ΑΣΗΜΙΝΑ ΣΑΛΙΒΕΡΟΥ ΚΟΛΛΙΑ

Τι κά νεις ψυχή μου;

ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Τίτλος: Τι κάνεις ψυχή μου;
Συγγραφέας: Ασημίνα Σ. Κόλλια
Έκδοση-Διορθώσεις: Σέργιος Γεωργάρας

©Ασημίνα Κόλλια, 2022

Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση του έργου καθώς και η αναπαραγωγή του με κάθε μέσο,
χωρίς την άδεια του συγγραφέα και του εκδότη.
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Τι κά νεις ψυχή μου;

Η μία σκέψη λακτίζει την άλλη

στις αφιλόξενες ράγες
του κουρασμένου μυαλού μου.

Πενθώ τις ώρες που έσπειρα κι αθέριστες άφησα.

Πενθώ τις ελπίδες που ενέδρα τους
έστησα.
Πενθώ τη χαρά που σαβάνωσα
και τις αμαρτίες που λάτρεψα.

4
Τι κάνεις ψυχή μου;

Ξαπό στασε η ψυχή

Απόθεσα το βλέμμα μου στο πρόσωπό σου

κι αυτό γαλήνεψε.
Έκλεισα το χαμόγελο σου ανάμεσα στα βλέφαρα
κι αυτά τρεμόπαιξαν.
Κι όταν ένα λουλούδι μύρισες, δικό μου,
ξαπόστασε η ψυχή μου,
αφουγκράζοντας δειλά την ανάσα σου.

5
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Άνοιξη

Μεσ’ την καρδιά μου μπήκε φως

και τις ακτίνες του, φωνές πουλιών τις είχαν ζέψει.
Κούρσεψαν οι μυρωδιές τα χιόνια των βουνών,
και η δροσούλα την αυγή, λικνίστηκε στα φύλλα
πριν σ’ ένα ροδοπέταλο να πέσει.

Και το θυμάρι έστειλε μιαν ευωδιά στα δάση

και όλες των δέντρων οι ευωδιές πίσω του τρέξανε,
να δουν την άνοιξη
που στ’ άνθη είχε πλαγιάσει.

6
Τι κάνεις ψυχή μου;

Σιωπή

Σ’ ένα φαράγγι,
τόλμησα το όνομά σου να φωνάξω,
και η ηχώ το αρνήθηκε,
μου το επέστρεψε.

Σε έναν τοίχο λευκό,

το όνομά σου έγραψα,
και η αχάριστη βροχή το έσβησε.

Κι όταν σ’ ένα δέντρο μιαν καρδούλα σκάλισα,

ο κεραυνός το έκαψε.
Και τότε ήρθε η σιωπή…
Μες τη σιωπή μου σ’ έκλεισα,
με το γαλάζιο του ουρανού το όνομά σου έβαψα,
Φιλία αγνή να μου θυμίζει μόνο…

7
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Θλίψη

«Περίλυπος είναι η ψυχή μου μέχρι θανάτου!»

περίλυπο το βλέμμα, βυθίζεται στη ψυχή και δακρύζει
και το δάκρυ φτάνει στα χείλη!
Μα! Αλλοίμονο! τα χείλη το αρνήθηκαν…
Κι αυτό, έσταξε στο χέρι μου, πάνω στου καρφιού τον τύπο.

8
Τι κάνεις ψυχή μου;

Αδιέξοδο

Γύρω από την σκέψη μου, φράκτης η μορφή σου,

και γύρω απ’τη μορφή σου, φράκτης η σκέψη μου.

Πίκρα κάτω απ’τα κυπαρίσσια

Αθέριστες οι πληγές μου με πνίγουν,

βέβηλα χέρια τις φύτεψαν μέσα μου!
Δασύσκιωτες οι σκέψεις τρεμοπαίζουν στο βλέμμα,
βρόγχος θανάτου με πνίγει.
Πυγμέ μου, σώπασε!
Ανάσα μου, ξεκουράσου στης καρδιάς τον κτύπο!
Ψυχή μου, αφουγκράσου την θλίψη σου!
Δάκρυ μου, στέγνωσε!
Πικρός ο ίσκιος των κυπαρισσιών, απόψε που
ο ήλιος δύει, μπίγεται στις φλέβες μου.

9
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Σή μερα

Σήμερα είδα μια πίκρα στων χειλιών σου την άκρη.

Σήμερα είδα, μιαν ακόμα σταγόνα ιδρώτα στο πρόσωπό
σου,
και πήρα ένα ροδοπέταλο και τη σφούγγισα…
και η κούρασή σου, βάρυνε την καρδιά μου
σαν να μου την δάνεισες για λίγο…

10
Τι κάνεις ψυχή μου;

Ζωή !

Παιδεύω τη μνήμη μου, δε σε θυμάμαι!

Παιδεύω τη νιότη μου, δε σε ζητά!
Παιδεύω το βλέμμα μου, και δε σε βρίσκει!

Κι όταν χαμογέλασα,
χαράχτηκες στο πρόσωπό μου
Ζωή!

11
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Χά ρηκα που σ’ά κουσα

«Χάρηκα που σε άκουσα» είπες, και πήρα τις λέξεις σου

ανάμεσα στα χέρια και τις ανεμοκυμάτισα,
στην άκρη ενός βράχου,
μα μου τις πήρε ο άνεμος στο ασπόνδυλό του σώμα,
και όλες τους, τις έσπειρε στα κύματα εκεί πέρα,
τα κύμβαλά του κρούοντας,
κι αυτές, γλάροι γινήκανε, λεύτεροι και αζάλωτοι
σαν την αγνή ψυχή σου.

«Χάρηκα που σε άκουσα» είπες, και ο κάμπος

όλος λαμπάδιασε από τις κόκκινες του Μάη
τις παπαρούνες, σε λαμπηδούσες π’άλλαζαν
σαν έγερνε ο ήλιος.

Οι όμορφες οι λέξεις σου,

ποταμοφράκτης στης θλίψης μου τον χείμαρρο,
στη λαίλαπα των αναμνήσεών μου τείχος, γίνηκαν.
Και στροβιλίστηκαν στον ανεμόμυλο μίας απρόσμενης
χαράς,
που μέσα μου κρυβόταν.
Κι ο κάματος φτερούγισε μέσ’από την ψυχή μου,
φυγάς κυνηγημένος,
στις ρεματιές τις άγριες
και τις αετοράχες.
Πίκρα και θλίψη φύγανε, γαλήνια λίμνη φτιάξαν
για να καθρεφτιστεί δεινά η όψη
μιας ηλιανέγγικτης, μιας όμορφης φιλίας.

12
Τι κάνεις ψυχή μου;

13
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Ελεημοσύ νη

Βρέχει και πλήθηκαν όλα,

ακόμα και το αίμα στο δρόμο πλήθηκε.
Το αίμα εκείνου που μαχαίρωσες
όταν του αρνήθηκες τον οβολό σου.

14
Τι κάνεις ψυχή μου;

Ίσκιοι

Στην παραζάλη της βροχής παράκουσαν οι στάλες

και στα θαμπά, τα χνωτισμένα τζάμια
υγρές ραγισματιές αφήνουν.
Κι η νύχτα πείσμωσε σαν το σκοτάδι της το μούσκεψε η
βροχή
-που αυτή απόκαμε τόσο πολύ να γνέσει
και γύρω από τον ήλιο να πιστρώσει-
και τ’άστρα όλα τ’ουρανού τώρα στον κόρφο κρύβει.

Οι δρόμοι χέρσοι, ιδρωμένοι, το βάρος των ίσκιων

των σπιτιών απόψε δεν αντέχουν
και στο πλακόστρωτο ζητούνε να τους πνίξουν.
Μα, οι εβένινοι οι ίσκιοι, λεύτερα, σκοτάδι σπαταλούν
σε τοίχους, και σκεπές ακόμα, που χέρια άπειρα
τις έχουν πεταυρώσει.

Κι ακόμη και των ψυχορραγούντων το ρόγχο

να κρυφακούν μπορούν και τα ματάκια των παιδιών
θα δουν, πίσω απ,τους τοίχους των σπιτιώννα μένουν
κλειδωμένα, και θα ζηλεύουν, τους αδικιάριδες
τους ίσκιους τους αποίητους, καβάλα στα πεταλωμένα
τους τα άλογα, στης έρημης της πόλης την κερωμένη όψη
κρυφτό να παίζουν σε ρυθμό δυνατό…

15
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Επική δειος

Ακρωτηριασμένη, νεκρή ψυχή μου!

Κάτω απ’ τους ασφόδελους λύγισες!
Το καράβι της ζωής σαλπάρισε και σε άφησε να σφαδάζεις
στα σινδόνια των αμαρτιών σου, αρνούμενο την πάναγνη
εξομολόγηση.
Σε άφησαν να σφαδάζεις, να ψυχορραγείς σ’ αφήσαν
ενώ τα γεράκια έκραζαν, απαιτώντας την σάρκα σου.
Με τ’ άλογα του Άδη έφυγες ψυχή μου, έφυγες βουβά,
χωρίς ένα αντίο, χωρίς χαιρετισμό.
Μόνο τα χείλη μου δεν ξέχασες και πίκρα τους άφησες,
διπλωμένη σ’ ένα σάβανο, σ’ ένα σουδάρι.
Η παλίρροια της σιωπής σ’ έπνιξε ψυχή μου, και τώρα,
σ’ένα απάνεμο λιμάνι το ξόδι σου γίνεται.
Πέτρινη πλάκα τον ατάραχο ύπνο σου σκεπάζει ενώ γύρω
σου
οι συνειδήσεις παραληρούν ένα μοιρολόι
Κι ω! Πηλοφόρε ξωμάχε των αγρών! Αν δεις τους
ασφόδελους
την άνοιξη, θυμήσου! Θυμήσου ξωμάχε! Κάτω απ’ αυτούς
οι ψυχές ησυχάζουν, μακριά, στης σιωπής το νεφέλωμα.
Μην τους ασφόδελους κόψετε, ω! Παιδιά μου!
Μην τους ασφόδελους χαϊδέψετε, ω! Παιδιά μου!
Μην τους ασφόδελους πλησιάσετε, ω! Παιδιά μου!
Μιας μάνας η ψυχή, κάτω απ’ αυτούς, απαγνάντια
στην κόλαση πέρασε, που πιο δροσερή απ’ των ανθρώπων
την πύρινη περιφρόνηση.

16
Τι κάνεις ψυχή μου;

Η Μαγεία του Μά η

Ο Νάρκισσος τον Μάη αντάμωσε

μεσοδρομίς του κάμπου
και ζήλεψε τα μύρρα του, τις ευωδιές, τα άνθη.
Κι ο νιόβγαλτος ο Μάης το ανεμόχιονο, την ανεμοσυρμή
από τα όρη πήρε και τα’κρυψε
στης χειμωνιάς τον κάτασπρο τον κόρφο.
Βάδισε ανεμπόδιστος ολημερίς στα δάση, αγγίζοντας,
τις ανεπούλωτες από τα χιόνια πληγές των δέντρων
και ανθόκλαδα βγήκανε και ανθόστρωσαν το δάσος.
Μαΐστρες μήγαρις το είχατε μαγέψει; Όχι,
ο Μάης μάγιστρος της φύσης είν’ο πρώτος
και άνθη στο πέπλο της νυφούλας γης απλόχερα σκορπίζει,
που βγαίνουν απ’το μέτωπο όταν ιδροκοπήσει.
Κεντίδια στα φυλλώματα, πλουμίδια και στη χλόη,
αργεστοζέγυρο έπλασε, στις θάλασσες τον ρίχνει.
Toυ Φθινοπώρου ολοφυρμός ακούγεται στα όρη,
που ελπίδα δεν του έμεινε, πίσω να γυρίσει.
Προικία όπου έχει η φύση μας, του Μαη της
να δώσει! Βαγιόκλαδα του κράτησε και νεροχελωνίτσες.

Κι ο νεραϊδάρης Μάης, ανέραστος, γαλήνιος,

τον αργαλειό της Άνοιξης αργέυει να κινήσει.
Πουλιά του κάμπου πέταξαν να τον καλωσορίσουν
στην ανερρούσα την τρελή, μην τύχει και σκοντάψει.
Βατό θα’ ναι το διάβα του, άνθηση θα μυρίζει
και τα χαρούμενα πουλιά ολούθε κελαηδάνε.
και όταν για λίγο κουραστεί σ’ ολόσκιο δάσος μπαίνει,

17
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

εκεί που η νερομάνα του νερό θα τον φιλέψει.

Την όμορφή του άμαξα θα την μακροσκοινίσει,
για να’ ρθει και στην αγροτιά, που είδηση δεν πήρε,
πως ήρθε Μάης, Άνοιξη, μ’ ακόμα κρύα έχουν.
Και σα την δουν οι αγρότισσες θα βγάλουν τη μαλλίνα
και σαν τη δούνε τα παιδιά στο χώμα θα κυλήσουν.
Και θα τη δούνε και οι νιές που ένα νιό προσμένουν
και μαργαρίτες θα μαδούν, να δούνε αν θα έρθει

Μισόκλειστα τα βλέφαρα, θε να κρατούνε όλοι,

μη τάχατες, οι ομορφιές του Μάη, τους τρελάνουν.
Βαθύρριζος να’σαι Μάη μου, στη γη πάντα να μένεις,
γιατί αν φύγεις, ο ολοφυρμός όλους θα συνεπάρει.

18
Τι κάνεις ψυχή μου;

Φθινό πωρο

Φθινόπωρο είναι,
η ηχώ της μοναξιάς σου
που προδίδει τη σιωπή σου,
η σκιά της θλίψης σου που φοβίζει το βλέμμα,
το ξεστό σου δάκρυ που ραπίζει τη συνείδηση.
Μαστιγώνω το κορμί μου με λέξεις
που στο Ευαγγέλιο βρήκα.
Ματώνω την ψυχή μου
στάζοντας της αγιασμό.
Πληγώνω τη συνείδησή μου
φιλώντας Αγίου εικόνα.
Ξεφτιλίζομαι, υποφέρω, πεθαίνω,… αγιάζω.

19
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Ο Μή νας Αύ γουστος

Βαρύς ο μήνας Αύγουστος

ατόφιος από σίδερο κι ατσάλι,
σίδερο καίει το κορμί
κι ατσάλι ειν’ η ψυχή μου,
και ιδρώτας βαρένει τα βλέφαρα
στο ησύχασμα της μέρας
σαν το κορμί να ξαποστάσει θέλει.

Δύσκολος μήνας ο Αύγουστος εφέτος

Δύσκολες και άβολες οι μέρες του
σπρωχνόντουσαν πια να βγει πρώτη,
πια πρώτη την κούραση στη ψυχή ν’ αφήσει.

Γνωσιθήρας ο μήνας αυτός,

της γνώσης γνώριμος αφέντης
γεύτηκε το καρπολόγημά της,
μέχρι την τελευταία του στιγμή
στο παρελθόν ν’ αφήσει.

20
Τι κάνεις ψυχή μου;

Τό τε

Σε πρωτοείδα ένα απομεσήμερο,

να προσμένεις των ονείρων σου τον αντίλαλο
μ’ ένα χαμόγελο να στροβιλίζεται χαρούμενα
στο απύθμενο βλέμμα σου,
τότε που σταμάταγαν οι αέρηδες
ν’ αφουγκραστούν την ανάσα σου.

Σ’ αναζήτησα, τότε που προσπαθούσα

να κλείσω στις χούφτες μου το φως
και στ’ ακροσέλιδο ενός παραμυθιού τις σκέψεις μου
κάρφωνα.

Σ’ αναζητούσα τότε που το δικό μου τ’ όνειρο

στο ξάγναντο της ψυχής μου σε πρόσμενε.

21
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Θρή νος

Τώρα, των κρίνων η λευκότης σφαλίζει τη μορφή σου,

και του χιονιά η παγωνιά στα σωθικά κουρνιάζει
μόνο ο άνεμος δειλά νεκροφιλεί τα χείλη,
γεμίζει πάχνη τα μαλλιά σου.

Και σ’ είδα, ναι, να παίρνεις παραμάσχαλα

τα όνειρά σου τα αγνά,
τα όνειρα τ’ ατέλειωτα τα αστιγμάτιστά σου
και να σκορπάς στο διάβα σου σιωπή και καταχνιά.
Και είδα, χίλιους ήλιους να καίνε μεσ’ το βλέμμα σου
και τη ζωή απ’ αυτό με βιάση να πίνουν περισσή,
τώρα, αστερήσιος έγινες και θα χαθείς μεσ’ την αυγή.

22
Τι κάνεις ψυχή μου;

Ξωμά χος

Ξωμάχος του καλοκαιριού

εσύ έμεινες να βλέπεις,
ένα χρυσάνθεμο στο φύσημα του πρώτου ανέμου,
με θλίψη του τα πέταλα να γέρνει.

23
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Ευχαριστώ

Αν κάποτε σου έταξα του γιασεμιού το άνθος,

λήθη τη μνήμη σφράγισε συγνώμη σου ζητώ,
ευωδιάζει στο διάβα σου της φύσης όλης το κάλλος
Ξέφρενα πέταξε όταν σε είδα μακριά μου ο κοπετός.
Ημέρα γιορτής είναι σήμερα για μας, δεν κάνω λάθος.
Σ’ εσέ, για όσα έκανες για ’μένα, λέω «Ευχαριστώ».

24
Τι κάνεις ψυχή μου;

Ο ίσκιος

Τον ίσκιο σου επλάνεψα

και μπόρεσα και τράβηξα
παράμερα στην ερημιά.

Τον ίσκιο σου δεν άντεξα

και μπόρεσα και δάμασα
πιο πέρα απ’ την αστροφεγγιά

Ίσκιωσαν, ράγισαν
έπεσαν φυλλώματα
μέσ’ τα χαρακώματα.

Το ίσκιο σου επλάνεψα

και μια βεργούλα κλάδεψα
από το φύλλωμα μιας λυγαριάς.

Τον ίσκιο σου δεν άντεξα,

τον κρέμασα, τον άφησα
σε μιαν αχτίδα μοναξιάς.

Ίσκιωσαν, ράγισαν
και τα χαρακώματα
γεμίσανε πτώματα.

25
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Η ά λλη πό λη

Στην πόλη μας δεν έχουμε φυλακισμένους,

στην πόλη μας το χέρι για ελεημοσύνη
δεν απλώνουν, δεν βλέπεις λυπημένους.
σ’ αυτή την πόλη, ξένε, δε θα πληρώσεις
καταφύγιο για να βρεις,
εδώ, μόνο το φως του ήλιου λείπει,
μα, ένα καντήλι αρκεί.

26
Τι κάνεις ψυχή μου;

Ο Θά νατος του Ποιητή

Με τη σκιά των αστεριών

στης γης τον κόρφο, ένα ποίημα γράφτηκε,
και πριν το σβήσει ο άνεμος
στη θέση του, ένα λουλούδι άνθισε.

27
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Άρνηση

Σήμερα, ζωγράφισα τη μορφή σου,

λίγο πριν οι σκιές της δύσης με πνίξουν.
Στα μάτια σου θάλασσα έβαλα άγρια,
της ελπίδας μου το καΐκι που έπνιξε.
Και στα χείλη το μαύρο και μωβ έσταξα.

Κι έμοιαζες τώρα,
στις σκέψεις μου τις χαρισμένες στον όλεθρο,
-στις σκέψεις μου τις αφτερούγιστες-
τις πνιγμένες στην ομίχλη της άρνησής σου.

Κι έμοιαζες τώρα,
στων πληγών μου τον πόνο,
στης καρδιάς μου τη γύμνια,
σαν ένα κρίνο ξεχασμένο
στον επιτάφιο των αναμνήσεων μου.

28
Τι κάνεις ψυχή μου;

Αναμονή

Στον αργαλειό της γνώσης ύφανα τα βιώματά μου

και στ’ αναλόγι της ζωής τ’ απόθεσα ανυπόγραφα,
συγχώρεση τα κρίματα να πάρουν.

Απενθής η ελπίδα μου περιμένει ακόμα

μπροστά στο έλεος.

Τα βάθητα του Άδη τα απόκρυφα μου ψιθύρισαν

όταν τα πολύδεντρα δάση
-χωρίς το πέπλο της σιωπής- διάβαινα.
Και απαίδευτος δεν έμεινα.
Και ακούσιος μάρτυρας ενός φόνου έγινα,
του φόνου της ψυχής μου,
όταν τα ιδανικά μου πρόδωσα.
Μοναχός έμεινα σ’ αγεφύρωτο ποτάμι βαθύ,
το ποτάμι της φυγής, της λησμοσύνης.
Και πέρα, μακριά στον ακροφανή ορίζοντα,
έπεφτε ο ίσκιος της γαλήνης που αλάβωτη με προσμένει
άδικα.

29
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Συγνώ μη

Στα όνειρά μου σ’ έβλεπα και μου ‘δινες κουράγιο

να δέσει η ζωούλα μου σε μιας χαράς μουράγιο.
Κι όταν άνεμοι μέσα μου μου έσπερναν τη θλίψη
με ένα μόνο βλέμμα σου μου έδινες γαλήνη

Φουρτουνιασμένες θάλασσες πάλευαν στην ψυχή μου

μα εσύ μου παραστάθηκες, κράτησες τη ξωή μου
Μα εγώ αγνώμων στάθηκα σε πίκρανα πολύ
κι αντί να πω «Ευχαριστώ» σε πότισα χολή.

Τώρα συγνώμη σου ζητώ, δε θα σε ενοχλήσω

με τις μικρές δυνάμεις μου, μόνη θα επιζήσω.

30
Τι κάνεις ψυχή μου;

Αρχιπέλαγος

Του θανάτου όνειρα με μαστίγωσαν,

σ’ έναν κόσμο δόλιο με πετάξανε,
Ω! Χαρά, πού σ’ έχασα σε γιορτής ξεφάντωμα!
Ω! Γλυκά μου όνειρα, που σας θάψανε!

Της θυχής μου ενέδρα χθες της στήσανε,

τα πουλιά βουβάθηκαν και σκορπίσανε.
Ω! Των στεναγμών αρχή, αρχιπέλαγος!
Ω! Της μοίρας φέρσιμο τόσο άδικο!

Κλείστε μάτια, κλείστε αυτιά, κλείστε στόματα,

μη και δείτε τις χαρές που χαθήκανε,
μη και ακούσετε φωνές με κατάρες ριζιμιές,
μη μιλήσετε!

Η ψυχή μου λύγισε ένα απόγευμα,

σαν ακούγονταν ιαχές τουφεκιών κι οργάνων.
Ποιος γλεντάει; Ποιος θρηνεί;
Ο θρήνος πιο μεγάλος

Παπαρούνες άλικες εις το μνήμα μου

με κρινάκια πάλλευκα ας φυτρώσουνε,
σαν ο άνεμος φυσά να λικνίζονται
και το χώμα να φιλούν που με πόνεσε.

31
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Ψυχή μου

Ψυχή μου,
Άστρο φαεινότερο του ήλιου υπέρλαμπρο
και του ουρανού το γαλάζιο το άδυτο είσαι,
Της θάλασσας το ύδωρ το τρίσβαθο,
της αλήθειας ο άχρωμος παράδεισος.

Πετράδι της γης είσαι ο αμέθυστος,

και της φυλακής περιστέρι ολόλευκο,
Του καημού το ιδρωμένο μέτωπο,
της μακρινής νυχτιάς είσαι ο απόηχος.

Μιας παιδικής παρειάς το ροδόχρωμα,

του δυνατου αέρα το πτερύγωμα.
Είσαι τ’ αγέρα το ολόλευκο σύννεφο,
του πυράκανθου το άλικο δάκρυ.

Του λιοπυριού είσαι αχτίδα ανόργητη.

Του δειλινού το άπεφθο χρώμα.
Κι ενός τραγουδιού απέριττου είσαι τρέμουλο.

Ψυχή μου,
Της αστραπής είσαι η λάμψη η τολμηρή,
μια χούφτα φώς του ήλιου σπαρμένη στο κύμα
η αυγή είσαι στο έρεβος της ψυχής μου,
Σ’ ευχαριστώ που υπήρξες στη ζωή μου.

32
Τι κάνεις ψυχή μου;

Αν
Αφιερωμένο στα πολυαγαπημένα της παιδιά Πέννη και Έλενα

Αν άνθος ήμουν, θα ‘θελα εσύ να ‘σουν ο μήσκος.

Αν Νότα ήμουν, θα ‘θελα να ‘σουν εσύ ο στίχος.
Αν καράβι σε πέλαγο ήμουν εσένα ας είχα φάρο.
Κι αν ήμουν δέντρο έρημο να ‘σουν εσύ το δάσος.

Αν νοσταλγία ήμουν να ‘σουν εσύ το δάκρυ.

Κι αν μονοπάτι έρημο, να ‘σουν εσύ η άκρη.
Αν ήμουν δυνατός αετός, να ‘σουν εσύ ο αγέρας
κι αν δειλινό γενώ, να ‘σαι του ορίζοντα εσύ το πέρας.

Αν του Παραδείσου ήμουν ο Λωτός, να ‘σουν εσύ το φίδι

κι αν ήμουν ουρανός, εσύ Αγγέλων ευφροσύνη.
Αν ήμουν μοναξιά, εσύ να ήσουν η ελπίδα
κι αν κοφτερό σπαθί γινόμουν, εσύ να ήσουν η λεπίδα.

Αν ήμουν νύχτα, να ήσουν η σιγή

κι αν λαβωμένος, εσύ να ήσουν η πληγή.
Αν ήμουν μια ψυχή, να ήσουν το κορμί μου
κι αν ήμουν μια καρδιά, εσύ να ήσουν οι παλμοί μου.

Αν ήμουν μειδίαμα πικρό, να ‘σουν το μυστικό μου

κι αν ήμουν κεφαλή σκυφτή, εσύ ο στοχασμός μου.
Αν ήμουν κύμα γαλανό να ‘σουν εσύ ο αφρός μου
κι αν ήμουν κάμπος πράσινος, εσύ ο ροδανθός μου.

Αν ήμουν ζωγραφιά, να ΄σουν εσύ το χρώμα

κι αν ήμουν σύννεφο μαβί, να ‘σουν εσύ η μπόρα.

33
 Ασημίνα Σ. Κόλλια

Αν ήμουν μια μικρή Εκκλησιά, να ‘σουν το Ευαγγέλιο

κι αν ήμουν μια γλυκιά ματιά, να ‘σουν το χαμογέλιο.

Αν ήμουν μια φωτιά, να ‘σουν εσύ η στάχτη

κι αν ήμουν αδικία, να ΄σουν εσύ τα λάθη.
Αν ήμουν ήλιος δυνατός, εσύ να ‘σουν το φώς
κι αν ήμουν έρημος, να ‘σουν εσύ νερό.

Μα είσαι το παιδί μου,

~H ΖΩΗ ΜΟΥ~
Σας λατρεύω, σας αγαπώ!

34
Τι κάνεις ψυχή μου;

Περιεχό μενα
Τι κάνεις ψυχή μου;...........................................................................................................2
Ξαπόστασε η ψυχή............................................................................................................5
Άνοιξη................................................................................................................................6
Σιωπή.................................................................................................................................7
Θλίψη.................................................................................................................................8
Αδιέξοδο............................................................................................................................9
Σήμερα.............................................................................................................................10
Ζωή!.................................................................................................................................11
Χάρηκα που σ’άκουσα.....................................................................................................12
Ελεημοσύνη.....................................................................................................................13
Ίσκιοι................................................................................................................................14
Επικήδειος.......................................................................................................................15
Η Μαγεία του Μάη..........................................................................................................16
Φθινόπωρο......................................................................................................................18
Ο Μήνας Αύγουστος........................................................................................................19
Τότε..................................................................................................................................20
Θρήνος.............................................................................................................................21
Ξωμάχος...........................................................................................................................22
Ευχαριστώ........................................................................................................................23
Ο ίσκιος............................................................................................................................24
Η άλλη πόλη.....................................................................................................................25
Ο Θάνατος του Ποιητή.....................................................................................................26
Άρνηση.............................................................................................................................27
Αναμονή...........................................................................................................................28
Συγνώμη...........................................................................................................................29
Αρχιπέλαγος.....................................................................................................................30
Ψυχή μου.........................................................................................................................31
Αν.....................................................................................................................................32

35