Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1959)

Τι γυρεύω

Τι γυρεύω εγώ σ' αυτές τις νύχτες

οδεύοντας σε λασπωμένες ερημιές
μ' ένα απαίσιο συνάχι και το παπούτσι να με χτυπάει
και το φεγγάρι να μη λέει να κρυφτεί
κι η νύχτα να με σφίγγει απ' το λαιμό σαν τοκογλύφος -
τι γυρεύω εγώ αυτές τις νύχτες;

Τι γυρεύω εγώ σ' αυτούς τους δρόμους

που άγρια τους φορολογεί η νύχτα;
Ελεεινά υποκείμενα δυναστεύουν τις γειτονιές,
γεμίσαν καθάρματα τα ξεροπόταμα,
σπίτια που είδαν πολλούς ξυλοδαρμούς -
τι γυρεύω εγώ σ' αυτούς τους δρόμους;

Γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου∙

δεν τα αντέχω πια αυτά τα βλέμματα,
στοιβάχτηκαν πολλά παράπονα στα μάτια μου,
τα χαμόγελά μου πικρίζουν,
το πρόσωπό μου έγινε ολοκαύτωμα -
γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου...

Νύχτα, χάρισέ μου ένα κορμί

Νύχτα, χάρισέ μου ένα κορμί,

να χορτάσω κι απόψε την έξαψή μου
να σκοτώσω κι απόψε την απόγνωσή μου,
δεν αντέχω πια αυτά τα δρομολόγια,
αυτό τον παιδεμό πίσω από ξένα ίχνη.

Νύχτα, χάρισέ μου ένα κορμί,

δεν εξετάζω αν το στήθος είναι όμορφο,
αν τα μπράτσα είναι ψημένα στη δουλειά
ούτε και νοιάζομαιι για των ματιών το χρώμα,
όνομα, επάγγελμα και ηλικία.

Νύχτα, χάρισέ μου ένα κορμί,

έστω και για μισή ώρα, για ένα δεκάλεπτο∙
σου τάζω πρώτα πρώτα το κορμί μου,
σου τάζω το μέλλον μου,
σου τάζω κάτι περισσότερο: την ψυχή μου -

χάρισέ μου ένα κορμί.

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Σάββατο βράδυ

απ' το Βαρδάρι ως το Συντριβάνι

(τι Λευκό Πύργο τι Πλατεία Δικαστηρίων)
σε ψάχνω σ' όλα τ' αγοραία πεζοδρόμια
έφαγα όλα τα γιαπιά για να σε βρω

Μην είσαι σε κανένα σινεμά

μην παίζεις σε κανένα σφαιριστήριο
ή τάχα ποια ρουφήχτρα να σε χαίρεται
σε ποιο δωμάτιο σε ποιο πάρκο σε ποιο κέντρο,
και τριγυρνώ μονάχος κι αξεδίψαστος
απ' το Βαρδάρι ως το το Συντριβάνι
δεν εξαρθρώνεται αυτός ο πυρετός
δεν επανδρώνεται με άλλους η καρδιά μου.

Τσαϊράδα

Εδώ δεν είναι τόπος να πλαγιάσουμε.

Τ' αγκάθια τσιμπούν και τα τριβόλια κολνούν και προδίνουν.
Το λασπωμένο ρέμα, όλο κουνούπι και κακό.

Εδώ δεν είναι τόπος να ξανάρθουμε.

Έχτισαν κι άλλο σπίτι, βλέπω το φως στο παράθυρο.
Ο χωματόδρομος περνάει σχεδόν δίπλα μας.
Ζευγάρια επιστρέφουν με το μοτοσακό.

Εδώ δεν είναι τόπος να ησυχάσουμε.

Αυτό το ρεμπέτικο μού χάλασε όλο το κέφι.
Βουρκώνει το μέσα μου καθώς σ' αγκαλιάζω.
Μου κάνει κακό ν' ακούω για ξενιτεμούς.

Εδώ δεν είναι τόπος για μας.

Ακόμη κι η εξοχή έχει τον τρόπο της να μας πληγώνει.

Εκείνοι που μας παίδεψαν

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,

όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή∙
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν μες στα πιο βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ...