Recensie ckv

Moeder, ik wil bij de revue.

Lieke Hamoen
De molentjes op de Delfts blauwe borden die in de openingsscne op grote
ledschermen worden geprojecteerd, vangen in n beeld alles waar 'Moeder, ik
wil bij de revue' voor staat: het oer-Hollandse, de nostalgie, maar ook de
innovatieve middelen die zijn ingezet om van Joop van den Endes nieuwste
musical een spektakel te maken. Technisch is het allemaal zeer goed uitgewerkt.
De succesvolle tv-serie 'Moeder, ik wil bij de revue' is voor de theaterproductie in
een nieuw jasje gezet. Zo moet de zoon van een Limburgse kolenboer, die
droomt van een carrire bij de revue, zijn hoofdrol op toneel delen met een
varitduo op leeftijd: Simone Kleinsma en Jon van Eerd als bekvechtende broer
en zus.
Het mooie aan de musical is dat het heel modern is maar toch zo dat je het oud
bollige gevoel krijgt: deze musical heeft niet n stijl, sfeer of traditie. Het is een
genre mix van uitbundig showballet tot intieme kleinkunst.
Het zijn de jaren vijftig. De tv begint aan zijn opmars, homoseksualiteit is een
taboe. Een homo begeeft zich op liefdespad, een jongen en een meisje worden
tegen de zin van hun ouders verliefd op elkaar, en die jongen wil ook nog eens bij
de revue.
Kleinsma en Van Eerd zijn perfect als artiestenduo op leeftijd: grappig, gevoelig
als het moet en goed in zang, dans en spel. Terence van der Loo en Cristanne de
Bruijn houden hen als jong stel met hun mooie zangstemmen en frisse spel prima
bij. Maar de grote verrassing is Raymonde de Kuyper, nu voor het eerst te zien in
een grote musical. Als n van de beste comdiennes van ons land buit zij elke
grap voorbeeldig uit, maar saai of hetzelfde is het nooit.
Veel te lachen dus, bij deze nieuwe musical, waarin je je blijft verbazen over de
kostuums en de energieke choreografien die er steeds weer anders uit zien.
Maar dat niet alleen. Als Van der Loo helder en stil Sonnevelds 'Het dorp' aanheft,
verdwijnen niet alleen generaties op het toneel; ook in de zaal raken mensen
ontroerd.