You are on page 1of 9

PREMIOS 25-N 2012

NON! S eu decido sobre a mia vida

DA DA NON VIOLENCIA CONTRA AS MULLERES

25-N

DA DA NON VIOLENCIA CONTRA AS MULLERES

25-N

O BERRO SILENCIOSO Marta Magn, 2 Bach. B

NON MIS SUFRIMENTO. NON MIS REPRESIN. NON MIS BGOAS Mila Rey, 2 Bach. B

Os dereitos da muller
Sandra Vzquez Silva 1B ESO Anda que o que vos vou contar xa pasou fai moitos anos, a realidade que cousas iguais ou moi semellantes seguen pasando nestes tempos. A persoa de quen vos vou falar chmase Carme, xa ten uns 70 anos pero dende que era moi nova a sa vida foi un autntico pesadelo. Carme era a mis vella dos seus cinco irmns e pasou a sa infancia e mocidade coidando deles e indo a escola. A sa familia era unha familia de labradores e o ser a mis vella e haber tanto traballo na casa, tivo que deixar a escola para axudar s seus pais nos traballos da labranza do da a da. A vida non s era traballar, Carme e os seus irmns, anda que traballaban moito na casa tamn an a moitas festas e romaras que haba polas aldeas cercanas, nunha desas festas foi onde coeceu que anos mais tarde sera o seu gran amor e tamn o seu maior pesadelo. Casou con Enrique, o home que coeceu na festa, moi nova pero xa era toda unha muller, e el era un home traballador e moi coecido nas aldeas. Foron a vivir para a casa de Enrique, porque el tia que coidar da sa nai que estaba enferma. Mentres Enrique a traballar ela quedaba na casa coidando da sa sogra e facendo as tarefas do fogar. Un ano despois de casar, Carme quedou embarazada e tivo un fillo que lle chamou Paulo. Ela traballaba moito xa que coidaba a sa sogra que cada vez estaba mis enferma, a seu pequeo e tamn faca as tarefas da casa. Cando Paulo tia uns meses a sogra de Carme morreu e dende ese momento Enrique deixou de ser o home que ella coeca. Chegaba tarde a casa e borracho, e a cousa foise complicando cando Enrique comezou a berrarlle, a pegarlle e a non lle deixar sar da casa. Agora, como xa dixen, Carme ten uns 70 anos e o seu home fai uns anos que morreu. O seu fillo, Paulo, xa esta casado e ten das nenas. Carme vive co seu fillo, sa nora e as sas netas. Pasou unha vida moi difcil e nunca puido abandonar seu marido porque nunca tivo o valor suficiente para facelo xa que el sempre fixo que se sentira coma se non valese nada e tamn porque tia que facer o posible para sacar o seu fillo adiante. Xa pasaron moitos anos e Carme non tivo valor nin axuda de ningun xa que nin lle contou o que lle pasaba sa propia familia. Hoxe en da ela sabe que hai axudas e que unha muller maltratada pode sar adiante e refacer a sa vida, pero tamn sabe que anda hai moitas mulleres que seguen sufrindo e que non se atreven a contar o que lles est pasando. Por iso eu animo a todas as mulleres que sufran malos tratos a que pidan axuda. Animo estamos con vs

Non! S eu decido sobre a mia vida


scar Lpez Iglesias, 3A ESO Ese da, pola ma, Laura abandoou a sa casa, decidida a comezar unha nova vida, unha vida sen violencia, sen insultos e sen vexacins. Aquela non era unha decisin precipitada, era unha posibilidade que levaba abordndoa dende aquela nefasta tarde do 10 de decembro de 2012. Era 10 de decembro, Laura chegaba casa despois dunha longa e intensa xornada laboral. Enrique, o seu mozo, agardbaa no sof, mentres que va a televisin. Enrique tia pensado pasar o Nadal xunto con Laura na casa que seus pais tian en Larouco, un pequeo concello pertencente comarca de Valdeorras. A Laura non lle apeteca nada pasar o Nadal cos pais de Enrique, dende o inicio da sa relacin Laura xa detectara o pouco aprecio que lle tian, o problema era que non atopaba o xeito de dicirllo a Enrique. Enrique tia moitas ganas de volver a pasar o Nadal na sa vila natal, para el iso era como volver a infancia, unha infancia da que conservaba moi bos recordos e a sa ilusin acrecentbase a medida que chegaba o da da partida. Laura decidiu que non poda agardar mis, xa que nunha semana partiran para Larouco, as que armouse de valor e aquela tarde decidiu dicirlle que non quera pasar o Nadal cos seus pais. Enrique reaccionou dunha maneira violenta, comportndose de xeito dspota e intentando obrigar a Laura a facer o que el quera. Laura intentou convencelo argumentando que el poda pasar o Nadal ca sa familia e que ela o pasara ca sa. Enrique non lle fixo caso, quera pasar o Nadal coa sa familia, pero tamn con Laura e, entre tantas opcins que tia, escolleu a peor e tentou convencer a Laura por medio da violencia psicolxica. Enrique deuse de conta do que fixera e pediulle desculpas, Laura concedeullas, confiando en que este suceso xamais se volvera repetir, pero estaba enganada. Os dous decidiron estar un tempo sen falar do asunto, cada un reflexionara sobre o acontecido e despois decidiran unha solucin conxunta. Pasada unha semana volveron a falar das vacacins de Nadal, Enrique volveu a reaccionar dun xeito violento, pero a diferenza foi que nesta ocasin a violencia xa era fsica. Laura, convencida de que esta non a ser a ltima ocasin, decidiu marchar ao da seguinte pola ma sen avisar antes a Enrique, xa que saba que el intentara evitalo por tdolos medios. Laura elixiu fuxir daquel mundo violento, Laura elixiu vivir.

ILUSA Beatriz Espio dos Santos, 2 BACH B An recuerdo el sonido de las manecillas del reloj de la cocina, era de noche, era viernes y fue la primera vez que me peg. Sent las llaves de la puerta, llegaba borracho, y sin trabajo, las cosas no estaban saliendo bien. Aun no haba preparado la cena, y fue la excusa perfecta para empezar los reproches. Se acerc amenazante empujndome contra la mesa y cogindome la mueca me sujet con fuerza. - Me haces dao, sultame- recrimin. A sus disculpas con el paso de los das se unieron ms moratones. Tras cada pelea suplicaba perdn gritando, como si la intensidad de su voz fuera suficiente disculpa, como si cada parte de m se recompusiera al instante, como si todo fuera nicamente... un soplo de aire fro de invierno. En cierto modo lo notaba, notaba su frialdad apoderndose de mi interior. -Basta- pens- no quiero callarme ni tener miedo. Saqu las fuerzas, que ya se ocultaban en mis entraas, para coger mis cosas y dejar atrs mi vida entera, los recuerdos que permacecan ajenos a los miedos, aquellos que ahora eran frgiles y quebradizos, los mismos que un da me hicieron ser feliz, me destruan. l lo saba, sospechaba que me ira dejndolo solo, era demasiado orgulloso y arrogante para consentirlo. Deb imaginarlo. Entr en mi cuarto y acort la distancia que en aquellos segundos nos separaban, slo para abalanzarse sobre mi cuerpo tembloroso y asustado. Todo en l me intimidaba, su voz, sus ojos, su boca... sus manos, con las que tantas veces me haba marcado. Acab tendida, arrastrndome hacia el bao, nada en mi cuerpo responda. Lo haba hecho de nuevo. Me mir al espejo mientras limpiaba las lgrimas que caan con suavidad sobre un rostro que desconoca. Estaba tan asustada que apenas poda contener la respiracin. Todo a m alrededor era turbio, o quizs era yo. En aquella habitacin vaca slo se escuchaba el bombeo incesante de lo nico que me mantena viva. -PUTA- resonaba en mi cabeza, las palabras de quien haba querido con todo mi ser durante este tiempo. Debajo de su apariencia de amable, correcto, se haba estado escondiendo algo que nunca haba imaginado. -Quin eres ahora?- Pregunt al aire. El cerrar de la puerta me alert y sent sus pasos, rpidos, fuertes, desafiantes... me buscaba, otra vez. Y all estaba, al final del corredor, el filo plateado de la navaja brillaba, (inmersa en mis ltimos pensamientos) pareca que susurraba algo, quizs un te espero. En ese momento me di cuenta de que no todas las crceles estaban hechas de rejas, que podan

oprimir a un animal, a una persona y lo peor, a un alma en un cuerpo, el mo. Haca tiempo que dudaba sobre su pertenencia. Lo siento -pens- siento no haber hecho nada, por no decidir, por proteger, por encubrir, por acatar, lo siento, alma, lo siento, personaquefui. Caminaba apresuradamente, acercndose, y no lo haba deseado tanto como en aquel momento, quera que lo hiciera, ansiaba descansar. Un dos tres... Haba pasado. Mi alfombra era roja, recorra con fulgor el suelo la sangre...y ya no sent nada. Yaca tumbada, inerte, con el semblante de un ngel cado, desterrado de su tierra. Quien no se imagin su muerte nunca ha sido humano, tena 12 aos cuando pens en cmo sera la ma. ILUSA

DIARIO Damin Vaamonde Villaverde 2 BACH A 7 de julio Hace cinco meses que todo cambi en casa. Desde que mi padre perdi su trabajo se pasa los das en el sof, viendo la televisin y bebiendo cerveza. Mi madre dijo entonces que no pasara nada. Nunca le pude creer. 10 de julio Son las 11:45, llevo en mi cama ms de una hora, desde que empezaron a discutir, otra vez. Ya son las 12:15, todo est en silencio, hace un rato que dejaron de gritar. Las paredes de mi habitacin son gruesas, pero se oan sus insultos y chillidos. 11 de julio Mi madre tiene un golpe en la mejilla. Dijo que mi padre no tuvo nada que ver. Se le notaba que menta porque estaba temblando. Cada da me resulta ms difcil estar aqu. 13 de julio Son las cuatro de la maana. Hace unas tres horas, mi madre entr en mi cuarto histrica pero silenciosa, me dijo que cogiera algo de ropa y todo lo que necesitara y lo metiera en una mochila. Subimos al coche y nos fuimos corriendo. Le pregunt que a dnde bamos y me dijo que an no lo saba. 16 de julio Llevamos tres das en casa de unos amigos de mi madre. Apenas salimos de su casa. Cada vez que suena un telfono, sea cual sea, todos nos ponemos nerviosos, y siempre esperamos a que llegue Roberto para que lo coja. 18 de julio Hoy ha llamado mi padre. Roberto no nos dijo nada, pero todos sabamos quin era. Mi madre lleva todo el da nerviosa y no para de andar de un lado al otro de la sala. Estamos todos aqu, sentados, pero Roberto no deja de mirar a travs de la ventana, hacia la calle. 22 de julio Mi padre lleva varios das llamando. Dice que sabe que estamos aqu y que vendr a buscarnos. Mi madre ha dejado de comer, se nota que est ms nerviosa a cada da que pasa. 25 de julio El da acaba de comenzar, mi madre ha vuelto hace media hora. Pareca algo ms tranquila, pero su cara sigue con el mismo gesto. 30 de junio Ha venido mi padre de nuevo. Sabe que hemos ido a la polica. Esta vez antes de que lo echara Roberto, amenaz varias veces a mi madre. Este diario se queda sin hojas, pero no me gusta escribir en papeles sueltos.

1 de agosto Un nuevo mes ha comenzado, pero todo sigue igual. Mi padre dijo que volvera, pero desde ayer no ha aparecido por aqu. An as el miedo se nota en el ambiente. 3 de agosto Hemos ledo una noticia en la que deca que un hombre haba muerto en un accidente. El coche es como el de mi padre, pero an no sabemos nada. Mi madre sigue igual que ayer. 7 de agosto Esta es la ltima anotacin de este diario. Hace dos das que detuvieron a mi padre. Mi madre sigue en el hospital. Los mdicos an no saben nada, o por lo menos es lo que nos dicen: tenemos que esperar

You might also like