‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‪ :‬ﻣﻬﺮان زﻧﮕﻨﻪ‬

‫ﻧﺎﺷﺮ‪ :‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‬
‫ﭼﺎپ‪ :‬آﻟﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮﻟﲔ ‪۲۰۰٤‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای‪ :‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‬
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‪:‬‬
‫‪Max Bruch, Scottish Fantasy‬‬
‫ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‪ :‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‬
‫آدرس اﻟﮑﱰوﻧﯿﮑﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‪:‬‬
‫‪mehran.z@gmx.net‬‬

‫***‬

‫ﻫﺪف از ﻧﻮﺷﱳ ﻣﺘﻨﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ دارﯾﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻫﲊی ﻧﺒﻮده ﺑﻠﮑﻪ رواﯾﺖ »ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر« اوﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﺎلﻫﺎی‬
‫‪ ٦۰‬و ‪ ٦۱‬اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﺣﯿﺎﻧﺎ در رواﯾﺖ ﻋﻨﺼﺮ ﻫﲊ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽآﯾﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺨﺘﯿﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﺣﺪاﻗﻞ روح و ﺳﺒﮏ ﮐﺎر او‪ -‬در ﺳﺮاﺳﺮ اﯾﻦ ﻣﱳ ﺣﻀﻮر دارد‪ .‬اﻣﯿﺪ اﺳﺖ ﭼﻨﲔ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ از‬
‫ﻧﻈﺮ ادﺑﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ رو ﻧﻮﺷﱳ اﯾﻦ ﻣﱳ را ﺳﺮاﺳﺮ ﻣﺪﯾﻮن زﻧﺪه ﯾﺎد ﺷﺎﻣﻠﻮ ﺑﻮاﺳﻄﻪی ﻧﻘﺶ ﭼﺸﻤﮕﲑی ﮐﻪ در‬
‫ﺗﺮﺑﯿﺖ ادﺑﯽ ﻧﺴﻞ ﻣﻦ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫***‬

‫زﻣﲔ ﺑﻪ ﺗﺐ آﻓﺮﯾﻨﺶ و ﻣﺮگِ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﻧﺎ ﺑﻪ ﮔﺎه ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‬

‫و ﻧﺮﯾﻨﻪ ﮔﺎوی ﻛﻪ زﻣﲔ را ﺑﺮ ﺷﺎخ ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
‫ﻣﺎق ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
‫ﭼﻬﺮه در ﻫﻢ ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
 ‫واﻣﺎﻧﺪه ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
‫رﻋﺸﻪای ﺑﺮ ﭘﯿﻜﺮش زﺑﺎﻧﻪ ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
‫آﺷﻔﺘﻪ ﻟﯿﺴﻪ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﻗﺤﺒﻪ ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
‫ﮔﻞِ آﺗﺶ از ﻣﻨﺨﺮﯾﻨﺶ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‬
‫ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬از ﺑﺎری ﻛﻪ ﺟﺎودان ﺑﺮ دوش ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
‫وز ﻧﺎآراﻣﯽ‪ ،‬ﻧﻘﺶِ ﭼﺮاﻏﭙﺎ ﺑﺮ ﺧﻼءای ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫●‬

‫ﭘﺮدهی دﯾﺮﯾﻨﻪﺳﺎل‬
‫آﺳﻤﺎن‬
‫در دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺨﻮرد و ﭘﺎیﮐﻮﺑﺎن‬
‫ﻧﻌﺮهای ﺑﻪ ﻃﺮب ﺷﺎدﻣﺎن ﻣﯽﻛﺸﯿﺪ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن ﺑﻮد‬
‫ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫اﻟﱪز ﭼﻮن زﻧﯽ ﺳﻮﮔﻮار ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﭼﻮن ﺳﺤﺮ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻫﺰار ﺟﻮی ز درد و اﺷﮏِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻣﻮی ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ وز ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﱪ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﭼﻮن ﺳﺤﺮ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﭼﻨﮓ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﻧﺎﻟﻪای ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻟﯿﮏ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ از وﺟﻮد ﺧﻮد ﭘﺮ ز ﺷﺮم ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﭼﻮن ﺳﺤﺮ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫درﺧﺘﺎنِ ﺑﻐﺾ ﯾﻘﻪ دَرﯾﺪﻧﺪ‬
‫ﮔﻠﻬﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺗﺤﺴﺮ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺰﯾﺪﻧﺪ‬
 ‫ﮏ ﺳﺒﮏﭘﺎ ﺑﺪاﻧﺎن ﮔﺮوﯾﺪﻧﺪ‬
‫ﻗﻄﺮاتِ اﺷ ً‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫ﺷﺒﻨﻢﮐﺎن‬
‫دﺳﺖﻫﺎی ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬
‫ﭼﺸﻢﺑﻨﺪِ ﭼـَﺸﻤﺎنِ ﺷﺮم ﻧﻤﻮدﻧﺪ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫ﭘﺮﻧﺪﮔﺎنِ ﭘﺮﯾﺸﺎنِ ﺟﻬﺎن دﻣﺎدم ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮهی اﺑﺪﯾﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ‬
‫ﭼﻮن ﻣﻦ راهِ ﮔﺮﯾﺰ از اﯾﻦ ﺟﻬﺎنزﻧﺪان ﺑﻪ ﻋﺒﺚ ﺟﻮﺋﯿﺪﻧﺪ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫دﺧﱰﮐﺎن ﻫﻔﺖ درﯾﺎ ﺑﺮ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻮج‬
‫ﺷُﮑﻮه اﻓﺴﺎﻧﻪای ﻗﺼﻪﻫﺎی درﯾﺎ را ﻓﻮج ﻓﻮج رویﮔﺮدان ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﺑﺮآﺷﻔﺘﻪ راﻫﯽ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﮔِﻠﻪﻣـَﻨﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺎﻋﺮان ﺟﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﺑﺎد را ﺑﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮاﻫﺎن ﻓﻘﻂ ﯾﮏ رواﯾﺖ‬
‫رواﯾﺖِ واﻗﻌﯿﺖ‬
‫ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬

‫ب ﺧﻮد ﺑﲑون دوﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻔﺖ درﯾﺎی ﻣﱰوﮐﻪ ﺳﺮآﺳﯿﻤﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دﺧﱰﮐﺎن درﯾﺎ از ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮا ِ‬
‫از ﺳﺮِ دردِ ﻓﺮاق ﭘﻨﺠﻪ از آﺳﺘﲔ ﺑﲑون ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‬
‫دﻣﺎدم ﺑﯿﻬﻮده ﺑﺮ ﭼﻬﺮهی ﺧﺴﺘﻪی ﺳﺎﺣﻞِ دﻟﺸﮑﺴﺘﻪ ﺧﻨﺞ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﺮوﺳﺎنِ ﺧﺮوش‪ ،‬ر وز را دﯾﮕﺮ ﺑﻪ آﻏﺎز ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﻧﮑﺸﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺮدرﮔﺮﯾﺒﺎن‬
‫اﺷﮏرﯾﺰان‬
‫ﻋﺬرﻫﺎ ﺗﺮاﺷﯿﺪﻧﺪ‬
‫ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻃﺎﻗﺖِ آوازِ آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﺎن آﺳﻤﺎن‬
‫و ﻣﺮگ و ﺗﻌﺰﯾﺖِ دﻟﺒﺎﺧﺘﮕﺎن را ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﯿﺪﻧﺪ‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﺎ ِه ﭘﺮﯾﺪه رﻧﮓ در آرزوی رﻫﺎﯾﯽ در دﺳﺘﺎنِ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﻮﺳﯿﺪﻧﺪ‬
‫ﺳﺘﺎرﮔﺎنِ اﺑﻠﻖِ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪی زﻣﲔ از ﻓﺮطِ ﻏﺼﻪ ﺗﺮﮐﯿﺪﻧﺪ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
 ‫ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫از آن دﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ‬
‫روﯾﺎزده‬
‫ﺗﺮﮐﯿﺐِ ﻧﺎدرِ دﯾﻮ و ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎن‬
‫زنﻣﺮدانِ ﺑﺸﺎرت و ﻣﮋده‬
‫ﺑﺎ روﯾﺎی ﻓﻮارهﻫﺎی ﺷﲑ و ﻋﺴﻞ و ﺧﻨﺪهی ﭘﺴﺘﻪ‬
‫ﻗﻬﻘﻬﻪی ﻧَﮑﻬُﺖ زﻋﻔﺮان و ﭘﺮﺳﻪ ﭘﺮﺳﻪی ﻣِﻪ آﻟﻮدهی ﻋﻄﺮﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺳﻔﺮه ﺑﻪ ﻫﺮﮐﻮﻣﻪ‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎن‬
‫زنﻣﺮدانِ روﯾﺎی ﻋﻄﺮِ ﻫِﻞ وﮐُﻨﺪر و ﻋﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺎﺷﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎن ﺑﺸﺎرت ﺑﻮی ﮐﻨﺠﺪ و ﮔﻨﺪم در ﭘﺲ ﭘﺮﭼﲔ آﯾﻨﺪه‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎنِ روﯾﺎی ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﭘﺮواﻧﻪ در ﮐﻨﺎر ﺑﺮﮐﻪ‬
‫ﺑﺎدراﻧﺎن ﺑﺎزﯾﮕﻮش در ﻣﻬﺘﺎب‬
‫ﺳﻮار ﺑﺮ آﺑﮑﻮﻫﻪی ﻗﻬﻘﻬﻪی ﺟﺎﻧﺲ وز آﻓﺘﺎب‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫●‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺠﻠﯽﺷﺎن ﭼﻮ آﻓﺘﺎب ﺑﻮد‬
‫آﻧﮕﺎه ﮐﻪ آﻓﺘﺎب ﭼﻮن ﺗﺮاوش و ﻧﻔﺨﻪی ﯾﮏ آه ﺑﻮد‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫●‬
‫از آن دﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫روﯾﺎزده‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎنِ واﻫﻤﻪ ﺑﯽواﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﯽﭘﺮوا ﻣﺮدازﻧﺎن ﭘﺮوا‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎن اﻣﯿﺪﻫﺎی ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎن ﯾﺄسﻫﺎی ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎن ﻏﻮﻏﺎﻫﺎی روا ﻧﺎروا‬
 ‫ﻣﺪﻋﯿﺎن ﮐﺸﻒ ﮐﯿﻤﯿﺎ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻨﭽﻪ ﺧﻨﭽﻪ ﻋﻄﺮ ﺳﯿﻤﲔ روﯾﺎی ﺷﺮﻣﮕﲔ ﻋﺸﻖ را ﺑﺎ ﺳﺮودﻫﺎﺷﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺑﺨﺖ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫ﻣﺮدازﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ روﯾﺎ زﯾﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ روﯾﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬
‫روﯾﺎزده ﺑﻪ روﯾﺎﮐُﺸﺎن از روﯾﺎ دﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﻣﺮدازﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺠﻠﯽﺷﺎن ﭼﻮن ﺗﺠﻠﯽ اوﻟﲔ ﻧﮕﺎه ﺷﺮﻣﮕﲔ ﻋﺸﻖ ﺑﻮد‬
‫آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﭼﻮن ﺗﺮاوش و ﻧﻔﺨﻪی ﺷﺮﻣﮕﲔ ﯾﮏ آه ﺑﻮد‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫●‬
‫زنﻣﺮدان ﺳﻼح‬
‫ﺑﯽﺳﻼح‬
‫زنﻣﺮدان ﮐﻼم‬
‫ﺑﯽﮐﻼم‬
‫زنﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را دﯾﺪهوران ﺗﺎرﯾﺦ‬
‫ﺑﺸﺎرت دﻫﻨﺪهی ﺑﺎراﻧﯽ ﺳﺒﺰ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‬
‫وﮐُﻤِﯿﺖ ﺷﮑﺮﭘﺎی ﺗﺎرﯾﺦ را راﻫﻮاری از آن ﺧﻮد ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫اﻓﺴﻮس! ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﻮﯾﺎ ﺳﱰون ﯾﺎ آﺑﺴﺘﻪی ﻣﻮل اﺳﺖ‬
‫آه‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ ﻫﻦ وز دﻟﺨﻮش ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪی ﺑﺮ ﻟﺐ ﮔﻮر اﺳﺖ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﺑﻮی ﺳﺮب ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫دﺳﺘﺎنِ ﻛﺎر‬
‫ﻛﺎﺷﺖ‬
‫داﺷﺖ‬
 ‫ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫دﺳﺘﺎنِ ﻣﻬﺮ‬
‫ﻧﻮازش‬
‫ﺳﺎزش‬
‫آراﻣﺶ‬
‫دﺳﺘﺎنِ وﺳﻮﺳﻪ‬
‫ﺗﻮﺑﻪ‬
‫ﻧﺪﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﺎنِ ﺑﺮآﻫﯿﺨﺘﻪی اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﺳﻮی آﺳﻤﺎن‬
‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬
‫ﺧﻮاﻫﺎن اﻣﺎن‬
‫ﮏ ﻟﺮزان ﺑﻪ ﮔِﺮد ﺟﺎن‬
‫دﺳﺘﺎن ﭘﯿﭽ ِ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫دﺳﺘﺎنِ اﻧﺘﻘﺎم‬
‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ از ﻧﯿﺎم‬
‫ﻓﻮارهﻫﺎی ﻣﺒﺎرزه ﺗﺎ ﭘﺎی ﺟﺎن‬
‫اﻃﻤﯿﻨﺎن‬
‫ﻋﺼﯿﺎن‬
‫ﻃﻮﻓﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﺟﻬﺎن‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫●‬
‫دﺳﺘﺎنِ ﻣﺮگ‬
‫ﻣﺮﮔﺎﻣﺮگ‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮگ‬
‫ﻣﺮﮔﺎﻣﺮگ‬
‫دﺳﺘﺎن ﺷﺮزهی ﻫﺮزه‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﯾﺦ زده‬
‫دﺳﺘﺎن داس‬
‫ﭼﺸﻤﺎنِ ﻧﺴﻨﺎس‬
‫دﺳﺘﺎنِ زرﯾﻦ‬
‫دﺳﺘﺎنِ ﭼﺮﮐﲔ ﺑﻪ دﯾﻦ‬
‫دﺳﺘﺎنِ ﮐﻤﲔ و ﮐﲔ‬
 ‫ﭼﺸﻤﺎن رﻋﺐ ﺑﺮ زﻣﲔ‬
‫دﺳﺘﺎنِ ﺧﺸﻮﻧﺖ‬
‫ﻏﺎرت‬
‫ﺟﻨﺎﯾﺖ‬
‫ﭼﺸﻤﺎنِ ﺷﺮارت‬
‫ﻧﺎمﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻟﯿﮏ راﺳﺘﲔِ وﻻﯾﺖ دوﻟﺖ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪی زﻣﲔِ ﻟﺮزانِ از اﯾﻦ ﭘﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﺮﯾﺎن ﺑﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‪،‬‬
‫در ﮐﺎرِ ﺑﻬﺎ ِر ﺑﺮگرﯾﺰان‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫●‬
‫ن ﮔﺮﯾﺎن‬
‫ﭼﺸﻤﺎ ِ‬
‫ﺧﻨﺪان‬
‫ﭼﺸﻤﺎنِ ﭘﺸﯿﻤﺎن‬
‫ﻟﺮزان‬
‫در ﺑﻨﺪ ﻫﺬﯾﺎن‬
‫ﭼﺸﻤﺎنِ اﻃﻤﯿﻨﺎن‬
‫ﺗﺮس‬
‫ﺧﻮف‬
‫ﮔﻤﺎن‬
‫ﭼﺸﻤﺎن درآوﯾﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن از ﻫﺮاﺳﯽ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن‬
‫ﭼﺸﻤﺎنِ زاری‪ ،‬دری وز ﮔﯽ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻪ ر وز ی‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﯽ در ﻣﺤﻀﺮِ آﺳﻤﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻤﺎمِ ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﻪ رﮔﺒﺎر آﺗﺸﯽ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﻗﻬﻘﻬﻪی ﺳﺮب ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫ﻏﺮوبِ ﭼﺸﻤﺎن‬
 ‫ﻏﺮوبِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭼﺮخِ ﮔﺮدون‬
‫ﻧﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻧﻪ ﻣﺎه ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻧﻌﺮهای ﻣﻤﺎس ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻓﺮﯾﺎدی ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎن دﻧﺒﺎﻟﻪی زﺑﺎﻧﻪی آﺗﺶ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ن ﻧﮑﺒﺖ ﺳﻮرﻣﻪی ﺳﻮروﺳﺎت ﻣﯽﺷﺪ‬
‫آﻧﮕﺎه ﮐﻪ آواز ﻣﺮﮔﺒﺎر ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎنِ ﺷﺎدﻣﺎنِ ﻣﻌﺼﯿﺖِ آﺳﻤﺎ ِ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﻗﻬﻘﻬﻪی ﺳﺮب ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫از آن ﺳﭙﺲ ﺗﺎ ﮐﺮوﺑﯽ‬
‫ﻣﻠﮏِ ﻣﻘﺮب‬
‫ﺑﺮ اﺳﺐ ﻣﺮاد ﺳﻮار ﺷﻮد‬
‫اﺳﺐ ﻫﯽ ﺷﻮد‬
‫ﺗﺎ ﻣﻠﮏ ﻣﺮگ از ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ آﺳﻤﺎن‬
‫ﺧﻤﯿﺎزهﮐﺸﺎن ﻧﺎزل ﺷﻮد‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮِ دﺳﺖﻫﺎی ﻏُﺮابﻫﺎی ﻫﻠﻬﻠﻪی ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﮔﻠﮕﺸﺖِ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﻔﺮج اﻧﺪر ﺷﻮد‬
‫ﺗﺎ ﻣﻠﮏ ﻣﻘﺮب دﻋﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬
‫ﺣﺴﺎبِ ﺛﻮابِ ﻗﺘﻞ ﺑﯽﺣﺴﺎب ﺷﻮد‬
‫و او اﻗﺮباﻟﻘﺮﺑﺎء ﺷﻮد‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎﻧﮕﺶ ﭘﺎیپ وز ان ﺷﻮد‪:‬‬
‫ﺑﻮ‪ ،‬ﺑﻮی آدﻣﯿﺰاد اﺳﺖ‬
‫ﮐﯽ ﻣﺮده اﺳﺖ؟‬
‫ﮐﯽ زﻧﺪه اﺳﺖ؟‬
‫آه‪ ،‬ﺗﺎ ﻏﺮش ﺗﮏﺗﲑِ ﺧﻼص ﺻﻔﲑﺧﻮان ﺷﻮد‬
‫ﺳﻔﲑِ ﺗﻮﻫﲔِ آﺳﻤﺎن ﺑﻪ زﻣﲔ و زﻣﺎن ﺷﻮد‬
‫در ﻓﺎﺻﻠﻪی دو دم‬
‫ﻫﺮ دم ﻣﻮﻫﻦﺗﺮ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر آوار ﺷﻮد‬
‫و آﻧﺎن را ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻪ ﺳﺮای ﻣﺮگ ﺑﺪرﻗﻪ ﺷﻮد‬
 ‫آه‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﺮوﺑﯽ ﻣﺠﺮی ﻣﻨﺎﺳﮏ ﻗﺘﻞ ﺑﻪ ﻗﺘﻠﮕﺎه ﺷﻮد‬
‫و ﺗﲑ ﺧﻼص ﺷﺘﺎب ﺷﻮد‬
‫ﮐﻤﺎﻧﻪ ﺷﻮد‬
‫ﻓﻘﻂ رﻋﺸﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺗﺸﻨﺞ اﺣﺘﻀﺎر ﺑﻮد و اﻟﺘﻤﺎس ﺑﺮای ﺗﲑ ﺧﻼص ﺑﻮد‬
‫ﺗﮑﺎن ﺑﻮد و درد ﺑﻮد و درد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ص ﻣﺮگ ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر درد و ﺗﺸﻨﺞ و ﻧﯿﺎﯾﺶِ ﺗﲑ ﺧﻼ ِ‬
‫ﭼﺸﻤﻪی ﺟﻮﺷﺎن درد ﺑﻮد‬
‫و درد ﺑﻮد و درد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺷﺐ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺻﺪای ﭘﺎ ﻫﺮاس را ﺑﺬر ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺳﺤﺮ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺧﱪ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﮐﻮس ﺑﯿﺪارﺑﺎش ﻣﺎ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫آرزوی ﮐﺮﮔﻮﺷﯽ‬
‫ﻫﺮ ر وز ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖِ ﺧَﺮﻧﺎی آﺳﻤﺎن ﺟﻮاﻧﻤﺮگ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫ﺧﻮاب را ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن‬
‫ﺣﺎﺷﺎ اﮔﺮ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻮد‬
‫رﮔﺒﺎرِ ﺑﺎرانِ ﺳﺮب ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫دﺳﺘﺎن ﻣﺎ‬
‫آوﯾﺨﺘﻪ‬
‫ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه‬
‫ﻣﺸﺖ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫از ﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫دﻧﺪانِ ﺧﺸﻢ ﺳﺒﺰ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺧﺸﻢ ﭘﺮدهی ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺷﺪ‬
 ‫ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﯽﺧﻠﯿﺪ‬
‫ﺟﺎن ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻮش ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺧﺮوش ﻣﯽﺷﺪ‬
‫اﻧﺴﺎن دﻣﯽ ﺳﮑﻨﺪری ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ اﺿﻄﺮار اﻣﺎ دﻣﯽ دﮔﺮ زﯾﺮ و رو ﻣﯽﺷﺪ‬
‫اﺣﺘﯿﺎط ﺑﻪ ﻧﲑﻧﮓ‬
‫ﮔﻠﺪام‬
‫ﺳﺪِ ﺧﺸﻢ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺧﺸﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮدا‪ ،‬ﺑﻪ ر وزِ دﮔﺮ ﺣﻮاﻟﻪ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ اﺣﺘﯿﺎط ﻋﺮﺻﻪ ﺑﺮ ﺧﺸﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺧﺸﻢ‬
‫در ﮔﺬر‬
‫ﺑﺮ دار اﺣﺘﯿﺎط ﻧﻔﺮت ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮدابِ ﺟﺎن ﺑﺮ ﻗﻨﺎرهای ﻣﻮﻧﺲِ زﺧﻢﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺷﺪ‬

‫ﻒ‬
‫ﺣﺮف ﮐ ّ‬
‫ﻫﺮ ﺟﯿﮏ ﺑﺮ زﺑﺎن‬
‫در دﻫﺎن‬
‫ﺣﺒﺎب ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺮزﺷﯽ از دﺳﺖ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫زﺑﺎن‪ ،‬از ﺗﺮﻧﻢ ﺑﻪ دور‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺣﺮف وز ﺧﺎﻃﺮش ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﭘﺎ ﺳﺴﺖ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻟﺮزان ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺗﻦ ﺑﺮ زﻣﲔ آوار ﻣﯽﺷﺪ‬
‫زاﻧﻮﮔﻮﺷﻮارِ ﮔﻮش ﻣﯽﺷﺪ‬
‫دﺳﺖ زﻧﺠﲑ ﺑﺮ دو زاﻧﻮ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺗﻦ ﺑﻪ آﻏﻮش ﺧﻮد ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ ﻟﺮزه ﻣﯽﺷﺪ‬
‫راوی ﻟﺮزهی ﺗﻦ‬
‫ﺻﺪای دﻧﺪان ﺑﺮ دﻧﺪان ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﺪا‬
‫روح‪ ،‬اﮔﺮﮐﻪ روﺣﯽ ﻫﺴﺖ‪ ،‬از ﺗﻦ ﺑﺪر ﻣﯽﺷﺪ‬
 ‫ﭼﺸﻢِ ﮔﻮش ﻣﯽﺑﺎﻟﯿﺪ‬
‫ﯾﮏ ﺳﺮ ﻧﻈﺎره‬
‫ﺷﺎﻫﺪی ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻏﻮﻏﺎی ﺟﻨﻮن ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺗﻦ‪ ،‬آﺷﯿﺎن ﺟﻨﻮن ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻣﺠﻨﻮن ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺗﮏ ﺗﲑ ﺧﻼص ﻋﺪد ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﺷﻤﺎره ﻣﯽﺷﺪ‬
‫وز ﺷﻤﺎره ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﺗﲑ ﺧﻼص ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر در ﭘﺲ دﯾﻮارﻫﺎی ﻧﻔﺮت‬
‫ﺑﺎ ﺣﺴﺮت‬
‫ﻫﺮ ر وز‬
‫ﭼﻮن دﯾﺮ وز‬
‫ﺷﻤﺎره ﻣﯽﻛﺮدﯾﻢ‬
‫ﺷﻤﺎره ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ‬
‫ﺑﯽ ﻣﺠﺎل ﻓﺮﯾﺎدی در ﺗﮏ ﺗﲑی ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﺳﮑﺴﮑﻪی ﺳﺮب ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺑﺎل ﻣﯽﮔﺸﻮد‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ‬
‫ﺗﻤﺠﻤﺞﮐﻨﺎن ﺑﺎل ﺑﺮ ﻣﯽﭼﯿﺪ‬
‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﻟﺐ ﻣﯽﺟﻨﺒﯿﺪ‬
 ‫ﺣﺎﺷﺎ! ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻧﻤﯽﺟﻨﺒﯿﺪ‬
‫●‬
‫از آن ﺳﭙﺲ ﮐﻪ ﺗﲑﺑﺎران ﻟﻬﯿﺐ ﻣﺮگ را راوی ﺷﺪ‬
‫از آن ﭘﺲ ﮐﻪ ﺧﺮﻗﻪی ﻣﺮدازﻧﺎن ﻣﻐﻤﻮم ﺗﻬﯽ ز ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺰهزار و ﺳﺒﺰی و ﺛﻤﺮﺑﺎر ﺷﺪ‬
‫وﯾﻦ دﺷﺖ از ﻫﺮ ﭼﻪ از ﺗﺒﺎر آﻓﺘﺎبِ آﻣﺎل‪ ،‬ﻋﺎری ﺷﺪ‬
‫ﺷﻮرهزار ﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ رﺳﻢ ﺗﻌﺰﯾﺖ ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺟﻬﺎن آوﯾﺰان ﺷﺪ‬
‫ﭼﮏ ﭼﮏ ﺳﮑﻮت اﻣﺎ از ﺧﻮد ﺷﺪ‬
‫ﻃﻨﲔ اﻧﺪاز ﺷﺪ‬
‫در ﺳﺮاﺳﺮﮐﻬﮑﺸﺎن ﺳﯿﻞِ ﻓﺮﯾﺎد ﺷﺪ‬
‫●‬
‫آخ! اﯾﻦ ﭼﻨﲔ ﻣﺮدازﻧﺎﻧﯽ ﻣﺤﺠﻮب‬
‫زنﻣﺮداﻧﯽ ﻣﺨﻀﻮب‬
‫ﻣﺮﮔﺸﺎن ﺷﮑﻮﻓﻪﻫﺎی ﺗﻠﺦ آﺑﺎر ﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮﮔﺸﺎن‬
‫ﺳﺮب ﻫﻤﭙﺎی آﺳﻤﺎن ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﺎن ﺷﺪ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﻓﺮﯾﺎد ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﺎن ﺳﺮب ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬اﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﻣﺘﺠﻠﯽ ﺧﻮد ﺗﺠﻠﯽ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﻟﯿﮏ آﺷﻔﺘﻪ و ﺷﺮﻣﮕﲔ ﺳﺌﻮاﱃ ﻟﺒﺎﻧﻢ را ﻣﺘﺤﻠﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺮﯾﺪن آﺧﺮﮐﺪاﻣﲔ ﻣﺮاد را رواﺳﺖ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮﺷﻪای آﻓﺘﺎب ﮔﻮﺷﻮارهی ﻫﻤﺴﺮم ﮐﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮﺷﻪای ﻣﻬﺘﺎب ﮔﻮﺷﻮارهی ﻫﻤﺴﺮم ﮐﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮﺷﻪای ﻋﻄﺮِ ﮔﻞِ ﺷﻬﺮِ ﻧﺎﺑﻪﮐﺠﺎ ﮔﻮﺷﻮارهی ﻫﻤﺴﺮم ﮐﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮﺷﻪای اﻣﯿﺪﮔﻮﺷﻮارهی ﻫﻤﺴﺮم ﮐﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮﺷﻪی ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎی ﻟﻮرﮐﺎ را ﮔﻮﺷﻮارهی ﻫﻤﺴﺮم ﮐﻨﻢ!‬
‫دﻧﺪان ﺑﺮ دﻧﺪان ﻣﯽﺳﺎﯾﻢ‬
‫ﺗﺐزده واﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪:‬‬
 ‫آﺧﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ روﯾﺎ دﯾﺪ؟‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺸﺎرت داد‪ :‬ﻓﺮدا‪ ،‬ﻓﺮدا ‪...‬؟‬
‫آﺧﺮﮐِﯽ اﯾﻦ ﻓﺮدا ﺑﺮ ﻣﯽآﯾﺪ؟‬
‫ﮐِﯽ ﻓﺮدا ازﯾﻦ ﺧﺎك ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺮﻣﯽﺧﯿﺰد؟‬
‫ﺑﺮ ﻣﯽﺑﺎﻟﺪ؟‬
‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻣﯽآﯾﺪ؟‬
‫آﺧﺮﮐِﯽ ﺑﺮﮐﺸﺘﺰار ﻫﺴﺘﯽ در ﮐﻨﺎر ﺷﻘﺎﯾﻖ وﮔﻨﺪم و ﭘﻮﻧﻪ ﻣﺮدازﻧﺎﻧﯽ از اﯾﻦ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻔﺎﯾﺖ ﻣﯽروﯾﻨﺪ؟‬
‫آﺧﺮﮐِﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﲔ ﻣﺮدازﻧﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﻔﺎﯾﺖ ﻣﯽآﯾﻨﺪ؟‬
‫و ﺧﻮد ازﮐﺪام و ﺑﺮای ﮐﺪام ﻧﺎﺑﻪﮐﺠﺎ؟‬
‫ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آﻣﺪن اﯾﻨﺎن ﺑﺎ ﮐﺪام ورد ﺑﺎ ﮐﺪام اﺳﻢ اﻋﻈﻢ ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ؟‬
‫ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ! ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ!‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ؟‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ؟‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪﮔﺮﯾﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ؟‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮود ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ؟‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ؟‬
‫ﻫﯿﻬﺎت‪ ،‬ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽداﻧﻢ!‬
‫●‬
‫ﺧﻨﯿﺎﮔﺮان اﻣﯿﺪ در ﺗﻮﻫﻤﯽ ﺟﺎﻧﮑﺎه ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﺑﺮ اﺳﺐ ﺳﺮﮐﺶ ﺧﯿﺎل ﻣﯽراﻧﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﺧﻨﯿﺎﮔﺮان اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر در ﺗﻮﻫﻤﯽ ﺟﺎﻧﮑﺎه ﺑﻪ روﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪:‬‬
‫ﺻﻼی داد و آزادی ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﻧﺎم ﺷﻤﺎ ﭘﺮوردﮔﺎران داد و آزادی ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﻣﻔﺘﺎح و ﭘﯿﺶدرآﻣﺪ ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﭘﯿﺸﮕﺎه زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﻧﺎم ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻏﺎز ﻫﻤﻮﻧﺪ رﻧﺞ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﯿﺪ! آی ﺷﻤﺎ ﺑﺪاﻧﯿﺪ !‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺟﺎمِ رﻧﺞ‪ ،‬ﻓﺮدا‪ ،‬ﮔﻨﺠﯽ ز داد و آزادی ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﻧﺎم ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آﻏﺎز ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ و‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﺟﺎم ﭘﺎدﺷﺎه داد و آزادی ﻣﯽﺷﻮد‬
‫در آﻏﺎز ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺮ ﺳﺮﯾﺮ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﻤﺎ داد و آزادی ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﲑی ﺑﯽ ﺷﻤﺸﲑ ﻣﯽﺷﻮد‬

‫اﯾﮑﺎش‪ ،‬اﯾﮑﺎش‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﺨﻮاﻧﻢ‬

‫اﯾﮑﺎش‪ ،‬اﯾﮑﺎش‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰﮐﻮرﺳﻮی اﻣﯿﺪ ﻣﯽﺷﺪم‬
 ‫ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬ﮐﺮوﺑﯿﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫« ژاژﺧﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬دﭼﺎر اوﻫﺎﻣﻨﺪ »‬
‫اﯾﮑﺎش‪ ،‬اﯾﮑﺎش‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺷﺮﯾﮏ اوﻫﺎمﺷﺎن ﺑﺸﻮم‬
‫ﯾﺎ‬
‫اﯾﮑﺎش‪ ،‬اﯾﮑﺎش‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اوﻫﺎم ﺧﻨﯿﺎﮔﺮان را ﺑﺰداﯾﻢ‬
‫اﯾﮑﺎش! اﯾﮑﺎش‪ ،‬ﺷﺮﯾﻄﻪی »ﻣﺮدم« را ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﻨﺪ ﺳﺮودﺷﺎن ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻢ‬
‫ﺑﺎ آن ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺳﺮودﺷﺎن درﻣﯽآوﯾﺨﺘﻢ‬
‫ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺗﺴﺨﺮ و ﻗﻬﻘﻬﻪی ﻫﻢﺳﺮاﯾﺎن زﻣﯿﻨﯽ و آﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﺮوﺑﯿﺎن ﻣﯽﺷﺪم‬
‫ﻣﻠﺘﻬﺐ‪ ،‬ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ آﺳﻤﺎن ﻣﯽﺷﺪم‬
‫ﻓﺮﯾﺎدی ﺑﺮآﻫﻨﺠﯿﺪه از دل ﻣﯽﺷﺪم‪:‬‬
‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ‪...‬‬
‫اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫اﮔﺮ ﻣﺮدم ز ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﱪ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺧﻨﯿﺎﮔﺮان اﻣﯿﺪ دﮔﺮ ﺑﺎر ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪:‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫ﺻﻼی داد و آزادی ﻣﯽﺷﻮد‬
‫اﮔﺮ ﻣﺮدم ز ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﱪ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫ﻧﺎم ﺷﻤﺎ ﭘﺮوردﮔﺎران داد و آزادی ﻣﯽﺷﻮد‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‬

‫اﮔﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫اﮔﺮ ﺑﯽﺧﱪان ز ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﱪ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫ﻃﻮﯾﻠﻪی اوﺟﯿﺎس ﻻﯾﺮوﺑﯽ ﻣﯽﺷﻮد‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮﯾﺮ ﺧﺪاﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮد‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬و ﺑﺮ وان دﯾﮕﺮم ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ ﻟﻌﻦ ﻣﯽﺷﻮم‬

‫وان دﯾﮕﺮم ﮐﻮ آرزوی ﺟﺎﻣﯽ زآب ﻟِﺘِﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫ن ﺟﻤﻠﮕﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﭼﻮﮔﻮر داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫آرزوی ﺳﺮﭙد ِ‬
‫ﺑﺮ وان دﯾﮕﺮم اﮔﺮ ﭼﻪ از ﺷﺮم ﺷﺮﻣﺎﮔﲔ ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ وان دﯾﮕﺮم‬
‫دﯾﮕﺮی ﮐﻮ ﭼﻮن ﻫﻤﺴﺮاﯾﺎن زﻣﯿﻨﯽ ﮐﺮوﺑﯿﺎن‬
‫ﮔﻮلاﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬
 ‫ددﺳﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬
‫وان دﯾﮕﺮی ﮐﻮﮔﺎه ﻋﺮﻗﺮﯾﺰان ﻓﻘﻂ در ﺧﯿﺎل ﺑﻪ ﭘﭻﭘﭻ واﮔﻮﺋﯿﺪه اﺳﺖ‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎری ﻧﺒﻮد‬
‫واﻗﻌﻪی در ﺧﻮرِ ﯾﺎدی ﻧﺒﻮد!‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد‬
‫اﮔﺮ ﺑﻮد‬
‫ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﺗﲑﮔﯽ آﺳﻤﺎن ﻧﺸﺎن از ﻣﺎ ﻧﺪارد‬
‫ﭘﮋواك زﻣﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ پ وز ه ﺑﺮ زﻣﲔ ﻛﺸﯿﺪه اﺳﺖ‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر‬
‫ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﻓﺮﯾﺎد ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﺎن ﺳﺮب ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
‫ن درﯾﺎ‬
‫ﻣﻦ وﺻﯽ وﺻﺎﯾﺎی دﺧﱰﮐﺎ ِ‬
‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ وﮔﻤﮕﺸﺘﻪی ﺟﺎودان ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ‬
‫ﻣﻦ وﺻﯿﺖِ دﺧﱰﮐﺎن درﯾﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﯽآورم‬
‫ﺑﺎ آﯾﺪا‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن اﺷﮏ در ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯽﮐﺎرم‬
‫و اﺳﻢِ اﻋﻈﻢِ ﺳﺨﻦ »ﺑﺎﻣﺪاد« را ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽراﻧﻢ‬
‫ﻏﺰلﻫﺎی ﯾﮕﺎﻧﻪ اﻧﯿﺲ آﯾﺪا‪ ،‬ﯾﮑﻪ »ﺑﺎﻣﺪاد« ﺟﻬﺎن را در رﺛﺎی ﻧﻪ ﻧﺎﺻﺮی ﮐﻪ ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎﺗﯿﻠﺪه‬
‫ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪیﻫﺎی ﻣﺎﭼﻮﭘﯿﭽﻮ‬
‫اﺳﻢِ اﻋﻈﻢِ ﺳﺨﻦ ﻧﺮودا‬
‫‪-‬ﻫﻢﭘﯿﻤﺎن ﺟﺎوﯾﺪاﻧﻢ‪-‬‬
‫را ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽراﻧﻢ‬
‫و ﺑﺎ او »اﻧﮕﯿﺰهی ﻧﯿﮑﺴﻮنﮐﺸﯽ«اش را ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﻞ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‬
‫ن ﺳﺒﺰروی ﺳﺒﺰﭘﻮشِ اﺷﻌﺎر ﻟﻮرﮐﺎ آﺳﺘﲔ ﺑﺮ ﻣﯽاﻓﺸﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﺎ ﮐﻮﻟﯿﺎن ﺳﺒﺰﺧﻮی ﺳﺒﺰﮔﻮ ِ‬
‫ﺑﻪ اﺳﻢِ اﻋﻈﻢِ ﺳﺨﻦ ﻟﻮرﮐﺎ‬
 ‫‪-‬ﻫﻢزادم–‬
‫زﺑﺎن ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺎﯾﻢ‬
‫و ﺑﺎ او »در ﺳﻮگ اﯾﮕﻨﺎﺗﺴﯿﻮ«‪ ،‬دِ ّر اﺷﻌﺎرش را ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﺎ روﯾﺎووﺷﺎن‬
‫ﺷﺎمﮔﺎﻫﺎن ﺑﺎ اﯾﮕﻨﺎﺗﺴﯿﻮ در ﺟﺪال ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻨﻪ ﮔﺎوِ ﺷﻮمِ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪ :‬ﻣﺮگ‪ ،‬ﻫﻤﺮاهام‬
‫ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﺎن ﺑﺎ آواز ﻣﺮغ ﺳﺤﺮ ﺑﻪ ﻣﯿﻼد اﻧﺪوﻫﮕﲔ ﻫﺰاران ﻧﺎﺻﺮی ﻣﯽﺑﺎﻟﻢ‬
‫و ﺑﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ آﻧﺎن ﭘﺎی ﺑﻪ اﯾﻦ زﻧﺪانﺟﻬﺎن دوﺑﺎره ﻣﯽﮔﺬارم‬

‫ﺑﺎ ﺷﮑﺴﭙﲑ و »ﺑﺎﻣﺪاد« ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻗﺮنﻫﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﻫﺎﻣﻠﺖ ﮔﺮﯾﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم آزادﺷﺎﻋﺮان ﺟﻬﺎن‬
‫ﻫﻢآوازانِ آوا ِز آزادﮔﺎن در اﯾﻦ ﺗﲑه ﺷﺒﺎر وز ان‬
‫ﻣﺮوارﯾﺪﻫﺎی ﺷﺐﻫﺎی دﻟﺘﻨﮕﯽام‬
‫در ﻇﻼم ﻟﺠـّﻪی درﯾﺎﻫﺎی ﮔﻤﮕﺸﺘﮕﯽام‬
‫ﺷﻤﺎ را‬
‫آی‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﻣﻠﻮ و آﯾﺪا‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎﺗﯿﻠﺪه و ﻧﺮودا‬
‫ﺑﺎ ﻟﻮرﮐﺎ‬
‫ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻦ‬
‫ﺷﲑ و ﻋﺴﻞ از ﭼﺸﻤﻪﻫﺎی زﻻل ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪهاﯾﺪ‬
‫ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻦ‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪن ﮔﺮﯾﺴﱳ را ﺑﺎ آﻧﺎن آﻣﻮﺧﺘﻪاﯾﺪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺣﺮﻣﺖِ داد را در آزادوارﮔﯽ ﻣﺮﮔﺘﺎن ﺑﻪ ﺗﮑﺮﯾﺮ و ﺗﮑﺮﯾﻢ ﻓﺮﯾﺎدﮐﺮدهاﯾﺪ‬
‫آیﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را‪ ،‬ﻫﻤﺒﻨﺪﯾﺎﻧﻢ را در اﯾﻦ زﻧﺪانﺟﻬﺎن‬
‫دﮔﺮ ﺑﺎر »ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﻞ ﺳﺮخ« ﮐﻠﻤﺎت ﺷﻌﺮم ﻣﯽﺳﺎزم‬
‫و در اﯾﻦ ﺷﺒﺎر وز ان در روﯾﺎی ﻧﺎﺑﻪﮐﺠﺎیﻣﺎن‬
‫ﺑﻨﺎی ﯾﺎدﺑﻮد ﺷﻤﺎ را ﮐﻪ ﺷﻌﺮی اﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن داﻏﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪی ﺑﺎد‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖِ ﻧﮕﺎه در ﻣﯿﺪانِ ﺷﻬ ِﺮ ﻧﺎﺑﻪﮐﺠﺎﯾﻤﺎن در اﻓﻖ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﯽدارم‬
‫●‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﺣﺶ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫آه‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﭘﺲ ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫ﺑﻨﺪ ﭼﺎر ﺑﻮد‬
‫و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد‬
‫●‬
 ‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﲔ در ﻣﺮگﺧﻮاﺑﯽ ﺗﻠﺦ ﻣﯽﮔﺬارم‬
‫در آﺳﺘﺎن ﻫﺮ ر وز در ﺗﮑﺮار آوازی ﮐﻪ دﺧﱰﮐﺎن ﻋﺮﯾﺎن درﯾﺎ ﺳﺮودﻧﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﮔﺎه ﻋﺒﻮر‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎد ﻋﺰﻟﺖﻧﺸﲔ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺳﺮﭙدﻧﺪ‬
‫ﻧﺎﺑﻮﮐﻒ را ﻧﺪا ﻣﯽدﻫﻢ‪ :‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ؟‬
‫ﺑﺎ ﻏﺮوب ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن‬
‫دﯾﮕﺮ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد رﻧﮓ روﯾﺎیﺷﺎن‬
‫رﻧﮓﻫﺎی روﯾﺎﻫﺎی دل ﻋﺎﺷﻖﺷﺎن‬
‫روﯾﺎﻫﺎﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ و زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎﯾﻤﻠﮑﺸﺎن‬
‫و ﺑﺎ او‪ ،‬ﭼﻮن او در ﻣﺮگ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﺗﺎﺳﻒ ﻣﯽﺷﻮم‬
‫ﯾﮏ اﻓﺴﻮس ﻣﯽﺷﻮم!‬
‫اﻓﺴﻮس!‬
‫‪۰۹/۰٤/۲۰۰٤‬‬
‫ﭘﯿﺸﮑﺶِ ﺟﺎﻧﺒﺎﺧﺘﮕﺎن راه ﻋﺪاﻟﺖ و آزادی‬