Kültür

Sencer ÖNDEROĞLU

GÖRDÜN MÜ?
Bekir SARI

62 Ocak 2009
 “...Telefonun sesi gittikçe artıyor ve son günlerde
moda olan bir şarkının melodisi çalıyordu, herkes
pür dikkat dinliyordu ve sanki Hasan Amcaya ve
hazır bulunanlara bir mesaj veriyordu: Gördün mü?
Bitmeyecek sandığın ve aldandığın dünya oyunu ve
oyalanması nasıl aniden bitti. Gördün mü?...”

D eğişik bir insandı Hasan Amca!

Babasından kalan servete ser-
vet eklemiş, dünyalığını epeyce
çoğaltmıştı. Onu tanıyanlar sürekli “eskiden daha
iyiydi, dünya malı arttıkça maneviyatı azaldı”
derlerdi. Hasan Amca yıllar içinde çocuklarını da
citmişti muhatabını. Hoca efendi cevaben “Ha-
san Amca sen ölünce arkandan bir fatiha okur
hiç değilse” diyecek oldu, lafı ağzına tıkarcasına
“Bastırırsın parayı en iyi hocalar okur arkan-
dan” cevabını almıştı.

kendine benzetmişti. Dünya malının ve paranın
her şeyi halledeceğine inanan Hasan Amca, sos-
yal ilişkilerinde problem yaşar, camiye, cemaa-
te nadiren uğrardı. Hocaları beğenmez, cemaati
hep küçümserdi. Lüzum- suz yerlere mil-
yarlar akıtırken, ha-
yır işlerine kuru-
şu nasip olmazdı.
Onun özentisi
hep sosyeteye ve
zenginlere idi.
Sürekli büyük dede-
sinin derin hoca olduğunu
övünerek anlatır, kendisine ne fay-
dası olduğunu hiç aklına getirmezdi.
Arabadan, markalı eşyalardan, yazlıktan laf
açıldı mı kimseye söz bırakmaz, saatlerce anla-
tırdı. Sık sık “Parası olana hastalıkta neymiş
canım!” der, neredeyse “Parası olan ölmez!” di-
yecek kadar zenginliğine güvenirdi. Başı ağrı-
sa Amerika’ya, Avrupa’ya uçar tedavi olurdu. Üç
oğlu da kendisi gibi erken yaşlarda ticarete atıl-
mış, babalarının bütün özelliklerini taklit etmek-
ten ibaret bir karaktere sahip olmuşlardı. Bir de-
fasında mahallenin imamı küçük çocuğunu yaz
kursuna göndermesini isteyince “İşlerimiz çok,
dükkânda duracak hoca! Hem siz kursta onun
beynini yıkayacaksınız değil mi?” cevabıyla in-
Bir gece Hasan Amcanın tanıdıklarının ve ya-
kınlarının telefonları sırasıyla acı acı çaldı. Tele-
fondaki ses “Hasan Amca beyin kanamasından
öldü” diyordu. Ertesi sabah mahalleli, tüm tanıdık-
ları ve yakınları cami avlusunda toplandılar. Bek-
lenen cenaze geldi. Beğenmediği hoca efendiler
cenazesini yıkadılar, küçüm-
sediği cemaat
saf tutup na-
mazını kıldı-
lar, yetmedi
hepsi hakla-
rını helal edip
onun için ha-
yır duada bulun-
dular. Hasan Amcanın
çocukları ne yapacaklarını
şaşırmışlar, büyüklerin yönlendirmesi ile duru-
mu idare ederken, cenaze namazının nasıl kılın-
dığını bilmediklerinden zor anlar yaşamışlardı.
Namazdan sonra topluca mezarlığa gidildi.
Fazla kalabalık yoktu. Cenaze arabadan indiril-
di, hazırlanmış mezarın yanın getirildi, tabutun
kapağını açtılar, beyaz kefene sarılı Hasan Amca-
nın cansız bedenini aldılar, dünyanın son, ebedi
âlemin ilk durağı olan mezara indirmek için el-
ler kefene sıkıca yapıştı. Büyük oğlu iki eliyle bir-
den tuttu kefenin ucundan, mezarın içine bir ya-

63
kını indi. Cenaze tam aşağıya indirileceği sırada
büyük oğlunun cep telefonu çalmaya başladı.
İki eli de meşguldü, hem telefona cevap verecek
vakit değildi şimdi. Telefonun sesi gittikçe artıyor
ve son günlerde moda olan bir şarkının melodisi
çalıyordu, herkes pür dikkat dinliyordu ve sanki
Hasan Amcaya ve hazır bulunanlara bir mesaj ve-
riyordu: Gördün mü? Gördün mü? Epeyce çaldık-
tan sonra sustu telefon. Bunun bir tesadüf olma-
dığını düşünüyordu cemaatin tamamı ve önemli
bir ikaz vardı önce yaşayanlara, sonra da ölüye.
Diyordu ki:
Çok güvendiğin malın, mülkün seni kurtara-
madı gördün mü?
Paranın hiçbir hükmü ve geçerliliği yok gör-
dün mü?
Evlatların da bir şey yapamadı gördün mü?
Beğenmediğin kimseler seni yıkadı ve yolcu
etti gördün mü?
Bitmeyecek sandığın ve aldandığın dünya oyu-
nu ve oyalanması1 nasıl aniden bitti
Gördün mü?
Aslında bu ikazı Kur’an-ı Kerim bize her su-
rede her ayette yapıyor. Ancak bizim onunla iliş-
kimiz sadece ölüm, mevlid ve törenlerde günde-
me geldiğinden anlamı kalmıyor. Hoca efendiler
her namazda, her hutbede, her vaazda bu uyarıla-
rı yapıyorlar ama biz onları ölüler içinmiş gibi ka-
64 Ocak 2009
bul ediyor ve hiç üstümüze almıyoruz. İşte o ikaz-
lardan birisi:
“Servet biriktirip onu saymayı adet edinenle-
re yazıklar olsun!
O malının kendini ebedi kılacağını mı zan-
neder?
Hayır! Andolsun o hutame’ye atılacaktır.”2
Sevgili Peygamberimiz de İbn-i Abbas’tan riva-
yet edilen bir hadis-i şeriflerinde: “Âdemoğlunun
iki dere dolusu malı olsa bir üçüncüsünü ister.
Âdemoğlunun gönlünü topraktan başka bir şey
dolduramaz.”3 buyurmaktadır.
Mademki bu akıbetten kurtuluş mümkün de-
ğil, o halde hazırlanmak, hazır bulunmak zorun-
dayız. Ne yaşarken, ne de ölünce kimseye yük ol-
mamalı herkesle iyi geçinmeli ve öbür âlemde
geçecek akçeler, ameller, güzellikler biriktirmeye
çalışırken Hz. İbrahim’in şu duasını da dilimiz-
den düşürmemeliyiz:
“Yarabbi! İnsanların diriltilecekleri gün beni
mahcup etme!
O gün ki ne mal ne de evlatlar fayda verir!
Ancak Allah’a temiz bir kalple gelenler o gün-
de kurtuluşa erer.”4
Yazımızı Bağdatlı Ruhi’nin güzel bir beyiti ile
bitirelim:
Sanma ey Hace ki, senden zer-ü sim isterler,
Yevme la yenfeu’da Kalb-i Selim isterler.
Yani demek istiyor ki; Mahşer gününde, hesap
yerinde, kimsenin kimseye faydasının olamaya-
cağı o muazzam günde senden altın ve gümüş de-
ğil, güzel amel ve kirlenmemiş bir kalp isterler.
Dipnot
1 Bkz: 57/Hadid 20, 29/Ankebut64.
2 104/Hümeze 2-4. Hutame:Yüreklere işleyen tutuşturulmuş ateş.
3 12/Tecrid-i Sarih 183.
4 26/Şuara 87-89.