Μά τάιος Ηρωισμο ς

Αντίκρισα το σκοτάδι και προχώρησα. Βήματα αργά, σταθερή ανάσα. Βυθίστηκα στην παγερή αγκαλιά του, τολμηρός και ανίδεος. Ώσπου εξατμίστηκε κάθε φωτός ρανίδα.

Και εκεί σε βρήκα. Να με κοιτάς με μάτια κόκκινα από λύσσα. Μια καλοκουρδισμένη φονική μηχανή. Άσπλαχνο τέρας, του απαίσιου δημιουργημα.

Κι ήταν εκείνη η σιωπηλά εχθρική στιγμή πριν σου ουρλιάξω, διάολε. Πριν το μίσος σου μου δείξεις με μανία. Και μ' άψυχο βλέμμα τα δόντια στο κορμί μου αμολύσεις. Χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο.

Μύρισε θάνατο ο αέρας. Και σχισμένες σάρκες ποτισμένες με αίμα. Από τις πληγές μου στάζει πόνος. Μα αυτό θα είναι το δικό σου τέλος, κτήνος!

Στέκομαι πάνω από το κουφάρι σου ενώ πασχίζω να αναπνεύσω. Μια εισπνοή ζωής να μη λυγίσω. Γιατί ένα τραύμα μου κατάφερες, πολύ βαθύ για να γιατρέψω. Και το αίμα χύνεται ζεστό μέσ' απ' τα δάκρυά μου.

Νύχτα απάνθρωπη μα ηρωική ο νους μου λέει. "Τώρα, ιππότη, την πριγκίπισσα αξίζεις." Μα δεν υπάρχει πια πριγκίπισσα, μαλάκα! Μόνος θα γλείψεις τις πληγές σου για να ζήσεις.

Μάταιη μάχη, άσκοπος πόνος, μια νύχτα δίχως λογική.