Wat als

Napoleon
had gewonnen?
Met een triomfantelijk gezicht besteeg Napoleon na lange tijd opnieuw de troon. Het moet bijna een jaar geleden zijn, dacht hij weemoedig. Hij was iemand die niet kon leven zonder bevelen te kunnen geven, iemand die plezier had in het regelen van de vele mensenlevens die in zijn handen lagen. En momenteel had hij hl veel plezier. Eens kijken, dacht hij vergenoeglijk, wat zouden we nog kunnen aanvallen? Gauw verzamelde hij zijn leger. Niet hl zijn leger natuurlijk, dat was veel te groot om in het paleis binnen te kunnen, maar enkel de belangrijkste legeraanvoerders. Toen die allemaal binnen waren was het een behoorlijk volle boel geworden daar in het paleis, dus liet Napoleon gauw een paar toch niet zo belangrijke mensen buitengooien. Toen klom hij op een stoel en vroeg de aandacht. Messieurs, begon hij, want hij sprak natuurlijk Frans. Dat klonk sjieker. Messieurs betekent zoveel als Heren, want indertijd was het nog niet zo gebruikelijk om vrouwen in het leger te laten meetellen. Heren, ik ben blij terug te zijn. Gejuich. Daarom zal ik de belastingen verhogen. Bij het zien van de ontstelde gezichten voor hem, kreeg hij min of meer door dat dat niet was wat hij moest gezegd hebben. Ik maakte maar een grapje, ik verlaag de belastingen en we zullen de schatkist aanvullen door die lui in Waterloo te gaan overwinnen! Hij grijnsde bij het zien van de glunderende gezichten van de vechtjassen voor hem. Wisten zij veel dat ze in Waterloo k geen geld hadden. En zo vertrok Napoleon, met het hele Franse leger in zijn kielzog. De verliezen die hij geleden had door zijn uitje naar Rusland waren gecompenseerd door Louis, die aan de macht was geweest tijdens zijn afwezigheid. Louis betekend zoveel als Lodewijk, maar dan in het Frans. Dat klinkt sjieker. Nadat Napoleon ter hoogte van Ligny toevallig wat Pruisische troepen tegengekomen was, en deze terloops in de pan gehakt had, kwam hij op 18 juli in Waterloo aan. Toen begon het pas echt goed. In geschiedenisboeken vind je altijd de versie van de hertog van Wellington terug. Deze is, zoals iedereen natuurlijk weet, niet helemaal correct en dient dan ook alleen maar om het nageslacht van Wellington niet al te zeer in verlegenheid te brengen.

de Slag bij Waterloo

Napoleon kwam aan met een kleine minderheid tegenover de Pruisische en Britse legers die hij wilde verslaan, maar hij liet zich daardoor niet ontmoedigen. Maak jullie allemaal extra breed, adviseerde hij zijn troepen, dan lijken we met meer. Toen gaf hij bevel tot de aanval en zijn hele leger sjokte het slagveld op, de moed diep in hun schoenen. Napoleon zag dat, en twijfelde even of hij ze op hun handen moest laten lopen, kwestie van de moed in de schoenen zo hoog mogelijk te houden, maar zag toen in dat soldaten niet echt getraind waren in het hanteren van een geweer met hun voeten, en hield wijselijk zijn mond. Zut, dacht hij, moet ik nu wr het goeie voorbeeld geven? Die mannen leren ook nooit iets! Meteen voegde hij de daad bij het woord en stormde luid brullend op de Pruisische en Britse troepen af. Zijn leger zag hem gaan, en kreeg meteen weer nieuwe moed. Ze versnelden hun pas steeds meer en meer, en liepen zo het wel 3 keer zo grote vijandelijke leger compleet onder de voet. Oef, zuchtte Napoleon opgelucht, Dat is nog goed afgelopen. Laat ze nu maar eens zien dat we dit hier gewonnen hebben! Dat laatste was tegen de dragers van het groot leeuwenbeeld, dat hij speciaal voor deze gelegenheid had meegenomen. Hij gaf bevel om het beeld op de top van de berg dode vijandelijke soldaten te plaatsen, maar dat vonden zijn manschappen net iets te oneerbiedig, dus gooiden ze er eerst een laag aarde over. Dit, sprak Napoleon tot zijn manschappen, is een staaltje van ware krijgskunst. Maar ik waarschuw jullie: niemand zal het zich ooit herinneren. Sla er binnen 100 jaar de geschiedenisboeken maar op na, geen ltter zul je vinden. En na deze motiverende woorden vertrok de bende vrolijk zingend naar het dichtsbijzijnde dorpje om zich te bezatten in de eerste de beste kroeg. Honderd jaar later zouden sommige geschiedenisboeken het zich herinneren als de Grote Bierschaarste van 1815, maar zoals al gezegd, op geschiedenisboeken kun je niet vertrouwen. Dit geheel terzijde van het verhaal natuurlijk. Terug naar Napoleon dus. Terwijl zijn gezelschap lallend plezier had met de vrouwelijke helft van de lokale bevolking, ging Napoleon een wandelingetje maken. Plots kwam hij een vreemd ogend heerschap tegen, dat zichzelf voorstelde als de heer Metternich. Klemens Von Metternich, zei hij, zijn hand omhoog gestoken richting Napoleon die natuurlijk op zijn paard zat om groter te lijken. Zat jij niet in Wenen? vroeg Napoleon, denkend aan de geruchten over n of ander congres die hij had opgevangen. Sst, siste Metternich, Ik ben hier undercover! Het congres van Wenen vindt eigenlijk plaats in Brussel, maar dat mag je aan niemand vertellen. Ik reken op je eer als dapper Fransman, dat je dit aan niemand- Wat, bulderde Napoleon, Noem je mij een Fransman? Metternich kromp ineen. Euh, ik bedoelde eigenlijk, ehm, iets anders, hakkelde hij. Gelukkig, zei Napoleon, Ik dacht al even dat je gelijk had. Metternich draaide zich om en liep terug waar hij vandaan kwam. Clment! riep Napoleon hem na. Clment betekent zoveel als Klemens, maar dan in het Frans. Dat klinkt sjieker. Wat? Mag ik mee? Ik heb me altijd al afgevraagd hoe het er nou aan toe gaat op zon congres.

Oh, het is heel saai hoor, zei Metternich, allemaal houten venten rond een saaie tafel. Oei, wacht. Dat moet omgekeerd. Hoedanook. Je mag wel mee hoor, maar ik beloof je dat je je gaat vervelen. Koppig als hij was, draaide Napoleon zijn paard en volgde Metternich naar Brussel. Het was een lange tocht. Napoleons paard had dringend nood aan nieuwe hoeven, en trok ook niet meer zo snel op, maar met voorzichtig schakelen kreeg Napoleon er wel een aardig vaartje uit. Zo reden ze naar Brussel. Toen ze daar aankwamen, wandelde Metternich naar een onopvallend rijtjeshuis in een steegje. Napoleon keek verbaasd. Is het hier te doen? vroeg hij luid. Sst, siste Metternich, We zijn hier undercover, weet je nog? Napoleon had zin om dit vreemde individu eens goed de waarheid te zeggen. Hoe durfde hij, zomaar de Keizer van Frankrijk beledigen! Maar toen bedacht hij dat hij wel eens grote problemen zou kunnen krijgen met Metternich, dus hield hij wijselijk zijn mond. Metternich opende de deur met een gewichtig uitziende sleutel. Die was z groot, dat hij nauwelijks in het sleutelgat paste. Maar zoals dat altijd gaat met sloten, lukte het ook deze keer weer om de deur te ontgrendelen. Toen de deur eenmaal open was, zag Napoleon dat het huis eigenlijk helemaal niet klein was. De hall alleen zag er al groter en indrukwekkender uit dan de buitenkant van het gebouw ooit had kunnen doen vermoeden. Binnenin zaten, zoals Metternich aangekondigd had, een stel saaie mannen rond een oude houten tafel. Ze waren midden in een discussie over de verdeling van een stuk land, zag Napoleon, want er lag een landkaart, een potlood en een lat, en een groot hakmes op tafel. Dat zijn nog eens drastische middelen, dacht Napoleon bij zichzelf, daar zou ik ook eens iets mee kunnen doen. Als ik nu eens mijn land verdeel in kleine stukjes, en.. Toen zag hij het: het ws zijn land, dat de heren rond de tafel in mootjes aan het hakken waren! ! riep hij verontwaardigd. betekent zoveel als H, maar dan in het Frans, want Fransmannen kunnen de letter H niet uitspreken. En bovendien klinkt Frans sjieker. ! Wat moet dat? Wat zijn jullie van plan met mijn land? We gaan het verdelen, antwoordde Metternich, Als goed strateeg moet u natuurlijk ook inzien dat u niet het hele land alleen kunt besturen. Daarom zullen wij in uw naam de bevolking van de verschillende gebieden onder onze hoede nemen. Napoleon had gauw door dat ze een spelletje met hem speelden, maar besloot als goed strateeg mee te spelen. En wie zal er dan welk deel besturen? vroeg hij. Ik, sprak de keizer van Oostenrijk, terwijl hij rechtstond, zal het volledige deel besturen. Een andere man stond op. Nee, zei hij met klem, dat zal ik doen. Kortom, vervolgde Metternich gauw, We zijn er nog niet helemaal uit. Iedereen aanbidt uw gigantische rijk, dus het is logisch dat iedereen er een stuk van wilt. Napoleon voelde zich zo gevleid door deze uitspraak, dat hij niet door had dat ze eigenlijk zijn land aan het stelen waren. Hoewel de meeste geschiedenisboeken iets anders beweren, was dit met stip de grootste blunder die Napoleon beging in zijn hele leven. Toen zijn land uiteindelijk verdeeld was, en hij enkel nog een stukje ter hoogte van de Frans-Duitse grens over had, kreeg Napoleon honger. Is hier iets te eten? vroeg hij zachtjes aan Metternich. 3

Nee, maar hier juist om de hoek is een broodjeszaak. Kijk uit naar een groot geel bord met een rare naam erop. En naar de broodjes op de toonbank natuurlijk. Nadat Napoleon twee foute deuren probeerde, namelijk die van de bezemkast en die van de toiletten, vond hij eindelijk de voordeur en wandelde naar buiten. Daar zag hij bijna meteen toen hij de hoek om kwam, het grote gele bord. Panos, las hij, Wat een gekke naam voor een broodjeszaak. Hij bestelde een broodje en liep terug naar het Congres. Jongens, riep hij enthousiast toen hij binnenkwam, Dit moeten jullie echt eens proberen, dit broodje is echt heel erg lekker. Het zou me niks verbazen als deze broodjeszaak binnenkort beroemd wordt. Iedereen beaamde deze uitspraak, de meesten met een blik naar de zijkant van de zaal waar een heleboel lege broodzakjes, met het gele logo erop, op een tafel lagen. Napoleon grinnikte. Alleen die naam, vond Metternich, is toch wel heel gek voor een broodjeszaak. Ook nu weer knikte iedereen. Makkelijk publiek, dacht Napoleon, hier valt nog wel iets mee te doen. Zodus, vervolgde hij, hebben jullie ook troepen om mijn mooie land te verdedigen? Ja hoor, welzeker twee keer zoveel manschappen als het Pruisische leger telt. Zeiden ze, niet zonder enige trots in hun stem. Mag ik er dan even een paar lenen? Ik zou graag Engeland een poets bakken. Maar heer Napoleon, protesteerde Metternich, dat kunt u ons toch niet aandoen, hoe moeten wij dan ons land verdedigen? Ik bedoel uw land, voegde hij er snel aan toe. Ik heb Pruisen overwonnen met een minderheid, verkondigde Napoleon, dan moeten jullie daar toch ook in slagen, jullie strijden tenslotte onder mijn bewind. Desnoods laat je de soldaten op hun handen lopen. Maar denk er dan wel aan om ze te trainen in het vechten met hun voeten. Met deze historische woorden verliet hij het Congres, en stapte buiten op zijn paard. Hij riep zijn leger, en dat van de andere leden van het Congres bijeen (behalve dat van Engeland, want dat ging hij aanvallen). Toen deed hij teken naar de trompetter, die het aanvalssein begon te blazen. Idiot, riep Napoleon. Idiot betekent zoveel als Idioot, maar dan in het Frans. Want Napoleon sprak natuurlijk Frans, al klinken scheldwoorden niet bepaald sjieker als je ze in het Frans roept. Idiot, je moet niet aanvallen, we moeten eerst naar de kust! Wonen de Engelsen in de zee? vroeg de stomverbaasde trompetter. Wat, dacht je dat Engelsen vissen zijn misschien? Als ze in de zee wonen, kan het haast niet anders, besloot de niet al te snuggere trompetter. Enkele dagen gingen voorbij. Napoleon en zijn troepen liepen een paar keer verloren, want indertijd waren de landkaarten nog niet zo nauwkeurig. Zo kwamen ze uit bij een stadje genaamd Antwerpen. Toen de voor de stadspoorten stonden, kwam er een sjofel uitziende jongen op hen af gelopen. Hij droeg een schort, en zijn haar zag wit van het meel, want het was een bakkersknecht. Alstublief, zei hij tegen Napoleon, val ons niet aan! Ik heb niks te geven, en onze bakkerij is bijna failliet dus daar valt ook niks meer te rapen. Napoleon knikte. Ik zal jullie dorp niet aanvallen, zei hij, omdat ik dat ook niet van plan was. En wat de bakkerij betreft, als je eens in Brussel bent zou je eens moeten zoeken naar een broodjeszaak met een geel uithangbord met een rare naam erop. Misschien steek je daar nog iets op. 4

Danku, zei de bakkersjongen, en vertrok met een vaartje richting Brussel. Toen Napoleon het stadje binnen reed, ging hij regelrecht naar de burgemeester. Beste man, zei hij, In welke richting ligt de zee? De burgemeester dacht even na. Zie je die rivier daar? Die moet je gewoon stroomafwaarts volgen, dan kom je vanzelf bij de zee. Dat is goed, want ik moet ga de Engelsen aanvallen. Wonen de Engelsen in de zee? vroeg de verbaasde burgemeester. Wat dacht je nou, dat Engelsen vissen zijn? Als ze in de zee wonen, bedacht de burgemeester, kan het haast niet anders. Toen Napoleon eindelijk bij de zee aankwam, gaf hij zijn mannen de opdracht vlotten te bouwen. Zijn gigantisch leger had zoveel hout nodig voor deze vlotten, dat het laatste restje bos dat nog te vinden was in het land, het Zonnige Woud genoemd werd, omdat er nu zoveel zonlicht op het land viel doordat de bomen weg waren. Later zou die naam stilaan van klank veranderen in het Zoninwoud, maar dat wist Napoleon natuurlijk niet. Zo is hij vertrokken, met vijfhonderdachtentwintig vlotten en een half, richting Engeland. Of toch, wat hij dacht dat Engeland moest zijn. Want zoals je wel weet, waren landkaarten indertijd niet zo nauwkeurig getekend. En aangezien Napoleon wist dat Engeland aan de overkant van de zee lag, besloot hij strak Noordwaards te varen. De manschappen zaten nu al 3 dagen op zee. Napoleon, riep iemand, Wanneer komen we nu aan in Engeland? We zijn er bijna. antwoordde Napoleon, die deksels goed wist dat ze Engeland al twee dagen eerder hadden moeten bereiken. De trompetter wierp lusteloos zijn hengel opnieuw uit. Nog steeds geen Engelsen gevonden! riep hij mistroostig. En zo bleven ze verder noordwaards varen. Wat Napoleon niet wist, was dat ze op een gegeven moment slechts enkele zeemijlen uit de kust de top van Engeland passeerden. Maar het was die dag zeer mistig en bewolkt, dus ze zetten verder koers naar het Noorden. En later, wanneer men expedities begint te organiseren naar de noordpool, is het mogelijk dat ergens in een verlaten hoekje, een ijsblokje gevonden wordt dat ooit een vinger van Napoleon geweest is. Of een teen. Maar dan wel een Franse teen. Dat klinkt sjieker.