LUCIA

KAJ LA
BLUA
PLANEDO
Marina Jurg Maribel Prez




Marina Jurg
LUCIA
KAJ LA BLUA
PLANEDO
kun ilustraoj de Maribel Prez

Antaparolo de tradukinto en la anglan:
-------------------------------------------------------------
...Mia nomo estas Anne Agnew kaj mi loas en Katalunio,
Hispanio. Nederlanda amikino kaj najbaro, Marina, skribis ravan
malgrandan libron nomita Lucia kaj la Blua Planedo, pri la vivo
kaj morto de sia filino, Lucia.
Lucia naskiis kun metabola malsano, peroksisoma perturbo kaj la
prognozo havi tre mallongan vivon. i vivis 10 jarojn (1997- 2007)
en la familia bieno i tie en antaaj Pireneoj. Fizike i estis
profunde invalida, kun la mensa kapableco de unu monat-aa
bebo,
Sed, el la vidpunkto de ia familio, Lucia funkciis je multaj
malsamaj niveloj kaj, vivante kun i, ili rimarkis ke estis io pli en
ia vivo ol kio verajnis.
La rakonto de la vivo de Lucia estas skribita kiel feino-rakonto, la
rakonto de princino naskiinta sur malproksimega planedo.
Princino Lucia adis pri bela blua planedo, Tero, kaj deziris viziti
nin anta ol nia polucio igus in griza. Spite al tio, kion diris ia
patro ke la diferencoj inter la planedoj igus in nekapabla vidi,
adi a e movii, sur la Tero, iuokaze i decidis veni ...

Anne Agnew

Esperantigis: Joan Inglada Roig


Lucia vivis dek jarojn, sufie pli da tempo ol ni iam ajn
revis. Sed por mi ia vivo estis apena mallonga blovo de pura
aero, ar mi sopiris vivi kun i por iam. ia vivo estis nepenetrebla
kaj tenera mistero. Dum la memoro estis forta kaj frea, mi deziris
skribi pri i. Mia amikino Monique sugestis ke mi skribus feinan
rakonton kio stimulis mian imagpovon. Kiam la libro estis finita,
Maribel, la instruistino de Lucia forigis preska mil vortojn kaj
ornamis in per belaj ilustraoj.
Mia danko al amba kaj al iuj parencoj kaj amikoj kiuj havis la
bonancon dividi la bluajn tagojn kun nia malgranda princino
dum ia delikata vivo.
Marina, la patrino de Lucia

Foje estis bela princino kiu lois en tre malproksima planedo kaj kies pli
granda revo estis veturi en la Bluan Planedon: en la Teron. i adis paroli pri iaj
riveroj, pri iaj lagoj kaj pri iaj senlimaj maroj, loko kun tiom da akvo ke i donis
vivon al iuj specoj de arboj, plantoj, bestoj kaj homoj.

Pro tio verajne oni nomas in la Blua Planedo, i pensis late.
Sed la princino anka sciis ke la aferoj ne funkciis sufie bone, tie, en la
malproksima Tero. Oni diris al i ke iaj loantoj dependis plene de la mainoj
por fari ion ajn: labori, lavi, vojai, kuiri, paroli kaj e ludi. Tio postulis fabrikojn,
kamionojn, oseojn, kio, kompreneble, produktis multan poluadon.
Verajne finfine oni nomos in la Griza Planedo, i sin diris tre maloje. Kaj
anta ol tio okazu, la princino avidis viziti tiun belan mondon. Tiel i decidis peti
permeson al sia patro. La princino estis juna, sana kaj tre aventurema sed ia
patro, la Reo, sciis ke vizito en la Bluan Planedon estus tre malfacila kaj
danera.
Mia karulino, vi povas veturi ien ajn vi dezirus, sed ne en la Bluan Planedon
diris li, kun rea seriozeco.
La princino rigardis sian patron per okuloj tre malojaj, tial la reo, kortuita,
decidis kunvoki kunvenon kun la reoj de la kvar najbaraj planedoj por ke ili
donu siajn opiniojn. Tiel organiziis granda vespermano kaj, je la fino, la
princino povis koni la decidojn de la kvin reoj.



La plej maljuna el la monarkoj leviis. En la manoambro
regis ektimiga silento. La princino ruliis nervoza en sia seo, balancis la
krurojn kaj metis sian blondan hararon malanta siajn orelojn. Adiis seka
tuso kaj, post longa pazo, tiu reo diris solene:
La niaj sciencaj sauloj, la princino povus fari la vojaon en la Bluan
Planedon
Ekadiis gajaj kaj aprobaj krioj, kiam la reo aldonis:
Kaj povus vivi tie Sed i ne povos movi propra-vole iun ajn parton de sia
korpo, e la kapon.
KIAL? Kriis la princinon, senesperigita.

ar en la tero estas gravito kaj la aera komponao estas tute malsama al
tiu sur nia planedo respondis tiu maljuna reo.

Tuj poste parolis la dua reo:
Ni anka konsentas ke la princino povas fari tiun longan vojaon, sed
bedarinde ni malkovris ke en la Blua Planedo i ne kapablos vidi ion ajn per siaj
okuloj.
Perlis larmo la la vango de la princino. Nek bluan akvon, nek kolorajn florojn,
nek verdajn arbojn, nek brunajn montojn, nek blankajn nubojn Sed anta ol
sekiis iaj larmoj, la tria reo jam estis preta paroli:
Ni havas la rimedojn por ke la princino atingu la Bluan Planedon, sed ni
malkovris ke tie iaj oreloj ne estos kapablaj percepti iun ajn sonon.
La princino pensis ke i jam adis tion plej malbona. i povus realigi sian revon,
sed sen movii, nek vidi nek adi. i supozis tiam ke kion povus aldoni la kvara
reo estus sendube ion bonan. Sed ne estis tiel:
Niaj scienculoj anka opinias ke la princino povas realigi tiun longan vojaon,
sed ili estas konvinkitaj ke en la Tero ia cerbo ne evoluos normale kaj sekve i
ne povos ridi, nek pensi, nek lernos paroli.
Post mallonga kaj dolora silento, tiu respektinda reo darigis:
Krome, la fortaj gravitaj stimuloj de la Tero kazos ke ia korpo spontanee kaj
senkontrole skuos kaj ke i havos subitajn spirajn haltojn...



La princino sentis kapturnon. ia espero ajnis
forblovii. io estis sono, neebla sono. i sin sentis nekapabla
fari tiun vojaon en tiel rigoraj kondioj.

Tiam ia patro staris, kaj, post rigardi in milde, diris al i:
Nun nur vi povas decidi u vi volas viziti la Teron. Pensu ke via
restado tie estos tre intensa kaj malfacila, kvankam eble i estos
anka mirinda kaj bela. Se vi decidas iri, vi havos tempon por ui la
aojn, vi povos odori la parfumon de mil floroj, senti nekredeblajn
sentojn, ui neatenditajn gustojn

Via homa familio amos vin multe. Vi sentos ilian
felion kaj ilian malojon kaj vi instruos ilin esti konsciaj pri aliaj
realaoj, ne, ar simplaj, malpli gravaj. Tra vi ili malkovros ke la plej
granda ojo devenas el la eblo spiri profunde, mani sane,
malstrei sin a dormi profunde. Kaj krome vi disvolvos alian
senson, tiom intensan vivdeziron kiu faros vin senmorta. A
preska senmorta, pro tio ke en tiu planedo io havas komencon
kaj finon. Kaj iun tagon, kiam vi forlasos la Bluan Planedon por
reveni i tien kaj okupi mian lokon sur la trono, vi konos la
sekreton de kio vere estas grava.
La princino rigardis sian patron per dankemaj okuloj kaj nur
kapjesis. La sekvan tagon, la kosmo-ipoj estis pretaj por ke la
kvar reoj reiru al sia planedo. Anka estis kosmo-ipo pretigita
por la vojao de la kuraa princino, kiu finfine decidis viziti la
malproksiman Bluan Planedon.


En Montsec, la montaro de ger, e la sudaj Pireneoj en Katalunio,
vivis patisto kun siaj kaproj. Iun tagon li siestis sub granda verda kverko kiu
donis al li ombron la varmegajn tagojn. Lia grego anka ripozis, ar i patiis ek
de la sesa matene kaj nun la bestoj havis la ventron plena kaj la suno forte
brilegis alte en la ielo.
Subite la kaproj nervoziis. Adiis forta vento kaj fluoreskaj flugiloj
alproksimiis rapidaj tra la ielo. La kaproj komencis salti teruritaj, kio tuj vekis
la patiston, ar li iam gvate dormis por protekti sian gregon de sovaaj hundoj,
agloj kaj serpentoj.
Li rigardis supren kaj ridetis. Nur temis pri deltaplano kiu flugis tro malalte kaj
pretis surterii us tie. Tuj, la piloto maltrankvile salutis permane. i timis esti
denove persekutita de homo kun forkego, kiel okazis al i iam ajn antae en
Anglio. Sed la patisto salutis in amike kaj la kaproj tuj fleksis siajn krurojn sur
la herbo por ripozi iom pli. La piloto faldis rapide la deltaplanon kaj iris al la
verda kverko kie estis la viro. i emis koni veran patiston, ar en sia lando jam
estis malaperintaj.
Post monatoj alvenis la vilaaj festoj. Jos, la patisto kaj Marina, la piloto,
renkontiis denove kaj dancis la tutan nokton. Ili sin sentis feliaj, kaj decidis vivi
kune en la montaro kie la aero estas pura kaj sana.

Iun printempan nokton ili konversaciis kaj ridis sub la
ielo de la montaro Montsec kiam abrupte la steloj silentigis ilin kaj ili tuj sin
sentis minusklaj sub la granda kaj nekonata firmamento. Subite, la steloj
multobliis kaj unu el ili falis proksime de kie ili estis. Tiu nokto Marina sonis ke
i naskos bebon.
En la sekvaj monatoj, dum la grego patis tra la monto, la ventro de Marina iom
post iom kreskis. Marina kaj Jos fantaziis pri kiel sana, forta kaj lerta estus ilia
bebo, koncipita kaj kreskonta en tiu bela montaro. Ili estus iam kune kaj iaj
unuaj ludiloj estus la kapridoj, la tonoj, la branoj kaj, kun la estontaj gefratoj,
ili grimpus por seri perditajn kaprojn kaj foje e dormus sub la steloj.
La tempo pasis rapide. La forta vento de atuno blovis kaj la ielo estis tiel blua
ke ajnis nekredebla; i estis impona, kiel la milda kaj rara movado kiun sentis
Marina en sia ventro. En januaro alvenis la neo sur la montaron Montsec kaj,
kune, anka la bebo.

La unua afero kiun i vidis estis la granda rideto de Marina, kaj poste la afabla kaj
observema rigardo de Jos. Malanta ili io estis blindiga blanka lumo.
Kaj, u i tio estas la blua planedo? Kie estas la akvo kaj la blua ielo, la verdaj arboj
kaj la brunaj montoj? pensis la princino seniluziigita.
Iom poste, kiam i estis en la lito kun Marina, i tiu flustris al i e la orelo:

Trankviliu, ni frue foriros hejmen.
Tiam Lucia komprenis ke la blanka koloro kaj la intensa antisepsa odoro estis transiraj.
Mi povas adi! La reoj eraris! i pensis surprizita.
Kiel falanta kometo, la princino
alvenis surteren kaj tuj anta ol ia
kapo tuus la plankon, la akuistino
kaptis in.

Bonega kaj tre rapida akuo! kriis la
akuistino dum i metis la bebon en la
brakojn de Marina.
i estas belega kaj brila kiel la lumo. i
nomios Lucia diris iajn gepatrojn
vidinte unuafoje iajn okulojn.
La brilaj okuloj de la princino rigardis
kurioze irkaen.
Mi povas vidi! i tio ne estas kion diris
al mi en mia planedo i pensis felia.

Iom post iom organiziis granda festo irka ia lito. La tuta familio
venis koni in, kaj tuj enamiis pro ia beleco. Lucia estis tre kontenta vidi tiomajn
feliajn vizaojn kaj adi tiomajn entilaojn. io iris bone. Tamen nur estis
problemo, i malfacile glutis kaj ne povis trinki la lakton.

Du tagojn poste, eforia Jos venis kolekti ilin. Sed bedarinde Lucia ne
povis foriri, ar devis resti en glasa skatoleto por kontroli ian koron, ian spiradon
kaj havigi al i la nutraon. Jos kaj Marina nur povis karesi sian filnjon duonhoron
iutage. Kiam Lucia sentis iliajn manojn karesi in, i deziris teni tre forte kaj neniam
delasi ilin, sed i ne kapablis, pro tio ke i havis neniun forton, nek en la brakoj nek la
kruroj.

Finfine la kuracistoj malkovris ke Lucia suferis gravan kaj malmulte konatan
malsanon, kaj la viv-espero estis mallonga. iame i estus delikata bebo, suferanta
konvulsiojn kaj spirajn problemojn. Kaj tio kio estas pli malbona estis ke la kuracistoj
povis fari nenion por plibonigi ian viv-kvaliton Tiel, konklude, la reoj ne eraris.

Lucia, ni iras hejmen kaj tie ni spiros la puran aeron de la monto! Diris Marina kun
kor-inklino.

Lucia vidis kiel la lipoj de sia patrino moviis, sed nur adis la fortan zumadon de
miloj da abeloj dancantaj. us elirinte el la hospitalo Jos estis tiel felia kaj emociita
kaj parolis tiel late al Lucia ke ia korpo subite forte ekskuis.

Sed alvenis la momento koni la Bluan Planedon kaj liaj gepatroj karesis in kaj kisis
in klopode malstrei iajn muskolojn.

Nun Lucia vojais trankvila e la sino de Marina. i malkovris ion pli: i nur povis
adi la fortajn kaj gravajn kriojn, kiel tiuj de sia patro. Poste i rigardis tra la ata
fenestro kaj vidis kiel la urbo iom post iom vanuis, is finfine aperis la montoj.

La bluo de la ielo brilis en iaj okuloj kaj amba
uis intense tiun momenton. Subite, io fariis nigra
kaj Lucia seris aeron por spiri. iaj okuloj
deturniis kaj ia korpo kuntiriis. i poste rimarkis
multajn kisojn, karesojn kaj mildajn vortojn. i tiam
fermis kaj malfermis la okulojn refoje, sed i jam ne
povis vidi ion ajn.

Kiam ili alvenis hejmen, iaj gekuzoj Jessica kaj
Daniel atendis in por la bano. Jessica flegis in
iam tre kor-inkline. Tiun tagon i in sekigis milde,
in masais, surmetis al i la piamon kaj metis in
sur la genuojn por spekti poste, iuj kune,
videobendan filmon.
Aaaaaaaaaaaahhhh murmuris Lucia.
i ne vidis Jessica-n, nek adis la filmon, sed sentis
pli ol neniam iujn el la emocioj de la momento..
Iun matenon, Jos kaj Lucia ekskursadis tra la monto. i iris en
varmeta mantelo, pendanta de lia kolo.
Jos rigardadis Lucia-n kaj uis pri ia trankvila rigardo. Li tre amis sian princinon.
Lucia anka estis tre felia kun sia patro, pacienca homo kaj observanto kiu
komprenis in tre bone. Kiam i singultis a havis ventro-doloron, li iam sciis kiel
trankviligi in.

Iun tagon kiam Lucia praktikis siajn ekzercojn sur la genuoj de Marina, mem
rimarkis ion malsama, i rimarkis movadojn en la ventro de sia patrino. i atintus kure
eliri por ekspliki la novaon al iuj aliaj, sed ne kapablis. Kaj us post ia unua
naskitaga datreveno, naskiis, tre malgrandeta, ia frato ngel.

Marina akompanis la infanojn preska iutage sur la montaron Montsec, kie estis ilia
patro kun la kaproj, kaj kune ripozis kue apud la florplena rosmareno. Lucia adis la
fortajn kriojn de ngel kiam li malsatis kaj liajn pepadojn kiam li estis sata.

La tempo pasis kaj Lucia observis la ludojn de sia frateto. i sentis kiel la bastonoj
moviis en la aero por asi aprojn, kiel tremis la tero kiam tiuj grandaj bestoj faladis
sur la plankon
Kuanta sur la monto i anka malkovris kiel la vento ludis kun la odoroj. ia nazo
odoris la pinan, la timianan, la muskan kaj la rosmarenan aromojn. Lucia rimarkis kiel
la monto dancis irka sin kaj sentis la sunradiajn brilon inter la folioj de la arboj.
Iun postlernejan vesperon, ili promenis is tre belan lokon, ne tre for de la vilao. Verda
angulo kiel oazo, kun pepanta fonto, io irkaita de la montaro Montsec.

Aaaaaaaaaaaahhhh diris Lucia.
i rimarkis ke i tiu estis la perfekta loko por la domo de siaj revoj, ampleksa loejo kaj
sen tuparoj por ne stumbli, kun facila enirejo kaj sufie lara balustrado por pendigi
hamakojn. ngel plene konsentis kaj entuziasme aldonis:

i tie estas multe da spaco kaj pajo povos alporti siajn kaprojn, tiel ke ni iutage nin
vidos.

Tuj kiam ili aetis la bienon, ili plantis fruktajn
arbojn kaj vitejon, ili kultivis grandan legomardenon
apud la fonto kaj konstruis ampleksan gregejon por la
kaproj. Ili poste komencis konstrui la hejman palacon,
sed anta ol ili finis in, Lucia denove malkovris novan
vivon en la ventro de sia patrino.

Marco kreskis kun la kaproj en la bieno. La unuaj
naskitaj kapridoj tie havis lian saman aon, kvankam li
ne multe atentis ilin, ar li preferis dormi apud Lucia.
iam estis la du infan-veturiloj kune, en la gregejo, en la
legomardeno kaj en la nova domo.

Kiam Marco komencis kvarpiediri portis al Lucia ion
kion li trovis en siaj esploriradoj kiel helikojn, sablon,
bombon-stangetojn...
Iun tagon ngel diris al siaj gepatroj ke la infanoj de la
lernejo demandis lin pri tio kio okazis al Lucia, kaj ke,
ekde tiu simpla demando, li rimarkis ke sia fratino
diferencis. Nun estis surprizita kaj kontenta pro tio ke
Marco sciis kvarpiediri, ridi kaj balbuti vortojn.


La someraj monatoj estis la plej bonaj. Ili oftis en la
naejon, kie i flose malstreis sin kun sia kapo sur plenblovebla
kuseno kaj faris sulkojn en la akvo kiel motorboato.
Lucia anka uis la atunajn ruecojn kaj oranecojn kaj la
vintran blankecon, kvankam tiam i kutime malvarmiis. Bonance
ke iam alvenis la verda kaj frea printempo, kun la kantoj de la
kukolo kaj la najtingalo. Iliaj vibrantaj frumatenaj koncertoj
konsolis Lucia-n.


Tiel, la sezonoj iom post iom pasis kaj, kun
ili, la jaroj kiujn Lucia elspezus kun sia familio.

e ili la manoj iam estis festaj. Ili pasis senhaste, parole kaj
gustume pri la legomardenaj produktoj. Ili iuj same manis, kvankam
piste por Lucia sidanta sur sian tronon: la genuoj de Marina.


Post vespermani, i invitis ilin promeni tra la
stelaro. En la febla lumo de la nokto, Lucia kaptis la manon de
Marina, i tiun de Jos kaj li tiujn de ngel kaj Marco. Kaj pli rapide
ol raketa rajdo, ili flugis kaj turniadis tra la ielo. Tiam, ger kaj la
montaro Montsec iis malgranda punkto proksime de la Mediteraneo
kaj, tuj, la Blua Planedo iis nur malgranda pilko. Malpezaj kiel
plumoj oje rondveturis kaj desegnis figurojn. Ili ne timis, kaj, gviditaj
de Lucia, alvenis is la Granda Ursino kaj la Polusa Stelo. Kiam la
knaboj dormemis, Lucia portis ilin iujn denove hejmen, kaj ili
surteriis milde en siajn litojn.

Tri tagojn semajne, Marina aris la infan-veturilon en la malantaan
parton de la ato. La infanoj kuris kun siaj tornistroj por supreniri unue.
Unue Lucia! diris Marina.
i tiam metis Lucia-n en ian mantelon en malantaan sidlokon, ngel sidiis
eflanke kun la piedoj de Lucia sur siaj genuoj kaj Marco supreniris antaen sur
sian seeton. Ili tri iris al la lernejo kaj la kampara odoro miksiis kun tiu de la
krajonoj, la ciferoj kaj la literoj. Kaj por Lucia kun la novaj odoroj de la papero,
la farbo kaj la gluo.
Kiam i atingis sian lernejon, en Balaguer, supreniris la ramplon kaj en la eniro
atendis in iaj kunuloj. Lucia eestis la klason de la nuboj. Klaso kun korka
planko, koloraj spongoj, kusenoj, kaj kurtenoj en la enirejo kiuj tiklis la vizaon.
Iujn tagojn i laboris per siaj manoj kaj siaj piedoj ar oni devis pentri kaj sperti
per farbo, rultonoj, folioj, koloraoj, kafo, faruno... Aliajn tagojn i balanciis,
turniradis kaj moviis super la nuboj, vojais en trajno, en ato a sur heliko. Sed
i ne revis, i laboris kaj faris siajn ekzercojn. i poste preparis plenan glason de
suko dum sentis la vibron de la premilo. i estis bonega kaj, kun sukero, ankora
pli bona.
i anka sportis. Vestita per sia sport-kostuma uniformo, i partoprenis en iuj
kuradoj per sia rapida rulseo.

La lernej-teatra verko estis la plej bona parto de la teama
laboro. Kiel iujare, la gepatroj, la gefratoj, la geavoj kaj la geamikoj sidis sur la
mildaj veluraj sidlokoj. Oni elaltis la lumojn kaj enaltis la fokusojn.
La orkestro ekludis, dum iu voo rakontis la historion kaj la aktoroj aperis en la
scenejon. Lucia serpentumis en "La Gulliveraj vojaoj" kaj eliris en la scenejo kun
sia pupo. i estis tre atenta, ar i sciis ke i tiu tago estus unu el siaj lastaj tagoj
en la Blua Planedo.

Post la granda aplado de la publiko, iaj fratoj fiere portis la efrolulinon en la
aton. Sed Lucia estis tre laca, ia koro kaj iaj pulmoj jam ne povis labori pli. Iun
vitran nokton, dum i varme dormis inter siaj gepatroj, i milde foriris el la Blua
Planedo.
Kiam Marco iris al la lito de siaj gepatroj, li kredis ke Lucia dare luktis kontra
la aproj, sed ngel tuj rimarkis ke Lucia esis ludi por iam.
Eliris la suno kaj la tuta montaro Montsec vekiis kun la novao pri la foriro de
Lucia.
Alvenis la momento adiai. La blankaj rozoj, la paperaj manoj, la desegnoj, la
larmoj, diris ion:
Adia, sed iam kunaj

Tio kion unue faris la princino reveninte en sian planedon
estis kure eti sin en la brakojn de sia patro. Subite, rigardante sian
sopirintan filinon, la reo rimarkis la malojon en ia vizao. La princino
diris al li:
Jes pajo, estas tre bele reveni hejmen, sed mi jam tiom sentas ilian
mankon

i estas tute normala pro tio ke vi estis tiom felia kun ili respondis al i
ia patro. Sed ne maltrankviliu, vi vivas en ili. Ili memoros vin per la odoro
de la floroj, per la steloj de la nokto kaj per la bluo de tiu akvo kiun vi tiom
amis; hejme, en la lernejo, en Montsec, en Nederlando iuj pensos pri vi
kun gajeco kaj dare sentos vian dolan silenton.
La vortoj de ia patro provokis grandan rideton e sia bela vizao kaj jam
la princino komencis entuziasme paroli pri siaj fratoj:
Ili estis miaj plej bonaj amikoj. Mi lasis ilin fari kuradon per mia infan-
veturilo, ar kiam mi fartis malbone, ili lasis min trankvila kaj flegis min. Kaj
tio pli grava, ili sciis atendi

Sed surstrate la homa konduto estis malsama.
La homoj rigardis min strangmaniere kaj iliaj
okuloj sekvis min is ili ne povis turni pli la kapon.
u vi opinias ke ili sciis ke mi estis el alia
planedo?".
Al tio la reo respondis:
Ne. Kaj verajne ili nek komprenis kiel vi uis pri
la gustoj, pri la odoroj, pri la lumo de la suno, pri
la sana aero de la montaro kaj, efe, pri la
kompanio de tiuj kiuj amis vin Vi vivis grandajn
spertojn mia princino kaj, pro tio, estas la lasta
fojo kiam mi nomas vin tiel.
Tiam, la reo kaptis malrapide la oran kronon de
sia kapo kaj metis in, kun respekta gesto, sur la
belan kapon de Lucia.
Sen halti nek por spiri, i dare parolis pri siaj lernejaj amikoj, pri la
ekskurso al ia domo por vidi la kaprojn kaj gustumi ilian lakton, pri la afrikaj
tamburoj kiuj vibrigis sian koron... Poste, iom pli maloja, i aldonis: