ΚΕΜΠΑ

3645
ΚΩΔΙΚΟΣ
3053

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ:

ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 60,00. ΕΥ-
ΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ
ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ
ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος 1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010 † ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου ΕΤΟΣ Ν´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1813

ΠΟΤΕ ΗΛΘΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΔΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΗ Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;

Σ Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης
ΤΟ ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς
ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἀπό τήν
«Πρός Γαλάτας» ἐπιστολή τοῦ
᾿Αποστόλου Παύλου ἐπισημαίνεται ὅτι,
ὅταν ἦλθε ὁ κατάλληλος καιρός, ὅταν
συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, ἔστειλε ὁ Θεός
στή γῆ τόν Υἱόν Του, πού γεννήθηκε ἀπό
γυναῖκα, τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο, καί ἔζη-
σε μέσα στίς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ
Νόμου, γιά νά ἐξαγοράσει ὅσους βρίσκον-
ταν ὑπό τήν δουλεία τοῦ Νόμου καί γιά νά
πάρουμε τήν θεία υἱοθεσία: «῞Οτε δέ ἦλθε
τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ
Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυ-
ναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς
ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν
ἀπολάβωμεν»1.
1. ῾Η παιδαγωγία ᾿Ιουδαίων καί ᾿Εθνικῶν
Στή συνάφεια τοῦ κειμένου ἡ ἔλευση
τοῦ χρόνου τῆς ἐνανθρωπήσεως σχετίζε-
ται μέ τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἐκ μέρους τοῦ
Θεοῦ παιδαγωγίας διά τοῦ Μωσαϊκοῦ
Νόμου, ὁ ὁποῖος ἐλειτούργησε ὡς κη-
δεμών, ὡς ἐπίτροπος, ὡς νηπιαγωγός τῶν
εἰς νηπιακή πνευματική κατάσταση εὑρι-
σκομένων ᾿Ιουδαίων. Δέν ἦσαν ἀκόμη ὥρι-
μοι οἱ ᾿Ιουδαῖοι γιά νά μετάσχουν ὡς κλη-
ρονόμοι στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἦσαν
νήπιοι· γι᾿ αὐτό ὁ Θεός τούς ἔθεσε χρόνο,
προθεσμία διαπαιδαγωγήσεως, μέχρις
ὅτου ἔλθει ὁ χρόνος νά λάβουν τήν κλη-
ρονομία: «᾿Εφ᾿ ὅσον χρόνον ὁ κλη-
ρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδέν διαφέρει
δούλου, κύριος πάντων ὤν, ἀλλά ὑπό
ἐπιτρόπους ἐστί καί οἰκονόμους ἄχρι τῆς
προθεσμίας τοῦ πατρός»2.
῾Η παιδαγωγία αὐτή τοῦ Θεοῦ δέν πε-
ριορίσθηκε στούς ᾿Ιουδαίους, ἀλλά πε-
ριέλαβε ὅλους τούς ἀνθρώπους, «πάντα
τά ἔθνη», ὅπως αὐτό συνάγεται ἀπό
πλῆθος χωρίων τῆς Καινῆς Διαθήκης,
ἀλλά ἀκόμη καί ἀπό τήν διδασκαλία τῶν
προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. ῎Αλλω-
στε ἡ ἐπιλογή ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ ἑνός
λαοῦ, τοῦ ᾿Ιουδαϊκοῦ, ὡς φορέως τῆς
ἐπαγγελίας γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου,
ἔγινε ὄχι γιά νά περιορισθεῖ εἰς αὐτόν
μόνον τόν λαό ἡ εὐλογία καί ἡ σωτηρία,
ὅπως μέχρι σήμερα ἀποκλειστικά καί ἐγωϊ-
στικά πιστεύουν οἱ ῾Εβραῖοι, ἀλλά μέσῳ
αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, ὡς ἀπαραιτήτου ἐν τῇ
ἱστορίᾳ ὀργάνου, νά εὐλογηθοῦν ὅλες οἱ
φυλές τῆς γῆς. Θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ
ὁποιοσδήποτε λαός· γι᾿ αὐτό ἄλλωστε ὁ
Θεός ἐσήκωσε, ἐπῆρε τήν εὐλογία ἀπό
τόν παλαιό ᾿Ισραήλ καί τήν ἔδωσε στόν
νέο ᾿Ισραήλ τῆς Χάριτος, στούς Χριστια-
νούς, ἀπό τήν ξηρανθεῖσα καί ἄκαρπη Συ-
ναγωγή στήν πολύκαρπη καί καλλίκαρπη
᾿Εκκλησία, ὅπου «οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδέ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ.

Δηλώνει ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΔΥΝΑΜΙΚΩΣ, ΕΑΝ

ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΒΙΑΙΩΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΕΚ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Θεοφανείων Ἐπιβάλλεται ἡ ἐπιστροφὴ τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν διδασκαλίαν τῶν
Πατέρων καὶ τοῦ Εὐαγγελίου. Θεωρεῖ ὅτι, ἐὰν ἡ ἀσκουμένη πολεμικὴ ἐναντίον
Η ΒΑΠΤΙΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελῇ αἴτημα διὰ ἐπιστροφὴν εἰς τὴν ὁδὸν τῆς συνεπείας καὶ
ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΒΑΠΤΙΣΙΣ τῆς ἁγιότητος, τότε λειτουργεῖ εὐεργετικῶς καὶ ἀφυπνιστικῶς διὰ τὴν Ἐκκλησίαν
Τοῦ κ. Ν. Ἰ. Σωτηροπούλου, θεολόγου – φιλολόγου Εἰς μίαν συνέντευξιν ἐφ᾽ ὅλης Ἡ συνέντευξις της. Προσωπικὰ νοιώθω δύσκολα —Αἰμίλιος Πολυγένης: Θεω-

Τ
τῆς ὕλης ὁ Μητροπολίτης Μεσο- Τό πλῆρες κείμενον τοῦ Μη- μὲ τὴ συνέπειά μας ὡς Ἐκκλησία. ρεῖτε ὅτι τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς
ΗΝ 6η ᾿Ιανουαρίου ἡ ᾿Εκκλησία ἑορτάζει μία ἀπὸ τὶς μέγιστες γαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικό- Νομίζω ὅτι ἔχουμε ἀρκετὰ ἀπομα- Ἐκκλησίας ἀξιολογεῖται σωστὰ
καὶ λαμπρότατες ἑορτές της, τὴν ἑορτὴ τῆς βαπτίσεως τοῦ τροπολίτου, εἰς τό Ἐκκλησιαστι- κρυνθεῖ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ ἀπὸ τοὺς φορεῖς τῆς πολιτείας;
λαος, Τοποτηρητής τῆς Μητρο- κόν Πρακτορεῖον «Romfea», ἔχει
Χριστοῦ καὶ τῆς φανερώσεως τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Κατὰ τὸ πόλεως Ἀττικῆς ὁμιλεῖ διά τό Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων μας. —Μητροπολίτης Νικόλαος:
ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς, «᾿Εν ᾿Ιορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε, ἡ ὡς ἀκολούθως: Σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἐξα-
ἔργον τῆς Ἐκκλησίας, τήν πολε- Ἀσφαλῶς, ὄχι. Ἀλλὰ ἡ εὐθύνη
τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις». ῞Οταν, Κύριε, βα- «—Αἰμίλιος Πολυγένης: Σεβα- γιασμός, ἡ καλλιέργεια τῶν εἶναι κατὰ κύριο λόγο δική μας.
πτιζόσουν στὸν ᾿Ιορδάνη, φανερώθηκε ἡ Τριάς, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς μικήν τήν ὁποίαν δέχεται Αὕτη, σμιώτατε, τὸν τελευταῖο καιρὸ ἡ
τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν ἀνθρώ- ἀρετῶν καὶ τῆς πίστεως, ἡ προσέγ- Δὲν ἔχουμε βοηθήσει τὴν κοινω-
καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα, καὶ ἀφοῦ φανερώθηκε, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε Ἐκκλησία γίνεται ἀποδέκτης μιᾶς γιση τοῦ Θεοῦ, ἡ σχέση καὶ ἡ κοι- νία νὰ μᾶς καταλάβει. Οὔτε ἡ
Τριαδικός, φανερώθηκε, ὅτι πρέπει νὰ προσκυνοῦμε, νὰ λα- πων τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς Πατε- ἐπίμονης καὶ σκληρῆς κριτικῆς. Τί νωνία μαζί Του.
ρικῆς Διδασκαλίας καί τήν ἀνάγ- γλώσσα μᾶς ἐπιτρέπει νὰ μᾶς γνω-
τρεύωμε, Τριάδα. βαθύτερο σημαίνει αὐτὸ γιὰ σᾶς; Ἂν θέλαμε νὰ ἀποδώσουμε δί- ρίσουν. Ὅσον ὅμως ἀφορᾶ στὸ
῾Η βάπτισι τοῦ Χριστοῦ ἦταν ταπείνωσι τοῦ ἐνανθρωπήσαντος
κην ἐπιστροφῆς εἰς Αὐτήν, τόν
—Μητροπολίτης Νικόλαος: Τί- καιο, θὰ ἔπρεπε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, κοινωνικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Τὴν 1ην Ἰανουαρίου ἑορτάζομεν τὴν μνήμην τοῦ Μεγά-
Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία ἡμῶν τῶν ἐγωιστῶν καὶ ἐξ αἰτίας τοῦ ἐγωι-
τραυματισμόν τῆς σχέσεως ἐμπι-
ποτε τὸ ἰδιαίτερο. Αὐτὸ εἶναι πε- ποὺ ἀγαποῦμε τὴν Ἐκκλησία νὰ ἐπικριτές της εἴτε τὸ ἀποσιωποῦν, λου Βασιλείου. Ἀνωτέρω τοιχογραφία εἰς τὸ Ἱερὸν τοῦ
σμοῦ ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων. ᾿Αλλ᾿ ἡ βάπτισι τοῦ Χριστοῦ ἦταν καὶ στοσύνης καί συναλληλίας Κρά- ριοδικὸ φαινόμενο σύνηθες στὴν Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Μεταμορφώσεως Μετεώρων.
τους–Ἐκκλησίας. Εἰς τήν συνέν- ὁμολογήσουμε ὅτι δὲν εἴμαστε σὲ εἴτε τὸ ἀγνοοῦν, εἴτε τὸ ὑποτι-
παράδειγμα γιὰ τὴ δική μας βάπτισι. ῍Αν ὁ ἀναμάρτητος ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὸ καλὸ δρόμο. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν μοῦν. Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ
βαπτίσθηκε γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, πόσο μᾶλλον πρέπει νὰ τευξίν του ὑπογραμμίζει ὅτι ἐάν ὁποῖο πάντοτε ἔβγαινε μόνον ἔννοια, ὅσοι μιλοῦν ἐπικριτικὰ γιὰ νὰ κάνω μία ἀπαραίτητη διευκρί-
βαπτιζώμεθα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ ἁμαρτωλοί. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος μίλησε ἡ πολεμική, ἡ κριτική καί ἡ προ-
σπάθεια περιθωριοποιήσεως τῆς
ὠφελημένη καὶ δυνατή. μᾶς ἐν μέρει ἔχουν δίκιο, ἔστω καὶ νηση. Τὸ κοινωνικὸ ἔργο δὲν ἀπο- Σχόλια εἰς τὴν Γένεσιν τοῦ κόσμου
γιὰ ἀναγέννησι τοῦ ἀνθρώπου «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος» (᾿Ιωάν. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸ πρόβλημα ἂν τὰ ὅσα λέγονται στηρίζονται τελεῖ σκοπὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ
Ο ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡ ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
γ´ 5), ὁ πρόδρομος ᾿Ιωάννης κήρυξε γιὰ βάπτισμα ἀπὸ τὸν Κύριο Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν βαθύτερον καὶ σὲ λάθος ἀντίληψη καὶ συχνὰ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κοινωνικὸς
αἴτημα διά τήν ἐπιστροφήν εἰς δὲν εἶναι ἡ πολεμική· τὸ πρόβλημα
«ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ» (Μάρκ. α´ 8, ᾿Ιωάν. α´ 33), «ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ εἶναι ὁ ἔπαινος καὶ ὁ συμβιβασμός ἀρνητικὲς προκαταλήψεις. ὀργανισμός· εἶναι πνευματικός.
καὶ πυρί» (Ματθ. γ´ 11, Λουκ. γ´ 16), καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μίλησε τήν ὁδόν τῆς ἁγιότητος καί τῆς Τὰ Μοναστήρια καὶ οἱ Ἱ. Ναοὶ
γιὰ βάπτισμα «ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ» (Πράξ. α´ 5, ια´ 16). συνεπείας εἰς τήν διδασκαλίαν καὶ 9 ἑρμηνευτικαὶ ὁμιλίαι του εἰς τὴν Ἑξαήμερον
Προτοῦ δὲ ἀναληφθῇ στὸν οὐρανὸ ὁ Κύριος, ἔδωσε στοὺς
᾿Αποστόλους αὐτὴ τὴν ἐντολή: «Πορευθέντες μαθητεύσατε
της, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐνδεχομένως
ἔχει παρεκκλίνει, τότε αὐτό δρᾶ
ΕΚΡΗΞΙΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν σκοπὸ καὶ τὴν
ἀποστολή της —ἔστω καὶ ἂν ὑπο-
θέσουμε ὅτι δὲν προσφέρουν κοι- Τοῦ κ. Κων. ᾽Ε. Δεληγιάννη, Δρος Φιλ., Καθη-
πάντα τὰ ἔθνη βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ εὐεργετικῶς καί ὡς κίνησις ἀφυ- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση νωνικὸ ἔργο— παρὰ τὰ κοινωνικὰ γητοῦ Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας καὶ Τέχνης
τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πνίσεως τῶν ἀνθρώπων τῆς ἱδρύματα. Τὰ δεύτερα ἀποκτοῦν

Η
πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη´ 19 – 20). Πηγαίνετε καὶ Ἐκκλησίας· Ἐάν ὅμως ἀποτελοῦν Συμπληρώθηκαν 1630 χρόνια στιακὸ ἦθος, ἀπέραντη ἀγάπη καὶ
ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ μας πρός τήν πολύπαθη Κύπρο εἶναι δεδομέ- ἀξία, ὅταν ἐξαγιάζουν τοὺς διακο-
κάνετε μαθητὲς (χριστιανοὺς) ὅλα τὰ ἔθνη μὲ τὸ νὰ τοὺς βαπτίζε- προσπάθεια περιφρονήσεως τοῦ νοῦντες καὶ ὄχι ὅταν μόνον λύ- ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ Μ. Βασιλεί- ἀφοσίωση στὸν Κύριο καὶ Λυ-
νη. Τό δράμα τῆς διχοτόμησής της (ἀπό τό 1974!) εἶναι καί ου, ἀφοῦ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίω τὸ τρωτὴ Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἕνα τερά-
τε στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, Θεοῦ καί βιαίας ἀπομακρύνσεώς δικό μας δράμα. Αὐτό, βέβαια, δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά δε- νουν τὸ πρόβλημα τῶν διακονου-
μὲ τὸ νὰ τοὺς διδάσκετε νὰ τηροῦν ὅλα ὅσα σᾶς εἶπα. Μὲ τοὺς του ἐκ τῆς ζωῆς μας, τότε ἡ μένων. ἔτος 379 μ.Χ., λίγο πρὶν συγκληθεῖ στιο συγγραφικὸ ἔργο μὲ δογμα-
χόμαστε μετά χαρᾶς καί τά οἰκουμενιστικά καί φιλοπαπικά ἀνοίγ-
ἄλλους λόγους του περὶ ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου «ἐξ ὕδα- Ἐκκλησία ὀφείλει νά ἀντιδράση ματα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί εἰδικότερα τοῦ Ἀρχιεπισκό- Παρὰ ταῦτα, οἱ μεγάλοι μας ἅγι- ἡ Β´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἀφοῦ τικὰ καὶ ἀντιαιρετικὰ ἔργα, ἀσκητι-
τος καὶ Πνεύματος» καὶ περὶ βαπτίσεως «ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ», σθεναρῶς. Ἐάν δέν τό πράξη, τό- που κ. Χρυσοστόμου Β´ καί τῶν ὁμοϊδεατῶν του. οι καλλιέργησαν τὴν κοινωνικὴ εἶχε προετοιμάσει δεόντως τὴν θε- κά, φιλολογικὰ στοὺς Ἕλληνες
κυρίως δὲ μὲ τὴν εἰρημένη ἐντολὴ πρὸ τῆς ἀναλήψεώς Του ὁ τε προδίδει τήν ἀποστολήν της προσφορὰ ὡς ἀποτέλεσμα ἔμπρα- ματολογία της. κλασικούς, πλούσιες ἑρμηνευτικὲς
Κύριος συνέστησε, ἵδρυσε, τὸ χριστιανικὸ βάπτισμα, βασικὸ καί ὑβρίζει ἡ ἴδια τόν Θεόν. Ἀλγεινή ἐντύπωση μᾶς προκάλεσε ἡ ἄγρια καί ἀπειλητική συμ-
περιφορά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου στούς διαδηλωτές, οἱ ὁποῖοι κτης ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφό, ῾Ο Μ. Βασίλειος ὑπῆρξε κορυ- ὁμιλίες καὶ 368 ἐπιστολές, ποὺ τὸν
μυστήριο τῆς ᾿Εκκλησίας, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος γίνεται μα- στηριζόμενοι στὰ λόγια τοῦ Κυρί-
θητής, χριστιανός, καὶ μέλος τῆς ᾿Εκκλησίας. ἀρνοῦνταν τή σκοπιμότητα τῶν ἐργασιῶν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς φαία πνευματικὴ προσωπικότητα, καταδεικνύουν σὲ εὐαίσθητο καὶ
τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν ου “ἐπείνασα καὶ ἐδώκατέ μοι φα- συνδυάζοντας πολλὰ χαρίσματα, μεγαλόπνοο ἐκκλησιαστικὸ ἡγέτη.
Κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου ἐμεῖς εἴμεθα βαπτισμένοι «εἰς τὸ γεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξέ-
ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος». ᾿Αλλ᾿ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.» (Ὀκτώβριος 2009). Ἀπείλησε τούς κληρικούς μέ διακοπή μισθῶν,
νος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, στέρεη ἑλληνικὴ κλασικὴ καὶ ὀρθό- Ἡ Ὀρθοδοξία τῆς πίστης ἦταν τὸ
ἀποχή ἀπό τή Θεία Κοινωνία καί λοιπές τιμωρίες καί δήλωσε ὅτι δοξη θεολογικὴ παιδεία, ποιμαν- ἀπόλυτο κριτήριο γιὰ τὴν ὁριοθέ-
ἔχουμε συνειδητοποιήσει τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, � Ἡ ἐξορία τοῦ Χριστοῦ καὶ δέν θά τό ἐπιτρέψει νά μεταβάλουν οἱ κληρικοί αὐτοί τήν Ἐκκλη- γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθέ-
μὲ τὸν ὁποῖο ὁ λειτουργὸς τοῦ ῾Υψίστου μᾶς βάπτισε καὶ γίναμε τοῦ Εὐαγγελίου Του ἐκ τῆς νησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυ- τικὴ διακονία, προστασία τῶν ἀδυ- τηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ἀπο-
σία σέ φρενοκομεῖο. Ψυχογράφησε ἀκόμα τούς συντάκτες τῆς
χριστιανοὶ καὶ μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας; ζωῆς μας ὑπεύθυνος δι᾽ ὅλα γνωστῆς «Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» καί τούς λακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με... νάτων, ἔλεγχο τῶν ἰσχυρῶν, πνευ- στολῆς. Ἀγωνίστηκε μὲ ὅλες του
Πρῶτον εἶνε ἄξιο παρατηρήσεως, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶπεν «εἰς τὰ δεινά. Σελ. 6 ὑπογράψαντες αὐτή καί κατέληξε ἐπιπολαίως ὅτι διακατέχονται καὶ ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων ματικό, ἐκκλησιολογικό, εὐχαρι- ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
τὰ ὀνόματα», κατὰ πληθυντικό, ἀλλ᾿ εἶπεν «εἰς τὸ ὄνομα», κατὰ � Μὲ τὴν γέννησιν τοῦ Θεαν- ἀπό ἑωσφορικό ἐγωϊσμό! Αὐτά καί ἄλλα εἶπε ὁ Μακαριώτατος, γιά ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ.
ἑνικό, καίτοι ἐδῶ δὲν πρόκειται περὶ ἑνὸς προσώπου, ἀλλὰ περὶ τριῶν θρώπου ἡ ἀγάπη εἰσβάλλει νά πεισθοῦμε ὅτι εἶναι θερμός ὑποστηρικτής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
προσώπων, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ῎Αλλωστε «Ἔρχομαι ταχύ»
κατὰ τὴν ῾Αγία Γραφὴ οὐδέποτε γίνεται κάτι σὲ «ὀνόματα», κατὰ πληθυν-
εἰς τὸν κόσμον μὲ σάρκα καὶ καί φίλος ἐγκάρδιος τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα, τόν ὁποῖον πρόκειται νά Οἱ κρατούμενες
ὀστᾶ. Σελ. 6 ὑποδεχτεῖ καί νά φιλοξενήσει στή μαρτυρική Μεγαλόνησο τό
τικό, ἀλλὰ πάντοτε σὲ «ὄνομα», κατὰ ἑνικό, στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἢ τοῦ
Χριστοῦ, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Στὴν ἐντολὴ περὶ τοῦ βαπτίσμα-
τος ὁ ἑνικὸς «τὸ ὄνομα» σημαίνει, ὅτι τὰ τρία πρόσωπα, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς
� Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, ἀλλὰ
ἡμεῖς ζῶμεν ἄνευ ἐλπίδος καὶ
2010, γιατί πιστεύει ἀφελῶς ὅτι ὁ «ἀποκλειστικός ἀντιπρόσωπος
τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς», ἐκτός ἀπό τίς ἀγαθότατες προθέσεις, πού
ἔχει γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους καί τόν ἀσίγαστο πόθο του πότε
ζητοῦν βιβλία
Τὸ Κατάστημα Κράτησης Γυ-
ΕΙΜΕΘΑ ΕΙΣ ΑΝΑΜΟΝΗΝ
ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ. Σελ. 6 ναικῶν Ἐλαιώνα Θηβῶν θὰ σᾶς
καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα, εἶνε μία φύσις, μία οὐσία, μία θεότης, ἕνας Θεός. νά μᾶς σφίξει στή στοργική του ἀγκάλη, μπορεῖ νά βοηθήσει καί Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ. � «Μὲ σταυρώνουν καθημερι- ἦταν εὐγνῶμον ἂν μᾶς προτι-
νῶς εἰς τὴν Τουρκίαν». Σελ. 6 στή δίκαιη ἐπίλυση τοῦ ἐθνικοῦ θέματος τῆς Κύπρου! μούσατε στὸ…χάρισμα τῶν βι- Ἡ διάσημη τυφλή καί κωφά- σής Του. Θά ᾽ρθεῖ. Θά Τόν ἀντα-
� Ἅγιος Νεκτάριος καὶ παπι- Δυστυχῶς, ἡ διάβρωση τῶν συνειδήσεων, πού ἔχει προκαλέσει βλίων σας! λαλη συγγραφέας Ἕλεν Κέλλερ, μώσουμε πιό φωτεινό καί ὡραῖο
Ο ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ σμός. Τοῦ κ. Στεργίου Ν.
Σάκκου. Σελ. 3
ὁ Οἰκουμενισμός, εἶναι μεγάλη. Ἄρχισε ἀπό τούς μεγαλόσχημους
κληρικούς καί προσπαθεῖ νά ἐπεκταθεῖ καί στόν ἁπλό λαό τοῦ
Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀντιστέκεται σθεναρά, ἀψηφώντας τίς ἀπει-
Ἔχουμε δανειστικὲς βιβλιο-
θῆκες σὲ κάθε πτέρυγα μὲ πολὺ
γράφει χαρακτηριστικά: «Γιά καί δοξασμένο, ἀπ’ ὅ,τι Τόν ἀτε-
τρία πράγματα εὐχαριστῶ τόν νίσανε οἱ τρεῖς μαθητές στό Θα-
� Παραληρηματικὸς ὀδυρμὸς μεγάλη χρήση ἀπὸ τὶς γυναῖκες– Θεό κάθε μέρα τῆς ζωῆς μου: βώρ τῆς Μεταμόρφωσης.
Τοῦ κ. Παναγιώτου Τελεβάντου διὰ τὰ Χριστούγεννα! Τοῦ κ. λές καί τίς τιμωρίες τῶν ὀργάνων του. κρατούμενές μας. Καὶ κάθε... φο- Γιατί μοῦ χάρισε τὴ γνώση τῶν Τώρα ὁ Κύριος δέ θά ᾽ναι φω-
Λάμπρου Σκόντζου. Σελ. 3 Πρέπει νά διαβεβαιώσω ἐδῶ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου ὅτι μέ ρά τρομάζουμε νὰ βροῦμε πό-
Πολλοὶ ἐπεσήμαναν, σὲ διάφορα ἱστολόγια καὶ θρησκευτικὰ πε- τίς ἀπειλές, τίς ποινές καί τίς στερήσεις δέν πρόκειται νά πετύχει
ἔργων Του, γιατί ἄναψε μέσα μου τόμορφος καί ἡλιολαμπροθώ-
ριοδικά, τὶς ἀπαράδεκτες θέσεις, ποὺ ἐκφράζει τὸν τελευταῖο � Ἡ ρίζα τῶν ἀδικαιολογή- ρους, γιὰ νὰ ἀγοράσουμε και-
τίποτα. Ὁ ἱερός ζῆλος τῶν ἀντιπαπικῶν θά μεγαλώνει καί οἱ θύελ- νούρια. Ἔτσι στηριζόμαστε κυ- τή φλόγα τῆς πίστεως, καί Τόν ρητος γιά λίγες στιγμές, ἀλλά
καιρὸ ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος. Συνυπογρά- των δικαιολογιῶν. Τοῦ εὐχαριστῶ πολύ, μά πάρα πολύ, μέ τό Φῶς τῆς θεότητάς Του
φω ὅλα ὅσα τοῦ καταμαρτυροῦν γιὰ τὶς ἀντιευαγγελικὲς θέσεις Ἀρχιμ. Καλλίστρατου Ν. Λυ- λες θά εἶναι συχνότερες στά οἰκουμενιστικά του σχέδια. Πρέπει ρίως σὲ δωρεὲς φίλων καὶ γνω-
ράκη. Σελ. 3 ἐπίσης νά γνωρίζει ὅτι στήν παιδαγωγική ἐπιστήμη ἔχουν ἐγκατα- στῶν. Μόνο ποὺ δὲ μποροῦμε νὰ γιατί μπορῶ νά προσμένω μιά στούς αἰῶνες.
ποὺ ἐκφράζει καὶ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες ποὺ προβαίνει. Γιὰ
λόγους ἀληθείας καὶ δικαιοσύνης, ὅμως, θέλω νὰ ἐπισημάνω ἕνα λείψει ἀπό πολλῶν ἐτῶν τή μέθοδο τῶν στερήσεων καί τιμωριῶν ἔρθουμε νὰ τὰ παραλάβουμε. ἄλλη ζωή, μιά ζωή χαρούμενη, Πῶς νά μή χαιρόμαστε τέτοια
� Πρῶτα ὁ διάλογος καὶ ἡ συμ-
σημεῖο πού, κατὰ τὴν ἄποψή μου, ἔχει δίκαιο. Καταρχὴν νομίζω φωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξων καί οἱ παιδαγωγοί πείθουν μέ τό λόγο τους καί κυρίως μέ τό πα- Ἂν θελήσετε νὰ μᾶς προτιμή- γεμάτη φῶς καί θεῖο τραγούδι». προσμονή; Πῶς νά μή ἠχοῦνε
ὅτι πρέπει νὰ τοῦ ἀναγνωριστεῖ ὅτι ἔχει τὸ θάρρος ἢ ἂν θέλετε τὸ καὶ ὕστερα μὲ τοὺς ἑτεροδό- ράδειγμά τους. Πέρασε ἡ ἐποχή, πού ἡ δεσποτική ράβδος φίμωνε σετε καὶ μπορεῖτε νὰ μᾶς τὰ στεί- Ὁ Ἰησοῦς μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς στίς καρδιές μας τραγούδια καί
θράσος τῆς γνώμης του. «Ἄν μᾶς θεωροῦν προδότες ἄς ἀπευ- ξους. Σελ. 3 τούς ἀντιφρονοῦντες καί ἐκφόβιζε τούς ἄδολους χριστιανούς. λετε, ἡ διεύθυνσή μας εἶναι:
Τώρα ἕνας Ἀρχιεπίσκοπος ἤ ἕνας Μητροπολίτης γίνεται ἀποδε- περιμένει. Μᾶς προσμένει καί ὕμνοι στόν Ἀναμενόμενο; Ὁ
θυνθοῦν στὴ Σύνοδο», λέγει προκλητικά. Μήπως σὲ τελευταία � Τὸ νόημα τῆς εὐτυχίας. Τοῦ Κατάστημα Κράτησης Γυναικῶν μεῖς εἴμαστε σέ ἀναμονή. Περι- θεῖος Παῦλος γράφει γιά τούτη
ἀνάλυση ἔχει δίκαιο; κτός μόνο μέ τήν κατά Θεόν σοφία του, τήν ἐνάρετη βιοτή καί τόν
Ἀρχιμ. Μελετίου Ἀπ. Βαδρα- ἱερό ζῆλο. Τούς χλιαρούς καί συμβιβασμένους δέν τούς δέχεται Ἐλαιώνα Θηβῶν μένουμε τή μακάρια καί τρισμα- τήν πανοικουμενική καί συμ-
Ἡ εὐθύνη τῆς Ἱεραρχίας γιὰ χάνη. Σελ. 4 ὁ λαός. Αὐτό προφανῶς ἰσχύει καί γιά τούς Ἀρχιεπισκόπους. Ἐλαιώνας Θήβας Τ.Κ 32 200 κάρια ἐκείνη στιγμή τῆς ἔλευ- ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
τὴν ἐπιλογή του ὡς ἐκπροσώπου
Δὲν εἶναι ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού τὸν ἐξέ- ἐθνικοῦ διχασμοῦ μας, ἀλλὰ καὶ με- λεια γνώση τῆς «γλώσσας» τους καὶ Σημειώσεις ἢ ὁ L. Petit (προτεστάντης καὶ ρω-
λεξε νὰ τὴν ἐκπροσωπήσει στὸ διάλογο μὲ τοὺς Παπικούς; Δὲν ρικὴ κρίση ταυτότητος, ποὺ κατὰ τοῦ ἱστορικοῦ της ὑποβάθρου, 1. Βλ. π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, «Ἡ μαιοκαθολικός, ἀντίστοιχα), τοὺς
εἶναι ἡ Ἱεραρχία, πού τοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ διεξάγει τὸ διάλογο κανόνα προκύπτει ἀπὸ τὴν συνάν- ἀλλὰ καὶ ἀποστασιοποίηση ἀπὸ Δυναμικὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ στὴ χαρακτήρισαν «δεῖγμα τῆς ἀφυ-
μέσα στὰ κανονικὰ πλαίσια, δηλαδὴ νὰ μὴ κάνει συμπροσευχὲς μὲ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησίν του τηση μὲ τὴν μεταλλαγμένη πολιτι- οἱαδήποτε ἐξαρτηματικὴ σχέση δράση τῶν Κολλυβάδων», στὸ: πνιζόμενης ζωῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ
τοὺς αἱρετικοὺς Παπικούς; Δὲν συμμετέσχε σὲ συμπροσευχὲς μὲ Ἔθνους», ἡ δική μας δυτικότροπη
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΣ
σμικά, ἐκφραγκευμένη δηλαδή, δυ- (π.χ. ἰδεολογικὴ) μὲ τὴν ἀντίπερα Σχέσεις καὶ Ἀντιθέσεις, Ἀθήνα
τοὺς Παπικοὺς στὴ συνάντηση στὴν Πάφο καὶ στὴ Λευκωσία καὶ διανόηση ἐπιμένει νὰ τοὺς βλέπει
μάλιστα κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας; Ἑπομένως πα-
τικὴ κοινωνία. Ἡ οὐσία αὐτοῦ τοῦ ὄχθη, καὶ πρὸ πάντων νηφαλιότητα 1998, σ.σ. 13–27.
προβληματισμοῦ εἶναι ὅτι ἕνας νέος ὑποτιμητικά, λόγω τῆς σύνδεσής
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ρέβη κατάφωρα καὶ ξεδιάντροπα τὶς ἐντολὲς τῆς Ἱεραρχίας. καὶ ἐπιστημονικὴ οὐδετερότητα. 2. Κατὰ τὸν ἕλληνα καθηγητὴ κ.
κόσμος εἰσβάλλει «πολυμερῶς καὶ Διαφορετικὰ θὰ μένει τὸ «κάλυμ- Χρ. Γιανναρᾶ οἱ Κολλυβάδες συ- τους μὲ τὸ ἀπορριπτόμενο ἀπ᾽
Τὸν κάλεσε κανείς σὲ ἀπολογία; πολυτρόπως» (Ἑβρ. 1, 1) στὴν καθ᾽ μα, ἐπὶ τῇ ἀναγνώσει» τους (Β´ νιστοῦσαν «κίνημα ἀντίδρασης αὐτοὺς ὀρθόδοξο «Βυζάντιο». Τὸ
Ἀφοῦ, λοιπόν, αὐτὰ εἶναι τὰ δεδομένα τὸν κάλεσε κανείς, ὡς
ὄφειλε, σὲ ἀπολογία; Ἐξ ὅσων γνωρίζω οὔτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος,
οὔτε ἡ ΔΙΣ, οὔτε ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τὸν ἐγκάλεσαν γιὰ ὁ,τι-
ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΝ ΕΡΕΥΝΑΝ ἡμᾶς Ἀνατολή, ποὺ ἡ ἐπιδιωκομένη
ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν ἐπικράτησή του
Κορ. 3, 14) βαρύ4. Κατ᾽ ἐξοχὴν αὐτὸ
ἰσχύει στὴν ἑρμηνευτικὴ προσέγγι-
στὸν ἐκδυτικισμὸ καὶ τὴν ἀλλο-
τρίωση», ποὺ ἀποκαλύπτει «μίαν
πράγμα ὅμως δὲν εἶναι περίεργο,
ἀφοῦ ἀντικολλυβάδες ἦσαν καὶ
Τοῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ ἀπαιτοῦσε τὴν ἀνατροπὴ τοῦ κό- ση τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, τοῦ λο- ἀπροσδόκητη γιὰ τὴν ἐποχὴ θεο- ἀρκετοὶ ἁγιορεῖτες, ξένοι πρὸς τὴν
δήποτε. Οὔτε ὑπέπεσε στὴν ἀντίληψή μου ἔστω καὶ ἕνας ἐπίσκο- ἡσυχαστικὴ παράδοση. Ὁ μεγάλος
πος, ποὺ νὰ διαμαρτυρήθηκε, ἐπειδὴ ὁ Σεβασμιότατος Μεσσηνίας
σμου τῆς Ἑλληνορθοδοξίας2. Τὸ γιότερου, πολυγραφότερου καὶ θε- λογικὴ ἐγρήγορση καὶ ἐπίγνωση
ἔγραψε στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων του τὶς ἐντολὲς τῆς (1ον) τῆς παραδόσεώς τους, ποὺ ἄρδευε Ἅγιον Ὄρος, χῶρος μόνιμα εὐαι- ολογικότερου τῆς Κολλυβαδικῆς τῶν βιωματικῶν προτεραιοτήτων σύγχρονος Σέρβος Ὀρθόδοξος θε-
Ἱεραρχίας. Ἄρα ἔχει δίκαιο ὁ κ. Χρυσόστομος νὰ παραπέμπει στὴ συνειδησιακὰ τὸ εὐρὺ λαϊκὸ σῶμα, σθητοποιημένος, γίνεται καὶ πάλι τὸ Ἡγεσίας, ποὺ γίνεται μέσα ἀπὸ τὸ τῆς Ἐκκλησίας» (Ὀρθοδοξία καὶ ολόγος, καθηγητὴς π. Ἀμφιλόχιος
Σύνοδο ὅσους τὸν ἐπικρίνουν.
1. Τὸν 18ον αἰώνα συντελεῖται ἦσαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες γνω- ἐπίκεντρο τῆς νέας ἀναμετρήσεως, πρίσμα τοῦ κρίνοντος καὶ τῆς ὑπο- Δύση, Ἀθήνα 1992, σ. 177). Ράντοβιτς, Μητροπολίτης Μαυρο-
νέα, πολυεπίπεδη καὶ πολυσήμαν- στοὶ ὡς Κολλυβάδες, ἐνῶ στὴ θέση μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς νεοησυ- βουνίου, προκρίνει γιὰ τὸ κίνημα
Ὁ ἀγώνας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τη, συνάντηση τῆς ἑλληνορθόδοξης κειμενικῆς του ἀντιλήψεως περὶ 3. Παραδοσιακοὶ κατ᾽ ἐξοχὴν
τοῦ «λατινοέλληνος» Βαρλαὰμ τοῦ χαστὲς Κολλυβάδες Πατέρες3. ἐπιστήμης καὶ Ὀρθοδοξίας. Πόσο (ὄχι συντηρητικοί!) καὶ κινούμενοι τῶν Κολλυβάδων τὸν χαρακτη-
νὰ περάση στὴ δεύτερη φάση Ἀνατολῆς μὲ τὴν διαφωτιστικὴ Καλαβροῦ, τοῦ φορέα καὶ ἐκ- ρισμὸ «φιλοκαλικὴ ἀναγέννηση»,
Εὐρώπη, ἡ ὁποία στὰ βασικά της Ἡ ἑρμηνεία τῆς στάσης τῶν Κολ- μᾶλλον, ὅταν ἀκόμη καὶ σὲ ἐπιστη- ἄνετα μέσα στὴν ἡσυχαστικὴ
Ἔχω γράψει κατʼ ἐπανάληψη πρόσφατα ὅτι ἦρθε ὁ καιρὸς ὁ φραστῆ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ «παρα- λυβάδων προϋποθέτει εἰδικὰ κριτή- μονικὰ συνέδρια ἀποτολμᾶται ἡ θε- ἐμπειρία, οἱ Κολλυβάδες μπο- ποὺ ἀποδίδει εὐστοχότερα τὴν
ἀγώνας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ περάσει στὴ δεύτερη φά- σημεῖα συνιστᾶ ἐπανάληψη τῆς δείγματος», βρίσκονται οἱ ταυτι- οὐσία του.
ση. Οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ἀρχίσουν νὰ καταθέτουν στὴ Σύνοδο ἐμπε- ἀνάλογης διαδικασίας τοῦ 14ου ρια (πολιτισμικά, ἐπιστημονικά, κοι- ώρησή του ἐν ἀγνοίᾳ τῶν νέων πο- ροῦσαν νὰ κατανοήσουν τὶς πνευ-
σμένοι μὲ τὴν εὐρωπαϊκὴ πραγμα- νωνικὰ καὶ κυρίως θεολογικὰ) καὶ ρισμάτων τῆς ἔρευνας, ὁπότε προ- ματικὲς διαφοροποιήσεις τοῦ 4. Οἱ ἀντικολλυβάδες ἔφθασαν
ριστατωμένες καταγγελίες ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν αἰώνα (ἡσυχαστικὴ ἔριδα)1. Συνεχι- τικότητα Διαφωτιστές. Πρόκειται
νεωτεριστῶν. Ἡ πρόκληση τοῦ Σεβασμιότατου Μεσσηνίας εἶναι στές, ἄλλωστε, τῶν Ἡσυχαστῶν καὶ ἐσωτερικὴ–βιωματικὴ σχέση μὲ τὴν κύπτουν ἄκριτες ἀναπαλαιώσεις, εὐρωπαϊκοῦ χώρου. Καὶ ἐνῶ δυτι- σὲ σημεῖο νὰ κατηγοροῦν τοὺς
γιὰ νέα φάση τοῦ μακρόσυρτου κοὶ ἐρευνητές, ὅπως ὁ N. Bonwetsch Κολλυβάδες ὡς αἱρετικοὺς.
σαφὴς καὶ εὔγλωττη. Ἄς τὴν ἀδράξουμε ἀποφασιστικά. Ὀρθοδοξία καὶ Πατερικότητα, τέ- μὲ ὅλες τὶς ἀδυσώπητες συνέπειες.
Σελὶς 2α
ΒΕΒΗΛΩΣΙΣ ΤΑΦΟΥ ΚΑΙ ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΣΟΡΟΥ
Π
ΡΩΤΟΦΑΝΕΣ γεγονός, κατά κοινήν
ὁμολογίαν, ἡ βεβήλωσις τοῦ τάφου
καί προπάντων ἡ κλοπὴ τῆς σοροῦ τοῦ
Τάσου Παπαδοπούλου, τ. Προέδρου τῆς Κυ-
πριακῆς Δημοκρατίας. Ἡ κλοπή τῆς σοροῦ,
ἡ μετακίνησις τῆς ταφόπετρας βάρους 250
κιλῶν καί ἡ ἐξαφάνισις κάθε ἴχνους βανδα-
λισμοῦ, ἀποδεικνύει τό προσχεδιασμένον
τῆς πράξεως. Ὅλοι, πολιτικοί καί ἐκκλησια-
στικοί παράγοντες, κατεδίκασαν τό ἀπεχ-
θές καί ἱερόσυλον τῆς πράξεως. Ὁ πρωθυ-
πουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου ἐκ Βρυ-
ξελλῶν ἐξέφρασε τόν ἀποτροπιασμόν του,
δηλώνων ὅτι «εἶναι μία ἀπαράδεκτη, ἱερό-
συλη καί ἀντίθετη μέ κάθε ἑλληνική παρά-
δοση, πράξη». Ὁ πρόεδρος τῆς Ν.Δ. κ.
Ἀντώνης Σαμαρᾶς ἐδήλωσεν ὅτι: «Ὁ Τάσος
Ἑλλὰς – Ἑλλὰς
«τί με διώκεις»;
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΝ καί ἐπίκαιρον ἄρ-
θρον δημοσιεύεται στήν «Ἐνορια-
κή Εὐλογία» ἀρ. φ. 90 μέ ὑπέρτι-
τλον: «Ὁ Χριστός πρός τό Ἔθνος
μας» καί τίτλον: «Ἑλλάς – ῾Ελλάς, τί
με διώκεις; Σκληρόν σοι πρός κέν-
τρα λακτίζειν». Εἶναι τόσο δυναμικό
καί ζωντανό, ὥστε ἀξίζει νά μετα-
φέρουμε μερικούς στοχασμούς
του, γραμμένους μάλιστα, ἀπό τόν
ἀγωνιστή π. Βασίλειο Βολουδάκη:
«Μεθοδεύουμε μέ ἐπιστημοσύ-
νη καί ὑποκριτική μαεστρία τήν
ἀπέλαση τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν πα-
τρίδα μας. Φροντίζουμε, ὅμως, νά
γίνη ἡ ἀπέλαση αὐτή νόμιμα, χω-
ρίς τάχα δική μας εὐθύνη, σύμφω-
να μέ τίς προδιαγραφές, πού ὑπα-
γορεύει τό “Συμβούλιο τῆς Εὐρώ-
πης”, ἕνα συμβούλιο χωρίς νομο-
θετική καί ἐκτελεστική ἁρμοδιό-
τητα, δηλαδή χωρίς ἀξία καί ἐξου-
σία, ὅπως ἡ ντόπια “Ἀνεξάρτητη
Ἀρχή”, πού ἐφευρέθηκε ἀπό τούς
πολιτικούς μας γιά νά πολεμοῦν
τήν Ἐκκλησία καί τό ἦθος τοῦ
λαοῦ μας. Τό Συμβούλιο τῆς Εὐ-
ρώπης δέν ἔχει καμμία σχέση μέ
τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Καί ὅμως!
Οἱ Ἕλληνες πολιτικοί, οἱ κοπτόμε-
νοι γιά τήν χριστιανοσύνη τους,
ἔσπευσαν νά γεμίσουν μέ ψέματα
τόν Ἑλληνικό λαό, πώς τάχα εἶναι
ἀπαίτηση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσε-
ως νά κατεβοῦν πάραυτα τά χρι-
στιανικά σύμβολα ἀπό ὅλα τά δη-
μόσια κτίρια καί τίς Δημόσιες Ὑπη-
ρεσίες —συμπεριλαμβανομένων
καί τῶν σχολείων— γιατί... προ-
σβάλλονται μέ τά ἱερά καί τά ὅσιά
μας(!) οἱ φιλοξενούμενοι στήν πα-
τρίδα μας ἀλλοδαποί!... Ὁ Χριστός
εἶναι “δύσχρηστος καί βλεπόμε-
νος”. Μᾶς ταράζει καί μόνο ἡ εἰκό-
να Του. Δέν ἀντέχουμε τή μορφή
Του γιατί γινόμαστε κάθε μέρα,
πού περνάει, περισσότερο ἀγνώρι-
στοι. Μεθοδεύομε λοιπόν τή δική
μας σύγχρονη εἰκονομαχία.
Ἀλήθεια, μήπως χάσαμε τό νοῦ
καί τήν καρδιά μας; Ἀλλοιῶς, πῶς
ἐξηγεῖται τό ὅτι μένουμε ἀπαθεῖς
μπροστά σʼ αὐτόν τόν “πολιτισμέ-
να” ἀπηνῆ διωγμό τοῦ Χριστοῦ ἀπό
τήν σύγχρονη Ἑλλάδα; Ξεχάσαμε
τόν ἀγωνιστικό παιᾶνα τοῦ ἁγίου
Ἀποστόλου Παύλου, “τῇ ἐλευθε-
ρίᾳ ἧ Χριστός ὑμᾶς ἠλευθέρωσε,
στήκετε˙ καί μή πάλιν ζυγῷ δου-
λείας ἐνέχεσθε”; Ξεχάσαμε πώς
θά δώσουμε λόγο στόν Θεό»;
Πράγματι, φωνή καθάρια. Φωνή
ἀγωνιστική. Φωνή ἀφυπνιστική καί
συγκλονιστική. Δίνομε μέ θάρρος
τήν ὁμολογία καί τή μαρτυρία τοῦ
Χριστοῦ, σέ τοῦτον τόν ἄκοσμον
κόσμον; Ἤ μήπως ὑποστέλλομε
τήν σημαίαν τοῦ Χριστοῦ; Τό ἡρωϊ-
κό πνεῦμα τῶν ἀρχαίων μαρτύρων
θά πρέπει νά ξαναζωντανέψη εἰς
τούς καιρούς μας.
«Παγκόσμια δυσφήμιση»
ΕΝΑΣ ζοφερός καθρέπτης τῆς
χώρας μας καί ἰδίως τῶν Ἀθηνῶν,
εἶναι ἡ κάτωθι ἐπιστολή τοῦ κ. Βα-
σιλείου Δ. Ἀναστασίου εἰς τήν
«Ἑστίαν» τῆς 16/12/09. Μεταφέρο-
μεν ὀλίγα ἀπό τά γραφέντα: «Πα-
ρακολουθοῦσα τήν Κυριακή τῆς
6ης Δεκεμβρίου τό CNN καί τρόμα-
ξα ἀπό τήν παγκόσμια δυσφήμιση,
πού ὑφίστατο ἡ πατρίδα μας ἀπό τά
προβαλλόμενα ἔκτροπα, πού συνέ-
βαιναν στήν Ἀθήνα. Στούς Ἑλληνι-
κούς Σταθμούς εἶδα τά ἑξῆς: 1.
Ἀνενόχλητους ἀντιεξουσιαστές νά
σπᾶνε τήν πόρτα τοῦ Πανεπιστημί-
ου. 2. Ἄκουσα ὅτι ἔσπασαν τό κε-
φάλι τοῦ Πρύτανη, χωρίς νά ἐπέμ-
βει ἡ Ἀστυνομία. 3. Εἶδα νά κατεβά-
ζουν κάποιοι, ἀνενόχλητοι πάλι,
τήν σημαία μας, πού ἐμεῖς δέν προ-
στατεύουμε, καί νά ἀνεβάζουν τήν
μαυροκόκκινη τῶν ἀναρχικῶν. 4.
Εἶδα νά κλωτσᾶνε μέ βαρβαρότητα
πρωτοφανοῦς ἀγριότητας, πεσμέ-
νο ἀστυνομικό μοτοσυκλεττιστή. 5.
Εἶδα καί ἀνατρίχιασα νά καῖνε τό
σύμβολο τῆς πατρίδας μας, δηλα-
δή, ἐμᾶς τούς ἴδιους, καί ἐπειδή
δέν ἔπιανε φωτιά, ἀνενόχλητοι οἱ
προδότες ἀπάτριδες, νά προσπα-
θοῦν ἀνενόχλητοι πάλι, νά τήν κά-
νουν νά λαμπαδιάσει. (Οἱ Ἀμερικα-
νοί στρατιῶτες ἔχουν ἐντολή νά
πυροβολοῦν, ὅποιον προσβάλλει
τό ἐθνικό σύμβολό τους)»...
Θά συνέλθωμεν ποτέ;
Ὁ Ὀρθόδοξος παλμὸς
εἰς τὴν Ἀφρικὴν
ΑΛΗΘΩΣ, ἡ Ὀρθοδοξία θαυμα-
τουργεῖ εἰς ὅλην τήν Ἀφρικήν. Ἡ
καρδία της πάλλει ὀρθοδόξως.
Μετά τήν ἵδρυσιν καί τά ἐγκαίνια
τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Κιν-
σάσα τοῦ Κονγκό, «ἀφοῦ λειτούρ-
γησε τό δεύτερο ἀκαδημαϊκό ἔτος
τῆς Σχολῆς, κατά τήν ἀνταπόκρισι
τοῦ ἱερομονάχου Θεολόγου, φέ-
Παπαδόπουλος μένει ἀνεξίτηλα χαραγμέ-
νος στή μνήμη μας. Καί οἱ ἀγῶνες του στή
συνείδηση μας. Αὐτά δέν μποροῦν νά τά
σβήσουν οἱ ἱερόσυλοι». Ὁ πρόεδρος τοῦ
ΛΑΟΣ, Γιῶργος Καρατζαφέρης ἀναχωρῶν
διά τήν Κύπρον, προκειμένου νά παραστῆ
εἰς τό μνημόσυνον τοῦ Τάσου Παπαδόπου-
λου, ἐξέφρασε τήν πεποίθησιν ὅτι, «φανατι-
κοί ἐξτρεμιστές ἦταν ἐκεῖνοι, πού σύλησαν
τόν τάφο», ὑπογραμμίζων ὅτι «καί νεκρός
φοβίζει ὁ ἀντιστασιακός τοῦ “ΟΧΙ” στό σχέ-
διο ΑΝΑΝ».
Αἱ ἔρευναι τῶν Ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν εὑρί-
σκονται εἰς τό σκοτάδι, ἀλλʼ ὁποιοιδήποτε καί
ἄν εἶναι οἱ ἱερόσυλοι, ὁ Τάσος Παπαδόπου-
λος θά εὑρίσκεται εἰς τάς καρδίας τῶν Πα-
νελλήνων καί εἰς τάς σελίδας τῆς ἱστορίας.
τος γιόρτασε τήν λῆξι μαζί μέ τά
ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ της. Στό κέν-
τρο τοῦ συγκροτήματος ὀρθώνε-
ται πέτρινος ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου
Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνείτου. Ὁ τρί-
κογχος ἤ ἀθωνίτικος τύπος ξεκινᾶ
ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο,
πού τόν πρωτοέφερε στήν Λαύρα
του, στό Ἅγιον Ὄρος. Ὁ ἴδιος ὑ-
πῆρξε Πανεπιστημιακός Διδάσκα-
λος, ἀσκητής, ὀργανωτής τοῦ κοι-
νοβιακοῦ Ἀθωνικοῦ μοναχισμοῦ.
Τώρα ἦλθε, ἐγκατεστάθη, εὐλογεῖ
καί μᾶς στηρίζει στήν καρδιά τῆς
Ἀφρικῆς, στήν ἕδρα τῆς Μητροπό-
λεως Κεντρώας Ἀφρικῆς. Τά ἐγ-
καίνια τοῦ περικαλλοῦς Ναοῦ τῆς
Θεολογικῆς Σχολῆς ἔγιναν στίς 5
Ἰουλίου 2009 ἡμέρα τῆς μνήμης
τοῦ Ἁγίου, ἀπό τόν Μητροπολίτη
καί κτήτορα τοῦ Ναοῦ τῆς Σχολῆς,
τόν Σεβασμιώτατο κ. Ἰγνάτιο, πα-
ρουσία τοῦ Ἐπισκόπου Κολουέζι κ.
Μελετίου. Ἡ χορωδία τῶν φοιτη-
ΠΡΟΦΗΤΑΙ ΚΑΙ
ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΑΙ
ΕΙΣ ΤΟ ἀντιαιρετικόν περιο-
δικόν «Διάλογος» ,ἀρ. 57, ἐδη-
μοσιεύθη τό β΄ καί τελευταῖον
ἐκ δύο ἄρθρων τοῦ κ. Κων-
σταντίνου Παπαχριστοδούλου,
προέδρου τοῦ Δ.Σ. τῆς Π.Ε.Γ.
διά τούς «Προφῆτες καί ψευ-
δοπροφῆτες». Ἀφοῦ ἀνέπτυξε
τό θέμα τῆς προφητείας καί
τῶν προφητῶν ἐξ ἐπόψεως θε-
ολογικῆς, ἁγιογραφικῆς καί
ἱστορικῆς, καταλήγει εἰς τάς
κατωτέρω σκέψεις: «Ζοῦμε σέ
καιρούς ὅπου οἱ ψευδοπρο-
φῆτες μέ κάθε μορφή καί μέ
κάθε μέσον προσπαθοῦν νά
ὁδηγήσουν τόν ἄνθρωπο στήν
ἀπώλεια. Τό μοναδικό μέσον
ἀντίστασης εἶναι ἡ πίστη στήν
Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ
Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία, διδά-
σκει ξεκάθαρα πώς κανείς
ἄλλος δέν μπορεῖ νά προγνωρί-
ζει τό μέλλον ἐκτός ἀπό τόν
Θεό. Μόνο οἱ θεωμένοι καί φω-
τισμένοι ἅγιοι μποροῦν μετά
ἀπό θεία παραχώρηση νά γί-
νουν στόματα τοῦ Θεοῦ καί νά
μιλήσουν γιά τά μέλλοντα. Ὁ
χριστιανός ὀφείλει νά εἶναι
ἕτοιμος γιά τή Δευτέρα Πα-
ρουσία τήν κάθε στιγμή. Ἄς
ἀφήσουμε τό μέλλον καί τά
ἔσχατα στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί
ἄς μή σκοτίζουμε τό νοῦ μας
πελαγοδρομώντας μέσα σέ
ἐπικίνδυνες ἀτραπούς».
Ὁ ἐπίσκοπος Κάλλιστος
Γουέαρ λέγει: «Γιά τά μέλη
τῆς Ἐκκλησίας οἱ “Ἔσχατοι
Χρόνοι” ἔχουν ἤδη τεθεῖ σέ
ἐνέργεια, καθότι ἐδῶ καί τώρα
οἱ χριστιανοί ἀπολαμβάνουν
τούς πρώτους καρπούς τῆς βα-
σιλείας Του».
τῶν ἔψαλε ὡραῖα Βυζαντινά μέλη
καί πλῆθος ἔγχρωμων ὀρθοδόξων
πλημμύρισαν τόν Ναό. Ἡ λιτάνευ-
σις τῶν λειψάνων, οἱ κωδωνο-
κρουσίες, τά ἄμφια, οἱ ὑμνωδίες,
τό ἀρχιερατικό συλλείτουργο, ὅλα
ἀπετέλεσαν ἕνα κήρυγμα Ὀρθο-
δοξίας γιά τούς φοιτητές καί τούς
πιστούς μας» («Φῶς Ἐθνῶν», τεῦ-
χος 123).
Ἐμεῖς, ἄς προσευχώμεθα θερ-
μῶς διά τήν Ὀρθοδοξίαν τῆς Ἀφ-
ρικῆς.
Ὁ πρῶτος ἱερεὺς
εἰς τὰς νήσους Φίτζι
ΣΥΝΕΧΩΣ καταφθάνουν εὐχάρι-
στες εἰδήσεις διά τήν ἐξάπλωσιν
τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπό τά κλιμάκια
τῆς ἐξωτερικῆς ἱεραποστολῆς. Με-
τά τήν ἀναφερθεῖσαν εἴδησιν τῶν
ἐγκαινίων τοῦ ὡραιοτάτου Ναοῦ
τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Κινσά-
σα τοῦ Κονγκό, τώρα τό ἐξαίρετον
περιοδικόν τῆς Θεσσαλονίκης «Ἐ-
ξωτερική Ἱεραποστολή», μᾶς πλη-
ροφορεῖ διά τήν χειροτονίαν τοῦ
πρώτου ὀρθοδόξου ἱερέως, ἀπό τά
νησιά Φίτζι τοῦ Εἰρηνικοῦ. «Τήν
χειροτονίαν ἐτέλεσε στόν Ἱ. Ναόν
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στήν
Θεσσαλονίκην, ὁ Σεβασμιώτατος
Μητροπολίτης καί ἱεραπόστολος
Νέας Ζηλανδίας καί Νήσων Φίτζι, κ.
Ἀμφιλόχιος. Μετʼ αὐτοῦ ἱερούργη-
σαν πολλοί ἱερεῖς Συμπροσηυχήθη
μετʼ αὐτῶν καί ὁ ἐπίσκοπος Ροδο-
στόλου καί Ἁγίου Ὄρους κ. Χρυ-
σόστομος, καί συμμετεῖχαν πολλοί
πιστοί».
Ὁ π. Βαρθολομαῖος, ὁ νεοχειρο-
τονηθείς, ἦτο πολύ συγκινημένος
καί χαρούμενος. Ὅλοι καί ὅλα γύ-
ρω του τόν ἐνέπνεαν. Μετά τήν
προσφώνησι τοῦ Σεβασμιωτάτου,
προσεφώνησε τόν Σεβασμιώτατον
κ. Ἀμφιλόχιον καί τόν π. Βαρθολο-
μαῖον, ὁ Πρόεδρος τῆς «Ἐξωτε-
ρικῆς Ἱεραποστολῆς» κ. Βάϊος
Πράντζος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν
ψυχήν τῆς ἐξωτερικῆς ἱεραπο-
στολῆς, εἰς Θεσσαλονίκην... Δόξα
τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ ἡμῶν.
Σταυροφορία
Βατικανοῦ
—Ἡ Ἑλλάς ἀναμένει
ΔΙΑ τί ἄλλο; Διά τό θέμα τῆς
ἀποφάσεως τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Δικα-
στηρίου περί καταβιβάσεως τοῦ
Σταυροῦ καί τῶν εἰκόνων. Ἡ Μα-
ρία Ἀντωνιάδου εἰς τό «Βῆμα» τῆς
Κυριακῆς 13.12.2009, γράφει εἰς
τό ρεπορτάζ:
«Ἐπί ποδός πολέμου βρίσκεται
ἡ Ἁγία Ἕδρα, ἡ ὁποία προετοιμά-
ζει τίς πολυπληθεῖς “στρατιές” της
γιά νά ἀποτρέψει τήν ἀποκαθήλω-
ση τῶν χριστιανικῶν συμβόλων
στήν Εὐρώπη (τούς Ἐσταυρωμέ-
νους καί τίς ἱερές εἰκόνες) ἀπό τίς
τάξεις τῶν σχολείων. Τό Βατικανό
θά πολεμήσει μέ ὅλες του τίς δυ-
νάμεις στήν Ὁλομέλεια τοῦ Ἀνω-
τάτου Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων
Δικαιωμάτων γιά νά ἀνατρέψει
τήν ἀπόφαση τοῦ τμήματος, μέ
τήν ὁποία ἀπαγορεύεται ἡ τοποθέ-
τηση τοῦ Ἐσταυρωμένου στίς
σχολικές αἴθουσες». Ἐν συνεχεία
ἀναφέρεται εἰς τήν Ἱσπανίαν, ὅ-
που πρόκειται νά πραγματοποιηθῆ
συνάντησις τοῦ Πάπα εἰς ἐκδηλώ-
σεις τῆς νεολαίας.
Διά τήν Ἑλλάδα σημειώνει ὅτι:
«Ὅλοι ἀναμένουν τίς ἀποφάσεις
τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου καί οἱ
κληρικοί δηλώνουν ὅτι πρόκειται
γιά μιά παράδοση αἰώνων, ἡ ὁποία
δέν μπορεῖ νά ἀνατραπεῖ στό ὄνο-
μα τῶν λεγομένων ἀνθρωπίνων δι-
καιωμάτων. Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ
Μεγάλου Κωνσταντίνου, στή Βυ-
ζαντινή αὐτοκρατορία, τίς βασιλι-
κές αὐλές τῆς Εὐρώπης καί στήν
Ἑλλάδα ἀπό τήν ἐποχή τῆς Ἐπα-
νάστασης ...τά θρησκευτικά σύμ-
βολα βρίσκονται παντοῦ».
Ἀναμένομεν τάς ἐξελίξεις. Ὁ
διωγμός κατά τοῦ Ἰησοῦ συνεχίζε-
ται. Ὁ Διάβολος πάντα θά εὑρίσκη
τρόπους νά πολεμᾶ, ἀλλʼ εἰς μάτην!
Τὸ διέταξεν ὁ ραββῖνος
ΜΕΤΕΔΟΘΗ διά τοῦ Διαδικτύου
ἡ ἑξῆς εἴδησις: «Δεκατέσσερα χρι-
στουγεννιάτικα “δέντρα”, πού εἶ-
χαν στηθεῖ στό ἀεροδρόμιο τοῦ
Σιάτλ τῶν ΗΠΑ ἀποσύρθηκαν ὕ-
στερα ἀπό διαμαρτυρίες ἑνός ραβ-
βίνου, ὁ ὁποῖος ἐπέμεινε νά περι-
ληφθοῦν στήν διακόσμησι στολί-
δια γιά τήν ἑβραϊκή γιορτή “Χανου-
κά” (σ. «Ο.Τ.»: ἡ ὁποία ἔχει σχέσι μέ
τούς ἀγῶνας τῶν Μακκαβαίων κα-
τά τῶν Ρωμαίων). Τά “δέντρα” τά
ἐπέστρεψαν στή θέση τους, ὅταν ὁ
ραββῖνος διαβεβαίωσε ὅτι δέν θά
κάμη μήνυση».
Σύντομος μέν εἴδησις, ἡ ὁποία
ὅμως, λέγει πολλά. Τάς περισσοτέ-
ρας φοράς τά νήματα κατά τοῦ Χρι-
στιανισμοῦ κινοῦνται ὑπό δύο σκο-
τεινῶν «δυνάμεων»: τοῦ Σιωνισμοῦ
καί τοῦ Μασωνισμοῦ ἤ Τεκτονι-
σμοῦ. Ἡ ἱστορία ἀναγράφει πολλάς
τοιαύτας περιπτώσεις: Τό μαρτύ-
ριον τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ,
τό Ἱερὸ Λείψανον τοῦ Πατριάρχου
Γρηγορίου Ε΄, τό ὁποῖον ἔρριψαν
εἰς τήν θάλασσαν, τήν μαρτυρικήν
θανάτωσιν τοῦ ἁγίου Φιλουμένου
εἰς τό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ —τό
ὁποῖον καί διεκδικοῦν— μέχρι τῆς
τελευταίας προσπαθείας των, ὅπως
παύση τό ἐν Ἑλλάδι παραδοσιακόν
«κάψιμο τοῦ Ἰούδα» τήν Μ. Πέμ-
πτη... καί ἄλλα πολλά.
Ἰδού διατί ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἡ
ἑβραϊκή αἵρεσις τῶν «Μαρτύρων
τοῦ Ἱεχωβᾶ» ἐπανελάμβανε καί
ἔγραφεν εἰς τά βιβλία καί τά περιο-
δικά της, ὅτι οἱ «Μάρτυρες τοῦ
Ἱεχωβᾶ θά «ξηράνουν τό δένδρο
τοῦ Χριστιανισμοῦ»! Ἄς τά ἔχω-
μεν λοιπόν ὑπʼ ὄψιν ὅλα αὐτά.
Τὸ ραδιόφωνον
τῆς Ἐκκλησίας
Σύμφωνα μὲ δημοσίευμα τῆς
Ἐφημερίδος «Τὸ Παρὸν» (20.12. 09),
ὁ Διευθυντὴς τοῦ σταθμοῦ, ἐνώπιον
τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου καὶ
λοιπῶν Μητροπολιτῶν, εἶχε ἀναφέ-
ρει κατὰ τὴν διάρκεια παρουσίασης
τοῦ νέου προγράμματος πώς:
«…πρὶν ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ προ-
γράμματος μᾶς ἄκουγαν ἐπὶ συνό-
λου τοῦ πληθυσμοῦ περίπου 35.000
γιὰ νὰ φθάσουμε τὴν περασμένη
ἑβδομάδα στοὺς 70.000 ἀκροατές».
Ὡστόσο, σύμφωνα μὲ τὴν τε-
λευταία ἔρευνα ἀκροαματικότητας
ραδιοφώνου Νομοῦ Ἀττικῆς ΑΕ-
ΜΑΡ–BARI τῆς ἑταιρείας FOCUS,
πράγματι πρὶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ
νέου προγράμματος ἡ ἀκροαματι-
κότητα τοῦ σταθμοῦ ἦταν 1,4% καὶ
36.000 ἀκροατὲς (ἔρευνα 14/9 –
11/10/2009) καὶ σήμερα ἔχει πέσει
στὸ 1,3% καὶ 32.000 ἀκροατὲς
(ἔρευνα 9/11 – 6/12/2009).
α.κ.
Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Τ ΗΝ 1η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ἡ Ἐκ-
κλησία μας ἑορτάζει τήν πε-
ριτομή τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία
καταδέχτηκε νά λάβει φιλαν-
θρώπως, σύμφωνα μέ τήν προ-
σταγή τοῦ Παλαιοῦ Νόμου, «ἵνα
ἀντί τῆς χειροποιήτου καί σαρ-
κικῆς περιτομῆς ἀντεισάξῃ εἰς
ἡμᾶς τήν ἀχειροποίητον καί
πνευματικήν περιτομήν, τό ἅ-
γιον Βάπτισμα».
Ὁ Συναξαριστής ἀναφέρει
ὅτι ὁ Χριστός ἔλαβε τήν περι-
τομή γιά δύο λόγους: «Πρῶτον
μέν, διότι ἠθέλησε νά ἐμφράξῃ
τά στόματα τῶν αἱρετικῶν, οἵτι-
νες ἐτόλμησαν νά εἴπωσιν, ὅτι δέν ἔλαβεν ὁ Κύ-
ριος σάρκα ἀληθινήν, ἀλλά κατά φαντασίαν, διό-
τι πῶς ἤθελε περιτμηθῇ, ἐάν δέν ἐλάμβανε σάρ-
κα ἀληθινήν; Καί δεύτερον, ἵνα ἐπιστομίσῃ τούς
Ἰουδαίους, οἵτινες κατηγόρουν τόν Κύριον, ὅτι
παραβαίνει τόν Νόμον, ψευδῶς συκοφαντοῦντες
Ο ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡ ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.
τὶς δυνάμεις νὰ σαρκώσει τὴν
Ὀρθοδοξία μέσα στὴ ζωὴ τῆς
Ἐκκλησίας1.
Θὰ προσπαθήσουμε στὴ σύντο-
μη αὐτὴ ἐπιφυλλίδα, νὰ σκιαγρα-
φήσουμε σὲ λίγες γραμμὲς τὶς
σοφὲς σκέψεις τοῦ Ἁγίου στὴν
Ἑξαήμερο, γιὰ τὴν δημιουργία
τοῦ κόσμου, τὴν στιγμὴ ποὺ κα-
λοῦνται οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς νὰ ἀνα-
λάβουν, ἄμεσα, δράσεις γιὰ τὴν
ἀλλοτρίωσή του. Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὶς
πολιτικὲς καὶ τὴν πλεονεξία τους
κατέστρεψαν ἢ ἐπέτρεπαν νὰ κα-
ταστραφεῖ ἡ ὀμορφιὰ τῆς δημιουρ-
γίας, ἐκλήθησαν στὴν Κοπεγχάγη
νὰ λάβουν μέτρα γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ
κόσμος! Εἰρωνία τῶν καιρῶν.
Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὰ σχόλια
τοῦ Μ. Βασιλείου, στὴ Γένεση ὁ κό-
σμος δημιουργήθηκε «λίαν καλός»,
ὡραῖος, μὲ τάξη ἀπὸ τὸν Θεὸ Δημι-
ουργό, ποὺ εἶναι ὁ «μέγας Δημι-
ουργὸς καὶ Τεχνίτης (Ἑξαήμερος,
Βιβλ. Ἑλλήνων Πατέρων, ἔκδ. Ἀπ.
Διακονίας, τόμ. 51, 215) ὥστε ἐκ τοῦ
κάλλους τῶν ὁρωμένων τὸν Ὑπέρ-
καλλον ἐννοώμεθα» (τόμ. 51, 194). Ὁ
κόσμος ποὺ δεξιώνεται τὸν ἄνθρω-
πο εἶναι ἕνα κόσμημα τέτοιο, ὥστε
«ὅπου πὲρ ἂν εὑρεθεῖς καὶ ὁποιωδή-
ποτε γένει τῶν φυομένων παραστεῖς
ἐνεργεῖ, λαμβάνεις τοῦ ποιήσαντος
τὴν ὑπόμνησιν» (Ἑξαήμ. 51, 224). Τὰ
ὄντα ὡς φανερώσεις μιᾶς μοναδικό-
τητας καὶ κοσμιότητας εἶναι «πα-
ρουσίες κάλλους». Βεβαίως τὸ
«κάλλος προερχόμενο ἀπὸ τὸν Θεὸ
δὲν ὁρίζεται, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἀγα-
θόν. Κάθε δημιουργημένο ἔργο, εἶναι
καλὸ καὶ ὡραῖο, ἐὰν καὶ ἐφόσον ἐξυ-
πηρετεῖ τὴν πραγματοποίηση τοῦ τέ-
λους, τοῦ σκοποῦ, ποὺ ὁ Θεὸς ἔχει
θέσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ γι’ αὐτό2.
Γιὰ τὸν Μ. Βασίλειο τὸ φῶς
εἶναι ἡ πρώτη αἰτία γιὰ τὴν
ἐμφάνιση τοῦ κάλλους, ἄμεση
ΕΙΜΕΘΑ ΕΙΣ ΑΝΑΜΟΝΗΝ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.
παντική στιγμή, ὅτι, «ἡ γάρ
ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τήν
ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ
ἀπεκδέχεται... ὅτι καί αὐτή ἡ κτί-
σις ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς
δουλείας τῆς φθορᾶς, εἰς τήν
ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων
τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. Η΄ 19, 21). Τού-
τη ἡ συμπαντική ἀνακαίνιση
καί ἡ σφοδρότατη ἀναμονή τοῦ
Κυρίου, ἀποτελεῖ γιά τά παιδιά
τοῦ Θεοῦ τό πιό χαρούμενο πα-
νηγύρι τῆς ζωῆς τους.
Σέ τούτη τή ζωή, τό πανηγύρι
τῆς χαρᾶς, ὄχι μονάχα εἶναι προ-
σωρινό, ἀλλά καί ζυμώνεται μέ
τούς μυστικούς θρήνους πού
προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία. Μονάχα ἡ
ἁμαρτία ξεθωριάζει μέσα μας τό
Θεό καί τόν οὐρανό. Κι αὐτός ὁ
Καβάφης τ’ ὡμολογοῦσε:
«Τί συμφορά, ἐνῶ εἶσαι καμω-
μένος γιά τά ὡραῖα καί μεγάλα
ἔργα.... νά σ’ ἐμποδίζουν εὐτελεῖς
συνήθειες καί μικροπρέπειες κι
ἀδιαφορίες»!
Μόνο σάν ἡ ψυχή λευκαίνεται
καί καθαρίζει, ξυπνάει, σάν ἀπό
λήθαργο, ὁ ἄνθρωπος, καί ξανα-
ζωντανεύει μέσα του ἡ γλυκειά
προσμονή τοῦ Νυμφίου. «Ἰδού ὁ
Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς
νυκτός, καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν
εὑρήσει γρηγοροῦντα».
Ποιός δέν ἔχει διαβάσει τήν
Ἀποκάλυψη καί μάλιστα τούς
τελευταίους στίχους τοῦ τελευ-
ταίου κεφαλαίου; Πόσο ὡραῖα
ἐκφράζει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάν-
νης τόν γλυκό τοῦτο πόθο τῆς
προσμονῆς τοῦ Νυμφίου! «Τό
Πνεῦμα καί ἡ νύμφη λέγουσιν
ἔρχου. Καί ὁ ἀκούων εἰπάτω
ἔρχου» (ΚΒ΄ 17). Τό Ἅγιο
Πνεῦμα καί ἡ νύμφη Ἐκκλησία,
πού φωτίζεται ἀπό Αὐτό, λένε:
Ἔλα Νυμφίε Χριστέ. Καί καθέ-
νας πού ἀκούει τῆς προφητείας
τούς λόγους, ἄς πεῖ κι αὐτός:
Ἔλα Νυμφίε Χριστέ!
Ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Ἀστέριος
Χατζηνικολάου γράφει στό
ἐξαίρετο βιβλίο του «Μέλλουσα
κρίση καί αἰωνιότητα», τίς ἀκό-
λουθες σκέψεις: «Ὁ Κύριος
ἔρχεται! Τό κηρύττουν οἱ
προφῆτες, πού μέ τούς θεοφώτι-
στους ὀφθαλμούς τους εἶδαν πρίν
ἀπό χιλιετίες τήν ἡμέρα τοῦ Κυ-
ρίου τή μεγάλη καί ἐπιφανή.
Ὁ Κύριος ἔρχεται! Μᾶς διαβε-
βαιώνουν οἱ Ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι
κατά τήν Ἀνάληψή Του διεκήρυ-
ξαν μέ τήν ἀγγελική φωνή τους,
ὅτι «οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναλη-
φθείς ἀφ’ ὑμῶν εἰς τόν οὐρανόν,
«Μορφήν ἀναλλοιώτως ἀν-
θρωπίνην προσέλαβες,
Θεός ὤν κατ᾽ οὐσίαν πο-
λυεύσπλαγχνε
Κύριε· καί νόμον ἐκπληρῶν
περιτομήν, θελήσει
παύσῃς τά σκιώδη,
καί περιέλῃς τό κάλυμμα
τῶν παθῶν ἡμῶν. Δόξα
τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ. Δόξα τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου.
Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ, Λόγε, συγκαταβάσει
σου».
συνέπεια τῆς δημιουργίας τοῦ
φωτὸς στὴν Ἑξαήμερο ὑπῆρξε ἡ
διάλυση τοῦ σκότους, καθὼς καὶ ἡ
λάμπρυνση, ἡ χαρίτωση, ἡ φανέρω-
ση τῆς ὡραιότητας καὶ τοῦ κάλ-
λους τῆς κτίσης3. «Πρώτη φωνὴ
Θεοῦ, φωτὸς φύσιν ἐδημιούργησε,
τὸ σκότος ἠφάνισε, τὴν κατήφειαν
διέλυσε, τὸν κόσμο ἐφαίδρυνε,
πᾶσαν ἀθρόως χαρίεσσαν ὄψιν καὶ
ἡδεῖαν ἐπήγαγεν» (Β.Ε. Πατέρων,
51, 201). Τὸ φῶς δηλαδὴ καθίστα-
ται ἐδῶ ὁδὸς προγνώσεως τοῦ θεί-
ου κάλλους ὡς προοίμιο τῆς Δευ-
τέρας Παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἐμφα-
νίζεται ὡς ἐνέργεια τῆς νοητῆς
πραγματικότητας καὶ ἔτσι καθί-
σταται ὁδὸς θεογνωσίας.
Στὴν προπτωτικὴ παρθενική του
ὡραιότητα, τὴν ἀνέγγιχτη ἀπὸ τὴν
ὕπαρξη τοῦ κακοῦ θελήματος, ὁ
φυσικὸς κόσμος ὑπῆρχε ἀπροστά-
τευτος, ἀλλὰ ἀπολύτως ἀσφαλὴς
μέσα στὸ πλαίσιο τῆς θείας εὐτα-
ξίας.
Ἡ ὁρατή, θεόδοτη εὐταξία τοῦ
κόσμου συνιστᾶ πρόδηλη ἐμφάνι-
ση τῆς θείας δύναμης καὶ τῆς ἔντε-
χνης σοφίας, «παρήχθημεν εἰς τὸ
εἶναι, μὴ ὄντες. Κατ’ εἰκόνα τοῦ
κτίσαντος ἐγεννήθημεν… καὶ τὰ
κάλλη τῆς κτίσεως ἐντέχνως κατα-
μανθάνοντες, δι’ αὐτῶν… τὴν μεγά-
λην τοῦ Θεοῦ παρὰ πάντα πρό-
νοιαν καὶ σοφίαν ἀναγινώσκω-
μεν» (Β.Ε. Πατέρων, 2. 54, 40).
Ἡ ἑξαήμερος, ὅπως σοφὰ τὴν
ἑρμηνεύει ὁ καππαδόκης πατήρ,
συνιστᾶ τὸν πρῶτο ἀναβαθμὸ τῆς
ἱστορίας τοῦ κόσμου καὶ τοῦ
ἀνθρώπου. Ὁ τελευταῖος ὡς κορω-
νίδα τοποθετεῖται στὸν ἤδη ἑτοι-
μασμένο γι’ αὐτὸν κόσμο, Παρά-
δεισο, ποὺ εἶναι κόσμος ὡραιότη-
τος, ὑπέρτατου κάλλους καὶ ἀγα-
θότητος. Δυστυχῶς ὁ κόσμος βρέ-
θηκε σὲ κατάσταση ἔκπτωσης —
εἶναι καὶ ὁ κόσμος τῆς ἐποχῆς τοῦ
οὗτος ἐλεύσεται....».
Ὁ Κύριος ἔρχεται! Εἶναι τό
φλογερό κήρυγμα τῶν θεοπνεύ-
στων Ἀποστόλων....Τά βήματα
τοῦ ἐρχομένου Κυρίου ἀκούγον-
ται εὐκρινῶς μέσα στούς
αἰῶνες... Ὅσο ὅμως βέβαιη εἶναι
ἡ ἔλευσή Του, τόσο ἀβέβαιος
παραμένει ὁ χρόνος πού θά
πραγματοποιηθεῖ».
Τούτη ἡ φλογερή ἀναμονή
καί προσμονή τῆς παρουσίας
τοῦ Κυρίου, ἦταν ἕνα ἀπ’ τά πιό
δυναμικά καί χαρούμενα χαρα-
κτηριστικά γνωρίσματα τῆς
πρώτης Ἐκκλησίας. Κι ἄν πα-
ρουσίασε τέτοια ὑπέροχη καί
θαυμαστή ἁγιότητα, ὀφείλεται
στήν προσμονή τοῦ οὐράνιου
Νυμφίου. Γιατί, ὅποιος μ’ ἀγάπη
περισσή προσμένει τήν ἔλευση
τοῦ Κυρίου, πολεμάει τήν ἁμαρ-
τία κι ἀγωνίζεται νά ζεῖ μέ ἁγιό-
τητα καί ἁγνότητα βίου.
Οἱ ἐραστές τοῦ Ἰησοῦ ζητᾶνε
—ὅπως ἄλλοτε ὁ Ζακχαῖος—
νά ἰδοῦνε καί ν’ ἀπολαύσουν
τήν πανάγια καί φωτόμορφη
παρουσία Του. Ἡ ζωή τους εἶναι
μιά ἀσταμάτητη πορεία θεαν-
θρώπινης συνάντησης. Στήν
καρδιά τους φωλιάζει ὁ ἔρωτας
τῆς βασιλείας Του. Ἐκεῖ θά Τόν
ἀτενίζουν «πρόσωπον πρός πρό-
σωπον», χωρίς αἰνίγματα καί
σκιές. Ἡ ἄρρητη καί αἰώνια
εὐτυχία τους θά ᾽ναι τό ἀσίγητο
δοξαστικό «Ἀλληλούϊα» μιᾶς
ἄληκτης καί ἀτέρμονης ζωῆς.
Βαθιά ἔνιωθε τούτη τήν ἐρω-
τική προσμονή τοῦ Νυμφίου
Χριστοῦ ὁ ὑπέροχος χριστιανός
ποιητής Βερίτης, ὅταν ἔγραφε:
«Γλυκέ Νυμφίε, πού ξαγρυπνᾶς
μέσ’ στῆς νυχτιᾶς τά βάθη,
στίς πόρτες τοῦ Νυμφώνα Σου κι
ὁ δοῦλος Σου ὅταν θά ᾽ρθει,
κάμε, Χριστέ, νά μήν τίς βρεῖ σφι-
χτομανταλωμένες».
Μέ τούτη τή χαρούμενη νο-
σταλγία προσμένουμε τόν ἐρχο-
μό τοῦ οὐράνιου τῆς ψυχῆς μας,
Νυμφίου.
—«Ναί ἔρχομαι ταχύ», μᾶς
εἶπε. Τί ἄλλο νά ἱκετέψουμε;
—«Ἀμήν, ναί ἔρχου Κύριε
Ἰησοῦ» (Ἀποκ. ΚΒ΄ 20).
Εἴμαστε σέ ἀναμονή. Πότε θά
γίνει, μόνο ὁ Θεός τό γνωρίζει.
Ἀλλ’ ἄραγε, εἴμαστε ἕτοιμοι γιά
τούτη τή θεανθρώπινη, τή μονα-
δική καί τρισάγια συνάντηση;
Θερμή ἄς ἀναπέμπεται ἡ ἱκεσία
μας: «Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν
ἁγίων Σου, πῶς εἰσελεύσομαι ὁ
ἀνάξιος»;
αὐτόν, διότι ὁ Κύριος ἐφύλαττε
τόν Νόμον ἕως καί εἰς αὐτήν
τήν περιτομήν».
Τὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς
ἀναφέρει:
καταδέχῃ σαρκικήν, ἵνα
Πρωτ. Δ.Δ.Τ.
Μ. Βασιλείου— ἀπὸ τὴν γνήσια
ὕπαρξη. Ἐξαιτίας τῆς πτώσης καὶ
παρακοῆς ἔχει παρεμβληθεῖ σ’
αὐτὸν ὁ παράγοντας τοῦ κακοῦ,
ποὺ ἀλλοίωσε τὴ μορφή του. Ἀρχί-
ζει, λοιπόν, εὔλογα ἡ νόστος ὡς κυ-
ρίαρχη δύναμη τόσο τῆς σκέψης
ὅσο καὶ τῆς δράσης, ὁλόκληρης τῆς
ὕπαρξης ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου,
ποὺ θέλει νὰ ἐπιστρέψει στὴν
ἀρχέγονη ὡραιότητα, ἡ ὁποία μέσα
ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας
νοεῖται ὡς ἐγγύτητα στὸν Θεό.
Παρόλο ποὺ ἡ ἁμαρτία, τὸ κάλ-
λος τῆς εἰκόνος ἠχρείωσεν (Λόγος
Ἀσκητικὸς Β´, 2 Β.Ε. Πατέρων, 53,
378), ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ κατὰ χά-
ριν νὰ ἀποτελέσει ξανὰ εἰκόνα τοῦ
Θεοῦ: «καὶ πάλιν κατὰ τὴν Θεοῦ
εἰκόνα ἑαυτοὺς καλλωπίσωμεν».
Μὲ ἄριστο παιδαγωγικὸ τρόπο,
προσπαθεῖ ὁ Καππαδόκης Ἅγιος
νὰ προτρέψει τὸν ἐκπεσόντα
ἄνθρωπο νὰ διατηρήσει, μὲ τὴ συν-
δρομὴ τῆς χάριτος τὴν μετοχὴ στὸ
ἀρχετυπικὸ καὶ γι’ αὐτὸ «πολυπό-
θητον κάλλος». Προσβλέποντας
δηλαδὴ στὸν Θεὸ Λυτρωτή, γνωρί-
ζει τὴν αὐθεντικὴ πραγμάτωση τῆς
φύσης του, στὴν ὁποία ἀντίκειται
τὸ κακό τῆς ἁμαρτίας ἀμαυρώνον-
τας τὸ κάλλος τοῦ κατ’ εἰκόνα.
Κοντολογίς, στὸ ἀποτέλεσμα τῆς
θείας κοσμοποιΐας ἀποκαλύπτεται
ἡ βούληση τοῦ θείου σχεδίου, ὁ
προνενοημένος λόγος τῆς θείας δη-
μιουργίας, ποὺ ἀνάγει τὰ πάντα
καὶ πάλι στὸ Θεό, ἐπιβεβαιώνον-
τας τὴ ρήση ὅτι «ἡ ἀλήθεια ὑπάρ-
χει μόνο κοντὰ στὸ Θεό, ἀλλὰ καὶ
ὅτι ὁ παρὼν κόσμος δὲν ἀποτελεῖ
τὴν ἔσχατη πραγματικότητα». Ὁ
ἄνθρωπος ὀφείλει, ἂν θέλει νὰ λυ-
τρωθεῖ, νὰ ἀναχθεῖ ἀπὸ τὸ κοσμικὸ
στὸ θεῖο κάλλος, ἐνεργοποιώντας
τὸν κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση
Θεοῦ σκοπὸ τῆς δημιουργίας του.
Εἶναι εὐνόητο ὅτι στὸν Μ. Βασί-
λειο, ἡ ὡραιότητα δὲν χαρακτηρί-
ζεται καὶ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ
ἐξωτερικὰ μορφολογικὰ χαρακτη-
ριστικά, ἁρμονία, συμμετρία κ.λπ.,
τὰ ὁποῖα θεωρεῖ ὡραῖα ἁπλῶς,
ἀλλὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἰδικά, τὸ
ἀληθινὸ κάλλος παραπέμπει στὴν
συνειδητὴ καὶ πνευματικὴ ἀνέλιξη,
ποὺ ἀποσκοπεῖ στὸ Θεό, στὴν
πρωτογενῆ ἑνότητα τῆς ἀλήθειας,
τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τῆς ὡραιότητος
ἀφοῦ «τὰ ἴχνη τοῦ κάλλους τῆς
ψυχῆς ἐν τῇ καταστάσει τοῦ ἁγίου
διαφαίνεται» (Β.Ε.Π., τόμ. 52, 60).
Κατὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθο-
δόξου Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία πιστὰ
ἀκολουθεῖ ὁ ἅγιος πατήρ, τοῦτο
δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ μακριὰ ἀπὸ
τὸ Θεὸ καὶ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλη-
σίας καὶ τῆς ὀρθῆς δράσεως τοῦ
ἀτόμου μέσα σ’ αὐτήν, γιατί τὸ
κάλλος γιὰ τὸν Οὐρανοφάντωρα
τελικὰ νοεῖται περισσότερο ὡς κα-
τόρθωμα ἁγίου βίου καὶ ἄθλημα
ἠθικό, ποὺ ταυτίζεται μὲ τὴν ὡραι-
οπραξία κατὰ τὴ ρήση τοῦ ἀπο-
στόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου «ὡς
ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν Εὐαγγελιζο-
μένων τὰ ἀγαθά». Ἡ ἐκκλησια-
στικὴ συνάθροιση, κατὰ τὸν Μ.
Βασίλειο, ἀναγνωρίζεται ὡς μέγι-
στη σὲ κάλλος, ἐξαιτίας τῆς προ-
σευχῆς, ποὺ ἀναπέμπει αὐτὴ πρὸς
τὸ Θεό. Δίκαια ὁ ἅγιος Βασίλειος
ἀναγνωρίστηκε Μέγας καὶ Οἰκου-
μενικὸς διδάσκαλος, ποὺ ἡ ἀκτινο-
βολία τῆς προσωπικότητάς του ξε-
πέρασε τὰ στενὰ ὅρια τῆς Ἀνα-
τολῆς καὶ ἁπλώθηκε σὲ ὁλόκληρη
τὴ Δύση. Σοφὰ ὁ Μέγας Φώτιος
ἀπεφάνθη ὅτι, ὅσοι ἀγαποῦν τὴ ρη-
τορία δὲν χρειάζεται νὰ ἀνατρέ-
ξουν στὸν Δημοσθένη ἢ τὸν Πλά-
τωνα, ἀλλὰ στὸ Μέγα Βασίλειο, ὁ
δὲ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὸν
ἀποκαλεῖ: «Στῦλον καὶ ἑδραίωμα
τῆς Ἐκκλησίας, θέλημα Κυρίου
καὶ φωστῆρα ἐν κόσμω»5.
Ὑποσημειώσεις
1. Σ. Παπαδόπουλος, Μέγας Βασί-
λειος, Βίος καὶ Θεολογία, Ἀθήνα
1981.Β. Τατάκης, Τὸ αἰσθητικὸ στοι-
χεῖο στὴ σκέψη τῶν Καππαδοκῶν
Πατέρων, (χρόν. Αἰσθητικῆς) Τεύχ.
33 (1994), σ. 181 – 189 καὶ Β. Τατάκης,
Μελετήματα Χριστιανικῆς Φιλοσο-
φίας, Ἀθήνα 1967. Δ. Ἀγγελή, Αἰσθη-
τικὴ Βυζαντινὴ (ἔκδ. τῶν Φίλων),
Ἀθήνα 2004, σελ. 29 καὶ ἑξῆς.
2. Δ. Ἀγγελή, ὅ.π., σελ. 58 καὶ Φλο-
ρόφκσυ Γ., Χριστιανισμὸς καὶ Πολιτι-
σμός, ἔκδ. Πουρνάρα, Θεσ. 1982.
3. Φλορόφσκυ, Δημιουργία καὶ
Ἀπολύτρωση, ἔδκ. Πουρνάρας, σ. 80.
4. Ρωμ. 10,15.
5. Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου,
Ὁμιλία γιὰ τὸν Μ. Βασίλειο στὸ Συνέ-
δριο τοῦ Βουκουρεστίου, περ. «Ἐκκλ.
Παρέμβαση», Νοέμβριος 2009.
1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΙΩ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ: «Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάν-
νου», Τόμος Β΄ (Κεφ. η΄ – ιδ΄), Ἔκδοσις «Ὀρθοδόξου Ἱεραποστο-
λικῆς Ἀδελφότητος «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 2009, σελίδες 402.
Ὁ συγγραφέας Θεολόγος – Φιλό- ἔτσι καί κατά τήν ἑρμηνεία τῶν ἑπτά
λογος, Νικόλαος Ἰω. Σωτηρόπουλος, ἐν συνεχείᾳ κεφαλαίων τοῦ Εὐαγγε-
ὑπῆρξε ἀπ’ τούς πρώτους συνεργάτες λίου, προσπαθήσαμε νά ἑρμηνεύσωμε
τοῦ Σεβασμιωτάτου πρ. Μητροπολί- τά ἱερά νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου μέ
του Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώ- πολλή προσοχή, καί μέ τή βοήθεια τῆς
τη, καί διάσημος ὁμιλητής, ἱεροκήρυ- ὅλης Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς
κας, ἀντιαιρετικός θεολόγος, συγγρα- Ἐκκλησίας κατά τίς ἑρμηνευτικές
φέας, καί ἑρμηνευτής τῶν Ἁγίων ἀρχές «ἡ Γραφή διά τῆς Γραφῆς» καί
Γραφῶν. Ἐκτός τῶν ἄλλων θεολο- «ἡ Γραφή διά τῶν Πατέρων». Ἀλλ’
γικῶν συγγραμμάτων του, ἔχει ἑρμη- ἐκτός τῶν ἑρμηνειῶν διά τῆς Γραφῆς
νεύσει τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέ- καί τῶν Πατέρων, ἀποδώσαμε σημα-
λιον, τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, σία καί σέ ἑρμηνεῖες ἄλλων ἑρμη-
καί ἔχει γράψει τρίτομο ἔργο ἑρμηνεί- νευτῶν. Ὅπως ἐπίσης κατά τή συγ-
ας δύσκολων χωρίων τῆς Ἁγίας γραφή τοῦ Α΄ τόμου, ἔτσι καί κατά τή
Γραφῆς. Μεγάλης ἀξίας ἔργο του συγγραφή τοῦ Β΄ τόμου ἀντιμετωπί-
ὑπῆρξε καί ἡ μετάφραση τῆς Καινῆς σαμε σοβαρές δυσκολίες καί προσπα-
Διαθήκης μέ πολλές πρωτότυπες θήσαμε νά δώσωμε ἱκανοποιητικές
ἑρμηνεῖες, καί ἡ ὁποία ἀριθμεῖ 1152 ἑρμηνεῖες. Ἀρκετά δέ χωρία ἑρμη-
σελίδες. Τελευταῖο ἀξιόλογο καί μνη- νεύουμε πρωτοτύπως... Ἰδιαιτέρως
μειῶδες ἔργο του, εἶναι ἡ ἑρμηνεία ἐπιδιώκουμε τήν ἀνάδειξι τῆς ὑψί-
τοῦ Κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου. Με- στης ἀληθείας τῆς Πίστεώς μας, τῆς
τά τόν Α΄ τόμο, πού περιέχει τήν θεότητος τοῦ Ἰησοῦ... γιά μεγαλύτε-
ἑρμηνεία τῶν κεφαλαίων Α΄ – Ζ΄, ρη αἴσθησι καί ἀπόλαυσι τοῦ μεγαλεί-
ἀκολουθεῖ ὁ νέος καί Β΄ τόμος, πού ου τῆς θεότητος τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πί-
περιέχει τά κεφάλαια Η΄ – ΙΔ΄. Ἀπο- στεώς μας».
μένει ὁ τρίτος καί τελευταῖος τόμος, Ὁ ἐκλεκτός θεολόγος, ἱεροκήρυ-
μέ τά ὑπόλοιπα καί τελευταῖα κεφά- κας καί ἑρμηνευτής τῶν Γραφῶν, πα-
λαια ΙΕ – ΚΑ΄.
ρακαλεῖ τούς ἀναγνῶστες καί γρά-
Εὐχόμαστε θερμά στόν ἀδελφό Νι- φει: «Νά μᾶς ἐνθυμοῦνται στίς προ-
κόλαο Σωτηρόπουλο, μέ ὑγεία σώμα- σευχές τους, γιά νά μᾶς ἐλεῆ καί νά
τος καί ψυχῆς, νά ὁλοκληρώσει τό μᾶς βοηθῆ πάντοτε, καί κυρίως νά
ἐξαίρετο αὐτό ἔργο, γιά τό καλό τῶν μᾶς ἀξιώση σωτηρίας ὁ Χριστός, ὁ
Χριστιανῶν καί τή δόξα τοῦ Κυρίου Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί Θεός, ὁ
μας. ἐνανθρωπήσας καί σταυρωθείς καί
Στόν ἀναγνώστη καί μελετητή τοῦ ἀναστάς γιά τό ἀνθρώπινο γένος Κύ-
Εὐαγγελίου, σημειώνει κάποιες πα- ριός μας, στόν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δύνα-
ρατηρήσεις: «Ὅπως κατά τήν ἑρμη- μις, ἡ δόξα καί ἡ λατρεία».
νεία τῶν ἑπτά πρώτων κεφαλαίων, Μιχ. Μιχαηλίδης
ΗΛΙΑ ΛΙΑΜΗ: «Τά μυστικά τοῦ καιροῦ», — «Πίσω ἀπό τίς σε-
λίδες ἑνός κρυμμένου ἡμερολογίου», Ἐκδόσεις «Διδαχή»,
Ἀθήνα 2009, σελίδες 172 σχῆμα 28Χ21.
Δέ συνηθίζω νά σημειώνω τό γίνει καί καλύτερος».
σχῆμα τῶν βιβλίων πού παρουσιάζω,
Θέλετε ν’ ἀκούσετε καί τόν ἴδιο νά
ἀλλά τό κάνω, εἰδικά γιά τό βιβλίο τοῦ μιλάει γιά «Τά Μυστικά τοῦ Και-
Ἠλία Λιαμῆ. Ὅταν τό πάρεις στά χέ- ροῦ»; Ἀκοῦστε μερικά: «Τό βιβλίο
ρια σου, τοῦτο τό βιβλίο, αἰσθήματα αὐτό ἀναζητάει τόν χρόνο σου, ὄχι
παράξενα σοῦ δημιουργοῦνται. Δέ ἐκεῖνον τόν φανερό, τόν καθημερινό,
μπορεῖς νά καταλάβεις περί τίνος πρό- πού δέ θά μάθουμε ποτέ ἄν τόν ξο-
κειται! Πρόκειται γιά ἀφιερωματικό δεύουμε ἄσκοπα ἤ μᾶς ξοδεύει συ-
τόμο; Μήπως πρόκειται γιά ἄλμπουμ; στηματικά, ἄν τόν τρῶμε ἤ μᾶς τρώει.
Εἶναι ἕνα βιβλίο: Αἴνιγμα. Καί ἀτενί- Ἀναζητάει τόν ἄλλον, τόν μυστικό,
ζοντας τήν πλούσια εἰκαστική δημι- τόν παραπονεμένο, πού ἀρνιέται νά
ουργία —ἔργο τοῦ Νεκτάριου Μα- ἀκολουθήσει τήν τρελλή πορεία τῶν
μάη— μέ προσωπογραφίες, πού μοι- προγραμμάτων μας καί πού περιμένει
άζουν μέ εἰκόνες βυζαντινές, μέ θά- ὑπομονετικά νά τόν ἀφήσουμε νά
λασσες καί στεριές, μέ παιδιά, μέ μᾶς κεράσει τίς λιχουδιές τῆς ἡσυχίας
ὀμπρέλλες, μέ μουσικά ὄργανα σάν τά καί τῆς περισυλλογῆς. Τό ξέρεις κα-
μαντολίνα καί τά μπουζούκια... ὅλα λά: Σέ μιά στιγμή ἔχουν χαθεῖ πολλά
αὐτά, μιά προσωποποίηση τῶν μηνῶν καί ἔχουν κερδηθεῖ περισσότερα.
καί τῶν καιρῶν. Ὡστόσο, κι ἐνῶ τό με- Εἶναι ἐκεῖνες οἱ στιγμές πού διαστέλ-
τροφυλλᾶς, τόσο καί διαλογίζεσαι τί λονται, ὥσπου νά γίνουν μία αἰωνιό-
θά διαβάσεις καί ποῦ θά καταλήξεις. τητα. Τέτοιες στιγμές θά βρεῖς κι ἐδῶ.
Πρίν μᾶς μιλήσει ὁ συγγραφέας Στιγμές, πού θέλησαν νά διασταλοῦν.
γιά τό βιβλίο του, ἀνοίγει τήν καρδιά Μά μή βιαστεῖς πώς δέν σέ ἀφοροῦν
του καί μᾶς ἀποκαλύπτει, σέ τρίτο νά πεῖς. Ἡ αἰωνιότητα εἶναι μία κι
πρόσωπο, μερικά στοιχεῖα τῆς ταυτό- εἶναι κοινή γιά ὅλους. Ὅσοι κατάφε-
τητάς του: «Γεννήθηκε στήν Ἀθήνα, ραν νά βαφτίσουν σ’ αὐτήν τίς στιγ-
ἀλλά μένει στόν Πειραιᾶ. Προσευχές μές τους, γίνονται πόρτα καί διέξοδος
καλῶν ἀνθρώπων τόν ὁδήγησαν νά πού τούς χωράει ὅλους...». Καί στό
σπουδάσει Θεολογία, ἀλλιῶς κανείς τέλος, μέ μιά πρόταση παραβολική,
δέν γνωρίζει τί δρόμο θά εἶχε πά- τά λέει ὅλα: «Δώδεκα φίλοι, δώδεκα
ρει....». Κι ἀνοίγοντας, τέλος, περισ- λόγια, δώδεκα καημοί, πού γεννήθη-
σότερο τήν ψυχή του, διαβάζουμε καν σέ μία στιγμή καί θέλησαν ν’
πώς «αἰσθάνεται βαθειά εὐγνωμοσύ- ἀγγίξουν τήν αἰωνιότητα».
νη γιά τήν οἰκογένειά του, τή Νάντια, Σ’ εὐχαριστοῦμε κ. Λιαμῆ. Μαζί μέ
τήν Ἄννα καί τόν Νικόλα, πού μέ τήν ἀξία τοῦ χρόνου, μᾶς ἔμαθες πολ-
ἀγάπη καί ὑπομονή προσπαθοῦν λά. Ναί. Καί πολλά ἄλλα.
ἀκόμη νά τόν πείσουν, πώς μπορεῖ νά Μιχ. Μιχαηλίδης
Ἔτος ΚΗ´, Ἀριθμ. 1/1 Ἰανουαρίου 2010
ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ τῆς ῾Ι. Μητροπόλεως Ξάνθης καὶ
Περιθεωρίου. ᾿Απρίλ. – ᾿Ιούν.,
Ἀρχιμ. ΠΑΥΛΟΥ Κ. ΝΤΑΝΑ,
᾿Ιούλ. – Σεπτ. 2009. Ξάνθη.
Ἱεροκήρυκος, «Μηνύματα παρη-
γοριᾶς στοὺς πενθοῦντες». Ἀγρί- ΔΙΑΛΟΓΟΣ, Τριμηνιαῖον ἐνη-
μερωτικὸν περιοδικὸν Διορθοδό-
νιο 2009. Ἐκδόσεις «Μορφή». Σχ.
20,50Χ14, σσ. 440. ξου Συνδέσμου Πρωτοβουλίας
Γονέων. Ἀπρίλ., Μάϊος, ᾿Ιούν.,
Πρωτοπρ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕ-
ΤΑΛΛΗΝΟΥ, Ὁμοτίμου Καθη- ᾿Ιούλ. – Σεπτ. 2009. ῾Αγ. Παρα-
σκευὴ ᾿Αττικῆς.
γητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθη-
νῶν, «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Πα- ΔΙΛΕΠΤΟΝ, Νεανικὴ Συντρο-
λαμᾶς, Πατέρας τῆς Θ´ Οἰκουμε- φιὰ Διονύσου. Μάϊος, ᾿Ιούν.,
νικῆς Συνόδου». Ἱερὰ Μονὴ Βε- ᾿Ιούλ., Αὔγ., Σεπτ., ᾿Οκτ., Νοέμβ.,
γάλου Μετεώρου 2009. Σχ. Δεκ. 2009. ᾿Αθῆναι.
24Χ17, σσ. 32. ΔΙΟΝΥΣΟΣ, Μηνιαία Τοπικὴ
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Β. ΖΟΥΚΟΣ, Ἐ- ᾿Εφημερίδα. ᾿Ιούν., ᾿Ιούλ., Αὔγ.,
πίτιμος Γυμνασιάρχης, «Ἐπιστρο- Σεπτ., ᾿Οκτ., Νοέμβ. 2009. Διόνυσος.
φὴ εἰς τὰς ρίζας τῆς φυλῆς μας: Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ, Χριστια-
Σουρούστι (Κερασέες) Δωρίδος».
νικὸν ὀρθόδοξον μηνιαῖον Φοιτη-
Ἀθῆναι 2008. Σχ. 30Χ21, σσ. 232. τικὸν περιοδικὸν τοῦ Συλλόγου
ΙΩΑΝΝΟΥ Α. ΣΑΡΚΑΚΗ, ᾿Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολικῆς
«Ἰωάννης Γ. Βατάτζης, ὁ Ἅγιος Δράσεως «῾Ο Μέγας Βασίλειος».
Αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου». Αὔγ. – Σεπτ., ᾿Οκτ., Νοέμβ., Δεκ.
Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέ- 2009. ᾿Αθῆναι.
λη». Σχ. 20Χ14, σσ. 216.
Δρα ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Μ.
ΜΠΟΥΣΙΑ, Μεγάλου Ὑμνογρά-
φου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκ-
κλησίας, «Ἡ Πάνσοφος Μεγαλο- ῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ
μάρτυς Ἁγία Αἰκατερίνη». Ἔκδο- ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Παν-
σις Ἱ. Μ. Θεοβαδίστου Ὄρους Σι- ελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενω-
νᾶ. Ἀθῆναι 2008. Σχ. 24Χ17, σσ. 88. σις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106
Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ρεθύμνης 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206,
καὶ Αὐλοποτάμου, Νέα Χριστια- ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης·
νικὴ Κρήτη, «Τὰ ἄρθρα καὶ ἡ Δι- Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρό-
δακτορικὴ διατριβὴ τοῦ Ν. Β. πουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη.
Δρανδάκη». Ρέθυμνο 2009 – 2010. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώρ-
Σχ. 24Χ17, σσ. 830. γιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα
᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος
ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος
ΔΙΑΚΟΝΙΑ, Τριμηνιαία ἔκδο- Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15,
Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου
σις οἰκοδομῆς καὶ ἐνημερώσεως
Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα
᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951,
ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε. ΦΑΞ 210 81 36 981).
Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 4
῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»:
Ἰανουαρίου δὲν θὰ γίνη ὁμι-
www.orthodoxostypos.gr
λία λόγῳ τῶν ἑορτῶν τοῦ Ἁγ.
Δωδεκαημέρου. ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον:
orthotyp@otenet.gr
Αἱ ὁμιλίαι θὰ συνεχισθοῦν Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκ-
τὴν ἑπομένην Δευτέραν 11
Ἰανουαρίου καὶ ὥραν 7–8
φράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ-
πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ
μ.μ. μὲ ὁμιλητὴν τὸν κ. Ἰ. ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύ-
Ἀγγελόπουλον Δρ. Θεολο-
νην τῶν γραφομένων.
γίας μὲ θέμα: «Ἐξαγοραζό-
μενοι τὸν καιρόν». ᾿Εὰν δὲν εὑρίσκετε τὴν ἐφη-
μερίδα μας εἰς τὸ περίπτερόν
Παρακαλοῦνται τὰ μέλη σας, παρακαλοῦμεν νὰ τηλε-
τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ
φωνῆτε εἰς τὸν ἀριθμὸν 210-
«᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως 38.16.206, διὰ νὰ καλυφθῆ ἡ
παρακολουθήσουν αὐτήν.
ἔλλειψις.
1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010 Σελὶς 3η

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΟΣ ΟΔΥΡΜΟΣ ΔΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Γράφει ὁ κ. Στέργιος Ν. Σάκκος, ῾Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου
Ἐπίμονη καί ἀκάματη ἡ προσπά-
θεια τῶν Oἰκουμενιστῶν γιά τήν
ἐπιβολή τοῦ παπικοῦ πρωτείου
προσλαμβάνει στίς μέρες μας δια-
στάσεις ἀνησυχητικά ἐντυπωσια-
κές. Φορεῖς καί προσωπικότητες,
συχνά ἀξιόλογες κατά τά ἄλλα,
προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπο νά ἐπι-
βάλουν τόν πάπα ὡς πνευματικό
πλανητάρχη. Διοργανώνουν συνέ-
δρια καί διαλόγους, συγγράφουν
βιβλία καί ἄρθρα μέ κύριο καί μο-
ναδικό στόχο νά μᾶς πείσουν ὅτι
ὀφείλουμε ὅλοι νά ἀποδεχθοῦμε
τήν κυριαρχία τοῦ ποντίφηκα, διό-
τι μόνον ἔτσι θά ξεπερασθοῦν τά
ἀδιέξοδα καί θά λυθοῦν τά πάσης
φύσεως προβλήματα πού κατα-
κλύζουν τήν κοινωνία μας. Ἰσχυρί-
ζονται μάλιστα ὅτι κατά τήν πρώτη
χιλιετία ἦταν ἀπό ὅλους παραδε-
κτό τό πρωτεῖο τοῦ πάπα.
Ὁ παραπάνω ἰσχυρισμός εἶναι
ἀνιστόρητος καί ἀβάσιμος. Ἀπο-
δεικνύεται δέ ὅτι εἶναι ἐπίσης ψευ-
δής καί κακοήθης. Πολυάριθμες
καί σαφεῖς μαρτυρίες βεβαιώνουν
ὅτι ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες δέν
προσδίδεται στόν ἐπίσκοπο Ρώμης
κάποια ἰδιαίτερη ἐξουσία μέσα
στήν Ἐκκλησία. Αὐτό φρονοῦν ὄχι
μόνο θεολόγοι καί ἐπίσκοποι τόσο
τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς ὅσο καί
τῆς Δύσεως, ἀλλά καί ὁλόκληρες
Σύνοδοι. Ἀργότερα, ὄχι μόνο κατά
τήν διάρκεια τῆς δεύτερης ἀλλά
καί τῆς πρώτης χιλιετίας, ὅσες φο-
ρές ἐκδηλώθηκε ἡ ἀξίωση νά ἐπι-
βληθεῖ ὁ πάπας ὡς βικάριος
(=ἀντιπρόσωπος) τοῦ Θεοῦ καί
ὑπέρτατος κυρίαρχος ὅλης τῆς
Ἐκκλησίας συνάντησε πάντοτε
σθεναρή ἀντίσταση. Αὐτή ὑπῆρξε
ἡ πάγια θέση τῆς ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας. Σʼ αὐτή τήν θέση πα-
ρέμεινε πιστή ἡ Ἀνατολή, ὅταν ἡ
Δύση ἁλώθηκε ἀπό τούς φράγ-
κους. Αὐτή τήν πίστη μᾶς κληρο-
δότησε ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν ἐποχή
τοῦ Μεγάλου Φωτίου μέχρι τόν
Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, τόν Ἅγιο
Μᾶρκο Εὐγενικό, τόν ἅγιο Νικόδη-
μο τόν Ἁγιορείτη καί τόν νεοφανῆ
ἅγιο Νεκτάριο, ἀπό τήν κοίμηση
τοῦ ὁποίου οὔτε ἕνας αἰώνας δέν
ἔχει περάσει.
Ὑπῆρχαν καί στήν ἐποχή τοῦ
Ἁγίου Νεκταρίου κάποιοι, πού ὑπο-
στήριζαν ὅτι στήν πρώτη χιλιετία
ὅλη ἡ Ἐκκλησία, ἀνατολική καί δυ-
τική, ἀναγνώριζε τό πρωτεῖο τοῦ
πάπα. Ὁ Ἅγιος ἐντρύφησε στό θέ-
μα αὐτό. Συνέγραψε μάλιστα τό
1895 εἰδικό δίτομο ἔργο 600 σελί-
δων μέ τίτλο: «Μελέτη ἱστορική
περί τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος, πε-
ρί τῆς διαιωνίσεως αὐτοῦ καί περί
τοῦ δυνατοῦ ἤ ἀδυνάτου τῆς ἑνώ-
σεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, τῆς
ἀνατολικῆς καί δυτικῆς». Ἐρευ-
νώντας ἀξιόπιστες πηγές συγκέν-
τρωσε μαρτυρίες μέ τίς ὁποῖες
ἀποδεικνύει πολλαπλῶς ὅτι ἡ
ἀξίωση τοῦ πάπα νά ἀναγνωρίζεται
ὡς ὁ μοναδικός ἀντιπρόσωπος τοῦ
Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς ἀπορρίφθηκε
ἀπό ὅλους ἐν τῆ γενέσει της. Ἀπό
αὐτή τήν μελέτη τοῦ Ἁγίου Νεκτα-
ρίου θά παραθέσω στήν συνέχεια
μερικές μόνο μαρτυρίες πρός ἐνη-
μέρωση καί πνευματικό καταρτι-
σμό τῶν ἀναγνωστῶν. Παραπέμπω
λικῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία ἀρνεῖται
στόν πάπα Ρώμης τά πρωτεῖα σʼ
ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία. Δηλαδή
δέν δέχεται α) τήν ἀπονομή ἀπο-
στολικοῦ πρωτείου στόν Πέτρο
ἀπό τόν Κύριο, β) τήν μεταβίβαση
αὐτοῦ τοῦ πρωτείου στόν ἑκάστο-
τε ρωμαῖο ποντίφηκα, γ) τήν φύση
καί τήν οὐσία τοῦ πρωτείου τοῦ πά-
πα καί δ) τό «ἀλάθητο» τοῦ πάπα.
Κατά τούς ἀνατολικούς: Τά
σπουδαιότερα αἴτια εἶναι τρία˙ α) ἡ
ἀξίωση τοῦ πρωτείου ἀπό τόν πά-
πα Ρώμης β) οἱ αὐθαίρετες δογμα-
τικές καινοτομίες τῆς Δύσεως καί
γ) ἡ ἀθέτηση τοῦ κύρους τῶν
Ἱερῶν Συνόδων πού μόνο αὐτές
κατέχουν τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλη-
σίας (σελ. 7-8).
Καί συμπεραίνει ὁ ἅγιος: «Οἱ
ὅροι τῆς ἑνώσεως εἶναι τοιοῦτοι,
ὥστε καθιστῶσι τήν ζητουμένην
ἕνωσιν ἀδύνατον˙ διότι δέν ἔχου-
σι οὐδέν σημεῖον συναντήσεως,
ζητοῦσι δέ ἑκατέρα παρά τῆς ἑτέ-
ρας, οὔτε πλεῖον οὔτε ἔλαττον,
τήν ἄρνησιν ἑαυτῆς...» (σελ. 9).
Εἶναι προφανές ὅτι μέχρι σήμερα
καί παρʼ ὅλους τούς διαλόγους καί
τίς ἑνωτικές προσπάθειες τίποτε
δέν ἄλλαξε στίς τοποθετήσεις τῶν
δύο πλευρῶν. Τά τελευταῖα μάλι-
στα οἰκουμενιστικά συνέδρια στήν
Ραβέννα καί στήν Κύπρο ἕνα θέμα
ἔθεσαν ὡς βασικό γιά νά ἐπιτευχ-
θεῖ ἡ πλήρης ἕνωση: νά ἀποδεχ-
θοῦν οἱ ὀρθόδοξοι μόνο τό πρω-
τεῖο τοῦ πάπα καί νά διατηρήσουν
τά δόγματά τους ὅπως ἔχουν. Νά
προσχωρήσουν, δηλαδή, στήν
Οὐνία. Δέν ὑπάρχει, λοιπόν, καμία
ὑποχώρηση ἀπό τήν ἀρχική θέση
τῶν Δυτικῶν, ἄρα ἡ ἕνωση ἐξακο-
λουθεῖ νά παραμένει καί σήμερα
ἀνέφικτη.
Τό πρωτεῖο τοῦ πάπα Ρώμης πα-
ρουσιάζει ὁ ἅγιος ὡς θεμελιώδη
ἀρχή τῆς Δύσεως καί ἀρχή τῆς
ἀπομακρύνσεώς της ἀπό τήν μία
καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλη-
σία. Εἶναι ἐντυπωσιακό ὅτι τήν
ἀξίωση αὐτή θεωρεῖ συνομήλικη
μέ τήν ἐκκλησία τῆς Ρώμης καί
σύμφυτη μέ τόν χαρακτήρα τῶν
Ρωμαίων, τῶν ʻʼπρώτωνʼʼ πολιτῶν
τῆς μεγάλης ρωμαϊκῆς αὐτοκρα-
τορίας (σελ. 10). Ἡ ἐπίδραση αὐ-
τοῦ τοῦ ἀνθρώπινου στοιχείου
στούς ἐκκλησιαστικούς ἡγέτες
τῆς ρωμαϊκῆς ἐκκλησίας ὑπῆρξε
διαχρονικά καθοριστική γιά τήν
διαμόρφωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ
συστήματος τῆς Ρώμης καί βέβαια
τῶν ἀπαιτήσεων τῆς ἐκκλησια-
στικῆς ἡγεσίας ἀπό τίς ἐκτός Ρώ-
μης ἐκκλησίες.
Ποῦ στήριξαν ὅμως οἱ πάπες τῆς
Ρώμης θεολογικά τό πρωτεῖο
τους;
Ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτό ἀπορρέει
ἀπό τό ἀποστολικό πρωτεῖο τοῦ
Πέτρου. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀνα-
φέρει τά χωρία τῶν Εὐαγγελίων,
τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦν παρερμη-
νευμένα οἱ δυτικοί γιά νά διακηρύ-
ξουν ὅτι ὁ ἀπόστολος Πέτρος εἶχε
κυριαρχική ἐξουσία ἀνάμεσα
στούς μαθητές καί γενικότερα μέ-
σα στήν Ἐκκλησία. Ὡστόσο ὑπάρ-
χουν πάμπολλα χωρία πού συνηγο-
ροῦν γιά τήν πλήρη ἰσότητα μετα-
μέλη τῆς πρώτης ἐκκλησίας (βλ.
Πρξ 1,15-26˙ 6,2-6). Δέχθηκε μάλι-
στα τήν ἐπίπληξη τοῦ ἀποστόλου
Παύλου (βλ. Γα 2,11-14), ὅπως εἶχε
δεχθεῖ καί τοῦ Κυρίου (Μθ 16,23).
Ἀκόμη κι ἄν ἀναγνωριζόταν κά-
ποιο πρωτεῖο στόν Ἀπόστολο Πέ-
τρο, μέ ποιά αἰτιολογία αὐτό θά
ἔπρεπε νά μεταβιβασθεῖ στόν προ-
καθήμενο τῆς Ρώμης;
Ἀπό τά πρῶτα χρόνια, σημειώνει
ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, καί ἄλλες τοπι-
κές ἐκκλησίες σεμνύνονταν νά τι-
μοῦν ὡς ἱδρυτή τους τόν ἀπόστο-
λο Πέτρο. Καμία ὅμως δέν διανοή-
θηκε νά διεκδικήσει πρωτεῖο ἐξου-
σίας. Ἀντίθετα ἡ Ρώμη, γιά τήν
ὁποία μόχθησε δύο καί πλέον ἔτη ὁ
Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος,
ἀρνήθηκε τήν πατρότητά του καί
αὐθαίρετα, ὅπως ἀποδεικνύει στήν
συνέχεια ὁ Ἅγιος, τοποθέτησε
στόν θρόνο της τόν ἀπόστολο Πέ-
τρο μέ στόχο νά στηρίξει σʼ αὐτόν
τήν θεωρία τοῦ πρωτείου της.
Ὅπως ἀποδεικνύεται ὅμως ἀπό τίς
ἁγιογραφικές μαρτυρίες καί τά
ἁγιοπατερικά κείμενα, ὁ Ἀπόστο-
λος Πέτρος ὄχι μόνο δέν πῆγε
στήν Ρώμη, ἀλλά «...οὔτε τόν ἀέρα
τῆς Ρώμης φρονοῦμεν, πόρρωθεν
ποτέ ἀνέπνευσεν» (σελ. 19).
Ψευδεπίγραφα καί ἀπόκρυφα
κείμενα ἐπιστράτευσαν οἱ παπικοί
προκειμένου νά στηρίξουν ἐκεῖ τό
ἀστήρικτο πρωτεῖο τοῦ πάπα. Τέ-
τοιο κείμενο, ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος,
εἶναι ἡ λεγόμενη Ἐπιστολή τοῦ
Κλήμεντος Ρώμης πρός τόν Ἰάκω-
βον Ἱεροσολύμων, γραμμένη κατά
τόν 2ο αἰ.. (σελ. 14-16). Κατά τόν
3ο αἰ. οἱ παπικοί δέν δίστασαν νά
παραχαράξουν τό ἔργο τοῦ Κυ-
πριανοῦ Καρχηδόνος «Περί τῆς
ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας». Ἀφιε-
ρώνει πολλές σελίδες στή μελέτη
του ὁ ἅγιος Νεκτάριος γιά νά ἀπο-
δείξει μέ βάση τά κείμενα καί τίς
ἐργασίες εἰδικῶν αὐτή τήν παρα-
χάραξη (σελ. 50-61).
Ἀποκορύφωμα τῆς πλαστογρά-
φησης στήν ὁποία ἐπιδόθηκαν οἱ
δυτικοί ἀποτελοῦν οἱ Ψευδοϊσιδώ-
ρειες διατάξεις τοῦ 8ου αἰ. (σελ.
185 ἑ.). Τό ψευδές αὐτῶν τῶν κει-
μένων ἀναγνωρίζεται ἀκόμη καί
ἀπό καθολικούς ἐπιστήμονες. Μία
ἀκόμη προσπάθεια τοῦ 8ου αἰ.
ἀναφέρει ὁ ἅγιος συγγραφέας,
τήν «Δωρεά τοῦ Μ. Κωνσταντίνου
στόν πάπα Σίλβεστρο», κείμενο μέ
τό ὁποῖο ὁ Μ. Κωνσταντῖνος παρα-
χωρεῖ ἰδιαίτερες ἐξουσίες καί προ-
νόμια στόν πάπα Ρώμης. Ἔχει δια-
ψευσθεῖ πολλές φορές καί ἀπό
πολλούς ἤδη ἀπό τόν 15ο αἰ. (σελ.
189-190).
Παρʼ ὅλες τίς προσπάθειες τῶν
δυτικῶν δέν ἀναγνώρισε ποτέ κα-
νείς πρωτεῖο ἐξουσίας στόν πάπα.
Στήν «Μελέτη» ἀναφέρονται οἱ
πρώιμες ἀπόπειρες παπῶν νά
ἀσκήσουν ἡγεμονική ἐξουσία σʼ
Ἀνατολή καί Δύση καθώς καί οἱ
ἀντιδράσεις πού προκάλεσαν.
Ἀφορμή ἔδωσαν οἱ διαφορές
μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως ὡς
πρός τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα.
Πρῶτος ὁ πάπας Ἀνίκητος ἀξίωσε
νά γιορτάζεται τό Πάσχα παντοῦ
Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ
Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ πλέον
ἐλπιδοφόρο καὶ χαρμόσυνο γε-
γονὸς στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, δι-
ότι ἀποτελεῖ τὴ φωτοφόρο χα-
ραυγὴ τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ
ἀνθρώπου καὶ ὁλοκλήρου τῆς κτί-
σεως ἀπὸ τὴ φοβερὴ δουλεία τῆς
ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς, τὴν
ὁποία εἰσήγαγε στὴ θεία δημιουρ-
γία ὁ διάβολος, ὁ ὀλέθριος ἀντίδι-
κος τοῦ Θεοῦ καὶ καταστροφέας
τῶν ἔργων Του. Ὁ Ἅγιος Ἄγγελος
τῆς Γεννήσεως διαμήνυσε στοὺς
ταπεινοὺς ποιμένες τῆς Βηθλεὲμ
πὼς «ἰδοὺ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χα-
ρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ
λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σω-
τήρ, ὃς ἐστι Χριστὸς Κύριος»
(Λουκ. 2,10), κομίζοντας τὴ χαρο-
ποιὸ εἴδηση, γιὰ τὴν ὁποία ἀδημο-
νοῦσε κάθε ἀνθρώπινη ψυχή. Ἡ
ὄντως μεγάλη αὐτὴ χαρὰ ἔγινε
ἔκδηλη στοὺς ἁπλοϊκοὺς ἐκείνους
ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δοκίμασαν
πρῶτοι τὴν ἀνεκλάλητη ἀγαλλίαση
τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ,
τὴν ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀν -
θρωπίνου γένους.
Ἡ ἴδια χαρὰ καὶ ἱλαρότητα κατα-
λαμβάνει κάθε ἄνθρωπο, ποὺ ἀντι-
λαμβάνεται τὴν ἐν Χριστῷ ἀπολύ-
τρωση, ἐναποθέτει σὲ αὐτὸν κάθε
βάσανο τῆς βιωτῆς του καὶ ἐλπίζει
στὴν προσωπική του μεταμόρφωση
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ «εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον ἡλι-
10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010 κίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»
Ἐφεσ. 4,13), δηλαδὴ στὴν κατὰ χά-
Ἀπόστολος: Ἐφεσ. δ´ 7 – 13 ριν θέωσή του. Αὐτὴ τὴ χαρὰ βιώνει
ἀσυνείδητα ὅλος ὁ κόσμος, ὁ
Εὐαγγέλιον: Ματθ. δ´ 12 – 17 ὁποῖος ἑορτάζει τὸ μέγιστο γεγονὸς
Ἦχος πλ. β´.— Ἑωθινὸν: Θ´ τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, ἔστω μὲ
τὸ δικό του ξεχωριστὸ τρόπο τῶν
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ἐξωτερικῶν τύπων καὶ τῆς κατανα-
λωτικῆς μανίας τῶν ἁγίων ἡμερῶν.
ΖΩΟΓΟΝΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ Εἶναι γνωστὸ πὼς καὶ μὴ χριστιανι-
κοὶ λαοὶ συμμετέχουν στὸν ἑορ-
Μετά τή σύλληψη τοῦ Ἀγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ὁ Χρι- τασμὸ αὐτό, διότι δὲ μποροῦν νὰ
στός ἔφυγε γιά τή Γαλιλαία κι ἐγκαταστάθηκε στήν Καπερνα-
ἀντιπαρέλθουν τὴ μεγάλη ἑορτή. Ὁ
ούμ —πόλη πού βρίσκεται στίς ὄχθες τῆς λίμνης— σύμφωνα Ἰησοῦς Χριστὸς ἔχει μπολιάσει ὁλό-
καί μέ τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, ὅτι στήν περιοχή ἐκείνη, πού
κληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση, ὅλων
τήν κατοικοῦσαν εἰδωλολάτρες, βυθισμένοι στό σκοτάδι, θά τῶν τόπων καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν, μὲ
ἔβλεπαν δυνατό φῶς. Τό φῶς αὐτό ἦταν ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μέ τὴν ἁγιαστική του χάρη.
τή διδασκαλία του καί τό παράδειγμά του θά διέλυε τό σκοτά-
Ἀλλά, ἀλλοίμονο, ὑπάρχει καὶ
δι τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. τραγικὴ ἐξαίρεση σὲ αὐτὸν τὸν κα-
Οἱ μακράν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι εἶναι πράγματι βυ- νόνα. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖ -
οι ὄχι μόνο δὲ συμμετέχουν στὴν
θισμένοι στό σκοτάδι. Δέν μποροῦν νά δώσουν ἀπαντήσεις στά
παγκόσμια καὶ πανανθρώπινη χαρὰ
ὑπαρξιακά ἐρωτήματα, πού τούς ἀπασχολοῦν. Δέν μποροῦν νά τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ἀλλὰ
λύσουν τά προβλήματά τους. Δέν μποροῦν νά ἀντιμετωπίσουν
ἀντίθετα λυποῦνται καὶ ὀδύρονται
τά ἀδιέξοδα. Ἀδυνατοῦν νά δώσουν νόημα στή ζωή τους. Γι᾽ τὶς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Δωδεκαημέ-
αὐτό καί εἶναι δυστυχεῖς.
ρου. Καταριοῦνται τὸ γεγονὸς τῆς
Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου καὶ
Οἱ πλησίον τοῦ Θεοῦ ἔχουν φωτεινή ζωή. Ἡ διδασκαλία τοῦ
Χριστοῦ καί οἱ ἐντολές φωτίζουν τά βήματά τους. Γνωρίζουν τό προσπαθοῦν ἀνεπιτυχῶς νὰ μει-
ώσουν τὴ σημασία του. Ἡ πνευμα-
σκοπό τῆς ζωῆς τους καί τά καθήκοντά τους. Ἰδανικό τους εἶναι
τική του συσκότιση καὶ τὸ διαβολι-
ὁ ἐνάρετος βίος καί τέρμα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους ἡ Βασιλεία κό τους φρόνημα τοὺς ἐμποδίζουν
τῶν Οὐρανῶν. Δέν καταπονοῦνται μέ ἰδεολογίες, πού κατα-
νὰ ἀντιληφθοῦν, οὔτε στὸ ἐλάχι-
στρέφουν τό νοῦ καί δέν ὑποδουλώνονται ἀπό ἀνθρώπους, πού στο τὸ μέγεθος τῆς θείας δωρεᾶς.
εἶναι ἀρνητές τοῦ Θεοῦ. Τά ὑλικά ἀγαθά δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς Ὁ ψυχικός τους δαλτωνισμὸς τοὺς
ζωῆς. Εἶναι χρήσιμα, ἀλλά δέν τόν αἰχμαλωτίζουν. κρατᾶ σὲ πυκνὰ σκοτάδια καὶ δὲ
Ἡ χριστιανική διδασκαλία ζωογονεῖ τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώ-
πων. Κάτι πού δέν θέλουν νά παραδεχτοῦν οἱ ἄθεοι. Καί ὅμως ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΣ ΦΩΝΗ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ Γέροντος Παϊσίου:
πραγματοποιεῖται. Εἶναι ἐνδιαφέροντα τά ὅσα σημειώνει γιά τό
ΠΡΩΤΑ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ
θέμα αὐτό ἕνας ἐπίσκοπος: «Οἱ ἄνθρωποι συγκροτοῦν κοινωνία,
ὅταν μάλιστα αὐτοί σχετίζονται μεταξύ τους καί συνεργάζονται.
Βασική διδαχή τοῦ Χριστοῦ γιά τήν κοινωνική ζωή τῶν ἀνθρώ-
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ
πων εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, πού φθάνει μέχρι τήν ἀγά-
πη τοῦ ἐχθροῦ καί τήν αὐτοθυσία. Ὁ Χριστός, ἑπομένως, κη-
ρύττοντας τήν ἀγάπη, ὡς πρώτιστη κοινωνική ἀρετή, δημιουρ-
Τοῦ κ. Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητοῦ
μποροῦν νὰ δοῦν μὲ καθαρότητα
καὶ ἀντικειμενικότητα τὴ μεγάλη
καὶ σωτήρια ἀλλαγή, ποὺ ἔφερε ὁ
Χριστὸς στὸν κόσμο.
Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἀνήκουν
στὸ νεοφανὲς κίνημα τοῦ Νεοπα-
γανισμοῦ, ποὺ εἶναι γέννημα καὶ
θρέμμα τοῦ διαβόητου ἀποκρυφι-
στικοῦ πλέγματος τῆς «Νέας Ἐπο-
χῆς τοῦ Ὑδροχόου». Πρόκειται γιὰ
νοσηροὺς νόες, οἱ ὁποῖοι κυριαρ-
χούμενοι ἀπὸ προσωπικὰ πάθη καὶ
ἄλλες καταβολὲς καὶ μὴ ἀντέχον-
τας τὴ χριστιανικὴ ζωὴ καὶ ἠθική,
στράφηκαν πρὸς τὸ παγανιστικὸ
προχριστιανικὸ παρελθόν, διότι οἱ
εἰδωλολατρικὲς πίστεις θωπεύουν
τὰ ἀνθρώπινα ὁρμέμφυτα καὶ ἐν -
θαρρύνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ
κτηνώδη, δηλαδὴ ἐνστικτώδη ζωή.
Τὸ θεῖο πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ Χρι-
στοῦ καὶ ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία τοὺς
προκαλεῖ οἰστρηλατημένο μίσος
καὶ σχιζοφρενικὴ διάθεση ἐκδίκη-
σης. Γι᾽ αὐτὸ κάνουν ὅ,τι μποροῦν
γιὰ νὰ συκοφαντήσουν καὶ νὰ μει-
ώσουν τὸ Σωτήρα Χριστὸ καὶ τὸ ἐπὶ
γῆς σωτήριο ἔργο Του.
Μιὰ ἀπὸ τὶς γελοιωδέστερες
ἀπόπειρές τους γιὰ νὰ «ἀποδεί-
ξουν» τάχα τὴν μὴ ἱστορικότητα
τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ συσχέτισή Του
μὲ τοὺς λεγομένους «ἡλιακοὺς
θεοὺς» διαφόρων εἰδωλολατρικῶν
«θεοτήτων». Παίρνοντας ἀφορμὴ
ἀπὸ τὸ χρόνο ἑορτασμοῦ τῶν Χρι-
στουγέννων, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται
μὲ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο, πασχί-
ζουν νὰ «ἀποδείξουν» ὅτι ὁ Ἰησοῦς
Χριστὸς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ καὶ πὼς ἡ
πίστη σ᾽ Αὐτὸν εἶναι μιὰ παραφθαρ-
μένη ἐκδοχὴ τῶν μύθων τοῦ
Ἡρακλῆ, τοῦ Ὄσιρι, τοῦ Μίθρα καὶ
ἄλλων «ἡλιακῶν θεοτήτων».
Δὲ θὰ ἀναφερθοῦμε στὶς μυθο-
λογικὲς διηγήσεις τῶν «γεννήσε-
ων» τῶν ἀνύπαρκτων αὐτῶν «θε-
ῶν», ἄλλωστε εἶναι λίγο πολὺ γνω-
στὲς σὲ ὅλους μας καὶ βέβαια μᾶς
διασκεδάζουν ἀρκετὰ μὲ τὴν παρα-
δοξότητα καὶ τὴ φαιδρότητα, ποὺ
εἶναι διατυπωμένες καὶ ἀποδίδονται
σὲ νοσηροὺς μυθογράφους τοῦ
ἀπώτερου σκοτεινοῦ παρελθόντος.
Ὅμως θὰ ἐπιμείνουμε στὴ μεγάλη
ἀλήθεια πὼς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι
ἀποδεδειγμένα τουλάχιστον ἱστο-
ρικὸ πρόσωπο, μὲ μυριάδες ἀξιόπι-
στες μαρτυρίες. Ἡ ἀχαλίνωτη φαν-
τασία τῶν μυθογράφων ἀπὸ τὴν
ἱστορικὴ πραγματικότητα ἀπέχει
ὅσο ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴ γῆ. Οἱ «βιο-
γραφίες» τῶν ἄθλιων «ἡλιακῶν
θεῶν» συγκρινόμενες μὲ τὸ θεῖο
πρόσωπο καὶ τὴ βιωτὴ τοῦ Ἰησοῦ
Χριστοῦ, ἀποδεικνύουν τὸ ἀπύθμε-
νο χάσμα μεταξύ τους. Στοὺς εἰδω-
λολατρικοὺς «θεοὺς» ὅλων τῶν πα-
γανιστικῶν θρησκειῶν κυριαρχοῦν
πάθη καὶ ἀδυναμίες ἀνομολόγητες
(φόνοι, βιαιοπραγίες, βιασμοί, μοι-
χεῖες, αἱμομιξίες, κ.λπ.), ποὺ ὄχι μό-
νον δὲν ἁρμόζουν σὲ «θεούς»,
ἀλλὰ τὶς συναντοῦμε στοὺς χειρο-
τέρους τῶν ἀνθρώπων! Στὸ σύνολό
τους οἱ «θεοὶ» τῆς εἰδωλολατρίας
εἶναι κλασσικὰ ἀνήθικα παραδείγ-
ματα πρὸς ἀποφυγὴ γιὰ τοὺς ἀν-
θρώπους! Ὅσο οἱ ἄνθρωποι μιμοῦν-
ταν τὶς «θεϊκὲς» βιωτές, μεταβά-
λονταν οἱ κοινωνίες σὲ ἀνυπόφορη
κόλαση! Ἀντίθετα στὸν Κύριο Ἰησοῦ
Χριστὸ δὲν τόλμησε ποτὲ κανένας
νὰ προσδώσει, οὔτε οἱ ἄσπονδοι
ἐχθροί του, τὸ παραμικρὸ ἠθικὸ ψε-
γάδι! Αὐτὸς διῆλθε τὴν ἐπὶ γῆς ζωή
Του εὐεργετώντας τὸν κόσμο, ἐπι-
σφραγίζοντας τὸ ἔργο Του μὲ τὸ τί-
μιο Αἷμα Του ὡς «λύτρον ἀντὶ
πολλῶν» (Μάρκ.10, 45). Δὲν ὑπάρχει
ἡ παραμικρὴ νύξη ὅτι διέπραξε
ἔστω καὶ ἐλάχιστο κακὸ ποτέ, εἶναι
ὁ μόνος, ποὺ τόλμησε νὰ ρωτήσει
ὁμοεθνεῖς του, οἱ ὁποῖοι τὸν γνώρι-
ζαν πολὺ καλά: «τὶς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει
με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰωάν.8, 46).
Ἡ ὑπέρτατη εὐεργεσία Του πρὸς
τὸ ἀνθρώπινο γένος εἶναι ἡ ἐθε-
λούσια αὐτοκένωσή Του ἀπὸ τὴ
θεία μεγαλοπρέπεια καὶ ἡ ταπεινω-
τικὴ ἔνδυση τῆς ἀνθρωπίνης φύ-
σεως, προκειμένου νὰ σώσει τὸν
πεσόντα ἄνθρωπο. Οἱ ἄθλιοι παγα-
νιστικοὶ «ἡλιακοὶ θεοὶ» ὄχι μόνο
δὲν «ὑπῆρξαν» εὐεργέτες τῆς
ἀνθρωπότητας, ἀλλὰ μᾶλλον ζημία
τῆς «προσέφεραν». Ἂν βέβαια
ἐμβαθύνουμε βιβλικὰ στὴν «πα-
ρουσία» αὐτῶν στὸν κόσμο, ὅτι
«πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμό-
νια» (Ψαλμ. 95, 5), τότε ἀποδεί-
χνουμε μὲ σαφήνεια τὴν δαιμονικὴ
καταστροφική τους δράση στὶς
ἀνθρώπινες κοινωνίες. Καταγγέλ-
λουμε μὲ παρρησία πὼς οἱ ὄψιμοι
λάτρεις τῶν σατανικῶν «θεῶν» κι-
νοῦνται βάσει σχεδίου γιὰ τὴν κα-
τακρήμνιση τοῦ κόσμου στὴ σκο-
τεινὴ ἄβυσσο τοῦ σύγχρονου νε-
οεποχίτικου ἀποκρυφισμοῦ, ἀπὸ
ὅπου δὲν ὑπάρχει διέξοδος!
Ὁ «Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος»
(Ἡσ. 9, 6), ὁ μοναδικὸς «Ἄγγελος
τῆς Διαθήκης» (Μαλαχ. 3, 1), ὁ
σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ (Ἰω-
άν. 1, 14), δὲν ἔφερε ἁπλὰ τὸ μήνυ-
μα τῆς σωτηρίας στὸν κόσμο, ἀλλὰ
ἦρθε ὁ ἴδιος καὶ ἔγινε μὲ τὴ θέλησή
Του μέτοχος τοῦ ἀνθρωπίνου προ-
βλήματος, προκειμένου νὰ τὸ ἀντι-
μετωπίσει ἀποτελεσματικά, ὡς ἡ
ὑπερτέλεια «ἐν ἀνθρώποις εὐδο-
κία», κατὰ τὸν ἀγγελικὸ ὕμνο τῆς
Γεννήσεως (Λουκ. 2, 14). Γι᾽ αὐτὸ
ἐμεῖς οἱ πιστοί Του, σκιρτοῦμε ἀπὸ
ἄρρητη ἀγαλλίαση καὶ ὑμνοῦμε
ἀσίγαστα «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾶ
καρδία» τὸν Αἴτιο τῆς σωτηρίας
μας, σὲ πεῖσμα ὅλων ἐκείνων τῶν
ἀθλίων, ποὺ θλίβονται γιὰ τὸ μέγα
καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς
Θείας Ἐνανθρωπήσεως!

στόν πρῶτο τόμο τῆς Μελέτης, ξύ τῶν μαθητῶν. Αὐτά ὅμως οἱ πα- τήν ἡμέρα πού τό γιόρταζε ἡ Ρώ-
πού τυπώθηκε ἀπό τόν Π. Λεωνή, πικοί τά παραθεωροῦν. Στίς Πρά- μη. Ἀντιτάχθηκε ὁ ἅγιος ἐπίσκο-
ἐν Ἀθήναις 1911. ξεις τῶν Ἀποστόλων π.χ. ὁ Ἀπόστο- πος Σμύρνης Πολύκαρπος, ἀλλά ἡ
λος Πέτρος λόγῳ τοῦ χαρακτῆρος διαφωνία ἔληξε εἰρηνικά καί κάθε
Μέ ἀντικειμενικότητα ἀξιόπι- τοπική ἐκκλησία γιόρταζε τό Πά-
στου ἱστορικοῦ ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος του, βέβαια, προΐσταται τῶν μα-
θητῶν ἀλλά ποτέ δέν προβάλλεται σχα σύμφωνα μέ τήν δική της πα-
Πενταπόλεως παρουσιάζει συνο- ράδοση. Τό θέμα ἐπανῆλθε στά τέ-
πτικά τά αἴτια τοῦ σχίσματος ὅπως ὡς ὁ πρῶτος καί κυρίαρχος οὔτε
καί ὡς ἀλάθητος. Δέν ἀποφασίζει λη τοῦ 2ου αἰ. Ὁ πάπας Βίκτωρ
τά ἀντιλαμβάνονται τήν ἐποχή του στάθηκε περισσότερο ἀδιάλλα-
καί οἱ δύο πλευρές. ποτέ μόνος. Λύνει τά προκύπτοντα
θέματα πάντοτε ἀπό κοινοῦ μέ κτος καί ἀφόρισε τόν Πολυκράτη,
Κατά τούς δυτικούς: Ἡ βασική ἐπίσκοπο Ἐφέσου, ἀλλά καί ὅσους
τούς ἄλλους ἀποστόλους καί μέ τά
ἀντέδρασαν στίς ἀξιώσεις του. Τε-
αἰτία εἶναι ἡ ὑπεροψία τῆς Ἀνατο-
λικά ὁ ἀφορισμός ἀπεσύρθη καί οἱ
Ἐκκλησίες Ἀνατολῆς καί Δύσης
ἔμειναν σέ κοινωνία ἀγάπης. Δέν
ἔγινε τό ἴδιο ὅμως στήν περίπτωση
τοῦ πάπα Στεφάνου, τόν 3ο αἰ.
Ἐδῶ τήν ἀφορμή ἔδωσε τό θέμα
τοῦ ἀναβαπτισμοῦ ὅσων ἐπιστρέ-
φουν ἀπό τίς διάφορες αἱρέσεις
στήν μία Ἐκκλησία. Ὁ Κυπριανός
Καρχηδόνος συγκάλεσε δύο τοπι-
κές Συνόδους, οἱ ὁποῖες ἀπεφάσι-
� ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ. Τὸν τρόπον μᾶς τὸν ἐξηγεῖ σαν νά ξαναβαπτίζονται οἱ πρώην
ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς στὴν «Δεύτερη Ἑκατοντάδα πρὸς πλανημένοι. Ὁ πάπας Στέφανος —
Θαλάσσιον», ὅπου γράφει γιὰ τὴν ἀληθινὴ πίστη: «Ἐκεῖνοι, ποὺ ζητοῦν χωρίς καμία Σύνοδο καί μέ τήν
τὸν Κύριον δὲν πρέπει νὰ τὸν ζητοῦν ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτόν τους, ἀλλὰ μέ- ἀπειλή ἀποκήρυξης— ἀπέρριψε
τόν ἀναβαπτισμό καί «διέταξε»
σα τους, μὲ τὴν ἔμπρακτη πίστη. Γιατὶ λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: “Εἶναι κοντὰ
σου ὁ λόγος, στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου” (Ρωμ. Ι´ 8), δηλαδή ὁ ὅλους τούς ἐπισκόπους νά τηρή-
σουν τήν ἀπόφασή του. Πλῆθος
λόγος τῆς πίστεως, γιατὶ ὁ ζητούμενος λόγος εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός». τοπικῶν Συνόδων στήν Ἀνατολή
� ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ. Αὐτὴν τὴν συμβουλὴ μᾶς καί στήν Ἀφρική ἐπέκριναν καί
δίνει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μὲ τὸ «Ἑορτοδρόμιόν» του, στιγμάτισαν τήν στάση τοῦ Στεφά-
νου. «Ἐκ τούτων», συμπεραίνει ὁ
ὅπου γράφει: «Ὅσον ὁ Θεὸς εὐεργετεῖ τοὺς ἀνθρώπους, τόσον οἱ ἄνθρω-
ἅγιος Νεκτάριος, «δείκνυται τό
ποι ἔχουν χρέος νὰ εὐχαριστοῦν τὸν εὐεργέτην αὐτῶν Θεὸν. Ἀχάριστος γὰρ
ὁμολογουμένως καὶ εἶναι καὶ λέγεται ὅστις εὐεργετούμενος ἀπὸ τὸν Θεὸν πόσον ἡ Ἐκκλησία ἀνεγνώριζε τῷ
πάπᾳ πρωτεῖα, ἡγεμονίαν, ἀλάθη-
δὲν προσφέρει αὐτῷ κἂν τὰς διὰ λόγων εὐχαριστίας». Ἔστω καὶ μὲ λόγια, τον, καί ὅ,τι ἕτερον, ὅπερ ἀξιοῖ ὅτι
ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα πρέπει νὰ λέμε συνεχῶς εὐχαριστίες στὸν Πανευερ- ἔλαβεν» (σελ. 63).
γέτη μας Θεόν.
Τό μόνο «πρωτεῖο», πού δέχεται
� Ο ΠΟΡΤΙΕΡΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. Ἔτσι θὰ μποροῦσε νὰ ὀνο- ὁ ἅγιος ὅτι ἀπολάμβανε ὁ πάπας
μασθῆ ἡ νῆψις (ἐγρήγορση καρδίας), γιὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἅγιος Ἡσύχιος ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες εἶναι τό
ὁ Πρεσβύτερος ἔγραψε ὁλόκληρον βιβλίον, ὅπου καὶ μᾶς δίνει καὶ τὸν πρωτεῖο τιμῆς —καί ὄχι ἐξου-
καλύτερον ὁρισμόν της λέγοντας: «Νῆψις εἶναι μία μόνιμη σταθεροποί- σίας— κι αὐτό λόγῳ κάποιων συγ-
ηση τοῦ λογισμοῦ καὶ στάση του στὴν πύλη τῆς καρδιᾶς. Βλέπει καὶ ἀκούει κυριῶν:
τοὺς κλέφτες λογισμοὺς νὰ ἔρχονται, δηλαδὴ τί λένε καὶ τί κάνουν οἱ α) Ὁ πάπας ἦταν ἐπίσκοπος τῆς
ἀνθρωποκτόνοι δαίμονες. Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ μορφή, ποὺ χάραξαν καὶ ὤρθω-
σαν οἱ δαίμονες καὶ ἡ ὁποία προσπαθεῖ μὲ τὴν φαντασία νὰ ἐξαπατήση ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.
τὸν νοῦ. Αὐτὰ λοιπὸν ἄν μᾶς ἀπασχολοῦν φιλόπονα, μᾶς φανερώνουν, ἂν
θέλουμε, μὲ ἐξαιρετικὴν πληρότητα τὴν πεῖρα τοῦ νοητοῦ πολέμου». Νὰ ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν
γιατὶ ὀνομάσαμε τὴν νῆψι πορτιέρη τῆς καρδιᾶς. Ἂς τὸν προσέχουμε
καὶ ἀληθινά, πολλὰ θὰ μάθουμε.
� ΣΗΜΕΙΟΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΟΣ. Ἀντιγράφω λίγες φράσεις ἀπὸ τὰ
Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ
«Ἀσκητικὰ» τοῦ Ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ποὺ μᾶς μιλᾶ γιὰ τὸ ση- ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
μεῖον τῆς πνευματικῆς καθαρότητος, λέγοντας:«Νὰ χαίρεσαι μὲ αὐτούς, Ὁ χριστιανός συχνά βρίσκεται
ποὺ χαίρονται καὶ νὰ κλαῖς μὲ αὐτούς, ποὺ κλαῖνε. Αὐτὸ εἶναι τὸ σημεῖον
ἀντιμέτωπος μέ ποικίλα ἀδιέξοδα,
τῆς καθαρότητος. Μὲ αὐτούς, ποὺ μετανοοῦν, νὰ χαίρεσαι. Γίνε φίλος μὲ τά ὁποῖα τοῦ δημιουργοῦν οἱ συ-
ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μεῖνε μοναχὸς μὲ τὰ νοήματά σου. Γίνε κοι-
νάνθρωποί του μέ τήν ἀπρόσεκτη
νωνὸς στὰ παθήματα ὅλων, ἀλλὰ στάσου μὲ τὸ σῶμα σου μακρυὰ ἀπὸ καί σκληρή συμπεριφορά τους.
ὅλους. Κανέναν νὰ μὴ ἐλέγχης καὶ κανέναν νὰ μὴ κατηγορῆς γιὰ τὴν συμ-
Ζώντας σέ μιά ἀνταγωνιστική καί
περιφορά του, οὔτε καὶ τὸν πιὸ κακόν. Ἅπλωσε τὸν χιτῶνα σου, πάνω σ᾽ ἀντιχριστιανική κοινωνία, εἶναι φυ-
αὐτόν, ποὺ ἔφταιξε καὶ σκέπασέ τον». Χρειαζόμαστε καλύτερη διδασκα-
σικό νά πιέζεται καί νά ταλαιπω-
λία ἀπὸ αὐτὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων; Εἶναι τὰ πάγχρυσα στόματα τῆς
ρεῖται. Παράλληλα ἔχει μπροστά
ἀληθείας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Ἂς τὰ ἔχουμε συνεχῶς ὁδηγούς μας. του καί πνευματικά ἀδιέξοδα, τά
� ΠΟΙΟΙ ΒΑΣΑΝΙΖΟΝΤΑΙ. Μᾶς τὸ ἀποκαλύπει ὁ Ἅγιος Ἰωάν- ὁποῖα τοῦ δημιουργεῖ ὁ διάβολος
νης ὁ Χρυσόστομος λέγοντας: «Ὅπως ἐκεῖνος, ποὺ ἔχασε τὸ φῶς του καί τά ὄργανά του. Γι᾽ αὐτά ζήτησα
σκοντάφτει σὲ πολλὰ ἐμπόδια, ἔτσι καὶ ἐκεῖνος, ποὺ θὰ λησμονήση τὸν φό- ἀπ᾽ τό φίλο μου Νήφωνα τή γνώμη
βον τοῦ Θεοῦ διαρκῶς βασανίζεται ἀπὸ διάφορες φροντίδες, μέριμνες καὶ του. Καί μοῦ εἶπε:
λύπες». Ἡ ἐμπειρία τὸ ἐπιβεβαιώνει συνεχῶς.
«Θεωρητικά ὁ ἀγωνιζόμενος χρι-
Π. Μ. Σωτῆρχος στιανός δέν πρέπει νά ἀντιμετωπί-
Ο
γεῖ τή βασική προϋπόθεση γιά τήν ὕπαρξη καί λειτουργία τῆς ἱ Διάλογοι ποὺ πάνω ἀπὸ μισὸ Καὶ ἐπὶ πλέον τοὺς χαρακτηρίζουν καὶ συζητεῖ μὲ τοὺς ἀρχηγούς
ἀνθρώπινης κοινωνίας. Στήν προχριστιανική ἐποχή, ἡ ἀγάπη αἰώνα διεξάγονται μεταξὺ (μόνο καὶ μόνο ἐκ τοῦ γεγονότος τους, βραβεύεται ἀπὸ τοὺς Ἰησουΐ-
πρός τόν πλησίον ἦταν ἄγνωστη καί ἀνέφικτη. Στή χριστιανική κάποιων ἡγετικῶν κύκλων τῆς ὅτι ἀσκοῦν κριτικὴ καὶ ὄχι γιὰ τὸ τες, τὴν Βουλὴ τῶν Η.Π.Α., ἐπισκέ-
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τῶν Πα- περιεχόμενο τῆς κριτικῆς τους) ὡς πτεται τὰ κεντρικὰ γραφεῖα τῆς πο-
ἐποχή, πολλά ἔργα κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης καί κοινωνικῆς συ-
νοχῆς ὀφείλονται σέ ἀνθρώπους, πού ἐμπνέονται ἀπό τό ἰδανι- πικῶν καὶ Προτεσταντῶν, φαίνεται ἐπαρχιῶτες, πλανεμένους καὶ ὑπε- λυεθνικῆς ἑταιρείας Coca Cola καὶ
ὁλοκάθαρα πιά, ἀπὸ τὶς ἀντιδράσεις ρορθόδοξους. Ξεχνοῦν, ὅμως, ὅτι φωτογραφίζεται δίπλα στὴν ἀρκού-
κό τῆς πρός τόν πλησίον ἀγάπης. Ἀλλά καί γενικότερα, οἱ δομές ἀκόμα κι ἂν εἶχαν δίκιο, ἔπρεπε νὰ δα τῆς Coca-Cola, συντελώντας
καί οἱ λειτουργίες τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν ἔχουν τήν προ- τῶν πιστῶν, ὅτι δὲν ἔχουν τὴν
ἔγκριση τοῦ διαχρονικοῦ σώματος τοὺς φέρονται ὡς Ποιμένες ὅπως στὴν διαφήμισή της!
έλευσή τους ἀπό τή χριστιανική διδαχή τῆς ἀγάπης».
τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἔρχονται σὲ ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος δὲν περιφρό- Μὲ ὅλους διαλέγεται, γιὰ ὅλους
Μακάρι οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι νά θελήσουν νά παραδεχτοῦν ἀντίθεση μὲ τοὺς Ἁγίους της καὶ
βρίσκει χρόνο νὰ συναντήσει καὶ
αὐτή τήν προσφορά πρός τήν κοινωνία, πού κάνει ἡ Ἐκκλησία ἔτσι ἀπέβησαν ἀναξιόπιστοι. Τὸ μό- νὰ συνομιλήσει. Μόνο μὲ ἐκείνους,
τοῦ Χριστοῦ. νο ποὺ κατάφεραν οἱ Πατριαρχικοί, ποὺ ἐπιμένουν Ὀρθόδοξα, ποὺ δια-
Πρωτ. Δ.Δ.Τ. ποὺ προΐστανται αὐτῶν τῶν κατὰ φωνοῦν μὲ τὶς ἐνέργειές του αἰτιο-
ἀντιπατερικὸ τρόπο διεξαγομένων λογημένα, μόνο μ᾽ ἐκείνους δὲν
Διαλόγων ἦταν, νὰ κάνουν πραγμα- ἀναλαμβάνει τὴν πρωτοβουλία νὰ
Ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ ἄνθρωπος τικότητα αὐτό, ποὺ Ἱεράρχης τῆς
δεκαετίας τοῦ 1960 ἀπηύχετο:
συνομιλήσει. Ἀντίθετα μὲ δικολα-
βίστικα ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ καὶ
4. Η ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΩΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΩΝ φοβᾶμαι, ἔλεγε, μήπως μὲ τοὺς
Διαλόγους, ἀντὶ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ
τοὺς ἑτερόδοξους, διαιρεθοῦμε οἱ
ἀπειλὲς προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἐκφο-
βήσει, νὰ τοὺς περιθωριοποιήσει ἢ
καὶ νὰ τοὺς γελοιοποιήσει, ὥστε νὰ
Τοῦ Ἀρχιμ. Καλλίστρατου Ν. Λυράκη, τ. Ἱε- Ὀρθόδοξοι μεταξύ μας. τοὺς ἐξουδετερώσει ὡς ἐμπόδιο
Εἶναι ἤδη χειροπιαστὴ πραγματι- στὰ οἰκουμενιστικὰ σχέδια.
ροκήρυκος Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
κότητα, ὅτι οἱ Διάλογοι ἔχουν κα- Ἀφοῦ, λοιπόν, δὲν δέχεται τὴ
Τὸ παράδειγμα τοῦ Αἰθίοπος εὐνούχου ταφέρει νὰ δημιουργήσουν δύο φωνή μας, ἂς ἀκούσει μιὰ φωνὴ ἐκ
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σέ ὁμιλία ἐγκωμιάζει τήν προθυμία τοῦ στρατόπεδα ἐντὸς τῆς Ὀρθόδοξης τοῦ τάφου, τὴ φωνὴ τοῦ γέροντα
ἀξιωματούχου ἐκείνου τῆς Αἰθιοπίας, πού μελετοῦσε –ὅπως λένε Ἐκκλησίας: τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ Παϊσίου, ὁ ὁποῖος (ἔστω κι ἂν ἡ
οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων– τό Νόμο τοῦ Θεοῦ στό ἁμάξι κατά τό τῶν ἀντὶ–οἰκουμενιστῶν, σύμφωνα Ὁ Γέρων Παΐσιος συμπεριφορά του πρὸς τοὺς οἰκου-
ταξίδι του, ἐξοικονομώντας κατ᾽ αὐτό τόν τρόπο χρόνο γιά μελέ- μὲ τὸ σχῆμα ἄλλων καιρῶν: ἡσυ- νησε τοὺς ζητιάνους, τοὺς φτω- μενιστὲς γιὰ λόγους ἀνθρώπινους,
τη μέσα στίς πολλές του ὑποχρεώσεις καί τά καθήκοντα. Σημει- χαστὲς καὶ ἀντιησυχαστές, ἢ ἑνω- χούς, τοὺς χωλοὺς καὶ τυφλούς, ἢ διακρίσεως, ἢ εὐγενείας διέφερε)
εἶχε καταδικάσει ἀπὸ τὴ δεκαετία
ώνει σχετικά ὁ ἱερός πατήρ. τικοὶ καὶ ἀντὶ–ἑνωτικοί. Καὶ εἶναι ἀλλὰ συζήτησε μὲ τοὺς ταπεινοὺς
γνωστό, βέβαια, ὄχι μόνο ποιοὺς καὶ καταφρονεμένους; τοῦ 1970 τὶς ἀπαράδεκτες ἐπικοι-
«Πράγματι καί ὁ βάρβαρος εὐνοῦχος, πού ἦταν στήν ὑπηρεσία δικαίωσε ἡ ἱστορία, ἀλλὰ καὶ πόσο νωνίες μὲ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς
τῆς βασίλισσας τῶν Αἰθιόπων, μολονότι κατεῖχε τόσο μεγάλο ἀξίω- Ἀρνεῖται, λοιπόν, νὰ μιλήσει μὲ διαλόγους καὶ τὶς συμπροσευχές,
μεγάλο, τεράστιο κακὸ προξένη- τὰ ὀρθόδοξα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας
μα καί βρισκόταν πάνω στό ἁμάξι του, παρά ταῦτα καί τήν ὥρα αὐτή σαν στὴν Ἐκκλησία. καὶ εἶχε προτείνει τὴν διεξαγωγὴ
δέν παραμελοῦσε τή μελέτη τῆς Γραφῆς, ἀλλά κρατώντας στά χέ- ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ οἰκουμενιστές, διαλόγων ΠΡΩΤΑ μεταξὺ τῶν
Π
ρια του τό βιβλίο τοῦ προφήτη Ἠσαΐα διάβαζε αὐτό μέ μεγάλο ολλοί σύγχρονοι Πατέρες συνομιλεῖ ὅμως, μὲ τοὺς μεγάλους ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ μετὰ
ἐνδιαφέρον, χωρίς μάλιστα νά ἀντιλαμβάνεται τό περιεχόμενο. καὶ θεολόγοι ἔχουν παρατη- καὶ τοὺς ἄρχοντες τοῦ κόσμου τού- (ἀφοῦ τὰ βροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι με-
Ἐπειδή, ὅμως, πρόσφερε ὅ,τι ἐξαρτιόταν ἀπό αὐτόν, δηλαδή τή ρήσει ὅτι οἱ σύγχρονοι οἰκουμε- του, μὲ τὸν Πρόεδρο Κλίντον, τὸν ταξύ τους) τὴν ἐν ὁμονοία καὶ μὲ
φροντίδα, τήν προθυμία καί τήν προσοχή, βρῆκε καί τόν ὁδηγό»1. νιστὲς «Ἡγέτες» τῆς Ὀρθοδοξίας Πρόεδρο Ὀμπάμα, Πρωθυπουρ- Πατερικὰ κριτήρια συνέχιση τῶν
συνδιαλέγονται μὲ τοὺς αἱρετι- γοὺς καὶ ἀρχηγοὺς κρατῶν, δίδει
Καί συνεχίζει ὁ ἱερός Πατήρ νά προβάλλει τό παράδειγμα τοῦ Διαλόγων μὲ τοὺς ἑτερόδοξους.
κούς, συμπροσεύχονται, συντρώ- Ὁμιλίες στὴν Σύνοδο τῶν Καρδινα-
εὐνούχου τῆς βασίλισσας Κανδάκης, πού ἀποστομώνει ὁποιαδήποτε γουν καὶ ἀνταλλάσσουν δῶρα μὲ λίων τοῦ Βατικανοῦ καὶ στὴν ὁλο- Καὶ τὰ εἶχε πεῖ αὐτὰ τότε, μὲ τρό-
ἀδικαιολόγητη δικαιολογία. Γράφει συγκεκριμένως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης: αὐτούς, ὡς νὰ εἶναι οἱ αἱρετικοὶ οἱ μέλεια τοῦ Π.Σ.Ε., στὰ ἀνὰ τὴν ὑφή- πο διακριτικὸ καὶ συγκρατημένο,
«Σκέψου, παρακαλῶ, πόσο σπουδαῖο πρᾶγμα ἦταν τό ὅτι οὔτε καλύτεροί τους φίλοι, ἀρνοῦνται, λιο οἰκολογικὰ συνέδρια, στὸν γιατί τὰ παρατράγουδα τῶν Διαλό-
ὅταν ταξίδευε παραμελοῦσε τή μελέτη τῆς Γραφῆς, καί αὐτά συ- ὅμως, νὰ συζητήσουν ὅσες ἐνστά- Ο.Η.Ε, στὴ Συναγωγὴ τῶν Ἑβραίων γων δὲν ἦταν γνωστὰ σὲ ὅλους
νέβαιναν ἐνῶ βρισκόταν πάνω στό ἁμάξι. Ἄς τό ἀκούσουν ἐκεῖνοι, σεις παρουσιάζουν μὲ νηφαλιότη- στὴν Ν. Ὑόρκη καὶ παραλαμβάνει τοὺς πιστούς, οἱ πληροφορίες γιὰ
πού δέν καταδέχονται νά πράξουν τό ἴδιο, οὔτε ὅταν βρίσκονται ἀπὸ αὐτοὺς δῶρο, συγχαίρει τοὺς τὴν καταστρατήγηση τῶν Ἱερῶν
τα οἱ οἰκεῖοι τῆς Πίστεως γιὰ τὶς
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ. σχέσεις μας μὲ τοὺς ἑτερόδοξους. Μουσουλμάνους γιὰ τὸ Ραμαζάνι ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.
ρασμούς καί τίς πράξεις τοῦ διαβό-
λου βασιζόμενος ἀποκλειστικά στίς
διαβόλου στοχεύουν στήν ἀπομά-
κρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπ᾽ τό Θεό.
χῆς, διηγόταν ἕνα περιστατικό, πού
πάντα εἶναι ἐνδιαφέρον καί χρήσι-
μηνύματά τους προτρέπουν νά
καλλιεργοῦν τή μεγάλη ἰδέα καί νά
ζει πνευματικά ἀδιέξοδα, ἀφοῦ ὁ
Χριστός δίνει λύσεις σέ ὅλα τά προ-
δυνάμεις του καί τήν ἐμπειρία του.
Αὐτό νομίζω λένε οἱ Ἅγιοι τῆς
Εἶναι ἀδύνατο νά περιγράψει κά-
ποιος ὅλα ὅσα μεθοδεύει ὁ πονη-
μο. Ἔλεγε: “Εἶδα ὅλες τίς παγίδες
τοῦ διαβόλου ἁπλωμένες πάνω στή
πιστεύουν ὅτι τά πάντα μποροῦν νά
ἀποκτήσουν στή ζωή μέ τίς δικές
βλήματά του καί τόν φωτίζει μέ τό Ἐκκλησίας μας», εἶπα. ρός, προκειμένου νά πετύχει τό
σκοπό του. Ὡστόσο, δέν πρέπει νά
γῆ καί ἀναρωτήθηκα: Ποιός ἄραγε
θά τίς προσπεράσει χωρίς νά τόν
του καί μόνο δυνάμεις», εἶπε ὁ Νή-
φων.
φῶς τῆς διδασκαλίας του. Ὅμως κά- «Εἶπες, φίλε μου, πολύ σωστά ὅτι
θε ἄνθρωπος περνάει διακυμάνσεις ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται χειραγωγία, θεωροῦμε τίς παγίδες καί τά σχέδια πιάσουν; Καί τότε ἄκουσα τή φωνή «Ὁ ἀληθινός χριστιανός βέβαια
του ἱκανά νά μᾶς αἰχμαλωτίσουν, τοῦ Θεοῦ νά μοῦ λέει: Ἐκεῖνος πού
στήν πνευματική του ζωή, γεγονός γιά νά ζήσει σύμφωνα μέ τίς ἐντο- δέν δέχεται τά ἔξωθεν μηνύματα,
πού ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος καί λές τοῦ Θεοῦ. Θά ἔλεγα ὅτι χρει- ἄν ἐμεῖς ἀρνούμαστε. Ἡ ἐκ τοῦ ἔχει ταπεινοφροσύνη. Ἔχουμε λοι- δηλαδή τοῦ κόσμου, πού εἶναι
Θεοῦ δύναμη μᾶς προστατεύει καί πόν τόν τρόπο νά μείνουμε ἀνεπη-
στήνει διάφορες παγίδες, προκει- άζεται τή χειραγωγία τοῦ Θεοῦ. Ἐπι- ἄσχετος μέ τό Θεό. Δέχεται μόνο τά
μένου νά τόν κάμψει καί νά τόν μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό κάθε παγίδα ρέαστοι ἀπ᾽ τούς πειρασμούς τοῦ ἄνωθεν, αὐτά πού τοῦ στέλνει ὁ
καλούμενος συνεχῶς τόν ἐν Οὐρα- τοῦ διαβόλου. Χρειάζεται ὅμως νά διαβόλου. Ἔχουμε καί τή δυνατότη-
στρέψει ἀλλοῦ, νά τόν πείσει νά νοῖς Πατέρα νά βαδίζει ταπεινά, οὐράνιος Πατέρας. Εἶναι ἀνάγκη οἱ
διακόψει τόν ἀγώνα του καί νά στη- τήν ἔχουμε. Κι ἐδῶ ἀπαιτεῖται ὁ δι- τα νά ἀποκτήσουμε καί τήν ταπει- ἄνθρωποι νά στραφοῦν πρός τά
σταθερά καί ὑπομονετικά, χωρίς βέ- κός μας πνευματικός ἀγώνας καί νοφροσύνη, ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε.
ριχτεῖ στόν ἑαυτό του, αὐτονομού- βαια νά ἀρνεῖται καί τή βοήθεια τῶν ἄνω καί νά ἀποκτήσουν τήν βεβαι-
μενος ἀπ᾽ τό Θεό». ἰδιαίτερα χρειάζεται ἡ μεγάλη ἀρε- Βέβαια, στήν ἐποχή μας ἡ ἀρετή
ἔμπειρων ἀδελφῶν του, τῶν συνο- ότητα ὅτι μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά
τή τῆς ταπεινοφροσύνης, ἡ ὁποία αὐτή προπονεῖται γι᾽ αὐτό κι ἔχουμε ἱκανοποιήσει τίς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς
«Φοβοῦμαι πολύ τήν αὐτονομία δοιπόρων του. Μέ αὐτή τήν διπλή μᾶς διατηρεῖ ἑνωμένους μέ τό Θεό, πολλά ἠθικά ναυάγια. Δέν μποροῦν
τοῦ ἀνθρώπου σέ θέματα καθαρά χειραγωγία ἐξασφαλίζει τή δύναμη, τους καί νά τούς ἐξασφαλίσει κα-
ἀπομακρύνοντας συγχρόνως κάθε νά δεχτοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἡ τα- λύτερη ποιότητα ζωῆς. Ὁ δρόμος
πνευματικά. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά τόν πού χρειάζεται γιά νά ἀντιμετωπίζει
ὁδηγήσει στήν πτώση. Ἡ κατά Θεόν ἰδέα πώς τάχα εἴμαστε σπουδαῖοι κι πεινοφροσύνη ὑψώνει καί ἀπελευ- ὅμως εἶναι ἀκόμα πολύ μακρύς»,
τίς ποικίλες δυσκολίες καί τούς πει- ἔμπειροι πνευματικοί ἀγωνιστές. Ὁ θερώνει συγχρόνως. Τούς εἶναι
ζωή χρειάζεται χειραγωγία. Κανένας ρασμούς», εἶπε ὁ Νήφων. εἶπα σχεδόν ἀπογοητευμένος.
Μέγας Ἀντώνιος, ὁ πολύπειρος ἀδιανόητο νά ἔχουν μικρή ἰδέα γιά
δέν μπορεῖ νά ξεπεράσει τούς πει-
«Οἱ πειρασμοί καί οἱ παγίδες τοῦ αὐτός ἀσκητής τῆς παλαιᾶς ἐπο- τόν ἑαυτό τους, ὅταν ὅλα τά ἔξωθεν Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Σελὶς 4η
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΙΣ
Καὶ ἄλλη προσπάθεια
ἐναντίον Θρησκευτικῶν
Συμβόλων
Ἡ Ἐπιτροπὴ Διοίκησης τοῦ Δικα-
στικοῦ Μεγάρου Θεσσαλονίκης
ἔκρινε ἑαυτὴν ἀναρμόδια, γιὰ νὰ
ἐξετάσει τὸ αἴτημα τριῶν δικηγό-
ρων καὶ στελεχῶν τῶν Οἰκολόγων
Πρασίνων, γιὰ τὴν ἀφαίρεση τῶν
θρησκευτικῶν εἰκόνων καὶ συμβό-
λων, ἀπὸ τοὺς τοίχους τῶν δικα-
στικῶν αἰθουσῶν τῆς πόλεως.
Σύμφωνα μὲ τὸν εἰσηγητὴ τῆς
Ἐπιτροπῆς, ἡ ἀνάρτηση γίνεται
μόνο δίκην ἐθίμου, ἐνῶ κατὰ τὸν
πρόεδρο τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλό-
γου Θεσσαλονίκης κ. Μανόλη
Λαμτσίδη, ὁ μόνος ἁρμόδιος νὰ
ἀποφανθεῖ ἐπὶ τοῦ θέματος, γιὰ
ὅλη τὴ χώρα, εἶναι ὁ Ὑπουργὸς Δι-
καιοσύνης.
Σημειώνουμε ὅτι ἀρχὲς Δεκεμ-
βρίου εἶχε ἐπισκεφτεῖ, τὸν Οἰκου-
μενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὁ
ἐπικεφαλῆς τῶν Οἰκολόγων Πρασί-
νων Εὐρωβουλευτὴς Μιχάλης Τρε-
μόπουλος, ὅπου μεταξὺ ἄλλων εἶχε
δηλώσει: «…συμφωνήσαμε στὴν
εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ τῆς Τουρ-
κίας χωρὶς ἐκπτώσεις ἀπὸ τὸ εὐρω-
παϊκὸ κεκτημένο, στὴν ἐφαρμογὴ
τῆς Εὐρωπαϊκῆς Χάρτας Θεμε-
λιωδῶν Δικαιωμάτων καὶ στὶς ὑπο-
ψήφιες χῶρες, τὴν ἐπαναλειτουρ-
γία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς
Χάλκης, τὴν κατοχύρωση τῶν μει-
ονοτικῶν δικαιωμάτων καὶ τὴν ἀνά-
δειξη τῶν μειονοτήτων ὡς γε-
φυρῶν συνεργασίας».
(Πληροφορίες ἀπὸ www.tvxs.gr,
Romfea, aktines.blogspot.com)
Ραββίνοι
ἐναντίον Χριστουγέννων
Στοὺς δρόμους τῆς Ἱερουσα-
λήμ, ὁ θρησκευτικὸς πόλεμος γιὰ
ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.
πρωτεύουσας τοῦ ρωμαϊκοῦ κρά-
τους, τῆς πρωτεύουσας τῶν πόλε-
ων.
β) Ἡ ἐκκλησία τῆς Ρώμης θεμε-
λιώθηκε ἀπό τὸν κορυφαῖο τῶν
Ἀποστόλων Παῦλο.
γ) Στή Δύση μόνο ἡ ρωμαϊκή
ἐκκλησία εἶχε τό προνόμιο νά
ἱδρυθεῖ ἀπό Ἀπόστολο (σελ. 11).
Μόνο γιʼ αὐτούς τούς λόγους
ἀποδιδόταν στήν ἐκκλησία τῆς
Ρώμης τό πρωτεῖο τιμῆς καί ὁ ἐπί-
σκοπός της ἀναγνωριζόταν ὡς
πρῶτος μεταξύ ἴσων (primus inter
pares) (σελ. 10-12).
Μία νέα σειρά μαρτυριῶν ἀπό
τήν Καινή Διαθήκη, τά συγγράμμα-
τα ἀποστολικῶν καί μεταγενέστε-
ρων πατέρων, ἀνατολικῶν ἀλλά
καί δυτικῶν (Κλήμεντος, Ὠριγέ-
νους καί Αὐγουστίνου), ἀνασκευά-
ζει τήν θεωρία τῶν δυτικῶν ὅτι ὁ
ἐπίσκοπoς Ρώμης εἶναι ὁ ἀντιπρό-
σωπος τοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς καί ὁ
ἑνωτικός δεσμός τῆς Ἐκκλησίας
(σελ. 77-80).
Κατά τόν 4ο αἰ. τρεῖς τοπικές
Σύνοδοι (ἐν Ἀγκύρᾳ, ἐν Νεοκαισα-
ρείᾳ καί ἐν Λαοδικείᾳ) συνέρχον-
ται καί ὁρίζουν κανόνες ἀναγ-
καίους γιά τήν Ἐκκλησία χωρίς
ἐνημέρωση τοῦ πάπα. Ἐπίσης μέ-
χρι καί τόν 5ο αἰ. συγκαλοῦνται
Οἰκουμενικές Σύνοδοι μέ πρωτο-
βουλία τῶν πατριαρχῶν καί τῶν
αὐτοκρατόρων καί ὄχι τῶν παπῶν.
Οἱ πάπες ἁπλῶς ἐκπροσωποῦνται
ἀπό κάποιους ἐπισκόπους τῆς Δύ-
σεως καί περιορίζονται νά ἐπικυ-
ρώνουν τίς ἀποφάσεις καί τούς
κανόνες, πού ὅριζε ἡ Ἐκκλησία
στίς Οἰκουμενικές Συνόδους.
Κατά τά τέλη τοῦ 5ου μέ ἀρχές
τοῦ 6ου αἰ. (484-519) δημιουρ-
γεῖται ἕνα θερμό ἐπεισόδιο μετα-
ξύ τοῦ πάπα Φήλικος καί τοῦ πα-
τριάρχη Κων/λεως Ἀκακίου, σέ
σχέση μέ τήν Δ΄ Οἰκουμενική Σύ-
νοδο στήν Χαλκηδόνα καί τήν κα-
ταδίκη τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Ὁ
Φήλικας ἀφόρισε τόν Ἀκάκιο, ὁ
Ἀκάκιος διέγραψε τόν Φήλικα ἀπό
τά δίπτυχα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλη-
σίας. Αὐτή τήν ἔνταση ὁ ἅγιος Νε-
κτάριος τήν χαρακτηρίζει πρῶτο
σχίσμα μεταξύ Ἀνατολικῆς καί Δυ-
τικῆς Ἐκκλησίας (σελ. 147 ἑ). Τά
πράγματα ἀποκατέστησε ἀργότε-
ρα ὁ πάπας Ἰωάννης Α΄˙ παραιτή-
θηκε ἀπό τίς ἀντικανονικές ἀξιώ-
σεις τῶν προκατόχων του καί
ἦρθε σέ ἐπικοινωνία μέ τίς ἀνατο-
λικές ἐκκλησίες.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐντοπίζει σʼ
αὐτή τήν ἐποχή τήν ἐμφάνιση τοῦ
Παπισμοῦ, ἑνός συστήματος,
ὅπως τό ὀνομάζει, τό ὁποῖο ἄλλοτε
ὑπηρετεῖται ἀπό τήν ἀλαζονεία
ὁρισμένων παπῶν κι ἄλλοτε ἀναγ-
καστικῶς τούς κατευθύνει σέ μία
ἀντιπαράθεση μέ τήν Ἀνατολή, πα-
ρά τίς δικές τους ἀγαθές διαθέ-
σεις: «Ἡ ὀρθόδοξος δυτική Ἐκ -
κλησία», γράφει σχετικά, «παρε-
σύρθη καί ἐξέβη τῆς εὐθείας
ὁδοῦ, πιεσθεῖσα ὑπό τῆς δυνάμε-
ως τοῦ Παπισμοῦ. Πολλάκις τό
πρόσωπον τῶν παπῶν συνεταυτί-
ζετο μετά τοῦ παπισμοῦ, ἀλλʼ ἦτο
δυνατόν καί νά διέφερεν, ἡ δύνα-
μις ὅμως τοῦ Παπισμοῦ οὐδέν ἐπέ-
τρεπε τῷ πάπᾳ μή ὑπαγορευόμε-
νον ὑπό τοῦ Παπισμοῦ» (σελ. 141).
Τόν 6ο αἰ. ὁ πάπας Βιργίλιος δη-
μιουργεῖ νέο ἐπεισόδιο. Εὑρισκό-
μενος στήν Κωνσταντινούπολη
ἀρνεῖται νά συμμετάσχει στήν Ε΄
Οἰκουμενική Σύνοδο (553 μ.Χ.) ὄχι
τόσο ἀπό δογματική ἀντίθεση ὅσο
λόγῳ τῶν παρασκηνιακῶν δεσμεύ-
ΕΚΚΛΗΣΙΣ
Τὶς ἅγιες αὐτὲς μέρες μία πολυ-
μελὴς οἰκογένεια ζητᾶ τὴν ἀγάπη
σας καὶ τὴν ἀνθρωπιά σας, γιὰ νὰ
ἀνακουφιστεῖ λίγο ἀπὸ τὰ δυσβά-
σταχτα οἰκονομικὰ βάρη, ποὺ τὴν
ταλαιπωροῦν ἐδῶ καὶ ἕνα χρόνο.
Ὁ λογαριασμὸς εἶναι στὴν Ἐθνικὴ
Τράπεζα 672/741867–16.
τὰ Χριστούγεννα ἔχει ἤδη ξεσπά-
σει. Τὴν περασμένη ἑβδομάδα, ἡ
ὀργάνωση «Lobby for Jewish Va-
lues» ἄρχισε νὰ μοιράζει φυλλάδια,
μὲ τὰ ὁποῖα καταδικάζει τὴν ἑορτὴ
τῶν Χριστουγέννων καὶ καλεῖ τοὺς
πολίτες νὰ μποϊκοτάρουν τὰ ἑστια-
τόρια καὶ τὰ ξενοδοχεῖα, ποὺ πω-
λοῦν ἢ ἔχουν στολιστεῖ μὲ χρι-
στουγεννιάτικα δένδρα καὶ ἄλλα
«ἀνόητα» χριστιανικὰ σύμβολα.
Ἔχοντας τὴν ὑποστήριξη Ραββί-
Τοῦ κ. Ἀντωνίου
Κ. Καλογήρου
νων, καὶ τὸν φαρισαϊσμὸ τῆς ἀμε-
ρικανικῆς χριστιανικῆς δεξιᾶς, ὁ
ἐπικεφαλῆς τῆς ὀργάνωσης Ὄφερ
Κοὲν δήλωσε στὰ ἰσραηλινὰ
Μ.Μ.Ε., πὼς εἶναι ἤδη ἕτοιμος πρὸς
δημοσίευση ἑνὸς καταλόγου μὲ τὰ
καταστήματα, ποὺ ἔχουν χριστου-
γεννιάτικη διακόσμηση, καλώντας
σὲ μποϋκοτὰζ ἐναντίον τους, καὶ —
μὲ μία μικρὴ βοήθεια ἀπὸ τὴν Ἱερο-
σολυμίτικη Ραββινία— νὰ ἀνακα-
λέσει τὰ πιστοποιητικὰ ποιότητας
(τήρησης τῶν Ἑβραϊκῶν παραδο-
σιακῶν κανόνων διατροφῆς) τῶν
ἐν λόγω ξενοδοχείων καὶ ἑστιατο-
ρίων.
(Πηγή: amen.gr, Haaretz, akti-
nes.blog)
Ἡ Μασωνία ὄπισθεν
τῆς Ἐργκενεκὸν
Ἕνας Τοῦρκος, πρώην εἰσαγγε-
λέας ὁ Γκιουλτεκὶν Ἀβτζί, δήλωσε
στὴν ἐφημερίδα «Ζαμᾶν» ὅτι τὸ
ΝΑΤΟ κατέχει τὰ ὀνόματα τῶν
ἱδρυτῶν τῆς παρακρατικῆς ὀργά-
νωσης Ἐργκενεκὸν στὴν Τουρκία.
Παρομοίασε τὴν Ἐργκενεκὸν μὲ
τὴν Γκλάντιο, ποὺ ἱδρύθηκε σὲ
χῶρες–μέλη τοῦ ΝΑΤΟ, κατὰ τὴν
διάρκεια τοῦ ψυχροῦ πολέμου καὶ
ἐπισήμανε ὅτι τέτοιες ὁμάδες σχη-
σεών του στήν παράταξη τῶν μο-
νοφυσιτῶν γιά τήν ἀντικανονική
ἀνάρρησή του στόν παπικό θρόνο.
Ἐντούτοις ἡ Σύνοδος συγκλήθηκε
καί ὁλοκλήρωσε τίς ἐργασίες της
παρά τήν θέληση τοῦ πάπα «ταπει-
νοῦσα τήν παπικήν ὀφρῦν» (σελ.
152). Αὐτό εἶναι ἕνα χαρακτηριστι-
κό παράδειγμα γιά τή στάση τῆς
Ἐκκλησίας ἀπέναντι στίς ἀξιώσεις
τοῦ προκαθημένου τῆς Δυτικῆς
Ἐκκλησίας. Ὅσο γιά τόν Βιργίλιο
ὑπό τήν ἀπειλή τοῦ ἀναθέματος
τῆς Συνόδου συνέταξε καί ἀπέ-
στειλε σʼ αὐτήν ἐπιστολή ταπεινοῦ
καί συνεσταλμένου ὕφους. Ἡ κρί-
ση ἀποσοβήθηκε.
Τόν 7ο αἰ. ἡ Πενθέκτη Οἰκουμε-
νική Σύνοδος ἐπικυρώνει μέ τούς
κανόνες της τήν ἐκκλησιαστική
αὐτονομία καί ἀποκρούει τίς ἀξιώ-
σεις τῶν παπῶν ἐπί τῆς Ἀνατολῆς.
Στά τέλη τοῦ 8ου αἰ. ἡ Ζ΄ Οἰκουμε-
νική Σύνοδος (787 μ.Χ.) ἀνακηρύσ-
σει τήν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων
καί τίς ἀποφάσεις της συνυπογρά-
φει καί ὁ πάπας Ἀδριανός. Λόγῳ
πολιτικῶν συμφερόντων τῆς Δύσε-
ως ὅμως τό 826 μ.Χ. ὁ πάπας Εὐγέ-
νιος συναινεῖ στή σύγκληση Συνό-
δου στό Παρίσι ἀπό φράγκους ἐπι-
σκόπους οἱ ὁποῖοι ἀκυρώνουν τίς
ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου καί τάσσονται ὑπέρ τῶν
εἰκονομάχων. Καθώς ἤδη ὁ Παπι-
σμός εἶχε προβάλει τό ἀλάθητο
τῶν παπῶν εὔλογα ὁ ἅγιος Νεκτά-
ριος ἀναρωτιέται: «Τίς τῶν δύο
παπῶν (ὁ Ἀδριανός, πού ἐπεκύρω-
σε τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Συνόδου ἤ
ὁ Εὐγένιος, πού τίς ἀπέρριψε) ἦτο
ἀλάθητος;» (σελ. 203).
Τόν 9ο αἰ. βρισκόμαστε πλέον
στήν τελική εὐθεία γιά τό σχίσμα
καί τήν ἀποκοπή τῆς φραγκεμένης
Δύσης ἀπό τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλη-
σία. Τήν ἐκκλησιαστική καί πολιτική
κατάσταση περιγράφει μέ ἔντονα
χρώματα ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ
ἀκάθεκτος φιλαρχία καί φιλοδοξία
τά πάντα ἐμηχανεύσαντο, τά πάντα
ἐσοφίσθησαν, τά πάντα ἔδρασαν,
ὅπως ἀναδείξωσι τούς πάπας ἡγε-
μόνας τῆς Ἐκκλησίας καί τυράν-
νους τῆς οἰκουμένης... αἱ ἁμαρτίαι
ἐχαρακτηρίζοντο οὐχί ἐκ τῶν
ἠθικῶν ἀρχῶν τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελί-
ου, ἀλλʼ ἐκ τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν τοῦ
παπικοῦ προγράμματος... τήν εὐλά-
βειαν πρός τόν Θεόν ἀντικατέστη-
σεν ἡ πρός τόν πάπα εὐλάβεια... ἡ
ἄρνησις πρός τόν πάπαν εὐλαβείας
ἦν πρός τόν Θεόν ἀνευλάβεια...»
(σελ. 207-208). Ἐπίσης «ἡ στάσις
τῶν παπῶν παρεῖχε πολλάς τῷ κρά-
τει στενοχωρίας». Καί ἡ ἐπιγραμμα-
τική κατακλείδα: «Ἡ τῶν παπῶν
συμπεριφορά κατά τόν ἔνατον
αἰῶνα ἀπεθρασύνθη εἰς ἄκρον»
(σελ. 209). Ἡ δέ ἀνάρρηση στόν πα-
τριαρχικό θρόνο τοῦ Φωτίου ἔδω-
σε τό ἔναυσμα γιά τήν πολυπόθη-
τη, ἐκ μέρους τῶν παπῶν ἀλλά καί
τῶν φράγκων ἡγεμόνων τῆς Δύσε-
ως, ἀνάμειξη στά τῆς Ἀνατολῆς.
Κατά τήν κρίση τοῦ Ἁγίου Νε-
κταρίου —ἀντίθετη μέ ἐκείνη
πολλῶν ἱστορικῶν— ἡ ἀπομάκρυν-
ση τοῦ Ἰγνατίου ἀπό τόν πατριαρ-
χικό θρόνο καί ἡ ἐκλογή τοῦ Φωτί-
ου ὡς οἰκουμενικοῦ πατριάρχη
τήν συγκεκριμένη ἱστορική στιγ-
μή, ἀποτελεῖ συνετή πολιτική κίνη-
ση ἐκ μέρους τοῦ Βάρδα. Ἐντού-
τοις δημιούργησε καταστάσεις γιά
τήν ἀντιμετώπιση τῶν ὁποίων ὁ
Φώτιος συγκάλεσε τό 861 μ.Χ. Σύ-
νοδο, ὅπου κλήθηκε κανονικά ὡς
μέλος καί ὁ πάπας Νικόλαος Α´.
Τόν ἄνθρωπο αὐτόν οἱ ἱστορικοί
τόν χαρακτηρίζουν φιλόδοξο καί
ἀλαζόνα «ὅστις ὅσον οὐδείς τῶν
προκατόχων του εἶχε τάς παραλο-
γωτέρας ἐπί τοῦ θρόνου του ἀξιώ-
ΖΗΤΕΙ ΕΡΓΑΣΙΑΝ
Κυρία διαμένουσα εἰς Ν. Ἡρά-
κλειο Ἀττικῆς ζητεῖ ἐργασία σὰν
νεωκόρος σὲ ἐκκλησία. Προτι-
μοῦνται βόρεια προάστια. Τηλ.
210–28.47.156 καὶ 6934.394024 κ.
Ἑλένη Θεολόγου – Γραμματικοῦ.
ματίζονταν σὲ ἐπίπεδο Στρατηγῶν.
Ἐπιπλέον, ὑποστήριξε πὼς
αὐτὲς οἱ παράνομες δομὲς στὴν
Τουρκία ἔχουν σχέση μὲ μασωνι-
κοὺς συνδέσμους καὶ ἄτομα ἐνῶ
ἔκανε ἀναφορὰ καὶ στὴν μασωνικὴ
στοὰ Ρ2 (Ἰταλία).
Παράλληλα, σὲ πολλὲς Τουρ-
κικὲς ἐφημερίδες ὑπῆρξαν δημοσι-
εύματα μὲ στοιχεῖα ἀπὸ τὶς ἀνακρί-
σεις καὶ τὶς ἔρευνες, ποὺ ἔδειξαν
ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν Ἐργκενεκὸν βρί-
σκεται ἡ Μοσὰντ (Ἰσραήλ). Οἱ
ἔρευνες ἀποκάλυψαν μάλιστα τὸν
ρόλο «κλειδὶ» ἑνὸς Ἑβραίου Ραβ-
βίνου, ὀνόματι Tuncay G., ποὺ δού-
λευε γιὰ τὴ Μοσὰντ καὶ διέφυγε
στὸν Καναδά.
(Πληροφορίες ἀπὸ ellinonea.blog-
spot.com, spynews-gr.blogspot.com
www.sigmalive.com)
Ἀντίποινα φανατικῶν
μουσουλμάνων
Στὶς 4 Δεκεμβρίου, τρεῖς Τοῦρ-
κοι μουσουλμάνοι εἰσῆλθαν στὴ
Συριακὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
Meryem Ana, στὸ Ντιγιαρμπακὶρ
καὶ ἔπεσαν ἐπάνω στὸν π. Yusuf
Akbulut.
Τοῦ διεμήνυσαν ὅτι ἂν δὲν κα-
ταστρέψει τὸ καμπαναριὸ σὲ μία
ἑβδομάδα, θὰ τὸν σκοτώσουν.
«Ἐὰν ἡ Ἑλβετία κατεδαφίζει τοὺς
μιναρέδες μας, (σημ. δὲν ἰσχύει κά-
τι τέτοιο βέβαια) θὰ κατεδαφίσου-
με κι ἐμεῖς τὰ καμπαναριά σας»,
εἶπε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄνδρες στὸν
Akbulut.
Οἱ ἀπειλὲς αὐτὲς ἦρθαν ὡς ἀντί-
δραση στὸ δημοψήφισμα τῆς 29ης
Νοεμβρίου στὴν Ἑλβετία, στὸ
ὁποῖο τὸ 57% ψήφισε ὑπὲρ τῆς
ἀπαγόρευσης τῆς κατασκευῆς νέ-
ων μιναρέδων.
(Πληροφορίες ἀπὸ www.christian-
post.com)
σεις» (σελ. 205). Ὁ Νικόλαος, λοι-
πόν, ἐξέλαβε τήν πρόσκληση ὡς
ἔκκλητον καί ἀπέστειλε στήν Σύ-
νοδο τούς ἀντιπροσώπους του μέ
δικαστική ἐξουσία, γιά νά ἐξετά-
σουν τά γεγονότα τῆς ἀνάδειξης
τοῦ Φωτίου, νά τόν ἐνημερώσουν
καί ἐκεῖνος ὡς ὑπέρτατη ἀρχή νά
ἀποφανθεῖ γιά τό νόμιμο ἤ μή τῆς
ἐκλογῆς! Παρά ταῦτα ἡ Σύνοδος
τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀδιαφό-
ρησε γιά τούς σκοπούς τοῦ πάπα
καί προχώρησε στήν ἀναγνώριση
τοῦ Φωτίου, στήν ἐκ νέου ἀποκή-
ρυξη τῶν εἰκονομάχων πού ἀνα-
ζωπυροῦντο, καί συνέταξε διάφο-
ρους κανόνες ἐσωτερικῆς διοίκη-
σης. Ἡ ἀντίδραση τοῦ πάπα Νικο-
λάου ἦταν νά συγκαλέσει στήν
Ρώμη Σύνοδο, ἡ ὁποία καθήρεσε
τόν Φώτιο. Τήν ἴδια στάση κράτη-
σε καί ὁ διάδοχος τοῦ Νικολάου
Ἀδριανός Β΄. Προσπάθησε μάλιστα
χρησιμοποιώντας δυσαρεστημέ-
νους ἀπό τόν Φώτιο ἀνατολικούς
ἐπισκόπους νά συγκαλέσει «οἰκου-
μενική» Σύνοδο καί νά δώσει τήν
ἐντύπωση τῆς ἑνώσεως ὑπό τούς
ὅρους φυσικά τῆς Δύσεως.
Μετά τήν τελική ἐπάνοδο τοῦ
Φωτίου στόν πατριαρχικό θρόνο τά
πράγματα πῆραν ἄλλη τροπή. Πά-
πας τῆς Ρώμης ἦταν αὐτήν τήν
ἐποχή ὁ Ἰωάννης Η´, μετριοπαθής
στόν χαρακτήρα καί πρόθυμος νά
συνάψει σχέσεις μέ τόν Φώτιο.
Δέχθηκε νά μή ἐπεμβαίνει στά
ἐκκλησιαστικά θέματα τῆς Βουλγα-
ρίας καί νά ζητήσει συγχώρεση γιά
τίς παρεμβάσεις του σέ ἀπό κοινοῦ
συγκαλούμενη Σύνοδο. Καλή διά-
θεση ἐπέδειξε καί ὁ Φώτιος. Ἔτσι
τό 879 μ.Χ. συγκλήθηκε στήν Κων-
σταντινούπολη Σύνοδος μέ πρό-
εδρο τόν Φώτιο, ἐκπροσώπους
ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί τοῦ πά-
πα Ρώμης. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνό-
δου, τήν ὁποία ὁ Ἅγιος Νεκτάριος
ἀναφανδόν ἀποκαλεῖ Η´ Οἰκουμενι-
κή Σύνοδο, ἔχουν ὡς ἑξῆς:
α) Κυρώθηκε ὁ ὅρος τῆς πίστε-
ως τῆς Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενικῆς Συ-
νόδου.
β) Ἀπαγορεύθηκε ὁποιαδήποτε
προσθήκη στό Σύμβολο τῆς πίστε-
ως.
γ) Ἀναγνωρίσθηκε ἡ ἰσότητα
τῶν ἀξιωμάτων τῶν ἐπισκόπων
Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως.
δ) Ἀναγνωρίσθηκε τό ἀπόλυτο
κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνό-
δων.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος παραθέτει
ἐπιστολή τοῦ Ἰωάννου Η΄ σύμφω-
να μέ τήν ὁποία γίνονται ἀποδε-
κτές οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου.
Οἱ δυτικοί θεολόγοι ὅμως ἀρ-
νοῦνται νά ἀναγνωρίσουν αὐτή
τήν ἐπικύρωση.
Ἔτσι ἔχει ἡ κατάσταση ὅταν,
γιά καθαρά πολιτικές σκοπιμότη-
τες, ὁ αὐτοκράτωρ Λέων Στ΄
ἐκθρονίζει καί ἐξορίζει τόν Φώτιο,
ὁ ὁποῖος ἐξόριστος θά τελειώσει
τήν πολυκύμαντη ζωή του τό 891
μ.Χ. Σʼ αὐτήν τήν ἄδικη καί παρά-
νομη ἐκθρόνιση τοῦ Φωτίου ἡ Δύ-
ση κράτησε καθαρά μνησίκακη
στάση. Ἀποδέχθηκε τό γεγονός μέ
ἔκδηλη χαρά, καθόσον πάγια ἀξιώ-
σή της ἦταν νά δεῖ τόν Φώτιο τα-
πεινωμένο στίς τάξεις τῶν λαϊκῶν.
Καί ὁ ἅγιος συγγραφέας κλείνει
τόν πρῶτο τόμο τῆς «Μελέτης»
του μέ τά ἑξῆς θλιβερά ἐρωτήμα-
τα: «Τί πρός ταῦτα νά εἴπῃ τις; νά
κλαύσῃ ἤ νά μυκτηρίσῃ τάς τοιαύ-
τας τῶν παπῶν τῆς Δύσεως ἀξιώ-
σεις; Φρονῶ ὅτι δέον νά κλαύσῃ,
διότι πολλά τό Ἑλληνικόν Ἔθνος
ἔχυσε δάκρυα διά τούς τοιούτους
πάπας, οἵτινες ἐγένοντο οἱ κακοί
δαίμονες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλη-
σίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους»
(σελ. 298). Δυστυχῶς καί στήν συ-
νέχεια τῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς
δέν μεταβλήθηκαν οἱ ἀξιώσεις καί
οἱ ἐπιδιώξεις τῶν παπῶν, ὅπως δια-
βάζουμε στόν δεύτερο τόμο τῆς
Ἱστορικῆς μελέτης τοῦ Ἁγίου Νε-
κταρίου. Περί αὐτοῦ ὅμως, ἄλλη
φορά.
Η ΒΑΠΤΙΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Τὴν 6ην Ἰανουαρίου ἑορτάζομεν τὰ Ἅγια Θεοφάνεια, τὴν Ἁγίαν
ἡμέραν τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἑορτὴν
τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ. Ἀνωτέρω τοιχογραφία εἰς τὸν νάρθη-
κα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Μεταμορφώσεως Μετεώρων.
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη
Καὶ πάλι φέτος, βρισκόμαστε
στὴν εἴσοδο τοῦ νέου χρόνου. Καὶ
πάλι στεκόμαστε στὸ κατώφλι τῆς
νέας χρονιᾶς, γεμάτοι ἐλπίδες καὶ
ὄνειρα γιὰ τὶς μέρες, ποὺ θʼ ἀκο-
λουθήσουν. Οἱ εὐχὲς παίρνουν καὶ
δίδουν. «Χρόνια πολλά», «Καλὴ
χρονιά», «Εὐτυχισμένος ὁ και-
νούργιος χρόνος». Κι ὅλος ὁ κό-
σμος περιμένει μιὰ ἀλλαγὴ πρὸς τὸ
καλύτερο. Μὲ ἀφορμὴ τὶς εὐχὲς
αὐτὲς καὶ τὶς ἐλπίδες, ποὺ ἔχει ὁ
κόσμος γιὰ μιὰ εὐτυχισμένη νέα
χρονιά, γιὰ μιὰ χρονιὰ ὅλο χαρά,
γιὰ μιὰ χρονιὰ χωρὶς θλίψεις καὶ
βάσανα, θὰ ἦταν καλὸ σήμερα νὰ
προβληματιστοῦμε ποιὸ εἶναι
πράγματι τὸ νόημα τῆς λέξεως
εὐτυχία. Πῶς ἐπιτυγχάνεται ἄραγε
ἡ εἰρήνη, ἡ εὐφορία, ἡ ψυχικὴ ἠρε-
μία, ἡ αἰσιοδοξία, ἡ συνεχὴς καὶ
ἀμείωτος χαρά; Καὶ ποιὰ πράγματι
εἶναι ἡ βαθύτερη ἔννοια τῶν λέξε-
ων αὐτῶν, ποὺ τόσο συχνὰ τὶς χρη-
σιμοποιοῦμε στὶς εὐχές μας καὶ τὶς
ἔχουμε κάνει καραμέλα;
Κατʼ ἀρχήν, πρέπει νʼ ἀναφέρου-
με ὅτι γιὰ τοὺς πολλοὺς εὐτυχία
εἶναι ὅταν τοὺς πέσει τὸ λαχεῖο·
ὅταν κερδίσουν στὰ χαρτιά· ὅταν
πᾶνε καλὰ οἱ ἐπιχειρήσεις τους·
ὅταν δὲν παρουσιασθεῖ κάτι, ποὺ
θὰ διαταράξει τὴν ἀτομικὴ ἢ οἰκο-
γενειακὴ ζωὴ τους (ὅπως μιὰ ἀσθέ-
νεια, ἕνας θάνατος, μιὰ ἀποτυχία,
μιὰ διάψευση τῶν ἐλπίδων τους,
καὶ γενικὰ ἕνα ἀπρόοπτο ὀδυνηρὸ
γεγονός)· ὅταν ἔχουν ἀποδοχὴ
ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ δὲν συ-
ναντοῦν καμμία ἀντίδραση στὶς
ἐπιδιώξεις τους ἢ καμμία κριτικὴ
στὰ ἔργα τους. Ἀντίθετα, ὅταν δὲν
πετύχουν αὐτὰ ποὺ ἐπιθυμοῦσαν
καὶ ἐπιδιώξανε, καὶ στὸ διάβα τοῦ
χρόνου παρουσιασθοῦν ἀρρώ-
στιες, θάνατοι, πτωχεύσεις, ταπει-
νώσεις ἐξευτελισμοί, διωγμοί, συ-
κοφαντίες, ραδιουργίες καὶ ἄλλα
πολλά, τότε λένε ὅτι εἶναι δυστυ-
χεῖς καὶ ὅτι ὁ χρόνος ἀπέβη ἄτυ-
χος, ἀνάποδος, κακόχρονος καὶ
ὅλα τὰ συνώνυμα. Δηλαδὴ μὲ ἄλλα
λόγια, οἱ περισσότεροι τῶν ἀνθρώ-
πων πιστεύουν, ὅτι ἡ εὐτυχία τους
ἐξαρτᾶται, ἀπὸ τὴν ὕπαρξη ἢ μή,
διαφόρων γεγονότων θετικῶν ἢ
ἀρνητικῶν στὴ ζωή μας.
Ἀλλὰ ἐὰν αὐτὸ εἶναι σωστό, τότε
ποτὲ δὲν θʼ ἀπολαύσουμε τὴν
εὐτυχία. Διότι ὅλοι μας γνωρίζου-
με, ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι μία θάλασσα μὲ
ὄμορφα ἀκρογιάλια καὶ γαλήνιους
καὶ ἀπάνεμους καιρούς, ἀλλὰ
συχνὰ ἔχει καὶ φουρτοῦνες, λυσ-
σαλέες τρικυμίες, πνιγμούς, κατα-
ποντισμούς, προσαράξεις, ναυά-
για. Ὅλοι γνωρίζουμε, ὅτι δὲν
εἴμαστε ἄφθαρτοι οὔτε ἀθάνατοι,
ἀλλὰ φθαρτοὶ καὶ θνητοί. Ὅλοι
γνωρίζουμε, ὅτι τὸ προπατορικὸ
ἁμάρτημα ἔχει δηλητηριάσει τὴν
ἀνθρώπινη φύση, καὶ αὐτὴ —ἂν
δὲν ὑπάρχει ἔντονη προσπάθεια
νὰ περιορισθεῖ τὸ δηλητήριο—
βγάζει συνεχῶς ἀγκάθια, ποὺ
ἀλληλοτρυποῦν τὰ μέλη τοῦ σώ-
ματος τῆς κοινωνίας. Καὶ συνεπῶς
καὶ ἡ ἀρρώστια θὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ,
καὶ ὁ θάνατος θὰ χτυπήσει τὴν
πόρτα μας, καὶ ἀτυχίες καὶ βάσανα
θὰ μᾶς συμβοῦν, καὶ διωγμοὺς καὶ
συκοφαντίες θὰ συναντήσουμε,
στὸ πέρασμά μας ἀπὸ τὴν γῆ. Γιʼ
αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ χωνεύσουμε καὶ
νὰ τὸ πιστεύσουμε καὶ νὰ τὸ κά-
νουμε φρόνημά μας, ὅτι ἡ εὐτυχία
δὲν ἐξαρτᾶται ἀπʼ αὐτὰ καθʼ ἑαυτὰ
τὰ γεγονότα, ποὺ μᾶς βρίσκουν,
ἀλλὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἀντιμετώ-
πιση τῶν γεγονότων αὐτῶν. Ἐδῶ
Ἡ «Ρομφαία»
διὰ τὸν «Ο.Τ.»
Τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Πρακτο-
ρεῖον «Romfea» κατεχώρισεν εἰς
τὴν ἱστοσελίδα του ὁλόκληρον
τὴν ἐπιστολήν, τὴν ὁποίαν ἀπέ-
στειλεν εἰς τὸν «Ο.Τ.» ὁ Μητροπο-
λίτης Νικοπόλεως κ. Μελέτιος διὰ
τὴν ὑπόθεσιν τοῦ π. Κωνσταντί-
νου Μπέη, ὡς καὶ τὰ σχόλια τοῦ
«Ο.Τ.» διὰ τὴν ἐπιστολήν.
ἀκριβῶς ἔγκειται καὶ ἡ διαφορὰ
ἑνὸς πραγματικὰ πιστοῦ χριστια-
νοῦ κι ἑνὸς χλιαροῦ ἢ ἀπίστου. Ὁ
πιστὸς ὅταν τὸν βρεῖ ἡ θλίψη, ἡ
ἀρρώστια, ὁ θάνατος τοῦ οἰκείου
του, θὰ πονέσει, θὰ κλάψει, ἀλλὰ
ποτὲ δὲν θὰ χάσει τὴν ἐσωτερική
του εἰρήνη καὶ γαλήνη, διότι πι-
στεύει ἀπόλυτα στὴν ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ, στὴν πρόνοιά Του, καὶ ἔχει
πεποίθηση πὼς ὅ,τι ἐπιτρέπει ὁ Θε-
ός, τὸ ἐπιτρέπει γιὰ καλό του. Ἔτσι
μοιάζει μὲ τὴ θάλασσα, ποὺ ἐπιφα-
νειακὰ ταράζεται, ἀλλὰ στὸ βάθος
μένει ἀπείρακτη. Ἐνῶ οἱ κοσμικοὶ
—μερικὲς φορὲς— στὴν ἐπιφάνεια
φαίνονται ἤρεμοι, στὸ βάθος ὅμως
ταράσσονται ἀπὸ ὑπαρξιακὰ προ-
βλήματα καὶ ἀδιέξοδα καὶ ἀγωνίες.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ πρωτα-
θλητὴς τοῦ πόνου καὶ τῆς ταλαιπω-
ρίας, ἀλλὰ συγχρόνως ὁ πιὸ χα-
ρούμενος καὶ εὐτυχισμένος ἄν -
θρωπος, παρουσιάζει τοὺς ἀποστό-
λους νὰ εἶναι «ἐν παντὶ θλιβόμενοι,
ἀλλʼ οὐ στενοχωρούμενοι» (Β´
Κορ. 4,8). Καὶ πράγματι, ἐνῶ ὁ
θεῖος Παῦλος ζοῦσε συνεχῶς μέ-
σα σὲ θλίψεις, πόνους, δοκιμασίες
καὶ βασανιστήρια, δὲν ἔχανε ποτὲ
τὴν ἐσωτερική του εἰρήνη καὶ γα-
λήνη. Δὲν στενοχωριόταν, διότι
ἤξερε ὅτι ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὴ ζωή
του. Ἤξερε, ὅτι οἱ θλίψεις καὶ τὰ
βάσανα εἶναι, ποὺ θὰ τὸν γυμνά-
σουν στὴν εὐσέβεια. Αὐτὰ θὰ τὸν
κρατήσουν ταπεινό, θὰ τὸν κρατή-
σουν σὲ μιὰ στενὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν
Θεό, ἀφοῦ συνέχεια θὰ τὸν παρα-
καλεῖ νὰ ἐλαφρώσει τὶς δοκιμασίες
του, ποὺ τὸν πιέζουν ἢ νὰ τοῦ δίδει
δύναμη γιὰ νὰ τὶς ἀντέξει. Ἐπίσης
ὁ Παῦλος γνωρίζει, ὅτι τὰ βάσανα
καὶ οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες του
ἀφʼ ἑνός, ὅπως καὶ ἡ ἀδυναμία του
ἀφʼ ἑτέρου, ἀποκαλύπτουν ὅτι ἡ
πρόοδος τοῦ εὐαγγελίου γίνεται
μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μὲ
τὶς ἱκανότητες καὶ τὶς δυνατότητές
του· καὶ ἔτσι δὲν χρειάζεται καμμία
περηφάνεια καὶ ἔπαρση ἐκ μέρους
του. Ἀντιθέτως κατʼ αὐτὸν τὸν
τρόπο δοξάζεται ὁ Θεός, τοῦ Ὁποί-
ου «ἡ δύναμις ἐν ἀσθενεία τελει-
οῦται». Ἀφοῦ λοιπὸν οἱ δοκιμασίες
του ἀποβαίνουν εἰς δόξαν Θεοῦ
καὶ δική του πνευματικὴ πρόοδο
καὶ τελειότητα, τότε ἂς ὑπάρχουν.
Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ὅμως,
συμβαίνει μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώ-
πους· εἴτε χριστιανοὶ λέγονται
ἀλλὰ χωρὶς πραγματικὴ πίστη, εἴ-
τε καθαρὰ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι εἶναι.
Τὴν εὐτυχία τους, εἶναι ἱκανοὶ τὸ
παραμικρότερο δυσάρεστο γεγο-
νός, νὰ τὴν διαλύσει καὶ νὰ τὴν
μεταβάλλει σὲ δυστυχία. Καὶ μά-
λιστα πολλὲς φορὲς σὲ ἀφόρητη
δυστυχία, ποὺ φθάνει μέχρι τὴν
ἀπελπισία καὶ τὴν αὐτοκτονία.
Γιʼ αὐτὸ ἂς τὸ καταλάβουμε μιὰ
γιὰ πάντα. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ χρόνου
δὲν φέρνει κατὰ τρόπο μαγικὸ
τὴν εὐτυχία, τὴ χαρά, τὴν εἰρήνη.
Οὔτε ἡ τύχη καὶ οἱ συμπτώσεις.
Οὔτε οἱ εὐχές, ποὺ τὶς πιπιλίζουμε
ὅλοι μας συνεχῶς σὰν καραμέλα.
Ἀλλὰ ἡ στάση, ποὺ παίρνουμε
ἀπέναντι στὸ Θεό, ὁ Ὁποῖος μᾶς
βοηθεῖ νὰ δοῦμε τὰ γεγονότα τῆς
ζωῆς —εἴτε εὐχάριστα εἴτε δυσά-
ρεστα— μὲ τὸ πρῖσμα τῆς αἰωνιό-
τητας, μὲ τὸ πρῖσμα τὸ μεταφυσι-
κό, μὲ τὸ πρῖσμα τῆς πίστεως. Μʼ
αὐτὸν ποὺ μᾶς δίνει τὴ δύναμη νὰ
λέμε, αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν ὅλοι οἱ
ἅγιοι· «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνε-
κεν».
Ἀντὶ λοιπόν, νὰ περιμένουμε νʼ
ἀλλάξει ὁ χρόνος πρὸς τὸ καλύτε-
ρο καὶ νὰ μᾶς ἔρθουν ὅλα βολικά,
ἂς φροντίσουμε νʼ ἀλλάξουμε
ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας, νʼ ἀντιμετω-
πίζει τὰ γεγονότα σύμφωνα μὲ τὸ
θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἂς φροντίσου-
με νὰ ἐνισχυθεῖ ἡ πίστη μας, ἡ με-
τάνοιά μας, ἡ προσευχή μας, ἡ
ἄσκηση, ἡ νήψη, ἡ ἐγρήγορση. Τό-
τε θὰ εὐτυχοῦμε καὶ θὰ εἰρη-
νεύουμε ἀσχέτως τῆς ποιότητας
τῶν γεγονότων, ποὺ ἀντιμετωπί-
ζουμε.
www.pmeletios.com
ΝΕΑΝΙΚΑ
Ἀτενίζοντας
τὸ μέλλον…
Ὁ Θαλὴς μᾶς προτρέπει καθαρὰ
σʼ αὐτό: «Ὅρα τὸ μέλλον», λέει!
Δηλαδή, νʼ ἀτενίζεις τὸ μέλλον
σου. Νὰ ἔχεις προσηλωμένο τὸ
βλέμμα, τὴν προσοχή, τὸ ἐνδιαφέ-
ρον, ὡς κι ὁλόκληρο τό εἶναι σου,
στὸ αὔριο ποὺ ἔρχεται…
Καὶ τοῦτο γιατί, γιὰ νὰ μπορέσει
κανεὶς νʼ ἀνταποκριθεῖ στὶς ἀπαιτή-
σεις τῆς ζωῆς, πρέπει ὅλες, μὰ
ὅλες του οἱ φροντίδες, οἱ βλέψεις,
οἱ ἐλπίδες, τὰ σχέδια, οἱ πόθοι, οἱ
προσπάθειες, ἡ δράση καὶ οἱ στό-
χοι, νʼ ἀτενίζουν σαφῶς στὸ μέλ-
λον. Πολὺ περισσότερο δέ, ἂν εἶναι
κανεὶς νέος κι ἔχει ὅλη τὴ ζωὴ
μπροστά του. Ὅταν τὸ παρελθόν,
χρονικά, εἶναι μικρό, πολὺ μικρὸ
καὶ τὸ μέλλον εἶνʼ αὐτὸ ποὺ οὐσια-
στικὰ ὑφίσταται στὴ ζωή του κι
εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἔχει τελικὰ νʼ ἀντι-
μετωπίσει!
Ὁπότε οἱ νέοι, ἐπειδὴ ἀκριβῶς
ἔχουν τὸ μέλλον μπροστά τους,
πρέπει νὰ εἶναι ἄνθρωποι μὲ μέλ-
λον καὶ προοπτική. Λοιπόν, τὸ πα-
ρόν, φίλοι, σʼ ἕνα καὶ μόνο πρέπει
νὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε καὶ σʼ ἕνα
μονάχα νὰ κατατείνει. Στὸ νὰ προ-
ετοιμαζόμαστε πλήρως καὶ κατάλ-
ληλα, μὲ σοβαρότητα καὶ ὑπευθυ-
νότητα, γιὰ τὴ μελλοντική μας ζωὴ
καὶ τὴ μελλοντική μας σταδιοδρο-
μία.
Δηλαδὴ γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸ
ΠΡΩΤΑ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.
Κανόνων κατὰ τὶς ἐπαφὲς μὲ τοὺς
Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες
ἦταν ἀκόμη φτωχές. Νά, λοιπόν,
μικρὰ ἀποσπάσματα τῆς Ἐπιστολῆς
τοῦ Γέροντα:
«Ἐν Ἁγίω Ὄρει τῇ 3ῃ Ἰανουαρίου
1969
…Ἐπειδὴ βλέπω τὸν μεγάλον σά-
λον, ποὺ γίνεται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν
μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενω-
τικῶν κινήσεων καὶ τῶν ἐπαφῶν τοῦ
Πατριάρχου μετὰ τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα
κι ἐγὼ σὰν τέκνον της καὶ ἐθεώρησα
καλόν, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προσευχές μου,
νὰ στείλω αὐτὴ τὴν Ἐπιστολή.
Ὅπως φαίνεται, (ὁ Πατριάρχης
Ἀθηναγόρας) ἀγάπησε μίαν ἄλλην
γυναίκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Πα-
πικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος
Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν
ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή...
Μὲ μία τέτοια περίπου κοσμικὴ
ἀγάπη καὶ ὁ Πατριάρχης μας φθάνει
Ἀναβολὴ
διαπραγματεύσεων
τῆς Σερβικῆς καὶ
τῆς «Μακεδονικῆς»
Ἐκκλησίας
Ὁ προκαθήμενος τῆς αἱρετικῆς
«Μακεδονικῆς» Ἐκκλησίας κ. Στέ-
φανος ἐδήλωσεν ὅτι λόγῳ τοῦ
θανάτου τοῦ πατριάρχου Παύλου
ἀνεβλήθησαν αἱ προγραμματισμέ-
ναι συναντήσεις τῆς ἀντιπροσω-
πείας τῆς «Ἐκκλησίας» του μέ τήν
Σερβικήν Ἐκκλησίαν.
Ἐπίσης εἶπεν ὅτι εἰς τήν «Ἐκ-
κλησίαν» του ὑπάρχει καλή διάθε-
σις διά τήν ἀναθέρμανσιν τῶν συ-
ζητήσεων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν καί
ὅτι εἰς τάς ἀνεπισήμους συναντή-
σεις τῶν τελευταίων μηνῶν συν-
εφώνουν ὡς πρός τήν συνέχειαν
τῶν διαπραγματεύσεών των. Τήν
νύκτα πρό τῆς κηδείας τοῦ πα-
τριάρχου Παύλου ἡ ἀντιπροσωπεία
τῆς «Μακεδονικῆς» Ἐκκλησίας
συνηντήθη μέ τόν μητροπολίτην
Ἀμφιλόχιον εἰς τήν αἴθουσαν τῆς Ἱ.
Συνόδου εἰς τό Πατριαρχεῖον τοῦ
Βελιγραδίου. «Δεδομένου ὅτι δέν
ὑπῆρχον κατάλληλοι συνθῆκαι διά
ἐκτενεστέρας συζητήσεις, ἀπε-
φασίσαμεν νά συνεχίσωμεν αὐτάς
μετὰ τὴν ἐκλογὴν τοῦ νέου πα-
τριάρχου Σερβίας, δηλαδή μετά τά
τέλη Φεβρουαρίου τοῦ 2010»,
ἐδήλωσεν ὁ τῆς «Μακεδονικῆς»
προκαθήμενος.
(πηγή: Tanjug, 26.11.2009)
ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
ΣΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ
ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΚΟΥ
ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ
σελ. 280
Τὸ βιβλίο ποὺ ἀναλύει κά-
θε πτυχὴ καὶ ἀναιρεῖ τὶς θε-
ολογικὲς θέσεις τοῦ ἐπωδύ-
νου γιὰ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκ-
κλησία σχίσματος.
***
Γιὰ κάθε πληροφορία ἀπ-
ευθυνθεῖτε στὴν Ἐκδότρια
Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Ἀναστα-
σίας τῆς Ρωμαίας Ρέθυμνο
Τ.Κ. 74100 Τ.Θ. 8643 Τηλ.
6979614464 καὶ 2831056328
καὶ στὶς Ἐκδόσεις Σταμού-
λη.
***
Ἀπὸ τὴν ἴδια Μονὴ καὶ τὸν
ἴδιο συγγραφέα κυκλοφόρη-
σαν ἐπίσης μεταξὺ ἄλλων:
—Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν
ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας σελ.
390
—Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία
γιὰ τὶς ἐκτὸς γάμου σχέσεις
σελ. 100
—Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία
γιὰ τὰ διαζύγια σελ. 64
1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010
ΖΗΤΗΜΑΤΑ
μέλλον, δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε
τελικὰ τίποτʼ ἄλλο, παρὰ τοῦτο τὸ
τοὺς ἀγωνιστές!
Ἐξάλλου τὸ κάθε σήμερα γιʼ
τόσο σημαντικό, ἀλλὰ ὄχι καὶ τόσο
εὔκολο: Νὰ συνδέσουμε τὸ σήμε-
αὐτὸ μᾶς δίνεται. Γιὰ νὰ γίνουμε
καλύτεροι κι ἀνώτεροι ἀπʼ τὸ χθές.
ρα μὲ τὸ αὔριο. Νὰ θυσιάσουμε τὶς Γιὰ νὰ οἰκοδομοῦμε καλύτερα τό
ψευδοτέρψεις τοῦ παρόντος γιʼ αὔριο!
αὐτὸ ποὺ ἀνατέλλει. «Θὰ ἔχεις
Νὰ ποῦμε καὶ τοῦτο, φίλοι. Ἀγω-
καλὸ μέλλον, ἂν φροντίσεις τὸ πα-
ρόν», λέει ὁ Ἰσοκράτης. Τὸ ἴδιο νιζόμαστε γιὰ τὸ μέλλον μας, ποτὲ
μας ὅμως δὲν θὰ ἀγωνιοῦμε γιʼ
ἔλεγε καὶ ὁ Ἴψεν, ὡς ἑξῆς: «Πι-
στεύω πὼς ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει αὐτό. Ὁ Ἅγ. Ἰω. ὁ Χρυσόστομος
μᾶς συμβουλεύει νὰ μὴ ἀγωνιοῦμε
στενὴ ἐπαφὴ μὲ τὸ μέλλον, βρί-
σκεται στὸ σωστὸ δρόμο». οὔτε καὶ νὰ ἔχουμε φόβο γιὰ τὸ
μέλλον, ἀλλὰ «νὰ μεταβάλλουμε
τὸν φόβο αὐτό σέ κόπο καὶ φροντί-
Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» δα», προκειμένου «νὰ γίνουμε με-
μέ τά «Νεανικά Ζητήματα» γάλοι καὶ θαυμαστοί».
ἀπευθύνεται εἰς τούς νέους
Τὸ μέλλον μας, προπάντων, τὸ
καί τούς προσκαλεῖ ὅπως ἐμπιστευόμαστε ἀπολύτως στὸν
στείλουν τάς ἐρωτήσεις των
Θεό, στὸν Ὁποῖο καὶ ἀνήκει, ὅπως
διά σύγχρονα θέματα καί ὅλα τῆς ζωῆς μας, ὅπως κι αὐτὴ ἡ
προβληματισμούς τους εἰς ἴδια ἡ ζωή μας. Πουθενὰ ἀλλοῦ καὶ
τό ἠλεκτρονικόν μας ταχυ- σὲ κανέναν ἄλλο. Ἰδιαίτερα δὲ σʼ
δρομεῖον (orthotyp@otenet.gr), αὐτούς, τοὺς τόσους τσαρλατά-
μέσω ΦΑΞ (210.8136981) ἤ νους τῆς ἐποχῆς μας (ἀστρολό-
μέσῳ ἀλληλογραφίας (Θησέως γους, μάγους, ἀποκρυφιστές…),
25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία). ποὺ πασχίζουν νὰ Τὸν ὑποκαταστή-
σουν!
Ἑπομένως τὸ μέλλον δὲν μπορεῖ Κανένας τους δὲν γνωρίζει τὸ
νʼ ἀφεθεῖ στὴν τύχη του. Χρειάζε- μέλλον μας, ὅπως δὲν γνωρίζουν κι
ται σωστὸς προγραμματισμός, ἐπί- αὐτὸ ἀκόμη τὸ δικό τους(!), κι ἐπι-
μονες καὶ ἐπίπονες προσπάθειες, πλέον δὲν τοὺς ἀφορᾶ κι ἀσφαλῶς
καὶ σαφῶς ἀπανωτὲς ἀγρυπνίες! Τί- δὲν τοὺς ἀνήκει. Ἐκμεταλλευτὲς
ποτα δὲν γίνεται μὲ τὸ «ὅ,τι βρέξει τῆς ζωῆς καὶ τῆς ψυχῆς μας εἶναι
ἄς κατεβάσει». Οὔτε ὅταν τὸ τοῦτοι, ὅλοι τους!
παρὸν χάνεται γιὰ τὴν «πλάκα», τὴ «Ὅρα τὸ μέλλον», λοιπόν, καὶ
«λούφα», τὴν «ξάπλα» καὶ τὴν…
ἐμπιστεύσου το σʼ Ἐκεῖνον, καλέ
«κοπάνα»! Τὸ μέλλον ἀνήκει κυ- μου φίλε…
ριολεκτικὰ στοὺς μεθοδικοὺς καὶ
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
στὴ Ρώμη. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ δείξη
ἀγάπη πρῶτα σὲ μᾶς τὰ παιδιά του καὶ
στὴ Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυ-
νὰ γίνη πρῶτον ἡ ἕνωσις αὐτῶν τῶν
«ἐκκλησιῶν», νὰ πραγματοποιηθῆ ἡ
γαλήνη ἀνάμεσα στὸ σκανδαλισμένο
στυχῶς, ἔστειλε τὴν ἀγάπη του πολὺ ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ
μακριά. Τὰ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἀνα- ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνα-
παύση μὲν ὅλα τὰ κοσμικὰ παιδιά, ποὺ
ἀγαποῦν τὸν κόσμον καὶ ἔχουν τὴν
τολικῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ κατόπιν ἂς
γίνη σκέψις διὰ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῶν
κοσμικὴν αὐτὴν ἀγάπην, νὰ κατα- ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐὰν καὶ ἐφ᾽
σκανδαλίση ὅμως ὅλους ἐμᾶς, τὰ τέ- ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν ν᾽ ἀσπα-
κνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρὰ καὶ μεγά- σθοῦν τὸ Ὀρθόδοξον Δόγμα».
λα, ποὺ ἔχουν φόβο Θεοῦ. Αὐτὰ ἔλεγε τότε ὁ Γέρων Παΐ-
Μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλε- σιος.
νωτικούς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ Τί θὰ ἔλεγε ἄραγε σήμερα, ποὺ
ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική, οὔτε
τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο ἀμβλύνε-
φλοιό. Ξέρουν ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ται συνεχῶς, καθὼς οἱ συμπρο-
ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν
σευχὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ
εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν
τιμὲς καὶ τὰ δῶρα πρὸς τὸν Πα-
Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει… τριάρχη ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἔχει
Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ δώση ὁ Θεὸς τὸν γίνει καθημερινὸ θέαμα στὶς τηλε-
φωτισμόν Του σὲ ὅλους μας καὶ εἰς τὸν οράσεις καὶ τὸ Ἴντερνετ;
Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, διὰ
Παναγιώτης Σημάτης
Η ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΩΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΩΝ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.
στό σπίτι τους, ἀλλά νομίζουν ὅτι εἶναι πάρεργη ἡ ἀνάγνωση τῶν
Γραφῶν, καί ἐπειδή νυμφεύθηκαν ἤ στρατεύτηκαν ἤ φροντίζουν
γιά τά παιδιά τους ἤ ἐπιμελοῦνται τῶν βοηθῶν τους, ἤ εἶναι ἐπι-
φορτισμένοι μέ τή φροντίδα ἄλλων ζητημάτων δέν τούς ἁρμόζει
νά ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν»2.
Εἶναι σάν νά ὁμιλεῖ γιά τήν ἐποχή μας ὁ ἱερός Πατήρ. Ὅσο καί
ἄν ἀλλάζουν οἱ ἐποχές, οἱ ἄνθρωποι κατά βάθος εἴμαστε οἱ ἴδιοι.
Ἐφόσον δέν ἔχουμε τή διάθεση νά φροντίζομε γιά τή μελέτη ἤ
τήν ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, παντοῦ καί πάντοτε θά προφα-
σιζόμαστε καί θά νομίζομε ὅτι δέν εὐκαιροῦμε. Ἐάν ὅμως θέλου-
με, ὅλα εἶναι δυνατόν νά γίνουν. Ἀρκεῖ νά ἀξιολογηθοῦν καί τα-
κτοποιηθοῦν μέ σωστό τρόπο.
Ὑπάρχουν ἐξάλλου ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι στίς ἡμέρες μας, πού
πέτυχαν αὐτό πού φαίνεται ἀκατόρθωτο. Χωρίς νά ἀδιαφορήσουν
γιά τήν ἐργασία τους, χωρίς νά στερηθοῦν τήν καθαρή καί ἁγνή
ψυχαγωγία τους, βρίσκουν χρόνο καί γιά τή μελέτη τοῦ Νόμου
τοῦ Θεοῦ. Καί ἐνῶ ζοῦν στήν ἐποχή μας, δέν ὑποφέρουν ἀπό
ἄγχος. Δέν αἰσθάνονται ἀνία καί πλήξη.
Μένουν ἤρεμοι καί εἰρηνικοί. Εἶναι πάντοτε αἰσιόδοξοι.
Καιρός ὅμως νά ἐξετάσουμε τίς πραγματικές αἰτίες τῶν προ-
αναφερθέντων ἀδικαιολόγητων δικαιολογιῶν.
Οἱ βιοτικές μέριμνες
Ὁ πανάγαθος Θεός ἔφερε τόν ἄνθρωπο στήν παροῦσα ζωή, ὄχι
γιά νά προσκολλᾶται ἡ ψυχή του σέ πρόσωπα καί κτήματα καί χρή-
ματα, δόξες καί ἀπολαύσεις καί ὅλα γενικά τά ἀγαθά τοῦ μάταιου
αὐτοῦ κόσμου. Τόν ἔφερε γιά νά δώσει ἐξετάσεις καί νά κερδίσει
τήν αἰώνια ζωή. Δέν πλάστηκε ὁ ἄνθρωπος μόνο γιά τήν πρόσκαιρη
αὐτή ζωή. Πῶς νά γίνει; Δέν τό βλέπει, δέν τό διαπιστώνει καθημε-
ρινά ὅτι φεύγει ἀπό τόν φθαρτό κόσμο καί ἐγκαταλείπει τά πάντα;
«Μᾶς ταλανίζουν οἱ βιοτικές μέριμνες, καί δέν βλέπομε τό
αἰώνιο συμφέρον μας· χάνομε τόν πραγματικό σκοπό τῆς ζωῆς»,
ἰσχυρίζονται πολλοί.
Ὁπωσδήποτε μέ τό θόρυβο, πού κάνουν οἱ βιοτικές μέριμνες
ἀποπροσανατολίζουν τήν προσοχή ἀπό τίς παραπάνω ἀλήθειες τόν
ἄνθρωπο καί τόν καθιστοῦν ἀσυγκίνητο μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ, τή θεία Πρόνοια, πού φαίνεται καί μέσα ἀπό τή μελέτη τοῦ
θείου Νόμου. Καί καταντᾶ τότε ἀσθενής ὁ ἄνθρωπος ἀπό τή μέ-
ριμνα, ἡ ὁποία τοῦ ἀφαιρεῖ κάθε διάθεση πρός προσευχή καί ἐπι-
κοινωνία μέ τό Θεό τῆς ἐλπίδας. Ἀφαιρεῖ καί αὐτό τόν ὕπνο –τό
θεῖο αὐτό δῶρο, πού ἔρχεται ὡς λύτρωση ἀπό τούς κόπους καί τίς
φροντίδες τῆς ἡμέρας– καί μεταβάλλει τό κρεββάτι σέ τόπο ἀτε-
λείωτων σχεδίων, ποικίλων οἰκονομικῶν συνδυασμῶν, φαντα-
στικῶν ἐπιχειρήσεων ἤ τρομακτικῶν ἐφιαλτῶν!
Θά συνεχίσουμε στό ἑπόμενο ἄρθρο.
Παραπομπές:
1. «Καί γάρ ὁ εὐνοῦχος ἐκεῖνος ὁ βάρβαρος ὁ βασιλίσσης Αἰθιόπων,
ἐν τοιαύτῃ τυγχάνων περιφανείᾳ καί ἐπί τοῦ ὀχήματος φερόμενος,
οὐδέν ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ τῆς ἀναγνώσεως ἠμέλει, ἀλλά τόν προφήτην
ἔχων μετά χεῖρας πολλήν ἐποιεῖτο τήν σπουδήν πρός τήν ἀνάγνωσιν, καί
ταῦτα οὐκ εἰδώς τά ἐγκείμενα· ἀλλ᾽ ὅμως ἐπειδή τά παρ᾽ ἑαυτοῦ πάντα
εἰσήνεγκε, τήν σπουδήν, τήν προθυμίαν, τήν προσοχήν, ἐπέτυχε τοῦ κα-
θοδηγήσαντος» (P.G. 53, 322).
2. 89. «Ἐννόησον γάρ μοι ὅσον ἦν, ὁδοιποροῦντα μή ἀμελῆται τῆς
ἀναγνώσεως, καί ταῦτα ἐπ᾽ ὀχήματος καθήμενος. Ἀκουέτωσαν οἱ μηδέ
ἐπί τῆς οἰκίας τοῦτο ποιῆσαι καταδεχόμενοι, ἀλλά νομίζοντες πάρεργον
εἶναι τήν τούτων ἀνάγνωσιν, καί διά τό γυναικί συνοικεῖν, καί στρατεί-
αν κατειλῆφθαι, καί παίδων φροντίζειν, καί οἰκετῶν ἐπιμελεῖσθαι, καί
ἑτέρων πραγμάτων ἔχειν φροντίδα, μή προσήκειν αὐτοῖς περί τήν τῶν
Γραφῶν ἀνάγνωσιν ἔχειν σπουδήν» (P.G. 53, 322).
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΝ ΕΤΗΣΙΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ
Τὸ Σάββατον, 16 Ἰανουαρίου 2010 καὶ ὥρα
9.00 π.μ. τελοῦμεν μνημόσυνον εἰς τὸν Ἱερὸν
Ναὸν «Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου» Κιάτου,
ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῆς λατρευτῆς
μας συζύγου, μητέρας καὶ γιαγιᾶς Πρεσβυτέ-
ρας Μαγδαληνῆς Δ. Χριστοδούλου.
Παρακαλοῦμεν τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους
καὶ ὅλους ὅσους τιμοῦν τὴν μνήμην της νὰ
προσέλθουν καὶ νὰ ἑνώσουν μαζί μας τὶς προσ-
ευχές τους στὸ Θεό.
Ὁ σύζυγος
Ἱερεὺς Δημήτριος Χριστοδούλου
Τὰ τέκνα
Ἐμμανουὴλ – Μαρία, Βλασία, Νεκταρία, Γεώργιος
Οἱ ἐγγονοὶ
Ἀντώνιος, Μαγδαληνή, Ζωὴ
Οἱ λοιποὶ συγγενεῖς
1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010
Πατρικαὶ εὐχαὶ
Ὁ Μητροπολίτης Μαρωνείας καί
Κομοτηνῆς Δαμασκηνός εὐχαρι-
στεῖ ἐγκαρδίως διά τάς ὑμετέρας
εὐχάς ἐπί τῇ ὀνομαστικῇ αὐτοῦ
ἑορτῇ, καί εὐχεται ὁλοψύχως ἐφ᾽
ἑορταῖς ἐπιφανείας τοῦ Σωτῆρος
ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νέῳ ἐνι-
αυτῷ τῆς Χρηστότητος τοῦ Κυρίου
εἰρήνην, πᾶσαν χάριν καί εὐλογίαν.
Μετ᾽ ἐνθέρμων εὐχῶν
† Ὁ Κομοτηνῆς Δαμασκηνὸς
Ἀγαπητέ μου π. Μᾶρκε,
Παρακαλῶ νά δεχθῆτε τάς θερ-
μάς καί εὐγνώμονας εὐχαριστίας
μου διά τάς εὐχάς σας ἐπί τῇ ἱερᾷ
μνήμῃ τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀπο-
στόλων Ἁγίου Ἀνδρέου.
Προσεύχεσθε νά «πληρῶ» καί νά
«πληροφορῶ» τήν διακονίαν μου
ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ τῆς πεφιλημέ-
νης μου ἀκριτικῆς Ἐπαρχίας, ἥν,
κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, διαποι-
μαίνω, ὡς διάδοχος τοῦ μεγάλου
καί ὄντως ἁγίου Προκατόχου μου
κυροῦ Σεβαστιανοῦ.
Ἀντεπεύχομαι εἰρηνικά καί πα-
νευφρόσυνα Χριστούγεννα, αἴσιον
δέ καί εὐλογημένον τόν ἐπί θύραις
νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος
τοῦ Κυρίου.
Μετά πολλῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς
καί Κονίτσης Ἀνδρέας
Ἑόρτιοι εὐχαὶ
Φίλτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
«Ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ,
ὃς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει
Δαυΐδ» (Λουκ. 2,11). Τὸ οὐράνιο
αὐτὸ ἄγγελμα τῆς Θείας Ἐναν-
θρωπήσως ἀποτελεῖ τὸ πιὸ χαρμό-
συνο καὶ ἐλπιδοφόρο μήνυμα τῆς
ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ἡ Σάρκωση
τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι τὸ σπουδαι-
ότερο γεγονὸς ὅλων τῶν ἐποχῶν,
ὡς ἡ ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας τοῦ
ἀνθρωπίνου γένους καὶ ὁλοκλήρου
τῆς δημιουργίας. Τώρα πιὰ εἶναι
μαζί μας ὁ Ἐμμανουήλ, «ὅ ἐστι με-
θερμηνευόμενον μεθ᾽ ἡμῶν ὁ
Θεὸς» (Ματθ.1,23), «πάσας τὰς
ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ
αἰῶνος» (Ματθ. 28,20) καὶ γιʼ αὐτὸ
«ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη»
(Ἰωάν.16,24). Χάρις στὴ Θεία Ἐναν-
θρώπηση ἐνδυθήκαμε «τὸν καινὸν
ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέν-
τα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς
ἀληθείας» (Ἐφεσ. 4,24), ὡς ὕψιστη
δωρεὰ καὶ εὐλογία ἀπὸ μέρους τοῦ
Δημιουργοῦ μας!
Μὲ τὴν εὐκαιρία τῶν ἑορτῶν τοῦ
Ἁγίου Δωδεκαημέρου σᾶς εὔχομαι
ἀπὸ βάθους καρδιᾶς ἔτη πολλὰ καὶ
ὁ δι᾽ ἡμᾶς νηπιάσας Κύριός μας
Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ σᾶς ἐνδυναμώ-
νει στὴ σημαντικὴ ἐκκλησιαστική
σας διακονία. Ἐπίσης σᾶς εὔχομαι
ὁ νέος ἐνιαυτὸς τοῦ Κυρίου νὰ
εἶναι εὐλογημένος καὶ δημιουργι-
κός, γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ μας καὶ
τὴ διακονία τοῦ λαοῦ Του.
Μὲ ἀδελφικοὺς ἀσπασμοὺς
Λάμπρος Κ. Σκόντζος
Θεολόγος
Ἀδριανουπόλεως 5–7,
161 21 Καισαριανὴ Ἀττικῆς
Μὲ τί ἐχρίσθη ὁ Χριστός
Κύριε Διευθυντά,
Διάβασα τὸ ἑβδομαδιαῖο ἔντυ-
πο τῆς ᾿Αποστολικῆς Διακονίας
τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος «ΦΩ-
ΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», φύλλο 6 Δεκεμβρί-
ου 2009, καὶ διαπίστωσα μερικὰ
λάθη, τὰ ὁποῖα δὲν θὰ ἀνέμενε κα-
νεὶς σὲ ἐπίσημο ἐκκλησιαστικὸ ἔν-
τυπο.
Σχολιάζω τὸ σοβαρώτερο λάθος.
᾿Αναφερόμενος ὁ συντάκτης τοῦ
φυλλαδίου στὴ φράσι τοῦ ἀποστο-
λικοῦ ἀναγνώσματος τῆς Κυριακῆς
6 Δεκεμβρίου «τὸν ποιμένα τῶν
προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι
διαθήκης αἰωνίου», ῾Εβρ. ιγ´ 20,
γράφει γιὰ τὸν μεγάλο ποιμένα
Χριστό· «᾿Εκεῖνος ἔχει χρισθῆ μὲ τὸ
αἷμα του ὡς σωτήρας μας». ῾Η
ἑρμηνεία αὐτή, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει
χρισθῆ μὲ τὸ αἷμα του, δὲν εἶνε
ὀρθή. Διότι ὁ Χριστὸς ἔχει χρισθῆ
μὲ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα (῾Ησ. ξα´ 1,
Λουκ. δ´ 18, Πράξ. ι´ 38), ὄχι μὲ τὸ
αἷμα του. Τὸ «αἷμα» συνδέεται ἐδῶ
μὲ «τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν
μέγαν» κατὰ τὴν ἑξῆς ἔννοια· ῾Ο
Κύριος ᾿Ιησοῦς εἶνε ποιμὴν μὲ αἷμα·
ποιμήν, ὁ ὁποῖος γιὰ τὰ πρόβατα
ἔχυσε τὸ αἷμα του, θυσιάσθηκε,
ὅπως εἶχε προείπει στοὺς ᾿Ιου-
δαίους (᾿Ιωάν. ι´ 11, 15, 17). Τὸ «αἷ-
μα» συνδέεται ἐπίσης μὲ «διαθή-
κην αἰώνιον», διότι δι᾿ αὐτοῦ ἐπι-
σφραγίσθηκε ἡ καινὴ διαθήκη, τῆς
ὁποίας ἡ ἰσχὺς εἶνε αἰωνία.
῾Ο συντάσσων τὴν «ΦΩΝΗΝ ΚΥ-
ΡΙΟΥ» ἂς προσέχῃ, γιὰ νὰ εἶνε τὸ
περιεχόμενό της ὄντως φωνὴ
Κυρίου.
Μὲ πολλὴ ἐκτίμησι
Ν. ᾿Ι. Σωτηρόπουλος
«Δικαίων ψυχαὶ
ἐν χειρὶ Θεοῦ…»
Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά,
Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ὁ «καὶ
νεκρῶν καὶ ζώντων τὴν ἐξουσίαν
ἔχων» Κύριος Ἰησοῦς, ἐκάλεσε, σὲ
σχετικῶς νέαν ἡλικίαν, τὸν δοῦλον
Του πρωτοπρεσβύτερον π. Βασί-
λειον Ἡλιάκην, κληρικὸν τῆς Ἱ.
Μητροπόλεως Ν. Σμύρνης, ἐφημέ-
ριο γιὰ περισσότερα ἀπὸ 25 ἔτη
τοῦ Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου
«Παναγίτσας» Π. Φαλήρου, ὅπως
ἀπεκδυθῆ τὸ ἀραχνῶδες χοϊκὸν
περίβλημα, τὸ ἐπὶ μῆνες κατατα-
λαιπωρηθὲν ὑπὸ βαρείας καὶ ἀνιά-
του νόσου, καὶ ἀνέλθη εἰς τὰ
Οὐράνια Σκηνώματα, τῆς δόξης
τοῦ Κυρίου. Εἰς τιμὴν καὶ μνήμην
τοῦ ἐκλεκτοῦ αὐτοῦ κληρικοῦ, θὰ
μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ μνημονεύσω
μία προσωπική μου ἐμπειρία, ἕνα
περιστατικό, τὸ ὁποῖο δεικνύει τὸ
βάθος τῆς ταπεινώσεώς του.Ἡ
ἀρετὴ αὐτή, ἄλλωστε, εἶναι τὸ ὑπ᾽
ἀριθμ. 1 χαρακτηριστικὸν ὅλων
τῶν ἀξίων τέκνων τοῦ Κυρίου μας.
Κατὰ τὸ ἔτος 1988, μετέβην εἰς
θεραπευτήριον τῶν Ἀθηνῶν, πρὸς
ἐπίσκεψιν τοῦ βαρύτατα ἀσθε-
νοῦντος ἀδελφοῦ μου μακαριστοῦ
π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου.
Ἐκεῖ συνήντησα τὸν ἀείμνηστον π.
Βασίλειον, πνευματικὸν τέκνον
τοῦ π. Ἐπιφανιου, ὁ ὁποῖος καὶ μὲ
παρακάλεσε νὰ μὲ συνοδεύσει
κατὰ τὴν ἀναχώρησίν μας.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς σχετικὰ
συντόμου μετακινήσεώς μας καὶ
συζητώντας γιὰ διάφορα θέματα,
μεταξύ, τῶν ὁποίων καὶ ἡ πορεία
τῆς ζωῆς τῶν κληρικῶν, μὲ πολὺ
χαρακτηριστικὸ τρόπο μοῦ εἶπε:
«Ἄκουσε ἀδελφέ μου, ἐγὼ καθὼς
καὶ οἱ ἄλλοι ἔγγαμοι κληρικοὶ δὲν
ἔχουμε τὴν ἁγιότητα βίου, ποὺ
ἔχουν οἱ περισσότεροι τῶν ἀγά-
μων ἱερωμένων. Αὐτὸ τὸ αἰσθάνο-
μαι ἰδιαίτερα ἔντονα κατὰ τὴν τέ-
λεση τῆς Θείας Λειτουργίας.
Παρ᾽ ὅλο ὅτι μὲ τὴ δύναμη τοῦ
Χριστοῦ μας, ἐκτὸς τῆς πρεσβυτέ-
ρας μου, δὲν “γνωρίζω”, ἄλλη γυ-
ναίκα, ἐν τούτοις ἡ ἀναξιότητά
μου εἶναι δεδομένη».
Ἂν καὶ ἔχουν ἤδη περάσει ἀπὸ
τότε 20 ὁλόκληρα χρόνια, τ᾽ ἀνω-
τέρω λόγια τοῦ σεβαστοῦ π. Βασι-
λείου, λόγια ταπεινώσεως καὶ
αὐτομεμψίας παραμένουν ἔντονα
χαραγμένα στὴ μνήμη μου.
Αἰώνια ἡ μνήμη του, νὰ ἔχουμε
ὅλοι τὴν ἁγίαν εὐχήν του καὶ ὁ Κύ-
ριος μας νὰ δίδει παρηγοριὰ κι
ἐλπίδα στὴν ἐκλεκτὴ οἰκογένειά
του.
Μὲ ἰδιαίτερη ἐκτίμηση,
Πολυνείκης Θεοδωρόπουλος
Ἑκάλης 5, 116 36 Μὲτς – Ἀθήνα
Ὁ ΕΟΜ, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος
καὶ ἡ δωρεὰ ὀργάνων
Ἀγαπητὲ «Ὀρθόδοξε Τύπε»,
Ἔχω μείνει ἔκπληκτη μὲ τὴν τε-
λευταία ἐγκύκλιο (23-10-2009) τῆς
Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς
Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἐξαπολύθηκε
ἀνὰ τὶς μητροπόλεις μὲ σκοπὸ νὰ
φτάσει καὶ στὶς τελευταῖες ἐνορίες
καὶ τὰ χωριουδάκια τῆς Πατρίδας
μας. Αὐτὴ ἡ ἐγκύκλιος ἀναφέρεται
στὸ ζήτημα τῆς δωρεᾶς ὀργάνων.
Ὅπως εἶναι γνωστὸ ὁ Ἐθνικὸς
Ὀργανισμὸς Μεταμοσχεύσεων
(ΕΟΜ), γιὰ νὰ αὐξήσει τὰ ποσοστὰ
δωρεᾶς ἀνθρωπίνων ὀργάνων
στὴν Ἑλλάδα ἔχει θεσπίσει ἀπὸ τὸ
2007 τὴν 1η Νοεμβρίου, ἡμέρα γιο-
ρτῆς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κο-
σμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, ὡς Πανελλήνια
Ἡμέρα Δωρεᾶς Ὀργάνων καὶ Με-
ταμοσχεύσεων, ἀντὶ τῆς παγκό-
σμιας 28ης Ὀκτωβρίου, μὲ σκοπὸ
νὰ ἀσκήσει πιέσεις ἀπὸ τὰ δεξιὰ
στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ποὺ
μέχρι σήμερα ἦταν δικαιολογημέ-
να διστακτική.
Σχεδὸν δύο χρόνια μετά, στὶς 23-
10-2009, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκ-
κλησίας τῆς Ἑλλάδος, σύρεται
στὴν ἔκδοση μιᾶς σχετικῆς Ἐγκυ-
κλίου, μὲ τὴν ὁποία ἐπωμίζεται τε-
ράστιες πνευματικὲς εὐθύνες.
Ἀποδέχεται στὰ τυφλὰ τὴ δωρεὰ
ὀργάνων, τὴν ἐντάσσει ἀπερίσκε-
πτα στὸν ἠθικὸ κώδικα τῆς Ὀρθό-
δοξης ζωῆς, χωρὶς νὰ λαμβάνει
ὑπόψη της ὅτι παραβιάζεται τὸ δι-
καίωμα ζωῆς τοῦ δότη, ποὺ βρίσκε-
ται στοὺς θαλάμους τῶν Μονάδων
Ἐντατικῆς θεραπείας (ΜΕΘ). Ἡ
ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, συ-
στήνει σὲ ὅλες τὶς Μητροπόλεις νὰ
ἀπευθυνθοῦν στοὺς πιστοὺς μὲ
εἰδικὲς ἐγκυκλίους τονίζοντάς
τους ὅτι ἡ δωρεὰ ὀργάνων σώμα-
τος εἶναι ἐθελοντικὴ καὶ εὐλογημέ-
νη πράξη ὑπέρτατης ἀγάπης, πράξη
ἀλτρουϊσμοῦ, ἀνθρωπιᾶς, αὐτοθυ-
σίας καὶ δὲν προκύπτει κανένα πρό-
βλημα οὔτε ἠθικό, οὔτε κοινωνικό,
οὔτε θρησκευτικὸ καὶ οὔτε φυσικὰ
ἰατρικό! Κάποιοι ἀπὸ τοὺς Μητρο-
πολίτες τῆς Ἑλλάδος ἔσπευσαν νὰ
στείλουν θετικὲς ἐγκυκλίους γιὰ τὸ
θέμα αὐτὸ στοὺς ἱερεῖς καὶ τὸ λαό
τους, ἄλλοι, μὲ δισταγμό, ἔστειλαν
κάποιες διφορούμενες ἐγκυκλίους,
καὶ ἄλλοι ὀρθῶς ποιοῦντες δὲν
ἔστειλαν καθόλου, γιατί δὲν ἦταν
μιὰ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλὰ
μιὰ ἀπόφαση τῶν συνοδικῶν, ποὺ
ἔχουν χρέος σὲ τέτοιου εἴδους ζη-
τήματα νὰ μὴ προτρέχουν τῆς
Ἱεραρχίας. Παράλληλα ὁ ΕΟΜ ἔχει
δώσει ἐντολή, ὅπου ὑφίστανται
σύλλογοι δωρεᾶς ὀργάνων, νὰ ἐπι-
σκέπτονται τοὺς «συμμάχους» Μη-
τροπολίτες, νὰ τοὺς εὐχαριστοῦν
γιὰ τὴ συμπαράσταση καὶ νὰ ἐκ-
φράζουν μὲ ποικίλους τρόπους τὴν
ἱκανοποίησή τους.
Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Ἑλλάδος, ἂν δὲν ξαναδεῖ τὸ
θέμα τῆς δωρεᾶς ὀργάνων καὶ τὶς
προεκτάσεις του στὴ σωστή του
βάση, θὰ ἀναγκασθεῖ στὸ ἄμεσο
μέλλον ἀπὸ τὰ ἰατρικὰ δεδομένα
νὰ ζητήσει δημόσια συγνώμη καὶ
σίγουρα αὐτὸ δὲν θὰ εἶναι κάτι
εὐχάριστο, οὔτε γιὰ τὴν ἴδια, οὔτε
καὶ γιὰ τὸ σῶμα τῶν Ὀρθοδόξων
πιστῶν, ποὺ θέλει τὴν Ἐκκλησία
του νὰ ὀρθοτομεῖ καὶ νὰ λάμπει.
Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὀφείλει νὰ
ἐλέγξει τὴν ἀξιοπιστία τῶν συμ-
βούλων της. Δὲν ἐπιτρέπεται ἡ
θρησκευτική μας ἡγεσία νὰ ἀγνοεῖ
τὰ ἐπιστημονικὰ ἰατρικὰ δεδομένα,
νὰ ὀρρωδεῖ σὲ πιέσεις σχετικῶν
φορέων καὶ μὲ τὶς ἐπιλογές της νὰ
γίνεται ἔνοχη, ἀνθρωπάρεσκη καὶ
ἐκκοσμικευμένη. Εἶναι ἀδιανόητο
γιὰ τὴν ἡγεσία μας νὰ υἱοθετεῖ
στὴν πράξη τὴν ἀπόβλητη ἰησουί-
τικη ἀρχὴ «Ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ
μέσα».
– Δέν γνωρίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι
ποιμένες μας ὅτι γιὰ νὰ παρθοῦν
ἀνθρώπινα ὄργανα γιὰ μεταμό-
σχευση δὲν πρέπει ὁ δότης νὰ
εἶναι ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα νε-
κρός;
– Δέν γνωρίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι
ποιμένες μας ὅτι ὁ ἐγκεφαλικὸς
θάνατος δὲν εἶναι συνολικὸς θά-
νατος τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὅτι τὴν
ἐποχὴ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων δὲν
ὑπῆρχαν ἐγκεφαλικὰ νεκροί;
– Δέν γνωρίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι
ποιμένες μας ὅτι διάσημοι ἰατροὶ
ὅπως ὁ Shewmon, ὁ Taylor, ὁ Truog,
ὁ Paul Α. Byrne, ὁ Cicero A. Coimbra,
ὁ David Ηill κ.ἄ. δὲν συμφωνοῦν ὅτι
ὁ ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς ἄνθρωπος
εἶναι ὁριστικὰ νεκρός, ἀλλὰ βρί-
σκεται σὲ μιὰ προθανάτια κατά-
σταση;
– Δὲν ἔχουν ἁρμόδια πρόσωπα
οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες μας νὰ
τοὺς πληροφορήσουν ὅτι ἡ διε-
θνὴς βιβλιογραφία ἔχει νὰ ἐπιδεί-
ξει παραδείγματα ἐγκεφαλικὰ
νεκρῶν μὲ ἐπάνοδο καὶ βιωσιμό-
τητα;
– Δέν γνωρίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι
ποιμένες μας ὅτι γιὰ νὰ ἀφαιρε-
θοῦν τὰ ὄργανα ἑνὸς ἐγκεφαλικὰ
«νεκροῦ» δότη τῆς ΜΕΘ ἀπαγο-
ρεύεται ἡ μηχανική του ἀποσύν-
δεση, γιατί ὁ δότης θὰ πεθάνει καὶ
τότε τὰ ὄργανά του δὲν ἔχουν κα-
μιὰ μεταμοσχευτική ἀξία;
Εἶναι πρόθυμοι νὰ συμφωνή-
σουν οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες μας
μὲ τὸ ἄρθρο 12 §7 τοῦ νόμου
2737/1999 τῆς Ἑλληνικῆς νομοθε-
σίας, ποὺ θεωρεῖ περιττὴ τὴ μηχα-
νικὴ ὑποστήριξη τοῦ ἐγκεφαλικὰ
νεκροῦ ἀρρώστου στὶς μονάδες
τῶν ΜΕΘ, ἐπειδὴ δὲν εἶναι δότης
ὀργάνων, τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄρρω-
στος ἀκόμα ἀναπνέει, ἡ καρδιὰ
του χτυπᾶ, διαθέτει θερμοκρασία
καὶ ἀρτηριακὴ πίεση καὶ ὁ μεταβο-
λισμὸς βρίσκεται σὲ ἰσορροπία;
Θὰ μποροῦσαν οἱ Ὀρθόδοξοι
ποιμένες μας νὰ ἀποσυνδέσουν οἱ
ἴδιοι ἀπὸ τὴ μηχανικὴ ὑποστήριξη
ἕνα τέτοιο πρόσωπο, κάτι ποὺ
ἀρνεῖται νὰ πράξει καὶ ἡ ἴδια ἡ νο-
σοκόμα τῆς μονάδας;
Ἀδυνατῶ νὰ τὸ πιστέψω. Γνωρί-
ζω καὶ τὸν ἀντίλογο. Ὑπάρχουν
γιατροί, θὰ ἀκούσουμε, οἱ ὁποῖοι
μᾶς διαβεβαιώνουν ὅτι κάθε ἐπι-
στρεψιμότητα τοῦ ἐγκεφαλικὰ νε-
κροῦ πρέπει νὰ ἀποκλειστεῖ. Τὸ θέ-
μα θεωρεῖται λῆξαν.
Καὶ ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι θὰ
ρωτήσουμε καὶ γιατί δὲν συμφω-
νοῦν σ᾽ αὐτὸ ὅλοι οἱ γιατροί; Βλέ-
πουμε τί διχασμὸς ἐπικρατεῖ ἀνά-
μεσά τους στὸ ζήτημα τῆς γρίππης
τῶν χοίρων. Μὲ ποιὸ κριτήριο, ἑπο-
μένως, θὰ δεχτοῦμε τοὺς μὲν καὶ
θὰ ἀπορρίψουμε τούς δέ; Μήπως
οἱ περισσότεροι ἰατροὶ καὶ ἡ σχε-
τικὴ νομοθεσία δὲν συμφωνοῦν νὰ
ἀφαιρεῖται μιὰ ἀνυπεράσπιστη ἀν-
θρώπινη ζωὴ μὲ τὴ μέθοδο τῆς
ἔκτρωσης; Πρέπει νὰ τοὺς ἀκο-
λουθήσουμε στὸ δρόμο τους; Μή-
πως οἱ περισσότεροι γιατροὶ δὲν
υἱοθετοῦν τὴν μέθοδο κλωνοποί-
ησης ἀνθρωπίνων ἐμβρυϊκῶν κυτ-
τάρων γιὰ ἐξασφάλιση ὀργάνων;
Εἶναι αὐτὸ ἠθικό; Μήπως οἱ περισ-
σότεροι γιατροὶ δὲν εἶναι ἕτοιμοι
νὰ διαβεβαιώσουν ὅτι κινδυνεύου-
με ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία μας; Πρέ-
πει νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνή τους;
Εἶναι φρόνιμο ἡ Ἐκκλησιαστική
μας ἡγεσία νὰ μάθει νὰ περιμένει,
νὰ στέκεται στὸ ὕψος τῶν περι-
στάσεων, νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἀμερο-
ληψία καὶ μὲ τὴν ἠθική της συγ-
κρότηση νὰ προστατεύει τὸ ἀγαθό
τῆς ζωῆς, ὅταν βλέπει ὅτι αὐτὸ πα-
ραβιάζεται. Εἶναι γνωστὴ ἡ στάση
τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Σεραφεὶμ καὶ οἱ πιέσεις, ποὺ δέ-
χτηκε γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό. Εἶναι
γνωστὸς καὶ ὁ τραγικὸς ἐνθου-
σιασμὸς τοῦ ἄλλου μακαριστοῦ
Ἀρχιεπισκόπου μας κ. Χριστοδού-
λου γιὰ τὸ ἴδιο θέμα. Κανεὶς τους,
ὅμως, δὲν τόλμησε τὶς προσωπικές
του ἐπιλογὲς νὰ τὶς κάνει ἐκκλη-
σιαστικὸ θεσμό.
Περίπου 60.000 εἶναι οἱ ἐν ἐνερ-
γεία γιατροὶ πανελλαδικά. Ἀλήθεια
πόσοι ἀπ᾽ αὐτοὺς εἶναι δωρητὲς
ὀργάνων; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀπο-
γοητευτική. Μήπως οἱ γιατροὶ ξέ-
ρουν κάτι περισσότερο ἀπὸ τοὺς
ἔμφοβους καὶ δύσπιστους πολίτες
καὶ ἡ θρησκευτική μας ἡγεσία ἔχει
παραδώσει τὸν ἔλεγχο; Μήπως οἱ
πολίτες εἶναι ἀρνητικοὶ στὴ δωρεὰ
ὀργάνων, γιατί διαισθάνονται αὐ-
τὰ, πού οἱ ἰατροὶ δὲν θέλουν νὰ
τοὺς φανερώσουν; Ἄς ἀφήσουν οἱ
γιατροὶ τὸν εὔκολο καὶ ἀθέμιτο
τρόπο ἀπόκτησης ἀνθρωπίνων
ὀργάνων.
Ἄς ἐγκαταλείψει ἡ Ἐκκλησια-
στική μας ἡγεσία τὴν ἀνίερη προ-
σπάθεια κάμψης τῶν ἠθικῶν ἀντι-
στάσεων τοῦ λογικοῦ της πληρώ-
ματος. Ἂν ὁ τυχαῖος Χριστιανὸς
πληροφορηθεῖ ὅτι μὲ τὴ δωρεὰ
ὀργάνων κόβεται βίαια τό νῆμα
τῆς ζωῆς τοῦ ἀγαπημένου του
ἀρρώστου δὲν θὰ γίνει ποτὲ δότης
ὀργάνων, δὲν θὰ ἐπιτρέψει ποτὲ
σὲ δικό του ἄνθρωπο νὰ τοῦ ἀφαι-
ρεθοῦν τὰ ὄργανά του, δὲν θὰ
συμφωνήσει ποτὲ μὲ τὶς ἐπιπόλαι-
ες ἀποφάσεις τῶν θρησκευτικῶν ἢ
πολιτικῶν ἡγετῶν του, ἀλλὰ θὰ χά-
σει καὶ τὴ στοιχειώδη ἐμπιστοσύ-
νη, ποὺ τοῦ ἀπέμεινε στὸν κλάδο,
ποὺ ἔχει ταχθεῖ νὰ προστατεύει
καὶ νὰ ὑπηρετεῖ τὸ μέγα ἀγαθό τῆς
ὑγείας μας.
Μὲ τιμὴ
Ἄννα Ζακατοῦ
Μαυρογένους 87, Λάρισα
Σελὶς 5η
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΔΥΝΑΜΙΚΩΣ, ΕΑΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΒΙΑΙΩΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΕΚ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. μπορεῖ ἄμεσα καὶ εὔκολα νὰ κάνει ΕΤΑΚ 300.000 ΕΥΡΩ, τί εἶναι καλύ- φαίνεται ὅτι ὑπάρχει μία ἔνταση ησης τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν
τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε”. μία “λογία”, προκειμένου νὰ συγ- τερο νὰ τὸ δώσει ὡς φορολογία καὶ καχυποψία στὶς σχέσεις Ἐκ - βαθύτερο αἴτημα γιὰ ἐπιστροφή
κεντρώσει χρήματα γιὰ κάποιον στὸ κράτος ἢ ἀπὸ 10.000 ΕΥΡΩ σὲ κλησίας καὶ Πολιτείας μία ἔλλειψη της στὸν δρόμο τῆς ἁγιότητας καὶ
Στὴ βάση αὐτῆς τῆς διδασκα- συγκεκριμένο σκοπό. 30 πολίτες, ποὺ οἱ τράπεζες βγά- ἐμπιστοσύνης, ἡ ὁποία ἂν καὶ συ- τῆς συνέπειας στὴ διδασκαλία της,
λίας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε ζουν τὰ σπίτια τους σὲ πλειστηρια- χνὰ πολιτικὰ συγκαλύπτεται στὴν ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐνδεχομένως ἔχει
τὸν ὕμνο τῆς ἀγάπης, οἱ χριστιανοὶ Ἂν προκύψει μία ἄμεση καὶ ἐπεί-
γουσα ἀνάγκη σὲ κάποιον, οὔτε ὁ σμό, προκειμένου οἱ δύστυχοι νὰ οὐσία ὑπάρχει. παρεκκλίνει, τότε αὐτὸ τὸ ὁμολο-
τῆς Καρχηδόνας ἐξάλειψαν μὲ τὴν
αὐτοθυσία τους τὴν ἐπιδημία τῆς Δήμαρχος μπορεῖ νὰ ἐκταμιεύσει, πάρουν μιὰ ἀνάσα; —Μητροπολίτης Νικόλαος: γοῦμε εὐγνώμονα ὡς εὐεργεσία
οὔτε τὸ κράτος νὰ βοηθήσει. Τὰ Ἐγὼ δὲν συμφώνησα μὲ τὴν Παρὰ τὴ μακρόχρονη συμβίωσή καὶ κίνηση ἀφύπνισής μας.
πανώλης, ὁ Μέγας Βασίλειος ἔκα-
νε τὴν Βασιλειάδα, καὶ ὁ Ἅγιος παγκάρια καὶ οἱ δίσκοι, ποὺ συχνὰ ὑποχώρηση τῆς Ἐκκλησίας ἢ του- μας, στὴ χώρα μας συνυπάρχουμε Ἂν ὅμως ἀποτελοῦν προσπά-
κατηγοροῦμε καὶ εἰρωνευόμαστε, λάχιστον δὲν τὴν κατάλαβα. Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία χωρὶς νὰ θεια περιφρόνησης τοῦ Θεοῦ καὶ
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶπε:
“ἐὰν πηγαίνοντας στὴν Ἐκκλησία ἀποτελοῦν τὴ μόνη ἀποτελεσμα- γνωριζόμαστε καὶ νὰ καταλαβαινό- βίαιης ἀπομάκρυνσής Του ἀπὸ τὴ
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔπρεπε νὰ δια-
συναντήσεις ἕναν φτωχό, πάρτον τικὴ λύση. πραγματευτεῖ τὰ δικαιώματά της, μαστε. ζωή μας, τότε αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς
βάλει σὲ σκέψεις. Στὴν περίπτωση
σπίτι σου· κάνεις τὸ σπίτι σου ναό. Τρίτον: Εὔκολα μπορεῖ νὰ συνε- ἀλλὰ νὰ προστατεύσει τὰ δικαιώ- Δυστυχῶς, μάλιστα τελευταῖα,
Βάλτον νὰ καθίσει στὸ τραπέζι αὐτὴν ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀντι-
γείρει ἀνθρώπους γιὰ ἐθελοντικὴ ματα τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ, γιατί σὲ τε- ἔχει τραυματιστεῖ ἡ σχέση ἐμπι-
σου· κάνεις τὸ τραπέζι σου ἁγία προσφορά, διότι διαθέτει καὶ τὸ λικὴ ἀνάλυση ἡ φορολόγηση τῆς στοσύνης καὶ συναλληλίας, μὲ δράσει καὶ μάλιστα σθεναρά. Ἐνῶ
εἶναι ἕτοιμη νὰ δώσει τὰ πάντα,
Τράπεζα. Δώστου νὰ φάει ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὸν μηχανισμὸ γιὰ κάτι Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ νομοθετημέ- ἀποτέλεσμα τὰ προτεινόμενα
φαγητό σου· κάνεις τὸ ψωμὶ καὶ τὸ δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέψει κανέναν
τέτοιο. νη ἀσέβεια πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ οἰκονομικὰ μέτρα στὴν οὐσία νὰ
κρασί σου θεία κοινωνία”. μεγάλου Εὐεργέτη μας Θεοῦ καὶ ἀποτελοῦν ἐκφράσεις πολεμικῆς νὰ τῆς πάρει τίποτα. Ἂν δὲν τὸ κά-
Ἡ Ἐκκλησία στὴν Ἑλλάδα, σὲ νει προδίδει τὴν ἀποστολή της καὶ
—Αἰμίλιος Πολυγένης: Πῶς πρόσφατη ἀναφορὰ τῆς Ἱερᾶς Συ- τὸ τελευταῖο χτύπημα τοῦ πονεμέ- ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας.
νου μας λαοῦ! ὑβρίζει ἡ ἴδια τὸν Θεό.
ὅμως ὅλο αὐτὸ συμβαδίζει μὲ τὴν νόδου διέθεσε φέτος 100 ἑκατ. Ἂν ἡ ἀσκούμενη πολεμική, κρι-
ἀμύθητη περιουσία, ποὺ τελικὰ ἔ- Εὐρὼ γιὰ φιλανθρωπικοὺς σκο- —Αἰμίλιος Πολυγένης: Πάντως τικὴ καὶ προσπάθεια περιθωριοποί- —Αἰμίλιος Πολυγένης: Σεβα-
σμιώτατε, σᾶς εὐχαριστῶ πολύ».
χει; ποὺς καὶ τρέφει μὲ τὰ ἐνοριακὰ
—Μητροπολίτης Νικόλαος: Ὄχι συσσίτιά της περίπου 35.000
καὶ ἀμύθητη. Αὐτὸ εἶναι μεγάλος
μύθος. Ἐπιτρέψτε μου, ὅμως, νὰ
ἀνθρώπους καθημερινά. Σὲ πρό-
σφατη δὲ ἀναφορὰ τῆς Ἱερᾶς Συ- ΠΟΤΕ ΗΛΘΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ;
πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀντλεῖ τὴν νόδου, ἀναφέρεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. χειρότερο καί πρῶτο ἀπ᾿ ὅλα τά κακά, καί ἡ εἰδωλολα-
ἀξία της οὔτε ἀπὸ τὴν περιουσία τῆς Ἑλλάδος μέσῳ τῶν ἱερῶν Μη- τρεία, πού μεταθέτει τήν προσκύνηση ἀπό τόν κτίστη
τροπόλεων, τῶν ἐνοριῶν καὶ τῶν ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι
της, οὔτε ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ δύνα- ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ στά κτίσματα. ᾿Επειδή γι᾿ αὐτά χρειαζόταν μεγαλύτερη
μη καὶ ἐπιρροή της, οὔτε ἀπὸ τὸ ἱερῶν μονῶν της συντηρεῖ περὶ τὰ βοήθεια ὁ ἄνθρωπος, τήν ἔλαβε στό πρόσωπο καί στό
700 ἱδρύματα. Αὐτὸ εἶναι λίγο; Μή- ᾿Ιησοῦ»3. ᾿Ιουδαῖοι καί ᾿Εθνικοί κατά διαφορετικό
ὅτι εἶναι ΝΠΔΔ, οὔτε κἂν ἀπὸ τὸ τρόπο, οἱ πρῶτοι ἄμεσα μέσῳ Θεοφανειῶν καί ἀπο- ἔργο τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.
παρελθόν της οὔτε καὶ ἀπὸ τὸ πα- πως τὸ κάνει κανένας ἄλλος φορέ- ῎Ετσι ὁ «Λόγος ἐπί τήν ἰδίαν εἰκόνα χωρεῖ, καί σάρκα
ας; Αὐτὸ θὰ μποροῦσε ἡ πολιτεία καλύψεων τοῦ Θεοῦ εἰς ἐπιλεγμένα πρόσωπα, οἱ
ρόν της. Τὴν ἀντλεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο φορεῖ διά τήν σάρκα, καί ψυχῇ νοερᾷ διά τήν ἐμήν
νὰ τὸ ἀξιοποιήσει, πρὸς μεγάλο δεύτεροι ἔμμεσα μέσῳ τῆς κτίσεως, τοῦ ἐμφύτου ἠθι- ψυχήν μίγνυται τῷ ὁμοίῳ τό ὅμοιον ἀνακαθαίρων... ἕν
τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἐπιβεβαιώνει μὲ κοῦ κόσμου, τοῦ σπερματικοῦ Λόγου τῶν φιλοσόφων
τὴ διαχρονικότητά της. ὄφελος τῶν ἐνδεῶν κοινωνικῶν ἐκ δύο τῶν ἐναντίων, σαρκός καί Πνεύματος, ὧν τό
στρωμάτων. καί ἄλλων τρόπων, ἐπαιδαγωγοῦντο ὑπό τοῦ Θεοῦ. μέν ἐθέωσε τό δέ ἐθεώθη». Δέν μπορεῖ νά κρύψει τόν
Ἡ κατ᾽ ἐξοχὴν περίοδος τῆς δό-
ξας της ἦταν ἡ περίοδος τῶν —Αἰμίλιος Πολυγένης: Στὸ φόν- 2. ῾Ο εὐτελισμός τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν θαυμασμό καί τό δέος πρό τοῦ μυστηρίου τῆς ἐναν-
θρωπήσεως ὁ μεγάλος θεολόγος, ρήτωρ καί ποιητής:
διωγμῶν. Οὔτε περιουσία εἶχε, το αὐτοῦ πῶς βλέπετε τὴν φορο- ὑποδούλωση στή σάρκα καί στά εἴδωλα
λόγηση τῆς Ἐκκλησίας; «῎Ω τῆς καινῆς μίξεως! ῎Ω τῆς παραδόξου κράσεως! ῾Ο
οὔτε ἀναγνώριση, οὔτε κρατικὴ
ὑποστήριξη. Ἡ περιουσία της παρὰ Δυστυχῶς μετά τήν πτώση καί προϊόντος τοῦ χρόνου ὤν γίνεται, καί ὁ ἄκτιστος κτίζεται, καί ὁ ἀχώρητος χω-
—Μητροπολίτης Νικόλαος: ἡ ἁμαρτία ἀπέκτησε γερά θεμέλια, βαθιές ρίζες, καί ὁ ρεῖται... καί ὁ πλουτίζων πτωχεύει· πτωχεύει γάρ τήν
ταῦτα ἀποτελεῖ ἱερὸ ἀπόκτημα Ἀκατανόητη καὶ μικρονοϊκή. Ἡ πο-
Διάβολος μέσῳ αὐτῆς κυριαρχοῦσε πάνω στόν τα- ἐμήν σάρκα, ἵν᾿ ἐγώ πλουτήσω τήν αὐτοῦ θεότητα. Καί
ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ μέγεθός της ἢ λιτεία πληρώνει ἕνα σωρὸ χρήμα-
ἀπὸ τὴν ἀξιοποίησή της. Δὲν εἶναι λαίπωρο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔξω ἀπό τό κλῖμα τῆς Χάρι- ὁ πλήρης κενοῦται· κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί
τα στὴν Ἐκκλησία γιὰ μισθοδο- τος τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ῾Οποῖο ἀπομακρύνθηκε αὐτο- μικρόν, ἵν᾿ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Τίς
ἱερὴ ἐπειδὴ ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, σίες. Τὸ ΕΤΑΚ ἔχει ἀνάγκη; Ἡ
ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀποτελεῖ καρπὸ προ- βούλως, ἀποδεικνυόταν ἀνίσχυρος καί ἀδύναμος νά ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; Τί τό περί ἐμέ τοῦτο
Ἐκκλησία ἀνταποδίδει, ὅπως προ- προχωρήσει πνευματικά. ῎Εγινε παίγνιο στά χέρια τοῦ μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος, καί οὐκ ἐφύλαξα·
σφορᾶς πίστεως στὸν Θεὸ καὶ ανέφερα 100 ἑκατ. ΕΥΡΩ σὲ
ἐμπιστοσύνης πρὸς τὴ διδασκαλία χρῆμα καὶ πολὺ περισσότερα σὲ
κακοῦ καί τοῦ Διαβόλου. ῾Η ψυχή του ἔχασε τήν κυ- μεταλαμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καί τήν εἰκόνα
καὶ τὸ ἔργο της. ριαρχία της πάνω στή σάρκα, καί ὁ ἄνθρωπος σαρκο- σώσῃ, καί τήν σάρκα ἀθανατίσῃ. Δευτέραν κοινωνεῖ
εἶδος. Καὶ ἔχει δώσει τὸ 95% τῆς κοινωνίαν, πολύ τῆς προτέρας παραδοξοτέραν· ὅσῳ
περιουσίας, ποὺ εἶχε τὸ 1833. Δίνει ποιήθηκε, ἔγινε ὅλος σάρκα, παραδομένος στίς σαρ-
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς κικές ἀπολαύσεις καί ἡδονές, σέ πάθη ἀτιμίας. ᾿Ανα- τότε μέν τοῦ κρείττονος μετέδωκε, νῦν δέ μετα-
διαχείρισής της. Τῆς δωρήθηκε· διαρκῶς τὴ ζωή της στὸν λαό μας.
φερόμενος στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε ὁ λαμβάνει τοῦ χείρονος. Τοῦτο τοῦ προτέρου θε-
δὲν τὴν ἀπέκτησε ὡς ἑταιρεία. Ἡ Θὰ ἤθελα νὰ ὑποβάλω τρία ἁπλὰ οειδέστερον· τοῦτο τοῖς νοῦν ἔχουσιν ὑψηλότερον»9.
ἐρωτήματα; ῞Αγιος ᾿Ιωάννης Χρυσόστομος λέγει: «Αὐτοί δέ ὡς
εὐθύνη της εἶναι μεγάλη, γιατί δὲν σάρκα μόνον περικείμενοι, οὕτω τῆς κατά ψυχήν ἀρε-
εἶναι δική της. Ἡ σχέση τῆς ᾿Ενδιαφέροντα γιά τόν χρόνο τῆς ἐνανθρωπήσεως
Ἐρώτημα 1ο: Αὐτὸ ὅλο δὲν ἀπο- τῆς ἀμελοῦντες, ὅλοι τῆς σαρκός λοιπόν γεγόνασιν»4. τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐπίσης ὅσα λέγονται σέ ἀποδιδόμενη
Ἐκκλησίας μὲ τὴν περιουσία της τελεῖ οἰκειοθελῆ προσφορὰ στὴν
δὲν εἶναι σχέση κτητικότητας, ῾Ο νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πού ὡς κύριο στόχο ἔχει στόν ῞Αγιο Γρηγόριο Νύσσης ὁμιλία «Εἰς τήν Γέννησιν
κοινωνία πολὺ μεγαλύτερη καὶ τοῦ Χριστοῦ». ᾿Απαντᾶ ὁ συγγραφεύς στήν ἀπορία,
ἀλλὰ σχέση ὑπεύθυνης καὶ ἐνώ- ἀνώτερη ἀπὸ τὴν ὅποια φορολο- τήν εὕρεση τῆς ἀληθείας, ἀντί νά στραφεῖ πρός τήν
αὐτοαλήθεια, τήν κατ᾿ ἐξοχήν ἀλήθεια πού εἶναι ὁ γιατί δέν ἦλθε ὁ Χριστός ἐνωρίτερα, στούς πρώτους
πιον τοῦ Θεοῦ χρήσης. γία;
Θεός, χρησιμοποιήθηκε ἐγωϊστικά γιά τήν ἀπόκτηση χρόνους μετά τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ἀλλά
Ἂν κρατώντας την προσπαθεῖ Ἐρώτημα 2ο: Ἂν ἡ βαριὰ φορο- πλούτου καί κοσμικῆς ἐξουσίας, γιά οἰκοδόμηση ἀργότερα, στούς ἐσχάτους χρόνους. Αὐτό ἔγινε,
νὰ μὴ χάσει δύναμη, τότε δὲν τῆς
λόγηση ἐμποδίσει τὴν Ἐκκλησία λαμπρῶν πόλεων καί οἰκοδομῶν, πού ἐκφράζουν τήν ἐπειδή σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως ἦταν ἡ καθαίρεση
χρειάζεται. Ἂν προσφέροντάς την νὰ λειτουργεῖ τὰ ἱδρύματά της ἢ ἀπόνοια τοῦ ἀνθρώπου καί τήν λήθη τοῦ Θεοῦ, ὅπως τοῦ συνόλου τῆς κακίας· ἔπρεπε λοιπόν νά βλαστήσει,
δίνει ἔλεος καὶ ἀγάπη, τότε καθὼς περιορίσει τὸ κοινωνικό της ἔργο,
αὐτό ἰδιαίτερα φαίνεται στήν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου νά ἐκδηλωθεῖ σέ ὅλες της τίς μορφές ἡ ἁμαρτία πού
μικραίνει ἡ περιουσία της, αὐξάνει
ὁ θησαυρός της.
ποιὸς θὰ περιθάλψει τοὺς γέρον- τῆς Βαβέλ, καί σήμερα στούς οὐρανοξύστες τῆς Ν. εἶχε φυτεύσει ὁ Διάβολος, καί κατόπιν νά ἔλθει ἡ ἀξίνα
τες, ποιὸς θὰ ταΐσει τοὺς πεινα- ῾Υόρκης καί ἄλλων πόλεων καί κρατῶν. Τά δῶρα τῆς καί νά τήν ξεριζώσει, ὅπως λέγει τό Εὐαγγέλιο. Γι᾿ αὐτό
—Αἰμίλιος Πολυγένης: Αὐτό, σμένους, ποιὸς θὰ προνοήσει γιὰ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, τό λο- οὔτε στόν καιρό τοῦ Νῶε γίνεται ἡ ἐνανθρώπηση, διότι
ὅμως, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ γίνει; τὶς ἀνάγκες ποὺ ἡ ἴδια ἡ πολιτεία γικό καί ἡ ἐλευθερία, δέν χρησιμοποιήθηκαν θεο- δέν εἶχε βλαστήσει ἀκόμη ἡ Σοδομιτική ἁμαρτία, ἡ
ἀδυνατεῖ νὰ ἱκανοποιήσει; φιλῶς, ἀλλά ἐγωϊστικῶς καί σαρκικῶς. ὁμοφυλοφιλία, οὔτε κατά τήν ἐποχή τῆς καταστροφῆς
—Μητροπολίτης Νικόλαος:
Ἐρώτημα 3ο: Ἂν πάρει τὸ κρά- τῶν Σοδόμων, διότι κρύπτονταν ἀκόμη πολλά κακά
Αὐτὸ ἤδη γίνεται. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ῾Η ἐγωϊστική χρήση τοῦ λογικοῦ καί ἡ ἀπόρριψη τῆς
μερικὰ πολύτιμα στοιχεῖα, ποὺ θὰ τος τὰ ὅσα χρήματα ζητάει ἀπὸ θεϊκῆς παιδαγωγίας συνετέλεσαν στό νά περιπλανη- μέσα στήν ἀνθρώπινη φύση, πού ἔπρεπε ὡς νοσηρές
μποροῦσε νὰ τὰ προσφέρει στὴν τὴν Ἐκκλησία, τί θὰ τὰ κάνει; Στὴν θοῦν οἱ σοφοί, σάν σέ ἀσέληνη νύκτα, μέσα στό καταστάσεις νά ἐκδηλωθοῦν, ὥστε νά γιατρευθοῦν
πολιτεία, προκειμένου νὰ βοηθή- καλύτερη περίπτωση θὰ πᾶνε σὲ σκοτάδι τῶν λογισμῶν τους, μέ συνέπεια ὄχι μόνο νά καί αὐτές. ῎Επρεπε νά ἐμφανισθεῖ ὁ θεομάχος Φαραώ,
σει ἀποτελεσματικὰ στὴν ἀνακού- ἄδηλη κατεύθυνση ἢ σὲ τράπεζες. μή κατορθώσουν ὑψηλότερα καί σπουδαιότερα, ἀλλά γιά νά ἔλθει ὁ «διορθωτής τοῦ βίου». Νά ἀποκαλυφθεῖ
φιση πολλῶν συνανθρώπων μας. Ἂν μείνουν στὴν Ἐκκλησία, θὰ νά κατεβοῦν πιό κάτω. Κατέληξαν τελικά νά ἐξε- ἀκόμη καί τῶν ᾿Ισραηλιτῶν ἡ παρανομία καί σκληρο-
Καὶ τὸ κάνει. μοιραστοῦν στὸν λαό, ποὺ τὸν τευλίσουν τόν ἄνθρωπο· ἀντί νά ὁδηγηθοῦν στήν καρδία, τῶν ᾿Ασσυρίων καί τοῦ Ναβουχοδονόσορος τά
ἀπειλοῦν οἱ τράπεζες. ἀληθινή θεογνωσία καί στήν ἀναγνώριση τῆς ἐν τῷ κακά, ἡ λύσσα τῶν ᾿Ιουδαίων ἐναντίον τῶν ῾Αγίων τοῦ
Πρῶτον: Ἔχει μία μοναδικὴ δι- Θεοῦ, τούς ὁποίους ἐφόνευαν καί λιθοβολοῦσαν,
δασκαλία περὶ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς Μὲ ἄλλα λόγια τὸ ἐρώτημα δὲν σύμπαντι παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἔπλασαν εἴδωλα καί
εἶναι ἂν ἡ Ἐκκλησία θὰ δώσει ἢ ὑπέταξαν τόν κυρίαρχο τοῦ σύμπαντος ἄνθρωπο σέ ἀκόμα καί ἡ παιδοφονία τοῦ ῾Ηρώδη. ῞Οταν λοιπόν ἀπό
προσφορᾶς. Ποιὸς ἄλλος ὡς τώρα τήν ρίζα τῆς κακίας βλάστησαν ὅλες οἱ παραφυάδες
τόνισε ὅτι “μακάριόν ἐστι μᾶλλον δὲν θὰ δώσει, ἀλλὰ ἂν ὅσα ἔχει θὰ ἑρπετά, σέ ζῶα, σέ φυτά, στά ὑλικά ἀγαθά, στήν
τὰ δώσει στὸ γεμάτο σκάνδαλα σάρκα καί στίς κοσμικές δυνάμεις καί νομοτέλειες, της καί τό σκοτάδι αὐξήθηκε στό ἀκρότατο ὅριο, τότε
διδόναι ἢ λαμβάνειν”; ἢ ὅτι “ὁ ἐλε- ἐπεφάνη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ: «᾿Επεί οὖν πᾶσα τῆς
ῶν πτωχὸν δανείζει Θεῶ”; ἢ ὅτι ἀπρόσωπο “φτωχὸ κράτος” ἢ ἀπʼ δοῦλο τῆς σάρκας καί τοῦ κόσμου.
εὐθείας στὸν γεμάτο προβλήματα κακίας ἡ δύναμις ἐκ τῆς πονηρᾶς ρίζης ἀνεδείχθη καί
“οὐκ ἔστιν ἄλλως σωθῆναι εἰ μὴ ῾Η οἰκολογική ὑστερία πού ἔχει καταλάβει πολλούς ηὔξησε πολυειδῶς ἐν ταῖς προαιρέσεσι τῶν καθ᾿
διὰ τοῦ πλησίον”; καὶ ἀνάγκες φτωχὸ λαό. σήμερα γιά τήν διάσωση τῆς δημιουργίας, καθ᾿ ὅν
ἑκάστην γενεάν τῇ κακίᾳ γνωρίμων ὑλομανήσασα,
Δεύτερον: Διαθέτει τὸ δίκτυο Γιὰ νὰ σᾶς διευκολύνω θὰ σᾶς χρόνον μάλιστα καταστρέφονται οἱ ψυχές τῶν τότε, καθώς φησι πρός ᾿Αθηναίους ὁ Παῦλος, τούς
πῶ ἕνα παράδειγμα: Ἂν μία μεγά- ἀνθρώπων καί διώκονται τό Εὐαγγέλιο καί ἡ ᾿Εκκλησία,
τῶν ἐνοριῶν. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδών ὁ Θεός, ἐπί τῶν
λη Μητρόπολη πληρώσει γιὰ τὸ ἀποτελεῖ νέο εἶδος εἰδωλολατρείας καί δουλείας στόν ἐσχάτων ἡμερῶν παραγίνεται, ὅτε οὐκ ἦν ὁ συνιών καί
κόσμο. Εὑρίσκονται βαθιά νυκτωμένοι ὅσοι αὐτονο- ἐκζητῶν τόν Θεόν· ὅτε πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα
Η ΒΑΠΤΙΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ μημένα καί ἐγωϊστικά, χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νο-
μίζουν πώς θά σώσουν τή δημιουργία. ῾Απλῶς πλάθουν
ἠχρειώθησαν· ὅτε συνεκλείσθη τά πάντα εἰς ἁμαρτίαν·
ὅτε ἐπλεόνασεν ἡ ἀνομία· ὅτε πρός τό ἀκρότατον
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. νέα εἴδωλα καί νέες λατρεῖες, τήν γεωλατρεία καί τήν μέτρον ὁ τῆς κακίας ζόφος ηὔξησε· τότε ἐπεφάνη ἡ
κοσμολατρεία, ἐνισχύοντας τόν θρησκευτικό συγκρη- Χάρις, τότε ἡ τοῦ ἀληθινοῦ φωτός ἀκτίς ἐπανέτειλε.
῍Αν μᾶς ἐρωτήσῃ κανείς, ποιό εἶνε τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας, καὶ θέλωμε
νὰ δώσωμε ἀκριβῆ καὶ πλήρη ἀπάντησι, πρέπει νὰ εἰποῦμε, ὅτι τὸ ὄνομα τισμό τῆς Νέας ᾿Εποχῆς, καί ξεχνοῦν ἀνοήτως τόν δη- Τότε ἐπέφανε τῆς δικαιοσύνης ὁ ἥλιος τοῖς ἐν σκότει
μιουργό καί προνοητή τοῦ παντός. ῾Ο ᾿Απόστολος καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις»10.
τοῦ Θεοῦ μας εἶνε Πατήρ, Υἱὸς καὶ ῞Αγιον Πνεῦμα, τριπλὸ ὄνομα. ᾿Επίσης,
Παῦλος, ἰδιαίτερα στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρός Ρω-
ἂν μᾶς ἐρωτήσῃ, ποιός εἶνε ὁ Θεός μας, πρέπει ν᾿ ἀπαντήσωμε: ῾Ο Θεός Κατάλληλος λοιπόν καί ἐπιτήδειος καιρός γιά τήν
μας εἶνε ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα. Τρία πρόσωπα, ἕνας Θεός, μαίους ᾿Επιστολῆς, περιγράφει μέ δραματικό τρόπο Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὅπως παρατηρεῖ
τήν οἰκτρή κατάσταση τοῦ πεπτωκότος, τοῦ πρό Χρι-
ἀλήθεια φυσικῶς ἀδιανόητη καὶ ἀνεπινόητη, φανερωμένη δὲ ἀπὸ τὸν ἴδιο καί ὁ Θεοφύλακτος, ἑρμηνεύων τήν παραβολήν τοῦ
τὸ Θεό. Ποῦ εἶνε οἱ λεγόμενοι Μάρτυρες τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ καὶ ἄλλοι αἱρετικοί, στοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί τοῦ σημερινοῦ ἐκτός Χρι- Μεγάλου Δείπνου ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν ῾Αγίου Εὐαγ-
οἱ ὁποῖοι δὲν παραδέχονται τὴν ῾Αγία Τριάδα; ᾿Αντιτριαδίτες εἶνε καὶ οἱ στοῦ, ἐκτός ᾿Εκκλησίας, ἀνθρώπου, τήν ἀδιέξοδη γελίου (Λουκᾶ 14, 16-24), ἦταν ἡ ἀποκορύφωση τῆς
ἀλλόθρησκοι ᾿Ιουδαῖοι, διότι καὶ αὐτοὶ ἀπορρίπτουν τὸν Υἱὸ καὶ τὸ ῞Αγιο αἰχμαλωσία του στίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ, πού αὐτή ἀνθρώπινης κακίας· «Οὐδέ γάρ ἄλλος καιρός ἦν τῆς
Πνεῦμα ὡς πρόσωπα τῆς Θεότητος. Καὶ ὅμως ὁ Πατριάρχης μας δήλωσε, πρέπει νά ἀνησυχεῖ τούς οἰκολογοῦντες, γιά νά δείξει σωτηρίας ἡμῶν ἐπιτηδειότερος ἤ ἐκεῖνος... ὅτε κορυ-
ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ καὶ οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἔχουμε τὸν ἴδιο Θεό! ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ μόνος του, χωρίς νά εἶναι φωθεῖσαν τήν κακίαν ἔδει καθαιρεθῆναι»11.
ντυμένος καί ἐξοπλισμένος μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά
᾿Αφοῦ δὲ τὰ τρία πρόσωπα εἶνε ἕνα «ὄνομα», τουτέστι μία φύσις, μία νικήσει τό κακό, καί ἑπομένως ἦταν ἀναγκαία ἡ Στίς ὄντως θεοκίνητες καί πειστικές αὐτές ἑρμη-
οὐσία, μία θεότης, ἕνας Θεός, τὰ τρία πρόσωπα εἶνε ἴσα μεταξύ των, νεῖες τῶν ῾Αγίων Πατέρων θά μποροῦσε κανείς νά
ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί
κανένα δὲν εἶνε ἀνώτερο ἢ κατώτερο τοῦ ἄλλου. Κάθε πρόσωπο ἔχει Λόγου, ὅπως λέγει ὁ κλασσικός ἑρμηνευτής τοῦ προσθέσει ὅτι ὁ ρυθμιστής τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι,
ὁλόκληρη τὴ θεία οὐσία, εἶνε ὁλόκληρος Θεός. ῾Η διαφορὰ μεταξὺ τῶν ὁ κύριος τῆς ἱστορίας Θεός προετοίμασε καί ἄλλες
Παύλου χρυσορρήμων πατήρ· «ἵνα δείξας πώς καί τότε
τριῶν προσώπων ἔγκειται σὲ τοῦτο μόνο, ὅτι ὁ Πατὴρ εἶνε ἀγέννητος, ὁ τό γένος διέκειτο τό ἡμέτερον... ἀποφήνῃ τῆς Χάριτος εὐνοϊκές συνθῆκες γιά τήν κήρυξη τοῦ Εὐαγγελίου
Υἱὸς γεννᾶται προαιωνίως ἀπὸ τὸν Πατέρα, καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα ἐκπο- καί τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὡς ἀναγκαῖες προ-
ἀναγκαίαν οὖσαν τήν παρουσίαν»5.
ρεύεται προαιωνίως ἀπὸ τὸν Πατέρα. ῞Οτι δὲ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα ἐκπο- ϋποθέσεις τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο.
ρεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα, τοῦτο δίδαξε ὁ Χριστὸς (᾿Ιωάν. ιε´ 26) καὶ 3. ῞Οταν κορυφώθηκε τό κακό καί ἀποδείχθη- Μνημονεύουμε τήν ἑνοποίηση τοῦ κόσμου κάτω ἀπό
διατύπωσαν ὡς δόγμα πίστεως οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς τήν ρωμαϊκή διοίκηση, τήν Pax Romana, ὅπως καί τήν
Συνόδου πρὸς καταισχύνη τοῦ πάπα, ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε τὴν καινοτομία,
κε ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου, τότε ἦλθε ὁ οἰκουμενική ἐπικράτηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, τοῦ
Θεός στή γῆ ὡς ἄνθρωπος
αἵρεσι, ὅτι τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἀπὸ τὸν Υἱόν. πιό ταιριαστοῦ καί τελείου ἐκφραστικοῦ ὀργάνου γιά
νά διατυπωθεῖ καί κηρυχθεῖ ὁ τέλειος Λόγος τοῦ
Τὸ «βαπτίζομαι» μὲ τὴν ἔννοια τοῦ μυστηρίου τῆς ᾿Εκκλησίας σημαίνει Τά ποικίλα παιδαγωγικά μέτρα, μερικές φορές
σκληρά καί ἐπώδυνα, πού ἀπό ἀγάπη ἔλαβε ὁ Θεός γιά Θεοῦ. Τήν οἰκουμενική αὐτή ἑνότητα τῆς ἀνθρω-
βυθίζομαι ἐντὸς τοῦ ἁγιασμένου ὕδατος, λούομαι, καθαρίζομαι ἀπὸ τὴν
ἁμαρτία, ἀναγεννῶμαι, γίνομαι χριστιανὸς καὶ ἔτσι καθίσταμαι μέλος τῆς νά καταπολεμηθεῖ ἡ ἁμαρτία, ἀκόμη καί οἰκολογικά πότητος κατά τόν χρόνο τῆς Γεννήσεως τοῦ Θε-
ανθρώπου Χριστοῦ, πού διευκόλυνε τήν διάδοση τοῦ
μεγάλης οἰκογενείας τοῦ Θεοῦ, τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ο πάπας καινοτόμησε δεινά, ὅπως ὁ κατακλυσμός, οἱ σεισμοί καί οἱ καύσωνες,
προσέκρουαν στόν σκοτισμό τοῦ νοῦ καί στήν ἐξασθε- Εὐαγγελίου μέ τίς ἀνά τόν κόσμο περιοδεῖες τῶν
σὲ πολλὰ ἄλλα, καινοτόμησε καὶ στὸν τρόπο τοῦ βαπτίσματος. ᾿Ενῷ τὸ
«βαπτίζω» σημαίνει βυθίζω, αὐτὸς δὲν βυθίζει ἐντὸς τοῦ ὕδατος, ἀλλὰ νημένη βούληση τοῦ ἀνθρώπου, πού δέν τοῦ ἐπέτρε- ᾿Αποστόλων, ἐπισημαίνει τό θαυμάσιο δοξαστικό τοῦ
ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων, ποίημα τῆς ὁσίας
ραντίζει μὲ τὸ ὕδωρ. παν ἐλεύθερα νά στραφεῖ πρός τόν Θεό, νά ἐπα-
νακτήσει τήν ἀρχαία εὐπρέπεια καί κυριαρχία. ῾Η πεῖρα Κασσιανῆς: «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπί τῆς γῆς,
Τὸ «βαπτίζομαι εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου
τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό τήν τυραννία τοῦ κακοῦ εἶχε ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο· σοῦ δέ ἐναν-
Πνεύματος» σημαίνει, ὅτι διὰ τῆς πίστεως παραδίδομαι στὸν Τριαδικὸ θρωπήσαντος ἐκ τῆς ῾Αγνῆς ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων
Θεό. Δὲν ἀνήκω πλέον σὲ κανένα ἄλλον, ἀλλὰ στὸν Τριαδικὸ Θεό. ὡριμάσει. Φαινόταν ὁλοφάνερα, κατά τόν αὐτόν ῞Αγιο
Πατέρα, ὅτι χρειαζόταν θεϊκή δύναμη καί συμμαχία, ὅτι κατήργηται. ῾Υπό μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις
Κύριός μου, αὐθέντης μου, εἶνε ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα.
«θείας ἔχρηζε τό πρᾶγμα δυνάμεως»6. Εἶχε τόσο προ- γεγένηνται· καί εἰς μίαν δεσποτείαν Θεότητος τά
Καὶ ὀφείλω ν᾿ ἀγωνίζωμαι γιὰ νὰ κάνω ὄχι τὸ δικό μου θέλημα, ὄχι τὸ ἔθνη ἐπίστευσαν. ᾿Απεγράφησαν οἱ λαοί τῷ δόγματι
θέλημα τοῦ κόσμου, ὄχι τὸ θέλημα τοῦ Σατανᾶ, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ χωρήσει τό κακό, ὥστε «καί διά τῶν ἰατρικῶν φαρ-
μάκων χεῖρον ἐγένετο καί διά τῶν κωλυόντων ηὔξε- τοῦ καίσαρος· ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί ὀνόματι Θεότη-
Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Οἱ Τρεῖς ἕνα θέλημα
το»7. ῞Οταν λοιπόν ἐξαντλήθηκαν ὅλα τά θεραπευτικά τος, σοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν. Μέγα
ἔχουν, ἅγιο, καὶ πρὸς τὸ συμφέρον μας. σου τό ἔλεος, δόξα σοι».
μέσα, ὅταν «πᾶς ἰατρείας ἐξηλέγχθη τρόπος»8, τότε
῾Η ᾿Εκκλησία βαπτίζει καὶ τὰ νήπια, στὰ ὁποῖα βεβαίως δὲν ὑπάρχει ἡ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, γιά νά κατεβεῖ ὁ Θεός 1. Γαλ. 4, 4 – 5.
πίστις ὡς προϋπόθεσις τοῦ βαπτίσματος. ᾿Αλλ᾿ ὁ Χριστὸς εἶπεν, «῎Αφετε
στήν γῆ ὡς ἄνθρωπος καί νά ἀναλάβει ἐκ μέρους τοῦ 2. Αὐτόθι, 4, 1 – 2.
τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἀνθρώπου νά νικήσει τά δύο κακά, τόν θάνατο καί τήν 3. Αὐτόθι 3, 28.
ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν… Καὶ ἐναγκαλισάμενος αὐτὰ κατηυλόγει
ἁμαρτία, δείχνοντας μέ τό προσωπικό Του παράδειγμα 4. PG 53, 201ἑ.
τιθεὶς τὰς χεῖρας ἐπ᾿ αὐτά» (Μάρκ. ι´ 14 – 16). Οἱ ἀνάδοχοι, οἱ γονεῖς καὶ καί μέ τήν θεϊκή Του διδασκαλία τόν δρόμο τῆς σω- 5. Εἰς Ρωμ. ῾Ομ. 13, 1, PG 60, 508.
οἱ κληρικοὶ ἔχουν τὸ καθῆκον νὰ κατηχήσουν τὰ παιδιά, ὅταν με-
τηρίας, ἀλλά καί παρέχοντας ξανά μέσα στήν ᾿Εκκλησία 6. Εἰς ᾿Εφ. ῾Ομ. 3, 2, PG 62, 25.
γαλώσουν, καὶ νὰ τὰ ὁδηγήσουν στὴν πίστι. τήν Χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, πού εἶχε ἀποδημήσει 7. Εἰς Ρωμ. ῾Ομ. 12, 7, PG 60, 503.
Στὸ ᾿Εφεσ. δ´ 5 ὁ ᾿Απόστολος διακηρύττει· «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν μετά τήν ἁμαρτία καί ἄφησε τόν ἄνθρωπο γυμνό, νά 8. Αὐτόθι ῾Ομ. 7, 3, PG 60, 445.
βάπτισμα». Καὶ κάθε πιστὸς ἀπαγγέλλων τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἀνα- ἀγωνίζεται μόνος, ὥστε νά ἀντιληφθεῖ ἐκ πείρας τήν 9. Λόγος εἰς τά Θεοφάνεια 38, 13, PG 36, 325.
φωνεῖ· «῾Ομολογῶ ἕν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Ποιό εἶνε τὸ «ἕν μακράν τοῦ Θεοῦ ἀνεπάρκεια καί ἀδυναμία του. 10. PG 46, 1129-1132.
βάπτισμα», τὸ σωστὸ καὶ σωτήριο, τὸ ὁποῖο διακηρύσσει ὁ ᾿Απόστολος 11. Βλ. Π. Τρεμπελα, ῾Υπόμνημα εἰς τό κατά
Εἶναι συγκλονιστικός ὁ «Εἰς τά Θεοφάνεια, εἴτουν
καὶ ὁμολογεῖ ὁ πιστός; Εἶνε τὸ βάπτισμα, τὸ ὁποῖο τελεῖται ἐκεῖ, ὅπου Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, ᾿Αθῆναι 1952, σελ. 431.
ὑπάρχει ἡ «μία πίστις», ἡ ὀρθὴ πίστις, τελεῖται δηλαδὴ στὴν ᾿Εκκλησία,
Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος» λόγος τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου
τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος ἐπηρέασε ἀποφασιστικά καί
στὴν ᾿Ορθοδοξία. Τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν εἶνε ἄκυρο, δὲν εἶνε τήν Θεολογία καί τήν ὑμνογραφία στήν ἐξήγηση τοῦ
μυστήριο. Οἱ αἱρετικοὶ δὲν ἔχουν μυστήρια. Καὶ εἶνε αἵρεσι τὸ ὅτι ὁ Πα- μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. ᾿Εκεῖ λοιπόν
τριάρχης μας ἀναγνώρισε τὸ βάπτισμα αἱρετικῶν ὡς ἔγκυρο. ῾Υπάρχουν ἐκτυλίγοντας ἐμπνευσμένα τό σωτηριῶδες γιά τόν
βεβαίως περιπτώσεις, κατὰ τὶς ὁποῖες ἡ ᾿Εκκλησία δέχθηκε στοὺς ἄνθρωπο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, λέγει ὅτι, ἀπέναντι στά
κόλπους της ἐπιστρέφοντες αἱρετικοὺς χρίοντας αὐτοὺς μὲ μύρο, χωρὶς πολλά ἁμαρτήματα πού βλάστησε ἡ ρίζα τῆς κακίας
Προσέφερον πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ «Ο.Τ.» εἰς
δηλαδὴ νὰ τοὺς βαπτίσῃ. ᾿Αλλὰ τοῦτο δὲν σημαίνει, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία ἀπό διάφορες αἰτίες καί σέ διάφορες ἐποχές, ὁ Θεός ΕΥΡΩ:
ἀναγνώρισε τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ὡς ἔγκυρο· τοῦτο σημαίνει, ὅτι χρησιμοποίησε πολλούς παιδαγωγικούς τρόπους, τήν
τὸ ἄκυρο βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν τὴν ὥρα τῆς ἐπιστροφῆς καὶ χρίσεως Γεώργιος Γ., Ἀθῆναι, 3.200,00. Ἀρχιμ. Μεθόδιος,
διδασκαλία μέ τόν λόγο, τό νόμο, τούς προφῆτες, τίς 300,00. Ἀνώνυμος, Ἀθῆναι, 20,00. Ἀγγελικὴ Παπαϊ-
αὐτῶν μὲ τὸ μύρο ἡ βούλησι τῆς ᾿Εκκλησίας κατέστησεν ἔγκυρο. εὐεργεσίες, τίς ἀπειλές, τίς πληγές, τά νερά τοῦ κατα-
ωάννου, Ν. Χαλκηδόνα, 20,00. Ἀπόστολος Πάσχος,
᾿Αγαπητοὶ ἀναγνῶστες! Γιὰ νὰ εἴμεθα συνειδητοὶ χριστιανοὶ καὶ ζων- κλυσμοῦ, φωτιές, πολέμους, νίκες, ἧττες, σημάδια ἀπό Μέτσοβον, 50,00. Ἑλισάβετ Καπράλου, Ἀθῆναι,
τανὰ μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας, πρέπει νὰ ἐξετάζωμε καὶ νὰ συνειδητοποιοῦμε τόν οὐρανό, τόν ἀέρα, τήν γῆ, τήν θάλασσα, μετα-
20,00. Ἱερεὺς Δημήτριος Χριστοδούλου, Κιάτο,
καὶ συχνὰ νὰ σκεπτώμεθα τὴ σημασία τοῦ βαπτίσματός μας στὸ ὄνομα τοῦ βολές ἡγετῶν, πόλεων, ἀνακατατάξεις ἐθνῶν, τῶν 350,00 καὶ Νικόλαος Βασιλείου, Κιάτο, 50,00 εἰς
Τριαδικοῦ Θεοῦ. Προπάντων νὰ σκεπτώμεθα, ὅτι κατὰ τὴν ὥρα τοῦ ὁποίων στόχος ἦταν ἡ ἐξαφάνιση, ἡ καταστροφή τῆς μνήμην πρεσβυτέρας Μαγδαληνῆς.
βαπτίσματος παραδοθήκαμε στὸν Πατέρα, στὸν Υἱὸ καὶ στὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, κακίας· «ὑφ᾿ ὧν ἐκτριβῆναι τήν κακίαν τό σπουδαζόμε-
δὲν ἀνήκουμε πλέον σὲ κανένα ἄλλον, ἀλλὰ σ᾿ αὐτοὺς τοὺς Τρεῖς, καὶ νον ἦν». Χρειάσθηκε ὅμως ἰσχυρότερο φάρμακο, γιατί Ὁ «Ο.Τ.» εὐχαριστεῖ θερμῶς τοὺς εὐγενεῖς
ὀφείλουμε ν᾿ ἀγωνιζώμεθα, γιὰ νὰ ἐκτελοῦμε τὸ ἅγιο θέλημά τους καὶ νὰ ἀκολούθησαν δεινότερα ἀρρωστήματα, ἐμφύλιοι δωρητὰς καὶ εὔχεται, ὅπως ὁ Κύριος χαρίσῃ
κατακτήσωμε τὴ σωτηρία καὶ τὴ δόξα στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα. πόλεμοι, μοιχεῖες, ἐπιορκίες, ἀρρενομανίες, τό αὐτοῖς ἀντὶ τῶν ἐπιγείων τὰ ἐπουράνια.
Σελὶς 6η
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ
«ΥΠΟΧΕΙΡΙΟΝ» ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ διάστασις τοῦ Σκοπιανοῦ
Μία σπουδαία ἐκδήλωσις ἔγινε τὸ
ἀπόγευμα τῆς 14ης Δεκεμβρίου εἰς
τὴν Δημοτικὴν Βιβλιοθήκην Καβάλας.
Εἰς τὴν ἐκδήλωσιν ἀνεδείχθη ἡ ἐκκλη-
σιαστικὴ διάστασις τοῦ Σκοπιανοῦ
ὑπὸ τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς
Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλο-
νίκης κ. Μιχαὴλ Τρίτου. Συμφώνως μὲ
τὴν ἐφημερίδα «Ἑβδόμη» Καβάλας
ὑπὸ ἡμερομηνίαν 15 Δεκεμβρίου:
«Ἡ Ἑταιρία Θασιακῶν Μελετῶν
καὶ ἡ Δημοτικὴ Βιβλιοθήκη Καβά-
λας διοργάνωσαν μιὰ διάλεξη μὲ
τὸν καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς
Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανε-
πιστημίου Καβάλας Μιχαὴλ Τρί-
του, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε στὴν
ἐκκλησιαστικὴ διάσταση τοῦ σκο-
πιανοῦ ζητήματος, μὲ ἀφορμὴ τὶς
διώξεις, ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ὁ μητρο-
πολίτης Βελεσσῶν καὶ Παραβαρ-
δαρίου Ἰωάννης. Τὴν χθεσινὴ ἐκ-
δήλωση, ποὺ ἔγινε στὴν αἴθουσα
ἐκδηλώσεων τῆς Δημοτικῆς Βι-
βλιοθήκης παρακολούθησαν μέλη
καὶ φίλοι τῆς Θασιακῆς Ἕνωσης
Καβάλας, ποὺ γέμισαν τὸ χῶρο.
Ἡ ἐκδήλωση ἄνοιξε μὲ σύντο-
μους χαιρετισμοὺς ἀπὸ τὸν πρό-
εδρο τῆς ΔΒΚ Κοσμᾶ Χαρπαντίδη
καὶ τὸν ἱστορικὸ ἐρευνητὴ Κων-
σταντῖνο Χιόνη, ὁ ὁποῖος καὶ διά-
βασε κείμενο τοῦ πρόεδρου τῆς
Ἑταιρίας Θασιακῶν Μελετῶν Βα-
σίλη Βασιλικοῦ, ὁ ὁποῖος μεταξὺ
ἄλλων τόνισε πὼς ἡ Ἑλλάδα δὲν
πρέπει σὲ καμία περίπτωση νὰ
ἐνδώσει στὴν ἀδιαλλαξία τῶν Σκο-
πιανῶν καὶ ἀναρωτήθηκε ἂν οἱ
Σκοπιανοὶ εἶναι Μακεδόνες ὅπως
λένε, τότε ὁ ἴδιος ποὺ εἶναι Θα-
σιακῆς καταγωγῆς τί εἶναι;
Συγκαλύπτουν φανερῶς
τὰ σκάνδαλα τῆς «Ἀλληλεγγύης»
ἐξασθενοῦντες τὴν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας
Διαπιστώνομεν ὅτι ἡ Ἱερά Σύνο-
δος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
ἐπιχειρεῖ τήν ἀναβάθμισιν τῆς Μή
Κυβερνητικῆς Ὀργανώσεως «Ἀλ-
ληλεγγύη» καί ἐπιχειρεῖται μέ δια-
φόρους δραστηριότητας νά περά-
ση τό μήνυμα εἰς τήν κοινωνίαν ὅτι
ἐπιτελεῖ σπουδαῖον ἔργον. Καί ἴσως
νά ἐπιτελῆται. Ἀλλά οὐδέποτε θά
«ἀποκατασταθῆ» εἰς τά ὄμματα τοῦ
πιστοῦ λαοῦ, ἀλλά καί ὁλοκλήρου
τοῦ λαοῦ, ἐάν προηγουμένως ἡ
Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἤ ἡ Ἱεραρ-
χία δέν ἀποστείλη εἰς τήν Δικαιο-
σύνην τά σκάνδαλα τῆς Μή Κυβερ-
νητικῆς Ὀργανώσεως, τά ὁποῖα
διεπίστωσε καί ἐπισήμως, κατόπιν
τεκμηριωμένης ἐρεύνης καί ἡ Ἱερά
Σύνοδος. Τό σκάνδαλον μέ τά κον-
δύλια ἀπό τό ὑπουργεῖον Ἐξωτε-
ρικῶν (πεντέμισυ ἑκατομμυρίων
εὐρώ) βοᾶ. Ὅπως βοᾶ καί τό σκάν-
δαλον μέ τά σάπια κοτόπουλα, τά
ὁποῖα θά ἀπέστελλε ἡ Ὀργάνωσις
εἰς τό δοκιμαζόμενον Ἰράκ. Ὑπάρ-
χουν καί πολλά ἄλλα, τά ὁποῖα πε-
ριγράφονται εἰς τά ἐπίσημα πορί-
σματα. Τά σκάνδαλα τῆς «Ἀλλη-
λεγγύης» ἀπεκαλύφθησαν εἰς μίαν
περίοδον, κατά τήν ὁποίαν συνε-
κλονίζετο ὁ πιστός λαός ἀπό τά
σκάνδαλα Μητροπολιτῶν. Καί τά
μέν καί τά δέ ἐκλόνισαν ἀκόμη καί
τά πιστότερα μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Τά σκάνδαλα τῶν Ἱεραρχῶν ἐνετα-
φιάσθησαν. Ἡ κάθαρσις δέν ἔγινε
ποτέ. Οἱ σκανδαλοποιοί ἠθωώθη-
σαν ὅλοι ἐξ εὐγενείας καί ἀλληλεγ-
γύης. Τά σκάνδαλα τῆς «Ἀλληλεγ-
γύης» διερευνήθησαν, ἐνοχοποι-
ήθησαν, ἀλλά δέν παρεπέμφθησαν
εἰς τήν Δικαιοσύνην. Διότι προ-
φανῶς ὑπάρχουν εἰς τά σκάνδαλα
τῆς «Ἀλληλεγγύης» ἔνοχοι καί ἔνο-
χοι. Ἔνοχοι εἶναι, ὅσοι εἶχον ρόλον
εἰς τό προσκήνιον, ὑπήκουον εἰς
ἐντολάς ἤ εἶχον γίνει ἀνεξέλεγκτοι·
εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ἐκαλύπτοντο
ὑπό Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι συνεχί-
ζουν νά δίδουν κάλυψιν, διά νά μή
ἀποκαλυφθοῦν τά χειρότερα, αἱ
εὐθῦναι ἀλλά καί τό ἀνευθυνοϋ-
πεύθυνον τῶν Ἱεραρχῶν. Ἔνοχοι
εἶναι ὅλοι οἱ Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι,
ἐνῶ ἐγνώριζον διά τά σκάνδαλα
ἠνείχοντο τά πάντα, διά νά μή δυ-
σαρεστήσουν τόν τότε Ἀρχιεπίσκο-
πον Ἀθηνῶν κυρόν Χριστόδουλον.
Ἐλάχιστοι οἱ Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι
προέβαλλον ἀντιστάσεις. Ἀλλά ἡ
φωνή των κατεπνίγετο, ἐνῶ αἱ κα-
ταγγελίαι των ἐχαρακτηρίζοντο
ἀνεπαρκεῖς ὑπό τῶν μηχανισμῶν
τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου.
Ἀνεμέναμεν μετά τήν ἐκλογήν τοῦ
νέου Ἀρχιεπισκόπου νά παραπέμψη
τά σκάνδαλα τῆς «Ἀλληλεγγύης»
εἰς τήν Δικαιοσύνην. Τό αὐτό ἀνε-
μέναμεν νά ζητοῦν καί οἱ Ἀρχιε-
ρεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐστήριξαν τήν ἐκλο-
Ὁμιλία τοῦ Ἀρχιμ. Νεκταρίου
Ζιόμπολα εἰς τὴν Π.Ο.Ε
Μία ἀκόμη ἐνδιαφέρουσα ὁμιλία
μέ θέμα: «Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων καί ἡ
ἀντίθεσίς του στό Παπισμό», ἔλα-
βε χώραν εἰς τήν αἴθουσα τῆς
Π.Ο.Ε (Κάνιγγος 10).
Συγκεκριμένως, τήν Δευτέραν
14.12.09, ὁ ἐπί σειρά ἐτῶν ἐκλε-
κτός συνεργάτης τοῦ «Ο.Τ.»,
Ἀρχιμ. Νεκτάριος Ζιόμπολας, ὡμί-
λησεν ἐνώπιον πολυπληθοῦς ἀκρο-
ατηρίου περί τῆς μοναδικῆς Ἁγίας
προσωπικότητος τῆς Ὀρθοδόξου
πίστεως, τόν Ἅγιον Σπυρίδωνα,
Ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος Κύπρου,
τόν θαυματουργόν.
«Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων εἶναι μετα-
ξύ τῶν μεγάλων καί “Αἰωνίων Ὀ-
λυμπιονικῶν” τοῦ Οὐρανοῦ, ὁ ὁποῖ-
ος κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐπιγείου
ζωῆς του ἦτο Ποιμήν ποιμένων,
μιᾶς καί βοσκός ὤν, ἐκήρυττε τόν
λόγον τοῦ Θεοῦ εἰς τά βουνά καί
εἰς τά λαγκάδια καί εἰς τούς ἄλ-
λους γειτνιάζοντες βοσκούς.
Τά θαύματά του, παροιμιώδη καί
ἀξεπέραστα: μετέβαλε “εἰς χρυ-
σοῦν” τόν ὄφιν, προκειμένου νά ξε-
Ἀκολούθησε ἡ ὁμιλία τοῦ κ. Τρί-
του, ποὺ ξεκίνησε μὲ μιὰ ἀνα-
δρομὴ στὴν ἱστορία τῆς λεγόμε-
νης “Μακεδονικῆς Ἐκκλησίας”,
ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 1958, κόντρα σὲ
κάθε ἀρχὴ τῆς ἐκκλησιολογίας καὶ
παρὰ τὶς ἀντιδράσεις τόσο τῆς
Σερβικῆς Ἐκκλησίας (ἀπὸ ὅπου
ἀποσχίστηκε) ὅσο καὶ τοῦ Πα-
τριαρχείου. Ἀπὸ τότε παίζει ρόλο
κατευθυνόμενο ἀπὸ τὴν κυβέρνη-
ση τῶν Σκοπίων, ἂν καὶ τυπικὰ του-
λάχιστον ὑπάρχει διαχωρισμὸς με-
ταξὺ ἐκκλησίας καὶ κράτους.
Εἰδικότερα, στὸ ζήτημα τῶν διώ-
ξεων κατὰ τοῦ μητροπολίτη Ἰωάν-
νη, ποὺ εἶχαν ὡς ἀφετηρία τους
ἀθέτηση ἀπὸ τὰ Σκόπια τῆς συμ-
φωνίας, ποὺ ἔγινε μὲ τὴ Σέρβικη
Ἐκκλησία τοῦ 2002 στὸ Νίς, ποὺ
προέβλεπε ἡ “Μακεδονικὴ Ἐκκλη-
σία” νὰ ὀνομαστεῖ Ἀρχιεπισκοπὴ
Ἀχρίδος. Ὁ Μητροπολίτης Ἰωάν-
νης διαφώνησε καὶ ἔθεσε τὴ μη-
τρόπολή του στὴν Ἐκκλησία τῆς
Σερβίας. Ἔπειτα ἀπὸ σειρὰ ἀντι-
δράσεων καὶ ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρὲς
ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης συνελή-
φθη καὶ καταδικάστηκε σὲ φυλάκι-
ση ἑνὸς ἔτους, γιὰ νὰ ἀποφυλακι-
στεῖ ἔπειτα ἀπὸ ὀκτὼ μῆνες λόγω
τῆς διεθνοῦς κατακραυγῆς. Φυλα-
κίστηκε ἐκ νέου το 2006, γιὰ νὰ
ἀποφυλακιστεῖ καὶ πάλι τὴν ἑπόμε-
νη χρονιά, ὡστόσο ἐκκρεμεῖ καὶ
νέα καταδίκη σὲ βάρος του.
Ὁλοκληρώνοντας ὁ κ. Τρίτος
ζήτησε τὸ κράτος τῶν Σκοπίων νὰ
πάψει νὰ κατευθύνει τὴν ἐκεῖ
Ἐκκλησία, ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία τῶν
Σκοπίων νὰ ζητήσει συγνώμη γιὰ
τὰ λάθη της καὶ νὰ ὀνομαστεῖ
Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος».
γήν τοῦ σημερινοῦ Ἀρχιεπισκόπου.
Ἐπέλεξαν ἄλλην ὁδόν: Αὐτήν, ἡ
ὁποία λέγει ὅτι ὁ χρόνος εἶναι ὁ κα-
λύτερος ἰατρός. Προσεπάθησαν νά
κερδίσουν χρόνον ἐνεργο-
ποιοῦντες ὅλας τάς νομίμους δια-
δικασίας, διά νά ἐρευνηθοῦν καί νά
τεκμηριωθοῦν τά σκάνδαλα καί τό
εὖρος των. Τοῦτο ἔγινε ἐπιτυχῶς.
Ἠκολούθησαν διακηρύξεις περί πα-
ραπομπῆς εἰς τήν Δικαιοσύνην.
Ἐλησμονήθησαν ὅλαι ἕως αὐτήν
τήν στιγμήν. Οἱ ἔνοχοι, φανεροί καί
κρυφοί, κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι.
Δέν ἔχουν φόβον ὅτι ἠμπορεῖ νά
τούς ἀγγίξη ἡ Δικαιοσύνη. Ἡ ἐπί-
σημος Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἦλθεν
εἰς διαπραγματεύσεις μετά τοῦ
ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν καί ἀνε-
ζήτησε ρυθμίσεις διά τήν ἐπιστρο-
φήν εἰς τό ὑπουργεῖον τῶν πεντέ-
μισυ ἑκατομμυρίων εὐρώ. Δέν γνω-
ρίζομεν τό ἀποτέλεσμα. Γνωρίζο-
μεν ὅτι οἱ εἰσαγγελεῖς δέν «ἔπιασαν
δουλειά», ἐξ αἰτίας τῆς στάσεως
τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Γνωρίζομεν ὅτι
ὑπάρχει μεθόδευσις, διά νά λησμο-
νηθοῦν τά σκάνδαλα, διότι αὐτά
κλονίζουν τόν πιστόν λαόν καί βλά-
πτουν τήν Ἐκκλησίαν. Γνωρίζομεν
ὅτι ἡ Ἱεραρχία ἐπιχειρεῖ νά ἀνα-
βαθμίση τήν «Ἀλληλεγγύη» καί νά
τήν ἐπιβάλη ὡς τόν μοναδικόν φο-
ρέα τῆς Ἐκκλησίας, διά τοῦ ὁποίου
ἀσκεῖται ἡ φιλανθρωπική δραστη-
ριότης της. Ὀρθῶς πράττει ἡ Διοι-
κοῦσα Ἐκκλησία. Ἀλλά ἀπαιτεῖται
κάθαρσις καί τιμωρία τῶν σκανδα-
λοποιῶν. Ὁ ἐμπορικός τίτλος τῆς
«Ἀλληλεγγύης» εἶναι «καμμένος»
εἰς τήν συνείδησιν τοῦ λαοῦ, ἀφοῦ
εἶναι ταυτισμένος μέ σκάνδαλα. Ὁ
λαός τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει λησμονή-
σει τά σκάνδαλα. Καί δι᾽ αὐτό διε-
ρωτᾶται πολλάκις διά τήν ποιότητα
τῶν Ἱεραρχῶν μας, οἱ ὁποῖοι καλύ-
πτουν τά σκάνδαλα. Ἀλλά αὐτά τά
σκάνδαλα, ὡς καί ἐκεῖνα τῶν Μη-
τροπολιτῶν (ρόζ, οἰκονομικά κ.λπ.)
ἔχουν ἐξασθενήσει τήν θέσιν τῆς
Ἐκκλησίας, ἔχουν ἀποθρασύνει
τούς Ἐκκλησιομάχους καί χρησι-
μοποιοῦνται ὑπό τῶν πολιτικῶν, διά
νά διευκολύνωνται εἰς τά σχέδιά
των, τά ὁποῖα ἀποβλέπουν εἰς τόν
ἀπογαλακτισμόν τοῦ Κράτους ἀπό
τήν Ὀρθοδοξίαν καί εἰς τήν διακο-
πήν τῆς συναλληλίας Ὀρθοδοξίας
καί Ἑλληνισμοῦ. Γνωρίζομεν ὅτι
ἐνοχλοῦνται πολλοί Ἱεράρχαι ἀπό
τάς θέσεις μας. Ἡ γραμμή, ὅμως,
ἀνοχῆς καί συγκαλύψεως τῶν
σκανδάλων, ἡ ὁποία ἐξασθενεῖ τήν
θέσιν τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι πολλα-
πλασίως περισσότερον ἐνοχλητική.
Ἄν δέν τό ἀντιλαμβάνωνται ὅλοι
των καθίστανται συνένοχοι εἰς τήν
συγκάλυψιν τῶν σκανδάλων και εἰς
τήν ἐξασθένησιν τῆς θέσεως τῆς
Ἐκκλησίας.
χρεώση ὁ ταπεινός φτωχός τά δυσ-
βάσταχτα χρέη του, ἀνέστησε τόν
υἱόν μιᾶς τραγικῆς χήρας, ἐνῶ εἰς
τήν Α´ Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί
μετά ἀπό παρότρυνσιν τοῦ Μεγά-
λου Κωνσταντίνου, κατέβαλε διά
τοῦ “θαύματος τοῦ κεραμιδίου” τόν
εὐφραδέστατον ρήτορα Ἄρειον,
ὅταν καί τοῦ ἀπέδειξε θαυματουρ-
γικῶς τήν ὀρθότητα περί τοῦ Τρια-
δικοῦ δόγματος. Τότε ἦταν, πού ὁ
Ἄρειος σέ μιά ἀπρόσμενη ἔκρηξιν
εἰλικρινείας ἀνεφώνησε τό μνη-
μειῶδες: “Τά μέν λόγια ἀνθρώπινα,
ἡ δέ πρᾶξις θεϊκή”, μά δυστυχῶς
δέν μετενόησε…».
Τέλος, ὁ πολυγραφώτατος π.
Νεκτάριος, μέσα ἀπό τό μοναδικόν
ἔργον του, «Οὐρανοῦ Κρίσις»,
ἀνέδειξε τήν θαυματουργίαν τοῦ
Ἁγίου εἰς τήν Κέρκυραν ἔναντι
τῶν Παπικῶν, ὅταν τήν 12.11.1718
καί διά βροντῶν, κεραύνων καί πα-
νωλεθριῶν τῶν συνομιλούντων,
ἀπέτρεψε τήν ἀνέγερσιν παπικοῦ
ἀλταρίου δίπλα εἰς τήν Ὀρθόδο-
ξον Ἁγίαν Τράπεζαν.
Χ.Δ.Μ
Ἐπισημαίνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος εἰς τὸ Χριστουγεννιάτικον μήνυμά του
Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΟΥ
ΕΚ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙ᾽ ΟΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ Συγκλονιστικαὶ δηλώσεις ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Μὴ ἀφήνετε τὰς δοκιμασίας καὶ τοὺς πειρασμοὺς νὰ σᾶς καταβάλουν
Εἰς τό χριστουγεννιάτικον μήνυμα
τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερω-
νύμου, τό ὁποῖον ἀπεστάλη εἰς τόν
«Ο.Τ.» ἐνῶ ἐξεδίδετο τό προηγού-
μενον φύλλον του, ὑπογραμμίζεται
ὅτι «ὅπου ἐξορίζεται ὁ Χριστός ἀπό
τή ζωή μας καί περιφρονεῖται τό
Εὐαγγέλιό Του, ἐκεῖ ἐπικρατοῦν ἡ
ἀδικία, ἡ ἀλαζονεία, ἡ καταπίεση, ἡ
ἀπληστία, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ ὑπο-
κρισία καί ἡ ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώ-
που». Τό ἀποτέλεσμα, ὡς τόνίζει,
εἶναι τραγικόν: μίση, πόλεμοι, ἐκμε-
τάλλευσις καί ἐξουθένωσις τῶν
πτωχῶν καί τῶν ἀδυνάτων, οἰκονο-
μικαί κρίσεις, οἰκολογικαί καί ἄλλα
πολλά, τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ
ἐπικράτησις τῆς ἁμαρτίας δέν εἶναι
ἄμοιρος συνεπειῶν διά τόν ἄνθρω-
πον. Τό πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύ-
ματος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἔχει ὡς
ἀκολούθως:
«Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ
ἀγαπητά,
Ὅπου κι̉ ἄν στρέψουμε τό βλέμ-
μα στόν τόπο μας καί στήν Οἰκου-
μένη ὁλόκληρη εἶναι εὔκολο νά
νοιώσουμε τό ἀγκάθι τῆς ἀπογοή-
τευσης νά μᾶς πληγώνει. Τά ἁπαν-
ταχοῦ τῆς γῆς εἰδησεογραφικά δε-
δομένα εἶναι ἀψευδεῖς καθημερι-
νοί μάρτυρες τῶν προβλημάτων
καί τῶν ὀδυνῶν, πού μαστίζουν κά-
θε γωνιά τῆς γῆς.
Ἐν μέσω τῶν θλίψεων καί τῶν
δοκιμασιῶν πού μοιάζουν νά ἀπει-
λοῦν ἀκόμη καί τή φυσική ἐπιβίω-
ση τοῦ πλανήτη μας καί τῶν κατοί-
κων του νοιώθω βαθιά τήν εὐθύνη
καί ἔντονη τήν ἐπιθυμία νά ὑπεν-
θυμίσω στεντορίᾳ τῇ φωνῇ σέ
Τονίζει ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος εἰς τὸ Χριστουγεννιάτικον μήνυμά του
ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ Η ΑΓΑΠΗ
ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΜΕ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ
Αὐτή ἡ ἀγάπη μεταβάλλεται εἰς ὁδόν Ἀληθείας καί Ζωῆς διά χιλιάδας ἐμπεριστάτους ψυχάς τῆς Ἀφρικῆς,
τῆς Ἀσίας καί τῶν παρυφῶν τῶν μεγάλων πόλεων. Ἡ ἵδρυσις μιᾶς Ἐπισκοπῆς εἶναι προανάκρουσμα τῆς Βα-
σιλείας τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ μιᾶς Ἐνορίας τόπος αἰσθητῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἕως τήν Δευτέραν Παρουσίαν
Αὐτό, τό ὁποῖον ὁ σύγχρονος πο-
λιτισμός θεωρεῖ κεκτημένον, τά ἀν-
θρώπινα δικαιώματα, τά ὁποῖα συν -
ήθως παραβιάζονται, ἀποτελοῦν θε-
μελιώδη Ἀρχήν καί παράδοσιν τῆς
Ἐκκλησίας μας ἀπό τήν πρώτην στι-
γμήν τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ, ἐπι-
σημαίνει εἰς τό Χριστουγεννιάτικον
μήνυμά του ὁ Πατριάρχης Ἀλεξαν-
δρείας καί Πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεό-
δωρος. Μέ τήν Γέννησιν τοῦ Θεαν-
θρώπου, ὑπογραμμίζει ὁ Πατριάρ-
χης, ἡ Ἀγάπη εἰσβάλλει εἰς τόν κό-
σμον μέ σάρκα καί ὀστᾶ. Αὐτή ἡ
ἀγάπη, τονίζει, δέν προσφέρει κιβδή-
λους παρηγορητικούς λόγους ἤ ψευ-
δεπίγραφα ψίχουλα πολιτισμοῦ πρός
τά ἐξουθενωμένα θύματα τῆς κακό-
τητός μας, ἀλλά μεταβάλλεται εἰς
ὁδόν Ἀληθείας καί Ζωῆς διά χιλιάδας
ἐμπεριστάτους ψυχάς τῆς Ἀφρικῆς,
τῆς Ἀσίας καί τῶν παρυφῶν τῶν με-
γάλων δυτικῶν πόλεων, αἱ ὁποῖαι δι-
ψοῦν διά τήν ὑπέρβασιν τοῦ καθημε-
ρινοῦ, ἀλλά καί τοῦ αἰωνίου θανάτου.
Ἀκολούθως ὁμιλεῖ διά τήν «Οὐρανο-
ποίησιν» τοῦ κόσμου, τονίζων ὅτι ἡ
ἵδρυσις μιᾶς Ἐπισκοπῆς εἶναι προ-
ανάκρουσμα τῆς Βασιλείας τοῦ
Θεοῦ, ἐνῶ ἡ δημιουργία μιᾶς Ἐνορίας
δέν εἶναι κάτι ἄλλο ἀπό τήν αἰσθη-
τήν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς συγ-
κεκριμένον χῶρον καί χρόνον, ἕως
τῆς τελικῆς ἐνδόξου ἐλεύσεως τοῦ
Βασιλέως Χριστοῦ.
Τὸ μήνυμα
Τό πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύμα-
τος, εἰς τό ὁποῖον ὁ Πατριάρχης
Ἀλεξανδρείας προσεγγίζει καί τάς
ταπεινώσεις τοῦ Θεανθρώπου, ἔχει
ὡς ἀκολούθως:
«“Χριστός γεννᾶται δοξάσατε.
Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε”.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοὶ καὶ εὐλο-
γημένοι,
Μὲ τὰ ὡραῖα αὐτὰ λόγια ὁ ὑμνο-
γράφος παρουσιάζει τὸ μέγα Μυ-
στήριο τῆς Γέννησης τοῦ Κυρίου.
Ὁ Θεὸς, ὁ μέγας καὶ ἀκατάληπτος,
γίνεται ὁρατὸς καὶ ψηλαφούμενος
ἄνθρωπος. Κατέρχεται καὶ γεννᾶ-
ται ἐπὶ γῆς ὁ ἐξ οὐρανῶν προερχό-
Ἐπισημαίνει ὁ Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος εἰς ἐγκύκλιόν του διὰ τὰ Χριστούγεννα
«Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΗΜΕΙΣ ΖΩΜΕΝ
ΑΝΕΥ ΕΛΠΙΔΟΣ ΚΑΙ ΑΘΕΟΙ ΕΝ Τῼ ΚΟΣΜῼ»
Ὁ ἄνθρωπος, ἂν καὶ ἔχει κάμνει μεγάλας κατακτήσεις, εἶναι «ἕνα ἀδύναμο σκουπίδι»
Ὁ Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ.
Νικόλαος εἰς ἐγκύκλιόν του διά
τά Χριστούγεννα, ἐπισημαίνει
ὅτι ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ἔχει τρομα-
κτικήν δύναμιν παρά ταῦτα
ἔρχονται φορές «πού εἶναι ἕνα
ἀδύναμο σκουπίδι». Ὁ ἄνθρωπος,
ὁ δαμαστής τῆς φύσεως, καί τῶν
μεγάλων ἀποστάσεων (ἀκόμη καί
ἐκτός τοῦ πλανήτου μας) πολλά-
κις διαπιστώνει ὅτι ὁ δικός του
«ἔσω ἄνθρωπος» ρέπει πρός τό
κακόν καί παρά τόν ἀγῶνα κυ-
λιέται εἰς τήν λάσπην τῶν ἀδυ-
ναμιῶν. Πρόκειται διά πραγματι-
κήν ὑποδούλωσιν τοῦ ἀνθρώπου
εἰς τά πάθη καί τάς ἀδυναμίας.
Ὑποδούλωσιν, τήν ὁποίαν περιέ-
γραψεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ
τά ἀκόλουθα χαρακτηριστικά λό-
για: «Ταλαίπωρος ἐγώ ὁ ἄνθρω-
«ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΣ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑΝ»
Πατριάρχου εἰς Ἀμερικανικὸν Τηλεοπτικὸν Δίκτυον
ὅλους καί στόν καθένα προσωπικά
ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ.
Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ ὅλους ἀνε-
ξαιρέτως καί κανείς δέν στερεῖται
τοῦ δικαιώματος στήν ἐλπίδα.
Ἡ ἀκλόνητη βεβαιότης ὅτι ὁ Θε-
ός εἶναι παρών στή ζωή μας καί μᾶς
ἀγαπᾶ δέν στηρίζεται σέ ὑποθέ-
σεις, θεωρίες καί φιλοσοφικούς
στοχασμούς. Ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν
Χριστουγέννων φανερώνει μέ τόν
πλέον κατηγορηματικό τρόπο τήν
ἔμπρακτη καί ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ γιά ἑμᾶς, διότι “ἐν τούτῳ
ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν
ἡμῖν͵ ὅτι τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονο-
γενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν
κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾽ Αὐτοῦ”
(Ἰωαν. 4, 9).
Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ
Θεοῦ ἀποκαλύπτει μέ τόν πιό ἄμε-
σο, τόν πιό ὁρατό, τόν πιό φιλάν-
θρωπο καί ἀδιαμφισβήτητο τρόπο
ὅτι “ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν” (Ἰωαν.4, 8).
Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι ὁ Θε-
ός ἔγινε ἄνθρωπος “ἵνα θεώσῃ τόν
ἄνθρωπον”. Σημαίνει ὅτι ὁ Θεός
ἦρθε νά ἑνωθεῖ μέ τήν ἀνθρωπό-
τητα καί νά εἶναι γιά κάθε ἄνθρω-
πο καί γιά ὅλους ὁ Ἐμαννουήλ “ὅ
ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθʼ ἡμῶν
ὁ Θεός” (Ματθ. 1, 23). Ἦρθε νά
μοιραστεῖ τόν πόνο καί τήν ἀγωνία
μας καί νά μᾶς λυτρώσει ἀπ̉ αὐτά
καί ἀπό ὅσα ἄλλα προσπαθοῦν νά
ἐπιβάλλουν τήν ἐξουσία τοῦ θανά-
του ἐπί τῆς ζωῆς. Ἦρθε “καί ἐσκή-
νωσεν ἐν ἡμῖν” (Ἰωαν. 1, 14). Ἦρθε,
ἔμεινε καί θά παραμένει μεθ̉ ἡμῶν
“πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντε-
λείας τοῦ αἰῶνος” (Ματθ. 28, 20).
Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι τίπο-
μενος Χριστός.
Ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως καὶ σή-
μερα ὁ οὐρανὸς ὑπῆρξε χῶρος
πνευματικῶν ἀναζητήσεων, καθὼς
καὶ πεδίο ἐπιστημονικῶν διερευνή-
σεων. Οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν αἰώ-
νων, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ μυθικοῦ
Ἴκαρου ὡς τὴν σύγχρονη ἐποχὴ
τῶν τηλεπικοινωνιῶν, ὅπου τά ἀν-
θρώπινα μηνύματα ἀντανακλῶνται
στὸ οὐράνιο στερέωμα καὶ ἐπανέρ-
χονται στὴ γῆ, ἔστρεφαν τὰ μάτια
ψηλὰ, προκειμένου νὰ εὕρουν ἀ-
παντήσεις στὰ ἀγωνιώδη ὑπαρ-
ξιακὰ ἐρωτήματά τους.
Στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο πάν-
τοτε ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὑμνωδοῦ στὸν
οὐρανὸ ἀποτελεῖ μία σταθερὴ θεο-
λογικὴ βεβαιότητα. Ὁ οὐρανός, γιὰ
τὸν ὁποῖο τόσες ἀναφορὲς παρου-
σιάζει ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι ὁ χῶρος,
ὅπου τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ
δεδομένο γεγονός, πρὸς τὸ ὁποῖο
οἱ ἄγγελοι, οἱ οὐράνιες δυνάμεις
καὶ οἱ ἅγιοι εἶναι ἐναρμονισμένοι.
Τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καθηλώνει
νοερὰ τὸ βλέμμα πρὸς αὐτὴν τὴν
κατεύθυνση ζητώντας λύσεις στὰ
ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς. Καὶ δὲν παύει
νὰ ἀτενίζει ψηλά, μὲ ἀδιάκοπη προ-
σευχὴ καὶ προσμονή, παρακαλών-
τας γιὰ τὴν κυριαρχία τοῦ Θεϊκοῦ
Θελήματος καὶ στὴ γῆ.
Οἱ βιβλικὲς φράσεις “Δόξα ἐν
ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη,
ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία” ἢ “γεννη-
θήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῶ
καὶ ἐπὶ τῆς γῆς” (Κυριακὴ Προσ-
ευχὴ) φανερώνουν τὸν τελικὸ
σκοπὸ τοῦ σωτηριώδους ἔργου
τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, τὴν
“οὐρανοποίηση” τοῦ κόσμου, “γιὰ
νὰ ἀπαλλαγοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ
τὴν πλάνη καὶ τὴν κακία καὶ νὰ γνω-
ρίσουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀρετή,
ὥστε νὰ μὴ ὑπάρχει καμμία δια-
φορὰ μεταξύ τῆς γῆς καὶ τοῦ ἁρμο-
νικοῦ οὐρανοῦ”, ὅπως ἀναφέρει ὁ
ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
(Ὁμιλία ΙΘ´, 5). Ἡ Βασιλεία τοῦ
Θεοῦ ἀποτελεῖ πάντοτε τὸν προ-
ορισμό μας καὶ ἡ Γέννηση τοῦ Κυ-
ρίου εἶναι ἡ ἀνατολὴ τῆς “ἐσχάτης
ἡμέρας”, τῆς μετοχῆς τῆς ἀνθρω-
πίνης φύσεως στὴν θεία δόξα,
αὐτὴν ποὺ οἱ οὐράνιοι Ἄγγελοι
ὕμνησαν ἐκείνη τὴν γαλήνια νύχτα
πος· τίς μέ ρύσεται ἐκ τοῦ σώμα-
τος τοῦ θανάτου αὐτοῦ; (Ρωμ.
7,15)».
Ἀκολούθως ὁ Μητροπολίτης
Φθιώτιδος τονίζει:
«Ἐνόμισαν μερικοί, ὅτι μέ τήν
ἰσχύ τῆς γνώσεως, τή δύναμη τοῦ
χρήματος, τήν ὑπεροχή τῆς τεχνο-
λογίας, τήν ἀνάπτυξη τοῦ πολιτι-
σμοῦ, θά καθιστοῦσαν τόν ἄνθρω-
πο παντοδύναμο καί εὐτυχισμένο.
Ἠπατήθησαν ὅμως, διότι δέν ἐξα-
λείφθηκε ὁ φόβος τῆς ἀδυναμίας.
Δυστυχῶς ἡ ὑπεροχή καί ἡ ἀλαζο-
νεία ἐκτρέφει τήν ἐσωτερική ἀδυ-
ναμία μέ ἀποτέλεσμα ὁ σύγχρονος
ἄνθρωπος νά αἰσθάνεται μόνος
ἀνάμεσα σέ πολλούς, “τρέμων καί
στένων” μέσα σέ πλούτη καί χλυδή,
ἀνικανοποίητος μέσα σέ ἀπολαύ-
σεις, ἀνασφαλής μέ πολλούς σωμα-
τοφύλακες, μόνιμα φοβισμένος,
τα πιά, καμιά θλίψη, καμιά δυσκολία,
καμιά τραγωδία δέν μπορεῖ νά ἀφα-
νίσει τήν ἐλπίδα, δέν μπορεῖ νά
ὑπερνικήσει τή βεβαιότητα ὅτι στό
τέλος θά ἐπικρατήσουν ἡ ἀλήθεια
καί ἡ ἀγάπη στή ζωή τοῦ κόσμου. Τί-
ποτα δέν μπορεῖ νά νικήσει τήν ἐλπί-
δα, πού γεννᾶ ἡ ἐπίγνωση ὅτι ὁ Χρι-
στός γεννήθηκε γιά νά μᾶς λυτρώ-
σει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο.
Δέν εἶναι κρίμα λοιπόν τό μήνυ-
μα τῆς ἐλπίδας, πού ἀναδύεται ἀπό
τή φάτνη τοῦ νεογέννητου Χρι-
στοῦ νά χάνεται μέσα σέ πλαστικο-
ποιημένες καί κενές νοήματος τά-
χα γιορταστικές ἀποδράσεις; Δέν
εἶναι κρίμα οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς
ἄρχοντες νά ἀποφασίζουν γιά τή
ζωή τοῦ κόσμου, ἀλλά καί ὁ καθέ-
νας μας γιά τή δική του ζωή, σάν νά
μή γεννήθηκε ὁ Χριστός;
Δέν ἔχουμε πιά τό δικαίωμα νά
ζοῦμε σάν νά μή ἔχουμε δεῖ νά
ἐπαληθεύεται ἔμπρακτα καί ὀδυ-
νηρά τό γεγονός ὅτι, ὅπου ἐξορίζε-
ται ὁ Χριστός ἀπό τή ζωή μας καί
περιφρονεῖται τό Εὐαγγέλιο Του,
ἐκεῖ ἐπικρατοῦν ἡ ἀδικία, ἡ ἀλαζο-
νεία, ἡ καταπίεση, ἡ ἀπληστία, ἡ
ἐκμετάλλευση, ἡ ὑποκρισία καί ἡ
ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπου. Καί τότε
κάνουν τήν ἐμφάνιση τους οἱ
ποικῖλες τραγικές συνέπειες: τά μί-
ση, οἱ πόλεμοι, ἡ ἐκμετάλλευση καί
ἐξουθένωση τῶν φτωχῶν καί τῶν
ἀδυνάτων, οἱ οἰκονομικές κρίσεις,
οἱ οἰκολογικές καταστροφές καί
ἄλλα πολλά, πού ὑποδεικνύουν ὅτι
ἡ ἐπικράτηση τῆς ἁμαρτίας δέν
εἶναι ἄμοιρη συνεπειῶν γιά τόν
ἄνθρωπο.
Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι τό
σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, πού γεννᾶ
στὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, καὶ ἰδιαί-
τερα ἡ παλαίφατη Ἐκκλησία τῶν
Ἀλεξανδρέων, ποὺ δραστηριο-
ποιεῖται ποιμαντικὰ καὶ ἱεραποστο-
λικὰ στὴν ἀπεραντοσύνη τῆς ἠπεί-
ρου τοῦ μέλλοντος, τῆς Ἀφρικῆς,
βιώνει τὶς παραπάνω θεολογικὲς
ἀλήθειες δοξολογικά, ὅμοια μὲ
τοὺς Ἀγγέλους τῆς νύχτας τῶν
Χριστουγέννων. Διότι τὸ κήρυγμα
τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι μία δοξολο-
γία, ποὺ ἀποσκοπεῖ ὅπως προείπα-
με στὴν “οὐρανοποίηση“ τοῦ κό-
σμου. Ἡ ἵδρυση μίας Ἐπισκοπῆς
εἶναι προανάκρουσμα τῆς Βασιλεί-
ας τοῦ Θεοῦ. Ἡ δημιουργία μίας
Ἐνορίας δὲν εἶναι κάτι ἄλλο ἀπὸ
τὴν αἰσθητὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ
σὲ συγκεκριμένο χῶρο καὶ χρόνο,
ἕως τῆς τελικῆς ἐνδόξου ἐλεύσε-
ως τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ.
Τὸ φαινομενικὰ ἄσημο καὶ τα-
πεινὸ στὴν καταγωγὴ Θεῖο Βρέ-
φος, Αὐτὸ ποὺ γεννᾶται στὴν φάτ-
νη τῶν ζώων καὶ θερμαίνεται ἀπὸ
τὴν ἀνάσα τους, εἶναι ὁ Ἔνδοξος
Κύριος, ὁ ὁποῖος δὲν ταύτισε τὸν
ἑαυτό Του μὲ τοὺς ἰσχυροὺς ἡγε-
μόνες τοῦ κόσμου, ἀλλὰ μὲ τοὺς
“ἐλαχίστους”, τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώ-
πους τοῦ λαοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς σαρ-
κώθηκε, αὐτοὺς συνανεστράφη,
αὐτοὺς ἀπεκάλεσε ἀδελφούς Του
καὶ κυρίως στὶς ψυχὲς αὐτῶν
βρῆκε χῶρο καὶ βλάστησε ὁ σωτη-
ριώδης λόγος Του. Καὶ αὐτοὺς κα-
τέστησε κριτήριο τῶν συνειδήσε-
ών μας κατὰ τὴν τελικὴ Κρίση τῆς
ἀνθρωπότητος, ὅπως ἀναφέρει
στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου: “Ἐφʼ
ὅσον εὐεργετήσατε ἕναν ἀπὸ τοὺς
ἐλάχιστους καὶ ταλαιπωρημένους
ἀδελφούς μου, ἐμένα τὸν Ἴδιο
εὐεργετήσατε” (Ματθ.25, 31-41).
Κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο Χριστὸς κα-
τεστάθη ὁ αὐθεντικὸς καὶ ἀνιδιο-
τελὴς ἀγωνιστὴς γιὰ τὴν ἀνθρώπι-
νη ἀξιοπρέπεια, τὴν τιμὴ καὶ τὴν
ἀνύψωση τοῦ ἀνθρώπου σὲ ὅλα τά
μήκη καὶ πλάτη τῆς οἰκουμένης.
Αὐτὸ ποὺ ὁ σύγχρονος πολι-
τισμὸς θεωρεῖ κεκτημένο, τὰ δυ-
στυχῶς πολλὲς φορὲς μόνον κατʼ
ὄνομα λεγόμενα “ἀνθρώπινα δι-
καιώματα”, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἀκόμη
τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ εἶναι θε-
ἀποπροσανατόλιστος καί δυστυχής.
Ἀδύναμος εἶναι ὁ ἄνθρωπος χω-
ρίς Θεό. Ἀνασφαλής καί χαμένος
εἶναι ἐκεῖνος, πού ἀκολουθεῖ τήν
διακήρυξη τοῦ Νίτσε, ὅτι “ὁ Θεός
εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος”.
Ὅσοι ἀκολουθοῦν αὐτή τή θεω-
ρία γίνονται δυστυχισμένοι καί
τήν δυστυχία τους διοχετεύουν
στή ζωή τῶν λαῶν μέ τήν ἐπιβολή
τῶν ἀθρήσκων θεωριῶν καί πρα-
κτικῶν τους.
Ἔτσι, ἐφθάσαμε σήμερα νά ὁμι-
λοῦμε γιά ἄθρησκα συντάγματα,
γιά ἄθρησκη παιδεία, γιά ἄθρησκα
κράτη καί ὑπό τό πρόσχημα τῆς
προστασίας τῶν μειονοτήτων νά
ἰσοπεδώνουμε ἀξίες, πίστη, παρά-
δοση καί ἰδανικά αἰώνων, μέ τά
ὁποῖα ἐστάθηκαν ὄρθια ἔθνη καί
ἐμεγαλούργησαν.
Ἡ ἐποχή μας ἀντιμετωπίζει μιά
τήν ἀδικία καί ἀπανθρωπίζει τόν
ἄνθρωπο διαλύεται στό φῶς, πού
ἀκτινοβολεῖ ἡ ἀνατολή τοῦ “Ἡλίου
τῆς Δικαιοσύνης”. Σημαίνει ὅτι ὁ
ἄνθωπος μπορεῖ νά ξαναβρεῖ τίς
ἀληθινές διαστάσεις τῆς ἀνθρω-
πιᾶς καί τῆς ἁγιότητας. Σημαίνει
ὅτι ἡ δυνατότητα τῆς χαρᾶς δέν
ἔχει χαθεῖ ἀπό τόν κόσμο.
Ἐπιτρέψτε μου λοιπόν νά ἀπευ-
θύνω στήν ἀγάπη σας τά ἴδια λόγια
πού ἄκουσαν οἱ ποιμένες τῆς Βη-
θλεέμ ἀπό τά χείλη τοῦ ἀγγέλου:
“Μὴ φοβεῖσθε˙ ἰδού γὰρ εὐαγ-
γελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις
ἔσται παντὶ τῷ λαῷ͵ ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν
σήμερον σωτὴρ, ὅς ἐστιν Χριστὸς
Κύριος, ἐν πόλει Δαυίδ. Καὶ τοῦτο
ὑμῖν τὸ σημεῖον˙ εὑρήσετε βρέφος
ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν
φάτνῃ” (Λουκ. 2, 10-12).
Μή ἀφήνετε λοιπόν τίς δοκιμα-
σίες καί τούς πειρασμούς νά σᾶς
καταβάλλουν.
Μή Φοβεῖσθε! Σήμερα γιορτά-
ζουμε τά Χριστούγεννα καί ἔχουμε
κάθε λόγο καί κάθε δικαίωμα νά
νοιώθουμε χαρά μεγάλη. Διότι σή-
μερα γεννήθηκε ὁ Σωτήρ τοῦ κό-
σμου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χρι-
στός. Ἄς κάνουμε ξανά τήν πίστη
καί τήν ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη
τοῦ Θεοῦ τρόπο ζωῆς καί ἄς ψά-
ξουμε βαθιά μέσα μας, στή φάτνη
τῆς καρδιᾶς μας. Καί θά βροῦμε
ἐκεῖ τό σημεῖο καί τήν αἰτία τῆς
χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας: θά βροῦμε
τόν Θεό ὡς «βρέφος ἐσπαργα-
νωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ».
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα
Χριστούγεννα.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ».
μελιώδης ἀρχὴ καὶ παράδοση τῆς
Ἐκκλησίας μας. Ὁ Θεάνθρωπος
Ἱδρυτής της καὶ οἱ μιμητὲς Του ἅγι-
οι δὲν μίλησαν θεωρητικὰ ὑπὲρ τῶν
πονεμένων συνανθρώπων, ἀλλὰ
συμμερίσθηκαν τὶς ἀγωνίες τους
καὶ ἐβίωσαν τὶς κακουχίες τους
ἑκουσίως ἀπὸ ἀγάπη πρὸς αὐτούς.
Ἀδελφοί μου εὐλογημένοι,
Ὁ Θεὸς “ξενιτεύεται” ἀπὸ τοὺς
οὐρανοὺς γιὰ νὰ γεννηθεῖ στὴν
ἀγκαλιὰ τοῦ ταπεινοῦ σπηλαίου
“μορφὴ δούλου λαβών” (Φιλιπ. 2,7),
χωρὶς τὸ κάλυμμα τοῦ κοσμικοῦ
κύρους καὶ τῆς ἀλαζονικῆς ἐξου-
σίας. Γίνεται οἰκειοθελῶς φτωχός,
μετανάστης, πρόσφυγας καὶ θῦμα
τῆς ἀνθρώπινης μισαλλοδοξίας.
Γεννᾶται σὲ μία κωμόπολη μακρυὰ
ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ, φυγαδεύεται
στὴν Νειλόρρυτη Αἴγυπτο, ἐπανέρ-
χεται ἐνδεὴς στὴν πατρώα γῆ, με-
τακινεῖται ἀδιάκοπα κηρύττοντας
καὶ θεραπεύοντας.
Μὲ τὴν Γέννησή Του ἡ Ἀγάπη
εἰσβάλλει στὸν κόσμο μὲ σάρκα καὶ
ὀστᾶ. Γίνεται ὁ μόνος αὐθεντικὸς
τρόπος ζωῆς χωρὶς νὰ εἶναι ἀπο-
φυγὴ εὐθύνης, χωρὶς νὰ μεταβά-
λεται σὲ ἐνοχικὴ σιωπὴ καὶ οὐδετε-
ρότητα ἔναντι τοῦ ἀδικουμένου
καὶ τοῦ πάσχοντος. Δὲν προσφέρει
κίβδηλους παρηγορητικοὺς λό-
γους ἢ ψευδεπίγραφα ψίχουλα πο-
λιτισμοῦ πρὸς τὰ ἐξουθενωμένα
θύματα τῆς κακότητός μας, ἀλλὰ
μεταβάλλεται στὴ μοναδικὴ Ὁδό,
Ἀλήθεια καὶ Ζωὴ γιὰ τὶς χιλιάδες
ἐμπερίστατες ψυχὲς τῆς Ἀφρικῆς,
τῆς Ἀσίας ἢ τῶν παρυφῶν τῶν με-
γάλων δυτικῶν πόλεων, ποὺ δι-
ψοῦν γιὰ τὴν ὑπέρβαση τοῦ καθη-
μερινοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ αἰωνίου θα-
νάτου. Σὲ αὐτοὺς τοὺς τόπους ἄς
σπεύσουμε ὡς σύγχρονοι Μάγοι -
ἐὰν θέλουμε νὰ μιλοῦμε γιὰ ἐνσυ-
νείδητη χριστιανικὴ ζωὴ- γιὰ νὰ
προσφέρουμε τὰ πολύτιμα δῶρα
τῆς ἀγάπης μας, μὲ ὅποιο τρόπο
εἶναι δυνατόν. Νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι
στὸ θλιμμένο χαμόγελο αὐτῶν τῶν
προσώπων θὰ ἀπαντήσουμε τὸν
Χριστὸ ἐξ οὐρανῶν.
Μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μου σᾶς
εὔχομαι ὁ νεογέννητος Σωτὴρ νὰ
σᾶς προστατεύει καὶ νὰ σᾶς χαρίζει
πλούσιο τὸ ἔλεός Του».
ἀπό τίς μεγαλύτερες κρίσεις τῆς
ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐνῶ
ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, ἐμεῖς ζοῦμε
“ὡς ἐλπίδα μή ἔχοντες καί ἄθεοι ἐν
τῷ κόσμῳ” (Ἐφ. Β´,12). Ἐάν κατορ-
θώναμε νά συνειδητοποιήσωμε
τήν συνεχῆ παρουσία τοῦ Θεοῦ, θά
εἴμεθα πολύ πιό διαφορετικοί. Θά
εἴμεθα ἄνθρωποι ἤρεμοι, ἰσορρο-
πημένοι, εὐτυχισμένοι.
Εἶναι καιρός νά ὑπερβοῦμε τήν
εἰκονική πραγματικότητα, πού πα-
ρουσιάζει τόν ἄνθρωπο ὡς ὑπε-
ράνθρωπο. Τά πράγματα εἶναι δια-
φορετικά. Χωρίς τόν Σωτῆρα καί
Λυτρωτή Χριστό ὁ ἄνθρωπος γίνε-
ται ὑπάνθρωπος. Ὁ Χριστός μέ τήν
σάρκωσή Του διέσωσε τήν εἰκόνα
τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀνεβίβασε
στήν ἀξία τοῦ Θεοῦ. Διά τοῦ Χρι-
στοῦ καί μέ τόν Χριστό “ἀναιρεῖται
ἡ ἀναίδεια τῆς ἁμαρτίας” καί ἀνα-
τέλλει ἡ χαρά στόν κόσμο».
Ὁ «Ο.Τ.» ἔχει καταστήσει
γνωστὸν ὅτι ἐλέγχει αὐστηρότατα
τὴν ἀποστασίαν τοῦ Οἰκουμενι-
κοῦ Πατριάρχου ἐκ τῶν Ἱερῶν
Κανόνων εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἑνώ-
σεως τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἀλλὰ στη-
ρίζει τὸν θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενι-
κοῦ Πατριαρχείου, ὑπερασπίζεται
τὰ ἀπαράγραπτα δικαιώματά του
καὶ τὴν παρουσίαν του εἰς τὴν
Τουρκίαν. Ἔχει καταστήσει, ἐπί-
σης, γνωστόν, ὅτι δὲν χαρίζει τὸν
Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην εἰς τὰ
ληξιαρχεῖα τοῦ Τουρκικοῦ Κρά-
τους καὶ τὸν ὑπερασπίζεται ὡς
Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος ἔχει ὑπὸ τὴν
σκέπην του τὸν ἐναπομείναντα
Ἑλληνισμὸν τῆς Πόλεως. Εἰς τὸ
πλαίσιον αὐτὸ θὰ συνεχίσωμεν νὰ
προβάλωμεν ὅ,τι ἔχει σχέσιν μὲ
τὰ δικαιώματά του εἰς τὴν Πόλιν,
ἐνῶ θὰ ἀγωνιζώμεθα διὰ νὰ μὴ
περιέλθη τὸ Συντονιστικὸν Κέν-
τρον τῆς Ὀρθοδοξίας (παρὰ τὰς
πνευματικὰς παρεκτροπὰς τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου) ὑπὸ
τὸν ἔλεγχον τοῦ Πατριαρχείου
Μόσχας, τὸ ὁποῖον ἐπιδιώκει νὰ
καταστῆ «Τρίτη Ρώμη».
Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτὸ θὰ παρα-
θέσωμεν τὰς συγκλονιστικὰς δη-
λώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πα-
τριάρχου εἰς μεγάλον Ἀμερικα-
νικὸν Τηλεοπτικὸν Δίκτυον, τὸ
ὁποῖον ἐκπέμπει εἰς τὸ ἐσωτε-
ρικὸν τῆς Ἀμερικῆς καὶ ἔχει πολὺ
μεγάλην ἀκροαματικότητα. Αἱ
δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πα-
τριάρχου εἶχον γίνει πρὸ διμήνου,
ἀλλὰ κατὰ σύμπτωσιν προεβλή-
θησαν, ὅταν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἀπε-
καλύπτετο ὅτι ὁ Πρωθυπουργὸς
τῆς Τουρκίας κ. Ἐρντογάν, ὀλίγας
ἡμέρας μετὰ τὴν ἐπίσκεψίν του
εἰς τὸν Λευκὸν Οἶκον καὶ τὴν συ-
νάντησίν του μετὰ τοῦ Προέδρου
τῶν ΗΠΑ κ. Ὀμπάμα, ἐκάλεσε,
διὰ ὁδηγίας, εἰς τὴν Τουρκίαν, τὸν
«Σύλλογον Τούρκων Δυτικῆς
Θράκης» καὶ τὸν ψευτομουφτῆ,
θέτων ἀνοικτά, ζήτημα τουρκο-
ποιήσεως τῆς Θράκης.
Αἱ δηλώσεις
Τὰς δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενι-
κοῦ Πατριάρχου μετέδωσε πρώτη
εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ ἠλεκτρονικὴ
ἐφημερὶς «Zougla.gr». Αὐταὶ
ἔχουν ὡς ἀκολούθως:
«“Στὴν Τουρκία αἰσθάνομαι σὰν
νὰ μὲ σταυρώνουν καθημερινά”.
Μὲ αὐτὴ τὴ φράση ὁ Οἰκουμε-
νικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος
ἐξαπέλυσε δριμύτατο κατηγορῶ
κατὰ τοῦ τουρκικοῦ κράτους γιὰ
τὴν ἐν γένει συμπεριφορά του
ἀπέναντι στὸ Οἰκουμενικὸ Πα-
τριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπο-
λης ἀλλὰ καὶ τὴν ἑλληνικὴ κοινό-
τητα τῆς Πόλης.
Μιλώντας στὴν ἐκπομπὴ “60 mi-
nutes” τοῦ ἀμερικανικοῦ τηλεοπτι-
κοῦ δικτύου CBS, ὁ Οἰκουμενικὸς
Πατριάρχης γιὰ πρώτη φορὰ ἐπιτί-
θεται εὐθέως κατὰ τοῦ τουρκικοῦ
κράτους, καταγγέλλοντας τὴν
Ἄγκυρα ὅτι ἐπιθυμεῖ τὴν πλήρη
ἐξαφάνιση τόσο τῆς ἑλληνικῆς
κοινότητας τῶν 4.000 ἀνθρώπων
ὅσο καὶ τοῦ ἱστορικοῦ καὶ ἱεροῦ
ρόλου τοῦ Πατριαρχείου.
“Ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση θὰ
ἦταν εὐχαριστημένη ἐὰν ἀφανί-
ζονταν τὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἐγκα-
ταλείπαμε τὴ χώρα, ὅμως ἐμεῖς
αὐτὸ δὲν θὰ τὸ κάνουμε παρὰ τὶς
δυσκολίες, ποὺ ἀντιμετωπίζουμε,
δὲν θὰ ἀποχωρήσουμε”, εἶπε νέτα
σκέτα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρ-
χης. Εἶναι ἡ πρώτη φορά, ἐδῶ καὶ
αἰῶνες, ποὺ ὁ ἱστορικὸς ἡγέτης
τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξαπολύει εὐθεία
ἐπίθεση κατὰ τῆς τουρκικῆς κυ-
βέρνησης, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοῦ τρό-
που, μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετώπιζε πα-
λαιότερα ἡ Πύλη, καὶ ἀργότερα ἡ
κοσμικὴ Κεμαλικὴ Τουρκία, τὸν
ρόλο καὶ τὴν ἱερὴ πραγματικότητα
τοῦ Φαναρίου.
Ὅπως ἀνάφερε ὁ κ.κ. Βαρθολο-
μαῖος, παρότι ἡ “Κωνσταντινούπο-
λις εἶναι τὸ ἴδιο ἱερὴ μὲ τὴν Ἱερου-
σαλὴμ” καὶ παρότι πολλάκις ἔχει
ἀπευθυνθεῖ στὶς τουρκικὲς θε-
σμικὲς Ἀρχὲς —ἀπὸ τὸν πρωθυ-
πουργὸ Ἐρντογὰν ἕως καὶ τοὺς
ὑπουργοὺς τῆς ἰσλαμικῆς κυβέρ-
νησης τῆς Τουρκίας— ζητώντας
χείρα βοηθείας, αὐτοὶ τοῦ γύρι-
σαν τὴν πλάτη καὶ τὸν ἄφησαν
ἐντελῶς ἀβοήθητο.
Παρόλα αὐτά, ὁ Πατριάρχης ση-
μειώνει στὴν τηλεοπτική του συ-
νέντευξη, ποὺ θὰ παρουσιαστεῖ
ἀπὸ τὸ ἀμερικανικὸ δίκτυο στὶς 20
Δεκεμβρίου, ὅτι παρὰ τὰ προβλή-
ματα καὶ τὶς δυσκολίες τόσο τὸ
Πατριαρχεῖο ὅσο καὶ ὁ ἑλληνισμὸς
Συνέντευξις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Βαρυσήμαντον συνέντευξιν πα-
ρεχώρησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθη-
νῶν κ. Ἱερώνυμος εἰς τό ἑβδομα-
διαῖον Περιοδικόν «Ἐπίκαιρα». Εἰς
αὐτήν ἐπισημαίνει ὅτι:
� Ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας–Κρά-
τους ἤδη ἔχει γίνει, ἀφοῦ λειτουρ-
γοῦν μέ διακριτούς ρόλους καί χρει-
άζονται διευκρινήσεις ὡς πρός τήν
ἀλληλοπεριχώρησίν των.
� Δέν ἔχει τελεσιδικήσει ἡ ὑπό-
θεσις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου
διά τήν παρουσίαν τοῦ Τιμίου Σταυ-
ροῦ εἰς τάς σχολικάς αἰθούσας.
Ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ παρουσία τοῦ
Σταυροῦ εἰς τάς σχολικάς αἰθούσας
εἰς τὴν Ἰταλίαν ἔχει ὁρισθῆ διά νό-
μου, ἐνῶ εἰς τήν Ἑλλάδα ἔχει ἐπι-
κρατήσει ἐθιμικῶς.
� Ἡ Ἱερά Σύνοδος θά πρέπει νά ἀ-
σχοληθῆ μέ τό πρόβλημα, τό ὁποῖον
ἔχει ἀνακύψει σχετικῶς μέ τήν τέ-
λεσιν τῆς θείας Λειτουργίας, ἀλλά
καί ἄλλων μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας
εἰς τήν δημοτικήν γλῶσσαν καί συγ-
κεκριμένως εἰς τήν περιοχήν τῆς
1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010
τῆς Κωνσταντινούπολης “θὰ στα-
θοῦν στὰ πόδια τους”.
Σὲ ἐρώτηση τοῦ δημοσιογρά-
φου, ἐὰν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν θεσμικὸ –
ἱερό του ρόλο καὶ ὁ ἴδιος προσω-
πικὰ θεωρεῖ ὅτι σταυρώνεται ἀπὸ
τὶς συνθῆκες, ποὺ ἐπικρατοῦν
στὴν Τουρκία, ἀπάντησε “Ναί”, λέ-
γοντας ὅτι ἐδῶ καὶ χρόνια τόσο οἱ
Ἕλληνες τῆς Πόλης ὅσο καὶ αὐτοὶ
ποὺ εἶναι στὸ Πατριαρχεῖο θεω-
ροῦνται ἀπὸ τὸ τουρκικὸ κράτος
“πολίτες δεύτερης κατηγορίας”».
Ἀντιδράσεις
Αἱ δηλώσεις προεκάλεσαν
πολλὰς ἀντιδράσεις εἰς τὴν Τουρ-
κίαν, τόσον ἀπὸ τὰς ἐφημερίδας,
αἱ ὁποῖαι ἐνεφάνισαν τὸν Οἰκου-
μενικὸν Πατριάρχην ἐσταυρωμέ-
νον, ἀλλὰ μὲ πολὺ ἀρνητικὰ σχό-
λια διὰ τὰς δηλώσεις του, ὅσον
καὶ ἀπὸ τὸν «Κίσσινγκερ» τῆς
Τουρκίας, τὸν ὑπουργὸν Ἐξωτε-
ρικῶν κ. Νταβούτογλου. Συμφώ-
νως μὲ ρεπορτὰζ – ἀνταποκρίσεις
τοῦ ΑΠΕ:
«“Θεωρῶ ἰδιαίτερα ἀτυχῆ τὴν
παρομοίωση μὲ τὴ σταύρωση”,
εἶπε ὁ Τοῦρκος ὑπουργὸς Ἐξωτε-
ρικῶν, ἀπαντώντας σὲ σχετικὲς
ἐρωτήσεις δημοσιογράφων. “Στὴν
ἱστορία μας καὶ στὰ δικά μας ἔθιμα
δὲν ὑπῆρξε ποτὲ σταύρωση, οὔτε
θὰ ὑπάρξει”, εἶπε ὁ κ. Νταβούτο-
γλου καὶ προσέθεσε ὅτι “Δὲν
μπορῶ νὰ συνδυάσω τὴν παρομοί-
ωση αὐτὴ μὲ τὴν ὥριμη προσωπι-
κότητα τοῦ Πατριάρχη”.
“Ἡ Τουρκικὴ Δημοκρατία εἶναι
ἕνα κοσμικό, δημοκρατικὸ κράτος
δικαίου. Ἡ Τουρκία δὲν ἀξιολογεῖ
τοὺς πολίτες της βάσει τῆς θρη-
σκευτικῆς τους ταυτότητας. Ὅλοι
οἱ πολίτες εἶναι ἴσοι”, ἐπανέλαβε ὁ
Τοῦρκος ὑπουργὸς ἀπαντώντας
στὰ ὅσα λέγεται ὅτι εἶπε στὸ ἀμε-
ρικανικὸ πρόγραμμα ὁ Πατριάρ-
χης περὶ “δευτέρας κατηγορίας
πολιτῶν” στὴν Τουρκία.
“Ἂν ὁ ἀξιότιμος κ. Βαρθολο-
μαῖος, ἔχει παράπονα, μπορεῖ νὰ
τὰ διαβιβάσει σὲ μᾶς, στὶς ἁρμό-
διες Ἀρχές”. “Δὲν μποροῦμε νὰ
ἀποδεχτοῦμε συγκρίσεις, ποὺ δὲν
τὶς ἀξίζουμε”, εἶπε ὁ Τοῦρκος
ὑπουργός”».
Ἡ Ἑλλάδα
Εἰς τὰς ἀντιδράσεις τῆς Τουρ-
κίας ἀπήντησε τὸ Ἑλληνικὸν
ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν διὰ τοῦ
ἐκπροσώπου του κ. Δελαβέκουρα.
Συμφώνως μὲ τὸ ρεπορτάζ:
«Ὁ κ. Δελαβέκουρας τόνισε:
“Ὅταν ἡ ἀπογοήτευση ἑνὸς τέτοι-
ου ἡγέτη ἀποτυπώνεται μὲ τόσο
ξεκάθαρο τρόπο, ὅσο στὴ συνέν-
τευξη, ἀποσπάσματα τῆς ὁποίας
εἴδαμε, εἶναι χρέος ὅλων καὶ κυ-
ρίως αὐτῶν ποὺ φέρουν τὴν εὐθύ-
νη γιὰ τὴν κατάσταση, ποὺ ἀντιμε-
τωπίζει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρ-
χεῖο καὶ ἡ ἑλληνικὴ μειονότητα, νὰ
τὸν ἀκούσουν μὲ προσοχή”.
“Οἱ ὑποχρεώσεις τῆς Τουρκίας”,
συνεχίζει ὁ κ. Δελαβέκουρας,
“εἶναι γνωστὲς καὶ κανένας δὲν
μπορεῖ νὰ προσποιηθεῖ ὅτι δὲν τὶς
γνωρίζει. Τὰ προβλήματα, τὰ ἐμπό-
δια καὶ οἱ ἐλλείψεις ἔχουν κατα-
γραφεῖ ἀναλυτικά, καὶ στὶς σχε-
τικὲς ἐκθέσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς
Ἕνωσης. Μεταξύ τῶν ὑποχρεώσε-
ών της ἔναντι τῆς ΕΕ, πρωταρχικὴ
θέση κατέχει ὁ σεβασμὸς τῶν θρη-
σκευτικῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν μει-
ονοτικῶν δικαιωμάτων, ὅπως ρητὰ
ἀναφέρεται στὰ συμπεράσματα
τοῦ Συμβουλίου τῆς ΕΕ, ποὺ υἱοθε-
τήσαμε πρὶν λίγες ἡμέρες”.
Τέλος, ὁ κ. Δελαβέκουρας τονί-
ζει ὅτι “Πέρα ἀπὸ αὐτονόητη ὑπο-
χρέωση ἔναντι τῶν πολιτῶν της,
εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ
τὴν πρόοδο τῆς ἐνταξιακῆς πορεί-
ας τῆς Τουρκίας πρὸς τὴν ΕΕ”, κα-
ταλήγει ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ ὑπουρ-
γείου Ἐξωτερικῶν».
Ὁ κ. Ἀβραμόπουλος
Ὁ πρώην ὑπουργὸς καὶ ὑπεύθυ-
νος τοῦ τομέως Ἐξωτερικῶν τῆς
Ν.Δ. κ. Δημ. Ἀβραμόπουλος εἰς
δηλώσεις του ἐτόνισε μεταξὺ
ἄλλων ὅτι:
«Ὅποιος ἀμφισβητεῖ τὴν Οἰκου-
μενικότητα καὶ τὴ διεθνῆ ὑπόστα-
ση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχεί-
ου καὶ τοῦ Πατριάρχη, δυναμιτίζει
τὶς σχέσεις τῆς χώρας του μὲ τὴν
Εὐρώπη καὶ τὸν κόσμο ὁλόκληρο.
Τὸ γεγονός, ὅτι ἀκόμα στὴν
Τουρκία δὲν τοῦ ἔχει ἀναγνωρι-
σθεῖ ὁ οἰκουμενικὸς χαρακτήρας
τοῦ θεσμικοῦ του ρόλου, δείχνει,
ὅτι ἡ Τουρκία δὲν ἔχει ἀκόμα ἀντι-
ληφθεῖ, πὼς ἔχουν τὰ πράγματα
στοὺς καιρούς μας».
Πρεβέζης.
� Εὐελπιστεῖ εἰς πολύ καλήν συν-
εργασίαν μετά τῆς ὑπουργοῦ Παι-
δείας, διά νά ὑπάρξη ἕν οὐσιαστικώ-
τερον ἀποτέλεσμα εἰς διάφορα ζη-
τήματα, μεταξύ τῶν ὁποίων περι-
λαμβάνονται καί αἱ ἀλλαγαί εἰς τό
βιβλίον τῶν Θρησκευτικῶν.
� Τά σκάνδαλα ὑπῆρχαν, ὑπάρ-
χουν καί θά ὑπάρχουν εἰς ὅλας τάς
ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς καί εἶναι ἀποτέ-
λεσμα τῆς ἀστοχίας ἑνός ἑκάστου.
«Τό ζητούμενον εἶναι» –ὡς ἐτόνι-
σε– «πότε, πόσοι καί πῶς θά περιο-
ρίσουμε τέτοια φαινόμενα». Τάς δη-
λώσεις διά τά σκάνδαλα εἰς τήν
Ἐκκλησίαν τάς ἔκαμνε μετά ἀπό
σχετικήν ἐρώτησιν.
Ἀπήντησε τέλος καί διά τήν βα-
ρεῖαν φορολογίαν εἰς βάρος τῆς
᾽Εκκλησίας, ὑποστηρίζων ὅτι ὅσοι
διαβάζουν ὀλίγον Ἱστορίαν καί εἶναι
καλοπροαίρετοι, θά ἴδουν ὅτι ἡ
Ἐκκλησία καταβάλλει πάντοτε τούς
θεσπισμένους φόρους καί ἔχει προ-
σφέρει ὅσο κανένας ἄλλος θεσμός