Een mooie geschiedenis

Het nummer waar ik deze column over schrijf is Une belle histoire van
Michel Fugain.
Soms hoor ik Une belle histoire op de radio, soms opeens in een film,
maar t vaakste zet ik het zelf op. Het nummer doet mij steeds denken aan
een bijzonder moment.
De eerste keer dat ik het nummer hoorde was op de begrafenis van de
vader van een van mn beste vrienden, zon 7/8 jaar geleden. Nu zijn mijn
vriend en ik precies weer 7/8 jaar later en 15 jaar oud. Over zijn vader
beginnen was altijd moeilijk. Het leek alsof hij totaal niet over hem
nadacht en het hem allemaal niet zoveel uit maakte dat hij er niet meer
was. Maar nadat ik er een keer over begon, opende hij zn ideen en
gevoelens over zijn vader volledig.
We waren net een avond naar Hilversum geweest. Toen we met zn tween
in het donker terugreden zei ik dat we het nooit echt goed over zn vader
gehad hadden. Ik vroeg hoe hij er mee om ging. Dat vond hij een lastige
vraag. Maar toen vertelde hij dat zijn moeder, broers en hij zelf net een
video hadden gevonden van de begrafenis en een compilatie van allemaal
mooie herinneringen met het gezin. Eenmaal thuis pakte hij de film erbij.
Al snel zat de video in de DVD speler. Hij vroeg zich nog af of ik het
misschien te heftig zou vinden. Maar dat was voor mij totaal geen
probleem. Naarmate de film langer duurde werd het steeds emotioneler.
Toen we over de helft waren begon de compilatie met op de achtergrond
Une belle histoire. Al snel kwamen de tranen en alle emoties voor hem
naar boven. Dat was voor het eerst dat ik daar bij was. En daarom werd
deze avond ook voor onze vriendschap een belle histoire.