2013-14

EGILEA:
IDURRE TOLOSA
2013-14
PRACTICUM II: MEMORIA



AURKIBIDEA

1. Sarrera...............................................................................................................................................2
2. Hezkuntza komunitatea.....................................................................................................................3
2.1. Aldea infantil Virgen del Pilar............................................................................................3
2.2. Jardn de La Loma de San Pedro.........................................................................................4
3. Irakaskuntza praktikako gure proposamena......................................................................................8
3.1. HH-ko eskolako jarduera...................................................................................................8
3.2. Aldeako jarduera..............................................................................................................12
4. Hausnarketa....................................................................................................................................14
5. Bibliografia.....................................................................................................................................17
6. Eranskinak......................................................................................................................................18
6.1. Egunerokoa......................................................................................................................18
6.2. Foroak..............................................................................................................................53
6.3. Bideoak............................................................................................................................59
6.4. Lan plana eta ebaluazioa..................................................................................................59




















1. SARRERA

Aurtengo Practicum II-a Perun burutzeko aukera izan dugu. Peruk hiru zonalde ditu:
basamortua, mendilerroa eta oihana. Guri oihanean lan egitea tokatu zaigu, Tarapoto herrian zehazki.
Tarapoto San Martin probintzian kokatzen da. Nahiz eta ez den bertako hiriburua, mugimendu asko
nabari da ekonomia eta biztanle aldetik. Arrazoi horiegatik, bertako biztanle gehienek, gure
bizimoduarekin alderatu gabe, bertan bizitzeko bizimodu erosoa daramate. Hala ere, asko nabari da
zentroan edo periferian bizi direnen arteko desberdintasuna.
Tarapoto herria hiru auzo nagusitan banatua dago. Alde batetik zentroa dugu, hau da, Tarapoto.
Bestalde, eskubi aldean La banda del Shilcayo aurkitzen da eta ezker aldean,Morales. Hiru auzo
hauek 234.702 biztanle biltzen dituzte gutxi gorabehera. Hiri honetan batetik bestera mugitzeko
modua motokarrak dira eta esaten dutenez, motokar gehiago dago biztanle baino. Beraz, oso hiri
zaratatsua da.
Biztanleen sostengu ekonomiko nagusienak ondorengo hauek dira: kafea, kakaoa, arroza eta
fruta desberdinak dira. Beti ere motokarrak barne hartuz. Arrazoi honengatik esan daiteke biztanleen
gehienak oinarrizko sostengua duela, beraz ez da puntako pobreziarik nabari.
Gure praktiken antolatzailea CEPCO da. Talde honek zenbait proiektu burutzen ditu, hala nola,
ingurugiroan, emakumearen egoeraren inguruan eta abar, baina baita hezkuntzan ere, guri dagokigun
eremuan. Bertan lan egiteko filosofia harreman horizontalean oinarritzen da, hau da, inor ez dago
inoren gainetik eta denen hitzak berdin balio du.
















2. HEZKUNTZA KOMUNITATEA

Lehenik eta behin esan, CEPCOk bi zentrotan aritzeko aukera eman zigula. Astea hiru zatitan
banatzen dugu: astelehenetan CEPCOn egiten dugu lan, aste osoko planifikazioa eginez. Astearte eta
asteazkenean, Alde infantil Virgen del Pilar-ean lan egiten dugu. Ostegun eta ostiraletan berriz,
Jardin de la Loma de San Pedro-n aritzen gara.

2.1. ALDEA INFANTIL VIRGEN DEL PILAR:
Morales auzoan kokatzen da eta 1987 urtetik
martxan dago. Bertan, umezurtzak, abandonatutako
haurrak, gurasoek jotako haurrak eta abar bizi dira.
Guztira 30 bat haur daude 0 urtetik 18 urtera
bitartekoak. Hauek lau etxetan banatuak daude:
casa amor, casa ternura, casa bondad eta casa afecto.
Etxe bakoitzak zaintzaile bat du eta haurrek amatzat
dute beraiekin egoten baita gau eta egun. Izeba papera betetzen duten beste bi emakume ere badaude,
amak jai eguna duenean bere papera betetzen dutena.
Beste langile batzuk ere badaude, horien artean, sukaldaria, psikologoa, zuzendaria,
idazkaria, irakasleak, aita, gizarte langilea eta abar. Amak ez bezala, langile hauek ez dute egun osoa
aldean pasatzen, lan ordutegi jakin bat dute.
Aldeak hainbat helburu ditu, hala nola, ume
zurtzei, arrisku moralean dauden haurrei, abandonatuak
izan diren haurrei eta puntako txirotasunean bizi diren
haurrei arreta osoa eskaintzea. Bestalde, bertako
langileak oso gaituak daude egin behar duten lana egiteko.
Horretaz gain, dinamikoak, irudimentsuak eta solidarioak
dira. Azkenik esan, zentro honetan haurrak bizitzarako
prestatzen dituztela, baloreetan heziz eta bertako
identitatean sustatuz.
Aldea, gune desberdinez osatua dago. Alde batetik, haurrak bizi diren etxeak daude eta etxe
bakoitzaren atzean labanderia dute. Bestetik, sukaldearekin lotuta dagoen jangela bat dago.
Sukaldearen ondoan auditorioa eta psikologoaren bulegoa aurkitzen dira. Bestalde, Aldeako sarreran,
medikua, bi ikasgela, estimulazio gela, zuzendariaren bulegoa, musika gela, zapatak konpontzeko
gela eta tailerra aurkitzen dira. Azkenik, sarreraren eskuinaldean dagoen belardian, parke bat dago,


baita futbol zelaia ere, eta pixka bat aurrera egin ezkero, bi autobus aurkitzen ditugu: Bata irakurketa
autobusa eta bestea jolasteko autobusa.
Aste osoan zehar ordutegi zehatz bat jarraitzen
dute. Esaterako, haur guztiak goizean goiz jaikitzen
dira eta elkarrekin gosaltzen dute jangelan. Ondoren,
Haur Hezkuntzako haurrak, aldeatik oso gertu dagoen
eskolara joaten dira. Haur txikiak eskolan dauden
bitartean, 7 urtetik 18 urte bitarteko haur eta gazteak
aldeako egin beharretan aritzen dira: belarra moztu,
altzairuak garbitu, landareak zaindu eta abar. Ondoren, eguerdiko hamabietan bazkaltzera abiatzen
dira denak. Etxe bakoitza mahai batean jartzen da eta amak ere mahaian bazkaltzen du haurrekin.
Bazkaldu ondoren, haur txiki gehienek siesta botatzen dute eta gazteak berriz, ordu bietan eskolara
joaten dira, aldean bertan dagoena, arratsaldeko seiak arte. Haur txikiak siestatik esnatzean ez dute
beste ezer egitekorik, beraz, gehienetan amei laguntzen diete txikienak zaintzen edo beste lanetan.
Momentu horretan parte hartzen dugu guk, hau da,
goizean ezin dugu txikiekin jarduerarik egin, beraz,
arratsaldean egiteko ezer ez dutenez, guk hartzen ditugu.
Haurrak hartu nahi ditugunean amei abisatu behar diegu
derrigorrez eta bueltatzean ere, etxean ez badago,
jakinarazi behar diegu bertan utzi ditugula. Hala ere, ez
dugu soilik arratsaldeetan jarduten. Goizetan ere, beste
egitekorik ez badugu, 7 urtetik 18 urte bitarteko haur eta
gazteak hartzen ditugu jolasak edo beste edozer egiteko.

2.2. JARDN DE LA LOMA DE SAN PEDRO:
Haur Hezkuntzako eskola hau, Tarapoton dago
kokatuta, La Loma de San Pedro auzoan zehazki. Eskola
honek, 2007.urtera arte ez zuen eskola moduan funtzionatzen,
hau da, ez zuen gobernuaren babesa jasotzen. 2007. urtean
berriz, eskola bat izateko ezaugarriak betetzen zituenez,
gobernuak eskola bilakatzea erabaki zuen. Ordura arte gaur
egungo zuzendaria, Pegui del Carmen Panduro Navarrok,
aritu zen irakasle bezala, baina ikasle kopurua dela eta (40 haur), beste irakasle baten laguntza eskatu
zuen. Urte hortan bertan, beste irakasle bat ere lanera sartu zen. 2012. urtean berriz, beste irakasle
bat sartu zen Haur Hezkuntzako eskola honetan lanera.


Gaur egun eskola hau hiru irakaslek eta auxiliar batek
osatzen dute. Gela bakoitzeko irakasle bat dago eta auxiliarrak
hauei laguntzen die behar dutenean, gainontzean eskolako
garbiketak egiten ditu. Hiru irakasle horietatik, 5 urtekoen
irakaslea ain zuzen ere, eskolako zuzendaria da. Guztira hiru gela
daude eta taulan ikusi dezakegu gela bakoitzeko haur kopurua:

ADINA MATRIKULA GELAK HAUR KOPURUA
G E
5 17 13 01 30
4 16 14 01 30
3 10 10 01 20

Eskola honek bi helburu nagusi ditu:
Helburu orokorra:
-Haur hezkuntzako kalitatea hobetzea, baloreetan oinarritzen den garapen soziala bultzatuz.
-Komunitateari eta gurasoei Haur Hezkuntzaren garrantziaz ohartaraztea, etorkizuneko biztanleak
sortzeko oinarritzat hartuz.
Helburu espezifikoa:
-Irakasleari programazio eta unitateak osatzerako orduan laguntza eskaintzea.
-Gurasoekin ekintzak antolatzea.
-Eraikinaren eta inguruaren kontserbazioa ziurtatzea.
-Gurasoen eskolako tailerrak sendotzea espezialista eta
unibertsitateko ikasleen laguntzaz.

Helburu hauez gain, eskola honek misio bat eta
ikuspegi zehatz batzuetan oinarritzen da:
- Ikuspegia: 3, 4 eta 5 urteko haurrei formazio integral, humanistiko eta etikoa eskaintzen dion
hezkuntza instituzioa da. Modu honetan, beraien formaziorako jarrerak garatzen utziz, beti ere
lanarekin konprometituta dauden irakasleen presentziaz. Horretarako, errespetuan eta maitasunean
oinarritutako erlazioak sortuz.
- Misioa: 2016. urterako eraikuntza modernoak sortzea, adin bakoitzerako gela batekin eta irakasleek
hezkuntza egoki bat eskaintzea, haur bakoitzaren errealitatearekin bat datorrena. Baita gurasoengan


errespetua, puntualtasuna eta solidaritatea lortzea.
Helburu orokorrez gain, eskolak ondo funtzionatu dezan, zenbait helburu ditu hiru eremutan:
Alderdi pedagogikoa, alderdi administratiboa eta hezkuntza instituzionala.
ALDERDI PEDAGOGIKOAREN
HELBURUAK:
EKINTZA
Haurren ezaugarrietara lotzen den curriculum egokia
aplikatzea, irakurketa, logika-matematika eta gizarte
segurtasunari garrantzia emanez.
Adinaren arabera, gaitasun eta aukeren taula bat
osatu.
Baloreen ikaskuntzarekin jarraitu.
Zuzeneko esperientzien bidez, haurrengan
ingurugiroarekiko errespetuzko jarrera garatzea.
Inguruan dauden gune berdeak kontserbatzea eta
landare bakoitzari bere izena jartzea.
Geletan dagoen hezkuntza material kopurua
handitzea, gurasoekin eta errekurtso propioekin
egindako tailerren bidez.
Txoko desberdinak osatu material erreziklatua
erabiliz.
Familiaren egitura sendotzea, baloreak oinarri
hartuz. Modu horretan, kide guztien segurtasuna
ziurtatuz.
Eskolako gurasoen parte hartze aktiboa izatea
ikasturte osoan zehar.

Haurren higiene eta osasunean ohitura onak
sustatzea, garapen egoki baterako.
Eskolako haur guztien parte hartzea.
Irakasleen gaitasun eta ezagutzak zabaltzea
hezkuntza kalitatea handiagotzeko.

Haurren mailara egokitzen diren metodo eta
estrategiak aplikatzea.
Zuzeneko esperientzien bidez ikaskuntza garatzea
(tailerrak, proiektuak...).
Ekintza desberdinak burutzea haurrekin, adibidez
eskola desberdinetara bisitak egitea.

HEZKUNTZA INSTITUZIOAREN
HELBURUAK
EKINTZA
Haur hezkuntzako eskolaren funtzionamendu egokia
ziurtatzea, bertan parte hartzen duten langile, guraso
eta komunitatearen inplikazioarekin.
Hurrengo dokumentuak izatea:
Eskolako arauak.
Hezkuntza plana.
Eraikuntzaren mantenurako plana.
Guraso eskolako plana.

ALDERDI ADMINSITRATIBOAREN
HELBURUAK:
EKINTZA
Zentroko langileei lan egiteko baldintza egokiak
eskaintzea, hezkuntza kalitatea hobetzeko asmoz.
Autoebaluazioak egitea eta langileen ezagutzak
zabaltzea.
Eskolako materialak kontrolatzea eta zainketa
sustatzea.
Eskolako materialaren zerrenda eguneratua izatea.
Eskolako diru kontuak kontrolatzea eskolako Urteko presupuestorako errekurtso ekonomikoak


beharrak asetzeko asmoz. lortzea.




























3. IRAKASKUNTZA PRAKTIKAKO GURE PROPOSAMENA

3.1. HH-KO ESKOLAKO JARDUERA:
Nios, objetos, monstruos y maestros liburua irakurri ondoren, Kaleidoskopioaren jarduera
iruditu zitzaigun egokiena, izan ere, material aldetik eskolako errealitatera gehien egokitzen zena zen.
Ministerioak bidalitako material hauei probetxua ateratzeko egin genuen. Izan ere, beste jarduerak
ikusita oinarrizko materialak agertzen ziren baina ez genituen material horiek, hau da, argazkiak
ikusita agian dirudi eskolak material asko dituela, baina errealitatean oinarrizko materialak falta dira:
akuarelak, paperak, kartulinak...

3.1.1. JARDUERA: Kaleidoskopioa
Kaleidoskopioaren jarduera haurrek errealitatea beste modu batera ikustean datza, hau da,
lente desberdinez baliatuz, objektuak desformatuak eta kolore desberdinean ikustea. Jarduera hau
klasean burutzerako orduan, hiru zatitan banatu genuen: Interpretazioa, ariketa eta ondorioa.

a) INTERPRETAZIOA: Gelako
mahaiak alde batean jarri genituen, haurrak
lurrean eseritzeko toki gehiago izan zezaten.
Ondoren, mantak jarri genituen eta haurrei
bertan eseritzeko eskatu genien, guri begira.
Behin haurrak prest zeudela, ariketari hasiera
eman genion. Lehenik eta behin, haurren
ezagutzak jakiteko asmoz, hipotesiak atera
genituen, hau da, lente desberdinak
erakutsiz, hauetan zehar begiratuz objektuak
nola ikusiko luketen galdetu genien.
Hipotesiak ateratzen.


Ondoren, hipotesi hauek egiaztatzeko
asmoz betaurreko batzuk eman genizkien
haurrei, aldi berean galderak eginez.
Horretarako, bolondresak eskatu genituen.
Banan-banan atera ziren zenbait haur
betaurrekoekin nola ikusten zuten adieraztera.
Honekin batera, garrantzitsua iruditzen
zitzaigun haurrei adieraztea ezer ez dagoela
gaizki, bakoitzak bere egiteko modua duela eta
ondo dagoela, beraz denek egin behar zuten
beraien moduan. Izan ere, askotan nabaritu
dugu haur hauen autoestimua nahiko baxua dela
ariketak egiterako orduan, beldur baitira gaizki egongo ote den.


b) ARIKETA: Poltsa batean gelatik dauden objektu desberdinak sartu genituen. Haur
bakoitzari horietako objektu bat hartzeko esan genien eta objektu hori marraztu behar zuten
betaurrekoekin eta baita betaurrekorik gabe ere. Modu honetan, bien arteko desberdintasuna nabaria
izango zela pentsatu genuen. Esan beharra dago, haurrak bi taldetan banatu genituela betaurreko
nahiko ez zegoelako eta, beraz talde erdiak lehendabizi betaurrekoekin marraztu zuen eta beste erdiak
gabe, gero txandakatuz.
Ateratako hipotesiak egiaztatzen 1
Ateratako hipotesiak egiaztatzen 2
Ateratako hipotesiak egiaztatzen 3



c) ONDORIOA: Bakoitzak bere marrazkia bukatzerakoan berriro ere taldean eseri ginen lurrean, haur
bakoitzak bere marrazkiak eskuan zituelarik. Lurrean eserita geundela, bost bat haurrei ariketa hau
egiterakoan nola sentitu ziren galdetu genien, bitartean besteek entzun egin behar zuten ikaskideak
esaten zionari. Honako galdera hauek bota genizkien: Zer egin zaizu errazagoa marraztea? Zaila egin
zaizu betaurrekoekin marraztea? Eta abar.
Lenterik gabe margotzen Lenterik gabe egindako
marrazkiaren emaitza eta lenteekin
lanean hasten 1
Lenterik gabe egindako
marrazkiaren emaitza eta lenteekin
lanean hasten 2
Lenterik gabe lan egiten.
Lenteekin egindako
marrazkiaren emaitza (goran)
eta gabe egindakoaren emaitza
(beheran)

















3.1.2. GOGOETA:
Lehenik eta behin adierazi nahi dugu kaleidoskopioaren ariketa ezin izan genuela osorik
burutu. Izan ere, eskolak ez du material nahikorik horrelako jarduerak egiteko eta materiala behar
izanez gero gurasoei eskatu behar zitzaien, beraz, eskolan zegoen materiala aprobetxatzea iruditu
zitzaigun egokiena, jarduera honen moldaketa bat eginez.
Ariketa burutu ondoren, konturatu ginen emaitza ez zela guk espero genuena izan. Gure
helburua haurrek objektu berdina bi modu desberdinetan behatuz marraztea zen, konturatu zitezen
lenteen eraginaz. Adibidez, zenbait haurrek betaurrekoak jantzita zituztenean, objektua marraztu
beharrean betaurrekoak marraztu zituzten, beste batzuek objektua kalkatu zuten eta abar. Beraz,
honek esan nahi du arrazoiren batengatik ez zutela jarduera ondo ulertu. Pentsatzen dugu hiru izan
daitezkeela arrazoi horiek. Alde batetik, haurren adinak zerikusia izan dezakeela uste dugu, izan ere,
txikiegiak izan daitezke. Beste alde batetik, gure azalpenak egokiak izan ez zirela izan daiteke. Agian
denbora gehiago eman behar genuen jardueraren azalpenean edo baita helburua zein zen argiago
adieraztea ere. Bestalde, baliteke materiala ez oso egokia izatea jarduera hau burutzeko. Betaurrekoak
handiak zituzten eta segituan erortzen zitzaizkien, beraz, haurrak nazkatuta kendu egiten zituzten,
hala ere, arazo honi konponbidea bilatzea lortu genuen, beraz, ez du zertan arrazoi garrantzitsurik
izan. Azkenik esan, lente hauen bidez lortzen den efektua eta kaleidoskopioaren ariketan agertzen
dena ez direla berdinak eta honek ariketa zaildu dezakeela haurrentzat, objektua desformatuegia
ikusten baitzen.
Nahiz eta emaitza orokorra ez izan guk espero genuena, haur batzuk lortu zuten nahi genuena,
Denon artean ondorioak ateratzen.


hau da, bi marrazki desberdin egitea, bat betaurrekorik gabe eta bestea betaurrekoak jarrita. Beraz,
alde horretatik pozik gaude.

3.2. ALDEAKO JARDUERA:

3.2.1. JARDUERA:
HH-ko jardueraz aparte Aldean ere jarduera gidatu bat egitea erabaki genuen. Esan beharra
dago guk aukeratutako jarduera bat burutu genuela, hau da, ez zen Nios, objetos, monstruos y
maestros testuko jarduera bat izan. Horrela erabaki genuen, izan ere, testuko jarduera guztiek
material aldetik asko eskatzen zuten eta Aldean inongo materialik gabe abiatzen ginen. Hortaz,
berziklatutako materialak aprobetxatuz tailer txiki bat antolatu genuen.
Tailer hau karterak egitean oinarritzen zen.
Horretarako, esne kaxak erabili genituen. Lehendabizi haurrak
batu genituen eta biribilean eseritzeko eskatu genien. Eserita
zeudenean esne kaxak
banatzen hasi ginen
eta, gutako batek esne
kaxa batekin adibidea
egiten zuen bitartean,
haurrei pausoak
jarraitzeko eskatu genien. Modu horretan, pixkanaka kartera
osatzen joan ziren. Esan, bitarte horretan haurrek laguntza
behar zutenean hor geundela laguntzeko prest.
Azalpenak entzuten.
Lanean.
Dudak argitzen.


3.2.2. GOGOETA:
Alde batetik esan, jarduera honen aukeraketak zerikusia izan zuela Aldeak erreziklajearen
inguruan duen jarrerarekin. Hau da, aldeako iskin bakoitza material erreziklatuarekin egindako
apaingarriekin dago hornitua, beraz, ideia ona iruditu zitzaigun guk ere bide hortatik jarraitzea, beste
elementu batzuk egiten erakutsiz.

























4. HAUSNARKETA

Lehenik esan, praktikak hasi baino lehen geneukan ikuspegia eta oraingoa guztiz desberdina
dela. Hau da, iritsi eta segituan lan plan bat egin behar genuela adierazi zigun Peruko tutorak eta
horrela egin genuen. Orduan praktiketan hasteko garaia iritsi zen eta konturatu ginen egindako lan
planak ez zuela ezertarako balio. Izan ere, guk buruan geneuzkan errealitateak ez zetozen bat ikusi
genuenarekin. Esaterako, aldean ekintza kognitibo asko prestatu genituen baina beste behar askoz
garrantzitsuagoak zituzten: segurtasuna beharra, konfiantza beharra, maitasun beharra, eta abar.
Eskolan berriz, curriculum bat eraman behar dute aurrera, beraz, guk ezin genuen gure ekintzekin
iritsi eta horiek egin behar genituela esan. Egoera hau ikusita, orain badakit zerbait planteatu baino
lehen errealitatea behatu eta ezagutu behar dela, bestela ez goaz inora. Honekin batera, burura etortzen
zait gogoeta garrantzitsu bat. Irakasle izango naizenean, nire gelako errealitatea ezagutu behar dut,
haur bakoitzaren ezaugarrietara moldatuz, horrela denen garapena ziurtatzen dituzten ekintzak
planteatuz.
Eskolako errealitateari dagokionez, atentzioa asko deitu zidan gauza bat izan zen gurasoek
eskolako funtzionamendu eta ekonomian izugarrizko eragina zutela, hau da, guraso gabe ez dago
eskolarik. Adibidez, asteko egun bakoitzean, gurasoetako bat etorri behar zen goizeko seitan eskolara
gosaria edo bazkaria prestatzera. Etortzerik ezin bazuen, diru kopuru bat ordaindu behar zion beste
pertsona bati bere papera bete zezan. Bazeuden egun batzuk inor etortzen ez zela gosaria prestatzera,
orduan irakaslearen lan kopurua bikoiztu eta gure laguntzaz antolatzen zuten antolatu beharrekoa,
kaos bat bihurtzen zen eskola. Bestalde, gosariko eta bazkariko bazkaria eta eskolako beharrezko
materialak gurasoen dirutik lortzen ziren. Hastean behin guraso guztiek bi sol eman behar zituzten
janariak eta materialak lortu ahal izateko. Irakasleak esaten zuenez, estatuak dioenez, hezkuntza
dohainik da baina errealitatean ez da horrela gertatzen, eskolako ekonomia gurasoei esker jarraitzen
du bizirik. Alde horretatik, gurasoen inplikazio hori asko mirestekoa iruditu zitzaidan, haurren
hezkuntzari benetako garrantzia ematen diotela erakusten dutelako.
Bestalde, aurretik esan bezala, lau langilek osatzen dute eskola txiki hau. Lau langile
hautetatik bik oso inplikazio gutxi izaten zuten eskolaz kanpoko bilerak eta ekintzak egiten zirenean.
Honekin esan nahi dudana da, askotan zerbait antolatzerako orduan kaos hutsa izaten zela. Zuzendaria
asko inplikatzen zen baina besteen laguntza ez zuenez, lan asko pilatzen zitzaion eta askotan oso
berandu eta egiturarik ez zuten ekintzak planteatzen ziren. Nire ustez eskolan parte hartzen duten
pertsona guztien elkarlana behar beharrezkoa da eskolak ondo funtziona dezan. Bakoitzak bere
aldetik lan egiten badu eskolaren hezkuntza kalitateak behera egiten du, beraz, zailagoa den arren,
elkarlanean oinarritu behar du eskola baten funtzionamendua, dudarik gabe.
Ikasi dudan beste gauza bat izan da, hezkuntzan malgua izatea oso garrantzitsua dela. Askotan


zurrunak izan ohi gara, gauzak horrela eta ez beste modu batera nahi izanez. Eskolan honetan
esaterako, euri asko egiten zuen egunetan, ezinezkoa egiten zen eskolara joatea, beraz, ez zen haur
bat ere azaltzen. Irakaslea une horretan, ez zen frustratzen curriculumean aurrera egiteko aukerarik
ez zuelako, hau da, egoeraren alderdi positiboa ateraz, unea aprobetxatu eta aurrera egiten zuen.
Aldeareko errealitateri dagokionez, atentzioa gehien deitu zidana izan zen haurrek beren
eginbeharretan duten inplikazioa. Barneratuta zuten egunero egunero eginbehar zehatz batzuk
dituztela (belarra moztu, sukaldean lagundu, eta abar). Pentsatzen jarrita, niri hamar urterekin nire
gurasoek esan izan balidate egunero belarra moztu eta bazkariko ontziak garbitu behar nituela, ea
zoratuta zeuden galdetuko nieke eta buelta erdia emango nuke. Beraz, alde horretatik zentro honetan
jasotzen duten heziketa eta baloreak oso egokiak dira etorkizuneko bizitzari aurre egin diezaien.
Haurren jarrera ere mirestekoa da une askotan, lan egiteko gogo gutxi izan arren gogoak ez dakit
nondik atera eta lanera abiatzen dira.
Bestalde, hasieratik nabaritu nuen beste gauza bat izan zen guganako amen deskonfiantza.
Ekintzak egin ahal izateko etxez etxe joan behar genuen baimena eskatuz. Hasieran psikologoak
egiten zuen lan hori baina hilabete eta gero, gu hasi ginen etxeetara joaten. Orduan, ama gehienek ez
ziguten haurrak hartzeko baimenarik ematen. Praktiken bukaeran, hori ulertarazi zigun egoera bat
suertatu zitzaigun. Eguna planifikatzen geundela, ama bat etorri eta berak haurrak hezitzeko modu
bat zuela adierazi zigun, agian ez geundela berarekin ados baina horrela egiten zuela eta kito. Guk
ulertu genuenez, hitz horiek gure hezitzeko moduarekin ados ez zegoelako jaso genituen. Hau ulertu
ondoren, praktiken hasieran aldeako langile guztiekin bilera txiki bat egitea bota genuen faltan, denen
lan egiteko modua ezagutzeko asmoz. Bilera horretan gure egitekoa ere esplikatu ahal izatea
garrantzitsua ikusten genuen, guztiok dena argi izan dezagun eta deskonfiantza hori pixka bat
hausteko. Hala ere, egoera horrela suertatu zen eta lixto, ez zegoen besterik, ulertzen genuela adierazi
genion amari eta gure egiteko moduarekin ados ez bazegoen bere kexa adierazteko eskatu genion.
Aldeako haurren inguruan esan, nabaritu nuen beste gauza bat izan zela haurrak orokorrean
kognitiboki oso atzeratuta nabaritu ditudala. Adibidez, behin hamabi urteko pare bat gazteei beren
etxekolanak egiten laguntzen aritu ginela. Etxekolanak galdera batzuen inguruan erantzuna bilatzean
oinarritzen zen. Guk interneten galdera bilatu eta idazteko eskatzen genien. Orduan oinarrizko gauzak
nola idazten ziren galdetzen ziguten eta, duda hori argitzean, berriro ere gaizki idazten zuten. Asko
kostatzen zitzaien zerbait ulertzea eta ondo egitea. Hobeto ematen zaie eskulanak egitea baina
bizitzarako beste alderdi hori garrantzitsua da, beraz, pentsatzen dut oreka bat egon behar duela eta
oso gustuko ez duten arren, okerren ematen zaien horretan ere saiatzea.
Azkenik esan, oso positiboa izan dela praktika hauetan zehar bi instituzio hauetan jardutea.
Horrela, bi errealitate guztiz desberdinetan lan egin ahal izan dugu. Bietan bizitzarako oso
baliagarriak izango zaizkigun gauzak ikasi ditugu, bai alderdi profesionalean baita alderdi


pertsonalean ere. Alde horretatik, oso praktika bereziak izan direlako sentsazioa daukat, izugarrizko
zortea izan dugu horrelako aukera izatean. Bi instituzioetan egotearen beste alderdi positibo bat izan
da ez ginela zentro batean aste osoa geratzen, beraz, zerbait gaizki atera ezkero bagenuen aukera
deskonektatzeko eta hurrengo asterako pilak kargatzeko. Kontrakoa izan balitz, aste guztia zentro
batean pasata, bukaerarako agian gogo faltak izango genituen.
Hala ere, bi instituzioetan aritzeak ere bazuen bere alderdi negatiboa. Astean bi egun ematen
genituen zentro bakoitzean. Zentro bateko astea bukatzean, bost egun pasa behar ziren berriz zentro
horretara joateko, beraz, berriz hastea bezala izaten zen askotan. Horrek oso zaila egiten zuen lanari
jarraitasun bat ematea eta proiektu zabalak egitea ezinezkoa egiten zitzaigun, hasten ginenerako
bukatu behar genuelako.





















5. BIBLIOGRAFIA

- Contino, A. Nios, objetos, monstruos y maestros. GRA


























6. ERANSKINAK

6.1. EGUNEROKOA

EGUNAK: Martxoak 20- 21

Aste honetan hasi ditut nire praktikak. Nahiz eta astean zehar bi zentrutan arituko naizen, aste
honetan zentro batean bakarrik aritu naiz: Jardn Lomas de San Pedro. Haur Hezkuntza soilik
eskaintzen duen zentro txiki bat da. Hiru gela ditu: 3 urteko gela, 4 urteko gela eta 5 urteko gela. Gela
bakoitzean 25 haur dituzte, 3 urteko gelan izan ezik, bertan 18 haur dituzte. Niri, 5 urteko gelan
jardutea egokitu zaidala esatea garrantzitsua da.
Ostegunean, martxoak 20an, behaketan oinarritu zen nire jarduna. Klasea hasi baino lehen
formazioa egin zuten, guri ongi etorria emateko
asmoz. Bertan, kurtso bakoitzeko neskek ilara bat
osatzen dute eta mutilek beste bat. Gehien harritu
zidanak izan zen asko markatzen dutela neska edo
mutila izatea, horren adibide da formazioaren
egiturarena. Pentsatzen dut gizartearen islada
zuzena izango dela, izan ere, kalean ikusi ahal izan
dugunez oso gizarte matxista da. Adibidez,
tabernetan oso emakume gutxi ikusten dira eta
ikusten badira haur bat dute ondoan edo oso
gazteak dira. Emakumean etxean egin behar du
haurrak zaintzen eta gizona berriz, lanean edo ondo pasatzen. Jakina da eskola gizartearen islada dela
eta kasu honetan oso argi ikusten da. Gu gizarte nahiko aurrerakoietik (gai honi dagokionez) gatozela,
eta jakinda lan asko egiteko ere badagoela, oraindik ere horrelako bereizketak egiten dituztela ikustea
asko harritzen gaitu. Zergatik horrelako bereizketa umeak besterik ez badira? Txikitatik jaso behar
dituzte zeintzuk diren emakumearen eta gizonaren rolak? Pentsatzen jarrita, gure gizartean ere, txiki
txikitatik hasten gara mutilei jantzi urdinak jartzen eta neskei arrosak jartzen. Uste dut, aldatu behar
den zerbait dela, azken finean denok ditugulako kontrako sexuaren ezaugarri batzuk eta denak
pertsonak garelako.
Formazioa egin ondoren, haur guztiek eskuak garbitu eta gosaldu egiten dute denak elkarrekin.
Eskolak esnea eta arroza egiten du, eta haurrek etxetik haragia edo arrautza ekartzen dute. Irakasleak
esan zidanez, ziurtatu nahi dute haurrek behintzat egunean askari bat ondo egiten dutela. Izan ere,
Formazioan.


eskola inguru nahiko txiroan kokatzen da,
zentrotik urrunduta eta haurrek beraiek
askotan esaten dute beren gurasoek ez
dutela plata-rik gauzak erosteko. Beraz,
alde horretatik oso egokia da eskola honen
planteamendua. Izan ere, pentsatzen dut
haur baten beharrik oinarrizkoena osasun
fisikoa eta mentala dela, ezagutzak
jasotzea bigarren plano batean geratzen
dira. Haur bat gosaldu gabe joaten bada
eskolara bere beharrak asetu gabe daude,
beraz, eskolan ongi jardutea oso zaila izango
da modu horretan. Beraz, eskola honetan oinarrizko behar hori asetzea oso egoki iruditzen zait, gero
beste guztia aurrera eramateko. Hala ere, hain langile gutxi dira, non gosari ordua kaos moduko bat
den. Oso haur asko dira osotara eta oso txikiak eta lau langile besterik ez daude. Baina pentsatzen dut
gosari orduari behar den denbora guztia eskaintzea oso ondo dagoela, alde horretatik, denbora dezente
igarotzen dute gosaltzen, lasai lasai.
Irakasleak esan zidanez, hilabete honetan haurren ezagutzak jakiteko ariketak eta ekintzak ari
da aurrera eramaten, kurtso hasiera delako. Ikusi ahal izan nuenez, haurrak oso maila desberdinetan
aurkitzen dira. Batzuk oso ondo egiten dute irakasleak proposatutako ariketak, beste batzuk ordea ez
dute interesa edo gogoa jartzen, eta beste batzuek besterik gabe ez dakite egiten. Adibidez, gaur
irakasleak ipuin bat hartzeko eskatu die eta irakaslea banan-banan joan da galdetzen haurrei ea zeri
buruzkoa izan daitekeen ipuina. Batzuek ez zekitela esaten zuten, beste batzuk ipuina behin eta berriz
aldatzen zuten eta aspertzean jolastera joaten ziren eta beste batzuk ordea, ederki kontatzen zuten
beren ustez ipuinak esaten zuena. Nire ustez, haurren nortasunak zeresan haundia du kontu honetan,
baita etxean ikasteari ematen dioten garrantzia ere. Izan ere, haur bat oso inteligentea izan daiteke
baina etxean ikasteari garrantzirik ematen ez badiote, ikastolara haurra etxean ez izateagatik
eramanaten badute, ez du gogorik izango klasea jarraitzeko, pentsatuko du: klasera etortzea ez du
ezertarako balio. Alderantziz gertatzen bada, hau da, haurra inteligentziaren aldetik nahiko normala
bada baina etxean garrantzi pixka bat ematen badiote ikastolara joateari, orduan gogo gehiago jarriko
du eguneroko ekintzetan.
Irakasleak komentatu zidanez oso guraso gutxik ematen diote benetan garrantzia ikastolaren
egitekoari, beraz, alde horretatik egiteko asko dago eskola honetan. Guraso askok ikasturteko
lehenengo egunetik haurrei etxekolanak bidaltzeko eskatzen ari dira irakasleei, etxean lasai egon eta
haiei bakean uzteko. Nire ustez, honek erakusten du guraso askok eskolari ematen dioten garrantzia,
Bost urteko haurrak gosaltzen.


hau da, haiei arazoa gainetik kentzeko bakarrik erabiltzen dute ikastola. Alde honetatik, irakasleak
oso jarrera egokia du. Hezkuntzari dagokionez, oso ikuspegi berritzailea du. Gurasoei hitzaldi bat
eman nahi die jolas librea eta haurren esperimentatzeko beharrarekin lotutakoa, kontura daitezen ez
direla haiei izorratzeagatik batera eta bestera jolasten ibiltzen, beren beharrengatik ari direla horretan.
Etxekolanak ez direla soluzioa ikustarazi nahi die. Lan mardula dela uste dut baina bide egokian doala
iruditzen zait eta gure laguntza ere izango du egiteko horretan. Nire ustez, haurrei etxekolanak
bidaltzea ez luke arazoa konponduko, areagotu egingo lukeela uste dut. Izan ere, erreprimitzen den
hori gero indar handiagorekin azalerazten da. Haurrei jolastea galarazten bazaie horretarako gogo
gehiago izango dituzte, beraz, ez da arazoa konpotzen. Eta gainera, haur hezkuntza jolasteko etapa
da, ez etxekolanak egiteko etapa, izango dute horretarako denbora.
Lehen aipatu dudan bezala, irakaslea banan-banan joan zen haurrei galdetzen ipuinaren
nondik norakoak, baita ea zergatik gustatu edo ez zaien gustatu ipuina ere. Irakaslea oso zorrotza da
eta dena oso ondo ebaluatu nahi du, haur bakoitza zein mailatan dagoen ikusi nahi du. Bati galdetzen
zion bitartean beste guztiak aspertu eta bueltak ematen hasten ziren, baita kanpora atera ere, izan ere,
klaseko atea momentu oro irekita dago. Nire ustez, banan-banan ebaluatu beharrean hobeto litzake
klase guztiaren aurrean aritzea, bestela badakigu zer gertatzen den. Egia da haur asko direla eta beti
dago hitz egiten ez duen norbait edo denbora guztian hitz egin nahi duen norbait. Hori ekiditeko
egiten du modu horretan ebaluazioa irakasle honek. Baina esan dezaket ez dela oso eraginkorra.
Hainbeste nahi du haur guztien ezagutzak jakin azkenean egoerak eskuetatik alde egiten diola.
Hainbeste joan zaio egoera eskuetatik nik parte hartu behar izan dudala. Momentu oro modu
aktiboan haurrak kontrolatzen ari nintzen baina momentu batean irakaslea egiten ari zena egin behar
izan dut haurrekin, hau da, ipuina kontatzen zidaten edo ez ziurtatu behar izan dut gero irakasleari
esateko eta ebaluazio orrian jartzeko. Nahiko ongi eta lasai aritu naiz, izan ere, haurrek asko laguntzen
dute. Ni haur batekin eseri naizenean ipuina kontatu ziezadan, haur pila etorri zaizkit niri ipuina
kontatu nahi zidatelako. Haur baten ipuina bakarrik ahal dudala entzun momentu berean esaten nien
eta oso ondo ulertzen zuten, itxoin egiten zuten ni haiei entzuteko prest egon arte. Alde horretatik oso
pozik nago haurren jarrerarekin, oso zintzoak eta gauzak modu onean esan ezkero kasu egiten dute.
Hau esan eta gero, ikusi ahal izan dut irakasle bakar batek 25 haur kontrolatzea oso zaila dela
eta estrategia oso egokiak bilatu behar direla 25 haur momentu oro kontrolatzeko. Lan asko egin
behar dela uste dut hau lortzeko baina oraingoz irakasleari proposamen bat egin diot: ahal den
momentuetan eta amankomunak ez diren ekintzetan, bi talde egitea eta elkarren artean behar diren
ekintzak aurrera eramatea haurren gaitasunak hobetzeko asmoz. Oraingoz ez dakit ideia ona den eta
ondo aterako ote den, baina behintzat lasaiago ibiliko da irakaslea, baita ni ere.
Ostiralean, martxoak 21, formazioa egitea ere egokitzen zen, izan ere, ostiraletan Peruko
imnoa kantatzea tokatzen da. Gaurkoan ere, mutilak eta neskak ilara desberdinean jarri dira. Egia


esan, oso barneratuta daukate formazioa egitearena, oso azkar kokatzen dira bere lekuetan eta ez dute
denbora asko pasatzen horretan. Ondoren gosaltzera joan ginen eta betiko moduan, haur gehiegi
irakasle hain gutxirentzat.
Momentu batean irakaslea klasetik joan zen eta esan zidan jasotzen bukatzen zutenean klasea
ematen hasteko, izan ere, egun hontan niri egokitzen zitzaidan klasea aurrera eramatea. Momentu
batean haurrak jolasten hasi ziren eta kontrolatu ezin nuen egoera bihurtzen ari zen. Baina azkenean
jaso ez zuten haurrei deitu eta lurrean eseritzeko eskatu nien denei. Inongo arazorik gabe eseri egin
ziren eta ni ere beraien aurrean eseri nintzen klasea hasteko asmoz. Lehenago esan bezala, asko
harritzen nau zenbat kasu egiten duten. Suposatzen dut etxean eta beste lekuetan ere ohituta egongo
direla kasu egiten, zerbait txarra egin edo esango dieten beldur. Izan ere, irakasleak esan zidanez,
etxean askok tratu txarrak jasotzen dituzte, haurrak bakarrik izateagatik. Gorago esan bezala,
etxekolanak bidaltzea nahi dute gurasoek, bakean utz diezaieten, beraz, pentsatzen dut gurasoen
gustokoa ez den zerbait egitean jo edo hitz zatarrak entzun beharko dituztela. Beraz, ez dute beste
erremediorik eta helduari kasu egitea besterik ez zaie geratzen.
Lehenik eta behin marrazki bat erakutsi nien haur guztiei. Bertan, bi neska eta kilker bat
agertzen ziren belardi batean. Zer ikusten zuten
galdetu nien eta ia denek erantzun zidaten zer
ikusten zuten. Oso argi adierazi zidaten zer zegoen
bertan. Ondoren galdetu nien ea nola pentsatzen
zuten izena zuela ipuina eta berehala bota
zizkidaten beraien hipotesiak: Las nias con el
grillo, El grillo que vuela... Titulua asmatzeko
zenbait pista eman nizkien galdetuz ea zer egiten
zuen kilkerrak (salto, soinu...) eta azkenean denon
artean titulua asmatzea lortu zuten: El grillo
saltarn. Ondoren ipuina entzun nahi zuten
galdetu nien eta denek baiezkoa esan ondoren
ipuina kontatu nien. Denek oso arretatsu entzun
zuten ipuin motz hura. Sentsazioa nuen oso
gustukoa zutela ipuina, izan ere, gero berriz entzun
nahi zuten galdetu eta baietz esan zidaten berriz. Ondoren ipuinaren inguruko galderak bota nizkien:
Como es Felicia?, Y el grillo?, El sitio donde estn?... Segituan erantzun zidaten, beraz, oso
gustura sentitu nintzen egindakoarekin. Hala ere, denbora soberan izan nuen eta ez neukan ezer
gehiago prestatuta, beraz, haur guztiak kontrolatu ezinean egon nintzen momentu batean. Nabaritu
zuten ez zegoela ezer gehiago egiteko eta beren gauzetan hasi ziren. Alde horretatik, nahiko gaizki
"El grillo saltarin" ipuina entzuten.


aritu nintzela iruditzen zait. Baina jakina denez, ikasteko gaude, beraz, ez dut toalla lurrera botatzen.
Ahal den guztietan saiatuko naiz ahalik eta ongien egiten eta ez bada ondo ateratzen ikasiko dut
hurrengo baterako, ez baikara perfektuak.
Egun honetan atentzioa deitu zidan zerbait gertatu zitzaidan irakaslearekin. Haurrak etxera
joateko prestatzen zeuden eta irakasleak banan banan notatxo bat idatzi eta ematen hasi zen haurrei.
Orduan niri begiratu eta presa S-rekin idazten zen galdetu zidan. Hasieran ez nion galdera ondo
ulertu, ezin nuelako sinetsi, baina errepikatu eta bere galderari erantzun ahal izan nion. Ez det hipotesi
negatiborik atera nahi, agian despiste edo ziurtatzeko galdera bat izan zitekeen besterik gabe, baina
atentzioa deitu zidan. Uste dut irakasleen ezaugarrietako bat izan beharko litzatekeela ondo idazten
eta irakurtzen jakitearena, izan ere, haurren eredu gara eta guk ez badakigu ezin diegu haurrei exijitu.
Beraz, haurrei ondo idazten ikastea eskatzen badiegu, guk ere ondo idatzi beharko genuke. Askotan
haurrei gauza bat eskatzen diegu eta gero helduok ez dugu betetzen. Adibide garbi bat jarriko dut.
Txiki txikitatik haurrei semaforoa berdean pasa behar dela esaten diegu. Gorrian pasatzen badute
gurasoen bronka ziurtatuta dute. Baina une oro helduok gorrian pasatzen ditugu semaforoak eta
horrela ikusten du haurrak. Koherentzia bat egotea behar beharrezkoa ikusten dut.


EGUNAK: Martxoak 25-26-27- 28

ALDEA:
Asteartean, Martxoak 25, Virgen del pilar aldean aritzea egokitu zait. Bertan abandonatutako
eta tratu txarrak pairatu dituzten haurrak bizi dira. Guztira Haur Hezkuntzako bost haur daude, hiru
eta bost urte bitartekoak. Horietako haur bat autismoa ote duen aztertzen ari direla aipatu zigun
psikologoak eta beste haur batek lau urte ditu eta oraindik ez du hitz bat ere esaten. Beste gainerako
hiru haurrak ez dute inongo arazorik. Lehenengo egun honetan hurbilketa moduko bat izan zen, izan
ere, nabaritu genuen haur hauek hasieran konfiantza falta handia dutela. Segituan nabaritu genuen
distantzia gordetzen dutela pertsona berriekin. Haur hauek oso txikiak direnetik asko sufritu dute eta
normala da hasieran mesfidantza erakustea. Baina pertsonalki ez dut gauza negatibo bezala hartzen.
Izan ere, ezezagun guztiekin hasieran konfiantza erakustea ere arriskutsua izan daiteke, ezezagun
horrek intentzio txarrak baditu behintzat. Adibide txiki bat jarriko dut. Nik txakur txiki bat dut eta
ezezagunekin oso mesfidatia da. Oso ondo ezagutu behar du pertsona harekin joateko adibidez.
Paseatzera joaten garenean ez da inorekin joaten, beraz, mesfidantza hori positiboa da. Beraz, haur
hauen mesfidantza ulertzeaz gain ez dut txartzat hartzen, mesfidantza pixka bat beharrezkoa da beti.
Eguna aurrera joan ahala zentrua ezagutzen joan ginen, pixkanaka gure burua kokatzen hasi
ginen. Hiru haur hartu genituen hasieran, izan ere, psikologoak esan zigun ekintzak egiterako orduan


bostak hartzen baditugu zailagoa izaten dela ondo lan egitea. Hasieran ideia hori ez zitzaidan asko
gustatu, izan ere, haur desberdinen
elkarrekintza beti da aberasgarria beren
garapenerako. Baina aukera izan
genuen lehenengo hiru haurrekin
jarduteko eta gero beste haur batekin
eta nabaritu genuen bakarka lan egiten
zuen haurra askoz lasaigo jarduten
zuela. Hala ere, arrazoi honengatik ez
dut uste bakarka aritu behar garenik.
Banaka aritu zen haur hau horrela
suertatu zelako izan zen, baina ez dut
uste beti horrela izango denik. Taldean
ibilita guri lan handiagoa eman arren haientzat aberasgarriagoa dela uste dut. Adibidez,
unibertsitateko kontuakin nik nahiago dut taldean lan egin, ez lan gutxiago egiteagatik, baizik eta
bakoitzak pentsamendu eta iritzi desberdinak ditugulako eta horrela, taldean osotasun gehiago lortzen
delako lanetan. Berdin pentsatzen dut gertatzen dela haurrak elkarrekin aritzen direnean.
Hiru haurrekin aritu ginenean
psikomotrizitate gelara eraman genituen eta
Aucouturierren saio bat burutu genuen. Hau da,
lehenik eta behin blokezko pareta bat egin genien eta
bota egin behar zuten ondoren libreki jolasteko.
Bigarren partea egin nahi izan genuen (marrazkiak
edo plastilinarekin aritzea) baina nabaritu genuen
haurrek mugitzeko beharra zutela, izan ere, beren
etxeetan denbora asko igarotzen dute, inork ez
duelako denborarik haiekin kanpora joateko eta
bakarrik ezin dutelako atera. Gu hiru haurrekin
geunden bitartean, beste biak etxean zeuden. Hamar
ume bakoitzeko ama bakarra dute, beraz, ulertzen
dugu denen kargu egitea nahiko zaila egiten dela,
baina pentsatzen dut egunean ordu bat behintzat
haurrek beren energia kanporatu behar dutela. Alde
horretatik nahiko gogorra egiten zait haurrak berriro
Psikomotrizitate saioko pareta.
Haur bat blokeen gainean ibiltzen.
Hiru haurrak psikomotrizitate gelan.


ere beren etxeetan uztea, bakarrik egongo baitira bertan. Horrelako haurren egoerak ikusita
konturatzen naiz ze zortea izan dudan nire bizitza osoan zehar, txikitan batez ere. Txikitan nik ere
esperientzia oso zail bat pairatu nuen eta beti pentsatu izan dut besteek ezin zutela ni baino zorte
txarragorik eduki, beraz, esperientzia honek begiak pixka bat gehiago ireki dizkit, azken finean ni
baino okerrago dauden pertsonak badaudelako. Eta honek egunero laguntzen dit enpatizatzeko eta
horrela beren beharren araberako erantzun egokienak emateko.
Asteazkenean, Martxoak 26, goizean haurrak eskolara joan ziren, beraz, aldea infantileko
psikologoak eskatu bezala, estimulazio gela eta liburutegia txukuntzen eta apaintzen aritu ginen.
Goizean zehar ez zen ezer berezirik gertatu.
Oso lasai eta gustora aritu ginen gure
egitekoak egiten. Hala ere, sentitu nuen
askoz hobeto begiratzen eta agurtzen
gintuztela bertako langileak, izan ere,
aurreko egunean iritsi ginenean
deskonfiantza moduko bat sentitu nuen.
Dena oso itxita izaten dute eta oso kontuz
ibiltzen dira zein sartzen den eta zein ez.
Konturatu nintzen aurreko egunean
zentruan dauden bixki batzuen ama etorri
zela bixkiak eramateko intentzioarekin. Sartzen utzi zioten nahigabe eta oso zail egin zitzaien
kanporatzea. Horregatik, arreta askorekin aritzen dira eta pertsona berriekin distantzia asko gordetzen
dute hasiera batean. Baina bigarren egun honetan oso gustura eta gure etxean bagina bezala sentitu
ginen. Aurretik esan bezala, hasierako deskonfiantza normaltzat eta positibotzat hartzen dut nik
pertsonalki.
Arratsaldean haur bakar batekin hasi ginen estimulazio gelan lan egiten, berak eskatu
baitzigun blokeekin jolastu nahi zuela. Baina gero
jolaslekura joan eta beste hiru haur gehiago ekarri
genituen, etxean egon ez zitezen. Haur bat etxetik
ateratzen den bakoitzean izugarrizko energia askatzen
du bere ekintza guztietan. Kolunpioetan zegoela,
izugarrizko altuera hartu zuen berak bakarrik eta
eskurik gabe nola egiten zuen probatu nahi zuen.
Halako batean buruz behera erori zen eta kontuz
aritzeko errepikatu zion Laidak. Haurrak minik hartu
ez zuela esan zuen, harrokeria puntu batekin. Min
Autobus irakurlea txukuntzen.
Haur bakarra estimulazio gelan blokeekin
jolasean.


hartzearen kontua haurrak esperimentatu behar duen zerbait dela uste dut, bere mugak ezar ditzan.
Arazoa da lehenengo egunean
psikologoak bitan errepikatu zigula
kontu handiarekin ibili behar garela
haurrek min hartzearekin. Izan ere,
hilero epaileak eta abokatuak etortzen
dira haurrak fisikoki eta emozionalki
aztertzera. Eta haurren batek urradura
bat izateak arazo asko ekar ditzake,
beraz, guk ere ardura hori hartu behar
dugu haurrekin aritzerako orduan.
Haur hau kolunpiotik erori zenean
dezente larritu ginen, min hartzeari
ematen dioten garrantziagatik. Pentsatzen dut haurra haur izan behar duela. Izate horren barruan min
hartzearena ere barne sartzen dela, baina zentru honetan
praktiketako neskak besterik ez gara eta ezin ditugu
hemengo arauak aldatu edo kontutan ez hartu.
Badago beste haur bat etxera joaterako
orduan joan nahi ez duela errepikatzen digula. Guk
ahal den moduan esaten diogu etxera joateko eta
deskantsatzeko ordua dela. Baina ez dugu lortzen
haurra konbentzitzea. Ikusten duenean beste haur
guztiak etxera joaten direla eskutik helduta, bera
bakarrik joaten da bere etxera eta gurekin itxi egiten
da guztiz. Izan ere, agurtzera joateko ohitura hartu
dugu baina ez digu hitzik esaten. Etxera bidaltzeagatik haserre moduko batean sartzen da eta oraingo
ez dugu lortu haserre hortatik ateratzea. Baina arreta asko deitzen didan zerbait da, izan ere, saio
osoan zehar oso hizlaria eta irekia den haurra baita. Blokeekin ederki aritzen da eta guri ere bere
jolasean sartzen gaitu. Ez dakit ze arrazoiengatik ixten den hainbeste etxera bueltatzeko une horretan,
baina gure esperientzia aurrera joan ahala espero dut pixkanaka haur honen etxera sartzeko unea
hobera egitea.

HH-KO ESKOLA:
Osteguna, Martxoak 27, Haur Hezkuntzako eskolara joatea egokitu zitzaidan. Gauean zehar
izugarrizko euria egin zuen eta eskolara iritsi orduko irakasle bakarra zegoen. Haurrik ere ez zen inon
Lau haurrak patioan jolasean.
Patioan jolasean.


ageri. Eskola leku txiro batean kokatzen da eta errepideak ez daude asfaltatuta, beraz, euria egin
ezkero oso mototaxi gutxi igotzen dira bertara. Eguna aurrera joan ahala haur bakarra agertu zen eta
irakasleak etxera bidali zuen beste haurrik etorriko ez zelako. Eta horrela izan zen. Asko deitu zidan
atentzioa, izan ere, haur asko dira eta bakarra agertu zen. Egia da ulertzekoa dela lokatza dagoela
baina errepidea asfaltatu gabe egotea, gatozen herrialdetik kontutan hartuz, zerbait berria da neretzat.
Egun hau klasea dekoratzeko aprobetxatu genuen irakaslearekin batera, izan ere, irakasleak
oso denbora gutxi izaten du astean zehar alderdi honi denbora eskaintzeko. Beraz, gure laguntzari eta
bere lanari esker asko aurreratu ahal izan genuen gelako ambientazioan: kartulinaz zenbakiak paretan
pegatu, data adierazteko zenbakiak egin...
Nire ustez, egun honek agerian utzi zuen berriro ere eskolari ematen zaion garrantzia, bai
gurasoen aldetik, baita zenbait irakasleren aldetik. Izan ere, gu arazorik gabe iritsi ginen eta ez gara
bertatik oso gertu bizi, beraz, bazegoen aukerarik arazorik gabe bertara igotzeko baina ez zen horrela
izan.
Ostiralean, Martxoak 28, berez jaieguna zen haurrentzat, izan ere, irakasleek egun hau
apirileko planifikazioa lotzeko erabili nahi zuten. Baina aurreko egunean haurrak etorri ez zirenez
ezin izan zien abisatu, beraz, denak etorri ziren eskolara. Gauza da irakasleek berdin berdin egin
zutela apirileko planifikazioa. Neri utzi zidan egun guztia irakasle bezala, beraiek bilera egiten zuten
bitartean. Joan baino bost minutu lehenago zer egin behar nuen esan eta alde egin zuen. Alde batetik,
eskertu nuen niregan konfiantza jartzegatik. Horrela, irakaslearen begirada izan gabe ahalko nuen
nire jarduna burutu, izan ere, nahiko lotsatia naiz eta beste baten begiradak asko lotsatzen nau. Uneoro
pentsatzen dut zer pentsatuko ote duen, beraz, alde
horretatik nahiko esperientzia positiboa izan zen.
Bestalde, haur asko izatean, laguntza pixka bat
asko eskertuko litzateke eta irakaslea kanpoan egoteak
bere alde negatiboa ere bazuen. Beste batean esan
bezala, oso zail egiten da hogeitabost haurrak zuri
begira eta
arretatsu
egotea.
Irakasleak
esan zidanez, haurrek beren izenak identifikatu behar
zituzten txarteltxo batzuetan. Hasieran ederki aritu ziren
beren izenak identifikatzen, baina momentu batean, askok
iada bere izena bazuten eta alde batetik bestera mugitzen
hasi ziren. Egoera ikusita, irakasleak esandakoa ahal izan
Eraikuntza txokoan.
Marrazketa.


nuen moduan bukatu eta txokoetan lan egiten utzi nien, libreki. Batzuk segituan hasi ziren marrazten,
eraikuntzak egiten eta abar, baina beste batzuk libreki aritzearena ez dute asko bizi izan eta galduta
bezala ikusten ditut. Pare bat haurri laguntza eskaini behar izan nien hasierako blokeo horretatik
ateratzen laguntzeko, baina segituan moldatu ziren egoerara eta beren gustuko jolas edo jarduerak
egiten hasi ziren. Egia esan, oso ondo aritzen dira denak atentzio eta laguntza pixka bat eskaini ezkero.
Haurrak etxera joan ondoren, hiru irakasleek eta Laidak eta nik bilera moduko bat izan genuen.
Bertan hurrengo hilabeteetako helburuak eta proiektuen nondik norakoak finkatzen lagundu genien.
Halako batean, zuzendaria (nire gelako irakaslea) janaria ekartzen ari ziren langileak laguntzera joan
zen eta beste bi irakasleek zuzendaria kritikatzen hasi ziren. Nahiko errespetu gutxi diotela uste dut,
izan ere, oso zorrotza da beren (irakasleen) lanarekin eta beste bi irakasleak gutxiena egiten saiatzen
dira. Nire ustez, ez dute zertan bestea kritikatu behar, izan ere, lan talde bat dira eta horrek lan
taldearen lanari eragiten dio, lehenengo biktima zuzenak haurrak izanik. Eta berez, haurren garapen
sozial, emozional, fisiko eta intelektuala ahalik eta gehien laguntzeko gaude irakasleak, beraz,
horretan lagundu nahi badugu irakasleen arteko talde lana oso landua izan behar da.


EGUNAK: Apirilak 1-2- 3- 4

ALDEA:
Astearte eta asteazkenean, apirilak 1 eta 2, Aldea Infantil-ean egotea egitu zitzaigun.
Konturatu gara, haurrak jasotzera joaten garenean (3-5 urte bitartekoak) beste haur eta gazteak
gurekin joateko gogoarekin geratzen direla. Izan ere, bi haurren bila joan nahiz etxe batera eta beste
haurrek esan zidaten nerekin joan nahi zutela, etxetik atera nahi zutela. Momentu hauetan niri bihotza
lurrera erortzen zait. Badakit ordu asko igarotzen dituztela etxean eta oso aspergarria izan behar duela,
baina haurrek ere hori esatea begiak irekitzeko modukoa
da. Horrela bada, haurrekin arratsaldeetan egongo
garenez, goizetan beraiekin ekintzak egiteko asmoa piztu
zaigu. Uste dut, horrela gustora egongo direla haiek eta
guk ere haietaz ikasi ahalko dugula, beraz, denentzat oso
aberasgarria izango den esperientzia izango da, seguru
nago.
Haurretako bat blokeen
gainean jolasean.


Asteartean haur txikiak ez ziren eskolara joan,
beraz, beraiekin pasa genuen denbora estimulazio
gelan. Kuriosoa izan zen, izan ere, uste genuen
aztoratuta ibiliko zirela alde batetik bestera, baina ez
zen horrela izan. Pareta bota eta puzzleak egiten hasi
ziren ia denak, autismoa duen haurra eta beste haur bat
izan ezik. Sorpresa eraman nuen egoera hau ikusita.
Haur mugituena puzzleak egiten hasi eta beste guztiak
ere berdina egin zuten, izan ere, haur horrek egiten
duen guztia
errepikatzen dutelako sentsazioa dut. Ez dakit oso ona
izan daitekeen ideia hau, izan ere, ni irakasle bezala nahi
dudan gauzetako bat da haur bakoitzak bere identitate
propioa eraikitzea. Ez beste batek egiten duelako beste
guztiek hori bera egin behar dutela gertatzea. Baina
bestalde, puzzleak egiten hastea oso aberasgarria dela
haurrentzat pentsatzen dut, beraz, horretan utzi nituen.
Geroago motrizitatea lantzen ere aritu ziren, beraz, ez
zen larritzeko egoera
izan. Haur hauek saio osoa geldik egotea gauza oso arraroa
izango bailitzake.
Asteartean bertan, arratsaldea, haur hauen amak beste
egiteko batzuk zituzten, beraz, hiru eta bost urteko haurrak
hartzeaz aparte, hamar hilabetetako bixkiak ere hartu behar
izan genituen. Nahiko lasai joan zen saioa, baina momentu
batean jostailu guztiak atera zituzten eta nahiko zoramena
sortu zen. Laidaren eta bion begi eta eskuak ez ziren iristen
haur guztien lanak eta laguntza eskaerak erantzuteko. Haur
txikienentzat psikomotrizitate gela oso leku aberatsa izan
daiteke eta hamar mila begi eskatzen zizkiguten haur txikienek.
Oso lasai zeuden haurrak baina gure aldetik lan asko eskatzen du
bi haur txiki gehitzen baditugu. Hala ere, pentsatzen dut haur
guztientzat oso esperientzia polita izan zela, izan ere, seguraski ez ziren inoiz egon denok batera
psikomotrizitate gela batean. Beraz, nahiz eta ni oso nekatuta bukatu, errepikatzeko moduko
esperientzia izan zen, noski baietz.
Puzleeak osatzen.
Puzleak eraikitzen aritu ez ziren bi
haurrak.
Bixkiak baloiarekin jolasean.


Asteazkenean, aurretik esan bezala, haur gazte eta pare bat haur txiki hartu genituen. Gogoak
nituen zaharragoak ere gurekin ekintzaren bat
egiteko, aurreko eguneko esperientzia eta gero.
Beraz, gurekin denboratxo bat pasatzeko eskaini
genien eta oso pozik baietza jaso genuen denen
aldetik. Beraientzat zerbait desberdina egiteko
aukera zen, etxetik ateratzeko aukera ezinhobea.
Psikologoarekin hitzegin ondoren, aerobik egitea
asko gustatzen zaiela esan zigun, beraz, hori egitea
erabaki genuen. Oso gustora aritu ziren denak. Oso
esperientzia polita izan zela aitortu behar dut.
Momentu bat dantzan eman ondoren, jolasean hasi ziren. Orduan aerobika kentzea eta jolasen bat
egitea erabaki genuen Laidak eta biok. Bonba jolasa esplikatu genien eta ederki hasi ziren jolasten,
baita Haur Hezkuntzako bi haurrek ere. Momentu batean lau urteko neska bati beste kide baten
gainetik salto egiten ari zela erori egin zen eta besteek farra egin zioten. Orduan neska blokeatu egin
zen eta paretari begira jarri zen, lotsatuta. Berarengana joan nintzen eta blokeo hortatik ateratzen saitu
nintzen eta nolabait jolasera bueltatzea lortu nuen, baina iada beldurrarekin aritu zen jolasten, farra
egingo ziotelako beldurrarekin. Oso neska lotsatia da eta gainera egoera batean berari farra egiten
badiote oso gaziki pasatzen du, beraz, uste dut kontu handiarekin aritu behar naizela neska honekin,
horrelako egoerek min eman ez diezaien. Honekin batera, nire egitekoa dela uste dut haur honi nire
presentziak konfiantza ematea, horrela seguru sentituz, bihotzean eta fisikoki minik hartu ez dezan.
Baina garrantzitsu ikusten dut ere haur honi bere burua defendatzeko tresnak ematea, adibidez
autoestimua handituz eta horrelako egoeren haurrean bere burua horri aurre egiteko gaitasunez ikus
dezan, blokeatu ez dadin. Hori bai, inolaz ere indar fisikoa erabiliz.
Neska txiki honekin ere gertatzen dena da, adin berdineko mutil batek china deitzen diola
eta neskak onartu egiten du, ez dio ezer esaten. Azkenean atentzioa deitu behar izan diot, zeren modu
negatibo batean erabiltzen duela nabaritzen da: t china, as no esaten dio. Lortu nuen momentu
batean bere izenez deitzea, baina gero berera itzultzen da. Uste dut lantzeko egoera izango dela gu
hemen gauden bitartean. Gutxi izango da egin ahal duguna baina ez dadila izan saiatu ez garelako,
beraz, horretan saituko gara haur honek bere kideak zapaldu ez ditzan. Askotan pentsatu dut haur
honek beste haurrek baino behar emozional gehiago dituela eta horiek betetzeko horrelako jokatzen
duela bere kideekin. Beraz, ez dugu gaizki egiten duelako haur hau baztertu behar, guztiz kontrakoa,
gehiago babestu behar dugula penstatzen dut.

HH-KO ESKOLA:
Haur eta gazteak aerobikoak egiten.


Ostegunean, Apirilak 3, eskolan egotea egokitzen zitzaigun. Iritsi eta segituan nire irakasleak
bere lanak egiten jarri ninduen, hau da, bere dokumentuak zuzentzeko eta antolatzeko eskatu zidan.
Normala da horrelako lanetan jartzea baina pentsatzen dut horrelako gauzak azken momentuan egin
beharrean, gauzak bere denborarekin egin behar direla. Dena presaka eta korrika egiteko eskatzen dit
eta horrek niri ere agobiatu egiten nau. Uste dut, eskola horretan nagoela nire irakasle praktikak
egiteko, ikasteko azken finean, hala ere, laguntza ukatzea ere ez zait bidezkoa iruditzen. Beraz, hor
nago nire buruarekin gatazka batean noiz den laguntza bat eta noiz eginbehar bat. Esan beharra dago
ere, asteartean gurasoekin bilera batera joan nintzela irakasleak eskatuta eta oso gustura aritu nintzela
irakasleari laguntzen eta gurasoei gure burua aurkezten, egia esan, asko ikasten ari naiz esperientzia
honekin. Beraz, arazo eta buruhausteak bidearen parte direla pentsatzen dut eta horiekin bizitzen jakin
behar dela, dena ez da polita eta perfektua mundu honetan.
Egun honetan bertan, hasieran
planteatu genuena eraman genuen
aurrera, hau da, irakasleak talde erdia
hartu zuen eta nik beste talde erdian
hartu nuen nirekin. Kalera atera ginen eta
bertan eseri ginen borobilean.
Gorputzaren atalak eta gure adiskideak
deskribatzea tokatzen zen eta horrela
egin genuen. Eskuak non zituzten
galdetu nien eta denek eskuak erakusten
zizkidaten, horrela atal guztiekin.
Ondoren atal horiek zertarako balio zuten
adierazi genuen, adibidez, eskuak txalo
egiteko eta abar. Oso ondo aritu ziren baina haur lotsatienek nahiz eta saiatzen nintzen hotzen bat
ateratzenez nuen lortzen, izan ere, talde txikian egoteak haur denak kontuan hartzeko aukera ematen
du. Batek inoiz hitzegiten ez badu aukera ematen du berari ere galderak botatzeko, talde handian
egonda berriz, denbora falta dela eta azkenean betikoek hitzegiten dute eta lixto, klasea amaitutzat
jotzen dugu.
Aste hontatik aurrera, haurrak hamabiak eta erdiak arte geratzen dira eskolan eta sentsazioa
izan dut denbora gehiago ematen duela jarduera gehiago egiteko. Lehenago jolasordua eta gero ez
zuen ezer asko egiteko denborarik ematen, baina oraingoan marrazki landuak egiteko aukera dute
haurrek. Nahi duten denbora guztia har dezakete zer egin nahi duten eta nola pentsatzeko, beraz, alde
horretatik irakaslea ere nahiko lasaiago nabaritu dut, nahiz eta lan gehiago ere eskatzen duen
horrelako jarduerak prestatzea. Baina orokorrean oso positiboa ikusten dut denbora gehiago
Irakaslea taldearen erdiarekin eta ni beste talde
erdiarekin.


edukitzearena eta irakaslearen jarrera ere asko gustatzen zait, izan ere, denbora gehiago
edukitzeagatik ez ditu jarduera gehiago sartzen, baizik eta denbora gehiago ematen du planteatutako
hori egiteko.
Ostiralean, Apirilak 4, nahiko normal joan zen eguna. Aurreko egunean bezala, egun hontan
ere bi taldetan banatu genuen taldea lasaiago eta
hobeto lan egiteko. Horretan hasi baino lehen
irakaleak errutina moduko bat egin behar zuela
adierazi zidan eta haurren aurrean geundela esan
zidan musika jarri behar zuela eta ez zekiela nola
egin. Iada ohituta nago irakasleak azken
momentuan egin nahi duena esaten didala, izan
ere, aurreko astean galdetzen diot ea hurrengo
astean zer egokitzen den egitea eta askotan
oraindik ez daki zehazki zer egingo duen, beraz,
momentuan bertan sorpresa eramaten dut horrelako
gauzak eskatzen dizkidanean. Lehenengo nire ordenagailuan entzuteko proposatu nion, piztu nuen
eta gero esan zidan bere makinan jartzeko, bitartean haurrak begira eta altxatzen hasiz. Ondorioz,
nahiko denbora dezente galtzen da horrelako gauzetan.
Jolasordua eta gero, eskulanak egitea
tokatzen zen. Haurrek beren irakaslea eta kide bat
marraztu behar zuten. Horretarako koloretako
paperak eman genizkien haurrei, baina momentu
batean paperak moztu eta haurrei eman behar
genizkien eta
denbora asko eman
genuen horretan,
ondorioz, bazkaria
ekartzera etorri
zirenean, haurrak oraindik bere lana egiten zeuden. Honekin ez dut esan
nahi dena presaka eta korrika egin behar dugunik, baina agian paperak
eta moztearena lehenagotik prestatuta egon beharko lukete, gero
haurrek denbora gehiago eta lasaiago aritzeko.



Ni taldearen erdiarekin.
Eskulanak egiten.
Haurretako bat bere
artelanarekin.



EGUNAK: Apirilak 8-9-10-11

ALDEA:
Asteartean, Apirilak 8, jolasak egin genituen gazteekin goizean, nire urtebetetzea zela
aprobetxatuz. Lehenengo altxorraren bila egin genuen eta asko gustatu zitzaien jolasa, ez baitzuten
inoiz horretan jolastu: Muy lindo el juego esaten
ziguten. Sorpresa bat izan zen, izan ere, adin
desberdineko haurrak ziren eta pentsatzen nuen
helduenak ez zirela jolasean sartuko. Helduenak
nerabezaroan daude eta neskei asko nabaritzen zaie
fisikoaz eta asko preokupatzen direla, beraz, ez nuen
espero jolasean sartuko zirenik. Pistak eta bilatzen
alde batettik korrika joan ziren eta ederki lortu zuten
pista guztiak batzea. Ondoren zapitxo kooperatibo
jolasean jolasten hasi ginen, baina jolasa
esplikatzerako orduan, esatean bata bestearen gainean jarri behar zirela bi zenbaki esan ezkero, neska
nerabe batek alde egin zuen, esanez ez zuela jolastu nahi. Hau ikusita jolasa moldatzea pentsatu
genuen, zapitxo jolas arrunta egin genuen. Konturatu nintzen kontu handia izan behar dugula adin
desberdineko haurrentzat jolasak proposatzerakoan. Izan ere, guretzat oso naturala izan daiteke jolas
batean mutil bat nire gainean jartzea, baina haur hauen historioa ez jakitean, kontutan ez hartzea ekar
lezake. Psikologoak esan zigunez neska batzuk badaude
bortxaketak pairatzeagatik zentro honetara iritsi
direnak, beraz, normala da horrelako jolasetan
automatikoki jolastu nahi ez dutela esatea. Nire
aldetik, orain badakit gehiago pentsatu behar
ditudala planteatu nahi ditugun jolas guztiak, ez guri
gustatzen zaigulako planteatzea, baizik eta haurren
ezaugarriak kontutan hartuz.
Zapitxoan jolasten ari ginela, mutil bat abiadura
bizian joan zen zapia hartzera eta ez zuen frenatu eta
parean zuen haurrari besoan min eman zion. Ez nuen
pentsatzen horrelako golpe handia eman zionik. Hala ere,
jolasa gelditu genuen eta mutilari poliki ibili behar dela
esan nion, baina benetan jakin gabe golpe handia edo txikia izan zen, izan ere, kanpotik ez zirudien
Altxorraren bila jolasean.
Altxorra bilatzeko azkeneko pista lortzeko
beste kideak itxoiten.


horrelako golpe handirik. Konturatu nintzen oso zaila dela jakitea haur batek noiz hartzen duen
benetan mina edo atentzio falta besterik ez den. Izan ere, askotan garrantzi gehiegi ematen diegu
haurren zauriei eta haiek izugarrizko antzerkia egiten dute min txiki batengatik, baina noiz hartu dute
benetan mina? Arriskua dago halako batean benetan mina hartzea eta helduok garrantzirik ez ematea,
eta hau ere egin behar ez den zerbait da. Adibide bat jartzearren, nik aurreko udan begirale praktikak
egiten aritu nintzen piraten etxean. Jolasean geundela, haur bat lurrera erori zen eta lurra malkartsua
zen, harriz betetakoa. Zauri txiki bat egin zuen eta negar pixka bat egin zuen. Ni gerturatu egin nintzen
eta izugarrizko garrantzia eman nion haur horren zauriari. Orduan beste begirale bat etorri eta haurrari
jolasten jarraitzeko esan zion, ez zela ezer. Niri horrelakoei garrantzirik ez emateko esan zidan.
Orduan konturatu nintzen askotan gehiegizko garrantzia ematen zaiola gauza txiki bati, lehen esan
bezala. Pentsatzen dut esperientziarekin ikasten den zerbait dela, edo hori espero dut.
Bazkalordua baino lehen, Haur Hezkuntzako haurren bila joan ginen Aldeatik oso gertu
dagoen eskolara. Lehenengo aldia zen eta asko gustatu zitzaigun haurren eskola ezagutzea, haurrek
ere oso ondo hartu zuten gure presentzia, beraz, oso esperientzia polita izan zen. Honekin batera esan,
eskola oso gertu egotean, euria egiten duen bakoitzean eskolara ez joatea eskusa moduka bat iruditu
zaidala. Izan ere, euria egiten duen bakoitzean haurrak ez dituzte eskolara eramaten, agian erosoago
egiten zaielako Amei haurrak bertan edukitzea txikienekin (0-1 urte bitartekoak) laguntzeko.
Zapitxo jola kooperatiboa.


Arratsaldean berriz, Haur Hezkuntzako haurrekin aritu
ginen estimulazio gelan. Nire izeba etorri zen egun honetan eta
oso lotsatia den neska oso lotsatuta aritu zen saio osoan zehar.
Nabaritzen nuen nire izeba ateratzen zenean beste haurrei arreta
jartzera, neska hau gurekin arrunt aritzen zela, beti bezala.
Bestalde, neska honen eta hitz egiten ez duen mutilaren amak
zaintzaile bezala hartzen gaitu, izan ere, beste hamar
hilabetetako haurra du eta guri hartzeko eskatzen digu, berak
bere denbora izan dezan. Haur txiki hau hartzen dugun
bakoitzean, Laida edo ni berarekin egon behar dugu uneoro eta
beste bost haurrekin aritzeko aukera murriztu egiten da. Eta kontutan
hartuta haur batek autismoa duela eta aprobetxatzen duen bakoitzean alde egiten digula, oso zaila
egiten da haur guztiak momentu batzuetan (sarrera, irteera, atea irekita egotea eta alde egitea...)
kontrolatzea. Izan ere, adin oso desberdineko eta ezaugarri oso desberdinak dituzten haurrak dira eta
denentzat egokia den jarduna egitea oso zaila egiten zait.
Asteazkenean, Apirilak 9, goizean haur gazteak hartu genituen berriro ere, baina kasu
honetan aurreko egunean jolastu ez zuten gazteak hartu genituen. Altxorraren bila egin genuen
hauekin ere. Guztira sei neska ziren eta hasieratik nabaritu nuen haien artean ez zirela oso ondo
eramaten, izan ere, taldeak guk egin genituen eta
neska bat beste bi neskekin jarri genuen eta
haserre moduko bat hartu zuen, ez zuen jolastu
nahi. Hala ere, jolasean zehar oso ondo aritu ziren
neska guztiak. Jolasa bukatu eta beste gatazka bat
sortu zen. Azkeneko sari bezala motxila txiki bat
jarri genuen eta neska batek berarentzat nahi
zuela esan zuen eta berarekin gaizki eramaten
diren beste neskak gaizki esaka hasi ziren. Orduan
adierazi genien motxila txiki hori denetzat zela eta
ez zela bilatu zuenarentzat soilik. Haserrea pixka bat
joan zitzaien baina, hala ere, ez genuen lortu neska
batzuen mutur luzeak baretzea. Ondoren saioa ondo
bukatzeko bonba jolasa egitea erabaki genuen eta
egia esan oso ondo aritu ziren, irri batzuk ikusi ahal
Haurretako bat baloien
igerilekuan.
Azalpenak entzuten.
Altxorraren bila.


izan genituen, beraz, egoera konpontzutan eman genuen. Poz- pozik abiatu zirne beren etxeetara eta
berriro jolastu nahi zutela adierazi ziguten, beraz, ezin hobeto, asko pozten dute horrelako hitzek.

Arratsaldean, berriro ere, haur txikiak hartu genituen,
baina oraingo honetan
eguraldi oso ona
egiten zuenez,
kanpora atera ginen
haurrekin jolastera.
Lehendabizi
estimulazio gelara abiatu
ginen baloiak eta zaldiak hartzera. Orduan haurrek bertan
geratu nahi zutela adierazi ziguten. Nahiko arraro iruditu
zitzaidan haurrek kanpora ateratzeko gogorik ez izatea, baina
hala ere, momentu batez errespetatu egin genuen eta bertan
aritzen utzi genien. Hamar hilabetetako haurra ere gurekin
genuen, beraz, bertan geratzea erosoago egiten zaigu guri ere.
Hala ere, denbora tarte txiki batean bertan aritu ondoren, gure erosotasun horretatik ateratzeko
momentua zela pentsatu genuen. Orduan haur txikia gainean hartuta, beste lau haurrak kanpora
eraman genituen aire librean jolas zitezen. Hasieran, asko kostatzen zaie ateratzea baina behin aterata
oso gustora aritzen dira kanpoan alde batetik bestera korrika, beraz, ezin hobeto. Autismoa duen
haurra urrutira joateko ohitura du, zail egiten da haur hau denbora guztian bistan edukitzea eta atzetik
joan ezkero bera harrapatzen jolasten ari zarela pentsatzen du eta farrezka korrika hasten da. Halako
batean, bere atzetik joan naiz eta berari segika ez negoela antzeztu dut eta segituan lortu dut nahi nuen
tokira abiatzea, beraz, hemendik aurrera bere atzetik korrika joan beharrean badakit horrelakorik egin
behar ez dudala, guztiz kontrakoa, senti ez dezala bere atzetik noala.

HH-KO ESKOLA:
Ostegunean, Apirilak 10, eskolan bertan, koadernoa erabiltzen hasi ziren egun honetan.
Nahiko harrituta utzi ninduen bost urterekin fitxa koaderno bat izatea, baina horrela onartu behar zen.
Beren izenak eta eskolaren zenbakia jartzeko eskatu zien irakasleak, gehienak laguntza handia behar
zuten, esanez ez zekitela. Aurreko batean esan bezala, ahal dutela esan orduko ederki egiten dute
eginbeharrekoa, bultzada txiki hori besterik ez zaie falta. Konturatu nahiz gela batean nolako gaitasun
desberdinak aurki daitezkeen. Haur batzuk inolako arazorik gabe idazten dute beren izena baina beste
batzuk ordea, ez dakite oraindik beren hizkiak ordenean jartzen. Alde horretatik, saiatzen naiz irakasle
Haur txikiak patioan jolasean.
Zaldiarekin jolasean.


bezala haur guztiei beharrezko laguntza ematen, pixkanaka kontura daitezen nola idatz dezaketen
beren izenak.
Bestalde, nahiko desegokia iruditzen zait bost urterekin gelan ministerioko fitxa koadernoa
eta beste bi koaderno izatea (matematikak eta idazketa). Izan ere, Haur Hezkuntza mugimenduaren
etapa dela iruditzen zait, izango dute denbora eserita egon behar izateko. Hala ere, nire irakasleak,
aurretik esan bezala, oso ikuspegi egokia du Haur Hezkuntzari dagokionez. Ez ditu haurrak ongi egin
dezaten asko presionatzen eta gaizki egin ezkero lortuko dutela esaten die. Ez die etxerako lanak
bidaltzen eskolan gaizki egin ezkero nahiz eta gurasoek hala eskatu, beraz, alde horretatik oso ados
nago irakaslearen jarrerarekin. Gobernuak eskatutakoa betetzen du baina ez da inolaz ere estresatzen
lortzen ez badu edo berandu ari bada, beraz, ezin hobeto. Benetan importa zaiona haurren garapenean
ahalik eta hobekien laguntzea da, ez beste ezer.
Egun honetan bertan, bi taldetan banatu
ginen berriro ere. Irakasle bat talde batekin eta ni
beste talde batekin. Nire burua beste aurreko egunak
baino askoz hobeto ikusi nuen egun honetan.
Haurren jarrera lasaiagoa zen eta nik ere argiago
nuen zertaz aritu behar nintzen. Irakasleari
informazio zabalago bat eskatu nion eta asko
lagundu zidan. Izan ere, aurreko egunetan nahiko
gainetik azaltzen zidan eta oso galduta szentitzen
nintzen. Beraz, pixkanaka ari naiz eskolan ere martxa
hartzen.
Bestalde esan, eskolan inoiz ikusi ez nuen gauza bat eman zen:
psikomotrizitate saio bat. Orain arte irakasleak ez zituen haurrak
kanpora atera jolastera eta egun honetan horrela gertatu zen.
Haurrak kanpoan elkartu eta psikomotrizitate ordua zela
adierazi zuen. Orduan esplikatzen hasi zen eta aurrera
eramateko moduak asko harritu zidan. Kartulinazko bide bat
osatu eta haurrak bertatik pasa behar zuten lurra ukitu gabe,
soilik kartulinak zapaldu zitzaketen. Nahiko mugatua iruditu
zitzaidan, askoz gehiago jakinda hasieran egin zuen bileran
psikomotrizitateari buruz adierazi zuena. Haurrak libre jolasten
utzi behar zitzaiela esaten zuen, energia askatzea beharrezkoa
zutelako. Baina hau ikusita kolokan jarri nituen irakaslearen hitzak,
praktikan esandakoaren kontrakoa egiten ari baitzen.
Nire haur taldearekin.
Psikomotrizitate saioa.


Ostiralean, Apirilak 11, irakasleak haurren koadernoetan agertzen ziren DNI-a betetzeko
eskatu die. Aurreko egunean, argazkia atera genien haurrei beren dokumentuetan itsats zezaten. Eta
horrela egin genuen egun honetan. Hasiera batean gurasoei eskatzeko proposatu zuen irakasleak,
baina azkenean erabaki genuen eskolan bertan argazkiak atera eta imprimatzeko, izan ere, askotan
gurasoei zerbait ekartzeko eskatu eta ez dute ekartzen, edozein arrazoi dela eta (diru falta, denbora
falta eta abar). Beraz, hoberena lan hori eskola bertan egitea izango zela adierazi nion irakasleari eta
onartu egin zuen. Egia esan, nire aholku eta iritzien aurrean oso ondo erantzuten du irakasleak, talde
ona egiten dugulako sentzazioa daukat. Izan ere, behar duenean laguntzen diot eta nik behar dudanean
bere iritzi eta laguntza ematen dit, beraz, ezin hobeto.
Bestalde, egun honetan haurrei jolas librean utzi zien haurrei gelan barrena txokoetan aritu
daitezen. Egia esan oso gutxitan egiten du hau baina behintzat nohibehinka egiten badu oso egokia
da, nahiz eta, lehen esan bezala mugimenduaren garaia den. Pentsatzen dut hobe nohizbehinka egitea
inoiz egitea baino. Esan beharra dago, haurrak jolas librean zeuden bitartean irakasleak eta nire
laguntzaz fitxen koadernoa txukuntzeko aprobetxatu duela. Beraz, esan daiteke denbora librea izan
arren beste lan batzuk egiteko aprobetxatzen duela. Nahiz eta pentsatzen dudan haurrak behatu ere
egin behar direla txokoetan dauden bitartean, baina jakinda oso denbora gutxi izan ohi duela
koadernoak eta abar antolatzeko arrunta da. Nire laguntzarekine re bi gauzak egiteko aukera du, beraz,
oso positiboa izan zela iruditzen zait egun honetan aurrera eramandako jarduerak.

EGUNAK: Apirilak 22-23-24-25

DNIa osatzen.


ALDEA:
Asteartean, Apirilak 22, ez zen ezer
apartekorik gertatu. Liburuen eta jostailuen
autobusetan aritu ginen hasieran. Haurrak oso
lasai eta ondo aritu ziren bi eremuetan. Hala ere,
badago haur bat bere indarra kontrolatzen ez
duelako sentsazioa ematen didana edo bere
indarra askatzeko behar asko duena. Izan ere,
jolasen autobusean geundela, bizikletan txiki
batean jarri da eta bidean harrapatzen zuen
guztiaren kontra egiten zuen, berdin zion jostailu
bat izan edo beste haur bat. Poliki ibiltzeko tokia zela aipatzen nion behin eta berriz, baina
alferrikakoa izaten zen. Nire ustez poliki ibiltzeko esatearen estrategia aldatu behar dut, izan ere, haur
horrek ez daki zer den poliki aritzea, momentu horretan duen energia edo amorrua askatzeko beharra
du, beraz, gure egiteako da horri bide bat ematea. Izan ere, galarazten badugu energia hori ez da
aterako eta geroago okerrago azaleratuko du.
Haurren beharrak behatu ondoren, antzeman
genuen haur batzuk autobusean zeudela, ipuinak ikusi
ordez, korrika hasten hasi zirela. Beraz, erabaki
genuen estimulazio gelara eramatea bertan korrika eta
saltoka ibili zitezen. Bapatean taldeko neskatxa
bakarrak ez zuen estimulazio gelara sartu nahi. Asko
harritu gintuen, izan ere, neska honek beti nahi izaten
du bertara joan panpinekin eta abar jolastera. Egun
horretan sartu nahi ez zuela esaten zigun uneoro eta guk zergatik galdetzean erantzun berdina jasotzen
genuen beti: ez dut nahi. Azkenean barrura sartzea
lortuko ez genuela ikusita, ea kanpoan nirekin
puzzleak egin nahi zituen galdetu nion eta baietz esan
zidan. Orduan bi puzzle hartu eta kanpoan aritu ginen
puzzle horiek osatzen. Bukatu genuenean etxera
joateko ordua zela esan nion eta ea lagunduko zidan
puzzleak bere lekuan jartzen galdetu nion. Baietz
esan zidan eta momentu batean duda egin zuen baina
azkenean lortu nuen arazorik gabe estimulazio gelan
sartzea, behintzat aurrera pauso bat izan zen. Ez dakit
Liburuak irakurtzen.
Jostailuen autobusean jolasean.
Estimulazio gelan puzzleak osatzen.


zein arrazoirengatik ez zuen nahi estimulazio gelara sartu baina uste dut erabili genituen estrategiak
emaitza positiboa eman zuela. Hasieran egoera honen aurrean oso galduta sentitu nintzen baina
erantzun bat ematea beharrezkoa zela pentsatu eta horrela egin genuen.
Asteazkenean, Apirilak 23, gazteekin jolasak
egiteko asmoarekin joan ginen goizean. Zentruko
psikologoak amei abisatuko ziela esan zigun baina
azken momentuan esan zigun lanean zeudela eta goiz
hartan ezin zutela ekintzarik egin. Beraz, atsaldean
haur txikiekin bakarrik egon beharrean, hauek utzi
ondoren,
gazteekin
ekintzak egiteko erabakia hartu genuen. Honekin esan
nahi dudana da, askotan ez dagoela gure esku ekintzak aurrera eramatea edo ez. Izan ere, nahiz eta
zerbait planifikatuta izan, agian gero ezin dugu aurrera eraman edo moldatu egin behar dugu
planifikatutakoa. Horrek malgutasun asko eskatzen du eta uste dut malgutasuna izatea gauza positiboa
dela. Horrela ikasten baita askotan gauzak ez direla batek nahi dituen bezala ateratzen eta uneoro
planifikatutako beste modu batera planteatzen ere jakin behar dela. Etorkizunean, irakasle lanetan,
horrelako egoera askorekin aurkitu garela zihur nago, beraz, malguak izaten ikasten hastea oso egokia
dela iruditzen zait.

HH-KO ESKOLA:
Ostegunean, Apirilak 24, Laidaren irakasleak agurtu ninduenean, esan zidan nire irakasleari
esateko imprimigailua konpontzeko eta zenbait dokumentu imprimitzeko. Hau entzun nuenean pixka
bat harrituta utzi ninduen, izan ere, modu egoki batean berak esan ordez niri esan zidan nire irakasleari
esateko. Berriro ere harreman ez oso ona dutelako sentsazioa eman zidan. Aurreko batean komentatu
Goizean autobusa dekoratzen.
Puzzleak osatzen.
Baloia hankapean jolasa. Bomba jolasa.


bezala, nire irakasleak bere lana oso serio hartzen du eta horrek beste irakasleei ez zaie asko gustatzen.
Arrazoi honengatik, asko kritikatzen dute eta aurpegi txarrak jartzen dituzte gure aurrean.
Gaurko egunean, irakasleak momentu batean joan egin behar zuela esan zidan. Ohitzen hasia
naiz irakaslearen sartu irtenekin baina, hala ere, hogeitabost haurrekin bakarrik aritzea oraindik beldur
pixka bat ematen dit. Joan baino lehen gutxi gorabehera egin beharrekoa adierazten dit eta nire
modura egiteko askatasuna ematen dit, hala ere, askotan ez diot guztiz ulertzen esaten didana. Nahiz
eta hizkuntza antzekoa erabiltzen dugun bai berak bai nik, oso desberdina da hitz egiteko modua.
Arrazoi horregatik, askotan inpotentzia sentitzen dut gauzak behin eta berriz galdetu behar izateagatik,
irakasleari lan gehiago ematen diodalako sentsazioa sortzen baizait. Badakit duda izan ezkero galdetu
besterik ez dela egin behar, baina irakaslearen erritmoa ikusita ez dut momenturik ikusten galderak
egiteko, aztoratuta ibiltzen baita uneoro. Hala ere, komunikazio arazo hau gaindituta, esandakoa
aurrera eramatea lortu nuen. Momentu batzuetan haurrak oso aztoratuta aritu ziren jolas librea
tokatzen zen uneetan, baina pentsatzen dut nik ere lasiatasun handiagoarekin hartu behar dudala, izan
ere, azkar jartzen naiz urduri gustatzen ez zaidan zerbait ikustean eta haurrek nabaritzen dute nire
deskontrol hori, beraz, kontrolatu beharreko zerbait dela uste dut.
Irakasleak eraikinetan aritzeko eguna zela adierazi zidan, horrela adierazi nien haurrei baina
bapatean neskatxa bat gerturatu zitzaidan eta horretan jolastu nahi ez zuela esan zidan, mutilen jolasa
baitzen hori. Ezhusteko ederra izan ziren niretzat neskatxa horren hitzak, izan ere, ikaragarria da nola
txikitatik duten barneratuta zer den neskentzat eta zer ez. Jolas guztiak guztientzat zirela esan nion,
mutila izan edo neska izan. Azkenean lortu nuen haur talde txiki batek (neskatxa hau barne)
eraikinetan aritzea, beraz, ezin hobeto.


Ostiralean, Apirilak 25, irakasleak, zuzendariaren gelan ohar batzuk egiteko eskatu zidan eta
horretara abiatu nintzen. Bapatean ohar hauek egiten ari
nintzela, gaur ere momentu batean joan egin behar zuela
esan zidan eta gelara joateko eskatu zidan, eskatutako
aurreko lana bukatu gabe utzita. Inongo arazorik gabe
aritu nintzen haur guztiekin. Aurretik egindako lanak
azaltzeko eskatu nien haurrei eta horrela egin zuten. Oso
ondo errespetatu zituzten txandak eta ondoren jolas
librea utzi nien. Azkenik, irakaslea bueltatu zen eta
koadernoetan egitera joan zen kopiak itsatsi behar zirela
adierazi zidan. Guztira hogeita lau koaderno ziren eta
bakoitzean lau orri itsatsi behar ziren eta bitartean
haurrak eserita egotea nahi zuen irakasleak. Behin eta
berriz errepikatzen zien eserita egoteko bestela ez ziela
beren koadernoa emango. Momentu batzuetan lortzen
zuen ordena baina denbora asko eman genuen koadernoak antolatzen, beraz, ezinezkoa zen momentu
oro haurrak eserita egotea. Pentsatzen dut irakasleak koadernoak lehenago antolatu behar zituela, izan
ere, denbora gehiegi eman genuen horretan.





EGUNAK: Apirilak 29-30

ALDEA:
Errimak lantzen.


Asteartean, Apirilak 29, oso eguraldi
txarrarekin altxa ginen. Hau dela eta, goizean
dekorazio lanak egiteko aprobetxatu genuen, beraz,
ez genituen ez haur ezta gazteak ere jolasak egiteko
hartu. Berez Haur Hezkuntzako haurrekin lan
egiteko etorri ginen baina, horrelako egunetan,
gazteak ez baditugu hartzen arrotza egiten zait eta
pena ere sentitzen dut, bai beraiengatik baita
guregatik ere, izan ere, guk ere asko ikasten dugu
haietaz eta baita ongi pasa ere. Ikaragarria da
beraiekin jolas bat egiteagatik nola eskertzen
dizuten. Eta haien benetazko irrifar batez gozatu ahal
izatea izugarrizko sentsazioa da, beraiekin jarduerak
egiteko gogoak areagotu egiten dira. Beraz, egun
honetan pena handiz geratu ginen jolasak ez egiteaz.
Arratsaldean berriz, haur txikiak hartu genituen, betiko
moduan. Dena oso ondo joan zen etxera bueltatzeko
momentua iritsi zen arte. Aurreko astean estimulazio gelan
sartu nahi ez zuen neskatxa bera, oraingo honetan lurrean
eseri eta joan nahi ez zuela egiten zuela buruarekin, hitzik
esan gabe. Laida eta biok behin eta berriz saiatu ginen etxera
joan behar ginela konbentzitzen, baina ez genuen lortzen.
Orduan joatea erabaki genuen eta ezkutatu egin ginen.
Orduan estimulazio gelatik atera zen eta ondoren gure atzetik
inolako arazorik gabe etorri zen. Nire ustez, neskatxa honi
ez zaio bere gainean egotea gustatzen, hau da, berari hitz
egiten diogunean, itxi egiten da eta ez du erantzuten, baina
ikusten badu ez gaudela berarekin hitz egiten edo berarengan
arreta jartzen, segituan gerturatzen da eta inor baino gehiago hitz egiten du. Beraz, arretan beste
nonbaiten jarri behar dugula pentsatzen dut neskatxa honekin aritzean. Inolaz ere arrazoi horregatik
berataz paso egitea, erdiko puntu bat bilatzen saiatu behar gara.
Bestalde, eguerdietan haurrekin bazkaltzen genuen beren mahaietan. Gauza desberdinez hitz
egiten genuen: musika, zaletasunak, futbola eta abar. Baina egun honetan, etxe bateko ama batek,
aparte dagoen mahai batean bazkaltzeko esan zigun Laida eta bioi. Izan ere, bazkaltzeko unea iristen
zenean, haur guztiak beren mahaietan bazkaltzeko eskatzen ziguten eta lau mahai direnez, ezin
Eskulanak egiten.
Haur txikia jolasean.


genuen guztiekin batera bazkaldu. Amaren jarrera ulertzen dut, baina haurrekin bazkaltzeko aukera
kentze horrek urrundu egiten gaituela pentsatzen dut. Gainera Laida eta biok bakarrik bazkaltzen
dugunez, zailago sentitzen da Aldeako parte zarela, beraz, arrotz batzuk moduan sentitzen naiz.
Orainarte kontu honekin ondo moldatzen ginen, izan ere, denekin ezin genuela bazkaldu esaten
genien eta ulertzen zuten, horrela egunero mahaiz aldatzen ginen denekin egon ahal izateko.
Asteazkenean, Apirilak 30, eguraldi ona egiten zuen, beraz, haur eta gazteekin pare bat
jarduera egiteko aprobetxatu genuen.
Lehenik eta behin karterak egin genituen
esneen poteak erabiliz eta ondoren otsoa
eta untxia jolasa egin genuen. Betiko
moduan, oso ondo aritzen dira planteatutako
ekintzak burutzen eta haien artean ere oso
harreman ona dute.
Gaurko egunean, haur bakoitzaren
historiak irakurri ahal izan genituen. Egia
esan, historiak irakurri arte ez nintzen
kontziente haur bakoitzaren iraganaz eta
zenbateraino sufrituko zuten. Baina
horrelakoetan hasten zara haur hauekin momentu bakoitza disfrutatzen eta ahalik eta gehien maitatzen.
Izan ere, oso gazteak dira hainbeste sufritzeko eta haur batek ez du inolaz ere horrelako bizipenik
merezi. Beste batean esan bezala, plazer hutsa da haur hauen irrifarraz gozatu ahal izatea, izan ere,
benetako irrifarrak dira. Erakutsi digute nahiz eta bidean harri kozkor handi bat izan, posible dela
harri kozkor hori sahiestea.
Gaurkoan ere, eskulanak egiten ari zen
ama bati laguntzen aritu ginen. Kuriositatea
genuen erreziklatutako botilekin loreak nola
egiten zituen jakiten eta horrela egin genuen.
Bide batez, laguntza eman ahal izan genion.
Oso gustora aritu ginen eta ama poz handiz
erakutsi zigun artelan hauek burutzen. Ederra
da sentitzea erakusteko gogoak dituztela eta
gure presentzia positiboa dela denontzat. Izan
ere, hasieran distantzia moduko bat gordetzen
dute baina pixkanaka lortzen ari gara konfiantza
inguru bat eraikitzea.
Karterak egiten.
Otxoa eta untxia jolasean.




EGUNAK: Maiatza 6-7-8-9

Aste hau berezia izan da, izan ere, ez gara bi egun jarraietan bi zentruetan aritu. Hau da,
astearte eta ostegunean aldean ibili ginen eta asteazken eta ostiralean HH-ko eskolan.

ALDEA:
Asteartean, Maiatzak 6, gure azken proiektua prestatzen hasi ginen. Azken proiektu bezala,
bideo bat egitea erabaki genuen, non aldeako haur guztiak parte hartzen duten. Proiektu hau Laida
eta biok aurrera eramateaz gain, alemaniako neska batek ere parte hartzen du. Modu horretan, haur
asko direnez, hiruon artean hobeto lan egin dezakegula iruditzen zaigu. Proiektu honen hasiera ezin
hoebto joan zen. Aipatu beharra dago aldean mutiko
berri bat iritsi zela eta lehenengo egun honetan
berarekin lan egiteko aukera izan genuen. Egia
esan, haur lotsati eta gatazkatsu bat espero nuen,
baina guztiz kontrakoa izan zen. Gurekin etortzeko
esan genionean, irrifar handi bat bota zigun eta
baita besarkada handi bat eman. Bideo zati bat
grabatu genuen berarekin eta grabaketa iraun zuen
denboran besarkadak besterik ez zizkigun ematen.
Asko harritu gintuan baina asko eskertzen da
horrelako haur eskertu eta maitakorrarekin aritzea.
Duela gutx i iritsitako haurra izan arren, oso ondo integratu
zen aldean eta beste haurrekin konparatuz agian, nahiko
arraroa izan daiteke. Haur hau nahiko heldua da, beraz,
bizitakoaz kontziente denez, badaki askoz hobeto dagoela
aldean beste leku batean baino. Alde horretatik, haur honen
jarrera goraipatzekoa dela uste dut. Askotan arazo txiki
batengatik haserretu eta itxi egiten gara baina horrelako
haurrek erakusten didate ez dagoela arazorik gure irrifarra
hautsi dezakeenik.
Bestalde, arratsaldean aparteko eguna izan zen, izan ere,
Haur Hezkuntzako haurrekin aritzeaz gain beste haur
handiagoak ere hartu genituen. Estimulazio gelan aritu ginen,
Azken proiektuarekin hasten.
Haurretako bat proiektuan
parte hartzen.


izan ere, ez zuen oso eguraldi ona egiten. Dena oso ondo joan zen. Zerbait aipatzearren, Haur
Hezkuntzako neskatxa lotsatiaren ahizpa etorri
zen estimulazio gelan aritzera. Nabaritu nuen
neskat xa hau askoz hobeto aritu zela estimulazio
gelan. Gurekin ez da gaizki aritzen baina
berarengan atentzioa jarri ezkero itxi egiten da,
baina egun honetan ez zen horrela gertatu, inongo
arazorik gabe aritu zen gurekin elkarrekintzan eta
zerbait eskatzen genionean entzuten zigun. Beraz,
esan nezake konfiantza asko behar duela neskatxa
honek guztiz irekitzeko eta bera den bezala izateko.
Hala ere, Laida eta biok orain arte neskatxa honekin lortu duguna asko dela iruditzen zait, gurekin
egunaren arabera dezente irekitzen baita. Adibidez, badago aldean bolondres Alemaniar bat eta esan
zigun berari ez diola hitzik esaten eta ondoren beste norbaitekin asko hitz egiten entzuten duenean
amorrua ematen diola.

HH-KO ESKOLA:
Asteazkenean, Maiatzak 7, Laida eta bioi bost
urteko haurrei klasea ematea egokitu zitzaigun, izan ere,
nire irakasleak bilera bat zuen. Modu horretan, plastikako
jarduera egiteko aprobetxatu genuen. Kaledoskopioaren
ariketa burutu genuen, gelan zituzten betaurrekoak
aprobetxatuz. Egia esan haurrak inoiz baino lasaigo
nabaritu nituen. Izan ere, pertsonalki, irakaslea aurrean ez
egoteak lasaitu egiten nau, beraz, lasaiago jardun nuen
egun honetan. Jarduera oso ondo ulertu zuten eta
pentsatzen genuena baino lehenago bukatu genuen. Hala
ere, Laida eta bion artean nahiko ondo eraman genuen
aurrera ezhusteko hau, edo horrela iruditu zitzaidan.
Jarduera bukatu genuenean jolasak egitea erabaki
genuen, izan ere, astean zehar ez dute jolasik egiten eta psikomotrizitatea egiten badute guztiz gidatua
da, beraz, ez dute energia behar den bezala askatzen. Bi jolas egin genituen: Txoria kabian eta
armiarma jolasa. Lehenengo jolasa oso ondo baina bigarren jolasa ez zuten oso ondo ulertu, agian
azkarregi eta adibideak jarri gabe azaldu genuelako edo. Hala ere, modu batera edo bestera jolasa
aurrera eraman genuen. Gelara joateko eskatu genienean, hau bat korrika joan zen eta atearen kontra
Etxetxoetan jolasten.
Kaleidoskopioaren ariketa.


jo zuen burua. Halako batean negarrez hasi zen eta konturatu nintzen golpea handia izan zela, izan
ere, normalean ezertaz kexatzen ez den haurra da. Berarengana hurbildu eta kopeta bustitzera eraman
nuen eta izugarrizko txintxoia atera zitzaion, hala ere, lasaitzea lortu nuen berarekin kanpoan pixka
bat eserita egonez. Horrelako egoerek nahiko beldurra ematen didate, izan ere, ez dakit noiz ematen
zaion garrantzi gehiegi haurren golpeei, baina oraingo honetan nahiko pozik geratu nintzen nola
jokatu nuen ikusita. Ez nion garrantzi gehiegirik eman haurra izutu ez zedin, baina minari paso egin
gabe.

ALDEA:
Ostegunean, Maiatzak 8, aldeako gure azken proiektua lantzen aritu ginen goizean. Harrituta
gaude haurren prestutasunarekin baina ez hainbeste aldeako helduen inplikazioarekin. Izan ere,
sukaldeko atala grabatzen ari ginela, sukaldari eta pare bat amari bideoan atera nahi ote zuten galdetu
diegu eta ixilik geratu dira, beraien artean begira
geratuz. Ulertzen dut nahikoa dutela duten lan
guztiarekin baina pentsatzen dut prestutasun pixka bat
ere izan behar dugula errutinatik ateratzen diren
gauzak egiterako orduan. Gauza berriak egiteko
gogoak bizirik eduki behar ditugu bizitza osoan
bestela errutinan erortzen gara eta azkenean aspertuta
eta triste bizi gara. Beraz, alde horretatik saiatu ginen
egoerari alaitasun pixka bat jartzen eta segituan jarri
genuen musika eta kamarari agurtzeko eskatu genien,
inongo lotsarik gabe. Emaitza ez zen oso erarkagarria izan baina hala ere, ez genien gauza gehiagorik
eskatu, gure kamara hartu eta beste gauza bat egitera abiatu ginen, eskerrak eman ondoren noski.
Txoriak kabian jolasean.
Twister jolasean.


Bestalde, egun honetan beste zerbait ere gertatu zen. Aurreko egun batean pare bat haurrei
ordenagailuko jolas batera jolasten utzi genien. Horrela bada, gaurko egunean berriz esan ziguten
ordenagailuan jolastu ahal zuten. Guk beste lan batzuk genituen egiteko eta ezin genien jolasten utzi.
Baina haurrek ez zuten amore ematen eta behin eta berriz eskatzen ziguten ordenagailuko jolasak.
Iruditzen zitzaidan ez zutela ulertzen guk beste egiteko batzuk ere bagenituela. Ondoren bazkalordua
iritsi zen eta ondoren deskantzatzera gindoazela, haurrak etorri ziren eta hortxe eman zuten debora
mordoa ordenagailuari begira, eskatzen bezala. Arazoa ez da guri ematen diguten lata, baizik eta
askotan guregana etorri eta ez dietele amei abixatzen han daudela, eta guk ez dakigu benetan abixatu
dieten edo ez. Izan ere, berez gu gara haurren etxeetara joan behar garenak eta amei esan gurekin
eramaten ditugula dena delako ekintzak egitera. Baina kasu honetan, bapatean sartzen dira, nahi
dutenean eta ez dakigu oso ondo zeintzuk dauden egitekoren bat egiten edo ez, oso zaila baita hori
jakitea. Adibidez, haurretako bat gurekin zegoela, bere ama agertu zen egitekoa egiten jarraitu behar
zuela esanez. Egoera hauen aurrean Laida eta biok gaizki sentitzen gara, izan ere, gu gara egoera
hauek gertatzea ahalbidetzen dutenak. Ez baitakigu oso ondo zeintzuk dauden lanean eta zeintzuk ez.
Galdetzen diegu eta erantzuten digute, baina auskalo, behin baino gehiagotan esan digute ez daudela
laean eta gero ama agertu bere bila lanean jarrai zezan.

HH-KO ESKOLA:
Ostiralean, Maiatzak 9, amaren eguna ospatzeko eguna zen HH-ko eskolan. Hau dela eta,
goiz guztia horretan eman genuen, hau da, ez zen klaserik egon. Bagenekin egun hau horretan emango
genuela, irakasleak asteartean abixatu
baitzigun, baita hitzaldi txiki bat prestatzeko
eskatu ere. Beraz, jakinaren gainean iritsi
ginen eskolara. Gauza da iritsi eta irakasleak
amaren egunerako abestiak behar zituela esan
zigula. Guk ez genuen ordenagailua eraman
eta izugarrizko aurpegia geratu zitzaigun
irakaslearen hitz heuk entzutean, ez genekien
zer egin. Azkenean eskolatik gertu dagoen
Cepcora joatea penstatu genuen, baina ez
genekien norbait egongo zen. Arazoa konpontzea
lortu genuen, baina honek agerian utzi zuen eskola honen antolakuntza falta. Bi hilabete daramatzagu
eskola honetan eta oraindik ez naiz ohitutzen nire irakaslearen momentuko eskaerei, sorpresa moduan
etortzen diren eskaerak. Honetaz gain, emanaldia goizeko bederatzietan hasi behar zuen, baina
azkenean hamarretan hasi zen. Nahiz eta gurasoak antolakuntzan lagundu, bazuden gauza batzuk
Amentzat dantzatzen.


egun bat aurretik prestatzeko gauzak zirela, hori dela eta,
asko atzeratu zen emanaldia.
Emanaldiari hasiera eman eta ako harritu
ninduen haur txikien dantza eta janzkerak. Izan ere,
dantzatu zituzten abestiak helduen abestiak ziren eta
dantzatzeko modua ere helduena zen, guztiz sensuala.
Janzkera ere oso probokatiboa zen eta makillatuak
zeuden neska gehienak. Laida eta bioi asko harritu
gintuen, izan ere, haurrak besterik ez dira eta iada
helduak bezala jantzi eta dantzatzeko eskatzen diete.
Pentsatzen dut naturaz kontrakoa den zerbait dela, beraz,
emanaldi hau nahiko artifiziala iruditu zitzaidan. Haur txiki
hauek bizitza osoa dute emakume izateko, orain haur izan behar dute, ez beste ezer.
Azkenik esan, amak bakarrik etorri zirela emanaldira, ez zen inongo gizonik azaldu. Jakina
da amaren eguna ospatzeko zela, baina gizonek ez al dute amaren eguna ospatu behar? Gizonek ere
ama bat dute, bizia eman ziena, baita emazte bat ere, eta emazte honek seguraski alaba edo seme bat
eman dio.Beraz, zergatik ez zen batere emanaldira agertu? Harritu gintuen beste gauzetako bat izan
zen hau.


EGUNAK: Maiatza 13-14-15-16

ALDEA:
Asteartea, Maiatzak 13, egun berezia
izan zen. Izan ere, aldeara iritsi eta haur batek
zinera joan behar zutela aipatu zigun. Ea haur
guztiak joango ziren galdetu eta baietz esan
zigun. Pixka bat deskolokatuta utzi gintuen,
beraz, psikologoari galdetu eta horrela zela
esan zigun, joan nahi bagenuen gonbidatuta
geundela esanez. Horrela egin genuen, haur
guztiekin joan ginen zinera amei laguntza
eskaintzeko asmoz. Egia esan, oso
esperientzia polita izan zen, izan ere, inoiz ez
ginen haur guztiekin batera egon eta are gutxiago aldeatik kanpo. Ikusi ahal izan dut aldean txiki eta
Neska txikien janzkera eta makillajea.
Zinetik ateratzen ateratako argazkia.


gazteak oso ondo eramaten direla baina aldeatik kanpo ere zaharrenek txikienak asko babesten eta
laguntzen dituztela. Aldeako gazte bat ez da inolaz ere gure inguruan ikusten ditugun gazteak
bezalakoa, edo hori iruditzen zait niri. Gazte hauek helduen gauzak egiten ohituta daude, beraz, ez
dira haserretzen zerbait egin nahi ez
dutelako, egiten dute eta lixto.
Gure inguruko gazteei eskatzen
diezu egunero bere erropa garbitu,
haur txikia zaindu eta etxea
garbitzeko, eta purrustada
botatzen dizu.










Asteazkenean, Maiatzak 14, aldeara iritsi eta bederatziak aldera haurren bila abiatu ginen
gure azken proiektuko bideoak grabatzen jarraitzeko asmoz. Etxe batera abiatu ginen eta ez zen
inolako arazorik egon haurrak hartzeko, hala ere, etxe hortan egon ginen momentu bat orrazkera
desberdinak egin nahi zizkigutelako.
Egoera hau aprobetxatuz, bertan bideo
txiki bat grabatzea erabaki genuen. Hala
ere, segituan abiatu ginen, haur gehiago
biltzeko asmoz, haien bila joan ginen
etxeetara. Haurrak etxean zeuden baina
amak ez zeuden bertan, beraz, haurrak
ateratzeko baimena ematen zidaten
galdetzera abiatu nintzen. Lehenik eta
behin ama batengana joan eta okupatuta
zeudela aipatu zidan. Gero beste
amarengana joan nintzen eta eskolara
Zinera bidean.
Etxean ateratako argazkia.


joateko prestatu behar zutela adierazi zidan. Egoera hau kontuan hartuta, bideoaren zati gehiagorik
ezin izan genuen osatu. Honekin esan nahi dudana da, gehienetan ez dagoela gure esku jarduera
aurrera eraman ahal izatea edo ez. Gu goizean goiz hara joan eta planifikazio bat dugu baina askotan
ezin dugu aurrera eraman haurren egin egin beharrengatik.

HH-KO ESKOLA:
Ostegunean, Maiatzak 15, eskolara iritsi eta nire
irakasleak egun horretan beste gela bateko irakaslea behatzen
egongo zela adierazi zidan. Nik eman behar nuela klasea esan
nahi zuen honek, beraz, egun horretan zer landu nahi zuen
galdetu nion eta momentu batean zenbait jarduera pentsatu
nituen. Baina hala ere, ez da berdina zerbait bost minututan
prestatzea edo bi egun aurretik jakinda zerbait pentsatzea. Alde
horretatik, bi zentrutan aritzeak nahiko zaila egiten du zentru
bateko funtzionamenduan %100ean sartzea. Izan ere, margen
gutxi dugu zerbait eskatu ezkero dena prestatzeko. Egoera hau
ikusita, eguna bukatzean, irakasleari hurrengo egunean zer
egingo genuen kontatzeko eskatu nion, horrela ezhustekorik
balego ni prestatuta egoteko.

Ostiralean, Maiatzak 16, eskolara iritsi eta ez zen inongo ezhustekorik egon. Oraingoan,
besteetan ez bezala, irakaslea koadernoak prestatzen ikusi nuen, beraz, pauso bat aurrera egin dugula
sentitzen dut, izan ere, hasieran haurrak joateko momentuan hasten zen koadernoak prestatzen eta
Azalpenak eta gero lanera!
Haur baten lanaren emaitza.


izugarrizko denbora ematen zuen horretan. Oraingoan goizean hasi zen horretan eta nire
laguntzarekin segituan bukatu genuen koadernoak prestatzen.

EGUNAK: Maiatza 20-21-22-23

ALDEA:
Astearte eta asteazkenean, Maiatzak 20 eta 21, aldeara joatea egokitzen zitzaigun eta horrela
egin genuen. Asteburua igaro ondoren gauza asko gertatu ziren aldean. Hala nola, Haur Hezkuntzako
haur bat aldeatik eraman egin zuten, bere familiak edo adopzio familiak, ez dakit zehazki. Egia esan,
oso haur maitatua zen eta izugarrizko pena eman zidan berriro ikusiko ez nuela jakiteak, baina seguru
nago ondo egongo dela dagoen tokian, beraz, alde horretatik ere poza sentitu nuen. Honek erakutsi
dit bizitza egunero bizi behar dela eta maite ditugun pertsonei maite ditugula adieraztea, batzuetan
berandu izan daitekeelako.
Etxe bateko haurrekin etxeko lanak egiten laguntzen aritu ginen goiz batean. Oso gustora egon
nintzen beren etxeetan ekintza hau egiten, baina
harrituta geratu nintzen beraien adinerako ze maila
baxua duten ikaskuntzan. Izan ere, gehienak lehen
hezkuntzako azkeneko kurtsoko eta DBH
hasierako adina dute eta oraindik ez dute
irakurketa eta idazketa oso ondo menperatzen.
Alde horretatik laguntza asko behar dutela
iruditzen zait, beraz, momentu horietan gure
egitekoa errefortzu moduko bat ematea izaten da.
Zintekin jolasean.
Etxeko lanetan laguntzen.


Ez dakizkigu maila baxu honen arrazoiak zein diren baina pentsatzen dut haur hauetako asko, Aldeara
iritsi baino lehen, ez dutela sekula eskola bat zapaldu. Adibidez, orain dela gutxi mutil berri bat etorri
zen eta esan zigutenez, hamabi urterekin, ez da inoiz eskolara joan.
Etxekolanak alde batera utzita, haurrekin
jolasten ere aritu ginen. Futbolean erabaki
genuen. Hasiera batean haur guztiekin baina
mutilak abakarrik animatu ziren, neska bakarra
ere ez zen animatu. Izugarria da horrelako
jolasetan nola nabaritzen den sexu banaketa.
Adibidez, neska batek, egun horretan bertan,
zertan jolastu behar genuen galdetu zidan eta
futbolean jolastuko ginela adierazi nion.
Berehala esan zidan bera ez zela futbolean
jolastuko mutilen jolasa delako. Nik ere jolastuko
nuela adierazi nion baina ez nuen bere asm oa inolaz ere aldatu, oso sartuta dute zeintzuk diren mutilen
jolas egitekoak eta zein emakumeenak.
Bestalde, bi egun hauetan konturatu nintzen beste gauza bat izan zen, neska bati txina
deitzen zion mutilak iada bere izenarekin deitzen ziola. Izugarrizko poza eraman nuen, izan ere,
zenbaitetan adierazten nion txina ez zela bere izena eta pertsonei bere izenez deitu behar diegula,
agian neska horri txina deitzea mina ematen diola pentsatuz. Beraz, mutil honek neskatilari bere
izenez deitzea aurrera pauso bat dela pentsatzen dut.
Aste honetan gure azken proiektuarekin jarraitu genuen eta konturatu gara etxe bateko haurrak
ez direla inoiz gurekin ekintzak egitera ateratzen. Ez dakit arrazoia zein den, baina behin baino
gehiagotan joan gara amari haurrak hartzeko baimena eskatzera eta beti eginbeharrak egiten daudela
adierazten digu. Ulertzen dut gureganako deskonfiantza apur bat izatea baina haurrei uneoro etxeko
gauzak egiten edukitzea ere ez zait oso egokia iruditzen zait, izan ere, kanpoan jolasteko eta ondo
pasatzeko adinean daude, izango dute eginbeharrak egiteko denbora mordoa beren bizitzetan zehar.
Futbolean jolasten.


Azkenik esan, bi haur txiki (biak hamar hilabetekoak) hartu genituela eta oso gustora aritu
zirela elkarrekin jolasean. Haur horietako bat aurretik
hartzen saiatu ginen pare bat alditan, baina beti lurrean
jartzen genuen bakoitzean negarrez hasten zen. Gure
jarrerak ere zerikusia izan zuela pentsatzen dut oraingo
honetan hain ongi aritu izanak. Izan ere, aurrekoetan
lurrean jartzen nuen bakoitzean negarrez hasteak
beldurra ematen zidan eta segituan hartzen nuen
berriro nire besoetan. Oraingo honetan berriz, nire
besoetan nuen eta banku batean eseri nintzen eta
lurrean utzi nuen zutik zegoela, ni ondoan geratuz. Hortxe
aritu zen puzzleekin jolasean eta denbora tarte bat pasa zenean, beste haur txikia zegoen lekura
eraman nuen. Bertan utzi nuen eta, nahiz eta, hasieran negar egingo zuela pentsatzen nuen, azkenean
beste haur txikiarekin hasi zen jolasten. Alde batera eta bestera aritu ziren mugitzen eta jolasten, beraz,
oso pozik geratu nintzen niren jarrerarekin.

HH-KO ESKOLA:
Ostegunean, Maiatzak 22, soilik egon ginen HH-ko eskolan. Izan ere, ostiralean Aldeako
zuzendariaren urteak ziren eta gosaria egitera gonbidatu ziguten. Azken aurreko astea zenez,
ospakizun honetara joatea erabaki genuen, izan ere, beste batzutan gonbidatu ziguten baina lanagatik
posible ikusten ez genuenez ez ginen joaten, baina oraingo honetan joatea aproposa iruditzen
zitzaigun.
Ostegunean eskolara iritsi eta gauza
batek asko harritu ninduen. Gelako mahaiak
posizioz aldatuta zeuden eta izugarrizko poza
sentitu nuen, izan ere, borobilean jartzeko
erabakia hartu zuen irakasleak. Modu
horretan, espazioa aprobetxatzen zuen eta
haurrek beren artean komunikazio gehiago
ezar dezakete beren artean, beraz, ezin hobeto.
Hasieran, komentatu nion mahaiak agian
posizioz alda zitezkeela, baina aurreko
mahaien kokapenarekin erosoago sentitzen
zela nabaritu nuen, beraz, ez nuen gehiago insistitu. Baina ostegunean iritsi eta mahaiak horrela
ikusteak poz handia eman zidan.
Bi haurrak jolasean.
Mahaiak posizioz aldatuta eta haurrak lanean.


Bestalde esan, aste honetan Haur
Hekuntzako astea ospatzen ari zirela eta
ekintza bereziak zituzten antolatuta.
Ostegunean adibidez, irakasleak plastilina
egiten erakutsi zien haurrei. Egia esan
horrelako ekintzak ez lirateke bakarrik egun
berezietan antolatu behar baina, hala ere,
hobe da nohizbehinka egitea inoiz egitea
baino. Haurrentzat izugarrizko esperientzia
izan zen, nabaritzen zen beren saltxan zeudela,
poz pozik.



EGUNAK: Maiatza 27-28-29-30

Aste hau despediden astea izan zen. Hainbat ekintza egin genituen eta ederki aritu ziren
haurrak. Egia esan, oso gogorra izan zen haur guztietaz despeditu behar izatea, azkenean zure
bizitzako parte garrantzitsua izan dira eta agur esateak min ematen du.


Lehenengo pausoa: irinari ura bota.
Plastilina egina.
Plastilinarekin figurak egiten!


6.2. FOROA (Gure aportazioak eta ikaskideek erantzundakoa)

Martxoak 14, ostirala.

Kaixo ekipo!
Zer moduz zabiltzate zuen praktikak burutzen? Gu astelehenean iritsi ginen praktikak
burutuko ditugun herrira, Tarapotora. Herri hau Amazonian kokatuta dago, San Martin-eko
probintzian. Herri handia da, 43.000 biztanlekoa gutxigora behera. Bertan, denetatik aurkitu daiteke,
arrazoi honengatik inguruko herri txikitako jendea bertara etortzen da erosketak egitera. Oso herri
zaratatsua da, izan ere, biztanle asko mototaxiari esker bizi da. Beraz, alde batetik bestera ibiltzeko
hau erabili ohi du jendeak, oso eskura baitaude.
Oraingoz gure praktikei buruz ezer gutxi dakigu, gaur hurbilketa txiki bat izan dugu
praktiketako zentroarekin koordinatzen den taldearekin. Talde honek CEPCO du izena eta irabazi
xederik ez duen elkartea da. Gehien arritu gaituena da harreman horizontala dutela, hau da, denek
tratu berdina jaso eta ematen dute, errespetuan oinarrituta. Eskatu diguten lehenengo gauza izan da
gu ere talde horretako kide izatea eta sentitzea, horrela, gu ere beraiekin talde lanean modu aktibo eta
parte hartzailean aritzeko.
Cepcok proiektu desberdinak ditu martxan, alderdi desberdinak lantzen dituztenak: hezkuntza,
genero berdintasuna, ingurugiroa eta abar. Beraz, esan genezake ez dela bakarrik hezkuntzan
oinarritutakoa. Lehenengo sentsazioa izan da dena oso modu antolatuan dutela. Hau kontuan hartuta,
haur hezkuntzako graduko ikasleak ginela esan orduko lan hortara bideratu gaituzte. Badakigu zein
zentrotan arituko garen eta astelehenean joango gara hau bisitatzera. Beraz, gogotsu gaude zentroa
nolakoa den eta nola funtzionatzen duen jakiteko.
Bestalde, gaur jakin dugu astelehenean zentroa ikusi ondoren hiru hilabetako lan plana egin
behar dugula, zein jarduera burutuko ditugun azalduz. Hau egin ondoren zentroko langile bati
aurkeztu beharko diogu eta honen oniritzia jasotzean lanean hasiko gara. Konturatu gara izugarrizko
errespontsabilitatea etorri zaigula gainera, ez dakigu maila emango dugun baina ahalik eta hobekien
egiten saiatuko gara.
Besterik gabe, hurrengo astean idatziko dizuegu gure praktiketako zentroaren inguruan.
Espero dugu zuen praktiketan oso ondo aritzea.
Laida eta Idurre.

Martxoak 15, larunbata (Andrea eta Alazne)

Aupa Laida eta Idurre!!!!


Ze ona lan talde horizontal baten lan egitea, bertako kide sentitzea... Gu bertikaltasunean
ohituta gaude eta guztiz aberasgarria izango da zuen esperientzia hori.
Ez arduratu 3 hilabetetako plan bat egin behar duzuelako, guk ere egin genuen, eta gure ustez
onena hasieran eskolako errealitatea ezagutzea eta ondoren egitea litzateke horrela badakizuelako
haurren ezagutzak, eskolako baliabideak, gabeziak, funtzionamendua etab. luze bat. Guk hasieran
"plan de trabajo" horretarako pila bat kontzeptu, jolas, tailer, ariketa.. pentsatu genituen eta eskolako
errealitatea ikustean guztiz zapuztu zitzaigun guk pentsatutakoa, beraz eskolako beharrizanei
egokitutako hiru hilabeterako plana egin genuen. Ez arduratu, ongi egingo duzue, eta gaizki eginez
gero ere hortik asko ikasiko duzue, ikasteko gaude, ez dakigu dena, beraz hortik abiatu. Haiek ere
lagunduko dizute eta lasai hartu. Gu ere hasieran estutzen ginen, ezin dugu hau egin, ezin dugu, ezin
dugu, ezin dugu... eta azkenean egoerara moldatzen zara eta dakazunarekin egiten duzu.
Eta gauzak ez badizue irtetzen zuek nahi duzuen moduan lasai, hortik ere asko ikasten da, guri
hori pasatu zaigu, ezin izan dugu nahi genuen ezer aurrera eraman, baina horrek ez du esan nahi zuei
ere berdina gertatuko zaizuenik! Adibidez Ekuadorren dauden LAura eta MAitane oso gustora
dabiltza, arte plastikoko lanak egiteko hainbat ideia dituzte eta ikusten da aurrera eramateko gai direla,
esperientzia guztiak dira aberasgarriak!
Animo neskak!! Besarkada bero bat Dominikar Errepublikatik... guri jada astetxo bat besterik
ez zaigu geratzen.

Andrea eta Alazne

Martxoak 17, astelehena.
Kaixo Andrea eta Alazne!!
Eskertzen dira zuen hitz eta animo horiek. Egia esan oso ondo etorri zitzaigun hitz horiek
entzutea, besteen esperientziak entzutea oso aberasgarria baita.
Gaur praktiketan arituko garen bi zentroak ezagutu ditugu. Astelehenetan astean zehar egingo
duguna planifikatu beharko dugu, baita aurretik egindako ekintzak baloratu ere. Astearte eta
asteazkenetan berriz, "Aldea infantil"-ean arituko gara. Zentro honetan gurasoek baztertutako haurrak
bizi dira. Bertan adin guztietako haurrak daude, horien artean haur hezkuntzako bost haur, hiru eta
sei urte bitartekoak. "Alde infantil" hau oso ondo antolatuta dago eta denetatik dago: Auditorioa,
estimulazio zentroa, irakurleentzako autobus bat, bi gela, medikua, jolasteko beste autobus bat,
jangela eta abar. Espazio guzti hau material birziklatuarekin dekoratuta dago eta egia esan oso
erakargarria suertatu zaigu, beranduago argazki batzuetan ikusi ahalko duzue. Esan beharra dago
zentru honetan haurrei errefortzu moduko emango diegula, izan ere, goizean zehar ikastolara joaten


dira. Ikastolarekin harremanetan jartzeko aukera izango dugu hauen ahuleziaz jakiteko eta horretan
jarduteko.
Ostegun eta ostiraletan berriz, Haur Hezkuntzako eskola txiki batean egongo gara, herriaren
kanpoaldean kokatzen dena eta errekurtso gutxi dituena.Hiru urteko gelan 18 haur daude, lau urteko
gelan 25 haur eta bost urtekoan berriz, beste 25 haur. Eskolako ordutegia 8.00tatik 11.00tara da
hilabete honetan, martxoa egokitzapen hilabetea baita, haurrak aurreko astean hasi zuten ikasturtea.
Apiriletik aurrera 8.00tatik 11.20ra 3 urteko haurrak eta gainontzekoak 12.20ra. Gu 3 eta 5 urteko
haurren gelan egongo gara kokatuak. Eskola honetan, bestean ez bezala, gelan irakaslearekin batera
egongo gara elkarlanean.
Azken aste hau ondo aprobetsatu Andrea eta Alazne eta beste guztiei ondo segi. Muxu bat
Tarapototik!
Idurre eta Laida.

Martxoak 24 (Maddi, Olatz eta Ane)

Iepa Idurre eta Laida! Ane, Olatz eta Maddi gara!
Idatzi duzuena irakurri dugu eta zuen praktiketako koordinatzaileekin duzuen kontaktuak
inbidia eman digu. Kontaktu honen bitartez, dituzuen kezkak konpartitu eta zuen lana hobetzeko
aholkuak izango dituzue, eta hori aprobetsatu beharreko zerbait dela iruditzen zaigu.Guk ez daukagu
koordinatzailearekin kontakturik eta egiten ari garen lanaren jarraipena nulua izan da.
Egin beharreko planifikazioari dagokionez, Alaznerekin erabat ados gaude. Guri ere berdina
pasa zitzaigun, haurrekin lantzeko zenbait proiektu pentsatu genituen baina errealitatea ezberdina da,
haurren izateko era, baliabideak, haur kopurua, irakasleen prestutasuna ... Guztiak eragina du eta
prestaturiko zenbait jarduera aurrera eramatea ezinezkoa da. Beraz, komenigarria da lehenengo astean
gehienbat behaketan oinarritzea. Modu honetan, eskola eta bertako dinamika ezagutzeko aukera
izango duzue eta horren arabera gauzak prestatu eta praktikan jarriko dituzue.
Gure aholkua baliagarri izango zaizuelakoan, aprobetxatu eta muxu bat ekuadorretik!

Ane, Maddi, Olatz.

Martxoak 31, astelehena.

Kaixoo denei!
Asko eskertzen dira zuen animo eta aholkuak Ane, Olatz eta Maddi. Denek esan bezala,
horrela gertatu da. Hiru hilabetetako lan plana eskatu eta egin behar izan genuen haurrak ezagutu


baino lehen. Aurreko astean Aldeako praktikak hasi genituen eta haurrak ezagutzean pentsatutako
guztia hankaz gora jarri zen. Izan ere, haurren beharrak eta guk prestatutako jarduerak ez zetozen bat.
Aldeako haurrak hiru eta bost urte bitarteakoak dira eta bost dira guztira. Bost horietatik hiruk
beren adinerako garapen egokia dute baina beste biek ez. Bi horietako batek autismoa du eta besteak
lau urterekin oraindik ez du hitzik egiten eta marrazkiak egiten ere bere adinean izan behar duen
garapena baino baxuagoa du. Arrazoi honengatik, psikologoak haurrak bi taldetan banatzea
gomendatu digu. Alde batetik, ados gaude psikologoaren gomendioarekin, izan ere, talde txikietan
arreta pertsonalizatuago eman genezake. Baina uste dugu taldean ere aritzea aberasgarria dela, beti
ere haurrek haien arteko elkarrekintzan asko ikasten baitute. Beraz, bi modutara lan egitea pentsatu
dugu. Zer iruditzen zaizue?
Haur hauek goizean eskolara joaten dira eta hamabiak aldera itzultzen dira bazkaltzera. Bazkal
ostean ez badute inongo jarduera antolaturik, gehienetan den bezala, etxean pasatzen dute arratsalde
osoa. Hau dela eta, etxetik ateratzen ditugunean barruan duten energia guztia kanporatzen dute,
batzuetan kontrolik gabe. Hontaz konturatzean, ikusi dugu haur hauen beharrak energia askatze
horretan oinarritzen direla, beraz, ezin ditugu denbora luzean marrazten edo ariketa gidatu bat egiten
eduki.
Psikologoarekin hitz egin genuenean, esan zigun haur hauek fisikoki asko babestu behar
genituela, izan ere, inbestigazio prozesuan daude eta hilero epaileak eta abokatuak azaltzen dira
haurrei fisikoki eta emozionalki aztertzera. Beraz, haurrak jolastera ateratzen ditugunean eta beren
energia guztia askatzen hasten direnean kontu handiarekin aritu behar gara eta mila begirekin behatu
behar dugu haurren jokaera. Baina haurren haur izateko prozesu horretan mina hartzea ez al da
prozesu horren barruan sartzen beren mugak ezartzen joateko? Arrazoi horregatik psikologoaren
hitzak atentzioa deitu ziguten, baina bestalde, ulertzen dugu oso prozesu delikatua dela.
Bestalde, pozten gara Ane eta Aitziber ondo iritsi zaretela jakitea. Askoz gehiago jakitea oso
arrera ona izan duzuela. Animo zuen praktiketan eta oso ondo pasa Errepublika Dominikarrean!
Beste guztiei ere eskuminak.
Laida eta Idurre.

Apirilak 1 (ane ranero)

aupaaaa neskak!
Gure iritziz, haurrak haurrak diren heinean, mugitzeko eta duten energia kanporatzeko aukera
izan behar dute. Guk askotan hemen ikusten dugun errealitatea ikuista hau askotan planteatu
dugu.Gure ustez haurrak (haur hezkuntzakoak beintzat) eskolan besteekin harremanetan jartzen eta
sozializatzen ikasi behar dute eta horretarako, garrantzitsu ikusten dugu haurrei jolasteko aukera


ematea eskola barruan, izan ere, bertan ikasten dute lehen aipatutako sozializazioa. Hori izan da, hain
zuzen Alazne eta Andreak lortutako helburuetako bat: eskolan errekreoa egotea eta bertan haur
guztiak elkarrekin egotea.
Bestalde, gaur izan dugun gertakizun bat azaldu nahi dizuegu. Atsedenaldian ginela haur
txikiekin, bat-batean haurren gurasoetako bat etorri da matxete batekin eta bere alabari haurretako
batek zilborra txupatzen ari zela eta hori eskolan ezin dugula onartu ohiu egin digu. Zer egin horrelako
kasuetan?
Besterik gabe! ondo segiii eta animo neskak!! Gure praktikak nahiz eta gogorrak izan, pena
merezi du horrelako esperientzia bizitzea!



Maiatzak 12, astelehena.

Kaixoo, aspaldikoo!
Nahiz eta askok zuen praktikaldiak bukatu, beste batzuk horretan gabiltza oraindik. Beraz,
beste zenbait gauzen berri ematen jarraituko dugu. Aurreko astean, bost urteko haurren gelan
plastikako proposamena eraman genuen aurrera, irakasleak bilera bat zuela aprobetxatuz. "Nios,
objetos, monstruos y maestros" testua irakurri ondoren, Kaleidoskopioaren proposamena egitea
erabaki genuen. Hasiera batean, testuan agertzen den moduan, kalidoskopioak egitea pentsatzen
genuen baina azkenean, material falta dela eta, ministerioak bidalitako betaurrekoak erabiltzea
erabaki genuen. Betaurreko hauei lente desberdinak jartzeko aukera dago. Lenteetako bat
kaleidoskopioaren antzeko efektua sortzen zuen, beraz, aukera ezin hobea iruditu zitzaigun.
Lehenik eta behin, haurrei lurrean eseritzeko eskatu genien eta zer egingo genuen azaldu
genien. Ariketarekin asteko asmoz, interpretazioari ekin genion. Hainbat galdera bota genizkien, lente
desberdinak jarriz nola ikusiko zuten galdetuz:

- Lente gorria jartzen badugu nola ikusiko dugu?
- Lente opakoa jarri ezkero nola ikusiko dugu? Ondo ikusiko dugu?

Hipotesiak entzun ondoren, beraiek pentsatzen zutena konprobatzeari ekin genion.
Bolondresak guregana hurbildu eta beste kideei betaurrekoak jarrita nola ikusten zuten adierazteko
eskatu genien.
Hau egin ondoren, objektu bat eman genion haur bakoitzari. Bakoitza bere lekuan eseri eta
orri txuri bat eman genien bertan objektua marraztu zezaten. Taldearen erdia objektua betaurrekorik


gabe marrazten ari zen bitartean beste erdiak betaurrekoak jantzi eta objetua ikusten zuten moduan
marrazten hasi ziren.
Hau egin ondoren, objektu bat eman genion haur bakoitzari. Bakoitza bere lekuan eseri eta orri txuri
bat eman genien bertan objektua marraztu zezaten. Taldearen erdia objektua betaurrekorik gabe
marrazten ari zen bitartean beste erdiak betaurrekoak jantzi eta objektua ikusten zuten moduan
marrazten hasi ziren.
Denek bi marrazkiak egindakoan, berriz elkartu genituen denak lurrean eta nola aritu zien
galdetu genien, nola sentitu ziren eta abar. Hau da, ondorioak atera genituen denen artean.
Haurrak oso gustura aritu ziren arren lanean, guk nahi genuen emaitza ez zen pentsatzen
genuena izan. Izan ere, betaurrekoak jantzita marraztu behar zutenean, batzuk betaurrekoak marraztu
zituzten objektua marraztu beharrean. Hala ere, haur batzuengan lortu genuen nahi genuena, objektua
marraztea betaurrekorik gabe eta betaurrekoak jantzita, desberdintasuna ikusiz.
Ongi izan! eta animo azken azterketetan!!!
Laida eta Idurre

6.3. BIDEOAK

*Bideoen karpetan begiratu, bertan daude egindako hiru bideoak.

6.4. LAN PLANA ETA EBALUAZIOA

Puntu honetan, Perun egon garen bitartean burutu dugun lan plana eta honen ebaluazioa
eransten dugu. Esan gazteleraz daudela Perun izan dugun gure tutoreari erakusteko egin baikenuen.
CEPCO instituzioak bertara iritsi ginenean 3 hilabeteko plana egiteko eskatu zigun eta guk egindakoa
memoria honetan eranstea erabaki dugu, bere ebaluazioarekin batera.

*Dokumentuak karpetan erantsiak daude.