Malayo na ang narating ng tao sa lahat ng larangan at

aspekto. Ang teknolohiya, siyensiya, moda, pelikula,

medisina at iba pa ay malayong-malayo na kumpara sa
ngayon. Ganundin ang pananampalataya, kaugalian,
paniniwala, kasabihan at iba pang lumang nakagawian
nang mga tao ay iba na rin sa kasalukuyan. Kung hindi
man ito tuluyang nabago ng modernong panahon
karamihan naman ay lubusang nag-iba siguroy
nakatakda talaga ito dahil ang tao noon at ngayon ay
malaki ang pagkakaiba.
Ano-ano ito?
Halika, liripin natin ang ilang pagkakaiba at pagbabago
ng noon at ngayon. Mula sa may kababawan hanggang
sa may kalaliman.
Noon. Hindi lahat ng babae ay maganda.
Ngayon. Hindi lahat ng maganda ay babae.
Noon. Ang virginity sa kababaihan ay isang malaking
isyu.
Ngayon. Pangkaraniwan na lamang sa
magkasintahan ang premarital sex.

Noon. Karamihan sa kababaihan ay tipong Maria Clara.

Ngayon. Karamihan sa kababaihan ay
liberated na.

Noon. Ang tattoo sa

katawan ay iniuugnay lamang sa mga preso at exconvict.
Ngayon. Ang tattoo kahit anong itsura ay
itinuturing naform of art.
Noon. Mahigpit na ipinagbabawal ang mga naka-shorts
at nakatsinelas sa mga establisimiyento.
Ngayon. Cool nang maituturing kung ikawy
naka-shorts ng ubod ng igsi at nakatsinelas
lamang kahit saan ka man magtungo.
Noon. (Halos)Libre ang inuming tubig at ligtas kahit
galing sa gripo.
Ngayon. Debote na ang tubig at mineral ang
tawag kahit hindi naman.
Noon. Ang pagmamano, pag-gamit ng po at opo ay
pangkaraniwan lang sa kabataan.

Ngayon. Ang pagmamano, pagsasabi ng po

at opo ay bihira na lang at tila di
komportable ang kabataan sa pag-gamit
nito .

Noon. Kuntento at nakangiti na

ang masang Pinoy sa matamis na kamote at kapeng
barako.
Ngayon. French Fries at kape sa Starbucks
ang paborito nang naghihirap daw na Pinoy.
Noon. Ang singko, mamera lalot ang piso ay malaki ang
halaga at marami ang mabibili.
Ngayon. Halos wala ng halaga ang sampung
pisong nasa bulsa mo.
Noon. Tuwing Huwebes ay may mga bagong
pinapalabas na pelikulang Pilipino.

Ngayon. Tuwing ikalawang buwan na lang

halos magpalabas ng pelikulang Pinoy.
Noon. May sense ang karamihan sa mga
mga programa sa telebisyon, kanta at pelikula.
Ngayon. Kahit walang kwentang kanta ay
bumebenta, kahit paulit-ulit na teleserye ay
mataas ang rating at kahit na walang
kwenta ang istorya ay pwede ng pelikula.
Noon. Malaki ang respeto ng mga anak sa kanilang mga
magulang na isang sutsot pa lang ay agad na
tumatalima ang anak.
Ngayon. Halos wala ng galang ang mga
anak sa magulang. Kahit lawit na ang dila
ng magulang sa kakasaway ay hindi pa rin
sumusunod ang anak.
Noon. Halos isang tao lang ang kinasusulakman at
kinaiinisan ng mga Pinoy sa pulitika.
Ngayon. Halos lahat ng pulitiko ay
kinaiiritahan at kinaiinisan ng mga Pinoy.
Noon. Malaki ang pag-galang ng mga tao sa mga Pulis
at Militar.
Ngayon. Itinuturing na ng maraming Pinoy
na notoryus ang Pulis at militar at tipong di

ka ligtas sa kanila dahil sa ibat-ibang

kontrobersiyang kanilang kinasasangkutan.

Noon. Isang sagrado at pinahahalagahan ng husto ang

privacy ng mga tao.
Ngayon. Halos lahat na ng mga tao ay
isinisigaw at isinahihimpapawid pa ang
bawat kilos, galaw at lugar na pupuntahan
sa pamamagitan ng facebook, twitter, blog
at online journal.
Noon. Itinuturing na luho ang pagkain ng mansanas at
iba pang angkat na prutas dahil sa kamahalan ng halaga
nito.
Ngayon. Bagamat hindi na luho at mahal
ang halaga ng mansanas marami pa rin
naman ang hindi makakain nito dahil sa
kawalan ng pera.

Noon. Library, Recto at

hard to find encyclopaedia ang sources ng research at
term papers.
Ngayon. Google, Wikipedia at iba pang
search engine sa Internet ang katapat ng
anumang impormasyon kailangan mong
malaman.
Noon. Napakamahal at aabuting ng mahabang panahon
bago ka magka-telepono.Simbolo rin ito noon ng
karangyaan.
Ngayon. Minuto lang ang iyong kailangan
para ikawy magkatelepono at ito ay sa
murang halaga.
Noon. Pilit na ikinukubli nang kalalakihan ang kanilang
pagkabading.
Ngayon. As early as 10 years old ay
lantarang ipinapakita na ang kabadingan.
Noon. Proud ang bawat Pilipino sa likas at taglay na
kulay kayumanggi.

Ngayon. Marami sa mga Pilipino ay nais

pumuti kaya malakas ang benta
ngGlutathione kahit itoy mahal.
Noon. Halos bawat kanto ay may pabasa o pasyon sa
panahon ng Semana Santa.
Ngayon. Halos wala ka nang nakikita o
naririnig na pabasa o pasyon sa panahon ng
Semana Santa.
Noon. Napakahalaga ng buhay at isusugal at
isasakripisyon ng ina ang mismong sarili niyang buhay
para lamang sa anak.
Ngayon. Walang pakundangan at walang
respeto sa buhay ang marami sanang ina
dahil ayon sa pag-aaral higit sa kalahating
milyong sanggol ang intensyonal na
pinalalaglag taon-taon.
Noon. Ang anumang uri ng panlalait sa kapwa ay
itinuturing na masamang gawain.
Ngayon. Ang panlalait ay isa na lang
pangkaraniwang ugali ng marami at
marami-rami na rin na pinagkakakitaan ang
gawaing ito.

Noon. Banal at Sagrado ang pag-gunita ng mga Pilipino

sa Semana Santa. Walang radyo, walang telebisyon at
walang maingay.
Ngayon. Marami ang sinasamantala ang
panahong ito para magliwaliw at
magbakasyon sa ibat-ibang beaches at
pool, may mga bukas na bar, sinehan at iba
pa maging sa araw ng Biyernes Santo lalo
na ang Sabado de Gloria.
Noon. Hinahangaan tayo ng bansang South Korea dahil
sa ganda ng ating ekonomiya.
Ngayon. Pilipinas na ang humahanga sa
bansang South Korea sa ganda ng kanilang
ekonomiya.
Noon. Muntik ng maging mayaman ang bansang
Pilipinas.
Ngayon. Ang Pilipinas ay kabilang na sa
pinakamahihirap na bansa sa mundo.
Hindi na nga maikakaila na napakalaki na nang
pagbabagot pagkakaiba ng noon at ngayon. At sa
darating pang mga panahon ay marami pa ang
magaganap na pagbabago. Kung kailangan nating
sumabay sa pagbabago at agos ng panahon ay hindi ko

alam dahil maraming pagbabago ang hindi angkop sa

nais nating mangyari datapwat tutol man tayo dito ay
wala tayong magawa. Madalas kung ano pa ang ayaw
mong magbago yun pa ang may malaking pagbabago.
Sabi nga eh, walang permanenteng bagay dito sa
mundo kundi ang pagbabago (bukod siyempre sa
buwis).

IBA NATO ANDREW

Diba ba kapag kumakain, ang buong pamilya ay dapat sabay-sabay
nagdadasal ?Ngayon napapansin ko na di na magkakasama ang buong
pamilya sa hapag kainan at kung minsan ay nalilimutan magpasalamat sa
Panginoon.
Ito pa,ang paggalang sa matatanda .Syempre alam
natin yan.Perokailangan ba talagang kalimutan natin ang asal na ito?Dahil
ba busy sa eskwelahan ,o kaya naman nahihiya,NAKAKALIMUTAN,O baka
naman WALA TALAGANG GALANG MAGSALITA !Gusto nyo bang
bastosin din kayo ng anak nyo,apo nyo,apo sa tuhod,apo sa
talampakan(kung buhay pa naman kayo sa panahong iyon ).
Isa pa sa kulturang Pinoy ay pagsasalita ng po at opo.Ngayon kasi
parang magkasing edad ang mas nakakatanda sa atin.Titingnan natin ito
ng masama kapag dinidisiplina ang masasama natin asal,hindi ba ito ang
ginagawa natin?
Sa pananamit naman natin ,di ba barong tagalog at barot saya ang suot
noong una. Bakit sinusuot lang ito pag may okasyon at dun sa hindi ko
nabanggit ,panay ko nalang nababanggit at iba pa kapag wala na akong
maisip.

KAYA DAPAT LAGING TANDAAN:

Ang paglimot ng kultura ay paglimot sa ating sariling pagkatao.

Ang paglingon sa pinanggalingan ay labis na pinahahalagahan sa

kulturang Filipino. Hindi tayo maaaring lumimot, lalung-lalo na sa
mga nagawa at nakamit ng ating mga magigiting na ninuno. Hindi
kailanman tayo makakalimot lalo na kung ang galos ng nakaraan
ay siya pa ring kumikirot at sanhi ng hindi pag-unlad ng bayan. Sa
ating pagkilala at pagtanggap sa pinagmulan, pinatitibay din natin
ang ating pagkatao. Pinaalalahanan natin ang sarili na ang ating
nakaraan ay hindi naging madali, at ang siyang nagbibigay ng
kabuluhan sa ating kasalukuyan. Ngunit maaari rin kaya na ang
kasalukuyan at ang kaniyang patutunguhan ang siya namang
magbigay ng kabuluhan sa ating nakaraan? Maaari kaya tayong
lumingon nang paharap, matapos matuto sa nakaraan, at piliing
sumulong sa halip na magpabalikbalik sa mga panahong
nakalipas na? Ang ating kasaysayan ay napupuno ng ibatibang
Pilipinong pumili sa direksiyong ito. Mga kahanga-hangang
Pilipinong nanguna sa kanilang mga larangan at kapanahunan
sapagkat ninais nilang abutin ang mga pangako ng hinaharap.
Walang takot, walang pag-aatubili, na nangarap at kumilos upang
tulungang maiangat ang kanilang kapwa tao. Walang tigil silang
nagmasid sa higit pang malayo upang mas mainam na maihanda
ang kasalukuyang landas patungo sa isang maginhawang bukas.
Ang mga PIONEERS, o ang mga nanguna, kung sila ay tawagin,
ang mga karapat-dapat na halimbawa sa patuloy nating
pagsulong, at siyang makapagbibigay ng kahulugan sa lahat ng
ating napagdaanan. Ang isyung ito ay isang pagkilala sa lahat ng

mga Pilipinong matapang na nauna at nangunguna sa pagtahak

sa hindi tiyak na hinaharap

Ano nga ba ang kulturang Pinoy? Ano nga ba ang pinagkaiba

nito noon at ngayon?
Kulturang Pinoy, ito daw ang mga nakasanayan na
nating Pinoy na gawin.
Malaki na nga ang pinagkaiba noon at ngayon lalo na
sa kultura. Gaya ng wika, ang kulturang Pinoy ay dinamiko,
nagbabago. (1) Panliligaw ng lalaki sa babae. Noon, ang mga
lalaki ay nagsisilbi sa magulangng babae; nandiyan ang
pagsisibak ng kahoy, pag-iigib ng tubig o samakatuwid,
pagpapaalila sa magulang ng babae. Kasama pa diyan ang
panghaharana ni lalaki kay babae. Mahaba din ang panahon ng
panliligaw at malas si lalaki kung hindi siya sagutin ni babae.
Ngayon, hindi na kailangan dumaan kay nanay o kay tatay, kahit
walang basbas nila ay maaari ng manligaw. Nandiyan na kasi ang
text, facebook, chat, at love match sa mga radyo. Meron
namang ilan na nakikilala lang sa pagdiriwang, maya-maya ay
magsyota na (magkasintahan). Ika nga ng matatanda, noon,
dadaan ka sa butas ng karayom bago ka sagutin ng babae.
Ngayon, para nalang itong isang laro, madaling umpisahan at
tapusin. (2) Kasal. Noon, may sayawan pa sa gabi bago ang
kasal, may bigayan pa ng pera ang mga ninong at ninang
pagkakatapos ng kasal, hindi maaaring magsama ang lalaki at
babae bago ang kasal o kahit magkita ay bawal, at higit sa lahat,
ang mga ito ay ikinakasal sa simbahan. Ngayon, ikakasal ang
magkasintahan kahit hindi pa nila gusto kundi dahil buntis na ang
babae. Maaari na rin kahit hindi sila sa simbahan ikasal. Nauso
din noon ang fix marriage o ikakasal ang hindi magkakilalang
Eva at Adan dahil sa kagustuhan ng kanilang angkan. Ngayon ay
bihira nalang ang gumagawa ng ganyan. Ika nga ng matatanda,
ang pag-aasawa ay hindi parang isang mainit na kanin na kapag
isinubot napaso ay iluluwa, matutong magtiis kahit napapaso ang
dila. (3) Po at Opo. Noon, kapag tinawag ka ni nanay o noi tatay
at sumagot ka ng walang po o opo, siguradong dudugo ang bibig
mo dahil sa sampal. Kailangan din ang po at opo kapag sumagot

ka sa nakatatanda sayo. Ngayon, kapag tinawag ka ni nanay o ni

tatay kahit hindi ka sumagot ng po o opo ay ayos lang. ika nga ng
matatanda, iba na talaga ngayon ang kabataan kaysa noon, mga
BASTOS na. (4) Kasuotan ng kababaihan. Noon, ang sinusuot
lamang nila ay mga damit na mahahaba ang manggas, palda na
mahaba, at abaka. Ngayon, ang makikita mong suot nila ay
sando o sleeveless, short na maiksi, at mga matataas na
takong o sandals na makulay, pula, itim, dilaw atbp. Ika nga ng
matatanda, ang mga kababaihan ngayon ay wala ng tinatago.
(5) Pagkain. Noon, sapat na sa mga Pinoy ang kamote, saging na
saba, gulay o anumang tanim na galing sa bakuran basta sabaysabay kumakain ang pamilya. Ngayon, ang kinakain na ay
pasta, matatamis na pagkain, karne atbp. Kahit hindi na rin
kumain ng sabay-sabay dahil ang iba ay sa mga fast food na
kumakain. Ika nga ng matatanda hindi masaya ang mga Pinoy
noon kung walang mga gulay. Ngayon, ayos lang sa mga Pinoy
kung may gulay man o wala.
Hindi masamang magkaroon ng bagong kultura basta
hindi ito makasasama sa ating bansa.