Just the Girl

Story by Kim©

Haayy..
Another boring day of my life. Its the start of the school at medyo tinatamad akong pumasok. Makikita
ko na naman yung mga panget kong kaklase - yup, mga panget… panget ang ugali. Akala mo kung
sinong magaganda - pero hindi naman. Nangyaya pa ng away noon, di naman pala ako kaya. Para
silang mga t*nga. Pero eto na naman, kahit ayoko ng pumasok dito sa paaralan nato, wala akong
magagawa. Sayang ang scholarship ko e. And besides, ano nga ba ang maeexpect mo sa mga anak
mayaman diba?

Bago ko nga pala makalimutan, I’m Mara Sy. Chinese? Nope. Pero sabi ng mama ko may lahing
chinese si Papa. Pero di naman halata sa physical features ko. Yung iba nga nabibigla kung pano ako
naging Sy eh. Minsan naman iniisip ko, ampon lang ako. Pero kapag sinasabi ko yun kay Mama,
binabatukan niya ako at sinasabi sakin na, sa beauty mong yan? Ampon? Eh manang-mana daw ako
sa kanya and yada yada yada. 3rd year highschool sa Rosevale High. Oh, kita niyo naman ha,
pangalan palang ng school ko, sosyalan na. Medyo salbahe akong babae. Well, di naman talaga
salbahe, masama lang ako pag pinapakialaman niyo ako. Pero all in all, i’m a nice girl. Wala pa naman
akong nasasaktan or nawasak na mukha.. well.. except dun sa dalawang babae na pinakelaman ang
locker ko.. and.. yung isa pang babae na hiniram ang ballpen ko ng hindi nagpapaalam.. and.. teka,
marami na pala. ^_____^

Okay, tama na yang pagpapakilala ko, makikilala niyo rin naman ako sooner or later e. Bigla nalang
kaagad nagtilian ang mga babae na nasa gate at tumakbo. Yup, ganyan sila araw-araw kapag nakikita
nilang papasok na yung kotse ni Jeric Marco Tuazon. And yeah, si Jeric yung pinaka “gwapo” sa school
na to.. bukod sa mayaman, gwapo pa at matalino. Pero pareho lang naman silang lahat. Mga spoiled
brat na umaasa sa pera ng kanilang mga magulang.

Pero ayoko naman ideny na medyo iba si Jeric sa kanila. Nag-aaral siya ng mabuti at binabalance ang
tinatawag nating “study time” sa “girls time” at sa “kagaguhan time”.

And hindi ko rin idideny na medyo gusto ko rin siya.

After all, i’m just a girl… a normal girl.

Okay na sana yung view when i saw those 3 girls again. Yeah, those really mean and spoiled brat
chicks. They’re the type of girls na may malalaking ulo, boobs and butts. They’re wearing skirts, pero
nakikita naman ang mga panty nila sa loob. They’re wearing a blouse pero nakikita parin ang mga
pink or sometimes bloody red nilang mga bras. I mean, what’s the point?!

I’m sure itatanong niyo kung ano ang ginagawa ng school about dun, well the answer is - wala.
Hinahayaan nila yang mga babaeng yan sa anuman ang gusto nilang gawin. Bakit? Because their
fathers are some business tycoon dito sa bansa. Kaya, ayan - at oo nga pala, kung saka-sakaling
malugi ang mga business ng mga ama ng babaeng yan, di rin naman sila maghihirap eh. Marami

silang pwedeng pagtrabahuan. One example is the Neptune’s Bar dun banda sa kanto.

“Ugh, kumalat na naman ang mga basura dito.”

I know, ako yung pinaparinggan ng babaeng yun.

“Right. Can we just get in? I can smell something bad na eh.”

Ugh, baka ikaw yun?

“And please, get out of our way.”

Sabi naman ng pangatlong babae na kumakain ng bubblegum. Tumabi ako sa dinadaanan nila dahil
ayokong mapunta sa detention ng ganito kaaga. Sorry, its the start of the classes at ayokong
magklase sa detention room kaya patience Mara.. patience.. *blow*

Lalakad na sana ako papunta sa hallway when nagsimula na namang magtilian ang mga babae sa
hallway. Ugh, don’t tell me, another spoiled brat na naman. And i really think alam ko na kung sino
yun.

Jeric.

Suddenly, someone bumped me and nahulog talaga ang lahat ko na mga gamit - altho wala naman
talagang kwenta ang mga dala kong gamit since its the first day. Well, dinala ko na kasi ang mga
books ko para ilagay sa locker para naman pagkanext day, wala na akong dala.

“Ano ba problema mo?!”

Lumingon ako sa taong bumangga sakin. Ano akala niya?! Dahil ba mahirap ako at hindi ko kayang

tustusan ang tuition dito pwede niya nalang akong banggain ng ganun-ganun na lamang?! Well,
excuse me, dahil kahit mahirap lang ako, tinuruan naman ako ng Nanay ko ng tamang asal!

“Nakatayo ka sa daanan ko.”

Teka, tama bang nakikita ko? Si Jeric? Nakatayo sa harapan ko? Eh teka, eh ano naman ngayon?!
Tama ba namang banggain ako ng ganun-ganun nalang?!

Magpigil ka muna Mara. Magpigil ka muna. Isa siya sa mga lalaking hinahangaan ng maraming babae
dito. At kapag minalas ka, lulurayin ka ng mga babaeng kasali sa fanclub niya. Kaya magpigil ka na
muna.

“Namumula ka.”
hah? Ako? Namumula? Excuse me! Tama nga talaga yung mga naririnig ko sa ibang tao. He is as cold
as an ice. Kahit ang tono ng pananalita niya walang kafeelings-feelings. Kahit ang mga mata niya,
wala kang makukuha sa kanya. Ang hindi ko lang maintindihan, kahit ganyan siya, marami paring
nagkakagusto sa kanya. Pakiramdam ko, sinasayang lang nila ang oras nila. Mukhang wala naman
kasi silang makukuha sa lalaking to e.

Suddenly, someone poked me at my left arm and i saw my bestfriend Mika.

“Anong tinatayo mo jan? Sumagot ka, pinagtitinginan ka ng mga babae, at mamaya, kakainin ka na
nila.” bulong niya naman sakin.

Napaharap ulit ako kay Jeric.

“Ugh! Akala mo kung sino ka! Akala mo ganyan ka naba talaga kagwapo?! FYI, hindi! Hindi ka ba
tinuruan ng nanay mo ng tamang asal?! Pareho lang kayong lahat na anak mayaman! Mga spoiled
brat at walang pinagkaiba! Kaya dapat-”

Bigla naman akong tinusok ulit ng kaibigan ko, kaya naman napamulat kaagad ako ng mata.

“Kanina pa siya umalis Mars.”

Tumingin ulit ako sa harapan ko at wala na nga si Jeric. Bigla namang may tinuro si Mika sa likod ko

at ayun nga siya, naglalakad kasama ang mga barkada niya!

Waaahhh… nakakahiya kaya yun…

“Bakit di mo sinabi sakin na wala na siya?!”

“Honestly, kanina pa ako nagtatry, pero mukang feel na feel mo ang drama mo kaya pinabayaan

nalang muna kita.”

Grrrrrrr…. isa pa tong kaibigan kong to. Minsan, iniisip ko pano to naging 3rd honor ng klase nila. I
had my one last look at Jeric bago ito lumiko sa hallway…

“Hindi pa tayo tapos!”

Tama, hindi pa tayo tapos Jeric Tuazon. Pakiramdam ko eh umuusok na yung tenga ko sa sobrang
inis sa kanya. Diba sabi ko gusto ko rin siya? Binabawi ko na yun. Talaga, binabawi ko na yun.

Isa siya sa pinakapangit na lalaki na nakilala ko sa buong mundo. Wala siyang modo at wala siyang
respeto. Kasing lamig pa siya ng ice water na binibili ng iba sa canteen. Oo nga’t hindi halata sa
mukha niya na he’s cold towards others, pero promise, kasing lamig niya ata ang North Pole at ako
naman eh kasing init ng Sahara Dessert. Grrr… nakakainis.

I went in my classes since hindi kami magkapareho ng klase ni Mika. Yup, out of the 2500 students or
more dito sa paaralang eto eh hindi nagkakapareho ng klase, well most likely, since computer ang
pumipili ng subjects na kukunin mo. So, whether you like it or not, wala kang magagawa since yan na
ang nakalagay sa sched na binigay sa iyo. And imposible talaga na magkaroon ng dalawang studyante
na pareho ang lahat ng subject. It can be only like si ganito pareho ang subject kay ganito, pero
maliban diyan, wala nang kapareha.

And since nagring na ang bell awhile ago, i hurriedly ran to my first class which is Chemistry. Yup,
chemistry. Siguro yung iba, yung first class nila ngayon is Geometry or French. Ayos na rin to kesa
mag Geometry ako diba? Mamaya pa ang geometry, subject before lunchtime. Tamang-tama,
magpapanosebleed kami then kakain ng tanghalian. O diba?

I opened the door and everyone looked at me. Ngumiti naman ako ng plastic at tumango naman yung
teacher sakin.

“Good morning.. Miss..?”

“Sy.” I said.

“Oh.. Miss Sy. Take your seat. And please don’t be late again.” She said and smiled.

“Yeah. Thanks.”

I directly went to the vacant seat na malapit dun sa window. Yup, its my fave positing of chair. Malapit
sa window. Kasi naman, kapag mabobore ka, you can just look out and hindi ka na aantukin. Or
whenever you want to sleep, pwedeng-pwede since di masyado tumitingin ang teacher sa side na to.
So you can just doze off and have a sweetdream. O diba, sosyal?

I sat down and put my bag on the left side of my desk and nakinig sa blah blah blah ng teacher.
Aisshh.. sobrang boring na talaga. I looked at the guy beside me, more like my seatmate, pero he’s
lying at his desk at natutulog ata. Hindi siya nakaharap sa side ko, so pinabayaan ko nalang. I guess
new classmate. ^_^

“Okay… everyone, please look at the person at your right side.”

Everyone looked at their right side maliban sa mga nasa first row since sila yung pinakaend at yung
right side nila eh wall na.

“Say hello to your permanent laboratory partner for the whole year.” she said smiling.

Marami naman kaagad akong narinig na reactions na narinig. May nag ‘awww..’, may nag ‘yes’
naman. Mabilis naman akong tumingin sa taong nasa right side ko, and ayun nga, tulog parin siya.
Naisip ko kaagad, kung ito ang klase ng lalaki na makakasama ko sa labwork, i can say na tapos na
ang buhay ko. Maraming salamat.

“Ang swerte mo naman.” sabi ng isang babae na nasa harap ko in a squeaky voice, which was, kinda
irritating.

“H-huh? Ako? Maswerte?” hindi ba nila nakikita kung anong ginagawa ng lalaking to ngayon? Pano ako
naging maswerte huh?!

“Yup, oo nga naman!” sabi naman ng isa pang babae na nasa harapan niya.

“Totoo? Di nga?” tanong ko sakanila. Ano ba sila, mga bulag?

“Oo..sobrang swerte.”

Muntik na talaga akong matawa sa kanilang dalawa. Hindi ko talaga sila G. Bigla naman silang
nagtinginan sa isa’t isa at biglang humarap sa board. Ang weird.

Suddenly, i heard someone yawned. Oh thank you, nagising din si sleeping beauty.

“Miss Sy?” humarap naman kaagad ako sa teacher ko. “Say hello to your partner. And please, explain
everything to him since bago lang ata siyang nagising.”

I nodded at humarap ako sa “partner” ko.

O_____________________O

I’m just seeing things right?! No way! I am not gonna pair up with him! I am not! Then he just looked
at me and kicked his tongue. Aisshh.. pakiramdam ko umakyat na naman ang dugo sa ulo ko!

Then nahalata ata ng teacher na hindi kami in “good terms” ni Tuazon, kaya naman siya na mismo
ang nagsabi about dun.

“Ms. Sy? Is there something wrong?”

“Well..”

“Mr Tuazon? May problema ba? Since you were SLEEPING for the past 45 minutes, let me tell you
then kung anong nangyayari dito.”

I glanced at him and he was just looking at nothing. Halata pa sa mukha niya na parang wala siyang
pakialam kung anuman ang sasabihin ng teacher.

“Mr Tuazon, are you listening?!”

“Look, i don’t care kung sino man ang magiging pares ko diyan sa laboratory na yan.”

Napatingin naman kaagad ako sa kanya bigla-bigla.

“What do you mean na wala kang pakialam?! Buti sana kung ikaw ang mababagsak?! Sabi na nga ba’t
isa ka lang sa mga spoiled brat eh!”

Everyone looked at me.. at pakiramdam ko, nanliit ako since they all gave me glares.

“Get out Miss Sy.” my teacher said as she was pointing the door. “And you too Mr Tuazon. Talk that
stuff outside.”

“Pero-”

“Sige na.”

Bigla namang tumayo si Jeric at naglakad papunta sa door while his hands are in his pocket at parang
wala lang sakanya na pinalabas siya.
Tiningnan ako ng teacher ko at tumayo narin ako para pumunta sa labas.

I leaned at the wall and i saw Jeric leaned at the wall too.

“Aisshh..” sabi ko sa sobrang inis.

“Ikaw yung babae kanina diba?”

I looked at him habang naniningkit ang mga mata ko.

“Ugh! Oo ako yun!”

“Tama ka.”

“Ano?”

“Tama ang pinagsabi mo tungkol sa mga anak mayaman.”

“Buti alam mo!”

“Pero ibahin mo ako.”

Ibahin? Aissh…

“Bakit kita iibahin? Diba? Katulad ka lang naman nila diba? Spoiled brat. Parang walang pakialam sa
mga tao sa paligid niya. Wala kang pakialam na mabagsak ka sa subjects mo.. alam mo kung bakit?
Kasi.. alam mong may pamilya kang susuporta sa iyo. Well, sorry. Hindi ako katulad niyo. Wala akong
MAYAMANG pamilya na susuporta sakin sakaling di ako makapagtapos ng pag-aaral. Walang malaking
kompanya ang sasalo sakin kapag tinamad na akong mag-aral. Dahil-”

“Mahirap ka lang..” he muttered under his breath.

“Oo, ganun-”

“And i admire you.” he said and opened his eyes.

Bigla naman akong napatigil at napatingin sa kanya. I looked at him like i’m waiting for the
continuation.

“You’re right. When you say, anak mayaman, spoiled brat, nakukuha ang lahat, di na namumroblema.
At tama ka dun. Pero hindi mo rin alam kung ano ang nangyayari sa likod ng lahat ng iyan. And
maswerte ka, because you can choose whatever you want in your life. I admire you dahil kaya mong
itayo ang sarili mo without the help of your parents or other persons.”

Suddenly, he kicked something and went on his way. Para akong !@#$ na nakatingin lang sa kanya
habang papalayo siya sakin. Anong punto niya? Maswerte ako? Pano ako naging maswerte?! When all
i do is study, work and study again.

Tsk, tsk, tsk. Hindi ko siya magets. Teka, sino ba naman ang nakakagets sa lalaking yun? Ni, wala
ngang kaibigan yun eh. Kasi naman.. maiinggit lang ang mga kaibigan niya sa kanya kapag nagkaroon
nga siya.

“Teka, may History pa tayo!” I shouted.

He just lifted his right hand like a wave and he just went on.

“Whatever.” i muttered under my breath at lumabas naman kaagad ang teacher.

“You can go in.” she said at umalis narin.

I went in and everyone looked at me - i meant the girls.

“What?! What did he tell you?!” one of the girls na nakapigtail said.

“Did he talk to you? Anong nangyari?” sabi naman ng isang babae na mejo malaki ang mata.

I just looked at them.. like, what’s the big deal? I mean, pinalabas kami, so ano? Anong tinatanong
niyo?

“Ano ba? Umalis nga kayo!” sabi ko at sinubsob ko ang ulo ko sa desk ko.

“Tsk. Wala naman tayong makukuha jan.” narinig kong sabi ng isang girl and i bet, umalis nga sila.
So yun, since first day of school, di talaga pumasok ang teacher namin sa History. Yung iba eh
nagchikahan nalang sa room at ako naman eh binuksan ang window at tumunganga sa mga taong
nasa labas. Then i noticed someone na naglalaro ng basketball na mag-isa. Then i saw those hair na
sobrang shiny, those body na sobrang “hot” and those shots na sobrang galing. It came to a
realization that the one playing at the court is Jeric.

Everything in him is perfection. Kaya siguro ganun na lang ang pagkakagusto sa kanya ng mga babae.
Pero bakit ganun? Bakit inis na inis ako sa kanya.. dahil mayaman lang ba talaga siya? O dahil
malamig talaga siya sa mga taong nasa paligid niya?

I shook my head and closed my eyes. Ano bang pumapasok sa isip mo huh? Malamig naman talaga
siya sa iba simula pa noon eh. Kaya pabayaan mo na yang lokong yan. Wala kang mapapala jan.

Nang binuksan ko ang mata ko, tumingin ulit ako sa court and this time, nakita ko na nakatingin siya
sakin? Bigla naman akong tumalikod dahil sa hiya. Naks, ayokong isipin niya na tinitingnan ko siya o
katulad lang ako ng ibang babae.

Kaya naman umalis ako sa bintana at naupo ulit sa chair. Natulog nalang ako at hinintay ang teacher
sa Geom. Pero i think di rin naman pumasok. Kaya nung narinig ko ang isa pang bell, lumabas na ako
ng room at dumiretso sa locker. Then I saw Jeric na binubuksan din ang locker niya.

Muntik na nga akong matawa when he opened it. Nahulog ang maraming-maraming chocolates and
letters. I think its from the girls. Pinulot niyang lahat at tinapon sa pinakamalapit na basurahan.

“Mara!!”

“Uy, Mika. Tara, kain na tayo.” sabi ko at nagsimulang maglakad.

“Tinapon niya lahat?” tanong niya sakin kaya mabilis naman akong lumingon sa kanya.

“Yeah, ata. As usual.”

“Ibibigay ko pa ba to?” bigla siyang tumingin pababa.

Kaya naman napasunod ako sa tinitingnan niya - sa kamay niya - chocolate box.

“Mika. Wag na, okay? Itatapon niya lang yan.” I said para madiscourage siya and to save her from
embarassment.

“Talaga?” she asked again.

“Yeah, kaya halika na.” Hinila ko naman siya papunta sa caf.

“Ako na ang bibili ng pagkain.” sabi niya at mabilis na tumakbo malapit sa mga nagdadagsaan na tao.

Wala na akong imik kaya naghintay nalang ako dun sa mesa. Then i saw Jeric entered the place.
Lahat nakatingin sa kanya since first time niya ata na pumasok dito. Yup, he doesn’t eat his lunch
here. I think mas gusto niyang kumain sa isang lugar na walang mata na nakapaligid sa kanya. Pero
ngayon, mukhang may mangyayari dito ah.

Then everyone turned their heads to someone. Napalingon din ako and i saw Mika walking her way
towards him. Uh-oh. Don’t tell me she’s gonna give that chocolate box ?!

I suddenly stood up, tatakbo na sana ako sa kanya when someone blocked my way. Its Russell. And
his the brother of our very own Jeric. He’s the total opposite of Jeric. Kung si Jeric malamig sa iba at
walang kaexpresyon-expresyon, si Russell madaling pakisamahan at medyo close sa mga babae.
Gwapo rin siya pero yung HOT na word eh wala sa kanya. CUTE kasi siya and the way he acts. Pero
ngayon, sobrang seryoso ng mukha niya habang nakatingin sakin.

“What?! Mapapahiya si Mika!” And he likes Mika.

“Just leave her. Para malaman niya kung anong ginagawa niya.” he said again.

Y_Y

I pushed his arm and tumakbo ako kina Mika. Mika stretched out her arms with the box of chocolates
at her hand sa harap ni Jeric. And as expected, Jeric looked at the box of chocolates blankly.

“Ginawa ko to para LAMANG sa iyo.” Mika said habang nakayuko. “Ayos lang kung di mo kainin or
anything. Just accept this.”

“Tsk.”

0___________________0

Kinuha ni Jeric ang chocolate at lahat napanganga. Yung iba naman eh sumabog sa galit since
tinanggap ni Jeric. And kahit ako napanganga din. Then lumingon ako kay Russell. Wala siyang
reaction - which made him look alot like Jeric too. He’s like waiting for something na mangyayari pa.
Kaya lumingon ulit ako and this time, tinapon nito ang box sa pinakamalapit na trashcan.

“Sorry, pero di ako kumakain ng chocolate.” he said and walked away.

Pakiramdam ko, umakyat na naman ang dugo sa ulo ko. Ano ba ang ginagawa ni Mika para gawin
niya yun?! Mika doesn’t deserve any of this! At pasalamat nga siya pinag-tutuunan pa siya ng pansin
ng mga babae dito! I saw Mika cried in tears. Russell came up to her and held her. Ako naman eh
umuusok na ang tenga sa galit.

Suddenly, binato ko siya ng palstic cup - yun yung pinakamalapit na bagay sakin na pwedeng ihagis
sa kanya. He looked back at nakita niya ako. He grinned - which was weird.

“Ano?” he asked.

“How dare you do that to my bestfriend?! HUH?!”

“Hindi ako kumakain ng chocolate.” he said flatly.

“Eh bakit kelangan mong itapon?!”

“Ano ba pakialam mo?”

“Kaibigan ko siya!”

“Tsk.”

He walked away with his hands on his pocket and i ran to Mika.

“Don’t worry Mika, he’ll pay bigtime!”

Honestly, wla akong idea kung anong gagawin ko para mapahiya siya katulad sa nangyari sa kaibigan

ko. Nakakainis. Tsaka.. sinabi ko lang yun kanina para kahit papano gumaan ang pakiramdam ni
Mika. Naman eh.. nandiyan naman si Russell, dun pa talaga siya sa kumag.
Dumiretso na kaagad ako sa locker para kumuha ng libro for my afternoon classes. Habang
naghahalungkat ako ng mga gamit ko sa locker, narinig ko naman kaagad ang pag-uusap ng
dalawang babae malapit sakin.

“Alam mo naba?”

“Ang ano?”

“She came back.”

“really?! then that means.. wait, is Jeric over her already?”

“I don’t know. Lets just wait and see.”

Ookkkaayyy?? Hindi naman ako ang klase ng babae na mahilig sa tsismis, its just that minsan hindi
mo talaga maiiwasan ang mkinig sa usap-usapan. Especially, kung isang pinkasikat na tao ang pinag-
uusapan.

And that’s Hannah Yun.

She came back from Japan as an exchange student. She’s smart. Really smart.
And she’s the girlfriend of Jeric before she went away. And narinig ko sobrang minahal daw siya ni
Jeric. Pero sobrang nasaktan din daw si jeric ng umalis siya.

And now that she’s back. Siguro, magkakaayos narin sila.

Suddenly, bigla namang nagkagulo ang hallway. Kaya napatingin kaagad ako sa mga tao.

And there she is - enjoying the spotlight.

Then i felt someone stood beside me. I looked up at him and he just looked at the people na
nagkakagulo because of her. But then, may napansin ako. He isn’t looking at the people. He’s looking
at one single person - her.

Then she stopped walking. She smiled at him and everyone was quiet.

“Hi.” she said and smiled. “Glad to see you again, Jeric.”

Then he just looked at her and went away. veryone was shocked. Kahit ako.

Guess alam ko na kung anong gagawin ko.

Sinundan ko si Jeric - not that i like him or i worry about him, gusto ko lang malaman kung san siya
kaagad pumupunta pag nawawala siya sa mga mata ng mga babaeng bumubuntot sa kanya - and first
step yan sa ultimate revenge ko!!

PUAHAHAHAHAH!!

And bigla siyang lumiko dun sa stairs, and i think alam ko na kung san to - this stairs lead to the
rooftop of the building. Aha!

So, dito pala siya pumupunta. And i bet, dito rin siguro sila nag-uusap nun ni Hannah Yun.

Hmm.. maganda ang iniisip ko. Matalino ka nga talaga Mara.

*******

Jeric

See me at the same place at the same time. The usual.

Hannah

********

Waahh!! Tama na ba yan? if i’m Hannah, yan ba ang isusulat ko para kay Jeric kung makikipagkita

ako? Hindi ko alam.

Hindi naman siguro ako kakarmahin nito no? Its winter and.. kapag pumunta siya sa rooftop,
automatic na nalolock yung door dun. Kaya laging may nilalagay na something para di malock. At
kapag kumagat siya, aakyat siya sa rooftop at kukunin ko yung binabara dun, at malolock siya.. at
syempre, giginawin siya at.. anong mangyayari?

PUAHAHAHA.

Wait - pano kung hindi ang rooftop ang usual place nila? waah. Okay, again.

Jeric

meet me at the rooftop, 4:00 pm.

Hannah

Okay, much better? I printed it and cut it out. I hurriedly went to the corridor and tiningnan ko kung
walang tao. And wala nga, i slowly slipped the letter at his locker and went on my class. ^________^

Sobrang saya ko habang naglalakad ako sa corridor. And everytime i pass at other students,
nagtataka talaga sila. And i don’t really care. Sooner or later, haha, ill have my revenge over him.
^__________^

so yun, pumasok ako sa class ko at hinintay ang golden hour ng aking glorious revenge.

“So, whenever the earth revolves..” I was hearing blah, blah, blah from our teacher.

Wala si Jeric. Hindi ko alam kung nasaan yun. Pero, I’m sure, dadaan yun sa locker niya, and he’ll

read it.

Buzzzzzzzz…Buuuuuuuzzzzzzzzzz…

Time na!! Mabilis akong tumakbo papunta sa nagdadagsaang tao sa locker. And i saw Jeric opened up
his locker. He just looked at it sandali at umalis na. I followed him and.. well..
ROOFTOP.

Oh, thanks Hannah Yun - for making everything easier.

I peeped at him and he was looking at the view while crossing his arms. Then, dahan-dahan kong
kinuha ang nakabara dun sa door and..

*BANG*

The door’s closed - and locked. PUAHAHHAHAHA!!!

Well, Jeric, tingnan natin kung hanggang san ka. *evil laugh*

“Hi Russell!” I waved at the both of them, Mika and Russell.

“Hmm, mukhang maganda ang mood ah.” Russell said smiling.

“Ayos lang.” I said then tiningnan ko si Mika. She’s still not feeling well. “Hindi parin ayos?” I
whispered at him.

“Hindi pa eh.” he whispered back.

“Okay. she will be - later.” i said and moved along happily.

“Sobrang lamig ata ngayon?” He asked.

“Oo nga eh.”

“Hmm, siguro kapag iniwan ka sa kung saan without a very thick jacket, pwede kang mamatay.” He
said.

Then i stopped.

Goodie. Jeric!

Iniwan ko siya doon without a thick jacket..

pwede kang mamatay… mamatay.. mamatay.. tay.. tay…

Bigla akong napatingin sa building ng school namin. Tumakbo ako ng mabilis at sa sobrang bilis
pakiramdam ko di ko na alam kung san ako pupunta.

The lights are turned on already dahil medyo madilim narin. I hurriedly went up sa rooftop and tried to
opened the door.

Nang mabuksan ko to, i hurriedly ran around to find Jeric.

and..

*BANG*

Oh shoot!
“Fcuk.”

Dang. Shoot.

“Ano ba problema mo?!”

“W-wala.”

Napakagat ako sa labi ko at napatingin sa kanya. Gosh, sa tingin niya parang gusto niya na akong
kainin. Mukhang mauuna pa akong mamatay sa kanya ah. Diyos ko, alam kong nagkamali ako, pero
diba? Binalikan ko naman siya dito ah. Parang awa Niyo naman po.

“Bakit ka nandito?” his voice sounded more serious, pero di na syadong galit ang tono.

“K-kasi.. ano eh.. uhmm.. ano..” Think Mara, think! “Ah! Nakita kasi kita dito kaninang umakyat. Pero

di na kita nakitang bumaba at.. isa pa.. hinahanap ka ng mga fans mo.” okay ba yun?

“You’re not a good liar. Tsk.”

ugh!? ano sabi niya?!

“What do you mean by that?!”

“Wala.”

“Ugh! Sana di na ako bumalik dito. Mag-isa ka sanang mamamatay dito!”

“T@nga ka rin pala eh. Bumalik ka nga, sinirado mo naman ang pinto!”

“Eh, sa nakalimutan ko eh!”

“Yun na nga eh, what’s the point of having you here kung wala ka reng silbi?!”

He’s got a point.

“Ayaw mo? May kasama kang mamatay!”

“Kung meron man akong gustong makasamang mamatay, its not you!”

“I know! Ikaw? bakit ka nandito?”

Why bother asking kung alam mo naman Mara diba? tsk. Para naman magmukhang totoo tong drama

ko.

“Someone put a letter at my locker. And i’m sure, hindi SIYA yun.”

“Sinong siya?”
Leche, giniginaw na ako.

“Hannah.”

“Ohh.. Si Hannah Yun. Eh, t@nga ka rin pala eh. You know na hindi siya ang nagsulat, ba’t ka
nandito?”

“i thought kasi..” I looked up at him and he was looking at me. Kaya medyo napaatras ako.

“Hm?” Hindi niya naman siguro alam na ako no? naku po.

“W-wala.”

“Ooookkaayyy?”

“Sh!t, mamatay tayo sa lamig nito.”

“Umupo ka dun.” turo niya sa gilid ng pintuan at sa gilid ng pader na nasa gilid ng pintuan.

“B-bakit?’

“Upo na.”

“B-bakit nga?!”

“Medyo mainit diyan.”

“h-huh?”

“Gusto mo bang mamatay sa lamig?!”

“H-hindi.”

“Umupo ka na dun!”

“Okay.”

Mabilis naman akong nataranta papunta dun sa tinuro niyang lugar. At totoo nga, medyo mainit nga
dito.

I curled myself up, positioning my knees at the front of my chest. I hugged my knees para di ko
masyadong maramdaman ang lamig.
The silence was deafening. I can only hear the rush of the wind passing through my body. And i can
feel my body shivering as it passes. I felt the snow dropped at my head one by one. Prrr.. and i
suddenly felt someone sat beside me. For a moment at least, when his body touched mine, i felt some
warmth which made me flinch.

“J-j-j-errriiccc?”

“Hm?”

“H-h-hin-ddi ka b-ba nagiginn-awww?”

“Giniginaw.”

Bigla nalang siyang tumayo kaya bigla akong napahawak sa pants niya.

“Bakit?”

“D-dd-ito ka lang..”

He looked at me habang nakahawak parin ako sa pants niya. He suddenly took off his jacket.

“A-no y-yyan?”

Bigla niyang nilagay sa likod ko.

“That’ll keep you warm.”

Then tumabi siya ulit sa akin at niyakap ako. Hindi ko na naisip yung mga bagay bagay na naiisip ng
isang babae kapag niyakap siya ng isang Jeric.

Napangiti nalang ako habang yakap niya ako. Hindi ko alam, pero naramdaman ko ulit yung init na
naramdaman ko kanina.

“Remind me to thank you, if we survive this evening.”

“Mara, ayos ka na ba?”

O_O

Teka, nasan na ko? I mean. I know its my mom. Pero pano ako nakarating dito? And.. oh gosh…

..ang sakit ng ulo ko!

“Ma?”

“Naku, ikaw na bata ka. Kung saan-saan ka nagsusuot. Kaya ayan. Yan ang napala mo!” sabi ni Mama
habang nilalagyan ako ng icebag sa ulo.

Achoo!

“Naman.. Sinipon ka na tuloy.”

“Hmm.. Ma? pano.. P-pano ako.. nakauwi dito?”

“Magpasalamat ka sa kaibigan mong si Russell. Naku, mabait na bata. Tinawagan ko kagabi kasi nga
hindi ka pa nakakauwi, eh sabi, bumalik ka daw sa school. Kaya ayun, sinundan ka doon. Ikaw Mara
ha. Kung makikipagdate ka, ayusin mo naman. Wag sa rooftop. Malamig dun eh. O baka naman gusto
niyo talaga dun para mas makapag labing labing kayo kasi nga malamig, diba?”

Anong pinagsasabi ng Mama ko? Anong date? Anong labing labing?!

“Ma?! tigilan mo nga ako! hind-”

“Tsaka, ang galing mong pumili. Ang gwapo-gwapo ng boyfriend mo anak. Kapatid pa ng kaibigan mo
ha? Pero kung ako ang tatanungin, mas guwapo pala yung nakababatang kapatid ni Russell sa kanya.”

“Mama?! Ano kaba? Hindi ko yun boyfriend at wala akong planong maging boyfriend yun! Kaya tigilan
mo nga ako!”

“Assuuuss… kunwari ka pang bata ka.. Di naman kita papagalitan eh. Sikreto lang natin to sa

papa mo, okay?”

Naman… asar. Pero buti nalang.. nakita kami ni Russell. Kung hindi, baka namatay na kami dun
sa sobrang lamig. Ngek.

“Ewan ko sa inyo. Anong oras na pala?”

Bigla naman akong napatingin sa wall at nakitang 7 am na. Bigla naman akong tumayo.. pero
natumba lang ulit ako sa kama.

“O, dahan-dahan lang.”

“Pupunta ako ng school.”

“Ay, hindi! Hindi ka aalis ng bahay hangga’t hindi ka pa okay. Kaya humiga ka diyan at magpahinga.”

Nilagyan niya ako ng kumot at pinahiga lang. Naman.. ayoko nito eh.

Achoo!

Naman..sisipunin na ako.. achoo!

Kaya ayun, since sumasakit ang ulo ko at sinisipon na ako, nakatulog na rin siguro ako.

“Iha, kumain kana. Oi, Mara. Gising na.”

“Skshfshfhdhsjjdhh..”
“Anong saksdjshdshdsjhdshgg?”

“M-ma?”

“oh, may nararamdaman kabang kakaiba? ano? Magsalita ka nga?”

“Tumutulo po ang sabaw sa kamay ko.. at sobrang mainit po!”

Tumayo kaagad ako at pinunasan ang kamay ko ng towel.

“Naman ma..ano ba yan? Ang init kaya.”

“Ay, pasensya na talaga anak ha.. O, ayos ka lang?”

“Ayos lang po.”

“Nga pala, bumaba ka nga. May bisita ka dun sa ilalim. Kanina pa naghihintay.”

“Huh? S-sino naman?”

“Yung gwapong kapatid ni Russell? ano nga ba pangalan nun… hmm… Perry? Ay, hindi ata.. hmm..
Jerry? … hindi rin.. Ger-”

“Jeric.”

“Oo, yun. Jeric. Magbihis ka at magpaganda, tapos bumaba ka na ha?”

“Huh? Bakit.. Sabihin mo nalang tulog pa ako.”

“Hindi! sinabi kong gigising ka pag oras na ng pagkain. Kanina pa kaya yun naghihintay!”

“Pero-”

“Baba na!”

“Ma?!”

Sinirado niya ang pintuan at napatalon nalang kaagad ako sa banyo. Naman eh. ano bang kelangan
ng lalaking yan sakin?

Huh? Baka pumunta siya dito para patayin ako at ang pamilya ko? Diba?!

Katulad nga ng sinabi ni Mama, nagbihis ako ng mas “disenteng” damit. Dahan-dahan rin akong
bumaba. Hindi ako namatay kagabi, pero mukhang ngayon ang araw na nakatakda para maglaho ako

dito sa mundo.

Mama, Papa, Mika, Russell at lahat ng readers ng storyang to, paalam na sa inyo..

“Mara, bilisan mo na diyan!!”

Bigla naman akong nagulat sa boses ni Mama kaya naman..

bgsdjk..

bgsdjk..

bgsdjk..

Awww..

“Susmaryosep! Ano ka ba namang bata ka? Hindi ka nag-iingat!” Tumakbo naman siya sakin malapit
sa hagdan kung san ako tumilapon.

Nakakahiya.. Nakita ko naman na biglang tumayo si Jeric. Kitang-kita pa sa mukha

niya na pinipigil niya ang tawa niya..

“Aigoo..”

“Umupo ka na nga diyan..” inalalayan ako ni Mama na makaupo dun sa sofa. “Wag kang malikot ha?
Baka mas sumakit pa yan. Kukuha lang ako ng meryenda.”

“Opo.” sabi ko sa mahinang boses. Nakakahiya talaga to.

Sa ngayon, nasa kabilang upuan lang si Jeric, at sa anumang oras ngayon, pwede na kaming
mamatay. Waahh, malas ko naman o. Mamamatay na nga ako napahiya pa ako - at sa harap pa ng
lalaking ito. Grrr..

“Bakit ka nandito?”

I lowered down my head kasi pag hinarap ko siya, baka makita niya lang na kasing pula ng kamatis

ang mukha ko. Pero kahit papano, i glance at him every other second.

“Hoy, kinakausap kita1 at pwede lang?! Wag kang ngingiti-ngiti diyan!” Okay, naiinis na talaga ako. I
bet pinagtatawanan ako ng lalaking yan in the back of his mind. Grrr..

“Mukhang ayos ka naman pala eh.”

Huh? Ano daw? Anong ibig niyang sabihin?

“Ano?! Bakit? ano akala mo sakin? Sira? duh..” Nakakapakulo talaga to ng dugo.

“Aalis na ako.” Bigla naman siyang tumayo at nilagay na naman ang mga kamay niya sa pockets niya.

Bigla namang kumunot ang noo ko. Anong klaseng lalaki to? Sa totoo lang, ang layo-layo ng bahay
nila sa bahay namin. Medyo malayo din ang school sa bahay ko. Bakit pa to nag-aksaya ng panahon
na pumunta dito? Engot talaga.

Tumayo naman ako ng dahan-dahan dahil ihahatid ko siya sa labas. Hindi naman ako ganun kabastos
para pabayaan nalang siyang lumabas ng bahay kahit na inis na inis ako sa kanya.
“Alam mo naman siguro ang daan pauwi sa inyo noh? At pwede ba, sa susunod, wag ka nalang

biglang sumusulpot dito.”

He just smirked. He waved his right hand at nagsimulang maglakad. Nakatingin parin ako sa kanya
habang naglalakad siya palayo.

Sa lahat ng tao na nakilala ko sa buong buhay ko, siguro si Jeric na ang pinakaweirdo. Ngayon
alam ko na kung bakit nasasabi ng mga tao na “cool” siya. Kasi naman, kahit hindi siya
nagpapakacool, cool parin siyang tignan. Kahit lagi siyang mukhang galit, mas nakakadagdag lang yun
sa pagiging mas cool niya. Siguro nga ganun, kasi kahit naglalakad lang siya, iba parin yung hatak
niya sa tao. Kahit ako, hindi ko maalis ang mata ko sa kanya. Nakakainis.

“Nga pala!” bigla naman siyang sumigaw at liningon ako.

“H-huh?”

“Mag-ingat ka naman sa susunod!”

Napanganga nalang ako sa sinabi niya. Dumiretso naman kaagad siya sa paglalakad at nawala na siya
sa paningin ko.

Diba.. yung ganun na ‘mag-ingat ka sa susunod’, eh parang..

take care narin?

At diba nga.. sinasabi yun ng mga taong nagmamahal sa iyo? Katulad ni Mama, lagi niyang
sinasabi na mag-ingat ako..

Teka, teka, at ano naman ang gusto mong ipahiwatig Mara? Na may gusto ang taong yun sa iyo?

Mukhang nababaliw ka na nga Mara.

“Dahil ba to sa lamig kagabi?” I slapped my cheeks for a few times. “Mukhang hind-”

“Huh? Ano? Ako ba’y kinakausap mo ha Mara? Sa susunod, pag kakausapin moko, humarap ka naman
sakin ha? Napakabastos ng ganyan at..”

…blah blah blah blah..

At marami pa siyang sinabi. Hindi ko na narinig kasi nga umakyat na ako sa kwarto. Naman, di naman
siya ang kinakausap e. I was talking to myself.

Humiga ako sa kama at natulala na naman sa ceiling. Ano bang meron ang buhay ko ngayon huh?
Ang daming kagaguhan ang nangyayari. Nagsimula ito lahat kay Mika..at sa Jeric na yun. At hindi ko
alam kung ano pa ang mangyayari sakin sa mga susunod na araw.. at kapag nalaman ito ng ibang

babae o lets say ng fansclub niya… ito na ang katapusan ko.

Ayoko na munang pag-isipan niyang kamatayan ko, matutulog nalang muna ako at ienjoy ang buhay

ko, diba, diba?

Kaya ayun..kinaumagahan..

(aba, parang nagkukwento ng pang lola basyang na to story no?)

“Oy.. Mara, gumising kana!”

“Naman Ma.. sana naman maganda ang pagkagising sakin..” sabi ko habang kinakamot ang ulo.

“Mataas na ang araw. Pumasok ka na.”

“Huh? Teka, eh diba may sakit pa ako?”

Hinawakan niya naman kaagad ang leeg ko at ang noo ko para icheck.

“Okay kana. Kaya tumayo ka na diyan and get moving!” sabi niya naman, napatawa nalang ako.

Matagal-tagal narin ng huli kong marinig si Mama na nag english. Galing kasi talaga si Mama sa
mayaman na pamilya, pero dahil nga sobrang mahal na mahal si Papa, ayun sumama sa kanya - from
then on, parang inalis na yung pangalan niya sa pamilya nila. Yoon. Parang telenovela storya namin
noh? Hahaha.

Hindi naman ganun ka hirap ang buhay namin, two storey pa nga ang bahay namin eh. Yun nga lang,
di maafford ni Papa na pag-aralin ako sa mahal na paaralan. And since gusto ko ring makapasok dun,
kumuha nalang ako ng scholarship, at nakapasa naman. Kaya nga tuwang-tuwa si Mama’t Papa e.

Too much blahblah. Kumain ako ng breakfast at naglakad na kaagad papunta sa school.
Liliko na ako sa kanto ng may nakita akong lalaking nakasandal sa pader - hands on the pocket. Sa
tingin ko, alam ko na kung sino ito.

Jeric.

Hindi naman dito yung bahay nila diba? Or hindi naman malapit dito ang bahay nila ah. Ba’t nandito
to? Teka, eto na ba yung araw na mawawala ako sa mundo? Siguro kasi kahapon hindi niya ako
napatay dahil nandiyan si Mama. Siguro binabantayan niya talaga ako para patayin. Kaya pala
sinabihan niya ako ng mag-ingat sa susunod.

Napatigil ako sa paglalakad. Pakiramdam ko hindi ako makagalaw. Siguro sa sobrang takot narin.
Nakita niya na ata ako kasi tumayo siya ng mabuti at naglakad papalapit sakin. Gustong-gusto ko ng
tumakbo pero pakiramdam ko hindi ko kaya ang katawan kong itakbo.

Parang awa mo na.. wag kang lumapit sakin..

Tiningnan niya ako na parang nagtataka kung bakit siguro ganito ang mukha ko.

“Aahhhhhhhhhhhhhhhhhh!!! Wag kang lumapit!!!!!!!” bigla naman akong tumakbo as fast as i could.

Takbo ako ng takbo hanggang nakarating ako sa school. Pero di parin ako tumigil sa kakatakbo.
Dumiretso ako sa room at naupo sa chair ko. Lahat sila nakatingin sa akin at nagtataka.

“Hehehe. O-okay lang ako.” sabi ko at naupo.

Sana wag na pumasok si Jeric. Napaparanoid na talaga siguro ako. Pakiramdam ko kapag nandiyan
siya mamamatay na ako. Hindi ko na talaga alamkung anong nangyayari sakin.

Bigla namang bumukas ang pinto at ninerbiyos na naman ako. Pag tingin ko, yung teacher lang
naman pala.

“Okay class, goodmorning!” she said habang nilagay yung mga libro sa mesa.

Kalagitnaan na ng klase pero rinig na rinig ko parin ang pantig ng puso ko. Wala rin si Jeric. Hindi na
bago sa iba yun kasi di naman talaga pumapasok yun eh. Sana lang wag nga munang pumasok.

*bang*
Siguro nga eto talaga ang nakatakda sakin.

Bigla namang napatingin ang lahat sa kanya. Ako naman eh nagsimula nang panawagan ng mga
santo.

“Jeric?! Please have some respect!” Narinig kong sabi ng teacher.

Ako naman eh pumikit na at nagdasal.

“Sandali lang ako.”

Bigla namang may humila sakin at napamulat ako sa mata. Ano akala nitong lalaking ito? Kinaladkad
ba namana ako.

“Waaahhh!!! Bitiwan mo ako!! Waaahhhhhhhh!!!”

0_0

Tiningnan lang kami nila.

O_O

“Shut up!”

Kaya ayun, tumahimik nalang ako habang kinaladkad niya ako palabas ng room. Nang makalabas na,
binitiwan niya rin ako.

“Sumunod ka sakin kung yaw mo mapadali ang buhay mo dito.”

“O-okay..”

Umakyat kami sa rooftop. At bago pa ako makastep dun,

“Siguraduhin mong wag matatanggal ang nakalagay na pangbara diyan.”

“Oo.”

Pumasok naman ako ng diretso tapos nakita ko nalang si Hannah na nakaupo dun sa railing ng
rooftop. Nakangiti pa nga siya ng makita si Jeric.

Teka, ano to? Confessions?

Bigla nalang siyang sumimangot ng makita ako. Ngumiti naman ako kahit halatang alanganin.

“J-jeric.. anong ginagawa natin dito?” Bigla niya naman ako tiningnan ng masama. “I mean, ginagawa

ko dito?”

Lumapit siya kay Mara at hinila niya naman ako.

Suddenly, i felt his arms around my shoulder.
“Mara, si Hannah. Hannah, si Mara..

he smirked.

..gf ko.”

Teka, tama ba ang narinig ko?! Gf?! Ughh.. aigoo..

“Anong-”

“Alam kong nakakabigla..pero..”

“Oo, hindi kapani-paniwala.” Ngumiti naman kaagad si Hannah.

“Hinid yan-”

“Kahit nga siya, nabigla. Masyado kasing mabilis ang pangyayari kaya naman-”

“Naiintindihan ko Jeric. Hmm… sige, Mara, mauuna na ako.” Yumuko naman siya sa aming dalawa at
nagsimulang maglakad pababa ng hagdan.

Nang sigurado nang si Jeric na wala na si Hannah, mabilis niya namang tinanggal ang braso niya sa
abaga ko.

“Teka, ano yun?! Hindi mo ako gf! At-”

“Wag mong kalimutang may kasalanan kapa sakin Sy.” sabi niya at sumandal sa railings ng rooftop.
Ano bang problema ng lalaking to?

“Pero alam mo bang ito na siguro ang ikakamatay ko?! huh?!” galit na galit talaga at takot na takot
narin.

“Tsk.”

“Pa tsk tsk ka lang diyan. Hindi naman kasi siya ang mamatay.” I muttered under my breath.

“May sinabi ka?”

“W-wala.” Sabi ko naman bigla. “Alam mo, masaya ako sa buhay ko. Kuntento na ako dito. Kaya hindi
pa ako pwedeng mamatay. Naiintindihan mo ba? Kaya kung may awa ka.. bawiin mo yung sinabi

mo.”

“Pasensya, wala akong awa eh. At hindi ko babawiin yun.”

“Pero.. i don’t deserve any of this. Pero.. hindi naman yun ipagkakalat ni Hannah diba?”
He shrugged at nagkibit balikat.

“Jeric..” Nangingiyak-ngiyak na talaga ako when he straightened his body at nagsimulang maglakad
papunta sa hagdanan.

“Teka..”

“Ano?”

“Sasabay na ako.”

“Tsk.”

Bahala na. Kakapalan ko ang mukha ko at bababaan ko na muna ang aking pride kesa naman
mamatay ako.

I know for sure that those girls will kill me kapag nalaman nilang ako yung “nobya” ng kanilang
dreamboy.

“Hindi ko to gusto, pero gusto ko pang mabuhay kaya kelangan kong…”

“..dumikit sakin.”

Bigla naman akong napayuko habang naglalakad pababa sa hagdan. Nasa unahan ko si Jeric.

“O-Oo..” bigla naman akong natapilok and guess what happened? “Aahh!!”

Akala ko talaga mashoshoot na ako dun sa trash can sa ibaba. Pero pag mulat ko, wala akong
nakitang birds at angels na lumilipad sa ulo ko, di tulad noong dati na nahulog ako sa hagdan dun sa
bahay.

“Sinabi ko na saiyo na sa susunod, mag-ingat ka.” sabi ni Jeric.

Nabigla nalang ako ng maramdaman ko ang mga braso niya sa likod ko.

“S-salamat.” Napakaawkward ng posisyon namin. As in, super. Nakakahiya. Buti nalang walang ibang

tao. “Salamat.”

Bigla niya naman akong binitiwan at pinatayo ng mabuti.

“Kung natatakot kang may mangyayari sa iyo, hindi mo rin ba naisip na ako ang-”

“Huh?”

“W-wala.”

Npagkibit balikat nalang rin ako at sumabay sa kanya sa paglakad. Sobrang tahimik namin at
maraming bagay ang pumapasok sa isip ko - katulad nalang kung anong iniisip ni Jeric ngayon. At
kung bakit niya sinabi na akong ang nobya niya. Eh marami namang ibang babae diyan na mas
maganda at mas matalino sakin. Tsaka, tingnan mo nga ang asal ko? Hindi ladylike. Sa pagkakaalam
ko, yun yung mga type ng kagaya niya.
Aiissshh… [too much reading iljeens stories Mara] tigilan mo na yang kakabasa ng mga kwento sa
mga forums. Yan tuloy, hanggang dito nadadala mo.

Oo nga ano, ano kaya iniisip ni Jeric ng mga oras na yun?

Bigla namang may humila sa kaliwa kong kamay at hinawakan ito ng sobrang higpit. Ano na
naman ang ginagawa ni Jeric? Makikita kami ng mga tao at..

…mamamatay na ako?!

“B-bib-biti-wan mo ako.”

Sinubukan kong alisin ang kamay ko sakanya pero mas lalo niya lang itong hinigpitan.

“J-ejerricc..”

Nakita kong nagkasalubong ang kanyang mga kilay at humarap sakin.

“Ano ba?!”

“Makikita-”

“Hindi mo rin ba naisip na gf kita at wala silang magagawa sa iyo hangga’t narito pa ako?!”

Ano raw? Pakiulit nga? Tama bang naririnig ko o napapraning na talaga ako?
Bigla naman akong napatingin sa kanya habang nanlaki ang mata ko. Pero hindi niya parin binitiwan
ang kamay ko - mas naging mahigpit pa nga yung pagkahawak niya.

“J-jeric..”

“Wag mokong tingnan ng ganyan.” Bigla naman siyang tumingin sa kabilang side.

Hindi ko alam, pero parang napangiti ako sa inasal niya. Parang.. kakaibang Jeric tong kasama ko
ngayon? Alam niyo yun? Yung parang nakita niyo yung side na-

duh.. duh Mara. Ano naman ang gusto mong sabihin? Na parang tinototoo niya na tong girlfriend-
boyfriend thingy na to? Excuse me noh.. hindi ka niya type. Ginagawa niya lang ito para kay Hannah.
Tsaka.. ito na rin siguro yung kabayaran sa ginawa mong kasalanan. Sabi nga ng mga chinese, “when
one is cursed, two graves are dug.”

Kaya.. ito na siguro yun. Kung ako lang, mas gugustuhin kong mamatay kesa makasama tong lalaking
to.

Napatingin naman kaagad ako sa kamay naming dalawa. Hindi ko alam, pero ang sarap ng feeling na

hinahawakan niya ito.

“Kungsabagay… tama ka..”

“Tsk.”

“Tara..”

Bumaba kami sa hallway at lahat naman napatingin sa amin - sa akin specifically.

Siguro iniisip nila kung bakit hawak-hawak ni Jeric ang kamay ko. Siguro iniisip nila na “kami” talaga.
Siguro iniisip nila.

Well, sorry. Kung alam niyo lang.

Yung pinakamaswerte ditong babae eh si Hannah.
Yoon. Si Hannah. Hindi ako.

“Wag kang sumimangot.” bigla namang sinabi ni Jeric sa mahinang boses.

“Sh*t.” i muttered under my breath.

“I heard that.” he said again. Hindi ko alam kung bakit cool parin siya kahit sa ganitong mga bagay.
Haayy…

Masyado mo kasing dinidibdid Mara eh.

“S-sorry.” sabi ko at napayuko.

Bigla naman akong naconcious sa mga matatalim na tingin ng mga babae sa gilid ng hallway.

“Biatch. Why is Jeric holding her hands?”

“She’s not that pretty.”

“Mas maganda pa ako sa kanya ah.”

…at kung ano-ano pa ang narinig ko. Wala na akong nagawa kaya pinikit ko nalang yung mata ko.
Lakad parin kami ng lakad…

“Mar-”

“Huh?”

TOINK!

X______X

“Awww….”

“Ano ba? Hindi ka ba tumiti-”

Bigla naman akong napaupo at napahawak sa noo ko. Awwww… ang chaket… ang chaket chaket..

“T@nga ka ba o ganyan ka talaga?”

“Aww.. tumahimik ka na nga diyan… ang chaket chaket..”

“Hindi kasi tumiti-” bigla niya namang nilagay ang kamay niya sa noo ko.
“Teka, anong ginagawa mo? wag mo ngang hawakan. Masakit na nga eh..”

“Tsk. Titingnan ko lang.”

“Wag na nga eh.”

Nainis na ata kaya naman hinwakan niya yung namumulang bahagi ng noo ko at pinisil.

“Awwwhhhh….!!”

“Tsk.”

Tumayo naman kaagad ito. Ang sama-sama talaga nitong lalaking to! Akala niya hindi masakit.

“Nakakainis ka talaga!”

“Tumayo ka na diyan. Late kana.”

teka, bakit ako lang?

“Hindi ka papasok?”

“Hindi.”

“Pero-”

“Matutulog lang naman ako dun eh. Kaya wag nalang.”

“Awww… ang chaket ng noo ko.”

“Tsaka-”

“Ang chaket talaga…”

“Pumunta ka na nga sa clinic.”

“ayoko.”

“Pumunta kana.”

“Ayoko nga eh.”

Bigla niya na namang hinila ang kamay ko. I flinched at the coldness of his hands. Pero kahit
malamig, hindi ko alam kung bakit namumula parin ako.

“Mag-ingat ka.Wala ako palagi sa tabi mo para..

…sagipin ka sa mga aksidente dahil sa kat@ngahan mo.”

Hmp. Ang sama talaga. ayos na sana yung sinabi niya maliban nalang dun sa “dahil sa katangahan
mo” part. Hmp. Hindi naman ako tang@ ah. Kung iisipin, mas matalino pa ako sa kanya. Pero
matalino rin naman siya kasi nga nasa first section din siya - pero hindi ko talaga alam.Di naman
talaga ako ganito eh. Feeling ko nga, simula ng pumasok yang ugok na yan sa buhay ko parang

naging “accident prone” na ako. Nahalata niyo naman siguro na laging may aksidenteng
nangyayari sakin pag malapit si Jeric or nasa tabi ko siya. At hindi ko yan sinasadya para
magpapansin ha! Medyo natataranta lang talaga ako.. at… hay ewan.

Pumasok kami sa clinic at naghintay sa nurse. Lumabas naman kaagad ito ng nakita ko talaga ang
reaksyon niya as soon as her eyes saw Jeric.

Grrr..

Nagtwinkle-twinkle lang naman at nagpalit sa heart. O diba? Bigla naman siyang ngumiti na abot
tenga. Okay…

She’s flirting with Jeric.

Marahil sasabihin mo niyo na ano ang ikinagagalit ko eh matanda naman ang nurse dito? Well, you’re
wrong. She’s around 23 or 24. She’s really sexy and really pretty. And noon, may gossip na she and
Russell was making out inside the clinic. Pero of course, Russell denied it. Pero ewan ko. And i never
liked this nurse ever since.

And since Jeric’s the hottest guy in here, normal lang na magkandarapa siya. And ewan talaga.

“So what’s the problem?” she said in a very sweet squeaky voice.

“Hindi mo ba to nakikita?!” tinuro ko ang bukol ko sa noo. Naman. Panno niya makikita eh yung mata
niya nasa kay Jeric.

“I’m sorry.” Bigla naman siyang lumingon sakin. “Oh, ayan pala..”

Bigla naman siyang naglakad sa board at kinuha ang medical kit.

“You can leave now.” she said to Jeric and flashed him a very sweet smile.

MALANDI kang babae ka!

“Hindi. Dito lang ako.” sabi naman ni Jeric.

“Ano ba?! Umalis ka na nga!”

“Ayoko nga eh. Dito lang ako.”

“Alis na sabi eh.”

“Bakit ba? Ayoko sabi eh.”

Okay… galit na si Jeric. Natatakot na ako. Edi sige, jan ka.

“Much better. Come here.” sabi naman ng nurse at tumayo ako para umupo sa kabilang upuan.

Nakita ko namang tumayo rin si Jeric at sumandal sa wall while his hands are on his pockets. Tapos
mataman niya akong tinitingnan. Oh my golay, tinitingnan niya ako?!

“There. Ayos na.” sabi naman ng nurse. Phew. Ni hindi ko naramdaman na nilagyan niya na ng kung
ano itong noo ko ah.

“Salamat.”

“Ikaw? Wala bang masakit sa iyo?” sabi niya naman kay Jeric at medyo nataranta na naman ako.

“Wa-”

“Walang masakit sa kanya at salamat sa pagtatanong!”

Hinila ko kaagad ang kamay ni Jeric palabas ng clinic at sumunod naman siya. Teka, ba’t ba ako
nagagalit? Hindi ko naman siya boyfriend diba? and im sure kung bf ko siya, tingnan lang natin kung

hindi siya makakuha ng bukol galing sakin.

“Ano ba-”

Bigla ko naman nakita si Mika at si Russell na naglalakad papunta sa canteen kaya tumakbo ako ng
mabilis papunta sa kanila. Mas mabuting manggaling sakin ang lahat ng dapat niyang malaman kesa
naman sa iba diba?

Kaya naiwan si Jeric na nakatayo dun sa harap ng mga lockers.

“Mika! Russell!”

Lumingon naman sila at biglang napakunot ang kilay ni Mika. Tapos bigla namang napalitan ng ngiti.

“Mika-”

“Ikaw ha.. kelan pa kayo nagkamabutihan ni Jeric? Bakit hindi namin yun alam ni Russell? Nagsasarili

kanaba talaga?”

Bigla naman akong napatigil. Tama ba ang nakikita at naririnig ko? ngumingiti siya at mukhang ayos
lang sa kanya - kung totoo man ang tungkol samen ni Jeric.

“Sabihin mo na nga ang totoo Mara.”

“Oo..” ngumiti ako ng alanganin at dumiretso kami sa canteen at naghanap ng table.

At ayun, kinuwento ko sa kanila yung tungkol sa plano ko at.. kung pano nagbackfire sakin yung
ginawa ko.. at kung pano kami naging ganito at sa huli, narinig ko nalang ang malutong na tawa ni
Mika.

“Ahahahhaha! Tuso ka parin Mara… ayan tuloy.. mukhang paparusahan ka talaga niya… Ahahahaha.”

“Ha-ha. Funny.”

“Mukhang magkakaroon nako ng little sister ah.”

“Tumahimik ka nga Russell. Teka, wala ka bang klase? ano ba? Junior kaba?”

“Exempted ako eh.”

“Anong exempted?”

“Ang mga gwapo exempted sa quizzes.”

Bigla naman akong napatawa at napatayo si Mika. At..

*bsghdk*

“Aray…”

“Hahahaha. Nakakatawa ka talaga Russell!! Ang lakas ng hangin mo..”

“Eh bakit ba kelangan mo akong saktan?”

“Eh kasi.. baka mamulat ka sa katotohanan!”

“Kung alam ko lang… gusto mo ako.”

“Huh? Gusto? Ano ka?”

At nagtuloy-tuloy ang pagPPDA ng dalawa. Ayaw nilang aminin pero pwamis, may gusto sila sa isa’t-
isa. Haha. Mukhang silang dalawa nalang yung hindi nakakaramdam non.

“Mara..”

“Hm?”

“Tinitingnan ka ni Jeric. Mukhang kelangan mo ng magtransfer ng table simula ngayon.”

“Ano ka ba? Pabayaan mo siya.”

“Hmm.. just a little info, nakakatakot si Jeric pag galit.”

“O-ok. Sige, sabay tayong uuwi mamaya ha?”

Mabilis akong tumayo at pumunta kay Jeric.

“P-pasensya na.”

“Umupo ka na bago ka saktan ng mga babaeng nakatayo sa gilid mo.”

At oh my golay. Nang tumingin ako sa gilid ko, nakita ko ang mga babaeng mukhang kakainin na
talaga ako.

Ehehehehehe…mabilis akong umupo sa gilid ni Jeric..

“Sabi ko sa iyo eh, di ka nila sasaktan kapag andito ako.”

Hmp. Tama ba yun? Mukhang pinapalabas niya na dapat akong magpasalamat sa kanya. In the
first place, kasalanan niya naman to eh, diba? Ngayon, nagkaroon pa siya ng buntot na
nakakapagsalita at lagi talagang nakasunod sa kanya - I mean sa araw na to. Kulang nalang,
hanggang sa CR sumunod ako sa kanya eh. Pero sa kabilang banda, nacucurious din ako kay Jeric. I
mean, gusto kong makita yung kabilang side niya or let’s say, naniniwala ako na bawat tao eh may
good side. Lanya, ano daw?

“Mukhang ang lalim ng iniisip mo ah.” bigla niyang sinabi at hinila yung buhok ko na nakaponytail.

Sumimangot naman ako. What can I do? Yun lang ang magagawa ko dahil takot ako na mapadali ang

buhay ko. Sabihin na nating may tinatago akong trauma sa loob ko.

Bigla namang bumaba ang buhok ko past my shoulders.

“Mas magandang tignan pag di nakatali buhok mo.” sabi niya at tumayo.

Nabigla na naman ako. Napatingin ako sa likod niya at napangiti sa sarili ko.

^__^

Tapos doon ko naisip, nakikita niya kaya si Hannah sakin?

I shook my head. Hindi naman siguro. Sobrang ganda ni Hannah.. at ako? ni katiting wala akong
kalaban-laban sa kanya.

X___X

“Gusto mong magskip ng klase at umupo nalang diyan?”

Aissshh.. hindi ko napansing tumunog na pala ang buzzer. Tumayo naman ako at sumunod sa kanya.
Ayun na naman yang mga tingin ng mga babae. Kaya napadikit ulit ako kay Jeric at naramdaman
kong nagulat siya pero naregain niya naman kaagad yung pagkakalmado niya.

“Oh, wag kang mag-isip ng masama.” sabi ko naman kaagad.

“Defensive. Utak pichay.”

Ano? Ano raw? Utak pichay? anu yun? Teka, iba yun ah!
“Dahil ba healthy ako?” bigla kong natanong.

Tama naman diba? Mukha ba kong pichay na masyado nang healthy? Hindi naman ako mataba ah.

“Tsk. Utak pichay nga talaga.” sabi niya at diretsong pumasok sa classroom.

Aissh.. ang labo talaga nitong lalaking to. Pati ako, mukhang nahahawaan na, eh ilang oras pa lang

naman kaming magkasama ah. Ano pa kaya pag tumagal na? Purr…

Pag-upo niya sa desk niya, bigla niya namang sinubsob yung ulo niya sa desk niya. Yup, matutulog na

naman si Jeric. Napakunot na naman ang noo ko.

“Pano siya kaya nakakapasa at nakakakuha ng straigt As kahit ganyan siya?”

Mukha namang nabasa niya yung utak ko.

“May dalawang uri ng matatalino.” he moved his head to his left side kaya naman nakikita ko na ang
mukha niya, pero nakapikit parin siya habang nagsasalita.
“Una, yung nag-aaral ng mabuti at sobra-sobra. At yung pangalawa, yung matatalino - kahit hindi
nag-aaral ng SOBRA SOBRA.”

Binalik niya naman yung ulo niya sa braso niya at sinubsob ito.

Hmp. Sinabi niya bang nasa una ako at nasa pangalawa siya? Hmp.

“Hoy, baka matunaw si Jeric niya ha.” bulong ni Mika.

Iniwas ko naman kaagad yung tingin ko kay Jeric at humarap sa blackboard habang kumukunot parin
ang noo ko.

Amp. Sumasakit ulo ko sa kanya. O sige, matalino nga talaga siya - by nature.

Tiningnan ko ulit si Jeric na yug mukha eh nakaharap na ulit sa gilid ko. Mukha siyang matino pag
nakatulog. Kumunot na naman ang noo at kilay ko.

“Bakit ganon? Unang araw pa lang pero pakiramdam ko marami na ang nangyayari?”
Mabilis namang dumaan yung oras. And before I knew it, uwian na pala. I looked around only to find
Mika gone. Hmp. Iniwan ba naman ako? And Jeric? Tulog parin. Tiningnan ko muna siya bago ako

umalis. Naku… kung pede ka lang patayin ngayon.. papatayin talaga kita. Kinuha ko yung
cellphone ko at kumuha ng picture niya.

Oops, don’t think of anything. I just want to have the pic of Jeric sleeping like an “angel”. Kasi naman,

pag gising siya, para siyang timang na demonyito. Diba?

Then, i skipped out of the room at dumiretso sa lockers. I opened my locker and finally concluded na
iniwan na talaga ako nina Mika at Russell.

Here’s the note o;

Oy, mauuna na kami ni Russell ha? May dadaanan pa kami eh. Tsaka, alam naman naming ihahatid ka
ng BOYFRIEND mo pauwi. Well, sa tingin ko, yun yung gagawin niya - after all, ganyan naman

ginagawa ng mga boyfriends sa gfs nila diba? - at least, he should act like one. Goodluck!

Amp! Nakakainis talaga. I crumbled the paper with my bare hands at pinasok na lang lahat ng gamit
ko sa locker.

“Nakakainis. Iniwan nila ako? Ugh! parang di ko sila mga kaibigan ah. Tsaka alam naman talaga nila
na hindi ko boyplen itong demonyitong si Jeric diba? hmp. Nakakainis talaga.” i muttered under my
breath.

“Mukha ba talaga akong demonyito?”

I froze. My heart is pounding very fast, hard and loud. Don’t tell me, he heard everything?
Napakasensitive naman ng sense niya. I felt my knees shaking.

“Nanginginig ka ah. Bakit, natatakot ka? Wala akong gagawin sa iyo.” he smirked at binuksan yung
locker niya which is two lockers away from mine.

Kapag minamalas ka nga talaga. I mean, aware naman ako nun eh.

“Nasan yung mga kaibigan mo?”

“You mean yung KUYA mo at yung kaibigan ko?”

“Whatever you call them.”

Ang sama talaga nito. Kuya niya naman talaga si Russell ah. Kahit medyo isip bata lang yung kuya
niya, kuya niya parin yun.

“Umuwi na.” i said flatly at sinirado yung locker ko. “Ja - ne.”

Japanese word yung for ’sige, una nako’ something like that. Hindi niya yun naiintindihan, i’m sure.

“Ne.” he answered softly at napatigil ako, of course, baka nanonood rin siya ng Hana Yori Dango no?
ngek!

Si Jeric, manonood nun? The worse joke ever.

Dumiretso nalang ako sa paglalakad when someone grabbed my left arm.

“Guess, ihahatid nalang kita.” he said while his eyes were fixed on mine.

Napaatras naman ako at nanindig ang mga balahibo ko sa sinabi niya. Ano raw? Ihahatid niya ako?

after all, ganyan naman ginagawa ng mga boyfriends sa gfs nila diba? - at least, he should act like
one.
“Yeah, he should act like one.”

“Huh?”

“W-wala.” aisshh.. “Hindi na, malayo pa naman bahay niyo.. tsaka.. tsaka ano.. kasi.. may dadaanan
pa ako.. hmm.. tama! yun, may dadaanan pa ako..-”

“Edi sasamahan narin kita.”

“P-pero.. h-hindi na.. kasi ano..”

“Namumula ka.”

“Huh?”

“Namumula ka.”

Ako? Namumula raw? Aisshh…

“Tumahimik ka na nga. Hindi ako namumula.” hinawakan ko naman kaagad yung mukha ko. “Hindi
ako namumula.”

“Bahala ka.” bigla niya namang hinila yung kamay ko.

Namumula ba ako?

“Nakikita mo ba yung mga babaeng yun?” turo niya sa labas.

“Hm.”

“kung gusto mong mamatay, sige, lumabas ka ng mag-isa.” at binitiwan niya ang kamay ko.

That means.. yung mga babaeng nandun sa gilid ng gate eh gusto akong patayin?

“H-hindi..pwede kang sumabay sakin. Kung yan ang..g-gusto mo..”

“Good…

-gawin na rin natin itong first date.”

“D-date?!” Tama ba ang narinig ko? Date ba talaga ang sabi niya?

“Hm.” Bigla na naman siyang naglakad pababa sa hagdan at napasunod ako.

“T-t-te-k-ka. Alam mo ba kung anong ibig sabihin ng salitang DATE?”

“Anong gusto mong sabihin?” Lumingon siya sakin at nakita ko ang pagtalim ng kanyang mga mata.

Napatigil naman ako sa paglalakad at napaisip.

Sigurado ba talaga siya sa sinasabi niya? I mean, hindi naman ako natatakot or whatever na mapatay
ako ng mga babaeng yun diba? Tsaka.. hindi pa ako nakakapagdate at.. kung sakaling MALASIN nga
ako, eto ang magiging una ko.. at..baka ill screw everything up.

Kaya hindi ako sasama.

“Halika na.” he said and put his hands on his pockets.

“H-h-i..k-kasi.. ano..uhmm..”

“Tsk. Bahala ka. Kaw rin naman ang magdudusa.” he said at dumiretso sa paglalakad.

Tumahimik nalang ako at naiwang nakatayo dun sa corridor. Tumingin ulit ako sa bintana para tignan
kung umalis na yung mga masasamang babae. Naku.. kung minamalas ka nga naman talaga o.
Huminga ako ng malalim.

Guess i just have to swallow my pride at this kind of situation.

“Jeric!” Tumakbo ako sa gilid niya at huminga ulit ng malalim. “Ano..kasi-”

“Naisipan mo nalang na sumama at makipagdate sakin kasi natatakot ka, tama ba?” he then smirked.

Nakakainis. Bakit nakakabasa siya ng isip ng iba? Nakakainis talaga.

“Well-” bigla niya namang hinila ang kamay ko at medyo pinisil ito.

Ayun na naman yung parang kuryente sa spinal cord ko at pakiramdam ko, kasing pula na naman ako
ng kamatis dun sa bakod ng kapitbahay namin. Nyaks.

“Bakit?” bigla na naman siyang lumingon sakin at tiningnan ako ng mabuti.

Naman.. wag kang tumingin ng ganyan. Nanginginig na yung mga tuhod ko. Bakit kaya ganito? Dahil
ba takot talaga ako sa kanya?

“W-wala. A-ayos lang ako.” I smiled and he held my hand again at hinila ako palabas ng gate.

Bigla namang nagbehave yung mga babae at tiningnan ako ng masama. Well, sorry kayo, hindi niyo
ako mapapatay dahil kasama ko si Jeric niyo. At pag minalas ako, si Jeric na mismo ang papatay
sakin. Muahaha.

Nang makalayo na kami sa school, dun ko lang napansin that i’ve been holding my breath for almost
15 minutes already. Kaya naman tumigil ako sa paglalakad at lumingon naman kaagad si Jeric -
hawak niya parin ang kamay ko.

“Bakit?”

“W-wala. Sandali lang.”

“Sige.” he said at napaupo ako sa gilid, tumabi rin naman siya sakin. Yumuko nalang ako at tumayo
ulit. Dun ko rin napansin na medyo madilim-dilim narin pala.

Kaya naglakad ulit kami. Teka, san ba kami pupunta?

“San mo gustong pumunta?” Nabigla naman ako sa tanong niya at hinawakan niya ulit ang kamay ko.
Ayan na naman. Burrr… yang parang kuryente sa katawan ko at nang-iinit na naman yang mukha ko.
Ano ba to?

“H-ha? Ako ba yung tinatanong mo?”

“Sino pa ba?”

Tingnan mo to. Siya yung nagyaya tapos ako yung tatanungin kung san ko gustong pumunta. Malay
ko ba. Ni hindi pa ako nakakasubok makipagdate tapos-

“San mo gustong pumunta?”

“Ha? E-ewan ko. Teka, bakit ba ako yung tinatanong mo? Ikaw kaya ang nagyaya.” I said and pouted.

“Hindi ka pa nakipagdate, ano?”

Bigla naman akong nashock sa tanong niya at medyo well.. napahiya.

“Eh ano naman ngayon kung di pa ako nakpagdate ng lalaki? Pakialam mo ba?” Masyado ba akong
defensive?

Bigla naman akong napatigil nang mapansin kong may tinitignan si Jeric sa malayo. Kaya naman
sinundan ko rin yung tanaw niya. Pero wala namang interesting sa kung saan man siya tumitingin.

“Umuwi nalang tayo.”

Ha?! Ano daw? Umuwi nalang?! He dragged me down sa ganitong kalayong lugar tapos sasabihin
niyang umuwi nalang ako?

“Baka lamigin ka.” Bigla naman akong napatingin sa paligid at gosh, umuulan na ng snow.

“Pero- *sigh*.”

“Hindi na siguro kita maihahatid, pasasakayin nalang kita ng taxi tsaka-”

Pakiramdam ko kahit malamig, umakyat yung init sa ulo ko. Nakakainis talaga tong lalaking to.
Sinasadya niya ba talaga to?! Ha?!

“Hindi na! Maglalakad nalang ako pauwi!” And i started to march away from him.

“Magkakasakit ka.”

“Hindi nga eh!”

“Mar-”

Bigla akong napatingin sa dinadaanan ko and gosh.. naslide ako. I closed my eyes para ihanda ang
sarili ko sa malakas na pagbagsak - when someone caught me.

“Sabi ko sa iyo mag-ingat ka eh.”

“Ayos lang ako!” Sinubukan kong tumayo only to find out that i sprained my ankle.

“Ihahatid na kita.”

“Hindi na. Maglalakad nalang ako.”

Bigla naman siyang umupo and he signed like parang sumakay nalang daw ako sa likod niya - more
like a piggyback thingy.

“H-hindi ako sasakay sa iyo no.”

“Sumakay ka na sabi eh. Lalakas na ang ulan.”

“Pero-”

Naningkit naman ang mata ni Jeric at medyo naalarma ako.

“Kung hindi ka sasakay, papatayin kita.”

Bigla naman akong nataranta.

Kaya pumatong nalang ako sa likod niya. Sana naman hindi siya mabigatan sakin. Nakakahiya eh.

“Sinabi ko na sa iyo na mag-ingat ka diba?”

“H-hindi ko naman kasi nakita yung basang dahon tsaka-”

“Babo.”

“H-ha?! Ano sabi mo?! Ano ibig sabihin nun?”

“Wala, tumahimik kana.”

Tumahimik naman ako at napatingin sa nyebe na nahuhulog galing sa langit. I opened my hand and
tried to catch it. Dun ko naisip bigla. Bakit tuwing umuulan ng nyebe may nangyayari talagang
masama saming dalawa?

Siguro sa sobrang pag-iisip nakatulog na ako.

“Gumising kana.”

“H-ha?” *yawn*

“Nandito kana sa bahay mo.”

“Ah..”

Bumaba ako sa likod niya at tumayo sa harap ng gate.

“Mauuna na ako.”

“G-gusto mo ba ng payong?”

“Hindi na. Sige.”

Napatingin ako sa likod ni Jeric habang naglalakad siya palayo. Mukhang hindi naman talaga siya
masama. Pero oo, medyo malamig siya makitungo.. pero.. ayos narin.

“Jeric!” I shouted at napatingin naman siya.

“Hm?”
“Salamat!” I smiled. Papasok na sana ako sa bahay kasi pakiramdam ko wala rin naman siyang
ibang sasabihin eh.

“Utak pichay!”

Bigla naman akong napatingin.

“Mag-iingat ka!”

Nabigla ako sa sinabi niya.

Ngumiti naman kaagad ito.. and.. gosh.. this is the first time na nakita ko si Jeric na ngumiti. And
gosh.. pakiramdam ko.. hayy.. heto na naman yung kuryente sa katawan ko.

Napangiti nalang ako sa sarili ko at pumasok ng bahay

Ngumiti siya..
Pumasok ako ng bahay at syempre, pinuno na naman ni Mama ang tenga ko ng “motherly words”
niya.

“Uwi ba to ng isang matinong dalaga huh? Ang lakas na ng ulan sa labas. Ano bang nasa isip mong
bata ka?”

Pero ewan ko ba. Parang wala akong naririnig na kahit anong boses from Mama.

“Hoy, Mara? Bakit ka ngiti ng ngiti diyan?” Bigla niya naman akong hinampas ng remote control kaya
napatingin ako sa kanya.

“Aray naman.”

“Bakit ka ngumingiti-ngiti diyan? Nakikinig kaba saken ha?”

Huh? Ano raw? Ako raw? Ngumingiti? Di naman ah.

“Di ah. Akyat nako.”

“Naku.. ikaw na bata ka.. marunong ka ng maglihim ngayon ah.”

Hindi ko nalang pinansin yung mga sinabi ni Mama at pumasok nalang ako sa kwarto. Hindi ko alam
kung anong nangyayari saken.. pero ewan ko ba. Di ko mapigilan di ngumiti. Siguro kasi first time
kong nakita si Jeric na ngumiti i mean, except sa mga smirks niya which were really annoying.

Bigla namang pumasok si Hannah sa isip ko. Siguro nung sila pa, lagi niya sigurong napapangiti si
Jeric ano?
Haayy.. ano kaya kung tigilan ko nalang to? I mean, break up with him - kung meron man akong
dapat ibreak. Kasi ngayon palang, obvious naman na parang ginagamit niya lang ako para pagselosin
ata si Hannah. At pag minalas ulit ako, baka masaktan lang ako sa huli - if you know what i mean?

Pagkatapos kumain, natulog nalang kaagad ako.

That whole week, wala naman masyadong nangyayari sakin at sa kanya. Pero napapansin kong mas
araw-araw nang pumapasok si Jeric ngayon, pero ganun pa rin naman, laging natutulog sa klase. Pero
kahit papano, mukhang ayos narin yan. Tsaka yung mga babae, lam kong lagi nila akong
binabantayan para makatiyempo silang patayin ako - pero lagi rin naman akong nakabuntot kay Jeric.
Kung hindi naman ako nakabuntot sa kanya, siya naman yung nanghihila sakin kung saan-saan.

Si Mika naman at si Russell lagi akong iniiwan. Lagi rin nilang sinasabi na iba na daw ang may bf.
Naman.. alam naman nilang palabas lang to eh. Si Hannah naman eh pangiti-ngiti rin kay Jeric at
saken. Ang bait na babae.

“Gusto mong lumabas?”

Nasa gym kami noon nag-aayos ng something para sa event na darating. Moon festival. Ginaganap
yun every january. Yung first section yung naka-assign na magdecorate kaya naman tumulong-tulong
narin kami nina Jeric.

“Mas maganda siguro kung green nalang ilagay mong ribbon diyan para mag harmony siya sa ibang
colors. Mukhang ang layo na kasi ng purple.” sabi ko sa taong nakatayo dun sa itaas ng hagdan na
naglalagay ng ribbon. “Gina, pakiabot nga ng pink na stapler diyan sa table.”

I stretched out my arms para hintayin yung stapler na sinabi ko kay Gina pero wala parin. Kaya
naman tiningnan ko siya at nagulat ako sa kanila - i mean sa mga tao dun.

“B-bakit?”

Lahat sila nakatingin sakin tapos si Jeric nakaupo lang sa mesa na parang ewan. Teka, bakit ba? Bakit
sila nakatingin sakin?

“B-bakit ba? Akin na nga yang stapler Gina.”

Binigay naman sakin ni Gina yung stapler pero parang nataranta pa siya.

“T-teka, ano bang problema?” sabi ko kay Gina ng pabulong.

“Sabi ko gusto mong lumabas?” napatingin naman kaagad ako kay Jeric. “Ngayong sabado.
Kung wala kang gagawin. Kasi ako wala at nakakatamad sa bahay.” sabi niya at nagsimulang
magshoot-shoot ng papel dun sa trashcan pero nakaupo parin siya sa mesa.

H-huh? Ano raw? Wait, did he just ask me out for like a date? Bigla ko naman siyang
hinila papunta sa sulok at tinanong.

“Ako ba yung kinakausap mo kanina?” Kasi naman malapit sakanya si Hannah. Baka naman si Hannah
yung kinakausap niya. Tsaka di niya naman ako hinarap nung nagtatanong siya.

“Tsk. Utak pichay.” At binatukan niya ako. Aray. Tumalikod siya at humarap sa kabilang side.
Tapos nilagay niya yung mga kamay nia sa bulsa niya. “Sino paba ang nobya ko dito?”
Nagulat naman ako sa sinabi niya. “Ikaw lang naman diba?” he smirked again.

“T-teka, seryoso ka?”

“Siguro naman di na uulan ng snow sa Sabado.” he smirked again at naglakad pabalik sa mesa na
inuupuan niya kanina.

Napatingin naman sakin yung mga tao dun. Tumingin ako kay Hannah kung apektado ba siya o ano,
pero mukhang busy naman siya sa paggawa ng mga eche bureche para sa event.

“Haayy.. useless.” bulong ko sa sarili ko.

Bumalik nalang ulit ako sa ginagawa ko kanina. Sa susunod nalang ako mag-iisip tungkol diyan.

Nga pala, lagi na akong hinahatid ni Jeric ngayon pauwi. At lagi namang nakikilig si Mama tungkol
dito. AT lagi niya ring sinasabi ‘how i see myself in you nung kabataan ko pa’. Whatever. So yun.
Minsan, pag medyo nakakalimutan kong palabas lang to lahat at parusa niya lang to sakin,
pakiramdam ko minsan parang totoo narin. Pero katulad nga ng sabi ng iba, lahat may katapusan.
And I’m sure, etong plabas na to ay may katapusan din.

“Sabado. Tandaan mo. Pag di ka sumipot, papatayin kita.”

“H-huh?” Oo nga pala. Yung sinasabi niya kanina.

“Kawlo. 2:00 pm.” then tumakbo na kaagad siya.

Ano raw? Kawlo? Alas dos ng hapon? Aisshh.. papatayin niya daw ako pag di ako pumunta.

Pagpasok ko ng bahay eh umakyat na kaagad ako sa kwarto ko at naghanap ng damit. Grrr.. kaya
hindi ako nakikipagdate eh.

Naghanap ako ng damit na medyo okay. Pero ewan ko ba, parang wala akong mahanap na damit na
medyo matino para sa kanya. I mean, ayoko namang tumabi kay Jeric na parang mukhang ewan ako.
Yoon. Kaya naghahanap ako ng matinong damit dito.

Saturday. 1:30 pm.

Lumabas na ako ng bahay at nagpaalam kay Mama. Pero di ko sinabing makikipagdate ako. Sana
naman di ako malate. Lagot ako pag nalate ako. Yun sabi niya sakin kagabi.

Kapag nalate ka, lagot ka.

Yoon lang sinabi niya kagabi sakin sa celfone. Ang gastos siguro ng lalaking yun.

Kaya naman nagmadali ako at guess what? Nandun nga siya. Ang punctual naman. Aww…

“Pasensya na.” sabi ko.

“Lika na nga.” Hinila niya na naman yung kamay ko at naglakad-lakad kami. Lahat ng nakakasalubong
namin na mga babae eh nakatingin sa kanya tapos sakin. Siguro iniisip nila kung pano naging ‘kami’
ng super HOT na lalaking to? He-he.

“Ah! Jeric. Pumasok tayo dito oh.” turo ko sa photobooth dun sa gilid.

“Gusto mo ng picture? Kaw nalang.”

“Hmp. Ang dami mong arte.” Hinila ko kaagad siya at pinindot yung button.

Aba, ang loko, ngumiti rin pala. Six pics kasi yan dapat. Yung unang shot, nakatingin siya sakin na
parang gusto niya kong kainin. Yung second, nakatingin siya sa kung saan. Yung third eh parang
nagloosen up na siya at nilagyan pa ako ng V sign sa ulo. Yung fourth pic naman eh nakikijoin na siya
sa kalokohan kong pose. Yung fiifth, hinawakan niya yung kamay ko at tinaas. Kaya dun sa fifth pic,
nakatingin kaming dalawa sa kamay namin. At yugn sixth, inakbayan niya ko at ngumiti siya.

“Ang cute mo pala pag ngumingiti eh.” blurted out from my mouth.

“Gusto mong mamatay?”

“He-he. Loko lang. Ang panget mo.”

“Gusto mo talagang mamatay?”

“Aisshh..”

“Tumahimik ka na lang nga.”

“Oo nah.”

Naglakad lang kami ng naglakad ng may nakita akong booth na nagtitinda ng cotton candy.

“Tara, Jeric. Bili tayo nun.”

“Kaw-” bago pa siya makahirit, hinila ko nalang siya at bumili kami ng cotton candy. Hahaha.
Kawawang bata. Mukhang di pa siya nakakakain nito. Parang ayaw niya talaga eh. Pero kumain rin
naman siya ng konti. The rest, inubos ko nalang yung dalawang binili namin.

Pumasok kaagad kami sa isang clothing shop. Cheap lang yung mga damit dun kaya madalas ako dun
sa shop na yun.

“Dito ka bumibili ng damit?” he asked.

“Mmm. Cheap lang at magaganda.” sabi ko at naghanap-hanap ng damit.

Bigla niya naman akong tiningnan. I mean yung damit ko.

“Not bad.” he said at naglibot-libot narin sa shop. Napangiti nalang ako sa kanya.

Pagkatapos nun, pumasok naman kami sa isang mamahaling clothing shop.

“Dito ka bumibili ng damit?” i asked.

“Hindi ako bumibili ng damit ko. Kapatid kong babae.”

“Huh? May kapatid pa kayo ni Russell?”

“Oo.” He nodded at naghanap-hanap siya ng damit. Tiningnan ko rin yung mga damit dun. Sobrang
mahal naman. Yung isang shirt dun eh limang shirt na dun sa binibilhan ko. Ang yaman naman nitong
lokong to.

“Ang mahal naman ni-”

“Jeric!”

Napalingon naman ako sa boses. And it was Hannah. Hindi naman umimik si Jeric. Tiningnan niya lang
si Hannah. Si Hannah naman all smiles.

“Small world. Bakit kayo nandito?” she asked.

“Ano kasi.. si Jeric eh-”

“Mauuna na kami.” hinila niya naman kaagad ako at lumabas ng shop.

“Hmm.. Jeric!” sigaw naman ni Hannah at tumakbo papunta samin. “Kung tama yung narinig ko
kahapon, may date kayo ni Mara ngayon diba? Tama ba Mara?”

“Huh? Ano kasi..”

“Oo.”

“Ganun ba? Kung ayos lang sa inyo, mag double date nalang tayo. Lumabas rin naman kasi kami
Arwyn eh.” she said smiling.

“Hind-”

“Ayos lang Hannah. Mas masaya nga yun eh, diba Jeric?” I said smiling.

“Bahala kayo.” he said at naglakad. Hinintay ko naman si Hannah at sumunod narin kay Jeric.

Si Arwyn pala yung senior na kaklase ni Russell. Gwapo rn naman siya pero ewan ko ba, di ko siya
gusto eh. Ang angas ng dating.

“Who wants ice cream?” tanong ko sa kanila.

“I love ice creams.” Hannah said. Walang kibo naman yung dalawang lalaki. “Jeric loves ice creams
too. Diba Jeric?” she asked.

Walang kibo parin si Jeric kaya ako nalang yung sumagot.

“Kung ganun.. sige, mag-ice cream nalang tayo. Medyo mainit rin ngayon eh.” i said smiling at tinulak
si Jeric papunta sa loob.

“Kami nalang ang oorder.” sabi naman ni Hannah.

Lumapit muna ako kay Jeric at binulong kung anong gusto niya, pero di naman sumagot kaya kung
ano nalang yung sakin yun narin yung sa kanya.

“Good afternoon, Ma’am. May i take your orders?” sabi ng babae.

“Hmm.. sige.. dalawang vanillas please.”

“And yours ma’am?” tanong niya kay Hannah.

“Isang vanilla and.. well.. isang chocolate.”

“I’ll repeat your orders ma’am. 3 vanillas and one chocolate.”

“Ah teka-”

“Bakit?”

“I don’t think Jeric will like vanilla. Ayaw niya kasi nun eh. Chocolate nalang yung iorder mo sakanya.”
sabi niya at lumapit sakin. “It’s his favorite.” she whispered.

“G-ganun ba?”

“Hindi mo ba yun alam?” she asked.

“Well.. kasi..”

“Nevermind. Sige, iorder mo na siya ng chocki.”

“Okay. Miss, gwin mo nalang 2 vanillas and two chocolates.” i said.

“Ill repeat again ma’am. Two vanillas and two chocolates.” she said at hinintay nalang namin yung
order.
Binigay niya naman kaagad yung mga ice creams at nakalagay pa talaga eto sa malalaking cones.

Hannah brought back the orders smiling.

“Ako na magdadala niyan.” sabi niya at kinuha yung chocolate na para kay Jeric.

“Ah- okay.” I said at parang medyo naconfused pa ako sa inasal niya. Pero pinabayaan ko narin.

Umupo kami sa table at mukhang nabigla si Jeric na si Hannah ang nagbigay sa kanya ng ice cream.
Tiningnan niya ako kaya naman ngumiti nalang ako ng alanganin sa kanya.

“Bakit chocolate?” he asked.

“Huh?” Sabay pa kaming nagtanong ni Hannah.

“Bakit chocolate ang inorder mo sakin at di tulad ng inorder mo? “

“Ano kasi-”

“Diba favorite mo yan? Chocolate? Favorite natin yan diba?”

Nabigla naman ako sa sinabi ni Hannah. Favorite nila? Pakiramdam ko sumikip yung dibdib ko
nung nalaman ko yun. Pero bakit naman?

“Tsk.”

“You know what Mara? Karamihan sa mga couples dito eh pareho yung inoorder.” she said smiling.

“T-talaga?”

“Look around.” sabi naman ni Arwyn na parang nauubos narin yung pasensya. Ewan ko kung saan.
Tumingin naman ako sa paligid, at oo nga, karamihan sa mga couples eh pareho ang kinakaing ice
cream. Napatingin naman ako sa mga ice creams namin. Kung titignan lang, si Hannah at si Jeric ang
may parehong ice cream.. ako naman at si Arwyn yung parehong inorder ang vanilla.. *sigh*.. kaya
pala.

Ngumiti nalang ako. Pero ewan ko at hindi ko maexplain yung nararamdaman ko. Parang pinipisil
yung puso ko at parang gustong tumulo ng mga luha ko.

“Ayoko ng chocolate.” sabi naman kaagad ni Jeric.

“Huh?” sabay na namang tinanong namin ni Hannah.

“B-bakit? Diba fave mo yan?”

“Gusto ko ng vanilla.”

“Pero diba allergic ka sa vanilla?”

Allergic? Anong klaseng allergy naman yun? Ang dami namang alam ni Hannah tungkol kay Jeric.

“Wala akong allergy.” bigla niya namang ni-lick yung ice cream na hinahawakan ko. And btw, may

laway ko na yun.

“J-jeric.”

Bigla niya namang nilagay ang chocolate ice cream sa plate at nagshare ng ice cream sakin.

“Ioorder nalang kita.” sabi ko.

“Ayoko. Gusto ko ang ice cream mo.” he said.

“H-ha? Pero.. “

Tumawa naman si Hannah.

“Ang kyut niyo naman.” she said. “Alam mo bang ayaw rin ni Jeric sa apple? Hahaha. Naalala ko pa
nung pinakain ko siya ng apple, nabigla ako ng may lumabas na mga redspots sa mukha niya. Yun
pala, allergic din siya sa apple.” Tumawa naman siya ulit at napangiti nalang ako sa kanya.

Si Arwyn eh mukhang walang pakialam. Si Jeric naman wala ring kaexpres-expresyon.

“Hehe. talaga? Hindi ko alam na allergic ka pala sa apple Jeric.” pinilit ko namang tumawa.

“At alam mo pa-”

“Umalis na tayo.” Jeric said at tumayo. Napatingin naman kaming tatlo sa kanya.

“Ah, sige, tara.” sabi naman ni Hannah at tumayo narin siya. Hinila ako ni Jeric kaya napatayo narin
ako.

Lumakad kami ng lumakad hanggang makaabot kami sa park. Umupo naman si Arwyn malapit sa
fountain kaya umupo narin kami.
“Naaalala mo pa ba Jeric?” napalingon naman ako kay Hannah. Tinuro niya yung fountain sa harap
namin.

Tumahimik lang si Jeric.

Ngumiti si Hannah.

“Sabi mo noon, kapag tumapon ka ng coin diyan magkakatotoo ang wishes mo. At diba nga, tumapon
ako ng coin diyan? Tayong dalawa? At mukhang nagkatotoo nga yung wish ko noon. Pero sa tingin ko,
kelangan ko ulit tumapon ng coin.”

G-ganun? Sinabi yun ni Jeric sa kanya? Hindi ko alam na may alam si Jeric sa mga ganoong bagay.
Kung ikokomapara ako kay Mara, walang-wala ako sa kanya. Ni hindi ko alam yung mga small things
tungkol kay Jeric. Kahit nga birthday nito or pangalan ng parents niya. Nakakainis. Kelangan bang
ipamukha sakin ito ni Hannah? I mean, mukhang di niya naman sinasadya yung mga sinasabi niya.
Mukha nga siyang inosente na may “bagong” gf si Jeric at “masakit” sa kanya na malaman na wala
siyang kaalam-alam sa buhay ng boyfriend niya. At “alam na alam” ng “ex” nito ang lahat at sinasabi
pa sa harap niya.

“Tsaka diba..”

At ang rami niya pang sinabi hanggang umuwi kami. Nakakapanliit ng sarili ito.

“Ang saya ng double date natin Mara.” sabi ni Hannah na mukhang tuwang-tuwa nga talaga siya.

Ngumiti lang ako.

“Oo nga.”

“Gawin natin ulit ito sa susunod ha?”

“Sige ba.”

“Sige, Jeric, mauuna na kami ni Arwyn.”

“Sige Mara, pare, una na kami.” sabi ni Arwyn at naglakad sila pauwi ni Mara.

Tiningnan ko sila hanggang naglaho sila sa paningin ko. Dun ako nagsimulang maglakad. Hindi ko
alam kung sumusunod si Jeric o hindi. Pero pakiramdam ko nasa likuran ko lang siya. Tahimik ako
hanggang nakarating ako sa street papunta sa bahay namin. Tahimik rin naman si Jeric. Ayoko na
muna magtanong tungkol sa mga bagay na nalaman ko. Masyadong marami yun para isa-isahin.

“Sige, dito ka nalang. Kaya ko namang maglakad papunta sa bahay. Salamat.” sabi ko habang
nakayuko.

Ewan ko ba, pero pakiramdam ko ang bigat bigat ng pakiramdam ko. Parang ang hirap huminga at
parang pinipisil yung puso ko.

Bago pa ako makapaglakad, hinawakan ni Jeric ang kanang kamay ko. Hinawakan niya ito ng
mahigpit at pinisil ng konti.

Tumingin ako sa itaas para pigilan yung luha na gustong kumawala sa mata ko. Teka, bakit may luha?
Bakit ako iiyak? Teka, ano ba to?

Huminga ako ng malalim. Hawak-hawak parin ni Jeric ang kamay ko. Parang may hinihintay siya na
dapat kong sabihin.
“Oo. Wala akong alam tungkol sa iyo. Pero kelangan niya ba yung ipamukha sakin?” yumuko ako at
dahan-dahang kumawala ang mga luha ko sa mata.

Nabigla naman kaagad ako ng niyakap niya ako mula sa likod ko.

O_O

“Hindi ibig sabihin nun alam niya ang lahat tungkol sakin. Marahil marami nga siang alam tungkol
sakin, pero noon pa yun. Ngayon, sa tingin mo marami parin ba siyang alam? Katulad nito? Sa tingin
mo, alam niya to?”

Ang ibig sabihin siguro ni Jeric eh kung alam ba ni Hannah na niyayakap niya ako ngayon.

“J-jeric.”

“Wag mong masyadong isipin yan. Pag inisip mo pa yan, i bet, bukas..

magiging mas panget ka at mas magiging mukhang pichay na talaga.”

Bigla niya naman akong hinarap sa kanya.

“B-”

Hinawakan niya naman kaagad ang mukha ko at tiningnan ito. Sigurado, pulang-pula nako. Aisshh..
He brushed my bangs with his fingers.

“Panget ka na nga, mas papanget ka pa.” he said and smiled.

“Umuwi ka na nga.” sabi ko sakanya at tumalikod na kaagad ako. Lokong lalaki. Ayos na sana, pero
bakit kelangan niya pang mang-asar. Aisshh.. di ko talaga siya magets.

Naglakad narin ako pauwi at pumasok ng bahay.

“Magandang gabi po.” sabi ko kay Papa na nakaupo sa sala at nanonood ng tv.

“Magandang gabi din.” sabi niya.

Nilagay ko yung bag ko sa gilid ng sofa at dumiretso sa kusina kung nasan si Mama.

“Magandang gabi.” sabi ko ng nakangiti.

“Aba.. nakangiti na naman siya. May nangyari ba sa inyo ni Jeric?”

“H-huh? Wala ah. Tsaka ano ka ba naman Ma. Tsk.”

“Eh bakit ka nakangiti diyan na parang ewan?”

“W-wala ah.” Tumakbo na kaagad ako palabas ng kusina.

Naku.. bakit ba ang bilis ni Mama sa mga ganyan? Hmp.

Aakyat na sana ako sa kwarto ng marinig ko yung boses ni Papa.

“Mara.”

“Po?”

“Sino kasama mong lumabas?” hindi naman galit yung tono. Parang wala lang.

“Ah.. si Mika po. Nagpasama po siyang.. mag ano.. uhm.. bumili ng damit. Yoon. Tama, bumili po
kami ng damit niya.” sabi ko habang pinagpapawisan na.

“Ah ganun ba? Bumaba ka na kaagad at kakain na ng hapunan.” he said kaya dumiretso narin ako sa
kwarto.

Nagbihis ako at bumaba narin kaagad para sa hapunan. Pagkatapos nun, nahiga lang ako sa kama at
nag-isip sa nangyari kanina. Parang pakiramdam ko kanina pinamukha talaga sakin ni Hannah na
hanggang playing “gf” lang ako ni Jeric.

Tama naman diba? Iba parin si Hannah sakin. At siguro nga magiging playing “gf” nalang talaga ako
ni Jeric hanggang magsawa na siya sakin or kapag nakuha niya na ulit si Hannah.

Woah, dapat malaki yung “talent fee” ko dito.

Mabilis namang dumaan yung araw. Ngayon, Monday na naman. Maaga pa akong nagising at
dumiretso sa school.

“Russell!” tinawag ko si Russell habang papasok siya sa gate. Bakit di sila sabay ni Jeric?

“Uy, balita ko nagdate daw kayo ni Jeric noong Sabado?”

“H-ha? San mo naman napulot yan?”

“Sinabi sakin ni Hannah.”

“Ahh.. ganun ba.” sabi ko at napayuko.

“Marami ka pa palang di alam tungkol sa kanya.” sabi niya at tumawa naman kaagad si Russell.

Isa pa to. Ipapamukha niya rin ba sakin to?

“Alam mo, grabe yang love story ng kapatid ko at nang Hannahng yan noon eh.”

Ah talaga? Eh ano naman sakin yun?

“Alam mo, wala akong planong makinig. Tsaka, siguro naman mahal na mahal niya si Hannah. Sa
tingin mo kaya gagamitin niya ako kung hindi niya ito mahal?” sabi ko with sarcasm.

Ngumiti naman kaagad si Russell.

“I think di ka naman niya talaga ginaga-”

Buzzz…BuzzZz…buzzzz..zzzz..
“Sige, una nako Russ.” sabi ko at tumakbo papunta sa locker. Nakita ko naman kaagad dun si Jeric na
nakasandal sa locker ko. As usual, nasa bulsa niya na naman yung kamay niya at medyo magulo yung
buhok niya ngayon.

Lumapit ako sa locker ko ng hindi man lang tinitignan si Jeric or anything. Medyo naiilang kasi ako at
nahihiya.

“Bubuksan ko ang locker ko, kaya kung pwede tumabi ka muna.” sabi ko ng mahina sa kanya.

Suddenly he raised his right arm with my books on it.

“A-ano.. a-no iyan?”

“Hindi ba obvious?” he said coldly.

“I mean.. pano at bakit mo nakuha yan?” tanong ko sa kanya habang nagtataka kung pano niya
nabuksan locker ko.

“She helped me.” he said at tinuro si Mika na ngumiti ng alanganin dun sa hallway.

“Ahh..” Kinuha ko yung books pero ayaw niya namang ibigay. “Wag mong sabihing ikaw ang

magdadala niyan?”

Hindi naman siya sumagot at naglakad nalang sa hallway papunta ng room. Hindi ko ba alam, pero
tuwing kasama ko si Jeric hindi ako makangiti ng maayos. Or makatawa ng katulad sa pagtawa ko
pag kasama ko ang mga kaibigan. Its just that minsan natatakot ako at lagi kong iniisip kung anong
laman ng utak ng ugok na yan. Kasi naman, kapag ako, alam niya kaagad. So I’m trying to figure out
that brain of his para patas naman kami.

Pag pasok sa room, nilagay niya yung gamit ko sa table ko at naupo kaagad siya sa seat niya. Then
back to his sleeping position again. Napatingin na naman ako sa kanya.

Then nung nag-ayos nako ng pagkaka-upo, napansin kong lahat sila eh nakatingin sakin.

“Bakit na naman ba?”

Napansin ko rin na pati si Hannah eh nakatingin sakin. Hindi ko maintindihan kung bakit.

“Ang swerte mo naman Mara. Si Jeric pa talaga ang nagdala ng mga gamit mo.” sabi niya at mukhang
kinilig pa talaga.

Ah, dun ko lang napansin. Si Jeric nga pala ang nagdala ng gamit at siguro medyo big deal na yun sa
kanila. Ngumiti lang naman ako sa mga babae at umupo nalang din ng maayos since pumasok na
yung teacher.

I tried to listen naman at the teacher pero ewan ko ba. Pakiramdam ko walang pumapasok talaga sa
utak ko. Siguro kasi these past few months ang daming nangyayari sakin. At nagsimula nun ng
pumasok si Jeric sa buhay ko.

Haayy.. kung alam ko lang na magkakaganito, sana di nalang ako naghiganti sa kanya. Pagkatapos
ng klase, dumiretso na kaagad kami sa canteen ni Jeric. Ewan ko ba at bakit kumakain na ito sa
canteen ngayon. Dati naman, di siya nagpapakita sa canteen tuwing lunchtime.

“Hihiramin ko muna si Mara, bro.” sabi ni Russell ng nakangiti kay Jeric. At bago pa eto
makapagsalita, hinila na ako ni Russell palayo sa kanya.
“B-bakit?” tanong ko sakanya nung nandun na kami sa hagdan malapit sa seniors’ rooms. Walang
masyadong tao dun. Dun kasi ang teritoryo ni Russell eh.

“Wala lang. Gusto ko lang malaman kung anong nangyari sa inyo nina Jeric nung Sabado.” he said at
umupo sa isang block sa stairs.

“Ahh.. ganun ba?” I said at yumuko. “Wala naman. Katulad nga ng sinabi mo, nalaman kong wala
akong alam tungkol kay Jeric.” I sigh.

“Ganun ba? Sana tinanong mo muna ako para di ka naman nagmukhang ewan sa harap nila.”

“Malay ko ba. Kung alam ko lang na ganun ang mangyayari, edi sana nagtanong-tanong ako.” sabi ko
habang nakatingin lang sa kawalan. Si Russell mukhang nakatingin din sa kung saan.

“Alam mo. Nahiya talaga ako noon. Pakiramdam ko noon, wala akong kapantay-pantay kay
Hannah. Pakiramdam ko nun, pinamukha talaga sakin na ‘hindi niya talaga ako nobya’.” sabi ko at
ngumiti. “Pero yun naman talaga ang totoo diba?”

“Gusto mong malaman yung storya nila? Baka gumaan ang loob mo pag nalaman mo.” sabi ni Russell.

Isa pa talaga to. Gagaan daw ang loob ko? Lanya.

“Alam mo, ikaw? Ang sama mo talaga.” sabi ko sa kanya.

“Hindi, totoo. Seryoso ako. Gusto mong malaman?”

“Sige, tuksuhin mo pa ako.” sabi ko at napatawa nalang kaming dalawa.

“Nga pala.” may kinuha siya sa pocket niya at kinuha niya kaagad yung kamay ko. “Eto si Jeshii.”

Isang cute na monukuro boo ang nilagay niya sa palad ko.

“Awww.. bakit naman Jeshii?”

“Si Jeric talaga ito. Jeshii nalang itawag mo sakanya.” ngumiti kaagad si Russell.

“Bakit mo to binibigay sakin? Kung si Jeric to, naku, itatapon ko lang ito.” sabi ko sakanya.

“Yun nga eh. Gawin mo kay Jeshii kung ano man ang gusto mong gawin kay Jeric na alam kong hindi
mo magagawa.” he smiled again.

“Like, kung gusto ko siyang sabunutan, pwede ko itong gawin kay Jeshii?” sabi ko at ngumiti.

“Yupyup.” he said at tumango.

“Aww.. salamat Russell.” sabi ko at niyakap ko siya.

Oist, magkaibigan naman kami eh. Tsaka sanay na talaga kami sa ganyan. Kahit nga si Mika
niyayakap si Russell. Tsaka oist, di bakla si Russell ah. As what i’ve said, close talaga siya sa babae
kasi di siya ganun kalamig tulad ni Jeric.

*eherm*

Napalingon kami ni Russell sa umubo. And hala.. si Jeric pala.

“Kukunin ko na siya.” sabi nito at hinila ako kaya napatayo kaagad ako at napasunod sa kanya.
Nagwave nalang ako kay Russell. And kahit si Russell nabigla din.

“Salamat.” sabi ko at ngumiti lang ito. “Teka, ano ba? Bitiwan mo nga ako.” sabi ko sakanya habang
tinatry na kumalas sa pagkakahawak niya na sobrang higpit at medyo masakit na sa wrist. “Ano ba
problema mo?” sabi ko habang hinahawakan yung namumula kong wrist.

“Ayokong kinakausap mo si Russell.” sabi nito.

“H-ha? Si Russell? Hello? Kaibigan ko kaya yun. Ano kaba naman? At kuya mo yun.”

Ano ba to? Hindi niya ba nakikitang magkaibigan lang kami ni Russell?

“Basta ayoko.” sabi niya. “Papatayin kita pag nakita kitang kinakausap mo siya.”

“T-teka? Bakit ba talaga? Kung iniisip mong may gusto siya sakin, well, wala. Gusto niya si Mika. Kaya
yun.” sabi ko kaagad.

teka, what’s the point of saying na walang gusto sakin si Russell? Its not like Jeric would care or
something. If you know what i mean?

“Tsk. Hindi mo kasi alam.” sabi nito at naglakad palayo sakin.

Ugh? Ano raw? Hindi ko talaga to magets. Nakakainis. Minsan nakakapagod na talagang intindihin
itong lalaking to. Wah. Parang siyang trigonometry na nakaka drain ng brain. Tsk.

Naglakad naman ako at tiningnan si Jeshii. Ikaw si Jeric diba? Humanda ka sakin. Puahahaha. Pero
masyadong cute si Jeshii kaya di ko magawang saktan ito. Hmp.

Nagsimula na yung afternoon classes and everyone was back on their respective classrooms. Si Jeric
late na namang pumasok sa room - pero honestly, di na yun bago eh. Kahit ang teachers sanay na
doon. Hindi ko na muna siya pinansin dahil kukunot lang ang noo ko trying to figure out everything
about him.

Si Hannah kaya nahirapan din?

Bigla naman akong napatingin kay Jeshii na nilagay ko sa gilid ng desk ko. Napangiti ako dito at
nilaro-laro ito since wala namang kwenta ang lesson namin.

“Jeshii. Alam mo? Ang cute cute mo.” sabi ko dito at kinurot-kurot yung stuff toy.

“Sino naman yan?” biglang tanong ni Jeric. Kaya napalingon ako sa kanya. Humiga siya dun sa desk
niya at nakaharap sa side ko yung ulo niya. “Bigay ng boyfriend mo?” sabi niya sa mahinang boses.

“Ah.. ano.. kasi..”

“Itapon mo na yan. Wala rin naman yang kwenta eh.” sabi niya at natulog ulit.

Aisshh.. nakakainis talaga ito. Kungsabagay tama naman siya. Wala SIYANG kwenta.

“Hindi ko to itatapon. Espesyal ata si Jeshii sakin.” sabi ko naman ng mahina at napamulat na naman
siya.

“Jeshii ba pangalan ng boyfriend mo?”

“h-ha?”
“Ang baho naman. Siguro katulad din siya ng stuff toy na yan ano? Walang kwenta.” at pumikit na
naman siya ng mata niya.

Aisshhh.. nakakainis na talaga. Oo, katulad mo siya, wala kang kwenta. Pero bibigyan ko ng kwenta
itong si Jeshii. Kapag nainis ako sa iyo, at least, meron akong Jeshii na super cute na hindi ako
pinagsasabihan ng masama. Hmp.

“Hindi mo ba talaga yan itatapon?” sabi niya at mukhang galit na siya.

“Ano ba problema mo?!” lumakas na medyo ang boses ko at nahalata ko ring nagtinginan na silang
lahat.

Kaya ayun, pinalabas kami ng teacher at isettle daw namin sa labas ang “LQ” namin. Aisshshhh…
Kaya tumayo nalang kami sa labas at naghintay.

“Wala akong problema. Nakakainis lang yang hinahawakan mo.” sabi niya sakin habang nakatingin
kay Jeshii.

“Aisshh.. ang labo mo talaga.” sabi ko naman.

Bigla naman siyang tumahimik at napatahimik narin ako. Ilang minuto pa siguro at patuloy ang
pananahimik namin ng basagin niya yun. At nabigla ako sa mga salitang lumabas sa bibig niya.

“Bakit, di pa ba ako sapat sa iyo?”

Napatingin naman kaagad ako sa kanya at naghintay ng ‘joke’ na sana naman eh lumabas kaagad sa
bibig niya. Pero wala eh. Nakatingin lang siya sa kawalan at seryoso ang mukha niya.

I blinked. Tama ba ang narinig kong tanong galing sa kanya? O nag-iilusyon lang akong nagtanong
siya ng ganun?

“P-p-pakiulit nga?”

Hindi naman siya sumagot at tumingin siya sakin - sa mga mata ko. And pakiramdam ko, parang may
magnet yung mga mata niya at di ko rin magawang tumingin sa kung saan - kundi sa mata niya
lamang.

“H-hindi naman sa ganun.. pero kasi..”

“Kasi ano?”

“Tsaka - teka. Bakit ko ba kelangang magpaliwanag? Eh kung iisipin naman talaga, di naman kita
boyfriend ah. Tsaka, ano naman ngayon kung may boyfriend nga talaga ako diba? Bakit, may angal
ka?” sabi ko habang palakas ng palakas itong kabog ng puso ko. Pwede niya na akong patayin ngayon
anumang oras.

“Wala.” sabi niya at naglakad patungo sa hallway. Sinundan ko ng tingin ang likod niya habang
naglalakad siya at napaisip.

Bakit niya ba yun natanong? Tsaka.. aissh.. akala mo naman talaga kami, eh hindi naman. Ginagamit
niya lang naman ako para pagselosin si Hannah at para bumalik si Hannah sa kanya. Pero sa tingin
ko, di niya naman talaga ako kelangan eh. Kung gugustuhin niya, open arms na babalik sa kanya si
Hannah. Obvious naman na gusto parin siya nito. Tsaka.. siguro nga talaga pinaparusahan niya ako.

“Haayy.. Jeshii.. buti ka pa.. di ka mahirap intindihin. Di tulad ng lalaking yun, sobrang hirap
intindihin. Mas mahirap pa siya sa trigonometry eh.” sabi ko at napaupo na lamang sa sahig sa labas
ng room namin.
Pagkatapos nun, pinapasok na ako at nagtanong pa yung teacher kung nasan yung kasama ko na
naisulat sa memo na papasukin na daw. Sabi ko naman eh hindi ko alam. Bigla nalang umalis.

Nang matapos na yung classes, hindi ko na siya hinintay or hindi nako umasa na ihahatid niya pa ako
pauwi. Kaya binalik ko nalang yung mga gamit ko sa locker at nagsimulang naglakad pauwi.

Iniwan na naman ako nina Russell at ni Mika. Aissshh.. bakit ba ganito ang buhay ko? Sobrang
magulo na talaga. Lakad lang ako ng lakad hanggang napunta ako sa isang kanto at napasilip dun
dahil sa mga lagabang na naririnig ko.

Bigla akong nabigla nang makita si Jeric na duguan at pinagtutulungan ng apat na kalalakihan. Lanya,
anong ginagawa nila sa boyfriend ko? Este.. kay Jeric?

Nakinood lang ako kasi wala akong planong makisali sa upakan nila. And i’m sure, pag sumali pa nga
ako, wala rin naman akong magagawa. Tatawag nalang ako ng ambulansya pag tapos na sila. Bigla
ulit ako napatingin kay Jeric. Mukhang pagod na pagod na siya at mukhang di niya na kaya. Pero
pramis, mukhang nahihirapan paring yung apat sa kanya.

Wooh! Go Jeric!

Bigla naman napatingin sakin yung apat na tao tsaka si Jeric. Kaya medyo nabigla rin ako at medyo
napaatras. Nakita ko naman yung pagtalim ng mata ni Jeric. Kahit puno ng dugo yung half ng mukha
niya nakita ko parin yung pagtalim nun. At medyo - anong medyo, super kinabahan talaga ako.

Did i say it too loud?

“Sino yan?” rinig kong tanong ng isa na mukhang leader nila.

“Di ko yan kilala eh.” tapos nagkatinginan silang apat. Nakita ko naman na tumingin sila kay Jeric
kaagad tapos sakin.

Tatakbo na talaga sana ako ng may narinig akong sigaw.

“Wala siyang kinalaman.” sabi nito sa sobrang malamig na boses. “Hindi ko siya kilala. Siguro
napadpad lang yan dito.” sabi niya at humarap ulit sa mga lalaki.

“T-t-tama..h-h-hindi niya ako k-kilala.” sabi ko naman kaagad habang nanginginig na yung mga tuhod
ko.

Eto na siguro yung oras na mamamatay si Jeric. At kapag nangyari yun, hindi nako magkakaloka sa
mga nangyayari sa buhay ko. Puahahahaha.

“Anong tinatawa-tawa mo diyan?” sabi ng isang lalaki.

Uh-oh.

“Tinatawanan mo ba kami huh?!” tanong naman ng isa, at sumenyas yung mukhang leader na hulihin
ako. Tatakbo na sana ako ng nahawakan nila yung braso ko. Lanya naman eh.

“Tsk.”

“T-te-teka.. hindi naman ako tumawa ah.” sabi ko habang tinatry na kumalas sa mga hawak ng
dalawang kumag.
“Gusto mong mamatay?” sabi ng isa na medyo napikon talaga.

“H-hind-” nangingiyak-ngiyak na talaga ako sa sobrang takot.

“Tinatawanan niya ako.” sabi naman kaagad ni Jeric na medyo mukhang galit narin. “Actually kilala ko
siya. Tinatawanan niya ako kasi mukhang akala niya mamamatay na ako at maglalaho dito sa
mundo.” sabi naman ni Jeric at medyo nagsmirk.

At nagagawa niya pang ngumiti?!

“O-oo.. Yun.. Gusto ko siyang mamatay. Kaya patayin niyo siya ha?! Go! Aja!” sabi ko ng alanganin.

Bigla naman akong binitiwan ng isang lalaki pero hinawakan parin ako ng isa. Naku, kapag ako
nagalit, matitikman mo talaga ang kamao ko.

“Maganda naman pala ito eh. Anong pangalan mo Miss?” sabi naman ng isa habang hinawakan niya
yung chin ko.

“M-m..” inalis ko yung mukha ko sa pagkakahawak niya. “Wag mo nga akong hawakan!” sabi ko
kaagad at medyo nabigla sina Jeric. Medyo mukhang nagalit naman yung humawak sakin.

“Aba.. matapang to ah.” sabi niya at ngumiti.

“Bakit? Gusto mo ng away? Sige ba!” sabi ko naman kaagad at kumalas sa isang lalaki.

Napansin ko naman na galit na nga si Jeric at medyo nagpipigil nalang.

“Aba, boyfriend ko ata yang sinasaktan niyo, mga ugok!” sabi ko at naghanda ng aking sarili sa
susunod na pwedeng mangyari.

“Tumahimik ka na nga.” sabi naman ni Jeric at lumapit siya sakin.

Like, back to back kami na style at pinalibutan kami ng apat na ugok. Natatakot ako, pero having Jeric
at my side, pakiramdam ko, yung apat na ugok na ito ang maoospital eh.

“Natatawa ako sa inyo. Babae, makikipaglaban? Hangal.” sabi naman ng isang lalaki habang
tumatawa.

“Kung iisipin, ikaw yung hangal dito.” sabi naman ni Jeric habang nakatayo lang sa likod ko.
Napatingin naman ako sa kanya.

Ano kaba naman? Mamamatay na nga tayo at nagagawa mo pang mang-asar diyan.

“Jeric.” sabi ko ng pabulong sa likod niya. “Hindi ako marunong makipaglaban. Marunong lang akong
sumuntok. Kaya..”

“Oo na.” sabi niya at sumugod naman yung isang lalaki. “Tumabi ka nalang.” sabi nito at tinulak ako
sa gilid.

Di nako napansin ng apat na kalalakihan kaya si Jeric parin yung nakipaglaban. Aiiisshh.. makikipag-
away nalang, bakit dito pa sa kanto malapit samin? Ugok talaga.

“Hindi ako ugok!” sigaw nito habang nakikipagsuntukan. Lanya, kumawala na naman ba sa bibig ko?
“Hihintayin lang sana kita dito..” Bgshk. “Pero itong mga ugok na to ang naghahanap ng away eh.”
Bgshk.
Ano raw? Napanganga na naman ako sa sinabi niya. Hinintay niya ako dito? Aigooo.. eh bakit di
nalang ako hinintay dun sa labas ng gate kanina? Lanya talaga.

Okay, dalawa na ang tama sa kanyang mukha. Natumba na yung tatlo, tapos meron pa isang trying
hard na parang ayaw pang sumuko. Si Jeric duguan narin yung mukha pero parang wala lang
sakanya. Cool parin yung dating nito.

“Ano, gusto mo pa?” sabi ni Jeric sa lalaki na gusto pang tumayo.

Bigla naman itong napaatras at tumakbo. Woohoo! Ang galing nun ah. Naku, mukhang kaya niya nga
talaga akong patayin.

“Je-jeric.” sabi ko naman.

“Umuwi kana.” sabi nito at pinahiran yung dugo sa bandang ilong niya.

“S-sandali lang ha. May kukunin lang ako. B-balik din kaagad ako. Ww-wag kang umalis diyan.” sabi
ko habang natataranta at tumakbo pauwi ng bahay. Pagpasok, tinapon ko lang yung bag ko dun sa
sofa at naghanap ng first aid kit dun sa cabinet. Nang makita ko to, lumabas kaagad ako at tumakbo
ulit papunta sa kanya.

“Ano yan?” sabi nito.

“Medical kit. Duh.” sabi ko at inalalayan ko siya. “Dun tayo sa park. Gagamutin natin yan.” sabi ko at
tinuro yung mga pasa sa mukha niya. I can’t let him go home looking like that. Papatayin ako ni
Russell pag nalaman niyang hinihintay ako dun ni Jeric at magkasama pa kami sa away. Kahit
mukhang walang pakialam si Russell sa kanya, pero sa loob noon, matindi pa ata yun sa Mama nila e.

“Hindi na. Uuwi nalang ako.” sabi niya at tumalikod.

“Sige, kapag umuwi ka, susuntukin kita at mas matindi pa ang makukuha mong pasa sa mga nakuha
mo sa kanila.” sabi ko naman kaagad.

“Threatening me?” he smirked.

I looked at him habang naniningkit ang aking mga mata. “Oo na. Oo na. Tsk.”

Naglakad kami papunta ng park at maraming mga tao ang nagtinginan samin.

“Ayos na siguro dito.” pinaupo ko siya sa bench dun sa ilalim ng malaking puno. “Wag kang malikot
ha?” sabi ko at binuksan yung kit.

Kinuha ko kaagad yung cotton at nilagyan ng alcohol.

“Arrh.. dahan-dahan.” sabi nito.

“Aisshh.. ang OA mo naman eh.” sabi ko at diniin yung cotton sa pasa niya.

“Aray. Ano ba? Ako na nga lang ang gagamot.” sabi niyo at kinuha ang cotton.

“Ano ba?” kumuha ulit ako ng cotton at nilagyan ng alcohol. “Umupo ka nga lang diyan.”

“Dahan-dahan kasi.” sabi niya habang hinawakan iyong kamay ko. Bigla naman akong napatigil at
napansin niya ring hinahawakan niya yung kamay ko kaya napabitiw din siya. “Eherm.”

“Aiisshh.. hindi siya nasakitan sa mga suntok ng mga iyon kanina, pero alcohol lang, kung umarte eh
parang bata.” sabi ko ng pabulong.
“Oist. Narinig ko yun. Gumanyan ka pa ulit, papatayin kita.” sabi niya kaya napaharap na naman ako
sa kanya.

“Akin na nga, gagamutin na natin yan para makauwi na ako at para makauwi kana rin.” sabi ko ng
pagalit.

“O ayan na nga.” sabi niya at nilapit yung mukha niya sakin.

Kaya ayun, ginamot ko naman yung mga pasa na nakuha niya. Tapos bigla ko nalang napansin na
nakatingin na siya sakin.

“T-teka, wag ka ngang tumingin ng ganyan sakin.” sabi ko at nilayo yung ulo ko sa kanya.

“Totoo ba?” tanong nito. Totoo ang ano? Kaya napatingin ulit ako sa kanya. And this time, nakaupo na
siya ng maayos sa bench at nakasandal yung likod nito sa sandalan at nakatingin sa malayo. “Totoo
bang may boyfriend kang iba?” sabi nito sa super serious at super low voice.

“H-ha?”

“Konting panahon na lang. Matatapos na rin yang kalbaryo mo.” sabi nito kaya napanganga ako kung
ano ang mga pinagsasabi niya.

“Hindi kita maintindihan.” sabi ko habang nakangiti.

“Tsk. Utak pichay ka talaga.” sabi nito at napangiti nalang ako. “Umuwi na nga tayo.” sabi nito ng
pagalit at tumayo.

Niligpit ko naman kaagad yung first aid kit at sumunod sa kanya. Ang bilis niyang naglakad at medyo
napapatakbo na ako sa likod niya. Suddenly, he stopped at lumingon sakin.

“Bilisan mo.” sabi nito.

“T-teka. Ang bilis mo kayang maglakad.” sabi ko sa kanya.

“Kaya nga hinihintay kita eh.”

Hinihintay? Kahit pala papano may kabaitan itong kumag na to eh.

“Ayan na nga.” Tumakbo ako ng mahina palapit sa kanya at nagsimula na ulit siyang maglakad, pero
this time, medyo slow na siya.

Tapos bigla niya nalang hinawakan yung kamay ko. Kaya napanganga na naman ako at napapitlag.

“Sige, mauuna na ako.” sabi ko at yumuko.

Tatalikod na sana ako ng pinigilan niya ako.

“Sandali.” sabi nito at humarap sakin. Bigla naman akong napaatras ng lumapit siya sakin - sobrang
lapit.

Jeric wag! Wala akong planong aksayahin ang first kiss ko. Parang awa mo na. Napapikit nalang ako
ng mata.

“Salamat.” bulong nito.

Napamulat naman kaagad ako ng mata at napatingin sakanya. Salamat daw? H-hindi niya ba ako
hahalikan? Teka, i mean, buti naman at hindi niya ako hinalikan. Hehe.

“A-ayos lang.” sabi ko at ngumiti.

Umatras naman siya at nagsimulang maglakad. Tiningnan ko lang siya habang naglalakad patalikod.

“Nga pala!”

Napatingin naman ulit ako sa kanya.

“Sa tingin ko maganda ka rin pala.” sabi nito at dumiretso ulit sa paglalakad.

Maganda daw ako?

Ahihihihi. Napatawa naman ako at pumasok nalang sa bahay.

“Uy, anong ningingiti-ngiti mo diyan?” sabi ni Mika habang nagsnanap ng fingers niya sa harap ng
mukha ko.

“W-wala ah. May naalala lang ako.” sabi ko at dumiretso na sa paglalakad.

“Pichay!” may sumigaw naman sa gilid ko at muntik nakong mapatalon.

Ano raw?! Pichay?! Grrr.. Jeric!

Bigla ko namang napansin na tumatawa ng sobra-sobra si Mika.

“Ano tinatawa-tawa mo diyan ha?!”

“Hahahaha. Ang cute.. hahaha.. naman ng tawagan.. haha..niyo..”

“Ano ka? Hindi yan tawagan namin no! At wala kaming tawagan!” sabi ko naman kaagad kay Mika.

“Ewan ko sa iyo.. hahahaha.. sige, mauuna na ako.” sabi nito at umalis. Lumapit naman si Jeric sakin
at tiningnan ako.

“Sige, twagin mo pa akong pichay.. akala mo masarap pakinggan.” sabi ko sa kanya at tumalikod.

“Eh ano gusto mong itawag ko sa iyo? Chinese cabbage?” sabi nito at nag smirk na naman.

“Ang sama mo talaga. Ano ba akala mo sakin? Pagkain?! Tsaka tigilan mo yang kakasmirk smirk mo,
nakakainis.” sabi ko at naglakad lang ng diretso.

“Alam mo, ang sarap mong tuksuin.” sabi nito at nagsmirk ulit. “Ang daling magalit eh.”

Napatingin naman ako sa kanya at napacross ulit ang kilay ko.

“Alam mo, ang labo mo.” sabi ko at nakita si Russell. Tumakbo naman kaagad ako kay Russell kasi
may sasabihin ako sa kanya. Kaya naiwan siyang mag-isa dun. Bahala na. Naiinis talaga ako ngayon
eh.
“Uy, Mara.” sabi ni Russell at ngumiti naman ng pagkatamis-tamis.

“Kumusta na?”

“Ayos lang. Napano si Jeric kagabi?” sabi nito at napaupo kami sa bench dun sa ilalim ng puno.

“H-ha? Kasi-”

“Napaaway na naman ba?” sabi niya habang nilalaro yung ballpen sa kamay nia.

“Oo eh. Ginamot ko yung sugat niya kagabi dun sa park. Tapos umuwi narin kami.” sabi ko habang
nakayuko.

“Di na talaga natuto. Ilang ulit na yang pinagsasabihang wag makipag-away.” sabi nito at hinawakan
ng mahigpit yung ballpen.

“B-bakit pala?” bigla naman akong nagtaka.

“Wala lang.” sabi nito at ngumiti sakin. “Nga pala, gusto mong magdinner sa bahay? May gustong
makipagmeet sa iyo eh.” sabi ni Russell.

“H-ha? Sino naman?” sabi ko.

“Secret yun.” sabi niya at nagwink. “O, ano? Punta ka? Tsaka, di naman sina Mommy at Daddy eh.
May mga business trips yun.”

“A-ayos lang ba ke Jeric?” sabi ko naman kaagad.

“Kung tutuusin, wala naman talaga siyang pakialam kung pupunta ka o hindi. Di ka naman talaga niya
girlfriend eh.” sabi ni Russell at medyo may napansin ako sa the way niya itong sinabi. Di lang talaga
ako sure.

“G-ganun? Pero kasi.. baka magalit siya.” sabi ko.

“Wag kang mag-alala. Ako bahala.” sabi niya at nagwink. “Pag sinaktan ka niya, sumbong mo sakin.”
tumayo naman kaagad siya. “Sige, una na ako ha? May klase pa ako eh.”

“S-sige.”

“Sumabay ka nalang kay Jeric papunta sa bahay.” tapos naglakad na palayo sakin si Russell.

Hindi nako nakasagot. Sino naman ang gustong mameet ako? Alangan naman mga katulong nila? Or
kaya aso nila? Aiisshh.. bakit pa kasi may pameet-meet chenes sila eh.

Tumayo rin naman ako at pumunta na sa classroom. Napaupo lang ako sa desk ko at napatingin sa
kawalan. Ewan ko ba, pero parang nininerbiyos ako eh.

“Boo!”

Nabigla naman ako kaya nauntog yung ulo ko sa mesa.

“I-ikaw pala Hannah.” sabi ko at ngumiti.

“Hello!” sabi nito at super ngiti na naman siya. “Pupunta ka rin ba mamaya sa bahay nina Jeric?” sabi
nito.

H-ha? Alam niya rin? I mean, ano ba to? Bakit niya tinatanong? At bakit may “rin”?

“B-bakit?”

“Wala lang. Her sister invited me eh. Ikaw?” sabi niya at umupo dun sa chair sa may harap ko since
wala pa yung teacher.

“Ssi-sister?” i asked.

“Hindi mo ba alam na may sister siya?” she asked.

Tumawa naman ako ng mahina. “Hehe. Syempre alam ko. Nakalimutan ko lang. Tang-ge talaga ako.
Ahihihi.”

“So, pupunta ka? Syempre diba? Gf ka kaya ni Jeric ngayon.”

“H-ha? Hehehe. Titignan ko pa.”

“Bakit naman? Wag mong sabihin marami ka pang gagawin, wala naman tayong mga assignments or
any other things eh.” sabi nito.

Aba, ayos ka lang kasi may katulong kayo sa bahay. Eh ako, kelangan ko pang tulungan yung mama
ko sa mga gawain bahay bago maglakwatsa.

“H-hindi kasi ako sigu-”

“Oo, pupunta siya.” sabi naman kaagad ng boses ni Jeric.

Napalingon ako sa kanya at nanlaki ang mata ko.

“J-jeric..” sabi ko in between gritted teeth habang nakangiti. “Marami kasi akong gagawin tsaka-”

“Oo, pupunta siya HANNAH.”

At inemphasize niya pa talaga yung HANNAH na word. Meaning niya nun, si Hannah ang kinakausap
niya at hindi ako kaya wag akong makisabat.

“Makikisabat lang ha?” sabi ko naman kaagad.

“So dapat mag gown si Mara.” sabi naman ni Hannah kay Jeric.

“Oo.” sagot naman ni Jeric.

“Eherm. Hello?” sabi ko at napatingin sila sakin. Buti naman napansin niyo pa ako no? “At bakit
kelangan pang mag gown?”

“Dinner party kasi yun eh.” sagot ni Hannah.

“Ay talaga?” sabi ko naman. “Edi mas lalong hindi ako makakapunta.”

“Bakit?”
“Wala kasi akong pera sa mga gown gown na yan. At yung mga ganyan, eh para lamang sa mga
mayayaman.” sabi ko at yumuko. Bigla namang hinila ni Jeric yung buhok ko. “Aray, bakit na naman
ba?” tumalim yung mata niya kaya naman. “Este.. bakit mo yun ginawa?” sabi ko ng nakangiti.

“Hindi mo naman kelangan mag gown kung ayaw mo.” sabi ni Jeric.

“T-talaga?”

“Pero Jeric? Formal dinner party yun. Tsaka, nakalagay sa invitation na dapat formal attire.” tapos
humarap siya sakin. “Hindi mo ba nabasa yun sa invitation, Mara?”

May invitation? Halata naman sigurong wala ako sa guestlist nila. Wala rin akong invitation eh.

“Eh? K-kasi.. ano eh..”

Bigla namang may dumapong envelope sa desk ko. Kaya napatingin ako kay Jeric na nakatayo sa gilid
ko habang ang mga kamay na naman niya eh nasa bulsa niya.

“A-ano to?” tanong ko habang tinitingnan yung envelope.

“Yan yung invitation.” sabi ni Hannah habang nakangiti. “Pero bakit ngayon lang yan? Dapat last
week pa yan eh.”

“Hindi ko-”

“Tinago ko muna.” sabi naman ni Jeric?

What the heck? tama ba namang itago niya to? Napatingin kaming dalawa ni Hannah sa kanya.

“It was supposed to be a surprise.” Ano raw? Surprise? “Pero guess, naunahan ako ni Russell.” he said
at tumayo. Lumabas naman kaagad ng room.

Nagtinginan kami ni Hannah. Napangiti nalang ako kay Hannah at napakibit-balikat.

Wait, wait, wait. Siguro yun yung rason kung bakit ayaw niyang kausapin ko si Russell ano?

Napatingin ulit ako sa envelope. Haayy.. hindi rin naman ako makakapunta.

“So, ano? Pupunta ka?” sabi ni Hannah.

Ngumiti naman ako at tumingin sa kanya.

“Hehe. Hindi ako pupunta.” sabi ko at may bigla namang lumanding na eraser sa mukha ko. Awww…

Lumingon talaga ako sa sobrang galit at pakiramdam ko mapapatay ko ang nagtapon nun. Napatawa
naman ang mga classmates ko at hiyang-hiya talaga ako. Lanya talaga.

“Sabi ko pupunta ka.”

Aissshh.. lanya talaga to si Jeric. Ang sakit sakit nun. Aigooo.. lanya talaga.

Lumapit naman ako sakanya at bumulong. “Bakit kelangan mong palandingin ang eraser sa ulo ko
para lang sabihin yan?”

“Papansin ako eh.” pilosopo! “Pupunta ka.” sabi niya sakin at napangiti si Hannah.

“Kung ganun, kita nalang tayo mamaya ha?” sabi nito at bumalik sa upuan niya.
“S-sige.” sabi ko at napatingin ulit kay Jeric. “Bakit ba? Hindi ako pupunta.” sabi ko at naupo ng
maayos.

“Pupunta ka. At wag ka ng magtanong. Papatayin kita.” sabi nito at natulog na naman.

Kaya hindi na ako sumagot. Lagi niya talaga akong kinakawawa. Hinawakan ko naman yung parte ng
ulo kung saan tumama yung eraser na tinapon niya. Walang hiya. Mukhang magkakaroon pa ako ng
bukol ah.

“Lagyan mo nalang ng ice mamaya.”

“H-ha?” Nakakabasa ba talaga siya ng isip? “O-oo.”

Hindi naman siya sumagot at napatingin nalang ako sa tulog niyang mukha. Napakunot na naman
yung noo ko. Hindi kita magets. Ang labo mo talaga.

Nakinig nalang ako sa teacher at medyo may kwenta kasi yung pinagsasabi niya sa harap. Pagkatapos
ng klase, nagligpit na ako ng mga gamit ko sa desk at lumabas narin yung mga kaklase ko. Ng
palabas na ako, nakita ko naman si Jeric na nakasandal sa gilid ng doorway habang nakabulsa na
naman yang mga kamay niya.

“N-nandiyan ka pala. Di ka pa uuwi?” tanong ko sakanya at dumiretso lang palabas.

“Hinihintay kita.” sabi nito at siguro nakasunod din siya sa akin. “Bilisan mo.”

“Mauna ka na lang. May party pa kayong dadaluhan diba?” tanong ko habang nilalagay yung mga libro
sa locker ko.

“Tayo.” sabi niya sakin.

“Sabi ko nga, hindi ako pupunta. Wala akong damit para sa mga ganyan tsaka.. ayoko talaga.” sabi ko
at sinirado yung locker ko at naglakad palabas ng building.

“Ihahatid kita sa bahay niyo at aalis rin naman kaagad ako.” sabi nito.

“Don’t bother. Kaya ko naman sigurong makarating sa bahay ng buhay.” sabi ko naman kaagad.

Bigla niya namang hinawakan yung kamay ko ng mahigpit at napalingon ako sakanya.

“Ihahatid kita.” And he led the way.

Hindi nako umangal kasi ako rin naman ang masasaktan - lagi naman eh. Nang makarating kami sa
bahay, nagbabye lang ako sa kanya at pumasok na. Pero nahalata kong di siya kumilos para
maglakad pauwi.

“T-teka? May sasabihin kapa?” tanong ko sakanya.

“Saglit lang. Hihintayin kita. I’ll give you 15 minutes para makatapos.” sabi nito at tumayo lang.

Ano raw?

“Bilisan mo na.” sabi niya kaya pumasok nalang ako. Hindi ko siya magets.

“Good afternoon po.” sabi ko kay Mama na nakaupo sa sala tapos bigla nalang ako napatigil ng
mapansin yung apat na tao dun na nakaupo din. Bigla akong napatingin kay Mama at napatingin din
siya sakin - mukhang wala din siyang alam.
“Are you Mara Sy?” tanong ng isang mukhang bading.

“A-ako nga po.”

“Good.” bigla naman niya akong pinalibutan. “Good. Good.” he clapped his hands. “let’s start.” he said
tapos tumayo na yung apat na babae.

“A-anong ginaga-” bigla naman nila akong tinulak at pinalibutan.

“Where’s your room?” sabi ng isa.

“Sa-sa taas.” sabi ko at tinulak nila ako paakyat. I stretched out my arms at baka tulungan ako ni
Mama.. pero umupo lang siya at uminom ng tea. “MAaaaaaaaaaa!!!”

Pumasok sila sa kwarto ko at pinaupo ako sa harap ng mirror.

“Close your eyes, and pag binuksan mo na to, magiging maganda ka ng Princess Fiona.” sabi ng
master nila na bading.

Huh? Ano raw? Diba ogre si Princess Fiona? Kung ganun, mukha akong ogre, tapos magiging Princess
Fiona? Diba dapat ang sabihin nila, magiging Cinderella kana? Ang labo naman.

Tapos ayun, nagclose nalang ako ng eyes ko at ang rami-rami nilang ginawa. Tapos tumayo ako para
isuot yung gown na pinakita nila sakin tapos pinaharap ako sa salamin.. and.. charan!!

Princess Fiona? More like Cinderella.

As in super nabigla talaga ako. Teka, bakit? Ano to?

“Pinadala kami ni Jeric dito.” sabi ng isang babae. “Ano, ayos ba?”

“M-magkano tong lahat?” sabi ko naman habang nabibighani sa kagandahan ko sa salamin. “W-wala
akong.. p-pambayad dito.”

“Naku, sagot na lahat yan ni Jeric.” sabi naman ng isa. “O sya, bumaba kana at baka malate kayo.”

Tinulungan naman nila akong bumaba at kahit si Mama napanganga din.

“Naku, may igaganda parin pala itong anak ko.” Isa pa to. “Mukha ka nang si Princess Fiona!” sabi
niya at mukhang siya pa talaga itong masaya.

Ngumiti lang ako ng plastic sa kanya at tinulak na naman ako ng apat palabas.

“Ano ba ang tagal ni-” bigla naman siyang napatigil at napatingin sakin.

“O diba? Ang ganda-ganda niya. Mukha siyang si Princess Fiona.” Grrrr.. tigilan niyo nga ako sa
Princess Fiona na yan.

“Good work.” sabi niya at nabigla na naman ako na may nakaparadang dalawang black na auto sa
labas ng bahay. “Bilisan mo na.” sabi niya at pinapasok niya ako sa isang auto.

Umupo ako at umupo din siya sa gilid ko.

“Diba sabi ko sa iyo, di ako pupunta? Ano kaba?”

“Eh dba sabi ko rin sa iyo pupunta ka?” sabi nito habang iniiwas yung mga mata niya sakin.

Ano ba problema nito? Naiilang tuloy ako.

“Andito na po tayo, sir.”

Bigla naman akong napatingin sa labas ng window and oh gosh! super laki ng bahay. Mansion ba to,
hotel o ano? Nakakalula. Ang laki-laki at ang taas-taas.

Binuksan naman yung pinto malapit sakin at tinulungan akong bumaba ni Jeric. Dun ko lang napansin
na nakaformal attire din pala siya. Kelan siya nagbihis?

Pag pasok namin, dun ko nakita na sobra nga talaga ang mayayaman. Naggagandahang gown.
Nagtwitwinkle na mga singsing at kuwintas. Mga mgagandang sapatos at magagandang hairstyle.
Napanganga talaga ako.

“Laway mo tumutulo.” sabi niya naman kaagad at hinampas ko siya.

“Ang hirap maglakad sa pinasuot niyong sapatos sakin.” sabi ko sakanya.

“Nga pala, ang gan-”

“Mara!” narinig ko naman yung boses ni Hannah kaya napatingin ako sa gilid. “Wow.. ikaw ba talaga
yan?” sabi nito.

Ang ganda-ganda niya talaga. Mas lalo pa siya gumanda ngayon.

“Buti at nakapunta ka.” sabi niya habang nakangiti.

“Hehehe. Oo nga eh.” sabi ko at napatingin ako kay Jeric.

“Mara!” napatingin na naman ako sa gilid.

“Sabi na nga ba eh, pupunta ka.” As if my choice ako no? “Ganda natin ah.”

“Hahaha. Sus ako p-” bigla ko naman nakita yung pagtalim ng mata ni Jeric. Kaya napatigil ako. “Oo
nga eh.”

“Nandun nga pala si Mika, baka gusto mong pumunta at makisalo samin dun?”

“Uhm.. a-ayos lan ba?” tanong ko kay Jeric at tumango naman siya. “S-salamat.”

Pmunta ako kung saan nakaupo si Mika at eto pa, super ganduh rin ng bruha. Lumalamon na siya ng
pagkain dun sa table at mukhang wala talagang pakialam. Bruha talaga.

“Hanep, ganduh natin ah.”

“Alam ko.” sabi ko at kumuha rin ng kinakain niya. “Ang daming magaganda at mayayaman dito no?”

“Oo naman noh. Alam mo kasi, sikat na designer yang ate ni nina Russell.” sabi ni Mika.

“T-talaga?”

“Oo.”

“Kaya naman pala.”

Ate ko ang bumibili ng damit ko.

“Ano naman ang brand name niya?”

“Yung Ferecho.” sabi ni Russell. “Eto o.” at pinakita ni Russell yung tatak ng damit niya.

Teka, eto rin yung name ng shop na pinasukan namin ni Jeric. Yung mahal? Naaalala niyo?

“Wow.” sabi ko nalang.

Tapos may biglang nagsalita sa harap. At spinotlight pa talaga.

“Good evening everyone. I am very glad that all of you were able to come here at pinaunlakan niyo
ang aking imbitasyon.” she smiled. Ang ganda naman.

“Yan ang ate nila.” bulong ni Mika. Ngumiti naman si Russell.

“Honestly, except for the fact na gusto kong magparty dahil bumalik ako dito sa bansa, gusto ko rin
makilala at makilala niyo ang girlfriend ng bunso kong kapatid na si Jeric.” she smiled again.

Lumapit naman sakin si Hannah at ngumiti.

“Ikaw na yun.” sabi niya at sabi rin nina Mika at Russell. Hindi ko alam kung nasan si Jeric kaya
napayuko lang ako.

Tapos biglang umilaw.

Ngumiti naman ako then humarap sa mga tao. Dun ko napansin.. na hindi nakalagay yung spotlight
sakin.. kundi..

“Meet Hannah Yun!”

Hannah Yun? Hannah Yun.. nah Yun.. Yun.. yun..

Bigla akong napaatras at napatingin sa ilaw na nakacenter kay Hannah. Nakakahiya ako. Sobrang
nakakahiya ako. Yun yung oras sa tanang buhay ko na naramdaman kong iba nga talaga ako sa
kanila.

Napalapit sakin sina Mika at Russell na mukhang nabigla din. Tumigil sila sa kakapalakpak at napatigil
din si Hannah. Pero ngumiti parin ito. Hindi ko narin hinanap si Jeric, para ano? Para sabihin niyang
hindi naman talaga si Hannah at ako ang gf niya? Tama si Russell. Kung tutuusin, hindi niya naman
talaga ako girlfriend. Kaya wala akong karapatan para magreklamo, moreover, para masaktan.

Napatingin ako sa sarili ko. Sayang din lang naman pala itong mga damit at makeup na nilagay sakin.
Wala rin naman palang mapupuntahan. Nakakahiya. Sobra.

Napangiti naman ako at napaupo sa silya. Lumapit naman si Mika sakin at nakatingin parin si Russell
sa ate niya. Set up ba to? Kasi kung set up to, ang galing nilang magplano.

Bigla naman akong tumayo at tumakbo palabas ng bahay.

“Mara!” pero tumakbo parin ako. “Mara! Sandali!”

Tumigil ako at huminga ng malalim.

“Hindi naman siguro sinasadya ni Ate yun.” sabi ni Russell sa likod ko.
“Hehe. Totoo naman eh. Hindi ako ang gf ni Jeric. Diba? Kunwarian lang tong samin. Kaya ayos lang.”
sabi ko habang nakatalikod sa kanya. Ayokong humarap dahil natatakot akong makita niya ang mga
luha na bumubuo sa mata ko. “Pakisabi nalang kay Jeric na mauuna na ako.” sabi ko at naglakad
palabas.

“Sinong nagsabing uuwi ka?”

Bigla naman akong napatigil sa paglalakad.

“Kung uuwi ka, babayaran mo lahat ng ginastos ko para sa iyo.” sabi nito at nilingon ko siya.

He smirked at nakasandal siya sa pader malapit sa hagdan - with his hands on his pocket. The
signature look.

“A-alam mong wala akong pambayad sa mga ganyan.” sabi ko sa mahinang boses.

“Ganun? Edi sa tingin mo anong dapat gawin mo?” sabi nito at tumingin sakin.

Hindi naman ako napaisip dahil alam ko na kung anong dapat kong gawin - gusto niyang bumalik ako
sa party hall.

“O-”

“Hindi siya dun babalik.” sabi naman kaagad ni Russell habang nakayuko. “Para ano? Para mapahiya?”

Nabigla naman ako at napatingin kay Russell.

“H-”

“Babalik siya dun.” sabi ni Jeric at naglakad papunta sakin.

“Pero-”

“At aayusin namin yun.” nabigla naman ako sa sinabi niya. A-ayusin? Ano meaning niya? Ipapakilala
niya ako? Or ipapakita niya talaga sakin yung katotohanan?

Bigla naman akong natakot dun.

“H-hindi na. Kayo nalang mag-ayos nun. K-kung meron man dapat ayusin.” sabi ko at naglakad. Bigla
naman akong hinawakan ni Jeric sa braso.

“Aayusin NATIN to.”

Hinila niya naman ako paakyat sa party hall at napatingin nalang si Russell samin. Hindi na ako
umangal kasi baka ako lang ang masaktan at mas lalong mapahiya.

Nang pumasok kami sa pinto, napatingin naman kaagad ako kay Hannah na nasa spotlight parin. Ngiti
parin siya ng ngiti tapos biglang napatingin samin yung ate ni Jeric na sa pagkakaalam ko, ang
pangalan ay Cathy.

“Aayusin namin to.” sabi niya at tinulak ng mahina si Hannah sa gilid. Bigla naman siyang nilagyan ng
spotlight. “Yeah, marami nga sa inyo ang nakakaalam na si Hannah Yun ang girlfriend ko, that was
before she went away.” Napatingin naman sakin si Jeric. “And ngayon, gusto kong makilala niyo at
makilala ng kapatid ko kung sino talaga ang nobya ko ngayon.” Tapos, ayun, yung spotlight, eh
napunta sakin.
Nabigla naman yung mga tao at yung ate ni Jeric. Pero ngumiti din naman kaagad.

“OMG. She is so pretty!” sabi niya sakin at humarap kaagad siya kay Hannah. “Uhm. Of course
Hannah, you’re pretty too. Its just that, iba ang aura na binibigay niya.” sabi niya naman kaagad.
Then lumapit siya sakin at hinawakan yung shoulders ko at ang braso ko. “So.. I’m really sorry about
this. Seems that we kinda had an error. So let me introduce to you my brother’s girlfriend..” bigla
naman siyang lumapit sa tenga ko. “Ano nga ulit pangalan mo?”

“M-mara po.”

“My brother’s girlfriend Mara..”

“Apelyido?”

“Sy.”

“Mara Sy!!” sabi niya at nagpalakpakan yung mga tao. Nakita ko naman si Russell na pumasok at
tumabi kay Mika na nakatayo sa gilid at nakangiti.

Lahat sila nagpalakpakan at nakangiti. Napangiti narin ako. Kung kanina, down na down ako sa sarili
ko at inisip na walang lugar ang mahihirap sa mga mayayaman, ngayon naman pakiramdam ko.. kahit
pala mahirap, pede ring maging Cinderella kahit once in their life.

“I’m so sorry ha? Hindi ko kasi talaga alam eh.” sabi ni Cathy sakin. “Kasi naman..” she said in
between gritted teeth at tiningnan ng masama sina Russell at Jeric. “..hindi sinabi ang pangalan sakin
at sorpresa pa daw.” humarap naman kaagad siya kay Hannah. “Pasensya din Hannah ha. Hindi ko
kasi alam. You tried to tell me kanina, pero di naman ako nakinig.” sabi niya.

Ang bait din naman nila. Kung iisipin, di pala ako sinet up nina Hannah. Sa totoo lang, ang bait pala ni
Hannah. Maganda, matalino at mabait pa. Wala ka nang hahanapin pa.

“Ayos lang po yun.” sabi ni Hannah habang nakangiti. Binigyan naman siya ng drinks ni Russell at
nag-excuse siya ng sarili niya since dumating yung iba niyang kaibigan na mga “high class” din.

“So, kwento niyo naman sa akin. Kelan pa naging kayo?” sabi niya habang nakangiti.

Napaisip naman ako sa tanong niya. Kelan nga ba naging kami ni Jeric, kung meron nga talagang
“kami”. Tumawa naman si Mika at nag-excuse din ng sarili niya.

“Ah.. ano.. kasi-”

“Masyado bang mabilis ang mga pangyayari?” sabi naman ng Ate niya.

Tumingin naman ako kay Jeric at naghintay na sagutin niya yung tanong. Pero kahit siya, walang
planong sumagot nun.

“Ate, baka gusto mong mag hi sa mga bisita mo dun? Nakakahiya naman kasi di mo sila pinapansin.
Kaw din, baka mafront page ka.” sabi ni Russell habang nakangiti.

“Ay, oo nga pala.” kaya tumayo si Cathy. “Baka di nako makababye sa inyo mamaya, nice meeting

you Mara. Sa susunod, punta ka dito sa bahay ha? Ate Cathy nalang itawag mo sakin. “ sabi nito
at pumunta sa mga bisita niya sa kabilang tables.

Umalis rin naman si Russell at pinuntahan si Mika. Kaya naiwan kaming dalawa ni Jeric na nakaupo
dun sa table. Hindi rin naman ako umimik kasi baka magalit siya. Di rin naman siya nagsalita.
Pero di ko rin kinaya yung silence kaya nagdaldal narin ako.

“Nga pala-” napangiti ako.

“Sige kaw nang mauna-” ano ba to? Ba’t paba sabay? Nakakailang tuloy.

“Hindi kaw-” tumawa nalang ako at nakita ko namang napangiti si Jeric. Madali lang yung ngiti niya,
pero bakit ganun? Parang.. kapag nakikita mo yun, gugustuhin mong makita palagi.

“Eherm. Mauna kana.”

“Uh- okayy. Uhmm.. Bakit mo pala.. you know.. pinakilala ako sa maraming tao na ako ang gf mo? I
mean-”

“Bakit? Sino ba gf ko? Hindi ba ikaw? Bakit? Mgagalit ba ang bf mo?” sabi niya at nagsip ng juice sa
baso niya.

“Hindi naman sa ganun-”

“Alam mo, naiinis ako dun sa hinahawakan mo kahapon.” sabi niya at tumalikod.

“Bakit naman?”

“Hindi naman sa nagseselos ako or ano - at wag kang mag-isip ng ganyan. Nakakainis lang talaga yun
at may pinapaalala yun sakin.” sabi niya kagad. Teka, pinapaalala? Ano naman iyon?

“H-huh?”

“La ka talagang kwentang kausap. Labas tayo.” sabi niya at hinila ako palabas ng party hall at
bumaba kami sa hagdan at dumiretso sa isang hallway na maraming pinto.

Bigla naman siyang tumigil sa harap ng isang pinto at tumingin lang dito.

“Gusto mong pumasok?”

Napatingin naman ako sa kanya at sa pinto. Teka, ito ba ang kwarto niya?

Waaahh!! Anong gagawin niya sakin? Masyadong pa tayong BATA. Ano kaba naman?

“Hoy.” sabi niya at napabalik yung utak ko sa kanya. Kasi naman no.. kung ano ano na ang
pumapasok sa isip ko.

“H-huh? Kasi ano.. uhm..”

“Utak pichay ka talaga. Wag ka ngang mag-isip ng mga ganyan. May ipapakita lang ako sa iyo.” sabi
niya at binuksan ang pinto.

Woah.

0_0

oO_Oo

Ang linis linis at ang laki-laki. Parang isang buong kusina at sala na namin to ah. Mukha ngang kwarto
niya to. Sa amoy palang, Jeric na Jeric na. Nakakaadik. Yan ang amoy ni Jeric, parang rugby na pag
nasimulan mong singhutin, araw-araw mo ng gustong singhutin.
“huist.” sabi niya at napatingin ako sa kanya. He opened a cabinet at may inilabas siyang stufftoy.

JESHII?!

“Alam mo kung ano to?” sabi niya at pinakita yung stufftoy sakin.

“J-jeshii?” sabi ko ng pabulong.

“Hindi.” sabi niya at naupo siya sa gilid ng bed niya. “Hanchan. Eto si Hanchan.” sabi niya at
napangiti.

Hanchan?

“Bigay ni Hannah.” napaupo na rin ako sa gilid ng bed niya dahil mukhang may kwenta ang
pinagsasabi niya. “Sabi niya ingatan ko daw ito at pag bumalik siya titingnan niya kung iningatan ko
nga.” he sighed. “Sabi niya, kung hindi ko na raw siya mahal, ibalik ko daw sa kanya. Pero kung
ganun parin yung nararamdaman ko sakanya, patuloy ko raw na iingatan ito.” sabi ni Jeric habang
tinoss-toss yung monokuru boo sa hangin.

Si Jeric ba talaga to?

“Anong gagawin mo dyan? Syempre itatago mo parin.”

Ouch. Bakit masakit?

“Gusto ko pa sanang itago.. pero for the mean time..”

Tumingin siya sakin at tumingin ulit sa monukuro boo.

…ibabalik ko na muna sakanya.”

H-ha? Ano raw? Ibalik sa kanya?

“B-bakit mo naman ibabalik kung ganun parin yung nararamdaman mo diba?” sabi ko at tumingin kay
Hanchan. “Hindi ko magets.” sabi ko at ngumiti sa kanya.

“Bakit ba ang hina ng utak mo?” tanong nito at tinapon sakin si Hanchan. Madali ko namang nasalo.

“H-hindi talaga kasi ako magaling sa mga ganitong bagay.” sabi ko at tiningnan si Hanchan.

Tumayo naman si Jeric sa harap ng bintana. Bigla namang umulan ng snow sa labas ng bintana.

“Gusto ko ang snow.” sabi nito.

Napatingin rin ako sa snow habang dahan-dahang bumabagsak galing sa langit.

“Siguro, ang winter ang pinakagusto ko sa lahat ng seasons dito sa Korea.”

[A/N: Kunwari nasa Korea sila.]

“T-talaga?”

“Hm. Dati, hindi naman talaga. Ayoko ng malamig na lugar o malamig na panahon. Pero ngayon,
gustong-gusto ko na.” sabi niya at humarap sakin. “Hindi mo ba gusto ang winter?”
Napaisip naman ako sa sinabi niya. Ayoko rin ng winter sa totoo lang. Masyadong malamig at
nakakapagod magsuot ng uniform pag winter. Pero nung maisip ko yung nangyari samen ni Jeric dun
sa rooftop, pakiramdam ko, ayos narin ang winter kahit papano. I mean, ipagpalagay nating di yun
winter, sa tingin mo magkakakilala kami ng maayos? Hindi ko naman sinasabi na kilalang-kilala ko na
si Jeric, pero kahit papano.. nasasanay narin ako sa ugali niya.

Napangiti naman ako sa naiisip ko.

“Bakit?”

“H-ha? Wala.” tumayo ako at tumabi sa kanya. “Nagugustuhan ko na rin ang snow kahit papano.” sabi
ko at napatingin kaagad ako sa kanya. Nakatingin din pala siya sakin. At pakiramdam ko nun,
malulusaw ako sa mga tingin niya.

Bigla niya namang iniwas kaagad ito at napatingin ulit siya sa labas.

“G-gusto mo na bang umuwi?” sabi niya at humarap ulit sakin.

At that moment, may mga nakita ako sa mata ni Jeric na kalungkutan. Kung dati rati, laging blanko
yang mata niya, nung oras na yun pakiramdam ko, meron siyang tinatago at natatakot siyang ilabas
yun.

Napangiti naman ako.

“Kung gusto mo na akong umuwi, ayos lang.” sabi ko naman kaagad at naglakad papunta sa door.

“Tara.” he said at hinila ang kamay ko.

T-teka? Pauuwiin niya na nga talaga ako? I was just kidding. Hinila niya ako papunta ng labas at
pumasok siya sa isang car.

“Uy, teka, di ka pa pede.” sabi ko at ayoko pa sanang pumasok. Pero tinulak niya ako sa loob eh at
tumakbo siya sa kabilang side at stinart ang engine. “Jeric, ano kaba?”

“Relax. Malapit lang naman eh. At di ako barumbado pag nagdadrive.” sabi niya and he smirked
again.

“Sigurado ka?” i said habang tiningnan siya sa mata.

He paused at tumingin sandali sakin.

“Yup.” he said with a stern voice at tumingin ulit sa daan. Mga 10 minutes siguro yung drive namen.
Bigla naman siyang tumigil sa isang park. “Tara.” he said at bumaba ng car.

Hindi ko na siyang hinintay na buksan ang pinto, pero tumakbo naman sia sa gilid ko.Wow naman
noh? Ayos tripping nitong si Jeric. Nakagown pa ako at gandang lalaki niya, tapos dito pala sa park
punta namen? wow naman.

“Ano to? Park?” I said habang sumusunod sa kanya sa paglalakad.

“Yup.” he said at hinawakan ulit ako sa kamay.

“Park? Eh ano naman gagawin natin dito?” sabi ko kaagad at tumingin-tingin sa paligid.

“Just wait and see.” sabi niya at naglakad pa kami.

Bigla naman siyang napatigil sa paglalakad at napatingin ako sa harapan ko. And woah. Napanganga
ang lola niyo.

“What do you think?” he asked.

Hindi ko alam na meron palang lugar dito sa Korea na ganito kaganda ang view.

“A-ang ganda.” sabi ko. Hindi ko parin maexplain itong nakikita ko. Pero andito ako ngayon sa isang
park na overlooking sa buong Seoul. At ang super ganda nito plus the snow falling efek.

“Eto yung pinakamagandang panahon para makinood ng view dito. Tuwing umuulan ng snow.” sabi ni
Jeric habang nakaupo na sa isang bench.

“Oo nga. Super ganda.” sabi ko at napaupo narin sa bench. “Ang ganda tlga.”

“Tama ka dun.” bigla naman niyang binuksan ang mga palad niya para saluin ang mga snow na
nahuhulog. “Sabi nila, pag medyo naguguluhan ka, lumabas ka sa bahay niyo pag nagsnonow at
buksan mo ang palad mo para saluin ito. Maya-maya, hindi mo na raw maiisip yung mga bagay na
naguguluhan ng isip mo.” sabi nito.

Bigla naman akong napatingin sakanya. Paano nalaman yan ng isang Jeric Tuazon? Napangiti naman
ako dun at sumunod narin sa kanya. Binuksan ko ang palad ko at hinayaan mahulog dun ang mga
snow.

“Anong nararamdaman mo?” tanong ni Jeric. Pumikit naman ako ng mata para kunwari lasapin ang
sinasabi niya. Bigla ko namang naisip na marahil naguguluhan rin si Jeric ngayon. Pero bakit at ano
ang gumugulo sa isip niya?

Binuksan ko ang mga mata ko at napatingin sa palad ko. Naguguluhan ako sa nararamdaman ko para
sa kanya. Diba nga sabi ko noon? Hanggang kunwarian lang ito? Pero bakit iba na ang nararamdaman
ko kay Jeric? Bakit kahit malamig ang pakikitungo niya sakin, bakit pakiramdam ko, nahuhulog na ako
sa kanya? Tiningnan ko ng maigi ang snow. Para siyang si Jeric, malamig, pero kapag nasa palad mo
na, natutunaw na kaagad at nagiging mainit. Ngayon alam ko na.

Gusto ko siya. Gustong-gusto ko siya.

“Hindi na ako naguguluhan.” sabi ko at ngumiti sa kanya. “Alam ko na. Alam ko na.” Kahit alam ko
ring masasaktan lang ako sa bandang huli.

Nakita ko naman si Jeric na ngumiti ng sobrang matipid. Pero ayos narin yun. Kahit ganun, at least,
nakakangiti na siya paminsan-minsan. At ayos na rin yun.

“Kapag magulo ba ang isip mo dito ka pumupunta?” tanong ko habang nakatingin sa view na nasa
harapan ko.

“Hmm.” he said at tumango.

“M-magulo ba ang isip mo ngayon?”

Bigla naman siyang tumahimik at parang naging malayo ang tanaw.

“Hindi ko alam.” sabi niya at yumuko. “Medyo. Hindi. Oo.”

“H-ha? Hindi ko yun nagets.” sabi ko at napatingin sa kanya.

“Wala.” sabi niya at napaupo nalang kaming dalawa dun.

Mga 15 minutes na rin kaming tahimik at bigla akong napahigab.

“P-pasensya na.” bigla namang napatingin sakin si Jeric at napatawa ng mahina.

Napatawa narin ako.

“Iuuwi na ba kita?” tanong niya sakin at napatingin ulit ako sa kanya.

“Hmm.. kung ayos lang.” sabi ko at ngumiti.

Bigla naman siyang tumayo at tinulungan akong tumayo. Sumakay rin naman kaagad kami ng kotse
at hinatid niya ako sa bahay.

When i got down, tumayo lang siya dun sa labas ng gate namin at hinintay akong pumasok.

“Nga pala. Maraming salamat.”

Tiningnan niya lang ako at medyo nakakailang talaga yung tingin niya.

“You know, dito sa damit, sa sapatos.. sa make up.. at.. sa kanina.” sabi ko habang nakangiti.

“Utang yan.” sabi niya at napalaki ang aking mata sa gulat.

“Eh? U-utang?T-tek-”

“Pumasok ka na. Nagiging malakas na ang pag-ulan ng nyebe.” sabi niya at ngumiti ng matipid.

“O-oo.” sabi ko at mabilis na pumasok sa bahay.

Iniwan naman ni Mama na nakabukas yung door kaya di ko na sila inistorbo. Bigla namang nagring
yung cellphone ko na nasa tukador sa loob ng kwarto. Kaya mabilis akong tumakbo doon at baka
magising sila mama sa ingay nito.

Missed call lang pala ni Jeric. Lokong lalaki yun. Kakaalis lang at nagmiscall na kaagad.

*1 Message Received

Jeshii
Mejo mgulo nga tlga ang isip ko. Gs2 mo ba ako?

Bigla naman akong napatulala ng mabasa ang message niya. T-tinatanong niya ba ako kung gusto ko
siya? Anong sasabihin ko? Teka.. aisshh.. bakit ba tinext niya pa tlga? teka..

Nag-isip ako ng magandang sagot sa kanyang tinanong. Ayoko namang magpadalos-dalos at sabihin
sa kanyang gusto ko siya. Pero.. aisshh.. natatakot talaga ako.

Bigla namang nagring ang celfone ko at nataranta ako.

Calling..
Jeshiii..

Calling…
Jeshii
Eto na ba ang katapusan ko? Ha?

Huminga ako ng malalim at priness ang answer na keypad.

“He-hello?”

“Ano?”

“H-ha? Bakit?”

“Anong sagot mo?”

“S-ssagot sa ano? *yawn* Pagod na ako. Goodnight.” sabi ko at sinirado kaagad ang fone ko.
Huminga naman ulit ako ng maluwag.

Sa tingin niyo, nakalusot kaya ako? Haayy.. patay talaga ako sa lunes nito. Papatayin niya talaga ako.
Humarap naman ako kay Jeshii at niyakap ito.

“Ang sagot ko? Oo. Gustong-gusto kita.” humiga naman ako ng maayos at kumuha ng kumot. “Kahit
malamig ang pakikitungo mo sakin. Kahit alam kong ginagamit mo lang ako. Kahit lagi mo akong
sinasabihang pichay na kahit hindi naman ako mukhang pichay. Yung mga ganun. Yang mga
kawalanghiyaan mo, gusto parin kita.” sabi ko at biglang tumulo ang luha ko.

“Nakakainis. Tingnan mo tuloy, umiiyak ako ngayon. Nakakainis ka talaga.” sabi ko pero mas niyakap
ko ng mahigpit si Jeshii.

**************

1 message recieved
Russ
Uy, labas tayo. Boring eh.

Labas? Bakit naman? Di ba to napagod kagabi? Aisshh.. lalabas ba ako?

Wala si Jeric?

Tanong ko sa kanya. Mas mabuti nang nakakasigurado no.

1 message recieved
Russ

Wala. Sama daw si Mika, libre kita.

Aba..eh ililibre naman pala ako. Why not diba? Hekhek. Wala naman si Jeric, andiyan naman si Mika
and most importantly, lilibrehin ako ni Russell. Wahihihihi.

Naligo at nagbihis papunta sa sinabing park ni Russ which is malapit lang dito sa house.

“Ma, alis po ako!”

“San ka pupunta?”

“Labas lang kami nina Russ. May pera na po ako dito!” sabi ko at tumakbo palabas ng bahay.
Sumakay ako ng bus at nakarating din naman kaagad ako dun. Nakita ko si Russ at si Mika na
nakaupo dun sa bench.

“Hindi ba ako nakakaistorbo sa inyo?” sabi ko at ngumiti sa kanilang dalawa. Nahatala ko namang
malungkot ang mukha ni Mika at parang may tinatago silang dalawa from me. “M-may problema ba?”
tanong ko habang nakatayo sa harap nila.

Tumahimik lang si Russell. Bigla ko namang naalala si Jeric. Kapag seryoso kasi ang mukha ni Russell,
he resembles Jeric so much. Bigla naman akong napatigil at napatingin kay Russell.

“Oi. Halina kayo.” sabi ko at hinila si Mika para tumayo.

Tumayo naman si Russell at sumunod samin. Tahimik parin si Mika at habang hawak-hawak ko siya sa
paglalakad, bigla nalang siyang bumitaw. Napalingon ako sa kanya at nakita ko siyang nakayuko
habang nakatayo lang dun sa alley.

“M-may problema ba Mika?” tanong ko sa kanya.

Liningon ko si Russell para sabihin sa kanya na aliwin si Mika. Pero hindi man lang ito lumingon sa
amin. Nakatayo lang siya dun at nakalagay ang mga kamay nito sa bulsa. The ala-Jeric look.

“R-russell..M-mika? Ano bang problema?” tanong ko sakanila.

“M-masama lang a-ang pakiramdam ko. Pasensya na.” sabi nito at tumakbo palayo samin. Hahabulin
ko pa sana siya pero may sinabi si Russell.

“Hayaan mo na.” sabi nito. Tapos lumingon siya at ngumiti.

O_O

^____^

Pero halatang plastik naman ang ngiti niya. Ano ba ang nangyayari?

“May problema ba? Sabihin mo nga!” sabi ko kay Russell. Ngumiti lang siya at dumiretso sa
paglalakad. Hinabol ko naman siya kaagad.

“Wala no. Masama lang talaga siguro ang pakiramdam niya.” sabi niya habang nakangiti.

“Wag mo nga akong daanin sa pacute cute mo Russell.”

T_T
Naiinis na talaga ako eh.

T^T

Bigla naman siyang tumigil sa paglalakad. “Dito tayo.” sabi niya at pumasok siya sa isang ice cream
parlor. “Diba paborito mo ang ice cream dito?”

O_O

Bigla naman akong napatigil. Dito kami pumasok ni Jeric noon. Naalala niyo pa? Nung first date
namin?

Sumunod naman ako sa kanya at umupo sa table.

“Anong gusto mo? Vanilla? May bago ata sila eh. Vanilla with banana split. Masarap yun.” sabi ni
Russell na nakangiti parin.

^________^ –> he looked like that.

O______O —> and i looked like this.

“S-sige. Try natin yun.” sabi ko sa kanya.

“Okay!” sabi niya at tumayo papunta sa counter. Kakaiba talaga. May nangyari talaga na hindi ko
alam. Ano ba to? Kapag ganyan ang mga ngiti ni Russell, may tinatago siya at pilit itong ngumingiti. Si
Mika naman, pag may kakaibang nangyayari sa kanya, nawawala ito at nagrereason out na masama
ang pakiramdam. At sa tingin ko, may nangyari nga na hindi ko alam.

Bumalik naman kaagad si Russell dala ang dalawang banana split namin.

“Eto na.” he said at ngumiti na naman.

“Russ..alam mo kung pano ako magalit.” sabi ko habang krinack yung knuckles ko. “Kaya kung ako sa
iyo, sabihin mo na.”

-_-

Bigla namang tumingin sakin si Russell at ngumiti ng alanganin.

“I-ikaw naman.. W-wala yun no.” sabi niya sakin.

“Isa.. dalawa..tat-”

“Okay. I get it.” he said at biglang nagseryoso ang mukha niya. “I told her.” he said.

“You told her what?”

“I told her what I really feel about her.” he said at bigla siyang namutla.

“Really? Then bakit naging ganun siya? Gusto ka rin naman niya ah.”

T^T

“You don’t get it.”

“H-ha?”

“I told her, i’m liking someone else.. and it’s..”

“You.”

“You.”
Bigla akong napatigil sa boses na narinig ko.

Jeric..

“Anong ginagawa mo dito?” tumayo si Russell at tinanong si Jeric sa napakaseryosong tono at mukha.
“You were supposed to be at the company’s meeting.” he said.

Company’s meeting? Ang bata pa ni Jeric para dumalo ng ganun ah. I mean, sa pagkakaalam ko kasi,
dapat si Russell ang nandun kasi nga siya ang panganay diba? At teka, bakit nga ba nandito siya?

“You’re with my girl.” sabi niya at tiningnan ako.

My girl? Tama ba ang narinig ko? My girl? Sa pagkakaalam ko, i don’t belong to any guys around here.

“T-te-”

“She’s my friend.”

“You like her.” he said and kicked his tongue. I don’t like the sound of this.

T_T

Exit na sana ako nang bigla akong hinalbot ni Jeric at inakbayan.

“Just leave her alone. I don’t want you any near her - kahit kapatid pa kita or kahit kaibigan ka pa
niya.” he said at hinila ako palabas ng ice cream parlor.

Teka, I’m still in the state of shock. Russell likes me - na akala ko gusto niya si Mika at alam ni Jeric
na gusto ako ni Russell kaya siguro - aha!- kaya pala ayaw niya akong sumasama-sama kay Russell.
But Mika likes Russell kaya naman nasaktan ito kanina kasi hindi siya ang gusto nito. And.. ano paba?
Uhmm.. woah. Its all getting to me na one by one. Aiisshh. Hindi ko alam kung ano na ang susunod
na mangyayari.

“You hunged up on me kagabi.” Jeric said habang kinaladkad niya ako sa daanan.

O_O

“D-did I?”

“Yeah.”

“H-hindi. Siguro pagod lang talaga ako nun. Sobra kaya siguro ganun. I did not do it on purpose!” I
said.

“Bakit masyadong defensive?” he smirked.

Aissh. He’s really a teaser.

“H-hindi ah.” I said at tumalikod sa kanya.

Narinig ko nalang yung mahina niyang tawa - which really sounded like an insult. Tumahimik rin
naman siya at napatahimik rin ako. Then bigla ulit pumasok sa isipan ko yung tungkol sa nangyari
lang kanina.
“J-jeric?”

“Hmp?”

“Totoo ba talaga yung k-kanina?”

“Ano?”

“Aissh. Yung tungkol sakin at kay Russell?”

“Bakit?”

“Kasi kung nagsisinungaling ka at kasali yan sa tripping mo, ang panget naman ata.” sabi ko habang
nakayuko.

“Do you think I would do something like that kung tripping lang naman?” he said at mukhang seryoso
nga talaga siya. Kasi makikita mo sa mga mata niya na seryoso talaga siya. Kaya medyo nakakatakot.

“G-g-ganun..ganun ba.” sabi ko nalang. Bigla niya namang hinawakan ang kamay ko at hinila ako. “J-

Pero diba nga? Kelangan ko ng masanay dito. Boyfriend ko daw siya at girlfriend niya daw ako. Bigla
ko naman naalala yung tinanong niya kagabi. Aiisshh…baka maalala niya rin yun at tanungin ako.
Aisssh. May advantage sakin si Jeric. Just by looking at my eyes, madali niyang nasasabi kung anong
nararamdaman ko or kung anuman ang nasa isip ko. While ako naman, I’m still figuring out kung ano
lagi ang pumapasok sa isip niya. Hindi ko talaga masasabi kung anong meron sa kanya or kung
anuman ang nararamdaman niya. Minsan lang kasi siya nagpapakita ng nararamdaman niya, at sa
minsan na iyon, madali siyang nakakaregain ng composure niya. Kaya ang hirap siguraduhin kung
yoon nga ba talaga ang nararamdaman niya.

“Nga pala..”

Please Lord, sana wag niyang itanong ulit yung tungkol sa tinatanong niya kagabi. Please lang talaga.
Ayoko pang umamin eh.

“I don’t want you any near my brother.” he said habang nakatingin siya sakin at napatango nalang
ako.

Haayy.. alam kong iniisip niyo na napakaswerte ko kasi, naman no, magkapatid nagkakagusto sakin -
pero hindi niyo lang talaga alam ang nararamdaman ko. I feel so guilty and all. And you were right,
bakit ganun? Bakit sinama pa si Mika diba?
Iyan ang hindi ko alam. And i’m still trying to figure that out. Alam ko naman that Russell didn’t do
intentionally. Alam kong malaki ang pagmamalasakit niya kay Mika.

“At nga pala, why did you hung up on me kagabi ulit?” he asked.

Bigla naman akong nanigas at nanlamig. Why the hell are you asking me that again?!

“I did NOT hung up on you last night. Well, sort of. Kasi nga pagod na pagod na ako.” sabi ko at
yumuko.

__ __
___

T_T
“Wala ka namang ginawa kagabi ah.”

“Well.. kasi.. ano eh..” *ting* “Ikaw ba naman magpaulan sa snow? Pasalamat ka lang malakas
resistensya mo.” I muttered under my breath.

“Mahina talaga ang resistensya mo dahil isa kang pichay!” he said. “Kaya kumain ka ng pichay no.”

“Pwe. Ayoko nga. Hindi ako isang pichay at hindi ako kumakain nun!” sabi ko sakanya at bumitaw.

Nang bumitaw ako, hinawakan niya ulit ang kamay ko.

“ba’t kaba hawak ng hawak?” sabi ko sakanya.

“Pakialam mo ba kung humawak ako?”

“Eh pano kasi tingin ko tuloy akala mo sakin bata na biglang mawawala.” I said and pouted.

“Stop pouting, you look like a duck.”

Aissh. Ang sama talaga nito.

“Hindi ako mukhang pato! Balik nga sa usapan, bakit ba ha?”

“Ba’t mo ba tinatanong?”

“Gusto kong malaman eh.”

“Eh diba matalino ka? Magsimula ka ng mag-isip ng mga reasons kung bakit.” sabi niya at medyo
tumawa ng mahina.

“Ayokong mag-isip. At wag ka ngang pilosopo.”

“You wanna die?”

“At may pa sassy girl-sassy girl ka na ngayon.”

“Shut up.”

“Bakit ba talaga ha?”

“Wag kang makulit. Papatayin kita.”

“Eh nasa lahi na namin yun eh.”

“Ang ano? Ang pagiging pichay?”

“Aissh. Ang labo mo talagang kausap.”

“Bakit? Di mo ba ako nakikita?”

“Nakakainis ka talaga.”

“Naiinis ka? Wow good. Great.” he said and smirked.

Then bigla kaming napatigil sa gilid ng highway.

“Oh, bakit?”

“Let’s run to the other side of the road. Bibitiwan kita. Tingnan natin kung anong mangyayari.” he
said.

“Pero that road is-”

“Super busy.” he said seriously. “Game? Malalaman mo ang sagot pag nasa kabilang side na tayo.”

Makakaabot pa ba ako sa kabilang side nito?

“Sino ang mauuna?”

“Ikaw.”

“A-ako?”

“Hm.”

-_-

o_o

O O
o

“B-bakit ako?”

“Promise, walang mangyayaring masama sa iyo maliban nalang kung tat@nga-tang@ ka diyan.” he
said.

T^T

Huminga ako ng malalim and Jeric let go of my hands. Mamamatay na ako. When I stepped out on
the road. Pakiramdam ko nga talaga, mamamatay na ako. And then and there, I figured out kung
anong gusto niyang ipahiwatig. If he lets go of my hand, there’ll be some big chances na pwede akong
mamatay, masaktan or kung ano-ano pa. Tama ba?

Para makasigurado, pupunta ako sa kabilang side at hihintayin siya.

I ran to the other side at habang tumatakbo ako, todo iwas talaga ako sa mga sasakyan. Todo iwas
rin sila sakin and sa oras na akala kong okay na at makakarating nako sa kabilang side, bigla kong
narinig ang mga tao na nagsisigawan.

Bigla akong napatingin sa gilid and nashock ako.

There’s a big truck at babanggain ako nito!

O_O

Hindi ako makagalaw sa sobrang nerbyos narin siguro. Parang hinahabol ko ang oxygen na hinihinga
ko. Pakiramdam ko, nastuck yung mga paa ko sa semento at yung mga mata ko sa truck na nasa
harapan ko.

I closed my eyes and gulped.

“Gusto kita Jeric.” sabi ko sa sarili ko.

I was waiting for the truck to crashed up on me. Pero something happened at ngayon nasa semento
na ako with someone on the top of my body holding my head with his hands and securing me in his
chest.

“Jeric.” I said under my breath at napamulat ako ng mata.

“See what I told you?” he said and smirked. Pero kitang-kita mo sa mata niya na sobrang pag-alala
ang nararamdaman niya.

….if I let go of you, you’ll be easily hurt.” I heard him say and everything was darkness.

Aigoo..
Ang sakit ng ulo at katawan ko.

Bigla naman akong may naramdamang malamig na tela sa noo ko. Dahan-dahan kong minulat ang
mga mata ko only to find out na wala ako sa bahay ko. Tumingin-tingin ako sa paligid at sobrang
nabighani ako sa kagamitan na nasa gilid at sa harapan ko. Then biglang may pumasok sa kwarto.

“Gising ka na pala.” he said at napanganga talaga ako.

Don’t tell me nasa bahay ako nila?

Aiggooo.. bigla namang sumakit ang ulo ko at napahawak ako dito.

“Sorry.” he said at umupo sa gilid ng kama. Sorry for what? “I should’ve not dared you to do it.”

“Ahh.. ayos lang.” I said. “T-teka, nasan nga pala ako?” sabi ko at tumingin sa paligid.

“You’re at our house.” he said. “Don’t worry, wala dito si Ate at si Russ.”

Anong don’t worry? Mas nagwoworry na nga ako ngayon kasi walang tao dito - kaming dalawa LANG!

“Kung iniisip mong may gagawin akong masama sa iyo. Wala.” he said at tumayo. “Dito kita dinala
kasi mas malapit ang bahay namin kesa sa inyo.”

“Ahh.. okay.” sabi ko ng mahina. “Pwede na ba akong umuwi?” I asked.

“Na-uh.” he said at umiling. “Hindi pa kita pauuwiin.” Tumayo naman siya bigla at napasink in nalang
ako sa oh so soft bed.

“W-wala ba dito ang parents mo?” I asked again. Wala pa kasi akong alam sa parents nila.

“Wala.” he said and smirked. “Bakit, may gusto kang gawin?” and he flashed that really mischievous,
seductive smile.

“Aissh. Tumahimik ka nga.” sabi ko at napatingin sa kisame. “Anong oras naba ha?”

“It’s 7 in the evening.”

O_O
“Huh?! Seven?! Naku.. uuwi na ako. Baka atakihin ang Papa ko at patayin ako mamaya.” sabi ko at
tumayo.

“I called your Mom.” he said.

“H-huh?”

“I told her na nandito ka and that nawalan ka ng malay dahil sa aksidente kanina which is kinda my
fault. Sabi niya ayos lang daw. At least nagpaalam ako.” he smirked. “Seems like your Mom likes me
already.”

O_O

T_T

“Tsk. Akala mo kung sino ito. Naman.. anong klaseng mga magulang sila. Kung yung iba eh
natataranta na sa kakahanap ng mga anak nila sa ganitong oras, sakin eh isang tawag lang ayos na?
Aissh.. hindi ko sila maintindihan.”

Sabi ko at napahawak ako sa ulo ko. Teka, does that mean ba na ayos lang na dito ako matulog sa
kanila? Kung wala nga siyang planong ihatid ako sa bahay.

“Te-teka, hindi mo ba ako iuuwi sa bahay?”

“Bakit pa? Alam naman ng Mommy mo na nandito ka. May tiwala naman daw siya sa akin na wala
akong gagawing masama sa iyo.” he smirked again.

“Aisshh.. sinabi niya yun? At tigilan mo nga yang kakangiti diyan.”

“Uy, umuulan ng yelo ah.” he said at tumingin sa labas ng bintana. “I just noticed, whenever na
magkasama tayo, umuulan ng yelo.” he said while fixing his eyes on the falling snow.

“Oo nga noh. At halata ko rin, tuwing umuulan ng snow at magkasama tayo, may masamang
nangyayari.” I said sarcastically.

Don’t get me wrong. Alam niyo ang nararamdaman ko. Masaya ako dahil kasama ko si Jeric ngayon.
Pero medyo nininerbiyos din dahil kaming dalawa lang dito. And they said that teen agers are high in
hormones sexually. Hindi naman sa kiti-kiti ako, pero hindi natin alam. Baka sa sobrang nerbyos ko,
hindi ako makatanggi sa kanya. O diba? Kaw ba naman?

O_O

[A/n: Wag gayahin ito. Rated PG. Hakhak.]

*toinks*

“Anong iniisip mo?” he said.

Awww.. binatukan ba naman ako. Ako pa ang may iniisip? Bakit, ano akala niya sakin, walang
utak?!

“A chinese cabbage should have no brains.”

“He! Edi ako ang magiging unang pichay na may utak at scholar ng Rosevale!”
“Aba.. Inaamin mo nang pichay ka?” he smiled.

If that will make you smile always, edi oo, aaminin ko nang pichay ako.

“Anong ningingiti mo diyan ha?”

“S-sinabi ko bang pichay ako? May narinig ka bang salita na inamin kong pichay ako? Wala naman
diba? K-kaya hindi.”

Bigla naman akong tumayo at lumapit sa gilid niya sa harap ng bintana. Napatingin ako sa labas at
napaisip.

“Alam mo, hindi ko parin nagets yung sinasabi mo kanina.”

Speaking of what he said nung muntik na akong mabangga.

“Ang hina mo talaga.”

“Siguro nga.” sabi ko ng mahina. “Pero sana lang man sabihin mo no! Muntik na akong

madisgrasya kanina dun! Kaya nararapat lang na sabihin mo sakin kung bakit!”

“Hindi ka ba nakikinig kanina?”

“I mean.. syempre oo. Pero hindi ko masyadong nagets.”

Or ayoko lang talaga na igets?

“Kelangan ko pa ba yun isa-isahin sa iyo?” he sounded and looked irritated already.

“Pero-”

Bigla naman siyang napatigil at humarap sakin. Those dark black eyes are staring right into my very
oh so brown eyes. Suddenly, he held me at my shoulders and looked very serious.

“Gusto mo ba ako?”

O_O

Bigla akong nanlamig and I felt my knees weakened. Pakiramdam ko, tumuyo and lalamunan ko at
hinahabol yung heartbeat ko ng maliit na aso sa loob ng katawan ko.

“I just want the truth.”

Tumahimik ako at napaisip. Anong mangyayari kung sasabihin ko ang totoo? At ano rin ang
mangyayari kung magsisinungaling ako? Napayuko ako at napaisip ng mabuti. Matatapos na ba ang
lahat kung sasabihin kong may gusto ako sa kanya? Matatapos na ba ang lahat kung sasabihin kong
wala? Masasaktan ba ako kung sasabihin ko na ang nararamdaman ko? O baka totohanin niya na rin
ito pag sinabi kong oo?

Ang dami-daming pumapasok sa isipan ko kung ano ang dapat gawin.

“Gusto ko lang malaman.” sabi niya at hinawakan niya ang chin ko and held it high para humarap ulit
ako sa kanya.

Malalaman niya rin ito just by looking at my eyes. Sooner or later, malalaman niya rin ito.

Huminga ako ng malalim at pakiramdam ko mamumuo na ang mga luha sa mata ko. When he looked
into my eyes, then and there alam ko nang alam niya na. Bigla naman siyang bumitaw at naglakad
papunta sa pintuan.

Eto na nga ba eh. Eto na sabi eh. Eto na yung kinatatakutan ko. Lalayo na siya sakin at tatapusin niya
na ito. Lahat ng pagkukunwari na ito. Wow, ang galing mo Mara. You just ruined it all. Really. Wag ka
nang umasa na may Jeric pang aaligid-aligid sa iyo simula ngayon.

Napahinga ako ng malalim at napaisip kung ano dapat kong sabihin o kung anuman ang gawin ko
para di maging awkward ang situation.

“J-”

“Get some rest. I’ll just be outside.” He said at lumabas ng kwarto.

Napasunod nalang ako ng tingin sa kanya hanggang narinig ko nalang ang pag *bang* ng door sa
buong kwarto.

Sabay ng pagsara niya ng pinto, tumulo naman ang mga luha sa mata ko. Humarap ako sa bintana at
napatingin sa snow na malayang nahuhulog sa labas.

“Sana katulad niyo ako. Hindi pinipigilan ang sariling mahulog.”

I wiped my tears at humiga sa kama.

Get some rest. I’ll be outside.

Yun lang ba yun? Wala ba siyang sasabihin? Kahit masama or kahit masakit, mas nakakatakot kasi
pag di siya nagsasalita.
Aissh. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Tough Mara days are over. Alam na alam na ni Jeric ang
lahat. And thank you sa mga mata ko. Nalaman niya ang lahat.

Idadaan ko nalang ito sa tulog. Yan daw ang sagot sa lahat eh.

“Good night.” I said to myself at napapikit ng mata.

5..

4..

3..

2..

1..

“Aissh. Hindi ako makatulog.”

I stood up at lumabas ng kwarto. I’m gonna talk to him. Kahit na magkasakitan kami, magkainitan at
magkasumpaan, bahala na. Mas gusto kong magkaliwanagan kami.

I went outside at hinanap siya. Ang dami-daming kwarto at isa-isa ko talaga yun na binuksan. Pero
bakit wala siya? I went downstairs and saw him watching the TV.

The lights were off at yung tanging nagsisilbing ilaw eh ang lights na nangagaling sa TV na nakabukas.
I saw him sitting down at the sofa at nakatingin siya sa tv, pero kung titingnan mo, hindi naman
talaga siya nakatingin sa tv. Its like meron pa sa likod ng tv at yun ang tinitignan niya - basta yun. In
short, parang ang lalim ng iniisip niya.

“Jeric..” I said and sat beside him. Umurong naman siya at napatingin sakin.

“I told you to get some rest. Ano bang meron sa utak mong pichay ka ha?”

“Awhile ago…” huminga ako ng malalim bago tumuloy. “Sana.. magsalita ka naman..”

“I’m busy.”

“B-busy?!” O_O “Eh nakaupo ka lang naman diyan eh.”

“I’m figuring someting out. Kaya matulog kana.” he said habang nagpipigil ng pagkairita niya.

“Hindi ako makatulog.” I said at naupo nalang sa gilid niya. “Ano ba yan kasi yang finifigure-out figure
out mo?”

He shut his eyes at humarap sakin na sobrang galit na talaga.

“I’m figuring out what I really feel about you!”

O_O

OO
o

“H-huh?”

Then suddenly, Jeric’s face changed. Yung parang Jeric na nakikita ko araw-araw with cold eyes and
d*mn evil attitude eh parang naging mukhang vulnerable?

“…….I love you.”

Nabigla talaga ako at napatingin ng diretsahan sa kanya.

O_O

“Y-you don’t mean that, d-do you?” I asked nervously.

“Aissh.” sabi nito and he put his head into his hands at yumuko.

“Y-yah! A-ano ba? A-alam..mo namang..”

Huminga siya ng malalim at umayos ng pagkakaupo.

“I do.”
o_o

O_O

OoO

“T-talaga?”

“Uhm.” he said at tumango.

Hindi ko na alam kung ano kaagad ang nangyari. Basta yoon na yun. Tumawa ako ng mahina at
nairita naman siya. Sabi niya bakit ko siya pinagtatawanan. Sabi niya pa, matulog na raw ako at
mamaya pa daw siya. Pero sabi ko naman, ayoko at sabay na kaming matulog - syempre in different
rooms, sabay lang na papasok sa mga kwarto. Pero yun nga, since matigas ang ulo ko at hindi siya
gentleman, he suggested na kung gusto kong matulog eh, matulog na raw ako sa lap niya. So ayun
nga, siguro nakatulog nalang nga ako sa lap niya.

^___^

Then early in the morning, nagising na ako and wala siya sa tabi ko. But mind it, he gave me a
blanket. Hekhek.

“Good morning.” he said and looked at me.

I smiled and looked at him. “Good morning.” Ehh.. medyo nahihiya pa ako sa ganito. Aisshh.. “Diba
may pasok ngayon?”

“Yup.” he said at tumingin sa relo. “Its 6 in the am palang. Dinala pala ni Mika ang uniform mo dito
kanina around the quarter Here.” he threw the uniform on me, pero hindi naman yung bastos na
pagkatapon, basta yun.

“Thanks. H-hindi ba siya galit sakin?” I asked.

“Hindi ko alam. Pero marahil hindi naman. Why would she do such an errand kung galit siya sa iyo
diba?” he asked and sipped at his cup of coffee.

“You’ve got a point.” I said and stood up at naglakad.

“Where are you going?” he asked, confused.

“Pupunta ng bathroom.” I said.

O_O

Nasan ba ang bathroom dito?

“As if you know where the bathroom is.” he scoffed.

“Oo nga pala, nasan ang bathroom niyo?”

“Turn to the left, yung pinakahuling door, yun ang bathroom.”

“Ah.. sige. Mauuna na ako ha? He-he.”

Naman.. nakakahiya yun ah. Aiishh.. ang sama niya parin. Pumasok ako sa pinakahuling pinto and
tentenenen!! Bathroom ba to?!
O_O

Eh isang buong first floor na ng bahay namen to eh! O_O Grabe talaga sila.

“Wow naman..” Sabi ko at naglibot-libot. Jacuzzi? Bakit may jacuzzi dito? Waahh.. ang ganda-ganda..

*runs around the bathroom*

Naligo na ako at mabilis naman akong nakatapos. Nagbihis ako ng uniform at lumabas. Nakita ko
naman si Jeric na nakauniform na at ready to go na talaga.

“T-tapos kana?”

“Yeah. Tara.” he said at lumabas kami ng bahay nila. Again, he held my hand pero ngayon parang iba
na talaga yung feeling. I mean, kung dati lagi akong nagtataka kung bakit niya ako hinahawakan,
ngayon hindi na.

We walked through the corner at sumakay ng bus. Since walang mauupuan sa bus, we have to stand
up. And napansin kong all girls, old and young were looking at us - me specifically. O ano? Inggit
kayo? Hahaha. Oo alam ko. Napakagwapo ng boyfriend ko.

“Tara.” he said at hinila ako pababa ng bus. Naglakad naman kami papunta sa school since walang
dumadaan na mga sasakyan dun - private cars lang ng mga estudyante.

So there, we went inside the school and syempre, todo tingin na naman sila samen. Hekhek. Uy, this
time, its for real.

“Mara!” sigaw ni Mika.

“M-mika..”

She smiled at napatingin ako si Jeric sakin. “Talk to her.” he said at binitiwan niya ako.

I ran up to Mika at sabay na kaming naglakad.

“Mika..”

^_______^

“Alam mo, kalimutan mo na yung nangyari kahapon! Ahaha.” She said laughing. Tapos bigla siyang
yumuko at naging mahina ang boses. “Wala naman akong magagawa dun eh.” she said again smiling.

“Mika..”

“Alam ko namang hindi mo yun kasalanan eh at hindi mo yan sinasadya. Kayo naba talaga ni Jeric
ngayon?” she said.

“Hm.” sabi ko at tumango. Ngumiti naman kaagad ako. “Kami na nga.”

“Hehe. Talaga?” she said smiling. “I’m really happy for you.”

“Salamat Mika.” sabi ko at hinawakan niya ang kamay ko. “Bestfriends?”

“Uhm.” she said and we skipped happily in the corridor.

Nakita naman kaagad namin si Russell na nakatayo sa lockers namin.

“Mika..” napatingin ako kay Mika at napangiti lang naman siya.

“Katulad parin ng dati.” she whispered and ran up to Russell. “Panget!!”

Nakita kong medyo nabigla si Russell. Pero ngumiti rin naman siya.

“Mika..” he said at napatingin sakin. “Mara..”

“Oops! Tumahimik ka! Walang nangyari kahapon!” Mika said and laughed. Tapos inakbayan niya si
Russell at naglakad na kami. Yan ang gusto ko kay Mika, madali siyang nakakarecover - pag tiningnan
sa labas. Pero pag kayo nalang, ayos lang din sa kanya na ipakita ang tunay niyang nararamdaman.

Nang pumasok na ako sa classroom, nandun na si Jeric nakaupo sa upuan niya at syempre, tulog na
naman. Napangiti nalang ako sa kanya.

“Who is Miss Sy?” the teacher asked. Kaya naparaise ako ng kamay ko. “Natapos mo na ba ang report
mo sa Japan?”

O_O

O_O

O_O

“Ngayon po ba ang due date nun?”

“Aissh.. don’t tell me hindi mo nagawa?”

“K-kasi po..”

“After lunch na daw ang reporting mo.” sabi ng teacher na mukhang naiirita na.

“H-hindi ko po kasi dala ang mga gamit.. kung pede po bukas nala-”

“Ano ba iyan? Dapat nga nung Monday pa iyan eh. I want it mamaya. Do something about it.” she
said at ayun nga, nagstart na siya ng lessons niya at nagstart narin akong mag-isip kung anong
gagawin ko mamaya.

Ano ba iyan.. wala akong alternative plans para dito. Aisshh..

Nung lunchtime na, sobrang problematic talaga ako. Hinintay pa nga ako ni Jeric pero sabi ko mauna
nalang siya at susunod na lang ako. May gagawin pa ako sa library eh.

Nakita naman ako ni Mika at sabi niya, gagawa rin siya ng paraan. Pumunta ako ng caf at hinanap si
Jeric. Nakita ko naman na nakaupo na siya sa isa sa mga tables with his not-so-close friends.

“Sorry.”

Ngumiti lang naman si Jeric at inabot sakin yung sushi at yung rice roll.

“Salamat.” sabi ko at nagsimulang kumain.

“Mara!!!” napalingon naman ako kay Mika. “May nahanap na akong tutulong sa iyo!!” sabi nito at
lumabas si Russ sa gilid niya with laptops and everything.
Napatalon naman ako sa sobrang saya. “I lab you Russ!!” sabi ko at napahug sa kanya. Ahahahaha.

“Mahal rin naman kita eh.” sabi din ni Russell at medyo napatigil ako.

*bam*

O_O

O_O

Napalingon ako sa table nina Jeric.

“Let’s have a break-up.” he said and at dumiretso sa labas.

O_O

O_O

A-ano raw? B-break up? T-teka..

“Jeric-”

Bigla namang nagsigawan ang mga babae.. Ano iyon? Break na kami? Sigurado ba siya dun? Sa
sobrang galit ko, namuo na naman ang mga luha sa mata ko.

“He didn’t mean it, did he?” I asked to Russ and Mika.

“H-he did.” Russ said. “Sorry.”

“G-ganun?” Bigla naman akong tumakbo palabas dahil ayokong makita nila ang luha sa mata ko.
Naramdaman ko namang sumunod si Russ sakin.

Napunta ako dun sa tambayan niya at napaupo kami.

“Hindi ko alam kung anong problema ng kapatid ko.”

“Bakit ganun? Is he just really playing with me?” I asked.

“Hindi. I don’t think he’s just playing with you. Siguro, alam mo naman yun. Retarded. Nainis lang
kanina.”

“Pero.. ang babaw niya naman..”

“Makikita mo, magkakaayos rin kayo in no time.” he said and smiled. Then he motioned to lay my
head on his shoulders. “You can cry.” He said.

Kaya umiyak nalang ako.

“Uy nga pala. Alam mo ba kung ano ang tawag ng ate namin kay Jeric?”

“A-ano?”

“Babo.” he said.
[a/n: babo is korean word for stup!d]

“Ahahaha. Babo? Bakit naman?”

“Kasi nung bata pa kami, sabi niya, ang pato daw eh !@#$, di nakakalipad. Di tulad ng manok,
nakakalipad.” Tumawa naman siya.

O_O

“Ano raw?”

“Di mo nagets? Eh hindi rin naman nakakalipad ang manok eh.” Tumawa kaagad siya kaya napatawa
narin ako.

^_____^

“Oh kitam mo, napapatawa kita.” he said.

“Hahaha. Salamat Russ.” I said at ngumiti sa kanya.

Guess hindi na muna ako papasok sa room. Nakakahiya eh. Pero meron pa akong report.

“Tara na, let’s prepare your report.” he said at naglakad kami papunta ng room.

Nang pumasok kami sa room, wala si Jeric - and mukhang alam ko na kung saan siya pumunta.

“Rooftop.”

“Huh?”

Ahehehe. “W-wala.”

Lahat naman nagtinginan samin. Pakiramdam ko na naman ginawa akong t@nga ni Jeric kanina.
Kagabi may pa ilove you i love you pa siya. Tapos ngayon.. break up?

Bigla namang pumasok ang teacher at tinanong ulit ako kung pede na akong magsimula. Kaya ayun,
nagstart na si Russ sa powerpoint at ayun nga - natapos ko naman ng walang mintis.

Wala parin si Jeric. Nakakainis. Dapat ako nga ang umiiwas ngayon kasi ang ako napahiya. Nung
hapon na - last period, PE. Nandun kami sa bball court since basketball ang PE namin - boys and girls.
And Jeric’s here.

“Skipping two of your classes and yet you showed up here?” sabi ng teacher sarcastically sa kanya.

All boys are wearing a white tshirt and black jogging pants. All girls are wearing white tshirts and a
black shorts.

“F*ck it.” He said and kicked his tongue.

Aisshh. He’s such a wild specimen.

“Aissh. Don’t you ever answer me like that. Boys line up and girls, one line in fron of the boys!” he
said and whistled.

Mabilis naman kaming nagline up and aisshh.. guess kung sinong nasa harapan ko ngayon?! Jeric.
“Ooohhh.. and guess who? Kung sinong nasa front mo, yun ang magiging partner mo sa practice.” he
said and smirking on Jeric.

Does that mean? I’m gonna pair up with J-jeric?!

Aiiissshhhh!

Nahalata ko naman na yung ibang girls eh nahihiya sa kaharap nila kasi those guys are maniacs.
Tinitingnan ang mga legs nila and mamaya, icocompare-compare yan nila. Kaya medyo nahiya narin
ako kasi nasa harapan ko pa naman si Jeric. Its not like i think of him as a maniac its just.. that..
well.. nakakahiya lang talaga.

He never looked my way nor my side. Nakatingin lang siya ng straight - blank expression. And he’s
like eyeing those freshmen cheerleader girls out there practicing their routines inside the court. And I
am jealous. Utterly jealous.

Aissh. How can he do this to me?! After saying I love you kagabi?! He will just give me a break up?!
How could he? I felt my tears again at my eyes. I bowed my head and shut my eyes. No, you won’t
cry. Hindi ka iiyak sa harap ng lalaking yan. Hindi!

The practice went over pero ni hindi niya parin ako kinikibo. Ano bang problema ng lalaking to? *sniff*
*sniff*

———

I went home feeling “super” down. Akala ko magiging ayos na ang lahat. I mean, alam niya nang
gusto ko siya, at diba nga sabi niya rin mahal niya ako? I don’t think na loko-loko lang yun since he
looked so serious and meron siyang mga ipinakita na emosyon sa kanyang mga mata. Pero hinid ko
rin masasabi na yun nga talaga ang nararamdaman niya, Jeric can fool you.

“May problema ba anak?” tanong ni Mama na medyo namomroblema din sakin dahil maliit lang ang
kain ko and what she cooked was my favorite.

“W-wala po.” Sabi ko at umakyat sa kwarto.

Humiga naman kaagad ako sa kama at napaisip.

8:45

9:56

10:34

11:10

12:15

“Aaagghh!” Nakakainis na talaga. Kanina pa ako nag-iisip kung bakit niya ginawa yun pero wala parin
akong maisip na rason - well of course except for the fact that I hugged Russ and told him ‘I love
you’? hello? Too much adrenaline lang po ako kanina no!

But then, siguro sa sobrang pag-iisip, nakatulog narin ako. And gawd, I woke up at 4 am. Aiiisshshh..
Since pakiramdam ko, hindi na ako makakatulog, I sat down at my bed at biglang tumulo ang mga
luha ko. And since ako lang naman ang taong gising sa ganitong oras, tinodo ko nalang ang pag-iyak
no.
“Waaahh! Ang sama-sama mo! Lagi mo nalang akong sinasaktan!! Waaaahhh!!”

Pero ewan ko ba, siguro nakatulog ulit ako.

“Anak.. Mika’s here.” rinig kong sabi ni Mama. Pero super antok talaga ako kaya wala akong planong
pumasok. Super hindi ko rin feel ang nararamdaman ko kaya sorry, di ako tatayo.

Pero iniwan rin naman kaagad ako ni Mama. And after around 3 minutes..

“Ano ba?! Wag mo yang dibdibin no!” sabi ni Mika at kinuha ang blanket na nakapalibot sa buo kong
katawan at mukha.

I looked up to her and she was like - O O

O

“W-what h-happened to you?!” she said habang tinuturo ang mukha ko. You know, the usual anime
comedy type pag nabibigla ang tao? Like with popping of eyes, shaking their fingers/arms habang
tinuturo kung anong problema sa iyo. Yoon.

I stood up na pakiramdam ko wala akong energy.

I look like a raccoon, btw. You know, with my hair standing all over my head, with my eyes looking
like I have been using drugs for a month straight and of course the high heaven epek. Addeeek!

“Yeah right.” I said sarcastically and looked myself at the mirror. “Hindi ako papasok, kaya mauna
kana.”

Kung gano siya kabilis nabigla, ganun din siya kabilis kumalma.

“Yeah right! Russ called me and said that kelangan kita puntahan dito ngayong umaga. There’s two
things na pwedeng mangyari sa iyo, you’ll look like that, and second, hindi ka papasok sa school. And
he’s absolutely right. Kumbaga sa Math, postulate siya!” she said while positioning her hands at her
hips - more like Mrs. Kim.

I looked at her like she’s some crazy person. T_T

“I can’t go to school like this.” sabi ko at nahiga ulit sa kama.

Suddenly, hinila niya ako. “No, pupunta ka ng school. Aayusin mo yan!” she said at super hila talaga
siya sakin. Hinila niya ako papunta sa cr at siya pa talaga ang nag-on ng faucet. Aiisshh.. ni hindi pa
nga ako nagtanggal ng damit eh. Kaya wala akong choice kungdi ang maghubad at maligo nalang ng
maayos. Nang lumabas ako ng banyo, she was nowhere of sight. Sumigaw nalang siya na hihintayin
niya ako sa baba.

Aissshh.. T^T Nakakainis talaga to. I hurriedly slipped on my uniform at kinuha ko ang bag ko sa gilid
ng kama. Matamlay na bumaba at nagpaalam ke Mama.

Tahimik lang ako habang naglalakad at ewan ko ba, laging nagpeplay yung sinabi si Jeric sa utak ko.

I love you.. love you.. you.. you.. you.. Lets have a break up.. break up.. break up.. up..

“Hello?! Mara to earth? Earth to Mara?” she said habang niwewave yung kamay niya sa face ko.

“S-sorry.” sabi ko.

“Alam mo, kung iisipin mo lang ang tungkol diyan, magiging whatever kana.” she said at dun ko lang
napansin na papasok na kami ng school.
O_O

And kakarating lang din ni Jeric sa paaralan. He didn’t even bother to look at my way kahit sumigaw
pa si Russell.

“Mara, Mika!” he shouted.

Then napatingin ako kay Jeric, you know, to look for some reactions and everything. Pero wala eh, he
just walked inside with head straight and blank expression. Then bigla akong napatigil. I noticed na
lahat ng tao nakatingin sakin - girls, especially.

Uh-oh. They’re gonna get their revenge! pleaseee..huwaggggg!!!!!

Bigla naman akong hinila ni Russell at napatakbo kami sa loob with Mika. Nauna na rin ako sa
classroom kesa kay Jeric. Hindi ko alam kung san na naman yun dumiretso. Umupo nalang ako at
umayos. When the teacher went in, roll call na naman ng mga pangalan and suddenly, the door
banged.

And sino pa ba ang gumagawa niyan - lagi? Si Jeric..

“Please, kapag pumasok ka, wag mo namang ibang ang door.” he said at nagsulat nalang ulit ng
equation.

I was looking at him pero bigla naman akong nataranta when he motioned to look at me. Kaya mabilis
kong binuksan ang aking libro at nagkunwari na nagbabasa ng kung ano-ano.

Naramdaman ko namang umupo na siya sa upuan niya. Silence..

“Yah.” he said. I nervously moved my face to face him.

O_O

“Hm?”

T_T

“Ang libro mo.. baliktad.” he said at slept.

O_O

-_-

T_T

T^T

Aissshh.. baliktad nga talaga! Aisshh.. naman… nakakainis. I bet he’s laughing at the back of his mind!
I hurriedly closed the book at tinago ito sa desk ko. Nakakainis.

Then bigla akong napatingin kay Jeric na nakapikit. You know, trying to look for some answers kung
bakit niya nagawa lahat sakin yun. Trying to read his emotions and whatever. Pero wala akong
nakuha. Wala. Kaya napakunot na naman ang mga kilay ko. Aiisshh.. Napatingin kaagad ako sa labas
habang nag-iisip.

Bakit ang hirap-hirap niyang basahin? Bakit ang hirap iguess kung ano ang susunod niyang gagawin?
Bakit ganun?
Bigla namang nagring ang bell at nauna na akong lumabas kay Jeric. Hinintay ko naman si Mika na
makatapos sa kanyang sinusulat at dumiretso na kami sa caf. Hindi naman ako masyadong
sinusundang ng mga babae ngayon. Siguro natakot narin kay Russ. Back to threesome na naman
kami. You know, me, Russ and Mika.

“Haha. nakwento na ba namen to sa iyo Mara?” Sabi ni Russ na tumatawa. Natatawa narin si Mika
nang maalala yung something nila.

“Bakit, ano yun?” sabi ko sa kanila.

“Haha. Kahapon diba umuulan? Eh nasa train kami ni Mika. Sabi ni Mika, ‘naku Russ, kapag kumidlat
ng malakas, sigurado patay tayo dito.’. Sasagot na sana ako ng may sumingit. Sabi ng babae, ‘kayo
lang’. Haha. Nabigla talaga kami tapos napatingin sa babae. Nasa harapan siya kasi namen at
nakatingin sa labas ng train tapos lumingon talaga para sagutin yung sinasabi ni Mika.” Tumawa na
naman sila. Napatawa na rin ako.

“Haha. Mukha talaga siyang lelang.” sabi naman ni Mika na tawa parin ng tawa.

“Oo nga naman. Nakakahiya yun.” sabi ko rin.

Pagkatapos ng laugh session namin, nauna na si Mika na bumalik sa room. Pumunta naman ako sa
rooftop para hanapin si Jeric. Gusto ko kasing magkausap kami ng mabuti. You know, ayusin ang
lahat or moreover, iclear ang lahat.

But when I peeped, I saw Jeric and Hannah sitting at railings. They were chatting happily at nakita ko
pang pinatong ni Jeric yung nabuo niyang fist sa fist din ni Mara. Then Mara laughed. Jeric just smiled.

Then bigla akong nakaramdam ng kirot sa dibdib. I breathed heavily and smiled to myself. Guess, he’s
still in love with her.

I went to the CR para ilabas tong nararamdaman ko. Ang hirap eh. Pumasok ako sa cubicle at
tumingin lang sa kawalan. Then hinugasan ko ang face ko at ngumiti ulit.

“Aja!”

When I went into the room, I saw Jeric blocking the doorway. Kaya naoayuko ako at napatingin sa
sapatos niya.
Hinihintay ko kasing umalis siya sa door para makapasok ako. Pero hindi parin umaalis or gumagalaw
man lang yung mga sapatos niya sa floor.

Kaya napatingin ako sa kanya.

O_O

O_O

At super tingin siya sakin na nanlilisik ang mga mata.

“B-bakit?” tanong ko habang napaatras ako.

“You were sitting with Russ today?.” sabi niya.

“Oo.” Bigla naman siyang naglakad papunta sakin kaya mas napaatras ako. “Bakit?”
I asked, with a highly amused look on my face. Of course he was a little jealous, judging by his
general ‘highly pissed off’ expression on his face. So, excuse me for indulging myself in his self
misery. (Smiles more)

He frowned and decided not to answer.

And suddenly a random light bulb flashed in my head. Oh, Mara, ask now! I thought to myself, closing
my eyes shut and then opening them slowly; my eyes setting on Jeric once again.

“Jeric..wala ka bang.. sasabihin sakin?” I asked. Diba? Baka gusto niyang iclear ang lahat and sana
magbother siyang magexplain diba?

“Wala naman. Bakit?” he asked at somewhat demanding tone.

“S-sigurado ka?” I asked nervously.

“Wala.” he answered straightly without thinking. “Bakit?”

“Are you.. you sure?”

“Oo.” he answered in a more frustrating tone. “Tumigil ka na nga.”

I sighed. Hindi niya nga siguro talaga icleclear. Aisshh..

“You’re acting weird.” he said. “Siguro dahil yan sa kakasama mo sa lokong yun.” I’m sure he’s talking
about Russ, his voice totally sounded pestered.

“Mabait siyang loko.” I argued. “Hindi mo dapat siya sinasabihan ng ganyan.” Tama naman diba? Russ
is still his elder brother.

“At bakit naman hindi?” he asked leaning closer down to me making my face complete flushed in red.

“K-kasi.. I think.. he.. he.. really cares about you.” I said nervously. “And.. he’s really a good brother-
”

“And?” He leaned in closer over me, at napatigil ako. “kahit na mabait siyang kapatid, hindi yan
mababago ang katotohanang he’s and idiot.”

“But-”

“It’s the truth.” he said smirking right before my very eyes claiming victory over me.

Aissshh..

“Fine.” I said. “Panalo kana.” I groaned, giggling halfway through. obviously, Jeric’s body so close to
mine was making me unbelievably giddy inside.

He smiled at tinulak ako forward slightly with his chest.

“J-jeric..” I began as he had me against the wall now; his face was now, VERY close to mine.

“Stop it.” he said in a very soft voice that no one could hear it but me.

I looked at him puzzled. “What do you mea-”

“Stop making me jealous.”

I glanced up towards Jeric again in shock, only to witness his bothered and pestered expression once
more. My eyes widened as soon as I realized, that he was serious about this.

“Stop smiling in front of other guys..” Jeric’s fingers tangled in my hair now, making my stomach feel
a slight flutter. Suddenly, he pulled my hair tie off of my pony tail and leaving it to fall free upon my
shoulders. “And stop frowning in front me.”

He pulled my rubber band at my hair and played with it in his right hand.

“I–I do —smile in front of you—”

“Hindi.” He immediately argued, still trapping me against the wall with his body.
“You’re always frowning or crying and you can’t seem to be yourself around me when you’re around
me.”

O_O

“When ever I glance towards you in class, you have this perplexed expression on your face.”

“Yet you’re always smiling and care free with Russell.” He breathed, his expression reverting back to
his bad mood self. “It’s getting me even more pissed off.”

I stared at Jeric, completely shocked of what I was hearing. Tinitingnan niya ako? I thought; my heart
even thumping faster as his cross necklace tapped the edge of neck lightly. I continued to stare into
his eyes silently as he stared into mine; my heart probably beating loud enough for him to hear.

“I only want you for myself. I feel so pissed off whenever I see you with other guys. Pakiramdam ko,
my boiling blood’s all over me. Naiinis ako tuwing nakikita kasama ang iba na masaya - especially
boys. I hate it whenever Russell makes you laugh. Alam mong may gusto siya sa iyo.”

I looked at his eyes. Nararamdaman niya rin kaya to kay Hannah?

“And I never felt liked this with ANYONE BEFORE.”

“Akala ko..” Jeric began to speak once more, his eyes wandering mine as if he were reading my mind
once again.

“This break would be good for me…”

He took a slight breath for air and then, decided to continue.

“Hindi pala.”

To his words, my eyes widened; continuing to stare into his. And for a moment, there was silence
between us, until, I gradually spoke.

“Iniisip.. iniisip mo ba.. iniisip mo ba ako?” I asked, my eyes following his dangling necklace.

Tiningnan niya lang ako.

“Kapag hindi tayo magkasama or bago ka matulog, naiisip mo ba ako?” I continued, my eyes
searching his, frantically trying to read his complicated expression. Though, he remained silent to my
question for while…he then decided to answer.

His right hand suddenly lifted from the wall and then the tips of his fingers glazed my cheek slightly,
“Yeah.” He answered under his breath, holding my cheek in his warm palm now. “Natatakot ako
tuwing hindi tayo magkasama. Accident prone ka kasi dahil sa katangahan mo minsan. Kaya
natatakot ako that you may trip yourself over and wala ako para sagipin ka. Hindi ko alam pero, gusto
ko lagi kang nasa tabi ko.”
I smiled, almost relieved that he didn’t reject me.

“Kagabi..I couldn’t stop thinking of you for a second.” I confessed, my cheeks becoming to fluttered to
my sudden embarassing question. . “I…I really like you, a lot.” I continued as my fingers slowly
gripped onto his uniform jacket, tugging it slightly.

“When I have a perplexed expression around you…that’s because…” Tumingin ako kay Jeric and smiled
lightly. “I wish I knew kung anong iniisip mo. Whether you really liked me or if cared about me as
much as I cared about you.. gustong-gusto kong malaman..lahat ng naiisip mo tungkol saken.”

I blushed after confessing everything; my cheeks boiling under his palm like boiling water. I then
glanced towards Jeric’s face in curiosity; only to see him smiling to himself, almost as if he were
attempting to tease me in a silent manner.

“Wag mo nga akong tuksuhin-” I began to complain but was suddenly quieted by the gentle impact of
his forehead tapping against mine, making me give out a slight, playful wail.

He could feel his slight breaths on my skin, making me feel even hotter; temperature rise.

“Then…” He began, his fingers making it’s way down my hair, onto my ears and then finally, resting
against my cheek. “I’ll make sure that I am the only person you’ll ever think about.”

He gently stoked his lips against mine; automatically causing my eyes to close in some sort of
relaxation; letting him take over my lips with his. He just kissed me gently without over doing it, and
continued for maybe only a couple of seconds until he stopped; withdrawing his lips slightly from mine
(and of course, leaving me in great disappointment and shock).

He glanced towards me pouting face and smirked in his own amusement.

“Disappointed?” He asked as began to glare at him with my eyes in attempt to answer his question,
yet my smiling lips saying else wise.

“Aisshh.. that was my first-” I replied quietly.

Jeric immediately laughed in reply and then, without any warning, he pulled my head into his chest
with his hands smoothly, just enough to get me calmed down.

“I don’t need this f**king break, so let’s just trash the idea.” He whispered under my breath.

He let go of me slowly and backed up slightly, just enough to get a glance at my smiling face.

He bent down slightly, “Hindi ka na mukhang pichay.” He complimented and immediately I blushed
into his words, continuing to smile like a total idiot.

He pinched my cheek slightly.

“If you smile more, I’ll kiss each time you do.”
I smiled more at inakbayan ako ni Jeric papasok ng classroom. Napatingin naman ang lahat sa aming
dalawa and my face flushed red. Believe me, it really did. Kahit ako naramdaman ko yun. And some of
the girls in the room mukhang nagalit since mukhang nagkabalikan na kami ni Jeric. Si Mika naman eh
ngumiti at nagthumbs up. Hindi ko maexplain kung anong nararamdaman ko ngayon. Pakiramdam ko,
butterflies are all over my body. After the class, he walked me home. This time, mas nagiging open na
si Jeric.
“So that was your first huh?” he teased.

“Tsk.” I said.

“So you do really like me.” he smiled again.

“Shut up. Eh ano naman ngayon kung ikaw ang una?” I asked pouting.

“Honestly, it kinda feels really good to know na ako ang una.” he said and walked closer to me that I
felt his breath right over my left ear. “You’re my first too.” he whispered.

Kaya napatigil ako sa paglalakad at napatingin sa kanya.

O_O

^_________^

“Really?” I asked.

“Hm.” he said and looked at me. “Haha. Just kidding.” he laughed.

“Aissh.. seriously?” I asked. He’s really teasing me!

“Haha. Well, I dunno.” he just said and laugh.

Kungsabagay, he is such a hot guy. And hot guys are supposed to kiss many girls. And siguro, marami
narin siyang nahahalikan. I don’t know. Wala akong pakialam. The fact that he’s in love with me feels
really okay.

Then bigla siyang tumahimik at sumunod nalang sakin.

“Jeric..”

“Hm?” he answered and looked at me.

“What was that about with you and.. well.. well..”

“With whom?” he asked.

“Well.. with..”

“Ano ba?” he sounded irritated.

“With Hannah.” I asked and walked slowly and bowed my head.

“Ahh.. so you were stalking me?” he asked and smiled.

“H-hindi ah!” I pouted. “Nakita ko kasi kayong-”

“We were just talking.” he said at biglang nagseryoso ang mukha niya. “You know, clearing things
up.”

“Cle-clearing things up?” I asked.

“Yeps.” he then faced me and held my hand. “Its nothing really.” he smiled like he was reassuring me
that there’s nothing goin on between the two of them. “Kaya wag ka nang magselos.” he teased
again.

“Hindi ah. Kaw kaya diyan ang nagseselos.” I teased back.

“And yeah.” bigla na naman siyang nagseryoso. “I really don’t want you hanging out with Russell.
Even tho kaibigan mo siya and kapatid ko siya. It really pisses me off.” he said at bigla akong
nilingon.

“Ah.. okay..” I said and he smiled.

“I’m sorry. Its just that it really pisses me off.”

“No problem.” I smiled and we walked slowly to my house.

Being like this with Jeric would make me wanna wish that my house’s nowhere to be found so we
could walk forever and ever in each other’s hands.

But then that would be what we call malas. Kapag di ko nakita ang bahay namin, there are two
possible reasons why. First, the house burned down, or second, pinaalis na kami. And that would be a
very big disaster for the family.

“Here you go.” he said and we stopped at the front of our gate.

“T-thanks.” I said and smiled. “Bye.”

I was about to open the doorgate when he grabbed my arms and he suddenly kissed me on the lips —
again.

O_O

He kissed me so softly and so perfectly that I felt some butterflies all over my stomach again. It was
long and soft and it tastes like sweet strawberries. I let him took over my lips and when I was on my
conciousness, I kissed him back. I don’t know, pero si Jeric na ata ang pinakamagaling humalik - i
mean, as if may nahalikan na akong iba no? Pero you can somehow judge it in the way he kisses.
Alam na alam niya ang dapat niyang gawin. Like when I was needing for air, he would like move his
lips on the side of my lips para makakuha ako ng hangin and he would took over it again. Its like, he
knows what I’m going to do and what I’m needing.

And then he stopped. And I felt my face flushed red again. I bit my lower lip and he smiled.

“Take care.” he said and waved his right hand. I skipped happily to the door and went inside the
house.

Nabigla ako sa tingin ni Papa and Mama was sitting on the other side of the table and she looked like
she made something bad.

Teka, did Papa saw us making out in front of the house? Did he? Waaaaaahhhhhhh!!!!!!

“Umupo ka Mara.” he said in a serious and low tone.

I looked at Mama na parang nagtatanong ako kung anong nangyayari. She just nodded, and it means,
sumunod nalang ako kay papa.

I gulped and pakiramdam ko ang init-init sa paligid.

“Lumalabas ba kayo ni Jeric Tuazon?” he asked.

O_O

“P-po?”

“Tinatanong kita kung kayo ba ni Jeric Tuazon?”

Gawd. Pano niya nalaman ang buong pangalan ni Jeric?!

“O-opo.” I said at yumuko.

“Mara..” biglang umiba ang tono ng pananalita ni Papa, yung parang nag-aalala. “Ayokong masaktan
ka, kaya ngayon palang, iwasan mo na siya.” he said.

O_O

“P-po?”

“Somehow, may nakatakda nang ibang babae para sa kanya. Kaya ayokong masaktan ka.” he said.

O_O

“Nakatakda? Ano po ang ibig niyong sabihin?” I asked.

Bigla namang nakisali si Mama. “May nakatakda nang babae na pakakasalan ni Jeric. At kapag hindi
mo siya nilayuan, malaki ang chance na mapapatalsik si Papa mo sa trabaho, mawawalan tayo ng
bahay.. at worse of all, hindi ka na makapag-aral.” Mom said sounding so worried.

O_O

O_O

Kelan pa nagtatrabaho si Papa sa kompanya nina Jeric?!

“Maimpluwensiya ang mga magulang nila at kahit hindi ako nagtatrabaho sa kanila, malaki parin ang
tsansa na patatalsikin ako ng pinagtatrabahuan kong kompanya.” sabi ni Papa. “At higit sa lahat,
ayokong masaktan ka anak.”
O_O

O_O

pakiramdam ko ang sikip sikip ng dibdib ko. hindi ko alam kung anong nararamdaman ko ngayon.
Bakit? Bakit hindi sinabi ni Jeric sakin na may nakatakda na para sa kanya? bakit hindi niya sinabi?

“O-opo.” sabi ko nalang ng mahina at umakyat ako sa kwarto.

I slumped myself at my bed at umiyak ng umiyak. Nang mag-umaga, I breathed in heavily and let out
a loud sigh. I saw Jeric leaning on the wall sa labas ng school namin, siguro hinihintay ako. I looked at
him at bigla kong naisip yung sinabi ni Papa. Tatanungin ko si Jeric tungkol dito.

He smiled when he saw me. I smiled too and somehow biglang nagbago ang eskpresyon niya sa
mukha like he’s asking.

“Magandang umaga.”
“Hm.” he just nodded.

Suddenly, he held my face up high and looked at me. Then biglang naging worried yung ekspresyon

niya and parang naghihintay siya ng dapat kong sabihin.

“M-may problema ba?” he asked.

Ngumiti naman ako sa kanya. ^_____^

“W-wala.”

“Hindi ka magaling sa pagsisinungaling.” he said. “Anong nangyari?”

Bigla akong napatigil sa paglalakad at napayuko. Pakiramdam ko nung oras na yun, dalawa lang kami
ni Jeric ang nakatayo sa daanan.

“Nakatakda ka na palang ipakasal sa iba.” I said softly.

Biglang nanlaki ang mata ni Jeric at napaatras. Pero mabilis niya rin namang naregain yung pagiging
kalmado niya.

“Saan mo nalaman yan?” he asked.

“Sinabi ng Papa ko.”

“Yeah. Kahapon lang yan sinabi sakin.”

O_O

“Huh?”

“Pero hayaan mo lang, hindi naman ako magpapakasal dun eh.” sabi niya at hinawakan ang kamay
ko. “Lika na.”

Napatingin ako sa kamay naming nakahawak sa isa’t isa. Hanggang kelan to?

JERIC’S POV

[A/N: I know a hot guy should not talk about something, otherwise, he may be regarded as
a gay if he talks too much. So sana pagtiyagaan niyo nalang to.]

Nang makarating ako sa bahay, Russell came running over to me at mukhang nag-aalala siya.

“Anong problema?”

“You don’t wanna go in.” he said.

“At bakit naman?”

“Well-” bago pa siya makapagsimula, lumabas ang Daddy namin at sinabihan akong pumasok sa loob.

He signaled that I should sit down together with the family, maliban nalang kay Ate dahil nasa ibang
bansa.

“I don’t want you hanging out with that girl.” Dad said in a serious voice.
“Sino?”

“That Sy girl.” Mom said and looked at me.

“Ill do what I want.”

“Jeric?!” Mom said in a warning tone. “Don’t you answer us like that. Especially your father.”

“Anong bang pakialam niyo?”

“Whether you like it or not, you will marry a girl from a well-off family.”

“And that would be Hannah.”

“Ayoko. At hindi ako magpapakasal sa kahit kanino lang - especially her.”

“That girl is Hannah. And she’s the best wife for you.”

I stood up and went into my room. I don’t want them talking how I should live my life be. Wala silang
pakialam kung ano man ang gawin ko sa buhay ko. At lalong-lalo na, wala silang karapatan para
pangunahan ako.

Pumasok ako ng kwarto ang looked out the window. Bigla kong napansin na umuulan na naman ng
snow. Dun ko naalala kung gano ko minahal si Hannah.

It was 3 years ago when I first met her. Pinilit lang akong pumunta sa party na yun ni Ate. Sabi niya,
makakatulong daw yun sa akin since hindi raw ako masyadong nakikihalubilo sa ibang tao.

Noon pa man, I was already aware of how girls adore me. And siya yung babaeng hindi ako
pinapansin - she never adored me. Kaya nachallenge ako sa kanya since that day on. Nalaman ko na
lang na iisa pa pala kami ng school.

Hindi ko alam kung pano naging kami, pero isang araw, we found ourselves in each other arms.
Yeah, corny. Alam ko. Pagkatapos nun, lagi na kaming magkasama. Until that day.. it was snowing at
naglakad kami pauwi sa bahay nila. Sobrang tahimik niya at hindi ko alam kung bakit. Tapos bigla
nalang siyang humarap sakin habang punong-puno ng luha ang mga mata niya.

“I’m leaving.” sabi niya.

“H-huh? What do you mean?”

“I recieved a scholarship from Tokyo University.” she said softly.

Pakiramdam ko nun, binagsakan ako ng langit at lupa.

“Bakit.. bakit ngayon mo lang sinabi?”

“Dahil natatakot ako Jeric.” sabi niya and she hugged me. Napayakap narin ako sa kanya. “Kelangan
kong tanggapin yun dahil yun ang sabi ng mga magulang ko. Ayokong malayo sa iyo, pero wala akong
magagawa..” she said again. Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko. Kaya tumahimik nalang ako
napayakap pa lalo sa kanya.

“Babalik ka kaagad diba?” sabi ko.

“Hm.” she nodded and smiled.

I smiled at her too.

“Hihintayin kita.”

“Hindi. Wag na. Baka matagalan lang ako..” sabi niya sakin.

“Pero-”

“Kahit hindi na. Ayos lang.” sabi niya.

Hindi ko alam kung kelan ang alis niya, nalaman ko nalang na tumatakbo nako papunta ng airport
kinabukasan para makapagpaalam sa kanya. Pero hindi ko na siya naabutan. Lagi ko siyang
tinatawagan pero habang tumatagal hindi niya na sinasagot ang mga tawag ko. Hindi ko alam kung
bakit. Kaya i assumed na tapos na kami.

After nun, naiinis na ako tuwing umuulan ng snow.

And then Mara came. Alam kong hindi si Hannah ang nagsulat noon sa locker ko. I knew it was her.
Pero pumunta parin ako. Hindi ko alam kung bakit. Siguro kasi there’s something about her that really
reminded me of Hannah. She’s dumb kahit matalino naman talaga siya. She’s stup!d and clumsy at
laging nadidisgrasya dahil sa katang@han. Pero mas naging malapit ako sa kanya dahil dun. And then
Hannah came back. Alam kong gusto niya parin ako and she’s still hoping na may pag-asa pa sakin,
pero ewan ko ba, nang makita ko siya, hindi ko na naramdaman yung kahit konti na pagtingin sa
kanya because Mara filled it all.

Kaya lagi akong naiinis tuwing napapatawa siya ng iba. Lagi kong tinatanong sa sarili ko kung masaya
ba siya kapag kasama ako. Or kung may nararamdaman ba siya para sakin. Hindi ko maintindihan.

“Jeric.” bigla akong napatigil at napalingon sa pinto.

“Bakit?”

“Why don’t you just follow us. We know what’s best for you.”

“Kung alam mo iyon, pabayaan mo ako.”

“That girl.. she’s just a mere poor girl. Anong mangyayari sa inyo?!”

“Problema na namin yun…

..and mind it, she’s not just a mere poor girl. She’s exactly just the girl, ive been looking for.”

Napaakyat ako sa rooftop para makapag-isip isip ng mga bagay-bagay. Bakit ba ganito? Kung kelan
pakiramdam ko ayos na ang lahat, dun pa susulpot yung bagong problema. Hindi ko na talaga alam
kung anong gagawin ko.

Then biglang bumukas ang pinto and I saw Hannah.

“Kumusta?” she asked.

“A-ayos lang.”

“Hmm.. I’ve got something to tell you Mara.” she said and sat beside me.
“H-huh? Ano yun?”

“We were arranged already.” she said softly at napatingin sa langit.

“H-huh?”

“Kagabi lang sinabi sakin ng mga magulang ko.” tumingin siya sa malayo at pakiramdam ko, bumuhos
ang mga salita galing sa bibig niya ng di namamalayan. “We first met 3 years ago. Gustong-gusto ko
siya pero nahihiya akong isipin niyang katulad lang ako ng iba. Nalaman ko nalang na iisa kami ng
paaralan. Hindi ko alam kung pano nangyari, pero naging kami. Everything were going so fine. Until I
recieved a scholarship from Tokyo University. Ayoko sanang tanggapin dahil maiiwan si Jeric at hindi
ko alam kung hanggang kelan ako dun. Pero sabi ng parents ko, kelangan kong tanggapin yun. Ni
hindi ko siya sinabihan kung kelan ako aalis.” her tears were forming at her eyes. “Lagi siyang
tumatawag sakin pero di ko yun sinasagot. Ayoko kasing umasa siya sakin o di kaya matali sakin kahit
may gusto siyang iba. At mas lalo ko lang siyang naiisip kaya hindi ko na singot ang mga tawag niya.
Hanggang tumigil siya sa kakatawag. Hindi ko na alam kung bakit. Siguro kasi napagod narin siya.”
she wiped the tears in her eyes. “Honestly, hindi pa tapos ang scholarship ko since na maintain ko
yung grades, pero gustong-gusto ko nang bumalik para makita siya.” and then she looked at me.
“Pero nang makita ko kung pano siya tumingin sa iyo, dun ko nasabi na wala na akong dapat pang
balikan.” then she smiled. “I couldn’t see myself in his eyes anymore. Dahil ang nakikita ko eh ikaw,
Mara. Ikaw.”

“Hannah..”

“Ayokong magsinungaling. Mahal ko parin si Jeric.” sabi niya at tumingin kaagad sakin. “Kaya gagawin
ko ang lahat para maging masaya siya - kahit na ikalungkot ko yun.”

“A-anong ibig mong sabihin?”

“Gagawin ko ang lahat para hindi matuloy ang arrangement na ito. Kaya Mara.. huwag na huwag kang
susuko.” she held my hands at tiningnan ako sa mata. “Kahit anong mangyari, ipaglaban niyo ang
isa’t-isa. Nasa likod niyo lang ako.” she smiled.

“Hannah..” I smiled as tears were forming in my eyes. “Salamat.” I whispered and hugged her.
“Maraming salamat.”

———————

Nang bumaba ako sa rooftop, I saw Jeric leaning on the wall.

“I-ikaw pala.”

“Sinabi niya na sa iyo.”

“O-oo.” at alam ko narin ang kwento niyo. “Hindi kita isusuko, Jeric.” sabi ko at napalapit sa kanya.

“Mara..” he suddenly hugged me pushing my head into his chest. “Kaya natin to.” he said and hugged
me tighter.

“Oo.. kakayanin natin.” I said at bigla nalang tumulo ang mga luha ko.

Bigla niya naman akong binitiwan.

“Aisshh.. bakit ba ang dali mong umiyak?” sabi niya.

“Ano ba kasi. Pakialam mo?” mabilis naman akong tumalikod at naglakad.

“Hoy, sandali nga!” humabol siya sakin at hinawakan ako sa kamay.

“Bakit?”

“Wala lang. Gusto lang kitang hawakan.” sabi niya at hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako
pabalik ng classroom.

Tahimik kaming naglalakad sa corridor when i felt his hand held tighter to mine.

“Hindi ko alam kung saan ito aabot, pero hindi ako susuko sa iyo.” sabi niya at napatigil ako sa
paglalakad. He stopped and turned back on me. “Bakit?”

I felt my tears forming at my eyes and pakiramdam ko, sobrang natatouch ako kay Jeric ngayon.
Hindi rin ako susuko.

“W-wala.. ako din.” sabi ko at ngumiti. He went closer to my face and wiped my tears.

“I don’t like you crying. Gets? Kaya ayusin mo na yang sarili mo - bago pa kita halikan.” and he
smirked.

“Aisshh.. ayan ka na naman eh!” sabi ko at ngumiti.

“Bakit, ayaw mo?”

“Ehehe.. h-hindi naman sa a-ayaw ko.. its just that.. well.. ehehe.. ano..”

“Ano?”

Ayan na.. kinikilig na naman ako eh. Ano ba to. Ang cheesy ha.

“Wag ka ngang ganyan..”

“Hehehe. Just kidding. Tara na.” sabi niya habang tumatawa parin. “Alam mo, ang cute mo pag
tinutukso. You are so transparent.”

“H-huh? Ako? Transparent? hello? Hindi kaya.”

“Alam mo ba kung ano ang meaning ko ng transparent?”

“O-oo naman.”

“Ows? Talaga? Ano?”

“Aba. At ano akala mo sakin tang@ with the capital T?”

Bigla naman siyang tumawa.

“Bakit?”

“Nagiging komportable ka na sakin.” he laughed again. “And I like that.” he said and held my hand.
Napangiti naman ako at napatingin sa kanya. “Maybe its because.. well..”

“Because…??” he was waiting for an answer while he leaned closer to me.

“Well. siguro kasi alam ko nang hindi mo nako papatayin.” I laughed and pushed him off.

“Yeah. But that doesn’t mean you have the right to push me off like that.” he joked and smiled again.

Bigla akong napatawa at napatingin kay Jeric na nakangiti parin. “Bakit?”

“I like it.”

“Ano?”

“The way you laugh and smile.” I said and smiled at him. Ewan ko ba, bigla nalang lumabas sa
bunganga ko eh.

He scoffed. “Tsk.” and he suddenly grabbed my hand and we ran papunta ng room. “Hindi ko alam
kung hanggang san aabutin nito, pero nangako kang hindi ka bibitaw diba?” sabi niya habang
tumatakbo kami at habang hawak-hawak niya ang kamay ko.

Alam ko ang ibig sabihin ni Jeric. And I thought that all those rich-poor love can only be seen at some
telenovela sa tv. Yun pala, kahit ako pwedeng maging bida ng sarili kong telenovela. And well..katulad
nga ng mga nangyayari sa tv, susundin ko ang puso ko at makikipaglaban ako para sa kanya. =) Such
a cliche.

“Pangako.” sabi ko at tumigil siya sa pagtakbo. He faced me and I saw that sad smile from Jeric’s
face.
I smiled and looked at his eyes. “Promise.” I said and poked him.

He smiled and we went inside the room. Hindi naman kami masyadong pinansin ng mga classmates
namin so dumiretso nalang kami sa upuan.

“Hindi ka ba talaga natatakot kung anong pwede mangyari sa iyo at sa pamilya mo?” biglang
natanong ni Jeric.

Napatingin ako sa kanya at napangiti.

“You want an honest answer?” I asked.

“Hm.” He nodded while playing with his pen.

“Well.. syempre oo. Kapag nangyari yung mga sinasabi ni Papa, hindi ko alam kung anong
mangyayari samin. Kaya syempre, natatakot talaga ako. Pero nandiyan ka naman diba?” sabi ko at
ngumiti sa kanya.

Tumango siya ulit at ngumiti din. Napatingin nalang ako sa kanya at napangiti na rin ulit.

Hinatid naman ako ni Jeric sa bahay. Natatakot nga ako since baka magalit si Papa. Pero wala naman
pala siya. Tiningnan lang ako ni Mama at umiling-iling. Kaya napatayo ako sa kanya waiting for
another reason why. Kahit alam kong alam ko na.

Lumapit naman si Mama sakin at naupo kami sa sala.

“Hindi naman sa ayokong nakikipagkita ka kay Jeric, Mara. Ang ayoko lang eh masaktan ka balang
araw. Alam mo kung ano ang dapat mong gawin. At alam mo rin ang mga bawal. I trust you Mara. At
alam kong nasa tama ka nang edad para gawin ang mga dapat mong gawin. Kaya sana, alam mo ang
mga consequences kapag pinagpatuloy mo yan.” she sighed and walked away.

Napatingin ako sa kanya at napaisip din.

Bago pa ako makapagsalita, biglang bumukas ang pinto and I saw Papa’s frustrating look. He sat
down at the sofa at napatingin sa ceiling.

“Magandang gabi po.” sabi ko. Hindi naman umimik si Papa. Kaya napatingin ako sa kanya. “May
problema po ba?”

Sumenyas naman ako kay Mama na lumapit samen at tanungin si Papa.

“May problema ba?” tanong ni Mama na medyo nagwoworry na rin.

Huminga ng malalim si Papa at tumingin samin.

“I was fired.”

Napahinga si Mama ng malalim at natahimik. Napatingin namana ko kay Papa.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Walang salita na gustong lumabas sa bibig ko. Biglang
tumayo si Mama at hinubad yung apron na nasa bewang niya.

“Mag-impake ka na Mara.” sabi niya at umakyat siya sa kwarto.

Hindi ba masyadong mabilis ang pangyayari? Diba dapat binibigyan pa kami ng oras bago gawin nila
yan? Diba dapat tinethreaten muna kami at kapag di ako pumayag sa gusto nilang mangyari dun na
nila sisirain buhay ko? Pero bakit ganito?

Tumayo ng marahan si Papa at sumunod narin kay Mama sa kwarto.

“Wag mo nang dalhin ang ibang mga gamit. Ang mga damit mo nalang. Pero kapag may binili ka o
binigay sa iyo ng mga kaibigan mong gamit, pwede mo yung dalhin.” sabi ni Papa ng mahina at
pumasok na sa kwarto nila.

Bigla akong napatingin sa pinto na sumarado sa harap ko. Alam kong ayaw nila akong sisihin sa
nangyayari, pero kahit na ganun, nararamdaman ko parin at alam kong ako ang may kasalanan.

Napahinga ako ng malalim at pumasok narin sa kwarto ko.Nagbihis ako ng damit at nilabas kaagad
yung malaking bag. Dahan-dahan kong nilagay yung mga damit ko doon at dahan-dahang tumulo ang
mga luha ko. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko, sobrang guilty ako sa
mga nangyayari. Pakiramdam ko, ako ang may kasalanan. Ngayon, hindi ko na alam kung ano na ang
mangyayari sa buhay ko - sa buhay namen.

Bigla ko namang nakita yung binigay sakin ni Russell na stuff toy.

“Jeshii..” hinawakan ko ito at hinarap sakin. “Diba sabi ko di ako bibitaw? Pero ngayon, hindi ko na
alam kung anong-”

Krriiinnggg… Krriiinnnnggg…

Jeshii
Calling..
Napatingin ako sa cellphone ko na nagvavibrate dun sa mesa. Jeric.

“Hello?… hmm.. ayos lang ako… yup.. promise.. im alright.. wala kang dapat ipag-alala. Oo.. sige..
bye..”

Dahan-dahan kong sinirado ang cellphone ko at napakagat ako sa labi ko.

Kumatok naman kaagad si Mama at binuksan na nito ang pintuan.

“Ma..”

“Bilisan mo na diyan Mara. Ayokong kaladkarin tayo ng mga tauhan nila palabas ng bahay. At dalhin
mo lang ang mga gamit MO.” sabi nito at tinulungan ako sa pag-iimpake.

“Ma.. pasensya na po. Alam kong-”

“Mara.. alam kong sinisisi mo ang sarili mo. Huwag. Naiintindihan namin ng Papa mo kung anong
nararamdaman mo. Napagdaanan narin namin yan. Kaya ang payo ko lang sa iyo, maging matatag ka
sa bawat pagsubok na dadaan sa inyo ni Jeric. Ayokong mauwi ang lahat sa wala. At sana..maging
maingat ka. Ayokong makita kang nasasaktan.” sabi nito at niyakap ko si Mama.

“Ma.. salamat.. maraming salamat..”

“O sya sige na. Magligpit ka na ng mga bagay diyan at sumunod ka na samin ni Papa mo sa baba.”

“Opo.” lumabas si Mama sa kwarto at sinirado ko ang maleta.

Tumingin ulit ako sa kwarto ko for the last time. “Paalam na.” sabi ko at lumabas.

Bumaba ako ng bahay at nakita ko sila Mama na nakatayo na sa labas. Tumingin kami sa bahay for
the last time at pumara na si Papa ng sasakyan.

Sumakay kami dun at naghanap ng motel na matutuluyan. Nang nakakita na si Mama, bumaba na
kami dun at dun na muna tumuloy habang maghahanap pa si Papa ng apartment na makakaya
naming babayaran at ng trabaho.

Habang nagliligpit ako ng mga damit sa kwarto, bigla na namang nagring ang cellphone ko.

Mika..
Calling..

“Hello? Mika..”

“Anong nangyari?” halata sa boses niya na nagwoworry siya.

“Wala naman.. ba’t ka napatawag?”

“Anong wala? Dumaan ako sa bahay niyo kanina para kunin yung libro na sinasabi mo..”

Ay..shus. Tama. Yung libro.

“Oo nga pala.. baka sa susunod na araw ko nalang ipapahiram sa iyo.”

“Umalis daw kayo sabi ng kapitbahay? Ano ba ang nangyayari?”

“Natanggal na si Papa sa trabaho kaya kelangan naming lisanin yung bahay.”

“D-dahil ba yan sa mga magulang ni Jeric?”

“Malamang.”

“Aiiisshhh.. bakit masyadong mabilis ang mga pangyayari?”

“Hindi ko rin alam.”

“Alam na ba ni Jeric?”

“Tumawag siya kanina para tanungin kung ayos lang ako..”

“Sinabi mo ba kung anong nangyayari?”

“Hindi. Ayoko nang mag-alala pa siya.”

“Aisshhh.. Mara.. bakit hindi mo muna ako tinawagan?”

“Ayoko ko na kasing mang-abala pa sa iyo.”

“Magkaibigan tayo. Ano ba? Sana tinawagan mo ako. Meron akong alam na unit na pwede niyong
gamitin.”

“H-ha?”

“Naalala mo pa ba yung condo unit na rinegalo sakin ni Dad? Hindi ko pa yun nagamit at walang
gumagamit non. Dun nalang muna kayo.”

“H-hindi na Mika. Ayos lang naman kami dito eh.”

“Pero Mara?”

“Sobra-sobra na ang mga kabaitan mo sakin. Tama na muna to.”

“Tsk. Ganun ba? Basta.. pag kelangan mo ng tulong tawagan mo lang ako ha? Laging bukas ang pinto
ko para sa inyo.”

“Salamat.. maraming salamat Mika..”

Napahinga ako ng malalim at napapunas ng luha. Maraming kamalasan ang nangyayari sa buhay ko,
pero malaki parin ang pasasalamat ko sa Diyos dahil binigyan niya ako ng mabubuting tao na laging
handa na tumulong sakin.

Tumawag naman kaagad si Russell.

“Nalaman ko ang nangyari.”

“Hayaan na natin muna.”

“Andito lang ako lagi. Alam na ba to ni Jeric?”

“Hindi ko alam. Marahil. Alam mo na eh.”

“Kunsabagay. Hindi ka naman nun pababayaan. Papasok ka ba bukas?”

“Hindi na muna siguro. Sa susunod nalang pag maayos na ang lahat.”

“Sige, ingat lagi. Bye.”

Sinirado ko ang cellphone ko at nahiga nalang sa kama pagkatapos ng hapunan namin nina Papa.
Noodles Delight.

Kinabukasan, hindi ako pumasok sa school since maghahanap rin ako ng trabaho para makatulong sa
pamilya. Isa pa, ako rin naman kasi ang may kasalanan nito eh. Kahit sinasabi nila na wala akong
kasalanan at wag kong sisihin ang sarili ko, pero kahit saang anggulo tignan, ako parin ang may
kasalanan.

“Highschool student? Maghanap ka nalang ng iba.”

Sinubukan ko sa iba. Baka sakaling di iconsider ang educational status ko. Tsaka sa tingin ko, hindi
naman talaga yun kelangan kapag marunong ka naman sa trabaho diba?

“Hindi kami tumatanggap ng highschool student!” biglang sinirado ng manager yung pinto ng
opisina niya.

Aiisshhh.. pang-walo na ito ah. Minark ko ng X yung walong nakalagay na vacant jobs sa newspaper.
Susubukan ko pa. Sumakay ako ng tren papunta dun sa ShangShang at nagapply ng trabaho. Pero
katulad ng mga previous na mga nangyari, hindi daw sila tumatanggap ng high school student.

Tanghali na nun at gutom na gutom na talaga ako. Wala na akong pera na pangkain since yung
perang naiwan sakin eh pamasahe nalang pauwi sa tinutuluyan ko. Napaupo ako dun sa bench
malapit sa TimeCircle.

Huminga ako ng malalim at napatingin sa langit. Hindi ako bibitaw kay Jeric. Pangako ko yan. Im
gonna hold on until sa araw na siya na mismo ang bibitaw sakin. Sa ngayon, kelangan ko munang
tiisin ito at maging matatag.

Bigla namang tumunog ang tiyan ko.

“Aiiisshh..” napahawak ako sa tiyan ko at napayuko. Mga ilang minuto narin akong nakaganun. Siguro
nga, mukha nakong pulubi dun.

“Tumayo ka nga diyan. Mukha kang ewan.” sabi ng isang lalaki.

Bigla naman akong napatingin sa sapatos na nasa ilalim at napaangat ako ng ulo.

“Jeric!?”

“Halika nga..” bigla niya akong hinila.

“Teka, bakit? Wag mo nga akong hilahin. Marunong akong maglakad no..” sabi ko habang napasunod
ako sa kanya.

“Kakain tayo..” sabi niya habang napahinto kami pero hindi niya parin tinatanggal yung kamay niya sa
kamay ko.

“H-hindi ako gutom..” sabi ko. Kahit na sobrang gutom na gutom ako, hindi ako kakain. Kapag kumain
ako, hindi na ako makakauwi sa bahay. Kaya dapat ko tong kayanin.

“Kakain ka pa rin..”

“W-wala akong pera. Kaya umuwi ka na.. teka, may pasok pa tayo ah? Bakit ka nandito?”
“Halika na, kakain tayo.”

“H-hindi nga ako gutom..”

Pagkasabi ng pagkasabi ko nun, biglang tumunog ang tiyan ko.

He laughed. “Yan ba ang hindi gutom?”

“Aiiisshh.. Wala na akong pera. Kaya hindi na muna ako kakain.”

“Aiisshh..” naiirita na si Jeric at halatang-halata na ito sa mukha niya. Bigla niya naman akong hinila
at pumasok kami sa McDonalds.

Nang pumasok kami, he asked me kung ano raw ang kakainin ko. Sabi ko bahala siya. Pero sabi niya,
ako daw ang pumili since ako daw yung kakain. Kaya nag-order nalang ako ng spicy chicken wings.
Siya naman eh burger lang and fries. Nakakahiya nga eh. =(

“Hindi naman masyadong halata na gutom ka noh?” he laughed.

“Che! A girl’s got to eat noh.”

“Hahaha. I heard what happened. Sinabi sakin ni Mommy.” he looked and sounded so serious kaya
napadahan-dahan ako sa pagkain.

“Ayos lang naman kami.” sabi ko at ngumiti. “Hmm.. pansamantala, dun muna kami sa motel since
wala pang nahahanap si Papa na apartment na makakaya namin. And ako naman, eh naghahanap rin
ng trabaho para makatulong. And all in all, we’re doing fine.”

“Hindi ko alam kung ano pa ang susunod na mangyayari, pero you promised to hold on. And I’m
willing to lose everything just to be with you.” he said after sipping from a cup of coke.

“Hm.” I said and nodded.

After nun, he dragged me all the way to the Milka’s Alley. Dito nakahilera lahat ng designer’s stuffs.
Minsan lang ako nakapunta dito since sobrang mahal ng mga bagay-bagay. Alam niyo namang di ko
afford yun.

“T-teka.. w-wala akong pera para sa mga ganito.. Halika na..” sabi ko sa kanya habang tumalikod na
ako para lumiko sa kabilang alley.

“Ano ba? Gusto mo diba ng trabaho?”

“Oo naman.. pero hindi naman ako.. bagay na maging model.. or maging assistant ng mga designer
diyan.. kaya halika na..” I tugged at his shirt while pulling him away.

“Eh sino bang nagsabing magiging model ka?” he looked at me from head to toe. “Tsk.” he scoffed.

“Aiiisshh.. Akala mo kung sino to..”

He laughed. “Lika dito..” he dragged me again at pumasok kami sa isang store.

Yumuko naman kay Jeric yung mga babaeng which were known as sales ladies.

“Good morning Sir.”

“Nandiyan ba si Mrs. Jang?” he asked.

“Opo sir. Pasok lang po.”

He held me tighter and pumasok siya - este kami - sa isang door na may nakalagay na EMPLOYEES
ONLY.

“J-jeric.. di tayo pede diyan..”

“Shh.” he said at pumasok nga kami. Bigla siyang ngumiti when he saw the woman sitting at the
table. Ngumiti rin yung babae sa kanya at napayakap pa.

“Jeric.. ang tagal mo nang di napapadaan dito ah.”

“Mrs. Jang..” yumakap din si Jeric at biglang napatingin sakin yung si Mrs. Jang. “Balita ko may
bakante daw dito.” sabi niya.

“Ay oo. Naghahanap pa nga kami eh. Bakit?”

“Nga pala, she’s Mara. I can recommend her if you want.” he said and smiled.

Tiningnan naman ako ni Mrs. Jang from head to toe which sent shivers down my spine.

“Ilang taon ka na ba iha?”

“A-ako po? 17 po.” I said.

“Pwede na rin..” she said and smiled. “You can start tomorrow.” she said.

“Buti naman. Kung ganun, maraming salamat po.”

“No problem hijo.”

“Sige po, salamat po uli.” Jeric bowed down at lumabas na kami ng botique.

“Yah! What was that all about?” I asked.

“May pagtatrabahuan kana.” he smiled.

“Y-yoon? K-kilala mo ba kung sino may-ari nun? Sigurado, paaalisin din ako dun pag nalaman yun ng
parents mo.”

“Hm.. nope.”

“H-huh?”

“Read above.”

Nang binasa ko yung pangalan ng botique, dun ko nalang narealize na pagmamay-ari yun ng ate niya.

“K-kay ate mo?” Mas lalo akong ninerbiyos.

“Yup..”
“P-pero..”

“Hindi ka nila mapapaalis diyan since wala na silang kinalaman kay Ate.”

“A-anong ibig mong sabihin?”

“She’s been an outcast of the family since she decided to study fashion design at Paris. Kaya wala
talagang pakialam ang pamilya sa kanya kung anuman ang gawin niya sa buhay niya at sa kanyang
business.”

“T-talaga?”

o_o

“Yep.”

“Wow naman…”

“Kaya ayos lang na diyan ka.. besides.. wala namang ibang trabaho na tatanggap sa iyo..and..this
way..

..i can spend more time with you..”

Bigla akong napangiti sa sinabi ni Jeric. He suddenly held my hand at naglakad kami papunta dun sa
bench na malapit dun.

“T-teka nga pala, hindi ka ba pumasok sa klase?”

“Break ngayon. And since 2 hours naman yung break natin, mamaya nalang ako babalik.” he smiled
again.

“Ahhh..”

“So, uuwi kana?”

“Yup.”

“Ihahatid na kita.”

“Ay! Hinde na.. nakakahiya naman eh. Pumasok ka nalang sa school. Papasok narin ako bukas.” sabi
ko at ngumiti.

“G-ganun ba? Kung ganun, mauuna na ako.” At bago ko pa nalaman, he leaned closed and bowed his
head to kiss me at the cheeks. He then smiled and went on his way.

Lokong lalaki yun. Napangiti nadin ako at napawave sa kanya.

“Nga pala. Jeric!!” he suddenly looked back at me and stopped. “Salamat!” sigaw ko. Ngumiti lang
siya at tumakbo na.

Loko talaga yun. Napangiti ako at napalakad nalang pauwi.

“Magandang hapon po.” bati ko kay Mama na naglilinis ng kwarto.

“Magandang hapon din.” sabi niya ng nakangiti. Ayos din itong si Mama eh. Ang lakas ng loob. Kahit
ganito na ang nangyayari, parang wala lang sa kanya.

“Nakapaghanap na po ako ng trabaho.” sabi ko ng mahina.

Bigla naman siyang napatigil sa paglilinis at napatingin sakin. “Bakit ka naghanap?”

“H-huh? Dahil gusto kong makatulong?” O_O

“Alam mo bang pwede kaming kasuhan niyan ng children rights? Paano nalang kung puntahan kami
ng Bantay Kids 161? Gusto mo bang makulong kami ng Papa mo?”

O_O

T_T

T^T

“M-ma.. maraming teen-agers ang nagtatrabaho ngayon. Kaya ayos lang. Isa pa, hindi naman ako
pumasok sa may mabigat na trabaho eh.”

“San ka nakapasok?”

“Sa isang botique po.”

“Botique? Anong botique naman yan?”

“Botique po ng isang brand ng damit na super sikat dito sa Korea!” sabi ko excitedly.

“T-talaga anak? ^_^ Anong brand iyan?”

“Ikthus!”

“I-ikthus?! Yung.. kay.. Cathy Tuazon?”

“Opo!” ^_^

Napatalon kami ni Mama sa sobrang saya at bigla nalang siyang napatigil.

“Pero sa pagkakaalam ko, sa kapatid yun ni Jeric. Hindi kaya baka bukas mapatalsik ka na diyan?”

^_^

“Well.. yun din yung naisip ko nung malaman kung sa ate niya yun. Pero ang sabi ni Jeric, wala raw
pakialam ang pamilya niya sa ate niya. At tsaka sabi niya din, hindi daw nila matatakot ang ate niya
since handa rin daw ang ate niyang tulungan ako para kay Jeric.” ^______^

Tumawa naman si Mama at napatalon kaagad kaming dalawa.

“Napakaswerte mo talaga anak..” sabi nito.

Nung gabi na, dumating si Papa, kaya napaupo kaming tatlo sa mesa, habang hinihintay kung anong
nangyari sa kanya sa araw na to.

“How was your day?” tanong ni Mama habang naghihintay ng sagot.

Yumuko lang si Papa at kahit ako, mukhang alam ko na kung ano ang ibig sabihin nun. Huminga si
Mama ng malalim at tumayo.

“Ayos lang iyan.. subukan mo nalang ulit bukas..” sabi ni Mama.

“Honey…” sabi ni Papa kay Mama habang nanginginig ang boses nito.

Napatingin naman kami kay Papa at bigla siyang pinagpawisan.

“Pa, kung gusto mong gumamit ng CR, sige na.” sabi ko sa kanya.

“N-n-n-a-k-”

“A-ano raw?” tanong ko kay Mama. Nagkibit-balikat lang naman ito.

“Nakahanap na ako ng trabaho!” biglang bulalas ni Papa at nagtinginan kami ni Mama.

“Aaahahhhhhh!!!” bigla akong napatayo pati na rin si Papa at nagtatatalon kaming tatlo dun sa
kusina! Mukha kaming mga ewan, pero ganun naman talaga kami eh. Pagkatapos ng sigawan at ng
talunan, kumain narin kami and after nun natulog.

“Aiisshh.. nakalimutan ko palang itanong sa kanya kung anong oras ako magsisimula…” mabilis ko
namang kinuha yung cellphone ko sa tukador at nagtext.

Jeric.. what time pala ako magccmula?

1 message received
Jeshii 9:05 pm
aftr clss dw. d nmn dw pd pg my class ka.
gang 9 ng gabi. =)

“Nine? Okaayy..”

Sige.. thanks ulet.. =)

1 message received
Jeshii 9:13 pm
no probs. <3

Napangiti ako sa reply ni Jeric.

1 message received
Jeshii 9:14 pm
slyp kana?

sana.. bakit?

1 message received
Jeshii 9:16
tawag ako? =D

“T-tatawag siya?” bigla namang nanlamig ang katawan ko at ninerbiyos ako.

matutulog na ako. kita nalang tayo tom. =)

1 message received
Jeshii 9:18 pm
ganun? sige. goodnyt.
sweet dreams. <3 you.

Awww.. ang sweet.

<3 you too. =)

Pagkatapos ng texting modes namen, i went to sleep with a big smile on my face. Kinaumagahan,
pumasok ako sa school at lahat nakatingin sakin. Kaya napatigil ako at magtatanong pa sana ng may
nagsalita.

“Hindi ka ba nahihiyang pumasok dito?” sabi ng isang babae na sa pagkakaalam ko eh kasali sa

student council at ang pangalan eh si Myra Han.

“H-huh? B-bakit naman ako mahihiya? Dapat nga maging proud ako diba?” sabi ko unaware of what’s
going to happen next.

“Tsk. Hindi ka ba naaawa sa pamilya mo? Dahil sa pagiging ambisyosa mo, sila ang nahihirapan.” sabi
nito.

Dun ko lang nagets kung anong pinagsasabi niya.

“Ahhh.. yooon? Actually, problema na namen yun. Pero kung gusto mong makisawsaw, ayos din.
Gusto ko lang sabihin sa iyo, kung ayaw mong masangkot sa bagay na to, mas mabuting tumahimik
ka nalang at ayusin mo yang blouse mo.” sabi ko at sinirado ang kanyang dalawang butones na
bukas. “And one more thing, walang masama sa pagiging ambisyosa - as long as kaya mo itong
panindigan.” umalis na kaagad ako at dumiretso sa lockers.

Nabigla nga si Myra. I mean, aware naman ang mga tao diyan sa school na palaban talaga ako sa iba,
maliban nalang kay Jeric. Syempre, takot na takot ako sa kanya noon eh. Sabi nga nila diba, may
koneksyon yun sa underworld. At kapag ganun, marami siyang kakilalang gang leaders. Kaya ayoko
magkaroon ng atraso sa kanya noon. Pero honestly, wala naman talaga pala siyang kakilala sa
underworld. Ang pinagyayabang niya, siya daw ang kilala ng mga underworld gang leaders since ilang
taon na raw siyang iniinvite na sumali sa mga pinakasikat, magaling, at pinakamalakas sa mga gangs.
Dati raw nga, muntik na siyang sumali sa K-Gang, pero pinagalitan lang daw siya ni Russell. Sabi daw
ni Russell, dapat talunin niya muna ito bago siya sumali sa gang na mga yun. Eh let’s just say,
maraming pakulo si Russell kaya nadisgrasya si Jeric at di na ito nakapaglaban sa kanya - hindi rin
siya nakasali sa gangs.

So yoon. XD

Nang makarating ako sa room, nakita ko na si Jeric na nakaupo dun sa window malapit sa upuan ko.
Bigla siyang tumingin sakin at ngumiti. He jumped at the floor at sinalubong ako.

“Hey.” he said.

“Hey.” i answered blushing.

“So, magsisimula ka na mamaya, ihahatid na kita ha?”

“Hm.” I smiled and nodded.

“Good.” he smiled too and played with his pen again. This time, nakaupo na siya sa chair niya at
naglalaro-laro ng ballpen niya.
Umupo naman ako sa gilid at napatingin sa Mika sakin. She just signed na she’ll catch up later sa
lahat nang nangyayari sakin, nag nod naman ako at ngumiti.

Hindi naman kami gaanong nag-usap ni Jeric, pero nahalata kong sulyap siya ng sulyap sakin. And
that made me blushed. Nung lunchtime na, dumiretso na kami sa cafeteria. Akala ko nga magagalit
siya kasi uupo sa tabi namen si Mika, pero di naman pala. Si Russell di ko makita. Pero balita ko,
nandun daw sa clinic - I’m sure, may ginagawa na naman yun with the “nurse”. If you know what I
mean. So yoon. XDXD

“Hi Jeric.” sabi ni Mika na nakangiti. Ngumiti rin naman si Jeric sa kanya. “So, ano na?” napatingin si
Mika saken at napansin kong naglagay ng earphones si Jeric sa tenga niya - which he always do kapag
alam niyang mabobore lang siya.

Napasulyap ako sa kanya and thinking that hindi niya naman siguro kami maririnig, kaya i decided to
talk everything with Mika.

“Hmm.. dun muna kami sa isang motel pansamantala. Nakahanap narin ako ng trabaho kahapon. Dun
ako magtatrabaho sa shop ng ate niya.” I smiled. Bigla namang nabigla si Mika.

“Huwaatt? Sa shop ng ate niya?!” bigla naman akong nabigla sa kanya at tinakpan yung bunganga
niya. Napatingin ulit ako kay Jeric na parang mukhang wala lang naman sa kanya.

“Oo..” sabi ko at ngumiti.

“Wow naman.. ang swerte mo.” ngumiti kaagad si Mika. “Sige, dadaan ako dun minsan. Nga pala,
kelan ka magsisimula?”

“Mamaya na. Pagkatapos ng klase. Hanggang alas nuebe ako dun ng gabi.”

“Hindi ba nakakatakot ang maglakad pauwi?”

“Mm..” bigla akong napaisip. “Hindi naman siguro. Kayang-kaya ko yan.” sabi ko at tumawa.

“Basta.. mag-ingat ka nalang pag naglalakad ka pauwi ha? Nga pala, pupunta muna ako sa clinic.”

“Bakit?”

“Hihingi ako ng excuse letter from the nurse.” she then leaned closer to me. “Meron ako eh.” she
smiled at tumayo na from her seat. Nagwave nalang ako sa kanya at napatingin kay Jeric.

“Kukuha lang ako ng inumin.” sabi din ni Jeric at tumayo papunta sa counter. Kaya naiwan ako dun sa
mesa. Kinuha ko naman yung ipod niya at makikinig na sana ng songs. Nga lang, walang songs na
nagpeplay eh.

“A-ano ito?” sabi ko at tiningnan-tingnan ito. “Bakit wala?”

Dun ko lang narealize na.. o_o OMG! Tell me hindi nangyayari saken yung nangyari sa Princess Hours
noon? Narinig ni Jeric lahat? Waaaaaahnesssssss!!!

T_T Pero honestly, wala namang masama sa pinag-usapan namen ni Mika. Kaya ayos lang. ^_^
Tumahimik nalang ako ng bumalik siya at after nun, bumalik na kami sa classroom. After ng class,
hinatid ako ni Jeric sa shop ng ate niya at ngumiti naman si Mrs. Jang sakin. Mukha naman siyang
mabait at matino, kaya siguro naman di ako nito aapihin. Kapag inapi pa ako nito, masasabi ko na nga
na ang buhay ko ay isang telenobela.
“Babalik lang ako dito mamaya.”

“H-huh? Bakit pa?”

“Hihintayin kita at ihahatid sa bahay niyo.” sabi ni Jeric at ngumiti.

“Pero-” at tumakbo siya palayo sa shop. Pumasok ulit ako at tinawag ako ni Mrs. Jang. Umupo ako
dun sa office niya at mukhang seryoso ang pag-uusapan namen.

“Meron akong tatlong bagay na gustong iclarify sa iyo.”

“Opo.”

“Una, ayokong maging feeling special ka dito dahil nirekomenda ka ni Jeric.”

“O-opo.”

“Pangalawa, alam kong nag-aaral ka. Pero sana, dumating ka sa tamang oras dahil ito ay trabahong
seryoso at hindi laro-laro lamang.”

I nodded.

“Pangatlo, dapat mong galangin ang sinumang pumapasok, lumalabas at nagtatrabaho sa shop na ito
regardless of their status.” she said at tiningnan ako. “Naiintindihan mo ba?”

“O-opo.”

“Good, pede ka nang lumabas. Kunin mo ang uniform mo diyan sa box at gusto ko in 5 minutes,
nakapagbihis kana.” she fixed her eyeglasses at tumingin sa oras. “Go.” she said at tinuro yung
dressing room. Mabilis akong tumayo at pumasok sa dressing room na nasa gilid lang ng cabinet sa
office niya.

Kapag sumobra ako sa 5 minutes, lagot ako. Kaya dapat bilisan ko at laging isipin na ito ay buhay
nameng magpamilya. Lumabas ako ng dressing room na hingal na hingal and she looked at the clock.

“7 minutes. Gusto ko sa susunod, 5 minutes.” she said at umupo ulit sa table niya. “Lumabas ka na.”

Yumuko ako sa kanya at lumabas na sa shop. Isa nga pala akong saleslady dito. Lumapit ako sa
cashier at nakipagkaibigan. Ayos naman siya. Her name’s Ena Lee. Katulad ko, working student din at
may scholarship sa Redwoods High. Exclusive yun for girls. Kumbaga, pareho din ng school namen,
pero yung samen, co-ed lang. So yoon.

Pagkatapos ng trabaho, sabay na kaming umuwi dahil siya din naman yung pinapalock ng shop.
Dumiretso na kaagad ako sa bahay at nakita ko sina Mama na nakaupo sa dining table na mukha na
namang problemado.

“A-anong problema?”

Tumahimik lang silang dalawa at sinubukan pa nilang ngumiti. Pero wa epek sakin kaya napilitan
nalang silang magsalita.

“N-nawalan na naman ako ng trabaho.” sabi ni Papa sa mahinang boses.

“B-bakit?”

“Nang malaman ng pinasukan niya na pinaalis siya dun sa kompanya dati dahil sa pamilya ni Jeric,
pinaalis na kaagad siya.”
“Pero-”

“Ang sabi eh hindi nila gusto na magkaroon ng koneksyon sa kompanya o sa pamilya nina Jeric.”

“Peor Pa-”

“Sinubukan niya nang maghanap ng iba, pero ganun parin.” huminga ng malalim si Mama.
“Napakakomplikado na ng mga bagay.”

“Pa.. Ma..” lumapit ako sa kanila and we hugged each other.

Nung oras na yun, may kumatok sa kwarto at binuksan ko naman ito. Tatlong kalalakihan na
nakasuot ng black tuxedo.

“B-bakit?”

“Gusto naming makausap si Mara Sy.” sabi nito.

“A-ako yun..”

Bigla naman silang napatingin sakin at pumasok sa bahay, kaya medyo nabigla ako. Napalapit naman
sina Mama sa sala at napatingin sa mga kalalakihan.

“Pinadala kami ni Mrs. Tuazon sa kadahilanang dapat niyo nang tapusin ang relasyon mo sa anak niya
na kay Sir Jeric.”

“E-eh?!” O_O

“Wala kayong karapatan kung anuman ang gawin ng aking anak sa anak niya. Mahal ng anak niya ang
aking anak at mahal din ni Mara si Jeric.” sabi ni Mama.

Bigla siyang nagsnap ng kanyang fingers at may inabot na papel ang mga isa pang lalaki. Bigla niya
itong nilapag sa mesa at napalaki ang aming mga mata.

$700,000

“P-pa..” napahawak si Mama kay Papa at napatingin ako sa cheke.

“At ano akala mo sakin?! Mababay-”

“Makakaalis na kayo.” sabi ni Papa at tumayo siya para buksan ang pinto.

“Sigurado ba kayo?” tanong ng isa pang lalaki.

“Lumabas na kayo.” sabi ni Papa.

Tumayo ang mga men in black at lumabas ng bahay. Napatingin ako sa kanilang dalawa at napangiti
si Mama kay Papa.

“S-salamat..”

Yumuko lang si Papa at pumasok sa kwarto nila.

After some days, todo trabaho naman ako dun sa shop pagkatapos ng klase. So far, mabait naman
sakin si Mrs. Jang. Pero medyo maypagkastrikto talaga siya. Ayos lang naman saken yun since di
naman ako nag-eexpect ng kung ano galing sa kanya. Si Papa, nagtatry na maghanap ng trabaho,
pero wala parin siyang makita. Until, isang araw, pinalayas kami sa motel na tinutuluyan namen.

Same reason: AYAW NILANG MAGKAROON NG KONEKSYON SA PAMILYA TUAZON.

Hindi ko na alam kung saan kami tutuloy until wala na kaming choice kungdi tumuloy sa condo unit ni
Mika. She offered it to us freely and wholeheartedly. Nalaman ni Jeric yung nangyari pero sabi niya,
wag na wag daw akong bumitiw.

Wala naman talaga akong planong bumitiw hanggang sa isang araw, naging malala na ang sitwasyon.

“Sabay na tayong umuwi Mika.” sabi ko kay Mika.

Tahimik lang siya at mukhang matamlay.

“M-may problema ba?”

“W-wala. Ayos lang ako.”

Dumaan muna kami sa bahay nila dahil naiwan niya yung payong niya. Kailangan namen yun dahil
iikutin namin yung bagong warehouse na binuksan dun sa Hanggon. Naupo ako sa sala nila at bumaba
naman ang Mommy niya’t Daddy niya.

Nang makita nila ako, ngumiti sila at ngumiti rin naman ako at yumuko. Tapos biglang lumabas si
Mika from the kitchen with the umbrella. Aalis na sana kami ng tinawag si Mika ng kanyang mga
magulang. Pumasok sila sa isang study room at ang sumunod na nangyari eh nagsisigawan na sila.

O_O Dun nanlaki ang mata ko at nanginig ang mga tuhod ko sa mga narinig ko. Lumabas si Mika na
namumula ang mata at napahinga ako ng malalim.

“M-mika..”

“Ayos lang ako.”

“Bakit hindi mo sinabi?”

Ngumiti siya sakin. “Magiging maayos din ang lahat..”

“Pero wala silang karapatan na-”

“Mara.. wag kang mag-alala.”

“Pano akong hindi mag-aalala kung buhay mo na ang nakasalalay?!” dun na ako napaiyak at napatigil
sa kakalakad. “Bakit hindi mo sinabi saken? Pakiramdam ko ngayon naging madamot ako para sa

sarili ko…”

She hugged me and whispered something in my ear.

“Makakakita din sila ng donor..”

O_O

“D-dahil ba ito sakin kaya umatras ang donor-”

“Hindi.. siguro.. siguro.. meron pang ibang tao na nangangailangan ng heart donor kaya ganun.. isa
pa.. hindi ko pa naman kelangan yun eh..”

“Mika..”

“Kaya ayos lang..

..ang importante, maging masaya kayo ni Jeric at nakakatulong ako sa iyo bilang kaibigan.”
Nang sinabi niya yun, biglang bumuhos ang mga luha ko. Si Mika.. si Mika.. si Mika..
Tumakbo ako palayo sa kanya. Narinig ko ang mga sigaw niya pero hindi ko na ito pinansin. Ang
sama-sama ng pamilya niya. Ang sama-sama ng pamilya niya.. ako lang naman ang may kasalanan
dito ah.. bakit kelangan pa nilang salihin si Mika?! Bakit kelangan pa nilang ilagay sa alanganin ang
kaibigan ko?!

Nakarating ako sa building ng kompanya nina Jeric at umakyat papunta sa CEO na office. Ayaw pa
sana akong papasukin ng secretary pero sa sobrang galit ko, hindi ako nagpaawat.

Nang makapasok ako sa office ng CEO, nakita ko ang mama ni Jeric na nakaupo sa harap ko.
Napaangat ang ulo nito at napangiti saken.

“You came sooner than what I’ve expected.” she smirked.

Galit na galit talaga ako sa kanya.

“Wala kang puso..”

“Wala?” she laughed. “Kung wala, hindi ko kayo bubuwagin ng anak ko.”

“Bakit kelangan mong manakit ng iba? Bakit hindi nalang ako? Bakit?” sabi ko habang pinipigilan ang
mga luhang gustong kumawala sa mata ko.

“Dahil masyadong matigas ang ulo mo.” sabi nito at may kinuhang papel.

“Parang awa mo na.. ako nalang..”

“Kunin mo to.” napatingin ako sa papel na nilapag niya. “At magiging maayos ang lahat…” she smiled.

Napatingin ako sa papel na nilapag niya..

At magiging maayos ang lahat..

Magiging maayos ang kalagayan ni Mika.. magiging maayos ang business ng pamilya niya.. babalik sa
dati ang buhay namen nina Mama’t Papa.. magiging maayos ang lahat..

“Magiging maayos ang lahat..” sabi ko sa mahinang boses habang ang mga luha sa mata ko ay
nagsisimula nang ulit na tumulo.

“Yes. Just one grab of the check, leave my son alone.. and everything will be fine.” she said and
smirked.

Napatigil ako at napaisip muli.

Kaya ko naman lahat diba? Kaya ko namang ipaglaban si Jeric. Pero.. pero ngayong nasangkot si
Mika.. hindi ko na alam kung kakayanin ko pa. Ngayong alam ko na naghihirap ang pamilya ko..
kakayanin ko parin ba?

Napayuko ako at napaisip.

Gagawin ko ang lahat para di matuloy ang kasalang ito.. kaya wag kang bibitiw.

Bibitiw lang ako kung ikaw na mismo ang magsasabing kelangan ko na ngang bumitiw..

Kahit ano pa ang mangyari.. kakayanin natin to, diba…

Nasa likod mo lang kami lagi..

Basta nakikita ko kayong masaya ni Jeric…

Posible ba yun? Kahit nasasaktan at nahihirapan sila, as long as nakikita nilang masaya ako,
kakayanin nila ang lahat? Posible ba yun? Kase sakin hindi. Hinding-hinde. Hindi ko kayang nakikita
silang nagdurusa dahil sa pagiging makasarili ko. Hindi ko kayang mabuhay na may dinadalang
burden sa puso ko. Hindi ko kaya yun..

Napaangat ang ulo ko’t napatingin sa papel.

Ilang araw na lang din at magfofourthyear na ako. Ilang araw na lang din ang natitira para makaalis
ako sa paaralang yun.

Magiging maayos ang lahat..

At ginawa ko ang isang bagay na hindi ko dapat ginawa. I held the check at my right hand tightly.
Tinitigan ko ito ng mabuti habang ang mga luha’y isa-isang hinihila ng gravity galing sa mata ko.

“Good choice.” she said. “I expect to see you away from Jeric.” she smiled again.

Nang makalabas ako sa opisina niya, dun na bumuhos ang luha ko. Sana lang.. sana lang hindi ko ito
pagsisisihan. Sana lang.. wag akong kamuhian ni Jeric dahil sa ginawa ko.. at sana lang din.. maging
maayos ang lahat.

Nang makarating ako sa bahay, nakita ko sina Mama na nakaupo sa harap ng tv. Matamlay kong
tinapon sa kanila ang cheke at dumiretso na ako sa kwarto. Hindi ko na alam kung ano pang mukha
ang maihaharap ko sa kanila. Hindi ko na rin kayang tanggapin o marinig ang mga salitang bibitiwan
nila.

“Magiging maayos na ang lahat.” sabi ko at napahiga sa kama. Dun ko na naramdaman ang lahat ng
hinanakit sa puso ko.

Because of so much pain, i curled up like a ball at umiyak ng todo-todo. Bigla naman akong nakarinig
ng katok at pinahiran ang mga luha ko.

“Bakit mo tinanggap?” tanong ni Papa nang maupo siya sa gilid ng kama ko.

“Bakit hinde?” I sniffed. “Bakit hinde? Marami nang taong nasangkot sa isyung ito. At kasali na dun si
Mika..”

“Anak.. hindi ibig sabihin nun-”

“Hahayaan ko nalang bang mawala siya saken dahil sa pagiging makasarili ko? Hahayaan ko nalang
bang masira ang buhay ng isa sa pinakamalapit sa puso ko dahil sa pagiging makasarili namen ni
Jeric?! Hindi.. ayokong mangyari yun. Ayokong mawala si Mika sa buhay ko. Ayokong makita siyang
nagdurusa dahil saken…ayoko..” sabi ko habang umiiyak ng todo-todo.

“Naiintindihan kita.. alam ko ang nararamdaman mo dahil napagdaanan ko narin yan.. at hindi kita
masisisi. Dahil yan din ang pinili ko noon.” he smiled at napatingin ako kay Papa. “Pinili ko ring
tanggapin ang pera na inialok ng lola mo saken noon dahil ang pinakamatalik ko nang kaibigan ang
isinangkot nila. At wala akong choice kungdi ang pumayag sa gusto nila. At oo, naging maayos nga
ang lahat. Pero, ako hindi. Dahil may malaking butas sa puso ko na nakalimutan nilang ayusin.
Nawala si Mama mo saken.”

“Pero magkasama-”

“Oo. Dahil pinagtagpo parin kami ng tadhana. At alam mo, nung nagkita kami muli at nalaman kong
ganun parin ang nararamdaman niya, dun ko naisip na para nga kami talaga sa isa’t-isa. At dun ko
sinabi sa sarili ko na ‘kahit anu pa man ang mangyari ngayon, ill do everything para maayos ko yung
butas na yun. I have nothing to lose kung ipaglalaban ko siya, kaya pinakasalan ko ang Mama mo’. At
dahil nga wala nang magawa ang lola mo, hinayaan niya kami pero itinakwil si Mama mo. At ayos lang
yun sa kanya, dahil magkasama kami..”

“Pa..”

“Peor I’m not saying na kelangan mong pakasalan si Jeric ngayon.” he laughed.

“Pa naman eh..”

“What I’m saying is, siguro, this is not the time para maging kayo. Siguro, may nilalaan ang Diyos sa
iyo - it may be him, or may not. It’s a matter of faith and trust sa nararamdaman niyo para sa isa’t-
isa, tiwala na para kayo sa isa’t-isa sa nalalapit na hinaharap. Kaya siguro, this will be good for the
both of you. Para kapag nagkita kayo sa susunod, mature na ang isip niyo, at makakaya niyo nang
ipaglaban ang isa’t-isa.” he smiled and I saw Mama standing at the doorway smiling too.

I cried and hugged Papa. Lumapit din si Mama at nakihug narin samen. Then.. it only means, i have
to give up.. dahil ito ang nakatakda samen. Dahil ito ang nararapat.

Hindi nako lumabas sa kwarto nung maghapunan, masyadong mabigat ang nararamdaman ko at
kanina pa tawag ng tawag si Jeric sa cellphone ko. Kahit masakit, kelangan ko itong kayanin para sa
mga taong malapit sa puso ko. Kinabukasan, nakita ko sina Mama at Papa na nag-iimpake.

“S-san kayo pupunta?” sabi ko.

“Tumawag ang boss ko kagabi sa kompanyang pinagtatrabahuan ko noon. Sabi niya, kelangan ko raw
bumalik dahil nahirapan yung bago sa mga papeles.” he smiled.

“Congratulations po.” sabi ko ng nakangiti.

“At isa lang ang ibig sabihin nun..” sabi ni Mama na nakangiti rin. “Babalik na tayo sa bahay natin
noon..”

I tried to laugh and be joyous sa mga nangyayari, pero alam kong sa kaloob-looban ko.. alam kong
hindi ko kayang maging masaya ng ganito lamang — dahil masyadong masakit. Sobrang masakit.

“Mag-impake ka na..” sabi ni Papa at tinulungan ako ni Mama sa pag-iimpake.

Bigla namang nagring yung cellphone ko at nakita ko ang pangalan ni Jeric sa screen. Sumikip na
naman ang dibdib ko habang tinititigan ito. Tiningnan lang din ako ni Mama at bigla niya akong
hinagkan.

“Ayos lang yan.. masasanay ka din..”

I smiled and pagkatapos nun, dumiretso na kami dun sa dati naming bahay. At dahil nga tapos na rin
ang examinations sa school, wala narin namang importanteng gagawin, hindi na ako pumasok sa mga
natirang araw.

Tawag ng tawag si Jeric pero hindi ko na ito pinansin. Si Mika naman eh tumawag din. Ang sabi niya,
yung nagbackout niyang donor eh bumalik na raw. At ooperahan na siya sa lalong madaling panahon.
At totoo nga, everything went back to its place.

Except for one thing, nabutas din yung puso ko.. at nakalimutan nilang ayusin ito. =(

Hanggang isang araw, hindi ko na nakayanan yung sakit tuwing tumatawag si Jeric sa cellphone ko.

Magkita tayo.

San?

Rooftop. 6:00 pm. mamaya.

Sige. =) missed you.

Napangiti ako sa nireply niya.. pero bigla rin namang nawala ang ngiting yun. Kaya ko to.

Mabilis lumipas ang oras at sunod kong nalaman, tumatakbo na ako papunta sa rooftop ng school.

6:07

I opened the door and saw Jeric shooting a ball at the b-ball ring. Bigla siyang lumingon at napangiti
ng makita niya ako. Napangiti rin ako ng makita ko siya pero bigla itong napalitan ng kaba, nerbyos at
paninikip ng dibdib.

“Bakit hindi mo sinasagot ang mga tawag ko?” sabi ni Jeric habang umupo siya sa railings.

“P-pasensya na..”

“Ayos lang naman.. masaya ako at ayos ka lang.” he smiled.

Nanahimik lamang ako at tumahimik rin naman siya. Napatingin ako sa araw na lumulubog sa langit.
Napasulyap ako sa kanya at nakita ko siyang nakatingin din sa araw.

“May problema ba?” tanong ni Jeric sa sobrang seryosong tono — and i never heard that tone before.

“Gusto kong.. g-gusto kong-”

“Gusto mong?” napatingin si Jeric sakin at hinarap niya ako sa kanyang direksyon.

Bigla akong napayuko dahil ayokong makita niya ang mga luha sa mata ko. Dahil sa oras na titigan
niya ito, malalaman niya ang lahat ng gusto kong sabihin.

“Gusto kong tapusin na ito..” sabi ko sa mahinang boses. “Oo. Gusto kong tapusin na natin kung
anuman ang meron tayo ngayon!” sabi ko sa kanya at hinarap siya.

Nasasaktan ako. Sobrang sakit ang naramdaman ko ng makita ko ang mukha ni Jeric. Makikita mong
ang daming tanong na nasa isip niya.. ang sakit na naramdaman niya na ayaw niyang ipakita.. ang
mga mata niyang..
“Bakit Mara? Bakit gusto mong.. gusto mong tapusin na?”

“Dahil masyado nang komplikado.”

“Pero.. pero.. diba.. nangako kang hindi ka bibitiw? nangako kang.. kakayanin natin ang lahat?” sabi
ni Jeric habang nakatingin saken.

“Dahil in reality, hindi tayo pwede. Kahit anong laban ang gagawin natin, meron at meron paring
kokontra. Dahil ang mahihirap, hindi pwede sa mga mayayaman and same goes with us. Marami na
ang naghihirap dahil satin.. at ayokong maging makasarili. Kaya ayoko na.” sabi ko at pinahiran ang
luha sa mga mata.

Nakita kong namula ang mga mata ni Jeric at tinitigan niya ako ng matagal bago napahinga ng
malalim.

“Katulad nga ng sinabi ko.. bibitiw lang ako kapag sinabi mo..” he paused at napatingin saken. “..pero
it doesn’t mean na tuluyan na nga kitang binitiwan.” he suddenly hugged me at napatigil ako sa yakap
niya. Pakiramdam ko, sana tumigil nalang ang oras at habang buhay kaming nakayakap sa isa’t-isa.
Pero hindi pwede yun.

Ang buhay ko ay katulad rin ng isang telenobela. May simulat at may wakas. Hindi pa ito ang wakas,
pero pansamantala na munang magwawakas.

Umuwi ako ng bahay at umiyak na naman. Hindi ko alam kung makakalimutan ko pa si Jeric, hindi ko
rin alam kung maaayos pa ang butas na naiwan sa puso ko, pero isa lang ang sigurado ko, mamahalin
ko parin siya hanggang tuluyan ng sumuko ang puso ko.

JERIC’s POV

Its been 7 years since she left. And wala akong idea kung san siya napunta. I would always wait
outside their house para makapag-usap kami or anything, pero wala eh. I once asked her mom pero
hindi ito sumagot and told me to go home at wag nang umasa. Its like she disappeared like a bubble
and i couldn’t find where she exploded.

After nun, I learned that she accepted the money from Mom at sobrang nasaktan ako dun. I thought
she was just using me para umangat ang buhay nila, pero Mika told me she didn’t. She explained to
me everything as what her Mom told Mika.

When she told me about it, naintindihan ko kung bakit niya ginawa iyon. After high school, nagseryoso
na ako sa studies para kapag nagkita kami ulit, i can stand na on my own feet at wala nang pakialam
ang pamilya ko sakin. Everything was going so well.. until Russell was cast out of the family. He
didn’t want to be the company’s president kaya umalis siya sa bahay and went to New York. I heard
he’s working at some big finance company. I have no choice but to take up the position since dad is
old enough para ihandle ang mga stress and everything at work. Ayoko sanang tanggapin ito pero
Dad promised me that I can do whatever I want in my life basta wag lang pabayaan ang kompanya.
And I agreed to that.

I worked hard and everything para kahit papano makalimutan ko siya. But it was to no avail. Dahil
tuwing gabi, siya parin ang iniisip ko. I never thought na makakatagal ako ng pitong taon na hindi siya
nakikita o nahahagkan.

Until that day..

“But the budget will be a lot bigger if we do that..” sabi ni Harvey which is my advisor and my
secretary.

“The shareholders will gladly recieve it Harvey.” sabi ko at ngumiti.

“But sir-”

“Mamaya na iyan. For now, I need to eat something..” sabi ko at lumabas kami ng building.

Hindi ko alam kung bakit, pero napatingin ako sa gilid ko and akala ko i saw her standing. I shook my
head and when I looked back, the girl started moving and kahit sa paglalakad niya, she resembled her
a lot. Kaya napatakbo ako at napasunod sa taong yun. Dang. Ang bilis niyang maglakad. I looked
through the crowd and made my way through.

Blue skies! Nakita ko naman kaagad siya at tumakbo ako papunta sa kanya. Im not sure if this girl is
Mara, pero susubukan ko. Wala namang mawawala diba? I followed her all through the train station.
Pero di ko na siya naabutan. She went off the train and I followed the train. At dun nanlaki ang mata
ko.

“It really is Mara..” I tried to ran after the train and knock it off, baka makita niya ako. Pero wala eh. I
asked the lady kung san papunta ang train and she told me sa Gangdo Station. I rode the taxi
papuntang Gangdo Station. Grabe ang traffic since its Monday, pero thank God, nakaabot ako sa
Gangdo Station just in time. I went down the stairs and ran as fast as I could.

And there she is. Standing at my very eyes. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hinahabol ko pa
ang hininga ko habang nakatingin sa kanya and she suddenly stopped. Pakiramdam ko, kaming
dalawa lang ang nakatayo dun. Hindi ko madescribe kung ano ang nararamdaman ko. Masaya ako na
medyo kinakabahan. Masaya, dahil nakita ko siya muli. Kinakabahan dahil baka ako nalang ang
nakakaramdam nito.

“M-mara..” she just looked at me unable to say some words. “It’s really you..” I smiled.

We looked at each other for almost ten seconds and i suddenly hugged her. I had this urge to hug her
so I did. I hugged her so tight like I’m not letting go of her. And i felt my shirt went wet because of
her tears. I missed her, i missed her so much.

Suddenly, she pushed me away at nabigla ako. Hindi ko alam kung pano magreact. Bakit? Ito na ba
ang kinatatakutan ko? I looked at her with questions in my eyes.

“I’m sorry.” she whispered and started walking.

I grabbed her right arm. Im not letting go again. I don’t wanna wait another 7 years para makita siya
muli. Im gonna give up everything just to be with her.

I hugged her again and her tears started to flow once again.

“Just give me five minutes.. five minutes..” I said and continued to hug her. After all that 7 years,
what im asking for her is just five more minutes.. five minutes to let me hug her and feel her
warmthness again.

“I’ve waited for you for so long..” I whispered. “Hindi ko alam kung san ka hahanapin when you left
the school.” I said and held her at the shoulders. “Mara.. i really still feel the same way about you..
and..”

“J-jeric..” she said and i saw tears falling from her eyes. I wiped it one by one and hugged her again.

“Just tell me.. tell me you feel the same way about me and I’ll give up everything..” sabi ko habang
niyayakap siya.

“J-jeric.. I..I..” hindi ko alam kung anong naramdaman ko sa sumunod na nangyari.

She kissed me and siguro, yun na ang sagot niya. She still loves me after all that - after that 7 years
of no contact. She still feels the same way about me. Parang gusto kong tumalon na parang pwede
nakong mamatay. This time.. this time.. i will never.. ever.. let go of her again.

END of JERIC’s POV

“Halika..” he smiled and grabbed my hand.

“T-teka.. san tayo pupunta?”

“Im gonna marry you..” he said at bigla akong napabitiw.

“Anong pinagsasabi mong you’re gonna marry me?!”

O_O

“Hindi ka parin nagbabago.” he laughed.

“Well..”

“Just go with me..” he said with those brown warm eyes.

“I want to.. pero yung.. yung ano ko.. yung.. ito?” inangat ko yung mga paninda na binili ko dun sa
traditional market na binilin ni Mama. “Kelangan ko tong iuwi muna.”

“Oh.. okay..” he suddenly dialed at his mobile phone and talked to someone. “Harv, can you fetch me
at Gangdo Station? I need you at 15 minutes.” he said and hunged up his phone.

“Yah! You’re mean..” I said and punched him lightly at his chest.

He just laughed. “I really missed you.”

I blushed and smiled. “Hindi ka ba galit?”

“Well.. at first, oo naman. You left without even bidding goodbye to us. Sino ba naman ang hindi
maiirita? And wala akong idea kung san ka nagpunta. Nung highschool ba.. well.. umalis ka ba ng
bansa?”

“Why?”

“Kase.. araw araw akong nagbabantay sa kanto malapit sa bahay niyo, pero ni minsan, di kita
naabutan.. and.. well..”

I laughed. “Well, honestly, magaling lang talaga akong umiwas. I leave the house around 5:30 of the
morning. Alam ko kasing 6 nandiyan kana sa bahay. Tuwing hapon naman, dun ako sa likod ng bahay
dumadaan. Since nandiyan ka sa kanto, nagbabantay. Kelangan ko lang talagang gawin ang lahat ng
bagay para makaiwas sa iyo.” sabi ko at ngumiti.

He laughed too. “Sukdulan ka ng kasamaan.” he said and pinched my nose.

“Awww.. my nose..” bigla namang nagring yung cellphone niya at sinagot niya ito. He suddenly
grabbed my hand and I felt those twingling sensations again running up to my spine.

Nang umakyat kami sa hagdan, I felt really cold and dun ko napansin na umuulan na pala ng snow. I
smiled and opened my palm. I looked up the sky and i looked at Jeric. He smiled and held my hand
tightly into his. I love how his hands fit perfectly into mine. And i just love the feeling.

A white mercedes benz stopped in front of us at may lumabas na lalaki. He bowed at Jeric and he also
bowed at me. I bowed down back at him.

“Salamat Harvs. Sumakay ka nalang ng taxi pauwi.” Jeric said and he ran to the other side of car and
opened the door for me.

“Pero sir-”

Bigla siyang binigyan ni Jeric ng pera and he winked at him.

Then he slid into the driver’s seat and we zoomed away.

“Bakit mo ginawa yun?”

“He’ll be alright.” he said and smiled ng nakakaloko.

“Ugh. You know what? Ang sama mo parin.”

“Sa iyo lang naman ako mabait eh.”

“Aisshh.. teka, san tayo pupunta?”

“Ihahatid muna natin yang gulay mo kay Mama.” napatango naman ako.

“Ano sabi mo? Mama?” i asked.

“Yeah.” he smiled again.

“Hindi ka ba kinikilabutan sa pinagsasabi mo?” I asked sarcastically.

“Hindi. Dapat nga sanayin ko na ang sarili ko.” he laughed. Hinampas ko naman siya ng mahina sa
braso at napatawa lang naman siya.

Nang makarating kami sa bahay, i pressed the doorbell at lumabas si Papa. He suddenly smiled na
parang alam niyo na.. yung ngiti na parang nagsasabi.. uyyy.. ano yan… parang ganyan. Kaya
napangiti lang ako and Jeric bowed down at him once.

“Magandang gabi po.” he said while bowing his head.

Yumuko din si Papa at ngumiti kay Jeric.

“Halika, pasok kayo.”

Sumunod kami ni Jeric at nabigla pa nga si Mama nang makita niya akong kasama si Jeric. Then
ngumiti din siya katulad ng pagkakangiti ni Papa sakin kanina.

“Jeric..” sabi ni Mama.

“Magandang gabi po.” sabi ni Jeric at ngumiti.

“Masaya ako’t nagkita tayo muli.” she smiled.

“Ako din po.” sabi ni Jeric.

“Dito ba kayo maghahapunan Mara?”

“H-hindi po.. dinaan lang po namin yung mga gulay..” sabi ko at tumingin kay Jeric.

“May pupuntahan lang po kami. Pero kung ayos lang po, pede pa naman po kami makabalik dito para
sa hapunan.”

“Ah.. buti naman..sige, ititira ko nalang kayo ng pagkain.” sabi ni Mama.

Tumayo kami ni Jeric at nagpaalam sa kanila. Pumasok ulit kami sa sasakyan at napatingin ako kay
Jeric. Mukha siyang seryoso at hindi ko parin mabasa ang tumatakbo sa isipan niya.

“San ba tayo talaga pupunta?”

“Sa bahay..”

O_O

Biglang nanginig ang mga tuhod ko at pinagpawisan ang buong katawan ko.

“S-ss-sa bahay niyo?”

T_T

“Oo.”

“P-per-pero bakit?”
“Ipapakilala kita sa kanila.”

“H-huh? H-hindi na kelangan.. isa pa..”

“Kung iniisip mong mangyayari ang nangyari noon, i promise you hindi.” he smiled and held my hand.

I looked at Jeric and his eyes were sparkling. I never seen him so sure like this before. Why not trust
him? Hanggang nakarating kami sa bahay nila. The gate opened at katulad ng nangyari noon,
namangha parin ako sa pagiging malaki nito. Hindi siya mukhang bahay and yes, katulad ng mga
nakikita niyo sa mga koreanovela, chinovela at kung anu-ano pang novela sa tv.

“Halika na.” sabi niya habang binuksan niya yung pinto ng kotse niya. He smiled at napasinghap ako
sa hangin at napahinga ng malalim. Sobrang lamig sa labas since umuulan parin ng snow kaya
nagmadali kaming pumasok sa loob.

San daang katulong naman ang sumalubong samin at napanganga na naman ako. Anong klaseng
buhay ang meron si Jeric? I mean, alam kong mayaman siya, pero hindi ko iniexpect na ganito talaga
siya kayaman. Pwede niya nang talunin si Lee Shin ng Huang Dynasty ah. O_O

He suddenly bowed down at nang lumingon ako, napayuko narin ako sa matandang lalaki na nakatayo
sa harapan ko.

“Magandang gabi po.” sabi ni Jeric at ginaya ko narin siya.

“Magandang gabi po.”

“Katulad ng sinabi at pinag-usapan natin noon, sinalo ko ang posisyon galing kay Russell at sinabi
mong pwede kong gawin ang gugustuhin ko mang gawin as long as hindi ko pababayaan ang
kompanya. Ni minsan.. hindi ako humiling ng kahit ano sa inyo simula nung bata pa ako. At ngayon..”

“Jeric-”

“Gusto ko lang ng isang bagay.. at hindi ito mahirap ibigay.. i just want your approval.. moreover, i
want your blessing.”

“Jeric, kung ang hiling na ito ay tungkol sa bagay na-”

“Dad..” Jeric bowed down more at napatingin ako sa kanya. “Parang awa niyo na.. ito lang ang
hinihiling ko sa inyo and I wanted this that bad.” then suddenly, i saw tears flowing at Jeric’s face. “I
wanna marry her. And that’s all I want.”
Napatingin ako kay Jeric at napaiyak narin.

“Jeric..”

Napatingin ang Daddy niya sa kanya at biglang napangiti. Napatingin ako sa Daddy niya at lumapit ito
kay Jeric.

O_O

“Dad..” sabi ni Jeric at napaluhod na talaga siya sa floor ng bahay nila. Napagaya narin ako at
napaluhod. “I beg you..”

His dad pat him on the back at napalingon ako sa kanila. His dad smiled at napaangat ang mukha ni
Jeric.
“You’re finally growing up.” his dad said and smiled. His dad helped him stood up and pakiramdam ko,
nabunutan kami ni Jeric ng tinik sa lalamunan.

Makikita parin sa mukha ni Jeric na medyo naguguluhan siya. Does this mean na.. o_o

“Dad..”

His dad looked at me and smiled. “I believe that you will take care of my son.”

“H-huh?”

Biglang ngumiti si Jeric. A smile of relief.

“Does that mean..” he smiled again. “Is it.. Wait..Can we?”

His dad nodded and smiled at us. “I give you my blessings.”

“Pero si Mom-”

“Let’s not worry about her. Pinayagan na kita and she can do nothing about it.”

“Dad..” sabi ni Jeric and they hugged each other.

Kahit ako napangiti narin at napaluha. Yumuko ako sa Daddy ni Jeric.

“Salamat po. I promise you.. that I will take care of your son forever.”

“I’ll count on you.” he said and i smiled widely.

Hindi ko parin maexplain yung kaligayahan na nararamdaman ko. Pakiramdam ko, sobra ang saya na
nararamdaman ko at sa tingin ko, ito na nga talaga siguro yung sagot ng Diyos sa lahat ng
pinagdarasal ko at ang sukli sa mga mabubuting ginawa ko noon - para sa mga kaibigan ko at para sa
pamilya ko.

Nakarating kami ni Jeric sa bahay at bago ako bumaba, he held my hand habang naluluha ang mga
mata namen sa sobrang saya.

He smiled and lightly squeezed my hand.

“Hindi ko alam kung gaano ako kaligaya ngayon.” sabi niya sakin.

And he suddenly smiled na nakakaloko. As in super na pakiramdam ko, teenager parin kami at
kinikilig ako. He leaned closer to my and he kissed me on the lips.

“I love you.” he whispered.

“I love you too.” I said and smiled. Then bumaba siya para buksan yung door.

We entered the house at tapos nang kumain ng hapunan sina Mama. Hinandaan niya nalang kami ng
tinira niyang ulam at kanin. Nakakatuwa si Jeric na pagmasdan - alam niyo yun? Yung isang taong
mayaman na hindi sanay sa mga pang-average na pagkain eh kumakain na akala mo limang taon na
di nakakain.

I laughed at the site at napatigil siya.

“Bakit? Anong nakakatawa?” tanong nito.

“Hehehe. Wala lang.. hehhe.. ang kyut mong tignan eh.” sabi ko and giggled.

Tumawa rin naman siya. “Dapat masanay nako nito.” he teased.

Napatingin naman samin sina Mama at napalapit.

“Meron ba kaming hindi alam at alam niyo?” sabi ni Mama habang nakataas ang kilay.

Napatawa ako sa kanilang mga mukha habang nakatayo sa harap namin ni Jeric. I laughed and Jeric
smiled. Bigla namang nagets ni Mama ito at napatawa narin. Si Papa naman, as usual, nagiging slow
na naman at hindi magets kung bakit.

“They’re getting married!!” sabi ni Mama at nagsitalunan na sila ni Papa.

Wow. Mukhang mas excited pa sila samin ni Jeric no?

Syempre, nung gabing yun, bumili kaagad si Papa ng soju at nagluto si Mama ng kimbap. Nag-inuman
sila sa likod ng bahay at may barbecue-barbecue effek pa. Tumigil narin kasi yung pag-ulan ng snow,
although malamig parin sa labas, nag-excuse naman si papa na yun daw yung pinakamagandang
panahon para mag-inuman, magbarbecue at magkaroon ng kasiyahan sa bahay. Natawa nalang kami
ni Jeric at nakisaya narin. ^__________^

Pagkabukas, nalaman ng Mommy ni Jeric yung naging desisyon ng kanyang Daddy. Pero katulad nga
ng sinabi ng Daddy niya, wala nang nagawa ang Mommy nito kungdi ang pumayag at bigyan din kami
ng blessings. Dito kasi sa Korea, kapag nagpakasal ka, as a respect to the elders of the family,
kelangan mong hilingin ang kanilang blessings at kelangan mo ng permiso ng mga elders — pero
kapag nagpakasal ka parin, sometimes, it’ll lead only to some family feud. So para safe, humingi ka
nalang ng permiso. At yun nga ang ginawa namin. ^__________^

Tinawagan naman ni Jeric si Russell sa New York at nag-usap kami.

“Russelll!!!”

“Masaya ako para sa iyo!” sabi niya sa cellphone.

“Haha. Alam ko! Kumusta kana?”

“Di mo man lang ba ako iimbitahin?”

“Syempre naman, pero kinukumusta muna kita. Ilan na babae mo diyan?” I joked.

“Isang dosena pa lang naman.” at tumawa siya.

Siguro kung nasa tabi ko lang si Russell ngayon, hinampas ko na yun.

“Punta ka ha? Tatawagan nalang kita ulit.”

“Sige, meron din naman akong ipapakilala sa iyo eh. Salamat.” sabi niya and i hunged up the phone.

Tumawag naman si Mika dahil nakita niya daw sa newspaper na may napusuan na daw na babae ang
CEO ng Tuazon Group of Companies. Nabigla nga ako, pero tumango lang naman si Jeric at ngumiti.

Rinig na rinig sa kabilang linya yung sigaw niya.

“Hindi ako makapaniwala na after all these years, kayo parin ang magkakatuluyan! I mean.. its really
possible pero.. i did not expect na ganito kabilis.” she said while laughing. Napatawa rin ako.
“Well.. kahit ako rin nga eh..”

Mahaba-habaang usapan pa yun kaya hindi ko na masyadong ikwekwento. Remember niyo yung lugar
noon na pinuntahan namin ni Jeric noong gabing pinakilala ako ng Ate niya sa buong tao? Pumunta
kami dun at tiningnan lang yung view habang nakaupo kami sa bench.

“What if.. kung hindi pumayag si Papa mo?”

“Anong ibig mong sabihin?”

“Like.. hindi talaga siya pumayag na maging tayo? Anong gagawin mo?”

“Honestly, nung gabing yun.. that was the second time na nagpakumbaba ako ng sarili ko.” he said.

“Ows? Talaga?”

“Yup.”

“Kelan yung first time?”

“Nung nakipagbalikan ako sa iyo noong highschool.” then he smiled ng nakakaloko.

Oh yeah, remember niyo? Yung dahil sa pagiging seloso niya, nagbreak kami tapos after a day,
nagkabalikan rin naman?

“So.. ano na yung sagot mo? Anong gagawin mo?”

“As what I’ve said, i’d give up everything to be with you.”

“Ano naman yun?”

“In every plan A, there is always a plan B.”

“Oh, eh ano yung plan B mo?”

“Itatakas kita.” then he laughed.

“You mean, run away?” I scoffed.

“Haha. Ano pa nga ba. Edi yun.”

“Ang babaw ng plan B mo.” sabi ko at naglean sa kanyang shoulders.

“Pero totoo naman eh. Itatakas talaga kita.” sabi niya ulit.

He squeezed my hand and kissed me on the forehead.

“I wouldn’t know what to do kung hindi kita nakita muli.” he said and closed his eyes.

Then bigla kong naramdaman yung malamig na pagkahulog ng snow sa balat ko. Katulad ng first time
naming nagkakilala noon, umulan din ng snow. The day I broke it all of with him, umulan din ng snow.
At yung araw na nagkita kami muli, umulan rin ng snow. Marami na ang nangyari sa mga buhay
namin, mga pagsusubok na dumaan para lang maging masaya kami, mga barriers na winasak.. and
that even includes time and space, pero we still found each other in each other’s arms. And you can
trace back everything to that one fateful snowy night at the rooftop.

“Alam ko hindi ako yung magandang babae or anything like that.. pero alam ko naman na mamahalin
mo ako habang buhay diba?” I asked him.

“Diyan ka nagkakamali. You’re exactly just the girl I’ve been looking for all my life.” he said and
smiled.

We were married after a month later. Bumalik sina Hannah at Russell. May girlfriend na si Russell,
korean girl din and they’re planning to get married soon. Si Hannah naman, isa na siyang model dun
sa Paris. Marami daw yung nag-oppose sa pagiging model niya, pero inienjoy niya naman daw, so
wala daw siyang pakialam sa sinasabi ng iba. Binalik ko naman yung pera na binigay ni Mommy
(ehem!) sakin, pero sabi niya, pera ko narin daw yun kaya pwede ko na raw gawin kung anuman ang
gusto kong gawin dun. Tsaka, nagsorry din siya sa lahat noon. Si Ate Cathy, dumalo din sa kasal.
She’s with her husband and they really look great together.

And that’s how my life’s telenovela ended. All’s well, ends well.

And I am the girl he’s been looking for.

The End

TO GOD BE THE GLORY!