Znormalizowane elementy konstrukcyjnej przedmiotów w

rysunku technicznego jednym rzucie.

Podziałką rysunku nazywa się
stosunek liczbowy wymiarów
przedstawionych na rysunku do
odpowiednich rzeczywistych
wymiarów liniowych rysowanego
przedmiotu
Podziałki ( norma PN-EN ISO
5455:1998 )
W rysunku maszynowym stosuje się
następujące znormalizowane podziałki:
zwiększające - 50:1, 20:1, 10:1, 2:1
naturalną - 1:1
zmniejszające - 1:2, 1:5, 1:10, 1:20,
1:100, 1:200, 1:500,
1:1000, 1:2000, 1:5000, 1:10000
Rozróżnia się:
podziałkę główną - większość rzutów i
rysunków na arkuszu
podziałki pomocnicze - do
przedstawiania szczegółów
Rzutowanie prostokątne
W zapisie graficznym odwzorowanie
postaci konstrukcyjnej opiera się na
rzutowaniu prostokątnym i
aksonometrycznym,
których podstawy zawarte są w
geometrii wykreślnej.
jako sposób odwzorowania
geometrycznej postaci
konstrukcyjnej
Znaczenie operacyjne rzutowania
prostokątnego polega na
możliwości przedstawienia
przedmiotów trójwymiarowych
za pomocą utworów płaskich
(rysunków), którymi są
poszczególne rzuty
Liczba rzutów wynika z zasad zapisu
konstrukcji, natomiast
znormalizowany układ rzutów należy
traktować jako relacje
między poszczególnymi rzutami.
W praktyce bardzo często jako
konieczne i wystarczające są
następujące układy rzutów:
rzut główny,
rzut główny – rzut boczny,
rzut główny – rzut z góry,
rzut główny – rzut boczny – rzut z
góry.
Zasady rzutowania prostokątnego –
liczba rzutów
Rzutami mogą być:
widoki, przekroje, układy typu
podczas działania lub podczas zabiegu
wytwórczego, który nadaje najwięcej
charakterystycznych elementów postaci
konstrukcyjnej.
Rzuty aksonometryczne
Z wielu możliwych rzutów
aksonometrycznych w zapisie
konstrukcji za znormalizowane
przyjęto:
– izometrię (rzut jednomiarowy)
– dimetrię prostokątna (rzut
dwumiarowy) – najbardziej naturalny
– dimetrię ukośną – najłatwiejszy do
rysowania
Zasadnicze różnice między
wymienionymi rodzajami rzutowania
polegają na różnych kątach między
osiami układu współrzędnych
oraz na różnych proporcjach
wymiarów liniowych odmierzanych
w kierunkach osi współrzędnych.
Zapis geometrycznej postaci
konstrukcji
Podstawą graficznego zapisu
konstrukcji stanowi
rzutowanie prostokątne.
Rzutami mogą być widoki i przekroje
oraz ich układy
typu połwidok – połprzekroj (lub
ćwierć ...)
widoki (pełne)
widoki częściowe
widoki rozwinięte
przekroje proste
przekroje częściowe
przekroje złożone
Widok częściowy stanowi część całego
widoku i powinien być wykonany
według tzw. amerykańskiej metody
rzutowania –A, niezależnie od metody
rzutowania przyjętej na danym rysunku.
Stosowanie widoków częściowych zwiększa
czytelność zapisu oraz
znacznie ogranicza czynności kreślarskie

półwidok-półprzekrój .
Reguły dotyczące rzutowania:
– doboru właściwych punktów
widzenia (kierunków rzutowania),
– wyboru skutecznych rzutów,
– ograniczenia liczby rzutów do
minimum (rzuty konieczne i
wystarczające).
Dla pojedynczych przedmiotów
przyjmuje się zazwyczaj, że rzut
główny
stanowi zapis odpowiadający
położeniu przedmiotu, jakie zajmuje
on
Rzuty aksonometryczne
służą do poglądowego
przedstawiania geometrycznej
postaci