Mijn homecomming Aankomst. Dames en heren, we naderen het Angolese luchtruim.

We landen om plaatselijke tijd (geen tijdverschil met Nederland) en de grondtemperatuur is 26 graden celcius met een constante wind. Daar gingen we dan, mijn hart maakte meer toeren dan de motoren zelf en het vliegtuig maakte zich gereed voor de landing, vlekkeloos overigens. Van 11 km hoogte daalden we naar 8 km, langzaam werden de contouren van het land zichtbaar: wegen, voetbalvelden, lichten.. mijn land.. dit is Mijn home comming. Eerste indrukken Toyota yaris, 4 wheel drive, terreinwagen.. met airco. Dat is waar mijn oom in rijdt, alsmede vele anderen hier in Angola. Waarom men hier zon grote bak rijdt, werd mij al snel duidelijk. Het verkeer hier wordt gekenmerkt door niets anders dan chaos. 2 baans wegen worden met gemak 4 of 5 baans wegen door de bermen te gebruiken. Wil je naar links, dan gooi je je arm naar buiten. Wil je naar rechts, dan toeter je en gooi je je stuur naar rechts. Oorlogswonden Terwijl ik rond wordt gereden, zet ik mijn. Toeristische blik op en merk direct mooie en minder mooie dingen op. Ik had mijn Geboortestad veel mooier verwacht. Een paar tellen later kijk ik naar een gebouw. 1e indruk: erg mooi, pastelkleur- schattig! Maar wanneer mijn ogen naar boven dwalen, word ik gegrepen door iets wat ik nog nooit had gezien:kogelgaten. Het is hier waar ruim 30 jaar geleden nog een oorlog woedde. Het is hier aan de kust dat Angola heeft moeten vechten voor haar onafhankelijkheid, bevrijd van de Portugezen. Nu zijn we vrij! Op mijn 1e dag wordt ik meteen naar mn opa gebracht, de vader van mijn vader. Mijn 1e contact met een sleutelfiguur uit de familie Dongoxe. Terwijl we rustig de straten van Luanda verlaten richting de achterbuurten, moet ik mijzelf keer op keer vertelen: welcome home, welcome home..ik heb hier jaren naar uitgekeken, wat ik nu om mij heen zie, is de realiteit. Wel, de realiteit is deels wat je op tv ziet. Een hysterie van kooplui, ongeregeld verkeer, vrouwen met bakken op hun hoofd, ouderen die onder een boom rusten en veel speelse kinderen. De wegen zijn hier verschrikkelijk, dat verklaart waarom men terreinwagens rijdt. Er rijdt hier van alles rond ( dure autos) zoals Audi, Mercedes, Toyota etc. Kleine wagens zijn er weinig, of althans Deze worden ter plekke gepimpt: er worden andere assen onder geplaatst die veerkrachtig zijn om elke hobbel in de weg te confronteren. Overigens hebben de mensen hier wel de middelen, flatscreen groter dan die mij. Ouders in

Nl hebben is hier normaal, in combinatie met een degelijke soundsysteem. Energienetwerk is er ook, maar ivm met het vele valen hebben mensen een aggregaat. Water is er ook voldoende. Helaas nog niet drinkbaar waardoor men mineraalwater inkoopt. Het meest akelige is het weer, tussen 12.00 en 16.00 is het ontiegelijk warm! 35-40 graden is hier normaal, gelukkig biedt de airco oplossing in vrijwel elk huis. Opa Mijn ontmoeting met mijn op Moni (de vader van mijn vader) was kort en bijzonder. Het 1e wat ik deed toen ik hem zag was opa schreeuwen en hem knuffelen. Een dun mannetje met een witte snor en met 86 jaar oogt hij redelijk vitaal. Het was bijzonder om hem opa te noemen: ooms en tantes heb ik genoeg.. maar opa maar 1. Ik kwam niet verder dan: Opa, Opaeindelijk Opa! Hij glimlachte en keek mij aan. Toen ik zover was vroeg ik hem : hoe staat het leven? Waarop hij mij aankeek en zei : het leven heb jij! Daarna vroeg ik hem: hoe staat het met je gezondheid? Waarop hij aarzelend en tegelijkertijd wijzend naar zijn pijnlijke voeten zei: De gezondheid is met jou. Moeilijke woorden, maar bevatte een kern van waarheid. Zijn gezondheid nekt hem, waardoor hij niet lang meer zal volhouden. Waarschijnlijk zal ik de laatste zijn van mijn (nl) familie die hem nog levend zal zien. Ik draag zijn naam: Dongoxe, het is aan mij om de naam te dragen en door te geven. Angolese parameters Het moment was aangebroken om de 1e lichting tantes te leren kennen ( zussen van mijn moeder: Veronica en graa). Ik kende ze niet en floepte daarom eruit wie ze waren. Hun blikken spraken boekdelen, blijkbaar had ik wat verkeerds gezegd. Na mijn verontschuldiging besloot mijn tante om mij de Angolese parameters volgens de bakongo traditie bij te brengen ( bakongo = een stam waar ik tot behoor). Gezamelijk hebben we een stamboom gemaakt van mijn moeders kant (Vemba). Het zit zo, mijn oma Nfilo heeft 6 kinderen gekregen waaronder mijn moeder Helena. De Angolese parameters staan voor toewijding, het vormt een sociaal systeem. Een systeem waarbij je leeftijd, geslacht en volgorde van geboorte (deels) bepaald wat jou functie is binnen een familie. Mijn schoonouders zou ik daarom vader en moeder moeten noemen. Volgens de Nederlands parameters zijn de kinderen van mijn ooms en tantes: neven en nichten van mij. Dit is Angola anders en zijn het mijn broers en zussen ipv neef/nicht. De kinderen van mijn ooms en tantes zou je normaliter: achterneef/ nichten noemen, maar wederom is dit anders. Mijn achterneven/nichten zijn mijn KINDEREN! zo ben ik erachter gekomen dat ik ondertussen minimaal 30 kinderen heb:) Aan de andere kant van deze stamboom staat mijn opa Nvemba. Deze beste man heeft helaas al vroeg het leven gelaten. Wel heeft deze nederige man een imperium achtergelaten met 16 vrouwen. Daaruit zijn 46 levende kinderen uit voortgekomen en 60 kinderen die het leven hebben gelaten. Probeer nu maar eens onderscheid te maken tussen ooms en tantes etc.! 3 X raden van wie ik mn charmes en vlotte babbel heb! One bloooood!

Momenteel spendeer ik veel tijd met familie, verhalen aanhoren en gewoon lekker genieten van alles om me heen. Wat Heineken is voor Nederland, is de Cuca voor angola. Bier uit het vaderland, smaakt zeer goed! Aan feestjes ben ik nog niet aan toe gekomen, maar dat komt ongetwijfeld nog steeds. Men vraagt mij geregeld of afrika/ Angola arm is. Het liefst ontweek ik zulke vragen omdat ik mensen niet een bevestiging wil geven van wat zij zien in de media. Nu ik ruim een week hier ben kan ik zeggen dat Angola niet arm is. Wel ontreekt het aan degelijke overheidssystemen en dergelijke. Maar wat wil je. Tijdens de slavernij/kolonisatie was het voor donkere mensen verboden om naar school te gaan, waardoor de ontwikkeling pas laat op gang kwam. Angola is rijk naar omstandigheden. Men heeft genoeg om rond te komen en vindingrijk als men is, wordt er gewoon geleefd. Prioriteiten hier zijn anders waardoor het niet te vergelijken valt met Europa. het is soms confronterend maar ik ben steeds meer in staat om te accepteren waar ik vandaan kom. Ik hoef mij niet langer te verdedigen dat Afrika meer is dan hongerbuiken, hutjes en vliegen. Ik kom hier vandaan, dit ben ik.. dit zijn mijn roots.