Srbi u severozapadnoj Evropi

Za Hrvate se govori da se to ime pominje prvi put od estoga veka nove ere i da se odnosilo na Srbe koji su iveli po planinskim predelima, hrbatima, slino dananjem nazivu Zagorci. Sam hrvatski istoriar V. Kljaji u svojoj istoriji Seoba Hrvata pie da se deo Srba nazivao Goranima ili Horvatima, to nije oznaavalo narod nego plemena. esi su ih nazivali Hrbatima, a afarik navodi da re Hrvat oznaava branina. Po Dalimilu i afariku, Hrvata, kao naroda, uopte nije bilo. Ruski istoriar Nikola Durnov kae: Milioni Srba primivi katolianstvo pretvorie se u Hrvate. On u Ruskom Straniku opisuje Zagreb kao prestonicu pokatolienog srpstva. U Varavskom dnevniku general Gurka pisao je 1880. godine: Nikad Rusija nee sankcionisati istorijsko nasilje, da se stvori zasebno od srpskog naroda hrvatska katolika kraljevina, gde ivi srpski pokatolieni narod. Na prostorima dananje Galicije i Poljske od pre preko tri milenijuma postojala je Bela Srbija. Njen drugi deo obuhvatao je prostore dananje eke i Bavarske. esi su iveli u Beloj Srbiji, a samo ime eh imalo je poasni karakter. Oko reke Morave iveli su Moravci. Bliski Moravcima bili su Slovaci, ije poreklo takoe datira od Srba po tvrdnji austrijskog istoriara Sinise, kao to su i Srbi Korutanci, dananji Slovenci, prema nemakom istoriaru Dimleru. Oni Srbi koji su iveli po gajevima i umama dobili su ime Lesi ili umadinci (uma se na ruskom zove les), a oni koji su iveli u nizinama nazvani su Poljacima. Poljski istraziva Jozef Kostrievski potvrdio je ime Poljske, koje je dolo od srpske rei polje, a odnosilo se na zemljoradnju. Po Jovanu Luciju, Bela Srbija bila je u Karpatskim gorama, a afarik je pisao da je za Tatrama, dananji delovi Poljske i Rusije, iveo veliki srpski narod. Upravo iz tih prostora Bele Srbije dogodila se poslednja velika seoba Srba poetkom sedmoga veka nove ere, preciznije 632. godine. Za Poljake, kao narod, kae se da nastadoe od preostalih Belih Srba, koji su se i dalje zadrali u staroj postojbini. Rimski i grki istoriari Plinije i Ptolomej, koji su iveli u doba Hrista, pisali su o Srbima koji su bili nastanjeni iza Dona u Sarmatiji. Otuda ih Rusi smatraju za svoje praroditelje. Re Rus javlja se tek od devetog veka, pa afarik u knjizi Srbove v Rusku tvrdi da su: Rusi ostatak onog srpskog ogranka koji se iselio na Balkan. Poljski istoriar dr. Vaclav Macjejovski kae: Treba znati da su slovenska nareja u Bugarskoj i Srbiji stvorila staroslovenski crkveni jezik, a iz ovoga je postao ruski jezik. Za Bugare se navodi da su uralsko-mongolskog porekla, koji su okupirali predele sadanje Bugarske i pokorenom srpskom stanovnistvu nametnuli svoje ime, primili njihovu kulturu, veru i jezik koji su veoma iskvarili. Smatra se da su vekovna razdvojenost i uticaji susednih naroda sa deliminim ukrtanjima, doveli do izvesnih oprenosti meu plemenima nekada istoga naroda, ba kao i uticaji religija, to je sve rezultiralo u nastanku posebnih dananjih naroda na evropskim prostorima.