Tugmang Bayan

Ang Tugmang Bayan ay isang anyo ng pampanitikan na pamana ng ating mga

ninuno kung saan malalaman natin ang damdamin o salaobin ng isang tao. Ito
ay may dalawang uri. Ang Bugtong, at ang Salawikain.
Mga Halimbawa:
Akoy may Kwintas
Ito'y gawa sa perlas
Binili ko sa Pilipinas
Bayad ay isang dosenang mansanas.

Akoy nagluluto ,
ng Pansit Guisado .
Ipinunta ko sa baryo,
nawala na ito.

Bugtong:
Ang bugtong o patuturan ay isang pangungusap o tanong na may doble o
nakatagong kahulugan na nilulutas bilang isang palaisipan. May dalawang uri ang
bugtong. Mga talinghaga, at mga suliraning ipinapahayag sa isang metapora o
ma-alegoryang wika na nangangailangan ng katalinuhan at maingat na pagninilay-
nilay para sa kalutasan.
Mga Halimbawa:
Baboy ko sa pulo, ang balahibo'y pako.

Sagot: Langka

Nang sumipot sa maliwanag, kulubot na ang balat.

Sagot: Ampalaya
Salawikain:
Ang mga salawikaing Pilipino ay mga tradisyonal na kasabihang ginagamit ng mga Pilipino batay sa
katutubong kalinangan, karunungan, at pilosopiya mula sa buhay sa Pilipinas. Katumbas din ng
salitang salawikain ang sawikain (bagaman maaari ring tumukoy ang sawikain sa
mga moto o idyoma), at ng Ilokanong sarsarita. Nilalarawan ang salawikain nagmumula sa Pilipinas
bilang makapangyarihan at makatang pagpapadama at payak na anyo ng mga pahiwatig. Kapag
ginamit sa pang-araw-araw na pag-uusap, gumaganap ang mga salawikain bilang mga pagbibigay -
diin sa isang punto o isang kaisipan ng paliwanag o dahilan: ang Pilisopiyang Pilipino.

Mga Halimbawa:
Ang karukhaan ay hindi hadlang sa pagtatagumpay.
Masakit ang katotohanan.