Statusi special për veriun koncept “inekzistent” për
Kosovën
Bahri M.Gashi
Ditëve të fundit menjëherë pas fillimit të dialogut filloj të duken
“opcionet miope” nga “optikat misterioze”, të “planeve të fshehta” që kur faktori ndërkombëtarë i cili kohë më parë kishte kushtëzuar modelin e multietnicitetit me “pakon magjike” për statusin final, i cili tani po detyrueshëm po implementohet si “realiteti faktik” e problematik në shumësinë e teritorit të Republikës së Kosovës. Planet e fundit të bëra publike për një “status special” për veriun mbeten orientimet më të pa kuptimta kur kihet parasysh shkalla e vetqeverisjes që sipas kushtetutës ju ipet pakicave. Ky propozim i tanishëm me terma “gjeografik dhe politik” ndonëse i pazbatueshëm dhe tërësisht i gabueshëm mbi kurrizin e shumicës shqiptare të Kosovës mbi 90%, në tentim të realizimit të të drejtave të pakicës tjetër prej 10% e në veqanti 5% e minoritit serb të cilëve realisht ju mundësohet sovranitet special të Serbisë në teritorin “ enklavizues” të Kosovës dhe tani çështja e “veriut” po ashtu me status special brenda sovranitetit të pavarur të Kosovës i cili thellësisht mbetet “plan misterioz”.
Ndërlikueshmëria në mes të Planit gjithpërfshirës për statutin
final deri te kushtetutshmëria dhe realitetet e reja për Veriun e Mitrovicës
Defektet kishin lindur që nga e ashtu quajtura pako “magjike” e
Ahtisarit në tërësinë e vet e cila ngërthennte efektet më negative të parimit të së drejtës së shumicës qytetare në raport me pakicën serbe dhe i konceptuar se do të gjente zbatueshmëri, jo më shumë se tri vjet pas pavarësisë, ky koncept akoma trajtohet sikur në fillimin e tij si i gabuar, ngase parimisht pa u realizuar të drejtat e shumicës dhe implementimin e plotë të tyre nuk mund të imangjinohet në vullnetin ekstrem të “ diskriminit pozitiv” të drejtave për pakicat. Duke i analizuar në vazhdimësi gabimet e faktorit ndërkombëtarë kanë nisur menjëherë pas përfundimit të luftës duke mos e cilësuar luftën si luftë, por konflikt të armatosur. Më pas kanë vazhduar edhe me gabime të tjera, ngase sikur faktori ndërkombëtarë menjëherë pas luftës të ndërprenin komunikimin me serbinë pas dëbimit të forcave ushtarake serbe nga Kosova, sigurisht se tani nuk do ta qanin kokën. Ata ngelën nën ndjenjën e pritjes dhe papritmas e faktorizuan rolin e tyre, sikur të ishte e tërë Kosova “Serbi” dhe populli i saj “serb”, kështu kanë menduar dhe akoma po mendojnë duke ekzekutuar edhe skemat ekonomike në vlerë mbi 250 milion euro çdo vit të cilët edhe pas tri vjet të pavarësimit të Kosovës po arrijnë ta implementojnë. Ky koncept i “luftës asimetrike” në mes të Kosovës dhe Serbisë, thellësisht vë në dyshim parimet demokratike të kushtetutshmërisë për garantimin e sovranitetit dhe rregullimit të brendshëm të Kosovës. Kjo formë e ndërhyrjes bënë me dije akoma më shumë se cili është pozicioni aktual i Serbisë, sikurse Qeveria jonë urgjentisht të merr masat adekuate që qytetarët e Kosovës në përgjithësi e në veçanti trajtimi për veriun nuk duhet lënë pa zot shtëpie e në pritje të të papriturave. Faktorët politik të involvuar në procesin e bisedimeve do të duhej që minoritetin problematik sërb ta bindin që në fillimin e këtij “procesi detyrues” për shumicën se është një pakicë normale si edhe pakicat e tjera që kanë lindur dhe jetojnë në Kosovë dhe se konform parimeve demokratike do të veprohet edhe me ta, pra jo ti favorizoj kaq shumë duke shpikur “koncepte të decentralizmit” tani të “stuseve speciale” në territore të caktuara që ngërthen tipare të karakterit të “sovranitetin e brendëshëm” për veriun dhe përgjithësisht “parimi i multietnicitetit” i determinuar të ndodhë si formë të pajtimit dhe bashkëjetësës është i papranueshëm.
Qytetarëve të Kosovës si pasoj e këtyre koncepteve edhe nga e
kaluara e hidhur në periudhën e “okupimit klasik” ishte e instaluar e njëjta logjikë e “zotërimit të shumicës” e cila rezultoj me luftën deri te gjenocidi dhe spastrimi etnik. Edhe përkundër të kaluarës asnjëherë nuk është menduar të zbatohet “diskriminimi kolektiv” ndaj pakicave edhe përkundër ekstremitetit të tij të ndodhur në kurriz të shqiptarëve sipas parimit të shpikur të “diskriminimit pozitiv” Ky vullnet është dëshmuar në vazhdimësi nga Institucionet tona dhe faktorët polikit shqiptarë duke prezantuar këtë vullnet në të gjitha dimensionet gjatë gjithë kohës me mekanizmat ndërkombëtarë, ndonëse ndoshta kjo gadishmëri është keqpërdorë dhe tani jemi këtu ku jemi ku akoma 12 vjet të lirisë dhe tri vite të pavarësisë nuk po mundemi ta ushtrojmë sovranitetin e plotë në republican e Kosovës. Sikur ky vullnet dhe gadishmëri e shumicës për ta siguruar pakicën në Kosovë është keqpërdorur në skajshmërinë politike, madje që në pakon e Ahtisarit kanë reflektuar tërësisht si propozime të dizajnuara të gabuara dhe jo implementuese duke zhgënjyer mbi vullnetin e shumicës për ta rehabilituar ekskluzivisht minoritetin serb pakicë.
Së fundi, fillimi i një i bisedimeve pa një plan nacional dhe paraqitjet e
planeve të ndarjes të shpallura nga qarqe të misioneve të huaja në Kosovë, konsiderohet si qarjet e para që në rifillimin e këryre bisedimeve dhe duket se logjika e së kaluarës tani më e dizajnuar me konceptete të kolonializmit modern të dominimit të zonave të veqanta, tregon padyshim se faktori ndërkombëtarë në mes të gjithë këtij procesi ka dështuar plotësisht për të ruajtur arritjet substanciale në Kosovë. Këto këndvështrime përplotësojnë “egot serbe” që të relizojnë plane dhe projekte për minoritetin serb të cilëve realisht po tentohet të ju mundësohet sovranitet klasik edhe në veriun e Kosovës, përkundër pjesës tjetër të decentralizimit me disa lidhjeve speciale me serbinë të garantuara me kushtetutën për të cilën duhet sa më parë të nisin ndryshimet kushtetuese mbi këtë çështje ndaj ekskluzivitetit të të drejtave të minorietit serb. Cdo plan që tenton të devijojë sovranitetin dhe kushtetutshmërinë e Kosovës në çfar do forme juridike e politike qeveria jonë kategorikisht duhet kundërshtuar, sikur menjëherë të ngriheshin këto bisedime.
(Autori është duke vijuar studimet pasdiplomike të magjistraturës në