Professional Documents
Culture Documents
Λάζαρος k. λεων
οΔΥΣΣΕΑΣ ΛΑΡΙΖ
Κάτι από χώμα...
Λάζαρος κ. λεων
1. Κυκλοθυμίες
Λευκά κελιά
οι σελίδες του παρδαλού τετραδίου μου.
Οι μαύρες γραμμές του
θυμίζουν κάγκελα.
Φυλακίζουν μέσα τους,
κάθε μου σκέψη,κάθε όνειρο,
κάθε πληγή,κάθε χαρά και ούτω καθεξής…
Σκληρό εε!
Λευκά κελιά,ψυχρά…
ξύλινη υφή,και η υγρασία,
στο χρώμα του ουρανού να μοιάζει…
Πονάνε
Πνίγονται
Θίγονται
Πεθαίνουν.
Τα πλάσματα που ζουν εκεί,
είναι σαν να πέρασαν αιώνες
και άφησαν πίσω συντρίμμια…!
Αιώνιο Παρελθόν Δευτερολέπτου.
Και όμως,τα βλέπω,μπαίνουν σε κίνηση,
Χορεύουν
Αιωρούνται
Στροβιλίζονται,
στην πρώτη άπειρη νότα,
Ελευθερώνονται,
ξάφνου πετούν
με τον πρώτο ψίθυρο
στην πρώτη συλλαβή
και η φωνή γίνεται επιτόπου Θεός
ή μήπως ΑΝΘΡΩΠΟΣ!;!
3. Άγχους Αλληλουχία
''Ονειροπαγίδες'',
φυλάκισαν όνειρα
και άφησαν τους εφιάλτες ελεύθερους
να αλωνίζουν στην ζωή μας...
Επιτίθενται σαν καμικάζι στο νευρικό σύστημα,
πιο απειλητικές και από γάγγραινα...
Το πόδι θα γλυτώσει για την ώρα...
Ο καρκίνος στέκει επιβλητικός πλάι στην ελπίδα...και η ελπίδα στο
χρώμα της Νύχτας...
Του τρίβεται μες την ηδονή,και όμως δεν τελειώνει...
''Ονειροπαγίδες'',
Ακρωτηριασμένες νύφες
παντρεύτηκαν ανοργασμικές καριέρες και
γέννησαν παιδιά κομπλέ-ξ...
Τα έστειλαν για κατήχηση ''στους άγιους πατέρες''
και έπειτα στο στρατό να γίνουν άντρες...
''Ονειροπαγίδες''
Φουσκωμένα πορτοφόλια
και στήθια φουσκωμένα...
''Μαραμένα τα γιούλια''...
ποια γιούλα ρε μαλάκα?
εδώ μαράθηκαν τα χαμόγελα
για αυτό η εφηβεία φλερτάρει με την κάνναβη!
Και ποια είναι η διέξοδο;;;;;;;;
Τι;
Δεν ξέρεις...
''Ονειροπαγίδες''φίλε,ή μάλλον όνειρα-παγίδες...
άντε ξύπνα...
και μην με παίρνεις πολύ στα σοβαρά!!!!!
6. Α-κίνδυνος Θάνατος
Ρούχα μυρωδάτα,
ποτισμένα με το σπάνιο άρωμα της νικοτίνης,
και σωθικά,
κατακλυσμένα απ της ευεργετικές ιδιότητες της καφεΐνης...
Ναρκωτικά καθημερινής και ακατάπαυστης χρήσης!
Α-κίνδυνος τρόπος ζωής...
Ανάσες βόθροι,ανοσοποιητικά χασάπικα!
Τα δόντια μας,γίνανε παιδιά του Ήλιου
και τα μυαλά μας σούπα,χωρίς κύβο κνορ...
Φλέματα στολίζουν την άσφαλτο
και ρυτίδες τον καθρέφτη...
Για''Ημικρανίες'' κάνει λόγο το κεφάλι,
και δεν εννοώ το πάνω...Βλέπεις,εκείνο συνήθισε!
Σέρνονται καρκίνοι τεμπέληδες,
απ’ τον φάρυγγα ως τον προστάτη
και απ’ τη μήτρα ως τον εγκέφαλο!
Καρκίνοι για όλες της τσέπες και εννοείτε για όλα τα γούστα...
Κυκλοφορούν αδιάκριτα και δεν ντρέπονται ούτε καν το Θεό...
Αιώνιοι νικητές ,ήταν,είναι,θα ‘ναι!!!
Δεν τρομοκρατούν,
για αυτό και ευδοκιμούν...
Πλασάρονται με χίλιους και έναν τρόπους,
Ανενόχλητοι,παρελαύνουν σε όλες της ηλικίες!
Εικοσιτετράωρη εξάρτηση,
μόνο στον ύπνο γλιτώνουμε...
Μα τελευταία και αυτός κάτι έπαθε και μ’ αποφεύγει...
7. Αναρχί-σω να λέω
Ναι,ναι,
Άλφα κυκλωμένο σε πειράζει…!
λες και όλοι δεν είμαστε κυκλωμένοι…
από σύνορα και σκέψεις
από θρησκείες και ορέξεις.
Λες και υπήρξαμε ποτέ ελεύθεροι…
τράπεζες,οθόνες,ταχύτητα,εργασία,
ακόμα και ο έρωτας μας κύκλωσε!
Ατενίζουμε το μέλλον λέει…κυκλοθυμικά!
Πόσες φορές ένιωσες το χώρο σου φυλακή;
άσε δα το χρόνο…
άλφα κυκλωμένο,έτσι στεγνά!
Διαφωνείς μήπως;
Αν είναι να κυκλωθούμε από κάτι,
γιατί να μην είναι αυτό?
Στην τελική,
ας σπάσουμε και κάνα δόντι,
μάλλον,δεν αρκεί να τα σφίγγουμε μόνο…
8. Αλλεργίες
Είμαστε εκείνοι,
που στήνουμε το μέλλον μέσα απ’ την απάθεια.
Σύγχρονη Σπιναλόγκα δικέ μου…
Μας φοβάται ο αέρας,
και ο έρωτας μας τρέμει…
Γιατί τολμήσαμε…!!!
13. Κάτι από χώμα
Τι;;;;;
Σκοτώστε τον!!!
Απλά παραλληρώντας
22.
...Μην περιμένεις να χωνέψω αυτά που λες,
αυτά που σου έμαθαν να λες...
...απλά για να τα λες...
Ξέρω,ξέρω...
Έτσι είναι ο κόσμος θα μου πεις...
....θα το πεις για να το πεις
Άντε πες το...
Ελαττωματικό γρανάζι δηλώνω...
Δηλώνω με θράσος άθεος,
άρα και πλήρης!!!
Λέγε με Καιν όταν βλέπεις αδικία
και όταν θες ελπίδα Λάζαρο...
Δεν το παίζω υπεράνω,
ίσως απλά,
δεν μου ταιριάζουν τα απλά,
και ας ζω τόσο απλά...
Απλά είναι τα πράγματα στη ζωή,
ένα και ένα κάνει τρία,απλούστατα...
Σου δίνω πάσα να με πεις τρελό, να νιώσεις καλά...
μπας και με αφήσεις στην ησυχία μου...
Το παραλήρημα με οδηγεί σε πλασματικές αλήθειες...
όσο το μυαλό είναι μπουκωμένο με ψέματα, έθιμα και πρέπει...
Σκέφτομαι πως,
''Πρέπει''να βγάλω την ταμπέλα...
λες αν αλλάξω σάρκα να τα καταφέρω;
Λες οι προγονοί μας τα φίδια να εξιλεώνονται σε κάθε χειμερία
νάρκη;;
Ίσως...
Μπααα...
...Δεν περιμένω να χωνέψεις αυτά που λέω...
Ξέρω,ξέρω...
Πάντα λάτρευες τις ευθείες,όσο με γοήτευαν οι καμπύλες....
...Και όσο το βούλωνα,τόσο μεγάλωναν τα''θα''σου...
Απλή είναι η ζωή φίλε,
σαν εξίσωση...
Άλυτη!!!!
23. Ότι να ‘ναι
Συνεχίζεται...
25. Παρατηρητής
Καταγράφω, εικόνες,
λέξεις, βλέμματα, συν-αισθήματα,
συμπεριφορές, σκέψεις, απόψεις, προβληματισμούς
οιωνούς ,όνειρα και εφιάλτες…
Παρατηρώ,
Τις ανάσες,
από άγχος ή ηρεμία…
Τον ιδρώτα,
της εργασίας ή απλά του καλοκαιριού…
Τα βλέμματα,
του ερωτευμένου ή του εχθρού…
Τις απόψεις,
του Ανθρώπου και του ανθρωπάκου…
Εικόνες,
έμπνευσης, καταστροφής, γέννησης, ανατολής
δύσης, μέθης, αγάπης, προδοσίας...
Τα όνειρα,
τα παιδικά μόνο,
γιατί των άλλων τα ‘χει αναλάβει η Εφορία…
Καμένες ασφάλειες,
φως ανύπαρκτο στο χώρο.
Όλοι χωράνε στο σκοτάδι...
Έχω ακόμα εκείνον τον κόμπο στο στομάχι, δεν λέει να φύγει ο
πούστης. Προσεύχομαι ευλαβικά να απαλλαχτώ ενώ ταυτόχρονα
τον ικετεύω να μείνει ώς έχει ή στην χειρότερη των περιπτώσεων
να δυναμώσει λιγάκι...
οΔΥΣΣΕΑΣ ΛΑΡΙΖ
1.
Όσα από μνήμης ξέχασα…
Πρώην βουλιμικά ψεγάδια στο πίσω μέρος του εγκεφάλου
Απαρτίζουν ιστορίες που ποτέ δε θα ειπωθούν
Λησμόνησέ με...
10. Νύχτα παίζεται το παιχνίδι του σκύλου κ`της γάτας
Κάτω απο πόρτες φτιασιδωμένες
με μπόλια υπονοούμενα..
Εκεί που τα επτασφράγιστα χείλη
πέρνουν βαθιά ανάσα
για να ξανακλειδώσουν πάλι σε χρόνων άδειες μπουκάλες..
Εκεί που οι αλήτες και τ`αγρίμια
μαζεύουν δείγματα
για ν`αρωματίσουν τη Νοσοκομειακή Ζωή..
Έτσι...ίσα-ίσα για να μυρίσει άνθρωπος..
κάτω απ`τα παστρίκα μπεταντίν κ`οινοπνεύματα
που στις εποχές μας μόνο πληγές δεν επουλώνουν..
Μαστουρωμένα
Αργοκίνητα
Βράδια...
Ίσως...
Κάποια μέρα ίσως..
Να μάθουμε τι στο διάολο είναι Πραγματικό..
Αλλά μέχρι τότε..
θα προσπαθείς φτωχέ..
θα προσπαθείς να υπάρξεις...
11.
Λέει: «ο συνδρομητής δεν είναι διαθέσιμος..»
Και μένα τώρα..;
Και μένα τώρα ποιός θα με σώσει..;
Βλέπεις τον ουρανό;
Μην σε ξεγελάει η απεραντότητα...
Μια κωλοτρυπίδα είναι!
Και μεις από κάτω είμαστε τ` ακρωτηριασμένα σκατά
σ` ένα δυσκοίλιο τέρας
Ο καθένας από μας με τα μάτια χάμω
γυρεύει κλεφτά ανάμεσα απ` τους Άλλους
και δυστυχώς μέσα στους Άλλους
Πόδια, Χέρια, Στόμα, Μυαλό και περισσότερο απ` όλα την Καρδιά!
Αυτή η γαμημένη Καρδιά μας έγινε εμμονή..
Το δέχομαι Φίλε μου!
Και σου λέω
«Εντάξει μεγάλε είσαι τυχερός!
Την βρήκες την Καριόλα»
Να!
Την βλέπω στο στήθος σου
Να φουρτουνιάζει και να σου ξεκολλάει
αυτούς τους κιτρινισμένους σοβάδες απ` το σώμα..
Μπράβο!
Άντε σου λέω..
Εμπρός!
Αγάπησε με!
Τι;
Δεν το κατάλαβες;
Άνθρωπος είμαι...»
Και τους ανθρώπους Φίλε μου– δυστυχώς για μας-
Πρέπει να τους αγαπάς με το Στόμα και τα Χέρια...
Εγώ όπως κατάλαβες
βρήκα τα Χέρια και το Μυαλό (γι` αυτό σου γράφω)
Αλλά αδερφέ δεν είναι αρκετό
Χρειάζομαι το μπουρδέλο το Στόμα για ν` αγκαλιάσω κάποιον...
Ανάποδοι καιροί....
Θα δεις μικρέ!
Όλα θα πάνε καλά!
Τι παραμύθι;
13.
«Θα έρθει αυτή τη Φορά!»
Και έκλεισε με απίστευτη δύναμη την πόρτα!
ΜΠΑΜ!
Και ο Κρότος σκότωσε λίγο απ`την Σιωπή
Ο Έρωτας γέλασε λίγο με τον Εαυτό του
Ο Καθρέφτης έθαψε λίγο απ`την Αλήθεια
Ο Θάνατος έπαψε για λίγο να είναι Συνήθεια
Η Ευτυχία για μια στιγμή σταμάτησε να`ναι Άπιαστο Όνειρο
Και η Μοναξιά..
Η Μοναξιά επιτέλους μίλησε....
14.
Λαθρόβια ακινησία
πίσω απ`τις μεμβράνες του ματιού..
Κόβεις με περίσσια χαρά την κορδέλα με το ψαλίδι
Καλωσορίζεις σαν ήρωας τις ιστορίες των ματωμένων γονάτων
και μετριάζεις τις εκφράσεις του πλήθους..
Πρέπει να κόψεις κίνηση..
Για να δείς
πώς φαίνεσαι με το καινούργιο σου γιλέκο
και πως τα πλάσματα πήραν το θέαμα του αίματος..
Στημμένος στέκεις..
Δε το γουστάρεις..
αλλά γι`αυτά σου τα ηλιόχαρα χαμόγελα
πληρώνεσαι αδρά χαρτιά και «αυτός είναι!»..
Στην πραγματικότητα είσαι μια εμψυχωτική ασπιρίνη
στην συγκάληψη του κενού
αλλά αυτή η γνώση σε σκοτώνει...
Σε σκοτώνει που κρατάς με σθένος τα γλαφυρά σκηνικά
για τα μυρμήγκια..(έτσι όπως τ`αποκαλείς)
Σου τη δίνει που προσφέρεις
Πόνο,Αγάπη,Μίσος,Υστερία κατα βούληση
με το πρόσχημα ότι όλα πρέπει να υπάρχουν
και κυρίως να συνυπάρχουν...
Τα Μυρμήγκια..»
15.
Φιλοσοφώ ανορθόγραφα...
'Ωρα
που δεν ζούν τα λογοπαίγνια
ούτε λευκές σελίδες
με άηχες γραφομηχανές και χωρίς ορθογραφίες
δημιουργείται η ποίηση...
Σκέψου! Σε παρακαλώ!
Σκέψου λίγο!
Δε βαρέθηκες κακομοίρη;
Δε βαρέθηκες κάθε σου σκέψη
να ζώνεται απ` την θηλιά του ωχαδερφισμού;
Κοίτα με!
Δεν είμαι καλύτερός σου ούτε κατά το ελάχιστο
Αλλά να... μπούχτισα να θρηνώ τα θύματα μέσα στο κεφάλι μου...
Και ξέρεις... αυτές οι εποχές δε σ` αφήνουν να πενθήσεις!
Δεν προλαβαίνεις!
Μια που άφησες τα χέρια σου κάτω
Μια που έφυγε η ζωή σου
από την Ζήλεια και το Μίσος των Παραδομένων
Και έτσι αυτές οι σκέψεις
Γίνονται κουφάρια, χρόνος, αποσύνθεση
Με background την βρωμιά της Νεκρίλας!
Βρωμάς Νεκρίλα Φτωχέ μου...
Και όλες οι κωλόμυγες του κόσμου συγκεντρώνονται
τσούρμο πάνω στο κεφάλι σου απ` την μυρωδιά
λες και είσαι
ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΚΑΤΟ ΤΗΣ ΓΗΣ!
Αστείο...;
Γελάς...;
Αυτή την στιγμή έχεις καθίκι την μορφή του καθρέφτη
Αλλά κάποια στιγμή το ξέρω.. θα πεθάνεις...
Το ξέρω.. θα θαφτείς σαν όλα τα μηδενικά της γης...
Λίγο κλάμα, Δυό ευχές κ` Άντε μου στο Διάολο Μακαρίτη!
Όλο λες δεν φοβάσαι τον θάνατο
Αλλά το βλέπω στα μάτια..
Φοβάσαι να πεθάνεις σαν μηδενικό!
Ο χειρότερος σου εφιάλτης έχει καταλήξει να` ναι ένας κύκλος..
Ένας απλός.. απλός.. κύκλος!
Έχεις χεστεί τόσο
που ακόμα και στην νηνεμία έχεις ανοιχτά τα πανιά
για να σου κάνει σκιά ακόμα και στον Ήλιο της Γνώσης..!
Θαρρείς πως τα` δες Όλα;
Αυτή την κωλοτρυπίδα που βρίσκεται από πάνω σου Φτωχέ μου
το ονόμασες Θεό
Και κάθε Γνώση
την ταύτισες με τον Πόνο..
Ποτέ δεν γνώρισες τον δημιουργό..
Ούτε που τον έψαξες...
Καθώς βασιλεύεις άλλοτε αγέρωχος
άλλοτε προβληματισμένος
πάνω από μια λεκάνη..
και είσαι Εσύ αυτός που αποκαλούν Θεό
είσαι Εσύ αυτός που δίνει την λειψή Γνώση
είσαι Εσύ αυτός που καταμετρά τα λάθη
Είσαι εσύ!
Αυτή η Κωλοτρυπίδα
πάνω απ` το Κεφάλι μου..!
18.
Είναι οι νύχτες που μας κάνουν τα μάτια κατακόκκινα τάλαρα
Είναι και αυτές οι βουλιμικές σκέψεις που δεν αφήνουν
κανένα σεργιάνι, καμιά ψιχάλα να πέσει χάμω..
Είναι και αυτά τ` αναθεματισμένα Εγώ που στολίζονται
με μεσημέρια, καντίνες, πλοία
και «δυτικά όνειρα» με ημερομηνία λήξης..
Είναι και που κανένας δε με θέλει ν’ αμφιβάλλω
Ζώντας κλειδωμένος στις σοφίτες του εγκεφάλου
Και γω τους φωνάζω
«Το Ερωτηματικό γαμώ την πουτάνα μου..!
Το Ερωτηματικό!»
Οι αντοχές λιγοστεύουν γρήγορα
Τα ουρλιαχτά σιγά-σιγά γίνονται ψίθυροι σε λέπρικα αυτιά
Και έτσι παραδίνομαι στη θέση που μου επιφυλάσσεται για τον
κώλο μου!
Δε μιλάω...
Ούτε παράπονο να σαλέψει απ` τα χείλη μου!
Συμβιβάζομαι...
Θα περάσει ο καιρός και θα μου γυρίσουν την πλάτη επιτέλους
Και τότε είναι που θα μπουκώσω το τσιγάρο μου
με Αγοραία Παρθενιάρικα Όνειρα
και θα σου λέω: «Βλέπεις;
Σκέφτομαι ακόμα...
Ξέρω.. είναι Ζαβολιά
Αλλά τι όμορφο παιχνίδι..»
Η Επανάσταση ζούσε...
Μόνο η έννοια της απέμεινε να σουλατσάρει που κ που
Ξεφτιλισμένη πια στα πλαίσια μιας Εμπορικής Λεζάντας...
Χειροκροτήστε!
Κλείδωσαν τα βλέφαρα
Είναι τις στιγμές που νιώθω τ` ακροδάχτυλα της ζωής
Και στο λέω
Η δικιά μου ζωή δεν έκοβε ποτέ τα νύχια της
Γι` αυτό σε κάθε χάδι μ` άφηνε πληγές
Δεν ήξερε πως ν` αγαπάει
όπως και ο ίδιος..
Θύμα Χολιγουντιανού Κανακέματος πιάστηκα...
Τώρα το μισώ..
«Εσύ δε μισείς!» θα φωνάξεις...
Μα με πέτυχε η αλήθεια
πάνω που πήγα να ξετρυπώσω απ` το υπόγειο
Εκεί που έρχεται το Τελευταίο Τρέξιμο
Το Δυνατό
Και μυρίζει όμορφα
Όπως κάποτε εσύ,
δειλή πια Φρύνη...
Γι` άλλη μια φορά πρέπει να δείξεις τις καμπύλες σου
Να γαμήσεις
τα τετράγωνα μυαλά
και μη σκιάζεσαι που τα σάλια της Εκδίκησης έφτασαν
απλά... κάνε με περήφανο
Δείξε σ` όλους
ότι οι εταίρες κρύβαν την ζωή
Για να μπορούν αυτοί να μιλούν
για χρυσούς αιώνες...
‘Έκλεισα τα μάτια
και έμαθα πώς ονειρεύονται...
Έτσι μου είπες...
Θα μάθω και ν` αγαπώ...
23.
Καρδιά Εργάτισσα που της λείπουν τα μανίκια
Ξεπροβάλει απ` την γωνία
Με αντάρτικο περπάτημα
Μάτια μπουρίνι
Δέρμα πλερέζα
Μη επιτηδευμένα σχόλια και βρώμικα δόντια..
Ρουφάει το τσιγάρο
λες και κλέβει ζωή απ` τους άλλους
Αλλά φαίνεται..
Πονάει...
Αράζει τα μακρόσυρτα βήματα της στην γωνία του μπαρ
Συστήνεται σαν ΑΓΑΠΗ
και την βλέπεις να οραματίζεται
τον καθρέφτη της αντίπερα όχθης..
Κάποιος τύπος την πλησιάζει..
Της κάνει στεγνό πέσιμο
Αλλά κείνη συλλογιέται..
Δεν απαντάει..
Παραμιλάει μονάχη..
Ο ανδρισμός του μάγκα θίγεται
Και παίρνει ανάποδες στροφές...
Σε παρακαλώ!
Άσε μου το αυτό...
Να! Που έχω μπουχτίσει απ` τους χριστούς
και απ` όλους που προφέραν
την πιο αναίμακτη συνείδηση του Είναι...
Δε μοιράζω πίστη και δε μιλώ για χρόνια
Θέλω να στέκεσαι απέναντι μου γνήσιος
Να` σαι για τελευταία φορά πιο Εσύ
απ` αυτό που αφήνεις να σεργιανά ανάμεσά τους...
Μη λες ονόματα
Μεταξύ μας..,
μην ξεπέφτεις σε λόγια..
Η Κάθαρση και η Ύβρις είχαν τις πιο πρωτόγονες προθέσεις
Έτσι! Σαν να φουντώνεις..
Να νιώθεις την ψυχή να την κρατάν τα δόντια
Τα μάτια να θεριεύουνε
και το κορμί να τρέμει
Έτσι όπως ξεπαρθενεύτηκες
Στους Κακόφημους Δρόμους της Αμαρτίας
Έτσι σε θέλω!
Λίγο δειλό- λίγο γενναίο
ανέτοιμο και έτοιμο
για τον μεγάλο άθλο
Να ισορροπείς ανάμεσα στους πιο γνωστούς σου φόβους
και μ` ένα πήδημα ασταθές
να θες να τους ξεφύγεις
Και δε χρειάζεται- στο λέω εγώ-
να ξέρεις στα σίγουρα
τί είσαι..
Εξάλλου η πιο κρυφή αλήθεια
δεν άρχιζε ποτέ
μ` ένα μεγάλο Εγώ..
Για πρώτη φορά κοίτα φιλόξενα το κακό της φωτιάς
Και ίσως ο ουρανός αυτή τη φορά να` ναι πιο κοντά
απ’ όσο λέγαν οι παλιοί..
Δε χρειάζεσαι φτερά..
-Ποτέ δεν χρειαζόσουν...-
Το μόνο που απέμεινε σαν δίοδο σ` αυτά τα χρόνια
είναι να τους κοιτάς στα μάτια.. και όχι ειρωνικά..
Τί και αν τους κοιτάς από ψηλά
κρυφά συνεπαρμένος;
Να ξέρεις ο πιο καλός ο βασιλιάς
δε κάθισε σε θρόνο
Μονάχος του πλανιότανε
και ήταν πεπεισμένος
Σεργιάνι ότι αυτός έκανε
μέσα σε βασιλιάδες..
Άμα με δεις...
Θέλω να μου πεις σ’ αγαπώ
Όχι για μένα..
για σένα ρε χαζό
για να θυμηθείς πριν πως περπατούσες
πως έπινες τον καφέ σου
πως γύριζες τις σελίδες
για να μηδενίσεις
το χρονόμετρο της αμφιβολίας
και ν’ αρχίσεις να ζεις με το τώρα.
Το ξακουστό τώρα που όλοι κυνηγάμε
και καταλήγουμε στο μετά.
Σ’ ένα μετά που έχει ξεσκίσει το χαμόγελο
και μας έχει κόψει τα δάχτυλα ανομοιόμορφα
μας έκανε να συνηθίσουμε τα λόγια μας
ενώ ύπουλα-ενοχικά
υπέθαλπε τα πόδια μας
τα έκανε ρίζες προγόνων
γιατί χρόνιο το κακό.
Άμα με δεις..
Θέλω να μου πεις σ’ αγαπώ...
Γιατί το ξέχασα...
28.
Ξημέρωσε...
Και ήρθαν πάλι να μου πουν πόσο λάθος είμαι…
Άναψα το τσιγάρο μου προκλητικά
Πήρα βαθιά ανάσα
κι άρχισα να φυσάω τον καπνό
στα τσιτωμένα πρόσωπά τους
Σιχάθηκαν την άμεση επαφή με τα πνευμόνια
και κίνησαν να φύγουν.
Μα εγώ τους ήθελα εκεί
να μου κρατάν παρέα στη θολούρα μου..
Συστήνονταν σαν φίλοι
αλλά ξεχνούσαν γρήγορα..
Είχαν ραμμένα μάτια
και τεράστια στόματα
άραζαν πάνω σε φωτογραφίες, χαρτιά λερωμένα
και σε πρόσωπα νεκρών που δεν πρόφτασα.
Γίνομαι μικρός όταν τους βλέπω
όχι μικρός-παιδί
αλλά μικρός-μηδέν.
Με όλα τα κομφόρ αυτού του αριθμού.
Με κρίνουν ασύστολα για το μαύρο μου.
Αλλά δεν τους αδικώ.
Αρκεί που μιλάνε
αρκεί που απευθύνονται σε μένα
αρκεί που μου λένε
ΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσε
ΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσε.....
...........
Δεν ξέρω...
Εγώ μάλλον θα του λέω καληνύχτα..
Η μόνη λέξη που μένει ασπίλωτη
ανάμεσα σε τόση παραφροσύνη..
Παρθένα πάντα και πουτάνα κλείνει τα παραμύθια....
Καληνύχτα.....