The Problem of the Actor

Vorige week

McLuhan stelt media functioneren als

Extensions of the Body: het is volgens de
wetten van de media dat wij een werkelijkheid
onder ogen krijgen.

Deleuze denkt niet zozeer vanuit de mens

maar ziet wel systemen, collectieve
assemblages waar volgens wij handelen.
 Vorige week

McLuhan: metamyths: we kunnen een werkelijkheid

en alle taaluitingen pas begrijpen op het moment dat
wij de communicatieprincipes en haar
technologische structuur achterhalen.

Deleuze: speech acts bestaan uit order-words,

bevatten geen informatie en zijn niet bedoeld om te
communiceren maar appeleren aan een herinnering
die wordt gedeteritorialiseerd. Lichamelijke
modificaties en niet-lichamelijke transformaties zijn
noodzakelijk in elkaar verpakt.
 Wat is Mediavergelijking dan?

McLuhan: een historisch onderzoek naar de

wijze waarop dominante media de structuur
van een manier van leven neerleggen.

Deleuze: sociaal-cultureel onderzoek naar de

wijze waarop collectieve assemblages de
wijzen van spreken en handelen met zich
meebrengen waarvolgens ons leven
plaatsvindt.
Massumi volgt Deleuze (en McLuhan)

“Rethink body, subjectivity and social change

in terms of movement, affect, force and
violence – before code, text, and signification.”
(p.66)

Op naar het ‘hart’ van representatie: the

problem of the actor.
 The Bleed: Ronald Raegan, the
communicative president

http://www.youtube.com/watch?v=h8_G-mlKxTY

Waarom had het Amerikaanse volk

zoveel vertrouwen in zo’n imaginary
figure?

Is de macht van Amerika nog steeds

gebaseerd op economische en militaire
suprematie of is het een simulacrum
(Baudrillard) geworden?

“Governing today means giving

acceptable signs of credibility.”
 The Bleed: between role and character

Paul Patton:

• The Bleed wordt van oudsher gezien als een

gevaar; vervloeiing van zijn en schijn

• Politici als acteurs: Reagan schoolvoorbeeld

• Massumi: “Reaganism is the regime of the

visibility of seeming being.”

• Massumi presenteert nieuwe versie van:

‘the problem of the actor’
 The Problem of the Actor bij Plato

Plato:

• kunst is afbeelding van een afbeelding.

• Republiek is zoeken naar ideale staat.

‘For fear of infection in real life’: no mad
or bad character.

• Waarom? Good men have no practice in

such representations.

• Ideale acteur: Odysseus

 The Problem of the Actor bij Nietzsche

Nietzsche (volgens Patton):

• Patton: N encourages human capacity to play
roles, to invent oneself with style and
generally to celebrate “falseness with a good
conscience”. (in Zarathustra: er zijn te weinig
goede acteurs)
• Maar maakt zich ook zorgen dat acteren uit
een ondergeschiktheid voortkomt.
• The problem of the actor is dat het geen
creatieve artiest is; hij appeleert aan
sentimenten.
• Innerlijke verlangen op te gaan in schijn: het
lagere volk, die als slaaf aan hun omgeving
ontsnappen.
• Tenslotte: vrouwen. Moeten zij niet voor en
boven alles toneelspelers zijn?
Conclusie: Problem of the Actor is een politiek

• Plato: goed voorbeeld doet

goed volgen, dat komt ten
goede aan de Republiek.
(Ethiek)
• Nietzsche: vooral de verdrukten
spelen een rol. (Sociaal)
• Massumi: Reagan’s
levensverhaal vertelt ons dat
acteren een andere manier van
waarnemen met zich mee
(Ervaring)

*Philip Seymour Hoffman

 “There you are – just plain old everyday
you”
Wat gebeurt er bij het herkennen van jezelf? Reagan erkent de
tweedeling (ik-ik op het scherm) draait niet om realiteit versus
verschijning. Wat speelt er in de herkenning:

• Tweedeling is dubbele realiteit van de verschijning, is performatief in

plaats van epistemologisch. Je ziet delen van jezelf niet vanuit ‘de
ander’ maar als serie aan bekende poses=mirror-vision.

• Mirror-vision is een narratief, zoals we zo vaak ‘rollen’ om ons heen

‘herkennen’ (moeder – kind, student – arbeider) aan de hand
waarvan je interpreteerd. (denk Merleau-Ponty)
 “There you are – just plain old everyday
you”
Reagan is not content with that. Hij gaat naar de screening room.
Grote schok voor Reagan komt omdat hij nu ineens de moviegoer is,
het andere deel van zichzelf wordt. Maar omdat hij volgens
movement-vision ziet, wordt hij onherkenbaar voor zichzelf.

3. Mirror-vision is relatief, is subject versus object. (I see you standing

when walking)

• Movement-vision is absoluut, los van subject of object. (I (other than)

sees me (now you) standing (from the side, from-behind), walking
(from-the-side, from behind), and so on. Elementair is beweging.

Kings Row: de real movement bevat de virtual observer. Van de

intersubjectieve wereld naar pure transformatie. ‘It is relationality in
itself, freed from its terms.’ (p. 51) (vgl. Merleau-Ponty)
 What happened?
Reagan invents a technology of the event that is also a technology
of the self [het acteren] and a technologizing of the self [het creeren
van een Body without an Image]. (55)
BwI onttrekt zich aan intersubjectieve wereld, maar draait om een
ander waarnemen. Goede acteur is dus:

• Ruimtelijkheid is proprioception: registreert condities van beweging

die de huid leest als kwaliteiten: “Movement-vision is sight turned
proprioceptive”

• Cellulair geheugen is viscerality: registreert prikkelingen,

intensiteiten, die door de vijf (exteroceptieve) zintuigen worden
waargenomen nog voordat het brein dat doet.

Proprioceptie en visceraliteit zijn het medium mesoperceptie: het

punt waar de vijf zintuigen samen tot vlees worden. Ofwel;
sensation. Onttrekt zich aan de logica van beeld en geluid waar
intersubjectieve logica volgens werkt.
 Fulcrum of the event: the order-word…
ACTION!
• ‘Where’s the rest of me?’ geen
informatie, geen communicatie, maar
existentiele kreet. Niet alleen benoemen
lichamelijke modificaties, maar ook
gespleten zelf.

• “The rig, the order-word, the question-

response, induction, possession,
ventriloquism, the development of an
emotionally charged ideal of unity and
the quest to reach that ideal – all of these
are technologies for making seeming
being.” (p.64)
 ‘Reaganism is the regime of the
visibility of seeming being’
“Reagan could not recognize himself in the rushes of King’s Row. In the
screening room, he misrecognized himself as his new ideal. He looked
back into the mirror, even as he was marked forever by movement-
vision. He saw himself as other without other that is the body without an
image” (p.65)

Problem of the actor is dat met Reagan acteren politiek bedrijven werd.