης δόσης
(installment) του δανείου που συνήψε το Ελληνικό Δημόσιο, στα
πλαίσια της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του
Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.) της
Ελληνικής Δημοκρατίας, του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ.) και της Τράπεζας της Ελλάδος, όπως
περιγράφεται στο άρθρο πρώτο του Ν. 4060/2012 (ΦΕΚ Α΄
65/22.3.2012),
• δυνάμει της ΥΑ 2/694/0023Α ΦΕΚ 335 Β 18.02.2013, αποφασίστηκε

η καταγραφή στα πιστωτικά έσοδα του κρατικού
προϋπολογισμού έτους 2012 του ποσού των 16,00 δις ευρώ, που
αποτελεί το προϊόν του δεύτερου μέρους (tranche) της τρίτης δόσης
(installment) του δανείου που συνήψε το Ελληνικό Δημόσιο, στο
πλαίσιο της Σύμβασης Τροποποίησης της Κύριας Σύμβασης
Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.) της Ελληνικής
Δημοκρατίας, του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ.) και της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ), όπως
περιγράφεται στο άρθρο 1 της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου
«Έγκριση των Σχεδίων των Συμβάσεων Τροποποίησης κτλ» (ΦΕΚ
240/Α΄/2012) και
• Δυνάμει της ΥΑ 2/54244/0023Α ΦΕΚ 1622 Β 28.06.2013,

αποφασίστηκε η καταγραφή στα πιστωτικά έσοδα του κρατικού
προϋπολογισμού έτους 2013, του ποσού των 7,2 δις ευρώ, που
αποτελεί το προϊόν του τέταρτου μέρους (tranche) της τρίτης δόσης
(installment) του δανείου που συνήψε το Ελληνικό Δημόσιο, στο
πλαίσιο της Σύμβασης Τροποποίησης της Κύριας Σύμβασης
Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.), της Ελληνικής
Δημοκρατίας, του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής

Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ.) και της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ), όπως
περιγράφεται στο άρθρο 48 του ν. 4111/2013 (ΦΕΚ 18 Α/2013).
Επίσης, σύμφωνα με την ανωτέρω Ετήσια Οικονομική Έκθεση του

Τ.Χ.Σ. για τη χρήση από 01/01/2012 έως 31/12/2012, που δημοσιεύθηκε το
μήνα Αύγουστο του έτους 2013, με την κατά τα ανωτέρω και με δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους ανακεφαλαιοποίηση των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών από το Τ.Χ.Σ. και, ειδικότερα, κατά την
παρ. 12, άρθ. 16Β, ν. 3864/2010, όπως τροποιποιήθηκε από το ν.
4051/29.2.2012, με την οποία το Τ.Χ.Σ. είναι υποχρεωμένο να καταβάλλει το
ποσό που το ΤΕΚΕ θα κατέβαλε στα πλαίσια της εξυγίανσης των πιστωτικών
ιδρυμάτων, όπως προβλεπεται από την παρ. 13, άρθ. 63Δ και τη παρ. 7, άρθ.
63E, ν. 3601/2007, το Τ.Χ.Σ. ανέλαβε τις αξιώσεις του ΤΕΚΕ κατά τη παρ.
4, άρθ. 13Α, ν. 3746/2009, που είναι συνδυασμός των καταβολών του με τη
μορφή ομολόγων ΕΤΧΣ και μετρητών, αντί του ΤΕΚΕ, για να καλύψει τα
χρηματοδοτικά κενά από τις εκκαθαρίσεις των Proton, ATE και των τριών
Συνεταιριστικών Τραπεζών και, έτσι, οι απαιτήσεις του Τ.Χ.Σ. από τις υπό
εκκαθάριση τράπεζες ήταν κατά την 31/12/2012 οι εξής :
Οι ανωτέρω όμως απαιτήσεις του Τ.Χ.Σ. απομειώθηκαν κατά την

31/12/2012 ως προς το ανακτήσιμο υπόλοιπό τους και, ειδικότερα :
• Η απαίτηση από την Αχαϊκή Συνεταιριστική Τράπεζα υπό

εκκαθάριση ανέρχονταν στο ποσό των 209,50 εκ. ευρώ.
Το εν λόγω ποσό καταβλήθηκε στην ΕΤΕ μετά τη λύση της Αχαϊκή
Συνεταιριστικής Τράπεζας και τη μεταφορά των καταθέσεων στην
ΕΤΕ, μετά την από 18/03/2012 απόφαση της ΤτΕ και, έτσι, κατά την
31/12/2012, το Τ.Χ.Σ. εκτιμά ότι το ανακτήσιμο ποσό από την
διαδικασία εκκαθάρισης είναι 147,90 εκ. ευρώ, ήτοι απομείωση
ποσού 61,60 εκ. ευρώ αναγνωρίσθηκε στη Κατάσταση Συνολικού
Εισοδήματος.

• Η απαίτηση από την Συνεταιριστική Λέσβου-Λήμνου υπό
Το εν λόγω ποσό καταβλήθηκε στην ΕΤΕ μετά τη λύση της
Συνεταιριστικής Λέσβου-Λήμνου και της μεταφοράς των καταθέσεων
στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος και, έτσι, κατά την 31/12/2012, το
Τ.Χ.Σ. εκτιμά ότι το ανακτήσιμο ποσό από την διαδικασία εκκαθάρισης
είναι 36,10 εκ. ευρώ, ήτοι απομείωση ποσού 19,50 εκ. ευρώ
αναγνωρίσθηκε στη Κατάσταση Συνολικού Εισοδήματος.
• Η απαίτηση από την Συνεταιριστική Τράπεζα Λαμίας υπό

Το εν λόγω ποσό καταβλήθηκε στην ΕΤΕ μετά τη λύση της
Συνεταιριστικής Λαμίας και, έτσι, κατά την 31/12/2012, το Τ.Χ.Σ.
εκτιμά ότι το ανακτήσιμο ποσό από την διαδικασία εκκαθάρισης είναι
47,60 εκ. ευρώ, ήτοι απομείωση ποσού 7,90 εκ. ευρώ
αναγνωρίσθηκε στη Κατάσταση Συνολικού Εισοδήματος.
• Η απαίτηση από την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού της

Proton Bank ανέρχονταν στο ποσό των 259,60 εκ. ευρώ.
Το ποσό αυτό καταβλήθηκε στη Νέα Proton Bank μετά τη λύση της
Proton Bank και αφορά σε ένα τμήμα του συνολικού χρηματοδοτικού
κενού το οποίο καθορίστηκε από την ΤτΕ και, έτσι, κατά την
31/12/2012, το Τ.Χ.Σ. εκτιμά ότι το ανακτήσιμο ποσό από τη
διαδικασία εκκαθάρισης είναι 16,00 εκ. ευρώ, το οποίο ποσό
εκπροσωπεί το μερίδιο του Τ.Χ.Σ. (23,10%) στο χρηματοδοτικό κενό
που καταβλήθηκε, αφού το ΤΕΚΕ επίσης κατέβαλε 862,00 εκ. ευρώ, εκ
του συνολικού ανακτήσιμου ποσού 69,00 εκ. ευρώ, ήτοι απομείωση
ποσού 243,60 εκ. ευρώ αναγνωρίσθηκε στη Κατάσταση
Συνολικού Εισοδήματος.
• Η απαίτηση από την εκκαθάριση της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος

(ΑΤΕ) ανήλθε στο ποσό των 6,6759 δις ευρώ, εκ του οποίου 145,10 εκ.
ευρώ σε μετρητά, το οποίο καταβλήθηκε εντός της χρήσης 2012 και
αφορά στην κάλυψη του αρχικού χρηματοδοτικού κενού, όπως αυτό
ορίστηκε από την ΤτΕ.
Κατά την 31/12/2012, το Τ.Χ.Σ. εκτιμά ότι το ανακτήσιμο ποσό από
την διαδικασία εκκαθάρισης είναι 1,9707 δις ευρώ, ήτοι απομείωση
ποσού 4,7052 δις ευρώ αναγνωρίσθηκε στη Κατάσταση
Συνολικού Εισοδήματος.

Κατά τα ανωτέρω, η κίνηση στο λογαριασμό των απαιτήσεων του
Τ.Χ.Σ. κατά τη χρήση 2012, συμπεριλαμβανομένων και των ανωτέρω
απομειώσεων συνολικού ποσού 5.037.796.807,00 ευρώ παρουσιάζεται
στον παρακάτω πίνακα εκ της Ετήσιας Οικονομικής Έκθεσης του Τ.Χ.Σ. για τη
χρήση από 01/01/2012 έως 31/12/2012 και είναι η εξής :
Ακόμη, από την Ετήσια Οικονομική Έκθεση του Τ.Χ.Σ. για τη χρήση
από 01/01/2012 έως 31/12/2012, κατά την 31/12/2012, το Τ.Χ.Σ. είχε την
υποχρέωση καταβολής του ποσού που θα κάλυπτε το ΤΕΚΕ στα πλαίσια της
εξυγίανσης των πιστωτικών δρυμάτων σύμφωνα με την παρ. 13, άρθ. 63δ και
της παρ. 7, άρθ. 63E, ν. 3601/2007 και την παρ. 12, άρθ. 16Β, ν. 3864/2010,
όπως τροποποιήθηκε από το ν. 4051/29.2.2012 και βάσει της από
30/04/2012 Οδηγίας. Έτσι, κατά την 31/12/2012, το ποσό των 1,0218 δις
ευρώ αφορά στην οριστικοποίηση του χρηματοδοτικού κενού :
• της ΑΤΕ για το το 2013, ποσού 794,80 εκ. ευρώ, απόροια της
εκκαθάρισης της όπως αποφασίστηκε από την ΤτΕ την 27/07/2012
και
• της Τ-Bank, ποσού 227,00 εκ. ευρώ, κατόπιν της εκκαθάρισης του
όπως αποφασίστηκε από την ΤτΕ την 17/12/2011.
Το Τ.Χ.Σ. κατέβαλλε την 26/03/2013 τα ανωτέρω ποσά με τη μορφή
ομολόγων ΕΤΧΣ στην Τράπεζα Πειραιώς και σε μετρητά στο Νέο Ταχυδρομικό
Ταμιευτήριο Α.Ε. την 14/02/2013.
Το ως άνω συνολικό ποσό της πρόβλεψης για την υποχρέωση κάλυψης

του χρηματοδοτικού κενού επιβάρυνε την κατάσταση συνολικού
εισοδήματος για τη χρήση 2012, καθώς το Τ.Χ.Σ. δεν αναμένει να ανακτήσει
τα ποσά που κατέβαλε. Για το ποσό των 227,00 εκ. ευρώ, το Τ.Χ.Σ. προσέφυγε
στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), αιτούμενο την ακύρωση της απόφασης
της ΤτΕ, σύμφωνα με την οποία το Τ.Χ.Σ. καλείται να πληρώσει, αντί του
ΤΕΚΕ, το ποσό των 227,00 εκ. ευρώ με βάση την πρόβλεψη του ν. 4051/2012
(ΦΕΚ 40Α’/29.02.2012) σύμφωνα με την οποία η υποχρέωση του Τ.Χ.Σ. να
καταβάλλει ποσά αντί του ΤΕΚΕ, έχει εφαρμογή τόσο στις νέες όσο και σε
παλαιότερες της έναρξης ισχύος του ν. 4051/2012 υποχρεώσεις του ΤΕΚΕ που
δεν είχαν εκπληρωθεί ενώ, η σχετική απόφαση του ΣτΕ για τον καθορισμό
της υπόχρεης προς πληρωμή νομικής οντότητας, δεν είχε εκδοθεί μέχρι την
ημερομηνία δημοσίευσης των οικονομικών καταστάσεων του Ταμείου.
Κατά τα ανωτέρω, ο λογαριασμός των επιβαρύνσεων του συνολικού

εισοδήματος του Τ.Χ.Σ. από την κάλυψη των ανωτέρω χρηματοδοτικών κενών
κατά τη χρήση 2012, συνολικού ποσού 1.021.783,514,00 ευρώ,
παρουσιάζεται στον παρακάτω πίνακα εκ της Ετήσιας Οικονομικής Έκθεσης
του Τ.Χ.Σ. για τη χρήση από 01/01/2012 έως 31/12/2012 και είναι η εξής :
Κατόπιν όλων των ανωτέρω, η κατάσταση του συνολικού

εισοδήματος του Τ.Χ.Σ. κατά τη χρήση που έληξε την 31/12/2012,
επιβαρύνθηκε επιπρόσθετα από την ανακεφαλαιοποίηση της δεύτερης,
τρίτης και τέταρτης εδώ εναγόμενης, κατά το συνολικό ποσό των
6.059.580.321,00 ευρώ (5.037.796.807,00 + 1.021.783.514,00 =
6.059.580.321,00 ευρώ), με αποτέλεσμα η χρήση του Τ.Χ.Σ. για το έτος
2012 να κλείσει με συνολικές ζημίες ποσού 5.461.409.519,00 ευρώ,
όπως προκύπτει από τις παρακάτω καταστάσεις συνολικού εισοδήματος και
οικονομικής θέσης του Τ.Χ.Σ., που δημοσιεύονται στην ανωτέρω Ετήσια
Οικονομική Έκθεση του Τ.Χ.Σ. για τη χρήση από 01/01/2012 έως την
31/12/2012 και έχουν ως εξής :

Η ανωτέρω δε επιβάρυνση των αποτελεσμάτων του Τ.Χ.Σ. για
τη χρήση που έληξε την 31/12/2012, από την ανακεφαλαιοποίηση της
δεύτερης, τρίτης και τέταρτης εδώ εναγόμενης, κατά το συνολικό ποσό των
6.059.580.321,00 ευρώ (5.037.796.807,00 + 1.021.783.514,00 =
6.059.580.321,00 ευρώ), πρέπει να κατανεμηθεί σε εκάστη εκ των
τεσσάρων (4) πρώτων εδώ εναγομένων, στην κάθε μία κατά την
αναλογία της και να συνυπολογιστεί στο συνολικό κόστος και τη βλάβη της
εθνικής οικονομίας από την ανακεφαλαιοποίηση τους, αφού αυτή, ως ζημία
χρήσεως του Τ.Χ.Σ., θα αποκαταστασθεί και θα καλυφθεί με δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους, όπως αντίστοιχα έγινε και η εισφορά του
μετοχικού κεφαλαίου του Τ.Χ.Σ. κατά την ίδρυσή αυτού και κατά την
σνωτέρω αύξηση του μετοχικού του κεφαλαίου, όπου το Ευρωπαϊκό
Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), το Ελληνικό Δημόσιο, το
Τ.Χ.Σ. και η ΤτΕ, υπέγραψαν ειδικά για το σκοπό αυτό “Master Financial
Assistance Facility Agreement”, μέσω των οποίων το Τ.Χ.Σ. εγγυήθηκε εκ
μέρους του Ελληνικού Δημοσίου ότι τα αντίστοιχα ποσά θα
χρησιμοποιηούταν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και
δη των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, ήτοι, κατά τα ανωτέρω, η
αποκατάσταση της ζημίας του Τ.Χ.Σ, κατά το μέρος αυτής που
προέκυψε από την επιβάρυνση των αποτελεσμάτων της χρήσης 2012
αυτού, συνολικού ποσού 6,0595 δις ευρώ, θα βαρύνει ισόποσα το
δημόσιο χρέος της Ελλάδος.
Η κατανομή του ανωτέρω συνολικού ποσού των 6,0595 δις ευρώ σε

χρέωση της δεύτερης, τρίτης και τέταρτης εδώ εναγόμενης, πρέπει να γίνει ως
εξής :
1. Στη δεύτερη εδώ εναγόμενη, να χρεωθεί το συνολικό ποσό της
απομείωσης των απαιτήσεων : (α) από την Αχαϊκή
Συνεταιριστική Τράπεζα, ποσού 61,60 εκ. ευρώ, (β) από την
Συνεταιριστική Λέσβου-Λήμνου, ποσού 19,50 εκ. ευρώ και (γ) από
τη Συνεταιριστική Τράπεζα Λαμίας, ποσού οσού 7,90 εκ. ευρώ, ήτοι
να χρεωθεί το συνολικό ποσό των 89,00 εκ. ευρώ.
2. Στην τρίτη εδώ εναγόμενη, να χρεωθεί το συνολικό ποσό : (α)
της απομείωσης των απαιτήσεων από την Proton Bank, ποσού
243,61 εκ. ευρώ και (β) της κάλυψης του χρηματοδοτικού
ανοίγματος της T-Bank, ποσού 266,95 εκ. ευρώ, ήτοι να χρεωθεί
το συνολικό ποσό των 510,56 εκ. ευρώ.
3. Στην τέταρτη εδώ εναγόμενη, να χρεωθεί το συνολικό ποσό :

(α) της απομείωσης των απαιτήσεων από την Αγροτική Τράπεζα,
ποσού 4,70 δις ευρώ και (β) της κάλυψης του χρηματοδοτικού
ανοίγματος της Αγροτικής Τράπεζας, ποσού 794,83 εκ. ευρώ, ήτοι
να χρεωθεί το συνολικό ποσό των 5,49 δις ευρώ.

Έτσι, ο αναδιαμορφωμένος κατά τα ανωτέρω Πίνακας Ι.1, έχει ως εξής:
ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΓΕΝΘΥΣΗ :

Από τα στοιχεία του ανωτέρω πίνακα, σύμφωνα με την Ετήσια
Οικονομική Έκθεση του Τ.Χ.Σ. για τη χρήση από 01/01/2012 έως
31/12/2012, που δημοσιεύθηκε το μήνα Αύγουστο 2013, προκύπτουν με
ασφάλεια τα εξής :
1. Η πρώτη εδώ εναγόμενη, ανακεφαλαιοποιήθηκε με τους
δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους του Τ.Χ.Σ. κατά το ποσό των
3,960 δις ευρώ και απόσβεσε ζημίες πιστωτικού κινδύνου για το
ποσό των 6,412 δις ευρώ επί συνόλου 14,844 δις ευρώ, ήτοι
απόσβεσε ποσοστό 43,20% επί του συνολικού πιστωτικού της
κινδύνου την 31/12/2012, δηλαδή επί του συνόλου των απαιτήσεών
της από επισφαλή και ανεπίδεκτα είσπραξης δάνεια κατά την ίδια ως
άνω ημερομηνία, όπως αυτά εμφανίζονται στις από 31/12/2012
ετήσιες οικονομικές της καταστάσεις και στον ισολογισμό της και,
έτσι, εκ της αιτίας αυτής, προκάλεσε βλάβη στην εθνική
οικονομία της Ελλάδος ποσού 1,710 δις ευρώ.
2. Η δεύτερη εδώ εναγόμενη, ανακεφαλαιοποιήθηκε με τους
9,134 δις ευρώ και απόσβεσε ζημίες πιστωτικού κινδύνου για το
ποσό των 4,035 δις ευρώ επί συνόλου 9,133 δις ευρώ, ήτοι
3. Η τρίτη εδώ εναγόμενη, ανακεφαλαιοποιήθηκε με τους δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους του Τ.Χ.Σ. κατά το ποσό των 10,685 δις
ευρώ και απόσβεσε ζημίες πιστωτικού κινδύνου για το ποσό
των 7,854 δις ευρώ επί συνόλου 10,190 δις ευρώ, ήτοι απόσβεσε
ποσοστό 77,07% επί του συνολικού πιστωτικού της κινδύνου την
31/12/2012, δηλαδή επί του συνόλου των απαιτήσεών της από
επισφαλή και ανεπίδεκτα είσπραξης δάνεια κατά την ίδια ως άνω
ημερομηνία, όπως αυτά εμφανίζονται στις από 31/12/2012 ετήσιες
οικονομικές της καταστάσεις και στον ισολογισμό της και, έτσι, εκ
της αιτίας αυτής, προκάλεσε βλάβη στην εθνική οικονομία της
Ελλάδος ποσού 8,745 δις ευρώ.
4. Η τέταρτη εδώ εναγόμενη, ανακεφαλαιοποιήθηκε με τους
14,462 δις ευρώ και απόσβεσε ζημίες πιστωτικού κινδύνου για
το ποσό των 12,135 δις ευρώ επί συνόλου 11,854 δις ευρώ, ήτοι
5. Η πέμπτη εδώ εναγόμενη, ανακεφαλαιοποιήθηκε με τους

δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους του Τ.Χ.Σ. που έλαβε κατά τα
ανωτέρω για το σκοπό αυτό η τέταρτη εδώ εναγόμενη ΤΡΑΠΕΖΑ
ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε. και απόσβεσε ζημίες πιστωτικού κινδύνου για το
ποσό των 1,552 δις ευρώ, ήτοι απόσβεσε ποσοστό 100,00% του
συνολικού πιστωτικού της κινδύνου την 31/12/2012, δηλαδή του
συνόλου των απαιτήσεών της από επισφαλή και ανεπίδεκτα
είσπραξης δάνεια κατά την ίδια ως άνω ημερομηνία, όπως αυτά
εμφανίζονται στις από 31/12/2012 ετήσιες οικονομικές της
καταστάσεις και στον ισολογισμό της, αφού αυτή είναι θυγατρική
της τέταρτης εδώ εναγόμενης, που ανακεφαλαιοποιήθηκε κατά τα
ανωτέρω με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους, με τους οποίους
εξαγόρασε συνολικό αριθμό μετοχών της πέμπτης εδώ εναγόμενης
ΓΕΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε., που αντιστοιχούν στο
99,08% του συνόλου και, έτσι, κατέστη κύριος μέτοχος αυτής κατά
το ανωτέρω ποσοστό και, έτσι, η βλάβη που προκάλεσε εκ της
αιτίας αυτής η πέμπτη εδώ εναγόμενη στην εθνική οικονομία
της Ελλάδος, έχει ήδη ενσωματωθεί στην ανωτέρω βλάβη που
προκάλεσε, για την ίδια αιτία, η τέταρτη εδώ εναγόμενη,
συνολικού ποσού 20,294 δις ευρώ.
ανέπτυξαν την ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία τους καθόλο το διάστημα
από την 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, κατά το οποίο σύνηψαν και
δανείσματα των επίδικων πιστώσεων στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και σε έκαστο εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη, αντίθετα με τις διατάξεις του
άρθρου 106, παρ. 2 του Συντάγματος, ήτοι ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, προσβάλλοντας έτσι ευθέως την
ουσαστική νομιμότητα του ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, σε βαθμό που να
ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ

ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, όπως αυτό
ορίζεται στο άρθρο 25 του Συντάγματος, αφού η ζημία που προκλήθηκε
από την κάλυψη των κεφαλαιακών τους αναγκών για τους πιστωτικούς τους
κινδύνους την 31/12/2012, καλύφθηκε κατά το μέρος της απόσβεσης
της για έκαστη εξ’ αυτών, με την ανακεφαλαιοποίηση τους από το
Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) με δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους, δυνάμει του του ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-
2010, περί ιδρύσεως του Τ.Χ.Σ. και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-
2012, που κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, προς
βλάβη του δημοσίου χρέους, του δημοσιονομικού ελλείμματος και, εν
τέλει, ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΕΚΤΗΜΕΝΩΝ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ
ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ, όπως αναλυτικά αναφέρεται στον ανωτέρω «Πίνακα
Ανακεφαλαιοποίησης, Υπολογισμού Βλάβης Εθνικής Οικονομίας και
Υπολογισμού Μαθηματικού Τύπου Κουρέματος Κεφαλαίου Δανείων ανά
Εναγόμενη», αφού, κατά τα ανωτέρω, η συνολική βλάβη που προκλήθηκε
στην εθνική οικονομία από την κάλυψη των κεφαλαιακών αναγκών για την
απόσβεση των ζημιών πιστωτικού κινδύνου των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, με τους δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους του Τ.Χ.Σ που
χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διαδικασία της ως άνω ανακεφαλαιοποίησης
τους, ανέρχεται στο συνολικό ποσό των 34,884 δις ευρώ και μεταφέρεται
αναγκαστικά στα φορολογούμενα στην Ελλάδα φυσικά και νομικά πρόσωπα
και δη στους εδώ ενάγοντες ως φορολογούμενοι, δια της εγγραφής του
ποσού αυτού στο δημόσιο χρέος και την αναγκαστική εξυπηρέτηση του δια
των δημοσίων φορολογικών εσόδων κατά την εκτέλεση του κρατικού
προϋπολογισμού, παραβιάζοντας έτσι τις συνταγματικά κατοχυρωμένες
ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, αφού η επιβολή των
φορολογικών βαρών πρέπει να βρίσκεται σε αναλογία με τη
φοροδοτική ικανότητα των βαρυνομένων πολιτών (ΣτΕ 174/1994) και η
εξακρίβωση της φοροδοτικής ικανότητας κάθε πολίτη ευρίσκεται, όπως έχει
επανειλημμένα γίνει δεκτό από τη νομολογία, με τον προσδιορισμό κατά
συγκεκριμένο και αντικειμενικό τρόπο των οικονομικών δυνατοτήτων του.
Εν προκειμένω, επειδή σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της

ΕΛΣΤΑΤ, όπως αυτά αναλύονται από τον καθηγητή Σ. Ρομπόλη, Επιστημονικό
Διευθυντή του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝ.Ε.) της ΓΣΕΕ, στην Ετήσια Έκθεση
ΙΝΕ/ΓΣΕΕ για το έτος 2013, υπό τον τίτλο «Η Ελληνική Οικονομία και η
Απασχόληση, Ετήσια Έκθεση ΙΝΕ/ΓΣΕΕ 2013» προκύπτει ότι :
• οι μειώσεις των ονομαστικών αποδοχών ανά μισθωτό κατά την
τετραετία 2010-2013 ανήλθαν σωρευτικά σε 16,3%,

• το Α´ τρίμηνο του 2013 το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών
μειώθηκε κατά 6,2% (1,9 δισ. ευρώ), σε σύγκριση με το αντίστοιχο
τρίμηνο του 2012, δηλαδή από 30,9 δις ευρώ σε 29 δις ευρώ, καθώς
μειώθηκαν κατά 11,1% οι αποδοχές των εργαζομένων και κατά 11,7%
οι κοινωνικές παροχές που εισπράττουν τα νοικοκυριά,
• σε τρέχουσες τιμές οι αποδοχές εργασίας μισθωτών και
αυτοαπασχολούμενων κατά την περίδοο 2010-2013 μειώθηκαν κατά
41 δις ευρώ έναντι του επιπέδου των αποδοχών του 2009, ενώ το
διαθέσιμο εισόδημα, που προέρχεται από αμοιβές εργασίας
μισθωτών μειώθηκε, περαιτέρω, εξαιτίας της αυξημένης άμεσης
και έμμεσης φορολόγησης της μισθωτής εργασίας, κατά τη
διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών, δηλαδή από τη μείωση των
αποδοχών (2010-2013) των 41 δις ευρώ, τα 37 δις ευρώ αφορούν
τους μισθωτούς και τα 4 δις ευρώ αφορούν τους
αυτοαπασχολούμενους,
• σε συνδυασμό με την αύξηση του δείκτη τιμών καταναλωτή κατά την
περίοδο 2010-2013 κατά 7,6%, η σωρευτική μείωση της αγοραστικής
δύναμης των αποδοχών ανά μισθωτό προσεγγίζει το 22,1%,
• η αγοραστική δύναμη των αποδοχών του συνόλου των μισθωτών
μειώθηκε σωρευτικά κατά την περίοδο 2010-2013, κατά 37,2% και,
επομένως, ο μέσος μισθωτός, πριν φορολογηθεί το εισόδημά του,
έχει απολέσει περίπου το 1/4 της αγοραστικής δύναμης των
αποδοχών που είχε το 2009, ενώ οι μισθωτοί ως σύνολο, ως
κοινωνική ομάδα, έχουν απολέσει, εξαιτίας και της υψηλής ανεργίας,
κατά τι περισσότερο από το 1/3 της αγοραστικής δύναμης των
αποδοχών τους, με αποτέλεσμα, το 2014, οι μισθωτοί στο σύνολό
τους, δηλαδή ως κοινωνική ομάδα, να έχουν απωλέσει περίπου
το 50% της αγοραστικής δύναμης που είχαν το 2009,
• η σύγκλιση των πραγματικών μισθών έναντι του μέσου όρου της ΕΕ-15
έχει οπισθοχωρήσει περίπου κατά μία τριακονταετία, σε επίπεδα της
δεκαετίας του 1980, ο κατώτατος μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα
αποκλίνει πλέον σημαντικά και υστερεί ακόμη περισσότερο έναντι των
κατώτατων μισθών των πλουσιότερων κρατών-μελών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης (1250 ευρώ), δεδομένου ότι μετά την μείωση
κατά 22% τον Φεβρουάριο του 2012 ανέρχεται πλέον μόλις στο
46% του αντίστοιχου κατώτατου μισθού της πρώτης ομάδας
χωρών,
• ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα σε μονάδες αγοραστικής δύναμης
μετά την μείωση του Φεβρουαρίου του 2012, κατρακυλά στην
κατάταξη των είκοσι χωρών από την έβδομη στην δέκατη θέση και

είναι πλέον, με εξαίρεση την Πορτογαλία, χαμηλότερος σε όρους
αγοραστικής δύναμης από τον αντίστοιχο μισθό της Ισπανίας,
της Μάλτας και της Σλοβενίας, ενώ παράλληλα μειώνεται πλέον
σημαντικά και η απόσταση από τους αντίστοιχους μισθούς της
Πολωνίας και της Ουγγαρίας,
• η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου
επιβάλλεται μείωση των κατώτατων ονομαστικών μισθών, το
εύρος της οποίας προκαλεί πρωτοφανείς απώλειες για τους
χαμηλόμισθους εργαζόμενους που ξεπερνούν σε ετήσια βάση τους
τρεις μισθούς ενώ, παράλληλα, η αλλαγή το 2017 στον τρόπο
καθορισμού του κατώτατου μισθού, με την μετάβαση από την ΕΓΣΣΕ
στην κυβερνητική παρέμβαση, προωθεί την περαιτέρω μείωση του
κατώτατου μισθού με ευρύτερες επιπτώσεις στο σύνολο του
ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, είτε μέσω των επιχειρησιακών
συλλογικών συμβάσεων εργασίας, είτε μέσω των ατομικών
συμβάσεων καθώς και της άμεσης μείωσης του ύψους του
επιδόματος ανεργίας από 461,50 ευρώ σε 360 ευρώ και των άλλων
κοινωνικών επιδομάτων/παροχών που συνδέονται άμεσα με τις
κατώτατες αποδοχές,
• το 2012, οι μισθωτοί και συνταξιούχοι υποστήριξαν,
αποκλειστικά σχεδόν, όλο το βάρος της δημοσιονομικής
προσαρμογής, αφού, ενώ το μέσο δηλωθέν εισόδημα των μισθωτών
και των συνταξιούχων μειώθηκε κατά 18% (2011) σε σύγκριση με το
προηγούμενο έτος (2010) η μέση φορολογική τους επιβάρυνση
αυξήθηκε κατά 52% και, ταυτόχρονα, παρατηρείται ότι το μέσο
δηλωθέν εισόδημα των ελεύθερων επαγγελματιών μειώθηκε
(2011) κατά 38,5% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος (2010),
το ανωτέρω ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΡΟΣ των 34,884 δις ευρώ, που
προκύπτει από την αιτία αυτή για τους πολίτες και δη για τους εδώ ενάγοντες
ως φορολογούμενοι, είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΟΤΙΚΗΣ
ΤΟΥΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ, ακόμη και αν αυτή ήθελε προσδιοριστεί με τη θέσπιση
αντικειμενικών τεκμηρίων, αφού αυτό αντιστοιχεί :
• στο 19,2% του συνολικού Α.Ε.Π. της Ελλάδος για το έτος 2013, που
ανήλθε κατά την ΕΛΣΤΑΤ στα 181,00 δις ευρώ,
• στο 11% του συνολικού δημοσίου χρέους της Ελλάδος για το έτος 2013,
που ανήλθε κατά την ΕΛΣΤΑΤ στα 318,70 δις ευρώ,
• στο 151% του ελλείμματος γενικής κυβέρνησης της Ελλάδος για το έτος
2013, που ανήλθε κατά την ΕΛΣΤΑΤ στο ποσό των 23,10 δις ευρώ,
δηλαδή το πρόσθετο αυτό φορολογικό βάρος είναι μιάμιση φορά

μεγαλύτερο από το σύνολο του ελλείμματος της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος για το έτος 2013,
• στο 68% του συνόλου των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού για
το έτος 2013, που υπολογίζονται σε ταμειακή βάση, στο κεφάλαιο 3 της
εισηγητικής έκθεσης του προύπολογισμού για το έτος 2013, σε 51,45
δις ευρώ,
• στο 217% του συνόλου των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων για το
έτος 2013, που υπολογίζονται σε ταμειακή βάση, στο κεφάλαιο 3 της
εισηγητικής έκθεσης του προύπολογισμού για το έτος 2013, σε 16,038
δις ευρώ, δηλαδή το πρόσθετο αυτό φορολογικό βάρος είναι
υπερδιπλάσιο από το σύνολο των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων για
το έτος 2013,
• στο 123% του συνόλου των συντάξεων για το έτος 2013, που
υπολογίζονται σε ταμειακή βάση, στο κεφάλαιο 3 της εισηγητικής
έκθεσης του προύπολογισμού για το έτος 2013 σε 28,30 δις ευρώ,
δηλαδή το πρόσθετο αυτό φορολογικό βάρος είναι πολύ μεγαλύτερο
από το σύνολο όλων μαζί των συντάξεων για το έτος 2013 και
• στο εξωπραγματικό 5.784% του συνόλου των πραγματοποιηθεισών
δαπανών του Υπουργείου Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
για το έτος 2013, οι οποίες, σύμφωνα με το δελτίο επίτευξης και
παρακολούθησης των στόχων εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού
του έτους 2013, που δημοσιεύθηκε το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2014,
ανέρχονται σε 603,00 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το πρόσθετο αυτό
φορολογικό βάρος ισοδυναμεί με το σύνολο των δαπανών του
Υπουργείου Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για 58
ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ !!!
Ακόμη, κατά τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 28/2004, της 5ης

Ιανουαρίου 2004, για την εφαρμογή του κανονισμού (EΚ) αριθ. 1177/2003
του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, σχετικά με τις κοινοτικές
στατιστικές για το εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης (EU-SILC) όσον
αφορά το αναλυτικό περιεχόμενο της ενδιάμεσης και της τελικής έκθεσης
ποιότητας (Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 005 της 09/01/2004 σ. 0042 – 0056)
και συγκεκριμένα στο Παράρτημα Ι (ΟΡΙΣΜΟΙ) ορίζεται ο προσδιορισμός
του Ισοδύναμου ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ, ως το συνολικό διαθέσιμο
εισόδημα ενός νοικοκυριού διαιρούμενου δια του Ισοδύναμου Μεγέθους,
που κατά την τροποποιημένη κλίμακα του ΟΟΣΑ σταθμίζει με συντελεστή
1,00 τον πρώτο ενήλικα, με 0,50 τα υπόλοιπα άτομα από 14 ετών και άνω που
κατοικούν στο νοικοκυριό και με 0,30 κάθε τέκνο ηλικίας κάτω των 14 ετών.

Κατά τα ανωτέρω, το διαθέσιμο εισόδημα ενός παντρεμένου ζευγαριού που
αμείβονται αμφότεροι με 1.000 ευρώ μηνιαίως, ήτοι συνολικό εισόδημα 2 Χ
1.000,00 ευρώ = 2.000,00 ευρώ, είναι 1.333,33 ευρώ (2000/1,5 στάθμιση=
1.333,33). Αντίστοιχα, εάν το ανωτέρω ζευγάρι έχει ένα ανήλικο τέκνο άνω
των 14 ετών, το διαθέσιμο ειδόσημά τους είναι 1.000,00 ευρώ (2000 /2
στάθμιση {1 ο πρώτος ενήλικας + 0,50 η σύζυγος + 0,50 ο ανήλικος άνω των
14 ετών=στάθμιση 2} = 1.000). Και εφόσον έχουν κι ένα δεύτερο ανήλικο
μέλος, μικρότερο των 14 ετών, τότε το διαθέσιμο εισόδημα τους είναι 869,565
ευρώ (2000 / [1 ο πρώτος ενήλικας +0,50 ο δεύτερος ενήλικας +0,50 το
ανήλικο μέλος άνω των 14 ετών +0,30 το ανήλικο μέλος κάτω των 14
ετών=]2,3 = 869,565).
Έτσι, δεν έχει ακόμη εφευρεθεί, πουθενά στο σύγχρονο κόσμο, ένα
τέτοιο φορολογικό σύστημα που να μπορεί να καθορίζει με κατάλληλο και
αντικειμενικό τρόπο την οικονομική δυνατότητα και τη φοροδοτική ικανότητα
των βαρυνομένων Πολιτών, προκειμένου αυτοί να μπορούν να
επιβαρυνθούν και να εξυπηρετήσουν ένα ακόμη πρόσθετο, πέρα των
τακτικών και των ήδη εκτάκτων, φορολογικό βάρος αυτού του
μεγέθους και της οικονομικής δυσαναλογίας με τα ΦΟΡΟΛΟΓΗΤΕΑ και
τα ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ τους, καθώς επίσης και με το σύνολο των
δημοσιονομικών μεγεθών της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος και,
ταυτόχρονα, η επιβάρυνσή τους αυτή να είναι ανάλογη με τις δυνάμεις
τους (βλ. ΣτΕ 1402/1987 Ολομ., 2192/1991, 1743, 3814/1992, 1827/1993,
460/1996), με αποτέλεσμα η δια του νόμου 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010
και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που κυρώθηκε με το νόμο
4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, ΑΠΟΣΒΕΣΗ ΤΗΣ ΖΗΜΙΑΣ των πέντε (5)
πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, της κάθε μίας κατά το ποσό
και την αναλογία της επί της συνολικής ζημίας πιστωτικού κινδύνου κατά την
31/12/2012, ήτοι επί του συνόλου των απαιτήσεων εκάστης εξ’ αυτών από
επισφαλή και ανεπίδεκτα είσπραξης δάνεια κατά την ίδια ως άνω ημερομηνία,
όπως αυτά εμφανίζονται στις από 31/12/2012 ετήσιες οικονομικές
καταστάσεις και τους ισολογισμούς εκάστης εξ’ αυτών :
• ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΩΣ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ
ΣΥΝΟΛΟΥ και, ειδικότερα, με την κατά το άρθρο 25, παρ. 1, εδ. δ’
του Συντάγματος ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ.
• ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 17 ΤΟΥ

Συντάγματος, αφού έχει κριθεί ότι δια νομοθετικής ρυθμίσεως, ήτοι

εν προκειμένω, δια του νόμου 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί
ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που
κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, δεν μπορεί
να προσβάλλεται το προστατευόμενο από τη διάταξη του άρθρου
17 του Συντάγματος δικαίωμα ιδιοκτησίας, ήτοι τα εμπράγματα
δικαιώματα (Ολ. ΑΠ 7/1990 Δ. 21.908, Ολ. ΑΠ 4/1989 Δ. 21.938, ΑΠ
345/1994 ΝοΒ 43.247), ενώ έχει επίσης κριθεί ότι στην έννοια της
περιουσίας (ιδιοκτησίας) περιλαμβάνονται όχι μόνο τα εμπράγματα
δικαιώματα αλλά και όλα τα δικαιώματα περιουσιακής φύσεως και
τα κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, οπότε η δια νόμου
απόσβεση τούτων είναι ανεπίτρεπτη ως προσβάλλουσα το
συνταγματικώς προστατευόμενο δικαίωμα της ιδιοκτησίας (Ολ.
ΑΠ 40/1998, Ολ. ΑΠ 2/1995), προσβάλλοντας έτσι ευθέως την
ουσαστική νομιμότητα του ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, σε βαθμό που να
ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ
ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΩΣ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ
ΣΥΝΟΛΟΥ, όπως αυτό ορίζεται στο άρθρο 25 του Συντάγματος.
3.Δ. Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ
Με τους νόμους 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ

65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-
11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-
2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, αποφασίστηκε η ενίσχυση της
ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, με την παροχή
εγγυήσεων και ενεχύρων του Ελληνικού Δημοσίου, προκειμένου αυτές να
προσφύγουν στους χρηματοδοτικούς πόρους :
1. του Μηχανισμού Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας της έκτης
(6ης) εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και της
«Emergency Liquidity Assistance (ELA)», κατά την από 01/03/2003
ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για υψηλού
επιπέδου αρχές της συνεργασίας μεταξύ των αρχών τραπεζικής
καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, του λεγόμενου «M.O.U. -
Memorandum of Understanding on high-level principles of co-
operation between the banking supervisors and central banks of
the European Union in crisis management situations», που παρέχει
ρευστότητα στις τράπεζες που λειτουργούν στην Ευρωζώνη όταν
αυτές αδυνατούν να δανειστούν από τη διατραπεζική αγορά ή από την
ίδια την Ε.Κ.Τ. μέσω της κανονικής διαδικασίας, από τον οποίο,
δυνάμει των ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, ν. 4031/2011/ΦΕΚ
256Α/09.12.2011 και ν. 4056/2012/ ΦΕΚ 52Α/12.03.2012, οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες άντλησαν συνολικά ποσά
ρευστότητας 90 δις ευρώ και, ειδικότερα, συνολικά ποσά 30 δις
ευρώ ανά εκταμίευση και ΦΕΚ, τα οποία καλύφθηκαν στο
σύνολό τους με εγγυήσεις ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου
και
2. του Μηχανισμού Παροχής Ρευστότητας της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), που παρέχει ρευστότητα στις
τράπεζες που λειτουργούν στην Ευρωζώνη στη βάση της προσφοράς
ενεχύρων, από τον οποίο, σύμφωνα με τη μελέτη της Επιστημονικής
Επιτροπής της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών «Tο ελληνικό τραπεζικό
σύστημα το 2011 και το 2012, Ιανουάριος 2013» και τον Πίνακα 1 που
δημοσιεύεται στη σελίδα 48 αυτής, οι τέσσρεις (4) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, εκ του συνόλου των 85,00 δις ευρώ
του Πυλώνα ΙΙ περί Παροχής Εγγυήσεων και των 8,00 δις ευρώ
του Πυλώνα ΙΙΙ περί Ειδικών Ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου,
οι τέσσερεις (4) πρώτες εδώ εναγόμενες άντλησαν συνολικά ποσά
ρευστότητας ως εξής :

Από τα ανωτέρω ενέχυρα των Πυλώνων ΙΙ και ΙΙΙ, οι εγγυήσεις του
Ελληνικού Δημοσίου ανέρχονται συνολικά στο ποσό των 85,00
δις ευρώ εκ του συνόλου των 93 δις (85,00 + 8,00 = 93,00), όπως
αποδεικνύεται από το περιεγχόμενο της από 24/09/2012 και με
αριθ. Πρωτ. 2/64855/0023 απάντησης και του συνημμένου σε
αυτή εγγράφου πινάκων του Αναπληρωτή Υπουργού
Οικονομικών, στην υπ’ αριθ. Πρωτ. 1151/66/39-08-2012
Ερώτηση με ΑΚΕ του Βουλευτή κ.ου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΠΕΡΝΑΡΟΥ, τα
οποία, σύμφωνα με τους ανωτέρω πίνακες του Υπουργείου
Οικονομικών, που παραθέτονται εν συνεχεία στην πρωτότυπη μορφή
τους, διατέθηκαν ανά εδώ εναγόμενη ως ενέχυρα του Πυλώνα ΙΙ, με
την εξής κατανομή ανά εδώ εναγόμενη :
Έναντι δε της παροχής ρευστότητας 8,00 δις ευρώ του ανωτέρω

Πυλώνα ΙΙΙ, οι τέσσερεις (4) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
η καθεμία κατά την ανωτέρω αναλογία της, προσέφεραν στην Ε.Κ.Τ.
ενέχυρα του ενεργητικού τους συνολικής αξίας 31,00 δις ευρώ
(Βλ. ΕΕΤ, «Tο ελληνικό τραπεζικό σύστημα το 2011 και το 2012,
Ιανουάριος 2013», Πίνακας 1, σελ. 48), ήτοι προσέφεραν ενέχυρα

τετραπλάσιας αξίας από την παροχή της ρευστότητας που
έλαβαν με τον ανωτέρω Πυλώνα ΙΙΙ, αφού αυτές αδυνατούσαν να
ανταποκριθούν στην υποχρέωση προσφοράς ενεχύρων εκ του
δανειακού χαρτοφυλακίου τους, συνιστάμενα σε δάνεια άριστης
ποιότητας, ήτοι δάνεια υψηλής πιστοληπτικής αξιολόγησης, επειδή
τέτοια στοιχεία ενεργητικού ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, αφού τα δάνεια και
οι πάσης φύσης πιστώσεις του χαρτοφυλακίου τους και, εν
προκειμένω, οι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη, ήταν ενέχυρα
μειωμένης πιστοληπτικής αξιολόγησης, δηλαδή ήταν επισφαλείς
πιστώσεις (βλ. Κεφάλαιο 2.Δ, Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ
ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
δυνάμει των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ
65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-
11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-
2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, ΈΛΑΒΑΝ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ
ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ, ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ ΠΟΣΑ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΑΞΙΑΣ 175,00 ΔΙΣ ΕΥΡΩ και, ειδικότερα,
έλαβαν συνολική παροχή ρευστότητας 90,00 δις ευρώ από τον ανωτέρω
μηχανισμό έκτακτης παροχής ρευστότητας E.L.A. και 85,00 δις ευρώ από
την Ε.Κ.Τ., δια του Πυλώνα ΙΙ της παροχής εγγυήσεων του Ελληνικού
Δημοσίου.
Η διαδικασία παροχής εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου σε

ημεδαπές ή αλλοδαπές τράπεζες, ημεδαπούς ή αλλοδαπούς
χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς ή οίκους, ημεδαπές ή αλλοδαπές
εταιρείες χρηματοδοτικής μίσθωσης, στο Ταμείο Παρακαταθηκών και
Δανείων και Οργανισμούς Δημοσίου Δικαίου, καθώς και σε ξένες Κυβερνήσεις,
για την κάλυψη δανείων, διαχειριστικών πράξεων χρέους, εγγυητικών
επιστολών και πιστώσεων που χορηγούν προς τις Δημόσιες Επιχειρήσεις του
Κεφαλαίου Α΄ ν. 3429/2005, καθώς και για την κάλυψη ομολογιακών
δανείων, που εκδίδονται στην Ημεδαπή ή Αλλοδαπή από τις ως άνω Δημόσιες
Επιχειρήσεις, διέπεται από τις διατάξεις της υπ’ αριθ. 16736/ΕΓΔΕΚΟ
2579/2009 -ΦΕΚ 588 Β/31-3-2009 περί της διαδικασίας λήψης δανείων με
την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου από τις Δημόσιες Επιχειρήσεις του
Κεφαλαίου Α΄ ν. 3429/2005, της οποίας το άρθρο 1, προβλέπει ότι : «1. Οι
Δημόσιες Επιχειρήσεις υποβάλλουν εγγράφως στην Ειδική Γραμματεία
Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΕΓΔΕΚΟ) τα αιτήματα τους για την

παροχή της εγγύησης. Σε κάθε αίτημα θα πρέπει να διευκρινίζεται ρητά αν η
Δημόσια Επιχείρηση επιθυμεί την εφαρμογή της διαδικασίας του εδαφίου Α ή
του εδαφίου Β του άρθρου 3 της παρούσας.
2. Το αίτημα διαβιβάζεται από την ΕΓΔΕΚΟ προς: Α) Την 25η Διεύθυνση του
Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (Δ-25 Κίνησης Κεφαλαίων, Εγγυήσεων,
Δανείων και Αξιών), η οποία ελέγχει αν ο αιτούμενος δανεισμός
συμπεριλαμβάνεται στο ετήσιο ανώτατο συνολικό ποσό των νέων εγγυήσεων
του Ελληνικού Δημοσίου.
Β) Τη Διεύθυνση Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (Διεύθυνση ΔΕΚΟ), η
οποία ελέγχει ότι το αιτούμενο ποσό του δανείου δεν υπερβαίνει το ποσό που
έχει εγκριθεί για την συγκεκριμένη ΔΕΚΟ, ενώ προβαίνει και σε έλεγχο
σκοπιμότητας ως προς τη λήψη του δανείου, με βάση την πορεία της
επιχείρησης, τα προϋπολογιστικά και απολογιστικά στοιχεία, το επιχειρησιακό
σχέδιο, καθώς και τα στοιχεία απασχόλησης, που έχει υποβάλλει η
συγκεκριμένη επιχείρηση στην ΕΓΔΕΚΟ, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.
3429/2005,όπως ισχύει.
Γ) Τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), ο οποίος γνωμοδοτεί:
- για το είδος του δανεισμού που εξυπηρετεί κατά το βέλτιστο τρόπο τις
ανάγκες της δημόσιας επιχείρησης, συνυπολογίζοντας τις υφιστάμενες
δανειακές υποχρεώσεις της,
- για το εάν η χρονική συγκυρία με βάση τις επικρατούσες, κατά την υποβολή
του αιτήματος, συνθήκες στην εγχώρια και διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά,
είναι κατάλληλη για την λήψη της χρηματοδότησης».
Στο άρθρο 5 της υπ’ αριθ. 16736/ΕΓΔΕΚΟ 2579/2009 -ΦΕΚ 588

Β/31-3-2009, για την παροχή της εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου
προς πιστωτικά ιδρύματα για τη δανειοδότηση των δημοσίων
επιχειρήσεων, προβλέπεται ότι «……………..δύναται να ζητηθούν κατά την
κρίση του εγγυητή : α) επαρκείς ασφάλειες, όπως εγγραφή υποθήκης υπέρ του
Δημοσίου επί ακινήτων τους, εκχώρηση πόρων και δικαιωμάτων και β)
προμήθεια μέχρι 2% επί του εκάστοτε εγγυημένου ποσού. Τα ανωτέρω θα
καθορίζονται κάθε φορά στην απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής ΔΕΚΟ και
του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών με την οποία παρέχεται η εγγύηση».
Και στο άρθρο 8 της υπ’ αριθ. 16736/ΕΓΔΕΚΟ 2579/2009 -ΦΕΚ 588
Β/31-3-2009, προβλέπεται ότι : «……………1. Σε περίπτωση κατάπτωσης
της εγγύησης το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών, το οποίο ως
εγγυητής εξυπηρετεί πλέον το δάνειο, θέτει προς εξέταση τους λόγους
και τις ενδεχόμενες παραλείψεις που συνετέλεσαν στην αδυναμία
κανονικής εξόφλησης του δανείου από την υπόχρεη επιχείρηση. 2. Σε
περιπτώσεις όπου το ποσό της κατάπτωσης ή των προβλεπόμενων

καταπτώσεων για όλη τη διάρκεια του έτους είναι ιδιαιτέρως μεγάλο και
υπερβαίνει το 50% του ετήσιου κύκλου εργασιών της δανειολήπτριας
επιχείρησης, το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών δύναται να εισάγει το
θέμα στην Κυβερνητική Επιτροπή Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων
προς λήψη των απαραιτήτων μέτρων για τη βελτίωση των οικονομικών
προοπτικών της επιχείρησης και τη δημιουργία προϋποθέσεων σταδιακής
αποπληρωμής.».
Έτσι, οι μακροοικονομικές επιδράσεις των κρατικών εγγυήσεων

και, εν προκειμένω, των ανωτέρω εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου (ΕΔ)
υπέρ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών,
εξαρτώνται από τον τρόπο χρηματοδότησης τους, δηλαδή από το κατά πόσο
για την κάλυψη των εγγυήσεων αυτών απαιτείται (α) πρόσθετη φορολογία
και (β) νέος δανεισμός ενώ, επειδή οι ανωτέρω εγγυήσεις του
Ελληνικού Δημοσίου συνιστούν κρατικές ενισχύσεις που επιδοτούν
επιλεκτικά την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της
οικονομικής δραστηριότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
και, έτσι, εξαρτώνται άμεσα από τον επιχειρηματικό και τον πιστωτικό
κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς, το λειτουργικό κίνδυνο, τον κίνδυνο
κεφαλαιακής ανεπάρκειας και τον κίνδυνο συστημικής αστάθειας που
αναλαμβάνουν, κατά τη «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ», με την ανάπτυξη της ιδιωτικής
οικονομικής πρωτοβουλίας τους οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και, ως
εκ τούτου, εμπεριέχουν τον κίνδυνο της επέλευσης του πιστωτικού
γεγονότος, του λεγόμενου κατά την ορολογία των αγορών «credit event»,
αφού, όταν οι εγγυήσεις αυτές καταπίπτουν, το Ελληνικό Δημόσιο
ευθύνεται ως πρωτοφειλέτης.
Έτσι, η μέχρι σήμερα εμπειρία του Ελληνικού Δημοσίου (ΕΔ) και,

ειδικότερα, η εμπειρία από τις παρασχεθείσες εγγυήσεις του ΕΔ για τον
δανεισμό των ΔΕΚΟ, οι οποίες κατά την 31/12/2011 ανέρχονταν στο
συνολικό ποσό των 26,00 δις ευρώ, κατάδειξε ότι αυτές καταπίπτουν στο
σύνολό τους, με αποτέλεσμα, εν τέλει, το Ελληνικό Δημόσιο να ευθύνεται ως
πρωτοφειλέτης και, έτσι, να υποχρεώνεται να χρηματοδοτήσει τις εκ της
αιτίας αυτής πρόσθετες υποχρεώσεις του, καταφεύγοντας στην επιβολή
πρόσθετων φορολογικών βαρών και δημοσιονομικών μέτρων σε
φυσικά και νομικά πρόσωπα και, παράλληλα, σε νέο δανεισμό,
επιβαρύνοντας έτσι περαιτέρω το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό
έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού αφού, ο κρατικός δανεισμός για
την πληρωμή των ανωτέρω εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου λόγω
της κατάπτωσης τους, επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.

• Τσιάντας Γεώργιος, ΕΘΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, ΚΑ΄
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ, ΤΜΗΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, Οι Εγγυήσεις
Δανείων & Πιστώσεων Του Ελληνικού Δημοσίου, Επιβλέπωv : Σακκάς
Θωμάς, Διευθυντής 25ης Διεύθυνσης Κίνησης Κεφαλαίων, Εγγύησης
Δανείων & Αξιών, Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, Καθηγητής Ε.Σ.Δ.Δ.,
ΑΘΗΝΑ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2011.
• Πατσουράτης Βασίλειος Αθ., «Κρατικές Ενισχύσεις – Επιδοτήσεις –
Επιχορηγήσεις – Μεταβιβαστικές Πληρωμές», Ειδικές Μελέτες Ι.Ο.Β.Ε.,
τεύχος 21, Αθήνα 1993, σελ. 45-56.
• Krueger A.O., The Political Economy of the Rent Society, AER, 1974.
• Baqhwatti J.N., «Directly unproductive, profit-seeking activities», Journal
of Political Economy, 1982.
• Σακκάς Θωμάς, Σεμιναριακές Σημειώσεις για τις Κρατικές Εγγυήσεις,
Διεύθυνση 25 Κίνησης Κεφαλαίων, Εγγύησης Δανείων & Αξιών, Γενικό
Λογιστήριο του Κράτους, Υπουργείο Οικονομικών, Ιούνιος 2011.
• Παρουσίαση πρότασης της Hoolihan Lokey (Εταιρείας Παροχής
Επενδυτικών και τραπεζικών υπηρεσιών σε Κυβερνήσεις και
Οργανισμούς) για τη διαχείριση και τον έλεγχο του ελληνικού
χαρτοφυλακίου εγγυήσεων δημοσίου, Αθήνα, Οκτώβριος 2010.
Εν προκειμένω, η μέχρι σήμερα εμπειρία του Ελληνικού Δημοσίου

(ΕΔ) από τις παρασχεθείσες εγγυήσεις των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ
250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-
09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-
2011, 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011,
συνολικού ποσού 175,00 δις ευρώ, κατέδειξε ότι οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΟΛΕΣ
ΤΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗ
ΛΗΞΗ ΤΟΥΣ, με αποτέλεσμα το Ελληνικό Δημόσιο να υποχρεώνεται να τις
αναχρηματοδοτεί κάθε φορά στη λήξη τους, με την ειδική για το σκοπό αυτή
έκδοση νέων σειρών ομολόγων ΕΔ και με επαχθέστερα επιτόκια από τα
αντίστοιχα των αντικατασταθεισών σειρών, αφού τα επιτόκια των νέων
αυτών εκδόσεων συνομολογούνται με ρήτρα κυμαινόμενου euribor +12%
ετήσιο περιθώριο, που είναι αντίστοιχο και ανάλογο ΜΕ ΤΟ ΕΠΑΧΘΕΣ
ΕΠΙΤΟΚΙΟ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΚΑΡΤΩΝ και, έτσι, επειδή στην περίπτωση
της κατάπτωσης αυτών, το Ελληνικό Δημόσιο ευθύνεται ως πρωτοφειλέτης,
υποχρεώνεται να χρηματοδοτήσει τις εκ της αιτίας αυτής πρόσθετες
δημοσιονομικές υποχρεώσεις του, καταφεύγοντας στην επιβολή πρόσθετων
φορολογικών βαρών και δημοσιονομικών μέτρων στους Πολίτες και,
παράλληλα, καταφεύγοντας σε νέο δανεισμό, επιβαρύνοντας έτσι περαιτέρω

το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα αφού, το
ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ του κρατικού δανεισμού που απαιτείται για
την ανανέωση των ανωτέρω εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου,
επιβαρύνει τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού.
Ειδικότερα, οι μέχρι σήμερα ανανεώσεις των ανωτέρω εγγυήσεων του

Ελληνικού Δημοσίου, ανά εδώ εναγόμενη, είναι οι εξής :
ΠΡΩΤΗ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗ
Αντικατάσταση ομολόγων ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΕ :
• 2.117.000.000,00 €, λήξης 30/04/2013, με επιτόκιο 3μηνο
κυμαινόμενο e u r i b o r + 3 % ετήσιο περιθώριο και
• 440.000.000,00 €, λήξης 10/05/2013, με επιτόκιο 3μηνο
κυμαινόμενο e u r i b o r + 4,5% ετήσιο περιθώριο,
με άλλο συνολικής αξίας 2.557.000.000,00 €, λήξης 13/05/2014,
με επιτόκιο 12μηνο κυμαινόμενο euribor +12% ετήσιο περιθώριο.
κυμαινόμενο e u r i b o r + 4 % ετήσιο περιθώριο,
με άλλο ισόποσης αξίας λήξης 19/06/2014, με επιτόκιο 3μηνο
κυμαινόμενο euribor +12% ετήσιοπεριθώριο
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗ
Αντικατάσταση ομολόγων ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ :
κυμαινόμενο e u r i b o r + 2,5% ετήσιο περιθώριο,
κυμαινόμενο e u r i b o r + 5% ετήσιο περιθώριο και
κυμαινόμενο e u r i b o r + 5% ετήσιο περιθώριο,
με επιτόκιο 3μηνο κυμαινόμενο euribor + 12% ετήσιο περιθώριο.
κυμαινόμενο euribor +12% ετήσιο περιθώριο.
ΤΡΙΤΗ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗ
Αντικατάσταση ομολόγων Τράπεζας EFG Eurobank Ergasias A.E. :

• 2.300.000.000,00 €, λήξης 26/04/2013 με επιτόκιο 3 μηνο
κυμαινόμενο e u r i b o r + 4 % ετήσιο περιθώριο,
κυμαινόμενο euribor + 12% ετήσιο περιθώριο
κυμαινόμενο
e u r i b o r + 5 % ετήσιο περιθώριο και
κυμαινόμενο
e u r i b o r + 5 % ετήσιο περιθώριο,
με επιτόκιο 3μηνο κυμαινόμενο euribor +12% ετήσιο περιθώριο
ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗ
Αντικατάσταση ομολόγων ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε. ;
κυμαινόμενο e u r i b o r + 4% ετήσιο περιθώριο και
με επιτόκιο 3μηνο κυμαινόμενο euribor +12% ετήσιο περιθώριο.
κυμαινόμενο euribor +12% ετήσιο περιθώριο
με άλλο ισόποσης αξίας, λήξης 21/06/2015, με επιτόκιο 1μηνα
κυμαινόμενο euribor + 12% ετήσιοπεριθώριο
Ακόμη, από τις διατάξεις του άρθρου 8 της υπ’ αριθ. 16736/ΕΓΔΕΚΟ
2579/2009 -ΦΕΚ 588 Β/31-3-2009, των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-
2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011,
4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011,
δυνάμει των οποίων έλαβαν τις ανωτέρω εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου,
συνολικού ποσού 175,00 δις ευρώ, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ Η
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗΣ, ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ
ΚΟΣΤΟΣ ΑΥΤΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΔΑΠΑΝΗ ΑΝΑ

ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗ, αφού κατά το άρθρο 8, 16736/ΕΓΔΕΚΟ 2579/2009 -ΦΕΚ
588 Β/31-3-2009, προβλέπεται ότι «……1. Σε περίπτωση κατάπτωσης της
εγγύησης το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών, το οποίο ως
εγγυητής εξυπηρετεί πλέον το δάνειο…………», κατά τα δημοσιευμένα στα
αντίστοιχα ΦΕΚ κείμενα των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008,
3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011,
4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012, προβλέπεται ότι «………………Το κόστος
που θα βαρύνει το Δημόσιο, σε περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης
του Δημοσίου, ενδέχεται να ανέλθει στο ποσό των ………….. ευρώ πλέον
των προβλεπομένων από τους όρους του οικείου ομολογιακού δανείου
τόκων και πάσης φύσεως επιβαρύνσεων, το ακριβές ύψος της οποίας
δεν μπορεί να υπολογιστεί……………….» ενώ, ως προς το κόστος και τη
δημοσιονομική δαπάνη εκ της κατάπτωσης των ανωτέρω εγγυήσεων του
Ελληνικού Δημοσίου ανά εδώ εναγόμενη, στα ανωτέρω σχετικά ΦΕΚ
προβλέπονται ρητά και κατηγορηματικά τα εξής :
• ότι «…………….Την τροποποίηση του περιθωρίου των με αριθμ.
20839/29−06−2010 και 86564/15−12−2010 αποφάσεων του
Υφυπουργού Οικονομικών για την παροχή της εγγύησης του Ελληνικού
Δημοσίου σε ομολογιακά δάνεια της ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ., σε 12%. Από τις διατάξεις της παρούσας
προκαλείται δαπάνη, σε περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης
του Ελληνικού Δημοσίου, το ύψος της οποίας υπολογίζεται σε 262
εκ. ευρώ…………..»,
• ότι «…………..Την τροποποίηση του περιθωρίου των με αριθμ.
20536/23−04−2010, 28458/04−05−2010, 41155/25−06−2010 &
90004/23−12−2010 αποφάσεων του Υπουργού Οικονομικών για την
παροχή της εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου σε ομολογιακά δάνεια
της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ., σε 12%. Από τις
διατάξεις της παρούσας προκαλείται δαπάνη, σε περίπτωση
κατάπτωσης της εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου, το ύψος της
οποίας υπολογίζεται σε 2.148 εκ. ευρώ………………...»,
• ότι «……………Την τροποποίηση του περιθωρίου των με αριθμ.
20538/22−04−2010, 28086/30−04−2010, 29597/06−05−2010,
40894/22−06−2010, 88052/23−12−2010 και 20861/11−03−2011
αποφάσεων του Υπουργού Οικονομικών για την παροχή της εγγύησης
του Ελληνικού Δημοσίου σε ομολογιακά δάνεια της «Τράπεζας EFG
Eurobank Ergasias A.E.», σε 12%. Από τις διατάξεις της παρούσας
προκαλείται δαπάνη, σε περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης
του Ελληνικού Δημοσίου, το ύψος της οποίας υπολογίζεται σε 187
εκ. ευρώ…………..»,
• ότι «…………...Την τροποποίηση του περιθωρίου των με αριθμ. 25916/
24−04−2009, 20136/23−04−2010, 29593/06−05−2010, 40372/
22−06−2010, 90006/23−12−2010 και 3404/14−02−2011 αποφάσεων
του Υπουργού Οικονομικών για την παροχή της εγγύησης του Ελληνικού
Δημοσίου σε ομολογιακά δάνεια της ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΕ., σε 12%.
Από τις διατάξεις της παρούσας προκαλείται δαπάνη, σε
περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου,
το ύψος της οποίας υπολογίζεται σε 167 εκ. ευρώ……………………..»
και
• ότι «……………...Την τροποποίηση του περιθωρίου των με αριθμ.
20192/23−04−2010, 29595/06−05−2010, 40383/24−06−2010 και
88395/17−12−2010 αποφάσεων του Υπουργού Οικονομικών για την
παροχή της εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου σε ομολογιακά δάνεια
της ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε., σε 12%. Από τις διατάξεις της
παρούσας προκαλείται δαπάνη, σε περίπτωση κατάπτωσης της
εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου, το ύψος της οποίας
υπολογίζεται σε 126 εκ. ευρώ……………….».
Έτσι, κατά τα ανωτέρω, ενώ το ακριβές κόστος από ενδεχόμενη
κατάπτωση των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου των νόμων
3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011,
4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011 και 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και
της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, συνολικού ποσού 175,00 δις ευρώ, δεν
μπορεί να προσδιοριστεί, Η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΔΑΠΑΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΑΥΤΩΝ ΑΝΑ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ
ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ, ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΣΤΟ ΠΟΣΟ ΤΩΝ
2,890 ΔΙΣ ΕΥΡΩ και, αναλυτικά ανά εδώ εναγόμενη, 262,00 + 2.148,00 +
187,00 + 167,00 + 126,00 = 2.890,00 ευρώ και, έτσι, το συνολικό κόστος
του Ελληνικού Δημοσίου από ενδεχόμενη κατάπτωση των εγγυήσεων
που παρασχέθηκαν κατά τα ανωτέρω στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
θα ανέλθει κατ’ ελάχιστο στο ποσό των 177,89 δις ευρώ και, αναλυτικά,
175,00 + 2,89 = 177,89 δις ευρώ.
Επειδή όμως κατά τα ανωτέρω, η πληρωμή των εγγυήσεων αυτών του
Ελληνικού Δημοσίου σε ενδεχόμενη κατάπτωση τους, θα επιβαρύνει τις
δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, το συνολικό ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ
ΚΟΣΤΟΣ της ενδεχόμενης κατάπτωσης τους, συνιστά κατά τα ανωτέρω
ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.
Έτσι, Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ στην περίπτωση

κατάπτωσης των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου που έλαβαν οι

πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες με τους νόμους 3723/2008/ΦΕΚ
250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-
09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-
2011 και 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και την ΠΝΠ/ΦΕΚ
203Α/14.09.2011, ΘΑ ΑΝΕΛΘΕΙ ΚΑΤ’ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΣΤΟ ΠΟΣΟ ΤΩΝ 177,89
ΔΙΣ ΕΥΡΩ.
Η υποκατάσταση επιδοτήσεων ιδιωτικών και δημόσιων

επιχειρήσεων με εγγυήσεις δανείων, αποτελεί πάγια οικονομική πολιτική
και τακτική των ελληνικών κυβερνήσεων που, στην πράξη, μεταφέρουν
στους κωδικούς αριθμούς εξόδων των κρατικών εγγυήσεων επιδοτήσεις
ιδιωτικών επιχειρήσεων, όπως εν προκειμένω οι εγγυήσεις που χορηγήθηκαν
στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και όπως άλλωστε οι αντίστοιχες των
ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα, τα επισφαλή αυτά δάνεια, τα οποία χορηγούνται
ενώ είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι θα καταπέσουν, να προκαλούν
σοβαρά προβλήματα στον υπολογισμό και στον έλεγχο του ύψους των
πραγματικών δαπανών και των δανειακών επιβαρύνσεων του
προϋπολογισμού, ενώ περιορίζουν την απαιτούμενη διαφάνεια και τη
χρηστή δημοσιονομική διαχείριση, αφού :
• το σωρευμένο χρέος από την κατάπτωση ή την αδυναμία

εξυπηρέτησης των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου στις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, όπως άλλωστε και στις Δ.Ε.Κ.Ο., καλύπτεται
από τον ειδικό λογαριασμό Κ.Α.Χ.Κ.Ε.Ε.Δ. και δεν βεβαιώνεται στο
Δημόσιο Χρέος και
• η κεφαλαιοποίηση του σωρρευμένου αυτού χρέους, κατά την
ισχύουσα πρακτική που εφαρμόζεται στις Δ.Ε.Κ.Ο., καλύπτεται με
αύξηση του μετοχικού τους κεφαλαίου, σύμφωνα με τις διατάξεις του
Ν. 2190/1920, μετατρέπονας έτσι οι κυβερνήσεις, το
σωρρευμένο αυτό χρέος των εγγυήσεων, σε μετοχικό κεφάλαιο,
ήτοι σε μετοχές κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου,
καθιστώντας έτσι εμμέσεως τους Πολίτες, από πιστωτές, σε μετόχους
των ιδιωτικών αυτών επιχειρήσεων που τελικά επιδοτούνται με τις
κρατικές ενισχύσεις των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου, με
δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους, προσβάλλοντας έτσι το
προστατευόμενο από τη διάταξη του άρθρου 17 του
Συντάγματος δικαίωμα ιδιοκτησίας, ήτοι τα εμπράγματα
δικαιώματα (Ολ. ΑΠ 7/1990 Δ. 21.908, Ολ. ΑΠ 4/1989 Δ. 21.938, ΑΠ
345/1994 ΝοΒ 43.247), ενώ έχει επίσης κριθεί ότι στην έννοια της
δικαιώματα αλλά και όλα τα δικαιώματα περιουσιακής φύσεως

και τα κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα (Ολ. ΑΠ 40/1998, Ολ.
ΑΠ 2/1995).
Αυτό έχει επίσης ως πρόσθετη επίπτωση, να υφίσταται έλλειψη
συγκεκριμένης και ενιαίας μεθοδολογίας για τον υπολογισμό των
εγγυήσεων στο έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού και το δημόσιο χρέος,
σε επίπεδο Ε.Ε. και ευρωζώνης.
Όμως, η κατά το ποσό των 175,00 δις ευρώ «τεχνητή διατήρηση»

της βιωσιμότητας, της ρευστότητας, της φερεγγυότητας και της
ανταγωνιστικότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, δια της
κρατικής ενίσχυσης που τους παρέχεται με τους δημόσιους χρηματοδοτικούς
πόρους των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ
250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-
09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-
2011 και 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ
203Α/14.09.2011, ΝΟΘΕΥΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ, δια της ευνοϊκής
μεταχειρίσεως αυτών, που είναι ασυμβίβαστη με την εσωτερική αγορά της
ΕΕ, αφού, στην πράξη, τους επιτρέπει να αναπτύσουν την ιδιωτική οικονομική
τους πρωτοβουλία χωρίς να προβαίνουν σε αναδιάρθρωση,
ανακεφαλαιοποίηση και ενίσχυση της κεφαλαιακής τους επάρκειας, της
ρευστότητας και της φερεγγυότητας τους με ιδιωτικούς χρηματοδοτικούς
πόρους, προς το σκοπό της βελτιστοποίησης της λειτουργικής, πιστωτικής
και επενδυτικής τους διαδικασίας και της επίτευξης της μέγιστης δυνατής
ασφάλειας, φερεγγυότητας, παραγωγικότητας, αποδοτικότητας και
ρευστότητας ενώ, ταυτόχρονα, ΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ,
παρέχοντας στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, αδικαιολόγητα
επιλεκτικά πλεονεκτήματα και, έτσι, η κρατική ενίσχυση που τους
παρέχεται κατά τα ανωτέρω είναι αντίθετη με τη Συνθήκη για τη
Λειτουργία της ΕΕ, αφού στο Τμήμα 2, υπό τον τίτλο «Κρατικές Ενισχύσεις»
και στο άρθρο 107, παρ. 1 αυτής (πρώην άρθρο 87 της ΣΕΚ), ρητά αναφέρεται
ότι «…………..Ενισχύσεις που χορηγούνται υπό οποιαδήποτε μορφή από
τα κράτη ή με κρατικούς πόρους και που νοθεύουν ή απειλούν να
νοθεύσουν τον ανταγωνισμό διά της ευνοϊκής μεταχειρίσεως ορισμένων
επιχειρήσεων ή ορισμένων κλάδων παραγωγής είναι ασυμβίβαστες με
την εσωτερική αγορά, κατά το μέτρο που επηρεάζουν τις μεταξύ
κρατών μελών συναλλαγές, εκτός αν οι Συνθήκες ορίζουν άλλως………….»
ενώ, ακόμη, η κρατική ενίσχυση που παρέχεται δια των ανωτέρω εγγυήσεων
του Ελληνικού Δημοσίου προς τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, δεν
συμβιβάζεται με την εσωτερική αγορά κατά την έννοια των παραγράφων 2
και 3, του ανωτέρω άρθρου 107 (πρώην άρθρο 87 της ΣΕΚ), αφού οι
ενισχύσεις αυτές δεν είναι, ούτε μπορεί να νοηθούν ως (α) ενισχύσεις
κοινωνικού χαρακτήρος προς μεμονωμένους καταναλωτές, (β) ενισχύσεις για
την επανόρθωση ζημιών που προκαλούνται από θεομηνίες, (γ) ενισχύσεις για
την προώθηση της οικονομικής αναπτύξεως περιοχών, στις οποίες το βιοτικό
επίπεδο είναι ασυνήθως χαμηλό ή στις οποίες επικρατεί σοβαρή
υποαπασχόληση, (δ) ενισχύσεις για την προώθηση σημαντικών σχεδίων
κοινού ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος ή για την άρση σοβαρής διαταραχής της
οικονομίας κράτους μέλους, (ε) ενισχύσεις για την προώθηση της αναπτύξεως
ορισμένων οικονομικών δραστηριοτήτων ή οικονομικών περιοχών και (στ)
ενισχύσεις για την προώθηση του πολιτισμού και της διατήρησης της
πολιτιστικής κληρονομιάς.
Έτσι, η κατά τα ανωτέρω ΝΟΘΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΟΥ

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ, οδηγεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα σε συγκέντρωση
ισχύος των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών,
αφού αυτές έτσι απολαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στην εσωτερική αγορά,
ήτοι την κατά το άρθρο 2 του περί Προστασίας του Ανταγωνισμού ν.
13(Ι)/2008, με την οποία αποκτούν θέση οικονομικής δύναμης που καθιστά
εκάστη εκ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων ικανή να παρακωλύει τη
διατήρηση αποτελεσματικού ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά της
Ελλάδος και της επιτρέπει να ενεργεί σε αισθητό βαθμό ανεξάρτητα από τους
ανταγωνιστές και τους πελάτες της και, σε τελική ανάλυση, ανεξάρτητα από
τους καταναλωτές, σε μέτρο μάλιστα που επηρεάζονται οι μεταξύ των
κρατών μελών συναλλαγές, κατά την έννοια του ανωτέρω άρθρου 107,
παρ. 1 (πρώην άρθρο 87 της ΣΕΚ), της Συνθήκης για τη Λειτουργία της ΕΕ, με
αποτέλεσμα τον άμεσο ή έμμεσο καθορισμό αθέμιτων επιτοκίων καταθέσεων
και χορηγήσεων και λοιπών εξόδων συναλλαγών ή άλλων μη θεμιτών υπό τις
περιστάσεις ΓΟΣ (Γενικών Όρων Συναλλαγών), τον περιορισμό της παροχής
δανείων και παροχών καταναλωτικής πίστης ή της τεχνολογικής ανάπτυξης
προς βλάβη των καταναλωτών, την εφαρμογή ανόμοιων και προφανώς
δυσανάλογων όρων για ισοδύναμες συναλλαγές, με συνέπεια οι υπόλοιπες
τραπεζικές και εν γένει χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις να τίθενται
σε μειονεκτική θέση στον ανταγωνισμό, την εξάρτηση σύναψης
συμφωνιών από την αποδοχή εκ μέρους των αντισυμβαλλομένων πρόσθετων
υποχρεώσεων, οι οποίες εκ της φύσεώς τους ή σύμφωνα με τις εμπορικές
συνήθειες, δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο των συμφωνιών αυτών, την
καταχρηστική εκμετάλλευση της σχέσης οικονομικής εξάρτησης, στην
οποία βρίσκεται προς αυτή ή αυτές μία επιχείρηση, η οποία κατέχει θέση
πελάτη, προμηθευτή ή εμπορικού συνεργάτη τους, ακόμη κι ως προς ένα
ορισμένο είδος τραπεζικών προϊόντων ή υπηρεσιών και δεν διαθέτει
ισοδύναμη εναλλακτική λύση, που συνίσταται ιδιαίτερα στην επιβολή
ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΏΝ Γ.Ο.Σ., στην εφαρμογή διακριτικής μεταχείρισης, στη

διακοπή της χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας και, ιδιαίτερα, των
νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με την ανάληψη ή
μεταφορά των δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται με τις εν λόγω σχέσεις
κατά τρόπο που επηρεάζει ουσιωδώς τον ανταγωνισμό ή στην αιφνίδια και
αδικαιολόγητη διακοπή μακροχρόνιων πιστοδοτικών σχέσεων,
κατατείνοντας έτσι στη δημιουργία ολιγοπωλίων και καρτέλ και στην
παρεμπόδιση της ελεύθερης διακίνησης και διάθεσης των τραπεζικών
και των εν γένει χρηματοπιστωτικών προϊόντων κα υπηρεσιών, ιδιαίτερα δε
των δανείων και των παροχών καταναλωτικής πίστης, με αποτέλεσμα, από
την ανωτέρω νόθευση και στρέβλωση του ανταγωνισμού, να ευνοούνται
συγκεκριμένοι κλάδοι της εθνικής οικονομίας και συγκεκριμένες
γεωγραφικές περιοχές, έναντι άλλων, από τη μη ορθολογική κατανομή των
δημόσιων και ιδιωτικών χρηματοδοτικών πόρων του τραπεζικού συστήματος
και από την κατά τα ανωτέρω δημιουργία εγχώριων περιφερειακών
ανισοτήτων.
Επίσης, η κρατική ενίσχυση συνολικού ποσού 175,00 δις ευρώ, που

παρέχεται στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες δια των ανωτέρω
εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-
2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011 και
4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, έχει
ταυτόχρονα και ένα ΚΟΣΤΟΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ, αφού η χορήγηση τους στις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες γίνεται σε βάρος άλλων τομέων
κρατικής παρέμβασης και, επειδή οι κρατικοί πόροι είναι περιορισμένοι και
αναγκαίοι για άλλους, πιο ουσιώδους σημασίας σκοπούς, όπως η παιδεία, η
υγεία, η εθνική ασφάλεια, οι δημόσιες και ιδιωτικές παραγωγικές επενδύσεις,
η απασχόληση και η κοινωνική πρόνοια, η χορήγηση τους πρέπει να γίνεται
στη βάση των συνταγματικά κατοχυρωμένων ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ενώ, εν προκειμένω, η λειτουργία του
μηχανισμού παροχής των συγκεκριμένων κρατικών ενισχύσεων
λειτούργησε μονομερώς και προφανώς δυσανάλογα υπέρ των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, επειδή αυτές στην πράξη ενισχύθηκαν με
δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους, εντελώς επιλεκτικά, αυθαίρετα και
ανεξέλεγκτα.
Από τα ανωτέρω προκύπτει με ασφάλεια ότι :

1. Η προσφυγή των πέντε (05) πρώτων εδώ εναγομένων στο
Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας της έκτης (6ης) εδώ
εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), ήτοι του λεγόμενου «Emergency
Liquidity Assistance (ELA)», που παρέχει ρευστότητα στις τράπεζες
που λειτουργούν στην Ευρωζώνη, όταν αυτές δεν έχουν τη δυνατότητα
να δανειστούν από τη διατραπεζική αγορά ή από την ΕΚΤ μέσω της
κανονικής διαδικασίας, με την οποία, άντλησαν τα κατά το ανωτέρω
νομοθετικό πλαίσιο και ΦΕΚ, συνολικά ποσά ρευστότητας 90 δις
ευρώ και, ειδικότερα, συνολικά ποσά 30 δις ευρώ ανά εκταμίευση και
ΦΕΚ, τα οποία καλύφθηκαν στο σύνολό τους με εγγυήσεις
ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου και
2. Η προσφυγή των τεσσάρων (04) πρώτων εδώ εναγομένων στο
Μηχανισμό Παροχής Ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), που παρέχει ρευστότητα στις τράπεζες που
λειτουργούν στην Ευρωζώνη στη βάση της προσφοράς ενεχύρων, από
τον οποίο οι τέσσερεις (4) πρώτες εδώ εναγόμενες άντλησαν
συνολικά ποσά ρευστότητας 85,00 δις ευρώ, με ενέχυρα
εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου, η καθεμία κατά την αναλογία
και κατά τα ποσά που αναφέρονται στο περιεγχόμενο της από
24/09/2012 και με αριθ. Πρωτ. 2/64855/0023 απάντησης και του
συνημμένου σε αυτή εγγράφου πινάκων του Αναπληρωτή Υπουργού
Οικονομικών, στην υπ’ αριθ. Πρωτ. 1151/66/39-08-2012 Ερώτηση με
ΑΚΕ του Βουλευτή κ.ου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΠΕΡΝΑΡΟΥ,
ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι παρά την κατά τα ανωτέρω ίδρυση του Τ.Ε.Κ.Ε. και
του Τ.Χ.Σ., ο συστημικός κίνδυνος της χρηματοπιστωτικής αστάθειας
συνεχίζει, με τον πανηγυρικότερο τρόπο, όχι μόνο να υφίσταται μέχρι
και σήμερα αλλά και να επιτείνεται, ακόμη και σε επίπεδο άντλησης
ρευστότητας για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, αφού
εκδηλώθηκε η κατάσταση κατά την οποία, στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό
σύστημα και δη στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’
αυτών, επήλθε, κατά τα ανωτέρω, ο κίνδυνος απροσδόκητων
χρηματοπιστωτικών ανισορροπιών εκ των οποίων αυτές απώλεσαν
οριστικά και κατά απόλυτο τρόπο τη δυνατότητα του δανεισμού τους
από τη διατραπεζική αγορά ή/και από την Ε.Κ.Τ. κατά την κανονική
διαδικασία, ήτοι αυτές αδυνατούσαν να δανειστούν το συνολικό ποσό των
175,00 δις ευρώ, η κάθε μία κατά την αναλογία της, από τη διατραπεζική
αγορά με επιτόκιο euribor ή/και να δανειστούν απ’ ευθείας από την Ε.Κ.Τ. με
το βασικό επιτόκιο αφού, για το σκοπό αυτό, είχαν την υποχρέωση να
παρέχουν αντίστοιχες εξασφαλίσεις εκ του δανειακού χαρτοφυλακίου
τους, συνιστάμενες σε δάνεια άριστης ποιότητας, ήτοι δάνεια υψηλής
πιστοληπτικής αξιολόγησης, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ και, έτσι, με την
κατά τα ανωτέρω προσφυγή τους στο μηχανισμό E.L.A. και στο Μηχανισμού

Παροχής Ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.),
λαμβάνοντας για το σκοπό αυτό την ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ των
εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου κατά τους Πυλώνες ΙΙ και ΙΙΙ, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ ότι
τα δάνεια και οι πάσης φύσης πιστώσεις του χαρτοφυλακίου τους και, εν
προκειμένω, όλες ανεξαιρέτως οι εδώ επίδικες πιστωτικές συμβάσεις των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά εδώ εναγόμενη,
συνιστούν πιστώσεις μειωμένης πιστοληπτικής αξιολόγησης, ήτοι
επισφαλείς πιστώσεις, τις οποίες, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, κατά τα ανωτέρω και προς αποφυγή άσκοπων
επαναλήψεων, κατήρτισαν, συνομολόγησαν, χορήγησαν και
εκταμίευσαν με πρόθεση, ΟΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ, αφού ανέπτυξαν την
ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία, καθόλο το ανωτέρω διάστημα, προς
βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, με αποτέλεσμα να επέλθει με τον
πανηγυρικότερο τρόπο ο συστημικός κίνδυνος της χρηματοπιστωτικής
αστάθειας, κατά τον οποίο, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη
εξ’ αυτών (α) αδυνατούν να εγγυηθούν και να αποδώσουν τις
καταθέσεις στους δικαιούχους αυτών και (β) απώλεσαν οριστικά την
κεφαλαιακή τους επάρκεια, ενώ γνώριζαν και, σε κάθε περίπτωση,
όφειλαν να γνωρίζουν, λόγω του θεσμικού τους ρόλου και του δημοσίου
συμφέροντος που υπηρετούν κατά τη λειτουργία τους, της γνώσης, της
εξειδίκευσης, της εµπειρίας και του µεγέθους τους, της υποχρέωσης να
διαθέτουν την απαραίτητη υποδομή και τεχνογνωσία προκειμένου να
διαµορφώνουν τα χρηµατοοικονοµικά προϊόντα και, κατά κύριο λόγο, τα
πάσης φύσης δάνεια, στη βάση του περιορισµού του πιστωτικού κινδύνου
και της αύξησης της απόδοσης των επενδύσεων, καθώς και από την ανάλυση
των επί μέρους μεγεθών του χρήματος, των καταθέσεων, των χορηγήσεων
δανείων και των δεικτών ρευστότητας, ιδιαίτερα δε των σχέσεων των
νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 και των σχέσεων του συνόλου
των δανείων προς το νομισματικό μέγεθος Μ3 και προς τις καταθέσεις,
ότι η κατά τα ανωτέρω ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής τους
πρωτοβουλίας θα προκαλούσε με βεβαιότητα τη χρηματοπιστωτική
αστάθεια της ελληνικής εθνικής οικονομίας, όπως εν προκειμένω συνέβη
από το έτος 2008 μέχρι και σήμερα, αφού οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
και εκάστη εξ’ αυτών, έχουν συνάψει όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ακόμη και
πάνω από το νομισματικό μέγεθος Μ3, δημιουργώντας έτσι την κατά τα
ανωτέρω «φούσκα καταθέσεων και δανεισμού», η οποία γνώριζαν και,
σε κάθε περίπτωση, όφειλαν να γνωρίζουν, λόγω της γνώσης και της
εμπειρίας τους, ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου να εκραγεί, ενώ ακόμη και η
μεγέθυνση της «φούσκας δανεισμού και καταθέσεων», με την

απομάκρυνση της χρηματοδότησης από το νομισματικό μέγεθος Μ3,
συνέχισε να διογκώνεται με πρόθεση, καθόλο το ανωτέρω διάστημα
από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ’ αυτών, με
μόνη στήριξη του απόλυτου νομισματικού μεγέθους Μ2, αφού, κατά τα
ανωτέρω, το νομισματικό μέγεθος Μ1 και, ειδικότερα, το πραγματικό
χρήμα που κυκλοφορεί στη φυσική μορφή των κερμάτων και των
τραπεζογραμματίων, παρέμεινε σταθερό κατά το ίδιο ανωτέρω διάστημα,
παρέχοντας έτσι στις πέντε (05) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’
αυτών τη γνώση ότι, ενώ αύξανε το νομισματικό μέγεθος Μ2, η
ρευστότητα της αγοράς είχε σταματήσει να αυξάνεται, με αποτέλεσμα
τα μόνα στοιχεία που αυξάνονταν σταθερά να είναι το απόλυτο νομισματικό
μέγεθος Μ2 και η τραπεζική χρηματοδότηση, ήτοι η χορήγηση των επίδικων
πιστώσεων στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών,
ανά εδώ εναγόμενη. Άλλως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη
εξ΄αυτών, δεν θα είχαν ποτέ προσφύγει στους ανωτέρω Μηχανισμούς
Παροχής Ρευστότητας, δεν θα είχαν για το σκοπό αυτό λάβει κρατική
ενίσχυση συνολικού ποσού 175,00 δις ευρώ, δια των ανωτέρω εγγυήσεων
του Ελληνικού Δημοσίου των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008,
3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011 και
4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011 και θα
είχαν αντιθέτως καλύψει τις δανειακές τους ανάγκες, συνολικού ποσού
175,00 δις ευρώ από τη διατραπεζική αγορά ή/και από την Ε.Κ.Τ. κατά
την κανονική διαδικασία, με επιτόκιο euribor ή/και με το βασικό επιτόκιο
της Ε.Κ.Τ., ανταποκρινόμενες στην υποχρέωση τους να παρέχουν
εξασφαλίσεις εκ του δανειακού χαρτοφυλακίου τους, συνιστάμενες σε δάνεια
και πιστώσεις άριστης ποιότητας, ήτοι δάνεια και πιστώσεις υψηλής
πιστοληπτικής αξιολόγησης, τα οποία, κατά τα ανωτέρω ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ,
αφού γνώριζαν εκ των προτέρων ότι τα δάνεια του χαρτοφυλακίου τους και,
εν προκειμένω, όλες ανεξαιρέτως οι εδώ επίδικες πιστωτικές συμβάσεις
των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά εδώ
εναγόμενη, ήταν μειωμένης πιστοληπτικής αξιολόγησης, δηλαδή ήταν
επισφαλείς πιστώσεις.
Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, εναντι της

παροχής ρευστότητας 8,00 δις ευρώ εκ του ανωτέρω Πυλώνα ΙΙΙ, οι τέσσερεις
(4) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, η καθεμία κατά την ανωτέρω
αναλογία της, προσέφεραν στην Ε.Κ.Τ. ενέχυρα του ενεργητικού τους
συνολικής αξίας 31,00 δις ευρώ, ήτοι προσέφεραν ενέχυρα
τετραπλάσιας αξίας από την παροχή της ρευστότητας που έλαβαν με
τον ανωτέρω Πυλώνα ΙΙΙ, αφού αυτές αδυνατούσαν να ανταποκριθούν

στην υποχρέωση προσφοράς ενεχύρων εκ του δανειακού χαρτοφυλακίου
τους, συνιστάμενα σε δάνεια και πιστώσεις άριστης ποιότητας, ήτοι δάνεια
και πιστώσεις υψηλής πιστοληπτικής αξιολόγησης, επειδή τέτοια στοιχεία
ενεργητικού ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ (βλ. Κεφάλαιο 2.Δ, Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
ανέπτυξαν την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία καθόλο το
διάστημα από την 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, κατά το οποίο
σύνηψαν και συνομολόγησαν τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και
χορήγησαν τα μη χρηματικά δανείσματα των επίδικων πιστώσεων στους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών, ανά εδώ εναγόμενη,
αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του Συντάγματος, ΠΡΟΣ
ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, προσβάλλοντας έτσι
ευθέως την ουσιαστική νομιμότητα του ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, σε βαθμό
που να ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ
ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΩΣ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ,
όπως αυτό ορίζεται στο άρθρο 25 του Συντάγματος, αφού η οριστική
απώλεια της δυνατότητας του δανεισμού τους κατά το ανωτέρω συνολικό
ποσό των 175,00 δις ευρώ από τη διατραπεζική αγορά ή/και από την Ε.Κ.Τ.,
κατά την κανονική διαδικασία, από τη διατραπεζική αγορά με επιτόκιο
euribor ή/και απ’ ευθείας από την Ε.Κ.Τ. με το βασικό επιτόκιο, ανάγκασε το
Ελληνικό Δημόσιο να ενισχύσει τη ρευστότητά τους με δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους και, ειδικότερα, με τις ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ των
Εγγυήσεων ΕΔ των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008,
3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011 και
4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, με τις
οποίες οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες ΈΛΑΒΑΝ ΣΥΝΟΛΙΚΑ
ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ ΠΟΣΑ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΑΞΙΑΣ
175,00 ΔΙΣ ΕΥΡΩ και, ειδικότερα, έλαβαν συνολική παροχή ρευστότητας
90,00 δις ευρώ από τον μηχανισμό έκτακτης παροχής ρευστότητας E.L.A. και
85,00 δις ευρώ από την Ε.Κ.Τ., δια του Πυλώνα ΙΙ της παροχής εγγυήσεων
του Ελληνικού Δημοσίου.
Όμως, οι ανωτέρω ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ των εγγυήσεων του

Ελληνικού Δημοσίου υπέρ των πέντε (5) πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’
αυτών, είναι ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ με τη Συνθήκη για τη Λειτουργία της ΕΕ (ΣΛΕΕ)
και με το Τμήμα 2, Κρατικές Ενισχύσεις, άρθρο 107, παρ. 1 (πρώην άρθρο 87

της ΣΕΚ) αυτής, επειδή ΝΟΘΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ ΤΟΝ
ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ, δια της ευνοϊκής μεταχειρίσεως των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, που είναι ασυμβίβαστη με την εσωτερική αγορά της ΕΕ,
παρέχοντας σε αυτές αδικαιολόγητα επιλεκτικά πλεονεκτήματα που οδηγούν
το ελληνικό τραπεζικό σύστημα σε υπέρ αυτών συγκέντρωση ισχύος, αφού
έτσι απολαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στην εσωτερική αγορά, σε μέτρο
που επηρεάζονται οι μεταξύ των κρατών μελών συναλλαγές, κατά την έννοια
του ανωτέρω άρθρου 107, παρ. 1 (πρώην άρθρο 87 της ΣΕΚ), της Συνθήκης
για τη Λειτουργία της ΕΕ, με συνέπεια οι υπόλοιπες τραπεζικές και εν
γένει χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις να τίθενται σε μειονεκτική θέση
στον ανταγωνισμό, με αποτέλεσμα την καταχρηστική εκμετάλλευση
της σχέσης οικονομικής εξάρτησης, στην οποία βρίσκονται προς τις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες οι καταναλωτές, οι επιχειρήσεις και, ειδικότερα,
όλοι οι εδώ ενάγοντες και έκαστος εξ’ αυτών και τη δημιουργία
ολιγοπωλίων και καρτέλ, με την παρεμπόδιση της ελεύθερης διακίνησης
και διάθεσης των τραπεζικών και των εν γένει χρηματοπιστωτικών
προϊόντων και υπηρεσιών, ιδιαίτερα δε των δανείων και των παροχών
καταναλωτικής πίστης, ευνοώντας έτσι συγκεκριμένους κλάδους της
εθνικής οικονομίας και συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, έναντι
άλλων, από τη μη ορθολογική κατανομή των δημόσιων και ιδιωτικών
χρηματοδοτικών πόρων του τραπεζικού συστήματος και από την κατά τα
ανωτέρω δημιουργία εγχώριων περιφερειακών ανισοτήτων, που
δημιουργούν έτσι και ένα ΚΟΣΤΟΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ για την εθνική οικονομία της
Ελλάδος, αφού η χορήγηση των ανωτέρω ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΝΙΣΧΥΣΕΩΝ στις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες γίνεται σε βάρος άλλων τομέων
κρατικής παρέμβασης και, επειδή οι κρατικοί πόροι είναι περιορισμένοι και
αναγκαίοι για άλλους, πιο ουσιώδους σημασίας σκοπούς, όπως η παιδεία, η
υγεία, η εθνική ασφάλεια, οι δημόσιες και ιδιωτικές παραγωγικές επενδύσεις,
η απασχόληση και η κοινωνική πρόνοια, η χορήγηση των πάσης φύσης
κρατικών ενισχύσεων πρέπει να γίνεται στη βάση των συνταγματικά
κατοχυρωμένων ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ
ενώ, εν προκειμένω, η παροχή των συγκεκριμένων κρατικών ενισχύσεων
πραγματοποιήθηκε προφανώς άνισα, δυσανάλογα και επιλεκτικά,
μονομερώς μόνο υπέρ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, ΑΝΤΙΘΕΤΑ
με τις διατάξεις των παραγράφων 1 και 2, του άρθρου 106 του
Συντάγματος, προσβάλλοντας έτσι ευθέως την ουσιαστική νομιμότητα
του ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ και, ειδικότερα, την κατά το άρθρο 4, παρ. 1,
θεμελιώδη συνταγματική ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, σε βαθμό μάλιστα που
να παραβιάζεται και Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ,
ΩΣ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ και,

ειδικότερα, η κατά το άρθρο 25, παρ. 1, εδ. δ’ του Συντάγματος ΑΡΧΗ
ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, αφού για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και
την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και
συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να
εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής
οικονομίας και λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποίηση των
πηγών του εθνικού πλούτου, από την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια ή
υποθαλάσσια κοιτάσματα, για την προώθηση της περιφερειακής
ανάπτυξης και την προαγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών,
νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών ενώ, κατά την παρ. 2 αυτού, η
ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται
σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και, έτσι, η
χορήγηση των πάσης φύσης κρατικών ενισχύσεων πρέπει να γίνεται στη
βάση των συνταγματικά κατοχυρωμένων ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, προκειμένου αυτές ΝΑ ΜΗ ΝΟΘΕΥΟΥΝ ΚΑΙ
ΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΛΑΔΙΚΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ, δια της
ευνοϊκής μεταχειρίσεως συγκεκριμένων μόνον ιδιωτικών επιχειρήσεων και
κλάδων της οικονομίας, έναντι άλλων, που είναι ασυμβίβαστη με την
εσωτερική αγορά της ΕΕ, παρέχοντας έτσι σε αυτές αδικαιολόγητα επιλεκτικά
πλεονεκτήματα που τους εξασφαλίζουν συγκέντρωση ισχύος και
δεσπόζουσα θέση στην εσωτερική αγορά, σε μέτρο μάλιστα που να
επηρεάζονται και οι μεταξύ των κρατών μελών συναλλαγές, κατά την έννοια
του ανωτέρω άρθρου 107, παρ. 1 (πρώην άρθρο 87 της ΣΕΚ), της Συνθήκης
για τη Λειτουργία της ΕΕ, με συνέπεια οι υπόλοιπες ιδιωτικές
επιχειρήσεις να τίθενται σε μειονεκτική θέση στον ανταγωνισμό.
Ακόμη, επειδή οι διατάξεις του άρθρου 8 της υπ’ αριθ.

16736/ΕΓΔΕΚΟ 2579/2009 -ΦΕΚ 588 Β/31-3-2009, των νόμων
3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011,
4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και της
ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΝ ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ
ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ, ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ
ΑΥΤΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΔΑΠΑΝΗ ΑΝΑ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΗ, με αποτέλεσμα το συνολικό κόστος του Ελληνικού Δημοσίου
από ενδεχόμενη κατάπτωση αυτών να ανέλθει κατ’ ελάχιστο στο ποσό των
177,89 δις ευρώ και, επειδή η πληρωμή των ανωτέρω εγγυήσεων του
Ελληνικού Δημοσίου θα επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, ιδιαίτερα δε
αφού οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,

ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΗΔΗ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΛΗΞΗ
ΤΟΥΣ, με αποτέλεσμα το Ελληνικό Δημόσιο να υποχρεώνεται να τις
αναχρηματοδοτεί κάθε φορά στη λήξη τους, με την ειδική για το σκοπό αυτή
έκδοση νέων σειρών ομολόγων ΕΔ και με επαχθέστερα επιτόκια από τα
αντίστοιχα των αντικατασταθεισών σειρών, αφού τα επιτόκια των νέων
αυτών εκδόσεων συνομολογούνται με ρήτρα κυμαινόμενου euribor +12%
ετήσιο περιθώριο, που είναι αντίστοιχο και ανάλογο ΜΕ ΤΟ ΕΠΑΧΘΕΣ
ΕΠΙΤΟΚΙΟ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΚΑΡΤΩΝ και, έτσι, επειδή στην περίπτωση
της κατάπτωσης αυτών, το Ελληνικό Δημόσιο ευθύνεται ως πρωτοφειλέτης,
υποχρεώνεται να χρηματοδοτεί κάθε φορά τις εκ της αιτίας αυτής πρόσθετες
δημοσιονομικές υποχρεώσεις του, καταφεύγοντας στην επιβολή πρόσθετων
φορολογικών βαρών και δημοσιονομικών μέτρων στους Πολίτες και,
παράλληλα, καταφεύγοντας σε νέο δανεισμό, επιβαρύνοντας έτσι περαιτέρω
το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα αφού, το
ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ του κρατικού δανεισμού που απαιτείται για
την ανανέωση των ανωτέρω εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου,
επιβαρύνει τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού ενώ, το
σωρευμένο χρέος από την αδυναμία εξυπηρέτησής τους από τις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, καλύπτεται από τον ειδικό λογαριασμό Κ.Α.Χ.Κ.Ε.Ε.Δ.
και η κεφαλαιοποίηση του σωρρευμένου αυτού χρέους, κατά την ισχύουσα
πρακτική που εφαρμόζεται στις Δ.Ε.Κ.Ο., καλύπτεται με αύξηση του μετοχικού
τους κεφαλαίου, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2190/1920, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ
ΝΕΑ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΩΝ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ, μετατρέπονας έτσι το σωρρευμένο αυτό
χρέος των εγγυήσεων, σε μετοχικό κεφάλαιο, ήτοι σε μετοχές κυριότητας του
Ελληνικού Δημοσίου και καθιστώντας έτσι, εμμέσεως και αναγκαστικά τους
Πολίτες, από πιστωτές, σε μετόχους των ιδιωτικών αυτών επιχειρήσεων,
προσβάλλοντας έτσι το προστατευόμενο από τη διάταξη του άρθρου 17
του Συντάγματος δικαίωμα ιδιοκτησίας, ήτοι τα εμπράγματα
δικαιώματα (Ολ. ΑΠ 7/1990 Δ. 21.908, Ολ. ΑΠ 4/1989 Δ. 21.938, ΑΠ 345/1994
ΝοΒ 43.247), ενώ έχει επίσης κριθεί ότι στην έννοια της περιουσίας
(ιδιοκτησίας) περιλαμβάνονται όχι μόνο τα εμπράγματα δικαιώματα αλλά και
όλα τα δικαιώματα περιουσιακής φύσεως και τα κεκτημένα οικονομικά
συμφέροντα (Ολ. ΑΠ 40/1998, Ολ. ΑΠ 2/1995).
Έτσι, το συνολικό αυτό δημοσιονομικό κόστος συνιστά κατά τα

ανωτέρω ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ η οποία, κατά τα ανωτέρω,
υπολογίζεται ότι ΘΑ ΑΝΕΛΘΕΙ ΚΑΤ’ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΣΤΟ ΠΟΣΟ ΤΩΝ 177,89 ΔΙΣ
ΕΥΡΩ, προς βλάβη του δημοσίου χρέους, του δημοσιονομικού ελλείμματος
και, εν τέλει, ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΕΚΤΗΜΕΝΩΝ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και, εν προκειμένω, ΤΩΝ
ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ, με αποτέλεσμα, εν τέλει, το
Ελληνικό Δημόσιο να υποχρεώνεται ήδη να χρηματοδοτεί τις εκ της αιτίας
αυτής πρόσθετες υποχρεώσεις του, καταφεύγοντας στην επιβολή
πρόσθετων φορολογικών βαρών και δημοσιονομικών μέτρων στους
Πολίτες και, εν προκειμένω, στους εδώ ενάγοντες ως φορολογούμενοι,
παραβιάζοντας έτσι τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ
ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, προσβάλλοντας έτσι ευθέως
την ουσιαστική νομιμότητα του ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ και, ειδικότερα, την
κατά το άρθρο 4, παρ. 1, θεμελιώδη συνταγματική ΑΡΧΗ ΤΗΣ
ΙΣΟΤΗΤΑΣ, σε βαθμό μάλιστα που να παραβιάζεται και Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ
ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ και, ειδικότερα, η κατά το
άρθρο 25, παρ. 1, εδ. δ’ του Συντάγματος ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ,
αφού η επιβολή των φορολογικών βαρών πρέπει να βρίσκεται σε
αναλογία με τη φοροδοτική ικανότητα των βαρυνομένων πολιτών
(ΣτΕ 174/1994) και η εξακρίβωση της φοροδοτικής ικανότητας κάθε πολίτη
ευρίσκεται, όπως έχει επανειλημμένα γίνει δεκτό από τη νομολογία, με τον
προσδιορισμό κατά συγκεκριμένο και αντικειμενικό τρόπο των οικονομικών
δυνατοτήτων του.
Επειδή όμως το ανωτέρω ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΡΟΣ των

177,89 δις ευρώ, που προκύπτει από την αιτία αυτή για τους Πολίτες και, εν
προκειμένω, για τους εδώ ενάγοντες ως φορολογούμενοι, είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΟΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ, όπως αυτή
προσδιορίζεται κατά τα ανωτέρω (προς αποφυγή ασκόπων επαναλήψεων, βλ.
σχετικά Κεφάλαιο 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ)
ακόμη και αν αυτή ήθελε προσδιοριστεί με τη θέσπιση αντικειμενικών
τεκμηρίων, αφού δεν έχει ακόμη εφευρεθεί, πουθενά στο σύγχρονο κόσμο, ένα
τέτοιο φορολογικό σύστημα που να μπορεί να καθορίζει με κατάλληλο και
αντικειμενικό τρόπο την οικονομική δυνατότητα και τη φοροδοτική ικανότητα
των βαρυνομένων Πολιτών, προκειμένου αυτοί να μπορούν να
επιβαρυνθούν και να εξυπηρετήσουν ένα ακόμη πρόσθετο, πέρα των
τακτικών και των ήδη εκτάκτων, φορολογικό βάρος αυτού του
μεγέθους και της οικονομικής δυσαναλογίας με τα ΦΟΡΟΛΟΓΗΤΕΑ και
τα ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ τους, καθώς επίσης και με το σύνολο των
δημοσιονομικών μεγεθών της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, αφού αυτό
ΕΙΝΑΙ ΙΣΟΠΟΣΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ Α.Ε.Π. ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2013
και, ταυτόχρονα, η επιβάρυνσή τους αυτή να είναι ανάλογη με τις
δυνάμεις τους (βλ. ΣτΕ 1402/1987 Ολομ., 2192/1991, 1743, 3814/1992,

1827/1993, 460/1996), με αποτέλεσμα η κατά τα ανωτέρω χορήγηση των
εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου των νόμων 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-
2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011,
4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, στις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, της κάθε μίας κατά
το ποσό και την αναλογία της, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ
ΑΡΘΡΟΥ 17 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, αφού έχει κριθεί ότι δια νομοθετικής
ρυθμίσεως, δεν μπορεί να προσβάλλεται το προστατευόμενο από τη
διάταξη του άρθρου 17 του Συντάγματος δικαίωμα ιδιοκτησίας, ήτοι
τα εμπράγματα δικαιώματα (Ολ. ΑΠ 7/1990 Δ. 21.908, Ολ. ΑΠ 4/1989 Δ.
21.938, ΑΠ 345/1994 ΝοΒ 43.247), ενώ έχει επίσης κριθεί ότι στην έννοια της
δικαιώματα αλλά και όλα τα δικαιώματα περιουσιακής φύσεως και τα
κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, οπότε η δια νόμου απόσβεση
τούτων είναι ανεπίτρεπτη ως προσβάλλουσα το συνταγματικώς
προστατευόμενο δικαίωμα της ιδιοκτησίας (Ολ. ΑΠ 40/1998, Ολ. ΑΠ
2/1995), ήτοι προσβάλλουσα ευθέως την ουσιαστική νομιμότητα του
ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, σε βαθμό που να ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ
ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ και, ειδικότερα, η κατά το
άρθρο 25, παρ. 1, εδ. δ’ του Συντάγματος ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ.
3.Ε. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Άρθρο 25 του Συντάγματος
ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ
Ορισµός :
Κράτος Δικαίου (Rechtstaat) είναι το Κράτος εκείνο, το οποίο σέβεται
την ανθρώπινη αξία και τα θεμελιώδη δικαιώματα που την
εξειδικεύουν, το Κράτος που υποχρεούται να σέβεται τα συνταγματικά
δικαιώματα και εγγυάται την παραγωγή του Δικαίου κατά ορισμένη
διαδικασία και την εφαρμογή του προς όλες τις κατευθύνσεις.
• Δημητρόπουλος Ανδρέας Γ, Γενική Συνταγματική Θεωρία, Παραδόσεις

Συνταγματικού Δικαίου, Τομ. Α’, θ έκδοσης, Αθήνα 2001.

3.Ε.1. Εννοιολογικά στοιχεία
Η αρχή του Κράτους ∆ικαίου, ως θεµελιώδης αρχή του Συντάγµατος (ΣτΕ
2829/1990), έχει διπλή υπόσταση : θεσµική και κανονιστική.
Η θεσµική έχει περιγραφική αξία και συγκροτεί µια από τις οργανωτικές
βάσεις του πολιτεύµατος.
Με την κανονιστική της µορφή, η οποία µέσω του δικαστικού ελέγχου της
συνταγµατικότητας των νόµων έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, ασκώντας µια
σηµαντική ερµηνευτική λειτουργία.
Η αρχή του Κράτους ∆ικαίου δηλώνει ένα σύστηµα από κανόνες ή αρχές, που
περιορίζουν, οργανώνουν και νοµιµοποιούν την κρατική εξουσία, καθοδηγούν
τη δράση της, καθιστούν ουσιαστική την κατοχύρωση των ατοµικών
δικαιωµάτων και παρέχουν κριτήρια για την αξιολόγηση, από πλευράς
νοµιµότητας ή συνταγµατικότητας κρατικών πράξεων και ιδιωτικών
συµπεριφορών, χαράσσοντας επιτακτικά τα όρια του διακαιϊκά επιτρεπτού ή
ανεπίτρεπτου (Μανιτάκης Αντ.,Κράτος ∆ικαίου και δικαστικός έλεγχος της
Συνταγµατικότητας).
Το κράτος δικαίου συνδέεται µε την τεχνική νοµική έννοια του δικαίου

(terminus technicus).
Η αρχή του κράτους δικαίου ή ∆ικαιοκρατία είναι µη πολιτική βάση του

πολιτεύµατος (βλ. Maunz, Deutsches Staatsrecht) τυπικά σηµαίνει ότι κάθε
έκφανση της κρατικής εξουσίας ανάγεται σε κανόνα δικαίου και βάσει αυτού
κρίνεται και η νοµιµότητά της. Κατά αυτό τον τρόπο η αρχή του κράτους
δικαίου συνδέεται άρρηκτα µε την αρχή της νοµιµότητας της διοίκησης.
∆εν πρέπει όµως να συγχέεται το Κράτος ∆ικαίου µε το κράτος της
δικαιοσύνης, το δίκαιο κράτος. Κράτος δικαίου είναι επί της ουσίας το κράτος
του ισχύοντος δικαίου. Εξ αντιδιαστολής αναφέρονται οι έννοιες αστυνοµικό
κράτος (Polizeistaat) (Μαυριάς Κώστας Γ., Συνταγµατικό ∆ίκαιο) και το κράτος
νόµου.
Στο κράτος δικαίου η παραγωγή του δικαίου γίνεται µε ορισµένες διαδικασίες,
εφόσον ο ίδιος ο κρατικός µηχανισµός υποβάλλεται στον κανόνα δικαίου µε
την έννοια της αυτοδέσµευσης.
Το ίδιο το κράτος, δηλαδή, βάση της αρχής του κράτους δικαίου υποχρεούται
να σέβεται τα ατοµικά δικαιώµατα και να µην τα παραβιάζει. Επικρατεί η
αρχή της ισότητας, καθώς όλοι χωρίς εξαίρεση υπάγονται στο δίκαιο, σε
αντίθεση µε το παλαιότερο αξίωµα «princeps legibus est» (Τρωιανος Σπ.
Βελισσαροπούλου, Καράκωστας, Ιστορία ∆).

Το παλαιάς µορφής φιλελεύθερο κράτος δικαίου ήταν προσανατολισµένο
στην ατοµικιστική ιδέα της δικαιοσύνης, ενώ το σύγχρονο στρέφεται πλέον
στην υλοποίηση της ανθρωπιστικής αρχής.
Η υποχρέωση σεβασµού περιορίζονταν στη µη δραστηριοποίηση του
Κράτους, ήταν δηλαδή κράτος αποχής και όχι προστατευτικό - παρεµβατικό.
Πράγµατι στο όνοµα της ατοµικής ελευθερίας το παλιότερης µορφής κράτος
υποχρεούνταν συνταγµατικά να µην επεµβαίνει , ενώ το ίδιο το άτοµο παρά
της συνταγµατικής προστασίας ορισµένων δικαιωµάτων, λόγω του δηµοσίου
χαρακτήρα τους, δεν προστατεύονταν από την ιδιωτική εξουσία.
Έναντι της ιδιωτικής εξουσίας στρέφονται µόνο τα αντικείµενα προστασίας,
ονοµαζόµενα στη γερµανική νοµική ορολογία Schutzobjekte της ζωής και της
ιδιοκτησίας (Leben und Eigentum).
Τα εννοιολογικά στοιχεία του κράτους δικαίου κατά κύριο λόγο είναι η

αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, η αρχή της συνταγµατικής
δέσµευσης αυτών, η αρχή της νοµιµότητας, η δικαστική ανεξαρτησία
και η κατοχύρωση των ατοµικών δικαιωµάτων.
3.Ε.2. Συνταγµατική κατοχύρωση

Αναφορικά µε τη συνταγµατική κατοχύρωση της αρχής του Κράτους ∆ικαίου
από το ισχύον Σύνταγµα 1975/1986/2001, αυτή καταφαίνεται στις
ακόλουθες συνταγµατικές διατάξεις :
• η αρχή της διάκρισης λειτουργιών (26),

• η αρχή της δέσµευσης αυτών από το Σύνταγµα (1 παρ. 3),
• η αρχή της νοµιµότητας της διοίκησης (95 παρ. 1),
• ο σεβασµός της ανθρώπινης αξίας (2 παρ.1),
• η κατοχύρωση των ατοµικών και κοινωνικών δικαιωµάτων (4-
25),
• ο δικαστικός έλεγχος της συνταγµατικότητας των νόµων (93
παρ.4 και 100),
• η δικαστική ανεξαρτησία (87),
• το δικαίωµα παροχής έννοµης προστασίας (20 παρ.1).
Οι ανωτέρω συνταγµατικές αρχές θεωρείται ότι ανήκουν στο «Σκληρό
Πυρήνα» του Κράτους Δικαίου .

3.Ε.2.1. Ορισµός
Κοινωνικό-Ανθρωπιστικό Κράτος (Sozialstaat) είναι το Κράτος εκείνο
που συνταγματικά υποχρεώνει, όχι μόνον να σέβεται αλλά και να
προστατεύει και να εξασφαλίζει την ανθρώπινη αξία.
3.Ε.2.2. Εννοιολογικά στοιχεία

Γίνεται διάκριση δύο µορφών του κοινωνικού κράτους, του προστατευτικού
και του εξασφαλιστικού.
Προστατευτικό Κοινωνικό Κράτος είναι εκείνο, το οποίο υποχρεούται

συνταγµατικά να προστατεύει την ανθρώπινη αξία και τα συνταγµατικά
δικαιώµατα που την εξειδικεύουν, από επιθετικές ενέργειες των
συνανθρώπων.
Εξασφαλιστικό Κοινωνικό Κράτος είναι εκείνο που υποχρεούται

συνταγµατικά να εξασφαλίζει στους πολίτες τα απαραίτητα οικονοµικά
αγαθά, που είναι αναγκαία για την ανεµπόδιστη άσκηση των δικαιωµάτων
του ανθρώπου.
Η αρχή του κοινωνικού κράτους επιδρά άµεσα αφενός στους σκοπούς των
κρατικών λειτουργιών, δηλαδή στην πολιτική θέληση του κράτους να
παρεµβαίνει, να προγραµµατίζει, να συµµετέχει και να κατευθύνει ενεργά την
οικονοµική ζωή, καθώς και στην οργανωτική και λειτουργική διάρθρωση του
κράτους µε στόχο τη διοίκηση κοινωνικών παροχών.
Γίνεται λόγος για την ταυτόσηµη χρήση των εννοιών κοινωνικού κράτους µε
το κράτος πρόνοιας.
Η έννοια του κοινωνικού κράτους αποτυπώνει µια συγκεκριµένη θεσµική
µορφή του κράτους πρόνοιας (Βλ . αναλυτικότερα Κοντάδης Ξ.Ι., Όψεις
αναδιάρθρωσης του κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη. Σύγχρονες τάσεις και
προσαρµογή της ελληνικής διοίκησης).
Σε καµία περίπτωση όμως δεν πρέπει το Κοινωνικό κράτος ως κράτος
πρόνοιας να µας θυµίζει το παλιό µοντέλο του κράτους προνοίας της
πεφωτισµένης δεσποτείας, το οποίο µε τη διεύρυνση του κρατικού
παρεµβατισµού και τη γιγάντωση της γραφειοκρατίας φθάνει στο σηµείο της
απόλυτης κηδεµονίας του πολίτη (Ρίζος Σωτ. Αλ. Η ένταση µεταξύ κράτους
δικαίου και κοινωνικού κράτους ως συνταγµατικό πρόβληµα).
Τα ατοµικά δικαιώµατα είναι άρρηκτα συνδεδεµένα µε την αρχή του

κράτους δικαίου.
Ένα κοινωνικό κράτος προσφέρει τα βιοτικά αγαθά και τις αναγκαίες
υπηρεσίες, εξασφαλίζοντας κατά τον τρόπο αυτό το δικαίωµα της ισότητας,

προσφέροντας δηλαδή τις ελάχιστες προϋποθέσεις, ενώ τα ατοµικά
δικαιώµατα καθορίζουν όχι µόνο το σκοπό αλλά και το διαδικαστικό,
οργανωτικό πλαίσιο εκπληρώσεως του κοινωνικού κράτους.
Η αρχή του κοινωνικού κράτους δίνει την ευχέρεια στο νοµοθέτη να
διαµορφώσει κάποιο πολιτικό, κοινωνικό µοντέλο χωρίς, όµως, να τον
υποχρεώνει στην επιλογή κάποιου συγκεκριµένου σύµφωνα µε το άρθρο 106
παρ. 1 και τις αρχές της διάταξης αυτής.
Συνεπώς η αρχή του κοινωνικού κράτους δεν συνιστά ρήτρα δηµοσίου

συµφέροντος (par excellence) (Γέροντα, Απ., Επίκαιρα προβλήµατα του
κοινωνικού κράτους).
3.Ε.2.3. Συνταγµατική κατοχύρωση

Είναι αξιοσηµείωτο ότι στην σύγχρονη πλέον εποχή οι ατοµικές ελευθερίες
αναγνωρίζονται ως άξιες προστασίας στα ξένα συντάγµατα και αντιστοίχως
κατοχυρώνονται και από το ισχύον ελληνικό Σύνταγµα 1975/1986/2001.
Η προστασία των ατοµικών και κοινωνικών δικαιωµάτων από το

ελληνικό σύνταγµα καθορίζεται από τη συνταγµατική κατοχύρωση των δύο
θεµελιωδών αρχών και δη κατά το άρθρο 2, παρ. 1, που ορίζει ότι «Ο
σεβασµός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την
πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» και το άρθρο 5, παρ. 1, που ορίζει
ότι «Καθένας έχει δικαίωµα να αναπτύσσει ελεύθερα την
προσωπικότητά του και να συµµετέχει στην κοινωνική, οικονοµική και
πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώµατα των
άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγµα ή τα χρηστά ήθη.»
Ολόκληρη η σηµερινή συνταγµατική κατοχύρωση των θεµελιωδών

δικαιωµάτων στηρίζεται στις δύο αυτές αρχές, οι οποίες διαφέρουν
από τις υπόλοιπες ως προς το βαθµό της καθολικότητάς τους και της
αναγνώρισης της αυστηρότητάς τους (άρθρο 110 παρ. 1).
Τα θεµελιώδη δικαιώµατα µέσα στο κείµενο του Συντάγµατος αποτελούν

ξεχωριστό κεφάλαιο µε τον τίτλο «Ατοµικά και Κοινωνικά ∆ικαιώµατα»
(άρθρα 4-25).
Είναι αξιοσηµείωτη η αναγνώριση κοινωνικών δικαιωµάτων µε αντικείµενο

κοινωνικές παροχές στους πολίτες εκ µέρους του κράτους, πάντα βέβαια σε
αλληλεξάρτηση µε τα ατοµικά και πολιτικά δικαιώµατα.

Ο σχηµατισµός του σύγχρονου κράτους σε Κοινωνικό Κράτος
σηµειώθηκε βαθµιαία µε ουσιαστικό σκοπό την καταπολέµηση της
τερατώδους ανάπτυξης του ελεύθερου και άκρατου οικονοµικού
ανταγωνισµού, που οδηγούσε στην πραγµατική εξαθλίωση των
κατώτερων κοινωνικών στρωµάτων.
Το Σύνταγµα ως θεµελιώδης και ύπατος νόµος βρίσκεται υπό την επήρεια των
κοινωνικοοικονοµικών εξελίξεων και απηχεί τον παλµό του λαού,
διαµορφώνοντας µε εξελισσόµενες επιταγές τη γενική κοινωνική πολιτική.
Στο Σύνταγµα 1975/1986/2001 διατυπώνονται εκτός από τις ατοµικές
ελευθερίες και αρχές κοινωνικές µε τη θέσπιση των κοινωνικών δικαιωµάτων,
που υποχρεώνουν το κράτος σε θετική ενέργεια δηλαδή σε κοινωνική παροχή.
Η απόλαυση αυτών των κοινωνικών δικαιωµάτων, αντίθετα µε ότι συµβαίνει
στην πληθώρα των ατοµικών, αξιώνονται κατά βάση κυρίως από τους
Έλληνες Πολίτες και όχι για κάθε άνθρωπο που ζει στο χώρο της ελληνικής
επικράτειας.
Πράγµατι ενώ τα ατοµικά δικαιώµατα συνίστανται σε οριοθετήσεις της
ατοµικής σφαίρας έναντι του κράτους, ζητούν δηλαδή να µην πράξει το
κράτος πέρα ορισµένων ορίων, τα κοινωνικά δικαιώµατα αντιθέτως
αποτελούν απαιτήσεις παροχών εκ µέρους του Κράτους.
Εξάλλου τα περισσότερα κράτη καταβάλλουν προσπάθειες βελτίωσης του
βιοτικού επιπέδου και προαγωγής της κοινωνικής ευηµερίας των αστικών και
αγροτικών πληθυσµών τους, µε βάση την αρχή της ισότητας, δηλαδή χωρίς
διακρίσεις φυλής, χρώµατος, φύλου, θρησκευτικής φυλής και πολιτικών
πεποιθήσεων, εθνικής καταγωγής και κοινωνικής προέλευσης, όπως αυτό
διαφαίνεται από την αναγνώριση των κοινωνικών δικαιωµάτων και σε
διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η αρχή του Κοινωνικού Κράτους στο ελληνικό Σύνταγµα

1975/1986/2001 διαφαίνεται ως σαφής θέληση του συντακτικού
νοµοθέτη µε τις κατοχυρωτικές διατάξεις των κοινωνικών
δικαιωµάτων και δη στα άρθρα 5 παρ. 1, 16 παρ. 4, 21 παρ. 6 , 22 , 23,
24.
Επιπλέον τα άρθρα 16, παρ. 2, 17 παρ. 1 (17,18), 106 παρ. 2, 24 παρ.

2,6, 25 παρ. 2, 4, 116 παρ. 2 αποτελούν το θεσµικό εγγυητικό πλαίσιο,
στο οποίο δύναται να πραγµατωθεί η αρχή.
Καταλήγοντας το νέο Σύνταγµα δεν καθιερώνει τη µορφή του παλιού

φιλελεύθερου κράτους, αλλά εισάγει ρητώς πλέον την αρχή κοινωνικού
κράτους δικαίου µε το άρθρο 25, παρ. 1.

3.Ε.3. Άρθρο 25, παρ.1, εδ. α,β’, Σύνταγµα 1975/1986/2001/2008
Μεγάλες καινοτοµίες εισάγονται στο Σύνταγµα µας ρητά µε την
αναθεωρηθείσα διάταξη 25.
Η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου στο πρώτο εδάφιο, η αρχή της
τριτενέργειας, δηλαδή η ισχύς των συνταγµατικών δικαιωµάτων και
στις ιδιωτικές σχέσεις, στις οποίες προσιδιάζουν και η αρχή της
αναλογικότητας ως κριτήρια ερµηνείας των συνταγµατικών
δικαιωµάτων, καθιερώνουν µεγάλες θεσµικές τοµές µε τεράστια πρακτική
και πολιτική κρισιµότητα για τον πολίτη ως άτοµο και πολιτικό υποκείµενο,
για το πολιτικό σύστηµα, για την οικονοµία και γενικότερα για όλες τις
εκφάνσεις του δηµοσίου βίου.
Σε µια εποχή όπου η ιδιωτική οικονοµική εξουσία γίνεται σηµαντικότερη
αρκετές φορές από την πολιτική εξουσία, η ισχύς των συνταγµατικών
δικαιωµάτων µε ρητή πλέον διάταξη και στο πεδίο των ιδιωτικών
σχέσεων αναγνωρίζεται ως µεγάλη καινοτοµία.
Επειδή η κύρια παραβίαση των διατάξεων των ανθρωπίνων δικαιωµάτων
είναι δυνατόν να προέλθει από τους φορείς άσκησης της δηµόσιας εξουσίας, η
διάταξη του άρθρου 25 παρ. 1 του Συντάγµατος αποκτά ιδιαίτερη σηµασία.
Ο κοινός νοµοθέτης υποχρεώνεται στο σεβασµό της ατοµικής ελευθερίας,
όπως αυτή εκφράζεται µε τη δέσµη των δικαιωµάτων που αναγνωρίζει το
Σύνταγµα στον πολίτη, ενώ τα όργανα της εκτελεστικής λειτουργίας δεν είναι
δυνατόν να επιβάλλουν περιορισµούς πέρα από εκείνους που προβλέπουν οι
νόµοι και αναφέρονται σε λόγους δηµόσιου συµφέροντος και είναι σύµφωνοι
µε την αρχή της νοµιµότητας, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση κρίνονται από τα
δικαστήρια.
3.Ε3.1. Συναγόµενες αρχές :

Η αρχή «τριτενέργειας» και η διαπροσωπική ενέργεια των
συνταγµατικών δικαιωµάτων. Άρθρο 25 παρ. 1 εδ. γ’
Η ελληνική νοµική επιστήµη απασχολήθηκε µε το θέµα της τριτενέργειας, της
απόλυτης, διαπροσωπικής ενέργειας των θεµελιωδών δικαιωµάτων, αρχή που
προκύπτει από την αρχή του κοινωνικού κράτους.
Όταν γίνεται λόγος για τριτενέργεια νοείται ουσιαστικά η εφαρµογή

των συνταγµατικών δικαιωµάτων και στο ιδιωτικό δίκαιο, όχι δηλαδή
κατά αποκλειστικότητα στις σχέσεις δηµοσίου δικαίου.
Η απαρχή της θεωρίας αυτής έχει τη βάση της στη γερµανική νοµική θεωρία
και νοµολογία («Drittwirkung, absolute Wirkung»).
Ως τρίτοι θεωρούνται ακριβώς οι ιδιώτες.
∆ιακρίθηκε σε ΆΜΕΣΗ και ΈΜΜΕΣΗ ΤΡΙΤΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Ο θεµελιωτής της θεωρίας της άµεσης τριτενέργειας υπήρξε ο Hans Carl
Nipperdey, ο οποίος έκανε λόγο για την αντικειµενική φύση των
θεµελιωδών δικαιωµάτων και την ως εκ τούτου εφαρµογή τους στο
πεδίο τόσο του δηµοσίου όσο και του ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή την
απόλυτη δεσµευτικότητά τους.
Ο G.Duerig αντικρούοντας υποστήριξε την αρχή της έµµεσης τριτενέργειας
των συνταγµατικών δικαιωµάτων, αναγνωρίζοντας τη συµπληρωµατική
εφαρµογή τους, δηλαδή δια µέσου της ερµηνείας, σε περιπτώσεις που
λείπουν ειδικοί κανόνες ιδιωτικού δικαίου ως γενικές έννοιες και
ρήτρες.
Προβληµατισµός επικρατεί στους επιστηµονικούς κύκλους αναφορικά µε τη
θεωρία αυτή και το αδόκιµο του όρου της τριτενέργειας.
Σαφώς κατά την παραδοσιακή νοµική θεωρία τα συνταγµατικά δικαιώµατα
είναι δηµόσιο δίκαιο, ενώ συµπληρωµατικά στο πλαίσιο της δυαδιστικής
έννοµης τάξης γίνεται διαχωρισµός του κράτους και της κοινωνίας, του
δηµοσίου από το ιδιωτικό δίκαιο.
Στο σύγχρονο όµως κοινωνικό κράτος δικαίου, όπως αυτό έχει εξελιχθεί, η
προστασία των θεµελιωδών δικαιωµάτων από τους τρίτους
περιέρχεται στην προστατευτική υποχρέωση του κράτους.
Έτσι το πρόβληµα της τριτενέργειας ουσιαστικά εξαφανίζεται µε την
παραδοχή της τυπικής ανωτερότητας και την ipso jure διαπροσωπική τους
ενέργεια και την µεταβολή της µορφής του κράτους σε προστατευτικό
κοινωνικό κράτος.
Όλα τα θεµελιώδη συνταγµατικά δικαιώµατα εφαρµόζονται στο κοινό δίκαιο
ως αµυντικά δικαιώµατα, ενώ το ζήτηµα της τριτενέργειας τίθεται πλέον ως
πρόβληµα της διάκρισης ανάµεσα στο θεσµικό και το γενικό περιεχόµενο των
συνταγµατικών δικαιωµάτων.
Η σύγχρονη ελληνική έννοµη τάξη σε συνδυασµό µε την ευρύτερη
δηµοκρατική παράδοση της χώρας µας και οι αποφάσεις της νοµολογίας (π.χ.
ΕΦ.Αθηνών 3330/1978, Νο Β 1977, σελ.1085 και Εφ. Αθηνών 9778/1979 ΝοΒ
1980 σελ. 1182 και 3217/1977 του ΣτΕ, η οποία τελευταία δέχθηκε
παρεµπιπτόντως µε βάση τα άρθρα 4 παρ. 2 και 116 παρ. 2 την αρχή της
ισότητας ως απόλυτο συνταγµατικό δικαίωµα και την επέκταση της εφαρµογής
της και στις σχέσεις ιδιωτικού δικαίου. Η συνταγµατική αυτή επιταγή δεν
καλύπτει κατά τις εισηγήσεις των Συµβούλων τη θέση των γυναικών µόνο
έναντι του Κράτους αλλά και στις σχέσεις των πολιτών µεταξύ τους και σε
ολόκληρη ουσιαστικά την κοινωνία) δίνουν λύση στην όλη προβληµατική του
θέµατος δεχόµενες σε πολλές περιπτώσεις την εφαρµογή της αµυντικής
ενέργειας των θεµελιωδών δικαιωµάτων στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Σύµφωνα άλλωστε µε την αναθεωρηθείσα συνταγµατική διάταξη 25 παρ. 1,
εδάφιο γ’ «………….τα δικαιώµατα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις µεταξύ
ιδιωτών, στις οποίες προσιδιάζουν…………..»
Η προβληµατική πλέον έγκειται στο κατά πόσο αυτή η άµεση εφαρµογή των
συνταγµατικών δικαιωµάτων στις ιδιωτικές σχέσεις δεν καταλύει την
αυτοτέλεια του ιδιωτικού δικαίου και δεν αναιρεί τη συνταγµατική ελευθερία.
Η αρχή της αναλογικότητας. Άρθρο 25 παρ. 1 εδ. δ’
Η αρχή της αναλογικότητας, που συνάγεται από την αρχή του κράτους
δικαίου και την ουσία των ατοµικών δικαιωµάτων, εισάγεται πλέον στο
ελληνικό Σύνταγµα µε το άρθρο 25 παρ.1 εδ. δ και αναφέρεται ρητά από την
ελληνική νοµολογία (ΣτΕ 1424/1990, 1913/1994, 289/2000 «Από την έννοια
του Κράτους ∆ικαίου απορρέει η συνταγµατική αρχή της αναλογικότητας, κατά
την οποία, οι περιορισµοί, που επιβάλλονται από το νοµοθέτη και τη ∆ιοίκηση
στην άσκηση των ατοµικών δικαιωµάτων, πρέπει να είναι µόνο οι αναγκαίοι και
να συνάπτονται µε τον επιδιωκόµενο από το νόµο σκοπό.»).
Αποτελεί βασικό κριτήριο για τον έλεγχο της συνταγµατικότητας των
νοµοθετικών διατάξεων.
Η αρχή της αναλογικότητας αναπτύχθηκε αρχικά στο γερµανικό δίκαιο
(Grundsatz der Verhältnismäßigkeit), και απέκτησε συνταγµατική ισχύ.
Επίσης, απ’ το 1970, το ∆ικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (∆ΕΚ
11/1970) την αναγνώρισε ως αρχή του ευρωπαϊκού κοινοτικού δικαίου και
το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο των δικαιωµάτων του ανθρώπου τη θεωρεί
θεµελιώδη.
Η αρχή της αναλογικότητας αποτελεί όριο περιορισµού των ατοµικών
δικαιωµάτων.
Σύµφωνα µε αυτή πρέπει να υπάρχει εύλογη σχέση µεταξύ του σκοπού που
επιδιώκει ο περιορισµός και της εντάσεως, εκτάσεως, διάρκειας του
συγκεκριµένου περιορισµού.
Η έννοια «εύλογη σχέση» σηµαίνει ότι ο περιορισµός πρέπει να είναι
πρόσφορος για την επίτευξη του αποτελέσµατος, ηπιότερος σε ένταση από το
αναγκαίο και ανάλογος προς τους λόγους που προκάλεσαν τον περιορισµό.
Όπως, δηλαδή, δεν επιτρέπεται η καταχρηστική άσκηση των
δικαιωµάτων έτσι δεν επιτρέπεται και η καταχρηστική άσκηση των
περιορισµών τους.
Στο πεδίο του διοικητικού δικαίου αποτελεί ειδικότερη γενική αρχή, δηλαδή
αποτελεί στοιχείο της νοµιµότητας που διέπει τη δράση της ∆ιοίκησης.
Είναι, επίσης κριτήριο για τον καθορισµό των ορίων της νοµοθετικής
εξουσιοδότησης και συνεπώς της νοµιµότητας των κανονιστικών πράξεων.

Η αρχή της αναλογικότητας αναφέρεται κυρίως στη διοίκηση, όµως η
βούληση του συντακτικού νοµοθέτη που διαπνέει τις συνταγµατικές διατάξεις
θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ήταν ευρύτερη.
Γι’ αυτό και η εννοιολογική προσέγγιση της αρχής της αναλογικότητας
και το πεδίο εφαρµογής της θα µπορούσαµε να πούµε ότι στηρίζει
ολόκληρο το δικαιϊκό οικοδόµηµα.
Συµπέρασµα :
Σε µία προσπάθεια συνολικής θεώρησης του θέµατος και ουσιαστικής
κριτικής των δύο αυτών αρχών προκύπτουν τα ακόλουθα :
• Το Κράτος ∆ικαίου µε τα εννοιολογικά στοιχεία που

προαναφέρθηκαν, το χαρακτηρισµό του ως θεµελιώδη συνταγµατική
αρχή και αρχή οργάνωσης του Κράτους και των µηχανισµών του, δεν
µπορεί παρά να συνδεθεί άµεσα µε την αρχή της δηµοκρατίας
και την τυπική υπεροχή του Συντάγµατος ως θεµελιώδους
νόµου.
Υποστηρίχθηκε ότι η αρχή δεν αποτελεί πολιτική βάση και µπορεί να
υπάρχει σε οποιοδήποτε µορφή πολιτεύµατος (Κατά C. Schmitt το
κράτος δικαίου θεωρείται ως απολιτική αρχή (unpolitisches
Formprinzip) καθώς η δηµοκρατία είναι µέθοδος σχηµατισµού
κρατικής θέλησης (formale Methode der Staatswillenbildung).
Το παράδειγµα όµως της Γερµανίας αποδεικνύει το αντίθετο, αφού η
εγκαθίδρυση του Γ’ Ράιχ έγινε µέσα σε καθεστώς τυπικής νοµιµότητας,
καταλύοντας κατόπιν κάθε σεβασµό των ατοµικών δικαιωµάτων.
Η αρχή του Κράτους δικαίου εµφανίστηκε σε Κράτη συνταγµατικά.
Προβληµατισµό δηµιουργεί η Αγγλία, η οποία κατά στενή νοµική
έννοια δεν έχει Σύνταγµα.
Η έννοια όµως του Κράτους δικαίου δεν στηρίζεται στην τυπική
νοµιµότητα, αλλά στην ουσιαστική.
∆εν αρκεί το Κράτος να προστατεύει τυπικά τα θεµελιώδη δικαιώµατα
και να αυτοδεσµεύεται από το νόµο, αλλά να λειτουργεί σε όλες τις
εκφάνσεις του µε βάση τις αρχές της δικαιοσύνης, της δηµοκρατίας,
της ισότητας, της ασφάλειας δικαίου και της διαφάνειας.
• Η αρχή του Κοινωνικού Κράτους προέκυψε αργότερα όταν

διαπιστώθηκε σε αρκετά ιστορικά σηµεία η καταστρατήγηση των
θεµελιωδών δικαιωµάτων από την αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας,
που της περισσότερες φορές δρούσε φαινοµενικά µέσα στα πλαίσια
ενός κράτους δικαίου.

Για την προστασία των οικονοµικά ασθενέστερων τάξεων
θεσπίστηκαν διατάξεις κοινωνικών δικαιωµάτων σε χώρες µε
φιλελεύθερη οικονοµία.
∆ριµύς υπήρξε η κριτική των θεωρητικών του υπαρκτού σοσιαλισµού,
που υποστήριξαν ότι οι ελευθερίες κατοχυρώνονται κατά τρόπο
διακηρυκτικό και αφηρηµένο, είναι τυπικές χωρίς ουσιαστικό
περιεχόµενο, καθώς το κοινωνικό και πολιτικό σύστηµα παρέχει της
δυνατότητες της ενάσκησής τους σε µία ταξική και προνοµιούχα
µειοψηφία.
Η κατάρρευση όµως των λαϊκών δηµοκρατιών, οι οποίες πάντως
υπενθύµιζαν στην ελεύθερη δηµοκρατία τη µη παραµέληση των
κοινωνικών δικαιωµάτων, απέδειξε ότι κοινωνικό κράτος δεν είναι
ο άκρατος κρατικός παρεµβατισµός, που τελικά δε σέβεται την
ιδιωτική πρωτοβουλία και τις ατοµικές ελευθερίες.
Στο σύγχρονο δηµοκρατικό πολίτευµα της εποχής της
παγκοσµιοποίησης η αρχή του κοινωνικού κράτους φαίνεται να
συρρικνώνεται υπέρ του οικονοµικού αποτελέσµατος και την
κυριαρχία της οικονοµίας της αγοράς.
• Το δίληµµα του σύγχρονου ανθρώπου είναι : περισσότερη

«ασφάλεια» ή περισσότερη «ελευθερία».
Η εξέλιξη δείχνει ότι οι µεγάλοι κίνδυνοι, οι οποίοι ελλοχεύουν για την
ανθρώπινη ύπαρξη, συµβάλλουν στην µεγαλύτερη τάση για
κοινωνική ασφάλεια.
Το Κοινωνικό Κράτος ∆ικαίου, το οποίο δεν θα εξαρτάται από
πολιτικές των κυβερνήσεων, ο σεβασµός και η ουσιαστική
προστασία όλων των θεµελιωδών δικαιωµάτων, η δηµοκρατία
και η κοινωνική δικαιοσύνη προβάλουν ως λύση.
Καταλήγοντας, η στροφή προς την ανθρώπινη αξία µε βάση τον
κοινωνικό ανθρωπισµό είναι απολύτως αναγκαία.
ΕΠΕΙΔΗ, ο θεσμικός ρόλος της Δικαιοσύνης κατά το Σύνταγμα είναι να

διασφαλίζει αποτελεσματικά τη λειτουργία του Κράτους Δικαίου.
ΕΠΕΙΔΗ, για το σκοπό αυτό η Δικαιοσύνη, από τη μια μεριά ελέγχει την
νομιμότητα της κρατικής δράσης και από την άλλη πλευρά διασφαλίζει
τα δικαιώματα των πολιτών, προκειμένου αυτοί να έχουν την
πραγματική δυνατότητα να συμμετέχουν στην κοινωνική, οικονομική
και πολιτική ζωή της χώρας, ώστε να καθίσταται πράγματι εγγυητής
του Κοινωνικού Κράτους δικαίου, ως θεμελίου της κοινωνικής ειρήνης.

Ως εκ τούτου, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΛΗΘΕΙΣΑ
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, σύμφωνα
με τα οριζόμενα σχετικά με την κατά το άρθρο 25, παρ.1, εδ. α,β’ του
Συντάγματος ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΤΡΙΤΕΝΕΡΓΕΙΑΣ και την κατά το άρθρο 25,
παρ. 1, εδ. δ’ του Συντάγματος ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, όπως
αναλυτικά περιγράφεται στην παρούσα και στα κεφάλαια αυτής :
• Κεφάλαιο 2ο :
Η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας και της
δραστηριότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
2.Α ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
2.Δ. Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ
ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
• Κεφάλαιο 3ο :
Η Εγγύηση της Απόδοσης Καταθέσεων και Επενδύσεων, η Ενίσχυση
της Ρευστότητας και η Ενίσχυση της Κεφαλαιακής Επάρκειας των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
3.Γ Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
3.Δ Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ

Η Απομείωση των Αξιώσεων από τις Επίδικες Πιστωτικές Συμβάσεις
και το Ανεκκαθάριστο των εξ’ αυτών Απαιτήσεων
4.Α Η ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ («ΚΟΥΡΕΜΑ») ΤΩΝ ΑΞΙΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΠΡΟΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΣΧΕΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ, ΑΛΛΩΣ ΑΞΙΩΣΗ
ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΥ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5)
Σε κάθε περίπτωση και, προς αποκατάσταση της προσβληθείσας,

ως ανωτέρω, Συνταγματικής αρχής του Κοινωνικού Κράτους δικαίου,
πρέπει να αναγνωριστεί η υποχρέωση των πέντε (5) πρώτων εναγομένων
προς Απομείωση - «Κούρεμα» των απαιτήσεων τους δυνάμει όλων των
αντιστοίχων και αναλυτικά περιγραφομένων κατά εδώ ενάγοντα και
εναγόμενη, επίδικων ατομικών πιστωτικών τους συμβάσεων, ως προς το
κεφάλαιο, κατ΄ άρθρον 288 ΑΚ, για τους κατωτέρω αναφερόμενους
λόγους.
Ειδικότερα :
1. Οι ερμηνευτικοί κανόνες των άρθρων 173 και 200 ΑΚ, με τους οποίους
ορίζεται ότι «κατά την ερμηνεία της δήλωσης βουλήσεως
αναζητείται η αληθινή βούληση χωρίς προσήλωση στις λέξεις»,
καθώς επίσης ότι «οι συμβάσεις ερμηνεύονται όπως απαιτεί η
καλή πίστη, αφού ληφθούν υπόψη και τα συναλλακτικά ήθη»
εφαρμόζονται σε κάθε περίπτωση κατά την οποία υπάρχει κενό στη
δικαιοπραξία ή γεννιέται αμφιβολία για τη δήλωση βουλήσεως. Μέσα
από την εφαρμογή των διατάξεων αυτών θα ανευρεθεί και θα
κατανοηθεί το πραγματικό περιεχόμενο μιας δικαιοπραξίας, κατά
τρόπο ώστε τούτο να ανταποκρίνεται στην πραγματική θέληση των
δικαιοπρακτούντων.
Ειδικότερα, η αντικειμενική καλή πίστη του άρθρου 200 ΑΚ αποτελεί
κανόνα δικαίου από την εξειδίκευση του οποίου προσδιορίζεται το
περιεχόμενο δικαιοπραξίας, δηλαδή καθορίζεται σε τι συνίσταται η
παροχή καθενός των συμβαλλομένων.
Ο προσδιορισμός αυτός των παροχών συντελείται αφού ληφθεί υπόψη
όχι η υποκειμενική αντίληψη των δικαιοπρακτούντων, αλλά το πώς
αντιλαμβάνεται την εκδηλωθείσα βούληση και πώς περαιτέρω
προσδιορίζει το περιεχόμενο της σύμβασης ο μέσος χρηστός και
εχέφρων άνθρωπος, από τη σκοπιά του οποίου καλείται ο εφαρμοστής

του δικαίου να διακρίνει την αληθινή έννοια της σύμβασης, που
καθίσταται για τη συγκεκριμένη σχέση κανόνας και μέτρο.
Προϋπόθεση δε του να κριθεί ορθά και να εξακριβωθεί η αληθινή
έννοια συγκεκριμένης σύμβασης αποτελεί η γνώση και η συνεκτίμηση
των ειδικών συνθηκών που επικρατούν κατά τη σύναψη της σύμβασης.
Η ανάγκη να προστατευθεί η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη που
προκάλεσε ο ένας των αντισυμβαλλομένων στον άλλο κατά το στάδιο
των διαπραγματεύσεων δεν θα ήταν ορθό να αναζητηθεί στα
υποκειμενικά κίνητρα του αλλά να συνεκτιμηθεί ως αντικειμενικό
γεγονός στα πλαίσια των συναλλακτικών ηθών, όπως άλλωστε
συμπληρωματικά αναφέρει η ως άνω διάταξη.
2. Το άρθρο 288 ΑΚ : Αμέσως μετά το άρθρο που καθορίζει την έννοια

της ενοχής (287 ΑΚ), ο νομοθέτης τοποθέτησε την διάταξη για την
καλόπιστη εκπλήρωση της παροχής (288 ΑΚ).
Η θέση της διατάξεως αυτής αντιστοιχεί πράγματι στην κεφαλαιώδη
σημασία της.
Η ενοχική σχέση μετά τον αφηρημένο εννοιολογικό προσδιορισμό της
στο άρθρο 287, αποκτά και τον κοινωνικό προσανατολισμό της με την
ΑΚ 288, που ορίζει ότι «Ο οφειλέτης υποχρεούται να εκπληρώσει
την παροχή όπως απαιτεί η καλή πίστη, λαμβανομένων υπ΄ όψη
και των συναλλακτικών ηθών».
Η γενική αυτή ρήτρα δεν είναι η μόνη διάταξη που αναφέρεται στην
καλή πίστη, αλλά μπορεί να θεωρηθεί ο βασικός γι΄ αυτήν κανόνας.
Με την γενική ρήτρα για την καλή πίστη τονίζεται, ότι η ενοχή μέσω
της οποίας γίνεται η μετακίνηση αγαθών, η κάλυψη βιοτικών αναγκών,
η αποκατάσταση ζημιών κ.λ.π. δεν βρίσκεται στην απόλυτη
δικαιοδοσία των υποκειμένων της, δεν είναι αποκλειστικά ιδιωτική
υπόθεση των δύο μερών, αφού έχει και αντίκτυπο στην γενικότερη
οικονομική και κοινωνική ζωή.
Έτσι με την εφαρμογή της ΑΚ 288 η ενοχική σχέση απομακρύνεται από
το καθαρά ατομικιστικό πνεύμα.
Η ΑΚ 288 είναι η βασική διάταξη που περιέχει την κατευθυντήρια και
δεσμευτική γραμμή αναφορικά με την λειτουργία κάθε επί
μέρους ενοχικής σχέσης.
Συγχρόνως προσφέρεται να καλύψει με το εύρος της περιπτώσεις, που
οι πρακτικές ανάγκες κατά καιρούς δημιουργούν πέρα από τις ρητές
νομοθετικές προβλέψεις.
Με την καλή πίστη εννοούμε την ευθύτητα και την εντιμότητα

που απαιτούνται στις συναλλαγές.

Κρίσιμες είναι οι κρατούσες στην κοινωνία αντιλήψεις για την σωστή
συμπεριφορά.
Η καλή πίστη με την εκτεθείσα έννοια ονομάζεται αντικειμενική
ή συναλλακτική και διακρίνεται από την υποκειμενική καλή
πίστη.
Συναλλακτικά ήθη είναι οι συνηθισμένοι στις συναλλαγές τρόποι

ενέργειας.
Τα συναλλακτικά ήθη λαμβάνονται υπ΄όψη όταν δεν προσκρούουν
στην κοινωνική ηθική.
Στην ουσία δεν αποτελούν αυτοτελές κριτήριο, αλλά συνεκτιμώνται
για τον προσδιορισμό της καλής πίστης.
Το περιεχόμενο της καλής πίστης διαμορφώνεται στην

συγκεκριμένη περίπτωση.
Η συγκεκριμενοποίηση του κριτηρίου είναι έργο του εφαρμοστή,
δηλαδή κατά κανόνα του δικαστή, που σε κάθε ατομική περίπτωση
θα πρέπει να εκφέρει μια αξιολογική κρίση για το αν και ποιά
συμπεριφορά ανταποκρίνεται στην ειλικρίνεια και την εντιμότητα των
συναλλαγών.
Η εξουσία του δικαστή είναι εδώ μεγάλη και το έργο του κατ΄
εξοχήν δημιουργικό, δηλαδή δικαιοπλαστικό.
Καλείται να συμβάλει με την συγκεκριμενοποίηση στην διάπλαση και
εξέλιξη του δικαίου δεσμευόμενος από τις αρχές που διέπουν την
έννομη τάξη και από τα ειδικότερα αξιολογικά κριτήρια που
περιέχονται στο Σύνταγμα και τους νόμους, καθώς και από τις
αντικειμενικές, δηλαδή γενικά παραδεκτές στην κοινωνία αντιλήψεις.
Μεγάλη σημασία και αντίκτυπο στο περιεχόμενο της καλής

πίστης έχουν μεταξύ άλλων οι Συνταγματικές αρχές της
ισότητας (άρθρο 4 Συντ.) και της ελεύθερης αναπτύξεως της
προσωπικότητας (άρθρο 5 Συντ.).
Η γενική ρήτρα του άρθρου 288 επιτελεί προπαντός συμπληρωτική
λειτουργία.
Δηλαδή οι πράξεις ή παραλείψεις που επιβάλλει αναφέρονται σε
θέματα που δεν προβλέπονται ειδικά από το νόμο ή την σύμβαση (κενά
νόμου ή δικαιοπραξίας).
Όταν όμως ειδικές συνθήκες το επιβάλλουν (π.χ. μεταβολή της αρχικής
καταστάσεως) η καλή πίστη απαιτεί και παρέκκλιση από την αρχική
ρύθμιση της ενοχικής σχέσεως.
Τότε έχει διορθωτική αποστολή.

Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, η παρέκκλιση είναι δυνατή τόσο από τη
συμβατική πρόβλεψη όσο και από την νομοθετική ρύθμιση.
Το πρώτο (δυνατότητα παρεκκλίσεως από σύμβαση) προκύπτει
αβίαστα από τον αναγκαστικό χαρακτήρα της ΑΚ 288.
Αλλά και από την νομοθετική ρύθμιση, γιατί αποτυπώνει γενικότερη
αρχή που έχει προσδιοριστική άρα και περιοριστική αποστολή για το
περιεχόμενο κάθε ενοχικής σχέσεως.
Η διορθωτική βέβαια επέμβαση στην ενοχή με βάση την ΑΚ 288 πρέπει
να γίνεται όταν υπάρχει ιδιαίτερος σοβαρός λόγος και οπωσδήποτε να
στηρίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια, αντλημένα από την ίδια την
έννομη τάξη και τις κρατούσες αντιλήψεις.
Σε ότι αφορά το επιχείρημα σχετικά με την δυνατότητα παρεκκλίσεων
με βάση την καλή πίστη ότι η αναγνώριση τέτοιας εξουσίας στο
δικαστή θα οδηγούσε σε αφόρητη ανασφάλεια δικαίου, η αλήθεια
είναι ότι η ασφάλεια και η σταθερότητα στις συναλλαγές δεν
είναι ικανές να δίνουν πάντοτε μόνες λύση.
Παράλληλα με την ανάγκη σταθερότητας υπάρχει και η ανάγκη για την
δίκαιη αντιμετώπιση της συγκεκριμένης περιπτώσεως, για την
προσαρμογή του αφηρημένου κανόνα δικαίου στις πολλές φορές
μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της κοινωνικής ζωής.
Και οι δύο κοινωνικές ανάγκες που συχνά αλληλοσυγκρούονται
αποτελούν επιταγές της δικαιοσύνης.
Ο συμβιβασμός τους είναι βασική αποστολή κάθε έννομης τάξης.
Οι δε περιπτώσεις που τα δικαστήρια έχουν τολμήσει να δώσουν
καινούργιες λύσεις και να διαπλάσουν νέους θεσμούς αξιολογήθηκαν
σαν θετικό βήμα στην εξέλιξη του δικαίου και σαν πρόοδος στην
ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων.
Σε ότι αφορά στη διατύπωση της ΑΚ 288 που αναφέρεται μόνο στον
οφειλέτη είναι στενότερη από το πνεύμα της όπως αυτό προκύπτει
από τον επιδιωκόμενο σκοπό.
Η ΑΚ 288 γίνεται δεκτό ότι δεσμεύει και τον δανειστή.
Άλλωστε κάθε δικαίωμα αποτελεί έννομη σχέση που συνεπάγεται και
υποχρεώσεις για τον δικαιούχο.
Οι πράξεις που επιβάλλει η καλή πίστη αναφέρονται πρώτον στο
τρόπο εκπληρώσεως της παροχής (στο πως θα γίνει η εκπλήρωση).
Πρόκειται για την συχνότερη εφαρμογή της ΑΚ 288 που εκδηλώνεται
με την δημιουργία παρεπόμενων υποχρεώσεων. Παρά την στενότητα
της διατύπωσης της διατάξεως (εκπλήρωση «ως» απαιτεί η καλή
πίστη) αυτή αναφέρεται δεύτερον και στο τι θα παρασχεθεί. Εδώ θα
πρόκειται για επέμβαση στην κύρια παροχή (αύξηση, μείωσή της

κ.λ.π.). Η καλή πίστη μπορεί τρίτον να επηρεάσει ακόμη και το αν θα
γίνει η παροχή. Και οι τρεις περιπτώσεις συνιστούν επεμβάσεις σε
υπάρχουσα ενοχική σχέση.
Οι έννομες συνέπειες επέρχονται είτε αυτοδικαίως όταν συντρέξουν

οι πραγματικές προϋποθέσεις που προβλέπονται γι αυτές στο νόμο,
είτε όταν επί πλέον γίνει κάποια διαπλαστική ενέργεια που μπορεί
να είναι εξώδικη πράξη του ενδιαφερόμενου (πχ δικαιοπρακτική
δήλωσή του) ή δικαστική απόφαση (διαπλαστική απόφαση).
Συνήθως όταν ο νομοθέτης θέλει δικαστική ή εξώδικη διαπλαστική
πράξη προβλέπει τούτο ρητά.
Διαφορετικά θα ισχύσει ο κανόνας ότι οι έννομες συνέπειες επέρχονται
αυτοδικαίως.
Ο Δικαστής που θα επιληφθεί της υποθέσεως θα διαπιστώσει
απλώς με αναγνωριστική απόφαση την επέλευση ή μη των
αποτελεσμάτων της, δεν θα διαπλάσει αυτός την νέα έννομη
κατάσταση.
Το τελευταίο αυτό συμβαίνει και με την ΑΚ 288 που ούτε προβλέπει
ούτε απαιτεί την διάπλαση.
Οι πρόσθετες υποχρεώσεις ή δικαιώματα των μερών που επιβάλλονται
από την καλή πίστη δημιουργούνται αυτοδικαίως όταν συντρέξουν οι
περιστάσεις που κατά την καλή πίστη απαιτούνται.
Ο τυχόν καθορισμός από τον δικαστή χρονικού σημείου ενάρξεως των
αποτελεσμάτων δεν θίγει τον αναγνωριστικό χαρακτήρα της
αποφάσεώς του.
Η αλλοίωση του περιεχομένου της ενοχής, η γέννηση η κατάργηση
παρεπόμενων υποχρεώσεων κ.λ.π. μπορεί να επέλθουν σε οποιοδήποτε
χρονικό σημείο κατά τη διάρκεια της ζωής της ενοχής, όταν συντρέξουν
οι οικείες πραγματικές προϋποθέσεις και το χρονικό αυτό σημείο
(όπως και η συνδρομή των προϋποθέσεων) διαπιστώνεται
(αναγνωριστικά) από το δικαστή.
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις είναι δυνατόν η καλή πίστη να προκαλεί τη

γένεση μόνο του λόγου διαπλάσεως ενός έννομου αποτελέσματος και
να απαιτεί για λόγους σταθερότητας και βεβαιότητας του δικαίου
διαπλαστική πράξη για την ενεργοποίηση του λόγου αυτού.
Σε περιπτώσεις μεταβολής των συνθηκών, που επιβάλλουν την

αναπροσαρμογή της συμβάσεως κατά την καλή πίστη (και ενώ κατά
κανόνα η αναπροσαρμογή αυτή θα επέρχεται αυτοδικαίως) είναι
δυνατόν στην συγκεκριμένη περίπτωση ο δικαστής να κρίνει ότι η

επιταγή της καλής πίστης δεν ήταν τόσο έντονη και σαφής ώστε να
προκληθεί αυτοδικαίως η αναπροσαρμογή, να θεωρήσει όμως
εκδίδοντας την απόφαση τώρα κατάλληλη την στιγμή για μια με
βεβαιότητα και ασφάλεια νέα ρύθμιση των συμβατικών σχέσεων
σύμφωνα με την καλή πίστη.
Στην τελευταία αυτή περίπτωση θα έχουμε διαπλαστική
απόφαση με βάση την ΑΚ 288.
Αυτό βέβαια δεν συνάγεται από το γράμμα της ΑΚ 288.
Η καθοριστική όμως εξουσία του δικαστή κατά την
συγκεκριμενοποίηση της καλής πίστης του δίνει στην ουσία την
δυνατότητα να προσδιορίσει αυτός τις συνέπειες που επιβάλλει η
καλή πίστη (έκταση υποχρεώσεων, χρόνος ενάρξεως αυτών κλπ)
δηλαδή να προσδιορίσει όλες εκείνες τις συνέπειες που συνιστούν και
τις πρακτικές διαφορές μεταξύ διαπλαστικής και αναγνωριστικής
δικαστικής απόφασης έτσι ώστε να μην έχει από την πλευρά του
ουσιαστικού δικαίου πρακτική σημασία αν σ΄ αυτήν την περίπτωση ο
δικαστής διαπλάσει η αναγνωρίσει.
Το δίλημμα επομένως αναγνώριση ή διάπλαση σχετικοποιείται εδώ.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο κανόνας παραμένει, πως η καλή
πίστη μέσα στα πλαίσια της ΑΚ 288 μπορεί να αναπτύξει τα
αποτελέσματά της και χωρίς δικαστική απόφαση, άρα και πριν από
αυτήν.
Και μόνο σε περίπτωση αναπροσαρμογής της συμβάσεως είναι
δυνατόν να κρίνει ο δικαστής για λόγους σταθερότητας ότι τα νέα
αποτελέσματα παράγονται με την απόφασή του και δεν ανατρέχουν
στο παρελθόν.
Η παράθεση των περιπτώσεων εφαρμογής της ΑΚ 288 δεν

μπορεί να είναι εξαντλητική.
Τι είναι κάθε φορά σύμφωνο με την καλή πίστη εξαρτάται και από
μεταβλητούς και αστάθμητους παράγοντες, όπως οι κρατούσες
κοινωνικές αντιλήψεις, οι ανάγκες της ατομικής περιπτώσεως που θα
εμφανιστεί.
Κατ΄ αρχήν, οι παρεπόμενες υποχρεώσεις, είναι το κύριο πεδίο

εφαρμογής της ΑΚ 288.
(α) Υποχρεώσεις εξασφαλίσεως της παροχής, ώστε να
εξασφαλιστεί ο επιδιωκόμενος σκοπός της ενοχής, (β)
Υποχρεώσεις προστασίας του άλλου μέρους σε σχέση με αγαθά
του πέρα από το αντικείμενο της παροχής, αγαθά που κατά την

φύση της παροχής μπορεί να τεθούν σε κίνδυνο και (γ)
Υποχρεώσεις πίστεως απέναντι στο άλλο μέρος.
Σε άλλες περιπτώσεις, η καλή πίστη επεμβαίνει δραστικότερα στην

ενοχή επιβάλλοντας αλλοίωση σ΄αυτήν την κύρια παροχή (δηλ. στο
τι θα παρασχεθεί). Η μεταβολή της κύριας παροχής μπορεί να
αναφέρεται είτε στο μέγεθός της (περιστολή, ή επέκτασή της), είτε
στο είδος της.
Βασική εκδήλωση της καλής πίστης με αντίκτυπο την κύρια

παροχή είναι η (οριστική) αναπροσαρμογή του ύψους αυτής.
Έτσι, με βάση την ΑΚ 288, μπορεί να επιβάλλεται μείωση του ύψους
της παροχής, όταν αυτή έγινε δυσβάσταχτη για τον οφειλέτη εξαιτίας
π.χ. μεταγενέστερης μεταβολής των συνθηκών, όχι όμως όταν με βάση
τη σύμβαση ο οφειλέτης είχε αναλάβει σχετικούς κινδύνους, ούτε όταν
απλώς έπεσε έξω στους υπολογισμούς του.
Η ισορροπία των ανταλλασσόμενων παροχών που επιβάλλεται από
την καλή πίστη δεν σημαίνει βέβαια και ισότητα των παροχών.
Η προσφυγή σ΄ αυτές τις περιπτώσεις στην ΑΚ 288 γίνεται όταν δεν
συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής της ΑΚ 388.
Το ίδιο πρέπει να γίνεται δεκτό και σε άλλες περιπτώσεις απρόοπτης
μεταβολής των συνθηκών.
Εννοείται ότι η μεταβολή θα πρέπει να είναι σημαντική δηλαδή να
ξεπερνά τα συνήθη όρια.
Η αναπροσαρμογή με βάση την ΑΚ 288 μπορεί να γίνει μέσο για
την απάμβλυνση της οικονομικής ανισότητας των
συμβαλλομένων.
Γενικότερα η οικονομική κατάσταση των μερών θα πρέπει να ληφθεί
υπ΄ όψη από τον δικαστή κατά την αναπροσαρμογή.
Η αναγκαία για την αναπροσαρμογή έκταση της μεταβολής των
συνθηκών δεν είναι ίδια για κάθε συμβαλλόμενο.
Μείωση του ύψους ή άλλη μεταβολή της παροχής αντιμετωπίζεται και

όταν ο οφειλέτης περιέλθει σε ηθική αδυναμία ή δυσχέρεια που
υπερβαίνει τα όρια της αντοχής του.
Τέλος, ο Δικαστής μπορεί και πρέπει να λάβει υπόψη την ΑΚ 288

αυτεπαγγέλτως, δεδομένου του χαρακτήρα της διατάξεως ως
δημοσίας τάξεως.

Εξάλλου, από τη συναλλακτική σχέση που δημιουργείται μεταξύ
τράπεζας και πελάτη (δανειολήπτη) προκύπτουν τόσο γενικής φύσης
υποχρεώσεις, όσο και ειδικής, οι οποίες έχουν τη βάση τους σε συγκεκριμένη
σχέση. Τούτο συμβαίνει κυρίως για τους εξής λόγους : (α) η τράπεζα είναι
επαγγελματίας και γνώστης της αγοράς χρήματος, με ευρύτατη πληροφόρηση
στον χρηματοπιστωτικό τομέα, λόγω δε της θέσης της αυτής, οφείλει να
καταστήσει τον πελάτη της κοινωνό ορισμένων πληροφοριών ή να του
παράσχει συμβουλές, (β) από τη συμπεριφορά της τράπεζας εξαρτάται
πολλές φορές ακόμη και η οικονομική κατάσταση του πελάτη της, (γ) τα
πιστωτικά ιδρύματα δεν είναι απλές εμπορικές επιχειρήσεις, αλλά επιτελούν
σημαντικότατη λειτουργία στην εθνική οικονομία κάθε χώρας διότι
χρηματοδοτούν τα νοικοκυριά, την αγροτική παραγωγή, την οικοδομική
δραστηριότητα, το εμπόριο και τη βιομηχανία και, ως εκ τούτου, η θέση αυτή
των τραπεζών τους επιβάλλει την υποχρέωση ομαλής και καλόπιστης
συνεργασίας με τους πελάτες τους και (δ) η τράπεζα έχει κατά κανόνα
μεγαλύτερη οικονομική ισχύ από τον πελάτη της.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η θέση της τράπεζας είναι

κατά πολύ πλεονεκτικότερη από αυτή των πελατών της, πράγμα που
δικαιολογεί τη δημιουργία αυξημένης υποχρέωσης προστασίας των
συμφερόντων των πελατών της, η οποία εξειδικεύεται με βάση και τις ειδικές
συνθήκες κάθε συγκεκριμένης περίπτωσης. Και τούτο γιατί μεταξύ τράπεζας
και πελάτη δημιουργείται μία εξειδικευμένη σχέση εμπιστοσύνης αλλά και
εξάρτησης του πελάτη καθόσον, όπως προαναφέρθηκε, η τράπεζα έχει
ειδικές γνώσεις των συνθηκών της αγοράς, καθώς και ευρύτατο φάσμα
πληροφοριών.
Από τη γενική αυτή υποχρέωση απορρέει, αφενός, η ειδικότερη

υποχρέωση της τράπεζας να μην επιδιώκει μονομερώς την πρόταξη των
ατομικών της συμφερόντων, καθώς και ότι η υπό ευρεία έννοια παροχή της
πρέπει να τελεί σε σχέση αναλογίας με την αιτούμενη από τον πελάτη της
αντιπαροχή και, αφετέρου, η ειδικότερη υποχρέωση ενημέρωσης και
παροχής συμβουλών, ανάλογα και με τις συγκεκριμένες συνθήκες και το
επίπεδο γνώσεων του πελάτη της. Έτσι η τράπεζα έχει υποχρέωση όταν είναι
πρόδηλο ότι ο συγκεκριμένος πελάτης δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους
από τη σκοπούμενη συναλλαγή ή όταν η τράπεζα γνωρίζει ορισμένα
γεγονότα, που αν γνώριζε ο πελάτης της, πιθανότατα δεν θα προέβαινε στη
σύναψή της.
Περαιτέρω στο πλαίσιο όλων εν γένει των τραπεζικών συμβάσεων

γεννώνται πέραν των υποχρεώσεων των μερών για κύρια παροχή και

επιπρόσθετες παρεπόμενες υποχρεώσεις, τις οποίες υπαγορεύει και
προσδιορίζει κατά περιεχόμενο η προβλεπόμενη στη διάταξη του άρθρου 288
AK αρχή της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, διευρύνοντας το
περιεχόμενο της ενοχής. Επομένως, και αυτές οι υποχρεώσεις, παρότι
προβλέπονται στο νόμο στο περιθώριο της ενοχής, δεν παύουν να θεωρούνται
(και να είναι) συμβατικές.
Εξάλλου, λόγω της προαναφερόμενης σχέσης ιδιαίτερης

εμπιστοσύνης που χαρακτηρίζει κάθε τραπεζική σύμβαση και έχει ως γενικό
περιεχόμενο την πίστη κυρίως του πελάτη της τράπεζας ότι αυτή θα πράξει
ό,τι είναι αναγκαίο για την εξυπηρέτηση και την προστασία των οικονομικών
του συμφερόντων, αλλά και της ίδιας της τράπεζας, ότι ο πελάτης της
συμπεριφέρεται απέναντι της με ειλικρίνεια και διάθεση να καταβάλει κάθε
δυνατή προσπάθεια για εκπλήρωση των υποχρεώσεων που αναλαμβάνει, η
εφαρμογή των αρχών της καλής πίστης (288 ΑΚ) προσλαμβάνει ιδιαίτερα
ευρύ περιεχόμενο και ένταση στα πλαίσια των τραπεζικών συναλλαγών. Οι
αρχές αυτές επιβάλλουν τόσο στα διαπραγματευόμενα όσο και στα
συμβαλλόμενα μέρη την τήρηση συμπεριφοράς ανταποκρινόμενης
στην ιδιαιτερότητα της αμοιβαίας εμπιστοσύνης των μερών.
Κατά το στάδιο των διαπραγματεύσεων (197-198 ΑΚ) η σχέση

εμπιστοσύνης, ως απόρροια της εφαρμογής της καλής πίστης και των
συναλλακτικών ηθών, αφορά οπωσδήποτε στις γενικές υποχρεώσεις
διαφώτισης και προστασίας. Η πρώτη έχει ως αντικείμενο την παροχή
πληροφοριών και διευκρινίσεων σχετικά με το περιεχόμενο της σκοπούμενης
σύμβασης, ώστε να διαφυλάσσεται η συμβατική ελευθερία, δηλαδή να μην
επηρεάζεται από άγνοια η βούληση του άλλου μέρους, κατά τη σύναψη της
σύμβασης και τη διαμόρφωση του περιεχομένου της. Η δεύτερη αφορά στην
λήψη μέτρων προστατευτικών των απολύτων εννόμων αγαθών, αλλά και της
περιουσίας του άλλου μέρους.
Κατά το στάδιο της συμβατικής δέσμευσης, η σχέση

εμπιστοσύνης επιβάλλει στην τράπεζα τις γενικές υποχρεώσεις αφενός της
τήρησης εξαιρετικής επιμέλειας ως προς την εξυπηρέτηση του
αντισυμβαλλόμενου πελάτη της και αφετέρου, σε περιπτώσεις σύγκρουσης
συμφερόντων, της πρόταξης του συμφέροντος αποκλειστικά του
πελάτη της. Ο τελευταίος οφείλει επίσης από την πλευρά του να επιδεικνύει
ιδιαίτερα ειλικρινή συμπεριφορά και επιμέλεια. Ειδικότερη παράβαση
των αρχών της καλής πίστης μπορεί να αποτελέσει και η εκμετάλλευση της
υπερέχουσας θέσης της τράπεζας έναντι του πελάτη της και μάλιστα με
την χρησιμοποίηση μεθοδεύσεων μη ανταποκρινόμενων στην εντιμότητα και

την ειλικρίνεια των συναλλαγών, που διαταράσσουν υπέρμετρα την
ισορροπία σε βάρος του πελάτη, με συνεκτίμηση βέβαια της φύσης των
αγαθών και των υπηρεσιών που αφορά η σχετική σύμβαση.
Εν προκειμένω, σε ότι αφορά όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, από τα αναλυτικά εκτιθέμενα ανωτέρω,
προκύπτουν τα εξής ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ:
1. Ότι, για την πραγµατοποίηση των οικονομικών συναλλαγών

απαιτείται η ύπαρξη και λειτουργία ενός οργανωµένου οικονοµικού και
θεσµικού πλαισίου και ο ρόλος του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος
συνίσταται στη συγκέντρωση των πλεοναζόντων κεφαλαίων και στη
διοχέτευσή τους σε επενδυτικές ή καταναλωτικές δραστηριότητες, τα
δε χρηµατοπιστωτικά ιδρύµατα λειτουργούν ως αποκλειστικοί
διαµεσολαβητές για τη µεταφορά των χρηµατικών διαθεσίµων και τη
διοχέτευση αυτών στην ευρύτερη οικονοµική αγορά, στον δε πυρήνα
του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος βρίσκονται τα τραπεζικά
ιδρύματα (τράπεζες) και δη οι Εμπορικές Τράπεζες, που αποτελούν
τον κυριότερο χρηµατοπιστωτικό οργανισµό και έχουν, θεσμικά, ως
σκοπό, µέσω των προϊόντων και υπηρεσιών που προσφέρουν, να
αγοράζουν χρήμα από τους καταθέτες τους και τις αγορές και να
πωλούν χρήμα, δια των πάσης φύσης πιστώσεων που χορηγούν
στους πελάτες τους, προάγοντας έτσι την οικονοµική δραστηριότητα
και χρηµατοδοτώντας την πραγµατική οικονοµία.
2. Ότι, στην Ελλάδα, η τραπεζική επιχείρηση, που μπορεί να

λειτουργεί μόνο με τη μορφή της ανώνυμης εταιρίας με μετοχικό
κεφάλαιο ολοσχερώς καταβεβλημένο σε μετρητά χρήματα, είναι
επιχείρηση δημοσίου συμφέροντος και ασχολείται κατά κύριο
επάγγελμα με το εμπόριο του χρήματος, τα δε κεφάλαια που
εμπορεύεται η εμπορική τράπεζα είναι ή, καλύτερα, φέρονται να
είναι, κατά το ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο, στο μεγαλύτερο μέρος
τους, δανειακά, δηλαδή η εμπορική τράπεζα μπορεί να δανείζεται
προκειμένου να μπορέσει να δανείσει, αφού το μετοχικό της
κεφάλαιο διατίθεται, είτε για την απόκτηση των πάγιων
περιουσιακών στοιχείων και την πραγματοποίηση εξόδων πολυετούς
αποσβέσεως, είτε για την κάλυψη ενδεχόμενων ζημιών, ήτοι
προορίζεται για τη συγκρότηση των εποπτικών κεφαλαίων που είναι
απαραίτητα για την δημιουργία του αισθήματος εμπιστοσύνης του
κοινού προς αυτήν, ήτοι για τη συγκρότηση των ιδίων και των
εγγυητικών κεφαλαίων που είναι απαραίτητα προκειμένου να

διασφαλίζεται η κεφαλαιακή της επάρκεια, για τα δε χρήματα που
δανείζει στους πελάτες της, φυσικά και νομικά πρόσωπα, εισπράττει
για τις αντίστοιχες πιστωτικές πράξεις τόκο, μεγαλύτερο από εκείνον
που καταβάλλει στους δανειστές της, έτσι ώστε να απομένει σε αυτήν
ένα εύλογο και επαρκές περιθώριο, με το οποίο υποχρεούται να
καλύπτει το σύνολο των λειτουργικών της εξόδων και να
πραγματοποιεί και ένα λειτουργικό, εμπορικό κέρδος.
3. Ότι, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι τραπεζικό σύστημα

κλασματικών αποθεμάτων, κατά το οποίο, οι εμπορικές
τράπεζες, κατά το ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο, δεν υποχρεούνται
να κρατούν στα ταμεία τους όλες τις καταθέσεις των πελατών τους
αλλά, ένα μικρό μόνο μέρος αυτών, όπως ρητά και κατηγορηματικά
προβλέπεται από την ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε
από την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009, την απόφαση ΕΤΠΘ
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, διαθέτοντας
ελεύθερα το μεγαλύτερο μέρος αυτών σε επενδύσεις του
ενεργητικού τους, στην διατραπεζική αγορά και στην χορήγηση
των πάσης φύσης πιστώσεων στους πελάτες τους. Έτσι, τα
ρευστά διαθέσιμα, τα λεγόμενα τραπεζικά αποθέματα, είναι μόνο
ένα κλάσμα του συνόλου των καταθέσεων, που συνιστά το ποσοστό
αποθεματικών της συνολικής ποσότητας των καταθέσεων και των
λοιπών δανειακών κεφαλαίων στις εμπορικές τράπεζες, το λεγόμενο
κλασματικό απόθεμα. Επειδή δε, κατά το ισχύον νομοκανονιστικό
πλαίσιο, οι τραπεζικές καταθέσεις λογιστικοποιούνται κατά ΚΒΣ και
κατά το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών, ως χρήμα,
ανεξάρτητα από τα νομισματικά μεγέθη στα οποία συγκροτούνται, το
τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων διαθέτει την
λογιστική δυνατότητα και την ευχέρεια να αυξάνει την παροχή
χρήματος, με την χορήγηση των πάσης φύσης πιστώσεων και
την αντίστοιχη, δι αυτών δημιουργία νέων καταθέσεων, ακόμη
και από τα ίδια τα δανείσματα των χορηγούμενων πιστώσεων
και, έτσι, οι εμπορικές τράπεζες, μπορούν στην πράξη να
δημιουργούν νέο χρήμα.
4. Ότι, οι εμπορικές τράπεζες δεν είναι μόνο επιχειρήσεις δημοσίου

συμφέροντος αλλά είναι ταυτόχρονα και οργανισμοί κοινωνικής
ωφέλειας και, για το λόγο αυτό, υποχρεούνται να λειτουργούν
ανάλογα, ήτοι προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και, έτσι, τις
εργασίες τους και την εν γένει λειτουργία τους διέπουν η θεμελιώδης
αρχή της εμπιστοσύνης, που εδράζεται στη δυνατότητα της

τράπεζας να επεµβαίνει σε ουσιώδεις περιουσιακές υποθέσεις και να
επηρεάζει την οικονοµική υπόσταση του πελάτη της. Σηµαντική
συνέπεια του χαρακτήρα της σχέσης τράπεζας-πελάτη ως σχέση
εµπιστοσύνης είναι ότι προκύπτουν για την τράπεζα τόσο γενικής
φύσεως υποχρεώσεις (παρεπόµενες υποχρεώσεις - ΑΚ 288) όσο και
ειδικής, οι οποίες έχουν τη βάση τους στη συγκεκριµένη, κατά
περίπτωση, σχέση (τραπεζική σύµβαση) και οι βασικές αρχές : (α) η
αρχή της ρευστότητας, ήτοι για την αντιμετώπιση των πληρωμών
τους και δη για την εξυπηρέτηση και την απόδοση των καταθέσεων
στους δικαιούχους αυτών, υποχρεούνται να διατηρούν στα ταμεία
τους, σε μόνιμη, διαρκή και σταθερή βάση, επαρκή ποσά χρηματικών
διαθεσίμων, (β) η αρχή της αποδοτικότητας, ήτοι επιδιώκουν την
επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους από την επωφελέστερη
τοποθέτηση των χρηματικών διαθεσίμων τους και (γ) η αρχή της
ασφάλειας, ήτοι υποχρεούνται κατά τη λειτουργία τους, πριν από
κάθε χορήγηση δανείου, να προβαίνουν στην αναλυτική και λεπτομερή
εκτίμηση και αξιολόγηση της φερεγγυότητας και της πιστοληπτικής
ικανότητας κάθε υποψήφιου δανειολήπτη, καθώς και της προοπτικής
για την επιστροφή του χρηματικού ποσού της χορήγησης,
συνυπολογίζοντας στον πιστωτικό κίνδυνο τις κρατούσες και τις
προβλεπόμενες σε μέσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα πολιτικοκοινωνικές
συνθήκες και τις εθνικές και διεθνείς οικονομικές συγκυρίες, ιδιαίτερα
δε αυτή της παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης, που έχει ως άμεσο
αποτέλεσμα και συνέπεια την οικονομική δυσπραγία, τη μείωση του
Α.Ε.Π. και την αύξηση της ανεργίας, έτσι υποχρεούνται κατά τη
στάθμιση του κινδύνου να εξετάζουν το λεγόμενο «αξιόχρεο του
πρωτοφειλέτη», ακόμη και στις περιπτώσεις που ο δανειολήπτης -
πρωτοφειλέτης παρέχει πρόσθετες εξασφαλίσεις, προσωπικές ή/και
εμπράγματες, (δ) την αρχή του Συνετού Δανεισμού, κατά την
οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από το 30 -
40 % του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος του δανειοδοτούμενου,
(στ’) την αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού και της Ενημέρωσης
των Δανειοληπτών, ήτοι έχουν την υποχρέωση να προβαίνουν σε
υπεύθυνο δανεισμό των οφειλετών τους και ως εκ τούτου
υποχρεώνονται να εξετάζουν την πιστοληπτική ικανότητα του κάθε
υποψήφιου οφειλέτη να ανταπεξέλθει στις συμβατικές του
υποχρεώσεις εξυπηρετώντας τις πληρωμές του, αν δε διαπιστώσουν
ότι αυτό δεν συμβαίνει, θα πρέπει να απέχουν από το δανεισμό ακόμη
και σε βάρος των οικονομικών τους συμφερόντων, ήτοι θα πρέπει να
μην καταρτίζουν δανειακή σύμβαση, αφού αυτό προβλέπεται από το
νόμο και η συμπεριφορά αυτή του πιστωτικού ιδρύματος συμβάλει

οικονομικά ασθενέστερων πολιτών που προσφεύγουν στον συνεχή
απαραίτητη και αναγκαία προς τούτο προηγούμενη πληροφόρηση και
τη νηφάλια ώριμη σκέψη ως προς τις μελλοντικές αρνητικές
επιπτώσεις.
5. Ότι, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών

συμβάσεων, σύμβαση προς σύμβαση και ανά εδώ ενάγονα ως
δανειολήπτη, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ανέλαβαν,
ρητά και κατηγορηματικά, την κατ’ άρθρο 806ΑΚ συμβατική
υποχρέωση να δανείσουν, σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, το νομισματικό μέγεθος του
χρήματος που, κατά το ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο,
συγκροτείται, κατά ποσότητα και ποιότητα, περιοριστικά και
μόνο στα νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 των ρευστών
διαθεσίμων του ενεργητικού τους, ήτοι σε κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων,
εκάστης εξ’ αυτών, σε άλλες τράπεζες.
6. Ότι, όμως, οι πέντε (5) πρώτεςς εδώ εναγόμενες, αντίθετα με την ως

άνω, θεμελιώδη υποχρέωση που ανέλαβαν, σύμβαση προς
σύμβαση, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη,
εκμεταλλευόμενες την ευχέρεια της λειτουργίας τους κατά την
τραπεζική των κλασματικών αποθεμάτων και την εξ αυτής δυνατότητά
τους να δημιουργούν χρήμα από τη χορήγηση δανείων και πασης
φύσης πιστώσεων και, εν προκειμένω, από όλες ανεξαιρέτως τις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, καταστρατήγησαν την έννοια του
κλασματικού αποθέματος και του δείκτη ελάχιστων ρευστών
διαθεσίμων της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε από
την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009, την απόφαση ΕΤΠΘ
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 και, έτσι,
αντέστρεψαν το μηχανισμό της τραπεζικής λειτουργίας τους και του
πιστωτικού τους κύκλου, από μηχανισμό χορήγησης δανείων με
πραγματικά χρήματα, σε μηχανισμό δημιουργίας λογιατικού μόνο,
πλασματικού χρήματος τραπεζικής πίστης, από τα χορηγούμενα δάνεια
και, εν προκειμένω, από όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, με αποτέλεσμα, έτσι αντί το χρήμα να παράγει δάνεια, να

είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που όμως, κατά τα ανωτέρω,
είναι μόνο λογιστικό και, έτσι, πλασματικό. Έτσι, με τη μεθόδευση
αυτή, τροφοδοτώντας την αύξηση της φούσκας δανείων και
καταθέσεων, ήτοι των ενεργητικών και της περιουσίας τους,
χορήγησαν, αντίθετα με τις συμβατικές υποχρεώσεις που
ανέλαβαν δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, χορήγησαν, σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες
ως δανειολήπτες και χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν ή να μπορούν να το
γνωρίζουν, αντί χρήματος, τραπεζική πίστη, που συγκροτήθηκε
από τα ίδια τα μη χρηματικά δανείσματα των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, αντί να συγκροτείται στα κατά το ισχύον νομοκανονιστικό
πλαίσιο ρευστά διαθέσιμα περιουσιακά στοιχεία του ενεργητικού τους,
ήτοι, αυτά των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 του
ενεργητικού των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, ενώ,
ταυτόχρονα, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και
έκαστος εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ανέλαβαν την
υποχρέωση να αποδώσουν, κατά κεφάλαιο και τόκους,
πραγματικά μόνο χρήματα, ήτοι ρευστό, διαθέσιμο, χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας και δη μόνο κέρματα, τραπεζογραμμάτια
και διαθέσιμα πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων, ρητά αποκλειομένου
από το νόμο και τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων κάθε
άλλου νομισματικού μέσου ή μεγέθους για την απόδοση του κατά τα
ανωτέρω χορηγηθέντος σε αυτούς, μη χρηματικού δανείσματος.
7. Ότι, έτσι, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων

και την δι αυτών χορήγηση όλων των ανωτέρω, μη χρηματικών
δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
δανείστηκαν από αυτές, χωρίς να το γνωρίζουν ή να μπορούν να
το γνωρίζουν, αντί για ΧΡΗΜΑ, την ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, που
συγκρότησαν κατά τα ανωτέρω και κατά λογιστικό μόνο τρόπο στα
κατά ΚΒΣ βιβλία τους οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, οι οποίες,
έτσι, ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑ από τις αγορές και τους καταθέτες και
ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, καθόσον, όπως αποδεικνύεται πέρα πάσης αμφιβολίας
από το ίδιο το κλαδικό τους λογιστικό σχέδιο, τα βιβλία ΚΒΣ που
τηρούν, τα έγγραφα των αντίστοιχων λογιστικών τους εγγραφών και
τις οικονομικές τους καταστάσεις, ήτοι από τα ίδια τα έγγραφα των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αυτές, αντίθετα προς τις
συμβατικές τους υποχρεώσεις, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ στους εδώ
ενάγονες ως δανειολήπτες ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ Ή ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ

ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΟΥ
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, αλλά αντιθέτως, ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΤΟ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗΣ
ΤΟΥΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ, με
αποτέλεσμα, έτσι, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
στην πραγματικότητα, έχουν δανειστεί, χωρίς να το γνωρίζουν ή
να μπορούν να το γνωρίζουν, ΠΙΣΤΗ αντί ΧΡΗΜΑΤΟΣ, αφού, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, κατά την κατάρτιση και
συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων :
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΤΟ ΕΠΙΔΙΚΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ

ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ (Μ1, Μ2, Μ3) ΤΟΥ
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ και, έτσι, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ
ΧΡΗΜΑΤΑ στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΔΙΚΟΥ,

ΜΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ, στους εδώ ενάγοντες ως
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΝΟΜΗ ΤΟΥ ΕΠΙΔΙΚΟΥ

ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ (Μ1, Μ2, Μ3), στους εδώ
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΠΕΡΙΗΛΘΑΝ ΣΤΙΣ

• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΙΩΣΑΝ Ή, ΕΣΤΩ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΑΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΑ ΤΑ

ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ,
ΤΑ ΑΥΞΗΣΑΝ.
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ, ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΩΣ

ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΑΥΞΗΣΑΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ
ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΑΥΤΕΣ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΑΝ
ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ.
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΔΩ

ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΟΜΟΕΙΔΟΥΣ

ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΤΟΥ
8. Ότι, εκ της αιτίας αυτής, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, για κάθε
νομισματική μονάδα κεφαλαίου που χορήγησαν κατά τα
ανωτέρω και αντίθετα προς τις συμβατικές τους υποχρεώσεις,
σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ως
μη χρηματικό δάνεισμα, που συγκροτήθηκε, σε όλες ανεξαιρέτως
τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, στην ποιότητα της
τραπεζικής πίστης, ήτοι του κεφαλαίου του μη χρηματικού
δανείσματος που αυτές χορήγησαν στην ως άνω λογιστική μόνο μορφή
της πίστωσης των λογαριασμών των δανειακών τους κεφαλαίων, που
τηρούν κατά το κλαδικό λογιστικό τους σχέδιο στα παθητικά τους, υπό
τον κωδικό αριθμό 51.00, ήτοι των λεγόμενων λογαριασμών
καταθέσεων πελατείας, αντί, ως όφειλαν, της πίστωσης των
λογαριασμών των ρευστών διαθεσίμων του ενεργητικού τους, που
συγκροτούνται κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2
και Μ3, σε κέρματα, τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις τους σε άλλες
τράπεζες, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
εισπράττοντας ή/και επιδιώκοντας την είσπραξη και την απόδοση του
συνόλου του κεφαλαίου και των τόκων, όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από
αυτή του δανείσματος που χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο κατά τα
νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα
κερμάτων, τραπεζογραμματίων και καταθέσεων, πέτυχαν στην
πράξη και επιδιώκουν ακόμη και σήμερα να πετύχουν, την
αποκόμιση ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του
δανείσματος της παροχής τους χρηματικών και νομισματικών
περιουσιακών ωφελημάτων, υπερ-δεκαπλάσιας και υπερ-
εικοσαπλάσιας νομισματικής αξίας, επειδή, το πραγματικό χρήμα
της αναγκαστικής κυκλοφορίας, που εισπράττουν κατά κεφάλαιο και
τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ σε υπερ-
δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια, πραγματικά χρηματικά ποσά που,
επειδή συγκροτούνται σε διαφορετική ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτήν των
χορηγηθέντων μη χρηματικών δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, κατά την ολοκλήρωση του πιστωτικού κύκλου, αυτά
συγκροτούν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και, έτσι,
στην περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες
των χορηγηθέντων, μη χρηματικών δανεισμάτων, ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ
νομισματικών μεγεθών, με αποτέλεσμα, έτσι, σε κάθε περίπτωση, να
αντιστοιχούν, κατά κεφάλαιο και τόκους, σε ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ περιουσιακά ωφελήματα επί του μη
χρηματικού δανείσματος που χορήγησαν με τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΝ ΑΘΕΜΙΤΟ ΕΚΤΟΚΙΣΜΟ που, σε κάθε
περίπτωση, αντιστοιχεί σε περιουσιακά ωφελήματα πραγματικού
επιτοκίου κατά Σ.Ε.Π.Ε. πλέον του 100% ετησίως επί του αρχικού
δανείσματος των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, όπως
προκύπτει από τις ετήσιες οικονομικές τους καταστάσεις και τους
δημοσιευμένους ισολογισμούς τους στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ,
αλλά και από τα επίσημα στοιχεία, τις εκθέσεις και τις ανωτέρω
επιστημονικές μελέτες της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ) και της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ).
9. Ότι, έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, με τη
συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και με έκαστον εξ’
αυτών, εκ της ανωτέρω αιτίας, πέτυχαν αντίστοιχα υπέρμετρη
αύξηση των λειτουργικών τους εσόδων από τους τόκους και τα
λοιπά έσοδα των επίδικων πιστώσεων, με άμεσο αποτέλεσμα να
αυξηθούν αντιστοίχως υπέρμετρα και δυσανάλογα του
καταβεβλημένου μετοχικού κεφαλαίου και των ιδίων κεφαλαίων
τους, τα κέρδη χρήσεως εκάστης εξ’ αυτών, καθ΄ όλο το χρονικό
διάστημα από 01-01-2002 μέχρι και την 31-12-2012 και, έτσι, οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες, πέτυχαν αντίστοιχη αύξηση των
ενεργητικών, των ιδίων κεφαλαίων και, έτσι, της περιουσίας
τους, των μερισμάτων που διένειμαν στους μετόχους τους, τις
αμοιβές και τα πάσης φύσης μπόνους των στελεχών και των
υπαλλήλων τους και των μελών των διοικητικών τους συμβουλίων και,
ως αποτέλεσμα αυτών, την αύξηση της αξίας και της αποτίμησης
των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ), προς
όφελος των μετόχων τους, όπως άλλωστε προκύπτει από τις ετήσιες
οικονομικές τους καταστάσεις και τους δημοσιευμένους ισολογισμούς
τους στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ, αλλά και από τα επίσημα
στοιχεία, τις ανωτέρω εκθέσεις και τις επιστημονικές μελέτες της
Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ) και της Τράπεζας της Ελλάδος
(ΤτΕ).
10. Ότι, όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι, η κατά
τα ανωτέρω κατάρτιση και συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, είχε ως αποτέλεσμα, ΝΑ
ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΤΟ
ΜΕΛΛΟΝ, μέχρι και σήμερα, ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ, για όλους

ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, να μπορούν
να αποδώσουν σε αυτές τα δανείσματα, όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, στα νομισματικά μεγέθη Μ1
και Μ2, επειδή, το σύνολο των νομισματικών αυτών μεγεθών που
οικονομία στο σύνολό της, όχι μόνο δεν ήταν επαρκές για την απόδοση
σε αυτές των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
αλλά, ότι, ανερχόμενα κατά μέσο ετήσιο όρο αυτά, από τότε, μέχρι και
σήμερα, σε ποσοστά από 5% έως 9% της συνολικής νομισματικής
βάσης Μ3, που αυτές δημιούργησαν και διέθεταν, δια της κατά τα
ανωτέρω ανεύθυνης πιστωτικής τους επέκτασης, ΚΑΘΙΣΤΑΤΩ ΤΟΤΕ
ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ, ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ,
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ, ακόμη και η συγκρότηση από αυτές
ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο απαραίτητος για τη σύννομη
λειτουργία τους. Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, ούτε ακόμη τα εκ του νομοκανονιστικού

πλαισίου υποχρεωτικά ελάχιστα ρευστά διαθέσιμα, για τη
σύννομη λειτουργία τους.
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, τα απαιτούμενα εκ του νομοκανονιστικού
πλαισίου ελεύθερα ρευστά διαθέσιμα, για την χορήγηση όλων
ανεξαιρέτως των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων στα νομισματικά μεγέθη Μ1 και Μ2.
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ
ΥΠΑΙΤΙΑ, τα εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου ρευστά
διαθέσιμα που απαιτούνται, κατά τη συνολική νομισματική τους
βάση Μ3, που συγκροτεί, ταυτόχρονα, την συνολική
νομισματική βάση της ελληνικής εθνικής οικονομίας, που ήταν
τότε και είναι, διαρκώς μέχρι και σήμερα απαραίτητα,
προκειμένου αυτές να μπορούν να εγγυηθούν, ως έχουν
ρευστότητα της ελληνικής εθνικής οικονομίας και τη
νομισματική δυνατότητα των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες
να μπορούν να αποδώσουν σε αυτές τα δανείσματα των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, επειδή, ρητά και
κατηγορηματικά, από τα ίδια τα ως άνω έγγραφα των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, αποδεικνύεται πέρα πάσης
αμφιβολίας, ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟ

ΧΡΗΜΑ ΤΩΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ Μ1 ΚΑΙ Μ2, ΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ
ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ
ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, με αποτέλεσμα, έτσι, Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥΣ ΝΑ
ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ, με αποκλειστική
υπαιτιότητα των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, εκ των
ανωτέρω πράξεων και παραλείψεών τους.
11. Ότι, όλες ανεξαιρέτως οι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις είναι

Συμβάσεις Προσχώρησης, στις οποίες, κατά ενάγοντα και εναγόμενη,
όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’
αυτών, σύμβαση προς σύμβαση, προσχώρησαν βρισκόμενοι εκ των
πραγμάτων σε μειονεκτική θέση έναντι των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, καθώς αυτοί προέβησαν στην
υπογραφή τους στερημένοι από τις δυνατότητες ελεύθερης
δικαιοπρακτικής αυτοδιάθεσης ως προς τη διαμόρφωση τους, ήτοι
βρισκόμενοι σε άνιση οικονομική και διαπραγματευτική
ελευθερία, διαθέτοντας ως μοναδική τους ευχέρεια να δεχθούν ή να
μη δεχθούν να υπογράψουν τις επίδικες αυτές πιστωτικές συμβάσεις,
και μάλιστα χωρίς την απαραίτητη και αναγκαία προηγούμενη
πληροφόρηση για την γνώση και επίγνωση των οικονομικών
δεδομένων, τους κινδύνους που θα μπορούσαν να επιδράσουν στην
αποπληρωμή και τους τρόπους αντιμετώπισής τους, και στο πλαίσιο
της επιθετικής στρατηγικής πώλησης των τραπεζικών
προϊόντων από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, μέσω των
καταιγιστικών τηλεοπτικών διαφημίσεων και προώθησης μαζικών
πωλήσεων με «call centers», που χαρακτήρισαν την ανάπτυξη της
ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας και της δραστηριότητας τους
καθ΄ όλη την διάρκεια της περιόδου 01/01/2002 – 31/12/2012, που
στην πράξη «επέβαλλαν» στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες την
συνομολόγηση των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, άνευ ουδενός
ελέγχου ως προς το ανώτατο αποδεκτό όριο της σχέσης των
οφειλόμενων μηνιαίων τοκοχρεωλυτικών δόσεων έναντι του
ύψους του διαθέσιμου εισοδήματός τους, προσδιοριζόμενο από την
ΤτΕ (Έγγραφο 1635/21.10.2005) στο 30%-40% αυτού, χωρίς τον
κατά τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 28/2004, της 5ης Ιανουαρίου 2004,
προσδιορισμό του Ισοδύναμου Διαθέσιμου Εισοδήματος, και χωρίς
να ληφθεί υπ΄ όψη η προϋπάρχουσα δανειακή επιβάρυνση των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες ενώ, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, με τη συνδρομή της τεχνολογίας, είχαν σε κάθε περίπτωση
τη δυνατότητα να το πράξουν, αφού διαθέτουν ευθεία ηλεκτρονική

σύνδεση με τα πληροφοριακά συστήματα της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. και της
ΔΙΑΣ Α.Ε.
12. Ότι, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες, κατά τις χρήσεις από 01-01-2002
μέχρι και την 31-12-2012, χορήγησαν όλα ανεξαιρέτως τα δανείσματα
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αντίθετα με τις αρχές και το
πλαίσιο του Παραρτήματος II, ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως έχει
τροποποιηθεί και ισχύει, αντίθετα με την αρχή του Συνετού
Δανεισμού της ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ
1635/21.10.2005, κατά την οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να
είναι μεγαλύτερη από το 30 - 40 % του διαθέσιμου μηνιαίου
εισοδήματος του δανειοδοτούμενου, αντίθετα με την αρχή του
Υπεύθυνου Δανεισμού, όπως αυτή έχει θεσμοθετηθεί και
νομοθετικά με το άρθρο 8 της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010, με τις
βασικές αρχές της Ρευστότητας και της Ασφάλειας που διέπουν τη
λειτουργία των εμπορικών τραπεζών, αντίθετα με το εποπτικό
πλαίσιο του Συμφώνου της Βασιλείας του 1988 (Basle Capital
Accord), αντίθετα με τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας
του άρθρου 28, ν. 3601/2007, της ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και
του άρθρου 27, ν. 3601/2007, αντίθετα με τις ΠΔ/ΤΕ 2630/2010,
2588/2007, 2589/2007, 2590/2007, 2646/2011,
2655/19.03.2012, 2645/2011, 2594/2007,
2595/2007, 2635/2010 και ΠΔ/ΤΕ 2620/28.08.2009, ήτοι
αντίθετα με το εποπτικό πλαίσιο των Πυλώνων 1, 2 και 3 της
«ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ», χωρίς να σταθμίσουν, ως όφειλαν, κατά τον ορθό και
επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο
αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο, ήτοι χωρίς να συγκροτούν επαρκή
Συντελεστή Φερεγγυότητας, σταθμίζοντας τα στοιχεία του
ενεργητικού τους και, ειδικότερα, τις επίδικες εδώ πιστώσεις και τα
εκτός ισολογισμών τους στοιχεία με όλους τους ανωτέρω κινδύνους
και με έκαστο εξ΄ αυτών, ήτοι χωρίς να έχουν υπολογίσει επαρκώς,
κατά τον ορθό και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον κίνδυνο
κεφαλαιακής επάρκειας, δηλαδή τον κίνδυνο από απροσδόκητες
απώλειες των στοιχείων των ενεργητικών τους και δη των επίδικων
εδώ δανείων, ήτοι χωρίς να συγκροτούν και να διαθέτουν σε κάθε
χρονική στιγμή την απαραίτητη κεφαλαιακή επάρκεια, ήτοι δεν
είχαν ποτέ εκτιμήσει, σταθμίσει, υπολογίσει και προσαρμόσει τον κατά
46,834 δις ευρώ πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον
λειτουργικό κίνδυνο, όπως αυτός για πρώτη φορά υπολογίστηκε
από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) κατά τη διαδικασία της
ανακεφαλαιοποίησής τους και όπως επιβεβαιώνεται, προκύπτει πέρα

πάσης αμφιβολίας και αποδεικνύεται με τον πανηγυρικότερο τρόπο
από το περιεχόμενο της από 30-12-2011 έκθεσης της εταιρείας
συμβούλων BLACKROCK Solutions.
Έτσι, ακόμη και σε ότι αφορά την πρόληψη και θεραπεία της
υπερχρέωσης, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ουδέποτε
ανέλαβαν, ως όφειλαν, δράσεις για την αντιμετώπιση της
υπερχρέωσης όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες, που θεμελιώνεται ιδίως στα εξής:
• αδυναμία αυτών να αξιολογήσουν αντικειμενικά και ορθά τις
οικονομικές δυνατότητές τους,
• αυξητικές τάσεις της υπερχρέωσης των νοικοκυριών τους, με
σοβαρές κοινωνικές διαστάσεις,
• αυξημένος κίνδυνος τους να υπερχρεωθούν λόγω των αθέμιτων,
παραπλανητικών ή/και επιθετικών πρακτικών, που
χρησιμοποιήθηκαν από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και,
οι οποίες, τους οδήγησαν στην λήψη αποφάσεων που δεν θα
ελάμβαναν εφόσον δεν υπήρχαν οι πρακτικές αυτές,
• ολοένα και πιο «εύκολη» πρόσβαση τους σε τραπεζικά προϊόντα
και υπηρεσίες,
• το φαινόμενο της ανεύθυνης, μη συναιτής, πολλαπλής χρέωσης
τους, με αποτέλεσμα, αυτοί, να μην έχουν συνολική εικόνα των
χρεών που έχουν αναλάβει.
Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, γνώριζαν ότι, η
αδυναμία, όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, να
ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις που προκύπτουν,
συνιστά την έννοια της υπερχρέωσης, καθόσον αυτή (η αδυναμία),
μπορούσε, εν προκειμένω, να προκύψει, περιοριστικά, είτε από τις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, είτε από τις λοιπές, τρέχουσες
οικονομικές υποχρεώσεις τους. Σύμφωνα δε με την αρχική πρόταση
της Οδηγίας για την χορήγηση πίστης σε καταναλωτές (άρθρο 9), όταν
ο πιστωτικός φορέας, όπως εν προκειμένω οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, συνάψει σύμβαση πίστωσης ή εγγύησης ή αυξήσει το
συνολικό ποσό της πίστωσης ή το ποσό της εγγύησης, προϋποτίθεται
ότι έχει εκτιμήσει εκ των προτέρων, με κάθε μέσο που έχει στη
διάθεσή του, ότι ο καταναλωτής και, ενδεχομένως, ο εγγυητής, θα
τηρήσουν λογικά τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τη
σύμβαση. Όπως άλλωστε προκύπτει από την Αιτιολογική Έκθεση της
πρότασης Οδηγίας, πηγή έμπνευσης της διάταξης αυτής αποτέλεσε η
νομοθετική ισχύς σε ορισμένα κράτη μέλη (Ολλανδία, Βέλγιο) κανόνων
που επιβάλλουν στους πιστωτικούς φορείς στον τομέα της
καταναλωτικής πίστης να ενεργούν με σύνεση ή στο πλαίσιο

κανόνων «καλής διαχείρισης». Όπως ειδικότερα αναφέρεται στην
αρχική πρόταση της Οδηγίας, η αρχή του «Υπεύθυνου Δανεισμού»
συνιστά υποχρέωση ως προς τα μέσα, και ειδικότερα υποχρέωση:
στοιχείων και την εξέταση των απαντήσεων που δίνει ο
καταναλωτής ή ο εγγυητής,
• επαλήθευσης των δεδομένων που διαβιβάζουν οι μεσίτες
πιστώσεων και
Έτσι, η υποχρέωση αυτή προϋποθέτει την εξάντληση όλων
των υπαρχόντων μέσων για την αξιολόγηση του αιτήματος του
δανειολήπτη, όπως, εν προκειμένω, των αντιστοίχων αιτημάτων
όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες. Στην
τροποποιημένη πλέον Οδηγία, έχει απαλειφθεί το ως άνω άρθρο 9 και,
αντ’αυτού, προβλέπονται σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 1 (παροχή
πληροφοριών πριν από τη σύναψη της σύμβασης) τα εξής: «Ο
πιστωτικός φορέας, όπως εν προκειμένω οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και, όπου συντρέχει περίπτωση, ο μεσίτης πιστώσεων,
υποχρεούνται να τηρούν την αρχή της υπεύθυνης χορήγησης πίστωσης.
Κατά συνέπεια, ο πιστωτικός φορέας και ο μεσίτης πιστώσεων οφείλουν
να τηρούν τις υποχρεώσεις τους όσον αφορά την παροχή πληροφοριών
πριν από τη σύναψη της σύμβασης, καθώς και την υποχρέωση του
πιστωτικού φορέα να αξιολογεί την πιστοληπτική ικανότητα του
καταναλωτή με βάση ακριβείς πληροφορίες που παρέχει ο τελευταίος
και, όπου χρειάζεται, με βάση στοιχεία προερχόμενα από σχετικές βάσεις
τροποποιήσει το συνολικό ποσό της πίστωσης μετά την ημερομηνία
σύναψης της σύμβασης πίστωσης, ο πιστωτικός φορέας υποχρεούται να
Έν κατακλείδι, κατά την εν λόγω διάταξη, οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, κατά την κατάρτιση και συνομολόγηση όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, είχαν την
υποχρέωση να αξιολογήσουν την πιστοληπτική ικανότητα όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, όχι μόνο με
βάση τις πληροφορίες που τους παρείχαν αυτοί οι ίδιοι, αλλά,
ιδίως, με βάση τα προερχόμενα στοιχεία από τις σχετικές βάσεις
δεδομένων της ΔΙΑΣ και της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε., τα οποία όμως, με

πρόθεση, αγνόησαν, παραβιάζοντας, έτσι, ευθέως (α) την αρχή
του Συνετού Δανεισμού της ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του
Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005, κατά την οποία η δόση των δανείων
δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από το 30 - 40 % του διαθέσιμου
μηνιαίου εισοδήματος του δανειοδοτούμενου και (β) την αρχή του
Υπεύθυνου Δανεισμού, όπως αυτή έχει θεσμοθετηθεί και
νομοθετικά με το άρθρο 8 της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010. Τέλος,
επειδή δεν ορίζεται υποχρέωση ανάλογης ευθύνης «ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ», όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, δεν είχαν κατά την κατάρτιση και τη συνομολόγηση των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων τη νομοθετική υποχρέωση να
ενεργούν με σύνεση, αφού τέτοια υποχρέωση δεν ορίζεται, ειδικά στη
σχετική διάταξη. Έτσι, για τον πιστωτικό φορέα και, εν προκειμένω,
για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, καθιερώνεται ειδική
μορφή ευθύνης σε ότι αφορά την υπεύθυνη χορήγηση πίστωσης,
με αποτέλεσμα, έτσι, κατά το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, να
υφίσταται, δικαίως, δυσμενέστερη μεταχείριση των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, σε σχέση με τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες. Έτσι, η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας του
δανειολήπτη αποτελεί πάγια τραπεζική υποχρέωση και, εν
προκειμένω, ισχύουν συγκεκριμένοι κανόνες και μοντέλα
αξιολόγησης, όπως αυτά αναλυτικά αναφέρονται ανωτέρω, που
όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά ενάγοντα ως
δανειολήπτη, παραβίασαν, ευθέως, ενσυνείδητα και με πρόθεση.
13. Ότι, η πιστωτική πολιτική της υπέρμετρης και ανεύθυνης αύξησης του
ιδιωτικού δανεισμού και, εν προκειμένω, της κατάρτισης και
συνομολόγησης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και με έκαστο εξ΄
αυτών, ανά εδώ εναγόμενη, είχε ως αποτέλεσμα, οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες και, έτσι, η ελληνική εθνική οικονομία, ενώ αύξανε
διαρκώς τη νομισματική της βάση, να διατηρεί σταθερή τη ρευστότητά
της και, έτσι, η σταθερότητα του νομισματικού μεγέθους Μ1
προκάλεσε αρχικά την επιβράδυνση και στη συνέχεια, από το έτος
2008, την ύφεση της ελληνικής εθνικής οικονομίας, την απόλυτη
απώλεια της ρευστότητας και της κεφαλαιακής επάρκειας των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, την χρηματοπιστωτική
αστάθεια, την χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση που
εκδηλώθηκε για πρώτη φορά κατά τα έτη 2008-2009 και, στη
συνέχεια, τη σωρευτική μείωση του Α.Ε.Π. κατά 25% για τα έξι

συνεχόμενα έτη της ύφεσης, ήτοι από 01-01-2008 μέχρι και την 31-12-
2013 η οποία, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, είχε ως
άμεσο αποτέλεσμα την ακύρωση της πραγματικής σύγκλισης της
ελληνικής εθνικής οικονομίας προς τον αντίστοιχο μέσο όρο της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα
1995-2007, και εν τέλει την απώλεια από το ΑΕΠ 51,2 δις ευρώ,
προς βλάβη της ελληνικής εθνικής οικονομίας.
14. Ότι, η κατά τα ανωτέρω προκληθείσα συστημική χρηματοπιστωτική

αστάθεια και η βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, είχε ως
άμεσο αποτέλεσμα την αδυναμία εγγύησης και απόδοσης των
καταθέσεων από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, την οριστική
απώλεια της κεφαλαιακής τους επάρκειας και την απώλεια της
πρόσβασης εκάστης εξ ’αυτών στις αγορές, προκειμένου να
μπορούν να δανείζονται από τη διατραπεζική αγορά ή/και από την
Ε.Κ.Τ. κατά την κανονική διαδικασία, τη συνολική απώλεια
δημοσίων εσόδων 20,7 δις ευρώ από τους ελληνικούς κρατικούς
προϋπολογισμούς των ετών 2008, 2009, 2010, 2011, 2012 και
2013, όπως τεκμαίρεται από την από 16/02/2009 ίδρυση του Ταμείου
Εγγύησης Καταθέσεων και Εγγυήσεων (ΤΕΚΕ) και την υποχρεωτική
συμμετοχή σε αυτό των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, την από
21/07/2010 ίδρυση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας
(ΤΧΣ) και την από 14/09/2011, 09/12/2011 και 12/03/2012
προσφυγή των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων στο Μηχανισμό
Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας της έκτης (6ης) εδώ εναγόμενης
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
(Ε.Κ.Τ.), ήτοι του λεγόμενου «Emergency Liquidity Assistance
(ELA)», με την οποία, δυνάμει των ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, ν.
4031/2011/ΦΕΚ 256Α/09.12.2011 και ν. 4056/2012/ ΦΕΚ
52Α/12.03.2012, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες άντλησαν
συνολικά ποσά ρευστότητας 90 δις ευρώ, με την εγγύηση του
Ελληνικού Δημοσίου, και στο Μηχανισμό Παροχής Ρευστότητας της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), όπου δια του Πυλώνα
ΙΙ έλαβαν συνολική παροχή ρευστότητας 85,00 δις ευρώ.
15. Ότι, με την από 21-07-2010 ίδρυση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής

Σταθερότητας (ΤΧΣ), με το νόμο 3864/2010 (ΦΕΚ 119/21.07.2010), οι
πέντε (5) πρώτες εναγόμενες, καθ΄ υπόδειξη της έκτης (6) εναγόμενης,
δεδομένου ότι αδυνατούσαν να συγκροτήσουν Ελάχιστο Ενιαίο Δείκτη
Κεφαλαιακής Επάρκειας τουλάχιστον 8%, υπέβαλαν αίτημα για την
κεφαλαιακή τους ενίσχυση από αυτό και, στη συνέχεια, στο πλαίσιο

της ενίσχυσης της κεφαλαιακής τους επάρκειας, η κάθε μία κατά την
αναλογία της, ανακεφαλαιοποιήθηκαν κατά το συνολικό ποσό
των 40,542 δις ευρώ, με τους δημόσιους χρηματοδοτικούς
πόρους του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ),
δυνάμει του ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του
ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που κυρώθηκε με
το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, εις βάρος του γενικού
συμφέροντος, του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, ήτοι εις
βάρος των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι και προς βλάβη
της περιουσίας τους και της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος.
16. Ότι, οι κεφαλαιακές ανάγκες για το σύνολο των ελληνικών τραπεζών

εκτιμήθηκαν από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), σε 40,5 δις ευρώ, η
οποία εκπόνησε το Μάρτιο του 2012 ειδική μελέτη στρατηγικής
αξιολόγησης του τραπεζικού τομέα, από την οποία προέκυψαν
τέσσερις (4) Συστημικές Τράπεζες και δη οι τέσσερεις (4) πρώτες εδώ
εναγόμενες, όπως ενάγονται, για την στήριξή τους με δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους, η δε ζημία που προκλήθηκε από την
κάλυψη των κεφαλαιακών τους αναγκών για τους πιστωτικούς τους
κινδύνους την 31-12-2012, καλύφθηκε κατά το μέρος της απόσβεσης
της για έκαστη εξ’ αυτών, προς βλάβη του δημοσίου χρέους, του
δημοσιονομικού ελλείμματος και, εν τέλει, προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος και της περιουσίας και των κεκτημένων
οικονομικών συμφερόντων των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι,
όπως αναλυτικά αναφέρεται στον «Πίνακα Ανακεφαλαιοποίησης,
Υπολογισμού Βλάβης Εθνικής Οικονομίας και Υπολογισμού
Μαθηματικού Τύπου Κουρέματος Κεφαλαίου Δανείων ανά
Εναγόμενη», Κεφάλαιο 3Γ, αφού, η συνολική βλάβη που προκλήθηκε
στην εθνική οικονομία από την κάλυψη των κεφαλαιακών αναγκών
για την απόσβεση των ζημιών πιστωτικού κινδύνου των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, με τους δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους
του Τ.Χ.Σ που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διαδικασία της ως άνω
ανακεφαλαιοποίησής τους, ανέρχεται στο συνολικό ποσό των
34,884 δις ευρώ και μεταφέρεται αναγκαστικά στα φορολογούμενα
στην Ελλάδα φυσικά και νομικά πρόσωπα και δη στους εδώ ενάγοντες
ως φορολογούμενοι, με την εγγραφή του ποσού αυτού στο δημόσιο
χρέος και την αναγκαστική εξυπηρέτηση του δια των δημοσίων
φορολογικών εσόδων κατά την εκτέλεση του κρατικού
προϋπολογισμού, κατά ευθεία παράβαση των αρχών της ισότητας
και της αναλογικότητας, αφού η επιβολή των φορολογικών βαρών
πρέπει να βρίσκεται σε αναλογία με τη φοροδοτική ικανότητα των

βαρυνομένων πολιτών και η εξακρίβωση της φοροδοτικής ικανότητας
κάθε πολίτη ευρίσκεται, όπως έχει επανειλημμένα γίνει δεκτό από τη
νομολογία, με τον προσδιορισμό κατά συγκεκριμένο και αντικειμενικό
τρόπο των οικονομικών δυνατοτήτων του.
Εν προκειμένω :
1. ΔΙΑ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ

ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’
αυτών, ανέπτυξαν την κατ΄ άρθρον 106, παρ. 2 του Συντάγματος
ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία, κατά τις χρήσεις από
01-01-2002 μέχρι και την 31-12-2012.
2. Η ΔΙΑ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ

ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία των πέντε (5)
πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, αναπτύχθηκε
αντίθετα με τα οριζόμενα στο άρθρο 106 παρ. 2 του
Συντάγματος ήτοι, ότι: «Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν
επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της
ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας».
Ειδικότερα :
3. ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ προς τη σύναψη όλων ανεξαιρέτως των ΕΠΙΔΙΚΩΝ

ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ασκήθηκε καταχρηστικά από τις πέντε
(5) πρώτες εναγόμενες, κατά παράβαση του άρθρου 281 ΑΚ, ήτοι
καθ΄ υπέρβαση των ορίων που επιβάλλουν η καλή πίστη τα χρηστά
ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος,
δεδομένου ότι, αυτές, εκμεταλλευόμενες τις δυνατότητες της
λογιστικής και της μαθηματικής επιστήμης, καθώς επίσης και του
κλαδικού λογιστικού τους σχεδίου, καταστρατήγησαν την κατά το
ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο έννοια του κλασματικού αποθέματος
και του δείκτη ελάχιστων ρευστών διαθεσίμων της ΠΔ/ΤΕ
2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε από την ΠΔ/ΤΕ
2614/7.4.2009, την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και
την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 και, ετσι, αντίθετα προς τις
υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, μεθόδευσαν την αντιστροφή του
μηχανισμού της τραπεζικής λειτουργίας τους και του πιστωτικού τους
κύκλου, από μηχανισμό χορήγησης δανείων με πραγματικά χρήματα,
σε μηχανισμό δημιουργίας πλασματικού χρήματος από τα
χορηγούμενα δάνεια, με αποτέλεσμα, έτσι, αντί το χρήμα να παράγει

δάνεια, να είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που όμως είναι κατά
τα ανωτέρω μόνο λογιστικό-πλασματικό και, έτσι, με τις λογιστικές
εγγραφές για την χορήγηση όλων ανεξαιρέτως των δανεισμάτων των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, που πραγματοποίησαν στα βιλία
ΚΒΣ που τηρούν κατά το κλαδικό τους λογιστικό σχέδιο, πέτυχαν να
δημιουργήσουν πλασματικό χρήμα τραπεζικής πίστης,
εκπεφρασμένο σε δραχμές, ευρώ και άλλα νομίσματα, το οποίο
συγκροτήθηκε κατά ποιότητα από τα μη χρηματικά δανείσματα των
ίδιων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, με αποτέλεσμα, έτσι, με
τη μεθόδευση αυτή, τροφοδοτώντας την αύξηση της φούσκας δανείων
και καταθέσεων, ήτοι των ενεργητικών και της περιουσίας τους, να
έχουν χορηγήσει, με όλες ανεξαιρέτως με τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και σε έκαστο εξ’ αυτών, χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν ή να μπορούν να
το γνωρίζουν, αντί για χρήμα, τραπεζική πίστη, που συγκροτήθηκε
κατά ποιότητα από τα ίδια τα μη χρηματικά δανείσματα των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, αντί των ρευστών διαθεσίμων περιουσιακών
στοιχείων του ενεργητικού τους, ήτοι του πραγματικού χρήματος των
νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, αφου τέτοια ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ,
ενώ, ταυτόχρονα, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και έκαστος εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ανέλαβαν την
υποχρέωση να αποδώσουν, κατά κεφάλαιο και τόκους,
πραγματικά μόνο χρήματα, ήτοι ρευστό, διαθέσιμο χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας και δη μόνο κέρματα, τραπεζογραμμάτια
και διαθέσιμα πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων, ρητά αποκλειομένου
από το νόμο και τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων κάθε
άλλου νομισματικού μέσου ή μεγέθους για την απόδοση του κατά τα
ανωτέρω χορηγηθέντος σε αυτούς, μη χρηματικού δανείσματος. Έτσι,
δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και την
δι αυτών χορήγηση, όλων των ανωτέρω, μη χρηματικών δανεισμάτων,
όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες δανείστηκαν
από αυτές, χωρίς να το γνωρίζουν ή να μπορούν να το γνωρίζουν,
αντί για ΧΡΗΜΑ, την ΠΙΣΤΗ που συγκροτήθηκε κατά λογιστικό
τρόπο στα βιβλία ΚΒΣ αυτών, επειδή, σε κάθε περίπτωση, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, εν προκειμένω, ενώ ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑ από
τις αγορές και τους καταθέτες τους, ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ σε όλους
ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε ‘εκαστο εξ’
αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση. Αυτό δε αποδεικνύεται πέρα
πάσης αμφιβολίας από το ίδιο το κλαδικό τους λογιστικό σχέδιο, τα
βιβλία ΚΒΣ που τηρούν, τα έγγραφα των αντίστοιχων λογιστικών τους
εγγραφών, τις οικονομικές τους καταστάσεις και τους λογιαριασμούς

κίνησης και εξυπηρέτησης όλων ανεξεραίτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων , ήτοι από τα ίδια τα έγγραφα των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων. Έτσι, αυτές, αντίθετα προς τις
υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ στους εδώ ενάγονες
ως δανειολήπτες ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ Ή ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, αλλά αντιθέτως, τους
δάνεισαν ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ
στην πραγματικότητα, έχουν δανειστεί εν αγνοία τους ΠΙΣΤΗ αντί
ΧΡΗΜΑΤΟΣ. Αυτό δε είχε, εν τέλει, ως αποτέλεσμα, δι εκάστη εκ των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, εισπράττοντας ή/και
επιδιώκοντας αυτές την είσπραξη και την απόδοση του συνόλου του
κεφαλαίου και των τόκων όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή του
δανείσματος που χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο κατά τα νομισματικά
μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα κερμάτων,
τραπεζογραμματίων και καταθέσεων, να πετύχουν την αποκόμιση
νομισματικής αξίας, επειδή το πραγματικό χρήμα της αναγκαστικής
κυκλοφορίας, που εισέπραξαν ή/και επιδιώκουν να εισπράξουν, κατά
κεφάλαιο και τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ
σε υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια χρηματικά ποσά που,
επειδή συγκροτήθηκαν σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ
ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτήν των χορηγηθέντων μη χρηματικών
δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, κατά την
ολοκλήρωση του πιστωτικού κύκλου, αυτά συγκροτήθηκαν ΚΑΤΑ
ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και, έτσι, στην περιουσία τους,
σε υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ
νομισματικών μονάδων και μεγεθών, από τις αντίστοιχες των
χορηγηθέντων δανεισμάτων, με αποτέλεσμα, έτσι, σε κάθε
περίπτωση, να αντιστοιχούν, κατά κεφάλαιο και τόκους, σε
ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ περιουσιακά
ωφελήματα επί του μη χρηματικού δανείσματος που αυτές
χορήγησαν με όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις,

όπως προκύπτει από τις ετήσιες οικονομικές τους καταστάσεις και
τους δημοσιευμένους ισολογισμούς τους στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και
ΕΠΕ, αλλά και από τα επίσημα στοιχεία, τις εκθέσεις και τις ανωτέρω
επιστημονικές μελέτες της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ) και της
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ).
4. ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ είναι

ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΧΡΗΣΤΑ ΗΘΗ» κατ΄ άρθρον 178 ΑΚ, και
ειδικότερα ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΣ κατ΄ άρθρον 179 ΑΚ, και συνεπώς
άκυρες κατ΄ άρθρον 180 ΑΚ, διότι συντρέχουν οι αντικειμενικές
προϋποθέσεις της συνομολογήσεως και της λήψεως, δια των
συναφθεισών, περιουσιακής φύσεως επαχθών δικαιοπραξιών,
περιουσιακών ωφελημάτων, τελούντων σε προφανή δυσαναλογία
προς την παροχή και της συνδρομής ανάγκης ή απειρίας του ετέρου
συμβαλλομένου και η υποκειμενικής φύσεως προϋπόθεση της
εκμεταλλεύσεως της ανάγκης ή απειρίας του ετέρου συμβαλλομένου, η
οποία εκμετάλλευση, όταν ο εν γνώσει τελών αυτής, επωφελείται
αυτής προς επίτευξη υπέρ εαυτού της δυσαναλόγως υπερβολικής
αντιπαροχής, καθότι οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη, την κουφότητα και την απειρία
των εδώ εναγόντων ως δανειοληπτών ως προς την λειτουργία
της τραπεζικής των κλασματικών αποθεμάτων και την δι αυτής
δυνατότητα των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων να
καταστρατηγούν την έννοια του κλασματικού αποθέματος και του
δείκτη ελάχιστων ρευστών διαθεσίμων της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005,
όπως τροποποιήθηκε από την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009,
2626/29.7.2010 και, έτσι, να αντιστρέφουν το μηχανισμό της
τραπεζικής λειτουργίας τους και του πιστωτικού τους κύκλου, από
μηχανισμό χορήγησης δανείων με πραγματικά χρήματα, σε μηχανισμό
δημιουργίας πλασματικού χρήματος από τα χορηγούμενα δάνεια, με
αποτέλεσμα, έτσι, αντί το χρήμα να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια
που παράγουν χρήμα, που όμως είναι μόνο λογιστικό και, έτσι,
πλασματικό. Με τη μεθόδευση αυτή, τροφοδοτώντας την αύξηση της
φούσκας δανείων και καταθέσεων, ήτοι την μόχλευση των
ενεργητικών και της περιουσίας τους, αυτές, αντίθετα προς τις
υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, χορηγήσαν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, χωρίς
αυτοί να το γνωρίζουν ή να μπορούν να το γνωρίζουν, αντί για χρήμα,
τραπεζική πίστη, που συγκροτήθηκε κατά ποιότητα από τα ίδια τα
μη χρηματικά δανείσματα όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών

συμβάσεων, αντί να συγκροτηθεί από τα ρευστά διαθέσιμα
περιουσιακά στοιχεία του ενεργητικού τους, ήτοι αυτά των
νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, ενώ, ταυτόχρονα, όλοι
ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών,
ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ανέλαβαν την υποχρέωση να
αποδώσουν, κατά κεφάλαιο και τόκους, πραγματικά μόνο
χρήματα, ήτοι ρευστό, διαθέσιμο χρήμα της αναγκαστικής
κυκλοφορίας και δη μόνο κέρματα, τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα
πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων, ρητά αποκλειομένου από το νόμο
και τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων κάθε άλλου
νομισματικού μέσου ή μεγέθους για την απόδοση του κατά τα
ανωτέρω χορηγηθέντος σε αυτούς, μη χρηματικού δανείσματος. Έτσι,
με την κατά τα ανωτέρω συνομολόγηση, όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και την δι αυτών χορήγηση όλων
των ανωτέρω, μη χρηματικών δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες δανείστηκαν ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ από
αυτές, αντί για ΧΡΗΜΑ, την ΠΙΣΤΗ που συγκροτήθηκε κατά
λογιστικό τρόπο στα βιβλία ΚΒΣ αυτών, επειδή, σε κάθε περίπτωση, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, εν προκειμένω, ενώ ΑΓΟΡΑΣΑΝ
ΧΡΗΜΑ από τις αγορές και τους καταθέτες τους, ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ
σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, καθόσον,
όπως αποδεικνύεται πέρα πάσης αμφιβολίας από το ίδιο το κλαδικό
τους λογιστικό σχέδιο, τα βιβλία ΚΒΣ που τηρούν, τα έγγραφα των
αντίστοιχων λογιστικών τους εγγραφών, τις οικονομικές τους
καταστάσεις και τους λογιαριασμούς κίνησης και εξυπηρέτησης όλων
ανεξεραίτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων , ήτοι από τα ίδια
τα έγγραφα των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αυτές
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ στους εδώ ενάγονες ως δανειολήπτες ΤΟ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ
ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ Ή ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥ
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, αλλά αντιθέτως, τους ΔΑΝΕΙΣΑΝ, ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ
ΤΟΥΣ, ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ
στην πραγματικότητα, έχουν δανειστεί, ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ, ΠΙΣΤΗ
αντί ΧΡΗΜΑΤΟΣ. Αυτό δε είχε, εν τέλει, ως αποτέλεσμα, δι εκάστη εκ
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, εισπράττοντας ή/και
επιδιώκοντας αυτές την είσπραξη και την απόδοση του συνόλου του
κεφαλαίου και των τόκων, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων

πιστωτικών συμβάσεων, σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή του
τραπεζογραμματίων και καταθέσεων, να πετύχουν την αποκόμιση
νομισματικής αξίας, επειδή το πραγματικό χρήμα της αναγκαστικής
κυκλοφορίας, που εισέπραξαν ή/και επιδιώκουν να εισπράξουν κατά
κεφάλαιο και τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ
σε υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια χρηματικά ποσά που,
επειδή συγκροτήθηκαν σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ
ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή των χορηγηθέντων μη χρηματικών δανεισμάτων
των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, κατά την ολοκλήρωση του
πιστωτικού κύκλου, αυτά συγκροτήθηκαν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα
ενεργητικά τους και, έτσι, στην περιουσία τους, σε υπερ-
δεκαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ νομισματικών
μεγεθών από τις αντίστοιχες των χορηγηθέντων δανεισμάτων,
δανείσματος που αυτές χορήγησαν με όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, όπως άλλωστε προκύπτει από τις ετήσιες
οικονομικές τους καταστάσεις και τους δημοσιευμένους ισολογισμούς
τους στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ, αλλά και από τα επίσημα
στοιχεία, τις εκθέσεις και τις ανωτέρω επιστημονικές μελέτες της
Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ) και της Τράπεζας της Ελλάδος
(ΤτΕ). Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι, η
κατά τα ανωτέρω κατάρτιση και συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, είχε ως αποτέλεσμα, ΝΑ
ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΤΟ
ΜΕΛΛΟΝ, μέχρι και σήμερα, ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ, για όλους
ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, να μπορούν
να αποδώσουν σε αυτές τα δανείσματα, όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, στα νομισματικά μεγέθη Μ1
και Μ2, επειδή, το σύνολο των νομισματικών αυτών μεγεθών που
οικονομία στο σύνολό της, όχι μόνο δεν ήταν επαρκές για την απόδοση
σε αυτές των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
αλλά, ότι, ανερχόμενα κατά μέσο ετήσιο όρο αυτά, από τότε, μέχρι και
σήμερα, σε ποσοστά από 5% έως 9% της συνολικής νομισματικής

βάσης Μ3, που αυτές δημιούργησαν και διέθεταν, δια της κατά τα
ανωτέρω ανεύθυνης πιστωτικής τους επέκτασης, ΚΑΘΙΣΤΑΤΩ ΤΟΤΕ
ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ, ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ,
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ, ακόμη και η συγκρότηση από αυτές
ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο απαραίτητος για τη σύννομη
λειτουργία τους. Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, ούτε ακόμη τα εκ του νομοκανονιστικού
πλαισίου υποχρεωτικά ελάχιστα ρευστά διαθέσιμα, για τη
σύννομη λειτουργία τους.
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, τα απαιτούμενα εκ του νομοκανονιστικού
πλαισίου ελεύθερα ρευστά διαθέσιμα, για την χορήγηση όλων
ανεξαιρέτως των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων στα νομισματικά μεγέθη Μ1 και Μ2.
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ
ΥΠΑΙΤΙΑ, τα εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου ρευστά
διαθέσιμα που απαιτούνται, κατά τη συνολική νομισματική τους
βάση Μ3, που συγκροτεί, ταυτόχρονα, την συνολική
νομισματική βάση της ελληνικής εθνικής οικονομίας, που ήταν
τότε και είναι, διαρκώς μέχρι και σήμερα απαραίτητα,
προκειμένου αυτές να μπορούν να εγγυηθούν, ως έχουν
ρευστότητα της ελληνικής εθνικής οικονομίας και τη
νομισματική δυνατότητα των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες
να μπορούν να αποδώσουν σε αυτές τα δανείσματα των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, επειδή, ρητά και
κατηγορηματικά, από τα ίδια τα ως άνω έγγραφα των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, αποδεικνύεται πέρα πάσης
αμφιβολίας, ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟ
ΧΡΗΜΑ ΤΩΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ Μ1 ΚΑΙ Μ2, ΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ
ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ
ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, με αποτέλεσμα, έτσι, Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥΣ ΝΑ
ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ, με αποκλειστική
υπαιτιότητα των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, εκ των
ανωτέρω πράξεων και παραλείψεών τους.
5. ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ έχουν

συναφθεί ΠΑΡΑΝΟΜΑ και, ως εκ τούτου, είναι άκυρες, σε

συνδυασμό με το άρθρο 174 ΑΚ, επειδή έχουν καταρτιστεί και
συνομολογηθεί ως εξής :
• Κατά ευθεία παράβαση των αρχών και του πλαισίου του
Παραρτήματος II, ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005 οι οποίες κατά το
διάστημα (2002 – 2012), ενισχύθηκαν και αυστηροποιήθηκαν
με την ΠΔ/ΤΕ 2614/07.04.2009, όπως τροποποιήθηκε από την
απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ
2626/29.7.2010.
• Κατά ευθεία παράβαση της παρ. 2, ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002 και
των διατάξεων του ν. 2251/1994 «Περί προστασίας των
καταναλωτών».
• Κατά ευθεία παράβαση της αρχής του Συνετού Δανεισμού, της
ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ
1635/21.10.2005, κατά την οποία η δόση των δανείων δεν
πρέπει να είναι μεγαλύτερη από το 30 - 40 % του διαθέσιμου
μηνιαίου εισοδήματος του δανειοδοτούμενου.
• Κατά ευθεία παράβαση της αρχής του Υπεύθυνου Δανεισμού
και της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της
Ελληνικής νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης
Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και
την Κατάργηση της Οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που
δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133
της 22/05/2008» των Υπουργών Οικονομικών – Οικονομίας,
Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης,
Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε
την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο.
• Κατά ευθεία παράβαση της θεμελιώδους αρχής της
Εμπιστοσύνης.
• Κατά ευθεία παράβαση των βασικών αρχών της Ρευστότητας
και της Ασφάλειας.
• Κατά παράβαση του βασικού νομοθετικού πλαισίου της ΕΕ και,
ιδιαίτερα, αντίθετα με τις οδηγίες 73/183/ΕΟΚ, Οδηγία
77/780/ΕΟΚ (Πρώτη Τραπεζική ή Συντονιστική Οδηγία),
Οδηγία 83/350/ΕΟΚ, Σύσταση Επιτροπής 87/62/ΕΟΚ,
87/63/ΕΟΚ, 87/598/ΕΟΚ, 88/590/ΕΟΚ, 90/109/ΕΟΚ, Οδηγία
86/635/ΕΟΚ, Οδηγία 88/361/ΕΟΚ, Οδηγία 89/117/ΕΟΚ,
Οδηγία 89/299/ΕΟΚ, Οδηγία 89/646/ΕΟΚ (∆εύτερη Τραπεζική

Οδηγία), Οδηγία 89/647, Οδηγία 91/308/ΕΟΚ, Οδηγία
92/121/ΕΟΚ, Οδηγία 92/16/ΕΟΚ.
• Κατά ευθεία παράβαση του εποπτικού πλαισίου του Συμφώνου
της Βασιλείας του 1988 (Basle Capital Accord).
• Κατά ευθεία παράβαση του εποπτικού πλαισίου και των
υποχρεώσεων κεφαλαιακής επάρκειας του άρθρου 28, ν.
3601/2007, της ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και του άρθρου 27, ν.
3601/2007, καθώς και αντίθετα με τις ΠΔ/ΤΕ 2630/2010,
2588/2007, 2589/2007, 2590/2007, 2646/2011,
2655/19.03.2012, 2645/2011,
2594/2007, 2595/2007, 2635/2010 και
ΠΔ/ΤΕ 2620/28.08.2009, με τις οποίες ολοκληρώθηκε, κατ’
εξουσιοδότηση του ν. 3601/2007, η ενσωμάτωση στο ελληνικό
δίκαιο των εξειδικευμένων διατάξεων των Οδηγιών
2006/48/ΕΚ και 2006/49/ΕΚ, σχετικά με την επάρκεια των
ιδίων κεφαλαίων των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
γνωστό και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II (26/06/2004) Πυλώνες 1, 2, 3.
6. ΔΥΝΑΜΕΙ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ

αυτών, κατά το χρονικό διάστημα από 01-01-2002 μέχρι και την
31-12-2012, έχουν διαπράξει ΚΑΤ΄ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ,
κατά τις διατάξεις των άρθρων 404 ΠΚ και δη κατά τις §§ 1, 2
αυτού, και 13 ΠΚ :
• αφενός, διότι εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη, την κουφότητα και
την απειρία όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες, ως προς τη λειτουργία του τραπεζικού
συστήματος και των τραπεζικών συναλλαγών που αφορούν τις
πιστωτικές χορηγήσεις και τη λογιστική καταγραφή και
απεικόνιση αυτών και, ειδικότερα, την δι αυτής δυνατότητα
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων να καταστρατηγούν
την έννοια του κλασματικού αποθέματος και του δείκτη
ελάχιστων ρευστών διαθεσίμων της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005,
όπως τροποποιήθηκε από την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009,
τραπεζικής λειτουργίας τους και του πιστωτικού τους κύκλου,
από μηχανισμό χορήγησης δανείων με πραγματικά χρήματα, σε
μηχανισμό δημιουργίας πλασματικού χρήματος από τα
χορηγούμενα δάνεια, με αποτέλεσμα, έτσι, αντί το χρήμα να

παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που
όμως είναι μόνο λογιστικό και, έτσι, πλασματικό. Με τη
μεθόδευση αυτή, τροφοδοτώντας την αύξηση της φούσκας
δανείων και καταθέσεων, ήτοι των ενεργητικών και της
περιουσίας τους, αυτές χορηγήσαν, με όλες ανεξαιρέτως με τις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, αντί για χρήμα, τραπεζική πίστη, που
συγκροτήθηκε κατά ποιότητα από τα ίδια τα μη χρηματικά
δανείσματα των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αντί να
συγκροτηθεί στα ρευστά διαθέσιμα περιουσιακά στοιχεία του
ενεργητικού τους, ήτοι αυτά των νομισματικών μεγεθών Μ1,
Μ2 και Μ3, ενώ, ταυτόχρονα, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, ανέλαβαν την υποχρέωση να αποδώσουν,
κατά κεφάλαιο και τόκους, πραγματικά μόνο χρήματα, ήτοι
ρευστό, διαθέσιμο χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας και δη
μόνο κέρματα, τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα πιστωτικά
υπόλοιπα καταθέσεων, ρητά αποκλειομένου από το νόμο και
τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων κάθε άλλου
Έτσι, με την κατά τα ανωτέρω κατάρτιση και συνομολόγηση,
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και
την δι αυτών χορήγηση όλων των ανωτέρω, μη χρηματικών
δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, δια της εν τοις πράγμασι τυφλής προσχώρησής
τους στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, στερημένοι από την
δυνατότητα ελεύθερης δικαιοπρακτικής αυτοδιάθεσης ως προς
τη διαμόρφωση τους, ήτοι βρισκόμενοι σε άνιση οικονομική και
διαπραγματευτική ελευθερία, δανείστηκαν ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ
από αυτές, αντί για ΧΡΗΜΑ, την ΠΙΣΤΗ που συγκροτήθηκε κατά
λογιστικό τρόπο στα βιβλία ΚΒΣ αυτών, επειδή, σε κάθε
περίπτωση, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, εν
προκειμένω, ενώ ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑ από τις αγορές και τους
καταθέτες τους, ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ σε όλους ανεξαιρέτως τους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ανά επίδικη πιστωτική
σύμβαση, καθόσον, όπως αποδεικνύεται πέρα πάσης
αμφιβολίας από το ίδιο το κλαδικό τους λογιστικό σχέδιο, τα
βιβλία ΚΒΣ που τηρούν, τα έγγραφα των αντίστοιχων
λογιστικών τους εγγραφών, τις οικονομικές τους καταστάσεις
και τους λογιαριασμούς κίνησης και εξυπηρέτησης όλων

ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων , ήτοι από
τα ίδια τα έγγραφα των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
αυτές ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ στους εδώ ενάγονες ως
δανειολήπτες ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, αλλά αντιθέτως, ΤΟΥΣ
ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ
ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ, με αποτέλεσμα, έτσι, όλοι
ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, στην
πραγματικότητα, να έχουν δανειστεί, ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ, ΠΙΣΤΗ
αντί ΧΡΗΜΑΤΟΣ και
• αφετέρου, διότι για κάθε νομισματική μονάδα κεφαλαίου που
χορήγησαν ως μη χρηματικό δάνεισμα τραπεζικής πίστης, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, σε
όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε
έκαστο εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ήτοι του
κεφαλαίου του μη χρηματικού δανείσματος που αυτές
χορήγησαν στην ως άνω λογιστική μόνο μορφή της πίστωσης
των λογαριασμών των δανειακών τους κεφαλαίων, που τηρούν
κατά το κλαδικό λογιστικό τους σχέδιο στα παθητικά τους, υπό
τον κωδικό αριθμό 51.00, ήτοι των λεγόμενων λογαριασμών
καταθέσεων πελατείας, αντί, ως όφειλαν, της πίστωσης των
λογαριασμών των ρευστών διαθεσίμων του ενεργητικού τους,
που συγκροτούνται κατά την έννοια των νομισματικών
μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, μόνο σε κέρματα, τραπεζογραμμάτια
και καταθέσεις τους σε άλλες τράπεζες, οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, εισπράττοντας ή/και
πιστωτικών συμβάσεων, σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από
αυτή του δανείσματος που χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο κατά τα
νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας, πέτυχαν ή/και επιδιώκουν να
πετύχουν την αποκόμιση ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του δανείσματος της παροχής τους χρηματικών
και νομισματικών περιουσιακών ωφελημάτων, υπερ-
δεκαπλάσιας και υπερ-εικοσαπλάσιας νομισματικής αξίας,
επειδή το χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας, που
εισπράττουν ή/και επιδιώκουν να εισπράξουν κατά κεφάλαιο

και τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ σε
υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια, πραγματικά
χρηματικά ποσά που, επειδή συγκροτούνται σε διαφορετική
δανεισμάτων, όλων ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, κατά την ολοκλήρωση του πιστωτικού κύκλου,
αυτά συγκροτούν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και,
έτσι, στην περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-
δανεισμάτων, ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ νομισματικών μεγεθών, με
αποτέλεσμα, έτσι, σε κάθε περίπτωση, αυτά να αντιστοιχούν,
κατά κεφάλαιο και τόκους, σε ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
συμβάσεις, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΝ ΑΘΕΜΙΤΟ ΕΚΤΟΚΙΣΜΟ που, σε
κάθε περίπτωση, αντιστοιχεί σε περιουσιακά ωφελήματα
πραγματικού επιτοκίου κατά Σ.Ε.Π.Ε. πλέον του 100% ετησίως
επί του αρχικού δανείσματος των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, όπως άλλωστε προκύπτει από τις ετήσιες
οικονομικές τους καταστάσεις και τους δημοσιευμένους
ισολογισμούς τους στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ, αλλά και
από τα επίσημα στοιχεία, τις εκθέσεις και τις ανωτέρω
επιστημονικές μελέτες της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ)
και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ). Έτσι, εκ της ανωτέρω
αιτίας, αυτές πέτυχαν αντίστοιχα υπέρμετρη αύξηση των
λειτουργικών τους εσόδων από τους τόκους και τα λοιπά έσοδα
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστώσεων, με άμεσο
αποτέλεσμα να αυξηθούν αντιστοίχως υπέρμετρα και
δυσανάλογα του καταβεβλημένου μετοχικού κεφαλαίου και της
κεφαλαιακής τους επάρκειας τα κέρδη χρήσεως εκάστης εξ’
αυτών, καθ΄ όλο το χρονικό διάστημα από 01-01-2002 μέχρι και
την 31-12-2012, με αποτέλεσμα, έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες να πετύχουν την αύξηση των ενεργητικών, των
ιδίων κεφαλαίων και, έτσι, της περιουσίας τους, των
μερισμάτων που διένειμαν στους μετόχους τους, των αμοιβών
και των πάσης φύσης μπόνους των στελεχών και των
υπαλλήλων τους και των μελών των διοικητικών τους
συμβουλίων και, ως αποτέλεσμα αυτών, την αύξηση της αξίας
και της αποτίμησης των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο
Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ), προς όφελος των μετόχων τους, ήτοι, με
όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, οι πέντε

(5) πρώτες εδώ εναγόμενες, συνομολόγησαν και έλαβαν
περιουσιακά ωφελήματα που υπερβαίνουν το κατά νόμο θεμιτό
ποσοστό τόκου.
7. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΨΗ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ

ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες, πέραν
της μη συμμόρφωσης στις υποχρεώσεις που επιβάλλονται από τις
διατάξεις της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010, της ΠΔ/ΤΕ
2501/31.10.2002 και του Ν. 2251/1994, παραβίασαν την διάταξη
του άρθρου 288 ΑΚ σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις
τους που απορρέουν από την σχέση εμπιστοσύνης αλλά και
εξάρτησης με τους πελάτες τους και εδώ ενάγοντες δανειολήπτες, λόγω
της μεγαλύτερης οικονομικής και διαπραγματευτικής ισχύος τους και
της κατά πολύ πλεονεκτικότερης θέσης τους από αυτή των πελατών
τους, αλλά και της εξειδικευμένης γνώσης και εμπειρίας τους και της
υποδομής και της τεχνογνωσίας τους ως προς την διαμόρφωση των
χρηματοοικονομικών προϊόντων, τόσο κατά το στάδιο των
διαπραγματεύσεων (197-198 ΑΚ), όσο και κατά το στάδιο της
συμβατικής δέσμευσης, διότι:
• Σε ότι αφορά την υποχρέωση παροχής πληροφοριών, δεν

χορήγησαν στους εδώ ενάγοντες δανειολήπτες, ως όφειλαν, όλο
το αναγκαίο και απαραίτητο πληροφοριακό υλικό για τη γνώση
και επίγνωση των οικονομικών δεδομένων, ιδιαίτερα δε ως προς
τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και των τραπεζικών
συναλλαγών που αφορούν τις πιστωτικές χορηγήσεις και τη
λογιστική καταγραφή και απεικόνιση αυτών και, ειδικότερα,
την δι αυτής δυνατότητα τους να καταστρατηγούν την έννοια
του κλασματικού αποθέματος και του δείκτη ελάχιστων
ρευστών διαθεσίμων της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως
τροποποιήθηκε από την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009,
τραπεζικής λειτουργίας τους και του πιστωτικού τους κύκλου,
από μηχανισμό χορήγησης δανείων με πραγματικά χρήματα, σε
μηχανισμό δημιουργίας πλασματικού χρήματος από τα
χορηγούμενα δάνεια, με αποτέλεσμα, έτσι, αντί το χρήμα να
παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που
όμως είναι μόνο λογιστικό και, έτσι, πλασματικό. Και ότι έτσι,
με τη μεθόδευση αυτή, τροφοδοτώντας την αύξηση της
φούσκας δανείων και καταθέσεων, ήτοι των ενεργητικών και

της περιουσίας τους, αυτές χορηγούσαν, με όλες ανεξαιρέτως
τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, αντί για χρήμα, τραπεζική πίστη, που
συγκροτήθηκε κατά ποιότητα από τα ίδια τα μη χρηματικά
δανείσματα των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αντί να
συγκροτηθεί στα ρευστά διαθέσιμα περιουσιακά στοιχεία του
ενεργητικού τους, ήτοι αυτά των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2
και Μ3, ενώ, ταυτόχρονα, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική
σύμβαση, ανέλαβαν την υποχρέωση να αποδώσουν, κατά
κεφάλαιο και τόκους, πραγματικά μόνο χρήματα, ήτοι ρευστό,
διαθέσιμο, χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας και δη μόνο
κέρματα, τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα πιστωτικά
υπόλοιπα καταθέσεων, ρητά αποκλειομένου από το νόμο και
τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων κάθε άλλου
Και ότι ακόμη, έτσι, με την κατά τα ανωτέρω κατάρτιση και
συνομολόγηση, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων και την δι αυτών χορήγηση όλων των ανωτέρω, μη
χρηματικών δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες
ως δανειολήπτες, δια της εν τοις πράγμασι τυφλής
προσχώρησής τους στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις,
στερημένοι από την δυνατότητα ελεύθερης δικαιοπρακτικής
αυτοδιάθεσης ως προς τη διαμόρφωση τους, ήτοι βρισκόμενοι
σε άνιση οικονομική και διαπραγματευτική ελευθερία,
επρόκειτο να δανειστούν ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ από αυτές, αντί για
ΧΡΗΜΑ, την ΠΙΣΤΗ που συγκροτήθηκε κατά λογιστικό τρόπο
στα βιβλία ΚΒΣ αυτών. Και ότι, επίσης, αυτές, ενώ ΑΓΟΡΑΣΑΝ
ΧΡΗΜΑ από τις αγορές και τους καταθέτες τους, επρόκειτο να
ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΠΙΣΤΗ σε όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες
ως δανειολήπτες, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και, ότι, έτσι,
αυτές ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ στους εδώ ενάγονες ως
δανειολήπτες ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, αλλά αντιθέτως, ΤΟΥΣ
ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ
ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ, με αποτέλεσμα, έτσι, όλοι
ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, στην

πραγματικότητα, να έχουν δανειστεί, ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ, ΠΙΣΤΗ
αντί ΧΡΗΜΑΤΟΣ. Ούτε ακόμη τους ενημέρωσαν επαρκώς με
ποιους τρόπους θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον όποιο
πιστωτικό κίνδυνο και τον τρόπο που αυτό θα μπορούσε να
επιδράσει στην αποπληρωμή των δανείων τους, ούτε τους
παρείχαν την απαραίτητη βοήθεια, μέσω των ειδικών
συμβούλων που υποχρεούνται να διαθέτουν για το σκοπό αυτό
όλα τα πιστωτικά ιδρύματα, ιδιαίτερα δε οι εμπορικές τράπεζες,
η πληροφόρηση δε αυτή, θα έπρεπε να είναι επαρκής και
εξειδικευμένη, προκειμένου οι μη έχοντες ειδικές γνώσεις εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, να είναι σε θέση να λαμβάνουν
εμπεριστατωμένες και συνετές αποφάσεις, έτσι ώστε να
μπορέσουν αποτελεσματικά να προϋπολογίσουν, να σταθμίσουν
ή ακόμη και να αντισταθμίσουν τον κίνδυνο της χρέωσης και
της υπερχρέωσής τους.
• Σε ότι αφορά την υποχρέωση διαφύλαξης των
συμφερόντων των πελατών τους, δεν παρείχαν την
απαραίτητη προστασία στους οικονομικά ασθενέστερους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, που προσέφυγαν στον τραπεζικό
δανεισμό για να αντιμετωπίσουν επείγουσες και ανεπίδεκτες
αναβολής οικονομικές τους ανάγκες, χωρίς νηφάλια και ώριμη
σκέψη ως προς τις μελλοντικές αρνητικές αυτού επιπτώσεις και,
ειδικότερα, σε ότι αφορά την διαμόρφωση του περιεχομένου
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, εν όψει μάλιστα και της
προϋπάρχουσας δανειακής επιβάρυνσης τους.
Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, παραβίασαν την διάταξη

του άρθρου 288 ΑΚ σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις τους, που
αφορούν την πρόληψη και καταπολέμηση της υπερχρέωσης και, έτσι,
συνιστούν τη δικαιολογητική βάση της ρυθμιστικής παρέμβασης στον τομέα
της προστασίας των οικονομικών συμφερόντων του καταναλωτή, μαζί με τις
δύο άλλες δικαιολογητικές βάσεις ρυθμιστικής παρέμβασης στον εν λόγω
τομέα, που είναι (1) η αποκατάσταση της πληροφοριακής ασυμμετρίας και
(2) η αποκατάσταση της μειωμένης διαπραγματευτικής ικανότητας του
καταναλωτή. Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, παραβίασαν την
διάταξη του άρθρου 288 ΑΚ σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις τους
ως προς την ασυμμετρία πληροφόρησης μεταξύ αυτών και όλων ανεξαιρέτως
των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, επειδή, ενώ αυτοί επιθυμούσαν να
κάνουν χρήση των τραπεζικών προϊόντων και υπηρεσιών τους, αυτές
γνώριζαν ότι δεν διαθέταν την τεχνογνωσία και την πληροφόρηση που είχαν
οι ίδιες, σε σχέση με τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων. Και, ακόμη, αυτές γνώριζαν ότι, επειδή οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, δεν επαναλαμβάνουν με μεγάλη ή τουλάχιστον
με την ίδια συχνότητα τραπεζικές συναλλαγές, σε σχέση με τις ίδιες, έχουν
έλλειψη εμπειρίας ως προς τις συγκεκριμένες αυτές συναλλαγές και, έτσι, εν
προκειμένω, η αδυναμία τους εστιάζεται στην αδιαμφισβήτητη ιδιότητά τους
ως «ερασιτέχνες» σε σχέση με τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, με
αποτέλεσμα, έτσι, η ασυμμετρία αυτή της πληροφόρησης τους να έχει ως
άμεση συνέπεια την αδυναμία τους να επιλέξουν το τραπεζικό προϊόν ή την
υπηρεσία που ανταποκρίνονται καλύτερα στις ανάγκες τους, στο βαθμό
μάλιστα που δεν ήταν τότε και δεν είναι ούτε και σήμερα σε θέση να τα
αξιολογήσουν ορθά και να προβούν σε ουσιαστική έρευνα αγοράς,
προκειμένου να καταλήξουν συνειδητά στην επιλογή τους. Αυτή άλλωστε
είναι και η δικαιολογητική βάση της ρυθμιστικής παρέμβασης που συνίσταται
στην επιδίωξη της αποκατάστασης της πληροφοριακής ασυμμετρίας μεταξύ
καταναλωτή και προμηθευτή. Επίσης, ως προς τα μέσα υλοποίησης της
ρυθμιστικής παρέμβασης, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες παραβίασαν
την διάταξη του άρθρου 288 ΑΚ σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις
τους, ως προς τα μέτρα που όφειλαν να λάβουν προς το σκοπό της
αποκατάστασης της πληροφοριακής ασυμμετρίας, που εστιάζουν, κατά
πρώτον, στην καθιέρωση της υποχρέωσης τους για την παροχή, σε όλους
ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, εκείνης της
πληροφόρησης που θα τους έδινε τη δυνατότητα να αξιολογήσουν ορθά τις
προσφερόμενες από αυτές επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, να κατανοήσουν
τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους και, έτσι, να είναι σε θέση να
καταλήξουν συνειδητά στην επιλογή τους. Έτσι, η πληροφόρηση που έπρεπε
να είχε παρασχεθεί από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, έπρεπε να
διαφοροποιείται, ιδίως ανάλογα με το είδος της επίδικης πιστωτικής
σύμβασης, (συνήθης ή ασυνήθης), το στάδιο στο οποίο κάθε επίδικη
πιστωτική σύμβαση βρίσκονταν, προσυμβατικά, κατά τη σύναψη και κατά
τη διάρκεια της σύμβασης, και τον τρόπο με τον οποίο αυτή
πραγματοποιήθηκε, με φυσική επαφή, διαμεσολάβηση ή εξ αποστάσεως.
Περαιτέρω δε, για την αποκατάσταση της πληροφοριακής ασυμμετρίας, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, δεν έλαβαν ούτε τα αναγκαία μέτρα, μέσω
των οποίων επιδιώκεται η απαγόρευση των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών,
περιλαμβανομένης της διαφήμισης, που οδήγησαν, όλους ανεξαιρέτως τους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, στη λήψη αποφάσεων που δεν θα ελάμβαναν
εάν διέθεταν ορθή πληροφόρηση. Ακόμη, ως προς τη μειωμένη
διαπραγματευτική ικανότητα, όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες, έναντι των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αυτές,
γνώριζαν, ότι, η μαζικότητα των τραπεζικών συναλλαγών και η προσφορά
τυποποιημένων προϊόντων και υπηρεσιών τραπεζικής πίστης, ως αποτέλεσμα

της ανάγκης ορθολογικής οργάνωσης τους, τις οδήγησε στη διατύπωση και
χρήση Γενικών Όρων Συναλλαγών (ΓΟΣ), δηλαδή συμβατικών όρων, οι οποίοι
καθορίζονται εκ των προτέρων κατά τρόπο γενικό και ενιαίο, για να
αποτελέσουν ομοιόμορφο περιεχόμενο απροσδιόριστου αριθμού μελλοντικών
συμβάσεων. Όμως, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
αποδέχθηκαν τους ΓΟΣ που τέθηκαν από τις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, χωρίς αντίρρηση, στο μέτρο που αφενός μεν δεν είχαν τις
αναγκαίες για την πλήρη κατανόησή τους γνώσεις και, αφετέρου, δεν
διέθεταν την απαραίτητη οικονομική ισχύ για τη διαπραγμάτευσή τους. Η δε
χρήση των ΓΟΣ είναι τόσο διαδεδομένη στις συναλλαγές των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, ώστε να είναι αδύνατη η αποφυγή τους, καθόσον,
ουεμία εξ αυτών ήταν διατεθειμένη να προβεί σε ατομική διαπραγμάτευση
των όρων που αφορούν όλες ανεξαιρέτως τις τυποποιημένες, επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις. Στο πλαίσιο δε αυτό, γίνεται δεκτό ότι υπάρχει
συμβατική ανισορροπία μεταξύ καταναλωτή και προμηθευτή, με την έννοια
ότι τα μέρη δεν διαθέτουν τον ίδιο βαθμό επιρροής στη διαμόρφωση των
συμβατικών όρων και η δικαιολογητική βάση της ρυθμιστικής παρέμβασης
συνίσταται στην επιδίωξη αποκατάστασης της εν λόγω ανισορροπίας. Όμως,
οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες δεν έλαβαν κανένα μέτρο προς τον σκοπό
της αποκατάστασης της προαναφερθείσας συμβατικής ανισορροπίας, επειδή,
κατά πρώτον, δεν καθιέρωσαν, ως όφειλαν, την απαγόρευση των ανωτέρω
καταχρηστικών ΓΟΣ όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, δηλαδή των όρων εκείνων που είχαν ως άμεσο αποτέλεσμα την
ουσιώδη διατάραξη της συμβατικής ισορροπίας ανάμεσα στα δικαιώματα και
τις υποχρεώσεις των μερών. Ταυτόχρονα, ουδέποτε επεδίωξαν, ως όφειλαν,
την κατοχύρωση ορισμένων κρίσιμων για τη λειτουργία της συναλλακτικής
σχέσης δικαιωμάτων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, ανά κατηγορία
πιστωτικών συμβάσεων, με την καθιέρωση σχετικών διατάξεων. Τέλος,
λαμβανομένης υπόψη της καθομολογουμένης έλλειψης μέσων και πόρων των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, που, σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, συνεπάγεται την αδυναμία της
αποτελεσματικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, ουδέποτε οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες έλαβαν, ως όφειλαν, τα αναγκαία μέτρα, ώστε να
διευκολύνεται η επίλυση των διαφορών τους με τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, δικαστικά ή εξωδίκως.
Ακόμη, σε ότι αφορά την πρόληψη και θεραπεία της υπερχρέωσης, οι

πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες παραβίασαν την διάταξη του άρθρου 288
ΑΚ σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις τους, επειδή ουδέποτε
ανέλαβαν, ως όφειλαν, δράσεις για την αντιμετώπιση της υπερχρέωσης όλων

ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, που θεμελιώνεται ιδίως
στα εξής:
Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, γνώριζαν ότι, η
αδυναμία, όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, να
ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις που προκύπτουν,
συνιστά την έννοια της υπερχρέωσης, καθόσον αυτή (η αδυναμία),
μπορούσε, εν προκειμένω, να προκύψει, περιοριστικά, είτε από τις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, είτε από τις λοιπές, τρέχουσες
οικονομικές υποχρεώσεις τους. Σύμφωνα δε με την αρχική πρόταση
της Οδηγίας για την χορήγηση πίστης σε καταναλωτές (άρθρο 9),
«όταν ο πιστωτικός φορέας, όπως εν προκειμένω οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, συνάψει σύμβαση πίστωσης ή εγγύησης ή αυξήσει το
συνολικό ποσό της πίστωσης ή το ποσό της εγγύησης, προϋποτίθεται
ότι έχει εκτιμήσει εκ των προτέρων, με κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή
του, ότι ο καταναλωτής και, ενδεχομένως, ο εγγυητής, θα τηρήσουν
λογικά τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τη σύμβαση. Όπως
άλλωστε προκύπτει από την Αιτιολογική Έκθεση της πρότασης
Οδηγίας, πηγή έμπνευσης της διάταξης αυτής αποτέλεσε η νομοθετική
ισχύς σε ορισμένα κράτη μέλη (Ολλανδία, Βέλγιο) κανόνων που
επιβάλλουν στους πιστωτικούς φορείς στον τομέα της καταναλωτικής
πίστης να ενεργούν με σύνεση ή στο πλαίσιο κανόνων «καλής
διαχείρισης». Όπως ειδικότερα αναφέρεται στην αρχική πρόταση της
Οδηγίας, η αρχή του «Υπεύθυνου Δανεισμού» συνιστά υποχρέωση ως
προς τα μέσα, και ειδικότερα υποχρέωση:
στοιχείων και την εξέταση των απαντήσεων που δίνει ο
καταναλωτής ή ο εγγυητής,

• επαλήθευσης των δεδομένων που διαβιβάζουν οι μεσίτες
πιστώσεων και
Έτσι, η υποχρέωση αυτή προϋποθέτει την εξάντληση όλων των
υπαρχόντων μέσων για την αξιολόγηση του αιτήματος του
δανειολήπτη, όπως, εν προκειμένω, των αντιστοίχων αιτημάτων όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες. Στην
τροποποιημένη πλέον Οδηγία, έχει απαλειφθεί το ως άνω άρθρο 9 και,
αντ’αυτού, προβλέπονται σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 1 (παροχή
πληροφοριών πριν από τη σύναψη της σύμβασης) τα εξής: «Ο
πιστωτικός φορέας, όπως εν προκειμένω οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και, όπου συντρέχει περίπτωση, ο μεσίτης πιστώσεων,
υποχρεούνται να τηρούν την αρχή της υπεύθυνης χορήγησης πίστωσης.
Κατά συνέπεια, ο πιστωτικός φορέας και ο μεσίτης πιστώσεων οφείλουν
να τηρούν τις υποχρεώσεις τους όσον αφορά την παροχή πληροφοριών
πριν από τη σύναψη της σύμβασης, καθώς και την υποχρέωση του
πιστωτικού φορέα να αξιολογεί την πιστοληπτική ικανότητα του
καταναλωτή με βάση ακριβείς πληροφορίες που παρέχει ο τελευταίος
και, όπου χρειάζεται, με βάση στοιχεία προερχόμενα από σχετικές βάσεις
τροποποιήσει το συνολικό ποσό της πίστωσης μετά την ημερομηνία
σύναψης της σύμβασης πίστωσης, ο πιστωτικός φορέας υποχρεούται να
Έν κατακλείδι, κατά την εν λόγω διάταξη, οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, κατά την κατάρτιση και συνομολόγηση όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, είχαν την
υποχρέωση να παράσχουν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και
σε έκαστο εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, την
προβλεπόμενη προσυμβατική πληροφόρηση, πράγμα που ουδέποτε
έπραξαν και, επιπλέον, να αξιολογήσουν την πιστοληπτική τους
ικανότητα, όχι μόνο με βάση τις πληροφορίες που τους παρείχαν αυτοί
οι ίδιοι, αλλά, ιδίως, με βάση τα προερχόμενα στοιχεία από τις σχετικές
βάσεις δεδομένων της ΔΙΑΣ και της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε., τα οποίά όμως
αγνόησαν, με αποτέλεσμα, έτσι, να παραβιάσουν την διάταξη του
άρθρου 288 ΑΚ, σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις τους.

8. ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΨΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ
ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ
αυτών παραβίασαν ενσυνείδητα, με πρόθεση, τις διατάξεις του
άρθρου 386 § 1 ΠΚ, περί απάτης, του άρθρου 281 ΑΚ, περί
καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος που υπερβαίνει τα όρια
που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο κοινωνικός ή
οικονομικός σκοπός του δικαιώματος, του άρθρου 919 ΑΚ, περί
προσβολής των χρηστών ηθών, του άρθρου 8, παρ. 1, Ν.
2251/1994, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει, περί της ευθύνης
του παρέχοντος υπηρεσίες για κάθε περιουσιακή ζημία ή ηθική
βλάβη που προκάλεσε παράνομα και υπαίτια, με πράξη ή
παράλειψή του, κατά την παροχή αυτών στον καταναλωτή και
του άρθρου 116, παρ.1, ΚΠολΔ, περί καθήκοντος αληθείας,
επειδή, καθ’ όλη την διάρκεια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και με
έκαστον εξ’ αυτών, εντελώς αυθαίρετα, παράνομα και αντισυμβατικά,
αυτές ενσωμάτωναν στις απαιτήσεις τους, σε διαφορετικά χρονικά
διαστήματα και με περισσότερες πράξεις, διάφορα χρηματικά ποσά,
ειδικότερα τόκους, χρεωλύσια, τόκους υπερημερίας και έξοδα, τα οποία
οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών δεν όφειλαν
σε καμία περίπτωση, καθιστώντας έτσι τις απαιτήσεις τους
μεγαλύτερες των πραγματικών, λόγω ακριβώς αυτών των,
αυθαίρετων, παράνομων και αντισυμβατικών χρώσεων, τις οποίες δεν
έπρεπε να είχαν ενσωματώσει στα ποσά των απαιτήσεών τους,
γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τα απαιτητά ποσά όλων ανεξαιρέτως
των επίδικων πιστώσεων, ανά εναγόμενη και ανά ενάγοντα
δανειολήπτη, διαρκώς να διογκώνονται και, ως εκ τούτου, οι
ενάγοντες δανειολήπτες να αδυνατούν πλέον να τα εξυπηρετήσουν,
ενώ οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ως ανωτέρω, κατήγγειλαν
ή/και απειλούν να καταγγείλουν τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις
και προχώρησαν ή/και απειλούν να προσχωρήσουν στην έκδοση
διαταγών πληρωμής σε βάρος των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες
και εκάστου εξ’ αυτών, ήτοι αναλυτικότερα :
• Επειδή, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’
αυτών, μετακύλισαν την φορολογική τους υποχρέωση της
εισφοράς του Ν. 128/75, προς τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστο εξ΄αυτών ανά πιστωτική σύμβαση,
αυξάνοντας, έτσι, ταυτόχρονα, το πραγματικό επιτόκιο της
πίστωσης που τους χορήγησαν, κατά το ποσοστό αυτής, με την
αύξηση δε του πραγματικού επιτοκίου κατά το ποσοστό της

εισφοράς, ούτως γενόμενης αυτής μέρος του συνολικού
επιτοκίου, πέτυχαν τον παράνομο αυτόματο τοκισμό,
ανατοκισμό και κεφαλαιοποίηση της εισφοράς του Ν.
128/75, κάθε φορά που τοκίζονταν, ανατοκίζονταν και
κεφαλαιοποιούνταν οι τόκοι και, ειδικότερα,
κεφαλαιοποιούσαν τους τόκους αυτής, στους οποίους όμως
είχαν κατά τα ανωτέρω συμπεριλάβει, ως δήθεν ποσοστό και
μέρος του συμβατικού επιτοκίου, την εισφορά του Ν.128/75,
ενώ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι αυτή είναι ΦΟΡΟΣ (ΑΠ 430/2005, ΣτΕ
3164/2014), και, έτσι, επί του εκάστοτε νέου προκύπτοντος
κεφαλαίου των οφειλών, όλων ανεξαιρέτως των εδώ
εναγομένων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά
επίδικη πιστωτική σύμβαση, που περιείχε το αρχικό κεφάλαιο
και τους νόμιμους τόκους, υπολόγιζαν αυθαίρετα, παράνομα και
αντισυμβατικά, νέους, πρόσθετους τόκους, ήτοι αυτές
προέβαιναν στον παράνομο τοκισμό, ανατοκισμό και
κεφαλαιοποίηση της εισφοράς του Ν.128/1975 και, έτσι, εκ της
αιτίας του παράνομου τοκισμού, κεφαλαιοποίησης και
ανατοκισμού της εισφοράς του Ν. 128/75 ΟΛΩΝ
ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
προκύπτει διαφορά του ποσού της οφειλής για κάθε
σύμβαση και ανα εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με τις
νόμιμες χρεώσεις αυτής από το ποσό των, δήθεν, οφειλών
αυτών, με τις ως άνω παράνομες χρεώσεις αυτών.
αυτών, υπολόγισαν παρανόμως το επιτόκιο των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες
και εκάστου εξ’ αυτών, οι οποίες σε κάθε περίπτωση εμπίπτουν
στην προστασία του πεδίου εφαρμογής του Ν. 2251/94, αφού
πρόκειται για τυποποιημένες σύμβασεις με (ΓΟΣ), στις οποίες οι
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών
προσχώρησαν χωρίς ενδελεχή εξέταση και διαπραγμάτευση, με
βάση υπολογισμού το ημερολογιακό έτος των 360 ημερών,
αντί της εκ του νόμου ρητά προβλεπόμενης βάσης υπολογισμού
των 365 ημερών και, κατά τα δίσεκτα έτη, των 366 ημερών,
όπως ισχύει και εφαρμόζεται κατ' επιταγή της κοινοτικής
οδηγίας 98/7/Ε.Κ., που ενσωματώθηκε στο εθνικό μας δίκαιο με
την ΚΥΑ 21-178/13.2.2001 (ΦΕΚ Β 255/8.3.2001), με
αποτέλεσμα, οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’
αυτών να μην πληροφορούνται το πραγματικό επιτόκιο όπως
θα έπρεπε, σύμφωνα με το άρθρο 243 παρ. 3 του ΑΚ, και την

υπερχρέωση των οφειλών τους με τόκο προσαυξημένο
κατά 1,3889%, χωρίς αυτή η επιπλέον, εις βάρος τους
χρηματική επιβάρυνση, να μπορεί να δικαιολογηθεί από τις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, με την
επίκληση οποιουδήποτε απλού ή σύνθετου χαρακτήρα της
παρεχόμενης στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε
έκαστον εξ’ αυτών υπηρεσίας ή από άλλους εύλογους λόγους ή
από κάποιο δικαιολογημένο συμφέρον των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, και τούτο ενώ τα
ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτουν οι αρμόδιες υπηρεσίες τους,
προσφέρουν, χωρίς καμία απολύτως δυσχέρεια, τον επακριβή
και νόμιμο υπολογισμό των τόκων με βάση αναφοράς το κατά
τα ανωτέρω ημερολογιακό έτος των 365 ή των 366 ημερών και,
έτσι, εκ της αιτίας του παράνομου υπολογισμού του επιτοκίου
των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, με βάση
υπολογισμού το ημερολογιακό έτος των 360 ημερών, αντί της εκ
του νόμου ρητά προβλεπόμενης βάσης υπολογισμού των 365
ημερών και, κατά τα δίσεκτα έτη, των 366 ημερών, προκύπτει
διαφορά του ποσού της οφειλής για κάθε σύμβαση και ανα
εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με τις νόμιμες χρεώσεις
αυτών, από το ποσό των, δήθεν, οφειλών τους, με τις ως
άνω παράνομες χρεώσεις αυτών.
αυτών, με τον ανωτέρω τρόπο, δημιούργησαν ενσυνείδητα,
με πρόθεση, προς βλάβη των εδώ εναγομένων ως
δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, απαιτήσεις
μεγαλύτερες των πραγματικών, αφού έχουν συμπεριλάβει
και υπολογίσει σε αυτές, εντελώς αυθαίρετα, παράνομα και
αντισυμβατικά, παράνομους τόκους και χρεώσεις και, έτσι,
πέτυχαν να αυξήσουν υπέρ τους το συνολικό ετήσιο
πραγματικό επιτόκιο και το ποσοστό επιβάρυνσης όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, που
υπολόγισαν και, έτσι, χρέωσαν, ανά επίδικη πιστωτική
σύμβαση, αντίθετα με την υποχρεωτική, νόμιμη
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ και μέθοδο υπολογισμού που
αποτυπώνεται στο μέρος Ι του παραρτήματος Ι της Κ.Υ.Α.
Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε. (ΣΥΝΟΛΙΚΟ
ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ). Ειδικότερα, σε ότι αφορά
την διαφορά από τον παράνομο υπολογισμό του συνολικού
ετήσιου πραγματικού επιτοκίου και του ποσοστού επιβάρυνσης
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αντίθετα με την

υποχρεωτική, νόμιμη ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ και μέθοδο
υπολογισμού που αποτυπώνεται στο μέρος Ι του παραρτήματος
Ι της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε., οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, δια των
εγγράφων των κινήσεων των λογαριασμών εξυπηρέτησης των
εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και εκάστης εξ’ αυτών
ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ότι έχουν
υπάρξει υπερημερίες κατά την κίνηση των ανωτέρω
λογαριασμών, με αποτέλεσμα ο όποιος τυχόν υπολογισμός των
εναντίον των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’
αυτών απαίτησεών τους, να έχει αλλάξει και μεταβληθεί τόσες
φορές, όσες αλλαγές επήλθαν σε ΜΙΑ ΕΣΤΩ εκ των ΣΤΑΘΕΡΩΝ
ΠΑΡΑΔΟΧΩΝ με βάση τις οποίες, υπολογίζεται ο Σ.Ε.Π.Ε.,
σωρευτικά δε να έχουν επέλθει τόσες αλλαγές όσες και οι
εμφανίσεις των «παραβιάσεων» (ίδ. υπερημερίες, τμηματικές
καταβολές κλπ στις οικείες κινήσεις λογαριασμών) των
ΣΤΑΘΕΡΩΝ ΠΑΡΑΔΟΧΩΝ με τις οποίες υπολογίζεται ο Σ.Ε.Π.Ε.
(ίδ. οικείες Κ.Υ.Α.). Όμως, από το σύνολο των εγγράφων και των
σχετικών λογιστικών εγγραφών των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, προκύπτει ότι δεν υπάρχει
καμία καταγραφή των υπολογιστικών πράξεων, καμία
ανάλυση και καμία καταγραφή των, δήθεν, απαιτήσεών
τους, που να προσδιορίστηκε με την ανωτέρω
μεθοδολογία υπολογισμού. Η δε, η ανάλυση, ο υπολογισμός,
η αποτύπωση και εν συνεχεία η μεταφορά και καταγραφή στις
λογιστικές εγγραφές της κίνησης των σχετικών λογαριασμών
από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
με την ανωτέρω, υποχρεωτική κατά νόμο μεθοδολογία του
Σ.Ε.Π.Ε., δεν μπορεί να υπολογιστεί και επιβεβαιωθεί από τους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστον εξ’ αυτών, ούτε
από το Δικαστήριό Σας, παρά μόνον από κατόχους
εξειδικευμένων τεχνικών, μαθηματικών, αναλογιστικών και
οικονομετρικών γνώσεων, όπως άλλωστε πιστοποιεί και ο
Καθηγητής Οικονομετρίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου
Αθηνών, Γεώργιος Βάμβουκας, με την ως άνω από 05-09-2015
γνωμοδότησή του, αφορώσα την ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ
ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΦΟΡΜΟΥΛΑΣ της Κ.Υ.Α. Ζ1-
699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε., σύμφωνα με την οποία,
μαθηματικές σχέσεις όπως αυτή του Σ.Ε.Π.Ε. θεωρούνται
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΠΛΟΚΕΣ και ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ ΑΚΟΜΑ και για
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ. Εκ της αιτίας του

παράνομου υπολογισμού του συνολικού ετήσιου
πραγματικού επιτοκίου και ποσοστού επιβάρυνσης όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
αντίθετα με την υποχρεωτική, νόμιμη ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ
ΦΟΡΜΟΥΛΑ και μέθοδο υπολογισμού που αποτυπώνεται
στο μέρος Ι του παραρτήματος Ι της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ
917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε. (ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ), προκύπτει διαφορά σε όλα τα
ποσά, όλων ανεξαιρέτως των οφειλών των εδώ εναγόντων
ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, με τις νόμιμες χρεώσεις αυτών, από
το ποσό των, δήθεν, οφειλών τους, με τις ως άνω
παράνομες χρεώσεις αυτών.
Σημειωτέον δε, ότι, όλα τα ανωτέρω τα αγνοούσαν, όλοι

ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’
αυτών, μέχρι και το χρόνο κατά τον οποίο απευθύνθηκαν στο μη
κερδοσκοπικό σωματείο με την επωνυμία «ΥΠΕΡΒΑΣΗ – Κίνημα
Τραπεζικής και Οικονομικής Δικαιοσύνης», όπου ενημερώθηκαν
σχετικά από τους αρμόδιους υπαλλήλους και τους δικηγόρους
αυτού. Το δε γεγονός της ανυπαίτιας άγνοιας, είναι για τον κοινό μέσο
άνθρωπο αυτονόητο, αφού για τον απλό πολίτη είναι αδιανόητο να
παρακολουθεί στενά τη νομολογία, και είναι επίσης αδιανόητο να
κατανοήσει τους δυσνόητους νομικούς και οικονομικούς όρους της
πιστωτικής σύμβασης, ενώ η γνώση του πολίτη επ' αυτών των
δυσνόητων οικονομικών και νομικών εννοιών, δεν μπορεί παρά
να γίνει δεκτό, ότι επέρχεται μόνο κατά το χρόνο που, λόγω της
ανώμαλης εξέλιξης της σύμβασης, θα απευθυνθεί σε δικηγόρο.
9. Η ΔΙΑ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ

ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ανάπτυξη της κατ΄ άρθρον 106, παρ. 2 του
Συντάγματος ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε
(5)πρώτων εναγομένων, είχε, κατά τα ανωτέρω, τα εξής
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ :
Οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ενώ, από το έτος 2002,
αύξαναν διαρκώς τη νομισματική τους βάση Μ3, διατηρούσαν
σταθερή τη ρευστότητά τους και, έτσι, η σταθερότητα του
νομισματικού τους μεγέθους Μ1, προκάλεσε, ήδη από το έτος 2008,
την ύφεση της ελληνικής εθνικής οικονομίας, την απόλυτη απώλεια της
ρευστότητας και της κεφαλαιακής επάρκειας των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων, τη συστημική χρηματοπιστωτική αστάθεια, την

χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση που εκδηλώθηκε για πρώτη
φορά κατά τα έτη 2008-2009 και, στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα, τη
σωρευτική μείωση του Α.Ε.Π. κατά 25% για τα έξι συνεχόμενα έτη
της ύφεσης, ήτοι από 01-01-2008 μέχρι και την 31-12-2013 η οποία,
σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, είχε ως άμεσο
αποτέλεσμα την ακύρωση της πραγματικής σύγκλισης της ελληνικής
εθνικής οικονομίας προς τον αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, κατά το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα 1995-2007,
και εν τέλει την απώλεια από το ΑΕΠ 51,2 δις ευρώ, προς βλάβη της
Ελληνικής εθνικής οικονομίας. Η δε, κατά τα ανωτέρω προκληθείσα
χρηματοπιστωτική αστάθεια και η απώλεια από το ΑΕΠ 51,2 δις ευρώ
προς βλάβη της Ελληνικής εθνικής οικονομίας είχε ως άμεσο
αποτέλεσμα (α) την αδυναμία εγγύησης και απόδοσης των
καταθέσεων από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, (β) την
οριστική απώλεια της κεφαλαιακής τους επάρκειας, (γ) την
υποβάθμιση της πιστοληπτικής τους αξιολόγησης και ικανότητας και
την απώλεια της πρόσβασης εκάστης εξ’αυτών στις αγορές,
προκειμένου να μπορούν να δανείζονται από τη διατραπεζική αγορά
ή/και από την Ε.Κ.Τ. κατά την κανονική διαδικασία, όπως τεκμαίρεται
από την από 16/02/2009 ίδρυση του Ταμείου Εγγύησης Καταθέσεων
και Εγγυήσεων (ΤΕΚΕ) και την υποχρεωτική συμμετοχή σε αυτό των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, την από 21/07/2010 ίδρυση του
Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και την από
14/09/2011, 09/12/2011 και 12/03/2012 προσφυγή των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων στο Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής
Ρευστότητας της έκτης (6ης) εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος
(ΤτΕ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), ήτοι του
λεγόμενου «Emergency Liquidity Assistance (ELA)», με αποτέλεσμα (δ)
την συνολική απώλεια δημοσίων εσόδων 20,7 δις ευρώ από τους
ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς των ετών 2008, 2009,
2010, 2011, 2012 και 2013, προς βλάβη της ελληνικής εθνικής
οικονομίας.
10. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, με την από 21-07-2010 ίδρυση του Ταμείου

Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), με το νόμο 3864/2010 (ΦΕΚ
119/21.07.2010), αφού οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες, καθ΄ υπόδειξη
της έκτης (6) εναγόμενης, δεδομένου ότι αδυνατούσαν να
συγκροτήσουν Ελάχιστο Ενιαίο Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας
τουλάχιστον 8%, υπέβαλαν αίτημα για την κεφαλαιακή τους ενίσχυση
τους στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, στη συνέχεια στο
πλαίσιο της ενίσχυσης της κεφαλαιακής τους επάρκειας,

ανακεφαλαιοποίησε την κάθε μία κατά την αναλογία της, κατά το
συνολικό ποσό των 40,542 δις ευρώ με δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (ΤΧΣ), δυνάμει του ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010,
περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,
που κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, εις
βάρος του γενικού συμφέροντος, του δημόσιου χρέους και του
ελλείμματος, ήτοι εις βάρος των εδώ εναγόντων ως
φορολογούμενοι και προς βλάβη της περιουσίας τους και της
εθνικής οικονομίας της Ελλάδος. Συγκεκριμεέ να, οι κεφαλαιακεέ ς
αναάγκες για το συάνολο των ελληνικωάν τραπεζωάν εκτιμηά θηκαν αποά την
Τραάπεζα της Ελλαάδος (ΤτΕ), σε 40,5 δις ευρωά, η οποιάα εκποόνησε το
Μαάρτιο του 2012 ειδικηά μελεάτη στρατηγικηάς αξιολοάγησης του
τραπεζικουέ τομεέ α, αποέ την οποιέα προεέ κυψαν τεέ σσερις (4) Συστημικεέ ς
Τραάπεζες και δη οι τεάσσερεις (4) πρωάτες εδωά εναγοάμενες, οάπως
εναάγονται, για την στηάριξηά τους με δημόσιους χρηματοδοτικούς
πόρους, η δε ζημιάα που προκληά θηκε αποά την καά λυψη των
κεφαλαιακωύν τους αναγκωύν για τους πιστωτικουύ ς τους κινδυύ νους την
31-12-2012, καλυάφθηκε καταά το μεά ρος της αποά σβεσης της για εά καστη
εξ’ αυτωάν, προς βλαά βη του δημοσιάου χρεά ους, του δημοσιονομικουά
ελλειάμματος και, εν τεά λει, προς βλαά βη της εθνικηά ς οικονομιάας της
Ελλαά δος και της περιουσιάας και των κεκτημεά νων οικονομικωών
συμφεροό ντων των εδωό εναγοό ντων ως φορολογουό μενοι, αφουό , η
συνολικηά βλαά βη που προκληάθηκε στην εθνικηά οικονομιάα αποά την
καάλυψη των κεφαλαιακωάν αναγκωάν για την αποάσβεση των ζημιωάν
πιστωτικουέ κινδυέ νου των πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ εναγομεέ νων, με τους
δημοόσιους χρηματοδοτικουή ς ποή ρους του Τ.Χ.Σ που χρησιμοποιηή θηκαν
καταά τη διαδικασιάα της ως αά νω ανακεφαλαιοποιάησηά ς τους, ανεά ρχεται
στο συνολικό ποσό των 34,884 δις ευρώ και με την εγγραφή του
ποσού αυτού στο δημόσιο χρέος και την αναγκαστική
εξυπηρέτηση του δια των δημοσίων φορολογικών εσόδων κατά
την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού, μεταφέρεται
αναγκαστικά στα φορολογούμενα στην Ελλάδα φυσικά και
νομικά πρόσωπα και δη στους εδώ ενάγοντες ως
φορολογούμενοι, επειδή η ιδιότητά τους είναι αναγκαστική εκ
του νόμου, αφού αυτοί διαθέτουν Αριθμό Φορολογικού Μητρώου
(ΑΦΜ) που τους έχει αποδοθεί από την αρμόδια Δημόσια
Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ) του Υπουργείου Οικονομικών στην
οποία φορολογούνται και προς βλάβη της περιουσίας τους,
δοθέντος ότι αποτελεί το αντικείμενο της φορολογικής

επιβάρυνσης, ως φορολογητέα ύλη, κατά την διάταξη του
άρθρου 78 παρ.1 του Συντάγματος.
Επί πλέον, οι πεέ ντε (5) πρωέτες εναγοέ μενες, δυναάμει των νοάμων
3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011,
4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012
και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011, εέ λαβαν για την ενιέσχυση της
ρευστοά τηταά ς τους αποά την προσφυγηά τους στο Μηχανισμοά Έκτακτης
Παροχηή ς Ρευστοή τητας της εέ κτης (6ης) εδωά εναγοάμενης Τραάπεζας της
Ελλαά δος (ΤτΕ), ηά τοι του λεγοά μενου «Emergency Liquidity Assistance
(ELA)» συνολικηή παροχηή ρευστοή τητας 90,00 δις ευρώ με την εγγυύηση
του Ελληνικουή Δημοσιήου και αποή την προσφυγηή τους στο Μηχανισμοό
Παροχηή ς Ρευστοή τητας της Ευρωπαϊκηάς Κεντρικηάς Τραάπεζας (Ε.Κ.Τ.),
δια του Πυλωώνα ΙΙ, συνολικηή παροχηή ρευστοή τητας 85,00 δις ευρώ και,
εέ τσι, συνολικεέ ς κρατικεέ ς ενισχυέ σεις εγγυηήσεων του Ελληνικουύ
δημοσιίου 175 δις ευρώ και, αποά τις διαταάξεις του αάρθρου 8, της υπ’
αριθ. 16736/ΕΓΔΕΚΟ 2579/2009 -ΦΕΚ 588 Β/31-3-2009,
προβλεά πεται ρηταά η περιάπτωση της καταά πτωσης αυτωών,
προσδιοριήζοντας και το κοή στος αυτηής με την αντιήστοιχη
δημοσιονομικηά δαπαάνη αναά εδωά εναγοάμενη, με δεδομεάνο δε οάτι οι
πεέ ντε (5) εδωέ εναγοέ μενες αδυνατουέ ν να εξυπηρετηέ σουν τις
υποχρεωήσεις τους στη ληήξη τους και ηή δη το Ελληνικοή Δημοήσιο
υποχρεωάνεται να τις αναχρηματοδοτειά καάθε φοραά με την ειδικηά για το
σκοποέ αυτηέ εέ κδοση νεέ ων σειρωέν ομολοέ γων ΕΔ και με επαχθεέ στερα
ετηήσια επιτοόκια, euribor+12%, το συνολικοό κοό στος του Ελληνικουύ
Δημοσιάου αποά ενδεχοά μενη καταά πτωση των εγγυηά σεων αυτωών
υπολογιάζεται κατ΄ ελαάχιστο στο ποσό των 177,89 δις ευρώ με
αντίστοιχη επιβάρυνση των δαπανών του κρατικού
προϋπολογισμού, προς βλάβη της Εθνικής Οικονομίας, προς
βλάβη του δημοσίου χρέους, του δημοσιονομικού ελλείμματος
και προς βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων φυσικών και
νομικών προσώπων ως φορολογούμενοι, επειδή η ιδιότητά τους
είναι αναγκαστική εκ του νόμου, αφού αυτοί διαθέτουν Αριθμό
Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ) που τους έχει αποδοθεί από την
αρμόδια Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ) του Υπουργείου
Οικονομικών στην οποία φορολογούνται και δοθέντος ότι η
περιουσία αποτελεί το αντικείμενο της φορολογικής
επιβάρυνσης, ως φορολογητέα ύλη, κατά την διάταξη του άρθρου
78 παρ.1 του Συντάγματος.

Όμως, λαμβανομένου υπ΄ όψιν ότι, ενώ σε κάθε πιστωτική σύμβαση
που θα υπεγράφετο μεταξύ οποιωνδήποτε συμβαλλομένων, οποιοδήποτε
μεταξύ τους απρόβλεπτο, συμβατικό ή εξωσυμβατικό γεγονός, θα είχε
έννομες συνέπειες στις μεταξύ τους μόνο συμβατικές σχέσεις και θα
επηρέαζε μόνον τις ατομικές ή τις κλαδικές τους μικροοικονομίες, εν
προκειμένω, η παραβίαση των διατάξεων του νόμου από την κατά τα
ανωτέρω ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, δημιούργησε μεν την αντίστοιχη αλληλεπίδραση
και ανισορροπία στις μικροοικονομικές σχέσεις των εδώ αντισυμβαλλομένων
(εναγόντων-εναγομένων) ΑΛΛΑ, όμως, η αποκατάσταση του οικονομικού
αποτελέσματος των ανωτέρω μικροοικονομικών τους σχέσεων, ήτοι η
αποκατάσταση της βλάβης της εθνικής οικονομίας που προκλήθηκε
κατά τα ανωτέρω από την ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, δια της
συνομολόγησης των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων με τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, τελικά επήλθε (α) προς βλάβη της
περιουσίας και των κεκτημένων οικονομικών συμφερόντων των εδώ
εναγόντων ως φορολογούμενοι και (β) προς προφανή βλάβη της
περιουσίας και των κεκτημένων οικονομικών συμφερόντων ακόμη και
των ιδίων αυτών εναγόντων ως δανειολήπτες, αφου αυτοί τυγχάνουν,
ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ εκ του νόμου και φορολογούμενοι.
Έτσι, οι κοινωνικοοικονομικές σχέσεις, τα αποτελέσματα και οι

αλληλεπιδράσεις αυτών κατά τη μακροοικονομική θεωρία, που επήλθαν
μεταξύ των συμβατικών αντισυμβαλλομένων, τελικά αποκαταστάθηκαν :
• από τους αντισυμβαλλόμενους και εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και ως φορολογούμενοι, προς βλάβη της ιδίας
περιουσίας τους και των ιδίων κεκτημένων οικονομικών τους
συμφερόντων, ήτοι προς βλάβη των ιδίων συμβατικών, ενοχικών
δικαιωμάτων τους, αυτοπροσαυξάνοντας μόνον τις υποχρεώσεις και
αφαιρώντας, οι ίδιοι, από τους εαυτούς τους, τα αντίστοιχα των
ανωτέρω προασαυξηθεισών υποχρεώσεων δικαιώματα τους και
• από τους μη αντισυμβαλλόμενους και εδώ ενάγοντες μόνον ως
φορολογούμενοι, προς βλάβη της περιουσίας τους και των
κεκτημένων οικονομικών τους συμφερόντων.
Δεδομένου δε ότι, όλες οι ατομικές και κλαδικές μικροοικονομίες που

αναπτύσσουν την οικονομική τους δραστηριότητα και την ιδιωτική
οικονομική τους πρωτοβουλία εντός του ιδίου Κράτους, συνιστούν τη
μακροοικονομία αυτού (του Κράτους), εν προκειμένω, όλως παραδόξως,
κατά τα ανωτέρω αναλυτικώς εκτεθέντα, το ήμισυ των αντισυμβαλλομένων
στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, αναγκάστηκε, με νόμο του Κράτους και
προς βλάβη της περιουσίας και των κεκτημένων οικονομικών του
συμφερόντων, να αποκαταστήσει την εκ των ιδίων επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων βλάβη της απόσβεσης της ζημίας που υπέστη
το έτερον ήμισυ των αντισυμβαλλομένων, από δική του όμως βαριά
αμέλεια, πταίσμα και υπαιτιότητα.
Μόνον που, εν προκειμένω, το έτερον ήμισυ των

αντισυμβαλλομένων στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, είναι όλα
κι’όλα πέντε (5) ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ και δη οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες.
Συνεπώς, στο πεδίο των συναλλακτικών σχέσεων των εδώ εναγόντων

και εναγομένων, αφενός έχει αλλοιωθεί η κοινωνικο-οικονομική
λειτουργία του συμβατικού μηχανισμού και αφετέρου υφίσταται
ουσιώδης διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και
υποχρεώσεων των συμβαλλομένων, η οποία πρέπει να αποκατασταθεί
κατά τρόπο ανεκτό από την έννομη τάξη, αναφορικά με το κοινωνικό πλαίσιο
στο οποίο περιέχονται οι εν λόγω βιοτικές σχέσεις και κατά τη νομική
συνείδηση του μέσου κοινωνού.
Λαμβανομένου υπ΄ όψη ότι, εκτίθενται, ως ανωτέρω, κατά τρόπο σαφή,

ποιές είναι οι ειδικές συνθήκες, όπως οι συγκεκριμένες οικονομικές, και λοιπές
συνθήκες, οι οποίες μετέβαλαν τις προϋποθέσεις εκπλήρωσης της συμβατικής
παροχής των εδώ εναγόντων στο μέτρο που είχε συμφωνηθεί, δικαιολογείται
να προσδιοριστεί η εκπληρωτέα παροχή κατ' απόκλιση των συμφωνηθέντων,
με αντικειμενικά κριτήρια, κατά τις αντιλήψεις που επικρατούν στις
συναλλαγές, κατόπιν στάθμισης των εκατέρωθεν συμφερόντων στο μέτρο
που επιβάλλεται από την καλή πίστη, ήτοι, καθίσταται καίρια η διορθωτική
παρέμβαση του Έλληνα Δικαστή στις επίδικες εκκρεμείς πιστωτικές
συμβάσεις, κατ΄ απόκλιση από τη θεμελιώδη αρχή pacta sunt servanda
και προς την κατεύθυνση της διατήρησης της αναλογίας μεταξύ
παροχής και αντιπαροχής. Και τούτο, διότι η εμμονή στην σύμβαση
αποτελεί η υπέρβαση του μέτρου θυσίας που καλούνται να επωμισθούν οι
οφειλέτες και εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
Επομένως, συντρέχουν οι προϋποθέσεις να αναγνωριστεί, σύμφωνα

με τις αρχές που διέπουν την έννομη τάξη, τα αξιολογικά κριτήρια που
υπάρχουν στο Σύνταγμα, κατά τις αρχές της καλής πίστης, αφού ληφθούν
υπόψη και τα συναλλακτικά ήθη, ότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΜΕΙΩΘΟΥΝ οι
απαιτήσεις, των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, κατά το κεφάλαιο, στο

επίπεδο εκείνο το οποίο αίρει την δυσαναλογία αυτών, λαμβανομένου υπ΄ όψη
του ΠΡΟΣΘΕΤΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΒΑΡΟΥΣ των 34,884 δις ευρώ, που
προκύπτει από τις ανωτέρω αιτίες για τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και
ως φορολογούμενοι και τις ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ των
ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΝΙΣΧΥΣΕΩΝ ΤΩΝ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
κατά το ποσό των 175,00 δις ευρώ που έλαβαν οι πέντε (5) πρώτες
εναγόμενες με ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ, προκειμένου να
τύχουν χρηματοδότησης από το Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας
E.L.A. και από την Ε.Κ.Τ., δια του Πυλώνα ΙΙ της παροχής εγγυήσεων του
Ελληνικού Δημοσίου, με την αντίστοιχη δημοσιονομική δαπάνη από το κόστος
της ανανέωσης και της κατάπτωσης αυτών, κατόπιν εκτίμησης των
κοινωνικών, ηθικών και οικονομικών ιδιορρυθμιών της συγκεκριμένης
περίπτωσης και στο πλαίσιο των κοινωνικών σκοπών της εννόμου τάξης,
στην οποία ο συγκεκριμένος κατ’ εξειδίκευση της καλής πίστης
διαμορφωμένος κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο ο δικαστής θα εκφέρει την
απόφασή του, θα πρέπει να εντάσσεται σε τελεολογική σχέση.
Μάλιστα υφίσταται επιτακτική ανάγκη προς εξισορρόπηση κατά τη

συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όπου η χώρα μας διέρχεται μία πρωτόγνωρη
οικονομική κρίση, συνεπεία και της χρηματοπιστωτικής και τραπεζικής
κρίσης, δυνάμει των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, λαμβανομένης υπ΄
όψη της δραματικής μείωσης των διαθέσιμων εισοδημάτων των μισθωτών,
των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων, των ελεύθερων επαγγελματιών
κ.λ.π. και, έτσι, όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, αλλά
και του υψηλού ποσοστού ανεργίας, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της
ΕΛΣΤΑΤ, γεγονότων γνωστών σε όλους, που λαμβάνονται υπ΄όψη
αυτεπάγγελτα από το Δικαστήριο κατ΄ εφαρμογή του άρθρου 336
Κ.Πολ.δ., ήτοι κατάστασης η οποία δικαιολογεί την επανεξέταση των
ανειλημμένων συμβατικών δεσμεύσεων, ώστε να διευκολυνθεί η επάνοδος
των εδώ δανειοληπτών στην ομαλή οικονομική και κοινωνική ζωή.
Και ακόμη, η απομείωση («ΚΟΥΡΕΜΑ») των απαιτήσεων των

πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων από τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις,
όχι μόνο συνιστά νόμιμη και λογιστικά εφικτή διαδικασία αλλά, επιπλέον,
αυτή αποτελεί συνήθη τραπεζική τακτική, αφού για το σκοπό αυτό
προβλέπονται περισσότεροι, ειδικοί, εναλλακτικοί λογιστικοί χειρισμοί
αυτής κατά τα διεθνή λογιστικά πρόπτυπα και, ειδικότερα, κατά το
πρότυπο IAS 39 (Βλ. σχετικά Κεφάλαιο 3.Γ, Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ
(«ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ») ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ).

4.Β.. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ «ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ» ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΑΠΟ
ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Συνεπώς, πρέπει να μειωθούν οι απαιτήσεις των πέντε (5) εδώ

πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών κατά όλων ανεξαιρέτως
των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, ως προς το κεφάλαιο όλων των
αντιστοίχων και αναλυτικά περιγραφομένων κατά εδώ ενάγοντα και
εναγόμενη, ατομικών πιστωτικών συμβάσεων και αυτές να
απομειωθούν, ήτοι κατά τη σύγχρονη τραπεζική ορολογία να
«κουρευτούν», κατά εκάστη εκ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
κατά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση. Το δε ποσό της
ανωτέρω απομείωσης πρέπει να είναι, σύμβαση προς σύμβαση, ανάλογο της
ανακεφαλαιοποίησης που έλαβε από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (ΤΧΣ) εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων,
δυνάμει των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του
νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, για την απόσβεση της ζημίας
εκάστης εξ’ αυτών, κατά το ποσό και την αναλογία της επί της συνολικής
ζημίας πιστωτικού κινδύνου κατά την 31/12/2012, ήτοι επί του συνόλου των
απαιτήσεων εκάστης εξ’ αυτών από επισφαλή και ανεπίδεκτα είσπραξης
δάνεια κατά την ίδια ως άνω ημερομηνία, όπως αυτά εμφανίζονται στις από
31/12/2012 ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και τους ισολογισμούς
εκάστης εξ’ αυτών. Και τούτο, επειδή αυτή είχε ως αποτέλεσμα, δια της
εγγραφής της στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, την αναγκαστική
χρέωση με το ως άνω ποσό των 34,884 δις των φορολογουμένων στην
Ελλάδα φυσικών και νομικών προσώπων και δη την κατά τα ανωτέρω
αναλογική χρέωση των εδώ εναγόντων δανειοληπτών και ως
φορολογούμενοι, προς βλάβη της περιουσίας τους, αφού έχει κριθεί ότι
δια νομοθετικής ρυθμίσεως, ήτοι εν προκειμένω δια των νόμων
3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-
04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ
180/20-09-2012, δεν μπορεί να προσβάλλεται το προστατευόμενο από τη
διάταξη του άρθρου 17 του Συντάγματος δικαίωμα ιδιοκτησίας, ήτοι τα
εμπράγματα δικαιώματα (Ολ. ΑΠ 7/1990 Δ. 21.908, Ολ. ΑΠ 4/1989 Δ. 21.938,
ΑΠ 345/1994 ΝοΒ 43.247), ενώ έχει επίσης κριθεί ότι στην έννοια της
δικαιώματα αλλά και όλα τα δικαιώματα περιουσιακής φύσεως και τα
κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, ήτοι και τα ενοχικά περιουσιακά
δικαιώματα και, ειδικότερα, οι απαιτήσεις, είτε αναγνωρισμένες με δικαστική
ή διαιτητική απόφαση, είτε απλώς γεγενημένες κατά το εθνικό δίκαιο, εφόσον
υπάρχει νόμιμη προσδοκία με βάση το ισχύον, έως την προσφυγή στο

δικαστήριο, δίκαιο, ότι μπορούν να ικανοποιηθούν δικαστικά (Ολ. ΑΠ 40/1998
Αρμ. 1999. 412, 413), οπότε η δια νόμου απόσβεση τούτων είναι ανεπίτρεπτη
ως προσβάλλουσα το συνταγματικώς προστατευόμενο δικαίωμα της
ιδιοκτησίας (Ολ. ΑΠ 40/1998, Ολ. ΑΠ 2/1995). Και επειδή, εν προκειμένω, η
ιδιότητα των εδώ εναγόντων δανειοληπτών ως φορολογούμενοι, είναι
αναγκαστική εκ του νόμου, αφού αυτοί διαθέτουν κανονικά μέχρι και σήμερα
και, επιπλέον, διέθεταν και τότε, κατά την ημερομηνία σύναψης, και
συνομολόγησης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ), που τους έχει αποδοθεί
ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ από την αρμόδια Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ) του
Υπουργείου Οικονομικών στην οποία φορολογούνται, άλλως δεν μπορούσαν
να συμβληθούν στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και να τύχουν της
επίδικης πίστωσης από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη
εξ΄ αυτών. Και, ακόμη, να αναγνωριστεί ότι το ακριβές ποσό της ανωτέρω
απομείωσης («κουρέματος») πρέπει να προσδιορίζεται κατά εκάστη εκ των
πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, κατά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά
εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με βάση τον ειδικό για το σκοπό αυτό
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ του «Πίνακα Ανακεφαλαιοποίησης, Υπολογισμού
Βλάβης Εθνικής Οικονομίας και Υπολογισμού Μαθηματικού Τύπου
Κουρέματος Κεφαλαίου Δανείων ανά Εναγόμενη», ως κατωτέρω, ενώ,
αντίστοιχα, οι οικονομικές σχέσεις των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων
και εκάστης εξ’ αυτών, δυνάμει όλων των αντιστοίχων και αναλυτικά
περιγραφομένων κατά εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, κατά το ποσό της απομείωσης-«κουρέματος» δεν είναι ορισμένες
και εκκαθαρισμένες, για το μέρος του ποσού της ως άνω ανακεφαλαιοποίησης
που έλαβε εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, και που
χρησιμοποίησε για την απόσβεση της ζημίας του πιστωτικού της κινδύνου
κατά την 31/12/2012, ήτοι της ζημίας της από τα μη εξυπηρετούμενα,
επισφαλή δάνεια, τα κοινώς λεγόμενα «Κόκκινα Δάνεια», προς βλάβη, κατά τα
ανωτέρω, της περιουσίας των εδώ εναγόντων δανειοληπτών ως
φορολογούμενοι, ήτοι κατά τον εξής ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ ανά εδώ
εναγόμενη :
1. Για την πρώτη εδώ εναγόμενη, κατά τον μαθηματικό τύπο :
100 Χ (6.412,05 ΔΙΣ / Σύνολο Απαιτήσεων Κεφαλαίου Δανείων
την 31/12/2012).
2. Για τη δεύτερη εδώ εναγόμενη, κατά τον μαθηματικό τύπο :
την 31/12/2012).
3. Για την τρίτη εδώ εναγόμενη, κατά τον μαθηματικό τύπο :

την 31/12/2012).
4. Για την τέταρτη εδώ εναγόμενη, κατά τον μαθηματικό τύπο :

την 31/12/2012).
5. Για την πέμπτη εδώ εναγόμενη, κατά τον μαθηματικό τύπο :

της τέταρτης εδώ εναγόμενης την 31/12/2012).
AΛΛΩΣ,
Aπό τη διάταξη του άρθρου 904 του ΑΚ, που ορίζει ότι «όποιος έγινε
πλουσιότερος χωρίς νόμιμη αιτία από την περιουσία ή με ζημία άλλου
έχει υποχρέωση να αποδώσει την ωφέλεια», η υποχρέωση αυτή γεννιέται
ιδίως σε περίπτωση παροχής αχρεώστητης ή παροχής για αιτία που δεν
επακολούθησε ή έληξε, ή αιτία παράνομη ή ανήθικη, προκύπτει ότι
προϋπόθεση αναγκαία για την έγερση αγωγής προς αναζήτηση της από τον
αδικαιολόγητο πλουτισμό ωφέλειας του εναγομένου είναι ότι ο πλουτισμός
αυτός αποκτήθηκε από αιτία μη νόμιμη, υπό μία από τις ενδεικτικώς
αναφερόμενες στην ανωτέρω διάταξη μορφές ελλείψεως της νομιμότητάς της.
Κρίσιμο στοιχείο για την αξίωση του άρθρου 904 ΑΚ είναι η ύπαρξη
του πλουτισμού, δηλαδή η αντικειμενική αύξηση της περιουσίας ενός
προσώπου χωρίς νόμιμη αιτία και σε βάρος της περιουσίας άλλου.
Πλουτισμός κατά τη διάταξη του άρθρου 904 ΑΚ είναι κάθε

βελτίωση της οικονομικής κατάστασης του υπόχρεου είτε θετική
συνιστάμενη στην αύξηση της περιουσίας του είτε αποθετική
εγκείμενη στην αποφυγή ελάττωσής της.
Αναγκαία προϋπόθεση για τη γέννηση της αξίωσης του

αδικαιολόγητου πλουτισμού σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 904 παρ. 1
εδαφ. α΄ είναι να αποκτήθηκε ο πλουτισμός «από την περιουσία» του
δικαιούχου ή «με ζημία» του.
Η διαζευτική διατύπωση της ΑΚ 904 παρ.1 εδαφ. α΄ δημιουργεί

ορισμένα ερμηνευτικά προβλήματα ως προς τη συνδρομή των προϋποθέσεων
της αξιώσεως του αδικαιολόγητου πλουτισμού από την πλευρά του
δικαιούχου.

Κατά την ορθότερη άποψη για τη γέννηση της αξίωσης του
αδικαιολόγητου πλουτισμού αρκεί να υπάρχει από την πλευρά του δικαιούχου
είτε έξοδος κάποιας οικονομικής αξίας από την περιουσία του, δηλαδή
ελάττωση της περιουσίας, είτε να υπάρχει πλουτισμός «από την
περιουσία» του, που όμως δεν προέρχεται από μετατόπιση στοιχείων της
περιουσίας του.
Κατά την ορθή έννοια της διατάξεως του άρθρου 904 ΑΚ πλουτισμός
«από την περιουσία άλλου», μπορεί να σημαίνει, μεταξύ άλλων, και
πλουτισμό που παράγεται π.χ. συνέπεια προσβολής ξένων δικαιωμάτων τα
οποία είναι επιδεκτικά χρηματικής αποτιμήσεως, χωρίς συγχρόνως να έχει
προκληθεί ζημία στο δικαιούχο.
Βασική προϋπόθεση της ευθύνης εκ του αδικαιολογήτου

πλουτισμού αποτελεί η «σε βάρος της περιουσίας κάποιου άλλου»
επελθούσα πράγματι θετική ή αποθετική αύξηση της περιουσίας του
λήπτη.
Για την ανεύρεση του πραγματικού ύψους του πλουτισμού δεν

εξετάζεται μόνο η συγκεκριμένη κτήση, αλλά συγκρίνεται η πριν και η μετά
την περιουσιακή μετακίνηση κατάσταση της περιουσίας του εναγομένου.
Η διεύρυνση της έννοιας της ζημίας κατά το άρθρο 904 ΑΚ και το γεγονός ότι
η ωφέλεια που πρέπει να αποδοθεί ταυτίζεται με τον αφηρημένο πλουτισμό
ως οικονομική αξία δεν σημαίνουν και ότι η αξίωση αδικαιολόγητου
πλουτισμού εξομοιώνεται με την αξίωση αποζημιώσεως.
Για τη γέννηση της αξιώσεως του αδικαιολογήτου πλουτισμού κατά την

ΑΚ 904 παρ.1 εδαφ. α΄ απαιτείται περαιτέρω ο πλουτισμός να μην έχει νόμιμη
αιτία, δηλαδή να είναι αδικαιολόγητος.
Νόμιμη αιτία του πλουτισμού κατά την έννοια της ΑΚ 904 αποτελεί εκείνο το
γεγονός που παρέχει κάθε φορά τη σύμφωνη με την έννομη τάξη δικαιολογία
για την οριστική διατήρησή του.
Η έννοια της «αιτίας» στο δίκαιο του αδικαιολόγητου πλουτισμού δεν

ταυτίζεται με την έννοια της αιτίας των δικαιοπραξιών.
Γίνεται δεκτό ότι η ύπαρξη λόγου ακυρότητας της δικαιοπραξίας (π.χ.
παράνομο περιεχόμενο, καταβολή υπέρμετρων τόκων κ.λ.π.) κάνει
αδικαιολόγητο τον βάσει αυτής πλουτισμό.
Ιδιαίτερα προβλήματα δημιουργεί η αξίωση του αδικαιολόγητου

πλουτισμού στις τριπρόσωπες και γενικότερα στις πολυμερείς σχέσεις ενόψει

του ότι είναι δυσχερές πολλές φορές να διακριβωθεί ποιός είναι ο δότης και
ποιός ο λήπτης του αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Η σχετική αγωγή προς απόδοση του αδικαιολόγητου πλουτισμού είναι

επικουρικής φύσης και δε δίδεται μαζί και παράλληλα με την αγωγή από τη
σύμβαση ή την αδικοπραξία όταν οι αγωγές αυτές στηρίζονται στα ίδια
πραγματικά περιστατικά.
Η κατά το ουσιαστικό όμως δίκαιο εν λόγω επικουρικότητα της

αγωγής αυτής περί αδικαιολόγητου πλουτισμού δεν κωλύει την
επικουρική άσκησή της κατά το δικονομικό δίκαιο (219 ΚΠολΔ), οπότε
μπορεί το Δικαστήριο, κατ' εφαρμογή της απορρέουσας από τα άρθρα 107,
232, 245-247 ΚΠολΔ αρχής της οικονομίας της δίκης, υπό την προϋπόθεση της
προηγούμενης απορρίψεως της κυρίας βάσης της αγωγής, να εξετάσει συνάμα
την επικουρική από τον αδικαιολόγητο πλουτισμό βάση της αγωγής
Και σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 69 του Κ.Πολ.δ.1, επιτρέπεται

να ζητηθεί δικαστική προστασία και (α) αν η παροχή που δεν εξαρτάται από
αντιπαροχή συνδέεται με την επέλευση χρονικού σημείου, προτού επέλθει το
χρονικό αυτό σημείο, (β) στην περίπτωση του άρθρου 378 του Αστικού
Κώδικα, (γ) αν ο ενάγων ζητεί να του παραδοθεί ένα πράγμα και, για την
περίπτωση που δεν του παραδοθεί το ίδιο πράγμα, ζητεί το διαφέρον, (δ) αν η
γένεση ή η άσκηση του δικαιώματος εξαρτάται από την έκδοση της
απόφασης, (ε) αν το δικαίωμα εξαρτάται από την πλήρωση αίρεσης ή
την επέλευση γεγονότος και (στ) σε κάθε άλλη περίπτωση, αν υπάρχει
βάσιμος φόβος ότι ο οφειλέτης θα αποφύγει την έγκαιρη εκπλήρωση της
παροχής.
Στην περίπτωση του εδαφ. α της προηγούμενης παραγράφου, ο

εναγόμενος καταδικάζεται να καταβάλει τα χρήματα ή να παραδώσει το
πράγμα μόλις επέλθει το χρονικό σημείο. Στην περίπτωση του εδαφ. γ
καταδικάζεται να πληρώσει αποζημίωση, αν δεν βρεθεί το πράγμα στο στάδιο
της εκτέλεσης.
Στην περίπτωση του εδαφ. ε καταδικάζεται στην παροχή, μόλις

πληρωθεί η αίρεση ή επέλθει το γεγονός και αυτό διαπιστωθεί με τον
τρόπο που ορίζει η απόφαση.
Εν προκειμένω, πρέπει να αναγνωριστεί ότι, όλοι ανεξαιρέτως οι

εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, στην περίπτωση που υποχρεωθούν να
ικανοποιήσουν τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’αυτών,

καταβάλλοντας το σύνολο των απαιτήσεων όλων των αντίστοιχων και
αναλυτικά αναφερομένων, κατά ενάγοντα και εναγόμενη, επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, έχουν αξίωση κατά των πέντε (5) πρώτων
εναγομένων με βάση την έννομη σχέση του αδικαιολόγητου
πλουτισμού, για το ποσό της ανακεφαλαιοποίησης που έλαβε από το Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ
πρώτων εναγομένων, δυνάμει των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010,
περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που
κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, για την απόσβεση
της ζημίας εκάστης εξ’ αυτών, κατά το ποσό και την αναλογία της επί
της συνολικής ζημίας πιστωτικού κινδύνου κατά την 31/12/2012, ήτοι
επί του συνόλου των απαιτήσεων εκάστης εξ’ αυτών από επισφαλή και
ανεπίδεκτα είσπραξης δάνεια κατά την ίδια ως άνω ημερομηνία, όπως
αυτά εμφανίζονται στις από 31/12/2012 ετήσιες οικονομικές καταστάσεις
και τους ισολογισμούς εκάστης εξ’ αυτών, το οποίο δια της εγγραφής του
στο δημόσιο χρέος της Ελλάδος, την αναγκαστική χρέωση με το ως άνω
ποσό των 34,884 δις των φορολογουμένων στην Ελλάδα φυσικών και
νομικών προσώπων και δη, την κατά τα ανωτέρω αναλογική χρέωση
όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων δανειοληπτών και ως
φορολογούμενοι, προς βλάβη της περιουσίας τους, συνιστά
ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙ ΖΗΜΙΑ ΑΥΤΩΝ, ήτοι για
το ποσό που προσδιορίζεται κατά εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων
εναγομένων, κατά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη, με βάση τον «Πίνακα Ανακεφαλαιοποίησης, Υπολογισμού
Κουρέματος Κεφαλαίου Δανείων ανά Εναγόμενη» (βλ. σχετικά Κεφάλαιο
3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ), κατά τους εξής
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ :
την 31/12/2012).
την 31/12/2012).
την 31/12/2012).

την 31/12/2012).
Και όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, έχουν το

απαιτούμενο για την άσκηση και θεμελίωση της αγωγής έννομο συμφέρον,
αφού οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, αξιώνουν το
σύνολο των απαιτήσεών τους και, έτσι, με τη συμπεριφορά τους αυτή
αμφισβητούν ότι, οι απαιτήσεις τους, δυνάμει των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, χρήζουν απομείωσης, ήτοι κατά την σύγχρονη τραπεζική
ορολογία ότι, αυτές, πρέπει να «κουρευτούν», αμφισβητούν δηλαδή το
ύψος της οφειλής, γεγονός από το οποίο απειλείται ισόποση
περιουσιακή βλάβη των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες.
4.Γ. Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ («ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ») ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ

ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ
Η απομείωση της αξίας μιας πιστωτικής απαίτησης είναι σύνηθες θέμα

στην τραπεζική πρακτική και επηρεάζει την κερδοφορία των τραπεζών και
την ποιότητα του χαρτοφυλακίου χορηγήσεων.
Έτσι, οι τράπεζες και, εν προκειμένω, οι πέντε (5) πρώτες εδώ

εναγόμενες, κατά τη σύνταξη των ετήσιων οικονομικών τους καταστάσεων
και των ισολογισμών χρήσεως αυτών εκάστου έτους, εξετάζουν το σύνολο
του δανειακού τους χαρτοφυλακίου, προκειμένου να εντοπίσουν όλες εκείνες
τις περιπτώσεις στις οποίες πρέπει να προβούν σε αναγνώριση της
απομείωσης της αξίας των απαιτήσεων από τις πάσης φύσης πιστώσεις τους.
Για την απομείωση της αξίας των χρηματοοικονομικών

στοιχείων ενεργητικού, προβλέπουν τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα
(ΔΛΠ) και, ειδικότερα, το πρότυπο IAS 39. Σύμφωνα με το πρότυπο αυτό,
απομείωση της αξίας μίας πίστωσης έχουμε στην περίπτωση που το
λογιστικό υπόλοιπο αυτής είναι μεγαλύτερο από το ποσό που
αναμένεται τελικά να εισπραχθεί.
Ενδείξεις απομείωσης κατά την εξέταση του χαρτοφυλακίου

χορηγήσεων αποτελούν κατά τη συνήθη τραπεζική πρακτική τα εξής :

• η σημαντική επιδείνωση της χρηματοοικονομικής θέσης του
οφειλέτη,
• η καθυστέρηση πληρωμής του κεφαλαίου ή των τόκων,
• η ρύθμιση των απαιτήσεων από την πιστωτική σύμβαση, συνέπεια
οικονομικών ή άλλων δυσχερειών που αντιμετωπίζει ο οφειλέτης,
• γεγονότα που καθιστούν πιθανό το ενδεχόμενο, ο οφειλέτης να
οδηγηθεί σε πτώχευση ή αναδιοργάνωση,
• δεδομένα από παρατηρήσεις που έχουν καταγραφεί μετά την αρχική
αναγνώριση και που φανερώνουν ότι υπάρχει μείωση των
αναμενόμενων χρηματοροών από μια ομάδα πιστώσεων, χωρίς αυτή
η μείωση να μπορεί να αποδοθεί σε κάποιες από τις πιστώσεις της
συγκεκριμένης κατηγορίας.
• Γεώργιος Κόντος (2007), Λογιστική Τραπεζών και Εταιρειών

Leasing & Factoring, Εκδόσεις Διπλογραφία, σελ 244-245.
• ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

ΣΠΟΥΔΩΝ, ΤΜΗΜΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ,
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥ∆ΩΝ ΣΤΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ALPHA BANK, της ΖΗΚΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ (MAF: 18/10).
Έτσι, σύμφωνα με το ανωτέρω πρότυπο IAS 39, το ποσό της ζημίας

που θα προκύψει λόγω της απομείωσης της αξίας των εδώ επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης
εξ’ αυτών, θα επηρεάσει τα αποτελέσματα της χρήσεως στην οποία θα
διαπιστωθεί το γεγονός της απομείωσης.
Κατά το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών, υπάρχουν δύο

τρόποι εμφάνισης της απομείωσης της αξίας των εδώ επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων :
1. Με απευθείας μείωση του οικείου λογαριασμού χορηγήσεων,

κατά το εν συνεχεία παρατιθέμενο άρθρο της λογιστικής εγγραφής :
---------------------------------------------------------------------------------------------------
69.51 Ζημίες από απομειώσεις δανείων και απαιτήσεων
20.ΧΧ.ΧΧ Χορηγήσεις
---------------------------------------------------------------------------------------------------

2. Με τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού συσσωρευμένων
απαιτήσεων, κατά το εν συνεχεία παρατιθέμενο άρθρο της λογιστικής
εγγραφής :
---------------------------------------------------------------------------------------------------
69.51 Ζημίες από απομειώσεις δανείων και απαιτήσεων
20.ΧΧ.ΧΧ.40 Χορηγήσεις/ Συσσωρευμένες απομειώσεις
---------------------------------------------------------------------------------------------------
• Γεώργιος Κόντος (2007), Λογιστική Τραπεζών και Εταιρειών

Leasing & Factoring, Εκδόσεις Διπλογραφία, σελ 256-257.
Έτσι, όταν οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών
απομειώσουν την αξία εκάστης εκ των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
η απομειωμένη εικόνα αυτών απεικονίζεται κατά το εν συνεχεία
παρατιθέμενο άρθρο της λογιστικής εγγραφής :
---------------------------------------------------------------------------------------------------
20.ΧΧ.ΧΧ Χορηγήσεις 60.000
20.ΧΧ.ΧΧ.40 Χορηγήσεις-Συσσσωρευμένες απομειώσεις 60.000
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Ενώ, εφόσον αποφασισθεί το οριστικό κλείσιμο του λογαριασμού,

άρθρο της σχετικής λογιστικής εγγραφής πρέπει να είναι το εξής :
---------------------------------------------------------------------------------------------------
20.ΧΧ.ΧΧ.40 Χορηγήσεις- Συσσωρευμένες απομειώσεις 60.000
20.ΧΧ.ΧΧ Χορηγήσεις 60.000
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Εν κατακλείδι, από όλα τα ανωτέρω προκύπτει με ασφάλεια ότι

Η ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ («ΚΟΥΡΕΜΑ») ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5)
ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΥΝΙΣΤΑ ΝΟΜΙΜΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΕΦΙΚΤΗ
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΛΛΑ, ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ΑΥΤΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΥΝΗΘΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ
ΤΑΚΤΙΚΗ, ΑΦΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΑΥΤΟ ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ,
ΕΙΔΙΚΟΙ, ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ΑΥΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΑ
ΔΙΕΘΝΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ, ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ, ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ IAS
39.

4.Δ. ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ
ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ
ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΕΣ
Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 904, 915, 916 Κ.Πολ.Δ.
προκύπτει ότι, αναγκαία προϋπόθεση για την παροχή έννομης προστασίας,
υπό τη μορφή αναγκαστικής εκτέλεσης, εκτός από την ύπαρξη εγκύρου
εκτελεστού τίτλου, αποτελεί και η ύπαρξη απαίτησης βέβαιας και
εκκαθαρισμένης.
Εκκαθαρισμένη είναι η απαίτηση αν από τον εκτελεστό τίτλο

προκύπτει η ποσότητα και η ποιότητα της οφειλομένης παροχής. (ΕΑ
1485/2008 αδημ.σε ν.π. ΕΑ 2535/1998 Δ/νη 40.384).
Είναι δε εκκαθαρισμένη η χρηματική απαίτηση, ακόμη και όταν το ποσό

αυτής δεν είναι ακριβώς καθορισμένο κατά ποσότητα και ποιότητα, αλλά
μπορεί να εξευρεθεί με τη διενέργεια απλών μαθηματικών πράξεων. Το
εκκαθαρισμένο της απαίτησης αφορά μόνο στην κύρια απαίτηση και όχι στα
παρεπόμενά της όπως είναι οι τόκοι, συμβατικοί και υπερημερίας, τα διάφορα
έξοδα, όπως ασφάλιστρα, δικαστικά κ.λπ. τα οποία αρκεί να προκύπτει και να
συνάγεται ότι βαρύνουν τον οφειλέτη, αφού όλα τους ανάγονται στο μέλλον.
Έτσι, κατά τα ανωτέρω, το εκκαθαρισμένο αφορά την κύρια απαίτηση του
κεφαλαίου, του οποίου μόνον απαιτείται αυτό να υφίσταται.
Σε ότι δε αφορά τον απλό αριθμητικό υπολογισμό της ποσότητας

της απαίτησης, προκειμένου αυτή να είναι εκκαθαρισμένη, το ύψος της
πρέπει να μπορεί να προκύπτει με την τέλεση ορισμένων απλών
αριθμητικών πράξεων, δηλαδή με την απλή εφαρμογή των
αριθμητικών διδαγμάτων της κοινής πείρας, η ακρίβεια των οποίων
δεν αμφισβητείται.
Κατά το άρθρο 293 ΑΚ, το ανώτατο όριο του τόκου που οφείλεται
από δικαιοπραξία και το ποσοστό του τόκου που οφείλεται από το νόμο ή από
υπερημερία, προσδιορίζεται όπως ορίζει ο ίδιος ο νόμος. Έτσι μολονότι τα
μέρη είναι ελεύθερα, κατά την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων, να
ορίσουν το ποσοστό του τόκου [επιτόκιο], αυτό δεν μπορεί να υπερβαίνει
το ανώτατο όριο, όπως αυτό ορίζεται από το νόμο.
Συνέπεια της υπέρβασης είναι η ακυρότητα της δικαιοπραξίας

«ως προς το επιπλέον», σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθ. 174 και 294 ΑΚ.,
η οποία δεν καλύπτεται ούτε με την καταβολή. Κατά τα λοιπά η

δικαιοπραξία παραμένει έγκυρη [181 ΑΚ] και οφειλόμενος τόκος θα
είναι ο θεμιτός.
Η ένσταση από την ακυρότητα προβάλλεται και κατά των διαδόχων

του δανειστή, ανεξάρτητα αν είναι καλής ή κακής πίστεως. Εξάλλου παγίως
γίνεται δεκτό από τη νομολογία ότι τα εξωτραπεζικά επιτόκια, παρά τον
περιορισμό τους στις εξωτραπεζικές συναλλαγές, δεν παύουν να έχουν
γενικότερη κοινωνικοοικονομική σημασία και ν’ αφορούν και τις τραπεζικές
συμβατικές σχέσεις. Ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος
στην ελεύθερη διαμόρφωση των τραπεζικών επιτοκίων είναι η συμπίεσή τους
κάτω από τα όρια των εξωτραπεζικών.
Η καταβολή υπέρμετρων τόκων απαγορεύεται από το νόμο, ενώ,

η ενσωμάτωση υπέρμετρων τόκων στο διατασσόμενο να πληρωθεί
κεφάλαιο καθιστά μη εκκαθαρισμένη τη διατασσομένη να πληρωθεί
απαίτηση (ΕιρΑθ 1734/2013, ΕιρΑθ 178/2009 (ΑΡΜ 2009/1374)), επειδή
λόγω των παράνομων τόκων που έχουν ενσωματωθεί στο κεφάλαιο δεν
μπορεί να προκύψει από τα έγγραφα η νόμιμη απαίτηση, αφού η ακυρότητα
των επί μέρους ποσών που προέρχονται από την ενσωμάτωση στο κεφάλαιο
υπέρμετρων τόκων, επηρεάζει την αποδεικτικότητα με έγγραφα του συνόλου
της απαιτήσεως και, έτσι, δεν είναι δυνατός, λόγω του είδους της εγγραφής, ο
διαχωρισμός των επιμέρους ποσών.
Η ύπαρξη υπέρμετρων τόκων ερευνάται και αυτεπαγγέλτως,

τυχόν δε τέτοιοι τόκοι, καταβληθέντες, καταλογίζονται στο κεφάλαιο
και δεν εξαναγκάζεται η πληρωμή τους (βλ. ΕφΑθ 3562/2001 αδημ).
Από τις διατάξεις του άρθρου 39 του Ν. 3259/2004, σε

συνδυασμό με αυτές των άρθρων 30 του Ν. 2789/2000 όπως
αντικαταστάθηκε με το άρθρο 42 του Ν. 2912/2001, οι οποίες
εγκαθίδρυσαν υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων για τον
επανακαθορισμό των προς αυτά οφειλών από συμβάσεις ή πιστώσεις,
ώστε η εκάστοτε προς αυτά οφειλή να μην υπερβαίνει ορισμένα
πολλαπλάσια, τα οποία καθορίζονται περιοριστικά, προς αντιμετώπιση
του φαινομένου της υπέρμετρης και επικίνδυνης για τις επιχειρήσεις
διογκώσεως των προς τα πιστωτικά ιδρύματα οφειλών τους (ΑΠ 912/2011,
Α.Π. 26/2010 δημ.ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1127/2005 ΕλλΔνη 2007. 859, ΑΠ 117/2005
ΕλλΔνη 2005.1711), προκύπτει σαφώς ότι αντικείμενο
επαναπροσδιορισμού των οφειλών προς πιστωτικά ιδρύματα,
σύμφωνα με τις παραγράφους 1 και 2, του άρθρου 39, ν. .3259/2004,
αποτελούν όλες οι οφειλές προς αυτά, για τις οποίες συντρέχουν αθροιστικά

οι εξής προϋποθέσεις : (α) προέρχονται από τις προβλεπόμενες από το άρθρο
39, παρ. 1 συμβάσεις, (β) έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμες, με κάποιο νόμιμο
τρόπο και (γ) υπερβαίνουν το τριπλάσιο του, κατά περίπτωση,
ληφθέντος κεφαλαίου εκάστου δανείου ή πίστωσης ή του αθροίσματος
των ληφθέντων κεφαλαίων περισσοτέρων δανείων ή πιστώσεων ή,
προκειμένου περί αλληλόχρεων λογαριασμών, του ποσού της οφειλής,
όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά την τελευταία εκταμίευση του
λογαριασμού. Για τις οφειλές που υπάγονται στην παραπάνω ρύθμιση,
καθιερώνεται ενιαίος συντελεστής αναπροσαρμογής, ώστε η συνολική
ληξιπρόθεσμη οφειλή να μην υπερβαίνει το τριπλάσιο του ληφθέντος
κεφαλαίου εκάστου δανείου ή πίστωσης ή προκειμένου περί αλληλόχρεων
λογαριασμών, του ποσού της οφειλής, όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά την
τελευταία εκταμίευση του λογαριασμού (βλ. σχ. ΕφΠειρ. 208/ 2011 ΔΕΕ 2011.
917, ΕΑ 4526/2010, ΕΑ 3669/2009 ΔΕΕ 2010.189).
Εν προκειμένω, ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των πέντε (5)

πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική
σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ
ΚΑΙ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΕΣ κατά την έννοια του άρθρου 916 του Κ.Πολ.Δ,
επειδή :
1. ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και

εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και για έκαστο
εξ’ αυτών, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις,
έχουν υπολογιστεί από αυτές, ενσωματώνοντας, κατά κεφάλαιο και
τόκους, τα ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ χρηματικά
και νομισματικά περιουσιακά ωφελήματα, με τα οποία αυτές
χρέωσαν όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και έκαστον εξ’ αυτών, σε σχέση με τα
χορηγηθέντα από αυτές δανείσματα των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, επειδή, τα ωφελήματα αυτά, με την ολοκλήρωση του
πιστωτικού κύκλου, συγκρότησαν στις περιουσίες όλων ανεξαιρέτως
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-
εικοσαπλάσια νομισματικά μεγέθη και μονάδες, από τα αντίστοιχα
των χορηγηθέντων δανεισμάτων όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, διότι, για κάθε νομισματική μονάδα
κεφαλαίου που χορήγησαν ως μη χρηματικό δάνεισμα τραπεζικής
πίστης, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, σε
όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο
εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ήτοι του κεφαλαίου του μη
χρηματικού δανείσματος τραπεζικής πίστης, που αυτές χορήγησαν

στην ως άνω λογιστική μορφή της πίστωσης των λογαριασμών των
δανειακών τους κεφαλαίων, που τηρούν, κατά το κλαδικό λογιστικό
τους σχέδιο, στο παθητικό τους, υπό τον κωδικό αριθμό 51.00, ήτοι
των λεγόμενων λογαριασμών καταθέσεων πελατείας, αντί, ως
όφειλαν, κατά την αντίστοιχη συμβατική υποχρέωση που ανέλαβαν
δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, της
πίστωσης των λογαριασμών των ρευστών διαθεσίμων του
ενεργητικού τους, που συγκροτούνται κατά την έννοια των
νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, μόνο σε κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις τους σε άλλες τράπεζες, οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, εισπράττοντας ή/και
πιστωτικών συμβάσεων, σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή του
τραπεζογραμματίων και καταθέσεων, πέτυχαν ή/και επιδιώκουν να
πετύχουν την αποκόμιση ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του δανείσματος της παροχής τους χρηματικών και
νομισματικών περιουσιακών ωφελημάτων, υπερ-δεκαπλάσιας και
υπερ-εικοσαπλάσιας νομισματικής αξίας, επειδή το χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας, που εισπράττουν ή/και επιδιώκουν να
εισπράξουν κατά κεφάλαιο και τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί
ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ σε υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια
νομισματικά μεγέθη που, επειδή συγκροτούνται σε διαφορετική
δανεισμάτων, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, κατά την ολοκλήρωση του πιστωτικού κύκλου, αυτά
συγκροτούν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και, έτσι, στην
περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες των
χορηγηθέντων, μη χρηματικών δανεισμάτων, ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ
νομισματικών μεγεθών, με αποτέλεσμα, έτσι, σε κάθε περίπτωση, εν
προκειμένω, αυτά να αντιστοιχούν, κατά κεφάλαιο και τόκους, σε
ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ περιουσιακά ωφελήματα
επί του μη χρηματικού δανείσματος που χορήγησαν με τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΝ ΑΘΕΜΙΤΟ ΕΚΤΟΚΙΣΜΟ που,
σε κάθε περίπτωση, αντιστοιχεί σε περιουσιακά ωφελήματα
πραγματικού επιτοκίου κατά Σ.Ε.Π.Ε. πλέον του 100% ετησίως
επί του αρχικού δανείσματος των επίδικων πιστωτικών
σύβμάσεων, με συνέπεια τον αθέμιτο εκτοκισμό, διαπράττοντας έτσι
αυτές ΚΑΤ’ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ, σύμφωνα με τις διατάξεις

του άρθρου 404 και 13 στ’ του ΠΚ. Εκ της ανωτέρω δε αιτίας,
αυτές πέτυχαν, αντίστοιχα, υπέρμετρη αύξηση των λειτουργικών τους
εσόδων από τους τόκους και τα λοιπά έσοδα όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστώσεων, με άμεσο αποτέλεσμα να αυξηθούν αντιστοίχως
υπέρμετρα και δυσανάλογα του καταβεβλημένου μετοχικού κεφαλαίου
και της κεφαλαιακής τους επάρκειας τα κέρδη χρήσεως εκάστης εξ’
αυτών, καθ΄ όλο το χρονικό διάστημα από 01-01-2002 μέχρι και την
31-12-2012 και, έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες πέτυχαν την
αύξηση των ενεργητικών, των ιδίων κεφαλαίων και, έτσι, της
περιουσίας τους, των μερισμάτων που διένειμαν στους μετόχους τους,
των αμοιβών και των πάσης φύσης μπόνους των στελεχών και των
ως αποτέλεσμα αυτών, την αύξηση της αξίας και της αποτίμησης των
μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ), προς όφελος
των μετόχων τους, ήτοι, με όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
συνομολόγησαν και έλαβαν περιουσιακά ωφελήματα που
υπερβαίνουν το κατά νόμο θεμιτό ποσοστό τόκου.
2. Οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, καθ’ όλη τη διάρκεια των

επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, προέβαιναν και συνεχίζουν να
προβαίνουν, με πρόθεση : α) στον παράνομο τοκισμό, ανατοκισμό και
κεφαλαιοποίηση της εισφοράς του Ν.128/1975, β) στον παράνομο
υπολογισμό του επιτοκίου, με βάση υπολογισμού το ημερολογιακό
έτος των 360 ημερών, αντί της εκ του νόμου ρητά προβλεπόμενης
βάσης υπολογισμού των 365 ημερών και, κατά τα δίσεκτα έτη, των
366 ημερών και γ) στον παράνομο υπολογισμό του συνολικού
ετήσιου πραγματικού επιτοκίου και του ποσοστού επιβάρυνσης, όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, αντίθετα με την
υποχρεωτική, νόμιμη ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ και μέθοδο
υπολογισμού που αποτυπώνεται στο μέρος Ι του παραρτήματος Ι της
Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε. και, έτσι, αυτές
ενσωμάτωσαν σε όλες τις ;πα;ιτήσεις τους από όλους
ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και εκάστου
εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, σε διαφορετικά
χρονικά διαστήματα και με περισσότερες πράξεις, διάφορα
χρηματικά ποσά, ειδικότερα τόκους, χρεωλύσια, τόκους
υπερημερίας και έξοδα και, ως εκ τούτου, εισέπραξαν και
επιδιώκουν να εισπράξουν, χρηματικά ποσά που αφορούν
παράνομους τόκους, τα οποία δεν οφείλουν σε καμία περίπτωση
οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, γεγονός που έχει ως

αποτέλεσμα τα απαιτητά ποσά όλων των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων να έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα για τις δυνατότητες των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες ύψη και, ως εκ τούτου, αυτοί να
αδυνατούν να τις εξυπηρετήσουν.
Όμως, επειδή οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη

εξ’ αυτών, είναι επαγγελματίες και, έτσι, άριστοι γνώστες της
αγοράς χρήματος, με ευρύτατο φάσμα πληροφοριών στον
χρηματοπιστωτικό τομέα, κατέχουσες ειδικές γνώσεις και, λόγω
της θέσης τους αυτής, γνώριζαν τον παράνομο χαρακτήρα των
ανωτέρω πράξεών τους, ήτοι, γνώριζαν :
α) ότι, στις τραπεζικές συμβάσεις, τόσο κατά το προϊσχύον νομοθετικό

καθεστώς, (βλ. άρθρο 8 περ. 6 Ν. 1083/80 και την υπ' αριθμ. 289/80
απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής), όσο και κατά το υφιστάμενο
νομοθετικό καθεστώς (Ν. 2601/1998 άρθρο 12, Ν. 2789/2000 άρθρο
30, Ν. 2783/2000 άρθρο 47, Ν. 2912/2001 άρθρο 42 και Ν. 3259/2004
άρθρο 39), ανατοκισμός επιτρέπεται και μόνον των
καθυστερούμενων τόκων και όχι φόρων, εισφορών ή άλλων
προμηθειών,
β) ότι, το έτος των 365 ημερών ισχύει και εφαρμόζεται κατ’
επιταγή της κοινοτικής οδηγίας 98/7/ΕΚ, που ενσωματώθηκε στο
εθνικό μας δίκαιο με την ΚΥΑ 21.178/13.2.2001 (ΦΕΚ Β`
255/8.3.2001) στην καταναλωτική πίστη,
γ) ότι, με την αμετάκλητη απόφαση ΑΠ 430/04-03/2005 του Αρείου
Πάγου (Δ΄ Πολιτικό Τμήμα) ο ΓΟΣ που προβλέπει ότι οι τόκοι
υπολογίζονται με βάση έτος 360 ημερών κρίθηκε παράνομος και
καταχρηστικός,
δ) ότι, με την υπ΄ αριθμ. 1210/2010 απόφαση της Ολομέλειας του
Συμβουλίου της Επικρατείας, απορρίφθηκε η αίτηση ακύρωσης
κατά της απόφασης του Υπουργού Ανάπτυξης υπ΄αριθμ. Ζ1-
798/25.06.2008-ΦΕΚ Β 1353/11.07.2008, με την οποία
απαγόρευε στα πιστωτικά ιδρύματα να αναγράφουν στις
πιστωτικές συμβάσεις τον παράνομο όρο υπολογισμού τόκων με
βάση τις 360 ημέρες. Ειδικότερα, ο Υπουργός Ανάπτυξης,
προκειμένου να εκδώσει την υπ’ αριθμ. Ζ1-798/25.6.2008 (Β΄
1353/11.7.2008) απόφασή του, είχε λάβει υπ’ όψιν του αμετάκλητες
δικαστικές αποφάσεις, μεταξύ των οποίων και η 430/2005 του Αρείου
Πάγου, η οποία έκρινε ότι, παρότι είναι συμβατικά δυνατή η
ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ μετακύλιση της εισφοράς του Ν. 128/1975, εν
τούτοις αυτή δεν απολλύει τον χαρακτήρα της ως
ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΒΑΡΟΣ και, έτσι, την υπαγωγή της στις διατάξεις
του Κώδικα Φορολογικών Διαδικασιών, με αποτέλεσμα, κάθε τυχόν
τοκισμός και ανατοκισμός της εισφοράς του Ν. 128/1975 στην
ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ, πιστωτική σχέση τραπέζης-πιστούχου να μην είναι
νόμιμος, ενώ στην αίτηση ακυρώσεως ενώπιον του Στε μεταξύ
των 16 αιτούντων τραπεζών ήταν και όλες οι πέντε (5) εδώ
εναγομένες,
ε) ότι, τόσο κατά το προγενέστερο Νομοθετικό πλαίσιο (Κ.Υ.Α. Φ1-983
(ΦΕΚ 172 Β’/21-3-91) όπως τροποποιήθηκε από την Κ.Υ.Α. Ζ1-178/13-
2-01 (ΦΕΚ 255 Β’/9-3-01)), όσο και το ισχύον (Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917
Β’/23-6-10) όπως τροποποιήθηκε από την Κ.Υ.Α. Ζ1-111 (ΦΕΚ 627
Β’/7-3-12)), ο υπολογισμός του ΣΕΠΕ (πρώην ΣΕΠΠΕ και
παλαιότερα ΕΠΕ) γίνεται, αποκλειστικά, με την εφαρμογή
σύνθετου ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ, ήτοι με την ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ
ΦΟΡΜΟΥΛΑ που αποτυπώνεται στο μέρος Ι του παραρτήματος Ι
της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) ΣΩΡΕΥΤΙΚΑ όμως με την
ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ παραδοχή ότι όλοι οι παράγοντες του μαθηματικού
τύπου είναι ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ, καθώς και το άρθρο 4 περ.
15 της ΟΔΗΓΙΑΣ 2014/17/ΕΕ.
Σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στο ιστορικό της παρούσας, οι

πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, στο πλαίσιο
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και περί
πλήρους αποδείξεως, με ισχύ ιδιωτικού εγγράφου, του εκ μέρους τους
υπολογισμού των οφειλών, όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, χρησιμοποιούν έγγραφα, τα
οποία έχουν αυτές εκδώσει από το αυτόματο, μηχανογραφικό σύστημα
των βιβλίων και στοιχείων που τηρούν κατά ΚΒΣ, με βάση τις
αλγοριθμικές παραμέτρους χρέωσης του κεφαλαίου των επίδικων
οφειλών, των επιτοκίων, των εξόδων και της εισφοράς του Ν. 128/75,
με τους επιγενόμενους ανατοκισμούς αυτών, που εισήχθησαν στα
ανωτέρω μηχανογραφικά τους συστήματα και στα οποία έχουν έτσι
ενσωματώσει όλες τις ως άνω παράνομες χρεώσεις, ήτοι με τη
δημιουργία της προδήλως παράνομης κίνησης των αυθαίρετων,
παράνομων και αντισυμβατικών χρεοπιστώσεων των λογαριασμών,
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη και κατά έκαστον εξ’ αυτών, με την
μηχανογραφική ενημέρωση και καταγραφή σε αυτή, ψευδών και
ανυπόστατων οικονομικών δεδομένων, που αποτυπώνονται ως
λογιστικές χρεώσεις των ανωτέρω κινήσεων των εν λόγω
λογαριασμών, συμπεριέλαβαν σε όλα τα τελικά ποσά των
εναντίον των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες απαιτήσεών
τους, τα ως ανωτέρω αυθαίρετα χρηματικά ποσά που
αφορούσαν παράνομους τόκους, καθιστώντας έτσι και τις
συνολικές απαιτήσεις τους από τους ενάγοντες μεγαλύτερες των
πραγματικών, λόγω ακριβώς αυτών των αυθαίρετων, παράνομων
και αντισυμβατικών χρώσεων, τις οποίες δεν έπρεπε να είχαν ποτέ
ενσωματώσει στα συνολικά ποσά των οφειλών των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων και, με δεδομένο ότι, το ύψος ενός εκάστου
χρεωστικού υπολοίπου, όλων ανεξαιρέτως των εδώ επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, δεν μπορεί να επαληθευτεί με αριθμητικούς
υπολογισμούς και στοιχεία αντλούμενα από τα σχετικά έγγραφα που
δημιούργησαν και εξέδωσαν κατά τα ανωτέρω οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, καθώς σε αυτά δεν εμπεριέχονται κρίσιμα στοιχεία,
ήτοι ειδικότερα η πιστοποίηση ότι οι υπολογιστικές πράξεις έχουν γίνει
κατά Σ.Ε.Π.Ε., προέβησαν στην έκδοση και αποστολή εγγράφων
κινήσεων λογαριασμών για χρηματικά ποσά μεγαλύτερα από τα
πράγματι οφειλόμενα, δηλαδή χρηματικά ποσά που έχουν ήδη
καταβάλει οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’
αυτών, σε παρελθόντα χρόνο, ένεκα των εις βάρος τους, ήδη,
επιγενομένων ανωτέρω παράνομων χρεώσεων, τις οποίες οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες δεν έχουν ποτέ μέχρι σήμερα αφαιρέσει, ως
όφειλαν, από τα φερόμενα ως οφειλόμενα από αυτούς χρηματικά ποσά
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, όπως
προκύπτει από τον υπολογισμό της διαφοράς του αρχικού ποσού
εκάστης οφειλής, με τις νόμιμες χρεώσεις αυτής, και τον
υπολογισμό αυτής με τις μετέπειτα επιγενόμενες παράνομες
χρεώσεις.
Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ενώ
γνώριζαν ότι, όλες οι εναντίον των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες
απαιτήσεις τους, κατά επίδικη πιστωτική σύμβαση, δεν ήταν
εκκαθαρισμένες, κατά την έννοια των άρθρων 623 και επόμενα ΚΠολΔ
και 916 ΚΠολΔ, αυτές προέβησαν στην κατά τα ανωτέρω έκδοση και
αποστολή εγγράφων κινήσεων λογαριασμών, για χρηματικά ποσά
μεγαλύτερα από τα πράγματι οφειλόμενα, στηριζόμενες σε έγγραφα

που οι ίδιες αυθαιρέτως και παρανόμως δημιούργησαν, τα οποία
περιλαμβάνουν τις προπεριγραφόμενες παράνομες χρεώσεις των
λογαριασμών όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων
και των συνολικών απαιτήσεών τους ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη (βλ. σχετικά ΑΠ 1782/2002, ΕφΑθ 498/2019, ΕφΛαμ 124/2007,
ΕφΠειρ 526/2003, ΕφΑθ 5824/2001, ΜΠΑθηνών (κατ’ έφεση) 11037/2018,
ΜΠΑθηνών 5930/2018 (κατ' έφεση), ΜΠΠειραιά 187/2019, MΠΑθηνών
1211/2018, ΜΠΑθηνών 1163/2018, ΜΠΠειραιά 5319/2018, ΜΠΠειραιά
5318/2018, ΜΠΠειραιά 5316/2018, ΜΠΑθηνών 1017/2018, ΜΠΑθηνών
1017/2018, ΠολΠρωτΑθηνών 2197/2018, ΜΠΤρικάλων 260/2018, ΜΠΑθηνών
906/2018, ΜΠΤρικάλων 257/2018, ΜΠΑθηνών 715/2018, ΜΠΑθηνών
714/2018, ΜΠΒόλου 52/2018, ΠΠΘεσσαλονίκης 6125/2018, ΜΠΑθηνών
6033/2018, ΜΠΑθηνών 683/2018, ΜΠΑθηνών 5036/2018, ΜΠΑθηνών
4639/2018, ΜΠΑθηνών 428/2018, ΜΠΑθηνών 574/2018, ΠΠΠρέβεζας 08/2018,
ΜΠΑθηνών 1850/2018, ΜΠΑθηνών 167/2018, ΜΠΑθηνών
11511/2017, ΜΠΤρικάλων 09/2018, ΜΠΛιβαδειάς 38/2017, ΜΠΠειραιά
4824/2017, ΜΠΛιβαδειάς 88/2017, ΜΠΛιβαδειάς 89/2017, ΜΠΠειραιά
3959/2017, ΜΠΑθηνών 4008/2017, ΜΠΤρικάλων 174/2017, ΜΠΑθηνών
26/07/2017 , ΜΠΑθηνών 4254/2017, ΜΠΧαλκίδας 231/2017, ΜΠΑθηνών
2568/2017, ΜΠΑθηνών 4486/2016, ΜΠΠειραιά 2422/2016, ΜΠΚέρκυρας
777/2016, ΜΠΑθηνών 02/11/2016, ΕιρΑθηνών 11/2018, ΕιρΑθηνών 33/2018,
ΕιρΑθηνών 184/2018, ΕιρΑθηνών 235/2018, ΕιρΑθηνών 212/2018, ΕιρΑθηνών
1039/2018, ΕιρΑθηνών 209/2018, ΕιρΑθηνών 892/2018, ΕιρΑθηνών 908/2018,
ΕιρΑθηνών 1039/2018, ΕιρΑθηνών 1789/2018, ΕιρΑθηνών 1995/2018,
942/2018, ΕιρΑθηνών 943/2018, ΕιρΑθηνών 4605/2018, ΕιρΑθηνών
ΕιρΑθηνών 20/2017, ΕιρΑμαρουσίου 29/2017, ΕιρΑθηνών 36/2017, ΕιρΑθηνών
6925/2017, ΕιρΑθηνών 6609/2017, ΕιρΑμαρουσίου 29/2017, ΕιρΑθηνών
37/2017, ΕιρΑθηνών 1284/2017, ΕιρΙλίου 19/2017, ΕιρΧαλανδρίου 19/2017,
ΕιρΘεσσαλονίκης 3948/2017, ΕιρΑθηνών 2720/2017, ΕιρΑθηνών 2721/2017,

ΕιρΑθηνών 2722/2017, ΕιρΠειραιά 214/2017, ΕιρΠειραιά 213/2017,
ΕιρΑθηνών 1341/2017, ΕιρΑθηνών 3170/2017, ΕιρΙλίου 5/2017, ΕιρΝ.Ιωνίας
3571/2017, ΕιρΑθηνών 891/2017, ΕιρΑθηνών 890/2017,
ΕιρΑθηνών 889/2017, ΕιρΑθηνών 861/2017, ΕιρΑθηνών 846/2017, Ειρ
Αθηνών 977/2017, ΕιρΙωαννίνων 167/2017, ΕιρΑθηνών 2708/2017,
ΕιρΗρακλείου 333/2017, ΕιρΑθηνών 6174/2017, ΕιρΑθηνών 1061/2017,
ΕιρΑθηνών 1089/2016, ΕιρΑθηνών 1961/2016, ΕιρΑθηνών 3460/2016,
ΕιρΑθηνών 3459/2016, ΠΠΚορίνθου 101/2013, ΜΠΑθηνών 3479/2016,
ΜΠΘεσσαλονίκης 3/2014, ΜΠΚορίνθου 102/2013, ΜΠΚορίνθου 989/2012,
ΜΠΚαλαβρύτων 62/2011, ΕιρΑθ 1764/2016, ΕιρΑθ 1763/2016, ΕιρΑθ
1762/2016, ΕιρΑθ 735/2016, ΕιρΑθ 647/2016, ΕιρΑθ 5991/2015, ΕιρΑθ
5785/2015, ΕιρΑθ 5303/2015, ΕιρΑθ 4903/2015, ΕιρΑθ 3958/2015, ΕιρΑθ
2411/2015, ΕιρΑχαρνών 456/2015, ΕιρΒεροίας 122/2015, ΕιρΚρωπίας
1143/2015, ΕιρΚρωπίας 762/2015, ΕιρΧαλκίδας 657/2015, ΕιρΑθ 807/2014,
ΕιρΑθ 609/2014, ΕιρΑθ 350/2014, ΕιρΑθ 216/2014, ΕιρΑθ 5413/2013, Ειρ.Αθ
1341/2013, ΕιρΚρωπίας 476/2013, Ειρ.Αθ 3626/2012, ΕιρΑθ 3154/2010, ΕιρΑθ
1324/2009, ΕιρΑθ 178/2009, ΕιρΑθ 3770/2007).
Επειδή, όμως, η καταβολή υπέρμετρων τόκων απαγορεύεται

από το νόμο (ΑΚ 281, αρθρ.2 παρ.7 περ.ια΄του ν.2251/1994 βλ. ΑΠ 1219/2001,
ΜονΠρ.Αθ 716/2005 Αρμ.2006.1730), τυχόν δε υπέρμετροι τόκοι,
καταβληθέντες, καταλογίζονται στο κεφάλαιο και δεν εξαναγκάζεται η
πληρωμή τους (βλ. ΕφΑθ 3562/2001 αδημ) ενώ, η ενσωμάτωση
υπέρμετρων τόκων στο διατασσόμενο να πληρωθεί κεφάλαιο καθιστά
ΜΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΗ τη διατασσομένη να πληρωθεί απαίτηση (ΕιρΑθ
1734/2013, ΕιρΑθ 178/2009 (ΑΡΜ 2009/1374)), επειδή, λόγω των παράνομων
τόκων που έχουν ενσωματωθεί στο κεφάλαιο και λόγω της υποχρέωσης του
καταλογισμού των ήδη καταβληθέντων υπέρμετρων τόκων στο κεφάλαιο της
απαίτησης εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη και ανά εδώ εναγόμενη, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΟΥΝ από
τα έγγραφα των αντίστοιχων, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση λογαριασμών,
που τηρούν κατά ΚΒΣ στα βιβλία τους οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
και εκάστη εξ’ αυτών, οι νόμιμες απαίτησεις αυτών, αφού η ακυρότητα των
επι μέρους ποσών που προέρχονται από την ενσωμάτωση στα κεφάλαια
αυτών των ανωτέρω υπέρμετρων τόκων και των παράνομων και
καταχρηστικών χρεώσεων, επηρεάζει την αποδεικτικότητα με έγγραφα
του συνόλου των απαιτήσεων όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων και, έτσι, δεν είναι δυνατός, λόγω του είδους της

εγγραφής, ο διαχωρισμός των επιμέρους ποσών, με αποτέλεσμα, έτσι, όλες οι
απαιτήσεις εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων να είναι
ΑΝΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΕΣ, ενώ ο επαναπροσδιορισμός αυτών δεν είναι δυνατόν να
πραγματοποιηθεί με απλό αριθμητικό επανυπολογισμό της ποσότητας και
της ποιότητας των απαιτήσεων, προκειμένου αυτές να εκκαθαριστούν,
επειδή το το πραγματικό ύψος αυτών μπορεί να προσδιοριστεί και να
προκύψει ΜΟΝΟ με την τέλεση ΣΥΝΘΕΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ, δηλαδή με την εφαρμογή εξειδικευμένων
μαθηματικών, νομισματικών, λογιστικών και αναλογιστικών κανόνων, που
υπερβαίνουν τα αριθμητικά διδάγματα της κοινής πείρας, η ακρίβεια των
οποίων απαιτεί τη διενέργεια ειδικής για το σκοπό αυτό ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ
ΠΡΑΓΜΑΤΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ, από εξειδικευμένο πραγματογνώμονα στα
οικονομικά μαθηματικά, τη γενική λογιστική και το κλαδικό λογιστικό σχέδιο
των τραπεζών, όπως εν προκειμένω αναφέρει ο Καθηγητής Οικονομετρίας
του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γεώργιος Βάμβουκας, με την ως
άνω, από 05 Σεπτεμβρίου 2015 γνωμοδότησή του, αφορώσα την
«ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΤΗΣ εν λόγω ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ
ΦΟΡΜΟΥΛΑΣ ΣΤΟ Σ.Ε.Π.Ε.», σύμφωνα με την οποία «Μαθηματικές σχέσεις
σαν την ΣΕΠΕ θεωρούνται ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΠΛΟΚΕΣ και ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ
ΑΚΟΜΑ και για ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ».
Εξάλλου, σύμφωνα με την απόφαση ECLI:EU:C:2016:842 ΔΕΕ της

9ης Νοεμβρίου 2016: «Προδικαστική παραπομπή – Οδηγία 2008/48/ΕΚ –
Προστασία των καταναλωτών – Συμβάσεις καταναλωτικής πίστεως – Άρθρο 1,
άρθρο 3, στοιχείο ιγ΄, άρθρο 10, παράγραφοι 1 και 2, άρθρο 22, παράγραφος 1,
και άρθρο 23 – Ερμηνεία του όρου “εγγράφως” και της φράσεως “επί άλλου
σταθερού μέσου” – Σύμβαση παραπέμπουσα σε άλλο έγγραφο – Απαίτηση περί
“εγγράφου τύπου” κατά το εθνικό δίκαιο – Μνεία των απαιτούμενων στοιχείων
μέσω παραπομπής σε αντικειμενικές παραμέτρους – Στοιχεία τα οποία πρέπει
να μνημονεύονται σε σύμβαση πιστώσεως που έχει σταθερή διάρκεια –
Συνέπειες της ελλείψεως των υποχρεωτικών πληροφοριών – Αναλογικότητα»,
στην υπόθεση C-42/15, με αντικείμενο αίτηση προδικαστικής αποφάσεως
δυνάμει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, που υπέβαλε το Okresný súd Dunajská
Streda (πρωτοδικείο Dunajská Streda, Σλοβακία) με απόφαση της 19ης
Δεκεμβρίου 2014, η οποία περιήλθε στο Δικαστήριο στις 2 Φεβρουαρίου 2015,
στο πλαίσιο της δίκης Home Credit Slovakia a.s. κατά Klára Bíróová, το
δικαστήριο (τρίτο τμήμα), μεταξύ άλλων απεφάνθη ότι : «Η παράλειψη της
τράπεζας να μνημονεύσει στη σύμβαση πιστώσεως όλα τα στοιχεία τα οποία,
βάσει της οδηγίας, πρέπει να περιλαμβάνονται υποχρεωτικά στη
σύμβαση, όπως είναι το Σ.Ε.Π.Ε., ο αριθμός και η περιοδικότητα των καταβολών
στις οποίες πρέπει να προβεί ο καταναλωτής, τα συμβολαιογραφικά έξοδα και

οι απαιτούμενες από τον δανειστή εγγυήσεις και ασφάλειες, δύναται να
εκπτώσεως του δανειστή από το δικαίωμα εισπράξεως τόκων και εξόδων,
οσάκις η παράλειψη μνείας των στοιχείων αυτών δύναται να θέσει εν αμφιβόλω
τη δυνατότητα του καταναλωτή να εκτιμήσει το περιεχόμενο της δεσμεύσεώς
του». Έτσι, κατά τα ανωτέρω, ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη
και για έκαστο εξ’ αυτών ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΠΟΣΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΟΔΩΝ,
πρέπει δηλαδή ΝΑ ΑΠΟΜΕΙΩΘΟΥΝ, ήτοι, κατά τη σύγχρονη τραπεζική
ορολογία να «ΚΟΥΡΕΥΤΟΥΝ», επιβάλλοντας το Δικαστήριό Σας την
κύρωση της ΕΚΠΤΩΣΕΩΣ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά
ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, από το δικαίωμα
εισπράξεως τόκων και εξόδων, επειδή η παράλειψη μνείας των στοιχείων
του Σ.Ε.Π.Ε. σε όλες τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, έθεσε εν αμφιβόλω τη
δυνατότητα των εδώ εναγόντων ως καταναλωτές να εκτιμήσουν το
περιεχόμενο της δεσμεύσεως που ανέλαβαν δια της συνομολόγησης όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων (ECLI:EU:C:2016:842 ΔΕΕ
της 9ης Νοεμβρίου 2016).
Και, ακόμη, ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των πέντε (5) πρώτων εδώ

εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και για
έκαστο εξ’ αυτών ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, πρέπει δηλαδή ΝΑ ΑΠΟΜΕΙΩΘΟΥΝ, ήτοι, κατά τη
σύγχρονη τραπεζική ορολογία να «ΚΟΥΡΕΥΤΟΥΝ», ως προς το
κεφάλαιο όλων των αντιστοίχων και αναλυτικά περιγραφομένων κατά
εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, ατομικών πιστωτικών συμβάσεων,
σύμβαση προς σύμβαση, κατά ποσό ανάλογο της ανακεφαλαιοποίησης που
έλαβε από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) εκάστη εκ των
πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, δυνάμει των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ
για την απόσβεση της ζημίας εκάστης εξ’ αυτών, κατά το ποσό και την
αναλογία της επί της συνολικής ζημίας πιστωτικού κινδύνου κατά την
καταστάσεις και τους αντίστοιχους ισολογισμούς χρήσεως εκάστης εξ’ αυτών
και, έτσι, Η ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΚΘΕΣΗ, Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΝΔΥΛΙΩΝ
ΤΟΥ ΑΚΡΙΒΟΥΣ ΠΟΣΟΥ ΤΗΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑ ΤΗΝ

ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΗΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥΝ κατά απαίτηση, κατά εκάστη εκ των πέντε (5)
εδώ πρώτων εναγομένων, κατά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, με βάση τον ειδικό για
το σκοπό αυτό ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 4.Β,
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ «ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ» ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ) του «Πίνακα Ανακεφαλαιοποίησης,
Υπολογισμού Βλάβης Εθνικής Οικονομίας και Υπολογισμού Μαθηματικού Τύπου
Κουρέματος Κεφαλαίου Δανείων ανά Εναγόμενη» (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 4.Α, Η
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ), επειδή οι απαιτήσεις εκ των
οικονομικών σχέσεων των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’
αυτών, δυνάμει όλων των αντιστοίχων και αναλυτικά περιγραφομένων κατά
εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΕΣ κατά το ποσό της απομείωσης-
«κουρέματος» αυτών, για το μέρος του ποσού της ως άνω
ανακεφαλαιοποίησης που έλαβε εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων
εναγομένων και που χρησιμοποίησε για την απόσβεση της ζημίας του
πιστωτικού της κινδύνου κατά την 31/12/2012 και, έτσι, ΑΥΤΕΣ,
προκειμενου να γίνουν ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΕΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΕΠΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΟΥΝ ΚΑΤΑ
ΠΟΣΟΤΗΤΑ, ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟΜΕΙΩΘΟΥΝ («ΚΟΥΡΕΥΤΟΥΝ») ανά εδώ
εναγόμενη, κατά τους εξής ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ :

100 Χ (6.412,05 ΔΙΣ / Σύνολο Απαιτήσεων Κεφαλαίου
Δανείων την 31/12/2012).




Δανείων της τέταρτης εδώ εναγόμενης την
31/12/2012).
Ο δε ποσοτικός και ποιοτικός επαναπροσδιορισμός των απαιτήσεων

των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών εκ των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, καθώς και η απομείωση («ΚΟΥΡΕΜΑ»)
αυτών κατά τους ανωτέρω μαθηματικούς τύπους, ανά εδώ εναγόμενη και
ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, δεν είναι δυνατόν να
πραγματοποιηθεί με απλό, αριθμητικό επανυπολογισμό της ποσότητας
και της ποιότητας των απαιτήσεων, δηλαδή με την τέλεση ορισμένων
απλών αριθμητικών πράξεων και με την απλή εφαρμογή των
αριθμητικών διδαγμάτων της κοινής πείρας, προκειμένου αυτές να
εκκαθαριστούν, επειδή :
• Το υπόλοιπο του λογαριασμού «ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ
ΠΕΛΑΤΩΝ» (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 2.Β, ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ), όπως αυτό εμφανίζεται στις
δημοσιευθείσες στα αντίστοιχα ανά εδώ εναγόμενη ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ
οικονομικές καταστάσεις, που συνέταξαν σύμφωνα με τα Διεθνή
Λογιστικά Πρότυπα (ΔΛΠ) και, συγκεκριμένα, κατά το πρότυπο IAS 1,
οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες για την οικονομική χρήση που
έληξε την 31/12/2012, ήτοι στον Ισολογισμό, την Κατάσταση
Αποτελεσμάτων Χρήσεως, την Κατάσταση Μεταβολών της Καθαρής
Θέσης, την Κατάσταση Ταμειακών Ροών και τις Γνωστοποιήσεις,
εμφανίζει ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΜΟΝΟ ΧΡΕΩΣΗ κατά κεφάλαιο, τόκους και
έξοδα του συνόλου των απαιτήσεων αυτών ανά εδώ εναγόμενη και,
έτσι, εκλείπει η απαιτούμενη σαφής και ορισμένη έκθεση, με
εξειδίκευση και χαρακτηρισμό των επι μέρους κονδυλίων
κεφαλαίου, τόκων και εξόδων του λογαριασμού «ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ
ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΠΕΛΑΤΩΝ» και, έτσι, δεν είναι δυνατός ο
προσδιορισμός, με απλές αριθμητικές πράξεις, του παρονομαστή
«Σύνολο Απαιτήσεων Κεφαλαίου Δανείων» στους ανωτέρω
μαθηματικούς τύπους ανά εδώ εναγόμενη, προκειμένου να μπορεί να
προκύψει με σαφή και ορισμένη έκθεση, με την τέλεση απλών
αριθμητικών πράξεων, κατά τα αριθμητικά διδάγματα της κοινής
πείρας, ο συντελεστής απομείωσης των επίδικων απαιτήσεων ανά εδώ
ενάγοντα, εναγόμενη και πιστωτική σύμβαση, με αποτέλεσμα, το
πραγματικό ύψος αυτών να μπορεί να προσδιοριστεί και να
μαθηματικών, νομισματικών και λογιστικών κανόνων, που
υπερβαίνουν τα αριθμητικά διδάγματα της κοινής πείρας, η ακρίβεια
των οποίων απαιτεί τη διενέργεια ειδικής για το σκοπό αυτό
ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ, από εξειδικευμένο
πραγματογνώμονα στα οικονομικά μαθηματικά, τη γενική λογιστική
και το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών.
• Η κατά το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών και το κατά ΔΛΠ

πρότυπο ΙΑS 39 επιλογή του τρόπου εμφάνισης της απομείωσης
της αξίας των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ήτοι (α) με
απευθείας μείωση του οικείου λογαριασμού χορηγήσεων και (β) με τη
δημιουργία ειδικού λογαριασμού συσσωρευμένων απαιτήσεων,
προκειμένου αυτές να μπορούν να προσδιοριστούν κατά
ποιότητα με την απαιτούμενη σαφή, εξειδικευμένη και ορισμένη
έκθεση και, έτσι, να προκύψουν με σαφήνεια, ώστε από τα
έγγραφα των αντίστοιχων, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση
λογαριασμών που τηρούν κατά ΚΒΣ στα βιβλία τους οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, να προκύψουν οι
νόμιμες απαίτησεις αυτών εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ανά εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, σύμβαση προς σύμβαση, με
αποτέλεσμα, η ανωτέρω επιλογή του τρόπου εμφάνισης της
απομείωσης της αξίας των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων να
μπορεί να πραγματοποιηθεί ΜΟΝΟ με την τέλεση ΣΥΝΘΕΤΩΝ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ, ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ, δηλαδή με
την εφαρμογή εξειδικευμένων νομισματικών και λογιστικών κανόνων,
που υπερβαίνουν τα αριθμητικά διδάγματα της κοινής πείρας, η
ακρίβεια των οποίων απαιτεί τη διενέργεια ειδικής για το σκοπό αυτό
πραγματογνώμονα στη γενική λογιστική, τα Διεθνή Λογιστικά
Πρότυπα (ΔΛΠ) και το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών.
• Δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η διαδικασία του αρθ. 8, ν.
3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010, κατά την οποία οι προνομιούχες
μετοχές εξαγοράζονται στο σύνολό τους από το πιστωτικό
ίδρυμα μετά πάροδο πέντε (5) ετών ή και νωρίτερα, κατόπιν
έγκρισης της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και, έτσι, δεν έχει ακόμη
ορισθεί η τιμή εξαγοράς αυτών, ούτε η εύλογη αξία αυτών κατά τα
προβλεπόμενα στην παρ. 3, αρθ. 7, ν. 3864/2010/ΦΕΚ
119/21.07.2010, ούτε μπορεί ακόμη να επιβληθεί η σωρευτική,
ετήσια προσαύξηση σε ποσοστό 2% επί της κατά το άρθ. 10, παρ.
2, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010 απόδοσης, με αποτέλεσμα,
το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) να μη μπορεί
ακόμη να δημιουργήσει τους κατά το αρθ. 12, ν. 3864/2010/ΦΕΚ
119/21.07.2010, Λογαριασμούς Αποθεματικών από Διαφορές
Αποτίμησης, ώστε να προσδιορίζονται και να προκύπτουν με
σαφήνεια τα καθαρά κέρδη και οι ζημίες του κατά τα Διεθνή
Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Αναφοράς, προσαρμοσμένα για τον
ειδικό σκοπό αυτού, προκειμένου, εντός 30 ημερών από τη δημοσίευση
των οικονομικών του καταστάσεων, το ΤΧΣ να μπορεί να μεταφέρει το
σύνολο αυτών (Κέρδη/Ζημίες) στο Γενικό Προϋπολογισμό του
Κράτους.

Κεφάλαιο 5Ο
Η Ευθύνη της Τράπεζας της Ελλάδος και των Εκπροσώπων της Τρόικα
(Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο).
5.1. Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ)
Κατά τα αναλυτικώς προεκτεθέντα στο Κεφάλαιο 1.Γ.4.3 (Ο ΔΙΦΥΗΣ

ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ), ως προς την δικαιοδοσία των πολιτικών
δικαστηρίων και, εν προκειμένω, του Δικαστηρίου Σας, επειδή η Τράπεζα της
Ελλάδος έχει ιδιότυπο διφυή χαρακτήρα και, έτσι, κατά τις ΟλΑΠ 01/2006
και ΑΠ 214/2003, διατηρεί τον χαρακτήρα του νομικού προσώπου
ιδιωτικού δικαίου ως προς την άσκηση των τραπεζικών εργασιών της,
ήτοι κατά την άσκηση της εμπορικής της δραστηριότητας, προκύπτει
πέρα πάσης αμφιβολίας ότι, αυτή, ΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ενάγεται ενώπιον του
Δικαστηρίου Σας, διότι, κατά την άσκηση των αμιγώς τραπεζικών εργασιών
της, καθ’ όλο το χρονικό διάστημα από 01/01/2008 μέχρι και σήμερα, ήτοι
κατά την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής του ευρωσυστήματος στην
Ελλάδα, κατά τον έλεγχο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και την
εποπτεία των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, όχι μόνο παρέλειψε από
βαριά αμέλεια να ασκήσει την προσήκουσα προληπτική εποπτεία, ως είχε
κατά το νόμο υποχρέωση, και επέτρεψε δια των παραλείψεών της στις πέντε
προς βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι, αλλά
και διότι, λαμβανομένου υπ΄ όψη ότι αυτή είναι ανώνυμη εταιρεία
εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, ανέπτυξε και ΤΗΝ ΔΙΚΗ
ΤΗΣ ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, καθ’ όλο το ανωτέρω
διάστημα, αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του
Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, καθότι
αυτή δεν συμμορφώθηκε ως όφειλε : (α) με τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής
Νομοθεσίας, (β) με τις διαδικασίες και πρότυπα που τίθενται από την
Επιτροπή της Βασιλείας για την Τραπεζική Εποπτεία, (γ) με την Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), (δ) με την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (European
Banking Authority-EBA) και, εν γνώσει της βέβαιης επέλευσης της
ανεπανόρθωτης βλάβης της Εθνικής Οικονομίας της Ελλάδος, με την βαριά
αμέλεια κατά την εκτέλεση των εποπτικών αρμοδιοτήτων της, αποδέχθηκε
ενσυνείδητα την επέλευση της ανεπανόρθωτης βλάβης της Εθνικής

Οικονομίας της Ελλάδος και των αποτελεσμάτων αυτής στους εδώ ενάγοντες
ως φορολογούμενοι και στην περιουσία αυτών, δεδομένου ότι με τις
διαδοχικές πράξεις της υπαγόρευσε, εισηγήθηκε, αποφάσισε, εφάρμοσε,
βεβαίωσε, επόπτευσε, έλεγξε και, εν τέλει, επέβαλε, καθ΄ ον τρόπο
περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 3.Δ. Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ
ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ» την ενίσχυση της ρευστότητας
των πέντε (5) πρώτων εναγομένων από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό
Assistance» (ELA), με την συνολική παροχή στις πέντε (5) πρώτες
εναγόμενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστότητας, δηλαδή χρήματος, συνολικού
ποσού 90,00 δις ευρώ, με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, κατά
την από 01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για
καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, του λεγόμενου «M.O.U. - Memorandum of
Understanding on high-level principles of co-operation between the banking
supervisors and central banks of the European Union in crisis management
situations», που παρέχει ρευστότητα στις τράπεζες που λειτουργούν στην
Ευρωζώνη όταν αυτές αδυνατούν να δανειστούν από τη διατραπεζική αγορά
ή από την ίδια την ΕΚΤ μέσω της κανονικής διαδικασίας.
Όμως, ο ανωτέρω μηχανισμός έκτακτης παροχής ρευστότητας

«ELA» της Τράπεζας της Ελλάδος, συνιστά για αυτή μια ΑΜΙΓΩΣ
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ήτοι μια αμιγώς ιδιωτική οικονομική
πρωτοβουλία που αυτή ασκεί, όπως όλες οι κεντρικές τράπεζες του
ευρωσυστήματος, κατά τον ιδιότυπο, διφυή χαρακτήρα της ως ΝΠΙΔ
και, ειδικότερα, ως ανώνυμη εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο
Αξιών Αθηνών, παρέχοντας με την αμιγώς τραπεζική αυτή εργασία της
ρευστότητα στις πέντε (5) πρώτες εναγόμενες με επιτόκιο δανεισμού
1,55%, που είναι σημαντικά υψηλότερο, έως και 30 φορές, σε σύγκριση
με το κόστος δανεισμού από την ΕΚΤ, επειδή, μέσω του μηχανισμού ELA,
οι εγγυήσεις που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι τράπεζες
συμπεριλαμβάνουν και το δανειακό τους χαρτοφυλάκιο, σε αντίθεση με το
δανεισμό από την ΕΚΤ, όπου απαιτούνται κυρίως εγγυήσεις κρατικών
ομολόγων και, έτσι, η έκτακτη παροχή ρευστότητας του μηχανισμού
«ELA», συνιστά για αυτήν μια ΑΜΙΓΩΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΕΠ’ ΑΜΟΙΒΗ, που διαμορφώνει τα λειτουργικά έσοδα και τα
κέρδη αυτής, τα μερίσματα που διαθέτει στους μετόχους της, τα ίδια
κεφάλαιά της και την αξία της μετοχής της στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών.

Στο άρθρο 1, παρ. β, του Νομοθετικού Διατάγματος της 10/11/1927
ορίζεται ρητά ότι οι διατάξεις του Καταστατικού της ΤτΕ έχουν ισχύ
διατάξεων νόμου και μάλιστα νόμου αυξημένης τυπικής ισχύος, δοθέντος ότι
το Καταστατικό της ΤτΕ αποτελεί μέρος διεθνούς σύμβασης επικυρωμένης
διά νόμου και κατά το άρθρο 2 του Καταστατικού της, στις κύριες
αρµοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος εντάσσεται η εφαρμογή των
οδηγιών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, καθώς και η εποπτεία
πιστωτικών ιδρυμάτων και χρηματοπιστωτικών οργανισμών (βλ.
σχετικά Κεφάλαιο 1.Γ.4.2, Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ)).
Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα και

ευθύνη για την άσκηση της προληπτικής εποπτείας των πιστωτικών και
χρηματοδοτικών ιδρυμάτων, η οποία στοχεύει στη διασφάλιση της
σταθερότητας και της εύρυθμης λειτουργίας του εγχώριου
χρηματοπιστωτικού συστήματος, ήτοι της ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ
ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ.
H Διεύθυνση Εποπτείας Πιστωτικού Συστήματος (ΔΕΠΣ) της

Τράπεζας της Ελλάδος είναι επιφορτισμένη με την άσκηση της προληπτικής
εποπτείας των πιστωτικών και χρηματοδοτικών ιδρυμάτων και, εν
προκειμένω, των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, που
πραγματοποιείται κατ’ αρχήν με την παρακολούθηση των δεικτών
ρευστότητας, φερεγγυότητας και κεφαλαιακής επάρκειας, κατά τους
κανόνες που καθορίζονται από τις Πράξεις του Διοικητή της ΤτΕ (Π∆/ΤΕ), το
δε θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση της εποπτείας έχει κατά κύριο λόγο
διαμορφωθεί από την ενσωμάτωση της σχετικής κοινοτικής νομοθεσίας, η
οποία με τη σειρά της είναι συμβατή με τις αρχές της Βασιλείας και
συγκεκριμένα, ο Νόμος 3601/2007, όπως τροποποιήθηκε από
τους ν.3693/2008,ν.3746/2009, ν.3862/2010 , 4002/2011 και 4021/2011)
και οι Πράξεις του Διοικητή 2630/2010,
2588/2007, 2589/2007, 2590/2007, 2646/2011, 2592/2007, 2645/2011, 2
594/2007, 2595/2007 και 2635/2010, συνιστούν το ισχύον πλαίσιο
εποπτείας (Βασιλεία ΙΙ), επιπλέον, στο θεσμικό εποπτικό πλαίσιο
περιλαμβάνονται και οι Πράξεις του Διοικητή
2577/2006, 2595/2007 και 2597/2007 που αφορούν τα Συστήματα
Εσωτερικού Ελέγχου, καθώς και οι αποφάσεις ΕΤΠΘ 281/17.03.2009,
285/6/9.7.2009 και 290/12/11.11.2009, που αφορούν την πρόληψη της
τρομοκρατίας και λοιπά θέματα.

Η αρμοδιότητα της εποπτείας περιλαμβάνει την παρακολούθηση της
εφαρμογής του σχετικού θεσμικού πλαισίου και τη δυνατότητα λήψης
διορθωτικών μέτρων, ακόμη και της επιβολής πρόσθετης κεφαλαιακής
απαίτησης, εφόσον εντοπιστούν σημαντικές αδυναμίες που δεν μπορούν να
αντιμετωπιστούν μεσω των υπόλοιπων μέτρων, καθώς και της επιβολής
διοικητικών κυρώσεων, περιλαμβανομένης και της ανάκλησης της
άδειας λειτουργίας των εποπτευόμενων πιστωτικών ιδρυμάτων και, εν
προκειμένω, των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων.
Για την αποτελεσματική υλοποίηση των εποπτικών της

αρμοδιοτήτων, η Τράπεζα της Ελλάδος υποχρεούται να
συμμορφώνεται πλήρως :
• με την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (European Banking Authority-
EBA) και
• με τους λοιπούς φορείς που αναφέρονται στη συνεργασία μεταξύ
αρχών σε εθνικό ή διασυνοριακό επίπεδο.
Ειδικότερα, ως προς τον τρόπο άσκησης της προληπτικής

εποπτείας :
• Η προβλεπόμενη στο άρθρο 25 του ν. 3601/2007 Διαδικασία
Εποπτικής Αξιολόγησης (ΔΕΑ) εφαρμόζεται σε όλα τα πιστωτικά
ιδρύματα που έχουν έδρα στην Ελλάδα, περιλαμβανομένων των
υποκαταστημάτων τους στο εξωτερικό και σε επίπεδο ομίλου
σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο Κεφ. III της ΠΔ/ΤΕ 2577/9.3.2006
«Βασικές αρχές και κριτήρια σε επίπεδο Ομίλου».
Η Τράπεζα της Ελλάδος λαμβάνει υπόψη τις υποδείξεις και συστάσεις
της CEBS για τη συνεργασία των εποπτικών αρχών σε διασυνοριακό
επίπεδο.
Η συχνότητα και το εύρος της ΔΕΑ βασίζεται στην αρχή της
αναλογικότητας, εξαρτάται δηλαδή από τη φύση, την
πολυπλοκότητα και το μέγεθος των δραστηριοτήτων ενός πιστωτικού
ιδρύματος, τη φύση και το επίπεδο των κινδύνων που αυτό
αναλαμβάνει ή πρόκειται να αναλάβει, και την επάρκεια και
αποτελεσματικότητα των Συστημάτων Εσωτερικού Ελέγχου και
Διαχείρισης Κινδύνων που αυτό διαθέτει.

• Οι μέθοδοι και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται από τη Τράπεζα της
Ελλάδος, για την παρακολούθηση και την αξιολόγηση των κινδύνων
κάθε πιστωτικού ιδρύματος, στηρίζονται σε εποπτεία μέσω
αναφορών και επιτόπιων ελέγχων και περιλαμβάνουν (α) ποιοτικές
και ποσοτικές αξιολογήσεις, αξιολόγηση προφίλ κινδύνων σε σχέση με
την επάρκεια και αποτελεσματικότητα των Συστημάτων Εσωτερικού
Ελέγχου, (β) συγκριτική ανάλυση δοκιμών προσομοίωσης
καταστάσεων κρίσης, συγκριτικές αναλύσεις μεταξύ πιστωτικών
ιδρυμάτων παρόμοιου μεγέθους και επιχειρησιακών δραστηριοτήτων.
Για την αξιολόγηση κάθε πιστωτικού ιδρύματος, τόσο συνολικά όσο
και κατά περιοχή κινδύνου, χρησιμοποιείται επιπρόσθετα ως εργαλείο
το Σύστημα Εγκαίρου Προειδοποίησης και Αξιολόγησης
Κινδύνων (ΣΕΠΑΚ).
• Η Διαδικασία Αξιολόγησης της Επάρκειας του Εσωτερικού
Κεφαλαίου (ΔΑΕΕΚ) των πιστωτικών ιδρυμάτων πρέπει να
αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του πλαισίου εταιρικής διακυβέρνησης
που αυτά οφείλουν να διαθέτουν, κατ΄ εφαρμογή του άρθρου 26 του
Ν.3601/2007 και της ΠΔ/ΤΕ 2577/9.3.2006.
Η ΔΑΕΕΚ και η πολιτική που αφορά το ύψος, τη διαχείριση και την
κατανομή των κεφαλαίων σε σχέση με τους αναλαμβανόμενους ή
δυνητικούς κινδύνους, πρέπει να είναι λεπτομερώς καταγεγραμμένες
και επαρκώς τεκμηριωμένες.
Στη ΔΑΕΕΚ περιλαμβάνονται οι κίνδυνοι του Πυλώνα 1 καθώς
και κίνδυνοι που δεν καλύπτονται καθόλου ή καλύπτονται
ανεπαρκώς από τον Πυλώνα 1.
Ενδεικτικά, η Τράπεζα της Ελλάδος έχει διαμορφώσει έναν πίνακα
που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα πιστωτικά ιδρύματα για την
καταγραφή του προφίλ των κινδύνων τους.
Ο Πίνακας περιλαμβάνει τη σημαντικότητα κάθε κινδύνου, όπως
εκτιμάται από το πιστωτικό ίδρυμα και ανάλογα με αυτήν τη
μεθοδολογία που χρησιμοποιεί για την εκτίμηση και τη διαχείρισή του.
• Η ΠΔ/ΤΕ 2577/09.03.2006 περιγράφει τις αρμοδιότητες των
διοικητικών οργάνων σε σέση με τον σχεδιασμό, έγκριση,
εφαρμογή και περιοδική επαναξιολόγηση της ΔΑΕΕΚ.
Συγκεκριμένα, τα αποτελέσματα της ΔΑΕΕΚ όπως και η περιοδική
επαναξιολόγησή της θα πρέπει να περιλαμβάνονται στην Έκθεση
που υποβάλλεται από τη Μονάδα Διαχείρισης Κινδύνων και να
εγκρίνονται από το Διοικητικό Συμβούλιο.
• Πέρα από τους επιτόπιους ελέγχους και τα εποπτικά μέτρα που
καλούνται τα πιστωτικά ιδρύματα να ακολουθήσουν, υπάρχει ένας

διαρκής διάλογος μεταξύ της Τράπεζας της Ελλάδος και των
πιστωτικών ιδρυμάτων ώστε να ενδυναμώνεται το Σύστημα
Εσωτερικού Ελέγχου, να επιβεβαιώνεται ότι το επίπεδο των
εποπτικών κεφαλαίων είναι επαρκές σε σχέση με το προφίλ κινδύνου
του πιστωτικού ιδρύματος και να αξιολογείται η εφαρμογή των
εποπτικών μέτρων από τα πιστωτικά ιδρύματα, όποτε κριθεί
αναγκαίο.
Όμως, καθόλο το χρονικό διάστημα των χρήσεων από

01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, η 6η εδώ εναγόμενη Τράπεζα
της Ελλάδος, επιδεικνύοντας βαρειά αμέλεια, ΠΑΡΕΛΕΙΨΕ να ασκήσει
ουσιαστική εποπτεία στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ως είχε
κατά τα ανωτέρω υποχρέωση.
Ειδικότερα, κατά την υλοποίηση των εποπτικών της αρμοδιοτήτων, η

6η εδώ εναγόμενη, με τις παραλήψεις της ως προς την άσκηση της
προληπτικής εποπτείας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, δεν
συμμορφώθηκε πλήρως, ως όφειλε, με τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής
Νομοθεσίας, τις διαδικασίες και τα πρότυπα που τίθενται από την Επιτροπή
της Βασιλείας για την Τραπεζική Εποπτεία, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική
Τράπεζα (ΕΚΤ) και με την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (European Banking
Authority-EBA), ως προς : (α) τη συχνότητα και το εύρος της
ενδεδειγμένης για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και για εκάστη
εξ’ αυτών Διαδικασίας Εποπτικής Αξιολόγησης (ΔΕΑ), στη βάση της
αρχής της αναλογικότητας, σε σχέση με τη φύση, την πολυπλοκότητα και
το μέγεθος των δραστηριοτήτων τους, τη φύση και το επίπεδο των κινδύνων
τους και την επάρκεια και αποτελεσματικότητα των συστημάτων εσωτερικού
ελέγχου και διαχείρισης κινδύνων αυτών, (β) την επάρκεια των αναφορών
και των επιτόπιων ελέγχων στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
σχετικά με τις ποιοτικές και ποσοτικές αξιολογήσεις, την αξιολόγηση προφίλ
κινδύνων σε σχέση με την επάρκεια και αποτελεσματικότητα των
συστημάτων εσωτερικού ελέγχου αυτών, τη συγκριτική ανάλυση δοκιμών
προσομοίωσης καταστάσεων κρίσης και την αξιολόγηση εκάστης εκ των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, τόσο συνολικά όσο και κατά περιοχή
κινδύνου, με βάση το ειδικό για το σκοπό αυτό Σύστημα Εγκαίρου
Προειδοποίησης και Αξιολόγησης Κινδύνων (ΣΕΠΑΚ), (γ) τη Διαδικασία
Αξιολόγησης της Επάρκειας του Εσωτερικού Κεφαλαίου (ΔΑΕΕΚ) των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, σχετικά με το ύψος, τη διαχείριση και
την κατανομή των κεφαλαίων τους ως προς τους αναλαμβανόμενους ή
δυνητικούς κινδύνους, τη λεπτομερή καταγραφή και τεκμηρίωση αυτών,
σύμφωνα με τον ειδικό για το σκοπό αυτό πίνακα που έχει διαμορφώσει η

ίδια η 6η εδώ εναγόμενη και (δ) την ορθή εφαρμογή της ΠΔ/ΤΕ
2577/09.03.2006, ως προς την περιοδική επαναξιολόγηση της ΔΑΕΕΚ
εκάστης εκ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αφού, από τα ανωτέρω
αναλυτικώς εκτεθέντα, προέκυψαν με ασφάλεια τα εξής :
1. Ότι η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, όχι μόνο δια των ανωτέρω ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ
της ως προς την άσκηση προληπτικής εποπτείας στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, αλλά, ακόμη και δια της ενίσχυσης της
ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ
ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο
«Emergency Liquidity Assistance» (ELA), με την συνολικηή παροχηή στις
πεέ ντε (5) πρωέτες εναγοέ μενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοέ τητας, δηλαδηέ χρηέ ματος,
συνολικουύ ποσουύ 90,00 δις ευρωώ, με την εγγυί ηση του Ελληνικουί Δημοσιίου,
κατά την από 01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου
Συμφωνίας για υψηλού επιπέδου αρχές της συνεργασίας μεταξύ των αρχών
τραπεζικής εποπτείας και των Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
σε καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, επέτρεψε σε αυτές να ασκήσουν και
να συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ασκούν το δικαίωμά τους ως προς την σύναψη
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων κατά παράβαση του άρθρου 281
ΑΚ, να συνάψουν τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις κατά παράβαση των
άρθρων 178, 179 ΑΚ, να παραβιάσουν τις εκ της διάταξης του άρθρου
288 ΑΚ παρεπόμενες υποχρεώσεις τους και, ακόμη, να διαπράξουν κατ΄
επάγγελμα τοκογλυφία κατά τις διατάξεις των άρθρων 404 ΠΚ και δη
κατά τις §§ 1, 2 αυτού, και 13 ΠΚ (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ).
2. Ότι η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, όχι μονο δια των ανωτέρω ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ
της ως προς την άσκηση προληπτικής εποπτείας στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, αλλά, ακόμη και δια της ενίσχυσης της
ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ
ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο
«Emergency Liquidity Assistance» (ELA), με την συνολικηή παροχηή στις
πεέ ντε (5) πρωέτες εναγοέ μενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοέ τητας, δηλαδηέ χρηέ ματος,
συνολικουύ ποσουύ 90,00 δις ευρωώ, με την εγγυί ηση του Ελληνικουί Δημοσιίου,
κατά την από 01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου
Συμφωνίας για υψηλού επιπέδου αρχές της συνεργασίας μεταξύ των αρχών
τραπεζικής εποπτείας και των Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
σε καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, επέτρεψε σε αυτές να αναπτύξουν
και να συνεχίζουν μέχρι σήμερα να αναπτύσσουν την ιδιωτική
οικονομική τους πρωτοβουλία, αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου
106, παρ. 2 του Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος, επειδή επέτρεψε σε αυτές, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, να
καταστρατηγούν, διαρκώς μέχρι σήμερα, την έννοια του κλασματικού
αποθέματος και της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε από την
την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 και, εκμεταλλευόμενες, έτσι, ιδιοτελώς τις
δυνατότητες της λογιστικής και της μαθηματικής επιστήμης και του κλαδικού
λογιτικού τους σχεδίου, να αντιστρέφουν το μηχανισμό της τραπεζικής
λειτουργίας τους και του πιστωτικού τους κύκλου, από ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ
ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ,
με αποτέλεσμα, αντί το χρήμα να παράγει δάνεια, να είναι τα δάνεια που
παράγουν χρήμα, που όμως είναι κατά τα ανωτέρω μόνο λογιστικό, δηλαδή
ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ και, έτσι, επέτρεψε σε αυτές να δημιουργούν ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ
ΠΙΣΤΗ, ποσοτικά εκπεφρασμένη σε δραχμές, ευρώ, ελβετικό φράγκο, γιέν,
δολάριο ΗΠΑ και οποιοδήποτε άλλο νόμισμα, χωρίς, μάλιστα, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, να διαθέτουν ούτε τα ελάχιστα απαιτούμενα προς
τούτο συναλαγματικά αποθέματα, από τις ίδιες τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις και το δάνεισμα αυτών που χορήγησαν στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών κατά επίδικη πιστωτική σύμβαση, με
τη δημιουργία ή την πίστωση των λογαριασμών των δανειακών κεφαλαίων
των καταθέσεων πελατείας που τηρούνται στα παθητικά τους, υπό τον
κωδικό αριθμό 51.00, κατά το κλαδικό λογιστικό τους σχέδιο, και
συγκροτούνται από τα ίδια τα δανείσματα της τραπεζικής πίστης των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και όχι, κατά τις αντίστοιχες συμβατικές
υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, από
τα ρευστά διαθέσιμα στοιχεία του ενεργητικού τους, ήτοι από κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων τους σε
άλλες τράπεζες, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3.
Έτσι, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, ενισχύοντας κατά τα ανωτέρω την
ρευστότητα και, έτσι, την λειτουργία των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, επέτρεψε και συνεχίζει να επιτρέπει μέχρι και σήμερα σε
αυτές να συνομολογούν και να παίρνουν δι εαυτόν, περιουσιακά
ωφελήματα, κατά κεφάλαιο και τόκους, που είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ με την κατά τα ανωτέρω παροχή των δανεισμάτων όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, επειδή αυτές
χορήγησαν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ,
ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, ενώ αυτοί (οι ενάγοντες) ανέλαβαν την υποχρέωση να
επιστρέψουν, κατά κεφάλαιο και τόκους, πραγματικά μόνο χρήματα, ήτοι
ρευστά διαθέσιμα κέρματα, τραπεζογραμμάτια και πιστωτικά υπόλοιπα
καταθέσεων, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3,
ρητά αποκλειομένου από το νόμο και τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών

συμβάσεων κάθε άλλου νομισματικού μέσου ή μεγέθους για την απόδοση του
δανείσματος. Αυτό δε είχε ως άμεσο αποτέλεσμα, δια όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, να αυξηθεί υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, για εκάστη εκ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
το λογιστικό μέγεθος της συνολικής νομισματικής τους βάσης Μ3 και,
έτσι, των ενεργητικών και της περιουσίας τους, που, έτσι, αυξήθηκε
ισόποσα με τις απαιτήσεις της απόδοσης σε αυτές, από τους εδώ ενάγονες ως
χρηματικών δανεισμάτων των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και,
συγκεκριμένα, είχε ως αποτέλεσμα να υπερ-δεκαπλασιαστεί και υπερ-
εικοσαπλασιαστεί η συνολική νομισματική τους βάση Μ3 και, έτσι, τα
ενεργητικά και η περιουσία τους, καθώς και τα λειτουργικά τους
έσοδα κατά κεφάλαιο και τόκους και τα λοιπά έσοδα εκ των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, με άμεσο αποτέλεσμα να αυξηθούν, έτσι,
υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, κατά κεφάλαιο και τόκους,
τα κέρδη χρήσεως εκάστης εξ’ αυτών καθ΄ όλο το χρονικό διάστημα
από 01/01/2002 μέχρι και σήμερα, αφού αυτά είναι προφανώς
δυσανάλογα του καταβεβλημένου μετοχικού κεφαλαίου, των ιδίων
κεφαλαίων και της αρχικής περιουσίας εκάστης εξ’ αυτών και, έτσι, οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες ΠΕΤΥΧΑΝ την αύξηση των ιδίων κεφαλαίων και
της περιουσίας τους, των μερισμάτων που διένειμαν στους μετόχους τους, τις
αμοιβές και τα πάσης φύσης μπόνους των στελεχών και των υπαλλήλων τους
και των μελών των διοικητικών τους συμβουλίων και, ως αποτέλεσμα αυτών,
την αύξηση της αξίας και της αποτίμησης των μετοχών τους στο
Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ), προς όφελος των μετόχων τους. Σε ότι
δε αφορά τα περιουσιακά αυτά ωφελήματα κατά κεφάλαιο και τόκους, με
δεδομένο ότι οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών,
χορήγησαν και εκταμίευσαν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΜΗ
ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ, ήτοι δανείσματα μη προερχόμενα από τα ρευστά
διαθέσιμα των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 των ενεργητικών τους,
που συγκροτήθηκαν στην ποιότητα της ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, από τα ίδια τα
δανείσματα των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και, λαμβανομένου
υπ΄όψη ότι «τόκος είναι η ομοειδής προς το κεφάλαιο ποσότητα χρημάτων ή
άλλων αντικαταστατών πραγμάτων που ανέλαβε την υποχρέωση ο οφειλέτης
να δώσει στο δανειστή ως αντάλλαγμα για την χρήση του κεφαλαίου», η έκτη
(6η) εδώ εναγόμενη, ενισχύοντας κατά τα ανωτέρω την ρευστότητα
και, έτσι, την λειτουργία των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
επέτρεψε και συνεχίζει να επιτρέπει μέχρι και σήμερα σε αυτές να
συνομολογούν, να χρεώνουν και λαμβάνουν τόκους πλέον του
ανωτάτου θεμιτού κατά νόμο ποσού, επειδή, για κάθε επί μέρους ποσό
κεφαλαίου μη χρηματικού δανείσματος τραπεζικής πίστης, που χορηγήθηκε

ανά εδώ εναγόμενη, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα
ως δανειολήπτη, ως μη ρευστό χρηματικό διαθέσιμο στοιχείο του ενεργητικού
τους και με το ανώτατο θεμιτό ετήσιο επιτόκιο κατά περίοδο χορήγησης,
αυτές συνομολόγησαν και έλαβαν ως ωφελήματα, κατά κεφάλαιο και
τόκους, πραγματικά μόνο χρήματα, ήτοι ωφελήματα συγκροτούμενα,
κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθων Μ1, Μ2 και Μ3, αποκλειστικά
και μόνο σε ρευστά διαθέσιμα κέρματα, τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις
και, έτσι, αυτές συνομολόγησαν και έλαβαν την απόδοση του κεφαλαίου
και των τόκων των μη χρηματικών δανεισμάτων που χορήγησαν, σε
ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ με τα δανείσματα αυτά νομισματικά
μεγέθη. Επειδή, όμως, το σύνολο των δανειακών κεφαλαίων των
καταθέσεων πελατείας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης
εξ’ αυτών, αντιστοιχεί κατά ποσό και ποσοστό, σε μέγεθος υπερ-
δεκαπλαπλάσιο, ακόμη και υπερ-εικοσαπλάσιο του κατά το νομισματικό
μέγεθος Μ1 χρήματος, που αντιστοιχεί στο σύνολο κερμάτων και
τραπεζογραματίων αφού, επί του συνόλου των δανειακών κεφαλαίων των
καταθέσεων πελατείας (51.00) των πέντε (5) πρώτων εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών, όπως αυτά ορίζονται με την ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005,
όπως τροποποιήθηκε από την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και
την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, το σύνολο κερμάτων και τραπεζογραμματίων
Μ1, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΧΡΗΜΑ ΤΗΣ
ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ, είναι σε κάθε περίπτωση, ανά εδώ
εναγόμενη, μικρότερο του 10% ενώ, στις περισσότερες οικονομικές χρήσεις,
είναι ακόμη και μικρότερο του 5% ανά εδώ εναγόμενη. Και, επειδή, για κάθε
νομισματική μονάδα που κυκλοφορεί σε μορφή κέρματος ή/και
τραπεζογραμματίου ή και κατάθεσης (Μ1, Μ2, Μ3), οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, δημιούργησαν κατά τα ανωτέρω, συνολικό,
πλασματικό χρήμα τραπεζικής πίστης, κατά μέσο όρο περιόδου κυκλοφορίας,
υπερδεκαπλάσιων ή ακόμη και υπερεικοσαπλάσιων νομισματικών μονάδων,
με τις επιπλέον των Μ1, Μ2 και Μ3 νομισματικές μονάδες να έχουν
δημιουργηθεί κυριολεκτικά από το μηδέν και να συγκροτούνται από τα ίδια
τα μη χρηματικά δανείσματα των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και, εν
προκειμένω, από τα ίδια τα επίδικα δανείσματα που χορήγησαν στους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ΄αυτών, αποδεικνύεται πέρα
πάσης αμφιβολίας ότι, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, ενισχύοντας κατά τα
ανωτέρω την ρευστότητα και, έτσι, την λειτουργία των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, επέτρεψε και συνεχίζει να επιτρέπει μέχρι
και σήμερα σε αυτές τα εξής :
• για κάθε νομισματική μονάδα που αποδίδεται σε ρευστό διαθέσιμο

χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας Μ1, Μ2 και Μ3, αντί καταβολής
κεφαλαίου και τόκων από τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και
από έκαστο εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, να
δημιουργούν νέες καταθέσεις, αξίας, κατά μέσο όρο περιόδου
κυκλοφορίας, υπερδεκαπλάσιων ή ακόμη και
υπερεικοσαπλάσιων νομισματικών μονάδων, αυξάνοντας έτσι,
ισόποσα και αναλογικά, το συνολικό μέγεθος της νομισματικής
τους βάσης Μ3 και, έτσι, να αυξάνονουν ισόποσα και αντίστοιχα τα
ενεργητικά και, εν τέλει, την περιουσία τους και

χρηματικό δάνεισμα, στην ποιότητα της τραπεζικής πίστης, στους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, ήτοι του κεφαλαίου του μη χρηματικού
δανείσματος που χορήγησαν στη λογιστική μορφή της τραπεζικής
πίστης, με την πίστωση των λογαριασμών των δανειακών τους
κεφαλαίων, που τηρούν στο παθητικό τους υπό τον κωδικό αριθμό
51.00, κατά το κλαδικό λογιστικό τους σχέδιο και σε χρέωση των
ίδιων των δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και όχι,
κατά την συμβατική τους υποχρέωση, σε ρευστό διαθέσιμο χρήμα, που
συγκροτείται κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και
Μ3, εισπράττοντας ή/και επιδιώκοντας την είσπραξη και την
απόδοση του συνόλου του κεφαλαίου και των τόκων των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ
από αυτή του δανείσματος που χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο κατά
τα νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα
κερμάτων, τραπεζογραμματίων και καταθέσεων, να
πετυχαίνουν στην πράξη την αποκόμιση ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του δανείσματος της παροχής τους
χρηματικών και νομισματικών περιουσιακών ωφελημάτων,
υπερ-δεκαπλάσιας και υπερ-εικοσαπλάσιας πραγματικής και
νομισματικής αξίας, επειδή το χρήμα της αναγκαστικής
κυκλοφορίας, που εισπράττουν κατά κεφάλαιο και τόκους,
ισοδυναμεί και αντιστοιχεί ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ σε υπερ-
δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια νομισματικά μεγέθη που,
επειδή συγκροτούνται σε διαφορετική ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτήν
των χορηγηθέντων μη χρηματικών δανεισμάτων των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, κατά την ολοκλήρωση του πιστωτικού
κύκλου, αυτά συγκροτούν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά
τους και, έτσι, στην περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-
δανεισμάτων, ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ νομισματικών μονάδων και μεγεθών,
συμβάσεις, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΝ ΑΘΕΜΙΤΟ ΕΚΤΟΚΙΣΜΟ.
Ως εκ τούτου, η έκττη (6η) εδώ εναγόμενη, ενισχύοντας
κατά τα ανωτέρω την ρευστότητα και, έτσι, την λειτουργία των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, διευκόλυνε αυτές να
αναπτύξουν την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία, να
καταρτίσουν και να συνομολογήσουν τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, να χορηγήσουν, χρέωσουν και εισπράξουν τα
δανείσματα αυτών κατά κεφάλαιο και τόκους, ΔΙΑΠΡΑΤΤΟΝΤΑΣ
ΚΑΤ’ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ, σύμφωνα με τις διατάξεις του
άρθρου 404 και 13 στ’ του Π.Κ., δεδομένου ότι, από την
επανειλημμένη τέλεση της πράξης και από την υποδομή που είχαν
διαμορφώσει με πρόθεση την επανειλημμένη τέλεσης της πράξης,
προκύπτει ο σκοπός τους για πορισμό εισοδήματος από τα προφανώς
δυσανάλογα της παροχής τους περιουσιακά ωφελήματα των τόκων
και των λοιπών εσόδων επί του κεφαλαίου του δανείσματος όλων
νεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων.
3. Ότι η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, όχι μόνο δια των ανωτέρω
ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ της ως προς την άσκηση προληπτικής εποπτείας στις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών, αλλά, ακόμη
και δια της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης
Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency Liquidity
Assistance» (ELA), με την συνολικηέ παροχηέ στις πεέ ντε (5) πρωέτες
εναγοήμενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοήτητας, δηλαδηή χρηήματος, συνολικουύ ποσουύ
90,00 δις ευρωώ, με την εγγυί ηση του Ελληνικουί Δημοσιίου, κατά την από
01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για
καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, επέτρεψε σε αυτές να συνάψουν
όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις με τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και με έκαστο εξ’ αυτών και να
χορηγήσουν τα σχετικά με αυτές δανείσματα των πιστώσεων,
ΠΑΡΑΝΟΜΑ, αφού αυτές διαχειρίστηκαν τον κίνδυνο ρευστότητας, τον
πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο, ως
εξής :
• αντίθετα με τις αρχές και το πλαίσο του Παραρτήματος II, ΠΔ/ΤΕ
2614/7.4.2009, την απόφαση

την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, (βλ. 1.Γ.5 ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ
ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, 2.Δ. Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ
ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ),
διατάξεις του άρθρου 4, ν. 2251/1994 «Περί προστασίας των
καταναλωτών» (βλ. 1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η αρχή του
Υπεύθυνου Δανεισμού και η υποχρέωση της Ενημέρωσης των
Δανειοληπτών, Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ),
την οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη
από το 30 - 40 % του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος του
δανειοδοτούμενου.
• αντίθετα με την αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού και την ΚΥΑ Ζ1-
699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας
προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και
του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις
καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση της Οδηγίας
87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη
Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22/05/2008» των Υπουργών
Οικονομικών – Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας
και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που
ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο (βλ.
1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η αρχή του Υπεύθυνου
Δανεισμού και η υποχρέωση της Ενημέρωσης των Δανειοληπτών,
Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, 2.Δ. Η
ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ
ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5)
ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ),
• αντίθετα με τη θεμελιώδη αρχή της Εμπιστοσύνης (βλ. 1.Β.5.3 Η
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ),
Ρευστότητας, Η Αρχή της Ασφάλειας, Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, 2.Δ. Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ),
• αντίθετα με το βασικό νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ και, ιδιαίτερα,
αντίθετα με τις οδηγίες 73/183/ΕΟΚ, Οδηγία 77/780/ΕΟΚ
(Πρώτη Τραπεζική ή Συντονιστική Οδηγία), Οδηγία
83/350/ΕΟΚ, Σύσταση Επιτροπής 87/62/ΕΟΚ, 87/63/ΕΟΚ,
87/598/ΕΟΚ, 88/590/ΕΟΚ, 90/109/ΕΟΚ, Οδηγία 86/635/ΕΟΚ,
Οδηγία 88/361/ΕΟΚ, Οδηγία 89/117/ΕΟΚ, Οδηγία 89/299/ΕΟΚ,
Οδηγία 89/646/ΕΟΚ (∆εύτερη Τραπεζική Οδηγία), Οδηγία
89/647, Οδηγία 91/308/ΕΟΚ, Οδηγία 92/121/ΕΟΚ, Οδηγία
92/16/ΕΟΚ,
του 1988 (Basle Capital Accord) (βλ. 1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ
ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ ), Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
κεφαλαιακής επάρκειας του άρθρου 28, ν. 3601/2007, της ΠΔ/ΤΕ
2595/20.8.2007 και του άρθρου 27, ν. 3601/2007, καθώς και
αντίθετα με τις ΠΔ/ΤΕ 2630/2010, 2588/2007, 2589/2007,
2590/2007, 2646/2011, 2655/19.03.2012, 2645/2011,
2594/2007, 2595/2007, 2635/2010 και ΠΔ/ΤΕ 2620/28.08.2009,
με τις οποίες ολοκληρώθηκε, κατ’ εξουσιοδότηση του ν.
3601/2007, η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο των
εξειδικευμένων διατάξεων των Οδηγιών 2006/48/ΕΚ και
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, γνωστό κατά τα ανωτέρω
και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II (26/06/2004) και, ειδικότερα, αντίθετα με
τον ΠΥΛΩΝΑ 1, που αφορά τις μεθόδους προσδιορισμού των
κεφαλαιακών απαιτήσεων έναντι των κινδύνων που κατά κανόνα
αντιμετωπίζουν οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες στο πλαίσιο
της άσκησης των δραστηριοτήτων τους και καθιερώνονται
κεφαλαιακές απαιτήσεις και για το λειτουργικό κίνδυνο, αντίθετα
με τον ΠΥΛΩΝΑ 2, που αφορά τις αρχές, τα κριτήρια και τη
διαδικασία με την οποία οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
αξιολογούν την επάρκεια των κεφαλαίων και των συστημάτων
διαχείρισης κινδύνων σε σχέση με τους πάσης φύσεως κίνδυνους
στους οποίους εκτίθενται ή ενδέχεται να εκτεθούν, πέραν αυτών
που αντιμετωπίζονται στον Πυλώνα 1 και αντίθετα με τον

ΠΥΛΩΝΑ 3, που αφορά τις υποχρεώσεις δημοσιοποίησης
στοιχείων για την ενίσχυση της διαφάνειας και της πειθαρχίας
της αγοράς με την παροχή στους ενδιαφερόμενους της
δυνατότητας σύγκρισης της πολιτικής για τη διαχείριση κινδύνων
και την κεφαλαιακή και οργανωτική επάρκεια των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων ((βλ. 1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ
(Βασιλεία ΙΙ), Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
• αντίθετα με την κατά «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ» υποχρέωσή τους να
ενισχύουν τη λειτουργία διαχείρισης των αναλαμβανόμενων
κινδύνων σε όλο το εύρος των δραστηριοτήτων τους και να
συσχετίζουν τους κινδύνους αυτούς με τις εποπτικές, καθώς και
με τις εσωτερικά εκτιμώμενες κεφαλαιακές απαιτήσεις τους,
σύμφωνα με την οποία, κατά τη σύναψη των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες
και με έκαστο εξ’ αυτών και κατά τη χορήγηση του δανείσματος,
έχουν την υποχρέωση (α) να υιοθετούν όσον το δυνατόν πιο
εξελιγμένες προσεγγίσεις υπολογισμού των κεφαλαιακών
απαιτήσεων έναντι των αναλαμβανόμενων κινδύνων, (β) να
προωθούν τη διαχείριση των κινδύνων σε όλο το εύρος του
οργανισμού τους και (γ) να εξασφαλίζουν την ενεργότερη
συμμετοχή της ανώτατης διοικητικής βαθμίδας και δη του
διοικητικού τους συμβουλίου, στη διαχείριση κινδύνων και στη
διαδικασία της λήψης αποφάσεων σε όλο το εύρος των
δραστηριοτήτων τους ((βλ. 1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ
ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
Αυτά δε συνάγονται αβίαστα :
1. Από την Έκθεση της ίδιας της έκτης (6ης) εδώ εναγόμενης για την
Ανακεφαλαιοποίηση και Αναδιάταξη του Ελληνικού Τραπεζικού
Τομέα, Κεφάλαιο Ι, που δημοσιεύθηκε το μήνα Δεκέμβριο του έτους
2012, όπου ρητά αναφέρεται ότι « ……. η Τράπεζα της Ελλάδος
υπολόγισε το στόχο για το απαιτούμενο επίπεδο των Κύριων
Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων στο τέλος κάθε έτους έως και το 2014,
με βάση το στόχο που είχε τεθεί για τον αντίστοιχο δείκτη σε

κάθε σενάριο και την εξέλιξη των σταθμισμένων για τον κίνδυνο
στοιχείων ενεργητικού (Risk-Weighted Assets – RWAs,
προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι τράπεζες δεν υποεκτιμούν το
βαθμό έκθεσής τους σε κίνδυνο, τα σταθμισμένα για τον κίνδυνο
στοιχεία ενεργητικού προσαρμόστηκαν βάσει της αυστηρότερης
μεθοδολογίας της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ)……….». Έτσι, το
γεγονός της κατά τα ανωτέρω προσαρμογής της στάθμισης του
πιστωτικού κινδύνου των πέντε (5) πρώτων εναγομένων και εκάστης
εξ’ αυτών την 31/12/2012, συνιστά ΡΗΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ) ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΜΟΥ
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, από την 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012,
ήτοι μέχρι τη χρονική στιγμή της εκτίμησης των κεφαλαιακών
αναγκών τους κατά τη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησής τους, ΔΕΝ
ΕΙΧΑΝ ΠΟΤΕ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ, ΣΤΑΘΜΙΣΕΙ, ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ ΚΑΙ
ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΕΙ, ως όφειλαν, με τον ανωτέρω, κατά ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ ορθό
και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον κατά 46,834 δις ευρώ
πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό
κίνδυνο, όπως αυτός ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΚΕ από την 6η
εδώ εναγόμενη κατά τη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης αυτών
(βλ. Κεφ. 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ) και
2. Από το περιεγχόμενο της από 30/12/2011 εμπιστευτικής

έκθεσης της εταιρείας συμβούλων BLACKROCK Solutions (βλ.
σχετικά Κεφάλαιο 2.Γ, ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK),
που διενήργησε τον έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και
δη των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’αυτών, από
τα ευρήματα και τα πορίσματα ελέγχου της οποίας προκύπτει με
• Ως προς τα ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ, τις ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ,

τα ΔΑΝΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ και τα ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΑ
ΔΑΝΕΙΑ που χορήγησαν οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών και, εν προκειμένω, ως προς τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και
εκάστου εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη, σύμφωνα με τις
διαπιστώσεις ελέγχου και τους σχετικούς με αυτές Πίνακες 9, 18,
19 και 20 στις σελίδες 15, 35, 40 και 45 της ανωτέρω έκθεσης,
προκύπτει ότι στα αρχεία της βάσης δεδομένων που
υποχρεούνται να τηρούν οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, κατά το εποπτικό πλαίσιο της «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ»,

δεν υπάρχουν καταχωρημένα και δεν παραδόθηκαν στους
ελεγκτές της ανωτέρω εταιρείας συμβούλων BLACKROCK
Solutions, τα βασικά και υποχρεωτικά πεδία των στοιχείων για
τον υπολογισμό και τη στάθμιση του πιστωτικού κινδύνου, του
κινδύνου αγοράς και του λειτουργικού κίνδυνου των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων ανά εδώ εναγόμενη και ανά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη και, ειδικότερα, δεν υπήρχαν και δεν
παραδόθηκαν τα εξής στοιχεία αξιολόγησης και στάθμισης
του πιστωτικού κινδύνου :
• η ημερομηνία χορήγησης όλων των επίδικων δανείων,
• το αρχικό ποσό της χορήγησης όλων των επίδικων
δανείων,
• ο δείκτης LTV, ήτοι η σχέση του ποσού του επίδικου
δανείου προς την αξία του δανειοδοτούμενου ακινήτου,
• ο ταχυδρομικός κώδικας της τοποθεσίας όπου
βρίσκονται τα ακίνητα που συγκροτούν το κάλυμα των
επίδικων στεγαστικών δανείων,
• ο ταχυδρομικός κώδικας της διεύθυνσης όλων των
πρωτοφειλετών και εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
• η ηλικία των πρωτοφειλετών όλων των επίδικων
δανείων και εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
• η ημερομηνία λήξης όλων των επίδικων δανείων, των
οποίων επιμηκύνθηκε η διάρκεια εξυπηρέτησης,
• η ημερομηνία λήξης όλων των επίδικων δανείων με
καταβολή μόνο τόκων,
• η ημερομηνία ωρίμανσης όλων των επίδικων δανείων,
• το τρέχον επιτόκιο όλων των επίδικων δανείων και των
πιστωτικών καρτών,
• ο τύπος του επιτοκίου όλων των επίδικων δανείων
(σταθερό, κυμαινόμενο, κλπ.),
• το επάγγελμα των πρωτοφειλετών όλων των επίδικων
δανείων και εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
• η εσωτερική αξιολόγηση του πιστωτικού κινδύνου των
επίδικων δανείων και πιστωτικών καρτών κατά τη
συνήθη εγκριτική διαδικασία «credit score»,
• ο ταχυδρομικός κώδικας της διεύθυνσης των κατόχων
όλων των επίδικων πιστωτικών καρτών και εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες,

• η ημερομηνία λήξης όλων των επίδικων πιστωτικών
καρτών, των οποίων επιμηκύνθηκε η διάρκεια
εξυπηρέτησης,
• η ηλικία των κατόχων όλων των επίδικων πιστωτικών
καρτών και εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
• το επάγγελμα όλων των κατόχων των επίδικων
πιστωτικών καρτών και εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και
• το αρχικό πιστωτικό όριο όλων των επίδικων
πιστωτικών καρτών.
• Ως προς τα ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ που χορήγησαν οι πέντε

(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών και δη ως προς
τα επίδικα επιχειρηματικά δάνεια των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη,
σύμφωνα με τα ευρήματα του ελέγχου και τον σχετικό με αυτές
«Πίνακα 30» της σελίδας 66 της ανωτέρω έκθεσης, προκύπτει
ότι, ενώ από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από
εκάστη εξ’ αυτών, ζητήθηκαν τα μηνιαία ιστορικά στοιχεία
πιστοληπτικής αξιολόγησης των επίδικων επιχειρηματικών
δανείων των τελευταίων πέντε ετών, ήτοι από το έτος 2006 μέχρι
και το έτος 2011, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες δεν
διέθεταν τα στοιχεία αυτά, όπως ζητήθηκαν, κατά ποσότητα και
ποιότητα, στις βάσεις δεδομένων των αρχείων που υποχρεούνται
να τηρούν κατά το εποπτικό πλαίσιο της «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ», με
αποτέλεσμα αυτές να παραδώσουν στους ελεγκτές της
ανωτέρω εταιρείας συμβούλων BLACKROCK Solutions
διαφορετικά αρχεία η κάθε μία, από τα οποία λείπουν βασικά
και ουσιώδη στοιχεία για τον ορθό και επιστημονικά αποδεκτό
υπολογισμό και τη στάθμιση του πιστωτικού κινδύνου, του
κινδύνου αγοράς και του λειτουργικού κίνδυνου των εδώ
επίδικων επιχειρηματικών πιστώσεων και, ειδικότερα,
παραδόθηκαν κατά εδώ εναγόμενη τα εξής ελλειπή στοιχεία
αξιολόγησης και στάθμισης του πιστωτικού κινδύνου :

εξαμήνου, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα
ανωτέρω, για 3 μόνο χρόνια αντί των 5 τελευταίων που
ζητήθηκαν, ήτοι μόνο για την περίοδο Ιουνίου 2008- Ιουνίου
ποσότητα και ποιότητα, όλα τα ιστορικά στοιχεία
πιστοληπτικής αξιολόγησης των επίδικων επιχειρηματικών
πιστώσεων για την περίοδο από 01/01/2002 μέχρι και την
31/06/2011,
• Η ΤΡΑΠΕΖΑ EUROBANK ERGASIAS A.E., παρέδωσε

ιστορικά στοιχεία εξαμήνου, αντί των μηνιαίων που
ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω, για 2,5 μόνο χρόνια αντί των
5 τελευταίων που ζητήθηκαν, ήτοι μόνο για την περίοδο
Δεκεμβρίου 2008- Ιουνίου 2011, παρέχοντας έτσι
ομολογία ότι δεν διαθέτει, κατά ποσότητα και ποιότητα,
αξιολόγησης των επίδικων επιχειρηματικών πιστώσεων για
• Η ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε., παρέδωσε ετήσια ιστορικά

στοιχεία, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα
ανωτέρω, παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διαθέτει,
κατά ποσότητα και ποιότητα, όλα τα απαιτούμενα ιστορικά
στοιχεία πιστοληπτικής αξιολόγησης των επίδικων
επιχειρηματικών πιστώσεων για την περίοδο από
01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011,
• Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε., παρέδωσε ετήσια ιστορικά

στοιχεία, αντί των μηνιαίων που ζητήθηκαν κατά τα
ανωτέρω, παρέχοντας έτσι ομολογία ότι δεν διαθέτει,
κατά ποσότητα και ποιότητα, όλα τα απαιτούμενα ιστορικά
στοιχεία πιστοληπτικής αξιολόγησης των επίδικων
01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011,
• Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε., δεν

παρέδωσε κανένα απολύτως στοιχείο από αυτά που
ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω, παρέχοντας έτσι ομολογία
ότι δεν διαθέτει κανένα απολύτως ιστορικό στοιχείο
πιστοληπτικής αξιολόγησης των επίδικων
01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011,
• Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε, παρέδωσε

ιστορικά στοιχεία τετραμήνου, αντί των μηνιαίων που
ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω, παρέχοντας έτσι ομολογία
ότι δεν διαθέτει, κατά ποσότητα και ποιότητα, όλα τα
απαιτούμενα ιστορικά στοιχεία πιστοληπτικής αξιολόγησης
των εδώ επίδικων επιχειρηματικών πιστώσεων για την
περίοδο από 01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011 ενώ,
ακόμη και τα στοιχεία που χορήγησε κατά τα
ανωτέρω, κρίθηκαν χαμηλής ποιότητας και δεν
• ΤΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε.,

παρέδωσε ετήσια ιστορικά στοιχεία, αντί των μηνιαίων που
ζητήθηκαν και για 2,5 μόνο χρόνια αντί των 5 τελευταίων
που ζητήθηκαν κατά τα ανωτέρω, ήτοι μόνο για την περίοδο
Δεκεμβρίου 2008- Ιουνίου 2011, παρέχοντας έτσι
ομολογία ότι δεν διαθέτει, κατά ποσότητα και ποιότητα,
αξιολόγησης των επίδικων επιχειρηματικών πιστώσεων για
την περίοδο από 01/01/2002 μέχρι και την 30/06/2011
ενώ, ακόμη και τα στοιχεία που χορήγησε κατά τα
ανωτέρω, κρίθηκαν χαμηλής ποιότητας και δεν
Αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω πράξεων και παραλείψεων της

έκτης εδώ εναγόμενης, με τις οποίες αυτή – μεταξύ άλλων - ενίσχυσε
(6ης)
κατά τα ανωτέρω (ELA) την ρευστότητα και, έτσι, την λειτουργία των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, ως προς τον ενιαίο, πλήρη, επαρκή
και ποιοτικά αποδεκτό υπολογισμό και τη στάθμιση του πιστωτικού
κινδύνου, του κινδύνου αγοράς και του λειτουργικού κίνδυνου των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων ανά εδώ εναγόμενη και ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη και της αναγκαστικής κατά τα ανωτέρω ολοκλήρωσης της
διαδικασίας ελέγχου της εταιρείας συμβούλων Blackrock Solutions στη βάση
γενικών στατιστικών παραδοχών, ήταν ο με δική της υπαιτιότητα
ΕΣΦΑΛΜΕΝΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ των αναμενόμενων ζημιών πιστωτικού
κινδύνου των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων την 31/12/2012 από
τις πάσης φύσης πιστώσεις που αυτές χορήγησαν στην Ελλάδα και, εν
προκειμένω, από τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών ανά εδώ εναγόμενη, της εκτιμώμενης
εσωτερικής δημιουργίας κεφαλαίου για την περίοδο 2012-2014, κατά τα
υποβληθέντα από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες τριετή επιχειρησιακά
σχέδια, της εξέλιξης των σταθμισμένων για τον κίνδυνο στοιχείων
ενεργητικού (Risk-Weighted Assets – RWAs), του βαθμού έκθεσης τους σε
κίνδυνο και της στάθμισης του κινδύνου βάσει της μεθοδολογίας που
ακολούθησε η ίδια η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ).
Έτσι, ο πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος αγοράς και ο λειτουργικός κίνδυνος
την 31/12/2012 υπολογίστηκαν ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ στο ποσό των 46,8 δις
ευρώ (βλ. σχετ. Κεφ. 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ)
ενώ, σύμφωνα με τα πρόσφατα απολογιστικά στοιχεία της έκτης (6ης) εδώ
εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) του μηνός Ιουνίου 2014, ο
πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος αγοράς και ο λειτουργικός κίνδυνος είναι
τουλάχιστον διπλάσιοι των κατά τα ανωτέρω υπολογισθέντων την
31/12/2014, αφού αυτοί ανέρχονται συνολικά στο ποσό των 84 δις
ευρώ, με αποτέλεσμα οι πάσης φύσης πιστώσεις που δεν εξυπηρετούνται για
χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 90 ημερών να αντιστοιχούν την
31/12/2014 στο 44,20% του Α,Ε,Π,
Εφόσον δε στη διαμόρφωση του ανωτέρω μεγέθους
συνυπολογιστούν και οι πιστώσεις που έχουν μικρότερες των 90 ημερών αλλά
συνεχείς καθυστερήσεις, τότε ο πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος αγοράς
και ο λειτουργικός κίνδυνος ανέρχονται τουλάχιστον στα 110 δις ευρώ
και αντιστοιχούν στο 58% του Α.Ε.Π. και στο 50% του συνόλου των
• Εταιρικά επιχειρηματικά δάνεια, 101,3 δις ευρώ,
• Δάνεια ελεύθερων επαγγελματών, αγροτών και ατομικών επιχειρήσων,
• Δάνεια Νοικοκυριών και σε ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά ιδρύματα,
Σημειωτέον δε, ότι, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, λόγω της απολειστικής
της αρμοδιότητας για την άσκηση της προληπτικής εποτπείας στις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, ΓΝΩΡΙΖΕ ότι, οι ανωτέρω πράξεις και παραλήψεις
τους, είχαν ως αποτέλεσμα, ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ

τους. Έτσι, αυτή ΓΝΩΡΙΖΕ, ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, σε κάθε
χρονική στιγμή :
τους.
Στο ν. 4079/ΦΕΚ 180/ Α / 20.09.2012, ρυθμίσεις θεμάτων

κεφαλαιακής ενίσχυσης των πιστωτικών ιδρυμάτων και στο άρθρο 4 αυτού
περί διοίκησης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), ΡΗΤΑ
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ «………………..2.α. Ο Πρόεδρος, οι Αντιπρόεδροι και δύο (2)
μη εκτελεστικά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου επιλέγονται από τον
Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ύστερα από δημόσια πρόσκληση
εκδήλωσης ενδιαφέροντος, μεταξύ ανεπίληπτων προσώπων εγνωσμένου
κύρους και εμπειρίας σε τραπεζικά ή/και χρηματοπιστωτικά θέματα, ή/και σε
θέματα ελεγκτικής λογιστικής. Τις θέσεις των υπολοίπων δύο (2) μη

εκτελεστικών μελών του Διοικητικού Συμβουλίου συμπληρώνουν, ως εκ της
θέσης τους (ex officio), ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών και
ο Διευθυντής Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της Τράπεζας της
Ελλάδος……………………………..β. Ο διορισμός και των επτά (7) μελών του
Διοικητικού Συμβουλίου γίνεται με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών
κατόπιν εισηγήσεως του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για
πενταετή θητεία, ανανεώσιμη μέχρι 30.6.2017……………….………………. 9. Το
Διοικητικό Συμβούλιο αποστέλλει μηνιαία δελτία περί των δραστηριοτήτων του
στον Υπουργό των Οικονομικών και την Τράπεζα της Ελλάδος, τους
ενημερώνει αναλυτικά δια του Προέδρου του, οσάκις του ζητείται, και
υποβάλλει εξαμηνιαίες εκθέσεις στη Βουλή των Ελλήνων, τις οποίες κοινοποιεί
στον Υπουργό των Οικονομικών, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς και στην
Τράπεζα της Ελλάδος…………..…………».
Στο άρθρο 6 του ιδίου ανωτέρω νόμου, περί διαδικασιών ενεργοποίησης

του ΤΧΣ, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ «………….............……..1. Πιστωτικό ίδρυμα,
το οποίο πληροί τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας του άρθρου 28 του ν.
3601/2007και της Πράξης του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (ΠΔ/ΤΕ),
μπορεί να υποβάλει αίτημα στο Ταμείο για κεφαλαιακή ενίσχυση, κατόπιν
υπόδειξης της Τράπεζας της Ελλάδος ή με δική του πρωτοβουλία, η
οποία μπορεί να τύχει της υποστήριξης της Τράπεζας της Ελλάδος
εφόσον, σε κάθε περίπτωση, συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες
προϋποθέσεις : (α) Με βάση συντηρητικές παραδοχές της Τράπεζας της
Ελλάδος εκτιμάται ότι υφίσταται βάσιμος κίνδυνος ως προς τη δυνατότητα
του πιστωτικού ιδρύματος να συνεχίσει να τηρεί τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής
επάρκειας, που υπέχει βάσει του άρθρου 28 του ν. 3601/2007 και της ΠΔ/ΤΕ
2595/20.8.2007 και (β) Έχουν αποβεί άκαρπες οι προσπάθειες του πιστωτικού
ιδρύματος να αυξήσει τα ίδια κεφάλαιά του με τη συμμετοχή των υφιστάμενων
ή νέων μετόχων. …………………………………2. Η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί
επίσης να υποδείξει σε πιστωτικό ίδρυμα την υποβολή αιτήματος στο
Ταμείο για κεφαλαιακή ενίσχυση, εφόσον : (α) Το πιστωτικό ίδρυμα δεν
πληροί τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας, που υπέχει βάσει του άρθρου
28 τουν. 3601/2007 και της ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και συντρέχει παράλληλα
και η περίπτωση β’ της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου ή (β) Το
πιστωτικό ίδρυμα δεν πληροί τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας, που
υπέχει βάσει του άρθρου 27 τουν. 3601/2007 και συντρέχει παράλληλα και η
περίπτωση β’ της παραγράφου 1 του παρόντος
άρθρου…………………………………..3. α. Οι κατά τα ανωτέρω υποδείξεις της
Τράπεζας της Ελλάδος θα πρέπει να είναι αιτιολογημένες και
διατυπωμένες εγγράφως, λαμβάνοντας υπόψη την ανάγκη διασφάλισης της

χρηματοοικονομικής σταθερότητας. Στις περιπτώσεις της παραγράφου 2 και
εφόσον το πιστωτικό ίδρυμα δεν υποβάλει αίτημα στο Ταμείο για κεφαλαιακή
του ενίσχυση, η Τράπεζα της Ελλάδος προβαίνει στον ορισμό Επιτρόπου,
σύμφωνα με το άρθρο 63 παράγραφος 2 του ν. 3601/2007, ή στην ανάκληση
της άδειας, σύμφωνα με το άρθρο 8 του ίδιου νόμου. ……………………….……β.
Στις περιπτώσεις της παραγράφου 2 του παρόντος άρθρου, η Τράπεζα της
Ελλάδος μπορεί να ζητήσει την απομάκρυνση των υπεύθυνων
προσώπων του άρθρου 5 παράγραφος 10 περίπτωση γ’ στοιχείο i του ν.
3601/2007, εάν κρίνει ότι τα εν λόγω πρόσωπα δεν έλαβαν όλα τα στη
δικαιοδοσία τους μέτρα και δεν προέβησαν στις απαιτούμενες ενέργειες,
προκειμένου να ανταποκριθούν στις υποδείξεις της για αύξηση της
κεφαλαιακής επάρκειας του πιστωτικού ιδρύματος………………………………….4. Το
κατόπιν υπόδειξης της Τράπεζας της Ελλάδος αίτημα του πιστωτικού
ιδρύματος για κεφαλαιακή του ενίσχυση μπορεί να υποβάλλεται στο
Ταμείο το αργότερο εντός μηνός από τη λήψη της υπόδειξης και θα πρέπει
απαραιτήτως να συνοδεύεται από : (α) Επιχειρησιακό
σχέδιο…………………………………….(β) Λεπτομερές χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των
μέτρων με ρητή αναφορά στο χρόνο, κατά τον οποίο το πιστωτικό ίδρυμα
εκτιμά ότι θα μπορέσει να προβεί σε πιθανή εξαγορά των κατ’ άρθρο 7
προνομιούχων μετοχών…………………………………..5. Εντός δέκα (10) ημερών από
την υποβολή του επιχειρησιακού σχεδίου το Ταμείο, κατόπιν διαβούλευσης
με την Τράπεζα της Ελλάδος ή εισήγησης της τελευταίας, μπορεί να
προτείνει τροποποιήσεις, οι οποίες θα πρέπει να υιοθετηθούν από το πιστωτικό
ίδρυμα εντός δέκα (10) ημερών από της γνωστοποιήσεώς τους σε
αυτό…………………………6. Εφόσον το Ταμείο κρίνει το τροποποιημένο σχέδιο
βιώσιμο, αποφασίζει, κατόπιν διαβούλευσης με την Τράπεζα της Ελλάδος
ή εισήγησης της τελευταίας, τη χορήγηση της κατά το άρθρο 7 κεφαλαιακής
ενίσχυσης, τηρουμένων σε κάθε περίπτωση της νομοθεσίας της Ε.Ε. περί
κρατικών ενισχύσεων και των ακολουθούμενων πρακτικών της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής. Το ύψος της κεφαλαιακής ενίσχυσης αποφασίζεται από το
Ταμείο, κατόπιν εισήγησης της Τράπεζας της
Ελλάδος…………………………………8. Η υλοποίηση του σχεδίου αναδιάρθρωσης δεν
θα πρέπει να υπερβαίνει τα τρία (3) έτη. Παράταση του χρόνου υλοποίησης,
μέχρι δύο (2) κατ’ ανώτατο όριο έτη, μπορεί να δοθεί με απόφαση του Ταμείου,
κατόπιν διαβούλευσης με την Τράπεζα της Ελλάδος, τήρησης της
διαδικασίας της προηγούμενης παραγράφου και υπό την έγκριση της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής……………………..».
Στο νόμο 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, περί ενίσχυσης της

ρευστότητας της οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της
διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και άλλες διατάξεις και στο άρθρο 1

αυτού, ΡΗΤΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΟΤΙ «……………..……….1. Ανώνυμες τραπεζικές
εταιρίες που έχουν λάβει άδεια λειτουργίας από την Τράπεζα της Ελλάδος,
ανεξαρτήτως αν οι κινητές αξίες τους είναι εισηγμένες σε οργανωμένες αγορές
ή όχι, δύνανται να αυξάνουν το μετοχικό τους κεφάλαιο με την έκδοση
προνομιούχων μετοχών. Η αύξηση αυτή γίνεται κατά παρέκκλιση των
καταστατικών τους διατάξεων, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των
μετόχων που λαμβάνεται κατά τα προβλεπόμενα στην επόμενη παράγραφο, το
αργότερο έως την 1.2.2009. Η απόφαση αυτή δεν ανακαλείται. Ως τιμή
διάθεσης των ως άνω μετοχών ορίζεται η ονομαστική αξία των κοινών μετοχών
της τελευταίας έκδοσης. Οι μετοχές αναλαμβάνονται μέχρι 31.12.2009 από το
Ελληνικό Δημόσιο με απόφαση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών
μετά από εισήγηση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ο οποίος
εισηγείται με εποπτικά κριτήρια περί του ποσού που διατίθεται ανά
τράπεζα για την ανάληψη των μετοχών του παρόντος άρθρου, εντός του
συνολικώς διατιθέμενου από το Ελληνικό Δημόσιο ανωτάτου ποσού των 5
δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι ως άνω προνομιούχες μετοχές εξαγοράζονται από
την τράπεζα υποχρεωτικά, στην τιμή διάθεσης, μετά πάροδο πέντε ετών ή και
προαιρετικά σε προγενέστερο χρόνο και πάντως μετά την 1.7.2009, με έγκριση
της Τράπεζας της Ελλάδος. Με απόφαση του Υπουργού Οικονομίας και
Οικονομικών μετά από εισήγηση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος,
οι προνομιούχες μετοχές που εκδίδονται σύμφωνα με τα ανωτέρω
μετατρέπονται σε κοινές ή μετοχές άλλης υφιστάμενης κατά το χρόνο της
μετατροπής κατηγορίας, εφόσον δεν είναι δυνατή η κατά τα ως άνω εξαγορά
λόγω του ότι δεν πληρούται ο δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας που
θέτει η Τράπεζα της Ελλάδος………………. 3. Οι προνομιούχες μετοχές του
παρόντος άρθρου παρέχουν δικαίωμα σταθερής απόδοσης 10% επί του
εισφερόμενου κεφαλαίου και σε κάθε περίπτωση έχουν τις εν γένει ιδιότητες
βάσει των οποίων γίνονται δεκτές ως κύρια στοιχεία των βασικών ιδίων
κεφαλαίων των πιστωτικών ιδρυμάτων, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.
3601/2007 και των κατ’ εξουσιοδότηση αυτού εκδιδόμενων αποφάσεων
της Τράπεζας της Ελλάδος……………………………………… 6. Με απόφαση του
Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών μετά από εισήγηση του Διοικητή
της Τράπεζας της Ελλάδος ρυθμίζονται οι όροι εφαρμογής του παρόντος
άρθρου………………………».
Στο άρθρο 2 του ιδίου ανωτέρω νόμου, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ

«………………1. Παρέχεται η εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, μέχρι του
συνολικού ποσού των 15 δισεκατομμυρίων ευρώ, προς τα πιστωτικά ιδρύματα
που έχουν λάβει άδεια λειτουργίας από την Τράπεζα της Ελλάδος, εφόσον
καλύπτουν το δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας που θέτει η Τράπεζα της
Ελλάδος, για δάνεια που θα συναφθούν μέχρι 31.12.2009 με ή χωρίς έκδοση

τίτλων και θα έχουν διάρκεια από τρεις μήνες έως τρία έτη. Η ανωτέρω
εγγύηση παρέχεται έναντι προμήθειας ή και επαρκών, κατά την κρίση
του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, εξασφαλίσεων. Το κατά
περίπτωση ύψος της προμήθειας και το είδος των εξασφαλίσεων, καθώς και οι
λοιποί όροι εφαρμογής του παρόντος άρθρου καθορίζονται με απόφαση του
Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, μετά από εισήγηση του Διοικητή
της Τράπεζας της Ελλάδος, ο οποίος εισηγείται με εποπτικά κριτήρια
περί του ποσού της παρεχόμενης εγγυήσεως ανά τράπεζα, εντός του
συνολικώς διατιθεμένου από το Ελληνικό Δημόσιο
ποσού……………………………..»

«……………………………Ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (Ο.Δ.ΔΗ.Χ.)
δύναται να εκδίδει μέχρι 31.12.2009 τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου διάρκειας
έως τρία έτη μέχρι συνολικού ύψους 8 δισεκατομμυρίων ευρώ και να τους
διαθέτει απευθείας στα πιστωτικά ιδρύματα που έχουν λάβει άδεια λειτουργίας
από την Τράπεζα της Ελλάδος, και εφόσον καλύπτουν το δείκτη
κεφαλαιακής επάρκειας που θέτει η Τράπεζα της Ελλάδος, έναντι
σχετικής προμήθειας που καταβάλλουν τα εν λόγω ιδρύματα και
επαρκών, κατά την κρίση της Τράπεζας της Ελλάδος, εξασφαλίσεων.
Για τη διάθεση των τίτλων συνάπτονται διμερείς συμβάσεις, στη λήξη των
οποίων οι τίτλοι επιστρέφονται και ακυρώνονται. Η διαδικασία διενέργειας της
διάθεσης των τίτλων και οι όροι έκδοσηςκαθορίζονται με αποφάσεις του
Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών. Στις ίδιες αποφάσεις καθορίζεται το
ύψος της καταβαλλόμενης προμήθειας και το είδος των εξασφαλίσεων, μετά
από εισήγηση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ο οποίος
εισηγείται με εποπτικά κριτήρια και για τον αριθμό των διατιθεμένων
τίτλων ανά πιστωτικό ίδρυμα, εντός του συνολικώς διατιθέμενου από
το Ελληνικό Δημόσιο ποσού……………………..».

«……………………… Με απόφαση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, μετά
από εισήγηση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, είναι δυνατόν τα
κονδύλια που διατίθενται από το Ελληνικό Δημόσιο για την εφαρμογή των
άρθρων 2 και 3 του παρόντος νόμου να ανακατανέμονται ανά κατηγορία
ρυθμίσεων αναλόγως της απορροφητικότητας και των εν γένει αναγκών που
προκύπτουν, διατηρουμένου πάντως του ανώτατου συνολικού ύψους των
κονδυλίων αυτών στο ποσό των 23 δισεκατομμυρίων ευρώ………………………».

«………………….. 1. Προς εξασφάλιση δανείων ή πιστώσεων προς πιστωτικά

ιδρύματα δύναται να παρέχεται υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου ή της
Τράπεζας της Ελλάδος ασφάλεια επί απαιτήσεων του δανειοδοτούμενου
πιστωτικού ιδρύματος κατά τρίτων με μόνη τη σύμβαση μεταξύ του
Ελληνικού Δημοσίου ή της Τράπεζας της Ελλάδος και του
δανειοδοτούμενου πιστωτικού ιδρύματος………………………. 3. Σε περίπτωση
μερικής ή ολικής είσπραξης από το δανειοδοτούμενο πιστωτικό ίδρυμα των
απαιτήσεων, επί των οποίων παρέχεται ασφάλεια κατά τις διατάξεις του
παρόντος άρθρου, το Ελληνικό Δημόσιο ή η Τράπεζα της Ελλάδος έχει αξίωση
κατά του δανειοδοτούμενου πιστωτικού ιδρύματος προς απόδοση των
εισπραχθέντων, η οποία ικανοποιείται προνομιακά από την περιουσία του
πιστωτικού ιδρύματος πριν από τη σειρά των απαιτήσεων που ορίζεται στην
περίπτωση 3 του άρθρου 975 του ΚΠολΔ, όπως ισχύει και πριν από τη διαίρεση
κατά το άρθρο 977 του ΚΠολΔ………………………..».

«……………………………..1. Συνιστάται Συμβούλιο Εποπτείας, υπό την προεδρία του
Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, με τη συμμετοχή του Διοικητή της
Τράπεζας της Ελλάδος, του Υφυπουργού Οικονομίας και Οικονομικών
αρμόδιου για το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και των εκπροσώπων του
Δημοσίου στα Διοικητικά Συμβούλια των τραπεζών που θα ενταχθούν στις
διατάξεις του παρόντος νόμου. ……………………………………..Οι αρμοδιότητες της
Τράπεζας της Ελλάδος δεν θίγονται από τη σύσταση και λειτουργία του
Συμβουλίου Εποπτείας. ………………………………….2. Σε περίπτωση παράβασης
των προϋποθέσεων και των όρων υπό τους οποίους οι τράπεζες θα υπαχθούν
στις διατάξεις του παρόντος νόμου επιβάλλονται οι κυρώσεις που
προβλέπονται από το άρθρο 55Α του Καταστατικού της Τράπεζας της
Ελλάδος, καθώς και η μερική ή ολική ανάκληση των μέτρων ενίσχυσης της
ρευστότητας που προβλέπονται στον παρόντα νόμο, με απόφαση του Υπουργού
Οικονομίας και Οικονομικών μετά από εισήγηση του Διοικητή της
Τράπεζας της Ελλάδος…………………………».
Στο άρθρο 1, ν. 3845/ΦΕΚ 65Α/06.05.2010, περί μέτρων για την

εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-
μέλη της ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ΡΗΤΑ
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ «………………………. 1. Με τη Δήλωση των Αρχηγών Κρατών
και Κυβερνήσεων της Ζώνης του ευρώ που δημοσιοποιήθηκε στις Βρυξέλλες
την 25η Μαρτίου 2010 και προσαρτάται στον παρόντα νόμο ως Παράρτημα Ι,
αποφασίστηκε για την οικονομική και τη δημοσιονομική σταθερότητα της
ευρωζώνης, η δημιουργία μηχανισμού στήριξης……………………………………2. Με τη
Δήλωση για τη στήριξη της Ελλάδας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ
που δημοσιοποιήθηκε στις Βρυξέλλες την 11η Απριλίου 2010 και προσαρτάται

στον παρόντα νόμο ως Παράρτημα II στην αγγλική γλώσσα, και σε μετάφρασή
της στην ελληνική γλώσσα, αποφασίστηκε η ενεργοποίηση του μηχανισμού
στήριξης της παραγράφου 1 με την κατάρτιση κοινού προγράμματος από την
Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και
από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις ελληνικές
αρχές………………………………………3. Για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης
που συγκροτήθηκε σύμφωνα με τις Δηλώσεις των προηγούμενων παραγράφων,
καταρτίστηκε από το Υπουργείο Οικονομικών με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου σχέδιο προγράμματος (Μνημόνιο Οικονομικής και
Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής και Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες
Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής) το οποίο με επιστολές του Υπουργού
Οικονομικών και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος διαβιβάστηκε,
αφ’ ενός προς τον Πρόεδρο του Συμβουλίου των Υπουργών Οικονομικών της
ευρωζώνης, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα
και αφ’ ετέρου προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το σχέδιο προγράμματος
προσαρτάται στον παρόντα νόμο ως Παραρτήματα III και IV, στην ελληνική
γλώσσα…………………»..
Στο άρθρο 4, παρ. 8, του ίδίου ανωτέρω νόμου, ΡΗΤΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΟΤΙ
«…………………………8. Τα ποσά που προβλέπονται στο πρώτο εδάφιο της
παραγράφου 1 του άρθρου 2 και στο άρθρο 4 του ν.3723/2008 (ΦΕΚ 250/Α΄)
αυξάνονται κατά 15 δισεκατομμύρια ευρώ αντίστοιχα ………………………….».
Στο άρθρο 7, ν. 3872/2010/ΦΕΚ 148 /Α/03.09.2010, ΡΗΤΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΟΤΙ «…………………………………Τα ποσά που προβλέπονται στο
πρώτο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 2 και στο άρθρο 4 του
ν.3723/2008 (ΦΕΚ 250 Α΄), έτσι όπως αυτά τροποποιήθηκαν από την
παράγραφο 8 του άρθρου τέταρτου του ν. 3845/2010 (ΦΕΚ 65 Α΄), αυξάνονται
κατά 25 δισεκατομμύρια ευρώ αντίστοιχα……………………».
Στο άρθρο 19, ν. 3965/2011/ΦΕΚ 113/Α/18.05.2011, περί

προϋποθέσειων ενίσχυσης και μερίσματος πιστωτικών ιδρυμάτων, ΡΗΤΑ
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ «……………………………. 1. Τα ποσά που προβλέπονται στο
πρώτο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 2 και στο άρθρο 4
του ν.3723/2008(ΦΕΚ Α΄ 250), έτσι όπως αυτά τροποποιήθηκαν από την
παράγραφο 8 του άρθρου τέταρτου του ν.3845/2010 (ΦΕΚ Α΄ 65) και από το
άρθρο 7 του ν. 3872/2010 (Α΄ 148) αυξάνονται κατά τριάντα
δισεκατομμύρια ευρώ αντίστοιχα, προκειμένου να αποτραπούν προβλήματα
ρευστότητας της πραγματικής οικονομίας………………………………. 2. Στο τέλος του
πρώτου εδαφίου της παραγράφου 1 του άρθρου 2 του ν.

3723/2008 προστίθεται παράγραφος ως εξής :«Προϋπόθεση για την παροχή
του πρόσθετου ποσού ενίσχυσης ύψους τριάντα δισεκατομμυρίων ευρώ,
αποτελεί η υιοθέτηση και εφαρμογή σχεδίων για μεσοπρόθεσμες
ανάγκες χρηματοδότησης ανά πιστωτικό ίδρυμα, το οποίο βεβαιώνεται
από την Τράπεζα της Ελλάδος. Η προετοιμασία, η ολοκλήρωση και η
εφαρμογή των εν λόγω σχεδίων, τελούν υπό την εποπτεία της Τράπεζας
της Ελλάδος και προϋποθέτουν την έγκριση της ίδιας και της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο.»………………………».
Στο νόμο 4031/2011/ΦΕΚ 256/Α/09.12.2011, Κύρωση Πράξης

Νομοθετικού Περιεχομένου «Ρύθμιση θεμάτων χρηματοπιστωτικού
χαρακτήρα» και στο άρθρο πρώτο αυτού, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ
«………………… Κυρώνεται και έχει ισχύ νόμου από τη δημοσίευσή της στην
Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η από 14 Σεπτεμβρίου 2011 Πράξη Νομοθετικού
Περιεχομένου «Ρύθμιση θεμάτων χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα», που
δημοσιεύτηκε στο με αριθμό 203 Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως
(τεύχος Α΄), που έχει ως εξής …………………………………. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Έχοντας υπόψη : 1. Τις διατάξεις του άρθρου 44
παρ. 1 του Συντάγματος, 2. τα 2975/23.8.2011 και 2982/5.9.2011 έγγραφα
του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, 3. την εξαιρετικά επείγουσα και
απρόβλεπτη ανάγκη να προσαρμοστούν στις τρέχουσες διεθνείς
χρηματοοικονομικές συνθήκες οι ρυθμίσεις της 2/43219/0025/6.5.2011
απόφασης του Υφυπουργού Οικονομικών «Παροχή της εγγύησης του
Ελληνικού Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδος για κάλυψη πιστώσεων
σε Τράπεζες που εδρεύουν στην Ελλάδα» (Β΄ 1143), και
…………………………….».
Στο άρθρο 1, του ιδίου ανωτέρω νόμου, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ

«…………. Το προβλεπόμενο στο πρώτο εδάφιο της 2/43219/0025/6.5.2011
απόφασης του Υφυπουργού Οικονομικών συνολικό ποσό εγγύησης
καθορίζεται σε τριάντα δισεκατομμύρια (30.000.000.000) ευρώ. 2. Το
προβλεπόμενο στο τρίτο εδάφιο της παραπάνω απόφασης χρονικό διάστημα
παρατείνεται έως 31.12.2012. 3. Το έκτο εδάφιο της ίδιας απόφασης
αντικαθίσταται ως εξής: «Η Τράπεζα της Ελλάδος λαμβάνει κατά την
κρίση της ασφάλειες από τα πιστωτικά ιδρύματα»…..……………….».
Στο άρθρο δεύτερο, του ιδίου ανωτέρω νόμου, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ
«……………………Το προβλεπόμενο ποσό στην παράγραφο 1 του άρθρου 1 της
πράξης νομοθετικού περιεχομένου, που κυρώνεται με το άρθρο πρώτο του

νόμου αυτού, αυξάνεται σε εξήντα δισεκατομμύρια (60.000.000.000)
ευρώ………………..».
Ο ν. 4046/2012/ΦΕΚ 28 Α/14.02.2012, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ως νόμος για

την «……………..Έγκριση των Σχεδίων Συμβάσεων Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης
μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.),
της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Τράπεζας της Ελλάδος, του Σχεδίου του
Mνημονίου Συνεννόησης μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής και της Τράπεζας της Ελλάδος και άλλες επείγουσες διατάξεις για τη
μείωση του δημοσίου χρέους και τη διάσωση της εθνικής
οικονομίας……………………».
Στο άρθρο 21, ν. 4056/2012/ ΦΕΚ 52 / Α / 12.03.2012, περί ρυθμίσεων

θεμάτων χρηματοπιστωτικού τομέα, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ
«…………………………...Το προβλεπόμενο, στο πρώτο εδάφιο της υπ. αριθμ.
2/43219/0025/6.5.2011 απόφασης του Υφυπουργού Οικονομικών (Β’ 1143),
όπως τροποποιήθηκε με την παρ. 1 του άρθρου 1 της, από 14.9.2011, Πράξης
Νομοθετικού Περιεχόμενου (Α’ 203), η οποία κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο
του ν. 4031/2011 (Α’ 256) και αυξήθηκε με το άρθρο δεύτερο του ν. 4031/2011,
συνολικό ποσό εγγύησης, αυξάνεται κατά πενήντα τοις εκατό
(50%).………..………»
Στο άρθρο πρώτο της ΠΝΠ ΦΕΚ 203/Α/14.09.2011, περί ρύθµισης

θεµάτων χρηµατοπιστωτικού χαρακτήρα, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ
«………………Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Έχοντας υπόψη : 1.
Τις διατάξεις του άρθρου 44 παρ. 1 του Συντάγµατος, 2. τα 2975/23.8.2011
και 2982/5.9.2011 έγγραφα του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, 3.
την εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη να προσαρµοστούν στις
τρέχουσες διεθνείς χρηµατοοικονοµικές συνθήκες οι ρυθµίσεις της
2/43219/0025/6.5.2011 απόφασης του Υφυπουργού Οικονοµικών «Παροχή
της εγγύησης του Ελληνικού Δηµοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδος για
κάλυψη πιστώσεων σε Τράπεζες που εδρεύουν στην Ελλάδα» (Β΄ 1143)
και 4. τη σχετική πρόταση του Υπουργικού Συµβουλίου, ………………………»
Στο άρθρο 1 της ιδίας ανωτέρω ΠΝΠ, ΡΗΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ

«……………….1. Το προβλεπόµενο στο πρώτο εδάφιο της 2/43219/0025/6.5.2011
απόφασης του Υφυπουργού Οικονοµικών συνολικό ποσό εγγύησης
καθορίζεται σε τριάντα δισεκατοµµύρια (30.000.000.000) ευρώ. 2. Το
προβλεπόµενο στο τρίτο εδάφιο της παραπάνω απόφασης χρονικό διάστηµα
παρατείνεται έως 31.12.2012. 3. Το έκτο εδάφιο της ίδιας απόφασης

αντικαθίσταται ως εξής: «Η Τράπεζα της Ελλάδος λαµβάνει κατά την
κρίση της ασφάλειες από τα πιστωτικά ιδρύµατα……………...».
Έτσι, με τις ανωτέρω ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ της έκτης (6ης) εδώ

εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος ΑΕ και, ειδικότερα :
• την επιστολή του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος προς τον
Πρόεδρο του Συμβουλίου των Υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης,
την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στο πλαίσιο σύνταξης των Μνημονίων
Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής και των Μνημονίων
Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής,
• την ιδιότητα της Τράπεζας της Ελλάδος ως αντισυμβαλλόμενης στις
δανειακές συμβάσεις των Μνημονίων Ι και ΙΙ, που κυρώθηκαν με τους
νόμους 3845/2010/ΦΕΚ 65 Α/06/05/2010 (Μνημόνιο Ι) και
4046/2012/ΦΕΚ 28 Α/14.02.2012 (Μνημνόνιο ΙΙ), καθώς επίσης και
την με τους ανωτέρω νόμους παροχή στον Διοικητή της Τράπεζας της
Ελλάδος, της εξουσιοδότησης να εκπροσωπεί την Τράπεζα της Ελλάδος
και να υπογράφει τα εγκεκριμένα σχέδια των συμβάσεων και τα
εγκεκριμένα σχέδια των επιστολών πρόθεσης, με το συνημμένο σε
αυτές Μνημόνιο Συνεννόησης, καθώς και τις ανά τρίμηνο
αναθεωρήσεις του Μνημονίου Συνεννόησης με τις αντίστοιχες
Επιστολές Πρόθεσης.
• την υποχρεωτική επιλογή του Προέδρου, των Αντιπροέδρων και των
δύο μη εκτελεστικών μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του ΤΧΣ από
τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος,
• την ex officio συμμετοχή του Διευθυντή Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας της Τράπεζας της Ελλάδος στο Διοικητικό Συμβόυλιο
του ΤΧΣ,
• την υποχρεωτική εισήγηση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για
το διορισμό των επτά εκτελεστικών μελών του Διοικητικού
Συμβουλίου του ΤΧΣ για πενταετή θητεία,
• την υποχρέωση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΤΧΣ να αποστέλλει
μηνιαία δελτία περί των δραστηριοτήτων του στην Τράπεζα της
Ελλάδος,
• με την αποκλειστική αρμοδιότητα της Τράπεζας της Ελλάδος να
υποδείξει ή να υποστηρίξει τα αιτήματα των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων στο ΤΧΣ για κεφαλαιακή ενίσχυση,
• την αποκλειστική αρμοδιότητα της Τράπεζας της Ελλάδος να
συντάσσει τις συντηρητικές παραδοχές ως προς τη δυνατότητα των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων να τηρούν τις υποχρεώσεις
κεφαλαιακής επάρκειας,
• την αποκλειστική αρμοδιότητα της Τράπεζας της Ελλάδος να
προβαίνει στον ορισμό Επιτρόπου, σύμφωνα με το άρθρο 63
παράγραφος 2 του ν. 3601/2007, ή στην ανάκληση της άδειας,
σύμφωνα με το άρθρο 8 του ίδιου νόμου., καθώς και στην
απομάκρυνση των υπεύθυνων προσώπων του άρθρου 5 παράγραφος
10 περίπτωση γ’ στοιχείο i του ν. 3601/2007, των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων,
• την αποκλειστική αρμοδιότητα της Τράπεζας της Ελλάδος, κατόπιν
διαβούλευσης με το ΤΧΣ ή κατόπιν εισήγησης της, να προτείνει
τροποποιήσεις στα επιχειρησιακά σχέδια που υπέβαλλαν στο ΤΧΣ οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
• την αποκλειστική αρμοδιότητα της Τράπεζας της Ελλάδος, κατόπιν
διαβούλευσης με το ΤΧΣ, να εισήγείται τη χορήγηση της κεφαλαιακής
ενίσχυσης των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, καθώς και το ύψος
αυτής και την παράταση του χρόνου υλοποίησης των σχετικών
προγραμμάτων,
• την υποχρεωτική εκ του ν. 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008 εισήγηση
του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, περί του ποσού που διατέθηκε
ανά εδώ εναγόμενη για την ανάληψη των μετοχών των κρατικών
ενισχύσεων του ιδίου ανωτέρω νόμου προς τις πέντε (5) πρώτες εδώ
• την υποχρεωτική εκ του ν. 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008 έγκριση
της Τράπεζας της Ελλάδος, κατόπιν εισήγησης του Διοικητή αυτής, για
την εξαγορά και την τιμη διάθεσης των μετοχών των κρατικών
ενισχύσεων του ιδίου ανωτέρω νόμου προς τις πέντε (5) πρώτες εδώ
• την κατ’ εξουσιοδότηση του ν. 3601/2007 εκδιδόμενων αποφάσεων
της Τράπεζας της Ελλάδος και την υποχρεωτική εισήγηση του Διοικητή
αυτής, ως προς τη ρύθμιση των όρων εφαρμογής του άρθρου 1, ν.
3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-2008, στις πέντε (5) πρώτες εδώ
• την υποχρεωτική εισήγηση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ως
προς τα εποπτικά κριτήρια περί των ποσών των παρεχόμενων
κρατικών ενισχύσεων των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου, των
σχετικών με την παροχή αυτών προμηθειών και των εξασφαλίσεων
των νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008,
3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010,

3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011,
4056/2012/ΦΕΚ52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ203Α/14.09.2011,
που εά λαβαν για την ενιάσχυση της ρευστοά τηταά ς τους οι πεά ντε (5)
πρωήτες εδωή εναγοήμενες αποή την προσφυγηή τους στο Μηχανισμοή
Έκτακτης Παροχηή ς Ρευστοέ τητας της εέ κτης (6ης) εδωή εναγοήμενης, ηήτοι
του λεγοόμενου «Emergency Liquidity Assistance (ELA)» για συνολικηή
παροχηή ρευστοή τητας 90,00 δις ευρωώ και αποή την προσφυγηή τους στο
Μηχανισμοή Παροχηή ς Ρευστοή τητας της Ευρωπαϊκηή ς Κεντρικηή ς
Τραάπεζας (Ε.Κ.Τ.), δια του Πυλωήνα ΙΙ, για τη συνολικηή παροχηή
ρευστοό τητας 85,00 δις ευρωώ, ηάτοι συνολικαά 175 δις ευρωώ,
• την αποκλειστική αρμοδιότητα του Διοικητή της Τράπεζας της
Ελλάδος, να εισηγείται στον Υπουργό Οικονομικών την ανακατανομή
των κονδυλίων που διατέθηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο στις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες, στα πλαίσια των νοόμων
3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011,
4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012
και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011,
• τη δυνατότητα της Τράπεζας της Ελλάδος, προς εξασφάλιση δανείων ή
πιστώσεων προς τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, να λαμβάνει
ασφάλεια επί απαιτήσεων του δανειοδοτούμενου πιστωτικού
ιδρύματος κατά τρίτων και, εν προκειμένω, κατά των εδώ εναγόντων
ως δανειολήπτες, με μόνη τη σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου
ή της Τράπεζας της Ελλάδος και του δανειοδοτούμενου πιστωτικού
ιδρύματος, στα πλαίσια των νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008,
3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011,
• την εκ του νόμου 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008, συμμετοχή του
Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, στο Συμβούλιο Εποπτείας, χωρίς
να θίγονται οι καταστατικές αρμοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος
από τη λειτουργία αυτού,
• την κατ’ άρθρο 2, ν. 3723/2008 προετοιμασία, ολοκλήρωση,
επιβεβαίωση, έγκριση και εφαρμογή από την Τράπεζα της Ελλάδος,
των σχεδίων για μεσοπρόθεσμες ανάγκες χρηματοδότησης ανά εδώ
εναγόμενη, ως προϋπόθεση για την παροχή πρόσθετων ποσών
ενίσχυσης ύψους τριάντα δισεκατομμυρίων ευρώ, στα πλαίσια των
νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-
2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-

2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-
2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011,
• τα υπ’ αριθμόν 2975/23.8.2011 και 2982/5.9.2011 έγγραφα του
Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ως προϋπόθεση για την παροχή
εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδος, για την
κάλυψη πιστώσεων στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, στο
πλαίσιο του ν. 4031/2011/ΦΕΚ256/Α/09.12.2011, Κύρωση Πράξης
Νομοθετικού Περιεχομένου «Ρύθμιση θεμάτων χρηματοπιστωτικού
χαρακτήρα» και
• την κατά την κρίση της Τράπεζας της Ελλάδος λήψη ασφαλειών από
τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, στα πλαίσια των νόμων
3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011,
4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ 52/12-03-2012
και της ΠΝΠ/ΦΕΚ 203Α/14.09.2011,
κατά την άσκηση, όχι μόνο των εποπτικών αρμοδιοτήτων της, καθόλο το
χρονικό διάστημα από 01/01/2008 μέχρι και σήμερα, ήτοι κατά την
εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής του ευρωσυστήματος στην Ελλάδα,
κατά τον έλεγχο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και την εποπτεία των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αλλά, ακόμη και δια της ενίσχυσης της
ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής
Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency Liquidity Assistance» (ELA),
προκύπτει με ασφάλεια ότι, αυτή, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΔΙΑ ΤΩΝ
ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ ΤΗΣ στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες να αναπτύξουν
την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία αντίθετα με τις διατάξεις του
άρθρου 106, παρ.2 του Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας
της Ελλάδος, ήτοι προς βλάβη του δημοσίου χρέους, του δημοσιονομικού
ελλείμματος και, εν τέλει, προς βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων ως
φορολογούμενοι, αλλά, επιπλέον, ότι ήταν η ίδια η έκτη (6η) εδώ
εναγόμενη που, με τις ανωτέρω ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ της και,
ιδιαίτερα, δια της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ
Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency
Liquidity Assistance» (ELA), με την συνολικηέ παροχηέ στις πεέ ντε (5) πρωέτες
εναγοή μενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοή τητας, δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή
90,00 δις ευρωώ, με την εγγυίηση του Ελληνικουί Δημοσιίου, κατά την από
01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για υψηλού
επιπέδου αρχές της συνεργασίας μεταξύ των αρχών τραπεζικής εποπτείας και
των Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε καταστάσεις

διαχείρισης κρίσεων, υπαγόρευσε, εισηγήθηκε, αποφάσισε, εφάρμοσε,
βεβαίωσε, επόπτευσε, έλεγξε και, εν τέλει, επέβαλε :
1. Την δια των ν. 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010 και ν. 4079/ΦΕΚ

180/Α/20.09.2012 και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
κατά το συνολικό ποσό των 40,542 δις ευρώ με δημόσιους
Σταθερότητας (ΤΧΣ), προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος, ήτοι εις βάρος του γενικού συμφέροντος, του δημόσιου
χρέους και του ελλείμματος, ήτοι εις βάρος των εδώ εναγόντων
ως φορολογούμενοι και προς βλάβη της περιουσίας τους, η δε
ζημιάα που προκληάθηκε αποά την καά λυψη των κεφαλαιακωάν τους
αναγκωύν για τους πιστωτικουύ ς τους κινδυύ νους την 31-12-2012,
καλυάφθηκε καταά το μεά ρος της αποά σβεσης της για εά καστη εξ’ αυτωών,
προς βλαά βη του δημοσιάου χρεά ους, του δημοσιονομικουά ελλειάμματος
και, εν τεά λει, προς βλαά βη της εθνικηά ς οικονομιάας της Ελλαά δος, της
περιουσιέας και των κεκτημεέ νων οικονομικωέν συμφεροέ ντων των εδωέ
εναγοά ντων ως φορολογουά μενοι, αφουά , η συνολικηά βλαά βη που
προκληά θηκε στην εθνικηά οικονομιάα αποά την καά λυψη των κεφαλαιακωάν
αναγκωών για την αποόσβεση των ζημιωόν πιστωτικουό κινδυόνου των
πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ εναγομεέ νων, με τους δημοέ σιους
χρηματοδοτικουά ς ποά ρους του Τ.Χ.Σ που χρησιμοποιηά θηκαν καταά τη
διαδικασιάα της ως αά νω ανακεφαλαιοποιάησηά ς τους, ανέρχεται στο
συνολικό ποσό των 34,884 δις ευρώ και με την εγγραφή του
ποσού αυτού στο δημόσιο χρέος και την αναγκαστική
εξυπηρέτηση του δια των δημοσίων φορολογικών εσόδων κατά
την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού, μεταφέρεται
αναγκαστικά στα φορολογούμενα στην Ελλάδα φυσικά και
νομικά πρόσωπα και δη στους εδώ ενάγοντες ως
φορολογούμενοι, επειδή η ιδιότητά τους αυτή είναι αναγκαστική
εκ του νόμου, αφού αυτοί υποχρεούνται να διαθέτουν Αριθμό
Οικονομικών στην οποία φορολογούνται και προς βλάβη της
περιουσίας τους, δοθέντος ότι αποτελεί το αντικείμενο της
φορολογικής επιβάρυνσης, ως φορολογητέα ύλη, κατά την
διάταξη του άρθρου 78 παρ.1 του Συντάγματος (Βλ. σχετικά
Κεφάλαιο 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).

2. Τη δια των νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008,
3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011,
ενίσχυση της ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους, με την
προσφυγηή τους στο Μηχανισμοή Έκτακτης Παροχηή ς Ρευστοή τητας της
εέ κτης (6ης) εδωά εναγοάμενης Τραάπεζας της Ελλαάδος (ΤτΕ), ηάτοι του
λεγοόμενου «Emergency Liquidity Assistance (ELA)» και τη συνολικηή
παροχηή ρευστοή τητας 90,00 δις ευρώ με την εγγυύ ηση του Ελληνικουύ
Δημοσιίου και, ακοί μη, με την δια του Πυλωήνα ΙΙ προσφυγηή τους στο
Τραάπεζας (Ε.Κ.Τ.) και τη συνολικηή παροχηή ρευστοή τητας 85,00 δις
ευρώ, και, εέ τσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες έλαβαν
κρατικές ενισχύσεις εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου,
συνολικού ποσού 175 δις ευρώ. Όμως, επειδηή οι διαταάξεις του
αάρθρου 8 της υπ’ αριθ. 16736/ΕΓΔΕΚΟ 2579/2009 -ΦΕΚ 588 Β/31-3-
2009 και οι ανωτεέ ρω νοέ μοι, προβλεάπουν ρηταά την περιάπτωση της
καταά πτωσης των ανωτεά ρω εγγυηά σεων του Ελληνικουά Δημοσιάου ενωά,
στα ιέδια ανωτεέ ρω ΦΕΚ με τα οποιέα αυτεέ ς χορηγηέ θηκαν,
προσδιοριάζεται το κοά στος της καταά πτωσης και η αντιάστοιχη
δημοσιονομικηά δαπαά νη αναά εδωά εναγοά μενη και, με δεδομεά νο οά τι οι
πεέ ντε (5) εδωέ εναγοέ μενες αδυνατουέ ν να εξυπηρετηέ σουν τις
υποχρεωήσεις τους στη ληή ξη τους και οή τι ηή δη το Ελληνικοή Δημοή σιο
σκοποέ αυτηέ εέ κδοση νεέ ων σειρωέν Ομολοέ γων ΕΔ, με επαχθεέ στερα
επιτοόκια euribor+12%, το συνολικοί κοί στος του Ελληνικουί Δημοσιίου
αποά ενδεχοά μενη καταά πτωση των ανωτεά ρω εγγυηά σεων θα ανεά λθει κατ΄
ελαάχιστο στο ποσό των 177,89 δις ευρώ και θα επιβαρύνει
ισόποσα τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, προς βλάβη
της Εθνικής Οικονομίας της Ελλάδος, ήτοι προς βλάβη του
δημοσίου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος και, εν
τέλει, προς βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων φυσικών
και νομικών προσώπων ως φορολογούμενοι, επειδή η ιδιότητά
τους αυτή είναι αναγκαστική εκ του νόμου, αφού αυτοί
υποχρεούνται να διαθέτουν Αριθμό Φορολογικού Μητρώου
(ΑΦΜ) που τους έχει αποδοθεί από την αρμόδια Δημόσια
Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ) του Υπουργείου Οικονομικών στην
οποία φορολογούνται και δοθέντος ότι η περιουσία αποτελεί το
αντικείμενο της φορολογικής επιβάρυνσης, ως φορολογητέα
ύλη, κατά την διάταξη του άρθρου 78 παρ.1 του Συντάγματος (βλ.

σχετικά Κεφάλαιο 3.Δ, Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ
ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ).
Όμως, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη Τράπεζα της Ελλάδος, κατά την
άσκηση, όχι μόνο των εποπτικών αρμοδιοτήτων της καθόλο το χρονικό
διάστημα από 01/01/2008 μέχρι και σήμερα, αλλά και με τις ανωτέρω
ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ της με τις οποίες αυτή ενίσχυσε την ρευστότητα
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΤΟΥ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας,
τον λεγόμενο «Emergency Liquidity Assistance» (ELA), με την συνολικηή
παροχηή σε αυτεέ ς ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοή τητας, δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή
ποσουύ 90,00 δις ευρωώ, με την εγγυί ηση του Ελληνικουί Δημοσιίου, κατά την από
διαχείρισης κρίσεων, επιδεικνύοντας βαρειά αμέλεια, τελικά ΕΒΛΑΨΕ
ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ την εθνική οικονομία της Ελλάδος, επειδή με την κατά
τα ανωτέρω ανακεφαλαιοποίηση των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και
με την παροχή σε αυτές των ανωτέρω κρατικών ενισχύσεων των εγγυήσεων
του Ελληνικού Δημοσίου, ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ,
επιβάρυνε τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού της Ελλάδος, ως εξής :
• με την εγγραφή του συνολικού ποσού των 34,884 δις ευρώ της
βλαά βης της εθνικηά ς οικονομιάας της Ελλαά δος αποά την ως αά νω
ανακεφαλαιοποιέηση των πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ εναγομεέ νων με
δημοό σιους χρηματοδοτικουό ς ποό ρους, στο δημόσιο χρέος της
Ελλάδος,
• με την εξυπηρέτηση των ετήσιων τόκων (επιτόκιο euribor +
12% = 12,607% σε σημερινές τιμές) των ανανεώσεων των
ανωτέρω εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου προς τις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους, από
τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού, κατά το ποσό των 22,06
δις ευρώ ετησίως (175 δις Χ 12,607% = 22,06 δις),
• με τη δημοσιονομική δαπάνη του κόστους ανανέωσης των
ανωτέρω εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου προς τις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, να ανέρχεται μέχρι σήμερα στο ποσό των
2,890 δις ευρώ (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 3.Δ, Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ
ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ), επιβαρύνοτνας ισόποσα
τον κρατικό προϋπολογισμό και
• με την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού από το κόστος
των 177,89 δις ευρώ στην περίπτωση της κατάπτωσης των ως
άνω χορηγηθεισών εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου στις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, που είναι πλέον δεδομένη αφού
οι πέντε (5) πρώτες εδωό εναγοόμενες αδυνατούν να εξυπηρετήσουν
τις εξ’ αυτωών υποχρεωήσεις τους στη ληήξη τους και, εέ τσι, το Ελληνικοέ
Δημοόσιο, ευθυνόμενο ως πρωτοφειλέτης, αναγκαά ζεται ηά δη να τις
αναχρηματοδοτειά καά θε φοραά στη ληή ξη τους, με την ειδικηή για το
σκοποό αυτοό εέ κδοση νεέ ων σειρωέν Ομολοέ γων ΕΔ, με τα ως αάνω επαχθηά
ετηήσια επιτοόκια, euribor+12%.
Έτσι, κατά τα ανωτέρω, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη Τράπεζα της

Ελλάδος, αντί να διασφαλίσει, ως όφειλε, τη χρηματοπιστωτική
σταθερότητα και την ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων προς όφελος της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος, με τις ανωτέρω ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ της και, ιδιαίτερα, δια
της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας,
τον λεγόμενο «Emergency Liquidity Assistance» (ELA), επιδεικνύοντας
βαρειά αμέλεια, ΕΒΛΑΨΕ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ την εθνική οικονομία της
Ελλάδος, επιβάλλοντας σε αυτή ένα ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ
ΒΑΡΟΣ, το οποίο, ανερχόμενο κατά τα ανωτέρω, κατ’ ελάχιστον στο ποσό
των 200 δις ευρώ, είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΟ του μεγέθους της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος, αφού αυτό είναι μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ
της Ελλάδος για το έτος 2013 και του κατά το νομισματικό μέγεθος Μ3
συνόλου των καταθέσεων του ελληνικού τραπεζικού συστήματος ένώ,
ταυτόχρονα, αυτό ανέρχεται στο 63% του ελληνικού δημοσίου χρέους και,
έτσι, επειδή η εξυπηρέτησή του καθίσταται κατά τα ανωτέρω αδύνατη, τόσο
από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, όσο και από το Ελληνικό Δημόσιο
δια του κρατικού προϋπολογισμού, οι ανωτέρω ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ της
έκτης (6ης) εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος, με την ανεπανόρθωτη
βλάβη που προκάλεσαν στην εθνική οικονομία της Ελλάδος, τελικά έβλαψαν
τη νομισματική πολιτική και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα της
Ελλάδος και της ευρωζώνης, θέτοντας έτσι σε άμεσο κίνδυνο ακόμη και
την ισχυρή συναλλαγματική ισοτιμία του ενιαίου νομίσματος (ευρώ).
Όμως, για την αποτελεσματική υλοποίηση των αρμοδιοτήτων της

έκτης (6ης) εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος ως προς την
εποπτεία των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, αυτή είχε
υποχρέωση να συμμορφώνεται πλήρως :
• με την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (European Banking Authority-EBA).
Έτσι, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη Τράπεζα της Ελλάδος, κατά την
άσκηση των εποπτικών αρμοδιοτήτων και της ιδιωτικής οικονομικής της
πρωτοβουλίας, καθόλο το χρονικό διάστημα από 01/01/2008 μέχρι και
σήμερα, κατά τους κανόνες εποπτείας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
και την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής του Ευρωσυστήματος,
προκειμένου να διασφαλίζεται η χρηματοπιστωτική σταθερότητα της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος και, έτσι, η χρηματοπιστωτική σταθερότητα των
εθνικών οικονομιών του συνόλου της ευρωζώνης και η ισχυρή
συναλλαγματική ισοτιμία του ενιαίου νομίσματος (ευρώ), ΓΝΩΡΙΖΕ ότι κατά
την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 1.Γ.4.1,
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ (ΕΚΤ)), οι κανονισμοί εποπτείας
βασίζονται σε ένα εναρμονισμένο κατά μεγάλο βαθμό κανονιστικό πλαίσιο σε
επίπεδο ΕΕ και ότι εφόσον για οποιονδήποτε λόγο παρουσιαστούν
διαταραχές στις δραστηριότητες των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, οι
δημόσιες αρχές μπορούν να παρέμβουν και να λάβουν διάφορα μέτρα
για τη διαχείριση κρίσεων και την αντιμετώπιση διαταραχών. Σκοπός δε
των ρυθμίσεων διαχείρισης κρίσεων της ΕΕ είναι να διασφαλιστεί ότι οι
εποπτικές αρχές, οι κεντρικές τράπεζες και τα υπουργεία οικονομικών της ΕΕ,
ανταλλάσσουν πληροφορίες και συνεργάζονται βάσει θεσπισμένων
διαδικασιών και, έτσι, το μήνα Ιούνιο του έτους 2008, ήτοι κατά την
περίοδο που χρονολογείται η έναρξη των ανωτέρω ΔΙΑΔΟΧΙΚΩΝ
ΠΡΑΞΕΩΝ της έκτης (6ης) εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος, οι
ανωτέρω φορείς σύναψαν μνημόνιο συνεννόησης όσον αφορά τη μεταξύ τους
συνεργασία σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Έτσι, κατά την ΕΚΤ, η επίλυση
κρίσεων αφορά το χειρισμό τράπεζας ή άλλου χρηματοπιστωτικού
ιδρύματος με προβλήματα φερεγγυότητας, καθώς και την προστασία
των πιστωτών, κυρίως δε των καταθετών, αφού ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ότι
στην περίπτωση επιβράδυνσης του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης,
δυσχεραίνεται η αποπληρωμή δανείων από τις επιχειρήσεις, λόγω της
μείωσης του κύκλου εργασιών τους και από τα νοικοκυριά, λόγω της ανεργίας
και της μείωσης των διαθέσιμων εισοδημάτων τους, οι τιμές των
περιουσιακών στοιχείων μειώνονται, προκαλώντας αβεβαιότητα στις
χρηματοπιστωτικές αγορές, ενώ συγκεκριμένοι κλάδοι της οικονομίας μπορεί
να επηρεαστούν περισσότερο από μια πιθανή κάμψη της οικονομικής τους
δραστηριότητας, με αποτέλεσμα οι τράπεζες και, εν προκειμένω, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, να αναμένεται να καταγράψουν
ζημίες πιστωτικού κινδύνου, συμπληρωματικά με εκείνες που
καταγράφουν στις χρηματιστηριακές αγορές ή στις αγορές ομολόγων και,
έτσι, να καταστούν ευάλωτες, με τη ΡΗΤΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ της ΕΚΤ ότι
ΕΠΙΛΥΣΗ ΚΡΙΣΕΩΝ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ
ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ και με τη
ΡΗΤΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ της ΕΚΤ ότι Η ΕΠΙΛΥΣΗ ΚΡΙΣΕΩΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ
και με την ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ
ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΤΟΥΣ ΘΕΤΟΥΝ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ.
(βλ. σχετικά ΕΚΤ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας : http:// www.ecb.europa.eu/ ecb
/tasks/ stability /html/ index.el.html).
Κατά τα ανωτέρω, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη Τράπεζα της

Ελλάδος, κατά την άσκηση των εποπτικών αρμοδιοτήτων και της ιδιωτικής
οικονομικής της πρωτόβουλίας, καθόλο το χρονικό διάστημα από
01/01/2008 μέχρι και σήμερα και, ιδιαίτερα, δια της ενίσχυσης της
ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΩ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ
90,00 δις ευρωώ, ΓΝΩΡΙΖΕ ότι , στο πλαίσιο της επίλυσης της ελληνικής
χρηματοπιστωτικής κρίσης, κατά τους εναρμονισμένους εποπτικούς
κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ΔΙΕΘΕΤΕ ΤΗΝ
ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων, αντί της διάσωσης αυτών με δημόσιους
χρηματοδοτικούς πόρους, προς βλάβη του δημοσίου χρέους και της
περιουσίας των φορολογουμένων, με την ανακεφαλαιοποίησή τους δια
των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010 και 4079/ΦΕΚ
180/Α/20.09.2012 και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012 και την
ενίσχυση της ρευστότητας τους δια των νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-
2008, 3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011,
ιδιαιίτερα δε αφουί ΓΝΩΡΙΖΕ ότι με τις ανωτέρω ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ της
προς το σκοπό της διάσωσης των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
και, ιδιαίτερα, δια της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ
ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης
Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency Liquidity Assistance»
(ELA), με την συνολικηέ παροχηέ στις πεέ ντε (5) πρωέτες εναγοέ μενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ

ρευστοή τητας, δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή 90,00 δις ευρωώ, ΕΒΛΑΠΤΕ
ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ την εθνική οικονομία της Ελλάδος, επιβάλλοντας σε
αυτή ένα ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΒΑΡΟΣ ποσού τουλάχιστον 200
δις ευρώ και, έτσι, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΟ του μεγέθους της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος, με αποτέλεσμα η εξυπηρέτησή του να καθίσταται
ΑΔΥΝΑΤΗ, τόσο από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, όσο και από το
Ελληνικό Δημόσιο δια του κρατικού προϋπολογισμού και, έτσι, εν κατακλείδι,
ενώ η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη Τράπεζα της Ελλάδος ΓΝΩΡΙΖΕ ΟΛΑ ΤΑ
ΑΝΩΤΕΡΩ και, ιδιαίτερα, τη βέβαιη επέλευση της ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗΣ
ΒΛΑΒΗΣ της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, αυτή επέδειξε βαρειά
αμέλεια κατά την εκτέλεση των εποπτικών αρμοδιοτήτων της και την
παράλληλη με αυτές ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας της και, έτσι, ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΗΝ
ΕΠΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗΣ ΒΛΑΒΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΑΥΤΗΣ στους εδώ ενάγοντες
ως φορολογούμενοι και στην περιουσία αυτών.
Το δε επιχείρημα των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και της έκτης
(6ης) εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος, ότι η κατά τα ανωτέρω διάσωση
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων ήταν ΔΗΘΕΝ επιβεβλημένη, επειδή
ΔΗΘΕΝ αποτελούσε μοναδική επιλογή προκειμένου να διασφαλιστεί η
ύπαρξη και η λειτουργία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η
ρευστότητα της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος και η προστασία των
πιστωτών και, ιδιαίτερα, των καταθετών, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΑΘΡΟ αφού,
η οργάνωση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, κατά τους εναρμονισμένους εποπτικούς κανονισμούς της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), διασφάλιζε σε κάθε περίπτωση
την ύπαρξη και την ασφαλή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος
στην Ελλάδα, όχι μόνο τότε αλλά ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.
Έτσι, εντελώς ενδεικτικά, αυτή μπορούσε τότε και μπορεί ακόμη και
σήμερα να επιτευχθεί με τη συγχώνευση των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων σε μία νέα εμπορική τράπεζα, η οποία, μετά την κατά τα
ανωτέρω συγχώνευση, μπορεί να σπάσει σε καλή και κακή τράπεζα, κατά τη
διεθνή ορολογία «good και bad bank», με την «κακή τράπεζα» να τίθεται
σε εκκαθάριση από το Ελληνικό Δημόσιο, που έτσι θα μειώσει σημαντικά
τις επισφάλειες, τις υποχρεώσεις και τα σωρευμένα προβλήματα των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων, ιδιαίτερα δε αυτά της ανακεφαλαιοποίησής
τους δια των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010 και 4079/ΦΕΚ
180/Α/20.09.2012 και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012 και της
ενίσχυσης της ρευστότητας τους δια των νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-
2008, 3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011,
4056/2012/ΦΕΚ52/12-03-2012 και της ΠΝΠ/ΦΕΚ203Α/14.09.2011, με την
ταυτοό χρονη απομάκρυνση των βασικών μετόχων και των διοικήσεών
τους, κατά τη διάταξη του άρθρου 5, παρ. 10, περ. γ,’ στ. i, ν. 3601/2007 και
με την «καλή τράπεζα», απαλλαγμένη από όλα τα ανωτέρω
προβλήματα, να μπορεί να λειτουργήσει ως ο κύριος χρηματοδοτικός
βραχίονας της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, αφού με τη λειτουργία της ως
«καλή τράπεζα» θα μπορεί να διασφαλίζει την εγγύηση των καταθέσεων,
τη ρευστότητα και την κεφαλαιακή της επάρκεια ενώ, ταυτόχρονα,
επειδή η καλή αυτή τράπεζα θα διαθέτει υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση, θα
μπορεί να αντλήσει από τις αγορές όλη την απαραίτητη ρευστότητα για
τη χρηματοδότηση της εσωτερικής αγοράς και την ανάπτυξη και
επανεκκίνηση της ελληνικής εθνικής οικονομίας και, ετσι, το Ελληνικό
Δημόσιο, αφού διακρατήσει για ένα αρχικό διάστημα τις μετοχές του στη
νέα αυτή εμπορική τράπεζα, θα μπορεί να τις διαθέσει ελεύθερα, με
δημόσια προσφορά, σε τρίτους ενδιαφερόμενους ιδιώτες, Έλληνες και
αλλοδαπούς επενδυτές, καθώς και σε διεθνείς τραπεζικούς, επενδυτικούς και
χρηματοοικονομικούς ομίλους. Αντιθέτως, όμως, η 6η εδώ εναγόμενη,
επιλέγοντας ενσυνείδητα με τις ανωτέρω διαδοχικές πράξεις της και,
ιδιαίτερα, δια της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ
ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΩ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ
εναγοόμενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοότητας, δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή
90,00 δις ευρωώ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΚΑΙ ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΠΟΣΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΑΕΠ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2013, προκειμένου να
χρηματοδοτήσει τη ΔΗΘΕΝ ΔΙΑΣΩΣΗ των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, ενώ η συνολική κεφαλαιοποίηση αυτών κατά τη
χρηματιστηριακή τους αξία στο ίδιο ανωτέρω διάστημα δεν υπερβαίνει ούτε
το 5% του συνόλου των ανωτέρω χρηματοδοτικών πόρων και των
ενισχύσεων του Ελληνικού Δημοσίου και, παρά ταύτα, αυτές τελικά ΔΕΝ
ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ, αφού ζήτησαν και έλαβαν, ακόμη και κατά το έτος 2016, και
νέα ανακεφαλαιοποίηση, ξανά με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους,
ποσού τουλάχιστον 5,5 δις ευρώ, συνεχίζουν να αδυνατούν να
χρηματοδοτήσουν την εθνική οικονομία της Ελλάδος, δεν αύξησαν τη
ρευστότητά τους, αφού τα νομισματικά τους μεγέθη, σύμφωνα με τις
δημοσιευμένες στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ ετήσιες οικονομικές
καταστάσεις και τους ισολογισμούς τους, που έχουν χαρακτήρα πασίδηλου
γεγονότος το οποίο το Δικαστήριο έχει υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’
όψη του αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 § 1), όπως αναλυτικά αναφέρονται ανά
εναγόμενη, χρήση και αριθμό ΦΕΚ ΤΑΕ & ΕΠΕ στους πίνακες του Κεφαλαίου
2.Β, ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ,
χειροτέρεψαν αντί να βελτιωθούν σε σχέση με τους αντίστοιχους της
χρήσης 2008 ενώ, η προστασία των καταθετών και των επενδυτών
τους δεν διασφαλίζεται σε καμμία περίπτωση, ιδιαίτερα δε μετά την
από το καλοκαίρι του έτους 2015 επιβολή των κεφαλαιακών
περιορισμών στην ανάληψη των καταθέσεων, ήτοι τα λεγόμενα
CAPITAL CONTROLS, λόγω των ελαχίστων ρευστών διαθεσίμων του Τ.Ε.Κ.Ε.,
που δεν ξεπερνούν τα 2 δις ευρώ, έναντι συνόλου καταθέσεων κατά το έτος
2015, ποσού 130 δις ευρώ, καθώς και των προκλητικών εξαιρέσεων από
την εγγύηση των καταθέσεων και των επενδύσεων που προβλέπονται
από το άρθρο 11, ν. 3746/2009/ΦΕΚ 27 Α’/16.02.2009 (βλ. σχετικά Κεφάλαιο
3.Α, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (Τ.Ε.Κ.Ε.)) ενώ,
αντιθέτως, επιλέγοντας η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη την οργάνωση της
ελεγχόμενης χρεοκοπίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, με τους
δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους που διέθεσε για τη ΔΗΘΕΝ ΔΙΑΣΩΣΗ
αυτών, ΘΑ ΕΙΧΕ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥΣ ΜΕ
ΡΕΥΣΤΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ, με αποτέλεσμα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να είναι
σήμερα το καλύτερο στον κόσμο, αφού, κατά τα ανωτέρω, θα ήταν
τραπεζικό σύστημα κατά 100% ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ, αντί αυτό να
είναι τραπεζικό σύστημα ανεπαρκών κλασματικών αποθεμάτων.
Έτσι, κατά τα ανωτέρω, επειδή η διάσωση των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, τελικά οδήγησε ΜΟΝΟ στη διάσωση και διατήρηση των
κεκτημένων περιουσιακών συμφέροντων των μετόχων και των
διοικούντων αυτές, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, η
έκτη (6η) εδώ εναγόμενη Τράπεζα της Ελλάδος, καθόλο το χρονικό διάστημα
από 01/01/2008 μέχρι και σήμερα, ΔΕΝ ΑΣΚΗΣΕ τις εποπτικές της
αρμοδιότητές και την, παράλληλη με αυτές, ιδιωτική οικονομική της
πρωτοβουλία, κατά τις καταστατικές και τις νομοκανονιστικές της
υποχρεώσεις, ούτε εφάρμοσε ορθά και αποτελεσματικά τη νομισματική
πολιτική του ευρωσυστήματος, προκειμένου να διασφαλίζεται η
χρηματοπιστωτική σταθερότητα της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος και,
ταυτόχρονα, η χρηματοπιστωτική σταθερότητα του συνόλου των εθνικών
οικονομιών της ευρωζώνης και η ισχυρή συναλλαγματική ισοτιμία του
ενιαίου νομίσματος (ευρώ). Έτσι, καθόλο το διάστημα από το έτος 2008
μέχρι και σήμερα, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, ανέπτυξε την ιδιωτική
οικονομική της πρωτοβουλία και, ιδιαίτερα, αυτή της ενίσχυσης της

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής
Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency Liquidity Assistance» (ELA), με
την συνολικηή παροχηή στις πεέ ντε (5) πρωέτες εναγοέ μενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ
ρευστοή τητας, δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή 90,00 δις ευρωώ, με την
εγγυίηση του Ελληνικουί Δημοσιίου, κατά την από 01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για υψηλού επιπέδου αρχές της
συνεργασίας μεταξύ των αρχών τραπεζικής εποπτείας και των Κεντρικών
Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων,
αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του Συντάγματος,
προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος.
5.2 Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ)
Η Τρόικα θεσμοθετήθηκε στην ευρωζώνη την 21/05/2013,

δυνάμει του κανονισµού (ΕΕ) αριθ. 472/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
και του Συµβουλίου της 21ης Μαΐου 2013, για την ενίσχυση της οικονοµικής
και δηµοσιονοµικής εποπτείας των κρατών µελών στη ζώνη του ευρώ, τα
οποία αντιµετωπίζουν ή απειλούνται µε σοβαρές δυσκολίες αναφορικά µε
τη χρηµατοοικονοµική τους σταθερότητα, που όμως απαρτίζεται από
τρία θεσμικά όργανα :
• την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν)
• την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ)
• και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ)
Έτσι, κατά τις ημερομηνίες ψήφισης των ν. 3845/2010/ΦΕΚ 65

Α/06/05/2010/ Μνημόνιο Ι και ν. 4046/2012/ΦΕΚ 28
Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ, καθώς επίσης και κατά τις αντίστοιχες
ημερομηνίες συνομολόγησης και υπογραφής των Μνημονίων
Συνεννόησης και των αντίστοιχων Δανειακών Συμβάσεων, Η ΤΡΟΪΚΑ
ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΜΕΝΟ ΦΟΡΕΑ ΤΗΣ Ε.Ε., αφού αυτή
υιοθετήθηκε από τον ενωσιακό νομοθέτη την 21/05/2013 (βλ. Άρθρο 7 του
κανονισμού (ΕΕ) N° 472/2013), ενώ όλα τα προγράμματα της Τρόικα, πλην
εκείνου που αφορά στην Κύπρο, έχουν αναπτυχθεί σε προγενέστερη
ημερομηνία.
Τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητες της Τρόικα συνοψίζονται

στη δημοσιονομική και νομισματική εποπτεία των κρατών-μελών που
λαμβάνουν πακέτα χρηματοδοτικής ενίσχυσης και δάνεια που χορηγούνται
από την ΕΕ και το ΔΝΤ, προκειμένου να διασφαλίζεται η
χρηματοοικονομική σταθερότητα αυτών και, έτσι, Η ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ
ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ, που αποτελεί κατά τη μακροοικονομική θεωρία την
κύρια συνιστώσα της χρηματοοικονομικής σταθερότητας.
Κατά την άσκηση των ανωτέρω εποπτικών της καθηκόντων και

αρμοδιοτήτων, η Τρόικα επιβάλλει σειρά μέτρων και όρων, που τα
εποπτευόμενα κράτη- μέλη, όπως εν προκειμένω η Ελλάδα, πρέπει να
εκπληρώνουν προκειμένου να μπορούν να λαμβάνουν τις χορηγήσεις των
δανειακών συμβάσεων που συνιστούν τα πακέτα χρηματοδοτικής ενίσχυσης.
Οι ανωτέρω όροι και τα μέτρα ενσωματώνονται σε μια έντυπη

σύμβαση που καλείται ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ (ΜΣ).
Δυνάμει των Μνημονίων Συνεννόησης (ν. 3845/2010/ΦΕΚ 65

Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ), η Τρόικα οργανώνει ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ
ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΗΣ, των λεγόμενων ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΩΝ-
ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ, που επισκέπτονται το αντισυμβαλλόμενο
κράτος-μέλος, όταν διαπιστώνει ότι αυτό δεν υϊοθετεί επαρκώς τα μέτρα,
ήτοι δεν εκπληρώνει τους όρους που συνιστούν τα ανταλλάγματα και τις
προϋποθέσεις για τη χρηματοδοτική ενίσχυση που του χορηγήθηκε και, έτσι,
η Τρόικα έχει την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ να αποφασίζει τη
ΔΙΑΚΟΠΗ της χρηματοδότησης ή/και την ΑΝΑΒΟΛΗ μέρους ή του
συνόλου των δόσεων με τις οποίες αυτή καταβάλλεται στο
εποπτευόμενο κράτος-μέλος, με αποτέλεσμα, η Τρόικα, εισηγούμενη και
εγκρίνοντας τα ανωτέρω μέτρα των Μνημονίων Συνεννόησης, να
διαμορφώνει τις εθνικές δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές
των κρατών-μελών που βρίσκονται υπό την εποπτεία της, όπως και στην
περίπτωση της Ελλάδος.
Εν προκειμένω, ΟΙ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ-ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ στην
Ελλάδα ήταν οι εξής :
1. Ο Πωλ Τόμσεν, ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ - ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ του Δ.Ν.Τ. (Poul
Thomsen, the International Monetary Fund mission chief in Greece), με
ταχυδρομική διεύθυνση : International Monetary Fund, 700 19th Street,
N.W., Washington, D.C. 20431 OR 64-66, Avenue d’Iena, 75116 Paris,
France, Tel.: + 33 (1) 40 69 30 70 OR 8 Boulevard de Berlaimont, 1000
Brussels, Belgium Tel. : +32 (0) 2 221 5130,
2. Ο Ματίας Μορς, ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ - ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής (Matthias Mors, the European Commission Official), με
ταχυδρομική διεύθυνση : Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην
Ελλάδα, Βασιλίσσης Σοφίας 2, 106 74 Αθήνα και

3. Ο Κλάους Μαζούχ, ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ - ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ της ΕΚΤ (Klaus
Masuch of the European Central Bank), με ταχυδρομική διεύθυνση :
Eurotower, έδρα της ΕΚΤ, στη Φραγκφούρτη (Γερμανία), European
Central Bank, Kaiserstrasse 29, D-60311 Frankfurt am Main.
Δυνάμει των ν. 3845/2010/ΦΕΚ 65 Α/06/05/2010/ Μνημόνιο Ι και ν.

4046/2012/ΦΕΚ 28 Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ και των Παραρτημάτων υπ’
αριθ. 1 αυτών, η Ελληνική Κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), στα
πλαίσια της δημοσιονομικής και νομισματικής εποπτείας της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος από την Τρόικα, έχουν την υποχρέωση της παροχής
στοιχείων, δεικτών και εκθέσεων στους επιθεωρητές-εκπροσώπους
της Τρόικα, σε τακτή και χρονικά προκαθορισμένη βάση, σύμφωνα με τα
οριζόμενα στα ανωτέρω σχετικά Παραρτήματα υπ’ αριθ. 1, ως εξής :
Ειδικότερα, ως προς την υποχρέωση της Τράπεζας της Ελλάδος

(ΤτΕ) για την παροχή στοιχείων, δεικτών και εκθέσεων στους
επιθεωρητές–εκπροσώπους της Τρόικα, σύμφωνα με τα οριζόμενα στα
ανωτέρω σχετικά Παραρτήματα υπ’ αριθ. 1, αυτά παρέχονται
αναλυτικά κατά τον εν συνεχεία παρατιθέμενο πίνακα ως εξής :

Από τα ανωτέρω προκύπτει με ασφάλεια ότι οι ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ-
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, καθόλο το διάστημα της
άσκησης των καθηκόντων και των αρμοδιοτήτων τους ως προς τη
δημοσιονομική και τη νομισματική εποπτεία της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος, ΕΙΧΑΝ και, σε κάθε περίπτωση, ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ, όλη την
απαραίτητη και αναγκαία πληροφόρηση και ενημέρωση, προκειμένου να
διαμορφώσουν τη νηφάλια και ώριμη σκέψη ως προς τις επιπτώσεις από την
κατά τα ανωτέρω και δια των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010,
4079/ΦΕΚ 180/Α/20.09.2012, ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,
3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011,
4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ52/12-03-2012 και της
ΠΝΠ/ΦΕΚ203Α/14.09.2011, διάσωση των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ,
ήτοι ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΚΟΠΟ για τον οποίο συστάθηκε η ομάδα δράσης
της Τρόικα για την Ελλάδα, την οποία εκπροσωπούν και αφού αυτή (η
Τρόικα), κατά την υπ’ αριθ. 2013/2277 (INI) Έκθεση της Επιτροπής
Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής της ΕΕ, συστάθηκε στο πλαίσιο
της δημοσιονομικής και νομισματικής εποπτείας της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος, προκειμένου να διασφαλίζεται η χρηματοοικονομική σταθερότητα
και, έτσι, η χρηματοπιστωτική σταθερότητα αυτής, για να ενισχύσει την
ικανότητα της ελληνικής διοίκησης να σχεδιάζει και να εφαρμόζει
διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση της λειτουργίας της οικονομίας
και της κοινωνίας και για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για βιώσιμη
ανάκαμψη και δημιουργία θέσεων εργασίας, καθώς και για να επιταχύνει την
απορρόφηση των κονδυλίων των διαρθρωτικών ταμείων και του Ταμείου
Συνοχής της ΕΕ στην Ελλάδα και να παράσχει κρίσιμους πόρους για τη
χρηματοδότηση επενδύσεων και, έτσι, η ανωτέρω διάσωση των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 5.1, Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ)), που πραγματοποιήθηκε με τις ως άνω
παράνομες και υπαίτιες πράξεις και παραλείψεις της 6ης εδώ εναγόμενης
Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), είχε ως αποτέλεσμα :
1. τη διάθεση των πακέτων χρηματοδοτικής ενίσχυσης και των

δανείων που χορηγήθηκαν από την ΕΕ ,την ΕΚΤ και το ΔΝΤ,
δυνάμει των ν. 3845/2010/ΦΕΚ 65 Α/06/05/2010/Μνημόνιο Ι και
4046/2012/ΦΕΚ 28 Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ, ως ΚΡΑΤΙΚΕΣ
ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ
(5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ, ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΠΟΣΟΥ
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΤΩΝ 200 ΔΙΣ ΕΥΡΩ και, έτσι, ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΕΠ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2013,
2. την εκ της αιτίας αυτής ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ
ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, επιβάλλοντας σε αυτή ένα
ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΒΑΡΟΣ ποσού τουλάχιστον 200 δις
ευρώ, που είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΟ του μεγέθους αυτής, με
αποτέλεσμα η εξυπηρέτησή του να καθίσταται ΑΔΥΝΑΤΗ, τόσο
από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, όσο και από το Ελληνικό
Δημόσιο, δια των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού,
ενώ η συνολική κεφαλαιοποίηση αυτών κατά τη χρηματιστηριακή τους αξία

στο ίδιο ανωτέρω διάστημα δεν υπερβαίνει ούτε το 5% του συνόλου των
ανωτέρω χρηματοδοτικών πόρων των κρατικών ενισχύσεων του Ελληνικού
Δημοσίου και, ενώ επίσης, αυτές τελικά ΔΕΝ ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ, αφού σήμερα
ζητούν και νέα ανακεφαλαιοποίηση, ξανά με κρατικές ενισχύσεις δημόσιων
χρηματοδοτικών πόρων ποσού τουλάχιστον 6 δις ευρώ και ενώ, ακόμη,
αυτές συνεχίζουν να αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν την εθνική
οικονομία της Ελλάδος αφού δεν αύξησαν τη ρευστότητά τους, επειδή τα
νομισματικά τους μεγέθη και, ιδιαίτερα, η σχέση Ρευστά Διαθέσιμα/Μ1 και
Μ1/Μ3, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες στα αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ
ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και τους ισολογισμούς τους, που έχουν
χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος το οποίο το Δικαστήριο έχει υπηρεσιακό
καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 § 1), όπως
αναλυτικά αναφέρονται ανά εναγόμενη, χρήση και αριθμό ΦΕΚ ΤΑΕ & ΕΠΕ
στους πίνακες του Κεφαλαίου 2.Β (ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ), χειροτέρεψαν αντί να βελτιωθούν σε σχέση με
τους αντίστοιχους δείκτες της χρήσης 2008 ενώ, η προστασία των
καταθετών και των επενδυτών τους δεν διασφαλίζεται σε καμία
περίπτωση, λόγω των ελαχίστων ρευστών διαθεσίμων του Τ.Ε.Κ.Ε., που δεν
ξεπερνούν τα 2 δις ευρώ, έναντι συνόλου καταθέσεων 162 δις ευρώ, καθώς
και των προκλητικών εξαιρέσεων από την εγγύηση των καταθέσεων
και των επενδύσεων που προβλέπονται από το άρθρο 11, ν.
3746/2009/ΦΕΚ 27 Α’/16.02.2009 (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 3.Α, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ
ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (Τ.Ε.Κ.Ε.)) ενώ, αντιθέτως, με
την οργάνωση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και με τους δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους που διατέθηκαν
για τη ΔΗΘΕΝ ΔΙΑΣΩΣΗ αυτών, ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ ΤΟ
ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΑΥΤΩΝ ΜΕ ΡΕΥΣΤΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ, με
αποτέλεσμα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να είναι, κατά τα ανωτέρω,
τραπεζικό σύστημα κατά 100% ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ και όχι τραπεζικό
σύστημα ανεπαρκών κλασματικών αποθεμάτων και, έτσι, θα είχε
διασφαλιστεί η χρηματοοικονομική και η χρηματοπιστωτική
σταθερότητα της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος και θα είχε ενισχυθεί η
ικανότητα της ελληνικής διοίκησης να σχεδιάζει και να εφαρμόζει
διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση της λειτουργίας της οικονομίας
και της κοινωνίας και για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για βιώσιμη
ανάκαμψη και δημιουργία θέσεων εργασίας, καθώς και για να επιταχύνει την
απορρόφηση των κονδυλίων των διαρθρωτικών ταμείων και του Ταμείου
Συνοχής της ΕΕ στην Ελλάδα και να παράσχει κρίσιμους πόρους για τη
χρηματοδότηση επενδύσεων, στο πλαίσιο της δημοσιονομικής και
νομισματικής εποπτείας της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος από την
ομάδα δράσης της Τρόικα.
Όμως, στην υπ’ αριθ. 2013/2277 (INI) Έκθεση της Επιτροπής

Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής της ΕΕ, σχετικά με τη
διερευνητική έκθεση για τον ρόλο και τις εργασίες της Τρόικα όσον αφορά τις
χώρες της ζώνης του ευρώ που έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα δημοσιονομικής
προσαρμογής και, εν προκειμένω, της Ελλάδος, με εισηγητές τους Othmar
Karas και Liem Hoang Ngoc, ΡΗΤΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ η «γενικώς ανεπαρκής
υποχρέωση λογοδοσίας» της Τρόικα και η «έλλειψη διαφάνειας» στις
διαπραγματεύσεις της με τις χώρες που έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα

δημοσιονομικής προσαρμογής ενώ, ταυτόχρoνα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
τονίζει την απουσία κατάλληλης νομικής βάσης για τη θέσπιση της
Τρόικα και ότι, μεταξύ άλλων :
1. ότι οι όροι των προγραμμάτων διάσωσης δεν σεβάστηκαν το

Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και
2. ότι Η ΤΡΟΪΚΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΊΑ κατά την

άσκηση των καθηκόντων και των αρμοδιοτήτων της ως προς τη
δημοσιονομική και τη νομισματική εποπτεία της εθνικής οικονομίας
της Ελλάδος.
Ειδικότερα, από την ανωτέρω έκθεση υπ’ αριθ. 2013/2277 (INI) της
Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής της ΕΕ, προκύπτει με
σαφήνεια ΖΗΤΗΜΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ
ΤΡΟΪΚΑ, κατά τις διαπιστώσεις του προσχεδίου αυτής, που έχει βασιστεί
κατά κύριο λόγο σε ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ, τα οποία είχαν σταλεί στα όργανα
της Τρόικα και σε άλλα θεσμικά όργανα της ΕΕ, όπως το Ευρωπαϊκό
Συμβούλιο και το Eurogroup, καθώς επίσης στα υπουργεία οικονομικών και
τις κεντρικές τράπεζες της Κύπρου, της Ελλάδος, της Ιρλανδίας και της
Πορτογαλίας και, εν προκειμένω στο Υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδος
(ΥΠΟΙΚ) και στην Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ).
Έτσι, κατά την ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ της 2013/2277 (INI), το

υπό κεφάλαιο «Α, Ερωτηματολόγιο προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την
ΕΚΤ, το _ΔΝΤ, την Ευρωομάδα και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο», ήταν το
εξής :
«ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΗΣ

ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ
1. Ποιος αποφάσισε εξ ονόματος του θεσμικού οργάνου σας τη
συμμετοχή στα προγράμματα χρηματοδοτικής συνδρομής της Ελλάδας,
της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου, αντίστοιχα; Πότε
ελήφθησαν οι αποφάσεις αυτές, αντίστοιχα;
2. Ποιος ήταν ο ρόλος σας και ποια η λειτουργία σας, αντίστοιχα,
κατά τη διαπραγμάτευση και τη συγκρότηση του προγράμματος
χρηματοδοτικής συνδρομής, καθώς και κατά τον καθορισμό των
στόχων πολιτικής και των βασικών μέτρων, και της εφαρμογής
τους, στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο,

αντιστοίχως; Με βάση ποια κριτήρια προσδιορίστηκαν οι
μεταρρυθμιστικές προτεραιότητες;
3. Περιγράψτε λεπτομερώς τις εκτιμήσεις και τη μεθοδολογία (ιδίως όσον
αφορά τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές) που
χρησιμοποιήθηκαν για την πρόβλεψη της βιωσιμότητας του χρέους
κατά την έναρξη και κατά τη διάρκεια κάθε προγράμματος καθώς και
κατά τον σχεδιασμό των δημοσιονομικών μέτρων. Ποιος τρόπος
λειτουργίας ακολουθήθηκε για την έγκριση των σχεδίων
προγραμμάτων;
4. Συγκεντρώσατε από τα κράτη μέλη όλες τις σχετικές πληροφορίες,
περιλαμβανομένων των στατιστικών στοιχείων, προκειμένου να
προβείτε σε ορθή αξιολόγηση και σχεδιασμό των βέλτιστων σχεδίων
συνδρομής;
5. Πόσο περιθώριο δόθηκε στις εν λόγω χώρες προκειμένου να
αποφασίσουν τον σχεδιασμό των απαραίτητων μέτρων
(εξυγίανση ή διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις); Εξηγήστε για κάθε χώρα.
6. Ζήτησε οποιοδήποτε από τα κράτη μέλη (EL, IE, PT, CY), ως
προϋπόθεση για την έγκριση του ΜΣ, τη λήψη ειδικών μέτρων στο
πλαίσιο του μνημονίου; Αν ναι, αναπτύξτε τα αιτήματα αυτά.
7. Ζήτησε οποιοδήποτε από τα κράτη μέλη (EL, IE, PT, CY), ως
προϋπόθεση για την έγκριση της χορήγησης χρηματοδοτικής
συνδρομής, τη συμπερίληψη ειδικών μέτρων στα προγράμματα;
Αν ναι, ποιο από τα κράτη μέλη ήταν και ποια ήταν τα μέτρα για κάθε
πρόγραμμα;
8. Σε ποιο βαθμό συμμετείχε η Ευρωομάδα στον λεπτομερή σχεδιασμό
των προγραμμάτων;
9. Περιγράψτε λεπτομερώς τη διαδικασία που ακολουθήθηκε εντός της
Ευρωομάδας όσον αφορά τη λήψη απόφασης για το περιεχόμενο και
την έγκριση των προγραμμάτων σε κάθε περίπτωση. Παρείχε η
Ευρωομάδα γραπτή εντολή στους διαπραγματευτές της Τρόικας
από την ΕΕ, στην οποία προβλέπονταν, μεταξύ άλλων, στόχοι και
προτεραιότητες;
10. Πώς και πότε υπέβαλε η Τρόικα εκθέσεις στην Ευρωομάδα και
στην Οικονομική και δημοσιονομική επιτροπή; Διαδραματίζει ο
ΕΜΣ ρόλο στη διαπραγμάτευση και την κατάρτιση των προγραμμάτων
χρηματοδοτικής συνδρομής; Αν ναι, σε ποιο βαθμό;
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

11. Πιστεύετε ότι όλα τα μέτρα εξυγίανσης/οι διαρθρωτικές
μεταρρυθμίσεις διατέθηκαν/κατανεμήθηκαν εξίσου μεταξύ των

πολιτών, καθώς και μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου
τομέα; Παρακαλείσθε να εξηγήσετε.
12. Περιγράψτε την ποιότητα της συνεργασίας μεταξύ των θεσμικών
οργάνων της Τρόικας επιτόπου. Ποιο ρόλο διαδραμάτισαν η Επιτροπή,
η ΕΚΤ και το ΔΝΤ στις εργασίες αυτές, αντίστοιχα; Πώς
προτείνονται/λαμβάνονται συγκεκριμένα μέτρα ή αποφάσεις
από την Τρόικα;
13. Ποια ήταν η αλληλεπίδραση μεταξύ της «ομάδας δράσης», η οποία
συστάθηκε από την Επιτροπή το 2011 και της Τρόικας;
14. Πώς λειτουργεί η συνεργασία με τις εθνικές αρχές; Σε ποιο βαθμό
συμμετέχουν τα οικεία κράτη μέλη στη διαδικασία λήψης
αποφάσεων;
15. Ποιος εκδίδει την οριστική απόφαση για τα συγκεκριμένα μέτρα
που πρέπει να ληφθούν από τα οικεία κράτη μέλη;
16. Πόσες φορές παραστάθηκαν εκπρόσωποι της Τρόικας σε
ακροάσεις ενώπιον των εθνικών κοινοβουλίων; Πιστεύετε ότι τα
μέτρα που εφαρμόζονται έχουν τύχει της ενδεδειγμένης δημοκρατικής
λογοδοσίας και νομιμότητας;
17. Ήταν ορθή και έγκαιρη η εκτέλεση των συμφωνηθέντων
προγραμμάτων; Αν όχι, ποιοι ήταν οι λόγοι και ποιες ήταν οι
επιπτώσεις στην αποτελεσματικότητα και την επίδραση των
προγραμμάτων;
18. Για πόσες περιπτώσεις παραβίασης της εθνικής νομοθεσίας που θέτουν
υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητα των αποφάσεων που απορρέουν από
το Μνημόνιο είστε ενήμεροι σε κάθε χώρα; Προέβησαν η Επιτροπή και
η ΕΚΤ σε εκτίμηση της συμμόρφωσης και της συνοχής των μέτρων που
αποτέλεσαν αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τα κράτη μέλη προς τις
υποχρεώσεις της ΕΕ για τήρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων που
αναφέρονται στις Συνθήκες;
19. Είστε ικανοποιημένοι με τους στόχους και τα ουσιαστικά
αποτελέσματα του προγράμματος σε κάθε χώρα;
20. Επηρεάστηκαν τα αποτελέσματα από εξωτερικούς παράγοντες που
προέκυψαν κατά την εκτέλεση των προγραμμάτων;
21. Ποιος ήταν ο αντίκτυπος της έναρξης ισχύος του κανονισμού (ΕΕ) αριθ.
472/2013 στην εφαρμογή των προγραμμάτων; Παρακαλείσθε να
δώσετε λεπτομέρειες σχετικά με το πώς και σε ποιο βαθμό έχουν
εφαρμοστεί οι διατάξεις του κανονισμού.
22. Τι θα μπορούσε, κατά τη γνώμη σας, να συμβεί στις χώρες που
υπάγονται σε πρόγραμμα, εάν η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν είχαν παράσχει
χρηματοδοτική συνδρομή;
23. [προς την ΕΚΤ] – Θεωρείτε ότι το πρόγραμμα επείγουσας
βοήθειας υπό μορφή ρευστότητας εφαρμόστηκε ορθά σε κάθε
χώρα; Αναπτύξτε την απάντησή σας.
24. [προς την ΕΚΤ] – Υπήρξε καθολική υποστήριξη όλων των
προγραμμάτων σε όλες τις χώρες από τα μέλη του Διοικητικού
Συμβουλίου της ΕΚΤ; Εξηγήστε κάθε τυχόν απόκλιση.
25. Ποια μέτρα ελήφθησαν για την αποφυγή των συγκρούσεων
συμφερόντων με την ΕΚΤ, υπό την ιδιότητα του πιστωτή, σε
σχέση με το τραπεζικό σύστημα στα κράτη μέλη που
αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες;
26. [προς την ΕΚΤ] – Οι διαρροές στον Τύπο αναφέρουν ότι εστάλησαν
επιστολές από την ΕΚΤ προς τις χώρες που έχουν υπαχθεί σε
πρόγραμμα, με τις οποίες απαιτούνταν μεταρρυθμίσεις και
επιβάλλονταν όροι σε αντάλλαγμα για ενίσχυση υπό τη μορφή
ρευστότητας και πράξεις ανοικτής αγοράς. Εστάλησαν τέτοιες
επιστολές; Αν ναι σε ποιον, γιατί και ποιο ήταν το περιεχόμενό τους;
27. [προς το ΔΝΤ] - Υπήρξε καθολική υποστήριξη όλων των προγραμμάτων
σε όλες τις χώρες από τα μέλη της εκτελεστικής επιτροπής του ΔΝΤ;
Εξηγήστε κάθε τυχόν απόκλιση.
28. [προς την Επιτροπή] – Ήταν παρόντες αποσπασμένοι εθνικοί
εμπειρογνώμονες από την οικεία χώρα κατά τις επιτόπιες επισκέψεις;
Αν ναι, με ποιο τρόπο εξασφαλίσατε την ανεξαρτησία τους; Στην
απάντησή σας να λάβετε υπόψη το γεγονός ότι, στην περίπτωση του
ΔΝΤ, κανένας δημόσιος υπάλληλος από την οικεία χώρα δεν
συμμετείχε στις εργασίες που έλαβαν χώρα στη χώρα αυτή.
29. Με βάση ποια κριτήρια επελέγησαν οι εταιρείες στις οποίες
ανατέθηκε ο ελεγκτικός/συμβουλευτικός ρόλος για τα
χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στα κράτη μέλη που έχουν
υπαχθεί σε πρόγραμμα; Έλαβε χώρα διαδικασία δημόσιου
διαγωνισμού; Αν όχι, γιατί;»
Έτσι, η επιλεχθείσα αυτή μεθοδολογία των ερωτηματολογίων,

κατέδειξε ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ως προς το ζήτημα της υποχρέωσης
λογοδοσίας, αφού το ανωτέρω ερωτηματολόγιο δεν συμπληρώθηκε από
κανένα εκ των τριών θεσμικών οργάνων της Τρόικα, ήτοι ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ,
ούτε από τους επιθερωτές-εκπροσώπους αυτών στην Ελλάδα, επειδή :
• τα μέλη του ΔΝΤ και, εν προκειμένω, ο Πωλ Τόμσεν, αρνήθηκαν
να συμπληρώσουν το ανωτέρω ερωτηματολόγιο, ισχυριζόμενα ότι
κατ αρχήν δεν είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν σε κοινοβούλια,

• ο Χέρμαν Βαν Ρομπάι απάντησε ότι «ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού
Συμβουλίου, δεν έχω καμία ανάμειξη», ενώ, αντιθέτως, το Συμβούλιο
εκπροσωπεί τα κράτη μέλη στην ΕΕ,
• ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάιζελμπλουμ, απάντησε εν μέρει,
λέγοντας ότι «Αυτά τα θεσμικά όργανα της Τρόικα και οι ίδιες οι
χώρες που έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα δημοσιονομικής
προσαρμογής μπορούν να απαντήσουν πολύ ευκολότερα σε
πολλά από τα ειδικά ερωτήματά σας» και
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ, με τη σειρά τους, μετακύλισαν την
ευθύνη στο Eurogroup, με την ΕΚΤ να αναφέρει ότι «Όσον αφορά
ειδικά μέτρα για συγκεκριμένες χώρες, θα ήταν καταλληλότερο
να απαντήσει το Eurogroup».
Έτσι, στις συστάσεις της ανωτέρω Έκθεσης υπ’ αριθ. 2013/2277

(INI), περιλαμβάνεται η υποχρέωση πλέον των εκπροσώπων της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Τρόικα, να λογοδοτούν τακτικά στο Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο, καθώς και η τροποποίηση των Μνημονίων Συνεννόησης
(ΜΣ) με τα κράτη-μέλη που τα έχουν υπογράψει και, εν προκειμένω, του ΜΣ
της Ελλάδος, ώστε να υπάρχει η κατάλληλη δημοκρατική λογοδοσία από
πλευράς Τρόικα.
Κατόπιν όλων των ανωτέρω, η Επιτροπή Οικονομικής και

Νομισματικής Πολιτικής της ΕΕ, συνέταξε και κατέθεσε ΠΡΟΤΑΣΗ
ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ, σχετικά με τον ρόλο
και τις δραστηριότητες της Τρόικα όσον αφορά τις χώρες της ζώνης του ευρώ
που έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής (2013/2277
(INI)), η οποία ψηφίστηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
την 13/03/2014, όπου, μεταξύ άλλων, ΡΗΤΑ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ τα εξής :
• ότι η Τρόικα είναι το βασικό όργανο για τις διαπραγματεύσεις
μεταξύ των επίσημων δανειστών και των κυβερνήσεων των
δανειζομένων χωρών, καθώς και για την επανεξέταση της εφαρμογής
των προγραμμάτων προσαρμογής,
• ότι η Τρόικα, μαζί με το οικείο κράτος μέλος, είναι επίσης
υπεύθυνοι για την προπαρασκευή των επίσημων αποφάσεων της
Ευρωομάδα
• ότι το Μνημόνιο Συνεννόησης (ΜΣ) είναι μια συμφωνία μεταξύ
του οικείου κράτους μέλους και της Τρόικα, η οποία είναι
αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και με την οποία το κράτος μέλος

αναλαμβάνει την υποχρέωση να φέρει εις πέρας μια σειρά ενεργειών
σε αντάλλαγμα χρηματοδοτική συνδρομή,
• ότι η ομάδα δράσης για την Ελλάδα συστάθηκε για να ενισχύσει
την ικανότητα της ελληνικής διοίκησης να σχεδιάζει και να
εφαρμόζει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση της
λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας, και για να δημιουργήσει
τις προϋποθέσεις για βιώσιμη ανάκαμψη και δημιουργία θέσεων
εργασίας, καθώς και για να επιταχύνει την απορρόφηση των
κονδυλίων των διαρθρωτικών ταμείων και του Ταμείου Συνοχής της
ΕΕ στην Ελλάδα και να παράσχει κρίσιμους πόρους για τη
χρηματοδότηση επενδύσεων,
• ότι στο ψήφισμά του της 20ης Νοεμβρίου 2012, το Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο ζητεί να εφαρμοστούν στην Τρόικα υψηλά πρότυπα
δημοκρατικής λογοδοσίας σε επίπεδο Ένωσης και ότι, σύμφωνα με
την εν λόγω υποχρέωση λογοδοσίας, η Τρόικα οφείλει να
απευθύνεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν από την ανάληψη
των καθηκόντων της και υπόκειται στην υποχρέωση τακτικής
αναφοράς προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθώς και σε
δημοκρατικό έλεγχο εκ μέρους αυτού,
• ότι, βραχυπρόθεσμα, πρώτιστος στόχος των προγραμμάτων ήταν να
αποφευχθεί μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και να τεθεί τέρμα στην
κερδοσκοπία σχετικά με το δημόσιο χρέος, ότι ο μεσοπρόθεσμος
στόχος ήταν να διασφαλιστεί η επιστροφή των χρημάτων που είχαν
χορηγηθεί μέσω δανείων, αποφεύγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μια
οικονομική ζημία μεγάλης έκτασης την οποία θα επωμίζονταν οι
φορολογούμενοι των χωρών που παρέχουν τη συνδρομή και
εγγυώνται τα κεφάλαια, ότι, προς τούτο, το πρόγραμμα πρέπει επίσης
να επιτύχει βιώσιμη ανάπτυξη και αποτελεσματική μείωση του χρέους
τόσο μεσοπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα και ότι τα
προγράμματα δεν ήταν κατάλληλα για να διορθώσουν πλήρως
τις μακροοικονομικές ανισορροπίες που είχαν συσσωρευτεί σε
ορισμένες περιπτώσεις επί δεκαετίες,
• ότι η αρχική συμφωνία μεταξύ των ελληνικών αρχών, αφενός, και της
ΕΕ και του ΔΝΤ, αφετέρου, εγκρίθηκε στις 2 Μαΐου 2010 στα σχετικά
μνημόνια συνεννόησης που περιέχουν τις προϋποθέσεις πολιτικής για
τη χρηματοδοτική συνδρομή ΕΕ-ΔΝΤ και ότι, έπειτα από πέντε
επανεξετάσεις και την ανεπαρκή επιτυχία του πρώτου
προγράμματος, κρίθηκε απαραίτητη η έγκριση δεύτερου
προγράμματος τον Μάρτιο του 2012, το οποίο έχει
επανεξετασθεί έκτοτε τρεις φορές,

• ότι εκφράζει τη λύπη του για την έλλειψη διαφάνειας στις
διαπραγματεύσεις των μνημονίων συνεννόησης, ότι διαπιστώνει
την ανάγκη να αξιολογηθεί κατά πόσον τα επίσημα έγγραφα
κοινοποιούνταν με σαφήνεια και εγκαίρως στα εθνικά κοινοβούλια
και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ότι επισημαίνει περαιτέρω τις
πιθανές αρνητικές επιπτώσεις των πρακτικών αυτών στα
δικαιώματα των πολιτών και την πολιτική κατάσταση στο
εσωτερικό των οικείων χωρών,
• ότι οι συστάσεις που περιλαμβάνονται στα μνημόνια
συνεννόησης σηματοδοτούν μια απόκλιση από τη λογική της
στρατηγικής της Λισαβόνας και των στρατηγικών «Ευρώπη
2020»,
• ότι αποδοκιμάζει το γεγονός ότι τα προγράμματα αυτά δεν
δεσμεύονται από τον Χάρτη των Θεμελιωδών δικαιωμάτων της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις συνθήκες, συμπεριλαμβανομένου
του άρθρου 168 παράγραφος 7 της ΣΛΕΕ,
• ότι εκφράζει τη λύπη του για την έλλειψη προόδου στην Ελλάδα,
παρά τις πρωτοφανείς μεταρρυθμίσεις που έχουν αναληφθεί,
• ότι απαιτούνται κατάλληλα οικονομικά μοντέλα για τη
δημιουργία αξιόπιστων και αποτελεσματικών προγραμμάτων
προσαρμογής,
• ότι το πρόγραμμα χρηματοδοτικής συνδρομής και
δημοσιονομικής προσαρμογής στην Ελλάδα δεν έχει αποτρέψει
μια ελεγχόμενη χρεοκοπία ούτε τη μετάδοση της κρίσης σε άλλα
κράτη μέλη,
• ότι εκφράζει τη λύπη του για τις ενίοτε υπερβολικά αισιόδοξες
παραδοχές της Τρόικα, ιδίως σε ό,τι αφορά την οικονομική
ανάπτυξη, αλλά και για την ανεπαρκή αναγνώριση της πολιτικής
αντίστασης ορισμένων κρατών μελών απέναντι στην αλλαγή,
• ότι εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι αυτό έχει επηρεάσει
επίσης την ανάλυση από την Τρόικα της αλληλεπίδρασης μεταξύ
δημοσιονομικής εξυγίανσης και οικονομικής ανάπτυξης και ότι, ως
αποτέλεσμα, δεν μπόρεσαν να εκπληρωθούν οι δημοσιονομικοί
στόχοι,
• ότι η αποστολή της Τρόικα θεωρείται ότι είναι ασαφής και μη
διαφανής,
• ότι ενδέχεται να υπάρχουν συγκρούσεις συμφερόντων εντός της
Επιτροπής μεταξύ του ρόλου της στην Τρόικα και της ευθύνης της ως

θεματοφύλακα των Συνθηκών, ιδίως σε τομείς όπως ο
ανταγωνισμός και οι κρατικές ενισχύσεις,
• ότι, επίσης, ενδέχεται να υπάρχει μια πιθανή σύγκρουση
συμφερόντων μεταξύ του τρέχοντος ρόλου της ΕΚΤ στην Τρόικα ως
«τεχνικού συμβούλου» και της θέσης της ως πιστωτή των τεσσάρων
κρατών μελών, καθώς και της εντολής που έχει δυνάμει της Συνθήκης·
• ότι ο ρόλος της ΕΚΤ δεν είναι επαρκώς καθορισμένος, εφόσον στη
συνθήκη για τον ΕΜΣ αναφέρεται ότι η Επιτροπή θα πρέπει να ενεργεί
«σε συνεργασία με την ΕΚΤ», περιορίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον
ρόλο της ΕΚΤ σε εκείνον του παρόχου εμπειρογνωμοσύνης και ότι η
εντολή της ΕΚΤ περιορίζεται από τη ΣΛΕΕ στην άσκηση νομισματικής
πολιτικής και ότι η συμμετοχή της ΕΚΤ σε οποιοδήποτε θέμα
σχετίζεται με τη δημοσιονομική, φορολογική και διαρθρωτική πολιτική
δεν στηρίζεται, ως εκ τούτου, σε σαφή νομική βάση,
• ότι επισημαίνει τη γενικά ανεπαρκή δημοκρατική λογοδοσία της
Τρόικα στις χώρες του προγράμματος, σε εθνικό επίπεδο,
• ότι ζητεί η Τρόικα να λάβει υπόψη την τρέχουσα συζήτηση σχετικά με
τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές και να εξετάσει την
αναθεώρηση των ΜΣ, με βάση τα τελευταία εμπειρικά
αποτελέσματα,
• ότι πρέπει να βελτιωθεί η λογοδοσία της Επιτροπής, όταν αυτή
ενεργεί υπό την ιδιότητα του μέλους της Τρόικα και ότι οι
εκπρόσωποι της Επιτροπής στην Τρόικα πρέπει να απευθύνονται
στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν την ανάληψη των καθηκόντων
και να υπόκεινται στην υποχρέωση τακτικής αναφοράς προς το
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και
• ότι ζητεί επαναξιολόγηση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων της
Ευρωομάδας σχετικά με την τροποποίηση των ΜΣ με τα κράτη μέλη
που λαμβάνουν χρηματοδοτική συνδρομή ΕΕ-ΔΝΤ, ώστε να
συμπεριληφθεί η υποχρέωση δέουσας δημοκρατικής λογοδοσίας
τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Έν προκειμένω, οι ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ - ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ της Τρόικα από

το μήνα Μάιο 2010 μέχρι και σήμερα, ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΒΑΡΕΙΑ
ΑΜΕΛΕΙΑ κατά την άσκηση των καθηκόντων και των αρμοδιοτήτων
τους στο πλαίσιο της δημοσιονομικής και της νομισματικής εποπτείας της
εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, ΔΕΝ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΑΝ, ως όφειλαν, τη
χρηματοοικονομική και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα αυτής και, έτσι,
ΔΕΝ ΕΝΙΣΧΥΣΑΝ, ως όφειλαν, την ικανότητα της ελληνικής διοίκησης να

σχεδιάζει και να εφαρμόζει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση της
λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας και για να δημιουργήσει τις
προϋποθέσεις για βιώσιμη ανάκαμψη και δημιουργία θέσεων εργασίας,
καθώς και για να επιταχύνει την απορρόφηση των κονδυλίων των
διαρθρωτικών ταμείων και του Ταμείου Συνοχής της ΕΕ στην Ελλάδα και να
παράσχει κρίσιμους πόρους για τη χρηματοδότηση επενδύσεων, επειδή, με
τις ανωτέρω αναλυτικά εκτεθείσες ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΤΟΥΣ,
ΠΑΡΑΒΙΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ και, ειδικότερα, το ΧΑΡΤΗ
ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, τη Σ.Λ.Ε.Ε.
και τις εξ’ αυτής υποχρεώσεις τους περί ΛΟΓΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ
κατά την άσκηση των καθηκόντων και των αρμοδιοτήτων τους ως
εκπρόσωποι της Τρόικα στην Ελλάδα, αφού αρνήθηκαν να
συμπληρώσουν τα ειδικά για το σκοπό αυτό ερωτηματολόγια του προσχεδίου
της Έκθεσης υπ’ αριθ. 2013/2277 (INI) της Επιτροπής Οικονομικής και
Νομισματικής Πολιτικής της ΕΕ και, ειδικότερα, δεν απάντησαν στις
συγκεκριμένες ερωτήσεις που αφορούν την προσωπική, υποκειμενική τους
ευθύνη κατά την άσκηση των καθηκόντων και των αρμοδιοτήτων τους, ήτοι :
• Ποιος αποφάσισε εξ ονόματος του θεσμικού τους οργάνου ;
• Ποιος ήταν ο ρόλος τους και ποια η λειτουργία τους ;
• Ποιο τρόπο λειτουργίας ακολούθησαν για την έγκριση των σχεδίων
των ελληνικών προγραμμάτων ;
• Πόσο περιθώριο δόθηκε στην ελληνική Κυβέρνηση και στην 6η εδώ
εναγόμενη Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), προκειμένου να αποφασίσουν
τον σχεδιασμό των απαραίτητων μέτρων ;
• Διέθεταν γραπτή εντολή, στην οποία προβλέπονταν, μεταξύ άλλων,
στόχοι και προτεραιότητες ;
• Πώς και πότε υπέβαλαν εκθέσεις στην Ευρωoμάδα και στην
Οικονομική και δημοσιονομική επιτροπή ;
• Τα μέτρα εξυγίανσης και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, διατέθηκαν
και κατανεμήθηκαν εξίσου μεταξύ των Ελλήνων Πολιτών, καθώς και
μεταξύ του ιδιωτικού, του δημόσιου και του χρηματοπιστωτικού
τομέα;
• Σε ποιο βαθμό συμμετείχαν η ελληνική κυβέρνηση και η Τράπεζα της
Ελλάδος (ΤτΕ) στη διαδικασία λήψης αποφάσεων ;
• Ποιος εξέδωσε τις οριστικές αποφάσεις για τα συγκεκριμένα μέτρα που
ελήφθησαν και, ειδικότερα, για την ενίσχυση της κεφαλαιακής
επάρκειας και της ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων ;

• Πόσες φορές παραστάθηκαν σε ακροάσεις ενώπιον των εθνικού
κοινοβουλίου της Ελλάδος ;
• Έχουν εφαρμοστεί οι διατάξεις του κανονισμού ΕΕ 427/2013 ;
• Το πρόγραμμα επείγουσας βοήθειας υπό μορφή ρευστότητας
εφαρμόστηκε ορθά στην Ελλάδα ;
• Ποια μέτρα ελήφθησαν για την αποφυγή των συγκρούσεων
συμφερόντων με την ΕΚΤ, υπό την ιδιότητα του πιστωτή, σε σχέση με
το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και, εν προκειμένω, με τις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες και την 6η εναγόμενη Τράπεζα της Ελλάδος
(ΤτΕ) ;
• Συμμετείχαν δημόσιοι υπάλληλοι από την Ελλάδα στις σχετικές
εργασίες ;
• Με βάση ποια κριτήρια επελέγησαν οι εταιρείες στις οποίες ανατέθηκε
ο ελεγκτικός και συμβουλευτικός ρόλος για τα ελληνικά
χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και, ειδικότερα, για τις πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες ; Έλαβε χώρα διαδικασία δημόσιου διαγωνισμού ; Και
αν όχι, γιατί ;
Έτσι, παρασιώπησαν με πρόθεση τις ευθύνες τους σχετικά με τις

εισηγήσεις, τις απαιτήσεις, τους όρους και τις προϋποθέσεις που οι ίδιοι
έθεταν, δυνάμει των Μνημονίων Συνεννόησης (ν. 3845/2010/ΦΕΚ 65
Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ), στην ελληνική κυβέρνηση και την 6 εδώ η
εναγόμενη Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), ως ανταλλάγματα για τη

χρηματοδοτική ενίσχυση που χορηγήθηκε στην Ελλάδα, αφού εκ της θέσης
τους έχουν την αποκλειστική αρμοδιότητα να αποφασίζουν τη διακοπή της
χρηματοδότησης ή/και την αναβολή μέρους ή του συνόλου των δόσεων με τις
οποίες αυτή καταβάλλεται στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να είναι αυτοί οι ίδιοι
που διαμόρφωσαν και επέβαλαν την εθνική, δημοσιονομική και νομισματική
πολιτική της Ελλάδος καθόλο το ανωτέρω διάστημα και, έτσι, με τις ανωτέρω
ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΤΟΥΣ, επέτρεψαν στις έξι (6) πρώτες εδώ
εναγόμενες να αναπτύξουν την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία
αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ.2 του Συντάγματος, προς
βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, ήτοι προς βλάβη του δημοσίου
χρέους, του δημοσιονομικού ελλείμματος και, εν τέλει, προς βλάβη της
περιουσίας των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι, αφού ήταν οι ίδιοι που
με τις ανωτέρω ΠΡΑΞΕΙΣ τους υπαγόρευσαν, εισηγήθηκαν,
αποφάσισαν, εφάρμοσαν, βεβαίωσαν, επόπτευσαν, έλεγξαν και, εν
τέλει, επέβαλαν :

1. την δια των ν. 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010 και ν. 4079/ΦΕΚ
180/Α/20.09.2012 και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,
ως φορολογούμενοι και προς βλάβη της περιουσίας τους, (Βλ.
σχετικά Κεφάλαιο 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ) και
2. τη δια των νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008,

3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011,
συνολικού ποσού 175 δις ευρώ, προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος, ήτοι εις βάρος του γενικού
της περιουσίας τους (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 3.Δ, Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ
ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ),
που είχαν, κατά τα ανωτέρω, ως αποτέλεσμα :
• τη διάθεση των πακέτων χρηματοδοτικής ενίσχυσης και των

δανείων που χορηγήθηκαν από την ΕΕ ,την ΕΚΤ και το ΔΝΤ,
δυνάμει των ν. 3845/2010/ΦΕΚ 65 Α/06/05/2010/Μνημόνιο Ι και

4046/2012/ΦΕΚ 28 Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ, ως ΚΡΑΤΙΚΕΣ
ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ
(5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ, ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΠΟΣΟΥ
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΤΩΝ 200 ΔΙΣ ΕΥΡΩ και, έτσι, ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΕΠ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2013,
• την εκ της αιτίας αυτής ΒΛΑΒΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ και, έτσι, ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ
ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΒΑΡΟΣ ποσού τουλάχιστον 200 δις
ευρώ, που είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΟ του μεγέθους αυτής, με
αποτέλεσμα η εξυπηρέτησή του να καθίσταται ΑΔΥΝΑΤΗ, τόσο
από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, όσο και από το Ελληνικό
Δημόσιο, δια των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού.

ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΓΩΓΗΣ
Κατά το άρθρο 216 § 1 εδ. α’ ΠολΔ, ο ενάγων έχει το δικονομικό βάρος

να επικαλεστεί στο δικόγραφο της αγωγής του τα πραγματικά γεγονότα, τα
παραγωγικά του επίδικου δικαιώματος, που ισχυρίζεται ότι έχει, και του
οποίου ζητεί τη δεσμευτική με το δεδικασμένο διάγνωση.
Κατ’ αντιδιαστολή, ο ενάγων, δεν έχει βάρος απόδειξης αναφορικά

με ό,τι δεν συνιστά πραγματικό γεγονός (factum) αλλά κανόνα δικαίου.
Οι επικαλούμενες διατάξεις (Ευρωπαϊκές Οδηγίες, Νόμοι, ΠΝΠ,

ΠΔ/ΤΕ), για το Δικαστήριο που δικάζει, δεν είναι πραγματικό γεγονός
(factum), που έχει ανάγκη επίκλησης και απόδειξης. Είναι κανόνες δικαίου,
τους οποίους το Δικαστήριο Σας έχει υπηρεσιακό καθήκον ν’ αναζητεί
αυτεπαγγέλτως και να εφαρμόζει.
Αναλόγως προς τα αμέσως ανωτέρω, και τα επικαλούμενα οικονομικά

στοιχεία, χωρίς συγκεκριμένη αναφορά επ’ αυτών, εφ’ όσον δημοσιεύονται
στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, έχουν χαρακτήρα πασίδηλου γεγονότος,
το οποίο το δικαστήριο έχει υπηρεσιακό καθήκον να λαμβάνει υπ’ όψη του
αυτεπαγγέλτως (ΚΠολΔ 336 § 1).
Συνοπτικά και εν ολίγοις, έκαστος ενάγων, ατομικώς ως δανειολήπτης,

προσκομίζει χωριστά προς τον σκοπό της αγωγής μας την επίδικη πιστωτική
του σύμβαση και, έτσι, ζητά να αναγνωριστεί ότι η αντίδικός του εδώ
εναγόμενη τράπεζα, κατά την κατάρτιση, τη συνομολόγηση και τη μέχρι
σήμερα εξυπηρέτηση και την εν γένει λειτουργία αυτής, παραβίασε,
ενσυνείδητα, ευθέως, όλο το αναλυτικώς αναφερόμενο στην αγωγή μας
νομοθετικό και κανονιστικό πλαίσιο που οριοθετεί τη νομιμότητα των
πράξεών της, με αποτέλεσμα, έτσι, η κάθε μια αντισυμβαλλόμενη και εδώ
εναγόμενη αντίδικός του, δια των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, να έχει
συντελέσει, εξ ιδίου πταίσματος, ήτοι με δική της μόνο αποκλειστική ευθύνη
και υπαιτιότητα, στην προκληθείσα σε αυτή ζημία πιστωτικού κινδύνου,
στην εκ της αιτίας αυτής απώλεια της κεφαλαιακής της επάρκειας και της
ελάχιστης απαιτούμενης για τη λειτουργία της ρευστότητας και, έτσι, στην
αναγκαστική σε αυτήν παροχή όλων των αναλυτικώς εκτεθέντων στην
αγωγή μας κρατικών ενισχύσεων με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους,
προς βλάβη της εθνικής οικονομίας και, εν τέλει, προς βλάβη της περιουσίας
και των κεκτημένων οικονομικών συμφερόντων εκάστου εδώ ατομικώς
ενάγοντος ως δανειολήπτης, καθότι αυτός τυγχάνει, αναγκαστικά εκ του

νόμου, και φορολογούμενος. Με άλλα λόγια, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες τράπεζες, έχουν διφυή χαρακτήρα, αφού, αφενός είναι ένα ΝΠΙΔ,
όπως όλα τα άλλα και, έτσι, συμβάλλονται σε ατομικές πιστωτικές συμβάσεις
(μικρο-οικονομία) και, αφετέρου, αποτελούν εκπρόσωπο ενός θεσμού
δημοσίου συμφέροντος, αυτού του χρηματοπιστωτικού τομέα, που αποτελεί
τον, κατά την ισχύουσα νομοθεσία, αποκλειστικό πυλώνα χρηματοδότησης
της εθνικής μας οικονομίας (μακρο-οικονομία).
Τα ιστορικά διαλαμβανόμενα στην αγωγή μας και, συγκεκριμένα : (α)

τα εκπορευόμενα από το νόμω βάσιμο, ήτοι οι νομοθετικές διατάξεις που
αφορούν τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι σχετικές
διατάξεις υπερεθνικού δικαίου και το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο ΕΚΤ και
ΤτΕ, σε συνδυασμό με (β) το ουσία βάσιμο αυτής, ήτοι τις δημοσιευμένες
οικονομικές καταστάσεις και τους ισολογισμούς των αντιδίκων, που
συνιστούν από μόνες τους το τεκμήριο και την ομολογία της εκ μέρους τους
ενσυνείδητης, ευθείας κατά τα ανωτέρω παραβίασης του ισχύοντος
νομοθετικού και κανονιστικού πλαισίου, δημιουργούν στον καθένα των,
ατομικώς με την αγωγή μας εναγόντων ως δανειολήπτες, το δικαίωμα που
αποδεικνύεται από τις μετ’ επικλήσεως προσκομιζόμενες ατομικές
πιστωτικές τους συμβάσεις, ήτοι το έννομο συμφέρον αυτών και, έτσι,
οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, οι αντίδικοι μας, εκμεταλλευόμενοι
ενσυνείδητα την σε κάθε περίπτωση, νομοτελεική ανάγκη διάσωσης της
ελληνικής εθνικής οικονομίας, ήτοι της μακροοικονομίας, ανέπτυξαν
επάλληλα, για καθεμία επίδικη πιστωτική σύμβαση ξεχωριστά, την
ατομική ιδιωτική τους πρωτοβουλία, ήτοι την μικροοικονομία της ατομικής
οικονομικής τους δραστηριότητας, με την ασφάλεια της πρότερης γνώσης –
όπως άλλωστε έχουν ομολογήσει στο παρελθόν με τις προτάσεις τους -
του εξαναγκασμού της διάσωσής τους με δημόσιους χρηματοδοτικούς
πόρους, ήτοι ανέπτυξαν εκ προθέσεως παράνομα και προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας, την κατ’ άρθρο 106, παρ. 2 του Συντάγματος ιδιωτική οικονομική
τους πρωτοβουλία. Οι δε διαλαμβανόμενες στην αγωγή μας διατάξεις του
Αστικού Κώδικα, αποτελούν προς το πρόσωπό Σας τον τρόπο
μεταφοράς στην οριζόντια σχέση της τριτενέργειας του Συντάγματος,
καθώς μόνο με την αποκαταστατική μέθοδο, που μόνον η εξουσία Σας
διαθέτει, μπορεί να επανέλθει η ισορροπία του κοινωνικού κράτους
δικαίου, που διαταράχθηκε, στο ατομικό επίπεδο εκάστου ενάγοντος
κατά εκάστης εκ των εναγομένων και για κάθε μια ξεχωριστά
πιστωτική σύμβαση, με αποκλειστική ευθύνη και υπαιτιότητα των
αντιδίκων μας, που τυγχάνουν, κατά τα ανωτέρω, όχι απλοί ιδιώτες, όπως
εμείς οι ενάγοντες, αλλά εκπρόσωποι του χρηματοπιστωτικού συστήματος,
ήτοι ενός θεσμού δημοσίου συμφέροντος.

Μετά ταύτα, Σας καλούμε να συμπορευτείτε με τη δικανική σκέψη
της Γενικής Εισαγγελέως της Ε.Ε., η οποία με τις προτάσεις της 17ης
Ιουνίου 2010 στην υπόθεση Υπόθεση C-97/09 εισηγείται μεταξύ άλλων
και τα εξής: «’De minimis non curat lex’, λέει τόσο μια λατινική νομική παροιμία,
όσο και η έκτη οδηγία ΦΠΑ (Έκτη οδηγία 77/388/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 17ης
Μαΐου 1977, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των
σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών – Κοινό σύστημα φόρου
προστιθέμενης αξίας: ομοιόμορφη φορολογική βάση (ΕΕ ειδ. εκδ. 09/001, σ. 49),
καθώς και η σχετική με το σύστημα ΦΠΑ οδηγία 2006/112/ΕΚ (Οδηγία
2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό
σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας ( ΕΕ L 347, σ. 1) )».

ΑΙΤΗΤΙΚΟ
1. ΕΠΕΙΔΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, ΟΤΙ, καθ΄ ον τρόπο περιγράφεται

στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 2.Α. ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», ως προς όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις,
που έχουν συναφθεί μεταξύ των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και
εκάστου εξ αυτών και των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’
αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις
εφαρμογής της διάταξης του άρθρου (806 ΑΚ), έτσι, όπως, αυτές, έχουν
κριθεί και διαμορφωθεί και από την σχετική νομολογία, και ως εκ τούτου, δεν
γεννάται σε βάρος των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκ της
ανωτέρω αιτίας, υποχρέωση για απόδοση του «οικείου δανείου» και για
καταβολή τόκων, ήτοι, ειδικότερα :
α) «η μεταβίβαση κατά κυριότητα χρημάτων ή άλλων

αντικαταστατών πραγμάτων», καθόσον, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες: (α.1) ενώ, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, σύμβαση προς σύμβαση και ανά εδώ ενάγονα
ως δανειολήπτη, ανέλαβαν, ρητά και κατηγορηματικά, την κατ’ άρθρο
806ΑΚ συμβατική υποχρέωση να δανείσουν, σε όλους ανεξαιρέτως
τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, το νομισματικό μέγεθος του
χρήματος που, κατά το ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο, συγκροτείται,
κατά ποσότητα και ποιότητα, περιοριστικά και μόνο στα νομισματικά
μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 των ρευστών διαθεσίμων του ενεργητικού τους,
ήτοι σε κέρματα, τραπεζογραμμάτια και πιστωτικά υπόλοιπα
καταθέσεων, εκάστης εξ’ αυτών, σε άλλες τράπεζες, (α.2) αυτές,
εκμεταλλευόμενες την λειτουργιάα τους καταά την τραπεζικηά των
κλασματικωάν αποθεμαάτων και την εξ’ αυτηά ς δυνατοά τηταά τους να
δημιουργουή ν πλασματικοή χρηή μα τραπεζικηή ς πιήστης αποή τη χορηή γηση
των παάσης φυάσης πιστωάσεων και, εν προκειμεάνω, αποά τα δανειάσματα
οάλων ανεξαιρεάτως των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων,
αντεέ στρεψαν τον καταά το ισχυά ον νομοκανονιστικοά πλαιάσιο μηχανισμοά
της τραπεζικηής λειτουργιήας τους, αποή μηχανισμοή χορηή γησης δανειίων
με πραγματικαά χρηάματα, σε μηχανισμοά δημιουργιάας πλασματικουά
χρηά ματος τραπεζικηά ς πιάστης αποά τα χορηγουά μενα δαά νεια και τις παάσης
φυύ σης πιστωύσεις και, με την μεθοό δευση αυτηή , καταστρατηή γησαν την
εέ ννοια του κλασματικουέ αποθεέ ματος και παραβιίασαν ευθεέ ως το οόριο
του δειίκτη ελαάχιστων ρευστωίν διαθεσιίμων της ΠΔ/ΤΕ
2614/7.4.2009, την απόφαση

την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 και, εέ τσι, (α.3) αυτεέ ς, αντίθετα προς την
ως άνω, κατά (α.1), θεμελιώδη συμβατική τους υποχρέωση, όπως
αποδεικνύεται πέρα πάσης αμφιβολίας από το ίδιο το κλαδικό τους
λογιστικό σχέδιο, τα βιβλία ΚΒΣ που τηρούν, τα έγγραφα των
αντίστοιχων λογιστικών τους εγγραφών και τις οικονομικές τους
καταστάσεις, ήτοι από τα έγγραφα των ίδιων των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΩΣ
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΤΟΥΣ
ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑ ΚΒΣ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ
ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ. Έτσι, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες πεέ τυχαν, δια οέ λων ανεξαιρεέ τως των επιέδικων
πιστωτικωάν συμβαάσεων, να χορηγηή σουν, σε οέ λους ανεξαιρεέ τως τους
εδωά εναάγοντες ως δανειοληάπτες, χωριίς αυτοιί να το γνωριήζουν ηή να
μπορουί ν να το γνωριίζουν, πλασματικοή χρημα τραπεζικηή ς πιήστης, αντιί
του πραγματικουύ χρηήματος της αναγκαστικηή ς κυκλοφοριήας, που,
καταά τις αναληφθειάσες δια των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων
υποχρεωώσεις τους, οόφειλαν να συγκροτηή σουν και, εέ τσι, να
χορηγηή σουν, καταά τα νομισματικαά μεγεέ θη Μ1, Μ2 και Μ3, ρηταά και
κατηγορηματικαά, μοόνο σε κεά ρματα, τραπεζογραμμαά τια και καταθεά σεις
τους σε αάλλες τραάπεζες. Αυτοέ δε κατεέ στη δυνατοέ , με την λογιστικηή εκ
μεέ ρους τους πιίστωση, αντιί των λογαριασμωίν των ρευστωίν διαθεσιίμων
των ενεργητικωών τους, των λογαριασμωών των καταθεέ σεων πελατειέας
των δανειακωίν κεφαλαιίων των παθητικωών τους, που, εέ τσι,
συγκροτηήθηκαν, αντιί στο πραγματικοή χρηή μα της αναγκαστικηή ς
κυκλοφοριήας, ηή τοι στα νομισματικαά μεγεέ θη Μ1, Μ2 και Μ3, δηλαδηή σε
κεάρματα, τραπεζογραμμαάτια και καταθεάσεις τους σε αάλλες τραάπεζες,
στα ιίδια τα δανειίσματα, οέ λων ανεξαιρεέ τως των επιίδικων πιστωτικωίν
συμβαάσεων. Έτσι, οι πεάντε (5) πρωάτες εδωά εναγοάμενες, αντιίθετα προς
τις αντιίστοιχες υποχρεωίσεις που ανεέ λαβαν, δια οόλων ανεξαιρεέ τως των
επιίδικων πιστωτικωών συμβαά σεων, ουδεέ ποτε χορηέ γησαν τα δανειέσματα
αυτωών από τα ρευστά διαθέσιμα του ενερητικού τους, ενώ, δια όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και την δι αυτών
χορήγηση όλων των ανωτέρω, μη χρηματικών εν τέλει δανεισμάτων,
όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, δανείστηκαν από
αυτές, χωρίς να το γνωρίζουν ή να μπορούν να το γνωρίζουν, αντί για
ΧΡΗΜΑ, την ΠΙΣΤΗ που αυτές συγκρότησαν, κατά την ανωτέρω

λογιστική μεθόδευση, στα κατά ΚΒΣ βιβλία τους, επειδή, σε κάθε
περίπτωση, αυτές ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑ από τις αγορές και τους
καταθέτες τους και ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες. Ακόμη, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, αντίθετα
προς τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν δια όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΟΥΝ ΤΗΝ
ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ στους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΑΥΤΩΝ ΟΙ
ΙΔΙΕΣ, με την υπαγωγή του εκάστοτε χορηγούμενου δανείσματος,
σύμβαση προς σύμβαση, στο νομικό καθεστώς της ΑΝΩΜΑΛΗΣ
ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ, καθόσον, όλα ανεξαιρέτως τα επίδικα δανείσματα,
πιστώθηκαν, αποκλειστικά και μόνο, σε κατά ΚΒΣ λογαριασμούς
καταθέσεων της ομάδας 5 (Κωδ. 51.00) των παθητικών των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων. Έτσι, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές σύμβασεις, αντί αυτές να μεταβιβάσουν την κυριότητα
των χορηγηθέντων δανεισμάτων στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΧΟΡΗΓΗΘΕΝΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ, οι
οποίες, έτσι, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ή, έστω, ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΟΥΝ
ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ, τελικά ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ. Αυτό, δε, έχει ως αποτέλεσμα,
να ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ η αντίστοιχη προϋπόθεση της
διάταξης του άρθρου 806 ΑΚ, ακόμη και κατά την νομολογιακή
της προσέγγιση, όπου γίνεται δεκτό ότι, για την κατάρτιση έγκυρης
σύμβασης δανείου, δεν απαιτείται η μεταβίβαση της κυριότητας των
πραγμάτων που αποτελούν το αντικείμενο του δανείου, όπως ρητά
απαιτείται κατά 806ΑΚ, αλλά, ότι, ΑΡΚΕΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΝΑ
ΠΕΡΙΕΡΧΕΤΑΙ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΤΗ
(ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗ), ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ (βλ. Απ.
Γεωργιάδη, Ενοχικό Δίκαιο, Ειδικό Μέρος, τόμος Ι (2004), σελ. 577, βλ.
και Βαθρακοκοίλη, ΕιρΝομΑΚ, τόμος Γ, ημιτόμος Γ’, σελ. 354). Έτσι,
επειδή, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις,
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΗΛΘΕ ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΤΑ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ
ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΕΡΙΗΛΘΑΝ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, καθόσον, με τις κατά τα ανωτέρω
λογιστικές πιστώσεις των λογαριασμών καταθέσεων της ομάδας 5
(Κωδ. 51.00) του κλαδικού λογιστικού σχεδίου των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων, όλα ανεξαιρέτως τα κατά τα ανωτέρω πιστωθέντα
επίδικα δανείσματα, υπαγόμενα, ρητά και κατηγορηματικά, στο
καθεστώς της ανώμαλης παρακαταθήκης, μεταβιβάστηκαν κατά
κυριότητα και, έτσι, περιήλθαν στις περιουσίες των πέντε (5) πρώτων

εδώ εναγομένων, αντί να περιέλθουν, όπως απαιτείται κατά τα
ανωτέρω, αλλά και κατά τις υποχρεώσεις που αυτές ανέλαβαν, δια
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, στις
περιουσίες των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, οι οποίες, έτσι,
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ. Επειδή δε, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’αυτών, με όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ
ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΟΣ στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και, ακόμη,
επειδή, για την κτήση της κυριότητας του χρηματικού δανείσματος,
δεν αρκεί μόνον η μεταβίβαση αυτού, αλλά, επιπροσθέτως,
απαιτείται και η παράδοση της νομής του, ΠΡΑΓΜΑ, εν
προκειμένω, ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΑΫΛΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ
ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΘΕΙΣΑΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΠΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΟ
ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, αφού αυτό, σε
κάθε περίπτωση, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ στις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, αντί, κατά τις συμβατικεέ ς υποχρεωώσεις,
οόλων ανεξαιρεέ τως των επιίδικων πιστωτικωών συμβαά σεων, το δαάνεισμα
αυτοό να μεταβιβαστεί κατά κυριότητα στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες. Έτσι, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές
σύμβασεις, δεν πληρούνται οι κατά το νομοθέτη και τη νομολογία
προϋποθέσεις περί προσδιορισμού της έννοιας και των
χαρακτηριστικών, κατά πρώτον, του ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ,
δηλαδή αυτού που έχει ως αντικείμενο ΜΟΝΟ ΧΡΗΜΑΤΑ και όχι άλλα
αντικαταστατά πράγματα και, κατά δεύτερον, του ΔΑΝΕΙΟΥ, επειδή
αμφότερα εδράζονται στη βάση της ΥΠΑΡΞΗΣ, της ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ, της
ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ και της ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΝΟΜΗΣ
του δανείσματος στον οφειλέτη. Ακόμη δε και στις περιπτώσεις όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, των οποίων τα
αντίστοιχα δανείσματα χορηγήθηκαν στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες με την παράδοση σε αυτούς τραπεζικών επιταγών του
άρθρου 6, ν. 5960/1933, επειδή, η τραπεζική επιταγή, όχι μόνο ΔΕΝ
ΣΥΝΙΣΤΑ ΧΡΗΜΑ, αλλά, αντιθέτως, απαγορεύεται από τον ίδιο ως άνω
νόμο να κυκλοφορεί ως χρήμα ή/και να υποκαθιστά το χρήμα και, έτσι,
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ, αφού δεν συγκροτείται και δεν συνιστά κανένα
από τα νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3, εξαντλούμενη σε ένα
αξιόγραφο που ενσωματώνει μία έγγραφη μόνον υπόσχεση της
εκδότριας και ταυτόχρονα πληρώτριας τράπεζας, ενώ, με την
παράδοσή της, δεν μεταβιβάζεται η κυριότητα χρήματος, κατά την
έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 ή Μ3, από την τράπεζα
στον δανειολήπτη, διότι, η παράδοση της τραπεζικής επιταγής δεν

συνιστά πίστωση χρήματος υπέρ του δανειολήπτη, καθόσον ο μόνος
κατά ΚΒΣ λογαριασμός που πιστώνεται εν προκειμένω είναι ο ειδικός
λογαριασμός που τηρείται στην τράπεζα και, έτσι, σε εκάστη εκ των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και επ’ ονόματι αυτών, με
αποτέλεσμα, έτσι, να παραδίδεται στον εκάστοτε δανειολήπτη, όπως
εν προκειμένω στους εδώ ενάγοντες, το σώμα της τραπεζικής
επιταγής, που αντί για ΧΡΗΜΑ, συνιστά την έγγραφη μόνον υπόσχεση
της τράπεζας «χάριν καταβολής», επειδή μόνη η παράδοση της
τραπεζικής επιταγής, η οποία αποτελεί όργανο και όχι µέσο πληρωµής,
δεν συνιστά καταβολή κατά την έννοια του άρθρου (416 ΑΚ), ούτε σε
περίπτωση αµφιβολίας θεωρείται δόση ή υπόσχεση αντί καταβολής,
κατά τα άρθρα (419 & 421 ΑΚ).
β) «η ανάληψη της υποχρέωσης απόδοσης άλλων πραγμάτων της

ίδιας ποσότητας και ποιότητας», καθόσον, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ
εναάγοντες ως δανειοληή πτες, δια οέ λων ανεξαιρεέ τως των επιέδικων
πιστωτικωάν συμβαάσεων, ανεέ λαβαν την υποχρεέ ωση να αποδωώσουν
στις πεέ ντε (5) πρωέτες εδωέ εναγοέ μενες, καταά κεφαάλαιο και τοό κους,
πραγματικαά μοάνο χρηάματα, ηή τοι ρευστοέ , διαθεέ σιμο χρηήμα της
αναγκαστικηής κυκλοφοριήας, ρηταά συγκροτουό μενο μοό νον αποέ κεέ ρματα,
τραπεζογραμμαά τια και διαθεάσιμα πιστωτικαά υποάλοιπα τραπεζικωάν
λογαριασμωών, καταά την εάννοια των νομισματικωών μεγεθωών Μ1, Μ2 και
Μ3, ρηταά αποκλειομεά νου, αποί το νοί μο και τους ΓΟΣ των επιίδικων
πιστωτικωών συμβαά σεων, καάθε αάλλου νομισματικουά μεγεάθους και μεέ σου
για την αποό δοση των χορηγηθεέ ντων σε αυτουέ ς, μη χρηματικωέν
δανεισμαάτων. Έτσι, οι πεέ ντε (5) πρωέτες εδωέ εναγοέ μενες, αντιίθετα
προς τις υποχρεωέσεις που ανεέ λαβαν δια οέ λων ανεξαιρεέ τως των
επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων, πέτυχαν, οέ λοι ανεξαιρεέ τως οι εδωέ
εναά γοντες ως δανειοληά πτες, να αναλαά βουν, χωριάς να το γνωριάζουν ηά να
μπορουί ν να το γνωριίζουν, την υποχρεέ ωση να αποδωέσουν σε αυτεέ ς,
ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ αποό αυταά των χορηγηθεέ ντων σε
αυτουύς δανεισμαάτων, ηήτοι ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΕΙΣ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΠΑΡΟΧΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΗΘΗΚΑΝ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΕΣ, καθοί σον αυτοιί
δεν διαθεέ τουν, ουέ τε μπορουέ ν εκ του νοό μου να διαθεέ τουν, διαφορετικαά
καταά ποιοά τητα νομισματικαά μεγεάθη και μεάσα, αποά αυταά των
νομισματικωήν μεγεθωήν της αναγκαστικηής κυκλοφοριήας Μ1, Μ2 και
Μ3.
Ήτοι, συνολικά, δεν μπορεί να τύχουν εφαρμογής οι διατάξεις του

άρθρου (806 ΑΚ), έτσι, όπως, αυτές έχουν κριθεί και διαμορφωθεί και
από την σχετική νομολογία περί κατάρτισης σύμβασης δανείου,

καθόσον, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες :
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ

ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ Μ1, Μ2 και Μ3 ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ και,
έτσι, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΧΡΗΜΑΤΑ στους εδώ ενάγοντες ως
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ

ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ, στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΝΟΜΗ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ στους

εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
• ΠΕΡΙΕΛΑΒΑΝ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΑΝ ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ ΣΤΙΣ

ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ, με αποτέλεσμα, έτσι, ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ, ΝΑ
ΜΗΝ ΠΕΡΙΕΛΘΟΥΝ ΟΥΔΕΠΟΤΕ, ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ, ΣΤΙΣ
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΕΙΩΣΑΝ Ή, ΕΣΤΩ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΑΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΑ ΤΑ

ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΤΑ
ΑΥΞΗΣΑΝ, ενώ, αντιστοίχως, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΙ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΩΣ
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΑΥΞΗΣΑΝ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ,
ΑΥΤΕΣ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΑΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ.
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ Ή ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ

ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ, ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΣΕ ΑΥΤΕΣ
ΟΜΟΕΙΔΩΝ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΩΝ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ
ΤΩΝ ΧΟΡΗΓΗΘΕΝΤΩΝ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ, ΜΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ.
2. ΕΠΕΙΔΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, ΟΤΙ, καθ΄ ον τρόπο

περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 2.Α. ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ» οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ
αυτών, άσκησαν καταχρηστικά το δικαίωμά τους ως προς την σύναψη
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και
προέβησαν στην σύναψη αυτών με όλους ανεξαιρέτως τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστο εξ αυτών, κατά παράβαση του
άρθρου (281 ΑΚ), ήτοι καθ΄ υπέρβαση των ορίων που επιβάλλουν η καλή
πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του
δικαιώματος, δεδομένου ότι, αυτές, εκμεταλλευόμενες την λειτουργιία τους

καταά την τραπεζικηά των κλασματικωάν αποθεμαάτων και την εξ’ αυτηή ς
δυνατοά τηταά τους να δημιουργουά ν πλασματικοά χρηά μα τραπεζικηά ς πιάστης αποά
τη χορηά γηση των παά σης φυά σης πιστωάσεων και, εν προκειμεέ νω, αποέ τα
δανειάσματα οάλων ανεξαιρεάτως των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων,
αντεά στρεψαν τον καταά το ισχυάον νομοκανονιστικοά πλαιάσιο μηχανισμοά της
τραπεζικηή ς λειτουργιήας τους, αποή μηχανισμοή χορηή γησης δανειήων με
πραγματικαά χρηάματα, σε μηχανισμοά δημιουργιήας πλασματικουή χρηή ματος
τραπεζικηά ς πιάστης αποά τα χορηγουά μενα δαά νεια και τις παά σης φυά σης
πιστωέσεις και, με την μεθοέ δευση αυτηέ , καταστρατηέ γησαν την εέ ννοια του
κλασματικουέ αποθεέ ματος και παραβιέασαν ευθεέ ως το οέ ριο του δειέκτη
ελαάχιστων ρευστωάν διαθεσιάμων της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 και, εέ τσι, αυτεέ ς,
ασκώντας καταχρηστικά το δικαίωμά τους ως προς την σύναψη όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, χορηή γησαν, σε
οά λους ανεξαιρεά τως τους εδωά εναά γοντες ως δανειοληά πτες, χωριάς αυτοιά να το
γνωριήζουν ηή να μπορουή ν να το γνωριήζουν, πλασματικοό χρημα τραπεζικηής
πιίστης, αντιή του πραγματικουή χρηή ματος της αναγκαστικηή ς κυκλοφοριήας, που
ειάχαν την υποχρεάωση να συγκροτηά σουν και, εά τσι, να χορηγηά σουν, καταά τα
νομισματικαά μεγεά θη Μ1, Μ2 και Μ3, ρηταά και κατηγορηματικαά , μοά νο σε
κεά ρματα, τραπεζογραμμαά τια και καταθεάσεις τους σε αάλλες τραάπεζες. Αυτοά δε
κατεέ στη δυνατοέ , με την λογιστικηέ εκ μεέ ρους τους πιέστωση, αντιέ των
λογαριασμωίν των ρευστωίν διαθεσιίμων των ενεργητικωίν τους, των
λογαριασμωέν των καταθεέ σεων πελατειέας των δανειακωέν κεφαλαιέων των
παθητικωών τους, που, εέ τσι, συγκροτηέ θηκαν, αντιέ στο πραγματικοέ χρηέ μα της
αναγκαστικηά ς κυκλοφοριάας, ηά τοι στα νομισματικαά μεγεά θη Μ1, Μ2 και Μ3,
δηλαδηά σε κεά ρματα, τραπεζογραμμαά τια και καταθεά σεις τους σε αά λλες
τραάπεζες, στα ιάδια τα δανειάσματα, οάλων ανεξαιρεάτως των επιάδικων
πιστωτικωάν συμβαάσεων. Έτσι, οι πεάντε (5) πρωάτες εδωά εναγοάμενες,
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ουδεέ ποτε
χορηή γησαν τα δανειήσματα αυτωήν από τα ρευστά διαθέσιμα του ενερητικού
τους, ενώ, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και
την δι αυτών χορήγηση όλων των ανωτέρω, μη χρηματικών εν τέλει
δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες,
δανείστηκαν από αυτές, χωρίς να το γνωρίζουν ή να μπορούν να το
γνωρίζουν, αντί για ΧΡΗΜΑ, την ΠΙΣΤΗ που αυτές συγκρότησαν, κατά την
ανωτέρω λογιστική μεθόδευση, στα κατά ΚΒΣ βιβλία τους, επειδή, σε κάθε
περίπτωση, αυτές ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑ από τις αγορές και τους καταθέτες τους
και ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες. Αυτό δε
αποδεικνύεται, πέρα πάσης αμφιβολίας, από το ίδιο το κλαδικό τους

λογιστικό σχέδιο, τα βιβλία ΚΒΣ που τηρούν, τα έγγραφα των αντίστοιχων
λογιστικών τους εγγραφών, τις οικονομικές τους καταστάσεις και τους
λογαριασμούς παρακολούθησης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, ήτοι από τα ίδια τα έγγραφα των αντιδίκων μας. Έτσι, αυτές,
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΟΥΔΕΠΟΤΕ
ΔΑΝΕΙΣΑΝ στους εδώ ενάγονες ως δανειολήπτες ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ
ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ Ή ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ
ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ, αλλά αντιθέτως, ΤΟΥΣ
ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗΣ ΤΟΥΣ
ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ. Ακόμη, δια όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, ασκώντας καταχρηστικά το δικαίωμά τους ως προς την
σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΑΥΤΩΝ
ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΤΗΝ
ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΑΥΤΩΝ ΟΙ ΙΔΙΕΣ, με την υπαγωγή του εκάστοτε χορηγούμενου
δανείσματος, σύμβαση προς σύμβαση, στο νομικό καθεστώς της ΑΝΩΜΑΛΗΣ
ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ, καθόσον, όλα ανεξαιρέτως τα επίδικα δανείσματα,
πιστώθηκαν, αποκλειστικά και μόνο, σε κατά ΚΒΣ λογαριασμούς καταθέσεων
της ομάδας 5 (Κωδ. 51.00) των παθητικών των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων. Έτσι, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές σύμβασεις,
αντί αυτές να μεταβιβάσουν την κυριότητα των χορηγηθέντων δανεισμάτων
στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΧΟΡΗΓΗΘΕΝΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ, οι οποίες,
έτσι, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ή, έστω, ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΟΥΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ, τελικά
ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ. Αυτό, δε, είχε ως αποτέλεσμα, όλα ανεξαιρέτως τα
δανείσματα των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΕΡΙΕΛΘΕΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΩΣ
ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ. Έτσι, επειδή, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΗΛΘΕ ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, οι περιουσίες των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ δια των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων. Ακόμη, επειδή, για την κτήση της κυριότητας του χρηματικού
δανείσματος, δεν αρκεί μόνον η μεταβίβαση αυτού, αλλά, επιπροσθέτως,
απαιτείται και η παράδοση της νομής του, ΠΡΑΓΜΑ, εν προκειμένω,
ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΑΫΛΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΘΕΙΣΑΣ
ΠΙΣΤΗΣ, ΠΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, αφού αυτό, σε κάθε περίπτωση, σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ στις πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, που άσκησαν, έτσι, καταχρηστικά το δικαίωμά

τους ως προς την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, αντί, κατά τα διαλαμβανοέ μενα σε οέ λες ανεξαιρεέ τως τις επιέδικες
πιστωτικεάς συμβαάσεις, το δαάνεισμα αυτοά να μεταβιβαστεί κατά κυριότητα και
να παραδοθεί η νομή του στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.
Έναντι όμως αυτής της παροχής των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ εναά γοντες ως δανειοληά πτες, δια οά λων
ανεξαιρεάτως των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων, ανεάλαβαν την
υποχρεά ωση να αποδωάσουν σε αυτεά ς, ως αντιπαροχηά των καταά τα ανωτεά ρω
χορηγηθεάντων δανεισμαάτων των παροχωάν, καταά κεφαάλαιο και τοάκους,
πραγματικαά μοάνο χρηάματα, ηέ τοι ρευστοέ , διαθεέ σιμο χρηέ μα της αναγκαστικηέ ς
κυκλοφοριάας, ρηταά συγκροτουά μενο μοά νον αποά κεά ρματα, τραπεζογραμμαά τια
και διαθεάσιμα πιστωτικαά υποάλοιπα τραπεζικωάν λογαριασμωάν, καταά την
εέ ννοια των νομισματικωέν μεγεθωάν Μ1, Μ2 και Μ3, ρηταά αποκλειομεά νου, αποά
το νοό μο και τους ΓΟΣ, οέ λων ανεξαιρεέ τως των επιίδικων πιστωτικωίν
συμβαάσεων, καάθε αάλλου νομισματικουά μεγεάθους και μεάσου για την αποάδοση
των χορηγηθεά ντων σε αυτουά ς, μη χρηματικωάν δανεισμαά των. Έτσι, οι πεέ ντε
(5) πρωώτες εδωό εναγοόμενες, ασκώντας καταχρηστικά το δικαίωμά τους
ως προς την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, υποχρέωσαν, όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, να αναλάβουν, χωριής αυτοιή να το γνωριήζουν ηή να μπορουήν να
το γνωριίζουν, την υποχρεέ ωση να τους αποδωώσουν ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΗΣ
ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ αποά αυταά των χορηγηθεά ντων σε αυτουά ς δανεισμαά των, ηά τοι ΜΗ
ΟΜΟΕΙΔΕΙΣ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ
ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΕΣ, καθοέ σον αυτοιέ δεν διαθεέ τουν, ουέ τε μπορουέ ν εκ του νοέ μου να
διαθεάτουν, διαφορετικαά καταά ποιοά τητα νομισματικαά μεγεά θη και μεά σα, αποά
αυταά των νομισματικωάν μεγεθωάν της αναγκαστικηά ς κυκλοφοριάας Μ1, Μ2 και
Μ3. Έτσι, με την ανωτεέ ρω μεθοέ δευση, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΑΥΞΗΣΑΝ
ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, το λογιστικό μέγεθος της
συνολικής νομισματικής τους βάσης Μ3 και, έτσι, των ενεργητικών και της
περιουσίας τους, που αυξήθηκε ισόποσα με τις απαιτήσεις της απόδοσης σε
αυτές, από τους εδώ ενάγονες ως δανειολήπτες, σε πραγματικά μόνο χρήματα,
όλων ανεξαιρέτως των μη χρηματικών δανεισμάτων των εδώ επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων και, συγκεκριμένα, κατά τα ανωτέρω, υπερ-
δεκαπλασιάστηκε και υπερ-εικοσαπλασιάστηκε η συνολική νομισματική τους
βάση Μ3 και, έτσι, τα ενεργητικά και η περιουσία τους, καθώς και τα
λειτουργικά τους έσοδα, κατά κεφάλαιο, τόκους και λοιπά έσοδα εκ των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, επειδή, οι πεντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, ασκώντας καταχρηστικά το δικαίωμά τους ως προς την
σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,

εισπράττουν ή/και επιδιώκουν την είσπραξη και την απόδοση του συνόλου
του κεφαλαίου και των τόκων των επίδικων δανεισμάτων της παροχής τους,
σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ, ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή του
δανείσματος που χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο κατά τα νομισματικά μεγέθη
Μ1, Μ2 και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα κερμάτων, τραπεζογραμματίων και
καταθέσεων, πετυχαίνοντας, έτσι, στην πράξη, την αποκόμιση
ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του δανείσματος της
παροχής τους χρηματικών και νομισματικών περιουσιακών
ωφελημάτων, υπερ-δεκαπλάσιας και υπερ-εικοσαπλάσιας πραγματικής
αξίας, επειδή το χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας, που εισπράττουν
ή/και επιδιώκουν να εισπράξουν κατά κεφάλαιο και τόκους, ισοδυναμεί και
αντιστοιχεί, ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ, σε υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια
νομισματικά μεγέθη από τα αντίστοιχα της παροχής τους, επειδή αυτά
συγκροτούνται σε διαφορετική ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτήν των χορηγηθέντων, μη
χρηματικών δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, με
αποτέλεσμα, κατά την ολοκλήρωση του πιστωτικού κύκλου, να συγκροτούν
ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και, έτσι, στην περιουσία τους, υπερ-
δεκαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες των χορηγηθέντων, μη χρηματικών
δανεισμάτων ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ νομισματικών μονάδων και μεγεθών, τα οποία, σε
κάθε περίπτωση, αντιστοιχούν, κατά κεφάλαιο και τόκους, σε ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ
ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ περιουσιακά ωφελήματα επί του μη
χρηματικού δανείσματος που χορήγησαν με όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις. Αυτό είχε ως άμεσο αποτέλεσμα να αυξηθούν
υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, κατά κεφάλαιο και τόκους, τα
κέρδη χρήσεως εκάστης εξ’ αυτών, καθ΄ όλο το χρονικό διάστημα από
01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, αφού αυτά είναι προφανώς
κεφαλαίων, της κεφαλαιακής επάρκειας, της ρευστότητας και της αρχικής
περιουσίας εκάστης εξ’ αυτών και, έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες,
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΠΕΤΥΧΑΝ την
αύξηση των ιδίων κεφαλαίων και της περιουσίας τους, των μερισμάτων που
διένειμαν στους μετόχους τους, τις αμοιβές και τα πάσης φύσης μπόνους των
στελεχών και των υπαλλήλων τους και των μελών των διοικητικών τους
συμβουλίων και, ως αποτέλεσμα αυτών, την αύξηση της αξίας και της
αποτίμησης των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ), προς
όφελος των μετόχων τους.
Σημειωτέον, δε, ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι, αυτό, είχε ως αποτέλεσμα, ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ
ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, μέχρι και σήμερα, ΔΙΑΡΚΩΣ
ΑΔΥΝΑΤΟ, για όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως

ποσοστά από 5% έως 9% της συνολικής νομισματικής βάσης Μ3, που αυτές
δημιούργησαν και διέθεταν, δια της κατά τα ανωτέρω ανεύθυνης πιστωτικής
τους επέκτασης, ΚΑΘΙΣΤΑΤΩ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ, ΑΠΟ ΤΟΤΕ
ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ, ακόμη και η συγκρότηση
από αυτές του ελάχιστου δείκτη ρευστών διαθεσίμων 20%, που είναι
κατά το ισχύον νομοκανονιστικό πλαίσιο απαραίτητος για τη σύννομη
λειτουργία τους. Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, ΓΝΩΡΙΖΑΝ σε
κάθε χρονική στιγμή, ότι :
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, ούτε ακόμη τα εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου
τους.
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ, τα απαιτούμενα εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου
• ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΥΠΑΙΤΙΑ, τα
εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου ρευστά διαθέσιμα που απαιτούνται,
κατά τη συνολική νομισματική τους βάση Μ3, που συγκροτεί,
ταυτόχρονα, την συνολική νομισματική βάση της ελληνικής εθνικής
οικονομίας, που ήταν τότε και είναι, διαρκώς μέχρι και σήμερα

Έτσι, λαμβανομένου υπ΄ όψιν ότι: (α) κατά το άρθρο 380 ΑΚ
καθιερώνεται γενικός κανόνας ότι, στις αμφοτεροβαρείς συμβάσεις καθένας
από τους συμβαλλομένους φέρει τον κίνδυνο της δικής του παροχής, δηλαδή
ότι, ο οφειλέτης απαλλάσσεται από την υποχρέωση εκπλήρωσης της παροχής,
εάν αυτή έχει καταστεί αδύνατη για λόγο για τον οποίο αυτός δεν έχει ευθύνη,
αλλά συγχρόνως συναπαλλάσσεται και ο δανειστής της δικής του παροχής, η
οποία, εάν έχει καταβληθεί, αναζητείται κατά τις διατάξεις περί
αδικαιολογήτου πλουτισμού και (β) κατά τον ΑΚ, τόκος, είναι η ομοειδής προς
το κεφάλαιο ποσότητα αντικαταστατών πραγμάτων (χρημάτων ή άλλων),
την οποία υποχρεούται να καταβάλλει ο οφειλέτης ως αντιπαροχή για την
χρήση του ξένου κεφαλαίου και αποτελεί παρεπόμενη υποχρέωση, ΠΡΕΠΕΙ
ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ εναγόμενη,
σύμβαση προς σύμβαση, αφενός (α) πρέπει να απαλλαχθούν από την
υποχρέωση απόδοσης του «κεφαλαίου» των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, οι οποίες έχουν συνομολογηθεί ως «έντοκα δάνεια», ήτοι
ως αμφοτεροβαρείς συμβάσεις, για το λόγο ότι, η απόδοση των δι’ αυτών
χορηγηθέντων μη χρηματικών «δανεισμάτων» - υπό την έννοια της
αποδόσεως άλλων πραγμάτων της ίδιας ποιότητας και ποσότητας -
είναι ΑΔΥΝΑΤΗ, ως ανωτέρω, από γεγονός για το οποίο οι εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες δεν υπέχουν ευθύνη και, αφετέρου (β)
αντίστοιχα, πρέπει αυτοί να απαλλαχθούν και από την υποχρέωση
καταβολής «τόκων», για τον ίδιο ως άνω λόγο και διότι για να γεννηθούν
τόκοι προαπαιτείται η ύπαρξη της κύριας υποχρέωσης, που είναι η απόδοση
του κεφαλαίου
3. ΕΠΕΙΔΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ, καθ΄ ον τρόπο

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», όλες ανεξαιρέτως οι επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις είναι αντίθετες στα χρηστά ήθη κατ΄ άρθρον (178 ΑΚ),
ειδικότερα αισχροκερδείς κατ΄ άρθρο (179 ΑΚ), και συνεπώς άκυρες κατ΄
άρθρο (180 ΑΚ), διότι, συντρέχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις της
συνομολογήσεως και της λήψεως, δια των συναφθεισών, περιουσιακής
φύσεως, επαχθών δικαιοπραξιών, περιουσιακών ωφελημάτων τελούντων σε
προφανή δυσαναλογία προς την παροχή και της συνδρομής ανάγκης,
κουφότητας ή απειρίας του ετέρου συμβαλλομένου και η υποκειμενικής
φύσεως προϋπόθεση της εκμεταλλεύσεως της ανάγκης, κουφότητας ή
απειρίας του ετέρου συμβαλλομένου, η οποία εκμετάλλευση, όταν, ο εν γνώσει
τελών αυτής, επωφελείται αυτής προς επίτευξη υπέρ εαυτού της

δυσαναλόγως υπερβολικής αντιπαροχής, καθότι, όλες ανεξαιρέτως οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες, εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη, την
κουφότητα και την απειρία όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες, σχετικά με την λειτουργιάα τους καταά την τραπεζικηά των
κλασματικωάν αποθεμαάτων και την εξ’ αυτηάς δυνατοάτηταά τους να
δημιουργουή ν πλασματικοή χρηή μα τραπεζικηή ς πιήστης αποή τη χορηή γηση των
παά σης φυά σης πιστωάσεων και, εν προκειμεέ ν ω, αποέ τα δανειέσματα οέ λων
ανεξαιρεάτως των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων, με αποτεάλεσμα, εάτσι,
αντιστρεά φοντας αυτεά ς τον καταά το ισχυά ον νομοκανονιστικοά πλαιάσιο
μηχανισμοό της τραπεζικηής λειτουργιήας τους, αποή μηχανισμοή χορηήγησης
δανειάων με πραγματικαά χρηάματα, σε μηχανισμοί δημιουργιίας πλασματικουί
χρηά ματος τραπεζικηά ς πιάστης αποά τα χορηγουά μενα δαά νεια και τις παά σης φυά σης
πιστωώσεις και, ειδικοέ τερα, με την καταστρατηέ γηση της εέ ννοιας του
κλασματικουά αποθεά ματος και την δι αυτηά ς ευθειάα παραβιάαση του ελαά χιστου
οριίου του δειίκτη ρευστωίν διαθεσιίμων της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, χορηή γησαν, σε οή λους
ανεξαιρεά τως τους εδωά εναά γοντες ως δανειοληά πτες, πλασματικοό χρημα
τραπεζικηής πιήστης, με την διαδικασιήα της λογιστικηή ς πιήστωσης, αντιή των
λογαριασμωίν των ρευστωίν διαθεσιίμων των ενεργητικωίν τους, των
λογαριασμωών καταθεέ σεων πελατειέας των δανειακωέν κεφαλαιέων του
παθητικωέν τους, που, εέ τσι, συγκροτηέ θηκαν, αντιέ στο πραγματικοέ χρηέ μα της
αναγκαστικηής κυκλοφοριήας, ηή τοι των νομισματικωήν μεγεθωήν Μ1, Μ2 και Μ3,
δηλαδηά σε κεά ρματα, τραπεζογραμμαά τια και καταθεά σεις τους σε αά λλες
τραάπεζες, στα ιάδια τα δανειάσματα των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων.
Έτσι, οι πεέ ντε (5) πρωέτες εδωέ εναγοέ μενες, ουδεέ ποτε χορηέ γησαν τα
δανειάσματα των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων από τα ρευστά διαθέσιμα
του ενερητικού τους, ενώ, με την κατά τα ανωτέρω κατάρτιση και
συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και
την δι αυτών χορήγηση όλων των ανωτέρω, μη χρηματικών εν τέλει
δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, δια της
εν τοις πράγμασι τυφλής προσχώρησης τους σε όλες τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, στερημένοι από την δυνατότητα ελεύθερης
βρισκόμενοι σε άνιση οικονομική και διαπραγματευτική ελευθερία,
δανείστηκαν από αυτές, αντί για ΧΡΗΜΑ, την ΠΙΣΤΗ που αυτές συγκρότησαν,
κατά λογιστικό μόνο και όχι κατά νομισματικό τρόπο, στα κατά ΚΒΣ βιβλία
τους, επειδή, σε κάθε περίπτωση, αυτές ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑ από τις αγορές
και τους καταθέτες τους και ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες. Αυτό δε αποδεικνύεται πέρα πάσης αμφιβολίας από το ίδιο το
κλαδικό τους λογιστικό σχέδιο, τα βιβλία ΚΒΣ που τηρούν, τα έγγραφα των

αντίστοιχων λογιστικών τους εγγραφών, τις οικονομικές τους καταστάσεις
και τους λογαριασμούς παρακολούθησης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, ήτοι από τα ίδια τα έγγραφα των αντιδίκων μας.
Έτσι, αυτές, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ στους εδώ ενάγονες ως δανειολήπτες ΤΟ
ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ Ή
ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ, αλλά
αντιθέτως, ΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΟΝΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗΣ ΤΟΥΣ
ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ. Έναντι όμως αυτής της
παροχής των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ
εναάγοντες ως δανειοληάπτες, δια οάλων ανεξαιρεάτως των επιάδικων πιστωτικωάν
συμβαάσεων, ανεάλαβαν την υποχρεάωση να αποδωάσουν σε αυτεάς, ως
αντιπαροχηά των καταά τα ανωτεάρω χορηγηθεάντων δανεισμαάτων των παροχωάν,
καταά κεφαά λαιο και τοά κους, πραγματικαά μοά νο χρηά ματα, ηέ τοι ρευστοέ , διαθεέ σιμο
χρηά μα της αναγκαστικηά ς κυκλοφοριάας, ρηταά συγκροτουά μενο μοά νον αποά
κεάρματα, τραπεζογραμμαάτια και διαθεάσιμα πιστωτικαά υποάλοιπα τραπεζικωάν
λογαριασμωάν, καταά την εάννοια των νομισματικωάν μεγεθωάν Μ1, Μ2 και Μ3,
ρηταά αποκλειομεά νου, αποί το νοί μο και τους ΓΟΣ των επιίδικων πιστωτικωίν
συμβαάσεων, καάθε αάλλου νομισματικουά μεγεάθους και μεάσου για την αποάδοση
των χορηγηθεάντων σε αυτουάς, μη χρηματικωάν δανεισμαάτων. Έτσι, δια οάλων
ανεξαιρεάτως των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων, αυτοιά ανεάλαβαν την
υποχρεέ ωση να αποδωέσουν στις πεέ ντε (5) πρωέτες εδωέ εναγοέ μενες και σε
εκαάστη εξ’ αυτωάν, ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ αποά αυταά των
χορηγηθεάντων σε αυτουά ς δανεισμαάτων, ηάτοι ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΕΙΣ ΚΑΤΑ
ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΗΘΗΚΑΝ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΕΣ,
καθοί σον αυτοιί δεν διαθεέ τουν, ουέ τε μπορουέ ν εκ του νοέ μου να διαθεέ τουν,
διαφορετικαά καταά ποιοά τητα νομισματικαά μεγεά θη και μεά σα, αποά αυταά των
νομισματικωήν μεγεθωήν της αναγκαστικηή ς κυκλοφοριήας Μ1, Μ2 και Μ3. Έτσι,
με την ανωτεέ ρω μεθοέ δευση, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων και δι εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, εκμεταλλευόμενες την ανάγκη, την
κουφότητα και την απειρία, όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και την εν τοις πράγμασι τυφλή προσχώρηση τους σε
όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, στερημένοι από
την δυνατότητα ελεύθερης δικαιοπρακτικής αυτοδιάθεσης ως προς τη
διαμόρφωση τους, ήτοι βρισκόμενοι σε άνιση οικονομική και
διαπραγματευτική ελευθερία, ΑΥΞΗΣΑΝ ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ και ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, το μέγεθος της συνολικής νομισματικής τους βάσης Μ3 και,
έτσι, των ενεργητικών και της περιουσίας τους, που αυξήθηκε ισόποσα με τις
απαιτήσεις της απόδοσης σε αυτές, από τους εδώ ενάγονες ως δανειολήπτες,
σε πραγματικά μόνο χρήματα, όλων ανεξαιρέτως των μη χρηματικών

δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και, συγκεκριμένα, κατά
τα ανωτέρω, υπερ-δεκαπλασιάστηκε και υπερ-εικοσαπλασιάστηκε η
συνολική νομισματική τους βάση Μ3 και, έτσι, τα ενεργητικά και η περιουσία
τους, καθώς και τα λειτουργικά τους έσοδα, κατά κεφάλαιο, τόκους και λοιπά
έσοδα εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, επειδή αυτές, εισπράττοντας
ή/και επιδιώκοντας την είσπραξη και την απόδοση του συνόλου του
κεφαλαίου και των τόκων των επίδικων δανεισμάτων της παροχής τους, σε
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ, ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή του
δανείσματος που χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο κατά τα νομισματικά μεγέθη
Μ1, Μ2 και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα κερμάτων, τραπεζογραμματίων και
καταθέσεων, πέτυχαν την αποκόμιση ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του δανείσματος της παροχής τους χρηματικών και
νομισματικών περιουσιακών ωφελημάτων, υπερ-δεκαπλάσιας και υπερ-
εικοσαπλάσιας πραγματικής αξίας, επειδή το χρήμα της αναγκαστικής
κυκλοφορίας, που εισπράττουν ή/και επιδιώκουν να εισπράξουν κατά
κεφάλαιο και τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί, ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ, σε υπερ-
δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια νομισματικά μεγέθη από τα αντίστοιχα
της παροχής τους, επειδή αυτά συγκροτούνται σε διαφορετική ΠΟΙΟΤΗΤΑ
από αυτήν των χορηγηθέντων, μη χρηματικών δανεισμάτων των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, με αποτέλεσμα, κατά την ολοκλήρωση του
πιστωτικού κύκλου, αυτές να συγκροτούν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά
τους και, έτσι, στην περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-
εικοσαπλάσιες των χορηγηθέντων, μη χρηματικών δανεισμάτων ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ
νομισματικών μονάδων και μεγεθών, τα οποία, σε κάθε περίπτωση,
αντιστοιχούν, κατά κεφάλαιο και τόκους, σε ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ περιουσιακά ωφελήματα επί του μη χρηματικού δανείσματος
που χορήγησαν με τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις. Αυτό είχε ως άμεσο
αποτέλεσμα να αυξηθούν υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, κατά
κεφάλαιο και τόκους, τα κέρδη χρήσεως εκάστης εξ’ αυτών, καθ΄ όλο το
χρονικό διάστημα από 01/01/2002 μέχρι και την 31/12/2012, αφού αυτά
είναι προφανώς δυσανάλογα του καταβεβλημένου μετοχικού κεφαλαίου, των
ιδίων κεφαλαίων, της κεφαλαιακής επάρκειας, της ρευστότητας και της
αρχικής περιουσίας εκάστης εξ’ αυτών και, έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες ΠΕΤΥΧΑΝ την αύξηση των ιδίων κεφαλαίων τους, των
μερισμάτων που διένειμαν στους μετόχους τους, τις αμοιβές και τα πάσης
φύσης μπόνους των στελεχών και των υπαλλήλων τους και των μελών των
διοικητικών τους συμβουλίων και, ως αποτέλεσμα αυτών, την αύξηση της
αξίας και της αποτίμησης των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών
Αθηνών (ΧΑΑ), προς όφελος των μετόχων τους.

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», όλες ανεξαιρέτως οι επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, κατά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και έκαστο εξ αυτών, με τις
πέντε (5) πρώτες των εναγομένων και εκάστη εξ αυτών, έχουν συναφθεί
παράνομα ως κατωτέρω, και ως εκ τούτου είναι άκυρες σε συνδυασμό
με το άρθρο (174 ΑΚ), ήτοι :
α) Κατά ευθεία παράβαση των αρχών και του πλαισίου του
Παραρτήματος II, ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, οι οποίες κατά το διάστημα (2002
– 2012), ενισχύθηκαν και αυστηροποιήθηκαν με την
ΠΔ/ΤΕ 2614/07.04.2009, όπως τροποποιήθηκε από την απόφαση ΕΤΠΘ
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010.
β) Κατά ευθεία παράβαση της παρ. 2, ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002 και
των διατάξεων του Ν. 2251/1994 «Περί προστασίας των καταναλωτών».
γ) Κατά ευθεία παράβαση της αρχής του Συνετού Δανεισμού, της
ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005, κατά την
οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από το 30 - 40 %
του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος του δανειοδοτούμενου.
δ) Κατά ευθεία παράβαση της αρχής του Υπεύθυνου Δανεισμού και της
ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας προς
την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου
της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και
την Κατάργηση της Οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που δημοσιεύθηκε
στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22/05/2008» των
Υπουργών Οικονομικών – Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και
Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την
Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο.
ε) Κατά ευθεία παράβαση του βασικού νομοθετικού πλαισίου της ΕΕ
και, ιδιαίτερα, αντίθετα με τις οδηγίες 73/183/ΕΟΚ, Οδηγία 77/780/ΕΟΚ
(Πρώτη Τραπεζική ή Συντονιστική Οδηγία), Οδηγία 83/350/ΕΟΚ, Σύσταση
Επιτροπής 87/62/ΕΟΚ, 87/63/ΕΟΚ, 87/598/ΕΟΚ, 88/590/ΕΟΚ, 90/109/ΕΟΚ,
Οδηγία 86/635/ΕΟΚ, Οδηγία 88/361/ΕΟΚ, Οδηγία 89/117/ΕΟΚ, Οδηγία
89/647, Οδηγία 91/308/ΕΟΚ, Οδηγία 92/121/ΕΟΚ, Οδηγία 92/16/ΕΟΚ.
στ’) Κατά ευθεία παράβαση του εποπτικού πλαισίου του Συμφώνου
της Βασιλείας Ι του 1988 (Basle Capital Accord).
ζ) Κατά ευθεία παράβαση του εποπτικού πλαισίου και των
υποχρεώσεων κεφαλαιακής επάρκειας του άρθρου 28, ν. 3601/2007, της
ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και του άρθρου 27, ν. 3601/2007, καθώς και
αντίθετα με τις ΠΔ/ΤΕ 2630/2010, 2588/2007, 2589/2007, 2590/2007,
2646/2011, 2655/19.03.2012, 2645/2011,

2594/2007, 2595/2007, 2635/2010 και ΠΔ/ΤΕ 2620/28.08.2009, με τις
οποίες ολοκληρώθηκε, κατ’ εξουσιοδότηση του ν. 3601/2007, η ενσωμάτωση
στο ελληνικό δίκαιο των εξειδικευμένων διατάξεων των Οδηγιών 2006/48/ΕΚ
και 2006/49/ΕΚ, σχετικά με την επάρκεια των ιδίων κεφαλαίων των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων, γνωστό και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II (26/06/2004)
Πυλώνες 1, 2 και 3.
5. ΕΠΕΙΔΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, ΟΤΙ, καθ΄ ον τρόπο περιγράφεται

στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 1.Β.5, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ
ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», «Κεφάλαιο 2.Α. ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και έκαστη εξ αυτών, κατά την
σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων με έκαστο
των εναγόντων ως δανειολήπτη, πέραν της μη συμμόρφωσης στις
υποχρεώσεις που επιβάλλονται από τις διατάξεις της ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999
και του Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005, της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010,
της ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002 και του Ν. 2251/1994, παραβίασαν και την
διάταξη του άρθρου (288 ΑΚ), σε ότι αφορά τις παρεπόμενες
υποχρεώσεις τους που απορρέουν από την σχέση εμπιστοσύνης αλλά και
εξάρτησης με τους πελάτες τους και εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, λόγω
της μεγαλύτερης οικονομικής ισχύος τους και της κατά πολύ
πλεονεκτικότερης θέσης τους από αυτή των πελατών τους, αλλά και της
εξειδικευμένης γνώσης και εμπειρίας τους και της υποδομής και της
τεχνογνωσίας τους ως προς την διαμόρφωση των χρηματοοικονομικών
προϊόντων, τόσο κατά το στάδιο των διαπραγματεύσεων (197-198 ΑΚ), όσο
και κατά το στάδιο της συμβατικής δέσμευσης, διότι:
α) Σε ότι αφορά την υποχρέωση παροχής πληροφοριών, δεν
χορήγησαν στους εδώ ενάγοντες δανειολήπτες, ως όφειλαν, όλο το αναγκαίο
και απαραίτητο πληροφοριακό υλικό για τη γνώση και επίγνωση των
οικονομικών δεδομένων, ούτε τους ενημέρωσαν επαρκώς με ποιους τρόπους
θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον όποιο πιστωτικό κίνδυνο και τον
τρόπο που αυτό θα μπορούσε να επιδράσει στην αποπληρωμή των δανείων
τους, ούτε τους παρείχαν την απαραίτητη βοήθεια, μέσω των ειδικών
συμβούλων που υποχρεούνται να διαθέτουν για το σκοπό αυτό όλα τα
πιστωτικά ιδρύματα, ιδιαίτερα δε οι εμπορικές τράπεζες, η πληροφόρηση δε
αυτή, θα έπρεπε να είναι επαρκής και εξειδικευμένη, προκειμένου οι μη
έχοντες ειδικές γνώσεις εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, να είναι σε θέση να
λαμβάνουν εμπεριστατωμένες και συνετές αποφάσεις, έτσι ώστε να
μπορέσουν αποτελεσματικά να προϋπολογίσουν, να σταθμίσουν ή ακόμη και
να αντισταθμίσουν τον κίνδυνο της χρέωσης και της υπερχρέωσής τους.
β) Σε ότι αφορά την υποχρέωση διαφύλαξης των συμφερόντων
των πελατών τους, δεν παρείχαν την απαραίτητη προστασία στους

οικονομικά ασθενέστερους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, που προσέφυγαν
στον τραπεζικό δανεισμό για να αντιμετωπίσουν επείγουσες και ανεπίδεκτες
αναβολής οικονομικές τους ανάγκες, χωρίς νηφάλια και ώριμη σκέψη ως προς
τις μελλοντικές αρνητικές αυτού επιπτώσεις και, ειδικότερα, σε ότι αφορά την
διαμόρφωση του περιεχομένου των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, εν
όψει μάλιστα και της προϋπάρχουσας δανειακής επιβάρυνσης τους.
Έτσι, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, παραβίασαν την διάταξη του άρθρου 288 ΑΚ σε ότι αφορά τις
παρεπόμενες υποχρεώσεις τους, που αφορούν την πρόληψη και
καταπολέμηση της υπερχρέωσης και που συνιστούν τη δικαιολογητική βάση
της ρυθμιστικής παρέμβασης στον τομέα της προστασίας των οικονομικών
συμφερόντων του καταναλωτή, μαζί με τις δύο άλλες δικαιολογητικές βάσεις
ρυθμιστικής παρέμβασης στον εν λόγω τομέα, που είναι (1) η
αποκατάσταση της πληροφοριακής ασυμμετρίας και (2) η αποκατάσταση της
μειωμένης διαπραγματευτικής ικανότητας του καταναλωτή. Κατά τα
ανωτέρω, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, παραβίασαν την διάταξη του
άρθρου 288 ΑΚ σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις τους ως προς την
ασυμμετρία πληροφόρησης μεταξύ αυτών και όλων ανεξαιρέτως των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες, επειδή, ενώ αυτοί επιθυμούσαν να κάνουν χρήση
των τραπεζικών προϊόντων και υπηρεσιών τους, αυτές γνώριζαν ότι δεν
διαθέταν την τεχνογνωσία και την πληροφόρηση που είχαν οι ίδιες, σε σχέση
με τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων.
Και, ακόμη, αυτές γνώριζαν ότι, επειδή οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, δεν
επαναλαμβάνουν με μεγάλη ή τουλάχιστον με την ίδια συχνότητα τραπεζικές
συναλλαγές, σε σχέση με τις ίδιες, έχουν έλλειψη εμπειρίας ως προς τις
συγκεκριμένες αυτές συναλλαγές και, έτσι, εν προκειμένω, η αδυναμία τους
εστιάζεται στην αδιαμφισβήτητη ιδιότητά τους ως «ερασιτέχνες» σε σχέση με
τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, με αποτέλεσμα, έτσι, η ασυμμετρία αυτή
της πληροφόρησης τους να έχει ως άμεση συνέπεια την αδυναμία τους να
επιλέξουν το τραπεζικό προϊόν ή την υπηρεσία που ανταποκρίνονται
καλύτερα στις ανάγκες τους, στο βαθμό μάλιστα που δεν ήταν τότε και δεν
είναι ούτε και σήμερα σε θέση να τα αξιολογήσουν ορθά και να προβούν σε
ουσιαστική έρευνα αγοράς, προκειμένου να καταλήξουν συνειδητά στην
επιλογή τους. Αυτή άλλωστε είναι και η δικαιολογητική βάση της ρυθμιστικής
παρέμβασης που συνίσταται στην επιδίωξη της αποκατάστασης της
πληροφοριακής ασυμμετρίας μεταξύ καταναλωτή και προμηθευτή. Επίσης,
ως προς τα μέσα υλοποίησης της ρυθμιστικής παρέμβασης, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες παραβίασαν την διάταξη του άρθρου 288 ΑΚ σε ότι
αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις τους, ως προς τα μέτρα που όφειλαν να
λάβουν και, παρά ταύτα, ΔΕΝ ΕΛΑΒΑΝ, προς το σκοπό της αποκατάστασης
της πληροφοριακής ασυμμετρίας, που εστιάζουν, κατά πρώτον, στην

καθιέρωση της υποχρέωσης τους για την παροχή, σε όλους ανεξαιρέτως τους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, εκείνης της πληροφόρησης που θα τους
έδινε τη δυνατότητα να αξιολογήσουν ορθά τις προσφερόμενες από αυτές
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, να κατανοήσουν τα δικαιώματα και τις
υποχρεώσεις τους και, έτσι, να είναι σε θέση να καταλήξουν συνειδητά στην
επιλογή τους. Έτσι, η πληροφόρηση που έπρεπε να είχε παρασχεθεί από τις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, έπρεπε να διαφοροποιείται, ιδίως ανάλογα
με το είδος της επίδικης πιστωτικής σύμβασης, (συνήθης ή ασυνήθης), το
στάδιο στο οποίο κάθε επίδικη πιστωτική σύμβαση βρίσκονταν,
προσυμβατικά, κατά τη σύναψη και κατά τη διάρκεια της σύμβασης, και τον
τρόπο με τον οποίο αυτή πραγματοποιήθηκε, με φυσική επαφή,
διαμεσολάβηση ή εξ αποστάσεως. Περαιτέρω δε, για την αποκατάσταση της
πληροφοριακής ασυμμετρίας, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, δεν
έλαβαν ούτε τα αναγκαία μέτρα, μέσω των οποίων επιδιώκεται η απαγόρευση
των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών, περιλαμβανομένης της διαφήμισης, που
οδήγησαν, όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, στη λήψη
αποφάσεων που δεν θα ελάμβαναν εάν διέθεταν ορθή πληροφόρηση. Ακόμη,
ως προς τη μειωμένη διαπραγματευτική ικανότητα, όλων ανεξαιρέτως των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, έναντι των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, αυτές, γνώριζαν, ότι, η μαζικότητα των τραπεζικών συναλλαγών
και η προσφορά τυποποιημένων προϊόντων και υπηρεσιών τραπεζικής
πίστης, ως αποτέλεσμα της ανάγκης ορθολογικής οργάνωσης τους, τις
οδήγησε στη διατύπωση και χρήση Γενικών Όρων Συναλλαγών (ΓΟΣ), δηλαδή
συμβατικών όρων, οι οποίοι καθορίζονται εκ των προτέρων κατά τρόπο
γενικό και ενιαίο, για να αποτελέσουν ομοιόμορφο περιεχόμενο
απροσδιόριστου αριθμού μελλοντικών συμβάσεων. Όμως, όλοι ανεξαιρέτως οι
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, αποδέχθηκαν τους ΓΟΣ που τέθηκαν από τις
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, χωρίς αντίρρηση, στο μέτρο που αφενός
μεν δεν είχαν τις αναγκαίες για την πλήρη κατανόησή τους γνώσεις και,
αφετέρου, δεν διέθεταν την απαραίτητη οικονομική ισχύ για τη
διαπραγμάτευσή τους. Η δε χρήση των ΓΟΣ είναι τόσο διαδεδομένη στις
συναλλαγές των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, ώστε να είναι αδύνατη η
αποφυγή τους, καθόσον, ουεμία εξ αυτών ήταν διατεθειμένη να προβεί σε
ατομική διαπραγμάτευση των όρων που αφορούν όλες ανεξαιρέτως τις
τυποποιημένες, επίδικες πιστωτικές συμβάσεις. Στο πλαίσιο δε αυτό, γίνεται
δεκτό ότι υπάρχει συμβατική ανισορροπία μεταξύ καταναλωτή και
προμηθευτή, με την έννοια ότι τα μέρη δεν διαθέτουν τον ίδιο βαθμό επιρροής
στη διαμόρφωση των συμβατικών όρων και η δικαιολογητική βάση της
ρυθμιστικής παρέμβασης συνίσταται στην επιδίωξη αποκατάστασης της εν
λόγω ανισορροπίας. Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες δεν έλαβαν
κανένα μέτρο προς τον σκοπό της αποκατάστασης της προαναφερθείσας

συμβατικής ανισορροπίας, επειδή, κατά πρώτον, δεν καθιέρωσαν, ως
όφειλαν, την απαγόρευση των ανωτέρω καταχρηστικών ΓΟΣ, όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, δηλαδή των όρων
εκείνων που είχαν ως άμεσο αποτέλεσμα την ουσιώδη διατάραξη της
συμβατικής ισορροπίας ανάμεσα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των
μερών. Ταυτόχρονα, ουδέποτε επεδίωξαν, ως όφειλαν, την κατοχύρωση
ορισμένων κρίσιμων για τη λειτουργία της συναλλακτικής σχέσης
δικαιωμάτων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, ανά κατηγορία
πιστωτικών συμβάσεων, με την καθιέρωση σχετικών διατάξεων. Τέλος,
λαμβανομένης υπόψη της καθομολογουμένης έλλειψης μέσων και πόρων των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, που, σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, συνεπάγεται την αδυναμία της
αποτελεσματικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, ουδέποτε οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες έλαβαν, ως όφειλαν, τα αναγκαία μέτρα, ώστε να
διευκολύνεται η επίλυση των διαφορών τους με τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, δικαστικά ή εξωδίκως.
Ακόμη, σε ότι αφορά την πρόληψη και θεραπεία της υπερχρέωσης, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες παραβίασαν την διάταξη του άρθρου 288
ΑΚ σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις τους, επειδή ουδέποτε
ανέλαβαν, ως όφειλαν, δράσεις για την αντιμετώπιση της υπερχρέωσης όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, που θεμελιώνεται ιδίως
στα εξής:
Όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, γνώριζαν ότι, η αδυναμία,
όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, να ανταποκριθούν
στις οικονομικές υποχρεώσεις που προκύπτουν, συνιστά την έννοια της
υπερχρέωσης, καθόσον αυτή (η αδυναμία), μπορούσε, εν προκειμένω, να
προκύψει, περιοριστικά, είτε από τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, είτε από

τις λοιπές, τρέχουσες οικονομικές υποχρεώσεις τους. Έτσι, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, κατά την κατάρτιση και συνομολόγηση όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, είχαν την υποχρέωση να
παράσχουν στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών,
ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, την προβλεπόμενη προσυμβατική
πληροφόρηση, πράγμα που ουδέποτε έπραξαν και, επιπλέον, να
αξιολογήσουν την πιστοληπτική τους ικανότητα, όχι μόνο με βάση τις
πληροφορίες που τους παρείχαν αυτοί οι ίδιοι, αλλά, ιδίως, με βάση τα
προερχόμενα στοιχεία από τις σχετικές βάσεις δεδομένων της ΔΙΑΣ και της
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε., τα οποίά όμως αγνόησαν, με αποτέλεσμα, έτσι, να
παραβιάσουν την διάταξη του άρθρου 288 ΑΚ, σε ότι αφορά τις παρεπόμενες
υποχρεώσεις τους

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες, κατά το χρονικό διάστημα από
01-01-2002 έως 31-12-2012, έχουν διαπράξει κατ΄ επάγγελμα
τοκογλυφία, κατά τις διατάξεις των άρθρων (404 ΠΚ) και δη κατά τις §§
1, 2 αυτού, και άρθρου (13 ΠΚ), που συνιστά αδικοπραξία κατά την ευρύτερη
έννοια του άρθρου (914 ΑΚ):
α) αφενός, διότι εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη, την κουφότητα
και την απειρία όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες,
σχετικά με την λειτουργιάα τους καταά την τραπεζικηά των κλασματικωάν
αποθεμαάτων και την εξ’ αυτηά ς δυνατοά τηταά τους να δημιουργουά ν
πλασματικοή χρηή μα τραπεζικηά ς πιάστης αποά τη χορηά γηση των παά σης φυά σης
πιστωέσεων και, εν προκειμεέ νω, αποέ τα δανειέσματα οέ λων ανεξαιρεέ τως
των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων, με αποτεάλεσμα, εάτσι,
αντιστρεά φοντας αυτεά ς τον καταά το ισχυά ον νομοκανονιστικοά πλαιάσιο
μηχανισμοό της τραπεζικηής λειτουργιήας τους, αποή μηχανισμοή χορηή γησης
δανειάων με πραγματικαά χρηάματα, σε μηχανισμοά δημιουργιάας πλασματικουά
χρηάματος τραπεζικηάς πιάστης αποά τα χορηγουάμενα δαάνεια και, ειδικοάτερα,
με την καταστρατηέ γηση της εέ ννοιας του κλασματικουέ αποθεέ ματος και
την δι αυτηή ς ευθειάα παραβιάαση του ελαάχιστου οριάου του δειάκτη ρευστωάν
διαθεσιίμων της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε από την
την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, χορηέ γησαν, σε οέ λους ανεξαιρεέ τως τους εδωέ
εναάγοντες ως δανειοληάπτες, πλασματικοή χρημα τραπεζικηή ς πιήστης, με την
διαδικασιήα της λογιστικηή ς πιήστωσης, αντιή των λογαριασμωήν των ρευστωήν
διαθεσιίμων των ενεργητικωέν τους, των λογαριασμωέν καταθεέ σεων
πελατειέας των δανειακωέν κεφαλαιέων του παθητικωέν τους, που, εέ τσι,

συγκροτηήθηκαν, αντιή στο πραγματικοή χρηήμα της αναγκαστικηής
κυκλοφοριήας, ηή τοι των νομισματικωήν μεγεθωήν Μ1, Μ2 και Μ3, δηλαδηή σε
κεέ ρματα, τραπεζογραμμαάτια και καταθεάσεις τους σε αάλλες τραάπεζες, στα
ιάδια τα δανειάσματα των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων. Έτσι, οι πεάντε
(5) πρωέτες εδωέ εναγοέ μενες, ουδεέ ποτε χορηέ γησαν τα δανειέσματα των
επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων από τα ρευστά διαθέσιμα του
ενερητικού τους, ενώ, με την κατά τα ανωτέρω κατάρτιση και
συνομολόγηση, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων
και την δι αυτών χορήγηση, όλων των ανωτέρω, μη χρηματικών εν τέλει
δανεισμάτων, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, δια
της εν τοις πράγμασι τυφλής προσχώρησης τους σε όλες τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, στερημένοι από την δυνατότητα ελεύθερης
βρισκόμενοι σε άνιση οικονομική και διαπραγματευτική ελευθερία,
δανείστηκαν από αυτές, χωρίς να το γνωρίζουν ή να μπορούν να το
γνωρίζουν, αντί για ΧΡΗΜΑ, την ΠΙΣΤΗ που αυτές συγκρότησαν κατά
λογιστικό μόνο και όχι κατά νομισματικό τρόπο στα κατά ΚΒΣ βιβλία
τους, επειδή, σε κάθε περίπτωση, αυτές ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑ από τις
αγορές και τους καταθέτες τους και ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΠΙΣΤΗ στους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες. Αυτό δε αποδεικνύεται πέρα πάσης
αμφιβολίας από το ίδιο το κλαδικό τους λογιστικό σχέδιο, τα βιβλία ΚΒΣ
που τηρούν, τα έγγραφα των αντίστοιχων λογιστικών τους εγγραφών, τις
οικονομικές τους καταστάσεις και τους λογαριασμούς παρακολούθησης
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ήτοι από τα
ίδια τα έγγραφα των αντιδίκων μας. Έτσι, αυτές, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΑΝΕΙΣΑΝ
στους εδώ ενάγονες ως δανειολήπτες ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ Ή ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ, αλλά αντιθέτως, ΤΟΥΣ
ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΟΝΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗΣ ΤΟΥΣ
ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣ. Έναντι όμως αυτής
της παροχής των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, όλοι ανεξαιρέτως οι
εδώ εναάγοντες ως δανειοληάπτες, δια οάλων ανεξαιρεάτως των επιάδικων
πιστωτικωάν συμβαάσεων, ανεάλαβαν την υποχρεάωση να αποδωάσουν σε
αυτεέ ς, ως αντιπαροχηέ των καταά τα ανωτεά ρω χορηγηθεά ντων δανεισμαά των
των παροχωάν, καταά κεφαά λαιο και τοά κους, πραγματικαά μοά νο χρηά ματα, ηή τοι
ρευστοά , διαθεά σιμο χρηά μα της αναγκαστικηά ς κυκλοφοριάας, ρηταά
συγκροτουά μενο μοά νον αποά κεά ρματα, τραπεζογραμμαά τια και διαθεά σιμα
πιστωτικαά υποάλοιπα τραπεζικωάν λογαριασμωάν, καταά την εάννοια των
νομισματικωάν μεγεθωάν Μ1, Μ2 και Μ3, ρηταά αποκλειομεά νου, αποά το νοά μο
και τους ΓΟΣ των επιάδικων πιστωτικωάν συμβαά σεων, καά θε αά λλου

νομισματικουέ μεγεέ θους και μεέ σου για την αποέ δοση των χορηγηθεέ ντων σε
αυτουύς, μη χρηματικωύν δανεισμαάτων. Έτσι, δια οάλων ανεξαιρεάτως των
επιάδικων πιστωτικωάν συμβαάσεων, αυτοιά ανεάλαβαν την υποχρεάωση να
αποδωάσουν στις πεάντε (5) πρωάτες εδωά εναγοάμενες και σε εκαάστη εξ’
αυτωάν, ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ αποά αυταά των χορηγηθεάντων σε
αυτουά ς δανεισμαά των, ηή τοι ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΕΙΣ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΠΑΡΟΧΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΗΘΗΚΑΝ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΕΣ, καθοί σον αυτοιί δεν
διαθεά τουν, ουά τε μπορουάν εκ του νοάμου να διαθεάτουν, διαφορετικαά καταά
ποιοάτητα νομισματικαά μεγεάθη και μεάσα, αποά αυταά των νομισματικωάν
μεγεθωήν της αναγκαστικηής κυκλοφοριίας Μ1, Μ2 και Μ3 και
β) αφετέρου, διότι, δια οέ λων ανεξαιρεέ τως των επιέδικων
πιστωτικωάν συμβαάσεων, επειδηά αυτοιά ανεάλαβαν την υποχρεάωση να
αποδωάσουν στις πεάντε (5) πρωάτες εδωά εναγοάμενες και σε εκαάστη εξ’
αυτωών, ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ αποά αυταά των χορηγηθεάντων σε
αυτουά ς δανεισμαά των, ηάτοι ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΕΙΣ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΠΑΡΟΧΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΗΘΗΚΑΝ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΕΣ, καθοί σον αυτοιί δεν
διαθεά τουν, ουά τε μπορουάν εκ του νοάμου να διαθεάτουν, διαφορετικαά καταά
ποιοάτητα νομισματικαά μεγεάθη και μεά σα, αποά αυταά των νομισματικωάν
μεγεθωήν της αναγκαστικηής κυκλοφοριήας Μ1, Μ2 και Μ3, αυξήθηκε
υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, για εκάστη εκ των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, το λογιστικό μέγεθος της συνολικής
νομισματικής τους βάσης Μ3 και, έτσι, των ενεργητικών και της
περιουσίας τους, που αυξήθηκε ισόποσα με τις απαιτήσεις της απόδοσης
σε αυτές, από τους εδώ ενάγονες ως δανειολήπτες, σε πραγματικά μόνο
χρήματα, όλων ανεξαιρέτως των μη χρηματικών δανεισμάτων των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και, συγκεκριμένα, κατά τα ανωτέρω,
υπερ-δεκαπλασιάστηκε και υπερ-εικοσαπλασιάστηκε η συνολική
νομισματική τους βάση Μ3 και, έτσι, τα ενεργητικά και η περιουσία τους,
καθώς και τα λειτουργικά τους έσοδα, κατά κεφάλαιο, τόκους και λοιπά
έσοδα εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, επειδή αυτές,
εισπράττοντας ή/και επιδιώκοντας την είσπραξη και την απόδοση του
συνόλου του κεφαλαίου και των τόκων των επίδικων δανεισμάτων της
παροχής τους, σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ, ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ
ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή του δανείσματος που χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο
κατά τα νομισματικά μεγέθη Μ1, Μ2 και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα
κερμάτων, τραπεζογραμματίων και καταθέσεων, πέτυχαν την αποκόμιση
ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του δανείσματος της
παροχής τους χρηματικών και νομισματικών περιουσιακών ωφελημάτων,
υπερ-δεκαπλάσιας και υπερ-εικοσαπλάσιας πραγματικής αξίας, επειδή το
χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας, που εισπράττουν ή/και
επιδιώκουν να εισπράξουν κατά κεφάλαιο και τόκους, ισοδυναμεί και

αντιστοιχεί, ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ, σε υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-
εικοσαπλάσια νομισματικά μεγέθη από τα αντίστοιχα της παροχής τους,
επειδή αυτά συγκροτούνται σε διαφορετική ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτήν των
χορηγηθέντων, μη χρηματικών δανεισμάτων των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, με αποτέλεσμα, κατά την ολοκλήρωση του πιστωτικού
κύκλου, να συγκροτούν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και, έτσι,
στην περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες των
χορηγηθέντων, μη χρηματικών δανεισμάτων ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ νομισματικών
μονάδων και μεγεθών, τα οποία, σε κάθε περίπτωση, αντιστοιχούν, κατά
κεφάλαιο και τόκους, σε ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ
περιουσιακά ωφελήματα επί του μη χρηματικού δανείσματος που
χορήγησαν με τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΝ
ΑΘΕΜΙΤΟ ΕΚΤΟΚΙΣΜΟ που, σε κάθε περίπτωση, αντιστοιχεί σε
περιουσιακά ωφελήματα πραγματικού επιτοκίου κατά Σ.Ε.Π.Ε. πλέον του
100% ετησίως επί του αρχικού δανείσματος των εδώ επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, όπως προκύπτει από τις ετήσιες οικονομικές
τους καταστάσεις και τους δημοσιευμένους ισολογισμούς τους στα
αντίστοιχα ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ, αλλά και από τα επίσημα στοιχεία, τις
εκθέσεις και τις ανωτέρω επιστημονικές μελέτες της Ελληνικής Ένωσης
Τραπεζών (ΕΕΤ) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ). Αυτό είχε ως
άμεσο αποτέλεσμα να αυξηθούν υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, κατά κεφάλαιο και τόκους, τα κέρδη χρήσεως εκάστης εξ’
αυτών, καθ΄ όλο το χρονικό διάστημα από 01/01/2002 μέχρι και την
31/12/2012, αφού αυτά είναι προφανώς δυσανάλογα του
καταβεβλημένου μετοχικού κεφαλαίου, των ιδίων κεφαλαίων, της
κεφαλαιακής επάρκειας, της ρευστότητας και της αρχικής περιουσίας
εκάστης εξ’ αυτών και, έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες
ΠΕΤΥΧΑΝ την αύξηση των ιδίων κεφαλαίων τους, των μερισμάτων που
διένειμαν στους μετόχους τους, τις αμοιβές και τα πάσης φύσης μπόνους
των στελεχών και των υπαλλήλων τους και των μελών των διοικητικών
τους συμβουλίων και, ως αποτέλεσμα αυτών, την αύξηση της αξίας και
της αποτίμησης των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών
(ΧΑΑ), προς όφελος των μετόχων τους, ήτοι, με όλες ανεξαιρέτως τις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες
συνομολόγησαν και έλαβαν περιουσιακά ωφελήματα που
υπερβαίνουν το κατά νόμο θεμιτό ποσοστό τόκου.
7. ΕΠΕΙΔΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ, καθ΄ ον τροόπο

περιγραάφεται στο ιστορικοά της αγωγηή ς μας, ηή τοι «Κεφάλαιο 1.Β.4, Ο

ΤΡΑΠΕΖΕΣ», «Κεφάλαιο 1.Γ.5, ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ», «Κεφάλαιο 1.Γ.6, ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ)»,
«Κεφάλαιο 1.Γ.7, Η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.», «Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», «Κεφάλαιο 2.Β, ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ
& ΜΕΓΕΘΩΝ», «Κεφάλαιο 2.Γ, ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK»,
«Κεφάλαιο 2.Δ, Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ», «Κεφάλαιο 3.Α, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ
ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (Τ.Ε.Κ.Ε.)», «Κεφάλαιο 3.Β, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ
ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ (Τ.Χ.Σ.)», «Κεφάλαιο 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ», «Κεφάλαιο 3.Δ, Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η
ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ
ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ» και «Κεφάλαιο 3.Ε. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ»,
καταά τις χρηά σεις αποά 01/01/2002 μεά χρι και την 31/12/2012 η κατ’ άρθρο
106, παρ. 2 του Συντάγματος ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας των πεάντε (5) πρωάτων εδωά εναγομεάνων και εκαάστης εξ’
αυτωέν, εέ γινε εκ προθέσεως παράνομα και προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας, διοέ τι, οι πεέ ντε (5) πρωέτες εναγοόμενες και εκαάστη εξ’ αυτωών,
καθοά λη τη διαά ρκεια της περιοά δου αποά 01/01/2002 μεά χρι και την 31/12/2012,
με δεδομεέ νο οέ τι το συύ νολο των δανειακωίν κεφαλαιίων των καταθεέ σεων στα
παθητικαά τους, αντιστοιχειί, καταά ποσοά και ποσοστοά , σε υπερ-
δεκαπλαπλαάσιες και υπερ-εικοσαπλαάσιες νομισματικεάς μοναάδες των ιδιίων
κεφαλαιίων τους και του πραγματικουή χρηή ματος της αναγκαστικηή ς
κυκλοφοριάας, ηάτοι του καταά τα νομισματικαά μεγεά θη Μ1, Μ2 και Μ3 συνοά λου
των κερμαά των, των τραπεζογραματιάων και των καταθεάσεων εκαάστης εξ’
αυτωών σε αά λλες τραά πεζες, αφουά , επιά του συνοά λου των καταθεά σεων της
πελατειάας τους, των λογαριασμωάν της ομαά δας 5 (Κωδ. 51.00) στα παθητικαά
τους, το συά νολο του νομισματικουά μεγαά θους Μ3, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ
ΧΡΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ, ειάναι σε καάθε περιάπτωση, αναά
εδωά εναγοάμενη και καταά χρηάση, σταθεραά και σε καάθε χρονικηά στιγμηά
μικροάτερο του 9% και, στις περισσοάτερες των περιπτωάσεων, αναά εδωά
εναγοάμενη και χρηάση, ειάναι καταά μεάσο οάρο μικροότερο ακοόμη και του 5%,
συύμφωνα με τις δημοσιευμεέ νες οικονομικεέ ς κατασταάσεις τους και τους
ισολογισμουύ ς τους.
Έτσι, οι πεέ ντε (5) πρωέτες εδωέ εναγοέ μενες, με βαά ση την δυνατοά τητα
της αεέ ναης δημιουργιέας λογιστικουέ -πλασματικουή χρηήματος τραπεζικηής
πιίστης, αποά τις χορηγηάσεις δανειάων και των παάσης φυάσης πιστωάσεων, με την
καταστρατηέ γηση της εέ ννοιας του κλασματικουέ αποθεέ ματος και του δειίκτη
ελαάχιστων ρευστωάν διαθεσιάμων της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, οόπως
τροποποιηή θηκε αποή την ΠΔ/ΤΕ 2614/7.4.2009, την αποό φαση ΕΤΠΘ
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 και, ουύ τως, με την

αντιστροφηή του καταά το ισχυίον νομοκανονιστικοί πλαιίσιο μηχανισμουύ της
τραπεζικηής λειτουργιίας τους, αποή μηχανισμοή χορηήγησης δανειήων με
πραγματικαά χρηάματα, σε μηχανισμοή δημιουργιήας πλασματικουή χρηήματος αποή
τα χορηγουάμενα δαάνεια και τις παάσης φυάσης πιστωάσεις, εκμεταλλευοόμενες
την αναάγκη, την κουφοό τητα και την απειριία οέ λων ανεξαιρεέ τως των εδωώ
εναγοή ντων ως δανειοληή πτες, συνηή ψαν τις εδωώ επιίδικες, ανηάθικες, παραάνομες
και τοκογλυφικεάς συμβαάσεις, επιδιωάκοντας και επιτυγχαάνοντας, εέ τσι, την
πραγμαά τωση του αά μεσου, αθεά μιτου, ανηά θικου και εν τεά λει, καταά την
ολοκληή ρωση του πιστωτικουή κυή κλου, τοκογλυφικουύ περιουσιακουύ
ωφεληή ματος του υπερ-δεκαπλασιασμουύ και υπερ-εικοσαπλασιασμουύ της
συνολικηή ς νομισματικηή ς τους βασης και των λειτουργικωόν τους εσοόδων
εκαάστης χρηάσεως, ιδιαιάτερα δε των εσοόδων αποό τους τοί κους, που ειίχε ως
αά μεσο αποτεάλεσμα την υπεάρμετρη και προφανωάς δυσαναάλογη των παροχωάν
των δανεισμαάτων που χορηή γησαν, του καταβεβλημεέ νου μετοχικουέ
κεφαλαιίου και των ιδιίων κεφλαιίων τους, αυύξηση των κερδωύν εκαάστης
χρηή σεως, χωρίς όμως αυτές να σταθμίσουν, ως όφειλαν, κατά τον ορθό
και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο
αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο, ηή τοι χωριής να συγκροτουή ν επαρκηή
Ελαάχιστο Δειάκτη Ρευστωάν Διαθεσιάμων, Συντελεστηή Φερεγγυοήτητας και Δειίκτη
Κεφαλαιακηάς Επαάρκειας, σταθμιίζοντας τα στοιχειία του ενεργητικουί τους και,
ειδικοότερα, οέ λες ανεξαιρεέ τως τις επιίδικες εδωί πιστωίσεις και τα εκτοίς
ισολογισμωίν τους στοιχειία, με οέ λους τους ανωτεέ ρω κινδυέ νους και με εέ καστο
εξ΄ αυτωάν, ηά τοι χωριάς να εά χουν υπολογιάσει επαρκωάς, καταά τον ορθοά και
επιστημονικαά αποδεκτοά τροάπο, τον κιάνδυνο κεφαλαιακηάς επαάρκειας, δηλαδηά
τον κιίνδυνο αποί απροσδοίκητες απωίλειες των στοιχειίων των ενεργητικωίν
τους και, ιδιαιίτερα, οέ λων ανεξαιρεέ τως των επιίδικων πιστωώσεων, αναά εδωά
εναάγοντα ως δανειοληάπτη, ηή τοι χωριής να συγκροτουέ ν και να διαθεέ τουν, σε
καάθε χρονικηά στιγμηά, την απαραιάτητη κεφαλαιακηά επαά ρκεια, και αυτοί ειίχε ως
αποτεέ λεσμα, οι πεέ ντε (5) πρωέτες εδωέ εναγοέ μενες, ενωύ αυύ ξαναν διαρκωώς τη
νομισματικηή τους βαάση, να διατηρουύν σταθερηή την ρευστοά τηταά της και, εά τσι,
η σταθεροέ τητα του νομισματικουέ μεγεέ θους Μ1, να προκαλεέ σει τη μειίωση της
ρευστοέ τητας του ελληνικουέ τραπεζικουέ συστηέ ματος και, εν προκειμεέ νω, των
πεάντε (5) πρωάτων εδωά εναγομεάνων, που ειάχε ως αάμεσο αποτεάλεσμα, αρχικαά
την επιβράδυνση και, στη συνεέ χεια, αποέ το εέ τος 2008, την ύφεση της
ελληνικηής εθνικηής οικονομιήας, την αποήλυτη απωήλεια της κεφαλαιακηής
επαάρκειας και της ρευστοό τητας των πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ εναγομεέ νων, τη
συστημικηή χρηματοπιστωτικηά ασταάθεια, την χρηματοπιστωτικηά και
τραπεζικηή κριήση, που εκδηλωώθηκε για πρωώτη φοραά καταά τα εά τη 2008-2009
και, στη συνεέ χεια, τη σωρευτική μείωση του Α.Ε.Π. κατά 25% για τα εέ ξι
συνεχοέ μενα εέ τη της υέ φεσης, ηέ τοι αποέ 01-01-2008 μεέ χρι και την 31-12-2013, η
οποιάα, συά μφωνα με τα στατιστικαά στοιχειάα της ΕΛΣΤΑΤ, ειάχε ως αάμεσο

αποτεέ λεσμα την ακυήρωση της πραγματικηής συήγκλισης της ελληνικηής εθνικηής
οικονομιάας προς τον αντιάστοιχο μεά σο οά ρο της Ευρωπαϊκηά ς Ένωσης, καταά το
αμεά σως προηγουά μενο χρονικοά διαά στημα 1995-2007 και, εν τεέ λει, την
απώλεια από το ΑΕΠ 51,2 δις ευρώ, προς βλάβη της Ελληνικής εθνικής
οικονομίας, με αάμεσο αποτεέ λεσμα τη συνολική απώλεια δημοσίων
εσόδων 20,7 δις ευρώ από τους ελληνικούς κρατικούς
προϋπολογισμούς των ετών 2008, 2009, 2010, 2011, 2012 και 2013, η
οποία συνιστά βλάβη της ελληνικής εθνικής οικονομίας, η δε
προκληθειίσα χρηματοπιστωτικηά ασταάθεια και η απωώλεια αποό το ΑΕΠ 51,2 δις
ευρωώ προς βλαά βη της Ελληνικηά ς εθνικηά ς οικονομιάας ειάχε ως αά μεσο
αποτεέ λεσμα (α) την αδυναμιέα εγγυέ ησης και αποέ δοσης των καταθεέ σεων αποέ
τις πεέ ντε (5) πρωέτες εδωέ εναγοέ μενες, (β) την οριστικηή απωήλεια της
κεφαλαιακηάς τους επαάρκειας, (γ) την υποβαάθμιση της πιστοληπτικηάς
αξιολοόγησης και ικανοό τητας και την απωόλεια της προά σβασης εκαά στης εξ
’αυτωέν στις αγορεέ ς, προκειμεέ νου να μπορουέ ν να δανειέζονται αποέ τη
διατραπεζικηά αγοραά ηά /και αποά την Ε.Κ.Τ. καταά την κανονικηή διαδικασιήα, οήπως
τεκμαιίρεται αποί την αποί 16/02/2009 ιίδρυση του Ταμειίου Εγγυίησης
Καταθεέ σεων και Εγγυηέ σεων (ΤΕΚΕ) και την υποχρεωτικηή συμμετοχηή σε αυτοή
των πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ εναγομεέ νων, την αποέ 21/07/2010 ιέδρυση του
Ταμειήου Χρηματοπιστωτικηής Σταθεροήτητας (ΤΧΣ) και την αποό 14/09/2011,
09/12/2011 και 12/03/2012 προσφυγηέ των πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ
εναγομεέ νων στο Μηχανισμοέ Έκτακτης Παροχηέ ς Ρευστοέ τητας της εέ κτης (6ης)
εδωά εναγοάμενης Τραάπεζας της Ελλαάδος (ΤτΕ) και της Ευρωπαϊκηάς Κεντρικηάς
Τραάπεζας (Ε.Κ.Τ.), ηάτοι του λεγοόμενου «Emergency Liquidity Assistance
(ELA)», ενωώ με την αποό 21-07-2010 ιίδρυση του Ταμειήου Χρηματοπιστωτικηή ς
Σταθεροό τητας (ΤΧΣ) αυτεέ ς ανακεφαλαιοποιηάθηκαν καταά το συνολικοά ποσοά
των 40,542 δις ευρωώ και η συνολικηά βλαάβη που προκληάθηκε στην εθνικηά
οικονομιία αποά την καάλυψη των κεφαλαιακωάν αναγκωάν για την αποάσβεση
των ζημιωέν πιστωτικουέ κινδυέ νου των πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ εναγομεέ νων με
τους δημοή σιους χρηματοδοτικουή ς ποή ρους του Τ.Χ.Σ που χρησιμοποιηή θηκαν
καταά τη διαδικασιάα της ως αά νω ανακεφαλαιοποιάησης τους, ανέρχεται στο
συνολικό ποσό των 34,884 δις ευρώ.

περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 1.Β.4, Ο
ΤΡΑΠΕΖΕΣ», «Κεφάλαιο 1.Γ.5, ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ», «Κεφάλαιο 1.Γ.6, ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ)»,
«Κεφάλαιο 1.Γ.7, Η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.», «Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», «Κεφάλαιο 2.Β, ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

& ΜΕΓΕΘΩΝ», «Κεφάλαιο 2.Γ, ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK»,
«Κεφάλαιο 3.Α, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ
(Τ.Ε.Κ.Ε.)», «Κεφάλαιο 3.Β, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ
ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ (Τ.Χ.Σ.)», «Κεφάλαιο 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ», «Κεφάλαιο 3.Δ, Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η
ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ
ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ», οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες συντέλεσαν εξ
οικείου πταίσματος στην πρόκληση και στην έκταση της ζημίας
πιστωτικού κινδύνου εκάστης εξ αυτών, σε ότι αφορά τις απαιτήσεις τους
από τις επισφαλείς και ανεπίδεκτες είσπραξης επίδικες πιστώσεις, υπό την
έννοια του άρθρου (300 ΑΚ) και έχουν συνευθύνη, συνυπαιτιότητα, σε ότι
αφορά την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, λαμβανομένου υπ΄ όψη ότι, η ιδέα στην
οποία στηρίζεται η εν λόγω διάταξη είναι γενικότερη και υπερβαίνει τα όρια
του δικαίου αποζημιώσεως και, έτσι, εκδηλώνεται αναφορικά και με άλλες
έννομες συνέπειες, αλλά και χωρίς ειδική νομοθετική πρόβλεψη, η ίδια αρχή
μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλες περιπτώσεις με βάση τους κανόνες της
αναλογίας :
α) διότι, κατά την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, η οποία έλαβε χώρα στο πλαίσιο της επιθετικής
στρατηγικής πώλησης των τραπεζικών προϊόντων από τις πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, μέσω των καταιγιστικών τηλεοπτικών διαφημίσεων και των
οργανωμένων τηλεφωνικών κέντρων προώθησης μαζικών πωλήσεων, τα
λεγόμενα «call centers», που χαρακτήρισαν την ανάπτυξη της ιδιωτικής
οικονομικής πρωτοβουλίας τους καθ΄ όλη τη διάρκεια της περιόδου 01-01-
2002 – 31-12-2012, στην ουσία τις «επέβαλλαν» σε όλους ανεξαιρέτως τους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και, ειδικότερα, ως προς την διαμόρφωση του
περιεχομένου των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, δεν έλαβαν υπ΄όψη:
1. Το κατά το έγγραφο 1635/21.10.2005 της Τράπεζας της Ελλάδος
(ΤτΕ), ανώτατο αποδεκτό όριο της σχέσης των οφειλόμενων μηνιαίων
τοκοχρεωλυτικών δόσεων έναντι του ύψους του διαθέσιμου εισοδήματος των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, κατά το στάδιο της
προαξιολόγησης, το οποίο προσδιορίζεται από την ΤτΕ στο 30%-40% αυτού,
σταθμισμένο με τη σταθερότητα του εισοδήματος, το απόλυτο ύψος αυτού
και την επάρκεια των περιουσιακών στοιχείων που συνιστούν τις
εξασφαλίσεις.
2. Τον κατά τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 28/2004, της 5ης Ιανουαρίου
2004, για την εφαρμογή του κανονισμού (EΚ) αριθ. 1177/2003 του
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, σχετικά με τις κοινοτικές
στατιστικές για το εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης (EU-SILC) όσον
αφορά το αναλυτικό περιεχόμενο της ενδιάμεσης και της τελικής έκθεσης

ποιότητας (Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 005 της 09/01/2004 σ. 0042 – 0056)
και συγκεκριμένα στο Παράρτημα Ι (ΟΡΙΣΜΟΙ) προσδιορισμό του Ισοδύναμου
διαθέσιμου εισοδήματος.
3. Την προϋπάρχουσα δανειακή επιβάρυνση των εδώ εναγόντων, ως
δανειολήπτες από τα πληροφοριακά συστήματα της ΔΙΑΣ Α.Ε. και της
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.
β) διότι, με την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων και την δι αυτών χορήγηση των αντίστοιχων δανεισμάτων,
διαχειρίστηκαν τον κίνδυνο ρευστότητας, τον πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο
αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο:
1. Κατά ευθεία παράβαση των αρχών και του πλαισίου του
Παραρτήματος II, ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, οι οποίες κατά το ίδιο ανωτέρω
διάστημα (2002–2012), ενισχύθηκαν και αυστηροποιήθηκαν με την
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, αφού καταστρατήγησαν
την έννοια του κλασματικού αποθέματος και του δείκτη ελάχιστων ρευστών
διαθεσίμων, με την αντιστροφή της τραπεζικής λειτουργίας τους, από
μηχανισμό χορήγησης δανείων με πραγματικά χρήματα, σε μηχανισμό
δημιουργίας πλασματικού χρήματος από τα χορηγούμενα δάνεια και τις
πάσης φύσης πιστώσεις.
2. Κατά ευθεία παράβαση της αρχής του Συνετού Δανεισμού, της
ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005, επειδή δεν
συμμορφώθηκαν με την υποχρέωσή τους ως προς την εξέταση της
πιστοληπτικής ικανότητας των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, κατά την
οποία, οι μηνιαίες δόσεις εξυπηρέτησης των πάσης φύσης πιστώσεων που
τους χορήγησαν, με όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, δεν
έπρεπε να υπερβαίνουν 30% - 40 % του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος
τους, ώστε αυτές να απόσχουν από το δανεισμό, λόγω της διαπιστωμένης,
οριζόντιας ανικανότητας αυτών να ανταποκριθούν, κατά τις ανωτέρω
προϋποθέσεις, στις συμβατικές τους υποχρεώσεις. Έτσι, η αξιολόγηση της
πιστοληπτικής ικανότητας του δανειολήπτη αποτελεί πάγια τραπεζική
υποχρέωση και, εν προκειμένω, ισχύουν συγκεκριμένοι κανόνες και μοντέλα
αξιολόγησης, όπως αυτά αναλυτικά αναφέρονται ανωτέρω, που όμως, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ανά εδώ επίδικη
πιστωτική σύμβαση και ανά ενάγοντα ως δανειολήπτη, ουδέποτε τήρησαν,
αλλά, αντιθέτως, παραβίασαν, ενσυνείδητα, ευθέως, επειδή, αυτές, είχαν τη
νομοθετική υποχρέωση να αξιολογήσουν την πιστοληπτική ικανότητα των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, όχι μόνο με βάση τις πληροφορίες που τους
παρείχαν αυτοί οι ίδιοι, αλλά, ιδίως, με βάση στοιχεία προερχόμενα από τις
σχετικές βάσεις δεδομένων της ΔΙΑΣ και της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε., τα οποία, με
πρόθεση, αγνόησαν.

3. Κατά ευθεία παράβαση της Αρχής του Υπεύθυνου Δανεισμού, όπως
αυτή έχει θεσμοθετηθεί και νομοθετικά με το άρθρο 8 της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ
Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας προς την οδηγία
2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης
Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση
της Οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη
Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22/05/2008» των Υπουργών
Οικονομικών – Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και
Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την
Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο, καθώς επίσης και κατά παράβαση
της παρ. 2, της ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002 και του Ν. 2251/1994 «Περί
προστασίας των καταναλωτών», επειδή δεν συμμορφώθηκαν με την
υποχρέωσή τους αφενός προς παροχή πληροφοριών πριν και κατά τη σύναψη
των πιστωτικών συμβάσεων, αφετέρου ως προς την εξέταση της
πιστοληπτικής ικανότητας των εδώ εναγόντων, ως δανειολήπτες, ώστε να
απόσχουν από το δανεισμό, λόγω της οριζόντιας ανικανότητας αυτών να
ανταποκριθούν, κατά τις ανωτέρω προϋποθέσεις, στις συμβατικές τους
υποχρεώσεις. Ακόμη, επειδή δεν ορίζεται υποχρέωση ανάλογης ευθύνης
«Υπεύθυνου Δανειολήπτη» για τον καταναλωτή, οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες δεν είχαν κατά την κατάρτιση και τη συνομολόγηση των εδώ
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων τη νομοθετική υποχρέωση να ενεργούν με
σύνεση, αφού τέτοια υποχρέωση δεν ορίζεται ειδικά στη σχετική διάταξη.
Έτσι, για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, καθιερώνεται ειδική μορφή
ευθύνης σε ότι αφορά την υπεύθυνη χορήγηση πίστωσης, με αποτέλεσμα,
έτσι, κατά το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, να υφίσταται, δικαίως,
δυσμενέστερη μεταχείριση των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, σε σχέση
με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες. Έτσι, η αξιολόγηση της
υποχρέωση και, εν προκειμένω, ισχύουν συγκεκριμένοι κανόνες και μοντέλα
αξιολόγησης, όπως αυτά αναλυτικά αναφέρονται ανωτέρω, που όμως, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ανά εδώ επίδικη
πιστωτική σύμβαση και ανά ενάγοντα ως δανειολήπτη, ουδέποτε τήρησαν,
αλλά, αντιθέτως, παραβίασαν, ενσυνείδητα, ευθέως, επειδή, αυτές, είχαν τη
νομοθετική υποχρέωση να αξιολογήσουν την πιστοληπτική ικανότητα των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, όχι μόνο με βάση τις πληροφορίες που τους
παρείχαν αυτοί οι ίδιοι, αλλά, ιδίως, με βάση στοιχεία προερχόμενα από τις
σχετικές βάσεις δεδομένων της ΔΙΑΣ και της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε., τα οποία, με
πρόθεση, αγνόησαν.
4. Κατά ευθεία παράβαση του εποπτικού πλαισίου του Συμφώνου της
Βασιλείας του 1988 (Basle Capital Accord) ως προς τον υπολογισμό των
κεφαλαιακών τους απαιτήσεων για την κάλυψη έναντι της έκθεσής τους στον

πιστωτικό κίνδυνο και τον κίνδυνο χώρας από στοιχεία ενεργητικού και εκτός
ισολογισμού, ιδία σε ότι αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά για την
εξασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, όπως το καλό
μάνατζμεντ, η ύπαρξη επαρκών συστημάτων εσωτερικού ελέγχου, η ανάπτυξη
διαδικασιών χορήγησης δανείων και η συνετή διαχείριση χαρτοφυλακίου.
5. Κατά ευθεία παράβαση του εποπτικού πλαισίου και των
2646/2011, 2655/19.03.2012, 2645/2011,
2594/2007, 2595/2007, 2635/2010 και ΠΔ/ΤΕ 2620/28.08.2009, με τις
(5) πρώτων εδώ εναγομένων, γνωστό κατά τα ανωτέρω και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II
(26/06/2004) Πυλώνες 1,2, και 3 :
α. καθότι, δεν ενσωμάτωσαν, ως όφειλαν, τις απαραίτητες
προσαρμογές των κριτηρίων έγκρισης ή απόρριψης όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστώσεων των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες κατά τη
διαδικασία της προαξιολόγησης, ενώ, με τα κριτήρια αυτά, είχαν τη
νομοκανονιστική υποχρέωση να αναγνωρίζουν τη δυναμική του οικονομικού
ανάληψης κινδύνων και την ταχεία πιστωτική επέκταση,
β. καθότι, δεν συμμορφώθηκαν προς την υποχρέωσή τους να
ενισχύουν τη λειτουργία διαχείρισης των αναλαμβανόμενων κινδύνων σε όλο
το εύρος των δραστηριοτήτων τους και να συσχετίζουν και να σταθμίζουν
επαρκώς τους κινδύνους αυτούς με τις κεφαλαιακές απαιτήσεις τους.
Έτσι, εν κατακλείδι, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ, οι πέντε (5)
πρώτες εναγόμενες συντέλεσαν εξ οικείου πταίσματος στην πρόκληση
και στην έκταση της ζημίας πιστωτικού κινδύνου εκάστης εξ αυτών εξ
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και, έτσι,
αυτές έχουν ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ και ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ, σε ότι αφορά τις
απαιτήσεις τους από όλες ανεξαιρέτως τις επισφαλείς και ανεπίδεκτες
είσπραξης επίδικες πιστώσεις, υπό την έννοια του άρθρου (300 ΑΚ), επειδή,
σε ότι αφορά την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, η αξιολόγηση της
υποχρέωση και, εν προκειμένω, ισχύουν οι ανωτέρω, συγκεκριμένοι κανόνες
και μοντέλα αξιολόγησης, που όμως, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, ανά εδώ επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά ενάγοντα ως
δανειολήπτη, παραβίασαν, ενσυνείδητα, ευθέως, διότι, αυτές :

• δεν στάθμισαν, ως όφειλαν, κατά τον ορθό και επιστημονικά
αποδεκτό τρόπο, τον πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον
λειτουργικό κίνδυνο, ήτοι δεν συγκρότησαν επαρκή Ελάχιστο Δείκτη
Ρευστών Διαθεσίμων τουλάχιστον 20%, επαρκή Συντελεστή
Φερεγγυότητας και Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας, σταθμίζοντας τα
στοιχεία του ενεργητικού τους και, ειδικότερα, τις επίδικες εδώ
πιστώσεις και τα εκτός ισολογισμών στοιχεία με όλους τους ανωτέρω
κινδύνους και με έκαστο εξ΄ αυτών, ήτοι χωρίς να έχουν υπολογίσει
επαρκώς, ως είχαν νομοθετική υποχρέωση, κατά τον ορθό και
επιστημονικά ενδεδειγμένο και αποδεκτό τρόπο, τον κίνδυνο
κεφαλαιακής επάρκειας, δηλαδή τον κίνδυνο από απροσδόκητες
απώλειες των στοιχείων των ενεργητικών τους και, ιδιαίτερα, των
επίδικων εδώ πιστώσεων ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, ήτοι
χωρίς να συγκροτούν και να διαθέτουν σε κάθε χρονική στιγμή την
απαραίτητη κεφαλαιακή επάρκεια,
• δεν ενσωμάτωσαν, ως όφειλαν, τις απαραίτητες προσαρμογές
των κριτηρίων έγκρισης ή απόρριψης των επίδικων πιστώσεων των
εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες κατά τη διαδικασία της
προαξιολόγησης, ενώ με τα κριτήρια αυτά έπρεπε να αναγνωρίζουν τη
δυναμική του οικονομικού περιβάλλοντος και τις επιπτώσεις του
έντονου ανταγωνισμού στην πολιτική ανάληψης κινδύνων και την
ταχεία πιστωτική επέκταση,
• δεν συμμορφώθηκαν, ως όφειλαν, προς την υποχρέωσή τους να
ενισχύουν τη λειτουργία διαχείρισης των αναλαμβανόμενων κινδύνων
σε όλο το εύρος των δραστηριοτήτων τους και να συσχετίζουν και να
σταθμίζουν επαρκώς τους κινδύνους αυτούς με τις κεφαλαιακές
απαιτήσεις τους,
• δεν παρείχαν, ως όφειλαν, στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών, ανά εδώ επίδικη πιστωτική
σύμβαση, την προβλεπόμενη προσυμβατική πληροφόρηση,
• δεν αξιολόγησαν, ως όφειλαν, την πιστοληπτική ικανότητα και
την προγενέστερη δανειακή επιβάρυνση των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες, με βάση στοιχεία προερχόμενα από τις σχετικές βάσεις
δεδομένων της ΔΙΑΣ και της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.,
• δεν συμμορφώθηκαν, ως όφειλαν, με το κατά το Έγγραφο
1635/21.10.2005 της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ανώτατο αποδεκτό
όριο της σχέσης των οφειλόμενων μηνιαίων τοκοχρεωλυτικών δόσεων
έναντι του ύψους του διαθέσιμου εισοδήματος των εδώ εναγόντων ως
δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, κατά το στάδιο της
προαξιολόγησης, το οποίο προσδιορίζεται από την ΤτΕ στο 30%-40%
αυτού, σταθμισμένο με τη σταθερότητα του εισοδήματος, το απόλυτο

ύψος αυτού και την επάρκεια των περιουσιακών στοιχείων που
συνιστούν τις εξασφαλίσεις και τον κατά τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ.
28/2004, της 5ης Ιανουαρίου 2004, για την εφαρμογή του κανονισμού
(EΚ) αριθ. 1177/2003 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του
Συμβουλίου, σχετικά με τις κοινοτικές στατιστικές για το εισόδημα και
τις συνθήκες διαβίωσης (EU-SILC), όσον αφορά το αναλυτικό
περιεχόμενο της ενδιάμεσης και της τελικής έκθεσης ποιότητας
(Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 005 της 09/01/2004 σ. 0042 – 0056) και
συγκεκριμένα στο Παράρτημα Ι (ΟΡΙΣΜΟΙ) προσδιορισμό του
Ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος.
• δεν συμμορφώθηκαν, ως όφειλαν, με την Αρχή του Υπεύθυνου
Δανεισμού, όπως αυτή έχει θεσμοθετηθεί και νομοθετικά με το άρθρο
8 της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010, και την εξ’ αυτής υποχρέωσή
τους, αφενός προς παροχή πληροφοριών πριν και κατά τη σύναψη των
πιστωτικών συμβάσεων, αφετέρου ως προς την εξέταση της
πιστοληπτικής ικανότητας των εδώ εναγόντων, ως δανειολήπτες, ώστε
να απόσχουν από το δανεισμό, λόγω της οριζόντιας ανικανότητας
αυτών να ανταποκριθούν, κατά τις ανωτέρω προϋποθέσεις, στις
συμβατικές τους υποχρεώσεις, ενώ γνώριζαν, ότι, δεν ορίζεται
υποχρέωση ανάλογης ευθύνης «Υπεύθυνου Δανειολήπτη» για τον
καταναλωτή και, έτσι, οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, δεν είχαν
κατά την κατάρτιση και τη συνομολόγηση, όλων ανεξαιρέτως των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, τη νομοθετική υποχρέωση να
ενεργούν με σύνεση, αφού τέτοια υποχρέωση δεν ορίζεται ειδικά στη
σχετική διάταξη και, έτσι, γνώριζαν ότι, καθιερώνεται για αυτές ειδική
μορφή ευθύνης, σε ότι αφορά την υπεύθυνη χορήγηση πίστωσης, με
αποτέλεσμα, κατά το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, να υφίσταται,
δικαίως, δυσμενέστερη μεταχείριση των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, σε σχέση με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες.

περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», «Κεφάλαιο 2.Β, ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ & ΜΕΓΕΘΩΝ», «Κεφάλαιο 2.Γ, ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ TOY
ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ BLACKROCK», «Κεφάλαιο 2.Δ, Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ», «Κεφάλαιο
3.Α, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (Τ.Ε.Κ.Ε.)»,
«Κεφάλαιο 3.Β, ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ (Τ.Χ.Σ.)»,
«Κεφάλαιο 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ»,

«Κεφάλαιο 3.Δ, Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ»,
«Κεφάλαιο 3.Ε. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ», παραβιάστηκε ευθέως
και πρέπει να αποκατασταθεί η Συνταγματική αρχή του Κοινωνικού
Κράτους δικαίου, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 25, παρ.1, εδ. α,β’
του Συντάγματος, σχετικά με την αρχή της τριτενέργειας και την κατά το
άρθρο 25, παρ. 1, εδ. δ’ του Συντάγματος αρχή της αναλογικότητας, από την
ανάπτυξη της κατ΄άρθρον 106 παρ. 2 ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών δια των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και προς βλάβη της Εθνικής Οικονομίας
της Ελλάδος, καθ΄ ον τρόπο περιγράφεται στο ιστορικό της παρούσας ήτοι,
«Κεφάλαιο 2ο: 2.Α Οι επίδικες δανειακές συμβάσεις 2.Δ. Η βλάβη της Εθνικής
Οικονομίας από την ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων», και εν συνεχεία δια της
ανακεφαλαιοποίησης αυτών, αλλά και της παροχής εγγυήσεων του Ελληνικού
Δημοσίου σ΄ αυτές, προς βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων
φυσικών και νομικών προσώπων, ως φορολογούμενοι, καθ΄ ον τρόπο
περιγράφεται στο ιστορικό της παρούσας, ήτοι «Κεφάλαιο 3ο: 3.Γ Η
ανακεφαλαιοποίηση των εδώ εναγομένων 3.Δ Η ενίσχυση της ρευστότητας και
η παροχή εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες».
10. ΕΠΕΙΔΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, καθ΄ ον τρόπο περιγράφεται

στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 5Ο , Η Ευθύνη της Τράπεζας της
Ελλάδος και των Εκπροσώπων της Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο)», η από κοινού και εις
ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ευθύνη της έκτης (6ης) εναγόμενης και της Τρόϊκα, σε ότι
αφορά την βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων, ως φορολογούμενοι,
συνεπεία της ανάπτυξης της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ.2
του Συντάγματος και προς βλάβη της Εθνικής Οικονομίας, λαμβανομένου
υπ΄ όψη ότι τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητες της Τρόικα συνίστανται
στη δημοσιονομική και νομισματική εποπτεία των κρατών-μελών που
λαμβάνουν πακέτα χρηματοδοτικής ενίσχυσης και δάνεια που χορηγούνται
από την ΕΕ και το ΔΝΤ, προκειμένου να διασφαλίζεται η
χρηματοοικονομική σταθερότητα αυτών και, έτσι, Η ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ
ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ, που αποτελεί κατά τη μακροοικονομική θεωρία την
κύρια συνιστώσα της χρηματοοικονομικής σταθερότητας και δυνάμει των
Μνημονίων Συνεννόησης (ν. 3845/2010/ΦΕΚ 65 Α/06/05/2010/ Μνημόνιο Ι
και ν. 4046/2012/ΦΕΚ 28 Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ).

Η Τρόικα έχει την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ να αποφασίζει τη
ΔΙΑΚΟΠΗ της χρηματοδότησης ή/και την ΑΝΑΒΟΛΗ μέρους ή του
συνόλου των δόσεων με τις οποίες αυτή καταβάλλεται στο
εποπτευόμενο κράτος-μέλος, με αποτέλεσμα, η Τρόικα, εισηγούμενη και
εγκρίνοντας τα ανωτέρω μέτρα των Μνημονίων Συνεννόησης, να
διαμορφώνει τις εθνικές δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές
των κρατών-μελών που βρίσκονται υπό την εποπτεία της, όπως και στην
περίπτωση της Ελλάδος, δυνάμει δε, των ν. 3845/2010/ΦΕΚ 65
Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ και των Παραρτημάτων υπ’ αριθ. 1 αυτών, η
Ελληνική Κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ), στα πλαίσια της
δημοσιονομικής και νομισματικής εποπτείας της εθνικής οικονομίας της
Ελλάδος από την Τρόικα, έχουν την υποχρέωση της παροχής στοιχείων,
δεικτών και εκθέσεων στους επιθεωρητές-εκπροσώπους της Τρόικα, σε
τακτή και χρονικά προκαθορισμένη βάση, συνεπώς η Τρόικα είχε όλη την
απαραίτητη και αναγκαία πληροφόρηση και ενημέρωση, προκειμένου να
διαμορφώσουν τη νηφάλια και ώριμη σκέψη ως προς τις επιπτώσεις από
την κατά τα ανωτέρω και δια των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010,
4079/ΦΕΚ 180/Α/20.09.2012, ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,
3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008, 3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010,
3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010, 3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011,
4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011, 4056/2012/ΦΕΚ52/12-03-2012 και της
ΠΝΠ/ΦΕΚ203Α/14.09.2011, διάσωση των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ,
ήτοι ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΚΟΠΟ για τον οποίο συστάθηκε η ομάδα δράσης
της Τρόικα για την Ελλάδα, την οποία εκπροσωπούν, η δε διάσωση των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων είχε ως αποτέλεσμα : τη διάθεση των
πακέτων χρηματοδοτικής ενίσχυσης και των δανείων που
χορηγήθηκαν από την ΕΕ,την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, δυνάμει των ν.
3845/2010/ΦΕΚ 65 Α/06/05/2010/Μνημόνιο Ι και 4046/2012/ΦΕΚ 28
Α/14.02.2012/Μνημνόνιο ΙΙ, ως ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΕΣ,
ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΠΟΣΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΤΩΝ 200 ΔΙΣ ΕΥΡΩ και, έτσι,
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΕΠ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ
ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ
ΕΤΟΣ 2013, και την εκ της αιτίας αυτής ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ
ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΒΑΡΟΣ ποσού τουλάχιστον 200 δις ευρώ,
που είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΟ του μεγέθους αυτής, με αποτέλεσμα η
εξυπηρέτησή του να καθίσταται ΑΔΥΝΑΤΗ, τόσο από τις πέντε (5) πρώτες

εδώ εναγόμενες, όσο και από το Ελληνικό Δημόσιο, δια των εσόδων του
κρατικού προϋπολογισμού, και επειδή σύμφωνα με την υπ’ αριθ.
2013/2277 (INI) Έκθεση της Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής
Πολιτικής της ΕΕ, σχετικά με τη διερευνητική έκθεση για τον ρόλο και τις
εργασίες της Τρόικα όσον αφορά τις χώρες της ζώνης του ευρώ που έχουν
υπαχθεί σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και, εν προκειμένω, της
Ελλάδος, οι όροι των προγραμμάτων διάσωσης δεν σεβάστηκαν το
Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Η
ΤΡΟΪΚΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ κατά την άσκηση των
καθηκόντων και των αρμοδιοτήτων της ως προς τη δημοσιονομική και τη
νομισματική εποπτεία της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, επέτρεψαν στις έξι
προς βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι, αφού
υπαγόρευσαν, εισηγήθηκαν, αποφάσισαν, εφάρμοσαν, βεβαίωσαν,
επόπτευσαν, έλεγξαν και, εν τέλει, επέβαλαν :
1. την δια των ν. 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010 και ν. 4079/ΦΕΚ
180/Α/20.09.2012 και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,
ως φορολογούμενοι και προς βλάβη της περιουσίας τους. και
2. τη δια των νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008,
3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011,

συνολικού ποσού 175 δις ευρώ, προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος, ήτοι εις βάρος του γενικού
της περιουσίας τους.

στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 4ο : Η Απομείωση των Αξιώσεων
από τις Επίδικες Πιστωτικές Συμβάσεις και το Ανεκκαθάριστο των εξ’ αυτών
Απαιτήσεων», ΟΤΙ, ΑΛΛΩΣ, για την περίπτωση που δεν ήθελε θεωρηθεί ότι οι
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις είναι άκυρες (α) ως αντίθετες στα χρηστά
ήθη κατ΄ άρθρον (178 ΑΚ), ειδικότερα αισχροκερδείς κατ΄ άρθρον (179 ΑΚ),
και (β) διότι έχουν συναφθεί παράνομα, σε συνδυασμό με το άρθρο (174 ΑΚ),
συντρέχουν οι προϋποθέσεις να ΜΕΙΩΘΟΥΝ οι απαιτήσεις των πέντε (5)
εδώ πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών κατά όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων, ως δανειολήπτες, ως προς το κεφάλαιο
όλων των αντιστοίχων και αναλυτικά περιγραφομένων κατά εδώ ενάγοντα
και εναγόμενη, ατομικών πιστωτικών συμβάσεων και αυτές να
ΑΠΟΜΕΙΩΘΟΥΝ, ήτοι κατά τη σύγχρονη τραπεζική ορολογία να
«ΚΟΥΡΕΥΤΟΥΝ», κατά εκάστη εκ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
και κατά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, κατά ποσό
ανάλογο της ανακεφαλαιοποίησης που έλαβε από το Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ
πρώτων εναγομένων, δυνάμει των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010,
περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που
κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, για την απόσβεση
της ζημίας εκάστης εξ’ αυτών, κατά το ποσό και την αναλογία της επί της
συνολικής ζημίας πιστωτικού κινδύνου κατά την 31/12/2012, ήτοι επί του
συνόλου των απαιτήσεων εκάστης εξ’ αυτών από επισφαλή και ανεπίδεκτα
είσπραξης δάνεια κατά την ίδια ως άνω ημερομηνία, όπως αυτά εμφανίζονται
στις από 31/12/2012 ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και τους ισολογισμούς
εκάστης εξ’ αυτών, επειδή αυτή είχε ως αποτέλεσμα, δια της εγγραφής της
νομικών προσώπων και δη την κατά τα ανωτέρω αναλογική χρέωση
των εδώ εναγόντων δανειοληπτών και ως φορολογούμενοι, προς
βλάβη της περιουσίας τους, αφού έχει κριθεί ότι δια νομοθετικής
ρυθμίσεως, ήτοι εν προκειμένω δια των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-
2010, περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,

που κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, δεν μπορεί να
προσβάλλεται το προστατευόμενο από τη διάταξη του άρθρου 17 του
Συντάγματος δικαίωμα ιδιοκτησίας, ήτοι τα εμπράγματα δικαιώματα (Ολ. ΑΠ
7/1990 Δ. 21.908, Ολ. ΑΠ 4/1989 Δ. 21.938, ΑΠ 345/1994 ΝοΒ 43.247), ενώ έχει
επίσης κριθεί ότι στην έννοια της περιουσίας (ιδιοκτησίας) περιλαμβάνονται
όχι μόνο τα εμπράγματα δικαιώματα αλλά και όλα τα δικαιώματα
περιουσιακής φύσεως και τα κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, ήτοι και τα
ενοχικά περιουσιακά δικαιώματα και ειδικότερα οι απαιτήσεις είτε
αναγνωρισμένες με δικαστική ή διαιτητική απόφαση είτε απλώς γεγενημένες
κατά το εθνικό δίκαιο, εφόσον υπάρχει νόμιμη προσδοκία με βάση το ισχύον,
έως την προσφυγή στο δικαστήριο, δίκαιο, ότι μπορούν να ικανοποιηθούν
δικαστικά (Ολ. ΑΠ 40/1998 Αρμ. 1999. 412, 413), οπότε η δια νόμου απόσβεση
τούτων είναι ανεπίτρεπτη ως προσβάλλουσα το συνταγματικώς
προστατευόμενο δικαίωμα της ιδιοκτησίας (Ολ. ΑΠ 40/1998, Ολ. ΑΠ 2/1995)
και επειδή η ιδιότητα των εδώ εναγόντων δανειοληπτών ως φορολογούμενοι
είναι αναγκαστική εκ του νόμου, αφού αυτοί διαθέτουν κανονικά μέχρι και
σήμερα και, επιπλέον, διέθεταν και τότε, κατά την ημερομηνία σύναψης,
συνομολόγησης και εκταμίευσης των ως άνω επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ) που τους έχει αποδοθεί
από την αρμόδια Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ) του Υπουργείου
Οικονομικών στην οποία φορολογούνται, άλλως δεν μπορούσαν να
συμβληθούν στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και να τύχουν της επίδικης
πίστωσης από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από εκάστη εξ΄
αυτών, και, ακόμη, να αναγνωριστεί ότι το ακριβές ποσό της ανωτέρω
απομείωσης («κουρέματος») πρέπει να προσδιορίζεται κατά εκάστη εκ των
πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, κατά επίδικη πιστωτική σύμβαση και ανά
εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με βάση τον ειδικό για το σκοπό αυτό
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ του «Πίνακα Ανακεφαλαιοποίησης, Υπολογισμού
Κουρέματος Κεφαλαίου Δανείων ανά Εναγόμενη», ως κατωτέρω, ενώ,
αντίστοιχα, οι οικονομικές σχέσεις των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων
και εκάστης εξ’ αυτών, δυνάμει όλων των αντιστοίχων και αναλυτικά
περιγραφομένων κατά εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, κατά το ποσό της απομείωσης-«κουρέματος» δεν είναι ορισμένες
και εκκαθαρισμένες, για το μέρος του ποσού της ως άνω ανακεφαλαιοποίησης
που έλαβε εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, και που
χρησιμοποίησε για την απόσβεση της ζημίας του πιστωτικού της κινδύνου
κατά την 31/12/2012, ήτοι της ζημίας της από τις μη εξυπηρετούμενες
επίδικες πιστώσεις, προς βλάβη, κατά τα ανωτέρω, της περιουσίας των εδώ
εναγόντων δανειοληπτών, ως φορολογούμενοι, ήτοι κατά τον εξής
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ ανά εδώ εναγόμενη :

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).

12. ΕΠΕΙΔΗ, AΛΛΩΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, ΟΤΙ, καθ΄ ον τρόπο

περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 4.Α : Η
ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ («ΚΟΥΡΕΜΑ») ΤΩΝ ΑΞΙΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΠΡΟΣ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΠΟΥ
ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ, ΑΛΛΩΣ ΑΞΙΩΣΗ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΥ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ ΣΕ
ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ», οι εδώ ενάγοντες, ως
δανειολήπτες, στην περίπτωση που υποχρεωθούν να ικανοποιήσουν τις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, καταβάλλοντας το σύνολο
των απαιτήσεων όλων των αντίστοιχων και αναλυτικά αναφερομένων κατά
ενάγοντα και εναγόμενη επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, έχουν αξίωση
κατά των πέντε (5) πρώτων εναγομένων με βάση την έννομη σχέση του
αδικαιολόγητου πλουτισμού άρθρο (904 ΑΚ) & (69 Κ.Πολ.δ.), για το ποσό της
ανακεφαλαιοποίησης που έλαβε από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (ΤΧΣ) εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων,
δυνάμει των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του
νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, για την απόσβεση της ζημίας
εκάστης εξ’ αυτών, κατά το ποσό και την αναλογία της επί της
συνολικής ζημίας πιστωτικού κινδύνου κατά την 31/12/2012, ήτοι επί

του συνόλου των απαιτήσεων εκάστης εξ’ αυτών από επισφαλή και
αυτά εμφανίζονται στις από 31/12/2012 ετήσιες οικονομικές καταστάσεις
και τους ισολογισμούς εκάστης εξ’ αυτών, το οποίο δια της εγγραφής του
νομικών προσώπων και δη την κατά τα ανωτέρω αναλογική χρέωση
των εδώ εναγόντων δανειοληπτών και ως φορολογούμενοι, προς
βλάβη της περιουσίας τους, συνιστά ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙ ΖΗΜΙΑ ΑΥΤΩΝ, ήτοι για το ποσό που προσδιορίζεται
κατά εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, κατά επίδικη
πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με βάση τον
«Πίνακα Ανακεφαλαιοποίησης, Υπολογισμού Βλάβης Εθνικής
Οικονομίας και Υπολογισμού Μαθηματικού Τύπου Κουρέματος
Κεφαλαίου Δανείων ανά Εναγόμενη» (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 3.Γ, Η
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ), κατά τους εξής
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ :

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).


στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 2.Α : ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ

ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», «Κεφάλαιο 2.Α.2 : Η ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ», σχετικά με τους τόκους του
κεφαλαίου όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανά εδώ
ενάγοντα, ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, ΟΤΙ:
α) είναι άκυρη η οφειλή τόκου, με δεδομένο ότι, ο τόκος είναι το αντίτιμο

που πληρώνει κάποιος για την χρήση ξένου κεφαλαίου και η οφειλή τόκου δεν
είναι αυτοτελής αλλά παρεπόμενη υποχρέωση, αφού προϋποθέτει την οφειλή
κεφαλαίου που σημαίνει ότι, αν η οφειλή κεφαλαίου ήταν άκυρη ή ακυρωθεί,
άκυρη ή ακυρωθείσα θα θεωρηθεί και η οφειλή τόκου και λαμβανομένου υπ
όψη ότι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις ανά εδώ ενάγοντα και εναγόμενη είναι
αντίθετες στα χρηστά ήθη κατ΄ άρθρο (178 ΑΚ), ειδικότερα αισχροκερδείς
κατ΄ άρθρον (179 ΑΚ), και συνεπώς άκυρες άρθρο (180ΑΚ).
β) ΑΛΛΩΣ, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος

εξ’ αυτών, σύμβαση προς σύμβαση, πρέπει να απαλλαγούν από το κόστος
της χορηγηθείσας σε έκαστον εξ’ αυτών πίστωσης, περιλαμβανομένων
των τόκων και, έτσι, να έχουν την υποχρέωση να καταβάλουν μόνο το
ποσό του κεφαλαίου, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες, ανά εδώ εναγόμενη
και ενάγοντα ως δανειολήπτη, στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις δόσεις και
τούτο, σύμφωνα με την αρχή του Συνετού Δανεισμού, της ΠΔ/ΤΕ
2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005 , κατά την οποία η
δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από το 30 - 40 % του
διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος του δανειοδοτούμενου και την αρχή του
Υπεύθυνου Δανεισμού, όπως αυτή έχει θεσμοθετηθεί και νομοθετικά με το
άρθρο 8 της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής
νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και
του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής
πίστης και την Κατάργηση της Οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που
δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της
22/05/2008» των Υπουργών Οικονομικών – Οικονομίας,
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο
εσωτερικό δίκαιο, καθώς επίσης και με την παρ. 2, ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002
και με τις διατάξεις του Ν. 2251/1994 «Περί προστασίας των καταναλωτών».
γ) ΑΛΛΩΣ, έχουν συνομολογηθεί και ληφθεί υπέρμετροι τόκοι, σύμφωνα

με τη διάταξη του άρθρου 294 Α.Κ., που ορίζει ότι, κάθε δικαιοπραξία για τόκο
που υπερβαίνει το ανώτατο θεμιτό όριο είναι άκυρη ως προς το υπερβάλλον,
οι υπέρμετροι δε τόκοι που καταβλήθηκαν, έστω και εν γνώσει, εφόσον μεν
υπάρχει κεφάλαιο συμψηφίζονται με αυτό, εφόσον δε εξοφλήθηκε το

κεφάλαιο αναζητούνται ως καταβληθέντες από παράνομη αιτία, και η
συνομολόγηση ή λήψη υπέρμετρων τόκων συνιστά τοκογλυφία.

περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 2.Α : ΟΙ
ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ», «Κεφάλαιο 2.Α.1 : Η ΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ
Ν.128/75, ΤΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ ΚΑΙ Η ΒΑΣΗ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ
ΕΤΟΥΣ 365/366 ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟ Σ.Ε.Π.Ε. ή Σ.Ε.Π.Π.Ε. (ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ – ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ
ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗΣ)», «Κεφάλαιο 4.Δ : ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ
ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΒΕΒΑΙΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΕΣ», όλες ανεξαιρέτως οι απαιτήσεις των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική
σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, δεν είναι ορισμένες και
εκκαθαρισμένες κατά την έννοια του (άρθρου 916 ΚΠολΔ), διότι ΟΙ
ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών,
ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και για έκαστο εξ’ αυτών ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, έχουν υπολογιστεί από αυτές, κατά κεφάλαιο και τόκους,
στη νομισματική ποιότητα του πραγματικού χρήματος της αναγκαστικής
κυκλοφορίας Μ1 και Μ2, ήτοι σε κέρματα, τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις,
με αποτέλεσμα, έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’
αυτών, να έχουν στην πράξη πετύχει, κατά κεφάλαιο και τόκους, την
πραγμάτωση ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ χρηματικών
και νομισματικών περιουσιακών ωφελημάτων, σε σχέση με τα
χορηγηθέντα από αυτές, μη χρηματικά δανείσματα, όλων ανεξαιρέτως
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, υπερ-δεκαπλάσιας και υπερ-
εικοσαπλάσιας πραγματικής και νομισματικής αξίας, επειδή το χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας, που εισπράττουν ή/και επιδιώκουν να
εισπράξουν κατά κεφάλαιο και τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί ΚΑΤΑ
ΠΟΣΟΤΗΤΑ σε υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια, πραγματικά
χρηματικά ποσά που, επειδή συγκροτούνται σε διαφορετική ΠΟΙΟΤΗΤΑ από
αυτήν των χορηγηθέντων μη χρηματικών δανεισμάτων όλων ανεξαιρέτως
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, κατά την ολοκλήρωση του πιστωτικού
κύκλου, αυτά συγκροτούν ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και, έτσι,
στην περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες των
χορηγηθέντων, μη χρηματικών δανεισμάτων, ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ νομισματικών
μεγεθών, με αποτέλεσμα, έτσι, σε κάθε περίπτωση, εν προκειμένω, αυτά να
αντιστοιχούν, κατά κεφάλαιο και τόκους, σε ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ περιουσιακά ωφελήματα επί του μη χρηματικού δανείσματος
που χορήγησαν με τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΝ
ΑΘΕΜΙΤΟ ΕΚΤΟΚΙΣΜΟ που, σε κάθε περίπτωση, αντιστοιχεί σε περιουσιακά

ωφελήματα πραγματικού επιτοκίου κατά Σ.Ε.Π.Ε. πλέον του 100% ετησίως
επί του αρχικού δανείσματος που αυτές χορήγησαν με τις επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις, με συνέπεια τον αθέμιτο εκτοκισμό, διαπράττοντας έτσι αυτές
ΚΑΤ’ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου
404 και 13 στ’ του Π.Κ.
Ακόμη, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, καθ’ όλη τη διάρκεια των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων προέβαιναν με πρόθεση : α) στον
παράνομο τοκισμό, ανατοκισμό και κεφαλαιοποίηση της εισφοράς του
Ν.128/1975, β) στον παράνομο υπολογισμό του επιτοκίου των ως άνω
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, με βάση υπολογισμού το ημερολογιακό
έτος των 360 ημερών, αντί της εκ του νόμου ρητά προβλεπόμενης βάσης
υπολογισμού των 365 ημερών και, κατά τα δίσεκτα έτη, των 366 ημερών και
γ) στον παράνομο υπολογισμό του συνολικού ετήσιου πραγματικού
επιτοκίου και του ποσοστού επιβάρυνσης της ως άνω πιστωτικής μας
σύμβασης, αντίθετα με την υποχρεωτική, νόμιμη ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ
και μέθοδο υπολογισμού που αποτυπώνεται στο μέρος Ι του παραρτήματος Ι
της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε. και, έτσι,
ενσωμάτωσαν σε όλες τις απαιτήσεις τους και τις φερόμενες, έτσι,
δήθεν οφειλές όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες
και εκάστου εξ’ αυτών, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, σε
διαφορετικά χρονικά διαστήματα και με περισσότερες πράξεις,
διάφορα χρηματικά ποσά και, ειδικότερα τόκους, χρεωλύσια, τόκους
υπερημερίας και έξοδα και, ως εκ τούτου, εισέπραξαν και επιδιώκουν
να εισπράξουν χρηματικά ποσά που αφορούσαν παράνομους τόκους, τα
οποία δεν οφείλουν σε καμία περίπτωση οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τα απαιτητά ποσά όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων να έχουν φτάσει σε
δυσθεώρητα ύψη και, ως εκ τούτου, αυτοί να αδυνατούν και, σε κάθε
περίπτωση, να μην πρέπει και να μην έχουν την υποχρέωση να τα
εξυπηρετήσουν. Σύμφωνα όμως με τα διαλαμβανόμενα στο ιστορικό της
παρούσας, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, στο
πλαίσιο των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και περί πλήρους
αποδείξεως, με ισχύ ιδιωτικού εγγράφου, του, εκ μέρους τους υπολογισμού
των οφειλών των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών,
χρησιμοποιούν έγγραφα, τα οποία έχουν αυτές εκδώσει από το αυτόματο,
μηχανογραφικό σύστημα των βιβλίων και στοιχείων που τηρούν κατά ΚΒΣ, με
βάση τις αλγοριθμικές παραμέτρους χρέωσης του κεφαλαίου των επίδικων
οφειλών, των επιτοκίων, των εξόδων και της εισφοράς του Ν. 128/75, με τους
επιγενόμενους ανατοκισμούς αυτών, που εισήχθησαν στα ανωτέρω
μηχανογραφικά τους συστήματα και στα οποία έχουν έτσι ενσωματώσει
όλες τις ως άνω παράνομες χρεώσεις, ήτοι με τη δημιουργία της προδήλως

παράνομης κίνησης των αυθαίρετων, παράνομων και αντισυμβατικών
χρεοπιστώσεων των λογαριασμών των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και κατά έκαστον εξ’ αυτών, με την
μηχανογραφική ενημέρωση και καταγραφή σε αυτή, ψευδών και
ανυπόστατων οικονομικών δεδομένων, που αποτυπώνονται ως λογιστικές
χρεώσεις των ανωτέρω κινήσεων των εν λόγω λογαριασμών,
συμπεριέλαβαν σε όλα τα τελικά ποσά των εναντίον των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες απαιτήσεών τους, τα ανωτέρω
αυθαίρετα χρηματικά ποσά που αφορούσαν παράνομους τόκους,
καθιστώντας έτσι και τις συνολικές απαιτήσεις τους από τους
ενάγοντες μεγαλύτερες των πραγματικών, λόγω ακριβώς αυτών των
αυθαίρετων, παράνομων και αντισυμβατικών χρώσεων, τις οποίες δεν
έπρεπε να είχαν ποτέ ενσωματώσει στα συνολικά ποσά των οφειλών των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων. Με δεδομένο, όμως, ότι, το ύψος ενός
εκάστου χρεωστικού υπολοίπου όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, δεν μπορεί να επαληθευτεί με αριθμητικούς υπολογισμούς και
στοιχεία αντλούμενα από τα σχετικά έγγραφα της κίνησης των ως άνω
λογαριασμών που δημιούργησαν και εξέδωσαν κατά τα ανωτέρω οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, καθώς σε αυτά δεν εμπεριέχονται κρίσιμα στοιχεία,
ήτοι ειδικότερα η πιστοποίηση ότι οι υπολογιστικές πράξεις έχουν γίνει κατά
Σ.Ε.Π.Ε., αυτές προέβησαν στην έκδοση και αποστολή εγγράφων
κινήσεων λογαριασμών για χρηματικά ποσά μεγαλύτερα από τα
πράγματι οφειλόμενα, δηλαδή χρηματικά ποσά που έχουν ήδη
καταβάλει οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών, σε
παρελθόντα χρόνο, ένεκα των εις βάρος τους, ήδη, επιγενομένων ανωτέρω
παράνομων χρεώσεων, τις οποίες, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, δεν
έχουν ποτέ μέχρι σήμερα αφαιρέσει, ως όφειλαν, από τα φερόμενα ως δήθεν
οφειλόμενα από αυτούς χρηματικά ποσά των εδώ επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, ανά τράπεζα και ενάγοντα ως δανειολήπτη, όπως προκύπτει από
τον υπολογισμό της διαφοράς του αρχικού ποσού εκάστης οφειλής, με τις
νόμιμες χρεώσεις αυτής, και τον υπολογισμό αυτής με τις μετέπειτα
επιγενόμενες παράνομες χρεώσεις. Έτσι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, ενώ γνώριζαν ότι όλες ανεξαιρέτως
απαιτήσεις τους από τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, κατά
επίδικη πιστωτική σύμβαση, δεν ήταν ορισμένες και εκκαθαρισμένες,
κατά την έννοια των άρθρων 623 και επόμενα ΚΠολΔ και 916 ΚΠολΔ,
αυτές προέβησαν στην κατά τα ανωτέρω έκδοση και αποστολή
εγγράφων κινήσεων λογαριασμών για χρηματικά ποσά μεγαλύτερα
από τα πράγματι οφειλόμενα, στηριζόμενες σε έγγραφα που οι ίδιες
αυθαιρέτως και παρανόμως δημιούργησαν, τα οποία περιλαμβάνουν
τις προπεριγραφόμενες παράνομες χρεώσεις των λογαριασμών όλων

ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και των συνολικών
απαιτήσεών τους, σύμβαση προς σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως
δανειολήπτη,
Επειδή όμως η καταβολή υπέρμετρων τόκων απαγορεύεται από
το νόμο (ΑΚ 281, αρθρ.2 παρ.7 περ.ια΄του ν.2251/1994 βλ. ΑΠ 1219/2001,
ΜονΠρ.Αθ 716/2005 Αρμ.2006.1730), τυχόν δε υπέρμετροι τόκοι,
καταβληθέντες, καταλογίζονται στο κεφάλαιο και δεν εξαναγκάζεται η
πληρωμή τους (βλ. ΕφΑθ 3562/2001 αδημ) ενώ, η ενσωμάτωση
υπέρμετρων τόκων στο διατασσόμενο να πληρωθεί κεφάλαιο καθιστά
ΜΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΗ τη διατασσομένη να πληρωθεί απαίτηση (ΕιρΑθ
1734/2013, ΕιρΑθ 178/2009 (ΑΡΜ 2009/1374)). Έτσι, επειδή, λόγω των
παράνομων τόκων που έχουν ενσωματωθεί σε όλα ανεξαιρέτως τα κεφάλαια
των χορηγηθέντων δια των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων δανεισμάτων
και, ακόμη, λόγω της υποχρέωσης του καταλογισμού των ήδη καταβληθέντων
υπέρμετρων τόκων στο κεφάλαιο της απαίτησης σε όλες ανεξαιρέτως τις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και ανά
εναγόμενη, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΟΥΝ ΟΙ ΝΟΜΙΜΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ
ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, από τα έγγραφα των αντίστοιχων
λογαριασμών που αυτές τηρούν κατά ΚΒΣ στα βιβλία τους, αφού η
ακυρότητα των επι μέρους ποσών που προέρχονται από την ενσωμάτωση
στα κεφάλαια αυτών των ανωτέρω υπέρμετρων τόκων και των παράνομων
και καταχρηστικών χρεώσεων, επηρεάζει την αποδεικτικότητα με έγγραφα
του συνόλου των απαιτήσεων εκ των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων
και, έτσι, δεν είναι δυνατός, λόγω του είδους της εγγραφής, ο διαχωρισμός
των επιμέρους ποσών, με αποτέλεσμα, έτσι, όλες ανεξαιρέτως οι
απαιτήσεις εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων να είναι
ΑΝΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΕΣ, ενώ ο επαναπροσδιορισμός αυτών δεν είναι δυνατόν να
πραγματοποιηθεί με απλό αριθμητικό επανυπολογισμό της ποσότητας και
της ποιότητας των απαιτήσεων, προκειμένου αυτές να εκκαθαριστούν,
επειδή το το πραγματικό ύψος αυτών μπορεί να προσδιοριστεί και να
μαθηματικών, νομισματικών και λογιστικών κανόνων που υπερβαίνουν τα
αριθμητικά διδάγματα της κοινής πείρας, η ακρίβεια των οποίων απαιτεί τη
διενέργεια ειδικής για το σκοπό αυτό ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ
ΠΡΑΓΜΑΤΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ, από εξειδικευμένο πραγματογνώμονα στα
οικονομικά μαθηματικά, τη γενική λογιστική και το κλαδικό λογιστικό σχέδιο
των τραπεζών, όπως εν προκειμένω αναφέρει ο Καθηγητής Οικονομετρίας
του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γεώργιος Βάμβουκας, με την από
5 Σεπτεμβρίου 2015 γνωμοδότησή του, αφορώσα την «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ

ΒΑΘΜΟΥ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΤΗΣ εν λόγω ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΦΟΡΜΟΥΛΑΣ ΣΤΟ
Σ.Ε.Π.Ε.», σύμφωνα με την οποία «Μαθηματικές σχέσεις σαν την ΣΕΠΕ
θεωρούνται ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΠΛΟΚΕΣ και ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ ΑΚΟΜΑ και για
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ».
Εξάλλου, σύμφωνα με την απόφαση ECLI:EU:C:2016:842 ΔΕΕ της
9ης Νοεμβρίου 2016: «Προδικαστική παραπομπή – Οδηγία 2008/48/ΕΚ –
Προστασία των καταναλωτών – Συμβάσεις καταναλωτικής πίστεως – Άρθρο 1,
άρθρο 3, στοιχείο ιγ΄, άρθρο 10, παράγραφοι 1 και 2, άρθρο 22, παράγραφος 1,
και άρθρο 23 – Ερμηνεία του όρου “εγγράφως” και της φράσεως “επί άλλου
σταθερού μέσου” – Σύμβαση παραπέμπουσα σε άλλο έγγραφο – Απαίτηση περί
“εγγράφου τύπου” κατά το εθνικό δίκαιο – Μνεία των απαιτούμενων στοιχείων
μέσω παραπομπής σε αντικειμενικές παραμέτρους – Στοιχεία τα οποία πρέπει
να μνημονεύονται σε σύμβαση πιστώσεως που έχει σταθερή διάρκεια –
Συνέπειες της ελλείψεως των υποχρεωτικών πληροφοριών – Αναλογικότητα»,
στην υπόθεση C-42/15, με αντικείμενο αίτηση προδικαστικής αποφάσεως
δυνάμει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, που υπέβαλε το Okresný súd Dunajská
Streda (πρωτοδικείο Dunajská Streda, Σλοβακία) με απόφαση της 19ης
Δεκεμβρίου 2014, η οποία περιήλθε στο Δικαστήριο στις 2 Φεβρουαρίου 2015,
στο πλαίσιο της δίκης Home Credit Slovakia a.s. κατά Klára Bíróová, το
δικαστήριο (τρίτο τμήμα), μεταξύ άλλων απεφάνθη ότι : «Η παράλειψη της
τράπεζας να μνημονεύσει στη σύμβαση πιστώσεως όλα τα στοιχεία τα οποία,
βάσει της οδηγίας, πρέπει να περιλαμβάνονται υποχρεωτικά στη
σύμβαση, όπως είναι το Σ.Ε.Π.Ε., ο αριθμός και η περιοδικότητα των καταβολών
στις οποίες πρέπει να προβεί ο καταναλωτής, τα συμβολαιογραφικά έξοδα και
οι απαιτούμενες από τον δανειστή εγγυήσεις και ασφάλειες, δύναται να
εκπτώσεως του δανειστή από το δικαίωμα εισπράξεως τόκων και εξόδων,
οσάκις η παράλειψη μνείας των στοιχείων αυτών δύναται να θέσει εν αμφιβόλω
τη δυνατότητα του καταναλωτή να εκτιμήσει το περιεχόμενο της δεσμεύσεώς
του». Έτσι, κατά τα ανωτέρω, ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα
ως δανειολήπτη και για έκαστο εξ’ αυτών ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΠΟΣΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΕΞΟΔΩΝ, πρέπει δηλαδή ΝΑ ΑΠΟΜΕΙΩΘΟΥΝ, ήτοι, κατά τη σύγχρονη
τραπεζική ορολογία να «ΚΟΥΡΕΥΤΟΥΝ», επιβάλλοντας το Δικαστήριό
Σας την κύρωση της εκπτώσεως των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ επίδικη πιστωτική
σύμβαση και ανά ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση,
από το δικαίωμα εισπράξεως τόκων και εξόδων, επειδή η παράλειψη
μνείας των στοιχείων του Σ.Ε.Π.Ε. σε όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, έθεσε εν αμφιβόλω τη δυνατότητα των εδώ

εναγόντων ως καταναλωτές να εκτιμήσουν το περιεχόμενο της
δεσμεύσεως που ανέλαβαν δια της συνομολόγησης των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων (ECLI:EU:C:2016:842 ΔΕΕ της 9ης Νοεμβρίου 2016).
Ακόμη, όλες ανεξαιρέτως ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη και για
έκαστο εξ’ αυτών ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, πρέπει δηλαδή ΝΑ ΑΠΟΜΕΙΩΘΟΥΝ, ήτοι, κατά τη
σύγχρονη τραπεζική ορολογία να «ΚΟΥΡΕΥΤΟΥΝ», ως προς το
εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
σύμβαση προς σύμβαση, κατά ποσό ανάλογο της ανακεφαλαιοποίησης που
έλαβε από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) εκάστη εκ των
πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, δυνάμει των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ
για την απόσβεση της ζημίας εκάστης εξ’ αυτών, κατά το ποσό και την
καταστάσεις και τους αντίστοιχους ισολογισμούς χρήσεως εκάστης εξ’ αυτών
και, έτσι, Η ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΚΘΕΣΗ, Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΝΔΥΛΙΩΝ
ΤΟΥ ΑΚΡΙΒΟΥΣ ΠΟΣΟΥ ΤΗΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑ ΤΗΝ
ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΗΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΠΙΔΙΚΩΝ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥΝ κατά απαίτηση, κατά εκάστη εκ των πέντε (5)
ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, με βάση τον ειδικό για
το σκοπό αυτό ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 4.Β,
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ «ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ» ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ) του «Πίνακα Ανακεφαλαιοποίησης,
Υπολογισμού Βλάβης Εθνικής Οικονομίας και Υπολογισμού Μαθηματικού Τύπου
Κουρέματος Κεφαλαίου Δανείων ανά Εναγόμενη» (βλ. σχετικά Κεφάλαιο 4.Α, Η
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ). Και επειδή, όλες
ανεξαιρέτως οι απαιτήσεις εκ των οικονομικών σχέσεων των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, δυνάμει όλων ανεξαιρέτως
των αντιστοίχων και αναλυτικά περιγραφομένων, κατά εδώ ενάγοντα και
εναγόμενη, επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ
ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΕΣ, κατά το ποσό της απομείωσης-«κουρέματος» αυτών, για
το μέρος του ποσού της ως άνω ανακεφαλαιοποίησης που έλαβε εκάστη εκ

των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων και που χρησιμοποίησε για την
απόσβεση της ζημίας του πιστωτικού της κινδύνου κατά την 31/12/2012 και,
έτσι, ΑΥΤΕΣ, προκειμένου να γίνουν ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΕΣ,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΕΠΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΟΥΝ
ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ, ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟΜΕΙΩΘΟΥΝ («ΚΟΥΡΕΥΤΟΥΝ») ανά
εδώ εναγόμενη, κατά τους εξής ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ :




Δανείων της τέταρτης εδώ εναγόμενης την
31/12/2012).
Ο δε ποσοτικός και ποιοτικός επαναπροσδιορισμός των απαιτήσεων

των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών εκ των
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, καθώς και η απομείωση («ΚΟΥΡΕΜΑ»)
αυτών κατά τους ανωτέρω μαθηματικούς τύπους, ανά εδώ εναγόμενη και
ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς σύμβαση, δεν είναι δυνατόν να
πραγματοποιηθεί με απλό, αριθμητικό επανυπολογισμό της ποσότητας
και της ποιότητας των απαιτήσεων, δηλαδή με την τέλεση ορισμένων
απλών αριθμητικών πράξεων και με την απλή εφαρμογή των
αριθμητικών διδαγμάτων της κοινής πείρας, προκειμένου αυτές να
εκκαθαριστούν, επειδή :
• Το υπόλοιπο του λογαριασμού «ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ
ΠΕΛΑΤΩΝ» όπως αυτό εμφανίζεται στις δημοσιευθείσες στα
αντίστοιχα ανά εδώ εναγόμενη ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ οικονομικές
καταστάσεις, που συνέταξαν σύμφωνα με τα Διεθνή Λογιστικά

Πρότυπα (ΔΛΠ) και, συγκεκριμένα, κατά το πρότυπο IAS 1, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες για την οικονομική χρήση που έληξε την
31/12/2012, ήτοι στον Ισολογισμό, την Κατάσταση Αποτελεσμάτων
Χρήσεως, την Κατάσταση Μεταβολών της Καθαρής Θέσης, την
Κατάσταση Ταμειακών Ροών και τις Γνωστοποιήσεις, εμφανίζει ΤΗ
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΜΟΝΟ ΧΡΕΩΣΗ κατά κεφάλαιο, τόκους και έξοδα του
συνόλου των απαιτήσεων αυτών ανά εδώ εναγόμενη και, έτσι,
εκλείπει η απαιτούμενη σαφής και ορισμένη έκθεση, με
εξειδίκευση και χαρακτηρισμό των επι μέρους κονδυλίων
κεφαλαίου, τόκων και εξόδων του λογαριασμού «ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ
ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΠΕΛΑΤΩΝ» και, έτσι, δεν είναι δυνατός ο
προσδιορισμός, με απλές αριθμητικές πράξεις, του παρονομαστή
«Σύνολο Απαιτήσεων Κεφαλαίου Δανείων» στους ανωτέρω
μαθηματικούς τύπους ανά εδώ εναγόμενη, προκειμένου να μπορεί να
προκύψει με σαφή και ορισμένη έκθεση, με την τέλεση απλών
αριθμητικών πράξεων, κατά τα αριθμητικά διδάγματα της κοινής
πείρας, ο συντελεστής απομείωσης των επίδικων απαιτήσεων ανά εδώ
ενάγοντα, εναγόμενη και πιστωτική σύμβαση, με αποτέλεσμα, το
πραγματικό ύψος αυτών να μπορεί να προσδιοριστεί και να
μαθηματικών, νομισματικών και λογιστικών κανόνων, που
υπερβαίνουν τα αριθμητικά διδάγματα της κοινής πείρας, η ακρίβεια
των οποίων απαιτεί τη διενέργεια ειδικής για το σκοπό αυτό
πραγματογνώμονα στα οικονομικά μαθηματικά, τη γενική λογιστική
και το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών.
• Η κατά το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών και το κατά ΔΛΠ
πρότυπο ΙΑS 39 επιλογή του τρόπου εμφάνισης της απομείωσης
της αξίας των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ήτοι (α) με
απευθείας μείωση του οικείου λογαριασμού χορηγήσεων και (β) με τη
δημιουργία ειδικού λογαριασμού συσσωρευμένων απαιτήσεων,
προκειμένου αυτές να μπορούν να προσδιοριστούν κατά
ποιότητα με την απαιτούμενη σαφή, εξειδικευμένη και ορισμένη
έκθεση και, έτσι, να προκύψουν με σαφήνεια, ώστε από τα
έγγραφα των αντίστοιχων, ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση
λογαριασμών που τηρούν κατά ΚΒΣ στα βιβλία τους οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, να προκύψουν οι
νόμιμες απαιτήσεις αυτών εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
ανά εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, σύμβαση προς σύμβαση, με
αποτέλεσμα, η ανωτέρω επιλογή του τρόπου εμφάνισης της

απομείωσης της αξίας των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων να
μπορεί να πραγματοποιηθεί ΜΟΝΟ με την τέλεση ΣΥΝΘΕΤΩΝ
ΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ, ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ, δηλαδή με
την εφαρμογή εξειδικευμένων νομισματικών και λογιστικών κανόνων,
που υπερβαίνουν τα αριθμητικά διδάγματα της κοινής πείρας, η
ακρίβεια των οποίων απαιτεί τη διενέργεια ειδικής για το σκοπό αυτό
πραγματογνώμονα στη γενική λογιστική, τα Διεθνή Λογιστικά
Πρότυπα (ΔΛΠ) και το κλαδικό λογιστικό σχέδιο των τραπεζών.
• Δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η διαδικασία του αρθ. 8, ν.
3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010, κατά την οποία οι προνομιούχες
μετοχές εξαγοράζονται στο σύνολό τους από το πιστωτικό
ίδρυμα μετά πάροδο πέντε (5) ετών ή και νωρίτερα, κατόπιν
έγκρισης της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και, έτσι, δεν έχει ακόμη
ορισθεί η τιμή εξαγοράς αυτών, ούτε η εύλογη αξία αυτών κατά τα
προβλεπόμενα στην παρ. 3, αρθ. 7, ν. 3864/2010/ΦΕΚ
119/21.07.2010, ούτε μπορεί ακόμη να επιβληθεί η σωρευτική,
ετήσια προσαύξηση σε ποσοστό 2% επί της κατά το άρθ. 10, παρ.
2, ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21.07.2010 απόδοσης, με αποτέλεσμα,
το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) να μη μπορεί
ακόμη να δημιουργήσει τους κατά το αρθ. 12, ν. 3864/2010/ΦΕΚ
119/21.07.2010, Λογαριασμούς Αποθεματικών από Διαφορές
Αποτίμησης, ώστε να προσδιορίζονται και να προκύπτουν με
σαφήνεια τα καθαρά κέρδη και οι ζημίες του κατά τα Διεθνή
Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Αναφοράς, προσαρμοσμένα για τον
ειδικό σκοπό αυτού, προκειμένου, εντός 30 ημερών από τη δημοσίευση
των οικονομικών του καταστάσεων, το ΤΧΣ να μπορεί να μεταφέρει το
σύνολο αυτών (Κέρδη/Ζημίες) στο Γενικό Προϋπολογισμό του
Κράτους.
15. ΕΠΕΙΔΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, καθ΄ ον τρόπο

περιγράφεται στο ιστορικό της αγωγής μας, ήτοι «Κεφάλαιο 1.Γ.7 : Η
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε», αξίωση των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ
αυτών, κατά των πέντε (5) πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ αυτών, για
την χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ηθικής τους βλάβης, λόγω της
καταγγελίας των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, της συνεπεία αυτής
καταχώρισης του δεδομένου στο Σύστημα Αθέτησης Υποχρεώσεων (ΣΑΥ)
στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. και, έτσι, της θέσης αυτών στον κίνδυνο της εναντίον
τους έκδοσης διαταγής πληρωμής, της επίσπευσης πλειστηριασμών και των
κατασχέσεων των τραπεζικών τους λογαριασμών και, ειδικότερα :

• Επειδή, κατά τη διάταξη του άρθρου (57 παρ. 1 εδ. α' Α.Κ.), όποιος
προσβάλλεται παράνομα στην προσωπικότητα του έχει δικαίωμα να
απαιτήσει να αρθεί η προσβολή και να μην επαναληφθεί στο μέλλον.
Αξίωση αποζημίωσης, κατά τις διατάξεις για τις αδικοπραξίες, δεν
αποκλείεται. Κατά δε το άρθρο 59 Α.Κ., στην περίπτωση του πιο πάνω
άρθρου 57, το δικαστήριο, με απόφαση του, ύστερα από αξίωση αυτού
που έχει προσβληθεί, και αφού λάβει υπόψη το είδος της προσβολής,
μπορεί επιπλέον να καταδικάσει τον υπαίτιο να ικανοποιήσει την
ηθική βλάβη αυτού που έχει προσβληθεί, η ικανοποίηση δε,
συνίσταται σε πληρωμή χρηματικού ποσού, σε δημοσίευμα ή σε
οτιδήποτε επιβάλλεται από τις περιστάσεις. Οι διατάξεις αυτές
αποτελούν εξειδίκευση του άρθρου (2 παρ. 1) του Συντάγματος, με
το οποίο καθιερώνεται ο θεμελιώδης κανόνας του σεβασμού και της
προστασίας της αξίας του ανθρώπου. Από τις πιο πάνω διατάξεις
προκύπτει ότι η αποκατάσταση της περιουσιακής ζημίας από την
προσβολή της προσωπικότητας χωρεί με βάση εκείνα που ισχύουν στις
αδικοπραξίες αρθ. (914 επ. Α.Κ.), ενώ για την προστασία της
προσωπικότητας και μόνο απαιτείται η προσβολή να είναι και
παράνομη, δηλαδή απαγορευμένη, χωρίς να απαιτείται πταίσμα
(δηλαδή αμέλεια), εκτός αν ζητείται και αποζημίωση, κατά τις περί
αδικοπραξιών διατάξεις. Τέλος, κατά τη διάταξη του άρθρου 57 Α.Κ., το
παράνομο της προσβολής μπορεί να απορρέει είτε από συγκεκριμένη
διάταξη που απαγορεύει συγκεκριμένη πράξη, η οποία προσβάλλει
έκφραση της προσωπικότητας, είτε από την άσκηση συγκεκριμένου
δικαιώματος που ασκείται με συνθήκες αντίθετες στην έννοια
της καλής πίστεως και των χρηστών ηθών, δηλαδή
καταχρηστικά, κατά την έννοια του άρθρου (281 Α.Κ.), είτε από
πράξεις που περιέχουν ονειδισμό ή αμφισβήτηση της προσωπικής ή
επαγγελματικής εντιμότητας του προσώπου. Περαιτέρω, σύμφωνα με
τη διάταξη του άρθρου 920 Α.Κ., όποιος, γνωρίζοντας ή υπαίτια
αγνοώντας, υποστηρίζει ή διαδίδει αναληθείς ειδήσεις που εκθέτουν σε
κίνδυνο την πίστη, το επάγγελμα ή το μέλλον άλλου, έχει την
υποχρέωση να τον αποζημιώσει. Η προαναφερθείσα διάταξη ρυθμίζει
μία ειδική μορφή αδικοπραξίας, με σκοπό την προστασία της
οικονομικής υπόστασης των ατόμων από ζημιές που θα μπορούσαν
να προκληθούν με την υποστήριξη ή διάδοση αναληθών γεγονότων, τα
οποία εκθέτουν σε κίνδυνο την πίστη, το επάγγελμα ή το μέλλον τους.
Η προστασία όμως αυτή μπορεί να παρασχεθεί και με βάση τις γενικές
διατάξεις των άρθρων 914 και 57 Α.Κ., η δε ειδική ρύθμιση με την
ειδική διάταξη του αρθ. 920 Α.Κ. κρίθηκε αναγκαία για να μη
δημιουργηθούν αμφισβητήσεις, για το εάν τα προστατευόμενα από το

άρθρο 920 Α.Κ. αγαθά αποτελούν ή όχι εκφάνσεις του γενικού και
απόλυτου δικαιώματος από την προσωπικότητα.
• Επειδή, τα Δεδομένα Συγκέντρωσης Χορηγήσεων διαβιβάζονται
στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. από τα πιστωτικά ιδρύματα, τις εταιρίες παροχής
πιστώσεων και τις εταιρείες έκδοσης και διαχείρισης καρτών (Φορείς),
οι οποίοι χορήγησαν τα σχετικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες ενώ, η
ενημέρωση των δεδομένων που έχουν εισαχθεί στο σύστημα
συγκέντρωσης χορηγήσεων, πραγματοποιείται αποκλειστικά και
μόνον με βάση τα σχετικά στοιχεία που διαβιβάζονται στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ
Α.Ε., σε μηνιαία βάση, από τους άνω Φορείς, οι οποίοι είναι
αποκλειστικά υπεύθυνοι για την ακρίβεια των δεδομένων και τα
δεδομένα συγκέντρωσης χορηγήσεων διατηρούνται για πέντε (5)
χρόνια από την τελευταία μηνιαία ενημέρωση της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΑΕ από
τους φορείς, η δε διαγραφή δεδομένου από το αρχείο
πραγματοποιείται μόνο εφόσον έχει εξοφληθεί η αντίστοιχη οφειλή
στο σύνολό της ενώ, στην περίπτωση δανείου ή πιστωτικής κάρτας για
την οποία έχει εκδοθεί τελεσίδικη δικαστική απόφαση με την οποία
βεβαιώνεται ότι το υποκείμενο δεν ανέλαβε εγκύρως υποχρέωση από
το συγκεκριμένο δάνειο ή την πιστωτική κάρτα, η σχετική
πληροφορία του αρχείου ΔΕΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ παρά μόνο
ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ σχετικώς με την ένδειξη «ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ».
• Επειδή, στο άρθρο 630Α του Κ.Πολ.δ ορίζεται ότι: «Η διαταγή
πληρωμής επιδίδεται σε εκείνον κατά του οποίου στρέφεται μέσα σε
προθεσμία δύο μηνών από την έκδοσή της. Ο δικαστικός επιμελητής
οφείλει μέσα στην ίδια προθεσμία να καταθέσει αντίγραφο της
σχετικής έκθεσης επίδοσης στη γραμματεία του δικαστηρίου, ο
δικαστής του οποίου εξέδωσε τη διαταγή πληρωμής. Ο αρμόδιος
γραμματέας υποχρεούται να καταχωρίσει τη χρονολογία της επίδοσης
στο οικείο βιβλίο δημοσιεύσεων».
• Επειδή οι πηγές άντλησης των δεδομένων του Συστήματος Αθέτησης
Υποχρεώσεων (ΣΑΥ) στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε είναι τα Πρωτοδικεία και τα
Ειρηνοδικεία, για δε τις πληροφορίες που συμπληρώνονται με την
ένδειξη «ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ», και σε ότι αφορά τις Διαταγές Πληρωμής,
αυτές διατηρούνται 10 χρόνια στην περίπτωση της μη
εξόφλησης.
• Επειδή, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 69 του Κ.Πολ.δ.
επιτρέπεται να ζητηθεί δικαστική προστασία και (α) αν η παροχή που
δεν εξαρτάται από αντιπαροχή συνδέεται με την επέλευση χρονικού
σημείου, προτού επέλθει το χρονικό αυτό σημείο, (β) στην περίπτωση
του άρθρου 378 του Αστικού Κώδικα, (γ) αν ο ενάγων ζητεί να του
παραδοθεί ένα πράγμα και, για την περίπτωση που δεν του παραδοθεί

το ίδιο πράγμα, ζητεί το διαφέρον, (δ) αν η γένεση ή η άσκηση του
δικαιώματος εξαρτάται από την έκδοση της απόφασης, (ε) αν το
δικαίωμα εξαρτάται από την πλήρωση αίρεσης ή την επέλευση
γεγονότος και (στ) σε κάθε άλλη περίπτωση, αν υπάρχει βάσιμος
φόβος ότι ο οφειλέτης θα αποφύγει την έγκαιρη εκπλήρωση της
παροχής. Στην περίπτωση του εδαφ. α της προηγούμενης
παραγράφου, ο εναγόμενος καταδικάζεται να καταβάλει τα χρήματα ή
να παραδώσει το πράγμα μόλις επέλθει το χρονικό σημείο. Στην
περίπτωση του εδαφ. γ καταδικάζεται να πληρώσει αποζημίωση, αν
δεν βρεθεί το πράγμα στο στάδιο της εκτέλεσης. Στην περίπτωση του
εδαφ. ε καταδικάζεται στην παροχή, μόλις πληρωθεί η αίρεση ή
επέλθει το γεγονός και αυτό διαπιστωθεί με τον τρόπο που ορίζει
η απόφαση.
• Επειδή, εν προκειμένω οι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις για τις ως
άνω αναλυτικά περιγραφόμενες αιτίες: (α) είναι αισχροκερδείς και
συνεπώς άκυρες καθότι αντίκεινται στα χρηστά ήθη κατ΄ άρθρον 178,
179, 180 ΑΚ, (β) έχουν συναφθεί παράνομα και ως εκ τούτου είναι
άκυρες σε συνδυασμό με το άρθρο 174 ΑΚ και (γ) οι οικονομικές
σχέσεις των εδώ εναγόντων με τις πέντε (5) πρώτες εναγόμενες είναι
ανεκκαθάριστες, για τις στο ιστορικό της παρούσας περιγραφόμενες
αιτίες, λαμβανομένων υπ΄ όψη και των αντίστοιχων αιτημάτων της
αγωγής, για αναγνώριση της ακυρότητας των επίδικων συμβάσεων,
άλλως για την απομείωση «κούρεμα» των απαιτήσεών τους κατά
κεφάλαιο και την διαγραφή των τόκων.
Συνεπώς, εν τοιαύτη περιπτώσει, υφίσταται έννομο συμφέρον για

τους εδώ ενάγοντες, ως δανειολήπτες και για ένα έκαστο εξ αυτών, να
αναγνωριστεί ότι επί καταχώρησης της πληροφορίας στο Σύστημα
Αθέτησης Υποχρεώσεων (ΣΑΥ) στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε, έχουν αξίωση κατά
των πέντε (5) πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ αυτών, για την
χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής τους βλάβης σύμφωνα με το
άρθρο 932 ΑΚ για το εύλογο χρηματικό ποσόν των δέκα χιλιάδων (10.000)
ευρώ για έκαστο εξ αυτών, εντόκως, νομίμως, από την ημερομηνία της
καταχώρησης της σχετικής πληροφορίας στο Σύστημα Αθέτησης
Υποχρεώσεων (ΣΑΥ) στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε, άλλως από της επιδόσεως της
αγωγής και μέχρι εξοφλήσεως.
16. Α.) ΕΠΕΙΔΗ, πρέπει ΝΑ ΕΠΙΔΙΚΑΣΤΕΙ ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ

ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΛΟΓΩ ΗΘΙΚΗΣ ΒΛΑΒΗΣ στους εδώ ενάγοντες ως
φορολογούμενοι, και σε έκαστο εξ αυτών, σε βάρος των πέντε (5) πρώτων
εναγομένων και εκάστης εξ αυτών, ειδικότερα:

Επειδή, από τα οριζόμενα στο άρθρο 106 παρ. 2 του Συντάγματος
προκύπτει ότι: «Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να
αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή
προς βλάβη της εθνικής οικονομίας».
Επειδή, στο άρθρο (914) του ΑΚ ορίζεται ότι: «Όποιος ζημιώσει άλλον
παράνομα και υπαίτια έχει υποχρέωση να τον αποζημιώσει». Από τη διάταξη
αυτή, συνδυαζόμενη με εκείνες των άρθρων 297, 298, 299, 330 και 932 του
ίδιου Κώδικα, προκύπτει, ότι προϋποθέσεις της ευθύνης για αποζημίωση από
αδικοπραξία αλλά και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης που
αποτελεί μη περιουσιακή ζημία είναι: (α) ζημιογόνος συμπεριφορά (πράξη ή
παράλειψη), (β) παράνομος χαρακτήρας της πράξης ή παράλειψης, (γ)
υπαιτιότητα, που περιλαμβάνει τον δόλο και την αμέλεια και (δ) πρόσφορος
αιτιώδης συνάφεια μεταξύ ζημιογόνου συμπεριφοράς και αποτελέσματος,
δηλαδή της ζημίας.
Παράνομη είναι η συμπεριφορά που αντίκειται σε απαγορευτικό ή
επιτακτικό κανόνα δικαίου, ο οποίος απονέμει δικαίωμα ή προστατεύει
συγκεκριμένο συμφέρον του ζημιωθέντος, μπορεί δε η συμπεριφορά αυτή να
συνίσταται σε θετική ενέργεια ή σε παράλειψη ορισμένης ενέργειας. Για την
κατάφαση της παρανομίας δεν απαιτείται παράβαση συγκεκριμένου κανόνα
δικαίου, αλλά αρκεί η αντίθεση της συμπεριφοράς στο γενικότερο πνεύμα του
δικαίου ή στις επιταγές της έννομης τάξεως, ιδίως δε αρκεί η παράβαση της
γενικής υποχρεώσεως πρόνοιας, η οποία (υποχρέωση) απορρέει από τις αρχές
των χρηστών ηθών και, κυρίως, της καλής πίστεως.
Η παραάνομη συμπεριφοραά μπορειά να συνιάσταται ειάτε σε θετικηά
ενεέ ργεια, ειέτε σε παραάλειψη. Ο χαρακτηρισμός της παραλείψεως ως
παράνομης συμπεριφοράς προϋποθέτει την ύπαρξη νομικής
υποχρέωσης για επιχείρηση της θετικής ενέργειας που παραλείφθηκε.
Τεέ τοια νομικηέ υποχρεέ ωση μπορειέ να προκυέ πτει ειέτε αποέ δικαιοπραξιέα,
οποάτε μαάλιστα μπορειά να συρρεέ ουν αδικοπρακτικηέ και δικαιοπρακτικηέ
ευθυά νη, ειάτε αποά ειδικηά διαά ταξη νοά μου - οά πως ειάναι και το αά ρθρο (919 ΑΚ),
εφοά σον συντρεά χει αντιάθεση στα χρησταά ηά θη και προά θεση βλαά βης - ειίτε αποί
την αρχηά της καληάς πιάστεως, υποά την αντικειμενικηά εάννοια που απανταάται στα
αά ρθρα (200, 281 και 288 ΑΚ), και που ειάναι η συναλλακτικηά ευθυά τητα, την
οποιέα επιδεικνυέ ει ο χρηστοέ ς και εχεέ φρων συναλλασσοέ μενος.
Προϋπόθεση για τη γένεση της ευθύνης κατ’ άρθρο 914 ΑΚ είναι και η
ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της συμπεριφοράς του δράστη και της
ζημίας. Ως αιτιώδης συνάφεια νοείται η σχέση αιτίας και αποτελέσματος
μεταξύ του νόμιμου λόγου ευθύνης (παράνομης και υπαίτιας συμπεριφοράς
του δράστη) και του αποτελέσματος (της ζημίας). Αιτιώδης συνάφεια
υπάρχει, όταν η πράξη ή η παράλειψη του ευθυνόμενου προσώπου ήταν κατά
τα διδάγματα της κοινής πείρας ικανή και μπορούσε αντικειμενικά να

επιφέρει κατά την συνηθισμένη και κανονική πορεία των πραγμάτων το
επιζήμιο αποτέλεσμα. Κατ' άρθρο 914 ΑΚ, όποιος ζημιώνει άλλον παρανόμως
και υπαιτίως έχει υποχρέωση να τον αποζημιώσει.
Εξάλλου, κατ' άρθρον (71 ΑΚ) το νομικό πρόσωπο ευθύνεται για τις
πράξεις και παραλείψεις των οργάνων του, που κατ’ άρθρον 55, 67 και 68 ΑΚ
το εκφράζουν και αντιπροσωπεύουν την βούληση του εφόσον η πράξη ή
παράλειψη αυτή έλαβε χώρα κατά την ενάσκηση των καθηκόντων που
ανατίθενται σε αυτά και παράγει υποχρέωση προς αποζημίωση. Σε
περίπτωση που η πράξη ή παράλειψη, παράγει υποχρέωση αποζημιώσεως για
τον πράξαντα ή παραλείψαντα ευθύνεται και αυτός εις ολόκληρον με το
νομικό πρόσωπο. Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου (932 ΑΚ)
προκύπτει ότι, σε περίπτωση αδικοπραξίας, ανεξάρτητα από την αποζημίωση
για την περιουσιακή ζημία, παρέχεται στο δικαστήριο η δυνητική ευχέρεια να
επιδικάσει εύλογη χρηματική ικανοποίηση, αν κρίνει, με βάση τους
κανόνες της κοινής πείρας και της λογικής και μετά από εκτίμηση των
περιστάσεων κάτω από τις οποίες συντελέστηκε η άδικη πράξη του υπαίτιου
και ιδίως του βαθμού του πταίσματος του υπόχρεου, του είδους της
προσβολής και της κοινωνικής και περιουσιακής κατάστασης δικαιούχου και
υπόχρεου, ότι ο αδικηθείς υπέστη ηθική βλάβη.
Αν προσβαλλόμενο από την αδικοπραξία είναι νομικό πρόσωπο, τότε
παρέχεται σ' αυτό το δικαίωμα ν' αξιώσει την καταβολή χρηματικής
ικανοποίησης για την αποκατάσταση της ηθικής του βλάβης, αν υπό τις
συγκεκριμένες συνθήκες εκδήλωσης της αδικοπρακτικής συμπεριφοράς το
νομικό πρόσωπο υπέστη παράνομη προσβολή στο όνομα, την εμπορική του
πίστη, τη φήμη, την επαγγελματική του υπόληψη, το εμπορικό του μέλλον
κλπ.
Επειδή, από τη διάταξη του άρθρου (919 ΑΚ), με την οποία ορίζεται
ότι «όποιος με πρόθεση ζημίωσε άλλον κατά τρόπο αντίθετο προς τα χρηστά
ήθη έχει υποχρέωση να τον αποζημιώσει», προκύπτει ότι, κύριο γνώρισμα της
προβλεπόμενης από αυτήν αυτοτελούς αδικοπραξίας, που επεκτείνει την
αδικοπρακτική ευθύνη, όταν δεν υφίσταται προσβολή ορισμένου
δικαιώματος ή έννομα προστατευομένου συμφέροντος, ούτε παραβίαση
διάταξης νόμου, αλλά το περί δικαίου και ηθικής αίσθημα απαιτεί
αποκατάσταση της ζημίας είναι προσβολή των χρηστών ηθών από την πράξη
του υπαιτίου, η οποία από πρόθεση επιχειρήθηκε, ή και από παράλειψη
αυτού. Ως κριτήριο των χρηστών ηθών, η έννοια των οποίων είναι νομική και
εξετάζεται αντικειμενικώς, χρησιμεύουν οι ιδέες του εκάστοτε κατά τη γενική
αντίληψη χρηστώς και με φρόνηση σκεπτομένου μέσου κοινωνικού
ανθρώπου. Η διαπίστωση στη συγκεκριμένη περίπτωση της αντιθέσεως προς
τα χρηστά ήθη, την οποία δε αποκλείει η ύπαρξη σχετικού δικαιώματος ή
ευχέρειας, γίνεται από το δικαστή με βάση το σύνολο των ειδικών συνθηκών,

υπό τις οποίες πραγματώθηκε η συγκεκριμένη συμπεριφορά, όπως τα
κίνητρα, τα μέσα, οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν και ο σκοπός που
επιδιώχθηκε. Όσον αφορά την πρόθεση, δεν απαιτείται το πρόσωπο να
ενήργησε τη ζημιογόνο πράξη ή παράλειψη προς τον αποκλειστικό σκοπό της
βλάβης τρίτου, αλλά αρκεί και η περί της επελθούσας ζημίας θέλησή του,
δηλαδή είναι επαρκές ότι τελούσε σε γνώση περί του ότι η εκδηλωθείσα
συμπεριφορά του ήταν δυνατό να προκαλέσει τη ζημία και παρόλα αυτά δεν
απέσχε της πράξης ή παράλειψης από την οποία επήλθε η ζημία. Περαιτέρω,
από την ίδια διάταξη προκύπτει ότι η από πρόθεση πρόκληση ζημίας σε
άλλον, κατά τρόπο αντίθετο προς τα χρηστά ήθη, είναι πράξη
παράνομη και δημιουργεί υποχρέωση προς αποζημίωση, καθώς επίσης
και προς καταβολή χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ηθικής βλάβης
(άρθρο 932 ΑΚ).
Η ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ ορισμένης ενέργειας ή
παράλειψης και ορισμένου επιζήμιου αποτελέσματος, που κρίνεται κατά τις
διατάξεις των άρθρων 297 και 298 του ΑΚ, εξαρτάται από το αν η πράξη ή η
παράλειψη, αφενός μεν αποτέλεσε έναν από τους αναγκαίους όρους του
αποτελέσματος, που αν αυτός έλειπε δεν θα επερχόταν, αφετέρου δε μόνη της
και αντικειμενικά λαμβανόμενη αν ήταν ικανή, κατά τα διδάγματα της κοινής
πείρας και με τη συνήθη και κανονική πορεία των πραγμάτων, να επιφέρει το
ως άνω αποτέλεσμα. Συνεκτιμάται δε συνολικά για τη διαπίστωση της
αντίθεσης στα χρηστά ήθη, η συμπεριφορά του δράστη, σε συνδυασμό με
τους σκοπούς, τα μέσα και τις μεθόδους που χρησιμοποίησε, δηλαδή
λαμβάνονται υπόψη, όχι μεμονωμένα τα αίτια που τον οδήγησαν στην
συγκεκριμένη ενέργειά του, αλλά το σύνολο των περιστάσεων, υπό τις οποίες
εκδηλώθηκε, ολόκληρη η συμπεριφορά του και αξιολογείται γενικά η διαγωγή
του, σε συνδυασμό και με την διαγωγή του αντισυμβαλλομένου για να κριθεί
το εάν οι δύο συμπεριφορές τελούν μεταξύ τους προφανώς σε καταφατική ή
αποφατική αναλογική σχέση. Στην αναζηέ τηση του ορθουέ αυτουέ μεέ τρου
συνεκτιμωάνται σε συνδυασμοά προς τη διαά ταξη του αά ρθρου 281 Α.Κ. και τα
επιβαλλοή μενα οή ρια αποή αυτηή ν.
ΕΠΕΙΔΗ, κατά τις χρήσεις από 01-01-2002 μέχρι και την 31-12-
2012:
α) Οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ αυτών, άσκησαν το
δικαίωμά τους ως προς την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, με έκαστο των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτη,
κατά παράβαση του άρθρου (281 ΑΚ).
β) Οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ αυτών, συνήψαν όλες
ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, με έκαστο των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτη, κατά παράβαση των άρθρων (178, 179 ΑΚ).

γ) Οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ αυτών, παραβίασαν
τις εκ της διάταξης του άρθρου (288 ΑΚ) παρεπόμενες υποχρεώσεις τους
προς έκαστο των εδώ εναγόντων, ως δανειολήπτη.
δ) Οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ αυτών, με την
σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων έχουν
διαπράξει κατ΄ επάγγελμα τοκογλυφία, κατά τις διατάξεις των άρθρων (404
ΠΚ) και δη κατά τις §§ 1, 2 αυτού, και (13 ΠΚ).
ε) Η σύναψη, όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων
με τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστο εξ αυτών, έγινε
παράνομα από τις πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και έκαστη εξ αυτών, ήτοι :
1. Κατά ευθεία παράβαση των αρχών και του πλαισίου του
Παραρτήματος II, ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005 οι οποίες κατά το διάστημα (2002
– 2012), ενισχύθηκαν και αυστηροποιήθηκαν με την
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010.
2. Κατά ευθεία παράβαση της παρ. 2, ΠΔ/ΤΕ 2501/31.10.2002 και των
διατάξεων του Ν. 2251/1994 «Περί προστασίας των καταναλωτών».
3. Κατά ευθεία παράβαση της αρχής του Συνετού Δανεισμού, της
ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ 1635/21.10.2005, κατά την
οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από το 30 - 40 %
του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος του δανειοδοτούμενου.
4. Κατά ευθεία παράβαση της αρχής του Υπεύθυνου Δανεισμού και
της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας
προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του
Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης
και την Κατάργηση της Οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που
δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22/05/2008»
των Υπουργών Οικονομικών – Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και
Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που
ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο.
5. Κατά ευθεία παράβαση του εποπτικού πλαισίου του Συμφώνου της
Βασιλείας Ι του 1988 (Basle Capital Accord).
6. Κατά ευθεία παράβαση του βασικού νομοθετικού πλαισίου της ΕΕ
και, ιδιαίτερα, αντίθετα με τις οδηγίες 73/183/ΕΟΚ, Οδηγία 77/780/ΕΟΚ
(Πρώτη Τραπεζική ή Συντονιστική Οδηγία), Οδηγία 83/350/ΕΟΚ, Σύσταση
Επιτροπής 87/62/ΕΟΚ, 87/63/ΕΟΚ, 87/598/ΕΟΚ, 88/590/ΕΟΚ, 90/109/ΕΟΚ,
Οδηγία 86/635/ΕΟΚ, Οδηγία 88/361/ΕΟΚ, Οδηγία 89/117/ΕΟΚ, Οδηγία
89/647, Οδηγία 91/308/ΕΟΚ, Οδηγία 92/121/ΕΟΚ, Οδηγία 92/16/ΕΟΚ.
7. Κατά ευθεία παράβαση του εποπτικού πλαισίου και των

2646/2011, 2655/19.03.2012, 2645/2011,
2594/2007, 2595/2007, 2635/2010 και ΠΔ/ΤΕ 2620/28.08.2009, με τις
(5) πρώτων εδώ εναγομένων, γνωστό και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II (26/06/2004)
Πυλώνες 1, 2 και 3.
Ήτοι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, σε
όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, δεν στάθμισαν, ως
όφειλαν, κατά τον ορθό και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον πιστωτικό
κίνδυνο, τον κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο, ήτοι δεν
συγκρότησαν επαρκή Δείκτη Ελάχιστων Ρευστών Διαθεσίμων 20%, επαρκή
Συντελεστή Φερεγγυότητας και Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας,
σταθμίζοντας τα στοιχεία του ενεργητικού τους και, ειδικότερα, τις επίδικες
εδώ πιστώσεις και τα εκτός ισολογισμών τους στοιχεία, με όλους τους
ανωτέρω κινδύνους και με έκαστο εξ΄ αυτών, κατά τις ποσοστώσεις
στάθμισης που ορίζονται κατά κατηγορία και είδος κινδύνου από το ανωτέρω
νομοκανονιστικό πλαίσιο, ήτοι χωρίς να έχουν υπολογίσει επαρκώς, κατά τον
ορθό και επιστημονικά αποδεκτό τρόπο, τον κίνδυνο κεφαλαιακής επάρκειας,
δηλαδή τον κίνδυνο από απροσδόκητες απώλειες των στοιχείων των
ενεργητικών τους και δη των επίδικων εδώ πιστώσεων, ήτοι χωρίς να
συγκροτούν και να διαθέτουν σε κάθε χρονική στιγμή την απαραίτητη
κεφαλαιακή επάρκεια, ήτοι δεν είχαν ποτέ εκτιμήσει, σταθμίσει, υπολογίσει
και προσαρμόσει τον κατά 46,834 δις ευρώ πιστωτικό κίνδυνο, τον κίνδυνο
αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο, όπως αυτός για πρώτη φορά
υπολογίστηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) κατά τη διαδικασία της
ανακεφαλαιοποίησής τους. Έτσι, αυτό είχε ως αποτέλεσμα, οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες, ενώ αύξαναν διαρκώς τη νομισματική τουςς βάση, να
διατηρούν σταθερή τη ρευστότητά τους και, έτσι, η σταθερότητα του
νομισματικού μεγέθους Μ1, προκάλεσε τη μείωση της ρευστότητας του
ελληνικού τραπεζικού συστήματος και, εν προκειμένω, των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων, με άμεσο αποτέλεσμα, αρχικά την επιβράδυνση και, στη
συνέχεια, από το έτος 2008, την ύφεση της ελληνικής εθνικής οικονομίας, την
απόλυτη απώλεια της κεφαλαιακής επάρκειας των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, τη χρηματοπιστωτική αστάθεια, την χρηματοπιστωτική και
τραπεζική κρίση που εκδηλώθηκε για πρώτη φορά κατά τα έτη 2008-2009
και, στη συνέχεια, τη σωρευτική μείωση του Α.Ε.Π. κατά 25% για τα έξι
συνεχόμενα έτη της ύφεσης, ήτοι από 01-01-2008 μέχρι και την 31-12-2013 η
οποία, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, είχε ως άμεσο

αποτέλεσμα την ακύρωση της πραγματικής σύγκλισης της ελληνικής εθνικής
οικονομίας προς τον αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά το
αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα 1995-2007, και εν τέλει την
απώλεια από το ΑΕΠ 51,2 δις ευρώ, προς βλάβη της Ελληνικής εθνικής
οικονομίας, με αποτέλεσμα την συνολική απώλεια δημοσίων εσόδων 20,7
δις ευρώ από τους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς των ετών
2008, 2009, 2010, 2011, 2012 και 2013, προς βλάβη της ελληνικής
εθνικής οικονομίας. Η δε προκληθείσα συστημική χρηματοπιστωτική
αστάθεια και η απώλεια από το ΑΕΠ 51,2 δις ευρώ προς βλάβη της Ελληνικής
εθνικής οικονομίας, είχε ως άμεσο αποτέλεσμα (α) την αδυναμία εγγύησης και
απόδοσης των καταθέσεων από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, (β) την
οριστική απώλεια της κεφαλαιακής τους επάρκειας, (γ) την υποβάθμιση της
πιστοληπτικής αξιολόγησης και ικανότητας και την απώλεια της πρόσβασης
εκάστης εξ ’αυτών στις αγορές, προκειμένου να μπορούν να δανείζονται από
τη διατραπεζική αγορά ή/και από την Ε.Κ.Τ. κατά την κανονική διαδικασία,
όπως τεκμαίρεται από την από 16/02/2009 ίδρυση του Ταμείου Εγγύησης
Καταθέσεων και Εγγυήσεων (ΤΕΚΕ) και την υποχρεωτική συμμετοχή σε αυτό
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, την από 21/07/2010 ίδρυση του
Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και την από 14/09/2011,
09/12/2011 και 12/03/2012 προσφυγή των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων στο Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας της
έκτης (6ης) εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και της
«Emergency Liquidity Assistance (ELA)».
Και, ακόμη, με την από 21-07-2010 ίδρυση του Ταμείου
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), με το νόμο 3864/2010 (ΦΕΚ
119/21.07.2010), οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες, καθ΄ υπόδειξη της έκτης
(6) εναγόμενης, δεδομένου ότι αδυνατούσαν να συγκροτήσουν Ελάχιστο
Ενιαίο Δείκτη Κεφαλαιακής Επάρκειας τουλάχιστον 8%, αφού υπέβαλαν
αίτημα για την κεφαλαιακή τους ενίσχυση τους στο Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, στη συνέχεια στο πλαίσιο της ενίσχυσης
της κεφαλαιακής τους επάρκειας, η κάθε μία κατά την αναλογία της,
ανακεφαλαιοποιήθηκαν κατά το συνολικό ποσό των 40,542 δις ευρώ με
δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (ΤΧΣ), δυνάμει του ν. 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί
ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που
κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, εις βάρος του
γενικού συμφέροντος, του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, ήτοι
εις βάρος των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι και προς βλάβη της
περιουσίας τους και της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος. Όμως, επειδηή,
οι κεφαλαιακεάς αναάγκες για το συάνολο των ελληνικωάν τραπεζωάν εκτιμηάθηκαν

αποά την Τραάπεζα της Ελλαάδος (ΤτΕ), σε 40,5 δις ευρωά, η οποιάα εκποόνησε το
Μαάρτιο του 2012 ειδικηά μελεάτη στρατηγικηάς αξιολοάγησης του τραπεζικουά
τομεάα, αποά την οποιάα προεάκυψαν τεά σσερις (4) Συστημικεά ς Τραά πεζες και δη οι
τεάσσερεις (4) πρωάτες εδωά εναγοάμενες, οάπως εναάγονται, για την στηάριξηά τους
με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους, η δε ζημιήα που προκληή θηκε αποή
την καά λυψη των κεφαλαιακωάν τους αναγκωάν για τους πιστωτικουά ς τους
κινδυύνους την 31-12-2012, καλυά φθηκε καταά το μεά ρος της αποά σβεσης της για
εέ καστη εξ’ αυτωάν, προς βλαά βη του δημοσιάου χρεά ους, του δημοσιονομικουά
ελλειέμματος και, εν τεέ λει, προς βλαά βη της εθνικηά ς οικονομιάας της Ελλαά δος και
της περιουσιέας και των κεκτημεέ νων οικονομικωέν συμφεροέ ντων των εδωέ
εναγοά ντων ως φορολογουά μενοι, αφουά , η συνολικηά βλαά βη που προκληά θηκε
στην εθνικηά οικονομιάα αποά την καάλυψη των κεφαλαιακωάν αναγκωάν για την
αποέ σβεση των ζημιωέν πιστωτικουέ κινδυέ νου των πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ
εναγομεέ νων, με τους δημοέ σιους χρηματοδοτικουέ ς ποέ ρους του Τ.Χ.Σ που
χρησιμοποιηά θηκαν καταά τη διαδικασιάα της ως αά νω ανακεφαλαιοποιάησηά ς
τους, ανεέ ρχεται στο συνολικό ποσό των 34,884 δις ευρώ και με την
εγγραφή του ποσού αυτού στο δημόσιο χρέος και την αναγκαστική
εξυπηρέτηση του δια των δημοσίων φορολογικών εσόδων κατά την
εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού, μεταφέρεται αναγκαστικά
στα φορολογούμενα στην Ελλάδα φυσικά και νομικά πρόσωπα και δη
στους εδώ ενάγοντες ως φορολογούμενοι, επειδή η ιδιότητά τους είναι
αναγκαστική εκ του νόμου, αφού αυτοί διαθέτουν Αριθμό Φορολογικού
Μητρώου (ΑΦΜ) που τους έχει αποδοθεί από την αρμόδια Δημόσια
Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ) του Υπουργείου Οικονομικών, στην οποία
φορολογούνται και προς βλάβη της περιουσίας τους, δοθέντος ότι
αποτελεί το αντικείμενο της φορολογικής επιβάρυνσης, ως
φορολογητέα ύλη, κατά την διάταξη του άρθρου 78 παρ.1 του
Συντάγματος.
Επιίσης, σε ότι αφορά την έκτη (6η)εδώ εναγόμενη, επειδηή οι πεέ ντε
(5) πρωάτες εναγοάμενες δυναάμει των νοάμων 3723/2008/ΦΕΚ 250/09-11-
2008, 3845/2010/ΦΕΚ 65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ 148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ 113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ 256/09-12-2011,
έλαβαν για την ενίσχυση της ρευστότητάς τους από την προσφυγή
τους στο Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας της έκτης (6ης)
εδώ εναγόμενης Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ηήτοι του λεγοήμενου
«Emergency Liquidity Assistance (ELA)» συνολικηή παροχηή ρευστοή τητας 90,00
δις ευρώ με την εγγυήηση του Ελληνικουή Δημοσιήου και αποή την προσφυγηή
τους στο Μηχανισμοή Παροχηή ς Ρευστοή τητας της Ευρωπαϊκηή ς Κεντρικηή ς
Τραάπεζας (Ε.Κ.Τ.), δια του Πυλωήνα ΙΙ συνολικηή παροχηή ρευστοήτητας 85,00

δις ευρώ, και συνολικαά εέ λαβαν κρατικεέ ς ενιχυέ σεις εγγυηήσεων του Ελληνικουύ
δημοσιίου 175 δις ευρώ, και αποά τις διαταά ξεις του αά ρθρου 8, της υπ’ αριθ.
16736/ΕΓΔΕΚΟ 2579/2009 -ΦΕΚ 588 Β/31-3-2009 προβλεάπεται ρηταά η
περιάπτωση της καταά πτωσης αυτωών, προσδιοριήζοντας και το κοή στος αυτηή ς με
την αντιίστοιχη δημοσιονομικηά δαπαά νη αναά εδωά εναγοά μενη, με δεδομεά νο δε
οέ τι οι πεέ ντε (5) εδωέ εναγοέ μενες αδυνατουέ ν να εξυπηρετηέ σουν τις
υποχρεωώσεις τους αυτεέ ς στη ληή ξη τους και ηή δη το Ελληνικοή Δημοή σιο
υποχρεωάνεται να τις αναχρηματοδοτειά καάθε φοραά με την ειδικηά για το σκοποά
αυτηέ εέ κδοση νεέ ων σειρωέν ομολοέ γων ΕΔ και με επαχθεέ στερα επιτοέ κια, το
συνολικοά κοά στος του Ελληνικουά Δημοσιάου αποά ενδεχοά μενη καταά πτωση των
εγγυηάσεων υπολογιάζεται κατ΄ ελαάχιστο στο ποσό των 177,89 δις ευρώ με
αντίστοιχη επιβάρυνση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού,
προς βλάβη της Εθνικής Οικονομίας, προς βλάβη του δημοσίου χρέους,
του δημοσιονομικού ελλείμματος και προς βλάβη της περιουσίας των
εδώ εναγόντων φυσικών και νομικών προσώπων ως φορολογούμενοι,
επειδή η ιδιότητά τους είναι αναγκαστική εκ του νόμου, αφού αυτοί
διαθέτουν Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ) που τους έχει
αποδοθεί από την αρμόδια Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ) του
Υπουργείου Οικονομικών, στην οποία φορολογούνται και δοθέντος ότι
η περιουσία αποτελεί το αντικείμενο της φορολογικής επιβάρυνσης, ως
φορολογητέα ύλη, κατά την διάταξη του άρθρου 78 παρ.1 του
Επομεέ νως, εν προκειμένω, για τις ανωτεέ ρω αιτιέες, συντρεέ χουν οι
προϋ ποθεά σεις να επιδικαστειά στους εδωά εναά γοντες, ως φορολογουά μενους,
χρηματική ικανοποίηση για την αποκατάσταση της ηθικής τους βλάβης
κατ΄ άρθρον 932 ΑΚ, η οποία προκλήθηκε από τις ως άνω παράνομες
και υπαίτιες πράξεις και παραλείψεις των πέντε (5) πρώτων
εναγομένων και την αντίθετη προς τα χρηστά ήθη συμπεριφορά τους,
το ύψος της οποίας, ύστερα από την εκτίμηση των πραγματικών
περιστατικών, την στάθμιση του είδους και της βαρύτητας της προσβολής,
του βαθμού του δόλου των πέντε (5) πρώτων εναγομένων, της βλάβης και της
κοινωνικής και οικονομικής καταστάσεως των μερών και με βάση τους
κανόνες της κοινής πείρας και λογικής, ανέρχεται για έκαστο των εδώ
εναγόντων και σε βάρος εκάστης των πέντε (5) εδώ εναγομένων στο κάτωθι
εύλογο χρηματικό ποσό, ήτοι:
a. Για την πρώτη εδώ εναγόμενη, στο ποσό των 10.000 ευρώ.
b. Για τη δεύτερη εδώ εναγόμενη, στο ποσό των 15.000 ευρώ.
c. Για την τρίτη εδώ εναγόμενη, στο ποσό των 20.000 ευρώ.
d. Για την τέταρτη εδώ εναγόμενη, στο ποσό των 25.000 ευρώ.
e. Για την πέμπτη εδώ εναγόμενη, στο ποσό των 5.000 ευρώ.

Ήτοι σύνολο εβδομήντα πέντε χιλιάδες [75.000] ευρώ,
(10.000+15.000+20.000+25.000+5.000), ποσό το οποίο υποχρεούνται να
καταβάλουν οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ αυτών, σε έκαστο
των εδώ εναγόντων, ως φορολογούμενοι, εντόκως, νομίμως, από την επίδοση
της παρούσας αγωγής και μέχρις εξοφλήσεως.
Άλλωστε, το Δικαστήριό Σας, ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ότι, ο Αστικός Κώδικας,

δεν προσδιορίζει την έννοια της ζημίας, ούτε διακρίνει αυτήν, σε άμεση
και έμμεση, ούτε έχει διαχωρισμό, μεταξύ αμέσου και εμμέσου
ζημιωθέντος. Αντίθετα, στην νομολογία, κρατεί ο κανόνας του περιορισμού
των αποκαταστατέων ζημιών και των δικαιούχων-υποχρέων αποζημίωσης.
Ειδικότερα, κατά την νομολογία, την αξίωση για αποζημίωση έχει μόνο
εκείνος που αμέσως ζημιώθηκε από την αδικοπραξία, δηλαδή μόνο ο φορέας
ή δικαιούχος του έννομου αγαθού το οποίο προσβλήθηκε. Αντίθετα, εκείνος
που εμμέσως ζημιώθηκε από την αδικοπραξία, δηλαδή εκείνος στον οποίο
προκλήθηκε ζημία από την προσβολή εννόμου αγαθού άλλου προσώπου, έχει
αξίωση αποζημιώσεως μόνον όταν προβλέπεται ειδικά από το νόμο. Ενώ,
όμως δεν έχει, κατά κανόνα, αξίωση αποζημιώσεως ο εμμέσως, με την
παραπάνω έννοια, ζημιωθείς, εκείνος που αμέσως ζημιώθηκε, εκείνος, δηλαδή,
που είναι ο φορέας του εννόμου αγαθού, που προσβλήθηκε, έχει αξίωση για
την αποκατάσταση, όχι, μόνον, της άμεσης ζημίας του, δηλαδή, εκείνης που
προκλήθηκε σ΄ αυτόν απευθείας από το ζημιογόνο γεγονός, αλλά και της
έμμεσης ζημίας του, δηλαδή, εκείνης, που του προκλήθηκε, όχι, απευθείας από
αυτό, αλλά από άλλη αιτία, που επακολούθησε μεν, αλλά βρίσκεται σε αιτιώδη
συνάφεια με αυτό.
Περαιτέρω, λαμβανομένων υπ΄ όψιν, των κάτωθι, ήτοι:
α) Ότι, οι εδώ ενάγοντες, νομιμοποιούνται ενεργητικώς στην
παρούσα ομαδική αγωγή, ταυτόχρονα, ως δανειολήπτες και υπό την ιδιότητα
του φορολογούμενου, εξαιρουμένων των ώδε εναγόντων, οι οποίοι
νομιμοποιούνται, μόνον, υπό την ιδιότητα του φορολογούμενου.
β) Ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, στο πλαίσιο όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανέπτυξαν την ιδιωτική
οικονομική πρωτοβουλίας τους σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας και προς βλάβη της Εθνικής Οικονομίας. Με τις πράξεις, αλλά και
παραλείψεις τους, παράνομα, υπαίτια, και κατά τρόπο αντίθετο στα χρηστά
ήθη, παραβίασαν το νομοθετικό και το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας τους
και προκάλεσαν ζημία πιστωτικού κινδύνου και εκ της αιτίας αυτής, απώλεια
της κεφαλαιακής τους επάρκειας και της ελάχιστης απαιτούμενης για τη
λειτουργία τους ρευστότητας. Συνεπεία τούτου, προκλήθηκε συστημική
χρηματοπιστωτική αστάθεια στην ελληνική εθνική οικονομία, αρχικά
επιβράδυνση και στην συνέχεια ύφεση και σωρευτική μείωση του Α.Ε.Π. Ότι,

έλαβαν κρατικές ενισχύσεις με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους, του
Μηχανισμού Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας της (ΤτΕ) και της (Ε.Κ.Τ.),
«Emergency Liquidity Assistance (ELA)» και του Μηχανισμού Παροχής
Ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), ποσά τα οποία
προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος της χώρας, η αύξηση του οποίου επέβαλε τη
λήψη σειράς δημοσιονομικών μέτρων, με αποτέλεσμα την αναγκαστική
επιβάρυνση όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων, οι οποίοι τυγχάνουν
υποκείμενα φόρου στην Ελλάδα. Ειδικότερα, έλαβαν συνολικά το ποσό των
175 δισεκατομμυρίων ευρώ διά των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ,
ενεγράφη στο δημόσιο χρέος το ποσό των 34.884 δις ευρώ, για την καάλυψη
των κεφαλαιακωών αναγκωών τους, για την αποόσβεση των ζημιωόν πιστωτικουό
κινδυύνου, από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ),
εξυπηρετουάμενο αναγκαστικαά δια των δημοσιάων φορολογικωάν εσοά δων, καταά
την εκτεέ λεση του κρατικουέ προϋ πολογισμουέ , με αποτέλεσμα την αναγκαστική
επιβάρυνση όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων, οι οποίοι τυγχάνουν
υποκείμενα φόρου στην Ελλάδα, δεδομένου οότι, αποτελεί το αντικείμενο της
φορολογικής επιβάρυνσης, ως φορολογητέα ύλη, καταά την διαά ταξη του
αά ρθρου 78 παρ.1 του Συντάγματος. Συνεπεία, δε, των πρόσθετων
φορολογικών βαρών και δημοσιονομικών μέτρων εκ της ανωτέρω αιτίας,
αυταπόδεικτα, προκλήθηκε βλάβη στα περιουσιακά δικαιώματα και εν γένει
οικονομικά συμφέροντα όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων, αν μη τι άλλο
από την μείωση του διαθεσίμου εισοδήματός τους και της αγοραστικής του
αξίας, και αντίστοιχα, εκ της ανωτέρω αιτίας, μη περιουσιακή ζημία (ηθική
βλάβη), όπως, τα ανωτέρω, αναλυτικά εκτίθεται ως ανωτέρω, (προς αποφυγήν
επαναλήψεων).
γ) Ότι, η αξίωση που κατάγεται σε δίκη είναι: «χρηματική
ικανοποίηση, λόγω ηθικής βλάβης», εξ αιτίας της παράνομης, υπαίτιας και
αντίθετης στα χρηστά ήθη συμπεριφοράς των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, ειδικότερα από τα αιτήματα υπ΄ αριθμ. 16 και 17, λαμβανομένου
υπ όψιν ότι, αναγκαστικά και δυσανάλογα της φοροδοτικής ικανότητας
όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων, αυτοί υποχρεώθηκαν να
αποκαταστήσουν την εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων βλάβη
της απόσβεσης ζημίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, η οποία
προκλήθηκε από την παράνομη, υπαίτια και αντίθετη στα χρηστά ήθη
συμπεριφορά τους.
δ) Ότι, κατά την διάταξη του άρθρου (914 ΑΚ), «όποιος ζημίωσε
άλλον παράνομα και υπαίτια έχει υποχρέωση να τον αποζημιώσει». Κατά την
διάταξη του άρθρου (919 ΑΚ), «όποιος με πρόθεση ζημίωσε άλλον κατά τρόπο
αντίθετο προς τα χρηστά ήθη έχει υποχρέωση να τον αποζημιώσει». Κατά την
διάταξη του άρθρου (932) ΑΚ, σε περίπτωση αδικοπραξίας, ανεξάρτητα από

την αποζημίωση για την περιουσιακή ζημία, το Δικαστήριο Σας μπορεί να
επιδικάσει εύλογη, κατά την κρίση του χρηματική ικανοποίηση.
ε) Ότι, κατά την έννοια του άρθρου 932 ΑΚ, η χρηματική ικανοποίηση
για την ηθική βλάβη, επιδικάζεται από το δικαστήριο, με βάση τους κανόνες
της κοινής πείρας και της λογικής, λαμβάνοντας, ιδίως, υπόψη, ως κριτήρια
για τον προσδιορισμό του «ΕΥΛΟΓΟΥ ΠΟΣΟΥ», το είδος της προσβολής, την
έκταση της βλάβης, τις συνθήκες τέλεσης της αδικοπραξίας, τη βαρύτητα του
πταίσματος του υποχρέου, το τυχόν συντρέχον πταίσμα του δικαιούχου και
την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των διαδίκων μερών.
στ) Ότι, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, ο σκοπός της αξίωσης για
ικανοποίηση της ηθικής βλάβης, συμπίπτει με τον αποκαταστατικό σκοπό της
αποζημίωσης, όπως αυτός εκφράζεται στην (297 ΑΚ), δηλαδή, όπως η
αποζημίωση, έτσι και η επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης, αποσκοπεί στην
επαναφορά των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση και, ειδικότερα,
αφού πρόκειται για ηθική ζημία, επιδιώκεται η επαναφορά των πραγμάτων
στην προηγούμενη κοινωνική και ηθική τους ισορροπία.
Έτσι, δεν νοείται, εκείνος που ζημίωσε, - στην υπό κρίση

περίπτωση, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες - να ωφελείται,
απαλλασσόμενος από την υποχρέωσή του να αποκαταστήσει την ζημία,
η οποία προήλθε από την παρανομία του. Και, σε κάθε περίπτωση, του
νόμου μη διακρίνοντος, δεν υφίσταται εμπόδιο από το νόμο, για την
αποκατάσταση της ζημίας του «εμμέσου» θύματος της αδικοπραξίας.
Και, ακόμη, σε κάθε περίπτωση, δεν νοείται, εκείνος που υφίσταται εν
τέλει την άμεση βλάβη από το αποτέλεσμα της αδικοπραξίας - εν
προκειμένω όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες - να μην θεωρηθεί «ΑΜΕΣΑ
ΖΗΜΕΙΩΘΕΙΣ», και τούτο, υπό το πνεύμα της νομολογίας, να μην διευρύνεται
υπερβολικά ο κύκλος των δικαιούχων-υποχρέων αποζημίωσης, διότι, έτσι,
στην υπό κρίση περίπτωση, καταλήγουμε όχι απλώς να μην
ικανοποιείται, αλλά, επιπροσθέτως, να προσβάλλεται το δίκαιο και το
κοινό περί δικαίου αίσθημα. Τυχόν δε περί του αντιθέτου παραδοχές, ότι,
οι εδώ ενάγοντες, δεν έχουν έννομο συμφέρον για την άσκηση της υπό κρίση
αγωγής, διότι είναι «εμμέσως ζημιωθέντες», και ότι, ακόμη, δεν εξειδικεύεται
στο δικόγραφο η επικαλούμενη ζημία τους, επί τη βάση της φορολογικής
επιβάρυνσης, για τον καθένα ξεχωριστά, διά της εγγραφής στο δημόσιο χρέος
του ποσού των 34.884 δις ευρώ, προσκρούουν στις γενικές διατάξεις των
άρθρων 914, 919, και 932 ΑΚ, διότι, αξιώνουν περισσότερα στοιχεία
από όσα απαιτεί ο νόμος για τη θεμελίωση του δικαιώματος της ηθικής
βλάβης και την επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης.

Εν προκειμένω, υπάρχει αναμφίβολα σχέση αιτίου - αιτιατού μεταξύ
της συμπεριφοράς των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και της ζημίας
όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων. Ειδικότερα, κατά τα ανωτέρω,
εκτίθενται συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά, από τα οποία προκύπτει
πέρα πάσης αμφιβολίας, ότι, η συμπεριφορά των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, απετέλεσε αναγκαίο όρο για την επέλευση της μη
περιουσιακής ζημίας – ΗΘΙΚΗΣ ΒΛΑΒΗΣ - όλων ανεξαιρέτως των εδώ
εναγόντων, έτσι, ώστε, αυτή, να μπορεί, να αποδοθεί, σύμφωνα με τα
διδάγματα της κοινής πείρας, στην αιτιώδη δυναμικότητα της
συμπεριφοράς τους και αντιστοίχως, η συμπεριφορά αυτή να συνιστά
πρόσφορη, επαρκή αιτία της. Ακόμη, κατά τα ανωτέρω, προσδιορίζεται η
έκταση της αξιώσεώς των εδώ εναγόντων για την χρηματική τους
ικανοποίηση, λόγω της ηθικής τους βλάβης και διαλαμβάνονται όλα τα
πραγματικά περιστατικά που λαμβάνονται υπ΄ όψιν για να καθοριστεί
το «εύλογο» χρηματικό ποσό αυτής – συμπαρομαρτούσες συνθήκες.
Έτσι, εν προκειμένω, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για αποζημίωση για «θετική ζημία»,
ώστε να πρέπει να προσδιοριστεί συγκεκριμένη αποτιμητή σε χρήμα
διαφορά μεταξύ της περιουσιακής κατάστασης των εναγόντων, και
αυτής που διαμορφώθηκε, συνεπεία της συμπεριφοράς των ως άνω
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων.
Και, τέλος, τυχόν περί του αντιθέτου παραδοχές, είναι προδήλως
αντίθετες, προς το άρθρο 20, παρ. 1 του Συντάγματος, που
κατοχυρώνει το δικαίωμα της πλήρους δικαστικής προστασίας, στα
άρθρα 6, παρ. 1 και 13 της Ε.Σ.Δ.Α., σύμφωνα με την οποία κάθε πρόσωπο
δικαιούται να ακουστεί στο δικαστήριο και σε περίπτωση προσβολής αστικής
φύσεως δικαιωμάτων του να έχει στην διάθεσή του μια αποτελεσματική
προσφυγή, καθώς και στα άρθρα 17, παρ. 1 του Συντάγματος και 1, παρ.
1 του Πρόσθετου (Πρώτου) Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α., τα οποία
επιβάλλουν το σεβασμό της ιδιοκτησίας και περιουσίας κάθε προσώπου, στην
οποία περιλαμβάνονται και οι ενοχικές αξιώσεις.
Β) ΕΠΕΙΔΗ, πρέπει η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΘΕΙ, από

κοινού και ΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ, με τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες να
καταβάλει στους εδώ ενάγοντες, ως φορολογούμενοι, το χρηματικό ποσό το
οποίο υποχρεούται έκαστη εξ αυτών να καταβάλει σε έκαστο των εδώ
εναγόντων, εντόκως, νομίμως, από την επίδοση της αγωγής και μέχρις
εξοφλήσεως, ειδικότερα :
1. Με την πρώτη εδώ εναγόμενη, το ποσό των 10.000 ευρώ.
2. Με την δεύτερη εδώ εναγόμενη, το ποσό των 15.000 ευρώ.
3. Με την τρίτη εδώ εναγόμενη, το ποσό των 20.000 ευρώ.
4. Με την τέταρτη εδώ εναγόμενη, το ποσό των 25.000 ευρώ.

5. Με την πέμπτη εδώ εναγόμενη, το ποσό των 5.000 ευρώ.
Και συνολικά το ποσό των εβδομήντα πέντε χιλιάδες [75.000]

ευρώ, (10.000+15.000+20.000+25.000+5.000), το οποίο πρέπει να
υποχρεωθεί να καταβάλει από κοινού και ΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ, με τις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ αυτών, σε έκαστο των εδώ
εναγόντων ως φορολογούμενο, εντόκως, νομίμως, από την επίδοση της
αγωγής και μέχρις εξοφλήσεως και τούτο:
ΕΠΕΙΔΗ, καθόλο το χρονικό διάστημα των χρήσεων από 01/01/2002

μέχρι και την 31/12/2012, η συμπεριφορά της εδώ έκτης (6ης) εναγόμενης
Τράπεζας της Ελλάδος, ήταν παράνομη, διότι, όχι μόνο παρέλειψε να ασκήσει
την προσήκουσα προληπτική εποπτεία στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, καίτοι είχε νομική υποχρέωση προς τούτο και δη από βαρειά
αμέλειά της, αλλά, ιδιαίτερα, επειδή καθόλο το διάστημα, από το έτος 2008
μέχρι και σήμερα, αυτή ανέπτυξε και την δική της ιδιωτική οικονομική
πρωτοβουλία και, ειδικότερα, αυτή της ενίσχυσης της ρευστότητας
των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό
Assistance» (ELA), με την συνολικηή παροχηή στις πεέ ντε (5) πρωέτες
διαχείρισης κρίσεων, αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2
του Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 1, παρ. β, του
Νομοθετικού Διατάγματος της 10/11/1927 όπου οι διατάξεις του
Καταστατικού της ΤτΕ έχουν ισχύ διατάξεων νόμου και μάλιστα νόμου
αυξημένης τυπικής ισχύος, δοθέντος ότι το Καταστατικό της ΤτΕ αποτελεί
μέρος διεθνούς σύμβασης επικυρωμένης διά νόμου και κατά το άρθρο 2 του
Καταστατικού της και, στις κύριες αρµοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος
εντάσσεται η εφαρμογή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας, καθώς και η άσκηση της προληπτικής εποπτείας των
πιστωτικών και χρηματοδοτικών ιδρυμάτων, προς διασφάλιση της
ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ, η δε προληπτική εποπτεία
πραγματοποιείται κατ’ αρχήν με την παρακολούθηση των δεικτών
ρευστότητας, φερεγγυότητας και κεφαλαιακής επάρκειας, κατά τους κανόνες
που καθορίζονται από τις Πράξεις του Διοικητή της ΤτΕ (Π∆/ΤΕ), το δε

θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση της εποπτείας έχει κατά κύριο λόγο
διαμορφωθεί από την ενσωμάτωση της σχετικής κοινοτικής νομοθεσίας, η
οποία με τη σειρά της είναι συμβατή με τις αρχές της Βασιλείας και
συγκεκριμένα, ο Νόμος 3601/2007, όπως τροποποιήθηκε από τους ν.
3693/2008, ν. 3746/2009, ν. 3862/2010, 4002/2011 και 4021/2011) και
οι Πράξεις του Διοικητή 2630/2010,
2588/2007, 2589/2007, 2590/2007, 2646/2011, 2592/2007, 2645/2011, 2
594/2007, 2595/2007 και 2635/2010, συνιστούν το ισχύον πλαίσιο
εποπτείας (Βασιλεία ΙΙ), επιπλέον, στο θεσμικό εποπτικό πλαίσιο
περιλαμβάνονται και οι Πράξεις του Διοικητή
2577/2006, 2595/2007 και 2597/2007 που αφορούν τα Συστήματα
Εσωτερικού Ελέγχου, καθώς και οι αποφάσεις ΕΤΠΘ 281/17.03.2009,
285/6/9.7.2009 και 290/12/11.11.2009, που αφορούν την πρόληψη της
τρομοκρατίας και λοιπά θέματα και η αρμοδιότητα της εποπτείας
περιλαμβάνει την παρακολούθηση της εφαρμογής του σχετικού θεσμικού
πλαισίου και τη δυνατότητα λήψης διορθωτικών μέτρων, ακόμη και της
επιβολής πρόσθετης κεφαλαιακής απαίτησης, εφόσον εντοπιστούν
σημαντικές αδυναμίες που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσω των
υπόλοιπων μέτρων, καθώς και της επιβολής διοικητικών κυρώσεων,
περιλαμβανομένης και της ανάκλησης της άδειας λειτουργίας των
εποπτευόμενων πιστωτικών ιδρυμάτων και, εν προκειμένω, των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων, και οι παραλείψεις της συνίσταται στο ότι,
κατά την υλοποίηση των εποπτικών της αρμοδιοτήτων και την
ταυτόχρονη και παράλληλη με αυτές ανάπτυξη της δικής της ιδιωτικής
οικονομικής πρωτοβουλίας και, ειδικότερα, αυτής της ενίσχυσης της
ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ
Liquidity Assistance» (ELA), δεν συμμορφώθηκε, ως όφειλε, με τις
διατάξεις της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας, τις διαδικασίες και τα πρότυπα που
τίθενται από την Επιτροπή της Βασιλείας για την Τραπεζική Εποπτεία, με την
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και με την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών
(European Banking Authority-EBA), ως προς : (α) τη συχνότητα και το εύρος
της ενδεδειγμένης για τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και για εκάστη εξ’
αυτών Διαδικασίας Εποπτικής Αξιολόγησης (ΔΕΑ), στη βάση της αρχής της
αναλογικότητας, σε σχέση με τη φύση, την πολυπλοκότητα και το μέγεθος
των δραστηριοτήτων τους, τη φύση και το επίπεδο των κινδύνων τους και
την επάρκεια και αποτελεσματικότητα των συστημάτων εσωτερικού ελέγχου
και διαχείρισης κινδύνων αυτών, (β) την επάρκεια των αναφορών και των

επιτόπιων ελέγχων στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, σχετικά με τις
ποιοτικές και ποσοτικές αξιολογήσεις, την αξιολόγηση προφίλ κινδύνων σε
σχέση με την επάρκεια και αποτελεσματικότητα των συστημάτων
εσωτερικού ελέγχου αυτών, τη συγκριτική ανάλυση δοκιμών προσομοίωσης
καταστάσεων κρίσης και την αξιολόγηση εκάστης εκ των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων, τόσο συνολικά όσο και κατά περιοχή κινδύνου, με βάση το
ειδικό για το σκοπό αυτό Σύστημα Εγκαίρου Προειδοποίησης και Αξιολόγησης
Κινδύνων (ΣΕΠΑΚ), (γ) τη Διαδικασία Αξιολόγησης της Επάρκειας του
Εσωτερικού Κεφαλαίου (ΔΑΕΕΚ) των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
σχετικά με το ύψος, τη διαχείριση και την κατανομή των κεφαλαίων τους ως
προς τους αναλαμβανόμενους ή δυνητικούς κινδύνους, τη λεπτομερή
καταγραφή και τεκμηρίωση αυτών, σύμφωνα με τον ειδικό για το σκοπό αυτό
πίνακα που έχει διαμορφώσει η ίδια η 6η εδώ εναγόμενη και (δ) την ορθή
εφαρμογή της ΠΔ/ΤΕ 2577/09.03.2006, ως προς την περιοδική
επαναξιολόγηση της ΔΑΕΕΚ εκάστης εκ των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων, λαμβανομένου υπ΄ όψη ότι :
1. Η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, δια των ανωτέρω ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ της

ως προς την άσκηση προσήκουσας προληπτικής εποπτείας στις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών και, ακόμη, δια
των ΠΡΑΞΕΩΝ της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ
ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον
ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας, τον
λεγόμενο «Emergency Liquidity Assistance» (ELA), με την συνολικηή
παροχηέ στις πεέ ντε (5) πρωέτες εναγοέ μενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοέ τητας,
δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή 90,00 δις ευρωώ, με την εγγυύηση
του Ελληνικουί Δημοσιίου, κατά την από 01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για υψηλού επιπέδου αρχές
της συνεργασίας μεταξύ των αρχών τραπεζικής εποπτείας και των
Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε καταστάσεις
διαχείρισης κρίσεων, επέτρεψε σε αυτές να ασκήσουν και να
συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να ασκούν το αντίστοιχο δικαίωμά
τους ως προς την σύναψη πιστωτικών συμβάσεων και, έτσι, να
προβούν στη σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων κατά ευθεία παράβαση του άρθρου 281 ΑΚ και των
άρθρων 178, και 179 ΑΚ , παραβιάζοντας τις εκ της διάταξης του
άρθρου 288 ΑΚ παρεπόμενες υποχρεώσεις τους και, ακόμη, να
διαπράξουν κατ΄ επάγγελμα τοκογλυφία κατά τις διατάξεις των
άρθρων 404 ΠΚ και δη κατά τις §§ 1, 2 αυτού, και 13 ΠΚ.

2. Η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, δια των ανωτέρω ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ της
ως προς την άσκηση προσήκουσας προληπτικής εποπτείας στις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών και, ακόμη, δια
των ΠΡΑΞΕΩΝ της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ
ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον
δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή 90,00 δις ευρωώ, με την εγγυύηση
του Ελληνικουί Δημοσιίου, κατά την από 01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για υψηλού επιπέδου αρχές
της συνεργασίας μεταξύ των αρχών τραπεζικής εποπτείας και των
Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε καταστάσεις
διαχείρισης κρίσεων, επέτρεψε σε αυτές να αναπτύξουν και να
συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να αναπτύσσουν την ιδιωτική
οικονομική τους πρωτοβουλία αντίθετα με τις διατάξεις του
άρθρου 106, παρ. 2 του Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος, επειδή επέτρεψε σε αυτές, δια όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανά εδώ ενάγοντα
ως δανειολήπτη, να καταστρατηγούν, διαρκώς μέχρι σήμερα, την
έννοια του κλασματικού αποθέματος και της ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005,
όπως τροποποιήθηκε από την απόφαση &ΕΤΠΘ
285/8/09.07.2009 και την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010 και,
εκμεταλλευόμενες έτσι ιδιοτελώς τις δυνατότητες της λογιστικής και
της μαθηματικής επιστήμης, να αντιστρέφουν το μηχανισμό της
λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και του πιστωτικού κύκλου,
από ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ,
ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ
ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, με αποτέλεσμα, αντί το χρήμα να παράγει
δάνεια, να είναι τα δάνεια που παράγουν χρήμα, που όμως είναι κατά
τα ανωτέρω μόνο λογιστικό και, έτσι, ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ, και, ως εκ τούτου,
επέτρεψε σε αυτές να δημιουργούν ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, ποσοτικά
εκπεφρασμένη σε δραχμές, ευρώ, ελβετικό φράγκο, γιέν, δολάριο ΗΠΑ
και οποιοδήποτε άλλο νόμισμα, χωρίς, μάλιστα, αυτές να διαθέτουν,
ούτε ακόμη τα ελάχιστα απαιτούμενα προς τούτο συναλαγματικά
αποθέματα, από τις ίδιες τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και το
δάνεισμα αυτών που χορήγησαν στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών κατά επίδικη πιστωτική
σύμβαση, με τη δημιουργία ή την πίστωση των λογαριασμών των
δανειακών κεφαλαίων των καταθέσεων πελατείας που τηρούνται στα
παθητικά τους, υπό τον κωδικό αριθμό 51.00, κατά το κλαδικό

λογιστικό σχέδιο αυτών, και συγκροτούνται από τα ίδια τα δανείσματα
της τραπεζικής πίστης των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και όχι
από τα ρευστά διαθέσιμα στοιχεία του ενεργητικού τους, ήτοι από
κέρματα, τραπεζογραμμάτια και διαθέσιμα υπόλοιπα καταθέσεων
τους σε άλλες τράπεζες, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθών
Μ1, Μ2 και Μ3 και κατά τις υποχρεώσεις που αυτές ανέλαβαν, προς
όλους ανεξαιρέτως τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, δια όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων. Έτσι, η έκτη (6η)
εδώ εναγόμενη, δια των ΠΡΑΞΕΩΝ της ενίσχυσης της
ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ
ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό
Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency
Liquidity Assistance» (ELA), με την συνολικηή παροχηέ στις πεέ ντε (5)
πρωήτες εναγοήμενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοή τητας, δηλαδηή χρηή ματος,
συνολικουύ ποσουύ 90,00 δις ευρωώ, επέτρεψε και συνεχίζει να
επιτρέπει μέχρι και σήμερα στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, να συνομολογούν και παίρνουν δι εαυτόν
περιουσιακά ωφελήματα κατά κεφάλαιο και τόκους, που είναι
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ με την κατά τα ανωτέρω παροχή των
δανεισμάτων τους, αφού χορήγησαν με αυτές στους εδώ ενάγοντες
ως δανειολήπτες, ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ, ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, ενώ αυτοί (οι
ενάγοντες) ανέλαβαν την υποχρέωση, χωρίς να το γνωρίζουν ή να
μπορούν να το γνωρίζουν, να επιστρέψουν, κατά κεφάλαιο και τόκους,
πραγματικά μόνο χρήματα, ήτοι ρευστά διαθέσιμα κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και πιστωτικά υπόλοιπα καταθέσεων, κατά την
έννοια των νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, ρητά
αποκλειομένου από το νόμο και τους ΓΟΣ των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων κάθε άλλου νομισματικού μέσου ή μεγέθους για την
απόδοση του δανείσματος. Αυτό δε είχε ως άμεσο αποτέλεσμα, δια
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, να αυξηθεί
υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ για εκάστη εκ των
πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων, το λογιστικό μέγεθος της
συνολικής νομισματικής τους βάσης Μ3 και, έτσι, των
ενεργητικών και της περιουσίας τους, που, έτσι, αυξήθηκε ισόποσα
με τις απαιτήσεις της απόδοσης σε αυτές, από τους εδώ ενάγονες ως
χρηματικών δανεισμάτων των εδώ επίδικων πιστωτικών συμβάσεων
και, συγκεκριμένα, είχε ως αποτέλεσμα να υπερ-δεκαπλασιαστεί
και υπερ-εικοσαπλασιαστεί η συνολική νομισματική τους βάση
Μ3 και, έτσι, τα ενεργητικά και η περιουσία τους, καθώς και τα
λειτουργικά τους έσοδα κατά κεφάλαιο και τόκους και τα λοιπά

έσοδα εκ των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, με άμεσο
αποτέλεσμα να αυξηθούν υπέρμετρα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ, κατά κεφάλαιο και τόκους, τα κέρδη χρήσεως
εκάστης εξ’ αυτών καθ΄ όλο το χρονικό διάστημα από
01/01/2002 μέχρι και σήμερα, αφού αυτά είναι προφανώς
κεφαλαίων και της αρχικής περιουσίας εκάστης εξ’ αυτών και, έτσι, οι
πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες ΠΕΤΥΧΑΝ την αύξηση των ιδίων
κεφαλαίων τους, των μερισμάτων που διένειμαν στους μετόχους τους,
τις αμοιβές και τα πάσης φύσης μπόνους των στελεχών και των
ως αποτέλεσμα αυτών, την αύξηση της αξίας και της αποτίμησης των
μετοχών τους στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ), προς όφελος
των μετόχων τους. Σε ότι αφορά τα περιουσιακά αυτά ωφελήματα
κατά κεφάλαιο και τόκους, με δεδομένο ότι οι πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, χορήγησαν και εκταμίευσαν στους
εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, ΜΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΣΜΑΤΑ, ήτοι
δανείσματα μη προερχόμενα από τα ρευστά διαθέσιμα των
νομισματικών μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3 των ενεργητικών τους, που
συγκροτήθηκαν στην ποιότητα της ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, από τα ίδια
τα δανείσματα των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και,
λαμβανομένου υπ΄όψη ότι «τόκος είναι η ομοειδής προς το κεφάλαιο
ποσότητα χρημάτων ή άλλων αντικαταστατών πραγμάτων που ανέλαβε
την υποχρέωση ο οφειλέτης να δώσει στο δανειστή ως αντάλλαγμα για
την χρήση του κεφαλαίου», η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, δια των
ΠΡΑΞΕΩΝ της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ
ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον
δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή 90,00 δις ευρωώ, επέτρεψε και
συνεχίζει να επιτρέπει μέχρι και σήμερα στις πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες, να συνομολογούν, να χρεώνουν και λαμβάνουν
τόκους πλέον του ανωτάτου θεμιτού κατά νόμο ποσού αφού, για
κάθε επί μέρους ποσό κεφαλαίου μη χρηματικού δανείσματος
τραπεζικής πίστης, που χορηγήθηκε ανά εδώ εναγόμενη, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, ως μη
ρευστό χρηματικό διαθέσιμο στοιχείο του ενεργητικού τους και με το
ανώτατο θεμιτό ετήσιο επιτόκιο κατά περίοδο χορήγησης, αυτές
συνομολόγησαν και έλαβαν ως ωφελήματα, κατά κεφάλαιο και
τόκους, πραγματικά μόνο χρήματα, ήτοι ωφελήματα

συγκροτούμενα, κατά την έννοια των νομισματικών μεγεθων Μ1, Μ2
και Μ3, αποκλειστικά και μόνο σε ρευστά διαθέσιμα κέρματα,
τραπεζογραμμάτια και καταθέσεις και, έτσι, αυτές συνομολόγησαν
και έλαβαν την επιστροφή του κεφαλαίου και των τόκων του μη
χρηματικού δανείσματος, σε ΜΗ ΟΜΟΕΙΔΗ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ με
το δάνεισμα χρήμα. Επειδή, όμως, το σύνολο των δανειακών
κεφαλαίων των καταθέσεων πελατείας των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, αντιστοιχεί κατά ποσό και
ποσοστό, σε μέγεθος υπερ-δεκαπλαπλάσιο, ακόμη και υπερ-
εικοσαπλάσιο του κατά το νομισματικό μέγεθος Μ1 χρήματος, που
αντιστοιχεί στο σύνολο κερμάτων και τραπεζογραματίων αφού, επί
του συνόλου των δανειακών κεφαλαίων των καταθέσεων πελατείας
(51.00) των πέντε (5) πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών,
όπως αυτά ορίζονται με την ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως
τροποποιήθηκε από την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και
την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, το σύνολο κερμάτων και
τραπεζογραμματίων Μ1, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ,
ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΧΡΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ,
είναι σε κάθε περίπτωση, ανά εδώ εναγόμενη, μικρότερο του 10% ενώ,
στις περισσότερες οικονομικές χρήσεις, είναι ακόμη και μικρότερο του
5% ανά εδώ εναγόμενη. Και, επειδή, για κάθε νομισματική μονάδα που
κυκλοφορεί σε μορφή κέρματος ή/και τραπεζογραμματίου ή και
κατάθεσης (Μ1, Μ2, Μ3), οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και
εκάστη εξ’ αυτών, δημιούργησαν κατά τα ανωτέρω, συνολικό,
πλασματικό χρήμα τραπεζικής πίστης, κατά μέσο όρο περιόδου
κυκλοφορίας, υπερδεκαπλάσιων ή ακόμη και υπερεικοσαπλάσιων
νομισματικών μονάδων, με τις επιπλέον των Μ1, Μ2 και Μ3
νομισματικές μονάδες να έχουν δημιουργηθεί κυριολεκτικά από το
μηδέν και να συγκροτούνται από τα ίδια τα μη χρηματικά δανείσματα
των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και, εν προκειμένω, από τα ίδια
τα επίδικα δανείσματα που χορήγησαν στους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και σε έκαστο εξ΄αυτών, αποδεικνύεται πέρα πάσης
αμφιβολίας ότι, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, δια των ΠΡΑΞΕΩΝ
της ενίσχυσης της ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ
ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον
δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή 90,00 δις ευρωώ, επέτρεψε και
συνεχίζει να επιτρέπει μέχρι και σήμερα στις πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες :

• για κάθε νομισματική μονάδα που αποδίδεται σε ρευστό
διαθέσιμο χρήμα της αναγκαστικής κυκλοφορίας Μ1, Μ2 και
Μ3, αντί καταβολής κεφαλαίου και τόκων από τους εδώ
ενάγοντες ως δανειολήπτες και από έκαστο εξ’ αυτών, ανά
επίδικη πιστωτική σύμβαση, να δημιουργούν νέες
καταθέσεις, αξίας, κατά μέσο όρο περιόδου κυκλοφορίας,
υπερ-δεκαπλάσιων ή ακόμη και υπερ-εικοσαπλάσιων
νομισματικών μονάδων, αυξάνοντας έτσι, ισόποσα και
αναλογικά, το συνολικό μέγεθος της νομισματικής τους
βάσης Μ3 και, έτσι, να αυξάνονουν ισόποσα και αντίστοιχα τα
ενεργητικά και, εν τέλει, την περιουσία τους και
χρηματικό δάνεισμα, στην ποιότητα της τραπεζικής πίστης,
στους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και σε έκαστο εξ’ αυτών,
ανά επίδικη πιστωτική σύμβαση, ήτοι του κεφαλαίου του μη
χρηματικού δανείσματος που χορήγησαν στη λογιστική μορφή
της τραπεζικής πίστης, με την πίστωση των λογαριασμών των
δανειακών τους κεφαλαίων, που τηρούν στο παθητικό τους υπό
τον κωδικό αριθμό 51.00, κατά το κλαδικό λογιστικό τους
σχέδιο και σε χρέωση των ίδιων των δανεισμάτων των εδώ
επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, και όχι σε ρευστό διαθέσιμο
χρήμα, που συγκροτείται κατά την έννοια των νομισματικών
μεγεθών Μ1, Μ2 και Μ3, εισπράττοντας ή/και επιδιώκοντας
την είσπραξη και την απόδοση του συνόλου του κεφαλαίου
και των τόκων των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων σε
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από αυτή του δανείσματος που
χορήγησαν, ήτοι ΜΟΝΟ στο κατά τα νομισματικά μεγέθη
Μ1, Μ2 και Μ3 ρευστό διαθέσιμο χρήμα κερμάτων,
τραπεζογραμματίων και καταθέσεων, να πετυχαίνουν
στην πράξη την αποκόμιση ΥΠΕΡΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΩΝ του δανείσματος της παροχής τους
χρηματικών και νομισματικών περιουσιακών
πραγματικής και νομισματικής αξίας, επειδή το χρήμα της
αναγκαστικής κυκλοφορίας, που εισπράττουν κατά
κεφάλαιο και τόκους, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί ΚΑΤΑ
ΠΟΣΟΤΗΤΑ σε υπερ-δεκαπλάσια και υπερ-εικοσαπλάσια
ποσά που, επειδή συγκροτούνται σε διαφορετική
δανεισμάτων των πιστωτικών συμβάσεων, κατά την
ολοκλήρωση του πιστωτικού κύκλου, αυτά συγκροτούν

ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ στα ενεργητικά τους και, έτσι, στην
περιουσία τους, υπερ-δεκαπλάσιες και υπερ-εικοσαπλάσιες
των χορηγηθέντων, μη χρηματικών δανεισμάτων,
ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ νομισματικών μονάδων και μεγεθών, με
αποτέλεσμα, έτσι, σε κάθε περίπτωση, να αντιστοιχούν,
κατά κεφάλαιο και τόκους, σε ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ περιουσιακά ωφελήματα επί του μη
χρηματικού δανείσματος που χορήγησαν με τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΝ ΑΘΕΜΙΤΟ
ΕΚΤΟΚΙΣΜΟ. Ως εκ τούτου, αυτές πέτυχαν να αναπτύξουν
την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία, κατήρτισαν και
συνομολόγησαν τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, χορήγησαν,
εκταμίευσαν, χρέωσαν και εισέπραξαν τα δανείσματα αυτών
κατά κεφάλαιο και τόκους, ΔΙΑΠΡΑΤΤΟΝΤΑΣ ΚΑΤ’
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ, σύμφωνα με τις διατάξεις του
άρθρου 404 και 13 στ’ του Π.Κ., δεδομένου ότι, από την
επανειλημμένη τέλεση της πράξης και από την υποδομή που
είχαν διαμορφώσει με πρόθεση την επανειλημμένη τέλεσης της
πράξης, προκύπτει ο σκοπός τους για πορισμό εισοδήματος από
τα προφανώς δυσανάλογα της παροχής τους περιουσιακά
ωφελήματα των τόκων και των λοιπών εσόδων επί του
κεφαλαίου του δανείσματος των επίδικων συμβάσεων.
Όμως, η (6η) έκτη εδώ εναγόμενη, ΓΝΩΡΙΖΕ και, σε κάθε
περίπτωση, όφειλε να γνωρίζει οτι, η κατά τα ανωτέρω ανάπτυξη της
ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
είχε ως αποτέλεσμα, ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ

τους. Έτσι, αυτή ΓΝΩΡΙΖΕ ότι, οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες, σε κάθε
χρονική στιγμή :
τους.
3. ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΥΠΑΙΤΙΑ, τα
εκ του νομοκανονιστικού πλαισίου ρευστά διαθέσιμα που απαιτούνται,
κατά τη συνολική νομισματική τους βάση Μ3, που συγκροτεί,
ταυτόχρονα, την συνολική νομισματική βάση της ελληνικής εθνικής
οικονομίας, που ήταν τότε και είναι, διαρκώς μέχρι και σήμερα
3. Η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, δια των ανωτέρω ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ της ως

προς την άσκηση προληπτικής εποπτείας στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες και σε εκάστη εξ’ αυτών και, ακόμη, δια της ενίσχυσης της
ρευστότητας αυτών – ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό Έκτακτης
Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency Liquidity
Assistance» (ELA), με την συνολικηέ παροχηέ στις πεέ ντε (5) πρωέτες
εναγοήμενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοήτητας, δηλαδηή χρηήματος, συνολικουή ποσουή
90,00 δις ευρωώ, με την εγγυί ηση του Ελληνικουί Δημοσιίου, κατά την από
01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου Συμφωνίας για

καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, επέτρεψε σε αυτές να συνάψουν
όλες τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις με τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και με έκαστο εξ’ αυτών και να χορηγήσουν τα
σχετικά με αυτές δανείσματα των πιστώσεων, ΠΑΡΑΝΟΜΑ, αφού
αυτές διαχειρίστηκαν τον κίνδυνο ρευστότητας, τον πιστωτικό κίνδυνο,
τον κίνδυνο αγοράς και τον λειτουργικό κίνδυνο, ως εξής :
• αντίθετα με τις αρχές και το πλαίσο του Παραρτήματος II,
ΠΔ/ΤΕ 2560/01.04.2005, όπως τροποποιήθηκε από την ΠΔ/ΤΕ
2614/7.4.2009, την απόφαση ΕΤΠΘ 285/8/09.07.2009 και
την ΠΔ/ΤΕ 2626/29.7.2010, (βλ. 1.Γ.5 ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ
ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, 2.Δ. Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ
ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ),
διατάξεις του άρθρου 4, ν. 2251/1994 «Περί προστασίας των
καταναλωτών» (βλ. 1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η αρχή
την οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη
από το 30 - 40 % του διαθέσιμου μηνιαίου εισοδήματος του
δανειοδοτούμενου.
• αντίθετα με την αρχή του Υπεύθυνου Δανεισμού και την ΚΥΑ
Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής
Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για
τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση της
Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο
εσωτερικό δίκαιο (βλ. 1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η αρχή

• αντίθετα με τη θεμελιώδη αρχή της Εμπιστοσύνης (βλ. 1.Β.5.3 Η
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ),
Ρευστότητας, Η Αρχή της Ασφάλειας, Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ
ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, 2.Δ. Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ),
• αντίθετα με το βασικό νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ και, ιδιαίτερα,
αντίθετα με τις οδηγίες 73/183/ΕΟΚ, Οδηγία 77/780/ΕΟΚ
(Πρώτη Τραπεζική ή Συντονιστική Οδηγία), Οδηγία
83/350/ΕΟΚ, Σύσταση Επιτροπής 87/62/ΕΟΚ, 87/63/ΕΟΚ,
87/598/ΕΟΚ, 88/590/ΕΟΚ, 90/109/ΕΟΚ, Οδηγία 86/635/ΕΟΚ,
Οδηγία 88/361/ΕΟΚ, Οδηγία 89/117/ΕΟΚ, Οδηγία
89/299/ΕΟΚ, Οδηγία 89/646/ΕΟΚ (∆εύτερη Τραπεζική
Οδηγία), Οδηγία 89/647, Οδηγία 91/308/ΕΟΚ, Οδηγία
92/121/ΕΟΚ, Οδηγία 92/16/ΕΟΚ,
του 1988 (Basle Capital Accord) (βλ. 1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ
ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ ), Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
ΠΔ/ΤΕ 2595/20.8.2007 και του άρθρου 27, ν. 3601/2007,
καθώς και αντίθετα με τις ΠΔ/ΤΕ 2630/2010, 2588/2007,
2589/2007, 2590/2007, 2646/2011, 2655/19.03.2012,
2645/2011, 2594/2007, 2595/2007, 2635/2010 και ΠΔ/ΤΕ
2620/28.08.2009, με τις οποίες ολοκληρώθηκε, κατ’
εξουσιοδότηση του ν. 3601/2007, η ενσωμάτωση στο ελληνικό
δίκαιο των εξειδικευμένων διατάξεων των Οδηγιών
2006/48/ΕΚ και 2006/49/ΕΚ, σχετικά με την επάρκεια των
ιδίων κεφαλαίων των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
γνωστό κατά τα ανωτέρω και ως ΒΑΣΙΛΕΙΑ II (26/06/2004) και,
ειδικότερα, αντίθετα με τον ΠΥΛΩΝΑ 1, που αφορά τις μεθόδους
προσδιορισμού των κεφαλαιακών απαιτήσεων έναντι των
κινδύνων που κατά κανόνα αντιμετωπίζουν οι πέντε (5) πρώτες
εδώ εναγόμενες στο πλαίσιο της άσκησης των δραστηριοτήτων
τους και καθιερώνονται κεφαλαιακές απαιτήσεις και για το
λειτουργικό κίνδυνο, αντίθετα με τον ΠΥΛΩΝΑ 2, που αφορά τις
αρχές, τα κριτήρια και τη διαδικασία με την οποία οι πέντε (5)
πρώτες εδώ εναγόμενες αξιολογούν την επάρκεια των
κεφαλαίων και των συστημάτων διαχείρισης κινδύνων σε σχέση
με τους πάσης φύσεως κίνδυνους στους οποίους εκτίθενται ή
ενδέχεται να εκτεθούν, πέραν αυτών που αντιμετωπίζονται
στον Πυλώνα 1 και αντίθετα με τον ΠΥΛΩΝΑ 3, που αφορά τις
υποχρεώσεις δημοσιοποίησης στοιχείων για την ενίσχυση της
διαφάνειας και της πειθαρχίας της αγοράς με την παροχή στους
ενδιαφερόμενους της δυνατότητας σύγκρισης της πολιτικής για
τη διαχείριση κινδύνων και την κεφαλαιακή και οργανωτική
επάρκεια των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων ((βλ. 1.Γ.6
ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ), Κεφάλαιο 2.Α, ΟΙ
ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, 2.Δ. Η ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ
ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
• αντίθετα με την κατά «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΙ» υποχρέωσή τους να
ενισχύουν τη λειτουργία διαχείρισης των αναλαμβανόμενων
κινδύνων σε όλο το εύρος των δραστηριοτήτων τους και να
συσχετίζουν τους κινδύνους αυτούς με τις εποπτικές, καθώς και
με τις εσωτερικά εκτιμώμενες κεφαλαιακές απαιτήσεις τους,
σύμφωνα με την οποία, κατά τη σύναψη των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων με τους εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες και με έκαστο εξ’ αυτών και κατά τη χορήγηση
του δανείσματος, έχουν την υποχρέωση (α) να υιοθετούν όσον
το δυνατόν πιο εξελιγμένες προσεγγίσεις υπολογισμού των
κεφαλαιακών απαιτήσεων έναντι των αναλαμβανόμενων
κινδύνων, (β) να προωθούν τη διαχείριση των κινδύνων σε όλο
το εύρος του οργανισμού τους και (γ) να εξασφαλίζουν την
ενεργότερη συμμετοχή της ανώτατης διοικητικής βαθμίδας και
δη του διοικητικού τους συμβουλίου, στη διαχείριση κινδύνων
και στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων σε όλο το εύρος των
δραστηριοτήτων τους ((βλ. 1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ

ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (5) ΠΡΩΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ).
17. ΕΠΕΙΔΗ πρέπει ΝΑ ΕΠΙΔΙΚΑΣΤΕΙ ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ

ΛΟΓΩ ΗΘΙΚΗΣ ΒΛΑΒΗΣ στους εδώ ενάγοντες, ως φορολογούμενοι, και σε
έκαστο εξ αυτών σε βάρος της έκτης (6ης ) εναγόμενης «Τράπεζας της
Ελλάδος», ΑΤΟΜΙΚΑ, για το εύλογο χρηματικό ποσό των είκοσι χιλιάδων
(20.000) ευρώ, το οποίο αυτή πρέπει να υποχρεωθεί να καταβάλει εντόκως,
νομίμως, από την επίδοση της αγωγής και μέχρις εξοφλήσεως, για τις αιτίες
που αναλυτικά περιγράφονται στο «Κεφάλαιο 5Ο : » της αγωγής, «Η ΕΥΘΥΝΗ
ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ», ήτοι διότι, καθόλο το διάστημα από το έτος
2008 μέχρι και σήμερα, η έκτη (6η) εδώ εναγόμενη, ανέπτυξε την
ιδιωτική οικονομική της πρωτοβουλία και, ιδιαίτερα, αυτή της
ενίσχυσης της ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων –
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό
Assistance» (ELA), με την συνολικηέ παροχηέ στις πεέ ντε (5) πρωέτες εδωώ
εναγοόμενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστότητας, δηλαδηή χρηή ματος, συνολικουή ποσουή
διαχείρισης κρίσεων, αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2
του Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος.
Έτσι, επέτρεψε δια των ανωτέρω ΠΡΑΞΕΩΝ της, στις πέντε (5) πρώτες εδώ
εναγόμενες, να αναπτύξουν την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία
αντίθετα με τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ.2 του Συντάγματος, προς
βλάβη της εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, ήτοι προς βλάβη του δημοσίου
χρέους, του δημοσιονομικού ελλείμματος και, εν τέλει, προς βλάβη της
περιουσίας των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι. Λαμβανομένου δε υπ΄
όψη ότι, αυτή, είναι ανώνυμη εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αξιών
Αθηνών, ανέπτυξε, έτσι, και την δική της ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία,
καθόλο το διάστημα από το έτος 2008 μέχρι και σήμερα, αντίθετα με τις
διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος, καθότι, δεν συμμορφώθηκε ως όφειλε : (α) με τις
διατάξεις της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας, (β) με τις διαδικασίες και πρότυπα
που τίθενται από την Επιτροπή της Βασιλείας για την Τραπεζική Εποπτεία,
(γ) με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), (δ) με την Ευρωπαϊκή Αρχή

Τραπεζών (European Banking Authority-EBA) και, έτσι, εν γνώσει της
βέβαιης επέλευσης της ανεπανόρθωτης βλάβης της Εθνικής Οικονομίας της
Ελλάδος, από βαρειά αμέλεια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων και των
εποπτικών αρμοδιοτήτων της, αποδέχθηκε ενσυνείδητα την επέλευση της
ανεπανόρθωτης βλάβης της Εθνικής Οικονομίας της Ελλάδος και των
αποτελεσμάτων αυτής στους εδώ ενάγοντες ως φορολογούμενοι και στην
περιουσία αυτών, δεδομένου ότι με τις διαδοχικές πράξεις της υπαγόρευσε,
εισηγήθηκε, αποφάσισε, εφάρμοσε, βεβαίωσε, επόπτευσε, έλεγξε και, εν τέλει,
επέβαλε :
1. Την δια των ν. 3864/2010/ΦΕΚ119/21.07.2010 και ν. 4079/ΦΕΚ
180/Α/20.09.2012 και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012,
χρέους και του ελλείμματος, ήτοι εις βάρος των εδώ εναγόντων ως
φορολογούμενοι και προς βλάβη της περιουσίας τους, η δε ζημιία που
προκληάθηκε αποά την καάλυψη των κεφαλαιακωάν τους αναγκωάν για τους
πιστωτικουύ ς τους κινδυύ νους την 31-12-2012, καλυά φθηκε καταά το μεά ρος
της αποέ σβεσης της για εέ καστη εξ’ αυτωάν, προς βλαά βη του δημοσιάου
χρεέ ους, του δημοσιονομικουά ελλειάμματος και, εν τεάλει, προς βλαάβη της
εθνικηά ς οικονομιάας της Ελλαά δος, της περιουσιάας και των κεκτημεά νων
οικονομικωόν συμφεροό ντων των εδωό εναγοό ντων ως φορολογουό μενοι,
αφουά, η συνολικηά βλαάβη που προκληά θηκε στην εθνικηά οικονομιάα αποά την
καάλυψη των κεφαλαιακωόν αναγκωόν για την αποό σβεση των ζημιωόν
πιστωτικουέ κινδυέ νου των πεέ ντε (5) πρωέτων εδωέ εναγομεέ νων, με τους
δημοή σιους χρηματοδοτικουή ς ποή ρους του Τ.Χ.Σ που χρησιμοποιηή θηκαν
καταά τη διαδικασιάα της ως αά νω ανακεφαλαιοποιάησηά ς τους, ανέρχεται
στο συνολικό ποσό των 34,884 δις ευρώ και με την εγγραφή του
ποσού αυτού στο δημόσιο χρέος και την αναγκαστική εξυπηρέτηση
του δια των δημοσίων φορολογικών εσόδων κατά την εκτέλεση του
κρατικού προϋπολογισμού, μεταφέρεται αναγκαστικά στα
φορολογούμενα στην Ελλάδα φυσικά και νομικά πρόσωπα και δη
στους εδώ ενάγοντες ως φορολογούμενοι, επειδή η ιδιότητά τους
αυτή είναι αναγκαστική εκ του νόμου, αφού αυτοί υποχρεούνται να
διαθέτουν Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ) που τους έχει
αποδοθεί από την αρμόδια Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ)
του Υπουργείου Οικονομικών στην οποία φορολογούνται και προς
βλάβη της περιουσίας τους, δοθέντος ότι αποτελεί το αντικείμενο

της φορολογικής επιβάρυνσης, ως φορολογητέα ύλη, κατά την
διάταξη του άρθρου 78 παρ.1 του Συντάγματος.
2. Τη δια των νοόμων 3723/2008/ΦΕΚ250/09-11-2008,

3845/2010/ΦΕΚ65/06-05-2010, 3872/2010/ΦΕΚ148/03-09-2010,
3965/2011/ΦΕΚ113/18-11-2011, 4031/2011/ΦΕΚ256/09-12-2011,
ενίσχυση της ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων
με δημόσιους χρηματοδοτικούς πόρους, με την προσφυγηή τους στο
Μηχανισμοέ Έκτακτης Παροχηέ ς Ρευστοέ τητας της εέ κτης (6ης) εδωώ
εναγοάμενης Τραάπεζας της Ελλαά δος (ΤτΕ), ηά τοι του λεγοά μενου
«Emergency Liquidity Assistance (ELA)» και τη συνολικηή παροχηή
ρευστοό τητας 90,00 δις ευρώ με την εγγυί ηση του Ελληνικουί Δημοσιίου
και, ακοόμη, με την δια του Πυλωήνα ΙΙ προσφυγηή τους στο Μηχανισμοό
Παροχηά ς Ρευστοά τητας της Ευρωπαϊκηά ς Κεντρικηά ς Τραά πεζας (Ε.Κ.Τ.) και
τη συνολικηή παροχηή ρευστοή τητας 85,00 δις ευρώ, και, εέ τσι, οι πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες έλαβαν κρατικές ενισχύσεις εγγυήσεων
του Ελληνικού Δημοσίου, συνολικού ποσού 175 δις ευρώ. Όμως,
επειδηή οι διαταά ξεις του αάρθρου 8 της υπ’ αριθ. 16736/ΕΓΔΕΚΟ
2579/2009 -ΦΕΚ 588 Β/31-3-2009 και οι ανωτεέ ρω νοέ μοι, προβλεέ πουν
ρηταά την περιάπτωση της καταά πτωσης των ανωτεά ρω εγγυηά σεων του
Ελληνικουέ Δημοσιέου ενωέ, στα ιέδια ανωτεέ ρω ΦΕΚ με τα οποιέα αυτεέ ς
χορηγηάθηκαν, προσδιοριάζεται το κοά στος της καταά πτωσης και η
αντιάστοιχη δημοσιονομικηά δαπαά νη αναά εδωά εναγοά μενη και, με δεδομεά νο
οέ τι οι πεέ ντε (5) εδωέ εναγοέ μενες αδυνατουέ ν να εξυπηρετηέ σουν τις
υποχρεωήσεις τους στη ληήξη τους και οήτι ηήδη το Ελληνικοή Δημοήσιο
σκοποέ αυτηέ εέ κδοση νεέ ων σειρωέν Ομολοέ γων ΕΔ, με επαχθεέ στερα επιτοόκια
euribor+12%, το συνολικοί κοί στος του Ελληνικουί Δημοσιίου αποί
ενδεχοάμενη καταάπτωση των ανωτεάρω εγγυηάσεων θα ανεάλθει κατ΄
ελαάχιστο στο ποσό των 177,89 δις ευρώ και θα επιβαρύνει ισόποσα
τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, προς βλάβη της Εθνικής
Οικονομίας της Ελλάδος, ήτοι προς βλάβη του δημοσίου χρέους και
του δημοσιονομικού ελλείμματος και, εν τέλει, προς βλάβη της
περιουσίας των εδώ εναγόντων φυσικών και νομικών προσώπων
ως φορολογούμενοι, επειδή η ιδιότητά τους αυτή είναι
αναγκαστική εκ του νόμου, αφού αυτοί υποχρεούνται να διαθέτουν
Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ) που τους έχει αποδοθεί από
την αρμόδια Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία (ΔΟΥ) του Υπουργείου
Οικονομικών στην οποία φορολογούνται και δοθέντος ότι η
περιουσία αποτελεί το αντικείμενο της φορολογικής επιβάρυνσης,

ως φορολογητέα ύλη, κατά την διάταξη του άρθρου 78 παρ.1 του
ΕΠΕΙΔΗ, συντρέχει νόμιμη περίπτωση να κηρυχθεί η εκδοθησομένη

απόφαση προσωρινά εκτελεστή.
ΕΠΕΙΔΗ, η αγωγή μας είναι νόμιμη, βάσιμη και αληθινή.
ΕΠΕΙΔΗ, τα Δικαστήρια, αποτελούν ζωντανό οργανισμό, τόπο έκφρασης

των αντιλήψεων και των ηθών, που διαμορφώνονται στην κοινωνία. Τα
πραγματικά περιστατικά, που κρίνονται στα Δικαστήρια, υποδηλώνουν
βαθύτερες κοινωνικές τάσεις και αντανακλούν τα προβλήματα της κοινωνίας.
Ο Δικαστής, με την δικαιοπλαστική εξουσία του, προσαρμόζει την έννομη
τάξη, στις ανάγκες της κοινωνίας. Ο Δικαστής, δεν αποτελεί «υπηρέτη του
νόμου», αλλά Λειτουργό της Δικαιοσύνης, που πραγματώνει το δίκαιο, στις
υποθέσεις που καλείται να κρίνει. Στο πλαίσιο της ερμηνευτικής του εξουσίας,
που αποτελεί την απαρχή της δικαιοπλαστικής του εξουσίας, «επενεργεί»,
«επεμβαίνει», επί του περιεχομένου του νόμου, αναζητώντας το
«υποκειμενικό» και το «αντικειμενικό» δέον του και απολαμβάνει πλήρους
ελευθερίας διαμόρφωσης κρίσης, εντός του θεσπισμένου νομικού πλαισίου. Η
προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία του δικαστή, συμπληρώνεται με την
ανεξαρτησία της συνείδησής του, ώστε, μέσα από την κατάστρωση του
δικανικού συλλογισμού, να προωθεί το δίκαιο και όχι να παραμένει
εγκλωβισμένος σε αποκρυσταλλωμένες δικαστικές αποφάσεις, που ίσχυσαν
για δεδομένο τόπο, χρόνο και πραγματικά περιστατικά. Τέλος, ο Δικαστής,
τάχθηκε από την Δημοκρατία, να «φυλάττει Θερμοπύλες», «με αρετή και
τόλμη» ! Ως εκ τούτου, υποχρεούται, μέσα από την διανοητική πορεία, να
υπερνικήσει οποιαδήποτε εμπόδια, προκειμένου να συνδέσει το νόμο με τα
πραγματικά περιστατικά και να συμβάλλει στην ισορροπία και την διατήρηση
της εννόμου τάξεως, με την προσωπική ηθική του επιλογή,
αυτοκαθοριζόμενος και τιθέμενος στην κρίση των συναδέλφων του.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ –ΑΙΤΟΥΜΕΘΑ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΚΤΗ Η ΑΓΩΓΗ ΜΑΣ
ΚΑΙ
1. ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, για τις εις το ιστορικό της παρούσας

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, ως προς όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες
πιστωτικές συμβάσεις, που έχουν συναφθεί μεταξύ των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ αυτών και των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής
της διάταξης του άρθρου (806 ΑΚ), έτσι, όπως, αυτές, έχουν κριθεί
και διαμορφωθεί και από την σχετική νομολογία, και ως εκ τούτου, δεν
γεννάται σε βάρος των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες και εκ
της ανωτέρω αιτίας, υποχρέωση για απόδοση του «οικείου
δανείου» και για καταβολή τόκων.

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και έκαστη
εξ αυτών, άσκησαν καταχρηστικά το δικαίωμά τους ως προς την
σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων και,
συγκεκριμένα, προέβησαν στην σύναψη αυτών με όλους ανεξαιρέτως
τους εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και με έκαστο εξ αυτών, κατά
παράβαση του άρθρου (281 ΑΚ), ήτοι καθ΄υπέρβαση των ορίων
που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός
και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος.

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, όλες ανεξαιρέτως οι επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις είναι αντίθετες στα χρηστά ήθη κατ΄ άρθρον (178 ΑΚ),
ειδικότερα αισχροκερδείς κατ΄ άρθρον (179 ΑΚ), και συνεπώς
άκυρες κατ΄άρθρον (180ΑΚ).

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, κατ’ άρθρον (380 ΑΚ), όλοι ανεξαιρέτως
οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, αφενός (α) πρέπει να
απαλλαχθούν από την υποχρέωση απόδοσης του «κεφαλαίου»
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, οι
οποίες έχουν συνομολογηθεί ως «έντοκα δάνεια», ήτοι ως
αμφοτεροβαρείς συμβάσεις, επειδή η απόδοση των δι’ αυτών
χορηγηθέντων μη χρηματικών «δανεισμάτων» - υπό την έννοια
της αποδόσεως άλλων πραγμάτων της ίδιας ποιότητας και
ποσότητας - είναι ΑΔΥΝΑΤΗ, ως ανωτέρω, από γεγονός για το
αυτοί δεν υπέχουν ευθύνη και, αφετέρου (β) αντίστοιχα, πρέπει να
απαλλαχθούν και από την υποχρέωση καταβολής «τόκων», για
τον ίδιο ως άνω λόγο και διότι για να γεννηθούν τόκοι προαπαιτείται η
ύπαρξη της κύριας υποχρέωσης, που είναι η απόδοση του κεφαλαίου.

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, όλες ανεξαιρέτως οι επίδικες πιστωτικές
συμβάσεις έχουν συναφθεί παράνομα, και ως εκ τούτου είναι
άκυρες σε συνδυασμό με το άρθρο (174 ΑΚ).

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη
εξ αυτών, κατά την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, παραβίασαν την διάταξη του άρθρου (288
ΑΚ), σε ότι αφορά τις παρεπόμενες υποχρεώσεις τους που
απορρέουν από την σχέση εμπιστοσύνης με όλους ανεξαιρέτως τους
εδώ ενάγοντες δανειολήπτες και με έκαστο εξ αυτών.

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, δια όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες, κατά το
χρονικό διάστημα από 01-01-2002 έως 31-12-2012, έχουν διαπράξει
κατ΄ επάγγελμα τοκογλυφία κατά τις διατάξεις των άρθρων (404
ΠΚ) και δη κατά τις §§ 1, 2 αυτού, και (13 ΠΚ), που συνιστά
αδικοπραξία κατά την ευρύτερη έννοια του άρθρου (914 ΑΚ).

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, κατά τις χρήσεις από 01/01/2002 μέχρι
και την 31/12/2012, η κατ’ άρθρο 106, παρ. 2 του Συντάγματος
ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, έγινε εκ
προθέσεως παράνομα και προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες, σε ότι
αφορά την σύναψη όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών
συμβάσεων, συντέλεσαν εξ οικείου πταίσματος και, έτσι, έχουν
συνευθύνη και συνυπαιτιότητα, στην πρόκληση και στην έκταση
της ζημίας πιστωτικού κινδύνου εκάστης εξ αυτών, σε ότι αφορά τις
απαιτήσεις τους από τις επισφαλείς και ανεπίδεκτες είσπραξης
πιστώσεις, υπό την έννοια του άρθρου (300 ΑΚ).
10. ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ, για τις εις το ιστορικό της παρούσας

αναφερόμενες αιτίες, παραβιάστηκε και πρέπει να αποκατασταθεί
η Συνταγματική αρχή του Κοινωνικού Κράτους δικαίου, σύμφωνα
με τα οριζόμενα στο άρθρο 25, παρ.1, εδ. α,β’ του Συντάγματος, σχετικά

με την αρχή της τριτενέργειας και την κατά το άρθρο 25, παρ. 1, εδ.
δ’ του Συντάγματος αρχή της αναλογικότητας, από την, δια όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανάπτυξη της
κατ΄άρθρον 106 παρ. 2 του Συντάγματος ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’
αυτών, προς βλάβη της Εθνικής Οικονομίας και, εν συνεχεία, με την
παροχή σε αυτές κρατικών ενισχύσεων, δια της ανακεφαλαιοποίησής
τους και δια της παροχής σε αυτές, εγγυήσεων του Ελληνικού
Δημοσίου, προς βλάβη της περιουσίας των εδώ εναγόντων, ως
φορολογούμενοι.

αναφερόμενες αιτίες, η από κοινού και εις ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ευθύνη της
έκτης (6η) εναγόμενης με την Τρόϊκα, σε ότι αφορά την βλάβη της
περιουσίας των εδώ εναγόντων, ως φορολογούμενοι, διότι, οι όροι
των προγραμμάτων διάσωσης και, ιδιαιτέρως, η ενίσχυση της
ρευστότητας των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων – ΚΑΙ ΕΤΣΙ
ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ - από τον ΔΙΚΟ ΤΗΣ Μηχανισμό
Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας, τον λεγόμενο «Emergency
Liquidity Assistance» (ELA), ήτοι κατά την κατ’ αρθ. 106, παρ. 2
του Συντάγματος, ανάπτυξη της δικής της ιδιωτικής οικονομικής
πρωτοβουλίας, με την συνολικηέ παροχηέ στις πεέ ντε (5) πρωέτες
εναγοήμενες ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ρευστοήτητας, δηλαδηή χρηήματος, συνολικουή
ποσουύ 90,00 δις ευρωώ, με την εγγυίηση του Ελληνικουί Δημοσιίου, κατά
την από 01/03/2003 ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του Μνημόνιου
Συμφωνίας για υψηλού επιπέδου αρχές της συνεργασίας μεταξύ των
αρχών τραπεζικής εποπτείας και των Κεντρικών Τραπεζών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης σε καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, επέτρεψε
σε αυτές να αναπτύξουν και να συνεχίζουν μέχρι σήμερα να
αναπτύσσουν την ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία αντίθετα με
τις διατάξεις του άρθρου 106, παρ. 2 του Συντάγματος, προς βλάβη της
εθνικής οικονομίας της Ελλάδος, δεν σεβάστηκαν τον Χάρτη
Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Η
ΤΡΟΪΚΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ και, έτσι,
επέτρεψε στις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες να αναπτύξουν την
ιδιωτική οικονομική τους πρωτοβουλία αντίθετα με τις διατάξεις του
άρθρου 106, παρ.2 του Συντάγματος, προς βλάβη της εθνικής
οικονομίας της Ελλάδος, ήτοι προς βλάβη του δημοσίου χρέους,
του δημοσιονομικού ελλείμματος και, εν τέλει, προς βλάβη της
περιουσίας των εδώ εναγόντων ως φορολογούμενοι.

12. ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ, ΑΛΛΩΣ, για τις εις το ιστορικό της παρούσας
αναφερόμενες αιτίες, για την περίπτωση που δεν ήθελε θεωρηθεί ότι
όλες ανεξαιρέτως οι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις είναι άκυρες, διότι
(α) είναι αντίθετες στα χρηστά ήθη κατ΄ άρθρον (178 ΑΚ), ειδικότερα
αισχροκερδείς κατ΄ άρθρον (179 ΑΚ), και (β) διότι έχουν συναφθεί
παράνομα, σε συνδυασμό με το άρθρο (174 ΑΚ), συντρέχουν οι
προϋποθέσεις να μειωθούν οι απαιτήσεις των πέντε (5) εδώ
πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών κατά των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες, ως προς το σύνολο των τόκων και
των εξόδων όλων ανεξαιρέτως των αντιστοίχων και αναλυτικά
περιγραφομένων, κατά εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, ατομικών
πιστωτικών συμβάσεων και, έτσι, αυτές να απομειωθούν κατά το
συνολικό ποσό των τόκων και των πάσης φύσης εξόδων και οι
εδώ ενάγοντες, ως δανειολήπτες και έκαστος εξ’ αυτών, να
απαλλαγούν από το συνολικό κόστος της χορηγηθείσας
πίστωσης και να έχουν την υποχρέωση να καταβάλουν μόνο το
ποσό του κεφαλαίου αυτής, σύμφωνα με τις ήδη προβλεπόμενες
στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις δόσεις, ήτοι κατά τη σύγχρονη
τραπεζική ορολογία να «κουρευτούν», κατά εκάστη εκ των πέντε (5)
πρώτων εδώ εναγομένων και κατά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη,
σύμβαση προς σύμβαση, επειδή :
(α) οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, κατά
την κατάρτιση και τη συνομολόγηση όλων ανεξαιρέτως των επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη,
παραβίασαν, με πρόθεση, ευθέως: (α.1) την αρχή του Συνετού
Δανεισμού, της ΠΔ/ΤΕ 2442/29.1.1999 και του Εγγράφου ΤτΕ
1635/21.10.2005, κατά την οποία η δόση των δανείων δεν πρέπει να
είναι μεγαλύτερη από το 30 - 40 % του διαθέσιμου μηνιαίου
εισοδήματος του δανειοδοτούμενου και (α.2) την αρχή του
Υπεύθυνου Δανεισμού της ΚΥΑ Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄ 917/2010
«Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ
του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου
2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση της
Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο,

(β) οι πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, κατά
την κατάρτιση, σύναψη, συνομολόγηση, διαχείριση και εξυπηρέτηση,
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανά εδώ
ενάγοντα ως δανειολήπτη, παραβίασαν, με πρόθεση, ευθέως, τις
διατάξεις του παραρτήματος Ι της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-
6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε. και, έτσι, προέβησαν στον παράνομο υπολογισμό
του συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου και του ποσοστού
επιβάρυνσης όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων,
αντίθετα με την υποχρεωτική, νόμιμη ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ και
μέθοδο υπολογισμού που αποτυπώνεται στο μέρος Ι του
παραρτήματος Ι της Κ.Υ.Α. Ζ1-699 (ΦΕΚ 917 Β’/23-6-10) περί Σ.Ε.Π.Ε.
και, έτσι, ενσωμάτωσαν σε όλες ανεξαιρέτως τις οφειλές των εδώ
εναγόντων ως δανειολήπτες και εκάστου εξ’ αυτών, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα και με
περισσότερες πράξεις, διάφορα χρηματικά ποσά, ειδικότερα τόκους,
χρεωλύσια, τόκους υπερημερίας και έξοδα και, ως εκ τούτου,
εισέπραξαν και επιδιώκουν να εισπράξουν χρηματικά ποσά που
αφορούν παράνομους τόκους, τα οποία δεν οφείλουν σε καμία
περίπτωση οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες, οι οποίοι, κατ’
αναλογική εφαρμογή της ανωτέρω απόφασης ECLI:EU:C:2016:842
ΔΕΕ, της 9ης Νοεμβρίου 2016, ζητούμε από το Δικαστήριό Σας να
επιβάλλει την κύρωση της εκπτώσεως των πέντε (5) πρώτων εδώ
εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά εδώ επίδικη πιστωτική
σύμβαση και ανά ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση προς
σύμβαση, από το δικαίωμα εισπράξεως τόκων και εξόδων, επειδή
η παράλειψη μνείας των στοιχείων του Σ.Ε.Π.Ε. σε όλες ανεξαιρέτως
τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις, έθεσε εν αμφιβόλω τη δυνατότητα
των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες να εκτιμήσουν το περιεχόμενο
της δεσμεύσεως που ανέλαβαν δια της συνομολόγησης τους και
(γ) οι πέντε (5) πρώτες εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, συντέλεσαν
εξ οικείου πταίσματος και, έτσι, έχουν συνευθύνη και
συνυπαιτιότητα, στην πρόκληση και στην έκταση της ζημίας
πιστωτικού κινδύνου εκάστης εξ αυτών, σε ότι αφορά τις απαιτήσεις
τους από τις επισφαλείς και ανεπίδεκτες είσπραξης πιστώσεις, όλων
ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, ανά εδώ ενάγοντα
ως δανειολήπτη, υπό την έννοια του άρθρου (300 ΑΚ).
13. ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ, ΑΛΛΩΣ, για τις εις το ιστορικό της παρούσας
αναφερόμενες αιτίες, για την περίπτωση που δεν ήθελε θεωρηθεί ότι
όλες ανεξαιρέτως οι επίδικες πιστωτικές συμβάσεις είναι άκυρες, διότι

(α) είναι αντίθετες στα χρηστά ήθη κατ΄ άρθρον (178 ΑΚ), ειδικότερα
αισχροκερδείς κατ΄ άρθρον (179 ΑΚ), και (β) διότι έχουν συναφθεί
παράνομα, σε συνδυασμό με το άρθρο (174 ΑΚ), συντρέχουν οι
προϋποθέσεις να μειωθούν οι απαιτήσεις των πέντε (5) εδώ
πρώτων εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών κατά όλων
ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων ως δανειολήπτες, ως προς το
εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, ατομικών πιστωτικών συμβάσεων και,
έτσι, αυτές να απομειωθούν, ήτοι κατά τη σύγχρονη τραπεζική
ορολογία να «κουρευτούν», κατά εκάστη εκ των πέντε (5) πρώτων
εδώ εναγομένων και κατά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, σύμβαση
προς σύμβαση, κατά ποσό ανάλογο της ανακεφαλαιοποίησης που
έλαβε από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) εκάστη
εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, δυνάμει των νόμων
3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και της
ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που κυρώθηκε με το νόμο
4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, για την απόσβεση της ζημίας
εκάστης εξ’ αυτών, κατά το ποσό και την αναλογία της επί της
συνολικής ζημίας πιστωτικού κινδύνου κατά την 31/12/2012, ήτοι επί
του συνόλου των απαιτήσεων εκάστης εξ’ αυτών από επισφαλή και
αυτά εμφανίζονται στις από 31/12/2012 ετήσιες οικονομικές
καταστάσεις και τους ισολογισμούς εκάστης εξ’ αυτών, επειδή αυτή
είχε ως αποτέλεσμα, δια της εγγραφής της στο δημόσιο χρέος της
Ελλάδας, την αναγκαστική χρέωση με το ως άνω ποσό των
34,884 δις των φορολογουμένων στην Ελλάδα φυσικών και
νομικών προσώπων και δη την κατά τα ανωτέρω αναλογική
χρέωση των εδώ εναγόντων δανειοληπτών και ως
φορολογούμενοι, προς βλάβη της περιουσίας τους, αφού έχει
κριθεί ότι δια νομοθετικής ρυθμίσεως, ήτοι εν προκειμένω δια των
νόμων 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-07-2010, περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και
της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-2012, που κυρώθηκε με το νόμο
4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, δεν μπορεί να προσβάλλεται το
προστατευόμενο από τη διάταξη του άρθρου 17 του Συντάγματος
δικαίωμα ιδιοκτησίας, ήτοι τα εμπράγματα δικαιώματα (Ολ. ΑΠ 7/1990
Δ. 21.908, Ολ. ΑΠ 4/1989 Δ. 21.938, ΑΠ 345/1994 ΝοΒ 43.247), ενώ έχει
επίσης κριθεί ότι στην έννοια της περιουσίας (ιδιοκτησίας)
περιλαμβάνονται όχι μόνο τα εμπράγματα δικαιώματα αλλά και όλα τα
δικαιώματα περιουσιακής φύσεως και τα κεκτημένα οικονομικά
συμφέροντα, ήτοι και τα ενοχικά περιουσιακά δικαιώματα και
ειδικότερα οι απαιτήσεις είτε αναγνωρισμένες με δικαστική ή

διαιτητική απόφαση είτε απλώς γεγενημένες κατά το εθνικό δίκαιο,
εφόσον υπάρχει νόμιμη προσδοκία με βάση το ισχύον, έως την
προσφυγή στο δικαστήριο, δίκαιο, ότι μπορούν να ικανοποιηθούν
δικαστικά (Ολ. ΑΠ 40/1998 Αρμ. 1999. 412, 413), οπότε η δια νόμου
απόσβεση τούτων είναι ανεπίτρεπτη ως προσβάλλουσα το
συνταγματικώς προστατευόμενο δικαίωμα της ιδιοκτησίας (Ολ. ΑΠ
40/1998, Ολ. ΑΠ 2/1995) και επειδή η ιδιότητα των εδώ εναγόντων
δανειοληπτών ως φορολογούμενοι είναι αναγκαστική εκ του νόμου,
αφού αυτοί διαθέτουν κανονικά μέχρι και σήμερα και, επιπλέον,
διέθεταν και τότε, κατά την ημερομηνία σύναψης, συνομολόγησης και
εκταμίευσης των ως άνω επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, Αριθμό
Οικονομικών στην οποία φορολογούνται, άλλως δεν μπορούσαν να
συμβληθούν στις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις και να τύχουν της
επίδικης πίστωσης από τις πέντε (5) πρώτες εδώ εναγόμενες και από
εκάστη εξ΄ αυτών, και, ακόμη, να αναγνωριστεί ότι το ακριβές ποσό της
ανωτέρω απομείωσης («κουρέματος») πρέπει να προσδιορίζεται κατά
εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων, κατά επίδικη
πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, με βάση
τον ειδικό για το σκοπό αυτό ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ του «Πίνακα
Ανακεφαλαιοποίησης, Υπολογισμού Βλάβης Εθνικής Οικονομίας
και Υπολογισμού Μαθηματικού Τύπου Κουρέματος Κεφαλαίου
Δανείων ανά Εναγόμενη», ως κατωτέρω, ενώ, αντίστοιχα, οι
οικονομικές σχέσεις των πέντε (5) εδώ πρώτων εναγομένων και
εκάστης εξ’ αυτών, δυνάμει όλων των αντιστοίχων και αναλυτικά
περιγραφομένων κατά εδώ ενάγοντα και εναγόμενη, επίδικων
πιστωτικών συμβάσεων, κατά το ποσό της απομείωσης-«κουρέματος»
δεν είναι ορισμένες και εκκαθαρισμένες, για το μέρος του ποσού της ως
άνω ανακεφαλαιοποίησης που έλαβε εκάστη εκ των πέντε (5) εδώ
πρώτων εναγομένων, και που χρησιμοποίησε για την απόσβεση της
ζημίας του πιστωτικού της κινδύνου κατά την 31/12/2012, ήτοι της
ζημίας της από τα μη εξυπηρετούμενα, επισφαλή δάνεια, τα κοινώς
λεγόμενα «Κόκκινα Δάνεια», προς βλάβη, κατά τα ανωτέρω, της
περιουσίας των εδώ εναγόντων δανειοληπτών ως φορολογούμενοι,
ήτοι κατά τον εξής ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ ανά εδώ εναγόμενη :





Δανείων της τέταρτης εδώ εναγόμενης την 31/12/2012).
AΛΛΩΣ, ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ, ΟΤΙ, για τις εις το ιστορικό της

παρούσας αναφερόμενες αιτίες, όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως
δανειολήπτες, στην περίπτωση που υποχρεωθούν να ικανοποιήσουν τις πέντε
(5) πρώτες εδώ εναγόμενες και εκάστη εξ’ αυτών, καταβάλλοντας το σύνολο
των απαιτήσεων όλων των αντίστοιχων και αναλυτικά αναφερομένων κατά
ενάγοντα και εναγόμενη επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, έχουν αξίωση
κατά των πέντε (5) πρώτων εναγομένων με βάση την έννομη σχέση
του αδικαιολόγητου πλουτισμού κατ΄ άρθρον (904 ΑΚ) & σε συνδυασμό
με το άρθρο (69 Κ.Πολ.δ.), για το ποσό της ανακεφαλαιοποίησης που έλαβε
από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) εκάστη εκ των πέντε
(5) εδώ πρώτων εναγομένων, δυνάμει των νόμων 3864/2010/ΦΕΚ 119/21-
07-2010, περί ιδρύσεως του ΤΧΣ και της ΠΝΠ/19-04-2012/ΦΕΚ 94/19-04-
2012, που κυρώθηκε με το νόμο 4079/2012/ΦΕΚ 180/20-09-2012, για την
απόσβεση της ζημίας εκάστης εξ’ αυτών, κατά το ποσό και την
31/12/2012, ήτοι επί του συνόλου των απαιτήσεων εκάστης εξ’ αυτών
από επισφαλή και ανεπίδεκτα είσπραξης δάνεια κατά την ίδια ως άνω
ημερομηνία, όπως αυτά εμφανίζονται στις από 31/12/2012 ετήσιες
οικονομικές καταστάσεις και τους ισολογισμούς εκάστης εξ’ αυτών, το οποίο
δια της εγγραφής του στο δημόσιο χρέος της Ελλάδος, την
αναγκαστική χρέωση με το ως άνω ποσό των 34,884 δις των
φορολογουμένων στην Ελλάδα φυσικών και νομικών προσώπων και δη
την κατά τα ανωτέρω αναλογική χρέωση των εδώ εναγόντων
δανειοληπτών και ως φορολογούμενοι, προς βλάβη της περιουσίας
τους, συνιστά ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙ ΖΗΜΙΑ

ΑΥΤΩΝ, ήτοι για το ποσό που προσδιορίζεται κατά εκάστη εκ των πέντε (5)
ενάγοντα ως δανειολήπτη, με βάση τον «Πίνακα Ανακεφαλαιοποίησης,
Υπολογισμού Βλάβης Εθνικής Οικονομίας και Υπολογισμού
Μαθηματικού Τύπου Κουρέματος Κεφαλαίου Δανείων ανά Εναγόμενη»
(βλ. σχετικά Κεφάλαιο 3.Γ, Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ),
κατά τους εξής ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ :

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).

την 31/12/2012).


αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, (α) είναι άκυρη η οφειλή τόκου δυνάμει
όλων ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, άλλως
(β) όλοι ανεξαιρέτως οι εδώ ενάγοντες ως δανειολήπτες και έκαστος
εξ’ αυτών, πρέπει να απαλλαγούν από το κόστος όλων
ανεξαιρέτως των χορηγηθεισών σε αυτούς πιστώσεων,
περιλαμβανομένων των τόκων και, έτσι, να έχουν την
υποχρέωση να αποδώσουν μόνο τα ποσά του κεφαλαίου αυτών,
σύμβαση προς σύμβαση, κατά τις ήδη προβλεπόμενες στις
επίδικες πιστωτικές συμβάσεις δόσεις, (γ) άλλως, δια όλων

ανεξαιρέτως των επίδικων πιστωτικών συμβάσεων, έχουν
συνομολογηθεί και ληφθεί υπέρμετροι (τοκογλυφικοί) τόκοι.

αναφερόμενες αιτίες, ΟΤΙ, όλες ανεξαιρέτως οι απαιτήσεις των πέντε
(5) πρώτων εδώ εναγομένων και εκάστης εξ’ αυτών, ανά επίδικη
πιστωτική σύμβαση και ανά εδώ ενάγοντα ως δανειολήπτη, δεν είναι
ορισμένες και εκκαθαρισμένες, κατά την έννοια του άρθρου (916
του Κ.Πολ.Δ) και ότι, προκειμένου αυτές να εκκαθαριστούν, απαιτείται
η διενέργεια ειδικής για το σκοπό αυτό ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ
ΠΡΑΓΜΑΤΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ.

αναφερόμενες αιτίες, αξίωση όλων ανεξαιρέτως των εδώ εναγόντων
ως δανειολήπτες και εκάστου εξ αυτών, κατά των πέντε (5) πρώτων
εναγομένων και εκάστης εξ αυτών, για την χρηματική ικανοποίηση
της ηθικής τους βλάβης, για το εύλογο ποσό των δέκα χιλιάδων
(10.000) ευρώ για έκαστο των εδώ εναγόντων και σε βάρος εκάστης
εξ αυτών, συνεπεία της καταχώρισης των δεδομένων που αφορούν
όλες ανεξαιρέτως τις επίδικες πιστωτικές συμβάσεις στο Σύστημα
Αθέτησης Υποχρεώσεων (ΣΑΥ) στην ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε., από την
ημερομηνία της εγγραφής της πληροφορίας και μέχρι εξοφλήσεως,
άλλως από την επίδοση της αγωγής και μέχρι εξοφλήσεως.
16.α)Να ΕΠΙΔΙΚΑΣΘΕΙ εις βάρος της πρώτης εδώ εναγομένης, από

κοινού και εις ολόκληρο με την έκτη εδώ εναγόμενη, ανώνυμη
εταιρεία με την επωνυμία «Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε.», το εύλογο
χρηματικό ποσόν των δέκα χιλιάδων (10.000) ευρώ, για τις εις
την παρούσα αναλυτικά περιγραφόμενες αιτίες, για έκαστο των
εναγόντων ως φορολογούμενοι, για την χρηματική ικανοποίηση λόγω
της ηθικής βλάβης που τους προξένησαν, εντόκως, νομίμως, από την
επίδοση της παρούσας και μέχρι εξοφλήσεως.
16.β)Να ΕΠΙΔΙΚΑΣΘΕΙ εις βάρος της δεύτερης εδώ εναγομένης,
από κοινού και εις ολόκληρο με την έκτη εδώ εναγόμενη, ανώνυμη
χρηματικό ποσόν των δέκα πέντε χιλιάδων (15.000) ευρώ, για τις
εις την παρούσα αναλυτικά περιγραφόμενες αιτίες για έκαστο των
16.γ)Να ΕΠΙΔΙΚΑΣΘΕΙ εις βάρος της τρίτης εδώ εναγομένης, από

κοινού και εις ολόκληρο με την έκτη εναγόμενη, ανώνυμη εταιρεία με
την επωνυμία «Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε.», το εύλογο χρηματικό
ποσόν των είκοσι χιλιάδων (20.000) ευρώ, για τις εις την παρούσα
αναλυτικά περιγραφόμενες αιτίες, για έκαστο των εναγόντων ως
φορολογούμενοι, για την χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής
βλάβης που τους προξένησαν, εντόκως, νομίμως, από την επίδοση της
παρούσας και μέχρι εξοφλήσεως.
16.δ)Να ΕΠΙΔΙΚΑΣΘΕΙ εις βάρος της τέταρτης εδώ εναγομένης,

από κοινού και εις ολόκληρο με την έκτη εδώ εναγόμενη, ανώνυμη
χρηματικό ποσόν των είκοσι πέντε χιλιάδων (25.000) ευρώ, για
τις εις την παρούσα αναλυτικά περιγραφόμενες αιτίες, για έκαστο των
16.ε)Να ΕΠΙΔΙΚΑΣΘΕΙ εις βάρος της πέμπτης εδώ εναγομένης, από

κοινού και εις ολόκληρο με την έκτη εδώ εναγόμενη, ανώνυμη
χρηματικό ποσόν των πέντε χιλιάδων (5.000) ευρώ, για τις εις την
παρούσα αναλυτικά περιγραφόμενες αιτίες, για έκαστο των
εναγόντων ως φορολογούμενοι για την χρηματική ικανοποίηση λόγω
Ήτοι, ΝΑ ΕΠΙΔΙΚΑΣΤΕΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ, ανά εδώ ενάγοντα ως

φορολογούμενο, εις βάρος των πέντε (5) πρώτων εδώ εναγομένων,
από κοινού και εις ολόκληρο με την έκτη (6η) εναγομένη, το ποσό των
ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ χιλιάδων (75.000) ευρώ
(10.000+15.000+20.000+25.000+5.000), για την χρηματική
ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που τους προξένησαν, εντόκως,
νομίμως, από την επίδοση της παρούσας και μέχρι εξοφλήσεως.
17. ΝΑ ΕΠΙΔΙΚΑΣΤΕΙ εις βάρος της έκτης (6ης) εδώ εναγομένης, ανώνυμης
τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε.»,
ΑΤΟΜΙΚΑ, το εύλογο χρηματικό ποσόν των ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΩΝ

(20.000) ευρώ, για τις εις την παρούσα αναλυτικά περιγραφόμενες
αιτίες, για έκαστο των εναγόντων ως φορολογούμενοι για την
χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που τους προξένησε,
εντόκως, νομίμως, από την επίδοση της παρούσας και μέχρι
εξοφλήσεως.
Να κηρυχθεί η εκδοθησομένη απόφαση προσωρινά εκτελεστή.
Να καταδικασθούν οι εναγόμενες στην εν γένει δικαστική δαπάνη εκάστου

των εναγόντων.
Αθήνα,
Ο Πληρεξούσιος Δικηγόρος


Κίνημα ΥΠΕΡΒΑΣΗ: Ομαδική Αγωγή κατά των Τραπεζών

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Κίνημα ΥΠΕΡΒΑΣΗ: Ομαδική Αγωγή κατά των Τραπεζών

Uploaded by

Copyright:

ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ 2018

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ

Αθήνα, Δεκέμβριος 2018

ΕΝΝΟΜΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ :

2. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΕΘΝΙΚΗ

3. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ

4. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ

5. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «ΓΕΝΙΚΗ

6. Της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ

1.Α. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

1.Β.1 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ

1.Β.2 ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ

1.B.3 ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ

1.Β.4 Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

1.Β.5 ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ

1.Β.6 ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΧΡΗΜΑ, ΟΥΤΕ

1.Β.7 ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ

1.Γ.1 ΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ

1.Γ.2 ΤΑ ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ

1.Γ.3 ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

1.Γ.4 ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

1.Γ.5 ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΡΙΟ ΡΕΥΣΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ

1.Γ.6 ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ (Βασιλεία ΙΙ)

1.Γ.7 Η ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.

Ο ΑΓΩΓΙΜΟΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ

2.Α. ΟΙ ΕΠΙΔΙΚΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

2.Β. ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ &

3.Α. ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

3.Β. ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

3.Γ. Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΔΩ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ

3.Δ. Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΧΗ

3.Ε. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

4.Α. Η ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ («ΚΟΥΡΕΜΑ») ΤΩΝ ΑΞΙΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ

4.Β. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ «ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ» ΤΩΝ

5.1 Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΤτΕ)

Σύμφωνα με το άρθρο 4 του Κώδικα Φ.Π.Α., Οικονομική Δραστηριότητα,

Ειρήσθω εν παρόδω, η Οικονομική Επιστήμη μελετά, μεταξύ άλλων,

1. Τη Μικροοικονομική Θεωρία, που εξετάζει και αναλύει την

• David Begg, Εισαγωγή στην οικονομική, Τόμοι 2, Κριτική 2006.

2. Τη Μακροοικονομική Θεωρία, που μελετά και εξετάζει τις

• Τη Δημοσιονομική Πολιτική, που ασκείται από την Κυβέρνηση

Η Ζήτηση Χρήματος, προσδιορίζεται από τις επιχειρήσεις και τα

Η Προσφορά Χρήματος στην Ελλάδα καθορίζεται κατ’

Προκειμένου να αποφευχθούν οι έντονες οικονομικές διακυμάνσεις του

Έτσι, η Κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος και οι Εμπορικές

Τα μέτρα Σταθεροποιητικής Πολιτικής που δεν έχουν αυτόματο

• David Begg, Εισαγωγή στην οικονομική, Τόμοι 2, Κριτική 2006.

Η οικονομική θεωρία αναφέρει ότι «……...το χρήμα είναι μια τεχνητή

• J.K. Galbraith, Money (1995), σσ. 36-37· Π. Μηλιαράκης, Το Νομισματικό

• Μ. Fleming, Νομισματική θεωρία (στα ελληνικά, 1972), σ. 17. Πάντως,

Χρήμα χαρακτηρίζεται οποιοδήποτε μέσο χρησιμοποιείται από μια

1. Νόμιμο και αποδεκτό υποκατάστατο αξίας.

Οι Βασικές Λειτουργίες του Χρήματος :

β) Μονάδα Μέτρησης Αξίας

γ) Μορφή Συσσώρευσης Οικονομικού Πλούτου

• Το Βασικό Μακροοικονομικό Μοντέλο: Η Βραχυχρόνια Θεώρηση, σελ.

ΝΟΜΙΣΜΑ, χαρακτηρίζεται οποιοδήποτε μέσο γίνεται γενικά δεκτό ως

Η εισαγωγή του ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, δηλαδή του κυρίως

Τα πολιτικά γεγονότα της εποχής μας συνέτριψαν το διώνυμο χαρτονόμισμα -

Η Δραχμή, υπήρξε το εθνικό νόμισμα της Ελλάδος από το 1833.

Η Τράπεζα της Ελλάδος ανέλαβε με την ίδρυσή της το 1927 κατ’

• ΤτΕ * Σύνδεσμος Ιστοσελίδας :

Σύμφωνα με τα ανωτέρω, ως χρήμα δεν νοείται μόνο το Χρήμα της

1.Β.1 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ

Κατά τον Μ. Fleming, στην έννοια του χρήματος περιλαμβάνονται όλα τα

Στη γενική αυτή κατεύθυνση της οικονομικής θεωρίας προσχωρεί και η