1. a kom a v a Katja var reiinni og ttanum fegin, ar sem au dreifu huganum fr lkamlegu raununum.

Haustveri var snemma fer og kaldur vindur bls niur af hlendinu, sem var ein sta ess a hn hafi ekki numi staar fr v ferin hfst. Henni var alveg ngu kalt, rtt fyrir a hafa ramma fr slsetri fram undir mintti. Og svo hn hefi alltaf veri stolt af thaldi snu vissi hn a langt stopp gti kosta hana lfi ef a hldi fram a klna. Hn blvai fljtfrni sinni vi a fara fr orpinu. Hn hafi ekki teki anna me sr en xi fur sns og ullarteppi sem hn hlt n um sig eins og skikkju. Hn hafi bi veri uppnmi eftir atburi fyrradags og ekki vilja htta a vekja neinn. v hverju hefi hn geta svara ef einhver hefi spurt hv verldinni hn tlai sr inn svi sem allir foruust, og a a nttu til? Flki sem Katja hafi ekkt alla vi hafi horft hana ngu skringilega daginn ur, og ef hn hefi svara me sannleikanum myndu augngoturnar liklegast aldrei, aldrei taka enda. Hn var ekki einu sinni sjlf langt fr v a telja sig klikkaa og s tilfinning gerist hvert sinn sem mara lppin gaf eftir grttu landslaginu ea hn geri eitthva sem tk skurina bakinu. Grari orpsins hafi fura sig v hversu vel hn hafi sloppi en sagt henni a taka v rlega allavega viku. En samt var hn hrna t miri auninni. Og ekki einu sinni me lampa. Blvu fljtfrni. En rddin hafi lti hana frii eftir a hn dreif sig ftur og Ktju yrsti svr, strax. Hn var rei t ttmenni sn og ngranna t af augngotunum, rei t sjlfa sig fyrir a ana svona af sta, rei t Maru frnku fyrir a deyja, rei t ... fyrirbri... sem hafi drepi hana og tvennt anna og rei t rddina sem hafi neita henni um ntursvefn eftir allt sem gengi hafi . g get svara spurningunum sem brenna r. Gakktu upp hlina ar til sr vareld. Komdu ein. etta er okkar milli. Rddin hafi veri yfirvegu en kvein, yfirmta rugg um a Katja myndi hla. etta hafi nnast veri skipun. og Katja var sjlfri sr blrei fyrir a lta endanum undan. En hn var a vita hva var a ske. Annars myndi hn missa viti. Ef g er ekki egar orin vitfirrt, hugsai hn me sr egar eitthva hreyfi sig myrkrinu. a gti vel hafa veri eitthva smdr, en ttinn sem lsti sig hana var ru mli. Hn sleppti hendinni af teppinu og lt a falla til jarar, og kuldinn nsti dpra egar hn hf xina loft. Hn tk sr stuna sem hafi reynst svo vel um daginn, og heyri meiri skruninga smvlunum. Blva gli vindinum olli v a hn gat ekki sagt til um hvort eir frust nr ea fjr. ,,Komdu bara! hrpai hn og steytti xina. Hn heyri rdd sna skjlfa og reyndi a telja sr tr um a a vri vegna reytu og kulda frekar en tta. Skruningarnir gnuu og Katja hafi ekki hugmynd um hvort henni bri a tlka a sem gs viti ea hva. Hn sneri sr hgt og rlega hring og v salt barmi vonar og tta. tta um a komast a v a, j, a vri eitthva a reyna a n henni og vonar um a geta hggvi a niur og slga ttanum me ofbeldi. Hn s enga hreyfingu, en hinsvegar kom hn loks auga bjarma fr vareldi. Hjarta Ktju tk kipp og fylltist af ferskum krafti og hn skokkai af sta. Ftatkin bergmluu smvegis litlu klettunum sem skreyttu hlina og hn skall utan tvo leiinni, en hn skeytti ekki um srsauka lengur. a fr enginn um

hlina essum tma rs. Enginn. essi vareldur hlaut a tilheyra eim sem hafi lofa henni svrum. ,,Hall! hrpai hn hlaupunum en fkk ekkert svar nema meira bergml. Hn herti og fann undarlega spennu grpa um sig egar hn prlai upp grtta brekku til a koma a klettunum sem loginn lsti upp. Hn hrasai en fr sustu metrana fjrum ftum, og loks blasti vareldurinn vi. Eldurinn virtist hafa loga dgan tma, og njum skammti af sprekum hafi nlega veri btt . Teppi l milli Ktju og eldsins, sem og ykk skykkja me hettu. Og handan vi eldinn sat kona kldd snjum en vel gerum feraftum. Hn var hvaxin, sennilega aeins hrri en Katja, me hri stfu tagli, strarinnar hnf belti og slra sver innan seilingar jrinni. Katja reis ftur og tk hikandi skref ttina a konunni. ,,Jja, a er tggur r stelpa, sagi konan me smu yfirveguu en kvenu rddinni og ur. ,,Sem er gott, v verur framhaldi einfaldara. Heitiru ekki... Katja? ,,g... j. Hver ertu eiginlega? ,, mtt kalla mig Serdru, og a mtti segja a vi sum ttmenni, svo vi sum ekki blskildar. Katja vissi ekki hverju hn tti a svara. ,,g, sagi hn og stamai. ,,... ertu seikona? g heyri til n vrir hvergi nlg. lofair mr svrum. ,,J, a fellur minn hlut a tskra stuna fyrir r. Serdra benti henni teppi. ,,Fu r sti. Vi hfum margt a ra. Ktju langai a mtmla skipunartninum, bara svona af v, en reytan rak hana til a hla. Hn hlnkaist niur teppi og vafi skikkjunni um axlir sr. Ylurinn af eldinum var dsamlegur og hn tk eftir vatnsflsku og reyktu kjti sem hafi veri lagt vi hliina teppinu. Hungri og orstinn sgu til sn og hn leit snggvast Serdru, og tk san hvoru tveggja upp. " virist aldeilis hafa veri rugg um a g kmi," sagi hn hlf lundarlega milli munnbita. "Vitaskuld," svarai konan. nvgi tk Katja eftir v a hn var me brnt hr skreytt hvtum rndum, en virtist samt ekki bera nein nnur merki um han aldur. Hversu gmul var hn eiginlega? Hn talai og bar sig a miklu leiti eins og ldungar orpsins, en andliti var... ja, kannski ekki unglegt, en einhvernveginn snorti. a var eina lsingin sem henni kom hug. "Vitaskuld?" "ig yrstir a vita hva gerist fyrradag og hvernig g veit allt um a. Og hva a er sem gerir ig ruvsi en anna flk. a var sama sagan me mig snum tma, og alla okkar lka." "Og hverjir eru a?" "Rum um ig fyrst. Og a sem skei fyrradag." Katja reif sig nokkra munnbita vibt og hugsai sig um ur en hn hlt fram. Hn vonaist lka hlfpartinn til ess a Serdra yri ng me tfina en konan sat bara svipbrigalaus handan vi eldinn. "a var skp elilegur dagur," sagi hn loks. "Flk flest var a vinna grjtanmunni ea sinna matseld anga til einhver... skapnaur kom t r skgarykkninu og rist inn um hlii. Allir vgamennirnir voru vi vinnu, annig a flki pti bara og tvstraist undan v. Enginn geri neitt." a var nnur uppspretta reiinnar. Ef einhver hefi manna sig upp og rist gegn skepnunni me spjti ea einhverju hefi mli geta fari allt ruvsi.

"Nema ," sagi Serdra. ", ein af llu flkinu, tkst r vopn hnd og barist mti. t af v sem ert." "Skepnan drap frnku mna," sagi Katja stft. Hn var smeyk vi hva etta ddi allt saman. Og pnulti spennt. "Og varst hennar eina skildmenni? Ea hinna tveggja sem frust ur en rir niurlgum skrmslisins?" "Nei. g... var bara rei." Serdra einblndi hana og Katja fann fyrir skrtinni notatilfinningu. au voru djp, essi augu. Hyldjp. Og hr. " varst samt meira en a," sagi Serdra hgt og af algjrri fullvissu. Katja bldi niur notatilfinninguna og stari mti. Henni lkai ekki hversu vel essi kona virtist ekkja hennar innri hugsanir, sem hn sagi engum. En a var samt lka kvein friging a hitta einhvern sem virtist skilja. "J," sagi Katja stft. "g var meira en bara rei." "Vg hafa alltaf bi r, eins lengi og manst, og gr fkkstu loks a svala eirri rf. fkkst a berjast, vi httulegan andsting." a fr svolti um Ktju vi a heyra tilfinningum snum lst. Hn hafi ekki beint noti bardagans, en a hafi alltaf eitthva bi henni. Eitthva ruvsi. Eitthva sem geri hana djarfa og hrdda vi srsauka ea ofbeldi, og olli v a hver einasti strkur orpinu hafi ttast hana fr v hn var tlf ra. Og eftir v sem skepnan hafi rjskast vi a deyja og bardaginn dregist langinn hafi a Ktju loksins fengi a njta sn. Hn hafi veri rei og hrdd og ngum snum yfir daua Maru. En egar skepnan l loksins dau a ftum hennar vk a allt saman eitt andartak fyrir trlegri sigurvmu. Gat slkt talist elilegt? "Er g brjlu?" spuri hn lgt og horfi t nttmyrkri. "Nei, Katja," sagi Serdra og hallai sr nr. " ert ruvsi. ert ung og hert, en engu a sur ertu sterkari en flki kringum ig. Og au skynja a, og ttast ig." Katja var barmi ess a mtmla, a verja ngranna sna og ttmenni. En orin ltu ba eftir sr. " ert sextn ra gmul," sagi Serdra. "En ertu samt lofu nokkrum essu litla orpi nu?" "Nei." "Nei, og a er fyrir bestu." Katja horfi hvasst hana. "Og hva ttu eiginlega vi me v?" "a ir ekkert fyrir okkar lka a reyna a bindast niur. Auk ess ertu a vaxa r grasi og a er kominn tmi til a yfirgefi hreiri, litli rnfugl. Ea viltu frekar a vinir nir komi a r rminu? Og innan um sem eru r krir?" "g enga vini!" hvsti Katja. En vissan rdd Serdru geri hana enn smeykari en ur. "J vst. Og eir eru hrilegir. Ea afneitaru kannski tilfinningunni sem hefur alltaf bi innra me r, og styrkst me hverju rinu? Ea draumunum?" "egiu." ,,rfinni fyrir tk? "Httu!" ,,Kallinu?

tti og reii fengu Ktju til a spretta ftur og setja sig stu sem hn hafi lrt gegnum allar ryskingarnar vi strka orpsins. Serdra brosti t anna me gnandi glampa augunum. "Vi getum barist ef vilt. a yri lrdmsrkt, msa vegu." Ktju langai a slst. a var allt svo einfalt og viranlegt hita taka. Bara srsauki og spenna og dynjandi bl eyrum. En eitthva vi glampann hlt aftur af henni. "Hva er g?" spuri hn eftir nokkra sngga andardrtti og reyndi a lta tta sinn ekki sjst svona. " ert a sama og g. Og fkkst vggugjf mikin mtt og skelfilegar skyldur. a er a sem kallar ig. a er s vissa sem br innra me r, hvort sem genst vi henni ea ekki, a verir kllu str." Serdra agnai nokkur augnablik og horfi hana me essum dimmu, djpu augum. Katja reyndi a gera sr hugarlund hva vri eiginlega seyi bak vi au og datt ekkert hug. a var engin lei til a sj til botns essum hylum. "Hefuru ekki bist til taka alla na t?" spuri hn svo. "Munda greinar gegn mynduum vinum? Lrt a kasta hinu og essu mark? Naua vopnfrum mnnum a kenna r listir snir? Hoppa til og fr mynduum vgvllum og-" "J!" hrpai Katja og vissi ekki hvernig sr bri a la. "J," sagi hn aftur af minna krafti. "Hva-" etta var allt saman satt. En hn hafi aldrei rtt essar skrtnu tilfinningar snar vi einn ea neinn og v alltaf geta afneita eim a einhverju leiti. Og n var essi skrtna kona a draga r fram og skella framan hana. "Hvaa vinir eru etta sem nefndir? Hv-hvaa bartta er etta eiginlega?" "g gti seti hr fram a slarupprs vi a telja upp vini sem gtir hugsanlega mtt lfsleiinni," svarai Serdra. "En ttir a vita helminginn af svarinu n egar, srstaklega ljsi ess sem gerist fyrradag." Katja horfi hana nokkur augnablik. "vttir, meinaru? Eru allir heimsins vttir vinir mnir?" "Flestir, allavega. a er mikil rf verndurum essum tmum. a leynast fl, jafnt vttum bygganna sem og skuggum strborga, sem eiga sr engan sta essum heimi en hafa samt smogi inn hann. au taka sig margar myndir og hafa mrg mismunandi nfn, en eiga a sameiginlegt a herja daulega menn. mist skum hungurs, valdagrgi ea haturs. Og hversu margar hryllingssgur sem kannt a hafa heyrt, get g heiti r v a standi um gjrvallan heiminn vri margfalt verra ef okkur nyti ekki vi. a er hlutverk okkar, skylda, a sporna vi utanakomandi flum og vernda mannheima." Katja frnai hndum. etta var allt saman afskaplega skrti. En smellpassai vi a sem hn s og heyri egar hn lokai augunum kvldin. "Af hverju vi? Af hverju g? Hver ea hva thlutar eirri skyldu eiginlega?" Serdra brosti aeins t anna. "Ja, a eru til vitlausari spurningar en essar. En er ekki ng a vita a hn er til staar? v getur ekki fli hana, a mttu bka Katja. Sum af yngri systkinum okkar reyna a afneita Kallinu, en a finnur au alltaf endanum. Ea launmoringjar vegum vina okkar. Sumir eirra eru sko aldeilis klkari og hrifameiri en essi auma skepna sem hjst niur." "Hn var ekki vitund aum," sagi Katja, dlti hvasst. Henni lkai ekki a lti vri gert r sigri snum, og haltrai auk ess enn eftir a hafa veri kasta eins og fisi.

"Ekki gangvart venjulegu flki, nei. En ert afar venjuleg, Katja. Og n egar ert a fullornast og vakna til mevitundar geturu fari a lra listir okkar," Serdra hallai sr aeins fram og stari fast Ktju. "Uns r verur frt a mta alvru skrmslum." Hari og ruggi tnninn sem hn beitti dldi njum skammti af tta ar Ktju. Og einhversstaar, djpt innra me sr, fann hn fyrir neista af spenningi. "Og hversu venjuleg er g eiginlega?" spuri hn. "Fyrst g a berjast vi dreka og djfla? v g hef aldrei rifi upp tr, ea fanga eldingu ea hva svo sem allt gosagnaflki geri eiginlega." "Drekar eru ekki til, stelpukjni," sagi Serdra rlega. "En hva hitt varar fum vi msar vggugjafir til a auvelda okkur skyldustrfin." "Eins og... hva?" "Fannstu ekki fyrir kvenum firingi ur en veran birtist orpinu?" J, a hafi veri einhver undarleg notatilfinning sem hafi hafist morgunsri og styrkst hgt og rlega. Hn s a Serdra s svari framan henni. "etta er missterkt okkur. Sum okkar alast upp vi a sj fyrir um viburi af trlegri nmni. Hj rum eru a bara tilfinningar. Hvsl. En hvort heldur sem a er hj r muntu me tmanum lra a skerpa skynjun na. Hn er n mikilvgasta gjf, og mun hjlpa r a finna hvar n er rf og hvort httu stejar a. getur jafnvel lrt a sj hreyfingar vina inna fyrir mijum bardaga." Katja hugsai sig um. Hafi eitthva slkt gert henni alla sigrana lttari? Hn var ekki viss. Hn hafi alltaf veri sngg, en bara liti a sem vibragsflti. "En a er fleira en bara hugurinn sem mun reynast r vel," hlt Serdra fram. "Lkami inn er vel hanna vopn. a er ekki ng me a srt fljt og sterkari en tla mtti, heldur munu sr n gra betur en hj nokkrum elilegum manni. Hvert a sr sem bindur ekki enda lf itt mun jafna sig a fullu og munt aldrei rkumlast." "g hef aldrei veikst," tautai Katja, hlfpartinn vi sjlfa sig. "Og munt aldrei gera a. Og ekki eldast heldur." Katja stari hana me gapandi munninn. "Ha?!" Serdra horfi hana me lti undarlegt bros vr. a virtist ekki beint stafa af ktnu en Katja vissi ekki hva anna gti legi ar a baki. Henni gekk ekkert a lesa i essa konu. " ert eilf, Katja," sagi hn, lgt en af kafa. "Andlit itt mun halda fram a roskast nokkur r, en munt aldrei hrrna. Vi lifum ar til vi fllum bardaga." Katja hristi hfui hgt og dsti. Henni datt engin nnur vibrg hug. Eilf ska? "Bddu, hva me hri r?" Serdra strauk hgri hndinni gegnum brna og hvta hri. Hn lt snggvast skna eitt af essum litlu brosum snum, n me aeins ruvsi tn. "etta er ekki hrrnun. Hri bara byrjar a lsast eftir kveinn tma. a verur ori alveg hvtt mr eftir svona tuttugu, rjtu r. ldungarnir kalla a viskumerki. Merki ess a maur hafi staist tmans tnn og s loks orinn almennilega fr og frur." Hn hikai aeins. "au geta veri hlfgerir asnar." "Og hva ertu eiginlega gmul?" "etta verur minn hundra rtugasti og annar vetur." Ktju hlf langai a saka hana um lygar, en lt a vera. "Og telstu samt ekki gmul, essum hp?!"

"g er a stga mn fyrstu skref heimi hinna fullornu, ef marka m ldungana," svara Serdra me npru brosi. "Sum eirra eru gangandi sgurit. Og ar sem mttur okkar eykst me tmanum , ja, g skal segja r sgur af afrekum seinna meir. Alveg trlegar sgur." "En g byrja vst einhverju minna, ea hva?" " byrjar a lra, Katja. Vi erum ekki ngu mrg til a mega vi v a missa njan strsmann skum reynsluleysis ea fljtfrni." "Og varst sem sagt sett a leibeina mr?" "g var nst r um essar mundir og hafi minnst a gera. a fll minn hlut. Vi athfnum okkur yfirleitt ein, en hfum samt kvenar hefir og sii. arft a lra r lka, samt llu hinu." "Ef viring fyrir mr eldra flki er meal eirra, hefur engum tekist a kenna mr hana enn. Bara svona svo vitir a." Serdra brosti aftur, og essi huggulegi glampi birtist aftur augunum. a hvarflai a Ktju a hrokinn yri henni drkeyptur egar kmi a bardagakennslu. "Er a eitthva fleira sem g tti a vita um ykkur... okkur... mig, og essar... vggugjafir?" "Alveg heill hellingur. En vi munum hafa ni til a ra a betur seinna meir. losnar ekki vi mig fyrr en g tel ig vera reiubna til a ganga eigin veg. ert fyrsti ngringurinn sem g tek a mr a leibeina." Serdra teygi sig spjti og kastai v yfir eldinn. "Mig hlakkar til a sj hvernig r gengur." Katja greip spjti nnast n ess a hugsa um a. Rkhyggjan sagi a henni tti a finnast etta allt saman frnleg vitfirra, en essi stutti fundur vi Serdru hafi svara svo mrgu sem hn hafi aldrei skili vi sjlfa sig. Eins og eitthva sem hafi vanta hana hefi rata sinn sta. Og svo hn vri hrdd vi framtina sem essi kona lofai henni fann hn lka fyrir ltti skum ess a urfa ekki a lifa me essum hvtum snum n ess a f nokkurn tman a svala eim. "En bddu, hva meinaru me a hafa ni seinna meir? Hva gerum vi nna?" Hn sndi sitt besta hnisglott. "tlaru a byrja a lemja r mr stlana?" "Nei, g arf greinilega a byrja skerpa skynjun na. Finnuru ekki fyrir essu?" "Fyrir hver-" Nna fann hn a. a var kaldur ttafiring ur, rtt eins og hn hafi fundi stuttu ur en veran rist orpi. Nema hva essi var sterkari. Mun sterkari. Hn spratt ftur og mundai spjti tt a myrkrinu. Hn heyri rusk nlgast og Serdru standa ftur og draga sver sitt r slri. "au vita hva g er," sagi konan rlega, "og hafa veri smeyk vi a nlgast mig. En n hafa au veri a safnast saman og telja sig eiga betri mguleika me styrk fjldans." "Fjlda?! Hvaa fjlda?!" Katja leit ekki af ttinni sem ruski kom r, en heyri brosi rdd Serdru. " arft a lra a tta ig slku sjlf. Af hverju hlstu a g hefi vali essa hl sem fundarsta okkar? a er g sta fyrir v a flk forast etta svi." Hn tk logandi sptu r eldinum og gekk hgum skrefum upp a hli Ktju. "etta er alveg fnasta staur til a lta reyna ig fyrir alvru." Katja leit ttaslegin hvxnu konuna. ttaslegin og spennt. Og hn var ekki fr v a sj ktinu augum Serdru. "Sjum hva r br, litli rnfugl."

Hn kastai sptunni t myrkri og loginn lsti upp skepnurnar sem nlguust. Katja heyri sjlfa sig skrkja um lei og skrmslin gfu fr sr hroalegan kr af veinum. Serdra reisti upp sver sitt rlegri og ruggri hreyfingu. Einn af kubbslegu, hrlausu vanskapningunum fnsti gegnum risastrt gini, og herti ferina. S sem var nst honum geri slkt hi sama augnabliki sar og svo s nsti, og nokkrum andartkum var allur hpurinn farinn a kjaga til eirra spretti. ttinn helltist yfir Ktju eins og egar Mara hafi einhverntmann vaki hana me heilum bala af skldu vatni. En eins og ur tk lka eitthva anna vi sr; einhver innri logi sem aftrai henni a sna vi og flja, og lt hana halda traustu taki spjtinu. Mur og feur! hugsai hn af skelfingu lostnum singi. Miau htt! sagi Serdra essum kunnuglega skipunartn og mundai sver sitt hliar-hggsstellingu. hlsinn! Og hrfau til hliar frekar en afturbak! Brjlaa kerling! S fremsti kom a Serdru og Katja bjst vi a sj hana hggva me sverinu, en ess sta steig hn sngglega til hliar. Vanskapningurinn gat ekki stva ferina ngu snggt til a elta, og stefndi v n rakleiis Ktju. Henni krossbr. Hn hafi bist vi rs fr rum og rtt ni a hoppa til hliar og stinga. Skepnan skellti tnnunum saman ar sem hn hafi stai augnabliki ur, og Katja rak spjti af llu afli a sem hefi talist bringa manneskju. Oddurinn stakkst aeins inn, me nokkurri fyrirstu, og Katja kippti honum aftur t en s ekki bldropa ljsinu fr eldinum. vtturinn ni loks a nema staar, og kippti sr snggt vi til a gera ara rs. hlsinn, kjni! kallai Serdra og leit svo aftur fram fyrir sig og hj ann nsta vert sk yfir koki. vtturinn fll me gutlandi veini. Ktju fannst hlji kunnuglegt; Eins og hn hefi heyrt fjarlgan m af v nturnar. Ea hfu a bara veri draumar? Fyrsti vtturinn rist aftur hana me galopi gin, og beygluu handleggina og klrnar sem eir enduu fyrir framan sig. Katja stakk beint undir kjlkann og hfi etta sinn. Oddurinn smaug vel inn etta sinn og eitthva vall t r srinu. vtturinn rak upp dauaveini, en skriunginn d ekki eins auveldlega og skepnan skall Ktju. Hn missti taki spjtinu sem og jafnvgi og skall baki. nnur skepna rauk samstundis upp a henni, en fll svo sjlf egar Serdra sneri sr vi og hj lappirnar undan henni. Katja hafi ekki einu sinni s hana nlgast. Lappalausa skrmsli fll nstum ofan Ktju, en hn rllai sr til hliar og spratt svo ftur. Annar glefsai til hennar og hn hoppai undan rsinni. Hn krkti ftinum undir spjti og sparkai v upp og greip a. Hn hafi ekki tma til a stinga svo hn sl skaftinu framan skrmsli. a vaggai undan hgginu og slmdi klnum til hennar. Katja tti von rsinni, en gat ekki brugist vi tka t og fkk skeinu handlegginn. Hn fann ekki fyrir v hita leiksins og stkk afturbak og rak spjti a hlsi skrmslisins. a skrai og tk vibrag vi stunguna, en ekkert vall t svo hn stakk aftur og hfi vst rtta stainn etta sinn. S lappalausi greip um kklann henni og hn blvai sjlfri sr fyrir a gleyma honum. Hn stakk hann hfui, en a dugi ekki til a hann sleppti henni.

Anna skrmsli nlgaist og hn rykkti lppinni harkalega til, en rkumlaa skepnan tti bara taki og virtist reyna a rsa upp stfana. Katja gretti sig af rstingnum kklann og stakk a eim sem nlgaist, en skepnan vk sr undan rsinni og slmdi spjtinu til hliar. smu andr kippti s jrinni og hn missti jafnvgi. Skepnan vaggai a henni me klr annarrar handarinnar lofti, og Katja s r fyrir sr skkva barka sinn... og skyndilega fll handleggurinn jrina um lei og Serdra skaust milli eirra. ur en Katja gat tta sig var lppin frjls og skepnan jrinni veinai egar hndin fauk af. Katja stakk ann fyrir framan sig til bana. Serdra hj niur tvo vibt eldsnggri hreyfingu og dansai undan rsum tveggja annarra. Ktju datt engin nnur lsing hug; a var eins og konan hefi ft essar hreyfingar fyrirfram me skrmslunum. Hn hj hfui af enn annarri veru og virtist loks koma hik skepnurnar. r sem eftir lifu hngu barmi ljssins og skrin hfu agna. Katja greip tkifri til a slga eirri sem l jrinni. Serdra leit snggt Ktju og svo aftur skepnurnar, og tk sr stu me sveri. Hn var yfirmta rleg, ekki einu sinni m, en augnarri var grjthart. Verurnar horfu hana nokkur andartk og Ktju fannst hn sjlf f nokkrar augngotur. San lpuust r inn myrkri. Klaufalegu ftatkin fjarlgust ar til au hurfu. Bardaganum var loki. Lfsglein, hryllingurinn, uppsafnaur ttinn, srsaukinn og brenglaa sigurvman flddu inn Ktju allt saman einu og hn byrjai a skjlfa. Alveg eins og um daginn. Nema hva nna hafi enginn annar di. Serdra tk tusku r beltinu og notai til a erra smri af dkkum vkva af sverinu. etta var gott dagsverk, sagi hn. lka skepnur ola slkt mtlti illa; r munu hverfa inn skuggana og halda sig til fris nstu rin. Hn slrai sveri og horfi svo Ktju me hendur mjmum. Ktju fannst votta fyrir brosi vrum hennar. Hva fannst r? Orin breyttu llum tilfinningum Ktju skyndilega bri og hn sneri spjtinu vi og ddi a konunni me slja endann undan. Hn skrai og sl. Serdra greip um skafti me annarri hendi og sl v tilbaka enni Ktju og kastai svo til hliar. Hggi vankai hana og augnabliki sar tklai Serdra hana niur jrina. Katja skall baki, og ur en hn vissi nokku hafi konan sest mjamir hennar af fullum unga og rst lnliunum niur jrina me jrntaki. Katja urrai og reyndi a sparka, reyndi a kippa hndunum lausum, skalla, bta, en ekkert gekk. essi blvaa bilaa kona hlt henni eins og smbarni. Rleg, sagi Serdra nkvmlega sama tn og ur. Eins og g sagi var etta prf, og stst ig gtlega. Faru af mr! Nei. varst mr nstum v a bana! Serdra brosti. Varla. g hefi drepi fleiri ef g hefi ekki urft a passa upp ig. a arf a skerpa skynjun na, eins og g sagi. Bartturek eitt og sr dugir ekki til.

Katja hamaist aftur vi a losa sig en var ekkert gengt. Serdra sneri aeins vinstri handleggnum henni og skoai skurinn ar. Hm. etta er ekkert til a hafa hyggjur af. a arf bara umbir til a hreinindi hgi ekki batanum, og geturu ferast og ft ig. Me r?! Serdra hallai andlitinu nr, en ekki svo nlgt a Katja gti skalla hana. sst vntanlega hvernig g bar mig bardaganum, sagi hn og einblndi svo fast augu hennar a Ktju fannst hn vera a grandskoa slina. etta voru smmunir fyrir mr. getur lrt etta. getur ori flugri og hrilegri en nokkur vgamaur essu litla orpi nu. EF hefur einhvern til a leibeina r og halda r lfi ar til verur sjlfbjarga. tlaru a segja mr a s tilhugsun hfi ekki til n? Ktju langai a kla hana og lkka henni rostann, ea flja inn myrkri og heim; en hn gat hvorugt, engu frekar en hn gat logi me essi hyldjpu augu sr. Ne... nei, hvslai hn me semingi. Hn vildi vera sterk. Hn vildi ekki urfa a vera hrdd vi myrkri ea manneskjur. a er erfitt a afneita Kallinu, sagi Serdra og augun uru minna stingandi. Rau ig. r mun finnast etta smmunir ur en langt um lur. Serdra sleppti henni loks og st upp. Katja horfi hana fr jrinni og st sjlf upp. Henni hafi klna hamsi, og reytan eftir gnguna og tkin og ttann hkk henni eins og ft r bli. Stolti kraumai enn, svo reiin vri sjtnu. Hva viltu eiginlega gera? spuri hn stft eftir sm gn. g skildi hestinn minn eftir fyrir utan essu gefelldu hl. g tla a n hann, og svo get g stt ig orpi morgun. Stt mig hvert? g veit um einangraan sta ar sem g get snt r undirstuatriin frii. Og hva svo? Svo hlum vi Kallinu, Katja. lrir best af reynslunni. Katja leit af henni og horfi tt a orpinu, sem auvita sst ekki. Hn hugsai um tilfinninguna sem hafi vaxi innra me henni, hgt og btandi, um a fara t hinn stra heim, og um a hvernig allir hfu hgt og rlega fari a skynja a hn vri ruvsi. Hn hugsai lka um gu stundirnar; Um berjatnsluferir og vorfgnui og snjkast og sngva. g semsagt bara a fara a heiman? sagi hn lgt. Bara sisvona? Serdra horfi hana andartak ur en hn svarai. g var ekki a kja an: a er til mjg httulegt flk sem leggur miki kapp vi a slga okkar lkum, srstaklega egar vium eru ung og reynd. Og g ykist vita a tk n fyrradag muni spyrjast t. Kannski berst launmoringi upp a rmi nu eina nttina. Ea kannski berst sveit af vgamnnum hestbaki me kyndla og spjt. Konan horfi stft hana, ennan htt sem geri Ktju svo rtt. Og geturu annahvort vali um a deyja me dauahryglur ttmenna inna eyrunum, ea skrii r logandi rstum hefndarhug. Hn setti hendur mjm. Mr finnst slkt hafa gerst ngu oft. Katja vissi ekki hva hn tti a segja. ykir r ekki vnt um au? spuri Serdra. J. J... g- Hn andvarpai. Hva g a segja eim. Allavega ekki sannleikann. g get ekki bara stungi af n ess a tskra nokku!

Serdra agi nokkur augnablik. g get sagst vera lfvrur fyrir einhverja merkisfr Amerstan, og vanti njan nema. Sj ekki karlmenn yfirleitt um slkt? Ekki alltaf. a ykir ekki alltaf vieigandi a hafa karlmann herberginu. Og hefuru einhverjar betri hugmyndir? v g vil ekki eya tma flkin blekkingaleik. Katja hristi hfui niurlt. Serdra greip skyndilega hri henni. Katja tk vibrag en Serdra kastai v bara fyrir framan augun henni. arft a annahvort stytta a ea binda a kyrfilega. vilt ekki lenda a a skyggi r sn bardaga ea vinur grpi a. g kom hinga beint r rminu, tautai Katja varnartn. Og lentir vnt tkum. Sm vibnaur getur bjarga lfi nu. Serdra tk spjti upp, hreinsai oddinn, hengdi vatnssekkinn vert yfir bringuna og vafi teppinu laust um sig eins og skikkju. mtt halda skikkjunni, sagi Serdra og var greinilega a setja sig fararsni. Katja mundi skyndilega a skikkjan hafi dotti af henni bardaganum og skimai innan um lkin ar til hn s hana. Hn mundi lka skyndilega a hn urfti a fara aftur heim. Yfir hlina. Og ein, a v er virtist. Hn vafi skikkjunni aftur um sig, tk upp xina og leit hikandi ttina heim. Hana langai ekki a bija Serdru um hjlp, en hn hafi afneitanlega arfnast hjlpar bardaganum. Hafu ekki hyggjur, sagi Serdra. g var bin a segja r a au eru hugltil. au munu varla koma nlgt r aftur, og ef au gera a skrau bara au. Katja kinkai kolli dauyflislega. g s ig morgun, sagi Serdra kvejuskyni og gekk inn myrkri. Hn steig mjklega niur og ftatkin hurfu aeins augnablikum eftir a baksvipur hennar geri a. Katja horfi eftir henni; konunni sem hafi svara vilngum spurningum hennar a einhverju leiti og kveikt eitthva anna stainn. Einhverja nstandi spennu sem Katja var of ringlu til a skilgreina. Var a tti? Hn dr djpt andann og fann hann titra leiinni inn og t. g ver a sofa essu. Hn strauk sr bringuna til a f meiri hita skrokkinn og gekk svo sjlf inn myrkri me xina bum hndum.