ο κόσμος έχει τρελαθεί.(αυτό ακούγεται σαν το τέλος μιας καλής ταινίας κόσμος έχει τρελαθεί, Τζον.

ναι, Μπεθ, τι τρελός κόσμος) τι τρελός κόσμος, Τζον στον όποιο οι λέξεις είναι όπλα κι από ξίφη γίνονται αερότροες σκαλιστήρες*. ο αεροτρους σκαλιστήρ είναι ένα δίχηλο θηλαστικό 3 εκ παρ., και το πιο επικίνδυνο όπλο, εκείνο που προκαλεί πραγματικό αιματοκύλισμα και μάτια πολτοποιούνται, μυαλά χύνονται κάτω από καλοριφέρ, εντόσθια στο πάτωμα...είναι η λέξη: ενήλικας. γίνε επιτέλους... πάει να πει ο εχθρός - - όχι, όχι, μην το λες, σε παρακαλώ, κλαψ κλαψ- -. οκει, γνέφει αγριεμένος ο εχθρός. δεν το λέω, και γι αυτό θα σκοτώσω τους γλυκούς αεροτροες σκαλιστήρες σου. τι άσχημη εισαγωγή αυτό, άντε στα σκουπίδια. το χέρι πιάνει την εισαγωγή, όμως η κάρδια λέει στοπ, θέλουμε όντως να εξοντώσουμε οτιδήποτε άσχημο; να αφήσουμε μόνο το όμορφο, το υγείες στη ζωή? τώρα πρέπει να συγκρατηθώ, διότι η ιστορία θα πάρει λάθος κατεύθυνση. και γι αυτή δεν είμαι αρμόδιος. Βασικά ήθελα να συλλογιστώ πάνω στο να είσαι ενήλικας. σκέπτομαι, λοιπόν, χρόνο με το χρόνο: σύντομα θα είμαι ενήλικας, και τότε όλα θα ξεκαθαριστούν. κι επίσης όλα θα είναι καλά. σκέπτομαι ακόμα, αυτό θα ήταν ένα πράγμα που κάποια στιγμή συμβαίνει. και θα σηκωνόμουν τα πρωινά, θα αισθανόμουν πως όλα θα γίνονταν διαφορετικά. και πως τότε θα άρχιζε η πραγματική ζωή. αυτό, αυτό που περιμένω ακόμα ενόσω δεν είμαι ενήλικας. η ζωή που φαντάζομαι είναι κάτι πολύ μεγάλο. κάθε στιγμή της πραγματικής μου ζωής θα ξέρω τι κάνω και γιατί. θα είμαι ευτυχισμένη και δε θα έχω πια ερωτήματα. η ζωή θα κυλάει διάμεσου εμού, και θα είμαι άνθρωπος, η κάπως έτσι. αλλά γάμα τα, ολοένα θα γερνάω, μικρά παιδιά θα στέκονται στα λεωφορεία και θα μου κάνουν χώρο, όταν θα μπορούν, χρησιμοποιώ κρέμες που καταπολεμούν τις συνέπειες του γήρατος στην επιδερμίδα (συνέπειες όπως οι αρμαδίλλοι), κι

ακόμα δεν ξέρω τι είναι ενηλικίωση και γιατί είναι καλό αυτό επίσης δεν το ξέρω καθόλου. μέχρι να μάθω, κάνω σαν να ξέρω. κάνω πχ σαν να κατοικούσα κάπου. περνάω με μια χαζοβελούδινη ρόμπα μέσα απ τις σειρές των δωματίων μου, στέκομαι και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. παίρνω σοβαρή έκφραση. πηγαίνω με αυτή στον πάγκο της κουζίνας, ανακατεύω με το μίξερ, κουβαλάω το μείγμα στον πάγκο του φαγητού, το βάζω σε σουπλά. τινάζω το κρεβάτι μου και συγχρόνως τραγουδώ και συχνά πλένω στο πλυντήριο πράγματα, γιατί με το πλύσιμο αισθάνομαι σχεδόν ένα με το ρολό του ενήλικα. καταλαβαίνετε τι εννοώ? εννοώ όντως το καταλαβαίνετε? κι αυτό με το πλυντήριο? εγώ όχι. και δεν καταλαβαίνω επίσης τι κάνει κάνεις ένας ενήλικας σε δωμάτια ξενοδοχείων. σε προσπέκτους ξενοδοχείων οι ενήλικες κάθονται πάντα σε εμπριμέ πολυθρόνες και τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους. αυτό θα κάνω κι εγώ τότε. αλλά δεν ισχύει. ίσως τώρα σκεφτείτε: ε, και? αυτό είναι που συνήθως ονομάζει κάνεις ζωή, ρε τούβλο. και σας λέω: όχι. δεν είναι αυτό. δεν μπορεί να είναι. η πραγματική ζωή δεν μπορεί να είναι τόσο μπανάλ, και σίγουρα δεν μπορεί να συνοδεύεται από την αίσθηση πως είναι απλώς η πρόβα πριν από την παράσταση. η πραγματική, ενήλικη ζωή δεν κάνει σαν τάχα μου δήθεν και δεν έχει φόβο ότι ανά πάσα στιγμή κάποιος θα ανακαλύψει κάποιον. ότι θα τον ξεσκεπάσει. ότι θα τον πετάξει έξω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου, θα του πάρει το πλυντήριο, θα τον περιγελάσει, θα τον χτυπήσει, γιατί όλα είναι δανικά, αντιγραμμένα. η πραγματική ζωή κάνει μεγάλα πράγματα. παίρνει το βραβείο γκριμελχαουζεν*, στρατεύεται για παιδιά που είναι τόσο πεινασμένα ώστε δεν μπορούν να σταθούν σε λεωφορεία, αγωνίζεται κατά των ναζί και δε φοβάται να πεθάνει, χωρίς να ξέρει τι είναι ζωή. αυτό σημαίνει να είσαι ενήλικας. κι εγώ δεν είμαι αυτό. γερνώ εξωτερικά, και σε περίπτωση που υπάρχει εσωτερικά κάτι άλλο εκτός από σπλάχνα και αίμα και πύο και κόπρανα...σε

περίπτωση, λοιπόν, που υπάρχει κάτι εκεί, τότε δε γερνάει αντίστοιχα. και τώρα είμαι λυπημένη, γεμίζω πάλι ένα πλυντήριο και σας παρακαλώ αν ξέρετε πως ενηλικιώνεται κάνεις σωστά, πείτε το μου. θα σας στείλω για τον κόπο σας αμέσως ένα σκαλιστήρα, ένα πλυντήριο η ένα ναζί. ευχαριστώ...