Professional Documents
Culture Documents
Textos Aristóteles
Textos Aristóteles
ARISTTELES, texto 2
tica a Nicmaco libro I, 1094a11094b11/1095a141095b13
2.- Pois si existe algn fin dos nosos actos que queiramos por el mesmo, e os demais por causa del, e se nada do que eliximos depende doutra cousa pois as chegarase infinito e dese xeito o desexo sera baldeiro e intil-, ese fin evidentemente sera o bo e o mellor. Daquela, non certo que o coecemento del ter un peso grande na nosa vida e que, o mesmo ca os arqueiros que apuntan a un branco, acadaremos mellor o que debemos acadar? De ser as, hai que intentar comprender en lneas xerais cal e a cal das ciencias ou facultades corresponde. Podera parecer que ser o da principal e mis eminente. E evidentemente esta a poltica. Pois ela dispn qu ciencias se precisan nas cidades e cles ten que aprender cada un e ata que punto. Vemos tamn que as facultades mis estimadas dependen dela, como a estratexia, a economa, a retrica. E xa que a poltica se vale das demais ciencias prcticas e ademais lexisla qu cmpre facer e de qu se hai que arredar, daquela o fin dela abarcar o fin das outras ciencias, de xeito que constutira o ben do home. Pois anda sendo o mesmo o fin do individuo e o da cidade, evidentemente ser mis grande e mis perfecto acadar e gardar o da cidade, porque estimable procuralo para un individuo, pero moito mis fermoso e divino facelo para un pobo e para cidades. Esta a nosa investigacin, que unha disciplina poltica. (...) 4.- Xa que todo coecemento e toda eleccin tenden a algn ben, retomemos o asunto e digamos cal aquel ao que tende a poltica e cal o ben supremo de todos os que se poden facer. Sobre o seu nome casi todo o mundo est de acordo, pois tanto o comn da xente como os distinguidos dinlle felicidade e sosteen que vivir ben e obrar ben a mesma cousa ca ser feliz. Pero en cambio discuten sobre qu a felicidade e non o explican da mesma maneira o comn da xente e os sabios, pois uns consideran que alguna das cousas visibles e manifestas, como pracer, riqueza e dignidades, e outros outra cousa e mesmo unha nica persoa pode ter opinins diferentes. Cre que a felicidade a sade, se est enfermo, e a riqueza, se pobre. Os que recoecen a sa propia ignorancia, admiran aos que din algo grande e que est por riba deles. Pero algns cren que ademais de toda esta abundancia de bens, hai outro que existe de seu e que a causa de que todos aqueles sexan bens. Tal vez intil examinar polo mido todas as opinins e abonda con ter en conta as mis salientables e as que parecen ter algunha razn. Non esquezamos que os razoamentos que parten dos principios se diferencian dos que conducen a eles. Pois ben, mesmo Platn tia dbida e preguntbase se haba que partir dos principios ou por contra encamiarse hacia eles, como no estadio desde os xuces ata a meta ou en sentido contrario. Hai que comezar polas cousas que son mis doadas de coecer. Pero estas sono en dous sentidos: unhas, para ns, outras, en termos absolutos. Se cadra temos que empezar polas que nos son mis doadas de coecer a ns. Por iso, o que pretende aprender satisfactoriamente sobre as cousas boas e xustas e, en definitiva, sobre a poltica, cmpre que estea ben guiado polos seus costumes. Pois o punto de partida o qu, e de estar iso craro dabondo, xa no se precisar o porqu. Un home as xa ten ou podera acadar con facilidade os principios. Pero aquel que non conta con ningunha das das cousas, que escoite a Hesodo: O mellor de todos o home que comprende todo por si mesmo. distinguido aquel que obedece a quen ben lle aconsella. Pero o que nin comprende por si mesmo, nin conserva no seu nimo o que lle escoita a outro, ese un home intil.
ARISTTELES, texto 3
ARISTTELES, texto 4
Poltica libro I, 1252a11252a23 / 1253a5a38
I. Como vemos que toda cidade (plis) unha comunidade, e toda comunidade est constituda pra algn ben -pois todos fan todo polo que parece ser bo-, evidente que todas apuntan a algn ben e, sobre todo, apunta ben mis importante a comunidade mis importante de todas e que abrangue tdalas outras: esta a chamada cidade (plis), e cidad (politik) a comunidade. As, non estn no certo cantos coidan que o gobernante da cidade (politiks), o rei, o cabeza de familia (oikonomiks) e o amo de escravos (despotiks) veen sendo o mesmo, pois pensan que difiren non polo que propio de cada un, senn polo nmero alto ou baixo dos mandados, dicir, se de poucos, amo, pero se de mis, cabeza de familia, e de anda mis, poltico ou rei, como se dese o mesmo unha familia grande ou unha cidade pequena; e no que portn a poltico e a rei, cando un estea por si s no poder, rei, pero poltico cando, de acordo cos principios da sa ciencia, alternativamente gobernante e gobernado. Pero eso non verdade e o que dicimos ser evidente nunha anlise segundo o mtodo que estamos a seguir, pois, tal coma noutros mbitos cmpre dividirmos o composto deica chegar s simples -as partes mis pequenas do todo-, tamn no caso da cidade polo exame dos seus compoentes veremos mellor en qu difiren os uns dos outros e se posible adquirir algunha pericia verbo de cada un dos enumerados. II. () A comunidade perfecta de varias aldeas xa a cidade, con, por as dicilo, a perfeccin de toda suficiencia (autrkeia), e nacida pra vivir, pero existente pra vivir ben. Por eso toda cidade o por natureza, se tamn o son as comunidades previas, xa que ela fin destas e a natureza fin. Porque o que cada ser , despois de rematada a sa xnese, o que dicimos que a sa natureza, por exemplo, a do home, do cabalo, da casa. Ademais a causa e o fin son o mellor, e a suficiencia fin e o mellor. De todo eso resulta que a cidade das realidades naturais e que o home un animal social (zon politikn), e que o asocial por natureza e non por acaso ou inferior ou superior home, coma o censurado por Homero coma home sen tribo, sen leis, sen fogar pois quen tal por natureza tamn e desexoso de guerra, por ser como unha peza solta no xogo das damas. Por qu o home animal social en maior medida que a abella ou calquera animal gregario cousa evidente: a natureza, como dicimos, nada fai en van, o home o nico dos animais que ten a palabra (lgos). Pois ben, a voz signo do doloroso e do pracenteiro e por eso est presente tamn nos outros animais, xa que a sa natureza chega ata ter percepcins do doloroso e do pracenteiro e a que as signifiquen os uns s outros. Pero a palabra pra expresar o conveniente e o danoso, as como o xusto e o inxusto, porque propio dos homes fronte dos outros animais ser o nico que ten percepcin do ben e do mal, do xusto e do inxusto, e doutras cousas. A comunidade en todo eso fai a familia e a cidade. A cidade est por natureza antes que a familia e que cada un de ns, pois de necesidade que o todo estea antes que a parte: morto o todo, non haber nin p nin man, se non equivocamente, por exemplo, se falamos dunha man de pedra, a tal man ser unha man morta. Todo est definido pola sa funcin e pola sa capacidade, de tal xeito que, cando as cousas xa non son, non se debe dicir que seguen sendo elas, senn algo co mesmo nome. evidente, pois, que a cidade por natureza e antes que cada un, xa que, se cada un illado non autosuficiente, estar na mesma posicin que as demais partes fronte todo, e aquel que non ten capacidade de vivir en sociedade ou que nada necesita pola sa autosuficiencia, non parte algunha da cidade, mesmamente coma unha besta ou un deus. Por natureza est en todos o impulso cara a tal ociedade, e o primeiro que a estableceu causante de grandes bens, xa que, tal coma o home cabal o mellor dos seres vivos, as tamn, afastado de lei e xustiza, o peor de todos, porque a inxustiza mis inaturable a que ten armas, e o home por natureza ten armas pr prudencia e a virtude, pero moi posible que as empregue prs seus contrarios; por eso sen virtude o home o mis impo e salvaxe, e o peor prs luxurias e as enchentes, mentres que a xustiza da sociedade porque a xustiza ordenacin da comunidade poltica, a xustiza decisin do que xusto.
ARISTTELES, texto 5
Metafsica 1028b 33-1029a 9
A entidade dise, se non en moitos, fundamentalmente en catro sentidos: a entidade de cada cousa parece ser a esencia, o universal, o xnero e, en cuarto lugar, o suxeito. O suxeito aquilo do que todas as demais cousas son atributo, e mesmo tempo el non atributo de ningunha outra. Por iso cmpre facer primeiro unhas precisins sobre el. Pois parece que entidade ante todo o suxeito primeiro. E o suxeito , nun sentido, a materia, noutro sentido a forma, e nun terceiro sentido o conxunto das das (chmolle materia, coma tal, ao bronce, forma figura ideal e conxunto das das estatua), de xeito que a forma, se anterior materia e ten o carcter do ser con mis intensidade, pola mesma razn ser tamn anterior ao conxunto das das. As queda feita a definicin da entidade: aquilo que non atributo dun suxeito, e aquilo do que todo o demais atributo.
ARISTTELES, texto 6
Metafsica 1073a 3-13
Conforme o que vimos de dicir, evidente que hai unha entidade eterna e inmbil, distinta das cousas sensibles. Queda demostrado tamn que tal entidade non pode ter extensin, senn que carece de partes e indivisible (ela move por tempo ilimitado e algo limitado non pode ter unha potencia ilimitada. E xa que toda extensin ilimitada ou limitada, polo que levamos dito non podera ter una extensin limitada, pero tampouco ilimitada, xa que non hai en absoluto extensin ilimitada). Ademais impasible e inalterable, porque os demais movementos son posteriores ao movemento no espazo. As pois, evidente que este o carcter da entidade.